Livre, Chap.
[4, 25]	Οὐ θέμις ἀκοῦσαί σε, {ἔστι{	ν}	δ´ ἄξι´ εἰδέναι· ἀσέβειαν ἀσκοῦντα
[4, 19]	κατακρινομένη μάρτυς ἁγνείας ἔμεινεν ἀρρεπής.	Ναὶ	μὴν Δίων ὁ φιλόσοφος Λυσιδίκην
[4, 17]	αὐτῶν κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας.	~Ναὶ	μὴν ἐν τῇ πρὸς Κορινθίους
[4, 17]	ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν.	Ναὶ	μὴν καὶ Δαβίδ, ἐφ´ οὗ
[4, 8]	τε οἰκέτης ἥ τε γυνή.	Ναὶ	μὴν καὶ ἐλεύθερος, κἂν πρὸς
[4, 19]	ἀπὸ δὲ τοῦ ἀλλοτρίου οὐδεπώποτε»	Ναὶ	μὴν καὶ Θεμιστὼ ἡ Ζωΐλου
[4, 4]	ἧς οὐκ ἀποστήσεται θανάτου φόβῳ,	ναὶ	μὴν καὶ τοῦ κηρύγματος τὴν
[4, 25]	δὲ ἀσεβῶν ὁ λύχνος σβεσθήσεται»	Ναὶ	μὴν τὴν κατά τε σῶμα
[4, 8]	ὡς πνεῦμα» τοὺς δικαίους εἴρηκεν.	Ναὶ	μὴν τὸ τῆς ἀνδρείας πρὸς
[4, 11]	τὴν τοῦ ὀνόματος διακινῶμεν βλασφημίαν.	~Ναί,	φασίν, εἰ κήδεται ὑμῶν ὁ
[4, 7]	Ἔστι τις λόγος τὰν Ἀρετὰν	ναίειν	δυσαμβάτοις ἐπὶ πέτραις, νυμφᾶν δέ
[4, 21]	ἐν δυνάμει θεοῦ, ἵνα ὦμεν	ναοὶ	θεοῦ καθαρισθέντες Ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ
[4, 22]	μόνος ἀφιερώσας τὸν τάφον εἰς	ναὸν	ἅγιον κυρίῳ, τὴν παλαιὰν ἁμαρτητικὴν
[4, 26]	ἀφύκτοις κακῶν, εὐσεβῶν δὲ ἐπουράνιοι	νάουσι,	μολπαῖς μάκαρα μέγαν ἀείδους´ ἐν
[4, 19]	ὅθεν καὶ ἡ παρ´ Ὁμήρῳ	Ναυσικάα	ἐπὶ τοὺς πλυνοὺς ᾔει. Ἕλοιτ´
[4, 7]	τε τέκνα καὶ ἕτερα σπείρει	νέα,	αὐτός τε θνῄσκει. Καὶ τάδ´
[4, 13]	γὰρ καὶ οὗτοι τοὺς τῇ	νέᾳ	προφητείᾳ μὴ προσέχοντας ψυχικοὺς καλοῦσιν,
[4, 21]	καὶ ὁ Παῦλος τοῖς χρόνοις	νεάζει,	εὐθέως μετὰ τὴν τοῦ κυρίου
[4, 8]	γέροντι, τῷ μὲν ὅπως γηράσκων	νεάζῃ	τοῖς ἀγαθοῖς διὰ τὴν χάριν
[4, 19]	Κρατίνου θυγατέρα καὶ Ἀναξάνδραν τὴν	Νεάλκους,	ἅς φησι Δίδυμος ἐν Συμποσιακοῖς.
[4, 18]	δικαίου κρίσιν τοιάνδε. Ἐρῶν ἑταίρας	νεανίας	πείθει μισθῷ τινι ὡρισμένῳ τὴν
[4, 18]	βαλλάντιον οὗτος τοῦ μισθώματος τὸν	νεανίσκον	προτείνειν κελεύσας, ἐν ἡλίῳ δέ,
[4, 8]	τῷ τυράννῳ, ὃν οἳ μὲν	Νέαρχον,	οἳ δὲ Δημύλον προσαγορεύουσιν. Ὁμοίως
[4, 20]	πολλῷ δεδουλωμένας, ἵνα σωφρονίζωσι τὰς	νέας	φιλάνδρους εἶναι, φιλοτέκνους, σώφρονας, ἁγνάς,
[4, 19]	Δαναοῖο θύγατρες πρόσθεν ἐυρρεῖος ποταμοῦ	Νείλοιο	ἄνακτος, καὶ τὰ ἑξῆς. ᾄδουσι
[4, 3]	κόσμῳ, ἀλλὰ χωρὶς νόμου ἁμαρτία	νεκρὰ›	ἀντᾴδομεν αὐτοῖς. Ὅταν γὰρ ἀφέλῃς
[4, 25]	τε οὔσης καὶ ἐνσωμάτου καὶ	νεκρᾶς	καὶ διὰ τοῦτο βδελυκτῆς. Μόνῳ
[4, 25]	τοὶ δ´ ὡς σκιαὶ ἀίσσουσιν·	νεκροὶ	γὰρ τοὺς ἑαυτῶν θάπτουσι νεκρούς.
[4, 7]	ἐν ὑμῖν, τὸ μὲν σῶμα	νεκρὸν	δι´ ἁμαρτίαν, τὸ δὲ πνεῦμα
[4, 25]	νεκροὶ γὰρ τοὺς ἑαυτῶν θάπτουσι	νεκρούς.	Ὅθεν Ἱερεμίας λέγει· Πληρώσω αὐτὴν
[4, 25]	προφήτας χρίουσαι. Ὅθεν μηδὲ ἅπτεσθαι	νεκρῶν	αὐτοὺς κελεύει μηδ´ ἐπεισιέναι κατοιχομένοις,
[4, 25]	Ὅθεν Ἱερεμίας λέγει· Πληρώσω αὐτὴν	νεκρῶν	γηγενῶν, οὓς ἔπαισεν ἡ ὀργή
[4, 16]	ὁ θεὸς ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ	νεκρῶν,	σωθήσῃ. Ἀντικρυς τελείαν δικαιοσύνην ὑπογράφει
[4, 12]	ἡ πολιτεία ἡ ὀρθή, τὸ	νεκρῶσαι	τὰς ἐπιθυμίας καὶ μηδὲν τῶν
[4, 18]	καὶ ἀρέσει αὐτῷ ὑπὲρ μόσχον	νέον,	φέροντα κέρατα καὶ ὁπλάς. Ἰδέτωσαν
[4, 8]	τῶν γεγονότων, τῷ δὲ ὅπως	νέος	ἅμα καὶ παλαιὸς ᾖ διὰ
[4, 8]	καὶ ὁ πρεσβύτης καὶ ὁ	νέος	καὶ ὁ οἰκέτης ὑπακούων ταῖς
[4, 8]	καὶ Ἐπίκουρος Μενοικεῖ γράφων· Μήτε	νέος	τις ὢν μελλέτω φιλοσοφεῖν, μήτε
[4, 17]	αἰδεσθῶμεν, τοὺς πρεσβυτέρους τιμήσωμεν, τοὺς	νέους	παιδεύσωμεν τὴν παιδείαν τοῦ θεοῦ.
[4, 5]	πως παρούσης ἀλγηδόνος ἡ ψυχὴ	νεύειν	ἀπ´ αὐτῆς καὶ τίμιον ἡγεῖσθαι
[4, 11]	κριτὴν τῆς ἑαυτοῦ γνώμης, μὴ	νευροσπαστούμενον	ἀψύχων δίκην ὀργάνων ἀφορμὰς ἴσως
[4, 16]	ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν	νέφος»	ἅγιον καὶ διειδὲς μαρτύρων, ὄγκον
[4, 7]	ἄκρον ἀνδρείας. Καὶ ὁ Πίνδαρος·	Νέων	δὲ μέριμναι σὺν πόνοις εἱλισσόμεναι
[4, 25]	θατέρῳ, ὅλον δὲ εἶναι ἡγιασμένον	νεὼν	τοῦ κυρίου. Δικαιοσύνη οὖν ἐστιν
[4, 8]	τὴν ὥραν. Ὥστε φιλοσοφητέον καὶ	νεωτέρῳ	καὶ γέροντι, τῷ μὲν ὅπως
[4, 12]	πάλιν ἐπιφέρει· Ὡς οὖν τὸ	νήπιον	οὐ προημαρτηκὸς ἢ ἐνεργῶς μὲν
[4, 12]	πείσεται ὡς ἔπασχε καὶ τὸ	νήπιον	τὸ δοκοῦν οὐχ ἡμαρτηκέναι. Εἶθ´
[4, 12]	ὅμοιος δὲ ἦν τῷ πάσχοντι	νηπίῳ·	εἰ μέντοι σφοδρότερον ἐκβιάσαιο τὸν
[4, 12]	πάθῃ, τοῦτο ἔπαθεν ἐμφερῶς τῷ	νηπίῳ·	ἔχων μὲν γὰρ ἐν ἑαυτῷ
[4, 21]	ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν	νηστείαις,	ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν
[4, 19]	τοῦ σατράπου ὠμότητος, μόνη γυνὴ	νηστείαις	τεθλιμμένη πρὸς μυρίας ὡπλισμένας ἀντετάξατο
[4, 22]	ἐλεημοσύνην, μηδεὶς γινωσκέτω. Καὶ ἐὰν	νηστεύσῃς,	ἄλειψαι, ἵνα ὁ θεὸς μόνος
[4, 22]	μεθύουσιν· ἡμεῖς δὲ ἡμέρας ὄντες	νήφωμεν,	ἐνδυσάμενοι θώρακα πίστεως καὶ ἀγάπης
[4, 22]	οἱ λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν καὶ	νήφωμεν.	Οἱ γὰρ καθεύδοντες νυκτὸς καθεύδουσι
[4, 17]	ἀπὸ παντὸς κακοῦ. Οὗτος ὁ	νικήσας	δι´ ὑπομονῆς τὸν πειράσαντα καὶ
[4, 22]	εὐχὴν ἔρχεται· Τηλέμαχος δέ, χεῖρας	νιψάμενος	πολιῆς ἁλός, εὔχετ´ Ἀθήνῃ. ἔθος
[4, 7]	οὖν κατὰ τὸν Αἰσχύλου Τήλεφον	νοεῖν	Ἁπλῆν οἶμον εἰς Ἅιδου φέρειν»
[4, 22]	τὴν γνῶσιν· τὸ μὲν γὰρ	νοεῖν	ἐκ συνασκήσεως εἰς τὸ ἀεὶ
[4, 22]	ἐκ συνασκήσεως εἰς τὸ ἀεὶ	νοεῖν	ἐκτείνεται, τὸ δὲ ἀεὶ νοεῖν,
[4, 22]	νοεῖν ἐκτείνεται, τὸ δὲ ἀεὶ	νοεῖν,	οὐσία τοῦ γινώσκοντος κατὰ ἀνάκρασιν
[4, 16]	τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ. Ἀπολείπεται	νοεῖν	τὸ κατὰ παρασιώπησιν εἰρημένον μόνοι.
[4, 5]	κατὰ μὲν δίψαν ἡ ἀλγηδὼν	νοεῖται,	κατὰ τὴν πόσιν δὲ ἡ
[4, 8]	καὶ ἄρειον ἢ ὅθ´ ὁμοφρονέοντε	νοήμασιν	οἶκον ἔχητον ἀνὴρ ἠδὲ γυνή.
[4, 22]	{εἰς} τὸ πρόσθεν, μετὰ ταῦτα	νοήσαντες	καὶ τὸν νοῦν ἐξαναδύντες τῶν
[4, 21]	μόνον, συνιεὶς δὲ αὐτὸν καὶ	νοήσας	ὡς παρέδωκε τοῖς ἀποστόλοις ὁ
[4, 4]	εἴδησις καὶ ἡ τοῦ εὐαγγελίου	νόησις,	ἀλλ´ οὐ ψιλὴν τὴν προσηγορίαν,
[4, 23]	αἰσθητῶν ἀποστροφὴ τὴν πρὸς τὰ	νοητὰ	οἰκείωσιν ἀκολούθως ποιοίη ἄν, ἔμπαλιν
[4, 23]	ἔμπαλιν δὲ ἡ πρὸς τὰ	νοητὰ	οἰκείωσις κατὰ φύσιν περιαγωγὴ τῷ
[4, 25]	ἀπλανὴς χώρα ἡ πλησιάζουσα τῷ	νοητῷ	κόσμῳ ὀγδοὰς λέγοιτο, πλὴν ἐξαναδῦναι
[4, 6]	εἶναι βούλεται, ἵνα μηδὲν ἔχῃ	νόθον	ἐπιπροσθοῦν τῇ δυνάμει ἑαυτοῦ τὸ
[4, 19]	ἀρετήν τε καὶ σωτηρίαν διαφέρειν	νομίζεται·	ἀλλὰ καί, εἰ καί τις
[4, 8]	δικαιοσύνη καὶ ὅσαι ταύταις ἀκόλουθοι	νομίζονται,	ἆρ´ ἀνδρὶ μόνῳ ἐναρέτῳ εἶναι
[4, 20]	τοιαύτης πράξεως τὸν θεὸν εἶναι	νομίζουσα,	τὸν τῷ ὄντι παραστάτην καὶ
[4, 21]	ἐπί τε τὴν εὐποιίαν. Ἀλλὰ	νομικοῦ	μὲν τελείωσις γνωστικὴ εὐαγγελίου πρόσληψις,
[4, 17]	πάντα ἐποιεῖτε, καὶ ἐν τοῖς	νομίμοις	τοῦ θεοῦ ἐπορεύεσθε» Καὶ τὰ
[4, 5]	ἕλοι ἄν. Οὔκουν μόνον {τοῦτο}	νόμισμα	λευκὸς ἄργυρος ἢ χρυσός ἐστιν,
[4, 8]	δὲ πλέον τὴν ἀρετὴν περιμάχητον	νομιστέον,	μὴ εἰς ἄλλο τι ἀφορῶντας,
[4, 4]	τροφὸς ἀλληγορεῖται, πατέρες δὲ οἱ	νόμοι	οἱ πολιτικοί. Ἃ δὴ ὑπεροπτέον
[4, 3]	ταῦτα μὴ ἦν, Σωκράτης δὲ	νόμον	ἕνεκα ἀγαθῶν οὐκ ἂν γενέσθαι.
[4, 21]	οὕτω γὰρ προεθέσπισεν ὁ κατὰ	νόμον	Μωυσῆς ἀκοῦσαι δεῖν, ἵνα ἐκδεξώμεθα
[4, 7]	Ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν ἕτερον	νόμον	πεπλήρωκεν· εἰ δὲ ὁ θεὸς
[4, 21]	πρόσληψις, ἵνα γένηται ὁ κατὰ	νόμον	τέλειος· οὕτω γὰρ προεθέσπισεν ὁ
[4, 6]	τοίνυν οἱ εἰρηνοποιοί. Τὸν ἀντιστρατηγοῦντα	νόμον	τῷ φρονήματι τοῦ νοῦ ἡμῶν,
[4, 21]	ἄνθρωπον ἐνδυσάμενος. Καίτοι καὶ κατὰ	νόμον	ψιλόν τις ἂν εἴη τέλειος,
[4, 3]	γεννητικὸς ὁ νόμος. Ὥστε ὁ	νόμος	ἅγιος» καὶ τῷ ὄντι πνευματικός»
[4, 3]	ἐπιθυμεῖν· Δικαίῳ γὰρ οὐ κεῖται	νόμος,	ἡ γραφή φησιν. Καλῶς οὖν
[4, 3]	ὁ φόβος οὗ γεννητικὸς ὁ	νόμος.	Ὥστε ὁ νόμος ἅγιος» καὶ
[4, 3]	τοῦ νόμου φασί, Καὶ ἄχρι	νόμου	ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμῳ, ἀλλὰ
[4, 3]	ἦν ἐν κόσμῳ, ἀλλὰ χωρὶς	νόμου	ἁμαρτία νεκρὰ› ἀντᾴδομεν αὐτοῖς. Ὅταν
[4, 22]	ὃς μήτε τὴν ἐκ τοῦ	νόμου	δεδιὼς κόλασιν μήτε τὴν τῶν
[4, 26]	σύστημα καὶ πλῆθος ἀνθρώπων ὑπὸ	νόμου	διοικούμενον, καθάπερ ἡ ἐκκλησία ὑπὸ
[4, 3]	φόβον ἐδείξαμεν. Εἰ γὰρ Διὰ	νόμου	ἐπίγνωσις ἁμαρτίας, ὡς οἱ κατατρέχοντες
[4, 18]	κατ´ εἰκόνα θεοῦ. Πλήρωμα οὖν	νόμου	ἡ ἀγάπη, καθάπερ ὁ Χριστός,
[4, 21]	διὰ νόμου προφητευθέντι καὶ ὑπὸ	νόμου	θεσπισθέντι, οὐ συνήσετε τὴν διαθήκην
[4, 25]	δ´, οἶμαι, καθαρισμὸς ἡ διὰ	νόμου	καὶ προφητῶν εἰς τὸ εὐαγγέλιον
[4, 13]	εἶναι τὸν θεὸν τὸν διὰ	νόμου	καὶ προφητῶν καὶ εὐαγγελίου κηρυσσόμενον
[4, 1]	καὶ κύριον παντοκράτορα τὸν διὰ	νόμου	καὶ προφητῶν, πρὸς δὲ καὶ
[4, 21]	γνῶσις ἐξήγησίς ἐστι καὶ τοῦ	νόμου	πλήρωσις. Καὶ διὰ τοῦτο εἴρηται
[4, 6]	καυχώμενον τελείως τὰ ἐκ τοῦ	νόμου	προστάγματα πεπληρωκέναι διήλεγχε μὴ τὸν
[4, 21]	ἐὰν μὴ πιστεύσητε τῷ διὰ	νόμου	προφητευθέντι καὶ ὑπὸ νόμου θεσπισθέντι,
[4, 21]	ἐκδεξώμεθα κατὰ τὸν ἀπόστολον πλήρωμα	νόμου	τὸν Χριστόν. Ἐν εὐαγγελίῳ δὲ
[4, 3]	ἁμαρτίας, ὡς οἱ κατατρέχοντες τοῦ	νόμου	φασί, Καὶ ἄχρι νόμου ἁμαρτία
[4, 17]	παντός. Ἔπειτα τὴν οὐχ ὑποπίπτουσαν	νόμῳ	αἰνιττόμενος ἁμαρτίαν γνωστικῶς μετριοπαθῶν ἐπιφέρει·
[4, 6]	διὰ δικαιοσύνην μαρτυρεῖ τῷ βελτίστῳ	νόμῳ	εἶναι καλῷ. Ὡς οὖν τοὺς
[4, 21]	γνωστικός, οὐ βαθμῷ χρησάμενος τῷ	νόμῳ	μόνον, συνιεὶς δὲ αὐτὸν καὶ
[4, 18]	τῶν θυσιῶν προσαγωγαῖς παρὰ τῷ	νόμῳ	οἱ τῶν ἱερείων μωμοσκόποι. ὄρεξιν
[4, 7]	ἀπόστολος ἐξη- γεῖται, Τῷ γὰρ	νόμῳ	τοῦ θεοῦ οὐχ ὑποτάσσεται, οὐδὲ
[4, 23]	γὰρ σωφροσύνη ἐν παραστάσει γε	νοουμένη	ἑαυτὴν ἐπισκοποῦσα καὶ θεωροῦσα ἀδιαλείπτως
[4, 5]	αὐτὴν πάσχειν φαμέν (οὐδὲ γὰρ	νοσεῖ	ἡ ἀρετή) ὁ δὲ ἀμφοῖν
[4, 5]	αἰσχρὸς δὲ ἐκ καλοῦ καὶ	νοσερὸς	ἐξ ὑγιεινοῦ γενόμενος ἡμῖν γέ
[4, 6]	τοὺς φιλοσωμάτους· ἔρωτες γὰρ καὶ	νόσοι	καὶ οἱ φαῦλοι διαλογισμοὶ Διορύσσουσι»
[4, 6]	ἐσμεν ἤτοι διὰ πενίαν ἢ	νόσον	ἢ γῆρας (φυσικὴ γὰρ νόσος
[4, 6]	νόσον ἢ γῆρας (φυσικὴ γὰρ	νόσος	καὶ τοῦτο) ἐξυπηρετῆσαι τῇ προαιρέσει
[4, 5]	μήτε πρὸς κακίαν ὑπὸ τῆς	νόσου	μήτε πρὸς ἀρετὴν ὑπὸ τῆς
[4, 5]	δὲ ἀμφοῖν μετεσχηκώς, ἀρετῆς καὶ	νόσου,	ὑπὸ τοῦ κατεπείγοντος θλίβεται· κἂν
[4, 20]	ἐπιφέρει· Σοὶ δ´ ἔγωγε καὶ	νοσοῦντι	συννοσοῦς´ ἀνέξομαι καὶ κακῶν τῶν
[4, 6]	ποιῆσαι, ὡς δεομένῳ ἐπαρκέσαι ἢ	νοσοῦντι	ὑπουργῆσαι ἢ ἐν περιστάσει γενομένῳ
[4, 4]	οὐδὲ καταμαλακισθείς, οἷα περὶ τὰς	νόσους	πάσχουσιν οἱ ἄνθρωποι· ἀπαλλάττονται γὰρ
[4, 4]	οὗτοι διαφέροντες, ἢ εἰ καὶ	νόσῳ	κατεμαραίνοντο. Εἰ τοίνυν ἡ πρὸς
[4, 6]	ἡμῶν ἔνθα ἡ συγγένεια τοῦ	νοῦ.	ἔτι τὸ κοινωνικὸν τῆς δικαιοσύνης
[4, 22]	αὕτη δὲ νοῦ σχέσις ὡς	νοῦ,	ἡ δὲ ποικίλη διάθεσις γίνεται
[4, 6]	ἀντιστρατηγοῦντα νόμον τῷ φρονήματι τοῦ	νοῦ	ἡμῶν, τοῦ θυμοῦ τὰς ἀπειλὰς
[4, 22]	γάρ, οἶμαι, τελεία ἡ τοῦ	νοῦ	καὶ τῶν ἔργων καὶ τῶν
[4, 23]	ποιεῖ, καὶ ἔστι δορυφόρος τοῦ	νοῦ	ὁ θυμὸς ἐν ὑπομονῇ καὶ
[4, 25]	μόνος ὁ λόγος, υἱὸς τοῦ	νοῦ	πατρός, ὁ παιδεύων τὸν ἄνθρωπον.
[4, 22]	τὰ αὐτὰ σχέσει· αὕτη δὲ	νοῦ	σχέσις ὡς νοῦ, ἡ δὲ
[4, 24]	δι´ ὑποδειγμάτων σωθῆναι δυνάμενοι προανακρούωνται	νουθετούμενοι,	καὶ τρίτον ὡς μὴ ὁ
[4, 22]	πρὸς θεὸν τὸ φυλάττειν τὸν	νοῦν	ἐν τῇ κατὰ τὰ αὐτὰ
[4, 22]	μετὰ ταῦτα νοήσαντες καὶ τὸν	νοῦν	ἐξαναδύντες τῶν τε κατ´ αἴσθησιν
[4, 20]	δοκεῖν εὔμορφον εἶναι τῇ γε	νοῦν	κεκτημένῃ. οὐ γὰρ ὀφθαλμὸς τὸ
[4, 25]	φησι· νοῦς δὲ χώρα ἰδεῶν,	νοῦς	δὲ ὁ θεός. Τὸν οὖν
[4, 25]	θεὸν ἐν ἀνθρώποις ζήσεσθαί φησι·	νοῦς	δὲ χώρα ἰδεῶν, νοῦς δὲ
[4, 20]	ὀφθαλμὸς τὸ κρῖνόν ἐστιν, ἀλλὰ	νοῦς	ὁρᾷ, καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις.
[4, 25]	ἠθικοῦ· ᾗ δ´ αὖ ἐστι	νοῦς,	τοῦ λογικοῦ καὶ κριτικοῦ τόπου·
[4, 22]	εἴρηται· Ἴσθι μὴ λουτρῷ, ἀλλὰ	νόῳ	καθαρός. Ἀγνεία γάρ, οἶμαι, τελεία
[4, 26]	τὸν Ἐπίχαρμον σαφῶς λέγοντα· Εὐσεβὴς	νόῳ	πεφυκὼς οὐ πάθοις κ´ οὐδὲν
[4, 22]	μοι δοκοῦσιν εὐφρόνην κεκληκέναι τὴν	νύκτα,	ἐπειδὴ τηνικάδε ἡ ψυχὴ πεπαυμένη
[4, 6]	περιαγωγὴν λαβούσης καὶ μεταστροφὴν ἐκ	νυκτερινῆς	τινος ἡμέρας. Αὐτίκα εὔλογον ἐξαγωγὴν
[4, 6]	γὰρ οὕτως ἔφη, ὅτι τῇ	νυκτὶ	ταύτῃ ἀπαιτοῦσί σου τὴν ψυχήν·
[4, 22]	νυκτὸς μάλιστα, σημαίνουσαι τὴν ἐν	νυκτὶ	τῆς ψυχῆς συστολὴν ἀπὸ τοῦ
[4, 22]	καὶ νήφωμεν. Οἱ γὰρ καθεύδοντες	νυκτὸς	καθεύδουσι καὶ οἱ μεθυσκόμενοι νυκτὸς
[4, 22]	οὖν καὶ αἱ τελεταὶ γίνονται	νυκτὸς	μάλιστα, σημαίνουσαι τὴν ἐν νυκτὶ
[4, 22]	νυκτὸς καθεύδουσι καὶ οἱ μεθυσκόμενοι	νυκτὸς	μεθύουσιν· ἡμεῖς δὲ ἡμέρας ὄντες
[4, 22]	τὴν ψυχήν, ἀλλὰ καὶ τῆς	νυκτὸς	τὴν πολιτείαν ὡς ἐν ἡμέρᾳ
[4, 7]	Ἀρετὰν ναίειν δυσαμβάτοις ἐπὶ πέτραις,	νυμφᾶν	δέ μιν θοᾶν χορὸν ἁγνὸν
[4, 13]	οἷον εἴδετε ἐν ἐμοὶ καὶ	νῦν	ἀκούετε ἐν ἐμοί. Εἴ τις
[4, 6]	καὶ τοῦ στεναγμοῦ τῶν πενήτων	νῦν	ἀναστήσομαι, λέγει κύριος· θήσομαι ἐν
[4, 22]	ὑμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι·	νῦν	γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία
[4, 3]	τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος.	Νῦν	δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας,
[4, 3]	καρπὸν εἴχετε τότε; ἐφ´ οἷς	νῦν	ἐπαισχύνεσθε· τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων
[4, 26]	γνωστικὴν διὰ τούτων διδάσκει· Καὶ	νῦν,	Ἰσραήλ, τί κύριος ὁ θεός
[4, 7]	οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ	νῦν	καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν
[4, 9]	ἀλλὰ μερική. Καθολικὴ δὲ ἣν	νῦν	λέγει, ἡ ἐν ἔργοις καὶ
[4, 26]	γνώσεως ἐπήβολος ὁ Ἰὼβ γενόμενος	Νῦν	οἶδα» εἶπεν ὅτι πάντα δύνασαι,
[4, 1]	ἐθέλῃ καὶ ὅπως ἂν ἐμπνέῃ,	νυνὶ	δὲ ἐπὶ τὸ προκείμενον μετιτέον
[4, 12]	κατὰ τοὺς οἰκείους λεχθήσεται καιρούς,	νυνὶ	δὲ τοῖς εἰρημένοις καὶ ταῦτα
[4, 22]	σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἡ	νὺξ	προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν.
[4, 17]	ὑπακοῇ δίκαιος εὑρεθεὶς μετετέθη, καὶ	Νῶε,	ὃς πιστεύσας διεσώθη, καὶ Ἀβραάμ,
[4, 26]	Χρύσεαι δή μοι πτέρυγες περὶ	νώτῳ	φησὶ καὶ τὰ Σειρήνων ἐρόεντα

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 16/03/2010