Livre, Chap. |
[4, 22] |
δεῖ
δὲ
ἀρθέντας
μετατεθῆναι,
ἀλλὰ
|
βαδίζοντας |
ἀφικέσθαι
οἷ
δεῖ,
διὰ
πάσης |
[4, 2] |
ἀρκεῖ
τὴν
φέρουσαν
ὑποσημῆναι
μόνον,
|
βαδιστέον |
δὲ
τὸ
μετὰ
τοῦτο
ἤδη |
[4, 17] |
τούτων,
καὶ
ἐγκεκυφότες
εἰς
τὰ
|
βάθη |
τῆς
θείας
γνώσεως,
πάντα
τάξει |
[4, 7] |
φησίν.
Ὁ
μὲν
οὖν
πρῶτος
|
βαθμὸς |
τῆς
σωτηρίας
ἡ
μετὰ
φόβου |
[4, 21] |
ἤδη
προκόπτει
ὁ
γνωστικός,
οὐ
|
βαθμῷ |
χρησάμενος
τῷ
νόμῳ
μόνον,
συνιεὶς |
[4, 14] |
τὸ
κέρδος,
Οὔτε
ὕψωμα
οὔτε
|
βάθος, |
οὔτε
τις
κτίσις
ἑτέρα»
(κατ´ |
[4, 5] |
Χρὴ
πενίην
φεύγοντα
καὶ
εἰς
|
βαθυκήτεα |
πόντον
ῥιπτεῖν
καὶ
πετρέων,
Κύρνε, |
[4, 22] |
ἐγκρατὲς
λεγέσθω
τὸν
ἐπαιρόμενον
τὴν
|
βακτηρίαν |
δεδιὸς
καὶ
διὰ
τοῦτο
τοῦ |
[4, 6] |
αἰτουμένους.
Οὗτός
ἐστι
τῷ
ὄντι
|
Βαλλάντιον |
μὴ
παλαιούμενον»
ἐφόδιον
ζωῆς
ἀιδίου, |
[4, 18] |
οὖν
ἐπὶ
τὸν
κριτήν.
Τὸ
|
βαλλάντιον |
οὗτος
τοῦ
μισθώματος
τὸν
νεανίσκον |
[4, 16] |
ἀλλ´
ἡ
τελεία
ἀγάπη
ἔξω
|
βάλλει |
τὸν
φόβον.
Αὕτη
ἐστὶν
ἡ |
[4, 22] |
καὶ
τὸ
πολλάκις
ἐπὶ
κοίτῃ
|
βαπτίζεσθαι. |
Εὖ
γοῦν
κἀκεῖνο
εἴρηται·
Ἴσθι |
[4, 22] |
δὴ
καὶ
{ἡ}
εἰκὼν
τοῦ
|
βαπτίσματος |
εἴη
ἂν
{καὶ
ἡ}
ἐκ |
[4, 3] |
τά
τε
ὀργῆς
καὶ
θυμοῦ
|
βάραθρα, |
ἃ
διαπηδᾶν
ἀνάγκη
καὶ
πᾶσαν |
[4, 1] |
τε
Ἕλλησι
τοῖς
τε
ἄλλοις
|
βαρβάροις, |
ὅσων
ἧκον
εἰς
ἡμᾶς
αἱ |
[4, 8] |
ἔχεσθαι
δυναμένοις.
Γέται
δὲ
ἔθνος
|
βάρβαρον |
οὐκ
ἄγευστον
φιλοσοφίας
πρεσβευτὴν
αἱροῦνται |
[4, 22] |
θάνατον
οὐ
μόνον
οἱ
τὴν
|
βάρβαρον |
σοφίαν
μετιόντες
ἴσασι
τοῖς
μὲν |
[4, 8] |
καὶ
ἄνευ
γραμμάτων
φιλοσοφεῖν,
κἂν
|
βάρβαρος |
ᾖ
κἂν
Ἕλλην
κἂν
δοῦλος |
[4, 8] |
καὶ
Ἰουδαῖος,
περιτομὴ
καὶ
ἀκροβυστία,
|
βάρβαρος, |
Σκύθης,
δοῦλος,
ἐλεύθερος,
ἀλλὰ
πάντα |
[4, 1] |
τὴν
εἰς
Ἕλληνας
ἐκ
τῆς
|
βαρβάρου |
φιλοσοφίας
διαδοθεῖσαν
ὠφέλειαν.
Μεθ´
ἣν |
[4, 18] |
τὸ
τέλος
ἀπαιτοῦντες
τοῖς
σφετέροις
|
βαρουμένους |
πάθεσι,
τὸν
δὲ
γυμνὸν
μὲν |
[4, 9] |
ἐν
δικαστηρίοις
καὶ
μέχρι
θανάτου
|
βασανιζομένους |
μὴ
ἀρνεῖσθαι
ἀπὸ
διαθέσεως
πεπιστευκέναι |
[4, 8] |
παμφάγῳ
ὑποπέσῃ
πυρί,
κἂν
κατακτείνηται
|
βασάνοις |
τυραννικαῖς,
τῆς
θείας
ἀπαρτωμένη
φιλίας |
[4, 11] |
καὶ
οὐ
μὴ
ἅψηται
αὐτῶν
|
βάσανος. |
~Βασιλείδης
δὲ
ἐν
τῷ
εἰκοστῷ |
[4, 19] |
ἐπενδύσασθαι.
Ἦ
γὰρ
οὐχὶ
καὶ
|
βασάνους |
ἤνεγκεν
ἀνδρείως
Λέαινα
ἡ
Ἀττική; |
[4, 8] |
τῶν
ἀπορρήτων
ἀντέσχεν
πρὸς
τὰς
|
βασάνους |
οὐδὲν
ἐξομολογούμενος,
ὅς
γε
καὶ |
[4, 2] |
κυρίου,
καὶ
Βιαστῶν
ἐστιν
ἡ
|
βασιλεία |
τοῦ
θεοῦ»
ὅθεν
Ζήτει»
φησὶ |
[4, 26] |
κέκριται»
Γέγραπται
δὲ
κἀν
ταῖς
|
Βασιλείαις |
ἡ
κρίσις
καὶ
ἡ
ἀπόφασις |
[4, 8] |
ὅτι
οἱ
τὰ
τοιαῦτα
πράσσοντες
|
βασιλείαν |
θεοῦ
οὐ
κληρονομήσουσιν.
Ὁ
δὲ |
[4, 17] |
καμηλείων
πλέγμασιν
περιεπάτησαν
κηρύσσοντες
τὴν
|
βασιλείαν |
τοῦ
Χριστοῦ,
λέγομεν
δὲ
Ἠλίαν |
[4, 6] |
ἁπάντων·
ζητεῖτε
δὲ
πρῶτον
τὴν
|
βασιλείαν |
τῶν
οὐρανῶν
καὶ
τὴν
δικαιοσύνην, |
[4, 18] |
φανερωθήσονται
ἐν
τῇ
ἐπισκοπῇ
τῆς
|
βασιλείας |
τοῦ
Χριστοῦ.
Ἡ
ἀγάπη
ἁμαρτάνειν |
[4, 13] |
ὑποτίθεται
καὶ
αὐτὸς
ἐμφερῶς
τῷ
|
Βασιλείδῃ, |
ἄνωθεν
δὲ
ἡμῖν
δεῦρο
τοῦτο |
[4, 12] |
τις,
ἀπὸ
ῥύπου.
Ἀλλὰ
τῷ
|
Βασιλείδῃ |
ἡ
ὑπόθεσις
προαμαρτήσασάν
φησι
τὴν |
[4, 12] |
τοῦ
ἀρνησομένου
ἡ
κατὰ
τὸν
|
Βασιλείδην |
πρόνοια.
Ἐρωτῶ
τοίνυν
αὐτὸν
ἐπὶ |
[4, 12] |
οὐ
μὴ
ἅψηται
αὐτῶν
βάσανος.
|
~Βασιλείδης |
δὲ
ἐν
τῷ
εἰκοστῷ
τρίτῳ |
[4, 25] |
δέ
ἐστι
δικαιοσύνης
καὶ
εἰρήνης.
|
Βασιλείδης |
δὲ
ὑποστατὰς
Δικαιοσύνην
τε
καὶ |
[4, 26] |
τὴν
ἐκλογὴν
τοῦ
κόσμου
ὁ
|
Βασιλείδης |
εἴληφε
λέγειν,
ὡς
ἂν
ὑπερκόσμιον |
[4, 12] |
δέ,
ὡς
αὐτός
φησιν
ὁ
|
Βασιλείδης, |
ἓν
μέρος
ἐκ
τοῦ
λεγομένου |
[4, 24] |
γενόμεναι.
Πλὴν
οὐδὲ
πάσας
ὁ
|
Βασιλείδης |
φησί,
μόνας
δὲ
τὰς
ἀκουσίους |
[4, 25] |
αἱ
εἰς
ἀρχιερεῖς
τε
καὶ
|
βασιλεῖς |
καὶ
προφήτας
χρίουσαι.
Ὅθεν
μηδὲ |
[4, 9] |
οὐκ
ἂν
τῶν
εὖ
φρονούντων
|
βασιλεύειν |
ἐν
θεῷ,
ἀλλ´
οὐ
δουλεύειν |
[4, 25] |
Καὶ
δὴ
ἑρμηνεύεται
ὁ
Μελχισεδὲκ
|
βασιλεὺς |
δίκαιος,
συνωνυμία
δέ
ἐστι
δικαιοσύνης |
[4, 25] |
ἧς
ὁ
σωτὴρ
ἡμῶν
ἀναγράφεται
|
βασιλεύς, |
ὅν
φησι
Μωυσῆς,
Μελχισεδὲκ
βασιλεὺς |
[4, 25] |
βασιλεύς,
ὅν
φησι
Μωυσῆς,
Μελχισεδὲκ
|
βασιλεὺς |
Σαλὴμ
ὁ
ἱερεὺς
τοῦ
θεοῦ |
[4, 16] |
ἔθνη
καὶ
κρατήσουσι
λαῶν,
καὶ
|
βασιλεύσει |
αὐτῶν
κύριος
εἰς
τοὺς
αἰῶνας. |
[4, 16] |
μὴ
φοβηθεὶς
τὸν
θυμὸν
τοῦ
|
βασιλέως· |
τὸν
γὰρ
ἀόρατον
ὡς
ὁρῶν |
[4, 19] |
ἐγκρυφίας
παρεσκεύασε
τοῖς
ἀγγέλοις,
καὶ
|
βασιλικαὶ |
κόραι
παρὰ
τοῖς
Ἑβραίοις
τὰ |
[4, 2] |
Ζήτει»
φησὶ
καὶ
εὑρήσεις,
τῆς
|
βασιλικῆς |
ὄντως
ἐχόμενος
ὁδοῦ
καὶ
μὴ |
[4, 7] |
εἴη
καὶ
τὸ
μακαρίῳ
εἶναι
|
βασιλικῷ |
τε
φίλῳ
τοῦ
θεοῦ·
κἂν |
[4, 22] |
τὴν
κληρονομίαν
σου»
αἴτημα
τὸ
|
βασιλικώτατον |
διδάσκων
αἰτεῖσθαι
τὴν
τῶν
ἀνθρώπων |
[4, 26] |
τὰ
Σειρήνων
ἐρόεντα
πέδιλα
ἁρμόζεται,
|
βάσομαί |
τ´
ἐς
αἰθέρα
πουλὺν
ἀερθεὶς
|
[4, 17] |
πρὸς
τὸν
χρηματίζοντα
ἐκ
τῆς
|
βάτου |
εἶπεν·
Τίς
εἰμι
ἐγώ,
ὅτι |
[4, 25] |
καὶ
νεκρᾶς
καὶ
διὰ
τοῦτο
|
βδελυκτῆς. |
Μόνῳ
οὖν
πατρὶ
καὶ
μητέρι |
[4, 9] |
ἀπόστολον,
τοῖς
δὲ
ἔργοις
ἀρνοῦνται,
|
βδελυκτοὶ |
ὄντες
καὶ
ἀπειθεῖς
καὶ
πρὸς |
[4, 6] |
υἱοῦ
τοῦ
ἀνθρώπου·
ἐὰν
μὴ
|
βδελυσσώμεθα |
δηλονότι
τοὺς
διώκοντας
καὶ
ὑπομένωμεν |
[4, 22] |
ἀνθρώπῳ
κάθαρσις
μετάνοια
ἀκριβὴς
καὶ
|
βεβαία, |
εἴ
γε
κατεγνωκότες
ἑαυτῶν
ἐπὶ |
[4, 17] |
πρὸς
ὑμᾶς
τὴν
πανάρετον
καὶ
|
βεβαίαν |
πίστιν
ὑμῶν
οὐκ
ἐδοκίμασεν;
τήν |
[4, 17] |
ἀνελεῖ
αὐτήν.
Ταῦτα
δὲ
πάντα
|
βεβαιοῖ |
ἡ
ἐν
Χριστῷ
πίστις·
δεῦτε, |
[4, 20] |
ἐπισκοποῦντες
μή
τις
πόρνος
ἢ
|
βέβηλος |
ὡς
Ἠσαῦ,
ὃς
ἀντὶ
βρώσεως |
[4, 7] |
τὰς
μετὰ
θάνατον
τῶν
ὁσίως
|
βεβιωκότων |
οὔτε
τὰς
κολάσεις
τῶν
ἀδίκως |
[4, 6] |
δύο,
πλεῖον
ἔφη
τὴν
χήραν
|
βεβληκέναι |
πάντων·
ὃ
μὲν
γὰρ
ἀπὸ |
[4, 6] |
μὲν
πλούσιον
ἀναλόγως
τῇ
κτήσει
|
βεβληκότα, |
τὴν
δὲ
χήραν
χαλκοῦς
δύο, |
[4, 6] |
δυνηθέντες
ἐπὶ
τέλος
ἀγαγεῖν
ὃ
|
βεβουλήμεθα. |
Τῆς
αὐτῆς
οὖν
τιμῆς
μεθέξουσι |
[4, 6] |
τιμῆς
μεθέξουσι
τοῖς
δυνηθεῖσιν
οἱ
|
βεβουλημένοι, |
ὧν
ἡ
προαίρεσις
ἴση,
κἂν |
[4, 19] |
δὲ
ἅμα
καὶ
ἀκόλαστον
παρασκευάζειν
|
βεβουλημένος |
τὸν
οἶκον
τὸν
ἑαυτοῦ.
Οὐχ |
[4, 8] |
γυναιξὶν
ἐμφερῶς
τοῖς
ἀνδράσι,
κἂν
|
βελτίους |
οἱ
ἄρρενες
τά
τε
πρῶτα |
[4, 9] |
ἐλπίδα
ἐκδεχόμενοι,
κἂν
φόβον
ὑφορώμενοι,
|
βελτίους |
οὗτοι
τῶν
στόματι
μόνον
ὁμολογούντων |
[4, 8] |
πατέρων
καὶ
δεσποτῶν
καὶ
ἀνδρῶν
|
βελτίστους |
γεγονέναι.
Οὔκουν
ἔλαττον
προθυμεῖσθαι
χρὴ |
[4, 6] |
πενθῶν
διὰ
δικαιοσύνην
μαρτυρεῖ
τῷ
|
βελτίστῳ |
νόμῳ
εἶναι
καλῷ.
Ὡς
οὖν |
[4, 7] |
ἐλπίς,
δι´
ἣν
ἐφιέμεθα
τῶν
|
βελτίστων, |
τελειοῖ
δὲ
ἡ
ἀγάπη,
ὡς |
[4, 5] |
καὶ
τῆς
καθαρᾶς
ἀναμαρτησίας,
ἀπασχολεῖν
|
βιάζεται |
τὴν
ψυχήν,
περὶ
τοὺς
πορισμοὺς |
[4, 23] |
τῆς
ἐκ
φόβου
δεῖται,
τῆς
|
βιαζομένης |
ἀπέχεσθαι
τῶν
ἡδέων,
οὔτε
μισθοῦ |
[4, 7] |
τῶν
ἀνθρώπων
θάνατος
εἶναι
ὁ
|
βιαιότατος |
ἡ
δι´
αἵματος
μαρτυρία
τοῦ |
[4, 4] |
τὴν
τελευτὴν
ἐπαινοῦσιν,
οὐ
τὸ
|
βιαίως |
ἀποθνῄσκειν
συμβουλεύοντες,
ἀλλ´
ὅτι
ὁ |
[4, 2] |
τεθλιμμένη
ἡ
ὁδὸς»
κυρίου,
καὶ
|
Βιαστῶν |
ἐστιν
ἡ
βασιλεία
τοῦ
θεοῦ» |
[4, 19] |
τούτῳ,
ἢ
κἀμὲ
ἐξάλειψον
ἐκ
|
βίβλου |
ζώντων.
Ὅση
τελειότης
τοῦ
συναποθανεῖν |
[4, 11] |
μόνῳ
τῷ
Χριστιανοὺς
εἶναι
τὸν
|
βίον |
ἀδικεῖν
ὑπολαμβάνοντες
αὐτούς
τε
οὕτω |
[4, 4] |
αἷμα
τὴν
πίστιν
ἀνὰ
τὸν
|
βίον |
ἅπαντα,
πρὸς
δὲ
καὶ
τὴν |
[4, 20] |
ἐστιν
ἀνθρωπίνῃ
φύσει
ἀναμάρτητον
διεξάγειν
|
βίον, |
ἐάν
τε
ἀποθνῄσκειν
δέῃ
μετὰ |
[4, 26] |
ἀλλ´
ἡ
τὸν
ἄριστον
ἑλομένη
|
βίον |
ἐκ
θεοῦ
{καὶ}
δικαιοσύνης
γῆς |
[4, 22] |
καθ´
ὁμοίωσιν»
τοῦ
κυρίου
τὸν
|
βίον |
ἐκτελοίη.
Κἄν
πως
ἀγαθοεργοῦντι
αὐτῷ |
[4, 23] |
οὕτως
οἱ
κατὰ
τὸν
γνωστικὸν
|
βίον |
ἐπισπώμενοι
τὸν
θεὸν
ἑαυτοὺς
ἔλαθον |
[4, 6] |
τὸν
γνωστικὸν
μεθέπειν
ἡμᾶς
παρακελεύεται
|
βίον |
ἔργῳ
τε
καὶ
λόγῳ
ζητεῖν |
[4, 8] |
εἰς
Χριστὸν
παρ´
ὅλον
τὸν
|
βίον |
καθάπερ
ἀνδρῶν
οὕτω
δὲ
καὶ |
[4, 9] |
δὲ
ἔργῳ
μὲν
παρὰ
τὸν
|
βίον, |
λόγῳ
δὲ
ἐν
δικαστηρίῳ
μαρτυροῦσι |
[4, 3] |
χωρισμὸς
ὁ
παρ´
ὅλον
τὸν
|
βίον |
μελετώμενος
τῷ
φιλοσόφῳ
προθυμίαν
κατασκευάζει |
[4, 25] |
προσεχῆ
αἰτίαν
τῆς
εἰς
τὸν
|
βίον |
παρόδου
καὶ
ὁ
ἱερεὺς
εἴληφεν. |
[4, 12] |
δὲ
τῆς
κατὰ
τόνδε
τὸν
|
βίον |
πολιτείας
αὖθις
ἀπολήψεσθαι,
οὕτω
γὰρ |
[4, 11] |
τοὺς
ἄλλους
τὸν
ὅμοιον
αἱρεῖσθαι
|
βίον |
προτρεπομένους.
Διὰ
τί
δὲ
οὐ |
[4, 6] |
δὲ
μικρὰ»
καὶ
περὶ
τὸν
|
βίον, |
ταῦτα
προστεθήσεται
ὑμῖν.
Ἆρ´
οὐκ |
[4, 21] |
συγγραμμάτων
αὐτῶν
τὴν
γνῶσιν,
τὸν
|
βίον, |
τὸ
κήρυγμα,
τὴν
δικαιοσύνην,
τὴν |
[4, 14] |
οὔτε
ζωή»
ἡ
κατὰ
τὸν
|
βίον |
τοῦτον,
Οὔτε
ἄγγελοι»
οἱ
ἀποστάται, |
[4, 14] |
(ἀρχὴ
δὲ
τῷ
Σατανᾷ
ὁ
|
βίος |
ὃν
εἵλετο·
τοιαῦται
γὰρ
αἱ |
[4, 7] |
ὄντι
τοῖς
κακοῖς
εὐωχία
ὁ
|
βίος |
πονηρευσαμένοις·
ἔπειτα
τελευτῶσιν,
εἰ
μὴ |
[4, 9] |
ἔπος
εἰπεῖν
ἐπὶ
τέλει
τοῦ
|
βίου |
ἀθρόα
κατὰ
τὴν
πρᾶξιν
μετάνοια |
[4, 4] |
τὸν
κύριον
ἀσμενέστατα
τοῦδε
τοῦ
|
βίου |
ἀπολυθήσεται,
χάριν
ἴσως
καὶ
τῷ |
[4, 11] |
ἡλικίας
μεταβολήν,
οὕτω
δὲ
καὶ
|
βίου |
ἐναλλαγὴν
ὑπομένοντες;
εἰ
δὲ
εὖ |
[4, 25] |
κυρίου.
Δικαιοσύνη
οὖν
ἐστιν
εἰρήνη
|
βίου |
καὶ
εὐστάθεια,
ἐφ´
ἣν
ὁ |
[4, 4] |
καλοῦμεν
οὐχ
ὅτι
τέλος
τοῦ
|
βίου |
ὁ
ἄνθρωπος
ἔλαβεν
ὡς
οἱ |
[4, 4] |
σωτῆρος
ἡμῶν
διὰ
τὴν
τοῦ
|
βίου |
ὁμοιότητα.
Αὐτίκα
τελείωσιν
τὸ
μαρτύριον |
[4, 26] |
ἀπροσπαθῶς,
προθύμως
τῷ
ἀπάγοντι
τοῦ
|
βίου |
συνεπόμενος,
οὐδαμῶς
ὀπίσω
κατ´
οὐδεμίαν |
[4, 16] |
τὴν
ἔτι
ἐν
σαρκὶ
τοῦ
|
βίου |
τοῦ
ἕρποντος
ἐπὶ
κοιλίαν.
ἔνθεν |
[4, 21] |
ταύτην
προείληφεν
ἡ
συμπεραίωσις
τοῦ
|
βίου, |
φθάσαντος
ἤδη
τοῦ
γνωστικοῦ
μάρτυρος |
[4, 14] |
οἷς
ἐσμεν
κατὰ
τὸν
τοῦ
|
βίου |
χρόνον,
ὡς
τοῦ
μὲν
στρατιώτου |
[4, 4] |
βιοῦν
τε
ἔστι
καὶ
ὀρθῶς
|
βιοῦν |
καταγγέλλοντα
τῆς
ἀληθείας
τὸ
κήρυγμα· |
[4, 4] |
κτῆσιν
πᾶσαν
διὰ
τὸ
ἀπροσπαθῶς
|
βιοῦν. |
Μήτηρ
γοῦν
ἡ
πατρὶς
καὶ |
[4, 4] |
ψυχῆς
ἕνεκα
ἁρμονίας,
δι´
οὗ
|
βιοῦν |
τε
ἔστι
καὶ
ὀρθῶς
βιοῦν |
[4, 9] |
κατ´
αὐτὸν
πολιτείᾳ
καὶ
πράξει
|
βιοῦντες, |
ἐν
οἷς
καὶ
αὐτὸς
ὁμολογεῖ |
[4, 25] |
ἐθέλοντας.
Μόνοι
τοίνυν
οἱ
καθαρῶς
|
βιοῦντες |
ἱερεῖς
ὄντως
τοῦ
θεοῦ.
Διὰ |
[4, 3] |
ἐσταύρωται
κἀγὼ
τῷ
κόσμῳ»
λέγει,
|
βιῶ |
δὲ
ἤδη
ἐν
σαρκὶ
ὢν |
[4, 23] |
θεραπεύει.
Ἐν
οὖν
τῷ
θεωρητικῷ
|
βίῳ |
ἑαυτοῦ
τις
ἐπιμελεῖται
θρῃσκεύων
τὸν |
[4, 4] |
ἐντολαῖς
ὑπακηκουῖα,
μάρτυς
ἐστὶ
καὶ
|
βίῳ |
καὶ
λόγῳ,
ὅπως
ποτὲ
τοῦ |
[4, 14] |
αὐτοῦ
ἐν
τῷ
ἐπιγείῳ
τῷδε
|
βίῳ. |
Οὐχ
οἷόν
τε
οὖν
μὴ |
[4, 10] |
μηδενὸς
ἀντέχεσθαι
τῶν
ἐν
τῷ
|
βίῳ |
προστέτακται
ἡμῖν,
ἀλλὰ
καὶ
τῷ |
[4, 12] |
φησι
τὴν
ψυχὴν
ἐν
ἑτέρῳ
|
βίῳ |
τὴν
κόλασιν
ὑπομένειν
ἐνταῦθα,
τὴν |
[4, 9] |
μὴ
πράξει
τινὲς
καὶ
τῷ
|
βίῳ |
ὡμολόγησαν
τὸν
Χριστὸν
ἔμπροσθεν
τῶν |
[4, 6] |
καὶ
μοναὶ
πλείονες
κατὰ
ἀναλογίαν
|
βίων· |
Ὃς
γὰρ
ἂν
δέξηται»
φησί, |
[4, 6] |
δόξωσι
διαφερόντως
πρὸς
τὸ
ὁσίως
|
βιῶναι |
προσκεκλῆσθαι,
φησὶν
ὁ
Πλάτων,
Οὗτοί |
[4, 25] |
καὶ
τοῦ
ἑπομένου
τοῖς
ἀδίκως
|
βιώσασιν |
ἀειδοῦς
εἰδώλου·
τοῦτο
γὰρ
ἦν |
[4, 8] |
ὁ
οἰκέτης
ὑπακούων
ταῖς
ἐντολαῖς
|
βιώσεταί |
τε
καί,
ἐὰν
δέῃ,
τεθνήξεται, |
[4, 11] |
τὸ
ἄμεινον
πρὸς
τοῦ
χείρονος
|
βλάπτεσθαι. |
ὥστε
θαρροῦντα
ἡμῶν
ἕκαστον
λέγειν· |
[4, 20] |
μὴ
ὁ
λόγος
τοῦ
θεοῦ
|
βλασφημῆται. |
Μᾶλλον
δέ»
φησίν,
εἰρήνην
διώκετε |
[4, 10] |
ἐπὶ
τὴν
τοῦ
ὀνόματος
διακινῶμεν
|
βλασφημίαν. |
~Ναί,
φασίν,
εἰ
κήδεται
ὑμῶν |
[4, 21] |
τούτοις
εὔλογον
διὰ
τὰς
ἐπηρεαζούσας
|
βλασφημίας. |
Ἡ
δὲ
διασύστασις
Ἐν
ὑπομονῇ |
[4, 7] |
εἰ
ἐγὼ
χάριτι
μετέχω,
τί
|
βλασφημοῦμαι |
ὑπὲρ
οὗ
ἐγὼ
εὐχαριστῶ;
εἴτε |
[4, 15] |
εἰ
ἐγὼ
χάριτι
μετέχω,
τί
|
βλασφημοῦμαι |
ὑπὲρ
οὗ
ἐγὼ
εὐχαριστῶ;
πάντα |
[4, 11] |
καὶ
Μέλητος
ἀποκτείνειεν
μέντ´
ἄν,
|
βλάψειεν |
δ´
ἂν
οὐδ´
ὁπωστιοῦν·
οὐ |
[4, 7] |
οὐκ
ἔστιν
ἐλπίς·
ὃ
γὰρ
|
βλέπει |
τις,
τί
καὶ
ἐλπίζει;
εἰ |
[4, 7] |
ἐλπίζει;
εἰ
δὲ
ὃ
οὐ
|
βλέπομεν |
ἐλπίζομεν,
δι´
ὑπομονῆς
ἀπεκδεχόμεθα.
Ἀλλ´ |
[4, 7] |
γὰρ
ἐλπίδι
ἐσώθημεν·
ἐλπὶς
δὲ
|
βλεπομένη |
οὐκ
ἔστιν
ἐλπίς·
ὃ
γὰρ |
[4, 5] |
Ὁ
πλοῦτος»
φησί,
πλέον
θάτερον·
|
βλέποντας |
παραλαβὼν
τυφλοὺς
ποιεῖ.
Αὐτίκα
πρὸς |
[4, 18] |
δὲ
ὀνειρώττει
ὁ
πρὸς
ἐπιθυμίαν
|
βλέπων, |
οὐ
μόνον
ὡς
ἐκεῖνος
ἔλεγεν |
[4, 7] |
χορὸν
ἁγνὸν
ἀμφέπειν·
οὐδὲ
πάντων
|
βλεφάροις |
θνατῶν
ἔσοπτος,
ᾧ
μὴ
δακέθυμος |
[4, 18] |
ἀλλ´
ἐὰν
εἰς
κάλλος
σώματος
|
βλέψῃ |
τις,
ὁ
λόγος
φησί,
καὶ |
[4, 11] |
προτρεπομένους.
Διὰ
τί
δὲ
οὐ
|
βοηθεῖσθε |
διωκόμενοι;
φασί.
Τί
γὰρ
καὶ |
[4, 20] |
Πάνυ
γὰρ
κυρίως
ἡ
γραφὴ
|
βοηθὸν |
εἶπεν
τὴν
γυναῖκα
δεδόσθαι
τἀνδρὶ |
[4, 7] |
ἰδοὺ
πάρειμι.
Ὅρα
τὸν
ἀήττητον
|
βοηθόν, |
τὸν
ὑπερασπίζοντα
ἡμῶν.
Μὴ
ξενίζεσθε |
[4, 11] |
ἡμῶν
ἕκαστον
λέγειν·
Κύριος
ἐμοὶ
|
βοηθός, |
οὐ
φοβηθήσομαι·
τί
ποιήσει
μοι |
[4, 18] |
οὖν
οἱ
τὰς
ἱστορίας
συνταξάμενοι
|
Βοκχόριδος |
τοῦ
δικαίου
κρίσιν
τοιάνδε.
Ἐρῶν |
[4, 3] |
οἰκείας
φύσεως
ἔργον
ἓν
καὶ
|
βοὸς |
ὁμοίως
καὶ
ἵππου
καὶ
κυνός, |
[4, 22] |
ἑλόμενος·
Οὐ
γὰρ
ἐν
γαστρὸς
|
βορᾷ
|
τὸ
χρηστὸν
εἶναι
διειλήφαμεν.
Ἀκήκοεν |
[4, 26] |
οὐ
σῴζει,
παρὰ
τὸ
μὴ
|
βούλεσθαι |
εἰδέναι
αὐτοὺς
τὸν
θεόν·
ἄτοπα |
[4, 22] |
Ἐπίκουρος
ἀδικεῖν
ἐπὶ
κέρδει
τινὶ
|
βούλεσθαι |
οὔ
φησι
τὸν
κατ´
αὐτὸν |
[4, 22] |
ἄν,
οὐ
διὰ
τὸ
σῴζεσθαι
|
βούλεσθαι |
τὴν
γνῶσιν
αἱρήσεται
ὁ
δι´ |
[4, 10] |
διὰ
φυγῆς
ἐκκλίνειν
προστάττει
τοῦτον·
|
βούλεται |
δὲ
ἡμᾶς
μηδενὶ
αἰτίους
μηδὲ |
[4, 6] |
δὲ
ἄλλος
εἰκών.
Τί
δὲ
|
βούλεται |
ἡ
τοῦ
Λαζάρου
παραβολὴ
τῷ |
[4, 6] |
ἐπίγνωσιν
τοῦ
θεοῦ
ἀφικνουμένους
εἶναι
|
βούλεται, |
ἵνα
μηδὲν
ἔχῃ
νόθον
ἐπιπροσθοῦν |
[4, 25] |
θεοῦ
ὅτι
τοιούτους
ἡμᾶς
εἶναι
|
βούλεται, |
οἵους
καὶ
γεγέννηκεν
ἐκ
μήτρας |
[4, 6] |
οὐ
θυσίαν.
Ἐλεήμονας
δ´
εἶναι
|
βούλεται |
οὐ
μόνον
τοὺς
ἔλεον
ποιοῦντας, |
[4, 25] |
γένεσιν
διαδεχομένη
κατὰ
προκοπὴν
ἀπαθανατίζειν
|
βούλεται, |
Τῶν
δὲ
ἀσεβῶν
ὁ
λύχνος |
[4, 21] |
πνεῦμα,
διαιροῦν
ἰδίᾳ
ἑκάστῳ
καθὼς
|
βούλεται. |
Ὧν
οὕτως
ἐχόντων
οἱ
μὲν |
[4, 8] |
ἀποπέσωσι
τῶν
ἀρίστων
καὶ
ἀναγκαιοτάτων
|
βουλευμάτων. |
Οὐ
γὰρ
οἶμαι
σύγκρισιν
ἐπιδέχεσθαι |
[4, 25] |
δὲ
εἴρηκεν
τοὺς
μὴ
πιστεῦσαι
|
βουληθέντας, |
ἀλλ´
ἀπιστεῖν
ἐθέλοντας.
Μόνοι
τοίνυν |
[4, 11] |
περιστατικοῖς
περιπίπτειν
ἡμᾶς
τὸν
κύριον
|
βουληθῆναι, |
ἀλλὰ
προφητικῶς
τὰ
συμβήσεσθαι
μέλλοντα |
[4, 17] |
τὸ
ἀκέραιον
τῆς
πραΰτητος
αὐτῶν
|
βούλημα |
ἀποδειξάτωσαν·
τὸ
ἐπιεικὲς
τῆς
γλώσσης |
[4, 25] |
ἔσται,
θεωρητικὸς
ὤν,
ἀεὶ
τὸ
|
βούλημα |
τοῦ
θεοῦ
σκοπῶν,
τῷ
ὄντι |
[4, 26] |
δὲ
ἔτι
ὁ
προφήτης
τὴν
|
βουλὴν |
τοῦ
θεοῦ
καὶ
τὴν
προκοπὴν |
[4, 12] |
τοῦ
πατρὸς
οὔθ´
οἱ
διωκόμενοι
|
βουλήσει |
τοῦ
θεοῦ
διώκονται,
ἐπεὶ
δυεῖν |
[4, 12] |
ἰὸς
τῷ
σιδήρῳ,
ἀλλ´
ἐκ
|
βουλήσεως |
ἰδίας
προσέρχεται
τῇ
ψυχῇ.
Καὶ |
[4, 12] |
τι
ἔσται
διωγμὸς
διὰ
τὴν
|
βούλησιν |
τοῦ
θεοῦ,
ἢ
ἀθῷοι
οἱ |
[4, 22] |
προθείη
τῷ
γνωστικῷ,
πότερον
ἑλέσθαι
|
βούλοιτο, |
τὴν
γνῶσιν
τοῦ
θεοῦ
ἢ |
[4, 8] |
καὶ
τοὺς
ἄνδρας
εἰρηνικοὺς
εἶναι
|
βουλόμεθα. |
Ἀκούω
δ´
ἔγωγε
καὶ
Σαυρομάτιδας |
[4, 6] |
τὸ
ἐνεργεῖν
πάρεστιν·
ἐνίοτε
γὰρ
|
βουλόμεθα |
δι´
ἀργυρίου
δόσεως
ἢ
διὰ |
[4, 7] |
οὐκ
ἀναγκάσεις
ποιεῖν
ἃ
μὴ
|
βουλόμεθα. |
Πῦρ
ἀνθρώποις
μέγιστον
κολαστήριον·
τούτου |
[4, 26] |
σωτηρίαν.
Τί
τοίνυν
οἱ
Πυθαγόρειοι
|
βουλόμενοι |
μετὰ
φωνῆς
εὔχεσθαι
κελεύουσιν;
ἐμοὶ |
[4, 12] |
ἀλλὰ
ἀποσεῖσαι
τῆς
πίστεως
ἡμᾶς
|
βουλόμενος |
καὶ
ὑπάγεσθαι
ἑαυτῷ
πειράζει,
ὅπερ |
[4, 14] |
οὐ
τὸ
σῶμα,
ὥς
τινες
|
βούλονται, |
ἀλλ´
ὁ
διάβολος
(καὶ
οἱ |
[4, 7] |
ἀδίκως
καὶ
ἀσελγῶς
πεπολιτευμένων
συνεῖναι
|
βούλονται, |
οὐκ
ἐκ
τῶν
ἡμετέρων
μόνον |
[4, 8] |
Καὶ
ἡ
εἰρήνη
τοῦ
Χριστοῦ
|
βραβευέτω |
ἐν
ταῖς
καρδίαις
ὑμῶν,
εἰς |
[4, 7] |
Καὶ
ἡ
εἰρήνη
τοῦ
Χριστοῦ
|
βραβευέτω |
ἐν
ταῖς
καρδίαις
ὑμῶν,
εἰς |
[4, 6] |
αὐτῶν
τιμωρίας,
μὴ
μισοῦντες
αὐτούς,
|
βράδιον |
ἢ
προσεδοκήσαμεν
πεπειρᾶσθαι
διανοούμενοι,
ἀλλὰ |
[4, 17] |
ἐγὼ
δέ
εἰμι
ἰσχνόφωνος
καὶ
|
βραδύγλωσσος» |
φωνὴν
κυρίου
διὰ
γλώσσης
ἀνθρωπίνης |
[4, 3] |
ἄγγελοι
σοφώτεροι·
Ἠλάττωσας
αὐτόν»
φησί,
|
βραχύ |
τι
παρ´
ἀγγέλους·
οὐ
γὰρ |
[4, 8] |
πόνων
ἡ
γυνὴ
ἀποκυήσασα
τὸ
|
βρέφος |
ἀνελομένη
οἴκαδε
φέρει.
ἤδη
γοῦν |
[4, 7] |
τε
θνῄσκει.
Καὶ
τάδ´
ἄχθονται
|
βροτοί. |
Εἶτα
ἐπιφέρει·
Ταῦτα
δεῖ
στέγειν |
[4, 7] |
οὐ
δεινὸν
οὐδὲν
τῶν
ἀναγκαίων
|
βροτοῖς. |
Πρόκειται
δὲ
τοῖς
εἰς
τελείωσιν |
[4, 5] |
ἐστιν,
ἀλλὰ
καὶ
{ἡ}
ἀρετὴ
|
βροτοῖς, |
ὥς
φησιν
ὁ
Σοφοκλῆς.
~Ὁ |
[4, 7] |
μὲν
οὐδεὶς
ὅστις
οὐ
πονεῖ
|
βροτῶν, |
θάπτει
τε
τέκνα
καὶ
ἕτερα |
[4, 25] |
Ἀκούσῃ
πάλιν·
Ἄρρητ´
ἀβακχεύτοισιν
εἰδέναι
|
βροτῶν, |
κἂν
πολυπραγμονῇ
τις
ὁποῖα
εἴη, |
[4, 22] |
διειλήφαμεν.
Ἀκήκοεν
δ´
ἐκεῖνος
ὡς
|
Βρῶμα |
ἡμᾶς
οὐ
παραστήσει»
οὐδὲ
μὴν |
[4, 20] |
βέβηλος
ὡς
Ἠσαῦ,
ὃς
ἀντὶ
|
βρώσεως |
μιᾶς
ἀπέδοτο
τὰ
πρωτοτόκια,
καὶ |
[4, 6] |
τῆς
γῆς,
ὅπου
σὴς
καὶ
|
βρῶσις |
ἀφανίζει
καὶ
κλέπται
διορύσσουσι
καὶ |