Chapitres, par.
[0, 3]	εἰς πολλὰ τῇ ψυχῇ μεριζόμενον.	θʹ	Ὅτι δυσμετάθετον ἐπὶ παντὸς ἡ
[9, 1]	τῆς ψυχῆς τὰ πάθη. ~Κεφάλαιον	θʹ	Ὅτι δυσμετάθετον ἐπὶ παντὸς ἡ
[3, 5]	οἰκείων ὡς ὑπὸ πολεμίων ὁ	θάλαμος,	καλλωπίζεται δὲ ἀντὶ τοῦ θαλάμου
[3, 5]	θάλαμος, καλλωπίζεται δὲ ἀντὶ τοῦ	θαλάμου	διὰ τοῦ τάφου ὁ θάνατος.
[18, 5]	νόμου— καὶ ὁ Ἰσραὴλ τὴν	θάλασσαν	διεπέρασεν ἄβροχος, καὶ τούτῳ συνδιαπερῶν
[4, 6]	ταύτην καὶ ζοφώδη τοῦ βίου	θάλασσαν.	Εἰ δέ, καθώς φησιν ὁ
[23, 7]	γὰρ οἱ καταβαίνοντες εἰς τὴν	θάλασσαν	ἐν πλοίοις καὶ ποιοῦντες ἐργασίαν
[19, 1]	προφῆτις Μαριὰμ εὐθέως μετὰ τὴν	θάλασσαν	ξηρὸν καὶ εὔηχον μεταχειριζομένη τὸ
[18, 5]	τῷ κοινῷ καὶ κοσμικῷ βίῳ,	θαλάσσῃ	τροπικῶς ὑπὸ τῆς παραβολῆς ὠνομασμένῳ·
[18, 5]	ὠφέλειαν ἡμῶν τὴν διὰ τῆς	θαλάσσης	θαυματοποιίαν ἀναγεγράφθαι, ἀκουσάτω τοῦ ἀποστόλου
[18, 5]	ὕδατα ψυχῆς ἁπτόμενα καὶ βάθη	θαλάσσης	καὶ καταιγίδα» καλῶν, ἐν ᾗ
[14, 1]	ἦν δυνατὸν ἀργῆσαί ποτε τὸν	θάνατον,	ἐνεργουμένης διὰ τοῦ γάμου τῆς
[3, 3]	συμπαρόντα διὰ τῶν ἐλπίδων τὸν	θάνατον	καὶ ἑκάστου τῶν καθ´ ἡδονὴν
[12, 2]	θεοῦ γενομένην εὑρών· θεὸς γὰρ	θάνατον	οὐκ ἐποίησεν» ἀλλὰ τρόπον τινὰ
[23, 6]	ἐνδεικνύμενον, μήτε παντελῶς πρὸς τὸν	θάνατον	τετραμμένον, μήτε ὅλῳ τῷ ποδὶ
[3, 11]	δὲ ἀμφότεροι, ὁ μὲν τὸν	θάνατον	τοῦ παιδός, ὁ δὲ τὴν
[14, 1]	δύναται παρελθεῖν τὴν παρθενίαν ὁ	θάνατος,	ἀλλ´ ἐν αὐτῇ καταλήγει καὶ
[3, 5]	θαλάμου διὰ τοῦ τάφου ὁ	θάνατος.	Ἀνακλήσεις ἐπὶ τούτων ἀνόνητοι καὶ
[14, 1]	βασιλεύσας ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρις» ἐκείνης	θάνατος»	ἐπειδὴ καὶ κατ´ αὐτὴν ἐγένετο,
[14, 4]	ἐπὶ τῶν τοιούτων κυημάτων ὁ	θάνατος;	Ὄντως κατεπόθη ἐν ἐκείνοις τὸ
[3, 9]	οἴκου δεσπότην, ἐφ´ ἧς ὁ	θάνατος	οὐ χωρισμόν, ἀλλὰ συνάφειαν τοῦ
[3, 5]	παρουσία τὸ πρᾶγμα νομίζεται καὶ	θάνατος	τῆς κυοφορούσης διὰ τοῦ τόκου
[13, 3]	ᾗ πάντως ἐπακολουθεῖ καὶ ὁ	θάνατος,	τοιοῦτον ἐπιζητῆσαι βίον, ὃς οὐκέτι
[3, 10]	ὁ προσδοκώμενος ἢ καὶ παραγινόμενος	θάνατος,	τούτοις δὲ συμφορά ἐστιν ἡ
[14, 1]	ἔχουσιν, ὃς κρείττων τῆς τοῦ	θανάτου	δυναστείας ἐστίν. Ἡ γὰρ σωματικὴ
[0, 3]	ἡ παρθενία κρείττων τῆς τοῦ	θανάτου	δυναστείας ἐστίν. ιεʹ Ὅτι ἡ
[14, 1]	ἡ παρθενία κρείττων τῆς τοῦ	θανάτου	δυναστείας ἐστίν. Οὐκοῦν ὁ τοιοῦτος
[23, 4]	καὶ τοὺς τῷ λιμῷ μέχρι	θανάτου	ἐγκαρτεροῦντας, ὡς τοῦ θεοῦ ταῖς
[14, 1]	ἑαυτῷ μένειν· οὕτως οὐδὲ τοῦ	θανάτου	ἡ δύναμις ἐνεργήσει, μὴ τοῦ
[14, 1]	κωλύσαντες, καὶ ὥσπερ τι μεθόριον	θανάτου	καὶ ζωῆς ἑαυτοὺς στήσαντες ἐπέσχον
[23, 6]	ἴδῃς βίον ἀνδρὸς ἐν μέσῳ	θανάτου	καὶ ζωῆς ἐνδεικνύμενον, μήτε παντελῶς
[3, 8]	τηκεδὼν σώματος, κατήφεια ψυχῆς, ἐπιθυμία	θανάτου	καὶ μέχρις αὐτοῦ τοῦ θανάτου
[3, 10]	συμφορά ἐστιν ἡ ἀναβολὴ τοῦ	θανάτου·	καὶ ὁ μὲν βίος αὐτοῖς
[13, 2]	γενέσθαι τὸν τῇ δυναστείᾳ τοῦ	θανάτου	κρατούμενον; Ποῖον τρόπον καὶ ποίαν
[14, 2]	τὸ δὲ λοιπὸν σίδηρός ἐστι,	θανάτου	ὄργανον, φοβερὸν μὲν ἰδεῖν, φοβερώτερον
[3, 5]	καὶ οὐχὶ παιδὸς γένεσις, ἀλλὰ	θανάτου	παρουσία τὸ πρᾶγμα νομίζεται καὶ
[14, 1]	ἐν ἑαυτοῖς ἔστησαν τὴν τοῦ	θανάτου	περιγραφήν, περαιτέρω προελθεῖν αὐτὸν δι´
[3, 8]	θανάτου καὶ μέχρις αὐτοῦ τοῦ	θανάτου	πολλάκις ἰσχύσασα. Ἐὰν δὲ καὶ
[3, 3]	λογίζεσθαι. Ἡ γὰρ διηνεκὴς τοῦ	θανάτου	προσδοκία οὐκ ἐπὶ ῥητοῖς τισι
[13, 3]	ἐπιζητῆσαι βίον, ὃς οὐκέτι τοῦ	θανάτου	τὴν ἀκολουθίαν ἐφέλκεται· οὗτος δέ
[14, 1]	ἀποδείκνυται τὸ κρεῖττον εἶναι τοῦ	θανάτου	τὴν παρθενίαν, καὶ καλῶς ἄφθορον
[14, 1]	συντρίβεταί πως καὶ καταλύεται τοῦ	θανάτου	τὸ κράτος, οὐκ ἔχοντος τίσι
[14, 1]	λόγον— οὐ μᾶλλον ζωῆς ἀλλὰ	θανάτου	τοῖς ἀνθρώποις ἀφορμὴ γίνεται· ἀπὸ
[14, 2]	τὰ ὀνόματα, ὅσα ἐκ τοῦ	θανάτου	τοῖς ἀνθρώποις ἐπάγεται, καθὼς ἤδη
[13, 2]	Οἴδαμεν δὲ τὴν μὲν σάρκα	θανάτῳ	διὰ τὴν ἁμαρτίαν οὖσαν ὑπόδικον,
[14, 4]	τῷ θεῷ» οὐκέτι καρποφορῶν τῷ	θανάτῳ»	καὶ ὅσον τὸ ἐφ´ ἑαυτῷ
[23, 7]	ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα, οὐκέτι	θανάτῳ	παραμένειν εἰς τὸ διηνεκὲς κωλυόμενος»
[9, 2]	πρὸς τὰς ἡδονὰς μάχη δοκεῖ,	θαρρείτω	πᾶς· οὐδὲ γὰρ πρὸς τοῦτο
[18, 2]	ἑκάστῳ τὴν ἁρμόζουσαν ἀποδοὺς χώραν,	θαρρῶν	δέχεται τοὺς ἐπιξενουμένους, ὡς οὐδεμίαν
[23, 7]	Πρὸς τὸν κατωρθωκότα βλέπε, καὶ	θαρρῶν	κατατόλμησον τῆς ἀγαθῆς ναυτιλίας τῇ
[18, 3]	Τὴν δὲ ἀνδρείαν καὶ τὸ	θάρσος	ἀντὶ ὅπλου τινὸς διὰ χειρὸς
[18, 3]	ἐπὶ τοὺς γονέας ἀνδριζόμενος καὶ	θαρσῶν	τὰ ἄτοπα καὶ ἐλπίζων τὰ
[1, 1]	τὸ μεγαλεῖον ἔχει οἴκοθεν τὸ	θαῦμα	ἐπάγεται οὐδὲν τῆς ἐκ τῶν
[1, 1]	τὸ ἐκ τῶν ἐγκωμίων κατασκευαζόμενον	θαῦμα	ὡς σεσοφισμένον ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων
[10, 1]	παρὰ τῶν ἀνθρώπων ὡς καλὰ	θαυμαζόμενα	πρὸς ἐκεῖνο τὸ κάλλος, ὃ
[9, 1]	αὐτῶν ἐπιτηδευμάτων παρά τισι μὲν	θαυμαζομένων,	διαβαλλομένων δὲ παρ´ ἑτέροις, ἀλλὰ
[10, 2]	κατὰ τὴν αἴσθησιν δύναμις καὶ	θαυμάσαι	καὶ ἀποδέξασθαι καὶ γνώριμον ἑτέρῳ
[1, 1]	ἀρετὴν ἀποφήνασθαι καὶ τῷ βίῳ	θαυμάσαι	μᾶλλον ἢ τῷ λόγῳ τὴν
[11, 3]	αἴσθησις, ὡς μήτε οὐρανοῦ κάλλος	θαυμάσαι	μήτε φωστήρων αὐγὰς μήτε ἄλλο
[14, 4]	λόγος ἐπαξίως τὴν χάριν ταύτην	θαυμάσεται;	Τί δὲ ἄλλο τῶν τῆς
[4, 2]	τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἐπικλῖναι; Ἆρα	θαυμάσεται	τὸν γήϊνον πλοῦτον ἢ δυναστείαν
[2, 3]	ἐξ ὧν ὑπὲρ τοὺς λοιποὺς	θαυμασθήσεται,	ἀλλ´ ἐξ ὧν ἂν καὶ
[9, 1]	ἀλλήλων ἐσχίσθησαν· καὶ οὔπω τοῦτο	θαυμαστόν,	ἐπεὶ καὶ ὁ καθ´ ἕκαστον
[10, 1]	τοῦ λόγου καὶ τὸ ὑπεραίρειν	θαύματα,	ὡς καὶ ἐπὶ τῆς ἡλιακῆς
[2, 3]	εὑρεθείη δύναμις λόγων συνανιοῦσα τῷ	θαύματι;	Ἀλλ´ ἐπειδὴ παντελῶς ἄτοπον ἀφώνοις
[1, 1]	διὰ τούτων προσθήσοντές τι τῷ	θαύματι	τῆς παρθενίας, λελήθασιν ἑαυτοὺς κατά
[6, 1]	γε Ἰωάννην τοιοῦτον μέν τι	θαυματοποιῆσαι	οὐδὲν ἡ θεία φησὶν ἱστορία,
[18, 5]	ἡμῶν τὴν διὰ τῆς θαλάσσης	θαυματοποιίαν	ἀναγεγράφθαι, ἀκουσάτω τοῦ ἀποστόλου ὅτι
[5, 1]	τῆς φύσεως ἐστραμμένοι τῶν οὐρανίων	θαυμάτων	ἀπείρως ἔχουσιν, οὕτως ἡ τῷ
[1, 1]	ἄλλο τι τῶν τοῦ κόσμου	θαυμάτων,	τοῖς δὲ ταπεινοτέροις τῶν ἐπιτηδευμάτων
[14, 3]	τὰ ἐλεεινὰ καὶ πλήρη δακρύων	θεάματα·	παῖδας ἐν ἀωρίᾳ τῆς ἡλικίας
[11, 1]	ὁρωμένου περιεργάζονται ἀρκεῖ γὰρ αὐτοῖς	θεασαμένοις	τὸν ὄγκον τοῦ σώματος ὅλον
[18, 2]	τὰ ἐν τῷ οἴκῳ ἑαυτοῦ	θεασάμενος	παιδευθήτω περὶ τοῦ δόγματος. Δοκεῖ
[10, 1]	χρεία, ἵνα τὸ κάλλος ἐκεῖνο	θεάσηται,	ὅπερ ὁ μὲν ἰδὼν κατά
[3, 1]	τὸ ἴχνος ἐναπερείσαντα. Διὰ τοῦτο	θεαταὶ	μόνον τῶν ἀλλοτρίων ἐσμὲν καλῶν
[12, 4]	τοῦτο συγχρώμενος, καθὼς ἐπισημαίνεται ἡ	θεία	γραφή, ὅτι οὐ πρότερον αὐτὴν
[4, 4]	Οἶδε γὰρ ὁ ἐπεσκεμμένος τὰ	θεῖα	καλῶς, ὅτι οὐ τὰ ἀνθρώπινα
[7, 3]	προηγουμένην εἶναι τὴν περὶ τὰ	θεῖα	σπουδήν τε καὶ ἐπιθυμίαν, τῆς
[6, 1]	μέν τι θαυματοποιῆσαι οὐδὲν ἡ	θεία	φησὶν ἱστορία, περισσότερον δὲ ἢ
[12, 1]	ἐξευρεῖν. Μεσταὶ μὲν οὖν αἱ	θεῖαι	βίβλοι τῆς τοιαύτης εἰσὶν ὑφηγήσεως,
[12, 1]	ἂν καὶ ἡμεῖς ἐπινοήσαιμεν ταῖς	θείαις	ἀκολουθοῦντες φωναῖς, ταῦτά ἐστι. ~Τὸ
[4, 4]	καὶ ὁ ψαλμῳδὸς ἐν ᾠδαῖς	θείαις	λέγων πεποίηται. Ὄντως γὰρ ἐν
[10, 1]	ὁ μὲν ἰδὼν κατά τινα	θείαν	δωρεάν τε καὶ ἐπίπνοιαν ἀνερμήνευτον
[12, 3]	καρδίας» ἡμῶν, τότε ἐπὶ τὴν	θείαν	ἐκείνην χαράν τε καὶ εὐφροσύνην
[5, 1]	ἄνετος ἡ ψυχὴ πρὸς τὴν	θείαν	τε καὶ μακαρίαν ἡδονὴν ἀναβλέποι,
[12, 3]	αἱ ἐπὶ τῇ εὑρέσει τῆς	θείας	δραχμῆς εὐφραινόμεναι, ἡ λογιστική τε
[12, 4]	τοῦ ζητουμένου εὑρέσεως, ἡ τῆς	θείας	εἰκόνος εἰς τὸ ἀρχαῖον ἀποκατάστασις
[4, 4]	ἀνθρώποις νομίζεται, μόνης δὲ τῆς	θείας	ζωῆς ἔχων τὸν ἔρωτα, ὁ
[23, 3]	τῷ ἐχθρῷ τῷ κατὰ τὰς	θείας	ὁδοὺς ἐνεδρεύοντι καὶ ὄντως οὐαὶ
[3, 5]	τῆς φύσεως, κατ´ αὐτῆς τῆς	θείας	οἰκονομίας μέμψεις πολλαὶ καὶ ἐγκλήματα,
[5, 1]	ἐν ἀποστροφῇ καὶ ἀγνοίᾳ τῆς	θείας	τε καὶ ἀκηράτου γένηται ἡδονῆς,
[12, 2]	διανοητικὸν ζῷον ὁ ἄνθρωπος, τῆς	θείας	τε καὶ ἀκηράτου φύσεως ἔργον
[2, 1]	~Κεφάλαιον βʹ Ὅτι ἴδιον τῆς	θείας	τε καὶ ἀσωμάτου φύσεως κατόρθωμά
[0, 3]	ἐστίν. βʹ Ὅτι ἴδιον τῆς	θείας	τε καὶ ἀσωμάτου φύσεως κατόρθωμά
[17, 2]	ὁ λόγος, ἀλλ´ αὐτῆς τῆς	θείας	φωνῆς· τὸ δόγμα φανερῶς γὰρ
[13, 3]	τέκνων μήτηρ εὐφραινομένη, καθὼς ἐν	θείοις	ὕμνοις ὁ ψαλμῳδὸς ἀνευφήμησεν εἰπών·
[0, 3]	ἑαυτὸν ἐκκαθάρας ἐν ἑαυτῷ τὸ	θεῖον	κάλλος κατόψεται· ἐν ᾧ καὶ
[12, 1]	ἑαυτὸν ἐκκαθάρας ἐν ἑαυτῷ τὸ	θεῖον	κάλλος κατόψεται· ἐν ᾧ καὶ
[3, 7]	λέγοι; ἀλλ´ ἐπειδὴ κατὰ τὸ	θεῖον	λόγιον οὐχ ἑαυτῆς ἐστι κυρία,
[12, 2]	ἐστὶ κατόρθωμα ἡ πρὸς τὸ	θεῖον	ὁμοίωσις, ἀλλὰ τοῦτο μὲν τῆς
[1, 1]	ἀρκεῖ πρὸς εὐφημίαν αὐτῆς ὁ	θεῖος	ἀπόστολος δι´ ὀλίγων ῥημάτων πᾶσαν
[19, 1]	γὰρ προφήτης Ἡσαΐας καὶ ὁ	θεῖος	ἀπόστολος ἐναργῶς ταῦτα καὶ σαφῶς
[0, 1]	κοινοτέρῳ βίῳ, καθὼς ὠνόμασεν ὁ	θεῖος	ἀπόστολος, τῶν περισπασμῶν ἐγκειμένων ἀναγκαίως
[0, 1]	τὸ καθ´ ἡσυχίαν προσφιλοσοφεῖν τῇ	θειοτέρᾳ	ζωῇ καὶ τοῖς ἀποταξαμένοις πάντῃ
[8, 1]	ὅτι ἐὰν ἐξῇ μήτε τῆς	θειοτέρας	ἐπιθυμίας ἀφίστασθαι μήτε ἀποφεύγειν τὸν
[4, 8]	τις εἶναι καὶ δύναμις τῆς	θειοτέρας	ζωῆς πρὸς τὴν ἀσώματον φύσιν
[9, 1]	ὁρμὴν τῆς διανοίας ἀπὸ τῶν	θειοτέρων	πρὸς τὰ ταπεινὰ καὶ ὑλώδη
[22, 1]	τρόπῳ τῶν ὑψηλῶν τε καὶ	θειοτέρων	τὴν ψυχὴν ἀποστήσαντες εἰς ταπεινὰς
[18, 3]	φύσει, ὃς ἐπὶ λύμῃ τοῦ	θείου	θησαυροῦ παρεισδύεται καὶ διὰ τοῦτο
[2, 2]	ἔστι δυνατὸν ἀεὶ μεμνῆσθαι τοῦ	θείου	τούτου χαρίσματος καὶ ἐπὶ γλώττης
[19, 1]	οἱ οὐ κατὰ σάρκα τῶν	θείων	λογίων, ἀλλὰ πνευματικῶς ἐξακούοντες. Ἀπεκαλύφθη
[19, 1]	ἐξακούοντες. Ἀπεκαλύφθη γὰρ διὰ τῶν	θείων	λογίων τί ποτε τὸ κυοφορεῖν
[6, 1]	τοῦτο εἰς τοσοῦτον μέγεθος τῶν	θείων	χαρισμάτων ἐπήρθησαν, ὅσον περὶ ἑκατέρου
[2, 1]	ὑπερεχούσαις δυνάμεσιν, οὔτε τινὸς τῶν	θείων	χωριζομένη καὶ οὐδενὸς τῶν ἐναντίων
[4, 2]	Τὸ γὰρ ὑπὲρ τοὺς ἄλλους	θέλειν	εἶναι, τὸ χαλεπὸν τοῦτο πάθος
[23, 4]	εἰς ὅσα ἐκφέρεται τῷ μὴ	θέλειν	τοῖς κατὰ θεὸν εὐδοκιμοῦσι προστίθεσθαι;
[7, 1]	οἱ ἐζωγρημένοι εἰς τὸ ἐκείνου	θέλημα»	κατὰ τὴν τοῦ ἀποστόλου φωνήν,
[14, 3]	ὁ κύριος, ὅτι Ὁ τὸ	θέλημά	μου ποιῶν καὶ ἀδελφὸς καὶ
[19, 1]	ἄχρηστα πάντως τῆς σαρκὸς τὰ	θελήματα.	~Κεφάλαιον κʹ Ὅτι ἀδύνατον ὁμοῦ
[14, 3]	οὐδὲ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ	θελήματος	ἀνδρὸς καὶ ἐκ θελήματος σαρκός,
[14, 3]	ἐκ θελήματος ἀνδρὸς καὶ ἐκ	θελήματος	σαρκός, ἀλλ´ ἐκ θεοῦ μόνου
[23, 6]	διαπλεύσαντες εἰς τὸν λιμένα τοῦ	θελήματος	τοῦ θεοῦ καθωρμίσθησαν, καὶ νῦν
[13, 1]	ἀρχὴν λαβούσης, ἐκ τοῦ μὴ	θελῆσαι	τὸ κακὸν ἀγνοῆσαι. Διὸ καὶ
[18, 1]	τῇ τοῦ πύργου οἰκοδομῇ, ἐν	θεμελίοις	δὲ τὴν ἑαυτοῦ σπουδὴν στήσας
[18, 1]	ψυχῆς τελειότητα, ἀλλὰ καὶ τὸν	θεμέλιον	ὑποβεβλῆσθαι δεῖ πάντως καί, καθώς
[18, 1]	τίμιον πολύν» Ὑποκείσθω τοίνυν ἀντὶ	θεμελίου	τινὸς τῷ κατ´ ἀρετὴν βίῳ
[18, 1]	παρθενίαν σπουδή, ἐποικοδομείσθω δὲ τῷ	θεμελίῳ	τούτῳ πάντα τὰ ἔργα τῆς
[12, 2]	τῷ ἀνθρώπῳ χυθείσης καὶ τὸ	θεοειδὲς	ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς κάλλος τὸ
[9, 2]	ὅλης καρδίας καὶ δυνάμεως τὸν	θεὸν	ἀγαπᾶν» Πῶς γὰρ ἀγαπήσει τις
[23, 7]	διηνεκὲς κωλυόμενος» Τοῦ δὲ τὸν	θεὸν	αὐτὸν καταξιωθῆναι ἰδεῖν οὐκ ἄλλος
[2, 3]	ἀνθρωπίνης σωτηρίας ἐφάπτεσθαι, τὸν μὲν	θεὸν	δι´ ἑαυτῆς πρὸς τὴν τοῦ
[23, 7]	ἵνα καὶ αὐτὸς ἴδῃς τὸν	θεὸν	ἐν καθαρᾷ τῇ καρδίᾳ» κατὰ
[18, 3]	τῇ ἑκάστου ψυχῇ, τῇ κατὰ	θεὸν	ἐπιθυμίᾳ προσθείς, μακαριστὸς ἔσται τῆς
[23, 7]	ἄναγνον; Εἰ δὲ καὶ τὸν	θεὸν	ἐπιφανῆναί σοι ποθεῖς, τί οὐκ
[23, 4]	τῷ μὴ θέλειν τοῖς κατὰ	θεὸν	εὐδοκιμοῦσι προστίθεσθαι; Ἐκ τούτων γὰρ
[20, 1]	ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς καὶ τὴν κατὰ	θεὸν	εὐφροσύνην καρποῦσθαι. Ἔστι δέ τις
[0, 3]	ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς καὶ τὴν κατὰ	θεὸν	εὐφροσύνην καρποῦσθαι. καʹ Ὅτι χρὴ
[11, 6]	τὸ δι´ αὐτῆς δυνηθῆναι τὸν	θεὸν	ἰδεῖν· ὅτι γὰρ τὸ κυρίως
[23, 7]	αὐτὸ τοῦτο τὸ καταξιωθῆναι τὸν	θεὸν	ἰδεῖν· πάσης γὰρ ἐλπίδος ἡ
[9, 2]	καταμερίσῃ τὴν καρδίαν ἑαυτοῦ πρὸς	θεὸν	καὶ κόσμον καὶ κλέπτων τὴν
[7, 2]	τὸ ἀσέβημα καὶ τὸ μηδένα	θεὸν	καὶ τὸ πολλοὺς εἶναι οἴεσθαι.
[2, 3]	γινομένη τῆς ἀνθρωπίνης πρὸς τὸν	θεὸν	οἰκειώσεως, τὰ τοσοῦτον ἀλλήλων ἀφεστῶτα
[9, 2]	τις ἐξ ὅλης καρδίας τὸν	θεόν,	ὅταν καταμερίσῃ τὴν καρδίαν ἑαυτοῦ
[23, 7]	καὶ ὀνομαζόμενοι, ὅτι αὐτοὶ τὸν	θεὸν	ὄψονται, ὧν ἕνα καὶ σὲ
[12, 1]	τὸν ἑαυτῶν βίον τοῖς κατὰ	θεὸν	πορευομένοις προφαίνουσιν. Ἀλλὰ τὰς μὲν
[12, 1]	Ἀλλὰ τὰς μὲν ἐκ τῆς	θεοπνεύστου	γραφῆς εἰς τὸν προκείμενον σκοπὸν
[4, 6]	μίαν ὁρῶμεν ἐκ τῆς τῶν	θεοπνεύστων	γραφῶν συμβουλῆς τὴν διέξοδον τούτων,
[1, 1]	ἢ τὸ ἀποδειχθῆναι διὰ τούτων	θεοποιοῦσαν	τρόπον τινὰ τοὺς τῶν καθαρῶν
[18, 1]	καὶ σφόδρα τοῦτο τίμιον καὶ	θεοπρεπὲς	εἶναι πιστεύεται, ὥσπερ οὖν καὶ
[20, 4]	τὸν ἔρωτα, ἥτις ἐστὶν ὁ	θεός.	Ἀλλὰ τί μὲν ὁ πνευματικός
[12, 2]	οὐχὶ παρὰ θεοῦ γενομένην εὑρών·	θεὸς	γὰρ θάνατον οὐκ ἐποίησεν» ἀλλὰ
[12, 2]	καὶ πάντα ὅσα ἐποίησεν ὁ	θεὸς	καλὰ λίαν» Ἀλλ´ ἐπειδὴ κατὰ
[11, 6]	καθαρὸν ὁ τῶν ὅλων ἐστὶ	θεός,	οὐδεὶς οὕτω τυφλὸς τὴν διάνοιαν,
[17, 2]	ἀγαθὸν εἶναι» λέγουσα. Ὁ δὲ	θεὸς	οὔτε λύπη ἐστὶν οὔτε ἡδονὴ
[23, 6]	βίου· τοῦτον τέθεικε σκοπὸν ὁ	θεὸς	τῇ ἡμετέρᾳ ζωῇ. Ὄψει δὲ
[4, 3]	γὰρ πάσης τῆς γῆς ὁ	θεός»	τοῖς δὲ ἀνθρώποις τὸ τῆς
[0, 2]	τῷ τέλει τοῦ λόγου τοῦ	θεοσεβεστάτου	ἐπισκόπου καὶ πατρὸς ἡμῶν ἐπεμνήσθημεν,
[2, 2]	γέγονε σωματικῶς, τοῦ πληρώματος τῆς	θεότητος»	ἐν τῷ Χριστῷ διὰ τῆς
[19, 1]	δι´ ἧς οἶμαι καὶ τὴν	θεοτόκον	προδιατυποῦσθαι Μαρίαν. Ὥσπερ γὰρ τὸ
[14, 1]	ἐστίν· ὥσπερ γὰρ ἐπὶ τῆς	θεοτόκου	Μαρίας ὁ βασιλεύσας ἀπὸ Ἀδὰμ
[12, 3]	λόγος αὐτῷ, ὅτι τὸ τοῦ	θεοῦ	ἀγαθὸν οὐ διώρισται τῆς φύσεως
[7, 1]	οὐκ ἐν τῇ σκέπῃ τοῦ	θεοῦ»	ἀλλ´ ἐν τῇ μάνδρᾳ τοῦ
[12, 2]	κακίας εὑρετὴς γενόμενος, οὐχὶ παρὰ	θεοῦ	γενομένην εὑρών· θεὸς γὰρ θάνατον
[1, 1]	ὡς ἀληθῶς ἁγίου καὶ ἀμώμου	θεοῦ,	διὰ καθαρότητος αὐτῷ καὶ ἀφθαρσίας
[14, 4]	ἑαυτοῦ καὶ τῆς παρουσίας τοῦ	θεοῦ	διὰ τῶν διὰ μέσου γενεῶν
[1, 1]	ἐγκωμίων τὴν μεγάλην ταύτην τοῦ	θεοῦ	δωρεὰν ἀποσεμνύνειν, ἀρκεῖ πρὸς εὐφημίαν
[6, 1]	καθάπερ ταμίας τις τῶν τοῦ	θεοῦ	δωρεῶν καταστὰς τὰς ἐκ τοῦ
[11, 5]	οἱονεὶ κάτοπτρον τῇ καθαρότητι τοῦ	θεοῦ	ἑαυτὴν ὑποθεῖσα, ὥστε κατὰ μετοχὴν
[13, 1]	ἐμὸς λόγος, ἢ μετὰ τοῦ	θεοῦ	εἶναι μόνου καὶ ταύτην ἄπαυστον
[12, 3]	βλέπωσι καὶ πάντα εἰς δόξαν	θεοῦ	ἐνεργῶσι, μηκέτι τῆς ἁμαρτίας ὅπλα
[12, 3]	σοφίας, ὅτι Ἡ βασιλεία τοῦ	θεοῦ	ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν. Ἐνδείκνυται γάρ,
[17, 2]	ἐκπεσεῖν, μᾶλλον δὲ αὐτοῦ τοῦ	θεοῦ	ἔξω γενέσθαι, ὅς ἐστιν ἡ
[23, 7]	ὑψίστου» τὸ τῆς μεγάλης τοῦ	θεοῦ	ἐπιφανείας ἀξιωθῆναι, τί σοι τούτων
[12, 2]	αὐτοῦ ἀναγέγραπται, ὅτι Κατ´ εἰκόνα	θεοῦ	ἐποίησεν αὐτόν» τοῦτο οὖν τὸ
[19, 1]	πολυτεκνίας παρὰ τοῖς ἁγίοις τοῦ	θεοῦ	ἐσπουδάζετο. Ὅ τε γὰρ προφήτης
[7, 3]	τὴν ἐπὶ τῷ σπέρματι τοῦ	θεοῦ	εὐλογίαν, καὶ μέχρι μιᾶς ὠδῖνος
[7, 1]	ὅτι καὶ οὗτος τῆς τοῦ	θεοῦ	εὐλογίας οὐκ ἠλλοτρίωται, ἀλλ´ ἐπειδὴ
[23, 6]	τὸν λιμένα τοῦ θελήματος τοῦ	θεοῦ	καθωρμίσθησαν, καὶ νῦν ἐν εὐδίᾳ
[13, 2]	ὑπόδικον, τὸ δὲ πνεῦμα τοῦ	θεοῦ	καὶ ἄφθαρτον καὶ ζωοποιὸν καὶ
[23, 7]	πάσης ἐπιθυμίας κατόρθωμα, εὐλογίας τε	θεοῦ	καὶ ἐπαγγελίας πάσης καὶ τῶν
[4, 5]	ἀπηλλοτριωμένος δὲ τῆς ζωῆς τοῦ	θεοῦ»	καὶ ξένος τῶν διαθηκῶν τῆς
[23, 7]	καρδίᾳ» κατὰ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ	θεοῦ	καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,
[2, 2]	καὶ ἐξαίρετον, ὑπὸ φιλανθρωπίας δὲ	θεοῦ	καὶ τοῖς διὰ σαρκὸς καὶ
[20, 4]	τοῦ φωτὸς υἱοὶ καὶ τέκνα	θεοῦ	καὶ τῶν ἀφ´ ἡλίου ἀνατολῶν
[12, 2]	ἐστὶν οὐδέν. Πᾶν γὰρ κτίσμα	θεοῦ	καλὸν καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον» καὶ
[6, 1]	πολλὰ τῇ διανοίᾳ διαχεόμενον πρὸς	θεοῦ	κατανόησιν καὶ ἐπιθυμίαν εὐθυπορῆσαι. ~Δοκεῖ
[7, 1]	καρδίαις ἑαυτῶν ἐγχαράσσουσι, τὰ τοῦ	θεοῦ	κτίσματα βδελυσσόμενοι ὡς μιάσματα καὶ
[12, 2]	ἀλλὰ τοῦτο μὲν τῆς τοῦ	θεοῦ	μεγαλοδωρεᾶς ἐστιν, εὐθὺς ἅμα τῇ
[13, 1]	ὄφιν, ἀλλὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ	θεοῦ	μόνην ἔχειν. Αὕτη δέ ἐστι
[14, 3]	ἐκ θελήματος σαρκός, ἀλλ´ ἐκ	θεοῦ	μόνου ἡ γέννησις γίνεται. Τοῦτο
[14, 4]	ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τοῦ μεγάλου	θεοῦ»	οὐδὲν διάστημα μεταξὺ ἑαυτοῦ καὶ
[23, 7]	ἁγνείας ἑαυτὸν ἑτοιμάσαντα τῇ τοῦ	θεοῦ	παρουσίᾳ, ἵνα καὶ αὐτὸς ἴδῃς
[2, 2]	τὸ μέγα τοῦτο μυστήριον, ὅτι	θεοῦ	παρουσίαν καὶ εἴσοδον μόνη καθαρότης
[8, 1]	οἷς οὐ καταμένει τὸ τοῦ	θεοῦ	πνεῦμα» ὁ δὲ ἀσθενῶς διακείμενος,
[21, 1]	Ἐπειδὴ δὲ τῇ καθαρότητι τοῦ	θεοῦ	προσεγγίσαι, μὴ αὐτόν τινα πρότερον
[12, 4]	ἐν παρρησίᾳ δὲ τὸ τοῦ	θεοῦ	πρόσωπον βλέπων, οὔπω δὲ διὰ
[23, 4]	μέχρι θανάτου ἐγκαρτεροῦντας, ὡς τοῦ	θεοῦ	ταῖς τοιαύταις εὐαρεστουμένου θυσίαις» καὶ
[18, 1]	ἐντολῶν ἐποικοδομαῖς τὸ ἔργον τοῦ	θεοῦ	τελειοῦντας; Οὔτε γὰρ λίθος εἷς
[12, 2]	τὸ εἰκὼν εἶναι τοῦ ἀφθάρτου	θεοῦ,	τὴν δὲ φθαρτὴν καὶ πηλίνην
[23, 7]	λαῷ παραγγέλλοντος, ἵνα χωρήσωσι τοῦ	θεοῦ	τὴν ἐμφάνειαν; Εἰ δὲ μικρά
[1, 1]	εἰς δόξαν παραλαμβάνεται τοῦ ἀφθάρτου	θεοῦ—	τίς μείζων ἔπαινος παρθενίας ἢ
[23, 7]	θεῷ» τὸ ἱερέα γενέσθαι τοῦ	θεοῦ	τοῦ ὑψίστου» τὸ τῆς μεγάλης
[1, 1]	μόνοις, οἷς ἂν ἡ τοῦ	θεοῦ	χάρις εὐμενῶς πρὸς τὴν ἀγαθὴν
[0, 2]	τοὺς ἀεὶ παρὰ τῆς τοῦ	θεοῦ	χάριτος εἰς προστασίαν τῆς κατ´
[23, 2]	τοῦ τῆς ψυχῆς ἁπτομένου τὴν	θεραπείαν	μανθάνομεν, οὐκ ἔστιν ἀνάγκη στοχασμοῖς
[3, 11]	γὰρ ἰατρὸς τὰ μὴ ὄντα	θεραπεύει	πάθη, οὔτε νόμος τὰ μὴ
[3, 8]	μετὰ αἰδοῦς ὑποβλέπουσα, ὅτε καὶ	θερμοτέρους	εἶναι συμβαίνει τοὺς πόθους ὑπ´
[22, 1]	ἐναντίως διακειμένων τὸ σῶμα συγκέκραται,	θερμοῦ	τε καὶ ψυχροῦ, ὑγροῦ τε
[22, 2]	ἑαυτὸν ἔχων οὔτε πλεονάζοντι τῷ	θερμῷ	κατὰ τὸν καιρὸν τῆς νεότητος
[23, 7]	βουλόμεθα γενέσθαι, συσταυρωθέντα Χριστῷ» παραστάντα	θεῷ	ἁγνὸν ἱερέα καὶ καθαρὸν θῦμα
[23, 7]	δὲ τοῦ ἑαυτὸν παραστῆσαι τῷ	θεῷ,	ἀπὸ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ
[23, 7]	εἰς τὸ προσφέρειν δῶρον τῷ	θεῷ,	δῶρον δὲ οὐκ ἀλλότριόν τι
[16, 1]	κοίτην. Οὕτω καὶ ἡ τῷ	θεῷ	ζῶσα ψυχὴ οὐδενὶ τῶν δι´
[23, 7]	ἀνθρώπου ζωῆς περιέπων; Πῶς ἱερατεύεις	θεῷ	καίτοι εἰς αὐτὸ τοῦτο χρισθείς,
[11, 5]	συναφθῆναι τὴν ψυχὴν τῷ ἀφθάρτῳ	θεῷ,	μὴ καὶ αὐτὴν ὡς οἷόν
[23, 7]	ἀπηλλαγμένος; Πῶς οὖν ταῦτα προσοίσεις	θεῷ,	ὁ μὴ ἀκούων τοῦ νόμου
[23, 7]	θυσίαν ζῶσαν ἁγίαν εὐάρεστον τῷ	θεῷ»	ὁ συσχηματιζόμενος τῷ αἰῶνι τούτῳ
[14, 4]	ἀποθανὼν ζῇ τὸ λοιπὸν τῷ	θεῷ»	οὐκέτι καρποφορῶν τῷ θανάτῳ» καὶ
[18, 1]	ἐπὶ τῶν διὰ παρθενίας τῷ	θεῷ	προσιόντων, τὸ μὴ πρὸς ἕν
[17, 2]	νηπίων ὀφθαλμοὺς φωτίσαι» μόνῳ τῷ	θεῷ	προσκολλᾶσθαι ἀγαθὸν εἶναι» λέγουσα. Ὁ
[6, 1]	τὴν διάνοιαν τὸν ἐπιθυμοῦντα τῷ	θεῷ	συναφθῆναι. Οὐδὲ γάρ ἐστι δυνατὸν
[23, 7]	τὸ παραστῆσαι ἑαυτὸν θυσίαν τῷ	θεῷ»	τὸ ἱερέα γενέσθαι τοῦ θεοῦ
[2, 1]	πάθους γεννήσαντι. Τῷ δὲ μονογενεῖ	θεῷ	τῷ τῆς ἀφθαρσίας χορηγῷ συγκατα–
[4, 2]	ἄνω φρονεῖ καὶ συμμετεωροπορεῖ τῷ	θεῷ,	ὑψηλότερος πάντως τῶν τοιούτων ἐστὶν
[18, 5]	τὸν βυθὸν καταδύεται» ὅσον δὲ	θεῷ	φίλον καὶ διορατικὸν τῆς ἀληθείας
[11, 1]	περὶ τὴν τοῦ ὑποκειμένου σύστασιν	θεωρεῖ.	Οὕτως οὖν καὶ ἐν τῇ
[4, 8]	καὶ σπουδὴ καὶ κατόρθωμα τὸ	θεωρεῖν	τὸν πατέρα τῆς ἀφθαρσίας ἐστὶ
[15, 1]	ἀληθὴς παρθενία ἐν παντὶ ἐπιτηδεύματι	θεωρεῖται.	Ἀλλ´ εἰ κατείληπται ἡμῖν ἡ
[0, 3]	ἀληθὴς παρθενία ἐν παντὶ ἐπιτηδεύματι	θεωρεῖται.	ιϛ Ὅτι τὸ ὁπωσοῦν ἔξω
[11, 5]	ἐν ἔθεσι καὶ νόμοις δεξιὰ	θεωρεῖται—	περὶ τὰ τοιαῦτα γὰρ ἡ
[10, 2]	ὅσα περὶ σῶμα καὶ αἴσθησιν	θεωρεῖται,	πόρρωθεν ἱδρυμένον, πῶς ἄν τις
[10, 1]	καὶ τὸ ἐπέκεινα παντὸς ἀγαθοῦ	θεωρεῖται.	~Τίς οὖν ἐπίνοια τὸ μέγεθος
[3, 11]	καταλήγουσιν. Ἀλλ´ ἐκεῖνα πάντα καταλιπὼν	θεώρησον	ἐπὶ τῆς παρούσης τοῦ βίου
[3, 3]	ἐννοήσει· καὶ ὅταν εὐφρανθῇ τῇ	θεωρίᾳ	τοῦ κάλλους, τότε μάλιστα φρίττει
[6, 1]	ἀνθρωπίνου βίου ἀκολουθίας τὸν τῇ	θεωρίᾳ	τῶν ἀοράτων ἀποσχολάζοντα, ὡς ἂν
[10, 2]	τὴν τῶν ἀσωμάτων καὶ νοητῶν	θεωρίαν—	ἐπειδή τι καὶ εἰπεῖν ἄξιον
[11, 1]	χρήσεται, πρὸς τὴν τοῦ νοητοῦ	θεωρίαν	κάλλους, οὗ κατὰ μετουσίαν τὰ
[5, 1]	τε καὶ ἄϋλον τοῦ καλοῦ	θεωρίαν.	Πρὸς τὴν τοιαύτην τοίνυν τῆς
[12, 3]	δυνάμεις εἰσὶ περὶ τὴν ψυχὴν	θεωρούμεναι,	εἰκότως ἂν καὶ φίλαι εἶναι
[7, 1]	ὅτι πάσης ἀρετῆς ἐν μεσότητι	θεωρουμένης	ἡ ἐπὶ τὰ παρακείμενα παρατροπὴ
[12, 2]	κείμενον καὶ κατ´ ἰδίαν ὑπόστασιν	θεωρούμενον	ἐν τῇ φύσει τῶν ὄντων
[23, 1]	πᾶς λόγος δίχα τῶν ἔργων	θεωρούμενος,	κἂν ὅτι μάλιστα κεκαλλωπισμένος τύχῃ,
[16, 2]	τὴν διαφορὰν τῶν ἐν αὐτῷ	θεωρουμένων	νοούμενός τε καὶ ὀνομαζόμενος, πρὸς
[20, 4]	ἀπόστολος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ	θῆλυ»	πάντα δὲ καὶ ἐν πᾶσι
[4, 6]	τὴν τῆς ᾠδῆς ἀκολουθίαν, τῆς	θήρας	τῶν ὀδόντων τοῦ βίου, καθάπερ
[5, 1]	καθαρότης τοῦ ἐν ἡμῖν ἡγεμονικοῦ	θηρεύειν	πέφυκεν. ~Κεφάλαιον Ὅτι Ἠλίας καὶ
[8, 1]	τούτοις ἡδὺ διὰ παντὸς τρόπου	θηρεύοντα,	ὡς φιλήδονον αὐτὸν μᾶλλον εἶναι
[17, 1]	ἡδονὴν ἐν τιμαῖς καὶ φιλαρχίαις	θηρεύουσι,	παραπλήσιον ποιοῦντες ὥσπερ ἂν εἴ
[23, 3]	οἱ τὸ ἄμικτόν τε καὶ	θηριῶδες	ἀρετὴν νομίζοντες καὶ τὴν τῆς
[4, 2]	βίον καὶ τὴν ἀρετὴν ἑαυτῷ	θησαυρίζων,	ἣν οὐδεὶς ὅρος ἀνθρώπινος περιγράφει,
[20, 4]	σεμνυνόμενον χρήμασιν, ἀλλὰ τοῖς οὐρανίοις	θησαυροῖς	κομῶντα. Γένους δὲ σεμνότητα οὐ
[18, 3]	ὃς ἐπὶ λύμῃ τοῦ θείου	θησαυροῦ	παρεισδύεται καὶ διὰ τοῦτο ἔρχεται,
[4, 7]	προσπίπτοντα ὁμοῦ τε προσήγγισε καὶ	θιγόντα	παρέδραμε, καὶ τὸ ἀεὶ παρὸν
[16, 1]	φησίν, οἱ ἐκδιώκοντές με καὶ	θλίβοντές	με» καὶ Πολλοὶ οἱ πολεμοῦντές
[14, 3]	τῶν πεπλημμεληκότων κατάκρισις, οὐκέτι δὲ	θλίψεις	τῶν μητέρων κατὰ τὸ γεγραμμένον
[14, 1]	φθαρτοῦ βίου ὑπηρεσίᾳ μηδὲ τῆς	θνητῆς	διαδοχῆς ὄργανον γενέσθαι καταδεξάμενον. Ἐν
[13, 2]	προσδεχόμενος, ἡμεῖς δὲ σάρκινοι καὶ	θνητοί,	πεπραμένοι τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔστιν
[3, 3]	γὰρ ἂν ἄνθρωποι ὦσι, τὸ	θνητὸν	τοῦτο καὶ ἐπίκηρον πρᾶγμα, καὶ
[14, 4]	Ὄντως κατεπόθη ἐν ἐκείνοις τὸ	θνητὸν	ὑπὸ τῆς ζωῆς» καὶ ἔοικεν
[4, 3]	προστίθησι; Διαμένει γὰρ θνητὸς ὁ	θνητός,	κἂν τιμᾶται κἂν μή. Ἢ
[4, 3]	τοῖς τετιμημένοις προστίθησι; Διαμένει γὰρ	θνητὸς	ὁ θνητός, κἂν τιμᾶται κἂν
[13, 3]	σωματικῆς συναφείας τὸ ἔργον σωμάτων	θνητῶν	ἐστι κατασκευή, τῆς δὲ πρὸς
[11, 4]	νοῦς ὁ ἀνθρώπινος καταλιπὼν τὸν	θολερὸν	τοῦτον καὶ αὐχμώδη βίον, ἐπειδὰν
[6, 1]	καὶ γαλήνην ἀπὸ τῶν ἔξωθεν	θορύβων	κατέστησαν καὶ διὰ τοῦτο εἰς
[7, 2]	τῶν πραγμάτων δεικνύμενος. Δειλία καὶ	θράσος	δύο κακίαι κατὰ τὸ ἐναντίον
[17, 2]	οὔτε ἡδονὴ οὔτε δειλία ἢ	θράσος	ἢ φόβος ἢ ὀργὴ ἢ
[17, 2]	φεύγοντα λύπῃ κατέχεσθαι, τὸ δὲ	θρασὺ	καὶ προπετὲς διακλίνοντα δειλίᾳ ταπεινοῦν
[3, 9]	ἐστιν ἡ παρθενία· οὐκ ὀρφανίαν	θρηνεῖ,	οὐ χηρείαν ὀδύρεται· ἀεὶ σύνεστι
[3, 5]	ἐλπίδας ἀγαθῶν ἀπογεύσασθαι, εὐθὺς εἰς	θρῆνον	τὴν χαρὰν μεθηρμόσαντο. Ἔτι τῷ
[3, 8]	τῆς ἐν παστάδι λαμπρότητος καὶ	θρηνῳδοὶ	τὰς οἰμωγὰς ἐπιτείνουσαι καὶ μῖσος
[6, 1]	δέρμασιν αἰγείοις» ὁ δὲ καμήλου	θριξὶ»	σκεπαζόμενος, οὐκ ἂν εἰς ἐκεῖνο
[4, 4]	διεξερχόμενος, οὔτε ὑπὸ τῶν ἡδέων	θρυπτόμενος	οὔτε ὑπὸ τῶν αὐστηρῶν ταπεινούμενος,
[23, 7]	θεῷ ἁγνὸν ἱερέα καὶ καθαρὸν	θῦμα	γενόμενον ἐν πάσῃ καθαρότητι διὰ
[14, 2]	τοῦ γάμου; Αἱ γὰρ περισπούδαστοι	θυμηδίαι	καὶ εὐφροσύναι καὶ ἡδοναί, καὶ
[17, 2]	δειλίᾳ ταπεινοῦν τὴν ψυχήν, ἢ	θυμοῖς	ἀνάλωτον μένειν ἐσπουδακότα κατεπτηχέναι τῷ
[18, 3]	βίον ῥυπαρίᾳ μολυνομένην. Τὸν δὲ	θυμὸν	καὶ τὴν ὀργὴν καὶ τὸ
[16, 1]	ἔστιν ἀληθῶς εἰπεῖν μηδὲ εἰς	θυμώδη	καὶ βάσκανον ἢ ἄλλο τι
[0, 1]	ἀναγκαίως ὁ λόγος ὥσπερ τινὰ	θύραν	καὶ εἴσοδον τῆς σεμνοτέρας διαγωγῆς
[3, 7]	καὶ μόνον ψόφος πρὸ τῶν	θυρῶν	ἢ ὑπονοηθεὶς ἢ γενόμενος, ὥσπερ
[18, 3]	τοῦτο ἔρχεται, ἵνα κλέψῃ καὶ	θύσῃ	καὶ ἀπολέσῃ» Τὴν δὲ ἀνδρείαν
[23, 4]	τοῦ θεοῦ ταῖς τοιαύταις εὐαρεστουμένου	θυσίαις»	καὶ πάλιν ἄλλους ἐκ διαμέτρου
[23, 7]	Παύλῳ παραστῆσαι τὸ σῶμά σου	θυσίαν	ζῶσαν ἁγίαν εὐάρεστον τῷ θεῷ»
[23, 7]	συσταυρωθῆναι Χριστῷ» τὸ παραστῆσαι ἑαυτὸν	θυσίαν	τῷ θεῷ» τὸ ἱερέα γενέσθαι
[18, 3]	τοὺς δὲ πόδας ἔχοι ἐν	θώρακι	καὶ τὰς κνημῖδας ἐφαρμόζοι τῷ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 28/05/2009