Livre, Chap.
[4, 26]	κυρίου οἱ συνοικοῦντες ὀδύναις. Καὶ	ὁ	Ἀβραὰμ Μηδαμῶς, εἶπεν, κύριε, ὁ
[4, 24]	τοῖς ὁμοίοις περιπεσεῖν. Ἐνταῦθα οὖν	ὁ	ἀγαθὸς θεὸς διὰ τρεῖς ταύτας
[4, 8]	γυναῖκας ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα.	Ὁ	ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν
[4, 3]	ὡς ὁ ἀπόστολός φησιν ὅτι	Ὁ	ἀγαπῶν τὸν πλησίον κακὸν οὐκ
[4, 12]	τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ» φησίν,	ὁ	ἁγιασμὸς ὑμῶν, ἀπέχεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ
[4, 6]	ὁ Σοφοκλῆς. ~Ὁ σωτὴρ ἡμῶν	ὁ	ἅγιος καὶ ἐπὶ τῶν πνευματικῶν
[4, 17]	ἐάτω ὑφ´ ἑτέρου αὑτὸν μαρτυρεῖσθαι	ὁ	ἁγνὸς τῇ σαρκὶ μὴ ἀλαζονευέσθω,
[4, 15]	πάντας κερδήσω, καὶ Πᾶς δὲ	ὁ	ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται· Ἀλλὰ τοῦ
[4, 24]	νουθετούμενοι, καὶ τρίτον ὡς μὴ	ὁ	ἀδικούμενος εὐκαταφρόνητος ᾖ καὶ ἐπιτήδειος
[4, 12]	ἀκαθαρσίᾳ, ἀλλ´ ἐν ἁγιασμῷ. Τοιγαροῦν	ὁ	ἀθετῶν οὐκ ἄνθρωπον ἀθετεῖ, ἀλλὰ
[4, 3]	τῶν πλησίον χρεμετίζοντας· ὄνος ὑβριστὴς	ὁ	ἀκόλαστος, λύκος ἄγριος ὁ πλεονεκτικὸς
[4, 10]	τολμηρὸς καὶ ῥιψοκίνδυνος. Εἰ δὲ	ὁ	ἀναιρῶν ἄνθρωπον θεοῦ» εἰς θεὸν
[4, 26]	τῶν καθ´ ὁμοίωσιν ὑποπιπτόντων, ὡς	ὁ	ἀνδρειότερος ἀνδρείων ἀνδρειότερος, δειλῶν δὲ
[4, 24]	τούτους ὡς χνοῦν, ὃν ἐκρίπτει	ὁ	ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς,
[4, 8]	τοῦ ἀνδρός, κεφαλὴ δὲ γυναικὸς	ὁ	ἀνήρ, κύριος ὁ ἀνὴρ τῆς
[4, 8]	ὁ Χριστός, κεφαλὴ δὲ γυναικὸς	ὁ	ἀνήρ. Οὐ γάρ ἐστιν ἀνὴρ
[4, 8]	δὲ γυναικὸς ὁ ἀνήρ, κύριος	ὁ	ἀνὴρ τῆς γυναικός, εἰκὼν καὶ
[4, 8]	ἔχειν ἡ γυνή, ἄλλην δὲ	ὁ	ἀνὴρ φαίνεται. Ἀλλ´ ἢ τὴν
[4, 4]	οὐχ ὅτι τέλος τοῦ βίου	ὁ	ἄνθρωπος ἔλαβεν ὡς οἱ λοιποί,
[4, 6]	εἰρηνικῷ. Οὗτος δ´ ἂν εἴη	ὁ	ἀνυποκρίτως ἐξ ὅλης καρδίας πιστεύων
[4, 3]	ἄγριος ὁ πλεονεκτικὸς καὶ ὄφις	ὁ	ἀπατεών. Ὁ τοίνυν ἀπὸ τοῦ
[4, 26]	ὁ κρίνων τὴν γῆν, ἐπεὶ	ὁ	ἀπιστήσας» κατὰ τὴν σωτήριον φωνὴν
[4, 6]	ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτὴν καὶ	ὁ	ἀπολέσας εὑρήσει αὐτήν, ἢν μόνον
[4, 7]	Ἆρ´ οὐκ ἐμφανῶς κἀκεῖνα ἐπιφέρει	ὁ	ἀπόστολος δεικνὺς τὸν καταισχυμμὸν τῆς
[4, 20]	ἐν τῇ πρὸς Τίτον ἐπιστολῇ	ὁ	ἀπόστολος δεῖν εἶναί φησι Τὰς
[4, 23]	τῶν ὁμοίων. Μυστικώτατα καὶ ὁσιώτατα	ὁ	ἀπόστολος διδάσκων ἡμᾶς τὴν ἀληθῶς
[4, 8]	οἰκουρίαν. Θέλω γὰρ ὑμᾶς» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, εἰδέναι ὅτι παντὸς ἀνδρὸς
[4, 13]	αὐτοῦ κεκηρυγμένον. Ἀλλ´ ἡμῖν γε	ὁ	ἀπόστολος εἰς τὴν τῶν θλίψεων
[4, 3]	δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ.
[4, 3]	θεὸν λέγειν μόνον (ἐπεὶ καὶ	ὁ	ἀπόστολος ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους
[4, 7]	τῆς σαρκὸς ἔχθρα εἰς θεὸν»	ὁ	ἀπόστολος ἐξη- γεῖται, Τῷ γὰρ
[4, 7]	ἀλλ´ οὐ πάντα οἰκοδομεῖ» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος. Καὶ Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ
[4, 17]	ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ	ὁ	ἀπόστολος Κλήμης καὶ αὐτὸς ἡμῖν
[4, 21]	μὴ ἐξ ἡμῶν, ὥς φησιν	ὁ	ἀπόστολος· μόνον τὸ προαιρετικὸν καὶ
[4, 18]	αὐτὸς καταξιώσῃ ὁ θεός; Αὐτίκα	ὁ	ἀπόστολος Παῦλος Ἐὰν τὸ σῶμά
[4, 5]	παροῦσι γινώσκουσαν· Θλῖψιν» γάρ φησιν	ὁ	ἀπόστολος, τῇ σαρκὶ ἕξουσιν οἱ
[4, 16]	Ταῦτα μὲν περὶ τῆς γνώσεως	ὁ	ἀπόστολος· τὴν δὲ κοινὴν διδασκαλίαν
[4, 7]	ματαιοπονία αὕτη αἱρετή, ἡμῖν δὲ	ὁ	ἀπόστολός φησι· Τοῦτο δὲ γινώσκομεν,
[4, 26]	περιπατοῦμεν, οὐ διὰ εἴδους, ὡς	ὁ	ἀπόστολός φησιν. Εὐδοκοῦμεν δὲ μᾶλλον
[4, 3]	τοῦτο ἔγνωσαν οἱ κατήγοροι, ὡς	ὁ	ἀπόστολός φησιν ὅτι Ὁ ἀγαπῶν
[4, 5]	τὰ ἡμεδαπὰ ἐπανορθώματα ἔκκεινται, ἐμφαίνων	ὁ	ἀπόστολος Ὥστε τοὺς δεσμούς μου»
[4, 7]	Τί δέ; οὐχ ἑαυτὸν ἀρνεῖται	ὁ	ἀρνούμενος τὸν κύριον; οὐ γὰρ
[4, 23]	ἄνθρωπον δεῖν» ἐπεὶ καὶ αὐτὸς	ὁ	ἀρχιερεὺς εἷς, ἑνὸς ὄντος τοῦ
[4, 15]	τοῖς ἀσθενέσι γένηται· ἀπόλλυται γὰρ	ὁ	ἀσθενῶν τῇ σῇ γνώσει. Κἂν
[4, 3]	τῇ ἀληθείᾳ εἰς ἀπώλειαν ὑποσύρει.	Ὁ	αὐτὸς λόγος ἐπί τε ἐγκρατείας
[4, 5]	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἀλγηδόνων	ὁ	αὐτὸς λόγος, ὧν τὰς μὲν
[4, 25]	ἔνθεν καὶ πάντα· κύκλος γὰρ	ὁ	αὐτὸς πασῶν τῶν δυνάμεων εἰς
[4, 26]	ξένην τὴν ἐκλογὴν τοῦ κόσμου	ὁ	Βασιλείδης εἴληφε λέγειν, ὡς ἂν
[4, 12]	Εἰ δέ, ὡς αὐτός φησιν	ὁ	Βασιλείδης, ἓν μέρος ἐκ τοῦ
[4, 24]	μὴ γενόμεναι. Πλὴν οὐδὲ πάσας	ὁ	Βασιλείδης φησί, μόνας δὲ τὰς
[4, 7]	ἀθλίοις τῶν ἀνθρώπων θάνατος εἶναι	ὁ	βιαιότατος ἡ δι´ αἵματος μαρτυρία
[4, 14]	ἀρχαί» (ἀρχὴ δὲ τῷ Σατανᾷ	ὁ	βίος ὃν εἵλετο· τοιαῦται γὰρ
[4, 7]	τῷ ὄντι τοῖς κακοῖς εὐωχία	ὁ	βίος πονηρευσαμένοις· ἔπειτα τελευτῶσιν, εἰ
[4, 23]	ποιεῖσθαι μεμήνυκεν εἰπών· Ὥστε καὶ	ὁ	γαμίζων τὴν παρθένον αὐτοῦ καλῶς
[4, 20]	περὶ γάμου ζητήματι ἐπιφέρει· Τίμιος	ὁ	γάμος ἐν πᾶσι καὶ ἡ
[4, 7]	τὸ πονηρόν, ἀγάπην ἔχων ἀνυπόκριτον·	Ὁ	γὰρ ἀγαπῶν τὸν ἕτερον νόμον
[4, 8]	Τῷ γὰρ κυρίῳ Χριστῷ δουλεύετε·	ὁ	γὰρ ἄδικος κομίσεται ὃ ἠδίκησεν,
[4, 15]	τῷ ἀνακρίνοντες, γελοίαν ἐξήγησιν παραθήσονται.	Ὁ	γὰρ ἀπόστολος πάντα» φησὶ Τὰ
[4, 22]	ἀδικουμένων κίνδυνον ὑφορώμενος διαμένει δίκαιος·	ὁ	γὰρ διὰ ταῦτα τοῦ πράττειν
[4, 26]	ἐμαυτὸν εἶναι γῆν καὶ σποδόν.	Ὁ	γὰρ ἐν ἀγνοίᾳ ὢν ἁμαρτητικός
[4, 6]	αὐτὴ αὑτὴν κατὰ μετάθεσιν ἀποσπᾷ.	Ὁ	γὰρ εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ
[4, 6]	καὶ πάσῃ τῇ ψυχῇ γαληνιῶν·	Ὁ	γὰρ λαὸς ὁ ἕτερος τοῖς
[4, 25]	ἐπὶ τὰ προφανέστερα τὰ ἠθικά·	ὁ	γὰρ περὶ ἐκείνων λόγος μετὰ
[4, 17]	τε καὶ Ἰωάννην, τοὺς προφήτας.	Ὁ	γάρ τοι φίλος θεοῦ διὰ
[4, 3]	σαφές. Αὐτίκα τὴν ἀλήθειαν γεννᾷ,	ὁ	γνωστικὸς δὲ ἀληθείας ἐρᾷ. Ἴσθι»
[4, 22]	συνίων καὶ διορατικὸς οὗτός ἐστιν	ὁ	γνωστικός. ἔργον δὲ αὐτοῦ οὐχ
[4, 7]	τύχῃ τὸ τέλος ἕξει ποτὲ	ὁ	γνωστικὸς κείμενον, ἀλλ´ ἐπ´ αὐτῷ
[4, 25]	τε ψυχὴν ἁγνείαν, ἣν μέτεισιν	ὁ	γνωστικός, ὁ πάνσοφος Μωυσῆς ἐκπρεπῶς
[4, 21]	Ἐν εὐαγγελίῳ δὲ ἤδη προκόπτει	ὁ	γνωστικός, οὐ βαθμῷ χρησάμενος τῷ
[4, 7]	τῆς γνώσεως τοῦ κυρίου. Τούτοις	ὁ	γνωστικὸς τοῖς ὅπλοις κορυσσόμενος, ὦ
[4, 4]	οὐρανῷ πολιτευόμενος. ~Ὅθεν εἰκότως καλούμενος	ὁ	γνωστικὸς ὑπακούει ῥᾳδίως καὶ τῷ
[4, 6]	θεωρίᾳ, τῷ θείῳ καθαρῶς ὁμιλῶν,	ὁ	γνωστικῶς μετέχων τῆς ἁγίας ποιότητος,
[4, 7]	τὰ συμβαίνοντα ἄκοντες πείθεσθαι ὁμολογοῦσιν.	Ὁ	γοῦν Εὐριπίδης λέγει· Ἅ γ´
[4, 26]	ἐστι καὶ γῆ καὶ σποδός,	ὁ	δ´ ἐν γνώσει καθεστώς, ἐξομοιούμενος
[4, 6]	τὴν γραφὴν ὁμοιότητος ὁ Ἰσραήλ,	ὁ	δὲ ἄλλος εἰκών. Τί δὲ
[4, 5]	(οὐδὲ γὰρ νοσεῖ ἡ ἀρετή)	ὁ	δὲ ἀμφοῖν μετεσχηκώς, ἀρετῆς καὶ
[4, 5]	τῷ φεύγειν τὸ μὴ ὑπομεῖναι.	Ὁ	δὲ αὐτὸς λόγος καὶ περὶ
[4, 16]	ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ.	Ὁ	δὲ δίκαιός μου ἐκ πίστεως
[4, 6]	αὐτῷ μηδὲ ἐλπίδα τῆς πράξεως·	ὁ	δὲ ἐκβιασάμενος δικαστὴς ἀρνεῖσθαι τὸν
[4, 6]	οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.	Ὁ	δὲ ἔλεος οὐχ ᾗ τινες
[4, 23]	καρπόν, τὴν τῆς ψυχῆς εὐστάθειαν.	Ὁ	δὲ ἐμοῦ ἀκούων» φησίν, ἀναπαύσεται
[4, 8]	πρὸς Ζάμολξιν ἥρωα κατ´ ἔτος.	Ὁ	δὲ Ζάμολξις ἦν τῶν Πυθαγόρου
[4, 6]	κοινότερος φόβος ἐπὶ τοῖς πραχθεῖσιν,	ὁ	δὲ ἰδιαίτερος ἡ δυσωπία ἡ
[4, 8]	πράσσοντες βασιλείαν θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν.	Ὁ	δὲ καρπὸς τοῦ πνεύματός ἐστιν
[4, 8]	πρὸς τὸ κατὰ ψυχὴν ὑγιαίνειν.	Ὁ	δὲ λέγων μήπω τοῦ φιλοσοφεῖν
[4, 10]	γάρ τινα παραγγέλλει αὐτὸν περιίστασθαι,	ὁ	δὲ παρακούων τολμηρὸς καὶ ῥιψοκίνδυνος.
[4, 7]	ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν,	ὁ	δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα
[4, 23]	τῆς τέχνης καὶ τῆς οὐσίας,	ὁ	δέ τις ἄνθρωπος κατὰ τύπωσιν
[4, 6]	λογισμὸν καὶ τὸν ὅλον ἄνθρωπον,	ὁ	δὲ τῷ ὄντι θησαυρὸς ἡμῶν
[4, 8]	μὲν γυνὴ φαύλῳ συνοικοῦσα ἀνδρί,	ὁ	δὲ υἱὸς ἐὰν φαῦλον ἔχῃ
[4, 25]	ἀναπόδεικτος ὢν οὐκ ἔστιν ἐπιστημονικός,	ὁ	δὲ υἱὸς σοφία τέ ἐστι
[4, 9]	γὰρ καὶ τοῦτο ἐφ´ ἡμῖν.	Ὁ	δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος
[4, 22]	Οὐ καταισχύνει» μὴ ὀνειδιζομένη ἔτι.	Ὁ	δὲ ψιλῇ κλήσει καθὸ κέκληται
[4, 12]	δεῖνα οὖν ἥμαρτεν, ἔπαθεν γὰρ	ὁ	δεῖνα, ἐὰν μὲν ἐπιτρέπῃς, ἐρῶ,
[4, 12]	προσώπων τινῶν, εἰ τύχοι, λέγων,	ὁ	δεῖνα οὖν ἥμαρτεν, ἔπαθεν γὰρ
[4, 17]	πάντα τάξει ποιεῖν ὀφείλομεν, ὅσα	ὁ	δεσπότης ἐπιτελεῖν ἐκέλευσεν, κατὰ καιροὺς
[4, 17]	τὸ φῶς. Διὰ τούτου ἠθέλησεν	ὁ	δεσπότης τῆς ἀθανάτου γνώσεως ἡμᾶς
[4, 22]	κατὰ τὴν ἰδίαν ἐξηγήσατο παρουσίαν.	~Ὁ	δὴ συνίων καὶ διορατικὸς οὗτός
[4, 18]	οὐ μόνον ὡς ἐκεῖνος ἔλεγεν	ὁ	δῆθεν γνωστικός, ἐὰν ἅμα τῇ
[4, 13]	ἐστιν ὁ τοῦ υἱοῦ πατήρ,	ὁ	δημιουργὸς τῶν συμπάντων, ὁ παντοκράτωρ
[4, 23]	φιλαγάθως παρὰ τοῦ θεοῦ. Διόπερ	ὁ	Δημόκριτος εὖ λέγει, ὡς {Ἡ}
[4, 26]	σπουδαῖον γὰρ ἡ πόλις καὶ	ὁ	δῆμος ἀστεῖόν τι σύστημα καὶ
[4, 18]	οὗ τεθαύμακεν κρίνεται· ἔμπαλιν γὰρ	ὁ	δι´ ἀγάπην τὴν ἁγνὴν προσβλέπων
[4, 7]	διὰ τοῦτο ἀδελφὸς εἴρηται· ὅτι	ὁ	δι´ ἀγάπην τὴν πρὸς τὸν
[4, 22]	σῴζεσθαι βούλεσθαι τὴν γνῶσιν αἱρήσεται	ὁ	δι´ αὐτὴν τὴν θείαν ἐπιστήμην
[4, 21]	ἔτι ἄνθρωπος ὤν, πλὴν μόνον	ὁ	δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπον ἐνδυσάμενος. Καίτοι
[4, 4]	καὶ εἰς ἕξιν ἀιδιότητος παραπέμπεται	ὁ	διὰ σώματος μελετήσας εὐζωίαν. ~Θαυμάζειν
[4, 25]	Εἴτ´ οὖν ὁ χρόνος εἴη	ὁ	διὰ τῶν ἑπτὰ περιόδων τῶν
[4, 12]	εἰπεῖν τὸν κύριον; πειράζει γὰρ	ὁ	διάβολος εἰδὼς μὲν ὅ ἐσμεν,
[4, 14]	σῶμα, ὥς τινες βούλονται, ἀλλ´	ὁ	διάβολος (καὶ οἱ τούτῳ ἐξομοιούμενοι)
[4, 19]	διαλεκτικαὶ γεγόνασιν, ὥς φησι Φίλων	ὁ	διαλεκτικὸς ἐν τῷ Μενεξένῳ, ὧν
[4, 18]	τῶν ὑδάτων» τεθραμμένου· καρποφόροις δὲ	ὁ	δίκαιος ἀπεικάζεται δένδροις, οὐ μόνον
[4, 25]	ἑβδόμης ἅπτεται περιφορᾶς. Ἰὼβ δὲ	ὁ	δίκαιος Αὐτὸς» φησὶ γυμνὸς ἐξῆλθον
[4, 17]	τὸ μνημόσυνον αὐτῶν. Ἐκέκραξεν δὲ	ὁ	δίκαιος καὶ ὁ κύριος εἰσήκουσε
[4, 7]	Πλάτωνος ἐν Πολιτείᾳ, κἂν στρεβλῶται	ὁ	δίκαιος κἂν ἐξορύττηται τὼ ὀφθαλμώ,
[4, 11]	ἀδικῶμεν, ἀλλ´ ὡς ἀδικοῦσιν ἡμῖν	ὁ	δικαστὴς ἀφορᾷ· οὐ γὰρ οἶδεν
[4, 8]	τῶν Πυθαγόρου γνωρίμων. Ἀποσφάττεται οὖν	ὁ	δοκιμώτατος κριθεὶς ἀνιωμένων τῶν φιλοσοφησάντων
[4, 10]	τοῦ ἀποκτειννύντος αὐτὸν ἔνοχος καθίσταται	ὁ	ἑαυτὸν προσάγων τῷ δικαστηρίῳ· οὗτος
[4, 26]	ἑνὸς δὲ τοῦ θεοῦ, ἀλλ´	ὁ	ἐκλεκτὸς ὡς ξένος πολιτεύεται, κτητά
[4, 8]	καὶ κακῶν, ἀλλὰ καὶ Ζήνων	ὁ	Ἐλεάτης ἀναγκαζόμενος κατειπεῖν τι τῶν
[4, 22]	οὐδὲ εἷς, ἀλλ´ οὐδὲ αὐτὸς	ὁ	ἐλεῶν ὅτι ἐλεεῖ, γινώσκειν ὀφείλει·
[4, 18]	γὰρ τὸ Ἐγὼ δὲ λέγω,	ὁ	ἐμβλέψας τῇ γυναικὶ πρὸς ἐπιθυμίαν
[4, 23]	υἱοὶ ὑψίστου. φησὶ δὲ καὶ	ὁ	Ἐμπεδοκλῆς τῶν σοφῶν τὰς ψυχὰς
[4, 25]	ὁμιλῇ τοῖς εἴδεσιν, οἷός ἐστιν	ὁ	ἐν τῷ Θεαιτήτῳ κορυφαῖος» οἷον
[4, 12]	προσμαρτυρήσει. Πῶς δὲ ἔτι μισθὸς	ὁ	ἐνδοξότατος ἐν οὐρανῷ ἀπόκειται τῷ
[4, 20]	ὁμολογίαν τῆς ἐλπίδος· πιστὸς γὰρ	ὁ	ἐπαγγειλάμενος. Χρὴ δὲ τὸν εὐδαίμονα
[4, 22]	προεπηγγελμένη καὶ ὁ φόβος περιγραφεὶς	ὁ	ἐπηπειλημένος καὶ χωρισθεὶς ὁ κίνδυνος
[4, 22]	ἐπηπειλημένος καὶ χωρισθεὶς ὁ κίνδυνος	ὁ	ἐπηρτημένος τὴν πρόθεσιν ἐλέγχει. ~Οὐ
[4, 7]	φῦλα, ἀμενηνοί, ἀπτῆνες, ἐφημέριοι. Καὶ	ὁ	Ἐπίχαρμος Αὕτα φύσις ἀνθρώπων, ἀσκοὶ
[4, 17]	ἀλαζονευέσθω, γινώσκων ὅτι ἕτερός ἐστιν	ὁ	ἐπιχορηγῶν αὐτῷ τὴν ἐγκράτειαν. Ὁρᾶτε,
[4, 16]	ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον,	ὁ	ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ.
[4, 6]	ψυχῇ γαληνιῶν· Ὁ γὰρ λαὸς	ὁ	ἕτερος τοῖς χείλεσι τιμᾷ, ἡ
[4, 5]	ἄγαν τρυφαί, ἐν τῷ Ἀλεξάνδρῳ	ὁ	Εὐριπίδης πεποίηκεν. Εἴρηταί γε· Ἡ
[4, 22]	ἐλπίδος» λέγων. Συνᾴδειν τούτῳ καὶ	ὁ	Ἡράκλειτος φαίνεται δι´ ὧν φησι
[4, 9]	ὄντες ἐν αὐτῷ. Ταῦτα μὲν	ὁ	Ἡρακλέων· καὶ τὰ μὲν ἄλλα
[4, 13]	αὐτὸν καὶ ἀναλώσητε, καὶ ἀποθάνῃ	ὁ	θάνατος ἐν ὑμῖν καὶ δι´
[4, 7]	ἦν ἀθάνατος ἡ ψυχή, ἕρμαιον	ὁ	θάνατος» καὶ Πλάτων ἐν Φαίδωνι
[4, 7]	Φαίδωνι Εἰ μὲν γὰρ ἦν	ὁ	θάνατος τοῦ παντὸς ἀπαλλαγή, ἕρμαιον
[4, 16]	πίστιν. Καὶ δὴ γνωστικοῦ κανόνα	ὁ	θεῖος ἀπόστολος διὰ τοσῶνδε παρίστησι,
[4, 21]	ὅπῃ καὶ ὅπως καὶ ὁπότε	ὁ	θεῖος ἀπόστολος τὸν τέλειον λέγει
[4, 12]	ἀποστόλων διὰ τὰς ἡμῶν. Αὐτίκα	ὁ	θεῖος ἀπόστολος Τοῦτο γάρ ἐστι
[4, 17]	διδάξω ὑμᾶς. Τίς ἐστιν ἄνθρωπος	ὁ	θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν
[4, 16]	ἀληθείας ἐσμέν. Εἰ δὲ ἀγάπη	ὁ	θεός, ἀγάπη καὶ ἡ θεοσέβεια·
[4, 23]	ἔτι μᾶλλον τὸ κωλυθὲν ἑλομένου,	ὁ	θεὸς ἀναίτιος· διττὴ γὰρ ἡ
[4, 26]	κυρίου ὧδε ἔχουσα· Δικαίων εἰσακούει	ὁ	θεός, ἀσεβεῖς δὲ οὐ σῴζει,
[4, 18]	μὴ οὓς ἂν αὐτὸς καταξιώσῃ	ὁ	θεός; Αὐτίκα ὁ ἀπόστολος Παῦλος
[4, 26]	δεῦρο ἐπὶ τὰ ἥττω ψυχή,	ὁ	θεὸς γὰρ ἐπὶ τὰ ἀμείνω
[4, 6]	διανέμεται, οὐκ ἔχουσιν εἰπεῖν· ἀλλ´	ὁ	θεὸς γὰρ πάντα πᾶσι μερίζει
[4, 25]	ἀσέβειαν ἀσκοῦντα ὄργι´ ἐχθαίρει θεοῦ·	ὁ	θεὸς δὲ ἄναρχος, ἀρχὴ τῶν
[4, 26]	διὰ τὸ μὴ γινώσκειν φύεται,	ὁ	θεὸς δὲ οὐδὲν ἄτοπον ποιεῖ;
[4, 23]	τοῦ θεοῦ φύσις οὔτε φεύγει	ὁ	θεὸς δειλίαν, ὥσπερ οὐδὲ ἐπιθυμήσει,
[4, 18]	πνεῦμα συντετριμμένον. Ἀγάπη τοίνυν καὶ	ὁ	θεὸς εἴρηται, ἀγαθὸς ὤν. Οὗ
[4, 20]	πόρνους δὲ καὶ μοιχοὺς κρινεῖ	ὁ	θεός. Ἑνὸς δὴ σκοποῦ καὶ
[4, 16]	ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται, ὅτι	ὁ	θεὸς ἐπείρασεν αὐτούς, τουτέστιν εἰς
[4, 12]	διεμαρτυράμεθα. Οὐ γὰρ ἐκάλεσεν ἡμᾶς	ὁ	θεὸς ἐπὶ ἀκαθαρσίᾳ, ἀλλ´ ἐν
[4, 16]	ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι	ὁ	θεὸς ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν,
[4, 7]	παρὰ τοῖς πολλοῖς; Δοκῶ γάρ,	ὁ	θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους
[4, 26]	ποιεῖ; Οὗτος γάρ ἐστι» φησίν,	ὁ	θεὸς ἡμῶν καὶ οὐκ ἔστι
[4, 26]	πρὸ προσώπου αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ	ὁ	θεὸς καὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ.
[4, 17]	πρὸς τὸν θέον· ἐλέησόν με,	ὁ	θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός
[4, 6]	οὖν, φησί, τῶν ὑπαρχόντων, ἃ	ὁ	θεὸς μερίζει, διὰ τῆς σῆς
[4, 22]	Καὶ ἐὰν νηστεύσῃς, ἄλειψαι, ἵνα	ὁ	θεὸς μόνος γινώσκῃ, ἀνθρώπων δὲ
[4, 7]	ὤν; Οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν	ὁ	θεὸς πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς
[4, 26]	Καὶ νῦν, Ἰσραήλ, τί κύριος	ὁ	θεός σου αἰτεῖται παρὰ σοῦ,
[4, 7]	ἕτερον νόμον πεπλήρωκεν· εἰ δὲ	ὁ	θεὸς τῆς ἐλπίδος» οὗτός ἐστιν
[4, 11]	~Ναί, φασίν, εἰ κήδεται ὑμῶν	ὁ	θεός, τί δήποτε διώκεσθε καὶ
[4, 22]	ἀνθρώπου. Οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν	ὁ	θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» μόνη
[4, 25]	δὲ χώρα ἰδεῶν, νοῦς δὲ	ὁ	θεός. Τὸν οὖν ἀοράτου θεοῦ
[4, 3]	φιλόσοφον. Διελέγετο» γοῦν Μωυσεῖ» φησίν,	ὁ	θεὸς ὡς φίλος φίλῳ. Τὸ
[4, 23]	πρὸς τὸν θεόν· θεὸν γὰρ	ὁ	θεραπεύων ἑαυτὸν θεραπεύει. Ἐν οὖν
[4, 23]	καὶ ἔστι δορυφόρος τοῦ νοῦ	ὁ	θυμὸς ἐν ὑπομονῇ καὶ καρτερίᾳ
[4, 25]	εἰς τὸν βίον παρόδου καὶ	ὁ	ἱερεὺς εἴληφεν. Καθαρίζονται δὲ καὶ
[4, 25]	φησι Μωυσῆς, Μελχισεδὲκ βασιλεὺς Σαλὴμ	ὁ	ἱερεὺς τοῦ θεοῦ τοῦ ὑψίστου,
[4, 12]	λέγουσιν, ἐπισυμβαίνει τοῖς πράγμασιν ὡς	ὁ	ἰὸς τῷ σιδήρῳ, ἀλλ´ ἐκ
[4, 6]	τῆς κατὰ τὴν γραφὴν ὁμοιότητος	ὁ	Ἰσραήλ, ὁ δὲ ἄλλος εἰκών.
[4, 26]	ἀνταλλάσσεται. Εἰκότως οὖν γνώσεως ἐπήβολος	ὁ	Ἰὼβ γενόμενος Νῦν οἶδα» εἶπεν
[4, 26]	οὐ προσπαθῶς, ὅσον οὐδέπω, ἐὰν	ὁ	καιρὸς τῆς ἀποδημίας καλῇ, ἀπολείπουσα
[4, 8]	γὰρ ἀνδρὸς κακίων ἄλοχος, κἂν	ὁ	κάκιστος γήμῃ τὴν εὐδοκιμοῦσαν· ποτὲ
[4, 14]	Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος»	ὁ	κατ´ ἐπιφορὰν τῶν διωκόντων, οὔτε
[4, 21]	νόμον τέλειος· οὕτω γὰρ προεθέσπισεν	ὁ	κατὰ νόμον Μωυσῆς ἀκοῦσαι δεῖν,
[4, 21]	γνωστικὴ εὐαγγελίου πρόσληψις, ἵνα γένηται	ὁ	κατὰ νόμον τέλειος· οὕτω γὰρ
[4, 4]	βιαίως ἀποθνῄσκειν συμβουλεύοντες, ἀλλ´ ὅτι	ὁ	κατὰ πόλεμον τελευτῶν ἀδεὴς τοῦ
[4, 7]	γάρ τί μοι Ζεὺς ἦν	ὁ	κηρύσσων τάδε· θεὸς δὲ ἡμῖν
[4, 22]	περιγραφεὶς ὁ ἐπηπειλημένος καὶ χωρισθεὶς	ὁ	κίνδυνος ὁ ἐπηρτημένος τὴν πρόθεσιν
[4, 6]	ἄριστον τυγχάνειν. Ὁμοίως δὲ καὶ	ὁ	κλαίων καὶ ὁ πενθῶν διὰ
[4, 26]	ὑπὸ ἀνέμου εἰς ἔρημον. Οὗτος	ὁ	κλῆρος καὶ μερὶς τοῦ ἀπειθεῖν
[4, 7]	Εἴη δ´ ἂν ὁ τοιοῦτος	ὁ	κολλώμενος τῷ ἀγαθῷ κατὰ τὸν
[4, 16]	κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος	ὁ	κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ
[4, 13]	τοῦ ζῶντος προσώπου, τοσοῦτον ἥσσων	ὁ	κόσμος τοῦ ζῶντος αἰῶνος. Τίς
[4, 26]	ὁ Ἀβραὰμ Μηδαμῶς, εἶπεν, κύριε,	ὁ	κρίνων τὴν γῆν, ἐπεὶ ὁ
[4, 14]	ποτε παραδῷ σε τῷ κριτῇ,	ὁ	κριτὴς δὲ τῷ ὑπηρέτῃ» τῆς
[4, 13]	κατίσχυσεν. Εἴη δ´ ἂν καὶ	ὁ	κύριος ἀμείνων τοῦ δημιουργοῦ θεοῦ·
[4, 25]	βίου καὶ εὐστάθεια, ἐφ´ ἣν	ὁ	κύριος ἀπέλυε λέγων· Ἄπελθε εἰς
[4, 9]	ἐγὼ δὲ παρῃτησάμην. Μόνος τοίνυν	ὁ	κύριος διὰ τὴν τῶν ἐπιβουλευόντων
[4, 22]	ὀνειρῶττον. Διὰ τοῦτό τοι καὶ	ὁ	κύριος ἐγρηγορέναι παραγγέλλει, ὥστε μηδὲ
[4, 12]	ἁγιασμὸν ἡμῶν οὐκ ἐκωλύθη παθεῖν	ὁ	κύριος. Εἰ τοίνυν ἀπολογούμενός τις
[4, 9]	~Περὶ δὲ τοῦ μαρτυρίου διαρρήδην	ὁ	κύριος εἴρηκεν, καὶ τὰ διαφόρως
[4, 17]	Ἐκέκραξεν δὲ ὁ δίκαιος καὶ	ὁ	κύριος εἰσήκουσε καὶ ἐκ πασῶν
[4, 4]	καὶ τὴν ἔξοδον, προχέουσα. Αὐτίκα	ὁ	κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ φησίν·
[4, 9]	καὶ ἄμωμος. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς	ὁ	κύριος Ἐξῃτήσατο ὑμᾶς ὁ σατανᾶς»
[4, 12]	ὅπερ ἀσεβὲς ἐννοεῖν. Οὔτε γὰρ	ὁ	κύριος θελήματι ἔπαθεν τοῦ πατρὸς
[4, 17]	φωτεινόν. Οὕτως ἐγγίζει τοῖς δικαίοις	ὁ	κύριος καὶ Οὐδὲν λέληθεν αὐτὸν
[4, 17]	ἐν Χριστῷ πίστις· δεῦτε, τέκνα,	ὁ	κύριος λέγει· ἀκούσατέ μου, φόβον
[4, 22]	καὶ ἀγαθὸς γινόμενος. Τοιούτοις τισὶν	ὁ	κύριος λέγει· Γίνεσθε ὡς ὁ
[4, 17]	καὶ Δαβίδ, ἐφ´ οὗ μαρτυρῶν	ὁ	κύριος λέγει· Εὗρον ἄνδρα κατὰ
[4, 23]	καὶ μαθήσει μετατυπωθῆναι. Ἄμφω δὲ	ὁ	κύριος παρέσχηται τὸ μὲν κατὰ
[4, 12]	τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, διότι ἔκδικος	ὁ	κύριος περὶ πάντων τούτων, καθὼς
[4, 6]	μὲν τοὺς φιλοκτήμονας ὀνειδίζων λέγει	ὁ	κύριος, τάχα δὲ καὶ τοὺς
[4, 22]	ἔργον τὸ γνωστικόν, ἐπεὶ καὶ	ὁ	κύων τὸ ζῷον τὸ ἄλογον
[4, 5]	κατ´ ἠλιβάτων. ἔμπαλιν δὲ Ἀντιφάνης	ὁ	κωμικὸς Ὁ πλοῦτος» φησί, πλέον
[4, 8]	ὁ Πυθαγόρειος ἐποίησεν καὶ Πραΰλος	ὁ	Λακύδου γνώριμος, ὥς φησι Τιμόθεος
[4, 18]	οὐ γινώσκων. ἔστι γὰρ καὶ	ὁ	λαὸς ὁ τοῖς χείλεσιν ἀγαπῶν,
[4, 18]	ἐκλάμψασαν ἐπὶ τοῦ προσώπου Μωυσέως	ὁ	λαὸς οὐχ οἷός τε ἦν
[4, 9]	τῶν ἐξουσιῶν, ἐὰν δέῃ καὶ	ὁ	λόγος αἱρῇ. Ὁμολογήσει γὰρ οὗτος
[4, 25]	Διὰ τοῦτο ἄλφα καὶ ὦ»	ὁ	λόγος εἴρηται, οὗ μόνου τὸ
[4, 9]	ὁμολογεῖν. Ἀλλ´ οὐδ´ εὑρεθήσεται οὗτος	ὁ	λόγος καθολικῶς εἰρημένος· οὐ γὰρ
[4, 12]	Καὶ περὶ μὲν τούτων πολὺς	ὁ	λόγος, ὃν ἐν ὑστέρῳ σκοπεῖν
[4, 13]	πρὸς τοῦτο διαλεξόμεθα (ἀρχικὸς γὰρ	ὁ	λόγος) πρὸς δὲ τὸ κατεπεῖγον
[4, 20]	τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα μὴ	ὁ	λόγος τοῦ θεοῦ βλασφημῆται. Μᾶλλον
[4, 13]	συγχαίρων, τοὺς δέ, πρὸς οὓς	ὁ	λόγος τῷ ἀποστόλῳ, τοὺς Φιλιππησίους,
[4, 25]	τόπου· ὅθεν καὶ διδάσκαλος μόνος	ὁ	λόγος, υἱὸς τοῦ νοῦ πατρός,
[4, 18]	εἰς κάλλος σώματος βλέψῃ τις,	ὁ	λόγος φησί, καὶ αὐτῷ ἡ
[4, 25]	ἀπαθανατίζειν βούλεται, Τῶν δὲ ἀσεβῶν	ὁ	λύχνος σβεσθήσεται» Ναὶ μὴν τὴν
[4, 5]	τὴν ποιὰν ἡδονὴν αἱρησόμεθα. Αὐτίκα	ὁ	μάρτυς ἡδονὴν τὴν δι´ ἐλπίδος
[4, 5]	τρίτον δὲ πλουτεῖν ἀδόλως. καὶ	ὁ	Μεγαρεὺς Θέογνις· Χρὴ πενίην φεύγοντα
[4, 25]	τύπον εὐχαριστίας. Καὶ δὴ ἑρμηνεύεται	ὁ	Μελχισεδὲκ βασιλεὺς δίκαιος, συνωνυμία δέ
[4, 7]	καὶ οὐ ποιεῖτε ἃ λέγω;	Ὁ	μὲν γὰρ τοῖς χείλεσιν ἀγαπῶν
[4, 6]	Τοῦ μετανοοῦντος δὲ τρόποι δύο,	ὁ	μὲν κοινότερος φόβος ἐπὶ τοῖς
[4, 23]	ἔνθεν ἀναβλαστοῦσι θεοὶ τιμῇσι φέριστοι.	Ὁ	μὲν οὖν ἄνθρωπος ἁπλῶς οὕτως
[4, 26]	Κατ´ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν» περιτρώγοντες.	Ὁ	μὲν οὖν Εὐριπίδης Χρύσεαι δή
[4, 25]	οὓς ἔπαισεν ἡ ὀργή μου.	Ὁ	μὲν οὖν θεὸς ἀναπόδεικτος ὢν
[4, 7]	ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε» φησίν.	Ὁ	μὲν οὖν πρῶτος βαθμὸς τῆς
[4, 5]	ἂν γένοιτο, οὐθέτερον οὖν κακόν.	Ὁ	μὲν οὖν Σιμωνίδης, καθάπερ καὶ
[4, 7]	μαρτυρίου τὸν ὁντινοῦν πειρασμόν. ~Εἶτα	ὁ	μὲν ψευσάμενος καὶ ἑαυτὸν ἄπιστον
[4, 23]	παρθένον αὐτοῦ καλῶς ποιεῖ, καὶ	ὁ	μὴ γαμίζων κρεῖσσον ποιεῖ πρὸς
[4, 10]	δικαστηρίῳ· οὗτος δ´ ἂν εἴη	ὁ	μὴ περιστελλόμενος τὸν διωγμόν, ἁλώσιμον
[4, 7]	τῷ θεῷ. Οὐ πιστεύει δὲ	ὁ	μὴ ποιῶν ἃ ἐνετείλατο. Τί
[4, 5]	θλίβεται· κἂν μὴ καταμεγαλοφρονῶν τύχῃ,	ὁ	μηδέπω τὴν ἕξιν τῆς ἐγκρατείας
[4, 22]	(εἴρηται γάρ· Ἰδοὺ κύριος καὶ	ὁ	μισθὸς αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ,
[4, 22]	ἐκεῖνον ὁ φόβος, οὕτω τοῦτον	ὁ	μισθὸς δικαιοῖ, μᾶλλον δὲ δίκαιον
[4, 12]	μὴ ἁμαρτῆσαι λογιστέον. Ὡς γὰρ	ὁ	μοιχεῦσαι θέλων μοιχός ἐστι, κἂν
[4, 12]	ὁμολογουμένοις πάθωσι, μηδὲ λοιδορούμενοι ὡς	ὁ	μοιχὸς ἢ ὁ φονεύς, ἀλλ´
[4, 19]	καὶ γυναικὶ μεταλαβεῖν. Αὐτίκα οὐχ	ὁ	Μωυσῆς μόνος, ἀκούσας παρὰ τοῦ
[4, 8]	οὖν καὶ ὁ πρεσβύτης καὶ	ὁ	νέος καὶ ὁ οἰκέτης ὑπακούων
[4, 17]	ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς κακοῦ. Οὗτος	ὁ	νικήσας δι´ ὑπομονῆς τὸν πειράσαντα
[4, 3]	οὗ γεννητικὸς ὁ νόμος. Ὥστε	ὁ	νόμος ἅγιος» καὶ τῷ ὄντι
[4, 3]	πάθος ὁ φόβος οὗ γεννητικὸς	ὁ	νόμος. Ὥστε ὁ νόμος ἅγιος»
[4, 8]	ἔχῃ πατέρα ἢ πονηρὸν δεσπότην	ὁ	οἰκέτης, τῆς ἀρετῆς ἐχόμενοι γενναίως·
[4, 8]	πρεσβύτης καὶ ὁ νέος καὶ	ὁ	οἰκέτης ὑπακούων ταῖς ἐντολαῖς βιώσεταί
[4, 24]	ἵν´ αὐτὸς ἀμείνων αὑτοῦ γένηται	ὁ	παιδευόμενος, {εἰς} ἔπειτα ὅπως οἱ
[4, 6]	δόσιν, ἀλλὰ τὴν προαίρεσιν λογίζεται	ὁ	παιδεύων τὴν ψυχὴν Χριστός. Ζακχαῖον
[4, 25]	λόγος, υἱὸς τοῦ νοῦ πατρός,	ὁ	παιδεύων τὸν ἄνθρωπον. ~Οὔκουν εὐλόγως
[4, 7]	φησι· Τοῦτο δὲ γινώσκομεν, ὅτι	ὁ	παλαιὸς ἄνθρωπος ἡμῶν συνεσταύρωται, ἵνα
[4, 25]	ἁγνείαν, ἣν μέτεισιν ὁ γνωστικός,	ὁ	πάνσοφος Μωυσῆς ἐκπρεπῶς τῇ ἐπαναλήψει
[4, 21]	γνωστικῆς ἀσκήσεως προγυμνάσματα. Ἐπεὶ δὲ	ὁ	παντοκράτωρ θεὸς αὐτὸς Ἔδωκεν τοὺς
[4, 13]	πατήρ, ὁ δημιουργὸς τῶν συμπάντων,	ὁ	παντοκράτωρ κύριος, εἰς ἐκείνην ἀνεβαλόμεθα
[4, 26]	θεόν· ἄτοπα γὰρ οὐ συντελέσει	ὁ	παντοκράτωρ. Τί πρὸς ταύτην ἔτι
[4, 3]	τοῦ σώματος τῆς ψυχῆς χωρισμὸς	ὁ	παρ´ ὅλον τὸν βίον μελετώμενος
[4, 18]	χείλεσιν ἀγαπῶν, ἔστι καὶ ἄλλος	ὁ	παραδιδοὺς τὸ σῶμα, ἵνα καυθήσεται.
[4, 6]	ἐνδύματος. Καὶ πάλιν· Οἶδεν γὰρ	ὁ	πατὴρ ὑμῶν ὅτι χρῄζετε τούτων
[4, 22]	ὁ κύριος λέγει· Γίνεσθε ὡς	ὁ	πατὴρ ὑμῶν τέλειος. Τούτῳ τέθνηκεν
[4, 22]	ἔλπονται οὐδὲ δοκέουσιν. Θείως οὖν	ὁ	Παῦλος Ῥωμαίοις ἄντικρυς ἐπιστέλλει· Ἡ
[4, 21]	Ἰστέον μέντοι ὅτι, εἰ καὶ	ὁ	Παῦλος τοῖς χρόνοις νεάζει, εὐθέως
[4, 6]	δὲ καὶ ὁ κλαίων καὶ	ὁ	πενθῶν διὰ δικαιοσύνην μαρτυρεῖ τῷ
[4, 8]	Λακύδου γνώριμος, ὥς φησι Τιμόθεος	ὁ	Περγαμηνὸς ἐν τῷ Περὶ τῆς
[4, 20]	γυναικὶ δεδειγμένου, τί τὸ τέλειον,	ὁ	Πέτρος ἐν τῇ ἐπιστολῇ φησι·
[4, 7]	ὑπερασπίζοντα ἡμῶν. Μὴ ξενίζεσθε τοίνυν»	ὁ	Πέτρος λέγει, τῇ ἐν ὑμῖν
[4, 7]	πάσχομεν διὰ δικαιοσύνην, μακάριοι, φησὶν	ὁ	Πέτρος. τὸν δὲ φόβον αὐτῶν
[4, 19]	περιέργως ἀπιδόντα καὶ εἰπόντα Καλὸς	ὁ	πῆχυς» Ἀλλ´ οὐ δημόσιος» ἀποκρίνασθαι.
[4, 7]	τ´ ἐς ἄκρον ἀνδρείας. Καὶ	ὁ	Πίνδαρος· Νέων δὲ μέριμναι σὺν
[4, 7]	Λέγει γοῦν ἡ γραφή· πᾶς	ὁ	πιστεύων ἐπ´ αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται.
[4, 16]	Λέγει γοῦν ἡ γραφή· πᾶς	ὁ	πιστεύων ἐπ´ αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται.
[4, 17]	ἡμέρας ἡ ζωὴ αὐτοῦ. Μωυσῆς,	Ὁ	πιστὸς θεράπων ἐν ὅλῳ τῷ
[4, 4]	ἐν τῷ τρίτῳ τῆς Πολιτείας	ὁ	Πλάτων εἶπεν, ὃν μάλιστα ἐπιβοῶνται
[4, 6]	τὸ ὁσίως βιῶναι προσκεκλῆσθαι, φησὶν	ὁ	Πλάτων, Οὗτοί εἰσιν οἱ τῶνδε
[4, 3]	ὑβριστὴς ὁ ἀκόλαστος, λύκος ἄγριος	ὁ	πλεονεκτικὸς καὶ ὄφις ὁ ἀπατεών.
[4, 5]	ἦν τι παίδευμα εἰς εὐανδρίαν	ὁ	πλοῦτος ἀνθρώποισιν αἵ τ´ ἄγαν
[4, 5]	ἔμπαλιν δὲ Ἀντιφάνης ὁ κωμικὸς	Ὁ	πλοῦτος» φησί, πλέον θάτερον· βλέποντας
[4, 12]	τοῦ μοιχεῦσαι μὴ ἐπιτύχῃ, καὶ	ὁ	ποιῆσαι φόνον θέλων ἀνδροφόνος ἐστί,
[4, 9]	εἶναι ἁμαρτιῶν μετὰ δόξης. Αὐτίκα	ὁ	Ποιμήν φησιν· Ἐκφεύξεσθε τὴν ἐνέργειαν
[4, 12]	καὶ τοὺς διωγμούς. Οὐκέτι οὖν	ὁ	πόνος καὶ ὁ φόβος, ὡς
[4, 8]	τῶν ἀγαθῶν. Πιστῶς οὖν καὶ	ὁ	πρεσβύτης καὶ ὁ νέος καὶ
[4, 18]	τῆς ψυχῆς, ὕπαρ δὲ ὀνειρώττει	ὁ	πρὸς ἐπιθυμίαν βλέπων, οὐ μόνον
[4, 26]	ἡ γραφή, σαφὲς ποιήσει Ἱερεμίας	ὁ	προφήτης κατὰ Ἰωακεὶμ καὶ τῶν
[4, 26]	Οὗτοί εἰσι περὶ ὧν Μιχαίας	ὁ	προφήτης λέγει· Ἀκούσατε λαοὶ λόγον
[4, 26]	τὸν ἀπόστολον. Σαφῶς δὲ ἔτι	ὁ	προφήτης τὴν βουλὴν τοῦ θεοῦ
[4, 8]	προσαγορεύουσιν. Ὁμοίως δὲ καὶ Θεόδοτος	ὁ	Πυθαγόρειος ἐποίησεν καὶ Πραΰλος ὁ
[4, 8]	τοῖς Ἠθικοῖς. Ἀλλὰ καὶ Πόστουμος	ὁ	Ῥωμαῖος ληφθεὶς ὑπὸ Πευκετίωνος οὐχ
[4, 9]	αὐτὸς ὁ κύριος Ἐξῃτήσατο ὑμᾶς	ὁ	σατανᾶς» λέγει σινιάσαι· ἐγὼ δὲ
[4, 3]	ὀκνηρέ, καὶ μελίττης γενοῦ μαθητής,	ὁ	Σολομὼν λέγει· εἰ γὰρ ἑκάστου
[4, 2]	ἐκείνην ἀπηνθισμένοι προσφοράν, περὶ ἧς	ὁ	Σοφοκλῆς γράφει· Ἦν μὲν γὰρ
[4, 5]	{ἡ} ἀρετὴ βροτοῖς, ὥς φησιν	ὁ	Σοφοκλῆς. ~Ὁ σωτὴρ ἡμῶν ὁ
[4, 17]	ἐπιτελεῖν ἐκέλευσεν, κατὰ καιροὺς τεταγμένους.	Ὁ	σοφὸς τοίνυν ἐνδεικνύσθω τὴν σοφίαν
[4, 7]	πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν, λέγει.	Ὁ	σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ
[4, 10]	ἐστι τὸ ὅσον ἐφ´ ἑαυτῷ	ὁ	συνεργὸς γινόμενος τῇ τοῦ διώκοντος
[4, 14]	διάβολος (καὶ οἱ τούτῳ ἐξομοιούμενοι)	ὁ	συνοδεύων ἡμῖν δι´ ἀνθρώπων τῶν
[4, 7]	σωτῆρα ὑπολάβῃς (θεὸς γὰρ ἐγγίζων	ὁ	σῴζων πρὸς τὸ σῳζόμενον ἐλέχθη)
[4, 22]	τοῖς φιλοσοφοῦσιν, ὅπου γε καὶ	ὁ	Σωκράτης ἐν Φαίδωνι Μετὰ ἀγαθῆς
[4, 25]	τὸν Ἐλεάτην ξένον διαλεκτικὸν ὄντα	ὁ	Σωκράτης θεὸν ὠνόμασεν, οἵους τοὺς
[4, 25]	πραγματείαν ἕψεται. Αὐτὸς οὖν ἡμᾶς	ὁ	σωτὴρ ἀτεχνῶς κατὰ τὴν τραγῳδίαν
[4, 23]	θεῖν τὰ ἀγαθὰ ἕξιν. Αὐτίκα	ὁ	σωτὴρ διὰ τῆς ἐπιθυμίας συνανῄρει
[4, 6]	τετραπλοῦν ἀποδίδωμι. Ἐφ´ οὗ καὶ	ὁ	σωτὴρ εἶπεν· Ὁ υἱὸς τοῦ
[4, 7]	ἀνθρώπων, ἀσκοὶ πεφυσημένοι. Ἡμῖν δὲ	ὁ	σωτὴρ εἴρηκεν· Τὸ πνεῦμα πρόθυμον,
[4, 25]	Σαλὴμ γὰρ ἑρμηνεύεται εἰρήνη, ἧς	ὁ	σωτὴρ ἡμῶν ἀναγράφεται βασιλεύς, ὅν
[4, 6]	βροτοῖς, ὥς φησιν ὁ Σοφοκλῆς.	~Ὁ	σωτὴρ ἡμῶν ὁ ἅγιος καὶ
[4, 8]	Χριστὸς κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας, αὐτὸς	ὁ	σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ´ ὡς
[4, 17]	μόνον, ἀλλ´ ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς·	ὁ	ταπεινόφρων μαρτυρείτω μὴ ἑαυτῷ, ἀλλ´
[4, 21]	νοήσας ὡς παρέδωκε τοῖς ἀποστόλοις	ὁ	τὰς διαθήκας δεδωκὼς κύριος. Εἰ
[4, 8]	ἐκ πίστεως ἑνότης, καὶ τίς	ὁ	τέλειος δέδεικται, ὥστε καὶ ἀκόντων
[4, 1]	τε μαρτυρίου διαλαβεῖν καὶ τίς	ὁ	τέλειος, οἷς ἐμπεριληφθήσεται κατὰ τὴν
[4, 19]	περιποιήσασθαι. Τὰ ὅμοια λέγει καὶ	ὁ	τὴν Δαναΐδα πεποιηκὼς ἐπὶ τῶν
[4, 9]	Τοῦτον ἐξηγούμενος τὸν τόπον Ἡρακλέων	ὁ	τῆς Οὐαλεντίνου σχολῆς δοκιμώτατος κατὰ
[4, 3]	πλεονεκτικὸς καὶ ὄφις ὁ ἀπατεών.	Ὁ	τοίνυν ἀπὸ τοῦ σώματος τῆς
[4, 7]	αὑτὸν τῆς πρὸς ἐκεῖνον οἰκειότητος.	Ὁ	τοίνυν ἀρνούμενος τὸν σωτῆρα ἀρνεῖται
[4, 6]	θεοῦ, ἥτις ἐστὶ κοινωνία ἀφθαρσίας.	Ὁ	τοίνυν ἐπιγινώσκων κατὰ τὸν τῆς
[4, 19]	τι φαίνεται τὸ τηνικάδε δρῶν	ὁ	τοιοῦτος ἢ δικαιοσύνης μὲν καὶ
[4, 7]	Τιμοθέῳ γράφει. Εἴη δ´ ἂν	ὁ	τοιοῦτος ὁ κολλώμενος τῷ ἀγαθῷ
[4, 18]	ἔστι γὰρ καὶ ὁ λαὸς	ὁ	τοῖς χείλεσιν ἀγαπῶν, ἔστι καὶ
[4, 6]	διψῶντας διὰ δικαιοσύνην μακαρίους λέγει	ὁ	τὸν γνήσιον ἀποδεχόμενος πόθον, ὃν
[4, 25]	ἱερεὺς τοῦ θεοῦ τοῦ ὑψίστου,	ὁ	τὸν οἶνον καὶ τὸν ἄρτον
[4, 3]	σου ὡς σεαυτόν. Εἰ δὴ	ὁ	τὸν πλησίον ἀγαπῶν κακὸν οὐκ
[4, 6]	ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ εὑρέθη	ὁ	τόπος αὐτοῦ. Φύλασσε ἀκακίαν καὶ
[4, 13]	θεοῖς. Ὅτι δὲ οὗτός ἐστιν	ὁ	τοῦ υἱοῦ πατήρ, ὁ δημιουργὸς
[4, 25]	ἕν, οὐδὲ πολλὰ ὡς μέρη	ὁ	υἱός, ἀλλ´ ὡς πάντα ἕν.
[4, 6]	οὗ καὶ ὁ σωτὴρ εἶπεν·	Ὁ	υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν σήμερον
[4, 9]	τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ	ὁ	υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν,
[4, 9]	ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ	ὁ	υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν
[4, 13]	θεοῦ· οὐ γὰρ ἄν ποτε	ὁ	υἱὸς τῷ πατρὶ διαφιλονικοίη καὶ
[4, 19]	ἔμεινεν ἀρρεπής. Ναὶ μὴν Δίων	ὁ	φιλόσοφος Λυσιδίκην τινὰ γυναῖκα ἱστορεῖ
[4, 21]	θεοῦ. Εἰ γὰρ καὶ λύπην	ὁ	φόβος γεννᾷ, Χαίρω» λέγει, οὐχ
[4, 3]	οὐ μῖσος κατασκευάζουσιν. Οὔκουν πάθος	ὁ	φόβος οὗ γεννητικὸς ὁ νόμος.
[4, 22]	ἑκὼν χρηστεύσεται· ὡς γὰρ ἐκεῖνον	ὁ	φόβος, οὕτω τοῦτον ὁ μισθὸς
[4, 22]	ἡ ὑπόσχεσις ἡ προεπηγγελμένη καὶ	ὁ	φόβος περιγραφεὶς ὁ ἐπηπειλημένος καὶ
[4, 17]	ἁγνὴ παρὰ θεῷ δύναται, πῶς	ὁ	φόβος τοῦ κυρίου καλὸς καὶ
[4, 12]	Οὐκέτι οὖν ὁ πόνος καὶ	ὁ	φόβος, ὡς αὐτοὶ λέγουσιν, ἐπισυμβαίνει
[4, 12]	λοιδορούμενοι ὡς ὁ μοιχὸς ἢ	ὁ	φονεύς, ἀλλ´ ὅτι Χριστιανοὶ πεφυκότες,
[4, 5]	ὃς οὐκ ἠλέκτορα εἶδεν, φησὶν	ὁ	Χαλκιδεὺς Εὐφορίων. Κακὸν οὖν ἦν
[4, 26]	ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου· ἐξηράνθη	ὁ	χόρτος καὶ τὸ ἄνθος ἐξέπεσεν·
[4, 8]	τινα ἔχῃ μομφήν· καθὼς καὶ	ὁ	Χριστὸς ἐχαρίσατο ἡμῖν, οὕτως καὶ
[4, 8]	ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας, καθὼς καὶ	ὁ	Χριστὸς ἠγάπησεν τὴν ἐκκλησίαν· οὕτω
[4, 8]	ὅτι παντὸς ἀνδρὸς ἡ κεφαλὴ	ὁ	Χριστός, κεφαλὴ δὲ γυναικὸς ὁ
[4, 8]	κεφαλὴ τῆς γυναικὸς ὡς καὶ	ὁ	Χριστὸς κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας, αὐτὸς
[4, 6]	ἐν αὐτῷ. Τταπεινοφρονούντων γάρ ἐστιν	ὁ	Χριστός, οὐκ ἐπαιρομένων ἐπὶ τὸ
[4, 13]	ἀφικνεῖται τὸ διαφέρον γένος, οὐχ	ὁ	Χριστὸς τὸν θάνατον κατήργησεν, εἰ
[4, 18]	οὖν νόμου ἡ ἀγάπη, καθάπερ	ὁ	Χριστός, τουτέστιν ἡ παρουσία τοῦ
[4, 25]	τοῦ σκήνους ἀπόδοσιν. Εἴτ´ οὖν	ὁ	χρόνος εἴη ὁ διὰ τῶν
[4, 6]	ἃς οὔτε ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε	ὁ	χρόνος ἱκανὸς ἐν τῷ παρόντι.
[4, 3]	ψυχῆς ἁμαρτητικῆς οὔσης, ζωὴ δὲ	ὁ	χωρισμὸς τῆς ἁμαρτίας. Πολλοὶ δὲ
[4, 22]	χρηστός, φόβῳ δὲ ἀγαθός. Καὶ	ὅ	γε Ἐπίκουρος ἀδικεῖν ἐπὶ κέρδει
[4, 7]	ἀφαιρεῖται τῆς κυρίας τὸν δεσπότην	ὅ	γε καὶ στερίσκων αὑτὸν τῆς
[4, 12]	γὰρ ὁ διάβολος εἰδὼς μὲν	ὅ	ἐσμεν, οὐκ εἰδὼς δὲ εἰ
[4, 7]	πᾶσι δὲ τούτοις τὴν ἀγάπην,	ὅ	ἐστι σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Καὶ
[4, 8]	πᾶσι δὲ τούτοις ἡ ἀγάπη,	ὅ	ἐστι σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Καὶ
[4, 7]	διὰ τὴν ἰδίαν ἔπαθε σωτηρίαν	ὅ	τε αὖ διὰ τὴν ἰδίαν
[4, 3]	δέδρακεν ἀγαθὰ καὶ πίστις κακά.	Ὅ	τε Ἐπίχαρμος Μέμνασο ἀπιστεῖν» φησίν·
[4, 26]	πάντα ἔργον τε καὶ κτίσις,	ὅ	τε κόσμος καὶ τὰ ὑπερκόσμια.
[4, 8]	ἢ πρὸς τοῦ δεσπότου, φιλοσοφήσει	ὅ	τε οἰκέτης ἥ τε γυνή.
[4, 12]	ἡμαρτηκὼς ἔργῳ τύχῃ, πάσχῃ δέ,	ὃ	ἂν πάθῃ, τοῦτο ἔπαθεν ἐμφερῶς
[4, 6]	μὴ δυνηθέντες ἐπὶ τέλος ἀγαγεῖν	ὃ	βεβουλήμεθα. Τῆς αὐτῆς οὖν τιμῆς
[4, 7]	δὲ βλεπομένη οὐκ ἔστιν ἐλπίς·	ὃ	γὰρ βλέπει τις, τί καὶ
[4, 23]	τε καὶ μορφὴν ἐνεδέησεν αὐτῷ.	Ὃ	δὲ ἐν τῷ γίνεσθαι τὴν
[4, 22]	τῆς ψυχῆς, ὃ μὲν μᾶλλον,	ὃ	δὲ ἧττον, ὅπερ ἐστὶ καὶ
[4, 24]	τῆς ἐπανορθώσεως, ὃ μὲν διδασκαλικός,	ὃ	δὲ κολαστικός, ὃν καὶ παιδευτικὸν
[4, 21]	ἀπὸ θεοῦ, ὃ μὲν οὕτως,	ὃ	δὲ οὕτως, οἱ ἀπόστολοι δὲ
[4, 8]	φοβούμενοι τὸν κύριον. Καὶ πᾶν	ὃ	ἐὰν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς ἐργάζεσθε
[4, 13]	διαφέροντος πνεύματος, {καὶ καθ´ ὅλου}	ὃ	ἐμπνεῖται τῇ ψυχῇ, τῇ εἰκόνι
[4, 4]	διανοίᾳ πρὸς τὴν εὐφυΐαν. Δι´	ὃ	ἐν τῷ τρίτῳ τῆς Πολιτείας
[4, 8]	δουλεύετε· ὁ γὰρ ἄδικος κομίσεται	ὃ	ἠδίκησεν, καὶ οὐκ ἔστι προσωποληψία.
[4, 7]	ἑκάστην πρᾶξιν μαρτυροῦσι, ποιοῦντες μὲν	ὃ	θέλει, ἀκολούθως δὲ ὀνομάζοντες τὸν
[4, 16]	ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως	ὃ	κηρύσσομεν, ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς τὸ
[4, 6]	ἔφη τὴν χήραν βεβληκέναι πάντων·	ὃ	μὲν γὰρ ἀπὸ τοῦ περισσεύματος,
[4, 24]	καὶ οἱ τρόποι τῆς ἐπανορθώσεως,	ὃ	μὲν διδασκαλικός, ὃ δὲ κολαστικός,
[4, 22]	δηλοῖ τὴν ἀπόστασιν τῆς ψυχῆς,	ὃ	μὲν μᾶλλον, ὃ δὲ ἧττον,
[4, 21]	ἴδιον ἔχει χάρισμα ἀπὸ θεοῦ,	ὃ	μὲν οὕτως, ὃ δὲ οὕτως,
[4, 15]	μὴ κακῶς οἰκοδομηθῇ ἀμαθίᾳ μιμούμενος	ὃ	μὴ γινώσκει, καταφρονητὴς ἀντὶ μεγαλόφρονος
[4, 26]	φύσει τὸ σῶμα, οὐδὲ μὴν	ὃ	μή ἐστιν ἀγαθόν, τοῦτο εὐθέως
[4, 7]	τί καὶ ἐλπίζει; εἰ δὲ	ὃ	οὐ βλέπομεν ἐλπίζομεν, δι´ ὑπομονῆς
[4, 25]	αὐτῆς τὴν Εἰρήνην ὑπολαμβάνει ἐν	ὀγδοάδι	μένειν ἐνδιατεταγμένας. Μετιτέον δὴ ἀπὸ
[4, 17]	ἰδεῖν ἀγαθάς; Εἶτα ἑβδομάδος καὶ	ὀγδοάδος	μυστήριον γνωστικὸν ἐπιφέρει· Παῦσον τὴν
[4, 25]	ἡ πλησιάζουσα τῷ νοητῷ κόσμῳ	ὀγδοὰς	λέγοιτο, πλὴν ἐξαναδῦναι γενέσεώς τε
[4, 25]	ἡ ἀνάπαυσις θρῃσκεύεται, τῇ δὲ	ὀγδόῃ	ἱλασμὸν προσφέρει, ὡς ἐν τῷ
[4, 16]	νέφος» ἅγιον καὶ διειδὲς μαρτύρων,	ὄγκον	ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον
[4, 4]	τοῦ ζῆν καὶ τῆς ὑγείας	ὁδεύοντες	ἐκμανθάνομεν τὴν γνῶσιν. ᾧ δὲ
[4, 7]	Ἁπλῆν οἶμον εἰς Ἅιδου φέρειν»	ὁδοὶ	δὲ πολλαὶ αἱ ἀπάγουσαι, ἁμαρτίαι
[4, 6]	εἰς τὴν τελείωσιν τῆς σωτηρίας	ὁδοὶ	εὑρίσκονται δύο, ἔργα καὶ γνῶσις,
[4, 26]	καὶ πορεύεσθαι ἐν πάσαις ταῖς	ὁδοῖς	αὐτοῦ καὶ ἀγαπᾶν αὐτὸν καὶ
[4, 2]	προσεφευρίσκειν ἕτερα, ἐπεὶ καὶ τοῖς	ὁδὸν	ἀπιοῦσιν ἣν οὐκ ἴσασιν ἀρκεῖ
[4, 26]	ἀποδημίαν πανδοχείοις καὶ ταῖς παρ´	ὁδὸν	οἰκήσεσιν, ἐπιμελούμενος μὲν καὶ κοσμῶν
[4, 6]	ἐντολῆς, ὅτι Πλατεῖα καὶ εὐρύχωρος	ὁδὸς	ἀπάγει εἰς τὴν ἀπώλειαν καὶ
[4, 21]	τέλειος, ὃς ἀποχὴν κακῶν ἐπαγγέλλεται·	ὁδὸς	δέ ἐστιν αὕτη ἐπί τε
[4, 2]	τῷ ὄντι καὶ τεθλιμμένη ἡ	ὁδὸς»	κυρίου, καὶ Βιαστῶν ἐστιν ἡ
[4, 2]	εὑρήσεις, τῆς βασιλικῆς ὄντως ἐχόμενος	ὁδοῦ	καὶ μὴ παρεκτρέχων. Εἰκότως οὖν
[4, 22]	διὰ πάσης τῆς στενῆς διελθόντας	ὁδοῦ·	τοῦτο γάρ ἐστι τὸ ἑλκυσθῆναι
[4, 26]	λαοὶ λόγον κυρίου οἱ συνοικοῦντες	ὀδύναις.	Καὶ ὁ Ἀβραὰμ Μηδαμῶς, εἶπεν,
[4, 5]	ἡγεῖσθαι τὴν ἀπαλλαγὴν τῆς παρούσης	ὀδύνης.	Ἀμέλει κατ´ ἐκεῖνο καιροῦ καὶ
[4, 11]	πάντες μὲν ἂν ἐπεπήδων τῇ	ὁδῷ,	ἐκλογὴ δὲ οὐκ ἂν ἦν.
[4, 14]	ἕως ὅτου εἶ ἐν τῇ	ὁδῷ	μετ´ αὐτοῦ· ἀντίδικος δὲ οὐ
[4, 8]	γὰρ κρεῖσσον καὶ ἄρειον ἢ	ὅθ´	ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον ἀνὴρ
[4, 19]	καὶ οὐχ ὑποπῖπτον ἄλλῳ τινί.	Ὅθεν	ἀκολασία μὲν οὐκ ἄλλου τινὸς
[4, 4]	ὢν ὡς ἐν οὐρανῷ πολιτευόμενος.	~Ὅθεν	εἰκότως καλούμενος ὁ γνωστικὸς ὑπακούει
[4, 6]	χρόνος ἱκανὸς ἐν τῷ παρόντι.	Ὅθεν	εἰκότως Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι
[4, 1]	ἀναβαίνουσα ἐπὶ τὸ θεολογικὸν εἶδος.	Ὅθεν	εἰκότως τὴν ἀρχὴν τῆς παραδόσεως
[4, 26]	ἀνδρείων ἀνδρειότερος, δειλῶν δὲ ἀνδρειότατος.	Ὅθεν	ἐπήγαγεν διὸ φιλοτιμούμεθα, εἴτε ἐκδημοῦντες
[4, 26]	καλόν, οὐ πρὸς ἡδονὴν εὔθετα.	Ὅθεν	ἐπιδεκτικὸν γίνεται τῆς τιμιωτάτης τῷ
[4, 15]	θεός· πρὸς πιστοὺς γὰρ ἐπέστελλεν·	ὅθεν	ἐπιφέρει· Ἀλλ´ οὐκ ἐν πᾶσιν
[4, 2]	ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ»	ὅθεν	Ζήτει» φησὶ καὶ εὑρήσεις, τῆς
[4, 25]	γὰρ τοὺς ἑαυτῶν θάπτουσι νεκρούς.	Ὅθεν	Ἱερεμίας λέγει· Πληρώσω αὐτὴν νεκρῶν
[4, 25]	τοῦ λογικοῦ καὶ κριτικοῦ τόπου·	ὅθεν	καὶ διδάσκαλος μόνος ὁ λόγος,
[4, 19]	τοῖς Ἑβραίοις τὰ πρόβατα ἔνεμον,	ὅθεν	καὶ ἡ παρ´ Ὁμήρῳ Ναυσικάα
[4, 25]	καὶ βασιλεῖς καὶ προφήτας χρίουσαι.	Ὅθεν	μηδὲ ἅπτεσθαι νεκρῶν αὐτοὺς κελεύει
[4, 22]	πρὸς τὸ δέον ἀγόμενος θεοσεβεῖ.	Ὅθεν	οὐδ´ εἰ καθ´ ὑπόθεσιν ἐξουσίαν
[4, 7]	διὰ τὴν πρὸς σὲ ἀγάπην·	Ὁθούνεκ´	ἀρετὴ τῶν ἐν ἀνθρώποις μόνη
[4, 15]	καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ	οἱ	ἀδελφοὶ τοῦ κυρίου καὶ Κηφᾶς;
[4, 4]	τῇ πρὸς τὸν δημιουργὸν ἀπεχθείᾳ,	οἱ	ἄθλιοι θανατῶντες. Τούτους ἐξάγειν ἑαυτοὺς
[4, 13]	οὐδὲ ἔργον θεοῦ. Ἐχθροὶ δὲ	οἱ	ἁμαρτάνοντες εἴρηνται θεοῦ, οἱ ἐχθροὶ
[4, 8]	τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί.	Οἱ	ἄνδρες, ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας, καθὼς
[4, 8]	ἀνδράσιν, ὡς ἀνήκει ἐν κυρίῳ.	Οἱ	ἄνδρες, ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας καὶ
[4, 8]	ἠγάπησεν τὴν ἐκκλησίαν· οὕτω καὶ	οἱ	ἄνδρες ὀφείλουσιν ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν
[4, 4]	οἷα περὶ τὰς νόσους πάσχουσιν	οἱ	ἄνθρωποι· ἀπαλλάττονται γὰρ θηλυκευόμενοι καὶ
[4, 6]	διωχθήσονται. Καὶ μακάριοί ἐστε, ὅταν	οἱ	ἄνθρωποι μισήσωσιν ὑμᾶς, ὅταν ἀφορίσωσιν,
[4, 13]	οὐχ οὗτοι τὸν θάνατον καταργοῦσιν	οἱ	ἀντίμιμοι τοῦ Δημιουργοῦ, οἱ τῇ
[4, 14]	τὸν βίον τοῦτον, Οὔτε ἄγγελοι»	οἱ	ἀποστάται, οὔτε ἀρχαί» (ἀρχὴ δὲ
[4, 21]	μὲν οὕτως, ὃ δὲ οὕτως,	οἱ	ἀπόστολοι δὲ ἐν πᾶσι πεπληρωμένοι.
[4, 4]	μερῶν τοῦ ἁγιάσματος, καθάπερ καὶ	οἱ	ἀπόστολοι πεποιήκασιν. Εἶτα Ἡράκλειτος μέν
[4, 9]	ἔπιεν τὸ ποτήριον· ὃν μιμούμενοι	οἱ	ἀπόστολοι ὡς ἂν τῷ ὄντι
[4, 8]	ἐμφερῶς τοῖς ἀνδράσι, κἂν βελτίους	οἱ	ἄρρενες τά τε πρῶτα ἐν
[4, 6]	οὖν τιμῆς μεθέξουσι τοῖς δυνηθεῖσιν	οἱ	βεβουλημένοι, ὧν ἡ προαίρεσις ἴση,
[4, 22]	λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν καὶ νήφωμεν.	Οἱ	γὰρ καθεύδοντες νυκτὸς καθεύδουσι καὶ
[4, 6]	οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται.	Οἱ	γὰρ μετανοήσαντες ἐφ´ οἷς κακῶς
[4, 5]	τυφλὸς ἐκ γενετῆς κηρύττεται· Καί	οἱ	γείνατο κοῦρον, ὃς οὐκ ἠλέκτορα
[4, 6]	ἐκ δεξιῶν ἵστανται τοῦ ἁγιάσματος·	οἱ	δὲ διὰ τῆς τῶν φθαρτῶν
[4, 7]	οὐχ ὑποτάσσεται, οὐδὲ γὰρ δύναται·	οἱ	δὲ ἐν σαρκὶ ὄντες θεῷ
[4, 6]	πρὸς τὸν σωτῆρα ὁμοίωσιν συμπολιτεύωνται,	οἱ	δὲ ἐξ εὐωνύμων ἱστάμενοι κατὰ
[4, 7]	ὁμολογοῦμεν εἰς τὴν ἐλπίδα σπεύδοντες·	οἱ	δὲ Μεστοὶ τῆς ἀγαθωσύνης πεπληρωμένοι»
[4, 2]	πολλὴν ὀρύσσουσι καὶ εὑρίσκουσιν ὀλίγον,	Οἱ	δὲ τοῦ χρυσοῦ ὄντως γένους
[4, 6]	αὐτοὶ ἔσονται τέλειοι. Καὶ μακάριοι	οἱ	δεδιωγμένοι ἕνεκα ἐμοῦ, ὅτι ἕξουσι
[4, 6]	θεὸν θανάτου καταφρονεῖν· Μακάριοι» φησίν,	οἱ	δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτοὶ
[4, 6]	ὅμοια ἔταξεν· εἰπὼν γὰρ Μακάριοι	οἱ	δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης» σαφῶς ἡμᾶς
[4, 6]	μετατιθέντων τὰ εὐαγγέλια· Μακάριοι» φησίν,	οἱ	δεδιωγμένοι ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης, ὅτι
[4, 24]	ὁ παιδευόμενος, {εἰς} ἔπειτα ὅπως	οἱ	δι´ ὑποδειγμάτων σωθῆναι δυνάμενοι προανακρούωνται
[4, 23]	διὰ δὲ τὴν ἐπαγγελίαν αἱροῦνται	οἱ	διὰ τὴν ἐπαγγελίαν ὑπακηκοότες τῷ
[4, 12]	βούλησιν τοῦ θεοῦ, ἢ ἀθῷοι	οἱ	διατιθέντες καὶ θλίβοντες. Ἀλλὰ μὴν
[4, 6]	εἰς τὴν ἀπώλειαν καὶ πολλοὶ	οἱ	διερχόμενοι δι´ αὐτῆς» οὐ περὶ
[4, 2]	δὲ ἄλλο τι. Χρυσὸν γὰρ	οἱ	διζήμενοι» φησὶν Ἡράκλειτος, γῆν πολλὴν
[4, 21]	μὲν προφῆται ἐν προφητείᾳ τέλειοι,	οἱ	δίκαιοι δὲ ἐν δικαιοσύνῃ καὶ
[4, 21]	δίκαιον; τί γάρ; οὐχὶ καὶ	οἱ	δίκαιοι ὥσπερ Ἀβραὰμ προεφήτευσαν; Ἄλλῳ
[4, 4]	δὲ καὶ τὴν ψυχήν, ὡς	οἱ	δικασταὶ προσεδόκησαν, ἔρχεται, Φίλε κασίγνητε»
[4, 12]	θελήματι ἔπαθεν τοῦ πατρὸς οὔθ´	οἱ	διωκόμενοι βουλήσει τοῦ θεοῦ διώκονται,
[4, 8]	τέκνα ὑμῶν, ἵνα μὴ ἀθυμῶσιν.	Οἱ	δοῦλοι, ὑπακούετε κατὰ πάντα τοῖς
[4, 22]	ἐγρηγορὼς ἅπτεται εὕδοντος. Μακάριοι γὰρ	οἱ	εἰδότες τὸν καιρὸν» κατὰ τὸν
[4, 6]	εἶναι καὶ γνῶσιν. Μακάριοι» τοίνυν	οἱ	εἰρηνοποιοί. Τὸν ἀντιστρατηγοῦντα νόμον τῷ
[4, 18]	ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐτελειώθησαν πάντες	οἱ	ἐκλεκτοὶ τοῦ θεοῦ· δίχα ἀγάπης
[4, 6]	εὐποιίας θεοῦ. Πάλιν φησίν· Μακάριοι	οἱ	ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται. Ὁ
[4, 16]	πίστει, φησί, δι´ ὑπομονῆς κατώρθωσαν	οἱ	Ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν» λαβόντες,
[4, 18]	τῆσδε τῆς ἡμέρας παρῆλθον· ἀλλ´	οἱ	ἐν ἀγάπῃ τελειωθέντες κατὰ τὴν
[4, 23]	ἀχράντως μοναδικὸς γίνεται. Καθάπερ οὖν	οἱ	ἐν θαλάττῃ ἀπὸ ἀγκύρας τονούμενοι
[4, 3]	χωρισμὸς τῆς ἁμαρτίας. Πολλοὶ δὲ	οἱ	ἐν ποσὶ χάρακες καὶ τάφροι
[4, 7]	ἑνὶ σώματι· καὶ εὐχάριστοι γίνεσθε,	οἱ	ἐν σώματι ἔτι ὄντες, καθάπερ
[4, 9]	Μόνοι δ´ ἐν αὐτῷ ὁμολογοῦσιν	οἱ	ἐν τῇ κατ´ αὐτὸν πολιτείᾳ
[4, 6]	πως λέγει· Τούτων δὲ αὐτῶν	οἱ	ἐν φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς καθηράμενοι ἄνευ
[4, 9]	δὲ καὶ εἰς πίστιν ὑπαγόμενοι	οἱ	ἐξ ἐθνῶν τὴν σωτηρίαν πολυπραγμονήσαντες,
[4, 7]	ἵνα ἐν ᾧ καταλαλεῖσθε, καταισχυνθῶσιν	οἱ	ἐπηρεάζοντες τὴν καλὴν ἀναστροφὴν ὑμῶν
[4, 13]	δὲ οἱ ἁμαρτάνοντες εἴρηνται θεοῦ,	οἱ	ἐχθροὶ δὴ τῶν ἐντολῶν αἷς
[4, 25]	ἀλλ´ ἀπιστεῖν ἐθέλοντας. Μόνοι τοίνυν	οἱ	καθαρῶς βιοῦντες ἱερεῖς ὄντως τοῦ
[4, 9]	ὠφελῶνται οἱ πάντες, ἰσχυροποιούμενοι μὲν	οἱ	κατ´ ἐκκλησίαν, θαυμάζοντες δὲ καὶ
[4, 9]	ἔπηξαν ἔπαθον. Οὕτως οὖν καὶ	οἱ	κατ´ ἴχνος τὸ ἀποστολικὸν πορευόμενοι
[4, 23]	ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν ἄγκυραν, οὕτως	οἱ	κατὰ τὸν γνωστικὸν βίον ἐπισπώμενοι
[4, 12]	μὴ εἶναι ἄδικον (καὶ δικαιοπραγοῦσιν	οἱ	καταδικάζοντες καὶ διώκοντες τοὺς μάρτυρας)
[4, 26]	παιδεύων τὸν ἄνθρωπον. ~Οὔκουν εὐλόγως	οἱ	κατατρέχοντες τῆς πλάσεως καὶ κακίζοντες
[4, 3]	Διὰ νόμου ἐπίγνωσις ἁμαρτίας, ὡς	οἱ	κατατρέχοντες τοῦ νόμου φασί, Καὶ
[4, 3]	γενέσθαι. Ἀλλ´ οὐδὲ τοῦτο ἔγνωσαν	οἱ	κατήγοροι, ὡς ὁ ἀπόστολός φησιν
[4, 8]	ἠδίκησεν, καὶ οὐκ ἔστι προσωποληψία.	Οἱ	κύριοι, τὸ δίκαιον καὶ τὴν
[4, 19]	τῆς Μιλησίας, περὶ ἧς καὶ	οἱ	κωμικοὶ πολλὰ δὴ καταγράφουσιν, Σωκράτης
[4, 25]	μέσῳ οἴκου Ἰσραήλ, ἀλλ´ ἢ	οἱ	Λευῖται. Ἀλλογενεῖς δὲ εἴρηκεν τοὺς
[4, 4]	βίου ὁ ἄνθρωπος ἔλαβεν ὡς	οἱ	λοιποί, ἀλλ´ ὅτι τέλειον ἔργον
[4, 22]	Ἄρ´ οὖν μὴ καθεύδωμεν ὡς	οἱ	λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν καὶ νήφωμεν.
[4, 15]	ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ	οἱ	λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ
[4, 9]	ἐξ ἐθνῶν τὴν σωτηρίαν πολυπραγμονήσαντες,	οἱ	λοιποὶ δὲ ὑπ´ ἐκπλήξεως κατεχόμενοι.
[4, 19]	καὶ τὰ ἑξῆς. ᾄδουσι δὲ	οἱ	λοιποὶ τῶν ποιητῶν τὴν Ἀταλάντης
[4, 21]	δίκαιοι δὲ ἐν δικαιοσύνῃ καὶ	οἱ	μάρτυρες ἐν ὁμολογίᾳ, ἄλλοι δὲ
[4, 22]	γὰρ καθεύδοντες νυκτὸς καθεύδουσι καὶ	οἱ	μεθυσκόμενοι νυκτὸς μεθύουσιν· ἡμεῖς δὲ
[4, 21]	καθὼς βούλεται. Ὧν οὕτως ἐχόντων	οἱ	μὲν προφῆται ἐν προφητείᾳ τέλειοι,
[4, 6]	μεταστροφὴν τὴν ἐπὶ τὰ θεῖα	οἱ	μὲν Στωϊκοὶ ἐκ μεταβολῆς φασι
[4, 6]	τὸν λογισμόν, τιθασεύσαντες καὶ ἐξημερώσαντες,	οἱ	μετ´ ἐπιστήμης ἔργων τε ἀγαθῶν
[4, 9]	οὐδέποτε δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν	οἱ	μὴ ὄντες ἐν αὐτῷ. Οὐ
[4, 9]	οὐδέποτε δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν	οἱ	μὴ ὄντες ἐν αὐτῷ. Ταῦτα
[4, 4]	καὶ τροφὸς ἀλληγορεῖται, πατέρες δὲ	οἱ	νόμοι οἱ πολιτικοί. Ἃ δὴ
[4, 4]	τέλειον ἔργον ἀγάπης ἐνεδείξατο. Καὶ	οἱ	παλαιοὶ δὲ τῶν παρ´ Ἕλλησι
[4, 7]	ἐν σώματι ἔτι ὄντες, καθάπερ	οἱ	παλαιοὶ δίκαιοι ἀπάθειαν ψυχῆς καὶ
[4, 13]	γνησίως τὰ περὶ ὑμῶν μεριμνήσει·	οἱ	πάντες γὰρ τὰ ἑαυτῶν ζητοῦσιν,
[4, 9]	διά τε τῆς ὁμολογίας ὠφελῶνται	οἱ	πάντες, ἰσχυροποιούμενοι μὲν οἱ κατ´
[4, 8]	τοῦτο γὰρ εὐάρεστον τῷ κυρίῳ.	Οἱ	πατέρες, μὴ ἐρεθίζετε τὰ τέκνα
[4, 6]	τῷ παρόντι. Ὅθεν εἰκότως Μακάριοι	οἱ	πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται. Οἱ
[4, 18]	μωμοσκόποι. ὄρεξιν οὖν ἐπιθυμίας διακρίνουσιν	οἱ	περὶ ταῦτα δεινοί, καὶ τὴν
[4, 26]	Ὅσα δὲ τριττὰ εἶναι ἀγαθὰ	οἱ	Περιπατητικοὶ θέλουσι, χρῆται αὐτοῖς, ἀλλὰ
[4, 26]	Εἰκόνας τῆσδε τῆς πόλεως καὶ	οἱ	ποιηταὶ κτίζουσι γράφοντες· αἱ γὰρ
[4, 26]	τῷ γνωστικῷ. Ἐμοὶ δὲ καὶ	οἱ	ποιηταὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς παρὰ σφίσι
[4, 4]	ἀλληγορεῖται, πατέρες δὲ οἱ νόμοι	οἱ	πολιτικοί. Ἃ δὴ ὑπεροπτέον εὐχαρίστως
[4, 3]	τῶν σπερμάτων τὸν πυρὸν ἐκλέγειν.	~Οἱ	πολλοὶ δὲ τῇ τῶν χειμώνων
[4, 20]	ἐνοχλῇ καὶ δι´ αὐτῆς μιανθῶσιν	οἱ	πολλοί. Εἶθ´ οἷον κολοφῶνα ἐπιθεὶς
[4, 9]	μόνην, φησίν, ὁμολογίαν ἡγοῦνται εἶναι	οἱ	πολλοὶ οὐχ ὑγιῶς, δύνανται δὲ
[4, 7]	κτήνεσι» Τοῦ σώματος γὰρ οὕνεκα	οἱ	πολλοὶ πόνοι, τοῦδ´ οὕνεκα οἶκον
[4, 6]	τῆς ψυχῆς ἀνήγαγεν, Μακάριοι» φησὶν	οἱ	πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν
[4, 13]	ἐν ὀνείδους μέρει λεγόντων ἡμᾶς	οἱ	προειρημένοι, ἀλλὰ καὶ οἱ Φρύγες·
[4, 6]	δὲ ἀστεῖόν τί ἐστιν, ὡς	οἱ	προφῆται λέγουσιν· Ἔλεον» γάρ φησι,
[4, 6]	πεινῶσι, μακάριοι· Μακάριοι δὲ καὶ	οἱ	πτωχοὶ» εἴτε πνεύματι εἴτε περιουσίᾳ
[4, 26]	ἑλέσθαι τὴν σωτηρίαν. Τί τοίνυν	οἱ	Πυθαγόρειοι βουλόμενοι μετὰ φωνῆς εὔχεσθαι
[4, 22]	δὲ φαύλοις ἔμπαλιν, ἀλλὰ καὶ	οἱ	Πυθαγόρειοι· τέλος γὰρ κἀκεῖνοι τὴν
[4, 2]	ξανθῆς μελίσσης κηρόπλαστον ὄργανον. Αὐτίκα	οἱ	Στρωματεῖς ἡμῶν κατὰ τὸν γεωργὸν
[4, 26]	τὴν ἐμήν· λέγουσι γὰρ καὶ	οἱ	Στωϊκοὶ τὸν μὲν οὐρανὸν κυρίως
[4, 26]	λέγει· Ἀκούσατε λαοὶ λόγον κυρίου	οἱ	συνοικοῦντες ὀδύναις. Καὶ ὁ Ἀβραὰμ
[4, 9]	καθολικῶς εἰρημένος· οὐ γὰρ πάντες	οἱ	σῳζόμενοι ὡμολόγησαν τὴν διὰ τῆς
[4, 8]	ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι	οἱ	τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν θεοῦ
[4, 18]	καὶ τῷ σώματι. Λέγουσιν οὖν	οἱ	τὰς ἱστορίας συνταξάμενοι Βοκχόριδος τοῦ
[4, 13]	καταργοῦσιν οἱ ἀντίμιμοι τοῦ Δημιουργοῦ,	οἱ	τῇ ἐκ μεσότητος ψυχῇ, τῇ
[4, 6]	τὴν γῆν. Πραεῖς δέ εἰσιν	οἱ	τὴν ἄσπειστον μάχην τὴν ἐν
[4, 22]	τὴν μετὰ θάνατον οὐ μόνον	οἱ	τὴν βάρβαρον σοφίαν μετιόντες ἴσασι
[4, 7]	ἔργου μαρτυροῦντες ᾧ πείθονται εἶναι,	οἱ	τὴν σάρκα σὺν ταῖς ἐπιθυμίαις
[4, 18]	ἐπαγομένους τινὰ τῶν κοσμικῶν κατέχουσιν	οἱ	τὸ τέλος ἀπαιτοῦντες τοῖς σφετέροις
[4, 5]	ὁ ἀπόστολος, τῇ σαρκὶ ἕξουσιν	οἱ	τοιοῦτοι, ἐγὼ δὲ ὑμῶν φείδομαι.
[4, 6]	ἀγαθὸν προσεληλυθέναι τῷ σωτηρίῳ λόγῳ.	Οἱ	τοιοῦτοι ἐκ δεξιῶν ἵστανται τοῦ
[4, 13]	μὴ ἔχειν διδάσκει, καθάπερ ὑπειλήφασιν	οἱ	τὸν κτίστην ἄλλον εἶναι παρὰ
[4, 3]	θηρίων ἄνθρωπος; τούτου τε αὖ	οἱ	τοῦ θεοῦ ἄγγελοι σοφώτεροι· Ἠλάττωσας
[4, 14]	βούλονται, ἀλλ´ ὁ διάβολος (καὶ	οἱ	τούτῳ ἐξομοιούμενοι) ὁ συνοδεύων ἡμῖν
[4, 24]	ἐπιτήδειος ἀδικεῖσθαι. Δύο δὲ καὶ	οἱ	τρόποι τῆς ἐπανορθώσεως, ὃ μὲν
[4, 18]	θυσιῶν προσαγωγαῖς παρὰ τῷ νόμῳ	οἱ	τῶν ἱερείων μωμοσκόποι. ὄρεξιν οὖν
[4, 4]	ἑαυτοὺς ἐπιδιδόασι κενῷ, καθάπερ καὶ	οἱ	τῶν Ἰνδῶν γυμνοσοφισταὶ ματαίῳ πυρί.
[4, 2]	καὶ τὴν ἐπιγραφὴν κυρίαν ἔχουσιν	οἱ	τῶν ὑπομνημάτων Στρωματεῖς ἀτεχνῶς κατὰ
[4, 2]	οἵῳ τε ζητεῖν μετὰ λόγου	οἱ	τῶν ὑπομνημάτων Στρωματεῖς. Δεῖ δὲ
[4, 6]	φησὶν ὁ Πλάτων, Οὗτοί εἰσιν	οἱ	τῶνδε μὲν τῶν ἐν τῇ
[4, 13]	{δὲ} ὑπακηκόασι γενόμενοι, ὥσπερ φίλοι	οἱ	ὑπακηκοότες, οἳ μὲν διὰ τὴν
[4, 9]	δὲ ταύτην τὴν ὁμολογίαν καὶ	οἱ	ὑποκριταὶ ὁμολογεῖν. Ἀλλ´ οὐδ´ εὑρεθήσεται
[4, 6]	ἔρωτες γὰρ καὶ νόσοι καὶ	οἱ	φαῦλοι διαλογισμοὶ Διορύσσουσι» τὸν λογισμὸν
[4, 6]	εἰς τὴν κλῆσιν τοῦ δείπνου	οἱ	φιλοκτήμονες κληθέντες οὐκ ἀπαντῶσιν, οὐ
[4, 7]	φησί, πάσης τῆς γνώσεως. Ἰνδῶν	οἱ	φιλόσοφοι Ἀλεξάνδρῳ λέγουσι τῷ Μακεδόνι·
[4, 6]	ἐξαγωγὴν τῷ σπουδαίῳ συγχωροῦσι καὶ	οἱ	φιλόσοφοι, εἴ τι τοῦ πράσσειν
[4, 22]	δόξαν ἔτι ἤ, ὥς φασιν	οἱ	φιλόσοφοι, τὴν εὔκλειαν μήτε διὰ
[4, 13]	ἡμᾶς οἱ προειρημένοι, ἀλλὰ καὶ	οἱ	Φρύγες· ἤδη γὰρ καὶ οὗτοι
[4, 4]	γυμνοσοφισταὶ ματαίῳ πυρί. Ἐπεὶ δ´	οἱ	ψευδώνυμοι οὗτοι τὸ σῶμα διαβάλλουσι,
[4, 24]	ἕπεται ἔπαινός τε καὶ ψόγος,	οἵ	τ´ αὖ κολαζόμενοι ἕνεκεν τῶν
[4, 15]	ἐν ὀλίγοις παραδιδομένη· εἰσὶ δὲ	οἵ	φασι τὴν περὶ τῶν εἰδωλοθύτων»
[4, 6]	τῆς ἀρρήτου οἰκονομίας καὶ λειτουργίας.	Οἳ	δὲ δὴ ἂν δόξωσι διαφερόντως
[4, 8]	τυράννῳ, ὃν οἳ μὲν Νέαρχον,	οἳ	δὲ Δημύλον προσαγορεύουσιν. Ὁμοίως δὲ
[4, 13]	οἳ μὲν διὰ τὴν οἰκείωσιν,	οἳ	δὲ διὰ τὴν ἀπαλλοτρίωσιν τὴν
[4, 16]	ἡ ἀφ´ ἡμῶν πορεία σύντριμμα·	οἳ	δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ
[4, 9]	πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι,	οἳ	δέ, κἂν τοῦτο μόνον ὁμολογήσωσιν,
[4, 6]	τὴν ψυχὴν Χριστός. Ζακχαῖον τοίνυν,	οἳ	δὲ Ματθίαν φασίν, ἀρχιτελώνην, ἀκηκοότα
[4, 4]	ἡμέτεροι, μόνου τοῦ ὀνόματος κοινωνοί,	οἳ	δὴ αὑτοὺς παραδιδόναι σπεύδουσι τῇ
[4, 4]	ἀρετὴν γεγόνασιν. Εἰσὶ δὲ καὶ	οἳ	ἐν πολέμῳ μετ´ ἐπιθυμιῶν ἀποθνῄσκουσιν,
[4, 4]	οὐρανὸν καὶ τὴν ἀπλανῆ σφαῖραν,	οἳ	μάλιστα τὴν ἡγεμονίαν ἔχουσι τῆς
[4, 13]	γενόμενοι, ὥσπερ φίλοι οἱ ὑπακηκοότες,	οἳ	μὲν διὰ τὴν οἰκείωσιν, οἳ
[4, 6]	ὁμοίωσιν καὶ εἰκόνα» ἀνακύπτει, ἵν´	οἳ	μὲν κατὰ τὴν πρὸς τὸν
[4, 8]	ἐκτρώγων προσέπτυσε τῷ τυράννῳ, ὃν	οἳ	μὲν Νέαρχον, οἳ δὲ Δημύλον
[4, 18]	θεοῦ χάριν ἔχουσι χώραν εὐσεβῶν·	οἳ	φανερωθήσονται ἐν τῇ ἐπισκοπῇ τῆς
[4, 22]	ἀρθέντας μετατεθῆναι, ἀλλὰ βαδίζοντας ἀφικέσθαι	οἷ	δεῖ, διὰ πάσης τῆς στενῆς
[4, 4]	προκαμὼν τῇ ψυχῇ οὐδὲ καταμαλακισθείς,	οἷα	περὶ τὰς νόσους πάσχουσιν οἱ
[4, 24]	ἡμῖν. Καὶ δὴ αἱ ἐντολαὶ	οἷαί	τε γενέσθαι καὶ μὴ γενέσθαι
[4, 21]	πάντα δὲ ὁμοῦ τέλειος οὐκ	οἶδ´	εἴ τις ἀνθρώπων, ἔτι ἄνθρωπος
[4, 7]	ἤδη παιδεύουσα. Ἕλληνες γὰρ οὐκ	οἶδ´	ὅπως ἀνάγκῃ δεδωκότες ἀλόγῳ τὰ
[4, 26]	ἐπήβολος ὁ Ἰὼβ γενόμενος Νῦν	οἶδα»	εἶπεν ὅτι πάντα δύνασαι, ἀδυνατεῖ
[4, 16]	αὐτάρκης εἶναι. Οἶδα καὶ ταπεινοῦσθαι,	οἶδα	καὶ περισσεύειν· ἐν παντὶ καὶ
[4, 16]	ἐν οἷς εἰμι αὐτάρκης εἶναι.	Οἶδα	καὶ ταπεινοῦσθαι, οἶδα καὶ περισσεύειν·
[4, 8]	προσποιούμεναι τοῖς ἀνδράσιν ἐπ´ ἴσης.	Οἶδα	καὶ τὰς πλησίον τῆς Ἰβηρίας
[4, 26]	μονὴν ἀσπαζόμενος τὴν ἐν οὐρανῷ.	Οἴδαμεν	γὰρ ὅτι, ἐὰν ἡ ἐπίγειος
[4, 15]	ἡμῶν» Ἔχεις συγκεφαλαίωσιν γνωστικοῦ μάρτυρος.	~Οἴδαμεν	δὲ ὅτι πάντες γνῶσιν ἔχομεν»
[4, 7]	καὶ συνδοξασθῶμεν, ὡς συγκληρονόμοι Χριστοῦ.	Οἴδαμεν	δὲ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν
[4, 6]	σῶμα τοῦ ἐνδύματος. Καὶ πάλιν·	Οἶδεν	γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὅτι
[4, 3]	πεπραμένους, τοὺς φιληδόνους καὶ φιλοσωμάτους	οἶδεν	ἡ γραφή, καὶ θηρία μᾶλλον
[4, 22]	κἂν μισῶσι τὸν ἐκλεκτόν τινες,	οἶδεν	οὗτος τὴν ἄγνοιαν αὐτῶν, οἰκτείρων
[4, 11]	ὁ δικαστὴς ἀφορᾷ· οὐ γὰρ	οἶδεν	τὰ καθ´ ἡμᾶς οὐδὲ θέλει
[4, 12]	ἐνεργεῖν τοίνυν αὐτὸν τὰς θλίψεις	οἴεσθαι	χρή, μὴ γὰρ εἴη τοῦτο
[4, 4]	δέ, οἶμαι, καὶ ἐλέγχων, ἐξ	οἵης	τιμῆς καὶ οἵου μήκεος ὄλβου,
[4, 8]	γυνὴ ἀποκυήσασα τὸ βρέφος ἀνελομένη	οἴκαδε	φέρει. ἤδη γοῦν αἱ κύνες
[4, 12]	μαρτυρίου, τὴν ἄλλην δὲ καθαιρομένην	οἰκείᾳ	κολάσει. Καὶ πῶς τοῦτο ἀληθὲς
[4, 14]	κτίσις ἑτέρα» (κατ´ ἐνέργειαν τὴν	οἰκείαν	ἀνθρώπῳ ἀντιπράττειν τῇ πίστει τοῦ
[4, 12]	μὲν τῶν ἄλλων διὰ τὰς	οἰκείας	ἑκάστου ἁμαρτίας, ἐπὶ δὲ τοῦ
[4, 3]	λέγει· εἰ γὰρ ἑκάστου τῆς	οἰκείας	φύσεως ἔργον ἓν καὶ βοὸς
[4, 3]	τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἔργον τὸ	οἰκεῖον;	ἔοικεν δ´ οἶμαι, κενταύρῳ, Θετταλικῷ
[4, 7]	στερίσκων αὑτὸν τῆς πρὸς ἐκεῖνον	οἰκειότητος.	Ὁ τοίνυν ἀρνούμενος τὸν σωτῆρα
[4, 23]	αὐτῇ τῇ φύσει τοῦ πράγματος	οἰκειοῦνται	ὡς τῷ ὄντι γνωστικῶς καταλαβέσθαι
[4, 12]	περὶ τοῦ διαβόλου κατὰ τοὺς	οἰκείους	λεχθήσεται καιρούς, νυνὶ δὲ τοῖς
[4, 7]	ταῦτα μηνύουσιν) ἀλλ´ οὐδὲ τῶν	οἰκείων	ἐθέλουσιν ὑπακοῦσαι λόγων. Θεανὼ γὰρ
[4, 23]	ἀποστροφὴ τὴν πρὸς τὰ νοητὰ	οἰκείωσιν	ἀκολούθως ποιοίη ἄν, ἔμπαλιν δὲ
[4, 23]	φήσει, διὰ τὴν πρὸς σὲ	οἰκείωσιν,	κύριε. Καλὴ γὰρ ἡ κτισθεῖσα
[4, 13]	ὑπακηκοότες, οἳ μὲν διὰ τὴν	οἰκείωσιν,	οἳ δὲ διὰ τὴν ἀπαλλοτρίωσιν
[4, 23]	δὲ ἡ πρὸς τὰ νοητὰ	οἰκείωσις	κατὰ φύσιν περιαγωγὴ τῷ γνωστικῷ
[4, 8]	ἴσμεν γοῦν καὶ παῖδας καὶ	οἰκέτας	καὶ γυναῖκας πολλάκις ἀκόντων πατέρων
[4, 8]	τοῦ δεσπότου, φιλοσοφήσει ὅ τε	οἰκέτης	ἥ τε γυνή. Ναὶ μὴν
[4, 8]	πατέρα ἢ πονηρὸν δεσπότην ὁ	οἰκέτης,	τῆς ἀρετῆς ἐχόμενοι γενναίως· ἀλλ´
[4, 8]	καὶ ὁ νέος καὶ ὁ	οἰκέτης	ὑπακούων ταῖς ἐντολαῖς βιώσεταί τε
[4, 6]	πύρινα. ἔτι ἐπιφέρει· Καὶ εἰς	οἰκήσεις	ἔτι τούτων καλλίους ἀφικνοῦνται, ἃς
[4, 26]	πανδοχείοις καὶ ταῖς παρ´ ὁδὸν	οἰκήσεσιν,	ἐπιμελούμενος μὲν καὶ κοσμῶν τὸν
[4, 6]	δεσμωτηρίων, ἄνω δὲ εἰς καθαρὰν	οἴκησιν	ἀφικνούμενοι· διὰ σαφεστέρων τε αὖ
[4, 26]	ἔνθα καταλύει, ἀπολείπων δὲ τὴν	οἴκησιν	καὶ τὴν κτῆσιν καθάπερ καὶ
[4, 26]	γὰρ ἐν τούτῳ στενάζομεν, τὸ	οἰκητήριον	ἡμῶν τὸ ἐξ οὐρανοῦ ἐπενδύσασθαι
[4, 26]	τιμιωτάτης τῷ θεῷ ψυχῆς τὸ	οἰκητήριον	τοῦτο καὶ πνεύματος ἁγίου κατὰ
[4, 26]	ὅτι, ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν	οἰκία	τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ
[4, 26]	καταλυθῇ, οἰκοδομὴν ἐκ θεοῦ ἔχομεν,	οἰκίαν	ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
[4, 7]	πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´ οὐ πάντα	οἰκοδομεῖ»	φησὶν ὁ ἀπόστολος. Καὶ Μηδεὶς
[4, 15]	τοῦ ἑτέρου, ἵνα μὴ κακῶς	οἰκοδομηθῇ	ἀμαθίᾳ μιμούμενος ὃ μὴ γινώσκει,
[4, 26]	ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ,	οἰκοδομὴν	ἐκ θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν ἀχειροποίητον
[4, 21]	ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς	οἰκοδομὴν	τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι
[4, 15]	τοῖς θέλουσιν ἐγκρατεύεσθαι γινόμενοι, {μὴ}	οἰκοδομουμένοις	εἰς τὸ ἀδεῶς τὰ παρατιθέμενα
[4, 7]	ποιεῖν ὁμοῦ καὶ διδάσκειν δύνασθαι	οἰκοδομοῦντα	καὶ ἐποικοδομοῦντα. Ὅτι μὲν γὰρ
[4, 8]	ἄρειον ἢ ὅθ´ ὁμοφρονέοντε νοήμασιν	οἶκον	ἔχητον ἀνὴρ ἠδὲ γυνή. Κεφαλὴ
[4, 7]	οἱ πολλοὶ πόνοι, τοῦδ´ οὕνεκα	οἶκον	στεγανὸν ἐξευρήκαμεν λευκόν τε ὀρύττειν
[4, 19]	καὶ ἀκόλαστον παρασκευάζειν βεβουλημένος τὸν	οἶκον	τὸν ἑαυτοῦ. Οὐχ οἷόν τε
[4, 23]	Καλὴ γὰρ ἡ κτισθεῖσα δὴ	οἰκονομία	καὶ πάντα εὖ διοικεῖται, οὐδὲν
[4, 12]	τῆς θείας διοικήσεως, οἴχεται ἡ	οἰκονομία	τῶν καθαρσίων καὶ πέπτωκεν ἡ
[4, 15]	γυναικί· μάλιστα δὲ τοὺς τηλικαύτην	οἰκονομίαν	πεπιστευμένους» ὑπόδειγμα τοῖς μανθάνουσιν ἄχραντον
[4, 6]	κατηξιώθησαν γερῶν, συνεργοὶ τῆς ἀρρήτου	οἰκονομίας	καὶ λειτουργίας. Οἳ δὲ δὴ
[4, 6]	κατ´ ἀξίαν δικαίας οὔσης τῆς	οἰκονομίας·	καταφρονήσας οὖν, φησί, τῶν ὑπαρχόντων,
[4, 25]	ἀπὸ τῶν ἀλλογενῶν ἐν μέσῳ	οἴκου	Ἰσραήλ, ἀλλ´ ἢ οἱ Λευῖται.
[4, 8]	ἐπὶ τὰς κυήσεις καὶ τὴν	οἰκουρίαν.	Θέλω γὰρ ὑμᾶς» φησὶν ὁ
[4, 20]	λυπηρῶν πρὸς τἀνδρὸς κατὰ τὴν	οἰκουρίαν	λόγῳ θεραπεύειν μετὰ πειθοῦς προαιρήσεται·
[4, 20]	φιλάνδρους εἶναι, φιλοτέκνους, σώφρονας, ἁγνάς,	οἰκουρούς,	ἀγαθάς, ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν,
[4, 8]	οὐδὲν ἔλαττον τῶν ἀρρένων καὶ	οἰκουροῦσι	καὶ θηρεύουσι καὶ τὰς ποίμνας
[4, 22]	οἶδεν οὗτος τὴν ἄγνοιαν αὐτῶν,	οἰκτείρων	τῆς ἀμαθίας τὴν γνώμην αὐτῶν.
[4, 13]	πνεύματος, εἴ τις σπλάγχνα καὶ	οἰκτιρμοί,	πληρώσατέ μου τὴν χαράν, ἵνα
[4, 8]	ὡς ἐν οὐρανῷ· Ἐνδυσάμενοι σπλάγχνα	οἰκτιρμοῦ,	χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, ἀνεχόμενοι
[4, 22]	ἔσται γὰρ οὕτω ποτὲ μὲν	οἰκτίρμων,	ἄλλοτε δὲ οὔ. Ἐπὰν δὲ
[4, 17]	καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν	οἰκτιρμῶν	σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.
[4, 7]	θεοῦ ἅγιοι καὶ ἠγαπημένοι, σπλάγχνα	οἰκτιρμῶν,	χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, ἐπὶ
[4, 17]	πιστὸς θεράπων ἐν ὅλῳ τῷ	οἴκῳ	αὐτοῦ, πρὸς τὸν χρηματίζοντα ἐκ
[4, 22]	τὰ ἐνύπνια ἀναμαρτησία. Ἱκανὴ δέ,	οἶμαι,	ἀνθρώπῳ κάθαρσις μετάνοια ἀκριβὴς καὶ
[4, 11]	ἂν οὐδ´ ὁπωστιοῦν· οὐ γὰρ	οἶμαι	θεμιτὸν εἶναι τὸ ἄμεινον πρὸς
[4, 25]	{ἐστι} τὴν ἐπαγγελίαν. Τέλειος δ´,	οἶμαι,	καθαρισμὸς ἡ διὰ νόμου καὶ
[4, 4]	ὑβρίζων τὸν πειράζοντα, παιδεύων δέ,	οἶμαι,	καὶ ἐλέγχων, ἐξ οἵης τιμῆς
[4, 3]	ἔργον τὸ οἰκεῖον; ἔοικεν δ´	οἶμαι,	κενταύρῳ, Θετταλικῷ πλάσματι, ἐκ λογικοῦ
[4, 6]	κατ´ ἐπανάβασιν γνωστικήν. Δεῖν δ´	οἶμαι	μήτε διὰ φόβον κολάσεως μήτε
[4, 6]	τὴν εἰρήνην μετιέναι. Κεφάλαιον δ´,	οἶμαι,	πάσης ἀρετῆς κύριος παιδεύων ἡμᾶς
[4, 1]	ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΝ ΤΕΤΑΡΤΟΣ. ~Ἀκόλουθον δ´ ἂν	οἶμαι	περί τε μαρτυρίου διαλαβεῖν καὶ
[4, 8]	τινες δοκῶσιν, ἀλλὰ πολὺ πλέον	οἶμαι	προσήκειν σπεύδειν τε καὶ ἀγωνίζεσθαι
[4, 8]	καὶ ἀναγκαιοτάτων βουλευμάτων. Οὐ γὰρ	οἶμαι	σύγκρισιν ἐπιδέχεσθαι πότερον ἄμεινον θιασώτην
[4, 22]	ἀλλὰ νόῳ καθαρός. Ἀγνεία γάρ,	οἶμαι,	τελεία ἡ τοῦ νοῦ καὶ
[4, 16]	πίστει, ἐν ἁγνείᾳ· πίστεως γάρ,	οἶμαι,	τελειότης πρὸς τὴν κοινὴν διαστέλλεται
[4, 6]	διαφορᾶς οὐκ ἴσης. Διαφέρει δ´,	οἶμαι,	τὸ κατὰ μίμησιν ἑλέσθαι τοῦ
[4, 8]	ἐγκράτεια, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης. Σάρκα»	οἶμαι,	τοὺς ἁμαρτωλούς, ὡς πνεῦμα» τοὺς
[4, 18]	τὴν ψυχὴν καλήν, τὸ σῶμα,	οἶμαι,	ὡς ἀνδριάντα θαυμάσας, δι´ οὗ
[4, 20]	παρὰ τοῦ θεοῦ. Δῆλον οὖν	οἶμαι	ὡς ἕκαστον τῶν προσπιπτόντων λυπηρῶν
[4, 7]	τὸν Αἰσχύλου Τήλεφον νοεῖν Ἁπλῆν	οἶμον	εἰς Ἅιδου φέρειν» ὁδοὶ δὲ
[4, 2]	πρόκειται, Μακρὸς δὲ καὶ ὄρθιος	οἶμος	ἐς αὐτὴν καὶ τρηχὺς τὸ
[4, 25]	θεοῦ τοῦ ὑψίστου, ὁ τὸν	οἶνον	καὶ τὸν ἄρτον τὴν ἡγιασμένην
[4, 20]	καταστήματι ἱεροπρεπεῖ, μὴ διαβόλους, μὴ	οἴνῳ	πολλῷ δεδουλωμένας, ἵνα σωφρονίζωσι τὰς
[4, 6]	περιστάσει γενομένῳ παραστῆναι, καὶ οὐχ	οἷοί	τέ ἐσμεν ἤτοι διὰ πενίαν
[4, 7]	τοῦ διαβόλου στρατείαν ἐν τίνι,	οἰόμεθα,	ἔστι κακῷ; ψεύδεται τοίνυν τὸν
[4, 6]	διὰ τῆς τῶν φθαρτῶν δόσεως	οἰόμενοι	ἀντικαταλλάσσεσθαι τὰ τῆς ἀφθαρσίας ἐν
[4, 25]	ὁ ἐν τῷ Θεαιτήτῳ κορυφαῖος»	οἷον	ἄγγελος ἤδη γενόμενος σὺν Χριστῷ
[4, 4]	ὅπως ποτὲ τοῦ σώματος ἀπαλλάττεται,	οἷον	αἷμα τὴν πίστιν ἀνὰ τὸν
[4, 13]	πάσχειν· τὸν αὐτὸν ἀγῶνα ἔχοντες,	οἷον	εἴδετε ἐν ἐμοὶ καὶ νῦν
[4, 26]	σοφοῦ τε καὶ γνωστικοῦ ψυχή,	οἷον	ἐπιξενουμένη τῷ σώματι, σεμνῶς αὐτῷ
[4, 6]	οὔθ´ αἱ κακαὶ συνίστανται πράξεις,	οἷον	ζωῆς λέγω καὶ ὑγιείας τῶν
[4, 20]	αὐτῆς μιανθῶσιν οἱ πολλοί. Εἶθ´	οἷον	κολοφῶνα ἐπιθεὶς τῷ περὶ γάμου
[4, 20]	ἀνδρὶ συντέτηκε, σωφρονεῖν ἐπίσταται. Εἶτα	οἷον	παραινέσεις διδοῦσά φησι· Πρῶτα μέν
[4, 9]	ἀγάπην τὴν πρὸς τὸν θεόν,	οἷον	παρακαταθήκην εὐγνωμόνως καὶ ἀγαπητικῶς ἀποδιδοὺς
[4, 5]	εὖ μάλα τοῖς περιστατικοῖς ἅπασιν	οἷόν	τε εἶναι καλῶς χρῆσθαι τὸν
[4, 7]	τις ἐρεσχελῶν λέγῃ· καὶ πῶς	οἷόν	τέ ἐστι τὴν σάρκα τὴν
[4, 20]	τότε ἤδη πειράσεται καθ´ ὅσον	οἷόν	τέ ἐστιν ἀνθρωπίνῃ φύσει ἀναμάρτητον
[4, 1]	τῶν ἑτεροδόξων παρατιθέμενοι καὶ ὡς	οἷόν	τε ἡμῖν διαλύεσθαι πειρώμενοι. Ἀλλὰ
[4, 19]	τὸν οἶκον τὸν ἑαυτοῦ. Οὐχ	οἷόν	τε οὖν ἐστιν ἄνδρα ἢ
[4, 14]	τῷ ἐπιγείῳ τῷδε βίῳ. Οὐχ	οἷόν	τε οὖν μὴ παθεῖν τὰ
[4, 2]	Σοφοκλῆς γράφει· Ἦν μὲν γὰρ	οἰὸς	μαλλός, ἦν δ´ ἀπ´ ἀμπέλων
[4, 25]	τοῦ θεοῦ σκοπῶν, τῷ ὄντι	Οἶος	πεπνυμένος, τοὶ δ´ ὡς σκιαὶ
[4, 25]	ᾖ καὶ ὁμιλῇ τοῖς εἴδεσιν,	οἷός	ἐστιν ὁ ἐν τῷ Θεαιτήτῳ
[4, 18]	προσώπου Μωυσέως ὁ λαὸς οὐχ	οἷός	τε ἦν προσβλέπειν, διὸ καὶ
[4, 4]	ἐλέγχων, ἐξ οἵης τιμῆς καὶ	οἵου	μήκεος ὄλβου, ὥς φησιν Ἐμπεδοκλῆς,
[4, 25]	ὅτι τοιούτους ἡμᾶς εἶναι βούλεται,	οἵους	καὶ γεγέννηκεν ἐκ μήτρας ὕδατος·
[4, 25]	ὄντα ὁ Σωκράτης θεὸν ὠνόμασεν,	οἵους	τοὺς θεοὺς Ξείνοισιν ἐοικότας ἀλλοδαποῖσιν»
[4, 9]	μὲν καὶ τῇ πολιτείᾳ, παρ´	οἷς	δὲ καὶ τῇ φωνῇ. {διόπερ
[4, 1]	τῆς προθέσεως ἡμῖν ἁπάσης ἐν	οἷς,	ἐὰν θελήσῃ τὸ πνεῦμα, ὑπομνήμασι
[4, 16]	γράφων Ἐγὼ γὰρ ἔμαθον ἐν	οἷς	εἰμι αὐτάρκης εἶναι. Οἶδα καὶ
[4, 1]	διαλαβεῖν καὶ τίς ὁ τέλειος,	οἷς	ἐμπεριληφθήσεται κατὰ τὴν ἀπαίτησιν τῶν
[4, 1]	τῶν τοῖς φιλοσόφοις ἐπινενοημένων ἐγχειρητέον.	Οἷς	ἑπόμενον ἂν εἴη μετὰ τὴν
[4, 14]	σκότους) οὔτε τὰ ἐνεστῶτα» ἐν	οἷς	ἐσμεν κατὰ τὸν τοῦ βίου
[4, 21]	κοινῶν ἀρετῶν, κατορθοῦντες δὲ ἐν	οἷς	ἐτάχθησαν· ἐπεὶ τίς ἂν εὖ
[4, 24]	καὶ μὴ γενέσθαι ὑφ´ ἡμῶν,	οἷς	εὐλόγως ἕπεται ἔπαινός τε καὶ
[4, 9]	πολιτείᾳ καὶ πράξει βιοῦντες, ἐν	οἷς	καὶ αὐτὸς ὁμολογεῖ ἐνειλημμένος αὐτοὺς
[4, 6]	παρακληθήσονται. Οἱ γὰρ μετανοήσαντες ἐφ´	οἷς	κακῶς προβεβιώκασιν, εἰς τὴν κλῆσιν
[4, 6]	ἐθέλοντας ἐλεεῖν, κἂν μὴ δύνωνται,	οἷς	κατὰ προαίρεσιν τὸ ἐνεργεῖν πάρεστιν·
[4, 9]	τῶν ἐθνικῶν δὲ ὁμοίως παρ´	οἷς	μὲν καὶ τῇ πολιτείᾳ, παρ´
[4, 3]	οὖν καρπὸν εἴχετε τότε; ἐφ´	οἷς	νῦν ἐπαισχύνεσθε· τὸ γὰρ τέλος
[4, 22]	καὶ λήσεσθαι τὸν θεὸν ἐφ´	οἷς	πράττει πεισθείη, ὅπερ ἀδύνατον, πρᾶξαί
[4, 14]	ἐπηρεαζόντων ὑμῖν» καὶ τὰ ὅμοια·	οἷς	προστίθησιν· Ἵνα γένησθε υἱοὶ τοῦ
[4, 5]	δὲ ἄξιον καὶ τῶν Στωϊκῶν	οἵτινές	φασι μηδὲν τὴν ψυχὴν ὑπὸ
[4, 12]	μὴ εἴη τῆς θείας διοικήσεως,	οἴχεται	ἡ οἰκονομία τῶν καθαρσίων καὶ
[4, 2]	πρός τε ἔμφασιν ἀληθείας τῷ	οἵῳ	τε ζητεῖν μετὰ λόγου οἱ
[4, 16]	πρὸς ἐντροπὴν ἄλλοις διαλεγόμενος οὐκ	ὀκνεῖ	λέγειν· Ἀναμιμνῄσκεσθε δὲ τὰς πρότερον
[4, 3]	φησί, πρὸς τὸν μύρμηκα, ὦ	ὀκνηρέ,	καὶ μελίττης γενοῦ μαθητής, ὁ
[4, 7]	δὲ πολλοῖς παραχωρεῖν ὁμολογεῖ κεκορῆσθαι	ὅκωσπερ	κτήνεσι» Τοῦ σώματος γὰρ οὕνεκα
[4, 2]	τεθησαυρισμένη, ἐνῆν δὲ παγκάρπεια συμμιγὴς	ὀλαῖς	λίπος τ´ ἐλαίου καὶ τὸ
[4, 25]	καὶ ὡς σταγόνα ἀπὸ κάδου.	~Ὄλβιος	ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν,
[4, 4]	οἵης τιμῆς καὶ οἵου μήκεος	ὄλβου,	ὥς φησιν Ἐμπεδοκλῆς, ὧδε ἐλθὼν
[4, 23]	παντὸς κακοῦ. Ἴσθι πεποιθὼς ἐν	ὅλῃ	καρδίᾳ σου καὶ τῇ διανοίᾳ
[4, 7]	γέγραπται ὅτι ἕνεκεν σοῦ θανατούμεθα	ὅλην	τὴν ἡμέραν, ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα
[4, 6]	ἂν εἴη ὁ ἀνυποκρίτως ἐξ	ὅλης	καρδίας πιστεύων καὶ πάσῃ τῇ
[4, 3]	τὸν θεόν σου» φησὶν Ἐξ	ὅλης	καρδίας σου, καὶ ἀγαπήσεις τὸν
[4, 16]	ἔνδοξον τὸ μαρτύριον διδάσκουσα· Καὶ	ὀλίγα	παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται, ὅτι ὁ
[4, 16]	καὶ εἰλικρινείᾳ» θεὸν ἔγνωμεν, δι´	ὀλίγης	ταύτης προφάσεως τὸ τῆς ἀγάπης
[4, 7]	ἄνδρες ἀμαυρόβιοι, φύλλων γενεᾷ προσόμοιοι,	ὀλιγοδρανέες,	πλάσματα κηροῦ, σκιοειδέα φῦλα, ἀμενηνοί,
[4, 23]	ἵνα σοὶ συνεγγίζειν δυνηθῶ, καὶ	ὀλίγοις	ἀρκεῖσθαι, μελετῶν τὴν σὴν ἐκλογὴν
[4, 15]	πᾶσιν ἡ γνῶσις» ἡ ἐν	ὀλίγοις	παραδιδομένη· εἰσὶ δὲ οἵ φασι
[4, 20]	Πέτρος ἐν τῇ ἐπιστολῇ φησι·	ὀλίγον	ἄρτι εἰ δέον λυπηθέντες ἐν
[4, 19]	τὸ ὕδωρ ἔσκεπεν, εἶτα κατ´	ὀλίγον	αὖθις ἀνιοῦσαν ἐπενδύσασθαι. Ἦ γὰρ
[4, 2]	γῆν πολλὴν ὀρύσσουσι καὶ εὑρίσκουσιν	ὀλίγον,	Οἱ δὲ τοῦ χρυσοῦ ὄντως
[4, 7]	ὅτι ζωὴ ἦν τὸ φῶς»	Ὀλιγοπίστους	τούτους οὐ λέγει, ἀλλὰ ἀπίστους
[4, 2]	μεταλλεύοντες εὑρήσουσι τὸ πολὺ ἐν	ὀλίγῳ·	εὑρήσει γὰρ τὸν συνήσοντα ἕνα
[4, 2]	οὖν πολὺ τὸ γόνιμον ἐν	ὀλίγῳ	σπέρματι τῶν ἐμπεριεχομένων τῇδε τῇ
[4, 16]	χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοὺς καὶ ὡς	ὁλοκάρπωμα	θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ ἐν
[4, 6]	Διορύσσουσι» τὸν λογισμὸν καὶ τὸν	ὅλον	ἄνθρωπον, ὁ δὲ τῷ ὄντι
[4, 25]	δικαιοσύνη, μὴ πλεονεκτεῖν ἐν θατέρῳ,	ὅλον	δὲ εἶναι ἡγιασμένον νεὼν τοῦ
[4, 5]	πορισμοὺς διατρίβειν ἀναγκάζουσα τὸν μὴ	ὅλον	ἑαυτὸν δι´ ἀγάπης ἀνατεθεικότα τῷ
[4, 9]	κυρίου, ὃν ἀγαπήσας ἀδελφὸν ἐγνώρισεν,	ὅλον	ἑαυτὸν ἐπιδοὺς διὰ τὴν ἀγάπην
[4, 6]	ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον	ὅλον	κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ
[4, 8]	ζωοποιὸν θάνατον εἰς Χριστὸν παρ´	ὅλον	τὸν βίον καθάπερ ἀνδρῶν οὕτω
[4, 3]	τῆς ψυχῆς χωρισμὸς ὁ παρ´	ὅλον	τὸν βίον μελετώμενος τῷ φιλοσόφῳ
[4, 13]	τοῦ διαφέροντος πνεύματος, {καὶ καθ´	ὅλου}	ὃ ἐμπνεῖται τῇ ψυχῇ, τῇ
[4, 19]	πολεμίου τῆς πίστεως, κυρία τῆς	Ὁλοφέρνου	γενομένη κεφαλῆς. Πάλιν τε αὖ
[4, 17]	Μωυσῆς, Ὁ πιστὸς θεράπων ἐν	ὅλῳ	τῷ οἴκῳ αὐτοῦ, πρὸς τὸν
[4, 5]	φανεροὺς ἐν Χριστῷ γενέσθαι ἐν	ὅλῳ	τῷ πραιτωρίῳ καὶ τοῖς λοιποῖς
[4, 12]	ἄνευ θελήματος τοῦ κυρίου τῶν	ὅλων.	Λείπεται δὴ συντόμως φάναι τὰ
[4, 25]	θεὸς δὲ ἄναρχος, ἀρχὴ τῶν	ὅλων	παντελής, ἀρχῆς ποιητικός. ᾗ μὲν
[4, 12]	γενέσει πρὸς τοῦ θεοῦ τῶν	ὅλων.	Ὧν οὕτως ἐχόντων ἀνάγκη ὁμολογεῖν
[4, 6]	τῆς τοῦ ἀντικειμένου στρατιᾶς. Καὶ	ὅλως	ἡ κυριακὴ ἄσκησις ἀπάγει τὴν
[4, 12]	δοκεῖν· κἂν μὴ ἡμαρτηκὼς δ´	ὅλως	τις ἐπὶ τὸ παθεῖν γένηται,
[4, 21]	ὀρχηστύν, ἑτέρῳ κίθαριν καὶ ἀοιδήν,	Ὅμηρος	λέγει. Ἀλλ´ ἕκαστος ἴδιον ἔχει
[4, 19]	ἔνεμον, ὅθεν καὶ ἡ παρ´	Ὁμήρῳ	Ναυσικάα ἐπὶ τοὺς πλυνοὺς ᾔει.
[4, 15]	παρατιθέμενα ἐσθίειν καὶ ὡς ἔτυχεν	ὁμιλεῖν	τῇ γυναικί· μάλιστα δὲ τοὺς
[4, 25]	καθ´ ἑαυτήν τε ᾖ καὶ	ὁμιλῇ	τοῖς εἴδεσιν, οἷός ἐστιν ὁ
[4, 13]	διαλαμβάνουσιν. ~Οὐαλεντῖνος δὲ ἔν τινι	ὁμιλίᾳ	κατὰ λέξιν γράφει· Ἀπ´ ἀρχῆς
[4, 18]	γυναικὸς συλλάβῃ κατ´ ἔννοιαν τὴν	ὁμιλίαν	(τοῦτο γὰρ ἤδη ἔργον ἐστὶν
[4, 6]	τῇ θεωρίᾳ, τῷ θείῳ καθαρῶς	ὁμιλῶν,	ὁ γνωστικῶς μετέχων τῆς ἁγίας
[4, 9]	καὶ τὰ μὲν ἄλλα φαίνεται	ὁμοδοξεῖν	ἡμῖν κατὰ τὴν περικοπὴν ταύτην,
[4, 6]	τὸν πλοῦτον καὶ τὰ τούτοις	ὅμοια	ἔταξεν· εἰπὼν γὰρ Μακάριοι οἱ
[4, 20]	Καὶ αὖθίς που τούτοις τὰ	ὅμοια·	Ἡδὺ δέ, ἢν κακὸν πράξῃ
[4, 19]	ἀδεὲς τοῦ θανάτου περιποιήσασθαι. Τὰ	ὅμοια	λέγει καὶ ὁ τὴν Δαναΐδα
[4, 14]	τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμῖν» καὶ τὰ	ὅμοια·	οἷς προστίθησιν· Ἵνα γένησθε υἱοὶ
[4, 8]	φθόνοι, μέθαι, κῶμοι, καὶ τὰ	ὅμοια	τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς
[4, 3]	δὲ τῇ τῶν χειμώνων καταστάσει	ὁμοίαν	ἔχουσι τὴν διάθεσιν ἀνέδραστόν τε
[4, 23]	ὑπομονῇ καὶ καρτερίᾳ καὶ τοῖς	ὁμοίοις,	ἐπὶ δὲ τῇ ἐπιθυμίᾳ τάττεται
[4, 24]	μηδὲ μὴν ἄλλον τινὰ τοῖς	ὁμοίοις	περιπεσεῖν. Ἐνταῦθα οὖν ὁ ἀγαθὸς
[4, 11]	πολιτευομένους καὶ τοὺς ἄλλους τὸν	ὅμοιον	αἱρεῖσθαι βίον προτρεπομένους. Διὰ τί
[4, 24]	Ὑπέλαβες, ἄνομε, ὅτι ἔσομαί σοι	ὅμοιος.	Ἀλλ´ εἰ καὶ ἐπὶ ταῖς
[4, 12]	ἐπιτρέπῃς, ἐρῶ, οὐχ ἥμαρτεν μέν,	ὅμοιος	δὲ ἦν τῷ πάσχοντι νηπίῳ·
[4, 8]	ὥραν ἢ παρεληλυθέναι τὴν ὥραν	ὅμοιός	ἐστι τῷ λέγοντι πρὸς εὐδαιμονίαν
[4, 4]	ἡμῶν διὰ τὴν τοῦ βίου	ὁμοιότητα.	Αὐτίκα τελείωσιν τὸ μαρτύριον καλοῦμεν
[4, 13]	λέγουσι. Καὶ δὴ μετάγουσι τὴν	ὁμοιότητα	καὶ ἐφ´ ἑαυτούς, ἄγνωστον τῷ
[4, 6]	οὖν τῆς κατὰ τὴν γραφὴν	ὁμοιότητος	ὁ Ἰσραήλ, ὁ δὲ ἄλλος
[4, 6]	φιλογυνίας, φιλοδοξίας, φιλαρχίας καὶ τῶν	ὁμοίων	διαλέγεται παθῶν· Ἄφρον, γὰρ οὕτως
[4, 23]	δικαίαν τῶν καλῶν ἀπὸ τῶν	ὁμοίων.	Μυστικώτατα καὶ ὁσιώτατα ὁ ἀπόστολος
[4, 6]	διὰ τῶν ὡρῶν τῶν οὐχ	ὁμοίων	τὸν ἀριθμόν, πρὸς δὲ καὶ
[4, 8]	καὶ τὴν γυναῖκα σώφρονά τε	ὁμοίως	ἀξιώσαιμεν εἶναι καὶ πρὸς τὰς
[4, 8]	ἀρετῆς ἁπάσης ὁμοίως μὲν γυναικί,	ὁμοίως	δὲ ἀνδρί, ἐλευθέρῳ τε καὶ
[4, 5]	φεύγομεν, οὐ πᾶσα ἡδονὴ ἀγαθόν.	Ὁμοίως	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἀλγηδόνων
[4, 8]	Νέαρχον, οἳ δὲ Δημύλον προσαγορεύουσιν.	Ὁμοίως	δὲ καὶ Θεόδοτος ὁ Πυθαγόρειος
[4, 6]	μαρτυρεῖ δικαιοσύνην τὸ ἄριστον τυγχάνειν.	Ὁμοίως	δὲ καὶ ὁ κλαίων καὶ
[4, 6]	ἐνταῦθα τιμῶν εἰς περιποίησιν τἀγαθοῦ,	ὁμοίως	δὲ καὶ τοὺς καλοὺς τὸ
[4, 3]	φύσεως ἔργον ἓν καὶ βοὸς	ὁμοίως	καὶ ἵππου καὶ κυνός, τί
[4, 13]	αὐτοὺς συμψύχους καὶ ψυχικοὺς λέγει;	ὁμοίως	καὶ περὶ Τιμοθέου καὶ ἑαυτοῦ
[4, 8]	καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς ἁπάσης	ὁμοίως	μὲν γυναικί, ὁμοίως δὲ ἀνδρί,
[4, 9]	σῳζομένων καὶ τῶν ἐθνικῶν δὲ	ὁμοίως	παρ´ οἷς μὲν καὶ τῇ
[4, 1]	λεχθησομένων τὰ παρεπόμενα, καὶ ὡς	ὁμοίως	{τε} φιλοσοφητέον δούλῳ τε καὶ
[4, 6]	τί γε ἐνταῦθα τὸ καθ´	ὁμοίωσιν	καὶ εἰκόνα» ἀνακύπτει, ἵν´ οἳ
[4, 26]	θεοεικέλους, τὸ Κατ´ εἰκόνα καὶ	ὁμοίωσιν»	περιτρώγοντες. Ὁ μὲν οὖν Εὐριπίδης
[4, 6]	κατὰ τὴν πρὸς τὸν σωτῆρα	ὁμοίωσιν	συμπολιτεύωνται, οἱ δὲ ἐξ εὐωνύμων
[4, 22]	θεοῦ· Κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´	ὁμοίωσιν»	τοῦ κυρίου τὸν βίον ἐκτελοίη.
[4, 26]	δὲ σύγκρισις ἐπὶ τῶν καθ´	ὁμοίωσιν	ὑποπιπτόντων, ὡς ὁ ἀνδρειότερος ἀνδρείων
[4, 9]	βιοῦντες, ἐν οἷς καὶ αὐτὸς	ὁμολογεῖ	ἐνειλημμένος αὐτοὺς καὶ ἐχόμενος ὑπὸ
[4, 7]	ᾑρεῖτο, τοῖς δὲ πολλοῖς παραχωρεῖν	ὁμολογεῖ	κεκορῆσθαι ὅκωσπερ κτήνεσι» Τοῦ σώματος
[4, 7]	ἀγαπᾷ, ἀγαπᾷ τὸν κύριον καὶ	ὁμολογεῖ	τὴν σωτηρίαν, ἵνα σώσῃ τὴν
[4, 9]	τὴν ὁμολογίαν καὶ οἱ ὑποκριταὶ	ὁμολογεῖν.	Ἀλλ´ οὐδ´ εὑρεθήσεται οὗτος ὁ
[4, 12]	ὅλων. Ὧν οὕτως ἐχόντων ἀνάγκη	ὁμολογεῖν	αὐτοὺς ἢ τὴν κόλασιν μὴ
[4, 9]	ὑπ´ ἐκπλήξεως κατεχόμενοι. Ὥστε τὸ	ὁμολογεῖν	ἐκ παντὸς δεῖ, ἐφ´ ἡμῖν
[4, 9]	ἀνθρώπων, τῷ μέντοι κατὰ φωνὴν	ὁμολογεῖν	ἐν δικαστηρίοις καὶ μέχρι θανάτου
[4, 7]	πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ	ὁμολογεῖται	εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν ἡ
[4, 16]	πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ	ὁμολογεῖται	εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν ἡ
[4, 12]	ἀληθὲς ἐφ´ ἡμῖν κειμένου τοῦ	ὁμολογῆσαι	καὶ κολασθῆναι ἢ μή; λύεται
[4, 4]	καὶ αὐθέντην τὸν διὰ θανάτου	ὁμολογήσαντα,	καὶ ἄλλα τοιαῦτα δειλίας σοφίσματα
[4, 12]	καὶ ὑπομένουσα, ποῦ δὲ ἔπαινος	ὁμολογήσαντος	ἢ ψόγος ἀρνησαμένου, εἰς τί
[4, 21]	μάρτυς τε ἐπὶ τοῖσδε ὀρθότατα	ὁμολογήσας	δι´ ἀγάπην γένοιτο, πλείονα τὴν
[4, 9]	οὗτος καὶ γνήσιος μάρτυς, τελείως	ὁμολογήσας	καὶ ταῖς ἐντολαῖς καὶ τῷ
[4, 9]	δέῃ καὶ ὁ λόγος αἱρῇ.	Ὁμολογήσει	γὰρ οὗτος καὶ τῇ φωνῇ,
[4, 9]	καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου	ὁμολογήσει	ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων
[4, 9]	δὲ ὑμῖν, πᾶς ὃς ἐὰν	ὁμολογήσῃ	ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων,
[4, 9]	αὐτοῦ. Πᾶς οὖν ὅστις ἐὰν	ὁμολογήσῃ	ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων,
[4, 16]	πίστεως ὃ κηρύσσομεν, ὅτι ἐὰν	ὁμολογήσῃς	τὸ ῥῆμα τῷ στόματί σου
[4, 9]	ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων,	ὁμολογήσω	κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ
[4, 18]	τὰ χείλη εἰς μαρτυρίαν κυρίου	ὁμολογήσω	κύριον, κοινός εἰμι ἄνθρωπος, ἠχῶν
[4, 9]	Οὗτοι γάρ, κἂν τῇ φωνῇ	ὁμολογήσωσιν	αὐτόν, ἀρνοῦνται αὐτόν, τῇ πράξει
[4, 9]	οἳ δέ, κἂν τοῦτο μόνον	ὁμολογήσωσιν,	ἕν τι κατεπράξαντο ἐπὶ τέλει
[4, 12]	τοίνυν αὐτὸν ἐπὶ τοῦ κρατηθέντος	ὁμολογητοῦ,	πότερον μαρτυρήσει καὶ κολασθήσεται κατὰ
[4, 21]	δικαιοσύνῃ καὶ οἱ μάρτυρες ἐν	ὁμολογίᾳ,	ἄλλοι δὲ ἐν κηρύγματι, οὐκ
[4, 9]	μετάνοια καὶ ἀληθὴς εἰς Χριστὸν	ὁμολογία	ἐπιμαρτυρούσης τῆς φωνῆς. Εἰ δὲ
[4, 9]	Ἡ μὲν οὖν ἐν φωνῇ	ὁμολογία	καὶ ἐπὶ τῶν ἐξουσιῶν γίνεται,
[4, 9]	πίστεως. ἕπεται δὲ ταύτῃ τῇ	ὁμολογίᾳ	καὶ ἡ μερικὴ ἡ ἐπὶ
[4, 4]	Εἰ τοίνυν ἡ πρὸς θεὸν	ὁμολογία	μαρτυρία ἐστί, πᾶσα ἡ καθαρῶς
[4, 9]	ἔστιν ἡ διὰ τῆς φωνῆς	ὁμολογία	οὐ καθολική, ἀλλὰ μερική. Καθολικὴ
[4, 9]	σχολῆς δοκιμώτατος κατὰ λέξιν φησὶν	ὁμολογίαν	εἶναι τὴν μὲν ἐν πίστει
[4, 9]	ἐξουσιῶν γίνεται, ἣν μόνην, φησίν,	ὁμολογίαν	ἡγοῦνται εἶναι οἱ πολλοὶ οὐχ
[4, 9]	ὡμολόγησαν τὴν διὰ τῆς φωνῆς	ὁμολογίαν	καὶ ἐξῆλθον, ἐξ ὧν Ματθαῖος,
[4, 9]	ὑγιῶς, δύνανται δὲ ταύτην τὴν	ὁμολογίαν	καὶ οἱ ὑποκριταὶ ὁμολογεῖν. Ἀλλ´
[4, 20]	ὕδατι καθαρῷ καὶ ἐχόντων τὴν	ὁμολογίαν	τῆς ἐλπίδος· πιστὸς γὰρ ὁ
[4, 9]	τῆς μαρτυρίας διά τε τῆς	ὁμολογίας	ὠφελῶνται οἱ πάντες, ἰσχυροποιούμενοι μὲν
[4, 7]	οὖν ἐστι, τὴν ἐλπίδα ἡμῶν	ὁμολογοῦμεν	εἰς τὴν ἐλπίδα σπεύδοντες· οἱ
[4, 4]	γνῶσιν θεοῦ, ὅπερ καὶ ἡμεῖς	ὁμολογοῦμεν,	φονέα δὲ εἶναι αὐτὸν ἑαυτοῦ
[4, 9]	διαθέσεως πεπιστευκέναι φαίνονται· διάθεσις δὲ	ὁμολογουμένη	καὶ μάλιστα ἡ μηδὲ θανάτῳ
[4, 12]	μὴ ὡς κατάδικοι ἐπὶ κακοῖς	ὁμολογουμένοις	πάθωσι, μηδὲ λοιδορούμενοι ὡς ὁ
[4, 14]	μὴ παθεῖν τὰ ἔχθιστα τοὺς	ὁμολογοῦντας	μὲν ἑαυτοὺς εἶναι {τοῖς} τοῦ
[4, 9]	ἀρνοῦνται αὐτόν, τῇ πράξει μὴ	ὁμολογοῦντες.	Μόνοι δ´ ἐν αὐτῷ ὁμολογοῦσιν
[4, 9]	Καὶ καλῶς ἐπὶ μὲν τῶν	ὁμολογούντων	ἐν ἐμοὶ› εἶπεν, ἐπὶ δὲ
[4, 9]	βελτίους οὗτοι τῶν στόματι μόνον	ὁμολογούντων	τὴν σωτηρίαν. Ἀλλ´ εἰ καὶ
[4, 13]	Χριστῷ καταστρατεύεσθαι τοῦ θανάτου λέγοιεν,	ὁμολογούντων	τὸ δόγμα τὸ κεκρυμμένον, ὡς
[4, 9]	οὐ δουλεύειν ἕλοιτο; Θεὸν οὖν	ὁμολογοῦσί»	τινες εἰδέναι» κατὰ τὸν ἀπόστολον,
[4, 7]	ἀλόγῳ τὰ συμβαίνοντα ἄκοντες πείθεσθαι	ὁμολογοῦσιν.	Ὁ γοῦν Εὐριπίδης λέγει· Ἅ
[4, 9]	ὁμολογοῦντες. Μόνοι δ´ ἐν αὐτῷ	ὁμολογοῦσιν	οἱ ἐν τῇ κατ´ αὐτὸν
[4, 18]	τῷ θεῷ, πάντα ποιεῖ ἐν	ὁμονοίᾳ·	ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐτελειώθησαν πάντες
[4, 13]	εἰ μὴ καὶ αὐτὸς αὐτοῖς	ὁμοούσιος	λεχθείη· εἰ δ´ εἰς τοῦτο
[4, 7]	τὸ τοῦ ἑτέρου» ὡς ποιεῖν	ὁμοῦ	καὶ διδάσκειν δύνασθαι οἰκοδομοῦντα καὶ
[4, 21]	καὶ ὡς γνωστικός· πάντα δὲ	ὁμοῦ	τέλειος οὐκ οἶδ´ εἴ τις
[4, 8]	κρεῖσσον καὶ ἄρειον ἢ ὅθ´	ὁμοφρονέοντε	νοήμασιν οἶκον ἔχητον ἀνὴρ ἠδὲ
[4, 21]	καταμένοντας, ἐκ τῆς τελείας ἐνθένδε	ὁμοφροσύνης	μελετήσαντας συνδραμεῖν τῷ θελήματι τοῦ
[4, 22]	μέλλουσαν ἡ ὑπομονή· ἐλπὶς δὲ	ὁμωνύμως	καὶ ἡ τῆς ἐλπίδος ἀπόδοσίς
[4, 22]	πίστιν ἐτυμολογητέον τὴν περὶ τὸ	ὂν	στάσιν τῆς ψυχῆς ἡμῶν. Ἡμεῖς
[4, 25]	ὁ σωτὴρ ἡμῶν ἀναγράφεται βασιλεύς,	ὅν	φησι Μωυσῆς, Μελχισεδὲκ βασιλεὺς Σαλὴμ
[4, 9]	τῷ θεῷ διὰ τοῦ κυρίου,	ὃν	ἀγαπήσας ἀδελφὸν ἐγνώρισεν, ὅλον ἑαυτὸν
[4, 6]	ἐν οὐρανῷ» ὅτι ἐλεῶν ἐλεήσω	ὃν	ἂν ἐλεῶ» φησὶ κύριος. Λέγει
[4, 20]	ὃν οὐκ εἰδότες ἀγαπᾶτε, εἰς	ὃν	ἄρτι μὴ ὁρῶντες, πιστεύοντες δὲ
[4, 14]	δὲ τῷ Σατανᾷ ὁ βίος	ὃν	εἵλετο· τοιαῦται γὰρ αἱ κατ´
[4, 24]	εἴρηται Λελογίσθαι τούτους ὡς χνοῦν,	ὃν	ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου
[4, 12]	μὲν τούτων πολὺς ὁ λόγος,	ὃν	ἐν ὑστέρῳ σκοπεῖν ἀποκείσεται κατὰ
[4, 25]	ἐν τῷ Ἰεζεκιὴλ γέγραπται, καθ´	ὃν	ἱλασμὸν ἔστι λαβεῖν {ἐστι} τὴν
[4, 24]	μὲν διδασκαλικός, ὃ δὲ κολαστικός,	ὃν	καὶ παιδευτικὸν εἰρήκαμεν. Ἰστέον μέντοι
[4, 12]	οὑτωσὶ δὴ καὶ τὸν ἀναμάρτητον	ὃν	λέγω ἐὰν ἴδω πάσχοντα, κἂν
[4, 4]	τῆς Πολιτείας ὁ Πλάτων εἶπεν,	ὃν	μάλιστα ἐπιβοῶνται μάρτυρα τὴν γένεσιν
[4, 9]	ἀπίστων ἀποκάθαρσιν ἔπιεν τὸ ποτήριον·	ὃν	μιμούμενοι οἱ ἀπόστολοι ὡς ἂν
[4, 8]	γλῶσσαν ἐκτρώγων προσέπτυσε τῷ τυράννῳ,	ὃν	οἳ μὲν Νέαρχον, οἳ δὲ
[4, 6]	ὁ τὸν γνήσιον ἀποδεχόμενος πόθον,	ὃν	οὐδὲ λιμὸς διακόψαι ἴσχυσεν. Κἂν
[4, 20]	δόξαν ἐν ἀποκαλύψει Ἰησοῦ Χριστοῦ·	ὃν	οὐκ εἰδότες ἀγαπᾶτε, εἰς ὃν
[4, 23]	φαίνεται ἥδιστα, παρ´ αὑτοῦ πορίζεται	ὃν	ποθεῖ καρπόν, τὴν τῆς ψυχῆς
[4, 4]	δυνατὸν εἶναι δεικνὺς τὸν πρὸς	ὃν	σπεύδει θεόν. Θαυμάσαις ἂν τὴν
[4, 22]	κύριος ἐγρηγορέναι παραγγέλλει, ὥστε μηδὲ	ὄναρ	ἡμῶν παθαίνεσθαί ποτε τὴν ψυχήν,
[4, 22]	οὗτος οὐδαμῶς οὔτε ὕπαρ οὔτε	ὄναρ	οὐδὲ κατὰ φαντασίαν τινά· ἐπεὶ
[4, 18]	ἐν αὐτῇ ἐκτελῆται· εἰ γὰρ	ὄναρ	τῇ φαντασίᾳ, συγκαταχρῆται ἤδη καὶ
[4, 18]	τῇ ὑστεραίᾳ πρὸς αὐτόν. Προλαβούσης	ὄναρ	τῆς ἐπιθυμίας τὴν παῖδα παρ´
[4, 7]	δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι. Εἰ	ὀνειδίζεσθε	ἐν ὀνόματι Χριστοῦ, μακάριοι, ὅτι
[4, 22]	ἣ καὶ Οὐ καταισχύνει» μὴ	ὀνειδιζομένη	ἔτι. Ὁ δὲ ψιλῇ κλήσει
[4, 6]	κλέπτουσι, τάχα μὲν τοὺς φιλοκτήμονας	ὀνειδίζων	λέγει ὁ κύριος, τάχα δὲ
[4, 16]	ἄθλησιν ὑπεμείνατε παθημάτων. Τοῦτο μὲν	ὀνειδισμοῖς	τε καὶ θλίψεσι θεατριζόμενοι, τοῦτο
[4, 16]	ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν	ὀνειδισμὸν	τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς
[4, 13]	Χριστοῦ. Μὴ τοίνυν ψυχικοὺς ἐν	ὀνείδους	μέρει λεγόντων ἡμᾶς οἱ προειρημένοι,
[4, 18]	μισθώματος ἀποδιδόναι κελεύσας εἰδώλου συμπλοκῆς.	Ὀνειρώττει	μὲν οὖν τις συγκαταθεμένης τῇ
[4, 18]	φαντασίᾳ τῆς ψυχῆς, ὕπαρ δὲ	ὀνειρώττει	ὁ πρὸς ἐπιθυμίαν βλέπων, οὐ
[4, 22]	ἐκ τῶν μεθημερινῶν κινήσεων ἀνειδωλοποιίας	ὀνειρῶττον.	Διὰ τοῦτό τοι καὶ ὁ
[4, 11]	μέλλοντα προειρηκέναι, ὡς διὰ τὸ	ὄνομα	αὐτοῦ διωχθησόμεθα, φονευθησόμεθα, ἀνασκινδυλευθησόμεθα. Ὥστ´
[4, 19]	ἐξολοθρεῦσαι αὐτούς, καὶ ἐξαλείψω τὸ	ὄνομα	αὐτῶν ὑποκάτωθεν τοῦ οὐρανοῦ καὶ
[4, 6]	ὃς ἂν δέξηται δίκαιον εἰς	ὄνομα	δικαίου, μισθὸν δικαίου λήψεται, καὶ
[4, 7]	ἀπίστους καὶ ὑποκριτάς, τὸ μὲν	ὄνομα	ἐπιγεγραμμένους, τὸ δ´ εἶναι πιστοὺς
[4, 13]	αὐθεντικῶς εὑρέθη μορφή, ἀλλὰ τὸ	ὄνομα	ἐπλήρωσεν τὸ ὑστερῆσαν ἐν πλάσει.
[4, 6]	ἂν δέξηται» φησί, προφήτην εἰς	ὄνομα	προφήτου, μισθὸν προφήτου λήψεται, καὶ
[4, 6]	ὅταν ἀφορίσωσιν, ὅταν ἐκβάλωσι τὸ	ὄνομα	ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ
[4, 3]	φησιν. Καλῶς οὖν Ἡράκλειτος Δίκης	ὄνομα»	φησὶν οὐκ ἂν ᾔδεσαν, εἰ
[4, 7]	μὲν ὃ θέλει, ἀκολούθως δὲ	ὀνομάζοντες	τὸν κύριον καὶ δι´ ἔργου
[4, 6]	καὶ μαμωνᾷ» τὴν φιλαργυρίαν οὕτως	ὀνομάσαντος	τοῦ κυρίου; αὐτίκα εἰς τὴν
[4, 12]	λόγον, ἐρῶ, ἄνθρωπον ὅντιν´ ἂν	ὀνομάσῃς	ἄνθρωπον εἶναι, δίκαιον δὲ τὸν
[4, 7]	τά τε ἄλλα ὅσα ἡμεῖς	ὀνόμασιν	γινώσκομεν. Τοῖς μὲν οὖν πολλοῖς
[4, 19]	ἐν τῷ Μενεξένῳ, ὧν τὰ	ὀνόματα	παρατίθεται τάδε· Μενεξένη, Ἀργεία, Θεογνίς,
[4, 7]	χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι. Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν	ὀνόματι	Χριστοῦ, μακάριοι, ὅτι τὸ τῆς
[4, 13]	τὸν τύπον, ἵνα τιμηθῇ δι´	ὀνόματος	αὐτοῦ· οὐ γὰρ αὐθεντικῶς εὑρέθη
[4, 10]	δι´ ἡμῶν ἐπὶ τὴν τοῦ	ὀνόματος	διακινῶμεν βλασφημίαν. ~Ναί, φασίν, εἰ
[4, 4]	γνῶσιν γὰρ σημαίνει ἡ τοῦ	ὀνόματος	εἴδησις καὶ ἡ τοῦ εὐαγγελίου
[4, 4]	τινες οὐχ ἡμέτεροι, μόνου τοῦ	ὀνόματος	κοινωνοί, οἳ δὴ αὑτοὺς παραδιδόναι
[4, 4]	Ἕνεκεν τοῦ εὐαγγελίου καὶ τοῦ	ὀνόματός	μου» μακάριος οὑτοσί, οὐ τὴν
[4, 3]	ἐπὶ τὰς τῶν πλησίον χρεμετίζοντας·	ὄνος	ὑβριστὴς ὁ ἀκόλαστος, λύκος ἄγριος
[4, 13]	αὐτοῖς τὸν πάντα αἰῶνα, κτήσει	ὄντα	ἀλλότρια καὶ τῶν κατὰ διαδοχὴν
[4, 23]	συνανῄρει καὶ τὸν θυμόν, τιμωρίας	ὄντα	ἐπιθυμίαν· καθόλου γὰρ τὸ παθητικὸν
[4, 25]	δὲ τὸν Ἐλεάτην ξένον διαλεκτικὸν	ὄντα	ὁ Σωκράτης θεὸν ὠνόμασεν, οἵους
[4, 22]	κεχωρισμένα (παντὸς μᾶλλον ἐν ταὐτότητι	ὄντα)	οὐδὲ καθ´ ὁτιοῦν διστάσας ἕλοιτ´
[4, 3]	τὸν τῆς φύσεως θάνατον, διάλυσιν	ὄντα	τῶν πρὸς τὸ σῶμα τῆς
[4, 26]	κατὰ τὸν ἀπόστολον, ἐν ἁμαρτίαις	ὄντας.	Κρεῖττον μὲν τοῦ ἀνθρώπου ὡμολόγηται
[4, 9]	ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν οἱ μὴ	ὄντες	ἐν αὐτῷ. Οὐ γὰρ εἶπεν
[4, 9]	ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν οἱ μὴ	ὄντες	ἐν αὐτῷ. Ταῦτα μὲν ὁ
[4, 7]	δύναται· οἱ δὲ ἐν σαρκὶ	ὄντες	θεῷ ἀρέσαι οὐ δύνανται. Καὶ
[4, 7]	γίνεσθε, οἱ ἐν σώματι ἔτι	ὄντες,	καθάπερ οἱ παλαιοὶ δίκαιοι ἀπάθειαν
[4, 9]	τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ	ὄντες	καὶ ἀπειθεῖς καὶ πρὸς πᾶν
[4, 22]	νυκτὸς μεθύουσιν· ἡμεῖς δὲ ἡμέρας	ὄντες	νήφωμεν, ἐνδυσάμενοι θώρακα πίστεως καὶ
[4, 6]	ἔλεον αἰτουμένους. Οὗτός ἐστι τῷ	ὄντι	Βαλλάντιον μὴ παλαιούμενον» ἐφόδιον ζωῆς
[4, 1]	ἀνάγκη) τότε δὴ τὴν τῷ	ὄντι	γνωστικὴν φυσιολογίαν μέτιμεν, τὰ μικρὰ
[4, 9]	οἱ ἀπόστολοι ὡς ἂν τῷ	ὄντι	γνωστικοὶ καὶ τέλειοι ὑπὲρ τῶν
[4, 23]	τοῦ πράγματος οἰκειοῦνται ὡς τῷ	ὄντι	γνωστικῶς καταλαβέσθαι καλὰ μὲν εἶναι
[4, 25]	δόξα ἀφθαρσία. Αὕτη ἡ τῷ	ὄντι	δικαιοσύνη, μὴ πλεονεκτεῖν ἐν θατέρῳ,
[4, 6]	ὅλον ἄνθρωπον, ὁ δὲ τῷ	ὄντι	θησαυρὸς ἡμῶν ἔνθα ἡ συγγένεια
[4, 2]	περ ἐοῦσα. Στενὴ» γὰρ τῷ	ὄντι	καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς» κυρίου,
[4, 23]	διάνοια. Ὅτῳ τοίνυν τὰ τῷ	ὄντι	καλὰ φαίνεται ἥδιστα, παρ´ αὑτοῦ
[4, 9]	τις ἐπὶ τὴν ἀγάπην, τῷ	ὄντι	μακάριος οὗτος καὶ γνήσιος μάρτυς,
[4, 25]	βούλημα τοῦ θεοῦ σκοπῶν, τῷ	ὄντι	Οἶος πεπνυμένος, τοὶ δ´ ὡς
[4, 20]	θεὸν εἶναι νομίζουσα, τὸν τῷ	ὄντι	παραστάτην καὶ σωτῆρα εἴς τε
[4, 3]	ὁ νόμος ἅγιος» καὶ τῷ	ὄντι	πνευματικός» ἐστι κατὰ τὸν ἀπόστολον.
[4, 21]	εἰς τὴν ἀποκατάστασιν τῆς τῷ	ὄντι	τελείας εὐγενείας τε καὶ συγγενείας
[4, 6]	τὸν θεὸν ὄψονται. Κἂν τῷ	ὄντι	τὸ ἀληθὲς σκοπῶμεν, ἡ γνῶσις,
[4, 7]	γράφει· Ἦν γὰρ ἂν τῷ	ὄντι	τοῖς κακοῖς εὐωχία ὁ βίος
[4, 6]	ἄλλων ὀρνέων διακεκριμένους, καθαροὺς τῷ	ὄντι,	τοὺς εἰς τὴν τοῦ οὐρανίου
[4, 2]	ἐὰν ζητήσῃς» Χαλεπὸν οὖν τῷ	ὄντι	ὡς ἔοικεν λανθάνον καλὸν ἐξευρεῖν,
[4, 12]	ἐκβιάσαιο τὸν λόγον, ἐρῶ, ἄνθρωπον	ὅντιν´	ἂν ὀνομάσῃς ἄνθρωπον εἶναι, δίκαιον
[4, 6]	γινώσκοντες πρόφασιν εἶναι μαρτυρίου τὸν	ὁντινοῦν	πειρασμόν. ~Εἶτα ὁ μὲν ψευσάμενος
[4, 25]	οὐχ ὡς μιαροῦ τοῦ σώματος	ὄντος,	ἀλλ´ ὡς τῆς ἁμαρτίας καὶ
[4, 4]	ἀληθῆ εἶναι τὴν τοῦ ὄντως	ὄντος	γνῶσιν θεοῦ, ὅπερ καὶ ἡμεῖς
[4, 22]	αὐτῷ, ἀγάπῃ δὲ τοῦ ὄντως	ὄντος	ἐραστοῦ ἑλκόμενος καὶ πρὸς τὸ
[4, 23]	αὐτὸς ὁ ἀρχιερεὺς εἷς, ἑνὸς	ὄντος	τοῦ θεοῦ κατὰ τὴν ἀμετάτρεπτον
[4, 23]	μὲν τοῦ ἀνθρώπου ἀνδρεία ἐμπαθοῦς	ὄντος,	φασί, κατὰ τὴν οὐσίαν ἄφοβον
[4, 17]	ἰδίωμα ἐμφαίνων ἐπήγαγεν· Προδήλων οὖν	ὄντων	ἡμῖν τούτων, καὶ ἐγκεκυφότες εἰς
[4, 13]	οὐχ ὡς ἀλλοτρίων τῶν ἐπιθυμητῶν	ὄντων	πόθον μὴ ἔχειν διδάσκει, καθάπερ
[4, 2]	ὀλίγον, Οἱ δὲ τοῦ χρυσοῦ	ὄντως	γένους τὸ συγγενὲς μεταλλεύοντες εὑρήσουσι
[4, 12]	τοῦ περιάγοντος ἄλλα ἐξ ἄλλων	ὄντως	ἐγκαλούμενοι, ἵνα μὴ ὡς κατάδικοι
[4, 2]	φησὶ καὶ εὑρήσεις, τῆς βασιλικῆς	ὄντως	ἐχόμενος ὁδοῦ καὶ μὴ παρεκτρέχων.
[4, 4]	τοῦ μαρτυρίου τοῦ πιστοῦ, τὸν	ὄντως	θεὸν μὴ γνωρίσαντες, θανάτῳ δὲ
[4, 1]	ὡς μηδὲν ἐμποδὼν τῇ θείᾳ	ὄντως	ἱεροφαντίᾳ γίνεσθαι προκεκαθαρμένων καὶ προδιατετυπωμένων
[4, 18]	ἐπὶ τὸν τεχνίτην καὶ τὸ	ὄντως	καλὸν αὐτὸς αὑτὸν παραπέμπει, σύμβολον
[4, 22]	ὀρθὸν ἐθελήσαι ποτ´ ἄν, τὸ	ὄντως	καλὸν καὶ αἱρετὸν ἐξ ἑαυτοῦ
[4, 4]	λέγοντες ἀληθῆ εἶναι τὴν τοῦ	ὄντως	ὄντος γνῶσιν θεοῦ, ὅπερ καὶ
[4, 22]	ἀπόλαυσις αὐτῷ, ἀγάπῃ δὲ τοῦ	ὄντως	ὄντος ἐραστοῦ ἑλκόμενος καὶ πρὸς
[4, 7]	κυρίου δοκεῖ, οὐκ εἰδόσι τῆς	ὄντως	οὔσης ζωῆς ἀρχὴν εἶναι τὴν
[4, 25]	τοίνυν οἱ καθαρῶς βιοῦντες ἱερεῖς	ὄντως	τοῦ θεοῦ. Διὰ τοῦτο πασῶν
[4, 16]	ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς	ὀπαῖς	τῆς γῆς. Καὶ πάντες μαρτυρηθέντες
[4, 22]	θεὸν ἐφ´ οἷς πράττει πεισθείη,	ὅπερ	ἀδύνατον, πρᾶξαί τι παρὰ τὸν
[4, 8]	τε καί, ἐὰν δέῃ, τεθνήξεται,	ὅπερ	ἂν εἴη διὰ θανάτου ζωοποιηθῆναι.
[4, 12]	θεοῦ καὶ αἱ κολάσεις ἔσονται·	ὅπερ	ἀσεβὲς ἐννοεῖν. Οὔτε γὰρ ὁ
[4, 12]	φονεύς, ἀλλ´ ὅτι Χριστιανοὶ πεφυκότες,	ὅπερ	αὐτοὺς παρηγορήσει μηδὲ πάσχειν δοκεῖν·
[4, 22]	μὲν μᾶλλον, ὃ δὲ ἧττον,	ὅπερ	ἐστὶ καὶ παρὰ Ἡρακλείτου λαβεῖν·
[4, 8]	τῆς οὐρανίου ἐκκλησίας ἡ ἐπίγειος,	ὅπερ	εὐχόμεθα καὶ ἐπὶ γῆς γενέσθαι
[4, 4]	τοῦ ὄντως ὄντος γνῶσιν θεοῦ,	ὅπερ	καὶ ἡμεῖς ὁμολογοῦμεν, φονέα δὲ
[4, 12]	βουλόμενος καὶ ὑπάγεσθαι ἑαυτῷ πειράζει,	ὅπερ	καὶ μόνον ἐπιτέτραπται αὐτῷ διά
[4, 21]	καταρτισμοῦ τελείως ἀπηρτισμένον. ἤδη συνορῶμεν	ὅπῃ	καὶ ὅπως καὶ ὁπότε ὁ
[4, 25]	ἀγήρω, πῇ τε συνέστη καὶ	ὅπῃ	καὶ ὅπως. τοῖς δὲ τοιούτοις
[4, 5]	ἐκεῖνο καιροῦ καὶ μαθημάτων ῥᾳθυμεῖ,	ὁπηνίκα	καὶ αἱ ἄλλαι ἀπημέληνται ἀρεταί.
[4, 8]	θύλακον· Ἀνάξαρχον γὰρ οὐ πτίσσεις»	ὁπηνίκα	πρὸς τοῦ τυράννου ὑπέροις σιδηροῖς
[4, 26]	ἀπάγοντι τοῦ βίου συνεπόμενος, οὐδαμῶς	ὀπίσω	κατ´ οὐδεμίαν ἀφορμὴν ἐπιστρεφόμενος, εὐχαριστήσας
[4, 26]	ἐπὶ ψεύδεσι, κἀγὼ ἀποκαλύψω τὰ	ὀπίσω	σου ἐπὶ πρόσωπόν σου, καὶ
[4, 7]	κατὰ σάρκα στρατευόμεθα· τὰ γὰρ	ὅπλα	τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά,
[4, 22]	τοῦ σκότους, ἐνδυσώμεθα δὲ τὰ	ὅπλα	τοῦ φωτός. Ἡμέραν δὲ τὸν
[4, 22]	φῶς, τάς τε αὖ παραγγελίας	ὅπλα	φωτὸς μεταφορικῶς. Ταύτῃ τοι λελουμένους
[4, 18]	μόσχον νέον, φέροντα κέρατα καὶ	ὁπλάς.	Ἰδέτωσαν πτωχοὶ καὶ εὐφρανθήτωσαν. λέγει
[4, 7]	κυρίου. Τούτοις ὁ γνωστικὸς τοῖς	ὅπλοις	κορυσσόμενος, ὦ κύριε, φησί, δὸς
[4, 25]	εἰδέναι βροτῶν, κἂν πολυπραγμονῇ τις	ὁποῖα	εἴη, αὖθις ἀκουσάτω· Οὐ θέμις
[4, 12]	τάδε φησί· Φημὶ γάρ τοι,	ὁπόσοι	ὑποπίπτουσι ταῖς λεγομέναις θλίψεσιν, ἤτοι
[4, 13]	ἐκεῖνα αἰνίττεται γράφων αὐταῖς λέξεσιν·	Ὁπόσον	ἐλάττων ἡ εἰκὼν τοῦ ζῶντος
[4, 4]	μέσον κομίζοντες. Πρὸς οὓς εἰρήσεται	ὁπόταν	καιρὸς ἀπαιτῇ· διαφέρονται γὰρ ἡμῖν
[4, 19]	αὐτῷ χιτῶνι λούεσθαι, Φιλωτέραν δέ,	ὁπότε	μέλλοι εἰσιέναι τὴν πύελον, ἡσυχῇ
[4, 21]	συνορῶμεν ὅπῃ καὶ ὅπως καὶ	ὁπότε	ὁ θεῖος ἀπόστολος τὸν τέλειον
[4, 22]	τὴν ἐλπίδα ὑπηγόρευον τοῖς φιλοσοφοῦσιν,	ὅπου	γε καὶ ὁ Σωκράτης ἐν
[4, 8]	πολεμικὰ ἀνδρείας ἀσκοῦμεν τὰς γυναῖκας,	ὅπου	γε καὶ τοὺς ἄνδρας εἰρηνικοὺς
[4, 6]	ἕνεκα ἐμοῦ, ὅτι ἕξουσι τόπον	ὅπου	οὐ διωχθήσονται. Καὶ μακάριοί ἐστε,
[4, 8]	ὑμεῖς ἔχετε κύριον ἐν οὐρανῷ,	Ὅπου	οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος,
[4, 6]	ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς,	ὅπου	σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει καὶ
[4, 1]	ἢν θεός γε ἐθέλῃ καὶ	ὅπως	ἂν ἐμπνέῃ, νυνὶ δὲ ἐπὶ
[4, 8]	σπεύδειν τε καὶ ἀγωνίζεσθαι διαφερόντως,	ὅπως	ἂν μὴ ἡττηθέντες ἀποπέσωσι τῶν
[4, 7]	παιδεύουσα. Ἕλληνες γὰρ οὐκ οἶδ´	ὅπως	ἀνάγκῃ δεδωκότες ἀλόγῳ τὰ συμβαίνοντα
[4, 8]	νεωτέρῳ καὶ γέροντι, τῷ μὲν	ὅπως	γηράσκων νεάζῃ τοῖς ἀγαθοῖς διὰ
[4, 6]	καρποφορῆσαι δυνηθῆναι. Μαθεῖν οὖν ἀνάγκη	ὅπως	ἑκάστῳ τῶν προσπιπτόντων χρηστέον ὡς
[4, 21]	ἀπηρτισμένον. ἤδη συνορῶμεν ὅπῃ καὶ	ὅπως	καὶ ὁπότε ὁ θεῖος ἀπόστολος
[4, 8]	χάριν τῶν γεγονότων, τῷ δὲ	ὅπως	νέος ἅμα καὶ παλαιὸς ᾖ
[4, 24]	γένηται ὁ παιδευόμενος, {εἰς} ἔπειτα	ὅπως	οἱ δι´ ὑποδειγμάτων σωθῆναι δυνάμενοι
[4, 4]	ἐστὶ καὶ βίῳ καὶ λόγῳ,	ὅπως	ποτὲ τοῦ σώματος ἀπαλλάττεται, οἷον
[4, 8]	Ῥωμαῖος ληφθεὶς ὑπὸ Πευκετίωνος οὐχ	ὅπως	τι τῶν κεκρυμμένων οὐκ ἐδήλωσεν,
[4, 25]	τε συνέστη καὶ ὅπῃ καὶ	ὅπως.	τοῖς δὲ τοιούτοις οὐδέποτ´ αἰσχρῶν
[4, 19]	τὴν κατὰ Ἱππάρχου ἐπιβουλὴν οὐδ´	ὁπωστιοῦν	ἐξεῖπεν εὖ μάλα στρεβλουμένη. Φασὶ
[4, 11]	ἄν, βλάψειεν δ´ ἂν οὐδ´	ὁπωστιοῦν·	οὐ γὰρ οἶμαι θεμιτὸν εἶναι
[4, 8]	οὐκ ἀφέξεται τῆς θεοσεβείας οὐδ´	ὁπωστιοῦν·	οὐδὲ ἀπαυδήσει ποτὲ ἡ μὲν
[4, 20]	τὸ κρῖνόν ἐστιν, ἀλλὰ νοῦς	ὁρᾷ,	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. Πάνυ
[4, 7]	λαλοῦντος» φησίν, ἐρεῖ· ἰδοὺ πάρειμι.	Ὅρα	τὸν ἀήττητον βοηθόν, τὸν ὑπερασπίζοντα
[4, 7]	δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασεν.	Ὁρᾷς	δι´ ἀγάπην διδασκομένην μαρτυρίαν. Κἂν
[4, 17]	ὁ ἐπιχορηγῶν αὐτῷ τὴν ἐγκράτειαν.	Ὁρᾶτε,	ἀδελφοί, ὅσῳ πλείονος κατηξιώθημεν γνώσεως,
[4, 2]	τὸ ποικιλώτατον ξανθῆς μελίσσης κηρόπλαστον	ὄργανον.	Αὐτίκα οἱ Στρωματεῖς ἡμῶν κατὰ
[4, 26]	γενομένην καὶ τὴν τῶν αἰσθήσεων	ὀργανοποιίαν	πρὸς γνῶσιν συντείνουσαν τά τε
[4, 11]	γνώμης, μὴ νευροσπαστούμενον ἀψύχων δίκην	ὀργάνων	ἀφορμὰς ἴσως μόνον παρὰ τῆς
[4, 26]	καὶ τὸ ἐνωτίζου» ἀπὸ τῶν	ὀργάνων	τῆς ἀκοῆς τῶν ὤτων προσηγόρευσεν,
[4, 25]	νεκρῶν γηγενῶν, οὓς ἔπαισεν ἡ	ὀργή	μου. Ὁ μὲν οὖν θεὸς
[4, 3]	τάφροι τῆς ἐπιθυμίας τά τε	ὀργῆς	καὶ θυμοῦ βάραθρα, ἃ διαπηδᾶν
[4, 25]	δ´ ἄξι´ εἰδέναι· ἀσέβειαν ἀσκοῦντα	ὄργι´	ἐχθαίρει θεοῦ· ὁ θεὸς δὲ
[4, 25]	ὄργια. Κἂν πύθῃ· τὰ δὲ	ὄργια	ἐστὶ τίν´ ἰδέαν ἔχοντά σοι;
[4, 25]	μυσταγωγεῖ, ὁρῶν ὁρῶντας καὶ δίδωσιν	ὄργια.	Κἂν πύθῃ· τὰ δὲ ὄργια
[4, 18]	τάττουσιν ἄλογον οὖσαν, τὴν δὲ	ὄρεξιν	ἐπὶ τῶν κατὰ φύσιν ἀναγκαίων
[4, 18]	νόμῳ οἱ τῶν ἱερείων μωμοσκόποι.	ὄρεξιν	οὖν ἐπιθυμίας διακρίνουσιν οἱ περὶ
[4, 13]	ἀναγκαῖον συμπαρεῖναι. Κατὰ φυσικὴν τοίνυν	ὄρεξιν	χρηστέον τοῖς μὴ κεκωλυμένοις καλῶς,
[4, 16]	κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ	ὄρεσι	καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς
[4, 18]	ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν ὥστε	ὄρη	μεθιστάναι» καὶ τὰ ἐπισκοτοῦντα ἀποβαλεῖν
[4, 12]	ἔτι χρησίμη ἡ πολιτεία ἡ	ὀρθή,	τὸ νεκρῶσαι τὰς ἐπιθυμίας καὶ
[4, 26]	συνορῶντες τὴν κατασκευὴν τοῦ ἀνθρώπου	ὀρθὴν	πρὸς τὴν οὐρανοῦ θέαν γενομένην
[4, 2]	ἱδρὼς» πρόκειται, Μακρὸς δὲ καὶ	ὄρθιος	οἶμος ἐς αὐτὴν καὶ τρηχὺς
[4, 22]	τι παρὰ τὸν λόγον τὸν	ὀρθὸν	ἐθελήσαι ποτ´ ἄν, τὸ ὄντως
[4, 21]	ἐπακολουθεῖν) μάρτυς τε ἐπὶ τοῖσδε	ὀρθότατα	ὁμολογήσας δι´ ἀγάπην γένοιτο, πλείονα
[4, 4]	οὗ βιοῦν τε ἔστι καὶ	ὀρθῶς	βιοῦν καταγγέλλοντα τῆς ἀληθείας τὸ
[4, 9]	γὰρ οὗτος καὶ τῇ φωνῇ,	ὀρθῶς	προομολογήσας πρότερον τῇ διαθέσει. Καὶ
[4, 21]	κύριος. Εἰ δὲ καὶ πολιτεύσαιτο	ὀρθῶς	(ὥσπερ οὖν ἀδύνατον δυσεργείᾳ γνῶσιν
[4, 23]	δι´ ἐπαγγελίας ἀναπείθοντος ἀνακόπτειν τὰς	ὁρμάς·	οὐδὲ τὴν ὑπακοὴν διὰ τὴν
[4, 6]	ἐξυπηρετῆσαι τῇ προαιρέσει ἐφ´ ἣν	ὁρμώμεθα,	μὴ δυνηθέντες ἐπὶ τέλος ἀγαγεῖν
[4, 25]	πημοσύνην μήτ´ εἰς ἀδίκους πράξεις	ὁρμῶν,	ἀλλ´ ἀθανάτου καθορῶν φύσεως κόσμον
[4, 19]	εἴργοι τῆς τοιαύτης διαθέσεως ἀνυποκρίτως	ὁρμῶσαν	ἤτοι γυναῖκα ἢ καὶ θεράπαιναν,
[4, 6]	οὐρανοῦ» τοὺς οὐρανῷ τῶν ἄλλων	ὀρνέων	διακεκριμένους, καθαροὺς τῷ ὄντι, τοὺς
[4, 2]	διζήμενοι» φησὶν Ἡράκλειτος, γῆν πολλὴν	ὀρύσσουσι	καὶ εὑρίσκουσιν ὀλίγον, Οἱ δὲ
[4, 7]	οἶκον στεγανὸν ἐξευρήκαμεν λευκόν τε	ὀρύττειν	ἄργυρον σπείρειν τε γῆν, τά
[4, 21]	θεὸς πολεμήια ἔργα, ἄλλῳ δ´	ὀρχηστύν,	ἑτέρῳ κίθαριν καὶ ἀοιδήν, Ὅμηρος
[4, 16]	βασιλέως· τὸν γὰρ ἀόρατον ὡς	ὁρῶν	ἐκαρτέρησεν. Ἡ θεία σοφία περὶ
[4, 25]	ἀτεχνῶς κατὰ τὴν τραγῳδίαν μυσταγωγεῖ,	ὁρῶν	ὁρῶντας καὶ δίδωσιν ὄργια. Κἂν
[4, 25]	κατὰ τὴν τραγῳδίαν μυσταγωγεῖ, ὁρῶν	ὁρῶντας	καὶ δίδωσιν ὄργια. Κἂν πύθῃ·
[4, 20]	ἀγαπᾶτε, εἰς ὃν ἄρτι μὴ	ὁρῶντες,	πιστεύοντες δὲ ἀγαλλιᾶσθε χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ
[4, 8]	πρὸς τὰς βασάνους οὐδὲν ἐξομολογούμενος,	ὅς	γε καὶ τελευτῶν τὴν γλῶσσαν
[4, 4]	οὐκ αὐτὸς παρέσχεν, ἑαυτὸν ἐπιδεῖξαι	ὅς	ἐστι, τῷ μὲν δι´ ὑπομονῆς,
[4, 6]	προφήτου, μισθὸν προφήτου λήψεται, καὶ	ὃς	ἂν δέξηται δίκαιον εἰς ὄνομα
[4, 6]	δικαίου, μισθὸν δικαίου λήψεται, καὶ	ὃς	ἂν δέξηται ἕνα τῶν μαθητῶν
[4, 17]	παιδείαν τοῦ θεοῦ. Μακάριος γὰρ	ὃς	ἂν διδάσκῃ καὶ ποιῇ τὰ
[4, 4]	δὲ δὴ ἀποθανόντων ἐπὶ στρατείας	ὃς	ἂν εὐδοκιμήσας τελευτήσῃ, ἆρ´ οὐ
[4, 4]	κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ φησίν·	Ὃς	ἂν καταλείψῃ πατέρα ἢ μητέρα
[4, 20]	πόρνος ἢ βέβηλος ὡς Ἠσαῦ,	ὃς	ἀντὶ βρώσεως μιᾶς ἀπέδοτο τὰ
[4, 21]	ψιλόν τις ἂν εἴη τέλειος,	ὃς	ἀποχὴν κακῶν ἐπαγγέλλεται· ὁδὸς δέ
[4, 9]	ἐν αὐτῷ. Οὐ γὰρ εἶπεν	ὃς	ἀρνήσηται ἐν ἐμοί› ἀλλ´ ἐμέ›
[4, 6]	μοναὶ πλείονες κατὰ ἀναλογίαν βίων·	Ὃς	γὰρ ἂν δέξηται» φησί, προφήτην
[4, 9]	ἀπαρνήσομαι αὐτὸν ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων.	Ὃς	γὰρ ἂν ἐπαισχυνθῇ με ἢ
[4, 17]	ὃς πιστεύσας διεσώθη, καὶ Ἀβραάμ,	ὃς	διὰ πίστιν καὶ φιλοξενίαν φίλος
[4, 9]	συντάξωμεν· Λέγω δὲ ὑμῖν, πᾶς	ὃς	ἐὰν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν
[4, 6]	πάσῃ περιστάσει τὸν μάρτυρα ζητεῖν·	ὃς	ἐὰν πτωχὸς ᾖ διὰ δικαιοσύνην,
[4, 17]	τῇ μεγαλοπρεπεῖ δόξῃ. Λάβωμεν Ἐνώχ,	ὃς	ἐν ὑπακοῇ δίκαιος εὑρεθεὶς μετετέθη,
[4, 22]	ἐν πᾶσι δίκαιον ποθοῦμεν μαθεῖν,	ὃς	μήτε τὴν ἐκ τοῦ νόμου
[4, 7]	δὲ τὴν ἑαυτοῦ διέψευσται ἐλπίδα	ὃς	οὐ πιστεύει τῷ θεῷ. Οὐ
[4, 5]	κηρύττεται· Καί οἱ γείνατο κοῦρον,	ὃς	οὐκ ἠλέκτορα εἶδεν, φησὶν ὁ
[4, 17]	δίκαιος εὑρεθεὶς μετετέθη, καὶ Νῶε,	ὃς	πιστεύσας διεσώθη, καὶ Ἀβραάμ, ὃς
[4, 17]	καὶ μαρτυρηθεὶς ὑπὸ τοῦ θεοῦ	{ὃς}	ταπεινοφροσύνης ἀντέχεται καὶ λέγει· Οὐδεὶς
[4, 25]	καὶ ἐπιστήμη καὶ ἀλήθεια καὶ	ὅσα	ἄλλα τούτῳ συγγενῆ, καὶ δὴ
[4, 5]	ἐπιστροφῆς ἐστι παραδείγματα ἐνδόξως ἡγιασμένα.	Ὅσα	γὰρ ἐγράφη, λέγει, εἰς τὴν
[4, 22]	ἀγάπης καὶ περικεφαλαίαν ἐλπίδα σωτηρίου.	Ὅσα	δ´ αὖ περὶ ὕπνου λέγουσι,
[4, 13]	ἐκ συζυγίας προέρχεται, πληρώματά ἐστιν,	ὅσα	δὲ ἀπὸ ἑνός, εἰκόνες. Ἐπεὶ
[4, 26]	τε καὶ ἀπόκτητα εἰδὼς πάντα.	Ὅσα	δὲ τριττὰ εἶναι ἀγαθὰ οἱ
[4, 19]	ἄκοντος ἐκείνου πρᾶξαί ποτε πλὴν	ὅσα	εἰς ἀρετήν τε καὶ σωτηρίαν
[4, 23]	καταλαβέσθαι καλὰ μὲν εἶναι πάντα	ὅσα	εἰς χρῆσιν ἡμῶν ἐκτίσθη, ὡς
[4, 13]	εἰς δόξαν τοῦ ἀοράτου, ἐπεὶ	ὅσα	ἐκ συζυγίας προέρχεται, πληρώματά ἐστιν,
[4, 1]	τῶν γραφῶν ἔκθεσις παραδοθήσεται καὶ	ὅσα	ἐν τοῖς πρὸ τούτου Στρωματεῦσι
[4, 7]	τε γῆν, τά τε ἄλλα	ὅσα	ἡμεῖς ὀνόμασιν γινώσκομεν. Τοῖς μὲν
[4, 17]	γνώσεως, πάντα τάξει ποιεῖν ὀφείλομεν,	ὅσα	ὁ δεσπότης ἐπιτελεῖν ἐκέλευσεν, κατὰ
[4, 15]	οὗ ἐγὼ εὐχαριστῶ; πάντα οὖν	ὅσα	ποιεῖτε εἰς δόξαν θεοῦ ποιεῖτε·
[4, 6]	δελέατα τά τε ἄλλα πάθη,	ὅσα	πολεμεῖ τὸν λογισμόν, τιθασεύσαντες καὶ
[4, 15]	ποιεῖτε εἰς δόξαν θεοῦ ποιεῖτε·	ὅσα	ὑπὸ τὸν κανόνα τῆς πίστεως
[4, 8]	σωφροσύνη δήπουθεν καὶ δικαιοσύνη καὶ	ὅσαι	ταύταις ἀκόλουθοι νομίζονται, ἆρ´ ἀνδρὶ
[4, 14]	πᾶσαν ὑπερέκπτωσιν καὶ συμπάθειαν παραιτουμένους.	~Ὅση	δὲ καὶ χρηστότης· Ἀγαπᾶτε τοὺς
[4, 19]	κἀμὲ ἐξάλειψον ἐκ βίβλου ζώντων.	Ὅση	τελειότης τοῦ συναποθανεῖν ἐθελήσαντος τῷ
[4, 22]	ἡγνίσθαι, ἁγνεία δέ ἐστι φρονεῖν	ὅσια»	καὶ δὴ καὶ {ἡ} εἰκὼν
[4, 26]	συμφωνία τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν,	ὁσιότης	δὲ θεραπεία τοῦ θεοῦ. Εἰ
[4, 17]	σῴζων πάντας τοὺς ἐν αὐτῷ	ὁσίως	ἀναστρεφομένους ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ. Ἐρευνητὴς
[4, 7]	τιμὰς τὰς μετὰ θάνατον τῶν	ὁσίως	βεβιωκότων οὔτε τὰς κολάσεις τῶν
[4, 6]	ἂν δόξωσι διαφερόντως πρὸς τὸ	ὁσίως	βιῶναι προσκεκλῆσθαι, φησὶν ὁ Πλάτων,
[4, 17]	πᾶσι τοῖς φοβουμένοις τὸν θεὸν	ὁσίως	ἴσην παρεχέτωσαν. Τὰ τέκνα ἡμῶν
[4, 23]	ἀπὸ τῶν ὁμοίων. Μυστικώτατα καὶ	ὁσιώτατα	ὁ ἀπόστολος διδάσκων ἡμᾶς τὴν
[4, 16]	δὲ κοινὴν διδασκαλίαν τῆς πίστεως	Ὀσμὴν	γνώσεως» εἴρηκεν ἐν τῇ δευτέρᾳ
[4, 9]	θλίψεις ὑπομένοντες τὸ ποτήριον πίωσιν.	Ὅσοι	δὲ ἔργῳ μὲν παρὰ τὸν
[4, 7]	καὶ τούτῳ ἑκὼν ἑαυτὸν πέπρακεν·	ὅσοι	δὲ τὰς ἐντολὰς τοῦ σωτῆρος
[4, 13]	οὓς καὶ ἐγένετο, πλὴν ἐφ´	ὅσον	γε αὐτοῖς ἀναγκαῖον συμπαρεῖναι. Κατὰ
[4, 26]	αὐτοῦ. Θεὸν χρὴ μιμεῖσθαι εἰς	ὅσον	δύναμις τῷ γνωστικῷ. Ἐμοὶ δὲ
[4, 26]	γνώσει καθεστώς, ἐξομοιούμενος θεῷ εἰς	ὅσον	δύναται, ἤδη πνευματικὸς καὶ διὰ
[4, 25]	ἀρχὴ τοῦ φυσικοῦ τόπου· καθ´	ὅσον	ἐστὶν τἀγαθόν, τοῦ ἠθικοῦ· ᾗ
[4, 10]	παρέχων ἑαυτόν. Οὗτός ἐστι τὸ	ὅσον	ἐφ´ ἑαυτῷ ὁ συνεργὸς γινόμενος
[4, 16]	ἐπαγγελίαν· ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον	ὅσον,	ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ
[4, 20]	ὑπακούοι, τότε ἤδη πειράσεται καθ´	ὅσον	οἷόν τέ ἐστιν ἀνθρωπίνῃ φύσει
[4, 16]	τὴν ἐπαγγελίαν· ἔτι γὰρ μικρὸν	ὅσον	ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ
[4, 26]	καὶ τιμητικῶς προσφέρεται, οὐ προσπαθῶς,	ὅσον	οὐδέπω, ἐὰν ὁ καιρὸς τῆς
[4, 19]	ἡσυχῇ ἐπαναστέλλεσθαι τὸν χιτῶνα καθ´	ὅσον	τὰ γυμνὰ τὸ ὕδωρ ἔσκεπεν,
[4, 13]	Οὐδένα γὰρ ἔχω» φησὶν ἰσόψυχον,	ὅστις	γνησίως τὰ περὶ ὑμῶν μεριμνήσει·
[4, 9]	τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ. Πᾶς οὖν	ὅστις	ἐὰν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν
[4, 7]	δέξαι, γύναι. ἔφυ μὲν οὐδεὶς	ὅστις	οὐ πονεῖ βροτῶν, θάπτει τε
[4, 25]	ὡς σταγόνα ἀπὸ κάδου. ~Ὄλβιος	ὅστις	τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν, μήτε
[4, 17]	αὐτῷ τὴν ἐγκράτειαν. Ὁρᾶτε, ἀδελφοί,	ὅσῳ	πλείονος κατηξιώθημεν γνώσεως, τοσούτῳ ὑποκείμεθα
[4, 17]	τὰ ταμεῖα τῆς γαστρός. καὶ	ὅσῳ	τις δικαιοπραγῶν γνωστικώτερος γίνεται, προσεχέστερον
[4, 25]	καὶ οὗτοι ἡμέραις ἑπτὰ δι´	ὅσων	ἡ γένεσις τελειοῦται· τῇ ἑβδόμῃ
[4, 1]	Ἕλλησι τοῖς τε ἄλλοις βαρβάροις,	ὅσων	ἧκον εἰς ἡμᾶς αἱ δόξαι,
[4, 3]	δὲ ἔτι μᾶλλον τὴν κόλασιν,	ὅταν	ἀπῇ τὸ πεφυκὸς ἐπιθυμεῖν· Δικαίῳ
[4, 6]	ὅταν οἱ ἄνθρωποι μισήσωσιν ὑμᾶς,	ὅταν	ἀφορίσωσιν, ὅταν ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα
[4, 3]	νόμου ἁμαρτία νεκρὰ› ἀντᾴδομεν αὐτοῖς.	Ὅταν	γὰρ ἀφέλῃς τὸ αἴτιον τοῦ
[4, 13]	ἐν ὑμῖν καὶ δι´ ὑμῶν.	Ὅταν	γὰρ τὸν μὲν κόσμον λύητε,
[4, 25]	ἐοικότας ἀλλοδαποῖσιν» ἐπιφοιτῶντας τοῖς ἄστεσιν	Ὅταν	γὰρ ψυχὴ γενέσεως ὑπεξαναβᾶσα καθ´
[4, 9]	πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.	Ὅταν	δὲ φέρωσιν ὑμᾶς εἰς τὰς
[4, 10]	ἄνθρωπον. ~Ἐπὰν δ´ ἔμπαλιν εἴπῃ	Ὅταν	διώκωσιν ὑμᾶς ἐν τῇ πόλει
[4, 6]	ἄνθρωποι μισήσωσιν ὑμᾶς, ὅταν ἀφορίσωσιν,	ὅταν	ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς
[4, 9]	υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν,	ὅταν	ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ
[4, 17]	αὐτοῦ ἐν ἡμῖν ἐστι, καὶ	ὅταν	θέλῃ, ἀνελεῖ αὐτήν. Ταῦτα δὲ
[4, 13]	διαφέροντος ἐπένθεσιν πνεύματος γεγενῆσθαι παραδιδόντες.	Ὅταν	μὲν οὖν περὶ τοῦ ἕνα
[4, 22]	ἡ πρώτη ἀγαθοποιία τοῦ τελείου,	ὅταν	μὴ διά τι χρειῶδες τῶν
[4, 6]	οὐ διωχθήσονται. Καὶ μακάριοί ἐστε,	ὅταν	οἱ ἄνθρωποι μισήσωσιν ὑμᾶς, ὅταν
[4, 20]	Εὐριπίδης παραινῶν· Εὖ λέγειν δ´	ὅταν	τι λέξῃ, χρὴ δοκεῖν, κἂν
[4, 6]	τῇ δυνάμει ἑαυτοῦ τὸ ἡγεμονικόν.	Ὅταν	τοίνυν ἐνδιατρίψῃ τῇ θεωρίᾳ, τῷ
[4, 3]	μὴ τὸν θάνατον ἡγεῖσθαι κακόν·	Ὅτε	γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας,
[4, 22]	ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ	ὅτε	ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ
[4, 5]	τὴν ἡδονήν, δι´ ἣν ἔστιν	ὅτε	καὶ τὴν ποιὰν ἡδονὴν αἱρησόμεθα.
[4, 8]	ἰδίοις ἀνδράσιν ὡς τῷ κυρίῳ,	ὅτι	ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικὸς
[4, 8]	δουλεύοντες καὶ οὐκ ἀνθρώποις, εἰδότες	ὅτι	ἀπὸ κυρίου ἀπολήψεσθε τὴν ἀνταπόδοσιν
[4, 6]	Πάλιν φησίν· Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες,	ὅτι	αὐτοὶ ἐλεηθήσονται. Ὁ δὲ ἔλεος
[4, 6]	οἱ δεδιωγμένοι ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης,	ὅτι	αὐτοὶ ἔσονται τέλειοι. Καὶ μακάριοι
[4, 6]	ἀνήγαγεν, Μακάριοι» φησὶν οἱ πραεῖς,	ὅτι	αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν. Πραεῖς
[4, 6]	Ὅθεν εἰκότως Μακάριοι οἱ πενθοῦντες,	ὅτι	αὐτοὶ παρακληθήσονται. Οἱ γὰρ μετανοήσαντες
[4, 6]	εἶπεν τοὺς καθαροὺς τὴν καρδίαν,	ὅτι	αὐτοὶ τὸν θεὸν ὄψονται. Κἂν
[4, 6]	φησίν, οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης,	ὅτι	αὐτοὶ υἱοὶ θεοῦ κληθήσονται, ἢ
[4, 5]	καλῶς χρῆσθαι τὸν γνωστικόν. Καὶ	ὅτι	γε εἰκόνες τὰ παλαιὰ κατορθώματα
[4, 13]	διαφιλονικοίη καὶ ταῦτα ἐν θεοῖς.	Ὅτι	δὲ οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ
[4, 6]	δὲ ἐκ τῆς ὑστερήσεως συνεισήνεγκεν.	Ὅτι	δὲ πάντα ἐπὶ τὴν παίδευσιν
[4, 26]	πνευματικὸς καὶ διὰ τοῦτο ἐκλεκτός.	Ὅτι	δὲ τοὺς ἀνοήτους καὶ ἀπειθεῖς
[4, 26]	τῶν ἡσυχῇ φθεγγομένων ἐπαΐειν, ἀλλ´	ὅτι	δικαίας ἐβούλοντο εἶναι τὰς εὐχάς,
[4, 26]	τὴν ἐν οὐρανῷ. Οἴδαμεν γὰρ	ὅτι,	ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία
[4, 16]	ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν,	ὅτι	ἐὰν ὁμολογήσῃς τὸ ῥῆμα τῷ
[4, 24]	ἵνα μὴ γένωνται γενόμεναι, ἀλλ´	ὅτι	ἐγένοντο, τιμωρούμεθα. Κόλασις δὲ τὸν
[4, 9]	ταύτην, ἐκεῖνο δὲ οὐκ ἐπέστησεν	ὅτι	εἰ καὶ μὴ πράξει τινὲς
[4, 21]	ἁγνείαν, τὴν προφητείαν. Ἰστέον μέντοι	ὅτι,	εἰ καὶ ὁ Παῦλος τοῖς
[4, 15]	ἐν τοῖς κοινοῖς καὶ τὴν	ὅτι	εἷς θεός· πρὸς πιστοὺς γὰρ
[4, 16]	καὶ ἀληθείᾳ. Ἐν τούτῳ γνωσόμεθα	ὅτι	ἐκ τῆς ἀληθείας ἐσμέν. Εἰ
[4, 22]	ἀλλ´ οὐδὲ αὐτὸς ὁ ἐλεῶν	ὅτι	ἐλεεῖ, γινώσκειν ὀφείλει· ἔσται γὰρ
[4, 6]	ἀιδίου, θησαυρὸς ἀνέκλειπτος ἐν οὐρανῷ»	ὅτι	ἐλεῶν ἐλεήσω ὃν ἂν ἐλεῶ»
[4, 21]	φόβος γεννᾷ, Χαίρω» λέγει, οὐχ	ὅτι	ἐλυπήθητε, ἀλλ´ ὅτι ἐλυπήθητε εἰς
[4, 21]	λέγει, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ´	ὅτι	ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν· ἐλυπήθητε γὰρ
[4, 16]	τὸ μαρτύριον τῆς συνειδήσεως ἡμῶν,	ὅτι	ἐν ἁγιότητι καὶ εἰλικρινείᾳ» θεὸν
[4, 17]	περιέχεσθαι τὸν ἐλπίζοντα γνησίως λέγει·	ὅτι	ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ
[4, 7]	ἐφ´ ὑμᾶς ἀναπαύεται· Καθάπερ γέγραπται	ὅτι	ἕνεκεν σοῦ θανατούμεθα ὅλην τὴν
[4, 6]	μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκα ἐμοῦ,	ὅτι	ἕξουσι τόπον ὅπου οὐ διωχθήσονται.
[4, 24]	φησὶν ἡ γραφή· Ὑπέλαβες, ἄνομε,	ὅτι	ἔσομαί σοι ὅμοιος. Ἀλλ´ εἰ
[4, 6]	Φύλασσε ἀκακίαν καὶ ἴδε εὐθύτητα,	ὅτι	ἔστιν ἐγκατάλειμμα ἀνθρώπῳ εἰρηνικῷ. Οὗτος
[4, 17]	τῇ σαρκὶ μὴ ἀλαζονευέσθω, γινώσκων	ὅτι	ἕτερός ἐστιν ὁ ἐπιχορηγῶν αὐτῷ
[4, 7]	δίκαιος κἂν ἐξορύττηται τὼ ὀφθαλμώ,	ὅτι	εὐδαίμων ἔσται. Οὔκουν ἐπὶ τῇ
[4, 7]	τὸν σωτῆρα ἀρνεῖται τὴν ζωήν,	ὅτι	ζωὴ ἦν τὸ φῶς» Ὀλιγοπίστους
[4, 7]	ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν ὡς ἐπιθανατίους,	ὅτι	θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ καὶ
[4, 22]	στάσεως τὴν ἐπιβολὴν αὐτῆς ληπτέον,	Ὅτι	ἵστησιν ἡμῶν ἐν τοῖς πράγμασι
[4, 4]	οὗτοι τὸ σῶμα διαβάλλουσι, μαθέτωσαν	ὅτι	καὶ ἡ τοῦ σώματος εὐαρμοστία
[4, 8]	ἰσότητα τοῖς δούλοις παρέχετε, εἰδότες	ὅτι	καὶ ὑμεῖς ἔχετε κύριον ἐν
[4, 22]	αὐτὸν συντεινόντων γίνηται, κρίναντος δ´	ὅτι	καλὸν τὸ ἀγαθὸν ποιεῖν, ἐκτενῶς
[4, 16]	τὸ ῥῆμα τῷ στόματί σου	ὅτι	κύριος Ἰησοῦς καὶ πιστεύσῃς ἐν
[4, 12]	θεοῦ ὑπειλήφαμεν τὸ ἠγαπηκέναι ἅπαντα,	ὅτι	λόγον ἀποσῴζουσι πρὸς τὸ πᾶν
[4, 21]	ἀπανδροῦσθαι γνωστικῶς καὶ τελειοῦσθαι ὡς	ὅτι	μάλιστα ἔτι ἐν σαρκὶ καταμένοντας,
[4, 17]	βάτου εἶπεν· Τίς εἰμι ἐγώ,	ὅτι	με πέμπεις; ἐγὼ δέ εἰμι
[4, 7]	διδάσκειν δύνασθαι οἰκοδομοῦντα καὶ ἐποικοδομοῦντα.	Ὅτι	μὲν γὰρ Τοῦ κυρίου ἡ
[4, 16]	πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν.	Ὅτι	μὲν οὖν μίαν σωτηρίαν λέγει
[4, 3]	κατήγοροι, ὡς ὁ ἀπόστολός φησιν	ὅτι	Ὁ ἀγαπῶν τὸν πλησίον κακὸν
[4, 7]	τι διὰ τοῦτο ἀδελφὸς εἴρηται·	ὅτι	ὁ δι´ ἀγάπην τὴν πρὸς
[4, 16]	Καὶ ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται,	ὅτι	ὁ θεὸς ἐπείρασεν αὐτούς, τουτέστιν
[4, 16]	πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου	ὅτι	ὁ θεὸς ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ
[4, 4]	τὸ βιαίως ἀποθνῄσκειν συμβουλεύοντες, ἀλλ´	ὅτι	ὁ κατὰ πόλεμον τελευτῶν ἀδεὴς
[4, 7]	ἀπόστολός φησι· Τοῦτο δὲ γινώσκομεν,	ὅτι	ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος ἡμῶν συνεσταύρωται,
[4, 8]	προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον,	ὅτι	οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν
[4, 7]	ζῆτε, μέλλετε ἀποθνῄσκειν· λογίζομαι γὰρ	ὅτι	οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ
[4, 16]	τὸ τῆς ἀγάπης ἔργον ἐνδεικνύμενοι,	ὅτι	Οὐκ ἐν σοφίᾳ σαρκικῇ, ἀλλ´
[4, 6]	Φυλάσσεσθε τοίνυν ἀπὸ πάσης πλεονεξίας,	ὅτι	οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ
[4, 7]	τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσι.	Ὅτι	οὓς προέγνω, καὶ προώρισεν συμμόρφους
[4, 14]	ἀρχῆς τοῦ διαβόλου. Πέπεισμαι γὰρ	ὅτι	οὔτε θάνατος» ὁ κατ´ ἐπιφορὰν
[4, 26]	Ἰὼβ γενόμενος Νῦν οἶδα» εἶπεν	ὅτι	πάντα δύνασαι, ἀδυνατεῖ δέ σοι
[4, 15]	συγκεφαλαίωσιν γνωστικοῦ μάρτυρος. ~Οἴδαμεν δὲ	ὅτι	πάντες γνῶσιν ἔχομεν» τὴν κοινὴν
[4, 8]	ὑμᾶς» φησὶν ὁ ἀπόστολος, εἰδέναι	ὅτι	παντὸς ἀνδρὸς ἡ κεφαλὴ ὁ
[4, 22]	ἀπεχόμενον. Τῶν τοιούτων εὖ ἴσθι	ὅτι	περιαιρεθεῖσα ἡ ὑπόσχεσις ἡ προεπηγγελμένη
[4, 6]	ἀκηκόασι γὰρ διὰ τῆς ἐντολῆς,	ὅτι	Πλατεῖα καὶ εὐρύχωρος ὁδὸς ἀπάγει
[4, 25]	τελευτήσαντι ἐπιτέτραπται ἐπεισιέναι τὸν ἱερέα,	ὅτι	συγγενεῖς οὗτοι σαρκὸς καὶ σπέρματος
[4, 4]	ἔλαβεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλ´	ὅτι	τέλειον ἔργον ἀγάπης ἐνεδείξατο. Καὶ
[4, 4]	τελείωσιν τὸ μαρτύριον καλοῦμεν οὐχ	ὅτι	τέλος τοῦ βίου ὁ ἄνθρωπος
[4, 6]	παθῶν· Ἄφρον, γὰρ οὕτως ἔφη,	ὅτι	τῇ νυκτὶ ταύτῃ ἀπαιτοῦσί σου
[4, 17]	τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με·	ὅτι	τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω,
[4, 26]	εὔχεσθαι κελεύουσιν; ἐμοὶ δοκεῖ οὐχ	ὅτι	τὸ θεῖον ᾤοντο μὴ δύνασθαι
[4, 7]	ὀνειδίζεσθε ἐν ὀνόματι Χριστοῦ, μακάριοι,	ὅτι	τὸ τῆς δόξης καὶ τὸ
[4, 25]	κακῶν ἔργων, δεικνύντος τοῦ θεοῦ	ὅτι	τοιούτους ἡμᾶς εἶναι βούλεται, οἵους
[4, 7]	ὡς συγκληρονόμοι Χριστοῦ. Οἴδαμεν δὲ	ὅτι	τοῖς ἀγαπῶσι τὸν θεὸν πάντα
[4, 7]	ἐξουσιῶν ἀνθίστασθαι; ἀλλ´ ἐκεῖνο γνωριζέτω	ὅτι	τῷ παντοκράτορι καὶ τῷ κυρίῳ
[4, 13]	Καὶ τοῦτο» φησὶν ἀπὸ θεοῦ·	ὅτι	ὑμῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ,
[4, 6]	Οἶδεν γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν	ὅτι	χρῄζετε τούτων ἁπάντων· ζητεῖτε δὲ
[4, 12]	μοιχὸς ἢ ὁ φονεύς, ἀλλ´	ὅτι	Χριστιανοὶ πεφυκότες, ὅπερ αὐτοὺς παρηγορήσει
[4, 22]	τὸν καιρὸν» κατὰ τὸν ἀπόστολον,	ὅτι	ὥρα ὑμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου
[4, 22]	ἐν ταὐτότητι ὄντα) οὐδὲ καθ´	ὁτιοῦν	διστάσας ἕλοιτ´ ἂν τὴν γνῶσιν
[4, 14]	τῷ ἀντιδίκῳ σου ταχύ, ἕως	ὅτου	εἶ ἐν τῇ ὁδῷ μετ´
[4, 23]	κυριώτατον δὲ πάντων ἡ διάνοια.	Ὅτῳ	τοίνυν τὰ τῷ ὄντι καλὰ
[4, 19]	ἐστιν ἄνδρα ἢ γυναῖκα ἐν	ὁτῳοῦν	ἐλλόγιμον γενέσθαι μὴ μαθήσει μηδὲ
[4, 21]	δὲ ἤδη προκόπτει ὁ γνωστικός,	οὐ	βαθμῷ χρησάμενος τῷ νόμῳ μόνον,
[4, 7]	καὶ ἐλπίζει; εἰ δὲ ὃ	οὐ	βλέπομεν ἐλπίζομεν, δι´ ὑπομονῆς ἀπεκδεχόμεθα.
[4, 11]	βίον προτρεπομένους. Διὰ τί δὲ	οὐ	βοηθεῖσθε διωκόμενοι; φασί. Τί γὰρ
[4, 13]	κύριος ἀμείνων τοῦ δημιουργοῦ θεοῦ·	οὐ	γὰρ ἄν ποτε ὁ υἱὸς
[4, 13]	ἵνα τιμηθῇ δι´ ὀνόματος αὐτοῦ·	οὐ	γὰρ αὐθεντικῶς εὑρέθη μορφή, ἀλλὰ
[4, 23]	ὁ ἐπηρτημένος τὴν πρόθεσιν ἐλέγχει.	~Οὐ	γὰρ αὐτῇ τῇ φύσει τοῦ
[4, 7]	ἀρνεῖται ὁ ἀρνούμενος τὸν κύριον;	οὐ	γὰρ ἀφαιρεῖται τῆς κυρίας τὸν
[4, 6]	οὐρανίου λόγου γνῶσιν πτητικοὺς προσεῖπεν.	Οὐ	γὰρ δὴ μόνον πλούτου καὶ
[4, 7]	δοῦλος τοῦ θανεῖν ἄφροντις ὤν;	Οὐ	γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ θεὸς
[4, 9]	οἱ μὴ ὄντες ἐν αὐτῷ.	Οὐ	γὰρ εἶπεν ὃς ἀρνήσηται ἐν
[4, 12]	καὶ προείπομεν ὑμῖν καὶ διεμαρτυράμεθα.	Οὐ	γὰρ ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ θεὸς
[4, 22]	ταύτῃ ἀγαπητὸν εἶναι ἅπαξ ἑλόμενος·	Οὐ	γὰρ ἐν γαστρὸς βορᾷ τὸ
[4, 3]	φησί, βραχύ τι παρ´ ἀγγέλους·	οὐ	γὰρ ἐπὶ τοῦ κυρίου ἐκδέχονται
[4, 8]	κεφαλὴ δὲ γυναικὸς ὁ ἀνήρ.	Οὐ	γάρ ἐστιν ἀνὴρ ἐκ γυναικός,
[4, 9]	ἀπολογεῖσθαι δὲ οὐκ ἐκ παντός,	οὐ	γὰρ καὶ τοῦτο ἐφ´ ἡμῖν.
[4, 11]	ἀδικοῦσιν ἡμῖν ὁ δικαστὴς ἀφορᾷ·	οὐ	γὰρ οἶδεν τὰ καθ´ ἡμᾶς
[4, 11]	βλάψειεν δ´ ἂν οὐδ´ ὁπωστιοῦν·	οὐ	γὰρ οἶμαι θεμιτὸν εἶναι τὸ
[4, 8]	τῶν ἀρίστων καὶ ἀναγκαιοτάτων βουλευμάτων.	Οὐ	γὰρ οἶμαι σύγκρισιν ἐπιδέχεσθαι πότερον
[4, 20]	εἶναι τῇ γε νοῦν κεκτημένῃ.	οὐ	γὰρ ὀφθαλμὸς τὸ κρῖνόν ἐστιν,
[4, 9]	οὗτος ὁ λόγος καθολικῶς εἰρημένος·	οὐ	γὰρ πάντες οἱ σῳζόμενοι ὡμολόγησαν
[4, 22]	ἡδονὰς ἐπὶ τὴν γνῶσιν ἵεται·	οὐ	γὰρ περισκέπτεται εἴ τι λυσιτελὲς
[4, 8]	τε ἑαυτοῦ, ὡσαύτως καὶ γυναικί·	οὐ	γὰρ τῆς τῶν ἀρρένων φύσεως
[4, 7]	Κρεοντείου καταφρονοῦσα κηρύγματος θαρσοῦσά φησιν·	Οὐ	γάρ τί μοι Ζεὺς ἦν
[4, 8]	χιτῶνος παραχωρεῖν θυμοῦ κρατοῦντας ἐρρωμένως.	Οὐ	γάρ τινας Ἀμαζόνας τὰ πολεμικὰ
[4, 4]	ἀμαρτύρως λέγομεν, κἂν δημοσίᾳ κολάζωνται.	Οὐ	γὰρ τὸν χαρακτῆρα σῴζουσι τοῦ
[4, 2]	εὐκαρπίαν ἐπιφέρει· Σὺ μὲν εἰρεσιώνην,	οὐ	γεωργίαν λέγεις, ἐπιφωνεῖν γὰρ εἰώθεσαν
[4, 25]	τῶν δυνάμεων ἐννοίας. Καὶ δὴ	οὐ	γίνεται ἀτεχνῶς ἓν ὡς ἕν,
[4, 18]	εἰμι ἄνθρωπος, ἠχῶν τὸν κύριον,	οὐ	γινώσκων. ἔστι γὰρ καὶ ὁ
[4, 26]	ἐπιποθοῦντες, εἴ γε καὶ ἐνδυσάμενοι	οὐ	γυμνοὶ εὑρεθησόμεθα· διὰ πίστεως γὰρ
[4, 22]	καὶ φύσις ἔσται καὶ συνάσκησις.	Οὐ	δεῖ δὲ ἀρθέντας μετατεθῆναι, ἀλλὰ
[4, 7]	ἅπερ δεῖ κατὰ φύσιν διεκπερᾶν·	οὐ	δεινὸν οὐδὲν τῶν ἀναγκαίων βροτοῖς.
[4, 19]	εἰπόντα Καλὸς ὁ πῆχυς» Ἀλλ´	οὐ	δημόσιος» ἀποκρίνασθαι. Τῆς αὐτῆς φέρεται
[4, 5]	αἱ ἄλλαι ἀπημέληνται ἀρεταί. Καὶ	οὐ	δήπου τὴν ἀρετὴν αὐτὴν πάσχειν
[4, 5]	κυρίῳ ἀπερισπάστως. Τούτων οὖν ἀνθεκτέον	οὐ	δι´ αὐτά, ἀλλὰ διὰ τὸ
[4, 26]	εὑρεθησόμεθα· διὰ πίστεως γὰρ περιπατοῦμεν,	οὐ	διὰ εἴδους, ὡς ὁ ἀπόστολός
[4, 6]	οἱ φιλοκτήμονες κληθέντες οὐκ ἀπαντῶσιν,	οὐ	διὰ τὸ κεκτῆσθαι, ἀλλὰ διὰ
[4, 22]	αὐτή. Τολμήσας γὰρ εἴποιμ´ ἄν,	οὐ	διὰ τὸ σῴζεσθαι βούλεσθαι τὴν
[4, 21]	εὖ φρονῶν εἴποι τὸν προφήτην	οὐ	δίκαιον; τί γάρ; οὐχὶ καὶ
[4, 11]	αὐτοῦ διωχθησόμεθα, φονευθησόμεθα, ἀνασκινδυλευθησόμεθα. Ὥστ´	οὐ	διώκεσθαι ἠθέλησεν ἡμᾶς, ἀλλ´ ἃ
[4, 6]	ἐμοῦ, ὅτι ἕξουσι τόπον ὅπου	οὐ	διωχθήσονται. Καὶ μακάριοί ἐστε, ὅταν
[4, 9]	φρονούντων βασιλεύειν ἐν θεῷ, ἀλλ´	οὐ	δουλεύειν ἕλοιτο; Θεὸν οὖν ὁμολογοῦσί»
[4, 7]	ἐν σαρκὶ ὄντες θεῷ ἀρέσαι	οὐ	δύνανται. Καὶ ἐπεκδιηγούμενος ἐπιφέρει, ἵνα
[4, 22]	γὰρ λαβεῖν περὶ τοῦ λαθεῖν	οὐ	δύνασθαι. Ὥστε εἰ πεισθήσεται λήσειν,
[4, 14]	ἡμέτερον οὖσα ἡ τοιάδε ἐνέργεια)	Οὐ	δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς
[4, 25]	τις ὁποῖα εἴη, αὖθις ἀκουσάτω·	Οὐ	θέμις ἀκοῦσαί σε, {ἔστι{ ν}
[4, 24]	ἀφίεσθαι, καθάπερ ἀνθρώπου τινός, ἀλλ´	οὐ	θεοῦ τὴν τοσαύτην παρεχομένου δωρεάν.
[4, 6]	Ἔλεον» γάρ φησι, θέλω καὶ	οὐ	θυσίαν. Ἐλεήμονας δ´ εἶναι βούλεται
[4, 13]	τὸν ἀσεβῆ καὶ τὸν μοιχόν,	οὐ	καθὸ ἁμαρτάνει καὶ τῇ ποιᾷ
[4, 8]	προσεῖναί φαμεν, καθὸ θήλεια τυγχάνει,	οὐ	καθὸ ἄνθρωπος· εἰ δὲ μηδὲν
[4, 9]	ἡ διὰ τῆς φωνῆς ὁμολογία	οὐ	καθολική, ἀλλὰ μερική. Καθολικὴ δὲ
[4, 6]	Πραεῖς δὲ τοὺς κατὰ προαίρεσιν,	οὐ	κατ´ ἀνάγκην ἐπαινεῖ. Εἰσὶ γὰρ
[4, 23]	ἡμᾶς τὴν ἀληθῶς εὐχάριστον ἐκλογὴν	οὐ	κατὰ ἀπεκλογὴν τῶν ἑτέρων ὡς
[4, 7]	ποιεῖτε. Ἐν σαρκὶ γὰρ περιπατοῦντες	οὐ	κατὰ σάρκα στρατευόμεθα· τὰ γὰρ
[4, 18]	πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, φησίν,	οὐ	κατὰ τὸν τῆς κοινωνίας τῆς
[4, 22]	δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς	οὐ	καταισχύνει. Δι´ ἐλπίδα μὲν γὰρ
[4, 22]	τε καὶ ἀποκατάστασις, ἣ καὶ	Οὐ	καταισχύνει» μὴ ὀνειδιζομένη ἔτι. Ὁ
[4, 7]	πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ´ αὐτῷ	οὐ	καταισχυνθήσεται. Εἰκότως οὖν Σιμωνίδης γράφει·
[4, 16]	πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ´ αὐτῷ	οὐ	καταισχυνθήσεται. Τοῦτ´ ἔστι τὸ ῥῆμα
[4, 13]	ἣν αὐτὸς ῥύσασθαι τῆς φθορᾶς	οὐ	κατίσχυσεν. Εἴη δ´ ἂν καὶ
[4, 3]	τὸ πεφυκὸς ἐπιθυμεῖν· Δικαίῳ γὰρ	οὐ	κεῖται νόμος, ἡ γραφή φησιν.
[4, 3]	γὰρ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις,	οὐ	κλέψεις, καὶ εἴ τις ἑτέρα
[4, 8]	τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν θεοῦ	οὐ	κληρονομήσουσιν. Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ
[4, 12]	πρόνοιαν ἢ οὔ. Ἀρνούμενος γὰρ	οὐ	κολασθήσεται. Εἰ δὲ ἐκ τῆς
[4, 25]	μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι ἐκεῖ»	οὐ	κτημάτων γυμνός (τοῦτο μὲν γὰρ
[4, 7]	ἦν τὸ φῶς» Ὀλιγοπίστους τούτους	οὐ	λέγει, ἀλλὰ ἀπίστους καὶ ὑποκριτάς,
[4, 8]	τὴν εὐδαιμονίαν σπεύδοιεν. Καί πως	οὐ	μάτην Εὐριπίδης ποικίλως γράφει· ποτὲ
[4, 8]	σώφρων ἀνοίᾳ τὸν ξυνόντα ὑπερφέρει.	οὐ	μὲν γὰρ κρεῖσσον καὶ ἄρειον
[4, 11]	ψυχαὶ ἐν χειρὶ θεοῦ, καὶ	οὐ	μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. ~Βασιλείδης
[4, 21]	τοῖς Ἑβραίοις· Ἐὰν μὴ πιστεύσητε,	οὐ	μὴ συνῆτε» τουτέστιν ἐὰν μὴ
[4, 8]	πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς	οὐ	μὴ τελέσητε» ἡ ἀποστολικὴ συμβουλεύει
[4, 4]	εὐχαρίστως ἑνούμενος πρὸς τὸ συγγενές,	οὐ	μὴν ἀλλὰ καὶ τῷ τιμίῳ
[4, 4]	ἵνα δὴ φόβῳ μάρτυς γένηται·	οὐ	μὴν οὐδὲ ἐλπίδι δωρεῶν ἡτοιμασμένων
[4, 3]	τὸν φόβον ἐπαρτῶσαι ἐντολαὶ ἀγάπην,	οὐ	μῖσος κατασκευάζουσιν. Οὔκουν πάθος ὁ
[4, 3]	ἐργάζεται· τὸ γὰρ οὐ φονεύσεις,	οὐ	μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, καὶ εἴ
[4, 11]	ᾗ τὴν κληρονομίαν ἐπηγγείλατο. Καίτοι	οὐ	μόνοι, ἀλλὰ μετὰ πολλῶν κολαζόμεθα.
[4, 8]	ψυχῆς καὶ ἀταραξίαν καρπούμενοι· ~Ἐπεὶ	οὐ	μόνον Αἰσώπιοι καὶ Μακεδόνες καὶ
[4, 22]	δὲ ἐλπίδα τὴν μετὰ θάνατον	οὐ	μόνον οἱ τὴν βάρβαρον σοφίαν
[4, 13]	ὑμῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ,	οὐ	μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν,
[4, 18]	δὲ ὁ δίκαιος ἀπεικάζεται δένδροις,	οὐ	μόνον τοῖς κατὰ τὴν τῶν
[4, 6]	θυσίαν. Ἐλεήμονας δ´ εἶναι βούλεται	οὐ	μόνον τοὺς ἔλεον ποιοῦντας, ἀλλὰ
[4, 18]	ὀνειρώττει ὁ πρὸς ἐπιθυμίαν βλέπων,	οὐ	μόνον ὡς ἐκεῖνος ἔλεγεν ὁ
[4, 26]	σαφῶς λέγοντα· Εὐσεβὴς νόῳ πεφυκὼς	οὐ	πάθοις κ´ οὐδὲν κακὸν κατθανών,
[4, 7]	πάντα συμφέρει· πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´	οὐ	πάντα οἰκοδομεῖ» φησὶν ὁ ἀπόστολος.
[4, 7]	ἀγάπη. Ἀμέλει Πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´	οὐ	πάντα συμφέρει· πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´
[4, 22]	δ´ ἐκεῖνος ὡς Βρῶμα ἡμᾶς	οὐ	παραστήσει» οὐδὲ μὴν γάμος, ἀλλ´
[4, 5]	τῶν ἡδονῶν, τινὰς δὲ φεύγομεν,	οὐ	πᾶσα ἡδονὴ ἀγαθόν. Ὁμοίως δὲ
[4, 6]	πολλοὶ οἱ διερχόμενοι δι´ αὐτῆς»	οὐ	περὶ ἄλλου τινός, ἀλλὰ περὶ
[4, 16]	ὑποδειγμάτων θείων παρίστησιν. Ἦ γὰρ	οὐ	πίστει, φησί, δι´ ὑπομονῆς κατώρθωσαν
[4, 7]	ὃς οὐ πιστεύει τῷ θεῷ.	Οὐ	πιστεύει δὲ ὁ μὴ ποιῶν
[4, 7]	τὴν ἑαυτοῦ διέψευσται ἐλπίδα ὃς	οὐ	πιστεύει τῷ θεῷ. Οὐ πιστεύει
[4, 7]	λέγετε· κύριε κύριε, φησί, καὶ	οὐ	ποιεῖτε ἃ λέγω; Ὁ μὲν
[4, 7]	γύναι. ἔφυ μὲν οὐδεὶς ὅστις	οὐ	πονεῖ βροτῶν, θάπτει τε τέκνα
[4, 12]	ἐπιφέρει· Ὡς οὖν τὸ νήπιον	οὐ	προημαρτηκὸς ἢ ἐνεργῶς μὲν οὐχ
[4, 4]	ἀπήλλακται, ἀποτμηθεὶς τοῦ σώματος, καὶ	οὐ	προκαμὼν τῇ ψυχῇ οὐδὲ καταμαλακισθείς,
[4, 26]	καὶ μέρη πρὸς τὸ καλόν,	οὐ	πρὸς ἡδονὴν εὔθετα. Ὅθεν ἐπιδεκτικὸν
[4, 22]	διαφόρους ἀναλλοίωτον τὸ ἡγεμονικὸν μένον	οὐ	προσλαμβάνει τινὰ ἑτεροίωσιν φαντασιῶν, τὰς
[4, 26]	σεμνῶς αὐτῷ καὶ τιμητικῶς προσφέρεται,	οὐ	προσπαθῶς, ὅσον οὐδέπω, ἐὰν ὁ
[4, 4]	ὃς ἂν εὐδοκιμήσας τελευτήσῃ, ἆρ´	οὐ	πρῶτον μὲν φήσομεν τοῦ χρυσοῦ
[4, 8]	τὸν Ἀναξάρχου θύλακον· Ἀνάξαρχον γὰρ	οὐ	πτίσσεις» ὁπηνίκα πρὸς τοῦ τυράννου
[4, 7]	γὰρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν	οὐ	σαρκικά, ἀλλὰ δυνατὰ τῷ θεῷ
[4, 5]	τὸ συγγενές. Ἁ φιλοχρηματία δὲ	οὐ	Σπάρταν μόνον, ἀλλὰ καὶ πᾶσαν
[4, 21]	σῴζωμεν, Ἐν παντὶ θλιβόμενοι, ἀλλ´	οὐ	στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι, ἀλλ´ οὐκ ἐξαπορούμενοι,
[4, 21]	προφητευθέντι καὶ ὑπὸ νόμου θεσπισθέντι,	οὐ	συνήσετε τὴν διαθήκην τὴν παλαιάν,
[4, 26]	πλάσεως καὶ κακίζοντες τὸ σῶμα,	οὐ	συνορῶντες τὴν κατασκευὴν τοῦ ἀνθρώπου
[4, 26]	αὐτοὺς τὸν θεόν· ἄτοπα γὰρ	οὐ	συντελέσει ὁ παντοκράτωρ. Τί πρὸς
[4, 26]	εἰσακούει ὁ θεός, ἀσεβεῖς δὲ	οὐ	σῴζει, παρὰ τὸ μὴ βούλεσθαι
[4, 13]	πάντες γὰρ τὰ ἑαυτῶν ζητοῦσιν,	οὐ	τὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μὴ τοίνυν
[4, 23]	ἄθυμός τε καὶ ἀνεπιθύμητος· καὶ	οὐ	ταύτῃ ἄφοβος ᾗ τὰ δεινὰ
[4, 4]	τοῦ ὀνόματός μου» μακάριος οὑτοσί,	οὐ	τὴν ἁπλῆν ἐμφαίνων μαρτυρίαν, ἀλλὰ
[4, 6]	τὴν ἀλήθειαν προτρέπει; πλούσιον τοίνυν	οὐ	τὴν δόσιν, ἀλλὰ τὴν προαίρεσιν
[4, 5]	τὴν ἐπιστήμην εἶναι τὸ ἀγαθόν,	οὐ	τὴν ἡδονήν, δι´ ἣν ἔστιν
[4, 18]	τὴν ἁγνὴν προσβλέπων τὸ κάλλος	οὐ	τὴν σάρκα ἡγεῖται, ἀλλὰ τὴν
[4, 4]	πολέμῳ ἀποθανόντων τὴν τελευτὴν ἐπαινοῦσιν,	οὐ	τὸ βιαίως ἀποθνῄσκειν συμβουλεύοντες, ἀλλ´
[4, 12]	καὶ τὴν ἀγαθότητα τοῦ θεοῦ.	Οὐ	τὸ ἐνεργεῖν τοίνυν αὐτὸν τὰς
[4, 14]	ὁδῷ μετ´ αὐτοῦ· ἀντίδικος δὲ	οὐ	τὸ σῶμα, ὥς τινες βούλονται,
[4, 8]	τὸ ἄρρεν, καθὸ θῆλύ ἐστιν,	οὐ	φαμέν· πάντως γάρ τινα καὶ
[4, 11]	ἕκαστον λέγειν· Κύριος ἐμοὶ βοηθός,	οὐ	φοβηθήσομαι· τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος;
[4, 4]	τοὺς ἀπίστους δυσωπῶν. Οὗτος οὖν	οὐ	φόβῳ τὸ ἀρνεῖσθαι Χριστὸν διὰ
[4, 3]	κακὸν οὐκ ἐργάζεται· τὸ γὰρ	οὐ	φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις,
[4, 16]	ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ	οὐ	χρονιεῖ. Ὁ δὲ δίκαιός μου
[4, 18]	γυναικὶ πρὸς ἐπιθυμίαν ἤδη μεμοίχευκεν»	οὐ	ψιλὴν τὴν ἐπιθυμίαν ἠξίου κρίνεσθαι,
[4, 4]	ἡ τοῦ εὐαγγελίου νόησις, ἀλλ´	οὐ	ψιλὴν τὴν προσηγορίαν, ἀπολιπεῖν μὲν
[4, 22]	ὧν μέν, ἐφ´ ὧν δ´	οὔ,	ἀλλ´ ἐν ἕξει εὐποιίας καταστᾶσα
[4, 23]	τῶν μὲν ἀπέχονται, τῶν δ´	οὔ·	ἀλλὰ καὶ ὧν ἀφίστανται, μυσαττόμενοι
[4, 12]	κολασθήσεται κατὰ τὴν πρόνοιαν ἢ	οὔ.	Ἀρνούμενος γὰρ οὐ κολασθήσεται. Εἰ
[4, 22]	ποτὲ μὲν οἰκτίρμων, ἄλλοτε δὲ	οὔ.	Ἐπὰν δὲ ἐν ἕξει ποιήσῃ
[4, 22]	ἀδικεῖν ἐπὶ κέρδει τινὶ βούλεσθαι	οὔ	φησι τὸν κατ´ αὐτὸν σοφόν·
[4, 4]	δεῖν ψυχῆς ἕνεκα ἁρμονίας, δι´	οὗ	βιοῦν τε ἔστι καὶ ὀρθῶς
[4, 3]	κατασκευάζουσιν. Οὔκουν πάθος ὁ φόβος	οὗ	γεννητικὸς ὁ νόμος. Ὥστε ὁ
[4, 7]	χάριτι μετέχω, τί βλασφημοῦμαι ὑπὲρ	οὗ	ἐγὼ εὐχαριστῶ; εἴτε οὖν ἐσθίετε
[4, 15]	χάριτι μετέχω, τί βλασφημοῦμαι ὑπὲρ	οὗ	ἐγὼ εὐχαριστῶ; πάντα οὖν ὅσα
[4, 7]	γὰρ αὐτὸς ζωὴ ὢν δι´	οὗ	ἔπαθεν παθεῖν ἠθέλησεν, ἵνα τῷ
[4, 18]	ὁ θεὸς εἴρηται, ἀγαθὸς ὤν.	Οὗ	ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν
[4, 17]	Ἐρευνητὴς γὰρ ἐννοιῶν καὶ ἐνθυμημάτων·	οὗ	ἡ πνοὴ αὐτοῦ ἐν ἡμῖν
[4, 6]	τι ἐσυκοφάντησα, τετραπλοῦν ἀποδίδωμι. Ἐφ´	οὗ	καὶ ὁ σωτὴρ εἶπεν· Ὁ
[4, 4]	πρὸς φίλον τὸν κύριον, ὑπὲρ	οὗ	καὶ τὸ σῶμα ἑκὼν ἐπιδέδωκεν,
[4, 18]	οἶμαι, ὡς ἀνδριάντα θαυμάσας, δι´	οὗ	κάλλους ἐπὶ τὸν τεχνίτην καὶ
[4, 17]	Ναὶ μὴν καὶ Δαβίδ, ἐφ´	οὗ	μαρτυρῶν ὁ κύριος λέγει· Εὗρον
[4, 25]	καὶ ὦ» ὁ λόγος εἴρηται,	οὗ	μόνου τὸ τέλος ἀρχὴ γίνεται
[4, 26]	αὐτῷ» τῷ ἑνὶ δηλονότι θεῷ,	οὗ	τὰ πάντα ἔργον τε καὶ
[4, 18]	σαρκικῶς ἰδὼν καὶ ἁμαρτητικῶς δι´	οὗ	τεθαύμακεν κρίνεται· ἔμπαλιν γὰρ ὁ
[4, 17]	θελήματι ἐπίσκοπον τῆς καρδίας ἡμῶν·	Οὗ	τὸ αἷμα ὑπὲρ ἡμῶν ἡγιάσθη.
[4, 20]	μετὰ πάντων καὶ τὸν ἁγιασμόν,	οὗ	χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν κύριον,
[4, 13]	σκοπεῖν ἀποκείσεται κατὰ καιρὸν διαλαμβάνουσιν.	~Οὐαλεντῖνος	δὲ ἔν τινι ὁμιλίᾳ κατὰ
[4, 9]	τὸν τόπον Ἡρακλέων ὁ τῆς	Οὐαλεντίνου	σχολῆς δοκιμώτατος κατὰ λέξιν φησὶν
[4, 19]	τὸ δ´ ἐφ´ ἡμῖν οὐδαμῶς,	οὐδ´	ἂν μάλιστα ἐνίσταιτο· θεόσδοτον γὰρ
[4, 23]	συμφυοῦς πνεύματος· οὐδὲ γὰρ ἀνείδεος	οὐδ´	ἀσχημάτιστος ἐν τῷ τῆς φύσεως
[4, 7]	εἰς ἄκρους πόδας πύθοι´ ἄν,	οὐδ´	εἰ δεσμὰ πάντα προσβάλοις, ἀφόβως
[4, 22]	τὸ δέον ἀγόμενος θεοσεβεῖ. Ὅθεν	οὐδ´	εἰ καθ´ ὑπόθεσιν ἐξουσίαν λάβοι
[4, 22]	τὰ ἀπηγορευμένα ἀτιμώρητος {τε} ὤν,	οὐδ´	εἰ καὶ μισθὸν τὰ μακάρων
[4, 17]	λέγει· Οὐδεὶς καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου,	οὐδ´	εἰ μιᾶς ἡμέρας ἡ ζωὴ
[4, 9]	καὶ οἱ ὑποκριταὶ ὁμολογεῖν. Ἀλλ´	οὐδ´	εὑρεθήσεται οὗτος ὁ λόγος καθολικῶς
[4, 13]	προσαγορευθέντες· οὐθὲν γὰρ ἡ ἔχθρα	οὐδ´	ἡ ἁμαρτία ἄνευ τοῦ ἐχθροῦ
[4, 19]	Ἀριστογείτονα τὴν κατὰ Ἱππάρχου ἐπιβουλὴν	οὐδ´	ὁπωστιοῦν ἐξεῖπεν εὖ μάλα στρεβλουμένη.
[4, 11]	μέντ´ ἄν, βλάψειεν δ´ ἂν	οὐδ´	ὁπωστιοῦν· οὐ γὰρ οἶμαι θεμιτὸν
[4, 8]	κινδυνεύσῃ, οὐκ ἀφέξεται τῆς θεοσεβείας	οὐδ´	ὁπωστιοῦν· οὐδὲ ἀπαυδήσει ποτὲ ἡ
[4, 22]	ἀμοιβῆς ἀφέξεταί τις τοῦ ἀδικεῖν,	οὐδ´	οὗτος ἑκὼν χρηστεύσεται· ὡς γὰρ
[4, 21]	ἀξίαν ὡς ἐν ἀνθρώποις λαμβάνων.	Οὐδ´	οὕτως φθάσει τέλειος ἐν σαρκὶ
[4, 13]	παρὰ τὸν πρῶτον θεὸν δογματίζοντες,	οὐδ´	ὡς ἐβδελυγμένης καὶ κακῆς οὔσης
[4, 10]	κακὸν τὸ διώκεσθαι παραινεῖ φεύγειν	οὐδ´	ὡς θάνατον φοβουμένους διὰ φυγῆς
[4, 13]	τοῦ κόσμου οὐχ ὡς ἄτοπα,	οὐδ´	ὡς οὐχὶ τοῦ θεοῦ τοῦ
[4, 25]	πάλιν ἐπὶ τὴν ἄνωθεν ἀρχήν,	οὐδαμοῦ	διάστασιν λαβών. Διὸ δὴ καὶ
[4, 26]	τῷ ἀπάγοντι τοῦ βίου συνεπόμενος,	οὐδαμῶς	ὀπίσω κατ´ οὐδεμίαν ἀφορμὴν ἐπιστρεφόμενος,
[4, 19]	προσπολεμῶν, τὸ δ´ ἐφ´ ἡμῖν	οὐδαμῶς,	οὐδ´ ἂν μάλιστα ἐνίσταιτο· θεόσδοτον
[4, 22]	ἕξει τὴν ἀρετὴν ἀπόβλητον οὗτος	οὐδαμῶς	οὔτε ὕπαρ οὔτε ὄναρ οὐδὲ
[4, 24]	κολάζονται· παρῆλθε γὰρ τὰ γενόμενα	οὐδὲ	ἀγένητον γένοιτ´ ἄν ποτε τὸ
[4, 8]	ἀφέξεται τῆς θεοσεβείας οὐδ´ ὁπωστιοῦν·	οὐδὲ	ἀπαυδήσει ποτὲ ἡ μὲν γυνὴ
[4, 22]	παραστήσει» οὐδὲ μὴν γάμος, ἀλλ´	οὐδὲ	ἀποχὴ γάμου ἐν ἀγνωσίᾳ, ἀλλὰ
[4, 13]	οὐκ ἀγαπᾶν τὸ κακὸν λέγει	οὐδὲ	ἀσέβειαν ἢ μοιχείαν ἢ κλοπήν,
[4, 22]	ἀνθρώπων δὲ οὐδὲ εἷς, ἀλλ´	οὐδὲ	αὐτὸς ὁ ἐλεῶν ὅτι ἐλεεῖ,
[4, 23]	ἰδέαν πλάσσεται τοῦ συμφυοῦς πνεύματος·	οὐδὲ	γὰρ ἀνείδεος οὐδ´ ἀσχημάτιστος ἐν
[4, 7]	νόμῳ τοῦ θεοῦ οὐχ ὑποτάσσεται,	οὐδὲ	γὰρ δύναται· οἱ δὲ ἐν
[4, 26]	οὐκ ἔστι πλὴν αὐτοῦ σῴζων·	Οὐδὲ	γάρ ἐστιν ἀδικία παρὰ τῷ
[4, 5]	τὴν ἀρετὴν αὐτὴν πάσχειν φαμέν	(οὐδὲ	γὰρ νοσεῖ ἡ ἀρετή) ὁ
[4, 22]	ἐκεῖ τὸ πνεῦμά σου» ἀλλ´	οὐδὲ	δι´ ἐλπίδα τιμῆς ἐπηγγελμένης (εἴρηται
[4, 22]	μένει ἀποθανόντας ἅσσα οὐκ ἔλπονται	οὐδὲ	δοκέουσιν. Θείως οὖν ὁ Παῦλος
[4, 22]	θεὸς μόνος γινώσκῃ, ἀνθρώπων δὲ	οὐδὲ	εἷς, ἀλλ´ οὐδὲ αὐτὸς ὁ
[4, 4]	φόβῳ μάρτυς γένηται· οὐ μὴν	οὐδὲ	ἐλπίδι δωρεῶν ἡτοιμασμένων πιπράσκων τὴν
[4, 18]	οὐκ εἶδεν οὐδὲ οὖς ἤκουσεν	οὐδὲ	ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου ἀνέβη» τῷ
[4, 23]	φεύγει ὁ θεὸς δειλίαν, ὥσπερ	οὐδὲ	ἐπιθυμήσει, ἵνα καὶ ἄρξῃ ἐπιθυμίας.
[4, 6]	αὐτῶν οὐκ εὐθεῖα μετ´ αὐτοῦ,	οὐδὲ	ἐπιστώθησαν ἐν τῇ διαθήκῃ αὐτοῦ.
[4, 13]	ἐνεργείᾳ κεῖται, οὐκ οὐσίᾳ· διὸ	οὐδὲ	ἔργον θεοῦ. Ἐχθροὶ δὲ οἱ
[4, 11]	γὰρ οἶδεν τὰ καθ´ ἡμᾶς	οὐδὲ	θέλει μαθεῖν, προλήψει δὲ συναπάγεται
[4, 22]	(παντὸς μᾶλλον ἐν ταὐτότητι ὄντα)	οὐδὲ	καθ´ ὁτιοῦν διστάσας ἕλοιτ´ ἂν
[4, 4]	ἱμειρόμενοι τοῦ ζῆν. Διὰ ταῦτα	οὐδὲ	καθαρὰν ἀπολύουσιν τὴν ψυχήν, ἀλλ´
[4, 22]	οὐδαμῶς οὔτε ὕπαρ οὔτε ὄναρ	οὐδὲ	κατὰ φαντασίαν τινά· ἐπεὶ μηδ´
[4, 4]	καὶ οὐ προκαμὼν τῇ ψυχῇ	οὐδὲ	καταμαλακισθείς, οἷα περὶ τὰς νόσους
[4, 6]	τὸν γνήσιον ἀποδεχόμενος πόθον, ὃν	οὐδὲ	λιμὸς διακόψαι ἴσχυσεν. Κἂν τὴν
[4, 22]	ὡς Βρῶμα ἡμᾶς οὐ παραστήσει»	οὐδὲ	μὴν γάμος, ἀλλ´ οὐδὲ ἀποχὴ
[4, 23]	τῷ θεῷ, δελέατι ἡδονῆς ᾑρημένοι,	οὐδὲ	μὴν ἡ τῶν αἰσθητῶν ἀποστροφὴ
[4, 26]	αὖ κακὸν φύσει τὸ σῶμα,	οὐδὲ	μὴν ὃ μή ἐστιν ἀγαθόν,
[4, 22]	(ἐπιβάθρα γὰρ αὕτη προκοπῆς μεγίστης)	οὐδὲ	μὴν ποιεῖν τι ἀγαθὸν ἤτοι
[4, 23]	ᾗ τὰ δεινὰ οὐκ ἐκκλίνει	οὐδὲ	μὴν σώφρων ᾗ τῶν ἐπιθυμιῶν
[4, 18]	ἡτοίμασται Ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν	οὐδὲ	οὖς ἤκουσεν οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν
[4, 12]	παθεῖν γένηται, σπάνιον μέν, ἀλλ´	οὐδὲ	οὗτος κατ´ ἐπιβουλὴν δυνάμεώς τι
[4, 7]	μιν θοᾶν χορὸν ἁγνὸν ἀμφέπειν·	οὐδὲ	πάντων βλεφάροις θνατῶν ἔσοπτος, ᾧ
[4, 24]	ἀλλ´ ὡς μὴ γενόμεναι. Πλὴν	οὐδὲ	πάσας ὁ Βασιλείδης φησί, μόνας
[4, 25]	γίνεται ἀτεχνῶς ἓν ὡς ἕν,	οὐδὲ	πολλὰ ὡς μέρη ὁ υἱός,
[4, 6]	θεῷ καὶ τὸν μή. Ἐνταῦθα	οὐδὲ	σύγκρισις ἔτι ἀπολείπεται τί ἄν
[4, 23]	ἐπαγγελίας ἀναπείθοντος ἀνακόπτειν τὰς ὁρμάς·	οὐδὲ	τὴν ὑπακοὴν διὰ τὴν ἐντολήν,
[4, 11]	διὰ δικαιοσύνην ἀδίκως κολαζομένοις. Ἀλλ´	οὐδὲ	τὸ ἄδικον τοῦ δικαστοῦ τῆς
[4, 4]	ἐκμανθάνομεν τὴν γνῶσιν. ᾧ δὲ	οὐδὲ	τὸ τυχὸν προσελθεῖν ἔστιν εἰς
[4, 3]	ἀγαθῶν οὐκ ἂν γενέσθαι. Ἀλλ´	οὐδὲ	τοῦτο ἔγνωσαν οἱ κατήγοροι, ὡς
[4, 7]	αἱ ἐντολαὶ ταῦτα μηνύουσιν) ἀλλ´	οὐδὲ	τῶν οἰκείων ἐθέλουσιν ὑπακοῦσαι λόγων.
[4, 8]	τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ·	οὐδεὶς	γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ σάρκα
[4, 9]	ἀρνήσηται ἐν ἐμοί› ἀλλ´ ἐμέ›	οὐδεὶς	γάρ ποτε ὢν ἐν αὐτῷ
[4, 6]	πένητος εἰκόνα δεικνύουσα; τί δὲ	Οὐδεὶς	δύναται δυσὶ δουλεύειν κυρίοις, θεῷ
[4, 8]	κοπιάτω φιλοσοφῶν. Οὔτε γὰρ ἄωρος	οὐδείς	ἐστιν οὔτε πάρωρος πρὸς τὸ
[4, 17]	{ὃς} ταπεινοφροσύνης ἀντέχεται καὶ λέγει·	Οὐδεὶς	καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου, οὐδ´ εἰ
[4, 7]	μου δέξαι, γύναι. ἔφυ μὲν	οὐδεὶς	ὅστις οὐ πονεῖ βροτῶν, θάπτει
[4, 13]	τὴν γραφὴν ἐκείνην οὕτως ἐκδέχεται·	Οὐδεὶς	ὄψεται τὸ πρόσωπον τοῦ θεοῦ
[4, 20]	καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς	οὐδεὶς	ὄψεται τὸν κύριον, ἐπισκοποῦντες μή
[4, 12]	δὲ τὸν θεόν. Καθαρὸς γὰρ	οὐδείς,	ὥσπερ εἶπέ τις, ἀπὸ ῥύπου.
[4, 26]	βίου συνεπόμενος, οὐδαμῶς ὀπίσω κατ´	οὐδεμίαν	ἀφορμὴν ἐπιστρεφόμενος, εὐχαριστήσας μὲν ἐπὶ
[4, 20]	οὔτε κάλλει κρίνεσθαι, ἀλλ´ ἀρετῇ.	Οὐδεμίαν,	φησὶν ἡ τραγῳδία, ὤνησε κάλλος
[4, 23]	οἰκονομία καὶ πάντα εὖ διοικεῖται,	οὐδὲν	ἀναιτίως γίνεται, ἐν τοῖς σοῖς
[4, 12]	διατιθέντες καὶ θλίβοντες. Ἀλλὰ μὴν	οὐδὲν	ἄνευ θελήματος τοῦ κυρίου τῶν
[4, 8]	κἂν πρὸς τὸ ἀποκυεῖν γένωνται	οὐδὲν	ἀνιείσας τῶν πρακτέων, ἀλλ´ ἐν
[4, 26]	γινώσκειν φύεται, ὁ θεὸς δὲ	οὐδὲν	ἄτοπον ποιεῖ; Οὗτος γάρ ἐστι»
[4, 8]	ἑνὶ σώματι· καὶ εὐχάριστοι γίνεσθε.	Οὐδὲν	γὰρ κωλύει πολλάκις τὴν αὐτὴν
[4, 23]	πρὸς τὴν πλάσιν γεγονέναι φαμέν·	οὐδὲν	γὰρ τῶν χαρακτηριζόντων τὴν ἀνθρώπου
[4, 16]	ἡμῶν, σαφῶς μὲν εἴρηκεν πρότερον,	οὐδὲν	δὲ ἧττον καὶ περὶ Μωυσέως
[4, 8]	φέρει. ἤδη γοῦν αἱ κύνες	οὐδὲν	ἔλαττον τῶν ἀρρένων καὶ οἰκουροῦσι
[4, 12]	ἢ ἐνεργῶς μὲν οὐχ ἡμαρτηκὸς	οὐδέν,	ἐν ἑαυτῷ {τῷ} δὲ τὸ
[4, 8]	ἀπορρήτων ἀντέσχεν πρὸς τὰς βασάνους	οὐδὲν	ἐξομολογούμενος, ὅς γε καὶ τελευτῶν
[4, 20]	κακῶν τῶν σῶν συνοίσω, καὶ	οὐδέν	ἐστί μοι πικρόν· Μετὰ γὰρ
[4, 18]	ἐκλεκτοὶ τοῦ θεοῦ· δίχα ἀγάπης	οὐδὲν	εὐάρεστον τῷ θεῷ. Τῆς τελειότητος
[4, 23]	δὲ φύσις ποιεῖ, καὶ διήνεγκεν	οὐδὲν	ἢ φύσει πλασθῆναι τοιόνδε ἢ
[4, 26]	νόῳ πεφυκὼς οὐ πάθοις κ´	οὐδὲν	κακὸν κατθανών, ἄνω τὸ πνεῦμα
[4, 17]	τοῖς δικαίοις ὁ κύριος καὶ	Οὐδὲν	λέληθεν αὐτὸν τῶν ἐννοιῶν καὶ
[4, 4]	ἐν πολέμῳ μετ´ ἐπιθυμιῶν ἀποθνῄσκουσιν,	οὐδὲν	οὗτοι διαφέροντες, ἢ εἰ καὶ
[4, 7]	κατὰ φύσιν διεκπερᾶν· οὐ δεινὸν	οὐδὲν	τῶν ἀναγκαίων βροτοῖς. Πρόκειται δὲ
[4, 13]	περὶ Τιμοθέου καὶ ἑαυτοῦ γράφων	Οὐδένα	γὰρ ἔχω» φησὶν ἰσόψυχον, ὅστις
[4, 25]	καὶ ὅπως. τοῖς δὲ τοιούτοις	οὐδέποτ´	αἰσχρῶν ἔργων μελέτημα προσίζει. εἰκότως
[4, 9]	τῇ φωνῇ. {διόπερ ἀρνήσασθαι αὐτὸν	οὐδέποτε	δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν οἱ
[4, 9]	ὑπὸ τούτων. Διόπερ ἀρνήσασθαι αὐτὸν	οὐδέποτε	δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν οἱ
[4, 26]	τιμητικῶς προσφέρεται, οὐ προσπαθῶς, ὅσον	οὐδέπω,	ἐὰν ὁ καιρὸς τῆς ἀποδημίας
[4, 19]	ἔφη, ἀπὸ δὲ τοῦ ἀλλοτρίου	οὐδεπώποτε»	Ναὶ μὴν καὶ Θεμιστὼ ἡ
[4, 6]	ἃ δὴ ὕλης ἐπέχει τάξιν,	οὔθ´	αἱ ἀγαθαὶ οὔθ´ αἱ κακαὶ
[4, 6]	ἐπέχει τάξιν, οὔθ´ αἱ ἀγαθαὶ	οὔθ´	αἱ κακαὶ συνίστανται πράξεις, οἷον
[4, 8]	οὖν ἡ τῆς εὐδαιμονίας ἐλπὶς	οὔθ´	ἡ πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπη
[4, 12]	κύριος θελήματι ἔπαθεν τοῦ πατρὸς	οὔθ´	οἱ διωκόμενοι βουλήσει τοῦ θεοῦ
[4, 13]	ἀπαλλοτρίωσιν τὴν ἐκ προαιρέσεως προσαγορευθέντες·	οὐθὲν	γὰρ ἡ ἔχθρα οὐδ´ ἡ
[4, 18]	ἀγάπην δὲ πιστωθῶ τῷ κυρίῳ,	Οὐθέν	εἰμι» ὡς πρὸς σύγκρισιν τοῦ
[4, 26]	πάντα δύνασαι, ἀδυνατεῖ δέ σοι	οὐθέν.	Τίς γὰρ ἀπαγγέλλει μοι ἃ
[4, 5]	τὸ κακὸν οὐκ ἂν γένοιτο,	οὐθέτερον	οὖν κακόν. Ὁ μὲν οὖν
[4, 13]	Τὸ δὲ ἀγαπᾶν τοὺς ἐχθροὺς	οὐκ	ἀγαπᾶν τὸ κακὸν λέγει οὐδὲ
[4, 8]	δυναμένοις. Γέται δὲ ἔθνος βάρβαρον	οὐκ	ἄγευστον φιλοσοφίας πρεσβευτὴν αἱροῦνται πρὸς
[4, 11]	καὶ κρίνεται. Διώκουσι τοίνυν ἡμᾶς	οὐκ	ἀδίκους εἶναι καταλαβόντες, ἀλλ´ αὐτῷ
[4, 12]	περιεπούσης τὸν ἁμαρτητικόν. Πῶς δὲ	οὐκ	ἄθεος θειάζων μὲν τὸν διάβολον,
[4, 8]	τὴν αὐτὴν καὶ ἴσχειν ἀρετήν.	Οὐκ	ἄλλην τοίνυν πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα
[4, 19]	ἤτοι γυναῖκα ἢ καὶ θεράπαιναν,	οὐκ	ἄλλο τι φαίνεται τὸ τηνικάδε
[4, 19]	ἄλλῳ τινί. Ὅθεν ἀκολασία μὲν	οὐκ	ἄλλου τινὸς ἂν δοξάζοιτο εἶναι
[4, 21]	ὁμολογίᾳ, ἄλλοι δὲ ἐν κηρύγματι,	οὐκ	ἀμέτοχοι μὲν τῶν κοινῶν ἀρετῶν,
[4, 26]	ἐβούλοντο εἶναι τὰς εὐχάς, ἃς	οὐκ	ἄν τις αἰδεσθείη ποιεῖσθαι πολλῶν
[4, 26]	γὰρ τὰ πάντα θεοῦ, καὶ	οὐκ	ἄν τις εἴη φύσει τοῦ
[4, 3]	Σωκράτης δὲ νόμον ἕνεκα ἀγαθῶν	οὐκ	ἂν γενέσθαι. Ἀλλ´ οὐδὲ τοῦτο
[4, 5]	ἀγαθοῦ δὲ ποιητικὸν τὸ κακὸν	οὐκ	ἂν γένοιτο, οὐθέτερον οὖν κακόν.
[4, 3]	οὖν Ἡράκλειτος Δίκης ὄνομα» φησὶν	οὐκ	ἂν ᾔδεσαν, εἰ ταῦτα μὴ
[4, 11]	ἐπεπήδων τῇ ὁδῷ, ἐκλογὴ δὲ	οὐκ	ἂν ἦν. Ἀλλὰ γὰρ ἡ
[4, 9]	τέλος, οὗτος σωθήσεται· Ἐπεὶ τίς	οὐκ	ἂν τῶν εὖ φρονούντων βασιλεύειν
[4, 23]	Ἴσμεν δὲ τὰ μὲν δυσπόριστα	οὐκ	ἀναγκαῖα, τὰ δὲ ἀναγκαῖα εὐπόριστα
[4, 7]	εἰς τόπον, ψυχὰς δ´ ἡμετέρας	οὐκ	ἀναγκάσεις ποιεῖν ἃ μὴ βουλόμεθα.
[4, 22]	ἤκουσεν καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου.	Οὐκ	ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ θεὸς
[4, 21]	ἀλλ´ ἐν παντὶ» συνιστάναι ἑαυτοὺς	οὐκ	ἀνθρώποις, ἀλλὰ τῷ θεῷ. ἔστω
[4, 8]	ὡς τῷ κυρίῳ δουλεύοντες καὶ	οὐκ	ἀνθρώποις, εἰδότες ὅτι ἀπὸ κυρίου
[4, 12]	ἐν ἁγιασμῷ. Τοιγαροῦν ὁ ἀθετῶν	οὐκ	ἄνθρωπον ἀθετεῖ, ἀλλὰ τὸν θεὸν
[4, 6]	βίον, ταῦτα προστεθήσεται ὑμῖν. Ἆρ´	οὐκ	ἄντικρυς τὸν γνωστικὸν μεθέπειν ἡμᾶς
[4, 7]	μέλλετε ἀποθνῄσκειν· λογίζομαι γὰρ ὅτι	οὐκ	ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν
[4, 6]	τοῦ δείπνου οἱ φιλοκτήμονες κληθέντες	οὐκ	ἀπαντῶσιν, οὐ διὰ τὸ κεκτῆσθαι,
[4, 6]	τούτων τῶν μικρῶν, τὸν μισθὸν	οὐκ	ἀπολέσει. Πάλιν τε αὖ τὰς
[4, 21]	ἀλλ´ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι, ἀλλ´	οὐκ	ἀπολλύμενοι» Χρὴ γὰρ τοὺς σπεύδοντας
[4, 18]	μακαρίσαντες· Καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ	οὐκ	ἀπορρυήσεται» τοῦ ζωτικοῦ ξύλου, τοῦ
[4, 7]	δημεύσει καὶ ἐπὶ πᾶσι θανάτῳ,	οὐκ	ἀποσπασθήσεταί ποτε τῆς ἐλευθερίας καὶ
[4, 4]	πρὸς τὴν διδασκαλίαν πειθώ, ἧς	οὐκ	ἀποστήσεται θανάτου φόβῳ, ναὶ μὴν
[4, 6]	πρὸς τὴν τοῦ πνεύματος ἄνοδον,	οὐκ	ἀποχῇ κακῶν μόνον δικαιωθείς, πρὸς
[4, 4]	ἐγνωκώς, πρόφασιν εὔλογον λαβών, ἣν	οὐκ	αὐτὸς παρέσχεν, ἑαυτὸν ἐπιδεῖξαι ὅς
[4, 12]	μὴ λαβὼν οὐχ ἡμάρτανεν. Ὥστ´	οὐκ	αὐτῷ τὸ μὴ ἁμαρτῆσαι λογιστέον.
[4, 8]	τε τῆς κτήσεως ἁπάσης κινδυνεύσῃ,	οὐκ	ἀφέξεται τῆς θεοσεβείας οὐδ´ ὁπωστιοῦν·
[4, 18]	τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀγάπη ἁμαρτάνειν	οὐκ	ἐᾷ· ἢν δὲ καὶ περιπέσῃ
[4, 21]	ἀλλ´ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι, ἀλλ´	οὐκ	ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι, ἀλλ´ οὐκ ἀπολλύμενοι»
[4, 22]	ἁμαρτητικὴν ψυχὴν ἐπιστρέψας πρὸς θεόν.	Οὐκ	ἐγκρατὴς οὗτος ἔτι, ἀλλ´ ἐν
[4, 25]	ἦν καλή, παρθένος ἦν, ἀνὴρ	οὐκ	ἔγνω αὐτήν. Ῥεβέκκα δὲ ἑρμηνεύεται
[4, 8]	οὐχ ὅπως τι τῶν κεκρυμμένων	οὐκ	ἐδήλωσεν, ἀλλὰ καὶ τὴν χεῖρα
[4, 17]	πανάρετον καὶ βεβαίαν πίστιν ὑμῶν	οὐκ	ἐδοκίμασεν; τήν τε σώφρονα καὶ
[4, 17]	καὶ ἐπιεικῆ ἐν Χριστῷ εὐσέβειαν	οὐκ	ἐθαύμασεν; καὶ τὸ μεγαλοπρεπὲς τῆς
[4, 12]	μαρτυρῆσαι; εἰ δὲ τὸν ἁμαρτητικὸν	οὐκ	εἴασεν ἡ πρόνοια ἐπὶ τὸ
[4, 22]	τὰ ἔργα αὐτοῦ» Ἃ ὀφθαλμὸς	οὐκ	εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσεν
[4, 18]	μὲν γνωστικῷ ἡτοίμασται Ἃ ὀφθαλμὸς	οὐκ	εἶδεν οὐδὲ οὖς ἤκουσεν οὐδὲ
[4, 7]	αἵματος μαρτυρία τοῦ κυρίου δοκεῖ,	οὐκ	εἰδόσι τῆς ὄντως οὔσης ζωῆς
[4, 20]	ἐν ἀποκαλύψει Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὃν	οὐκ	εἰδότες ἀγαπᾶτε, εἰς ὃν ἄρτι
[4, 12]	διάβολος εἰδὼς μὲν ὅ ἐσμεν,	οὐκ	εἰδὼς δὲ εἰ ὑπομενοῦμεν· ἀλλὰ
[4, 26]	οὐκέτι πόλεις· λέγεσθαι μὲν γάρ,	οὐκ	εἶναι δέ· σπουδαῖον γὰρ ἡ
[4, 25]	ἀκάθαρτος σώματί τε καὶ πνεύματι,	Οὐκ	εἰσελεύσεται εἰς τὰ ἅγια ἀπὸ
[4, 7]	ἀρετὴ τῶν ἐν ἀνθρώποις μόνη	οὐκ	ἐκ θυραίων τἀπίχειρα λαμβάνει, αὐτὴ
[4, 9]	ἐφ´ ἡμῖν γάρ, ἀπολογεῖσθαι δὲ	οὐκ	ἐκ παντός, οὐ γὰρ καὶ
[4, 7]	καὶ ἀσελγῶς πεπολιτευμένων συνεῖναι βούλονται,	οὐκ	ἐκ τῶν ἡμετέρων μόνον λέγω
[4, 23]	τονούμενοι ἕλκουσι μὲν τὴν ἄγκυραν,	οὐκ	ἐκείνην δὲ ἐπισπῶνται, ἀλλ´ ἑαυτοὺς
[4, 17]	μεγαλοπρεπὲς τῆς φιλοξενίας ὑμῶν ἦθος	οὐκ	ἐκήρυξεν; καὶ τὴν τελείαν καὶ
[4, 23]	ταύτῃ ἄφοβος ᾗ τὰ δεινὰ	οὐκ	ἐκκλίνει οὐδὲ μὴν σώφρων ᾗ
[4, 16]	πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως	οὐκ	ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ.
[4, 12]	τοῦτον οὖν τὸν ἁγιασμὸν ἡμῶν	οὐκ	ἐκωλύθη παθεῖν ὁ κύριος. Εἰ
[4, 8]	Σαυρομάτιδας γυναῖκας πολέμῳ χρωμένας ἀνδρῶν	οὐκ	ἔλαττον, καὶ Σακίδας ἄλλας, αἳ
[4, 22]	διαλεγόμενος· Ἀνθρώπους μένει ἀποθανόντας ἅσσα	οὐκ	ἔλπονται οὐδὲ δοκέουσιν. Θείως οὖν
[4, 17]	τὴν τελείαν καὶ ἀσφαλῆ γνῶσιν	οὐκ	ἐμακάρισεν; ἀπροσωπολήπτως γὰρ πάντα ἐποιεῖτε,
[4, 7]	δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ. Ἆρ´	οὐκ	ἐμφανῶς κἀκεῖνα ἐπιφέρει ὁ ἀπόστολος
[4, 15]	τὴν περὶ τῶν εἰδωλοθύτων» γνῶσιν	οὐκ	ἐν πᾶσι φέρειν, Μή πως
[4, 15]	γὰρ ἐπέστελλεν· ὅθεν ἐπιφέρει· Ἀλλ´	οὐκ	ἐν πᾶσιν ἡ γνῶσις» ἡ
[4, 16]	τῆς ἀγάπης ἔργον ἐνδεικνύμενοι, ὅτι	Οὐκ	ἐν σοφίᾳ σαρκικῇ, ἀλλ´ ἐν
[4, 6]	τοίνυν ἀπὸ πάσης πλεονεξίας, ὅτι	οὐκ	ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ τὰ
[4, 8]	ἔχετε κύριον ἐν οὐρανῷ, Ὅπου	οὐκ	ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ
[4, 26]	γενομένην ἐκ διαφόρων συνεστάναι, ἀλλ´	οὐκ	ἐξ ἐναντίων, σώματός τε καὶ
[4, 21]	ἀλλ´ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι, ἀλλ´	οὐκ	ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι, ἀλλ´ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι,
[4, 1]	τῶν πραγμάτων ἀναγκαίως δουλεύσασι περιλαβεῖν	οὐκ	ἐξεγένετο. Ἐπὶ τούτοις ὕστερον πληρωθείσης
[4, 19]	ἀσκήσει προσχρησαμένους, τὴν δὲ ἀρετὴν	οὐκ	ἐπ´ ἄλλοις τισὶν εἶναί φαμεν
[4, 6]	Τταπεινοφρονούντων γάρ ἐστιν ὁ Χριστός,	οὐκ	ἐπαιρομένων ἐπὶ τὸ ποίμνιον αὐτοῦ.
[4, 9]	τὴν περικοπὴν ταύτην, ἐκεῖνο δὲ	οὐκ	ἐπέστησεν ὅτι εἰ καὶ μὴ
[4, 17]	διὰ πίστιν ἐλευθέραν κληθεὶς Ἀβραὰμ	οὐκ	ἐπήρθη τῇ δόξῃ, μετριοπαθῶν δὲ
[4, 23]	κρίσιν ἔχουσιν ἀνόσιον. Τὸ δὲ	Οὐκ	ἐπιθυμήσεις» οὔτε ἀνάγκης τῆς ἐκ
[4, 3]	ὁ τὸν πλησίον ἀγαπῶν κακὸν	οὐκ	ἐργάζεται καὶ πᾶσα ἐντολὴ ἐν
[4, 18]	ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν	οὐκ	ἐργάζεται, μήτε ἀδικοῦσα μήτε ἀνταδικοῦσά
[4, 3]	Ὁ ἀγαπῶν τὸν πλησίον κακὸν	οὐκ	ἐργάζεται· τὸ γὰρ οὐ φονεύσεις,
[4, 26]	φησίν, ὁ θεὸς ἡμῶν καὶ	οὐκ	ἔστι πλὴν αὐτοῦ σῴζων· Οὐδὲ
[4, 8]	ἄδικος κομίσεται ὃ ἠδίκησεν, καὶ	οὐκ	ἔστι προσωποληψία. Οἱ κύριοι, τὸ
[4, 7]	ἐλπίδι ἐσώθημεν· ἐλπὶς δὲ βλεπομένη	οὐκ	ἔστιν ἐλπίς· ὃ γὰρ βλέπει
[4, 16]	ἀγάπη καὶ ἡ θεοσέβεια· Φόβος	οὐκ	ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ´
[4, 18]	τῷ θεῷ. Τῆς τελειότητος αὐτῆς	οὐκ	ἔστιν ἐξήγησις» φησί. τίς ἱκανὸς
[4, 25]	μὲν οὖν θεὸς ἀναπόδεικτος ὢν	οὐκ	ἔστιν ἐπιστημονικός, ὁ δὲ υἱὸς
[4, 13]	Ἐπεὶ δὲ τὸ φαινόμενον αὐτοῦ	οὐκ	ἔστιν ἡ ἐκ μεσότητος ψυχή,
[4, 7]	ἂν ἦν» καὶ τὰ ἑξῆς.	Οὐκ	ἔστιν οὖν κατὰ τὸν Αἰσχύλου
[4, 16]	πίστεως ζήσεται. Καὶ ἐὰν ὑποστείληται,	οὐκ	εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν
[4, 6]	αὐτόν. Ἡ δὲ καρδία αὐτῶν	οὐκ	εὐθεῖα μετ´ αὐτοῦ, οὐδὲ ἐπιστώθησαν
[4, 22]	φερομένη ἐν πάσῃ πράξει ἀγαθύνηται,	οὐκ	ἐφ´ ὧν μέν, ἐφ´ ὧν
[4, 15]	ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν; μὴ	οὐκ	ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν,
[4, 15]	εἰρημένον πρὸς τοῦ ἀποστόλου· Μὴ	οὐκ	ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πιεῖν;
[4, 6]	πῶς τοῖς πτωχοῖς ταῦτα διανέμεται,	οὐκ	ἔχουσιν εἰπεῖν· ἀλλ´ ὁ θεὸς
[4, 15]	τοῦ κυρίου καὶ Κηφᾶς; ἀλλ´	οὐκ	ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, φησίν,
[4, 26]	Τίς γὰρ ἀπαγγέλλει μοι ἃ	οὐκ	ᾔδειν, μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἃ
[4, 19]	μοναρχοῦντος τῶν ξένων τῶν πατρῴων	οὐκ	ᾐδεῖτο ἀπονίπτειν τοὺς πόδας· ἐπεὶ
[4, 22]	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς	οὐκ	ἤκουσεν καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου.
[4, 5]	Καί οἱ γείνατο κοῦρον, ὃς	οὐκ	ἠλέκτορα εἶδεν, φησὶν ὁ Χαλκιδεὺς
[4, 16]	δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν	οὐκ	ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν
[4, 6]	λέγει ἡ γραφή, καὶ ἰδοὺ	οὐκ	ἦν· καὶ ἐζήτησα αὐτὸν καὶ
[4, 26]	ᾔδειν, μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἃ	οὐκ	ἠπιστάμην; ἐγὼ δὲ ἐφαύλισα ἐμαυτὸν
[4, 22]	ἐφίεσθαι τῆς περὶ τὸν θεὸν	οὐκ	ἴδιον γνωστικοῦ, ἀπόχρη δ´ αὐτῷ
[4, 2]	καὶ τοῖς ὁδὸν ἀπιοῦσιν ἣν	οὐκ	ἴσασιν ἀρκεῖ τὴν φέρουσαν ὑποσημῆναι
[4, 6]	τῆς κατὰ τὴν αἵρεσιν διαφορᾶς	οὐκ	ἴσης. Διαφέρει δ´, οἶμαι, τὸ
[4, 6]	ῥίζης ἀμφοῖν ὑποκειμένης, αἱρέσεως δὲ	οὐκ	ἴσης, μᾶλλον δὲ τῆς κατὰ
[4, 21]	γνωστικός· πάντα δὲ ὁμοῦ τέλειος	οὐκ	οἶδ´ εἴ τις ἀνθρώπων, ἔτι
[4, 7]	γνωστικῶς ἤδη παιδεύουσα. Ἕλληνες γὰρ	οὐκ	οἶδ´ ὅπως ἀνάγκῃ δεδωκότες ἀλόγῳ
[4, 16]	καὶ πρὸς ἐντροπὴν ἄλλοις διαλεγόμενος	οὐκ	ὀκνεῖ λέγειν· Ἀναμιμνῄσκεσθε δὲ τὰς
[4, 13]	τὸ ἁμαρτάνειν ἐν ἐνεργείᾳ κεῖται,	οὐκ	οὐσίᾳ· διὸ οὐδὲ ἔργον θεοῦ.
[4, 24]	τιμωρούμεθα. Κόλασις δὲ τὸν ἁμαρτήσαντα	οὐκ	ὠφελεῖ εἰς τὸ μὴ πεποιηκέναι,
[4, 16]	μου ἐν αὐτῷ. Ἡμεῖς δὲ	οὔκ	ἐσμεν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν, ἀλλὰ
[4, 12]	τοῦ θεοῦ καὶ τοὺς διωγμούς.	Οὐκέτι	οὖν ὁ πόνος καὶ ὁ
[4, 26]	τὰ δὲ ἐπὶ γῆς ἐνταῦθα	οὐκέτι	πόλεις· λέγεσθαι μὲν γάρ, οὐκ
[4, 3]	ἐνδύματι ἐλαττουμένου παρὰ τοὺς ἀγγέλους.	Οὔκουν	ἄλλο τι σοφίαν παρὰ τὴν
[4, 8]	δεσποτῶν καὶ ἀνδρῶν βελτίστους γεγονέναι.	Οὔκουν	ἔλαττον προθυμεῖσθαι χρὴ τοὺς μέλλοντας
[4, 7]	τὼ ὀφθαλμώ, ὅτι εὐδαίμων ἔσται.	Οὔκουν	ἐπὶ τῇ τύχῃ τὸ τέλος
[4, 26]	πατρός, ὁ παιδεύων τὸν ἄνθρωπον.	~Οὔκουν	εὐλόγως οἱ κατατρέχοντες τῆς πλάσεως
[4, 5]	καὶ πᾶσαν πόλιν ἕλοι ἄν.	Οὔκουν	μόνον {τοῦτο} νόμισμα λευκὸς ἄργυρος
[4, 26]	μάκαρα μέγαν ἀείδους´ ἐν ὕμνοις·	οὔκουν	οὐρανόθεν καταπέμπεται δεῦρο ἐπὶ τὰ
[4, 3]	ἐντολαὶ ἀγάπην, οὐ μῖσος κατασκευάζουσιν.	Οὔκουν	πάθος ὁ φόβος οὗ γεννητικὸς
[4, 21]	δὲ καὶ πολιτεύσαιτο ὀρθῶς (ὥσπερ	οὖν	ἀδύνατον δυσεργείᾳ γνῶσιν ἐπακολουθεῖν) μάρτυς
[4, 13]	κόσμος τοῦ ζῶντος αἰῶνος. Τίς	οὖν	αἰτία τῆς εἰκόνος; μεγαλωσύνη τοῦ
[4, 3]	ὡς φίλος φίλῳ. Τὸ μὲν	οὖν	ἀληθὲς τῷ θεῷ σαφές. Αὐτίκα
[4, 19]	μάλιστα ἐφ´ ἡμῖν. Τὰ μὲν	οὖν	ἄλλα εἴργειν δύναταί τις προσπολεμῶν,
[4, 6]	καὶ μὴ καρποφορῆσαι δυνηθῆναι. Μαθεῖν	οὖν	ἀνάγκη ὅπως ἑκάστῳ τῶν προσπιπτόντων
[4, 5]	εὐπάρεδρον τῷ κυρίῳ ἀπερισπάστως. Τούτων	οὖν	ἀνθεκτέον οὐ δι´ αὐτά, ἀλλὰ
[4, 23]	θεοὶ τιμῇσι φέριστοι. Ὁ μὲν	οὖν	ἄνθρωπος ἁπλῶς οὕτως κατ´ ἰδέαν
[4, 8]	πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός. Ταῦτα»	οὖν	ἀντίκειται» οὐχ ὡς κακὸν ἀγαθῷ,
[4, 25]	νοῦς δὲ ὁ θεός. Τὸν	οὖν	ἀοράτου θεοῦ θεωρητικὸν θεὸν ἐν
[4, 13]	τοῖς Περὶ προφητείας διαλεξόμεθα. γάπην	οὖν	ἀσκεῖν τὸν τέλειον χρή, κἀνθένδε
[4, 15]	πλήρωμα αὐτῆς. Διὰ τὴν συνείδησιν»	οὖν	ἀφεκτέον ὧν ἀφεκτέον. Συνείδησιν δὲ
[4, 26]	δικαιοσύνης γῆς οὐρανὸν ἀνταλλάσσεται. Εἰκότως	οὖν	γνώσεως ἐπήβολος ὁ Ἰὼβ γενόμενος
[4, 17]	τὰ ἑξῆς. Εἶτ´ ἐμφανέστερον· Ἀτενίσωμεν	οὖν	εἰς τοὺς τελείως λειτουργήσαντας αὐτοῦ
[4, 9]	δὲ ἐν φωνῇ. Ἡ μὲν	οὖν	ἐν φωνῇ ὁμολογία καὶ ἐπὶ
[4, 6]	τῆς ψυχῆς ἐκ συνειδήσεως, εἴτ´	οὖν	ἐνταῦθα εἴτε καὶ ἀλλαχῇ, ἐπεὶ
[4, 22]	ἀποπεσοῦσα τοῦ ἕξις εἶναι, εἴτ´	οὖν	ἕξις ἡ γνῶσις εἴτε διάθεσις
[4, 7]	καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ. Μὴ	οὖν	ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ κυρίου
[4, 18]	τῷ ἐραστῇ πεπληρωκέναι λέγουσα. ἧκον	οὖν	ἐπὶ τὸν κριτήν. Τὸ βαλλάντιον
[4, 18]	οἱ τῶν ἱερείων μωμοσκόποι. ὄρεξιν	οὖν	ἐπιθυμίας διακρίνουσιν οἱ περὶ ταῦτα
[4, 8]	ἀπρεπὲς τοῦτο καὶ λέγειν. Σωφροσύνης	οὖν	ἐπιμελητέον καὶ δικαιοσύνης καὶ τῆς
[4, 7]	ὑπὲρ οὗ ἐγὼ εὐχαριστῶ; εἴτε	οὖν	ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι
[4, 7]	οὗτός ἐστιν ᾧ μαρτυροῦμεν, ὥσπερ	οὖν	ἐστι, τὴν ἐλπίδα ἡμῶν ὁμολογοῦμεν
[4, 15]	διατηροῦντας ἑαυτοὺς εὖ πράξειν. Ἕτερον	οὖν	ἐστι τὸ εἰρημένον πρὸς τοῦ
[4, 6]	ἀποθανοῦσαν δὲ τῇ ἁμαρτίᾳ. Τοῦτ´	οὖν	ἐστι τὸ εὑρεῖν τὴν ψυχήν,
[4, 19]	τὸν ἑαυτοῦ. Οὐχ οἷόν τε	οὖν	ἐστιν ἄνδρα ἢ γυναῖκα ἐν
[4, 25]	ἡγιασμένον νεὼν τοῦ κυρίου. Δικαιοσύνη	οὖν	ἐστιν εἰρήνη βίου καὶ εὐστάθεια,
[4, 25]	παντελής, ἀρχῆς ποιητικός. ᾗ μὲν	οὖν	ἐστιν οὐσία, ἀρχὴ τοῦ φυσικοῦ
[4, 26]	καὶ ὁμοίωσιν» περιτρώγοντες. Ὁ μὲν	οὖν	Εὐριπίδης Χρύσεαι δή μοι πτέρυγες
[4, 23]	ἵνα καὶ ἄρξῃ ἐπιθυμίας. Μυστικῶς	οὖν	ἐφ´ ἡμῶν καὶ τὸ Πυθαγόρειον
[4, 22]	ἀμαθίας τὴν γνώμην αὐτῶν. Εἰκότως	οὖν	ἡ γνῶσις αὕτη ἀγαπᾷ καὶ
[4, 21]	τοῦ κυρίου ἀνάληψιν ἀκμάσας, ἀλλ´	οὖν	ἡ γραφὴ αὐτῷ ἐκ τῆς
[4, 19]	τοὺς πλυνοὺς ᾔει. Ἕλοιτ´ ἂν	οὖν	ἡ σώφρων πρῶτον μὲν πείθειν
[4, 8]	τυράννου ὑπέροις σιδηροῖς ἐπτίσσετο. Οὔτ´	οὖν	ἡ τῆς εὐδαιμονίας ἐλπὶς οὔθ´
[4, 12]	εἰ τύχοι, λέγων, ὁ δεῖνα	οὖν	ἥμαρτεν, ἔπαθεν γὰρ ὁ δεῖνα,
[4, 25]	ἐν χερσὶ πραγματείαν ἕψεται. Αὐτὸς	οὖν	ἡμᾶς ὁ σωτὴρ ἀτεχνῶς κατὰ
[4, 5]	φησὶν ὁ Χαλκιδεὺς Εὐφορίων. Κακὸν	οὖν	ἦν τι παίδευμα εἰς εὐανδρίαν
[4, 3]	νόμος, ἡ γραφή φησιν. Καλῶς	οὖν	Ἡράκλειτος Δίκης ὄνομα» φησὶν οὐκ
[4, 25]	ἡ ὀργή μου. Ὁ μὲν	οὖν	θεὸς ἀναπόδεικτος ὢν οὐκ ἔστιν
[4, 22]	μετέχει τῆς φρονήσεως. Διὰ ταῦτ´	οὖν	καὶ αἱ τελεταὶ γίνονται νυκτὸς
[4, 8]	ἐάν τε καὶ μή. Καλῶς	οὖν	καὶ Ἐπίκουρος Μενοικεῖ γράφων· Μήτε
[4, 26]	τοῦτο εὐθέως κακόν. Εἰσὶ γὰρ	οὖν	καὶ μεσότητές τινες καὶ προηγμένα
[4, 18]	μαρτυρήσω, λέγει, φόβῳ δέ. Εἴπερ	οὖν	καὶ μισθῷ προσδοκωμένῳ ἐπικροτῶν τὰ
[4, 8]	ἀλλὰ τῆς τῶν ἀγαθῶν. Πιστῶς	οὖν	καὶ ὁ πρεσβύτης καὶ ὁ
[4, 9]	ἐκκλησιῶν ἃς ἔπηξαν ἔπαθον. Οὕτως	οὖν	καὶ οἱ κατ´ ἴχνος τὸ
[4, 25]	αἰσχρῶν ἔργων μελέτημα προσίζει. εἰκότως	οὖν	καὶ Πλάτων τὸν τῶν ἰδεῶν
[4, 8]	κατ´ ἴχνιον ἔδραμε Γοργώ. Φιλοσοφητέον	οὖν	καὶ ταῖς γυναιξὶν ἐμφερῶς τοῖς
[4, 5]	κακὸν οὐκ ἂν γένοιτο, οὐθέτερον	οὖν	κακόν. Ὁ μὲν οὖν Σιμωνίδης,
[4, 3]	ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. Τίνα	οὖν	καρπὸν εἴχετε τότε; ἐφ´ οἷς
[4, 6]	ἀκαταλλήλους ὥρας ἐργασαμένων. Ἐργάσονται μὲν	οὖν	κατὰ τὰς μονὰς τὰς ἀναλόγους
[4, 6]	τῶν ἀναγκαίων ἢ περιστατικῶν. Καθαροὺς	οὖν	κατὰ τὰς σωματικὰς ἐπιθυμίας καὶ
[4, 7]	καὶ τὰ ἑξῆς. Οὐκ ἔστιν	οὖν	κατὰ τὸν Αἰσχύλου Τήλεφον νοεῖν
[4, 11]	δικαίως ὑπίσχουσι τὴν τιμωρίαν. Ἄκοντες	οὖν	μαρτυροῦσιν ἡμῖν τὴν δικαιοσύνην τοῖς
[4, 22]	συστολὴν ἀπὸ τοῦ σώματος. Ἄρ´	οὖν	μὴ καθεύδωμεν ὡς οἱ λοιποί,
[4, 14]	τῷδε βίῳ. Οὐχ οἷόν τε	οὖν	μὴ παθεῖν τὰ ἔχθιστα τοὺς
[4, 10]	ἀφορμὴν ἐγέννησε διωγμοῦ. Διὰ τοῦτ´	οὖν	μηδενὸς ἀντέχεσθαι τῶν ἐν τῷ
[4, 16]	καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν. Ὅτι μὲν	οὖν	μίαν σωτηρίαν λέγει ἐν Χριστῷ
[4, 18]	ἁπαξαπλῶς κατ´ εἰκόνα θεοῦ. Πλήρωμα	οὖν	νόμου ἡ ἀγάπη, καθάπερ ὁ
[4, 24]	τινὰ τοῖς ὁμοίοις περιπεσεῖν. Ἐνταῦθα	οὖν	ὁ ἀγαθὸς θεὸς διὰ τρεῖς
[4, 8]	ἦν τῶν Πυθαγόρου γνωρίμων. Ἀποσφάττεται	οὖν	ὁ δοκιμώτατος κριθεὶς ἀνιωμένων τῶν
[4, 22]	οὐκ ἔλπονται οὐδὲ δοκέουσιν. Θείως	οὖν	ὁ Παῦλος Ῥωμαίοις ἄντικρυς ἐπιστέλλει·
[4, 12]	θεοῦ καὶ τοὺς διωγμούς. Οὐκέτι	οὖν	ὁ πόνος καὶ ὁ φόβος,
[4, 25]	εὐχάριστον τοῦ σκήνους ἀπόδοσιν. Εἴτ´	οὖν	ὁ χρόνος εἴη ὁ διὰ
[4, 23]	ἄνθρωπος ἀχράντως μοναδικὸς γίνεται. Καθάπερ	οὖν	οἱ ἐν θαλάττῃ ἀπὸ ἀγκύρας
[4, 18]	ἤδη καὶ τῷ σώματι. Λέγουσιν	οὖν	οἱ τὰς ἱστορίας συνταξάμενοι Βοκχόριδος
[4, 20]	τἀνδρὶ παρὰ τοῦ θεοῦ. Δῆλον	οὖν	οἶμαι ὡς ἕκαστον τῶν προσπιπτόντων
[4, 9]	ἀλλ´ οὐ δουλεύειν ἕλοιτο; Θεὸν	οὖν	ὁμολογοῦσί» τινες εἰδέναι» κατὰ τὸν
[4, 17]	γνώσεως ἰδίωμα ἐμφαίνων ἐπήγαγεν· Προδήλων	οὖν	ὄντων ἡμῖν τούτων, καὶ ἐγκεκυφότες
[4, 15]	ὑπὲρ οὗ ἐγὼ εὐχαριστῶ; πάντα	οὖν	ὅσα ποιεῖτε εἰς δόξαν θεοῦ
[4, 9]	μετὰ τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ. Πᾶς	οὖν	ὅστις ἐὰν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ
[4, 4]	αἵματι» τοὺς ἀπίστους δυσωπῶν. Οὗτος	οὖν	οὐ φόβῳ τὸ ἀρνεῖσθαι Χριστὸν
[4, 6]	διὰ δικαιοσύνην δηλονότι. Μή τι	οὖν	οὐχ ἁπλῶς τοὺς πένητας, ἀλλὰ
[4, 7]	γοῦν Εὐριπίδης λέγει· Ἅ γ´	οὖν	παραινῶ, ταῦτά μου δέξαι, γύναι.
[4, 13]	ἀκούετε ἐν ἐμοί. Εἴ τις	οὖν	παράκλησις ἐν Χριστῷ, εἴ τι
[4, 8]	ἀποδεδοκιμασμένων εὐδαίμονος ὑπηρεσίας. Μεστὴ μὲν	οὖν	πᾶσα ἡ ἐκκλησία τῶν μελετησάντων
[4, 25]	καὶ διὰ τοῦτο βδελυκτῆς. Μόνῳ	οὖν	πατρὶ καὶ μητέρι υἱῷ τε
[4, 13]	πνεύματος γεγενῆσθαι παραδιδόντες. Ὅταν μὲν	οὖν	περὶ τοῦ ἕνα εἶναι τὸν
[4, 7]	ἡμεῖς ὀνόμασιν γινώσκομεν. Τοῖς μὲν	οὖν	πολλοῖς ἡ ματαιοπονία αὕτη αἱρετή,
[4, 2]	ὁδοῦ καὶ μὴ παρεκτρέχων. Εἰκότως	οὖν	πολὺ τὸ γόνιμον ἐν ὀλίγῳ
[4, 2]	ἕνα ἡ γραφή. Συλλαμβάνουσι μὲν	οὖν	πρός τε ἀνάμνησιν πρός τε
[4, 7]	μου γίνεσθε» φησίν. Ὁ μὲν	οὖν	πρῶτος βαθμὸς τῆς σωτηρίας ἡ
[4, 7]	ἐπ´ αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται. Εἰκότως	οὖν	Σιμωνίδης γράφει· Ἔστι τις λόγος
[4, 5]	οὐθέτερον οὖν κακόν. Ὁ μὲν	οὖν	Σιμωνίδης, καθάπερ καὶ Ἀριστοτέλης, ὑγιαίνειν
[4, 8]	ἐκτὸς εἰ μὴ καταμαλακισθεῖεν. Ἀναγκαῖον	οὖν	σύμπαντι τῷ τῶν ἀνθρώπων γένει
[4, 22]	ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα	οὖν	τὰ ἔργα τοῦ σκότους, ἐνδυσώμεθα
[4, 16]	ὕπαρξιν καὶ μένουσαν. Μὴ ἀποβάλητε	οὖν	τὴν παρρησίαν ὑμῶν, ἥτις ἔχει
[4, 26]	ἐν τοῖς μέσοις. Ἐχρῆν δὴ	οὖν	τὴν σύνθεσιν τοῦ ἀνθρώπου ἐν
[4, 6]	πυρὸς καὶ τοῦ φωτός. Φῶς	οὖν	τῆς κατὰ τὴν γραφὴν ὁμοιότητος
[4, 18]	ὑποκείμεθα μᾶλλον κινδύνῳ. ~Ἡ σεμνὴ	οὖν	τῆς φιλανθρωπίας ἡμῶν καὶ ἁγνὴ
[4, 6]	ἀγαγεῖν ὃ βεβουλήμεθα. Τῆς αὐτῆς	οὖν	τιμῆς μεθέξουσι τοῖς δυνηθεῖσιν οἱ
[4, 18]	κελεύσας εἰδώλου συμπλοκῆς. Ὀνειρώττει μὲν	οὖν	τις συγκαταθεμένης τῇ φαντασίᾳ τῆς
[4, 9]	ἐπὶ τέλει ἔργον ἀγαθόν. ἔοικεν	οὖν	τὸ μαρτύριον ἀποκάθαρσις εἶναι ἁμαρτιῶν
[4, 12]	Εἶθ´ ὑποβὰς πάλιν ἐπιφέρει· Ὡς	οὖν	τὸ νήπιον οὐ προημαρτηκὸς ἢ
[4, 12]	ἅγιον εἰς ὑμᾶς. Διὰ τοῦτον	οὖν	τὸν ἁγιασμὸν ἡμῶν οὐκ ἐκωλύθη
[4, 6]	βελτίστῳ νόμῳ εἶναι καλῷ. Ὡς	οὖν	τοὺς δεδιωγμένους, οὕτω δὲ καὶ
[4, 16]	τε καὶ θεωρίᾳ πεπληρωμένην. Εὐλογητέον	οὖν	τοὺς διώκοντας· εὐλογεῖτε καὶ μὴ
[4, 17]	αἷμα ὑπὲρ ἡμῶν ἡγιάσθη. Ἐντραπῶμεν	οὖν	τοὺς προηγουμένους ἡμῶν καὶ αἰδεσθῶμεν,
[4, 23]	ὁ θεραπεύων ἑαυτὸν θεραπεύει. Ἐν	οὖν	τῷ θεωρητικῷ βίῳ ἑαυτοῦ τις
[4, 2]	Πυθίαν, Εὑρήσεις ἐὰν ζητήσῃς» Χαλεπὸν	οὖν	τῷ ὄντι ὡς ἔοικεν λανθάνον
[4, 7]	πρόνοιαν πέπεισται ἡ ἀγάπη. Παρακαλῶ	οὖν	ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε» φησίν.
[4, 6]	δικαίας οὔσης τῆς οἰκονομίας· καταφρονήσας	οὖν,	φησί, τῶν ὑπαρχόντων, ἃ ὁ
[4, 21]	θυγατέρας, λέγει κύριος παντοκράτωρ. Ἐπιτελῶμεν	οὖν»	φησίν, ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ θεοῦ.
[4, 7]	ἆθλα τῶν πόνων ἔχει. Ἐνδύσασθε	οὖν,	ὡς ἐκλεκτοὶ τοῦ θεοῦ ἅγιοι
[4, 7]	ὅκωσπερ κτήνεσι» Τοῦ σώματος γὰρ	οὕνεκα	οἱ πολλοὶ πόνοι, τοῦδ´ οὕνεκα
[4, 7]	οὕνεκα οἱ πολλοὶ πόνοι, τοῦδ´	οὕνεκα	οἶκον στεγανὸν ἐξευρήκαμεν λευκόν τε
[4, 24]	~Αὐτίκα τὸ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν	οὗπερ	ἐπ´ ἴσης αὐτοῦ τε κύριοί
[4, 26]	δ´ αὖ προφήτης φησίν· Ἄκουε,	οὐρανέ,	καὶ ἐνωτίζου, γῆ, τὴν σύνεσιν
[4, 8]	πᾶσι Χριστός. Εἰκὼν δὲ τῆς	οὐρανίου	ἐκκλησίας ἡ ἐπίγειος, ὅπερ εὐχόμεθα
[4, 6]	ὄντι, τοὺς εἰς τὴν τοῦ	οὐρανίου	λόγου γνῶσιν πτητικοὺς προσεῖπεν. Οὐ
[4, 26]	μέγαν ἀείδους´ ἐν ὕμνοις· οὔκουν	οὐρανόθεν	καταπέμπεται δεῦρο ἐπὶ τὰ ἥττω
[4, 25]	ἀκροτάτην ἀνάπαυσιν ἀποκαθιστὰς εἴτε ἑπτὰ	οὐρανοί,	οὕς τινες ἀριθμοῦσι κατ´ ἐπανάβασιν,
[4, 26]	οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς	οὐρανοῖς.	Καὶ γὰρ ἐν τούτῳ στενάζομεν,
[4, 9]	τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν	οὐρανοῖς.	Ὅταν δὲ φέρωσιν ὑμᾶς εἰς
[4, 14]	πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν τοῖς	οὐρανοῖς»	τὴν ἐξομοίωσιν τὴν πρὸς θεὸν
[4, 26]	ἐκ θεοῦ {καὶ} δικαιοσύνης γῆς	οὐρανὸν	ἀνταλλάσσεται. Εἰκότως οὖν γνώσεως ἐπήβολος
[4, 4]	πρὸς θεῶν ἐστι τῶν κατ´	οὐρανὸν	καὶ τὴν ἀπλανῆ σφαῖραν, οἳ
[4, 26]	ἄνω τὸ πνεῦμα διαμένει κατ´	οὐρανόν·	καὶ τὸν μελοποιὸν ᾄδοντα· Ψυχαὶ
[4, 26]	καὶ οἱ Στωϊκοὶ τὸν μὲν	οὐρανὸν	κυρίως πόλιν, τὰ δὲ ἐπὶ
[4, 22]	σου; ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν	οὐρανόν,	σὺ ἐκεῖ εἶ· ἐὰν ἀπέλθω
[4, 26]	τὴν σύνεσιν ἀκοὴν εἰπών, καὶ	οὐρανὸν	τὴν τοῦ γνωστικοῦ ψυχὴν τὴν
[4, 26]	τὸ οἰκητήριον ἡμῶν τὸ ἐξ	οὐρανοῦ	ἐπενδύσασθαι ἐπιποθοῦντες, εἴ γε καὶ
[4, 26]	τοῦ ἀνθρώπου ὀρθὴν πρὸς τὴν	οὐρανοῦ	θέαν γενομένην καὶ τὴν τῶν
[4, 19]	τὸ ὄνομα αὐτῶν ὑποκάτωθεν τοῦ	οὐρανοῦ	καὶ ποιήσω σε εἰς ἔθνος
[4, 26]	τὴν τοῦ γνωστικοῦ ψυχὴν τὴν	οὐρανοῦ	καὶ τῶν θείων θέαν ἐπανῃρημένου
[4, 6]	τῇ τρίτῃ τελειοῦμαι· Πετεινὰ» γὰρ	οὐρανοῦ»	τοὺς οὐρανῷ τῶν ἄλλων ὀρνέων
[4, 12]	ἔτι μισθὸς ὁ ἐνδοξότατος ἐν	οὐρανῷ	ἀπόκειται τῷ μαρτυρήσαντι διὰ τὸ
[4, 26]	θεῖον ἐπὶ γῆς ὡς ἐν	οὐρανῷ.	Εἰκόνας τῆσδε τῆς πόλεως καὶ
[4, 8]	θέλημα τοῦ θεοῦ ὡς ἐν	οὐρανῷ·	Ἐνδυσάμενοι σπλάγχνα οἰκτιρμοῦ, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην,
[4, 26]	τὴν Πλάτωνος πόλιν παράδειγμα ἐν	οὐρανῷ	κειμένην.
[4, 26]	τὴν μονὴν ἀσπαζόμενος τὴν ἐν	οὐρανῷ.	Οἴδαμεν γὰρ ὅτι, ἐὰν ἡ
[4, 8]	καὶ ὑμεῖς ἔχετε κύριον ἐν	οὐρανῷ,	Ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ
[4, 6]	ζωῆς ἀιδίου, θησαυρὸς ἀνέκλειπτος ἐν	οὐρανῷ»	ὅτι ἐλεῶν ἐλεήσω ὃν ἂν
[4, 3]	ἐν σαρκὶ ὢν ὡς ἐν	οὐρανῷ	πολιτευόμενος. ~Ὅθεν εἰκότως καλούμενος ὁ
[4, 6]	τελειοῦμαι· Πετεινὰ» γὰρ οὐρανοῦ» τοὺς	οὐρανῷ	τῶν ἄλλων ὀρνέων διακεκριμένους, καθαροὺς
[4, 6]	δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τῶν	οὐρανῶν	καὶ τὴν δικαιοσύνην, ταῦτα γὰρ
[4, 18]	Ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ	οὖς	ἤκουσεν οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου
[4, 22]	Ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ	οὖς	οὐκ ἤκουσεν καὶ ἐπὶ καρδίαν
[4, 25]	ἀνάπαυσιν ἀποκαθιστὰς εἴτε ἑπτὰ οὐρανοί,	οὕς	τινες ἀριθμοῦσι κατ´ ἐπανάβασιν, εἴτε
[4, 18]	ἐν αὐτῇ εὑρεθῆναι, εἰ μὴ	οὓς	ἂν αὐτὸς καταξιώσῃ ὁ θεός;
[4, 7]	δὲ ἐκάλεσεν, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν·	οὓς	δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασεν.
[4, 7]	δὲ προώρισεν, τούτους καὶ ἐκάλεσεν·	οὓς	δὲ ἐκάλεσεν, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν·
[4, 7]	αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς·	οὓς	δὲ προώρισεν, τούτους καὶ ἐκάλεσεν·
[4, 4]	σοφίσματα εἰς μέσον κομίζοντες. Πρὸς	οὓς	εἰρήσεται ὁπόταν καιρὸς ἀπαιτῇ· διαφέρονται
[4, 13]	μὴ προσέχοντας ψυχικοὺς καλοῦσιν, πρὸς	οὓς	ἐν τοῖς Περὶ προφητείας διαλεξόμεθα.
[4, 25]	λέγει· Πληρώσω αὐτὴν νεκρῶν γηγενῶν,	οὓς	ἔπαισεν ἡ ὀργή μου. Ὁ
[4, 13]	δὲ ἑκάστου ἡμῶν ἴδια, δι´	οὓς	καὶ ἐγένετο, πλὴν ἐφ´ ὅσον
[4, 13]	καὶ συγχαίρων, τοὺς δέ, πρὸς	οὓς	ὁ λόγος τῷ ἀποστόλῳ, τοὺς
[4, 7]	κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσι. Ὅτι	οὓς	προέγνω, καὶ προώρισεν συμμόρφους τῆς
[4, 9]	ἡμῖν μαρτυρεῖ, πῶς ἔτι ὑποκριταί,	οὓς	φωνῇ μόνῃ μαρτυρεῖν εἴρηκεν; δοθήσεται
[4, 14]	καὶ ἐνέργεια λέγεται, ἔργον ἡμέτερον	οὖσα	ἡ τοιάδε ἐνέργεια) Οὐ δυνήσεται
[4, 11]	γὰρ ἡ ἡμετέρα πίστις, φῶς»	οὖσα	τοῦ κόσμου» ἐλέγχει τὴν ἀπιστίαν.
[4, 18]	ἡδοναῖς καὶ ἀκολασίᾳ τάττουσιν ἄλογον	οὖσαν,	τὴν δὲ ὄρεξιν ἐπὶ τῶν
[4, 26]	λέγειν, ὡς ἂν ὑπερκόσμιον φύσει	οὖσαν.	Τὸ δ´ οὐχ οὕτως ἔχει.
[4, 1]	τὰς γραφὰς αἷς πεπιστεύκαμεν κυρίας	οὔσας	ἐξ αὐθεντείας παντοκρατορικῆς ἐπιδείξαντας προϊέναι
[4, 26]	ξένος, μιᾶς μὲν τῆς οὐσίας	οὔσης,	ἑνὸς δὲ τοῦ θεοῦ, ἀλλ´
[4, 3]	σώματι κοινωνία τῆς ψυχῆς ἁμαρτητικῆς	οὔσης,	ζωὴ δὲ ὁ χωρισμὸς τῆς
[4, 7]	δοκεῖ, οὐκ εἰδόσι τῆς ὄντως	οὔσης	ζωῆς ἀρχὴν εἶναι τὴν τοιαύτην
[4, 25]	ἁμαρτίας καὶ ἀπειθείας σαρκικῆς τε	οὔσης	καὶ ἐνσωμάτου καὶ νεκρᾶς καὶ
[4, 23]	μυστικῶς ἀνθρώπου ἐκτελεῖται γένεσις, κοινῆς	οὔσης	καὶ τῆς τέχνης καὶ τῆς
[4, 12]	καταπάτημα» παιδευτικῆς τέχνης τῆς τοιαύτης	οὔσης	προνοίας ἐπὶ μὲν τῶν ἄλλων
[4, 13]	οὐδ´ ὡς ἐβδελυγμένης καὶ κακῆς	οὔσης	τῆς γενέσεως, ἄθεοι γὰρ αἱ
[4, 6]	πᾶσι μερίζει κατ´ ἀξίαν δικαίας	οὔσης	τῆς οἰκονομίας· καταφρονήσας οὖν, φησί,
[4, 7]	ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς	οὖσι.	Ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισεν
[4, 25]	ποιητικός. ᾗ μὲν οὖν ἐστιν	οὐσία,	ἀρχὴ τοῦ φυσικοῦ τόπου· καθ´
[4, 13]	ἁμαρτάνειν ἐν ἐνεργείᾳ κεῖται, οὐκ	οὐσίᾳ·	διὸ οὐδὲ ἔργον θεοῦ. Ἐχθροὶ
[4, 22]	ἐκτείνεται, τὸ δὲ ἀεὶ νοεῖν,	οὐσία	τοῦ γινώσκοντος κατὰ ἀνάκρασιν ἀδιάστατον
[4, 12]	κινεῖσθαι ἄρχεται, ἀλλ´ ἐγκατεσπάρη ταῖς	οὐσίαις	σὺν καὶ τῇ τῶν οὐσιῶν
[4, 23]	ἐμπαθοῦς ὄντος, φασί, κατὰ τὴν	οὐσίαν	ἄφοβον καὶ ἀήττητον τὸν μετέχοντα
[4, 4]	γένος τὸ κοσμικόν, ἀπολιπεῖν δὲ	οὐσίαν	καὶ κτῆσιν πᾶσαν διὰ τὸ
[4, 3]	φύσιν καὶ τὴν τῆς ψυχῆς	οὐσίαν	πολυπραγμονήσαντας τὸ ἑκατέρου τέλος καταλαβέσθαι
[4, 23]	καὶ τῆς τέχνης καὶ τῆς	οὐσίας,	ὁ δέ τις ἄνθρωπος κατὰ
[4, 26]	κόσμου ξένος, μιᾶς μὲν τῆς	οὐσίας	οὔσης, ἑνὸς δὲ τοῦ θεοῦ,
[4, 12]	οὐσίαις σὺν καὶ τῇ τῶν	οὐσιῶν	γενέσει πρὸς τοῦ θεοῦ τῶν
[4, 7]	ἐκπυθέσθαι τῆς ἐμῆς χρῄζεις φρενός,	οὔτ´	ἂν καταίθων οὔτε κρατὸς ἐξ
[4, 8]	τοῦ τυράννου ὑπέροις σιδηροῖς ἐπτίσσετο.	Οὔτ´	οὖν ἡ τῆς εὐδαιμονίας ἐλπὶς
[4, 26]	ἧττον δὲ τὸ σῶμα. Ἀλλ´	οὔτε	ἀγαθὸν ἡ ψυχὴ φύσει οὔτε
[4, 14]	ἡ κατὰ τὸν βίον τοῦτον,	Οὔτε	ἄγγελοι» οἱ ἀποστάται, οὔτε ἀρχαί»
[4, 23]	ἀνόσιον. Τὸ δὲ Οὐκ ἐπιθυμήσεις»	οὔτε	ἀνάγκης τῆς ἐκ φόβου δεῖται,
[4, 8]	Πλὴν οὔτε γυνὴ χωρὶς ἀνδρὸς	οὔτε	ἀνὴρ χωρὶς γυναικὸς ἐν κυρίῳ.
[4, 14]	τοῦτον, Οὔτε ἄγγελοι» οἱ ἀποστάται,	οὔτε	ἀρχαί» (ἀρχὴ δὲ τῷ Σατανᾷ
[4, 26]	οὔτε ἀγαθὸν ἡ ψυχὴ φύσει	οὔτε	αὖ κακὸν φύσει τὸ σῶμα,
[4, 14]	δὲ τὸ κέρδος, Οὔτε ὕψωμα	οὔτε	βάθος, οὔτε τις κτίσις ἑτέρα»
[4, 23]	σώφρων ᾗ τῶν ἐπιθυμιῶν ἄρχει·	οὔτε	γὰρ ἂν περιπέσοι τινὶ δεινῷ
[4, 8]	μήτε γέρων ὑπάρχων κοπιάτω φιλοσοφῶν.	Οὔτε	γὰρ ἄωρος οὐδείς ἐστιν οὔτε
[4, 12]	κολάσεις ἔσονται· ὅπερ ἀσεβὲς ἐννοεῖν.	Οὔτε	γὰρ ὁ κύριος θελήματι ἔπαθεν
[4, 8]	ἀλλὰ γυνὴ ἐξ ἀνδρός. Πλὴν	οὔτε	γυνὴ χωρὶς ἀνδρὸς οὔτε ἀνὴρ
[4, 22]	κέκληται ὑπακούων οὔτε διὰ φόβον	οὔτε	διὰ ἡδονὰς ἐπὶ τὴν γνῶσιν
[4, 22]	ψιλῇ κλήσει καθὸ κέκληται ὑπακούων	οὔτε	διὰ φόβον οὔτε διὰ ἡδονὰς
[4, 14]	ὁ κατ´ ἐπιφορὰν τῶν διωκόντων,	οὔτε	ζωή» ἡ κατὰ τὸν βίον
[4, 14]	τοῦ διαβόλου. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι	οὔτε	θάνατος» ὁ κατ´ ἐπιφορὰν τῶν
[4, 20]	εὐδαίμονα γάμον οὔτε πλούτῳ ποτὲ	οὔτε	κάλλει κρίνεσθαι, ἀλλ´ ἀρετῇ. Οὐδεμίαν,
[4, 7]	χρῄζεις φρενός, οὔτ´ ἂν καταίθων	οὔτε	κρατὸς ἐξ ἄκρου δεινοὺς καθιεὶς
[4, 23]	τῆς βιαζομένης ἀπέχεσθαι τῶν ἡδέων,	οὔτε	μισθοῦ τοῦ δι´ ἐπαγγελίας ἀναπείθοντος
[4, 6]	ἀφικνοῦνται, ἃς οὔτε ῥᾴδιον δηλῶσαι	οὔτε	ὁ χρόνος ἱκανὸς ἐν τῷ
[4, 22]	ἀπόβλητον οὗτος οὐδαμῶς οὔτε ὕπαρ	οὔτε	ὄναρ οὐδὲ κατὰ φαντασίαν τινά·
[4, 8]	Οὔτε γὰρ ἄωρος οὐδείς ἐστιν	οὔτε	πάρωρος πρὸς τὸ κατὰ ψυχὴν
[4, 20]	Χρὴ δὲ τὸν εὐδαίμονα γάμον	οὔτε	πλούτῳ ποτὲ οὔτε κάλλει κρίνεσθαι,
[4, 6]	ἔτι τούτων καλλίους ἀφικνοῦνται, ἃς	οὔτε	ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε ὁ χρόνος
[4, 14]	τε καὶ ἐξουσίαι τοῦ σκότους)	οὔτε	τὰ ἐνεστῶτα» ἐν οἷς ἐσμεν
[4, 7]	μετὰ θάνατον τῶν ὁσίως βεβιωκότων	οὔτε	τὰς κολάσεις τῶν ἀδίκως καὶ
[4, 7]	τοιαύτην τοῦ θανάτου πύλην. Καὶ	οὔτε	τὰς τιμὰς τὰς μετὰ θάνατον
[4, 14]	κέρδος, Οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος,	οὔτε	τις κτίσις ἑτέρα» (κατ´ ἐνέργειαν
[4, 22]	τὴν ἀρετὴν ἀπόβλητον οὗτος οὐδαμῶς	οὔτε	ὕπαρ οὔτε ὄναρ οὐδὲ κατὰ
[4, 14]	τοῦ ἐμπόρου δὲ τὸ κέρδος,	Οὔτε	ὕψωμα οὔτε βάθος, οὔτε τις
[4, 23]	δεινῷ ἡ τοῦ θεοῦ φύσις	οὔτε	φεύγει ὁ θεὸς δειλίαν, ὥσπερ
[4, 9]	τῶν ἀρνουμένων τὸ ἐμὲ› προσέθηκεν.	Οὗτοι	γάρ, κἂν τῇ φωνῇ ὁμολογήσωσιν
[4, 4]	πολέμῳ μετ´ ἐπιθυμιῶν ἀποθνῄσκουσιν, οὐδὲν	οὗτοι	διαφέροντες, ἢ εἰ καὶ νόσῳ
[4, 26]	τοῖς προσανέχουσι τοῖς αἰσθητοῖς ἀπονείμας.	Οὗτοί	εἰσι περὶ ὧν Μιχαίας ὁ
[4, 6]	βιῶναι προσκεκλῆσθαι, φησὶν ὁ Πλάτων,	Οὗτοί	εἰσιν οἱ τῶνδε μὲν τῶν
[4, 25]	ἱερεὺς εἴληφεν. Καθαρίζονται δὲ καὶ	οὗτοι	ἡμέραις ἑπτὰ δι´ ὅσων ἡ
[4, 25]	ἐπεισιέναι τὸν ἱερέα, ὅτι συγγενεῖς	οὗτοι	σαρκὸς καὶ σπέρματος μόνοι, παρ´
[4, 4]	πυρί. Ἐπεὶ δ´ οἱ ψευδώνυμοι	οὗτοι	τὸ σῶμα διαβάλλουσι, μαθέτωσαν ὅτι
[4, 13]	τοῦ διαφέροντος ἅπτεσθαι γένους, οὐχ	οὗτοι	τὸν θάνατον καταργοῦσιν οἱ ἀντίμιμοι
[4, 13]	οἱ Φρύγες· ἤδη γὰρ καὶ	οὗτοι	τοὺς τῇ νέᾳ προφητείᾳ μὴ
[4, 9]	ἐκδεχόμενοι, κἂν φόβον ὑφορώμενοι, βελτίους	οὗτοι	τῶν στόματι μόνον ὁμολογούντων τὴν
[4, 26]	θεὸς δὲ οὐδὲν ἄτοπον ποιεῖ;	Οὗτος	γάρ ἐστι» φησίν, ὁ θεὸς
[4, 6]	ὅτι ἔστιν ἐγκατάλειμμα ἀνθρώπῳ εἰρηνικῷ.	Οὗτος	δ´ ἂν εἴη ὁ ἀνυποκρίτως
[4, 10]	ὁ ἑαυτὸν προσάγων τῷ δικαστηρίῳ·	οὗτος	δ´ ἂν εἴη ὁ μὴ
[4, 22]	ἀφέξεταί τις τοῦ ἀδικεῖν, οὐδ´	οὗτος	ἑκὼν χρηστεύσεται· ὡς γὰρ ἐκεῖνον
[4, 10]	ἁλώσιμον διὰ θράσος παρέχων ἑαυτόν.	Οὗτός	ἐστι τὸ ὅσον ἐφ´ ἑαυτῷ
[4, 6]	τὸν θεὸν ἀνατρέχειν ἔλεον αἰτουμένους.	Οὗτός	ἐστι τῷ ὄντι Βαλλάντιον μὴ
[4, 22]	~Ὁ δὴ συνίων καὶ διορατικὸς	οὗτός	ἐστιν ὁ γνωστικός. ἔργον δὲ
[4, 13]	ταῦτα ἐν θεοῖς. Ὅτι δὲ	οὗτός	ἐστιν ὁ τοῦ υἱοῦ πατήρ,
[4, 7]	δὲ ὁ θεὸς τῆς ἐλπίδος»	οὗτός	ἐστιν ᾧ μαρτυροῦμεν, ὥσπερ οὖν
[4, 22]	ἐπιστρέψας πρὸς θεόν. Οὐκ ἐγκρατὴς	οὗτος	ἔτι, ἀλλ´ ἐν ἕξει γέγονεν
[4, 9]	τὴν ἀγάπην, τῷ ὄντι μακάριος	οὗτος	καὶ γνήσιος μάρτυς, τελείως ὁμολογήσας
[4, 9]	ὁ λόγος αἱρῇ. Ὁμολογήσει γὰρ	οὗτος	καὶ τῇ φωνῇ, ὀρθῶς προομολογήσας
[4, 12]	γένηται, σπάνιον μέν, ἀλλ´ οὐδὲ	οὗτος	κατ´ ἐπιβουλὴν δυνάμεώς τι πείσεται,
[4, 26]	πετώμενα ὑπὸ ἀνέμου εἰς ἔρημον.	Οὗτος	ὁ κλῆρος καὶ μερὶς τοῦ
[4, 9]	ὑποκριταὶ ὁμολογεῖν. Ἀλλ´ οὐδ´ εὑρεθήσεται	οὗτος	ὁ λόγος καθολικῶς εἰρημένος· οὐ
[4, 17]	θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς κακοῦ.	Οὗτος	ὁ νικήσας δι´ ὑπομονῆς τὸν
[4, 22]	οὐχ ἕξει τὴν ἀρετὴν ἀπόβλητον	οὗτος	οὐδαμῶς οὔτε ὕπαρ οὔτε ὄναρ
[4, 4]	τιμίῳ αἵματι» τοὺς ἀπίστους δυσωπῶν.	Οὗτος	οὖν οὐ φόβῳ τὸ ἀρνεῖσθαι
[4, 9]	Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος,	οὗτος	σωθήσεται· Ἐπεὶ τίς οὐκ ἂν
[4, 22]	μισῶσι τὸν ἐκλεκτόν τινες, οἶδεν	οὗτος	τὴν ἄγνοιαν αὐτῶν, οἰκτείρων τῆς
[4, 18]	ἐπὶ τὸν κριτήν. Τὸ βαλλάντιον	οὗτος	τοῦ μισθώματος τὸν νεανίσκον προτείνειν
[4, 4]	ὧδε ἐλθὼν μετὰ θνητῶν ἀναστρέφεται.	Οὗτος	ὡς ἀληθῶς μαρτυρεῖ αὑτῷ μὲν
[4, 4]	καὶ τοῦ ὀνόματός μου» μακάριος	οὑτοσί,	οὐ τὴν ἁπλῆν ἐμφαίνων μαρτυρίαν,
[4, 12]	τὸν βίον πολιτείας αὖθις ἀπολήψεσθαι,	οὕτω	γὰρ διατετάχθαι τὴν διοίκησιν, πευσόμεθα
[4, 21]	γένηται ὁ κατὰ νόμον τέλειος·	οὕτω	γὰρ προεθέσπισεν ὁ κατὰ νόμον
[4, 11]	κύριον καὶ καθάπερ ἡλικίας μεταβολήν,	οὕτω	δὲ καὶ βίου ἐναλλαγὴν ὑπομένοντες;
[4, 8]	ὅλον τὸν βίον καθάπερ ἀνδρῶν	οὕτω	δὲ καὶ γυναικῶν σωφρόνων. ἔξεστι
[4, 6]	καλῷ. Ὡς οὖν τοὺς δεδιωγμένους,	οὕτω	δὲ καὶ τοὺς πεινῶντας καὶ
[4, 8]	ὁ Χριστὸς ἠγάπησεν τὴν ἐκκλησίαν·	οὕτω	καὶ οἱ ἄνδρες ὀφείλουσιν ἀγαπᾶν
[4, 8]	ἡδονῶν κρείττονα δεῖν εἶναί φαμεν.	Οὕτω	καὶ τὴν γυναῖκα σώφρονά τε
[4, 11]	βίον ἀδικεῖν ὑπολαμβάνοντες αὐτούς τε	οὕτω	πολιτευομένους καὶ τοὺς ἄλλους τὸν
[4, 22]	ἐλεεῖ, γινώσκειν ὀφείλει· ἔσται γὰρ	οὕτω	ποτὲ μὲν οἰκτίρμων, ἄλλοτε δὲ
[4, 6]	εἴ τι τοῦ πράσσειν {αὐτὸν}	οὕτω	στερήσειεν αὐτόν, ὡς μηκέτι ἀπολελεῖφθαι
[4, 5]	πειράσαντα, εὐλογῶν τὸν πλάσαντα, φέρων	οὕτω	τὰ δεύτερα ὡς καὶ τὰ
[4, 22]	ὡς γὰρ ἐκεῖνον ὁ φόβος,	οὕτω	τοῦτον ὁ μισθὸς δικαιοῖ, μᾶλλον
[4, 16]	θεατριζόμενοι, τοῦτο δὲ κοινωνοὶ τῶν	οὕτως	ἀναστρεφομένων γενηθέντες. Καὶ γὰρ τοῖς
[4, 17]	σποδός. Περί τε τοῦ Ἰὼβ	οὕτως	γέγραπται· Ἰὼβ δὲ ἦν δίκαιος
[4, 17]	τούτῳ τὸ πνεῦμα τὸ φωτεινόν.	Οὕτως	ἐγγίζει τοῖς δικαίοις ὁ κύριος
[4, 13]	Διὸ καὶ τὴν γραφὴν ἐκείνην	οὕτως	ἐκδέχεται· Οὐδεὶς ὄψεται τὸ πρόσωπον
[4, 6]	ὁμοίων διαλέγεται παθῶν· Ἄφρον, γὰρ	οὕτως	ἔφη, ὅτι τῇ νυκτὶ ταύτῃ
[4, 26]	φύσει οὖσαν. Τὸ δ´ οὐχ	οὕτως	ἔχει. ἑνὸς γὰρ τὰ πάντα
[4, 12]	τοῦ θεοῦ τῶν ὅλων. Ὧν	οὕτως	ἐχόντων ἀνάγκη ὁμολογεῖν αὐτοὺς ἢ
[4, 21]	ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθὼς βούλεται. Ὧν	οὕτως	ἐχόντων οἱ μὲν προφῆται ἐν
[4, 8]	ἡ ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ,	οὕτως	καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις
[4, 8]	καὶ ὁ Χριστὸς ἐχαρίσατο ἡμῖν,	οὕτως	καὶ ἡμεῖς. Ἐπὶ πᾶσι δὲ
[4, 23]	Ὁ μὲν οὖν ἄνθρωπος ἁπλῶς	οὕτως	κατ´ ἰδέαν πλάσσεται τοῦ συμφυοῦς
[4, 21]	χάρισμα ἀπὸ θεοῦ, ὃ μὲν	οὕτως,	ὃ δὲ οὕτως, οἱ ἀπόστολοι
[4, 21]	ὃ μὲν οὕτως, ὃ δὲ	οὕτως,	οἱ ἀπόστολοι δὲ ἐν πᾶσι
[4, 23]	ἀλλ´ ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν ἄγκυραν,	οὕτως	οἱ κατὰ τὸν γνωστικὸν βίον
[4, 6]	θεῷ καὶ μαμωνᾷ» τὴν φιλαργυρίαν	οὕτως	ὀνομάσαντος τοῦ κυρίου; αὐτίκα εἰς
[4, 9]	τῶν ἐκκλησιῶν ἃς ἔπηξαν ἔπαθον.	Οὕτως	οὖν καὶ οἱ κατ´ ἴχνος
[4, 11]	τοῦτο ἐκδίδωσιν; ἡμεῖς δὲ οὐχ	οὕτως	ὑπολαμβάνομεν τοῖς περιστατικοῖς περιπίπτειν ἡμᾶς
[4, 21]	ὡς ἐν ἀνθρώποις λαμβάνων. Οὐδ´	οὕτως	φθάσει τέλειος ἐν σαρκὶ κληθείς,
[4, 12]	ἐστί, κἂν μὴ δύνηται φονεῦσαι,	οὑτωσὶ	δὴ καὶ τὸν ἀναμάρτητον ὃν
[4, 12]	εὐεργετεῖται {τε} πολλὰ κερδαῖνον δύσκολα,	οὑτωσὶ	δὴ κἂν τέλειος μηδὲν ἡμαρτηκὼς
[4, 8]	κριθεὶς ἀνιωμένων τῶν φιλοσοφησάντων μέν,	οὐχ	αἱρεθέντων δέ, ὡς ἀποδεδοκιμασμένων εὐδαίμονος
[4, 4]	τὸ εὖ ζῆν τούτῳ πῶς	οὐχ	αἱρετέον; ἐν γοῦν τῷ ζῆν
[4, 6]	δικαιοσύνην δηλονότι. Μή τι οὖν	οὐχ	ἁπλῶς τοὺς πένητας, ἀλλὰ τοὺς
[4, 7]	ποιῶν ἃ ἐνετείλατο. Τί δέ;	οὐχ	ἑαυτὸν ἀρνεῖται ὁ ἀρνούμενος τὸν
[4, 22]	πράττειν τι τῶν ἀδίκων ἀπεχόμενος	οὐχ	ἑκὼν χρηστός, φόβῳ δὲ ἀγαθός.
[4, 22]	δὲ ἀγαπᾶν μεμάθηκε τὸν θεόν,	οὐχ	ἕξει τὴν ἀρετὴν ἀπόβλητον οὗτος
[4, 6]	ἦν· καὶ ἐζήτησα αὐτὸν καὶ	οὐχ	εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ. Φύλασσε
[4, 22]	ὁ γνωστικός. ἔργον δὲ αὐτοῦ	οὐχ	ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν (ἐπιβάθρα
[4, 6]	αὐτοὶ ἐλεηθήσονται. Ὁ δὲ ἔλεος	οὐχ	ᾗ τινες τῶν φιλοσόφων ὑπειλήφασι,
[4, 12]	πρὸς τὸ ἡμαρτηκέναι μὴ λαβὼν	οὐχ	ἡμάρτανεν. Ὥστ´ οὐκ αὐτῷ τὸ
[4, 12]	δεῖνα, ἐὰν μὲν ἐπιτρέπῃς, ἐρῶ,	οὐχ	ἥμαρτεν μέν, ὅμοιος δὲ ἦν
[4, 12]	καὶ τὸ νήπιον τὸ δοκοῦν	οὐχ	ἡμαρτηκέναι. Εἶθ´ ὑποβὰς πάλιν ἐπιφέρει·
[4, 12]	οὐ προημαρτηκὸς ἢ ἐνεργῶς μὲν	οὐχ	ἡμαρτηκὸς οὐδέν, ἐν ἑαυτῷ {τῷ}
[4, 4]	τῷ θανάτῳ· εἰσὶ γάρ τινες	οὐχ	ἡμέτεροι, μόνου τοῦ ὀνόματος κοινωνοί,
[4, 10]	ἱμάτιον καὶ τὸν χιτῶνα προσδιδόναι,	οὐχ	ἵνα ἀπροσπαθεῖς διαμένωμεν μόνον, ἀλλ´
[4, 24]	καὶ ἐπὶ ταῖς ἑκουσίοις κολαζόμεθα,	οὐχ	ἵνα μὴ γένωνται γενόμεναι, ἀλλ´
[4, 24]	αἱ πρὸ τῆς πίστεως ἁμαρτίαι,	οὐχ	ἵνα μὴ ὦσι γενόμεναι, ἀλλ´
[4, 19]	δὲ καὶ γυναικὶ μεταλαβεῖν. Αὐτίκα	οὐχ	ὁ Μωυσῆς μόνος, ἀκούσας παρὰ
[4, 13]	θάνατον ἀφικνεῖται τὸ διαφέρον γένος,	οὐχ	ὁ Χριστὸς τὸν θάνατον κατήργησεν,
[4, 6]	ἐν περιστάσει γενομένῳ παραστῆναι, καὶ	οὐχ	οἷοί τέ ἐσμεν ἤτοι διὰ
[4, 19]	βεβουλημένος τὸν οἶκον τὸν ἑαυτοῦ.	Οὐχ	οἷόν τε οὖν ἐστιν ἄνδρα
[4, 14]	ἐν τῷ ἐπιγείῳ τῷδε βίῳ.	Οὐχ	οἷόν τε οὖν μὴ παθεῖν
[4, 18]	τοῦ προσώπου Μωυσέως ὁ λαὸς	οὐχ	οἷός τε ἦν προσβλέπειν, διὸ
[4, 6]	ἀμοιβάς, διὰ τῶν ὡρῶν τῶν	οὐχ	ὁμοίων τὸν ἀριθμόν, πρὸς δὲ
[4, 8]	ὁ Ῥωμαῖος ληφθεὶς ὑπὸ Πευκετίωνος	οὐχ	ὅπως τι τῶν κεκρυμμένων οὐκ
[4, 21]	ὁ φόβος γεννᾷ, Χαίρω» λέγει,	οὐχ	ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ´ ὅτι ἐλυπήθητε
[4, 4]	Αὐτίκα τελείωσιν τὸ μαρτύριον καλοῦμεν	οὐχ	ὅτι τέλος τοῦ βίου ὁ
[4, 26]	φωνῆς εὔχεσθαι κελεύουσιν; ἐμοὶ δοκεῖ	οὐχ	ὅτι τὸ θεῖον ᾤοντο μὴ
[4, 13]	μὴ τοῦ διαφέροντος ἅπτεσθαι γένους,	οὐχ	οὗτοι τὸν θάνατον καταργοῦσιν οἱ
[4, 26]	ὑπερκόσμιον φύσει οὖσαν. Τὸ δ´	οὐχ	οὕτως ἔχει. ἑνὸς γὰρ τὰ
[4, 11]	εἰς τοῦτο ἐκδίδωσιν; ἡμεῖς δὲ	οὐχ	οὕτως ὑπολαμβάνομεν τοῖς περιστατικοῖς περιπίπτειν
[4, 4]	πάθη, προαποδυόμενος τοῦ σαρκίου ταῦτα,	οὐχ	ὑβρίζων τὸν πειράζοντα, παιδεύων δέ,
[4, 9]	ὁμολογίαν ἡγοῦνται εἶναι οἱ πολλοὶ	οὐχ	ὑγιῶς, δύνανται δὲ ταύτην τὴν
[4, 19]	θεόσδοτον γὰρ τὸ δῶρον καὶ	οὐχ	ὑποπῖπτον ἄλλῳ τινί. Ὅθεν ἀκολασία
[4, 17]	ἐστι διὰ παντός. Ἔπειτα τὴν	οὐχ	ὑποπίπτουσαν νόμῳ αἰνιττόμενος ἁμαρτίαν γνωστικῶς
[4, 7]	Τῷ γὰρ νόμῳ τοῦ θεοῦ	οὐχ	ὑποτάσσεται, οὐδὲ γὰρ δύναται· οἱ
[4, 13]	ἁμαρτάνοντος. Καὶ τὸ μηδενὸς ἐπιθυμεῖν	οὐχ	ὡς ἀλλοτρίων τῶν ἐπιθυμητῶν ὄντων
[4, 13]	ἡμεῖς φαμεν τὰ τοῦ κόσμου	οὐχ	ὡς ἄτοπα, οὐδ´ ὡς οὐχὶ
[4, 8]	τῆς σαρκός. Ταῦτα» οὖν ἀντίκειται»	οὐχ	ὡς κακὸν ἀγαθῷ, ἀλλ´ ὡς
[4, 10]	ταύτῃ, φεύγετε εἰς τὴν ἄλλην,	οὐχ	ὡς κακὸν τὸ διώκεσθαι παραινεῖ
[4, 25]	αὐτοὺς κελεύει μηδ´ ἐπεισιέναι κατοιχομένοις,	οὐχ	ὡς μιαροῦ τοῦ σώματος ὄντος,
[4, 19]	τῶν Ὑακινθίδων εὐψυχίαν. Τί δέ;	οὐχὶ	Θεανὼ μὲν ἡ Πυθαγορικὴ εἰς
[4, 19]	αὖθις ἀνιοῦσαν ἐπενδύσασθαι. Ἦ γὰρ	οὐχὶ	καὶ βασάνους ἤνεγκεν ἀνδρείως Λέαινα
[4, 21]	προφήτην οὐ δίκαιον; τί γάρ;	οὐχὶ	καὶ οἱ δίκαιοι ὥσπερ Ἀβραὰμ
[4, 7]	ἀσθενοῦντος ὑποφέρεται. Συνείδησιν δὲ λέγω	οὐχὶ	τὴν ἑαυτοῦ, ἀλλὰ τὴν τοῦ
[4, 15]	ὧν ἀφεκτέον. Συνείδησιν δὲ λέγω	οὐχὶ	τὴν ἑαυτοῦ, γνωστικὴ γάρ, ἀλλὰ
[4, 13]	οὐχ ὡς ἄτοπα, οὐδ´ ὡς	οὐχὶ	τοῦ θεοῦ τοῦ πάντων κυρίου,
[4, 22]	ὁ ἐλεῶν ὅτι ἐλεεῖ, γινώσκειν	ὀφείλει·	ἔσται γὰρ οὕτω ποτὲ μὲν
[4, 7]	Τῷ πονοῦντι δ´ ἐκ θεῶν	ὀφείλεται	τέκνωμα τοῦ πόνου κλέος. Μόροι
[4, 17]	θείας γνώσεως, πάντα τάξει ποιεῖν	ὀφείλομεν,	ὅσα ὁ δεσπότης ἐπιτελεῖν ἐκέλευσεν,
[4, 26]	τὰ δὲ ἔργα κεκραγότα ἔχειν	ὀφείλομεν	Ὡς ἐν ἡμέρᾳ περιπατοῦντες» Λαμψάτω
[4, 1]	(πολλὴ γὰρ ἡ τῶν προλέγεσθαι	ὀφειλομένων	τῆς ἀληθείας ἀνάγκη) τότε δὴ
[4, 9]	πορευόμενοι γνωστικοὶ ἀναμάρτητοί τε εἶναι	ὀφείλουσι	καὶ δι´ ἀγάπην τὴν πρὸς
[4, 8]	ἐκκλησίαν· οὕτω καὶ οἱ ἄνδρες	ὀφείλουσιν	ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας ὡς
[4, 6]	τέκνα θεοῦ γενέσθαι» καὶ Ἐπάνω	ὄφεων	καὶ σκορπίων περιπατεῖν» κυριεύειν τε
[4, 8]	κατὰ σάρκα κυρίοις, μὴ ἐν	ὀφθαλμοδουλείαις	ὡς ἀνθρωπάρεσκοι, ἀλλ´ ἐν ἁπλότητι
[4, 17]	τε καὶ λόγῳ τελειοῦσθαι διδάσκων.	Ὀφθαλμοὶ	κυρίου ἐπὶ δικαίους καὶ ὦτα
[4, 16]	τῶν μαρτύρων λέγει· Ἔδοξαν ἐν	ὀφθαλμοῖς	ἀφρόνων τεθνάναι καὶ ἐλογίσθη κάκωσις
[4, 22]	κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ» Ἃ	ὀφθαλμὸς	οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ
[4, 18]	τῷ μὲν γνωστικῷ ἡτοίμασται Ἃ	ὀφθαλμὸς	οὐκ εἶδεν οὐδὲ οὖς ἤκουσεν
[4, 20]	γε νοῦν κεκτημένῃ. οὐ γὰρ	ὀφθαλμὸς	τὸ κρῖνόν ἐστιν, ἀλλὰ νοῦς
[4, 7]	ὁ δίκαιος κἂν ἐξορύττηται τὼ	ὀφθαλμώ,	ὅτι εὐδαίμων ἔσται. Οὔκουν ἐπὶ
[4, 26]	σου ἐπὶ πρόσωπόν σου, καὶ	ὀφθήσεται	ἡ ἀτιμία σου, μοιχεία σου
[4, 3]	λύκος ἄγριος ὁ πλεονεκτικὸς καὶ	ὄφις	ὁ ἀπατεών. Ὁ τοίνυν ἀπὸ
[4, 7]	δυνατὰ τῷ θεῷ πρὸς καθαίρεσιν	ὀχυρωμάτων,	λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα
[4, 16]	ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν	ὄψει	ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς
[4, 18]	δῆθεν γνωστικός, ἐὰν ἅμα τῇ	ὄψει	τῆς γυναικὸς συλλάβῃ κατ´ ἔννοιαν
[4, 22]	δέ· ἅπτεται τεθνεῶτος εὕδων, ἀποσβεσθεὶς	ὄψεις·	ἐγρηγορὼς ἅπτεται εὕδοντος. Μακάριοι γὰρ
[4, 22]	φάος· ἅπτεται ἑαυτῷ ἀποθανών, ἀποσβεσθεὶς	ὄψεις,	ζῶν δέ· ἅπτεται τεθνεῶτος εὕδων,
[4, 13]	γραφὴν ἐκείνην οὕτως ἐκδέχεται· Οὐδεὶς	ὄψεται	τὸ πρόσωπον τοῦ θεοῦ καὶ
[4, 20]	τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς οὐδεὶς	ὄψεται	τὸν κύριον, ἐπισκοποῦντες μή τις
[4, 6]	καρδίαν, ὅτι αὐτοὶ τὸν θεὸν	ὄψονται.	Κἂν τῷ ὄντι τὸ ἀληθὲς
[4, 22]	δεδιὸς καὶ διὰ τοῦτο τοῦ	ὄψου	ἀπεχόμενον. Τῶν τοιούτων εὖ ἴσθι
[4, 3]	τέλος ζωὴν αἰώνιον. Τὰ γὰρ	ὀψώνια	τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ