Chapitres, par.
[0, 3]	ὡς ἀρξαμένης τούτου τοῦ κατορθώματος.	κʹ	Ὅτι ἀδύνατον ὁμοῦ ταῖς σωματικαῖς
[20, 1]	τῆς σαρκὸς τὰ θελήματα. ~Κεφάλαιον	κʹ	Ὅτι ἀδύνατον ὁμοῦ ταῖς σωματικαῖς
[21, 1]	ἐκ τῶν εἰρημένων ἀνακεκάλυπται. ~Κεφάλαιον	καʹ	Ὅτι χρὴ τὸν ἀκριβῶς ζῆν
[0, 3]	τὴν κατὰ θεὸν εὐφροσύνην καρποῦσθαι.	καʹ	Ὅτι χρὴ τὸν ἀκριβῶς ζῆν
[11, 1]	ἐμφαινομένας ποιότητας καὶ κοινῇ καὶ	καθ´	ἑαυτὰς ἐπισκέπτεται· ἰδίᾳ τε γὰρ
[0, 1]	ἀσχολίαις παρεδρεύειν ἀπερισπάστως. Καὶ ἐπειδὴ	καθ´	ἑαυτήν πως ἀργοτέρα πρὸς τὸ
[3, 10]	Ἐν οἷς ἅπασιν ὁ μὲν	καθ´	ἑαυτὸν ζῶν ἢ διαφεύγει τὴν
[23, 2]	ἐσπουδακὼς οὐκ ἔχει ἀνάγκην τῇ	καθ´	ἑαυτὸν πείρᾳ διαγινώσκειν τῶν φαρμάκων
[4, 1]	τοῦ πλείονος ἢ ἐπὶ τίνι	καθ´	ἑαυτοῦ κινήσει τοῖς γειτνιῶσι τὸν
[4, 6]	μόνος ὑφίσταται καὶ μόνος ἀναδέχεται	καθ´	ἑαυτοῦ τὰ πάθη, ἅπερ ἂν
[12, 2]	ἔσχεν ἁπανταχόθεν προκείμενον, ἐθελοντὴς δὲ	καθ´	ἑαυτοῦ τὰ παρὰ φύσιν ἐκαινοτόμησε,
[23, 6]	μακαριστοὶ τῆς εὐπλοΐας, οἳ τὸ	καθ´	ἑαυτοὺς ἐπὶ τῆς ἀγαθῆς ἐλπίδος
[9, 2]	ἀκολουθίαν κατιόντας τοῦ βίου προκαλεῖσθαι	καθ´	ἑαυτῶν πειρασμοὺς καὶ τοῖς ἀντιστρατευομένοις
[20, 1]	ἄρα διπλοῦς ἡμῶν ἐστιν ὁ	καθ´	ἕκαστον ἄνθρωπος, ὁ μὲν ὁρώμενος
[9, 1]	τοῦτο θαυμαστόν, ἐπεὶ καὶ ὁ	καθ´	ἕκαστον ἄνθρωπος οὐ τὴν αὐτὴν
[7, 2]	λοιπῶν πάντων, ἵνα μὴ τοῖς	καθ´	ἕκαστον ἐπεξίωμεν, τὴν μεσότητα τῶν
[18, 2]	λόγου τις καταγνώσεται, εἰρήσεται καὶ	καθ´	ἕκαστον ὅπως ἂν τοῖς παροῦσιν
[23, 1]	τοῦ κατορθώσαντος διδάσκεσθαι. Τὰ δὲ	καθ´	ἕκαστον, ὅπως τε χρὴ βιοτεύειν
[0, 2]	παραίνεσιν ἐμπεριείληφε τρόπον τινὰ τὰ	καθ´	ἕκαστον, ὡς μήτε τι παριδεῖν
[3, 3]	τὸν θάνατον καὶ ἑκάστου τῶν	καθ´	ἡδονὴν ἐφαπτόμενον. Ὅταν ἴδῃ ὁ
[4, 5]	ὅπως ἑνὸς τὰ πάντα τοῦ	καθ´	ἡδονὴν πάθους ἐξέχεται; ~Ἐπειδὴ οὖν
[6, 1]	ἀπασχολήσαντες· οἵ γε μηδὲ τῆς	καθ´	ἡμέραν ἀναγκαίου τροφῆς πρέπειν ἑαυτοῖς
[0, 1]	τοῦ βίου κοινότητι ῥᾴδιον τὸ	καθ´	ἡσυχίαν προσφιλοσοφεῖν τῇ θειοτέρᾳ ζωῇ
[11, 4]	ὑπόσχεσιν, ὃς τοὺς δικαίους λάμψειν	καθ´	ὁμοιότητα τοῦ ἡλίου» κατεπηγγείλατο. Τοῦτο
[6, 1]	οὖν ἐκ τούτων μανθάνομεν; Τὸ	καθ´	ὁμοιότητα τῶν ἁγίων ἀνδρῶν μηδενὶ
[18, 5]	ᾗ πᾶσα μὲν ἀποστατικὴ διάνοια	καθ´	ὁμοιότητα τῶν Αἰγυπτίων ὡς λίθος
[0, 1]	φύσεως ἡμῶν εἰλήφαμεν. Τούτου δὲ	καθ´	ὅσον οἷόν τε ἦν ἐκκαλυφθέντος
[3, 11]	τὰς πολυτρόπους τοῦ γάμου παρανομίας,	καθ´	ὧν ἐκεῖνοι τὰς τιμωρίας ὁρίζουσιν,
[14, 4]	πρῶτον μὲν γὰρ τῇ ἁμαρτίᾳ	καθάπαξ	ἀποθανὼν ζῇ τὸ λοιπὸν τῷ
[4, 4]	μεμαθήκαμεν. Ἦ γὰρ οὐκ ἀληθῶς,	καθάπερ	ἀορασίᾳ τινὶ νυκτερινῇ κεκρατημένοι οἱ
[18, 3]	ἀξίως τινὰ δυνηθῆναι τὴν ἀτοπίαν.	Καθάπερ	γὰρ εἴ τις ἐναλλὰξ ὁπλιζόμενος
[8, 1]	ὡς βδελυκτὸν διαβάλλων τὸ τίμιον.	Καθάπερ	γὰρ ἐπὶ τοῦ προρρηθέντος ἡμῖν
[23, 5]	τῆς εὐωδίας τοῦ Χριστοῦ» ἀναπίμπλασθαι.	Καθάπερ	γὰρ μιᾶς ἐξαφθείσης λαμπάδος εἰς
[23, 2]	αἱροῦντα λόγον τῆς παρθενίας ἀνθέξεσθαι.	Καθάπερ	γὰρ ὁ φωνὴν ἔθνους τινὸς
[5, 1]	μοχθηρᾶς τινος καὶ ἀπαιδεύτου προλήψεως;	Καθάπερ	γὰρ οἱ τῶν συῶν ὀφθαλμοὶ
[11, 6]	τὸ μόνον τῇ φύσει καλόν.	Καθάπερ	γὰρ ὀφθαλμῷ τὴν λήμην ἀπορρυψαμένῳ
[6, 2]	τῆς ἀληθείας τῶν ὄντων ἐφάπτεσθαι.	Καθάπερ	γὰρ τὸ περιεστεγασμένον διὰ σωλῆνος
[12, 2]	τοῦ κακοῦ κατέστη ὁ ἄνθρωπος.	Καθάπερ	γὰρ τοῦ ἡλιακοῦ φωτὸς κοινὴ
[23, 2]	πείρας οὐκ ἔξω κινδύνου καθίσταται.	Καθάπερ	δὲ τὴν ἰατρικὴν πρότερον ἀγνοουμένην
[18, 4]	μὴ ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθαι» μηδὲ	καθάπερ	δραπέτην ἢ κακοῦργον γενόμενον πεδηθῆναι
[3, 4]	Ἢ δῆλον ἐκ τούτων, ὅτι	καθάπερ	ἐν ταῖς τῶν ὀνείρων ἀπάταις
[18, 2]	τοῦ δόγματος. Δοκεῖ γάρ μοι,	καθάπερ	ἐπὶ τῆς ἰδίας οἰκήσεως ὁ
[4, 3]	συμπολιτεύεται, ὧν ὁ ἔξω γενόμενος,	καθάπερ	ἐπί τινος ὑψηλῆς σκοπιᾶς πόρρωθεν
[3, 1]	ἀπετειχίσθησαν τῷ κοινῷ προληφθέντες βίῳ,	καθάπερ	ἡμεῖς οἷόν τινι χάσματι πρὸς
[18, 3]	τὴν ὀργὴν καὶ τὸ μῖσος	καθάπερ	κύνας τινὰς πυλωροὺς πρὸς μόνην
[14, 2]	τι καὶ ὁ γάμος ἐστί,	καθάπερ	λαβήν τινα διά τινος εὐμηχάνου
[1, 1]	ἐκ τῶν λόγων συνηγορίας δεόμενα	καθάπερ	ὁ οὐρανὸς ἢ ὁ ἥλιος
[3, 1]	τούτων οὐκ ἀποκέκλεισται. Ἡμεῖς δὲ	καθάπερ	οἱ τῇ πολυτελείᾳ τοῦ πλούτου
[15, 1]	πρὸς αὐτὸν ἓν πνεῦμα, καὶ	καθάπερ	ὁμολογίαν τινὰ συμβιωτικὴν καταθεμένη τὸ
[4, 5]	πρὸς τὰ ἡδέα τοῦ σώματος	καθάπερ	πρὸς τὴν νομὴν τὰ βοσκήματα,
[23, 6]	τῆς τῶν κυμάτων ταραχῆς ἀτρεμοῦσι,	καθάπερ	πυρσούς τινας ἀπὸ ὑψηλῆς φρυκτωρίας
[4, 6]	θήρας τῶν ὀδόντων τοῦ βίου,	καθάπερ	στρουθίον τῷ τῆς ἀρετῆς πτερῷ
[6, 1]	ὁ λόγος. Ἠλίας μὲν γὰρ	καθάπερ	ταμίας τις τῶν τοῦ θεοῦ
[4, 1]	καί, καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος,	καθάπερ	τινὰ δυσώδη σκύβαλα τὰ πάντα
[12, 1]	ὑφηγήσεως, πολλοὶ δὲ τῶν ἁγίων	καθάπερ	τινὰ λύχνον τὸν ἑαυτῶν βίον
[14, 1]	ἐπειδὴ καὶ κατ´ αὐτὴν ἐγένετο,	καθάπερ	τινὶ πέτρᾳ τῷ καρπῷ τῆς
[4, 4]	οὐρανὸν βλέπων διαπεράσει τὸν βίον,	καθάπερ	τις ἀγαθὸς κυβερνήτης πρὸς τὸν
[10, 1]	ἔτι τοῖς ὑλικοῖς ἐγκαθήμενος πάθεσι	καθάπερ	ὑπὸ λήμης τινὸς τῆς ἐμπαθοῦς
[4, 5]	ἓν παραγένηται, καὶ τὰ λοιπὰ	καθάπερ	ὑπό τινος φυσικῆς ἀνάγκης ἑλκόμενα
[23, 7]	αὐτὸς ἴδῃς τὸν θεὸν ἐν	καθαρᾷ	τῇ καρδίᾳ» κατὰ τὴν ἐπαγγελίαν
[20, 4]	τῆς ἐπιθυμίας ταύτης παρασκευάσεται ἐν	καθαρᾷ	τῇ στολῇ τοῖς ἐν τῷ
[11, 5]	καὶ αὐτὴν ὡς οἷόν τε	καθαρὰν	γενομένην διὰ τῆς ἀφθαρσίας, ὡς
[18, 3]	τε αὐτὴν ἅπαξ ἀνέπαφον καὶ	καθαρὰν	διαφυλάσσειν, μηδαμοῦ τῇ κατὰ τὸν
[6, 1]	κρυπτὰ βλέποντος μεμαρτύρηται· τάχα ὅτι	καθαράν	τε καὶ ἀμιγῆ πάσης ὑλικῆς
[23, 7]	τί οὐκ ἀκούεις τοῦ Μωϋσέως	καθαρεύειν	ἀπὸ γάμου τῷ λαῷ παραγγέλλοντος,
[0, 2]	παντὸς τοῦ ἐξ ἁμαρτιῶν μολυσμοῦ	καθαρεύουσα	πρὸς τὴν τοιαύτην ἐπίνοιαν ἐπιτηδείως
[23, 7]	ἐπεθύμησαν· ἀξιοῦνται δὲ μόνοι οἱ	καθαροὶ	τῇ καρδίᾳ, οἱ διὰ τοῦτο
[13, 1]	γνωστοῦ καλοῦ τε καὶ πονηροῦ»	καθαρὸν	δὲ καὶ ἀμιγὲς καὶ ἀμέτοχον
[23, 4]	σφόδρα τὸ σεμνὸν τοῦτο καὶ	καθαρὸν	ἐπιτήδευμα βλασφημεῖται παρὰ τῶν ἔξωθεν.
[23, 7]	παραστάντα θεῷ ἁγνὸν ἱερέα καὶ	καθαρὸν	θῦμα γενόμενον ἐν πάσῃ καθαρότητι
[2, 1]	καὶ ἀφθάρτῳ καθαρότητι· τὸ γὰρ	καθαρὸν	καὶ ἄφθαρτον ὀνομάσας ἄλλῳ ὀνόματι
[11, 6]	μόνως καλὸν καὶ ἀγαθὸν καὶ	καθαρὸν	ὁ τῶν ὅλων ἐστὶ θεός,
[11, 4]	ποιῆσαν εἰ ῥύπῳ τινὶ τὸ	καθαρόν	τε καὶ στίλβον τῆς ἐπιφανείας
[18, 5]	ἐκ πάντων τῶν ἐπιτηδευμάτων τὸ	καθαρόν	τε καὶ ὠφέλιμον ἐκλεγομένην ἐν
[21, 1]	μηδαμοῦ τῷ προσεγγισμῷ τούτῳ τὸ	καθαρὸν	τῆς καρδίας ἐπιμολύνοιτο· τεῖχος δέ
[11, 4]	τοῦτον καὶ αὐχμώδη βίον, ἐπειδὰν	καθαρὸς	γενόμενος ἐν τῇ δυνάμει τοῦ
[20, 4]	πρὸς τίνα βλέπει σκοπὸν ὁ	καθαρός	τε καὶ οὐράνιος ἔρως, μετρίως
[2, 2]	θεοῦ παρουσίαν καὶ εἴσοδον μόνη	καθαρότης	ἱκανή ἐστι δέξασθαι, ἣν ἄλλως
[5, 1]	γένηται ἡδονῆς, ἣν μόνη καρδίας	καθαρότης	τοῦ ἐν ἡμῖν ἡγεμονικοῦ θηρεύειν
[1, 1]	μᾶλλον ἢ τῷ λόγῳ τὴν	καθαρότητα.	Ὁ δὲ ὑπόθεσιν ἐγκωμίων ταύτην
[18, 5]	πάσῃ τῇ ζωῇ συνεμφαίνειν τὴν	καθαρότητα.	Οὕτως καὶ ἡ ἁλιευτικὴ τέχνη
[8, 1]	μικρολογούμενος, ἀλλὰ τὴν ἐκ συμφώνου	καθαρότητα	τῇ σχολῇ τῶν προσευχῶν ἀφορίζων,
[14, 4]	τῷ ἀμολύντῳ τῆς ζωῆς τὴν	καθαρότητα	τῶν ἀσωμάτων μιμούμενος. Εἰ οὖν
[23, 7]	καθαρὸν θῦμα γενόμενον ἐν πάσῃ	καθαρότητι	διὰ τῆς ἁγνείας ἑαυτὸν ἑτοιμάσαντα
[11, 4]	ἐμμιχθῇ τῇ ἀληθινῇ καὶ ὑψηλῇ	καθαρότητι,	διαφαίνεται καὶ αὐτὸς ἐν ἐκείνῃ
[1, 1]	ἐστι τοῖς τὸ καλὸν ἐν	καθαρότητι	κρίνουσι, παραγίνεται δὲ μόνοις, οἷς
[2, 1]	ἁγίου πνεύματος φυσικῇ καὶ ἀφθάρτῳ	καθαρότητι·	τὸ γὰρ καθαρὸν καὶ ἄφθαρτον
[11, 5]	τὸ ὅμοιον, οἱονεὶ κάτοπτρον τῇ	καθαρότητι	τοῦ θεοῦ ἑαυτὴν ὑποθεῖσα, ὥστε
[21, 1]	ἀλλοτρίως ἔχειν. Ἐπειδὴ δὲ τῇ	καθαρότητι	τοῦ θεοῦ προσεγγίσαι, μὴ αὐτόν
[1, 1]	ἁγίου καὶ ἀμώμου θεοῦ, διὰ	καθαρότητος	αὐτῷ καὶ ἀφθαρσίας οἰκειουμένους; Ὅσοι
[15, 1]	ἀλλ´ ἐντεῦθεν μὲν ἄρξεται τῆς	καθαρότητος,	ἐπὶ πάντα δὲ ὁμοίως καὶ
[2, 2]	ὥσπερ τινὰ χεῖρα τὴν τῆς	καθαρότητος	μετουσίαν ὀρέξασα, πάλιν ὀρθώσῃ καὶ
[0, 3]	τῆς ψυχῆς ἀπάθειαν τῆς σωματικῆς	καθαρότητος.	Ὅτι Ἠλίας καὶ Ἰωάννης τῆς
[5, 1]	τῆς ψυχῆς ἀπάθειαν τῆς σωματικῆς	καθαρότητος.	Πᾶσα γάρ ἐστι σπουδὴ τοῦ
[2, 1]	ἀποκέκριται τάξιν τῇ ἀποπτώσει τῆς	καθαρότητος	τοιαῦτά ἐστι καὶ ὀνομάζεται. Τίς
[1, 1]	σημαντικόν ἐστι τῆς ἐν αὐτῇ	καθαρότητος,	ὥστε διὰ τοῦ ἰσοδυναμοῦντος ὀνόματος
[7, 2]	μηδὲ προσεγγίσας τῇ ὁδῷ τοῦ	καθαροῦ	βίου καὶ σώφρονος εἰς τὰ
[2, 1]	χορηγῷ συγκατα– λαμβάνεται, ὁμοῦ τῷ	καθαρῷ	καὶ ἀπαθεῖ τῆς γεννήσεως αὐτοῦ
[2, 1]	προαιρέσει πρὸς ἀρετὴν νένευκε τῷ	καθαρῷ	πάντως ἐνωραΐζεται τῆς ἀφθαρσίας, καὶ
[12, 2]	λόγος, οἷόν τινι ὕδατι τῷ	καθαρῷ	τῆς πολιτείας ἀποκλυσάμενον, ὡς ἂν
[23, 6]	ταῖς ἡλικίαις νεάζοντες ἐν τῷ	καθαρῷ	τῆς σωφροσύνης ἐπολιώθησαν, φθάσαντες τῷ
[18, 3]	τὴν μὲν ἐπιθυμίαν δεῖν ἐν	καθαρῷ	τῆς ψυχῆς ἱδρυμένην ἔχειν, ὥσπερ
[11, 4]	τοῦ πνεύματος φωτοειδὴς γίνεται τῷ	καθαρῷ	τοῦ αἰθέρος ἐναλλοιούμενος, οὕτω καὶ
[4, 1]	τοῦ βίου τούτου ἀπάτην κατανοήσας	καθαρῷ	τῷ τῆς ψυχῆς ὀφθαλμῷ καὶ
[1, 1]	θεοποιοῦσαν τρόπον τινὰ τοὺς τῶν	καθαρῶν	αὐτῆς μυστηρίων μετεσχηκότας, εἰς τὸ
[9, 2]	καὶ ἡδονὴν τὴν καλλίστην καὶ	καθαρωτάτην,	ἧς ἄξιόν ἐστι τόν γε
[23, 7]	διὰ τοῦτο ἀμέτοχον καθόλου τῆς	καθαρωτέρας	διαμεῖναι ζωῆς; Πῶς ἀκούεις τοῦ
[3, 3]	μηδὲ ὁ φθόνος τῶν εὐδαιμονούντων	καθάψεται;	Τοῦτο αὐτό φημι τὸ διὰ
[18, 5]	τῶν προφητῶν, ἐπὶ τάλαντον μολύβδου	καθεζομένη.	Εἰ δέ τινι βεβιασμένη καὶ
[18, 5]	διεξιών, ὁ δὲ εἰς βυθὸν	καθελκόμενος.	Κοῦφον μὲν γάρ τι καὶ
[10, 1]	ἀναισθήτως ἐχόντων ἐν τῷ ὁμοίῳ	καθέστηκε	τό τε ἐλαττοῦν διὰ τοῦ
[23, 3]	ζητῆσαι τῆς ὁδοῦ ταύτης ἀγαθὸν	καθηγεμόνα	τε καὶ διδάσκαλον, μή που
[23, 6]	μόνον, ἀλλὰ χορὸν ἁγίων ὑπὸ	καθηγεμόνι	τῷ κορυφαίῳ ταττόμενον, τοὺς μίμησιν
[18, 5]	κυμάτων συνεφαπτόμενον. Οὕτω τυπικῶς ὑπὸ	καθηγεμόνι	τῷ νόμῳ— τύπος δὲ ἦν
[0, 2]	προσήκει τὸν τοῦ τοιούτου βίου	καθηγητήν,	ἐκλέγωνται ἑαυτοῖς εἰς ὁδηγίαν τοὺς
[22, 2]	τὸν δὲ ἀνακόπτει, τοῦ δὲ	καθικνεῖται	διὰ τῆς μάστιγος, ἕως ἂν
[23, 2]	ἀγνοουμένων πείρας οὐκ ἔξω κινδύνου	καθίσταται.	Καθάπερ δὲ τὴν ἰατρικὴν πρότερον
[0, 2]	τὴν ἀμετρίαν ὁ λόγος παρέδραμε	καθολικῶς	τε διὰ τῶν γενικωτέρων παραγγελμάτων
[23, 7]	ποιήσασθαι καὶ διὰ τοῦτο ἀμέτοχον	καθόλου	τῆς καθαρωτέρας διαμεῖναι ζωῆς; Πῶς
[0, 2]	ἵνα μὴ τοῖς μετὰ ταῦτα	καθομιλοῦσι	τῷ λόγῳ ἀνόνητος ἡ συμβουλὴ
[8, 1]	ἔχειν δοκῇ τοῖς τὰ τοιαῦτα	καθορᾶν	ἐπιστήμοσιν· ἡμεῖς δὲ πρὸς τὰ
[11, 6]	τὰ ἐν τῷ ἀέρι τηλαυγῶς	καθορᾶται,	οὕτω καὶ τῇ ψυχῇ διὰ
[1, 1]	ὡς σεσοφισμένον ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων	καθυποπτεύεται.	Ἔπαινος δὲ μόνος ἱκανὸς τῆς
[23, 6]	λιμένα τοῦ θελήματος τοῦ θεοῦ	καθωρμίσθησαν,	καὶ νῦν ἐν εὐδίᾳ καὶ
[21, 1]	οὖσα τῷ γένει ἡ ἡδονή,	καθὼς	ἀκούειν ἔστι τῶν σοφῶν, ὥσπερ
[21, 1]	ἡττηθεὶς ἐκεῖθεν ἐτρώθη τὴν καρδίαν,	καθὼς	διδάσκει ἡ τοῦ κυρίου φωνή,
[12, 2]	οὕτως· εἰκὼν ἦν καὶ ὁμοίωμα,	καθὼς	εἴρηται, τῆς πάντων τῶν ὄντων
[13, 3]	τῶν τοιούτων τέκνων μήτηρ εὐφραινομένη,	καθὼς	ἐν θείοις ὕμνοις ὁ ψαλμῳδὸς
[12, 4]	δοθείσῃ βοηθῷ πρὸς τοῦτο συγχρώμενος,	καθὼς	ἐπισημαίνεται ἡ θεία γραφή, ὅτι
[14, 2]	τοῦ θανάτου τοῖς ἀνθρώποις ἐπάγεται,	καθὼς	ἤδη καὶ κατ´ ἀρχὰς τοῦ
[19, 1]	ὅπου γὰρ πνεῦμα σωτηρίας γεννᾶται,	καθὼς	Ἡσαΐας φησίν, ἄχρηστα πάντως τῆς
[18, 5]	τροπικῶς ὑπὸ τῆς παραβολῆς ὠνομασμένῳ·	καθὼς	καὶ ὁ ψαλμῳδὸς ὀνομάζει, διδασκαλίαν
[18, 4]	ἐνέργειαν· ἡ δὲ ἐλευθερία ἐστί,	καθὼς	καὶ παρὰ τοῦ ἀποστόλου ἐμάθομεν,
[4, 8]	καὶ τῆς ὑψηλῆς ἐπιθυμίας συνεργόν,	καθὼς	τῇ γραφῇ δοκεῖ, καὶ βοηθὸν
[8, 1]	ψαλμῳδὸν ἐμπαγῆναι, λυσιτελὲς ἂν εἴη,	καθὼς	ὑφηγεῖται ὁ λόγος, ἀπείρατον τῶν
[11, 4]	ἢ καὶ ὅτι δυσωδίας ἐχθρόν,	καθώς	φασιν οἱ ταῦτα παρατηρήσαντες. Οὐκοῦν
[14, 3]	μητέρα γενέσθαι τοῦ ταῦτα ὄντος,	καθώς	φησί που ὁ κύριος, ὅτι
[2, 2]	καὶ τὸν πατέρα ἑαυτῷ συνεισάγοντος,	καθώς	φησί που τὸ εὐαγγέλιον. ~Ἐπεὶ
[7, 2]	εἰ γὰρ τὸ δένδρον κακόν,	καθώς	φησί που τὸ εὐαγγέλιον, καὶ
[18, 1]	διελυμήνατο. Εἰ δὲ καταγέλαστός ἐστι,	καθώς	φησί που τὸ εὐαγγέλιον, ὁ
[23, 1]	ὁ δὲ ποιῶν καὶ διδάσκων,	καθώς	φησί που τὸ εὐαγγέλιον, οὗτος
[18, 5]	νεοσσοῖς» βαρὺ δὲ ἡ ἁμαρτία,	καθώς	φησί τις τῶν προφητῶν, ἐπὶ
[11, 4]	καταβαίη καὶ ἡμεῖς φῶς ἐσόμεθα,	καθώς	φησι τοῖς μαθηταῖς που ὁ
[4, 5]	τοιοῦτος ὁ ἐν σκότει διαπορευόμενος,	καθώς	φησιν ἡ γραφή, ὁ τῶν
[17, 2]	ἐντολὴ τοῦ κυρίου σφόδρα τηλαυγής»	καθώς	φησιν ἡ γραφή, ὡς καὶ
[3, 9]	ἀναλύσῃ» τότε σὺν Χριστῷ» γίνεται,	καθώς	φησιν ὁ ἀπόστολος. ~Ἀλλὰ καιρὸς
[6, 1]	Ταῦτα δὲ οὐχ ἁπλῶς, ἀλλά,	καθώς	φησιν ὁ ἀπόστολος, εἰς νουθεσίαν
[4, 1]	τῶν ἐνταῦθα σπουδαζομένων γενόμενος καί,	καθώς	φησιν ὁ ἀπόστολος, καθάπερ τινὰ
[20, 4]	τοιοῦτον γάμον σπουδήν· ἐπειδὴ γάρ,	καθώς	φησιν ὁ ἀπόστολος, οὐκ ἔνι
[18, 1]	θεμέλιον ὑποβεβλῆσθαι δεῖ πάντως καί,	καθώς	φησιν ὁ ἀπόστολος, τὴν ἐκ
[7, 2]	διδασκαλίᾳ τῶν δαιμόνων» ἐγκατηνέχθη καυτηριάζων»	καθώς	φησιν ὁ ἀπόστολος, τὴν ἰδίαν
[4, 4]	ἕως ἐστὶν ἐν τῷ σκήνει»	καθώς	φησιν ὁ ἀπόστολος τὸ πρόσκαιρον
[15, 2]	ἀρετὴν διατείνει βίον καὶ ὄντως,	καθώς	φησιν ὁ ἀπόστολος, τοῖς μέλεσι
[4, 6]	τοῦ βίου θάλασσαν. Εἰ δέ,	καθώς	φησιν ὁ κύριος, ἐὰν μὴ
[14, 3]	ἀφῄρηται τῶν προσώπων τὸ δάκρυον,	καθώς	φησιν ὁ προφήτης· οὐ γὰρ
[4, 3]	προσηκόντων. Ἡ μὲν γὰρ γῆ»	καθώς	φησιν ὁ σοφὸς ἐκκλησιαστής, εἰς
[0, 1]	πολλῶν δὲ τῷ κοινοτέρῳ βίῳ,	καθὼς	ὠνόμασεν ὁ θεῖος ἀπόστολος, τῶν
[12, 3]	πᾶσαι πρὸς τὸ καλόν τε	καὶ	ἀγαθὸν βλέπωσι καὶ πάντα εἰς
[11, 6]	καὶ πρώτως καὶ μόνως καλὸν	καὶ	ἀγαθὸν καὶ καθαρὸν ὁ τῶν
[12, 2]	μὲν τῇ φύσει τὸ καλὸν	καὶ	ἀγαθὸν κατ´ ἐξουσίαν ἔσχεν ἁπανταχόθεν
[17, 2]	ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος, αὐτοσοφία	καὶ	ἁγιασμός, ἀλήθειά τε καὶ χαρὰ
[1, 1]	ἐστὶ τὸ ἄμωμόν τινα γενέσθαι	καὶ	ἅγιον— ταῦτα δὲ τὰ ὀνόματα
[5, 1]	τινὶ φύσεως συγκεχωρῆσθαι ἐν ἀποστροφῇ	καὶ	ἀγνοίᾳ τῆς θείας τε καὶ
[17, 2]	ἀποτελεσθῆναι καλὸν ἐπιτήδευμα ἁπλότητι γνώμης	καὶ	ἀγχινοίᾳ συγκεκραμένον. Γίνεσθε γάρ» φησί,
[12, 1]	δυνατόν ἐστιν οἷόν τινα μέθοδον	καὶ	ἀγωγὴν τὴν πρὸς τοῦτο χειραγωγοῦσαν
[14, 3]	θέλημά μου ποιῶν καὶ ἀδελφὸς	καὶ	ἀδελφὴ καὶ μήτηρ μού ἐστιν.
[14, 3]	Ὁ τὸ θέλημά μου ποιῶν	καὶ	ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ
[23, 4]	γυναιξὶ κατὰ τὸ φανερὸν συνοικοῦντες	καὶ	ἀδελφότητα τὴν τοιαύτην συμβίωσιν ὀνομάζοντες,
[3, 11]	φόνοι τε ἀνδρῶν καὶ μητροκτονίαι	καὶ	ἀδελφῶν σφαγαὶ καὶ μίξεις παράνομοι
[6, 2]	καὶ περὶ ἑαυτὸν ἀθροισθεὶς συνηγμένος	καὶ	ἀδιάχυτος πρὸς τὴν οἰκείαν ἑαυτῷ
[18, 2]	Εἰ δὲ μὴ φλυαρίαν τινὰ	καὶ	ἀδολεσχίαν τοῦ λόγου τις καταγνώσεται,
[6, 2]	διαχύσεως ὀλίγον τὸ ἐν ἑκάστῳ	καὶ	ἀδρανὲς καὶ δυσκίνητον ὑπὸ ἀτονίας
[13, 2]	θεοῦ καὶ ἄφθαρτον καὶ ζωοποιὸν	καὶ	ἀθάνατον. ~Ὥσπερ τοίνυν τῇ κατὰ
[13, 1]	τε καὶ εἶδε τὰ ἄρρητα	καὶ	ἀθέατα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ
[3, 8]	τὸ ἐκφανῆναι κωλυομένους, ἐξαίφνης χήρα	καὶ	ἀθλία καὶ ἔρημος καὶ πάντα
[23, 5]	προφητικὸς λόγος, τὸν μετὰ ὁσίου	καὶ	ἀθῴου καὶ ἐκλεκτοῦ διάγοντα τοιοῦτον
[3, 10]	οἷς καὶ πενίαι καὶ δυσκληρίαι	καὶ	αἱ λοιπαὶ τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν
[4, 1]	ἐλάττωσίς ἐστι τοῦ συμμετέχοντος· ὅθεν	καὶ	αἱ περὶ τοῦ πλείονος μάχαι
[8, 1]	τοιαύτης προσπαθείας ὅλος γένηται σὰρξ	καὶ	αἷμα, ἐν οἷς οὐ καταμένει
[2, 2]	θεοῦ καὶ τοῖς διὰ σαρκὸς	καὶ	αἵματος λαχοῦσι τὴν ζωὴν ἐχαρίσθη,
[5, 1]	διάνοιαν ἡμῶν πρὸς τὰ σαρκὸς	καὶ	αἵματος πάθη κατενεχθεῖσαν πεσεῖν. Πῶς
[9, 1]	γενόμενον μὴ καὶ σπουδῆς ἄξιον	καὶ	αἱρετὸν νομισθῆναι. Ἀπόδειξις τοῦ λόγου
[10, 2]	καὶ πάντων, ὅσα περὶ σῶμα	καὶ	αἴσθησιν θεωρεῖται, πόρρωθεν ἱδρυμένον, πῶς
[17, 2]	φησί, φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις	καὶ	ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί. ~Κεφάλαιον
[5, 1]	καὶ ἀγνοίᾳ τῆς θείας τε	καὶ	ἀκηράτου γένηται ἡδονῆς, ἣν μόνη
[12, 2]	ὁ ἄνθρωπος, τῆς θείας τε	καὶ	ἀκηράτου φύσεως ἔργον καὶ μίμημα
[15, 2]	ὕδωρ τέως μὲν λεῖόν ἐστι	καὶ	ἀκίνητον, εἰ μηδεμία τις τῶν
[11, 3]	ἡμῶν δύναμιν, μήτε μὴν ἀργὴν	καὶ	ἀκίνητον ἐν ἑαυτοῖς κατακλείσαντας ἔχειν,
[2, 3]	τῆς παρθενίας καλὰ ἢ ἄπληκτον	καὶ	ἀκίνητον πρὸς τὴν τῶν καλῶν
[16, 2]	τὸ τῇ φύσει ἀλλότριόν τε	καὶ	ἀκοινώνητον; Ἄκουσον τοῦ ἀποστόλου μηδεμίαν
[17, 2]	καὶ πανουργίαν ἀμιγῆ τῶν ἐναντίων	καὶ	ἄκρατον ἀρετὴν νομίζειν· ἐκ δὲ
[11, 4]	διαφαίνεται καὶ αὐτὸς ἐν ἐκείνῃ	καὶ	ἀκτίνων ἐμπίμπλαται καὶ φῶς γίνεται
[4, 1]	Δοκεῖ γάρ μοι τῷ ὑψηλοτέρῳ	καὶ	ἀληθεστέρῳ λόγῳ πᾶσα ἡ τοῦ
[10, 1]	Οὕτω καὶ ἐπὶ τοῦ νοητοῦ	καὶ	ἀληθινοῦ φωτὸς ἰδίων ὀφθαλμῶν ἑκάστῳ
[16, 1]	οἱ πολεμοῦντές με ἀπὸ ὕψους»	καὶ	ἄλλα τοιαῦτα πολλά. Τάχα τοίνυν
[11, 4]	δέξηται τὴν τοῦ ἡλίου ἀκτῖνα,	καὶ	ἄλλην ἐφ´ ἑαυτοῦ ἀκτῖνα ποιεῖ,
[11, 5]	καὶ ἀνεπίδεκτον πάσης τροπῆς τε	καὶ	ἀλλοιώσεως. ~Τῷ τοίνυν πάσας ἑαυτοῦ
[18, 3]	ποιῶν, ἄτοπος ἂν εἴη τις	καὶ	ἀλλόκοτος, ὡς μηδ´ ἂν εἰπεῖν
[4, 3]	ἕστηκε» πάσαις ὑπηρετοῦσα ταῖς γενεαῖς	καὶ	ἄλλοτε ἄλλους τοὺς κατ´ αὐτὴν
[22, 1]	ὑπεναντία σπουδάζοντες τῷ ἰδίῳ σκοπῷ,	καὶ	ἄλλῳ τρόπῳ τῶν ὑψηλῶν τε
[3, 1]	μετασχεῖν τῶν ἐκ τοῦ ἀρότρου	καὶ	ἀλοητοῦ» γεννημάτων ἐφιλοπόνουν τὸν λόγον.
[4, 1]	ἀρετήν, ἄλυπόν τινα καὶ εἰρηνικὸν	καὶ	ἄμαχον βιοτεύσει βίον. Τῆς γὰρ
[6, 1]	ὡς καὶ τὴν ἀκοὴν ἀπεριήχητον,	καὶ	ἀμετεώριστον αὐτοῖς φυλαχθῆναι τὴν ὄψιν,
[13, 1]	πονηροῦ» καθαρὸν δὲ καὶ ἀμιγὲς	καὶ	ἀμέτοχον τοῦ κακοῦ τὸ ἀγαθὸν
[17, 2]	τῆς ἀπαθείας ἑαυτὸν τηρήσει, ἀμιγὴς	καὶ	ἀμέτοχος διαμένων τῆς ἑκατέρωθεν τῇ
[18, 3]	πλείονος ἔφεσιν, ὃ πολύ τε	καὶ	ἀμέτρητον ἔγκειται τῇ ἑκάστου ψυχῇ,
[13, 1]	τε καὶ πονηροῦ» καθαρὸν δὲ	καὶ	ἀμιγὲς καὶ ἀμέτοχον τοῦ κακοῦ
[6, 1]	μεμαρτύρηται· τάχα ὅτι καθαράν τε	καὶ	ἀμιγῆ πάσης ὑλικῆς προσπαθείας τὴν
[5, 1]	ἐπενοήθη, ὡς ἂν μάλιστα λήθην	καὶ	ἀμνηστίαν ἐμποιήσειε τῇ ψυχῇ τῶν
[1, 1]	ἐγκωμίων ὑπερβολὴν ἀποκρύψας, ὃς ἁγίαν	καὶ	ἄμωμον» τὴν κεκοσμημένην διὰ τῆς
[23, 7]	ἔσω σου ἄνθρωπος, τέλειός τε	καὶ	ἄμωμος εἶναι ὀφείλων κατὰ τὸν
[1, 1]	τοῦ μόνου ὡς ἀληθῶς ἁγίου	καὶ	ἀμώμου θεοῦ, διὰ καθαρότητος αὐτῷ
[3, 7]	δὲ ἡ λειποθυμία τὴν ἀγγελίαν	καὶ	ἀναστρέφει πρὸς τὸ ἐναντίον ἀπὸ
[11, 5]	προσθήκης τε καὶ αὐξήσεως ὑπεράνω	καὶ	ἀνεπίδεκτον πάσης τροπῆς τε καὶ
[16, 2]	ἀμίκτων ἡ κοινωνία, ἀλλοτρία πάντως	καὶ	ἀνεπίδεκτος τῆς τοῦ ἀγαθοῦ συνοικήσεως
[5, 1]	ἂν οὖν μάλιστα ἡμῖν ἐλευθέρα	καὶ	ἄνετος ἡ ψυχὴ πρὸς τὴν
[6, 1]	ἐξουσίαν καὶ ἀποκλείειν τοῖς ἁμαρτάνουσι	καὶ	ἀνιέναι τοῖς μετανοοῦσι κύριος ἦν·
[10, 1]	φῶς ἀπὸ πρώτης γενέσεως ἀργὴ	καὶ	ἀνόνητος γίνεται ἡ διὰ τῶν
[3, 1]	Νυνὶ δὲ τρόπον τινὰ ματαία	καὶ	ἀνόνητος ἡ γνῶσις ἐμοὶ τῶν
[5, 1]	τῆς ἐπαναστάσεως τῶν ἡδονῶν ταπεινωθείη,	καὶ	ἀντὶ τοῦ μετεωροπορεῖν καὶ εἰς
[4, 7]	τοῦ χειμάρρου ὑπόδειγμα παντοίαις ταραχαῖς	καὶ	ἀνωμαλίαις πλημμυρῶν ὁ ἀνθρώπινος βίος
[7, 2]	τὸ μήτε πρὸς τὰς ἀμέτρους	καὶ	ἀνωφελεῖς δαπάνας εἰκῆ διακεῖσθαι μήτε
[18, 5]	καθελκόμενος. Κοῦφον μὲν γάρ τι	καὶ	ἀνωφερὲς πρᾶγμα ἡ ἀρετή· πάντες
[11, 4]	μὴ πτερωθεὶς τῷ οὐρανίῳ πτερῷ	καὶ	ἀνωφερὴς καὶ μετέωρος διὰ τῆς
[23, 7]	θεῷ, ἀπὸ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως	καὶ	ἀξίας εἰς τὴν ἀγγελικήν ἐστι
[16, 1]	τινα ἐν γυναιξὶν εὐπρεπῆ τε	καὶ	ἀξιέραστον καὶ διὰ τοῦτο βασιλεῖ
[23, 2]	ἤ τινος κοσμικῆς περιφανείας ἢ	καὶ	ἀξιώματος ἐκπεσεῖν παρεσκεύασεν· ἐπὶ δὲ
[2, 1]	συγκατα– λαμβάνεται, ὁμοῦ τῷ καθαρῷ	καὶ	ἀπαθεῖ τῆς γεννήσεως αὐτοῦ συνεκλάμψασα·
[5, 1]	τὴν ῥοπὴν ἐκ μοχθηρᾶς τινος	καὶ	ἀπαιδεύτου προλήψεως; Καθάπερ γὰρ οἱ
[18, 4]	ἐλευθερωθεῖσαν ἀπὸ τῆς σωματικῆς λατρείας	καὶ	ἀπάτης ἐπιγινώσκειν λοιπὸν τὴν οἰκεῖαν
[10, 2]	ἑαυτὸν εἶδεν ἐκεῖνο τὸ ἀμήχανον	καὶ	ἀπερινόητον κάλλος ἐν τῇ μακαρίᾳ
[13, 1]	θελῆσαι τὸ κακὸν ἀγνοῆσαι. Διὸ	καὶ	ἀπερρήθη τοῖς πρωτοπλάστοις τὸ μὴ
[3, 4]	ταῖς τῶν ὀνείρων ἀπάταις ἀμηχανήσει	καὶ	ἀπίστως πρὸς τὸν βίον ἕξει,
[19, 1]	καὶ ἐν κυρίῳ μορφώσας, ἀλλὰ	καὶ	ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ ἐν κύκλῳ μέχρι
[10, 2]	τὴν αἴσθησιν δύναμις καὶ θαυμάσαι	καὶ	ἀποδέξασθαι καὶ γνώριμον ἑτέρῳ ποιῆσαι,
[11, 3]	καὶ διὰ τοῦτο σπουδῆς τινος	καὶ	ἀποδοχῆς ἀξιούμενα, ταῦτα ὑπερβαίνοντας ὡς
[14, 1]	τὸ συνεχὲς τῆς τοῦ φθείρεσθαι	καὶ	ἀποθνῄσκειν ἀκολουθίας, ὅπερ ἀπὸ τοῦ
[3, 11]	μὴ γινόμενοι, καὶ πάλιν ζῶντες	καὶ	ἀποθνῄσκοντες. Ὁ μὲν γὰρ εὐθηνεῖται
[12, 3]	τῆς σαρκὸς ῥυπαρίαν, ἧς ἀποσαρωθείσης	καὶ	ἀποκαθαρθείσης διὰ τῆς ἐπιμελείας τοῦ
[23, 3]	πιστοτέρας τῶν εὐαγγελικῶν διδαγμάτων ποιούμενοι	καὶ	ἀποκαλύψεις τὰς φαντασίας προσαγορεύοντες· ἀπὸ
[6, 1]	τοῦ οὐρανοῦ χρείας κατ´ ἐξουσίαν	καὶ	ἀποκλείειν τοῖς ἁμαρτάνουσι καὶ ἀνιέναι
[18, 3]	ἔρχεται, ἵνα κλέψῃ καὶ θύσῃ	καὶ	ἀπολέσῃ» Τὴν δὲ ἀνδρείαν καὶ
[4, 3]	οἱ κατὰ καιροὺς γινόμενοί τε	καὶ	ἀπολλύμενοι τῆς ἀεὶ μενούσης. ~Ὁ
[14, 3]	τε καὶ δικαιοσύνην, ἁγιασμόν τε	καὶ	ἀπολύτρωσιν» Παντὶ γὰρ ἔξεστι μητέρα
[9, 1]	ἐπὶ τὰ ἄνω φορᾶς λῆξαι	καὶ	ἀποξηρανθῆναι τὴν ἐπιθυμίαν, ὅλην πρὸς
[4, 4]	τε καὶ τρυφαὶ καὶ πενίαι	καὶ	ἀπορίαι καὶ πᾶσαι αἱ τοῦ
[12, 1]	πολλὰ δὲ ἐν εὐαγγελικαῖς τε	καὶ	ἀποστολικαῖς παραδόσεσι πάρεστιν ἀφθόνως λαβεῖν.
[8, 1]	σαρκὸς μετὰ προσπαθείας τινὸς λαμβανόμενον	καὶ	ἀποστρέψαντα παντελῶς τὸν ἑαυτοῦ νοῦν
[6, 1]	καὶ τὴν γεῦσιν ἁπλῆν τε	καὶ	ἀπραγμάτευτον διαμεῖναι, ἐκ τοῦ προστυχόντος
[18, 5]	καθεζομένη. Εἰ δέ τινι βεβιασμένη	καὶ	ἀπρόσκολλος ἡ τοιαύτη τῆς ἱστορίας
[4, 3]	ἀνοίας τῶν διὰ ταῦτα πεφυσημένων	καὶ	ἀριθμεῖ τὸν μήκιστον χρόνον τοῦ
[4, 4]	ἐνυπάρχειν, διὰ τῶν δεξιῶν ὅπλων	καὶ	ἀριστερῶν» φησὶν ὁ ἀπόστολος, διὰ
[10, 2]	μὴ τῷ λίαν ὑψηλῷ τε	καὶ	ἀρρήτῳ παντάπασι τῆς περὶ αὐτοῦ
[10, 2]	τοιαύτην; Τὸ γὰρ ἀειδὲς πάντῃ	καὶ	ἀσχημάτιστον καὶ πηλικότητος πάσης ἀλλότριον
[11, 2]	τὴν ἁπλῆν τε καὶ ἄϋλον	καὶ	ἀσχημάτιστον τοῦ καλοῦ φύσιν, οὐκ
[18, 2]	οἴκου δεσπότης οὐ καταδέξεται ἀπρεπῆ	καὶ	ἀσχήμονα τὰ ἐν τῇ οἰκίᾳ
[22, 1]	ψυχὴν ἀποστήσαντες εἰς ταπεινὰς φροντίδας	καὶ	ἀσχολίας κατήγαγον πρὸς τὰ σωματικὰ
[2, 1]	Ὅτι ἴδιον τῆς θείας τε	καὶ	ἀσωμάτου φύσεως κατόρθωμά ἐστιν ἡ
[0, 3]	Ὅτι ἴδιον τῆς θείας τε	καὶ	ἀσωμάτου φύσεως κατόρθωμά ἐστιν ἡ
[7, 2]	Ὁ φυγὼν τὸ φειδωλὸς εἶναι	καὶ	ἄσωτος ἐν τῇ τῶν ἐναντίων
[8, 1]	τῷ ῥείθρῳ· εἰ δὲ ἀπείρως	καὶ	ἀταμιεύτως ἀνοίξειε τῷ ὕδατι τὴν
[23, 3]	συναφῄρηται. ~Οὐκοῦν ἐπειδὴ νέοι ἔτι	καὶ	ἀτελεῖς τὴν διάνοιαν οἱ πολλοὶ
[4, 4]	φησὶν ὁ ἀπόστολος, διὰ δόξης	καὶ	ἀτιμίας» Δι´ ὧν ὁ μὲν
[22, 2]	ἀμέτρου κακοπαθείας νοσώδη καὶ λελυμένην	καὶ	ἄτονον πρὸς τὴν ἀναγκαίαν ὑπηρεσίαν
[11, 2]	προσπαθειῶν ἀνεζήτουν τὴν ἁπλῆν τε	καὶ	ἄϋλον καὶ ἀσχημάτιστον τοῦ καλοῦ
[5, 1]	σωματικῶν ἐπὶ τὴν νοητήν τε	καὶ	ἄϋλον τοῦ καλοῦ θεωρίαν. Πρὸς
[11, 5]	πάντοτε ὡσαύτως ἔχον προσθήκης τε	καὶ	αὐξήσεως ὑπεράνω καὶ ἀνεπίδεκτον πάσης
[4, 4]	χόρτον οἰήσεται τὸν σήμερον ὄντα	καὶ	αὔριον οὐκ ἐσόμενον; Οἶδε γὰρ
[16, 1]	τὸν μιασμὸν τῇ καρδίᾳ, ἔλυσε	καὶ	αὐτὴ τοῦ πνευματικοῦ γάμου τὰ
[11, 5]	ψυχὴν τῷ ἀφθάρτῳ θεῷ, μὴ	καὶ	αὐτὴν ὡς οἷόν τε καθαρὰν
[4, 4]	οὔτε τὸ ἀηδὲς ἐνεπόδισεν. Οὕτω	καὶ	αὐτὸς ἀμεταστρεπτὶ πρὸς τὸν προκείμενον
[11, 4]	ἀληθινῇ καὶ ὑψηλῇ καθαρότητι, διαφαίνεται	καὶ	αὐτὸς ἐν ἐκείνῃ καὶ ἀκτίνων
[23, 7]	τῇ τοῦ θεοῦ παρουσίᾳ, ἵνα	καὶ	αὐτὸς ἴδῃς τὸν θεὸν ἐν
[23, 7]	ἀρχιερεῖ ἑαυτὸν συντάξας μένει πάντως	καὶ	αὐτὸς ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα,
[11, 4]	μόνον ἐπιθυμίας ἄξιον καὶ γενήσεται	καὶ	αὐτὸς καλὸς τῷ καλῷ προσπελάσας·
[4, 7]	τοῦ κάλλους ἄνθος ἆρ´ οὐχὶ	καὶ	αὐτῶν τῶν κατὰ τὸ ἔαρ
[11, 4]	ἀνθρώπινος καταλιπὼν τὸν θολερὸν τοῦτον	καὶ	αὐχμώδη βίον, ἐπειδὰν καθαρὸς γενόμενος
[11, 6]	τυφλὸς τὴν διάνοιαν, ὡς μὴ	καὶ	ἀφ´ ἑαυτοῦ συνιδεῖν. ~Κεφάλαιον ιβʹ
[14, 3]	ἡ ἀπὸ τοῦ βίου συμφορὰ	καὶ	ἀφῄρηται τῶν προσώπων τὸ δάκρυον,
[13, 3]	πρὸς τὸ πνεῦμα κοινωνίας ζωὴ	καὶ	ἀφθαρσία τοῖς συναφθεῖσιν ἀντὶ τέκνων
[1, 1]	ἀμώμου θεοῦ, διὰ καθαρότητος αὐτῷ	καὶ	ἀφθαρσίας οἰκειουμένους; Ὅσοι δὲ μακροὺς
[13, 2]	τὸ δὲ πνεῦμα τοῦ θεοῦ	καὶ	ἄφθαρτον καὶ ζωοποιὸν καὶ ἀθάνατον.
[2, 1]	ἀφθάρτῳ καθαρότητι· τὸ γὰρ καθαρὸν	καὶ	ἄφθαρτον ὀνομάσας ἄλλῳ ὀνόματι τὴν
[2, 1]	τῇ τοῦ ἁγίου πνεύματος φυσικῇ	καὶ	ἀφθάρτῳ καθαρότητι· τὸ γὰρ καθαρὸν
[18, 3]	τῆς μεθ´ ἑαυτοῦ συνοικήσεως, λαιμαργίαν	καὶ	ἀφροσύνην προσεταιρίζοιτο, καὶ περὶ τῶν
[3, 3]	φυσικῷ ἐρυθήματι, κόμην τε χρυσομιγῆ	καὶ	βαθεῖαν τῷ ποικίλῳ τῆς ἐμπλοκῆς
[18, 5]	ταραχώδη βίον ὕδατα ψυχῆς ἁπτόμενα	καὶ	βάθη θαλάσσης καὶ καταιγίδα» καλῶν,
[23, 7]	ἰδεῖν ἐπεπόθησε καὶ πολλοὶ προφῆται	καὶ	βασιλεῖς ἐπεθύμησαν· ἀξιοῦνται δὲ μόνοι
[16, 1]	ἀληθῶς εἰπεῖν μηδὲ εἰς θυμώδη	καὶ	βάσκανον ἢ ἄλλο τι ἔχουσαν
[23, 6]	τὸν τῆς σοφίας ἔρωτα σφοδρότερον	καὶ	βιαιότερον τῶν σωματικῶν ἡδονῶν ἐπεδείξαντο,
[20, 4]	τὴν ἀληθινὴν σοφίαν σύνοικόν τε	καὶ	βίου κοινωνὸν ἑαυτῷ λαμβάνειν, περὶ
[4, 8]	συνεργόν, καθὼς τῇ γραφῇ δοκεῖ,	καὶ	βοηθὸν τῷ ἀνθρώπῳ τὴν παρθενίαν
[19, 1]	ἔθνη κυοφορῆσαι, οὐ μόνον Κορινθίους	καὶ	Γαλάτας διὰ τῶν οἰκείων ὠδίνων
[23, 6]	καθωρμίσθησαν, καὶ νῦν ἐν εὐδίᾳ	καὶ	γαλήνῃ τὴν ψυχὴν ἀκύμαντον ἔχουσι,
[6, 1]	χρείας. Ἐντεῦθεν εἰς πολλὴν εὐδίαν	καὶ	γαλήνην ἀπὸ τῶν ἔξωθεν θορύβων
[20, 1]	αὐτῷ λαλοῦσαν ἀλήθειαν— οὐδὲν ἀπεικὸς	καὶ	γάμον διπλοῦν ἐννοεῖν ἑκατέρῳ τῶν
[6, 2]	πανταχόθεν ἀπὸ τῶν ἀτόπων ἀπείργεσθαι.	Καὶ	γὰρ ἐν ταῖς πολυοδίαις οὕτω
[17, 2]	ὅς ἐστιν ἡ παντελὴς ἀρετή;	Καὶ	γὰρ ἐπὶ τῶν τοῦ σώματος
[14, 1]	τίσι τὸ ἑαυτοῦ κέντρον ἐναπερείσηται.	Καὶ	γὰρ τὸ πῦρ, εἰ μὴ
[11, 2]	οἱ δὲ ἀνδραποδωδέστεροι τούτων λαιμὸν	καὶ	γαστέρα τοῦ ἀγαθοῦ ποιοῦνται κριτήρια.
[3, 6]	διέφυγε τῶν ὠδίνων τὸν κίνδυνον	καὶ	γέγονεν αὐτοῖς παῖς, αὐτὸ τῆς
[11, 4]	εὑρήσει τὸ μόνον ἐπιθυμίας ἄξιον	καὶ	γενήσεται καὶ αὐτὸς καλὸς τῷ
[9, 1]	ἔθνους καὶ τῆς αὐτῆς πόλεως	καὶ	γένους, ἐν οἷς πολλὴν διαφορὰν
[3, 11]	ἡ χορηγία. Λυποῦσι γὰρ ὁμοίως	καὶ	γινόμενοι παῖδες καὶ μὴ γινόμενοι,
[3, 3]	ὄμματι καὶ παρειὰν ἐν ἡδεῖ	καὶ	γλαφυρῷ μειδιάματι καὶ χεῖλος ἐπηνθισμένον
[10, 2]	δύναμις καὶ θαυμάσαι καὶ ἀποδέξασθαι	καὶ	γνώριμον ἑτέρῳ ποιῆσαι, διὰ τῆς
[3, 11]	οὕτως ἐπειδὰν τοῖς νόμοις ἐντύχῃς	καὶ	γνῷς τὰς πολυτρόπους τοῦ γάμου
[23, 7]	ἀγαθῶν τῶν ὑπὲρ αἴσθησίν τε	καὶ	γνῶσιν εἶναι πεπιστευμένων τὸ πέρας
[20, 4]	ἐστὶν ἐπί τε ἀνδρῶν ὁμοίως	καὶ	γυναικῶν εἰς τὴν περὶ τὸν
[23, 4]	τὰ πρὸς ἡδονὴν χαριζόμενοι, ἀλλὰ	καὶ	γυναιξὶ κατὰ τὸ φανερὸν συνοικοῦντες
[11, 4]	ἧς τὰς πτέρυγας γενέσθαι αὐτῷ	καὶ	Δαβὶδ ὁ προφήτης ἐπόθησεν; Οὕτω
[3, 9]	ὁρᾶν, δι´ ὧν αἱ πολλαὶ	καὶ	δεύτερον ὑπ´ ἀνάγκης πρὸς τὴν
[3, 2]	σπουδαζομένων τὸ κεχαρισμένης ἐπιτυχεῖν συμβιώσεως.	Καὶ	δὴ ταῦθ´ οὕτως ἐχέτω καὶ
[18, 5]	ἰχθύων ἀπὸ τῶν πονηρῶν τε	καὶ	δηλητηρίων διαχωρίζουσα, ὡς ἂν μή
[12, 2]	ἐποίησεν» ἀλλὰ τρόπον τινὰ κτίστης	καὶ	δημιουργὸς τοῦ κακοῦ κατέστη ὁ
[11, 5]	τοιοῦτόν ἐστιν, ἀλλ´ ἐξ ἑαυτοῦ	καὶ	δι´ ἑαυτοῦ καλὸν καὶ ἐν
[3, 8]	ἐστί, καὶ διὰ τοῦτο ἐλεεινὰ	καὶ	δι´ ἑαυτῶν τὸ πάθος ἀνακαινίζοντα·
[1, 1]	ἀφθάρτου τετίμηται· εἰ δὲ χρὴ	καὶ	δι´ ἐγκωμίων τὴν μεγάλην ταύτην
[4, 5]	συμπέφυκεν ἀλλήλοις τὰ ἀνθρώπινα πάθη,	καὶ	δι´ ἑνὸς τοῦ ἐπικρατήσαντος καὶ
[7, 2]	τὸ πολλοὺς εἶναι οἴεσθαι. Βούλει	καὶ	δι´ ἑτέρων ἐπιγνῶναι τὸ δόγμα;
[12, 3]	ἡμῶν ἐπιστρέψωμεν. Εἰ δὲ χρὴ	καὶ	δι´ ἑτέρων τὸν λόγον πιστώσασθαι,
[15, 2]	ἐν ἑαυτῇ δυναμένη. ~Ἔστι δὲ	καὶ	δι´ ὑποδείγματος τεκμηριῶσαι τὸν λόγον.
[1, 1]	κρίσιν ἐναντιούμενοι τῷ ἰδίῳ σκοπῷ	καί,	δι´ ὧν ἐξαίρουσιν εἰς μέγεθος,
[8, 1]	ὕδωρ ἐφέλκηται, γένηται δέ τις	καὶ	διὰ μέσου χρεία βραχείας ἀπορροῆς,
[4, 1]	τῶν τοιούτων τὴν ἀτέλειαν ἔχων	καὶ	διὰ πάντων ἐλευθεριάζων καὶ εἰρηνεύων
[3, 2]	Καὶ δὴ ταῦθ´ οὕτως ἐχέτω	καὶ	διὰ πάντων μακαριστὸς ὑπογεγράφθω ὁ
[0, 1]	πως τοῦ ἐν ἑκάστῳ καλοῦ	καὶ	διὰ τῆς παραθέσεως τῶν ἐναντίων
[3, 4]	ἐλπίσι τοὺς πρὸς αὐτὸν κεχηνότας,	καὶ	διὰ τῆς τῶν φαινομένων πλάνης
[23, 7]	ἐπιτήδευμα βίου τὴν ἁμαρτίαν ποιήσασθαι	καὶ	διὰ τοῦτο ἀμέτοχον καθόλου τῆς
[23, 7]	τινες τῶν ταῦτα διανοηθέντων ἡττήθησαν,	καὶ	διὰ τοῦτο ἀπογινώσκεις ὡς ἀμηχάνου
[23, 7]	ἐστιν ἅπαξ προσεγγίσαι τῇ ἁμαρτίᾳ,	καὶ	διὰ τοῦτο ἀσφαλὲς εἶναι νομίζεις
[16, 1]	γυναιξὶν εὐπρεπῆ τε καὶ ἀξιέραστον	καὶ	διὰ τοῦτο βασιλεῖ πρὸς γάμον
[3, 2]	τὸν ὑπερέχοντα τὸ μῖσος ἔχει·	καὶ	διὰ τοῦτο δι´ ὑποψίας τοῖς
[6, 1]	ἀπὸ τῶν ἔξωθεν θορύβων κατέστησαν	καὶ	διὰ τοῦτο εἰς τοσοῦτον μέγεθος
[3, 8]	μὲν γὰρ ὀρφανὰ πάντως ἐστί,	καὶ	διὰ τοῦτο ἐλεεινὰ καὶ δι´
[18, 3]	λύμῃ τοῦ θείου θησαυροῦ παρεισδύεται	καὶ	διὰ τοῦτο ἔρχεται, ἵνα κλέψῃ
[12, 2]	πάντων τῶν ὄντων βασιλευούσης δυνάμεως	καὶ	διὰ τοῦτο καὶ ἐν τῷ
[7, 1]	κατὰ τὴν τοῦ ἀποστόλου φωνήν,	καὶ	διὰ τοῦτο μὴ συνιέντες, ὅτι
[7, 2]	τῷ τῆς ἡδονῆς πάθει γενόμενος	καὶ	διὰ τοῦτο μηδὲ προσεγγίσας τῇ
[3, 7]	ἀπόγνωσιν ἐμποιεῖ τῶν χρηστοτέρων ἐλπίδων,	καὶ	διὰ τοῦτο ὁ μὲν ὀφθαλμὸς
[4, 4]	μενούσης. ~Ὁ οὖν ἐπεσκεμμένος ταῦτα	καὶ	διὰ τοῦτο περιφρονῶν ὅσα τίμια
[11, 3]	ἀνθρώπων ἐφέλκεται, καλὰ εἶναι νομιζόμενα	καὶ	διὰ τοῦτο σπουδῆς τινος καὶ
[15, 1]	ἱστάμενον, ἀλλ´ ἐπὶ πάντα διῆκον	καὶ	διαβαῖνον τῇ ἐπινοίᾳ, ὅσα κατορθώματα
[4, 6]	τὴν ὑποβρύχιον λέγω ταύτην ζωήν,	καὶ	διαβὰς οὐχὶ τὴν Ἐρυθρὰν ἐκείνην,
[23, 1]	ἐπιτηδεύμασιν ἀσκεῖν ἑαυτόν, ἐγκρατείας μέτρα	καὶ	διαγωγῆς τρόπον καὶ πάντα τὸν
[12, 2]	ταῦτά ἐστι. ~Τὸ λογικὸν τοῦτο	καὶ	διανοητικὸν ζῷον ὁ ἄνθρωπος, τῆς
[4, 1]	ἀτοπίαν ἐλέγχειν, ἐν μόναις μοιχείαις	καὶ	διαστάσεσι καὶ ἐπιβουλαῖς περιορίζοντας τὴν
[3, 2]	καὶ ὑπὲρ τοὺς πολλοὺς εὐδαιμονεῖν	καὶ	διαφεύγειν τὸν φθόνον. Πλὴν ἀλλὰ
[20, 2]	ἡ ἀκοὴ διηγήσεώς τε πραγμάτων	καὶ	διδακτικῶν λόγων κατὰ ταὐτὸν ἀκροάσεται·
[23, 3]	ὁδοῦ ταύτης ἀγαθὸν καθηγεμόνα τε	καὶ	διδάσκαλον, μή που διὰ τὴν
[23, 1]	χαρακτῆρα προδεικνυούσῃ· ὁ δὲ ποιῶν	καὶ	διδάσκων, καθώς φησί που τὸ
[3, 6]	Ὑποθώμεθα δὲ τὰ βελτίω, ὅτι	καὶ	διέφυγε τῶν ὠδίνων τὸν κίνδυνον
[13, 1]	μόνου καὶ ταύτην ἄπαυστον ἔχειν	καὶ	διηνεκῆ τὴν τρυφὴν καὶ μὴ
[14, 3]	πνεύματος, τίκτῃ δὲ σοφίαν τε	καὶ	δικαιοσύνην, ἁγιασμόν τε καὶ ἀπολύτρωσιν»
[18, 5]	καταδύεται» ὅσον δὲ θεῷ φίλον	καὶ	διορατικὸν τῆς ἀληθείας ἐστίν, ὅπερ
[11, 1]	ὥσπερ τοίνυν οἱ μὲν ἐπιπολαιότερον	καὶ	δίχα διανοίας τὰ πράγματα βλέποντες,
[2, 1]	εὑρίσκεσθαι τῷ καὶ υἱὸν ἔχοντι	καὶ	δίχα πάθους γεννήσαντι. Τῷ δὲ
[15, 2]	συναλγοῦντος τοῦ παντός, ἄν τε	καὶ	δοξάζηται, τοῦ ὅλου συγχαίροντος. ~Κεφάλαιον
[11, 2]	ἐπιθυμίαις ἔρρεψαν· ἄλλοι ἐν τιμαῖς	καὶ	δόξαις καὶ δυναστείαις τὸ καλὸν
[6, 1]	Ἠλίας καὶ ὁ ἐν πνεύματι	καὶ	δυνάμει Ἠλιοῦ» μετ´ ἐκεῖνον ἐπιδημήσας
[15, 1]	ἀγαπᾶν ἐξ ὅλης καρδίας τε	καὶ	δυνάμεως» οὔτε τῇ πορνείᾳ προσκολληθήσεται,
[9, 2]	ἥ φησιν ἐξ ὅλης καρδίας	καὶ	δυνάμεως τὸν θεὸν ἀγαπᾶν» Πῶς
[4, 8]	παρθενίας ἐπιτήδευμα τέχνη τις εἶναι	καὶ	δύναμις τῆς θειοτέρας ζωῆς πρὸς
[3, 2]	ἀγάπῃ ἑκάτερον. Προσέστω τούτοις δόξα	καὶ	δυναστεία καὶ περιφάνεια καὶ πᾶν
[11, 2]	ἄλλοι ἐν τιμαῖς καὶ δόξαις	καὶ	δυναστείαις τὸ καλὸν ὡρίσαντο· εἰσὶ
[23, 2]	ἄλλο τι ζημιωθῆναι, οὗ τυχὸν	καὶ	δυνατὴ φαίνεται ἡ ἐπανάληψις, ἀλλὰ
[11, 1]	κεκαθαρμένος τὸν τῆς ψυχῆς ὀφθαλμὸν	καὶ	δυνατὸς τὰ τοιαῦτα βλέπειν, χαίρειν
[20, 3]	εὖ φρονῶν ἐπιλέξεται· οὕτως ἡμῖν	καὶ	δύο προκειμένων γάμων, ἐπειδὴ οὐκ
[20, 2]	ἑτέρας ἀφεκτέον αὐτῷ· οὕτως ἡμῖν	καὶ	δύο προκειμένων γάμων, τοῦ μὲν
[22, 2]	μήτε δι´ ὑπερβαλλούσης εὐπαθείας ἄτακτον	καὶ	δυσήνιον τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐπασκήσας,
[6, 2]	τὸ ἐν ἑκάστῳ καὶ ἀδρανὲς	καὶ	δυσκίνητον ὑπὸ ἀτονίας ποιούσης· εἰ
[3, 10]	τῷ λόγῳ, οἷς καὶ πενίαι	καὶ	δυσκληρίαι καὶ αἱ λοιπαὶ τῶν
[3, 1]	πενίαν πλεῖον ἀνιῶνται τοῖς παροῦσι	καὶ	δυσχεραίνουσι, τὸν αὐτὸν τρόπον ὅσῳ
[17, 1]	πάθους ἀντικαθέστηκεν, εὐκόλως τε ἁλίσκονται	καὶ	δυσχερῶς διεκδύνουσι· τοῦτο δὲ γίνεται,
[2, 3]	θαυμασθήσεται, ἀλλ´ ἐξ ὧν ἂν	καὶ	ἑαυτὸν καὶ τοὺς λοιποὺς ὠφελήσειεν.
[23, 1]	δι´ ἀκριβείας μαθεῖν, εἰσὶ μὲν	καὶ	ἔγγραφοι διδασκαλίαι ταῦτα διδάσκουσαι, ἐνεργεστέρα
[18, 5]	καὶ στιγματίαν ποιεῖ μώλωπας αὐτῷ	καὶ	ἐγκαύματα διὰ τῶν τῆς ἁμαρτίας
[7, 1]	τῶν δαιμόνων διδασκαλίας» οὐλάς τινας	καὶ	ἐγκαύματα ταῖς καρδίαις ἑαυτῶν ἐγχαράσσουσι,
[3, 5]	τῆς θείας οἰκονομίας μέμψεις πολλαὶ	καὶ	ἐγκλήματα, μάχη πρὸς ἑαυτόν, πόλεμος
[19, 1]	τοῦ ἀνδρός, εἴπερ ἦν, ὠνομάζετο	καὶ	ἐγνωρίζετο, ἐπειδὴ κεφαλὴ γυναικὸς οὐχ
[11, 5]	πρὸς τὸ κρεῖττον ἡμῶν ἀλλοιώσεως,	καὶ	ἐδείχθη μὴ δυνατὸν ἑτέρως εἶναι
[18, 5]	τοῦ κυρίου παραβολήν, τοὺς χρηστοὺς	καὶ	ἐδωδίμους τῶν ἰχθύων ἀπὸ τῶν
[19, 1]	πολυγονώτατος ὡς καὶ πόλεις ὅλας	καὶ	ἔθνη κυοφορῆσαι, οὐ μόνον Κορινθίους
[3, 9]	δευτέρου τῇ τῶν συμφορῶν ὁμοιότητι.	Καὶ	εἰ βούλει μαθεῖν τὰ δυσχερῆ
[15, 1]	ἅπασι τῆς τῶν μιασμάτων κοινότητος,	καί,	εἰ δι´ ἑνός τινος μολυνθείη,
[4, 5]	κακῶν ὁλκὸς συνεισέρχεται τῇ ψυχῇ.	Καὶ	εἰ χρή σοι διαγράψαι τὴν
[13, 1]	τὰ πρὸς τὸ ἐναντίον ἀφέλκοντα.	Καὶ	εἰ χρὴ τολμήσαντα εἰπεῖν, τάχα
[18, 4]	πέφυκεν ἐμποιεῖν ταῖς ἡμετέραις ψυχαῖς.	Καὶ	εἰ χρὴ τὸν τελεώτατον τῆς
[4, 3]	φθόνος καὶ μνησικακία καὶ μῖσος	καὶ	εἴ τι τοιοῦτον ἕτερον, τῆς
[12, 3]	τε καὶ ὀργὴν ἐγγινομένη διάθεσις,	καὶ	εἴ τινες ἄλλαι δυνάμεις εἰσὶ
[11, 2]	τοῦ καλοῦ τὴν φύσιν κατανοῆσαι.	Καὶ	εἴ τις ἀκριβῶς ἐθέλοι τὴν
[20, 4]	τοῦ γάμου τούτου δῶρά ἐστι.	Καὶ	εἴ τις μέλλοι πείθεσθαι τῷ
[13, 1]	καὶ Παῦλος γενόμενος ἤκουσέ τε	καὶ	εἶδε τὰ ἄρρητα καὶ ἀθέατα,
[3, 3]	ὂν περιστήσεται, ὀστέα βδελυρά τε	καὶ	εἰδεχθῆ ἀντὶ τοῦ νῦν φαινομένου
[10, 2]	καὶ νοητῶν θεωρίαν— ἐπειδή τι	καὶ	εἰπεῖν ἄξιον τοῦ ὀφθέντος ἐπεπόθησεν,
[4, 1]	ἔχων καὶ διὰ πάντων ἐλευθεριάζων	καὶ	εἰρηνεύων τῷ βίῳ, οὐκ ἔστιν
[17, 2]	ἁγιασμός, ἀλήθειά τε καὶ χαρὰ	καὶ	εἰρήνη καὶ ὅσα τοιαῦτα. Πῶς
[4, 1]	νομίζων τὴν ἀρετήν, ἄλυπόν τινα	καὶ	εἰρηνικὸν καὶ ἄμαχον βιοτεύσει βίον.
[9, 2]	καὶ τὴν ὧδε μέριμναν ἀναλαβόντα	καὶ	εἰς ἀνθρωπίνην ἀρέσκειαν ἑαυτὸν ἀσχολοῦντα
[6, 2]	αὐτοῦ τὰς ἀτάκτους ἀπορροὰς συναγάγοι	καὶ	εἰς ἓν ῥεῖθρον τὸ πολλαχῇ
[7, 1]	θεοῦ κτίσματα βδελυσσόμενοι ὡς μιάσματα	καὶ	εἰς κακὸν φέροντα καὶ κακῶν
[12, 3]	τε τὴν εὑροῦσαν χαίρειν ψυχὴν	καὶ	εἰς κοινωνίαν τῆς εὐφροσύνης συμπαραλαμβάνειν
[4, 7]	ἐκόμησε, καὶ τὸ νῦν κάλλος	καὶ	εἰς νέωτα ἔδειξε. Τὸ δὲ
[5, 1]	ταπεινωθείη, καὶ ἀντὶ τοῦ μετεωροπορεῖν	καὶ	εἰς τὰ ἄνω βλέπειν τὴν
[6, 2]	τοῦ πεποιηκότος εἰληφὸς τὴν φύσιν	καὶ	εἰς τὰ μάταια κεχρῆσθαι τῇ
[21, 3]	δὲ εἰς καῦσίν τε ἅμα	καὶ	εἰς τὴν τῶν ἀλόγων τροφήν.
[3, 3]	τοιοῦτον κάλλος οἰχήσεταί ποτε διαρρυὲν	καὶ	εἰς τὸ μὴ ὂν περιστήσεται,
[10, 1]	διανοίας ὑπερβολῇ; Πῶς ἂν ἐνδείξοιτο	καὶ	εἰς ὑπογραφὴν ἀγάγοι τὸ καὶ
[10, 2]	τῶν τῆς σαρκὸς προκαλυμμάτων γενόμενος	καὶ	εἰσελθὼν διὰ μόνης τῆς διανοίας
[2, 2]	τοῦτο μυστήριον, ὅτι θεοῦ παρουσίαν	καὶ	εἴσοδον μόνη καθαρότης ἱκανή ἐστι
[0, 1]	ὁ λόγος ὥσπερ τινὰ θύραν	καὶ	εἴσοδον τῆς σεμνοτέρας διαγωγῆς τὸν
[14, 3]	αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρὸς	καὶ	ἐκ θελήματος σαρκός, ἀλλ´ ἐκ
[12, 2]	ἀνθρώπων ἡ τοῦ ἁμαρτάνειν ἀκολουθία,	καὶ	ἐκ μικρᾶς ἀφορμῆς εἰς ἄπειρον
[3, 3]	διὰ τῶν ἐλπίδων τὸν θάνατον	καὶ	ἑκάστου τῶν καθ´ ἡδονὴν ἐφαπτόμενον.
[18, 2]	κατὰ τάξιν τὴν πρέπουσαν διαθεὶς	καὶ	ἑκάστῳ τὴν ἁρμόζουσαν ἀποδοὺς χώραν,
[12, 3]	γείτονας νῦν προσηγόρευσεν, ἐπειδὰν συνανακαλυφθῇ	καὶ	ἐκλάμψῃ αὕτη ἡ μεγάλη τοῦ
[23, 5]	τὸν μετὰ ὁσίου καὶ ἀθῴου	καὶ	ἐκλεκτοῦ διάγοντα τοιοῦτον γίνεσθαι» ~Εἰ
[20, 2]	ὑπηρετήσει φωναῖς, Ἑβραίων τε ῥήματα	καὶ	Ἑλλήνων ἐν τῷ αὐτῷ φθεγγομένη,
[18, 3]	ἀνδριζόμενος καὶ θαρσῶν τὰ ἄτοπα	καὶ	ἐλπίζων τὰ μάταια, φρόνησιν δὲ
[11, 4]	δυνάμει τοῦ πνεύματος φωτοειδὴς γένηται	καὶ	ἐμμιχθῇ τῇ ἀληθινῇ καὶ ὑψηλῇ
[18, 5]	ἡμῖν ὑφηγούμενος, τὸν ἄστατον τοῦτον	καὶ	ἐμπαθῆ καὶ ταραχώδη βίον ὕδατα
[11, 5]	ἑαυτὴν ὑποθεῖσα, ὥστε κατὰ μετοχὴν	καὶ	ἐμφάνειαν τοῦ πρωτοτύπου κάλλους καὶ
[3, 11]	διάδοχος ἐπὶ πολλοῖς οἷς ἐμόχθησε	καὶ	ἐν ἀγαθῶν μοίρᾳ τὴν τοῦ
[20, 4]	τε πολλὰ καὶ μεγάλα εἰπών,	Καὶ	ἐν ἁγνότητι» φησίν. Καὶ πάλιν
[11, 4]	αὐτὸς καλὸς τῷ καλῷ προσπελάσας·	καὶ	ἐν αὐτῷ γεγονὼς λαμπρός τε
[11, 5]	ἑαυτοῦ καὶ δι´ ἑαυτοῦ καλὸν	καὶ	ἐν ἑαυτῷ τοιοῦτον, ἀεὶ καλὸν
[19, 1]	οἰκείων ὠδίνων εἰς φῶς ἀγαγὼν	καὶ	ἐν κυρίῳ μορφώσας, ἀλλὰ καὶ
[20, 4]	ἄρσεν καὶ θῆλυ» πάντα δὲ	καὶ	ἐν πᾶσι Χριστός» εἰκότως ὁ
[10, 2]	εἴτε ἐν ἀψύχοις ὕλαις εἴτε	καὶ	ἐν σώμασιν ἐμψύχοις διά τινος
[12, 3]	ἑτέρων τὸν λόγον πιστώσασθαι, τοῦτο	καὶ	ἐν τῇ ἀναζητήσει τῆς ἀπολομένης
[17, 1]	πως τῷ ἀντικειμένῳ πάθει γεγόνασι,	καὶ	ἐν τῇ ἐπιτεταμένῃ τῆς ζωῆς
[4, 6]	γενέσθαι τὸν ζητοῦντα τὸ ψεῦδος	καὶ	ἐν τῇ πλάνῃ τοῦ βίου
[11, 4]	τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν» τὸ	καὶ	ἐν τῇ σκοτίᾳ» λάμπον, καὶ
[11, 1]	ὑποκειμένου σύστασιν θεωρεῖ. Οὕτως οὖν	καὶ	ἐν τῇ τοῦ καλοῦ ζητήσει
[2, 3]	τῆς παρθενίας ἡ δύναμις, ὡς	καὶ	ἐν τοῖς οὐρανοῖς παρὰ τῷ
[12, 2]	βασιλευούσης δυνάμεως καὶ διὰ τοῦτο	καὶ	ἐν τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς προαιρέσεως
[12, 3]	διαφωτίσαι. Τὸ δὲ τοιοῦτον δόγμα	καὶ	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ διδάσκειν οἶμαι
[19, 1]	τοῦ εὐαγγελίου ἐγέννησεν» Οὕτω μακαρίζεται	καὶ	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ἡ τῆς
[14, 4]	τῶν ἐν τῇ ἀναστάσει καλῶν	καὶ	ἐν τῷ παρόντι καρποῦται βίῳ·
[18, 5]	ἐν παντὶ τὸ ἄχρηστον ἀποποιεῖσθαι	καὶ	ἐναφιέναι τοῦτο τῷ κοινῷ καὶ
[0, 3]	τῶν ἐκ τοῦ γάμου δυσχερῶν	καὶ	ἔνδειξις τοῦ τὸν γεγραφότα τὸν
[3, 1]	τῶν ἐκ τοῦ γάμου δυσχερῶν	καὶ	ἔνδειξις τοῦ τὸν γεγραφότα τὸν
[23, 6]	πνεύματι ζῶντες» ἐπιγινώσκονται, ἀληθῶς ἔμψυχον	καὶ	ἐνεργὸν καὶ ἰσχύοντα, πρὸς τοῦτον
[23, 1]	ἄνθρωπος καὶ ὡραῖος τῷ κάλλει	καὶ	ἐνεργὸς καὶ κινούμενος. ~Οὐκοῦν τούτῳ
[17, 1]	ἀτελὴς εἰς τὸ ἀγαθὸν ὁ	καὶ	ἑνί τινι τῶν κατ´ ἀρετὴν
[0, 3]	ἀτελὴς εἰς τὸ ἀγαθὸν ὁ	καὶ	ἑνί τινι τῶν κατ´ ἀρετὴν
[3, 9]	διηνεκῶς εὐθηνούμενον διὰ τὸ παρεῖναι	καὶ	ἐνοικεῖν ἀεὶ τὸν τοῦ οἴκου
[2, 2]	μὲν τῆς ἀσωμάτου φύσεώς ἐστι	καὶ	ἐξαίρετον, ὑπὸ φιλανθρωπίας δὲ θεοῦ
[14, 4]	τὸ θνητὸν ὑπὸ τῆς ζωῆς»	καὶ	ἔοικεν εἰκών τις εἶναι τῆς
[23, 7]	ἐπιθυμίας κατόρθωμα, εὐλογίας τε θεοῦ	καὶ	ἐπαγγελίας πάσης καὶ τῶν ἀρρήτων
[0, 1]	ταῖς ὑψηλοτέραις ἀσχολίαις παρεδρεύειν ἀπερισπάστως.	Καὶ	ἐπειδὴ καθ´ ἑαυτήν πως ἀργοτέρα
[0, 2]	ἀγαμίᾳ διαλαμψάντων ἁγίων μνήμην ἐποιησάμεθα.	Καὶ	ἐπειδὴ μὴ τοσοῦτον τὰ ἐν
[4, 4]	ὁ μὲν κεκαθαρμένος τὸν νοῦν	καὶ	ἐπεσκεμμένος τὴν τῶν ὄντων ἀλήθειαν
[2, 2]	μεμνῆσθαι τοῦ θείου τούτου χαρίσματος	καὶ	ἐπὶ γλώττης ἔχειν τὸ ἀγαθόν,
[23, 2]	γὰρ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ	καὶ	ἐπὶ παντὸς πράγματος ἐπισφαλὴς σύμβουλος
[2, 2]	διὰ τῆς παρθενίας ἐκλάμψαντος, τοῦτο	καὶ	ἐπὶ πάσης ψυχῆς κατὰ λόγον
[15, 2]	κυμάτων κυκλοτερῶς ἐν ἀλλήλοις ἐγειρομένων	καὶ	ἐπὶ τὰ ἄκρα τοῦ ὕδατος
[11, 4]	ὁμοιότητα τοῦ ἡλίου» κατεπηγγείλατο. Τοῦτο	καὶ	ἐπὶ τῆς γῆς ὁρῶμεν γινόμενον
[10, 1]	καὶ τὸ ὑπεραίρειν θαύματα, ὡς	καὶ	ἐπὶ τῆς ἡλιακῆς ἀκτῖνος τῷ
[9, 1]	διαβαλλομένων δὲ παρ´ ἑτέροις, ἀλλὰ	καὶ	ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ἔθνους καὶ
[10, 1]	λαμπηδόνα δι´ ἀκοῆς ἐναυγάσαι. Οὕτω	καὶ	ἐπὶ τοῦ νοητοῦ καὶ ἀληθινοῦ
[18, 3]	προχειριζόμενος, ἀγαπῶν δὲ τὴν ἀδικίαν»	καὶ	ἐπὶ τοὺς γονέας ἀνδριζόμενος καὶ
[7, 2]	τὰ ἀναγκαῖα μικρολόγως ἔχειν. Οὕτω	καὶ	ἐπὶ τῶν λοιπῶν πάντων, ἵνα
[22, 2]	ψύχοντα καὶ τὰ μαραίνοντα πλεονάσει,	καὶ	ἐπὶ τῶν λοιπῶν ποιοτήτων ὁμοίως
[4, 1]	ἐν μόναις μοιχείαις καὶ διαστάσεσι	καὶ	ἐπιβουλαῖς περιορίζοντας τὴν τῶν συμφορῶν
[12, 3]	δραχμῆς εὐφραινόμεναι, ἡ λογιστική τε	καὶ	ἐπιθυμητικὴ καὶ ἡ κατὰ λύπην
[11, 5]	πρὸς ἐκεῖνο μόνον ἐρωτικῶς τε	καὶ	ἐπιθυμητικῶς ἕξει, ὃ οὐχ ἑτέρωθεν
[6, 1]	διανοίᾳ διαχεόμενον πρὸς θεοῦ κατανόησιν	καὶ	ἐπιθυμίαν εὐθυπορῆσαι. ~Δοκεῖ δέ μοι
[9, 1]	τὴν περί τι σπουδήν τε	καὶ	ἐπιθυμίαν ποιούσης. Καὶ οὐ μόνον
[7, 3]	περὶ τὰ θεῖα σπουδήν τε	καὶ	ἐπιθυμίαν, τῆς δὲ τοῦ γάμου
[3, 1]	μὲν ὄντως καὶ πάσης εὐχῆς	καὶ	ἐπιθυμίας ἐπέκεινα πράττοντες, οἷς ἡ
[12, 2]	πρώτην γένεσιν τὸ παθητικόν τε	καὶ	ἐπίκηρον— οὐδὲ γὰρ ἦν δυνατὸν
[3, 3]	ἄνθρωποι ὦσι, τὸ θνητὸν τοῦτο	καὶ	ἐπίκηρον πρᾶγμα, καὶ τοὺς τάφους
[10, 1]	κατά τινα θείαν δωρεάν τε	καὶ	ἐπίπνοιαν ἀνερμήνευτον ἐν τῷ ἀπορρήτῳ
[14, 2]	εὐμηχάνου τορείας ὡραϊσμένην τὸ λεῖον	καὶ	ἐπιπόλαιον τῆς ἡδονῆς προτείνων τῇ
[12, 4]	οὕτως εἰς τὸ νοσῶδες τοῦτο	καὶ	ἐπίπονον χωρίον ἄποικοι πέμπονται, ἐν
[22, 2]	τῆς τοῦ ἐνδέοντος προσθήκης ἐπιμελήσεται	καὶ	ἐπίσης τὴν ἐφ´ ἑκάτερα τοῦ
[9, 1]	ἔχουσα δύναμιν πρὸς ἑαυτὴν ἑλκύσαι	καὶ	ἐπισπάσασθαι τὴν ψυχὴν καί τινα
[11, 2]	δέ τινες οἳ περὶ τέχνας	καὶ	ἐπιστήμας τινὰς ἐπτοήθησαν· οἱ δὲ
[18, 4]	τοῦ μὴ παρατραπῆναι πρόνοιά τε	καὶ	ἐπιστήμη ὁδηγία τίς ἐστιν ἀκριβὴς
[7, 1]	παρατροπὴ κακία ἐστίν· ὑφέσεως γὰρ	καὶ	ἐπιτάσεως πανταχοῦ τις τὸ μέσον
[4, 1]	βίου κακία ἡ πᾶσι πράγμασι	καὶ	ἐπιτηδεύμασιν ἐνθεωρουμένη μηδεμίαν εὑρίσκειν ἀρχὴν
[18, 5]	ἐστίν» ἡ ἐν παντὶ πράγματι	καὶ	ἐπιτηδεύματι πρὸς κακίαν παρατροπὴ δουλοῦταί
[14, 4]	ἀναμένει λοιπὸν τὴν μακαρίαν ἐλπίδα	καὶ	ἐπιφάνειαν τοῦ μεγάλου θεοῦ» οὐδὲν
[23, 5]	εἴπερ ποτέ, ἡ σεμνότης ἤνθησε	καὶ	ἐπιχωριάζει τῷ βίῳ ἡμῶν πρὸς
[18, 3]	ἐν παντὶ ἄπταιστον λόγῳ τε	καὶ	ἔργῳ ὑφηγουμένη, ὅπως τε χρὴ
[3, 8]	κωλυομένους, ἐξαίφνης χήρα καὶ ἀθλία	καὶ	ἔρημος καὶ πάντα τὰ φευκτὰ
[18, 1]	θεοπρεπὲς εἶναι πιστεύεται, ὥσπερ οὖν	καὶ	ἔστι καὶ πεπίστευται, ἀλλ´ εἰ
[6, 1]	ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» εἴπερ τι	καὶ	ἕτερον ἡ κατ´ αὐτοὺς ἱστορία
[14, 2]	ξίφους ἡ μὲν λαβὴ λεία	καὶ	εὐαφὴς καὶ περιεξεσμένη καὶ στίλβουσα
[20, 4]	τῶν φωτεινῶν χρηματίζοντες. Ἰσχὺν δὲ	καὶ	εὐεξίαν οὐ σῶμα ἀσκῶν οὐδὲ
[19, 1]	εὐθέως μετὰ τὴν θάλασσαν ξηρὸν	καὶ	εὔηχον μεταχειριζομένη τὸ τύμπανον καὶ
[7, 2]	κατὰ τὸν τῆς ψυχῆς τόνον	καὶ	εὐκαταγώνιστος τῷ τῆς ἡδονῆς πάθει
[14, 2]	γάμου; Αἱ γὰρ περισπούδαστοι θυμηδίαι	καὶ	εὐφροσύναι καὶ ἡδοναί, καὶ πάντα
[12, 3]	τὴν θείαν ἐκείνην χαράν τε	καὶ	εὐφροσύνην ἐπιστραφήσονται, τῷ ἀφράστῳ κάλλει
[18, 5]	μή τις οὕτω μικρόν τε	καὶ	εὔωνον τὸ τῆς παρθενίας οἰέσθω,
[23, 2]	κινδυνευόμενόν ἐστιν, οὐδὲ δόξα κοσμικὴ	καὶ	ἐφήμερος, οὐδὲ ἄλλο τι τῶν
[23, 2]	ἐπανάληψις, ἀλλὰ τὸ αὐτὸν ἀπολέσθαι	καὶ	ζημιωθῆναι τὴν ψυχὴν τὴν ἰδίαν.
[4, 6]	ἐκείνην, ἀλλὰ τὴν μέλαιναν ταύτην	καὶ	ζοφώδη τοῦ βίου θάλασσαν. Εἰ
[14, 1]	καὶ ὥσπερ τι μεθόριον θανάτου	καὶ	ζωῆς ἑαυτοὺς στήσαντες ἐπέσχον αὐτὸν
[23, 6]	βίον ἀνδρὸς ἐν μέσῳ θανάτου	καὶ	ζωῆς ἐνδεικνύμενον, μήτε παντελῶς πρὸς
[13, 2]	πνεῦμα τοῦ θεοῦ καὶ ἄφθαρτον	καὶ	ζωοποιὸν καὶ ἀθάνατον. ~Ὥσπερ τοίνυν
[11, 6]	τῆς τοῦ φωτὸς ἐκείνου κατανοήσεως,	καὶ	ἡ ἀληθινὴ παρθενία καὶ ἡ
[18, 5]	ζωῇ συνεμφαίνειν τὴν καθαρότητα. Οὕτως	καὶ	ἡ ἁλιευτικὴ τέχνη ποιεῖ κατὰ
[22, 1]	ἥ τε πολυσαρκία τοῦ σώματος	καὶ	ἡ ἄμετρος κακοπάθεια. Ἀλλ´ ἐπειδὴ
[0, 3]	ἥ τε πολυσαρκία τοῦ σώματος	καὶ	ἡ ἄμετρος κακοπάθεια. κγʹ Ὅτι
[4, 4]	τῆς ζωῆς, ἐπειδὴ Ὁ οὐρανὸς	καὶ	ἡ γῆ παρελεύσεται» κατὰ τὴν
[13, 3]	κατὰ σάρκα γενέσει συναπόκειται πάντως	καὶ	ἡ διαλύουσα δύναμις τὸ γεννώμενον,
[12, 3]	ἡ λογιστική τε καὶ ἐπιθυμητικὴ	καὶ	ἡ κατὰ λύπην τε καὶ
[7, 1]	ἐπειδὴ τούτου μὲν αὐτάρκης συνήγορος	καὶ	ἡ κοινὴ τῶν ἀνθρώπων φύσις
[3, 11]	ἀδελφῶν σφαγαὶ καὶ μίξεις παράνομοι	καὶ	ἡ παντοδαπὴ τῆς φύσεως σύγχυσις,
[19, 1]	ξηρὸν εἰς ἄκρον γενόμενον, οὕτω	καὶ	ἡ παρθενία λαμπρά τε καὶ
[11, 6]	κατανοήσεως, καὶ ἡ ἀληθινὴ παρθενία	καὶ	ἡ περὶ τὴν ἀφθαρσίαν σπουδὴ
[15, 2]	τὰς ἄλλας. Οὐκοῦν ἐξ ἀντιστρόφου	καὶ	ἡ περί τι βλάβη τῶν
[4, 5]	καὶ πλεονεξία καὶ παθῶν ἀκολασία	καὶ	ἡ πρὸς τὰς ἡδονὰς ἀμετρία,
[19, 1]	δὲ δίδωσι τὰ τοιαῦτα ὑπονοεῖν	καὶ	ἡ προφῆτις Μαριὰμ εὐθέως μετὰ
[7, 2]	ἀρετὴν ὁ λόγος ἐγνώρισεν. Οὐκοῦν	καὶ	ἡ σωφροσύνη μεσότης ἐστί, καὶ
[18, 4]	σοφίας καὶ φρονήσεως εὔτακτος οἰκονομία.	Καὶ	ἡ τοιαύτη κατάστασις τῆς ψυχῆς
[23, 5]	κατὰ τὸ ἴσον προσγινομένου, οὕτω	καὶ	ἡ τοῦ βίου τούτου σεμνότης
[4, 5]	ἡττηθῆναι πάθους· ἀλλὰ τῇ κενοδοξίᾳ	καὶ	ἡ τοῦ πλείονος ἔφεσις συνηκολούθησεν.
[20, 4]	ὅς ἐστιν ἡ ἀληθὴς σοφία,	καὶ	ἡ τῷ ἀφθάρτῳ νυμφίῳ προσκολληθεῖσα
[16, 1]	τινος μιανθῆναι τὴν κοίτην. Οὕτω	καὶ	ἡ τῷ θεῷ ζῶσα ψυχὴ
[18, 5]	τῶν ἐναντίων συνεισπεσόντος τοῖς ἀγγείοις,	καὶ	ἡ τῶν χρησίμων ἀπόλαυσις συναχρειωθῇ.
[14, 2]	γὰρ περισπούδαστοι θυμηδίαι καὶ εὐφροσύναι	καὶ	ἡδοναί, καὶ πάντα ὅσα περὶ
[9, 2]	τινα διὰ τῆς ἐπιμονῆς ἐνεργάσασθαι,	καὶ	ἡδονὴν τὴν καλλίστην καὶ καθαρωτάτην,
[12, 3]	ὅταν ὑπὸ τῶν μεριμνῶν τε	καὶ	ἡδονῶν τοῦ βίου συμπνίγηται» εὑρισκόμενον
[12, 1]	ἀφθόνως λαβεῖν. Ὅσα δ´ ἂν	καὶ	ἡμεῖς ἐπινοήσαιμεν ταῖς θείαις ἀκολουθοῦντες
[11, 4]	λάμπον, καὶ μέχρις ἡμῶν καταβαίη	καὶ	ἡμεῖς φῶς ἐσόμεθα, καθώς φησι
[15, 2]	καὶ τὸ τῆς ψυχῆς γαληναῖον	καὶ	ἡσύχιον δι´ ἑνός τινος παρεμπεσόντος
[3, 5]	θανάτου παρουσία τὸ πρᾶγμα νομίζεται	καὶ	θάνατος τῆς κυοφορούσης διὰ τοῦ
[23, 7]	πράγματος; Πρὸς τὸν κατωρθωκότα βλέπε,	καὶ	θαρρῶν κατατόλμησον τῆς ἀγαθῆς ναυτιλίας
[18, 3]	καὶ ἐπὶ τοὺς γονέας ἀνδριζόμενος	καὶ	θαρσῶν τὰ ἄτοπα καὶ ἐλπίζων
[10, 2]	ἡ κατὰ τὴν αἴσθησιν δύναμις	καὶ	θαυμάσαι καὶ ἀποδέξασθαι καὶ γνώριμον
[22, 1]	ἄλλῳ τρόπῳ τῶν ὑψηλῶν τε	καὶ	θειοτέρων τὴν ψυχὴν ἀποστήσαντες εἰς
[18, 1]	γὰρ καὶ σφόδρα τοῦτο τίμιον	καὶ	θεοπρεπὲς εἶναι πιστεύεται, ὥσπερ οὖν
[3, 8]	καὶ μετὰ αἰδοῦς ὑποβλέπουσα, ὅτε	καὶ	θερμοτέρους εἶναι συμβαίνει τοὺς πόθους
[20, 4]	ὁ ἀπόστολος, οὐκ ἔνι ἄρσεν	καὶ	θῆλυ» πάντα δὲ καὶ ἐν
[23, 3]	ἄλλοι οἱ τὸ ἄμικτόν τε	καὶ	θηριῶδες ἀρετὴν νομίζοντες καὶ τὴν
[4, 7]	τὰ προσπίπτοντα ὁμοῦ τε προσήγγισε	καὶ	θιγόντα παρέδραμε, καὶ τὸ ἀεὶ
[16, 1]	γάρ» φησίν, οἱ ἐκδιώκοντές με	καὶ	θλίβοντές με» καὶ Πολλοὶ οἱ
[13, 2]	οὐ προσδεχόμενος, ἡμεῖς δὲ σάρκινοι	καὶ	θνητοί, πεπραμένοι τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς
[7, 2]	αὐτῶν τῶν πραγμάτων δεικνύμενος. Δειλία	καὶ	θράσος δύο κακίαι κατὰ τὸ
[3, 8]	ἀντὶ τῆς ἐν παστάδι λαμπρότητος	καὶ	θρηνῳδοὶ τὰς οἰμωγὰς ἐπιτείνουσαι καὶ
[18, 3]	διὰ τοῦτο ἔρχεται, ἵνα κλέψῃ	καὶ	θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ» Τὴν δὲ
[20, 2]	ἐστιν, εἰ μὴ ἀνὰ μέρος	καὶ	ἰδίᾳ ἑκατέρῳ τῶν ὁρατῶν ἐπερείσειεν,
[3, 2]	εἰ δοκεῖ, τὴν ζωὴν ὑποθώμεθα,	καὶ	ἴδωμεν εἰ δυνατόν ἐστιν εὐθυμεῖν
[4, 3]	δοκοίη τῶν πρὸ αὐτοῦ γεγονότων,	καὶ	ἵνα μέγας τοῖς μετὰ ταῦτα
[9, 1]	ἕκαστον ἀπὸ τῆς συνηθείας διατεθῇ.	Καὶ	ἵνα μὴ τὰ πόρρω τοῦ
[4, 4]	τὸν τῆς ζωῆς δρόμον ἀνύεσθαι	καὶ	ἴσην ἐν ἑκατέρᾳ τῶν λήξεων
[23, 6]	ἐπιγινώσκονται, ἀληθῶς ἔμψυχον καὶ ἐνεργὸν	καὶ	ἰσχύοντα, πρὸς τοῦτον βλέπε τὸν
[21, 1]	ἀναγκαῖον ἂν εἴη μεγάλῳ τινὶ	καὶ	ἰσχυρῷ διατειχίσματι πρὸς τὰς ἡδονὰς
[0, 3]	τῆς σωματικῆς καθαρότητος. Ὅτι Ἠλίας	καὶ	Ἰωάννης τῆς ἀκριβείας τοῦ βίου
[6, 1]	θηρεύειν πέφυκεν. ~Κεφάλαιον Ὅτι Ἠλίας	καὶ	Ἰωάννης τῆς ἀκριβείας τοῦ βίου
[11, 1]	σώματι ἐμφαινομένας ποιότητας καὶ κοινῇ	καὶ	καθ´ ἑαυτὰς ἐπισκέπτεται· ἰδίᾳ τε
[18, 2]	τοῦ λόγου τις καταγνώσεται, εἰρήσεται	καὶ	καθ´ ἕκαστον ὅπως ἂν τοῖς
[15, 1]	γενέσθαι πρὸς αὐτὸν ἓν πνεῦμα,	καὶ	καθάπερ ὁμολογίαν τινὰ συμβιωτικὴν καταθεμένη
[18, 3]	ἀφιερώσαντά τε αὐτὴν ἅπαξ ἀνέπαφον	καὶ	καθαρὰν διαφυλάσσειν, μηδαμοῦ τῇ κατὰ
[23, 4]	καὶ σφόδρα τὸ σεμνὸν τοῦτο	καὶ	καθαρὸν ἐπιτήδευμα βλασφημεῖται παρὰ τῶν
[23, 7]	Χριστῷ» παραστάντα θεῷ ἁγνὸν ἱερέα	καὶ	καθαρὸν θῦμα γενόμενον ἐν πάσῃ
[11, 6]	καὶ μόνως καλὸν καὶ ἀγαθὸν	καὶ	καθαρὸν ὁ τῶν ὅλων ἐστὶ
[9, 2]	ἐνεργάσασθαι, καὶ ἡδονὴν τὴν καλλίστην	καὶ	καθαρωτάτην, ἧς ἄξιόν ἐστι τόν
[4, 1]	ὑψηλότερος τῶν ἐνταῦθα σπουδαζομένων γενόμενος	καί,	καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος, καθάπερ
[18, 1]	τὸν θεμέλιον ὑποβεβλῆσθαι δεῖ πάντως	καί,	καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος, τὴν
[7, 1]	μιάσματα καὶ εἰς κακὸν φέροντα	καὶ	κακῶν αἴτια καὶ τὰ τοιαῦτα
[14, 1]	πῦρ, εἰ μὴ ὑποβληθείη ξύλα	καὶ	καλάμη καὶ χόρτος αὐτῷ ἢ
[14, 1]	εἶναι τοῦ θανάτου τὴν παρθενίαν,	καὶ	καλῶς ἄφθορον ὀνομάζεται σῶμα τὸ
[13, 3]	τοῖς συναφθεῖσιν ἀντὶ τέκνων προσγίνεται;	Καὶ	καλῶς ἐστι τὸ ἀποστολικὸν εἰπεῖν
[7, 2]	τοῦ κατὰ τὸν γάμον βλάστημα	καὶ	καρπός ἐστιν ὁ ἄνθρωπος, τὰ
[14, 2]	τοῖς ἀνθρώποις ἐπάγεται, καθὼς ἤδη	καὶ	κατ´ ἀρχὰς τοῦ λόγου προείρηται.
[14, 1]	Ἀδὰμ μέχρις» ἐκείνης θάνατος» ἐπειδὴ	καὶ	κατ´ αὐτὴν ἐγένετο, καθάπερ τινὶ
[12, 2]	Κακὸν γὰρ ἔξω προαιρέσεως κείμενον	καὶ	κατ´ ἰδίαν ὑπόστασιν θεωρούμενον ἐν
[23, 2]	τῶν ἔξωθεν ἡμῖν παρεπομένων— τῶν	καὶ	κατὰ γνώμην καὶ ὡς ἑτέρως
[18, 2]	τῶν εἰσιόντων, ἀλλὰ πάντα εὐσχημόνως	καὶ	κατὰ τάξιν τὴν πρέπουσαν διαθεὶς
[4, 6]	τις ποταμὸς χειμερίοις ῥεύμασι τραχυνόμενος	καὶ	κατὰ τὴν ἑαυτοῦ φερόμενος φύσιν
[18, 3]	Εἰ δὲ μὴ κατὰ φύσιν	καὶ	κατὰ τὸ οἰκεῖον χρῷτο ταῖς
[18, 3]	ἐγρηγορέναι τὴν τῆς ἁμαρτίας ἀντίστασιν	καὶ	κατὰ τοῦ κλέπτου» καὶ πολεμίου
[12, 2]	οὐκέτι τηνικαῦτα τῆς οἰκείας αὐτῷ	καὶ	κατὰ φύσιν εἰκόνος τὴν χάριν
[18, 4]	ἐπιγινώσκειν λοιπὸν τὴν οἰκεῖαν ἑαυτῇ	καὶ	κατὰ φύσιν ἐνέργειαν· ἡ δὲ
[6, 2]	ἀδιάχυτος πρὸς τὴν οἰκείαν ἑαυτῷ	καὶ	κατὰ φύσιν ἐνέργειαν κινοῖτο, οὐδὲν
[18, 5]	ψυχῆς ἁπτόμενα καὶ βάθη θαλάσσης	καὶ	καταιγίδα» καλῶν, ἐν ᾗ πᾶσα
[20, 1]	ἐν ἡμῖν ἀνθρώπων πρόσφορόν τε	καὶ	κατάλληλον· καὶ τάχα ὁ τολμήσας
[14, 1]	θάνατος, ἀλλ´ ἐν αὐτῇ καταλήγει	καὶ	καταλύεται, σαφῶς ἀποδείκνυται τὸ κρεῖττον
[14, 1]	σαρκὶ παριούσῃ ζωὴν συντρίβεταί πως	καὶ	καταλύεται τοῦ θανάτου τὸ κράτος,
[7, 3]	ἐκεῖνοι μὲν στιγματίαι τὴν συνείδησιν	καὶ	καταμεμωλωπισμένοι τῇ ἀτοπίᾳ τοῦ δόγματος
[16, 1]	ἐπὶ διαφθορᾷ παρεδρεύοντας ἐχθρῶς ἔχῃ	καὶ	κατηγορῇ τούτων ἐπὶ τοῦ νομίμου
[4, 8]	ἀλλ´ ἔργον αὐτοῖς καὶ σπουδὴ	καὶ	κατόρθωμα τὸ θεωρεῖν τὸν πατέρα
[4, 5]	~Ὁ δὲ παχὺς τὴν διάνοιαν	καὶ	κάτω βλέπων καὶ συγκεκυφὼς τῇ
[4, 5]	ἡδονὰς ἀμετρία, φιλαρχία τε πᾶσα	καὶ	κενῆς δόξης ἐπιθυμία καὶ ὁ
[4, 1]	φθόνον ὀργήν τε καὶ μῖσος	καὶ	κενῆς δόξης ἐπιθυμίαν καὶ τὰ
[9, 2]	τῶν τῆς σαρκὸς παθημάτων συμπλέκεσθαι,	καὶ	κινδυνεύειν οὐ περὶ γῆς ὅρων
[4, 6]	τοῖς κατ´ αὐτὸν γινομένοις σφαλερὸς	καὶ	κινδυνώδης ἐστί, τοῖς δὲ πόρρωθεν
[23, 1]	ὡραῖος τῷ κάλλει καὶ ἐνεργὸς	καὶ	κινούμενος. ~Οὐκοῦν τούτῳ προσφοιτητέον ἐστὶ
[9, 2]	ἑαυτοῦ πρὸς θεὸν καὶ κόσμον	καὶ	κλέπτων τὴν ἐκείνῳ μόνῳ χρεωστουμένην
[3, 5]	ἀπόλαυσιν; ~Ἐῶ σημεῖα καὶ ὀνείρους	καὶ	κληδόνας καὶ τοὺς τοιούτους λήρους,
[11, 1]	τὰς τῷ σώματι ἐμφαινομένας ποιότητας	καὶ	κοινῇ καὶ καθ´ ἑαυτὰς ἐπισκέπτεται·
[18, 5]	καὶ ἐναφιέναι τοῦτο τῷ κοινῷ	καὶ	κοσμικῷ βίῳ, θαλάσσῃ τροπικῶς ὑπὸ
[9, 2]	τὴν καρδίαν ἑαυτοῦ πρὸς θεὸν	καὶ	κόσμον καὶ κλέπτων τὴν ἐκείνῳ
[5, 1]	βλέπειν δυνήσεται, πρὸς τὸ ταπεινὸν	καὶ	κτηνῶδες τῆς φύσεως ἐπικύπτουσα. Ὡς
[12, 3]	ἐν ἑκάστῳ ἐστίν, ἀγνοούμενον μὲν	καὶ	λανθάνον, ὅταν ὑπὸ τῶν μεριμνῶν
[14, 3]	ἐν ἀωρίᾳ τῆς ἡλικίας ἠρημωμένους	καὶ	λάφυρον προκειμένους τοῖς δυναστεύουσιν, ἐπιμειδιῶντας
[11, 6]	παντὸς εἴδους κακίας» ἀποκαθάραντι τολμῶ	καὶ	λέγω ὅτι ἐμφανὲς γίνεται τὸ
[16, 2]	μανθάνομεν; τὸ δεῖν τὴν σώφρονα	καὶ	λελογισμένην παρθένον παντὸς πάθους κατὰ
[22, 2]	διὰ τῆς ἀμέτρου κακοπαθείας νοσώδη	καὶ	λελυμένην καὶ ἄτονον πρὸς τὴν
[3, 8]	ὀνόματα καὶ τὴν τέως λαμπρὰν	καὶ	λευχείμονα καὶ περίβλεπτον ἀθρόως καταμελαίνει
[18, 1]	τὰς ἐντολάς σου ὑπὲρ χρυσίον	καὶ	λίθον τίμιον πολύν» Ὑποκείσθω τοίνυν
[4, 6]	ἑαυτοῦ φερόμενος φύσιν ξύλα τε	καὶ	λίθους καὶ πᾶν τὸ παρατυχὸν
[18, 1]	ὁ ἀπόστολος, τὴν ἐκ χρυσίου	καὶ	λίθων τιμίων οἰκοδομὴν ἐπιθέσθαι» Οὕτω
[10, 1]	καὶ εἰς ὑπογραφὴν ἀγάγοι τὸ	καὶ	λόγῳ ἄρρητον καὶ νοήματι ἀκατάληπτον;
[3, 3]	τὴν σύγχυσιν, γέλωτα δακρύοις ἐμπεφυρμένον	καὶ	λύπην εὐφροσύναις συμμεμιγμένην, πανταχοῦ τοῖς
[23, 7]	ἀμνοῦ νόμον, πάσης κηλίδος τε	καὶ	λώβης ἀπηλλαγμένος; Πῶς οὖν ταῦτα
[5, 1]	ψυχὴ πρὸς τὴν θείαν τε	καὶ	μακαρίαν ἡδονὴν ἀναβλέποι, πρὸς οὐδὲν
[18, 1]	ἔστω δόγμα τοῦ βίου παντός,	καὶ	μάλιστα ἐπὶ τῶν διὰ παρθενίας
[23, 2]	τοῖς μετιοῦσίν ἐστι σκοπός, τοσούτῳ	καὶ	μᾶλλον προνοητέον ἡμῖν τῆς ἀσφαλείας
[3, 1]	τῶν ἀλλοτρίων ἐσμὲν καλῶν ἡμεῖς	καὶ	μάρτυρες τῆς ἑτέρων μακαριότητος· κἄν
[3, 5]	θάνατος. Ἀνακλήσεις ἐπὶ τούτων ἀνόνητοι	καὶ	μάταιοι χειρῶν κρότοι, ἀναμνήσεις τοῦ
[3, 11]	τὴν ζωὴν ὀδυρόμενος. Ἐῶ ζηλοτυπίας	καὶ	μάχας, εἴτε ἐξ ἀληθῶν πραγμάτων
[4, 3]	τοὺς τῇ τοιαύτῃ ματαιότητι δεδουλωμένους	καὶ	μέγα κρίνοντας τὴν τῆς σαρκὸς
[20, 4]	ἐν οἷς ἄλλα τε πολλὰ	καὶ	μεγάλα εἰπών, Καὶ ἐν ἁγνότητι»
[3, 9]	τοὺς δὲ φαιδρυνομένους τῇ ἐρημίᾳ	καὶ	μεθ´ ἡδονῆς βλέποντας ἐν πικρῷ
[7, 3]	μὴ ὑπερορᾶν τὸν σωφρόνως τε	καὶ	μεμετρημένως κεχρῆσθαι δυνάμενον. Οἷος ἦν
[3, 8]	ἐρυθριῶσα τοῦ νυμφίου τὴν εἴσοδον	καὶ	μετὰ αἰδοῦς ὑποβλέπουσα, ὅτε καὶ
[15, 1]	καθαρότητος, ἐπὶ πάντα δὲ ὁμοίως	καὶ	μετὰ τῆς ἴσης ἀσφαλείας πορεύσεται,
[2, 3]	τῷ πατρὶ τῶν πνευμάτων μένειν	καὶ	μετὰ τῶν ὑπερκοσμίων χορεύειν δυνάμεων
[11, 4]	τῷ οὐρανίῳ πτερῷ καὶ ἀνωφερὴς	καὶ	μετέωρος διὰ τῆς ὑψηλῆς πολιτείας
[7, 3]	τῷ σπέρματι τοῦ θεοῦ εὐλογίαν,	καὶ	μέχρι μιᾶς ὠδῖνος ὑπηρετήσας τῷ
[14, 1]	ἀκολουθίας, ὅπερ ἀπὸ τοῦ πρωτοπλάστου	καὶ	μέχρι τῆς τοῦ παρθενεύοντος ζωῆς
[3, 8]	σώματος, κατήφεια ψυχῆς, ἐπιθυμία θανάτου	καὶ	μέχρις αὐτοῦ τοῦ θανάτου πολλάκις
[11, 4]	καὶ ἐν τῇ σκοτίᾳ» λάμπον,	καὶ	μέχρις ἡμῶν καταβαίη καὶ ἡμεῖς
[3, 5]	τε περιόντες τύχωσιν ἄν τε	καὶ	μή, ἀγανάκτησις κατὰ τῆς ἀνθρωπίνης
[3, 11]	γὰρ ὁμοίως καὶ γινόμενοι παῖδες	καὶ	μὴ γινόμενοι, καὶ πάλιν ζῶντες
[3, 9]	τὸν ἐν παρθενίᾳ βίον προελομένων	καὶ	μὴ διὰ συμφορᾶς μεταμαθόντων τὸ
[23, 7]	ὁ συσχηματιζόμενος τῷ αἰῶνι τούτῳ	καὶ	μὴ μεταμορφούμενος τῇ ἀνακαινώσει τοῦ
[3, 8]	συμφορά, εἴτε ὑπάρχει τέκνα εἴτε	καὶ	μή. Ὄντα μὲν γὰρ ὀρφανὰ
[9, 2]	εἰς ἀσφαλές τι φρούριον καταφεύγειν	καὶ	μὴ πρὸς τὴν ἀκολουθίαν κατιόντας
[13, 1]	ἔχειν καὶ διηνεκῆ τὴν τρυφὴν	καὶ	μὴ συγκαταμιγνύειν τῇ ἀπολαύσει τοῦ
[11, 2]	αἰσθητήρια πρὸς τὴν τοῦ καλοῦ	καὶ	μὴ τοιούτου διάκρισιν» Διὰ τοῦτο
[23, 3]	οἱ παραγραψάμενοι τὰς ἀποστολικὰς παραινέσεις	καὶ	μὴ τὸν ἴδιον ἄρτον εὐσχημόνως
[14, 1]	ἐστίν. Ἡ γὰρ σωματικὴ παιδοποιία—	καὶ	μηδεὶς δυσχεράνῃ τὸν λόγον— οὐ
[14, 3]	ποιῶν καὶ ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ	καὶ	μήτηρ μού ἐστιν. ~Τίνα οὖν
[3, 11]	καὶ τεκνοφαγίαι, φόνοι τε ἀνδρῶν	καὶ	μητροκτονίαι καὶ ἀδελφῶν σφαγαὶ καὶ
[4, 7]	μέν γε ὥρας ἐπιλαβούσης ἐβλάστησε,	καὶ	μικρὸν ἀπανθήσαντα χρόνον πάλιν ἀνήβησε,
[3, 3]	τῇ ζωῇ τὴν λύπην, εἰ	καὶ	μικρὸν μετέχοιεν τοῦ λογίζεσθαι. Ἡ
[4, 8]	τὸ μόνῃ τῇ ψυχῇ ζῆν	καὶ	μιμεῖσθαι κατὰ τὸ δυνατὸν τὴν
[12, 2]	τε καὶ ἀκηράτου φύσεως ἔργον	καὶ	μίμημα γεγονώς οὕτω γὰρ ἐν
[3, 11]	καὶ μητροκτονίαι καὶ ἀδελφῶν σφαγαὶ	καὶ	μίξεις παράνομοι καὶ ἡ παντοδαπὴ
[4, 3]	ἐστιν ἀρρωστήματα, φθόνος καὶ μνησικακία	καὶ	μῖσος καὶ εἴ τι τοιοῦτον
[4, 1]	λέγω καὶ φθόνον ὀργήν τε	καὶ	μῖσος καὶ κενῆς δόξης ἐπιθυμίαν
[3, 8]	καὶ θρηνῳδοὶ τὰς οἰμωγὰς ἐπιτείνουσαι	καὶ	μῖσος κατὰ τῶν ἐπιχειρούντων πραΰνειν
[4, 3]	ὅσα ψυχῆς ἐστιν ἀρρωστήματα, φθόνος	καὶ	μνησικακία καὶ μῖσος καὶ εἴ
[17, 1]	ζωῆς ἀκριβείᾳ λύπαις καὶ παροξυσμοῖς	καὶ	μνησικακίαις καὶ τοῖς λοιποῖς πᾶσιν,
[4, 1]	κόσμου τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ὑπεράρας	καὶ	μόνον τίμιον ἑαυτῷ κτῆμα νομίζων
[3, 7]	καί, πρίν τι προσαγγελθῆναι νεώτερον,	καὶ	μόνον ψόφος πρὸ τῶν θυρῶν
[4, 6]	κατ´ αὐτὴν γεγονὼς μόνος ὑφίσταται	καὶ	μόνος ἀναδέχεται καθ´ ἑαυτοῦ τὰ
[11, 6]	γὰρ τὸ κυρίως καὶ πρώτως	καὶ	μόνως καλὸν καὶ ἀγαθὸν καὶ
[11, 2]	τὴν αἰτίαν σκοπεῖν τῶν πεπλανημένων	καὶ	μοχθηρῶν ὑπολήψεων, οὐκ ἄν μοι
[23, 7]	τὸ κεφάλαιον τοῦτό ἐστιν, ὃ	καὶ	Μωϋσῆς ἰδεῖν ἐπεπόθησε καὶ πολλοὶ
[20, 2]	τῶν χειρῶν ἐνεργείας, οἷον γεωργοῦντα	καὶ	ναυτιλλόμενον, ἢ χαλκεύοντά τε καὶ
[6, 1]	καὶ πόσιν ὑπεροψίᾳ τῆς συνήθους	καὶ	νενομισμένης τροφῆς καὶ τῇ κατὰ
[17, 2]	καθώς φησιν ἡ γραφή, ὡς	καὶ	νηπίων ὀφθαλμοὺς φωτίσαι» μόνῳ τῷ
[10, 1]	ἀγάγοι τὸ καὶ λόγῳ ἄρρητον	καὶ	νοήματι ἀκατάληπτον; Εἰ μὲν γάρ
[5, 1]	δύναται πρὸς τὸ συγγενές τε	καὶ	νοητὸν φῶς ἐλευθέρῳ ἀναβλέπειν τῷ
[10, 2]	διανοίας εἰς τὴν τῶν ἀσωμάτων	καὶ	νοητῶν θεωρίαν— ἐπειδή τι καὶ
[15, 1]	ἐπινοίᾳ, ὅσα κατορθώματα ψυχῆς ἐστι	καὶ	νομίζεται. Ἡ γὰρ τῷ ἀληθινῷ
[19, 1]	εὐλογίας μέρει τὸ παιδοποιεῖν ἐσπουδάζετο	καὶ	νόμιμον ἦν, εἰ φανείη τίμιον
[11, 5]	ἢ καὶ ὅσα ἐν ἔθεσι	καὶ	νόμοις δεξιὰ θεωρεῖται— περὶ τὰ
[12, 1]	πολλὰ μὲν γὰρ ἐν προφήταις	καὶ	νόμῳ, πολλὰ δὲ ἐν εὐαγγελικαῖς
[3, 10]	συμφοραὶ παραπεπήγασιν, οἷον πηρώσεις τε	καὶ	νόσοι καὶ ὅσα τοιαῦτα τῇ
[12, 4]	παραδείσου γεγόναμεν τῷ προπάτορι συνεκβληθέντες,	καὶ	νῦν διὰ τῆς αὐτῆς ἔξεστιν
[23, 6]	τοῦ θελήματος τοῦ θεοῦ καθωρμίσθησαν,	καὶ	νῦν ἐν εὐδίᾳ καὶ γαλήνῃ
[4, 5]	δὲ τῆς ζωῆς τοῦ θεοῦ»	καὶ	ξένος τῶν διαθηκῶν τῆς ἐπαγγελίας»
[19, 1]	ἦχον ἀφίησι, πάσης ἰκμάδος κεχωρισμένον	καὶ	ξηρὸν εἰς ἄκρον γενόμενον, οὕτω
[22, 1]	τε καὶ ψυχροῦ, ὑγροῦ τε	καὶ	ξηροῦ. ~Προνοητέον τοίνυν τῆς ἰσοκρατείας
[21, 1]	εἰρημένῳ καλῶς ἂν προσθεῖναι, ὅτι	καὶ	ὁ ἀκούσας πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι
[21, 1]	ὁ ἀκούσας πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι	καὶ	ὁ ἁψάμενος καὶ ὁ πᾶσαν
[14, 2]	εἰς πεῖραν ἐλθεῖν, τοιοῦτόν τι	καὶ	ὁ γάμος ἐστί, καθάπερ λαβήν
[6, 1]	ὁ μέγας ἐν προφήταις Ἠλίας	καὶ	ὁ ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει
[22, 2]	σύμπνοιαν ἐμποιήσῃ· τὸν αὐτὸν τρόπον	καὶ	ὁ ἡμέτερος νοῦς ὁ τὰς
[13, 3]	σάρκα ζωῆς, ᾗ πάντως ἐπακολουθεῖ	καὶ	ὁ θάνατος, τοιοῦτον ἐπιζητῆσαι βίον,
[19, 1]	Ὅ τε γὰρ προφήτης Ἡσαΐας	καὶ	ὁ θεῖος ἀπόστολος ἐναργῶς ταῦτα
[18, 5]	ἦν ὁ Μωϋσῆς τοῦ νόμου—	καὶ	ὁ Ἰσραὴλ τὴν θάλασσαν διεπέρασεν
[9, 1]	καὶ οὔπω τοῦτο θαυμαστόν, ἐπεὶ	καὶ	ὁ καθ´ ἕκαστον ἄνθρωπος οὐ
[7, 2]	καθώς φησί που τὸ εὐαγγέλιον,	καὶ	ὁ καρπὸς πάντως τοῦ δένδρου
[23, 2]	ἅπτεται τῆς ψυχῆς ἡ ἀβουλία,	καὶ	ὁ κίνδυνος τῆς ζημίας ταύτης
[4, 5]	πᾶσα καὶ κενῆς δόξης ἐπιθυμία	καὶ	ὁ λοιπὸς ὅμιλος τῶν συνοικούντων
[4, 5]	καὶ δι´ ἑνὸς τοῦ ἐπικρατήσαντος	καὶ	ὁ λοιπὸς τῶν κακῶν ὁλκὸς
[6, 1]	ἐπεμελήθησαν. Διὰ τοῦτό μοι δοκεῖ	καὶ	ὁ μέγας ἐν προφήταις Ἠλίας
[3, 10]	ἐστιν ἡ ἀναβολὴ τοῦ θανάτου·	καὶ	ὁ μὲν βίος αὐτοῖς ἐκ
[6, 2]	ὕδατι χρήσαιτο. Οὕτω μοι δοκεῖ	καὶ	ὁ νοῦς ὁ ἀνθρώπινος, εἰ
[11, 4]	καθαρῷ τοῦ αἰθέρος ἐναλλοιούμενος, οὕτω	καὶ	ὁ νοῦς ὁ ἀνθρώπινος καταλιπὼν
[6, 2]	κατὰ φύσιν οὔσης κινήσεως, οὕτω	καὶ	ὁ νοῦς ὁ ἀνθρώπινος οἷόν
[21, 1]	τὸ ἐπιθυμῆσαι καὶ ὁ ἁψάμενος	καὶ	ὁ πᾶσαν τὴν ἐν ἡμῖν
[4, 1]	μερίδι, τοσοῦτον ὑφείλοντο τῆς ἑτέρας,	καὶ	ὁ πλεονασμὸς τοῦ ἑνὸς ἐλάττωσίς
[4, 1]	τε πληροῦται τῆς ἀγαθῆς ἐπιθυμίας	καὶ	ὁ πλοῦτος τῶν ἀρετῶν ἐν
[12, 2]	ταῖς ἀκτῖσι τὴν εἴσοδον· οὕτω	καὶ	ὁ πρῶτος ἐκ γῆς ἄνθρωπος»
[17, 2]	ἀμετρίας ἐν ἑκατέροις ληγούσης. Οὐκοῦν	καὶ	ὁ τῆς κατὰ ψυχὴν ζωῆς
[21, 3]	τὴν τῶν ἀλόγων τροφήν. Οὐκοῦν	καὶ	ὁ τῆς σωφροσύνης ἐργάτης διακρίνων
[4, 1]	ἐστιν ἡ πλεονεξία τοῦ κτήματος	καὶ	ὁ τὸ πλεῖον ἁρπάσας οὐδεμίαν
[20, 4]	κατὰ γνώμην— τὸν αὐτὸν τρόπον	καὶ	ὁ τὸν πνευματικὸν γάμον ἑαυτῷ
[3, 3]	τὸ ἀγαπώμενον πρόσωπον, εὐθὺς πάντως	καὶ	ὁ φόβος τοῦ χωρισμοῦ συνεισέρχεται·
[4, 4]	τὴν παροικίαν ταύτην ὀδύρεται, ὥσπερ	καὶ	ὁ ψαλμῳδὸς ἐν ᾠδαῖς θείαις
[18, 5]	ὑπὸ τῆς παραβολῆς ὠνομασμένῳ· καθὼς	καὶ	ὁ ψαλμῳδὸς ὀνομάζει, διδασκαλίαν ἐξομολογήσεως
[15, 2]	μέρους βλάβης ἐπῄσθετο. Φασὶ δὲ	καὶ	οἱ τὰ τοιαῦτα ἐξητακότες μὴ
[18, 2]	τὸν τοῦ σκηνώματος ἡμῶν οἰκοδεσπότην	καὶ	οἰκονόμον, τὸν νοῦν λέγω, πάντα
[10, 2]	τοῦ πνεύματος ὑψωθεὶς τὴν διάνοιαν	καὶ	οἷον ἐκβὰς αὐτὸς ἑαυτὸν εἶδεν
[3, 2]	αὐτὸ τὸ ἄνθος, φίλτρον πολύ,	καὶ	οἷον ἐν ἑκατέρῳ ὑπὲρ τὸν
[6, 1]	νέων ἀπεξενώθησαν τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς	καὶ	οἷον ἔξω τῆς φύσεως ἑαυτοὺς
[21, 2]	προσεχεστέρα πως αὕτη δοκεῖ εἶναι	καὶ	οἱονεὶ μήτηρ τῆς ἀπηγορευμένης. Αἱ
[2, 3]	τὴν τῶν οὐρανίων ἐπιθυμίαν πτεροῦσα	καὶ	οἱονεὶ σύνδεσμός τις γινομένη τῆς
[0, 3]	τοῦ γάμου ἔχει· ἐν ᾧ	καὶ	οἷος ὁ κατὰ ἀλήθειαν ἀποταξάμενος
[4, 1]	τοῦ γάμου ἔχει· ἐν ᾧ	καὶ	οἷος ὁ κατὰ ἀλήθειαν ἀποταξάμενος
[18, 1]	καὶ πεπίστευται, ἀλλ´ εἰ μὴ	καὶ	ὅλος ὁ βίος τούτῳ συμβαίνοι
[12, 2]	Ἐπεισήχθη δὲ οὕτως· εἰκὼν ἦν	καὶ	ὁμοίωμα, καθὼς εἴρηται, τῆς πάντων
[3, 5]	τῶν παρόντων ἀπόλαυσιν; ~Ἐῶ σημεῖα	καὶ	ὀνείρους καὶ κληδόνας καὶ τοὺς
[11, 1]	κατὰ μετουσίαν τὰ ἄλλα γίνεται	καὶ	ὀνομάζεται καλά. ~Δοκεῖ δέ μοι
[2, 1]	ἀποπτώσει τῆς καθαρότητος τοιαῦτά ἐστι	καὶ	ὀνομάζεται. Τίς οὖν ἐξαρκέσει δύναμις
[23, 7]	τοῦτο ὄντως μακάριοι καὶ ὄντες	καὶ	ὀνομαζόμενοι, ὅτι αὐτοὶ τὸν θεὸν
[16, 2]	ἐν αὐτῷ θεωρουμένων νοούμενός τε	καὶ	ὀνομαζόμενος, πρὸς πάντα τὰ ἐν
[16, 1]	ἀμίαντον κοίτην» εἰ δὲ χρὴ	καὶ	ὀνομαστὶ τοὺς μοιχοὺς τούτους ἀπαριθμήσασθαι,
[23, 7]	οἱ διὰ τοῦτο ὄντως μακάριοι	καὶ	ὄντες καὶ ὀνομαζόμενοι, ὅτι αὐτοὶ
[15, 2]	τὸν κατ´ ἀρετὴν διατείνει βίον	καὶ	ὄντως, καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος,
[23, 3]	κατὰ τὰς θείας ὁδοὺς ἐνεδρεύοντι	καὶ	ὄντως οὐαὶ τῷ ἑνὶ ὅταν
[18, 3]	κράνος, ὥστε καλύπτειν τὸ πρόσωπον	καὶ	ὀπίσω νενευκέναι τὸν λόφον, τοὺς
[12, 4]	βλέπων, οὔπω δὲ διὰ γεύσεως	καὶ	ὁράσεως τὸ καλὸν κρίνων, ἀλλὰ
[12, 3]	καὶ ἡ κατὰ λύπην τε	καὶ	ὀργὴν ἐγγινομένη διάθεσις, καὶ εἴ
[18, 3]	μὴ πτοηθῆναί ποτε πτόησιν ἐπελθοῦσαν	καὶ	ὁρμὰς ἀσεβῶν ἐπερχομένας» Ἐλπίδι δὲ
[21, 2]	προνοητέον τῆς ἐγκρατεστέρας διαγωγῆς μέτρον	καὶ	ὅρον τῆς ἀπολαύσεως οὐ τὴν
[11, 5]	ἐπιστήμαις ἢ τέχναις ἐπιτηδεύματα ἢ	καὶ	ὅσα ἐν ἔθεσι καὶ νόμοις
[3, 3]	ἐὰν τὰ τίμια τῇ νεότητι	καὶ	ὅσα παρὰ τῶν ἀνοήτων σπουδάζεται
[4, 4]	τῇ ζωῇ ταύτῃ νενόμισται, ἢ	καὶ	ὅσα πρὸς τὸ ἐναντίον ὑπείληπται,
[18, 3]	τὰς κνημῖδας ἐφαρμόζοι τῷ στήθει,	καὶ	ὅσα τῆς ἀριστερᾶς ἐστι τῇ
[3, 1]	κατ´ ἀρετὴν βεβιωκόσιν ἀπόκειται, ἀλλὰ	καὶ	ὅσα τῆς παρούσης ἐστὶ ζωῆς.
[17, 2]	τε καὶ χαρὰ καὶ εἰρήνη	καὶ	ὅσα τοιαῦτα. Πῶς οὖν ἔστι
[3, 10]	οἷον πηρώσεις τε καὶ νόσοι	καὶ	ὅσα τοιαῦτα τῇ ἀνθρωπίνῃ ζωῇ
[14, 4]	θεῷ» οὐκέτι καρποφορῶν τῷ θανάτῳ»	καὶ	ὅσον τὸ ἐφ´ ἑαυτῷ συντέλειαν
[3, 11]	μανθάνεις τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, οἵων	καὶ	ὅσων κακῶν δεκτικόν ἐστι διδασκόμενος,
[3, 1]	τῆς τῶν βελτιόνων παρεξετάσεως οἵων	καὶ	ὅσων πτωχεύει καταμανθάνοντες. Οὐ λέγω
[3, 3]	τὸ μὴ ἀκούσεσθαί ποτε ἐννοήσει·	καὶ	ὅταν εὐφρανθῇ τῇ θεωρίᾳ τοῦ
[4, 3]	ἴσασιν εἰς τὴν ζωὴν παριόντες,	καὶ	ὅτε μὴ βούλονται πάλιν αὐτῆς
[11, 4]	ἄμοιρον τοῦτο τὸ ὄρνεον, ἢ	καὶ	ὅτι δυσωδίας ἐχθρόν, καθώς φασιν
[0, 3]	τοῦ δέοντος ἀσκεῖν τὴν ἐγκράτειαν	καὶ	ὅτι ὁμοίως ἐναντιοῦται τῇ ψυχῇ
[22, 1]	τοῦ δέοντος ἀσκεῖν τὴν ἐγκράτειαν	καὶ	ὅτι ὁμοίως ἐναντιοῦται τῇ ψυχῇ
[3, 2]	δοκοῦν εὐημερεῖν ἐν τῷ βίῳ,	καὶ	ὅτι πᾶς ὁ μὴ ἰσομοιρῶν
[18, 5]	τοιαύτη τῆς ἱστορίας ἐκδοχὴ φαίνεται,	καὶ	οὐ δέχεται πρὸς ὠφέλειαν ἡμῶν
[9, 1]	σπουδήν τε καὶ ἐπιθυμίαν ποιούσης.	Καὶ	οὐ μόνον κατὰ τὰ ἔθνη
[23, 1]	διὰ τῶν ἔργων ἐστὶν ὑφήγησις,	καὶ	οὐδεμία πρόσεστι δυσκολία τῷ πράγματι,
[16, 1]	μόνον ἐκεῖνον τὸν νυμφίον ὁρᾷ	καὶ	οὐδεμίαν ἔχουσι χώραν κατ´ αὐτῆς
[14, 3]	τούτων λειτουργημάτων τὴν ἀτέλειαν ἔχει,	καὶ	οὐδὲν ἀπεικός· ὅπου γὰρ ἀναλύεται
[12, 2]	Πᾶν γὰρ κτίσμα θεοῦ καλὸν	καὶ	οὐδὲν ἀπόβλητον» καὶ πάντα ὅσα
[4, 7]	τοῦ πρανοῦς τῆς φύσεως προχεόμενος	καὶ	οὐδὲν ἕστηκε τῶν ἐν αὐτῷ
[9, 1]	διὰ τοῦ προσεθισμοῦ τινα κτήσηται.	Καὶ	οὐδὲν οὕτω τῇ φύσει φευκτόν
[4, 2]	τοῦ τοιούτου ἂν εἴη χοροῦ	καὶ	οὐδὲν πρὸς τὸν ἡμέτερον ἕξει
[4, 4]	τὴν διάνοιαν πάντα ὁμότιμα φαίνεται	καὶ	οὐδὲν προτιμότερον τοῦ ἑτέρου τὸ
[11, 1]	αἴσθησιν αὐτοῦ δι´ ἡδονῆς ἐπισπάσηται,	καὶ	οὐδὲν ὑπὲρ τοῦτο πλέον περιεργάζεται·
[3, 7]	τὰ μὲν ἔξω δεξιὰ τυχὸν	καὶ	οὐδενὸς ἄξια φόβου, φθάνει δὲ
[2, 1]	οὔτε τινὸς τῶν θείων χωριζομένη	καὶ	οὐδενὸς τῶν ἐναντίων προσαπτομένη· πάντα
[11, 5]	ἑαυτῷ τοιοῦτον, ἀεὶ καλὸν ὂν	καὶ	οὐδέποτε καλὸν γενόμενον ἢ ποτὲ
[23, 2]	πράγματος ἐπισφαλὴς σύμβουλος ἡ νεότης,	καὶ	οὐκ ἄν τις εὕροι ῥᾳδίως
[0, 1]	τὸ πείθειν ἐστὶν ἡ συμβουλὴ	καὶ	οὐκ ἄν τις ῥᾳδίως ὑπαγάγοιτό
[3, 1]	τῶν βελτιόνων ἐστὶν ἡ αἵρεσις,	καὶ	οὐκ ἀπετειχίσθησαν τῷ κοινῷ προληφθέντες
[9, 1]	βίῳ πλεῖστον ἀπ´ ἀλλήλων ἐσχίσθησαν·	καὶ	οὔπω τοῦτο θαυμαστόν, ἐπεὶ καὶ
[20, 4]	βλέπει σκοπὸν ὁ καθαρός τε	καὶ	οὐράνιος ἔρως, μετρίως ἡμῖν ἐκ
[18, 4]	πρὸς τὴν τῶν ὑψηλῶν τε	καὶ	οὐρανίων μετουσίαν δεήσεται, ἀλλ´ ἐν
[11, 3]	ἐκείνου τοῦ κάλλους ἐπιθυμίαν, οὗ	καὶ	οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν καὶ στερέωμα
[4, 4]	ἐρημοτέρων καὶ τραχυτέρων τόπων διέρχωνται,	καὶ	οὔτε τὸ ἡδὺ παρακατέσχεν οὔτε
[7, 1]	γάμου· οὐ γὰρ ἀγνοοῦμεν ὅτι	καὶ	οὗτος τῆς τοῦ θεοῦ εὐλογίας
[23, 2]	ἀλλὰ παρὰ τῶν ἐπισταμένων παιδεύεται	καὶ	οὕτω γίνεται τοῖς ἀλλογλώσσοις ὁμόφωνος,
[10, 1]	διορατικὸν τῆς ψυχῆς ἐπιπέπλασται, ματαία	καὶ	οὕτω πᾶσα λόγων ἰσχύς. Ἐπὶ
[12, 4]	Δέρμασι νεκροῖς μετὰ ταῦτα περικαλύπτονται	καὶ	οὕτως εἰς τὸ νοσῶδες τοῦτο
[12, 2]	οὐ τοῦ ἡλίου ἀποχωροῦντος ἑτέρωθι	καὶ	οὕτως ἐκείνῳ τὸ σκότος ἐπάγοντος,
[14, 3]	Χηρείας δὲ γένεσις τίς ἄλλη	καὶ	οὐχὶ γάμος ἐστίν; Οὐκοῦν ἡ
[3, 5]	καιρὸς ὠδίνων τὴν παῖδα καταλαμβάνει	καὶ	οὐχὶ παιδὸς γένεσις, ἀλλὰ θανάτου
[3, 3]	οἷον ὀφθαλμὸν τοῖς βλεφάροις λάμποντα	καὶ	ὀφρῦν περικεχυμένην τῷ ὄμματι καὶ
[13, 1]	κτίσαντος, τήν τε κατὰ γεῦσιν	καὶ	ὄψιν ἀπάτην ἀπώσασθαι, σύμβουλόν τε
[4, 5]	ἐν τούτοις γὰρ καὶ πλεονεξία	καὶ	παθῶν ἀκολασία καὶ ἡ πρὸς
[19, 1]	τοῦ μηδαμοῦ τῆς ἱστορίας γάμον	καὶ	παιδοποιίαν αὐτῆς μνημονεύεσθαι. Ἦ γὰρ
[23, 3]	οἱ ἐνδύνοντες εἰς τὰς οἰκίας»	καὶ	πάλιν ἄλλοι οἱ τὸ ἄμικτόν
[23, 4]	θεοῦ ταῖς τοιαύταις εὐαρεστουμένου θυσίαις»	καὶ	πάλιν ἄλλους ἐκ διαμέτρου πρὸς
[4, 7]	μικρὸν ἀπανθήσαντα χρόνον πάλιν ἀνήβησε,	καὶ	πάλιν ἀπερρύη, καὶ πάλιν ἐκόμησε,
[4, 7]	πάλιν ἀνήβησε, καὶ πάλιν ἀπερρύη,	καὶ	πάλιν ἐκόμησε, καὶ τὸ νῦν
[3, 11]	γινόμενοι παῖδες καὶ μὴ γινόμενοι,	καὶ	πάλιν ζῶντες καὶ ἀποθνῄσκοντες. Ὁ
[20, 4]	εἰπών, Καὶ ἐν ἁγνότητι» φησίν.	Καὶ	πάλιν ὅσα ἑτέρωθι ἐν τοῖς
[11, 1]	αὐτῶν ἑκάστην χωρίζει τῷ λόγῳ,	καὶ	πάλιν τὴν κοινὴν συνδρομήν τε
[2, 1]	ἀπαθεῖ τῆς γεννήσεως αὐτοῦ συνεκλάμψασα·	καὶ	πάλιν τὸ ἴσον παράδοξον υἱὸς
[3, 2]	δόξα καὶ δυναστεία καὶ περιφάνεια	καὶ	πᾶν ὅ τι βούλει. Ἀλλ´
[11, 3]	Οὕτω γὰρ ἀνιοῦσα ἡ ψυχὴ	καὶ	πᾶν τὸ καταλαμβανόμενον ὡς μικρότερον
[4, 6]	φύσιν ξύλα τε καὶ λίθους	καὶ	πᾶν τὸ παρατυχὸν ὑπολαμβάνων τῷ
[17, 2]	ἐπαινουμένην ὑπὸ τῶν πολλῶν δεινότητα	καὶ	πανουργίαν ἀμιγῆ τῶν ἐναντίων καὶ
[13, 1]	τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς» ἐκδυσαμένους,	καὶ	πάντα ἀπειπαμένους τὰ κρυπτὰ τῆς
[12, 3]	καλόν τε καὶ ἀγαθὸν βλέπωσι	καὶ	πάντα εἰς δόξαν θεοῦ ἐνεργῶσι,
[9, 2]	μικροπρεπείᾳ τῶν μεγάλων κατὰ ἀλήθειαν	καὶ	πάντα νοῦν ὑπερεχόντων» ἀλλοτριοῦσθαι. ~Κεφάλαιον
[2, 1]	καθαρῷ πάντως ἐνωραΐζεται τῆς ἀφθαρσίας,	καὶ	πάντα ὅσα εἰς τὴν ἐναντίαν
[12, 2]	θεοῦ καλὸν καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον»	καὶ	πάντα ὅσα ἐποίησεν ὁ θεὸς
[16, 1]	ἔχθρα, ἡ βασκανία, τὸ μῖσος·	καὶ	πάντα ὅσα παρὰ τοῦ ἀποστόλου
[14, 2]	θυμηδίαι καὶ εὐφροσύναι καὶ ἡδοναί,	καὶ	πάντα ὅσα περὶ τὸν γάμον
[3, 9]	οἶκον, καὶ τοὺς καταφρονοῦντας οἰκέτας	καὶ	πάντα τὰ ἄλλα ὅσα πάρεστιν
[10, 1]	ἀκτῖνα μικρὸν σπινθηράκιον, οὕτω διάκειται	καὶ	πάντα τὰ παρὰ τῶν ἀνθρώπων
[3, 7]	ἰδίοις σπλάγχνοις τὴν αἴσθησιν δέχεσθαι.	~Καὶ	πάντα τὰ τοιαῦτα γνώριμα πᾶσιν
[3, 8]	χήρα καὶ ἀθλία καὶ ἔρημος	καὶ	πάντα τὰ φευκτὰ μεταλαμβάνει ὀνόματα
[4, 4]	κατὰ τὴν τοῦ σωτῆρος φωνήν,	καὶ	πάντα τὴν μεταστοιχείωσιν ἀναγκαίως ἐκδέχεται.
[23, 1]	ἐγκρατείας μέτρα καὶ διαγωγῆς τρόπον	καὶ	πάντα τὸν ἐπιβάλλοντα τῷ τοιούτῳ
[10, 2]	ἀσχημάτιστον καὶ πηλικότητος πάσης ἀλλότριον	καὶ	πάντων, ὅσα περὶ σῶμα καὶ
[11, 4]	καὶ σαρκικῆς δυσωδίας ἑαυτὸν ἀποστήσας	καὶ	πάντων τῶν ταπεινῶν τε καὶ
[18, 3]	πολέμῳ τὸν τοιοῦτον ὁπλίτην, τοῦτο	καὶ	παρὰ τὸν βίον πάσχειν εἰκὸς
[18, 4]	ἡ δὲ ἐλευθερία ἐστί, καθὼς	καὶ	παρὰ τοῦ ἀποστόλου ἐμάθομεν, τὸ
[20, 1]	εὐφροσύνην καρποῦσθαι. Ἔστι δέ τις	καὶ	παρὰ τῷ ἀποστόλῳ τοιοῦτος λόγος,
[23, 2]	τὸν τῆς τέχνης λόγον παραληφθῆναι	καὶ	παράγγελμα πρὸς τὸ μέλλον τὸ
[3, 10]	τὸν βίον ὁ προσδοκώμενος ἢ	καὶ	παραγινόμενος θάνατος, τούτοις δὲ συμφορά
[2, 1]	τῷ ἀφθάρτῳ πατρί· ὃ δὴ	καὶ	παράδοξον ἐν πατρὶ παρθενίαν εὑρίσκεσθαι
[7, 1]	ἂν εἴη προτροπὴν ὑπὲρ γάμου	καὶ	παραίνεσιν φιλοπόνως συγγράφειν τὴν δυσανταγώνιστον
[3, 3]	καὶ ὀφρῦν περικεχυμένην τῷ ὄμματι	καὶ	παρειὰν ἐν ἡδεῖ καὶ γλαφυρῷ
[2, 3]	τῆς τοιαύτης λέξεως· εἰ δὲ	καὶ	παρῆν τοῦ κομπάζειν ἡ δύναμις,
[17, 1]	ἐπιτεταμένῃ τῆς ζωῆς ἀκριβείᾳ λύπαις	καὶ	παροξυσμοῖς καὶ μνησικακίαις καὶ τοῖς
[23, 1]	διὰ τῶν ἔργων διδάσκεσθαι, ἐπεὶ	καὶ	πᾶς λόγος δίχα τῶν ἔργων
[4, 5]	διὰ τοῦ σώματος. Οὗτός ἐστι	καὶ	πᾶς ὁ τοιοῦτος ὁ ἐν
[4, 4]	εἰδὼς ὅτι Πᾶσα σὰρξ χόρτος	καὶ	πᾶσα δόξα ἀνθρώπου ὡς ἄνθος
[11, 3]	οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν καὶ στερέωμα	καὶ	πᾶσα ἡ κτίσις ἀναγγέλλει τὴν
[4, 4]	τρυφαὶ καὶ πενίαι καὶ ἀπορίαι	καὶ	πᾶσαι αἱ τοῦ βίου ἀνωμαλίαι,
[3, 3]	τῆς ἐμπλοκῆς τῇ κεφαλῇ περιστίλβουσαν	καὶ	πᾶσαν τὴν πρόσκαιρον ἀγλαΐαν ἐκείνην,
[18, 5]	πᾶσι προσήκειν ἑαυτῷ εἶναι ὅμοιον	καὶ	πάσῃ τῇ ζωῇ συνεμφαίνειν τὴν
[23, 7]	πάσης γὰρ ἐλπίδος ἡ κορυφὴ	καὶ	πάσης ἐπιθυμίας κατόρθωμα, εὐλογίας τε
[3, 1]	Νυνὶ δὲ ζηλωτοὶ μὲν ὄντως	καὶ	πάσης εὐχῆς καὶ ἐπιθυμίας ἐπέκεινα
[20, 4]	μετιὼν πρῶτον μὲν νέον ἑαυτὸν	καὶ	πάσης παλαιότητος κεχωρισμένον τῇ ἀνακαινώσει
[3, 6]	γὰρ ἐάσωμεν τὰ πρόχειρα ταῦτα	καὶ	πᾶσιν γνώριμα, τὸ τῆς κυοφορίας
[0, 2]	τοῦ λόγου τοῦ θεοσεβεστάτου ἐπισκόπου	καὶ	πατρὸς ἡμῶν ἐπεμνήσθημεν, ὡς μόνου
[13, 1]	εἰς τὸν παράδεισον, ἐν ᾧ	καὶ	Παῦλος γενόμενος ἤκουσέ τε καὶ
[4, 4]	εἶναι. Πλοῦτοί τε καὶ τρυφαὶ	καὶ	πενίαι καὶ ἀπορίαι καὶ πᾶσαι
[3, 10]	ἐποπτεῦσαι βίους τῷ λόγῳ, οἷς	καὶ	πενίαι καὶ δυσκληρίαι καὶ αἱ
[11, 1]	ὁ δὲ διορατικὸς τὴν ψυχὴν	καὶ	πεπαιδευμένος μὴ μόνοις ὀφθαλμοῖς ἐπιτρέπειν
[4, 2]	ποτε πρός τι τῶν ταπεινῶν	καὶ	πεπατημένων τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἐπικλῖναι;
[18, 1]	πιστεύεται, ὥσπερ οὖν καὶ ἔστι	καὶ	πεπίστευται, ἀλλ´ εἰ μὴ καὶ
[6, 2]	πορείαν· εἰ δὲ πανταχόθεν ἀνακληθεὶς	καὶ	περὶ ἑαυτὸν ἀθροισθεὶς συνηγμένος καὶ
[12, 1]	θεῖον κάλλος κατόψεται· ἐν ᾧ	καὶ	περὶ τῆς τοῦ κακοῦ αἰτίας.
[0, 3]	θεῖον κάλλος κατόψεται· ἐν ᾧ	καὶ	περὶ τῆς τοῦ κακοῦ αἰτίας.
[7, 3]	τοιούτων ἐλέγχονται. Ἡμεῖς δὲ ταῦτα	καὶ	περὶ τοῦ γάμου γινώσκομεν, ὡς
[22, 1]	ἐξίτηλον αὐτὸν καὶ ταπεινὸν ποιεῖν	καὶ	περὶ τοὺς σωματικοὺς πόνους ἠσχολημένον,
[18, 3]	συνοικήσεως, λαιμαργίαν καὶ ἀφροσύνην προσεταιρίζοιτο,	καὶ	περὶ τῶν λοιπῶν ὡσαύτως ποιῶν,
[3, 8]	ἀθρόως καταμελαίνει προσπεσοῦσα ἡ συμφορά,	καὶ	περιβάλλει τῷ πένθει τὸν νυμφικὸν
[3, 8]	τὴν τέως λαμπρὰν καὶ λευχείμονα	καὶ	περίβλεπτον ἀθρόως καταμελαίνει προσπεσοῦσα ἡ
[19, 1]	καὶ ἡ παρθενία λαμπρά τε	καὶ	περιβόητος γίνεται μηδὲν ἐν ἑαυτῇ
[14, 2]	μὲν λαβὴ λεία καὶ εὐαφὴς	καὶ	περιεξεσμένη καὶ στίλβουσα καὶ τῷ
[3, 5]	οἷς ἂν ὑπερανίσχῃ τὸ πάθος	καὶ	περισσοτέρως καταποθῇ ὁ λογισμὸς ὑπὸ
[3, 2]	Προσέστω τούτοις δόξα καὶ δυναστεία	καὶ	περιφάνεια καὶ πᾶν ὅ τι
[3, 8]	θανάτου πολλάκις ἰσχύσασα. Ἐὰν δὲ	καὶ	πεφθῇ πως τῷ χρόνῳ ἡ
[10, 2]	γὰρ ἀειδὲς πάντῃ καὶ ἀσχημάτιστον	καὶ	πηλικότητος πάσης ἀλλότριον καὶ πάντων,
[12, 2]	ἀφθάρτου θεοῦ, τὴν δὲ φθαρτὴν	καὶ	πηλίνην εἰκόνα διὰ τῆς ἁμαρτίας
[23, 3]	οὖσαν ἐν αὐτοῖς ἀνοδίας τινὰς	καὶ	πλάνας ἑαυτοῖς ἀπὸ τῆς εὐθείας
[6, 1]	αἰσθήσεων γινομέναις προσεθισθεὶς σύγχυσίν τινα	καὶ	πλάνην πάθοι περὶ τὴν τοῦ
[4, 5]	κακῶν ἐφευρετής» ἐν τούτοις γὰρ	καὶ	πλεονεξία καὶ παθῶν ἀκολασία καὶ
[14, 3]	γινόμενος. ~Οὗτος ἔδειξε τὰ ἐλεεινὰ	καὶ	πλήρη δακρύων θεάματα· παῖδας ἐν
[20, 4]	εὐεξίας καὶ τοῦ πρέποντος καλλωπισμοῦ	καὶ	πλούτου περιουσίας καὶ τοῦ μηδὲν
[20, 1]	τὴν σωματικὴν παρθενίαν τοῦ ἔνδοθεν	καὶ	πνευματικοῦ γάμου συνεργὸν καὶ πρόξενον
[13, 2]	τοῦ θανάτου κρατούμενον; Ποῖον τρόπον	καὶ	ποίαν ἐπίνοιαν ἐξεύροι τις ἄν,
[3, 11]	ἀμφοτέροις συμφέρεται. ~Οὕτω πολύτροπός ἐστι	καὶ	ποικίλη τῶν ἐκ τοῦ γάμου
[19, 1]	τε καὶ τίκτειν ἀγαθόν ἐστι,	καὶ	ποῖον εἶδος τῆς πολυτεκνίας παρὰ
[23, 7]	εἰς τὴν θάλασσαν ἐν πλοίοις	καὶ	ποιοῦντες ἐργασίαν ἐν ὕδασι πολλοῖς»
[19, 1]	τῷ πάντων γενέσθαι πολυγονώτατος ὡς	καὶ	πόλεις ὅλας καὶ ἔθνη κυοφορῆσαι,
[18, 3]	ἀντίστασιν καὶ κατὰ τοῦ κλέπτου»	καὶ	πολεμίου κεχρῆσθαι τῇ φύσει, ὃς
[23, 1]	ὁ τοιοῦτος βίος προϊὼν ἐκκεκάθαρται.	Καὶ	πολλή ἐστιν ἐξουσία καὶ σιωπώντων
[23, 2]	παρὰ τοῦ διὰ μακρᾶς τε	καὶ	πολλῆς τῆς πείρας κτησαμένου τὴν
[16, 1]	ἐκδιώκοντές με καὶ θλίβοντές με»	καὶ	Πολλοὶ οἱ πολεμοῦντές με ἀπὸ
[23, 7]	ὃ καὶ Μωϋσῆς ἰδεῖν ἐπεπόθησε	καὶ	πολλοὶ προφῆται καὶ βασιλεῖς ἐπεθύμησαν·
[19, 1]	χοροῦ τῶν παρθένων ἡγήσασθαι, εἰ	καὶ	πολλοὶ τῶν ἐπεσκεμμένων ἄγαμον αὐτὴν
[16, 1]	αἱ πρὸς τὴν ἁμαρτίαν παρατροπαὶ	καὶ	πολυτρόπως αἱ γραφαὶ τὸ πλῆθος
[13, 1]	μὲν τοῦ γνωστοῦ καλοῦ τε	καὶ	πονηροῦ» καθαρὸν δὲ καὶ ἀμιγὲς
[21, 2]	ἀπηγορευμένης. Αἱ γὰρ κατὰ βρῶσιν	καὶ	πόσιν ἡδοναὶ πλεονάζουσαι τῶν ἐδωδίμων
[6, 1]	τῇ τε περὶ τὴν βρῶσιν	καὶ	πόσιν ὑπεροψίᾳ τῆς συνήθους καὶ
[12, 4]	ἔγνω, πρὶν ἐξορισθῆναι τοῦ παραδείσου	καὶ	πρὶν ἐκείνην ἀντὶ τῆς ἁμαρτίας,
[3, 7]	ἡ καρδία μαστιζομένη τῷ φόβῳ	καί,	πρίν τι προσαγγελθῆναι νεώτερον, καὶ
[21, 2]	ᾧ δέλεάρ τι ἡδονῆς παραμέμικται,	καὶ	πρό γε πάντων τὴν ἐπὶ
[2, 1]	πάντα γὰρ ὅσα καὶ φύσει	καὶ	προαιρέσει πρὸς ἀρετὴν νένευκε τῷ
[4, 5]	χειραγωγούσης. Εἶτα ἡ τοῦ πλεονεκτεῖν	καὶ	προέχειν ἐπιθυμία ἢ ὀργὴν ἐξάπτει
[3, 3]	ἀπὸ τοῦ γάμου. Πόση φυλακὴ	καὶ	προμήθεια τοῦ μήποτε ταῖς ἀφύκτοις
[20, 1]	ἔνδοθεν καὶ πνευματικοῦ γάμου συνεργὸν	καὶ	πρόξενον γίνεσθαι οὐ πόρρω τοῦ
[17, 2]	λύπῃ κατέχεσθαι, τὸ δὲ θρασὺ	καὶ	προπετὲς διακλίνοντα δειλίᾳ ταπεινοῦν τὴν
[16, 1]	τοῦ νομίμου ἀνδρός, σώφρων ἐστὶ	καὶ	πρὸς μόνον ἐκεῖνον τὸν νυμφίον
[3, 10]	ἔχων περὶ ἑαυτὸν τὴν διάνοιαν	καὶ	πρὸς οὐδὲν ἄλλο ταῖς φροντίσι
[2, 2]	καθαρότητος μετουσίαν ὀρέξασα, πάλιν ὀρθώσῃ	καὶ	πρὸς τὰ ἄνω βλέπειν χειραγωγήσῃ.
[4, 7]	μικρὸν ἀνθήσαντα χρόνον πάλιν ἀπερρύη	καὶ	πρὸς τὴν ἐναντίαν ἐπωνυμίαν μετέπεσε;
[20, 4]	μὲν ὁ πνευματικός ἐστι γάμος	καὶ	πρὸς τίνα βλέπει σκοπὸν ὁ
[4, 8]	τὸν πατέρα τῆς ἀφθαρσίας ἐστὶ	καὶ	πρὸς τὸ ἀρχέτυπον κάλλος τὴν
[18, 2]	ὁ δημιουργὸς ἡμῖν ἐτεκτήνατο, οἰκείως	καὶ	πρὸς τὸ καλὸν κεχρῆσθαι. Εἰ
[3, 5]	πάντα ὑπὸ ματαίας συνηθείας παρατηρούμενα	καὶ	πρὸς τὸ χεῖρον ὑποπτευόμενα. Ἀλλὰ
[13, 2]	ταύτης γενήσεται; Ἀλλ´ ἀρκεῖ πάντως	καὶ	πρὸς τοῦτο ἡ τοῦ εὐαγγελίου
[4, 5]	πρώτῃ κατὰ τὸ ἀκόλουθον ἀεὶ	καὶ	προσεχὲς ἀπὸ τοῦ πρώτου διὰ
[3, 6]	τοῦ λυπεῖσθαι ὑπόθεσις ἢ οὐχὶ	καὶ	προσθήκας μᾶλλον ἐδέξατο; Τούς τε
[11, 3]	ταῦτα ὑπερβαίνοντας ὡς ταπεινά τε	καὶ	πρόσκαιρα, μηδενὶ τούτων προσαναλίσκειν τὴν
[4, 3]	τοῖς οὕτω γλίσχροις καὶ ταπεινοῖς	καὶ	προσκαίροις τὴν ψυχὴν ἐπαιρόμενον. Τί
[4, 4]	ἠρεμήσαντος. Διὰ τοῦτο ὡς ἀλλοτρίας	καὶ	προσκαίρου ταύτης ὑπερορᾷ τῆς ζωῆς,
[9, 1]	ἐν ᾧ ἄν τις σχέσιν	καὶ	προσπάθειαν διὰ τοῦ προσεθισμοῦ τινα
[9, 2]	ἀσχολοῦντα πληρωτὴν γενέσθαι τῆς μεγάλης	καὶ	πρώτης ἐντολῆς τοῦ κυρίου, ἥ
[1, 1]	ταῦτα δὲ τὰ ὀνόματα κυρίως	καὶ	πρώτως εἰς δόξαν παραλαμβάνεται τοῦ
[11, 6]	ἰδεῖν· ὅτι γὰρ τὸ κυρίως	καὶ	πρώτως καὶ μόνως καλὸν καὶ
[3, 7]	τὴν εἴσοδον πέπηγε γέμων ταραχῆς	καὶ	πτοήσεως, ἡ δὲ ἀκοὴ τοὺς
[4, 5]	κατάκρισις εἰς γέενναν καὶ σκότος	καὶ	πῦρ καταλήγουσα. Ὁρᾷς τὸν ὁλκὸν
[18, 3]	τὰ ἐν τῇ ψυχῇ διακεῖσθαι	καὶ	πῶς ἄν τις ἑκάστῳ τὸ
[6, 2]	γάμος ἐστί, μᾶλλον δὲ ἀρχὴ	καὶ	ῥίζα τῆς τῶν ματαίων σπουδῆς.
[11, 4]	παρατηρήσαντες. Οὐκοῦν ὁ πάσης πικρίας	καὶ	σαρκικῆς δυσωδίας ἑαυτὸν ἀποστήσας καὶ
[4, 8]	τὸν βίον τὸν ἐμπαθῆ τε	καὶ	σάρκινον ὁμιλίας, μᾶλλον δὲ καὶ
[19, 1]	ὁ θεῖος ἀπόστολος ἐναργῶς ταῦτα	καὶ	σαφῶς διεσήμαναν, ὁ μὲν λέγων·
[23, 7]	τὸν θεὸν ὄψονται, ὧν ἕνα	καὶ	σὲ βουλόμεθα γενέσθαι, συσταυρωθέντα Χριστῷ»
[23, 1]	ἐκκεκάθαρται. Καὶ πολλή ἐστιν ἐξουσία	καὶ	σιωπώντων ἐνταῦθα καὶ φθεγγομένων τὴν
[6, 2]	ἀρέσκον ἀεὶ τοῖς αἰσθητηρίοις ῥέων	καὶ	σκεδαννύμενος, μηδεμίαν ἀξιόλογον δύναμιν σχεῖν
[12, 4]	τολμᾶν τοῦ κτίσαντος ἀλλὰ φύλλοις	καὶ	σκιαῖς ὑποκρύπτεσθαι. Δέρμασι νεκροῖς μετὰ
[4, 5]	τὸ τέλος κατάκρισις εἰς γέενναν	καὶ	σκότος καὶ πῦρ καταλήγουσα. Ὁρᾷς
[18, 3]	ἐλπίζων τὰ μάταια, φρόνησιν δὲ	καὶ	σοφίαν ἀπελαύνων τῆς μεθ´ ἑαυτοῦ
[20, 4]	ἔχειν φιλοτιμήσεται, ἀλλὰ τὴν πόνῳ	καὶ	σπουδῇ δι´ οἰκείων κατορθωμάτων προσγινομένην,
[4, 8]	οὔτε γαμίσκονται» ἀλλ´ ἔργον αὐτοῖς	καὶ	σπουδὴ καὶ κατόρθωμα τὸ θεωρεῖν
[9, 1]	ὡς ἐν συνηθείᾳ γενόμενον μὴ	καὶ	σπουδῆς ἄξιον καὶ αἱρετὸν νομισθῆναι.
[11, 3]	οὗ καὶ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν	καὶ	στερέωμα καὶ πᾶσα ἡ κτίσις
[18, 5]	παρατροπὴ δουλοῦταί πως τὸν ἄνθρωπον	καὶ	στιγματίαν ποιεῖ μώλωπας αὐτῷ καὶ
[11, 4]	ῥύπῳ τινὶ τὸ καθαρόν τε	καὶ	στίλβον τῆς ἐπιφανείας ἀχρειωθείη. Εἴτε
[14, 2]	λεία καὶ εὐαφὴς καὶ περιεξεσμένη	καὶ	στίλβουσα καὶ τῷ τύπῳ τῆς
[4, 5]	τὴν διάνοιαν καὶ κάτω βλέπων	καὶ	συγκεκυφὼς τῇ ψυχῇ πρὸς τὰ
[9, 1]	ποιησαμένους τὴν δοκοῦσαν ἔννομόν τε	καὶ	συγκεχωρημένην τῶν ἡδονῶν μετουσίαν. Ἐπειδὴ
[23, 7]	Ἐκ μὲν γὰρ τοῦ συσταυρωθῆναι,	καὶ	συζῆσαι καὶ συνδοξασθῆναι καὶ συμβασιλεῦσαι
[23, 7]	συσταυρωθῆναι, καὶ συζῆσαι καὶ συνδοξασθῆναι	καὶ	συμβασιλεῦσαι προσγίνεται· ἐκ δὲ τοῦ
[4, 2]	εἰ δὲ τὰ ἄνω φρονεῖ	καὶ	συμμετεωροπορεῖ τῷ θεῷ, ὑψηλότερος πάντως
[4, 5]	τῆς κινήσεως προϊούσης. Οὕτως ἐμπέπλεκται	καὶ	συμπέφυκεν ἀλλήλοις τὰ ἀνθρώπινα πάθη,
[11, 1]	πάλιν τὴν κοινὴν συνδρομήν τε	καὶ	σύμπνοιαν περὶ τὴν τοῦ ὑποκειμένου
[3, 11]	ὑπονοιῶν συνισταμένας, εἰς οἷα πάθη	καὶ	συμφορὰς καταλήγουσι. Τίς γὰρ ἂν
[14, 2]	συνημμένως μεθ´ ἑαυτοῦ συνεισήγαγε, πένθους	καὶ	συμφορῶν δημιουργὸς τοῖς ἀνθρώποις γινόμενος.
[4, 4]	ἐπείγεσθαι, ἄν τε διὰ λειμώνων	καὶ	συμφύτων χωρίων ἄν τε διὰ
[13, 1]	Εἰ οὖν μέλλομεν ἀναλύειν ἐντεῦθεν	καὶ	σὺν Χριστῷ γίνεσθαι, πάλιν ἐκ
[18, 3]	φρόνησιν συμβούλους ἕξει τῶν συμφερόντων	καὶ	συνδιοικούσας αὐτῷ τὴν ζωήν, ὡς
[23, 7]	γὰρ τοῦ συσταυρωθῆναι, καὶ συζῆσαι	καὶ	συνδοξασθῆναι καὶ συμβασιλεῦσαι προσγίνεται· ἐκ
[3, 3]	ὧν γεγόνασι βλέπωσιν, ἀχώριστον ἔχουσι	καὶ	συνεζευγμένην τῇ ζωῇ τὴν λύπην,
[4, 7]	σαρκὸς αἴσθησιν ἀπατήσαντα εἶτα παρέδραμε	καὶ	συνεκαλύφθη τῇ λήθῃ. ~Ἐπεὶ οὖν
[10, 2]	μᾶλλον ὑψοῦσθαι χρὴ τὴν διάνοιαν	καὶ	συνεπαίρεσθαι τῷ μεγέθει τοῦ ζητουμένου,
[6, 2]	τῶν βιωφελῶν καὶ χρησίμων ἀθρόῳ	καὶ	συντεταμένῳ τῷ ὕδατι χρήσαιτο. Οὕτω
[22, 1]	βλέπειν, ἀλλ´ ἐπὶ τὸ πονοῦν	καὶ	συντριβόμενον τῆς σαρκὸς ἐπικλίνεσθαι, καλῶς
[23, 5]	τὰ τῶν ἀγαθῶν ὑποδείγματα, ἀλλὰ	καὶ	σφόδρα νῦν, εἴπερ ποτέ, ἡ
[23, 4]	ὀνόματι σεμνοτέρῳ περικαλύπτοντες· δι´ ὧν	καὶ	σφόδρα τὸ σεμνὸν τοῦτο καὶ
[18, 1]	ἔργα τῆς ἀρετῆς. Εἰ γὰρ	καὶ	σφόδρα τοῦτο τίμιον καὶ θεοπρεπὲς
[20, 3]	λαβέσθαι· τοῦ μὲν γὰρ ἐγκράτεια	καὶ	σώματος νέκρωσις καὶ τῶν κατὰ
[23, 7]	κατὰ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ	καὶ	σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ
[7, 2]	τῇ ὁδῷ τοῦ καθαροῦ βίου	καὶ	σώφρονος εἰς τὰ πάθη τῆς
[23, 2]	ἢ παρὰ τοῦ κατωρθωκότος χειραγωγούμενον.	Καὶ	τὰ ἄλλα δὲ πάντα, ὅσα
[4, 1]	μῖσος καὶ κενῆς δόξης ἐπιθυμίαν	καὶ	τὰ ἄλλα ὅσα τοῦ τοιούτου
[4, 7]	χειμῶνι τοῦ γήρως ἐναφανίσασα. Ὡσαύτως	καὶ	τὰ ἄλλα πάντα πρὸς καιρόν
[22, 1]	ἐν ἐλευθερίᾳ μετεωροπορεῖν τὸν νοῦν	καὶ	τὰ ἄνω βλέπειν, ἀλλ´ ἐπὶ
[5, 1]	ψυχὴ οὐκέτι πρὸς τὸν οὐρανὸν	καὶ	τὰ ἄνω κάλλη βλέπειν δυνήσεται,
[23, 7]	ὑψηλότερον, εἴ πού σοι μικρὰ	καὶ	τὰ ἀπὸ τούτων δόξει; Ἐκ
[20, 4]	τοῦ πνεύματος δύναμιν. Οἶδα δὲ	καὶ	τὰ ἕδνα τοῦ γάμου τούτου
[0, 2]	ἀρετῆς ὅσον ἡ ζῶσα φωνὴ	καὶ	τὰ ἐνεργούμενα τῶν ἀγαθῶν ὑποδείγματα,
[4, 5]	ᾧπερ ἂν τὸ ἓν παραγένηται,	καὶ	τὰ λοιπὰ καθάπερ ὑπό τινος
[4, 3]	ἐξ αὐτοῦ διηγήματα· ὡσαύτως δὲ	καὶ	τὰ λοιπὰ ὅσα ψυχῆς ἐστιν
[22, 2]	πάθος ἢ χρόνον τὰ ψύχοντα	καὶ	τὰ μαραίνοντα πλεονάσει, καὶ ἐπὶ
[3, 7]	κακῶν, ἐξαίφνης τὴν ψυχὴν διεκλόνησε.	Καὶ	τὰ μὲν ἔξω δεξιὰ τυχὸν
[3, 4]	παρόντος ἄνθους ἐπιφερόμενον. ~Εἰ ταῦτα	καὶ	τὰ τοιαῦτα διανοοῖτο, ἆρ´ ἐν
[7, 1]	κακὸν φέροντα καὶ κακῶν αἴτια	καὶ	τὰ τοιαῦτα προσαγορεύοντες. Ἀλλὰ Τί
[3, 10]	δοκοῦσιν εἶναι καλοῖς τοσοῦτος πόνος	καὶ	ταλαιπωρία συνέζευκται, τί ἄν τις
[4, 3]	τὸν ἐπὶ τοῖς οὕτω γλίσχροις	καὶ	ταπεινοῖς καὶ προσκαίροις τὴν ψυχὴν
[22, 1]	ταῖς ἐπεισάκτοις ἀσθενείαις ἐξίτηλον αὐτὸν	καὶ	ταπεινὸν ποιεῖν καὶ περὶ τοὺς
[23, 3]	γνωρίζοντες οὐδὲ τῆς μακροθυμίας τε	καὶ	ταπεινοφροσύνης τὸν καρπὸν ἐπιστάμενοι. ~Καὶ
[18, 5]	τὸν ἄστατον τοῦτον καὶ ἐμπαθῆ	καὶ	ταραχώδη βίον ὕδατα ψυχῆς ἁπτόμενα
[15, 2]	μία τῶν ἀρετῶν ἀναγκαίως ἐπακολουθεῖν	καὶ	τὰς ἄλλας. Οὐκοῦν ἐξ ἀντιστρόφου
[22, 1]	καὶ τούτου ποιεῖσθαι τὴν ἐπιμέλειαν	καὶ	τὰς ἐξ ἑκατέρων ἀμετρίας ἐπίσης
[16, 2]	τε ὡς ἀληθῶς καὶ τεθλιμμένη	καὶ	τὰς ἐφ´ ἑκάτερα παρατροπὰς οὐ
[18, 3]	δὲ πόδας ἔχοι ἐν θώρακι	καὶ	τὰς κνημῖδας ἐφαρμόζοι τῷ στήθει,
[3, 10]	εὐημερεῖν δοκοῦντας συγκεκληρωμένοι τῷ βίῳ	καὶ	τὰς λύπας ἀπὸ τῶν ἐναντίων
[11, 1]	ἀλλὰ καὶ φύσιν ψυχῆς περινοεῖ	καὶ	τὰς τῷ σώματι ἐμφαινομένας ποιότητας
[6, 2]	φέρεται, οὐκ ἔχον ὅπῃ διαχυθῇ,	καὶ	ταῦτα κατωφεροῦς αὐτῷ τῆς κατὰ
[3, 6]	πήρωσιν ἢ κίνδυνον ἐπαγάγῃ τινά.	Καὶ	ταῦτα μὲν ἀμφοτέρων κοινά, τὰ
[13, 1]	μετὰ τοῦ θεοῦ εἶναι μόνου	καὶ	ταύτην ἄπαυστον ἔχειν καὶ διηνεκῆ
[20, 1]	ἀνθρώπων πρόσφορόν τε καὶ κατάλληλον·	καὶ	τάχα ὁ τολμήσας εἰπεῖν τὴν
[16, 2]	εὐθεῖα στενή τε ὡς ἀληθῶς	καὶ	τεθλιμμένη καὶ τὰς ἐφ´ ἑκάτερα
[20, 4]	αὐχοῦσιν οἱ τοῦ φωτὸς υἱοὶ	καὶ	τέκνα θεοῦ καὶ τῶν ἀφ´
[3, 10]	περιελκόμενος· ὁ δὲ πρὸς γυναῖκα	καὶ	τέκνα μεμερισμένος οὐδὲ σχολὴν ἄγει
[3, 11]	ἀτοπίας νομίζονται, ἐν οἷς παιδοφονίαι	καὶ	τεκνοφαγίαι, φόνοι τε ἀνδρῶν καὶ
[20, 2]	καὶ ναυτιλλόμενον, ἢ χαλκεύοντά τε	καὶ	τεκτονεύοντα, ἀλλ´ εἰ μέλλοι τις
[12, 4]	ἀλλὰ μόνον τοῦ κυρίου κατατρυφῶν»	καὶ	τῇ δοθείσῃ βοηθῷ πρὸς τοῦτο
[6, 1]	τῆς συνήθους καὶ νενομισμένης τροφῆς	καὶ	τῇ κατὰ τὴν ἔρημον διαγωγῇ,
[2, 1]	παρθενίας νοούμενος. Ἐνθεωρεῖται δὲ ὡσαύτως	καὶ	τῇ τοῦ ἁγίου πνεύματος φυσικῇ
[11, 6]	τῷ ἀέρι τηλαυγῶς καθορᾶται, οὕτω	καὶ	τῇ ψυχῇ διὰ τῆς ἀφθαρσίας
[6, 1]	κατὰ τὴν ἔρημον διαγωγῇ, ὡς	καὶ	τὴν ἀκοὴν ἀπεριήχητον, καὶ ἀμετεώριστον
[20, 4]	τις μέλλοι πείθεσθαι τῷ Σολομῶντι	καὶ	τὴν ἀληθινὴν σοφίαν σύνοικόν τε
[0, 2]	μήτε τι παριδεῖν τῶν ἀναγκαίων	καὶ	τὴν ἀμετρίαν φυλάξασθαι. Ἔθους δὲ
[16, 1]	τίμιον τοῦτον ὡς ἀληθῶς γάμον	καὶ	τὴν ἀμίαντον κοίτην» εἰ δὲ
[4, 2]	πρὸς τοῦτον ἀποβλέπων τὸν βίον	καὶ	τὴν ἀρετὴν ἑαυτῷ θησαυρίζων, ἣν
[6, 1]	ἀμετεώριστον αὐτοῖς φυλαχθῆναι τὴν ὄψιν,	καὶ	τὴν γεῦσιν ἁπλῆν τε καὶ
[0, 1]	τὸ ἀληθῶς ἐπιθυμητόν, οὗ χάριν	καὶ	τὴν δύναμιν παρὰ τοῦ δημιουργοῦ
[3, 7]	τῆς ἐν τῇ χηρείᾳ ζωῆς	καὶ	τὴν ἐν ὀλίγῳ τοῦ ἀνδρὸς
[22, 1]	τήν τε ἐπὶ τὰ δεξιὰ	καὶ	τὴν ἐπὶ τὰ ἐναντία παρατροπήν.
[5, 1]	κάτω τῇ ἡδονῇ τῆς σαρκὸς	καὶ	τὴν ἐπιθυμίαν πρὸς τὰ ἀνθρώπινα
[19, 1]	πρώτης κατορθωθεῖσαν, δι´ ἧς οἶμαι	καὶ	τὴν θεοτόκον προδιατυποῦσθαι Μαρίαν. Ὥσπερ
[20, 1]	ὁμοῦ ταῖς σωματικαῖς ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς	καὶ	τὴν κατὰ θεὸν εὐφροσύνην καρποῦσθαι.
[0, 3]	ὁμοῦ ταῖς σωματικαῖς ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς	καὶ	τὴν κατὰ θεὸν εὐφροσύνην καρποῦσθαι.
[23, 7]	ὁ μὴ σταυρούμενος τῷ κόσμῳ	καὶ	τὴν νέκρωσιν τῆς σαρκὸς μὴ
[18, 3]	ῥυπαρίᾳ μολυνομένην. Τὸν δὲ θυμὸν	καὶ	τὴν ὀργὴν καὶ τὸ μῖσος
[9, 1]	πρὸς ταῦτα τὸ ἐπιθυμητικὸν μεταστρέψαντες	καὶ	τὴν ὁρμὴν τῆς διανοίας ἀπὸ
[2, 2]	χειραγωγήσῃ. Διὰ τοῦτο γὰρ οἶμαι	καὶ	τὴν πηγὴν τῆς ἀφθαρσίας αὐτὸν
[8, 1]	ἡμῖν τοῦ κατὰ τὸ ὕδωρ	καὶ	τὴν πηγὴν ὑποδείγματος, ὅταν ἐπί
[3, 8]	πάντα τὰ φευκτὰ μεταλαμβάνει ὀνόματα	καὶ	τὴν τέως λαμπρὰν καὶ λευχείμονα
[23, 3]	τε καὶ θηριῶδες ἀρετὴν νομίζοντες	καὶ	τὴν τῆς ἀγάπης ἐντολὴν οὐ
[4, 6]	αὐτὸν φυλασσομένοις εἰκῆ ῥεῖ, οὕτω	καὶ	τὴν τοῦ βίου ταραχὴν ὁ
[18, 1]	γὰρ περὶ τὸ λεῖπον αἰσχύνη	καὶ	τὴν τοῦ ὑγιαίνοντος χάριν διελυμήνατο.
[14, 2]	ἐν χερσὶ γένηται τοῦ ἁψαμένου	καὶ	τὴν τῶν ἀλγεινῶν παρουσίαν συνημμένως
[13, 1]	τὸ μὴ μετὰ τοῦ καλοῦ	καὶ	τὴν τῶν ἐναντίων γνῶσιν λαβεῖν,
[18, 3]	εἰκὸς τὸν συγκεχυμένον τὴν γνώμην	καὶ	τὴν χρῆσιν τῶν δυνάμεων τῆς
[18, 4]	ἑαυτοὺς τὴν σπουδήν, οὕτως οἶμαι	καὶ	τὴν ψυχὴν ἐλευθερωθεῖσαν ἀπὸ τῆς
[9, 2]	κόσμον τοῦτον ἀποστραφέντα τῇ διανοίᾳ	καὶ	τὴν ὧδε μέριμναν ἀναλαβόντα καὶ
[20, 4]	ἧς φησιν ὅτι Ἐράσθητι αὐτῆς,	καὶ	τηρήσει σε, τίμησον αὐτήν, ἵνα
[6, 2]	ἔσται πρὸς τὰ ἄνω φέρεσθαι	καὶ	τῆς ἀληθείας τῶν ὄντων ἐφάπτεσθαι.
[18, 5]	τῶν χρησίμων ἀπόλαυσις συναχρειωθῇ. Τοῦτο	καὶ	τῆς ἀληθινῆς σωφροσύνης ἔργον ἐστί,
[18, 5]	αὐτὴν διεξέρχεται οὐδαμοῦ τῆς πικρίας	καὶ	τῆς ἅλμης τῶν βιωτικῶν κυμάτων
[2, 3]	μετὰ τῶν ὑπερκοσμίων χορεύειν δυνάμεων	καὶ	τῆς ἀνθρωπίνης σωτηρίας ἐφάπτεσθαι, τὸν
[9, 1]	καὶ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ἔθνους	καὶ	τῆς αὐτῆς πόλεως καὶ γένους,
[0, 1]	παραθέσεως τῶν ἐναντίων φανερουμένου ἀναγκαίως	καὶ	τῆς δυσχερείας τοῦ κοινοτέρου βίου
[8, 1]	τρόπον, ἐπειδὴ χρεία τῷ βίῳ	καὶ	τῆς ἐξ ἀλλήλων διαδοχῆς, εἰ
[23, 5]	τὸν τοῖς τοιούτοις ἴχνεσι περιπατοῦντα	καὶ	τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου τούτου
[14, 4]	θεοῦ» οὐδὲν διάστημα μεταξὺ ἑαυτοῦ	καὶ	τῆς παρουσίας τοῦ θεοῦ διὰ
[3, 5]	τοῦ τόκου ἐλπίζεται. Πολλάκις δὲ	καὶ	τῆς πονηρᾶς ταύτης μαντείας οὐ
[4, 8]	καὶ σάρκινον ὁμιλίας, μᾶλλον δὲ	καὶ	τῆς πρὸς τὸ σῶμα τὸ
[23, 3]	ὡς δὲ ὁμοῦ τῷ προελέσθαι	καὶ	τῆς τελειότητος ἐφαψάμενοι, ἑτέρῳ πτώματι
[15, 2]	εἰς αὐτὴν πάθους ὅλον συνδιεσείσθη	καὶ	τῆς τοῦ μέρους βλάβης ἐπῄσθετο.
[20, 4]	ὁ μὴ ἀπόβλητος γενέσθαι σπουδάζων,	καὶ	τῆς τοῦ σώματος εὐεξίας καὶ
[23, 2]	τέχνην κατώρθωσε· τὸν αὐτὸν τρόπον	καὶ	τῆς τῶν ψυχῶν ἰατρικῆς, τῆς
[4, 8]	μιμήσεως. Ταύτης οὖν τῆς διανοίας	καὶ	τῆς ὑψηλῆς ἐπιθυμίας συνεργόν, καθὼς
[19, 1]	τί ποτε τὸ κυοφορεῖν τε	καὶ	τίκτειν ἀγαθόν ἐστι, καὶ ποῖον
[9, 1]	παρ´ ἑτέροις ἐστὶ καλά τε	καὶ	τίμια, τῆς παρ´ ἑκάστοις συνηθείας
[12, 2]	ἁμαρτίας μετεμορφώθη. Ὅθεν τὸ μέγα	καὶ	τίμιον τοῦτο» ὁ ἄνθρωπος, ὡς
[14, 4]	ψυχῆς ἀγαθῶν οὕτω φανήσεται μέγα	καὶ	τίμιον, ὡς τῷ μεγαλείῳ τοῦ
[9, 1]	ἑλκύσαι καὶ ἐπισπάσασθαι τὴν ψυχὴν	καί	τινα καλοῦ παρασχεῖν φαντασίαν, ἐν
[0, 1]	τε ἦν ἐκκαλυφθέντος ἐφάνη ἀκολούθως	καί	τινα μέθοδον πρὸς τὸ τυχεῖν
[23, 1]	τῇ φιλοσοφίᾳ ταύτῃ ζῆν προελόμενον	καὶ	τίνα φυλάττεσθαι καὶ τίσιν ἐπιτηδεύμασιν
[23, 4]	καὶ ταπεινοφροσύνης τὸν καρπὸν ἐπιστάμενοι.	~Καὶ	τίς ἂν διεξέλθοι πάντα τὰ
[23, 1]	ζῆν προελόμενον καὶ τίνα φυλάττεσθαι	καὶ	τίσιν ἐπιτηδεύμασιν ἀσκεῖν ἑαυτόν, ἐγκρατείας
[4, 7]	τε προσήγγισε καὶ θιγόντα παρέδραμε,	καὶ	τὸ ἀεὶ παρὸν τῷ σφοδρῷ
[15, 1]	ὑπερβολὴ τοῦ χαρίσματος, συνιδεῖν προσήκει	καὶ	τὸ ἀκόλουθον, ὅτι οὐχ ἁπλοῦν,
[12, 2]	ἰδίᾳ πρὸς τὸ δοκοῦν διοικούμενος	καὶ	τὸ ἀρέσκον αὐτῷ κατ´ ἐξουσίαν
[23, 2]	ἐκκαλυφθεῖσαν, ὥστε καὶ τὸ ὠφελοῦν	καὶ	τὸ βλάπτον διὰ τῆς τῶν
[16, 1]	σωφροσύνη· ἀρκεῖ γὰρ εἰς κατάκρισιν	καὶ	τὸ δι´ ἑνός τινος μιανθῆναι
[11, 5]	καὶ ἐμφάνειαν τοῦ πρωτοτύπου κάλλους	καὶ	τὸ ἐν αὐτῇ μορφωθῆναι. Εἰ
[10, 1]	ὃ περὶ τὸ πρῶτον ἀγαθὸν	καὶ	τὸ ἐπέκεινα παντὸς ἀγαθοῦ θεωρεῖται.
[20, 3]	συγχεομένων. ~Κατὰ τὸν αὐτὸν λόγον	καὶ	τὸ ἐπιθυμητικὸν ἡμῶν φύσιν οὐκ
[18, 3]	καὶ ἀπολέσῃ» Τὴν δὲ ἀνδρείαν	καὶ	τὸ θάρσος ἀντὶ ὅπλου τινὸς
[12, 2]	κακίας ἐν τῷ ἀνθρώπῳ χυθείσης	καὶ	τὸ θεοειδὲς ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς
[3, 8]	οἴχεται τὸ τοῦ κατοιχομένου μνημόσυνον	καὶ	τὸ κακὸν ὑπὲρ παραμυθίαν ἐστίν.
[23, 2]	τῶν λυσιτελούντων τὴν κρίσιν, ὅτε	καὶ	τὸ κατατολμᾶν τῆς τῶν ἀγνοουμένων
[12, 3]	ἐπιγινόμενον ἀπὸ κακίας ῥύπον αὐτῷ	καὶ	τὸ κεκαλυμμένον ἐν τῇ ψυχῇ
[23, 7]	γνῶσιν εἶναι πεπιστευμένων τὸ πέρας	καὶ	τὸ κεφάλαιον τοῦτό ἐστιν, ὃ
[23, 7]	Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα	καὶ	τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας
[3, 3]	κἂν ἀκούσῃ τῆς ἡδίστης φωνῆς,	καὶ	τὸ μὴ ἀκούσεσθαί ποτε ἐννοήσει·
[0, 1]	παρεισήχθη τοῦ κατὰ φιλοσοφίαν βίου,	καὶ	τὸ μὴ δύνασθαι τούτου τυχεῖν
[7, 2]	γὰρ ἐπ´ ἀμφοῖν τὸ ἀσέβημα	καὶ	τὸ μηδένα θεὸν καὶ τὸ
[12, 4]	τῷ τῆς ἡδονῆς πάθει ἐπηκολούθησε	καὶ	τὸ μηκέτι λοιπὸν ἐν ὀφθαλμοῖς
[18, 3]	δὲ θυμὸν καὶ τὴν ὀργὴν	καὶ	τὸ μῖσος καθάπερ κύνας τινὰς
[4, 7]	πάλιν ἀπερρύη, καὶ πάλιν ἐκόμησε,	καὶ	τὸ νῦν κάλλος καὶ εἰς
[16, 2]	ἐφ´ ἑκάτερα παρατροπὰς οὐ παραδεχομένη,	καὶ	τὸ ὁπωσοῦν ταύτης ἔξω γενέσθαι
[4, 3]	μέν ἐστιν ἀληθῶς ἡ γῆ	καὶ	τὸ πλήρωμα αὐτῆς» βασιλεὺς γὰρ
[13, 3]	δύναμις τὸ γεννώμενον, οὕτω δηλαδὴ	καὶ	τὸ πνεῦμα τοῖς δι´ αὐτοῦ
[7, 2]	ἀσέβημα καὶ τὸ μηδένα θεὸν	καὶ	τὸ πολλοὺς εἶναι οἴεσθαι. Βούλει
[3, 2]	τὸν τοῖς εὐδοκιμοῦσιν ἐπιφυόμενον φθόνον	καὶ	τὸ πρόχειρον εἶναι πρὸς ἐπιβουλὴν
[4, 8]	ἀπεργασίαν ἐπενοήθησαν, οὕτω μοι δοκεῖ	καὶ	τὸ τῆς παρθενίας ἐπιτήδευμα τέχνη
[15, 2]	ἐπιφάνεια συνδιατιθεμένη τῷ βάθει— οὕτω	καὶ	τὸ τῆς ψυχῆς γαληναῖον καὶ
[4, 6]	τοῦτον» ὥς φησιν ἡ γραφή,	καὶ	τὸ ὕδωρ τὸ ἀνυπόστατον» ἔξω
[10, 1]	τε ἐλαττοῦν διὰ τοῦ λόγου	καὶ	τὸ ὑπεραίρειν θαύματα, ὡς καὶ
[23, 2]	τισι κατ´ ὀλίγον ἐκκαλυφθεῖσαν, ὥστε	καὶ	τὸ ὠφελοῦν καὶ τὸ βλάπτον
[18, 4]	καὶ τὸν μὴ τεθνηκότα ζῆν.	Καὶ	τοίνυν εἴ τις μὴ ἐπὶ
[14, 1]	πάσαις ταῖς προλαβούσαις γενεαῖς συμπαροδεύων	καὶ	τοῖς ἀεὶ παραγινομένοις εἰς τὸν
[9, 2]	βίου προκαλεῖσθαι καθ´ ἑαυτῶν πειρασμοὺς	καὶ	τοῖς ἀντιστρατευομένοις τῷ νόμῳ τοῦ
[0, 1]	ἡσυχίαν προσφιλοσοφεῖν τῇ θειοτέρᾳ ζωῇ	καὶ	τοῖς ἀποταξαμένοις πάντῃ τῷ ταραχώδει
[23, 5]	οὔτε τοῦ πρώτου φωτὸς ἐλαττουμένου	καὶ	τοῖς διὰ μεταλήψεως φωτιζομένοις κατὰ
[2, 2]	ἐξαίρετον, ὑπὸ φιλανθρωπίας δὲ θεοῦ	καὶ	τοῖς διὰ σαρκὸς καὶ αἵματος
[3, 4]	κατὰ ἀλήθειαν ὁ ταῦτα φρονῶν	καὶ	τοῖς δοκοῦσιν αὐτῷ παρεῖναι χρηστοῖς
[9, 2]	πρὸς τοῦτο μικρὰ ἡ συνήθεια	καὶ	τοῖς δυσκολωτάτοις εἶναι δοκοῦσιν ἡδονήν
[17, 1]	λύπαις καὶ παροξυσμοῖς καὶ μνησικακίαις	καὶ	τοῖς λοιποῖς πᾶσιν, ὅσα πρὸς
[4, 5]	τὰ βοσκήματα, μόνῃ τῇ γαστρὶ	καὶ	τοῖς μετὰ γαστέρα ζῶν, ἀπηλλοτριωμένος
[12, 2]	τὴν μορφὴν ἑαυτῶν ἐξαλείψαντες ἀνεπίγνωστοι	καὶ	τοῖς συνήθεσι γίνονται, οὕτω κἀκεῖνος
[6, 1]	ἵνα πρὸς τὸν ἐκείνων βίον	καὶ	τὸν ἑαυτῶν κατευθύνωμεν. Τί οὖν
[18, 1]	τὴν τῆς ψυχῆς τελειότητα, ἀλλὰ	καὶ	τὸν θεμέλιον ὑποβεβλῆσθαι δεῖ πάντως
[23, 7]	ἱερᾶσθαι τὸν ἄναγνον; Εἰ δὲ	καὶ	τὸν θεὸν ἐπιφανῆναί σοι ποθεῖς,
[18, 4]	ἐν φωτὶ πάντως εἶναι ἀνάγκη,	καὶ	τὸν μὴ τεθνηκότα ζῆν. Καὶ
[2, 2]	σάρκα Χριστόν» ἀλλὰ πνευματικῶς εἰσοικιζομένου	καὶ	τὸν πατέρα ἑαυτῷ συνεισάγοντος, καθώς
[20, 3]	ὁμοῦ ταῖς σωματικαῖς ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς	καὶ	τὸν πνευματικὸν μετιέναι γάμον. Οὐδὲ
[18, 2]	οἰκίαν ἔχει· οὕτως οἶμαι χρῆναι	καὶ	τὸν τοῦ σκηνώματος ἡμῶν οἰκοδεσπότην
[3, 6]	τε γὰρ προτέρους ἔχουσι φόβους	καὶ	τὸν ὑπὲρ τοῦ τέκνου προσέλαβον,
[23, 2]	τοῖς ἀλλογλώσσοις ὁμόφωνος, οὕτως οἶμαι	καὶ	τοῦ βίου τούτου μὴ κατὰ
[20, 4]	πρέποντος καλλωπισμοῦ καὶ πλούτου περιουσίας	καὶ	τοῦ μηδὲν μήτε ἐκ τοῦ
[17, 2]	εἶναι μόνον, ἀλλ´ ἔχειν τι	καὶ	τοῦ ὄφεως ἐν τῷ ἤθει.
[20, 4]	καὶ τῆς τοῦ σώματος εὐεξίας	καὶ	τοῦ πρέποντος καλλωπισμοῦ καὶ πλούτου
[18, 1]	δὲ τὴν ἑαυτοῦ σπουδὴν στήσας	καὶ	τοῦ τέλους οὐκ ἐφικόμενος, τί
[3, 2]	λυπηρὰ παρεχόμενος. Παρίημι ταῦτα ὡς	καὶ	τοῦ φθόνου κατ´ ἐκείνων ἀργοῦντος·
[19, 1]	καὶ εὔηχον μεταχειριζομένη τὸ τύμπανον	καὶ	τοῦ χοροῦ τῶν γυναικῶν προπομπεύουσα·
[21, 3]	ἑκάστου χρείαν ὁρίζειν. ~Ὁρῶμεν δὲ	καὶ	τοὺς γεωργοὺς ἀναμεμιγμένον τῷ σίτῳ
[3, 10]	τῶν εὐθυμούντων ἐκ μέρους ἐξήτασται,	καὶ	τοὺς ἑτέρους ἐποπτεῦσαι βίους τῷ
[3, 9]	πικρῷ ὀφθαλμῷ τὸν διαπίπτοντα οἶκον,	καὶ	τοὺς καταφρονοῦντας οἰκέτας καὶ πάντα
[2, 3]	ἐξ ὧν ἂν καὶ ἑαυτὸν	καὶ	τοὺς λοιποὺς ὠφελήσειεν. ~Κεφάλαιον γʹ
[3, 3]	θνητὸν τοῦτο καὶ ἐπίκηρον πρᾶγμα,	καὶ	τοὺς τάφους τῶν ἀφ´ ὧν
[14, 1]	γάμου τὴν ὕλην ὑποτιθέντος αὐτῷ	καὶ	τοὺς τεθνηξομένους οἷον καταδίκους τινὰς
[3, 5]	σημεῖα καὶ ὀνείρους καὶ κληδόνας	καὶ	τοὺς τοιούτους λήρους, πάντα ὑπὸ
[23, 4]	προστίθεσθαι; Ἐκ τούτων γὰρ ἔγνωμεν	καὶ	τοὺς τῷ λιμῷ μέχρι θανάτου
[22, 1]	σαρκὸς ἐπικλίνεσθαι, καλῶς ἂν ἔχοι	καὶ	τούτου ποιεῖσθαι τὴν ἐπιμέλειαν καὶ
[18, 5]	Ἰσραὴλ τὴν θάλασσαν διεπέρασεν ἄβροχος,	καὶ	τούτῳ συνδιαπερῶν ὁ Αἰγύπτιος ὑποβρύχιος
[4, 4]	ἄν τε διὰ τῶν ἐρημοτέρων	καὶ	τραχυτέρων τόπων διέρχωνται, καὶ οὔτε
[4, 1]	δυσώδη σκύβαλα τὰ πάντα περιορῶν	καὶ	τρόπον τινὰ τοῦ βίου παντὸς
[23, 6]	φθάσαντες τῷ λογισμῷ τὸ γῆρας	καὶ	τρόπῳ τὸν χρόνον ὑπερβαλλόμενοι, οἳ
[4, 4]	τὸ ὑποχείριον εἶναι. Πλοῦτοί τε	καὶ	τρυφαὶ καὶ πενίαι καὶ ἀπορίαι
[14, 4]	ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων» ἀναμιγνύμενος	καὶ	τῷ ἀμολύντῳ τῆς ζωῆς τὴν
[1, 1]	ἐπαίνων εἶναι τὴν ἀρετὴν ἀποφήνασθαι	καὶ	τῷ βίῳ θαυμάσαι μᾶλλον ἢ
[23, 7]	δὲ τῆς ἀληθινῆς ἱερωσύνης λαβόμενος	καὶ	τῷ μεγάλῳ ἀρχιερεῖ ἑαυτὸν συντάξας
[12, 2]	οἱ ἐξ ὀλισθήματος ἐγκατενεχθέντες βορβόρῳ	καὶ	τῷ πηλῷ τὴν μορφὴν ἑαυτῶν
[14, 2]	εὐαφὴς καὶ περιεξεσμένη καὶ στίλβουσα	καὶ	τῷ τύπῳ τῆς παλάμης ἐμφυομένη,
[23, 7]	τε θεοῦ καὶ ἐπαγγελίας πάσης	καὶ	τῶν ἀρρήτων ἀγαθῶν τῶν ὑπὲρ
[20, 4]	φωτὸς υἱοὶ καὶ τέκνα θεοῦ	καὶ	τῶν ἀφ´ ἡλίου ἀνατολῶν εὐγενεῖς»
[2, 3]	ἀφώνοις ἢ ἀναισθήτοις ὅμοιον φαίνεσθαι	καὶ	τῶν δύο τὸ ἕτερον, ἢ
[0, 2]	ἐν ἐκείνῳ προευδοκιμήσαντας ἴδοιεν, ἀναγκαίως	καὶ	τῶν ἐν ἀγαμίᾳ διαλαμψάντων ἁγίων
[20, 3]	γὰρ ἐγκράτεια καὶ σώματος νέκρωσις	καὶ	τῶν κατὰ σάρκα πάντων ὑπεροψία
[15, 2]	ἀκριβῆ περιδράξασθαι λόγον τὸν μὴ	καὶ	τῶν λοιπῶν ἐφαψάμενον, ἀλλ´ ᾧ
[11, 2]	δὲ ἀποστάντες τῶν ὑλικῶν νοημάτων	καὶ	τῶν περὶ τὰ φαινόμενα προσπαθειῶν
[14, 4]	ἀσωμάτων μιμούμενος. Εἰ οὖν τούτων	καὶ	τῶν τοιούτων ἡ παρθενία γίνεται
[20, 4]	κατὰ τὴν αὐτόματον συντυχίαν πολλοῖς	καὶ	τῶν φαύλων προσοῦσαν κἀκεῖνος ἔχειν
[17, 2]	τῆς κατὰ ψυχὴν ζωῆς τε	καὶ	ὑγείας ἐπιμελούμενος ἐπὶ τοῦ μέσου
[2, 1]	ἐν πατρὶ παρθενίαν εὑρίσκεσθαι τῷ	καὶ	υἱὸν ἔχοντι καὶ δίχα πάθους
[9, 1]	τῶν θειοτέρων πρὸς τὰ ταπεινὰ	καὶ	ὑλώδη μετοχετεύσαντες πολλὴν ἐν ἑαυτοῖς
[3, 2]	τὰ δύο κατὰ ταὐτὸν συνηνέχθη	καὶ	ὑπὲρ τοὺς πολλοὺς εὐδαιμονεῖν καὶ
[7, 2]	παρελθὼν τῆς σωφροσύνης τὸ βάσιμον	καὶ	ὑπερπεσὼν τοῦ μέσου τῆς ἀρετῆς,
[8, 1]	ὡς προηγουμένων τῶν πνευματικῶν φειδωλῇ	καὶ	ὑπεσταλμένῃ κεχρῆσθαι τῇ περὶ τὰ
[3, 1]	ταὐτὸν πάσχομεν τοῖς ὀψοποιοῖς τε	καὶ	ὑπηρέταις, οἳ τὴν ἐπιτραπέζιον τῶν
[18, 3]	ὁρμὰς ἀσεβῶν ἐπερχομένας» Ἐλπίδι δὲ	καὶ	ὑπομονῇ ἀντὶ βακτηρίας, εἴποτε τοῖς
[23, 2]	οὐκ ἔστιν ἀνάγκη στοχασμοῖς τισι	καὶ	ὑπονοίαις μετιέναι τὴν ἐπιστήμην, ἀλλ´
[19, 1]	Ἀλλὰ ταῦτα μὲν στοχασμοῖς τισι	καὶ	ὑπονοίαις, οὐκ ἐκ φανερᾶς ἀποδείξεως
[3, 2]	τοῖς ἀπηριθμημένοις χρηστοῖς ἀναγκαίως συμπαροῦσαν	καὶ	ὑποσμύχουσαν λύπην. Οὐ λέγω τὸν
[11, 4]	γένηται καὶ ἐμμιχθῇ τῇ ἀληθινῇ	καὶ	ὑψηλῇ καθαρότητι, διαφαίνεται καὶ αὐτὸς
[23, 2]	ἐπὶ δὲ τῆς μεγάλης τε	καὶ	ὑψηλῆς ταύτης ἐπιθυμίας οὐ χρήματα
[4, 1]	καθαρῷ τῷ τῆς ψυχῆς ὀφθαλμῷ	καὶ	ὑψηλότερος τῶν ἐνταῦθα σπουδαζομένων γενόμενος
[7, 2]	καὶ ἡ σωφροσύνη μεσότης ἐστί,	καὶ	φανερὰς ἔχει τὰς ἐφ´ ἑκάτερα
[23, 1]	ἐστιν ἐξουσία καὶ σιωπώντων ἐνταῦθα	καὶ	φθεγγομένων τὴν οὐράνιον ταύτην πολιτείαν
[4, 1]	κακὰ τὰ ἀνθρώπινα, πλεονεξίαν λέγω	καὶ	φθόνον ὀργήν τε καὶ μῖσος
[12, 3]	τὴν ψυχὴν θεωρούμεναι, εἰκότως ἂν	καὶ	φίλαι εἶναι νομίζοιντο, ἃς πάσας
[17, 1]	δὲ τὴν ἡδονὴν ἐν τιμαῖς	καὶ	φιλαρχίαις θηρεύουσι, παραπλήσιον ποιοῦντες ὥσπερ
[4, 1]	βίῳ, οὐκ ἔστιν ἐφ´ ᾧτε	καὶ	φιλονεικήσει περὶ τοῦ πλείονος ἢ
[4, 3]	παῖδας ἐπαιτιᾶσθαι ἢ τὸν δοξομανῆ	καὶ	φιλότιμον μὴ εἰς τὸ γένος
[12, 4]	τῆς ἐκπτώσεως ἤρξατο. Εἶτα αἰσχύνη	καὶ	φόβος τῷ τῆς ἡδονῆς πάθει
[18, 4]	τῶν ψυχικῶν κινημάτων μετὰ σοφίας	καὶ	φρονήσεως εὔτακτος οἰκονομία. Καὶ ἡ
[18, 3]	ἐπαινετὸν τὸ βιάζεσθαι. Σοφίαν δὲ	καὶ	φρόνησιν συμβούλους ἕξει τῶν συμφερόντων
[16, 2]	τρόπον τῆς ψυχῆς ἁπτομένου χωρίζεσθαι	καὶ	φυλάσσειν ἑαυτὴν ἁγνὴν τῷ νομίμως
[2, 1]	ἐναντίων προσαπτομένη· πάντα γὰρ ὅσα	καὶ	φύσει καὶ προαιρέσει πρὸς ἀρετὴν
[11, 1]	τοῖς μὴ οὖσι λογίζεται, ἀλλὰ	καὶ	φύσιν ψυχῆς περινοεῖ καὶ τὰς
[11, 4]	ἐν ἐκείνῃ καὶ ἀκτίνων ἐμπίμπλαται	καὶ	φῶς γίνεται κατὰ τὴν τοῦ
[11, 4]	ἐν αὐτῷ γεγονὼς λαμπρός τε	καὶ	φωτοειδὴς ἐν τῇ μετουσίᾳ τοῦ
[11, 4]	καὶ πάντων τῶν ταπεινῶν τε	καὶ	χαμαιζήλων ὑπεραρθείς, μᾶλλον δὲ παντὸς
[17, 2]	αὐτοσοφία καὶ ἁγιασμός, ἀλήθειά τε	καὶ	χαρὰ καὶ εἰρήνη καὶ ὅσα
[3, 3]	ἐν ἡδεῖ καὶ γλαφυρῷ μειδιάματι	καὶ	χεῖλος ἐπηνθισμένον τῷ φυσικῷ ἐρυθήματι,
[14, 1]	μὴ ὑποβληθείη ξύλα καὶ καλάμη	καὶ	χόρτος αὐτῷ ἢ ἄλλο τι
[9, 2]	κινδυνεύειν οὐ περὶ γῆς ὅρων	καὶ	χρημάτων ἀποβολῆς ἢ ἄλλου τινὸς
[6, 2]	εἰς πολλὰ ἂν τῶν βιωφελῶν	καὶ	χρησίμων ἀθρόῳ καὶ συντεταμένῳ τῷ
[23, 1]	εἰκόνι ἔοικεν ἀψύχῳ ἐν βαφαῖς	καὶ	χρώμασιν εὐανθῆ τινα χαρακτῆρα προδεικνυούσῃ·
[11, 2]	συζώντων τὸ διατεμόντας τῷ λόγῳ	καὶ	χωρίσαντας τὴν ὕλην ἀπὸ τοῦ
[22, 1]	τὸ σῶμα συγκέκραται, θερμοῦ τε	καὶ	ψυχροῦ, ὑγροῦ τε καὶ ξηροῦ.
[4, 5]	κακοῖς τοῦ ἑτέρου τὸ ἕτερον,	καὶ	ᾧπερ ἂν τὸ ἓν παραγένηται,
[23, 1]	οὗτος ἀληθῶς ζῶν ἐστιν ἄνθρωπος	καὶ	ὡραῖος τῷ κάλλει καὶ ἐνεργὸς
[13, 3]	ἐστιν ὁ ἐν παρθενίᾳ βίος.	Καὶ	ὡς ἀληθῆ ταῦτα μικρῶν προστεθέντων
[8, 1]	ἀθετῶν τὴν οἰκονομίαν τῆς φύσεως	καὶ	ὡς βδελυκτὸν διαβάλλων τὸ τίμιον.
[23, 2]	παρεπομένων— τῶν καὶ κατὰ γνώμην	καὶ	ὡς ἑτέρως διοικουμένων ὀλίγος τοῖς
[18, 5]	νεφέλαι πέτονται» κατὰ τὸν Ἡσαΐαν	καὶ	ὡς περιστεραὶ σὺν νεοσσοῖς» βαρὺ
[16, 1]	τοῦ πνευματικοῦ γάμου τὰ δίκαια.	Καὶ	ὥς φησιν ἡ γραφὴ εἰς
[18, 4]	τῆς ἐπὶ τὴν εὐθεῖαν πορείας.	Καὶ	ὥσπερ οἱ ἐλευθερωθέντες οἰκέται παυσάμενοι
[14, 1]	προελθεῖν αὐτὸν δι´ ἑαυτῶν κωλύσαντες,	καὶ	ὥσπερ τι μεθόριον θανάτου καὶ
[4, 8]	ἀνθρώπῳ τὴν παρθενίαν δεδόσθαι φαμέν.	Καὶ	ὥσπερ τῶν λοιπῶν ἐπιτηδευμάτων τέχναι
[18, 5]	τῶν ἐπιτηδευμάτων τὸ καθαρόν τε	καὶ	ὠφέλιμον ἐκλεγομένην ἐν παντὶ τὸ
[23, 2]	τῆς φύσεως, ἀλλὰ ἀπεξενωμένου τῇ	καινότητι	τῆς διαγωγῆς, μὴ ἄλλως τινὰ
[23, 7]	σου» μηδὲ περιπατῶν ἐν τῇ	καινότητι	τῆς ζωῆς ταύτης» ἀλλ´ ἔτι
[23, 3]	πλάνας ἑαυτοῖς ἀπὸ τῆς εὐθείας	καινοτομήσωσιν.	Ἀγαθοὶ γὰρ δύο ὑπὲρ τὸν
[18, 1]	εἰ κατὰ τῶν γυμνῶν τὴν	καιρίαν	δέξεται; Τίς δ´ ἂν εὔμορφον
[22, 2]	πλεονάζοντι τῷ θερμῷ κατὰ τὸν	καιρὸν	τῆς νεότητος τὰς τῆς πυρώσεως
[4, 7]	καὶ τὰ ἄλλα πάντα πρὸς	καιρόν	τινα τὴν τῆς σαρκὸς αἴσθησιν
[3, 10]	καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος. ~Ἀλλὰ	καιρὸς	ἂν εἴη, ἐπειδὴ τὰ τῶν
[3, 5]	πρὸς τὸ χεῖρον ὑποπτευόμενα. Ἀλλὰ	καιρὸς	ὠδίνων τὴν παῖδα καταλαμβάνει καὶ
[8, 1]	τοιαῦτα ἐπιθυμίᾳ διὰ τὴν τοῦ	καιροῦ	συστολήν, οὗτος ὁ σώφρων ἂν
[4, 3]	κυριεύειν οἴονται αὐτῆς, οἱ κατὰ	καιροὺς	γινόμενοί τε καὶ ἀπολλύμενοι τῆς
[18, 3]	Τὸ δὲ τῆς λύπης κτῆμα	καιρῷ	μετανοίας ἐπὶ ἁμαρτήμασιν, εἰ τύχοι
[3, 2]	τοῦ φθόνου κατ´ ἐκείνων ἀργοῦντος·	καίτοι	γε οὐ ῥᾴδιόν ἐστιν εὑρεῖν
[23, 7]	ζωῆς περιέπων; Πῶς ἱερατεύεις θεῷ	καίτοι	εἰς αὐτὸ τοῦτο χρισθείς, εἰς
[19, 1]	ἀδελφός, ἀλλ´ ὁ ἀνὴρ προσηγόρευται.	Καίτοι	παρ´ οἷς εὐλογίας μέρει τὸ
[3, 8]	τῇ ἐλευθερίᾳ τῆς παρθενίας ἀντεξετάζεται.	~Καίτοι	πολλὰ τῶν σκυθρωποτέρων ὁ λόγος
[3, 2]	ἀγάγοι τὰ κοινὰ τοῦ βίου	κακά,	ἃ πάντες μὲν οἱ ἄνθρωποι
[3, 11]	νόμος τὰ μὴ γινόμενα τιμωρεῖται	κακά.	~Κεφάλαιον δʹ Ὅτι πάντα τὰ
[4, 1]	οὐδεμίαν ἔχει κοινωνίαν πρὸς τὰ	κακὰ	τὰ ἀνθρώπινα, πλεονεξίαν λέγω καὶ
[3, 8]	λόγος ἐπιτρέχων παρέλιπε. Πολλάκις γὰρ	κἀκείνη	ἔτι νέα τῷ σώματι, ἔτι
[3, 3]	μικρὸν αὐτῷ προσῇ τοῦ λογίζεσθαι	κἀκεῖνο	τῇ ψυχῇ ἐννοεῖ, ὅτι τοῦτο
[12, 2]	καὶ τοῖς συνήθεσι γίνονται, οὕτω	κἀκεῖνος	ἐμπεσὼν τῷ βορβόρῳ τῆς ἁμαρτίας
[20, 4]	πολλοῖς καὶ τῶν φαύλων προσοῦσαν	κἀκεῖνος	ἔχειν φιλοτιμήσεται, ἀλλὰ τὴν πόνῳ
[7, 1]	ἡ ἐπὶ τὰ παρακείμενα παρατροπὴ	κακία	ἐστίν· ὑφέσεως γὰρ καὶ ἐπιτάσεως
[4, 1]	λόγῳ πᾶσα ἡ τοῦ βίου	κακία	ἡ πᾶσι πράγμασι καὶ ἐπιτηδεύμασιν
[16, 2]	ὀνομαζόμενος, πρὸς πάντα τὰ ἐν	κακίᾳ	κατὰ τὸ ἐναντίον νοούμενα. Εἰ
[7, 2]	δεικνύμενος. Δειλία καὶ θράσος δύο	κακίαι	κατὰ τὸ ἐναντίον νοούμεναι, ἡ
[12, 2]	ἄνθρωπος» μᾶλλον δὲ ὁ τὴν	κακίαν	ἐν τῷ ἀνθρώπῳ γεννήσας, ἐν
[7, 2]	ἔχει τὰς ἐφ´ ἑκάτερα πρὸς	κακίαν	παρατροπάς· ὁ μὲν γὰρ ἐλλείπων
[18, 5]	παντὶ πράγματι καὶ ἐπιτηδεύματι πρὸς	κακίαν	παρατροπὴ δουλοῦταί πως τὸν ἄνθρωπον
[11, 6]	ψυχῆς δυνάμεις ἐκ παντὸς εἴδους	κακίας»	ἀποκαθάραντι τολμῶ καὶ λέγω ὅτι
[7, 1]	ἀπολαβὼν τὴν ἀρετὴν ἐκ τῆς	κακίας	διέκρινε. ~Σαφέστερος δ´ ἂν ἡμῖν
[12, 2]	μικρᾶς ἀφορμῆς εἰς ἄπειρον τῆς	κακίας	ἐν τῷ ἀνθρώπῳ χυθείσης καὶ
[12, 2]	ἀπάτῃ παρενεχθεὶς ἐπεσπάσατο, αὐτὸς τῆς	κακίας	εὑρετὴς γενόμενος, οὐχὶ παρὰ θεοῦ
[12, 2]	τις σίδηρος κατεμελάνθη τῷ τῆς	κακίας	ἰῷ, οὐκέτι τηνικαῦτα τῆς οἰκείας
[12, 3]	ἐκκαθᾶραι μόνον τὸν ἐπιγινόμενον ἀπὸ	κακίας	ῥύπον αὐτῷ καὶ τὸ κεκαλυμμένον
[11, 4]	κύριος, εἰ μή τις ἀπὸ	κακίας	ῥύπος τῇ καρδίᾳ προσπεπλασμένος τὴν
[16, 2]	τοῦ ἀγαθοῦ συνοικήσεως ἡ ὑπὸ	κακίας	τινὸς κατειλημμένη ψυχή. Τί οὖν
[3, 9]	ἀμυνόμεναι τοὺς λυπήσαντας τοῖς ἰδίοις	κακοῖς·	πολλαὶ δὲ τῇ μνήμῃ τῶν
[3, 10]	ἄγει πολλάκις τοῖς ἰδίοις ἐπιστενάξαι	κακοῖς,	τῆς τῶν φιλτάτων φροντίδος τὴν
[4, 5]	Ἔχεται γάρ πως ἐν τοῖς	κακοῖς	τοῦ ἑτέρου τὸ ἕτερον, καὶ
[13, 1]	ἐκ τοῦ μὴ θελῆσαι τὸ	κακὸν	ἀγνοῆσαι. Διὸ καὶ ἀπερρήθη τοῖς
[12, 2]	ἀρετῆς τῇ ἰδίᾳ προαιρέσει δημιουργήσας.	Κακὸν	γὰρ ἔξω προαιρέσεως κείμενον καὶ
[7, 2]	ὀνειδισμοῖς· εἰ γὰρ τὸ δένδρον	κακόν,	καθώς φησί που τὸ εὐαγγέλιον,
[17, 2]	ἀρρωστημάτων οὐκ ἂν διαφέρειν τὸ	κακόν	τις εἴποι δι´ ὑπερβαλλούσης ἐνδείας
[3, 8]	τοῦ κατοιχομένου μνημόσυνον καὶ τὸ	κακὸν	ὑπὲρ παραμυθίαν ἐστίν. ~Ἐῶ τὰ
[7, 1]	βδελυσσόμενοι ὡς μιάσματα καὶ εἰς	κακὸν	φέροντα καὶ κακῶν αἴτια καὶ
[22, 1]	τοῦ σώματος καὶ ἡ ἄμετρος	κακοπάθεια.	Ἀλλ´ ἐπειδὴ πολλοὶ ἐπὶ τὸ
[0, 3]	τοῦ σώματος καὶ ἡ ἄμετρος	κακοπάθεια.	κγʹ Ὅτι χρὴ τὸν τὴν
[22, 2]	πρὸς τὴν τοῦ σώματος βλέπειν	κακοπάθειαν,	ἀλλὰ πρὸς τὴν τῶν ψυχικῶν
[22, 2]	ἐπασκήσας, μήτε διὰ τῆς ἀμέτρου	κακοπαθείας	νοσώδη καὶ λελυμένην καὶ ἄτονον
[16, 1]	ὥς φησιν ἡ γραφὴ εἰς	κακότεχνον	ψυχὴν μὴ εἰσελεύσεσθαι σοφίαν» οὕτως
[12, 1]	ᾧ καὶ περὶ τῆς τοῦ	κακοῦ	αἰτίας. Ἀλλὰ τοῦτο μὲν ἴσως
[0, 3]	ᾧ καὶ περὶ τῆς τοῦ	κακοῦ	αἰτίας. ιγʹ Ὅτι ἀρχὴ τῆς
[12, 2]	τινὰ κτίστης καὶ δημιουργὸς τοῦ	κακοῦ	κατέστη ὁ ἄνθρωπος. Καθάπερ γὰρ
[12, 2]	παρὰ φύσιν ἐκαινοτόμησε, τὴν τοῦ	κακοῦ	πεῖραν ἐν τῇ ἀποστροφῇ τῆς
[4, 3]	εἰς τὸ γένος ἀνενεγκεῖν τοῦ	κακοῦ	τὴν αἰτίαν, ὡς ἂν μὴ
[13, 1]	καὶ ἀμιγὲς καὶ ἀμέτοχον τοῦ	κακοῦ	τὸ ἀγαθὸν καρποῦσθαι· ὅπερ οὐδὲν
[18, 4]	ἐνέχεσθαι» μηδὲ καθάπερ δραπέτην ἢ	κακοῦργον	γενόμενον πεδηθῆναι τῷ τοῦ γάμου
[4, 6]	ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς ἡ ἀλήθεια» τῷ	κακῷ	τῆς δουλείας ἐναπομένομεν, πῶς ἔστιν
[14, 3]	ἐπιμειδιῶντας πολλάκις ὑπὸ τῆς τῶν	κακῶν	ἀγνοίας τῷ δυστυχήματι. Χηρείας δὲ
[7, 1]	καὶ εἰς κακὸν φέροντα καὶ	κακῶν	αἴτια καὶ τὰ τοιαῦτα προσαγορεύοντες.
[13, 1]	ὡς ἐκεῖθεν ἡμῖν τῆς τῶν	κακῶν	ἀκολουθίας τὴν ἀρχὴν λαβούσης, ἐκ
[3, 9]	κάλλιον, ὅτι πάντων τῶν τοιούτων	κακῶν	ἀνεπίδεκτός ἐστιν ἡ παρθενία· οὐκ
[4, 8]	γινόμενον, μία τῶν τοιούτων ἐστὶ	κακῶν	ἀποφυγή, τὸ μηδὲν τῶν μεταβαλλομένων
[3, 11]	ἀνθρωπίνου σώματος, οἵων καὶ ὅσων	κακῶν	δεκτικόν ἐστι διδασκόμενος, οὕτως ἐπειδὰν
[3, 7]	ἢ γενόμενος, ὥσπερ τις ἄγγελος	κακῶν,	ἐξαίφνης τὴν ψυχὴν διεκλόνησε. Καὶ
[4, 6]	ἐπάγηται διὰ τῶν τοῦ βίου	κακῶν	ἐπικλύζουσα. Εἰ δέ τις καταλίποι
[4, 5]	τῶν ἐν τῷ βίῳ τούτῳ	κακῶν	ἐφευρετής» ἐν τούτοις γὰρ καὶ
[3, 11]	μαθεῖν ὅπως ἐμπέπλησται τῶν τοιούτων	κακῶν	ἡ ἀνθρωπίνη ζωή, μή μοι
[3, 11]	ποικίλη τῶν ἐκ τοῦ γάμου	κακῶν	ἡ χορηγία. Λυποῦσι γὰρ ὁμοίως
[4, 5]	ἐπικρατήσαντος καὶ ὁ λοιπὸς τῶν	κακῶν	ὁλκὸς συνεισέρχεται τῇ ψυχῇ. Καὶ
[4, 5]	καταλήγουσα. Ὁρᾷς τὸν ὁλκὸν τῶν	κακῶν,	ὅπως ἑνὸς τὰ πάντα τοῦ
[3, 9]	ἀνάγκης πρὸς τὴν τῶν ὁμοίων	κακῶν	παρεβάλοντο πεῖραν, οὐκ ἐνεγκοῦσαι τῶν
[21, 2]	ἐμποιοῦσι τῷ σώματι τῶν ἀβουλήτων	κακῶν,	πλησμονῆς ὡς τὰ πολλὰ τοῖς
[14, 3]	ἀναχώρησις τούτου πάντων ἀθρόως τῶν	κακῶν	τούτων λειτουργημάτων τὴν ἀτέλειαν ἔχει,
[4, 4]	τὴν πρὸς τὸ εὖ ἢ	κακῶς	ζῆν δύναμιν ἐνυπάρχειν, διὰ τῶν
[11, 1]	τὰ ἄλλα γίνεται καὶ ὀνομάζεται	καλά.	~Δοκεῖ δέ μοι χαλεπὸν εἶναι
[11, 3]	τὰς ἐπιθυμίας τῶν ἀνθρώπων ἐφέλκεται,	καλὰ	εἶναι νομιζόμενα καὶ διὰ τοῦτο
[2, 3]	ἐπεγνωκέναι δοκεῖν τὰ τῆς παρθενίας	καλὰ	ἢ ἄπληκτον καὶ ἀκίνητον πρὸς
[10, 1]	τὰ παρὰ τῶν ἀνθρώπων ὡς	καλὰ	θαυμαζόμενα πρὸς ἐκεῖνο τὸ κάλλος,
[12, 2]	πάντα ὅσα ἐποίησεν ὁ θεὸς	καλὰ	λίαν» Ἀλλ´ ἐπειδὴ κατὰ τὸν
[14, 4]	ἤδη δέδεκται τὰ τῆς ἐπαγγελίας	καλὰ	ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων» ἀναμιγνύμενος
[9, 1]	ἄλλα δὲ παρ´ ἑτέροις ἐστὶ	καλά	τε καὶ τίμια, τῆς παρ´
[14, 1]	εἰ μὴ ὑποβληθείη ξύλα καὶ	καλάμη	καὶ χόρτος αὐτῷ ἢ ἄλλο
[23, 1]	ἐστιν ἄνθρωπος καὶ ὡραῖος τῷ	κάλλει	καὶ ἐνεργὸς καὶ κινούμενος. ~Οὐκοῦν
[12, 3]	καὶ εὐφροσύνην ἐπιστραφήσονται, τῷ ἀφράστῳ	κάλλει	τοῦ εὑρεθέντος ἐνατενίζουσαι. Συγχάρητε γάρ
[5, 1]	τὸν οὐρανὸν καὶ τὰ ἄνω	κάλλη	βλέπειν δυνήσεται, πρὸς τὸ ταπεινὸν
[3, 9]	μὴ διὰ συμφορᾶς μεταμαθόντων τὸ	κάλλιον,	ὅτι πάντων τῶν τοιούτων κακῶν
[9, 2]	ἐπιμονῆς ἐνεργάσασθαι, καὶ ἡδονὴν τὴν	καλλίστην	καὶ καθαρωτάτην, ἧς ἄξιόν ἐστι
[3, 9]	τὸν ἀληθῶς ἴδιον πᾶσι τοῖς	καλλίστοις	ὁρᾷ διηνεκῶς εὐθηνούμενον διὰ τὸ
[12, 2]	πάλιν τῆς ψυχῆς φανερωθῇ τὸ	κάλλος.	Ἀπόθεσις δὲ τοῦ ἀλλοτρίου ἐστὶν
[12, 3]	τὸ κεκαλυμμένον ἐν τῇ ψυχῇ	κάλλος	διαφωτίσαι. Τὸ δὲ τοιοῦτον δόγμα
[10, 1]	ὀφθαλμῶν ἑκάστῳ χρεία, ἵνα τὸ	κάλλος	ἐκεῖνο θεάσηται, ὅπερ ὁ μὲν
[10, 2]	ἐκεῖνο τὸ ἀμήχανον καὶ ἀπερινόητον	κάλλος	ἐν τῇ μακαρίᾳ ἐκείνῃ ἐκστάσει—
[11, 3]	ἡ αἴσθησις, ὡς μήτε οὐρανοῦ	κάλλος	θαυμάσαι μήτε φωστήρων αὐγὰς μήτε
[4, 7]	πάλιν ἐκόμησε, καὶ τὸ νῦν	κάλλος	καὶ εἰς νέωτα ἔδειξε. Τὸ
[12, 1]	ἐκκαθάρας ἐν ἑαυτῷ τὸ θεῖον	κάλλος	κατόψεται· ἐν ᾧ καὶ περὶ
[0, 3]	ἐκκαθάρας ἐν ἑαυτῷ τὸ θεῖον	κάλλος	κατόψεται· ἐν ᾧ καὶ περὶ
[10, 1]	καλὰ θαυμαζόμενα πρὸς ἐκεῖνο τὸ	κάλλος,	ὃ περὶ τὸ πρῶτον ἀγαθὸν
[3, 3]	ὅτι τοῦτο μὲν τὸ τοιοῦτον	κάλλος	οἰχήσεταί ποτε διαρρυὲν καὶ εἰς
[10, 2]	διηγήσεως. Τὸ μὲν γὰρ αἰσθητὸν	κάλλος,	ὅσον κάτω περὶ τὸν ἡμέτερον
[12, 2]	εἰ ὑπεναντίως εἶχε τὸ ἀπεικονισμένον	κάλλος	πρὸς τὸ ἀρχέτυπον— ἀλλ´ ὕστερον
[4, 8]	ἐστὶ καὶ πρὸς τὸ ἀρχέτυπον	κάλλος	τὴν ἰδίαν καλλωπίζειν μορφὴν διὰ
[12, 2]	τὸ θεοειδὲς ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς	κάλλος	τὸ κατὰ μίμησιν τοῦ πρωτοτύπου
[4, 7]	ἡ δύναμις; Τὸ δὲ τοῦ	κάλλους	ἄνθος ἆρ´ οὐχὶ καὶ αὐτῶν
[11, 2]	τὴν ὕλην ἀπὸ τοῦ ἐπιθεωρουμένου	κάλλους	αὐτὴν ἐφ´ ἑαυτῆς τοῦ καλοῦ
[10, 2]	τινὶ τῷ λόγῳ τοῦ τοιούτου	κάλλους	ἐγγραφομένου· οὗ δὲ τὸ ἀρχέτυπον
[11, 3]	χειραγωγεῖσθαι πρὸς τὴν ἐκείνου τοῦ	κάλλους	ἐπιθυμίαν, οὗ καὶ οὐρανοὶ διηγοῦνται
[11, 5]	μετοχὴν καὶ ἐμφάνειαν τοῦ πρωτοτύπου	κάλλους	καὶ τὸ ἐν αὐτῇ μορφωθῆναι.
[10, 1]	Ἰδίας φωνὰς σημαντικὰς ἐκείνου τοῦ	κάλλους	οὐ μεμαθήκαμεν. Ὑπόδειγμα τοῦ ζητουμένου
[11, 1]	πρὸς τὴν τοῦ νοητοῦ θεωρίαν	κάλλους,	οὗ κατὰ μετουσίαν τὰ ἄλλα
[11, 1]	ἐπειδὰν ἴδῃ τι πρᾶγμα, ᾧ	κάλλους	τινὸς περικέχυται φαντασία, αὐτὸ ἐκεῖνο
[3, 3]	ὅταν εὐφρανθῇ τῇ θεωρίᾳ τοῦ	κάλλους,	τότε μάλιστα φρίττει τὴν προσδοκίαν
[11, 3]	διὰ τοῦ πᾶσι τούτοις ἐπιθεωρουμένου	κάλλους	χειραγωγεῖσθαι πρὸς τὴν ἐκείνου τοῦ
[4, 8]	τὸ ἀρχέτυπον κάλλος τὴν ἰδίαν	καλλωπίζειν	μορφὴν διὰ τῆς ἐνδεχομένης μιμήσεως.
[3, 5]	ὡς ὑπὸ πολεμίων ὁ θάλαμος,	καλλωπίζεται	δὲ ἀντὶ τοῦ θαλάμου διὰ
[20, 4]	σώματος εὐεξίας καὶ τοῦ πρέποντος	καλλωπισμοῦ	καὶ πλούτου περιουσίας καὶ τοῦ
[3, 10]	Εἰ γὰρ τοῖς δοκοῦσιν εἶναι	καλοῖς	τοσοῦτος πόνος καὶ ταλαιπωρία συνέζευκται,
[11, 5]	ἀεὶ καλὸν ὂν καὶ οὐδέποτε	καλὸν	γενόμενον ἢ ποτὲ οὐκ ἐσόμενον,
[3, 1]	εἶχε μηδὲ τῇ ὑστεροβουλίᾳ τὸ	καλὸν	ἐγνωρίσαμεν. Νυνὶ δὲ ζηλωτοὶ μὲν
[11, 5]	ὃ οὐχ ἑτέρωθεν ἔχει τὸ	καλὸν	εἶναι οὐδὲ ποτὲ ἢ πρός
[11, 1]	τινὸς περικέχυται φαντασία, αὐτὸ ἐκεῖνο	καλὸν	εἶναι τῇ ἑαυτοῦ φύσει οἰήσεται,
[1, 1]	μὲν τίμιόν ἐστι τοῖς τὸ	καλὸν	ἐν καθαρότητι κρίνουσι, παραγίνεται δὲ
[17, 2]	ὡς ἐξ ἑκατέρων ἓν ἀποτελεσθῆναι	καλὸν	ἐπιτήδευμα ἁπλότητι γνώμης καὶ ἀγχινοίᾳ
[23, 3]	φρενοβλαβείας ἑαυτοὺς ἐξαπατήσαντες ἐκεῖνο ἡγεῖσθαι	καλόν,	ἐφ´ ὅπερ ἂν αὐτῶν ἡ
[11, 6]	γίνεται τὸ μόνον τῇ φύσει	καλόν.	Καθάπερ γὰρ ὀφθαλμῷ τὴν λήμην
[11, 6]	κυρίως καὶ πρώτως καὶ μόνως	καλὸν	καὶ ἀγαθὸν καὶ καθαρὸν ὁ
[12, 2]	ἐν μὲν τῇ φύσει τὸ	καλὸν	καὶ ἀγαθὸν κατ´ ἐξουσίαν ἔσχεν
[11, 5]	ἐξ ἑαυτοῦ καὶ δι´ ἑαυτοῦ	καλὸν	καὶ ἐν ἑαυτῷ τοιοῦτον, ἀεὶ
[12, 2]	οὐδέν. Πᾶν γὰρ κτίσμα θεοῦ	καλὸν	καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον» καὶ πάντα
[18, 2]	ἐτεκτήνατο, οἰκείως καὶ πρὸς τὸ	καλὸν	κεχρῆσθαι. Εἰ δὲ μὴ φλυαρίαν
[12, 4]	διὰ γεύσεως καὶ ὁράσεως τὸ	καλὸν	κρίνων, ἀλλὰ μόνον τοῦ κυρίου
[11, 5]	καὶ ἐν ἑαυτῷ τοιοῦτον, ἀεὶ	καλὸν	ὂν καὶ οὐδέποτε καλὸν γενόμενον
[12, 3]	ὅταν αἱ πᾶσαι πρὸς τὸ	καλόν	τε καὶ ἀγαθὸν βλέπωσι καὶ
[11, 2]	καὶ δόξαις καὶ δυναστείαις τὸ	καλὸν	ὡρίσαντο· εἰσὶ δέ τινες οἳ
[11, 4]	ἄξιον καὶ γενήσεται καὶ αὐτὸς	καλὸς	τῷ καλῷ προσπελάσας· καὶ ἐν
[11, 1]	ἐν περινοίᾳ γένοιτο τοῦ ὄντως	καλοῦ;	Δεῖ τοίνυν τῆς ἀσθενείας ἕνεκεν
[11, 3]	ἡμῖν ὁδὸς εἰς τὴν τοῦ	καλοῦ	εὕρεσιν ἄγουσα· τὸ πάντα τὰ
[11, 1]	οὖν καὶ ἐν τῇ τοῦ	καλοῦ	ζητήσει ὁ μὲν ἀτελὴς τὴν
[5, 1]	νοητήν τε καὶ ἄϋλον τοῦ	καλοῦ	θεωρίαν. Πρὸς τὴν τοιαύτην τοίνυν
[0, 3]	ἐν περινοίᾳ γένοιτο τοῦ ὄντως	καλοῦ;	ιβʹ Ὅτι ὁ ἑαυτὸν ἐκκαθάρας
[11, 1]	ὕλην τὴν ὑποβεβλημένην τῇ τοῦ	καλοῦ	ἰδέᾳ, οἷον ὑποβάθρᾳ τινὶ τῷ
[0, 1]	δέ πως τοῦ ἐν ἑκάστῳ	καλοῦ	καὶ διὰ τῆς παραθέσεως τῶν
[11, 2]	τὰ αἰσθητήρια πρὸς τὴν τοῦ	καλοῦ	καὶ μὴ τοιούτου διάκρισιν» Διὰ
[13, 1]	πρωτοπλάστοις τὸ μὴ μετὰ τοῦ	καλοῦ	καὶ τὴν τῶν ἐναντίων γνῶσιν
[11, 5]	γὰρ ἡ πλάνη τῆς τοῦ	καλοῦ	κατανοήσεως, ἐν οἷς ἡ αἴσθησις
[10, 1]	ἀποπτώσει γενέσθαι τῆς τοῦ ὄντως	καλοῦ	κτήσεως, τίς ἂν παραστήσειε λόγος;
[13, 1]	Αὕτη δέ ἐστι τὸ τοῦ	καλοῦ	μόνου ἅπτεσθαι, τὴν δὲ τοῦ
[20, 4]	δώρων ὀνόματα; Ἄκουσον Παύλου τοῦ	καλοῦ	νυμφοστόλου ἐν τίσι πλουτοῦσιν οἱ
[9, 1]	ἐπισπάσασθαι τὴν ψυχὴν καί τινα	καλοῦ	παρασχεῖν φαντασίαν, ἐν ᾧ ἄν
[13, 1]	μὴ συγκαταμιγνύειν τῇ ἀπολαύσει τοῦ	καλοῦ	τὰ πρὸς τὸ ἐναντίον ἀφέλκοντα.
[13, 1]	ἀλλ´ ἀποσχέσθαι μὲν τοῦ γνωστοῦ	καλοῦ	τε καὶ πονηροῦ» καθαρὸν δὲ
[11, 2]	κάλλους αὐτὴν ἐφ´ ἑαυτῆς τοῦ	καλοῦ	τὴν φύσιν κατανοῆσαι. Καὶ εἴ
[11, 2]	καὶ ἄϋλον καὶ ἀσχημάτιστον τοῦ	καλοῦ	φύσιν, οὐκ ἂν περὶ τὴν
[11, 4]	ἀέρος ἐκλάμψεις, ἅς τινες διᾴττοντας	καλοῦσιν	ἀστέρας, οὐδὲν ἄλλο φασὶν οἱ
[12, 2]	ὡς ἂν περιαιρεθέντος τοῦ γηΐνου	καλύμματος	πάλιν τῆς ψυχῆς φανερωθῇ τὸ
[18, 3]	ἀναστρέφοι μὲν τὸ κράνος, ὥστε	καλύπτειν	τὸ πρόσωπον καὶ ὀπίσω νενευκέναι
[11, 4]	γενήσεται καὶ αὐτὸς καλὸς τῷ	καλῷ	προσπελάσας· καὶ ἐν αὐτῷ γεγονὼς
[2, 3]	καὶ ἀκίνητον πρὸς τὴν τῶν	καλῶν	αἴσθησιν ἐπιδειχθῆναι, βραχέα τινὰ περὶ
[11, 3]	μήτε ἄλλο τι τῶν φαινομένων	καλῶν,	ἀλλὰ διὰ τοῦ πᾶσι τούτοις
[18, 5]	καὶ βάθη θαλάσσης καὶ καταιγίδα»	καλῶν,	ἐν ᾗ πᾶσα μὲν ἀποστατικὴ
[16, 1]	τῶν δι´ ἀπάτης αὐτῇ προφαινομένων	καλῶν	ἐρασθήσεται· εἰ δὲ παρεδέξατο διά
[3, 1]	θεαταὶ μόνον τῶν ἀλλοτρίων ἐσμὲν	καλῶν	ἡμεῖς καὶ μάρτυρες τῆς ἑτέρων
[14, 4]	ἐξαίρετον τῶν ἐν τῇ ἀναστάσει	καλῶν	καὶ ἐν τῷ παρόντι καρποῦται
[3, 1]	γνῶσις ἐμοὶ τῶν τῆς παρθενίας	καλῶν,	ὡς τῷ βοῒ τὰ γεννήματα
[22, 1]	καὶ συντριβόμενον τῆς σαρκὸς ἐπικλίνεσθαι,	καλῶς	ἂν ἔχοι καὶ τούτου ποιεῖσθαι
[21, 1]	ὥστε ἀκολουθοῦντας ἡμᾶς τῷ εἰρημένῳ	καλῶς	ἂν προσθεῖναι, ὅτι καὶ ὁ
[14, 1]	τοῦ θανάτου τὴν παρθενίαν, καὶ	καλῶς	ἄφθορον ὀνομάζεται σῶμα τὸ μὴ
[13, 3]	συναφθεῖσιν ἀντὶ τέκνων προσγίνεται; Καὶ	καλῶς	ἐστι τὸ ἀποστολικὸν εἰπεῖν ἐπὶ
[2, 2]	προειλημμένης τοῖς ἀκροαταῖς ἐμποιήσας; ~Οὐκοῦν	καλῶς	ἔχει τοὺς μὲν ἐγκωμιαστικοὺς λόγους
[23, 6]	κατὰ τοῦ πνεύματος» ἀλλ´ ἐπειδὴ	καλῶς	ἤκουσαν τοῦ εἰπόντος, ὅτι ἡ
[10, 2]	παθόντι τὴν ζημίαν ταύτην ἐνδείξεται;	Καλῶς	μοι δοκεῖ ὁ μέγας Δαβὶδ
[4, 4]	γὰρ ὁ ἐπεσκεμμένος τὰ θεῖα	καλῶς,	ὅτι οὐ τὰ ἀνθρώπινα μόνον
[6, 1]	μὲν δέρμασιν αἰγείοις» ὁ δὲ	καμήλου	θριξὶ» σκεπαζόμενος, οὐκ ἂν εἰς
[18, 3]	ἀντὶ βακτηρίας, εἴποτε τοῖς πειρασμοῖς	κάμοι,	ἐπιστηρίζεσθαι. Τὸ δὲ τῆς λύπης
[3, 1]	Εἴθε πως οἷόν τε ἦν	κἀμοί	τι γενέσθαι πλέον ἐκ τῆς
[3, 1]	καὶ μάρτυρες τῆς ἑτέρων μακαριότητος·	κἄν	τι δεξιὸν περὶ παρθενίας νοήσωμεν,
[3, 3]	ὁ φόβος τοῦ χωρισμοῦ συνεισέρχεται·	κἂν	ἀκούσῃ τῆς ἡδίστης φωνῆς, καὶ
[4, 3]	θνητὸς ὁ θνητός, κἂν τιμᾶται	κἂν	μή. Ἢ τὸ πολλὰ πλέθρα
[17, 1]	δοῦλοι γάρ εἰσιν ἐπίσης πάντες,	κἂν	μὴ ὑπὸ τῶν αὐτῶν κυριεύωνται,
[3, 3]	πρόσκαιρον ἀγλαΐαν ἐκείνην, τότε πάντως,	κἂν	μικρὸν αὐτῷ προσῇ τοῦ λογίζεσθαι
[23, 1]	λόγος δίχα τῶν ἔργων θεωρούμενος,	κἂν	ὅτι μάλιστα κεκαλλωπισμένος τύχῃ, εἰκόνι
[4, 1]	Τῆς γὰρ ἀρετῆς ἡ κτῆσις,	κἂν	πάντες μετέχωσιν αὐτῆς ἄνθρωποι κατὰ
[12, 3]	ἃς δραχμὰς ὁ λόγος ὠνόμασε,	κἂν	πᾶσαι παροῦσαι τύχωσι, τῆς μιᾶς
[3, 6]	καρδίαν αὐτῆς τῷ τεχθέντι συναποσχίζεσθαι,	κἂν	πλειόνων γένηται μήτηρ, εἰς τοσαῦτα
[0, 2]	πάντα τὸν διὰ μέσου λόγον,	κἂν	πρὸς ἕτερά τινα βλέπειν δοκῇ,
[3, 7]	γάμου κυριεύσαντα τὴν ἀποστροφὴν ἔχει,	κἂν	πρὸς ὀλίγον αὐτοῦ μονωθῇ ὡς
[4, 3]	Διαμένει γὰρ θνητὸς ὁ θνητός,	κἂν	τιμᾶται κἂν μή. Ἢ τὸ
[23, 6]	ἰσχύοντα, πρὸς τοῦτον βλέπε τὸν	κανόνα	τοῦ βίου· τοῦτον τέθεικε σκοπὸν
[21, 2]	~Ἵνα οὖν μὴ τοῦτο γένηται,	κανόνι	χρηστέον τούτῳ πρὸς τὸν ἴδιον
[18, 3]	ὑπηρεσίαν. Ἡ δὲ δικαιοσύνη αὐτῷ	κανὼν	εὐθύτητος ἔσται, τὸ ἐν παντὶ
[16, 1]	τινος πάθους τὸν μιασμὸν τῇ	καρδίᾳ,	ἔλυσε καὶ αὐτὴ τοῦ πνευματικοῦ
[21, 1]	εἰς ὑπηρεσίαν ἡδονῆς κατασπάσας τῇ	καρδίᾳ	ἐξήμαρτεν. ~Ἵνα οὖν μὴ τοῦτο
[23, 7]	τὸν θεὸν ἐν καθαρᾷ τῇ	καρδίᾳ»	κατὰ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ
[3, 7]	ὑπολαλοῦντας περιεργάζεται, συγκόπτεται δὲ ἡ	καρδία	μαστιζομένη τῷ φόβῳ καί, πρίν
[23, 7]	δὲ μόνοι οἱ καθαροὶ τῇ	καρδίᾳ,	οἱ διὰ τοῦτο ὄντως μακάριοι
[11, 4]	τις ἀπὸ κακίας ῥύπος τῇ	καρδίᾳ	προσπεπλασμένος τὴν χάριν τοῦ ἡμετέρου
[21, 1]	ἐπιθυμίαν ὁ πληρώσας ἐν τῇ	καρδίᾳ	τὴν βλάβην ἐδέξατο. Οἶμαι δὲ
[7, 1]	οὐλάς τινας καὶ ἐγκαύματα ταῖς	καρδίαις	ἑαυτῶν ἐγχαράσσουσι, τὰ τοῦ θεοῦ
[3, 6]	τῆς ἀνατροφῆς πόνον, τὸ τὴν	καρδίαν	αὐτῆς τῷ τεχθέντι συναποσχίζεσθαι, κἂν
[9, 2]	τὸν θεόν, ὅταν καταμερίσῃ τὴν	καρδίαν	ἑαυτοῦ πρὸς θεὸν καὶ κόσμον
[21, 1]	ἡδονῆς ἡττηθεὶς ἐκεῖθεν ἐτρώθη τὴν	καρδίαν,	καθὼς διδάσκει ἡ τοῦ κυρίου
[3, 10]	τῆς τῶν φιλτάτων φροντίδος τὴν	καρδίαν	περιηχούσης. Ἢ τάχα περιττόν ἐστι
[21, 1]	προσεγγισμῷ τούτῳ τὸ καθαρὸν τῆς	καρδίας	ἐπιμολύνοιτο· τεῖχος δέ ἐστιν ἀσφαλὲς
[12, 3]	ὁ πλάσας κατὰ μόνας τὰς	καρδίας»	ἡμῶν, τότε ἐπὶ τὴν θείαν
[5, 1]	ἀκηράτου γένηται ἡδονῆς, ἣν μόνη	καρδίας	καθαρότης τοῦ ἐν ἡμῖν ἡγεμονικοῦ
[9, 2]	κυρίου, ἥ φησιν ἐξ ὅλης	καρδίας	καὶ δυνάμεως τὸν θεὸν ἀγαπᾶν»
[20, 1]	δὲ κατὰ τὸ κρυπτόμενον τῆς	καρδίας	νοούμενος, ὃς ἐπιδέχεται τὸ ἀνακαινοῦσθαι.
[10, 1]	τις ἐπὶ τοσοῦτον τὸ τῆς	καρδίας	ὄμμα κεκάθαρται, ὡς δυνηθῆναι ποσῶς
[15, 1]	ἴσης ἀσφαλείας πορεύσεται, μήπου τῆς	καρδίας	παρὰ τὸ δέον ἐπικλιθείσης εἰς
[15, 1]	μόνον ἐκεῖνον ἀγαπᾶν ἐξ ὅλης	καρδίας	τε καὶ δυνάμεως» οὔτε τῇ
[14, 3]	τις ἐν τῷ ζωτικῷ τῆς	καρδίας	τὴν ἀφθαρσίαν τοῦ πνεύματος, τίκτῃ
[9, 2]	γὰρ ἀγαπήσει τις ἐξ ὅλης	καρδίας	τὸν θεόν, ὅταν καταμερίσῃ τὴν
[20, 4]	ἑτέρωθι ἐν τοῖς τοῦ πνεύματος	καρποῖς	ἀπαριθμεῖται, πάντα τοῦ γάμου τούτου
[23, 3]	μακροθυμίας τε καὶ ταπεινοφροσύνης τὸν	καρπὸν	ἐπιστάμενοι. ~Καὶ τίς ἂν διεξέλθοι
[7, 2]	κατὰ τὸν γάμον βλάστημα καὶ	καρπός	ἐστιν ὁ ἄνθρωπος, τὰ τοῦ
[23, 7]	οὐκ ἄλλος τίς ἐστιν ὁ	καρπὸς	ἢ αὐτὸ τοῦτο τὸ καταξιωθῆναι
[7, 2]	που τὸ εὐαγγέλιον, καὶ ὁ	καρπὸς	πάντως τοῦ δένδρου ἄξιος. Εἰ
[20, 1]	καὶ τὴν κατὰ θεὸν εὐφροσύνην	καρποῦσθαι.	Ἔστι δέ τις καὶ παρὰ
[0, 3]	καὶ τὴν κατὰ θεὸν εὐφροσύνην	καρποῦσθαι.	καʹ Ὅτι χρὴ τὸν ἀκριβῶς
[13, 1]	ἀμέτοχον τοῦ κακοῦ τὸ ἀγαθὸν	καρποῦσθαι·	ὅπερ οὐδὲν ἄλλο ἐστίν, ὥς
[14, 4]	καλῶν καὶ ἐν τῷ παρόντι	καρποῦται	βίῳ· εἰ γὰρ ἰσάγγελος ἡ
[14, 4]	τὸ λοιπὸν τῷ θεῷ» οὐκέτι	καρποφορῶν	τῷ θανάτῳ» καὶ ὅσον τὸ
[14, 1]	ἐγένετο, καθάπερ τινὶ πέτρᾳ τῷ	καρπῷ	τῆς παρθενίας προσπταίσας περὶ αὐτὴν
[23, 2]	ἐστι τὸ ἐπιτήδευμα τοῦτο, ὥστε	κατ´	ἀνάγκην ἑαυτοῖς ἐπιτρέπειν τῶν λυσιτελούντων
[18, 3]	πῶς ἄν τις ἑκάστῳ τὸ	κατ´	ἀξίαν νέμοι. Τὴν δὲ τοῦ
[17, 1]	ὅταν μὴ ὁ λόγος ὁ	κατ´	ἀρετήν, ἀλλά τι πάθος τῆς
[3, 1]	μόνον ὅσα εἰς ὕστερον τοῖς	κατ´	ἀρετὴν βεβιωκόσιν ἀπόκειται, ἀλλὰ καὶ
[0, 1]	ἅτινά ἐστι προτροπὴ εἰς τὸν	κατ´	ἀρετὴν βίον. Ὁ μὲν σκοπὸς
[18, 1]	τοίνυν ἀντὶ θεμελίου τινὸς τῷ	κατ´	ἀρετὴν βίῳ ἡ περὶ τὴν
[15, 2]	ἐν ἡμῖν εἰς ὅλον τὸν	κατ´	ἀρετὴν διατείνει βίον καὶ ὄντως,
[17, 1]	ὁ καὶ ἑνί τινι τῶν	κατ´	ἀρετὴν ἐλλείπων. Εἰ δὴ ταῦτα
[0, 3]	ὁ καὶ ἑνί τινι τῶν	κατ´	ἀρετὴν ἐλλείπων. ιηʹ Ὅτι χρὴ
[1, 1]	χαρίσματος, εἴπερ πολλῶν ὄντων τῶν	κατ´	ἀρετὴν ἐπιτελουμένων μόνον τοῦτο τῇ
[0, 1]	τοῦ λόγου ἐστὶν ἐπιθυμίαν τῆς	κατ´	ἀρετὴν ζωῆς τοῖς ἐντυγχάνουσιν ἐμποιῆσαι·
[0, 2]	θεοῦ χάριτος εἰς προστασίαν τῆς	κατ´	ἀρετὴν πολιτείας ἀναδεικνυμένους· ἢ γὰρ
[14, 2]	ἀνθρώποις ἐπάγεται, καθὼς ἤδη καὶ	κατ´	ἀρχὰς τοῦ λόγου προείρηται. Πόθεν
[4, 6]	τὴν τοῦ βίου ταραχὴν ὁ	κατ´	αὐτὴν γεγονὼς μόνος ὑφίσταται καὶ
[4, 3]	γενεαῖς καὶ ἄλλοτε ἄλλους τοὺς	κατ´	αὐτὴν γινομένους ἐκτρέφουσα· οἱ δὲ
[14, 1]	μέχρις» ἐκείνης θάνατος» ἐπειδὴ καὶ	κατ´	αὐτὴν ἐγένετο, καθάπερ τινὶ πέτρᾳ
[18, 5]	ἡ ἀρετή· πάντες γὰρ οἱ	κατ´	αὐτὴν ζῶντες ὡς νεφέλαι πέτονται»
[23, 7]	τοῦ ἀποθανόντος τῇ ἁμαρτίᾳ, ὁ	κατ´	αὐτὴν ὑγιαίνων, τοῦ κελεύοντος τὴν
[16, 1]	ὁρᾷ καὶ οὐδεμίαν ἔχουσι χώραν	κατ´	αὐτῆς αἱ τῶν ἀκολάστων ἀπάται.
[3, 5]	ζωῆς, κατηγορία πάσης τῆς φύσεως,	κατ´	αὐτῆς τῆς θείας οἰκονομίας μέμψεις
[4, 6]	ὑπολαμβάνων τῷ ῥείθρῳ μόνοις τοῖς	κατ´	αὐτὸν γινομένοις σφαλερὸς καὶ κινδυνώδης
[6, 1]	εἴπερ τι καὶ ἕτερον ἡ	κατ´	αὐτοὺς ἱστορία παραδηλοῖ δι´ αἰνίγματος,
[12, 2]	κοσμογενείᾳ περὶ αὐτοῦ ἀναγέγραπται, ὅτι	Κατ´	εἰκόνα θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν» τοῦτο
[3, 2]	ταῦτα ὡς καὶ τοῦ φθόνου	κατ´	ἐκείνων ἀργοῦντος· καίτοι γε οὐ
[3, 5]	γενέθλιον ἑορτήν, πρίν τινος τῶν	κατ´	ἐλπίδας ἀγαθῶν ἀπογεύσασθαι, εὐθὺς εἰς
[12, 2]	διοικούμενος καὶ τὸ ἀρέσκον αὐτῷ	κατ´	ἐξουσίαν αἱρούμενος. Τὴν δὲ συμφορὰν
[12, 2]	φύσει τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν	κατ´	ἐξουσίαν ἔσχεν ἁπανταχόθεν προκείμενον, ἐθελοντὴς
[6, 1]	τὰς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ χρείας	κατ´	ἐξουσίαν καὶ ἀποκλείειν τοῖς ἁμαρτάνουσι
[12, 2]	γὰρ ἔξω προαιρέσεως κείμενον καὶ	κατ´	ἰδίαν ὑπόστασιν θεωρούμενον ἐν τῇ
[23, 2]	ἐξεῦρον οἱ ἄνθρωποι παρατηρήμασί τισι	κατ´	ὀλίγον ἐκκαλυφθεῖσαν, ὥστε καὶ τὸ
[5, 1]	χρεῶν οὐκέτι κινδυνεύει μὴ τῷ	κατ´	ὀλίγον προσεθισμῷ περὶ τὰ δοκοῦντα
[23, 5]	ἡμῶν πρὸς τὸ ἀκρότατον ταῖς	κατ´	ὀλίγον προσθήκαις ἀκριβωθεῖσα, ἧς ἔξεστι
[0, 3]	ἐν ᾧ καὶ οἷος ὁ	κατὰ	ἀλήθειαν ἀποταξάμενος τῷ βίῳ ἐστίν.
[4, 1]	ἐν ᾧ καὶ οἷος ὁ	κατὰ	ἀλήθειαν ἀποταξάμενος τῷ βίῳ ἐστίν.
[9, 2]	τὰ ταπεινὰ μικροπρεπείᾳ τῶν μεγάλων	κατὰ	ἀλήθειαν καὶ πάντα νοῦν ὑπερεχόντων»
[3, 4]	ἡδέα τοῦ βίου; Πότε ἡσθήσεται	κατὰ	ἀλήθειαν ὁ ταῦτα φρονῶν καὶ
[21, 2]	μήτηρ τῆς ἀπηγορευμένης. Αἱ γὰρ	κατὰ	βρῶσιν καὶ πόσιν ἡδοναὶ πλεονάζουσαι
[1, 1]	θαύματι τῆς παρθενίας, λελήθασιν ἑαυτοὺς	κατά	γε τὴν ἐμὴν κρίσιν ἐναντιούμενοι
[13, 1]	πάλιν τοῦ κτίσαντος, τήν τε	κατὰ	γεῦσιν καὶ ὄψιν ἀπάτην ἀπώσασθαι,
[23, 2]	ἔξωθεν ἡμῖν παρεπομένων— τῶν καὶ	κατὰ	γνώμην καὶ ὡς ἑτέρως διοικουμένων
[20, 4]	γὰρ ἂν τύχοι μάλιστα τῶν	κατὰ	γνώμην— τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ
[7, 2]	τὸ ἐναντίον νοούμεναι, ἡ μὲν	κατὰ	ἔλλειψιν, ἡ δὲ κατὰ πλεονασμὸν
[18, 3]	ἔγκειται τῇ ἑκάστου ψυχῇ, τῇ	κατὰ	θεὸν ἐπιθυμίᾳ προσθείς, μακαριστὸς ἔσται
[23, 4]	ἐκφέρεται τῷ μὴ θέλειν τοῖς	κατὰ	θεὸν εὐδοκιμοῦσι προστίθεσθαι; Ἐκ τούτων
[20, 1]	σωματικαῖς ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς καὶ τὴν	κατὰ	θεὸν εὐφροσύνην καρποῦσθαι. Ἔστι δέ
[0, 3]	σωματικαῖς ὑπηρετεῖν ἡδοναῖς καὶ τὴν	κατὰ	θεὸν εὐφροσύνην καρποῦσθαι. καʹ Ὅτι
[12, 1]	λύχνον τὸν ἑαυτῶν βίον τοῖς	κατὰ	θεὸν πορευομένοις προφαίνουσιν. Ἀλλὰ τὰς
[4, 3]	ματαιότητος κυριεύειν οἴονται αὐτῆς, οἱ	κατὰ	καιροὺς γινόμενοί τε καὶ ἀπολλύμενοι
[23, 2]	τῶν λοιπῶν ἡ νεότης οὐ	κατὰ	λόγον διοικουμένη εἰς χρήματα πάντως
[2, 2]	τοῦτο καὶ ἐπὶ πάσης ψυχῆς	κατὰ	λόγον παρθενευούσης γίνεται, οὐκέτι σωματικὴν
[12, 3]	τε καὶ ἐπιθυμητικὴ καὶ ἡ	κατὰ	λύπην τε καὶ ὀργὴν ἐγγινομένη
[11, 1]	τοῦ νοητοῦ θεωρίαν κάλλους, οὗ	κατὰ	μετουσίαν τὰ ἄλλα γίνεται καὶ
[11, 5]	τοῦ θεοῦ ἑαυτὴν ὑποθεῖσα, ὥστε	κατὰ	μετοχὴν καὶ ἐμφάνειαν τοῦ πρωτοτύπου
[12, 2]	ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς κάλλος τὸ	κατὰ	μίμησιν τοῦ πρωτοτύπου γενόμενον οἷόν
[12, 3]	ἡμῶν τῇ δραχμῇ ὁ πλάσας	κατὰ	μόνας τὰς καρδίας» ἡμῶν, τότε
[6, 1]	φησὶν ἱστορία, περισσότερον δὲ ἢ	κατὰ	πάντα προφήτην τὸ ἐν αὐτῷ
[16, 2]	καὶ λελογισμένην παρθένον παντὸς πάθους	κατὰ	πάντα τρόπον τῆς ψυχῆς ἁπτομένου
[7, 2]	μὲν κατὰ ἔλλειψιν, ἡ δὲ	κατὰ	πλεονασμὸν πεποιθήσεως, μέσην περιέχουσιν ἑαυτῶν
[4, 8]	ἔξω γενέσθαι, ὡς ἂν μὴ	κατὰ	σάρκα βιοὺς ὑπεύθυνος γένηται ταῖς
[13, 3]	καὶ ἀθάνατον. ~Ὥσπερ τοίνυν τῇ	κατὰ	σάρκα γενέσει συναπόκειται πάντως καὶ
[14, 4]	τὸ ἐφ´ ἑαυτῷ συντέλειαν τῆς	κατὰ	σάρκα ζωῆς ἐν ἑαυτῷ ποιήσας
[13, 3]	τῶν εἰρημένων; ἀποστάντας ἡμᾶς τῆς	κατὰ	σάρκα ζωῆς, ᾗ πάντως ἐπακολουθεῖ
[20, 3]	καὶ σώματος νέκρωσις καὶ τῶν	κατὰ	σάρκα πάντων ὑπεροψία πρόξενοι γίνονται,
[19, 1]	τὴν σπουδὴν ἀσπασώμεθα οἱ οὐ	κατὰ	σάρκα τῶν θείων λογίων, ἀλλὰ
[2, 2]	Οὐ γὰρ γινώσκομεν ἔτι» φησί,	κατὰ	σάρκα Χριστόν» ἀλλὰ πνευματικῶς εἰσοικιζομένου
[9, 1]	ἐπιθυμίαν ποιούσης. Καὶ οὐ μόνον	κατὰ	τὰ ἔθνη τὴν τοιαύτην παραλλαγὴν
[18, 2]	εἰσιόντων, ἀλλὰ πάντα εὐσχημόνως καὶ	κατὰ	τάξιν τὴν πρέπουσαν διαθεὶς καὶ
[3, 4]	φαινομένων ὡς ἔστι φαίνεται, ἀλλὰ	κατὰ	τὰς ἀπατηλὰς φαντασίας ἕτερα ἀνθ´
[23, 3]	ὁ εἷς τῷ ἐχθρῷ τῷ	κατὰ	τὰς θείας ὁδοὺς ἐνεδρεύοντι καὶ
[20, 2]	τε πραγμάτων καὶ διδακτικῶν λόγων	κατὰ	ταὐτὸν ἀκροάσεται· ἡ γὰρ διαφορὰ
[20, 2]	ἀποτολμήσει. ~Ὡς γὰρ οὐκ ἔστι	κατὰ	ταὐτὸν δύο τισὶ τέχναις ὑπηρετεῖν
[20, 2]	ἀκροωμένῳ τὴν ἔννοιαν, εἰ δὲ	κατὰ	ταὐτὸν μιχθεῖσα περιηχοίη τὴν ἀκοήν,
[20, 2]	ἀναγκαῖον ποιεῖ. Οὔτε γὰρ δύο	κατὰ	ταὐτὸν ὁ ὀφθαλμὸς ἰδεῖν ἱκανός
[20, 3]	κυρίων ἐν αἱρέσει προκειμένων, ἐπειδὴ	κατὰ	ταὐτὸν οὐκ ἔστιν ἀμφοτέρων γενέσθαι
[3, 2]	ἐστιν εὑρεῖν ὅτῳ τὰ δύο	κατὰ	ταὐτὸν συνηνέχθη καὶ ὑπὲρ τοὺς
[10, 2]	εὐχροίας ἐμφανταζόμενον, αὐτάρκης ἡμῶν ἡ	κατὰ	τὴν αἴσθησιν δύναμις καὶ θαυμάσαι
[23, 2]	καὶ τοῦ βίου τούτου μὴ	κατὰ	τὴν ἀκολουθίαν προϊόντος τῆς φύσεως,
[4, 2]	εἰπὼν ἢ ῥίζαν πάσης τῆς	κατὰ	τὴν ἁμαρτίαν ἀκάνθης τοῦ εἰκότος
[17, 2]	Τοῦτο δέ ἐστι μὴ τὸ	κατὰ	τὴν ἁπλότητα δοκοῦν ἐπαινετὸν ἐν
[20, 4]	κομῶντα. Γένους δὲ σεμνότητα οὐ	κατὰ	τὴν αὐτόματον συντυχίαν πολλοῖς καὶ
[22, 2]	πλεονασμὸν ἢ ἐλάττωσιν ἐκ τῆς	κατὰ	τὴν δίαιταν ἀνωμαλίας ἐπάγοντες. Ὥσπερ
[16, 2]	πάντα, ὅσα ἐστὶν ὁ κύριος	κατὰ	τὴν διαφορὰν τῶν ἐν αὐτῷ
[4, 1]	κἂν πάντες μετέχωσιν αὐτῆς ἄνθρωποι	κατὰ	τὴν ἑαυτοῦ δύναμιν ἕκαστος, ἀεὶ
[4, 6]	ποταμὸς χειμερίοις ῥεύμασι τραχυνόμενος καὶ	κατὰ	τὴν ἑαυτοῦ φερόμενος φύσιν ξύλα
[4, 3]	μήκιστον χρόνον τοῦ ἀνθρωπίνου βίου	κατὰ	τὴν εἰρημένην ὑπὸ τοῦ ψαλμῳδοῦ
[23, 7]	θεὸν ἐν καθαρᾷ τῇ καρδίᾳ»	κατὰ	τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ καὶ
[4, 1]	πλήρης τοῖς ἐπιθυμοῦσίν ἐστιν, οὐ	κατὰ	τὴν ἐπὶ τῆς γῆς κτῆσιν,
[6, 1]	καὶ νενομισμένης τροφῆς καὶ τῇ	κατὰ	τὴν ἔρημον διαγωγῇ, ὡς καὶ
[3, 10]	δι´ ὀλίγου τὸ πολὺ τῆς	κατὰ	τὴν ζωὴν ἀηδίας ἐνδείξασθαι, ὅτι
[9, 2]	ἀποβολῆς ἢ ἄλλου τινὸς τῶν	κατὰ	τὴν ζωὴν ταύτην σπουδαζομένων φροντίζοντας,
[17, 1]	ὅσα πρὸς τὸ ἐναντίον τοῦ	κατὰ	τὴν ἡδονὴν πάθους ἀντικαθέστηκεν, εὐκόλως
[4, 5]	τινὰ διά τινος ἡδονῆς τοῦ	κατὰ	τὴν κενοδοξίαν ἡττηθῆναι πάθους· ἀλλὰ
[18, 2]	φανερὸν γένοιτο ὅπως αὐτῷ τὰ	κατὰ	τὴν οἰκίαν ἔχει· οὕτως οἶμαι
[18, 5]	τὸν τοῦ μεγάλου σκοποῦ τοῦ	κατὰ	τὴν παρθενίαν ἁψάμενον ἐν πᾶσι
[1, 1]	συνονομαζομένης αὐτῇ· τὸ γὰρ ἄφθορον	κατὰ	τὴν συνήθειαν τῶν πολλῶν ἐπὶ
[4, 6]	τὸ ἀνυπόστατον» ἔξω πάντως ἔσται,	κατὰ	τὴν τῆς ᾠδῆς ἀκολουθίαν, τῆς
[7, 1]	ἐζωγρημένοι εἰς τὸ ἐκείνου θέλημα»	κατὰ	τὴν τοῦ ἀποστόλου φωνήν, καὶ
[5, 1]	ἑαυτὴν ἐπιστρέψει οὐδὲ τῶν νενομισμένων	κατὰ	τὴν τοῦ κοινοῦ βίου συγχώρησιν
[18, 5]	καὶ ἡ ἁλιευτικὴ τέχνη ποιεῖ	κατὰ	τὴν τοῦ κυρίου παραβολήν, τοὺς
[11, 4]	ἀκτίνων ἐμπίμπλαται καὶ φῶς γίνεται	κατὰ	τὴν τοῦ κυρίου ὑπόσχεσιν, ὃς
[4, 4]	οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσεται»	κατὰ	τὴν τοῦ σωτῆρος φωνήν, καὶ
[4, 4]	ὑπὸ τῶν αὐστηρῶν ταπεινούμενος, ἀλλὰ	κατὰ	τὴν τῶν ὁδοιπόρων συνήθειαν τοῦ
[3, 5]	ἄν τε καὶ μή, ἀγανάκτησις	κατὰ	τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, κατηγορία πάσης
[4, 1]	ἐπιτηδεύμασιν ἐνθεωρουμένη μηδεμίαν εὑρίσκειν ἀρχὴν	κατὰ	τῆς τοῦ ἀνθρώπου ζωῆς, εἴ
[8, 1]	προφάσει τῶν συγκεχωρημένων εἴσοδον λάβοι	κατὰ	τῆς ψυχῆς τὰ πάθη. ~Κεφάλαιον
[10, 1]	θεάσηται, ὅπερ ὁ μὲν ἰδὼν	κατά	τινα θείαν δωρεάν τε καὶ
[4, 8]	~Ἐπεὶ οὖν αἱ τοιαῦται μεταβολαὶ	κατά	τινα τῆς φύσεως ἀνάγκην συμβαίνουσαι
[4, 5]	ἁλύσεως ἀγκύλη συνεκινήθη τῇ πρώτῃ	κατὰ	τὸ ἀκόλουθον ἀεὶ καὶ προσεχὲς
[3, 1]	περὶ τούτων πόνον ἐνεστησάμην, εἴπερ	κατὰ	τὸ γεγραμμένον ἐπ´ ἐλπίδι τοῦ
[14, 3]	οὐκέτι δὲ θλίψεις τῶν μητέρων	κατὰ	τὸ γεγραμμένον πληθύνονται οὐδὲ λύπη
[4, 8]	τῇ ψυχῇ ζῆν καὶ μιμεῖσθαι	κατὰ	τὸ δυνατὸν τὴν τῶν ἀσωμάτων
[4, 7]	ἆρ´ οὐχὶ καὶ αὐτῶν τῶν	κατὰ	τὸ ἔαρ προφαινομένων ὠκυμορώτερον ἡ
[4, 7]	ἀνθρώπινον ἄνθος ἅπαξ ἡ φύσις	κατὰ	τὸ ἔαρ τῆς νεότητος δείξασα
[16, 2]	πρὸς πάντα τὰ ἐν κακίᾳ	κατὰ	τὸ ἐναντίον νοούμενα. Εἰ οὖν
[7, 2]	Δειλία καὶ θράσος δύο κακίαι	κατὰ	τὸ ἐναντίον νοούμεναι, ἡ μὲν
[21, 3]	ἀπόστολος, τῆς δὲ χρείας αὐτῆς	κατὰ	τὸ ἐνδέον εὐχαριστῶν μεταλήψεται. ~Κεφάλαιον
[4, 5]	ἀγκύλας δυνατόν ἐστιν, ἀλλ´ ἡ	κατὰ	τὸ ἕτερον πέρας τῆς ἁλύσεως
[3, 7]	ἄν τις λέγοι; ἀλλ´ ἐπειδὴ	κατὰ	τὸ θεῖον λόγιον οὐχ ἑαυτῆς
[23, 5]	καὶ τοῖς διὰ μεταλήψεως φωτιζομένοις	κατὰ	τὸ ἴσον προσγινομένου, οὕτω καὶ
[20, 1]	κατὰ φύσιν ἐστίν, ὁ δὲ	κατὰ	τὸ κρυπτόμενον τῆς καρδίας νοούμενος,
[15, 1]	τινος κοινωνίαν μοιχικόν τι πάθος	κατὰ	τὸ μέρος ἐκεῖνο προσδέξηται. Οἷόν
[18, 3]	δὲ μὴ κατὰ φύσιν καὶ	κατὰ	τὸ οἰκεῖον χρῷτο ταῖς εἰρημέναις
[8, 1]	ὁ ἐν σοφίᾳ γεωργῶν ἑαυτὸν	κατὰ	τὸ παράγγελμα τοῦ ἀποστόλου, οὐκ
[8, 1]	τῆς εὐθείας ἀφέμενον ὅλον ἐκχαραδρωθῆναι	κατὰ	τὸ πλάγιον τὸν αὐτὸν τρόπον,
[9, 1]	ἅπαξ τὴν τοιαύτην παρεδέξαντο πεῖραν,	κατὰ	τὸ ῥηθὲν ἡμῖν ἐπὶ τοῦ
[4, 7]	διαπτὰς τὴν παγίδα. ~Ἐπειδὴ γὰρ	κατὰ	τὸ ῥηθὲν ἡμῖν ἐπὶ τοῦ
[6, 2]	πηγῆς προχεόμενον εἰς διαφόρους ἀπορροὰς	κατὰ	τὸ συμβὰν διασχίζεσθαι. Οὐκοῦν ἕως
[8, 1]	ἐπὶ τοῦ προρρηθέντος ἡμῖν τοῦ	κατὰ	τὸ ὕδωρ καὶ τὴν πηγὴν
[23, 4]	ἡδονὴν χαριζόμενοι, ἀλλὰ καὶ γυναιξὶ	κατὰ	τὸ φανερὸν συνοικοῦντες καὶ ἀδελφότητα
[23, 2]	τούτῳ προσφοιτητέον ἐστὶ τῷ μέλλοντι	κατὰ	τὸν αἱροῦντα λόγον τῆς παρθενίας
[15, 2]	δυνατὸν εἶναι μιᾶς τινος ἀρετῆς	κατὰ	τὸν ἀκριβῆ περιδράξασθαι λόγον τὸν
[20, 3]	τῶν σημαινομένων ἐν ἀλλήλοις συγχεομένων.	~Κατὰ	τὸν αὐτὸν λόγον καὶ τὸ
[4, 1]	~Κεφάλαιον δʹ Ὅτι πάντα τὰ	κατὰ	τὸν βίον ἄτοπα τὴν ἀρχὴν
[0, 3]	εἶναι. δʹ Ὅτι πάντα τὰ	κατὰ	τὸν βίον ἄτοπα τὴν ἀρχὴν
[23, 2]	τὰ ἄλλα δὲ πάντα, ὅσα	κατὰ	τὸν βίον ἐπιτηδεύομεν, μᾶλλον ἂν
[3, 5]	τοῖς πόθοις ἀκμάζοντες, οὔπω τῶν	κατὰ	τὸν βίον ἡδίστων λαβόντες τὴν
[16, 1]	ἴσον κίνδυνον ἔχει. Ἀλλὰ μυρίαι	κατὰ	τὸν βίον ἡμῶν αἱ πρὸς
[4, 3]	τῶν ἀνθρώπων ἐπί τινι τῶν	κατὰ	τὸν βίον ἴδῃ περίβλεπτον, ἀξιώμασιν
[17, 1]	ἀρετήν, ἀλλά τι πάθος τῆς	κατὰ	τὸν βίον πορείας ἡγεμονεύῃ. ~Ἡ
[18, 3]	καὶ καθαρὰν διαφυλάσσειν, μηδαμοῦ τῇ	κατὰ	τὸν βίον ῥυπαρίᾳ μολυνομένην. Τὸν
[19, 1]	ἐν ἑαυτῇ τῆς ζωτικῆς ἰκμάδος	κατὰ	τὸν βίον τοῦτον προσδεχομένη. Εἰ
[7, 2]	Εἰ δὴ τοῦ φυτοῦ τοῦ	κατὰ	τὸν γάμον βλάστημα καὶ καρπός
[18, 1]	τὰ ἔργα τῶν ἐντολῶν ὀνομάζεται	κατὰ	τὸν εἰπόντα προφήτην ὅτι Ἠγάπησα
[18, 5]	αὐτὴν ζῶντες ὡς νεφέλαι πέτονται»	κατὰ	τὸν Ἡσαΐαν καὶ ὡς περιστεραὶ
[22, 2]	ἔχων οὔτε πλεονάζοντι τῷ θερμῷ	κατὰ	τὸν καιρὸν τῆς νεότητος τὰς
[23, 7]	τε καὶ ἄμωμος εἶναι ὀφείλων	κατὰ	τὸν περὶ τοῦ ἀμνοῦ νόμον,
[12, 2]	θεὸς καλὰ λίαν» Ἀλλ´ ἐπειδὴ	κατὰ	τὸν ῥηθέντα τρόπον εἰσεφθάρη τῇ
[7, 2]	παρατροπάς· ὁ μὲν γὰρ ἐλλείπων	κατὰ	τὸν τῆς ψυχῆς τόνον καὶ
[8, 1]	μέτρου παρενεχθέντα εἰς ὕλην βυθοῦ»	κατὰ	τὸν ψαλμῳδὸν ἐμπαγῆναι, λυσιτελὲς ἂν
[23, 7]	ὀπίσω αὐτοῦ, ὥσπερ τι τρόπαιον	κατὰ	τοῦ ἀντικειμένου τὸν σταυρὸν ἐπὶ
[18, 3]	τὴν τῆς ἁμαρτίας ἀντίστασιν καὶ	κατὰ	τοῦ κλέπτου» καὶ πολεμίου κεχρῆσθαι
[23, 6]	ἅπασι γὰρ ἡ σὰρξ ἐπιθυμεῖ	κατὰ	τοῦ πνεύματος» ἀλλ´ ἐπειδὴ καλῶς
[4, 7]	ὁ ἀνθρώπινος βίος ἀεὶ φέρεται	κατὰ	τοῦ πρανοῦς τῆς φύσεως προχεόμενος
[18, 1]	τῆς ἐπὶ μέρους ὁπλίσεως, εἰ	κατὰ	τῶν γυμνῶν τὴν καιρίαν δέξεται;
[3, 8]	τὰς οἰμωγὰς ἐπιτείνουσαι καὶ μῖσος	κατὰ	τῶν ἐπιχειρούντων πραΰνειν τὰ πάθη,
[3, 5]	τῶν συμβουλευσάντων τὸν γάμον, μέμψεις	κατὰ	τῶν μὴ κωλυσάντων φίλων, ἐν
[3, 5]	ἐγκλήματα, μάχη πρὸς ἑαυτόν, πόλεμος	κατὰ	τῶν νουθετούντων, οὐδεὶς τῶν ἀτοπωτάτων
[14, 3]	μὲν ἡ ἐξ ἀρχῆς ὁρισθεῖσα	κατὰ	τῶν πεπλημμεληκότων κατάκρισις, οὐκέτι δὲ
[3, 5]	ἀναμνήσεις τοῦ προτέρου βίου, κατάραι	κατὰ	τῶν συμβουλευσάντων τὸν γάμον, μέμψεις
[0, 1]	εὐμεθόδως ὑπογραφή τις παρεισήχθη τοῦ	κατὰ	φιλοσοφίαν βίου, καὶ τὸ μὴ
[12, 2]	τηνικαῦτα τῆς οἰκείας αὐτῷ καὶ	κατὰ	φύσιν εἰκόνος τὴν χάριν διέσωζεν,
[18, 4]	λοιπὸν τὴν οἰκεῖαν ἑαυτῇ καὶ	κατὰ	φύσιν ἐνέργειαν· ἡ δὲ ἐλευθερία
[6, 2]	πρὸς τὴν οἰκείαν ἑαυτῷ καὶ	κατὰ	φύσιν ἐνέργειαν κινοῖτο, οὐδὲν τὸ
[12, 2]	ἡ εἰς τὸ οἰκεῖον ἑαυτῷ	κατὰ	φύσιν ἐπάνοδος, οὗ τυχεῖν ἄλλως
[20, 1]	ὁρώμενος ἔξωθεν, ᾧ τὸ διαφθείρεσθαι	κατὰ	φύσιν ἐστίν, ὁ δὲ κατὰ
[18, 3]	ἀφροσύνης παραβλαβῆναι. Εἰ δὲ μὴ	κατὰ	φύσιν καὶ κατὰ τὸ οἰκεῖον
[12, 2]	τὸ ζῷον, ὁ ἄνθρωπος, οὐ	κατὰ	φύσιν οὐδὲ συνουσιωμένον ἔσχεν ἐν
[6, 2]	καὶ ταῦτα κατωφεροῦς αὐτῷ τῆς	κατὰ	φύσιν οὔσης κινήσεως, οὕτω καὶ
[17, 2]	ληγούσης. Οὐκοῦν καὶ ὁ τῆς	κατὰ	ψυχὴν ζωῆς τε καὶ ὑγείας
[21, 2]	σώφρονι, τῷ μήποτε προσθέσθαι τινὶ	κατὰ	ψυχήν, ᾧ δέλεάρ τι ἡδονῆς
[11, 4]	σκοτίᾳ» λάμπον, καὶ μέχρις ἡμῶν	καταβαίη	καὶ ἡμεῖς φῶς ἐσόμεθα, καθώς
[23, 7]	Χριστῷ εὐθυνόμενος. Οὐδὲ γὰρ οἱ	καταβαίνοντες	εἰς τὴν θάλασσαν ἐν πλοίοις
[2, 2]	λαχοῦσι τὴν ζωὴν ἐχαρίσθη, ἵνα	καταβληθεῖσαν	τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ὑπὸ τῆς
[4, 3]	ἢ πλούτοις ἢ δυναστείαις κομῶντα,	καταγελᾷ	τῆς ἀνοίας τῶν διὰ ταῦτα
[18, 1]	ὑγιαίνοντος χάριν διελυμήνατο. Εἰ δὲ	καταγέλαστός	ἐστι, καθώς φησί που τὸ
[23, 7]	τίθεσθαι, ὅλον δὲ τὸν βίον	καταγηρῶντας	ἐν σφάλμασιν ἄμεινον ἡγεῖσθαι βουλεύεσθαι;
[5, 1]	τὰ ταπεινὰ τῆς σαρκὸς ὀφλήματα	καταγίνεσθαι.	Ἐλευθερωθεῖσα γὰρ ἅπαξ τῶν τοιούτων
[3, 3]	διὰ πάντων αὐτοῖς τὸν βίον	καταγλυκαίνεσθαι,	τοῦτό ἐστι τὸ τῆς λύπης
[18, 2]	καὶ ἀδολεσχίαν τοῦ λόγου τις	καταγνώσεται,	εἰρήσεται καὶ καθ´ ἕκαστον ὅπως
[10, 1]	ὑπὸ τοῦ κυρίου ἐπηγγελμένον, πάσης	καταγνώσεται	φωνῆς ἀνθρωπίνης, ὡς οὐδεμίαν ἐχούσης
[2, 3]	τὴν τοῦ ἀνθρωπίνου βίου κοινωνίαν	κατάγουσα,	τὸν δὲ ἄνθρωπον ἐν ἑαυτῇ
[22, 2]	τῇ μάστιγι οὔτε τὸν βραδὺν	κατάγχει	ταῖς ἡνίαις, οὐδ´ αὖ πάλιν
[14, 1]	τῆς θνητῆς διαδοχῆς ὄργανον γενέσθαι	καταδεξάμενον.	Ἐν τούτῳ γὰρ διεκόπη τὸ
[18, 2]	ὁ τοῦ οἴκου δεσπότης οὐ	καταδέξεται	ἀπρεπῆ καὶ ἀσχήμονα τὰ ἐν
[4, 2]	οὐδεὶς ὅρος ἀνθρώπινος περιγράφει, ἆρα	καταδέξεταί	ποτε πρός τι τῶν ταπεινῶν
[14, 1]	αὐτῷ καὶ τοὺς τεθνηξομένους οἷον	καταδίκους	τινὰς ἑτοιμάζοντος. ~Εἰ δὲ ἀμφιβάλλεις,
[18, 5]	ὡς λίθος εἰς τὸν βυθὸν	καταδύεται»	ὅσον δὲ θεῷ φίλον καὶ
[15, 2]	τοῦ βάρους εἰς τὸν βυθὸν	καταδύεται,	τῶν δὲ περὶ αὐτὸν κυμάτων
[15, 1]	καὶ καθάπερ ὁμολογίαν τινὰ συμβιωτικὴν	καταθεμένη	τὸ μόνον ἐκεῖνον ἀγαπᾶν ἐξ
[3, 11]	ᾧ μὲν γὰρ τέθνηκεν ὁ	καταθύμιος	παῖς, ᾧ δὲ ἐπεβίω ὁ
[18, 5]	ἁπτόμενα καὶ βάθη θαλάσσης καὶ	καταιγίδα»	καλῶν, ἐν ᾗ πᾶσα μὲν
[11, 3]	ἀργὴν καὶ ἀκίνητον ἐν ἑαυτοῖς	κατακλείσαντας	ἔχειν, ἀλλ´ ἐκκαθάραντας αὐτὴν ἀπὸ
[12, 4]	ἐξήμαρτε, τῇ τῶν ὠδίνων τιμωρίᾳ	κατακριθῆναι.	Δι´ ἧς τοίνυν ἀκολουθίας ἔξω
[16, 1]	λοιπῶν σωφροσύνη· ἀρκεῖ γὰρ εἰς	κατάκρισιν	καὶ τὸ δι´ ἑνός τινος
[4, 5]	μισανθρωπία, τούτων ἁπάντων τὸ τέλος	κατάκρισις	εἰς γέενναν καὶ σκότος καὶ
[14, 3]	ἀρχῆς ὁρισθεῖσα κατὰ τῶν πεπλημμεληκότων	κατάκρισις,	οὐκέτι δὲ θλίψεις τῶν μητέρων
[11, 5]	ὡς ἂν διὰ τοῦ ὁμοίου	καταλάβοι	τὸ ὅμοιον, οἱονεὶ κάτοπτρον τῇ
[3, 5]	Ἀλλὰ καιρὸς ὠδίνων τὴν παῖδα	καταλαμβάνει	καὶ οὐχὶ παιδὸς γένεσις, ἀλλὰ
[11, 3]	ἡ ψυχὴ καὶ πᾶν τὸ	καταλαμβανόμενον	ὡς μικρότερον τοῦ ζητουμένου καταλιμπάνουσα
[10, 2]	διὰ τῶν μόνῃ τῇ αἰσθήσει	καταλαμβανομένων	γνωρίσειεν; Οὐ μὴν διὰ τοῦτό
[13, 1]	ἐπιστρέφωσιν ὅθεν ὥρμησαν, πρῶτον ἐκεῖνον	καταλείπουσι	τὸν τόπον ᾧ τελευταῖον προϊόντες
[14, 1]	ὁ θάνατος, ἀλλ´ ἐν αὐτῇ	καταλήγει	καὶ καταλύεται, σαφῶς ἀποδείκνυται τὸ
[0, 1]	ἀρξάμενος, οὕτως εἰς τὴν συμβουλὴν	καταλήγει.	Μᾶλλον δέ πως τοῦ ἐν
[11, 6]	σπουδὴ εἰς τοῦτον τὸν σκοπὸν	καταλήγει,	τὸ δι´ αὐτῆς δυνηθῆναι τὸν
[4, 3]	δὲ εἰς τί πέρας χρηστὸν	καταλήγει	τοῖς κτησαμένοις, ἐκτὸς τοῦ οἴεσθαι
[4, 5]	γέενναν καὶ σκότος καὶ πῦρ	καταλήγουσα.	Ὁρᾷς τὸν ὁλκὸν τῶν κακῶν,
[3, 11]	εἰς οἷα πάθη καὶ συμφορὰς	καταλήγουσι.	Τίς γὰρ ἂν πάντα μετὰ
[3, 11]	ἀφηγήσεως εἰς τὰς τοιαύτας συμφορὰς	καταλήγουσιν.	Ἀλλ´ ἐκεῖνα πάντα καταλιπὼν θεώρησον
[10, 2]	ταύτης, ὅτι ὑψηλοτέρα φαίνεται τῆς	καταλήψεως,	ἀλλ´ ὅσῳ μέγα τὸ ζητούμενον
[11, 3]	καταλαμβανόμενον ὡς μικρότερον τοῦ ζητουμένου	καταλιμπάνουσα	γένοιτο ἂν ἐν περινοίᾳ τῆς
[11, 5]	τοιοῦτός ἐστιν, οἷος ἤδη πάντα	καταλιπεῖν	τὰ ἀνθρώπινα, εἴτε σώματα εἴτε
[13, 1]	ὁ γάμος ἐστί, τοῦτον πρῶτον	καταλιπεῖν	ὥσπερ τινὰ σταθμὸν ἔσχατον τοῖς
[4, 6]	κακῶν ἐπικλύζουσα. Εἰ δέ τις	καταλίποι	τὸν χειμάρρουν τοῦτον» ὥς φησιν
[7, 1]	συνείδησιν» ὁ ἀπόστολος ὀνομάζει, ὅτι	καταλιπόντες	τὴν ὁδηγίαν τοῦ πνεύματος διὰ
[11, 4]	Εἴτε οὖν ἡμεῖς ἄνω γενοίμεθα	καταλιπόντες	τὸ περίγειον σκότος, ἐκεῖ φωτοειδεῖς
[3, 11]	συμφορὰς καταλήγουσιν. Ἀλλ´ ἐκεῖνα πάντα	καταλιπὼν	θεώρησον ἐπὶ τῆς παρούσης τοῦ
[4, 6]	Αἰγυπτίων δουλείας ἀπαλλαγήσεται ὁ μὴ	καταλιπὼν	τὴν Αἴγυπτον, τὴν ὑποβρύχιον λέγω
[4, 3]	μέγας τοῖς μετὰ ταῦτα νομίζοιτο	καταλιπών	τινα τοῖς ἐξ αὐτοῦ διηγήματα·
[11, 4]	καὶ ὁ νοῦς ὁ ἀνθρώπινος	καταλιπὼν	τὸν θολερὸν τοῦτον καὶ αὐχμώδη
[20, 1]	ἡμῖν ἀνθρώπων πρόσφορόν τε καὶ	κατάλληλον·	καὶ τάχα ὁ τολμήσας εἰπεῖν
[18, 2]	μὴ συνηρμόσθαι τινὶ διὰ τῶν	καταλλήλων	τὸν βίον, τὰ ἐν τῷ
[14, 1]	ἀλλ´ ἐν αὐτῇ καταλήγει καὶ	καταλύεται,	σαφῶς ἀποδείκνυται τὸ κρεῖττον εἶναι
[14, 1]	παριούσῃ ζωὴν συντρίβεταί πως καὶ	καταλύεται	τοῦ θανάτου τὸ κράτος, οὐκ
[3, 1]	παρεξετάσεως οἵων καὶ ὅσων πτωχεύει	καταμανθάνοντες.	Οὐ λέγω μόνον ὅσα εἰς
[3, 8]	καὶ λευχείμονα καὶ περίβλεπτον ἀθρόως	καταμελαίνει	προσπεσοῦσα ἡ συμφορά, καὶ περιβάλλει
[7, 3]	μὲν στιγματίαι τὴν συνείδησιν καὶ	καταμεμωλωπισμένοι	τῇ ἀτοπίᾳ τοῦ δόγματος διὰ
[8, 1]	καὶ αἷμα, ἐν οἷς οὐ	καταμένει	τὸ τοῦ θεοῦ πνεῦμα» ὁ
[9, 2]	ὅλης καρδίας τὸν θεόν, ὅταν	καταμερίσῃ	τὴν καρδίαν ἑαυτοῦ πρὸς θεὸν
[23, 2]	Ὁ μὲν γὰρ τὴν πατρῴαν	καταναλώσας	οὐσίαν οὐκ ἀπελπίζει τυχὸν ἐπινοίαις
[11, 2]	ἑαυτῆς τοῦ καλοῦ τὴν φύσιν	κατανοῆσαι.	Καὶ εἴ τις ἀκριβῶς ἐθέλοι
[4, 1]	τὴν τοῦ βίου τούτου ἀπάτην	κατανοήσας	καθαρῷ τῷ τῆς ψυχῆς ὀφθαλμῷ
[11, 5]	ἡ πλάνη τῆς τοῦ καλοῦ	κατανοήσεως,	ἐν οἷς ἡ αἴσθησις κριτήριον
[11, 6]	δύναμις τῆς τοῦ φωτὸς ἐκείνου	κατανοήσεως,	καὶ ἡ ἀληθινὴ παρθενία καὶ
[3, 3]	ὅσα παρὰ τῶν ἀνοήτων σπουδάζεται	κατανοήσῃ,	οἷον ὀφθαλμὸν τοῖς βλεφάροις λάμποντα
[10, 2]	ἐννοίας ἀπολισθήσωμεν, μηδενὶ γνωρίμῳ τὴν	κατανόησιν	αὐτῶν ἐπερείδοντες. ~Κεφάλαιον ιαʹ Πῶς
[6, 1]	τῇ διανοίᾳ διαχεόμενον πρὸς θεοῦ	κατανόησιν	καὶ ἐπιθυμίαν εὐθυπορῆσαι. ~Δοκεῖ δέ
[10, 2]	δὲ τὸ ἀρχέτυπον διαφεύγει τὴν	κατανόησιν,	πῶς ἂν ὁ λόγος ὑπ´
[23, 7]	Τοῦ δὲ τὸν θεὸν αὐτὸν	καταξιωθῆναι	ἰδεῖν οὐκ ἄλλος τίς ἐστιν
[23, 7]	καρπὸς ἢ αὐτὸ τοῦτο τὸ	καταξιωθῆναι	τὸν θεὸν ἰδεῖν· πάσης γὰρ
[18, 1]	ἐν τοῖς ποσὶ τῶν χοίρων	καταπατούμενος.	Ἀλλὰ περὶ μὲν τούτων τοσαῦτα.
[20, 4]	εὐεξίαν οὐ σῶμα ἀσκῶν οὐδὲ	καταπιαίνων	τὴν σάρκα περιποιήσεται, ἀλλὰ πᾶν
[19, 1]	ἐν κύκλῳ μέχρι τοῦ Ἰλλυρικοῦ	καταπληρώσας»	τῶν ἰδίων τέκνων τὴν οἰκουμένην,
[3, 5]	ὑπερανίσχῃ τὸ πάθος καὶ περισσοτέρως	καταποθῇ	ὁ λογισμὸς ὑπὸ τῆς λύπης,
[11, 4]	ἐστί, τὸ τῷ εἴδει τῆς	καταπτάσης	περιστερᾶς ἑαυτὸν ὁμοιῶσαι, ἧς τὰς
[3, 5]	κρότοι, ἀναμνήσεις τοῦ προτέρου βίου,	κατάραι	κατὰ τῶν συμβουλευσάντων τὸν γάμον,
[1, 1]	πολλάκις τὸ ἐκ τῶν ἐγκωμίων	κατασκευαζόμενον	θαῦμα ὡς σεσοφισμένον ὑπὸ τῶν
[12, 2]	ὥσπερ εἴ τις οἰκίαν ἑαυτῷ	κατασκευάζων	μηδεμίαν ἐντέμοι τῷ φωτὶ τὴν
[13, 3]	τὸ ἔργον σωμάτων θνητῶν ἐστι	κατασκευή,	τῆς δὲ πρὸς τὸ πνεῦμα
[12, 2]	πάθος αὐτῷ μετὰ τὴν πρώτην	κατασκευήν.	Ἐπεισήχθη δὲ οὕτως· εἰκὼν ἦν
[21, 1]	ἡμῖν δύναμιν εἰς ὑπηρεσίαν ἡδονῆς	κατασπάσας	τῇ καρδίᾳ ἐξήμαρτεν. ~Ἵνα οὖν
[6, 1]	τις τῶν τοῦ θεοῦ δωρεῶν	καταστὰς	τὰς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ χρείας
[17, 2]	ἐναντιότητος μίαν τινὰ συγκεκραμένην ἤθους	κατάστασιν	ἀπεργάζεσθαι, τῆς μὲν τὸ ἀνόητον,
[18, 4]	εὔτακτος οἰκονομία. Καὶ ἡ τοιαύτη	κατάστασις	τῆς ψυχῆς οὐκέτι πόνου τινὸς
[11, 4]	τῇ μετουσίᾳ τοῦ ἀληθινοῦ φωτὸς	καταστήσεται.	Ὥσπερ γὰρ ἐν νυκτὶ τὰς
[5, 1]	ἐπιθυμίαν πρὸς τὰ ἀνθρώπινα πάθη	κατασχολήσασα,	ὅταν {γὰρ} πρὸς τὰ ὑλώδη
[1, 1]	δὲ μακροὺς ἐπαίνους ἐν διεξοδικοῖς	κατατείνουσι	λόγοις, ὡς διὰ τούτων προσθήσοντές
[3, 6]	πλειόνων γένηται μήτηρ, εἰς τοσαῦτα	κατατέμνεσθαι	αὐτῆς τὴν ψυχήν, ὅσος ὁ
[23, 2]	τὴν κρίσιν, ὅτε καὶ τὸ	κατατολμᾶν	τῆς τῶν ἀγνοουμένων πείρας οὐκ
[23, 7]	τὸν κατωρθωκότα βλέπε, καὶ θαρρῶν	κατατόλμησον	τῆς ἀγαθῆς ναυτιλίας τῇ ἐπιπνοίᾳ
[12, 4]	κρίνων, ἀλλὰ μόνον τοῦ κυρίου	κατατρυφῶν»	καὶ τῇ δοθείσῃ βοηθῷ πρὸς
[13, 3]	ἀληθῆ ταῦτα μικρῶν προστεθέντων ἔσται	καταφανέστερα.	Τίς γὰρ οὐκ οἶδεν, ὅτι
[9, 2]	ὡς εἰς ἀσφαλές τι φρούριον	καταφεύγειν	καὶ μὴ πρὸς τὴν ἀκολουθίαν
[3, 9]	τὸν διαπίπτοντα οἶκον, καὶ τοὺς	καταφρονοῦντας	οἰκέτας καὶ πάντα τὰ ἄλλα
[22, 1]	ἐπίσης παραφυλάττεσθαι, μήτε διὰ πολυσαρκίας	καταχωννύντας	τὸν νοῦν μηδ´ αὖ πάλιν
[0, 3]	Ὅτι οὐδὲ ὁ γάμος τῶν	κατεγνωσμένων	ἐστίν. ηʹ Ὅτι δύσκολόν ἐστι
[7, 1]	Ὅτι οὐδὲ ὁ γάμος τῶν	κατεγνωσμένων	ἐστίν. Μηδεὶς δὲ διὰ τούτων
[16, 1]	πάντα ὅσα παρὰ τοῦ ἀποστόλου	κατείλεκται	ὡς ἀντικείμενα τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ»
[16, 2]	συνοικήσεως ἡ ὑπὸ κακίας τινὸς	κατειλημμένη	ψυχή. Τί οὖν ἐκ τούτων
[15, 1]	παντὶ ἐπιτηδεύματι θεωρεῖται. Ἀλλ´ εἰ	κατείληπται	ἡμῖν ἡ ὑπερβολὴ τοῦ χαρίσματος,
[11, 1]	νομίσαι τὸν τοῦ ἀνθρώπου λόγον	κατειληφέναι	ὁ δὲ διορατικὸς τὴν ψυχὴν
[3, 5]	εἰς πικρότερον πέρας ἡ τραγῳδία	κατέληξεν,	οὐδὲ τοῦ περιλειφθέντος ἐπιβιῶναι τῇ
[6, 1]	σώματος ἡδυπαθείαις ὑπὸ τοῦ γάμου	κατεμαλάχθησαν.	Ταῦτα δὲ οὐχ ἁπλῶς, ἀλλά,
[12, 2]	πρωτοτύπου γενόμενον οἷόν τις σίδηρος	κατεμελάνθη	τῷ τῆς κακίας ἰῷ, οὐκέτι
[5, 1]	τὰ σαρκὸς καὶ αἵματος πάθη	κατενεχθεῖσαν	πεσεῖν. Πῶς γὰρ ἔτι δύναται
[14, 4]	τῶν εἰρημένων ἀλήθειαν τὸν λόγον	κατεξετάζοντας·	πρῶτον μὲν γὰρ τῇ ἁμαρτίᾳ
[11, 4]	λάμψειν καθ´ ὁμοιότητα τοῦ ἡλίου»	κατεπηγγείλατο.	Τοῦτο καὶ ἐπὶ τῆς γῆς
[23, 2]	ἐπιστήμην ἢ εἰ ἀφ´ ἑαυτοῦ	κατεπιχειροίη	τοῦ πράγματος· οὐ γὰρ ἐναργές
[14, 4]	τοιούτων κυημάτων ὁ θάνατος; Ὄντως	κατεπόθη	ἐν ἐκείνοις τὸ θνητὸν ὑπὸ
[17, 2]	ἢ θυμοῖς ἀνάλωτον μένειν ἐσπουδακότα	κατεπτηχέναι	τῷ φόβῳ. Τί γὰρ διαφέρει
[0, 1]	τὸν ἐν κοσμικαῖς ὄντα φροντίσι	κατεσκευάσθη.	Τῆς δὲ σωματικῆς ἐπιθυμίας ἀργούσης
[12, 2]	κτίστης καὶ δημιουργὸς τοῦ κακοῦ	κατέστη	ὁ ἄνθρωπος. Καθάπερ γὰρ τοῦ
[6, 1]	γαλήνην ἀπὸ τῶν ἔξωθεν θορύβων	κατέστησαν	καὶ διὰ τοῦτο εἰς τοσοῦτον
[6, 1]	ἐκείνων βίον καὶ τὸν ἑαυτῶν	κατευθύνωμεν.	Τί οὖν ἐκ τούτων μανθάνομεν;
[21, 1]	τινα πρότερον τοιοῦτον γενόμενον, ἀδύνατον	κατεφάνη,	ἀναγκαῖον ἂν εἴη μεγάλῳ τινὶ
[17, 2]	οἷον ἡδονὴν μὲν φεύγοντα λύπῃ	κατέχεσθαι,	τὸ δὲ θρασὺ καὶ προπετὲς
[22, 2]	τῆς πυρώσεως προσθήκας ἐπινοήσει, οὔτε	κατεψυγμένῳ	διὰ πάθος ἢ χρόνον τὰ
[22, 1]	εἰς ταπεινὰς φροντίδας καὶ ἀσχολίας	κατήγαγον	πρὸς τὰ σωματικὰ παρατηρήματα τὴν
[16, 1]	διαφθορᾷ παρεδρεύοντας ἐχθρῶς ἔχῃ καὶ	κατηγορῇ	τούτων ἐπὶ τοῦ νομίμου ἀνδρός,
[3, 5]	ἀγανάκτησις κατὰ τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς,	κατηγορία	πάσης τῆς φύσεως, κατ´ αὐτῆς
[3, 8]	πάθη, ἀπέχθεια σιτίων, τηκεδὼν σώματος,	κατήφεια	ψυχῆς, ἐπιθυμία θανάτου καὶ μέχρις
[4, 4]	Σκότῳ δὲ τὴν αἰτίαν τῆς	κατηφείας	ταύτης ἀνέθηκε. Τὸ γὰρ σκότος
[9, 2]	καὶ μὴ πρὸς τὴν ἀκολουθίαν	κατιόντας	τοῦ βίου προκαλεῖσθαι καθ´ ἑαυτῶν
[8, 1]	ἀνέχων μᾶλλον ἢ εἰς ἀγῶνα	κατιὼν	μείζονα τῆς δυνάμεως. Κίνδυνος γὰρ
[13, 3]	ὁ ψαλμῳδὸς ἀνευφήμησεν εἰπών· Ὁ	κατοικίζων	στεῖραν ἐν οἴκῳ μητέρα ἐπὶ
[3, 8]	εἴη, πρόρριζον οἴχεται τὸ τοῦ	κατοιχομένου	μνημόσυνον καὶ τὸ κακὸν ὑπὲρ
[22, 1]	τὸ ἕτερον εἶδος τῆς ἀμετρίας	κατολισθήσαντες	διὰ τῆς ὑπερβαλλούσης ἀκριβείας ἔλαθον
[4, 7]	διαφεύγει τὴν αἴσθησιν, ὑπὸ τῆς	κατόπιν	ἐπιρροῆς τῶν ὀφθαλμῶν ἁρπαζομένων· διὰ
[23, 5]	τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου τούτου	κατόπιν	ἑπόμενον τῆς εὐωδίας τοῦ Χριστοῦ»
[11, 5]	ὁμοίου καταλάβοι τὸ ὅμοιον, οἱονεὶ	κάτοπτρον	τῇ καθαρότητι τοῦ θεοῦ ἑαυτὴν
[11, 4]	τῆς γῆς ὁρῶμεν γινόμενον ἐπὶ	κατόπτρου	ἢ ὕδατος ἢ ἄλλου τινὸς
[18, 5]	ὥστε ἐν ὀλίγῳ παρατηρήματι σαρκὸς	κατορθοῦν	νομίζειν τὸ τοσοῦτον πρᾶγμα— ἀλλ´
[23, 2]	τὸν βίον ἐπιτηδεύομεν, μᾶλλον ἂν	κατορθωθείη	τῷ μετιόντι, εἰ παρὰ διδασκάλοις
[19, 1]	αἰνίττεσθαι ὑπὸ τῆς Μαρίας πρώτης	κατορθωθεῖσαν,	δι´ ἧς οἶμαι καὶ τὴν
[23, 2]	οὐκ ἄν τις εὕροι ῥᾳδίως	κατορθωθέν	τι τῶν σπουδῆς ἀξίων, ᾧ
[2, 2]	οὐκ ἔστι πρὸς ἀκρίβειαν πᾶσαν	κατορθωθῆναι,	εἰ μὴ παντελῶς τις ἑαυτὸν
[18, 1]	τὸ μὴ πρὸς ἕν τι	κατόρθωμα	βλέποντας τῶν ἐναντίων ἀφυλάκτως ἔχειν,
[0, 3]	θείας τε καὶ ἀσωμάτου φύσεως	κατόρθωμά	ἐστιν ἡ παρθενία. γʹ Μνήμη
[2, 1]	θείας τε καὶ ἀσωμάτου φύσεως	κατόρθωμά	ἐστιν ἡ παρθενία. Συνέσεως γὰρ
[23, 7]	ἡ κορυφὴ καὶ πάσης ἐπιθυμίας	κατόρθωμα,	εὐλογίας τε θεοῦ καὶ ἐπαγγελίας
[12, 2]	ἔργον οὐδὲ δυνάμεως ἀνθρωπίνης ἐστὶ	κατόρθωμα	ἡ πρὸς τὸ θεῖον ὁμοίωσις,
[1, 1]	ταύτης ὠνόμασεν. Εἰ γὰρ τὸ	κατόρθωμα	τῆς σεμνῆς ταύτης παρθενίας ἐστὶ
[4, 8]	ἔργον αὐτοῖς καὶ σπουδὴ καὶ	κατόρθωμα	τὸ θεωρεῖν τὸν πατέρα τῆς
[15, 1]	ὡς ἄν τις οἰηθείη, τὸ	κατόρθωμα	τοῦτό ἐστιν, οὐδὲ μέχρι τῶν
[15, 1]	καὶ διαβαῖνον τῇ ἐπινοίᾳ, ὅσα	κατορθώματα	ψυχῆς ἐστι καὶ νομίζεται. Ἡ
[18, 1]	ὁ βίος τούτῳ συμβαίνοι τῷ	κατορθώματι,	ἐπιμολύνοιτο δὲ τῇ λοιπῇ τῆς
[19, 1]	Ἀαρὼν ὡς ἀρξαμένης τούτου τοῦ	κατορθώματος.	Ἡμῖν δὲ δίδωσι τὰ τοιαῦτα
[0, 3]	Ἀαρὼν ὡς ἀρξαμένης τούτου τοῦ	κατορθώματος.	κʹ Ὅτι ἀδύνατον ὁμοῦ ταῖς
[23, 7]	προβαλλόμενοι ἐπὶ τὸ πέρας τοῦ	κατορθώματος	σπεύδουσιν. Ἦ οὐχὶ πάντων ἀτοπώτατον
[20, 4]	πόνῳ καὶ σπουδῇ δι´ οἰκείων	κατορθωμάτων	προσγινομένην, ἣν μόνοι αὐχοῦσιν οἱ
[0, 3]	τούτου μαθεῖν βουλόμενον παρὰ τοῦ	κατορθώσαντος	διδάσκεσθαι. ~Κεφάλαιον αʹ Ὅτι κρείττων
[23, 1]	τούτου μαθεῖν βουλόμενον παρὰ τοῦ	κατορθώσαντος	διδάσκεσθαι. Τὰ δὲ καθ´ ἕκαστον,
[18, 4]	τὸ τέως δυσέφικτον εἶναι δοκοῦν	κατορθώσει	φυσικῶς, τῇ ὑπεξαιρέσει τοῦ ἐναντίου
[0, 2]	τοῖς διηγήμασιν ὑποδείγματα δύναται πρὸς	κατόρθωσιν	ἀρετῆς ὅσον ἡ ζῶσα φωνὴ
[3, 11]	τοὺς περὶ τούτων νόμους· ἐκεῖ	κατόψει	τὰ τῶν γάμων ἀπόρρητα. Ὥσπερ
[0, 3]	ἐν ἑαυτῷ τὸ θεῖον κάλλος	κατόψεται·	ἐν ᾧ καὶ περὶ τῆς
[12, 1]	ἐν ἑαυτῷ τὸ θεῖον κάλλος	κατόψεται·	ἐν ᾧ καὶ περὶ τῆς
[4, 5]	δὲ παχὺς τὴν διάνοιαν καὶ	κάτω	βλέπων καὶ συγκεκυφὼς τῇ ψυχῇ
[5, 1]	τῶν συῶν ὀφθαλμοὶ εἰς τὸ	κάτω	παρὰ τῆς φύσεως ἐστραμμένοι τῶν
[10, 2]	μὲν γὰρ αἰσθητὸν κάλλος, ὅσον	κάτω	περὶ τὸν ἡμέτερον ἀναστρέφεται βίον,
[5, 1]	ἀναβλέπειν τῷ ὄμματι ἡ προσηλωθεῖσα	κάτω	τῇ ἡδονῇ τῆς σαρκὸς καὶ
[7, 2]	εἰς τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας»	κατώλισθεν·	ὁ δὲ παρελθὼν τῆς σωφροσύνης
[11, 2]	οἱ μὲν εἰς ἔρωτα σαρκῶν	κατωλίσθησαν,	οἱ δὲ ἐπὶ τὴν ἄψυχον
[23, 7]	ἀμηχάνου τοῦ πράγματος; Πρὸς τὸν	κατωρθωκότα	βλέπε, καὶ θαρρῶν κατατόλμησον τῆς
[23, 5]	βίου τούτου σεμνότης ἀπὸ τοῦ	κατωρθωκότος	αὐτὴν ἐπὶ τοὺς προσεγγίζοντας διαδίδοται·
[23, 6]	κορυφαίῳ ταττόμενον, τοὺς μίμησιν τοῦ	κατωρθωκότος	ποιουμένους. Ἐν οἷς πολλοὶ ταῖς
[23, 2]	τὴν ἀκρίβειαν ἢ παρὰ τοῦ	κατωρθωκότος	χειραγωγούμενον. Καὶ τὰ ἄλλα δὲ
[7, 2]	ἀναχωρήσει τὴν ἐλευθερίαν τῷ ἤθει	κατώρθωσε·	τοιοῦτον γάρ τι ἡ ἐλευθερία
[23, 2]	ἑτέρων μαθὼν αὐτὸς τὴν τέχνην	κατώρθωσε·	τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ τῆς
[6, 2]	ἔχον ὅπῃ διαχυθῇ, καὶ ταῦτα	κατωφεροῦς	αὐτῷ τῆς κατὰ φύσιν οὔσης
[21, 3]	ἀνθρωπίνην ζωήν, τὸ δὲ εἰς	καῦσίν	τε ἅμα καὶ εἰς τὴν
[21, 3]	ἀλογωτέροις, ὧν τὸ τέλος εἰς	καῦσιν»	ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος, τῆς
[7, 2]	τῇ διδασκαλίᾳ τῶν δαιμόνων» ἐγκατηνέχθη	καυτηριάζων»	καθώς φησιν ὁ ἀπόστολος, τὴν
[3, 1]	χάσματι πρὸς τὸ τῆς παρθενίας	καύχημα	διειργόμεθα, πρὸς ἣν οὐκ ἔστιν
[19, 1]	ἐν γαστρὶ ἐλάβομεν» ὁ δὲ	καυχώμενος	ἐπὶ τῷ πάντων γενέσθαι πολυγονώτατος
[22, 1]	τὸ ἐνδέον εὐχαριστῶν μεταλήψεται. ~Κεφάλαιον	κβʹ	Ὅτι οὐ δεῖ πέρα τοῦ
[0, 3]	εἶδος σωματικῆς ἡδονῆς ἀλλοτρίως ἔχειν.	κβʹ	Ὅτι οὐ δεῖ πέρα τοῦ
[0, 1]	~Ἐπιστολὴ μηνύουσα τὰ ὑποτεταγμένα τῶν	κγʹ	κεφαλαίων ἅτινά ἐστι προτροπὴ εἰς
[0, 3]	σώματος καὶ ἡ ἄμετρος κακοπάθεια.	κγʹ	Ὅτι χρὴ τὸν τὴν ἀκρίβειαν
[23, 1]	τῶν ψυχικῶν διακονημάτων εὐκολίαν. ~Κεφάλαιον	κγʹ	Ὅτι χρὴ τὸν τὴν ἀκρίβειαν
[12, 2]	δημιουργήσας. Κακὸν γὰρ ἔξω προαιρέσεως	κείμενον	καὶ κατ´ ἰδίαν ὑπόστασιν θεωρούμενον
[13, 1]	τούτου, ὃς ἐν τῷ πονηρῷ	κεῖται»	ἁρπαγείη πάλιν εἰς τὸν παράδεισον,
[4, 4]	ἀτιμίας» Δι´ ὧν ὁ μὲν	κεκαθαρμένος	τὸν νοῦν καὶ ἐπεσκεμμένος τὴν
[11, 1]	τοῦτο πλέον περιεργάζεται· ὁ δὲ	κεκαθαρμένος	τὸν τῆς ψυχῆς ὀφθαλμὸν καὶ
[10, 1]	τοσοῦτον τὸ τῆς καρδίας ὄμμα	κεκάθαρται,	ὡς δυνηθῆναι ποσῶς ἰδεῖν τὸ
[23, 1]	ἔργων θεωρούμενος, κἂν ὅτι μάλιστα	κεκαλλωπισμένος	τύχῃ, εἰκόνι ἔοικεν ἀψύχῳ ἐν
[12, 4]	ἐν τῷ τῆς σαρκὸς ῥύπῳ	κεκαλυμμένης,	ἐκεῖνο γενώμεθα, ὃ ἦν παρὰ
[12, 3]	κακίας ῥύπον αὐτῷ καὶ τὸ	κεκαλυμμένον	ἐν τῇ ψυχῇ κάλλος διαφωτίσαι.
[7, 1]	χρεία λόγων ἂν εἴη, οὓς	κεκαυτηριασμένους	τὴν ἰδίαν συνείδησιν» ὁ ἀπόστολος
[1, 1]	ὃς ἁγίαν καὶ ἄμωμον» τὴν	κεκοσμημένην	διὰ τῆς χάριτος ταύτης ὠνόμασεν.
[4, 4]	ἀληθῶς, καθάπερ ἀορασίᾳ τινὶ νυκτερινῇ	κεκρατημένοι	οἱ ἄνθρωποι, οὕτω πρὸς τὴν
[12, 2]	δὲ συμφορὰν ταύτην, ᾗ νῦν	κεκράτηται	τὸ ἀνθρώπινον, αὐτὸς ἐθελοντὴς ἀπάτῃ
[12, 3]	λόγον τάχα σημαίνων τὸν τὰ	κεκρυμμένα	διαφωτίζοντα· εἶτα ἐν τῇ ἰδίᾳ
[17, 1]	γενήσεται σπεύδοι, ἀλλ´ ἐναμείβοι τοὺς	κεκτημένους,	τὴν ἐναλλαγὴν τῶν κυριευόντων ἐλευθερίαν
[4, 3]	μή. Ἢ τὸ πολλὰ πλέθρα	κεκτῆσθαι	γῆς; Τοῦτο δὲ εἰς τί
[12, 3]	τοῦτο πρῶτον μὲν ἅπτειν λύχνον	κελεύει,	τὸν λόγον τάχα σημαίνων τὸν
[23, 7]	ὁ κατ´ αὐτὴν ὑγιαίνων, τοῦ	κελεύοντος	τὴν ἀκολούθησιν ὀπίσω αὐτοῦ, ὥσπερ
[0, 2]	τὸν βίον προσφοιτᾶν τοὺς νέους	κελεύουσα,	ἀλλὰ πρὸς τοῦτο βλέποντες μόνον,
[4, 5]	ἀμετρία, φιλαρχία τε πᾶσα καὶ	κενῆς	δόξης ἐπιθυμία καὶ ὁ λοιπὸς
[4, 1]	ὀργήν τε καὶ μῖσος καὶ	κενῆς	δόξης ἐπιθυμίαν καὶ τὰ ἄλλα
[4, 5]	κενοδοξίαν ἡττηθῆναι πάθους· ἀλλὰ τῇ	κενοδοξίᾳ	καὶ ἡ τοῦ πλείονος ἔφεσις
[4, 5]	τινος ἡδονῆς τοῦ κατὰ τὴν	κενοδοξίαν	ἡττηθῆναι πάθους· ἀλλὰ τῇ κενοδοξίᾳ
[14, 1]	οὐκ ἔχοντος τίσι τὸ ἑαυτοῦ	κέντρον	ἐναπερείσηται. Καὶ γὰρ τὸ πῦρ,
[18, 1]	τῷ λοιπῷ σώματι. Τί γὰρ	κέρδος	αὐτῷ τῆς ἐπὶ μέρους ὁπλίσεως,
[1, 1]	βουλόμενον παρὰ τοῦ κατορθώσαντος διδάσκεσθαι.	~Κεφάλαιον	αʹ Ὅτι κρείττων ἐγκωμίων ἡ
[2, 1]	ἢ ὃ ἐπαινεῖ οὐκ ἐπίσταται.	~Κεφάλαιον	βʹ Ὅτι ἴδιον τῆς θείας
[3, 1]	ἑαυτὸν καὶ τοὺς λοιποὺς ὠφελήσειεν.	~Κεφάλαιον	γʹ Μνήμη τῶν ἐκ τοῦ
[4, 1]	τὰ μὴ γινόμενα τιμωρεῖται κακά.	~Κεφάλαιον	δʹ Ὅτι πάντα τὰ κατὰ
[5, 1]	ἐν σαρκὶ ζῶντας ὁμοιοῦσθαι διδάσκουσα.	~Κεφάλαιον	εʹ Ὅτι προηγεῖσθαι χρὴ τὴν
[7, 1]	ῥίζα τῆς τῶν ματαίων σπουδῆς.	~Κεφάλαιον	ζʹ Ὅτι οὐδὲ ὁ γάμος
[8, 1]	τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ πατριάρχου διηγουμένη.	~Κεφάλαιον	ηʹ Ὅτι δύσκολόν ἐστι τοῦ
[9, 1]	κατὰ τῆς ψυχῆς τὰ πάθη.	~Κεφάλαιον	θʹ Ὅτι δυσμετάθετον ἐπὶ παντὸς
[16, 1]	καὶ δοξάζηται, τοῦ ὅλου συγχαίροντος.	~Κεφάλαιον	ιϛ Ὅτι τὸ ὁπωσοῦν ἔξω
[10, 1]	καὶ πάντα νοῦν ὑπερεχόντων» ἀλλοτριοῦσθαι.	~Κεφάλαιον	ιʹ Τί τὸ ἀληθῶς ἐπιθυμητόν;
[11, 1]	γνωρίμῳ τὴν κατανόησιν αὐτῶν ἐπερείδοντες.	~Κεφάλαιον	ιαʹ Πῶς ἄν τις ἐν
[12, 1]	μὴ καὶ ἀφ´ ἑαυτοῦ συνιδεῖν.	~Κεφάλαιον	ιβʹ Ὅτι ὁ ἑαυτὸν ἐκκαθάρας
[13, 1]	γάμος παραμυθία τοῦ ἀποθνῄσκειν ἐπενοήθη.	~Κεφάλαιον	ιγʹ Ὅτι ἀρχὴ τῆς ἑαυτοῦ
[14, 1]	σωφροσύνην ὑπὸ τοῦ προφήτου ὠνομασμένη.	~Κεφάλαιον	ιδʹ Ὅτι ἡ παρθενία κρείττων
[15, 1]	χαρίσματος τούτου παρισωθῆναι διὰ συγκρίσεως;	~Κεφάλαιον	ιεʹ Ὅτι ἡ ἀληθὴς παρθενία
[17, 1]	ἔχει τὸν τῆς ἀποπτώσεως κίνδυνον.	~Κεφάλαιον	ιζʹ Ὅτι ἀτελὴς εἰς τὸ
[18, 1]	καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί.	~Κεφάλαιον	ιηʹ Ὅτι χρὴ πάσας τὰς
[19, 1]	ἐγράφη δὲ πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν.	~Κεφάλαιον	ιθʹ Μνήμη Μαρίας τῆς ἀδελφῆς
[20, 1]	πάντως τῆς σαρκὸς τὰ θελήματα.	~Κεφάλαιον	κʹ Ὅτι ἀδύνατον ὁμοῦ ταῖς
[21, 1]	ἡμῖν ἐκ τῶν εἰρημένων ἀνακεκάλυπται.	~Κεφάλαιον	καʹ Ὅτι χρὴ τὸν ἀκριβῶς
[22, 1]	κατὰ τὸ ἐνδέον εὐχαριστῶν μεταλήψεται.	~Κεφάλαιον	κβʹ Ὅτι οὐ δεῖ πέρα
[23, 1]	τὴν τῶν ψυχικῶν διακονημάτων εὐκολίαν.	~Κεφάλαιον	κγʹ Ὅτι χρὴ τὸν τὴν
[6, 1]	ἐν ἡμῖν ἡγεμονικοῦ θηρεύειν πέφυκεν.	~Κεφάλαιον	Ὅτι Ἠλίας καὶ Ἰωάννης τῆς
[23, 7]	πεπιστευμένων τὸ πέρας καὶ τὸ	κεφάλαιον	τοῦτό ἐστιν, ὃ καὶ Μωϋσῆς
[3, 2]	τῶν ἡδίστων ἀρξώμεθα; Οὐκοῦν τὸ	κεφάλαιον	τῶν ἐν τῷ γάμῳ σπουδαζομένων
[0, 1]	μηνύουσα τὰ ὑποτεταγμένα τῶν κγʹ	κεφαλαίων	ἅτινά ἐστι προτροπὴ εἰς τὸν
[19, 1]	ἦν, ὠνομάζετο καὶ ἐγνωρίζετο, ἐπειδὴ	κεφαλὴ	γυναικὸς οὐχ ὁ ἀδελφός, ἀλλ´
[3, 3]	τῷ ποικίλῳ τῆς ἐμπλοκῆς τῇ	κεφαλῇ	περιστίλβουσαν καὶ πᾶσαν τὴν πρόσκαιρον
[3, 7]	ὀλίγον αὐτοῦ μονωθῇ ὡς τῆς	κεφαλῆς	διεζευγμένη, οὐ φέρει τὴν μόνωσιν,
[3, 2]	ἐν τῷ γάμῳ σπουδαζομένων τὸ	κεχαρισμένης	ἐπιτυχεῖν συμβιώσεως. Καὶ δὴ ταῦθ´
[3, 4]	ταῖς ἐλπίσι τοὺς πρὸς αὐτὸν	κεχηνότας,	καὶ διὰ τῆς τῶν φαινομένων
[7, 3]	τὸν σωφρόνως τε καὶ μεμετρημένως	κεχρῆσθαι	δυνάμενον. Οἷος ἦν ὁ πατριάρχης
[18, 2]	οἰκείως καὶ πρὸς τὸ καλὸν	κεχρῆσθαι.	Εἰ δὲ μὴ φλυαρίαν τινὰ
[6, 2]	φύσιν καὶ εἰς τὰ μάταια	κεχρῆσθαι	τῇ κινήσει κωλυόμενον ἀμήχανον μὴ
[8, 1]	τῶν πνευματικῶν φειδωλῇ καὶ ὑπεσταλμένῃ	κεχρῆσθαι	τῇ περὶ τὰ τοιαῦτα ἐπιθυμίᾳ
[18, 3]	κατὰ τοῦ κλέπτου» καὶ πολεμίου	κεχρῆσθαι	τῇ φύσει, ὃς ἐπὶ λύμῃ
[19, 1]	τὸν ἦχον ἀφίησι, πάσης ἰκμάδος	κεχωρισμένον	καὶ ξηρὸν εἰς ἄκρον γενόμενον,
[20, 4]	νέον ἑαυτὸν καὶ πάσης παλαιότητος	κεχωρισμένον	τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ἐπιδείξει,
[4, 4]	γὰρ σκότος τῇ Ἑβραίων φωνῇ	κηδὰρ»	ὀνομάζεσθαι παρὰ τῶν σοφῶν μεμαθήκαμεν.
[23, 7]	περὶ τοῦ ἀμνοῦ νόμον, πάσης	κηλίδος	τε καὶ λώβης ἀπηλλαγμένος; Πῶς
[3, 1]	βοῒ τὰ γεννήματα τῷ μετὰ	κημῶν	ἐπιστρεφομένῳ τὴν ἅλωνα ἢ ὡς
[5, 1]	ἅπαξ τῶν τοιούτων χρεῶν οὐκέτι	κινδυνεύει	μὴ τῷ κατ´ ὀλίγον προσεθισμῷ
[18, 1]	τινὰ τοῖς ὅπλοις φραξάμενος γυμνῷ	κινδυνεύει	τῷ λοιπῷ σώματι. Τί γὰρ
[9, 2]	τῆς σαρκὸς παθημάτων συμπλέκεσθαι, καὶ	κινδυνεύειν	οὐ περὶ γῆς ὅρων καὶ
[23, 2]	ταύτης ἐπιθυμίας οὐ χρήματα τὸ	κινδυνευόμενόν	ἐστιν, οὐδὲ δόξα κοσμικὴ καὶ
[8, 1]	ἀνοίξειε τῷ ὕδατι τὴν ἀπόρροιαν,	κινδυνεύσει	τῆς εὐθείας ἀφέμενον ὅλον ἐκχαραδρωθῆναι
[3, 6]	ἢ πάθος ἢ πήρωσιν ἢ	κίνδυνον	ἐπαγάγῃ τινά. Καὶ ταῦτα μὲν
[16, 1]	ἔξω γενέσθαι τῆς ἀρετῆς ἴσον	κίνδυνον	ἔχει. Ἀλλὰ μυρίαι κατὰ τὸν
[0, 3]	ἔξω γενέσθαι τῆς ἀρετῆς ἴσον	κίνδυνον	ἔχει. ιζʹ Ὅτι ἀτελὴς εἰς
[3, 6]	καὶ διέφυγε τῶν ὠδίνων τὸν	κίνδυνον	καὶ γέγονεν αὐτοῖς παῖς, αὐτὸ
[16, 2]	ἴσον ἔχει τὸν τῆς ἀποπτώσεως	κίνδυνον.	~Κεφάλαιον ιζʹ Ὅτι ἀτελὴς εἰς
[3, 6]	ἄχθος, τὸν ἐν ταῖς ὠδῖσι	κίνδυνον,	τὸν ὑπὲρ τῆς ἀνατροφῆς πόνον,
[10, 2]	γενέσθαι τῆς τοῦ ἀγαθοῦ μετουσίας·	κίνδυνος	γὰρ οὐ μικρός, μὴ τῷ
[8, 1]	ἀγῶνα κατιὼν μείζονα τῆς δυνάμεως.	Κίνδυνος	γὰρ οὐ μικρὸς παρακρουσθέντα τὸν
[23, 2]	ψυχῆς ἡ ἀβουλία, καὶ ὁ	κίνδυνος	τῆς ζημίας ταύτης ἐστὶν οὐ
[23, 2]	τῶν ἀγνοουμένων πείρας οὐκ ἔξω	κινδύνου	καθίσταται. Καθάπερ δὲ τὴν ἰατρικὴν
[4, 6]	κατ´ αὐτὸν γινομένοις σφαλερὸς καὶ	κινδυνώδης	ἐστί, τοῖς δὲ πόρρωθεν αὐτὸν
[6, 2]	ἀναληφθήσεταί πως ὑπὸ τῆς τοῦ	κινεῖσθαι	φύσεως πρὸς τὴν τῶν ὑψηλῶν
[18, 4]	λέγοιτο, ἡ πάντων τῶν ψυχικῶν	κινημάτων	μετὰ σοφίας καὶ φρονήσεως εὔτακτος
[5, 1]	ψυχῇ τῶν ἐμπαθῶν τῆς φύσεως	κινημάτων,	μηδεμίαν ἀνάγκην ἐπάγουσα πρὸς τὰ
[6, 2]	εἰς τὰ μάταια κεχρῆσθαι τῇ	κινήσει	κωλυόμενον ἀμήχανον μὴ πρὸς τὴν
[4, 1]	ἢ ἐπὶ τίνι καθ´ ἑαυτοῦ	κινήσει	τοῖς γειτνιῶσι τὸν φθόνον ὁ
[15, 2]	ὑπὸ τῆς ἐν τῷ μέσῳ	κινήσεως	ἐξωθουμένων, πᾶσα ἐν κύκλῳ περιτραχύνεται
[6, 2]	αὐτῷ τῆς κατὰ φύσιν οὔσης	κινήσεως,	οὕτω καὶ ὁ νοῦς ὁ
[4, 5]	πρώτου διὰ τῶν παρακειμένων τῆς	κινήσεως	προϊούσης. Οὕτως ἐμπέπλεκται καὶ συμπέφυκεν
[6, 2]	ἑαυτῷ καὶ κατὰ φύσιν ἐνέργειαν	κινοῖτο,	οὐδὲν τὸ κωλύον αὐτὸν ἔσται
[23, 1]	τῷ κάλλει καὶ ἐνεργὸς καὶ	κινούμενος.	~Οὐκοῦν τούτῳ προσφοιτητέον ἐστὶ τῷ
[18, 3]	ἁμαρτίας ἀντίστασιν καὶ κατὰ τοῦ	κλέπτου»	καὶ πολεμίου κεχρῆσθαι τῇ φύσει,
[9, 2]	πρὸς θεὸν καὶ κόσμον καὶ	κλέπτων	τὴν ἐκείνῳ μόνῳ χρεωστουμένην ἀγάπην
[18, 3]	καὶ διὰ τοῦτο ἔρχεται, ἵνα	κλέψῃ	καὶ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ» Τὴν
[3, 5]	~Ἐῶ σημεῖα καὶ ὀνείρους καὶ	κληδόνας	καὶ τοὺς τοιούτους λήρους, πάντα
[3, 11]	δὲ οὐχ ὕπεστιν ὁ τοῦ	κλήρου	διάδοχος ἐπὶ πολλοῖς οἷς ἐμόχθησε
[22, 1]	σωματικὰ παρατηρήματα τὴν διάνοιαν ἑαυτῶν	κλίναντες,	ὡς μηκέτι αὐτοῖς ἐν ἐλευθερίᾳ
[18, 2]	ἐν τῇ οἰκίᾳ βλέπειν, ἢ	κλίνην	ἀνατετραμμένην ἢ πλήρη κόπρου τὴν
[23, 6]	πρὸς ὃν ἀποβλέψαντες ἀσφαλῶς τὸν	κλύδωνα	τῶν πειρασμῶν διαπλεύσωμεν. ~Τί μοι
[23, 6]	τοῦ ξύλου τὸν τῆς νεότητος	κλύδωνα	ὥσπερ ἐπὶ σχεδίας τινὸς διαπλεύσαντες
[18, 3]	ἔχοι ἐν θώρακι καὶ τὰς	κνημῖδας	ἐφαρμόζοι τῷ στήθει, καὶ ὅσα
[19, 1]	εὐαγγελίῳ ἡ τῆς ἁγίας παρθένου	κοιλία	ἡ τῷ ἀχράντῳ τόκῳ ὑπηρετήσασα,
[3, 6]	τινά. Καὶ ταῦτα μὲν ἀμφοτέρων	κοινά,	τὰ δὲ τῆς γαμετῆς ἴδια
[3, 2]	τις ὑπ´ ὄψιν ἀγάγοι τὰ	κοινὰ	τοῦ βίου κακά, ἃ πάντες
[11, 1]	τῷ σώματι ἐμφαινομένας ποιότητας καὶ	κοινῇ	καὶ καθ´ ἑαυτὰς ἐπισκέπτεται· ἰδίᾳ
[2, 3]	ἡ δύναμις, οὐκ ἂν τοῦ	κοινῇ	λυσιτελοῦντος τὸ ἐν ὀλίγοις εὐδοκιμῆσαι
[12, 2]	Καθάπερ γὰρ τοῦ ἡλιακοῦ φωτὸς	κοινὴ	μὲν πρόκειται πᾶσιν ἡ μετουσία
[7, 1]	μὲν αὐτάρκης συνήγορος καὶ ἡ	κοινὴ	τῶν ἀνθρώπων φύσις ἐστίν, αὐτόματον
[4, 2]	τοιούτων ἐστὶν οὐκ ἔχων τὴν	κοινὴν	ἀφορμὴν τῆς περὶ τὰ τοιαῦτα
[11, 1]	τῷ λόγῳ, καὶ πάλιν τὴν	κοινὴν	συνδρομήν τε καὶ σύμπνοιαν περὶ
[18, 1]	ἐνταῦθα εἴρηται παρὰ τοῦ κυρίου,	κοινὸν	ἔστω δόγμα τοῦ βίου παντός,
[20, 4]	μὴ περικείμενος. Δῆλον δὲ ὅτι	κοινὸς	ὁ λόγος ἐστὶν ἐπί τε
[3, 9]	βούλει μαθεῖν τὰ δυσχερῆ τοῦ	κοινοτέρου	βίου, ἄκουσον οἷα λέγουσιν αἱ
[0, 1]	ἀναγκαίως καὶ τῆς δυσχερείας τοῦ	κοινοτέρου	βίου μνήμη τις γέγονεν. Εἶτα
[0, 1]	ἐντυγχάνουσιν ἐμποιῆσαι· πολλῶν δὲ τῷ	κοινοτέρῳ	βίῳ, καθὼς ὠνόμασεν ὁ θεῖος
[0, 1]	τοῖς ἐμπλακεῖσι τῇ τοῦ βίου	κοινότητι	ῥᾴδιον τὸ καθ´ ἡσυχίαν προσφιλοσοφεῖν
[15, 1]	ἐν ἅπασι τῆς τῶν μιασμάτων	κοινότητος,	καί, εἰ δι´ ἑνός τινος
[23, 4]	ἀγαμίαν ἐπιτηδεύσαντες οὐδὲν διαφέρουσι τοῦ	κοινοῦ	βίου, οὐ μόνον τῇ γαστρὶ
[5, 1]	τῶν νενομισμένων κατὰ τὴν τοῦ	κοινοῦ	βίου συγχώρησιν ἡδονῶν μεταλήψεται, ἀλλὰ
[18, 5]	ἀποποιεῖσθαι καὶ ἐναφιέναι τοῦτο τῷ	κοινῷ	καὶ κοσμικῷ βίῳ, θαλάσσῃ τροπικῶς
[3, 1]	αἵρεσις, καὶ οὐκ ἀπετειχίσθησαν τῷ	κοινῷ	προληφθέντες βίῳ, καθάπερ ἡμεῖς οἷόν
[16, 2]	τῶν τῇ φύσει ἀμίκτων ἡ	κοινωνία,	ἀλλοτρία πάντως καὶ ἀνεπίδεκτος τῆς
[16, 2]	ἀκοινώνητον; Ἄκουσον τοῦ ἀποστόλου μηδεμίαν	κοινωνίαν	εἶναι φωτὶ πρὸς σκότος» διδάσκοντος
[2, 3]	πρὸς τὴν τοῦ ἀνθρωπίνου βίου	κοινωνίαν	κατάγουσα, τὸν δὲ ἄνθρωπον ἐν
[15, 1]	δέον ἐπικλιθείσης εἰς πονηροῦ τινος	κοινωνίαν	μοιχικόν τι πάθος κατὰ τὸ
[4, 1]	ἀναχωρήσεως ἑαυτὸν ἐξοικίσας οὐδεμίαν ἔχει	κοινωνίαν	πρὸς τὰ κακὰ τὰ ἀνθρώπινα,
[12, 3]	εὑροῦσαν χαίρειν ψυχὴν καὶ εἰς	κοινωνίαν	τῆς εὐφροσύνης συμπαραλαμβάνειν τὰς γείτονας.
[23, 2]	ᾧ μὴ πολιὰ συμπαρελήφθη πρὸς	κοινωνίαν	τοῦ σκέμματος· ὅσῳ δὲ μείζων
[13, 3]	τῆς δὲ πρὸς τὸ πνεῦμα	κοινωνίας	ζωὴ καὶ ἀφθαρσία τοῖς συναφθεῖσιν
[20, 4]	σοφίαν σύνοικόν τε καὶ βίου	κοινωνὸν	ἑαυτῷ λαμβάνειν, περὶ ἧς φησιν
[1, 1]	μετεσχηκότας, εἰς τὸ γενέσθαι αὐτοὺς	κοινωνοὺς	τῆς δόξης τοῦ μόνου ὡς
[16, 1]	ἀληθῶς γάμον καὶ τὴν ἀμίαντον	κοίτην»	εἰ δὲ χρὴ καὶ ὀνομαστὶ
[16, 1]	δι´ ἑνός τινος μιανθῆναι τὴν	κοίτην.	Οὕτω καὶ ἡ τῷ θεῷ
[3, 3]	χεῖλος ἐπηνθισμένον τῷ φυσικῷ ἐρυθήματι,	κόμην	τε χρυσομιγῆ καὶ βαθεῖαν τῷ
[2, 3]	εἰ δὲ καὶ παρῆν τοῦ	κομπάζειν	ἡ δύναμις, οὐκ ἂν τοῦ
[2, 3]	ἡμῖν προεθυμήθημεν. Μηδεὶς δὲ τοὺς	κομπωδεστέρους	παρ´ ἡμῶν ἐπιζητείτω τῶν λόγων·
[20, 4]	χρήμασιν, ἀλλὰ τοῖς οὐρανίοις θησαυροῖς	κομῶντα.	Γένους δὲ σεμνότητα οὐ κατὰ
[4, 3]	ἀξιώμασιν ἢ πλούτοις ἢ δυναστείαις	κομῶντα,	καταγελᾷ τῆς ἀνοίας τῶν διὰ
[12, 3]	ἀπολομένην, ἀλλ´ ὑποκεκρυμμένην τῇ κόπρῳ.	Κόπρον	δὲ χρὴ νοεῖν, ὡς οἶμαι,
[18, 2]	ἢ κλίνην ἀνατετραμμένην ἢ πλήρη	κόπρου	τὴν τράπεζαν ἢ τὰ μὲν
[12, 3]	παντελῶς ἀπολομένην, ἀλλ´ ὑποκεκρυμμένην τῇ	κόπρῳ.	Κόπρον δὲ χρὴ νοεῖν, ὡς
[19, 1]	καὶ ἔθνη κυοφορῆσαι, οὐ μόνον	Κορινθίους	καὶ Γαλάτας διὰ τῶν οἰκείων
[21, 2]	σῶμα, μηδενὶ τῶν ἐκ τοῦ	κόρου	παθημάτων ἐπιθολούμενον, προνοητέον τῆς ἐγκρατεστέρας
[23, 6]	χορὸν ἁγίων ὑπὸ καθηγεμόνι τῷ	κορυφαίῳ	ταττόμενον, τοὺς μίμησιν τοῦ κατωρθωκότος
[23, 7]	ἰδεῖν· πάσης γὰρ ἐλπίδος ἡ	κορυφὴ	καὶ πάσης ἐπιθυμίας κατόρθωμα, εὐλογίας
[0, 1]	δύνασθαι τούτου τυχεῖν τὸν ἐν	κοσμικαῖς	ὄντα φροντίσι κατεσκευάσθη. Τῆς δὲ
[23, 2]	τὸ κινδυνευόμενόν ἐστιν, οὐδὲ δόξα	κοσμικὴ	καὶ ἐφήμερος, οὐδὲ ἄλλο τι
[23, 2]	τὴν ζημίαν ἤνεγκεν, ἤ τινος	κοσμικῆς	περιφανείας ἢ καὶ ἀξιώματος ἐκπεσεῖν
[18, 5]	ἐναφιέναι τοῦτο τῷ κοινῷ καὶ	κοσμικῷ	βίῳ, θαλάσσῃ τροπικῶς ὑπὸ τῆς
[3, 1]	ἐπανελθεῖν ἔτι τὸν ἅπαξ τῷ	κοσμικῷ	βίῳ τὸ ἴχνος ἐναπερείσαντα. Διὰ
[12, 2]	γεγονώς οὕτω γὰρ ἐν τῇ	κοσμογενείᾳ	περὶ αὐτοῦ ἀναγέγραπται, ὅτι Κατ´
[3, 8]	περιβάλλει τῷ πένθει τὸν νυμφικὸν	κόσμον	ἀποσυλήσασα. Εἶτα ζόφος ἀντὶ τῆς
[2, 2]	διὰ γάμου εἰσελθεῖν εἰς τὸν	κόσμον,	ἵνα ἐνδείξηται διὰ τοῦ τρόπου
[9, 2]	καρδίαν ἑαυτοῦ πρὸς θεὸν καὶ	κόσμον	καὶ κλέπτων τὴν ἐκείνῳ μόνῳ
[9, 2]	ἔστι γὰρ τὸν εἰς τὸν	κόσμον	τοῦτον ἀποστραφέντα τῇ διανοίᾳ καὶ
[11, 4]	ὑπεραρθείς, μᾶλλον δὲ παντὸς τοῦ	κόσμου	γεγονὼς ὑψηλότερος ἐν τῷ προειρημένῳ
[9, 2]	δὲ γαμήσας μεριμνᾷ τὰ τοῦ	κόσμου»	Εἰ δὲ ἐπίπονος ἡ πρὸς
[1, 1]	ἢ ἄλλο τι τῶν τοῦ	κόσμου	θαυμάτων, τοῖς δὲ ταπεινοτέροις τῶν
[4, 4]	πάγιον, ἀλλ´ ὡς οὐδὲ τοῦ	κόσμου	παντὸς εἰς τὸ διηνεκὲς ἠρεμήσαντος.
[20, 3]	δὲ γαμήσας μεριμνᾷ τὰ τοῦ	κόσμου»	σωφρονούντων ἂν εἴη μήτε διαμαρτεῖν
[4, 1]	ζωῇ περιφύεται; παντὸς γὰρ τοῦ	κόσμου	τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ὑπεράρας καὶ
[13, 1]	οὕτως ἄν τις ἀπὸ τοῦ	κόσμου	τούτου, ὃς ἐν τῷ πονηρῷ
[23, 7]	φέροντος, ὁ μὴ σταυρούμενος τῷ	κόσμῳ	καὶ τὴν νέκρωσιν τῆς σαρκὸς
[6, 2]	τὸ μηδενὶ τῶν ἐν τῷ	κόσμῳ	σπουδαζομένων ἐμπλέκεσθαι, ἓν δὲ τῶν
[18, 5]	ὁ δὲ εἰς βυθὸν καθελκόμενος.	Κοῦφον	μὲν γάρ τι καὶ ἀνωφερὲς
[18, 5]	συμπαρούσης ἑαυτῷ διαθέσεως, ὁ μὲν	κούφως	διεξιών, ὁ δὲ εἰς βυθὸν
[18, 3]	ἐναλλὰξ ὁπλιζόμενος ἀναστρέφοι μὲν τὸ	κράνος,	ὥστε καλύπτειν τὸ πρόσωπον καὶ
[4, 4]	τοῖς ἐνεστῶσι τῦφος, οὐ τὸ	κρατεῖν	ἑτέρων, οὐ τὸ ὑποχείριον εἶναι.
[23, 7]	ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ	κράτος	εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
[14, 1]	καὶ καταλύεται τοῦ θανάτου τὸ	κράτος,	οὐκ ἔχοντος τίσι τὸ ἑαυτοῦ
[17, 2]	προσκολληθῆναι τὸν ὑπὸ τῶν ἐναντίων	κρατούμενον;	Ἢ πῶς οὐκ ἄλογον τὸν
[13, 2]	τὸν τῇ δυναστείᾳ τοῦ θανάτου	κρατούμενον;	Ποῖον τρόπον καὶ ποίαν ἐπίνοιαν
[18, 4]	ἐλευθερωθέντες οἰκέται παυσάμενοι τοῦ τοῖς	κρατοῦσιν	ὑπηρετεῖν, ἐπειδὰν ἑαυτῶν γένωνται κύριοι,
[14, 1]	καὶ καταλύεται, σαφῶς ἀποδείκνυται τὸ	κρεῖττον	εἶναι τοῦ θανάτου τὴν παρθενίαν,
[11, 5]	τῇ ἐπινοίᾳ τῆς πρὸς τὸ	κρεῖττον	ἡμῶν ἀλλοιώσεως, καὶ ἐδείχθη μὴ
[23, 2]	πᾶσαν ἐλπίδα τῆς πρὸς τὸ	κρεῖττον	μεταβολῆς συναφῄρηται. ~Οὐκοῦν ἐπειδὴ νέοι
[1, 1]	ἱκανὸς τῆς παρθενίας ἐστὶ τὸ	κρείττονα	τῶν ἐπαίνων εἶναι τὴν ἀρετὴν
[3, 2]	ὁ μὴ ἰσομοιρῶν ἐν τῷ	κρείττονι	φυσικόν τι πρὸς τὸν ὑπερέχοντα
[6, 1]	τῆς τε τῶν ἐνδυμάτων σεμνότητος	κρείττους	ἐπιδειχθέντες ἐκ τῶν ἐπιτυχόντων ἑαυτοῖς
[8, 1]	τῆς φύσεως φορὰν ἀνδρικῶς στῆναι,	κρείττων	ἂν εἴη πόρρω τῶν τοιούτων
[0, 3]	νοημάτων ἐστὶν αὕτη. αʹ Ὅτι	κρείττων	ἐγκωμίων ἡ παρθενία ἐστίν. βʹ
[1, 1]	κατορθώσαντος διδάσκεσθαι. ~Κεφάλαιον αʹ Ὅτι	κρείττων	ἐγκωμίων ἡ παρθενία ἐστίν. Τὸ
[0, 3]	ἐστίν. ιδʹ Ὅτι ἡ παρθενία	κρείττων	τῆς τοῦ θανάτου δυναστείας ἐστίν.
[14, 1]	~Κεφάλαιον ιδʹ Ὅτι ἡ παρθενία	κρείττων	τῆς τοῦ θανάτου δυναστείας ἐστίν.
[14, 1]	τοῖς γε νοῦν ἔχουσιν, ὃς	κρείττων	τῆς τοῦ θανάτου δυναστείας ἐστίν.
[3, 1]	τῷ διψῶντι τὸ ὑπορρέον τὸν	κρημνὸν	ὕδωρ, ὅταν ἀνέφικτον ᾖ. Μακάριοι
[7, 2]	τοῦ μέσου τῆς ἀρετῆς, οἷον	κρημνῷ	τινι τῇ διδασκαλίᾳ τῶν δαιμόνων»
[7, 1]	Ἀλλὰ Τί μοι τοὺς ἔξω	κρίνειν;	φησὶν ὁ εἰπών. Ἔξω γάρ
[4, 3]	τοιαύτῃ ματαιότητι δεδουλωμένους καὶ μέγα	κρίνοντας	τὴν τῆς σαρκὸς εὐπραγίαν. Ὅταν
[1, 1]	τοῖς τὸ καλὸν ἐν καθαρότητι	κρίνουσι,	παραγίνεται δὲ μόνοις, οἷς ἂν
[12, 4]	γεύσεως καὶ ὁράσεως τὸ καλὸν	κρίνων,	ἀλλὰ μόνον τοῦ κυρίου κατατρυφῶν»
[6, 1]	περὶ τὴν τοῦ ὄντως ἀγαθοῦ	κρίσιν.	Ἀμφότεροι γὰρ εὐθὺς ἐκ νέων
[1, 1]	ἑαυτοὺς κατά γε τὴν ἐμὴν	κρίσιν	ἐναντιούμενοι τῷ ἰδίῳ σκοπῷ καί,
[9, 1]	πολὺ περὶ τοῦ αὐτοῦ πράγματος	κρίσιν	ἔχει, ἀλλ´ ὡς ἂν περὶ
[23, 2]	ἑαυτοῖς ἐπιτρέπειν τῶν λυσιτελούντων τὴν	κρίσιν,	ὅτε καὶ τὸ κατατολμᾶν τῆς
[11, 2]	καὶ γαστέρα τοῦ ἀγαθοῦ ποιοῦνται	κριτήρια.	Εἰ δὲ ἀποστάντες τῶν ὑλικῶν
[11, 5]	κατανοήσεως, ἐν οἷς ἡ αἴσθησις	κριτήριον	γίνεται— ὁ τοιοῦτος πρὸς ἐκεῖνο
[4, 4]	ὅταν ἡδονὴν ποιῶνται τῶν τοιούτων	κριτήριον·	τῷ δὲ ὑψηλῷ τὴν διάνοιαν
[3, 5]	τούτων ἀνόνητοι καὶ μάταιοι χειρῶν	κρότοι,	ἀναμνήσεις τοῦ προτέρου βίου, κατάραι
[6, 1]	αὐτῷ χάρισμα παρὰ τοῦ τὰ	κρυπτὰ	βλέποντος μεμαρτύρηται· τάχα ὅτι καθαράν
[13, 1]	ἐκδυσαμένους, καὶ πάντα ἀπειπαμένους τὰ	κρυπτὰ	τῆς αἰσχύνης» μηκέτι τῇ συκῇ
[20, 1]	ἐστίν, ὁ δὲ κατὰ τὸ	κρυπτόμενον	τῆς καρδίας νοούμενος, ὃς ἐπιδέχεται
[18, 3]	ἐπιστηρίζεσθαι. Τὸ δὲ τῆς λύπης	κτῆμα	καιρῷ μετανοίας ἐπὶ ἁμαρτήμασιν, εἰ
[4, 1]	ὑπεράρας καὶ μόνον τίμιον ἑαυτῷ	κτῆμα	νομίζων τὴν ἀρετήν, ἄλυπόν τινα
[4, 1]	ἀνεπίφθονός ἐστιν ἡ πλεονεξία τοῦ	κτήματος	καὶ ὁ τὸ πλεῖον ἁρπάσας
[5, 1]	δυνήσεται, πρὸς τὸ ταπεινὸν καὶ	κτηνῶδες	τῆς φύσεως ἐπικύπτουσα. Ὡς ἂν
[4, 3]	τί πέρας χρηστὸν καταλήγει τοῖς	κτησαμένοις,	ἐκτὸς τοῦ οἴεσθαι τὸν ἀνόητον
[23, 2]	τε καὶ πολλῆς τῆς πείρας	κτησαμένου	τὴν ἕξιν. Ἔστι μὲν γὰρ
[10, 1]	γενέσθαι τῆς τοῦ ὄντως καλοῦ	κτήσεως,	τίς ἂν παραστήσειε λόγος; Ποίᾳ
[9, 1]	προσπάθειαν διὰ τοῦ προσεθισμοῦ τινα	κτήσηται.	Καὶ οὐδὲν οὕτω τῇ φύσει
[4, 1]	κατὰ τὴν ἐπὶ τῆς γῆς	κτῆσιν,	ἣν οἱ διαιροῦντες εἰς τμήματα,
[4, 1]	βίον. Τῆς γὰρ ἀρετῆς ἡ	κτῆσις,	κἂν πάντες μετέχωσιν αὐτῆς ἄνθρωποι
[12, 4]	ἐν ὀφθαλμοῖς εἶναι τολμᾶν τοῦ	κτίσαντος	ἀλλὰ φύλλοις καὶ σκιαῖς ὑποκρύπτεσθαι.
[13, 1]	ἐν ὀφθαλμοῖς γίνεσθαι πάλιν τοῦ	κτίσαντος,	τήν τε κατὰ γεῦσιν καὶ
[11, 3]	καὶ στερέωμα καὶ πᾶσα ἡ	κτίσις	ἀναγγέλλει τὴν γνῶσιν» Οὕτω γὰρ
[12, 2]	ὄντων ἐστὶν οὐδέν. Πᾶν γὰρ	κτίσμα	θεοῦ καλὸν καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον»
[7, 1]	ἑαυτῶν ἐγχαράσσουσι, τὰ τοῦ θεοῦ	κτίσματα	βδελυσσόμενοι ὡς μιάσματα καὶ εἰς
[12, 2]	οὐκ ἐποίησεν» ἀλλὰ τρόπον τινὰ	κτίστης	καὶ δημιουργὸς τοῦ κακοῦ κατέστη
[23, 7]	ἐπιπνοίᾳ τοῦ ἁγίου πνεύματος ὑπὸ	κυβερνήτῃ	τῷ Χριστῷ εὐθυνόμενος. Οὐδὲ γὰρ
[4, 4]	τὸν βίον, καθάπερ τις ἀγαθὸς	κυβερνήτης	πρὸς τὸν ἄνω σκοπὸν διευθύνων
[14, 4]	ἔχει ἔτι ἐπὶ τῶν τοιούτων	κυημάτων	ὁ θάνατος; Ὄντως κατεπόθη ἐν
[14, 3]	ἔτι, οὐδὲ ἐν ἁμαρτίαις ἡ	κύησις,	οὐδὲ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ
[15, 2]	τῶν δὲ περὶ αὐτὸν κυμάτων	κυκλοτερῶς	ἐν ἀλλήλοις ἐγειρομένων καὶ ἐπὶ
[19, 1]	ἀλλὰ καὶ ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ ἐν	κύκλῳ	μέχρι τοῦ Ἰλλυρικοῦ καταπληρώσας» τῶν
[15, 2]	μέσῳ κινήσεως ἐξωθουμένων, πᾶσα ἐν	κύκλῳ	περιτραχύνεται τῆς λίμνης ἡ ἐπιφάνεια
[15, 2]	ἐμπεσόντος τῇ λίμνῃ ὅλον ἐν	κύκλῳ	συνεκλονήθη τῷ μερικῷ σάλῳ συγκυματούμενον—
[15, 2]	καταδύεται, τῶν δὲ περὶ αὐτὸν	κυμάτων	κυκλοτερῶς ἐν ἀλλήλοις ἐγειρομένων καὶ
[18, 5]	καὶ τῆς ἅλμης τῶν βιωτικῶν	κυμάτων	συνεφαπτόμενον. Οὕτω τυπικῶς ὑπὸ καθηγεμόνι
[23, 6]	ἀγκύρας, οἳ πόρρω τῆς τῶν	κυμάτων	ταραχῆς ἀτρεμοῦσι, καθάπερ πυρσούς τινας
[18, 3]	ὀργὴν καὶ τὸ μῖσος καθάπερ	κύνας	τινὰς πυλωροὺς πρὸς μόνην ἐγρηγορέναι
[19, 1]	θείων λογίων τί ποτε τὸ	κυοφορεῖν	τε καὶ τίκτειν ἀγαθόν ἐστι,
[19, 1]	καὶ πόλεις ὅλας καὶ ἔθνη	κυοφορῆσαι,	οὐ μόνον Κορινθίους καὶ Γαλάτας
[19, 1]	οὔτε τῆς παρθενίας τῇ τοιαύτῃ	κυοφορίᾳ	ἐμποδὼν γενομένης· ὅπου γὰρ πνεῦμα
[3, 6]	καὶ πᾶσιν γνώριμα, τὸ τῆς	κυοφορίας	ἄχθος, τὸν ἐν ταῖς ὠδῖσι
[13, 3]	μήτηρ, ἡ τὰ ἀθάνατα τέκνα	κυοφοροῦσα	διὰ τοῦ πνεύματος, στεῖρα διὰ
[3, 5]	πρᾶγμα νομίζεται καὶ θάνατος τῆς	κυοφορούσης	διὰ τοῦ τόκου ἐλπίζεται. Πολλάκις
[3, 7]	θεῖον λόγιον οὐχ ἑαυτῆς ἐστι	κυρία,	πρὸς δὲ τὸν διὰ τοῦ
[19, 1]	λέγων· Ἀπὸ τοῦ φόβου σου,	κύριε,	ἐν γαστρὶ ἐλάβομεν» ὁ δὲ
[17, 2]	τοιοῦτον πάθος, ὃ τῆς ἀπαιδεύτου	κυριεύει	ψυχῆς, ἀλλ´, ὥς φησιν ὁ
[4, 3]	χωριζόμενοι, ὑπὸ τῆς πολλῆς ματαιότητος	κυριεύειν	οἴονται αὐτῆς, οἱ κατὰ καιροὺς
[17, 1]	τοὺς κεκτημένους, τὴν ἐναλλαγὴν τῶν	κυριευόντων	ἐλευθερίαν οἰόμενος— δοῦλοι γάρ εἰσιν
[3, 7]	δὲ τὸν διὰ τοῦ γάμου	κυριεύσαντα	τὴν ἀποστροφὴν ἔχει, κἂν πρὸς
[17, 1]	κἂν μὴ ὑπὸ τῶν αὐτῶν	κυριεύωνται,	ἕως ἂν ὅλως ἐπικρατῇ τις
[4, 3]	δὲ ἄνθρωποι, οὐδὲ ἑαυτῶν ὄντες	κύριοι,	ἀλλὰ πρὸς τὸ τοῦ ἄγοντος
[18, 4]	κρατοῦσιν ὑπηρετεῖν, ἐπειδὰν ἑαυτῶν γένωνται	κύριοι,	τρέπουσι πρὸς ἑαυτοὺς τὴν σπουδήν,
[20, 3]	ὑπήκοον Οὐδεὶς γὰρ δύναται δυσὶ	κυρίοις	δουλεύειν» τὸν ὠφελιμώτερον ὁ εὖ
[12, 3]	τῆς ἀπολομένης δραχμῆς οἶμαι τὸν	κύριον	ἡμῖν ὑποτίθεσθαι, ὡς οὐδὲν ὄφελος
[2, 2]	πηγὴν τῆς ἀφθαρσίας αὐτὸν τὸν	κύριον	ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν μὴ διὰ
[12, 3]	τῷ εὐαγγελίῳ διδάσκειν οἶμαι τὸν	κύριον	λέγοντα πρὸς τοὺς ἀκούειν δυναμένους
[21, 1]	περὶ παντὸς αἰσθητηρίου προειρηκέναι τὸν	κύριον,	ὥστε ἀκολουθοῦντας ἡμᾶς τῷ εἰρημένῳ
[4, 6]	Εἰ δέ, καθώς φησιν ὁ	κύριος,	ἐὰν μὴ ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς ἡ
[11, 4]	φησι τοῖς μαθηταῖς που ὁ	κύριος,	εἰ μή τις ἀπὸ κακίας
[6, 1]	ἁμαρτάνουσι καὶ ἀνιέναι τοῖς μετανοοῦσι	κύριος	ἦν· τὸν δέ γε Ἰωάννην
[16, 2]	φάναι πάντα, ὅσα ἐστὶν ὁ	κύριος	κατὰ τὴν διαφορὰν τῶν ἐν
[14, 3]	ὄντος, καθώς φησί που ὁ	κύριος,	ὅτι Ὁ τὸ θέλημά μου
[4, 3]	τῆς πλεονεξίας πάθος ψευδώνυμον τῆς	κυριότητος	τὴν προσηγορίαν δίδωσι τῶν οὐδὲν
[17, 2]	δόγμα φανερῶς γὰρ τῆς τοῦ	κυρίου	διδασκαλίας ἔστιν ἀκοῦσαι, ἐν οἷς
[10, 1]	ἐν τοῖς μακαρισμοῖς ὑπὸ τοῦ	κυρίου	ἐπηγγελμένον, πάσης καταγνώσεται φωνῆς ἀνθρωπίνης,
[9, 2]	μεγάλης καὶ πρώτης ἐντολῆς τοῦ	κυρίου,	ἥ φησιν ἐξ ὅλης καρδίας
[12, 4]	καλὸν κρίνων, ἀλλὰ μόνον τοῦ	κυρίου	κατατρυφῶν» καὶ τῇ δοθείσῃ βοηθῷ
[18, 1]	ὅπερ ἐνταῦθα εἴρηται παρὰ τοῦ	κυρίου,	κοινὸν ἔστω δόγμα τοῦ βίου
[4, 3]	τῆς πολλῆς λαιμαργίας, ὅτι τοῦ	κυρίου	μέν ἐστιν ἀληθῶς ἡ γῆ
[9, 2]	γὰρ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ τοῦ	κυρίου,	ὁ δὲ γαμήσας μεριμνᾷ τὰ
[20, 3]	γὰρ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ τοῦ	κυρίου,	ὁ δὲ γαμήσας μεριμνᾷ τὰ
[18, 5]	τέχνη ποιεῖ κατὰ τὴν τοῦ	κυρίου	παραβολήν, τοὺς χρηστοὺς καὶ ἐδωδίμους
[13, 2]	εὐαγγελίου ὑφήγησις. Οὐκοῦν ἠκούσαμεν τοῦ	κυρίου	πρὸς τὸν Νικόδημον λέγοντος, ὅτι
[17, 2]	~Ἡ μὲν γὰρ ἐντολὴ τοῦ	κυρίου	σφόδρα τηλαυγής» καθώς φησιν ἡ
[2, 2]	γίνεται, οὐκέτι σωματικὴν ποιουμένου τοῦ	κυρίου	τὴν παρουσίαν· Οὐ γὰρ γινώσκομεν
[14, 4]	μετὰ τὴν ἀνάστασιν παρὰ τοῦ	κυρίου	τοῖς δικαίοις ἐπήγγελται, τῆς δὲ
[11, 4]	φῶς γίνεται κατὰ τὴν τοῦ	κυρίου	ὑπόσχεσιν, ὃς τοὺς δικαίους λάμψειν
[21, 1]	καρδίαν, καθὼς διδάσκει ἡ τοῦ	κυρίου	φωνή, ὅτι τῶν ὀφθαλμῶν τὴν
[6, 1]	ἀπ´ ἀρχῆς εἰς τέλος τῷ	κυρίῳ	ἀνέθηκαν, οὔτε εἰς τέκνων στοργὴν
[12, 3]	ἃς πάσας τότε χαίρειν ἐν	κυρίῳ»	εἰκός, ὅταν αἱ πᾶσαι πρὸς
[19, 1]	εἰς φῶς ἀγαγὼν καὶ ἐν	κυρίῳ	μορφώσας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ
[15, 1]	τὸν λόγον ἐπαναλήψομαι— ἡ τῷ	κυρίῳ	προσκολληθεῖσα ψυχὴ εἰς τὸ γενέσθαι
[20, 3]	τὰ ἐναντία. Οὐκοῦν ὥσπερ δύο	κυρίων	ἐν αἱρέσει προκειμένων, ἐπειδὴ κατὰ
[18, 4]	ὅρον σκοπῆσαι, τάχα τοῦτο σωφροσύνη	κυρίως	ἂν λέγοιτο, ἡ πάντων τῶν
[16, 1]	ἄλλα τοιαῦτα πολλά. Τάχα τοίνυν	κυρίως	ἔστιν εἰπεῖν, ὅτι πολλοὶ οἱ
[1, 1]	ἅγιον— ταῦτα δὲ τὰ ὀνόματα	κυρίως	καὶ πρώτως εἰς δόξαν παραλαμβάνεται
[11, 6]	θεὸν ἰδεῖν· ὅτι γὰρ τὸ	κυρίως	καὶ πρώτως καὶ μόνως καλὸν
[23, 7]	πολλοῖς» τὸ συμβάν τινι ναυάγιον	κώλυμα	τῶν ἐλπίδων πεποίηνται, ἀλλὰ τὴν
[6, 2]	τὰ μάταια κεχρῆσθαι τῇ κινήσει	κωλυόμενον	ἀμήχανον μὴ πρὸς τὴν ἀλήθειαν
[23, 7]	θανάτῳ παραμένειν εἰς τὸ διηνεκὲς	κωλυόμενος»	Τοῦ δὲ τὸν θεὸν αὐτὸν
[3, 8]	ὑπ´ αἰσχύνης πρὸς τὸ ἐκφανῆναι	κωλυομένους,	ἐξαίφνης χήρα καὶ ἀθλία καὶ
[6, 2]	φύσιν ἐνέργειαν κινοῖτο, οὐδὲν τὸ	κωλύον	αὐτὸν ἔσται πρὸς τὰ ἄνω
[23, 7]	μὴ ἀκούων τοῦ νόμου τοῦ	κωλύοντος	ἱερᾶσθαι τὸν ἄναγνον; Εἰ δὲ
[14, 1]	περαιτέρω προελθεῖν αὐτὸν δι´ ἑαυτῶν	κωλύσαντες,	καὶ ὥσπερ τι μεθόριον θανάτου
[3, 5]	γάμον, μέμψεις κατὰ τῶν μὴ	κωλυσάντων	φίλων, ἐν αἰτίᾳ πολλῇ οἱ