Livre, Chap.
[4, 8]	κεχαρισμένον· ἃ δὲ αὑτῶν μᾶλλον	ἤ	τινων ἑτέρων, ταῦτα ἂν ἡμῖν
[4, 22]	καταστᾶσα μήτε διὰ δόξαν ἔτι	ἤ,	ὥς φασιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν
[4, 4]	ἂν καταλείψῃ πατέρα ἢ μητέρα	ἢ	ἀδελφοὺς» καὶ τὰ ἑξῆς Ἕνεκεν
[4, 12]	διὰ τὴν βούλησιν τοῦ θεοῦ,	ἢ	ἀθῷοι οἱ διατιθέντες καὶ θλίβοντες.
[4, 3]	ἡ γραφή, καὶ θηρία μᾶλλον	ἢ	ἀνθρώπους, τοὺς παρομοιωθέντας τοῖς κτήνεσι,
[4, 24]	ἢ μή, καὶ τὸ πιστεύειν	ἢ	ἀπιστεῖν. Διὰ γοῦν τὸ ἑκατέρου
[4, 22]	τι λυσιτελὲς ἔξωθεν ἕπεται κέρδος	ἢ	ἀπόλαυσις αὐτῷ, ἀγάπῃ δὲ τοῦ
[4, 11]	τί δήποτε διώκεσθε καὶ φονεύεσθε;	ἢ	αὐτὸς ὑμᾶς εἰς τοῦτο ἐκδίδωσιν;
[4, 20]	κύριον, ἐπισκοποῦντες μή τις πόρνος	ἢ	βέβηλος ὡς Ἠσαῦ, ὃς ἀντὶ
[4, 6]	ἤτοι διὰ πενίαν ἢ νόσον	ἢ	γῆρας (φυσικὴ γὰρ νόσος καὶ
[4, 19]	οἷόν τε οὖν ἐστιν ἄνδρα	ἢ	γυναῖκα ἐν ὁτῳοῦν ἐλλόγιμον γενέσθαι
[4, 1]	τε καὶ ἐλευθέρῳ κἂν ἀνὴρ	ἢ	γυνὴ τὸ γένος τυγχάνῃ· τά
[4, 18]	ἴσχει ἢ διὰ φόβον γενόμενον	ἢ	δι´ ἀγάπην τελεσθὲν καὶ ἤτοι
[4, 6]	γὰρ βουλόμεθα δι´ ἀργυρίου δόσεως	ἢ	διὰ σωματικῆς σπουδῆς ἔλεον ποιῆσαι,
[4, 18]	αὐτὸ γοῦν ἔργον διαφορὰν ἴσχει	ἢ	διὰ φόβον γενόμενον ἢ δι´
[4, 19]	τὸ τηνικάδε δρῶν ὁ τοιοῦτος	ἢ	δικαιοσύνης μὲν καὶ σωφροσύνης ἀπάγειν
[4, 10]	τινὰ ἢ ζημίας ἢ ἔχθρας	ἢ	δίκης, ἀφορμὴν ἐγέννησε διωγμοῦ. Διὰ
[4, 23]	γενέσθαι. Τοῖς δὲ ἔξωθεν εὐχρήστοις	ἢ	δυσχρήστοις προσαγόμενοι τῶν μὲν ἀπέχονται,
[4, 4]	ἐπιθυμιῶν ἀποθνῄσκουσιν, οὐδὲν οὗτοι διαφέροντες,	ἢ	εἰ καὶ νόσῳ κατεμαραίνοντο. Εἰ
[4, 12]	καταδικάζοντες καὶ διώκοντες τοὺς μάρτυρας)	ἢ	ἐκ θελήματος ἐνεργεῖσθαι τοῦ θεοῦ
[4, 7]	διὰ ζωὴν καὶ σεαυτοῦ μᾶλλον	ἢ	ἐκείνου ἕνεκεν παθών· καὶ μή
[4, 6]	δεομένῳ ἐπαρκέσαι ἢ νοσοῦντι ὑπουργῆσαι	ἢ	ἐν περιστάσει γενομένῳ παραστῆναι, καὶ
[4, 12]	οὖν τὸ νήπιον οὐ προημαρτηκὸς	ἢ	ἐνεργῶς μὲν οὐχ ἡμαρτηκὸς οὐδέν,
[4, 10]	μάχης παράσχῃ τινὰ ἢ ζημίας	ἢ	ἔχθρας ἢ δίκης, ἀφορμὴν ἐγέννησε
[4, 10]	κἂν αἰτίαν μάχης παράσχῃ τινὰ	ἢ	ζημίας ἢ ἔχθρας ἢ δίκης,
[4, 18]	τελεσθὲν καὶ ἤτοι διὰ πίστεως	ἢ	καὶ γνωστικῶς ἐνεργούμενον. Εἰκότως γοῦν
[4, 19]	διαθέσεως ἀνυποκρίτως ὁρμῶσαν ἤτοι γυναῖκα	ἢ	καὶ θεράπαιναν, οὐκ ἄλλο τι
[4, 12]	ἁμαρτάνειν. Πάντ´ ἐρῶ γὰρ μᾶλλον	ἢ	κακὸν τὸ προνοοῦν ἐρῶ. Εἶθ´
[4, 7]	τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ, πάσχειν	ἢ	κακοποιοῦντας. Κἄν τις ἐρεσχελῶν λέγῃ·
[4, 12]	θεοῦ διώκονται, ἐπεὶ δυεῖν θάτερον,	ἢ	καλόν τι ἔσται διωγμὸς διὰ
[4, 19]	τὴν ἁμαρτίαν τῷ λαῷ τούτῳ,	ἢ	κἀμὲ ἐξάλειψον ἐκ βίβλου ζώντων.
[4, 13]	λέγει οὐδὲ ἀσέβειαν ἢ μοιχείαν	ἢ	κλοπήν, ἀλλὰ τὸν κλέπτην καὶ
[4, 24]	ἀντικειμένου αὐτῷ, ὡς τὸ φιλοσοφεῖν	ἢ	μή, καὶ τὸ πιστεύειν ἢ
[4, 12]	κειμένου τοῦ ὁμολογῆσαι καὶ κολασθῆναι	ἢ	μή; λύεται γὰρ ἐπὶ τοῦ
[4, 8]	ἢ μήπω παρεῖναι τὴν ὥραν	ἢ	μηκέτ´ εἶναι τὴν ὥραν. Ὥστε
[4, 8]	ἐστι τῷ λέγοντι πρὸς εὐδαιμονίαν	ἢ	μήπω παρεῖναι τὴν ὥραν ἢ
[4, 4]	φησίν· Ὃς ἂν καταλείψῃ πατέρα	ἢ	μητέρα ἢ ἀδελφοὺς» καὶ τὰ
[4, 13]	τὸ κακὸν λέγει οὐδὲ ἀσέβειαν	ἢ	μοιχείαν ἢ κλοπήν, ἀλλὰ τὸν
[4, 6]	τέ ἐσμεν ἤτοι διὰ πενίαν	ἢ	νόσον ἢ γῆρας (φυσικὴ γὰρ
[4, 6]	ἔλεον ποιῆσαι, ὡς δεομένῳ ἐπαρκέσαι	ἢ	νοσοῦντι ὑπουργῆσαι ἢ ἐν περιστάσει
[4, 12]	μηδὲ λοιδορούμενοι ὡς ὁ μοιχὸς	ἢ	ὁ φονεύς, ἀλλ´ ὅτι Χριστιανοὶ
[4, 8]	μὲν γὰρ κρεῖσσον καὶ ἄρειον	ἢ	ὅθ´ ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον
[4, 25]	ἐν μέσῳ οἴκου Ἰσραήλ, ἀλλ´	ἢ	οἱ Λευῖται. Ἀλλογενεῖς δὲ εἴρηκεν
[4, 22]	γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία	ἢ	ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νὺξ προέκοψεν,
[4, 12]	καὶ κολασθήσεται κατὰ τὴν πρόνοιαν	ἢ	οὔ. Ἀρνούμενος γὰρ οὐ κολασθήσεται.
[4, 19]	ἐπ´ ἄλλοις τισὶν εἶναί φαμεν	ἢ	πάντων μάλιστα ἐφ´ ἡμῖν. Τὰ
[4, 18]	ἢ παρὰ τοῦ εὐεργετουμένου ἀνθρώπου	ἢ	παρὰ τοῦ ἐπηγγελμένου κυρίου· Κἂν
[4, 18]	ἀλλὰ κατὰ τὸν τῆς ἀνταποδόσεως	ἢ	παρὰ τοῦ εὐεργετουμένου ἀνθρώπου ἢ
[4, 8]	μήπω τοῦ φιλοσοφεῖν ὑπάρχειν ὥραν	ἢ	παρεληλυθέναι τὴν ὥραν ὅμοιός ἐστι
[4, 6]	τῶν τε ἄλλων τῶν ἀναγκαίων	ἢ	περιστατικῶν. Καθαροὺς οὖν κατὰ τὰς
[4, 8]	υἱὸς ἐὰν φαῦλον ἔχῃ πατέρα	ἢ	πονηρὸν δεσπότην ὁ οἰκέτης, τῆς
[4, 8]	κολάσεις ἐπαρτῶνται πρὸς τοῦ ἀνδρὸς	ἢ	πρὸς τοῦ δεσπότου, φιλοσοφήσει ὅ
[4, 6]	τιμωρίας, μὴ μισοῦντες αὐτούς, βράδιον	ἢ	προσεδοκήσαμεν πεπειρᾶσθαι διανοούμενοι, ἀλλὰ κἀκεῖνο
[4, 19]	τοῦ συναποθανεῖν ἐθελήσαντος τῷ λαῷ	ἢ	σῴζεσθαι μόνος. Ἀλλὰ καὶ Ἰουδὶθ
[4, 19]	Τελέσιλλαν Μυῖάν τε καὶ Σαπφώ,	ἢ	τὰς ζωγράφους, καθάπερ Εἰρήνην τὴν
[4, 6]	καὶ μᾶλλον ἕλοιτο, ἀπειλὴν ἀνθρωπίνην	ἢ	τὴν ἀγάπην τοῦ θεοῦ· καί
[4, 8]	δὲ ὁ ἀνὴρ φαίνεται. Ἀλλ´	ἢ	τὴν αὐτήν, ὥστε καὶ τὴν
[4, 12]	οὕτως ἐχόντων ἀνάγκη ὁμολογεῖν αὐτοὺς	ἢ	τὴν κόλασιν μὴ εἶναι ἄδικον
[4, 22]	βούλοιτο, τὴν γνῶσιν τοῦ θεοῦ	ἢ	τὴν σωτηρίαν τὴν αἰώνιον, εἴη
[4, 6]	τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ;	ἢ	τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς
[4, 9]	ἐξουσίας, μὴ προμεριμνᾶτε πῶς ἀπολογηθῆτε	ἢ	τί εἴπητε· τὸ γὰρ ἅγιον
[4, 8]	ἄμεινον θιασώτην γενέσθαι τοῦ παντοκράτορος	ἢ	τὸ τῶν δαιμόνων ἑλέσθαι σκότος.
[4, 19]	τινὸς ἂν δοξάζοιτο εἶναι κακὸν	ἢ	τοῦ ἀκολασταίνοντος, σωφροσύνη δὲ ἀγαθὸν
[4, 9]	Ὃς γὰρ ἂν ἐπαισχυνθῇ με	ἢ	τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ
[4, 19]	καὶ θαυμαστὸν καὶ πολὺ μᾶλλον	ἢ	τοῦτο» ἀποκρίνεται δεόμενος μὴ τὸ
[4, 15]	δέον εὐλύτους εἰς πάντα εἶναι,	ἢ	ὑπόδειγμα τοῖς θέλουσιν ἐγκρατεύεσθαι γινόμενοι,
[4, 26]	σου αἰτεῖται παρὰ σοῦ, ἀλλ´	ἢ	φοβεῖσθαι κύριον τὸν θεόν σου
[4, 23]	φύσις ποιεῖ, καὶ διήνεγκεν οὐδὲν	ἢ	φύσει πλασθῆναι τοιόνδε ἢ χρόνῳ
[4, 23]	οὐδὲν ἢ φύσει πλασθῆναι τοιόνδε	ἢ	χρόνῳ καὶ μαθήσει μετατυπωθῆναι. Ἄμφω
[4, 5]	μόνον {τοῦτο} νόμισμα λευκὸς ἄργυρος	ἢ	χρυσός ἐστιν, ἀλλὰ καὶ {ἡ}
[4, 12]	ὑπομένουσα, ποῦ δὲ ἔπαινος ὁμολογήσαντος	ἢ	ψόγος ἀρνησαμένου, εἰς τί δὲ
[4, 6]	ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ θεοῦ κληθήσονται,	ἢ	ὥς τινες τῶν μετατιθέντων τὰ
[4, 16]	σοι σμῆνος ὑποδειγμάτων θείων παρίστησιν.	Ἦ	γὰρ οὐ πίστει, φησί, δι´
[4, 19]	κατ´ ὀλίγον αὖθις ἀνιοῦσαν ἐπενδύσασθαι.	Ἦ	γὰρ οὐχὶ καὶ βασάνους ἤνεγκεν
[4, 6]	μάρτυρα ζητεῖν· ὃς ἐὰν πτωχὸς	ᾖ	διὰ δικαιοσύνην, μαρτυρεῖ δικαιοσύνην ἀγαθὸν
[4, 8]	ὅπως νέος ἅμα καὶ παλαιὸς	ᾖ	διὰ τὴν ἀφοβίαν τῶν μελλόντων.
[4, 24]	ὡς μὴ ὁ ἀδικούμενος εὐκαταφρόνητος	ᾖ	καὶ ἐπιτήδειος ἀδικεῖσθαι. Δύο δὲ
[4, 25]	γενέσεως ὑπεξαναβᾶσα καθ´ ἑαυτήν τε	ᾖ	καὶ ὁμιλῇ τοῖς εἴδεσιν, οἷός
[4, 12]	ἐὰν ἴδω πάσχοντα, κἂν μηδὲν	ᾖ	κακὸν πεπραχώς, κακὸν ἐρῶ τῷ
[4, 8]	ἄνευ γραμμάτων φιλοσοφεῖν, κἂν βάρβαρος	ᾖ	κἂν Ἕλλην κἂν δοῦλος κἂν
[4, 20]	γε τοῦθ´ ὑπάρχει, κἂν ἄμορφος	ᾖ	πόσις, χρὴ δοκεῖν εὔμορφον εἶναι
[4, 21]	Ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως	ᾖ	τοῦ θεοῦ καὶ μὴ ἐξ
[4, 18]	ἐπισκοπῇ τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ.	Ἡ	ἀγάπη ἁμαρτάνειν οὐκ ἐᾷ· ἢν
[4, 7]	ἐλπίς, ἀγάπη· μείζων δὲ τούτων	ἡ	ἀγάπη. Ἀμέλει Πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´
[4, 12]	τοῦ μαρτυρίου γινομένου, ποῦ δὲ	ἡ	ἀγάπη ἡ πρὸς τὸν θεὸν
[4, 18]	εἰκόνα θεοῦ. Πλήρωμα οὖν νόμου	ἡ	ἀγάπη, καθάπερ ὁ Χριστός, τουτέστιν
[4, 8]	ἡμεῖς. Ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις	ἡ	ἀγάπη, ὅ ἐστι σύνδεσμος τῆς
[4, 7]	τὴν θείαν διοικεῖν πρόνοιαν πέπεισται	ἡ	ἀγάπη. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί
[4, 18]	τε καὶ ἐγγράφῳ. Αὕτη ἐστὶν	ἡ	ἀγάπη, τὸ ἀγαπᾶν τὸν θεὸν
[4, 16]	βάλλει τὸν φόβον. Αὕτη ἐστὶν	ἡ	ἀγάπη τοῦ θεοῦ, ἵνα τὰς
[4, 18]	θεὸς εἴρηται, ἀγαθὸς ὤν. Οὗ	ἡ	ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν οὐκ
[4, 7]	ἐφιέμεθα τῶν βελτίστων, τελειοῖ δὲ	ἡ	ἀγάπη, ὡς προσῆκόν ἐστι, γνωστικῶς
[4, 7]	γνῶσις ἡ λογική, ἧς θεμέλιος	ἡ	ἁγία τριάς, Ππίστις, ἐλπίς, ἀγάπη·
[4, 5]	ἡ ἡδονή, ποιητικὴ τῆς ἡδονῆς	ἡ	ἀλγηδὼν ἡ προϋπάρξασα γίνεται· ἀγαθοῦ
[4, 5]	Εἰ δὲ κατὰ μὲν δίψαν	ἡ	ἀλγηδὼν νοεῖται, κατὰ τὴν πόσιν
[4, 13]	οὐθὲν γὰρ ἡ ἔχθρα οὐδ´	ἡ	ἁμαρτία ἄνευ τοῦ ἐχθροῦ καὶ
[4, 17]	ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ	ἡ	ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι
[4, 25]	γένεσις τελειοῦται· τῇ ἑβδόμῃ γὰρ	ἡ	ἀνάπαυσις θρῃσκεύεται, τῇ δὲ ὀγδόῃ
[4, 5]	τὴν ψυχὴν γίνεται, ἐφ´ ἣν	ἡ	ἀναφορά. Ἐν ταύτῃ γὰρ μαθεῖν
[4, 26]	σωτῆρος καταρτισμῷ τελειούμενον. Καὶ δὴ	ἡ	ἀντακολουθία τῶν τριῶν ἀρετῶν περὶ
[4, 12]	αὐτοῦ, εἰ ἐκ προνοίας γίνεται	ἡ	ἀνταπόδοσις· εἰ μὲν γὰρ μὴ
[4, 25]	ἀριθμοῦσι κατ´ ἐπανάβασιν, εἴτε καὶ	ἡ	ἀπλανὴς χώρα ἡ πλησιάζουσα τῷ
[4, 8]	ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε»	ἡ	ἀποστολικὴ συμβουλεύει ἐντολή· Ἡ γὰρ
[4, 26]	ταῖς Βασιλείαις ἡ κρίσις καὶ	ἡ	ἀπόφασις τοῦ κυρίου ὧδε ἔχουσα·
[4, 22]	γνωστικός. ἔργον δὲ αὐτοῦ οὐχ	ἡ	ἀποχὴ τῶν κακῶν (ἐπιβάθρα γὰρ
[4, 5]	ἢ χρυσός ἐστιν, ἀλλὰ καὶ	{ἡ}	ἀρετὴ βροτοῖς, ὥς φησιν ὁ
[4, 5]	πάσχειν φαμέν (οὐδὲ γὰρ νοσεῖ	ἡ	ἀρετή) ὁ δὲ ἀμφοῖν μετεσχηκώς,
[4, 19]	τῇ Ποικίλῃ ἐτέλεσεν. Ἀρήτη δὲ	ἡ	Ἀριστίππου ἡ Κυρηναϊκὴ τὸν Μητροδίδακτον
[4, 19]	Παρὰ Πλάτωνί τε ἐφιλοσόφουν Λασθένεια	ἡ	Ἀρκαδία καὶ Ἀξιοθέα ἡ Φλιασία·
[4, 17]	ἐπιστολῇ γέγραπται· Διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ	ἡ	ἀσύνετος καὶ ἐσκοτισμένη διάνοια ἡμῶν
[4, 26]	ἐπὶ πρόσωπόν σου, καὶ ὀφθήσεται	ἡ	ἀτιμία σου, μοιχεία σου καὶ
[4, 19]	καὶ βασάνους ἤνεγκεν ἀνδρείως Λέαινα	ἡ	Ἀττική; συνειδυῖα αὕτη τοῖς ἀμφὶ
[4, 16]	κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν καὶ	ἡ	ἀφ´ ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἳ
[4, 2]	ὁδὸς» κυρίου, καὶ Βιαστῶν ἐστιν	ἡ	βασιλεία τοῦ θεοῦ» ὅθεν Ζήτει»
[4, 21]	διαθήκης, ἐκεῖθεν ἀναπνέουσα καὶ λαλοῦσα·	ἡ	γὰρ εἰς Χριστὸν πίστις καὶ
[4, 21]	ἐν μηδενὶ ζημιωθῆτε ἐξ ἡμῶν.	Ἡ	γὰρ κατὰ θεὸν λύπη μετάνοιαν
[4, 16]	διώκοντας· εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε.	Ἡ	γὰρ καύχησις ἡμῶν αὕτη ἐστί,
[4, 8]	τελέσητε» ἡ ἀποστολικὴ συμβουλεύει ἐντολή·	Ἡ	γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ
[4, 23]	ἐποπτεύει τὸν θεὸν ἅγιον ἁγίως·	ἡ	γὰρ σωφροσύνη ἐν παραστάσει γε
[4, 6]	μηδὲ τῷ σώματι τί περιβάλητε·	ἡ	γὰρ ψυχὴ πλείων ἐστὶ τῆς
[4, 23]	ὁ θεὸς ἀναίτιος· διττὴ γὰρ	ἡ	γένεσις, ἣ μὲν τῶν γεννωμένων,
[4, 25]	οὗτοι ἡμέραις ἑπτὰ δι´ ὅσων	ἡ	γένεσις τελειοῦται· τῇ ἑβδόμῃ γὰρ
[4, 7]	Ὅτι μὲν γὰρ Τοῦ κυρίου	ἡ	γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς»
[4, 15]	πάντα ἐγκρατεύεται· Ἀλλὰ τοῦ κυρίου	ἡ	γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς.
[4, 22]	δ´ αὐτῷ αἰτία τῆς θεωρίας	ἡ	γνῶσις αὐτή. Τολμήσας γὰρ εἴποιμ´
[4, 22]	τὴν γνώμην αὐτῶν. Εἰκότως οὖν	ἡ	γνῶσις αὕτη ἀγαπᾷ καὶ τοὺς
[4, 22]	ἕξις εἶναι, εἴτ´ οὖν ἕξις	ἡ	γνῶσις εἴτε διάθεσις εἶναι λέγοιτο.
[4, 15]	ἐπιφέρει· Ἀλλ´ οὐκ ἐν πᾶσιν	ἡ	γνῶσις» ἡ ἐν ὀλίγοις παραδιδομένη·
[4, 7]	δὲ τοῖς εἰς τελείωσιν σπεύδουσιν	ἡ	γνῶσις ἡ λογική, ἧς θεμέλιος
[4, 6]	τῷ ὄντι τὸ ἀληθὲς σκοπῶμεν,	ἡ	γνῶσις, ᾗ τοῦ ἡγεμονικοῦ τῆς
[4, 1]	τῶν προϊστορηθῆναι καὶ προπαραδοθῆναι δεόντων.	Ἡ	γοῦν κατὰ τὸν τῆς ἀληθείας
[4, 21]	κυρίου ἀνάληψιν ἀκμάσας, ἀλλ´ οὖν	ἡ	γραφὴ αὐτῷ ἐκ τῆς παλαιᾶς
[4, 20]	ἐπὶ τούτοις. Πάνυ γὰρ κυρίως	ἡ	γραφὴ βοηθὸν εἶπεν τὴν γυναῖκα
[4, 2]	τὸ παμβότανον τοῦ ἀγροῦ, φησὶν	ἡ	γραφή. ᾗ καὶ τὴν ἐπιγραφὴν
[4, 3]	τοὺς φιληδόνους καὶ φιλοσωμάτους οἶδεν	ἡ	γραφή, καὶ θηρία μᾶλλον ἢ
[4, 6]	τοῦ Λιβάνου, καὶ παρῆλθον, λέγει	ἡ	γραφή, καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν·
[4, 7]	ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν	ἡ	γραφή· πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ´
[4, 16]	ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν. Λέγει γοῦν	ἡ	γραφή· πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ´
[4, 17]	σου ἐποίησα. λέγει γάρ που	ἡ	γραφή· πνεῦμα κυρίου λύχνος ἐρευνῶν
[4, 26]	ἀνοήτους καὶ ἀπειθεῖς γῆν καλεῖ	ἡ	γραφή, σαφὲς ποιήσει Ἱερεμίας ὁ
[4, 2]	εὑρήσει γὰρ τὸν συνήσοντα ἕνα	ἡ	γραφή. Συλλαμβάνουσι μὲν οὖν πρός
[4, 24]	τοσαύτην παρεχομένου δωρεάν. Τούτῳ φησὶν	ἡ	γραφή· Ὑπέλαβες, ἄνομε, ὅτι ἔσομαί
[4, 3]	Δικαίῳ γὰρ οὐ κεῖται νόμος,	ἡ	γραφή φησιν. Καλῶς οὖν Ἡράκλειτος
[4, 8]	πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα φύσιν ἔχειν	ἡ	γυνή, ἄλλην δὲ ὁ ἀνὴρ
[4, 8]	πολλάκις τῇ ἁμίλλῃ τῶν πόνων	ἡ	γυνὴ ἀποκυήσασα τὸ βρέφος ἀνελομένη
[4, 5]	μὲν ὑπομένομεν, τὰς δὲ φεύγομεν,	ἡ	δὲ αἵρεσις καὶ φυγὴ κατ´
[4, 22]	τὸ εὐεργετητικόν, φύσιν ἀγαθοῦ μιμήσεται·	ἡ	δὲ διάθεσις καὶ φύσις ἔσται
[4, 21]	εὔλογον διὰ τὰς ἐπηρεαζούσας βλασφημίας.	Ἡ	δὲ διασύστασις Ἐν ὑπομονῇ πολλῇ,
[4, 22]	κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν,	ἡ	δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ
[4, 22]	δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα,	ἡ	δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει. Δι´
[4, 22]	ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νὺξ προέκοψεν,	ἡ	δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν
[4, 6]	ὁ ἕτερος τοῖς χείλεσι τιμᾷ,	ἡ	δὲ καρδία αὐτοῦ πόρρω ἄπεστιν
[4, 6]	τῇ γλώσσῃ αὐτῶν ἐψεύσαντο αὐτόν.	Ἡ	δὲ καρδία αὐτῶν οὐκ εὐθεῖα
[4, 19]	ἅς φησι Δίδυμος ἐν Συμποσιακοῖς.	Ἡ	δὲ Κλεοβούλου θυγάτηρ τοῦ σοφοῦ
[4, 8]	ἐστὶν ἀνδρὸς ἡ σώφρων γυνή,	ἡ	δὲ μὴ σώφρων ἀνοίᾳ τὸν
[4, 25]	ἐπὶ τῆς Ῥεβέκκας ὧδέ πως·	Ἡ	δὲ παρθένος ἦν καλή, παρθένος
[4, 22]	δὲ νοῦ σχέσις ὡς νοῦ,	ἡ	δὲ ποικίλη διάθεσις γίνεται τῇ
[4, 7]	σωτὴρ εἴρηκεν· Τὸ πνεῦμα πρόθυμον,	ἡ	δὲ σὰρξ ἀσθενής· διότι Τὸ
[4, 26]	Ἐν συγκρίσει δὲ τὸ μᾶλλον,	ἡ	δὲ σύγκρισις ἐπὶ τῶν καθ´
[4, 21]	μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον ἐργάζεται·	ἡ	δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον
[4, 5]	αὐτά, ἀλλὰ διὰ τὸ σῶμα,	ἡ	δὲ τοῦ σώματος ἐπιμέλεια διὰ
[4, 22]	ἐπιστέλλει· Ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται,	ἡ	δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ
[4, 22]	τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης, ἐκεῖ	ἡ	δεξιά σου· ἐὰν καταβῶ εἰς
[4, 22]	τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» μόνη δ´	ἡ	δι´ ἀγάπην εὐποιία ἡ δι´
[4, 7]	ἀνθρώπων θάνατος εἶναι ὁ βιαιότατος	ἡ	δι´ αἵματος μαρτυρία τοῦ κυρίου
[4, 22]	δ´ ἡ δι´ ἀγάπην εὐποιία	ἡ	δι´ αὐτὸ τὸ καλὸν αἱρετὴ
[4, 25]	τὸ εὐαγγέλιον πίστις· ἱλασμὸς δὲ	ἡ	δι´ ὑπακοῆς πάσης ἁγνεία σὺν
[4, 25]	ἐπαγγελίαν. Τέλειος δ´, οἶμαι, καθαρισμὸς	ἡ	διὰ νόμου καὶ προφητῶν εἰς
[4, 9]	καὶ ἄλλοι πολλοί. Καὶ ἔστιν	ἡ	διὰ τῆς φωνῆς ὁμολογία οὐ
[4, 23]	τοῦτο αἱρετώτερον, κυριώτατον δὲ πάντων	ἡ	διάνοια. Ὅτῳ τοίνυν τὰ τῷ
[4, 12]	κολάσεως, καὶ ἡ πίστις καὶ	ἡ	διδασκαλία, δι´ ἃς τὸ μαρτύριον·
[4, 23]	αἰτίαν συντόμως προσαποδέδωκεν· Καὶ γὰρ	ἡ	διδαχὴ μεταρυθμίζει τὸν ἄνθρωπον, μεταρυθμοῦσα
[4, 6]	τοῖς πραχθεῖσιν, ὁ δὲ ἰδιαίτερος	ἡ	δυσωπία ἡ πρὸς ἑαυτὴν τῆς
[4, 13]	τὴν Σοφίαν, ἧς τὸ πλάσμα	ἡ	εἰκών, εἰς δόξαν τοῦ ἀοράτου,
[4, 22]	φρονεῖν ὅσια» καὶ δὴ καὶ	{ἡ}	εἰκὼν τοῦ βαπτίσματος εἴη ἂν
[4, 13]	γράφων αὐταῖς λέξεσιν· Ὁπόσον ἐλάττων	ἡ	εἰκὼν τοῦ ζῶντος προσώπου, τοσοῦτον
[4, 7]	ἐστι σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Καὶ	ἡ	εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ βραβευέτω ἐν
[4, 8]	ἐστι σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Καὶ	ἡ	εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ βραβευέτω ἐν
[4, 13]	τὸ φαινόμενον αὐτοῦ οὐκ ἔστιν	ἡ	ἐκ μεσότητος ψυχή, ἔρχεται τὸ
[4, 22]	τοῦ βαπτίσματος εἴη ἂν {καὶ	ἡ}	ἐκ Μωυσέως παραδεδομένη τοῖς ποιηταῖς
[4, 8]	σώματι. Σαφὲς ἡμῖν ἐκ τούτων	ἡ	ἐκ πίστεως ἑνότης, καὶ τίς
[4, 8]	ὑπηρεσίας. Μεστὴ μὲν οὖν πᾶσα	ἡ	ἐκκλησία τῶν μελετησάντων τὸν ζωοποιὸν
[4, 26]	ἀνθρώπων ὑπὸ νόμου διοικούμενον, καθάπερ	ἡ	ἐκκλησία ὑπὸ λόγου, ἀπολιόρκητος ἀτυράννητος
[4, 8]	σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ´ ὡς	ἡ	ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτως
[4, 7]	τοῦ ἑτέρου. ἵνα τί γὰρ	ἡ	ἐλευθερία μου κρίνεται ὑπὸ ἄλλης
[4, 15]	μεγαλόφρονος γινόμενος. Ἵνα τί γὰρ	ἡ	ἐλευθερία μου κρίνεται ὑπὸ ἄλλης
[4, 16]	ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν,	ἡ	ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης. Εἶτα
[4, 7]	ἀπεχόμεθα τῆς ἀδικίας, δεύτερος δὲ	ἡ	ἐλπίς, δι´ ἣν ἐφιέμεθα τῶν
[4, 14]	χρόνον, ὡς τοῦ μὲν στρατιώτου	ἡ	ἐλπίς, τοῦ ἐμπόρου δὲ τὸ
[4, 19]	σῴζεσθαι μόνος. Ἀλλὰ καὶ Ἰουδὶθ	ἡ	ἐν γυναιξὶ τελειωθεῖσα ἐν συγκλεισμῷ
[4, 9]	Καθολικὴ δὲ ἣν νῦν λέγει,	ἡ	ἐν ἔργοις καὶ πράξεσι καταλλήλοις
[4, 15]	οὐκ ἐν πᾶσιν ἡ γνῶσις»	ἡ	ἐν ὀλίγοις παραδιδομένη· εἰσὶ δὲ
[4, 3]	τοίνυν δεδεῖχθαι θάνατος μὲν εἶναι	ἡ	ἐν σώματι κοινωνία τῆς ψυχῆς
[4, 17]	αὐτήν. Ταῦτα δὲ πάντα βεβαιοῖ	ἡ	ἐν Χριστῷ πίστις· δεῦτε, τέκνα,
[4, 22]	καλὸν τὸ ἀγαθὸν ποιεῖν, ἐκτενῶς	ἡ	ἐνέργεια φερομένη ἐν πάσῃ πράξει
[4, 22]	ἐπεὶ μηδ´ ἐξίσταταί ποθ´ ἑαυτῆς	ἡ	ἕξις ἀποπεσοῦσα τοῦ ἕξις εἶναι,
[4, 16]	ἀφρόνων τεθνάναι καὶ ἐλογίσθη κάκωσις	ἡ	ἔξοδος αὐτῶν καὶ ἡ ἀφ´
[4, 15]	ἐν πᾶσι φέρειν, Μή πως	ἡ	ἐξουσία ἡμῶν πρόσκομμα τοῖς ἀσθενέσι
[4, 6]	δ´ ἂν ἡ τελεία εἰρηνοποίησις	ἡ	ἐπὶ παντὶ τῷ συμβαίνοντι ἄτρεπτον
[4, 9]	τῇ ὁμολογίᾳ καὶ ἡ μερικὴ	ἡ	ἐπὶ τῶν ἐξουσιῶν, ἐὰν δέῃ
[4, 26]	οὐρανῷ. Οἴδαμεν γὰρ ὅτι, ἐὰν	ἡ	ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους
[4, 8]	Εἰκὼν δὲ τῆς οὐρανίου ἐκκλησίας	ἡ	ἐπίγειος, ὅπερ εὐχόμεθα καὶ ἐπὶ
[4, 13]	ἐκ προαιρέσεως προσαγορευθέντες· οὐθὲν γὰρ	ἡ	ἔχθρα οὐδ´ ἡ ἁμαρτία ἄνευ
[4, 17]	ῥύπου, οὐδ´ εἰ μιᾶς ἡμέρας	ἡ	ζωὴ αὐτοῦ. Μωυσῆς, Ὁ πιστὸς
[4, 6]	περισσεύειν τινὶ τὰ ὑπάρχοντά ἐστιν	ἡ	ζωὴ αὐτοῦ. Τί γὰρ ὠφελεῖται
[4, 19]	οὐδεπώποτε» Ναὶ μὴν καὶ Θεμιστὼ	ἡ	Ζωΐλου ἡ Λαμψακηνὴ ἡ Λεοντέως
[4, 5]	νοεῖται, κατὰ τὴν πόσιν δὲ	ἡ	ἡδονή, ποιητικὴ τῆς ἡδονῆς ἡ
[4, 11]	οὐκ ἂν ἦν. Ἀλλὰ γὰρ	ἡ	ἡμετέρα πίστις, φῶς» οὖσα τοῦ
[4, 19]	τὰ Ἐπικούρεια ἐφιλοσόφει καθάπερ Μυῖα	ἡ	Θεανοῦς θυγάτηρ τὰ Πυθαγόρεια καὶ
[4, 16]	γὰρ ἀόρατον ὡς ὁρῶν ἐκαρτέρησεν.	Ἡ	θεία σοφία περὶ τῶν μαρτύρων
[4, 16]	ἀγάπη ὁ θεός, ἀγάπη καὶ	ἡ	θεοσέβεια· Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν
[4, 22]	ὁ Παῦλος Ῥωμαίοις ἄντικρυς ἐπιστέλλει·	Ἡ	θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ
[4, 4]	θεὸν ὁμολογία μαρτυρία ἐστί, πᾶσα	ἡ	καθαρῶς πολιτευσαμένη ψυχὴ μετ´ ἐπιγνώσεως
[4, 9]	ἐνέργειαν τοῦ ἀγρίου θηρίου, ἐὰν	ἡ	καρδία ὑμῶν γένηται καθαρὰ καὶ
[4, 22]	ἀκηλίδωτον διαφυλάττειν προστάττει. Αὕτη γὰρ	ἡ	κατὰ δύναμιν ἐξομοίωσις πρὸς θεὸν
[4, 22]	τῶν λόγων εἰλικρίνεια καὶ τελευταία	ἡ	κατὰ τὰ ἐνύπνια ἀναμαρτησία. Ἱκανὴ
[4, 12]	λύεται γὰρ ἐπὶ τοῦ ἀρνησομένου	ἡ	κατὰ τὸν Βασιλείδην πρόνοια. Ἐρωτῶ
[4, 14]	ἐπιφορὰν τῶν διωκόντων, οὔτε ζωή»	ἡ	κατὰ τὸν βίον τοῦτον, Οὔτε
[4, 18]	τοῦ ἀγαπῶντος ἡμᾶς κυρίου, καὶ	ἡ	κατὰ Χριστὸν ἀγαπητικὴ ἡμῶν διδασκαλία
[4, 8]	ἀπόστολος, εἰδέναι ὅτι παντὸς ἀνδρὸς	ἡ	κεφαλὴ ὁ Χριστός, κεφαλὴ δὲ
[4, 20]	ὁ γάμος ἐν πᾶσι καὶ	ἡ	κοίτη ἀμίαντος· πόρνους δὲ καὶ
[4, 19]	Ἱππαρχία δὲ ἐκαλεῖτο, ἡ Μαρωνῖτις,	ἡ	Κράτητος γυνή, ἐφ´ ᾗ καὶ
[4, 26]	Γέγραπται δὲ κἀν ταῖς Βασιλείαις	ἡ	κρίσις καὶ ἡ ἀπόφασις τοῦ
[4, 23]	σὲ οἰκείωσιν, κύριε. Καλὴ γὰρ	ἡ	κτισθεῖσα δὴ οἰκονομία καὶ πάντα
[4, 19]	ἐτέλεσεν. Ἀρήτη δὲ ἡ Ἀριστίππου	ἡ	Κυρηναϊκὴ τὸν Μητροδίδακτον ἐπικληθέντα ἐπαίδευσεν
[4, 6]	τοῦ ἀντικειμένου στρατιᾶς. Καὶ ὅλως	ἡ	κυριακὴ ἄσκησις ἀπάγει τὴν ψυχὴν
[4, 6]	ἀγαπήσαντα· εὐεργεσίαν δὲ ἀγάπη ἐπαγγέλλεται	ἡ	κυριεύουσα τοῦ σαββάτου κατ´ ἐπανάβασιν
[4, 19]	μὴν καὶ Θεμιστὼ ἡ Ζωΐλου	ἡ	Λαμψακηνὴ ἡ Λεοντέως γυνὴ τοῦ
[4, 19]	Θεμιστὼ ἡ Ζωΐλου ἡ Λαμψακηνὴ	ἡ	Λεοντέως γυνὴ τοῦ Λαμψακηνοῦ τὰ
[4, 7]	εἰς τελείωσιν σπεύδουσιν ἡ γνῶσις	ἡ	λογική, ἧς θεμέλιος ἡ ἁγία
[4, 19]	ἡ τοῦ Ἀβραὰμ γυνὴ Σάρρα	ἡ	μακαρία αὐτὴ τοὺς ἐγκρυφίας παρεσκεύασε
[4, 19]	Κυνικῆς τινος, Ἱππαρχία δὲ ἐκαλεῖτο,	ἡ	Μαρωνῖτις, ἡ Κράτητος γυνή, ἐφ´
[4, 7]	γινώσκομεν. Τοῖς μὲν οὖν πολλοῖς	ἡ	ματαιοπονία αὕτη αἱρετή, ἡμῖν δὲ
[4, 26]	τε καὶ ἀδικίας, εἴ γε	ἡ	μὲν ἄγνοια διὰ τὸ μὴ
[4, 8]	οὐδ´ ὁπωστιοῦν· οὐδὲ ἀπαυδήσει ποτὲ	ἡ	μὲν γυνὴ φαύλῳ συνοικοῦσα ἀνδρί,
[4, 9]	πολιτείᾳ, τὴν δὲ ἐν φωνῇ.	Ἡ	μὲν οὖν ἐν φωνῇ ὁμολογία
[4, 23]	ἣ δὲ τῶν γινομένων. Καὶ	ἡ	μὲν τοῦ ἀνθρώπου ἀνδρεία ἐμπαθοῦς
[4, 9]	δὲ ταύτῃ τῇ ὁμολογίᾳ καὶ	ἡ	μερικὴ ἡ ἐπὶ τῶν ἐξουσιῶν,
[4, 7]	οὖν πρῶτος βαθμὸς τῆς σωτηρίας	ἡ	μετὰ φόβου διδασκαλία, δι´ ἣν
[4, 9]	διάθεσις δὲ ὁμολογουμένη καὶ μάλιστα	ἡ	μηδὲ θανάτῳ τρεπομένη ὑφ´ ἓν
[4, 22]	ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν.	Ἡ	νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα
[4, 2]	γὰρ τῷ ὄντι καὶ τεθλιμμένη	ἡ	ὁδὸς» κυρίου, καὶ Βιαστῶν ἐστιν
[4, 12]	εἴη τῆς θείας διοικήσεως, οἴχεται	ἡ	οἰκονομία τῶν καθαρσίων καὶ πέπτωκεν
[4, 25]	αὐτὴν νεκρῶν γηγενῶν, οὓς ἔπαισεν	ἡ	ὀργή μου. Ὁ μὲν οὖν
[4, 12]	δὲ ἔτι χρησίμη ἡ πολιτεία	ἡ	ὀρθή, τὸ νεκρῶσαι τὰς ἐπιθυμίας
[4, 19]	τὰ πρόβατα ἔνεμον, ὅθεν καὶ	ἡ	παρ´ Ὁμήρῳ Ναυσικάα ἐπὶ τοὺς
[4, 18]	ἀγάπη, καθάπερ ὁ Χριστός, τουτέστιν	ἡ	παρουσία τοῦ ἀγαπῶντος ἡμᾶς κυρίου,
[4, 4]	τὸ ἀπροσπαθῶς βιοῦν. Μήτηρ γοῦν	ἡ	πατρὶς καὶ τροφὸς ἀλληγορεῖται, πατέρες
[4, 5]	ὁ Εὐριπίδης πεποίηκεν. Εἴρηταί γε·	Ἡ	πενία σοφίαν ἔλαχε διὰ τὸ
[4, 22]	ὑδρηναμένη, καθαρὰ χροῒ εἵματ´ ἔχουσα,	Ἡ	Πηνελόπη ἐπὶ τὴν εὐχὴν ἔρχεται·
[4, 12]	μαρτύριον ἀνταπόδοσις διὰ κολάσεως, καὶ	ἡ	πίστις καὶ ἡ διδασκαλία, δι´
[4, 12]	καὶ ταῦτα προσθῶμεν· ποῦ ἔτι	ἡ	πίστις κατὰ ἀνταπόδοσιν τῶν προημαρτημένων
[4, 25]	εἴτε καὶ ἡ ἀπλανὴς χώρα	ἡ	πλησιάζουσα τῷ νοητῷ κόσμῳ ὀγδοὰς
[4, 17]	γὰρ ἐννοιῶν καὶ ἐνθυμημάτων· οὗ	ἡ	πνοὴ αὐτοῦ ἐν ἡμῖν ἐστι,
[4, 26]	οὐκ εἶναι δέ· σπουδαῖον γὰρ	ἡ	πόλις καὶ ὁ δῆμος ἀστεῖόν
[4, 12]	εἰς τί δὲ ἔτι χρησίμη	ἡ	πολιτεία ἡ ὀρθή, τὸ νεκρῶσαι
[4, 17]	πίστιν καὶ φιλοξενίαν ἐσώθη Ῥαὰβ	ἡ	πόρνη· δι´ ὑπομονὴν καὶ πίστιν
[4, 6]	τοῖς δυνηθεῖσιν οἱ βεβουλημένοι, ὧν	ἡ	προαίρεσις ἴση, κἂν πλεονεκτῶσιν ἕτεροι
[4, 22]	ἴσθι ὅτι περιαιρεθεῖσα ἡ ὑπόσχεσις	ἡ	προεπηγγελμένη καὶ ὁ φόβος περιγραφεὶς
[4, 12]	ἐκ προνοίας καὶ αἱ κολάσεις.	Ἡ	πρόνοια δὲ εἰ καὶ ἀπὸ
[4, 12]	δὲ τὸν ἁμαρτητικὸν οὐκ εἴασεν	ἡ	πρόνοια ἐπὶ τὸ ἁμαρτεῖν ἐλθεῖν,
[4, 6]	ὁ δὲ ἰδιαίτερος ἡ δυσωπία	ἡ	πρὸς ἑαυτὴν τῆς ψυχῆς ἐκ
[4, 4]	καὶ νόσῳ κατεμαραίνοντο. Εἰ τοίνυν	ἡ	πρὸς θεὸν ὁμολογία μαρτυρία ἐστί,
[4, 23]	ἀκολούθως ποιοίη ἄν, ἔμπαλιν δὲ	ἡ	πρὸς τὰ νοητὰ οἰκείωσις κατὰ
[4, 8]	ἡ τῆς εὐδαιμονίας ἐλπὶς οὔθ´	ἡ	πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπη δυσανασχετεῖ
[4, 12]	γινομένου, ποῦ δὲ ἡ ἀγάπη	ἡ	πρὸς τὸν θεὸν διὰ τὴν
[4, 1]	τε πρὸς τοὺς Ἕλληνας καὶ	ἡ	πρὸς τοὺς Ἰουδαίους κατ´ ἐπιτομὴν
[4, 5]	ποιητικὴ τῆς ἡδονῆς ἡ ἀλγηδὼν	ἡ	προϋπάρξασα γίνεται· ἀγαθοῦ δὲ ποιητικὸν
[4, 22]	εἰς γνῶσιν ἰδιότητα. Αὕτη τοίνυν	ἡ	πρώτη ἀγαθοποιία τοῦ τελείου, ὅταν
[4, 7]	ἐθέλουσιν ὑπακοῦσαι λόγων. Θεανὼ γὰρ	ἡ	Πυθαγορικὴ γράφει· Ἦν γὰρ ἂν
[4, 19]	Τί δέ; οὐχὶ Θεανὼ μὲν	ἡ	Πυθαγορικὴ εἰς τοσοῦτον ἧκεν φιλοσοφίας
[4, 18]	ὁ λόγος φησί, καὶ αὐτῷ	ἡ	σὰρξ εἶναι κατ´ ἐπιθυμίαν δόξῃ
[4, 22]	πατὴρ ὑμῶν τέλειος. Τούτῳ τέθνηκεν	ἡ	σάρξ. Ζῇ δὲ αὐτὸς μόνος
[4, 18]	γνώσεως, τοσούτῳ ὑποκείμεθα μᾶλλον κινδύνῳ.	~Ἡ	σεμνὴ οὖν τῆς φιλανθρωπίας ἡμῶν
[4, 6]	τῷ ὄντι θησαυρὸς ἡμῶν ἔνθα	ἡ	συγγένεια τοῦ νοῦ. ἔτι τὸ
[4, 20]	γάμος κατὰ λόγον τελειούμενος, ἐὰν	ἡ	συζυγία ὑποπίπτῃ τῷ θεῷ καὶ
[4, 21]	ἐπεὶ τὴν προσηγορίαν ταύτην προείληφεν	ἡ	συμπεραίωσις τοῦ βίου, φθάσαντος ἤδη
[4, 7]	τὸ πλήρωμα αὐτῆς» ὡμολόγηται, ἀλλ´	ἡ	συνείδησις τοῦ ἀσθενοῦντος ὑποφέρεται. Συνείδησιν
[4, 22]	ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν	ἡ	σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἡ
[4, 23]	τάττεται καὶ ἡ σωφροσύνη καὶ	ἡ	σωτήριος φρόνησις, θεὸς δὲ ἀπαθὴς
[4, 23]	δὲ τῇ ἐπιθυμίᾳ τάττεται καὶ	ἡ	σωφροσύνη καὶ ἡ σωτήριος φρόνησις,
[4, 8]	τῶν ἀνθρώπων τῶν γε ἑλομένων	ἡ	σωφροσύνη· ὡμολόγηται δ´ ἡμῖν τὴν
[4, 8]	πᾶσα γὰρ δούλη ἐστὶν ἀνδρὸς	ἡ	σώφρων γυνή, ἡ δὲ μὴ
[4, 19]	πλυνοὺς ᾔει. Ἕλοιτ´ ἂν οὖν	ἡ	σώφρων πρῶτον μὲν πείθειν τὸν
[4, 19]	θυγάτηρ τὰ Πυθαγόρεια καὶ Ἀριγνώτη	ἡ	τὰ περὶ Διονύσου γραψαμένη· αἱ
[4, 4]	ψυχὴ μετ´ ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ,	ἡ	ταῖς ἐντολαῖς ὑπακηκουῖα, μάρτυς ἐστὶ
[4, 16]	ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ´	ἡ	τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν
[4, 6]	τὴν προσφιλεστάτην. Εἴη δ´ ἂν	ἡ	τελεία εἰρηνοποίησις ἡ ἐπὶ παντὶ
[4, 19]	γενομένη κεφαλῆς. Πάλιν τε αὖ	ἡ	τελεία κατὰ πίστιν Ἐσθὴρ ῥυομένη
[4, 22]	ὑπομονή· ἐλπὶς δὲ ὁμωνύμως καὶ	ἡ	τῆς ἐλπίδος ἀπόδοσίς τε καὶ
[4, 8]	ὑπέροις σιδηροῖς ἐπτίσσετο. Οὔτ´ οὖν	ἡ	τῆς εὐδαιμονίας ἐλπὶς οὔθ´ ἡ
[4, 14]	ἐνέργεια λέγεται, ἔργον ἡμέτερον οὖσα	ἡ	τοιάδε ἐνέργεια) Οὐ δυνήσεται ἡμᾶς
[4, 26]	τὰ ἀμείνω πάντα ἐργάζεται, ἀλλ´	ἡ	τὸν ἄριστον ἑλομένη βίον ἐκ
[4, 19]	ἀπονίπτειν τοὺς πόδας· ἐπεὶ καὶ	ἡ	τοῦ Ἀβραὰμ γυνὴ Σάρρα ἡ
[4, 21]	γὰρ εἰς Χριστὸν πίστις καὶ	ἡ	τοῦ εὐαγγελίου γνῶσις ἐξήγησίς ἐστι
[4, 4]	ἡ τοῦ ὀνόματος εἴδησις καὶ	ἡ	τοῦ εὐαγγελίου νόησις, ἀλλ´ οὐ
[4, 23]	γὰρ ἂν περιπέσοι τινὶ δεινῷ	ἡ	τοῦ θεοῦ φύσις οὔτε φεύγει
[4, 6]	ἄλλος εἰκών. Τί δὲ βούλεται	ἡ	τοῦ Λαζάρου παραβολὴ τῷ κυρίῳ
[4, 22]	καθαρός. Ἀγνεία γάρ, οἶμαι, τελεία	ἡ	τοῦ νοῦ καὶ τῶν ἔργων
[4, 4]	κύριον ἀγάπης· γνῶσιν γὰρ σημαίνει	ἡ	τοῦ ὀνόματος εἴδησις καὶ ἡ
[4, 26]	ἥττονι τῷ ἁμαρτητικῷ περιτίθενται. Αὐτίκα	ἡ	τοῦ σοφοῦ τε καὶ γνωστικοῦ
[4, 4]	σῶμα διαβάλλουσι, μαθέτωσαν ὅτι καὶ	ἡ	τοῦ σώματος εὐαρμοστία συμβάλλεται τῇ
[4, 20]	κρίνεσθαι, ἀλλ´ ἀρετῇ. Οὐδεμίαν, φησὶν	ἡ	τραγῳδία, ὤνησε κάλλος εἰς πόσιν
[4, 25]	θεοῦ δὲ δόξα ἀφθαρσία. Αὕτη	ἡ	τῷ ὄντι δικαιοσύνη, μὴ πλεονεκτεῖν
[4, 23]	δελέατι ἡδονῆς ᾑρημένοι, οὐδὲ μὴν	ἡ	τῶν αἰσθητῶν ἀποστροφὴ τὴν πρὸς
[4, 5]	ἔμπαλιν ἥ τε ὑγίεια καὶ	ἡ	τῶν ἐπιτηδείων ἀφθονία ἐλευθέραν καὶ
[4, 6]	ἀγάπην τοῦ θεοῦ· καί πως	ἡ	τῶν κακῶν πράξεων ἀποχὴ μείωσίς
[4, 1]	κατεπείγουσαν ἐξυπηρετοῦμεν χρείαν (πολλὴ γὰρ	ἡ	τῶν προλέγεσθαι ὀφειλομένων τῆς ἀληθείας
[4, 21]	τε ἐν δίκῃ κηρυχθείη, Ἵνα	ἡ	ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ
[4, 12]	οἰκονομία τῶν καθαρσίων καὶ πέπτωκεν	ἡ	ὑπόθεσις αὐτοῖς, εἰ δὲ ἐκ
[4, 12]	ἀπὸ ῥύπου. Ἀλλὰ τῷ Βασιλείδῃ	ἡ	ὑπόθεσις προαμαρτήσασάν φησι τὴν ψυχὴν
[4, 22]	ἐλπίδα μὲν γὰρ τὴν μέλλουσαν	ἡ	ὑπομονή· ἐλπὶς δὲ ὁμωνύμως καὶ
[4, 22]	τοιούτων εὖ ἴσθι ὅτι περιαιρεθεῖσα	ἡ	ὑπόσχεσις ἡ προεπηγγελμένη καὶ ὁ
[4, 21]	Πάλιν τε αὖ Ἑκάστῳ δίδοται	ἡ	φανέρωσις τοῦ πνεύματος πρὸς τὸ
[4, 19]	Λασθένεια ἡ Ἀρκαδία καὶ Ἀξιοθέα	ἡ	Φλιασία· Ἀσπασίας γὰρ τῆς Μιλησίας,
[4, 23]	ὁ Δημόκριτος εὖ λέγει, ὡς	{Ἡ}	φύσις τε καὶ διδαχὴ παραπλήσιόν
[4, 7]	τελευτῶσιν, εἰ μὴ ἦν ἀθάνατος	ἡ	ψυχή, ἕρμαιον ὁ θάνατος» καὶ
[4, 26]	Κρεῖττον μὲν τοῦ ἀνθρώπου ὡμολόγηται	ἡ	ψυχή, ἧττον δὲ τὸ σῶμα.
[4, 12]	τὰ δόγματα ἐκεῖνα, εἰ μετενσωματοῦται	ἡ	ψυχή, καὶ περὶ τοῦ διαβόλου
[4, 16]	Καὶ ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ	ἡ	ψυχή μου ἐν αὐτῷ. Ἡμεῖς
[4, 5]	Ἔοικε δέ πως παρούσης ἀλγηδόνος	ἡ	ψυχὴ νεύειν ἀπ´ αὐτῆς καὶ
[4, 22]	κεκληκέναι τὴν νύκτα, ἐπειδὴ τηνικάδε	ἡ	ψυχὴ πεπαυμένη τῶν αἰσθήσεων συννεύει
[4, 3]	σπεύδει εἰς γῆν, τέταται δὲ	ἡ	ψυχὴ πρὸς τὸν θεόν, ἥ
[4, 26]	τὸ σῶμα. Ἀλλ´ οὔτε ἀγαθὸν	ἡ	ψυχὴ φύσει οὔτε αὖ κακὸν
[4, 3]	ἡ ψυχὴ πρὸς τὸν θεόν,	ἥ	γε διὰ φιλοσοφίας τῆς ἀληθοῦς
[4, 7]	παρὰ τῇ τραγῳδίᾳ λέγει γυνή.	Ἥ	τε Ἀντιγόνη τοῦ Κρεοντείου καταφρονοῦσα
[4, 8]	δεσπότου, φιλοσοφήσει ὅ τε οἰκέτης	ἥ	τε γυνή. Ναὶ μὴν καὶ
[4, 1]	διαδοθεῖσαν ὠφέλειαν. Μεθ´ ἣν ὑποτύπωσιν	ἥ	τε πρὸς τοὺς Ἕλληνας καὶ
[4, 5]	ἀνατεθεικότα τῷ θεῷ, ὥσπερ ἔμπαλιν	ἥ	τε ὑγίεια καὶ ἡ τῶν
[4, 22]	παραδεδομένη τοῖς ποιηταῖς ὧδέ πως·	ἣ	δ´ ὑδρηναμένη, καθαρὰ χροῒ εἵματ´
[4, 6]	μὲν γὰρ ἀπὸ τοῦ περισσεύματος,	ἣ	δὲ ἐκ τῆς ὑστερήσεως συνεισήνεγκεν.
[4, 18]	τὸ τεταγμένον εἴργει τῆς εἰσόδου,	ἣ	δὲ ἐκμαθοῦσα τὸ γεγονὸς ἀπῄτει
[4, 19]	σοφίαν παρ´ Ἑβραίοις εὐδοκίμων γυναικῶν,	ἣ	δὲ σεμνότητος ὑπερβολῇ καὶ μέχρι
[4, 23]	γένεσις, ἣ μὲν τῶν γεννωμένων,	ἣ	δὲ τῶν γινομένων. Καὶ ἡ
[4, 22]	ἐλπίδος ἀπόδοσίς τε καὶ ἀποκατάστασις,	ἣ	καὶ Οὐ καταισχύνει» μὴ ὀνειδιζομένη
[4, 19]	καὶ τὴν Μωυσέως ἀδελφήν, ὡς	ἣ	μὲν συνεστρατήγησεν τῷ προφήτῃ πασῶν
[4, 23]	ἀναίτιος· διττὴ γὰρ ἡ γένεσις,	ἣ	μὲν τῶν γεννωμένων, ἣ δὲ
[4, 7]	κυριωτάτης πρὸς τὸν θεὸν ἀγάπης,	ἣ	Πάντα στέγει καὶ πάντα ὑπομένει»
[4, 25]	ὅσον ἐστὶν τἀγαθόν, τοῦ ἠθικοῦ·	ᾗ	δ´ αὖ ἐστι νοῦς, τοῦ
[4, 8]	ἐπὶ τὴν αὐτὴν ἀφίξεται ἀρετήν·	ᾗ	δὲ διάφορον, κατὰ τὴν τοῦ
[4, 19]	Μαρωνῖτις, ἡ Κράτητος γυνή, ἐφ´	ᾗ	καὶ τὰ κυνογάμια ἐν τῇ
[4, 2]	τοῦ ἀγροῦ, φησὶν ἡ γραφή.	ᾗ	καὶ τὴν ἐπιγραφὴν κυρίαν ἔχουσιν
[4, 23]	ψυχῇ ὧν ἂν αἱρήσηται χαρακτηρίζεται.	ᾗ	καὶ τὸν Ἀδὰμ τέλειον μὲν
[4, 25]	τῶν ὅλων παντελής, ἀρχῆς ποιητικός.	ᾗ	μὲν οὖν ἐστιν οὐσία, ἀρχὴ
[4, 8]	αὐτῶν ἔδρα τε καὶ ἔπασχεν.	ᾗ	μὲν τοίνυν ταὐτόν ἐστι, καθὸ
[4, 3]	τε καὶ ἐγκρατείας θατέρου διαφέροντος.	ᾗ	μοι δοκεῖ καὶ Πυθαγόρας σοφὸν
[4, 3]	ἀπέχεσθαι δὲ ἀδικίας σωτηρίας ἀρχή.	ᾗ	μοι δοκεῖ τὸ σάββατον δι´
[4, 22]	τῇ πρὸς τὰ ὑλικὰ προσπαθείᾳ.	ᾗ	μοι δοκοῦσιν εὐφρόνην κεκληκέναι τὴν
[4, 23]	ἀνεπιθύμητος· καὶ οὐ ταύτῃ ἄφοβος	ᾗ	τὰ δεινὰ οὐκ ἐκκλίνει οὐδὲ
[4, 11]	συμβήσεσθαι προαγορεύσεως εἰς καρτερίαν γυμνάσας,	ᾗ	τὴν κληρονομίαν ἐπηγγείλατο. Καίτοι οὐ
[4, 6]	ἐλεηθήσονται. Ὁ δὲ ἔλεος οὐχ	ᾗ	τινες τῶν φιλοσόφων ὑπειλήφασι, λύπη
[4, 6]	τὸ ἀληθὲς σκοπῶμεν, ἡ γνῶσις,	ᾗ	τοῦ ἡγεμονικοῦ τῆς ψυχῆς κάθαρσίς
[4, 23]	οὐκ ἐκκλίνει οὐδὲ μὴν σώφρων	ᾗ	τῶν ἐπιθυμιῶν ἄρχει· οὔτε γὰρ
[4, 12]	θελήματος τοῦ θεοῦ ὑπειλήφαμεν τὸ	ἠγαπηκέναι	ἅπαντα, ὅτι λόγον ἀποσῴζουσι πρὸς
[4, 7]	ἐκλεκτοὶ τοῦ θεοῦ ἅγιοι καὶ	ἠγαπημένοι,	σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα,
[4, 6]	δὲ ἐκβιασάμενος δικαστὴς ἀρνεῖσθαι τὸν	ἠγαπημένον	διελέγχειν μοι δοκεῖ τὸν φίλον
[4, 6]	τῇ δὲ καρδίᾳ αὐτῶν καταρῶνται·	Ἠγάπησαν	αὐτὸν ἐν τῷ στόματι αὐτῶν
[4, 6]	μαρτυρεῖ δικαιοσύνην ἀγαθὸν εἶναι ἣν	ἠγάπησεν,	κἂν πεινῇ κἂν διψῇ διὰ
[4, 8]	γυναῖκας, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς	ἠγάπησεν	τὴν ἐκκλησίαν· οὕτω καὶ οἱ
[4, 22]	νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα	ἤγγικεν.	Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ
[4, 16]	καρδίᾳ σου ὅτι ὁ θεὸς	ἤγειρεν	αὐτὸν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ. Ἀντικρυς
[4, 3]	καταλαβέσθαι καὶ μὴ τὸν θάνατον	ἡγεῖσθαι	κακόν· Ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε
[4, 5]	νεύειν ἀπ´ αὐτῆς καὶ τίμιον	ἡγεῖσθαι	τὴν ἀπαλλαγὴν τῆς παρούσης ὀδύνης.
[4, 18]	τὸ κάλλος οὐ τὴν σάρκα	ἡγεῖται,	ἀλλὰ τὴν ψυχὴν καλήν, τὸ
[4, 20]	τὸ μέλλον, στρατηγόν τε καὶ	ἡγεμόνα	πάσης πράξεως ἐκεῖνον πεποιημένη, σωφροσύνην
[4, 4]	ἀπλανῆ σφαῖραν, οἳ μάλιστα τὴν	ἡγεμονίαν	ἔχουσι τῆς κατ´ ἀνθρώπους προνοίας.
[4, 8]	ἠδὲ γυνή. Κεφαλὴ τοίνυν τὸ	ἡγεμονικόν.	Εἰ δὲ Κύριος κεφαλὴ τοῦ
[4, 22]	ποτὲ ἐννοίας διαφόρους ἀναλλοίωτον τὸ	ἡγεμονικὸν	μένον οὐ προσλαμβάνει τινὰ ἑτεροίωσιν
[4, 6]	ἐπιπροσθοῦν τῇ δυνάμει ἑαυτοῦ τὸ	ἡγεμονικόν.	Ὅταν τοίνυν ἐνδιατρίψῃ τῇ θεωρίᾳ,
[4, 6]	σκοπῶμεν, ἡ γνῶσις, ᾗ τοῦ	ἡγεμονικοῦ	τῆς ψυχῆς κάθαρσίς ἐστι, καὶ
[4, 26]	ἠπιστάμην; ἐγὼ δὲ ἐφαύλισα ἐμαυτὸν	ἡγησάμενος	ἐμαυτὸν εἶναι γῆν καὶ σποδόν.
[4, 16]	Μωυσέως λέγων ἐπιφέρει· Μείζονα πλοῦτον	ἡγησάμενος	τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν
[4, 17]	Οὗ τὸ αἷμα ὑπὲρ ἡμῶν	ἡγιάσθη.	Ἐντραπῶμεν οὖν τοὺς προηγουμένους ἡμῶν
[4, 5]	μαρτύρια ἐπιστροφῆς ἐστι παραδείγματα ἐνδόξως	ἡγιασμένα.	Ὅσα γὰρ ἐγράφη, λέγει, εἰς
[4, 25]	οἶνον καὶ τὸν ἄρτον τὴν	ἡγιασμένην	διδοὺς τροφὴν εἰς τύπον εὐχαριστίας.
[4, 25]	ἐν θατέρῳ, ὅλον δὲ εἶναι	ἡγιασμένον	νεὼν τοῦ κυρίου. Δικαιοσύνη οὖν
[4, 22]	τὸ ἔξωθεν κεκοσμῆσθαί τε καὶ	ἡγνίσθαι,	ἁγνεία δέ ἐστι φρονεῖν ὅσια»
[4, 20]	ἀληθινῆς καρδίας ἐν πληροφορίᾳ πίστεως,	ἡγνισμένων	τὰς καρδίας ἀπὸ συνειδήσεως πονηρᾶς
[4, 20]	σωφροσύνην μὲν καὶ δικαιοσύνην ἔργον	ἡγουμένη,	τὸ θεοφιλὲς δὲ ποιουμένη τέλος.
[4, 19]	Φασὶ δὲ καὶ τὰς Ἀργολικὰς	ἡγουμένης	αὐτῶν Τελεσίλλης τῆς ποιητρίας Σπαρτιάτας
[4, 8]	ὧν ἕνεκα γίνεσθαι δοκεῖ, μέτρον	ἡγούμενοι	τοῦτο τὸ {ἐν} ἐκείνοις κεχαρισμένον·
[4, 9]	γίνεται, ἣν μόνην, φησίν, ὁμολογίαν	ἡγοῦνται	εἶναι οἱ πολλοὶ οὐχ ὑγιῶς,
[4, 8]	ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον ἀνὴρ	ἠδὲ	γυνή. Κεφαλὴ τοίνυν τὸ ἡγεμονικόν.
[4, 26]	γὰρ ἀπαγγέλλει μοι ἃ οὐκ	ᾔδειν,	μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἃ οὐκ
[4, 19]	τῶν ξένων τῶν πατρῴων οὐκ	ᾐδεῖτο	ἀπονίπτειν τοὺς πόδας· ἐπεὶ καὶ
[4, 11]	τοῖς πολλοῖς ἐδοκοῦμεν ἡμεῖς, {εἰ}	ᾔδεσαν	δὲ καὶ αὐτοὶ τὴν ἀλήθειαν,
[4, 3]	Δίκης ὄνομα» φησὶν οὐκ ἂν	ᾔδεσαν,	εἰ ταῦτα μὴ ἦν, Σωκράτης
[4, 23]	δεῖται, τῆς βιαζομένης ἀπέχεσθαι τῶν	ἡδέων,	οὔτε μισθοῦ τοῦ δι´ ἐπαγγελίας
[4, 13]	προειρημένοι, ἀλλὰ καὶ οἱ Φρύγες·	ἤδη	γὰρ καὶ οὗτοι τοὺς τῇ
[4, 23]	δυνατὸν τῷ τρόπῳ τὸν γνωστικὸν	ἤδη	γενέσθαι θεόν· ἐγὼ εἶπα· θεοί
[4, 25]	τῷ Θεαιτήτῳ κορυφαῖος» οἷον ἄγγελος	ἤδη	γενόμενος σὺν Χριστῷ {τε} ἔσται,
[4, 8]	τὸ βρέφος ἀνελομένη οἴκαδε φέρει.	ἤδη	γοῦν αἱ κύνες οὐδὲν ἔλαττον
[4, 6]	ἁπλῶς μεριμνητάς τε καὶ φροντιστάς,	ἤδη	δὲ καὶ τοὺς φιλοσωμάτους· ἔρωτες
[4, 3]	τῷ κόσμῳ» λέγει, βιῶ δὲ	ἤδη	ἐν σαρκὶ ὢν ὡς ἐν
[4, 22]	τὸν ἀπόστολον, ὅτι ὥρα ὑμᾶς	ἤδη	ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ
[4, 18]	ἔννοιαν τὴν ὁμιλίαν (τοῦτο γὰρ	ἤδη	ἔργον ἐστὶν ἐπιθυμίας ὡς ἐπιθυμίας)
[4, 2]	βαδιστέον δὲ τὸ μετὰ τοῦτο	ἤδη	καὶ τὴν λοιπὴν ἑαυτοῖς ἐξευρετέον,
[4, 18]	γὰρ ὄναρ τῇ φαντασίᾳ, συγκαταχρῆται	ἤδη	καὶ τῷ σώματι. Λέγουσιν οὖν
[4, 26]	ἀπιστήσας» κατὰ τὴν σωτήριον φωνὴν	ἤδη	κέκριται» Γέγραπται δὲ κἀν ταῖς
[4, 18]	ἐμβλέψας τῇ γυναικὶ πρὸς ἐπιθυμίαν	ἤδη	μεμοίχευκεν» οὐ ψιλὴν τὴν ἐπιθυμίαν
[4, 7]	ἀγάπη, ὡς προσῆκόν ἐστι, γνωστικῶς	ἤδη	παιδεύουσα. Ἕλληνες γὰρ οὐκ οἶδ´
[4, 20]	εἰ δὲ μὴ ὑπακούοι, τότε	ἤδη	πειράσεται καθ´ ὅσον οἷόν τέ
[4, 26]	ἐξομοιούμενος θεῷ εἰς ὅσον δύναται,	ἤδη	πνευματικὸς καὶ διὰ τοῦτο ἐκλεκτός.
[4, 21]	τὸν Χριστόν. Ἐν εὐαγγελίῳ δὲ	ἤδη	προκόπτει ὁ γνωστικός, οὐ βαθμῷ
[4, 21]	τὸ ἐκ καταρτισμοῦ τελείως ἀπηρτισμένον.	ἤδη	συνορῶμεν ὅπῃ καὶ ὅπως καὶ
[4, 21]	ἡ συμπεραίωσις τοῦ βίου, φθάσαντος	ἤδη	τοῦ γνωστικοῦ μάρτυρος τὸ τέλειον
[4, 8]	ὁ γὰρ ἄδικος κομίσεται ὃ	ἠδίκησεν,	καὶ οὐκ ἔστι προσωποληψία. Οἱ
[4, 23]	τὰ τῷ ὄντι καλὰ φαίνεται	ἥδιστα,	παρ´ αὑτοῦ πορίζεται ὃν ποθεῖ
[4, 18]	δεινοί, καὶ τὴν μὲν ἐπὶ	ἡδοναῖς	καὶ ἀκολασίᾳ τάττουσιν ἄλογον οὖσαν,
[4, 8]	ἀξιώσαιμεν εἶναι καὶ πρὸς τὰς	ἡδονὰς	διαμάχεσθαι μεμελετηκυῖαν· Λέγω δέ· πνεύματι
[4, 22]	οὔτε διὰ φόβον οὔτε διὰ	ἡδονὰς	ἐπὶ τὴν γνῶσιν ἵεται· οὐ
[4, 5]	ἐκ τοῦ κακὰς εἶναί τινας	ἡδονάς.	{τούτῳ τῷ λόγῳ ἀναφαίνεται τὸ
[4, 5]	τινὰς δὲ φεύγομεν, οὐ πᾶσα	ἡδονὴ	ἀγαθόν. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ
[4, 5]	κατὰ τὴν πόσιν δὲ ἡ	ἡδονή,	ποιητικὴ τῆς ἡδονῆς ἡ ἀλγηδὼν
[4, 5]	τό γε μὴ εἶναι τὴν	ἡδονὴν	ἀγαθὸν ὡμολόγηται ἐκ τοῦ κακὰς
[4, 5]	ἔστιν ὅτε καὶ τὴν ποιὰν	ἡδονὴν	αἱρησόμεθα. Αὐτίκα ὁ μάρτυς ἡδονὴν
[4, 5]	εἶναι τὸ ἀγαθόν, οὐ τὴν	ἡδονήν,	δι´ ἣν ἔστιν ὅτε καὶ
[4, 26]	πρὸς τὸ καλόν, οὐ πρὸς	ἡδονὴν	εὔθετα. Ὅθεν ἐπιδεκτικὸν γίνεται τῆς
[4, 5]	ἡδονὴν αἱρησόμεθα. Αὐτίκα ὁ μάρτυς	ἡδονὴν	τὴν δι´ ἐλπίδος διὰ τῆς
[4, 5]	δὲ ἡ ἡδονή, ποιητικὴ τῆς	ἡδονῆς	ἡ ἀλγηδὼν ἡ προϋπάρξασα γίνεται·
[4, 23]	ἐπαγγελίαν ὑπακηκοότες τῷ θεῷ, δελέατι	ἡδονῆς	ᾑρημένοι, οὐδὲ μὴν ἡ τῶν
[4, 20]	ἄλοχον ἐν κοινῷ τε λύπης	ἡδονῆς	τ´ ἔχειν μέρος. τό τε
[4, 8]	σώφρονα τὸν ἄνδρα καὶ τῶν	ἡδονῶν	κρείττονα δεῖν εἶναί φαμεν. Οὕτω
[4, 5]	εἴ τινας μὲν αἱρούμεθα τῶν	ἡδονῶν,	τινὰς δὲ φεύγομεν, οὐ πᾶσα
[4, 20]	αὖθίς που τούτοις τὰ ὅμοια·	Ἡδὺ	δέ, ἢν κακὸν πράξῃ τι,
[4, 19]	Ὁμήρῳ Ναυσικάα ἐπὶ τοὺς πλυνοὺς	ᾔει.	Ἕλοιτ´ ἂν οὖν ἡ σώφρων
[4, 13]	ἐστε αἰωνίας καὶ τὸν θάνατον	ἠθέλετε	μερίσασθαι εἰς ἑαυτούς, ἵνα δαπανήσητε
[4, 11]	φονευθησόμεθα, ἀνασκινδυλευθησόμεθα. Ὥστ´ οὐ διώκεσθαι	ἠθέλησεν	ἡμᾶς, ἀλλ´ ἃ πεισόμεθα προεμήνυσεν,
[4, 7]	ὢν δι´ οὗ ἔπαθεν παθεῖν	ἠθέλησεν,	ἵνα τῷ πάθει ζήσωμεν αὐτοῦ·
[4, 17]	εἰς τὸ φῶς. Διὰ τούτου	ἠθέλησεν	ὁ δεσπότης τῆς ἀθανάτου γνώσεως
[4, 25]	φυσικωτέρων ἐπὶ τὰ προφανέστερα τὰ	ἠθικά·	ὁ γὰρ περὶ ἐκείνων λόγος
[4, 8]	ἀνδρείας καὶ Ἀχαϊκὸς ἐν τοῖς	Ἠθικοῖς.	Ἀλλὰ καὶ Πόστουμος ὁ Ῥωμαῖος
[4, 1]	τὸ προκείμενον μετιτέον καὶ τὸν	ἠθικὸν	ἀποπληρωτέον λόγον. ~Ἔστω δὲ ἡμῖν
[4, 1]	ἵν´ ὡς ἐν ἐπιδρομῇ τὸν	ἠθικὸν	συμπερανάμενοι λόγον κεφαλαιωδῶς παραστήσωμεν τὴν
[4, 25]	καθ´ ὅσον ἐστὶν τἀγαθόν, τοῦ	ἠθικοῦ·	ᾗ δ´ αὖ ἐστι νοῦς,
[4, 26]	τὸν ἄνθρωπον εὑρίσκεται τὸν γνωστικὸν	ἠθικῶς	τε καὶ φυσικῶς καὶ λογικῶς
[4, 6]	δὲ καὶ τοὺς καλοὺς τὸ	ἦθος	καὶ τὸ σῶμα δι´ ἁγνείαν
[4, 17]	τὸ μεγαλοπρεπὲς τῆς φιλοξενίας ὑμῶν	ἦθος	οὐκ ἐκήρυξεν; καὶ τὴν τελείαν
[4, 17]	τὸ ἀγαθὸν διορθωσώμεθα, τὸ ἀξιαγάπητον	ἦθος	τῆς ἁγνείας» φησίν, ἐνδειξάσθωσαν· τὸ
[4, 13]	ἐπὶ τὴν τοῦ θανάτου καθαίρεσιν	ἥκειν,	θανάτου δὲ γένεσιν ἔργον εἶναι
[4, 19]	μὲν ἡ Πυθαγορικὴ εἰς τοσοῦτον	ἧκεν	φιλοσοφίας ὡς πρὸς τὸν περιέργως
[4, 1]	τοῖς τε ἄλλοις βαρβάροις, ὅσων	ἧκον	εἰς ἡμᾶς αἱ δόξαι, ἐξιστορητέον
[4, 18]	ἐπιθυμίαν τῷ ἐραστῇ πεπληρωκέναι λέγουσα.	ἧκον	οὖν ἐπὶ τὸν κριτήν. Τὸ
[4, 18]	τὴν παῖδα παρ´ ἐλπίδα κορεσθεὶς	ἥκουσαν	τὴν ἐρωμένην κατὰ τὸ τεταγμένον
[4, 22]	οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ	ἤκουσεν	καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου. Οὐκ
[4, 18]	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ οὖς	ἤκουσεν	οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου ἀνέβη»
[4, 3]	οἱ τοῦ θεοῦ ἄγγελοι σοφώτεροι·	Ἠλάττωσας	αὐτόν» φησί, βραχύ τι παρ´
[4, 5]	οἱ γείνατο κοῦρον, ὃς οὐκ	ἠλέκτορα	εἶδεν, φησὶν ὁ Χαλκιδεὺς Εὐφορίων.
[4, 17]	βασιλείαν τοῦ Χριστοῦ, λέγομεν δὲ	Ἠλίαν	καὶ Ἐλισσαῖον, Ἰεζεκιήλ τε καὶ
[4, 5]	ῥιπτεῖν καὶ πετρέων, Κύρνε, κατ´	ἠλιβάτων.	ἔμπαλιν δὲ Ἀντιφάνης ὁ κωμικὸς
[4, 11]	πρὸς τὸν κύριον καὶ καθάπερ	ἡλικίας	μεταβολήν, οὕτω δὲ καὶ βίου
[4, 21]	εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον	ἡλικίας	τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, σπευστέον
[4, 18]	τὸν νεανίσκον προτείνειν κελεύσας, ἐν	ἡλίῳ	δέ, τὴν ἑταίραν λαβέσθαι προσέταξεν
[4, 26]	κύριος· ὡς ἐπελάθου μου καὶ	ἤλπισας	ἐπὶ ψεύδεσι, κἀγὼ ἀποκαλύψω τὰ
[4, 26]	καὶ Ἀριμάσπειοι πόλεις καὶ τὰ	Ἠλύσια	πεδία δικαίων πολιτεύματα· ἴσμεν δὲ
[4, 3]	εὖτ´ ἄν μιν κατὰ δούλιον	ἦμαρ	ἕλῃσι. Δούλους δὲ τοὺς ὑπὸ
[4, 12]	τὸ ἡμαρτηκέναι μὴ λαβὼν οὐχ	ἡμάρτανεν.	Ὥστ´ οὐκ αὐτῷ τὸ μὴ
[4, 12]	τύχοι, λέγων, ὁ δεῖνα οὖν	ἥμαρτεν,	ἔπαθεν γὰρ ὁ δεῖνα, ἐὰν
[4, 12]	ἐὰν μὲν ἐπιτρέπῃς, ἐρῶ, οὐχ	ἥμαρτεν	μέν, ὅμοιος δὲ ἦν τῷ
[4, 12]	τὸ νήπιον τὸ δοκοῦν οὐχ	ἡμαρτηκέναι.	Εἶθ´ ὑποβὰς πάλιν ἐπιφέρει· Ὡς
[4, 12]	ἁμαρτητικόν, ἀφορμὴν δὲ πρὸς τὸ	ἡμαρτηκέναι	μὴ λαβὼν οὐχ ἡμάρτανεν. Ὥστ´
[4, 12]	προημαρτηκὸς ἢ ἐνεργῶς μὲν οὐχ	ἡμαρτηκὸς	οὐδέν, ἐν ἑαυτῷ {τῷ} δὲ
[4, 12]	ὑποπίπτουσι ταῖς λεγομέναις θλίψεσιν, ἤτοι	ἡμαρτηκότες	ἐν ἄλλοις λανθάνοντες πταίσμασιν εἰς
[4, 12]	μηδὲ πάσχειν δοκεῖν· κἂν μὴ	ἡμαρτηκὼς	δ´ ὅλως τις ἐπὶ τὸ
[4, 12]	οὑτωσὶ δὴ κἂν τέλειος μηδὲν	ἡμαρτηκὼς	ἔργῳ τύχῃ, πάσχῃ δέ, ὃ
[4, 17]	γνωστικῶς μετριοπαθῶν ἐπιφέρει· Σοὶ μόνῳ	ἥμαρτον	καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου
[4, 7]	πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος	ἡμᾶς.	Ἃ δ´ ἐκπυθέσθαι τῆς ἐμῆς
[4, 1]	ἄλλοις βαρβάροις, ὅσων ἧκον εἰς	ἡμᾶς	αἱ δόξαι, ἐξιστορητέον καὶ πρὸς
[4, 1]	εὐαγγελίου γνησίως κεκηρυγμένον. Πολλαὶ δὲ	ἡμᾶς	αἱ πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους ἀντιρρήσεις
[4, 11]	ἀνασκινδυλευθησόμεθα. Ὥστ´ οὐ διώκεσθαι ἠθέλησεν	ἡμᾶς,	ἀλλ´ ἃ πεισόμεθα προεμήνυσεν, διὰ
[4, 21]	ὤν, πλὴν μόνον ὁ δι´	ἡμᾶς	ἄνθρωπον ἐνδυσάμενος. Καίτοι καὶ κατὰ
[4, 11]	γὰρ καὶ ἀδικούμεθα ὡς πρὸς	ἡμᾶς	αὐτούς, θανάτῳ ἀπολυόμενοι πρὸς τὸν
[4, 12]	ὑπομενοῦμεν· ἀλλὰ ἀποσεῖσαι τῆς πίστεως	ἡμᾶς	βουλόμενος καὶ ὑπάγεσθαι ἑαυτῷ πειράζει,
[4, 17]	ὁ δεσπότης τῆς ἀθανάτου γνώσεως	ἡμᾶς	γεύσασθαι. Ῥητότερον καὶ τὸ τῆς
[4, 6]	οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης» σαφῶς	ἡμᾶς	διδάσκει ἐν πάσῃ περιστάσει τὸν
[4, 25]	δεικνύντος τοῦ θεοῦ ὅτι τοιούτους	ἡμᾶς	εἶναι βούλεται, οἵους καὶ γεγέννηκεν
[4, 7]	τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς	ἡμᾶς,	εἴπερ συμπάσχομεν, ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν,
[4, 12]	ἐπιτέτραπται αὐτῷ διά τε τὸ	ἡμᾶς	ἐξ ἑαυτῶν σῴζεσθαι δεῖν, ἀφορμὰς
[4, 8]	τῷ δημιουργῷ θεῷ τῷ καλέσαντι	ἡμᾶς	καὶ εὐαγγελισαμένῳ ἐν σώματι. Σαφὲς
[4, 18]	τουτέστιν ἡ παρουσία τοῦ ἀγαπῶντος	ἡμᾶς	κυρίου, καὶ ἡ κατὰ Χριστὸν
[4, 24]	τῶν ἀντικειμένων ἐπ´ ἴσης εἶναι	ἡμᾶς	κυρίους δυνατὸν εὑρίσκεται τὸ ἐφ´
[4, 10]	ἐκκλίνειν προστάττει τοῦτον· βούλεται δὲ	ἡμᾶς	μηδενὶ αἰτίους μηδὲ συναιτίους κακοῦ
[4, 12]	καὶ διεμαρτυράμεθα. Οὐ γὰρ ἐκάλεσεν	ἡμᾶς	ὁ θεὸς ἐπὶ ἀκαθαρσίᾳ, ἀλλ´
[4, 25]	χερσὶ πραγματείαν ἕψεται. Αὐτὸς οὖν	ἡμᾶς	ὁ σωτὴρ ἀτεχνῶς κατὰ τὴν
[4, 13]	ψυχικοὺς ἐν ὀνείδους μέρει λεγόντων	ἡμᾶς	οἱ προειρημένοι, ἀλλὰ καὶ οἱ
[4, 22]	Ἀκήκοεν δ´ ἐκεῖνος ὡς Βρῶμα	ἡμᾶς	οὐ παραστήσει» οὐδὲ μὴν γάμος,
[4, 11]	οὐ γὰρ οἶδεν τὰ καθ´	ἡμᾶς	οὐδὲ θέλει μαθεῖν, προλήψει δὲ
[4, 11]	διὸ καὶ κρίνεται. Διώκουσι τοίνυν	ἡμᾶς	οὐκ ἀδίκους εἶναι καταλαβόντες, ἀλλ´
[4, 6]	οὐκ ἄντικρυς τὸν γνωστικὸν μεθέπειν	ἡμᾶς	παρακελεύεται βίον ἔργῳ τε καὶ
[4, 8]	σωφρόνων. ἔξεστι γὰρ τῷ καθ´	ἡμᾶς	πολιτευομένῳ καὶ ἄνευ γραμμάτων φιλοσοφεῖν,
[4, 7]	τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν	ἡμᾶς	τῇ ἁμαρτίᾳ. Ἆρ´ οὐκ ἐμφανῶς
[4, 23]	καὶ ὁσιώτατα ὁ ἀπόστολος διδάσκων	ἡμᾶς	τὴν ἀληθῶς εὐχάριστον ἐκλογὴν οὐ
[4, 6]	οἶμαι, πάσης ἀρετῆς κύριος παιδεύων	ἡμᾶς	τὸ δεῖν γνωστικώτερον δι´ ἀγάπην
[4, 11]	οὕτως ὑπολαμβάνομεν τοῖς περιστατικοῖς περιπίπτειν	ἡμᾶς	τὸν κύριον βουληθῆναι, ἀλλὰ προφητικῶς
[4, 7]	πολλοῖς; Δοκῶ γάρ, ὁ θεὸς	ἡμᾶς	τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν ὡς
[4, 2]	ὑπομνημάτων Στρωματεῖς. Δεῖ δὲ καὶ	ἡμᾶς	τούτοις προσεκπονεῖν καὶ προσεφευρίσκειν ἕτερα,
[4, 18]	ἀνέχεται, πάντα μακροθυμεῖ, ἀγάπη κολλᾷ	ἡμᾶς	τῷ θεῷ, πάντα ποιεῖ ἐν
[4, 14]	ἡ τοιάδε ἐνέργεια) Οὐ δυνήσεται	ἡμᾶς	χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ
[4, 5]	τὰ παλαιὰ κατορθώματα εἰς τὰ	ἡμεδαπὰ	ἐπανορθώματα ἔκκεινται, ἐμφαίνων ὁ ἀπόστολος
[4, 22]	καὶ οἱ μεθυσκόμενοι νυκτὸς μεθύουσιν·	ἡμεῖς	δὲ ἡμέρας ὄντες νήφωμεν, ἐνδυσάμενοι
[4, 16]	ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ.	Ἡμεῖς	δὲ οὔκ ἐσμεν ὑποστολῆς εἰς
[4, 11]	αὐτὸς ὑμᾶς εἰς τοῦτο ἐκδίδωσιν;	ἡμεῖς	δὲ οὐχ οὕτως ὑπολαμβάνομεν τοῖς
[4, 26]	τις αἰδεσθείη ποιεῖσθαι πολλῶν συνειδότων.	Ἡμεῖς	δὲ περὶ μὲν τῆς εὐχῆς
[4, 22]	ὂν στάσιν τῆς ψυχῆς ἡμῶν.	Ἡμεῖς	δὲ τὸν ἀεὶ καὶ ἐν
[4, 11]	ἄνδρες εἶναι τοῖς πολλοῖς ἐδοκοῦμεν	ἡμεῖς,	{εἰ} ᾔδεσαν δὲ καὶ αὐτοὶ
[4, 8]	Χριστὸς ἐχαρίσατο ἡμῖν, οὕτως καὶ	ἡμεῖς.	Ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις ἡ
[4, 11]	ἐν ᾧ κρίνει καθάπερ καὶ	ἡμεῖς	κατά τε τὴν τῶν αἱρετῶν
[4, 7]	Πῦρ ἀνθρώποις μέγιστον κολαστήριον· τούτου	ἡμεῖς	καταφρονοῦμεν. Κἀντεῦθεν Ἡράκλειτος ἓν ἀντὶ
[4, 22]	ἀνθρώπων σωτηρίαν ἀμισθί, ἵνα δὴ	ἡμεῖς	κληρονομήσωμεν καὶ κτησώμεθα τὸν κύριον.
[4, 4]	ὄντος γνῶσιν θεοῦ, ὅπερ καὶ	ἡμεῖς	ὁμολογοῦμεν, φονέα δὲ εἶναι αὐτὸν
[4, 7]	γῆν, τά τε ἄλλα ὅσα	ἡμεῖς	ὀνόμασιν γινώσκομεν. Τοῖς μὲν οὖν
[4, 16]	χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ	ἡμεῖς,	τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος»
[4, 4]	περὶ ἀρχάς. Ψέγομεν δὲ καὶ	ἡμεῖς	τοὺς ἐπιπηδήσαντας τῷ θανάτῳ· εἰσὶ
[4, 13]	αἱ δόξαι αὗται ἀλλότρια δὲ	ἡμεῖς	φαμεν τὰ τοῦ κόσμου οὐχ
[4, 22]	νυκτὸς τὴν πολιτείαν ὡς ἐν	ἡμέρᾳ	ἐνεργουμένην καθαρὰν καὶ ἀκηλίδωτον διαφυλάττειν
[4, 22]	Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ	ἡμέρα	ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα
[4, 18]	σου· καὶ ἐπικάλεσαί με ἐν	ἡμέρᾳ	θλίψεώς σου, καὶ ἐξελοῦμαί σε
[4, 26]	κεκραγότα ἔχειν ὀφείλομεν Ὡς ἐν	ἡμέρᾳ	περιπατοῦντες» Λαμψάτω γάρ σου τὰ
[4, 25]	εἴληφεν. Καθαρίζονται δὲ καὶ οὗτοι	ἡμέραις	ἑπτὰ δι´ ὅσων ἡ γένεσις
[4, 25]	γνωστικόν. Ἐπὶ γοῦν ταῖς ἑπτὰ	ἡμέραις	τὰ ἱερεῖα ὑπὲρ ἁμαρτιῶν θύεται,
[4, 22]	δὲ τὰ ὅπλα τοῦ φωτός.	Ἡμέραν	δὲ τὸν υἱὸν ἀλληγορεῖ καὶ
[4, 7]	ἕνεκεν σοῦ θανατούμεθα ὅλην τὴν	ἡμέραν,	ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. Ἀλλ´
[4, 6]	καὶ μεταστροφὴν ἐκ νυκτερινῆς τινος	ἡμέρας.	Αὐτίκα εὔλογον ἐξαγωγὴν τῷ σπουδαίῳ
[4, 16]	λέγειν· Ἀναμιμνῄσκεσθε δὲ τὰς πρότερον	ἡμέρας,	ἐν αἷς φωτισθέντες πολλὴν ἄθλησιν
[4, 17]	ἀπὸ ῥύπου, οὐδ´ εἰ μιᾶς	ἡμέρας	ἡ ζωὴ αὐτοῦ. Μωυσῆς, Ὁ
[4, 17]	ἄνθρωπος ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν	ἡμέρας	ἰδεῖν ἀγαθάς; Εἶτα ἑβδομάδος καὶ
[4, 22]	μεθυσκόμενοι νυκτὸς μεθύουσιν· ἡμεῖς δὲ	ἡμέρας	ὄντες νήφωμεν, ἐνδυσάμενοι θώρακα πίστεως
[4, 18]	ἀπὸ Ἀδὰμ ἕως τῆσδε τῆς	ἡμέρας	παρῆλθον· ἀλλ´ οἱ ἐν ἀγάπῃ
[4, 16]	Κορινθίους. Ἄχρι γὰρ τῆς σήμερον	ἡμέρας	τὸ αὐτὸ κάλυμμα τοῖς πολλοῖς
[4, 11]	ἂν ἦν. Ἀλλὰ γὰρ ἡ	ἡμετέρα	πίστις, φῶς» οὖσα τοῦ κόσμου»
[4, 5]	γὰρ ἐγράφη, λέγει, εἰς τὴν	ἡμετέραν	διδασκαλίαν ἐγράφη, ἵνα διὰ τῆς
[4, 7]	τόπου εἰς τόπον, ψυχὰς δ´	ἡμετέρας	οὐκ ἀναγκάσεις ποιεῖν ἃ μὴ
[4, 4]	θανάτῳ· εἰσὶ γάρ τινες οὐχ	ἡμέτεροι,	μόνου τοῦ ὀνόματος κοινωνοί, οἳ
[4, 14]	συνωνύμως καὶ ἐνέργεια λέγεται, ἔργον	ἡμέτερον	οὖσα ἡ τοιάδε ἐνέργεια) Οὐ
[4, 7]	συνεῖναι βούλονται, οὐκ ἐκ τῶν	ἡμετέρων	μόνον λέγω γραφῶν (σχεδὸν γὰρ
[4, 16]	δι´ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον	ἡμῖν	ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς
[4, 10]	τῶν ἐν τῷ βίῳ προστέτακται	ἡμῖν,	ἀλλὰ καὶ τῷ αἴροντι τὸ
[4, 1]	γραφῶν. Τελειωθείσης τοίνυν τῆς προθέσεως	ἡμῖν	ἁπάσης ἐν οἷς, ἐὰν θελήσῃ
[4, 9]	ὁμολογεῖν ἐκ παντὸς δεῖ, ἐφ´	ἡμῖν	γάρ, ἀπολογεῖσθαι δὲ οὐκ ἐκ
[4, 5]	καὶ νοσερὸς ἐξ ὑγιεινοῦ γενόμενος	ἡμῖν	γέ ἐστι παράδειγμα ἀγαθὸν ἀναγεγραμμένος,
[4, 13]	τὸν ὑπ´ αὐτοῦ κεκηρυγμένον. Ἀλλ´	ἡμῖν	γε ὁ ἀπόστολος εἰς τὴν
[4, 8]	ἤ τινων ἑτέρων, ταῦτα ἂν	ἡμῖν	γίγνοιτο μετὰ τῆς ἴσης σπουδῆς,
[4, 7]	πολλοῖς ἡ ματαιοπονία αὕτη αἱρετή,	ἡμῖν	δὲ ὁ ἀπόστολός φησι· Τοῦτο
[4, 7]	Αὕτα φύσις ἀνθρώπων, ἀσκοὶ πεφυσημένοι.	Ἡμῖν	δὲ ὁ σωτὴρ εἴρηκεν· Τὸ
[4, 13]	ἐμφερῶς τῷ Βασιλείδῃ, ἄνωθεν δὲ	ἡμῖν	δεῦρο τοῦτο δὴ τὸ διάφορον
[4, 14]	οἱ τούτῳ ἐξομοιούμενοι) ὁ συνοδεύων	ἡμῖν	δι´ ἀνθρώπων τῶν ζηλούντων τὰ
[4, 1]	παρατιθέμενοι καὶ ὡς οἷόν τε	ἡμῖν	διαλύεσθαι πειρώμενοι. Ἀλλὰ γὰρ τὸ
[4, 8]	καὶ εὐαγγελισαμένῳ ἐν σώματι. Σαφὲς	ἡμῖν	ἐκ τούτων ἡ ἐκ πίστεως
[4, 8]	μὲν γὰρ ἄλλων ἕνεκα πραττόμενα	ἡμῖν	ἑκάστοτε πράξαιμεν ἂν εἰς ἐκείνους
[4, 17]	οὗ ἡ πνοὴ αὐτοῦ ἐν	ἡμῖν	ἐστι, καὶ ὅταν θέλῃ, ἀνελεῖ
[4, 6]	μεγαλυνοῦμεν, τὰ χείλη ἡμῶν παρ´	ἡμῖν	ἐστι· τίς ἡμῶν κύριός ἐστιν;
[4, 24]	δύναμιν θεῷ. ~Αὐτίκα τὸ ἐφ´	ἡμῖν	ἐστιν οὗπερ ἐπ´ ἴσης αὐτοῦ
[4, 24]	κυρίους δυνατὸν εὑρίσκεται τὸ ἐφ´	ἡμῖν.	Καὶ δὴ αἱ ἐντολαὶ οἷαί
[4, 9]	τὰ μὲν ἄλλα φαίνεται ὁμοδοξεῖν	ἡμῖν	κατὰ τὴν περικοπὴν ταύτην, ἐκεῖνο
[4, 12]	Καὶ πῶς τοῦτο ἀληθὲς ἐφ´	ἡμῖν	κειμένου τοῦ ὁμολογῆσαι καὶ κολασθῆναι
[4, 7]	ὁ κηρύσσων τάδε· θεὸς δὲ	ἡμῖν	κηρύσσει καὶ πειστέον αὐτῷ· Καρδίᾳ
[4, 9]	τὸ πνεῦμα τοῦ πατρὸς» ἐν	ἡμῖν	μαρτυρεῖ, πῶς ἔτι ὑποκριταί, οὓς
[4, 16]	καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον	ἡμῖν	νέφος» ἅγιον καὶ διειδὲς μαρτύρων,
[4, 9]	οὐ γὰρ καὶ τοῦτο ἐφ´	ἡμῖν.	Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος,
[4, 11]	μὴ ἀδικῶμεν, ἀλλ´ ὡς ἀδικοῦσιν	ἡμῖν	ὁ δικαστὴς ἀφορᾷ· οὐ γὰρ
[4, 7]	ἄφροντις ὤν; Οὐ γὰρ ἔδωκεν	ἡμῖν	ὁ θεὸς πνεῦμα δουλείας πάλιν
[4, 19]	τις προσπολεμῶν, τὸ δ´ ἐφ´	ἡμῖν	οὐδαμῶς, οὐδ´ ἂν μάλιστα ἐνίσταιτο·
[4, 8]	καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἐχαρίσατο	ἡμῖν,	οὕτως καὶ ἡμεῖς. Ἐπὶ πᾶσι
[4, 4]	ὁπόταν καιρὸς ἀπαιτῇ· διαφέρονται γὰρ	ἡμῖν	περὶ ἀρχάς. Ψέγομεν δὲ καὶ
[4, 6]	παλαιᾶς ἀναστροφῆς τὰ ὑπ´ αὐτῆς	ἡμῖν	περικτηθέντα καὶ ἐπὶ τὸν θεὸν
[4, 19]	φαμεν ἢ πάντων μάλιστα ἐφ´	ἡμῖν.	Τὰ μὲν οὖν ἄλλα εἴργειν
[4, 2]	ἠθικὸν ἀποπληρωτέον λόγον. ~Ἔστω δὲ	ἡμῖν	τὰ ὑπομνήματα, ὡς πολλάκις εἴπομεν,
[4, 8]	ἑλομένων ἡ σωφροσύνη· ὡμολόγηται δ´	ἡμῖν	τὴν αὐτὴν φύσιν κατὰ γένος
[4, 11]	τὴν τιμωρίαν. Ἄκοντες οὖν μαρτυροῦσιν	ἡμῖν	τὴν δικαιοσύνην τοῖς διὰ δικαιοσύνην
[4, 17]	ἐμφαίνων ἐπήγαγεν· Προδήλων οὖν ὄντων	ἡμῖν	τούτων, καὶ ἐγκεκυφότες εἰς τὰ
[4, 17]	ὁ ἀπόστολος Κλήμης καὶ αὐτὸς	ἡμῖν	τύπον τινὰ τοῦ γνωστικοῦ ὑπογράφων
[4, 1]	μάλιστα τῆς κατὰ τὰ προκείμενα	ἡμῖν	ὑποτυπώσεως τὰ περὶ ἀρχῶν φυσιολογηθέντα
[4, 6]	πρὸς αὐτὸν γενέσθαι, Ἰδοὺ τὰ	ἡμίση	τῶν ὑπαρχόντων μου δίδωμι ἐλεημοσύνην»
[4, 3]	τὴν γνῶσιν τοῦ θεοῦ κατοψόμενον·	Ἥμισυ	γάρ τ´ ἀρετῆς ἀποαίνυται εὐρύοπα
[4, 25]	ἑρμηνεύεται εἰρήνη, ἧς ὁ σωτὴρ	ἡμῶν	ἀναγράφεται βασιλεύς, ὅν φησι Μωυσῆς,
[4, 17]	ἡ ἀσύνετος καὶ ἐσκοτισμένη διάνοια	ἡμῶν	ἀναθάλλει εἰς τὸ φῶς. Διὰ
[4, 16]	μὴ καταρᾶσθε. Ἡ γὰρ καύχησις	ἡμῶν	αὕτη ἐστί, τὸ μαρτύριον τῆς
[4, 12]	καὶ τῶν ἀποστόλων διὰ τὰς	ἡμῶν.	Αὐτίκα ὁ θεῖος ἀπόστολος Τοῦτο
[4, 4]	{τε} ἀκούσας πρὸς τοῦ σωτῆρος	ἡμῶν	διὰ τὴν τοῦ βίου ὁμοιότητα.
[4, 18]	καὶ ἡ κατὰ Χριστὸν ἀγαπητικὴ	ἡμῶν	διδασκαλία τε καὶ πολιτεία. Ἀγάπῃ
[4, 11]	τοῦ χείρονος βλάπτεσθαι. ὥστε θαρροῦντα	ἡμῶν	ἕκαστον λέγειν· Κύριος ἐμοὶ βοηθός,
[4, 23]	εἶναι πάντα ὅσα εἰς χρῆσιν	ἡμῶν	ἐκτίσθη, ὡς γάμον φέρε εἰπεῖν
[4, 22]	ἐπιβολὴν αὐτῆς ληπτέον, Ὅτι ἵστησιν	ἡμῶν	ἐν τοῖς πράγμασι τὴν ψυχήν»
[4, 6]	ὁ δὲ τῷ ὄντι θησαυρὸς	ἡμῶν	ἔνθα ἡ συγγένεια τοῦ νοῦ.
[4, 10]	ἐφ´ ἑαυτοὺς ἀγριαίνωμεν καὶ δι´	ἡμῶν	ἐπὶ τὴν τοῦ ὀνόματος διακινῶμεν
[4, 17]	θεωρητικῆς τῆς ἀληθείας. Τὰς γυναῖκας	ἡμῶν	ἐπὶ τὸ ἀγαθὸν διορθωσώμεθα, τὸ
[4, 6]	αὐτήν, ἢν μόνον τὸ ἐπίκηρον	ἡμῶν	ἐπιβάλωμεν τῇ τοῦ θεοῦ ἀφθαρσίᾳ.
[4, 14]	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ κυρίῳ	ἡμῶν»	Ἔχεις συγκεφαλαίωσιν γνωστικοῦ μάρτυρος. ~Οἴδαμεν
[4, 21]	ἵνα ἐν μηδενὶ ζημιωθῆτε ἐξ	ἡμῶν.	Ἡ γὰρ κατὰ θεὸν λύπη
[4, 22]	ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον	ἡμῶν	ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν.
[4, 17]	ἡμῶν· Οὗ τὸ αἷμα ὑπὲρ	ἡμῶν	ἡγιάσθη. Ἐντραπῶμεν οὖν τοὺς προηγουμένους
[4, 22]	τὸ ὂν στάσιν τῆς ψυχῆς	ἡμῶν.	Ἡμεῖς δὲ τὸν ἀεὶ καὶ
[4, 13]	διαδοχὴν ὑπάρχοντα, χρήσει δὲ ἑκάστου	ἡμῶν	ἴδια, δι´ οὓς καὶ ἐγένετο,
[4, 18]	~Ἡ σεμνὴ οὖν τῆς φιλανθρωπίας	ἡμῶν	καὶ ἁγνὴ ἀγωγὴ κατὰ τὸν
[4, 17]	ἡγιάσθη. Ἐντραπῶμεν οὖν τοὺς προηγουμένους	ἡμῶν	καὶ αἰδεσθῶμεν, τοὺς πρεσβυτέρους τιμήσωμεν,
[4, 26]	γάρ ἐστι» φησίν, ὁ θεὸς	ἡμῶν	καὶ οὐκ ἔστι πλὴν αὐτοῦ
[4, 23]	ἄρξῃ ἐπιθυμίας. Μυστικῶς οὖν ἐφ´	ἡμῶν	καὶ τὸ Πυθαγόρειον ἐλέγετο Ἕνα
[4, 2]	κηρόπλαστον ὄργανον. Αὐτίκα οἱ Στρωματεῖς	ἡμῶν	κατὰ τὸν γεωργὸν Τιμοκλέους τοῦ
[4, 3]	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ κυρίῳ	ἡμῶν.	Κινδυνεύει τοίνυν δεδεῖχθαι θάνατος μὲν
[4, 16]	εἰρημένον μόνοι. Ἐπιφέρει γοῦν· Περὶ	ἡμῶν	κρεῖττόν τι προειδομένου τοῦ θεοῦ,
[4, 6]	ἡμῶν παρ´ ἡμῖν ἐστι· τίς	ἡμῶν	κύριός ἐστιν; ἀπὸ ταλαιπωρίας τῶν
[4, 6]	μεγαλορήμονα, τοὺς εἰπόντας· τὴν γλῶσσαν	ἡμῶν	μεγαλυνοῦμεν, τὰ χείλη ἡμῶν παρ´
[4, 7]	τὸν ἀήττητον βοηθόν, τὸν ὑπερασπίζοντα	ἡμῶν.	Μὴ ξενίζεσθε τοίνυν» ὁ Πέτρος
[4, 7]	ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ κυρίου	ἡμῶν	μηδὲ ἐμὲ τὸν δέσμιον αὐτοῦ,
[4, 6]	φησιν ὁ Σοφοκλῆς. ~Ὁ σωτὴρ	ἡμῶν	ὁ ἅγιος καὶ ἐπὶ τῶν
[4, 26]	γὰρ ὅτι, ἐὰν ἡ ἐπίγειος	ἡμῶν	οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομὴν
[4, 24]	γενέσθαι καὶ μὴ γενέσθαι ὑφ´	ἡμῶν,	οἷς εὐλόγως ἕπεται ἔπαινός τε
[4, 7]	ὥσπερ οὖν ἐστι, τὴν ἐλπίδα	ἡμῶν	ὁμολογοῦμεν εἰς τὴν ἐλπίδα σπεύδοντες·
[4, 16]	ἐστί, τὸ μαρτύριον τῆς συνειδήσεως	ἡμῶν,	ὅτι ἐν ἁγιότητι καὶ εἰλικρινείᾳ»
[4, 7]	τὰ γὰρ ὅπλα τῆς στρατείας	ἡμῶν	οὐ σαρκικά, ἀλλὰ δυνατὰ τῷ
[4, 17]	παντοκρατορικῷ θελήματι ἐπίσκοπον τῆς καρδίας	ἡμῶν·	Οὗ τὸ αἷμα ὑπὲρ ἡμῶν
[4, 12]	Διὰ τοῦτον οὖν τὸν ἁγιασμὸν	ἡμῶν	οὐκ ἐκωλύθη παθεῖν ὁ κύριος.
[4, 22]	ἐγρηγορέναι παραγγέλλει, ὥστε μηδὲ ὄναρ	ἡμῶν	παθαίνεσθαί ποτε τὴν ψυχήν, ἀλλὰ
[4, 6]	γλῶσσαν ἡμῶν μεγαλυνοῦμεν, τὰ χείλη	ἡμῶν	παρ´ ἡμῖν ἐστι· τίς ἡμῶν
[4, 16]	ἔξοδος αὐτῶν καὶ ἡ ἀφ´	ἡμῶν	πορεία σύντριμμα· οἳ δέ εἰσιν
[4, 15]	φέρειν, Μή πως ἡ ἐξουσία	ἡμῶν	πρόσκομμα τοῖς ἀσθενέσι γένηται· ἀπόλλυται
[4, 16]	ἐν Χριστῷ τῶν δικαίων καὶ	ἡμῶν,	σαφῶς μὲν εἴρηκεν πρότερον, οὐδὲν
[4, 7]	γινώσκομεν, ὅτι ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος	ἡμῶν	συνεσταύρωται, ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα
[4, 16]	γὰρ ἦν, ἵνα μὴ χωρὶς	ἡμῶν	τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον
[4, 17]	ὁσίως ἴσην παρεχέτωσαν. Τὰ τέκνα	ἡμῶν	τῆς ἐν Χριστῷ παιδείας μεταλαβέτωσαν·
[4, 26]	ἐν τούτῳ στενάζομεν, τὸ οἰκητήριον	ἡμῶν	τὸ ἐξ οὐρανοῦ ἐπενδύσασθαι ἐπιποθοῦντες,
[4, 7]	πλησίον δι´ ἀγάπην, πλησίον δὲ	ἡμῶν	τὸν σωτῆρα ὑπολάβῃς (θεὸς γὰρ
[4, 6]	νόμον τῷ φρονήματι τοῦ νοῦ	ἡμῶν,	τοῦ θυμοῦ τὰς ἀπειλὰς καὶ
[4, 21]	τοῦ θεοῦ καὶ μὴ ἐξ	ἡμῶν,	ὥς φησιν ὁ ἀπόστολος· μόνον
[4, 8]	παρατίθεσθαι γραφὴν εἰς ἐντροπὴν Μαρκίωνος,	ἤν	πως μεταβάληται πεισθείς, εὐχάριστον δεῖν
[4, 18]	Ἡ ἀγάπη ἁμαρτάνειν οὐκ ἐᾷ·	ἢν	δὲ καὶ περιπέσῃ ἄκων τοιαύτῃ
[4, 21]	ἐν πᾶσι πεπληρωμένοι. Εὑρήσεις γοῦν,	ἢν	θελήσῃς, ἐκ τῶν πράξεων καὶ
[4, 1]	Ἀλλὰ γὰρ τὸ μὲν γεγράψεται,	ἢν	θεός γε ἐθέλῃ καὶ ὅπως
[4, 20]	τούτοις τὰ ὅμοια· Ἡδὺ δέ,	ἢν	κακὸν πράξῃ τι, συσκυθρωπάζειν πόσει
[4, 18]	εἰμι ἠχῶν καὶ κύμβαλον ἀλαλάζον·	ἢν	μὴ ἐκ διαθέσεως ἐκλεκτῆς, δι´
[4, 6]	καὶ ὁ ἀπολέσας εὑρήσει αὐτήν,	ἢν	μόνον τὸ ἐπίκηρον ἡμῶν ἐπιβάλωμεν
[4, 7]	πονηρευσαμένοις· ἔπειτα τελευτῶσιν, εἰ μὴ	ἦν	ἀθάνατος ἡ ψυχή, ἕρμαιον ὁ
[4, 11]	ὁδῷ, ἐκλογὴ δὲ οὐκ ἂν	ἦν.	Ἀλλὰ γὰρ ἡ ἡμετέρα πίστις,
[4, 25]	δὲ παρθένος ἦν καλή, παρθένος	ἦν,	ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν. Ῥεβέκκα
[4, 16]	ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ	ἦν	ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις
[4, 23]	καὶ δι´ ὑπακοῆς ἐδικαιοῦτο, τοῦτο	ἦν	ἀπανδρούμενον τὸ ἐπ´ αὐτῷ κείμενον·
[4, 7]	Θεανὼ γὰρ ἡ Πυθαγορικὴ γράφει·	Ἦν	γὰρ ἂν τῷ ὄντι τοῖς
[4, 2]	Ἦν μὲν γὰρ οἰὸς μαλλός,	ἦν	δ´ ἀπ´ ἀμπέλων σπονδή τε
[4, 17]	Ἰὼβ οὕτως γέγραπται· Ἰὼβ δὲ	ἦν	δίκαιος καὶ ἄμεμπτος, ἀληθινὸς καὶ
[4, 3]	φασί, Καὶ ἄχρι νόμου ἁμαρτία	ἦν	ἐν κόσμῳ, ἀλλὰ χωρὶς νόμου
[4, 16]	προειδομένου τοῦ θεοῦ, ἀγαθὸς γὰρ	ἦν,	ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.
[4, 6]	ἡ γραφή, καὶ ἰδοὺ οὐκ	ἦν·	καὶ ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ
[4, 7]	τοῦ παντὸς ἀπαλλαγή, ἕρμαιον ἂν	ἦν»	καὶ τὰ ἑξῆς. Οὐκ ἔστιν
[4, 25]	ὧδέ πως· Ἡ δὲ παρθένος	ἦν	καλή, παρθένος ἦν, ἀνὴρ οὐκ
[4, 2]	περὶ ἧς ὁ Σοφοκλῆς γράφει·	Ἦν	μὲν γὰρ οἰὸς μαλλός, ἦν
[4, 7]	ἐν Φαίδωνι Εἰ μὲν γὰρ	ἦν	ὁ θάνατος τοῦ παντὸς ἀπαλλαγή,
[4, 7]	Οὐ γάρ τί μοι Ζεὺς	ἦν	ὁ κηρύσσων τάδε· θεὸς δὲ
[4, 18]	ὁ λαὸς οὐχ οἷός τε	ἦν	προσβλέπειν, διὸ καὶ κάλυμμα ἐλάμβανε
[4, 3]	ἂν ᾔδεσαν, εἰ ταῦτα μὴ	ἦν,	Σωκράτης δὲ νόμον ἕνεκα ἀγαθῶν
[4, 5]	ὁ Χαλκιδεὺς Εὐφορίων. Κακὸν οὖν	ἦν	τι παίδευμα εἰς εὐανδρίαν ὁ
[4, 8]	καθὸ ἄνθρωπος· εἰ δὲ μηδὲν	ἦν	τὸ διάφορον ἀνδρὸς καὶ γυναικός,
[4, 25]	βιώσασιν ἀειδοῦς εἰδώλου· τοῦτο γὰρ	ἦν	τὸ εἰρημένον Ἐὰν μὴ στραφέντες
[4, 7]	ἀρνεῖται τὴν ζωήν, ὅτι ζωὴ	ἦν	τὸ φῶς» Ὀλιγοπίστους τούτους οὐ
[4, 12]	οὐχ ἥμαρτεν μέν, ὅμοιος δὲ	ἦν	τῷ πάσχοντι νηπίῳ· εἰ μέντοι
[4, 8]	κατ´ ἔτος. Ὁ δὲ Ζάμολξις	ἦν	τῶν Πυθαγόρου γνωρίμων. Ἀποσφάττεται οὖν
[4, 7]	ἡ μετὰ φόβου διδασκαλία, δι´	ἣν	ἀπεχόμεθα τῆς ἀδικίας, δεύτερος δὲ
[4, 21]	συνήσετε τὴν διαθήκην τὴν παλαιάν,	ἣν	αὐτὸς κατὰ τὴν ἰδίαν ἐξηγήσατο
[4, 13]	πειρώμενοι σῴζειν τὴν ψυχικὴν εἰκόνα,	ἣν	αὐτὸς ῥύσασθαι τῆς φθορᾶς οὐ
[4, 4]	Θαυμάσαις ἂν τὴν ἀγάπην αὐτοῦ,	ἣν	ἐναργῶς διδάσκει εὐχαρίστως ἑνούμενος πρὸς
[4, 18]	πεπιστευκότι μαρτυρεῖ ἑκατονταπλασίονα ὧν ἀπολέλοιπεν,	ἣν	ἐπαγγελίαν εἰς σύνεσιν ἀνθρώπων πίπτειν
[4, 5]	ἀγαθόν, οὐ τὴν ἡδονήν, δι´	ἣν	ἔστιν ὅτε καὶ τὴν ποιὰν
[4, 2]	καθάπερ ἐκ παμφόρου χωρίου. Δι´	ἣν	εὐκαρπίαν ἐπιφέρει· Σὺ μὲν εἰρεσιώνην,
[4, 7]	δεύτερος δὲ ἡ ἐλπίς, δι´	ἣν	ἐφιέμεθα τῶν βελτίστων, τελειοῖ δὲ
[4, 5]	διὰ τὴν ψυχὴν γίνεται, ἐφ´	ἣν	ἡ ἀναφορά. Ἐν ταύτῃ γὰρ
[4, 6]	δικαιοσύνην, μαρτυρεῖ δικαιοσύνην ἀγαθὸν εἶναι	ἣν	ἠγάπησεν, κἂν πεινῇ κἂν διψῇ
[4, 8]	ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, εἰς	ἣν	καὶ ἐκλήθητε ἐν ἑνὶ σώματι·
[4, 7]	ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, εἰς	ἣν	καὶ ἐκλήθητε ἐν ἑνὶ σώματι·
[4, 25]	σῶμα κατά τε ψυχὴν ἁγνείαν,	ἣν	μέτεισιν ὁ γνωστικός, ὁ πάνσοφος
[4, 9]	καὶ ἐπὶ τῶν ἐξουσιῶν γίνεται,	ἣν	μόνην, φησίν, ὁμολογίαν ἡγοῦνται εἶναι
[4, 9]	καθολική, ἀλλὰ μερική. Καθολικὴ δὲ	ἣν	νῦν λέγει, ἡ ἐν ἔργοις
[4, 25]	εἰρήνη βίου καὶ εὐστάθεια, ἐφ´	ἣν	ὁ κύριος ἀπέλυε λέγων· Ἄπελθε
[4, 6]	τοῦτο) ἐξυπηρετῆσαι τῇ προαιρέσει ἐφ´	ἣν	ὁρμώμεθα, μὴ δυνηθέντες ἐπὶ τέλος
[4, 4]	τεχνασαμένῳ ἐγνωκώς, πρόφασιν εὔλογον λαβών,	ἣν	οὐκ αὐτὸς παρέσχεν, ἑαυτὸν ἐπιδεῖξαι
[4, 2]	ἐπεὶ καὶ τοῖς ὁδὸν ἀπιοῦσιν	ἣν	οὐκ ἴσασιν ἀρκεῖ τὴν φέρουσαν
[4, 13]	ἐκείνην ἀνεβαλόμεθα τὴν σκέψιν καθ´	ἣν	πρὸς τὰς αἱρέσεις ὑπεσχήμεθα διαλέξασθαι,
[4, 6]	ἴσου μισθοῦ (τουτέστι τῆς σωτηρίας,	ἣν	τὸ δηνάριον αἰνίσσεται) τὸ ἐπ´
[4, 8]	ὑπάρχειν προσῆκεν ἑκατέρῳ τούτων, δι´	ἣν	τὸ μὲν θῆλυ αὐτῶν, τὸ
[4, 1]	βαρβάρου φιλοσοφίας διαδοθεῖσαν ὠφέλειαν. Μεθ´	ἣν	ὑποτύπωσιν ἥ τε πρὸς τοὺς
[4, 19]	Ἦ γὰρ οὐχὶ καὶ βασάνους	ἤνεγκεν	ἀνδρείως Λέαινα ἡ Ἀττική; συνειδυῖα
[4, 6]	τῇ παραβολῇ τοῦ τετραμεροῦς σπόρου	ᾐνίξατο	τὰς μερίμνας, τὸ σπέρμα τοῦ
[4, 16]	μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος	ἥξει	καὶ οὐ χρονιεῖ. Ὁ δὲ
[4, 18]	μεμοίχευκεν» οὐ ψιλὴν τὴν ἐπιθυμίαν	ἠξίου	κρίνεσθαι, ἀλλὰ ἐὰν τῇ ἐπιθυμίᾳ
[4, 26]	μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἃ οὐκ	ἠπιστάμην;	ἐγὼ δὲ ἐφαύλισα ἐμαυτὸν ἡγησάμενος
[4, 7]	μέζονες μέζονας μοίρας λαγχάνουσι» καθ´	Ἡράκλειτον.	Τίς δ´ ἔστι δοῦλος τοῦ
[4, 2]	Χρυσὸν γὰρ οἱ διζήμενοι» φησὶν	Ἡράκλειτος,	γῆν πολλὴν ὀρύσσουσι καὶ εὑρίσκουσιν
[4, 3]	ἡ γραφή φησιν. Καλῶς οὖν	Ἡράκλειτος	Δίκης ὄνομα» φησὶν οὐκ ἂν
[4, 7]	κολαστήριον· τούτου ἡμεῖς καταφρονοῦμεν. Κἀντεῦθεν	Ἡράκλειτος	ἓν ἀντὶ πάντων κλέος ᾑρεῖτο,
[4, 4]	καὶ οἱ ἀπόστολοι πεποιήκασιν. Εἶτα	Ἡράκλειτος	μέν φησιν Ἀρηιφάτους θεοὶ τιμῶσι
[4, 22]	λέγων. Συνᾴδειν τούτῳ καὶ ὁ	Ἡράκλειτος	φαίνεται δι´ ὧν φησι περὶ
[4, 22]	ἧττον, ὅπερ ἐστὶ καὶ παρὰ	Ἡρακλείτου	λαβεῖν· Ἄνθρωπος ἐν εὐφρόνῃ φάος·
[4, 9]	ἐν αὐτῷ. Ταῦτα μὲν ὁ	Ἡρακλέων·	καὶ τὰ μὲν ἄλλα φαίνεται
[4, 9]	εἰπεῖν. Τοῦτον ἐξηγούμενος τὸν τόπον	Ἡρακλέων	ὁ τῆς Οὐαλεντίνου σχολῆς δοκιμώτατος
[4, 7]	Ἡράκλειτος ἓν ἀντὶ πάντων κλέος	ᾑρεῖτο,	τοῖς δὲ πολλοῖς παραχωρεῖν ὁμολογεῖ
[4, 23]	ὑπακηκοότες τῷ θεῷ, δελέατι ἡδονῆς	ᾑρημένοι,	οὐδὲ μὴν ἡ τῶν αἰσθητῶν
[4, 21]	γραφὴ αὐτῷ ἐκ τῆς παλαιᾶς	ἤρτηται	διαθήκης, ἐκεῖθεν ἀναπνέουσα καὶ λαλοῦσα·
[4, 1]	ἐποπτεία, ἐκ τοῦ περὶ κοσμογονίας	ἤρτηται	λόγου, ἐνθένδε ἀναβαίνουσα ἐπὶ τὸ
[4, 8]	φιλοσοφίας πρεσβευτὴν αἱροῦνται πρὸς Ζάμολξιν	ἥρωα	κατ´ ἔτος. Ὁ δὲ Ζάμολξις
[4, 6]	προσεῖπεν. Ὡσαύτως καὶ ἐπὶ τοῦ	Ἡρώδου	Ὑπάγετε, εἴπατε τῇ ἀλώπεκι ταύτῃ,
[4, 4]	δι´ ἀγάπης δὲ κυρίῳ, δι´	ἧς	ἀνεδείκνυτο τῷ κυρίῳ καὶ πρὸ
[4, 6]	ψυχὴν ἀπολέσει αὐτὴν τῆς ἁμαρτίας	ἧς	ἀπέσπασται, ἀπολέσας δὲ εὑρήσει κατὰ
[4, 7]	σπεύδουσιν ἡ γνῶσις ἡ λογική,	ἧς	θεμέλιος ἡ ἁγία τριάς, Ππίστις,
[4, 19]	Ἀσπασίας γὰρ τῆς Μιλησίας, περὶ	ἧς	καὶ οἱ κωμικοὶ πολλὰ δὴ
[4, 2]	παλαιὰν ἐκείνην ἀπηνθισμένοι προσφοράν, περὶ	ἧς	ὁ Σοφοκλῆς γράφει· Ἦν μὲν
[4, 25]	εἰρήνην· Σαλὴμ γὰρ ἑρμηνεύεται εἰρήνη,	ἧς	ὁ σωτὴρ ἡμῶν ἀναγράφεται βασιλεύς,
[4, 4]	ἔνθεον πρὸς τὴν διδασκαλίαν πειθώ,	ἧς	οὐκ ἀποστήσεται θανάτου φόβῳ, ναὶ
[4, 6]	καὶ ἀνθρωπίνων πραγμάτων καθεστῶσα, δι´	ἧς	τὰς ἐν τῷ κόσμῳ ἐναντιότητας
[4, 12]	μαρτύριον· συνεργοὶ ἄρα αὗται κολάσεως,	ἧς	τίς ἂν ἄλλη μείζων ἀπέμφασις
[4, 13]	προσεῖπεν, ζωγράφον δὲ τὴν Σοφίαν,	ἧς	τὸ πλάσμα ἡ εἰκών, εἰς
[4, 26]	αὐτῆς τὴν γένεσιν φάσκοι παραθεὶς	Ἡσαΐαν	λέγοντα Πᾶσα σὰρξ χόρτος καὶ
[4, 18]	κατὰ τὴν τῶν μεταρσίων θυσίαν·	ἦσαν	δὲ κἀν ταῖς τῶν θυσιῶν
[4, 20]	τις πόρνος ἢ βέβηλος ὡς	Ἠσαῦ,	ὃς ἀντὶ βρώσεως μιᾶς ἀπέδοτο
[4, 13]	εἰκὼν τοῦ ζῶντος προσώπου, τοσοῦτον	ἥσσων	ὁ κόσμος τοῦ ζῶντος αἰῶνος.
[4, 23]	ἀναπαύσεται ἐπ´ εἰρήνῃ πεποιθὼς καὶ	ἡσυχάσει	ἀφόβως ἀπὸ παντὸς κακοῦ. Ἴσθι
[4, 19]	ὁπότε μέλλοι εἰσιέναι τὴν πύελον,	ἡσυχῇ	ἐπαναστέλλεσθαι τὸν χιτῶνα καθ´ ὅσον
[4, 26]	θεῖον ᾤοντο μὴ δύνασθαι τῶν	ἡσυχῇ	φθεγγομένων ἐπαΐειν, ἀλλ´ ὅτι δικαίας
[4, 3]	ἁμαρτίας, φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἐλεύθεροι	ἦτε	τῇ δικαιοσύνῃ. Τίνα οὖν καρπὸν
[4, 3]	ἡγεῖσθαι κακόν· Ὅτε γὰρ δοῦλοι	ἦτε	τῆς ἁμαρτίας, φησὶν ὁ ἀπόστολος,
[4, 20]	πολλάς· πᾶσα γὰρ ἀγαθὴ γυνή,	ἥτις	ἀνδρὶ συντέτηκε, σωφρονεῖν ἐπίσταται. Εἶτα
[4, 6]	τοῦ θεοῦ ἐπίγνωσις τοῦ θεοῦ,	ἥτις	ἐστὶ κοινωνία ἀφθαρσίας. Ὁ τοίνυν
[4, 16]	ἀποβάλητε οὖν τὴν παρρησίαν ὑμῶν,	ἥτις	ἔχει μεγάλην μισθαποδοσίαν. Ὑπομονῆς γὰρ
[4, 19]	τῆς τοιαύτης διαθέσεως ἀνυποκρίτως ὁρμῶσαν	ἤτοι	γυναῖκα ἢ καὶ θεράπαιναν, οὐκ
[4, 6]	καὶ οὐχ οἷοί τέ ἐσμεν	ἤτοι	διὰ πενίαν ἢ νόσον ἢ
[4, 18]	ἢ δι´ ἀγάπην τελεσθὲν καὶ	ἤτοι	διὰ πίστεως ἢ καὶ γνωστικῶς
[4, 22]	οὐδὲ μὴν ποιεῖν τι ἀγαθὸν	ἤτοι	διὰ φόβον (γέγραπται γάρ· Ποῦ
[4, 12]	ὁπόσοι ὑποπίπτουσι ταῖς λεγομέναις θλίψεσιν,	ἤτοι	ἡμαρτηκότες ἐν ἄλλοις λανθάνοντες πταίσμασιν
[4, 15]	δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ,	ἤτοι	φορτία περιάγοντες, δέον εὐλύτους εἰς
[4, 6]	σου τὴν ψυχήν· ἃ δὲ	ἡτοίμασας	αὐτῇ, τίνι γένηται; καὶ τὰ
[4, 22]	καρδίαν ἀνθρώπου. Οὐκ ἀνέβη, ἃ	ἡτοίμασεν	ὁ θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν»
[4, 4]	οὐ μὴν οὐδὲ ἐλπίδι δωρεῶν	ἡτοιμασμένων	πιπράσκων τὴν πίστιν, ἀγάπῃ δὲ
[4, 18]	ἆθλα διάφορα· τῷ μὲν γνωστικῷ	ἡτοίμασται	Ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ
[4, 8]	ἀγωνίζεσθαι διαφερόντως, ὅπως ἂν μὴ	ἡττηθέντες	ἀποπέσωσι τῶν ἀρίστων καὶ ἀναγκαιοτάτων
[4, 26]	τοῦ ἀνθρώπου ὡμολόγηται ἡ ψυχή,	ἧττον	δὲ τὸ σῶμα. Ἀλλ´ οὔτε
[4, 16]	μὲν εἴρηκεν πρότερον, οὐδὲν δὲ	ἧττον	καὶ περὶ Μωυσέως λέγων ἐπιφέρει·
[4, 22]	ὃ μὲν μᾶλλον, ὃ δὲ	ἧττον,	ὅπερ ἐστὶ καὶ παρὰ Ἡρακλείτου
[4, 26]	δὲ φιλήδονοι καὶ ἁμαρτητικαὶ τῷ	ἥττονι	τῷ ἁμαρτητικῷ περιτίθενται. Αὐτίκα ἡ
[4, 26]	οὐρανόθεν καταπέμπεται δεῦρο ἐπὶ τὰ	ἥττω	ψυχή, ὁ θεὸς γὰρ ἐπὶ
[4, 18]	δὲ μὴ ἔχω, χαλκός εἰμι	ἠχῶν	καὶ κύμβαλον ἀλαλάζον· ἢν μὴ
[4, 18]	ὁμολογήσω κύριον, κοινός εἰμι ἄνθρωπος,	ἠχῶν	τὸν κύριον, οὐ γινώσκων. ἔστι