Chapitres, par.
[13, 1]	καὶ τὴν τῶν ἐναντίων γνῶσιν	λαβεῖν,	ἀλλ´ ἀποσχέσθαι μὲν τοῦ γνωστοῦ
[12, 1]	καὶ ἀποστολικαῖς παραδόσεσι πάρεστιν ἀφθόνως	λαβεῖν.	Ὅσα δ´ ἂν καὶ ἡμεῖς
[20, 3]	δυνατόν ἐστιν ἑκατέρου τῶν σκοπῶν	λαβέσθαι·	τοῦ μὲν γὰρ ἐγκράτεια καὶ
[14, 2]	γὰρ τοῦ ξίφους ἡ μὲν	λαβὴ	λεία καὶ εὐαφὴς καὶ περιεξεσμένη
[14, 2]	καὶ ὁ γάμος ἐστί, καθάπερ	λαβήν	τινα διά τινος εὐμηχάνου τορείας
[8, 1]	τῇ προφάσει τῶν συγκεχωρημένων εἴσοδον	λάβοι	κατὰ τῆς ψυχῆς τὰ πάθη.
[18, 4]	εἴ τις μὴ ἐπὶ ματαίῳ	λάβοι	τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν» ἐν τῇ
[23, 7]	Ὁ δὲ τῆς ἀληθινῆς ἱερωσύνης	λαβόμενος	καὶ τῷ μεγάλῳ ἀρχιερεῖ ἑαυτὸν
[3, 5]	τῶν κατὰ τὸν βίον ἡδίστων	λαβόντες	τὴν αἴσθησιν, ὥσπερ τινὸς ἐνυπνίου
[13, 1]	τῶν κακῶν ἀκολουθίας τὴν ἀρχὴν	λαβούσης,	ἐκ τοῦ μὴ θελῆσαι τὸ
[18, 3]	ἀπελαύνων τῆς μεθ´ ἑαυτοῦ συνοικήσεως,	λαιμαργίαν	καὶ ἀφροσύνην προσεταιρίζοιτο, καὶ περὶ
[4, 3]	ὡς ἔοικεν, ὑπὸ τῆς πολλῆς	λαιμαργίας,	ὅτι τοῦ κυρίου μέν ἐστιν
[11, 2]	ἐπτοήθησαν· οἱ δὲ ἀνδραποδωδέστεροι τούτων	λαιμὸν	καὶ γαστέρα τοῦ ἀγαθοῦ ποιοῦνται
[13, 1]	ἀθέατα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ	λαλῆσαι.	~Ἀλλ´ ἐπειδὴ ὁ μὲν παράδεισος
[12, 3]	ἀκούειν δυναμένους τῆς ἐν μυστηρίῳ	λαλουμένης	σοφίας, ὅτι Ἡ βασιλεία τοῦ
[20, 1]	ἀληθὴς διὰ τὴν ἐν αὐτῷ	λαλοῦσαν	ἀλήθειαν— οὐδὲν ἀπεικὸς καὶ γάμον
[20, 4]	τε καὶ βίου κοινωνὸν ἑαυτῷ	λαμβάνειν,	περὶ ἧς φησιν ὅτι Ἐράσθητι
[2, 1]	τῷ τῆς ἀφθαρσίας χορηγῷ συγκατα–	λαμβάνεται,	ὁμοῦ τῷ καθαρῷ καὶ ἀπαθεῖ
[8, 1]	διὰ σαρκὸς μετὰ προσπαθείας τινὸς	λαμβανόμενον	καὶ ἀποστρέψαντα παντελῶς τὸν ἑαυτοῦ
[23, 5]	ἀναπίμπλασθαι. Καθάπερ γὰρ μιᾶς ἐξαφθείσης	λαμπάδος	εἰς πάντας τοὺς προσεγγίζοντας λύχνους
[10, 1]	ἐστι δυνατὸν τὴν τῆς ἀκτῖνος	λαμπηδόνα	δι´ ἀκοῆς ἐναυγάσαι. Οὕτω καὶ
[11, 4]	τὸ καὶ ἐν τῇ σκοτίᾳ»	λάμπον,	καὶ μέχρις ἡμῶν καταβαίη καὶ
[3, 3]	κατανοήσῃ, οἷον ὀφθαλμὸν τοῖς βλεφάροις	λάμποντα	καὶ ὀφρῦν περικεχυμένην τῷ ὄμματι
[19, 1]	γενόμενον, οὕτω καὶ ἡ παρθενία	λαμπρά	τε καὶ περιβόητος γίνεται μηδὲν
[3, 8]	μεταλαμβάνει ὀνόματα καὶ τὴν τέως	λαμπρὰν	καὶ λευχείμονα καὶ περίβλεπτον ἀθρόως
[11, 4]	προσπελάσας· καὶ ἐν αὐτῷ γεγονὼς	λαμπρός	τε καὶ φωτοειδὴς ἐν τῇ
[14, 4]	τὰ τῆς ἐπαγγελίας καλὰ ταῖς	λαμπρότησι	τῶν ἁγίων» ἀναμιγνύμενος καὶ τῷ
[23, 6]	φρυκτωρίας τὴν τῶν ἰδίων βίων	λαμπρότητα	τοῖς ἑπομένοις προέθηκαν. Οὐκοῦν ἔχομεν
[3, 8]	ζόφος ἀντὶ τῆς ἐν παστάδι	λαμπρότητος	καὶ θρηνῳδοὶ τὰς οἰμωγὰς ἐπιτείνουσαι
[11, 4]	κυρίου ὑπόσχεσιν, ὃς τοὺς δικαίους	λάμψειν	καθ´ ὁμοιότητα τοῦ ἡλίου» κατεπηγγείλατο.
[3, 2]	ἐν αὐτοῖς τοῖς εἰδόσιν αὐτὰ	λανθάνειν	ἡ φύσις ἐμηχανήσατο, ἑκουσίως τῶν
[12, 3]	ἑκάστῳ ἐστίν, ἀγνοούμενον μὲν καὶ	λανθάνον,	ὅταν ὑπὸ τῶν μεριμνῶν τε
[18, 4]	ψυχὴν ἐλευθερωθεῖσαν ἀπὸ τῆς σωματικῆς	λατρείας	καὶ ἀπάτης ἐπιγινώσκειν λοιπὸν τὴν
[14, 3]	ἀωρίᾳ τῆς ἡλικίας ἠρημωμένους καὶ	λάφυρον	προκειμένους τοῖς δυναστεύουσιν, ἐπιμειδιῶντας πολλάκις
[2, 2]	τοῖς διὰ σαρκὸς καὶ αἵματος	λαχοῦσι	τὴν ζωὴν ἐχαρίσθη, ἵνα καταβληθεῖσαν
[23, 7]	Μωϋσέως καθαρεύειν ἀπὸ γάμου τῷ	λαῷ	παραγγέλλοντος, ἵνα χωρήσωσι τοῦ θεοῦ
[3, 7]	πᾶσιν ὄντα τί ἄν τις	λέγοι;	ἀλλ´ ἐπειδὴ κατὰ τὸ θεῖον
[18, 4]	τάχα τοῦτο σωφροσύνη κυρίως ἂν	λέγοιτο,	ἡ πάντων τῶν ψυχικῶν κινημάτων
[8, 1]	προΐωμεν. Τί οὖν ἦν τὸ	λεγόμενον;	ὅτι ἐὰν ἐξῇ μήτε τῆς
[1, 1]	τῶν πολλῶν ἐπὶ τῆς παρθενίας	λεγόμενον	σημαντικόν ἐστι τῆς ἐν αὐτῇ
[12, 3]	εὐαγγελίῳ διδάσκειν οἶμαι τὸν κύριον	λέγοντα	πρὸς τοὺς ἀκούειν δυναμένους τῆς
[13, 2]	τοῦ κυρίου πρὸς τὸν Νικόδημον	λέγοντος,	ὅτι Τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς
[17, 2]	τῷ θεῷ προσκολλᾶσθαι ἀγαθὸν εἶναι»	λέγουσα.	Ὁ δὲ θεὸς οὔτε λύπη
[11, 4]	εἰς τὸν αἰθέριον τόπον ὑπερχεόμενον—	λέγουσι	γὰρ τὸν πυροειδῆ τοῦτον ὁλκὸν
[3, 9]	τοῦ κοινοτέρου βίου, ἄκουσον οἷα	λέγουσιν	αἱ τῇ πείρᾳ τὸν βίον
[23, 2]	τῶν ψυχῶν ἰατρικῆς, τῆς φιλοσοφίας	λέγω,	δι´ ἧς παντὸς πάθους τοῦ
[4, 1]	τὰ κακὰ τὰ ἀνθρώπινα, πλεονεξίαν	λέγω	καὶ φθόνον ὀργήν τε καὶ
[3, 1]	καὶ ὅσων πτωχεύει καταμανθάνοντες. Οὐ	λέγω	μόνον ὅσα εἰς ὕστερον τοῖς
[11, 6]	εἴδους κακίας» ἀποκαθάραντι τολμῶ καὶ	λέγω	ὅτι ἐμφανὲς γίνεται τὸ μόνον
[15, 1]	μέρος ἐκεῖνο προσδέξηται. Οἷόν τι	λέγω	πάλιν γὰρ τὸν λόγον ἐπαναλήψομαι—
[18, 2]	οἰκοδεσπότην καὶ οἰκονόμον, τὸν νοῦν	λέγω,	πάντα τὰ ἐν ἡμῖν εὖ
[7, 1]	αὐτοῦ προβαλλομένους συνήγορον, τὴν ἡδονὴν	λέγω,	πλὴν εἰ μὴ τάχα διὰ
[4, 6]	καταλιπὼν τὴν Αἴγυπτον, τὴν ὑποβρύχιον	λέγω	ταύτην ζωήν, καὶ διαβὰς οὐχὶ
[4, 2]	τὰ τοιαῦτα πλάνης, τὸν γάμον	λέγω.	Τὸ γὰρ ὑπὲρ τοὺς ἄλλους
[3, 2]	συμπαροῦσαν καὶ ὑποσμύχουσαν λύπην. Οὐ	λέγω	τὸν τοῖς εὐδοκιμοῦσιν ἐπιφυόμενον φθόνον
[9, 1]	μὴ τὰ πόρρω τοῦ πράγματος	λέγωμεν,	πολλοὺς ἡμεῖς ἐγνωρίσαμεν ἐραστὰς μάλιστα
[19, 1]	καὶ σαφῶς διεσήμαναν, ὁ μὲν	λέγων·	Ἀπὸ τοῦ φόβου σου, κύριε,
[4, 4]	ὁ ψαλμῳδὸς ἐν ᾠδαῖς θείαις	λέγων	πεποίηται. Ὄντως γὰρ ἐν σκότῳ
[14, 2]	τοῦ ξίφους ἡ μὲν λαβὴ	λεία	καὶ εὐαφὴς καὶ περιεξεσμένη καὶ
[4, 4]	ὁμοίως ἐπείγεσθαι, ἄν τε διὰ	λειμώνων	καὶ συμφύτων χωρίων ἄν τε
[15, 2]	τῇ λίμνῃ ὕδωρ τέως μὲν	λεῖόν	ἐστι καὶ ἀκίνητον, εἰ μηδεμία
[14, 2]	τινος εὐμηχάνου τορείας ὡραϊσμένην τὸ	λεῖον	καὶ ἐπιπόλαιον τῆς ἡδονῆς προτείνων
[11, 4]	ἄλλου τινὸς τῶν ἀποστίλβειν διὰ	λειότητα	δυναμένων· ὅταν γάρ τι τούτων
[3, 7]	ἄξια φόβου, φθάνει δὲ ἡ	λειποθυμία	τὴν ἀγγελίαν καὶ ἀναστρέφει πρὸς
[18, 1]	περικέκοπται; Ἡ γὰρ περὶ τὸ	λεῖπον	αἰσχύνη καὶ τὴν τοῦ ὑγιαίνοντος
[14, 3]	πάντων ἀθρόως τῶν κακῶν τούτων	λειτουργημάτων	τὴν ἀτέλειαν ἔχει, καὶ οὐδὲν
[7, 3]	ἐπιθυμίαν, τῆς δὲ τοῦ γάμου	λειτουργίας	μὴ ὑπερορᾶν τὸν σωφρόνως τε
[3, 3]	οὐδὲν ἴχνος, οὐδὲν μνημόσυνον, οὐδὲν	λείψανον	τοῦ παρόντος ἄνθους ἐπιφερόμενον. ~Εἰ
[1, 1]	τι τῷ θαύματι τῆς παρθενίας,	λελήθασιν	ἑαυτοὺς κατά γε τὴν ἐμὴν
[16, 2]	τὸ δεῖν τὴν σώφρονα καὶ	λελογισμένην	παρθένον παντὸς πάθους κατὰ πάντα
[22, 2]	τῆς ἀμέτρου κακοπαθείας νοσώδη καὶ	λελυμένην	καὶ ἄτονον πρὸς τὴν ἀναγκαίαν
[2, 3]	τοιοῦτον, ἀμελετήτοις οὖσι τῆς τοιαύτης	λέξεως·	εἰ δὲ καὶ παρῆν τοῦ
[3, 8]	καὶ τὴν τέως λαμπρὰν καὶ	λευχείμονα	καὶ περίβλεπτον ἀθρόως καταμελαίνει προσπεσοῦσα
[17, 2]	πέρας τῆς ἀμετρίας ἐν ἑκατέροις	ληγούσης.	Οὐκοῦν καὶ ὁ τῆς κατὰ
[4, 7]	εἶτα παρέδραμε καὶ συνεκαλύφθη τῇ	λήθῃ.	~Ἐπεὶ οὖν αἱ τοιαῦται μεταβολαὶ
[5, 1]	ἡμῖν ἐπενοήθη, ὡς ἂν μάλιστα	λήθην	καὶ ἀμνηστίαν ἐμποιήσειε τῇ ψυχῇ
[11, 6]	καλόν. Καθάπερ γὰρ ὀφθαλμῷ τὴν	λήμην	ἀπορρυψαμένῳ τὰ ἐν τῷ ἀέρι
[10, 1]	ὑλικοῖς ἐγκαθήμενος πάθεσι καθάπερ ὑπὸ	λήμης	τινὸς τῆς ἐμπαθοῦς διαθέσεως τὸ
[9, 1]	τῆς ἐπὶ τὰ ἄνω φορᾶς	λῆξαι	καὶ ἀποξηρανθῆναι τὴν ἐπιθυμίαν, ὅλην
[4, 4]	καὶ ἴσην ἐν ἑκατέρᾳ τῶν	λήξεων	τὴν πρὸς τὸ εὖ ἢ
[3, 5]	καὶ κληδόνας καὶ τοὺς τοιούτους	λήρους,	πάντα ὑπὸ ματαίας συνηθείας παρατηρούμενα
[20, 2]	συγχυσίς τις ἀδιάκριτος τὴν διάνοιαν	λήψεται	τῶν σημαινομένων ἐν ἀλλήλοις συγχεομένων.
[12, 2]	ὅσα ἐποίησεν ὁ θεὸς καλὰ	λίαν»	Ἀλλ´ ἐπειδὴ κατὰ τὸν ῥηθέντα
[10, 2]	γὰρ οὐ μικρός, μὴ τῷ	λίαν	ὑψηλῷ τε καὶ ἀρρήτῳ παντάπασι
[18, 1]	ἐντολάς σου ὑπὲρ χρυσίον καὶ	λίθον	τίμιον πολύν» Ὑποκείσθω τοίνυν ἀντὶ
[18, 5]	καθ´ ὁμοιότητα τῶν Αἰγυπτίων ὡς	λίθος	εἰς τὸν βυθὸν καταδύεται» ὅσον
[18, 1]	τοῦ θεοῦ τελειοῦντας; Οὔτε γὰρ	λίθος	εἷς ἡ πᾶσα τοῦ πύργου
[15, 2]	τὸ σταθερὸν τοῦ τόπου διακινήσειε,	λίθου	δέ ποθεν ἐμπεσόντος τῇ λίμνῃ
[4, 6]	φερόμενος φύσιν ξύλα τε καὶ	λίθους	καὶ πᾶν τὸ παρατυχὸν ὑπολαμβάνων
[18, 1]	ἀπόστολος, τὴν ἐκ χρυσίου καὶ	λίθων	τιμίων οἰκοδομὴν ἐπιθέσθαι» Οὕτω γὰρ
[23, 6]	σχεδίας τινὸς διαπλεύσαντες εἰς τὸν	λιμένα	τοῦ θελήματος τοῦ θεοῦ καθωρμίσθησαν,
[15, 2]	λίθου δέ ποθεν ἐμπεσόντος τῇ	λίμνῃ	ὅλον ἐν κύκλῳ συνεκλονήθη τῷ
[15, 2]	λόγον. Ὥσπερ τὸ ἐν τῇ	λίμνῃ	ὕδωρ τέως μὲν λεῖόν ἐστι
[15, 2]	πᾶσα ἐν κύκλῳ περιτραχύνεται τῆς	λίμνης	ἡ ἐπιφάνεια συνδιατιθεμένη τῷ βάθει—
[23, 4]	γὰρ ἔγνωμεν καὶ τοὺς τῷ	λιμῷ	μέχρι θανάτου ἐγκαρτεροῦντας, ὡς τοῦ
[3, 3]	εἰ καὶ μικρὸν μετέχοιεν τοῦ	λογίζεσθαι.	Ἡ γὰρ διηνεκὴς τοῦ θανάτου
[3, 3]	κἂν μικρὸν αὐτῷ προσῇ τοῦ	λογίζεσθαι	κἀκεῖνο τῇ ψυχῇ ἐννοεῖ, ὅτι
[11, 1]	βλεπόμενον ἐν τοῖς μὴ οὖσι	λογίζεται,	ἀλλὰ καὶ φύσιν ψυχῆς περινοεῖ
[3, 4]	οὖν ἡδονῆς ἄξια τῷ ταῦτα	λογιζομένῳ	φανεῖται τὰ ἡδέα τοῦ βίου;
[12, 2]	ἀκολουθοῦντες φωναῖς, ταῦτά ἐστι. ~Τὸ	λογικὸν	τοῦτο καὶ διανοητικὸν ζῷον ὁ
[3, 7]	ἀλλ´ ἐπειδὴ κατὰ τὸ θεῖον	λόγιον	οὐχ ἑαυτῆς ἐστι κυρία, πρὸς
[3, 5]	πάθος καὶ περισσοτέρως καταποθῇ ὁ	λογισμὸς	ὑπὸ τῆς λύπης, εἰς πικρότερον
[23, 6]	τῆς σωφροσύνης ἐπολιώθησαν, φθάσαντες τῷ	λογισμῷ	τὸ γῆρας καὶ τρόπῳ τὸν
[12, 3]	τῆς θείας δραχμῆς εὐφραινόμεναι, ἡ	λογιστική	τε καὶ ἐπιθυμητικὴ καὶ ἡ
[19, 1]	οὐ κατὰ σάρκα τῶν θείων	λογίων,	ἀλλὰ πνευματικῶς ἐξακούοντες. Ἀπεκαλύφθη γὰρ
[19, 1]	Ἀπεκαλύφθη γὰρ διὰ τῶν θείων	λογίων	τί ποτε τὸ κυοφορεῖν τε
[1, 1]	μακροὺς ἐπαίνους ἐν διεξοδικοῖς κατατείνουσι	λόγοις,	ὡς διὰ τούτων προσθήσοντές τι
[23, 2]	λοιπῶν ἡ νεότης οὐ κατὰ	λόγον	διοικουμένη εἰς χρήματα πάντως τὴν
[4, 2]	οὐδὲν πρὸς τὸν ἡμέτερον ἕξει	λόγον·	εἰ δὲ τὰ ἄνω φρονεῖ
[12, 2]	δυνατὸν τὸν τῆς εἰκόνος διασωθῆναι	λόγον,	εἰ ὑπεναντίως εἶχε τὸ ἀπεικονισμένον
[15, 1]	τι λέγω πάλιν γὰρ τὸν	λόγον	ἐπαναλήψομαι— ἡ τῷ κυρίῳ προσκολληθεῖσα
[20, 3]	ἀλλήλοις συγχεομένων. ~Κατὰ τὸν αὐτὸν	λόγον	καὶ τὸ ἐπιθυμητικὸν ἡμῶν φύσιν
[0, 2]	ὥστε πάντα τὸν διὰ μέσου	λόγον,	κἂν πρὸς ἕτερά τινα βλέπειν
[11, 1]	ὅλον νομίσαι τὸν τοῦ ἀνθρώπου	λόγον	κατειληφέναι ὁ δὲ διορατικὸς τὴν
[14, 4]	τὴν τῶν εἰρημένων ἀλήθειαν τὸν	λόγον	κατεξετάζοντας· πρῶτον μὲν γὰρ τῇ
[0, 3]	ἔνδειξις τοῦ τὸν γεγραφότα τὸν	λόγον	μὴ ἄγαμον εἶναι. δʹ Ὅτι
[3, 1]	ἔνδειξις τοῦ τὸν γεγραφότα τὸν	λόγον	μὴ ἄγαμον εἶναι. Εἴθε πως
[3, 1]	καὶ ἀλοητοῦ» γεννημάτων ἐφιλοπόνουν τὸν	λόγον.	Νυνὶ δὲ τρόπον τινὰ ματαία
[14, 1]	παιδοποιία— καὶ μηδεὶς δυσχεράνῃ τὸν	λόγον—	οὐ μᾶλλον ζωῆς ἀλλὰ θανάτου
[23, 2]	οὕτως εἰς τὸν τῆς τέχνης	λόγον	παραληφθῆναι καὶ παράγγελμα πρὸς τὸ
[2, 2]	καὶ ἐπὶ πάσης ψυχῆς κατὰ	λόγον	παρθενευούσης γίνεται, οὐκέτι σωματικὴν ποιουμένου
[12, 3]	χρὴ καὶ δι´ ἑτέρων τὸν	λόγον	πιστώσασθαι, τοῦτο καὶ ἐν τῇ
[10, 1]	ἀπειρίαν ἀνθίστησιν; Ὃν γὰρ ἔχει	λόγον	πρὸς τὰς ἀβύσσους ἡ ὀλίγη
[4, 4]	ὀλίγον ποιεῖται τῶν προφαινομένων τὸν	λόγον.	Σύνηθες γὰρ τοῖς ὁδοιποροῦσιν ἐπὶ
[12, 3]	μὲν ἅπτειν λύχνον κελεύει, τὸν	λόγον	τάχα σημαίνων τὸν τὰ κεκρυμμένα
[23, 2]	τῷ μέλλοντι κατὰ τὸν αἱροῦντα	λόγον	τῆς παρθενίας ἀνθέξεσθαι. Καθάπερ γὰρ
[15, 2]	ἀρετῆς κατὰ τὸν ἀκριβῆ περιδράξασθαι	λόγον	τὸν μὴ καὶ τῶν λοιπῶν
[2, 2]	ὑπερβολαῖς τῆς ὑποθέσεως συνεπᾶραι τὸν	λόγον,	ὡς δέ ἔστι δυνατὸν ἀεὶ
[15, 2]	καὶ δι´ ὑποδείγματος τεκμηριῶσαι τὸν	λόγον.	Ὥσπερ τὸ ἐν τῇ λίμνῃ
[19, 1]	τυμπάνου τὴν παρθενίαν ἔοικεν ὁ	λόγος	αἰνίττεσθαι ὑπὸ τῆς Μαρίας πρώτης
[23, 2]	διοικουμένων ὀλίγος τοῖς σωφρονοῦσιν ὁ	λόγος—	ἀλλ´ αὐτῆς ἅπτεται τῆς ψυχῆς
[17, 2]	παρακειμένης ἐναντιότητος. Οὐκ ἐμὸς ὁ	λόγος,	ἀλλ´ αὐτῆς τῆς θείας φωνῆς·
[10, 2]	ὅσῳ μέγα τὸ ζητούμενον ὁ	λόγος	ἀπέδειξε, τοσούτῳ μᾶλλον ὑψοῦσθαι χρὴ
[8, 1]	ἂν εἴη, καθὼς ὑφηγεῖται ὁ	λόγος,	ἀπείρατον τῶν τοιούτων διαβιῶναι, ὡς
[0, 1]	τῶν ἐγκωμίων τῆς παρθενίας ὁ	λόγος	ἀρξάμενος, οὕτως εἰς τὴν συμβουλὴν
[12, 3]	ἐστιν. Ἐνδείκνυται γάρ, οἶμαι, ὁ	λόγος	αὐτῷ, ὅτι τὸ τοῦ θεοῦ
[7, 2]	~Σαφέστερος δ´ ἂν ἡμῖν ὁ	λόγος	γένοιτο ἐπ´ αὐτῶν τῶν πραγμάτων
[1, 1]	τῶν ἐπιτηδευμάτων ἀντὶ ὑποβάθρας ὁ	λόγος	γινόμενος μεγέθους τινὰ φαντασίαν διὰ
[23, 1]	ἔργων διδάσκεσθαι, ἐπεὶ καὶ πᾶς	λόγος	δίχα τῶν ἔργων θεωρούμενος, κἂν
[7, 2]	μεσότητα τῶν ἐναντίων ἀρετὴν ὁ	λόγος	ἐγνώρισεν. Οὐκοῦν καὶ ἡ σωφροσύνη
[13, 1]	τὸν Χριστὸν ἀναλύουσιν ὑφηγεῖται ὁ	λόγος·	εἶτα τῆς περὶ τὴν γῆν
[14, 4]	παρθενία γίνεται πρόξενος, τίς μὲν	λόγος	ἐπαξίως τὴν χάριν ταύτην θαυμάσεται;
[3, 8]	~Καίτοι πολλὰ τῶν σκυθρωποτέρων ὁ	λόγος	ἐπιτρέχων παρέλιπε. Πολλάκις γὰρ κἀκείνη
[20, 4]	Δῆλον δὲ ὅτι κοινὸς ὁ	λόγος	ἐστὶν ἐπί τε ἀνδρῶν ὁμοίως
[22, 2]	εἴπερ τι ἀληθὲς αὐτῶν ὁ	λόγος	ἔχει, μηδενὶ μέρει τῶν ἐξ
[13, 1]	ἐστίν, ὥς γε ὁ ἐμὸς	λόγος,	ἢ μετὰ τοῦ θεοῦ εἶναι
[6, 1]	περὶ ἑκατέρου τούτων μνημονεύει ὁ	λόγος.	Ἠλίας μὲν γὰρ καθάπερ ταμίας
[0, 2]	ἐκεῖνον εἶναι τὸν δηλούμενον ὁ	λόγος	ᾐνίξατο, ἵνα μὴ τοῖς μετὰ
[8, 1]	ἀποφεύγειν τὸν γάμον, οὐδείς ἐστι	λόγος	ὁ ἀθετῶν τὴν οἰκονομίαν τῆς
[17, 1]	δὲ γίνεται, ὅταν μὴ ὁ	λόγος	ὁ κατ´ ἀρετήν, ἀλλά τι
[12, 2]	μετημφιάσατο, ἣν ἀποθέσθαι συμβουλεύει ὁ	λόγος,	οἷόν τινι ὕδατι τῷ καθαρῷ
[10, 2]	ἐστιν, ὥς γε ὁ ἐμὸς	λόγος,	ὅτι πᾶς ἄνθρωπος φωνῇ ἐπιτρέπων
[20, 1]	ἀνακαινοῦσθαι. Εἰ οὖν ἀληθὴς ὁ	λόγος—	πάντως δέ ἐστιν ἀληθὴς διὰ
[0, 2]	ἐπετηδεύθησαν, φεύγων τὴν ἀμετρίαν ὁ	λόγος	παρέδραμε καθολικῶς τε διὰ τῶν
[10, 1]	καλοῦ κτήσεως, τίς ἂν παραστήσειε	λόγος;	Ποίᾳ δ´ ἄν τις χρήσαιτο
[11, 5]	ἠρέμα διὰ τῶν ὑποδειγμάτων ὁ	λόγος	προσήγαγε τῇ ἐπινοίᾳ τῆς πρὸς
[23, 5]	διαδίδοται· ἀληθὴς γὰρ ὁ προφητικὸς	λόγος,	τὸν μετὰ ὁσίου καὶ ἀθῴου
[10, 2]	τὴν κατανόησιν, πῶς ἂν ὁ	λόγος	ὑπ´ ὄψιν ἀγάγοι, οὐδεμίαν μηχανὴν
[12, 3]	λοιπῶν ἀρετῶν, ἃς δραχμὰς ὁ	λόγος	ὠνόμασε, κἂν πᾶσαι παροῦσαι τύχωσι,
[20, 1]	καὶ παρὰ τῷ ἀποστόλῳ τοιοῦτος	λόγος,	ὡς ἄρα διπλοῦς ἡμῶν ἐστιν
[0, 1]	τῶν περισπασμῶν ἐγκειμένων ἀναγκαίως ὁ	λόγος	ὥσπερ τινὰ θύραν καὶ εἴσοδον
[4, 6]	τινος παραδείγματος ὁ περὶ τούτων	λόγος.	Ὥσπερ τις ποταμὸς χειμερίοις ῥεύμασι
[3, 1]	ἔξεστι δὲ γνῶναι τὴν τοῦ	λόγου	ἀλήθειαν αὐτὰ διασκεψαμένους τὰ πράγματα.
[0, 1]	βίον. Ὁ μὲν σκοπὸς τοῦ	λόγου	ἐστὶν ἐπιθυμίαν τῆς κατ´ ἀρετὴν
[10, 1]	τό τε ἐλαττοῦν διὰ τοῦ	λόγου	καὶ τὸ ὑπεραίρειν θαύματα, ὡς
[9, 1]	καὶ αἱρετὸν νομισθῆναι. Ἀπόδειξις τοῦ	λόγου	ὁ ἀνθρώπινος βίος, ἐν ᾧ
[14, 2]	ἤδη καὶ κατ´ ἀρχὰς τοῦ	λόγου	προείρηται. Πόθεν τὴν ἀρχὴν ἔχει;
[8, 1]	δὲ πρὸς τὰ συνεχῆ τοῦ	λόγου	προΐωμεν. Τί οὖν ἦν τὸ
[18, 2]	φλυαρίαν τινὰ καὶ ἀδολεσχίαν τοῦ	λόγου	τις καταγνώσεται, εἰρήσεται καὶ καθ´
[0, 2]	ἀναγκαίως πρὸς τῷ τέλει τοῦ	λόγου	τοῦ θεοσεβεστάτου ἐπισκόπου καὶ πατρὸς
[7, 1]	ὡς ἀληθῶς ἐκεῖνοι τῆς τοῦ	λόγου	τῶν μυστηρίων αὐλῆς, οὐκ ἐν
[3, 10]	ἐναντίων στοχάσαιτο; Ἦ που πᾶσα	λόγου	ὑπογραφὴ τῆς ἀληθείας ἐλάττων ἐστὶ
[4, 1]	δὲ ἡμῖν ἡ ἀλήθεια τοῦ	λόγου	φανερωθήσεται· ὁ τὴν τοῦ βίου
[2, 2]	καλῶς ἔχει τοὺς μὲν ἐγκωμιαστικοὺς	λόγους	ἐπὶ ταύτης ἐᾶν, ὡς ἀμήχανον
[0, 2]	τοῖς μετὰ ταῦτα καθομιλοῦσι τῷ	λόγῳ	ἀνόνητος ἡ συμβουλὴ εἶναι δόξῃ,
[10, 1]	εἰς ὑπογραφὴν ἀγάγοι τὸ καὶ	λόγῳ	ἄρρητον καὶ νοήματι ἀκατάληπτον; Εἰ
[1, 1]	πελάγει γενήσεσθαι, εἴ γε ἀνθρωπίνῳ	λόγῳ	δυνατὸν εἶναι τὴν τοσαύτην χάριν
[3, 10]	ἐστι τοῖς ὁμολογουμένοις ἐνδιατρίβειν τῷ	λόγῳ;	Εἰ γὰρ τοῖς δοκοῦσιν εἶναι
[11, 1]	γὰρ αὐτῶν ἑκάστην χωρίζει τῷ	λόγῳ,	καὶ πάλιν τὴν κοινὴν συνδρομήν
[11, 2]	διανοίας συζώντων τὸ διατεμόντας τῷ	λόγῳ	καὶ χωρίσαντας τὴν ὕλην ἀπὸ
[3, 10]	τοὺς ἑτέρους ἐποπτεῦσαι βίους τῷ	λόγῳ,	οἷς καὶ πενίαι καὶ δυσκληρίαι
[4, 1]	μοι τῷ ὑψηλοτέρῳ καὶ ἀληθεστέρῳ	λόγῳ	πᾶσα ἡ τοῦ βίου κακία
[0, 1]	ῥᾳδίως ὑπαγάγοιτό τινα ψιλῷ τῷ	λόγῳ	πρός τι τῶν ὠφελούντων ἐγκελευόμενος,
[18, 3]	ἔσται, τὸ ἐν παντὶ ἄπταιστον	λόγῳ	τε καὶ ἔργῳ ὑφηγουμένη, ὅπως
[1, 1]	βίῳ θαυμάσαι μᾶλλον ἢ τῷ	λόγῳ	τὴν καθαρότητα. Ὁ δὲ ὑπόθεσιν
[10, 2]	ὥσπερ ἐν εἰκόνι τινὶ τῷ	λόγῳ	τοῦ τοιούτου κάλλους ἐγγραφομένου· οὗ
[7, 1]	ἐκκλησίας παραχαράσσοντας τῶν τοιούτων χρεία	λόγων	ἂν εἴη, οὓς κεκαυτηριασμένους τὴν
[10, 2]	ἑτέρῳ ποιῆσαι, διὰ τῆς τῶν	λόγων	γραφῆς ὥσπερ ἐν εἰκόνι τινὶ
[23, 1]	ἐνεργεστέρα δὲ τῆς ἐκ τῶν	λόγων	διδαχῆς ἡ διὰ τῶν ἔργων
[2, 3]	κομπωδεστέρους παρ´ ἡμῶν ἐπιζητείτω τῶν	λόγων·	ἔστι μὲν γὰρ οὐδὲ βουλομένοις
[10, 1]	ἐπιπέπλασται, ματαία καὶ οὕτω πᾶσα	λόγων	ἰσχύς. Ἐπὶ γὰρ τῶν ἀναισθήτως
[20, 2]	διηγήσεώς τε πραγμάτων καὶ διδακτικῶν	λόγων	κατὰ ταὐτὸν ἀκροάσεται· ἡ γὰρ
[2, 3]	ἄγουσα, τίς ἂν εὑρεθείη δύναμις	λόγων	συνανιοῦσα τῷ θαύματι; Ἀλλ´ ἐπειδὴ
[1, 1]	ἐπάγεται οὐδὲν τῆς ἐκ τῶν	λόγων	συνηγορίας δεόμενα καθάπερ ὁ οὐρανὸς
[2, 1]	ὀνομάζεται. Τίς οὖν ἐξαρκέσει δύναμις	λόγων	τῇ τοσαύτῃ χάριτι παρισωθῆναι; Ἢ
[10, 1]	ἀνόνητος γίνεται ἡ διὰ τῶν	λόγων	τοῦ φωτὸς ἑρμηνεία· οὐ γάρ
[4, 5]	τὸ ἓν παραγένηται, καὶ τὰ	λοιπὰ	καθάπερ ὑπό τινος φυσικῆς ἀνάγκης
[4, 3]	διηγήματα· ὡσαύτως δὲ καὶ τὰ	λοιπὰ	ὅσα ψυχῆς ἐστιν ἀρρωστήματα, φθόνος
[3, 10]	πενίαι καὶ δυσκληρίαι καὶ αἱ	λοιπαὶ	τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν συμφοραὶ παραπεπήγασιν,
[4, 5]	ἀρχῆς ἐπισπασθείσης· οὐ δὲ τὰς	λοιπὰς	ἠρεμεῖν τῆς ἁλύσεως ἀγκύλας δυνατόν
[18, 1]	τῷ κατορθώματι, ἐπιμολύνοιτο δὲ τῇ	λοιπῇ	τῆς ψυχῆς ἀταξίᾳ, τοῦτο ἐκεῖνό
[17, 1]	παροξυσμοῖς καὶ μνησικακίαις καὶ τοῖς	λοιποῖς	πᾶσιν, ὅσα πρὸς τὸ ἐναντίον
[12, 4]	πάθει ἐπηκολούθησε καὶ τὸ μηκέτι	λοιπὸν	ἐν ὀφθαλμοῖς εἶναι τολμᾶν τοῦ
[14, 2]	τῆς παλάμης ἐμφυομένη, τὸ δὲ	λοιπὸν	σίδηρός ἐστι, θανάτου ὄργανον, φοβερὸν
[14, 4]	ζωῆς ἐν ἑαυτῷ ποιήσας ἀναμένει	λοιπὸν	τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν
[18, 4]	σωματικῆς λατρείας καὶ ἀπάτης ἐπιγινώσκειν	λοιπὸν	τὴν οἰκεῖαν ἑαυτῇ καὶ κατὰ
[14, 4]	ἁμαρτίᾳ καθάπαξ ἀποθανὼν ζῇ τὸ	λοιπὸν	τῷ θεῷ» οὐκέτι καρποφορῶν τῷ
[4, 5]	κενῆς δόξης ἐπιθυμία καὶ ὁ	λοιπὸς	ὅμιλος τῶν συνοικούντων παθῶν τοῖς
[4, 5]	ἑνὸς τοῦ ἐπικρατήσαντος καὶ ὁ	λοιπὸς	τῶν κακῶν ὁλκὸς συνεισέρχεται τῇ
[2, 3]	οὐκ ἐξ ὧν ὑπὲρ τοὺς	λοιποὺς	θαυμασθήσεται, ἀλλ´ ἐξ ὧν ἂν
[2, 3]	ἂν καὶ ἑαυτὸν καὶ τοὺς	λοιποὺς	ὠφελήσειεν. ~Κεφάλαιον γʹ Μνήμη τῶν
[18, 1]	ὅπλοις φραξάμενος γυμνῷ κινδυνεύει τῷ	λοιπῷ	σώματι. Τί γὰρ κέρδος αὐτῷ
[12, 3]	οὐδὲν ὄφελος ὂν ἐκ τῶν	λοιπῶν	ἀρετῶν, ἃς δραχμὰς ὁ λόγος
[23, 2]	σκέμματος· ὅσῳ δὲ μείζων τῶν	λοιπῶν	ἐπιτηδευμάτων ὁ προκείμενος τοῖς μετιοῦσίν
[4, 8]	δεδόσθαι φαμέν. Καὶ ὥσπερ τῶν	λοιπῶν	ἐπιτηδευμάτων τέχναι τινὲς πρὸς τὴν
[15, 2]	λόγον τὸν μὴ καὶ τῶν	λοιπῶν	ἐφαψάμενον, ἀλλ´ ᾧ ἂν παραγένηται
[23, 2]	ἐστίν. Ἐπὶ μὲν γὰρ τῶν	λοιπῶν	ἡ νεότης οὐ κατὰ λόγον
[7, 2]	ἔχειν. Οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν	λοιπῶν	πάντων, ἵνα μὴ τοῖς καθ´
[22, 2]	μαραίνοντα πλεονάσει, καὶ ἐπὶ τῶν	λοιπῶν	ποιοτήτων ὁμοίως τῆς γραφῆς ἀκούσεται·
[16, 1]	τῆς τιμωρίας ἡ ἐπὶ τῶν	λοιπῶν	σωφροσύνη· ἀρκεῖ γὰρ εἰς κατάκρισιν
[18, 3]	ἀφροσύνην προσεταιρίζοιτο, καὶ περὶ τῶν	λοιπῶν	ὡσαύτως ποιῶν, ἄτοπος ἂν εἴη
[18, 3]	πρόσωπον καὶ ὀπίσω νενευκέναι τὸν	λόφον,	τοὺς δὲ πόδας ἔχοι ἐν
[17, 2]	διδάσκει τοὺς μαθητάς, ὡς ἄρνας	λύκοις	συναναστρεφομένους, μὴ περιστερὰς εἶναι μόνον,
[18, 3]	κεχρῆσθαι τῇ φύσει, ὃς ἐπὶ	λύμῃ	τοῦ θείου θησαυροῦ παρεισδύεται καὶ
[2, 1]	διὰ τῆς τῶν ἐπαίνων σπουδῆς	λυμήνηταί	τις τῷ μεγαλείῳ τοῦ ἀξιώματος,
[17, 1]	τῇ ἐπιτεταμένῃ τῆς ζωῆς ἀκριβείᾳ	λύπαις	καὶ παροξυσμοῖς καὶ μνησικακίαις καὶ
[3, 10]	συγκεκληρωμένοι τῷ βίῳ καὶ τὰς	λύπας	ἀπὸ τῶν ἐναντίων ἔχουσι. Τοῖς
[3, 6]	Ἠλαττώθη διὰ τούτων ἡ τοῦ	λυπεῖσθαι	ὑπόθεσις ἢ οὐχὶ καὶ προσθήκας
[17, 2]	λέγουσα. Ὁ δὲ θεὸς οὔτε	λύπη	ἐστὶν οὔτε ἡδονὴ οὔτε δειλία
[17, 2]	ἀντικείμενον; οἷον ἡδονὴν μὲν φεύγοντα	λύπῃ	κατέχεσθαι, τὸ δὲ θρασὺ καὶ
[14, 3]	κατὰ τὸ γεγραμμένον πληθύνονται οὐδὲ	λύπη	τῆς ἀνθρωπίνης προηγεῖται γενέσεως, συνανῄρηται
[3, 3]	καὶ συνεζευγμένην τῇ ζωῇ τὴν	λύπην,	εἰ καὶ μικρὸν μετέχοιεν τοῦ
[3, 3]	σύγχυσιν, γέλωτα δακρύοις ἐμπεφυρμένον καὶ	λύπην	εὐφροσύναις συμμεμιγμένην, πανταχοῦ τοῖς γινομένοις
[3, 2]	χρηστοῖς ἀναγκαίως συμπαροῦσαν καὶ ὑποσμύχουσαν	λύπην.	Οὐ λέγω τὸν τοῖς εὐδοκιμοῦσιν
[12, 3]	καὶ ἐπιθυμητικὴ καὶ ἡ κατὰ	λύπην	τε καὶ ὀργὴν ἐγγινομένη διάθεσις,
[3, 2]	ἐστί, πλείω τῶν ἡδέων τὰ	λυπηρὰ	παρεχόμενος. Παρίημι ταῦτα ὡς καὶ
[3, 5]	καταποθῇ ὁ λογισμὸς ὑπὸ τῆς	λύπης,	εἰς πικρότερον πέρας ἡ τραγῳδία
[18, 3]	κάμοι, ἐπιστηρίζεσθαι. Τὸ δὲ τῆς	λύπης	κτῆμα καιρῷ μετανοίας ἐπὶ ἁμαρτήμασιν,
[3, 3]	καταγλυκαίνεσθαι, τοῦτό ἐστι τὸ τῆς	λύπης	ὑπέκκαυμα. Ἕως γὰρ ἂν ἄνθρωποι
[3, 9]	τὴν πικρίαν, ὥσπερ ἀμυνόμεναι τοὺς	λυπήσαντας	τοῖς ἰδίοις κακοῖς· πολλαὶ δὲ
[3, 3]	εὐημερίᾳ. ~Τί οὖν ἔσται τὸ	λυποῦν,	ἐρεῖς, εἰ μηδὲ ὁ φθόνος
[3, 11]	τοῦ γάμου κακῶν ἡ χορηγία.	Λυποῦσι	γὰρ ὁμοίως καὶ γινόμενοι παῖδες
[4, 8]	τινα τῆς φύσεως ἀνάγκην συμβαίνουσαι	λυποῦσι	πάντως τὸν ἐν προσπαθείᾳ γινόμενον,
[19, 1]	οὔτε τοῦ τόκου τὴν παρθενίαν	λύσαντος	οὔτε τῆς παρθενίας τῇ τοιαύτῃ
[8, 1]	βυθοῦ» κατὰ τὸν ψαλμῳδὸν ἐμπαγῆναι,	λυσιτελὲς	ἂν εἴη, καθὼς ὑφηγεῖται ὁ
[23, 5]	βλασφημεῖται παρὰ τῶν ἔξωθεν. ~Οὐκοῦν	λυσιτελὲς	ἂν εἴη μὴ νομοθετεῖν ἑαυτοῖς
[4, 7]	τῶν ὀφθαλμῶν ἁρπαζομένων· διὰ τοῦτο	λυσιτελὲς	ἂν εἴη πόρρω τοῦ τοιούτου
[9, 2]	τὰ πάθη μεταρρυεῖσαν. ~Διὰ τοῦτο	λυσιτελὲς	εἶναι νομίζομεν τοῖς ἀσθενεστέροις εἰς
[2, 3]	δύναμις, οὐκ ἂν τοῦ κοινῇ	λυσιτελοῦντος	τὸ ἐν ὀλίγοις εὐδοκιμῆσαι προετιμήσαμεν.
[23, 2]	κατ´ ἀνάγκην ἑαυτοῖς ἐπιτρέπειν τῶν	λυσιτελούντων	τὴν κρίσιν, ὅτε καὶ τὸ
[12, 3]	Διὰ τοῦτο πρῶτον μὲν ἅπτειν	λύχνον	κελεύει, τὸν λόγον τάχα σημαίνων
[12, 1]	δὲ τῶν ἁγίων καθάπερ τινὰ	λύχνον	τὸν ἑαυτῶν βίον τοῖς κατὰ
[23, 5]	λαμπάδος εἰς πάντας τοὺς προσεγγίζοντας	λύχνους	ἡ τῆς φλογὸς διάδοσις γίνεται,
[23, 7]	νόμον, πάσης κηλίδος τε καὶ	λώβης	ἀπηλλαγμένος; Πῶς οὖν ταῦτα προσοίσεις

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 28/05/2009