Livre, Chap.
[4, 21]	αὐτῷ πνεύματι, ἄλλῳ δὲ χαρίσματα	ἰαμάτων	ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι, ἄλλῳ
[4, 6]	ταύτῃ, ἰδού, ἐκβάλλω δαιμόνια καὶ	ἰάσεις	ἀποτελῶ σήμερον καὶ αὔριον, καὶ
[4, 8]	Οἶδα καὶ τὰς πλησίον τῆς	Ἰβηρίας	γυναῖκας ἔργῳ καὶ πόνῳ χρωμένας
[4, 6]	τόπος αὐτοῦ. Φύλασσε ἀκακίαν καὶ	ἴδε	εὐθύτητα, ὅτι ἔστιν ἐγκατάλειμμα ἀνθρώπῳ
[4, 25]	τὰ δὲ ὄργια ἐστὶ τίν´	ἰδέαν	ἔχοντά σοι; Ἀκούσῃ πάλιν· Ἄρρητ´
[4, 23]	οὖν ἄνθρωπος ἁπλῶς οὕτως κατ´	ἰδέαν	πλάσσεται τοῦ συμφυοῦς πνεύματος· οὐδὲ
[4, 23]	γὰρ τῶν χαρακτηριζόντων τὴν ἀνθρώπου	ἰδέαν	τε καὶ μορφὴν ἐνεδέησεν αὐτῷ.
[4, 17]	ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας	ἰδεῖν	ἀγαθάς; Εἶτα ἑβδομάδος καὶ ὀγδοάδος
[4, 18]	νέον, φέροντα κέρατα καὶ ὁπλάς.	Ἰδέτωσαν	πτωχοὶ καὶ εὐφρανθήτωσαν. λέγει γάρ·
[4, 25]	οὖν καὶ Πλάτων τὸν τῶν	ἰδεῶν	θεωρητικὸν θεὸν ἐν ἀνθρώποις ζήσεσθαί
[4, 25]	ζήσεσθαί φησι· νοῦς δὲ χώρα	ἰδεῶν,	νοῦς δὲ ὁ θεός. Τὸν
[4, 21]	καὶ τὸ αὐτὸ πνεῦμα, διαιροῦν	ἰδίᾳ	ἑκάστῳ καθὼς βούλεται. Ὧν οὕτως
[4, 13]	ὑπάρχοντα, χρήσει δὲ ἑκάστου ἡμῶν	ἴδια,	δι´ οὓς καὶ ἐγένετο, πλὴν
[4, 7]	ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς	ἰδίαις	χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα,
[4, 6]	ἐπὶ τοῖς πραχθεῖσιν, ὁ δὲ	ἰδιαίτερος	ἡ δυσωπία ἡ πρὸς ἑαυτὴν
[4, 7]	ὅ τε αὖ διὰ τὴν	ἰδίαν	ἀποθνῄσκων σωτηρίαν διὰ τὴν ἀγάπην
[4, 21]	παλαιάν, ἣν αὐτὸς κατὰ τὴν	ἰδίαν	ἐξηγήσατο παρουσίαν. ~Ὁ δὴ συνίων
[4, 7]	τὸν θεὸν παθὼν διὰ τὴν	ἰδίαν	ἔπαθε σωτηρίαν ὅ τε αὖ
[4, 23]	τὸν θεὸν καὶ διὰ τῆς	ἰδίας	εἰλικρινοῦς καθάρσεως ἐποπτεύει τὸν θεὸν
[4, 12]	τῷ σιδήρῳ, ἀλλ´ ἐκ βουλήσεως	ἰδίας	προσέρχεται τῇ ψυχῇ. Καὶ περὶ
[4, 8]	οὕτως καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς	ἰδίοις	ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες,
[4, 20]	ἁγνάς, οἰκουρούς, ἀγαθάς, ὑποτασσομένας τοῖς	ἰδίοις	ἀνδράσιν, ἵνα μὴ ὁ λόγος
[4, 8]	φόβῳ θεοῦ· αἱ γυναῖκες τοῖς	ἰδίοις	ἀνδράσιν ὡς τῷ κυρίῳ, ὅτι
[4, 8]	τῆς τῶν ἀρρένων φύσεως τοῦτο	ἴδιον,	ἀλλὰ τῆς τῶν ἀγαθῶν. Πιστῶς
[4, 22]	τῆς περὶ τὸν θεὸν οὐκ	ἴδιον	γνωστικοῦ, ἀπόχρη δ´ αὐτῷ αἰτία
[4, 21]	ἀοιδήν, Ὅμηρος λέγει. Ἀλλ´ ἕκαστος	ἴδιον	ἔχει χάρισμα ἀπὸ θεοῦ, ὃ
[4, 22]	πίστεως δι´ ἀγάπην εἰς γνῶσιν	ἰδιότητα.	Αὕτη τοίνυν ἡ πρώτη ἀγαθοποιία
[4, 8]	διάφορον, κατὰ τὴν τοῦ σώματος	ἰδιότητα,	ἐπὶ τὰς κυήσεις καὶ τὴν
[4, 19]	τὸ θεσμοφόριον κάτεισιν, Ἀπὸ μὲν	ἰδίου	καὶ παραχρῆμα» ἔφη, ἀπὸ δὲ
[4, 17]	Ῥητότερον καὶ τὸ τῆς γνώσεως	ἰδίωμα	ἐμφαίνων ἐπήγαγεν· Προδήλων οὖν ὄντων
[4, 26]	γάρ σου τὰ ἔργα. Καὶ	ἰδοὺ	ἄνθρωπος καὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ
[4, 21]	τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται.	Ἰδοὺ	γὰρ αὐτὸ τοῦτο τὸ κατὰ
[4, 26]	ἔργα αὐτοῦ πρὸ προσώπου αὐτοῦ.	Ἰδοὺ	γὰρ ὁ θεὸς καὶ τὰ
[4, 6]	Ὑπάγετε, εἴπατε τῇ ἀλώπεκι ταύτῃ,	ἰδού,	ἐκβάλλω δαιμόνια καὶ ἰάσεις ἀποτελῶ
[4, 19]	ἑώρακα τὸν λαὸν τοῦτον, καὶ	ἰδού	ἐστι σκληροτράχηλος· ἔασόν με ἐξολοθρεῦσαι
[4, 22]	ἐλπίδα τιμῆς ἐπηγγελμένης (εἴρηται γάρ·	Ἰδοὺ	κύριος καὶ ὁ μισθὸς αὐτοῦ
[4, 6]	παρῆλθον, λέγει ἡ γραφή, καὶ	ἰδοὺ	οὐκ ἦν· καὶ ἐζήτησα αὐτὸν
[4, 7]	Ἔτι σοῦ λαλοῦντος» φησίν, ἐρεῖ·	ἰδοὺ	πάρειμι. Ὅρα τὸν ἀήττητον βοηθόν,
[4, 6]	κυρίου καταξιώσαντος πρὸς αὐτὸν γενέσθαι,	Ἰδοὺ	τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου
[4, 7]	θνατῶν ἔσοπτος, ᾧ μὴ δακέθυμος	ἱδρὼς	ἔνδοθεν μόλῃ ἵκῃ τ´ ἐς
[4, 2]	καλὸν ἐξευρεῖν, ἐπεὶ τῆς ἀρετῆς	ἱδρὼς»	πρόκειται, Μακρὸς δὲ καὶ ὄρθιος
[4, 12]	τὸν ἀναμάρτητον ὃν λέγω ἐὰν	ἴδω	πάσχοντα, κἂν μηδὲν ᾖ κακὸν
[4, 18]	κατ´ ἐπιθυμίαν δόξῃ καλή, σαρκικῶς	ἰδὼν	καὶ ἁμαρτητικῶς δι´ οὗ τεθαύμακεν
[4, 25]	ἱλασμὸν προσφέρει, ὡς ἐν τῷ	Ἰεζεκιὴλ	γέγραπται, καθ´ ὃν ἱλασμὸν ἔστι
[4, 17]	λέγομεν δὲ Ἠλίαν καὶ Ἐλισσαῖον,	Ἰεζεκιήλ	τε καὶ Ἰωάννην, τοὺς προφήτας.
[4, 22]	τὰς ἱεροποιίας καὶ τὰς εὐχὰς	ἰέναι,	καθαροὺς καὶ λαμπρούς· καὶ τοῦτο
[4, 25]	θυγατρὶ τελευτήσαντι ἐπιτέτραπται ἐπεισιέναι τὸν	ἱερέα,	ὅτι συγγενεῖς οὗτοι σαρκὸς καὶ
[4, 25]	γοῦν ταῖς ἑπτὰ ἡμέραις τὰ	ἱερεῖα	ὑπὲρ ἁμαρτιῶν θύεται, ἔτι γὰρ
[4, 25]	Μόνοι τοίνυν οἱ καθαρῶς βιοῦντες	ἱερεῖς	ὄντως τοῦ θεοῦ. Διὰ τοῦτο
[4, 18]	παρὰ τῷ νόμῳ οἱ τῶν	ἱερείων	μωμοσκόποι. ὄρεξιν οὖν ἐπιθυμίας διακρίνουσιν
[4, 25]	τοὺς ἑαυτῶν θάπτουσι νεκρούς. Ὅθεν	Ἱερεμίας	λέγει· Πληρώσω αὐτὴν νεκρῶν γηγενῶν,
[4, 26]	καλεῖ ἡ γραφή, σαφὲς ποιήσει	Ἱερεμίας	ὁ προφήτης κατὰ Ἰωακεὶμ καὶ
[4, 26]	ἀκουσάτω ἑρμηνεύοντος τὸ ζητούμενον διὰ	Ἱερεμίου	τοῦ πνεύματος· Καὶ διέσπειρα αὐτοὺς
[4, 25]	τὸν βίον παρόδου καὶ ὁ	ἱερεὺς	εἴληφεν. Καθαρίζονται δὲ καὶ οὗτοι
[4, 25]	Μωυσῆς, Μελχισεδὲκ βασιλεὺς Σαλὴμ ὁ	ἱερεὺς	τοῦ θεοῦ τοῦ ὑψίστου, ὁ
[4, 22]	λελουμένους φασὶ δεῖν ἐπὶ τὰς	ἱεροποιίας	καὶ τὰς εὐχὰς ἰέναι, καθαροὺς
[4, 20]	φησι Τὰς πρεσβύτιδας ἐν καταστήματι	ἱεροπρεπεῖ,	μὴ διαβόλους, μὴ οἴνῳ πολλῷ
[4, 26]	Χριστοῦ πτερῶσαί με εἰς τὴν	Ἱερουσαλὴμ	τὴν ἐμήν· λέγουσι γὰρ καὶ
[4, 1]	μηδὲν ἐμποδὼν τῇ θείᾳ ὄντως	ἱεροφαντίᾳ	γίνεσθαι προκεκαθαρμένων καὶ προδιατετυπωμένων τῶν
[4, 17]	καρδίαν μου, Δαβὶδ τὸν τοῦ	Ἰεσσαί·	ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ ἔχρισα αὐτόν·
[4, 22]	διὰ ἡδονὰς ἐπὶ τὴν γνῶσιν	ἵεται·	οὐ γὰρ περισκέπτεται εἴ τι
[4, 14]	τοῦ θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ	Ἰησοῦ	τῷ κυρίῳ ἡμῶν» Ἔχεις συγκεφαλαίωσιν
[4, 3]	θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ	Ἰησοῦ	τῷ κυρίῳ ἡμῶν. Κινδυνεύει τοίνυν
[4, 3]	γνωρισθέντος, μόνῳ σοφῷ θεῷ διὰ	Ἰησοῦ	Χριστοῦ» ἑαυτὸν δὲ διὰ φιλίαν
[4, 17]	πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ γέγραπται· Διὰ	Ἰησοῦ	Χριστοῦ ἡ ἀσύνετος καὶ ἐσκοτισμένη
[4, 13]	τὰ ἑαυτῶν ζητοῦσιν, οὐ τὰ	Ἰησοῦ	Χριστοῦ. Μὴ τοίνυν ψυχικοὺς ἐν
[4, 20]	ἔπαινον καὶ δόξαν ἐν ἀποκαλύψει	Ἰησοῦ	Χριστοῦ· ὃν οὐκ εἰδότες ἀγαπᾶτε,
[4, 17]	διαλογισμῶν ὧν ποιούμεθα· τὸν κύριον	Ἰησοῦν»	λέγω, τὸν τῷ παντοκρατορικῷ θελήματι
[4, 16]	τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν	Ἰησοῦν.	Ὅτι μὲν οὖν μίαν σωτηρίαν
[4, 16]	τῷ στόματί σου ὅτι κύριος	Ἰησοῦς	καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ
[4, 23]	μάντεις τε καὶ ὑμνοπόλοι καὶ	ἰητροὶ	καὶ πρόμοι ἀνθρώποισιν ἐπιχθονίοισι πέλονται·
[4, 22]	ἡ κατὰ τὰ ἐνύπνια ἀναμαρτησία.	Ἱκανὴ	δέ, οἶμαι, ἀνθρώπῳ κάθαρσις μετάνοια
[4, 18]	οὐκ ἔστιν ἐξήγησις» φησί. τίς	ἱκανὸς	ἐν αὐτῇ εὑρεθῆναι, εἰ μὴ
[4, 6]	ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε ὁ χρόνος	ἱκανὸς	ἐν τῷ παρόντι. Ὅθεν εἰκότως
[4, 6]	δὲ αὐτῶν οἱ ἐν φιλοσοφίᾳ	ἱκανῶς	καθηράμενοι ἄνευ τε σωμάτων ζῶσι
[4, 7]	μὴ δακέθυμος ἱδρὼς ἔνδοθεν μόλῃ	ἵκῃ	τ´ ἐς ἄκρον ἀνδρείας. Καὶ
[4, 2]	πρῶτον· ἐπὴν δ´ εἰς ἄκρον	ἵκηται,	ῥηιδίη δὴ ´πειτα πέλει, χαλεπή
[4, 25]	τῷ Ἰεζεκιὴλ γέγραπται, καθ´ ὃν	ἱλασμὸν	ἔστι λαβεῖν {ἐστι} τὴν ἐπαγγελίαν.
[4, 25]	ἀνάπαυσις θρῃσκεύεται, τῇ δὲ ὀγδόῃ	ἱλασμὸν	προσφέρει, ὡς ἐν τῷ Ἰεζεκιὴλ
[4, 25]	προφητῶν εἰς τὸ εὐαγγέλιον πίστις·	ἱλασμὸς	δὲ ἡ δι´ ὑπακοῆς πάσης
[4, 8]	τὴν ἑτέραν καὶ τῷ τὸ	ἱμάτιον	αἴροντι καὶ τοῦ χιτῶνος παραχωρεῖν
[4, 10]	ἀλλὰ καὶ τῷ αἴροντι τὸ	ἱμάτιον	καὶ τὸν χιτῶνα προσδιδόναι, οὐχ
[4, 4]	ἄνθρωποι· ἀπαλλάττονται γὰρ θηλυκευόμενοι καὶ	ἱμειρόμενοι	τοῦ ζῆν. Διὰ ταῦτα οὐδὲ
[4, 24]	παιδεύει αἰτίας· πρῶτον μὲν {τὴν}	ἵν´	αὐτὸς ἀμείνων αὑτοῦ γένηται ὁ
[4, 9]	κύριον ἀγαπᾶν καὶ τὸν πλησίον,	ἵν´,	εἰ καλοίη περίστασις, ὑπὲρ ἐκκλησίας
[4, 6]	καθ´ ὁμοίωσιν καὶ εἰκόνα» ἀνακύπτει,	ἵν´	οἳ μὲν κατὰ τὴν πρὸς
[4, 1]	προσαποπληρώσαντες τὸ συμβολικὸν εἶδος παραθησόμεθα,	ἵν´	ὡς ἐν ἐπιδρομῇ τὸν ἠθικὸν
[4, 10]	καὶ τὸν χιτῶνα προσδιδόναι, οὐχ	ἵνα	ἀπροσπαθεῖς διαμένωμεν μόνον, ἀλλ´ ὡς
[4, 14]	καὶ τὰ ὅμοια· οἷς προστίθησιν·	Ἵνα	γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν
[4, 21]	μὲν τελείωσις γνωστικὴ εὐαγγελίου πρόσληψις,	ἵνα	γένηται ὁ κατὰ νόμον τέλειος·
[4, 13]	θάνατον ἠθέλετε μερίσασθαι εἰς ἑαυτούς,	ἵνα	δαπανήσητε αὐτὸν καὶ ἀναλώσητε, καὶ
[4, 22]	τὴν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν ἀμισθί,	ἵνα	δὴ ἡμεῖς κληρονομήσωμεν καὶ κτησώμεθα
[4, 4]	Χριστὸν διὰ τὴν ἐντολὴν ἐκκλινεῖ,	ἵνα	δὴ φόβῳ μάρτυς γένηται· οὐ
[4, 9]	δέ τισιν, ἐὰν συμφέρῃ, ἀπολογήσασθαι,	ἵνα	διά τε τῆς μαρτυρίας διά
[4, 5]	εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν ἐγράφη,	ἵνα	διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς
[4, 21]	κατὰ νόμον Μωυσῆς ἀκοῦσαι δεῖν,	ἵνα	ἐκδεξώμεθα κατὰ τὸν ἀπόστολον πλήρωμα
[4, 21]	μετάνοιαν· ἐλυπήθητε γὰρ κατὰ θεόν,	ἵνα	ἐν μηδενὶ ζημιωθῆτε ἐξ ἡμῶν.
[4, 7]	καὶ φόβου, συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθήν,	ἵνα	ἐν ᾧ καταλαλεῖσθε, καταισχυνθῶσιν οἱ
[4, 21]	τέλειός τε ἐν δίκῃ κηρυχθείη,	Ἵνα	ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ
[4, 23]	θεὸς δειλίαν, ὥσπερ οὐδὲ ἐπιθυμήσει,	ἵνα	καὶ ἄρξῃ ἐπιθυμίας. Μυστικῶς οὖν
[4, 7]	τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε,	ἵνα	καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς
[4, 7]	ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς, εἴπερ συμπάσχομεν,	ἵνα	καὶ συνδοξασθῶμεν, ὡς συγκληρονόμοι Χριστοῦ.
[4, 7]	ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος ἡμῶν συνεσταύρωται,	ἵνα	καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας,
[4, 18]	ἄλλος ὁ παραδιδοὺς τὸ σῶμα,	ἵνα	καυθήσεται. Κἂν ψωμίσω πάντα τὰ
[4, 8]	ὡς συμφερόντως μαχόμενα. Ἐπιφέρει γοῦν·	Ἵνα	μὴ ἃ ἂν θέλητε ταῦτα
[4, 8]	μὴ ἐρεθίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν,	ἵνα	μὴ ἀθυμῶσιν. Οἱ δοῦλοι, ὑπακούετε
[4, 24]	ἐπὶ ταῖς ἑκουσίοις κολαζόμεθα, οὐχ	ἵνα	μὴ γένωνται γενόμεναι, ἀλλ´ ὅτι
[4, 15]	ταύτῃ, φησίν, ἀλλὰ πάντα στέγομεν,	ἵνα	μὴ ἐγκοπὴν δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ
[4, 15]	γάρ, ἀλλὰ τὴν τοῦ ἑτέρου,	ἵνα	μὴ κακῶς οἰκοδομηθῇ ἀμαθίᾳ μιμούμενος
[4, 20]	ἀγαθάς, ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν,	ἵνα	μὴ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ
[4, 16]	τοῦ θεοῦ, ἀγαθὸς γὰρ ἦν,	ἵνα	μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν
[4, 12]	ἄλλα ἐξ ἄλλων ὄντως ἐγκαλούμενοι,	ἵνα	μὴ ὡς κατάδικοι ἐπὶ κακοῖς
[4, 7]	οὐ δύνανται. Καὶ ἐπεκδιηγούμενος ἐπιφέρει,	ἵνα	μὴ ὡς Μαρκίων ἀχαρίστως ἐκδέξηταί
[4, 24]	πρὸ τῆς πίστεως ἁμαρτίαι, οὐχ	ἵνα	μὴ ὦσι γενόμεναι, ἀλλ´ ὡς
[4, 6]	τοῦ θεοῦ ἀφικνουμένους εἶναι βούλεται,	ἵνα	μηδὲν ἔχῃ νόθον ἐπιπροσθοῦν τῇ
[4, 22]	ἔμπαλιν γὰρ χρείας τινὸς ἕνεκεν,	ἵνα	μοι τόδε γένηται καὶ τόδε
[4, 22]	γινωσκέτω. Καὶ ἐὰν νηστεύσῃς, ἄλειψαι,	ἵνα	ὁ θεὸς μόνος γινώσκῃ, ἀνθρώπων
[4, 23]	εἰμι· ἀδεὴς δ´ εἶναι θέλω,	ἵνα	σοὶ συνεγγίζειν δυνηθῶ, καὶ ὀλίγοις
[4, 7]	κύριον καὶ ὁμολογεῖ τὴν σωτηρίαν,	ἵνα	σώσῃ τὴν ψυχήν. Καίτοι κἂν
[4, 20]	διαβόλους, μὴ οἴνῳ πολλῷ δεδουλωμένας,	ἵνα	σωφρονίζωσι τὰς νέας φιλάνδρους εἶναι,
[4, 16]	ἐστὶν ἡ ἀγάπη τοῦ θεοῦ,	ἵνα	τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν. Πάλιν
[4, 15]	γινώσκει, καταφρονητὴς ἀντὶ μεγαλόφρονος γινόμενος.	Ἵνα	τί γὰρ ἡ ἐλευθερία μου
[4, 7]	ἑαυτοῦ, ἀλλὰ τὴν τοῦ ἑτέρου.	ἵνα	τί γὰρ ἡ ἐλευθερία μου
[4, 13]	παρεσχημένου τῷ ζωγράφῳ τὸν τύπον,	ἵνα	τιμηθῇ δι´ ὀνόματος αὐτοῦ· οὐ
[4, 13]	οἰκτιρμοί, πληρώσατέ μου τὴν χαράν,	ἵνα	τὸ αὐτὸ φρονῆτε, τὴν αὐτὴν
[4, 20]	δέον λυπηθέντες ἐν ποικίλοις πειρασμοῖς,	ἵνα	τὸ δοκίμιον τῆς πίστεως ὑμῶν
[4, 16]	μισθαποδοσίαν. Ὑπομονῆς γὰρ ἔχετε χρείαν,	ἵνα	τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ ποιήσαντες
[4, 15]	πάντων πᾶσιν ἐμαυτὸν ἐδούλωσα, φησίν,	ἵνα	τοὺς πάντας κερδήσω, καὶ Πᾶς
[4, 7]	δι´ οὗ ἔπαθεν παθεῖν ἠθέλησεν,	ἵνα	τῷ πάθει ζήσωμεν αὐτοῦ· Τί
[4, 21]	λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει θεοῦ,	ἵνα	ὦμεν ναοὶ θεοῦ καθαρισθέντες Ἀπὸ
[4, 4]	κενῷ, καθάπερ καὶ οἱ τῶν	Ἰνδῶν	γυμνοσοφισταὶ ματαίῳ πυρί. Ἐπεὶ δ´
[4, 7]	πεπληρωμένοι» φησί, πάσης τῆς γνώσεως.	Ἰνδῶν	οἱ φιλόσοφοι Ἀλεξάνδρῳ λέγουσι τῷ
[4, 12]	ἐπισυμβαίνει τοῖς πράγμασιν ὡς ὁ	ἰὸς	τῷ σιδήρῳ, ἀλλ´ ἐκ βουλήσεως
[4, 8]	Ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ	Ἰουδαῖος,	περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης,
[4, 1]	Ἕλληνας καὶ ἡ πρὸς τοὺς	Ἰουδαίους	κατ´ ἐπιτομὴν τῶν γραφῶν ἔκθεσις
[4, 22]	ἁλός, εὔχετ´ Ἀθήνῃ. ἔθος τοῦτο	Ἰουδαίων,	ὡς καὶ τὸ πολλάκις ἐπὶ
[4, 19]	ἢ σῴζεσθαι μόνος. Ἀλλὰ καὶ	Ἰουδὶθ	ἡ ἐν γυναιξὶ τελειωθεῖσα ἐν
[4, 19]	Παντάκλεια. Μέμνημαι καὶ Κυνικῆς τινος,	Ἱππαρχία	δὲ ἐκαλεῖτο, ἡ Μαρωνῖτις, ἡ
[4, 19]	Ἁρμόδιον καὶ Ἀριστογείτονα τὴν κατὰ	Ἱππάρχου	ἐπιβουλὴν οὐδ´ ὁπωστιοῦν ἐξεῖπεν εὖ
[4, 3]	ἓν καὶ βοὸς ὁμοίως καὶ	ἵππου	καὶ κυνός, τί ἂν φήσαιμεν
[4, 3]	τοὺς παρομοιωθέντας τοῖς κτήνεσι, θηλυμανεῖς	ἵππους	ἐπὶ τὰς τῶν πλησίον χρεμετίζοντας·
[4, 17]	φίλος θεοῦ, πατὴρ δὲ τοῦ	Ἰσαὰκ	προσηγορεύθη. Διὰ φιλοξενίαν καὶ εὐσέβειαν
[4, 22]	οἱ τὴν βάρβαρον σοφίαν μετιόντες	ἴσασι	τοῖς μὲν ἀγαθοῖς καλήν, τοῖς
[4, 2]	τοῖς ὁδὸν ἀπιοῦσιν ἣν οὐκ	ἴσασιν	ἀρκεῖ τὴν φέρουσαν ὑποσημῆναι μόνον,
[4, 6]	οἱ βεβουλημένοι, ὧν ἡ προαίρεσις	ἴση,	κἂν πλεονεκτῶσιν ἕτεροι τῇ περιουσίᾳ.
[4, 17]	τοῖς φοβουμένοις τὸν θεὸν ὁσίως	ἴσην	παρεχέτωσαν. Τὰ τέκνα ἡμῶν τῆς
[4, 24]	ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν οὗπερ ἐπ´	ἴσης	αὐτοῦ τε κύριοί ἐσμεν καὶ
[4, 19]	ἐπ´ ἴσης μὲν ἀνδρί, ἐπ´	ἴσης	δὲ καὶ γυναικὶ μεταλαβεῖν. Αὐτίκα
[4, 6]	κατὰ τὴν αἵρεσιν διαφορᾶς οὐκ	ἴσης.	Διαφέρει δ´, οἶμαι, τὸ κατὰ
[4, 6]	τὸ δηνάριον αἰνίσσεται) τὸ ἐπ´	ἴσης	δίκαιον μεμήνυκεν {διὰ} τῶν κατὰ
[4, 24]	τὸ ἑκατέρου τῶν ἀντικειμένων ἐπ´	ἴσης	εἶναι ἡμᾶς κυρίους δυνατὸν εὑρίσκεται
[4, 6]	ἀμφοῖν ὑποκειμένης, αἱρέσεως δὲ οὐκ	ἴσης,	μᾶλλον δὲ τῆς κατὰ τὴν
[4, 19]	τοι τῆς τελειότητος ἔξεστιν ἐπ´	ἴσης	μὲν ἀνδρί, ἐπ´ ἴσης δὲ
[4, 8]	φεύγειν προσποιούμεναι τοῖς ἀνδράσιν ἐπ´	ἴσης.	Οἶδα καὶ τὰς πλησίον τῆς
[4, 8]	ἂν ἡμῖν γίγνοιτο μετὰ τῆς	ἴσης	σπουδῆς, ἐάν τε ἀρέσκειν τισὶ
[4, 15]	ἐπάγοντες τὸ Μηδὲν ἀνακρίνοντες» ἐπ´	ἴσης	τῷ ἀνακρίνοντες, γελοίαν ἐξήγησιν παραθήσονται.
[4, 14]	αἰνισσόμενος. Πάλιν δ´ αὖ φησιν·	Ἴσθι	εὐνοῶν τῷ ἀντιδίκῳ σου ταχύ,
[4, 22]	βαπτίζεσθαι. Εὖ γοῦν κἀκεῖνο εἴρηται·	Ἴσθι	μὴ λουτρῷ, ἀλλὰ νόῳ καθαρός.
[4, 22]	ὄψου ἀπεχόμενον. Τῶν τοιούτων εὖ	ἴσθι	ὅτι περιαιρεθεῖσα ἡ ὑπόσχεσις ἡ
[4, 23]	ἡσυχάσει ἀφόβως ἀπὸ παντὸς κακοῦ.	Ἴσθι	πεποιθὼς ἐν ὅλῃ καρδίᾳ σου
[4, 3]	ὁ γνωστικὸς δὲ ἀληθείας ἐρᾷ.	Ἴσθι»	φησί, πρὸς τὸν μύρμηκα, ὦ
[4, 8]	ἂν εἴη διὰ θανάτου ζωοποιηθῆναι.	ἴσμεν	γοῦν καὶ παῖδας καὶ οἰκέτας
[4, 26]	τὰ Ἠλύσια πεδία δικαίων πολιτεύματα·	ἴσμεν	δὲ καὶ τὴν Πλάτωνος πόλιν
[4, 23]	καὶ εὐπάρεδρον τῷ κυρίῳ ἀπερισπάστως.	Ἴσμεν	δὲ τὰ μὲν δυσπόριστα οὐκ
[4, 5]	ἕξιν τῆς ἐγκρατείας περιποιησάμενος ἐξίσταται,	ἴσον	τε εὑρίσκεται τῷ φεύγειν τὸ
[4, 8]	κύριοι, τὸ δίκαιον καὶ τὴν	ἰσότητα	τοῖς δούλοις παρέχετε, εἰδότες ὅτι
[4, 6]	τοῦ ἑκάστῳ τῶν ἐργατῶν ἀποδοθέντος	ἴσου	μισθοῦ (τουτέστι τῆς σωτηρίας, ἣν
[4, 13]	γράφων Οὐδένα γὰρ ἔχω» φησὶν	ἰσόψυχον,	ὅστις γνησίως τὰ περὶ ὑμῶν
[4, 25]	τῶν ἀλλογενῶν ἐν μέσῳ οἴκου	Ἰσραήλ,	ἀλλ´ ἢ οἱ Λευῖται. Ἀλλογενεῖς
[4, 6]	κατὰ τὴν γραφὴν ὁμοιότητος ὁ	Ἰσραήλ,	ὁ δὲ ἄλλος εἰκών. Τί
[4, 19]	δὲ τὸν Ἀμὰν καὶ τὸν	Ἰσραὴλ	τῇ τελείᾳ πρὸς τὸν θεὸν
[4, 26]	διὰ τούτων διδάσκει· Καὶ νῦν,	Ἰσραήλ,	τί κύριος ὁ θεός σου
[4, 19]	κατὰ πίστιν Ἐσθὴρ ῥυομένη τὸν	Ἰσραὴλ	τυραννικῆς ἐξουσίας καὶ τῆς τοῦ
[4, 26]	θείων θέαν ἐπανῃρημένου καὶ ταύτῃ	Ἰσραηλίτην	γεγονέναι· ἔμπαλιν γὰρ αὖ τὸν
[4, 6]	συμπολιτεύωνται, οἱ δὲ ἐξ εὐωνύμων	ἱστάμενοι	κατὰ τὴν τούτων εἰκόνα. Τρίτα
[4, 6]	λόγῳ. Οἱ τοιοῦτοι ἐκ δεξιῶν	ἵστανται	τοῦ ἁγιάσματος· οἱ δὲ διὰ
[4, 21]	δικαιοσύνην, τὴν ἁγνείαν, τὴν προφητείαν.	Ἰστέον	μέντοι ὅτι, εἰ καὶ ὁ
[4, 24]	κολαστικός, ὃν καὶ παιδευτικὸν εἰρήκαμεν.	Ἰστέον	μέντοι τοὺς μετὰ τὸ λουτρὸν
[4, 22]	τὴν ἐπιβολὴν αὐτῆς ληπτέον, Ὅτι	ἵστησιν	ἡμῶν ἐν τοῖς πράγμασι τὴν
[4, 19]	ὁ φιλόσοφος Λυσιδίκην τινὰ γυναῖκα	ἱστορεῖ	δι´ ὑπερβολὴν αἰδοῦς αὐτῷ χιτῶνι
[4, 25]	ἀπὸ κάδου. ~Ὄλβιος ὅστις τῆς	ἱστορίας	ἔσχε μάθησιν, μήτε πολιτῶν ἐπὶ
[4, 18]	σώματι. Λέγουσιν οὖν οἱ τὰς	ἱστορίας	συνταξάμενοι Βοκχόριδος τοῦ δικαίου κρίσιν
[4, 2]	Τιμοκλέους τοῦ κωμικοῦ Σῦκα, ἔλαιον,	ἰσχάδας,	μέλι προσοδεύουσι, καθάπερ ἐκ παμφόρου
[4, 18]	Τὸ αὐτὸ γοῦν ἔργον διαφορὰν	ἴσχει	ἢ διὰ φόβον γενόμενον ἢ
[4, 8]	γένος ἕκαστον τὴν αὐτὴν καὶ	ἴσχειν	ἀρετήν. Οὐκ ἄλλην τοίνυν πρὸς
[4, 17]	με πέμπεις; ἐγὼ δέ εἰμι	ἰσχνόφωνος	καὶ βραδύγλωσσος» φωνὴν κυρίου διὰ
[4, 17]	μαθέτωσαν τί ταπεινοφροσύνη παρὰ θεῷ	ἰσχύει,	τί ἀγάπη ἁγνὴ παρὰ θεῷ
[4, 12]	καὶ ἀποτυχόντος διά τε τὴν	ἰσχυροποίησιν	τῶν κατὰ τὴν ἐκκλησίαν διά
[4, 9]	τῆς ὁμολογίας ὠφελῶνται οἱ πάντες,	ἰσχυροποιούμενοι	μὲν οἱ κατ´ ἐκκλησίαν, θαυμάζοντες
[4, 6]	πόθον, ὃν οὐδὲ λιμὸς διακόψαι	ἴσχυσεν.	Κἂν τὴν δικαιοσύνην αὐτὴν πεινῶσι,
[4, 16]	καὶ περισσεύειν καὶ ὑστερεῖσθαι. Πάντα	ἰσχύω	ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με» τοῦτο
[4, 4]	τοῦδε τοῦ βίου ἀπολυθήσεται, χάριν	ἴσως	καὶ τῷ τὴν αἰτίαν παρασχομένῳ
[4, 11]	νευροσπαστούμενον ἀψύχων δίκην ὀργάνων ἀφορμὰς	ἴσως	μόνον παρὰ τῆς ἔξωθεν αἰτίας
[4, 7]	δὸς περίστασιν καὶ λάβε ἐπίδειξιν,	ἴτω	τὸ δεινὸν τοῦτο, κινδύνων ὑπερφρονῶ
[4, 8]	φυλάττουσι. Κρῆσσα κύων ἐλάφοιο κατ´	ἴχνιον	ἔδραμε Γοργώ. Φιλοσοφητέον οὖν καὶ
[4, 9]	Οὕτως οὖν καὶ οἱ κατ´	ἴχνος	τὸ ἀποστολικὸν πορευόμενοι γνωστικοὶ ἀναμάρτητοί
[4, 26]	ποιήσει Ἱερεμίας ὁ προφήτης κατὰ	Ἰωακεὶμ	καὶ τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ λέγων·
[4, 17]	καὶ Ἐλισσαῖον, Ἰεζεκιήλ τε καὶ	Ἰωάννην,	τοὺς προφήτας. Ὁ γάρ τοι
[4, 16]	ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ γλώσσῃ, φησὶν	Ἰωάννης	τελείους εἶναι διδάσκων, ἀλλ´ ἐν
[4, 26]	Εἰκότως οὖν γνώσεως ἐπήβολος ὁ	Ἰὼβ	γενόμενος Νῦν οἶδα» εἶπεν ὅτι
[4, 17]	τε τοῦ Ἰὼβ οὕτως γέγραπται·	Ἰὼβ	δὲ ἦν δίκαιος καὶ ἄμεμπτος,
[4, 25]	καὶ τῆς ἑβδόμης ἅπτεται περιφορᾶς.	Ἰὼβ	δὲ ὁ δίκαιος Αὐτὸς» φησὶ
[4, 5]	λέγουσιν ἀδιάφορα εἶναι. Καίτοι καὶ	Ἰὼβ	ἐγκρατείας ὑπερβολῇ καὶ πίστεως ὑπεροχῇ
[4, 17]	καὶ σποδός. Περί τε τοῦ	Ἰὼβ	οὕτως γέγραπται· Ἰὼβ δὲ ἦν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 16/03/2010