>

Livre, fragment
[10, 22]	οὐδ' ἴσως ἄρχειν. Ὅτι Θήρων	ὁ	Ἀκραγαντῖνος γένει καὶ πλούτῳ καὶ
[10, 17]	πρὸς τοὺς ἐχθροὺς τιμωρίαν. ~Ὅτι	ὁ	Ἀριστογείτων πᾶσιν ἐποίησε φανερὸν ὡς
[10, 21]	εὐνοούσας. Ἀποδεξάμενος δὲ τὸ ῥηθὲν	ὁ	Ἀρταφέρνης ἀπέδωκε τοὺς νόμους ταῖς
[10, 21]	δι' ἣν αἰτίαν ἀπιστεῖ αὐτοῖς	ὁ	Ἀρταφέρνης. Τοῦ δὲ εἰπόντος, μήποτε
[10, 8]	καὶ τὴν ψυχὴν ἁγνεύουσαν. ~Ὅτι	ὁ	αὐτὸς ἀπεφαίνετο τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι
[10, 8]	βίῳ κατὰ ἀλήθειαν ἀγαθόν. Ὅτι	ὁ	αὐτὸς ἔφασκε δεῖν ἐν ταῖς
[10, 9]	κάλλιστα ταῖς ἀληθείαις καταρῶνται. ~Ὅτι	ὁ	αὐτὸς πολλὰ καὶ ἄλλα διαλεγόμενος
[10, 5]	τοῖς ὅρκοις πάντως ἐμμένειν. Ὅτι	ὁ	αὐτὸς Πυθαγόρας καὶ περὶ τῶν
[10, 7]	δὲ θέρος τῷ νέῳ. ~Ὅτι	ὁ	αὐτὸς Πυθαγόρας παρήγγελλε πρὸς τοὺς
[10, 21]	αὐτὴν παρανομησάντων. Ὅτι Λεύκιος Ταρκύνιος	ὁ	βασιλεὺς τυραννικῶς καὶ βιαίως ἄρχων
[10, 21]	τακτοὺς φόρους κατὰ δύναμιν ἐπέταξεν.	Ὁ	γὰρ τοῖς πολλοῖς κατὰ τῶν
[10, 22]	ἀκούσας ταῦτα παρεσκευάζετο. ~Ὅτι Ἱπποκράτης	ὁ	Γελῷος τύραννος τοὺς Συρακουσίους νενικηκὼς
[10, 21]	συμμαχίας εἰ προσλάβοιντο Μιλησίους συμμάχους.	Ὁ	δὲ ἀνεῖλεν, πάλαι ποτ' ἦσαν
[10, 4]	τοὺς δὲ ἄνδρας τοῖς ὅρκοις,	ὁ	δὲ διαβεβαιούμενος ὅτι δεῖ τὸ
[10, 11]	αὐτοῦ θετὸς ἐγένετο δι' εὔνοιαν.	Ὁ	δὲ Ἐπαμινώνδας τῆς τε καρτερίας
[10, 10]	φύσεως οὐκ ἰσχύων πάντα κατορθοῦν,	ὁ	δὲ ζηλῶν τὸν τοῦ σοφοῦ
[10, 21]	πολὺ δεινότερα πείσεσθαι τῶν Ἐρετριέων.	Ὁ	δὲ Μιλτιάδης ἀπεκρίθη ἀπὸ τῆς
[10, 21]	Μῆδον τὸ γένος ἄνδρα κατεσχηκέναι.	Ὁ	δὲ πρὸς μάχην ἀκούσας ταῦτα
[10, 16]	καὶ τοῦ Πολυκράτους ἱκέται ἐγίνοντο.	Ὁ	δὲ τὸ μὲν πρῶτον αὐτοὺς
[10, 2]	εἶπε, Τίς ἡ τόλμα, Ταρκύνιε;	Ὁ	δὲ ὑπολαβών, Ἡ μὲν οὖν
[10, 3]	ὥρας συγκλειούσης πάντες μὲν ἀπεγίνωσκον,	ὁ	δὲ Φιντίας ἀνελπίστως ἐπὶ τῆς
[10, 11]	πάντῃ φοιτῶσι διὰ τῆς φήμης.	Ὁ	δὲ χρόνος ὁ πάντα μαραίνων
[10, 11]	τις εἴποι, ἔπαθλον ἀρετῆς ἀδάπανον,	ὁ	δὲ ψόγος τιμωρία φαυλότητος ἄνευ
[10, 3]	δὲ τὴν τεταγμένην ὥραν ἅπας	ὁ	δῆμος συνέδραμεν, καραδοκῶν εἰ φυλάξει
[10, 21]	ταλαιπωρίαις. Ὅτι περὶ Ἡροδότου φησὶν	ὁ	Διόδωρος καὶ ταῦτα παρεξέβημεν οὐχ
[10, 3]	τῆς φιλίας φανείσης ἅπασιν, ἀπέλυσεν	ὁ	Διονύσιος τῆς τιμωρίας τὸν ἐγκαλούμενον,
[10, 18]	πολὺ μᾶλλον ταῖς βασάνοις προσεπιτείναντος,	ὁ	Ζήνων μέχρι μέν τινος διεκαρτέρει·
[10, 18]	τὴν ἀκοὴν τῷ στόματι παραβαλόντος,	ὁ	Ζήνων τοῦ δυνάστου περιχανὼν τὸ
[10, 13]	μὴ φέρειν κατ' ἄνθρωπον. ~Ὅτι	ὁ	Καμβύσης ἦν μὲν φύσει μανικὸς
[10, 3]	καραδοκῶν εἰ φυλάξει τὴν πίστιν	ὁ	καταστήσας. Ἤδη δὲ τῆς ὥρας
[10, 23]	Διόπερ ἐκ ταύτης τῆς αἰτίας	ὁ	Κίμων εὐπορήσας χρημάτων ἀπελύθη τῆς
[10, 22]	Σικελιωτῶν. Ὅτι τοῦ Μιλτιάδου υἱὸς	ὁ	Κίμων, τελευτήσαντος τοῦ πατρὸς αὐτοῦ
[10, 22]	καὶ διεδέξατο τὸ ὄφλημα. Ὅτι	ὁ	Κίμων φιλότιμος ὢν εἰς τὴν
[10, 4]	καὶ Δημάδῃ τῷ Ἀθηναίῳ, ὧν	ὁ	μὲν ἀπεφαίνετο τοὺς μὲν παῖδας
[10, 11]	τε καὶ ψόγων. Ἔστι δ'	ὁ	μὲν ἔπαινος, ὡς ἄν τις
[10, 21]	κατὰ τάχος συνηνάγκαζεν. Ὅτι Ἑκαταῖος	ὁ	Μιλήσιος πρεσβευτὴς ἀπεσταλμένος ὑπὸ τῶν
[10, 20]	Ἐπὶ στρατοπέδου γὰρ ὄντος τἀνδρός,	ὁ	ξένος νυκτὸς ἐγερθεὶς ἐκ τοῦ
[10, 11]	τῆς φήμης. Ὁ δὲ χρόνος	ὁ	πάντα μαραίνων τἄλλα ταύτας ἀθανάτους
[10, 16]	χρημάτων ἐγκρατὴς ἐγένετο. Ὅτι Θετταλὸς	ὁ	Πεισιστράτου υἱὸς σοφὸς ὑπάρχων ἀπείπατο
[10, 13]	τῆς βασιλείας μέγεθος. Ὅτι Καμβύσης	ὁ	Πέρσης μετὰ τὴν ἅλωσιν Μέμφεως
[10, 23]	τῶν Περσῶν στρατιᾶς· ἀρετῇ γὰρ	ὁ	πόλεμος, οὐ πλήθει βραβεύεται. Παρειλήφασι
[10, 15]	τὸ προσταττόμενον ποιήσειν ἐπηγγείλαντο. ~Ὅτι	ὁ	Πολυκράτης ὁ τῶν Σαμίων τύραννος
[10, 4]	ἄγευστοι τῶν παρατεθέντων ἐχωρίζοντο. ~Ὅτι	ὁ	Πυθαγόρας μετεμψύχωσιν ἐδόξαζε καὶ κρε
[10, 4]	μνήμης ἔχειν τὰ παραγγελλόμενα. Ὅτι	ὁ	Πυθαγόρας πρὸς τοῖς ἄλλοις παρήγγελλε
[10, 11]	πράττων κατ' αὐτῶν. Ὅτι Λῦσις	ὁ	Πυθαγόρειος εἰς Θήβας τῆς Βοιωτίας
[10, 1]	~Ὅτι Σερούιος Τύλλιος	ὁ	Ῥωμαίων βασιλεὺς ἐβασίλευσεν ἔτη τετταράκοντα
[10, 20]	ἡσυχίαν ἔσχεν· ἡμέρας δὲ γενομένης	ὁ	Σέξτος ἐχωρίσθη· ἡ δὲ ἐκάλεσε
[10, 23]	γὰρ ἡ ἀρετὴ χρυσόν, ὃν	ὁ	σίδηρος εἴωθεν ἄγειν αἰχμάλωτον, ἀλλὰ
[10, 23]	ἐνδόξους πράξεις κατειργάσατο. ~Ὅτι Θεμιστοκλῆς	ὁ	τοῦ Νεοκλέους, προσελθόντος τινὸς αὐτῷ
[10, 12]	ὑπὸ πάντων μνημονεύονται. ~Ὅτι Κῦρος	ὁ	τῶν Περσῶν ἐπειδὴ τῶν Βαβυλωνίων
[10, 21]	ἐλευθέροις τῆς πολιτείας. Ὅτι Δᾶτις	ὁ	τῶν Περσῶν στρατηγός, Μῆδος ὢν
[10, 23]	δὲ μέγεθος τῆς βοηθείας καὶ	ὁ	τῶν πολεμίων φόβος προέτρεπε μεταδοῦναι
[10, 15]	ποιήσειν ἐπηγγείλαντο. ~Ὅτι ὁ Πολυκράτης	ὁ	τῶν Σαμίων τύραννος εἰς τοὺς
[10, 20]	Λευκίου Ταρκυινίου τοῦ Ῥωμαίων βασιλέως	ὁ	υἱὸς Σέξτος ἐξεδήμησεν εἰς πόλιν
[10, 1]	τὴν ἑξηκοστὴν πρώτην Ὀλυμπιάδα Πυθαγόρας	ὁ	φιλόσοφος ἐγνωρίζετο, προκεκοφὼς ἤδη ἐν
[10, 3]	παραδώσει, προεκαλέσατό τινα τῶν γνωρίμων	ὁ	Φιντίας, Δάμωνα ὄνομα, Πυθαγόρειον φιλόσοφον,
[10, 21]	ἄλκιμοι Μιλήσιοι. Οὐ μὴν ἀλλ'	ὁ	φόβος ἐγγὺς κείμενος ἐποίησεν αὐτοὺς
[10, 18]	παρεκέντησαν αὐτὸν ἵνα διίῃ τοὺς	ὀδόντας.	Καὶ τοιούτῳ τεχνήματι τῶν ἀλγηδόνων
[10, 18]	περιχανὼν τὸ οὖς ἐνέπρισε τοῖς	ὀδοῦσι.	Τῶν δὲ ὑπηρετῶν ταχὺ προσδραμόντων,
[10, 23]	ἔπαινον καὶ δόξαν, περὶ ἧς	οἱ	ἀγαθοὶ τῶν ἀνθρώπων οὐκ ὀκνοῦσιν
[10, 19]	ἀπράκτου τῆς ἐπιθυμίας οὔσης. Ὅτι	οἱ	Βαβυλώνιοι στρατηγὸν εἵλαντο Μεγάβυζον, ἀγνοοῦντες
[10, 4]	μήκη Δίδαξε νηστεύειν τῶν ἐμπνεόντων·	οἱ	δ' ἄρ' οὐχ ὑπήκουσαν πάντες.
[10, 16]	ἀποδοχῆς ἠξιοῦτο παρὰ τοῖς πολίταις·	οἱ	δὲ ἄλλοι, Ἵππαρχος καὶ Ἱππίας,
[10, 1]	Γέγονε δὲ Σάμιος τὸ γένος·	οἱ	δέ φασιν ὅτι Τυρρηνός. Τοσαύτη
[10, 21]	ὡς ὑποδεῖξαι ὅτι τῶν λόγων	οἱ	θαυμάσιοι τοὺς ἀληθεῖς κατισχύειν εἰώθασιν"
[10, 14]	κυριεύσαντος πάσης Αἰγύπτου, πρὸς τοῦτον	οἱ	Λίβυες καὶ Κυρηναῖοι, συνεστρατευκότες τοῖς
[10, 23]	παρὰ τῶν πατέρων οὐχ ὥσπερ	οἱ	λοιποὶ πλοῦτον, ἀλλὰ προθύμως τελευτᾶν
[10, 21]	παρανόμως ἐπειράθη, καὶ καθ' ὧν	οἱ	νόμοι τοῖς πράξασι θάνατον τιθέασι
[10, 8]	Εὐριπίδου Φοινίσσαις στίχοις, ἐν οἷς	οἱ	περὶ τὸν Πολυνείκην εὔχονται τοῖς
[10, 6]	ἑαυτοῦ θέλῃς ἥττων γενέσθαι. Ὅτι	οἱ	Πυθαγόρειοι διῄρουν καὶ τὰς ἡλικίας
[10, 3]	εἰς τὴν φιλίαν προσλαβέσθαι. Ὅτι	οἱ	Πυθαγόρειοι καὶ τῆς μνήμης μεγίστην
[10, 4]	εἰ μὴ ἔτυχεν ὀργιζόμενος. Ὅτι	οἱ	Πυθαγόρειοι μεγίστην ἐποιοῦντο πρόνοιαν τῆς
[10, 23]	δόξα μείζων ἀργυρίου. Παραλαμβάνουσι γὰρ	οἱ	Σπαρτιᾶται παρὰ τῶν πατέρων οὐχ
[10, 21]	τῆς βασιλείας ἐφεδρεύειν καιροῖς. Ὅτι	οἱ	Συβαρῖται μετὰ τριάκοντα μυριάδων ἐκστρατεύσαντες
[10, 17]	ἐρωτωμένου ὑπὸ Νεάρχου τίνες ἦσαν	οἱ	συνειδότες, Ὤφελον γάρ, ἔφη, ὥσπερ
[10, 18]	ὑπὸ τοῦ Νεάρχου τίνες ἦσαν	οἱ	συνειδότες, Ὤφελον γάρ, ἔφησεν, ὥσπερ
[10, 19]	μηδεμίαν ἀξιόλογον πρᾶξιν κατειργάσθαι. Ὅτι	οἱ	Τυρρηνοὶ διὰ τὸν τῶν Περσῶν
[10, 15]	τῶν συνήθων ἔλεγεν, ὡς πάντες	οἱ	φίλοι πλείονα χάριν ἕξουσιν ἀπολαβόντες
[10, 23]	γὰρ τῶν ἀνδρῶν ἐστε ἀπόγονοι	οἳ	τὰς αὑτῶν ἀρετὰς μετὰ τὸν
[10, 20]	ἐχωρίσθη· ἡ δὲ ἐκάλεσε τοὺς	οἰκείους,	καὶ ἠξίου μὴ περιιδεῖν ἀτιμώρητον
[10, 15]	ὡς ἐπίπαν ἀκολουθεῖ τις νέμεσις	οἰκείους	τιμωρίας τοῖς ἁμαρτάνουσιν ἐπιφέρουσα. Ὅτι
[10, 11]	δὲ πονηροὺς ταπεινοῖ, διὰ τῶν	οἰκείων	ἑκάστοις ἐγκωμίων τε καὶ ψόγων.
[10, 21]	δούλους ἠλευθέρωσαν, μᾶλλον βουλόμενοι τοῖς	οἰκέταις	μεταδοῦναι τῆς ἐλευθερίας ἢ τοῖς
[10, 4]	ὄντα Πυθαγόρειον ἐπὶ μεγάλοις ἀδικήμασιν	οἰκέταις	ὀργισθῆναι, καὶ κατεξαναστάντα τοῦ πάθους
[10, 20]	τὸ ξίφος, παρασκευάσασθαι μὲν ἔφησεν	οἰκέτην	ἐπιτήδειον εἰς ἀναίρεσιν, συγκατασφάξειν δὲ
[10, 19]	Περσικῆς δυνάμεως πεποιθώς, περιελάμβανε τὴν	οἰκουμένην,	αἰσχρὸν εἶναι νομίζων τοὺς πρὸ
[10, 12]	ταῖς ἐλπίσι πᾶσαν περιελάμβανε τὴν	οἰκουμένην.	Τῶν γὰρ δυνατῶν καὶ μεγάλων
[10, 10]	χρόνον οὐ διέφυγον· οὐδὲν γάρ,	οἶμαι,	τῶν παρ' ἀνθρώποις καλῶν οὕτω
[10, 11]	τοῖς μεταγενεστέροις ὑποκεῖσθαι, διότι βίον	οἷον	ἄν τις ἕληται ζῶν, τοιαύτης
[10, 8]	καὶ μὴ κατὰ μέρος ὀνομάζειν,	οἷον	ἐξουσίαν, κάλλος, πλοῦτον, τἄλλα τὰ
[10, 19]	εὐεργεσίαν τῆς μελλούσης ἀκολουθεῖν ἀπωλείας	οἱονεὶ	δέλεαρ αὐτοῖς προθήσει. Ὅτι τὸ
[10, 4]	εἰς τοὺς Ἕλληνας ἤνεγκεν, ἐν	οἷς	λέγει ὅτι ἐξεῦρε Φρὺξ Εὔφορβος,
[10, 8]	ταῖς Εὐριπίδου Φοινίσσαις στίχοις, ἐν	οἷς	οἱ περὶ τὸν Πολυνείκην εὔχονται
[10, 23]	οἱ ἀγαθοὶ τῶν ἀνθρώπων οὐκ	ὀκνοῦσιν	ἀποθνήσκειν· μισθὸς γάρ ἐστιν ἡ
[10, 5]	συνέχειαν αὐτῶν τελέως ἀσθενείας καὶ	ὀλέθρου	ποιητικὴν ἐνόμιζε. ~Ὅτι Πυθαγόραν φασὶν
[10, 1]	καὶ τῆς πό λεως σχεδὸν	ὅλης	ἐπ' αὐτὸν ἐπιστρεφούσης καθ' ἡμέραν
[10, 19]	Ὅτι Δαρεῖος τῆς Ἀσίας σχεδὸν	ὅλης	κυριεύσας τὴν Εὐρώπην ἐπεθύμει καταστρέψασθαι.
[10, 1]	τῆς ἰδίας ἀρετῆς κατωρθωκὼς οὐκ	ὀλίγα	τῶν κοινῶν. Ὅτι ἐπ' ἄρχοντος
[10, 4]	τῶν ἡδέων εἶναι δοκούντων ἐπ'	ὀλίγας	ἡμέρας, ἀπείπαιντ' ἂν τὴν φιλοσοφίαν,
[10, 16]	πρῶτον αὐτοὺς φιλοφρόνως ὑπεδέξατο, μετ'	ὀλίγον	δὲ πάντας ἀποσφάξας τῶν χρημάτων
[10, 8]	κατ' ἐπιθυμίαν αὐτῶν τυχόντας τοῖς	ὅλοις	ἀνατρέπειν. Καὶ τοῦτο γνοίη ἄν
[10, 21]	καὶ πόλεμον ἄδικον ἐπανελόμενοι τοῖς	ὅλοις	ἔπταισαν, καὶ τὴν εὐδαιμονίαν οὐκ
[10, 1]	Θηρικλέους κατὰ τὴν ἑξηκοστὴν πρώτην	Ὀλυμπιάδα	Πυθαγόρας ὁ φιλόσοφος ἐγνωρίζετο, προκεκοφὼς
[10, 4]	παρήγγελλε τοῖς μανθάνουσι σπανίως μὲν	ὀμνύναι,	χρησαμένους δὲ τοῖς ὅρκοις πάντως
[10, 5]	παρήγγελλε τοῖς μανθάνουσι σπανίως μὲν	ὀμνύναι,	χρησαμένους δὲ τοῖς ὅρκοις πάντως
[10, 8]	κάλλος, πλοῦτον, τἄλλα τὰ τούτοις	ὅμοια·	πολλάκις γὰρ τούτων ἕκαστον τοὺς
[10, 4]	ἄν τις ὀμόσῃ πραγμάτων, οὐχ	ὁμοίαν	ἀπόφασιν ποιούμενος Λυσάνδρῳ τε τῷ
[10, 6]	γέροντος, καὶ τούτων ἑκάστην ἔφασαν	ὁμοίαν	εἶναι ταῖς κατὰ τὸν ἐνιαυτὸν
[10, 7]	λαμπρὰς καὶ καθαρὰς ἔχοντας ἐσθῆτας,	ὁμοίως	δὲ μὴ μόνον τὸ σῶμα
[10, 4]	ἄγειν ὑπὲρ ὧν ἄν τις	ὀμόσῃ	πραγμάτων, οὐχ ὁμοίαν ἀπόφασιν ποιούμενος
[10, 10]	προσηκόντως ἂν φιλόσοφος ὀνομάζοιτο. Ἀλλ'	ὅμως	τηλικαύτης προκοπῆς γενομένης περί τε
[10, 23]	φοβεῖται γὰρ ἡ ἀρετὴ χρυσόν,	ὃν	ὁ σίδηρος εἴωθεν ἄγειν αἰχμάλωτον,
[10, 3]	τῶν γνωρίμων ὁ Φιντίας, Δάμωνα	ὄνομα,	Πυθαγόρειον φιλόσοφον, ὃς οὐδὲ διστάσας
[10, 11]	χρόνον. ~Ὅτι Κροτωνιάτης τις Κύλων	ὄνομα,	τῇ οὐσίᾳ καὶ δόξῃ πρῶτος
[10, 8]	τἀγαθά, καὶ μὴ κατὰ μέρος	ὀνομάζειν,	οἷον ἐξουσίαν, κάλλος, πλοῦτον, τἄλλα
[10, 10]	καὶ βίον προσηκόντως ἂν φιλόσοφος	ὀνομάζοιτο.	Ἀλλ' ὅμως τηλικαύτης προκοπῆς γενομένης
[10, 4]	φασὶ τὸν Ταραντῖνον Ἀρχύταν τὸν	ὄντα	Πυθαγόρειον ἐπὶ μεγάλοις ἀδικήμασιν οἰκέταις
[10, 11]	πάλαι γὰρ γεγονότες ὥσπερ νῦν	ὄντες	ὑπὸ πάντων μνημονεύονται. ~Ὅτι Κῦρος
[10, 19]	Μεγαβύζου τοῦ καὶ Ζωπύρου, φίλου	ὄντος	Δαρείου τοῦ βασιλέως, μαστιγώσαντος δ'
[10, 20]	τὸν τρόπον. Ἐπὶ στρατοπέδου γὰρ	ὄντος	τἀνδρός, ὁ ξένος νυκτὸς ἐγερθεὶς
[10, 12]	τῶν γὰρ ἐν ἐξουσίαις ἀνυπευθύνοις	ὄντων	εἰώθασιν ἔνιοι τὴν εὐτυχίαν μὴ
[10, 11]	τόπον ἕνα κατέχει καὶ φθορᾶς	ὀξείας	τυγχάνει, ἀλλὰ περὶ λόγον καὶ
[10, 21]	προσηκόντως ἂν εὐφημίας ἀξιοῖμεν ἀθανάτου,	ὅπως	αἱ τὴν τοῦ σώματος ἁγνείαν
[10, 4]	καὶ ἐπὶ τῶν ὅρκων αἱρεῖσθαι·	ὁρᾶν	δὲ τὸν ἐπιορκήσαντα παραχρῆμα ταῦτ'
[10, 4]	τηλικαῦτα ἁμαρτήσαντες, εἰ μὴ ἔτυχεν	ὀργιζόμενος.	Ὅτι οἱ Πυθαγόρειοι μεγίστην ἐποιοῦντο
[10, 4]	Πυθαγόρειον ἐπὶ μεγάλοις ἀδικήμασιν οἰκέταις	ὀργισθῆναι,	καὶ κατεξαναστάντα τοῦ πάθους εἰπεῖν,
[10, 23]	πολιτικὰς ἀποβάλλωμεν καὶ τῶν ἀδήλων	ὀρεγόμενοι	τῶν φανερῶν μὴ κυριεύωμεν. Οὔ
[10, 4]	ἀστραγάλοις, τοὺς δὲ ἄνδρας τοῖς	ὅρκοις,	ὁ δὲ διαβεβαιούμενος ὅτι δεῖ
[10, 4]	μὲν ὀμνύναι, χρησαμένους δὲ τοῖς	ὅρκοις	πάντως ἐμμένειν καὶ πρὸς τέλος
[10, 5]	μὲν ὀμνύναι, χρησαμένους δὲ τοῖς	ὅρκοις	πάντως ἐμμένειν. Ὅτι ὁ αὐτὸς
[10, 4]	οὐ καθάπερ Πυθαγόρας ὑπεστήσατο τὸν	ὅρκον	εἶναι πίστεως ἐνέχυρον βέβαιον, ἀλλ'
[10, 4]	ἄλλων, οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν	ὅρκων	αἱρεῖσθαι· ὁρᾶν δὲ τὸν ἐπιορκήσαντα
[10, 16]	~Ὅτι Λυδοί τινες φεύγοντες τὴν	Ὀροίτου	τοῦ σατράπου δυναστείαν κατέπλευσαν εἰς
[10, 21]	οὐσίας αὐτῶν. Διόπερ Λεύκιος Ἰούνιος,	ὀρφανὸς	ὢν καὶ πάντων Ῥωμαίων πλουσιώτατος,
[10, 2]	μὲν οὖν σή, φησί, τίς,	ὃς	δουλέκδουλος ὢν Ῥωμαίων βασιλεύειν ἐτόλμησας
[10, 3]	θαυμάσαντος, εἰ τοιοῦτός ἐστι φίλος	ὃς	ἑαυτὸν εἰς τὴν εἱρκτὴν ἀντ'
[10, 16]	περὶ μόνον ἐγενήθη τὸν Ἀριστογείτονα,	ὃς	ἐν τοῖς φοβερωτάτοις καιροῖς δύο
[10, 3]	Φιντίας, Δάμωνα ὄνομα, Πυθαγόρειον φιλόσοφον,	ὃς	οὐδὲ διστάσας ἔγγυος εὐθὺς ἐγενήθη
[10, 4]	λέγει ὅτι ἐξεῦρε Φρὺξ Εὔφορβος,	ὅστις	ἀνθρώποις τρίγωνά τε σκαληνὰ καὶ
[10, 6]	ἐρωτηθέντα πότε χρηστέον ἀφροδισίοις εἰπεῖν,	Ὅταν	ἑαυτοῦ θέλῃς ἥττων γενέσθαι. Ὅτι
[10, 23]	ζῆν μὲν ἑαυτοῖς, τελευτᾶν δ'	ὅταν	χρεία ταῖς πατρίσιν ἐπῇ. Τί
[10, 23]	διαπρεσβευσαμένων πρὸς Γέλωνα περὶ συμμαχίας,	ὅτε	Ξέρξης διέβαινε πρὸς τὴν Εὐρώπην,
[10, 21]	ἀρετήν, κἂν ᾖ παρὰ γυναιξίν.	Ὅτι	Ἀθηναῖοι δεξιῶς τῇ νίκῃ χρησάμενοι
[10, 19]	ἱκανόν ἐστι μαρτύριον τῶν προρρηθέντων.	Ὅτι	Δαρεῖος τῆς Ἀσίας σχεδὸν ὅλης
[10, 21]	ἢ τοῖς ἐλευθέροις τῆς πολιτείας.	Ὅτι	Δᾶτις ὁ τῶν Περσῶν στρατηγός,
[10, 11]	πάντων τῶν κατ' αὐτὸν ἐπρώτευεν.	Ὅτι	δὲ τῶν προγεγονότων ἀνδρῶν ἡ
[10, 4]	τοῖς ὅρκοις, ὁ δὲ διαβεβαιούμενος	ὅτι	δεῖ τὸ λυσιτελέστατον ὥσπερ ἐπὶ
[10, 21]	τὰς τριήρεις κατὰ τάχος συνηνάγκαζεν.	Ὅτι	Ἑκαταῖος ὁ Μιλήσιος πρεσβευτὴς ἀπεσταλμένος
[10, 4]	Ἕλληνας ἤνεγκεν, ἐν οἷς λέγει	ὅτι	ἐξεῦρε Φρὺξ Εὔφορβος, ὅστις ἀνθρώποις
[10, 1]	κατωρθωκὼς οὐκ ὀλίγα τῶν κοινῶν.	Ὅτι	ἐπ' ἄρχοντος Ἀθήνησι Θηρικλέους κατὰ
[10, 3]	πάλιν ἐπανῆλθεν εἰς τὴν Ἰταλίαν.	Ὅτι	ἐπειδάν τινες τῶν συνήθων ἐκ
[10, 3]	τε τοῦ δύνασθαι πολλὰ μνημονεύειν	Ὅτι	ἐποιοῦντο καὶ τῆς ἐγκρατείας γυμνασίαν
[10, 17]	τὰς μεγίστας τοῦ σώματος ἀλγηδόνας.	Ὅτι	Ζήνωνος τοῦ φιλοσόφου διὰ τὴν
[10, 23]	ἰδίας ἀρετῆς ἐνδόξους πράξεις κατειργάσατο.	~Ὅτι	Θεμιστοκλῆς ὁ τοῦ Νεοκλέους, προσελθόντος
[10, 16]	ἀποσφάξας τῶν χρημάτων ἐγκρατὴς ἐγένετο.	Ὅτι	Θετταλὸς ὁ Πεισιστράτου υἱὸς σοφὸς
[10, 22]	οὐ δημοτικῶς οὐδ' ἴσως ἄρχειν.	Ὅτι	Θήρων ὁ Ἀκραγαντῖνος γένει καὶ
[10, 22]	πρὸς μάχην ἀκούσας ταῦτα παρεσκευάζετο.	~Ὅτι	Ἱπποκράτης ὁ Γελῷος τύραννος τοὺς
[10, 4]	εἰκόνα, συνέβη τὴν ἐπιγραφὴν εὑρεθῆναι.	Ὅτι	Καλλίμαχος εἶπε περὶ Πυθαγόρου, διότι
[10, 13]	τρόπου πλημμελήσειν τὸν πάλαι προτετελευτηκότα.	Ὅτι	Καμβύσης μέλλων στρατεύειν ἐπ' Αἰθιοπίαν
[10, 13]	ἐποίει τὸ τῆς βασιλείας μέγεθος.	Ὅτι	Καμβύσης ὁ Πέρσης μετὰ τὴν
[10, 14]	περιοικοῦντας τὸ ἱερὸν ἅπαντας ἐξανδραποδίσασθαι.	~Ὅτι	Καμβύσου τοῦ Περσῶν βασιλέως κυριεύσαντος
[10, 21]	αὐτὴν τοῖς προαδικήσασιν ἀποδιδόντες ὕβριν.	Ὅτι	Κᾶρες ὑπὸ Περσῶν καταπονούμενοι ἐπηρώτησαν
[10, 3]	τοὺς τῶν πραγμάτων τούτων μετασχόντας.	Ὅτι	Κλεινίας, Ταραντῖνος τὸ γένος, εἷς
[10, 11]	διάλυσιν γεννῆσαι τὸν πολυετῆ χρόνον.	~Ὅτι	Κροτωνιάτης τις Κύλων ὄνομα, τῇ
[10, 12]	νῦν ὄντες ὑπὸ πάντων μνημονεύονται.	~Ὅτι	Κῦρος ὁ τῶν Περσῶν ἐπειδὴ
[10, 21]	παρὰ τῶν εἰς αὐτὴν παρανομησάντων.	Ὅτι	Λεύκιος Ταρκύνιος ὁ βασιλεὺς τυραννικῶς
[10, 20]	ἐκείνων τῶν χρόνων Ἑρμωνείους προσαγορευθῆναι.	~Ὅτι	Λευκίου Ταρκυινίου τοῦ Ῥωμαίων βασιλέως
[10, 16]	τὴν ὑπὲρ ἁπάντων ἀπέδωκε χάριν.	~Ὅτι	Λυδοί τινες φεύγοντες τὴν Ὀροίτου
[10, 11]	λέγων καὶ πράττων κατ' αὐτῶν.	Ὅτι	Λῦσις ὁ Πυθαγόρειος εἰς Θήβας
[10, 19]	νέμεσις ἐλέγχουσα τὴν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν.	Ὅτι	Μεγαβύζου τοῦ καὶ Ζωπύρου, φίλου
[10, 4]	τῶν ἐν τῷ βίῳ διειληφότες.	Ὅτι	μέγιστον ἄν τις ἡγήσαιτο καὶ
[10, 21]	καὶ παρὰ τῶν προγόνων παρειληφὼς	ὅτι	Μήδου τοῦ συστησαμένου τὴν Μηδίαν
[10, 17]	τὴν πρὸς τοὺς ἐχθροὺς τιμωρίαν.	~Ὅτι	ὁ Ἀριστογείτων πᾶσιν ἐποίησε φανερὸν
[10, 8]	ἀλλὰ καὶ τὴν ψυχὴν ἁγνεύουσαν.	~Ὅτι	ὁ αὐτὸς ἀπεφαίνετο τοῖς θεοῖς
[10, 8]	τῷ βίῳ κατὰ ἀλήθειαν ἀγαθόν.	Ὅτι	ὁ αὐτὸς ἔφασκε δεῖν ἐν
[10, 9]	τὰ κάλλιστα ταῖς ἀληθείαις καταρῶνται.	~Ὅτι	ὁ αὐτὸς πολλὰ καὶ ἄλλα
[10, 5]	δὲ τοῖς ὅρκοις πάντως ἐμμένειν.	Ὅτι	ὁ αὐτὸς Πυθαγόρας καὶ περὶ
[10, 7]	τὸ δὲ θέρος τῷ νέῳ.	~Ὅτι	ὁ αὐτὸς Πυθαγόρας παρήγγελλε πρὸς
[10, 13]	εὐτυχίαν μὴ φέρειν κατ' ἄνθρωπον.	~Ὅτι	ὁ Καμβύσης ἦν μὲν φύσει
[10, 22]	παρέδωκε καὶ διεδέξατο τὸ ὄφλημα.	Ὅτι	ὁ Κίμων φιλότιμος ὢν εἰς
[10, 15]	καὶ τὸ προσταττόμενον ποιήσειν ἐπηγγείλαντο.	~Ὅτι	ὁ Πολυκράτης ὁ τῶν Σαμίων
[10, 4]	παραχρῆμα ἄγευστοι τῶν παρατεθέντων ἐχωρίζοντο.	~Ὅτι	ὁ Πυθαγόρας μετεμψύχωσιν ἐδόξαζε καὶ
[10, 4]	διὰ μνήμης ἔχειν τὰ παραγγελλόμενα.	Ὅτι	ὁ Πυθαγόρας πρὸς τοῖς ἄλλοις
[10, 19]	καίπερ ἀπράκτου τῆς ἐπιθυμίας οὔσης.	Ὅτι	οἱ Βαβυλώνιοι στρατηγὸν εἵλαντο Μεγάβυζον,
[10, 6]	Ὅταν ἑαυτοῦ θέλῃς ἥττων γενέσθαι.	Ὅτι	οἱ Πυθαγόρειοι διῄρουν καὶ τὰς
[10, 3]	ἑαυτὸν εἰς τὴν φιλίαν προσλαβέσθαι.	Ὅτι	οἱ Πυθαγόρειοι καὶ τῆς μνήμης
[10, 4]	ἁμαρτήσαντες, εἰ μὴ ἔτυχεν ὀργιζόμενος.	Ὅτι	οἱ Πυθαγόρειοι μεγίστην ἐποιοῦντο πρόνοιαν
[10, 21]	τοῖς τῆς βασιλείας ἐφεδρεύειν καιροῖς.	Ὅτι	οἱ Συβαρῖται μετὰ τριάκοντα μυριάδων
[10, 19]	ἔσχε μηδεμίαν ἀξιόλογον πρᾶξιν κατειργάσθαι.	Ὅτι	οἱ Τυρρηνοὶ διὰ τὸν τῶν
[10, 4]	δ' ἄρ' οὐχ ὑπήκουσαν πάντες.	Ὅτι	παρεκάλει τὴν λιτότητα ζηλοῦν· τὴν
[10, 15]	οἰκείους τιμωρίας τοῖς ἁμαρτάνουσιν ἐπιφέρουσα.	Ὅτι	πᾶσα χάρις ἀμεταμέλητος οὖσα καλὸν
[10, 21]	εὐτυχίαις ἤπερ ἐν ταῖς ταλαιπωρίαις.	Ὅτι	περὶ Ἡροδότου φησὶν ὁ Διόδωρος
[10, 21]	θαυμάσιοι τοὺς ἀληθεῖς κατισχύειν εἰώθασιν"	Ὅτι	προσῆκόν ἐστι τιμᾶσθαι τὴν ἀρετήν,
[10, 6]	ἀσθενείας καὶ ὀλέθρου ποιητικὴν ἐνόμιζε.	~Ὅτι	Πυθαγόραν φασὶν ὑπό τινος ἐρωτηθέντα
[10, 5]	ἀλλ' αἰσχροκερδείας καὶ ἀπάτης δέλεαρ.	~Ὅτι	Πυθαγόρας παρήγγελλε τοῖς μανθάνουσι σπανίως
[10, 3]	πτῶμα ἐπεχείρησε φυγεῖν, ἀπεκτάνθη δέ.	~Ὅτι	Πυθαγόρας πυθόμενος Φερεκύδην τὸν ἐπιστάτην
[10, 10]	θεοῖς παρὰ τοῖς Κροτωνιάταις ἐτιμᾶτο.	~Ὅτι	Πυθαγόρας φιλοσοφίαν, ἀλλ' οὐ σοφίαν
[10, 3]	τοῦτον ἑωρακώς, ἀκούων δὲ μόνον	ὅτι	Πυθαγόρειος ἦν. Καὶ ἄλλοι δὲ
[10, 1]		~Ὅτι	Σερούιος Τύλλιος ὁ Ῥωμαίων βασιλεὺς
[10, 2]	τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς.	~Ὅτι	Σερούιος Τύλλιος Ταρκυνίου ἐπιθεμένου παραγενηθεὶς
[10, 15]	βαλον ἤπερ ἀρχὴν μηδὲν ἀποβαλόντες.	Ὅτι	ταῖς ἀδίκοις πράξεσιν ὡς ἐπίπαν
[10, 4]	τὴν τοῦ πάθους αἰτίαν εἰπεῖν,	ὅτι	τὴν ἀσπίδα ταύτην εἶχεν αὐτὸς
[10, 19]	Βαβυλώνιοι στρατηγὸν εἵλαντο Μεγάβυζον, ἀγνοοῦντες	ὅτι	τὴν εὐεργεσίαν τῆς μελλούσης ἀκολουθεῖν
[10, 21]	πατάξασα τὸ στῆθος ἑαυτῆς ἐτελεύτησεν.	~Ὅτι	τῆς Λουκρητίας μοιχευθείσης παρὰ Σέξτου
[10, 19]	ἀπωλείας οἱονεὶ δέλεαρ αὐτοῖς προθήσει.	Ὅτι	τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐπιτευγμάτων ἱκανόν
[10, 21]	ἵππους δεκάτην Παλλάδι τάσδ' ἔθεσαν.	Ὅτι	τὸ κατακαίειν τὰ ἱερὰ παρὰ
[10, 19]	τυράννου τὴν ἐνδεχομένην ἔλαβε τιμωρίαν.	~Ὅτι	τοῖς ἐπί τινων πραγμάτων διοριζομένοις
[10, 22]	ἀλλὰ καὶ πάντων τῶν Σικελιωτῶν.	Ὅτι	τοῦ Μιλτιάδου υἱὸς ὁ Κίμων,
[10, 23]	δὲ πρὸς τοὺς ἀποικίσαντας δήμους.	Ὅτι	τυράννου πλεονεξία τοῖς μὲν ὑπάρχουσιν
[10, 18]	κύριος, οὕτω καὶ τοῦ σώματος.	~Ὅτι	τυραννουμένης τῆς πατρίδος ὑπὸ Νεάρχου
[10, 1]	τὸ γένος· οἱ δέ φασιν	ὅτι	Τυρρηνός. Τοσαύτη δ' ἦν ἐν
[10, 23]	κατακλείσαντας ἄρχοντας εὐθύνας καταδίκους ἔλαβεν.	Ὅτι	τῶν Ἑλλήνων πάντων διαπρεσβευσαμένων πρὸς
[10, 21]	Ἡροδότου κατηγορῆσαι βουληθέντες ὡς ὑποδεῖξαι	ὅτι	τῶν λόγων οἱ θαυμάσιοι τοὺς
[10, 4]	σχολὴν δ' ἄγειν οὐ σχολάζοντας.	Ὅτι	φασὶ τὸν Ταραντῖνον Ἀρχύταν τὸν
[10, 4]	υἱόν, ἀναιρεθέντα δὲ ὑπὸ Μενελάου.	Ὅτι	φασὶν αὐτὸν ἐν Ἄργει ποτὲ
[10, 22]	τὸ δοκεῖν αὐτοὺς πλεονεκτικῶς, ἀλλ'	οὐ	δημοτικῶς οὐδ' ἴσως ἄρχειν. Ὅτι
[10, 10]	πάντα τὰ καλὰ λυμαινόμενον χρόνον	οὐ	διέφυγον· οὐδὲν γάρ, οἶμαι, τῶν
[10, 18]	πολὺ μᾶλλον προσενεφύετο. Τέλος δ'	οὐ	δυνάμενοι τἀνδρὸς νικῆσαι τὴν εὐψυχίαν,
[10, 4]	ἴδιον ἀπολλύντα. Τούτων γὰρ ἑκάτερος	οὐ	καθάπερ Πυθαγόρας ὑπεστήσατο τὸν ὅρκον
[10, 11]	παρέχεται τοῖς γράφουσιν, ὠφελεῖ δ'	οὐ	μετρίως τὸν κοινὸν βίον. Μετὰ
[10, 21]	πάλαι ποτ' ἦσαν ἄλκιμοι Μιλήσιοι.	Οὐ	μὴν ἀλλ' ὁ φόβος ἐγγὺς
[10, 3]	πολλοὶ τὸ παραπλήσιον πεποιηκότες διαμνηνονεύονται.	Οὐ	μόνον δὲ ἐν τῇ τῶν
[10, 1]	ἅπαντας συντρέχειν ἐπὶ τὴν ἀκρόασιν.	Οὐ	μόνον δὲ περὶ τὴν ἐν
[10, 3]	χρήματα αὐτῶν ὡς πρὸς ἀδελφούς.	Οὐ	μόνον δὲ πρὸς τοὺς καθ'
[10, 11]	τῆς Πυθαγορείου φιλοσοφίας ἐναύσματα λαβών,	οὐ	μόνον Θηβαίων, ἀλλὰ καὶ πάντων
[10, 21]	ἀλλάξηται τοὺς μεγίστους ἐπαίνους. Τοιγαροῦν	οὐ	μόνον θνητοῦ βίου δόξαν ἀθάνατον
[10, 22]	τὸ πλῆθος φιλανθρωπίᾳ πολὺ προεῖχεν	οὐ	μόνον τῶν πολιτῶν, ἀλλὰ καὶ
[10, 23]	καὶ τὰ μικρὰ τῶν λημμάτων	οὐ	παρίησιν. Βεβαιοτάτη γὰρ τῆς σωτηρίας
[10, 23]	στρατιᾶς· ἀρετῇ γὰρ ὁ πόλεμος,	οὐ	πλήθει βραβεύεται. Παρειλήφασι γὰρ ὑπὸ
[10, 3]	τινα τρόπον τῆς μελέτης ὑποστησάμενοι.	Οὐ	πρότερον ἐκ τῆς εὐνῆς ἠγείροντο,
[10, 10]	ἐτιμᾶτο. ~Ὅτι Πυθαγόρας φιλοσοφίαν, ἀλλ'	οὐ	σοφίαν ἐκάλει τὴν ἰδίαν αἵρεσιν.
[10, 4]	μὲν εὐσχολοῦντας, σχολὴν δ' ἄγειν	οὐ	σχολάζοντας. Ὅτι φασὶ τὸν Ταραντῖνον
[10, 13]	Μέμφεως καὶ Πηλουσίου τὴν εὐτυχίαν	οὐ	φέρων ἀνθρωπίνως, τὸν Ἀμάσιος τοῦ
[10, 23]	ἔχειν δόξαν, ἀλλὰ καὶ πλοῦτον;	Οὐ	φοβεῖται γὰρ ἡ ἀρετὴ χρυσόν,
[10, 23]	ὀρεγόμενοι τῶν φανερῶν μὴ κυριεύωμεν.	Οὔ	φημι καταπεπλῆχθαι τὸ μέγεθος τῆς
[10, 23]	τῆς συμμαχίας οὐκ ἀργύριον αἰτεῖ,	οὗ	παλλάκις ἰδεῖν ἔστι καταφρονοῦντα καὶ
[10, 22]	αὐτοὺς πλεονεκτικῶς, ἀλλ' οὐ δημοτικῶς	οὐδ'	ἴσως ἄρχειν. Ὅτι Θήρων ὁ
[10, 3]	Δάμωνα ὄνομα, Πυθαγόρειον φιλόσοφον, ὃς	οὐδὲ	διστάσας ἔγγυος εὐθὺς ἐγενήθη τοῦ
[10, 2]	προσηκούσης παρὰ νόμους ἀφείλου τὴν	οὐδὲ	καθ' ἕνα σοι τρόπον ἐπιβάλλουσαν
[10, 10]	σοφοὺς ἔλεγεν, ὡς σοφὸς μὲν	οὐδείς	ἐστιν ἄνθρωπος ὢν καὶ πολλάκις
[10, 4]	ἔξωθεν ἐπεβάλοντο πολυπραγμονεῖν, οὐδέποτε δὲ	οὐδεὶς	μαθεῖν ἠδυνήθη. Αἴτιον δὲ τοῦ
[10, 19]	δὲ τηλικαύτας ἔχοντα δυνάμεις ἡλίκας	οὐδεὶς	τῶν πρὸ αὐτοῦ ἔσχε μηδεμίαν
[10, 10]	καλὰ λυμαινόμενον χρόνον οὐ διέφυγον·	οὐδὲν	γάρ, οἶμαι, τῶν παρ' ἀνθρώποις
[10, 4]	τῶν ἀλλοτρίων, σχολάζουσι καὶ ὑπ'	οὐδενὸς	ἐμποδίζονται· ἐὰν δὲ γίνεσθαι δέῃ
[10, 4]	γνῶναι τῶν ἔξωθεν ἐπεβάλοντο πολυπραγμονεῖν,	οὐδέποτε	δὲ οὐδεὶς μαθεῖν ἠδυνήθη. Αἴτιον
[10, 23]	δὲ ἀλλοτρίων ἐπιθυμεῖ, πληροῦται δὲ	οὐδέποτε.	Τοὺς δὲ κατὰ τῆς δυναστείας
[10, 3]	τὴν οὐσίαν ἀποκατέστησε τῷ προειρημένῳ,	οὐδέποτε	τοῦτον ἑωρακώς, ἀκούων δὲ μόνον
[10, 13]	καὶ πᾶσαν ὕβριν εἰς τὸν	οὐκ	αἰσθανόμενον εἰσενεγκάμενος τὸ τελευταῖον προσέταξε
[10, 19]	ἐπί τινων πραγμάτων διοριζομένοις ὡς	οὐκ	ἄν ποτε πραχθησομένων ἔοικεν ἐπακολουθεῖν
[10, 4]	κατεξαναστάντα τοῦ πάθους εἰπεῖν, ὡς	οὐκ	ἂν ἐγενήθησαν ἀθῷοι τηλικαῦτα ἁμαρτήσαντες,
[10, 21]	ἑαυτὴν ἀνελούσης διὰ τὸ ἁμάρτημα,	οὐκ	ἄξιον ἡγούμεθα τὸ γενναῖον τῆς
[10, 23]	Τὸ γὰρ ἔπαθλον τῆς συμμαχίας	οὐκ	ἀργύριον αἰτεῖ, οὗ παλλάκις ἰδεῖν
[10, 23]	τυράννου πλεονεξία τοῖς μὲν ὑπάρχουσιν	οὐκ	ἀρκεῖται, τῶν δὲ ἀλλοτρίων ἐπιθυμεῖ,
[10, 23]	δυναστείας αὐτοῦ πεφυκότας ἔχων καιρὸν	οὐκ	ἐάσει δύναμιν λαβεῖν. Ἐκείνων γὰρ
[10, 13]	τελευταῖον προσέταξε κατακαῦσαι τὸν νεκρόν.	Οὐκ	εἰωθότων γὰρ πυρὶ παραδιδόναι τῶν
[10, 21]	ὅλοις ἔπταισαν, καὶ τὴν εὐδαιμονίαν	οὐκ	ἐνεγκόντες ἐπιδεξίως ἱκανὸν παράδειγμα τὴν
[10, 10]	διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς φύσεως	οὐκ	ἰσχύων πάντα κατορθοῦν, ὁ δὲ
[10, 23]	ἧς οἱ ἀγαθοὶ τῶν ἀνθρώπων	οὐκ	ὀκνοῦσιν ἀποθνήσκειν· μισθὸς γάρ ἐστιν
[10, 1]	διὰ τῆς ἰδίας ἀρετῆς κατωρθωκὼς	οὐκ	ὀλίγα τῶν κοινῶν. Ὅτι ἐπ'
[10, 21]	ὧν καταπολεμηθέντες κακῶς ἔπαθον μνησικακήσωσιν,	Οὐκοῦν,	ἔφησεν, εἰ τὸ πεπονθέναι κακῶς
[10, 23]	φύλαξ ἡ ἀπιστία. Παῖδες μὲν	οὖν	ἀδικούμενοι πρὸς πατέρας καταφεύγουσι, πόλεις
[10, 21]	ἐπιτετευγμένον ἀρχέτυπον παραβάλωνται. Αἱ μὲν	οὖν	ἄλλαι γυναῖ κες κἂν φανερῶς
[10, 21]	κτίσαι τὴν Μηδίαν. Ἂν μὲν	οὖν	αὐτῷ τὴν ἀρχὴν ἀποδῶσιν, ἀφεθήσεσθαι
[10, 3]	ἐγενήθη τοῦ θανάτου. Τινὲς μὲν	οὖν	ἐπῄνουν τὴν ὑπερβολὴν τῆς πρὸς
[10, 16]	διὰ τοῦτο ἐκινδύνευσεν Ἡ μὲν	οὖν	ἐπὶ τοὺς τυράννους ἐπίθεσις καὶ
[10, 2]	Ὁ δὲ ὑπολαβών, Ἡ μὲν	οὖν	σή, φησί, τίς, ὃς δουλέκδουλος
[10, 11]	στασιαστὴς καὶ τυραννικός, ἀπεδοκιμάσθη. Παροξυνθεὶς	οὖν	τῷ συστήματι τῶν Πυθαγορείων, ἑταιρείαν
[10, 18]	Ζήνων τοῦ δυνάστου περιχανὼν τὸ	οὖς	ἐνέπρισε τοῖς ὀδοῦσι. Τῶν δὲ
[10, 15]	ἐπιφέρουσα. Ὅτι πᾶσα χάρις ἀμεταμέλητος	οὖσα	καλὸν ἔχει καρπὸν τὸν παρὰ
[10, 19]	ἐξουσίαν, καίπερ ἀπράκτου τῆς ἐπιθυμίας	οὔσης.	Ὅτι οἱ Βαβυλώνιοι στρατηγὸν εἵλαντο
[10, 11]	Κροτωνιάτης τις Κύλων ὄνομα, τῇ	οὐσίᾳ	καὶ δόξῃ πρῶτος τῶν πολιτῶν,
[10, 3]	μετὰ χρημάτων ἱκανῶν, καὶ τὴν	οὐσίαν	ἀποκατέστησε τῷ προειρημένῳ, οὐδέποτε τοῦτον
[10, 3]	τινα πολιτικὴν περίστασιν ἀπολωλεκότα τὴν	οὐσίαν	καὶ τελέως ἀπορούμενον, ἐξεδήμησεν ἐκ
[10, 21]	αἰτίας ἕνεκεν τοῦ νοσφίσασθαι τὰς	οὐσίας	αὐτῶν. Διόπερ Λεύκιος Ἰούνιος, ὀρφανὸς
[10, 3]	τινες τῶν συνήθων ἐκ τῆς	οὐσίας	ἐκπέσοιεν, διῃροῦντο τὰ χρήματα αὐτῶν
[10, 4]	γὰρ πολυτέλειαν ἅμα τάς τε	οὐσίας	τῶν ἀνθρώπων διαφθείρειν καὶ τὰ
[10, 8]	ἀδελφοῦ τῆσδ' ἀπ' ὠλένης βαλεῖν.	Οὗτοι	γὰρ δοκοῦντες ἑαυτοῖς εὔχεσθαι τὰ
[10, 10]	ἀγαθῶν αἴτιοι γενόμενοι ταῖς πόλεσιν	οὗτοι	τὸν πάντα τὰ καλὰ λυμαινόμενον
[10, 4]	λυσιτελέστατον ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων,	οὕτω	καὶ ἐπὶ τῶν ὅρκων αἱρεῖσθαι·
[10, 17]	ὥσπερ τῆς γλώττης εἰμὶ κύριος,	οὕτω	καὶ τοῦ σώματος. ~Ὅτι τυραννουμένης
[10, 10]	οἶμαι, τῶν παρ' ἀνθρώποις καλῶν	οὕτω	συνέστηκεν ὥστε μηδεμίαν αὐτῷ φθοράν
[10, 4]	ἐρεῖν ἔφησεν ἀληθὲς τοῦ ταῦθ'	οὕτως	ἔχειν· ἐκ τοῦ γὰρ ἐντὸς
[10, 21]	Διόδωρος καὶ ταῦτα παρεξέβημεν οὐχ	οὕτως	Ἡροδότου κατηγορῆσαι βουληθέντες ὡς ὑποδεῖξαι
[10, 18]	ὥσπερ τῆς γλώττης εἰμὶ κύριος,	οὕτως	ὑπῆρχον καὶ τοῦ σώματος. Τοῦ
[10, 4]	ὧν ἄν τις ὀμόσῃ πραγμάτων,	οὐχ	ὁμοίαν ἀπόφασιν ποιούμενος Λυσάνδρῳ τε
[10, 21]	ὁ Διόδωρος καὶ ταῦτα παρεξέβημεν	οὐχ	οὕτως Ἡροδότου κατηγορῆσαι βουληθέντες ὡς
[10, 4]	τῶν ἐμπνεόντων· οἱ δ' ἄρ'	οὐχ	ὑπήκουσαν πάντες. Ὅτι παρεκάλει τὴν
[10, 23]	οἱ Σπαρτιᾶται παρὰ τῶν πατέρων	οὐχ	ὥσπερ οἱ λοιποὶ πλοῦτον, ἀλλὰ
[10, 4]	Πυθαγόρας μετεμψύχωσιν ἐδόξαζε καὶ κρε	οφαγίαν	ὡς ἀποτρόπαιον ἡγεῖτο, πάντων τῶν
[10, 21]	χρόνον φιλοψυχεῖν, ἵνα τὸν πάντως	ὀφειλόμενον	παρὰ τῆς φύσεως θάνατον βραχὺ
[10, 22]	τὸ μὴ ἰσχῦσαι ἐκτῖσαι τὸ	ὄφλημα,	ἵνα λάβῃ τὸ σῶμα τοῦ
[10, 22]	φυλακὴν παρέδωκε καὶ διεδέξατο τὸ	ὄφλημα.	Ὅτι ὁ Κίμων φιλότιμος ὢν
[10, 16]	καί τινος μειρακίου διαφόρου τὴν	ὄψιν	Ἵππαρχος ἐρασθείς, διὰ τοῦτο ἐκινδύνευσεν
[10, 20]	ἥτις ἦν εὐπρεπὴς μὲν τὴν	ὄψιν,	σώφρων δὲ τὸν τρόπον. Ἐπὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 15/01/2009