Discours, par.
[55, 0]	οὖν ζηλωτής, καὶ μαθητὴς εἴη	ἄν.	ὁ γὰρ ζηλῶν τινα ὀρθῶς
[55, 5]	καὶ ἀκούουσιν ὁσημέραι, καὶ οὐδ´	ἂν	ἐμφυσῆσαι τοῖς αὐλοῖς δύναιντο, οἳ
[55, 5]	ἐμφυσῆσαι τοῖς αὐλοῖς δύναιντο, οἳ	ἂν	μὴ ἐπὶ τέχνῃ μηδὲ προσέχοντες
[55, 5]	οὕτως μὲν οὐδὲ Ἀρχίλοχον εἴποις	ἂν	Ὁμήρου ζηλωτήν, ὅτι μὴ τῷ
[55, 15]	σὺν δὲ τῷ οἰωνῷ τάχ´	ἂν	πεῖσαι τὸν Ἕκτορα· ἢ τὸν
[55, 5]	ἐκείνῳ καὶ τὸ ὄνομα ἠγνοοῦμεν	ἂν	(τοῦ γράψαντος τὴν Ἰλιάδα καὶ
[55, 5]	τοὺς Σωκράτους ἄλλων καταλιπόντων. οὕτως	ἄγαν	κεκολασμένω ἤστην καὶ ἐσωφρονείτην ἄμφω
[55, 10]	οὐ τοίνυν οὐδὲ τοὺς περὶ	Γοργίαν	ἢ Πῶλον ἢ Θρασύμαχον ἢ
[55, 5]	γράψαντος τὴν Ἰλιάδα καὶ τὴν	Ὀδύσσειαν.	Σωκράτης δὲ τὴν μὲν πατρίδα
[55, 20]	εὐπόρει, φίλους μὲν ὀνομάζων καὶ	φιλίαν,	ὅτε πρὸς Λῦσιν διαλέγοιτο, περὶ
[55, 10]	τίτθαι τὰ παιδία διηγούμεναι τὴν	Λάμιαν.	καὶ μὴν ὥσπερ Ὅμηρος διά
[55, 5]	αὑτοῦ μέγα οὐδὲ προσεποιεῖτο σοφίαν	οὐδεμίαν,	καίτοι τοῦ Ἀπόλλωνος χρήσαντος ὡς
[55, 10]	λέγεσθαι καὶ ὄχλον ἄλλως καὶ	(φλυαρίαν	ἡγοῦνται. Σωκράτης δὲ ἐνόμιζεν, ὁσάκις
[55, 15]	προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν· (εἰς τοσαύτην	δυσχωρίαν	τάφρου τε καὶ τείχους καὶ
[55, 5]	ὑπὲρ αὑτοῦ μέγα οὐδὲ προσεποιεῖτο	σοφίαν	οὐδεμίαν, καίτοι τοῦ Ἀπόλλωνος χρήσαντος
[55, 15]	δωροδοκίας καὶ ἀσεβείας καὶ τὸ	ξύμπαν	ἀφροσύνης; ὃς καὶ τοῖς βέλεσι
[55, 20]	καὶ ἔφη μὲν τῆς Πηνελόπης	ἐρᾶν,	ἐμίγνυτο δὲ ταῖς δούλαις ταῖς
[55, 15]	ἁμάρτημα τοῦ Ἀγαμέμνονος, δι´ οὗ	πεῖραν	βουλόμενος λαβεῖν τοῦ στρατοῦ, πῶς
[55, 5]	ἀναλαμβάνει τὴν τέχνην. τὸ δὲ	ὁρᾶν	καὶ ξυνεῖναι οὐδέν ἐστι πρὸς
[55, 10]	ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τοὺς λόγους	ξυνορᾶν	οὐ ῥᾴδιον ἄλλοις ἢ τοῖς
[55, 5]	μὴν εἰκάσαι καὶ παραβαλεῖν ἱκανώτατοι	ἦσαν.	(Τοῦτο μὲν θαυμαστόν, εἰ ταῖς
[55, 15]	ἐναντίων, ἀλλὰ ὀλίγης ἐκβοηθείας γενομένης	διεφθάρησαν	οἱ πλείους· ὁ δὲ ὑπὸ
[55, 15]	νηῶν ἂψ ἀπονοστήσειν προτὶ Ἴλιον	ἠνεμόεσσαν·	(εἰς τοσαύτην δυσχωρίαν τάφρου τε
[55, 15]	ὡς φοβουμένων αὐτὸν τῶν βελῶν.	(ὅταν	δὲ περὶ Ἀσίου τοῦ Ὑρτάκου,
[55, 15]	ὑμῖν καὶ φιλοδοξίας δοκεῖ διαλέγεσθαι;	~ὅταν	δὲ περὶ τοῦ Πανδάρου, ὡς
[55, 10]	Ὁμήρου λαβεῖν. καὶ γὰρ ἐκεῖνος,	ὅταν	μὲν διηγῆται περὶ Δόλωνος, ὅπως
[55, 15]	δὲ ἦν ἐμβαλὼν εἰς τὴν	θάλατταν	ἀπὸ τοῦ ἅρματος μάχεσθαι· ἆρ´
[55, 15]	ἀπέθανεν οὐ μετὰ πολὺ τὴν	γλῶτταν	ἀποτμηθείς, πρὶν ἢ καὶ λόγῳ
[55, 20]	ὁρῶντος καὶ τῆς ἐρωμένης παρούσης,	ἐν	ἀνθρώποις τοσούτοις, μηδ´ ἐπιτεῖναι δυνάμενος
[55, 0]	Ἑλικῶνι παρὰ τῶν Μουσῶν λαβεῖν	ἐν	δάφνης ὄζῳ τὴν ποίησιν, ἵνα
[55, 20]	καιροῦ καὶ ἀκαιρίας ἔοικεν ὑποτίθεσθαι;	~ἐν	δὲ τῇ Ὀδυσσείᾳ τὰ μὲν
[55, 20]	ἐν ῥάκεσιν ἦν, αὐτὸς δὲ	ἐν	πολυτελεῖ ἐσθῆτι καὶ ἔπινεν ἐκ
[55, 20]	τοῦ Ὀδυσσέως, ὅτι ἐκεῖνος μὲν	ἐν	ῥάκεσιν ἦν, αὐτὸς δὲ ἐν
[55, 0]	ἐπαινέτης καὶ τὸν ἄνδρα ἐκπληττόμενος	ἐν	τοῖς λόγοις, ἔχεις μοι εἰπεῖν
[55, 0]	ὁ μὲν γάρ φησιν ποιμαίνων	ἐν	τῷ Ἑλικῶνι παρὰ τῶν Μουσῶν
[55, 0]	δέ; ὅστις καθ´ Ὅμηρον ἐγένετο,	μηδὲν	δὲ ἤκουσε τῶν Ὁμήρου ἐπῶν
[55, 10]	τοῦ δόρατος ἐγγὺς παγέντος καὶ	οὐδὲν	αὐτὸν ὤνησε τὸ τάχος, ὅπως
[55, 5]	ἄρχειν κατ´ ἐκεῖνον τὸν χρόνον·	οὐδὲν	δὲ πώποτε εἶπεν ὑπὲρ αὑτοῦ
[55, 5]	τὸ δὲ ὁρᾶν καὶ ξυνεῖναι	οὐδέν	ἐστι πρὸς τὸ μανθάνειν· πολλοὶ
[55, 10]	καὶ ταῖς παρδάλεσι παραβάλλομεν καὶ	οὐδὲν	ἢ μὴ πολὺ ἀποδεῖν φαμεν.
[55, 5]	Σωκράτην καλεῖν, ζηλωτὴν (δὲ μόνον,	οὐδέν	μοι διοίσει. (Ἐμοὶ μὲν οὐχ
[55, 10]	καὶ (φλυαρίαν ἡγοῦνται. Σωκράτης δὲ	ἐνόμιζεν,	ὁσάκις μὲν ἀλαζόνα ἄνθρωπον εἰσάγει,
[55, 5]	σοφιστῶν. Ὅμηρος μὲν γὰρ οὐδὲ	ὁπόθεν	ἦν εἰπεῖν ἠξίωσεν οὐδὲ ὧντινων
[55, 5]	οὐδεὶς ἄλλος· Σωκράτης δὲ φιλόσοφος.	(Εἶεν·	οὕτως μὲν οὐδὲ Ἀρχίλοχον εἴποις
[55, 10]	ὀνήσων τοὺς ἀκούοντας, εἴ πως	ξυνεῖεν·	ἀπὸ γὰρ τῶν λόγων τοὺς
[55, 15]	βουλόμενος λαβεῖν τοῦ στρατοῦ, πῶς	φέροιεν	τὴν τοῦ πολέμου τριβήν, ὀλίγου
[55, 10]	ποτὲ δὲ παίζειν προσποιούμενος, τούτου	ἕνεκεν	ἀνθρώπους ὠφέλει· ἴσως δὲ προσέκρουσε
[55, 10]	καὶ ἐρεβίνθων ἢ λικμῶντας ἀνθρώπους	πεποίηκεν,	ἀλλὰ ταῦτά (σοι δοκεῖ τὰ
[55, 15]	δὲ τούτοις καιροῦ καὶ ἀκαιρίας	ἔοικεν	ὑποτίθεσθαι; ~ἐν δὲ τῇ Ὀδυσσείᾳ
[55, 10]	ἡγοῦνται. Σωκράτης δὲ ἐνόμιζεν, ὁσάκις	μὲν	ἀλαζόνα ἄνθρωπον εἰσάγει, περὶ ἀλαζονείας
[55, 20]	~ἐν δὲ τῇ Ὀδυσσείᾳ τὰ	μὲν	ἄλλ´ ἐῶ, ἑνὸς δὲ μόνου
[55, 5]	οἱ ἀμαθέστατοι τῶν σοφιστῶν. Ὅμηρος	μὲν	γὰρ οὐδὲ ὁπόθεν ἦν εἰπεῖν
[55, 15]	οἰωνὸν τὸν γενόμενον αὐτοῖς· ἄλλως	μὲν	γὰρ οὐδένα ᾤετο ἀνέξεσθαι αὐτοῦ
[55, 5]	παράδοξον τοῦτο ἐκείνου δοκεῖ. Ὅμηρος	μὲν	γὰρ ποιητὴς γέγονεν οἷος οὐδεὶς
[55, 0]	καὶ Ἡσιόδου τοῦ Ἀσκραίου. ὁ	μὲν	γάρ φησιν ποιμαίνων ἐν τῷ
[55, 0]	γενέσθαι παρ´ αὑτοῦ σοφός. Ὁμήρου	μὲν	γάρ, ὥσπερ τὰ ἄλλα τὰ
[55, 5]	αὐτῶν ἐσπουδαζέτην καὶ ἐλεγέτην, ὁ	μὲν	διὰ τῆς ποιήσεως, ὁ δὲ
[55, 20]	οὐδὲ τοῖς παραδείγμασιν, ἀλλ´ Ἀνύτῳ	μὲν	διαλεγόμενος βυρσέων ἐμέμνητο καὶ σκυτοτόμων.
[55, 10]	λαβεῖν. καὶ γὰρ ἐκεῖνος, ὅταν	μὲν	διηγῆται περὶ Δόλωνος, ὅπως μὲν
[55, 20]	κατεφρόνει τοῦ Ὀδυσσέως, ὅτι ἐκεῖνος	μὲν	ἐν ῥάκεσιν ἦν, αὐτὸς δὲ
[55, 10]	μὲν διηγῆται περὶ Δόλωνος, ὅπως	μὲν	ἐπεθύμησε τῶν ἵππων τῶν Ἀχιλλέως,
[55, 5]	πλέον, οὐδὲ Στησίχορον, (ὅτι ἐκεῖνος	μὲν	ἔπη ἐποίει, Στησίχορος δὲ μελοποιὸς
[55, 5]	καὶ παραβαλεῖν ἱκανώτατοι ἦσαν. (Τοῦτο	μὲν	θαυμαστόν, εἰ ταῖς Ὁμήρου παραβολαῖς
[55, 20]	μνηστήρων καὶ ἀκολαστότατον· ὃς πρῶτον	μὲν	κατεφρόνει τοῦ Ὀδυσσέως, ὅτι ἐκεῖνος
[55, 0]	γέγονε τῶν σοφῶν· ὥσπερ Φειδίας	μὲν	ὁ ἀγαλματοποιὸς Ἡγίου, Πολύγνωτος δὲ
[55, 20]	ἄλλων ἐνίοτε παραδειγμάτων εὐπόρει, φίλους	μὲν	ὀνομάζων καὶ φιλίαν, ὅτε πρὸς
[55, 5]	Σωκράτης δὲ φιλόσοφος. (Εἶεν· οὕτως	μὲν	οὐδὲ Ἀρχίλοχον εἴποις ἂν Ὁμήρου
[55, 5]	μόνον, οὐδέν μοι διοίσει. (Ἐμοὶ	μὲν	οὐχ ἧττον παράδοξον τοῦτο ἐκείνου
[55, 0]	Ἕλλησιν. ὁ δὲ Σωκράτης ὅτι	μὲν	παῖς ὢν ἐμάνθανε {λιθοξόος} τὴν
[55, 5]	τὴν Ὀδύσσειαν. Σωκράτης δὲ τὴν	μὲν	πατρίδα οὐχ οἷός τ´ ἦν
[55, 5]	σοι δοκεῖ Ὁμήρῳ ἐοικέναι; (Τὸ	μὲν	πρῶτον καὶ μέγιστον κατὰ τὸ
[55, 10]	πολλάκις ἐχρῆτο τῷ τοιούτῳ, ποτὲ	μὲν	σπουδάζειν ὁμολογῶν, ποτὲ δὲ παίζειν
[55, 20]	ἐπ´ οἰκίας ἀδεσπότου· καὶ ἔφη	μὲν	τῆς Πηνελόπης ἐρᾶν, ἐμίγνυτο δὲ
[55, 15]	μὴ διαβαίνειν τὴν τάφρον, ἅμα	μὲν	τὸ πρᾶγμα ἐπιδεικνύντα ὡς ἐπικίνδυνον,
[55, 20]	πολλῶν ἔστιν εἰπεῖν ὅτι τοῦτον	μὲν	τὸν ἄνθρωπον διὰ τῆς γαστρὸς
[55, 15]	τῷ κάλλει τοῦ δίφρου ᾤετο	μὲν	ὑπὲρ τὸ τεῖχος ἐλάσειν, ἕτοιμος
[55, 0]	{λιθοξόος} τὴν τοῦ πατρὸς τέχνην	ἀκηκόαμεν·	τὸν δὲ τῆς σοφίας αὐτοῦ
[55, 10]	οὐδὲν ἢ μὴ πολὺ ἀποδεῖν	φαμεν.	ἀλλὰ γὰρ ἴσως καὶ τῶν
[55, 0]	τὴν ποίησιν, ἵνα μὴ πράγματα	ἔχοιμεν	ζητοῦντες αὐτοῦ τὸν διδάσκαλον· (Ἡράκλειτος
[55, 10]	τοῖς λέουσι καὶ ταῖς παρδάλεσι	παραβάλλομεν	καὶ οὐδὲν ἢ μὴ πολὺ
[55, 0]	προσέσχε τὸν νοῦν, ἔσθ´ ὅπως	φήσομεν	ἐκεῖνον Ὁμήρου μαθητήν; (Οὐδαμῶς. (Οὔκουν
[55, 0]	τῶν ἄλλων δὲ τῶν πλείστων	ἔχομεν	εἰπεῖν τοὺς διδασκάλους τῶν ἐνδόξων
[55, 5]	τὸ ἐκείνου παρ´ ἑτέρων ἀκούοντες	ἴσμεν,	οὕτω καὶ τοὺς λόγους τοὺς
[55, 5]	ἐπ´ ἐκείνῳ καὶ τὸ ὄνομα	ἠγνοοῦμεν	ἂν (τοῦ γράψαντος τὴν Ἰλιάδα
[55, 15]	κάλλιόν ἐστι· (καὶ ὃν τρόπον	ἀπέθανεν	οὐ μετὰ πολὺ τὴν γλῶτταν
[55, 10]	ὤνησε τὸ τάχος, ὅπως δὲ	ἐβάμβαινεν	ὑπὸ τοῦ δέους καὶ συνεκρότει
[55, 20]	δὲ ἐν πολυτελεῖ ἐσθῆτι καὶ	ἔπινεν	ἐκ χρυσῶν ποτηρίων καὶ τούτων
[55, 5]	δοκεῖ. Ὅμηρος μὲν γὰρ ποιητὴς	γέγονεν	οἷος οὐδεὶς ἄλλος· Σωκράτης δὲ
[55, 0]	τό γε ἀληθὲς Ὁμήρου μαθητὴς	γέγονεν,	οὐχ ὥσπερ ἔνιοί φασιν Ἀρχελάου.
[55, 5]	τὸν χρόνον· οὐδὲν δὲ πώποτε	εἶπεν	ὑπὲρ αὑτοῦ μέγα οὐδὲ προσεποιεῖτο
[55, 15]	οὐχ ὑπήκουσεν, ἀλλὰ σὺν αὐτοῖσιν	πέλασεν	νήεσσι θοῇσι νήπιος· {οὐδ´ ἄρ´
[55, 15]	πολέμου τριβήν, ὀλίγου φυγεῖν αὐτοὺς	ἐποίησεν·	οὐ περὶ φρονήσεως καὶ στρατηγίας
[55, 20]	ὅμως δὲ τοῦτον καὶ ἀποθανόντα	ἐποίησεν	οὐκ εἰκῇ πληγέντα διὰ τοῦ
[55, 15]	καταλιπεῖν τοὺς ἵππους μόνος οὐχ	ὑπήκουσεν,	ἀλλὰ σὺν αὐτοῖσιν πέλασεν νήεσσι
[55, 5]	γὰρ οὐδὲ ὁπόθεν ἦν εἰπεῖν	ἠξίωσεν	οὐδὲ ὧντινων γονέων οὐδὲ ὅστις
[55, 10]	πάθεσιν ἢ τοῖς νοσήμασι σαφέστερον	ἐδείκνυεν	(ὁποῖά ἐστιν ἢ εἰ τοὺς
[55, 20]	διὰ τοῦ λαιμοῦ, οὐχ ὅπου	ἔτυχεν,	ὥσπερ ἀμέλει τὸν Πάνδαρον διὰ
[55, 10]	πολεμίοις, οὐ μόνον εἴ τι	ἐρωτῷεν,	ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ ὧν μηδεὶς
[55, 20]	ταῖς τοῦ Ὀδυσσέως καὶ τἄλλα	ἦν	ἀκόλαστος, (οὐχ ὡς ἔνιοι τῶν
[55, 5]	μὲν πατρίδα οὐχ οἷός τ´	ἦν	ἀποκρύψασθαι διὰ τὸ μέγεθος καὶ
[55, 20]	ὅτι ἐκεῖνος μὲν ἐν ῥάκεσιν	ἦν,	αὐτὸς δὲ ἐν πολυτελεῖ ἐσθῆτι
[55, 5]	Ὅμηρος μὲν γὰρ οὐδὲ ὁπόθεν	ἦν	εἰπεῖν ἠξίωσεν οὐδὲ ὧντινων γονέων
[55, 15]	τὸ τεῖχος ἐλάσειν, ἕτοιμος δὲ	ἦν	ἐμβαλὼν εἰς τὴν θάλατταν ἀπὸ
[55, 0]	ὀρθῶς ἐπίσταται δήπου ἐκεῖνον ὁποῖος	ἦν	καὶ μιμούμενος τὰ ἔργα καὶ
[55, 5]	ἔπη ἐποίει, Στησίχορος δὲ μελοποιὸς	ἦν.	(Ναί· τοῦτό γε ἅπαντές φασιν
[55, 5]	ἦθος. οὐδέτερος γὰρ αὐτοῖν ἀλαζὼν	ἦν	οὐδὲ ἀναιδής, ὥσπερ οἱ ἀμαθέστατοι
[55, 15]	πῶς φέροιεν τὴν τοῦ πολέμου	τριβήν,	ὀλίγου φυγεῖν αὐτοὺς ἐποίησεν· οὐ
[55, 5]	διὰ τῆς ποιήσεως, ὁ δὲ	καταλογάδην·	περὶ ἀρετῆς ἀνθρώπων καὶ κακίας
[55, 10]	ἢ Εὐθύφρονα ἢ Ἄνυτον ἢ	Ἀλκιβιάδην	ἢ Λάχητα μάτην ἐποίει λέγοντας,
[55, 5]	τῷ αὐτῷ μέτρῳ κέχρηται εἰς	ὅλην	τὴν ποίησιν, ἀλλ´ ἑτέροις τὸ
[55, 5]	ὅπως ἐπίστανται οἱ φρόνιμοι. καὶ	μὴν	εἰκάσαι καὶ παραβαλεῖν ἱκανώτατοι ἦσαν.
[55, 10]	παιδία διηγούμεναι τὴν Λάμιαν. καὶ	μὴν	ὥσπερ Ὅμηρος διά τε μύθων
[55, 0]	ἐμάνθανε {λιθοξόος} τὴν τοῦ πατρὸς	τέχνην	ἀκηκόαμεν· τὸν δὲ τῆς σοφίας
[55, 5]	διδάσκαλον καὶ προσέχων ἀναλαμβάνει τὴν	τέχνην.	τὸ δὲ ὁρᾶν καὶ ξυνεῖναι
[55, 10]	~(Εἴπερ γε, ὦ μακάριε, καὶ	τὴν	Ἀρχιλόχου ἀλώπεκα τοῖς λέουσι καὶ
[55, 15]	τρόπον ἀπέθανεν οὐ μετὰ πολὺ	τὴν	γλῶτταν ἀποτμηθείς, πρὶν ἢ καὶ
[55, 15]	ἕτοιμος δὲ ἦν ἐμβαλὼν εἰς	τὴν	θάλατταν ἀπὸ τοῦ ἅρματος μάχεσθαι·
[55, 5]	ὄνομα ἠγνοοῦμεν ἂν (τοῦ γράψαντος	τὴν	Ἰλιάδα καὶ τὴν Ὀδύσσειαν. Σωκράτης
[55, 10]	αἱ τίτθαι τὰ παιδία διηγούμεναι	τὴν	Λάμιαν. καὶ μὴν ὥσπερ Ὅμηρος
[55, 5]	καὶ τὴν Ὀδύσσειαν. Σωκράτης δὲ	τὴν	μὲν πατρίδα οὐχ οἷός τ´
[55, 5]	(τοῦ γράψαντος τὴν Ἰλιάδα καὶ	τὴν	Ὀδύσσειαν. Σωκράτης δὲ τὴν μὲν
[55, 5]	αὐτῷ μέτρῳ κέχρηται εἰς ὅλην	τὴν	ποίησιν, ἀλλ´ ἑτέροις τὸ πλέον,
[55, 0]	Μουσῶν λαβεῖν ἐν δάφνης ὄζῳ	τὴν	ποίησιν, ἵνα μὴ πράγματα ἔχοιμεν
[55, 5]	καὶ τῶν ἄλλων, οἷς ἐκόσμησε	τὴν	ποίησιν Ὅμηρος, σὺ παραβαλεῖν ἀξιώσεις
[55, 5]	καὶ σφόδρα γε ἐοικέναι κατὰ	τὴν	ποίησιν. Σωκράτης δὲ κατὰ τί
[55, 15]	κελεύοντα εὐλαβηθῆναι καὶ μὴ διαβαίνειν	τὴν	τάφρον, ἅμα μὲν τὸ πρᾶγμα
[55, 5]	τὸν διδάσκαλον καὶ προσέχων ἀναλαμβάνει	τὴν	τέχνην. τὸ δὲ ὁρᾶν καὶ
[55, 0]	δὲ ἔτι γενναιότερον αὐτὸς ἐξευρεῖν	τὴν	τοῦ παντὸς φύσιν ὁποία τυγχάνει
[55, 0]	μὲν παῖς ὢν ἐμάνθανε {λιθοξόος}	τὴν	τοῦ πατρὸς τέχνην ἀκηκόαμεν· τὸν
[55, 15]	λαβεῖν τοῦ στρατοῦ, πῶς φέροιεν	τὴν	τοῦ πολέμου τριβήν, ὀλίγου φυγεῖν
[55, 10]	Ἄνυτον ἢ Ἀλκιβιάδην ἢ Λάχητα	μάτην	ἐποίει λέγοντας, ἐξὸν ἀφελεῖν τὰ
[55, 10]	τοῖς πεπαιδευμένοις. οἱ δὲ πολλοὶ	μάτην	οἴονται τὰ τοιαῦτα λέγεσθαι καὶ
[55, 5]	γε δυσωπῇ μαθητὴν Ὁμήρου τὸν	Σωκράτην	καλεῖν, ζηλωτὴν (δὲ μόνον, οὐδέν
[55, 5]	ὑπὲρ τῶν αὐτῶν ἐσπουδαζέτην καὶ	ἐλεγέτην,	ὁ μὲν διὰ τῆς ποιήσεως,
[55, 5]	δὲ τούτοις ὑπὲρ τῶν αὐτῶν	ἐσπουδαζέτην	καὶ ἐλεγέτην, ὁ μὲν διὰ
[55, 0]	τῆς ὅλης διανοίας ἔμπειρον γενόμενον	μαθητὴν	Ὁμήρου λέγεσθαι· ἢ οὐδὲ ζηλωτὴν
[55, 5]	ξυνῶσιν. ἀλλ´ εἴ γε δυσωπῇ	μαθητὴν	Ὁμήρου τὸν Σωκράτην καλεῖν, ζηλωτὴν
[55, 0]	ἔσθ´ ὅπως φήσομεν ἐκεῖνον Ὁμήρου	μαθητήν;	(Οὐδαμῶς. (Οὔκουν ἄτοπον τὸν μήτε
[55, 0]	ἔτεσιν ὕστερον γενόμενον Ὁμήρου φάναι	μαθητήν;	(Τί δέ; ὅστις καθ´ Ὅμηρον
[55, 5]	οὕτως ἄγαν κεκολασμένω ἤστην καὶ	ἐσωφρονείτην	ἄμφω τὼ ἄνδρε. (ἔπειτα ὑπερεῖδον
[55, 5]	ἄλλων καταλιπόντων. οὕτως ἄγαν κεκολασμένω	ἤστην	καὶ ἐσωφρονείτην ἄμφω τὼ ἄνδρε.
[55, 15]	ἀπονοστήσειν προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν· (εἰς	τοσαύτην	δυσχωρίαν τάφρου τε καὶ τείχους
[55, 5]	φασιν οἱ Ἕλληνες, Στησίχορον Ὁμήρου	ζηλωτὴν	γενέσθαι καὶ σφόδρα γε ἐοικέναι
[55, 5]	μαθητὴν Ὁμήρου τὸν Σωκράτην καλεῖν,	ζηλωτὴν	(δὲ μόνον, οὐδέν μοι διοίσει.
[55, 5]	οὐδὲ Ἀρχίλοχον εἴποις ἂν Ὁμήρου	ζηλωτήν,	ὅτι μὴ τῷ αὐτῷ μέτρῳ
[55, 0]	μαθητὴν Ὁμήρου λέγεσθαι· ἢ οὐδὲ	ζηλωτὴν	οὐδένα οὐδενὸς φήσεις τῶν μὴ
[55, 0]	τῷ Ἑλικῶνι παρὰ τῶν Μουσῶν	λαβεῖν	ἐν δάφνης ὄζῳ τὴν ποίησιν,
[55, 10]	μοι καὶ τοῦτο παρ´ Ὁμήρου	λαβεῖν.	καὶ γὰρ ἐκεῖνος, ὅταν μὲν
[55, 15]	Ἀγαμέμνονος, δι´ οὗ πεῖραν βουλόμενος	λαβεῖν	τοῦ στρατοῦ, πῶς φέροιεν τὴν
[55, 15]	ἐπιμελῶς ὑπὲρ ἄλλου του δοκεῖ	λέγειν	ἢ δωροδοκίας καὶ ἀσεβείας καὶ
[55, 10]	ἀλαζόνα ἄνθρωπον εἰσάγει, περὶ ἀλαζονείας	λέγειν·	ὁπότε δὲ ἀναίσχυντον καὶ βδελυρόν,
[55, 20]	ὑμῖν εἰκῇ δοκεῖ Ὅμηρος ὁτιοῦν	λέγειν;	οὐ τοίνυν οὐδὲ Σωκράτης ἄλλως
[55, 15]	περὶ ἀπειθείας καὶ (ἀλαζονείας τότε	λέγειν	φαίνεται; πάλιν δὲ τούτοις παρατιθεὶς
[55, 10]	Ἀχιλλέως, ὅπως δὲ τοὺς πολεμίους	ἀποφεύγειν	δυνάμενος ἔστη τοῦ δόρατος ἐγγὺς
[55, 15]	τὴν τοῦ πολέμου τριβήν, ὀλίγου	φυγεῖν	αὐτοὺς ἐποίησεν· οὐ περὶ φρονήσεως
[55, 10]	καὶ οὐδὲν ἢ μὴ πολὺ	ἀποδεῖν	φαμεν. ἀλλὰ γὰρ ἴσως καὶ
[55, 10]	ἐχρῆτο τῷ τοιούτῳ, ποτὲ μὲν	σπουδάζειν	ὁμολογῶν, ποτὲ δὲ παίζειν προσποιούμενος,
[55, 10]	μὲν σπουδάζειν ὁμολογῶν, ποτὲ δὲ	παίζειν	προσποιούμενος, τούτου ἕνεκεν ἀνθρώπους ὠφέλει·
[55, 0]	δὲ τοῦτο καὶ ὁ μαθητὴς	ποιεῖν	ἔοικε· ~μιμούμενος τὸν διδάσκαλον καὶ
[55, 5]	ἐκόσμησε τὴν ποίησιν Ὅμηρος, σὺ	παραβαλεῖν	ἀξιώσεις τοὺς Σωκράτους κεραμέας καὶ
[55, 5]	φρόνιμοι. καὶ μὴν εἰκάσαι καὶ	παραβαλεῖν	ἱκανώτατοι ἦσαν. (Τοῦτο μὲν θαυμαστόν,
[55, 5]	δυσωπῇ μαθητὴν Ὁμήρου τὸν Σωκράτην	καλεῖν,	ζηλωτὴν (δὲ μόνον, οὐδέν μοι
[55, 10]	Λάχητα μάτην ἐποίει λέγοντας, ἐξὸν	ἀφελεῖν	τὰ ὀνόματα· ἀλλὰ ᾔδει τούτῳ
[55, 5]	ξυνεῖναι οὐδέν ἐστι πρὸς τὸ	μανθάνειν·	πολλοὶ γὰρ καὶ ὁρῶσι τοὺς
[55, 20]	διὰ τῆς γαστρὸς δεῖ πληγέντα	ἀποθανεῖν,	τοῦτον δὲ διὰ τῶν αἰδοίων,
[55, 15]	Πολυδάμαντα κελεύοντα εὐλαβηθῆναι καὶ μὴ	διαβαίνειν	τὴν τάφρον, ἅμα μὲν τὸ
[55, 0]	οἷόν τε ἐπιχειρεῖ ὅμοιον αὑτὸν	ἀποφαίνειν.	ταὐτὸ δὲ τοῦτο καὶ ὁ
[55, 10]	καὶ ὀργίλον, ἀγνωμοσύνης καὶ ὀργῆς	ἀποτρέπειν.	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ὁμοίως
[55, 5]	μὲν γὰρ οὐδὲ ὁπόθεν ἦν	εἰπεῖν	ἠξίωσεν οὐδὲ ὧντινων γονέων οὐδὲ
[55, 20]	τοιαῦτα, ὅμως ἐπὶ πολλῶν ἔστιν	εἰπεῖν	ὅτι τοῦτον μὲν τὸν ἄνθρωπον
[55, 0]	ἐν τοῖς λόγοις, ἔχεις μοι	εἰπεῖν	ὅτου μαθητὴς γέγονε τῶν σοφῶν·
[55, 0]	ἄλλων δὲ τῶν πλείστων ἔχομεν	εἰπεῖν	τοὺς διδασκάλους τῶν ἐνδόξων ἀνδρῶν,
[55, 15]	στρατηγοῦ κελεύσαντος ἔξω τῆς τάφρου	καταλιπεῖν	τοὺς ἵππους μόνος οὐχ ὑπήκουσεν,
[55, 0]	(Ἡράκλειτος δὲ ἔτι γενναιότερον αὐτὸς	ἐξευρεῖν	τὴν τοῦ παντὸς φύσιν ὁποία
[55, 15]	ᾤετο μὲν ὑπὲρ τὸ τεῖχος	ἐλάσειν,	ἕτοιμος δὲ ἦν ἐμβαλὼν εἰς
[55, 15]	τοῖς βέλεσι κατηρᾶτο καὶ ἠπείλει	διακλάσειν	αὐτὰ καὶ κατακαύσειν, ὡς φοβουμένων
[55, 15]	ὄχεσφιν ἀγαλλόμενος παρὰ νηῶν ἂψ	ἀπονοστήσειν	προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν· (εἰς τοσαύτην
[55, 15]	καὶ ἠπείλει διακλάσειν αὐτὰ καὶ	κατακαύσειν,	ὡς φοβουμένων αὐτὸν τῶν βελῶν.
[55, 10]	καὶ ἱστορίας ἐπεχείρησε τοὺς ἀνθρώπους	παιδεύειν,	σφόδρα ἐργώδεις ὄντας παιδευθῆναι, καὶ
[55, 20]	τῶν νῦν· τελευτῶν δὲ ἐπεχείρει	τοξεύειν,	ἄπειρος ὢν τοξικῆς καὶ τὰς
[55, 5]	τὰς Ἀθήνας καὶ τῶν Ἑλλήνων	ἄρχειν	κατ´ ἐκεῖνον τὸν χρόνον· οὐδὲν
[55, 15]	καὶ (ἀλαζονείας τότε λέγειν φαίνεται;	πάλιν	δὲ τούτοις παρατιθεὶς Πολυδάμαντα κελεύοντα
[55, 0]	ὠφελίμου καὶ καλῆς γενομένης (σὺ	ἡμῖν	σαφῶς εἰπὲ καὶ μὴ φθονήσῃς.
[55, 20]	διὰ τοῦ στόματος. (μὴ οὖν	ὑμῖν	εἰκῇ δοκεῖ Ὅμηρος ὁτιοῦν λέγειν;
[55, 10]	σφόδρα ἐναργῶς οὐ περὶ δειλίας	ὑμῖν	καὶ φιλοδοξίας δοκεῖ διαλέγεσθαι; ~ὅταν
[55, 0]	σαφές, ὅστις ἔμπειρος ἀμφοῖν τοῖν	ἀνδροῖν,	ὅτι Σωκράτης τό γε ἀληθὲς
[55, 0]	εἶναι σαφές, ὅστις ἔμπειρος ἀμφοῖν	τοῖν	ἀνδροῖν, ὅτι Σωκράτης τό γε
[55, 5]	κατὰ τὸ ἦθος. οὐδέτερος γὰρ	αὐτοῖν	ἀλαζὼν ἦν οὐδὲ ἀναιδής, ὥσπερ
[55, 0]	πολλοῖς εἶναι σαφές, ὅστις ἔμπειρος	ἀμφοῖν	τοῖν ἀνδροῖν, ὅτι Σωκράτης τό
[55, 15]	λόγῳ φῆσαι τὸν Ἀλέξανδρον αὐτῷ	χάριν	εἰδέναι· ταῦτα διεξιὼν οὕτως ἐπιμελῶς
[55, 15]	μετὰ πολὺ τὴν γλῶτταν ἀποτμηθείς,	πρὶν	ἢ καὶ λόγῳ φῆσαι τὸν
[55, 20]	ἐχρῆτο τοῖς λόγοις οὐδὲ τοῖς	παραδείγμασιν,	ἀλλ´ Ἀνύτῳ μὲν διαλεγόμενος βυρσέων
[55, 0]	μαθητὴς γέγονεν, οὐχ ὥσπερ ἔνιοί	φασιν	Ἀρχελάου. (Καὶ πῶς οἷόν τε
[55, 5]	ἦν. (Ναί· τοῦτό γε ἅπαντές	φασιν	οἱ Ἕλληνες, Στησίχορον Ὁμήρου ζηλωτὴν
[55, 10]	τῶν ἀνθρώπων τῶν ἐχομένων τοῖς	πάθεσιν	ἢ τοῖς νοσήμασι σαφέστερον ἐδείκνυεν
[55, 20]	Ὀδυσσέως, ὅτι ἐκεῖνος μὲν ἐν	ῥάκεσιν	ἦν, αὐτὸς δὲ ἐν πολυτελεῖ
[55, 0]	μήτε ἰδόντα πώποτε, ἀλλὰ τοσούτοις	ἔτεσιν	ὕστερον γενόμενον Ὁμήρου φάναι μαθητήν;
[55, 5]	μέτρῳ κέχρηται εἰς ὅλην τὴν	ποίησιν,	ἀλλ´ ἑτέροις τὸ πλέον, οὐδὲ
[55, 0]	λαβεῖν ἐν δάφνης ὄζῳ τὴν	ποίησιν,	ἵνα μὴ πράγματα ἔχοιμεν ζητοῦντες
[55, 5]	τῶν ἄλλων, οἷς ἐκόσμησε τὴν	ποίησιν	Ὅμηρος, σὺ παραβαλεῖν ἀξιώσεις τοὺς
[55, 5]	σφόδρα γε ἐοικέναι κατὰ τὴν	ποίησιν.	Σωκράτης δὲ κατὰ τί σοι
[55, 0]	αὐτόν, καὶ τοῦτο ἄδηλον τοῖς	Ἕλλησιν.	ὁ δὲ Σωκράτης ὅτι μὲν
[55, 0]	τοῦ Ἀσκραίου. ὁ μὲν γάρ	φησιν	ποιμαίνων ἐν τῷ Ἑλικῶνι παρὰ
[55, 15]	γε μηδὲ τοῖς πεζοῖς συνήνεγκε	καταληφθεῖσιν	ὑπὸ τῶν ἐναντίων, ἀλλὰ ὀλίγης
[55, 15]	ἔμελλε, κακὰς ὑπὸ κῆρας ἀλύξας,	ἵπποισιν	καὶ ὄχεσφιν ἀγαλλόμενος παρὰ νηῶν
[55, 15]	μόνος οὐχ ὑπήκουσεν, ἀλλὰ σὺν	αὐτοῖσιν	πέλασεν νήεσσι θοῇσι νήπιος· {οὐδ´
[55, 10]	προσέκρουσε (τοῖς μυθολόγοις καὶ τοῖς	συγγραφεῦσιν.	οὐ τοίνυν οὐδὲ τοὺς περὶ
[55, 20]	ὀνομάζων καὶ φιλίαν, ὅτε πρὸς	Λῦσιν	διαλέγοιτο, περὶ σωφροσύνης δὲ Χαρμίδῃ
[55, 5]	ἀληθείας καὶ ἀπάτης καὶ ὅπως	δοξάζουσιν	οἱ πολλοὶ καὶ ὅπως ἐπίστανται
[55, 5]	τοὺς αὐλητὰς καὶ ξύνεισι καὶ	ἀκούουσιν	ὁσημέραι, καὶ οὐδ´ ἂν ἐμφυσῆσαι
[55, 0]	αὐτὸς ἐξευρεῖν τὴν τοῦ παντὸς	φύσιν	ὁποία τυγχάνει οὖσα, μηδενὸς διδάξαντος
[55, 5]	μὴ ἐπὶ τέχνῃ μηδὲ προσέχοντες	ξυνῶσιν.	ἀλλ´ εἴ γε δυσωπῇ μαθητὴν
[55, 10]	τοῖς νοσήμασι σαφέστερον ἐδείκνυεν (ὁποῖά	ἐστιν	ἢ εἰ τοὺς λόγους ψιλοὺς
[55, 20]	τὰ τοιαῦτα, ὅμως ἐπὶ πολλῶν	ἔστιν	εἰπεῖν ὅτι τοῦτον μὲν τὸν
[55, 15]	ὑπὸ κῆρας ἀλύξας, ἵπποισιν καὶ	ὄχεσφιν	ἀγαλλόμενος παρὰ νηῶν ἂψ ἀπονοστήσειν
[55, 10]	τοὺς Θρᾳκικοὺς καὶ τὸν Ῥῆσον,	ὃν	οὐδεὶς ᾔδει ἀφιγμένον) ταῦτα δὲ
[55, 15]	νύ τι κάλλιόν ἐστι· (καὶ	ὃν	τρόπον ἀπέθανεν οὐ μετὰ πολὺ
[55, 5]	ἐσωφρονείτην ἄμφω τὼ ἄνδρε. (ἔπειτα	ὑπερεῖδον	κτήσεως χρημάτων ὁμοίως Σωκράτης τε
[55, 5]	τὴν ποίησιν, ἀλλ´ ἑτέροις τὸ	πλέον,	οὐδὲ Στησίχορον, (ὅτι ἐκεῖνος μὲν
[55, 5]	εἴη σοφώτατος Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων.	τελευταῖον	δὲ οὐδὲ τοὺς λόγους αὐτὸς
[55, 10]	ἀνθρώπων τοὺς λόγους ξυνορᾶν οὐ	ῥᾴδιον	ἄλλοις ἢ τοῖς φιλοσόφοις καὶ
[55, 15]	παρὰ νηῶν ἂψ ἀπονοστήσειν προτὶ	Ἴλιον	ἠνεμόεσσαν· (εἰς τοσαύτην δυσχωρίαν τάφρου
[55, 15]	μαχόμεσθα· τῷ οὔ νύ τι	κάλλιόν	ἐστι· (καὶ ὃν τρόπον ἀπέθανεν
[55, 0]	ἔργα καὶ τοὺς λόγους ὡς	οἷόν	τε ἐπιχειρεῖ ὅμοιον αὑτὸν ἀποφαίνειν.
[55, 0]	ἔνιοί φασιν Ἀρχελάου. (Καὶ πῶς	οἷόν	τε τὸν μήτε ξυγγενόμενον Ὁμήρῳ
[55, 0]	λόγους ὡς οἷόν τε ἐπιχειρεῖ	ὅμοιον	αὑτὸν ἀποφαίνειν. ταὐτὸ δὲ τοῦτο
[55, 10]	ἢ Πῶλον ἢ Θρασύμαχον ἢ	Πρόδικον	ἢ Μένωνα ἢ Εὐθύφρονα ἢ
[55, 0]	πράγματα ἔχοιμεν ζητοῦντες αὐτοῦ τὸν	διδάσκαλον·	(Ἡράκλειτος δὲ ἔτι γενναιότερον αὐτὸς
[55, 5]	μαθητὴς ποιεῖν ἔοικε· ~μιμούμενος τὸν	διδάσκαλον	καὶ προσέχων ἀναλαμβάνει τὴν τέχνην.
[55, 0]	τὸν δὲ τῆς σοφίας αὐτοῦ	διδάσκαλον	οὕτως ὠφελίμου καὶ καλῆς γενομένης
[55, 0]	τὰ περὶ αὐτόν, καὶ τοῦτο	ἄδηλον	τοῖς Ἕλλησιν. ὁ δὲ Σωκράτης
[55, 10]	βδελυρίας· ὁπότε δὲ ἀγνώμονα καὶ	ὀργίλον,	ἀγνωμοσύνης καὶ ὀργῆς ἀποτρέπειν. καὶ
[55, 10]	οἴονται τὰ τοιαῦτα λέγεσθαι καὶ	ὄχλον	ἄλλως καὶ (φλυαρίαν ἡγοῦνται. Σωκράτης
[55, 10]	οὐδὲ τοὺς περὶ Γοργίαν ἢ	Πῶλον	ἢ Θρασύμαχον ἢ Πρόδικον ἢ
[55, 15]	Τρῶας ἀθυμοτέρους ἐποίησε πρὸς τὸν	πόλεμον	μεμνημένους ἀεὶ τῆς ἐπιορκίας· νῦν
[55, 10]	τὸν Ῥῆσον, ὃν οὐδεὶς ᾔδει	ἀφιγμένον)	ταῦτα δὲ λέγων οὕτω σφόδρα
[55, 15]	ἅμα δὲ τὸν οἰωνὸν τὸν	γενόμενον	αὐτοῖς· ἄλλως μὲν γὰρ οὐδένα
[55, 0]	καὶ τῆς ὅλης διανοίας ἔμπειρον	γενόμενον	μαθητὴν Ὁμήρου λέγεσθαι· ἢ οὐδὲ
[55, 0]	πώποτε, ἀλλὰ τοσούτοις ἔτεσιν ὕστερον	γενόμενον	Ὁμήρου φάναι μαθητήν; (Τί δέ;
[55, 0]	(Οὐδαμῶς. (Οὔκουν ἄτοπον τὸν μήτε	ξυγγενόμενον	μήτε ἰδόντα, τῆς δὲ ποιήσεως
[55, 0]	πῶς οἷόν τε τὸν μήτε	ξυγγενόμενον	Ὁμήρῳ μήτε ἰδόντα πώποτε, ἀλλὰ
[55, 15]	τοῦ Ἀχιλλέως· ἢ τὸν Ὀδυσσέα	ἐπανορθούμενον	τὸ ἁμάρτημα τοῦ Ἀγαμέμνονος, δι´
[55, 0]	τὸν νοῦν, ἔσθ´ ὅπως φήσομεν	ἐκεῖνον	Ὁμήρου μαθητήν; (Οὐδαμῶς. (Οὔκουν ἄτοπον
[55, 0]	ζηλῶν τινα ὀρθῶς ἐπίσταται δήπου	ἐκεῖνον	ὁποῖος ἦν καὶ μιμούμενος τὰ
[55, 5]	καὶ τῶν Ἑλλήνων ἄρχειν κατ´	ἐκεῖνον	τὸν χρόνον· οὐδὲν δὲ πώποτε
[55, 10]	δὲ ἔλεγε τοῖς πολεμίοις, οὐ	μόνον	εἴ τι ἐρωτῷεν, ἀλλὰ καὶ
[55, 5]	τὸν Σωκράτην καλεῖν, ζηλωτὴν (δὲ	μόνον,	οὐδέν μοι διοίσει. (Ἐμοὶ μὲν
[55, 5]	Ἑλλήνων ἄρχειν κατ´ ἐκεῖνον τὸν	χρόνον·	οὐδὲν δὲ πώποτε εἶπεν ὑπὲρ
[55, 15]	μὲν τὸ πρᾶγμα ἐπιδεικνύντα ὡς	ἐπικίνδυνον,	ἅμα δὲ τὸν οἰωνὸν τὸν
[55, 15]	ὡς ἐπικίνδυνον, ἅμα δὲ τὸν	οἰωνὸν	τὸν γενόμενον αὐτοῖς· ἄλλως μὲν
[55, 10]	ἢ Λάχητα μάτην ἐποίει λέγοντας,	ἐξὸν	ἀφελεῖν τὰ ὀνόματα· ἀλλὰ ᾔδει
[55, 5]	διοίσει. (Ἐμοὶ μὲν οὐχ ἧττον	παράδοξον	τοῦτο ἐκείνου δοκεῖ. Ὅμηρος μὲν
[55, 20]	τοσούτοις, μηδ´ ἐπιτεῖναι δυνάμενος τὸ	τόξον	μηδὲ ὅπως στήσει τοὺς πελέκεις
[55, 15]	τι κάλλιόν ἐστι· (καὶ ὃν	τρόπον	ἀπέθανεν οὐ μετὰ πολὺ τὴν
[55, 0]	ἐκεῖνον Ὁμήρου μαθητήν; (Οὐδαμῶς. (Οὔκουν	ἄτοπον	τὸν μήτε ξυγγενόμενον μήτε ἰδόντα,
[55, 20]	εἰπεῖν ὅτι τοῦτον μὲν τὸν	ἄνθρωπον	διὰ τῆς γαστρὸς δεῖ πληγέντα
[55, 10]	δὲ ἐνόμιζεν, ὁσάκις μὲν ἀλαζόνα	ἄνθρωπον	εἰσάγει, περὶ ἀλαζονείας λέγειν· ὁπότε
[55, 20]	ὅπου ἔτυχεν, ὥσπερ ἀμέλει τὸν	Πάνδαρον	διὰ τῆς γλώττης. καὶ γὰρ
[55, 15]	ἢ καὶ λόγῳ φῆσαι τὸν	Ἀλέξανδρον	αὐτῷ χάριν εἰδέναι· ταῦτα διεξιὼν
[55, 0]	τὸν διδάσκαλον· (Ἡράκλειτος δὲ ἔτι	γενναιότερον	αὐτὸς ἐξευρεῖν τὴν τοῦ παντὸς
[55, 10]	τοῖς πάθεσιν ἢ τοῖς νοσήμασι	σαφέστερον	ἐδείκνυεν (ὁποῖά ἐστιν ἢ εἰ
[55, 0]	ἰδόντα πώποτε, ἀλλὰ τοσούτοις ἔτεσιν	ὕστερον	γενόμενον Ὁμήρου φάναι μαθητήν; (Τί
[55, 15]	συμβησόμενα αὐτοῖς ἀπὸ τῆς στάσεως,	ὕστερον	δὲ ἐπιπλήττοντα τῷ Ἀγαμέμνονι ὡς
[55, 0]	μαθητήν; (Τί δέ; ὅστις καθ´	Ὅμηρον	ἐγένετο, μηδὲν δὲ ἤκουσε τῶν
[55, 5]	καὶ ταύτῃ γε ὑπερέβαλε τὸν	Ὅμηρον.	ὥσπερ γὰρ τὸ ὄνομα τὸ
[55, 0]	Ὁμήρου καὶ τῆς ὅλης διανοίας	ἔμπειρον	γενόμενον μαθητὴν Ὁμήρου λέγεσθαι· ἢ
[55, 5]	γε ἅπαντές φασιν οἱ Ἕλληνες,	Στησίχορον	Ὁμήρου ζηλωτὴν γενέσθαι καὶ σφόδρα
[55, 5]	ἀλλ´ ἑτέροις τὸ πλέον, οὐδὲ	Στησίχορον,	(ὅτι ἐκεῖνος μὲν ἔπη ἐποίει,
[55, 10]	λέγειν· ὁπότε δὲ ἀναίσχυντον καὶ	βδελυρόν,	περὶ ἀναιδείας καὶ βδελυρίας· ὁπότε
[55, 15]	εὐλαβηθῆναι καὶ μὴ διαβαίνειν τὴν	τάφρον,	ἅμα μὲν τὸ πρᾶγμα ἐπιδεικνύντα
[55, 10]	ἐμήνυσε τοὺς Θρᾳκικοὺς καὶ τὸν	Ῥῆσον,	ὃν οὐδεὶς ᾔδει ἀφιγμένον) ταῦτα
[55, 5]	οὐδὲ ὅστις αὐτὸς ἐκαλεῖτο. ἀλλὰ	ὅσον	ἐπ´ ἐκείνῳ καὶ τὸ ὄνομα
[55, 15]	ἢ τὸν Νέστορα τοὺς περὶ	τὸν	Ἀγαμέμνονα καὶ τὸν Ἀχιλλέα λοιδορουμένους
[55, 15]	πρὶν ἢ καὶ λόγῳ φῆσαι	τὸν	Ἀλέξανδρον αὐτῷ χάριν εἰδέναι· ταῦτα
[55, 0]	τἄλλα Σωκράτους ὢν ἐπαινέτης καὶ	τὸν	ἄνδρα ἐκπληττόμενος ἐν τοῖς λόγοις,
[55, 20]	ἔστιν εἰπεῖν ὅτι τοῦτον μὲν	τὸν	ἄνθρωπον διὰ τῆς γαστρὸς δεῖ
[55, 15]	τοὺς περὶ τὸν Ἀγαμέμνονα καὶ	τὸν	Ἀχιλλέα λοιδορουμένους παύοντα τῆς ὀργῆς
[55, 15]	ἐπικίνδυνον, ἅμα δὲ τὸν οἰωνὸν	τὸν	γενόμενον αὐτοῖς· ἄλλως μὲν γὰρ
[55, 0]	τὴν τοῦ πατρὸς τέχνην ἀκηκόαμεν·	τὸν	δὲ τῆς σοφίας αὐτοῦ διδάσκαλον
[55, 0]	μὴ πράγματα ἔχοιμεν ζητοῦντες αὐτοῦ	τὸν	διδάσκαλον· (Ἡράκλειτος δὲ ἔτι γενναιότερον
[55, 5]	ὁ μαθητὴς ποιεῖν ἔοικε· ~μιμούμενος	τὸν	διδάσκαλον καὶ προσέχων ἀναλαμβάνει τὴν
[55, 15]	τῷ οἰωνῷ τάχ´ ἂν πεῖσαι	τὸν	Ἕκτορα· ἢ τὸν Νέστορα τοὺς
[55, 15]	τοῦ Πριάμου, καὶ οὔτε ἀπέκτεινε	τὸν	Μενέλεων βαλών, καίτοι τοξότης ἱκανὸς
[55, 0]	Ὁμήρου μαθητήν; (Οὐδαμῶς. (Οὔκουν ἄτοπον	τὸν	μήτε ξυγγενόμενον μήτε ἰδόντα, τῆς
[55, 0]	Ἀρχελάου. (Καὶ πῶς οἷόν τε	τὸν	μήτε ξυγγενόμενον Ὁμήρῳ μήτε ἰδόντα
[55, 15]	ἂν πεῖσαι τὸν Ἕκτορα· ἢ	τὸν	Νέστορα τοὺς περὶ τὸν Ἀγαμέμνονα
[55, 0]	ἐπῶν ἢ ἀκούων μηδενὶ προσέσχε	τὸν	νοῦν, ἔσθ´ ὅπως φήσομεν ἐκεῖνον
[55, 15]	ἀναγκάζοντα δεῖσθαι τοῦ Ἀχιλλέως· ἢ	τὸν	Ὀδυσσέα ἐπανορθούμενον τὸ ἁμάρτημα τοῦ
[55, 15]	ἐπιδεικνύντα ὡς ἐπικίνδυνον, ἅμα δὲ	τὸν	οἰωνὸν τὸν γενόμενον αὐτοῖς· ἄλλως
[55, 5]	γράψας, καὶ ταύτῃ γε ὑπερέβαλε	τὸν	Ὅμηρον. ὥσπερ γὰρ τὸ ὄνομα
[55, 20]	οὐχ ὅπου ἔτυχεν, ὥσπερ ἀμέλει	τὸν	Πάνδαρον διὰ τῆς γλώττης. καὶ
[55, 15]	τοὺς Τρῶας ἀθυμοτέρους ἐποίησε πρὸς	τὸν	πόλεμον μεμνημένους ἀεὶ τῆς ἐπιορκίας·
[55, 10]	ἵππους ἐμήνυσε τοὺς Θρᾳκικοὺς καὶ	τὸν	Ῥῆσον, ὃν οὐδεὶς ᾔδει ἀφιγμένον)
[55, 5]	εἴ γε δυσωπῇ μαθητὴν Ὁμήρου	τὸν	Σωκράτην καλεῖν, ζηλωτὴν (δὲ μόνον,
[55, 5]	τῶν Ἑλλήνων ἄρχειν κατ´ ἐκεῖνον	τὸν	χρόνον· οὐδὲν δὲ πώποτε εἶπεν
[55, 20]	ἀλαζονίστατον πεποίηκε τῶν μνηστήρων καὶ	ἀκολαστότατον·	ὃς πρῶτον μὲν κατεφρόνει τοῦ
[55, 20]	μνησθήσομαι, τοῦ Ἀντινόου. τοῦτον γὰρ	ἀλαζονίστατον	πεποίηκε τῶν μνηστήρων καὶ ἀκολαστότατον·
[55, 10]	περὶ ἀλαζονείας λέγειν· ὁπότε δὲ	ἀναίσχυντον	καὶ βδελυρόν, περὶ ἀναιδείας καὶ
[55, 5]	παραβαλεῖν ἱκανώτατοι ἦσαν. (Τοῦτο μὲν	θαυμαστόν,	εἰ ταῖς Ὁμήρου παραβολαῖς πυρὸς
[55, 5]	ἐοικέναι; (Τὸ μὲν πρῶτον καὶ	μέγιστον	κατὰ τὸ ἦθος. οὐδέτερος γὰρ
[55, 5]	μοι διοίσει. (Ἐμοὶ μὲν οὐχ	ἧττον	παράδοξον τοῦτο ἐκείνου δοκεῖ. Ὅμηρος
[55, 0]	ὥσπερ τὰ ἄλλα τὰ περὶ	αὐτόν,	καὶ τοῦτο ἄδηλον τοῖς Ἕλλησιν.
[55, 15]	αὐτὰ καὶ κατακαύσειν, ὡς φοβουμένων	αὐτὸν	τῶν βελῶν. (ὅταν δὲ περὶ
[55, 10]	δόρατος ἐγγὺς παγέντος καὶ οὐδὲν	αὐτὸν	ὤνησε τὸ τάχος, ὅπως δὲ
[55, 0]	ὡς οἷόν τε ἐπιχειρεῖ ὅμοιον	αὑτὸν	ἀποφαίνειν. ταὐτὸ δὲ τοῦτο καὶ
[55, 10]	ἢ Μένωνα ἢ Εὐθύφρονα ἢ	Ἄνυτον	ἢ Ἀλκιβιάδην ἢ Λάχητα μάτην
[55, 20]	δὲ μόνου μνησθήσομαι, τοῦ Ἀντινόου.	τοῦτον	γὰρ ἀλαζονίστατον πεποίηκε τῶν μνηστήρων
[55, 20]	τοῦτον δὲ διὰ τῶν αἰδοίων,	τοῦτον	δὲ διὰ τοῦ στόματος. (μὴ
[55, 20]	τῆς γαστρὸς δεῖ πληγέντα ἀποθανεῖν,	τοῦτον	δὲ διὰ τῶν αἰδοίων, τοῦτον
[55, 20]	ὁ Τηλέμαχος ξυνιείς. ὅμως δὲ	τοῦτον	καὶ ἀποθανόντα ἐποίησεν οὐκ εἰκῇ
[55, 20]	ἐπὶ πολλῶν ἔστιν εἰπεῖν ὅτι	τοῦτον	μὲν τὸν ἄνθρωπον διὰ τῆς
[55, 5]	δοκεῖ Ὁμήρῳ ἐοικέναι; (Τὸ μὲν	πρῶτον	καὶ μέγιστον κατὰ τὸ ἦθος.
[55, 20]	τῶν μνηστήρων καὶ ἀκολαστότατον· ὃς	πρῶτον	μὲν κατεφρόνει τοῦ Ὀδυσσέως, ὅτι
[55, 10]	περὶ Γοργίαν ἢ Πῶλον ἢ	Θρασύμαχον	ἢ Πρόδικον ἢ Μένωνα ἢ
[55, 5]	φιλόσοφος. (Εἶεν· οὕτως μὲν οὐδὲ	Ἀρχίλοχον	εἴποις ἂν Ὁμήρου ζηλωτήν, ὅτι
[55, 15]	πόλεμον μεμνημένους ἀεὶ τῆς ἐπιορκίας·	νῦν	δ´ ὅρκια πιστὰ ψευσάμενοι μαχόμεσθα·
[55, 20]	ἀκόλαστος, (οὐχ ὡς ἔνιοι τῶν	νῦν·	τελευτῶν δὲ ἐπεχείρει τοξεύειν, ἄπειρος
[55, 20]	δοκεῖ Ὅμηρος ὁτιοῦν λέγειν; οὐ	τοίνυν	οὐδὲ Σωκράτης ἄλλως ἐχρῆτο τοῖς
[55, 10]	μυθολόγοις καὶ τοῖς συγγραφεῦσιν. οὐ	τοίνυν	οὐδὲ τοὺς περὶ Γοργίαν ἢ
[55, 0]	τῶν μὴ συγγενομένων; (Ἔγωγε. (Εἴπερ	οὖν	ζηλωτής, καὶ μαθητὴς εἴη ἄν.
[55, 15]	ἀπὸ τοῦ ἅρματος μάχεσθαι· ἆρ´	οὖν	οὐ περὶ ἀπειθείας καὶ (ἀλαζονείας
[55, 20]	δὲ διὰ τοῦ στόματος. (μὴ	οὖν	ὑμῖν εἰκῇ δοκεῖ Ὅμηρος ὁτιοῦν
[55, 20]	οὖν ὑμῖν εἰκῇ δοκεῖ Ὅμηρος	ὁτιοῦν	λέγειν; οὐ τοίνυν οὐδὲ Σωκράτης
[55, 0]	φήσομεν ἐκεῖνον Ὁμήρου μαθητήν; (Οὐδαμῶς.	(Οὔκουν	ἄτοπον τὸν μήτε ξυγγενόμενον μήτε
[55, 0]	ἢ ἀκούων μηδενὶ προσέσχε τὸν	νοῦν,	ἔσθ´ ὅπως φήσομεν ἐκεῖνον Ὁμήρου
[55, 15]	ἵππους μόνος οὐχ ὑπήκουσεν, ἀλλὰ	σὺν	αὐτοῖσιν πέλασεν νήεσσι θοῇσι νήπιος·
[55, 15]	οὐδένα ᾤετο ἀνέξεσθαι αὐτοῦ λέγοντος,	σὺν	δὲ τῷ οἰωνῷ τάχ´ ἂν
[55, 0]	δὲ Σωκράτης ὅτι μὲν παῖς	ὢν	ἐμάνθανε {λιθοξόος} τὴν τοῦ πατρὸς
[55, 0]	(Ἐπεὶ φαίνῃ καὶ τἄλλα Σωκράτους	ὢν	ἐπαινέτης καὶ τὸν ἄνδρα ἐκπληττόμενος
[55, 20]	τελευτῶν δὲ ἐπεχείρει τοξεύειν, ἄπειρος	ὢν	τοξικῆς καὶ τὰς χεῖρας οὕτως
[55, 10]	τι ἐρωτῷεν, ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ	ὧν	μηδεὶς ἐπυνθάνετο (καὶ γὰρ τοὺς
[55, 10]	οὐδεὶς ᾔδει ἀφιγμένον) ταῦτα δὲ	λέγων	οὕτω σφόδρα ἐναργῶς οὐ περὶ
[55, 10]	πως ξυνεῖεν· ἀπὸ γὰρ τῶν	λόγων	τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ τῶν
[55, 10]	τῷ τοιούτῳ, ποτὲ μὲν σπουδάζειν	ὁμολογῶν,	ποτὲ δὲ παίζειν προσποιούμενος, τούτου
[55, 10]	μέμνηται ψαρῶν ἢ κολοιῶν ἢ	ἀκρίδων	ἢ δαλοῦ ἢ τέφρας ἢ
[55, 15]	Πριάμου, καὶ οὔτε ἀπέκτεινε τὸν	Μενέλεων	βαλών, καίτοι τοξότης ἱκανὸς εἶναι
[55, 15]	τάφρου τε καὶ τείχους καὶ	νεῶν	εἰσελαύνων, ὅπου γε μηδὲ τοῖς
[55, 5]	ἦν εἰπεῖν ἠξίωσεν οὐδὲ ὧντινων	γονέων	οὐδὲ ὅστις αὐτὸς ἐκαλεῖτο. ἀλλὰ
[55, 20]	παραδείγμασιν, ἀλλ´ Ἀνύτῳ μὲν διαλεγόμενος	βυρσέων	ἐμέμνητο καὶ σκυτοτόμων. εἰ δὲ
[55, 5]	τὸ ἦθος. οὐδέτερος γὰρ αὐτοῖν	ἀλαζὼν	ἦν οὐδὲ ἀναιδής, ὥσπερ οἱ
[55, 20]	ἐνίοτε παραδειγμάτων εὐπόρει, φίλους μὲν	ὀνομάζων	καὶ φιλίαν, ὅτε πρὸς Λῦσιν
[55, 15]	ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν ἀγαλλόμενος παρὰ	νηῶν	ἂψ ἀπονοστήσειν προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν·
[55, 10]	τέφρας ἢ κυάμων τε καὶ	ἐρεβίνθων	ἢ λικμῶντας ἀνθρώπους πεποίηκεν, ἀλλὰ
[55, 10]	μὴν ὥσπερ Ὅμηρος διά τε	μύθων	καὶ ἱστορίας ἐπεχείρησε τοὺς ἀνθρώπους
[55, 20]	δὲ Λυσικλεῖ διαλέγοιτο, ἀμνίων καὶ	κωδίων·	Λύκωνι δὲ δικῶν καὶ συκοφαντημάτων,
[55, 20]	σκυτοτόμων. εἰ δὲ Λυσικλεῖ διαλέγοιτο,	ἀμνίων	καὶ κωδίων· Λύκωνι δὲ δικῶν
[55, 15]	Ἀλέξανδρον αὐτῷ χάριν εἰδέναι· ταῦτα	διεξιὼν	οὕτως ἐπιμελῶς ὑπὲρ ἄλλου του
[55, 20]	ἀποθανεῖν, τοῦτον δὲ διὰ τῶν	αἰδοίων,	τοῦτον δὲ διὰ τοῦ στόματος.
[55, 10]	ἀποδοκιμάζεις, ὅπου μέμνηται ψαρῶν ἢ	κολοιῶν	ἢ ἀκρίδων ἢ δαλοῦ ἢ
[55, 20]	ἐσθῆτι καὶ ἔπινεν ἐκ χρυσῶν	ποτηρίων	καὶ τούτων οὐχ αὑτοῦ καὶ
[55, 15]	πεζοῖς συνήνεγκε καταληφθεῖσιν ὑπὸ τῶν	ἐναντίων,	ἀλλὰ ὀλίγης ἐκβοηθείας γενομένης διεφθάρησαν
[55, 20]	ἀμνίων καὶ κωδίων· Λύκωνι δὲ	δικῶν	καὶ συκοφαντημάτων, Μένωνι δὲ τῷ
[55, 15]	βαλών, καίτοι τοξότης ἱκανὸς εἶναι	δοκῶν,	καὶ παραβὰς τὰ ὅρκια τοὺς
[55, 15]	καὶ οὔτε ἀπέκτεινε τὸν Μενέλεων	βαλών,	καίτοι τοξότης ἱκανὸς εἶναι δοκῶν,
[55, 15]	τεῖχος ἐλάσειν, ἕτοιμος δὲ ἦν	ἐμβαλὼν	εἰς τὴν θάλατταν ἀπὸ τοῦ
[55, 15]	κατακαύσειν, ὡς φοβουμένων αὐτὸν τῶν	βελῶν.	(ὅταν δὲ περὶ Ἀσίου τοῦ
[55, 0]	μαθητὴς εἴη ἄν. ὁ γὰρ	ζηλῶν	τινα ὀρθῶς ἐπίσταται δήπου ἐκεῖνον
[55, 0]	Ἐμπεδοκλέους καὶ ἑτέρων, καὶ τῶν	ἄλλων	δὲ τῶν πλείστων ἔχομεν εἰπεῖν
[55, 20]	ἐρωμένων. {οὐ μέντοι ἀλλὰ καὶ	ἄλλων	ἐνίοτε παραδειγμάτων εὐπόρει, φίλους μὲν
[55, 5]	καὶ τοὺς λόγους τοὺς Σωκράτους	ἄλλων	καταλιπόντων. οὕτως ἄγαν κεκολασμένω ἤστην
[55, 5]	ταύρων καὶ λεόντων καὶ τῶν	ἄλλων,	οἷς ἐκόσμησε τὴν ποίησιν Ὅμηρος,
[55, 10]	ὀργῆς ἀποτρέπειν. καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	ὁμοίως τὰ πάθη καὶ τὰ
[55, 20]	συμβαίνει τὰ τοιαῦτα, ὅμως ἐπὶ	πολλῶν	ἔστιν εἰπεῖν ὅτι τοῦτον μὲν
[55, 10]	ἢ δαλοῦ ἢ τέφρας ἢ	κυάμων	τε καὶ ἐρεβίνθων ἢ λικμῶντας
[55, 5]	ταῖς Ὁμήρου παραβολαῖς πυρὸς καὶ	ἀνέμων	καὶ θαλάττης καὶ ἀετῶν καὶ
[55, 20]	μὲν διαλεγόμενος βυρσέων ἐμέμνητο καὶ	σκυτοτόμων.	εἰ δὲ Λυσικλεῖ διαλέγοιτο, ἀμνίων
[55, 0]	οὐδένα οὐδενὸς φήσεις τῶν μὴ	συγγενομένων;	(Ἔγωγε. (Εἴπερ οὖν ζηλωτής, καὶ
[55, 10]	ἐπ´ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων τῶν	ἐχομένων	τοῖς πάθεσιν ἢ τοῖς νοσήμασι
[55, 15]	διακλάσειν αὐτὰ καὶ κατακαύσειν, ὡς	φοβουμένων	αὐτὸν τῶν βελῶν. (ὅταν δὲ
[55, 20]	τῷ Θετταλῷ περὶ ἐραστῶν καὶ	ἐρωμένων.	{οὐ μέντοι ἀλλὰ καὶ ἄλλων
[55, 5]	εἶναι τὰς Ἀθήνας καὶ τῶν	Ἑλλήνων	ἄρχειν κατ´ ἐκεῖνον τὸν χρόνον·
[55, 5]	Ἀπόλλωνος χρήσαντος ὡς εἴη σοφώτατος	Ἑλλήνων	καὶ βαρβάρων. τελευταῖον δὲ οὐδὲ
[55, 0]	Ἀσκραίου. ὁ μὲν γάρ φησιν	ποιμαίνων	ἐν τῷ Ἑλικῶνι παρὰ τῶν
[55, 5]	ὁπόθεν ἦν εἰπεῖν ἠξίωσεν οὐδὲ	ὧντινων	γονέων οὐδὲ ὅστις αὐτὸς ἐκαλεῖτο.
[55, 15]	τε καὶ τείχους καὶ νεῶν	εἰσελαύνων,	ὅπου γε μηδὲ τοῖς πεζοῖς
[55, 0]	ἔχομεν εἰπεῖν τοὺς διδασκάλους τῶν	ἐνδόξων	ἀνδρῶν, ὅτῳ ἕκαστος συγγενόμενος λόγου
[55, 0]	μηδὲν δὲ ἤκουσε τῶν Ὁμήρου	ἐπῶν	ἢ ἀκούων μηδενὶ προσέσχε τὸν
[55, 15]	πλείους· ὁ δὲ ὑπὸ τῶν	ἵππων	ἐπαιρόμενος καὶ τῷ κάλλει τοῦ
[55, 10]	Δόλωνος, ὅπως μὲν ἐπεθύμησε τῶν	ἵππων	τῶν Ἀχιλλέως, ὅπως δὲ τοὺς
[55, 5]	ὁ δὲ καταλογάδην· περὶ ἀρετῆς	ἀνθρώπων	καὶ κακίας καὶ περὶ ἁμαρτημάτων
[55, 10]	τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ τῶν	ἀνθρώπων	τοὺς λόγους ξυνορᾶν οὐ ῥᾴδιον
[55, 10]	τὰ νοσήματα ἐπ´ αὐτῶν τῶν	ἀνθρώπων	τῶν ἐχομένων τοῖς πάθεσιν ἢ
[55, 5]	ὡς εἴη σοφώτατος Ἑλλήνων καὶ	βαρβάρων.	τελευταῖον δὲ οὐδὲ τοὺς λόγους
[55, 10]	τὰ τοιαῦτα ἀποδοκιμάζεις, ὅπου μέμνηται	ψαρῶν	ἢ κολοιῶν ἢ ἀκρίδων ἢ
[55, 0]	εἰπεῖν τοὺς διδασκάλους τῶν ἐνδόξων	ἀνδρῶν,	ὅτῳ ἕκαστος συγγενόμενος λόγου ἄξιος
[55, 5]	τὸ ὄνομα τὸ ἐκείνου παρ´	ἑτέρων	ἀκούοντες ἴσμεν, οὕτω καὶ τοὺς
[55, 0]	γενέσθαι, Πυθαγόρας δὲ Ἐμπεδοκλέους καὶ	ἑτέρων,	καὶ τῶν ἄλλων δὲ τῶν
[55, 20]	τοῦτον γὰρ ἀλαζονίστατον πεποίηκε τῶν	μνηστήρων	καὶ ἀκολαστότατον· ὃς πρῶτον μὲν
[55, 5]	καὶ θαλάττης καὶ ἀετῶν καὶ	ταύρων	καὶ λεόντων καὶ τῶν ἄλλων,
[55, 10]	ἀλλὰ ᾔδει τούτῳ καὶ μάλιστα	ὀνήσων	τοὺς ἀκούοντας, εἴ πως ξυνεῖεν·
[55, 0]	ἐν τῷ Ἑλικῶνι παρὰ τῶν	Μουσῶν	λαβεῖν ἐν δάφνης ὄζῳ τὴν
[55, 20]	πολυτελεῖ ἐσθῆτι καὶ ἔπινεν ἐκ	χρυσῶν	ποτηρίων καὶ τούτων οὐχ αὑτοῦ
[55, 20]	πληγέντα ἀποθανεῖν, τοῦτον δὲ διὰ	τῶν	αἰδοίων, τοῦτον δὲ διὰ τοῦ
[55, 0]	δὲ Ἐμπεδοκλέους καὶ ἑτέρων, καὶ	τῶν	ἄλλων δὲ τῶν πλείστων ἔχομεν
[55, 5]	καὶ ταύρων καὶ λεόντων καὶ	τῶν	ἄλλων, οἷς ἐκόσμησε τὴν ποίησιν
[55, 10]	καὶ ὀργῆς ἀποτρέπειν. καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων ὁμοίως τὰ πάθη καὶ
[55, 10]	λόγων τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ	τῶν	ἀνθρώπων τοὺς λόγους ξυνορᾶν οὐ
[55, 10]	καὶ τὰ νοσήματα ἐπ´ αὐτῶν	τῶν	ἀνθρώπων τῶν ἐχομένων τοῖς πάθεσιν
[55, 5]	Ὅμηρος. πρὸς δὲ τούτοις ὑπὲρ	τῶν	αὐτῶν ἐσπουδαζέτην καὶ ἐλεγέτην, ὁ
[55, 10]	ὅπως μὲν ἐπεθύμησε τῶν ἵππων	τῶν	Ἀχιλλέως, ὅπως δὲ τοὺς πολεμίους
[55, 15]	καὶ κατακαύσειν, ὡς φοβουμένων αὐτὸν	τῶν	βελῶν. (ὅταν δὲ περὶ Ἀσίου
[55, 5]	ἐνδόξους εἶναι τὰς Ἀθήνας καὶ	τῶν	Ἑλλήνων ἄρχειν κατ´ ἐκεῖνον τὸν
[55, 15]	τοῖς πεζοῖς συνήνεγκε καταληφθεῖσιν ὑπὸ	τῶν	ἐναντίων, ἀλλὰ ὀλίγης ἐκβοηθείας γενομένης
[55, 0]	πλείστων ἔχομεν εἰπεῖν τοὺς διδασκάλους	τῶν	ἐνδόξων ἀνδρῶν, ὅτῳ ἕκαστος συγγενόμενος
[55, 10]	νοσήματα ἐπ´ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων	τῶν	ἐχομένων τοῖς πάθεσιν ἢ τοῖς
[55, 15]	οἱ πλείους· ὁ δὲ ὑπὸ	τῶν	ἵππων ἐπαιρόμενος καὶ τῷ κάλλει
[55, 10]	περὶ Δόλωνος, ὅπως μὲν ἐπεθύμησε	τῶν	ἵππων τῶν Ἀχιλλέως, ὅπως δὲ
[55, 10]	εἴ πως ξυνεῖεν· ἀπὸ γὰρ	τῶν	λόγων τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ
[55, 0]	οὐδὲ ζηλωτὴν οὐδένα οὐδενὸς φήσεις	τῶν	μὴ συγγενομένων; (Ἔγωγε. (Εἴπερ οὖν
[55, 20]	Ἀντινόου. τοῦτον γὰρ ἀλαζονίστατον πεποίηκε	τῶν	μνηστήρων καὶ ἀκολαστότατον· ὃς πρῶτον
[55, 0]	ποιμαίνων ἐν τῷ Ἑλικῶνι παρὰ	τῶν	Μουσῶν λαβεῖν ἐν δάφνης ὄζῳ
[55, 20]	ἦν ἀκόλαστος, (οὐχ ὡς ἔνιοι	τῶν	νῦν· τελευτῶν δὲ ἐπεχείρει τοξεύειν,
[55, 0]	Ὅμηρον ἐγένετο, μηδὲν δὲ ἤκουσε	τῶν	Ὁμήρου ἐπῶν ἢ ἀκούων μηδενὶ
[55, 10]	(σοι δοκεῖ τὰ φαυλότατα εἶναι	τῶν	Ὁμήρου· μόνους δὲ θαυμάζεις τοὺς
[55, 10]	φαμεν. ἀλλὰ γὰρ ἴσως καὶ	τῶν	Ὁμήρου τὰ τοιαῦτα ἀποδοκιμάζεις, ὅπου
[55, 20]	καὶ ἐδείπνει πολυτελῶς οὐκ ἐκ	τῶν	πατρῴων, ἀλλὰ παρασιτῶν ἐπ´ οἰκίας
[55, 0]	ἑτέρων, καὶ τῶν ἄλλων δὲ	τῶν	πλείστων ἔχομεν εἰπεῖν τοὺς διδασκάλους
[55, 5]	οὐδὲ ἀναιδής, ὥσπερ οἱ ἀμαθέστατοι	τῶν	σοφιστῶν. Ὅμηρος μὲν γὰρ οὐδὲ
[55, 0]	μοι εἰπεῖν ὅτου μαθητὴς γέγονε	τῶν	σοφῶν· ὥσπερ Φειδίας μὲν ὁ
[55, 20]	μέντοι ἀλλὰ καὶ ἄλλων ἐνίοτε	παραδειγμάτων	εὐπόρει, φίλους μὲν ὀνομάζων καὶ
[55, 5]	τὼ ἄνδρε. (ἔπειτα ὑπερεῖδον κτήσεως	χρημάτων	ὁμοίως Σωκράτης τε καὶ Ὅμηρος.
[55, 20]	κωδίων· Λύκωνι δὲ δικῶν καὶ	συκοφαντημάτων,	Μένωνι δὲ τῷ Θετταλῷ περὶ
[55, 5]	ἀνθρώπων καὶ κακίας καὶ περὶ	ἁμαρτημάτων	καὶ κατορθωμάτων καὶ περὶ ἀληθείας
[55, 5]	κακίας καὶ περὶ ἁμαρτημάτων καὶ	κατορθωμάτων	καὶ περὶ ἀληθείας καὶ ἀπάτης
[55, 5]	καὶ ἀνέμων καὶ θαλάττης καὶ	ἀετῶν	καὶ ταύρων καὶ λεόντων καὶ
[55, 20]	οὐκ ἐκ τῶν πατρῴων, ἀλλὰ	παρασιτῶν	ἐπ´ οἰκίας ἀδεσπότου· καὶ ἔφη
[55, 5]	καὶ ἀετῶν καὶ ταύρων καὶ	λεόντων	καὶ τῶν ἄλλων, οἷς ἐκόσμησε
[55, 5]	τοὺς λόγους τοὺς Σωκράτους ἄλλων	καταλιπόντων.	οὕτως ἄγαν κεκολασμένω ἤστην καὶ
[55, 20]	Μένωνι δὲ τῷ Θετταλῷ περὶ	ἐραστῶν	καὶ ἐρωμένων. {οὐ μέντοι ἀλλὰ
[55, 0]	καὶ τῶν ἄλλων δὲ τῶν	πλείστων	ἔχομεν εἰπεῖν τοὺς διδασκάλους τῶν
[55, 5]	ἀναιδής, ὥσπερ οἱ ἀμαθέστατοι τῶν	σοφιστῶν.	Ὅμηρος μὲν γὰρ οὐδὲ ὁπόθεν
[55, 5]	πρὸς δὲ τούτοις ὑπὲρ τῶν	αὐτῶν	ἐσπουδαζέτην καὶ ἐλεγέτην, ὁ μὲν
[55, 10]	πάθη καὶ τὰ νοσήματα ἐπ´	αὐτῶν	τῶν ἀνθρώπων τῶν ἐχομένων τοῖς
[55, 20]	(οὐχ ὡς ἔνιοι τῶν νῦν·	τελευτῶν	δὲ ἐπεχείρει τοξεύειν, ἄπειρος ὢν
[55, 20]	ἔπινεν ἐκ χρυσῶν ποτηρίων καὶ	τούτων	οὐχ αὑτοῦ καὶ ἐδείπνει πολυτελῶς
[55, 0]	ἤκουσε τῶν Ὁμήρου ἐπῶν ἢ	ἀκούων	μηδενὶ προσέσχε τὸν νοῦν, ἔσθ´
[55, 0]	εἰπεῖν ὅτου μαθητὴς γέγονε τῶν	σοφῶν·	ὥσπερ Φειδίας μὲν ὁ ἀγαλματοποιὸς
[55, 5]	ἔοικε· ~μιμούμενος τὸν διδάσκαλον καὶ	προσέχων	ἀναλαμβάνει τὴν τέχνην. τὸ δὲ
[55, 20]	ἐδείπνει πολυτελῶς οὐκ ἐκ τῶν	πατρῴων,	ἀλλὰ παρασιτῶν ἐπ´ οἰκίας ἀδεσπότου·