HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Clément d'Alexandrie, Les Stromates, livre IV

Liste des contextes (ordre alphabétique)

λ = 140 formes différentes pour 286 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, Chap.

[4, 7]   κύριε, φησί, δὸς περίστασιν καὶ λάβε ἐπίδειξιν, ἴτω τὸ δεινὸν τοῦτο,

[4, 22]   ὅπερ ἐστὶ καὶ παρὰ Ἡρακλείτου λαβεῖν· Ἄνθρωπος ἐν εὐφρόνῃ φάος· ἅπτεται

[4, 25]   γέγραπται, καθ´ ὃν ἱλασμὸν ἔστι λαβεῖν {ἐστι} τὴν ἐπαγγελίαν. Τέλειος δ´,

[4, 22]   τῆς χάριτος παρὰ τοῦ θεοῦ λαβεῖν καὶ ἀκωλύτως ἀναδραμεῖν· κἂν μισῶσι

[4, 22]   κατ´ αὐτὸν σοφόν· πίστιν γὰρ λαβεῖν περὶ τοῦ λαθεῖν οὐ δύνασθαι.

[4, 18]   ἐν ἡλίῳ δέ, τὴν ἑταίραν λαβέσθαι προσέταξεν τῆς σκιᾶς, χαριέντως εἴδωλον

[4, 22]   οὐδ´ εἰ καθ´ ὑπόθεσιν ἐξουσίαν λάβοι παρὰ τοῦ θεοῦ πράττειν τὰ

[4, 16]   οἱ Ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν» λαβόντες, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς;

[4, 6]   ψυχῆς ἐπὶ τὰ ἀμείνω περιαγωγὴν λαβούσης καὶ μεταστροφὴν ἐκ νυκτερινῆς τινος

[4, 17]   λειτουργήσαντας αὐτοῦ τῇ μεγαλοπρεπεῖ δόξῃ. Λάβωμεν Ἐνώχ, ὃς ἐν ὑπακοῇ δίκαιος

[4, 25]   τὴν ἄνωθεν ἀρχήν, οὐδαμοῦ διάστασιν λαβών. Διὸ δὴ καὶ τὸ εἰς

[4, 4]   ἐπιβουλὴν τεχνασαμένῳ ἐγνωκώς, πρόφασιν εὔλογον λαβών, ἣν οὐκ αὐτὸς παρέσχεν, ἑαυτὸν

[4, 12]   δὲ πρὸς τὸ ἡμαρτηκέναι μὴ λαβὼν οὐχ ἡμάρτανεν. Ὥστ´ οὐκ αὐτῷ

[4, 7]   Μόροι γὰρ μέζονες μέζονας μοίρας λαγχάνουσι» καθ´ Ἡράκλειτον. Τίς δ´ ἔστι

[4, 6]   Τί δὲ βούλεται ἡ τοῦ Λαζάρου παραβολὴ τῷ κυρίῳ πλουσίου καὶ

[4, 22]   πίστιν γὰρ λαβεῖν περὶ τοῦ λαθεῖν οὐ δύνασθαι. Ὥστε εἰ πεισθήσεται

[4, 8]   Πυθαγόρειος ἐποίησεν καὶ Πραΰλος ὁ Λακύδου γνώριμος, ὥς φησι Τιμόθεος ὁ

[4, 8]   μόνον Αἰσώπιοι καὶ Μακεδόνες καὶ Λάκωνες στρεβλούμενοι ἐκαρτέρουν, ὥς φησιν Ἐρατοσθένης

[4, 5]   ἀφόβως τὸν λόγον τοῦ θεοῦ λαλεῖν» ἐπεὶ καὶ τὰ μαρτύρια ἐπιστροφῆς

[4, 17]   καὶ χείλη σου τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον· ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ

[4, 6]   τὰ χείλη τὰ δόλια· τὰ λαλοῦντα κατὰ τοῦ δικαίου ἀνομίαν. Καὶ

[4, 7]   καὶ τῷ θανάτῳ. Ἔτι σοῦ λαλοῦντος» φησίν, ἐρεῖ· ἰδοὺ πάρειμι. Ὅρα

[4, 21]   ἤρτηται διαθήκης, ἐκεῖθεν ἀναπνέουσα καὶ λαλοῦσα· ἡ γὰρ εἰς Χριστὸν πίστις

[4, 7]   μόνη οὐκ ἐκ θυραίων τἀπίχειρα λαμβάνει, αὐτὴ δ´ ἑαυτὴν ἆθλα τῶν

[4, 19]   τοῖς πολεμίοις ἐν πίστει θεοῦ· λαμβάνει δ´ εὐθὺς τἀπίχειρα τῆς πίστεως

[4, 11]   μόνον παρὰ τῆς ἔξωθεν αἰτίας λαμβάνοντα. Δοκιμάζεται γοῦν ἐν ᾧ κρίνει

[4, 21]   τὴν ἀξίαν ὡς ἐν ἀνθρώποις λαμβάνων. Οὐδ´ οὕτως φθάσει τέλειος ἐν

[4, 7]   σὺν πόνοις εἱλισσόμεναι δόξαν εὑρίσκουσι, λάμπει δὲ χρόνῳ ἔργα μετ´ αἰθέρα

[4, 7]   δὲ χρόνῳ ἔργα μετ´ αἰθέρα λαμπευθέντα. Ταύτης τῆς ἐννοίας καὶ Αἰσχύλος

[4, 22]   τὰς εὐχὰς ἰέναι, καθαροὺς καὶ λαμπρούς· καὶ τοῦτο μὲν συμβόλου χάριν

[4, 19]   καὶ Θεμιστὼ ἡ Ζωΐλου ἡ Λαμψακηνὴ ἡ Λεοντέως γυνὴ τοῦ Λαμψακηνοῦ

[4, 19]   Λαμψακηνὴ ἡ Λεοντέως γυνὴ τοῦ Λαμψακηνοῦ τὰ Ἐπικούρεια ἐφιλοσόφει καθάπερ Μυῖα

[4, 26]   ὀφείλομεν Ὡς ἐν ἡμέρᾳ περιπατοῦντες» Λαμψάτω γάρ σου τὰ ἔργα. Καὶ

[4, 2]   οὖν τῷ ὄντι ὡς ἔοικεν λανθάνον καλὸν ἐξευρεῖν, ἐπεὶ τῆς ἀρετῆς

[4, 12]   θλίψεσιν, ἤτοι ἡμαρτηκότες ἐν ἄλλοις λανθάνοντες πταίσμασιν εἰς τοῦτο ἄγονται τὸ

[4, 26]   Μιχαίας ὁ προφήτης λέγει· Ἀκούσατε λαοὶ λόγον κυρίου οἱ συνοικοῦντες ὀδύναις.

[4, 19]   καὶ δὶς λέγων· ἑώρακα τὸν λαὸν τοῦτον, καὶ ἰδού ἐστι σκληροτράχηλος·

[4, 6]   τῇ ψυχῇ γαληνιῶν· Ὁ γὰρ λαὸς ὁ ἕτερος τοῖς χείλεσι τιμᾷ,

[4, 18]   γινώσκων. ἔστι γὰρ καὶ ὁ λαὸς ὁ τοῖς χείλεσιν ἀγαπῶν, ἔστι

[4, 18]   ἐπὶ τοῦ προσώπου Μωυσέως ὁ λαὸς οὐχ οἷός τε ἦν προσβλέπειν,

[4, 7]   μὲν γὰρ τοῖς χείλεσιν ἀγαπῶν λαός, τὴν δὲ καρδίαν μακρὰν ἔχων

[4, 19]   Ἀρίστιππον. Παρὰ Πλάτωνί τε ἐφιλοσόφουν Λασθένεια ἡ Ἀρκαδία καὶ Ἀξιοθέα ἡ

[4, 26]   αὐτοῦ καὶ ἀγαπᾶν αὐτὸν καὶ λατρεύειν αὐτῷ μόνῳ; τοῦτο αἰτεῖται παρὰ

[4, 19]   τελειότης τοῦ συναποθανεῖν ἐθελήσαντος τῷ λαῷ ἢ σῴζεσθαι μόνος. Ἀλλὰ καὶ

[4, 19]   κύριε, ἄφες τὴν ἁμαρτίαν τῷ λαῷ τούτῳ, ἢ κἀμὲ ἐξάλειψον ἐκ

[4, 16]   διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν ἔθνη καὶ κρατήσουσι λαῶν, καὶ βασιλεύσει αὐτῶν κύριος εἰς

[4, 19]   οὐχὶ καὶ βασάνους ἤνεγκεν ἀνδρείως Λέαινα ἡ Ἀττική; συνειδυῖα αὕτη τοῖς

[4, 7]   πείθεσθαι ὁμολογοῦσιν. Ὁ γοῦν Εὐριπίδης λέγει· Ἅ γ´ οὖν παραινῶ, ταῦτά

[4, 26]   περὶ ὧν Μιχαίας ὁ προφήτης λέγει· Ἀκούσατε λαοὶ λόγον κυρίου οἱ

[4, 17]   πίστις· δεῦτε, τέκνα, ὁ κύριος λέγει· ἀκούσατέ μου, φόβον κυρίου διδάξω

[4, 21]   ἑτέρῳ κίθαριν καὶ ἀοιδήν, Ὅμηρος λέγει. Ἀλλ´ ἕκαστος ἴδιον ἔχει χάρισμα

[4, 7]   τὸ φῶς» Ὀλιγοπίστους τούτους οὐ λέγει, ἀλλὰ ἀπίστους καὶ ὑποκριτάς, τὸ

[4, 3]   κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» λέγει, βιῶ δὲ ἤδη ἐν σαρκὶ

[4, 18]   ὁπλάς. Ἰδέτωσαν πτωχοὶ καὶ εὐφρανθήτωσαν. λέγει γάρ· θῦσον τῷ θεῷ θυσίαν

[4, 17]   τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα. λέγει γάρ που ἡ γραφή· πνεῦμα

[4, 22]   γινόμενος. Τοιούτοις τισὶν ὁ κύριος λέγει· Γίνεσθε ὡς ὁ πατὴρ ὑμῶν

[4, 16]   στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν ἡ γραφή· πᾶς ὁ

[4, 7]   στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν ἡ γραφή· πᾶς ὁ

[4, 7]   ἀφόβως ἀνδρεϊζομένη παρὰ τῇ τραγῳδίᾳ λέγει γυνή. Ἥ τε Ἀντιγόνη τοῦ

[4, 6]   ὃν ἂν ἐλεῶ» φησὶ κύριος. Λέγει δὲ ταῦτα καὶ τοῖς θέλουσι

[4, 12]   κυρίου ἄντικρυς ὡς περὶ ἀνθρώπου λέγει· Ἐὰν μέντοι παραλιπὼν τούτους ἅπαντας

[4, 16]   θεία σοφία περὶ τῶν μαρτύρων λέγει· Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι

[4, 3]   μελίττης γενοῦ μαθητής, ὁ Σολομὼν λέγει· εἰ γὰρ ἑκάστου τῆς οἰκείας

[4, 5]   ἐνδόξως ἡγιασμένα. Ὅσα γὰρ ἐγράφη, λέγει, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν ἐγράφη,

[4, 16]   Ὅτι μὲν οὖν μίαν σωτηρίαν λέγει ἐν Χριστῷ τῶν δικαίων καὶ

[4, 14]   χρηστότης· Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» λέγει, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καὶ

[4, 17]   ἐφ´ οὗ μαρτυρῶν ὁ κύριος λέγει· Εὗρον ἄνδρα κατὰ τὴν καρδίαν

[4, 6]   κέδρους τοῦ Λιβάνου, καὶ παρῆλθον, λέγει ἡ γραφή, καὶ ἰδοὺ οὐκ

[4, 9]   μερική. Καθολικὴ δὲ ἣν νῦν λέγει, ἡ ἐν ἔργοις καὶ πράξεσι

[4, 19]   τοῦ θανάτου περιποιήσασθαι. Τὰ ὅμοια λέγει καὶ ὁ τὴν Δαναΐδα πεποιηκὼς

[4, 21]   ὁ θεῖος ἀπόστολος τὸν τέλειον λέγει καὶ ὡς τελείων ἐμφαίνει διαφοράς.

[4, 6]   στεναγμοῦ τῶν πενήτων νῦν ἀναστήσομαι, λέγει κύριος· θήσομαι ἐν σωτηρίῳ, παρρησιάσομαι

[4, 21]   μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει κύριος παντοκράτωρ. Ἐπιτελῶμεν οὖν» φησίν,

[4, 25]   καὶ μερισθῆναι. Διὰ τοῦτο τάδε λέγει κύριος· πᾶς υἱὸς ἀλλογενὴς ἀπερίτμητος

[4, 26]   καὶ μερὶς τοῦ ἀπειθεῖν ὑμᾶς, λέγει κύριος· ὡς ἐπελάθου μου καὶ

[4, 6]   τάχα μὲν τοὺς φιλοκτήμονας ὀνειδίζων λέγει ὁ κύριος, τάχα δὲ καὶ

[4, 7]   ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν, λέγει. Ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα

[4, 6]   τοὺς διψῶντας διὰ δικαιοσύνην μακαρίους λέγει ὁ τὸν γνήσιον ἀποδεχόμενος πόθον,

[4, 13]   πῶς αὐτοὺς συμψύχους καὶ ψυχικοὺς λέγει; ὁμοίως καὶ περὶ Τιμοθέου καὶ

[4, 17]   ἐλέου περιέχεσθαι τὸν ἐλπίζοντα γνησίως λέγει· ὅτι ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους

[4, 13]   ἐχθροὺς οὐκ ἀγαπᾶν τὸ κακὸν λέγει οὐδὲ ἀσέβειαν ἢ μοιχείαν ἢ

[4, 17]   θεοῦ {ὃς} ταπεινοφροσύνης ἀντέχεται καὶ λέγει· Οὐδεὶς καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου, οὐδ´

[4, 21]   λύπην ὁ φόβος γεννᾷ, Χαίρω» λέγει, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ´ ὅτι

[4, 25]   ἑαυτῶν θάπτουσι νεκρούς. Ὅθεν Ἱερεμίας λέγει· Πληρώσω αὐτὴν νεκρῶν γηγενῶν, οὓς

[4, 17]   ἔχρισα αὐτόν· ἀλλὰ καὶ αὐτὸς λέγει πρὸς τὸν θέον· ἐλέησόν με,

[4, 9]   κύριος Ἐξῃτήσατο ὑμᾶς ὁ σατανᾶς» λέγει σινιάσαι· ἐγὼ δὲ παρῃτησάμην. Μόνος

[4, 7]   Μὴ ξενίζεσθε τοίνυν» ὁ Πέτρος λέγει, τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρὸς

[4, 17]   τύπον τινὰ τοῦ γνωστικοῦ ὑπογράφων λέγει· Τίς γὰρ παρεπιδημήσας πρὸς ὑμᾶς

[4, 25]   γενέσεώς τε καὶ ἁμαρτίας χρῆναι λέγει τὸν γνωστικόν. Ἐπὶ γοῦν ταῖς

[4, 6]   αὖ τὸ αὐτὸ ὧδέ πως λέγει· Τούτων δὲ αὐτῶν οἱ ἐν

[4, 18]   ἐκλεκτῆς, δι´ ἀγάπης γνωστικῆς μαρτυρήσω, λέγει, φόβῳ δέ. Εἴπερ οὖν καὶ

[4, 23]   θεοῦ. Διόπερ ὁ Δημόκριτος εὖ λέγει, ὡς {Ἡ} φύσις τε καὶ

[4, 16]   ἐντροπὴν ἄλλοις διαλεγόμενος οὐκ ὀκνεῖ λέγειν· Ἀναμιμνῄσκεσθε δὲ τὰς πρότερον ἡμέρας,

[4, 20]   ὑπογράφει γυναῖκα Εὐριπίδης παραινῶν· Εὖ λέγειν δ´ ὅταν τι λέξῃ, χρὴ

[4, 20]   τῷ ξυνόντι πρὸς χάριν μέλλῃ λέγειν. Καὶ αὖθίς που τούτοις τὰ

[4, 11]   βλάπτεσθαι. ὥστε θαρροῦντα ἡμῶν ἕκαστον λέγειν· Κύριος ἐμοὶ βοηθός, οὐ φοβηθήσομαι·

[4, 3]   σοφὸν μὲν εἶναι τὸν θεὸν λέγειν μόνον (ἐπεὶ καὶ ὁ ἀπόστολος

[4, 8]   ἀδίκῳ; ἀλλὰ ἀπρεπὲς τοῦτο καὶ λέγειν. Σωφροσύνης οὖν ἐπιμελητέον καὶ δικαιοσύνης

[4, 26]   τοῦ κόσμου ὁ Βασιλείδης εἴληφε λέγειν, ὡς ἂν ὑπερκόσμιον φύσει οὖσαν.

[4, 2]   Σὺ μὲν εἰρεσιώνην, οὐ γεωργίαν λέγεις, ἐπιφωνεῖν γὰρ εἰώθεσαν Ἀθηναῖοι· εἰρεσιώνη

[4, 26]   ἐπὶ γῆς ἐνταῦθα οὐκέτι πόλεις· λέγεσθαι μὲν γάρ, οὐκ εἶναι δέ·

[4, 22]   τὸ ζῷον τὸ ἄλογον ἐγκρατὲς λεγέσθω τὸν ἐπαιρόμενον τὴν βακτηρίαν δεδιὸς

[4, 14]   κτίσις δὲ συνωνύμως καὶ ἐνέργεια λέγεται, ἔργον ἡμέτερον οὖσα ἡ τοιάδε

[4, 7]   πάθει ζήσωμεν αὐτοῦ· Τί με λέγετε· κύριε κύριε, φησί, καὶ οὐ

[4, 7]   ἢ κακοποιοῦντας. Κἄν τις ἐρεσχελῶν λέγῃ· καὶ πῶς οἷόν τέ ἐστι

[4, 20]   λέξῃ, χρὴ δοκεῖν, κἂν μὴ λέγῃ, κἀκπονεῖν ἃν τῷ ξυνόντι πρὸς

[4, 12]   Εἰ τοίνυν ἀπολογούμενός τις αὐτῶν λέγοι κολάζεσθαι μὲν τὸν μάρτυρα διὰ

[4, 13]   σὺν Χριστῷ καταστρατεύεσθαι τοῦ θανάτου λέγοιεν, ὁμολογούντων τὸ δόγμα τὸ κεκρυμμένον,

[4, 25]   πλησιάζουσα τῷ νοητῷ κόσμῳ ὀγδοὰς λέγοιτο, πλὴν ἐξαναδῦναι γενέσεώς τε καὶ

[4, 22]   ἡ γνῶσις εἴτε διάθεσις εἶναι λέγοιτο. Τῷ γὰρ μὴ παρεισιέναι ποτὲ

[4, 17]   κηρύσσοντες τὴν βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, λέγομεν δὲ Ἠλίαν καὶ Ἐλισσαῖον, Ἰεζεκιήλ

[4, 4]   θανατῶντες. Τούτους ἐξάγειν ἑαυτοὺς ἀμαρτύρως λέγομεν, κἂν δημοσίᾳ κολάζωνται. Οὐ γὰρ

[4, 13]   καθόλου τὰ ἐπὶ τοῦ Δημιουργοῦ λεγόμενα τοῦ Κατ´ εἰκόνα» γενομένου, ταῦτ´

[4, 12]   γάρ τοι, ὁπόσοι ὑποπίπτουσι ταῖς λεγομέναις θλίψεσιν, ἤτοι ἡμαρτηκότες ἐν ἄλλοις

[4, 6]   τουτέστιν τοῖς ὑπὸ τοῦ κυρίου λεγομένοις ἕπου. Ὑπάρχοντα δέ φασί τινες

[4, 6]   μεγαλειότητος, ἕπου τοῖς ὑπ´ ἐμοῦ λεγομένοις, σπεύδων πρὸς τὴν τοῦ πνεύματος

[4, 12]   Βασιλείδης, ἓν μέρος ἐκ τοῦ λεγομένου θελήματος τοῦ θεοῦ ὑπειλήφαμεν τὸ

[4, 26]   ὑπερκόσμια. Ἄγαμαι τὸν Ἐπίχαρμον σαφῶς λέγοντα· Εὐσεβὴς νόῳ πεφυκὼς οὐ πάθοις

[4, 26]   τὴν γένεσιν φάσκοι παραθεὶς Ἡσαΐαν λέγοντα Πᾶσα σὰρξ χόρτος καὶ πᾶσα

[4, 4]   ἅμα καὶ δειλῶς φιλοζωοῦσι, μαρτυρίαν λέγοντες ἀληθῆ εἶναι τὴν τοῦ ὄντως

[4, 8]   τὴν ὥραν ὅμοιός ἐστι τῷ λέγοντι πρὸς εὐδαιμονίαν ἢ μήπω παρεῖναι

[4, 13]   τοίνυν ψυχικοὺς ἐν ὀνείδους μέρει λεγόντων ἡμᾶς οἱ προειρημένοι, ἀλλὰ καὶ

[4, 6]   τε καὶ καλὴν τὴν διοίκησιν λέγουσα, ἐν ἐπιστήμῃ θείων καὶ ἀνθρωπίνων

[4, 18]   τὴν ἐπιθυμίαν τῷ ἐραστῇ πεπληρωκέναι λέγουσα. ἧκον οὖν ἐπὶ τὸν κριτήν.

[4, 26]   εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὴν ἐμήν· λέγουσι γὰρ καὶ οἱ Στωϊκοὶ τὸν

[4, 13]   Γενέσει περὶ τὴν ἀνθρωπογονίαν προπεφητεῦσθαι λέγουσι. Καὶ δὴ μετάγουσι τὴν ὁμοιότητα

[4, 22]   Ὅσα δ´ αὖ περὶ ὕπνου λέγουσι, τὰ αὐτὰ χρὴ καὶ περὶ

[4, 7]   γνώσεως. Ἰνδῶν οἱ φιλόσοφοι Ἀλεξάνδρῳ λέγουσι τῷ Μακεδόνι· Σώματα μὲν μετάξεις

[4, 5]   τῆς ὑγιείας· ἀλλ´ ἀμφότερα ταῦτα λέγουσιν ἀδιάφορα εἶναι. Καίτοι καὶ Ἰὼβ

[4, 6]   τί ἐστιν, ὡς οἱ προφῆται λέγουσιν· Ἔλεον» γάρ φησι, θέλω καὶ

[4, 12]   καὶ ὁ φόβος, ὡς αὐτοὶ λέγουσιν, ἐπισυμβαίνει τοῖς πράγμασιν ὡς ὁ

[4, 18]   συγκαταχρῆται ἤδη καὶ τῷ σώματι. Λέγουσιν οὖν οἱ τὰς ἱστορίας συνταξάμενοι

[4, 7]   οὐκ ἐκ τῶν ἡμετέρων μόνον λέγω γραφῶν (σχεδὸν γὰρ πᾶσαι αἱ

[4, 8]   πρὸς τὰς ἡδονὰς διαμάχεσθαι μεμελετηκυῖαν· Λέγω δέ· πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν

[4, 9]   καὶ τὰ διαφόρως γεγραμμένα συντάξωμεν· Λέγω δὲ ὑμῖν, πᾶς ὃς ἐὰν

[4, 12]   δὴ καὶ τὸν ἀναμάρτητον ὃν λέγω ἐὰν ἴδω πάσχοντα, κἂν μηδὲν

[4, 3]   τι σοφίαν παρὰ τὴν ἐπιστήμην λέγω, ἐπεὶ μὴ διαφέρει ζωή· κοινὸν

[4, 5]   αὕτη τῶν ἀναγκαίων, τῆς θεωρίας λέγω καὶ τῆς καθαρᾶς ἀναμαρτησίας, ἀπασχολεῖν

[4, 6]   κακαὶ συνίστανται πράξεις, οἷον ζωῆς λέγω καὶ ὑγιείας τῶν τε ἄλλων

[4, 6]   τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Διὰ τοῦτο λέγω· μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν

[4, 18]   Ἐξηγούμενος γὰρ τὸ Ἐγὼ δὲ λέγω, ὁ ἐμβλέψας τῇ γυναικὶ πρὸς

[4, 7]   φησί, καὶ οὐ ποιεῖτε ἃ λέγω; Ὁ μὲν γὰρ τοῖς χείλεσιν

[4, 7]   τοῦ ἀσθενοῦντος ὑποφέρεται. Συνείδησιν δὲ λέγω οὐχὶ τὴν ἑαυτοῦ, ἀλλὰ τὴν

[4, 15]   ἀφεκτέον ὧν ἀφεκτέον. Συνείδησιν δὲ λέγω οὐχὶ τὴν ἑαυτοῦ, γνωστικὴ γάρ,

[4, 18]   ἀγγέλοις, τὸ χρῖσμα τῆς εὐαρεστήσεως λέγω, τὴν ποιότητα τῆς διαθέσεως τὴν

[4, 17]   ὧν ποιούμεθα· τὸν κύριον Ἰησοῦν» λέγω, τὸν τῷ παντοκρατορικῷ θελήματι ἐπίσκοπον

[4, 25]   ἐφ´ ἣν ὁ κύριος ἀπέλυε λέγων· Ἄπελθε εἰς εἰρήνην· Σαλὴμ γὰρ

[4, 26]   Ἰωακεὶμ καὶ τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ λέγων· Γῆ γῆ, ἄκουε λόγον κυρίου·

[4, 16]   δὲ ἧττον καὶ περὶ Μωυσέως λέγων ἐπιφέρει· Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν

[4, 19]   πρὸς σὲ ἅπαξ καὶ δὶς λέγων· ἑώρακα τὸν λαὸν τοῦτον, καὶ

[4, 8]   κατὰ ψυχὴν ὑγιαίνειν. Ὁ δὲ λέγων μήπω τοῦ φιλοσοφεῖν ὑπάρχειν ὥραν

[4, 12]   διὰ προσώπων τινῶν, εἰ τύχοι, λέγων, ὁ δεῖνα οὖν ἥμαρτεν, ἔπαθεν

[4, 22]   Ζῶσι γὰρ μετὰ κακῆς ἐλπίδος» λέγων. Συνᾴδειν τούτῳ καὶ ὁ Ἡράκλειτος

[4, 13]   διὰ τῆς μητρὸς τοῦτο συμβαίνειν λέγωσιν· ἀλλὰ κἂν εἰ σὺν Χριστῷ

[4, 12]   θελήματος τοῦ κυρίου τῶν ὅλων. Λείπεται δὴ συντόμως φάναι τὰ τοιαῦτα

[4, 17]   Ἀτενίσωμεν οὖν εἰς τοὺς τελείως λειτουργήσαντας αὐτοῦ τῇ μεγαλοπρεπεῖ δόξῃ. Λάβωμεν

[4, 13]   Ἐπὶ τῇ θυσίᾳ καὶ τῇ λειτουργίᾳ τῆς πίστεως» χαίρων καὶ συγχαίρων,

[4, 6]   συνεργοὶ τῆς ἀρρήτου οἰκονομίας καὶ λειτουργίας. Οἳ δὲ δὴ ἂν δόξωσι

[4, 19]   μόνος, ἀκούσας παρὰ τοῦ θεοῦ· Λελάληκα πρὸς σὲ ἅπαξ καὶ δὶς

[4, 22]   προσώπου τοῦ θεοῦ τῷ κυρίῳ λέλεκται· Αἴτησαι παρ´ ἐμοῦ καὶ δώσω

[4, 17]   δικαίοις ὁ κύριος καὶ Οὐδὲν λέληθεν αὐτὸν τῶν ἐννοιῶν καὶ τῶν

[4, 24]   ἐκκαθαίρεται. Περὶ τῶν ἀπίστων εἴρηται Λελογίσθαι τούτους ὡς χνοῦν, ὃν ἐκρίπτει

[4, 22]   ὅπλα φωτὸς μεταφορικῶς. Ταύτῃ τοι λελουμένους φασὶ δεῖν ἐπὶ τὰς ἱεροποιίας

[4, 20]   καρδίας ἀπὸ συνειδήσεως πονηρᾶς καὶ λελουμένων τὸ σῶμα ὕδατι καθαρῷ καὶ

[4, 12]   κατὰ τὸ μαρτύριον κολαζομένων αὐταῖς λέξεσι τάδε φησί· Φημὶ γάρ τοι,

[4, 13]   θεοῦ ἐκεῖνα αἰνίττεται γράφων αὐταῖς λέξεσιν· Ὁπόσον ἐλάττων ἡ εἰκὼν τοῦ

[4, 20]   Εὖ λέγειν δ´ ὅταν τι λέξῃ, χρὴ δοκεῖν, κἂν μὴ λέγῃ,

[4, 13]   δὲ ἔν τινι ὁμιλίᾳ κατὰ λέξιν γράφει· Ἀπ´ ἀρχῆς ἀθάνατοί ἐστε

[4, 9]   τῆς Οὐαλεντίνου σχολῆς δοκιμώτατος κατὰ λέξιν φησὶν ὁμολογίαν εἶναι τὴν μὲν

[4, 6]   τῆς ἐντολῆς ὧδε ἔχει κατὰ λέξιν· Φυλάσσεσθε τοίνυν ἀπὸ πάσης πλεονεξίας,

[4, 19]   ἡ Ζωΐλου ἡ Λαμψακηνὴ ἡ Λεοντέως γυνὴ τοῦ Λαμψακηνοῦ τὰ Ἐπικούρεια

[4, 9]   ἐξ ὧν Ματθαῖος, Φίλιππος, Θωμᾶς, Λευῒς καὶ ἄλλοι πολλοί. Καὶ ἔστιν

[4, 25]   οἴκου Ἰσραήλ, ἀλλ´ ἢ οἱ Λευῖται. Ἀλλογενεῖς δὲ εἴρηκεν τοὺς μὴ

[4, 7]   τοῦδ´ οὕνεκα οἶκον στεγανὸν ἐξευρήκαμεν λευκόν τε ὀρύττειν ἄργυρον σπείρειν τε

[4, 5]   ἄν. Οὔκουν μόνον {τοῦτο} νόμισμα λευκὸς ἄργυρος ἢ χρυσός ἐστιν, ἀλλὰ

[4, 13]   μὴ καὶ αὐτὸς αὐτοῖς ὁμοούσιος λεχθείη· εἰ δ´ εἰς τοῦτο κατήργησεν

[4, 12]   τοῦ διαβόλου κατὰ τοὺς οἰκείους λεχθήσεται καιρούς, νυνὶ δὲ τοῖς εἰρημένοις

[4, 1]   ἐμπεριληφθήσεται κατὰ τὴν ἀπαίτησιν τῶν λεχθησομένων τὰ παρεπόμενα, καὶ ὡς ὁμοίως

[4, 22]   τῆς στάσεως τὴν ἐπιβολὴν αὐτῆς ληπτέον, Ὅτι ἵστησιν ἡμῶν ἐν τοῖς

[4, 22]   οὐ δύνασθαι. Ὥστε εἰ πεισθήσεται λήσειν, ἀδικήσει κατ´ αὐτόν. Καὶ τοιαῦτα

[4, 22]   ἐπαγγελίαν προσλάβοι, ἀλλ´ εἰ καὶ λήσεσθαι τὸν θεὸν ἐφ´ οἷς πράττει

[4, 8]   Ἀλλὰ καὶ Πόστουμος ὁ Ῥωμαῖος ληφθεὶς ὑπὸ Πευκετίωνος οὐχ ὅπως τι

[4, 22]   καὶ μισθὸν τὰ μακάρων ἀγαθὰ λήψεσθαι ἐπὶ τοῖσδε ἐπαγγελίαν προσλάβοι, ἀλλ´

[4, 6]   εἰς ὄνομα προφήτου, μισθὸν προφήτου λήψεται, καὶ ὃς ἂν δέξηται δίκαιον

[4, 6]   εἰς ὄνομα δικαίου, μισθὸν δικαίου λήψεται, καὶ ὃς ἂν δέξηται ἕνα

[4, 6]   ἐπαιρόμενον ὡς τὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου, καὶ παρῆλθον, λέγει ἡ γραφή,

[4, 6]   γνήσιον ἀποδεχόμενος πόθον, ὃν οὐδὲ λιμὸς διακόψαι ἴσχυσεν. Κἂν τὴν δικαιοσύνην

[4, 19]   Κλεοβούλου θυγάτηρ τοῦ σοφοῦ καὶ Λινδίων μοναρχοῦντος τῶν ξένων τῶν πατρῴων

[4, 2]   ἐνῆν δὲ παγκάρπεια συμμιγὴς ὀλαῖς λίπος τ´ ἐλαίου καὶ τὸ ποικιλώτατον

[4, 6]   κόσμῳ ἐναντιότητας ἁρμονίαν κτίσεως καλλίστην λογίζεται. Εἰρηνοποιοῦσι δὲ καὶ τοὺς ἐνταῦθα

[4, 6]   τὴν δόσιν, ἀλλὰ τὴν προαίρεσιν λογίζεται ὁ παιδεύων τὴν ψυχὴν Χριστός.

[4, 7]   κατὰ σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνῄσκειν· λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ

[4, 18]   πλῆθος καὶ τὸ μηδὲν διαφέρον λογιζόμενος. Αἱ γενεαὶ δὲ πᾶσαι ἀπὸ

[4, 7]   τελείωσιν σπεύδουσιν ἡ γνῶσις ἡ λογική, ἧς θεμέλιος ἡ ἁγία τριάς,

[4, 18]   ἐπὶ τῶν κατὰ φύσιν ἀναγκαίων λογικὴν ὑπάρχουσαν κίνησιν. ~Ταύτης τοι τῆς

[4, 3]   οἶμαι, κενταύρῳ, Θετταλικῷ πλάσματι, ἐκ λογικοῦ καὶ ἀλόγου συγκείμενος, ψυχῆς καὶ

[4, 25]   δ´ αὖ ἐστι νοῦς, τοῦ λογικοῦ καὶ κριτικοῦ τόπου· ὅθεν καὶ

[4, 26]   ἠθικῶς τε καὶ φυσικῶς καὶ λογικῶς περὶ τὸ θεῖον πραγματευόμενον. Σοφία

[4, 6]   οἱ φαῦλοι διαλογισμοὶ Διορύσσουσι» τὸν λογισμὸν καὶ τὸν ὅλον ἄνθρωπον, ὁ

[4, 6]   ἄλλα πάθη, ὅσα πολεμεῖ τὸν λογισμόν, τιθασεύσαντες καὶ ἐξημερώσαντες, οἱ μετ´

[4, 7]   τῷ θεῷ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων, λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον

[4, 12]   οὐκ αὐτῷ τὸ μὴ ἁμαρτῆσαι λογιστέον. Ὡς γὰρ ὁ μοιχεῦσαι θέλων

[4, 17]   ἐνδεικνύσθω τὴν σοφίαν αὐτοῦ μὴ λόγοις μόνον, ἀλλ´ ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς·

[4, 18]   τὸν τῆς κοινωνίας τῆς ἀγαπητικῆς λόγον, ἀλλὰ κατὰ τὸν τῆς ἀνταποδόσεως

[4, 6]   ἐπιγινώσκων κατὰ τὸν τῆς μετανοίας λόγον ἁμαρτωλὸν τὴν ψυχὴν ἀπολέσει αὐτὴν

[4, 12]   ὑπειλήφαμεν τὸ ἠγαπηκέναι ἅπαντα, ὅτι λόγον ἀποσῴζουσι πρὸς τὸ πᾶν ἅπαντα,

[4, 12]   εἰ μέντοι σφοδρότερον ἐκβιάσαιο τὸν λόγον, ἐρῶ, ἄνθρωπον ὅντιν´ ἂν ὀνομάσῃς

[4, 1]   μετιτέον καὶ τὸν ἠθικὸν ἀποπληρωτέον λόγον. ~Ἔστω δὲ ἡμῖν τὰ ὑπομνήματα,

[4, 1]   ἐν ἐπιδρομῇ τὸν ἠθικὸν συμπερανάμενοι λόγον κεφαλαιωδῶς παραστήσωμεν τὴν εἰς Ἕλληνας

[4, 26]   αὐτοῦ λέγων· Γῆ γῆ, ἄκουε λόγον κυρίου· γράψον τὸν ἄνδρα τοῦτον

[4, 26]   ὁ προφήτης λέγει· Ἀκούσατε λαοὶ λόγον κυρίου οἱ συνοικοῦντες ὀδύναις. Καὶ

[4, 7]   ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος,

[4, 20]   Ἀγιάζεται γοῦν καὶ γάμος κατὰ λόγον τελειούμενος, ἐὰν ἡ συζυγία ὑποπίπτῃ

[4, 22]   ἀδύνατον, πρᾶξαί τι παρὰ τὸν λόγον τὸν ὀρθὸν ἐθελήσαι ποτ´ ἄν,

[4, 5]   μου περισσοτέρως τολμᾶν ἀφόβως τὸν λόγον τοῦ θεοῦ λαλεῖν» ἐπεὶ καὶ

[4, 9]   ἐξουσιῶν, ἐὰν δέῃ καὶ ὁ λόγος αἱρῇ. Ὁμολογήσει γὰρ οὗτος καὶ

[4, 21]   πνεύματος λόγος σοφίας, ἄλλῳ δὲ λόγος γνώσεως κατὰ τὸ αὐτὸ πνεῦμα,

[4, 25]   τοῦτο ἄλφα καὶ ὦ» ὁ λόγος εἴρηται, οὗ μόνου τὸ τέλος

[4, 3]   εἰς ἀπώλειαν ὑποσύρει. Ὁ αὐτὸς λόγος ἐπί τε ἐγκρατείας καὶ ἀκρασίας.

[4, 9]   Ἀλλ´ οὐδ´ εὑρεθήσεται οὗτος ὁ λόγος καθολικῶς εἰρημένος· οὐ γὰρ πάντες

[4, 5]   μὴ ὑπομεῖναι. Ὁ δὲ αὐτὸς λόγος καὶ περὶ πενίας, ἐπεὶ καὶ

[4, 25]   ἠθικά· ὁ γὰρ περὶ ἐκείνων λόγος μετὰ τὴν ἐν χερσὶ πραγματείαν

[4, 12]   περὶ μὲν τούτων πολὺς ὁ λόγος, ὃν ἐν ὑστέρῳ σκοπεῖν ἀποκείσεται

[4, 13]   τοῦτο διαλεξόμεθα (ἀρχικὸς γὰρ ὁ λόγος) πρὸς δὲ τὸ κατεπεῖγον ἀπαντητέον.

[4, 21]   γὰρ δίδοται διὰ τοῦ πνεύματος λόγος σοφίας, ἄλλῳ δὲ λόγος γνώσεως

[4, 7]   οὖν Σιμωνίδης γράφει· Ἔστι τις λόγος τὰν Ἀρετὰν ναίειν δυσαμβάτοις ἐπὶ

[4, 20]   ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα μὴ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ βλασφημῆται. Μᾶλλον δέ»

[4, 13]   τοὺς δέ, πρὸς οὓς ὁ λόγος τῷ ἀποστόλῳ, τοὺς Φιλιππησίους, συμμετόχους

[4, 25]   ὅθεν καὶ διδάσκαλος μόνος ὁ λόγος, υἱὸς τοῦ νοῦ πατρός, ὁ

[4, 18]   κάλλος σώματος βλέψῃ τις, ὁ λόγος φησί, καὶ αὐτῷ ἡ σὰρξ

[4, 5]   ἐπὶ τῶν ἀλγηδόνων ὁ αὐτὸς λόγος, ὧν τὰς μὲν ὑπομένομεν, τὰς

[4, 6]   ἐπιστήμης ἔργων τε ἀγαθῶν καὶ λόγου ἀληθοῦς καταβιώσαντες εἰς υἱοθεσίαν ἀποκατασταθήσονται

[4, 26]   διοικούμενον, καθάπερ ἡ ἐκκλησία ὑπὸ λόγου, ἀπολιόρκητος ἀτυράννητος πόλις ἐπὶ γῆς,

[4, 6]   τοὺς εἰς τὴν τοῦ οὐρανίου λόγου γνῶσιν πτητικοὺς προσεῖπεν. Οὐ γὰρ

[4, 26]   εὐχῆς κατὰ καιρὸν προϊόντος τοῦ λόγου διαληψόμεθα, τὰ δὲ ἔργα κεκραγότα

[4, 20]   τε ἀποθνῄσκειν δέῃ μετὰ τοῦ λόγου ἐάν τε ζῆν, συλλήπτορα καὶ

[4, 1]   ἐκ τοῦ περὶ κοσμογονίας ἤρτηται λόγου, ἐνθένδε ἀναβαίνουσα ἐπὶ τὸ θεολογικὸν

[4, 19]   ἄλλας διὰ τὸ μῆκος τοῦ λόγου, μήτε τὰς ποιητρίας καταλέγων, Κόρινναν

[4, 2]   τῷ οἵῳ τε ζητεῖν μετὰ λόγου οἱ τῶν ὑπομνημάτων Στρωματεῖς. Δεῖ

[4, 6]   τὰς μερίμνας, τὸ σπέρμα τοῦ λόγου φήσας τὸ εἰς ἀκάνθας καὶ

[4, 12]   μέντοι παραλιπὼν τούτους ἅπαντας τοὺς λόγους ἔλθῃς ἐπὶ τὸ δυσωπεῖν με

[4, 9]   ἐπαισχυνθῇ με ἢ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ

[4, 21]   ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει θεοῦ, ἵνα

[4, 5]   εἶναί τινας ἡδονάς. {τούτῳ τῷ λόγῳ ἀναφαίνεται τὸ ἀγαθὸν κακὸν καὶ

[4, 9]   ἔργῳ μὲν παρὰ τὸν βίον, λόγῳ δὲ ἐν δικαστηρίῳ μαρτυροῦσι κἂν

[4, 18]   καὶ παιδεύῃ ἔργῳ τε καὶ λόγῳ, διττῷ δὲ τούτῳ, ἀγράφῳ τε

[4, 16]   τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν

[4, 6]   παρακελεύεται βίον ἔργῳ τε καὶ λόγῳ ζητεῖν τὴν ἀλήθειαν προτρέπει; πλούσιον

[4, 20]   πρὸς τἀνδρὸς κατὰ τὴν οἰκουρίαν λόγῳ θεραπεύειν μετὰ πειθοῦς προαιρήσεται· εἰ

[4, 16]   ἀποτέμνοντας κεφαλάς. Τεκνία, μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ γλώσσῃ, φησὶν Ἰωάννης τελείους

[4, 6]   τὸ ἀγαθὸν προσεληλυθέναι τῷ σωτηρίῳ λόγῳ. Οἱ τοιοῦτοι ἐκ δεξιῶν ἵστανται

[4, 4]   μάρτυς ἐστὶ καὶ βίῳ καὶ λόγῳ, ὅπως ποτὲ τοῦ σώματος ἀπαλλάττεται,

[4, 17]   ἐνεργείας ἀγαθῶν, ἔργῳ τε καὶ λόγῳ τελειοῦσθαι διδάσκων. Ὀφθαλμοὶ κυρίου ἐπὶ

[4, 3]   ἐν τούτῳ μόνῳ ἀνακεφαλαιοῦται τῷ λόγῳ, τῷ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου

[4, 22]   διανοημάτων, πρὸς δὲ καὶ τῶν λόγων εἰλικρίνεια καὶ τελευταία ἡ κατὰ

[4, 7]   οὐδὲ τῶν οἰκείων ἐθέλουσιν ὑπακοῦσαι λόγων. Θεανὼ γὰρ ἡ Πυθαγορικὴ γράφει·

[4, 2]   τι κατὰ τὸν εἱρμὸν τῶν λόγων μηνύοντα, ἐνδεικνύμενα δὲ ἄλλο τι.

[4, 7]   κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν·

[4, 12]   ἐπὶ κακοῖς ὁμολογουμένοις πάθωσι, μηδὲ λοιδορούμενοι ὡς ὁ μοιχὸς ἢ ὁ

[4, 2]   μετὰ τοῦτο ἤδη καὶ τὴν λοιπὴν ἑαυτοῖς ἐξευρετέον, ὥσπερ φασὶ καὶ

[4, 4]   ὁ ἄνθρωπος ἔλαβεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλ´ ὅτι τέλειον ἔργον ἀγάπης

[4, 22]   οὖν μὴ καθεύδωμεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν καὶ νήφωμεν. Οἱ

[4, 15]   γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ

[4, 9]   ἐθνῶν τὴν σωτηρίαν πολυπραγμονήσαντες, οἱ λοιποὶ δὲ ὑπ´ ἐκπλήξεως κατεχόμενοι. Ὥστε

[4, 19]   τὰ ἑξῆς. ᾄδουσι δὲ οἱ λοιποὶ τῶν ποιητῶν τὴν Ἀταλάντης ἐν

[4, 5]   ὅλῳ τῷ πραιτωρίῳ καὶ τοῖς λοιποῖς πᾶσι, καὶ τοὺς πλείονας τῶν

[4, 19]   δι´ ὑπερβολὴν αἰδοῦς αὐτῷ χιτῶνι λούεσθαι, Φιλωτέραν δέ, ὁπότε μέλλοι εἰσιέναι

[4, 24]   Ἰστέον μέντοι τοὺς μετὰ τὸ λουτρὸν τοῖς ἁμαρτήμασι περιπίπτοντας τούτους εἶναι

[4, 22]   γοῦν κἀκεῖνο εἴρηται· Ἴσθι μὴ λουτρῷ, ἀλλὰ νόῳ καθαρός. Ἀγνεία γάρ,

[4, 12]   ὁμολογῆσαι καὶ κολασθῆναι ἢ μή; λύεται γὰρ ἐπὶ τοῦ ἀρνησομένου ἡ

[4, 13]   Ὅταν γὰρ τὸν μὲν κόσμον λύητε, ὑμεῖς δὲ μὴ καταλύησθε, κυριεύετε

[4, 3]   χρεμετίζοντας· ὄνος ὑβριστὴς ὁ ἀκόλαστος, λύκος ἄγριος ὁ πλεονεκτικὸς καὶ ὄφις

[4, 6]   ᾗ τινες τῶν φιλοσόφων ὑπειλήφασι, λύπη ἐπ´ ἀλλοτρίαις συμφοραῖς, μᾶλλον δὲ

[4, 21]   ἐργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται. Ἰδοὺ γὰρ αὐτὸ

[4, 21]   ἡμῶν. Ἡ γὰρ κατὰ θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται·

[4, 20]   φησι· ὀλίγον ἄρτι εἰ δέον λυπηθέντες ἐν ποικίλοις πειρασμοῖς, ἵνα τὸ

[4, 21]   αὐτὸ τοῦτο τὸ κατὰ θεὸν λυπηθῆναι ὑμᾶς πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν,

[4, 21]   φόβῳ θεοῦ. Εἰ γὰρ καὶ λύπην ὁ φόβος γεννᾷ, Χαίρω» λέγει,

[4, 20]   οἶμαι ὡς ἕκαστον τῶν προσπιπτόντων λυπηρῶν πρὸς τἀνδρὸς κατὰ τὴν οἰκουρίαν

[4, 20]   πόσει ἄλοχον ἐν κοινῷ τε λύπης ἡδονῆς τ´ ἔχειν μέρος. τό

[4, 19]   Ναὶ μὴν Δίων ὁ φιλόσοφος Λυσιδίκην τινὰ γυναῖκα ἱστορεῖ δι´ ὑπερβολὴν

[4, 22]   οὐ γὰρ περισκέπτεται εἴ τι λυσιτελὲς ἔξωθεν ἕπεται κέρδος ἢ ἀπόλαυσις

[4, 23]   θεῖον ἐξομοίωσιν· Αὐτὰρ ἐγὼν ἐμὲ λύσομαι» τῆς ἐπιθυμίας, φήσει, διὰ τὴν

[4, 17]   που ἡ γραφή· πνεῦμα κυρίου λύχνος ἐρευνῶν τὰ ταμεῖα τῆς γαστρός.

[4, 25]   βούλεται, Τῶν δὲ ἀσεβῶν ὁ λύχνος σβεσθήσεται» Ναὶ μὴν τὴν κατά

[4, 17]   προσηγορεύθη. Διὰ φιλοξενίαν καὶ εὐσέβειαν Λὼτ ἐσώθη ἐκ Σοδόμων· διὰ πίστιν

Livre, Chap.
[4, 7]	κύριε, φησί, δὸς περίστασιν καὶ	λάβε	ἐπίδειξιν, ἴτω τὸ δεινὸν τοῦτο,
[4, 22]	ὅπερ ἐστὶ καὶ παρὰ Ἡρακλείτου	λαβεῖν·	Ἄνθρωπος ἐν εὐφρόνῃ φάος· ἅπτεται
[4, 25]	γέγραπται, καθ´ ὃν ἱλασμὸν ἔστι	λαβεῖν	{ἐστι} τὴν ἐπαγγελίαν. Τέλειος δ´,
[4, 22]	τῆς χάριτος παρὰ τοῦ θεοῦ	λαβεῖν	καὶ ἀκωλύτως ἀναδραμεῖν· κἂν μισῶσι
[4, 22]	κατ´ αὐτὸν σοφόν· πίστιν γὰρ	λαβεῖν	περὶ τοῦ λαθεῖν οὐ δύνασθαι.
[4, 18]	ἐν ἡλίῳ δέ, τὴν ἑταίραν	λαβέσθαι	προσέταξεν τῆς σκιᾶς, χαριέντως εἴδωλον
[4, 22]	οὐδ´ εἰ καθ´ ὑπόθεσιν ἐξουσίαν	λάβοι	παρὰ τοῦ θεοῦ πράττειν τὰ
[4, 16]	οἱ Ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν»	λαβόντες,	ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς;
[4, 6]	ψυχῆς ἐπὶ τὰ ἀμείνω περιαγωγὴν	λαβούσης	καὶ μεταστροφὴν ἐκ νυκτερινῆς τινος
[4, 17]	λειτουργήσαντας αὐτοῦ τῇ μεγαλοπρεπεῖ δόξῃ.	Λάβωμεν	Ἐνώχ, ὃς ἐν ὑπακοῇ δίκαιος
[4, 25]	τὴν ἄνωθεν ἀρχήν, οὐδαμοῦ διάστασιν	λαβών.	Διὸ δὴ καὶ τὸ εἰς
[4, 4]	ἐπιβουλὴν τεχνασαμένῳ ἐγνωκώς, πρόφασιν εὔλογον	λαβών,	ἣν οὐκ αὐτὸς παρέσχεν, ἑαυτὸν
[4, 12]	δὲ πρὸς τὸ ἡμαρτηκέναι μὴ	λαβὼν	οὐχ ἡμάρτανεν. Ὥστ´ οὐκ αὐτῷ
[4, 7]	Μόροι γὰρ μέζονες μέζονας μοίρας	λαγχάνουσι»	καθ´ Ἡράκλειτον. Τίς δ´ ἔστι
[4, 6]	Τί δὲ βούλεται ἡ τοῦ	Λαζάρου	παραβολὴ τῷ κυρίῳ πλουσίου καὶ
[4, 22]	πίστιν γὰρ λαβεῖν περὶ τοῦ	λαθεῖν	οὐ δύνασθαι. Ὥστε εἰ πεισθήσεται
[4, 8]	Πυθαγόρειος ἐποίησεν καὶ Πραΰλος ὁ	Λακύδου	γνώριμος, ὥς φησι Τιμόθεος ὁ
[4, 8]	μόνον Αἰσώπιοι καὶ Μακεδόνες καὶ	Λάκωνες	στρεβλούμενοι ἐκαρτέρουν, ὥς φησιν Ἐρατοσθένης
[4, 5]	ἀφόβως τὸν λόγον τοῦ θεοῦ	λαλεῖν»	ἐπεὶ καὶ τὰ μαρτύρια ἐπιστροφῆς
[4, 17]	καὶ χείλη σου τοῦ μὴ	λαλῆσαι	δόλον· ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ
[4, 6]	τὰ χείλη τὰ δόλια· τὰ	λαλοῦντα	κατὰ τοῦ δικαίου ἀνομίαν. Καὶ
[4, 7]	καὶ τῷ θανάτῳ. Ἔτι σοῦ	λαλοῦντος»	φησίν, ἐρεῖ· ἰδοὺ πάρειμι. Ὅρα
[4, 21]	ἤρτηται διαθήκης, ἐκεῖθεν ἀναπνέουσα καὶ	λαλοῦσα·	ἡ γὰρ εἰς Χριστὸν πίστις
[4, 7]	μόνη οὐκ ἐκ θυραίων τἀπίχειρα	λαμβάνει,	αὐτὴ δ´ ἑαυτὴν ἆθλα τῶν
[4, 19]	τοῖς πολεμίοις ἐν πίστει θεοῦ·	λαμβάνει	δ´ εὐθὺς τἀπίχειρα τῆς πίστεως
[4, 11]	μόνον παρὰ τῆς ἔξωθεν αἰτίας	λαμβάνοντα.	Δοκιμάζεται γοῦν ἐν ᾧ κρίνει
[4, 21]	τὴν ἀξίαν ὡς ἐν ἀνθρώποις	λαμβάνων.	Οὐδ´ οὕτως φθάσει τέλειος ἐν
[4, 7]	σὺν πόνοις εἱλισσόμεναι δόξαν εὑρίσκουσι,	λάμπει	δὲ χρόνῳ ἔργα μετ´ αἰθέρα
[4, 7]	δὲ χρόνῳ ἔργα μετ´ αἰθέρα	λαμπευθέντα.	Ταύτης τῆς ἐννοίας καὶ Αἰσχύλος
[4, 22]	τὰς εὐχὰς ἰέναι, καθαροὺς καὶ	λαμπρούς·	καὶ τοῦτο μὲν συμβόλου χάριν
[4, 19]	καὶ Θεμιστὼ ἡ Ζωΐλου ἡ	Λαμψακηνὴ	ἡ Λεοντέως γυνὴ τοῦ Λαμψακηνοῦ
[4, 19]	Λαμψακηνὴ ἡ Λεοντέως γυνὴ τοῦ	Λαμψακηνοῦ	τὰ Ἐπικούρεια ἐφιλοσόφει καθάπερ Μυῖα
[4, 26]	ὀφείλομεν Ὡς ἐν ἡμέρᾳ περιπατοῦντες»	Λαμψάτω	γάρ σου τὰ ἔργα. Καὶ
[4, 2]	οὖν τῷ ὄντι ὡς ἔοικεν	λανθάνον	καλὸν ἐξευρεῖν, ἐπεὶ τῆς ἀρετῆς
[4, 12]	θλίψεσιν, ἤτοι ἡμαρτηκότες ἐν ἄλλοις	λανθάνοντες	πταίσμασιν εἰς τοῦτο ἄγονται τὸ
[4, 26]	Μιχαίας ὁ προφήτης λέγει· Ἀκούσατε	λαοὶ	λόγον κυρίου οἱ συνοικοῦντες ὀδύναις.
[4, 19]	καὶ δὶς λέγων· ἑώρακα τὸν	λαὸν	τοῦτον, καὶ ἰδού ἐστι σκληροτράχηλος·
[4, 6]	τῇ ψυχῇ γαληνιῶν· Ὁ γὰρ	λαὸς	ὁ ἕτερος τοῖς χείλεσι τιμᾷ,
[4, 18]	γινώσκων. ἔστι γὰρ καὶ ὁ	λαὸς	ὁ τοῖς χείλεσιν ἀγαπῶν, ἔστι
[4, 18]	ἐπὶ τοῦ προσώπου Μωυσέως ὁ	λαὸς	οὐχ οἷός τε ἦν προσβλέπειν,
[4, 7]	μὲν γὰρ τοῖς χείλεσιν ἀγαπῶν	λαός,	τὴν δὲ καρδίαν μακρὰν ἔχων
[4, 19]	Ἀρίστιππον. Παρὰ Πλάτωνί τε ἐφιλοσόφουν	Λασθένεια	ἡ Ἀρκαδία καὶ Ἀξιοθέα ἡ
[4, 26]	αὐτοῦ καὶ ἀγαπᾶν αὐτὸν καὶ	λατρεύειν	αὐτῷ μόνῳ; τοῦτο αἰτεῖται παρὰ
[4, 19]	τελειότης τοῦ συναποθανεῖν ἐθελήσαντος τῷ	λαῷ	ἢ σῴζεσθαι μόνος. Ἀλλὰ καὶ
[4, 19]	κύριε, ἄφες τὴν ἁμαρτίαν τῷ	λαῷ	τούτῳ, ἢ κἀμὲ ἐξάλειψον ἐκ
[4, 16]	διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν ἔθνη καὶ κρατήσουσι	λαῶν,	καὶ βασιλεύσει αὐτῶν κύριος εἰς
[4, 19]	οὐχὶ καὶ βασάνους ἤνεγκεν ἀνδρείως	Λέαινα	ἡ Ἀττική; συνειδυῖα αὕτη τοῖς
[4, 7]	πείθεσθαι ὁμολογοῦσιν. Ὁ γοῦν Εὐριπίδης	λέγει·	Ἅ γ´ οὖν παραινῶ, ταῦτά
[4, 26]	περὶ ὧν Μιχαίας ὁ προφήτης	λέγει·	Ἀκούσατε λαοὶ λόγον κυρίου οἱ
[4, 17]	πίστις· δεῦτε, τέκνα, ὁ κύριος	λέγει·	ἀκούσατέ μου, φόβον κυρίου διδάξω
[4, 21]	ἑτέρῳ κίθαριν καὶ ἀοιδήν, Ὅμηρος	λέγει.	Ἀλλ´ ἕκαστος ἴδιον ἔχει χάρισμα
[4, 7]	τὸ φῶς» Ὀλιγοπίστους τούτους οὐ	λέγει,	ἀλλὰ ἀπίστους καὶ ὑποκριτάς, τὸ
[4, 3]	κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ»	λέγει,	βιῶ δὲ ἤδη ἐν σαρκὶ
[4, 18]	ὁπλάς. Ἰδέτωσαν πτωχοὶ καὶ εὐφρανθήτωσαν.	λέγει	γάρ· θῦσον τῷ θεῷ θυσίαν
[4, 17]	τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα.	λέγει	γάρ που ἡ γραφή· πνεῦμα
[4, 22]	γινόμενος. Τοιούτοις τισὶν ὁ κύριος	λέγει·	Γίνεσθε ὡς ὁ πατὴρ ὑμῶν
[4, 16]	στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.	Λέγει	γοῦν ἡ γραφή· πᾶς ὁ
[4, 7]	στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.	Λέγει	γοῦν ἡ γραφή· πᾶς ὁ
[4, 7]	ἀφόβως ἀνδρεϊζομένη παρὰ τῇ τραγῳδίᾳ	λέγει	γυνή. Ἥ τε Ἀντιγόνη τοῦ
[4, 6]	ὃν ἂν ἐλεῶ» φησὶ κύριος.	Λέγει	δὲ ταῦτα καὶ τοῖς θέλουσι
[4, 12]	κυρίου ἄντικρυς ὡς περὶ ἀνθρώπου	λέγει·	Ἐὰν μέντοι παραλιπὼν τούτους ἅπαντας
[4, 16]	θεία σοφία περὶ τῶν μαρτύρων	λέγει·	Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι
[4, 3]	μελίττης γενοῦ μαθητής, ὁ Σολομὼν	λέγει·	εἰ γὰρ ἑκάστου τῆς οἰκείας
[4, 5]	ἐνδόξως ἡγιασμένα. Ὅσα γὰρ ἐγράφη,	λέγει,	εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν ἐγράφη,
[4, 16]	Ὅτι μὲν οὖν μίαν σωτηρίαν	λέγει	ἐν Χριστῷ τῶν δικαίων καὶ
[4, 14]	χρηστότης· Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν»	λέγει,	εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καὶ
[4, 17]	ἐφ´ οὗ μαρτυρῶν ὁ κύριος	λέγει·	Εὗρον ἄνδρα κατὰ τὴν καρδίαν
[4, 6]	κέδρους τοῦ Λιβάνου, καὶ παρῆλθον,	λέγει	ἡ γραφή, καὶ ἰδοὺ οὐκ
[4, 9]	μερική. Καθολικὴ δὲ ἣν νῦν	λέγει,	ἡ ἐν ἔργοις καὶ πράξεσι
[4, 19]	τοῦ θανάτου περιποιήσασθαι. Τὰ ὅμοια	λέγει	καὶ ὁ τὴν Δαναΐδα πεποιηκὼς
[4, 21]	ὁ θεῖος ἀπόστολος τὸν τέλειον	λέγει	καὶ ὡς τελείων ἐμφαίνει διαφοράς.
[4, 6]	στεναγμοῦ τῶν πενήτων νῦν ἀναστήσομαι,	λέγει	κύριος· θήσομαι ἐν σωτηρίῳ, παρρησιάσομαι
[4, 21]	μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας,	λέγει	κύριος παντοκράτωρ. Ἐπιτελῶμεν οὖν» φησίν,
[4, 25]	καὶ μερισθῆναι. Διὰ τοῦτο τάδε	λέγει	κύριος· πᾶς υἱὸς ἀλλογενὴς ἀπερίτμητος
[4, 26]	καὶ μερὶς τοῦ ἀπειθεῖν ὑμᾶς,	λέγει	κύριος· ὡς ἐπελάθου μου καὶ
[4, 6]	τάχα μὲν τοὺς φιλοκτήμονας ὀνειδίζων	λέγει	ὁ κύριος, τάχα δὲ καὶ
[4, 7]	ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν,	λέγει.	Ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα
[4, 6]	τοὺς διψῶντας διὰ δικαιοσύνην μακαρίους	λέγει	ὁ τὸν γνήσιον ἀποδεχόμενος πόθον,
[4, 13]	πῶς αὐτοὺς συμψύχους καὶ ψυχικοὺς	λέγει;	ὁμοίως καὶ περὶ Τιμοθέου καὶ
[4, 17]	ἐλέου περιέχεσθαι τὸν ἐλπίζοντα γνησίως	λέγει·	ὅτι ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους
[4, 13]	ἐχθροὺς οὐκ ἀγαπᾶν τὸ κακὸν	λέγει	οὐδὲ ἀσέβειαν ἢ μοιχείαν ἢ
[4, 17]	θεοῦ {ὃς} ταπεινοφροσύνης ἀντέχεται καὶ	λέγει·	Οὐδεὶς καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου, οὐδ´
[4, 21]	λύπην ὁ φόβος γεννᾷ, Χαίρω»	λέγει,	οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ´ ὅτι
[4, 25]	ἑαυτῶν θάπτουσι νεκρούς. Ὅθεν Ἱερεμίας	λέγει·	Πληρώσω αὐτὴν νεκρῶν γηγενῶν, οὓς
[4, 17]	ἔχρισα αὐτόν· ἀλλὰ καὶ αὐτὸς	λέγει	πρὸς τὸν θέον· ἐλέησόν με,
[4, 9]	κύριος Ἐξῃτήσατο ὑμᾶς ὁ σατανᾶς»	λέγει	σινιάσαι· ἐγὼ δὲ παρῃτησάμην. Μόνος
[4, 7]	Μὴ ξενίζεσθε τοίνυν» ὁ Πέτρος	λέγει,	τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρὸς
[4, 17]	τύπον τινὰ τοῦ γνωστικοῦ ὑπογράφων	λέγει·	Τίς γὰρ παρεπιδημήσας πρὸς ὑμᾶς
[4, 25]	γενέσεώς τε καὶ ἁμαρτίας χρῆναι	λέγει	τὸν γνωστικόν. Ἐπὶ γοῦν ταῖς
[4, 6]	αὖ τὸ αὐτὸ ὧδέ πως	λέγει·	Τούτων δὲ αὐτῶν οἱ ἐν
[4, 18]	ἐκλεκτῆς, δι´ ἀγάπης γνωστικῆς μαρτυρήσω,	λέγει,	φόβῳ δέ. Εἴπερ οὖν καὶ
[4, 23]	θεοῦ. Διόπερ ὁ Δημόκριτος εὖ	λέγει,	ὡς {Ἡ} φύσις τε καὶ
[4, 16]	ἐντροπὴν ἄλλοις διαλεγόμενος οὐκ ὀκνεῖ	λέγειν·	Ἀναμιμνῄσκεσθε δὲ τὰς πρότερον ἡμέρας,
[4, 20]	ὑπογράφει γυναῖκα Εὐριπίδης παραινῶν· Εὖ	λέγειν	δ´ ὅταν τι λέξῃ, χρὴ
[4, 20]	τῷ ξυνόντι πρὸς χάριν μέλλῃ	λέγειν.	Καὶ αὖθίς που τούτοις τὰ
[4, 11]	βλάπτεσθαι. ὥστε θαρροῦντα ἡμῶν ἕκαστον	λέγειν·	Κύριος ἐμοὶ βοηθός, οὐ φοβηθήσομαι·
[4, 3]	σοφὸν μὲν εἶναι τὸν θεὸν	λέγειν	μόνον (ἐπεὶ καὶ ὁ ἀπόστολος
[4, 8]	ἀδίκῳ; ἀλλὰ ἀπρεπὲς τοῦτο καὶ	λέγειν.	Σωφροσύνης οὖν ἐπιμελητέον καὶ δικαιοσύνης
[4, 26]	τοῦ κόσμου ὁ Βασιλείδης εἴληφε	λέγειν,	ὡς ἂν ὑπερκόσμιον φύσει οὖσαν.
[4, 2]	Σὺ μὲν εἰρεσιώνην, οὐ γεωργίαν	λέγεις,	ἐπιφωνεῖν γὰρ εἰώθεσαν Ἀθηναῖοι· εἰρεσιώνη
[4, 26]	ἐπὶ γῆς ἐνταῦθα οὐκέτι πόλεις·	λέγεσθαι	μὲν γάρ, οὐκ εἶναι δέ·
[4, 22]	τὸ ζῷον τὸ ἄλογον ἐγκρατὲς	λεγέσθω	τὸν ἐπαιρόμενον τὴν βακτηρίαν δεδιὸς
[4, 14]	κτίσις δὲ συνωνύμως καὶ ἐνέργεια	λέγεται,	ἔργον ἡμέτερον οὖσα ἡ τοιάδε
[4, 7]	πάθει ζήσωμεν αὐτοῦ· Τί με	λέγετε·	κύριε κύριε, φησί, καὶ οὐ
[4, 7]	ἢ κακοποιοῦντας. Κἄν τις ἐρεσχελῶν	λέγῃ·	καὶ πῶς οἷόν τέ ἐστι
[4, 20]	λέξῃ, χρὴ δοκεῖν, κἂν μὴ	λέγῃ,	κἀκπονεῖν ἃν τῷ ξυνόντι πρὸς
[4, 12]	Εἰ τοίνυν ἀπολογούμενός τις αὐτῶν	λέγοι	κολάζεσθαι μὲν τὸν μάρτυρα διὰ
[4, 13]	σὺν Χριστῷ καταστρατεύεσθαι τοῦ θανάτου	λέγοιεν,	ὁμολογούντων τὸ δόγμα τὸ κεκρυμμένον,
[4, 25]	πλησιάζουσα τῷ νοητῷ κόσμῳ ὀγδοὰς	λέγοιτο,	πλὴν ἐξαναδῦναι γενέσεώς τε καὶ
[4, 22]	ἡ γνῶσις εἴτε διάθεσις εἶναι	λέγοιτο.	Τῷ γὰρ μὴ παρεισιέναι ποτὲ
[4, 17]	κηρύσσοντες τὴν βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ,	λέγομεν	δὲ Ἠλίαν καὶ Ἐλισσαῖον, Ἰεζεκιήλ
[4, 4]	θανατῶντες. Τούτους ἐξάγειν ἑαυτοὺς ἀμαρτύρως	λέγομεν,	κἂν δημοσίᾳ κολάζωνται. Οὐ γὰρ
[4, 13]	καθόλου τὰ ἐπὶ τοῦ Δημιουργοῦ	λεγόμενα	τοῦ Κατ´ εἰκόνα» γενομένου, ταῦτ´
[4, 12]	γάρ τοι, ὁπόσοι ὑποπίπτουσι ταῖς	λεγομέναις	θλίψεσιν, ἤτοι ἡμαρτηκότες ἐν ἄλλοις
[4, 6]	τουτέστιν τοῖς ὑπὸ τοῦ κυρίου	λεγομένοις	ἕπου. Ὑπάρχοντα δέ φασί τινες
[4, 6]	μεγαλειότητος, ἕπου τοῖς ὑπ´ ἐμοῦ	λεγομένοις,	σπεύδων πρὸς τὴν τοῦ πνεύματος
[4, 12]	Βασιλείδης, ἓν μέρος ἐκ τοῦ	λεγομένου	θελήματος τοῦ θεοῦ ὑπειλήφαμεν τὸ
[4, 26]	ὑπερκόσμια. Ἄγαμαι τὸν Ἐπίχαρμον σαφῶς	λέγοντα·	Εὐσεβὴς νόῳ πεφυκὼς οὐ πάθοις
[4, 26]	τὴν γένεσιν φάσκοι παραθεὶς Ἡσαΐαν	λέγοντα	Πᾶσα σὰρξ χόρτος καὶ πᾶσα
[4, 4]	ἅμα καὶ δειλῶς φιλοζωοῦσι, μαρτυρίαν	λέγοντες	ἀληθῆ εἶναι τὴν τοῦ ὄντως
[4, 8]	τὴν ὥραν ὅμοιός ἐστι τῷ	λέγοντι	πρὸς εὐδαιμονίαν ἢ μήπω παρεῖναι
[4, 13]	τοίνυν ψυχικοὺς ἐν ὀνείδους μέρει	λεγόντων	ἡμᾶς οἱ προειρημένοι, ἀλλὰ καὶ
[4, 6]	τε καὶ καλὴν τὴν διοίκησιν	λέγουσα,	ἐν ἐπιστήμῃ θείων καὶ ἀνθρωπίνων
[4, 18]	τὴν ἐπιθυμίαν τῷ ἐραστῇ πεπληρωκέναι	λέγουσα.	ἧκον οὖν ἐπὶ τὸν κριτήν.
[4, 26]	εἰς τὴν Ἱερουσαλὴμ τὴν ἐμήν·	λέγουσι	γὰρ καὶ οἱ Στωϊκοὶ τὸν
[4, 13]	Γενέσει περὶ τὴν ἀνθρωπογονίαν προπεφητεῦσθαι	λέγουσι.	Καὶ δὴ μετάγουσι τὴν ὁμοιότητα
[4, 22]	Ὅσα δ´ αὖ περὶ ὕπνου	λέγουσι,	τὰ αὐτὰ χρὴ καὶ περὶ
[4, 7]	γνώσεως. Ἰνδῶν οἱ φιλόσοφοι Ἀλεξάνδρῳ	λέγουσι	τῷ Μακεδόνι· Σώματα μὲν μετάξεις
[4, 5]	τῆς ὑγιείας· ἀλλ´ ἀμφότερα ταῦτα	λέγουσιν	ἀδιάφορα εἶναι. Καίτοι καὶ Ἰὼβ
[4, 6]	τί ἐστιν, ὡς οἱ προφῆται	λέγουσιν·	Ἔλεον» γάρ φησι, θέλω καὶ
[4, 12]	καὶ ὁ φόβος, ὡς αὐτοὶ	λέγουσιν,	ἐπισυμβαίνει τοῖς πράγμασιν ὡς ὁ
[4, 18]	συγκαταχρῆται ἤδη καὶ τῷ σώματι.	Λέγουσιν	οὖν οἱ τὰς ἱστορίας συνταξάμενοι
[4, 7]	οὐκ ἐκ τῶν ἡμετέρων μόνον	λέγω	γραφῶν (σχεδὸν γὰρ πᾶσαι αἱ
[4, 8]	πρὸς τὰς ἡδονὰς διαμάχεσθαι μεμελετηκυῖαν·	Λέγω	δέ· πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν
[4, 9]	καὶ τὰ διαφόρως γεγραμμένα συντάξωμεν·	Λέγω	δὲ ὑμῖν, πᾶς ὃς ἐὰν
[4, 12]	δὴ καὶ τὸν ἀναμάρτητον ὃν	λέγω	ἐὰν ἴδω πάσχοντα, κἂν μηδὲν
[4, 3]	τι σοφίαν παρὰ τὴν ἐπιστήμην	λέγω,	ἐπεὶ μὴ διαφέρει ζωή· κοινὸν
[4, 5]	αὕτη τῶν ἀναγκαίων, τῆς θεωρίας	λέγω	καὶ τῆς καθαρᾶς ἀναμαρτησίας, ἀπασχολεῖν
[4, 6]	κακαὶ συνίστανται πράξεις, οἷον ζωῆς	λέγω	καὶ ὑγιείας τῶν τε ἄλλων
[4, 6]	τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Διὰ τοῦτο	λέγω·	μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν
[4, 18]	Ἐξηγούμενος γὰρ τὸ Ἐγὼ δὲ	λέγω,	ὁ ἐμβλέψας τῇ γυναικὶ πρὸς
[4, 7]	φησί, καὶ οὐ ποιεῖτε ἃ	λέγω;	Ὁ μὲν γὰρ τοῖς χείλεσιν
[4, 7]	τοῦ ἀσθενοῦντος ὑποφέρεται. Συνείδησιν δὲ	λέγω	οὐχὶ τὴν ἑαυτοῦ, ἀλλὰ τὴν
[4, 15]	ἀφεκτέον ὧν ἀφεκτέον. Συνείδησιν δὲ	λέγω	οὐχὶ τὴν ἑαυτοῦ, γνωστικὴ γάρ,
[4, 18]	ἀγγέλοις, τὸ χρῖσμα τῆς εὐαρεστήσεως	λέγω,	τὴν ποιότητα τῆς διαθέσεως τὴν
[4, 17]	ὧν ποιούμεθα· τὸν κύριον Ἰησοῦν»	λέγω,	τὸν τῷ παντοκρατορικῷ θελήματι ἐπίσκοπον
[4, 25]	ἐφ´ ἣν ὁ κύριος ἀπέλυε	λέγων·	Ἄπελθε εἰς εἰρήνην· Σαλὴμ γὰρ
[4, 26]	Ἰωακεὶμ καὶ τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ	λέγων·	Γῆ γῆ, ἄκουε λόγον κυρίου·
[4, 16]	δὲ ἧττον καὶ περὶ Μωυσέως	λέγων	ἐπιφέρει· Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν
[4, 19]	πρὸς σὲ ἅπαξ καὶ δὶς	λέγων·	ἑώρακα τὸν λαὸν τοῦτον, καὶ
[4, 8]	κατὰ ψυχὴν ὑγιαίνειν. Ὁ δὲ	λέγων	μήπω τοῦ φιλοσοφεῖν ὑπάρχειν ὥραν
[4, 12]	διὰ προσώπων τινῶν, εἰ τύχοι,	λέγων,	ὁ δεῖνα οὖν ἥμαρτεν, ἔπαθεν
[4, 22]	Ζῶσι γὰρ μετὰ κακῆς ἐλπίδος»	λέγων.	Συνᾴδειν τούτῳ καὶ ὁ Ἡράκλειτος
[4, 13]	διὰ τῆς μητρὸς τοῦτο συμβαίνειν	λέγωσιν·	ἀλλὰ κἂν εἰ σὺν Χριστῷ
[4, 12]	θελήματος τοῦ κυρίου τῶν ὅλων.	Λείπεται	δὴ συντόμως φάναι τὰ τοιαῦτα
[4, 17]	Ἀτενίσωμεν οὖν εἰς τοὺς τελείως	λειτουργήσαντας	αὐτοῦ τῇ μεγαλοπρεπεῖ δόξῃ. Λάβωμεν
[4, 13]	Ἐπὶ τῇ θυσίᾳ καὶ τῇ	λειτουργίᾳ	τῆς πίστεως» χαίρων καὶ συγχαίρων,
[4, 6]	συνεργοὶ τῆς ἀρρήτου οἰκονομίας καὶ	λειτουργίας.	Οἳ δὲ δὴ ἂν δόξωσι
[4, 19]	μόνος, ἀκούσας παρὰ τοῦ θεοῦ·	Λελάληκα	πρὸς σὲ ἅπαξ καὶ δὶς
[4, 22]	προσώπου τοῦ θεοῦ τῷ κυρίῳ	λέλεκται·	Αἴτησαι παρ´ ἐμοῦ καὶ δώσω
[4, 17]	δικαίοις ὁ κύριος καὶ Οὐδὲν	λέληθεν	αὐτὸν τῶν ἐννοιῶν καὶ τῶν
[4, 24]	ἐκκαθαίρεται. Περὶ τῶν ἀπίστων εἴρηται	Λελογίσθαι	τούτους ὡς χνοῦν, ὃν ἐκρίπτει
[4, 22]	ὅπλα φωτὸς μεταφορικῶς. Ταύτῃ τοι	λελουμένους	φασὶ δεῖν ἐπὶ τὰς ἱεροποιίας
[4, 20]	καρδίας ἀπὸ συνειδήσεως πονηρᾶς καὶ	λελουμένων	τὸ σῶμα ὕδατι καθαρῷ καὶ
[4, 12]	κατὰ τὸ μαρτύριον κολαζομένων αὐταῖς	λέξεσι	τάδε φησί· Φημὶ γάρ τοι,
[4, 13]	θεοῦ ἐκεῖνα αἰνίττεται γράφων αὐταῖς	λέξεσιν·	Ὁπόσον ἐλάττων ἡ εἰκὼν τοῦ
[4, 20]	Εὖ λέγειν δ´ ὅταν τι	λέξῃ,	χρὴ δοκεῖν, κἂν μὴ λέγῃ,
[4, 13]	δὲ ἔν τινι ὁμιλίᾳ κατὰ	λέξιν	γράφει· Ἀπ´ ἀρχῆς ἀθάνατοί ἐστε
[4, 9]	τῆς Οὐαλεντίνου σχολῆς δοκιμώτατος κατὰ	λέξιν	φησὶν ὁμολογίαν εἶναι τὴν μὲν
[4, 6]	τῆς ἐντολῆς ὧδε ἔχει κατὰ	λέξιν·	Φυλάσσεσθε τοίνυν ἀπὸ πάσης πλεονεξίας,
[4, 19]	ἡ Ζωΐλου ἡ Λαμψακηνὴ ἡ	Λεοντέως	γυνὴ τοῦ Λαμψακηνοῦ τὰ Ἐπικούρεια
[4, 9]	ἐξ ὧν Ματθαῖος, Φίλιππος, Θωμᾶς,	Λευῒς	καὶ ἄλλοι πολλοί. Καὶ ἔστιν
[4, 25]	οἴκου Ἰσραήλ, ἀλλ´ ἢ οἱ	Λευῖται.	Ἀλλογενεῖς δὲ εἴρηκεν τοὺς μὴ
[4, 7]	τοῦδ´ οὕνεκα οἶκον στεγανὸν ἐξευρήκαμεν	λευκόν	τε ὀρύττειν ἄργυρον σπείρειν τε
[4, 5]	ἄν. Οὔκουν μόνον {τοῦτο} νόμισμα	λευκὸς	ἄργυρος ἢ χρυσός ἐστιν, ἀλλὰ
[4, 13]	μὴ καὶ αὐτὸς αὐτοῖς ὁμοούσιος	λεχθείη·	εἰ δ´ εἰς τοῦτο κατήργησεν
[4, 12]	τοῦ διαβόλου κατὰ τοὺς οἰκείους	λεχθήσεται	καιρούς, νυνὶ δὲ τοῖς εἰρημένοις
[4, 1]	ἐμπεριληφθήσεται κατὰ τὴν ἀπαίτησιν τῶν	λεχθησομένων	τὰ παρεπόμενα, καὶ ὡς ὁμοίως
[4, 22]	τῆς στάσεως τὴν ἐπιβολὴν αὐτῆς	ληπτέον,	Ὅτι ἵστησιν ἡμῶν ἐν τοῖς
[4, 22]	οὐ δύνασθαι. Ὥστε εἰ πεισθήσεται	λήσειν,	ἀδικήσει κατ´ αὐτόν. Καὶ τοιαῦτα
[4, 22]	ἐπαγγελίαν προσλάβοι, ἀλλ´ εἰ καὶ	λήσεσθαι	τὸν θεὸν ἐφ´ οἷς πράττει
[4, 8]	Ἀλλὰ καὶ Πόστουμος ὁ Ῥωμαῖος	ληφθεὶς	ὑπὸ Πευκετίωνος οὐχ ὅπως τι
[4, 22]	καὶ μισθὸν τὰ μακάρων ἀγαθὰ	λήψεσθαι	ἐπὶ τοῖσδε ἐπαγγελίαν προσλάβοι, ἀλλ´
[4, 6]	εἰς ὄνομα προφήτου, μισθὸν προφήτου	λήψεται,	καὶ ὃς ἂν δέξηται δίκαιον
[4, 6]	εἰς ὄνομα δικαίου, μισθὸν δικαίου	λήψεται,	καὶ ὃς ἂν δέξηται ἕνα
[4, 6]	ἐπαιρόμενον ὡς τὰς κέδρους τοῦ	Λιβάνου,	καὶ παρῆλθον, λέγει ἡ γραφή,
[4, 6]	γνήσιον ἀποδεχόμενος πόθον, ὃν οὐδὲ	λιμὸς	διακόψαι ἴσχυσεν. Κἂν τὴν δικαιοσύνην
[4, 19]	Κλεοβούλου θυγάτηρ τοῦ σοφοῦ καὶ	Λινδίων	μοναρχοῦντος τῶν ξένων τῶν πατρῴων
[4, 2]	ἐνῆν δὲ παγκάρπεια συμμιγὴς ὀλαῖς	λίπος	τ´ ἐλαίου καὶ τὸ ποικιλώτατον
[4, 6]	κόσμῳ ἐναντιότητας ἁρμονίαν κτίσεως καλλίστην	λογίζεται.	Εἰρηνοποιοῦσι δὲ καὶ τοὺς ἐνταῦθα
[4, 6]	τὴν δόσιν, ἀλλὰ τὴν προαίρεσιν	λογίζεται	ὁ παιδεύων τὴν ψυχὴν Χριστός.
[4, 7]	κατὰ σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνῄσκειν·	λογίζομαι	γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ
[4, 18]	πλῆθος καὶ τὸ μηδὲν διαφέρον	λογιζόμενος.	Αἱ γενεαὶ δὲ πᾶσαι ἀπὸ
[4, 7]	τελείωσιν σπεύδουσιν ἡ γνῶσις ἡ	λογική,	ἧς θεμέλιος ἡ ἁγία τριάς,
[4, 18]	ἐπὶ τῶν κατὰ φύσιν ἀναγκαίων	λογικὴν	ὑπάρχουσαν κίνησιν. ~Ταύτης τοι τῆς
[4, 3]	οἶμαι, κενταύρῳ, Θετταλικῷ πλάσματι, ἐκ	λογικοῦ	καὶ ἀλόγου συγκείμενος, ψυχῆς καὶ
[4, 25]	δ´ αὖ ἐστι νοῦς, τοῦ	λογικοῦ	καὶ κριτικοῦ τόπου· ὅθεν καὶ
[4, 26]	ἠθικῶς τε καὶ φυσικῶς καὶ	λογικῶς	περὶ τὸ θεῖον πραγματευόμενον. Σοφία
[4, 6]	οἱ φαῦλοι διαλογισμοὶ Διορύσσουσι» τὸν	λογισμὸν	καὶ τὸν ὅλον ἄνθρωπον, ὁ
[4, 6]	ἄλλα πάθη, ὅσα πολεμεῖ τὸν	λογισμόν,	τιθασεύσαντες καὶ ἐξημερώσαντες, οἱ μετ´
[4, 7]	τῷ θεῷ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων,	λογισμοὺς	καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον
[4, 12]	οὐκ αὐτῷ τὸ μὴ ἁμαρτῆσαι	λογιστέον.	Ὡς γὰρ ὁ μοιχεῦσαι θέλων
[4, 17]	ἐνδεικνύσθω τὴν σοφίαν αὐτοῦ μὴ	λόγοις	μόνον, ἀλλ´ ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς·
[4, 18]	τὸν τῆς κοινωνίας τῆς ἀγαπητικῆς	λόγον,	ἀλλὰ κατὰ τὸν τῆς ἀνταποδόσεως
[4, 6]	ἐπιγινώσκων κατὰ τὸν τῆς μετανοίας	λόγον	ἁμαρτωλὸν τὴν ψυχὴν ἀπολέσει αὐτὴν
[4, 12]	ὑπειλήφαμεν τὸ ἠγαπηκέναι ἅπαντα, ὅτι	λόγον	ἀποσῴζουσι πρὸς τὸ πᾶν ἅπαντα,
[4, 12]	εἰ μέντοι σφοδρότερον ἐκβιάσαιο τὸν	λόγον,	ἐρῶ, ἄνθρωπον ὅντιν´ ἂν ὀνομάσῃς
[4, 1]	μετιτέον καὶ τὸν ἠθικὸν ἀποπληρωτέον	λόγον.	~Ἔστω δὲ ἡμῖν τὰ ὑπομνήματα,
[4, 1]	ἐν ἐπιδρομῇ τὸν ἠθικὸν συμπερανάμενοι	λόγον	κεφαλαιωδῶς παραστήσωμεν τὴν εἰς Ἕλληνας
[4, 26]	αὐτοῦ λέγων· Γῆ γῆ, ἄκουε	λόγον	κυρίου· γράψον τὸν ἄνδρα τοῦτον
[4, 26]	ὁ προφήτης λέγει· Ἀκούσατε λαοὶ	λόγον	κυρίου οἱ συνοικοῦντες ὀδύναις. Καὶ
[4, 7]	ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς	λόγον	περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος,
[4, 20]	Ἀγιάζεται γοῦν καὶ γάμος κατὰ	λόγον	τελειούμενος, ἐὰν ἡ συζυγία ὑποπίπτῃ
[4, 22]	ἀδύνατον, πρᾶξαί τι παρὰ τὸν	λόγον	τὸν ὀρθὸν ἐθελήσαι ποτ´ ἄν,
[4, 5]	μου περισσοτέρως τολμᾶν ἀφόβως τὸν	λόγον	τοῦ θεοῦ λαλεῖν» ἐπεὶ καὶ
[4, 9]	ἐξουσιῶν, ἐὰν δέῃ καὶ ὁ	λόγος	αἱρῇ. Ὁμολογήσει γὰρ οὗτος καὶ
[4, 21]	πνεύματος λόγος σοφίας, ἄλλῳ δὲ	λόγος	γνώσεως κατὰ τὸ αὐτὸ πνεῦμα,
[4, 25]	τοῦτο ἄλφα καὶ ὦ» ὁ	λόγος	εἴρηται, οὗ μόνου τὸ τέλος
[4, 3]	εἰς ἀπώλειαν ὑποσύρει. Ὁ αὐτὸς	λόγος	ἐπί τε ἐγκρατείας καὶ ἀκρασίας.
[4, 9]	Ἀλλ´ οὐδ´ εὑρεθήσεται οὗτος ὁ	λόγος	καθολικῶς εἰρημένος· οὐ γὰρ πάντες
[4, 5]	μὴ ὑπομεῖναι. Ὁ δὲ αὐτὸς	λόγος	καὶ περὶ πενίας, ἐπεὶ καὶ
[4, 25]	ἠθικά· ὁ γὰρ περὶ ἐκείνων	λόγος	μετὰ τὴν ἐν χερσὶ πραγματείαν
[4, 12]	περὶ μὲν τούτων πολὺς ὁ	λόγος,	ὃν ἐν ὑστέρῳ σκοπεῖν ἀποκείσεται
[4, 13]	τοῦτο διαλεξόμεθα (ἀρχικὸς γὰρ ὁ	λόγος)	πρὸς δὲ τὸ κατεπεῖγον ἀπαντητέον.
[4, 21]	γὰρ δίδοται διὰ τοῦ πνεύματος	λόγος	σοφίας, ἄλλῳ δὲ λόγος γνώσεως
[4, 7]	οὖν Σιμωνίδης γράφει· Ἔστι τις	λόγος	τὰν Ἀρετὰν ναίειν δυσαμβάτοις ἐπὶ
[4, 20]	ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα μὴ ὁ	λόγος	τοῦ θεοῦ βλασφημῆται. Μᾶλλον δέ»
[4, 13]	τοὺς δέ, πρὸς οὓς ὁ	λόγος	τῷ ἀποστόλῳ, τοὺς Φιλιππησίους, συμμετόχους
[4, 25]	ὅθεν καὶ διδάσκαλος μόνος ὁ	λόγος,	υἱὸς τοῦ νοῦ πατρός, ὁ
[4, 18]	κάλλος σώματος βλέψῃ τις, ὁ	λόγος	φησί, καὶ αὐτῷ ἡ σὰρξ
[4, 5]	ἐπὶ τῶν ἀλγηδόνων ὁ αὐτὸς	λόγος,	ὧν τὰς μὲν ὑπομένομεν, τὰς
[4, 6]	ἐπιστήμης ἔργων τε ἀγαθῶν καὶ	λόγου	ἀληθοῦς καταβιώσαντες εἰς υἱοθεσίαν ἀποκατασταθήσονται
[4, 26]	διοικούμενον, καθάπερ ἡ ἐκκλησία ὑπὸ	λόγου,	ἀπολιόρκητος ἀτυράννητος πόλις ἐπὶ γῆς,
[4, 6]	τοὺς εἰς τὴν τοῦ οὐρανίου	λόγου	γνῶσιν πτητικοὺς προσεῖπεν. Οὐ γὰρ
[4, 26]	εὐχῆς κατὰ καιρὸν προϊόντος τοῦ	λόγου	διαληψόμεθα, τὰ δὲ ἔργα κεκραγότα
[4, 20]	τε ἀποθνῄσκειν δέῃ μετὰ τοῦ	λόγου	ἐάν τε ζῆν, συλλήπτορα καὶ
[4, 1]	ἐκ τοῦ περὶ κοσμογονίας ἤρτηται	λόγου,	ἐνθένδε ἀναβαίνουσα ἐπὶ τὸ θεολογικὸν
[4, 19]	ἄλλας διὰ τὸ μῆκος τοῦ	λόγου,	μήτε τὰς ποιητρίας καταλέγων, Κόρινναν
[4, 2]	τῷ οἵῳ τε ζητεῖν μετὰ	λόγου	οἱ τῶν ὑπομνημάτων Στρωματεῖς. Δεῖ
[4, 6]	τὰς μερίμνας, τὸ σπέρμα τοῦ	λόγου	φήσας τὸ εἰς ἀκάνθας καὶ
[4, 12]	μέντοι παραλιπὼν τούτους ἅπαντας τοὺς	λόγους	ἔλθῃς ἐπὶ τὸ δυσωπεῖν με
[4, 9]	ἐπαισχυνθῇ με ἢ τοὺς ἐμοὺς	λόγους	ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ
[4, 21]	ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν	λόγῳ	ἀληθείας, ἐν δυνάμει θεοῦ, ἵνα
[4, 5]	εἶναί τινας ἡδονάς. {τούτῳ τῷ	λόγῳ	ἀναφαίνεται τὸ ἀγαθὸν κακὸν καὶ
[4, 9]	ἔργῳ μὲν παρὰ τὸν βίον,	λόγῳ	δὲ ἐν δικαστηρίῳ μαρτυροῦσι κἂν
[4, 18]	καὶ παιδεύῃ ἔργῳ τε καὶ	λόγῳ,	διττῷ δὲ τούτῳ, ἀγράφῳ τε
[4, 16]	τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν	λόγῳ,	ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν
[4, 6]	παρακελεύεται βίον ἔργῳ τε καὶ	λόγῳ	ζητεῖν τὴν ἀλήθειαν προτρέπει; πλούσιον
[4, 20]	πρὸς τἀνδρὸς κατὰ τὴν οἰκουρίαν	λόγῳ	θεραπεύειν μετὰ πειθοῦς προαιρήσεται· εἰ
[4, 16]	ἀποτέμνοντας κεφαλάς. Τεκνία, μὴ ἀγαπῶμεν	λόγῳ	μηδὲ γλώσσῃ, φησὶν Ἰωάννης τελείους
[4, 6]	τὸ ἀγαθὸν προσεληλυθέναι τῷ σωτηρίῳ	λόγῳ.	Οἱ τοιοῦτοι ἐκ δεξιῶν ἵστανται
[4, 4]	μάρτυς ἐστὶ καὶ βίῳ καὶ	λόγῳ,	ὅπως ποτὲ τοῦ σώματος ἀπαλλάττεται,
[4, 17]	ἐνεργείας ἀγαθῶν, ἔργῳ τε καὶ	λόγῳ	τελειοῦσθαι διδάσκων. Ὀφθαλμοὶ κυρίου ἐπὶ
[4, 3]	ἐν τούτῳ μόνῳ ἀνακεφαλαιοῦται τῷ	λόγῳ,	τῷ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου
[4, 22]	διανοημάτων, πρὸς δὲ καὶ τῶν	λόγων	εἰλικρίνεια καὶ τελευταία ἡ κατὰ
[4, 7]	οὐδὲ τῶν οἰκείων ἐθέλουσιν ὑπακοῦσαι	λόγων.	Θεανὼ γὰρ ἡ Πυθαγορικὴ γράφει·
[4, 2]	τι κατὰ τὸν εἱρμὸν τῶν	λόγων	μηνύοντα, ἐνδεικνύμενα δὲ ἄλλο τι.
[4, 7]	κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί·	λοιδορούμενοι	εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν·
[4, 12]	ἐπὶ κακοῖς ὁμολογουμένοις πάθωσι, μηδὲ	λοιδορούμενοι	ὡς ὁ μοιχὸς ἢ ὁ
[4, 2]	μετὰ τοῦτο ἤδη καὶ τὴν	λοιπὴν	ἑαυτοῖς ἐξευρετέον, ὥσπερ φασὶ καὶ
[4, 4]	ὁ ἄνθρωπος ἔλαβεν ὡς οἱ	λοιποί,	ἀλλ´ ὅτι τέλειον ἔργον ἀγάπης
[4, 22]	οὖν μὴ καθεύδωμεν ὡς οἱ	λοιποί,	ἀλλὰ γρηγορῶμεν καὶ νήφωμεν. Οἱ
[4, 15]	γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ	λοιποὶ	ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ
[4, 9]	ἐθνῶν τὴν σωτηρίαν πολυπραγμονήσαντες, οἱ	λοιποὶ	δὲ ὑπ´ ἐκπλήξεως κατεχόμενοι. Ὥστε
[4, 19]	τὰ ἑξῆς. ᾄδουσι δὲ οἱ	λοιποὶ	τῶν ποιητῶν τὴν Ἀταλάντης ἐν
[4, 5]	ὅλῳ τῷ πραιτωρίῳ καὶ τοῖς	λοιποῖς	πᾶσι, καὶ τοὺς πλείονας τῶν
[4, 19]	δι´ ὑπερβολὴν αἰδοῦς αὐτῷ χιτῶνι	λούεσθαι,	Φιλωτέραν δέ, ὁπότε μέλλοι εἰσιέναι
[4, 24]	Ἰστέον μέντοι τοὺς μετὰ τὸ	λουτρὸν	τοῖς ἁμαρτήμασι περιπίπτοντας τούτους εἶναι
[4, 22]	γοῦν κἀκεῖνο εἴρηται· Ἴσθι μὴ	λουτρῷ,	ἀλλὰ νόῳ καθαρός. Ἀγνεία γάρ,
[4, 12]	ὁμολογῆσαι καὶ κολασθῆναι ἢ μή;	λύεται	γὰρ ἐπὶ τοῦ ἀρνησομένου ἡ
[4, 13]	Ὅταν γὰρ τὸν μὲν κόσμον	λύητε,	ὑμεῖς δὲ μὴ καταλύησθε, κυριεύετε
[4, 3]	χρεμετίζοντας· ὄνος ὑβριστὴς ὁ ἀκόλαστος,	λύκος	ἄγριος ὁ πλεονεκτικὸς καὶ ὄφις
[4, 6]	ᾗ τινες τῶν φιλοσόφων ὑπειλήφασι,	λύπη	ἐπ´ ἀλλοτρίαις συμφοραῖς, μᾶλλον δὲ
[4, 21]	ἐργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου	λύπη	θάνατον κατεργάζεται. Ἰδοὺ γὰρ αὐτὸ
[4, 21]	ἡμῶν. Ἡ γὰρ κατὰ θεὸν	λύπη	μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται·
[4, 20]	φησι· ὀλίγον ἄρτι εἰ δέον	λυπηθέντες	ἐν ποικίλοις πειρασμοῖς, ἵνα τὸ
[4, 21]	αὐτὸ τοῦτο τὸ κατὰ θεὸν	λυπηθῆναι	ὑμᾶς πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν,
[4, 21]	φόβῳ θεοῦ. Εἰ γὰρ καὶ	λύπην	ὁ φόβος γεννᾷ, Χαίρω» λέγει,
[4, 20]	οἶμαι ὡς ἕκαστον τῶν προσπιπτόντων	λυπηρῶν	πρὸς τἀνδρὸς κατὰ τὴν οἰκουρίαν
[4, 20]	πόσει ἄλοχον ἐν κοινῷ τε	λύπης	ἡδονῆς τ´ ἔχειν μέρος. τό
[4, 19]	Ναὶ μὴν Δίων ὁ φιλόσοφος	Λυσιδίκην	τινὰ γυναῖκα ἱστορεῖ δι´ ὑπερβολὴν
[4, 22]	οὐ γὰρ περισκέπτεται εἴ τι	λυσιτελὲς	ἔξωθεν ἕπεται κέρδος ἢ ἀπόλαυσις
[4, 23]	θεῖον ἐξομοίωσιν· Αὐτὰρ ἐγὼν ἐμὲ	λύσομαι»	τῆς ἐπιθυμίας, φήσει, διὰ τὴν
[4, 17]	που ἡ γραφή· πνεῦμα κυρίου	λύχνος	ἐρευνῶν τὰ ταμεῖα τῆς γαστρός.
[4, 25]	βούλεται, Τῶν δὲ ἀσεβῶν ὁ	λύχνος	σβεσθήσεται» Ναὶ μὴν τὴν κατά
[4, 17]	προσηγορεύθη. Διὰ φιλοξενίαν καὶ εὐσέβειαν	Λὼτ	ἐσώθη ἐκ Σοδόμων· διὰ πίστιν

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 16/03/2010