Livre, Chap.
[4, 18]	τοῦ ἀντικειμένου, μιμησάμενος τὸν Δαβὶδ	ψαλεῖ·	Ἐξομολογήσομαι τῷ κυρίῳ, καὶ ἀρέσει
[4, 4]	διαφέρονται γὰρ ἡμῖν περὶ ἀρχάς.	Ψέγομεν	δὲ καὶ ἡμεῖς τοὺς ἐπιπηδήσαντας
[4, 3]	ἔμπαλιν δὲ τὸ πιστεύειν τῷ	ψεύδει,	ἀπιστεῖν δὲ τῇ ἀληθείᾳ εἰς
[4, 26]	ἐπελάθου μου καὶ ἤλπισας ἐπὶ	ψεύδεσι,	κἀγὼ ἀποκαλύψω τὰ ὀπίσω σου
[4, 7]	ἐν τίνι, οἰόμεθα, ἔστι κακῷ;	ψεύδεται	τοίνυν τὸν κύριον, μᾶλλον δὲ
[4, 4]	ματαίῳ πυρί. Ἐπεὶ δ´ οἱ	ψευδώνυμοι	οὗτοι τὸ σῶμα διαβάλλουσι, μαθέτωσαν
[4, 7]	ὁντινοῦν πειρασμόν. ~Εἶτα ὁ μὲν	ψευσάμενος	καὶ ἑαυτὸν ἄπιστον δείξας καὶ
[4, 22]	μὴ ὀνειδιζομένη ἔτι. Ὁ δὲ	ψιλῇ	κλήσει καθὸ κέκληται ὑπακούων οὔτε
[4, 18]	πρὸς ἐπιθυμίαν ἤδη μεμοίχευκεν» οὐ	ψιλὴν	τὴν ἐπιθυμίαν ἠξίου κρίνεσθαι, ἀλλὰ
[4, 4]	τοῦ εὐαγγελίου νόησις, ἀλλ´ οὐ	ψιλὴν	τὴν προσηγορίαν, ἀπολιπεῖν μὲν γένος
[4, 21]	ἐνδυσάμενος. Καίτοι καὶ κατὰ νόμον	ψιλόν	τις ἂν εἴη τέλειος, ὃς
[4, 12]	ποῦ δὲ ἔπαινος ὁμολογήσαντος ἢ	ψόγος	ἀρνησαμένου, εἰς τί δὲ ἔτι
[4, 24]	εὐλόγως ἕπεται ἔπαινός τε καὶ	ψόγος,	οἵ τ´ αὖ κολαζόμενοι ἕνεκεν
[4, 26]	οὐρανόν· καὶ τὸν μελοποιὸν ᾄδοντα·	Ψυχαὶ	δ´ ἀσεβῶν ὑπουράνιοι γαίᾳ πωτῶνται
[4, 11]	ποιήσει μοι ἄνθρωπος; Δικαίων γὰρ	ψυχαὶ	ἐν χειρὶ θεοῦ, καὶ οὐ
[4, 7]	μετάξεις ἐκ τόπου εἰς τόπον,	ψυχὰς	δ´ ἡμετέρας οὐκ ἀναγκάσεις ποιεῖν
[4, 22]	ἀγαθῆς ἐλπίδος» φησὶ τὰς καλὰς	ψυχὰς	ἐνθένδε ἀπιέναι, καὶ πάλιν τοὺς
[4, 23]	ὁ Ἐμπεδοκλῆς τῶν σοφῶν τὰς	ψυχὰς	θεοὺς γίνεσθαι ὧδέ πως γράφων·
[4, 6]	αὐτὸν εἰρηκέναι τὰ ἐν τῇ	ψυχῇ	ἀλλότρια, καὶ πῶς τοῖς πτωχοῖς
[4, 6]	καρδίας πιστεύων καὶ πάσῃ τῇ	ψυχῇ	γαληνιῶν· Ὁ γὰρ λαὸς ὁ
[4, 25]	ἐπιφοιτῶντας τοῖς ἄστεσιν Ὅταν γὰρ	ψυχὴ	γενέσεως ὑπεξαναβᾶσα καθ´ ἑαυτήν τε
[4, 7]	εἰ μὴ ἦν ἀθάνατος ἡ	ψυχή,	ἕρμαιον ὁ θάνατος» καὶ Πλάτων
[4, 13]	οὐκ ἔστιν ἡ ἐκ μεσότητος	ψυχή,	ἔρχεται τὸ διαφέρον, καὶ τοῦτ´
[4, 26]	μὲν τοῦ ἀνθρώπου ὡμολόγηται ἡ	ψυχή,	ἧττον δὲ τὸ σῶμα. Ἀλλ´
[4, 12]	ἐκ βουλήσεως ἰδίας προσέρχεται τῇ	ψυχῇ.	Καὶ περὶ μὲν τούτων πολὺς
[4, 12]	δόγματα ἐκεῖνα, εἰ μετενσωματοῦται ἡ	ψυχή,	καὶ περὶ τοῦ διαβόλου κατὰ
[4, 18]	τῆς διαθέσεως τὴν ἐπικειμένην τῇ	ψυχῇ	κατ´ ἐπιχώρησιν τοῦ ἁγίου πνεύματος
[4, 6]	ἄσπειστον μάχην τὴν ἐν τῇ	ψυχῇ	καταπεπαυκότες θυμοῦ καὶ ἐπιθυμίας καὶ
[4, 4]	ἐστί, πᾶσα ἡ καθαρῶς πολιτευσαμένη	ψυχὴ	μετ´ ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ, ἡ
[4, 16]	ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ	ψυχή	μου ἐν αὐτῷ. Ἡμεῖς δὲ
[4, 5]	δέ πως παρούσης ἀλγηδόνος ἡ	ψυχὴ	νεύειν ἀπ´ αὐτῆς καὶ τίμιον
[4, 26]	καταπέμπεται δεῦρο ἐπὶ τὰ ἥττω	ψυχή,	ὁ θεὸς γὰρ ἐπὶ τὰ
[4, 26]	τοῦ σοφοῦ τε καὶ γνωστικοῦ	ψυχή,	οἷον ἐπιξενουμένη τῷ σώματι, σεμνῶς
[4, 4]	σώματος, καὶ οὐ προκαμὼν τῇ	ψυχῇ	οὐδὲ καταμαλακισθείς, οἷα περὶ τὰς
[4, 22]	τὴν νύκτα, ἐπειδὴ τηνικάδε ἡ	ψυχὴ	πεπαυμένη τῶν αἰσθήσεων συννεύει πρὸς
[4, 6]	σώματι τί περιβάλητε· ἡ γὰρ	ψυχὴ	πλείων ἐστὶ τῆς τροφῆς καὶ
[4, 3]	εἰς γῆν, τέταται δὲ ἡ	ψυχὴ	πρὸς τὸν θεόν, ἥ γε
[4, 8]	μὲν τοίνυν ταὐτόν ἐστι, καθὸ	ψυχή,	ταύτῃ ἐπὶ τὴν αὐτὴν ἀφίξεται
[4, 13]	καθ´ ὅλου} ὃ ἐμπνεῖται τῇ	ψυχῇ,	τῇ εἰκόνι τοῦ πνεύματος, καὶ
[4, 13]	Δημιουργοῦ, οἱ τῇ ἐκ μεσότητος	ψυχῇ,	τῇ σφετέρᾳ εἰκόνι, ἐμφυσῶντες τὴν
[4, 6]	τοῦτο λέγω· μὴ μεριμνᾶτε τῇ	ψυχῇ	ὑμῶν τί φάγητε, μηδὲ τῷ
[4, 26]	σῶμα. Ἀλλ´ οὔτε ἀγαθὸν ἡ	ψυχὴ	φύσει οὔτε αὖ κακὸν φύσει
[4, 23]	κατὰ τύπωσιν τὴν ἐγγινομένην τῇ	ψυχῇ	ὧν ἂν αἱρήσηται χαρακτηρίζεται. ᾗ
[4, 6]	νυκτὶ ταύτῃ ἀπαιτοῦσί σου τὴν	ψυχήν·	ἃ δὲ ἡτοίμασας αὐτῇ, τίνι
[4, 25]	κατά τε σῶμα κατά τε	ψυχὴν	ἁγνείαν, ἣν μέτεισιν ὁ γνωστικός,
[4, 4]	ταῦτα οὐδὲ καθαρὰν ἀπολύουσιν τὴν	ψυχήν,	ἀλλ´ ὥσπερ μολυβδίδας τὰς ἐπιθυμίας
[4, 22]	ὄναρ ἡμῶν παθαίνεσθαί ποτε τὴν	ψυχήν,	ἀλλὰ καὶ τῆς νυκτὸς τὴν
[4, 22]	ἡμῶν ἐν τοῖς πράγμασι τὴν	ψυχήν»	ἄλλοτε ἄλλως πρότερον φερομένην, ὡσαύτως
[4, 6]	τῆς μετανοίας λόγον ἁμαρτωλὸν τὴν	ψυχὴν	ἀπολέσει αὐτὴν τῆς ἁμαρτίας ἧς
[4, 6]	ἀποσπᾷ. Ὁ γὰρ εὑρὼν τὴν	ψυχὴν	αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτὴν καὶ ὁ
[4, 6]	κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ	ψυχὴν	αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει
[4, 5]	τοῦ σώματος ἐπιμέλεια διὰ τὴν	ψυχὴν	γίνεται, ἐφ´ ἣν ἡ ἀναφορά.
[4, 12]	ἡ ὑπόθεσις προαμαρτήσασάν φησι τὴν	ψυχὴν	ἐν ἑτέρῳ βίῳ τὴν κόλασιν
[4, 22]	ἅγιον κυρίῳ, τὴν παλαιὰν ἁμαρτητικὴν	ψυχὴν	ἐπιστρέψας πρὸς θεόν. Οὐκ ἐγκρατὴς
[4, 7]	τὴν σωτηρίαν, ἵνα σώσῃ τὴν	ψυχήν.	Καίτοι κἂν ὑπεραποθάνῃς τοῦ πλησίον
[4, 18]	τὴν σάρκα ἡγεῖται, ἀλλὰ τὴν	ψυχὴν	καλήν, τὸ σῶμα, οἶμαι, ὡς
[4, 25]	τὴν σάρκα ἅγιοι δὲ τὴν	ψυχὴν	κατὰ ἀποχὴν κακῶν ἔργων, δεικνύντος
[4, 5]	καθαρᾶς ἀναμαρτησίας, ἀπασχολεῖν βιάζεται τὴν	ψυχήν,	περὶ τοὺς πορισμοὺς διατρίβειν ἀναγκάζουσα
[4, 5]	ἐλευθέραν καὶ ἀνεμπόδιστον φυλάσσει τὴν	ψυχὴν	τὴν εὖ χρῆσθαι τοῖς παροῦσι
[4, 26]	καὶ οὐρανὸν τὴν τοῦ γνωστικοῦ	ψυχὴν	τὴν οὐρανοῦ καὶ τῶν θείων
[4, 6]	οὖν ἐστι τὸ εὑρεῖν τὴν	ψυχήν,	τὸ γνῶναι ἑαυτόν. Τὴν δὲ
[4, 6]	ἡ κυριακὴ ἄσκησις ἀπάγει τὴν	ψυχὴν	τοῦ σώματος εὐχαρίστως, εἴ γε
[4, 8]	οὔτε πάρωρος πρὸς τὸ κατὰ	ψυχὴν	ὑγιαίνειν. Ὁ δὲ λέγων μήπω
[4, 5]	Στωϊκῶν οἵτινές φασι μηδὲν τὴν	ψυχὴν	ὑπὸ τοῦ σώματος διατίθεσθαι μήτε
[4, 6]	προαίρεσιν λογίζεται ὁ παιδεύων τὴν	ψυχὴν	Χριστός. Ζακχαῖον τοίνυν, οἳ δὲ
[4, 4]	ἐπιδέδωκεν, πρὸς δὲ καὶ τὴν	ψυχήν,	ὡς οἱ δικασταὶ προσεδόκησαν, ἔρχεται,
[4, 26]	ἐξ ἐναντίων, σώματός τε καὶ	ψυχῆς.	Ἀεὶ τοίνυν αἱ ἀγαθαὶ πράξεις
[4, 3]	ἡ ἐν σώματι κοινωνία τῆς	ψυχῆς	ἁμαρτητικῆς οὔσης, ζωὴ δὲ ὁ
[4, 6]	πάντα ἐπὶ τὴν παίδευσιν τῆς	ψυχῆς	ἀνήγαγεν, Μακάριοι» φησὶν οἱ πραεῖς,
[4, 6]	τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς	ψυχῆς	αὐτοῦ; Διὰ τοῦτο λέγω· μὴ
[4, 3]	τῶν πρὸς τὸ σῶμα τῆς	ψυχῆς	δεσμῶν· Ἐμοὶ» γὰρ κόσμος ἐσταύρωται
[4, 25]	τοῦ τε σώματος τῆς τε	ψυχῆς	διαγράφων ἐπὶ τῆς Ῥεβέκκας ὧδέ
[4, 6]	μεταβολῆς φασι γενέσθαι μεταβαλούσης τῆς	ψυχῆς	εἰς σοφίαν, Πλάτων δὲ τῆς
[4, 16]	ἀπώλειαν, ἀλλὰ πίστεως εἰς περιποίησιν	ψυχῆς.	Εἶτά σοι σμῆνος ὑποδειγμάτων θείων
[4, 6]	δυσωπία ἡ πρὸς ἑαυτὴν τῆς	ψυχῆς	ἐκ συνειδήσεως, εἴτ´ οὖν ἐνταῦθα
[4, 4]	γένεσιν κακίζοντες, ἐπιμελεῖσθαι σώματος δεῖν	ψυχῆς	ἕνεκα ἁρμονίας, δι´ οὗ βιοῦν
[4, 6]	εἰς σοφίαν, Πλάτων δὲ τῆς	ψυχῆς	ἐπὶ τὰ ἀμείνω περιαγωγὴν λαβούσης
[4, 8]	πᾶν ὃ ἐὰν ποιῆτε, ἐκ	ψυχῆς	ἐργάζεσθε ὡς τῷ κυρίῳ δουλεύοντες
[4, 23]	ὃν ποθεῖ καρπόν, τὴν τῆς	ψυχῆς	εὐστάθειαν. Ὁ δὲ ἐμοῦ ἀκούων»
[4, 25]	τὴν ἐκ τῆς ἀπολαύσεως τῆς	ψυχῆς	εὐχάριστον τοῦ σκήνους ἀπόδοσιν. Εἴτ´
[4, 22]	περὶ τὸ ὂν στάσιν τῆς	ψυχῆς	ἡμῶν. Ἡμεῖς δὲ τὸν ἀεὶ
[4, 6]	γνῶσις, ᾗ τοῦ ἡγεμονικοῦ τῆς	ψυχῆς	κάθαρσίς ἐστι, καὶ ἐνέργειά ἐστιν
[4, 7]	καθάπερ οἱ παλαιοὶ δίκαιοι ἀπάθειαν	ψυχῆς	καὶ ἀταραξίαν καρπούμενοι· ~Ἐπεὶ οὐ
[4, 3]	ἐκ λογικοῦ καὶ ἀλόγου συγκείμενος,	ψυχῆς	καὶ σώματος, ἀλλὰ τὸ μὲν
[4, 26]	δικαιοσύνη δὲ συμφωνία τῶν τῆς	ψυχῆς	μερῶν, ὁσιότης δὲ θεραπεία τοῦ
[4, 22]	γὰρ δηλοῖ τὴν ἀπόστασιν τῆς	ψυχῆς,	ὃ μὲν μᾶλλον, ὃ δὲ
[4, 3]	σώματος φύσιν καὶ τὴν τῆς	ψυχῆς	οὐσίαν πολυπραγμονήσαντας τὸ ἑκατέρου τέλος
[4, 22]	σημαίνουσαι τὴν ἐν νυκτὶ τῆς	ψυχῆς	συστολὴν ἀπὸ τοῦ σώματος. Ἄρ´
[4, 26]	πνεύματος ἁγίου κατὰ τὸν τῆς	ψυχῆς	τε καὶ σώματος ἁγιασμὸν καταξιοῦται
[4, 26]	γίνεται τῆς τιμιωτάτης τῷ θεῷ	ψυχῆς	τὸ οἰκητήριον τοῦτο καὶ πνεύματος
[4, 18]	τις συγκαταθεμένης τῇ φαντασίᾳ τῆς	ψυχῆς,	ὕπαρ δὲ ὀνειρώττει ὁ πρὸς
[4, 3]	τοίνυν ἀπὸ τοῦ σώματος τῆς	ψυχῆς	χωρισμὸς ὁ παρ´ ὅλον τὸν
[4, 13]	κρείττους ἐπανορθούμενοι, πειρώμενοι σῴζειν τὴν	ψυχικὴν	εἰκόνα, ἣν αὐτὸς ῥύσασθαι τῆς
[4, 13]	τὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μὴ τοίνυν	ψυχικοὺς	ἐν ὀνείδους μέρει λεγόντων ἡμᾶς
[4, 13]	τῇ νέᾳ προφητείᾳ μὴ προσέχοντας	ψυχικοὺς	καλοῦσιν, πρὸς οὓς ἐν τοῖς
[4, 13]	καλῶν, πῶς αὐτοὺς συμψύχους καὶ	ψυχικοὺς	λέγει; ὁμοίως καὶ περὶ Τιμοθέου
[4, 20]	τὸ τέλος τῆς πίστεως σωτηρίαν	ψυχῶν.	διὸ καὶ Παῦλος καυχᾶται διὰ
[4, 18]	τὸ σῶμα, ἵνα καυθήσεται. Κἂν	ψωμίσω	πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, φησίν,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 16/03/2010