HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Clément d'Alexandrie, Les Stromates, livre IV

Liste des contextes (ordre alphabétique)


β  =  122 formes différentes pour 183 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Livre, Chap.
[4, 22]   δεῖ δὲ ἀρθέντας μετατεθῆναι, ἀλλὰ  βαδίζοντας   ἀφικέσθαι οἷ δεῖ, διὰ πάσης
[4, 2]   ἀρκεῖ τὴν φέρουσαν ὑποσημῆναι μόνον,  βαδιστέον   δὲ τὸ μετὰ τοῦτο ἤδη
[4, 17]   τούτων, καὶ ἐγκεκυφότες εἰς τὰ  βάθη   τῆς θείας γνώσεως, πάντα τάξει
[4, 7]   φησίν. μὲν οὖν πρῶτος  βαθμὸς   τῆς σωτηρίας μετὰ φόβου
[4, 21]   ἤδη προκόπτει γνωστικός, οὐ  βαθμῷ   χρησάμενος τῷ νόμῳ μόνον, συνιεὶς
[4, 14]   τὸ κέρδος, Οὔτε ὕψωμα οὔτε  βάθος,   οὔτε τις κτίσις ἑτέρα» (κατ´
[4, 5]   Χρὴ πενίην φεύγοντα καὶ εἰς  βαθυκήτεα   πόντον ῥιπτεῖν καὶ πετρέων, Κύρνε,
[4, 22]   ἐγκρατὲς λεγέσθω τὸν ἐπαιρόμενον τὴν  βακτηρίαν   δεδιὸς καὶ διὰ τοῦτο τοῦ
[4, 6]   αἰτουμένους. Οὗτός ἐστι τῷ ὄντι  Βαλλάντιον   μὴ παλαιούμενον» ἐφόδιον ζωῆς ἀιδίου,
[4, 18]   οὖν ἐπὶ τὸν κριτήν. Τὸ  βαλλάντιον   οὗτος τοῦ μισθώματος τὸν νεανίσκον
[4, 16]   ἀλλ´ τελεία ἀγάπη ἔξω  βάλλει   τὸν φόβον. Αὕτη ἐστὶν
[4, 22]   καὶ τὸ πολλάκις ἐπὶ κοίτῃ  βαπτίζεσθαι.   Εὖ γοῦν κἀκεῖνο εἴρηται· Ἴσθι
[4, 22]   δὴ καὶ {ἡ} εἰκὼν τοῦ  βαπτίσματος   εἴη ἂν {καὶ ἡ} ἐκ
[4, 3]   τά τε ὀργῆς καὶ θυμοῦ  βάραθρα,   διαπηδᾶν ἀνάγκη καὶ πᾶσαν
[4, 1]   τε Ἕλλησι τοῖς τε ἄλλοις  βαρβάροις,   ὅσων ἧκον εἰς ἡμᾶς αἱ
[4, 8]   ἔχεσθαι δυναμένοις. Γέται δὲ ἔθνος  βάρβαρον   οὐκ ἄγευστον φιλοσοφίας πρεσβευτὴν αἱροῦνται
[4, 22]   θάνατον οὐ μόνον οἱ τὴν  βάρβαρον   σοφίαν μετιόντες ἴσασι τοῖς μὲν
[4, 8]   καὶ ἄνευ γραμμάτων φιλοσοφεῖν, κἂν  βάρβαρος   κἂν Ἕλλην κἂν δοῦλος
[4, 8]   καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία,  βάρβαρος,   Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ πάντα
[4, 1]   τὴν εἰς Ἕλληνας ἐκ τῆς  βαρβάρου   φιλοσοφίας διαδοθεῖσαν ὠφέλειαν. Μεθ´ ἣν
[4, 18]   τὸ τέλος ἀπαιτοῦντες τοῖς σφετέροις  βαρουμένους   πάθεσι, τὸν δὲ γυμνὸν μὲν
[4, 9]   ἐν δικαστηρίοις καὶ μέχρι θανάτου  βασανιζομένους   μὴ ἀρνεῖσθαι ἀπὸ διαθέσεως πεπιστευκέναι
[4, 8]   παμφάγῳ ὑποπέσῃ πυρί, κἂν κατακτείνηται  βασάνοις   τυραννικαῖς, τῆς θείας ἀπαρτωμένη φιλίας
[4, 11]   καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν  βάσανος.   ~Βασιλείδης δὲ ἐν τῷ εἰκοστῷ
[4, 19]   ἐπενδύσασθαι. γὰρ οὐχὶ καὶ  βασάνους   ἤνεγκεν ἀνδρείως Λέαινα Ἀττική;
[4, 8]   τῶν ἀπορρήτων ἀντέσχεν πρὸς τὰς  βασάνους   οὐδὲν ἐξομολογούμενος, ὅς γε καὶ
[4, 2]   κυρίου, καὶ Βιαστῶν ἐστιν  βασιλεία   τοῦ θεοῦ» ὅθεν Ζήτει» φησὶ
[4, 26]   κέκριται» Γέγραπται δὲ κἀν ταῖς  Βασιλείαις   κρίσις καὶ ἀπόφασις
[4, 8]   ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες  βασιλείαν   θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. δὲ
[4, 17]   καμηλείων πλέγμασιν περιεπάτησαν κηρύσσοντες τὴν  βασιλείαν   τοῦ Χριστοῦ, λέγομεν δὲ Ἠλίαν
[4, 6]   ἁπάντων· ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν  βασιλείαν   τῶν οὐρανῶν καὶ τὴν δικαιοσύνην,
[4, 18]   φανερωθήσονται ἐν τῇ ἐπισκοπῇ τῆς  βασιλείας   τοῦ Χριστοῦ. ἀγάπη ἁμαρτάνειν
[4, 13]   ὑποτίθεται καὶ αὐτὸς ἐμφερῶς τῷ  Βασιλείδῃ,   ἄνωθεν δὲ ἡμῖν δεῦρο τοῦτο
[4, 12]   τις, ἀπὸ ῥύπου. Ἀλλὰ τῷ  Βασιλείδῃ   ὑπόθεσις προαμαρτήσασάν φησι τὴν
[4, 12]   τοῦ ἀρνησομένου κατὰ τὸν  Βασιλείδην   πρόνοια. Ἐρωτῶ τοίνυν αὐτὸν ἐπὶ
[4, 12]   οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος.  ~Βασιλείδης   δὲ ἐν τῷ εἰκοστῷ τρίτῳ
[4, 25]   δέ ἐστι δικαιοσύνης καὶ εἰρήνης.  Βασιλείδης   δὲ ὑποστατὰς Δικαιοσύνην τε καὶ
[4, 26]   τὴν ἐκλογὴν τοῦ κόσμου  Βασιλείδης   εἴληφε λέγειν, ὡς ἂν ὑπερκόσμιον
[4, 12]   δέ, ὡς αὐτός φησιν  Βασιλείδης,   ἓν μέρος ἐκ τοῦ λεγομένου
[4, 24]   γενόμεναι. Πλὴν οὐδὲ πάσας  Βασιλείδης   φησί, μόνας δὲ τὰς ἀκουσίους
[4, 25]   αἱ εἰς ἀρχιερεῖς τε καὶ  βασιλεῖς   καὶ προφήτας χρίουσαι. Ὅθεν μηδὲ
[4, 9]   οὐκ ἂν τῶν εὖ φρονούντων  βασιλεύειν   ἐν θεῷ, ἀλλ´ οὐ δουλεύειν
[4, 25]   Καὶ δὴ ἑρμηνεύεται Μελχισεδὲκ  βασιλεὺς   δίκαιος, συνωνυμία δέ ἐστι δικαιοσύνης
[4, 25]   ἧς σωτὴρ ἡμῶν ἀναγράφεται  βασιλεύς,   ὅν φησι Μωυσῆς, Μελχισεδὲκ βασιλεὺς
[4, 25]   βασιλεύς, ὅν φησι Μωυσῆς, Μελχισεδὲκ  βασιλεὺς   Σαλὴμ ἱερεὺς τοῦ θεοῦ
[4, 16]   ἔθνη καὶ κρατήσουσι λαῶν, καὶ  βασιλεύσει   αὐτῶν κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας.
[4, 16]   μὴ φοβηθεὶς τὸν θυμὸν τοῦ  βασιλέως·   τὸν γὰρ ἀόρατον ὡς ὁρῶν
[4, 19]   ἐγκρυφίας παρεσκεύασε τοῖς ἀγγέλοις, καὶ  βασιλικαὶ   κόραι παρὰ τοῖς Ἑβραίοις τὰ
[4, 2]   Ζήτει» φησὶ καὶ εὑρήσεις, τῆς  βασιλικῆς   ὄντως ἐχόμενος ὁδοῦ καὶ μὴ
[4, 7]   εἴη καὶ τὸ μακαρίῳ εἶναι  βασιλικῷ   τε φίλῳ τοῦ θεοῦ· κἂν
[4, 22]   τὴν κληρονομίαν σου» αἴτημα τὸ  βασιλικώτατον   διδάσκων αἰτεῖσθαι τὴν τῶν ἀνθρώπων
[4, 26]   τὰ Σειρήνων ἐρόεντα πέδιλα ἁρμόζεται,  βάσομαί   τ´ ἐς αἰθέρα πουλὺν ἀερθεὶς
[4, 17]   πρὸς τὸν χρηματίζοντα ἐκ τῆς  βάτου   εἶπεν· Τίς εἰμι ἐγώ, ὅτι
[4, 25]   καὶ νεκρᾶς καὶ διὰ τοῦτο  βδελυκτῆς.   Μόνῳ οὖν πατρὶ καὶ μητέρι
[4, 9]   ἀπόστολον, τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται,  βδελυκτοὶ   ὄντες καὶ ἀπειθεῖς καὶ πρὸς
[4, 6]   υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἐὰν μὴ  βδελυσσώμεθα   δηλονότι τοὺς διώκοντας καὶ ὑπομένωμεν
[4, 22]   ἀνθρώπῳ κάθαρσις μετάνοια ἀκριβὴς καὶ  βεβαία,   εἴ γε κατεγνωκότες ἑαυτῶν ἐπὶ
[4, 17]   πρὸς ὑμᾶς τὴν πανάρετον καὶ  βεβαίαν   πίστιν ὑμῶν οὐκ ἐδοκίμασεν; τήν
[4, 17]   ἀνελεῖ αὐτήν. Ταῦτα δὲ πάντα  βεβαιοῖ   ἐν Χριστῷ πίστις· δεῦτε,
[4, 20]   ἐπισκοποῦντες μή τις πόρνος  βέβηλος   ὡς Ἠσαῦ, ὃς ἀντὶ βρώσεως
[4, 7]   τὰς μετὰ θάνατον τῶν ὁσίως  βεβιωκότων   οὔτε τὰς κολάσεις τῶν ἀδίκως
[4, 6]   δύο, πλεῖον ἔφη τὴν χήραν  βεβληκέναι   πάντων· μὲν γὰρ ἀπὸ
[4, 6]   μὲν πλούσιον ἀναλόγως τῇ κτήσει  βεβληκότα,   τὴν δὲ χήραν χαλκοῦς δύο,
[4, 6]   δυνηθέντες ἐπὶ τέλος ἀγαγεῖν  βεβουλήμεθα.   Τῆς αὐτῆς οὖν τιμῆς μεθέξουσι
[4, 6]   τιμῆς μεθέξουσι τοῖς δυνηθεῖσιν οἱ  βεβουλημένοι,   ὧν προαίρεσις ἴση, κἂν
[4, 19]   δὲ ἅμα καὶ ἀκόλαστον παρασκευάζειν  βεβουλημένος   τὸν οἶκον τὸν ἑαυτοῦ. Οὐχ
[4, 8]   γυναιξὶν ἐμφερῶς τοῖς ἀνδράσι, κἂν  βελτίους   οἱ ἄρρενες τά τε πρῶτα
[4, 9]   ἐλπίδα ἐκδεχόμενοι, κἂν φόβον ὑφορώμενοι,  βελτίους   οὗτοι τῶν στόματι μόνον ὁμολογούντων
[4, 8]   πατέρων καὶ δεσποτῶν καὶ ἀνδρῶν  βελτίστους   γεγονέναι. Οὔκουν ἔλαττον προθυμεῖσθαι χρὴ
[4, 6]   πενθῶν διὰ δικαιοσύνην μαρτυρεῖ τῷ  βελτίστῳ   νόμῳ εἶναι καλῷ. Ὡς οὖν
[4, 7]   ἐλπίς, δι´ ἣν ἐφιέμεθα τῶν  βελτίστων,   τελειοῖ δὲ ἀγάπη, ὡς
[4, 5]   καὶ τῆς καθαρᾶς ἀναμαρτησίας, ἀπασχολεῖν  βιάζεται   τὴν ψυχήν, περὶ τοὺς πορισμοὺς
[4, 23]   τῆς ἐκ φόβου δεῖται, τῆς  βιαζομένης   ἀπέχεσθαι τῶν ἡδέων, οὔτε μισθοῦ
[4, 7]   τῶν ἀνθρώπων θάνατος εἶναι  βιαιότατος   δι´ αἵματος μαρτυρία τοῦ
[4, 4]   τὴν τελευτὴν ἐπαινοῦσιν, οὐ τὸ  βιαίως   ἀποθνῄσκειν συμβουλεύοντες, ἀλλ´ ὅτι
[4, 2]   τεθλιμμένη ὁδὸς» κυρίου, καὶ  Βιαστῶν   ἐστιν βασιλεία τοῦ θεοῦ»
[4, 19]   τούτῳ, κἀμὲ ἐξάλειψον ἐκ  βίβλου   ζώντων. Ὅση τελειότης τοῦ συναποθανεῖν
[4, 11]   μόνῳ τῷ Χριστιανοὺς εἶναι τὸν  βίον   ἀδικεῖν ὑπολαμβάνοντες αὐτούς τε οὕτω
[4, 4]   αἷμα τὴν πίστιν ἀνὰ τὸν  βίον   ἅπαντα, πρὸς δὲ καὶ τὴν
[4, 20]   ἐστιν ἀνθρωπίνῃ φύσει ἀναμάρτητον διεξάγειν  βίον,   ἐάν τε ἀποθνῄσκειν δέῃ μετὰ
[4, 26]   ἀλλ´ τὸν ἄριστον ἑλομένη  βίον   ἐκ θεοῦ {καὶ} δικαιοσύνης γῆς
[4, 22]   καθ´ ὁμοίωσιν» τοῦ κυρίου τὸν  βίον   ἐκτελοίη. Κἄν πως ἀγαθοεργοῦντι αὐτῷ
[4, 23]   οὕτως οἱ κατὰ τὸν γνωστικὸν  βίον   ἐπισπώμενοι τὸν θεὸν ἑαυτοὺς ἔλαθον
[4, 6]   τὸν γνωστικὸν μεθέπειν ἡμᾶς παρακελεύεται  βίον   ἔργῳ τε καὶ λόγῳ ζητεῖν
[4, 8]   εἰς Χριστὸν παρ´ ὅλον τὸν  βίον   καθάπερ ἀνδρῶν οὕτω δὲ καὶ
[4, 9]   δὲ ἔργῳ μὲν παρὰ τὸν  βίον,   λόγῳ δὲ ἐν δικαστηρίῳ μαρτυροῦσι
[4, 3]   χωρισμὸς παρ´ ὅλον τὸν  βίον   μελετώμενος τῷ φιλοσόφῳ προθυμίαν κατασκευάζει
[4, 25]   προσεχῆ αἰτίαν τῆς εἰς τὸν  βίον   παρόδου καὶ ἱερεὺς εἴληφεν.
[4, 12]   δὲ τῆς κατὰ τόνδε τὸν  βίον   πολιτείας αὖθις ἀπολήψεσθαι, οὕτω γὰρ
[4, 11]   τοὺς ἄλλους τὸν ὅμοιον αἱρεῖσθαι  βίον   προτρεπομένους. Διὰ τί δὲ οὐ
[4, 6]   δὲ μικρὰ» καὶ περὶ τὸν  βίον,   ταῦτα προστεθήσεται ὑμῖν. Ἆρ´ οὐκ
[4, 21]   συγγραμμάτων αὐτῶν τὴν γνῶσιν, τὸν  βίον,   τὸ κήρυγμα, τὴν δικαιοσύνην, τὴν
[4, 14]   οὔτε ζωή» κατὰ τὸν  βίον   τοῦτον, Οὔτε ἄγγελοι» οἱ ἀποστάται,
[4, 14]   (ἀρχὴ δὲ τῷ Σατανᾷ  βίος   ὃν εἵλετο· τοιαῦται γὰρ αἱ
[4, 7]   ὄντι τοῖς κακοῖς εὐωχία  βίος   πονηρευσαμένοις· ἔπειτα τελευτῶσιν, εἰ μὴ
[4, 9]   ἔπος εἰπεῖν ἐπὶ τέλει τοῦ  βίου   ἀθρόα κατὰ τὴν πρᾶξιν μετάνοια
[4, 4]   τὸν κύριον ἀσμενέστατα τοῦδε τοῦ  βίου   ἀπολυθήσεται, χάριν ἴσως καὶ τῷ
[4, 11]   ἡλικίας μεταβολήν, οὕτω δὲ καὶ  βίου   ἐναλλαγὴν ὑπομένοντες; εἰ δὲ εὖ
[4, 25]   κυρίου. Δικαιοσύνη οὖν ἐστιν εἰρήνη  βίου   καὶ εὐστάθεια, ἐφ´ ἣν
[4, 4]   καλοῦμεν οὐχ ὅτι τέλος τοῦ  βίου   ἄνθρωπος ἔλαβεν ὡς οἱ
[4, 4]   σωτῆρος ἡμῶν διὰ τὴν τοῦ  βίου   ὁμοιότητα. Αὐτίκα τελείωσιν τὸ μαρτύριον
[4, 26]   ἀπροσπαθῶς, προθύμως τῷ ἀπάγοντι τοῦ  βίου   συνεπόμενος, οὐδαμῶς ὀπίσω κατ´ οὐδεμίαν
[4, 16]   τὴν ἔτι ἐν σαρκὶ τοῦ  βίου   τοῦ ἕρποντος ἐπὶ κοιλίαν. ἔνθεν
[4, 21]   ταύτην προείληφεν συμπεραίωσις τοῦ  βίου,   φθάσαντος ἤδη τοῦ γνωστικοῦ μάρτυρος
[4, 14]   οἷς ἐσμεν κατὰ τὸν τοῦ  βίου   χρόνον, ὡς τοῦ μὲν στρατιώτου
[4, 4]   βιοῦν τε ἔστι καὶ ὀρθῶς  βιοῦν   καταγγέλλοντα τῆς ἀληθείας τὸ κήρυγμα·
[4, 4]   κτῆσιν πᾶσαν διὰ τὸ ἀπροσπαθῶς  βιοῦν.   Μήτηρ γοῦν πατρὶς καὶ
[4, 4]   ψυχῆς ἕνεκα ἁρμονίας, δι´ οὗ  βιοῦν   τε ἔστι καὶ ὀρθῶς βιοῦν
[4, 9]   κατ´ αὐτὸν πολιτείᾳ καὶ πράξει  βιοῦντες,   ἐν οἷς καὶ αὐτὸς ὁμολογεῖ
[4, 25]   ἐθέλοντας. Μόνοι τοίνυν οἱ καθαρῶς  βιοῦντες   ἱερεῖς ὄντως τοῦ θεοῦ. Διὰ
[4, 3]   ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» λέγει,  βιῶ   δὲ ἤδη ἐν σαρκὶ ὢν
[4, 23]   θεραπεύει. Ἐν οὖν τῷ θεωρητικῷ  βίῳ   ἑαυτοῦ τις ἐπιμελεῖται θρῃσκεύων τὸν
[4, 4]   ἐντολαῖς ὑπακηκουῖα, μάρτυς ἐστὶ καὶ  βίῳ   καὶ λόγῳ, ὅπως ποτὲ τοῦ
[4, 14]   αὐτοῦ ἐν τῷ ἐπιγείῳ τῷδε  βίῳ.   Οὐχ οἷόν τε οὖν μὴ
[4, 10]   μηδενὸς ἀντέχεσθαι τῶν ἐν τῷ  βίῳ   προστέτακται ἡμῖν, ἀλλὰ καὶ τῷ
[4, 12]   φησι τὴν ψυχὴν ἐν ἑτέρῳ  βίῳ   τὴν κόλασιν ὑπομένειν ἐνταῦθα, τὴν
[4, 9]   μὴ πράξει τινὲς καὶ τῷ  βίῳ   ὡμολόγησαν τὸν Χριστὸν ἔμπροσθεν τῶν
[4, 6]   καὶ μοναὶ πλείονες κατὰ ἀναλογίαν  βίων·   Ὃς γὰρ ἂν δέξηται» φησί,
[4, 6]   δόξωσι διαφερόντως πρὸς τὸ ὁσίως  βιῶναι   προσκεκλῆσθαι, φησὶν Πλάτων, Οὗτοί
[4, 25]   καὶ τοῦ ἑπομένου τοῖς ἀδίκως  βιώσασιν   ἀειδοῦς εἰδώλου· τοῦτο γὰρ ἦν
[4, 8]   οἰκέτης ὑπακούων ταῖς ἐντολαῖς  βιώσεταί   τε καί, ἐὰν δέῃ, τεθνήξεται,
[4, 11]   τὸ ἄμεινον πρὸς τοῦ χείρονος  βλάπτεσθαι.   ὥστε θαρροῦντα ἡμῶν ἕκαστον λέγειν·
[4, 20]   μὴ λόγος τοῦ θεοῦ  βλασφημῆται.   Μᾶλλον δέ» φησίν, εἰρήνην διώκετε
[4, 10]   ἐπὶ τὴν τοῦ ὀνόματος διακινῶμεν  βλασφημίαν.   ~Ναί, φασίν, εἰ κήδεται ὑμῶν
[4, 21]   τούτοις εὔλογον διὰ τὰς ἐπηρεαζούσας  βλασφημίας.   δὲ διασύστασις Ἐν ὑπομονῇ
[4, 7]   εἰ ἐγὼ χάριτι μετέχω, τί  βλασφημοῦμαι   ὑπὲρ οὗ ἐγὼ εὐχαριστῶ; εἴτε
[4, 15]   εἰ ἐγὼ χάριτι μετέχω, τί  βλασφημοῦμαι   ὑπὲρ οὗ ἐγὼ εὐχαριστῶ; πάντα
[4, 11]   καὶ Μέλητος ἀποκτείνειεν μέντ´ ἄν,  βλάψειεν   δ´ ἂν οὐδ´ ὁπωστιοῦν· οὐ
[4, 7]   οὐκ ἔστιν ἐλπίς· γὰρ  βλέπει   τις, τί καὶ ἐλπίζει; εἰ
[4, 7]   ἐλπίζει; εἰ δὲ οὐ  βλέπομεν   ἐλπίζομεν, δι´ ὑπομονῆς ἀπεκδεχόμεθα. Ἀλλ´
[4, 7]   γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν· ἐλπὶς δὲ  βλεπομένη   οὐκ ἔστιν ἐλπίς· γὰρ
[4, 5]   πλοῦτος» φησί, πλέον θάτερον·  βλέποντας   παραλαβὼν τυφλοὺς ποιεῖ. Αὐτίκα πρὸς
[4, 18]   δὲ ὀνειρώττει πρὸς ἐπιθυμίαν  βλέπων,   οὐ μόνον ὡς ἐκεῖνος ἔλεγεν
[4, 7]   χορὸν ἁγνὸν ἀμφέπειν· οὐδὲ πάντων  βλεφάροις   θνατῶν ἔσοπτος, μὴ δακέθυμος
[4, 18]   ἀλλ´ ἐὰν εἰς κάλλος σώματος  βλέψῃ   τις, λόγος φησί, καὶ
[4, 11]   προτρεπομένους. Διὰ τί δὲ οὐ  βοηθεῖσθε   διωκόμενοι; φασί. Τί γὰρ καὶ
[4, 20]   Πάνυ γὰρ κυρίως γραφὴ  βοηθὸν   εἶπεν τὴν γυναῖκα δεδόσθαι τἀνδρὶ
[4, 7]   ἰδοὺ πάρειμι. Ὅρα τὸν ἀήττητον  βοηθόν,   τὸν ὑπερασπίζοντα ἡμῶν. Μὴ ξενίζεσθε
[4, 11]   ἡμῶν ἕκαστον λέγειν· Κύριος ἐμοὶ  βοηθός,   οὐ φοβηθήσομαι· τί ποιήσει μοι
[4, 18]   οὖν οἱ τὰς ἱστορίας συνταξάμενοι  Βοκχόριδος   τοῦ δικαίου κρίσιν τοιάνδε. Ἐρῶν
[4, 3]   οἰκείας φύσεως ἔργον ἓν καὶ  βοὸς   ὁμοίως καὶ ἵππου καὶ κυνός,
[4, 22]   ἑλόμενος· Οὐ γὰρ ἐν γαστρὸς  βορᾷ   τὸ χρηστὸν εἶναι διειλήφαμεν. Ἀκήκοεν
[4, 26]   οὐ σῴζει, παρὰ τὸ μὴ  βούλεσθαι   εἰδέναι αὐτοὺς τὸν θεόν· ἄτοπα
[4, 22]   Ἐπίκουρος ἀδικεῖν ἐπὶ κέρδει τινὶ  βούλεσθαι   οὔ φησι τὸν κατ´ αὐτὸν
[4, 22]   ἄν, οὐ διὰ τὸ σῴζεσθαι  βούλεσθαι   τὴν γνῶσιν αἱρήσεται δι´
[4, 10]   διὰ φυγῆς ἐκκλίνειν προστάττει τοῦτον·  βούλεται   δὲ ἡμᾶς μηδενὶ αἰτίους μηδὲ
[4, 6]   δὲ ἄλλος εἰκών. Τί δὲ  βούλεται   τοῦ Λαζάρου παραβολὴ τῷ
[4, 6]   ἐπίγνωσιν τοῦ θεοῦ ἀφικνουμένους εἶναι  βούλεται,   ἵνα μηδὲν ἔχῃ νόθον ἐπιπροσθοῦν
[4, 25]   θεοῦ ὅτι τοιούτους ἡμᾶς εἶναι  βούλεται,   οἵους καὶ γεγέννηκεν ἐκ μήτρας
[4, 6]   οὐ θυσίαν. Ἐλεήμονας δ´ εἶναι  βούλεται   οὐ μόνον τοὺς ἔλεον ποιοῦντας,
[4, 25]   γένεσιν διαδεχομένη κατὰ προκοπὴν ἀπαθανατίζειν  βούλεται,   Τῶν δὲ ἀσεβῶν λύχνος
[4, 21]   πνεῦμα, διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθὼς  βούλεται.   Ὧν οὕτως ἐχόντων οἱ μὲν
[4, 8]   ἀποπέσωσι τῶν ἀρίστων καὶ ἀναγκαιοτάτων  βουλευμάτων.   Οὐ γὰρ οἶμαι σύγκρισιν ἐπιδέχεσθαι
[4, 25]   δὲ εἴρηκεν τοὺς μὴ πιστεῦσαι  βουληθέντας,   ἀλλ´ ἀπιστεῖν ἐθέλοντας. Μόνοι τοίνυν
[4, 11]   περιστατικοῖς περιπίπτειν ἡμᾶς τὸν κύριον  βουληθῆναι,   ἀλλὰ προφητικῶς τὰ συμβήσεσθαι μέλλοντα
[4, 17]   τὸ ἀκέραιον τῆς πραΰτητος αὐτῶν  βούλημα   ἀποδειξάτωσαν· τὸ ἐπιεικὲς τῆς γλώσσης
[4, 25]   ἔσται, θεωρητικὸς ὤν, ἀεὶ τὸ  βούλημα   τοῦ θεοῦ σκοπῶν, τῷ ὄντι
[4, 26]   δὲ ἔτι προφήτης τὴν  βουλὴν   τοῦ θεοῦ καὶ τὴν προκοπὴν
[4, 12]   τοῦ πατρὸς οὔθ´ οἱ διωκόμενοι  βουλήσει   τοῦ θεοῦ διώκονται, ἐπεὶ δυεῖν
[4, 12]   ἰὸς τῷ σιδήρῳ, ἀλλ´ ἐκ  βουλήσεως   ἰδίας προσέρχεται τῇ ψυχῇ. Καὶ
[4, 12]   τι ἔσται διωγμὸς διὰ τὴν  βούλησιν   τοῦ θεοῦ, ἀθῷοι οἱ
[4, 22]   προθείη τῷ γνωστικῷ, πότερον ἑλέσθαι  βούλοιτο,   τὴν γνῶσιν τοῦ θεοῦ
[4, 8]   καὶ τοὺς ἄνδρας εἰρηνικοὺς εἶναι  βουλόμεθα.   Ἀκούω δ´ ἔγωγε καὶ Σαυρομάτιδας
[4, 6]   τὸ ἐνεργεῖν πάρεστιν· ἐνίοτε γὰρ  βουλόμεθα   δι´ ἀργυρίου δόσεως διὰ
[4, 7]   οὐκ ἀναγκάσεις ποιεῖν μὴ  βουλόμεθα.   Πῦρ ἀνθρώποις μέγιστον κολαστήριον· τούτου
[4, 26]   σωτηρίαν. Τί τοίνυν οἱ Πυθαγόρειοι  βουλόμενοι   μετὰ φωνῆς εὔχεσθαι κελεύουσιν; ἐμοὶ
[4, 12]   ἀλλὰ ἀποσεῖσαι τῆς πίστεως ἡμᾶς  βουλόμενος   καὶ ὑπάγεσθαι ἑαυτῷ πειράζει, ὅπερ
[4, 14]   οὐ τὸ σῶμα, ὥς τινες  βούλονται,   ἀλλ´ διάβολος (καὶ οἱ
[4, 7]   ἀδίκως καὶ ἀσελγῶς πεπολιτευμένων συνεῖναι  βούλονται,   οὐκ ἐκ τῶν ἡμετέρων μόνον
[4, 8]   Καὶ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ  βραβευέτω   ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, εἰς
[4, 7]   Καὶ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ  βραβευέτω   ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, εἰς
[4, 6]   αὐτῶν τιμωρίας, μὴ μισοῦντες αὐτούς,  βράδιον   προσεδοκήσαμεν πεπειρᾶσθαι διανοούμενοι, ἀλλὰ
[4, 17]   ἐγὼ δέ εἰμι ἰσχνόφωνος καὶ  βραδύγλωσσος»   φωνὴν κυρίου διὰ γλώσσης ἀνθρωπίνης
[4, 3]   ἄγγελοι σοφώτεροι· Ἠλάττωσας αὐτόν» φησί,  βραχύ   τι παρ´ ἀγγέλους· οὐ γὰρ
[4, 8]   πόνων γυνὴ ἀποκυήσασα τὸ  βρέφος   ἀνελομένη οἴκαδε φέρει. ἤδη γοῦν
[4, 7]   τε θνῄσκει. Καὶ τάδ´ ἄχθονται  βροτοί.   Εἶτα ἐπιφέρει· Ταῦτα δεῖ στέγειν
[4, 7]   οὐ δεινὸν οὐδὲν τῶν ἀναγκαίων  βροτοῖς.   Πρόκειται δὲ τοῖς εἰς τελείωσιν
[4, 5]   ἐστιν, ἀλλὰ καὶ {ἡ} ἀρετὴ  βροτοῖς,   ὥς φησιν Σοφοκλῆς. ~Ὁ
[4, 7]   μὲν οὐδεὶς ὅστις οὐ πονεῖ  βροτῶν,   θάπτει τε τέκνα καὶ ἕτερα
[4, 25]   Ἀκούσῃ πάλιν· Ἄρρητ´ ἀβακχεύτοισιν εἰδέναι  βροτῶν,   κἂν πολυπραγμονῇ τις ὁποῖα εἴη,
[4, 22]   διειλήφαμεν. Ἀκήκοεν δ´ ἐκεῖνος ὡς  Βρῶμα   ἡμᾶς οὐ παραστήσει» οὐδὲ μὴν
[4, 20]   βέβηλος ὡς Ἠσαῦ, ὃς ἀντὶ  βρώσεως   μιᾶς ἀπέδοτο τὰ πρωτοτόκια, καὶ
[4, 6]   τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ  βρῶσις   ἀφανίζει καὶ κλέπται διορύσσουσι καὶ




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site de Philippe Remacle

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 16/03/2010