Livre, Chap.
[4, 7]	ὁ γνωστικὸς τοῖς ὅπλοις κορυσσόμενος,	ὦ	κύριε, φησί, δὸς περίστασιν καὶ
[4, 25]	ἑνουμένων. Διὰ τοῦτο ἄλφα καὶ	ὦ»	ὁ λόγος εἴρηται, οὗ μόνου
[4, 3]	Ἴσθι» φησί, πρὸς τὸν μύρμηκα,	ὦ	ὀκνηρέ, καὶ μελίττης γενοῦ μαθητής,
[4, 23]	με δεῖ, παντοκράτορ· κἂν ἐνταῦθα	ὦ,	παρὰ σοί εἰμι· ἀδεὴς δ´
[4, 4]	ὑγείας ὁδεύοντες ἐκμανθάνομεν τὴν γνῶσιν.	ᾧ	δὲ οὐδὲ τὸ τυχὸν προσελθεῖν
[4, 3]	αἰνίσσεσθαι καὶ τί ποτ´ ἐστὶν	ᾧ	διαφέρει θηρίων ἄνθρωπος; τούτου τε
[4, 7]	συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθήν, ἵνα ἐν	ᾧ	καταλαλεῖσθε, καταισχυνθῶσιν οἱ ἐπηρεάζοντες τὴν
[4, 11]	αἰτίας λαμβάνοντα. Δοκιμάζεται γοῦν ἐν	ᾧ	κρίνει καθάπερ καὶ ἡμεῖς κατά
[4, 7]	θεὸς τῆς ἐλπίδος» οὗτός ἐστιν	ᾧ	μαρτυροῦμεν, ὥσπερ οὖν ἐστι, τὴν
[4, 21]	τοῦ πνεύματος πρὸς τὸ συμφέρον.	ᾧ	μὲν γὰρ δίδοται διὰ τοῦ
[4, 7]	οὐδὲ πάντων βλεφάροις θνατῶν ἔσοπτος,	ᾧ	μὴ δακέθυμος ἱδρὼς ἔνδοθεν μόλῃ
[4, 7]	κύριον καὶ δι´ ἔργου μαρτυροῦντες	ᾧ	πείθονται εἶναι, οἱ τὴν σάρκα
[4, 4]	μήκεος ὄλβου, ὥς φησιν Ἐμπεδοκλῆς,	ὧδε	ἐλθὼν μετὰ θνητῶν ἀναστρέφεται. Οὗτος
[4, 6]	καὶ τὰ μὲν τῆς ἐντολῆς	ὧδε	ἔχει κατὰ λέξιν· Φυλάσσεσθε τοίνυν
[4, 26]	καὶ ἡ ἀπόφασις τοῦ κυρίου	ὧδε	ἔχουσα· Δικαίων εἰσακούει ὁ θεός,
[4, 19]	πεποιηκὼς ἐπὶ τῶν Δαναοῦ θυγατέρων	ὧδε·	Καὶ τότ´ ἄρ´ ὡπλίζοντο θοῶς
[4, 23]	σοφῶν τὰς ψυχὰς θεοὺς γίνεσθαι	ὧδέ	πως γράφων· Εἰς δὲ τέλος
[4, 25]	ψυχῆς διαγράφων ἐπὶ τῆς Ῥεβέκκας	ὧδέ	πως· Ἡ δὲ παρθένος ἦν
[4, 22]	ἐκ Μωυσέως παραδεδομένη τοῖς ποιηταῖς	ὧδέ	πως· ἣ δ´ ὑδρηναμένη, καθαρὰ
[4, 6]	σαφεστέρων τε αὖ τὸ αὐτὸ	ὧδέ	πως λέγει· Τούτων δὲ αὐτῶν
[4, 20]	τό τε πρᾶον καὶ φιλόστοργον	ὧδέ	πως ὑποδεικνύων κἀν ταῖς συμφοραῖς
[4, 19]	ποιητῶν τὴν Ἀταλάντης ἐν θήρᾳ	ὠκύτητα	καὶ τὴν Ἀντικλείας φιλοστοργίαν καὶ
[4, 21]	ἀληθείας, ἐν δυνάμει θεοῦ, ἵνα	ὦμεν	ναοὶ θεοῦ καθαρισθέντες Ἀπὸ παντὸς
[4, 9]	οὐ γὰρ πάντες οἱ σῳζόμενοι	ὡμολόγησαν	τὴν διὰ τῆς φωνῆς ὁμολογίαν
[4, 9]	πράξει τινὲς καὶ τῷ βίῳ	ὡμολόγησαν	τὸν Χριστὸν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων,
[4, 7]	γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς»	ὡμολόγηται,	ἀλλ´ ἡ συνείδησις τοῦ ἀσθενοῦντος
[4, 8]	τῶν γε ἑλομένων ἡ σωφροσύνη·	ὡμολόγηται	δ´ ἡμῖν τὴν αὐτὴν φύσιν
[4, 5]	μὴ εἶναι τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν	ὡμολόγηται	ἐκ τοῦ κακὰς εἶναί τινας
[4, 26]	ὄντας. Κρεῖττον μὲν τοῦ ἀνθρώπου	ὡμολόγηται	ἡ ψυχή, ἧττον δὲ τὸ
[4, 19]	ἐξουσίας καὶ τῆς τοῦ σατράπου	ὠμότητος,	μόνη γυνὴ νηστείαις τεθλιμμένη πρὸς
[4, 25]	σὺν Χριστῷ {τε} ἔσται, θεωρητικὸς	ὤν,	ἀεὶ τὸ βούλημα τοῦ θεοῦ
[4, 7]	ἔστι δοῦλος τοῦ θανεῖν ἄφροντις	ὤν;	Οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ
[4, 18]	καὶ ὁ θεὸς εἴρηται, ἀγαθὸς	ὤν.	Οὗ ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον
[4, 22]	πράττειν τὰ ἀπηγορευμένα ἀτιμώρητος {τε}	ὤν,	οὐδ´ εἰ καὶ μισθὸν τὰ
[4, 21]	εἴ τις ἀνθρώπων, ἔτι ἄνθρωπος	ὤν,	πλὴν μόνον ὁ δι´ ἡμᾶς
[4, 26]	σποδόν. Ὁ γὰρ ἐν ἀγνοίᾳ	ὢν	ἁμαρτητικός τέ ἐστι καὶ γῆ
[4, 7]	κυρίου. Καὶ γὰρ αὐτὸς ζωὴ	ὢν	δι´ οὗ ἔπαθεν παθεῖν ἠθέλησεν,
[4, 15]	ἄχραντον ἐκκεῖσθαι προσήκει. Ἐλεύθερος γὰρ	ὢν	ἐκ πάντων πᾶσιν ἐμαυτὸν ἐδούλωσα,
[4, 9]	ἀλλ´ ἐμέ› οὐδεὶς γάρ ποτε	ὢν	ἐν αὐτῷ ἀρνεῖται αὐτόν. Τὸ
[4, 8]	Μενοικεῖ γράφων· Μήτε νέος τις	ὢν	μελλέτω φιλοσοφεῖν, μήτε γέρων ὑπάρχων
[4, 25]	Ὁ μὲν οὖν θεὸς ἀναπόδεικτος	ὢν	οὐκ ἔστιν ἐπιστημονικός, ὁ δὲ
[4, 3]	βιῶ δὲ ἤδη ἐν σαρκὶ	ὢν	ὡς ἐν οὐρανῷ πολιτευόμενος. ~Ὅθεν
[4, 23]	τύπωσιν τὴν ἐγγινομένην τῇ ψυχῇ	ὧν	ἂν αἱρήσηται χαρακτηρίζεται. ᾗ καὶ
[4, 18]	δὲ ἁπλῶς πεπιστευκότι μαρτυρεῖ ἑκατονταπλασίονα	ὧν	ἀπολέλοιπεν, ἣν ἐπαγγελίαν εἰς σύνεσιν
[4, 15]	Διὰ τὴν συνείδησιν» οὖν ἀφεκτέον	ὧν	ἀφεκτέον. Συνείδησιν δὲ λέγω οὐχὶ
[4, 23]	τῶν δ´ οὔ· ἀλλὰ καὶ	ὧν	ἀφίστανται, μυσαττόμενοι ταῦτα φαίνονται, τὴν
[4, 22]	οὐκ ἐφ´ ὧν μέν, ἐφ´	ὧν	δ´ οὔ, ἀλλ´ ἐν ἕξει
[4, 15]	καὶ πνικτῶν καὶ πορνείας, ἐξ	ὧν	διατηροῦντας ἑαυτοὺς εὖ πράξειν. Ἕτερον
[4, 12]	ῥυσαμένη, τοῦ μὲν ποιήσαντος δι´	ὧν	ἐβουλήθη, τῆς δὲ κωλυσάσης τὸ
[4, 8]	ἂν εἰς ἐκείνους ἀποβλέπειν πειρώμενοι,	ὧν	ἕνεκα γίνεσθαι δοκεῖ, μέτρον ἡγούμενοι
[4, 6]	μεθέξουσι τοῖς δυνηθεῖσιν οἱ βεβουλημένοι,	ὧν	ἡ προαίρεσις ἴση, κἂν πλεονεκτῶσιν
[4, 6]	κατὰ τὰς μονὰς τὰς ἀναλόγους	ὧν	κατηξιώθησαν γερῶν, συνεργοὶ τῆς ἀρρήτου
[4, 9]	φωνῆς ὁμολογίαν καὶ ἐξῆλθον, ἐξ	ὧν	Ματθαῖος, Φίλιππος, Θωμᾶς, Λευῒς καὶ
[4, 22]	πάσῃ πράξει ἀγαθύνηται, οὐκ ἐφ´	ὧν	μέν, ἐφ´ ὧν δ´ οὔ,
[4, 26]	αἰσθητοῖς ἀπονείμας. Οὗτοί εἰσι περὶ	ὧν	Μιχαίας ὁ προφήτης λέγει· Ἀκούσατε
[4, 16]	αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι,	ὧν	οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος,
[4, 12]	πρὸς τοῦ θεοῦ τῶν ὅλων.	Ὧν	οὕτως ἐχόντων ἀνάγκη ὁμολογεῖν αὐτοὺς
[4, 21]	διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθὼς βούλεται.	Ὧν	οὕτως ἐχόντων οἱ μὲν προφῆται
[4, 17]	τῶν ἐννοιῶν καὶ τῶν διαλογισμῶν	ὧν	ποιούμεθα· τὸν κύριον Ἰησοῦν» λέγω,
[4, 19]	ὁ διαλεκτικὸς ἐν τῷ Μενεξένῳ,	ὧν	τὰ ὀνόματα παρατίθεται τάδε· Μενεξένη,
[4, 5]	τῶν ἀλγηδόνων ὁ αὐτὸς λόγος,	ὧν	τὰς μὲν ὑπομένομεν, τὰς δὲ
[4, 25]	σαρκὸς καὶ σπέρματος μόνοι, παρ´	ὧν	τὴν προσεχῆ αἰτίαν τῆς εἰς
[4, 22]	καὶ ὁ Ἡράκλειτος φαίνεται δι´	ὧν	φησι περὶ τῶν ἀνθρώπων διαλεγόμενος·
[4, 15]	ἀπόστολος πάντα» φησὶ Τὰ ἄλλα	ὠνεῖσθε	ἐκ μακέλλου μηδὲν ἀνακρίνοντες» καθ´
[4, 20]	ἀρετῇ. Οὐδεμίαν, φησὶν ἡ τραγῳδία,	ὤνησε	κάλλος εἰς πόσιν ξυνάορον, ἁρετὴ
[4, 20]	εἰς πόσιν ξυνάορον, ἁρετὴ δὲ	ὤνησε	πολλάς· πᾶσα γὰρ ἀγαθὴ γυνή,
[4, 25]	διαλεκτικὸν ὄντα ὁ Σωκράτης θεὸν	ὠνόμασεν,	οἵους τοὺς θεοὺς Ξείνοισιν ἐοικότας
[4, 26]	δοκεῖ οὐχ ὅτι τὸ θεῖον	ᾤοντο	μὴ δύνασθαι τῶν ἡσυχῇ φθεγγομένων
[4, 19]	θυγατέρων ὧδε· Καὶ τότ´ ἄρ´	ὡπλίζοντο	θοῶς Δαναοῖο θύγατρες πρόσθεν ἐυρρεῖος
[4, 19]	γυνὴ νηστείαις τεθλιμμένη πρὸς μυρίας	ὡπλισμένας	ἀντετάξατο δεξιάς, τυραννικὸν διὰ πίστεως
[4, 9]	διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ	ὥρᾳ	τί δεῖ εἰπεῖν. Τοῦτον ἐξηγούμενος
[4, 22]	καιρὸν» κατὰ τὸν ἀπόστολον, ὅτι	ὥρα	ὑμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι·
[4, 8]	εὐδαιμονίαν ἢ μήπω παρεῖναι τὴν	ὥραν	ἢ μηκέτ´ εἶναι τὴν ὥραν.
[4, 8]	λέγων μήπω τοῦ φιλοσοφεῖν ὑπάρχειν	ὥραν	ἢ παρεληλυθέναι τὴν ὥραν ὅμοιός
[4, 8]	ὑπάρχειν ὥραν ἢ παρεληλυθέναι τὴν	ὥραν	ὅμοιός ἐστι τῷ λέγοντι πρὸς
[4, 8]	ὥραν ἢ μηκέτ´ εἶναι τὴν	ὥραν.	Ὥστε φιλοσοφητέον καὶ νεωτέρῳ καὶ
[4, 6]	{διὰ} τῶν κατὰ τὰς ἀκαταλλήλους	ὥρας	ἐργασαμένων. Ἐργάσονται μὲν οὖν κατὰ
[4, 7]	καὶ ἀνθρώποις· ἄχρι τῆς ἄρτι	ὥρας	καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ
[4, 18]	ἑταίρας νεανίας πείθει μισθῷ τινι	ὡρισμένῳ	τὴν παῖδα ἀφικέσθαι τῇ ὑστεραίᾳ
[4, 6]	ἀρετῆς εὐγενεῖς ἀμοιβάς, διὰ τῶν	ὡρῶν	τῶν οὐχ ὁμοίων τὸν ἀριθμόν,
[4, 11]	ὑπομονήν· κἂν μὴ ἀδικῶμεν, ἀλλ´	ὡς	ἀδικοῦσιν ἡμῖν ὁ δικαστὴς ἀφορᾷ·
[4, 4]	ἐλθὼν μετὰ θνητῶν ἀναστρέφεται. Οὗτος	ὡς	ἀληθῶς μαρτυρεῖ αὑτῷ μὲν τὸ
[4, 13]	Καὶ τὸ μηδενὸς ἐπιθυμεῖν οὐχ	ὡς	ἀλλοτρίων τῶν ἐπιθυμητῶν ὄντων πόθον
[4, 26]	Ἀεὶ τοίνυν αἱ ἀγαθαὶ πράξεις	ὡς	ἀμείνους τῷ κρείττονι τῷ πνευματικῷ
[4, 9]	ποτήριον· ὃν μιμούμενοι οἱ ἀπόστολοι	ὡς	ἂν τῷ ὄντι γνωστικοὶ καὶ
[4, 26]	κόσμου ὁ Βασιλείδης εἴληφε λέγειν,	ὡς	ἂν ὑπερκόσμιον φύσει οὖσαν. Τὸ
[4, 8]	τῆς ἀρετῆς ἐχόμενοι γενναίως· ἀλλ´	ὡς	ἀνδρὶ ἀποθνῄσκειν καλὸν ὑπέρ τε
[4, 18]	ψυχὴν καλήν, τὸ σῶμα, οἶμαι,	ὡς	ἀνδριάντα θαυμάσας, δι´ οὗ κάλλους
[4, 8]	γυναῖκες» φησίν, ὑποτάσσεσθε τοῖς ἀνδράσιν,	ὡς	ἀνήκει ἐν κυρίῳ. Οἱ ἄνδρες,
[4, 26]	χόρτος καὶ πᾶσα δόξα ἀνθρώπου	ὡς	ἄνθος χόρτου· ἐξηράνθη ὁ χόρτος
[4, 8]	σάρκα κυρίοις, μὴ ἐν ὀφθαλμοδουλείαις	ὡς	ἀνθρωπάρεσκοι, ἀλλ´ ἐν ἁπλότητι καρδίας
[4, 22]	ἀγαθοεργοῦντι αὐτῷ ἐναντίον τι ἀπαντήσῃ.	Ὡς	ἀπαθὴς τὴν ἀντιμισθίαν ἀμνησικάκως προήσεται,
[4, 8]	φιλοσοφησάντων μέν, οὐχ αἱρεθέντων δέ,	ὡς	ἀποδεδοκιμασμένων εὐδαίμονος ὑπηρεσίας. Μεστὴ μὲν
[4, 13]	φαμεν τὰ τοῦ κόσμου οὐχ	ὡς	ἄτοπα, οὐδ´ ὡς οὐχὶ τοῦ
[4, 2]	τοὺς ἀνέδην ἀπείρως ἐντυγχάνοντας ποικίλως,	ὡς	αὐτό που τοὔνομά φησι, διεστρωμένα,
[4, 12]	ὁ πόνος καὶ ὁ φόβος,	ὡς	αὐτοὶ λέγουσιν, ἐπισυμβαίνει τοῖς πράγμασιν
[4, 12]	τῶν κτισμάτων μισεῖν; Εἰ δέ,	ὡς	αὐτός φησιν ὁ Βασιλείδης, ἓν
[4, 22]	εἶναι διειλήφαμεν. Ἀκήκοεν δ´ ἐκεῖνος	ὡς	Βρῶμα ἡμᾶς οὐ παραστήσει» οὐδὲ
[4, 23]	ὅσα εἰς χρῆσιν ἡμῶν ἐκτίσθη,	ὡς	γάμον φέρε εἰπεῖν καὶ παιδοποιίαν
[4, 22]	ἀδικεῖν, οὐδ´ οὗτος ἑκὼν χρηστεύσεται·	ὡς	γὰρ ἐκεῖνον ὁ φόβος, οὕτω
[4, 12]	αὐτῷ τὸ μὴ ἁμαρτῆσαι λογιστέον.	Ὡς	γὰρ ὁ μοιχεῦσαι θέλων μοιχός
[4, 8]	ἀνὴρ χωρὶς γυναικὸς ἐν κυρίῳ.	Ὡς	γὰρ σώφρονα τὸν ἄνδρα καὶ
[4, 21]	ἐργάτης καὶ ὡς μάρτυς καὶ	ὡς	γνωστικός· πάντα δὲ ὁμοῦ τέλειος
[4, 10]	τέλεον αἴτιος, ἐκκαλούμενος τὸ θηρίον.	Ὡς	δ´ αὕτως κἂν αἰτίαν μάχης
[4, 6]	διὰ σωματικῆς σπουδῆς ἔλεον ποιῆσαι,	ὡς	δεομένῳ ἐπαρκέσαι ἢ νοσοῦντι ὑπουργῆσαι
[4, 6]	ὅπως ἑκάστῳ τῶν προσπιπτόντων χρηστέον	ὡς	δι´ εὐζωίας γνωστικῆς εἰς ἕξιν
[4, 11]	προφητικῶς τὰ συμβήσεσθαι μέλλοντα προειρηκέναι,	ὡς	διὰ τὸ ὄνομα αὐτοῦ διωχθησόμεθα,
[4, 25]	μικρόν τε καὶ κοινόν) ἀλλ´	ὡς	δίκαιος γυμνὸς ἄπεισι κακίας τε
[4, 13]	τὸν πρῶτον θεὸν δογματίζοντες, οὐδ´	ὡς	ἐβδελυγμένης καὶ κακῆς οὔσης τῆς
[4, 21]	εὐλαβὴς καὶ ὡς ὑπομονητικὸς καὶ	ὡς	ἐγκρατὴς καὶ ὡς ἐργάτης καὶ
[4, 20]	τοῦ θεοῦ. Δῆλον οὖν οἶμαι	ὡς	ἕκαστον τῶν προσπιπτόντων λυπηρῶν πρὸς
[4, 18]	πρὸς ἐπιθυμίαν βλέπων, οὐ μόνον	ὡς	ἐκεῖνος ἔλεγεν ὁ δῆθεν γνωστικός,
[4, 7]	τῶν πόνων ἔχει. Ἐνδύσασθε οὖν,	ὡς	ἐκλεκτοὶ τοῦ θεοῦ ἅγιοι καὶ
[4, 21]	ἀγάπην γένοιτο, πλείονα τὴν ἀξίαν	ὡς	ἐν ἀνθρώποις λαμβάνων. Οὐδ´ οὕτως
[4, 1]	τὸ συμβολικὸν εἶδος παραθησόμεθα, ἵν´	ὡς	ἐν ἐπιδρομῇ τὸν ἠθικὸν συμπερανάμενοι
[4, 22]	καὶ τῆς νυκτὸς τὴν πολιτείαν	ὡς	ἐν ἡμέρᾳ ἐνεργουμένην καθαρὰν καὶ
[4, 26]	δὲ ἔργα κεκραγότα ἔχειν ὀφείλομεν	Ὡς	ἐν ἡμέρᾳ περιπατοῦντες» Λαμψάτω γάρ
[4, 26]	γῆς, θέλημα θεῖον ἐπὶ γῆς	ὡς	ἐν οὐρανῷ. Εἰκόνας τῆσδε τῆς
[4, 8]	γενέσθαι τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ	ὡς	ἐν οὐρανῷ· Ἐνδυσάμενοι σπλάγχνα οἰκτιρμοῦ,
[4, 3]	δὲ ἤδη ἐν σαρκὶ ὢν	ὡς	ἐν οὐρανῷ πολιτευόμενος. ~Ὅθεν εἰκότως
[4, 2]	ἔλαιον ἀναψήσασθαι. Χρὴ τοίνυν πολλάκις	ὡς	ἐν τοῖς πλοκάνοις διασείοντας καὶ
[4, 25]	τῇ δὲ ὀγδόῃ ἱλασμὸν προσφέρει,	ὡς	ἐν τῷ Ἰεζεκιὴλ γέγραπται, καθ´
[4, 25]	δὴ οὐ γίνεται ἀτεχνῶς ἓν	ὡς	ἕν, οὐδὲ πολλὰ ὡς μέρη
[4, 1]	ἐξεγένετο. Ἐπὶ τούτοις ὕστερον πληρωθείσης	ὡς	ἔνι μάλιστα τῆς κατὰ τὰ
[4, 3]	κατὰ τὸν ἀπόστολον. Δεῖ δή,	ὡς	ἔοικε, τήν γε τοῦ σώματος
[4, 7]	αἱ ἀπάγουσαι, ἁμαρτίαι πολυπλανεῖς. Τούτους,	ὡς	ἔοικε, τοὺς ἀπίστους διακωμῳδῶν Ἀριστοφάνης
[4, 2]	ζητήσῃς» Χαλεπὸν οὖν τῷ ὄντι	ὡς	ἔοικεν λανθάνον καλὸν ἐξευρεῖν, ἐπεὶ
[4, 12]	δυνάμεώς τι πείσεται, ἀλλὰ πείσεται	ὡς	ἔπασχε καὶ τὸ νήπιον τὸ
[4, 26]	τοῦ ἀπειθεῖν ὑμᾶς, λέγει κύριος·	ὡς	ἐπελάθου μου καὶ ἤλπισας ἐπὶ
[4, 7]	ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν	ὡς	ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ
[4, 18]	γὰρ ἤδη ἔργον ἐστὶν ἐπιθυμίας	ὡς	ἐπιθυμίας) ἀλλ´ ἐὰν εἰς κάλλος
[4, 9]	ἐγεννᾶτο, ἀποκοπὴν ποιεῖται· ἔστι γὰρ	ὡς	ἔπος εἰπεῖν ἐπὶ τέλει τοῦ
[4, 21]	ὑπομονητικὸς καὶ ὡς ἐγκρατὴς καὶ	ὡς	ἐργάτης καὶ ὡς μάρτυς καὶ
[4, 15]	ἀδεῶς τὰ παρατιθέμενα ἐσθίειν καὶ	ὡς	ἔτυχεν ὁμιλεῖν τῇ γυναικί· μάλιστα
[4, 21]	ἀρετῇ. Τελειοῦται γοῦν τις καὶ	ὡς	εὐλαβὴς καὶ ὡς ὑπομονητικὸς καὶ
[4, 8]	ὁ σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ´	ὡς	ἡ ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ,
[4, 23]	Διόπερ ὁ Δημόκριτος εὖ λέγει,	ὡς	{Ἡ} φύσις τε καὶ διδαχὴ
[4, 19]	Σουσάνναν καὶ τὴν Μωυσέως ἀδελφήν,	ὡς	ἣ μὲν συνεστρατήγησεν τῷ προφήτῃ
[4, 20]	μή τις πόρνος ἢ βέβηλος	ὡς	Ἠσαῦ, ὃς ἀντὶ βρώσεως μιᾶς
[4, 10]	τὸ διώκεσθαι παραινεῖ φεύγειν οὐδ´	ὡς	θάνατον φοβουμένους διὰ φυγῆς ἐκκλίνειν
[4, 13]	πρόσωπον τοῦ θεοῦ καὶ ζήσεται»	ὡς	θανάτου αἰτίου. Περὶ τούτου τοῦ
[4, 13]	πεπλασμένου. Τὸν μὲν γὰρ Δημιουργὸν	ὡς	θεὸν καὶ πατέρα κληθέντα εἰκόνα
[4, 8]	ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικὸς	ὡς	καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς
[4, 15]	ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν,	ὡς	καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ
[4, 5]	πλάσαντα, φέρων οὕτω τὰ δεύτερα	ὡς	καὶ τὰ πρότερα, διδάσκων εὖ
[4, 1]	τὰ περὶ προφητείας παραδεδομένα διαλαβεῖν,	ὡς	καὶ τὰς γραφὰς αἷς πεπιστεύκαμεν
[4, 22]	εὔχετ´ Ἀθήνῃ. ἔθος τοῦτο Ἰουδαίων,	ὡς	καὶ τὸ πολλάκις ἐπὶ κοίτῃ
[4, 8]	σαρκός. Ταῦτα» οὖν ἀντίκειται» οὐχ	ὡς	κακὸν ἀγαθῷ, ἀλλ´ ὡς συμφερόντως
[4, 10]	φεύγετε εἰς τὴν ἄλλην, οὐχ	ὡς	κακὸν τὸ διώκεσθαι παραινεῖ φεύγειν
[4, 23]	τῶν ἑτέρων ὡς φαύλων, ἀλλ´	ὡς	καλῶν καλλίονα ποιεῖσθαι μεμήνυκεν εἰπών·
[4, 4]	ἐμφαίνων μαρτυρίαν, ἀλλὰ τὴν γνωστικήν,	ὡς	κατὰ τὸν κανόνα τοῦ εὐαγγελίου
[4, 12]	ἄλλων ὄντως ἐγκαλούμενοι, ἵνα μὴ	ὡς	κατάδικοι ἐπὶ κακοῖς ὁμολογουμένοις πάθωσι,
[4, 13]	δυνάμεως, τὴν κτίσιν τὴν αὐτοῦ	ὡς	κρείττους ἐπανορθούμενοι, πειρώμενοι σῴζειν τὴν
[4, 7]	Καὶ ἐπεκδιηγούμενος ἐπιφέρει, ἵνα μὴ	ὡς	Μαρκίων ἀχαρίστως ἐκδέξηταί τις τὴν
[4, 21]	ἐγκρατὴς καὶ ὡς ἐργάτης καὶ	ὡς	μάρτυς καὶ ὡς γνωστικός· πάντα
[4, 25]	ἓν ὡς ἕν, οὐδὲ πολλὰ	ὡς	μέρη ὁ υἱός, ἀλλ´ ὡς
[4, 10]	ἵνα ἀπροσπαθεῖς διαμένωμεν μόνον, ἀλλ´	ὡς	μὴ ἀντιποιούμενοι τοὺς ἐπιδικαζομένους ἐφ´
[4, 24]	ἵνα μὴ ὦσι γενόμεναι, ἀλλ´	ὡς	μὴ γενόμεναι. Πλὴν οὐδὲ πάσας
[4, 24]	δυνάμενοι προανακρούωνται νουθετούμενοι, καὶ τρίτον	ὡς	μὴ ὁ ἀδικούμενος εὐκαταφρόνητος ᾖ
[4, 13]	εἰ δ´ εἰς τοῦτο κατήργησεν	ὡς	μὴ τοῦ διαφέροντος ἅπτεσθαι γένους,
[4, 19]	πάντα μὲν τῷ ἀνδρὶ πειθομένη	ὡς	μηδὲν ἄκοντος ἐκείνου πρᾶξαί ποτε
[4, 1]	πρὸ τῶν μεγάλων μυηθέντες μυστηρίων,	ὡς	μηδὲν ἐμποδὼν τῇ θείᾳ ὄντως
[4, 6]	πράσσειν {αὐτὸν} οὕτω στερήσειεν αὐτόν,	ὡς	μηκέτι ἀπολελεῖφθαι αὐτῷ μηδὲ ἐλπίδα
[4, 6]	ἐν ἕξει γίνεται ταὐτότητος ἀπαθοῦς,	ὡς	μηκέτι ἐπιστήμην ἔχειν καὶ γνῶσιν
[4, 25]	κελεύει μηδ´ ἐπεισιέναι κατοιχομένοις, οὐχ	ὡς	μιαροῦ τοῦ σώματος ὄντος, ἀλλ´
[4, 22]	σχέσει· αὕτη δὲ νοῦ σχέσις	ὡς	νοῦ, ἡ δὲ ποικίλη διάθεσις
[4, 26]	τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ ὁ ἐκλεκτὸς	ὡς	ξένος πολιτεύεται, κτητά τε καὶ
[4, 7]	πυρώσει πρὸς πειρασμὸν ὑμῖν γινομένῃ,	ὡς	ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος, ἀλλὰ καθὸ
[4, 26]	ἐπὶ τῶν καθ´ ὁμοίωσιν ὑποπιπτόντων,	ὡς	ὁ ἀνδρειότερος ἀνδρείων ἀνδρειότερος, δειλῶν
[4, 26]	γὰρ περιπατοῦμεν, οὐ διὰ εἴδους,	ὡς	ὁ ἀπόστολός φησιν. Εὐδοκοῦμεν δὲ
[4, 3]	οὐδὲ τοῦτο ἔγνωσαν οἱ κατήγοροι,	ὡς	ὁ ἀπόστολός φησιν ὅτι Ὁ
[4, 12]	αὐτοὶ λέγουσιν, ἐπισυμβαίνει τοῖς πράγμασιν	ὡς	ὁ ἰὸς τῷ σιδήρῳ, ἀλλ´
[4, 12]	κακοῖς ὁμολογουμένοις πάθωσι, μηδὲ λοιδορούμενοι	ὡς	ὁ μοιχὸς ἢ ὁ φονεύς,
[4, 22]	τισὶν ὁ κύριος λέγει· Γίνεσθε	ὡς	ὁ πατὴρ ὑμῶν τέλειος. Τούτῳ
[4, 4]	πρὸς δὲ καὶ τὴν ψυχήν,	ὡς	οἱ δικασταὶ προσεδόκησαν, ἔρχεται, Φίλε
[4, 3]	γὰρ Διὰ νόμου ἐπίγνωσις ἁμαρτίας,	ὡς	οἱ κατατρέχοντες τοῦ νόμου φασί,
[4, 4]	τοῦ βίου ὁ ἄνθρωπος ἔλαβεν	ὡς	οἱ λοιποί, ἀλλ´ ὅτι τέλειον
[4, 22]	σώματος. Ἄρ´ οὖν μὴ καθεύδωμεν	ὡς	οἱ λοιποί, ἀλλὰ γρηγορῶμεν καὶ
[4, 6]	μᾶλλον δὲ ἀστεῖόν τί ἐστιν,	ὡς	οἱ προφῆται λέγουσιν· Ἔλεον» γάρ
[4, 1]	τὰ τῶν ἑτεροδόξων παρατιθέμενοι καὶ	ὡς	οἷόν τε ἡμῖν διαλύεσθαι πειρώμενοι.
[4, 16]	ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοὺς καὶ	ὡς	ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ
[4, 1]	τῶν λεχθησομένων τὰ παρεπόμενα, καὶ	ὡς	ὁμοίως {τε} φιλοσοφητέον δούλῳ τε
[4, 16]	τοῦ βασιλέως· τὸν γὰρ ἀόρατον	ὡς	ὁρῶν ἐκαρτέρησεν. Ἡ θεία σοφία
[4, 21]	σπευστέον ἀπανδροῦσθαι γνωστικῶς καὶ τελειοῦσθαι	ὡς	ὅτι μάλιστα ἔτι ἐν σαρκὶ
[4, 12]	ἡμαρτηκέναι. Εἶθ´ ὑποβὰς πάλιν ἐπιφέρει·	Ὡς	οὖν τὸ νήπιον οὐ προημαρτηκὸς
[4, 6]	τῷ βελτίστῳ νόμῳ εἶναι καλῷ.	Ὡς	οὖν τοὺς δεδιωγμένους, οὕτω δὲ
[4, 13]	κόσμου οὐχ ὡς ἄτοπα, οὐδ´	ὡς	οὐχὶ τοῦ θεοῦ τοῦ πάντων
[4, 25]	ὡς μέρη ὁ υἱός, ἀλλ´	ὡς	πάντα ἕν. ἔνθεν καὶ πάντα·
[4, 21]	συνιεὶς δὲ αὐτὸν καὶ νοήσας	ὡς	παρέδωκε τοῖς ἀποστόλοις ὁ τὰς
[4, 12]	καὶ περὶ τοῦ κυρίου ἄντικρυς	ὡς	περὶ ἀνθρώπου λέγει· Ἐὰν μέντοι
[4, 7]	εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν·	ὡς	περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν. Τοιαῦτα
[4, 8]	πραότης. Σάρκα» οἶμαι, τοὺς ἁμαρτωλούς,	ὡς	πνεῦμα» τοὺς δικαίους εἴρηκεν. Ναὶ
[4, 7]	ἀλλὰ καὶ τὸ τοῦ ἑτέρου»	ὡς	ποιεῖν ὁμοῦ καὶ διδάσκειν δύνασθαι
[4, 2]	~Ἔστω δὲ ἡμῖν τὰ ὑπομνήματα,	ὡς	πολλάκις εἴπομεν, διὰ τοὺς ἀνέδην
[4, 6]	ὅταν ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν	ὡς	πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ
[4, 7]	θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν, ἐλογίσθημεν	ὡς	πρόβατα σφαγῆς. Ἀλλ´ ἐν τούτοις
[4, 11]	φασί. Τί γὰρ καὶ ἀδικούμεθα	ὡς	πρὸς ἡμᾶς αὐτούς, θανάτῳ ἀπολυόμενοι
[4, 18]	πιστωθῶ τῷ κυρίῳ, Οὐθέν εἰμι»	ὡς	πρὸς σύγκρισιν τοῦ γνωστικῶς μαρτυροῦντος,
[4, 23]	καὶ τὸν Ἀδὰμ τέλειον μὲν	ὡς	πρὸς τὴν πλάσιν γεγονέναι φαμέν·
[4, 19]	Πυθαγορικὴ εἰς τοσοῦτον ἧκεν φιλοσοφίας	ὡς	πρὸς τὸν περιέργως ἀπιδόντα καὶ
[4, 7]	βελτίστων, τελειοῖ δὲ ἡ ἀγάπη,	ὡς	προσῆκόν ἐστι, γνωστικῶς ἤδη παιδεύουσα.
[4, 3]	καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου	ὡς	σεαυτόν. Εἰ δὴ ὁ τὸν
[4, 3]	τῷ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου	ὡς	σεαυτόν. Ταύτῃ που Ἀγαπήσεις κύριον
[4, 25]	ὄντι Οἶος πεπνυμένος, τοὶ δ´	ὡς	σκιαὶ ἀίσσουσιν· νεκροὶ γὰρ τοὺς
[4, 16]	καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι καὶ	ὡς	σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν
[4, 24]	ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, καὶ	ὡς	σταγόνα ἀπὸ κάδου. ~Ὄλβιος ὅστις
[4, 7]	εἴπερ συμπάσχομεν, ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν,	ὡς	συγκληρονόμοι Χριστοῦ. Οἴδαμεν δὲ ὅτι
[4, 8]	οὐχ ὡς κακὸν ἀγαθῷ, ἀλλ´	ὡς	συμφερόντως μαχόμενα. Ἐπιφέρει γοῦν· Ἵνα
[4, 8]	ὀφείλουσιν ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας	ὡς	τὰ ἑαυτῶν σώματα. Ὁ ἀγαπῶν
[4, 25]	εἰρημένον Ἐὰν μὴ στραφέντες γένησθε	ὡς	τὰ παιδία» καθαροὶ μὲν τὴν
[4, 6]	τὰ δὲ μετέχοντα τῶν ἀγαθῶν,	ὡς	τὰς καλὰς πράξεις φαμέν· ἄνευ
[4, 6]	τὸν ἀσεβῆ ὑπερυψούμενον καὶ ἐπαιρόμενον	ὡς	τὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου, καὶ
[4, 21]	ἀπόστολος τὸν τέλειον λέγει καὶ	ὡς	τελείων ἐμφαίνει διαφοράς. Πάλιν τε
[4, 25]	μιαροῦ τοῦ σώματος ὄντος, ἀλλ´	ὡς	τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπειθείας σαρκικῆς
[4, 13]	ὁμολογούντων τὸ δόγμα τὸ κεκρυμμένον,	ὡς	τῆς θείας τοῦ Δημιουργοῦ κατατρέχειν
[4, 6]	ἑλέσθαι τοῦ κατὰ γνῶσιν ἑλομένου,	ὡς	τὸ πεπυρωμένον καὶ τὸ πεφωτισμένον
[4, 3]	ἀπιστεῖν τῇ ἀληθείᾳ θάνατον φέρει	ὡς	τὸ πιστεύειν ζωήν, ἔμπαλιν δὲ
[4, 24]	ἐσμεν καὶ τοῦ ἀντικειμένου αὐτῷ,	ὡς	τὸ φιλοσοφεῖν ἢ μή, καὶ
[4, 14]	κατὰ τὸν τοῦ βίου χρόνον,	ὡς	τοῦ μὲν στρατιώτου ἡ ἐλπίς,
[4, 8]	ἐὰν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς ἐργάζεσθε	ὡς	τῷ κυρίῳ δουλεύοντες καὶ οὐκ
[4, 8]	αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν	ὡς	τῷ κυρίῳ, ὅτι ἀνήρ ἐστι
[4, 23]	τῇ φύσει τοῦ πράγματος οἰκειοῦνται	ὡς	τῷ ὄντι γνωστικῶς καταλαβέσθαι καλὰ
[4, 8]	εὐθαρσὲς καὶ τὸ ὑπομονητικὸν παραληπτέον,	ὡς	τῷ τύπτοντι τὴν σιαγόνα παραθεῖναι
[4, 21]	τις καὶ ὡς εὐλαβὴς καὶ	ὡς	ὑπομονητικὸς καὶ ὡς ἐγκρατὴς καὶ
[4, 23]	οὐ κατὰ ἀπεκλογὴν τῶν ἑτέρων	ὡς	φαύλων, ἀλλ´ ὡς καλῶν καλλίονα
[4, 3]	γοῦν Μωυσεῖ» φησίν, ὁ θεὸς	ὡς	φίλος φίλῳ. Τὸ μὲν οὖν
[4, 26]	τοῦ πνεύματος· Καὶ διέσπειρα αὐτοὺς	ὡς	φρύγανα πετώμενα ὑπὸ ἀνέμου εἰς
[4, 24]	τῶν ἀπίστων εἴρηται Λελογίσθαι τούτους	ὡς	χνοῦν, ὃν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος
[4, 16]	ἀξίους ἑαυτοῦ, υἱοὺς κληθῆναι δηλονότι·	Ὡς	χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοὺς
[4, 14]	ἀντίδικος δὲ οὐ τὸ σῶμα,	ὥς	τινες βούλονται, ἀλλ´ ὁ διάβολος
[4, 6]	αὐτοὶ υἱοὶ θεοῦ κληθήσονται, ἢ	ὥς	τινες τῶν μετατιθέντων τὰ εὐαγγέλια·
[4, 26]	αὐτοῖς, ἀλλὰ καὶ τῷ σώματι,	ὥς	τις μακρὰν στελλόμενος ἀποδημίαν πανδοχείοις
[4, 12]	εἰ καὶ ἀπὸ τοῦ Ἄρχοντος,	ὥς	φασιν, κινεῖσθαι ἄρχεται, ἀλλ´ ἐγκατεσπάρη
[4, 22]	μήτε διὰ δόξαν ἔτι ἤ,	ὥς	φασιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν εὔκλειαν
[4, 8]	καὶ Πραΰλος ὁ Λακύδου γνώριμος,	ὥς	φησι Τιμόθεος ὁ Περγαμηνὸς ἐν
[4, 19]	ἐπικληθέντος θυγατέρες πᾶσαι διαλεκτικαὶ γεγόνασιν,	ὥς	φησι Φίλων ὁ διαλεκτικὸς ἐν
[4, 4]	τιμῆς καὶ οἵου μήκεος ὄλβου,	ὥς	φησιν Ἐμπεδοκλῆς, ὧδε ἐλθὼν μετὰ
[4, 8]	Μακεδόνες καὶ Λάκωνες στρεβλούμενοι ἐκαρτέρουν,	ὥς	φησιν Ἐρατοσθένης ἐν τοῖς Περὶ
[4, 21]	θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν,	ὥς	φησιν ὁ ἀπόστολος· μόνον τὸ
[4, 5]	ἀλλὰ καὶ {ἡ} ἀρετὴ βροτοῖς,	ὥς	φησιν ὁ Σοφοκλῆς. ~Ὁ σωτὴρ
[4, 8]	τε ἐλευθερίας ὑπέρ τε ἑαυτοῦ,	ὡσαύτως	καὶ γυναικί· οὐ γὰρ τῆς
[4, 6]	ἀνθρώπους καὶ γηγενεῖς ἀλώπεκας προσεῖπεν.	Ὡσαύτως	καὶ ἐπὶ τοῦ Ἡρώδου Ὑπάγετε,
[4, 22]	ψυχήν» ἄλλοτε ἄλλως πρότερον φερομένην,	ὡσαύτως	καὶ τὴν πίστιν ἐτυμολογητέον τὴν
[4, 24]	πίστεως ἁμαρτίαι, οὐχ ἵνα μὴ	ὦσι	γενόμεναι, ἀλλ´ ὡς μὴ γενόμεναι.
[4, 21]	γάρ; οὐχὶ καὶ οἱ δίκαιοι	ὥσπερ	Ἀβραὰμ προεφήτευσαν; Ἄλλῳ μὲν γὰρ
[4, 6]	γῇ ἐλευθερούμενοί τε καὶ ἀπαλλαττόμενοι	ὥσπερ	δεσμωτηρίων, ἄνω δὲ εἰς καθαρὰν
[4, 12]	τὸν θεόν. Καθαρὸς γὰρ οὐδείς,	ὥσπερ	εἶπέ τις, ἀπὸ ῥύπου. Ἀλλὰ
[4, 5]	δι´ ἀγάπης ἀνατεθεικότα τῷ θεῷ,	ὥσπερ	ἔμπαλιν ἥ τε ὑγίεια καὶ
[4, 4]	καθαρὰν ἀπολύουσιν τὴν ψυχήν, ἀλλ´	ὥσπερ	μολυβδίδας τὰς ἐπιθυμίας μεθ´ ἑαυτῆς
[4, 23]	οὔτε φεύγει ὁ θεὸς δειλίαν,	ὥσπερ	οὐδὲ ἐπιθυμήσει, ἵνα καὶ ἄρξῃ
[4, 21]	Εἰ δὲ καὶ πολιτεύσαιτο ὀρθῶς	(ὥσπερ	οὖν ἀδύνατον δυσεργείᾳ γνῶσιν ἐπακολουθεῖν)
[4, 7]	ἐλπίδος» οὗτός ἐστιν ᾧ μαρτυροῦμεν,	ὥσπερ	οὖν ἐστι, τὴν ἐλπίδα ἡμῶν
[4, 2]	ἐμπεριεχομένων τῇδε τῇ πραγματείᾳ δογμάτων,	ὥσπερ	τὸ παμβότανον τοῦ ἀγροῦ, φησὶν
[4, 2]	καὶ τὴν λοιπὴν ἑαυτοῖς ἐξευρετέον,	ὥσπερ	φασὶ καὶ δούλῳ τινὶ χρωμένῳ
[4, 13]	αἷς μὴ {δὲ} ὑπακηκόασι γενόμενοι,	ὥσπερ	φίλοι οἱ ὑπακηκοότες, οἳ μὲν
[4, 11]	ὄνομα αὐτοῦ διωχθησόμεθα, φονευθησόμεθα, ἀνασκινδυλευθησόμεθα.	Ὥστ´	οὐ διώκεσθαι ἠθέλησεν ἡμᾶς, ἀλλ´
[4, 12]	ἡμαρτηκέναι μὴ λαβὼν οὐχ ἡμάρτανεν.	Ὥστ´	οὐκ αὐτῷ τὸ μὴ ἁμαρτῆσαι
[4, 22]	περὶ τοῦ λαθεῖν οὐ δύνασθαι.	Ὥστε	εἰ πεισθήσεται λήσειν, ἀδικήσει κατ´
[4, 7]	εἴρηται καὶ δοῦλος καὶ φίλος.	Ὥστε	εἴ τις ἑαυτὸν ἀγαπᾷ, ἀγαπᾷ
[4, 11]	ἄμεινον πρὸς τοῦ χείρονος βλάπτεσθαι.	ὥστε	θαρροῦντα ἡμῶν ἕκαστον λέγειν· Κύριος
[4, 8]	ἀδιαφόρων ἔνια τοιαύτην εἴληχε τιμὴν	ὥστε	καὶ ἀκόντων τινῶν αἱρετὰ εἶναι
[4, 8]	καὶ τίς ὁ τέλειος δέδεικται,	ὥστε	καὶ ἀκόντων τινῶν καὶ τὰ
[4, 23]	καλῶν καλλίονα ποιεῖσθαι μεμήνυκεν εἰπών·	Ὥστε	καὶ ὁ γαμίζων τὴν παρθένον
[4, 8]	φαίνεται. Ἀλλ´ ἢ τὴν αὐτήν,	ὥστε	καὶ τὴν ἀρετήν. Εἰ δὲ
[4, 22]	καὶ ὁ κύριος ἐγρηγορέναι παραγγέλλει,	ὥστε	μηδὲ ὄναρ ἡμῶν παθαίνεσθαί ποτε
[4, 3]	φόβος οὗ γεννητικὸς ὁ νόμος.	Ὥστε	ὁ νόμος ἅγιος» καὶ τῷ
[4, 18]	Κἂν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν	ὥστε	ὄρη μεθιστάναι» καὶ τὰ ἐπισκοτοῦντα
[4, 5]	καὶ φυγὴ κατ´ ἐπιστήμην γίνεται·	ὥστε	τὴν ἐπιστήμην εἶναι τὸ ἀγαθόν,
[4, 9]	λοιποὶ δὲ ὑπ´ ἐκπλήξεως κατεχόμενοι.	Ὥστε	τὸ ὁμολογεῖν ἐκ παντὸς δεῖ,
[4, 5]	ἐπανορθώματα ἔκκεινται, ἐμφαίνων ὁ ἀπόστολος	Ὥστε	τοὺς δεσμούς μου» φησὶ φανεροὺς
[4, 8]	ἢ μηκέτ´ εἶναι τὴν ὥραν.	Ὥστε	φιλοσοφητέον καὶ νεωτέρῳ καὶ γέροντι,
[4, 17]	Ὀφθαλμοὶ κυρίου ἐπὶ δικαίους καὶ	ὦτα	αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν· πρόσωπον
[4, 26]	τῶν ὀργάνων τῆς ἀκοῆς τῶν	ὤτων	προσηγόρευσεν, τὰ σαρκικὰ τοῖς προσανέχουσι
[4, 24]	Κόλασις δὲ τὸν ἁμαρτήσαντα οὐκ	ὠφελεῖ	εἰς τὸ μὴ πεποιηκέναι, ἀλλ´
[4, 1]	ἐκ τῆς βαρβάρου φιλοσοφίας διαδοθεῖσαν	ὠφέλειαν.	Μεθ´ ἣν ὑποτύπωσιν ἥ τε
[4, 6]	ἡ ζωὴ αὐτοῦ. Τί γὰρ	ὠφελεῖται	ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον
[4, 9]	μαρτυρίας διά τε τῆς ὁμολογίας	ὠφελῶνται	οἱ πάντες, ἰσχυροποιούμενοι μὲν οἱ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 16/03/2010