Livre, Chap.
[4, 5]	σοφίαν ἔλαχε διὰ τὸ συγγενές.	Ἁ	φιλοχρηματία δὲ οὐ Σπάρταν μόνον,
[4, 7]	ὁμολογοῦσιν. Ὁ γοῦν Εὐριπίδης λέγει·	Ἅ	γ´ οὖν παραινῶ, ταῦτά μου
[4, 8]	μαχόμενα. Ἐπιφέρει γοῦν· Ἵνα μὴ	ἃ	ἂν θέλητε ταῦτα ποιῆτε. Φανερὰ
[4, 7]	ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς.	Ἃ	δ´ ἐκπυθέσθαι τῆς ἐμῆς χρῄζεις
[4, 8]	τοῦτο τὸ {ἐν} ἐκείνοις κεχαρισμένον·	ἃ	δὲ αὑτῶν μᾶλλον ἤ τινων
[4, 6]	ταύτῃ ἀπαιτοῦσί σου τὴν ψυχήν·	ἃ	δὲ ἡτοίμασας αὐτῇ, τίνι γένηται;
[4, 9]	ὑφ´ ἓν ἁπάντων τῶν παθῶν,	ἃ	δὴ διὰ τῆς σωματικῆς ἐπιθυμίας
[4, 6]	φαμέν· ἄνευ δὲ τῶν μεταξύ,	ἃ	δὴ ὕλης ἐπέχει τάξιν, οὔθ´
[4, 4]	δὲ οἱ νόμοι οἱ πολιτικοί.	Ἃ	δὴ ὑπεροπτέον εὐχαρίστως τῷ μεγαλόφρονι
[4, 3]	τε ὀργῆς καὶ θυμοῦ βάραθρα,	ἃ	διαπηδᾶν ἀνάγκη καὶ πᾶσαν ἀποφεύγειν
[4, 7]	πιστεύει δὲ ὁ μὴ ποιῶν	ἃ	ἐνετείλατο. Τί δέ; οὐχ ἑαυτὸν
[4, 22]	ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου. Οὐκ ἀνέβη,	ἃ	ἡτοίμασεν ὁ θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν
[4, 7]	κύριε, φησί, καὶ οὐ ποιεῖτε	ἃ	λέγω; Ὁ μὲν γὰρ τοῖς
[4, 7]	δ´ ἡμετέρας οὐκ ἀναγκάσεις ποιεῖν	ἃ	μὴ βουλόμεθα. Πῦρ ἀνθρώποις μέγιστον
[4, 6]	καταφρονήσας οὖν, φησί, τῶν ὑπαρχόντων,	ἃ	ὁ θεὸς μερίζει, διὰ τῆς
[4, 26]	οὐθέν. Τίς γὰρ ἀπαγγέλλει μοι	ἃ	οὐκ ᾔδειν, μεγάλα καὶ θαυμαστὰ
[4, 26]	οὐκ ᾔδειν, μεγάλα καὶ θαυμαστὰ	ἃ	οὐκ ἠπιστάμην; ἐγὼ δὲ ἐφαύλισα
[4, 22]	ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ»	Ἃ	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς
[4, 18]	διάφορα· τῷ μὲν γνωστικῷ ἡτοίμασται	Ἃ	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ οὖς
[4, 11]	οὐ διώκεσθαι ἠθέλησεν ἡμᾶς, ἀλλ´	ἃ	πεισόμεθα προεμήνυσεν, διὰ τῆς τοῦ
[4, 8]	κῶμοι, καὶ τὰ ὅμοια τούτοις,	ἃ	προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον,
[4, 18]	εἰς τὸ ἀνεκδιήγητον ὕψος ἀνάγει·	Ἀἀγάπη	καλύπτει πλῆθος ἁμαρτιῶν› ἀγάπη πάντα
[4, 25]	ἔχοντά σοι; Ἀκούσῃ πάλιν· Ἄρρητ´	ἀβακχεύτοισιν	εἰδέναι βροτῶν, κἂν πολυπραγμονῇ τις
[4, 19]	πόδας· ἐπεὶ καὶ ἡ τοῦ	Ἀβραὰμ	γυνὴ Σάρρα ἡ μακαρία αὐτὴ
[4, 26]	οἱ συνοικοῦντες ὀδύναις. Καὶ ὁ	Ἀβραὰμ	Μηδαμῶς, εἶπεν, κύριε, ὁ κρίνων
[4, 17]	Νῶε, ὃς πιστεύσας διεσώθη, καὶ	Ἀβραάμ,	ὃς διὰ πίστιν καὶ φιλοξενίαν
[4, 17]	θεοῦ διὰ πίστιν ἐλευθέραν κληθεὶς	Ἀβραὰμ	οὐκ ἐπήρθη τῇ δόξῃ, μετριοπαθῶν
[4, 21]	οὐχὶ καὶ οἱ δίκαιοι ὥσπερ	Ἀβραὰμ	προεφήτευσαν; Ἄλλῳ μὲν γὰρ ἔδωκε
[4, 22]	δεξιά σου· ἐὰν καταβῶ εἰς	ἀβύσσους,	ἐκεῖ τὸ πνεῦμά σου» ἀλλ´
[4, 6]	ὁρμώμεθα, μὴ δυνηθέντες ἐπὶ τέλος	ἀγαγεῖν	ὃ βεβουλήμεθα. Τῆς αὐτῆς οὖν
[4, 6]	ἐστι, καὶ ἐνέργειά ἐστιν ἀγαθή.	Ἀγαθὰ	γοῦν τὰ μὲν αὐτὰ καθ´
[4, 23]	ἀμετάτρεπτον τοῦ ἀεὶ θεῖν τὰ	ἀγαθὰ	ἕξιν. Αὐτίκα ὁ σωτὴρ διὰ
[4, 3]	καὶ ἀλόγιστον. Πολλὰ ἀπιστία δέδρακεν	ἀγαθὰ	καὶ πίστις κακά. Ὅ τε
[4, 22]	εἰ καὶ μισθὸν τὰ μακάρων	ἀγαθὰ	λήψεσθαι ἐπὶ τοῖσδε ἐπαγγελίαν προσλάβοι,
[4, 26]	πάντα. Ὅσα δὲ τριττὰ εἶναι	ἀγαθὰ	οἱ Περιπατητικοὶ θέλουσι, χρῆται αὐτοῖς,
[4, 6]	ὕλης ἐπέχει τάξιν, οὔθ´ αἱ	ἀγαθαὶ	οὔθ´ αἱ κακαὶ συνίστανται πράξεις,
[4, 26]	καὶ ψυχῆς. Ἀεὶ τοίνυν αἱ	ἀγαθαὶ	πράξεις ὡς ἀμείνους τῷ κρείττονι
[4, 17]	θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν	ἀγαθάς;	Εἶτα ἑβδομάδος καὶ ὀγδοάδος μυστήριον
[4, 20]	εἶναι, φιλοτέκνους, σώφρονας, ἁγνάς, οἰκουρούς,	ἀγαθάς,	ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα
[4, 6]	κάθαρσίς ἐστι, καὶ ἐνέργειά ἐστιν	ἀγαθή.	Ἀγαθὰ γοῦν τὰ μὲν αὐτὰ
[4, 20]	δὲ ὤνησε πολλάς· πᾶσα γὰρ	ἀγαθὴ	γυνή, ἥτις ἀνδρὶ συντέτηκε, σωφρονεῖν
[4, 7]	πραΰτητος καὶ φόβου, συνείδησιν ἔχοντες	ἀγαθήν,	ἵνα ἐν ᾧ καταλαλεῖσθε, καταισχυνθῶσιν
[4, 22]	ὁ Σωκράτης ἐν Φαίδωνι Μετὰ	ἀγαθῆς	ἐλπίδος» φησὶ τὰς καλὰς ψυχὰς
[4, 3]	καὶ ἀκρασίας. Ἐγκρατεύεσθαι μὲν γὰρ	ἀγαθοεργίας	κακίας ἔργον, ἀπέχεσθαι δὲ ἀδικίας
[4, 22]	τὸν βίον ἐκτελοίη. Κἄν πως	ἀγαθοεργοῦντι	αὐτῷ ἐναντίον τι ἀπαντήσῃ. Ὡς
[4, 8]	μὲν ὅπως γηράσκων νεάζῃ τοῖς	ἀγαθοῖς	διὰ τὴν χάριν τῶν γεγονότων,
[4, 22]	σοφίαν μετιόντες ἴσασι τοῖς μὲν	ἀγαθοῖς	καλήν, τοῖς δὲ φαύλοις ἔμπαλιν,
[4, 17]	λόγοις μόνον, ἀλλ´ ἐν ἔργοις	ἀγαθοῖς·	ὁ ταπεινόφρων μαρτυρείτω μὴ ἑαυτῷ,
[4, 9]	ἀπειθεῖς καὶ πρὸς πᾶν ἔργον	ἀγαθὸν	ἀδόκιμοι, οἳ δέ, κἂν τοῦτο
[4, 5]	γενόμενος ἡμῖν γέ ἐστι παράδειγμα	ἀγαθὸν	ἀναγεγραμμένος, δυσωπῶν τὸν πειράσαντα, εὐλογῶν
[4, 19]	ἢ τοῦ ἀκολασταίνοντος, σωφροσύνη δὲ	ἀγαθὸν	αὖ τοῦ τὸ σωφρονεῖν δυναμένου.
[4, 17]	Τὰς γυναῖκας ἡμῶν ἐπὶ τὸ	ἀγαθὸν	διορθωσώμεθα, τὸ ἀξιαγάπητον ἦθος τῆς
[4, 6]	ᾖ διὰ δικαιοσύνην, μαρτυρεῖ δικαιοσύνην	ἀγαθὸν	εἶναι ἣν ἠγάπησεν, κἂν πεινῇ
[4, 9]	τι κατεπράξαντο ἐπὶ τέλει ἔργον	ἀγαθόν.	ἔοικεν οὖν τὸ μαρτύριον ἀποκάθαρσις
[4, 5]	ἀγαθὸν κακὸν καὶ τὸ κακὸν	ἀγαθόν.	ἔπειτα δὲ εἴ τινας μὲν
[4, 17]	ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον	ἀγαθόν,	ζήτησον εἰρήνην καὶ δίωξον αὐτήν.
[4, 26]	δὲ τὸ σῶμα. Ἀλλ´ οὔτε	ἀγαθὸν	ἡ ψυχὴ φύσει οὔτε αὖ
[4, 22]	μεγίστης) οὐδὲ μὴν ποιεῖν τι	ἀγαθὸν	ἤτοι διὰ φόβον (γέγραπται γάρ·
[4, 26]	φθέγγονται τὴν φωνὴν αἱ αἱρέσεις,	ἀγαθὸν	θεὸν τὸν παντοκράτορα κηρυττούσης τῆς
[4, 5]	{τούτῳ τῷ λόγῳ ἀναφαίνεται τὸ	ἀγαθὸν	κακὸν καὶ τὸ κακὸν ἀγαθόν.
[4, 5]	δὲ φεύγομεν, οὐ πᾶσα ἡδονὴ	ἀγαθόν.	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν
[4, 5]	ὥστε τὴν ἐπιστήμην εἶναι τὸ	ἀγαθόν,	οὐ τὴν ἡδονήν, δι´ ἣν
[4, 22]	κρίναντος δ´ ὅτι καλὸν τὸ	ἀγαθὸν	ποιεῖν, ἐκτενῶς ἡ ἐνέργεια φερομένη
[4, 6]	δόσεως, δι´ αὐτὸ δὲ τὸ	ἀγαθὸν	προσεληλυθέναι τῷ σωτηρίῳ λόγῳ. Οἱ
[4, 7]	θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς τὸ	ἀγαθόν,	τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσι.
[4, 26]	οὐδὲ μὴν ὃ μή ἐστιν	ἀγαθόν,	τοῦτο εὐθέως κακόν. Εἰσὶ γὰρ
[4, 12]	πταίσμασιν εἰς τοῦτο ἄγονται τὸ	ἀγαθόν,	χρηστότητι τοῦ περιάγοντος ἄλλα ἐξ
[4, 5]	γε μὴ εἶναι τὴν ἡδονὴν	ἀγαθὸν	ὡμολόγηται ἐκ τοῦ κακὰς εἶναί
[4, 22]	ἰδιότητα. Αὕτη τοίνυν ἡ πρώτη	ἀγαθοποιία	τοῦ τελείου, ὅταν μὴ διά
[4, 7]	ὑμῶν ἐν Χριστῷ. Κρεῖττον γὰρ	ἀγαθοποιοῦντας,	εἰ θέλοι τὸ θέλημα τοῦ
[4, 18]	μήτε ἀδικοῦσα μήτε ἀνταδικοῦσά ποτε,	ἀγαθοποιοῦσα	δὲ πρὸς πάντας ἁπαξαπλῶς κατ´
[4, 16]	κρεῖττόν τι προειδομένου τοῦ θεοῦ,	ἀγαθὸς	γὰρ ἦν, ἵνα μὴ χωρὶς
[4, 22]	δικαίους καὶ ἀδίκους» δίκαιος καὶ	ἀγαθὸς	γινόμενος. Τοιούτοις τισὶν ὁ κύριος
[4, 24]	ὁμοίοις περιπεσεῖν. Ἐνταῦθα οὖν ὁ	ἀγαθὸς	θεὸς διὰ τρεῖς ταύτας παιδεύει
[4, 22]	οὐχ ἑκὼν χρηστός, φόβῳ δὲ	ἀγαθός.	Καὶ ὅ γε Ἐπίκουρος ἀδικεῖν
[4, 18]	τοίνυν καὶ ὁ θεὸς εἴρηται,	ἀγαθὸς	ὤν. Οὗ ἡ ἀγάπη τῷ
[4, 12]	καὶ τὴν πρόνοιαν καὶ τὴν	ἀγαθότητα	τοῦ θεοῦ. Οὐ τὸ ἐνεργεῖν
[4, 5]	ἡ ἀλγηδὼν ἡ προϋπάρξασα γίνεται·	ἀγαθοῦ	δὲ ποιητικὸν τὸ κακὸν οὐκ
[4, 3]	τε καὶ φόβου· καίτοι πρὸς	ἀγαθοῦ	καὶ τὴν ὑπομονὴν καὶ τὸν
[4, 22]	ἕξει ποιήσῃ τὸ εὐεργετητικόν, φύσιν	ἀγαθοῦ	μιμήσεται· ἡ δὲ διάθεσις καὶ
[4, 22]	ἐνέργεια φερομένη ἐν πάσῃ πράξει	ἀγαθύνηται,	οὐκ ἐφ´ ὧν μέν, ἐφ´
[4, 8]	οὖν ἀντίκειται» οὐχ ὡς κακὸν	ἀγαθῷ,	ἀλλ´ ὡς συμφερόντως μαχόμενα. Ἐπιφέρει
[4, 7]	ὁ τοιοῦτος ὁ κολλώμενος τῷ	ἀγαθῷ	κατὰ τὸν ἀπόστολον, ἀποστυγῶν τὸ
[4, 7]	διδασκομένην μαρτυρίαν. Κἂν δι´ ἀμοιβὴν	ἀγαθῶν	ἐθελήσῃς μαρτυρῆσαι, ἀκούσῃ πάλιν· Τῇ
[4, 17]	ἀποχῆς κακῶν μετά τε ἐνεργείας	ἀγαθῶν,	ἔργῳ τε καὶ λόγῳ τελειοῦσθαι
[4, 8]	φησιν Ἐρατοσθένης ἐν τοῖς Περὶ	ἀγαθῶν	καὶ κακῶν, ἀλλὰ καὶ Ζήνων
[4, 6]	οἱ μετ´ ἐπιστήμης ἔργων τε	ἀγαθῶν	καὶ λόγου ἀληθοῦς καταβιώσαντες εἰς
[4, 3]	ἦν, Σωκράτης δὲ νόμον ἕνεκα	ἀγαθῶν	οὐκ ἂν γενέσθαι. Ἀλλ´ οὐδὲ
[4, 8]	τοῦτο ἴδιον, ἀλλὰ τῆς τῶν	ἀγαθῶν.	Πιστῶς οὖν καὶ ὁ πρεσβύτης
[4, 6]	ἑαυτά, τὰ δὲ μετέχοντα τῶν	ἀγαθῶν,	ὡς τὰς καλὰς πράξεις φαμέν·
[4, 8]	χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἐγκράτεια,	ἀγαθωσύνη,	πίστις, πραότης. Σάρκα» οἶμαι, τοὺς
[4, 7]	σπεύδοντες· οἱ δὲ Μεστοὶ τῆς	ἀγαθωσύνης	πεπληρωμένοι» φησί, πάσης τῆς γνώσεως.
[4, 20]	ἄρτι μὴ ὁρῶντες, πιστεύοντες δὲ	ἀγαλλιᾶσθε	χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καὶ δεδοξασμένῃ, κομιζόμενοι
[4, 7]	ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε	ἀγαλλιώμενοι.	Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν ὀνόματι Χριστοῦ,
[4, 26]	τε κόσμος καὶ τὰ ὑπερκόσμια.	Ἄγαμαι	τὸν Ἐπίχαρμον σαφῶς λέγοντα· Εὐσεβὴς
[4, 5]	ὁ πλοῦτος ἀνθρώποισιν αἵ τ´	ἄγαν	τρυφαί, ἐν τῷ Ἀλεξάνδρῳ ὁ
[4, 21]	ὑμῖν σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν, ἀλλὰ	ἀγανάκτησιν,	ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ
[4, 7]	φίλος. Ὥστε εἴ τις ἑαυτὸν	ἀγαπᾷ,	ἀγαπᾷ τὸν κύριον καὶ ὁμολογεῖ
[4, 22]	Εἰκότως οὖν ἡ γνῶσις αὕτη	ἀγαπᾷ	καὶ τοὺς ἀγνοοῦντας διδάσκει τε
[4, 8]	ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν	ἀγαπᾷ·	οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ
[4, 7]	Ὥστε εἴ τις ἑαυτὸν ἀγαπᾷ,	ἀγαπᾷ	τὸν κύριον καὶ ὁμολογεῖ τὴν
[4, 26]	πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ καὶ	ἀγαπᾶν	αὐτὸν καὶ λατρεύειν αὐτῷ μόνῳ;
[4, 9]	ἀγάπην τὴν πρὸς τὸν κύριον	ἀγαπᾶν	καὶ τὸν πλησίον, ἵν´, εἰ
[4, 22]	παντοκράτορος θεοῦ τιμᾶν. Εἰ δὲ	ἀγαπᾶν	μεμάθηκε τὸν θεόν, οὐχ ἕξει
[4, 8]	οὕτω καὶ οἱ ἄνδρες ὀφείλουσιν	ἀγαπᾶν	τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας ὡς τὰ
[4, 13]	δὲ ἀγαπᾶν τοὺς ἐχθροὺς οὐκ	ἀγαπᾶν	τὸ κακὸν λέγει οὐδὲ ἀσέβειαν
[4, 18]	Αὕτη ἐστὶν ἡ ἀγάπη, τὸ	ἀγαπᾶν	τὸν θεὸν καὶ τὸν πλησίον,
[4, 3]	ἐντολὴ ἐν τούτῳ ἀνακεφαλαιοῦται, τῷ	ἀγαπᾶν	τὸν πλησίον, αἱ τὸν φόβον
[4, 13]	ἐκτελοῦντα τὰς ἐντολάς. Τὸ δὲ	ἀγαπᾶν	τοὺς ἐχθροὺς οὐκ ἀγαπᾶν τὸ
[4, 20]	Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὃν οὐκ εἰδότες	ἀγαπᾶτε,	εἰς ὃν ἄρτι μὴ ὁρῶντες,
[4, 8]	ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες,	ἀγαπᾶτε	τὰς γυναῖκας, καθὼς καὶ ὁ
[4, 8]	ἀνήκει ἐν κυρίῳ. Οἱ ἄνδρες,	ἀγαπᾶτε	τὰς γυναῖκας καὶ μὴ πικραίνεσθε
[4, 14]	παραιτουμένους. ~Ὅση δὲ καὶ χρηστότης·	Ἀγαπᾶτε	τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» λέγει, εὐλογεῖτε
[4, 17]	ταπεινοφροσύνη παρὰ θεῷ ἰσχύει, τί	ἀγάπη	ἁγνὴ παρὰ θεῷ δύναται, πῶς
[4, 16]	Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ	ἀγάπῃ,	ἀλλ´ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω
[4, 18]	τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ	ἀγάπη	ἁμαρτάνειν οὐκ ἐᾷ· ἢν δὲ
[4, 7]	ἀγάπη· μείζων δὲ τούτων ἡ	ἀγάπη.	Ἀμέλει Πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´ οὐ
[4, 21]	χρηστότητι, ἐν πνεύματι ἁγίῳ, ἐν	ἀγάπῃ	ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν
[4, 18]	ἡμῶν διδασκαλία τε καὶ πολιτεία.	Ἀγάπῃ	γοῦν τὸ μὴ μοιχεῦσαι καὶ
[4, 4]	δωρεῶν ἡτοιμασμένων πιπράσκων τὴν πίστιν,	ἀγάπῃ	δὲ πρὸς τὸν κύριον ἀσμενέστατα
[4, 22]	ἕπεται κέρδος ἢ ἀπόλαυσις αὐτῷ,	ἀγάπῃ	δὲ τοῦ ὄντως ὄντος ἐραστοῦ
[4, 8]	οὔθ´ ἡ πρὸς τὸν θεὸν	ἀγάπη	δυσανασχετεῖ πρὸς τὰ ὑποπίπτοντα, μένει
[4, 16]	ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν	ἀγάπῃ,	ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ· πίστεως
[4, 16]	τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ´ ἡ τελεία	ἀγάπη	ἔξω βάλλει τὸν φόβον. Αὕτη
[4, 6]	τὸν πλησίον ἀγαπήσαντα· εὐεργεσίαν δὲ	ἀγάπη	ἐπαγγέλλεται ἡ κυριεύουσα τοῦ σαββάτου
[4, 18]	ποιεῖ ἐν ὁμονοίᾳ· ἐν τῇ	ἀγάπῃ	ἐτελειώθησαν πάντες οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ
[4, 12]	μαρτυρίου γινομένου, ποῦ δὲ ἡ	ἀγάπη	ἡ πρὸς τὸν θεὸν διὰ
[4, 18]	θεοῦ. Πλήρωμα οὖν νόμου ἡ	ἀγάπη,	καθάπερ ὁ Χριστός, τουτέστιν ἡ
[4, 16]	Εἰ δὲ ἀγάπη ὁ θεός,	ἀγάπη	καὶ ἡ θεοσέβεια· Φόβος οὐκ
[4, 18]	ἀγάπη πάντα ἀνέχεται, πάντα μακροθυμεῖ,	ἀγάπη	κολλᾷ ἡμᾶς τῷ θεῷ, πάντα
[4, 7]	ἡ ἁγία τριάς, Ππίστις, ἐλπίς,	ἀγάπη·	μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.
[4, 16]	τῆς ἀληθείας ἐσμέν. Εἰ δὲ	ἀγάπη	ὁ θεός, ἀγάπη καὶ ἡ
[4, 8]	Ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις ἡ	ἀγάπη,	ὅ ἐστι σύνδεσμος τῆς τελειότητος.
[4, 18]	ἀνάγει· Ἀἀγάπη καλύπτει πλῆθος ἁμαρτιῶν›	ἀγάπη	πάντα ἀνέχεται, πάντα μακροθυμεῖ, ἀγάπη
[4, 7]	θείαν διοικεῖν πρόνοιαν πέπεισται ἡ	ἀγάπη.	Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου
[4, 18]	ἡμέρας παρῆλθον· ἀλλ´ οἱ ἐν	ἀγάπῃ	τελειωθέντες κατὰ τὴν τοῦ θεοῦ
[4, 18]	καὶ ἐγγράφῳ. Αὕτη ἐστὶν ἡ	ἀγάπη,	τὸ ἀγαπᾶν τὸν θεὸν καὶ
[4, 18]	γὰρ τῷ θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον.	Ἀγάπη	τοίνυν καὶ ὁ θεὸς εἴρηται,
[4, 16]	τὸν φόβον. Αὕτη ἐστὶν ἡ	ἀγάπη	τοῦ θεοῦ, ἵνα τὰς ἐντολὰς
[4, 18]	εἴρηται, ἀγαθὸς ὤν. Οὗ ἡ	ἀγάπη	τῷ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται,
[4, 8]	δὲ καρπὸς τοῦ πνεύματός ἐστιν	ἀγάπη,	χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἐγκράτεια,
[4, 7]	τῶν βελτίστων, τελειοῖ δὲ ἡ	ἀγάπη,	ὡς προσῆκόν ἐστι, γνωστικῶς ἤδη
[4, 4]	σπεύδει θεόν. Θαυμάσαις ἂν τὴν	ἀγάπην	αὐτοῦ, ἣν ἐναργῶς διδάσκει εὐχαρίστως
[4, 17]	τῆς σιγῆς φανερὸν ποιησάτωσαν, τὴν	ἀγάπην	αὐτῶν μὴ κατὰ προσκλίσεις, ἀλλὰ
[4, 21]	ἐπὶ τοῖσδε ὀρθότατα ὁμολογήσας δι´	ἀγάπην	γένοιτο, πλείονα τὴν ἀξίαν ὡς
[4, 18]	τὸ σῶμά μου ἐπιδῶ» φησίν,	ἀγάπην	δὲ μὴ ἔχω, χαλκός εἰμι
[4, 18]	ἐπισκοτοῦντα ἀποβαλεῖν πάθη, μὴ δι´	ἀγάπην	δὲ πιστωθῶ τῷ κυρίῳ, Οὐθέν
[4, 7]	τούτους καὶ ἐδόξασεν. Ὁρᾷς δι´	ἀγάπην	διδασκομένην μαρτυρίαν. Κἂν δι´ ἀμοιβὴν
[4, 22]	τὴν ἐπαναβεβηκυῖαν τῆς πίστεως δι´	ἀγάπην	εἰς γνῶσιν ἰδιότητα. Αὕτη τοίνυν
[4, 13]	τὴν θείαν φιλίαν σπεύδειν, δι´	ἀγάπην	ἐκτελοῦντα τὰς ἐντολάς. Τὸ δὲ
[4, 22]	αὐτόν» μόνη δ´ ἡ δι´	ἀγάπην	εὐποιία ἡ δι´ αὐτὸ τὸ
[4, 13]	τὸ αὐτὸ φρονῆτε, τὴν αὐτὴν	ἀγάπην	ἔχοντες, σύμψυχοι, τὸ ἓν φρονοῦντες.
[4, 7]	τὸν ἀπόστολον, ἀποστυγῶν τὸ πονηρόν,	ἀγάπην	ἔχων ἀνυπόκριτον· Ὁ γὰρ ἀγαπῶν
[4, 11]	ταχείας ἀποδημίας παρεσχημένοις, εἰ δι´	ἀγάπην	μαρτυροῖμεν· εἰ δὲ μὴ φαῦλοί
[4, 7]	ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις τὴν	ἀγάπην,	ὅ ἐστι σύνδεσμος τῆς τελειότητος.
[4, 7]	ὑπερφρονῶ διὰ τὴν πρὸς σὲ	ἀγάπην·	Ὁθούνεκ´ ἀρετὴ τῶν ἐν ἀνθρώποις
[4, 3]	αἱ τὸν φόβον ἐπαρτῶσαι ἐντολαὶ	ἀγάπην,	οὐ μῖσος κατασκευάζουσιν. Οὔκουν πάθος
[4, 7]	κἂν ὑπεραποθάνῃς τοῦ πλησίον δι´	ἀγάπην,	πλησίον δὲ ἡμῶν τὸν σωτῆρα
[4, 21]	μόνον τὸ προαιρετικὸν καὶ τὴν	ἀγάπην	σῴζωμεν, Ἐν παντὶ θλιβόμενοι, ἀλλ´
[4, 18]	διὰ φόβον γενόμενον ἢ δι´	ἀγάπην	τελεσθὲν καὶ ἤτοι διὰ πίστεως
[4, 18]	κρίνεται· ἔμπαλιν γὰρ ὁ δι´	ἀγάπην	τὴν ἁγνὴν προσβλέπων τὸ κάλλος
[4, 6]	ἡμᾶς τὸ δεῖν γνωστικώτερον δι´	ἀγάπην	τὴν πρὸς τὸν θεὸν θανάτου
[4, 9]	ὅλον ἑαυτὸν ἐπιδοὺς διὰ τὴν	ἀγάπην	τὴν πρὸς τὸν θεόν, οἷον
[4, 7]	ἀδελφὸς εἴρηται· ὅτι ὁ δι´	ἀγάπην	τὴν πρὸς τὸν θεὸν παθὼν
[4, 9]	τε εἶναι ὀφείλουσι καὶ δι´	ἀγάπην	τὴν πρὸς τὸν κύριον ἀγαπᾶν
[4, 6]	ἕλοιτο, ἀπειλὴν ἀνθρωπίνην ἢ τὴν	ἀγάπην	τοῦ θεοῦ· καί πως ἡ
[4, 9]	καὶ ὑπερβαίη τις ἐπὶ τὴν	ἀγάπην,	τῷ ὄντι μακάριος οὗτος καὶ
[4, 7]	ἰδίαν ἀποθνῄσκων σωτηρίαν διὰ τὴν	ἀγάπην	ὑπομένει τοῦ κυρίου. Καὶ γὰρ
[4, 5]	τὸν μὴ ὅλον ἑαυτὸν δι´	ἀγάπης	ἀνατεθεικότα τῷ θεῷ, ὥσπερ ἔμπαλιν
[4, 4]	διὰ τῆς πρὸς τὸν κύριον	ἀγάπης·	γνῶσιν γὰρ σημαίνει ἡ τοῦ
[4, 21]	ἐνδείξασθαι καὶ παραστῆσαι κυρίως δι´	ἀγάπης	γνωστικῆς εὐχαριστηθέντος αἵματος παραπεμπομένου τὸ
[4, 18]	μὴ ἐκ διαθέσεως ἐκλεκτῆς, δι´	ἀγάπης	γνωστικῆς μαρτυρήσω, λέγει, φόβῳ δέ.
[4, 4]	τῷ μὲν δι´ ὑπομονῆς, δι´	ἀγάπης	δὲ κυρίῳ, δι´ ἧς ἀνεδείκνυτο
[4, 13]	ἐν Χριστῷ, εἴ τι παραμύθιον	ἀγάπης,	εἴ τις κοινωνία πνεύματος, εἴ
[4, 4]	λοιποί, ἀλλ´ ὅτι τέλειον ἔργον	ἀγάπης	ἐνεδείξατο. Καὶ οἱ παλαιοὶ δὲ
[4, 16]	ὀλίγης ταύτης προφάσεως τὸ τῆς	ἀγάπης	ἔργον ἐνδεικνύμενοι, ὅτι Οὐκ ἐν
[4, 7]	καὶ κυριωτάτης πρὸς τὸν θεὸν	ἀγάπης,	ἣ Πάντα στέγει καὶ πάντα
[4, 22]	νήφωμεν, ἐνδυσάμενοι θώρακα πίστεως καὶ	ἀγάπης	καὶ περικεφαλαίαν ἐλπίδα σωτηρίου. Ὅσα
[4, 7]	εἰς φόβον, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ	ἀγάπης	καὶ σωφρονισμοῦ. Μὴ οὖν ἐπαισχυνθῇς
[4, 18]	οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ θεοῦ· δίχα	ἀγάπης	οὐδὲν εὐάρεστον τῷ θεῷ. Τῆς
[4, 4]	δὲ μάτην ἐζηλωκέναι τὸν δι´	ἀγάπης	πιστόν, τῷ δ´ αὖ κυρίῳ
[4, 14]	δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς	ἀγάπης	τοῦ θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ
[4, 6]	πεπληρωκέναι διήλεγχε μὴ τὸν πλησίον	ἀγαπήσαντα·	εὐεργεσίαν δὲ ἀγάπη ἐπαγγέλλεται ἡ
[4, 7]	τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ	ἀγαπήσαντος	ἡμᾶς. Ἃ δ´ ἐκπυθέσθαι τῆς
[4, 9]	θεῷ διὰ τοῦ κυρίου, ὃν	ἀγαπήσας	ἀδελφὸν ἐγνώρισεν, ὅλον ἑαυτὸν ἐπιδοὺς
[4, 3]	σου ὡς σεαυτόν. Ταύτῃ που	Ἀγαπήσεις	κύριον τὸν θεόν σου» φησὶν
[4, 3]	Ἐξ ὅλης καρδίας σου, καὶ	ἀγαπήσεις	τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.
[4, 3]	μόνῳ ἀνακεφαλαιοῦται τῷ λόγῳ, τῷ·	ἀγαπήσεις	τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.
[4, 18]	κυρίου, καὶ ἡ κατὰ Χριστὸν	ἀγαπητικὴ	ἡμῶν διδασκαλία τε καὶ πολιτεία.
[4, 18]	κατὰ τὸν τῆς κοινωνίας τῆς	ἀγαπητικῆς	λόγον, ἀλλὰ κατὰ τὸν τῆς
[4, 9]	θεόν, οἷον παρακαταθήκην εὐγνωμόνως καὶ	ἀγαπητικῶς	ἀποδιδοὺς τὸν ἀπαιτούμενον ἄνθρωπον. ~Ἐπὰν
[4, 22]	αἱρετὸν ἐξ ἑαυτοῦ καὶ ταύτῃ	ἀγαπητὸν	εἶναι ἅπαξ ἑλόμενος· Οὐ γὰρ
[4, 16]	ἐπιθυμίας» ἀποτέμνοντας κεφαλάς. Τεκνία, μὴ	ἀγαπῶμεν	λόγῳ μηδὲ γλώσσῃ, φησὶν Ἰωάννης
[4, 18]	ὁ λαὸς ὁ τοῖς χείλεσιν	ἀγαπῶν,	ἔστι καὶ ἄλλος ὁ παραδιδοὺς
[4, 17]	ἐστιν ἄνθρωπος ὁ θέλων ζωήν,	ἀγαπῶν	ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς; Εἶτα ἑβδομάδος
[4, 3]	Εἰ δὴ ὁ τὸν πλησίον	ἀγαπῶν	κακὸν οὐκ ἐργάζεται καὶ πᾶσα
[4, 7]	Ὁ μὲν γὰρ τοῖς χείλεσιν	ἀγαπῶν	λαός, τὴν δὲ καρδίαν μακρὰν
[4, 8]	ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα. Ὁ	ἀγαπῶν	τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ·
[4, 7]	ἀγάπην ἔχων ἀνυπόκριτον· Ὁ γὰρ	ἀγαπῶν	τὸν ἕτερον νόμον πεπλήρωκεν· εἰ
[4, 3]	ὁ ἀπόστολός φησιν ὅτι Ὁ	ἀγαπῶν	τὸν πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται·
[4, 18]	Χριστός, τουτέστιν ἡ παρουσία τοῦ	ἀγαπῶντος	ἡμᾶς κυρίου, καὶ ἡ κατὰ
[4, 7]	Χριστοῦ. Οἴδαμεν δὲ ὅτι τοῖς	ἀγαπῶσι	τὸν θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς
[4, 22]	ἃ ἡτοίμασεν ὁ θεὸς τοῖς	ἀγαπῶσιν	αὐτόν» μόνη δ´ ἡ δι´
[4, 14]	κατὰ τὸν βίον τοῦτον, Οὔτε	ἄγγελοι»	οἱ ἀποστάται, οὔτε ἀρχαί» (ἀρχὴ
[4, 3]	τε αὖ οἱ τοῦ θεοῦ	ἄγγελοι	σοφώτεροι· Ἠλάττωσας αὐτόν» φησί, βραχύ
[4, 7]	θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ καὶ	ἀγγέλοις	καὶ ἀνθρώποις· ἄχρι τῆς ἄρτι
[4, 19]	αὐτὴ τοὺς ἐγκρυφίας παρεσκεύασε τοῖς	ἀγγέλοις,	καὶ βασιλικαὶ κόραι παρὰ τοῖς
[4, 18]	ἐπιδεικνύμενος τοῖς ἐφεστῶσι τῇ ἀνόδῳ	ἀγγέλοις,	τὸ χρῖσμα τῆς εὐαρεστήσεως λέγω,
[4, 25]	ἐν τῷ Θεαιτήτῳ κορυφαῖος» οἷον	ἄγγελος	ἤδη γενόμενος σὺν Χριστῷ {τε}
[4, 3]	αὐτόν» φησί, βραχύ τι παρ´	ἀγγέλους·	οὐ γὰρ ἐπὶ τοῦ κυρίου
[4, 3]	τῷ ἐνδύματι ἐλαττουμένου παρὰ τοὺς	ἀγγέλους.	Οὔκουν ἄλλο τι σοφίαν παρὰ
[4, 9]	τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν	ἀγγέλων	αὐτοῦ. Πᾶς οὖν ὅστις ἐὰν
[4, 9]	ἀνθρώπων ἀπαρνήσομαι αὐτὸν ἔμπροσθεν τῶν	ἀγγέλων.	Ὃς γὰρ ἂν ἐπαισχυνθῇ με
[4, 9]	ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν	ἀγγέλων	τοῦ θεοῦ· τὸν δὲ ἀρνησάμενόν
[4, 24]	παρῆλθε γὰρ τὰ γενόμενα οὐδὲ	ἀγένητον	γένοιτ´ ἄν ποτε τὸ γενόμενον.
[4, 7]	ἔοικε, τοὺς ἀπίστους διακωμῳδῶν Ἀριστοφάνης	ἄγετε	(φησίν) ἄνδρες ἀμαυρόβιοι, φύλλων γενεᾷ
[4, 8]	Γέται δὲ ἔθνος βάρβαρον οὐκ	ἄγευστον	φιλοσοφίας πρεσβευτὴν αἱροῦνται πρὸς Ζάμολξιν
[4, 25]	ἀλλ´ ἀθανάτου καθορῶν φύσεως κόσμον	ἀγήρω,	πῇ τε συνέστη καὶ ὅπῃ
[4, 8]	ἀπειλῆται τούτῳ, κἂν ἐπὶ δικαστήρια	ἄγηται	καὶ εἰς κινδύνους ἐσχάτους περιέλκηται
[4, 7]	ἡ λογική, ἧς θεμέλιος ἡ	ἁγία	τριάς, Ππίστις, ἐλπίς, ἀγάπη· μείζων
[4, 25]	πνεύματι, Οὐκ εἰσελεύσεται εἰς τὰ	ἅγια	ἀπὸ τῶν ἀλλογενῶν ἐν μέσῳ
[4, 20]	τὸ φίλον ἄλλο πλὴν τόδε;	Ἀγιάζεται	γοῦν καὶ γάμος κατὰ λόγον
[4, 23]	γένεσιν καὶ ἁγιάζοντι τὸν ποιητήν,	ἁγιάζοντι	δὲ τὴν πρὸς τὸ θεῖον
[4, 23]	θαυμάζοντι μὲν τὴν γένεσιν καὶ	ἁγιάζοντι	τὸν ποιητήν, ἁγιάζοντι δὲ τὴν
[4, 6]	συμβαίνοντι ἄτρεπτον φυλάσσουσα τὸ εἰρηνικόν,	ἁγίαν	τε καὶ καλὴν τὴν διοίκησιν
[4, 6]	ὁμιλῶν, ὁ γνωστικῶς μετέχων τῆς	ἁγίας	ποιότητος, προσεχέστερον ἐν ἕξει γίνεται
[4, 7]	ταραχθῆτε, κύριον δὲ τὸν Χριστὸν	ἁγιάσατε	ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἕτοιμοι
[4, 4]	τυχεῖν τῶν δεξιῶν μερῶν τοῦ	ἁγιάσματος,	καθάπερ καὶ οἱ ἀπόστολοι πεποιήκασιν.
[4, 6]	τοιοῦτοι ἐκ δεξιῶν ἵστανται τοῦ	ἁγιάσματος·	οἱ δὲ διὰ τῆς τῶν
[4, 12]	ὑμᾶς. Διὰ τοῦτον οὖν τὸν	ἁγιασμὸν	ἡμῶν οὐκ ἐκωλύθη παθεῖν ὁ
[4, 26]	τῆς ψυχῆς τε καὶ σώματος	ἁγιασμὸν	καταξιοῦται τῷ τοῦ σωτῆρος καταρτισμῷ
[4, 20]	διώκετε μετὰ πάντων καὶ τὸν	ἁγιασμόν,	οὗ χωρὶς οὐδεὶς ὄψεται τὸν
[4, 3]	ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς	ἁγιασμόν,	τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον.
[4, 12]	θέλημα τοῦ θεοῦ» φησίν, ὁ	ἁγιασμὸς	ὑμῶν, ἀπέχεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ τῆς
[4, 12]	τὸ ἑαυτοῦ σκεῦος κτᾶσθαι ἐν	ἁγιασμῷ	καὶ τιμῇ, μὴ ἐν πάθει
[4, 12]	θεὸς ἐπὶ ἀκαθαρσίᾳ, ἀλλ´ ἐν	ἁγιασμῷ.	Τοιγαροῦν ὁ ἀθετῶν οὐκ ἄνθρωπον
[4, 25]	παιδία» καθαροὶ μὲν τὴν σάρκα	ἅγιοι	δὲ τὴν ψυχὴν κατὰ ἀποχὴν
[4, 7]	οὖν, ὡς ἐκλεκτοὶ τοῦ θεοῦ	ἅγιοι	καὶ ἠγαπημένοι, σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, χρηστότητα,
[4, 23]	εἰλικρινοῦς καθάρσεως ἐποπτεύει τὸν θεὸν	ἅγιον	ἁγίως· ἡ γὰρ σωφροσύνη ἐν
[4, 12]	δόντα τὸ πνεῦμα αὐτοῦ τὸ	ἅγιον	εἰς ὑμᾶς. Διὰ τοῦτον οὖν
[4, 16]	τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος»	ἅγιον	καὶ διειδὲς μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι
[4, 22]	ἀφιερώσας τὸν τάφον εἰς ναὸν	ἅγιον	κυρίῳ, τὴν παλαιὰν ἁμαρτητικὴν ψυχὴν
[4, 9]	ἢ τί εἴπητε· τὸ γὰρ	ἅγιον	πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ
[4, 18]	καλὸν αὐτὸς αὑτὸν παραπέμπει, σύμβολον	ἅγιον	τὸν χαρακτῆρα τῆς δικαιοσύνης τὸν
[4, 6]	Σοφοκλῆς. ~Ὁ σωτὴρ ἡμῶν ὁ	ἅγιος	καὶ ἐπὶ τῶν πνευματικῶν καὶ
[4, 3]	ὁ νόμος. Ὥστε ὁ νόμος	ἅγιος»	καὶ τῷ ὄντι πνευματικός» ἐστι
[4, 16]	τῆς συνειδήσεως ἡμῶν, ὅτι ἐν	ἁγιότητι	καὶ εἰλικρινείᾳ» θεὸν ἔγνωμεν, δι´
[4, 26]	τὸ οἰκητήριον τοῦτο καὶ πνεύματος	ἁγίου	κατὰ τὸν τῆς ψυχῆς τε
[4, 18]	τῇ ψυχῇ κατ´ ἐπιχώρησιν τοῦ	ἁγίου	πνεύματος γεγανωμένῃ. Ταύτην τὴν δόξαν
[4, 15]	ἁπάντων, σὺν τῇ εὐδοκίᾳ τοῦ	ἁγίου	πνεύματος, τὴν γεγραμμένην μὲν ἐν
[4, 6]	κατὰ τὰς σωματικὰς ἐπιθυμίας καὶ	ἁγίους	τοὺς διαλογισμοὺς τοὺς εἰς ἐπίγνωσιν
[4, 21]	μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν πνεύματι	ἁγίῳ,	ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ
[4, 17]	τὸν τοῦ Ἰεσσαί· ἐν ἐλαίῳ	ἁγίῳ	ἔχρισα αὐτόν· ἀλλὰ καὶ αὐτὸς
[4, 21]	διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν	ἁγίων	εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν
[4, 23]	καθάρσεως ἐποπτεύει τὸν θεὸν ἅγιον	ἁγίως·	ἡ γὰρ σωφροσύνη ἐν παραστάσει
[4, 21]	κύριος παντοκράτωρ. Ἐπιτελῶμεν οὖν» φησίν,	ἁγιωσύνην	ἐν φόβῳ θεοῦ. Εἰ γὰρ
[4, 25]	τοῦτο πασῶν περιτεμνομένων τῶν φυλῶν	ἁγιώτεραι	ἐλογίσθησαν αἱ εἰς ἀρχιερεῖς τε
[4, 23]	ἀγκύρας τονούμενοι ἕλκουσι μὲν τὴν	ἄγκυραν,	οὐκ ἐκείνην δὲ ἐπισπῶνται, ἀλλ´
[4, 23]	ἐπισπῶνται, ἀλλ´ ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν	ἄγκυραν,	οὕτως οἱ κατὰ τὸν γνωστικὸν
[4, 23]	οὖν οἱ ἐν θαλάττῃ ἀπὸ	ἀγκύρας	τονούμενοι ἕλκουσι μὲν τὴν ἄγκυραν,
[4, 20]	νέας φιλάνδρους εἶναι, φιλοτέκνους, σώφρονας,	ἁγνάς,	οἰκουρούς, ἀγαθάς, ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις
[4, 22]	μὴ λουτρῷ, ἀλλὰ νόῳ καθαρός.	Ἀγνεία	γάρ, οἶμαι, τελεία ἡ τοῦ
[4, 22]	ἔξωθεν κεκοσμῆσθαί τε καὶ ἡγνίσθαι,	ἁγνεία	δέ ἐστι φρονεῖν ὅσια» καὶ
[4, 16]	ἐν ἀγάπῃ, ἐν πίστει, ἐν	ἁγνείᾳ·	πίστεως γάρ, οἶμαι, τελειότης πρὸς
[4, 25]	δὲ ἡ δι´ ὑπακοῆς πάσης	ἁγνεία	σὺν καὶ τῇ ἀποθέσει τῶν
[4, 6]	ἦθος καὶ τὸ σῶμα δι´	ἁγνείαν	γενομένους τούς τε εὐγενεῖς καὶ
[4, 25]	τε σῶμα κατά τε ψυχὴν	ἁγνείαν,	ἣν μέτεισιν ὁ γνωστικός, ὁ
[4, 21]	τὸ κήρυγμα, τὴν δικαιοσύνην, τὴν	ἁγνείαν,	τὴν προφητείαν. Ἰστέον μέντοι ὅτι,
[4, 19]	τῶν ἀκολάστων ἐραστῶν κατακρινομένη μάρτυς	ἁγνείας	ἔμεινεν ἀρρεπής. Ναὶ μὴν Δίων
[4, 17]	διορθωσώμεθα, τὸ ἀξιαγάπητον ἦθος τῆς	ἁγνείας»	φησίν, ἐνδειξάσθωσαν· τὸ ἀκέραιον τῆς
[4, 18]	οὖν τῆς φιλανθρωπίας ἡμῶν καὶ	ἁγνὴ	ἀγωγὴ κατὰ τὸν Κλήμεντα τὸ
[4, 17]	παρὰ θεῷ ἰσχύει, τί ἀγάπη	ἁγνὴ	παρὰ θεῷ δύναται, πῶς ὁ
[4, 18]	γὰρ ὁ δι´ ἀγάπην τὴν	ἁγνὴν	προσβλέπων τὸ κάλλος οὐ τὴν
[4, 26]	καὶ σποδόν. Ὁ γὰρ ἐν	ἀγνοίᾳ	ὢν ἁμαρτητικός τέ ἐστι καὶ
[4, 26]	ἀδικίας, εἴ γε ἡ μὲν	ἄγνοια	διὰ τὸ μὴ γινώσκειν φύεται,
[4, 22]	ἐκλεκτόν τινες, οἶδεν οὗτος τὴν	ἄγνοιαν	αὐτῶν, οἰκτείρων τῆς ἀμαθίας τὴν
[4, 24]	δὲ τὰς ἀκουσίους καὶ κατὰ	ἄγνοιαν	ἀφίεσθαι, καθάπερ ἀνθρώπου τινός, ἀλλ´
[4, 7]	νυμφᾶν δέ μιν θοᾶν χορὸν	ἁγνὸν	ἀμφέπειν· οὐδὲ πάντων βλεφάροις θνατῶν
[4, 22]	γνῶσις αὕτη ἀγαπᾷ καὶ τοὺς	ἀγνοοῦντας	διδάσκει τε καὶ παιδεύει τὴν
[4, 17]	ὑφ´ ἑτέρου αὑτὸν μαρτυρεῖσθαι ὁ	ἁγνὸς	τῇ σαρκὶ μὴ ἀλαζονευέσθω, γινώσκων
[4, 21]	ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ἐν	ἁγνότητι,	ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν
[4, 21]	ἐκδίκησιν. Ἐν παντὶ συνεστήσατε ἑαυτοὺς	ἁγνοὺς	εἶναι τῷ πράγματι. Ταῦτα γνωστικῆς
[4, 22]	ἀλλ´ οὐδὲ ἀποχὴ γάμου ἐν	ἀγνωσίᾳ,	ἀλλὰ τὸ κατ´ ἀρετὴν ἔργον
[4, 13]	τὴν ὁμοιότητα καὶ ἐφ´ ἑαυτούς,	ἄγνωστον	τῷ Δημιουργῷ τὴν τοῦ διαφέροντος
[4, 22]	ἑλκόμενος καὶ πρὸς τὸ δέον	ἀγόμενος	θεοσεβεῖ. Ὅθεν οὐδ´ εἰ καθ´
[4, 12]	ἄλλοις λανθάνοντες πταίσμασιν εἰς τοῦτο	ἄγονται	τὸ ἀγαθόν, χρηστότητι τοῦ περιάγοντος
[4, 15]	Πᾶν τὸ ἐν μακέλλῳ πωλούμενον	ἀγοράζειν	δεῖ» κατὰ πεῦσιν ἐπάγοντες τὸ
[4, 18]	καὶ λόγῳ, διττῷ δὲ τούτῳ,	ἀγράφῳ	τε καὶ ἐγγράφῳ. Αὕτη ἐστὶν
[4, 10]	ἀντιποιούμενοι τοὺς ἐπιδικαζομένους ἐφ´ ἑαυτοὺς	ἀγριαίνωμεν	καὶ δι´ ἡμῶν ἐπὶ τὴν
[4, 3]	ὄνος ὑβριστὴς ὁ ἀκόλαστος, λύκος	ἄγριος	ὁ πλεονεκτικὸς καὶ ὄφις ὁ
[4, 9]	φησιν· Ἐκφεύξεσθε τὴν ἐνέργειαν τοῦ	ἀγρίου	θηρίου, ἐὰν ἡ καρδία ὑμῶν
[4, 8]	δὲ ἐλευθέρα, κἂν θηρίοις τοῖς	ἀγριωτάτοις,	κἂν τῷ παμφάγῳ ὑποπέσῃ πυρί,
[4, 2]	δογμάτων, ὥσπερ τὸ παμβότανον τοῦ	ἀγροῦ,	φησὶν ἡ γραφή. ᾗ καὶ
[4, 21]	ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν	ἀγρυπνίαις,	ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ἐν
[4, 18]	τῆς φιλανθρωπίας ἡμῶν καὶ ἁγνὴ	ἀγωγὴ	κατὰ τὸν Κλήμεντα τὸ κοινωφελὲς
[4, 16]	ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν	ἀγῶνα,	ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως
[4, 13]	ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν· τὸν αὐτὸν	ἀγῶνα	ἔχοντες, οἷον εἴδετε ἐν ἐμοὶ
[4, 8]	οἶμαι προσήκειν σπεύδειν τε καὶ	ἀγωνίζεσθαι	διαφερόντως, ὅπως ἂν μὴ ἡττηθέντες
[4, 15]	κερδήσω, καὶ Πᾶς δὲ ὁ	ἀγωνιζόμενος	πάντα ἐγκρατεύεται· Ἀλλὰ τοῦ κυρίου
[4, 18]	Αἱ γενεαὶ δὲ πᾶσαι ἀπὸ	Ἀδὰμ	ἕως τῆσδε τῆς ἡμέρας παρῆλθον·
[4, 23]	αἱρήσηται χαρακτηρίζεται. ᾗ καὶ τὸν	Ἀδὰμ	τέλειον μὲν ὡς πρὸς τὴν
[4, 19]	μόνον τρέψασθαι καὶ ἐκείναις τὸ	ἀδεὲς	τοῦ θανάτου περιποιήσασθαι. Τὰ ὅμοια
[4, 23]	ἐνταῦθα ὦ, παρὰ σοί εἰμι·	ἀδεὴς	δ´ εἶναι θέλω, ἵνα σοὶ
[4, 4]	ὅτι ὁ κατὰ πόλεμον τελευτῶν	ἀδεὴς	τοῦ θανεῖν ἀπήλλακται, ἀποτμηθεὶς τοῦ
[4, 15]	πιεῖν; μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν	ἀδελφὴν	γυναῖκα περιάγειν, ὡς καὶ οἱ
[4, 19]	γὰρ Σουσάνναν καὶ τὴν Μωυσέως	ἀδελφήν,	ὡς ἣ μὲν συνεστρατήγησεν τῷ
[4, 17]	ἐπιχορηγῶν αὐτῷ τὴν ἐγκράτειαν. Ὁρᾶτε,	ἀδελφοί,	ὅσῳ πλείονος κατηξιώθημεν γνώσεως, τοσούτῳ
[4, 15]	οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ	ἀδελφοὶ	τοῦ κυρίου καὶ Κηφᾶς; ἀλλ´
[4, 7]	εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς	ἀδελφοῖς·	οὓς δὲ προώρισεν, τούτους καὶ
[4, 12]	πλεονεκτεῖν ἐν τῷ πράγματι τὸν	ἀδελφὸν	αὐτοῦ, διότι ἔκδικος ὁ κύριος
[4, 9]	διὰ τοῦ κυρίου, ὃν ἀγαπήσας	ἀδελφὸν	ἐγνώρισεν, ὅλον ἑαυτὸν ἐπιδοὺς διὰ
[4, 7]	καὶ μή τι διὰ τοῦτο	ἀδελφὸς	εἴρηται· ὅτι ὁ δι´ ἀγάπην
[4, 4]	καταλείψῃ πατέρα ἢ μητέρα ἢ	ἀδελφοὺς»	καὶ τὰ ἑξῆς Ἕνεκεν τοῦ
[4, 26]	προφήτης κατὰ Ἰωακεὶμ καὶ τῶν	ἀδελφῶν	αὐτοῦ λέγων· Γῆ γῆ, ἄκουε
[4, 5]	πᾶσι, καὶ τοὺς πλείονας τῶν	ἀδελφῶν	ἐν κυρίῳ πεποιθότας τοῖς δεσμοῖς
[4, 6]	ἀφθαρσίας ἐν τῇ τῶν δυεῖν	ἀδελφῶν	παραβολῇ Μίσθιοι» κέκληνται, καὶ μή
[4, 15]	γινόμενοι, {μὴ} οἰκοδομουμένοις εἰς τὸ	ἀδεῶς	τὰ παρατιθέμενα ἐσθίειν καὶ ὡς
[4, 23]	νοουμένη ἑαυτὴν ἐπισκοποῦσα καὶ θεωροῦσα	ἀδιαλείπτως	ἐξομοιοῦται κατὰ δύναμιν θεῷ. ~Αὐτίκα
[4, 22]	οὐσία τοῦ γινώσκοντος κατὰ ἀνάκρασιν	ἀδιάστατον	γενομένη καὶ ἀίδιος θεωρία, ζῶσα
[4, 25]	τῇ ἐπαναλήψει χρησάμενος ἐμήνυσεν, τὸ	ἀδιάφθορον	τοῦ τε σώματος τῆς τε
[4, 5]	ὑγιείας· ἀλλ´ ἀμφότερα ταῦτα λέγουσιν	ἀδιάφορα	εἶναι. Καίτοι καὶ Ἰὼβ ἐγκρατείας
[4, 8]	καὶ μή. Εἰ δὴ τῶν	ἀδιαφόρων	ἔνια τοιαύτην εἴληχε τιμὴν ὥστε
[4, 12]	ἑλκόμενον μὴ ῥυομένη, καὶ τὸν	ἀδικεῖν	ἐθελήσαντα ῥυσαμένη, τοῦ μὲν ποιήσαντος
[4, 22]	ἀγαθός. Καὶ ὅ γε Ἐπίκουρος	ἀδικεῖν	ἐπὶ κέρδει τινὶ βούλεσθαι οὔ
[4, 22]	θεοῦ ἀμοιβῆς ἀφέξεταί τις τοῦ	ἀδικεῖν,	οὐδ´ οὗτος ἑκὼν χρηστεύσεται· ὡς
[4, 11]	τῷ Χριστιανοὺς εἶναι τὸν βίον	ἀδικεῖν	ὑπολαμβάνοντες αὐτούς τε οὕτω πολιτευομένους
[4, 24]	ἀδικούμενος εὐκαταφρόνητος ᾖ καὶ ἐπιτήδειος	ἀδικεῖσθαι.	Δύο δὲ καὶ οἱ τρόποι
[4, 22]	δύνασθαι. Ὥστε εἰ πεισθήσεται λήσειν,	ἀδικήσει	κατ´ αὐτόν. Καὶ τοιαῦτα μὲν
[4, 26]	αὐτοῦ σῴζων· Οὐδὲ γάρ ἐστιν	ἀδικία	παρὰ τῷ θεῷ» κατὰ τὸν
[4, 7]	διδασκαλία, δι´ ἣν ἀπεχόμεθα τῆς	ἀδικίας,	δεύτερος δὲ ἡ ἐλπίς, δι´
[4, 26]	καὶ ἀναίτιον κακίας τε καὶ	ἀδικίας,	εἴ γε ἡ μὲν ἄγνοια
[4, 3]	ἀγαθοεργίας κακίας ἔργον, ἀπέχεσθαι δὲ	ἀδικίας	σωτηρίας ἀρχή. ᾗ μοι δοκεῖ
[4, 19]	μὲν καὶ σωφροσύνης ἀπάγειν προῃρημένος,	ἄδικον	δὲ ἅμα καὶ ἀκόλαστον παρασκευάζειν
[4, 12]	ἢ τὴν κόλασιν μὴ εἶναι	ἄδικον	(καὶ δικαιοπραγοῦσιν οἱ καταδικάζοντες καὶ
[4, 11]	ἀδίκως κολαζομένοις. Ἀλλ´ οὐδὲ τὸ	ἄδικον	τοῦ δικαστοῦ τῆς προνοίας ἅπτεται·
[4, 12]	πρόνοια ἐπὶ τὸ ἁμαρτεῖν ἐλθεῖν,	ἄδικος	γίνεται κατ´ ἄμφω, καὶ τὸν
[4, 8]	κυρίῳ Χριστῷ δουλεύετε· ὁ γὰρ	ἄδικος	κομίσεται ὃ ἠδίκησεν, καὶ οὐκ
[4, 11]	διωκόμενοι; φασί. Τί γὰρ καὶ	ἀδικούμεθα	ὡς πρὸς ἡμᾶς αὐτούς, θανάτῳ
[4, 24]	καὶ τρίτον ὡς μὴ ὁ	ἀδικούμενος	εὐκαταφρόνητος ᾖ καὶ ἐπιτήδειος ἀδικεῖσθαι.
[4, 22]	μήτε τὸν ἐξ αὐτῶν τῶν	ἀδικουμένων	κίνδυνον ὑφορώμενος διαμένει δίκαιος· ὁ
[4, 22]	ἀμνησικάκως προήσεται, ἐπὶ δικαίους καὶ	ἀδίκους»	δίκαιος καὶ ἀγαθὸς γινόμενος. Τοιούτοις
[4, 11]	κρίνεται. Διώκουσι τοίνυν ἡμᾶς οὐκ	ἀδίκους	εἶναι καταλαβόντες, ἀλλ´ αὐτῷ μόνῳ
[4, 25]	πολιτῶν ἐπὶ πημοσύνην μήτ´ εἰς	ἀδίκους	πράξεις ὁρμῶν, ἀλλ´ ἀθανάτου καθορῶν
[4, 18]	πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται, μήτε	ἀδικοῦσα	μήτε ἀνταδικοῦσά ποτε, ἀγαθοποιοῦσα δὲ
[4, 11]	κἂν μὴ ἀδικῶμεν, ἀλλ´ ὡς	ἀδικοῦσιν	ἡμῖν ὁ δικαστὴς ἀφορᾷ· οὐ
[4, 8]	προσήκει, γυναικὶ δὲ ἀκολάστῳ καὶ	ἀδίκῳ;	ἀλλὰ ἀπρεπὲς τοῦτο καὶ λέγειν.
[4, 11]	τε τὴν ὑπομονήν· κἂν μὴ	ἀδικῶμεν,	ἀλλ´ ὡς ἀδικοῦσιν ἡμῖν ὁ
[4, 22]	ταῦτα τοῦ πράττειν τι τῶν	ἀδίκων	ἀπεχόμενος οὐχ ἑκὼν χρηστός, φόβῳ
[4, 25]	ἁμαρτίας καὶ τοῦ ἑπομένου τοῖς	ἀδίκως	βιώσασιν ἀειδοῦς εἰδώλου· τοῦτο γὰρ
[4, 7]	βεβιωκότων οὔτε τὰς κολάσεις τῶν	ἀδίκως	καὶ ἀσελγῶς πεπολιτευμένων συνεῖναι βούλονται,
[4, 11]	τὴν δικαιοσύνην τοῖς διὰ δικαιοσύνην	ἀδίκως	κολαζομένοις. Ἀλλ´ οὐδὲ τὸ ἄδικον
[4, 9]	καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν	ἀδόκιμοι,	οἳ δέ, κἂν τοῦτο μόνον
[4, 5]	καλὸν γενέσθαι, τρίτον δὲ πλουτεῖν	ἀδόλως.	καὶ ὁ Μεγαρεὺς Θέογνις· Χρὴ
[4, 26]	κατ´ οὐρανόν· καὶ τὸν μελοποιὸν	ᾄδοντα·	Ψυχαὶ δ´ ἀσεβῶν ὑπουράνιοι γαίᾳ
[4, 8]	τυραννικαῖς, τῆς θείας ἀπαρτωμένη φιλίας	ἀδούλωτος	ἄνω περιπολεῖ, τὸ σῶμα παραδοῦσα
[4, 19]	Νείλοιο ἄνακτος, καὶ τὰ ἑξῆς.	ᾄδουσι	δὲ οἱ λοιποὶ τῶν ποιητῶν
[4, 26]	οἶδα» εἶπεν ὅτι πάντα δύνασαι,	ἀδυνατεῖ	δέ σοι οὐθέν. Τίς γὰρ
[4, 21]	καὶ πολιτεύσαιτο ὀρθῶς (ὥσπερ οὖν	ἀδύνατον	δυσεργείᾳ γνῶσιν ἐπακολουθεῖν) μάρτυς τε
[4, 22]	ἐφ´ οἷς πράττει πεισθείη, ὅπερ	ἀδύνατον,	πρᾶξαί τι παρὰ τὸν λόγον
[4, 19]	πρὸς εὐδαιμονίαν φερόντων, εἰ δὲ	ἀδυνάτως	ἔχοι, μόνη σπευδέτω ἐπ´ ἀρετήν,
[4, 23]	θεοῦ κατὰ τὴν ἀμετάτρεπτον τοῦ	ἀεὶ	θεῖν τὰ ἀγαθὰ ἕξιν. Αὐτίκα
[4, 22]	ψυχῆς ἡμῶν. Ἡμεῖς δὲ τὸν	ἀεὶ	καὶ ἐν πᾶσι δίκαιον ποθοῦμεν
[4, 22]	νοεῖν ἐκ συνασκήσεως εἰς τὸ	ἀεὶ	νοεῖν ἐκτείνεται, τὸ δὲ ἀεὶ
[4, 22]	ἀεὶ νοεῖν ἐκτείνεται, τὸ δὲ	ἀεὶ	νοεῖν, οὐσία τοῦ γινώσκοντος κατὰ
[4, 7]	ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἕτοιμοι δὲ	ἀεὶ	πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι
[4, 25]	Χριστῷ {τε} ἔσται, θεωρητικὸς ὤν,	ἀεὶ	τὸ βούλημα τοῦ θεοῦ σκοπῶν,
[4, 26]	ἐναντίων, σώματός τε καὶ ψυχῆς.	Ἀεὶ	τοίνυν αἱ ἀγαθαὶ πράξεις ὡς
[4, 25]	τοῦ ἑπομένου τοῖς ἀδίκως βιώσασιν	ἀειδοῦς	εἰδώλου· τοῦτο γὰρ ἦν τὸ
[4, 26]	ἐπουράνιοι νάουσι, μολπαῖς μάκαρα μέγαν	ἀείδους´	ἐν ὕμνοις· οὔκουν οὐρανόθεν καταπέμπεται
[4, 26]	βάσομαί τ´ ἐς αἰθέρα πουλὺν	ἀερθεὶς	Ζηνὶ προσμίξων. ἐγὼ δὲ ἂν
[4, 6]	σχήματά τινα περιτίθησι ταῖς μὲν	ἀέρινα	αὐτῶν, ταῖς δὲ καὶ πύρινα.
[4, 7]	ἐρεῖ· ἰδοὺ πάρειμι. Ὅρα τὸν	ἀήττητον	βοηθόν, τὸν ὑπερασπίζοντα ἡμῶν. Μὴ
[4, 23]	κατὰ τὴν οὐσίαν ἄφοβον καὶ	ἀήττητον	τὸν μετέχοντα αὐτῆς ποιεῖ, καὶ
[4, 3]	τουτέστι τῷ ἀνθρώπῳ, πρὸς τὸ	ἀθανασίας	κατηξιωμένον τὸ ζῆν, ἕξιν θεωρίας
[4, 16]	ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν	ἀθανασίας	πλήρης. Εἶτα ἐπάγει, κάθαρσιν ἔνδοξον
[4, 13]	κατὰ λέξιν γράφει· Ἀπ´ ἀρχῆς	ἀθάνατοί	ἐστε καὶ τέκνα ζωῆς ἐστε
[4, 7]	ἔπειτα τελευτῶσιν, εἰ μὴ ἦν	ἀθάνατος	ἡ ψυχή, ἕρμαιον ὁ θάνατος»
[4, 17]	τούτου ἠθέλησεν ὁ δεσπότης τῆς	ἀθανάτου	γνώσεως ἡμᾶς γεύσασθαι. Ῥητότερον καὶ
[4, 25]	εἰς ἀδίκους πράξεις ὁρμῶν, ἀλλ´	ἀθανάτου	καθορῶν φύσεως κόσμον ἀγήρω, πῇ
[4, 13]	καὶ κακῆς οὔσης τῆς γενέσεως,	ἄθεοι	γὰρ αἱ δόξαι αὗται ἀλλότρια
[4, 12]	τὸν ἁμαρτητικόν. Πῶς δὲ οὐκ	ἄθεος	θειάζων μὲν τὸν διάβολον, ἄνθρωπον
[4, 12]	Τοιγαροῦν ὁ ἀθετῶν οὐκ ἄνθρωπον	ἀθετεῖ,	ἀλλὰ τὸν θεὸν τὸν καὶ
[4, 12]	ἀλλ´ ἐν ἁγιασμῷ. Τοιγαροῦν ὁ	ἀθετῶν	οὐκ ἄνθρωπον ἀθετεῖ, ἀλλὰ τὸν
[4, 2]	γεωργίαν λέγεις, ἐπιφωνεῖν γὰρ εἰώθεσαν	Ἀθηναῖοι·	εἰρεσιώνη σῦκα φέρει καὶ πίονας
[4, 22]	χεῖρας νιψάμενος πολιῆς ἁλός, εὔχετ´	Ἀθήνῃ.	ἔθος τοῦτο Ἰουδαίων, ὡς καὶ
[4, 18]	Εἰκότως γοῦν καὶ τὰ τούτων	ἆθλα	διάφορα· τῷ μὲν γνωστικῷ ἡτοίμασται
[4, 7]	τἀπίχειρα λαμβάνει, αὐτὴ δ´ ἑαυτὴν	ἆθλα	τῶν πόνων ἔχει. Ἐνδύσασθε οὖν,
[4, 16]	ἡμέρας, ἐν αἷς φωτισθέντες πολλὴν	ἄθλησιν	ὑπεμείνατε παθημάτων. Τοῦτο μὲν ὀνειδισμοῖς
[4, 4]	πρὸς τὸν δημιουργὸν ἀπεχθείᾳ, οἱ	ἄθλιοι	θανατῶντες. Τούτους ἐξάγειν ἑαυτοὺς ἀμαρτύρως
[4, 7]	θερίσει ζωὴν αἰώνιον. Τοῖς δὲ	ἀθλίοις	τῶν ἀνθρώπων θάνατος εἶναι ὁ
[4, 9]	εἰπεῖν ἐπὶ τέλει τοῦ βίου	ἀθρόα	κατὰ τὴν πρᾶξιν μετάνοια καὶ
[4, 23]	σωτήριος φρόνησις, θεὸς δὲ ἀπαθὴς	ἄθυμός	τε καὶ ἀνεπιθύμητος· καὶ οὐ
[4, 8]	τὰ τέκνα ὑμῶν, ἵνα μὴ	ἀθυμῶσιν.	Οἱ δοῦλοι, ὑπακούετε κατὰ πάντα
[4, 12]	τὴν βούλησιν τοῦ θεοῦ, ἢ	ἀθῷοι	οἱ διατιθέντες καὶ θλίβοντες. Ἀλλὰ
[4, 6]	δὴ ὕλης ἐπέχει τάξιν, οὔθ´	αἱ	ἀγαθαὶ οὔθ´ αἱ κακαὶ συνίστανται
[4, 26]	τε καὶ ψυχῆς. Ἀεὶ τοίνυν	αἱ	ἀγαθαὶ πράξεις ὡς ἀμείνους τῷ
[4, 26]	ταύτην ἔτι φθέγγονται τὴν φωνὴν	αἱ	αἱρέσεις, ἀγαθὸν θεὸν τὸν παντοκράτορα
[4, 5]	καὶ μαθημάτων ῥᾳθυμεῖ, ὁπηνίκα καὶ	αἱ	ἄλλαι ἀπημέληνται ἀρεταί. Καὶ οὐ
[4, 6]	ἀλλὰ διὰ τὸ προσπαθῶς κεκτῆσθαι.	Αἱ	ἀλώπεκες ἄρα φωλεοὺς ἔχουσι. τοὺς
[4, 7]	Ἅιδου φέρειν» ὁδοὶ δὲ πολλαὶ	αἱ	ἀπάγουσαι, ἁμαρτίαι πολυπλανεῖς. Τούτους, ὡς
[4, 19]	ἡ τὰ περὶ Διονύσου γραψαμένη·	αἱ	γὰρ Διοδώρου τοῦ Κρόνου ἐπικληθέντος
[4, 26]	καὶ οἱ ποιηταὶ κτίζουσι γράφοντες·	αἱ	γὰρ Ὑπερβόρεοι καὶ Ἀριμάσπειοι πόλεις
[4, 18]	καὶ τὸ μηδὲν διαφέρον λογιζόμενος.	Αἱ	γενεαὶ δὲ πᾶσαι ἀπὸ Ἀδὰμ
[4, 8]	ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτως καὶ	αἱ	γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν
[4, 8]	Ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ θεοῦ·	αἱ	γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὡς
[4, 8]	ἐμίσησεν. Κἀν τῇ πρὸς Κολοσσαεῖς	Αἱ	γυναῖκες» φησίν, ὑποτάσσεσθε τοῖς ἀνδράσιν,
[4, 26]	τῷ κρείττονι τῷ πνευματικῷ προσάπτονται,	αἱ	δὲ φιλήδονοι καὶ ἁμαρτητικαὶ τῷ
[4, 13]	οὔσης τῆς γενέσεως, ἄθεοι γὰρ	αἱ	δόξαι αὗται ἀλλότρια δὲ ἡμεῖς
[4, 1]	βαρβάροις, ὅσων ἧκον εἰς ἡμᾶς	αἱ	δόξαι, ἐξιστορητέον καὶ πρὸς τὰ
[4, 25]	ἔχει καὶ διέξοδον. Πᾶσαι δὲ	αἱ	δυνάμεις τοῦ πνεύματος συλλήβδην μὲν
[4, 25]	περιτεμνομένων τῶν φυλῶν ἁγιώτεραι ἐλογίσθησαν	αἱ	εἰς ἀρχιερεῖς τε καὶ βασιλεῖς
[4, 24]	τὸ ἐφ´ ἡμῖν. Καὶ δὴ	αἱ	ἐντολαὶ οἷαί τε γενέσθαι καὶ
[4, 7]	λέγω γραφῶν (σχεδὸν γὰρ πᾶσαι	αἱ	ἐντολαὶ ταῦτα μηνύουσιν) ἀλλ´ οὐδὲ
[4, 6]	τάξιν, οὔθ´ αἱ ἀγαθαὶ οὔθ´	αἱ	κακαὶ συνίστανται πράξεις, οἷον ζωῆς
[4, 14]	βίος ὃν εἵλετο· τοιαῦται γὰρ	αἱ	κατ´ αὐτὸν ἀρχαί τε καὶ
[4, 12]	ἕν, θελήματι τοῦ θεοῦ καὶ	αἱ	κολάσεις ἔσονται· ὅπερ ἀσεβὲς ἐννοεῖν.
[4, 12]	τὰ καθάρσια, ἐκ προνοίας καὶ	αἱ	κολάσεις. Ἡ πρόνοια δὲ εἰ
[4, 8]	ἀνελομένη οἴκαδε φέρει. ἤδη γοῦν	αἱ	κύνες οὐδὲν ἔλαττον τῶν ἀρρένων
[4, 24]	Ἀφίενται γοῦν πρὸς τοῦ κυρίου	αἱ	πρὸ τῆς πίστεως ἁμαρτίαι, οὐχ
[4, 1]	γνησίως κεκηρυγμένον. Πολλαὶ δὲ ἡμᾶς	αἱ	πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους ἀντιρρήσεις ἐκδέχονται
[4, 22]	φρονήσεως. Διὰ ταῦτ´ οὖν καὶ	αἱ	τελεταὶ γίνονται νυκτὸς μάλιστα, σημαίνουσαι
[4, 3]	ἀνακεφαλαιοῦται, τῷ ἀγαπᾶν τὸν πλησίον,	αἱ	τὸν φόβον ἐπαρτῶσαι ἐντολαὶ ἀγάπην,
[4, 5]	εἰς εὐανδρίαν ὁ πλοῦτος ἀνθρώποισιν	αἵ	τ´ ἄγαν τρυφαί, ἐν τῷ
[4, 8]	οὐκ ἔλαττον, καὶ Σακίδας ἄλλας,	αἳ	τοξεύουσιν εἰς τοὐπίσω φεύγειν προσποιούμεναι
[4, 16]	ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν	αἰγείοις	δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν
[4, 17]	ὑπομονὴν καὶ πίστιν ἐν δέρμασιν	αἰγείοις	καὶ μηλωταῖς καὶ τριχῶν καμηλείων
[4, 16]	εἰς τὴν μισθαποδοσίαν· πίστει κατέλιπεν	Αἴγυπτον,	μὴ φοβηθεὶς τὸν θυμὸν τοῦ
[4, 16]	ἐπιφέρει· Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν	Αἰγύπτου	θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ·
[4, 26]	εὐχάς, ἃς οὐκ ἄν τις	αἰδεσθείη	ποιεῖσθαι πολλῶν συνειδότων. Ἡμεῖς δὲ
[4, 17]	οὖν τοὺς προηγουμένους ἡμῶν καὶ	αἰδεσθῶμεν,	τοὺς πρεσβυτέρους τιμήσωμεν, τοὺς νέους
[4, 22]	κατὰ ἀνάκρασιν ἀδιάστατον γενομένη καὶ	ἀίδιος	θεωρία, ζῶσα ὑπόστασις μένει. Εἰ
[4, 4]	ζῆν κατορθοῦται, καὶ εἰς ἕξιν	ἀιδιότητος	παραπέμπεται ὁ διὰ σώματος μελετήσας
[4, 6]	Βαλλάντιον μὴ παλαιούμενον» ἐφόδιον ζωῆς	ἀιδίου,	θησαυρὸς ἀνέκλειπτος ἐν οὐρανῷ» ὅτι
[4, 6]	δι´ εὐζωίας γνωστικῆς εἰς ἕξιν	ἀιδίου	συνασκηθῆναι ζωῆς. Εἶδον» γάρ φησι,
[4, 16]	τοὺς φιληδόνους, τοὺς γαστρὶ καὶ	αἰδοίοις	δουλεύοντας, καὶ τὰς ἀλλήλων διὰ
[4, 7]	Τήλεφον νοεῖν Ἁπλῆν οἶμον εἰς	Ἅιδου	φέρειν» ὁδοὶ δὲ πολλαὶ αἱ
[4, 19]	τινὰ γυναῖκα ἱστορεῖ δι´ ὑπερβολὴν	αἰδοῦς	αὐτῷ χιτῶνι λούεσθαι, Φιλωτέραν δέ,
[4, 7]	λάμπει δὲ χρόνῳ ἔργα μετ´	αἰθέρα	λαμπευθέντα. Ταύτης τῆς ἐννοίας καὶ
[4, 26]	πέδιλα ἁρμόζεται, βάσομαί τ´ ἐς	αἰθέρα	πουλὺν ἀερθεὶς Ζηνὶ προσμίξων. ἐγὼ
[4, 4]	ποτὲ τοῦ σώματος ἀπαλλάττεται, οἷον	αἷμα	τὴν πίστιν ἀνὰ τὸν βίον
[4, 17]	τῆς καρδίας ἡμῶν· Οὗ τὸ	αἷμα	ὑπὲρ ἡμῶν ἡγιάσθη. Ἐντραπῶμεν οὖν
[4, 4]	μὴν ἀλλὰ καὶ τῷ τιμίῳ	αἵματι»	τοὺς ἀπίστους δυσωπῶν. Οὗτος οὖν
[4, 15]	Ἐπάναγκες ἀπέχεσθαι δεῖν εἰδωλοθύτων καὶ	αἵματος	καὶ πνικτῶν καὶ πορνείας, ἐξ
[4, 7]	εἶναι ὁ βιαιότατος ἡ δι´	αἵματος	μαρτυρία τοῦ κυρίου δοκεῖ, οὐκ
[4, 21]	κυρίως δι´ ἀγάπης γνωστικῆς εὐχαριστηθέντος	αἵματος	παραπεμπομένου τὸ πνεῦμα. Μακάριος δ´
[4, 18]	γάρ· θῦσον τῷ θεῷ θυσίαν	αἰνέσεως	καὶ ἀπόδος τῷ κυρίῳ τὰς
[4, 3]	σάββατον δι´ ἀποχῆς κακῶν ἐγκράτειαν	αἰνίσσεσθαι	καὶ τί ποτ´ ἐστὶν ᾧ
[4, 6]	τῆς σωτηρίας, ἣν τὸ δηνάριον	αἰνίσσεται)	τὸ ἐπ´ ἴσης δίκαιον μεμήνυκεν
[4, 14]	τὴν ἐξομοίωσιν τὴν πρὸς θεὸν	αἰνισσόμενος.	Πάλιν δ´ αὖ φησιν· Ἴσθι
[4, 13]	Περὶ τούτου τοῦ θεοῦ ἐκεῖνα	αἰνίττεται	γράφων αὐταῖς λέξεσιν· Ὁπόσον ἐλάττων
[4, 17]	καὶ δίωξον αὐτήν. Γνῶσιν γὰρ	αἰνίττεται	διὰ τούτων μετά τε ἀποχῆς
[4, 17]	Ἔπειτα τὴν οὐχ ὑποπίπτουσαν νόμῳ	αἰνιττόμενος	ἁμαρτίαν γνωστικῶς μετριοπαθῶν ἐπιφέρει· Σοὶ
[4, 8]	ἀνιωμένων τῶν φιλοσοφησάντων μέν, οὐχ	αἱρεθέντων	δέ, ὡς ἀποδεδοκιμασμένων εὐδαίμονος ὑπηρεσίας.
[4, 11]	καὶ τοὺς ἄλλους τὸν ὅμοιον	αἱρεῖσθαι	βίον προτρεπομένους. Διὰ τί δὲ
[4, 5]	ἐλπίδος διὰ τῆς παρούσης ἀλγηδόνος	αἱρεῖται.	Εἰ δὲ κατὰ μὲν δίψαν
[4, 26]	ἔτι φθέγγονται τὴν φωνὴν αἱ	αἱρέσεις,	ἀγαθὸν θεὸν τὸν παντοκράτορα κηρυττούσης
[4, 13]	σκέψιν καθ´ ἣν πρὸς τὰς	αἱρέσεις	ὑπεσχήμεθα διαλέξασθαι, τοῦτον εἶναι μόνον
[4, 8]	ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθίαι, διχοστασίαι,	αἱρέσεις,	φθόνοι, μέθαι, κῶμοι, καὶ τὰ
[4, 1]	δύνασθαι καὶ ἁπάσαις ἐντεῦθεν ταῖς	αἱρέσεσιν	ἕνα δεικνύναι θεὸν καὶ κύριον
[4, 6]	ἀληθείας, μιᾶς ῥίζης ἀμφοῖν ὑποκειμένης,	αἱρέσεως	δὲ οὐκ ἴσης, μᾶλλον δὲ
[4, 6]	μᾶλλον δὲ τῆς κατὰ τὴν	αἵρεσιν	διαφορᾶς οὐκ ἴσης. Διαφέρει δ´,
[4, 13]	ἄνωθεν κατὰ τὴν τοῦ δόγματος	αἵρεσιν,	κἂν διὰ τῆς μητρὸς τοῦτο
[4, 5]	τὰς δὲ φεύγομεν, ἡ δὲ	αἵρεσις	καὶ φυγὴ κατ´ ἐπιστήμην γίνεται·
[4, 8]	τιμὴν ὥστε καὶ ἀκόντων τινῶν	αἱρετὰ	εἶναι δοκεῖν, πολὺ δὲ πλέον
[4, 4]	εὖ ζῆν τούτῳ πῶς οὐχ	αἱρετέον;	ἐν γοῦν τῷ ζῆν τὸ
[4, 7]	οὖν πολλοῖς ἡ ματαιοπονία αὕτη	αἱρετή,	ἡμῖν δὲ ὁ ἀπόστολός φησι·
[4, 22]	ἡ δι´ αὐτὸ τὸ καλὸν	αἱρετὴ	τῷ γνωστικῷ. Αὐτίκα ἐκ προσώπου
[4, 22]	γνῶσιν τοῦ θεοῦ, δι´ αὑτὴν	αἱρετὴν	κρίνας εἶναι τὴν ἐπαναβεβηκυῖαν τῆς
[4, 4]	ἀνθρώπους προνοίας. Τινὲς δὲ τῶν	αἱρετικῶν	τοῦ κυρίου παρακηκοότες ἀσεβῶς ἅμα
[4, 22]	ἄν, τὸ ὄντως καλὸν καὶ	αἱρετὸν	ἐξ ἑαυτοῦ καὶ ταύτῃ ἀγαπητὸν
[4, 11]	ἡμεῖς κατά τε τὴν τῶν	αἱρετῶν	ἐκλογὴν κατά τε τὴν ὑπομονήν·
[4, 23]	δὲ συμφέρον τῷ κυριωτέρῳ τοῦτο	αἱρετώτερον,	κυριώτατον δὲ πάντων ἡ διάνοια.
[4, 9]	ἐὰν δέῃ καὶ ὁ λόγος	αἱρῇ.	Ὁμολογήσει γὰρ οὗτος καὶ τῇ
[4, 22]	τὸ σῴζεσθαι βούλεσθαι τὴν γνῶσιν	αἱρήσεται	ὁ δι´ αὐτὴν τὴν θείαν
[4, 23]	ἐγγινομένην τῇ ψυχῇ ὧν ἂν	αἱρήσηται	χαρακτηρίζεται. ᾗ καὶ τὸν Ἀδὰμ
[4, 5]	ὅτε καὶ τὴν ποιὰν ἡδονὴν	αἱρησόμεθα.	Αὐτίκα ὁ μάρτυς ἡδονὴν τὴν
[4, 8]	ἑτέραν καὶ τῷ τὸ ἱμάτιον	αἴροντι	καὶ τοῦ χιτῶνος παραχωρεῖν θυμοῦ
[4, 10]	προστέτακται ἡμῖν, ἀλλὰ καὶ τῷ	αἴροντι	τὸ ἱμάτιον καὶ τὸν χιτῶνα
[4, 5]	ἔπειτα δὲ εἴ τινας μὲν	αἱρούμεθα	τῶν ἡδονῶν, τινὰς δὲ φεύγομεν,
[4, 23]	ἐντολήν, διὰ δὲ τὴν ἐπαγγελίαν	αἱροῦνται	οἱ διὰ τὴν ἐπαγγελίαν ὑπακηκοότες
[4, 8]	βάρβαρον οὐκ ἄγευστον φιλοσοφίας πρεσβευτὴν	αἱροῦνται	πρὸς Ζάμολξιν ἥρωα κατ´ ἔτος.
[4, 13]	οἱ ἐχθροὶ δὴ τῶν ἐντολῶν	αἷς	μὴ {δὲ} ὑπακηκόασι γενόμενοι, ὥσπερ
[4, 1]	διαλαβεῖν, ὡς καὶ τὰς γραφὰς	αἷς	πεπιστεύκαμεν κυρίας οὔσας ἐξ αὐθεντείας
[4, 16]	δὲ τὰς πρότερον ἡμέρας, ἐν	αἷς	φωτισθέντες πολλὴν ἄθλησιν ὑπεμείνατε παθημάτων.
[4, 26]	θέαν γενομένην καὶ τὴν τῶν	αἰσθήσεων	ὀργανοποιίαν πρὸς γνῶσιν συντείνουσαν τά
[4, 22]	τηνικάδε ἡ ψυχὴ πεπαυμένη τῶν	αἰσθήσεων	συννεύει πρὸς αὑτὴν καὶ μᾶλλον
[4, 22]	νοῦν ἐξαναδύντες τῶν τε κατ´	αἴσθησιν	τερπόντων καὶ τῶν πρόσθεν πλημμελημάτων.
[4, 13]	εἰκόνα» γενομένου, ταῦτ´ ἐν εἰκόνος	αἰσθητῆς	μοίρᾳ ἐν τῇ Γενέσει περὶ
[4, 26]	τὰ σαρκικὰ τοῖς προσανέχουσι τοῖς	αἰσθητοῖς	ἀπονείμας. Οὗτοί εἰσι περὶ ὧν
[4, 26]	τὴν σύνθεσιν τοῦ ἀνθρώπου ἐν	αἰσθητοῖς	γενομένην ἐκ διαφόρων συνεστάναι, ἀλλ´
[4, 23]	ᾑρημένοι, οὐδὲ μὴν ἡ τῶν	αἰσθητῶν	ἀποστροφὴ τὴν πρὸς τὰ νοητὰ
[4, 23]	περιαγωγὴ τῷ γνωστικῷ ἀπὸ τῶν	αἰσθητῶν	γίνεται κατ´ ἐκλογὴν τῶν καλῶν
[4, 6]	τῶν πνευματικῶν καὶ ἐπὶ τῶν	αἰσθητῶν	τὴν πενίαν καὶ τὸν πλοῦτον
[4, 25]	πεπνυμένος, τοὶ δ´ ὡς σκιαὶ	ἀίσσουσιν·	νεκροὶ γὰρ τοὺς ἑαυτῶν θάπτουσι
[4, 5]	πλουσίου, ἄτιμος δὲ ἐξ ἐνδόξου,	αἰσχρὸς	δὲ ἐκ καλοῦ καὶ νοσερὸς
[4, 25]	ὅπως. τοῖς δὲ τοιούτοις οὐδέποτ´	αἰσχρῶν	ἔργων μελέτημα προσίζει. εἰκότως οὖν
[4, 7]	λαμπευθέντα. Ταύτης τῆς ἐννοίας καὶ	Αἰσχύλος	ἐπιλαβόμενός φησι· Τῷ πονοῦντι δ´
[4, 7]	Οὐκ ἔστιν οὖν κατὰ τὸν	Αἰσχύλου	Τήλεφον νοεῖν Ἁπλῆν οἶμον εἰς
[4, 8]	ἀταραξίαν καρπούμενοι· ~Ἐπεὶ οὐ μόνον	Αἰσώπιοι	καὶ Μακεδόνες καὶ Λάκωνες στρεβλούμενοι
[4, 22]	σου» αἴτημα τὸ βασιλικώτατον διδάσκων	αἰτεῖσθαι	τὴν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν ἀμισθί,
[4, 26]	τί κύριος ὁ θεός σου	αἰτεῖται	παρὰ σοῦ, ἀλλ´ ἢ φοβεῖσθαι
[4, 26]	καὶ λατρεύειν αὐτῷ μόνῳ; τοῦτο	αἰτεῖται	παρὰ σοῦ, τοῦ τὴν ἐξουσίαν
[4, 22]	σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου»	αἴτημα	τὸ βασιλικώτατον διδάσκων αἰτεῖσθαι τὴν
[4, 22]	τοῦ θεοῦ τῷ κυρίῳ λέλεκται·	Αἴτησαι	παρ´ ἐμοῦ καὶ δώσω σοι
[4, 23]	ἀπανδρούμενον τὸ ἐπ´ αὐτῷ κείμενον·	αἰτίᾳ	δὲ ἑλομένου, καὶ ἔτι μᾶλλον
[4, 13]	τοῦ ζῶντος αἰῶνος. Τίς οὖν	αἰτία	τῆς εἰκόνος; μεγαλωσύνη τοῦ προσώπου
[4, 22]	ἴδιον γνωστικοῦ, ἀπόχρη δ´ αὐτῷ	αἰτία	τῆς θεωρίας ἡ γνῶσις αὐτή.
[4, 10]	θηρίον. Ὡς δ´ αὕτως κἂν	αἰτίαν	μάχης παράσχῃ τινὰ ἢ ζημίας
[4, 4]	χάριν ἴσως καὶ τῷ τὴν	αἰτίαν	παρασχομένῳ τῆς ἐνθένδε ἐξόδου καὶ
[4, 23]	διδαχὴ παραπλήσιόν ἐστι» καὶ τὴν	αἰτίαν	συντόμως προσαποδέδωκεν· Καὶ γὰρ ἡ
[4, 25]	μόνοι, παρ´ ὧν τὴν προσεχῆ	αἰτίαν	τῆς εἰς τὸν βίον παρόδου
[4, 11]	ἴσως μόνον παρὰ τῆς ἔξωθεν	αἰτίας	λαμβάνοντα. Δοκιμάζεται γοῦν ἐν ᾧ
[4, 24]	θεὸς διὰ τρεῖς ταύτας παιδεύει	αἰτίας·	πρῶτον μὲν {τὴν} ἵν´ αὐτὸς
[4, 3]	αὐτοῖς. Ὅταν γὰρ ἀφέλῃς τὸ	αἴτιον	τοῦ φόβου, τὴν ἁμαρτίαν, ἀφεῖλες
[4, 10]	εἰ δὲ καὶ προσερεθίζοι, τέλεον	αἴτιος,	ἐκκαλούμενος τὸ θηρίον. Ὡς δ´
[4, 13]	θεοῦ καὶ ζήσεται» ὡς θανάτου	αἰτίου.	Περὶ τούτου τοῦ θεοῦ ἐκεῖνα
[4, 10]	τοῦτον· βούλεται δὲ ἡμᾶς μηδενὶ	αἰτίους	μηδὲ συναιτίους κακοῦ τινος γίνεσθαι,
[4, 6]	ἐπὶ τὸν θεὸν ἀνατρέχειν ἔλεον	αἰτουμένους.	Οὗτός ἐστι τῷ ὄντι Βαλλάντιον
[4, 7]	ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ	αἰτοῦντι	ὑμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν
[4, 4]	ῥᾳδίως καὶ τῷ τὸ σωμάτιον	αἰτοῦντι	φέρων προσδίδωσι καὶ τὰ πάθη,
[4, 26]	ῥῆμα κυρίου μένει εἰς τὸν	αἰῶνα»	ἀκουσάτω ἑρμηνεύοντος τὸ ζητούμενον διὰ
[4, 13]	καταμένομεν ἐν αὐτοῖς τὸν πάντα	αἰῶνα,	κτήσει ὄντα ἀλλότρια καὶ τῶν
[4, 16]	βασιλεύσει αὐτῶν κύριος εἰς τοὺς	αἰῶνας.	~Ναὶ μὴν ἐν τῇ πρὸς
[4, 13]	ἐστε καὶ τέκνα ζωῆς ἐστε	αἰωνίας	καὶ τὸν θάνατον ἠθέλετε μερίσασθαι
[4, 22]	θεοῦ ἢ τὴν σωτηρίαν τὴν	αἰώνιον,	εἴη δὲ ταῦτα κεχωρισμένα (παντὸς
[4, 26]	ἐκ θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν ἀχειροποίητον	αἰώνιον	ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Καὶ γὰρ
[4, 3]	ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν	αἰώνιον.	Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας
[4, 7]	ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν	αἰώνιον.	Τοῖς δὲ ἀθλίοις τῶν ἀνθρώπων
[4, 3]	δὲ χάρισμα τοῦ θεοῦ ζωὴ	αἰώνιος	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ κυρίῳ
[4, 13]	ἥσσων ὁ κόσμος τοῦ ζῶντος	αἰῶνος.	Τίς οὖν αἰτία τῆς εἰκόνος;
[4, 12]	ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ θεὸς ἐπὶ	ἀκαθαρσίᾳ,	ἀλλ´ ἐν ἁγιασμῷ. Τοιγαροῦν ὁ
[4, 8]	τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι πορνεία,	ἀκαθαρσία,	ἀσέλγεια, εἰδωλολατρεία, φαρμακεῖαι, ἔχθραι, ἔρεις,
[4, 25]	καὶ ἀπερίτμητος {ἐστι} σαρκί» τουτέστιν	ἀκάθαρτος	σώματί τε καὶ πνεύματι, Οὐκ
[4, 6]	εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ. Φύλασσε	ἀκακίαν	καὶ ἴδε εὐθύτητα, ὅτι ἔστιν
[4, 6]	τοῦ λόγου φήσας τὸ εἰς	ἀκάνθας	καὶ φραγμοὺς πεσὸν συμπνιγῆναι ὑπ´
[4, 6]	μεμήνυκεν {διὰ} τῶν κατὰ τὰς	ἀκαταλλήλους	ὥρας ἐργασαμένων. Ἐργάσονται μὲν οὖν
[4, 21]	ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν	ἀκαταστασίαις,	ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν
[4, 17]	τῆς ἁγνείας» φησίν, ἐνδειξάσθωσαν· τὸ	ἀκέραιον	τῆς πραΰτητος αὐτῶν βούλημα ἀποδειξάτωσαν·
[4, 6]	θέλουσι διὰ τὴν δικαιοσύνην πτωχεῦσαι·	ἀκηκόασι	γὰρ διὰ τῆς ἐντολῆς, ὅτι
[4, 22]	βορᾷ τὸ χρηστὸν εἶναι διειλήφαμεν.	Ἀκήκοεν	δ´ ἐκεῖνος ὡς Βρῶμα ἡμᾶς
[4, 6]	οἳ δὲ Ματθίαν φασίν, ἀρχιτελώνην,	ἀκηκοότα	τοῦ κυρίου καταξιώσαντος πρὸς αὐτὸν
[4, 22]	ἐν ἡμέρᾳ ἐνεργουμένην καθαρὰν καὶ	ἀκηλίδωτον	διαφυλάττειν προστάττει. Αὕτη γὰρ ἡ
[4, 21]	μετὰ τὴν τοῦ κυρίου ἀνάληψιν	ἀκμάσας,	ἀλλ´ οὖν ἡ γραφὴ αὐτῷ
[4, 26]	καὶ ἐνωτίζου, γῆ, τὴν σύνεσιν	ἀκοὴν	εἰπών, καὶ οὐρανὸν τὴν τοῦ
[4, 26]	ἐνωτίζου» ἀπὸ τῶν ὀργάνων τῆς	ἀκοῆς	τῶν ὤτων προσηγόρευσεν, τὰ σαρκικὰ
[4, 19]	οὐχ ὑποπῖπτον ἄλλῳ τινί. Ὅθεν	ἀκολασία	μὲν οὐκ ἄλλου τινὸς ἂν
[4, 18]	τὴν μὲν ἐπὶ ἡδοναῖς καὶ	ἀκολασίᾳ	τάττουσιν ἄλογον οὖσαν, τὴν δὲ
[4, 19]	δοξάζοιτο εἶναι κακὸν ἢ τοῦ	ἀκολασταίνοντος,	σωφροσύνη δὲ ἀγαθὸν αὖ τοῦ
[4, 19]	προῃρημένος, ἄδικον δὲ ἅμα καὶ	ἀκόλαστον	παρασκευάζειν βεβουλημένος τὸν οἶκον τὸν
[4, 3]	πλησίον χρεμετίζοντας· ὄνος ὑβριστὴς ὁ	ἀκόλαστος,	λύκος ἄγριος ὁ πλεονεκτικὸς καὶ
[4, 8]	ἐναρέτῳ εἶναι προσήκει, γυναικὶ δὲ	ἀκολάστῳ	καὶ ἀδίκῳ; ἀλλὰ ἀπρεπὲς τοῦτο
[4, 19]	μέχρι θανάτου χωροῦσα πρὸς τῶν	ἀκολάστων	ἐραστῶν κατακρινομένη μάρτυς ἁγνείας ἔμεινεν
[4, 6]	καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ δεῦρο	ἀκολούθει	μοι, τουτέστιν τοῖς ὑπὸ τοῦ
[4, 8]	καὶ δικαιοσύνη καὶ ὅσαι ταύταις	ἀκόλουθοι	νομίζονται, ἆρ´ ἀνδρὶ μόνῳ ἐναρέτῳ
[4, 1]	~ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΝ ΤΕΤΑΡΤΟΣ.	~Ἀκόλουθον	δ´ ἂν οἶμαι περί τε
[4, 7]	μαρτυροῦσι, ποιοῦντες μὲν ὃ θέλει,	ἀκολούθως	δὲ ὀνομάζοντες τὸν κύριον καὶ
[4, 23]	τὴν πρὸς τὰ νοητὰ οἰκείωσιν	ἀκολούθως	ποιοίη ἄν, ἔμπαλιν δὲ ἡ
[4, 1]	διαλύεσθαι πείθειν τε αὐτοὺς καὶ	ἄκοντας,	δι´ αὐτῶν ἐλέγχοντας τῶν γραφῶν.
[4, 11]	τυγχάνοντες δικαίως ὑπίσχουσι τὴν τιμωρίαν.	Ἄκοντες	οὖν μαρτυροῦσιν ἡμῖν τὴν δικαιοσύνην
[4, 7]	ἀνάγκῃ δεδωκότες ἀλόγῳ τὰ συμβαίνοντα	ἄκοντες	πείθεσθαι ὁμολογοῦσιν. Ὁ γοῦν Εὐριπίδης
[4, 19]	τῷ ἀνδρὶ πειθομένη ὡς μηδὲν	ἄκοντος	ἐκείνου πρᾶξαί ποτε πλὴν ὅσα
[4, 8]	καὶ οἰκέτας καὶ γυναῖκας πολλάκις	ἀκόντων	πατέρων καὶ δεσποτῶν καὶ ἀνδρῶν
[4, 8]	τοιαύτην εἴληχε τιμὴν ὥστε καὶ	ἀκόντων	τινῶν αἱρετὰ εἶναι δοκεῖν, πολὺ
[4, 8]	ὁ τέλειος δέδεικται, ὥστε καὶ	ἀκόντων	τινῶν καὶ τὰ πλεῖστα ἐνισταμένων,
[4, 26]	ἀδελφῶν αὐτοῦ λέγων· Γῆ γῆ,	ἄκουε	λόγον κυρίου· γράψον τὸν ἄνδρα
[4, 26]	Ἄλλος δ´ αὖ προφήτης φησίν·	Ἄκουε,	οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου, γῆ, τὴν
[4, 13]	εἴδετε ἐν ἐμοὶ καὶ νῦν	ἀκούετε	ἐν ἐμοί. Εἴ τις οὖν
[4, 21]	προεθέσπισεν ὁ κατὰ νόμον Μωυσῆς	ἀκοῦσαι	δεῖν, ἵνα ἐκδεξώμεθα κατὰ τὸν
[4, 25]	εἴη, αὖθις ἀκουσάτω· Οὐ θέμις	ἀκοῦσαί	σε, {ἔστι{ ν} δ´ ἄξι´
[4, 19]	Αὐτίκα οὐχ ὁ Μωυσῆς μόνος,	ἀκούσας	παρὰ τοῦ θεοῦ· Λελάληκα πρὸς
[4, 4]	ἔρχεται, Φίλε κασίγνητε» ποιητικῶς {τε}	ἀκούσας	πρὸς τοῦ σωτῆρος ἡμῶν διὰ
[4, 26]	ὧν Μιχαίας ὁ προφήτης λέγει·	Ἀκούσατε	λαοὶ λόγον κυρίου οἱ συνοικοῦντες
[4, 17]	δεῦτε, τέκνα, ὁ κύριος λέγει·	ἀκούσατέ	μου, φόβον κυρίου διδάξω ὑμᾶς.
[4, 26]	κυρίου μένει εἰς τὸν αἰῶνα»	ἀκουσάτω	ἑρμηνεύοντος τὸ ζητούμενον διὰ Ἱερεμίου
[4, 25]	πολυπραγμονῇ τις ὁποῖα εἴη, αὖθις	ἀκουσάτω·	Οὐ θέμις ἀκοῦσαί σε, {ἔστι{
[4, 25]	ἐστὶ τίν´ ἰδέαν ἔχοντά σοι;	Ἀκούσῃ	πάλιν· Ἄρρητ´ ἀβακχεύτοισιν εἰδέναι βροτῶν,
[4, 7]	δι´ ἀμοιβὴν ἀγαθῶν ἐθελήσῃς μαρτυρῆσαι,	ἀκούσῃ	πάλιν· Τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν·
[4, 24]	Βασιλείδης φησί, μόνας δὲ τὰς	ἀκουσίους	καὶ κατὰ ἄγνοιαν ἀφίεσθαι, καθάπερ
[4, 8]	τοὺς ἄνδρας εἰρηνικοὺς εἶναι βουλόμεθα.	Ἀκούω	δ´ ἔγωγε καὶ Σαυρομάτιδας γυναῖκας
[4, 23]	ψυχῆς εὐστάθειαν. Ὁ δὲ ἐμοῦ	ἀκούων»	φησίν, ἀναπαύσεται ἐπ´ εἰρήνῃ πεποιθὼς
[4, 3]	λόγος ἐπί τε ἐγκρατείας καὶ	ἀκρασίας.	Ἐγκρατεύεσθαι μὲν γὰρ ἀγαθοεργίας κακίας
[4, 22]	δέ, οἶμαι, ἀνθρώπῳ κάθαρσις μετάνοια	ἀκριβὴς	καὶ βεβαία, εἴ γε κατεγνωκότες
[4, 8]	Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ	ἀκροβυστία,	βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ
[4, 7]	ἔνδοθεν μόλῃ ἵκῃ τ´ ἐς	ἄκρον	ἀνδρείας. Καὶ ὁ Πίνδαρος· Νέων
[4, 2]	τὸ πρῶτον· ἐπὴν δ´ εἰς	ἄκρον	ἵκηται, ῥηιδίη δὴ ´πειτα πέλει,
[4, 25]	περιόδων τῶν ἀριθμουμένων εἰς τὴν	ἀκροτάτην	ἀνάπαυσιν ἀποκαθιστὰς εἴτε ἑπτὰ οὐρανοί,
[4, 7]	ἂν καταίθων οὔτε κρατὸς ἐξ	ἄκρου	δεινοὺς καθιεὶς πρίονας εἰς ἄκρους
[4, 7]	ἄκρου δεινοὺς καθιεὶς πρίονας εἰς	ἄκρους	πόδας πύθοι´ ἄν, οὐδ´ εἰ
[4, 22]	παρὰ τοῦ θεοῦ λαβεῖν καὶ	ἀκωλύτως	ἀναδραμεῖν· κἂν μισῶσι τὸν ἐκλεκτόν
[4, 12]	ἀπώλειαν τῶν ἀρνησομένων ἐκ προνοίας	ἄκων	προσμαρτυρήσει. Πῶς δὲ ἔτι μισθὸς
[4, 18]	ἐᾷ· ἢν δὲ καὶ περιπέσῃ	ἄκων	τοιαύτῃ τινὶ περιστάσει διὰ τὰς
[4, 17]	ὁ ἁγνὸς τῇ σαρκὶ μὴ	ἀλαζονευέσθω,	γινώσκων ὅτι ἕτερός ἐστιν ὁ
[4, 6]	τῇ διαθήκῃ αὐτοῦ. Διὰ τοῦτο	Ἄλαλα	γενηθήτω τὰ χείλη τὰ δόλια·
[4, 18]	χαλκός εἰμι ἠχῶν καὶ κύμβαλον	ἀλαλάζον·	ἢν μὴ ἐκ διαθέσεως ἐκλεκτῆς,
[4, 26]	ἀσεβῶν ὑπουράνιοι γαίᾳ πωτῶνται ἐν	ἄλγεσι	φονίοις ὑπὸ ζεύγλαις ἀφύκτοις κακῶν,
[4, 5]	δι´ ἐλπίδος διὰ τῆς παρούσης	ἀλγηδόνος	αἱρεῖται. Εἰ δὲ κατὰ μὲν
[4, 5]	παρακλήσεως. Ἔοικε δέ πως παρούσης	ἀλγηδόνος	ἡ ψυχὴ νεύειν ἀπ´ αὐτῆς
[4, 5]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν	ἀλγηδόνων	ὁ αὐτὸς λόγος, ὧν τὰς
[4, 5]	ἡδονή, ποιητικὴ τῆς ἡδονῆς ἡ	ἀλγηδὼν	ἡ προϋπάρξασα γίνεται· ἀγαθοῦ δὲ
[4, 5]	δὲ κατὰ μὲν δίψαν ἡ	ἀλγηδὼν	νοεῖται, κατὰ τὴν πόσιν δὲ
[4, 22]	μηδεὶς γινωσκέτω. Καὶ ἐὰν νηστεύσῃς,	ἄλειψαι,	ἵνα ὁ θεὸς μόνος γινώσκῃ,
[4, 7]	τῆς γνώσεως. Ἰνδῶν οἱ φιλόσοφοι	Ἀλεξάνδρῳ	λέγουσι τῷ Μακεδόνι· Σώματα μὲν
[4, 5]	τ´ ἄγαν τρυφαί, ἐν τῷ	Ἀλεξάνδρῳ	ὁ Εὐριπίδης πεποίηκεν. Εἴρηταί γε·
[4, 3]	τῷ ψεύδει, ἀπιστεῖν δὲ τῇ	ἀληθείᾳ	εἰς ἀπώλειαν ὑποσύρει. Ὁ αὐτὸς
[4, 16]	διδάσκων, ἀλλ´ ἐν ἔργῳ καὶ	ἀληθείᾳ.	Ἐν τούτῳ γνωσόμεθα ὅτι ἐκ
[4, 3]	Αὐτίκα τὸ μὲν ἀπιστεῖν τῇ	ἀληθείᾳ	θάνατον φέρει ὡς τὸ πιστεύειν
[4, 25]	τέ ἐστι καὶ ἐπιστήμη καὶ	ἀλήθεια	καὶ ὅσα ἄλλα τούτῳ συγγενῆ,
[4, 3]	τῷ θεῷ σαφές. Αὐτίκα τὴν	ἀλήθειαν	γεννᾷ, ὁ γνωστικὸς δὲ ἀληθείας
[4, 12]	πρὸς τὸν θεὸν διὰ τὴν	ἀλήθειαν	διωκομένη καὶ ὑπομένουσα, ποῦ δὲ
[4, 11]	ᾔδεσαν δὲ καὶ αὐτοὶ τὴν	ἀλήθειαν,	πάντες μὲν ἂν ἐπεπήδων τῇ
[4, 6]	τε καὶ λόγῳ ζητεῖν τὴν	ἀλήθειαν	προτρέπει; πλούσιον τοίνυν οὐ τὴν
[4, 4]	μὴν καὶ τοῦ κηρύγματος τὴν	ἀλήθειαν	συμβεβαιοῖ ἔργῳ, δυνατὸν εἶναι δεικνὺς
[4, 1]	ἡ τῶν προλέγεσθαι ὀφειλομένων τῆς	ἀληθείας	ἀνάγκη) τότε δὴ τὴν τῷ
[4, 21]	ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ	ἀληθείας,	ἐν δυνάμει θεοῦ, ἵνα ὦμεν
[4, 3]	ἀλήθειαν γεννᾷ, ὁ γνωστικὸς δὲ	ἀληθείας	ἐρᾷ. Ἴσθι» φησί, πρὸς τὸν
[4, 16]	τούτῳ γνωσόμεθα ὅτι ἐκ τῆς	ἀληθείας	ἐσμέν. Εἰ δὲ ἀγάπη ὁ
[4, 1]	Ἡ γοῦν κατὰ τὸν τῆς	ἀληθείας	κανόνα γνωστικῆς παραδόσεως φυσιολογία, μᾶλλον
[4, 6]	Τρίτα τοίνυν ἐστὶν ἀπὸ τῆς	ἀληθείας,	μιᾶς ῥίζης ἀμφοῖν ὑποκειμένης, αἱρέσεως
[4, 17]	ἐννοίας ἐστὶν καὶ θεωρητικῆς τῆς	ἀληθείας.	Τὰς γυναῖκας ἡμῶν ἐπὶ τὸ
[4, 4]	καὶ ὀρθῶς βιοῦν καταγγέλλοντα τῆς	ἀληθείας	τὸ κήρυγμα· διὰ γὰρ τοῦ
[4, 2]	τε ἀνάμνησιν πρός τε ἔμφασιν	ἀληθείας	τῷ οἵῳ τε ζητεῖν μετὰ
[4, 12]	οἰκείᾳ κολάσει. Καὶ πῶς τοῦτο	ἀληθὲς	ἐφ´ ἡμῖν κειμένου τοῦ ὁμολογῆσαι
[4, 6]	ὄψονται. Κἂν τῷ ὄντι τὸ	ἀληθὲς	σκοπῶμεν, ἡ γνῶσις, ᾗ τοῦ
[4, 3]	φίλος φίλῳ. Τὸ μὲν οὖν	ἀληθὲς	τῷ θεῷ σαφές. Αὐτίκα τὴν
[4, 4]	καὶ δειλῶς φιλοζωοῦσι, μαρτυρίαν λέγοντες	ἀληθῆ	εἶναι τὴν τοῦ ὄντως ὄντος
[4, 9]	κατὰ τὴν πρᾶξιν μετάνοια καὶ	ἀληθὴς	εἰς Χριστὸν ὁμολογία ἐπιμαρτυρούσης τῆς
[4, 20]	τῷ θεῷ καὶ διοικῆται Μετὰ	ἀληθινῆς	καρδίας ἐν πληροφορίᾳ πίστεως, ἡγνισμένων
[4, 17]	δὲ ἦν δίκαιος καὶ ἄμεμπτος,	ἀληθινὸς	καὶ θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς
[4, 13]	καὶ πατέρα κληθέντα εἰκόνα τοῦ	ἀληθινοῦ	θεοῦ καὶ προφήτην προσεῖπεν, ζωγράφον
[4, 6]	ἔργων τε ἀγαθῶν καὶ λόγου	ἀληθοῦς	καταβιώσαντες εἰς υἱοθεσίαν ἀποκατασταθήσονται τὴν
[4, 3]	ἥ γε διὰ φιλοσοφίας τῆς	ἀληθοῦς	παιδευομένη πρὸς τοὺς ἄνω σπεύδειν
[4, 23]	ὁ ἀπόστολος διδάσκων ἡμᾶς τὴν	ἀληθῶς	εὐχάριστον ἐκλογὴν οὐ κατὰ ἀπεκλογὴν
[4, 4]	μετὰ θνητῶν ἀναστρέφεται. Οὗτος ὡς	ἀληθῶς	μαρτυρεῖ αὑτῷ μὲν τὸ εἶναι
[4, 19]	τὴν Ἀντικλείας φιλοστοργίαν καὶ τὴν	Ἀλκήστιδος	φιλανδρίαν καὶ τὴν Μακαρίας καὶ
[4, 19]	Τελεσίλλης τῆς ποιητρίας Σπαρτιάτας τοὺς	ἀλκίμους	τὰ πολέμια φανείσας μόνον τρέψασθαι
[4, 11]	Ὥστ´ οὐ διώκεσθαι ἠθέλησεν ἡμᾶς,	ἀλλ´	ἃ πεισόμεθα προεμήνυσεν, διὰ τῆς
[4, 25]	μήτ´ εἰς ἀδίκους πράξεις ὁρμῶν,	ἀλλ´	ἀθανάτου καθορῶν φύσεως κόσμον ἀγήρω,
[4, 5]	πρὸς ἀρετὴν ὑπὸ τῆς ὑγιείας·	ἀλλ´	ἀμφότερα ταῦτα λέγουσιν ἀδιάφορα εἶναι.
[4, 25]	εἴρηκεν τοὺς μὴ πιστεῦσαι βουληθέντας,	ἀλλ´	ἀπιστεῖν ἐθέλοντας. Μόνοι τοίνυν οἱ
[4, 20]	πλούτῳ ποτὲ οὔτε κάλλει κρίνεσθαι,	ἀλλ´	ἀρετῇ. Οὐδεμίαν, φησὶν ἡ τραγῳδία,
[4, 11]	ἡμᾶς οὐκ ἀδίκους εἶναι καταλαβόντες,	ἀλλ´	αὐτῷ μόνῳ τῷ Χριστιανοὺς εἶναι
[4, 18]	ἔργον ἐστὶν ἐπιθυμίας ὡς ἐπιθυμίας)	ἀλλ´	ἐὰν εἰς κάλλος σώματος βλέψῃ
[4, 17]	ὁ ταπεινόφρων μαρτυρείτω μὴ ἑαυτῷ,	ἀλλ´	ἐάτω ὑφ´ ἑτέρου αὑτὸν μαρτυρεῖσθαι
[4, 23]	ἄγκυραν, οὐκ ἐκείνην δὲ ἐπισπῶνται,	ἀλλ´	ἑαυτοὺς ἐπὶ τὴν ἄγκυραν, οὕτως
[4, 12]	Ἄρχοντος, ὥς φασιν, κινεῖσθαι ἄρχεται,	ἀλλ´	ἐγκατεσπάρη ταῖς οὐσίαις σὺν καὶ
[4, 24]	ἄνομε, ὅτι ἔσομαί σοι ὅμοιος.	Ἀλλ´	εἰ καὶ ἐπὶ ταῖς ἑκουσίοις
[4, 22]	λήψεσθαι ἐπὶ τοῖσδε ἐπαγγελίαν προσλάβοι,	ἀλλ´	εἰ καὶ λήσεσθαι τὸν θεὸν
[4, 7]	βλέπομεν ἐλπίζομεν, δι´ ὑπομονῆς ἀπεκδεχόμεθα.	Ἀλλ´	εἰ καὶ πάσχομεν διὰ δικαιοσύνην,
[4, 9]	στόματι μόνον ὁμολογούντων τὴν σωτηρίαν.	Ἀλλ´	εἰ καὶ ὑπερβαίη τις ἐπὶ
[4, 24]	ὠφελεῖ εἰς τὸ μὴ πεποιηκέναι,	ἀλλ´	εἰς τὸ μηκέτι ἁμαρτάνειν μηδὲ
[4, 12]	ὡς ὁ ἰὸς τῷ σιδήρῳ,	ἀλλ´	ἐκ βουλήσεως ἰδίας προσέρχεται τῇ
[4, 21]	κίθαριν καὶ ἀοιδήν, Ὅμηρος λέγει.	Ἀλλ´	ἕκαστος ἴδιον ἔχει χάρισμα ἀπὸ
[4, 7]	τὰ πνεύματα τῶν ἐξουσιῶν ἀνθίστασθαι;	ἀλλ´	ἐκεῖνο γνωριζέτω ὅτι τῷ παντοκράτορι
[4, 11]	μόνοι, ἀλλὰ μετὰ πολλῶν κολαζόμεθα.	Ἀλλ´	ἐκεῖνοι, φασί, κακοῦργοι τυγχάνοντες δικαίως
[4, 9]	εἶπεν ὃς ἀρνήσηται ἐν ἐμοί›	ἀλλ´	ἐμέ› οὐδεὶς γάρ ποτε ὢν
[4, 12]	ἡμᾶς ὁ θεὸς ἐπὶ ἀκαθαρσίᾳ,	ἀλλ´	ἐν ἁγιασμῷ. Τοιγαροῦν ὁ ἀθετῶν
[4, 8]	μὴ ἐν ὀφθαλμοδουλείαις ὡς ἀνθρωπάρεσκοι,	ἀλλ´	ἐν ἁπλότητι καρδίας φοβούμενοι τὸν
[4, 8]	γένωνται οὐδὲν ἀνιείσας τῶν πρακτέων,	ἀλλ´	ἐν αὐτῇ πολλάκις τῇ ἁμίλλῃ
[4, 22]	θεόν. Οὐκ ἐγκρατὴς οὗτος ἔτι,	ἀλλ´	ἐν ἕξει γέγονεν ἀπαθείας, σχῆμα
[4, 22]	μέν, ἐφ´ ὧν δ´ οὔ,	ἀλλ´	ἐν ἕξει εὐποιίας καταστᾶσα μήτε
[4, 17]	σοφίαν αὐτοῦ μὴ λόγοις μόνον,	ἀλλ´	ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς· ὁ ταπεινόφρων
[4, 16]	φησὶν Ἰωάννης τελείους εἶναι διδάσκων,	ἀλλ´	ἐν ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ. Ἐν
[4, 21]	Μηδεμίαν ἐν μηδενὶ» διδόναι προσκοπήν,	ἀλλ´	ἐν παντὶ» συνιστάναι ἑαυτοὺς οὐκ
[4, 7]	ἡμέραν, ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς.	Ἀλλ´	ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ
[4, 16]	ὅτι Οὐκ ἐν σοφίᾳ σαρκικῇ,	ἀλλ´	ἐν χάριτι θεοῦ ἀνεστράφημεν ἐν
[4, 7]	ἕξει ποτὲ ὁ γνωστικὸς κείμενον,	ἀλλ´	ἐπ´ αὐτῷ τὸ εὐδαιμονεῖν ἂν
[4, 13]	τοῦ θεοῦ τοῦ πάντων κυρίου,	ἀλλ´	ἐπειδὴ μὴ καταμένομεν ἐν αὐτοῖς
[4, 25]	ἀλλογενῶν ἐν μέσῳ οἴκου Ἰσραήλ,	ἀλλ´	ἢ οἱ Λευῖται. Ἀλλογενεῖς δὲ
[4, 8]	ἄλλην δὲ ὁ ἀνὴρ φαίνεται.	Ἀλλ´	ἢ τὴν αὐτήν, ὥστε καὶ
[4, 26]	θεός σου αἰτεῖται παρὰ σοῦ,	ἀλλ´	ἢ φοβεῖσθαι κύριον τὸν θεόν
[4, 7]	καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς» ὡμολόγηται,	ἀλλ´	ἡ συνείδησις τοῦ ἀσθενοῦντος ὑποφέρεται.
[4, 16]	οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ,	ἀλλ´	ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει
[4, 26]	ἐπὶ τὰ ἀμείνω πάντα ἐργάζεται,	ἀλλ´	ἡ τὸν ἄριστον ἑλομένη βίον
[4, 13]	δεικνύντες τὸν ὑπ´ αὐτοῦ κεκηρυγμένον.	Ἀλλ´	ἡμῖν γε ὁ ἀπόστολος εἰς
[4, 14]	τὸ σῶμα, ὥς τινες βούλονται,	ἀλλ´	ὁ διάβολος (καὶ οἱ τούτῳ
[4, 26]	οὔσης, ἑνὸς δὲ τοῦ θεοῦ,	ἀλλ´	ὁ ἐκλεκτὸς ὡς ξένος πολιτεύεται,
[4, 6]	ταῦτα διανέμεται, οὐκ ἔχουσιν εἰπεῖν·	ἀλλ´	ὁ θεὸς γὰρ πάντα πᾶσι
[4, 18]	ἕως τῆσδε τῆς ἡμέρας παρῆλθον·	ἀλλ´	οἱ ἐν ἀγάπῃ τελειωθέντες κατὰ
[4, 26]	δύνασθαι τῶν ἡσυχῇ φθεγγομένων ἐπαΐειν,	ἀλλ´	ὅτι δικαίας ἐβούλοντο εἶναι τὰς
[4, 24]	οὐχ ἵνα μὴ γένωνται γενόμεναι,	ἀλλ´	ὅτι ἐγένοντο, τιμωρούμεθα. Κόλασις δὲ
[4, 21]	Χαίρω» λέγει, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε,	ἀλλ´	ὅτι ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν· ἐλυπήθητε
[4, 4]	οὐ τὸ βιαίως ἀποθνῄσκειν συμβουλεύοντες,	ἀλλ´	ὅτι ὁ κατὰ πόλεμον τελευτῶν
[4, 4]	ἄνθρωπος ἔλαβεν ὡς οἱ λοιποί,	ἀλλ´	ὅτι τέλειον ἔργον ἀγάπης ἐνεδείξατο.
[4, 12]	ὁ μοιχὸς ἢ ὁ φονεύς,	ἀλλ´	ὅτι Χριστιανοὶ πεφυκότες, ὅπερ αὐτοὺς
[4, 19]	καὶ εἰπόντα Καλὸς ὁ πῆχυς»	Ἀλλ´	οὐ δημόσιος» ἀποκρίνασθαι. Τῆς αὐτῆς
[4, 9]	εὖ φρονούντων βασιλεύειν ἐν θεῷ,	ἀλλ´	οὐ δουλεύειν ἕλοιτο; Θεὸν οὖν
[4, 24]	ἄγνοιαν ἀφίεσθαι, καθάπερ ἀνθρώπου τινός,	ἀλλ´	οὐ θεοῦ τὴν τοσαύτην παρεχομένου
[4, 7]	οὐ πάντα συμφέρει· πάντα ἔξεστιν,	ἀλλ´	οὐ πάντα οἰκοδομεῖ» φησὶν ὁ
[4, 7]	ἡ ἀγάπη. Ἀμέλει Πάντα ἔξεστιν,	ἀλλ´	οὐ πάντα συμφέρει· πάντα ἔξεστιν,
[4, 21]	ἀγάπην σῴζωμεν, Ἐν παντὶ θλιβόμενοι,	ἀλλ´	οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι, ἀλλ´ οὐκ
[4, 4]	καὶ ἡ τοῦ εὐαγγελίου νόησις,	ἀλλ´	οὐ ψιλὴν τὴν προσηγορίαν, ἀπολιπεῖν
[4, 9]	ὁμολογίαν καὶ οἱ ὑποκριταὶ ὁμολογεῖν.	Ἀλλ´	οὐδ´ εὑρεθήσεται οὗτος ὁ λόγος
[4, 22]	οὐ παραστήσει» οὐδὲ μὴν γάμος,	ἀλλ´	οὐδὲ ἀποχὴ γάμου ἐν ἀγνωσίᾳ,
[4, 22]	γινώσκῃ, ἀνθρώπων δὲ οὐδὲ εἷς,	ἀλλ´	οὐδὲ αὐτὸς ὁ ἐλεῶν ὅτι
[4, 22]	ἀβύσσους, ἐκεῖ τὸ πνεῦμά σου»	ἀλλ´	οὐδὲ δι´ ἐλπίδα τιμῆς ἐπηγγελμένης
[4, 12]	τὸ παθεῖν γένηται, σπάνιον μέν,	ἀλλ´	οὐδὲ οὗτος κατ´ ἐπιβουλὴν δυνάμεώς
[4, 11]	τοῖς διὰ δικαιοσύνην ἀδίκως κολαζομένοις.	Ἀλλ´	οὐδὲ τὸ ἄδικον τοῦ δικαστοῦ
[4, 3]	ἕνεκα ἀγαθῶν οὐκ ἂν γενέσθαι.	Ἀλλ´	οὐδὲ τοῦτο ἔγνωσαν οἱ κατήγοροι,
[4, 7]	πᾶσαι αἱ ἐντολαὶ ταῦτα μηνύουσιν)	ἀλλ´	οὐδὲ τῶν οἰκείων ἐθέλουσιν ὑπακοῦσαι
[4, 21]	διωκόμενοι, ἀλλ´ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι,	ἀλλ´	οὐκ ἀπολλύμενοι» Χρὴ γὰρ τοὺς
[4, 21]	ἀπορούμενοι, ἀλλ´ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι,	ἀλλ´	οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι, ἀλλ´ οὐκ
[4, 15]	πιστοὺς γὰρ ἐπέστελλεν· ὅθεν ἐπιφέρει·	Ἀλλ´	οὐκ ἐν πᾶσιν ἡ γνῶσις»
[4, 26]	αἰσθητοῖς γενομένην ἐκ διαφόρων συνεστάναι,	ἀλλ´	οὐκ ἐξ ἐναντίων, σώματός τε
[4, 21]	θλιβόμενοι, ἀλλ´ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι,	ἀλλ´	οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι, ἀλλ´ οὐκ
[4, 15]	ἀδελφοὶ τοῦ κυρίου καὶ Κηφᾶς;	ἀλλ´	οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ,
[4, 21]	τὴν τοῦ κυρίου ἀνάληψιν ἀκμάσας,	ἀλλ´	οὖν ἡ γραφὴ αὐτῷ ἐκ
[4, 26]	ψυχή, ἧττον δὲ τὸ σῶμα.	Ἀλλ´	οὔτε ἀγαθὸν ἡ ψυχὴ φύσει
[4, 11]	τὴν ὑπομονήν· κἂν μὴ ἀδικῶμεν,	ἀλλ´	ὡς ἀδικοῦσιν ἡμῖν ὁ δικαστὴς
[4, 8]	οἰκέτης, τῆς ἀρετῆς ἐχόμενοι γενναίως·	ἀλλ´	ὡς ἀνδρὶ ἀποθνῄσκειν καλὸν ὑπέρ
[4, 25]	γὰρ μικρόν τε καὶ κοινόν)	ἀλλ´	ὡς δίκαιος γυμνὸς ἄπεισι κακίας
[4, 8]	αὐτὸς ὁ σωτὴρ τοῦ σώματος.	Ἀλλ´	ὡς ἡ ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ
[4, 23]	ἀπεκλογὴν τῶν ἑτέρων ὡς φαύλων,	ἀλλ´	ὡς καλῶν καλλίονα ποιεῖσθαι μεμήνυκεν
[4, 10]	οὐχ ἵνα ἀπροσπαθεῖς διαμένωμεν μόνον,	ἀλλ´	ὡς μὴ ἀντιποιούμενοι τοὺς ἐπιδικαζομένους
[4, 24]	οὐχ ἵνα μὴ ὦσι γενόμεναι,	ἀλλ´	ὡς μὴ γενόμεναι. Πλὴν οὐδὲ
[4, 25]	πολλὰ ὡς μέρη ὁ υἱός,	ἀλλ´	ὡς πάντα ἕν. ἔνθεν καὶ
[4, 8]	ἀντίκειται» οὐχ ὡς κακὸν ἀγαθῷ,	ἀλλ´	ὡς συμφερόντως μαχόμενα. Ἐπιφέρει γοῦν·
[4, 25]	ὡς μιαροῦ τοῦ σώματος ὄντος,	ἀλλ´	ὡς τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπειθείας
[4, 4]	οὐδὲ καθαρὰν ἀπολύουσιν τὴν ψυχήν,	ἀλλ´	ὥσπερ μολυβδίδας τὰς ἐπιθυμίας μεθ´
[4, 21]	κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν,	ἀλλὰ	ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν,
[4, 7]	φῶς» Ὀλιγοπίστους τούτους οὐ λέγει,	ἀλλὰ	ἀπίστους καὶ ὑποκριτάς, τὸ μὲν
[4, 21]	ὑμᾶς πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν,	ἀλλὰ	ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον,
[4, 12]	οὐκ εἰδὼς δὲ εἰ ὑπομενοῦμεν·	ἀλλὰ	ἀποσεῖσαι τῆς πίστεως ἡμᾶς βουλόμενος
[4, 8]	γυναικὶ δὲ ἀκολάστῳ καὶ ἀδίκῳ;	ἀλλὰ	ἀπρεπὲς τοῦτο καὶ λέγειν. Σωφροσύνης
[4, 22]	Οὐ δεῖ δὲ ἀρθέντας μετατεθῆναι,	ἀλλὰ	βαδίζοντας ἀφικέσθαι οἷ δεῖ, διὰ
[4, 11]	ἐκλογὴ δὲ οὐκ ἂν ἦν.	Ἀλλὰ	γὰρ ἡ ἡμετέρα πίστις, φῶς»
[4, 1]	οἷόν τε ἡμῖν διαλύεσθαι πειρώμενοι.	Ἀλλὰ	γὰρ τὸ μὲν γεγράψεται, ἢν
[4, 22]	μὴ καθεύδωμεν ὡς οἱ λοιποί,	ἀλλὰ	γρηγορῶμεν καὶ νήφωμεν. Οἱ γὰρ
[4, 8]	γάρ ἐστιν ἀνὴρ ἐκ γυναικός,	ἀλλὰ	γυνὴ ἐξ ἀνδρός. Πλὴν οὔτε
[4, 6]	ἀπαντῶσιν, οὐ διὰ τὸ κεκτῆσθαι,	ἀλλὰ	διὰ τὸ προσπαθῶς κεκτῆσθαι. Αἱ
[4, 5]	οὖν ἀνθεκτέον οὐ δι´ αὐτά,	ἀλλὰ	διὰ τὸ σῶμα, ἡ δὲ
[4, 7]	πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον,	ἀλλὰ	δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ.
[4, 7]	τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά,	ἀλλὰ	δυνατὰ τῷ θεῷ πρὸς καθαίρεσιν
[4, 18]	ψιλὴν τὴν ἐπιθυμίαν ἠξίου κρίνεσθαι,	ἀλλὰ	ἐὰν τῇ ἐπιθυμίᾳ τὸ κατ´
[4, 8]	μὴ εἰς ἄλλο τι ἀφορῶντας,	ἀλλὰ	εἰς αὐτὸ τὸ καλῶς πραχθῆναι
[4, 21]	φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον,	ἀλλὰ	ἐκδίκησιν. Ἐν παντὶ συνεστήσατε ἑαυτοὺς
[4, 21]	ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον,	ἀλλὰ	ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν.
[4, 21]	ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν,	ἀλλὰ	ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν. Ἐν παντὶ
[4, 7]	γινομένῃ, ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος,	ἀλλὰ	καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ
[4, 17]	ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ ἔχρισα αὐτόν·	ἀλλὰ	καὶ αὐτὸς λέγει πρὸς τὸν
[4, 9]	ὑμῶν γένηται καθαρὰ καὶ ἄμωμος.	Ἀλλὰ	καὶ αὐτὸς ὁ κύριος Ἐξῃτήσατο
[4, 19]	τε καὶ σωτηρίαν διαφέρειν νομίζεται·	ἀλλὰ	καί, εἰ καί τις εἴργοι
[4, 8]	τοῖς Περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν,	ἀλλὰ	καὶ Ζήνων ὁ Ἐλεάτης ἀναγκαζόμενος
[4, 5]	λευκὸς ἄργυρος ἢ χρυσός ἐστιν,	ἀλλὰ	καὶ {ἡ} ἀρετὴ βροτοῖς, ὥς
[4, 19]	τῷ λαῷ ἢ σῴζεσθαι μόνος.	Ἀλλὰ	καὶ Ἰουδὶθ ἡ ἐν γυναιξὶ
[4, 22]	καλήν, τοῖς δὲ φαύλοις ἔμπαλιν,	ἀλλὰ	καὶ οἱ Πυθαγόρειοι· τέλος γὰρ
[4, 13]	μέρει λεγόντων ἡμᾶς οἱ προειρημένοι,	ἀλλὰ	καὶ οἱ Φρύγες· ἤδη γὰρ
[4, 5]	φιλοχρηματία δὲ οὐ Σπάρταν μόνον,	ἀλλὰ	καὶ πᾶσαν πόλιν ἕλοι ἄν.
[4, 6]	πλούτου καὶ δόξης καὶ γάμου,	ἀλλὰ	καὶ πενίας τῷ μὴ φέροντι
[4, 8]	καὶ Ἀχαϊκὸς ἐν τοῖς Ἠθικοῖς.	Ἀλλὰ	καὶ Πόστουμος ὁ Ῥωμαῖος ληφθεὶς
[4, 8]	τι τῶν κεκρυμμένων οὐκ ἐδήλωσεν,	ἀλλὰ	καὶ τὴν χεῖρα ἐπὶ τοῦ
[4, 22]	ἡμῶν παθαίνεσθαί ποτε τὴν ψυχήν,	ἀλλὰ	καὶ τῆς νυκτὸς τὴν πολιτείαν
[4, 7]	Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω μόνον,	ἀλλὰ	καὶ τὸ τοῦ ἑτέρου» ὡς
[4, 13]	μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν,	ἀλλὰ	καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν·
[4, 6]	οὐ μόνον τοὺς ἔλεον ποιοῦντας,	ἀλλὰ	καὶ τοὺς ἐθέλοντας ἐλεεῖν, κἂν
[4, 10]	ἐν τῷ βίῳ προστέτακται ἡμῖν,	ἀλλὰ	καὶ τῷ αἴροντι τὸ ἱμάτιον
[4, 26]	οἱ Περιπατητικοὶ θέλουσι, χρῆται αὐτοῖς,	ἀλλὰ	καὶ τῷ σώματι, ὥς τις
[4, 4]	πρὸς τὸ συγγενές, οὐ μὴν	ἀλλὰ	καὶ τῷ τιμίῳ αἵματι» τοὺς
[4, 23]	μὲν ἀπέχονται, τῶν δ´ οὔ·	ἀλλὰ	καὶ ὧν ἀφίστανται, μυσαττόμενοι ταῦτα
[4, 6]	βράδιον ἢ προσεδοκήσαμεν πεπειρᾶσθαι διανοούμενοι,	ἀλλὰ	κἀκεῖνο γινώσκοντες πρόφασιν εἶναι μαρτυρίου
[4, 13]	τῆς μητρὸς τοῦτο συμβαίνειν λέγωσιν·	ἀλλὰ	κἂν εἰ σὺν Χριστῷ καταστρατεύεσθαι
[4, 18]	τῆς κοινωνίας τῆς ἀγαπητικῆς λόγον,	ἀλλὰ	κατὰ τὸν τῆς ἀνταποδόσεως ἢ
[4, 9]	τῆς φωνῆς ὁμολογία οὐ καθολική,	ἀλλὰ	μερική. Καθολικὴ δὲ ἣν νῦν
[4, 11]	κληρονομίαν ἐπηγγείλατο. Καίτοι οὐ μόνοι,	ἀλλὰ	μετὰ πολλῶν κολαζόμεθα. Ἀλλ´ ἐκεῖνοι,
[4, 7]	περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος,	ἀλλὰ	μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου, συνείδησιν
[4, 12]	μὴ γὰρ εἴη τοῦτο ἐννοεῖν,	ἀλλὰ	μὴ κωλύειν τοὺς ἐνεργοῦντας πεπεῖσθαι
[4, 12]	ἀθῷοι οἱ διατιθέντες καὶ θλίβοντες.	Ἀλλὰ	μὴν οὐδὲν ἄνευ θελήματος τοῦ
[4, 21]	εὐαγγέλιον ἐπί τε τὴν εὐποιίαν.	Ἀλλὰ	νομικοῦ μὲν τελείωσις γνωστικὴ εὐαγγελίου
[4, 20]	γὰρ ὀφθαλμὸς τὸ κρῖνόν ἐστιν,	ἀλλὰ	νοῦς ὁρᾷ, καὶ τὰ ἐπὶ
[4, 22]	κἀκεῖνο εἴρηται· Ἴσθι μὴ λουτρῷ,	ἀλλὰ	νόῳ καθαρός. Ἀγνεία γάρ, οἶμαι,
[4, 8]	ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος,	ἀλλὰ	πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.
[4, 15]	ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, φησίν,	ἀλλὰ	πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπὴν
[4, 17]	ἀγάπην αὐτῶν μὴ κατὰ προσκλίσεις,	ἀλλὰ	πᾶσι τοῖς φοβουμένοις τὸν θεὸν
[4, 12]	κατ´ ἐπιβουλὴν δυνάμεώς τι πείσεται,	ἀλλὰ	πείσεται ὡς ἔπασχε καὶ τὸ
[4, 6]	αὐτῆς» οὐ περὶ ἄλλου τινός,	ἀλλὰ	περὶ ἀσωτίας καὶ φιλογυνίας, φιλοδοξίας,
[4, 16]	οὔκ ἐσμεν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν,	ἀλλὰ	πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς. Εἶτά
[4, 8]	ἐπειδὰν εἴργειν αὐτούς τινες δοκῶσιν,	ἀλλὰ	πολὺ πλέον οἶμαι προσήκειν σπεύδειν
[4, 12]	ἂν ἄλλη μείζων ἀπέμφασις γένοιτο;	Ἀλλὰ	πρὸς μὲν τὰ δόγματα ἐκεῖνα,
[4, 11]	περιπίπτειν ἡμᾶς τὸν κύριον βουληθῆναι,	ἀλλὰ	προφητικῶς τὰ συμβήσεσθαι μέλλοντα προειρηκέναι,
[4, 4]	οὐ τὴν ἁπλῆν ἐμφαίνων μαρτυρίαν,	ἀλλὰ	τὴν γνωστικήν, ὡς κατὰ τὸν
[4, 19]	δεόμενος μὴ τὸ ἑαυτοῦ σκοπῶν,	ἀλλὰ	τὴν κοινὴν σωτηρίαν· Μηδαμῶς, κύριε,
[4, 6]	πλούσιον τοίνυν οὐ τὴν δόσιν,	ἀλλὰ	τὴν προαίρεσιν λογίζεται ὁ παιδεύων
[4, 15]	οὐχὶ τὴν ἑαυτοῦ, γνωστικὴ γάρ,	ἀλλὰ	τὴν τοῦ ἑτέρου, ἵνα μὴ
[4, 7]	δὲ λέγω οὐχὶ τὴν ἑαυτοῦ,	ἀλλὰ	τὴν τοῦ ἑτέρου. ἵνα τί
[4, 18]	κάλλος οὐ τὴν σάρκα ἡγεῖται,	ἀλλὰ	τὴν ψυχὴν καλήν, τὸ σῶμα,
[4, 8]	τῶν ἀρρένων φύσεως τοῦτο ἴδιον,	ἀλλὰ	τῆς τῶν ἀγαθῶν. Πιστῶς οὖν
[4, 22]	οὐδὲ ἀποχὴ γάμου ἐν ἀγνωσίᾳ,	ἀλλὰ	τὸ κατ´ ἀρετὴν ἔργον τὸ
[4, 3]	ἀλόγου συγκείμενος, ψυχῆς καὶ σώματος,	ἀλλὰ	τὸ μὲν σῶμα γῆν τε
[4, 13]	οὐ γὰρ αὐθεντικῶς εὑρέθη μορφή,	ἀλλὰ	τὸ ὄνομα ἐπλήρωσεν τὸ ὑστερῆσαν
[4, 12]	ὁ ἀθετῶν οὐκ ἄνθρωπον ἀθετεῖ,	ἀλλὰ	τὸν θεὸν τὸν καὶ δόντα
[4, 13]	ἀσέβειαν ἢ μοιχείαν ἢ κλοπήν,	ἀλλὰ	τὸν κλέπτην καὶ τὸν ἀσεβῆ
[4, 15]	δὲ ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται·	Ἀλλὰ	τοῦ κυρίου ἡ γῆ καὶ
[4, 6]	οὖν οὐχ ἁπλῶς τοὺς πένητας,	ἀλλὰ	τοὺς ἐθελήσαντας διὰ δικαιοσύνην πτωχοὺς
[4, 16]	τῷ γνωστικῷ ποθοῦντι γενέσθαι γέγραπται·	Ἀλλὰ	τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν
[4, 12]	ὥσπερ εἶπέ τις, ἀπὸ ῥύπου.	Ἀλλὰ	τῷ Βασιλείδῃ ἡ ὑπόθεσις προαμαρτήσασάν
[4, 21]	παντὶ» συνιστάναι ἑαυτοὺς οὐκ ἀνθρώποις,	ἀλλὰ	τῷ θεῷ. ἔστω δὲ κατ´
[4, 21]	σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν,	ἀλλὰ	φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον,
[4, 3]	νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμῳ,	ἀλλὰ	χωρὶς νόμου ἁμαρτία νεκρὰ› ἀντᾴδομεν
[4, 19]	ἐφ´ ἡμῖν. Τὰ μὲν οὖν	ἄλλα	εἴργειν δύναταί τις προσπολεμῶν, τὸ
[4, 12]	τὸ ἀγαθόν, χρηστότητι τοῦ περιάγοντος	ἄλλα	ἐξ ἄλλων ὄντως ἐγκαλούμενοι, ἵνα
[4, 7]	σπείρειν τε γῆν, τά τε	ἄλλα	ὅσα ἡμεῖς ὀνόμασιν γινώσκομεν. Τοῖς
[4, 6]	ἐπιθυμίας τὰ δελέατα τά τε	ἄλλα	πάθη, ὅσα πολεμεῖ τὸν λογισμόν,
[4, 4]	τὸν διὰ θανάτου ὁμολογήσαντα, καὶ	ἄλλα	τοιαῦτα δειλίας σοφίσματα εἰς μέσον
[4, 25]	ἐπιστήμη καὶ ἀλήθεια καὶ ὅσα	ἄλλα	τούτῳ συγγενῆ, καὶ δὴ καὶ
[4, 9]	ὁ Ἡρακλέων· καὶ τὰ μὲν	ἄλλα	φαίνεται ὁμοδοξεῖν ἡμῖν κατὰ τὴν
[4, 15]	γὰρ ἀπόστολος πάντα» φησὶ Τὰ	ἄλλα	ὠνεῖσθε ἐκ μακέλλου μηδὲν ἀνακρίνοντες»
[4, 5]	μαθημάτων ῥᾳθυμεῖ, ὁπηνίκα καὶ αἱ	ἄλλαι	ἀπημέληνται ἀρεταί. Καὶ οὐ δήπου
[4, 8]	ἀνδρῶν οὐκ ἔλαττον, καὶ Σακίδας	ἄλλας,	αἳ τοξεύουσιν εἰς τοὐπίσω φεύγειν
[4, 19]	εἰς ῥητορικήν. Παραπέμπομαι τοίνυν τὰς	ἄλλας	διὰ τὸ μῆκος τοῦ λόγου,
[4, 6]	εἴτ´ οὖν ἐνταῦθα εἴτε καὶ	ἀλλαχῇ,	ἐπεὶ μηδεὶς τόπος ἀργὸς εὐποιίας
[4, 12]	αὗται κολάσεως, ἧς τίς ἂν	ἄλλη	μείζων ἀπέμφασις γένοιτο; Ἀλλὰ πρὸς
[4, 22]	φωτός. Ἡμέραν δὲ τὸν υἱὸν	ἀλληγορεῖ	καὶ φῶς, τάς τε αὖ
[4, 4]	γοῦν ἡ πατρὶς καὶ τροφὸς	ἀλληγορεῖται,	πατέρες δὲ οἱ νόμοι οἱ
[4, 8]	τῇ πρὸς Ἐφεσίους γράφει· Ὑποτασσόμενοι	ἀλλήλοις	ἐν φόβῳ θεοῦ· αἱ γυναῖκες
[4, 16]	καὶ αἰδοίοις δουλεύοντας, καὶ τὰς	ἀλλήλων	διὰ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας» ἀποτέμνοντας
[4, 8]	χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, ἀνεχόμενοι	ἀλλήλων	καὶ χαριζόμενοι ἑαυτοῖς, ἐάν τις
[4, 12]	ἐκλεκτὴν ἐπιτίμως διὰ μαρτυρίου, τὴν	ἄλλην	δὲ καθαιρομένην οἰκείᾳ κολάσει. Καὶ
[4, 8]	ἀνθρωπότητα φύσιν ἔχειν ἡ γυνή,	ἄλλην	δὲ ὁ ἀνὴρ φαίνεται. Ἀλλ´
[4, 10]	πόλει ταύτῃ, φεύγετε εἰς τὴν	ἄλλην,	οὐχ ὡς κακὸν τὸ διώκεσθαι
[4, 8]	αὐτὴν καὶ ἴσχειν ἀρετήν. Οὐκ	ἄλλην	τοίνυν πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα φύσιν
[4, 8]	ἐπιμελητέον καὶ δικαιοσύνης καὶ τῆς	ἄλλης	ἀρετῆς ἁπάσης ὁμοίως μὲν γυναικί,
[4, 7]	ἡ ἐλευθερία μου κρίνεται ὑπὸ	ἄλλης	συνειδήσεως; εἰ ἐγὼ χάριτι μετέχω,
[4, 15]	ἡ ἐλευθερία μου κρίνεται ὑπὸ	ἄλλης	συνειδήσεως; εἰ ἐγὼ χάριτι μετέχω,
[4, 20]	τί γὰρ δὴ τὸ φίλον	ἄλλο	πλὴν τόδε; Ἀγιάζεται γοῦν καὶ
[4, 2]	φησι, διεστρωμένα, ἀπ´ ἄλλου εἰς	ἄλλο	συνεχὲς μετιόντα, καὶ ἕτερον μέν
[4, 8]	ἀρετὴν περιμάχητον νομιστέον, μὴ εἰς	ἄλλο	τι ἀφορῶντας, ἀλλὰ εἰς αὐτὸ
[4, 3]	ἐλαττουμένου παρὰ τοὺς ἀγγέλους. Οὔκουν	ἄλλο	τι σοφίαν παρὰ τὴν ἐπιστήμην
[4, 19]	γυναῖκα ἢ καὶ θεράπαιναν, οὐκ	ἄλλο	τι φαίνεται τὸ τηνικάδε δρῶν
[4, 2]	τῶν λόγων μηνύοντα, ἐνδεικνύμενα δὲ	ἄλλο	τι. Χρυσὸν γὰρ οἱ διζήμενοι»
[4, 25]	Ἰσραήλ, ἀλλ´ ἢ οἱ Λευῖται.	Ἀλλογενεῖς	δὲ εἴρηκεν τοὺς μὴ πιστεῦσαι
[4, 25]	τάδε λέγει κύριος· πᾶς υἱὸς	ἀλλογενὴς	ἀπερίτμητος καρδίᾳ καὶ ἀπερίτμητος {ἐστι}
[4, 25]	εἰς τὰ ἅγια ἀπὸ τῶν	ἀλλογενῶν	ἐν μέσῳ οἴκου Ἰσραήλ, ἀλλ´
[4, 25]	οἵους τοὺς θεοὺς Ξείνοισιν ἐοικότας	ἀλλοδαποῖσιν»	ἐπιφοιτῶντας τοῖς ἄστεσιν Ὅταν γὰρ
[4, 21]	καὶ οἱ μάρτυρες ἐν ὁμολογίᾳ,	ἄλλοι	δὲ ἐν κηρύγματι, οὐκ ἀμέτοχοι
[4, 9]	Ματθαῖος, Φίλιππος, Θωμᾶς, Λευῒς καὶ	ἄλλοι	πολλοί. Καὶ ἔστιν ἡ διὰ
[4, 1]	τοῖς τε Ἕλλησι τοῖς τε	ἄλλοις	βαρβάροις, ὅσων ἧκον εἰς ἡμᾶς
[4, 16]	τοῦτο δὲ καὶ πρὸς ἐντροπὴν	ἄλλοις	διαλεγόμενος οὐκ ὀκνεῖ λέγειν· Ἀναμιμνῄσκεσθε
[4, 12]	λεγομέναις θλίψεσιν, ἤτοι ἡμαρτηκότες ἐν	ἄλλοις	λανθάνοντες πταίσμασιν εἰς τοῦτο ἄγονται
[4, 19]	τὴν δὲ ἀρετὴν οὐκ ἐπ´	ἄλλοις	τισὶν εἶναί φαμεν ἢ πάντων
[4, 13]	καθάπερ ὑπειλήφασιν οἱ τὸν κτίστην	ἄλλον	εἶναι παρὰ τὸν πρῶτον θεὸν
[4, 24]	τὸ μηκέτι ἁμαρτάνειν μηδὲ μὴν	ἄλλον	τινὰ τοῖς ὁμοίοις περιπεσεῖν. Ἐνταῦθα
[4, 26]	τὸν ἄνδρα τοῦτον ἐκκήρυκτον ἄνθρωπον.	Ἄλλος	δ´ αὖ προφήτης φησίν· Ἄκουε,
[4, 6]	ὁμοιότητος ὁ Ἰσραήλ, ὁ δὲ	ἄλλος	εἰκών. Τί δὲ βούλεται ἡ
[4, 7]	μακρὰν ἔχων ἀπὸ τοῦ κυρίου	ἄλλος	ἐστίν, ἄλλῳ πεπεισμένος, καὶ τούτῳ
[4, 18]	τοῖς χείλεσιν ἀγαπῶν, ἔστι καὶ	ἄλλος	ὁ παραδιδοὺς τὸ σῶμα, ἵνα
[4, 22]	ἐν τοῖς πράγμασι τὴν ψυχήν»	ἄλλοτε	ἄλλως πρότερον φερομένην, ὡσαύτως καὶ
[4, 22]	γὰρ οὕτω ποτὲ μὲν οἰκτίρμων,	ἄλλοτε	δὲ οὔ. Ἐπὰν δὲ ἐν
[4, 13]	ἄθεοι γὰρ αἱ δόξαι αὗται	ἀλλότρια	δὲ ἡμεῖς φαμεν τὰ τοῦ
[4, 6]	εἰρηκέναι τὰ ἐν τῇ ψυχῇ	ἀλλότρια,	καὶ πῶς τοῖς πτωχοῖς ταῦτα
[4, 13]	τὸν πάντα αἰῶνα, κτήσει ὄντα	ἀλλότρια	καὶ τῶν κατὰ διαδοχὴν ὑπάρχοντα,
[4, 6]	τῶν φιλοσόφων ὑπειλήφασι, λύπη ἐπ´	ἀλλοτρίαις	συμφοραῖς, μᾶλλον δὲ ἀστεῖόν τί
[4, 19]	παραχρῆμα» ἔφη, ἀπὸ δὲ τοῦ	ἀλλοτρίου	οὐδεπώποτε» Ναὶ μὴν καὶ Θεμιστὼ
[4, 13]	τὸ μηδενὸς ἐπιθυμεῖν οὐχ ὡς	ἀλλοτρίων	τῶν ἐπιθυμητῶν ὄντων πόθον μὴ
[4, 2]	που τοὔνομά φησι, διεστρωμένα, ἀπ´	ἄλλου	εἰς ἄλλο συνεχὲς μετιόντα, καὶ
[4, 6]	διερχόμενοι δι´ αὐτῆς» οὐ περὶ	ἄλλου	τινός, ἀλλὰ περὶ ἀσωτίας καὶ
[4, 19]	τινί. Ὅθεν ἀκολασία μὲν οὐκ	ἄλλου	τινὸς ἂν δοξάζοιτο εἶναι κακὸν
[4, 11]	τε οὕτω πολιτευομένους καὶ τοὺς	ἄλλους	τὸν ὅμοιον αἱρεῖσθαι βίον προτρεπομένους.
[4, 19]	εἰς μὲν τὴν παρεμβολὴν τῶν	ἀλλοφύλων	ἐξέρχεται, τοῦ παντὸς καταφρονήσασα κινδύνου,
[4, 21]	γὰρ ἔδωκε θεὸς πολεμήια ἔργα,	ἄλλῳ	δ´ ὀρχηστύν, ἑτέρῳ κίθαριν καὶ
[4, 21]	ἰαμάτων ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι,	ἄλλῳ	δὲ ἐνεργήματα δυνάμεων, ἄλλῳ προφητεία,
[4, 21]	διάκρισις πνευμάτων, ἑτέρῳ γένη γλωσσῶν,	ἄλλῳ	δὲ ἑρμηνεία γλωσσῶν· πάντα δὲ
[4, 21]	διὰ τοῦ πνεύματος λόγος σοφίας,	ἄλλῳ	δὲ λόγος γνώσεως κατὰ τὸ
[4, 21]	πίστις ἐν τῷ αὐτῷ πνεύματι,	ἄλλῳ	δὲ χαρίσματα ἰαμάτων ἐν τῷ
[4, 21]	δὲ ἐνεργήματα δυνάμεων, ἄλλῳ προφητεία,	ἄλλῳ	διάκρισις πνευμάτων, ἑτέρῳ γένη γλωσσῶν,
[4, 21]	οἱ δίκαιοι ὥσπερ Ἀβραὰμ προεφήτευσαν;	Ἄλλῳ	μὲν γὰρ ἔδωκε θεὸς πολεμήια
[4, 7]	ἀπὸ τοῦ κυρίου ἄλλος ἐστίν,	ἄλλῳ	πεπεισμένος, καὶ τούτῳ ἑκὼν ἑαυτὸν
[4, 21]	πνεύματι, ἄλλῳ δὲ ἐνεργήματα δυνάμεων,	ἄλλῳ	προφητεία, ἄλλῳ διάκρισις πνευμάτων, ἑτέρῳ
[4, 19]	τὸ δῶρον καὶ οὐχ ὑποπῖπτον	ἄλλῳ	τινί. Ὅθεν ἀκολασία μὲν οὐκ
[4, 12]	οὔσης προνοίας ἐπὶ μὲν τῶν	ἄλλων	διὰ τὰς οἰκείας ἑκάστου ἁμαρτίας,
[4, 8]	ἑλέσθαι σκότος. Τὰ μὲν γὰρ	ἄλλων	ἕνεκα πραττόμενα ἡμῖν ἑκάστοτε πράξαιμεν
[4, 12]	χρηστότητι τοῦ περιάγοντος ἄλλα ἐξ	ἄλλων	ὄντως ἐγκαλούμενοι, ἵνα μὴ ὡς
[4, 6]	γὰρ οὐρανοῦ» τοὺς οὐρανῷ τῶν	ἄλλων	ὀρνέων διακεκριμένους, καθαροὺς τῷ ὄντι,
[4, 6]	λέγω καὶ ὑγιείας τῶν τε	ἄλλων	τῶν ἀναγκαίων ἢ περιστατικῶν. Καθαροὺς
[4, 22]	τοῖς πράγμασι τὴν ψυχήν» ἄλλοτε	ἄλλως	πρότερον φερομένην, ὡσαύτως καὶ τὴν
[4, 3]	τὴν διάθεσιν ἀνέδραστόν τε καὶ	ἀλόγιστον.	Πολλὰ ἀπιστία δέδρακεν ἀγαθὰ καὶ
[4, 22]	ὁ κύων τὸ ζῷον τὸ	ἄλογον	ἐγκρατὲς λεγέσθω τὸν ἐπαιρόμενον τὴν
[4, 18]	ἐπὶ ἡδοναῖς καὶ ἀκολασίᾳ τάττουσιν	ἄλογον	οὖσαν, τὴν δὲ ὄρεξιν ἐπὶ
[4, 3]	Θετταλικῷ πλάσματι, ἐκ λογικοῦ καὶ	ἀλόγου	συγκείμενος, ψυχῆς καὶ σώματος, ἀλλὰ
[4, 7]	οὐκ οἶδ´ ὅπως ἀνάγκῃ δεδωκότες	ἀλόγῳ	τὰ συμβαίνοντα ἄκοντες πείθεσθαι ὁμολογοῦσιν.
[4, 22]	Τηλέμαχος δέ, χεῖρας νιψάμενος πολιῆς	ἁλός,	εὔχετ´ Ἀθήνῃ. ἔθος τοῦτο Ἰουδαίων,
[4, 20]	κακὸν πράξῃ τι, συσκυθρωπάζειν πόσει	ἄλοχον	ἐν κοινῷ τε λύπης ἡδονῆς
[4, 8]	μὲν Πᾶσα γὰρ ἀνδρὸς κακίων	ἄλοχος,	κἂν ὁ κάκιστος γήμῃ τὴν
[4, 25]	εἰλουμένων καὶ ἑνουμένων. Διὰ τοῦτο	ἄλφα	καὶ ὦ» ὁ λόγος εἴρηται,
[4, 6]	πλοῦτον κακοήθεις ἀνθρώπους καὶ γηγενεῖς	ἀλώπεκας	προσεῖπεν. Ὡσαύτως καὶ ἐπὶ τοῦ
[4, 6]	διὰ τὸ προσπαθῶς κεκτῆσθαι. Αἱ	ἀλώπεκες	ἄρα φωλεοὺς ἔχουσι. τοὺς ἀμφὶ
[4, 6]	τοῦ Ἡρώδου Ὑπάγετε, εἴπατε τῇ	ἀλώπεκι	ταύτῃ, ἰδού, ἐκβάλλω δαιμόνια καὶ
[4, 10]	ὁ μὴ περιστελλόμενος τὸν διωγμόν,	ἁλώσιμον	διὰ θράσος παρέχων ἑαυτόν. Οὗτός
[4, 19]	σωφροσύνης ἀπάγειν προῃρημένος, ἄδικον δὲ	ἅμα	καὶ ἀκόλαστον παρασκευάζειν βεβουλημένος τὸν
[4, 4]	αἱρετικῶν τοῦ κυρίου παρακηκοότες ἀσεβῶς	ἅμα	καὶ δειλῶς φιλοζωοῦσι, μαρτυρίαν λέγοντες
[4, 17]	ὑπομονῆς τὸν πειράσαντα καὶ μαρτυρήσας	ἅμα	καὶ μαρτυρηθεὶς ὑπὸ τοῦ θεοῦ
[4, 8]	γεγονότων, τῷ δὲ ὅπως νέος	ἅμα	καὶ παλαιὸς ᾖ διὰ τὴν
[4, 18]	ἔλεγεν ὁ δῆθεν γνωστικός, ἐὰν	ἅμα	τῇ ὄψει τῆς γυναικὸς συλλάβῃ
[4, 8]	κρατοῦντας ἐρρωμένως. Οὐ γάρ τινας	Ἀμαζόνας	τὰ πολεμικὰ ἀνδρείας ἀσκοῦμεν τὰς
[4, 15]	ἑτέρου, ἵνα μὴ κακῶς οἰκοδομηθῇ	ἀμαθίᾳ	μιμούμενος ὃ μὴ γινώσκει, καταφρονητὴς
[4, 26]	γὰρ αὖ τὸν ἑλόμενον τὴν	ἀμαθίαν	καὶ τὴν σκληροκαρδίαν γῆν εἴρηκεν
[4, 22]	τὴν ἄγνοιαν αὐτῶν, οἰκτείρων τῆς	ἀμαθίας	τὴν γνώμην αὐτῶν. Εἰκότως οὖν
[4, 19]	μὲν ἐτιθάσευσεν, ἀνέστειλεν δὲ τὸν	Ἀμὰν	καὶ τὸν Ἰσραὴλ τῇ τελείᾳ
[4, 13]	καὶ τὸν μοιχόν, οὐ καθὸ	ἁμαρτάνει	καὶ τῇ ποιᾷ ἐνεργείᾳ μολύνει
[4, 10]	ἀναιρῶν ἄνθρωπον θεοῦ» εἰς θεὸν	ἁμαρτάνει,	καὶ τοῦ ἀποκτειννύντος αὐτὸν ἔνοχος
[4, 13]	καὶ ἔργον θεοῦ. Ἀμέλει τὸ	ἁμαρτάνειν	ἐν ἐνεργείᾳ κεῖται, οὐκ οὐσίᾳ·
[4, 24]	πεποιηκέναι, ἀλλ´ εἰς τὸ μηκέτι	ἁμαρτάνειν	μηδὲ μὴν ἄλλον τινὰ τοῖς
[4, 18]	βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀγάπη	ἁμαρτάνειν	οὐκ ἐᾷ· ἢν δὲ καὶ
[4, 12]	πεπραχώς, κακὸν ἐρῶ τῷ θέλειν	ἁμαρτάνειν.	Πάντ´ ἐρῶ γὰρ μᾶλλον ἢ
[4, 13]	ἔργον θεοῦ. Ἐχθροὶ δὲ οἱ	ἁμαρτάνοντες	εἴρηνται θεοῦ, οἱ ἐχθροὶ δὴ
[4, 13]	ἄνευ τοῦ ἐχθροῦ καὶ τοῦ	ἁμαρτάνοντος.	Καὶ τὸ μηδενὸς ἐπιθυμεῖν οὐχ
[4, 12]	εἴασεν ἡ πρόνοια ἐπὶ τὸ	ἁμαρτεῖν	ἐλθεῖν, ἄδικος γίνεται κατ´ ἄμφω,
[4, 24]	τοὺς μετὰ τὸ λουτρὸν τοῖς	ἁμαρτήμασι	περιπίπτοντας τούτους εἶναι τοὺς παιδευομένους·
[4, 24]	κολαζόμενοι ἕνεκεν τῶν γενομένων αὐτοῖς	ἁμαρτημάτων	ἐπ´ αὐτοῖς μόνοις κολάζονται· παρῆλθε
[4, 12]	ἐν ἑαυτῷ {τῷ} δὲ τὸ	ἁμαρτῆσαι	ἔχον, ἐπὰν ὑποβληθῇ τῷ παθεῖν,
[4, 12]	Ὥστ´ οὐκ αὐτῷ τὸ μὴ	ἁμαρτῆσαι	λογιστέον. Ὡς γὰρ ὁ μοιχεῦσαι
[4, 24]	ἐγένοντο, τιμωρούμεθα. Κόλασις δὲ τὸν	ἁμαρτήσαντα	οὐκ ὠφελεῖ εἰς τὸ μὴ
[4, 26]	προσάπτονται, αἱ δὲ φιλήδονοι καὶ	ἁμαρτητικαὶ	τῷ ἥττονι τῷ ἁμαρτητικῷ περιτίθενται.
[4, 22]	ναὸν ἅγιον κυρίῳ, τὴν παλαιὰν	ἁμαρτητικὴν	ψυχὴν ἐπιστρέψας πρὸς θεόν. Οὐκ
[4, 3]	ἐν σώματι κοινωνία τῆς ψυχῆς	ἁμαρτητικῆς	οὔσης, ζωὴ δὲ ὁ χωρισμὸς
[4, 12]	μὲν γὰρ ἐν ἑαυτῷ τὸ	ἁμαρτητικόν,	ἀφορμὴν δὲ πρὸς τὸ ἡμαρτηκέναι
[4, 12]	τὸ μαρτυρῆσαι; εἰ δὲ τὸν	ἁμαρτητικὸν	οὐκ εἴασεν ἡ πρόνοια ἐπὶ
[4, 12]	καὶ μὴ δικαίως περιεπούσης τὸν	ἁμαρτητικόν.	Πῶς δὲ οὐκ ἄθεος θειάζων
[4, 12]	μὲν τὸν διάβολον, ἄνθρωπον δὲ	ἁμαρτητικὸν	τολμήσας εἰπεῖν τὸν κύριον; πειράζει
[4, 26]	Ὁ γὰρ ἐν ἀγνοίᾳ ὢν	ἁμαρτητικός	τέ ἐστι καὶ γῆ καὶ
[4, 26]	καὶ ἁμαρτητικαὶ τῷ ἥττονι τῷ	ἁμαρτητικῷ	περιτίθενται. Αὐτίκα ἡ τοῦ σοφοῦ
[4, 18]	δόξῃ καλή, σαρκικῶς ἰδὼν καὶ	ἁμαρτητικῶς	δι´ οὗ τεθαύμακεν κρίνεται· ἔμπαλιν
[4, 13]	γὰρ ἡ ἔχθρα οὐδ´ ἡ	ἁμαρτία	ἄνευ τοῦ ἐχθροῦ καὶ τοῦ
[4, 7]	τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ	ἁμαρτίᾳ.	Ἆρ´ οὐκ ἐμφανῶς κἀκεῖνα ἐπιφέρει
[4, 3]	νόμου φασί, Καὶ ἄχρι νόμου	ἁμαρτία	ἦν ἐν κόσμῳ, ἀλλὰ χωρὶς
[4, 17]	μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ	ἁμαρτία	μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ
[4, 3]	ἐν κόσμῳ, ἀλλὰ χωρὶς νόμου	ἁμαρτία	νεκρὰ› ἀντᾴδομεν αὐτοῖς. Ὅταν γὰρ
[4, 6]	τῇ πίστει, ἀποθανοῦσαν δὲ τῇ	ἁμαρτίᾳ.	Τοῦτ´ οὖν ἐστι τὸ εὑρεῖν
[4, 24]	κυρίου αἱ πρὸ τῆς πίστεως	ἁμαρτίαι,	οὐχ ἵνα μὴ ὦσι γενόμεναι,
[4, 7]	ὁδοὶ δὲ πολλαὶ αἱ ἀπάγουσαι,	ἁμαρτίαι	πολυπλανεῖς. Τούτους, ὡς ἔοικε, τοὺς
[4, 26]	εἶναι» κατὰ τὸν ἀπόστολον, ἐν	ἁμαρτίαις	ὄντας. Κρεῖττον μὲν τοῦ ἀνθρώπου
[4, 3]	τοὺς ὑπὸ ἁμαρτίαν καὶ ταῖς	ἁμαρτίαις	πεπραμένους, τοὺς φιληδόνους καὶ φιλοσωμάτους
[4, 3]	τὸ αἴτιον τοῦ φόβου, τὴν	ἁμαρτίαν,	ἀφεῖλες τὸν φόβον, πολὺ δὲ
[4, 17]	τὴν οὐχ ὑποπίπτουσαν νόμῳ αἰνιττόμενος	ἁμαρτίαν	γνωστικῶς μετριοπαθῶν ἐπιφέρει· Σοὶ μόνῳ
[4, 16]	ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον	ἁμαρτίαν,	δι´ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον
[4, 3]	ἕλῃσι. Δούλους δὲ τοὺς ὑπὸ	ἁμαρτίαν	καὶ ταῖς ἁμαρτίαις πεπραμένους, τοὺς
[4, 7]	τὸ μὲν σῶμα νεκρὸν δι´	ἁμαρτίαν,	τὸ δὲ πνεῦμα ζωὴ διὰ
[4, 19]	σωτηρίαν· Μηδαμῶς, κύριε, ἄφες τὴν	ἁμαρτίαν	τῷ λαῷ τούτῳ, ἢ κἀμὲ
[4, 3]	Νῦν δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς	ἁμαρτίας,	δουλωθέντες δὲ τῷ θεῷ, ἔχετε
[4, 12]	ἄλλων διὰ τὰς οἰκείας ἑκάστου	ἁμαρτίας,	ἐπὶ δὲ τοῦ κυρίου καὶ
[4, 6]	τὴν ψυχὴν ἀπολέσει αὐτὴν τῆς	ἁμαρτίας	ἧς ἀπέσπασται, ἀπολέσας δὲ εὑρήσει
[4, 3]	αἰώνιον. Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς	ἁμαρτίας	θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ
[4, 25]	σώματος ὄντος, ἀλλ´ ὡς τῆς	ἁμαρτίας	καὶ ἀπειθείας σαρκικῆς τε οὔσης
[4, 25]	γυμνὸς ἄπεισι κακίας τε καὶ	ἁμαρτίας	καὶ τοῦ ἑπομένου τοῖς ἀδίκως
[4, 17]	ἀνομίας μου, καὶ ἀπὸ τῆς	ἁμαρτίας	μου καθάρισόν με· ὅτι τὴν
[4, 3]	ζωὴ δὲ ὁ χωρισμὸς τῆς	ἁμαρτίας.	Πολλοὶ δὲ οἱ ἐν ποσὶ
[4, 6]	τοὺς ἐνταῦθα πολεμουμένους τοῖς τῆς	ἁμαρτίας	στρατηγήμασι μεταδιδάσκοντες ἐπὶ τὴν πίστιν
[4, 12]	τὰς πρὸ τῆσδε τῆς ἐνσωματώσεως	ἁμαρτίας,	τὸν καρπὸν δὲ τῆς κατὰ
[4, 7]	ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς	ἁμαρτίας,	τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ
[4, 3]	Ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς	ἁμαρτίας,	φησὶν ὁ ἀπόστολος, ἐλεύθεροι ἦτε
[4, 25]	πλὴν ἐξαναδῦναι γενέσεώς τε καὶ	ἁμαρτίας	χρῆναι λέγει τὸν γνωστικόν. Ἐπὶ
[4, 3]	Εἰ γὰρ Διὰ νόμου ἐπίγνωσις	ἁμαρτίας,	ὡς οἱ κατατρέχοντες τοῦ νόμου
[4, 18]	ὕψος ἀνάγει· Ἀἀγάπη καλύπτει πλῆθος	ἁμαρτιῶν›	ἀγάπη πάντα ἀνέχεται, πάντα μακροθυμεῖ,
[4, 25]	ἑπτὰ ἡμέραις τὰ ἱερεῖα ὑπὲρ	ἁμαρτιῶν	θύεται, ἔτι γὰρ τροπῆς εὐλάβεια
[4, 9]	οὖν τὸ μαρτύριον ἀποκάθαρσις εἶναι	ἁμαρτιῶν	μετὰ δόξης. Αὐτίκα ὁ Ποιμήν
[4, 4]	ἄθλιοι θανατῶντες. Τούτους ἐξάγειν ἑαυτοὺς	ἀμαρτύρως	λέγομεν, κἂν δημοσίᾳ κολάζωνται. Οὐ
[4, 6]	κατὰ τὸν τῆς μετανοίας λόγον	ἁμαρτωλὸν	τὴν ψυχὴν ἀπολέσει αὐτὴν τῆς
[4, 8]	πίστις, πραότης. Σάρκα» οἶμαι, τοὺς	ἁμαρτωλούς,	ὡς πνεῦμα» τοὺς δικαίους εἴρηκεν.
[4, 9]	γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ	ἁμαρτωλῷ,	καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου
[4, 17]	πολλαὶ μὲν γὰρ μάστιγες τῶν	ἁμαρτωλῶν,	τοὺς δὲ ἐλπίζοντας ἐπὶ κύριον
[4, 7]	διακωμῳδῶν Ἀριστοφάνης ἄγετε (φησίν) ἄνδρες	ἀμαυρόβιοι,	φύλλων γενεᾷ προσόμοιοι, ὀλιγοδρανέες, πλάσματα
[4, 8]	γὰρ οἶμαι σύγκρισιν ἐπιδέχεσθαι πότερον	ἄμεινον	θιασώτην γενέσθαι τοῦ παντοκράτορος ἢ
[4, 11]	γὰρ οἶμαι θεμιτὸν εἶναι τὸ	ἄμεινον	πρὸς τοῦ χείρονος βλάπτεσθαι. ὥστε
[4, 23]	σωφροσύνης παρειλημμένα, καλοῦ δὲ εἶναι	ἄμεινον	τὸ διὰ τὴν πρὸς τὸ
[4, 26]	τοίνυν αἱ ἀγαθαὶ πράξεις ὡς	ἀμείνους	τῷ κρείττονι τῷ πνευματικῷ προσάπτονται,
[4, 26]	ὁ θεὸς γὰρ ἐπὶ τὰ	ἀμείνω	πάντα ἐργάζεται, ἀλλ´ ἡ τὸν
[4, 6]	δὲ τῆς ψυχῆς ἐπὶ τὰ	ἀμείνω	περιαγωγὴν λαβούσης καὶ μεταστροφὴν ἐκ
[4, 24]	πρῶτον μὲν {τὴν} ἵν´ αὐτὸς	ἀμείνων	αὑτοῦ γένηται ὁ παιδευόμενος, {εἰς}
[4, 13]	δ´ ἂν καὶ ὁ κύριος	ἀμείνων	τοῦ δημιουργοῦ θεοῦ· οὐ γὰρ
[4, 5]	τὴν ἀπαλλαγὴν τῆς παρούσης ὀδύνης.	Ἀμέλει	κατ´ ἐκεῖνο καιροῦ καὶ μαθημάτων
[4, 7]	μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.	Ἀμέλει	Πάντα ἔξεστιν, ἀλλ´ οὐ πάντα
[4, 13]	ἄνθρωπός ἐστι καὶ ἔργον θεοῦ.	Ἀμέλει	τὸ ἁμαρτάνειν ἐν ἐνεργείᾳ κεῖται,
[4, 17]	Ἰὼβ δὲ ἦν δίκαιος καὶ	ἄμεμπτος,	ἀληθινὸς καὶ θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ
[4, 7]	ὀλιγοδρανέες, πλάσματα κηροῦ, σκιοειδέα φῦλα,	ἀμενηνοί,	ἀπτῆνες, ἐφημέριοι. Καὶ ὁ Ἐπίχαρμος
[4, 5]	ὑμῶν φείδομαι. Θέλω γὰρ ὑμᾶς	ἀμερίμνους	εἶναι πρὸς τὸ εὔσχημον καὶ
[4, 21]	θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν	ἀμεταμέλητον	ἐργάζεται· ἡ δὲ τοῦ κόσμου
[4, 23]	ὄντος τοῦ θεοῦ κατὰ τὴν	ἀμετάτρεπτον	τοῦ ἀεὶ θεῖν τὰ ἀγαθὰ
[4, 21]	ἄλλοι δὲ ἐν κηρύγματι, οὐκ	ἀμέτοχοι	μὲν τῶν κοινῶν ἀρετῶν, κατορθοῦντες
[4, 20]	ἐν πᾶσι καὶ ἡ κοίτη	ἀμίαντος·	πόρνους δὲ καὶ μοιχοὺς κρινεῖ
[4, 8]	ἀλλ´ ἐν αὐτῇ πολλάκις τῇ	ἁμίλλῃ	τῶν πόνων ἡ γυνὴ ἀποκυήσασα
[4, 22]	αἰτεῖσθαι τὴν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν	ἀμισθί,	ἵνα δὴ ἡμεῖς κληρονομήσωμεν καὶ
[4, 22]	ἀπαντήσῃ. Ὡς ἀπαθὴς τὴν ἀντιμισθίαν	ἀμνησικάκως	προήσεται, ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους»
[4, 6]	ἀξίαν διαφοράς, τῆς ἀρετῆς εὐγενεῖς	ἀμοιβάς,	διὰ τῶν ὡρῶν τῶν οὐχ
[4, 7]	ἀγάπην διδασκομένην μαρτυρίαν. Κἂν δι´	ἀμοιβὴν	ἀγαθῶν ἐθελήσῃς μαρτυρῆσαι, ἀκούσῃ πάλιν·
[4, 22]	ἐπὶ δικαίοις παρὰ τοῦ θεοῦ	ἀμοιβῆς	ἀφέξεταί τις τοῦ ἀδικεῖν, οὐδ´
[4, 20]	μέν γε τοῦθ´ ὑπάρχει, κἂν	ἄμορφος	ᾖ πόσις, χρὴ δοκεῖν εὔμορφον
[4, 2]	οἰὸς μαλλός, ἦν δ´ ἀπ´	ἀμπέλων	σπονδή τε καὶ ῥὰξ εὖ
[4, 7]	δέ μιν θοᾶν χορὸν ἁγνὸν	ἀμφέπειν·	οὐδὲ πάντων βλεφάροις θνατῶν ἔσοπτος,
[4, 19]	ἡ Ἀττική; συνειδυῖα αὕτη τοῖς	ἀμφὶ	τὸν Ἁρμόδιον καὶ Ἀριστογείτονα τὴν
[4, 6]	ἀλώπεκες ἄρα φωλεοὺς ἔχουσι. τοὺς	ἀμφὶ	τὸν μεταλλευόμενον καὶ γεωρυχούμενον διατρίβοντας
[4, 5]	νοσεῖ ἡ ἀρετή) ὁ δὲ	ἀμφοῖν	μετεσχηκώς, ἀρετῆς καὶ νόσου, ὑπὸ
[4, 6]	ἀπὸ τῆς ἀληθείας, μιᾶς ῥίζης	ἀμφοῖν	ὑποκειμένης, αἱρέσεως δὲ οὐκ ἴσης,
[4, 5]	ἀρετὴν ὑπὸ τῆς ὑγιείας· ἀλλ´	ἀμφότερα	ταῦτα λέγουσιν ἀδιάφορα εἶναι. Καίτοι
[4, 23]	ἢ χρόνῳ καὶ μαθήσει μετατυπωθῆναι.	Ἄμφω	δὲ ὁ κύριος παρέσχηται τὸ
[4, 12]	ἁμαρτεῖν ἐλθεῖν, ἄδικος γίνεται κατ´	ἄμφω,	καὶ τὸν διὰ δικαιοσύνην εἰς
[4, 9]	καρδία ὑμῶν γένηται καθαρὰ καὶ	ἄμωμος.	Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ κύριος
[4, 11]	τε καὶ Μέλητος ἀποκτείνειεν μέντ´	ἄν,	βλάψειεν δ´ ἂν οὐδ´ ὁπωστιοῦν·
[4, 23]	τὰ νοητὰ οἰκείωσιν ἀκολούθως ποιοίη	ἄν,	ἔμπαλιν δὲ ἡ πρὸς τὰ
[4, 3]	ἀποαίνυται εὐρύοπα Ζεὺς ἀνέρος, εὖτ´	ἄν	μιν κατὰ δούλιον ἦμαρ ἕλῃσι.
[4, 22]	γνῶσις αὐτή. Τολμήσας γὰρ εἴποιμ´	ἄν,	οὐ διὰ τὸ σῴζεσθαι βούλεσθαι
[4, 7]	πρίονας εἰς ἄκρους πόδας πύθοι´	ἄν,	οὐδ´ εἰ δεσμὰ πάντα προσβάλοις,
[4, 5]	ἀλλὰ καὶ πᾶσαν πόλιν ἕλοι	ἄν.	Οὔκουν μόνον {τοῦτο} νόμισμα λευκὸς
[4, 13]	τοῦ δημιουργοῦ θεοῦ· οὐ γὰρ	ἄν	ποτε ὁ υἱὸς τῷ πατρὶ
[4, 24]	τὰ γενόμενα οὐδὲ ἀγένητον γένοιτ´	ἄν	ποτε τὸ γενόμενον. Ἀφίενται γοῦν
[4, 26]	εἶναι τὰς εὐχάς, ἃς οὐκ	ἄν	τις αἰδεσθείη ποιεῖσθαι πολλῶν συνειδότων.
[4, 26]	τὰ πάντα θεοῦ, καὶ οὐκ	ἄν	τις εἴη φύσει τοῦ κόσμου
[4, 6]	οὐδὲ σύγκρισις ἔτι ἀπολείπεται τί	ἄν	τις καὶ μᾶλλον ἕλοιτο, ἀπειλὴν
[4, 22]	λόγον τὸν ὀρθὸν ἐθελήσαι ποτ´	ἄν,	τὸ ὄντως καλὸν καὶ αἱρετὸν
[4, 23]	τὴν ἐγγινομένην τῇ ψυχῇ ὧν	ἂν	αἱρήσηται χαρακτηρίζεται. ᾗ καὶ τὸν
[4, 12]	ἄρα αὗται κολάσεως, ἧς τίς	ἂν	ἄλλη μείζων ἀπέμφασις γένοιτο; Ἀλλὰ
[4, 18]	αὐτῇ εὑρεθῆναι, εἰ μὴ οὓς	ἂν	αὐτὸς καταξιώσῃ ὁ θεός; Αὐτίκα
[4, 3]	δὲ νόμον ἕνεκα ἀγαθῶν οὐκ	ἂν	γενέσθαι. Ἀλλ´ οὐδὲ τοῦτο ἔγνωσαν
[4, 5]	δὲ ποιητικὸν τὸ κακὸν οὐκ	ἂν	γένοιτο, οὐθέτερον οὖν κακόν. Ὁ
[4, 6]	μισθὸν προφήτου λήψεται, καὶ ὃς	ἂν	δέξηται δίκαιον εἰς ὄνομα δικαίου,
[4, 6]	μισθὸν δικαίου λήψεται, καὶ ὃς	ἂν	δέξηται ἕνα τῶν μαθητῶν τούτων
[4, 6]	κατὰ ἀναλογίαν βίων· Ὃς γὰρ	ἂν	δέξηται» φησί, προφήτην εἰς ὄνομα
[4, 17]	τοῦ θεοῦ. Μακάριος γὰρ ὃς	ἂν	διδάσκῃ καὶ ποιῇ τὰ τοῦ
[4, 19]	ἀκολασία μὲν οὐκ ἄλλου τινὸς	ἂν	δοξάζοιτο εἶναι κακὸν ἢ τοῦ
[4, 6]	καὶ λειτουργίας. Οἳ δὲ δὴ	ἂν	δόξωσι διαφερόντως πρὸς τὸ ὁσίως
[4, 8]	καί, ἐὰν δέῃ, τεθνήξεται, ὅπερ	ἂν	εἴη διὰ θανάτου ζωοποιηθῆναι. ἴσμεν
[4, 7]	ἀλλ´ ἐπ´ αὐτῷ τὸ εὐδαιμονεῖν	ἂν	εἴη καὶ τὸ μακαρίῳ εἶναι
[4, 1]	φιλοσόφοις ἐπινενοημένων ἐγχειρητέον. Οἷς ἑπόμενον	ἂν	εἴη μετὰ τὴν ἐπιδρομὴν τῆς
[4, 6]	ἐγκατάλειμμα ἀνθρώπῳ εἰρηνικῷ. Οὗτος δ´	ἂν	εἴη ὁ ἀνυποκρίτως ἐξ ὅλης
[4, 10]	προσάγων τῷ δικαστηρίῳ· οὗτος δ´	ἂν	εἴη ὁ μὴ περιστελλόμενος τὸν
[4, 21]	καὶ κατὰ νόμον ψιλόν τις	ἂν	εἴη τέλειος, ὃς ἀποχὴν κακῶν
[4, 21]	τὸ πνεῦμα. Μακάριος δ´ ἔνθεν	ἂν	εἴη τέλειός τε ἐν δίκῃ
[4, 8]	ἕνεκα πραττόμενα ἡμῖν ἑκάστοτε πράξαιμεν	ἂν	εἰς ἐκείνους ἀποβλέπειν πειρώμενοι, ὧν
[4, 8]	ἀνδρὸς καὶ γυναικός, τὰ αὐτὰ	ἂν	ἑκάτερον αὐτῶν ἔδρα τε καὶ
[4, 6]	οὐρανῷ» ὅτι ἐλεῶν ἐλεήσω ὃν	ἂν	ἐλεῶ» φησὶ κύριος. Λέγει δὲ
[4, 1]	θεός γε ἐθέλῃ καὶ ὅπως	ἂν	ἐμπνέῃ, νυνὶ δὲ ἐπὶ τὸ
[4, 9]	ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων. Ὃς γὰρ	ἂν	ἐπαισχυνθῇ με ἢ τοὺς ἐμοὺς
[4, 11]	αὐτοὶ τὴν ἀλήθειαν, πάντες μὲν	ἂν	ἐπεπήδων τῇ ὁδῷ, ἐκλογὴ δὲ
[4, 21]	ἐν οἷς ἐτάχθησαν· ἐπεὶ τίς	ἂν	εὖ φρονῶν εἴποι τὸν προφήτην
[4, 4]	δὴ ἀποθανόντων ἐπὶ στρατείας ὃς	ἂν	εὐδοκιμήσας τελευτήσῃ, ἆρ´ οὐ πρῶτον
[4, 26]	ἀερθεὶς Ζηνὶ προσμίξων. ἐγὼ δὲ	ἂν	εὐξαίμην τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ
[4, 6]	ἀποκατασταθήσονται τὴν προσφιλεστάτην. Εἴη δ´	ἂν	ἡ τελεία εἰρηνοποίησις ἡ ἐπὶ
[4, 3]	Ἡράκλειτος Δίκης ὄνομα» φησὶν οὐκ	ἂν	ᾔδεσαν, εἰ ταῦτα μὴ ἦν,
[4, 8]	μᾶλλον ἤ τινων ἑτέρων, ταῦτα	ἂν	ἡμῖν γίγνοιτο μετὰ τῆς ἴσης
[4, 11]	τῇ ὁδῷ, ἐκλογὴ δὲ οὐκ	ἂν	ἦν. Ἀλλὰ γὰρ ἡ ἡμετέρα
[4, 7]	θάνατος τοῦ παντὸς ἀπαλλαγή, ἕρμαιον	ἂν	ἦν» καὶ τὰ ἑξῆς. Οὐκ
[4, 8]	Ἐπιφέρει γοῦν· Ἵνα μὴ ἃ	ἂν	θέλητε ταῦτα ποιῆτε. Φανερὰ δέ
[4, 22]	{ἡ} εἰκὼν τοῦ βαπτίσματος εἴη	ἂν	{καὶ ἡ} ἐκ Μωυσέως παραδεδομένη
[4, 13]	φθορᾶς οὐ κατίσχυσεν. Εἴη δ´	ἂν	καὶ ὁ κύριος ἀμείνων τοῦ
[4, 7]	τῆς ἐμῆς χρῄζεις φρενός, οὔτ´	ἂν	καταίθων οὔτε κρατὸς ἐξ ἄκρου
[4, 4]	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ φησίν· Ὃς	ἂν	καταλείψῃ πατέρα ἢ μητέρα ἢ
[4, 19]	δ´ ἐφ´ ἡμῖν οὐδαμῶς, οὐδ´	ἂν	μάλιστα ἐνίσταιτο· θεόσδοτον γὰρ τὸ
[4, 8]	τε καὶ ἀγωνίζεσθαι διαφερόντως, ὅπως	ἂν	μὴ ἡττηθέντες ἀποπέσωσι τῶν ἀρίστων
[4, 7]	τῷ Τιμοθέῳ γράφει. Εἴη δ´	ἂν	ὁ τοιοῦτος ὁ κολλώμενος τῷ
[4, 1]	~ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΣΤΡΩΜΑΤΕΩΝ ΤΕΤΑΡΤΟΣ. ~Ἀκόλουθον δ´	ἂν	οἶμαι περί τε μαρτυρίου διαλαβεῖν
[4, 12]	τὸν λόγον, ἐρῶ, ἄνθρωπον ὅντιν´	ἂν	ὀνομάσῃς ἄνθρωπον εἶναι, δίκαιον δὲ
[4, 11]	ἀποκτείνειεν μέντ´ ἄν, βλάψειεν δ´	ἂν	οὐδ´ ὁπωστιοῦν· οὐ γὰρ οἶμαι
[4, 19]	ἐπὶ τοὺς πλυνοὺς ᾔει. Ἕλοιτ´	ἂν	οὖν ἡ σώφρων πρῶτον μὲν
[4, 12]	ἔργῳ τύχῃ, πάσχῃ δέ, ὃ	ἂν	πάθῃ, τοῦτο ἔπαθεν ἐμφερῶς τῷ
[4, 23]	τῶν ἐπιθυμιῶν ἄρχει· οὔτε γὰρ	ἂν	περιπέσοι τινὶ δεινῷ ἡ τοῦ
[4, 2]	δούλῳ τινὶ χρωμένῳ ποτὲ τί	ἂν	ποιῶν τὸν δεσπότην ἀρέσαιτο ἀνειπεῖν
[4, 4]	πρὸς ὃν σπεύδει θεόν. Θαυμάσαις	ἂν	τὴν ἀγάπην αὐτοῦ, ἣν ἐναργῶς
[4, 22]	οὐδὲ καθ´ ὁτιοῦν διστάσας ἕλοιτ´	ἂν	τὴν γνῶσιν τοῦ θεοῦ, δι´
[4, 9]	ὃν μιμούμενοι οἱ ἀπόστολοι ὡς	ἂν	τῷ ὄντι γνωστικοὶ καὶ τέλειοι
[4, 7]	ἡ Πυθαγορικὴ γράφει· Ἦν γὰρ	ἂν	τῷ ὄντι τοῖς κακοῖς εὐωχία
[4, 9]	οὗτος σωθήσεται· Ἐπεὶ τίς οὐκ	ἂν	τῶν εὖ φρονούντων βασιλεύειν ἐν
[4, 26]	ὁ Βασιλείδης εἴληφε λέγειν, ὡς	ἂν	ὑπερκόσμιον φύσει οὖσαν. Τὸ δ´
[4, 3]	καὶ ἵππου καὶ κυνός, τί	ἂν	φήσαιμεν τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἔργον
[4, 20]	δοκεῖν, κἂν μὴ λέγῃ, κἀκπονεῖν	ἃν	τῷ ξυνόντι πρὸς χάριν μέλλῃ
[4, 4]	ἀπαλλάττεται, οἷον αἷμα τὴν πίστιν	ἀνὰ	τὸν βίον ἅπαντα, πρὸς δὲ
[4, 1]	περὶ κοσμογονίας ἤρτηται λόγου, ἐνθένδε	ἀναβαίνουσα	ἐπὶ τὸ θεολογικὸν εἶδος. Ὅθεν
[4, 23]	πρόμοι ἀνθρώποισιν ἐπιχθονίοισι πέλονται· ἔνθεν	ἀναβλαστοῦσι	θεοὶ τιμῇσι φέριστοι. Ὁ μὲν
[4, 22]	κρυβήσομαι ἀπὸ προσώπου σου; ἐὰν	ἀναβῶ	εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ
[4, 5]	ἡμῖν γέ ἐστι παράδειγμα ἀγαθὸν	ἀναγεγραμμένος,	δυσωπῶν τὸν πειράσαντα, εὐλογῶν τὸν
[4, 18]	αὕτη εἰς τὸ ἀνεκδιήγητον ὕψος	ἀνάγει·	Ἀἀγάπη καλύπτει πλῆθος ἁμαρτιῶν› ἀγάπη
[4, 8]	ἀλλὰ καὶ Ζήνων ὁ Ἐλεάτης	ἀναγκαζόμενος	κατειπεῖν τι τῶν ἀπορρήτων ἀντέσχεν
[4, 5]	ψυχήν, περὶ τοὺς πορισμοὺς διατρίβειν	ἀναγκάζουσα	τὸν μὴ ὅλον ἑαυτὸν δι´
[4, 23]	δυσπόριστα οὐκ ἀναγκαῖα, τὰ δὲ	ἀναγκαῖα	εὐπόριστα γεγενῆσθαι φιλαγάθως παρὰ τοῦ
[4, 23]	δὲ τὰ μὲν δυσπόριστα οὐκ	ἀναγκαῖα,	τὰ δὲ ἀναγκαῖα εὐπόριστα γεγενῆσθαι
[4, 4]	ὕψος ἄνευ τοῦ ἐν τοῖς	ἀναγκαίοις	εἶναι καὶ δι´ αὐτῶν πάντα
[4, 8]	τυγχάνωσιν, ἐκτὸς εἰ μὴ καταμαλακισθεῖεν.	Ἀναγκαῖον	οὖν σύμπαντι τῷ τῶν ἀνθρώπων
[4, 13]	πλὴν ἐφ´ ὅσον γε αὐτοῖς	ἀναγκαῖον	συμπαρεῖναι. Κατὰ φυσικὴν τοίνυν ὄρεξιν
[4, 8]	ἡττηθέντες ἀποπέσωσι τῶν ἀρίστων καὶ	ἀναγκαιοτάτων	βουλευμάτων. Οὐ γὰρ οἶμαι σύγκρισιν
[4, 21]	ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν	ἀνάγκαις,	ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν
[4, 7]	διεκπερᾶν· οὐ δεινὸν οὐδὲν τῶν	ἀναγκαίων	βροτοῖς. Πρόκειται δὲ τοῖς εἰς
[4, 6]	ὑγιείας τῶν τε ἄλλων τῶν	ἀναγκαίων	ἢ περιστατικῶν. Καθαροὺς οὖν κατὰ
[4, 18]	ὄρεξιν ἐπὶ τῶν κατὰ φύσιν	ἀναγκαίων	λογικὴν ὑπάρχουσαν κίνησιν. ~Ταύτης τοι
[4, 5]	πενίας, ἐπεὶ καὶ αὕτη τῶν	ἀναγκαίων,	τῆς θεωρίας λέγω καὶ τῆς
[4, 1]	ὑπομνήματι τῷ πλήθει τῶν πραγμάτων	ἀναγκαίως	δουλεύσασι περιλαβεῖν οὐκ ἐξεγένετο. Ἐπὶ
[4, 7]	τόπον, ψυχὰς δ´ ἡμετέρας οὐκ	ἀναγκάσεις	ποιεῖν ἃ μὴ βουλόμεθα. Πῦρ
[4, 7]	Ἕλληνες γὰρ οὐκ οἶδ´ ὅπως	ἀνάγκῃ	δεδωκότες ἀλόγῳ τὰ συμβαίνοντα ἄκοντες
[4, 3]	καὶ θυμοῦ βάραθρα, ἃ διαπηδᾶν	ἀνάγκη	καὶ πᾶσαν ἀποφεύγειν τὴν τῶν
[4, 12]	τῶν ὅλων. Ὧν οὕτως ἐχόντων	ἀνάγκη	ὁμολογεῖν αὐτοὺς ἢ τὴν κόλασιν
[4, 6]	μὴ καρποφορῆσαι δυνηθῆναι. Μαθεῖν οὖν	ἀνάγκη	ὅπως ἑκάστῳ τῶν προσπιπτόντων χρηστέον
[4, 5]	ἀναφορά. Ἐν ταύτῃ γὰρ μαθεῖν	ἀνάγκη	τὸν γνωστικῶς πολιτευόμενον τὰ προσήκοντα,
[4, 1]	τῶν προλέγεσθαι ὀφειλομένων τῆς ἀληθείας	ἀνάγκη)	τότε δὴ τὴν τῷ ὄντι
[4, 6]	τοὺς κατὰ προαίρεσιν, οὐ κατ´	ἀνάγκην	ἐπαινεῖ. Εἰσὶ γὰρ παρὰ κυρίῳ
[4, 23]	Τὸ δὲ Οὐκ ἐπιθυμήσεις» οὔτε	ἀνάγκης	τῆς ἐκ φόβου δεῖται, τῆς
[4, 16]	κάλυμμα τοῖς πολλοῖς ἐπὶ τῇ	ἀναγνώσει	τῆς παλαιᾶς διαθήκης μένει, μὴ
[4, 25]	εἰρήνη, ἧς ὁ σωτὴρ ἡμῶν	ἀναγράφεται	βασιλεύς, ὅν φησι Μωυσῆς, Μελχισεδὲκ
[4, 22]	τοῦ θεοῦ λαβεῖν καὶ ἀκωλύτως	ἀναδραμεῖν·	κἂν μισῶσι τὸν ἐκλεκτόν τινες,
[4, 6]	εὑρήσει κατὰ τὴν ὑπακοὴν τὴν	ἀναζήσασαν	μὲν τῇ πίστει, ἀποθανοῦσαν δὲ
[4, 17]	ἀσύνετος καὶ ἐσκοτισμένη διάνοια ἡμῶν	ἀναθάλλει	εἰς τὸ φῶς. Διὰ τούτου
[4, 10]	καὶ τῷ διώκοντι καὶ τῷ	ἀναιροῦντι·	τρόπον γάρ τινα παραγγέλλει αὐτὸν
[4, 10]	καὶ ῥιψοκίνδυνος. Εἰ δὲ ὁ	ἀναιρῶν	ἄνθρωπον θεοῦ» εἰς θεὸν ἁμαρτάνει,
[4, 26]	παντοκράτορα κηρυττούσης τῆς γραφῆς καὶ	ἀναίτιον	κακίας τε καὶ ἀδικίας, εἴ
[4, 23]	τὸ κωλυθὲν ἑλομένου, ὁ θεὸς	ἀναίτιος·	διττὴ γὰρ ἡ γένεσις, ἣ
[4, 23]	καὶ πάντα εὖ διοικεῖται, οὐδὲν	ἀναιτίως	γίνεται, ἐν τοῖς σοῖς εἶναί
[4, 16]	τῆς παλαιᾶς διαθήκης μένει, μὴ	ἀνακαλυπτόμενον»	κατὰ τὴν πρὸς τὸν κύριον
[4, 3]	καὶ πᾶσα ἐντολὴ ἐν τούτῳ	ἀνακεφαλαιοῦται,	τῷ ἀγαπᾶν τὸν πλησίον, αἱ
[4, 3]	ἑτέρα ἐντολή, ἐν τούτῳ μόνῳ	ἀνακεφαλαιοῦται	τῷ λόγῳ, τῷ· ἀγαπήσεις τὸν
[4, 23]	μισθοῦ τοῦ δι´ ἐπαγγελίας ἀναπείθοντος	ἀνακόπτειν	τὰς ὁρμάς· οὐδὲ τὴν ὑπακοὴν
[4, 22]	νοεῖν, οὐσία τοῦ γινώσκοντος κατὰ	ἀνάκρασιν	ἀδιάστατον γενομένη καὶ ἀίδιος θεωρία,
[4, 15]	Μηδὲν ἀνακρίνοντες» ἐπ´ ἴσης τῷ	ἀνακρίνοντες,	γελοίαν ἐξήγησιν παραθήσονται. Ὁ γὰρ
[4, 15]	κατὰ πεῦσιν ἐπάγοντες τὸ Μηδὲν	ἀνακρίνοντες»	ἐπ´ ἴσης τῷ ἀνακρίνοντες, γελοίαν
[4, 15]	ἄλλα ὠνεῖσθε ἐκ μακέλλου μηδὲν	ἀνακρίνοντες»	καθ´ ὑπεξαίρεσιν τῶν δηλουμένων κατὰ
[4, 23]	κατὰ τὴν ἐκ τῆς διαθήκης	ἀνάκτισίν	τε καὶ ἀνανέωσιν. Τὸ δὲ
[4, 19]	θύγατρες πρόσθεν ἐυρρεῖος ποταμοῦ Νείλοιο	ἄνακτος,	καὶ τὰ ἑξῆς. ᾄδουσι δὲ
[4, 6]	τὸ καθ´ ὁμοίωσιν καὶ εἰκόνα»	ἀνακύπτει,	ἵν´ οἳ μὲν κατὰ τὴν
[4, 16]	Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν	ἀναλάμψουσι	καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ
[4, 21]	εὐθέως μετὰ τὴν τοῦ κυρίου	ἀνάληψιν	ἀκμάσας, ἀλλ´ οὖν ἡ γραφὴ
[4, 22]	μὴ παρεισιέναι ποτὲ ἐννοίας διαφόρους	ἀναλλοίωτον	τὸ ἡγεμονικὸν μένον οὐ προσλαμβάνει
[4, 6]	μισθοὶ καὶ μοναὶ πλείονες κατὰ	ἀναλογίαν	βίων· Ὃς γὰρ ἂν δέξηται»
[4, 6]	οὖν κατὰ τὰς μονὰς τὰς	ἀναλόγους	ὧν κατηξιώθησαν γερῶν, συνεργοὶ τῆς
[4, 6]	τὸ γαζοφυλάκιον τὸν μὲν πλούσιον	ἀναλόγως	τῇ κτήσει βεβληκότα, τὴν δὲ
[4, 19]	ἀντετάξατο δεξιάς, τυραννικὸν διὰ πίστεως	ἀναλύουσα	δόγμα· καὶ δὴ τὸν μὲν
[4, 13]	ἑαυτούς, ἵνα δαπανήσητε αὐτὸν καὶ	ἀναλώσητε,	καὶ ἀποθάνῃ ὁ θάνατος ἐν
[4, 22]	τελευταία ἡ κατὰ τὰ ἐνύπνια	ἀναμαρτησία.	Ἱκανὴ δέ, οἶμαι, ἀνθρώπῳ κάθαρσις
[4, 5]	θεωρίας λέγω καὶ τῆς καθαρᾶς	ἀναμαρτησίας,	ἀπασχολεῖν βιάζεται τὴν ψυχήν, περὶ
[4, 9]	ἴχνος τὸ ἀποστολικὸν πορευόμενοι γνωστικοὶ	ἀναμάρτητοί	τε εἶναι ὀφείλουσι καὶ δι´
[4, 20]	οἷόν τέ ἐστιν ἀνθρωπίνῃ φύσει	ἀναμάρτητον	διεξάγειν βίον, ἐάν τε ἀποθνῄσκειν
[4, 12]	φονεῦσαι, οὑτωσὶ δὴ καὶ τὸν	ἀναμάρτητον	ὃν λέγω ἐὰν ἴδω πάσχοντα,
[4, 22]	γέγονεν ἀπαθείας, σχῆμα θεῖον ἐπενδύσασθαι	ἀναμένων.	Ἐὰν ποιήσῃς, φησίν, ἐλεημοσύνην, μηδεὶς
[4, 16]	ἄλλοις διαλεγόμενος οὐκ ὀκνεῖ λέγειν·	Ἀναμιμνῄσκεσθε	δὲ τὰς πρότερον ἡμέρας, ἐν
[4, 2]	Συλλαμβάνουσι μὲν οὖν πρός τε	ἀνάμνησιν	πρός τε ἔμφασιν ἀληθείας τῷ
[4, 23]	τῆς διαθήκης ἀνάκτισίν τε καὶ	ἀνανέωσιν.	Τὸ δὲ συμφέρον τῷ κυριωτέρῳ
[4, 19]	Εἰρήνην τὴν Κρατίνου θυγατέρα καὶ	Ἀναξάνδραν	τὴν Νεάλκους, ἅς φησι Δίδυμος
[4, 8]	Πτίσσε» ἐπιβοῶντος τὸν Ἀναξάρχου θύλακον·	Ἀνάξαρχον	γὰρ οὐ πτίσσεις» ὁπηνίκα πρὸς
[4, 8]	Ἀναξάρχου σιωπῶ Πτίσσε» ἐπιβοῶντος τὸν	Ἀναξάρχου	θύλακον· Ἀνάξαρχον γὰρ οὐ πτίσσεις»
[4, 8]	πάνυ τῷ παραστήματι. Τὰ γὰρ	Ἀναξάρχου	σιωπῶ Πτίσσε» ἐπιβοῶντος τὸν Ἀναξάρχου
[4, 7]	τοῦ θεοῦ πνεῦμα ἐφ´ ὑμᾶς	ἀναπαύεται·	Καθάπερ γέγραπται ὅτι ἕνεκεν σοῦ
[4, 23]	Ὁ δὲ ἐμοῦ ἀκούων» φησίν,	ἀναπαύσεται	ἐπ´ εἰρήνῃ πεποιθὼς καὶ ἡσυχάσει
[4, 25]	τῶν ἀριθμουμένων εἰς τὴν ἀκροτάτην	ἀνάπαυσιν	ἀποκαθιστὰς εἴτε ἑπτὰ οὐρανοί, οὕς
[4, 25]	τελειοῦται· τῇ ἑβδόμῃ γὰρ ἡ	ἀνάπαυσις	θρῃσκεύεται, τῇ δὲ ὀγδόῃ ἱλασμὸν
[4, 23]	οὔτε μισθοῦ τοῦ δι´ ἐπαγγελίας	ἀναπείθοντος	ἀνακόπτειν τὰς ὁρμάς· οὐδὲ τὴν
[4, 21]	τῆς παλαιᾶς ἤρτηται διαθήκης, ἐκεῖθεν	ἀναπνέουσα	καὶ λαλοῦσα· ἡ γὰρ εἰς
[4, 25]	μου. Ὁ μὲν οὖν θεὸς	ἀναπόδεικτος	ὢν οὐκ ἔστιν ἐπιστημονικός, ὁ
[4, 2]	ἐν τοῖς πλοκάνοις διασείοντας καὶ	ἀναρριπτοῦντας	τὴν πολυμιγίαν τῶν σπερμάτων τὸν
[4, 25]	ἐχθαίρει θεοῦ· ὁ θεὸς δὲ	ἄναρχος,	ἀρχὴ τῶν ὅλων παντελής, ἀρχῆς
[4, 3]	πᾶσαν ἀποφεύγειν τὴν τῶν ἐπιβουλῶν	ἀνασκευὴν	τὸν μηκέτι δι´ ἐσόπτρου» τὴν
[4, 11]	τὸ ὄνομα αὐτοῦ διωχθησόμεθα, φονευθησόμεθα,	ἀνασκινδυλευθησόμεθα.	Ὥστ´ οὐ διώκεσθαι ἠθέλησεν ἡμᾶς,
[4, 16]	κύριον ἐπιστροφήν. Διὰ τοῦτο καὶ	ἀνάστασιν	ἔδειξε τοῖς διορᾶν δυναμένοις τὴν
[4, 6]	τοῦ στεναγμοῦ τῶν πενήτων νῦν	ἀναστήσομαι,	λέγει κύριος· θήσομαι ἐν σωτηρίῳ,
[4, 23]	διαβάλλοντες, κἀν τῷ δοκεῖν πιστῶς	ἀναστρέφεσθαι	τὴν κρίσιν ἔχουσιν ἀνόσιον. Τὸ
[4, 4]	Ἐμπεδοκλῆς, ὧδε ἐλθὼν μετὰ θνητῶν	ἀναστρέφεται.	Οὗτος ὡς ἀληθῶς μαρτυρεῖ αὑτῷ
[4, 17]	πάντας τοὺς ἐν αὐτῷ ὁσίως	ἀναστρεφομένους	ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ. Ἐρευνητὴς γὰρ
[4, 16]	τοῦτο δὲ κοινωνοὶ τῶν οὕτως	ἀναστρεφομένων	γενηθέντες. Καὶ γὰρ τοῖς δεσμοῖς
[4, 16]	τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν	ἀναστροφῇ,	ἐν ἀγάπῃ, ἐν πίστει, ἐν
[4, 7]	καταισχυνθῶσιν οἱ ἐπηρεάζοντες τὴν καλὴν	ἀναστροφὴν	ὑμῶν ἐν Χριστῷ. Κρεῖττον γὰρ
[4, 6]	ἀποδιδόναι τῇ συνηθείᾳ τῆς παλαιᾶς	ἀναστροφῆς	τὰ ὑπ´ αὐτῆς ἡμῖν περικτηθέντα
[4, 5]	μὴ ὅλον ἑαυτὸν δι´ ἀγάπης	ἀνατεθεικότα	τῷ θεῷ, ὥσπερ ἔμπαλιν ἥ
[4, 6]	περικτηθέντα καὶ ἐπὶ τὸν θεὸν	ἀνατρέχειν	ἔλεον αἰτουμένους. Οὗτός ἐστι τῷ
[4, 5]	τινας ἡδονάς. {τούτῳ τῷ λόγῳ	ἀναφαίνεται	τὸ ἀγαθὸν κακὸν καὶ τὸ
[4, 5]	ψυχὴν γίνεται, ἐφ´ ἣν ἡ	ἀναφορά.	Ἐν ταύτῃ γὰρ μαθεῖν ἀνάγκη
[4, 2]	μέλι ἐν κοτύλῃ καὶ ἔλαιον	ἀναψήσασθαι.	Χρὴ τοίνυν πολλάκις ὡς ἐν
[4, 19]	Οὐχ οἷόν τε οὖν ἐστιν	ἄνδρα	ἢ γυναῖκα ἐν ὁτῳοῦν ἐλλόγιμον
[4, 8]	κυρίῳ. Ὡς γὰρ σώφρονα τὸν	ἄνδρα	καὶ τῶν ἡδονῶν κρείττονα δεῖν
[4, 17]	μαρτυρῶν ὁ κύριος λέγει· Εὗρον	ἄνδρα	κατὰ τὴν καρδίαν μου, Δαβὶδ
[4, 19]	σώφρων πρῶτον μὲν πείθειν τὸν	ἄνδρα	κοινωνὸν αὐτῇ γίνεσθαι τῶν πρὸς
[4, 18]	ἔργων δικαιοσύνης συνευχόμενοι παραπέμπουσι, τὸν	ἄνδρα	σὺν καὶ τῷ ἔργῳ μακαρίσαντες·
[4, 21]	τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, εἰς	ἄνδρα	τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ
[4, 26]	ἄκουε λόγον κυρίου· γράψον τὸν	ἄνδρα	τοῦτον ἐκκήρυκτον ἄνθρωπον. Ἄλλος δ´
[4, 8]	γυναῖκας, ὅπου γε καὶ τοὺς	ἄνδρας	εἰρηνικοὺς εἶναι βουλόμεθα. Ἀκούω δ´
[4, 8]	καὶ ταῖς γυναιξὶν ἐμφερῶς τοῖς	ἀνδράσι,	κἂν βελτίους οἱ ἄρρενες τά
[4, 8]	καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις	ἀνδράσιν	ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες, ἀγαπᾶτε
[4, 8]	εἰς τοὐπίσω φεύγειν προσποιούμεναι τοῖς	ἀνδράσιν	ἐπ´ ἴσης. Οἶδα καὶ τὰς
[4, 20]	οἰκουρούς, ἀγαθάς, ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις	ἀνδράσιν,	ἵνα μὴ ὁ λόγος τοῦ
[4, 8]	Αἱ γυναῖκες» φησίν, ὑποτάσσεσθε τοῖς	ἀνδράσιν,	ὡς ἀνήκει ἐν κυρίῳ. Οἱ
[4, 8]	θεοῦ· αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις	ἀνδράσιν	ὡς τῷ κυρίῳ, ὅτι ἀνήρ
[4, 23]	Καὶ ἡ μὲν τοῦ ἀνθρώπου	ἀνδρεία	ἐμπαθοῦς ὄντος, φασί, κατὰ τὴν
[4, 8]	γάρ τινας Ἀμαζόνας τὰ πολεμικὰ	ἀνδρείας	ἀσκοῦμεν τὰς γυναῖκας, ὅπου γε
[4, 8]	τῷ Περὶ τῆς τῶν φιλοσόφων	ἀνδρείας	καὶ Ἀχαϊκὸς ἐν τοῖς Ἠθικοῖς.
[4, 7]	μόλῃ ἵκῃ τ´ ἐς ἄκρον	ἀνδρείας.	Καὶ ὁ Πίνδαρος· Νέων δὲ
[4, 8]	εἴρηκεν. Ναὶ μὴν τὸ τῆς	ἀνδρείας	πρὸς τὸ εὐθαρσὲς καὶ τὸ
[4, 7]	εἰ δεσμὰ πάντα προσβάλοις, ἀφόβως	ἀνδρεϊζομένη	παρὰ τῇ τραγῳδίᾳ λέγει γυνή.
[4, 26]	ἀνδρειότερος ἀνδρείων ἀνδρειότερος, δειλῶν δὲ	ἀνδρειότατος.	Ὅθεν ἐπήγαγεν διὸ φιλοτιμούμεθα, εἴτε
[4, 26]	καθ´ ὁμοίωσιν ὑποπιπτόντων, ὡς ὁ	ἀνδρειότερος	ἀνδρείων ἀνδρειότερος, δειλῶν δὲ ἀνδρειότατος.
[4, 26]	ὑποπιπτόντων, ὡς ὁ ἀνδρειότερος ἀνδρείων	ἀνδρειότερος,	δειλῶν δὲ ἀνδρειότατος. Ὅθεν ἐπήγαγεν
[4, 26]	ὁμοίωσιν ὑποπιπτόντων, ὡς ὁ ἀνδρειότερος	ἀνδρείων	ἀνδρειότερος, δειλῶν δὲ ἀνδρειότατος. Ὅθεν
[4, 19]	γὰρ οὐχὶ καὶ βασάνους ἤνεγκεν	ἀνδρείως	Λέαινα ἡ Ἀττική; συνειδυῖα αὕτη
[4, 8]	ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ	ἄνδρες,	ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας, καθὼς καὶ
[4, 8]	ὡς ἀνήκει ἐν κυρίῳ. Οἱ	ἄνδρες,	ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας καὶ μὴ
[4, 7]	ἀπίστους διακωμῳδῶν Ἀριστοφάνης ἄγετε (φησίν)	ἄνδρες	ἀμαυρόβιοι, φύλλων γενεᾷ προσόμοιοι, ὀλιγοδρανέες,
[4, 11]	εἰ δὲ μὴ φαῦλοί τινες	ἄνδρες	εἶναι τοῖς πολλοῖς ἐδοκοῦμεν ἡμεῖς,
[4, 8]	τὴν ἐκκλησίαν· οὕτω καὶ οἱ	ἄνδρες	ὀφείλουσιν ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας
[4, 8]	ἀρετῆς ἐχόμενοι γενναίως· ἀλλ´ ὡς	ἀνδρὶ	ἀποθνῄσκειν καλὸν ὑπέρ τε ἀρετῆς
[4, 5]	καὶ Ἀριστοτέλης, ὑγιαίνειν μὲν ἄριστον	ἀνδρί,	γράφει, δεύτερον δὲ φυὰν καλὸν
[4, 8]	ὁμοίως μὲν γυναικί, ὁμοίως δὲ	ἀνδρί,	ἐλευθέρῳ τε καὶ δούλῳ, ἐπειδὴ
[4, 19]	τελειότητος ἔξεστιν ἐπ´ ἴσης μὲν	ἀνδρί,	ἐπ´ ἴσης δὲ καὶ γυναικὶ
[4, 20]	σκοποῦ καὶ ἑνὸς δὴ τέλους	ἀνδρὶ	καὶ γυναικὶ δεδειγμένου, τί τὸ
[4, 8]	ὅσαι ταύταις ἀκόλουθοι νομίζονται, ἆρ´	ἀνδρὶ	μόνῳ ἐναρέτῳ εἶναι προσήκει, γυναικὶ
[4, 8]	ἡ μὲν γυνὴ φαύλῳ συνοικοῦσα	ἀνδρί,	ὁ δὲ υἱὸς ἐὰν φαῦλον
[4, 19]	ἐπ´ ἀρετήν, πάντα μὲν τῷ	ἀνδρὶ	πειθομένη ὡς μηδὲν ἄκοντος ἐκείνου
[4, 20]	πᾶσα γὰρ ἀγαθὴ γυνή, ἥτις	ἀνδρὶ	συντέτηκε, σωφρονεῖν ἐπίσταται. Εἶτα οἷον
[4, 18]	καλήν, τὸ σῶμα, οἶμαι, ὡς	ἀνδριάντα	θαυμάσας, δι´ οὗ κάλλους ἐπὶ
[4, 8]	γυναῖκας ἔργῳ καὶ πόνῳ χρωμένας	ἀνδρικῷ,	κἂν πρὸς τὸ ἀποκυεῖν γένωνται
[4, 8]	καὶ τὴν ἀρετήν. Εἰ δὲ	ἀνδρὸς	ἀρετὴ σωφροσύνη δήπουθεν καὶ δικαιοσύνη
[4, 19]	ἐρωτηθεῖσα γάρ, ποσταία γυνὴ ἀπὸ	ἀνδρὸς	εἰς τὸ θεσμοφόριον κάτεισιν, Ἀπὸ
[4, 8]	κἂν κολάσεις ἐπαρτῶνται πρὸς τοῦ	ἀνδρὸς	ἢ πρὸς τοῦ δεσπότου, φιλοσοφήσει
[4, 8]	ὁ ἀπόστολος, εἰδέναι ὅτι παντὸς	ἀνδρὸς	ἡ κεφαλὴ ὁ Χριστός, κεφαλὴ
[4, 8]	δὲ πᾶσα γὰρ δούλη ἐστὶν	ἀνδρὸς	ἡ σώφρων γυνή, ἡ δὲ
[4, 8]	δὲ μηδὲν ἦν τὸ διάφορον	ἀνδρὸς	καὶ γυναικός, τὰ αὐτὰ ἂν
[4, 8]	γράφει· ποτὲ μὲν Πᾶσα γὰρ	ἀνδρὸς	κακίων ἄλοχος, κἂν ὁ κάκιστος
[4, 8]	Εἰ δὲ Κύριος κεφαλὴ τοῦ	ἀνδρός,	κεφαλὴ δὲ γυναικὸς ὁ ἀνήρ,
[4, 8]	ἀνδρός. Πλὴν οὔτε γυνὴ χωρὶς	ἀνδρὸς	οὔτε ἀνὴρ χωρὶς γυναικὸς ἐν
[4, 8]	ἐκ γυναικός, ἀλλὰ γυνὴ ἐξ	ἀνδρός.	Πλὴν οὔτε γυνὴ χωρὶς ἀνδρὸς
[4, 12]	καὶ ὁ ποιῆσαι φόνον θέλων	ἀνδροφόνος	ἐστί, κἂν μὴ δύνηται φονεῦσαι,
[4, 8]	ἀκόντων πατέρων καὶ δεσποτῶν καὶ	ἀνδρῶν	βελτίστους γεγονέναι. Οὔκουν ἔλαττον προθυμεῖσθαι
[4, 8]	καὶ Σαυρομάτιδας γυναῖκας πολέμῳ χρωμένας	ἀνδρῶν	οὐκ ἔλαττον, καὶ Σακίδας ἄλλας,
[4, 8]	παρ´ ὅλον τὸν βίον καθάπερ	ἀνδρῶν	οὕτω δὲ καὶ γυναικῶν σωφρόνων.
[4, 13]	ὁ παντοκράτωρ κύριος, εἰς ἐκείνην	ἀνεβαλόμεθα	τὴν σκέψιν καθ´ ἣν πρὸς
[4, 22]	καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου. Οὐκ	ἀνέβη,	ἃ ἡτοίμασεν ὁ θεὸς τοῖς
[4, 18]	ἤκουσεν οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου	ἀνέβη»	τῷ δὲ ἁπλῶς πεπιστευκότι μαρτυρεῖ
[4, 4]	ἀγάπης δὲ κυρίῳ, δι´ ἧς	ἀνεδείκνυτο	τῷ κυρίῳ καὶ πρὸ τῆς
[4, 2]	ὡς πολλάκις εἴπομεν, διὰ τοὺς	ἀνέδην	ἀπείρως ἐντυγχάνοντας ποικίλως, ὡς αὐτό
[4, 3]	καταστάσει ὁμοίαν ἔχουσι τὴν διάθεσιν	ἀνέδραστόν	τε καὶ ἀλόγιστον. Πολλὰ ἀπιστία
[4, 23]	τοῦ συμφυοῦς πνεύματος· οὐδὲ γὰρ	ἀνείδεος	οὐδ´ ἀσχημάτιστος ἐν τῷ τῆς
[4, 22]	τὰς ἐκ τῶν μεθημερινῶν κινήσεων	ἀνειδωλοποιίας	ὀνειρῶττον. Διὰ τοῦτό τοι καὶ
[4, 2]	ἂν ποιῶν τὸν δεσπότην ἀρέσαιτο	ἀνειπεῖν	τὴν Πυθίαν, Εὑρήσεις ἐὰν ζητήσῃς»
[4, 18]	τὸν πλησίον, αὕτη εἰς τὸ	ἀνεκδιήγητον	ὕψος ἀνάγει· Ἀἀγάπη καλύπτει πλῆθος
[4, 20]	ὁρῶντες, πιστεύοντες δὲ ἀγαλλιᾶσθε χαρᾷ	ἀνεκλαλήτῳ	καὶ δεδοξασμένῃ, κομιζόμενοι τὸ τέλος
[4, 6]	παλαιούμενον» ἐφόδιον ζωῆς ἀιδίου, θησαυρὸς	ἀνέκλειπτος	ἐν οὐρανῷ» ὅτι ἐλεῶν ἐλεήσω
[4, 17]	ἡμῖν ἐστι, καὶ ὅταν θέλῃ,	ἀνελεῖ	αὐτήν. Ταῦτα δὲ πάντα βεβαιοῖ
[4, 8]	ἡ γυνὴ ἀποκυήσασα τὸ βρέφος	ἀνελομένη	οἴκαδε φέρει. ἤδη γοῦν αἱ
[4, 18]	ἀνθρώπων πίπτειν συμβέβηκεν. Ἐνταῦθα γενόμενος	ἀνεμνήσθην	τινὸς φάσκοντος ἑαυτὸν γνωστικόν. Ἐξηγούμενος
[4, 24]	ὡς χνοῦν, ὃν ἐκρίπτει ὁ	ἄνεμος	ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, καὶ
[4, 26]	αὐτοὺς ὡς φρύγανα πετώμενα ὑπὸ	ἀνέμου	εἰς ἔρημον. Οὗτος ὁ κλῆρος
[4, 5]	τῶν ἐπιτηδείων ἀφθονία ἐλευθέραν καὶ	ἀνεμπόδιστον	φυλάσσει τὴν ψυχὴν τὴν εὖ
[4, 20]	δ´ ἔγωγε καὶ νοσοῦντι συννοσοῦς´	ἀνέξομαι	καὶ κακῶν τῶν σῶν συνοίσω,
[4, 23]	δὲ ἀπαθὴς ἄθυμός τε καὶ	ἀνεπιθύμητος·	καὶ οὐ ταύτῃ ἄφοβος ᾗ
[4, 3]	τ´ ἀρετῆς ἀποαίνυται εὐρύοπα Ζεὺς	ἀνέρος,	εὖτ´ ἄν μιν κατὰ δούλιον
[4, 19]	καὶ δὴ τὸν μὲν ἐτιθάσευσεν,	ἀνέστειλεν	δὲ τὸν Ἀμὰν καὶ τὸν
[4, 16]	σαρκικῇ, ἀλλ´ ἐν χάριτι θεοῦ	ἀνεστράφημεν	ἐν τῷ κόσμῳ» Ταῦτα μὲν
[4, 8]	τῷ καθ´ ἡμᾶς πολιτευομένῳ καὶ	ἄνευ	γραμμάτων φιλοσοφεῖν, κἂν βάρβαρος ᾖ
[4, 6]	ὡς τὰς καλὰς πράξεις φαμέν·	ἄνευ	δὲ τῶν μεταξύ, ἃ δὴ
[4, 12]	καὶ θλίβοντες. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲν	ἄνευ	θελήματος τοῦ κυρίου τῶν ὅλων.
[4, 6]	οἱ ἐν φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς καθηράμενοι	ἄνευ	τε σωμάτων ζῶσι τὸ παράπαν
[4, 4]	τυχὸν προσελθεῖν ἔστιν εἰς ὕψος	ἄνευ	τοῦ ἐν τοῖς ἀναγκαίοις εἶναι
[4, 13]	ἡ ἔχθρα οὐδ´ ἡ ἁμαρτία	ἄνευ	τοῦ ἐχθροῦ καὶ τοῦ ἁμαρτάνοντος.
[4, 18]	καλύπτει πλῆθος ἁμαρτιῶν› ἀγάπη πάντα	ἀνέχεται,	πάντα μακροθυμεῖ, ἀγάπη κολλᾷ ἡμᾶς
[4, 7]	ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι	ἀνεχόμεθα,	δυσφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ
[4, 8]	οἰκτιρμοῦ, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν,	ἀνεχόμενοι	ἀλλήλων καὶ χαριζόμενοι ἑαυτοῖς, ἐάν
[4, 6]	ἐπὶ τὴν παίδευσιν τῆς ψυχῆς	ἀνήγαγεν,	Μακάριοι» φησὶν οἱ πραεῖς, ὅτι
[4, 8]	φησίν, ὑποτάσσεσθε τοῖς ἀνδράσιν, ὡς	ἀνήκει	ἐν κυρίῳ. Οἱ ἄνδρες, ἀγαπᾶτε
[4, 8]	ὁ ἀνήρ. Οὐ γάρ ἐστιν	ἀνὴρ	ἐκ γυναικός, ἀλλὰ γυνὴ ἐξ
[4, 8]	ἀνδράσιν ὡς τῷ κυρίῳ, ὅτι	ἀνήρ	ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικὸς ὡς
[4, 1]	δούλῳ τε καὶ ἐλευθέρῳ κἂν	ἀνὴρ	ἢ γυνὴ τὸ γένος τυγχάνῃ·
[4, 8]	ὅθ´ ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον	ἀνὴρ	ἠδὲ γυνή. Κεφαλὴ τοίνυν τὸ
[4, 8]	ἀνδρός, κεφαλὴ δὲ γυναικὸς ὁ	ἀνήρ,	κύριος ὁ ἀνὴρ τῆς γυναικός,
[4, 8]	Χριστός, κεφαλὴ δὲ γυναικὸς ὁ	ἀνήρ.	Οὐ γάρ ἐστιν ἀνὴρ ἐκ
[4, 25]	παρθένος ἦν καλή, παρθένος ἦν,	ἀνὴρ	οὐκ ἔγνω αὐτήν. Ῥεβέκκα δὲ
[4, 8]	γυναικὸς ὁ ἀνήρ, κύριος ὁ	ἀνὴρ	τῆς γυναικός, εἰκὼν καὶ δόξα
[4, 8]	ἡ γυνή, ἄλλην δὲ ὁ	ἀνὴρ	φαίνεται. Ἀλλ´ ἢ τὴν αὐτήν,
[4, 8]	οὔτε γυνὴ χωρὶς ἀνδρὸς οὔτε	ἀνὴρ	χωρὶς γυναικὸς ἐν κυρίῳ. Ὡς
[4, 5]	τῷ κυρίῳ ἀπερισπάστως. Τούτων οὖν	ἀνθεκτέον	οὐ δι´ αὐτά, ἀλλὰ διὰ
[4, 7]	καὶ τὰ πνεύματα τῶν ἐξουσιῶν	ἀνθίστασθαι;	ἀλλ´ ἐκεῖνο γνωριζέτω ὅτι τῷ
[4, 26]	ἐξηράνθη ὁ χόρτος καὶ τὸ	ἄνθος	ἐξέπεσεν· τὸ δὲ ῥῆμα κυρίου
[4, 26]	τὰ ἑξῆς. Τοῦτο γὰρ Τὸ	ἄνθος	τοῦ χόρτου» καὶ τὸ Κατὰ
[4, 26]	καὶ πᾶσα δόξα ἀνθρώπου ὡς	ἄνθος	χόρτου· ἐξηράνθη ὁ χόρτος καὶ
[4, 8]	κυρίοις, μὴ ἐν ὀφθαλμοδουλείαις ὡς	ἀνθρωπάρεσκοι,	ἀλλ´ ἐν ἁπλότητι καρδίας φοβούμενοι
[4, 20]	καθ´ ὅσον οἷόν τέ ἐστιν	ἀνθρωπίνῃ	φύσει ἀναμάρτητον διεξάγειν βίον, ἐάν
[4, 6]	τις καὶ μᾶλλον ἕλοιτο, ἀπειλὴν	ἀνθρωπίνην	ἢ τὴν ἀγάπην τοῦ θεοῦ·
[4, 17]	βραδύγλωσσος» φωνὴν κυρίου διὰ γλώσσης	ἀνθρωπίνης	διακονῆσαι. Καὶ πάλιν· Ἐγὼ δέ
[4, 26]	ἐπιστήμη τῶν θείων καὶ τῶν	ἀνθρωπίνων,	δικαιοσύνη δὲ συμφωνία τῶν τῆς
[4, 6]	λέγουσα, ἐν ἐπιστήμῃ θείων καὶ	ἀνθρωπίνων	πραγμάτων καθεστῶσα, δι´ ἧς τὰς
[4, 13]	ἐν τῇ Γενέσει περὶ τὴν	ἀνθρωπογονίαν	προπεφητεῦσθαι λέγουσι. Καὶ δὴ μετάγουσι
[4, 4]	περὶ τὰς νόσους πάσχουσιν οἱ	ἄνθρωποι·	ἀπαλλάττονται γὰρ θηλυκευόμενοι καὶ ἱμειρόμενοι
[4, 4]	φησιν Ἀρηιφάτους θεοὶ τιμῶσι καὶ	ἄνθρωποι,	καὶ Πλάτων ἐν τῷ πέμπτῳ
[4, 6]	Καὶ μακάριοί ἐστε, ὅταν οἱ	ἄνθρωποι	μισήσωσιν ὑμᾶς, ὅταν ἀφορίσωσιν, ὅταν
[4, 21]	ἐν παντὶ» συνιστάναι ἑαυτοὺς οὐκ	ἀνθρώποις,	ἀλλὰ τῷ θεῷ. ἔστω δὲ
[4, 7]	τῷ κόσμῳ καὶ ἀγγέλοις καὶ	ἀνθρώποις·	ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ
[4, 8]	τῷ κυρίῳ δουλεύοντες καὶ οὐκ	ἀνθρώποις,	εἰδότες ὅτι ἀπὸ κυρίου ἀπολήψεσθε
[4, 25]	τῶν ἰδεῶν θεωρητικὸν θεὸν ἐν	ἀνθρώποις	ζήσεσθαί φησι· νοῦς δὲ χώρα
[4, 25]	ἀοράτου θεοῦ θεωρητικὸν θεὸν ἐν	ἀνθρώποις	ζῶντα εἴρηκεν καὶ ἐν τῷ
[4, 21]	κατ´ ἐπακολούθημα πείθεσθαι καὶ τοῖς	ἀνθρώποις·	καὶ γὰρ τούτοις εὔλογον διὰ
[4, 21]	πλείονα τὴν ἀξίαν ὡς ἐν	ἀνθρώποις	λαμβάνων. Οὐδ´ οὕτως φθάσει τέλειος
[4, 7]	ποιεῖν ἃ μὴ βουλόμεθα. Πῦρ	ἀνθρώποις	μέγιστον κολαστήριον· τούτου ἡμεῖς καταφρονοῦμεν.
[4, 7]	ἀγάπην· Ὁθούνεκ´ ἀρετὴ τῶν ἐν	ἀνθρώποις	μόνη οὐκ ἐκ θυραίων τἀπίχειρα
[4, 5]	παίδευμα εἰς εὐανδρίαν ὁ πλοῦτος	ἀνθρώποισιν	αἵ τ´ ἄγαν τρυφαί, ἐν
[4, 23]	ὑμνοπόλοι καὶ ἰητροὶ καὶ πρόμοι	ἀνθρώποισιν	ἐπιχθονίοισι πέλονται· ἔνθεν ἀναβλαστοῦσι θεοὶ
[4, 12]	ἁγιασμῷ. Τοιγαροῦν ὁ ἀθετῶν οὐκ	ἄνθρωπον	ἀθετεῖ, ἀλλὰ τὸν θεὸν τὸν
[4, 26]	γράψον τὸν ἄνδρα τοῦτον ἐκκήρυκτον	ἄνθρωπον.	Ἄλλος δ´ αὖ προφήτης φησίν·
[4, 12]	ἄθεος θειάζων μὲν τὸν διάβολον,	ἄνθρωπον	δὲ ἁμαρτητικὸν τολμήσας εἰπεῖν τὸν
[4, 23]	ἐλέγετο Ἕνα γενέσθαι καὶ τὸν	ἄνθρωπον	δεῖν» ἐπεὶ καὶ αὐτὸς ὁ
[4, 12]	ἐρῶ, ἄνθρωπον ὅντιν´ ἂν ὀνομάσῃς	ἄνθρωπον	εἶναι, δίκαιον δὲ τὸν θεόν.
[4, 21]	πλὴν μόνον ὁ δι´ ἡμᾶς	ἄνθρωπον	ἐνδυσάμενος. Καίτοι καὶ κατὰ νόμον
[4, 9]	καὶ ἀγαπητικῶς ἀποδιδοὺς τὸν ἀπαιτούμενον	ἄνθρωπον.	~Ἐπὰν δ´ ἔμπαλιν εἴπῃ Ὅταν
[4, 26]	τῶν τριῶν ἀρετῶν περὶ τὸν	ἄνθρωπον	εὑρίσκεται τὸν γνωστικὸν ἠθικῶς τε
[4, 10]	ῥιψοκίνδυνος. Εἰ δὲ ὁ ἀναιρῶν	ἄνθρωπον	θεοῦ» εἰς θεὸν ἁμαρτάνει, καὶ
[4, 23]	γὰρ ἡ διδαχὴ μεταρυθμίζει τὸν	ἄνθρωπον,	μεταρυθμοῦσα δὲ φύσις ποιεῖ, καὶ
[4, 6]	τὸν λογισμὸν καὶ τὸν ὅλον	ἄνθρωπον,	ὁ δὲ τῷ ὄντι θησαυρὸς
[4, 12]	σφοδρότερον ἐκβιάσαιο τὸν λόγον, ἐρῶ,	ἄνθρωπον	ὅντιν´ ἂν ὀνομάσῃς ἄνθρωπον εἶναι,
[4, 25]	νοῦ πατρός, ὁ παιδεύων τὸν	ἄνθρωπον.	~Οὔκουν εὐλόγως οἱ κατατρέχοντες τῆς
[4, 6]	αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει	ἄνθρωπος	ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Διὰ
[4, 23]	τιμῇσι φέριστοι. Ὁ μὲν οὖν	ἄνθρωπος	ἁπλῶς οὕτως κατ´ ἰδέαν πλάσσεται
[4, 23]	εἰς δὲ τὴν ἀπάθειαν θεούμενος	ἄνθρωπος	ἀχράντως μοναδικὸς γίνεται. Καθάπερ οὖν
[4, 11]	οὐ φοβηθήσομαι· τί ποιήσει μοι	ἄνθρωπος;	Δικαίων γὰρ ψυχαὶ ἐν χειρὶ
[4, 6]	ζωὴ αὐτοῦ. Τί γὰρ ὠφελεῖται	ἄνθρωπος,	ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ,
[4, 8]	καθὸ θήλεια τυγχάνει, οὐ καθὸ	ἄνθρωπος·	εἰ δὲ μηδὲν ἦν τὸ
[4, 4]	ὅτι τέλος τοῦ βίου ὁ	ἄνθρωπος	ἔλαβεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλ´
[4, 22]	ἐστὶ καὶ παρὰ Ἡρακλείτου λαβεῖν·	Ἄνθρωπος	ἐν εὐφρόνῃ φάος· ἅπτεται ἑαυτῷ
[4, 13]	τὴν ἀνθρώπου προσηγορίαν, καθὸ δὲ	ἄνθρωπός	ἐστι καὶ ἔργον θεοῦ. Ἀμέλει
[4, 7]	δὲ γινώσκομεν, ὅτι ὁ παλαιὸς	ἄνθρωπος	ἡμῶν συνεσταύρωται, ἵνα καταργηθῇ τὸ
[4, 18]	κυρίου ὁμολογήσω κύριον, κοινός εἰμι	ἄνθρωπος,	ἠχῶν τὸν κύριον, οὐ γινώσκων.
[4, 26]	σου τὰ ἔργα. Καὶ ἰδοὺ	ἄνθρωπος	καὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ πρὸ
[4, 23]	τῆς οὐσίας, ὁ δέ τις	ἄνθρωπος	κατὰ τύπωσιν τὴν ἐγγινομένην τῇ
[4, 17]	κυρίου διδάξω ὑμᾶς. Τίς ἐστιν	ἄνθρωπος	ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας
[4, 3]	ποτ´ ἐστὶν ᾧ διαφέρει θηρίων	ἄνθρωπος;	τούτου τε αὖ οἱ τοῦ
[4, 21]	οἶδ´ εἴ τις ἀνθρώπων, ἔτι	ἄνθρωπος	ὤν, πλὴν μόνον ὁ δι´
[4, 8]	Οὐκ ἄλλην τοίνυν πρὸς τὴν	ἀνθρωπότητα	φύσιν ἔχειν ἡ γυνή, ἄλλην
[4, 23]	γινομένων. Καὶ ἡ μὲν τοῦ	ἀνθρώπου	ἀνδρεία ἐμπαθοῦς ὄντος, φασί, κατὰ
[4, 18]	οὖς ἤκουσεν οὐδὲ ἐπὶ καρδίαν	ἀνθρώπου	ἀνέβη» τῷ δὲ ἁπλῶς πεπιστευκότι
[4, 6]	πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ	ἀνθρώπου·	ἐὰν μὴ βδελυσσώμεθα δηλονότι τοὺς
[4, 23]	φύσεως ἐργαστηρίῳ δημιουργεῖται, ἔνθα μυστικῶς	ἀνθρώπου	ἐκτελεῖται γένεσις, κοινῆς οὔσης καὶ
[4, 6]	σωτὴρ εἶπεν· Ὁ υἱὸς τοῦ	ἀνθρώπου	ἐλθὼν σήμερον τὸ ἀπολωλὸς εὗρεν.
[4, 26]	δὴ οὖν τὴν σύνθεσιν τοῦ	ἀνθρώπου	ἐν αἰσθητοῖς γενομένην ἐκ διαφόρων
[4, 9]	ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ	ἀνθρώπου	ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ ἐν
[4, 18]	ἀνταποδόσεως ἢ παρὰ τοῦ εὐεργετουμένου	ἀνθρώπου	ἢ παρὰ τοῦ ἐπηγγελμένου κυρίου·
[4, 23]	οὐδὲν γὰρ τῶν χαρακτηριζόντων τὴν	ἀνθρώπου	ἰδέαν τε καὶ μορφὴν ἐνεδέησεν
[4, 12]	τοῦ κυρίου ἄντικρυς ὡς περὶ	ἀνθρώπου	λέγει· Ἐὰν μέντοι παραλιπὼν τούτους
[4, 9]	ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ	ἀνθρώπου	ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν
[4, 26]	οὐ συνορῶντες τὴν κατασκευὴν τοῦ	ἀνθρώπου	ὀρθὴν πρὸς τὴν οὐρανοῦ θέαν
[4, 22]	οὐκ ἤκουσεν καὶ ἐπὶ καρδίαν	ἀνθρώπου.	Οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ
[4, 13]	τῇ ποιᾷ ἐνεργείᾳ μολύνει τὴν	ἀνθρώπου	προσηγορίαν, καθὸ δὲ ἄνθρωπός ἐστι
[4, 24]	καὶ κατὰ ἄγνοιαν ἀφίεσθαι, καθάπερ	ἀνθρώπου	τινός, ἀλλ´ οὐ θεοῦ τὴν
[4, 3]	κυνός, τί ἂν φήσαιμεν τοῦ	ἀνθρώπου	τὸ ἔργον τὸ οἰκεῖον; ἔοικεν
[4, 26]	ἁμαρτίαις ὄντας. Κρεῖττον μὲν τοῦ	ἀνθρώπου	ὡμολόγηται ἡ ψυχή, ἧττον δὲ
[4, 26]	σὰρξ χόρτος καὶ πᾶσα δόξα	ἀνθρώπου	ὡς ἄνθος χόρτου· ἐξηράνθη ὁ
[4, 6]	καὶ γεωρυχούμενον διατρίβοντας πλοῦτον κακοήθεις	ἀνθρώπους	καὶ γηγενεῖς ἀλώπεκας προσεῖπεν. Ὡσαύτως
[4, 22]	φησι περὶ τῶν ἀνθρώπων διαλεγόμενος·	Ἀνθρώπους	μένει ἀποθανόντας ἅσσα οὐκ ἔλπονται
[4, 4]	τὴν ἡγεμονίαν ἔχουσι τῆς κατ´	ἀνθρώπους	προνοίας. Τινὲς δὲ τῶν αἱρετικῶν
[4, 3]	γραφή, καὶ θηρία μᾶλλον ἢ	ἀνθρώπους,	τοὺς παρομοιωθέντας τοῖς κτήνεσι, θηλυμανεῖς
[4, 14]	ἑτέρα» (κατ´ ἐνέργειαν τὴν οἰκείαν	ἀνθρώπῳ	ἀντιπράττειν τῇ πίστει τοῦ προαιρουμένου·
[4, 6]	ἴδε εὐθύτητα, ὅτι ἔστιν ἐγκατάλειμμα	ἀνθρώπῳ	εἰρηνικῷ. Οὗτος δ´ ἂν εἴη
[4, 22]	ἐνύπνια ἀναμαρτησία. Ἱκανὴ δέ, οἶμαι,	ἀνθρώπῳ	κάθαρσις μετάνοια ἀκριβὴς καὶ βεβαία,
[4, 3]	φύσει τῇ θνητῇ, τουτέστι τῷ	ἀνθρώπῳ,	πρὸς τὸ ἀθανασίας κατηξιωμένον τὸ
[4, 9]	δὲ ἀρνησάμενόν με ἐνώπιον τῶν	ἀνθρώπων	ἀπαρνήσομαι αὐτὸν ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων.
[4, 7]	Καὶ ὁ Ἐπίχαρμος Αὕτα φύσις	ἀνθρώπων,	ἀσκοὶ πεφυσημένοι. Ἡμῖν δὲ ὁ
[4, 8]	Ἀναγκαῖον οὖν σύμπαντι τῷ τῶν	ἀνθρώπων	γένει παιδεία τε καὶ ἀρετή,
[4, 22]	ἵνα ὁ θεὸς μόνος γινώσκῃ,	ἀνθρώπων	δὲ οὐδὲ εἷς, ἀλλ´ οὐδὲ
[4, 22]	δι´ ὧν φησι περὶ τῶν	ἀνθρώπων	διαλεγόμενος· Ἀνθρώπους μένει ἀποθανόντας ἅσσα
[4, 16]	εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει	ἀνθρώπων	ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν
[4, 22]	μήτε διὰ μισθὸν εἴτε παρὰ	ἀνθρώπων	εἴτε καὶ ἐκ θεοῦ· Κατ´
[4, 21]	τέλειος οὐκ οἶδ´ εἴ τις	ἀνθρώπων,	ἔτι ἄνθρωπος ὤν, πλὴν μόνον
[4, 7]	αἰώνιον. Τοῖς δὲ ἀθλίοις τῶν	ἀνθρώπων	θάνατος εἶναι ὁ βιαιότατος ἡ
[4, 9]	ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν	ἀνθρώπων,	καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου
[4, 9]	αὐτόν. Τὸ δὲ ἔμπροσθεν τῶν	ἀνθρώπων,	καὶ τῶν σῳζομένων καὶ τῶν
[4, 9]	ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν	ἀνθρώπων,	ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν
[4, 18]	ἀπολέλοιπεν, ἣν ἐπαγγελίαν εἰς σύνεσιν	ἀνθρώπων	πίπτειν συμβέβηκεν. Ἐνταῦθα γενόμενος ἀνεμνήσθην
[4, 22]	βασιλικώτατον διδάσκων αἰτεῖσθαι τὴν τῶν	ἀνθρώπων	σωτηρίαν ἀμισθί, ἵνα δὴ ἡμεῖς
[4, 9]	ὡμολόγησαν τὸν Χριστὸν ἔμπροσθεν τῶν	ἀνθρώπων,	τῷ μέντοι κατὰ φωνὴν ὁμολογεῖν
[4, 8]	γυνή· κοινὴ γὰρ ἁπάντων τῶν	ἀνθρώπων	τῶν γε ἑλομένων ἡ σωφροσύνη·
[4, 14]	ἐξομοιούμενοι) ὁ συνοδεύων ἡμῖν δι´	ἀνθρώπων	τῶν ζηλούντων τὰ ἔργα αὐτοῦ
[4, 26]	ἀστεῖόν τι σύστημα καὶ πλῆθος	ἀνθρώπων	ὑπὸ νόμου διοικούμενον, καθάπερ ἡ
[4, 8]	πρὸς τὸ ἀποκυεῖν γένωνται οὐδὲν	ἀνιείσας	τῶν πρακτέων, ἀλλ´ ἐν αὐτῇ
[4, 19]	ἔσκεπεν, εἶτα κατ´ ὀλίγον αὖθις	ἀνιοῦσαν	ἐπενδύσασθαι. Ἦ γὰρ οὐχὶ καὶ
[4, 8]	Ἀποσφάττεται οὖν ὁ δοκιμώτατος κριθεὶς	ἀνιωμένων	τῶν φιλοσοφησάντων μέν, οὐχ αἱρεθέντων
[4, 6]	σπεύδων πρὸς τὴν τοῦ πνεύματος	ἄνοδον,	οὐκ ἀποχῇ κακῶν μόνον δικαιωθείς,
[4, 18]	φωτεινὸν ἐπιδεικνύμενος τοῖς ἐφεστῶσι τῇ	ἀνόδῳ	ἀγγέλοις, τὸ χρῖσμα τῆς εὐαρεστήσεως
[4, 26]	τοῦτο ἐκλεκτός. Ὅτι δὲ τοὺς	ἀνοήτους	καὶ ἀπειθεῖς γῆν καλεῖ ἡ
[4, 8]	γυνή, ἡ δὲ μὴ σώφρων	ἀνοίᾳ	τὸν ξυνόντα ὑπερφέρει. οὐ μὲν
[4, 9]	διὰ τὴν τῶν ἐπιβουλευόντων αὐτῷ	ἄνοιαν	καὶ τὴν τῶν ἀπίστων ἀποκάθαρσιν
[4, 24]	Τούτῳ φησὶν ἡ γραφή· Ὑπέλαβες,	ἄνομε,	ὅτι ἔσομαί σοι ὅμοιος. Ἀλλ´
[4, 17]	τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ	ἀνόμημά	μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με
[4, 6]	τὰ λαλοῦντα κατὰ τοῦ δικαίου	ἀνομίαν.	Καὶ πάλιν· Ἐξολεθρεύσαι κύριος πάντα
[4, 17]	μου καθάρισόν με· ὅτι τὴν	ἀνομίαν	μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ
[4, 17]	πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς	ἀνομίας	μου, καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας
[4, 23]	πιστῶς ἀναστρέφεσθαι τὴν κρίσιν ἔχουσιν	ἀνόσιον.	Τὸ δὲ Οὐκ ἐπιθυμήσεις» οὔτε
[4, 18]	οὐκ ἐργάζεται, μήτε ἀδικοῦσα μήτε	ἀνταδικοῦσά	ποτε, ἀγαθοποιοῦσα δὲ πρὸς πάντας
[4, 3]	ἀλλὰ χωρὶς νόμου ἁμαρτία νεκρὰ›	ἀντᾴδομεν	αὐτοῖς. Ὅταν γὰρ ἀφέλῃς τὸ
[4, 26]	καταρτισμῷ τελειούμενον. Καὶ δὴ ἡ	ἀντακολουθία	τῶν τριῶν ἀρετῶν περὶ τὸν
[4, 6]	ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος	ἀντάλλαγμα	τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Διὰ τοῦτο
[4, 26]	θεοῦ {καὶ} δικαιοσύνης γῆς οὐρανὸν	ἀνταλλάσσεται.	Εἰκότως οὖν γνώσεως ἐπήβολος ὁ
[4, 18]	λόγον, ἀλλὰ κατὰ τὸν τῆς	ἀνταποδόσεως	ἢ παρὰ τοῦ εὐεργετουμένου ἀνθρώπου
[4, 8]	ὅτι ἀπὸ κυρίου ἀπολήψεσθε τὴν	ἀνταπόδοσιν	τῆς κληρονομίας. Τῷ γὰρ κυρίῳ
[4, 12]	ποῦ ἔτι ἡ πίστις κατὰ	ἀνταπόδοσιν	τῶν προημαρτημένων τοῦ μαρτυρίου γινομένου,
[4, 12]	ὑπομονήν. Εἰ δὲ τὸ μαρτύριον	ἀνταπόδοσις	διὰ κολάσεως, καὶ ἡ πίστις
[4, 12]	εἰ ἐκ προνοίας γίνεται ἡ	ἀνταπόδοσις·	εἰ μὲν γὰρ μὴ εἴη
[4, 8]	ἀναγκαζόμενος κατειπεῖν τι τῶν ἀπορρήτων	ἀντέσχεν	πρὸς τὰς βασάνους οὐδὲν ἐξομολογούμενος,
[4, 19]	νηστείαις τεθλιμμένη πρὸς μυρίας ὡπλισμένας	ἀντετάξατο	δεξιάς, τυραννικὸν διὰ πίστεως ἀναλύουσα
[4, 10]	διωγμοῦ. Διὰ τοῦτ´ οὖν μηδενὸς	ἀντέχεσθαι	τῶν ἐν τῷ βίῳ προστέτακται
[4, 17]	ὑπὸ τοῦ θεοῦ {ὃς} ταπεινοφροσύνης	ἀντέχεται	καὶ λέγει· Οὐδεὶς καθαρὸς ἀπὸ
[4, 20]	ἢ βέβηλος ὡς Ἠσαῦ, ὃς	ἀντὶ	βρώσεως μιᾶς ἀπέδοτο τὰ πρωτοτόκια,
[4, 15]	μιμούμενος ὃ μὴ γινώσκει, καταφρονητὴς	ἀντὶ	μεγαλόφρονος γινόμενος. Ἵνα τί γὰρ
[4, 7]	ἡμεῖς καταφρονοῦμεν. Κἀντεῦθεν Ἡράκλειτος ἓν	ἀντὶ	πάντων κλέος ᾑρεῖτο, τοῖς δὲ
[4, 7]	τραγῳδίᾳ λέγει γυνή. Ἥ τε	Ἀντιγόνη	τοῦ Κρεοντείου καταφρονοῦσα κηρύγματος θαρσοῦσά
[4, 14]	ἐν τῇ ὁδῷ μετ´ αὐτοῦ·	ἀντίδικος	δὲ οὐ τὸ σῶμα, ὥς
[4, 14]	αὖ φησιν· Ἴσθι εὐνοῶν τῷ	ἀντιδίκῳ	σου ταχύ, ἕως ὅτου εἶ
[4, 26]	προσαγορεύειν δοκοῦσι καὶ δίους καὶ	ἀντιθέους	καὶ Διὶ μῆτιν ἀταλάντους καὶ
[4, 6]	τῆς τῶν φθαρτῶν δόσεως οἰόμενοι	ἀντικαταλλάσσεσθαι	τὰ τῆς ἀφθαρσίας ἐν τῇ
[4, 24]	τε κύριοί ἐσμεν καὶ τοῦ	ἀντικειμένου	αὐτῷ, ὡς τὸ φιλοσοφεῖν ἢ
[4, 18]	περιστάσει διὰ τὰς παρεμπτώσεις τοῦ	ἀντικειμένου,	μιμησάμενος τὸν Δαβὶδ ψαλεῖ· Ἐξομολογήσομαι
[4, 6]	καὶ δαιμόνων καὶ τῆς τοῦ	ἀντικειμένου	στρατιᾶς. Καὶ ὅλως ἡ κυριακὴ
[4, 24]	Διὰ γοῦν τὸ ἑκατέρου τῶν	ἀντικειμένων	ἐπ´ ἴσης εἶναι ἡμᾶς κυρίους
[4, 8]	κατὰ τῆς σαρκός. Ταῦτα» οὖν	ἀντίκειται»	οὐχ ὡς κακὸν ἀγαθῷ, ἀλλ´
[4, 19]	ἐν θήρᾳ ὠκύτητα καὶ τὴν	Ἀντικλείας	φιλοστοργίαν καὶ τὴν Ἀλκήστιδος φιλανδρίαν
[4, 16]	ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ.	Ἀντικρυς	τελείαν δικαιοσύνην ὑπογράφει ἔργῳ τε
[4, 22]	Θείως οὖν ὁ Παῦλος Ῥωμαίοις	ἄντικρυς	ἐπιστέλλει· Ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται,
[4, 6]	ταῦτα προστεθήσεται ὑμῖν. Ἆρ´ οὐκ	ἄντικρυς	τὸν γνωστικὸν μεθέπειν ἡμᾶς παρακελεύεται
[4, 12]	ὑποβὰς καὶ περὶ τοῦ κυρίου	ἄντικρυς	ὡς περὶ ἀνθρώπου λέγει· Ἐὰν
[4, 13]	οὗτοι τὸν θάνατον καταργοῦσιν οἱ	ἀντίμιμοι	τοῦ Δημιουργοῦ, οἱ τῇ ἐκ
[4, 22]	τι ἀπαντήσῃ. Ὡς ἀπαθὴς τὴν	ἀντιμισθίαν	ἀμνησικάκως προήσεται, ἐπὶ δικαίους καὶ
[4, 10]	διαμένωμεν μόνον, ἀλλ´ ὡς μὴ	ἀντιποιούμενοι	τοὺς ἐπιδικαζομένους ἐφ´ ἑαυτοὺς ἀγριαίνωμεν
[4, 7]	παντοκράτορι καὶ τῷ κυρίῳ θαρροῦντες	ἀντιπολιτευόμεθα	ταῖς ἀρχαῖς τοῦ σκότους καὶ
[4, 14]	(κατ´ ἐνέργειαν τὴν οἰκείαν ἀνθρώπῳ	ἀντιπράττειν	τῇ πίστει τοῦ προαιρουμένου· κτίσις
[4, 1]	ἡμᾶς αἱ πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους	ἀντιρρήσεις	ἐκδέχονται πειρωμένους τά τε ὑπ´
[4, 6]	Μακάριοι» τοίνυν οἱ εἰρηνοποιοί. Τὸν	ἀντιστρατηγοῦντα	νόμον τῷ φρονήματι τοῦ νοῦ
[4, 17]	ἀπὸ χύτρας. Θεὸς γὰρ ὑπερηφάνοις	ἀντιτάσσεται,	ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν. Ναὶ
[4, 22]	καὶ πάλιν τοὺς πονηροὺς κακίζων	ἀντιτίθησι	Ζῶσι γὰρ μετὰ κακῆς ἐλπίδος»
[4, 5]	Κύρνε, κατ´ ἠλιβάτων. ἔμπαλιν δὲ	Ἀντιφάνης	ὁ κωμικὸς Ὁ πλοῦτος» φησί,
[4, 7]	ἀποστυγῶν τὸ πονηρόν, ἀγάπην ἔχων	ἀνυπόκριτον·	Ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν ἕτερον
[4, 21]	ἐν πνεύματι ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ	ἀνυποκρίτῳ,	ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει
[4, 6]	Οὗτος δ´ ἂν εἴη ὁ	ἀνυποκρίτως	ἐξ ὅλης καρδίας πιστεύων καὶ
[4, 19]	τις εἴργοι τῆς τοιαύτης διαθέσεως	ἀνυποκρίτως	ὁρμῶσαν ἤτοι γυναῖκα ἢ καὶ
[4, 11]	τὴν ἀπιστίαν. ἐμὲ μὲν γὰρ	Ἄνυτός	τε καὶ Μέλητος ἀποκτείνειεν μέντ´
[4, 6]	τε καὶ ἀπαλλαττόμενοι ὥσπερ δεσμωτηρίων,	ἄνω	δὲ εἰς καθαρὰν οἴκησιν ἀφικνούμενοι·
[4, 8]	τῆς θείας ἀπαρτωμένη φιλίας ἀδούλωτος	ἄνω	περιπολεῖ, τὸ σῶμα παραδοῦσα τοῖς
[4, 3]	τῆς ἀληθοῦς παιδευομένη πρὸς τοὺς	ἄνω	σπεύδειν συγγενεῖς, ἀποστραφεῖσα τῶν τοῦ
[4, 26]	πάθοις κ´ οὐδὲν κακὸν κατθανών,	ἄνω	τὸ πνεῦμα διαμένει κατ´ οὐρανόν·
[4, 20]	καὶ μή τις ῥίζα πικρίας	ἄνω	φύουσα ἐνοχλῇ καὶ δι´ αὐτῆς
[4, 25]	καὶ τελευτᾷ πάλιν ἐπὶ τὴν	ἄνωθεν	ἀρχήν, οὐδαμοῦ διάστασιν λαβών. Διὸ
[4, 13]	καὶ αὐτὸς ἐμφερῶς τῷ Βασιλείδῃ,	ἄνωθεν	δὲ ἡμῖν δεῦρο τοῦτο δὴ
[4, 13]	εἰκόνι, ἐμφυσῶντες τὴν ζωὴν τὴν	ἄνωθεν	κατὰ τὴν τοῦ δόγματος αἵρεσιν,
[4, 25]	ἀκοῦσαί σε, {ἔστι{ ν} δ´	ἄξι´	εἰδέναι· ἀσέβειαν ἀσκοῦντα ὄργι´ ἐχθαίρει
[4, 7]	ἀποθνῄσκειν· λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ	ἄξια	τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ
[4, 17]	ἐπὶ τὸ ἀγαθὸν διορθωσώμεθα, τὸ	ἀξιαγάπητον	ἦθος τῆς ἁγνείας» φησίν, ἐνδειξάσθωσαν·
[4, 6]	Πάλιν τε αὖ τὰς κατ´	ἀξίαν	διαφοράς, τῆς ἀρετῆς εὐγενεῖς ἀμοιβάς,
[4, 6]	γὰρ πάντα πᾶσι μερίζει κατ´	ἀξίαν	δικαίας οὔσης τῆς οἰκονομίας· καταφρονήσας
[4, 17]	ποιῇ τὰ τοῦ κυρίου κατ´	ἀξίαν·	μεγαλόφρονος δὲ ἐννοίας ἐστὶν καὶ
[4, 21]	δι´ ἀγάπην γένοιτο, πλείονα τὴν	ἀξίαν	ὡς ἐν ἀνθρώποις λαμβάνων. Οὐδ´
[4, 19]	ἐφιλοσόφουν Λασθένεια ἡ Ἀρκαδία καὶ	Ἀξιοθέα	ἡ Φλιασία· Ἀσπασίας γὰρ τῆς
[4, 22]	ἑλκυσθῆναι ὑπὸ τοῦ πατρός, τὸ	ἄξιον	γενέσθαι τὴν δύναμιν τῆς χάριτος
[4, 5]	σώματος μελετήσας εὐζωίαν. ~Θαυμάζειν δὲ	ἄξιον	καὶ τῶν Στωϊκῶν οἵτινές φασι
[4, 16]	θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν	ἄξιος	ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι
[4, 16]	αὐτοὺς πειρασθῆναι, Καὶ εὗρεν αὐτοὺς	ἀξίους	ἑαυτοῦ, υἱοὺς κληθῆναι δηλονότι· Ὡς
[4, 8]	τὴν γυναῖκα σώφρονά τε ὁμοίως	ἀξιώσαιμεν	εἶναι καὶ πρὸς τὰς ἡδονὰς
[4, 21]	δ´ ὀρχηστύν, ἑτέρῳ κίθαριν καὶ	ἀοιδήν,	Ὅμηρος λέγει. Ἀλλ´ ἕκαστος ἴδιον
[4, 13]	δὲ καὶ τὸ τοῦ θεοῦ	ἀόρατον	εἰς πίστιν τοῦ πεπλασμένου. Τὸν
[4, 16]	θυμὸν τοῦ βασιλέως· τὸν γὰρ	ἀόρατον	ὡς ὁρῶν ἐκαρτέρησεν. Ἡ θεία
[4, 13]	ἡ εἰκών, εἰς δόξαν τοῦ	ἀοράτου,	ἐπεὶ ὅσα ἐκ συζυγίας προέρχεται,
[4, 25]	δὲ ὁ θεός. Τὸν οὖν	ἀοράτου	θεοῦ θεωρητικὸν θεὸν ἐν ἀνθρώποις
[4, 2]	αὐτό που τοὔνομά φησι, διεστρωμένα,	ἀπ´	ἄλλου εἰς ἄλλο συνεχὲς μετιόντα,
[4, 2]	γὰρ οἰὸς μαλλός, ἦν δ´	ἀπ´	ἀμπέλων σπονδή τε καὶ ῥὰξ
[4, 13]	τινι ὁμιλίᾳ κατὰ λέξιν γράφει·	Ἀπ´	ἀρχῆς ἀθάνατοί ἐστε καὶ τέκνα
[4, 5]	παρούσης ἀλγηδόνος ἡ ψυχὴ νεύειν	ἀπ´	αὐτῆς καὶ τίμιον ἡγεῖσθαι τὴν
[4, 26]	δέ σοι οὐθέν. Τίς γὰρ	ἀπαγγέλλει	μοι ἃ οὐκ ᾔδειν, μεγάλα
[4, 6]	ὅτι Πλατεῖα καὶ εὐρύχωρος ὁδὸς	ἀπάγει	εἰς τὴν ἀπώλειαν καὶ πολλοὶ
[4, 6]	Καὶ ὅλως ἡ κυριακὴ ἄσκησις	ἀπάγει	τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος εὐχαρίστως,
[4, 19]	ἢ δικαιοσύνης μὲν καὶ σωφροσύνης	ἀπάγειν	προῃρημένος, ἄδικον δὲ ἅμα καὶ
[4, 26]	τὴν χρῆσιν ἀπροσπαθῶς, προθύμως τῷ	ἀπάγοντι	τοῦ βίου συνεπόμενος, οὐδαμῶς ὀπίσω
[4, 6]	τῇ περιουσίᾳ. Ἐπεὶ δὲ τῶν	ἀπαγόντων	εἰς τὴν τελείωσιν τῆς σωτηρίας
[4, 7]	φέρειν» ὁδοὶ δὲ πολλαὶ αἱ	ἀπάγουσαι,	ἁμαρτίαι πολυπλανεῖς. Τούτους, ὡς ἔοικε,
[4, 25]	γὰρ γένεσιν διαδεχομένη κατὰ προκοπὴν	ἀπαθανατίζειν	βούλεται, Τῶν δὲ ἀσεβῶν ὁ
[4, 23]	γένει ἐπιθυμίας, εἰς δὲ τὴν	ἀπάθειαν	θεούμενος ἄνθρωπος ἀχράντως μοναδικὸς γίνεται.
[4, 7]	ὄντες, καθάπερ οἱ παλαιοὶ δίκαιοι	ἀπάθειαν	ψυχῆς καὶ ἀταραξίαν καρπούμενοι· ~Ἐπεὶ
[4, 22]	ἔτι, ἀλλ´ ἐν ἕξει γέγονεν	ἀπαθείας,	σχῆμα θεῖον ἐπενδύσασθαι ἀναμένων. Ἐὰν
[4, 19]	τελείᾳ πρὸς τὸν θεὸν δεήσει	ἀπαθῆ	διεφύλαξεν. Σιωπῶ γὰρ Σουσάνναν καὶ
[4, 23]	τὴν πρὸς τὸ θεῖον ἐξομοίωσιν	ἀπαθῆ	καὶ ἐνάρετον γενέσθαι. Τοῖς δὲ
[4, 23]	ἡ σωτήριος φρόνησις, θεὸς δὲ	ἀπαθὴς	ἄθυμός τε καὶ ἀνεπιθύμητος· καὶ
[4, 22]	αὐτῷ ἐναντίον τι ἀπαντήσῃ. Ὡς	ἀπαθὴς	τὴν ἀντιμισθίαν ἀμνησικάκως προήσεται, ἐπὶ
[4, 6]	προσεχέστερον ἐν ἕξει γίνεται ταὐτότητος	ἀπαθοῦς,	ὡς μηκέτι ἐπιστήμην ἔχειν καὶ
[4, 4]	Πρὸς οὓς εἰρήσεται ὁπόταν καιρὸς	ἀπαιτῇ·	διαφέρονται γὰρ ἡμῖν περὶ ἀρχάς.
[4, 1]	τέλειος, οἷς ἐμπεριληφθήσεται κατὰ τὴν	ἀπαίτησιν	τῶν λεχθησομένων τὰ παρεπόμενα, καὶ
[4, 9]	εὐγνωμόνως καὶ ἀγαπητικῶς ἀποδιδοὺς τὸν	ἀπαιτούμενον	ἄνθρωπον. ~Ἐπὰν δ´ ἔμπαλιν εἴπῃ
[4, 18]	κοσμικῶν κατέχουσιν οἱ τὸ τέλος	ἀπαιτοῦντες	τοῖς σφετέροις βαρουμένους πάθεσι, τὸν
[4, 6]	ἔφη, ὅτι τῇ νυκτὶ ταύτῃ	ἀπαιτοῦσί	σου τὴν ψυχήν· ἃ δὲ
[4, 7]	ἦν ὁ θάνατος τοῦ παντὸς	ἀπαλλαγή,	ἕρμαιον ἂν ἦν» καὶ τὰ
[4, 5]	αὐτῆς καὶ τίμιον ἡγεῖσθαι τὴν	ἀπαλλαγὴν	τῆς παρούσης ὀδύνης. Ἀμέλει κατ´
[4, 4]	λόγῳ, ὅπως ποτὲ τοῦ σώματος	ἀπαλλάττεται,	οἷον αἷμα τὴν πίστιν ἀνὰ
[4, 6]	τῇ γῇ ἐλευθερούμενοί τε καὶ	ἀπαλλαττόμενοι	ὥσπερ δεσμωτηρίων, ἄνω δὲ εἰς
[4, 4]	τὰς νόσους πάσχουσιν οἱ ἄνθρωποι·	ἀπαλλάττονται	γὰρ θηλυκευόμενοι καὶ ἱμειρόμενοι τοῦ
[4, 13]	οἰκείωσιν, οἳ δὲ διὰ τὴν	ἀπαλλοτρίωσιν	τὴν ἐκ προαιρέσεως προσαγορευθέντες· οὐθὲν
[4, 23]	δι´ ὑπακοῆς ἐδικαιοῦτο, τοῦτο ἦν	ἀπανδρούμενον	τὸ ἐπ´ αὐτῷ κείμενον· αἰτίᾳ
[4, 21]	τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, σπευστέον	ἀπανδροῦσθαι	γνωστικῶς καὶ τελειοῦσθαι ὡς ὅτι
[4, 12]	λόγον ἀποσῴζουσι πρὸς τὸ πᾶν	ἅπαντα,	ἕτερον δὲ τὸ μηδενὸς ἐπιθυμεῖν
[4, 12]	τοῦ θεοῦ ὑπειλήφαμεν τὸ ἠγαπηκέναι	ἅπαντα,	ὅτι λόγον ἀποσῴζουσι πρὸς τὸ
[4, 4]	τὴν πίστιν ἀνὰ τὸν βίον	ἅπαντα,	πρὸς δὲ καὶ τὴν ἔξοδον,
[4, 6]	ζῶσι τὸ παράπαν εἰς τὸν	ἅπαντα	χρόνον, καίτοι σχήματά τινα περιτίθησι
[4, 12]	λέγει· Ἐὰν μέντοι παραλιπὼν τούτους	ἅπαντας	τοὺς λόγους ἔλθῃς ἐπὶ τὸ
[4, 22]	πως ἀγαθοεργοῦντι αὐτῷ ἐναντίον τι	ἀπαντήσῃ.	Ὡς ἀπαθὴς τὴν ἀντιμισθίαν ἀμνησικάκως
[4, 13]	λόγος) πρὸς δὲ τὸ κατεπεῖγον	ἀπαντητέον.	Εἰ ἐπὶ τὸ καταλῦσαι θάνατον
[4, 6]	πατὴρ ὑμῶν ὅτι χρῄζετε τούτων	ἁπάντων·	ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν
[4, 15]	ἐπιστολὴν τὴν καθολικὴν τῶν ἀποστόλων	ἁπάντων,	σὺν τῇ εὐδοκίᾳ τοῦ ἁγίου
[4, 8]	παιδίον κἂν γυνή· κοινὴ γὰρ	ἁπάντων	τῶν ἀνθρώπων τῶν γε ἑλομένων
[4, 9]	μηδὲ θανάτῳ τρεπομένη ὑφ´ ἓν	ἁπάντων	τῶν παθῶν, ἃ δὴ διὰ
[4, 6]	δείπνου οἱ φιλοκτήμονες κληθέντες οὐκ	ἀπαντῶσιν,	οὐ διὰ τὸ κεκτῆσθαι, ἀλλὰ
[4, 22]	ἑαυτοῦ καὶ ταύτῃ ἀγαπητὸν εἶναι	ἅπαξ	ἑλόμενος· Οὐ γὰρ ἐν γαστρὸς
[4, 19]	τοῦ θεοῦ· Λελάληκα πρὸς σὲ	ἅπαξ	καὶ δὶς λέγων· ἑώρακα τὸν
[4, 18]	ποτε, ἀγαθοποιοῦσα δὲ πρὸς πάντας	ἁπαξαπλῶς	κατ´ εἰκόνα θεοῦ. Πλήρωμα οὖν
[4, 25]	εἰς τὸ αὐτό, τὸν υἱόν,	ἀπαρέμφατος	δέ ἐστι τῆς περὶ ἑκάστης
[4, 9]	ἀρνησάμενόν με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων	ἀπαρνήσομαι	αὐτὸν ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων. Ὃς
[4, 8]	κατακτείνηται βασάνοις τυραννικαῖς, τῆς θείας	ἀπαρτωμένη	φιλίας ἀδούλωτος ἄνω περιπολεῖ, τὸ
[4, 1]	δι´ αὐτῶν εἱρμῷ δύνασθαι καὶ	ἁπάσαις	ἐντεῦθεν ταῖς αἱρέσεσιν ἕνα δεικνύναι
[4, 1]	Τελειωθείσης τοίνυν τῆς προθέσεως ἡμῖν	ἁπάσης	ἐν οἷς, ἐὰν θελήσῃ τὸ
[4, 8]	περιέλκηται περί τε τῆς κτήσεως	ἁπάσης	κινδυνεύσῃ, οὐκ ἀφέξεται τῆς θεοσεβείας
[4, 8]	δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς	ἁπάσης	ὁμοίως μὲν γυναικί, ὁμοίως δὲ
[4, 13]	τῆς κτίσεως καὶ τῆς φθορᾶς	ἁπάσης.	Φύσει γὰρ σῳζόμενον γένος ὑποτίθεται
[4, 5]	διδάσκων εὖ μάλα τοῖς περιστατικοῖς	ἅπασιν	οἷόν τε εἶναι καλῶς χρῆσθαι
[4, 5]	λέγω καὶ τῆς καθαρᾶς ἀναμαρτησίας,	ἀπασχολεῖν	βιάζεται τὴν ψυχήν, περὶ τοὺς
[4, 3]	ὁ πλεονεκτικὸς καὶ ὄφις ὁ	ἀπατεών.	Ὁ τοίνυν ἀπὸ τοῦ σώματος
[4, 8]	τῆς θεοσεβείας οὐδ´ ὁπωστιοῦν· οὐδὲ	ἀπαυδήσει	ποτὲ ἡ μὲν γυνὴ φαύλῳ
[4, 16]	θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ·	ἀπέβλεπε	γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν· πίστει
[4, 7]	θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους	ἀπέδειξεν	ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν
[4, 20]	Ἠσαῦ, ὃς ἀντὶ βρώσεως μιᾶς	ἀπέδοτο	τὰ πρωτοτόκια, καὶ μή τις
[4, 16]	ἐλιθάσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας	ἀπέθανον,	περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις
[4, 25]	ἀλλ´ ὡς τῆς ἁμαρτίας καὶ	ἀπειθείας	σαρκικῆς τε οὔσης καὶ ἐνσωμάτου
[4, 26]	ὁ κλῆρος καὶ μερὶς τοῦ	ἀπειθεῖν	ὑμᾶς, λέγει κύριος· ὡς ἐπελάθου
[4, 26]	Ὅτι δὲ τοὺς ἀνοήτους καὶ	ἀπειθεῖς	γῆν καλεῖ ἡ γραφή, σαφὲς
[4, 9]	ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ ὄντες καὶ	ἀπειθεῖς	καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν
[4, 18]	τεθραμμένου· καρποφόροις δὲ ὁ δίκαιος	ἀπεικάζεται	δένδροις, οὐ μόνον τοῖς κατὰ
[4, 6]	νοῦ ἡμῶν, τοῦ θυμοῦ τὰς	ἀπειλὰς	καὶ τῆς ἐπιθυμίας τὰ δελέατα
[4, 6]	ἄν τις καὶ μᾶλλον ἕλοιτο,	ἀπειλὴν	ἀνθρωπίνην ἢ τὴν ἀγάπην τοῦ
[4, 8]	ἐλεύθερος, κἂν πρὸς τυράννου θάνατος	ἀπειλῆται	τούτῳ, κἂν ἐπὶ δικαστήρια ἄγηται
[4, 2]	πολλάκις εἴπομεν, διὰ τοὺς ἀνέδην	ἀπείρως	ἐντυγχάνοντας ποικίλως, ὡς αὐτό που
[4, 25]	κοινόν) ἀλλ´ ὡς δίκαιος γυμνὸς	ἄπεισι	κακίας τε καὶ ἁμαρτίας καὶ
[4, 7]	οὐ βλέπομεν ἐλπίζομεν, δι´ ὑπομονῆς	ἀπεκδεχόμεθα.	Ἀλλ´ εἰ καὶ πάσχομεν διὰ
[4, 23]	ἀληθῶς εὐχάριστον ἐκλογὴν οὐ κατὰ	ἀπεκλογὴν	τῶν ἑτέρων ὡς φαύλων, ἀλλ´
[4, 19]	πολλὰ δὴ καταγράφουσιν, Σωκράτης μὲν	ἀπέλαυσεν	εἰς φιλοσοφίαν, Περικλῆς δὲ εἰς
[4, 25]	κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ	ἀπελεύσομαι	ἐκεῖ» οὐ κτημάτων γυμνός (τοῦτο
[4, 25]	ἣν ὁ κύριος ἀπέλυε λέγων·	Ἄπελθε	εἰς εἰρήνην· Σαλὴμ γὰρ ἑρμηνεύεται
[4, 22]	οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ· ἐὰν	ἀπέλθω	εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης,
[4, 25]	εὐστάθεια, ἐφ´ ἣν ὁ κύριος	ἀπέλυε	λέγων· Ἄπελθε εἰς εἰρήνην· Σαλὴμ
[4, 12]	ἧς τίς ἂν ἄλλη μείζων	ἀπέμφασις	γένοιτο; Ἀλλὰ πρὸς μὲν τὰ
[4, 7]	Εἶτα ἐπιφέρει· Ταῦτα δεῖ στέγειν	ἅπερ	δεῖ κατὰ φύσιν διεκπερᾶν· οὐ
[4, 25]	αὐτοῦ πιστεῦσαι μοναδικόν ἐστι γενέσθαι,	ἀπερισπάστως	ἑνούμενον ἐν αὐτῷ, τὸ δὲ
[4, 23]	εὔσχημον καὶ εὐπάρεδρον τῷ κυρίῳ	ἀπερισπάστως.	Ἴσμεν δὲ τὰ μὲν δυσπόριστα
[4, 5]	εὔσχημον καὶ εὐπάρεδρον τῷ κυρίῳ	ἀπερισπάστως.	Τούτων οὖν ἀνθεκτέον οὐ δι´
[4, 25]	υἱὸς ἀλλογενὴς ἀπερίτμητος καρδίᾳ καὶ	ἀπερίτμητος	{ἐστι} σαρκί» τουτέστιν ἀκάθαρτος σώματί
[4, 25]	λέγει κύριος· πᾶς υἱὸς ἀλλογενὴς	ἀπερίτμητος	καρδίᾳ καὶ ἀπερίτμητος {ἐστι} σαρκί»
[4, 6]	ἀπολέσει αὐτὴν τῆς ἁμαρτίας ἧς	ἀπέσπασται,	ἀπολέσας δὲ εὑρήσει κατὰ τὴν
[4, 6]	ἡ δὲ καρδία αὐτοῦ πόρρω	ἄπεστιν	ἀπὸ κυρίου. Τῷ στόματι αὐτῶν
[4, 3]	μὲν γὰρ ἀγαθοεργίας κακίας ἔργον,	ἀπέχεσθαι	δὲ ἀδικίας σωτηρίας ἀρχή. ᾗ
[4, 15]	τοῦ Παύλου· ἐμήνυσαν γὰρ Ἐπάναγκες	ἀπέχεσθαι	δεῖν εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ
[4, 23]	ἐκ φόβου δεῖται, τῆς βιαζομένης	ἀπέχεσθαι	τῶν ἡδέων, οὔτε μισθοῦ τοῦ
[4, 12]	θεοῦ» φησίν, ὁ ἁγιασμὸς ὑμῶν,	ἀπέχεσθαι	ὑμᾶς ἀπὸ τῆς πορνείας, εἰδέναι
[4, 4]	σπεύδουσι τῇ πρὸς τὸν δημιουργὸν	ἀπεχθείᾳ,	οἱ ἄθλιοι θανατῶντες. Τούτους ἐξάγειν
[4, 7]	μετὰ φόβου διδασκαλία, δι´ ἣν	ἀπεχόμεθα	τῆς ἀδικίας, δεύτερος δὲ ἡ
[4, 22]	καὶ διὰ τοῦτο τοῦ ὄψου	ἀπεχόμενον.	Τῶν τοιούτων εὖ ἴσθι ὅτι
[4, 17]	καὶ ἄμεμπτος, ἀληθινὸς καὶ θεοσεβής,	ἀπεχόμενος	ἀπὸ παντὸς κακοῦ. Οὗτος ὁ
[4, 22]	τοῦ πράττειν τι τῶν ἀδίκων	ἀπεχόμενος	οὐχ ἑκὼν χρηστός, φόβῳ δὲ
[4, 23]	ἢ δυσχρήστοις προσαγόμενοι τῶν μὲν	ἀπέχονται,	τῶν δ´ οὔ· ἀλλὰ καὶ
[4, 3]	ἔτι μᾶλλον τὴν κόλασιν, ὅταν	ἀπῇ	τὸ πεφυκὸς ἐπιθυμεῖν· Δικαίῳ γὰρ
[4, 22]	παρὰ τοῦ θεοῦ πράττειν τὰ	ἀπηγορευμένα	ἀτιμώρητος {τε} ὤν, οὐδ´ εἰ
[4, 4]	πόλεμον τελευτῶν ἀδεὴς τοῦ θανεῖν	ἀπήλλακται,	ἀποτμηθεὶς τοῦ σώματος, καὶ οὐ
[4, 5]	ῥᾳθυμεῖ, ὁπηνίκα καὶ αἱ ἄλλαι	ἀπημέληνται	ἀρεταί. Καὶ οὐ δήπου τὴν
[4, 2]	ἀτεχνῶς κατὰ τὴν παλαιὰν ἐκείνην	ἀπηνθισμένοι	προσφοράν, περὶ ἧς ὁ Σοφοκλῆς
[4, 21]	Χριστοῦ» τὸ ἐκ καταρτισμοῦ τελείως	ἀπηρτισμένον.	ἤδη συνορῶμεν ὅπῃ καὶ ὅπως
[4, 18]	ἣ δὲ ἐκμαθοῦσα τὸ γεγονὸς	ἀπῄτει	τὸν μισθόν, καὶ τῇδέ πως
[4, 19]	φιλοσοφίας ὡς πρὸς τὸν περιέργως	ἀπιδόντα	καὶ εἰπόντα Καλὸς ὁ πῆχυς»
[4, 22]	φησὶ τὰς καλὰς ψυχὰς ἐνθένδε	ἀπιέναι,	καὶ πάλιν τοὺς πονηροὺς κακίζων
[4, 2]	ἕτερα, ἐπεὶ καὶ τοῖς ὁδὸν	ἀπιοῦσιν	ἣν οὐκ ἴσασιν ἀρκεῖ τὴν
[4, 3]	δὲ τὸ πιστεύειν τῷ ψεύδει,	ἀπιστεῖν	δὲ τῇ ἀληθείᾳ εἰς ἀπώλειαν
[4, 24]	μή, καὶ τὸ πιστεύειν ἢ	ἀπιστεῖν.	Διὰ γοῦν τὸ ἑκατέρου τῶν
[4, 25]	τοὺς μὴ πιστεῦσαι βουληθέντας, ἀλλ´	ἀπιστεῖν	ἐθέλοντας. Μόνοι τοίνυν οἱ καθαρῶς
[4, 3]	τῶν φρενῶν. Αὐτίκα τὸ μὲν	ἀπιστεῖν	τῇ ἀληθείᾳ θάνατον φέρει ὡς
[4, 3]	κακά. Ὅ τε Ἐπίχαρμος Μέμνασο	ἀπιστεῖν»	φησίν· ἄρθρα ταῦτα τῶν φρενῶν.
[4, 25]	ἑνούμενον ἐν αὐτῷ, τὸ δὲ	ἀπιστῆσαι	διστάσαι ἐστὶ καὶ διαστῆναι καὶ
[4, 26]	κρίνων τὴν γῆν, ἐπεὶ ὁ	ἀπιστήσας»	κατὰ τὴν σωτήριον φωνὴν ἤδη
[4, 3]	ἀνέδραστόν τε καὶ ἀλόγιστον. Πολλὰ	ἀπιστία	δέδρακεν ἀγαθὰ καὶ πίστις κακά.
[4, 11]	οὖσα τοῦ κόσμου» ἐλέγχει τὴν	ἀπιστίαν.	ἐμὲ μὲν γὰρ Ἄνυτός τε
[4, 7]	ὁ μὲν ψευσάμενος καὶ ἑαυτὸν	ἄπιστον	δείξας καὶ μεταστὰς εἰς τὴν
[4, 7]	πολυπλανεῖς. Τούτους, ὡς ἔοικε, τοὺς	ἀπίστους	διακωμῳδῶν Ἀριστοφάνης ἄγετε (φησίν) ἄνδρες
[4, 4]	καὶ τῷ τιμίῳ αἵματι» τοὺς	ἀπίστους	δυσωπῶν. Οὗτος οὖν οὐ φόβῳ
[4, 7]	Ὀλιγοπίστους τούτους οὐ λέγει, ἀλλὰ	ἀπίστους	καὶ ὑποκριτάς, τὸ μὲν ὄνομα
[4, 9]	αὐτῷ ἄνοιαν καὶ τὴν τῶν	ἀπίστων	ἀποκάθαρσιν ἔπιεν τὸ ποτήριον· ὃν
[4, 24]	δὲ ἐπιγινόμενα ἐκκαθαίρεται. Περὶ τῶν	ἀπίστων	εἴρηται Λελογίσθαι τούτους ὡς χνοῦν,
[4, 4]	τῶν κατ´ οὐρανὸν καὶ τὴν	ἀπλανῆ	σφαῖραν, οἳ μάλιστα τὴν ἡγεμονίαν
[4, 25]	κατ´ ἐπανάβασιν, εἴτε καὶ ἡ	ἀπλανὴς	χώρα ἡ πλησιάζουσα τῷ νοητῷ
[4, 4]	μου» μακάριος οὑτοσί, οὐ τὴν	ἁπλῆν	ἐμφαίνων μαρτυρίαν, ἀλλὰ τὴν γνωστικήν,
[4, 7]	κατὰ τὸν Αἰσχύλου Τήλεφον νοεῖν	Ἁπλῆν	οἶμον εἰς Ἅιδου φέρειν» ὁδοὶ
[4, 8]	ὀφθαλμοδουλείαις ὡς ἀνθρωπάρεσκοι, ἀλλ´ ἐν	ἁπλότητι	καρδίας φοβούμενοι τὸν κύριον. Καὶ
[4, 6]	κύριος, τάχα δὲ καὶ τοὺς	ἁπλῶς	μεριμνητάς τε καὶ φροντιστάς, ἤδη
[4, 23]	φέριστοι. Ὁ μὲν οὖν ἄνθρωπος	ἁπλῶς	οὕτως κατ´ ἰδέαν πλάσσεται τοῦ
[4, 18]	καρδίαν ἀνθρώπου ἀνέβη» τῷ δὲ	ἁπλῶς	πεπιστευκότι μαρτυρεῖ ἑκατονταπλασίονα ὧν ἀπολέλοιπεν,
[4, 6]	δηλονότι. Μή τι οὖν οὐχ	ἁπλῶς	τοὺς πένητας, ἀλλὰ τοὺς ἐθελήσαντας
[4, 23]	Καθάπερ οὖν οἱ ἐν θαλάττῃ	ἀπὸ	ἀγκύρας τονούμενοι ἕλκουσι μὲν τὴν
[4, 18]	λογιζόμενος. Αἱ γενεαὶ δὲ πᾶσαι	ἀπὸ	Ἀδὰμ ἕως τῆσδε τῆς ἡμέρας
[4, 19]	ἀπόφθεγμα· ἐρωτηθεῖσα γάρ, ποσταία γυνὴ	ἀπὸ	ἀνδρὸς εἰς τὸ θεσμοφόριον κάτεισιν,
[4, 19]	μὲν ἰδίου καὶ παραχρῆμα» ἔφη,	ἀπὸ	δὲ τοῦ ἀλλοτρίου οὐδεπώποτε» Ναὶ
[4, 9]	μέχρι θανάτου βασανιζομένους μὴ ἀρνεῖσθαι	ἀπὸ	διαθέσεως πεπιστευκέναι φαίνονται· διάθεσις δὲ
[4, 13]	προέρχεται, πληρώματά ἐστιν, ὅσα δὲ	ἀπὸ	ἑνός, εἰκόνες. Ἐπεὶ δὲ τὸ
[4, 21]	Ἀλλ´ ἕκαστος ἴδιον ἔχει χάρισμα	ἀπὸ	θεοῦ, ὃ μὲν οὕτως, ὃ
[4, 13]	ὑπομονὴν γράφων Καὶ τοῦτο» φησὶν	ἀπὸ	θεοῦ· ὅτι ὑμῖν ἐχαρίσθη τὸ
[4, 24]	τῆς γῆς, καὶ ὡς σταγόνα	ἀπὸ	κάδου. ~Ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας
[4, 17]	τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον· ἔκκλινον	ἀπὸ	κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν, ζήτησον
[4, 17]	ἐπιφέρει· Παῦσον τὴν γλῶσσάν σου	ἀπὸ	κακοῦ καὶ χείλη σου τοῦ
[4, 8]	καὶ οὐκ ἀνθρώποις, εἰδότες ὅτι	ἀπὸ	κυρίου ἀπολήψεσθε τὴν ἀνταπόδοσιν τῆς
[4, 6]	δὲ καρδία αὐτοῦ πόρρω ἄπεστιν	ἀπὸ	κυρίου. Τῷ στόματι αὐτῶν εὐλογοῦσι,
[4, 19]	ἀνδρὸς εἰς τὸ θεσμοφόριον κάτεισιν,	Ἀπὸ	μὲν ἰδίου καὶ παραχρῆμα» ἔφη,
[4, 23]	εἰρήνῃ πεποιθὼς καὶ ἡσυχάσει ἀφόβως	ἀπὸ	παντὸς κακοῦ. Ἴσθι πεποιθὼς ἐν
[4, 17]	ἄμεμπτος, ἀληθινὸς καὶ θεοσεβής, ἀπεχόμενος	ἀπὸ	παντὸς κακοῦ. Οὗτος ὁ νικήσας
[4, 21]	ἵνα ὦμεν ναοὶ θεοῦ καθαρισθέντες	Ἀπὸ	παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος»
[4, 6]	ἔχει κατὰ λέξιν· Φυλάσσεσθε τοίνυν	ἀπὸ	πάσης πλεονεξίας, ὅτι οὐκ ἐν
[4, 22]	κύριος καὶ ὁ μισθὸς αὐτοῦ	ἀπὸ	προσώπου αὐτοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ
[4, 22]	Ποῦ φύγω καὶ ποῦ κρυβήσομαι	ἀπὸ	προσώπου σου; ἐὰν ἀναβῶ εἰς
[4, 24]	χνοῦν, ὃν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος	ἀπὸ	προσώπου τῆς γῆς, καὶ ὡς
[4, 12]	γὰρ οὐδείς, ὥσπερ εἶπέ τις,	ἀπὸ	ῥύπου. Ἀλλὰ τῷ Βασιλείδῃ ἡ
[4, 17]	ἀντέχεται καὶ λέγει· Οὐδεὶς καθαρὸς	ἀπὸ	ῥύπου, οὐδ´ εἰ μιᾶς ἡμέρας
[4, 20]	πληροφορίᾳ πίστεως, ἡγνισμένων τὰς καρδίας	ἀπὸ	συνειδήσεως πονηρᾶς καὶ λελουμένων τὸ
[4, 6]	ἐστι· τίς ἡμῶν κύριός ἐστιν;	ἀπὸ	ταλαιπωρίας τῶν πτωχῶν καὶ τοῦ
[4, 14]	ἐνέργεια) Οὐ δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι	ἀπὸ	τῆς ἀγάπης τοῦ θεοῦ τῆς
[4, 6]	τούτων εἰκόνα. Τρίτα τοίνυν ἐστὶν	ἀπὸ	τῆς ἀληθείας, μιᾶς ῥίζης ἀμφοῖν
[4, 3]	ἐκείνων θάνατος. Νῦν δὲ ἐλευθερωθέντες	ἀπὸ	τῆς ἁμαρτίας, δουλωθέντες δὲ τῷ
[4, 17]	ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου, καὶ	ἀπὸ	τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με·
[4, 17]	μου. Ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με	ἀπὸ	τῆς ἀνομίας μου, καὶ ἀπὸ
[4, 12]	ὁ ἁγιασμὸς ὑμῶν, ἀπέχεσθαι ὑμᾶς	ἀπὸ	τῆς πορνείας, εἰδέναι ἕκαστον ὑμῶν
[4, 1]	εἰκότως τὴν ἀρχὴν τῆς παραδόσεως	ἀπὸ	τῆς προφητευθείσης ποιησόμεθα γενέσεως, ἐν
[4, 22]	τὴν ἐπιστήμην ἐτυμολογεῖν χρὴ καὶ	ἀπὸ	τῆς στάσεως τὴν ἐπιβολὴν αὐτῆς
[4, 12]	Ἡ πρόνοια δὲ εἰ καὶ	ἀπὸ	τοῦ Ἄρχοντος, ὥς φασιν, κινεῖσθαι
[4, 7]	τὴν δὲ καρδίαν μακρὰν ἔχων	ἀπὸ	τοῦ κυρίου ἄλλος ἐστίν, ἄλλῳ
[4, 6]	βεβληκέναι πάντων· ὃ μὲν γὰρ	ἀπὸ	τοῦ περισσεύματος, ἣ δὲ ἐκ
[4, 22]	ἐν νυκτὶ τῆς ψυχῆς συστολὴν	ἀπὸ	τοῦ σώματος. Ἄρ´ οὖν μὴ
[4, 3]	ὄφις ὁ ἀπατεών. Ὁ τοίνυν	ἀπὸ	τοῦ σώματος τῆς ψυχῆς χωρισμὸς
[4, 23]	κατὰ φύσιν περιαγωγὴ τῷ γνωστικῷ	ἀπὸ	τῶν αἰσθητῶν γίνεται κατ´ ἐκλογὴν
[4, 25]	Οὐκ εἰσελεύσεται εἰς τὰ ἅγια	ἀπὸ	τῶν ἀλλογενῶν ἐν μέσῳ οἴκου
[4, 23]	ἐκλογὴν τὴν δικαίαν τῶν καλῶν	ἀπὸ	τῶν ὁμοίων. Μυστικώτατα καὶ ὁσιώτατα
[4, 26]	γῆν εἴρηκεν καὶ τὸ ἐνωτίζου»	ἀπὸ	τῶν ὀργάνων τῆς ἀκοῆς τῶν
[4, 25]	ὀγδοάδι μένειν ἐνδιατεταγμένας. Μετιτέον δὴ	ἀπὸ	τῶν φυσικωτέρων ἐπὶ τὰ προφανέστερα
[4, 17]	πάλιν· Ἐγὼ δέ εἰμι ἀτμὶς	ἀπὸ	χύτρας. Θεὸς γὰρ ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται,
[4, 3]	κατοψόμενον· Ἥμισυ γάρ τ´ ἀρετῆς	ἀποαίνυται	εὐρύοπα Ζεὺς ἀνέρος, εὖτ´ ἄν
[4, 18]	ὄρη μεθιστάναι» καὶ τὰ ἐπισκοτοῦντα	ἀποβαλεῖν	πάθη, μὴ δι´ ἀγάπην δὲ
[4, 16]	κρείττονα ὕπαρξιν καὶ μένουσαν. Μὴ	ἀποβάλητε	οὖν τὴν παρρησίαν ὑμῶν, ἥτις
[4, 12]	κολασθήσεται. Εἰ δὲ ἐκ τῆς	ἀποβάσεως	καὶ τὸ μὴ δεῖν κολασθῆναι
[4, 8]	ἑκάστοτε πράξαιμεν ἂν εἰς ἐκείνους	ἀποβλέπειν	πειρώμενοι, ὧν ἕνεκα γίνεσθαι δοκεῖ,
[4, 22]	θεόν, οὐχ ἕξει τὴν ἀρετὴν	ἀπόβλητον	οὗτος οὐδαμῶς οὔτε ὕπαρ οὔτε
[4, 8]	μέν, οὐχ αἱρεθέντων δέ, ὡς	ἀποδεδοκιμασμένων	εὐδαίμονος ὑπηρεσίας. Μεστὴ μὲν οὖν
[4, 17]	ἀκέραιον τῆς πραΰτητος αὐτῶν βούλημα	ἀποδειξάτωσαν·	τὸ ἐπιεικὲς τῆς γλώσσης αὐτῶν
[4, 25]	τούτῳ συγγενῆ, καὶ δὴ καὶ	ἀπόδειξιν	ἔχει καὶ διέξοδον. Πᾶσαι δὲ
[4, 6]	μακαρίους λέγει ὁ τὸν γνήσιον	ἀποδεχόμενος	πόθον, ὃν οὐδὲ λιμὸς διακόψαι
[4, 26]	σώματι, ὥς τις μακρὰν στελλόμενος	ἀποδημίαν	πανδοχείοις καὶ ταῖς παρ´ ὁδὸν
[4, 26]	οὐδέπω, ἐὰν ὁ καιρὸς τῆς	ἀποδημίας	καλῇ, ἀπολείπουσα τὸ σκῆνος. Πάροικος»
[4, 11]	τοῖς τὴν ἀφορμὴν τῆς ταχείας	ἀποδημίας	παρεσχημένοις, εἰ δι´ ἀγάπην μαρτυροῖμεν·
[4, 18]	τῆς σκιᾶς, χαριέντως εἴδωλον μισθώματος	ἀποδιδόναι	κελεύσας εἰδώλου συμπλοκῆς. Ὀνειρώττει μὲν
[4, 6]	τῆς δικαιοσύνης παραδίδωσιν, ἐμφαίνων δεῖν	ἀποδιδόναι	τῇ συνηθείᾳ τῆς παλαιᾶς ἀναστροφῆς
[4, 9]	οἷον παρακαταθήκην εὐγνωμόνως καὶ ἀγαπητικῶς	ἀποδιδοὺς	τὸν ἀπαιτούμενον ἄνθρωπον. ~Ἐπὰν δ´
[4, 6]	εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, τετραπλοῦν	ἀποδίδωμι.	Ἐφ´ οὗ καὶ ὁ σωτὴρ
[4, 6]	διὰ τοῦ ἑκάστῳ τῶν ἐργατῶν	ἀποδοθέντος	ἴσου μισθοῦ (τουτέστι τῆς σωτηρίας,
[4, 18]	τῷ θεῷ θυσίαν αἰνέσεως καὶ	ἀπόδος	τῷ κυρίῳ τὰς εὐχάς σου·
[4, 25]	τῆς ψυχῆς εὐχάριστον τοῦ σκήνους	ἀπόδοσιν.	Εἴτ´ οὖν ὁ χρόνος εἴη
[4, 22]	ὁμωνύμως καὶ ἡ τῆς ἐλπίδος	ἀπόδοσίς	τε καὶ ἀποκατάστασις, ἣ καὶ
[4, 22]	μισθὸς αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ,	ἀποδοῦναι	ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ»
[4, 13]	δαπανήσητε αὐτὸν καὶ ἀναλώσητε, καὶ	ἀποθάνῃ	ὁ θάνατος ἐν ὑμῖν καὶ
[4, 22]	τῶν ἀνθρώπων διαλεγόμενος· Ἀνθρώπους μένει	ἀποθανόντας	ἅσσα οὐκ ἔλπονται οὐδὲ δοκέουσιν.
[4, 4]	Πολιτείας γράφει· Τῶν δὲ δὴ	ἀποθανόντων	ἐπὶ στρατείας ὃς ἂν εὐδοκιμήσας
[4, 4]	παρ´ Ἕλλησι τῶν ἐν πολέμῳ	ἀποθανόντων	τὴν τελευτὴν ἐπαινοῦσιν, οὐ τὸ
[4, 6]	τὴν ἀναζήσασαν μὲν τῇ πίστει,	ἀποθανοῦσαν	δὲ τῇ ἁμαρτίᾳ. Τοῦτ´ οὖν
[4, 22]	ἐν εὐφρόνῃ φάος· ἅπτεται ἑαυτῷ	ἀποθανών,	ἀποσβεσθεὶς ὄψεις, ζῶν δέ· ἅπτεται
[4, 16]	ἅγιον καὶ διειδὲς μαρτύρων, ὄγκον	ἀποθέμενοι	πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν,
[4, 25]	πάσης ἁγνεία σὺν καὶ τῇ	ἀποθέσει	τῶν κοσμικῶν εἰς τὴν ἐκ
[4, 20]	ἀναμάρτητον διεξάγειν βίον, ἐάν τε	ἀποθνῄσκειν	δέῃ μετὰ τοῦ λόγου ἐάν
[4, 8]	ἐχόμενοι γενναίως· ἀλλ´ ὡς ἀνδρὶ	ἀποθνῄσκειν	καλὸν ὑπέρ τε ἀρετῆς ὑπέρ
[4, 7]	γὰρ κατὰ σάρκα ζῆτε, μέλλετε	ἀποθνῄσκειν·	λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια
[4, 4]	τελευτὴν ἐπαινοῦσιν, οὐ τὸ βιαίως	ἀποθνῄσκειν	συμβουλεύοντες, ἀλλ´ ὅτι ὁ κατὰ
[4, 4]	οἳ ἐν πολέμῳ μετ´ ἐπιθυμιῶν	ἀποθνῄσκουσιν,	οὐδὲν οὗτοι διαφέροντες, ἢ εἰ
[4, 7]	τε αὖ διὰ τὴν ἰδίαν	ἀποθνῄσκων	σωτηρίαν διὰ τὴν ἀγάπην ὑπομένει
[4, 22]	προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν.	Ἀποθώμεθα	οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους,
[4, 9]	ἄνοιαν καὶ τὴν τῶν ἀπίστων	ἀποκάθαρσιν	ἔπιεν τὸ ποτήριον· ὃν μιμούμενοι
[4, 9]	ἀγαθόν. ἔοικεν οὖν τὸ μαρτύριον	ἀποκάθαρσις	εἶναι ἁμαρτιῶν μετὰ δόξης. Αὐτίκα
[4, 25]	ἀριθμουμένων εἰς τὴν ἀκροτάτην ἀνάπαυσιν	ἀποκαθιστὰς	εἴτε ἑπτὰ οὐρανοί, οὕς τινες
[4, 7]	καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν	ἀποκαλυφθῆναι	εἰς ἡμᾶς, εἴπερ συμπάσχομεν, ἵνα
[4, 20]	εἰς ἔπαινον καὶ δόξαν ἐν	ἀποκαλύψει	Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὃν οὐκ εἰδότες
[4, 7]	χαίρετε, ἵνα καὶ ἐν τῇ	ἀποκαλύψει	τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι.
[4, 26]	καὶ ἤλπισας ἐπὶ ψεύδεσι, κἀγὼ	ἀποκαλύψω	τὰ ὀπίσω σου ἐπὶ πρόσωπόν
[4, 6]	λόγου ἀληθοῦς καταβιώσαντες εἰς υἱοθεσίαν	ἀποκατασταθήσονται	τὴν προσφιλεστάτην. Εἴη δ´ ἂν
[4, 21]	θελήματι τοῦ θεοῦ εἰς τὴν	ἀποκατάστασιν	τῆς τῷ ὄντι τελείας εὐγενείας
[4, 22]	τῆς ἐλπίδος ἀπόδοσίς τε καὶ	ἀποκατάστασις,	ἣ καὶ Οὐ καταισχύνει» μὴ
[4, 12]	λόγος, ὃν ἐν ὑστέρῳ σκοπεῖν	ἀποκείσεται	κατὰ καιρὸν διαλαμβάνουσιν. ~Οὐαλεντῖνος δὲ
[4, 12]	μισθὸς ὁ ἐνδοξότατος ἐν οὐρανῷ	ἀπόκειται	τῷ μαρτυρήσαντι διὰ τὸ μαρτυρῆσαι;
[4, 9]	διὰ τῆς σωματικῆς ἐπιθυμίας ἐγεννᾶτο,	ἀποκοπὴν	ποιεῖται· ἔστι γὰρ ὡς ἔπος
[4, 19]	ὁ πῆχυς» Ἀλλ´ οὐ δημόσιος»	ἀποκρίνασθαι.	Τῆς αὐτῆς φέρεται σεμνότητος κἀκεῖνο
[4, 19]	καὶ πολὺ μᾶλλον ἢ τοῦτο»	ἀποκρίνεται	δεόμενος μὴ τὸ ἑαυτοῦ σκοπῶν,
[4, 11]	γὰρ Ἄνυτός τε καὶ Μέλητος	ἀποκτείνειεν	μέντ´ ἄν, βλάψειεν δ´ ἂν
[4, 10]	εἰς θεὸν ἁμαρτάνει, καὶ τοῦ	ἀποκτειννύντος	αὐτὸν ἔνοχος καθίσταται ὁ ἑαυτὸν
[4, 26]	ξένος πολιτεύεται, κτητά τε καὶ	ἀπόκτητα	εἰδὼς πάντα. Ὅσα δὲ τριττὰ
[4, 8]	χρωμένας ἀνδρικῷ, κἂν πρὸς τὸ	ἀποκυεῖν	γένωνται οὐδὲν ἀνιείσας τῶν πρακτέων,
[4, 8]	ἁμίλλῃ τῶν πόνων ἡ γυνὴ	ἀποκυήσασα	τὸ βρέφος ἀνελομένη οἴκαδε φέρει.
[4, 25]	κοσμικῶν εἰς τὴν ἐκ τῆς	ἀπολαύσεως	τῆς ψυχῆς εὐχάριστον τοῦ σκήνους
[4, 22]	λυσιτελὲς ἔξωθεν ἕπεται κέρδος ἢ	ἀπόλαυσις	αὐτῷ, ἀγάπῃ δὲ τοῦ ὄντως
[4, 16]	ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ θεοῦ.	Ἀπολείπεται	νοεῖν τὸ κατὰ παρασιώπησιν εἰρημένον
[4, 6]	μή. Ἐνταῦθα οὐδὲ σύγκρισις ἔτι	ἀπολείπεται	τί ἄν τις καὶ μᾶλλον
[4, 26]	ὁ καιρὸς τῆς ἀποδημίας καλῇ,	ἀπολείπουσα	τὸ σκῆνος. Πάροικος» φησίν, ἐν
[4, 26]	κοσμῶν τὸν τόπον ἔνθα καταλύει,	ἀπολείπων	δὲ τὴν οἴκησιν καὶ τὴν
[4, 6]	οὕτω στερήσειεν αὐτόν, ὡς μηκέτι	ἀπολελεῖφθαι	αὐτῷ μηδὲ ἐλπίδα τῆς πράξεως·
[4, 18]	ἁπλῶς πεπιστευκότι μαρτυρεῖ ἑκατονταπλασίονα ὧν	ἀπολέλοιπεν,	ἣν ἐπαγγελίαν εἰς σύνεσιν ἀνθρώπων
[4, 6]	αὐτὴν τῆς ἁμαρτίας ἧς ἀπέσπασται,	ἀπολέσας	δὲ εὑρήσει κατὰ τὴν ὑπακοὴν
[4, 6]	αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτὴν καὶ ὁ	ἀπολέσας	εὑρήσει αὐτήν, ἢν μόνον τὸ
[4, 6]	γὰρ εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ	ἀπολέσει	αὐτὴν καὶ ὁ ἀπολέσας εὑρήσει
[4, 6]	μετανοίας λόγον ἁμαρτωλὸν τὴν ψυχὴν	ἀπολέσει	αὐτὴν τῆς ἁμαρτίας ἧς ἀπέσπασται,
[4, 6]	τῶν μικρῶν, τὸν μισθὸν οὐκ	ἀπολέσει.	Πάλιν τε αὖ τὰς κατ´
[4, 12]	τόνδε τὸν βίον πολιτείας αὖθις	ἀπολήψεσθαι,	οὕτω γὰρ διατετάχθαι τὴν διοίκησιν,
[4, 8]	ἀνθρώποις, εἰδότες ὅτι ἀπὸ κυρίου	ἀπολήψεσθε	τὴν ἀνταπόδοσιν τῆς κληρονομίας. Τῷ
[4, 26]	καθάπερ ἡ ἐκκλησία ὑπὸ λόγου,	ἀπολιόρκητος	ἀτυράννητος πόλις ἐπὶ γῆς, θέλημα
[4, 4]	ἀπολιπεῖν μὲν γένος τὸ κοσμικόν,	ἀπολιπεῖν	δὲ οὐσίαν καὶ κτῆσιν πᾶσαν
[4, 4]	ἀλλ´ οὐ ψιλὴν τὴν προσηγορίαν,	ἀπολιπεῖν	μὲν γένος τὸ κοσμικόν, ἀπολιπεῖν
[4, 21]	οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι, ἀλλ´ οὐκ	ἀπολλύμενοι»	Χρὴ γὰρ τοὺς σπεύδοντας εἰς
[4, 20]	ὑμῶν πολὺ τιμιώτερον χρυσίου τοῦ	ἀπολλυμένου	καὶ διὰ πυρὸς δεδοκιμασμένον εὑρεθῇ
[4, 15]	ἡμῶν πρόσκομμα τοῖς ἀσθενέσι γένηται·	ἀπόλλυται	γὰρ ὁ ἀσθενῶν τῇ σῇ
[4, 9]	παντὸς δεῖ, ἐφ´ ἡμῖν γάρ,	ἀπολογεῖσθαι	δὲ οὐκ ἐκ παντός, οὐ
[4, 9]	τὰς ἐξουσίας, μὴ προμεριμνᾶτε πῶς	ἀπολογηθῆτε	ἢ τί εἴπητε· τὸ γὰρ
[4, 9]	δοθήσεται δέ τισιν, ἐὰν συμφέρῃ,	ἀπολογήσασθαι,	ἵνα διά τε τῆς μαρτυρίας
[4, 21]	πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν, ἀλλὰ	ἀπολογίαν,	ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ
[4, 7]	ὑμῶν, ἕτοιμοι δὲ ἀεὶ πρὸς	ἀπολογίαν	παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον
[4, 12]	παθεῖν ὁ κύριος. Εἰ τοίνυν	ἀπολογούμενός	τις αὐτῶν λέγοι κολάζεσθαι μὲν
[4, 4]	κύριον ἀσμενέστατα τοῦδε τοῦ βίου	ἀπολυθήσεται,	χάριν ἴσως καὶ τῷ τὴν
[4, 11]	ὡς πρὸς ἡμᾶς αὐτούς, θανάτῳ	ἀπολυόμενοι	πρὸς τὸν κύριον καὶ καθάπερ
[4, 4]	ζῆν. Διὰ ταῦτα οὐδὲ καθαρὰν	ἀπολύουσιν	τὴν ψυχήν, ἀλλ´ ὥσπερ μολυβδίδας
[4, 6]	τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν σήμερον τὸ	ἀπολωλὸς	εὗρεν. Πάλιν τε αὖ θεασάμενος
[4, 26]	σαρκικὰ τοῖς προσανέχουσι τοῖς αἰσθητοῖς	ἀπονείμας.	Οὗτοί εἰσι περὶ ὧν Μιχαίας
[4, 19]	ξένων τῶν πατρῴων οὐκ ᾐδεῖτο	ἀπονίπτειν	τοὺς πόδας· ἐπεὶ καὶ ἡ
[4, 22]	ἐξίσταταί ποθ´ ἑαυτῆς ἡ ἕξις	ἀποπεσοῦσα	τοῦ ἕξις εἶναι, εἴτ´ οὖν
[4, 8]	διαφερόντως, ὅπως ἂν μὴ ἡττηθέντες	ἀποπέσωσι	τῶν ἀρίστων καὶ ἀναγκαιοτάτων βουλευμάτων.
[4, 1]	προκείμενον μετιτέον καὶ τὸν ἠθικὸν	ἀποπληρωτέον	λόγον. ~Ἔστω δὲ ἡμῖν τὰ
[4, 26]	μεσότητές τινες καὶ προηγμένα καὶ	ἀποπροηγμένα	ἐν τοῖς μέσοις. Ἐχρῆν δὴ
[4, 21]	παντὶ θλιβόμενοι, ἀλλ´ οὐ στενοχωρούμενοι,	ἀπορούμενοι,	ἀλλ´ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι, ἀλλ´
[4, 8]	Ἐλεάτης ἀναγκαζόμενος κατειπεῖν τι τῶν	ἀπορρήτων	ἀντέσχεν πρὸς τὰς βασάνους οὐδὲν
[4, 18]	Καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ	ἀπορρυήσεται»	τοῦ ζωτικοῦ ξύλου, τοῦ κατὰ
[4, 22]	ζῶν δέ· ἅπτεται τεθνεῶτος εὕδων,	ἀποσβεσθεὶς	ὄψεις· ἐγρηγορὼς ἅπτεται εὕδοντος. Μακάριοι
[4, 22]	εὐφρόνῃ φάος· ἅπτεται ἑαυτῷ ἀποθανών,	ἀποσβεσθεὶς	ὄψεις, ζῶν δέ· ἅπτεται τεθνεῶτος
[4, 12]	εἰδὼς δὲ εἰ ὑπομενοῦμεν· ἀλλὰ	ἀποσεῖσαι	τῆς πίστεως ἡμᾶς βουλόμενος καὶ
[4, 6]	καὶ αὐτὴ αὑτὴν κατὰ μετάθεσιν	ἀποσπᾷ.	Ὁ γὰρ εὑρὼν τὴν ψυχὴν
[4, 7]	καὶ ἐπὶ πᾶσι θανάτῳ, οὐκ	ἀποσπασθήσεταί	ποτε τῆς ἐλευθερίας καὶ κυριωτάτης
[4, 22]	ἐξακούειν. ἑκάτερος γὰρ δηλοῖ τὴν	ἀπόστασιν	τῆς ψυχῆς, ὃ μὲν μᾶλλον,
[4, 14]	βίον τοῦτον, Οὔτε ἄγγελοι» οἱ	ἀποστάται,	οὔτε ἀρχαί» (ἀρχὴ δὲ τῷ
[4, 4]	τὴν διδασκαλίαν πειθώ, ἧς οὐκ	ἀποστήσεται	θανάτου φόβῳ, ναὶ μὴν καὶ
[4, 8]	σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε» ἡ	ἀποστολικὴ	συμβουλεύει ἐντολή· Ἡ γὰρ σὰρξ
[4, 9]	καὶ οἱ κατ´ ἴχνος τὸ	ἀποστολικὸν	πορευόμενοι γνωστικοὶ ἀναμάρτητοί τε εἶναι
[4, 21]	οὕτως, ὃ δὲ οὕτως, οἱ	ἀπόστολοι	δὲ ἐν πᾶσι πεπληρωμένοι. Εὑρήσεις
[4, 15]	περιάγειν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ	ἀπόστολοι	καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ κυρίου
[4, 4]	τοῦ ἁγιάσματος, καθάπερ καὶ οἱ	ἀπόστολοι	πεποιήκασιν. Εἶτα Ἡράκλειτος μέν φησιν
[4, 9]	τὸ ποτήριον· ὃν μιμούμενοι οἱ	ἀπόστολοι	ὡς ἂν τῷ ὄντι γνωστικοὶ
[4, 21]	καὶ νοήσας ὡς παρέδωκε τοῖς	ἀποστόλοις	ὁ τὰς διαθήκας δεδωκὼς κύριος.
[4, 7]	κολλώμενος τῷ ἀγαθῷ κατὰ τὸν	ἀπόστολον,	ἀποστυγῶν τὸ πονηρόν, ἀγάπην ἔχων
[4, 3]	ὄντι πνευματικός» ἐστι κατὰ τὸν	ἀπόστολον.	Δεῖ δή, ὡς ἔοικε, τήν
[4, 26]	καὶ Σαρκικοὺς εἶναι» κατὰ τὸν	ἀπόστολον,	ἐν ἁμαρτίαις ὄντας. Κρεῖττον μὲν
[4, 21]	εἰς συντελείωσιν κατὰ τὸν αὐτὸν	ἀπόστολον	Μηδεμίαν ἐν μηδενὶ» διδόναι προσκοπήν,
[4, 22]	εἰδότες τὸν καιρὸν» κατὰ τὸν	ἀπόστολον,	ὅτι ὥρα ὑμᾶς ἤδη ἐξ
[4, 21]	δεῖν, ἵνα ἐκδεξώμεθα κατὰ τὸν	ἀπόστολον	πλήρωμα νόμου τὸν Χριστόν. Ἐν
[4, 26]	παρὰ τῷ θεῷ» κατὰ τὸν	ἀπόστολον.	Σαφῶς δὲ ἔτι ὁ προφήτης
[4, 9]	ὁμολογοῦσί» τινες εἰδέναι» κατὰ τὸν	ἀπόστολον,	τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ
[4, 7]	οὐκ ἐμφανῶς κἀκεῖνα ἐπιφέρει ὁ	ἀπόστολος	δεικνὺς τὸν καταισχυμμὸν τῆς πίστεως
[4, 20]	τῇ πρὸς Τίτον ἐπιστολῇ ὁ	ἀπόστολος	δεῖν εἶναί φησι Τὰς πρεσβύτιδας
[4, 16]	δὴ γνωστικοῦ κανόνα ὁ θεῖος	ἀπόστολος	διὰ τοσῶνδε παρίστησι, τοῦτο μὲν
[4, 23]	ὁμοίων. Μυστικώτατα καὶ ὁσιώτατα ὁ	ἀπόστολος	διδάσκων ἡμᾶς τὴν ἀληθῶς εὐχάριστον
[4, 8]	Θέλω γὰρ ὑμᾶς» φησὶν ὁ	ἀπόστολος,	εἰδέναι ὅτι παντὸς ἀνδρὸς ἡ
[4, 13]	κεκηρυγμένον. Ἀλλ´ ἡμῖν γε ὁ	ἀπόστολος	εἰς τὴν τῶν θλίψεων ὑπομονὴν
[4, 3]	ἦτε τῆς ἁμαρτίας, φησὶν ὁ	ἀπόστολος,	ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. Τίνα
[4, 3]	λέγειν μόνον (ἐπεὶ καὶ ὁ	ἀπόστολος	ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ
[4, 7]	σαρκὸς ἔχθρα εἰς θεὸν» ὁ	ἀπόστολος	ἐξη- γεῖται, Τῷ γὰρ νόμῳ
[4, 7]	οὐ πάντα οἰκοδομεῖ» φησὶν ὁ	ἀπόστολος.	Καὶ Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω
[4, 17]	τῇ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ ὁ	ἀπόστολος	Κλήμης καὶ αὐτὸς ἡμῖν τύπον
[4, 21]	ἐξ ἡμῶν, ὥς φησιν ὁ	ἀπόστολος·	μόνον τὸ προαιρετικὸν καὶ τὴν
[4, 15]	γελοίαν ἐξήγησιν παραθήσονται. Ὁ γὰρ	ἀπόστολος	πάντα» φησὶ Τὰ ἄλλα ὠνεῖσθε
[4, 18]	καταξιώσῃ ὁ θεός; Αὐτίκα ὁ	ἀπόστολος	Παῦλος Ἐὰν τὸ σῶμά μου
[4, 5]	γινώσκουσαν· Θλῖψιν» γάρ φησιν ὁ	ἀπόστολος,	τῇ σαρκὶ ἕξουσιν οἱ τοιοῦτοι,
[4, 16]	μὲν περὶ τῆς γνώσεως ὁ	ἀπόστολος·	τὴν δὲ κοινὴν διδασκαλίαν τῆς
[4, 21]	ὅπως καὶ ὁπότε ὁ θεῖος	ἀπόστολος	τὸν τέλειον λέγει καὶ ὡς
[4, 12]	τὰς ἡμῶν. Αὐτίκα ὁ θεῖος	ἀπόστολος	Τοῦτο γάρ ἐστι τὸ θέλημα
[4, 7]	αὕτη αἱρετή, ἡμῖν δὲ ὁ	ἀπόστολός	φησι· Τοῦτο δὲ γινώσκομεν, ὅτι
[4, 26]	οὐ διὰ εἴδους, ὡς ὁ	ἀπόστολός	φησιν. Εὐδοκοῦμεν δὲ μᾶλλον ἐκδημῆσαι
[4, 3]	ἔγνωσαν οἱ κατήγοροι, ὡς ὁ	ἀπόστολός	φησιν ὅτι Ὁ ἀγαπῶν τὸν
[4, 5]	ἡμεδαπὰ ἐπανορθώματα ἔκκεινται, ἐμφαίνων ὁ	ἀπόστολος	Ὥστε τοὺς δεσμούς μου» φησὶ
[4, 15]	ἐστι τὸ εἰρημένον πρὸς τοῦ	ἀποστόλου·	Μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν
[4, 7]	γάρ, ὁ θεὸς ἡμᾶς τοὺς	ἀποστόλους	ἐσχάτους ἀπέδειξεν ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι
[4, 21]	θεὸς αὐτὸς Ἔδωκεν τοὺς μὲν	ἀποστόλους,	τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ
[4, 13]	πρὸς οὓς ὁ λόγος τῷ	ἀποστόλῳ,	τοὺς Φιλιππησίους, συμμετόχους τῆς χάριτος
[4, 15]	τὴν ἐπιστολὴν τὴν καθολικὴν τῶν	ἀποστόλων	ἁπάντων, σὺν τῇ εὐδοκίᾳ τοῦ
[4, 12]	δὲ τοῦ κυρίου καὶ τῶν	ἀποστόλων	διὰ τὰς ἡμῶν. Αὐτίκα ὁ
[4, 15]	μὲν ἐν ταῖς Πράξεσι τῶν	ἀποστόλων,	διακομισθεῖσαν δὲ εἰς τοὺς πιστοὺς
[4, 3]	πρὸς τοὺς ἄνω σπεύδειν συγγενεῖς,	ἀποστραφεῖσα	τῶν τοῦ σώματος ἐπιθυμιῶν πρός
[4, 23]	οὐδὲ μὴν ἡ τῶν αἰσθητῶν	ἀποστροφὴ	τὴν πρὸς τὰ νοητὰ οἰκείωσιν
[4, 7]	τῷ ἀγαθῷ κατὰ τὸν ἀπόστολον,	ἀποστυγῶν	τὸ πονηρόν, ἀγάπην ἔχων ἀνυπόκριτον·
[4, 8]	Ζάμολξις ἦν τῶν Πυθαγόρου γνωρίμων.	Ἀποσφάττεται	οὖν ὁ δοκιμώτατος κριθεὶς ἀνιωμένων
[4, 12]	τὸ ἠγαπηκέναι ἅπαντα, ὅτι λόγον	ἀποσῴζουσι	πρὸς τὸ πᾶν ἅπαντα, ἕτερον
[4, 6]	ἰδού, ἐκβάλλω δαιμόνια καὶ ἰάσεις	ἀποτελῶ	σήμερον καὶ αὔριον, καὶ τῇ
[4, 16]	ἀλλήλων διὰ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας»	ἀποτέμνοντας	κεφαλάς. Τεκνία, μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ
[4, 4]	τελευτῶν ἀδεὴς τοῦ θανεῖν ἀπήλλακται,	ἀποτμηθεὶς	τοῦ σώματος, καὶ οὐ προκαμὼν
[4, 12]	τὸν καταισχυμμὸν τοῦ πειράσαντος καὶ	ἀποτυχόντος	διά τε τὴν ἰσχυροποίησιν τῶν
[4, 26]	Βασιλείαις ἡ κρίσις καὶ ἡ	ἀπόφασις	τοῦ κυρίου ὧδε ἔχουσα· Δικαίων
[4, 3]	ἃ διαπηδᾶν ἀνάγκη καὶ πᾶσαν	ἀποφεύγειν	τὴν τῶν ἐπιβουλῶν ἀνασκευὴν τὸν
[4, 19]	αὐτῆς φέρεται σεμνότητος κἀκεῖνο τὸ	ἀπόφθεγμα·	ἐρωτηθεῖσα γάρ, ποσταία γυνὴ ἀπὸ
[4, 22]	οὐδὲ μὴν γάμος, ἀλλ´ οὐδὲ	ἀποχὴ	γάμου ἐν ἀγνωσίᾳ, ἀλλὰ τὸ
[4, 6]	τὴν τοῦ πνεύματος ἄνοδον, οὐκ	ἀποχῇ	κακῶν μόνον δικαιωθείς, πρὸς δὲ
[4, 6]	πως ἡ τῶν κακῶν πράξεων	ἀποχὴ	μείωσίς τε καὶ σβέσις τῶν
[4, 22]	ἔργον δὲ αὐτοῦ οὐχ ἡ	ἀποχὴ	τῶν κακῶν (ἐπιβάθρα γὰρ αὕτη
[4, 21]	τις ἂν εἴη τέλειος, ὃς	ἀποχὴν	κακῶν ἐπαγγέλλεται· ὁδὸς δέ ἐστιν
[4, 25]	ἅγιοι δὲ τὴν ψυχὴν κατὰ	ἀποχὴν	κακῶν ἔργων, δεικνύντος τοῦ θεοῦ
[4, 3]	μοι δοκεῖ τὸ σάββατον δι´	ἀποχῆς	κακῶν ἐγκράτειαν αἰνίσσεσθαι καὶ τί
[4, 17]	αἰνίττεται διὰ τούτων μετά τε	ἀποχῆς	κακῶν μετά τε ἐνεργείας ἀγαθῶν,
[4, 22]	τὸν θεὸν οὐκ ἴδιον γνωστικοῦ,	ἀπόχρη	δ´ αὐτῷ αἰτία τῆς θεωρίας
[4, 6]	τῆς ἐνεργείας αὐτῶν διὰ τῆς	ἀπραξίας,	καὶ τοῦτ´ ἔστι Πώλησόν σου
[4, 8]	δὲ ἀκολάστῳ καὶ ἀδίκῳ; ἀλλὰ	ἀπρεπὲς	τοῦτο καὶ λέγειν. Σωφροσύνης οὖν
[4, 10]	τὸν χιτῶνα προσδιδόναι, οὐχ ἵνα	ἀπροσπαθεῖς	διαμένωμεν μόνον, ἀλλ´ ὡς μὴ
[4, 4]	καὶ κτῆσιν πᾶσαν διὰ τὸ	ἀπροσπαθῶς	βιοῦν. Μήτηρ γοῦν ἡ πατρὶς
[4, 26]	κτῆσιν καθάπερ καὶ τὴν χρῆσιν	ἀπροσπαθῶς,	προθύμως τῷ ἀπάγοντι τοῦ βίου
[4, 17]	καὶ ἀσφαλῆ γνῶσιν οὐκ ἐμακάρισεν;	ἀπροσωπολήπτως	γὰρ πάντα ἐποιεῖτε, καὶ ἐν
[4, 13]	κατήργησεν ὡς μὴ τοῦ διαφέροντος	ἅπτεσθαι	γένους, οὐχ οὗτοι τὸν θάνατον
[4, 25]	καὶ προφήτας χρίουσαι. Ὅθεν μηδὲ	ἅπτεσθαι	νεκρῶν αὐτοὺς κελεύει μηδ´ ἐπεισιέναι
[4, 11]	ἄδικον τοῦ δικαστοῦ τῆς προνοίας	ἅπτεται·	δεῖ γὰρ κύριον εἶναι τὸν
[4, 22]	λαβεῖν· Ἄνθρωπος ἐν εὐφρόνῃ φάος·	ἅπτεται	ἑαυτῷ ἀποθανών, ἀποσβεσθεὶς ὄψεις, ζῶν
[4, 22]	τεθνεῶτος εὕδων, ἀποσβεσθεὶς ὄψεις· ἐγρηγορὼς	ἅπτεται	εὕδοντος. Μακάριοι γὰρ οἱ εἰδότες
[4, 25]	τροπῆς εὐλάβεια καὶ τῆς ἑβδόμης	ἅπτεται	περιφορᾶς. Ἰὼβ δὲ ὁ δίκαιος
[4, 22]	ἀποθανών, ἀποσβεσθεὶς ὄψεις, ζῶν δέ·	ἅπτεται	τεθνεῶτος εὕδων, ἀποσβεσθεὶς ὄψεις· ἐγρηγορὼς
[4, 7]	πλάσματα κηροῦ, σκιοειδέα φῦλα, ἀμενηνοί,	ἀπτῆνες,	ἐφημέριοι. Καὶ ὁ Ἐπίχαρμος Αὕτα
[4, 16]	δὲ οὔκ ἐσμεν ὑποστολῆς εἰς	ἀπώλειαν,	ἀλλὰ πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς.
[4, 6]	εὐρύχωρος ὁδὸς ἀπάγει εἰς τὴν	ἀπώλειαν	καὶ πολλοὶ οἱ διερχόμενοι δι´
[4, 12]	δεῖν κολασθῆναι τοῦτον φήσει, τὴν	ἀπώλειαν	τῶν ἀρνησομένων ἐκ προνοίας ἄκων
[4, 3]	ἀπιστεῖν δὲ τῇ ἀληθείᾳ εἰς	ἀπώλειαν	ὑποσύρει. Ὁ αὐτὸς λόγος ἐπί
[4, 22]	ψυχῆς συστολὴν ἀπὸ τοῦ σώματος.	Ἄρ´	οὖν μὴ καθεύδωμεν ὡς οἱ
[4, 19]	Δαναοῦ θυγατέρων ὧδε· Καὶ τότ´	ἄρ´	ὡπλίζοντο θοῶς Δαναοῖο θύγατρες πρόσθεν
[4, 8]	καὶ ὅσαι ταύταις ἀκόλουθοι νομίζονται,	ἆρ´	ἀνδρὶ μόνῳ ἐναρέτῳ εἶναι προσήκει,
[4, 4]	στρατείας ὃς ἂν εὐδοκιμήσας τελευτήσῃ,	ἆρ´	οὐ πρῶτον μὲν φήσομεν τοῦ
[4, 6]	τὸν βίον, ταῦτα προστεθήσεται ὑμῖν.	Ἆρ´	οὐκ ἄντικρυς τὸν γνωστικὸν μεθέπειν
[4, 7]	μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ.	Ἆρ´	οὐκ ἐμφανῶς κἀκεῖνα ἐπιφέρει ὁ
[4, 12]	δι´ ἃς τὸ μαρτύριον· συνεργοὶ	ἄρα	αὗται κολάσεως, ἧς τίς ἂν
[4, 6]	τὸ προσπαθῶς κεκτῆσθαι. Αἱ ἀλώπεκες	ἄρα	φωλεοὺς ἔχουσι. τοὺς ἀμφὶ τὸν
[4, 19]	τὰ ὀνόματα παρατίθεται τάδε· Μενεξένη,	Ἀργεία,	Θεογνίς, Ἀρτεμισία, Παντάκλεια. Μέμνημαι καὶ
[4, 19]	στρεβλουμένη. Φασὶ δὲ καὶ τὰς	Ἀργολικὰς	ἡγουμένης αὐτῶν Τελεσίλλης τῆς ποιητρίας
[4, 6]	καὶ ἀλλαχῇ, ἐπεὶ μηδεὶς τόπος	ἀργὸς	εὐποιίας θεοῦ. Πάλιν φησίν· Μακάριοι
[4, 6]	πάρεστιν· ἐνίοτε γὰρ βουλόμεθα δι´	ἀργυρίου	δόσεως ἢ διὰ σωματικῆς σπουδῆς
[4, 7]	στεγανὸν ἐξευρήκαμεν λευκόν τε ὀρύττειν	ἄργυρον	σπείρειν τε γῆν, τά τε
[4, 5]	Οὔκουν μόνον {τοῦτο} νόμισμα λευκὸς	ἄργυρος	ἢ χρυσός ἐστιν, ἀλλὰ καὶ
[4, 8]	οὐ μὲν γὰρ κρεῖσσον καὶ	ἄρειον	ἢ ὅθ´ ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον
[4, 7]	δὲ ἐν σαρκὶ ὄντες θεῷ	ἀρέσαι	οὐ δύνανται. Καὶ ἐπεκδιηγούμενος ἐπιφέρει,
[4, 2]	τί ἂν ποιῶν τὸν δεσπότην	ἀρέσαιτο	ἀνειπεῖν τὴν Πυθίαν, Εὑρήσεις ἐὰν
[4, 18]	ψαλεῖ· Ἐξομολογήσομαι τῷ κυρίῳ, καὶ	ἀρέσει	αὐτῷ ὑπὲρ μόσχον νέον, φέροντα
[4, 8]	τῆς ἴσης σπουδῆς, ἐάν τε	ἀρέσκειν	τισὶ δοκῇ ἐάν τε καὶ
[4, 5]	ὁπηνίκα καὶ αἱ ἄλλαι ἀπημέληνται	ἀρεταί.	Καὶ οὐ δήπου τὴν ἀρετὴν
[4, 7]	γράφει· Ἔστι τις λόγος τὰν	Ἀρετὰν	ναίειν δυσαμβάτοις ἐπὶ πέτραις, νυμφᾶν
[4, 5]	χρυσός ἐστιν, ἀλλὰ καὶ {ἡ}	ἀρετὴ	βροτοῖς, ὥς φησιν ὁ Σοφοκλῆς.
[4, 8]	ἀνθρώπων γένει παιδεία τε καὶ	ἀρετή,	εἴ γε ἐπὶ τὴν εὐδαιμονίαν
[4, 5]	φαμέν (οὐδὲ γὰρ νοσεῖ ἡ	ἀρετή)	ὁ δὲ ἀμφοῖν μετεσχηκώς, ἀρετῆς
[4, 20]	ποτὲ οὔτε κάλλει κρίνεσθαι, ἀλλ´	ἀρετῇ.	Οὐδεμίαν, φησὶν ἡ τραγῳδία, ὤνησε
[4, 8]	τὴν ἀρετήν. Εἰ δὲ ἀνδρὸς	ἀρετὴ	σωφροσύνη δήπουθεν καὶ δικαιοσύνη καὶ
[4, 21]	κατὰ τὸν ἐν ἑκάστῃ κατορθοῦντα	ἀρετῇ.	Τελειοῦται γοῦν τις καὶ ὡς
[4, 7]	τὴν πρὸς σὲ ἀγάπην· Ὁθούνεκ´	ἀρετὴ	τῶν ἐν ἀνθρώποις μόνη οὐκ
[4, 20]	ὤνησε κάλλος εἰς πόσιν ξυνάορον,	ἁρετὴ	δὲ ὤνησε πολλάς· πᾶσα γὰρ
[4, 22]	τὸν θεόν, οὐχ ἕξει τὴν	ἀρετὴν	ἀπόβλητον οὗτος οὐδαμῶς οὔτε ὕπαρ
[4, 5]	ἀρεταί. Καὶ οὐ δήπου τὴν	ἀρετὴν	αὐτὴν πάσχειν φαμέν (οὐδὲ γὰρ
[4, 4]	μή τινες τούτων ἐλλόγιμοι κατ´	ἀρετὴν	γεγόνασιν. Εἰσὶ δὲ καὶ οἳ
[4, 8]	τὴν αὐτήν, ὥστε καὶ τὴν	ἀρετήν.	Εἰ δὲ ἀνδρὸς ἀρετὴ σωφροσύνη
[4, 8]	ἐπειδὴ μίαν καὶ τὴν αὐτὴν	ἀρετὴν	εἶναι τῆς αὐτῆς φύσεως συμβέβηκεν.
[4, 22]	ἐν ἀγνωσίᾳ, ἀλλὰ τὸ κατ´	ἀρετὴν	ἔργον τὸ γνωστικόν, ἐπεὶ καὶ
[4, 8]	ταύτῃ ἐπὶ τὴν αὐτὴν ἀφίξεται	ἀρετήν·	ᾗ δὲ διάφορον, κατὰ τὴν
[4, 8]	ἕκαστον τὴν αὐτὴν καὶ ἴσχειν	ἀρετήν.	Οὐκ ἄλλην τοίνυν πρὸς τὴν
[4, 19]	καὶ ἀσκήσει προσχρησαμένους, τὴν δὲ	ἀρετὴν	οὐκ ἐπ´ ἄλλοις τισὶν εἶναί
[4, 19]	ἀδυνάτως ἔχοι, μόνη σπευδέτω ἐπ´	ἀρετήν,	πάντα μὲν τῷ ἀνδρὶ πειθομένη
[4, 8]	δοκεῖν, πολὺ δὲ πλέον τὴν	ἀρετὴν	περιμάχητον νομιστέον, μὴ εἰς ἄλλο
[4, 19]	πρᾶξαί ποτε πλὴν ὅσα εἰς	ἀρετήν	τε καὶ σωτηρίαν διαφέρειν νομίζεται·
[4, 5]	ὑπὸ τῆς νόσου μήτε πρὸς	ἀρετὴν	ὑπὸ τῆς ὑγιείας· ἀλλ´ ἀμφότερα
[4, 8]	καὶ δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης	ἀρετῆς	ἁπάσης ὁμοίως μὲν γυναικί, ὁμοίως
[4, 3]	θεοῦ κατοψόμενον· Ἥμισυ γάρ τ´	ἀρετῆς	ἀποαίνυται εὐρύοπα Ζεὺς ἀνέρος, εὖτ´
[4, 6]	τὰς κατ´ ἀξίαν διαφοράς, τῆς	ἀρετῆς	εὐγενεῖς ἀμοιβάς, διὰ τῶν ὡρῶν
[4, 8]	πονηρὸν δεσπότην ὁ οἰκέτης, τῆς	ἀρετῆς	ἐχόμενοι γενναίως· ἀλλ´ ὡς ἀνδρὶ
[4, 2]	λανθάνον καλὸν ἐξευρεῖν, ἐπεὶ τῆς	ἀρετῆς	ἱδρὼς» πρόκειται, Μακρὸς δὲ καὶ
[4, 5]	ἀρετή) ὁ δὲ ἀμφοῖν μετεσχηκώς,	ἀρετῆς	καὶ νόσου, ὑπὸ τοῦ κατεπείγοντος
[4, 6]	μετιέναι. Κεφάλαιον δ´, οἶμαι, πάσης	ἀρετῆς	κύριος παιδεύων ἡμᾶς τὸ δεῖν
[4, 8]	ἀνδρὶ ἀποθνῄσκειν καλὸν ὑπέρ τε	ἀρετῆς	ὑπέρ τε ἐλευθερίας ὑπέρ τε
[4, 21]	οὐκ ἀμέτοχοι μὲν τῶν κοινῶν	ἀρετῶν,	κατορθοῦντες δὲ ἐν οἷς ἐτάχθησαν·
[4, 26]	δὴ ἡ ἀντακολουθία τῶν τριῶν	ἀρετῶν	περὶ τὸν ἄνθρωπον εὑρίσκεται τὸν
[4, 4]	πεποιήκασιν. Εἶτα Ἡράκλειτος μέν φησιν	Ἀρηιφάτους	θεοὶ τιμῶσι καὶ ἄνθρωποι, καὶ
[4, 19]	κυνογάμια ἐν τῇ Ποικίλῃ ἐτέλεσεν.	Ἀρήτη	δὲ ἡ Ἀριστίππου ἡ Κυρηναϊκὴ
[4, 22]	καὶ συνάσκησις. Οὐ δεῖ δὲ	ἀρθέντας	μετατεθῆναι, ἀλλὰ βαδίζοντας ἀφικέσθαι οἷ
[4, 3]	τε Ἐπίχαρμος Μέμνασο ἀπιστεῖν» φησίν·	ἄρθρα	ταῦτα τῶν φρενῶν. Αὐτίκα τὸ
[4, 19]	Θεανοῦς θυγάτηρ τὰ Πυθαγόρεια καὶ	Ἀριγνώτη	ἡ τὰ περὶ Διονύσου γραψαμένη·
[4, 6]	ὡρῶν τῶν οὐχ ὁμοίων τὸν	ἀριθμόν,	πρὸς δὲ καὶ διὰ τοῦ
[4, 25]	διὰ τῶν ἑπτὰ περιόδων τῶν	ἀριθμουμένων	εἰς τὴν ἀκροτάτην ἀνάπαυσιν ἀποκαθιστὰς
[4, 25]	εἴτε ἑπτὰ οὐρανοί, οὕς τινες	ἀριθμοῦσι	κατ´ ἐπανάβασιν, εἴτε καὶ ἡ
[4, 26]	γράφοντες· αἱ γὰρ Ὑπερβόρεοι καὶ	Ἀριμάσπειοι	πόλεις καὶ τὰ Ἠλύσια πεδία
[4, 19]	δ´ εὐθὺς τἀπίχειρα τῆς πίστεως	ἀριστεύσασα	γυνὴ κατὰ τοῦ πολεμίου τῆς
[4, 19]	Κυρηναϊκὴ τὸν Μητροδίδακτον ἐπικληθέντα ἐπαίδευσεν	Ἀρίστιππον.	Παρὰ Πλάτωνί τε ἐφιλοσόφουν Λασθένεια
[4, 19]	Ποικίλῃ ἐτέλεσεν. Ἀρήτη δὲ ἡ	Ἀριστίππου	ἡ Κυρηναϊκὴ τὸν Μητροδίδακτον ἐπικληθέντα
[4, 19]	τοῖς ἀμφὶ τὸν Ἁρμόδιον καὶ	Ἀριστογείτονα	τὴν κατὰ Ἱππάρχου ἐπιβουλὴν οὐδ´
[4, 5]	καθάπερ καὶ Ἀριστοτέλης, ὑγιαίνειν μὲν	ἄριστον	ἀνδρί, γράφει, δεύτερον δὲ φυὰν
[4, 26]	πάντα ἐργάζεται, ἀλλ´ ἡ τὸν	ἄριστον	ἑλομένη βίον ἐκ θεοῦ {καὶ}
[4, 6]	διὰ δικαιοσύνην, μαρτυρεῖ δικαιοσύνην τὸ	ἄριστον	τυγχάνειν. Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ
[4, 5]	μὲν οὖν Σιμωνίδης, καθάπερ καὶ	Ἀριστοτέλης,	ὑγιαίνειν μὲν ἄριστον ἀνδρί, γράφει,
[4, 7]	ὡς ἔοικε, τοὺς ἀπίστους διακωμῳδῶν	Ἀριστοφάνης	ἄγετε (φησίν) ἄνδρες ἀμαυρόβιοι, φύλλων
[4, 8]	ἂν μὴ ἡττηθέντες ἀποπέσωσι τῶν	ἀρίστων	καὶ ἀναγκαιοτάτων βουλευμάτων. Οὐ γὰρ
[4, 19]	Πλάτωνί τε ἐφιλοσόφουν Λασθένεια ἡ	Ἀρκαδία	καὶ Ἀξιοθέα ἡ Φλιασία· Ἀσπασίας
[4, 2]	ὁδὸν ἀπιοῦσιν ἣν οὐκ ἴσασιν	ἀρκεῖ	τὴν φέρουσαν ὑποσημῆναι μόνον, βαδιστέον
[4, 23]	σοὶ συνεγγίζειν δυνηθῶ, καὶ ὀλίγοις	ἀρκεῖσθαι,	μελετῶν τὴν σὴν ἐκλογὴν τὴν
[4, 19]	συνειδυῖα αὕτη τοῖς ἀμφὶ τὸν	Ἁρμόδιον	καὶ Ἀριστογείτονα τὴν κατὰ Ἱππάρχου
[4, 26]	καὶ τὰ Σειρήνων ἐρόεντα πέδιλα	ἁρμόζεται,	βάσομαί τ´ ἐς αἰθέρα πουλὺν
[4, 6]	τὰς ἐν τῷ κόσμῳ ἐναντιότητας	ἁρμονίαν	κτίσεως καλλίστην λογίζεται. Εἰρηνοποιοῦσι δὲ
[4, 4]	ἐπιμελεῖσθαι σώματος δεῖν ψυχῆς ἕνεκα	ἁρμονίας,	δι´ οὗ βιοῦν τε ἔστι
[4, 9]	καὶ μέχρι θανάτου βασανιζομένους μὴ	ἀρνεῖσθαι	ἀπὸ διαθέσεως πεπιστευκέναι φαίνονται· διάθεσις
[4, 6]	πράξεως· ὁ δὲ ἐκβιασάμενος δικαστὴς	ἀρνεῖσθαι	τὸν ἠγαπημένον διελέγχειν μοι δοκεῖ
[4, 4]	Οὗτος οὖν οὐ φόβῳ τὸ	ἀρνεῖσθαι	Χριστὸν διὰ τὴν ἐντολὴν ἐκκλινεῖ,
[4, 9]	γάρ ποτε ὢν ἐν αὐτῷ	ἀρνεῖται	αὐτόν. Τὸ δὲ ἔμπροσθεν τῶν
[4, 7]	ἐνετείλατο. Τί δέ; οὐχ ἑαυτὸν	ἀρνεῖται	ὁ ἀρνούμενος τὸν κύριον; οὐ
[4, 7]	Ὁ τοίνυν ἀρνούμενος τὸν σωτῆρα	ἀρνεῖται	τὴν ζωήν, ὅτι ζωὴ ἦν
[4, 9]	ἀγγέλων τοῦ θεοῦ· τὸν δὲ	ἀρνησάμενόν	με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνήσομαι
[4, 12]	δὲ ἔπαινος ὁμολογήσαντος ἢ ψόγος	ἀρνησαμένου,	εἰς τί δὲ ἔτι χρησίμη
[4, 9]	δὲ καὶ τῇ φωνῇ. {διόπερ	ἀρνήσασθαι	αὐτὸν οὐδέποτε δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ
[4, 9]	καὶ ἐχόμενος ὑπὸ τούτων. Διόπερ	ἀρνήσασθαι	αὐτὸν οὐδέποτε δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ
[4, 9]	αὐτῷ. Οὐ γὰρ εἶπεν ὃς	ἀρνήσηται	ἐν ἐμοί› ἀλλ´ ἐμέ› οὐδεὶς
[4, 12]	μή; λύεται γὰρ ἐπὶ τοῦ	ἀρνησομένου	ἡ κατὰ τὸν Βασιλείδην πρόνοια.
[4, 12]	τοῦτον φήσει, τὴν ἀπώλειαν τῶν	ἀρνησομένων	ἐκ προνοίας ἄκων προσμαρτυρήσει. Πῶς
[4, 12]	κατὰ τὴν πρόνοιαν ἢ οὔ.	Ἀρνούμενος	γὰρ οὐ κολασθήσεται. Εἰ δὲ
[4, 7]	δέ; οὐχ ἑαυτὸν ἀρνεῖται ὁ	ἀρνούμενος	τὸν κύριον; οὐ γὰρ ἀφαιρεῖται
[4, 7]	πρὸς ἐκεῖνον οἰκειότητος. Ὁ τοίνυν	ἀρνούμενος	τὸν σωτῆρα ἀρνεῖται τὴν ζωήν,
[4, 7]	ἐπιγεγραμμένους, τὸ δ´ εἶναι πιστοὺς	ἀρνουμένους·	πιστὸς δὲ εἴρηται καὶ δοῦλος
[4, 9]	ἐμοὶ› εἶπεν, ἐπὶ δὲ τῶν	ἀρνουμένων	τὸ ἐμὲ› προσέθηκεν. Οὗτοι γάρ,
[4, 9]	κἂν τῇ φωνῇ ὁμολογήσωσιν αὐτόν,	ἀρνοῦνται	αὐτόν, τῇ πράξει μὴ ὁμολογοῦντες.
[4, 9]	τὸν ἀπόστολον, τοῖς δὲ ἔργοις	ἀρνοῦνται,	βδελυκτοὶ ὄντες καὶ ἀπειθεῖς καὶ
[4, 9]	{διόπερ ἀρνήσασθαι αὐτὸν οὐδέποτε δύνανται·	ἀρνοῦνται	δὲ αὐτὸν οἱ μὴ ὄντες
[4, 9]	Διόπερ ἀρνήσασθαι αὐτὸν οὐδέποτε δύνανται·	ἀρνοῦνται	δὲ αὐτὸν οἱ μὴ ὄντες
[4, 23]	ὥσπερ οὐδὲ ἐπιθυμήσει, ἵνα καὶ	ἄρξῃ	ἐπιθυμίας. Μυστικῶς οὖν ἐφ´ ἡμῶν
[4, 16]	δεσμοῖς μου συνεπαθήσατε, καὶ τὴν	ἁρπαγὴν	τῶν ὑπαρχόντων ὑμῶν μετὰ χαρᾶς
[4, 8]	μὲν θῆλυ αὐτῶν, τὸ δὲ	ἄρρεν	γέγονεν· τὸ γοῦν κυοφορεῖν καὶ
[4, 8]	φύσιν τοῦ θήλεος πρὸς τὸ	ἄρρεν,	καθὸ θῆλύ ἐστιν, οὐ φαμέν·
[4, 8]	τοῖς ἀνδράσι, κἂν βελτίους οἱ	ἄρρενες	τά τε πρῶτα ἐν πᾶσι
[4, 8]	αἱ κύνες οὐδὲν ἔλαττον τῶν	ἀρρένων	καὶ οἰκουροῦσι καὶ θηρεύουσι καὶ
[4, 8]	γυναικί· οὐ γὰρ τῆς τῶν	ἀρρένων	φύσεως τοῦτο ἴδιον, ἀλλὰ τῆς
[4, 19]	ἐραστῶν κατακρινομένη μάρτυς ἁγνείας ἔμεινεν	ἀρρεπής.	Ναὶ μὴν Δίων ὁ φιλόσοφος
[4, 25]	ἰδέαν ἔχοντά σοι; Ἀκούσῃ πάλιν·	Ἄρρητ´	ἀβακχεύτοισιν εἰδέναι βροτῶν, κἂν πολυπραγμονῇ
[4, 6]	ὧν κατηξιώθησαν γερῶν, συνεργοὶ τῆς	ἀρρήτου	οἰκονομίας καὶ λειτουργίας. Οἳ δὲ
[4, 19]	παρατίθεται τάδε· Μενεξένη, Ἀργεία, Θεογνίς,	Ἀρτεμισία,	Παντάκλεια. Μέμνημαι καὶ Κυνικῆς τινος,
[4, 20]	ἐν τῇ ἐπιστολῇ φησι· ὀλίγον	ἄρτι	εἰ δέον λυπηθέντες ἐν ποικίλοις
[4, 20]	οὐκ εἰδότες ἀγαπᾶτε, εἰς ὃν	ἄρτι	μὴ ὁρῶντες, πιστεύοντες δὲ ἀγαλλιᾶσθε
[4, 7]	ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις· ἄχρι τῆς	ἄρτι	ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν
[4, 25]	ὁ τὸν οἶνον καὶ τὸν	ἄρτον	τὴν ἡγιασμένην διδοὺς τροφὴν εἰς
[4, 2]	εἰρεσιώνη σῦκα φέρει καὶ πίονας	ἄρτους	καὶ μέλι ἐν κοτύλῃ καὶ
[4, 14]	Οὔτε ἄγγελοι» οἱ ἀποστάται, οὔτε	ἀρχαί»	(ἀρχὴ δὲ τῷ Σατανᾷ ὁ
[4, 14]	τοιαῦται γὰρ αἱ κατ´ αὐτὸν	ἀρχαί	τε καὶ ἐξουσίαι τοῦ σκότους)
[4, 7]	τῷ κυρίῳ θαρροῦντες ἀντιπολιτευόμεθα ταῖς	ἀρχαῖς	τοῦ σκότους καὶ τῷ θανάτῳ.
[4, 9]	εἰς τὰς συναγωγὰς καὶ τὰς	ἀρχὰς	καὶ τὰς ἐξουσίας, μὴ προμεριμνᾶτε
[4, 4]	ἀπαιτῇ· διαφέρονται γὰρ ἡμῖν περὶ	ἀρχάς.	Ψέγομεν δὲ καὶ ἡμεῖς τοὺς
[4, 23]	μὴν σώφρων ᾗ τῶν ἐπιθυμιῶν	ἄρχει·	οὔτε γὰρ ἂν περιπέσοι τινὶ
[4, 12]	τοῦ Ἄρχοντος, ὥς φασιν, κινεῖσθαι	ἄρχεται,	ἀλλ´ ἐγκατεσπάρη ταῖς οὐσίαις σὺν
[4, 25]	εἴρηται, οὗ μόνου τὸ τέλος	ἀρχὴ	γίνεται καὶ τελευτᾷ πάλιν ἐπὶ
[4, 14]	ἄγγελοι» οἱ ἀποστάται, οὔτε ἀρχαί»	(ἀρχὴ	δὲ τῷ Σατανᾷ ὁ βίος
[4, 3]	ἔργον, ἀπέχεσθαι δὲ ἀδικίας σωτηρίας	ἀρχή.	ᾗ μοι δοκεῖ τὸ σάββατον
[4, 25]	ᾗ μὲν οὖν ἐστιν οὐσία,	ἀρχὴ	τοῦ φυσικοῦ τόπου· καθ´ ὅσον
[4, 25]	θεοῦ· ὁ θεὸς δὲ ἄναρχος,	ἀρχὴ	τῶν ὅλων παντελής, ἀρχῆς ποιητικός.
[4, 16]	ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως	ἀρχηγὸν	καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν. Ὅτι μὲν
[4, 7]	εἰδόσι τῆς ὄντως οὔσης ζωῆς	ἀρχὴν	εἶναι τὴν τοιαύτην τοῦ θανάτου
[4, 25]	τελευτᾷ πάλιν ἐπὶ τὴν ἄνωθεν	ἀρχήν,	οὐδαμοῦ διάστασιν λαβών. Διὸ δὴ
[4, 1]	θεολογικὸν εἶδος. Ὅθεν εἰκότως τὴν	ἀρχὴν	τῆς παραδόσεως ἀπὸ τῆς προφητευθείσης
[4, 13]	ὁμιλίᾳ κατὰ λέξιν γράφει· Ἀπ´	ἀρχῆς	ἀθάνατοί ἐστε καὶ τέκνα ζωῆς
[4, 25]	ἄναρχος, ἀρχὴ τῶν ὅλων παντελής,	ἀρχῆς	ποιητικός. ᾗ μὲν οὖν ἐστιν
[4, 14]	κριτὴς δὲ τῷ ὑπηρέτῃ» τῆς	ἀρχῆς	τοῦ διαβόλου. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι
[4, 25]	φυλῶν ἁγιώτεραι ἐλογίσθησαν αἱ εἰς	ἀρχιερεῖς	τε καὶ βασιλεῖς καὶ προφήτας
[4, 23]	δεῖν» ἐπεὶ καὶ αὐτὸς ὁ	ἀρχιερεὺς	εἷς, ἑνὸς ὄντος τοῦ θεοῦ
[4, 13]	διαλαμβάνωμεν, καὶ πρὸς τοῦτο διαλεξόμεθα	(ἀρχικὸς	γὰρ ὁ λόγος) πρὸς δὲ
[4, 6]	τοίνυν, οἳ δὲ Ματθίαν φασίν,	ἀρχιτελώνην,	ἀκηκοότα τοῦ κυρίου καταξιώσαντος πρὸς
[4, 12]	δὲ εἰ καὶ ἀπὸ τοῦ	Ἄρχοντος,	ὥς φασιν, κινεῖσθαι ἄρχεται, ἀλλ´
[4, 1]	προκείμενα ἡμῖν ὑποτυπώσεως τὰ περὶ	ἀρχῶν	φυσιολογηθέντα τοῖς τε Ἕλλησι τοῖς
[4, 19]	θυγατέρα καὶ Ἀναξάνδραν τὴν Νεάλκους,	ἅς	φησι Δίδυμος ἐν Συμποσιακοῖς. Ἡ
[4, 9]	καὶ τέλειοι ὑπὲρ τῶν ἐκκλησιῶν	ἃς	ἔπηξαν ἔπαθον. Οὕτως οὖν καὶ
[4, 26]	δικαίας ἐβούλοντο εἶναι τὰς εὐχάς,	ἃς	οὐκ ἄν τις αἰδεσθείη ποιεῖσθαι
[4, 6]	οἰκήσεις ἔτι τούτων καλλίους ἀφικνοῦνται,	ἃς	οὔτε ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε ὁ
[4, 12]	πίστις καὶ ἡ διδασκαλία, δι´	ἃς	τὸ μαρτύριον· συνεργοὶ ἄρα αὗται
[4, 25]	{ἔστι{ ν} δ´ ἄξι´ εἰδέναι·	ἀσέβειαν	ἀσκοῦντα ὄργι´ ἐχθαίρει θεοῦ· ὁ
[4, 13]	ἀγαπᾶν τὸ κακὸν λέγει οὐδὲ	ἀσέβειαν	ἢ μοιχείαν ἢ κλοπήν, ἀλλὰ
[4, 26]	ἔχουσα· Δικαίων εἰσακούει ὁ θεός,	ἀσεβεῖς	δὲ οὐ σῴζει, παρὰ τὸ
[4, 12]	καὶ αἱ κολάσεις ἔσονται· ὅπερ	ἀσεβὲς	ἐννοεῖν. Οὔτε γὰρ ὁ κύριος
[4, 13]	ἀλλὰ τὸν κλέπτην καὶ τὸν	ἀσεβῆ	καὶ τὸν μοιχόν, οὐ καθὸ
[4, 6]	ζωῆς. Εἶδον» γάρ φησι, τὸν	ἀσεβῆ	ὑπερυψούμενον καὶ ἐπαιρόμενον ὡς τὰς
[4, 25]	προκοπὴν ἀπαθανατίζειν βούλεται, Τῶν δὲ	ἀσεβῶν	ὁ λύχνος σβεσθήσεται» Ναὶ μὴν
[4, 26]	τὸν μελοποιὸν ᾄδοντα· Ψυχαὶ δ´	ἀσεβῶν	ὑπουράνιοι γαίᾳ πωτῶνται ἐν ἄλγεσι
[4, 4]	τῶν αἱρετικῶν τοῦ κυρίου παρακηκοότες	ἀσεβῶς	ἅμα καὶ δειλῶς φιλοζωοῦσι, μαρτυρίαν
[4, 8]	σαρκός, ἅτινά ἐστι πορνεία, ἀκαθαρσία,	ἀσέλγεια,	εἰδωλολατρεία, φαρμακεῖαι, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι,
[4, 7]	τὰς κολάσεις τῶν ἀδίκως καὶ	ἀσελγῶς	πεπολιτευμένων συνεῖναι βούλονται, οὐκ ἐκ
[4, 15]	ἡ ἐξουσία ἡμῶν πρόσκομμα τοῖς	ἀσθενέσι	γένηται· ἀπόλλυται γὰρ ὁ ἀσθενῶν
[4, 7]	τέ ἐστι τὴν σάρκα τὴν	ἀσθενῆ	πρὸς τὰς δυνάμεις καὶ τὰ
[4, 7]	πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ	ἀσθενής·	διότι Τὸ φρόνημα τῆς σαρκὸς
[4, 7]	ὡμολόγηται, ἀλλ´ ἡ συνείδησις τοῦ	ἀσθενοῦντος	ὑποφέρεται. Συνείδησιν δὲ λέγω οὐχὶ
[4, 15]	ἀσθενέσι γένηται· ἀπόλλυται γὰρ ὁ	ἀσθενῶν	τῇ σῇ γνώσει. Κἂν φάσκωσι
[4, 9]	εἰ καλοίη περίστασις, ὑπὲρ ἐκκλησίας	ἀσκανδάλιστοι	τὰς θλίψεις ὑπομένοντες τὸ ποτήριον
[4, 13]	Περὶ προφητείας διαλεξόμεθα. γάπην οὖν	ἀσκεῖν	τὸν τέλειον χρή, κἀνθένδε ἐπὶ
[4, 19]	μαθήσει μηδὲ μελέτῃ τε καὶ	ἀσκήσει	προσχρησαμένους, τὴν δὲ ἀρετὴν οὐκ
[4, 21]	εἶναι τῷ πράγματι. Ταῦτα γνωστικῆς	ἀσκήσεως	προγυμνάσματα. Ἐπεὶ δὲ ὁ παντοκράτωρ
[4, 6]	στρατιᾶς. Καὶ ὅλως ἡ κυριακὴ	ἄσκησις	ἀπάγει τὴν ψυχὴν τοῦ σώματος
[4, 7]	ὁ Ἐπίχαρμος Αὕτα φύσις ἀνθρώπων,	ἀσκοὶ	πεφυσημένοι. Ἡμῖν δὲ ὁ σωτὴρ
[4, 8]	τινας Ἀμαζόνας τὰ πολεμικὰ ἀνδρείας	ἀσκοῦμεν	τὰς γυναῖκας, ὅπου γε καὶ
[4, 25]	ν} δ´ ἄξι´ εἰδέναι· ἀσέβειαν	ἀσκοῦντα	ὄργι´ ἐχθαίρει θεοῦ· ὁ θεὸς
[4, 4]	ἀγάπῃ δὲ πρὸς τὸν κύριον	ἀσμενέστατα	τοῦδε τοῦ βίου ἀπολυθήσεται, χάριν
[4, 26]	ἐπὶ τῇ ἐξόδῳ, τὴν μονὴν	ἀσπαζόμενος	τὴν ἐν οὐρανῷ. Οἴδαμεν γὰρ
[4, 19]	Ἀρκαδία καὶ Ἀξιοθέα ἡ Φλιασία·	Ἀσπασίας	γὰρ τῆς Μιλησίας, περὶ ἧς
[4, 6]	Πραεῖς δέ εἰσιν οἱ τὴν	ἄσπειστον	μάχην τὴν ἐν τῇ ψυχῇ
[4, 22]	ἀνθρώπων διαλεγόμενος· Ἀνθρώπους μένει ἀποθανόντας	ἅσσα	οὐκ ἔλπονται οὐδὲ δοκέουσιν. Θείως
[4, 7]	καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ	ἀστατοῦμεν	καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις
[4, 6]	ἐπ´ ἀλλοτρίαις συμφοραῖς, μᾶλλον δὲ	ἀστεῖόν	τί ἐστιν, ὡς οἱ προφῆται
[4, 26]	ἡ πόλις καὶ ὁ δῆμος	ἀστεῖόν	τι σύστημα καὶ πλῆθος ἀνθρώπων
[4, 25]	Ξείνοισιν ἐοικότας ἀλλοδαποῖσιν» ἐπιφοιτῶντας τοῖς	ἄστεσιν	Ὅταν γὰρ ψυχὴ γενέσεως ὑπεξαναβᾶσα
[4, 17]	γέγραπται· Διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ	ἀσύνετος	καὶ ἐσκοτισμένη διάνοια ἡμῶν ἀναθάλλει
[4, 17]	ἐκήρυξεν; καὶ τὴν τελείαν καὶ	ἀσφαλῆ	γνῶσιν οὐκ ἐμακάρισεν; ἀπροσωπολήπτως γὰρ
[4, 23]	πνεύματος· οὐδὲ γὰρ ἀνείδεος οὐδ´	ἀσχημάτιστος	ἐν τῷ τῆς φύσεως ἐργαστηρίῳ
[4, 6]	περὶ ἄλλου τινός, ἀλλὰ περὶ	ἀσωτίας	καὶ φιλογυνίας, φιλοδοξίας, φιλαρχίας καὶ
[4, 19]	οἱ λοιποὶ τῶν ποιητῶν τὴν	Ἀταλάντης	ἐν θήρᾳ ὠκύτητα καὶ τὴν
[4, 26]	καὶ ἀντιθέους καὶ Διὶ μῆτιν	ἀταλάντους	καὶ Θεοῖς ἐναλίγκια μήδε´ ἔχοντας»
[4, 7]	παλαιοὶ δίκαιοι ἀπάθειαν ψυχῆς καὶ	ἀταραξίαν	καρπούμενοι· ~Ἐπεὶ οὐ μόνον Αἰσώπιοι
[4, 17]	Καὶ τὰ ἑξῆς. Εἶτ´ ἐμφανέστερον·	Ἀτενίσωμεν	οὖν εἰς τοὺς τελείως λειτουργήσαντας
[4, 25]	ἐννοίας. Καὶ δὴ οὐ γίνεται	ἀτεχνῶς	ἓν ὡς ἕν, οὐδὲ πολλὰ
[4, 2]	ἔχουσιν οἱ τῶν ὑπομνημάτων Στρωματεῖς	ἀτεχνῶς	κατὰ τὴν παλαιὰν ἐκείνην ἀπηνθισμένοι
[4, 25]	Αὐτὸς οὖν ἡμᾶς ὁ σωτὴρ	ἀτεχνῶς	κατὰ τὴν τραγῳδίαν μυσταγωγεῖ, ὁρῶν
[4, 26]	πρόσωπόν σου, καὶ ὀφθήσεται ἡ	ἀτιμία	σου, μοιχεία σου καὶ χρεμετισμός
[4, 7]	τε φίλῳ τοῦ θεοῦ· κἂν	ἀτιμίᾳ	τις περιβάλλῃ τοῦτον φυγῇ τε
[4, 5]	ὑπεροχῇ πένης μὲν ἐκ πλουσίου,	ἄτιμος	δὲ ἐξ ἐνδόξου, αἰσχρὸς δὲ
[4, 22]	τοῦ θεοῦ πράττειν τὰ ἀπηγορευμένα	ἀτιμώρητος	{τε} ὤν, οὐδ´ εἰ καὶ
[4, 8]	ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός,	ἅτινά	ἐστι πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρεία,
[4, 17]	Καὶ πάλιν· Ἐγὼ δέ εἰμι	ἀτμὶς	ἀπὸ χύτρας. Θεὸς γὰρ ὑπερηφάνοις
[4, 26]	βούλεσθαι εἰδέναι αὐτοὺς τὸν θεόν·	ἄτοπα	γὰρ οὐ συντελέσει ὁ παντοκράτωρ.
[4, 13]	τὰ τοῦ κόσμου οὐχ ὡς	ἄτοπα,	οὐδ´ ὡς οὐχὶ τοῦ θεοῦ
[4, 26]	φύεται, ὁ θεὸς δὲ οὐδὲν	ἄτοπον	ποιεῖ; Οὗτος γάρ ἐστι» φησίν,
[4, 6]	ἡ ἐπὶ παντὶ τῷ συμβαίνοντι	ἄτρεπτον	φυλάσσουσα τὸ εἰρηνικόν, ἁγίαν τε
[4, 8]	πυρὸς θεὶς καθαπερεὶ χαλκὸν κατέτηκεν	ἀτρέπτῳ	πάνυ τῷ παραστήματι. Τὰ γὰρ
[4, 19]	βασάνους ἤνεγκεν ἀνδρείως Λέαινα ἡ	Ἀττική;	συνειδυῖα αὕτη τοῖς ἀμφὶ τὸν
[4, 26]	ἡ ἐκκλησία ὑπὸ λόγου, ἀπολιόρκητος	ἀτυράννητος	πόλις ἐπὶ γῆς, θέλημα θεῖον
[4, 7]	ἰδίαν ἔπαθε σωτηρίαν ὅ τε	αὖ	διὰ τὴν ἰδίαν ἀποθνῄσκων σωτηρίαν
[4, 7]	ζωὴ διὰ δικαιοσύνην. Πάλιν τε	αὖ·	Εἰ γὰρ κατὰ σάρκα ζῆτε,
[4, 21]	τελείων ἐμφαίνει διαφοράς. Πάλιν τε	αὖ	Ἑκάστῳ δίδοται ἡ φανέρωσις τοῦ
[4, 25]	τἀγαθόν, τοῦ ἠθικοῦ· ᾗ δ´	αὖ	ἐστι νοῦς, τοῦ λογικοῦ καὶ
[4, 19]	Ὁλοφέρνου γενομένη κεφαλῆς. Πάλιν τε	αὖ	ἡ τελεία κατὰ πίστιν Ἐσθὴρ
[4, 6]	τὸ ἀπολωλὸς εὗρεν. Πάλιν τε	αὖ	θεασάμενος εἰς τὸ γαζοφυλάκιον τὸν
[4, 26]	ἀγαθὸν ἡ ψυχὴ φύσει οὔτε	αὖ	κακὸν φύσει τὸ σῶμα, οὐδὲ
[4, 24]	τε καὶ ψόγος, οἵ τ´	αὖ	κολαζόμενοι ἕνεκεν τῶν γενομένων αὐτοῖς
[4, 4]	δι´ ἀγάπης πιστόν, τῷ δ´	αὖ	κυρίῳ τὴν ἔνθεον πρὸς τὴν
[4, 3]	διαφέρει θηρίων ἄνθρωπος; τούτου τε	αὖ	οἱ τοῦ θεοῦ ἄγγελοι σοφώτεροι·
[4, 22]	ἀλληγορεῖ καὶ φῶς, τάς τε	αὖ	παραγγελίας ὅπλα φωτὸς μεταφορικῶς. Ταύτῃ
[4, 22]	περικεφαλαίαν ἐλπίδα σωτηρίου. Ὅσα δ´	αὖ	περὶ ὕπνου λέγουσι, τὰ αὐτὰ
[4, 26]	τοῦτον ἐκκήρυκτον ἄνθρωπον. Ἄλλος δ´	αὖ	προφήτης φησίν· Ἄκουε, οὐρανέ, καὶ
[4, 6]	μισθὸν οὐκ ἀπολέσει. Πάλιν τε	αὖ	τὰς κατ´ ἀξίαν διαφοράς, τῆς
[4, 6]	οἴκησιν ἀφικνούμενοι· διὰ σαφεστέρων τε	αὖ	τὸ αὐτὸ ὧδέ πως λέγει·
[4, 26]	ταύτῃ Ἰσραηλίτην γεγονέναι· ἔμπαλιν γὰρ	αὖ	τὸν ἑλόμενον τὴν ἀμαθίαν καὶ
[4, 19]	τοῦ ἀκολασταίνοντος, σωφροσύνη δὲ ἀγαθὸν	αὖ	τοῦ τὸ σωφρονεῖν δυναμένου. ~Φίλανδρον
[4, 16]	ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν. Πάλιν τε	αὖ	τῷ γνωστικῷ ποθοῦντι γενέσθαι γέγραπται·
[4, 14]	πρὸς θεὸν αἰνισσόμενος. Πάλιν δ´	αὖ	φησιν· Ἴσθι εὐνοῶν τῷ ἀντιδίκῳ
[4, 1]	αἷς πεπιστεύκαμεν κυρίας οὔσας ἐξ	αὐθεντείας	παντοκρατορικῆς ἐπιδείξαντας προϊέναι δι´ αὐτῶν
[4, 4]	δὲ εἶναι αὐτὸν ἑαυτοῦ καὶ	αὐθέντην	τὸν διὰ θανάτου ὁμολογήσαντα, καὶ
[4, 13]	δι´ ὀνόματος αὐτοῦ· οὐ γὰρ	αὐθεντικῶς	εὑρέθη μορφή, ἀλλὰ τὸ ὄνομα
[4, 25]	κἂν πολυπραγμονῇ τις ὁποῖα εἴη,	αὖθις	ἀκουσάτω· Οὐ θέμις ἀκοῦσαί σε,
[4, 19]	ὕδωρ ἔσκεπεν, εἶτα κατ´ ὀλίγον	αὖθις	ἀνιοῦσαν ἐπενδύσασθαι. Ἦ γὰρ οὐχὶ
[4, 12]	κατὰ τόνδε τὸν βίον πολιτείας	αὖθις	ἀπολήψεσθαι, οὕτω γὰρ διατετάχθαι τὴν
[4, 20]	πρὸς χάριν μέλλῃ λέγειν. Καὶ	αὖθίς	που τούτοις τὰ ὅμοια· Ἡδὺ
[4, 6]	καὶ ἰάσεις ἀποτελῶ σήμερον καὶ	αὔριον,	καὶ τῇ τρίτῃ τελειοῦμαι· Πετεινὰ»
[4, 5]	Τούτων οὖν ἀνθεκτέον οὐ δι´	αὐτά,	ἀλλὰ διὰ τὸ σῶμα, ἡ
[4, 8]	διάφορον ἀνδρὸς καὶ γυναικός, τὰ	αὐτὰ	ἂν ἑκάτερον αὐτῶν ἔδρα τε
[4, 6]	ἀγαθή. Ἀγαθὰ γοῦν τὰ μὲν	αὐτὰ	καθ´ ἑαυτά, τὰ δὲ μετέχοντα
[4, 22]	νοῦν ἐν τῇ κατὰ τὰ	αὐτὰ	σχέσει· αὕτη δὲ νοῦ σχέσις
[4, 22]	αὖ περὶ ὕπνου λέγουσι, τὰ	αὐτὰ	χρὴ καὶ περὶ θανάτου ἐξακούειν.
[4, 7]	ἀπτῆνες, ἐφημέριοι. Καὶ ὁ Ἐπίχαρμος	Αὕτα	φύσις ἀνθρώπων, ἀσκοὶ πεφυσημένοι. Ἡμῖν
[4, 13]	γενέσεως, ἄθεοι γὰρ αἱ δόξαι	αὗται	ἀλλότρια δὲ ἡμεῖς φαμεν τὰ
[4, 12]	ἃς τὸ μαρτύριον· συνεργοὶ ἄρα	αὗται	κολάσεως, ἧς τίς ἂν ἄλλη
[4, 12]	τῶν κατὰ τὸ μαρτύριον κολαζομένων	αὐταῖς	λέξεσι τάδε φησί· Φημὶ γάρ
[4, 13]	τοῦ θεοῦ ἐκεῖνα αἰνίττεται γράφων	αὐταῖς	λέξεσιν· Ὁπόσον ἐλάττων ἡ εἰκὼν
[4, 23]	τὴν πρὸς τὸ θεῖον ἐξομοίωσιν·	Αὐτὰρ	ἐγὼν ἐμὲ λύσομαι» τῆς ἐπιθυμίας,
[4, 16]	γὰρ ἔμαθον ἐν οἷς εἰμι	αὐτάρκης	εἶναι. Οἶδα καὶ ταπεινοῦσθαι, οἶδα
[4, 8]	γυναῖκας καὶ μὴ πικραίνεσθε πρὸς	αὐτάς.	Τὰ τέκνα, ὑπακούετε τοῖς γονεῦσι
[4, 6]	σώματος εὐχαρίστως, εἴ γε καὶ	αὐτὴ	αὑτὴν κατὰ μετάθεσιν ἀποσπᾷ. Ὁ
[4, 19]	μὲν πείθειν τὸν ἄνδρα κοινωνὸν	αὐτῇ	γίνεσθαι τῶν πρὸς εὐδαιμονίαν φερόντων,
[4, 7]	οὐκ ἐκ θυραίων τἀπίχειρα λαμβάνει,	αὐτὴ	δ´ ἑαυτὴν ἆθλα τῶν πόνων
[4, 18]	περαιτέρω τῆς ἐπιθυμίας χωροῦν ἐν	αὐτῇ	ἐκτελῆται· εἰ γὰρ ὄναρ τῇ
[4, 18]	ἐξήγησις» φησί. τίς ἱκανὸς ἐν	αὐτῇ	εὑρεθῆναι, εἰ μὴ οὓς ἂν
[4, 8]	ἀνιείσας τῶν πρακτέων, ἀλλ´ ἐν	αὐτῇ	πολλάκις τῇ ἁμίλλῃ τῶν πόνων
[4, 23]	τὴν πρόθεσιν ἐλέγχει. ~Οὐ γὰρ	αὐτῇ	τῇ φύσει τοῦ πράγματος οἰκειοῦνται
[4, 9]	ἅγιον πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν	αὐτῇ	τῇ ὥρᾳ τί δεῖ εἰπεῖν.
[4, 18]	τὸν μισθόν, καὶ τῇδέ πως	αὐτὴ	τὴν ἐπιθυμίαν τῷ ἐραστῇ πεπληρωκέναι
[4, 6]	τὴν ψυχήν· ἃ δὲ ἡτοίμασας	αὐτῇ,	τίνι γένηται; καὶ τὰ μὲν
[4, 22]	αἰτία τῆς θεωρίας ἡ γνῶσις	αὐτή.	Τολμήσας γὰρ εἴποιμ´ ἄν, οὐ
[4, 19]	Ἀβραὰμ γυνὴ Σάρρα ἡ μακαρία	αὐτὴ	τοὺς ἐγκρυφίας παρεσκεύασε τοῖς ἀγγέλοις,
[4, 22]	αὐτῶν. Εἰκότως οὖν ἡ γνῶσις	αὕτη	ἀγαπᾷ καὶ τοὺς ἀγνοοῦντας διδάσκει
[4, 7]	μὲν οὖν πολλοῖς ἡ ματαιοπονία	αὕτη	αἱρετή, ἡμῖν δὲ ὁ ἀπόστολός
[4, 22]	καθαρὰν καὶ ἀκηλίδωτον διαφυλάττειν προστάττει.	Αὕτη	γὰρ ἡ κατὰ δύναμιν ἐξομοίωσις
[4, 22]	τῇ κατὰ τὰ αὐτὰ σχέσει·	αὕτη	δὲ νοῦ σχέσις ὡς νοῦ,
[4, 18]	τὸν θεὸν καὶ τὸν πλησίον,	αὕτη	εἰς τὸ ἀνεκδιήγητον ὕψος ἀνάγει·
[4, 21]	κακῶν ἐπαγγέλλεται· ὁδὸς δέ ἐστιν	αὕτη	ἐπί τε τὸ εὐαγγέλιον ἐπί
[4, 16]	καταρᾶσθε. Ἡ γὰρ καύχησις ἡμῶν	αὕτη	ἐστί, τὸ μαρτύριον τῆς συνειδήσεως
[4, 18]	τούτῳ, ἀγράφῳ τε καὶ ἐγγράφῳ.	Αὕτη	ἐστὶν ἡ ἀγάπη, τὸ ἀγαπᾶν
[4, 16]	ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον.	Αὕτη	ἐστὶν ἡ ἀγάπη τοῦ θεοῦ,
[4, 25]	δόξα, θεοῦ δὲ δόξα ἀφθαρσία.	Αὕτη	ἡ τῷ ὄντι δικαιοσύνη, μὴ
[4, 22]	ἀποχὴ τῶν κακῶν (ἐπιβάθρα γὰρ	αὕτη	προκοπῆς μεγίστης) οὐδὲ μὴν ποιεῖν
[4, 22]	δι´ ἀγάπην εἰς γνῶσιν ἰδιότητα.	Αὕτη	τοίνυν ἡ πρώτη ἀγαθοποιία τοῦ
[4, 19]	ἀνδρείως Λέαινα ἡ Ἀττική; συνειδυῖα	αὕτη	τοῖς ἀμφὶ τὸν Ἁρμόδιον καὶ
[4, 5]	καὶ περὶ πενίας, ἐπεὶ καὶ	αὕτη	τῶν ἀναγκαίων, τῆς θεωρίας λέγω
[4, 13]	ἵνα τὸ αὐτὸ φρονῆτε, τὴν	αὐτὴν	ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τὸ ἓν
[4, 8]	δούλῳ, ἐπειδὴ μίαν καὶ τὴν	αὐτὴν	ἀρετὴν εἶναι τῆς αὐτῆς φύσεως
[4, 8]	καθὸ ψυχή, ταύτῃ ἐπὶ τὴν	αὐτὴν	ἀφίξεται ἀρετήν· ᾗ δὲ διάφορον,
[4, 17]	ἀγαθόν, ζήτησον εἰρήνην καὶ δίωξον	αὐτήν.	Γνῶσιν γὰρ αἰνίττεται διὰ τούτων
[4, 8]	συμβέβηκεν. Τὸ μὲν τοίνυν τὴν	αὐτὴν	εἶναι φύσιν τοῦ θήλεος πρὸς
[4, 18]	ἐὰν τῇ ἐπιθυμίᾳ τὸ κατ´	αὐτὴν	ἔργον περαιτέρω τῆς ἐπιθυμίας χωροῦν
[4, 6]	αὐτὴν καὶ ὁ ἀπολέσας εὑρήσει	αὐτήν,	ἢν μόνον τὸ ἐπίκηρον ἡμῶν
[4, 8]	φύσιν κατὰ γένος ἕκαστον τὴν	αὐτὴν	καὶ ἴσχειν ἀρετήν. Οὐκ ἄλλην
[4, 6]	εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει	αὐτὴν	καὶ ὁ ἀπολέσας εὑρήσει αὐτήν,
[4, 2]	δὲ καὶ ὄρθιος οἶμος ἐς	αὐτὴν	καὶ τρηχὺς τὸ πρῶτον· ἐπὴν
[4, 25]	νεκρούς. Ὅθεν Ἱερεμίας λέγει· Πληρώσω	αὐτὴν	νεκρῶν γηγενῶν, οὓς ἔπαισεν ἡ
[4, 8]	Οὐδὲν γὰρ κωλύει πολλάκις τὴν	αὐτὴν	παρατίθεσθαι γραφὴν εἰς ἐντροπὴν Μαρκίωνος,
[4, 5]	Καὶ οὐ δήπου τὴν ἀρετὴν	αὐτὴν	πάσχειν φαμέν (οὐδὲ γὰρ νοσεῖ
[4, 6]	διακόψαι ἴσχυσεν. Κἂν τὴν δικαιοσύνην	αὐτὴν	πεινῶσι, μακάριοι· Μακάριοι δὲ καὶ
[4, 25]	παρθένος ἦν, ἀνὴρ οὐκ ἔγνω	αὐτήν.	Ῥεβέκκα δὲ ἑρμηνεύεται θεοῦ δόξα,
[4, 17]	ἐστι, καὶ ὅταν θέλῃ, ἀνελεῖ	αὐτήν.	Ταῦτα δὲ πάντα βεβαιοῖ ἡ
[4, 22]	τὴν γνῶσιν αἱρήσεται ὁ δι´	αὐτὴν	τὴν θείαν ἐπιστήμην μεθέπων τὴν
[4, 6]	λόγον ἁμαρτωλὸν τὴν ψυχὴν ἀπολέσει	αὐτὴν	τῆς ἁμαρτίας ἧς ἀπέσπασται, ἀπολέσας
[4, 8]	σωφροσύνη· ὡμολόγηται δ´ ἡμῖν τὴν	αὐτὴν	φύσιν κατὰ γένος ἕκαστον τὴν
[4, 8]	ἀνὴρ φαίνεται. Ἀλλ´ ἢ τὴν	αὐτήν,	ὥστε καὶ τὴν ἀρετήν. Εἰ
[4, 22]	τὴν γνῶσιν τοῦ θεοῦ, δι´	αὑτὴν	αἱρετὴν κρίνας εἶναι τὴν ἐπαναβεβηκυῖαν
[4, 22]	πεπαυμένη τῶν αἰσθήσεων συννεύει πρὸς	αὑτὴν	καὶ μᾶλλον μετέχει τῆς φρονήσεως.
[4, 6]	εὐχαρίστως, εἴ γε καὶ αὐτὴ	αὑτὴν	κατὰ μετάθεσιν ἀποσπᾷ. Ὁ γὰρ
[4, 15]	ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα	αὐτῆς.	Διὰ τὴν συνείδησιν» οὖν ἀφεκτέον
[4, 6]	τῆς παλαιᾶς ἀναστροφῆς τὰ ὑπ´	αὐτῆς	ἡμῖν περικτηθέντα καὶ ἐπὶ τὸν
[4, 5]	ἀλγηδόνος ἡ ψυχὴ νεύειν ἀπ´	αὐτῆς	καὶ τίμιον ἡγεῖσθαι τὴν ἀπαλλαγὴν
[4, 22]	ἀπὸ τῆς στάσεως τὴν ἐπιβολὴν	αὐτῆς	ληπτέον, Ὅτι ἵστησιν ἡμῶν ἐν
[4, 20]	ἄνω φύουσα ἐνοχλῇ καὶ δι´	αὐτῆς	μιανθῶσιν οἱ πολλοί. Εἶθ´ οἷον
[4, 6]	καὶ πολλοὶ οἱ διερχόμενοι δι´	αὐτῆς»	οὐ περὶ ἄλλου τινός, ἀλλὰ
[4, 18]	εὐάρεστον τῷ θεῷ. Τῆς τελειότητος	αὐτῆς	οὐκ ἔστιν ἐξήγησις» φησί. τίς
[4, 6]	τέλος ἀγαγεῖν ὃ βεβουλήμεθα. Τῆς	αὐτῆς	οὖν τιμῆς μεθέξουσι τοῖς δυνηθεῖσιν
[4, 23]	ἄφοβον καὶ ἀήττητον τὸν μετέχοντα	αὐτῆς	ποιεῖ, καὶ ἔστι δορυφόρος τοῦ
[4, 26]	διαβάλλεσθαι τὴν σάρκα καὶ δι´	αὐτῆς	τὴν γένεσιν φάσκοι παραθεὶς Ἡσαΐαν
[4, 25]	Δικαιοσύνην τε καὶ τὴν θυγατέρα	αὐτῆς	τὴν Εἰρήνην ὑπολαμβάνει ἐν ὀγδοάδι
[4, 19]	Ἀλλ´ οὐ δημόσιος» ἀποκρίνασθαι. Τῆς	αὐτῆς	φέρεται σεμνότητος κἀκεῖνο τὸ ἀπόφθεγμα·
[4, 8]	τὴν αὐτὴν ἀρετὴν εἶναι τῆς	αὐτῆς	φύσεως συμβέβηκεν. Τὸ μὲν τοίνυν
[4, 7]	ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα	αὐτῆς»	ὡμολόγηται, ἀλλ´ ἡ συνείδησις τοῦ
[4, 6]	φιλαργυρίαν οὕτως ὀνομάσαντος τοῦ κυρίου;	αὐτίκα	εἰς τὴν κλῆσιν τοῦ δείπνου
[4, 22]	τὸ καλὸν αἱρετὴ τῷ γνωστικῷ.	Αὐτίκα	ἐκ προσώπου τοῦ θεοῦ τῷ
[4, 6]	μεταστροφὴν ἐκ νυκτερινῆς τινος ἡμέρας.	Αὐτίκα	εὔλογον ἐξαγωγὴν τῷ σπουδαίῳ συγχωροῦσι
[4, 26]	τῷ ἥττονι τῷ ἁμαρτητικῷ περιτίθενται.	Αὐτίκα	ἡ τοῦ σοφοῦ τε καὶ
[4, 18]	ἂν αὐτὸς καταξιώσῃ ὁ θεός;	Αὐτίκα	ὁ ἀπόστολος Παῦλος Ἐὰν τὸ
[4, 12]	τῶν ἀποστόλων διὰ τὰς ἡμῶν.	Αὐτίκα	ὁ θεῖος ἀπόστολος Τοῦτο γάρ
[4, 4]	δὲ καὶ τὴν ἔξοδον, προχέουσα.	Αὐτίκα	ὁ κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ
[4, 5]	καὶ τὴν ποιὰν ἡδονὴν αἱρησόμεθα.	Αὐτίκα	ὁ μάρτυς ἡδονὴν τὴν δι´
[4, 9]	ἀποκάθαρσις εἶναι ἁμαρτιῶν μετὰ δόξης.	Αὐτίκα	ὁ Ποιμήν φησιν· Ἐκφεύξεσθε τὴν
[4, 23]	ἀεὶ θεῖν τὰ ἀγαθὰ ἕξιν.	Αὐτίκα	ὁ σωτὴρ διὰ τῆς ἐπιθυμίας
[4, 2]	ποικιλώτατον ξανθῆς μελίσσης κηρόπλαστον ὄργανον.	Αὐτίκα	οἱ Στρωματεῖς ἡμῶν κατὰ τὸν
[4, 19]	ἴσης δὲ καὶ γυναικὶ μεταλαβεῖν.	Αὐτίκα	οὐχ ὁ Μωυσῆς μόνος, ἀκούσας
[4, 5]	θάτερον· βλέποντας παραλαβὼν τυφλοὺς ποιεῖ.	Αὐτίκα	πρὸς τῶν ποιητῶν τυφλὸς ἐκ
[4, 4]	διὰ τὴν τοῦ βίου ὁμοιότητα.	Αὐτίκα	τελείωσιν τὸ μαρτύριον καλοῦμεν οὐχ
[4, 3]	οὖν ἀληθὲς τῷ θεῷ σαφές.	Αὐτίκα	τὴν ἀλήθειαν γεννᾷ, ὁ γνωστικὸς
[4, 24]	ἀδιαλείπτως ἐξομοιοῦται κατὰ δύναμιν θεῷ.	~Αὐτίκα	τὸ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν οὗπερ
[4, 3]	φησίν· ἄρθρα ταῦτα τῶν φρενῶν.	Αὐτίκα	τὸ μὲν ἀπιστεῖν τῇ ἀληθείᾳ
[4, 6]	καὶ τῇ κυριακῇ τελειωθεὶς εὐποιίᾳ.	Αὐτίκα	τὸν καυχώμενον τελείως τὰ ἐκ
[4, 18]	τελειοῦται, φόβῳ πρότερον κεκωλυμένον. Τὸ	αὐτὸ	γοῦν ἔργον διαφορὰν ἴσχει ἢ
[4, 6]	διά τινας ἐπαγγελίας δόσεως, δι´	αὐτὸ	δὲ τὸ ἀγαθὸν προσεληλυθέναι τῷ
[4, 16]	γὰρ τῆς σήμερον ἡμέρας τὸ	αὐτὸ	κάλυμμα τοῖς πολλοῖς ἐπὶ τῇ
[4, 21]	ἐνεργεῖ τὸ ἓν καὶ τὸ	αὐτὸ	πνεῦμα, διαιροῦν ἰδίᾳ ἑκάστῳ καθὼς
[4, 21]	δὲ λόγος γνώσεως κατὰ τὸ	αὐτὸ	πνεῦμα, ἑτέρῳ πίστις ἐν τῷ
[4, 2]	ἀνέδην ἀπείρως ἐντυγχάνοντας ποικίλως, ὡς	αὐτό	που τοὔνομά φησι, διεστρωμένα, ἀπ´
[4, 22]	δι´ ἀγάπην εὐποιία ἡ δι´	αὐτὸ	τὸ καλὸν αἱρετὴ τῷ γνωστικῷ.
[4, 8]	ἄλλο τι ἀφορῶντας, ἀλλὰ εἰς	αὐτὸ	τὸ καλῶς πραχθῆναι δυνάμενον, ἐάν
[4, 25]	πρᾶγμα γενόμεναι συντελοῦσιν εἰς τὸ	αὐτό,	τὸν υἱόν, ἀπαρέμφατος δέ ἐστι
[4, 21]	λύπη θάνατον κατεργάζεται. Ἰδοὺ γὰρ	αὐτὸ	τοῦτο τὸ κατὰ θεὸν λυπηθῆναι
[4, 13]	μου τὴν χαράν, ἵνα τὸ	αὐτὸ	φρονῆτε, τὴν αὐτὴν ἀγάπην ἔχοντες,
[4, 6]	διὰ σαφεστέρων τε αὖ τὸ	αὐτὸ	ὧδέ πως λέγει· Τούτων δὲ
[4, 6]	φησίν· Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι	αὐτοὶ	ἐλεηθήσονται. Ὁ δὲ ἔλεος οὐχ
[4, 6]	δεδιωγμένοι ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης, ὅτι	αὐτοὶ	ἔσονται τέλειοι. Καὶ μακάριοι οἱ
[4, 6]	Μακάριοι» φησὶν οἱ πραεῖς, ὅτι	αὐτοὶ	κληρονομήσουσι τὴν γῆν. Πραεῖς δέ
[4, 12]	πόνος καὶ ὁ φόβος, ὡς	αὐτοὶ	λέγουσιν, ἐπισυμβαίνει τοῖς πράγμασιν ὡς
[4, 6]	εἰκότως Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι	αὐτοὶ	παρακληθήσονται. Οἱ γὰρ μετανοήσαντες ἐφ´
[4, 11]	ἡμεῖς, {εἰ} ᾔδεσαν δὲ καὶ	αὐτοὶ	τὴν ἀλήθειαν, πάντες μὲν ἂν
[4, 6]	τοὺς καθαροὺς τὴν καρδίαν, ὅτι	αὐτοὶ	τὸν θεὸν ὄψονται. Κἂν τῷ
[4, 6]	οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι	αὐτοὶ	υἱοὶ θεοῦ κληθήσονται, ἢ ὥς
[4, 26]	ἀγαθὰ οἱ Περιπατητικοὶ θέλουσι, χρῆται	αὐτοῖς,	ἀλλὰ καὶ τῷ σώματι, ὥς
[4, 24]	αὖ κολαζόμενοι ἕνεκεν τῶν γενομένων	αὐτοῖς	ἁμαρτημάτων ἐπ´ αὐτοῖς μόνοις κολάζονται·
[4, 13]	ἐγένετο, πλὴν ἐφ´ ὅσον γε	αὐτοῖς	ἀναγκαῖον συμπαρεῖναι. Κατὰ φυσικὴν τοίνυν
[4, 12]	καθαρσίων καὶ πέπτωκεν ἡ ὑπόθεσις	αὐτοῖς,	εἰ δὲ ἐκ προνοίας τὰ
[4, 24]	τῶν γενομένων αὐτοῖς ἁμαρτημάτων ἐπ´	αὐτοῖς	μόνοις κολάζονται· παρῆλθε γὰρ τὰ
[4, 13]	κατήργησεν, εἰ μὴ καὶ αὐτὸς	αὐτοῖς	ὁμοούσιος λεχθείη· εἰ δ´ εἰς
[4, 3]	χωρὶς νόμου ἁμαρτία νεκρὰ› ἀντᾴδομεν	αὐτοῖς.	Ὅταν γὰρ ἀφέλῃς τὸ αἴτιον
[4, 10]	κακοῦ τινος γίνεσθαι, σφίσιν τε	αὐτοῖς	πρὸς δὲ καὶ τῷ διώκοντι
[4, 13]	ἀλλ´ ἐπειδὴ μὴ καταμένομεν ἐν	αὐτοῖς	τὸν πάντα αἰῶνα, κτήσει ὄντα
[4, 13]	τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν· τὸν	αὐτὸν	ἀγῶνα ἔχοντες, οἷον εἴδετε ἐν
[4, 17]	Ἰεσσαί· ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ ἔχρισα	αὐτόν·	ἀλλὰ καὶ αὐτὸς λέγει πρὸς
[4, 21]	σπεύδοντας εἰς συντελείωσιν κατὰ τὸν	αὐτὸν	ἀπόστολον Μηδεμίαν ἐν μηδενὶ» διδόναι
[4, 9]	γάρ, κἂν τῇ φωνῇ ὁμολογήσωσιν	αὐτόν,	ἀρνοῦνται αὐτόν, τῇ πράξει μὴ
[4, 14]	εἵλετο· τοιαῦται γὰρ αἱ κατ´	αὐτὸν	ἀρχαί τε καὶ ἐξουσίαι τοῦ
[4, 6]	ἀκηκοότα τοῦ κυρίου καταξιώσαντος πρὸς	αὐτὸν	γενέσθαι, Ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν
[4, 4]	ἡμεῖς ὁμολογοῦμεν, φονέα δὲ εἶναι	αὐτὸν	ἑαυτοῦ καὶ αὐθέντην τὸν διὰ
[4, 6]	ἕπου. Ὑπάρχοντα δέ φασί τινες	αὐτὸν	εἰρηκέναι τὰ ἐν τῇ ψυχῇ
[4, 16]	σου ὅτι ὁ θεὸς ἤγειρεν	αὐτὸν	ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ. Ἀντικρυς τελείαν
[4, 9]	με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνήσομαι	αὐτὸν	ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων. Ὃς γὰρ
[4, 6]	δὲ καρδίᾳ αὐτῶν καταρῶνται· Ἠγάπησαν	αὐτὸν	ἐν τῷ στόματι αὐτῶν καὶ
[4, 10]	θεὸν ἁμαρτάνει, καὶ τοῦ ἀποκτειννύντος	αὐτὸν	ἔνοχος καθίσταται ὁ ἑαυτὸν προσάγων
[4, 12]	τὸν Βασιλείδην πρόνοια. Ἐρωτῶ τοίνυν	αὐτὸν	ἐπὶ τοῦ κρατηθέντος ὁμολογητοῦ, πότερον
[4, 6]	καὶ τῇ γλώσσῃ αὐτῶν ἐψεύσαντο	αὐτόν.	Ἡ δὲ καρδία αὐτῶν οὐκ
[4, 13]	μερίσασθαι εἰς ἑαυτούς, ἵνα δαπανήσητε	αὐτὸν	καὶ ἀναλώσητε, καὶ ἀποθάνῃ ὁ
[4, 26]	ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ καὶ ἀγαπᾶν	αὐτὸν	καὶ λατρεύειν αὐτῷ μόνῳ; τοῦτο
[4, 21]	τῷ νόμῳ μόνον, συνιεὶς δὲ	αὐτὸν	καὶ νοήσας ὡς παρέδωκε τοῖς
[4, 6]	ἰδοὺ οὐκ ἦν· καὶ ἐζήτησα	αὐτὸν	καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος
[4, 25]	Διὸ δὴ καὶ τὸ εἰς	αὐτὸν	καὶ τὸ δι´ αὐτοῦ πιστεῦσαι
[4, 22]	εἰ πεισθήσεται λήσειν, ἀδικήσει κατ´	αὐτόν.	Καὶ τοιαῦτα μὲν τὰ σκοτεινὰ
[4, 22]	ἡτοίμασεν ὁ θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν	αὐτόν»	μόνη δ´ ἡ δι´ ἀγάπην
[4, 9]	αὐτὸν οὐδέποτε δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ	αὐτὸν	οἱ μὴ ὄντες ἐν αὐτῷ.
[4, 9]	αὐτὸν οὐδέποτε δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ	αὐτὸν	οἱ μὴ ὄντες ἐν αὐτῷ.
[4, 9]	ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται	αὐτόν,	ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ
[4, 9]	καὶ τῇ φωνῇ. {διόπερ ἀρνήσασθαι	αὐτὸν	οὐδέποτε δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν
[4, 9]	ἐχόμενος ὑπὸ τούτων. Διόπερ ἀρνήσασθαι	αὐτὸν	οὐδέποτε δύνανται· ἀρνοῦνται δὲ αὐτὸν
[4, 6]	φιλόσοφοι, εἴ τι τοῦ πράσσειν	{αὐτὸν}	οὕτω στερήσειεν αὐτόν, ὡς μηκέτι
[4, 10]	ἀναιροῦντι· τρόπον γάρ τινα παραγγέλλει	αὐτὸν	περιίστασθαι, ὁ δὲ παρακούων τολμηρὸς
[4, 13]	Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς	αὐτὸν	πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ
[4, 9]	καὶ πράξεσι καταλλήλοις τῆς εἰς	αὐτὸν	πίστεως. ἕπεται δὲ ταύτῃ τῇ
[4, 9]	ὁμολογοῦσιν οἱ ἐν τῇ κατ´	αὐτὸν	πολιτείᾳ καὶ πράξει βιοῦντες, ἐν
[4, 17]	ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων ἐρρύσατο	αὐτόν.	πολλαὶ μὲν γὰρ μάστιγες τῶν
[4, 18]	παῖδα ἀφικέσθαι τῇ ὑστεραίᾳ πρὸς	αὐτόν.	Προλαβούσης ὄναρ τῆς ἐπιθυμίας τὴν
[4, 7]	υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι	αὐτὸν	πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς· οὓς
[4, 22]	βούλεσθαι οὔ φησι τὸν κατ´	αὐτὸν	σοφόν· πίστιν γὰρ λαβεῖν περὶ
[4, 22]	διά τι χρειῶδες τῶν εἰς	αὐτὸν	συντεινόντων γίνηται, κρίναντος δ´ ὅτι
[4, 12]	θεοῦ. Οὐ τὸ ἐνεργεῖν τοίνυν	αὐτὸν	τὰς θλίψεις οἴεσθαι χρή, μὴ
[4, 9]	τῇ φωνῇ ὁμολογήσωσιν αὐτόν, ἀρνοῦνται	αὐτόν,	τῇ πράξει μὴ ὁμολογοῦντες. Μόνοι
[4, 9]	ποτε ὢν ἐν αὐτῷ ἀρνεῖται	αὐτόν.	Τὸ δὲ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων,
[4, 17]	ὁ κύριος καὶ Οὐδὲν λέληθεν	αὐτὸν	τῶν ἐννοιῶν καὶ τῶν διαλογισμῶν
[4, 3]	τοῦ θεοῦ ἄγγελοι σοφώτεροι· Ἠλάττωσας	αὐτόν»	φησί, βραχύ τι παρ´ ἀγγέλους·
[4, 6]	τοῦ πράσσειν {αὐτὸν} οὕτω στερήσειεν	αὐτόν,	ὡς μηκέτι ἀπολελεῖφθαι αὐτῷ μηδὲ
[4, 17]	ἑαυτῷ, ἀλλ´ ἐάτω ὑφ´ ἑτέρου	αὑτὸν	μαρτυρεῖσθαι ὁ ἁγνὸς τῇ σαρκὶ
[4, 18]	καὶ τὸ ὄντως καλὸν αὐτὸς	αὑτὸν	παραπέμπει, σύμβολον ἅγιον τὸν χαρακτῆρα
[4, 7]	δεσπότην ὅ γε καὶ στερίσκων	αὑτὸν	τῆς πρὸς ἐκεῖνον οἰκειότητος. Ὁ
[4, 24]	αἰτίας· πρῶτον μὲν {τὴν} ἵν´	αὐτὸς	ἀμείνων αὑτοῦ γένηται ὁ παιδευόμενος,
[4, 13]	θάνατον κατήργησεν, εἰ μὴ καὶ	αὐτὸς	αὐτοῖς ὁμοούσιος λεχθείη· εἰ δ´
[4, 18]	τεχνίτην καὶ τὸ ὄντως καλὸν	αὐτὸς	αὑτὸν παραπέμπει, σύμβολον ἅγιον τὸν
[4, 21]	Ἐπεὶ δὲ ὁ παντοκράτωρ θεὸς	αὐτὸς	Ἔδωκεν τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς
[4, 13]	γὰρ σῳζόμενον γένος ὑποτίθεται καὶ	αὐτὸς	ἐμφερῶς τῷ Βασιλείδῃ, ἄνωθεν δὲ
[4, 7]	ὑπομένει τοῦ κυρίου. Καὶ γὰρ	αὐτὸς	ζωὴ ὢν δι´ οὗ ἔπαθεν
[4, 17]	ἐπιστολῇ ὁ ἀπόστολος Κλήμης καὶ	αὐτὸς	ἡμῖν τύπον τινὰ τοῦ γνωστικοῦ
[4, 21]	τὴν διαθήκην τὴν παλαιάν, ἣν	αὐτὸς	κατὰ τὴν ἰδίαν ἐξηγήσατο παρουσίαν.
[4, 18]	εὑρεθῆναι, εἰ μὴ οὓς ἂν	αὐτὸς	καταξιώσῃ ὁ θεός; Αὐτίκα ὁ
[4, 17]	ἁγίῳ ἔχρισα αὐτόν· ἀλλὰ καὶ	αὐτὸς	λέγει πρὸς τὸν θέον· ἐλέησόν
[4, 3]	ἀληθείᾳ εἰς ἀπώλειαν ὑποσύρει. Ὁ	αὐτὸς	λόγος ἐπί τε ἐγκρατείας καὶ
[4, 5]	τὸ μὴ ὑπομεῖναι. Ὁ δὲ	αὐτὸς	λόγος καὶ περὶ πενίας, ἐπεὶ
[4, 5]	καὶ ἐπὶ τῶν ἀλγηδόνων ὁ	αὐτὸς	λόγος, ὧν τὰς μὲν ὑπομένομεν,
[4, 22]	τέθνηκεν ἡ σάρξ. Ζῇ δὲ	αὐτὸς	μόνος ἀφιερώσας τὸν τάφον εἰς
[4, 23]	τὸν ἄνθρωπον δεῖν» ἐπεὶ καὶ	αὐτὸς	ὁ ἀρχιερεὺς εἷς, ἑνὸς ὄντος
[4, 22]	δὲ οὐδὲ εἷς, ἀλλ´ οὐδὲ	αὐτὸς	ὁ ἐλεῶν ὅτι ἐλεεῖ, γινώσκειν
[4, 9]	καθαρὰ καὶ ἄμωμος. Ἀλλὰ καὶ	αὐτὸς	ὁ κύριος Ἐξῃτήσατο ὑμᾶς ὁ
[4, 8]	ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας,	αὐτὸς	ὁ σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ´
[4, 9]	πράξει βιοῦντες, ἐν οἷς καὶ	αὐτὸς	ὁμολογεῖ ἐνειλημμένος αὐτοὺς καὶ ἐχόμενος
[4, 25]	τὴν ἐν χερσὶ πραγματείαν ἕψεται.	Αὐτὸς	οὖν ἡμᾶς ὁ σωτὴρ ἀτεχνῶς
[4, 4]	πρόφασιν εὔλογον λαβών, ἣν οὐκ	αὐτὸς	παρέσχεν, ἑαυτὸν ἐπιδεῖξαι ὅς ἐστι,
[4, 25]	καὶ πάντα· κύκλος γὰρ ὁ	αὐτὸς	πασῶν τῶν δυνάμεων εἰς ἓν
[4, 13]	σῴζειν τὴν ψυχικὴν εἰκόνα, ἣν	αὐτὸς	ῥύσασθαι τῆς φθορᾶς οὐ κατίσχυσεν.
[4, 7]	τέκνα καὶ ἕτερα σπείρει νέα,	αὐτός	τε θνῄσκει. Καὶ τάδ´ ἄχθονται
[4, 11]	δήποτε διώκεσθε καὶ φονεύεσθε; ἢ	αὐτὸς	ὑμᾶς εἰς τοῦτο ἐκδίδωσιν; ἡμεῖς
[4, 25]	περιφορᾶς. Ἰὼβ δὲ ὁ δίκαιος	Αὐτὸς»	φησὶ γυμνὸς ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας
[4, 12]	κτισμάτων μισεῖν; Εἰ δέ, ὡς	αὐτός	φησιν ὁ Βασιλείδης, ἓν μέρος
[4, 22]	ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα	αὐτοῦ»	Ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ
[4, 14]	εἶ ἐν τῇ ὁδῷ μετ´	αὐτοῦ·	ἀντίδικος δὲ οὐ τὸ σῶμα,
[4, 22]	Ἰδοὺ κύριος καὶ ὁ μισθὸς	αὐτοῦ	ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ
[4, 22]	ὁ μισθὸς αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου	αὐτοῦ,	ἀποδοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα
[4, 6]	Ὁ γὰρ εὑρὼν τὴν ψυχὴν	αὐτοῦ	ἀπολέσει αὐτὴν καὶ ὁ ἀπολέσας
[4, 6]	οὐδὲ ἐπιστώθησαν ἐν τῇ διαθήκῃ	αὐτοῦ.	Διὰ τοῦτο Ἄλαλα γενηθήτω τὰ
[4, 6]	δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς	αὐτοῦ;	Διὰ τοῦτο λέγω· μὴ μεριμνᾶτε
[4, 15]	δὲ εἰς τοὺς πιστοὺς δι´	αὐτοῦ	διακονοῦντος τοῦ Παύλου· ἐμήνυσαν γὰρ
[4, 12]	ἐν τῷ πράγματι τὸν ἀδελφὸν	αὐτοῦ,	διότι ἔκδικος ὁ κύριος περὶ
[4, 11]	προειρηκέναι, ὡς διὰ τὸ ὄνομα	αὐτοῦ	διωχθησόμεθα, φονευθησόμεθα, ἀνασκινδυλευθησόμεθα. Ὥστ´ οὐ
[4, 12]	γὰρ διατετάχθαι τὴν διοίκησιν, πευσόμεθα	αὐτοῦ,	εἰ ἐκ προνοίας γίνεται ἡ
[4, 17]	κυρίου ἐπὶ δικαίους καὶ ὦτα	αὐτοῦ	εἰς δέησιν αὐτῶν· πρόσωπον δὲ
[4, 7]	συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ	αὐτοῦ,	εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον
[4, 17]	καὶ ἐνθυμημάτων· οὗ ἡ πνοὴ	αὐτοῦ	ἐν ἡμῖν ἐστι, καὶ ὅταν
[4, 14]	ἀνθρώπων τῶν ζηλούντων τὰ ἔργα	αὐτοῦ	ἐν τῷ ἐπιγείῳ τῷδε βίῳ.
[4, 6]	ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν	αὐτοῦ	ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος
[4, 4]	θεόν. Θαυμάσαις ἂν τὴν ἀγάπην	αὐτοῦ,	ἣν ἐναργῶς διδάσκει εὐχαρίστως ἑνούμενος
[4, 26]	ὁ θεὸς καὶ τὰ ἔργα	αὐτοῦ.	Θεὸν χρὴ μιμεῖσθαι εἰς ὅσον
[4, 26]	τὰ ἔργα αὐτοῦ πρὸ προσώπου	αὐτοῦ.	Ἰδοὺ γὰρ ὁ θεὸς καὶ
[4, 26]	πορεύεσθαι ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς	αὐτοῦ	καὶ ἀγαπᾶν αὐτὸν καὶ λατρεύειν
[4, 23]	καὶ ὁ γαμίζων τὴν παρθένον	αὐτοῦ	καλῶς ποιεῖ, καὶ ὁ μὴ
[4, 13]	εἶναι μόνον δεικνύντες τὸν ὑπ´	αὐτοῦ	κεκηρυγμένον. Ἀλλ´ ἡμῖν γε ὁ
[4, 26]	κατὰ Ἰωακεὶμ καὶ τῶν ἀδελφῶν	αὐτοῦ	λέγων· Γῆ γῆ, ἄκουε λόγον
[4, 9]	ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς	αὐτοῦ	μετὰ τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ. Πᾶς
[4, 6]	οὐκ ἐπαιρομένων ἐπὶ τὸ ποίμνιον	αὐτοῦ.	Μὴ θησαυρίζετε» τοίνυν ὑμῖν θησαυροὺς
[4, 17]	σοφὸς τοίνυν ἐνδεικνύσθω τὴν σοφίαν	αὐτοῦ	μὴ λόγοις μόνον, ἀλλ´ ἐν
[4, 17]	εἰ μιᾶς ἡμέρας ἡ ζωὴ	αὐτοῦ.	Μωυσῆς, Ὁ πιστὸς θεράπων ἐν
[4, 13]	τύπον, ἵνα τιμηθῇ δι´ ὀνόματος	αὐτοῦ·	οὐ γὰρ αὐθεντικῶς εὑρέθη μορφή,
[4, 6]	καρδία αὐτῶν οὐκ εὐθεῖα μετ´	αὐτοῦ,	οὐδὲ ἐπιστώθησαν ἐν τῇ διαθήκῃ
[4, 18]	ἔργῳ μακαρίσαντες· Καὶ τὸ φύλλον	αὐτοῦ	οὐκ ἀπορρυήσεται» τοῦ ζωτικοῦ ξύλου,
[4, 13]	εἰκόνες. Ἐπεὶ δὲ τὸ φαινόμενον	αὐτοῦ	οὐκ ἔστιν ἡ ἐκ μεσότητος
[4, 22]	ἐστιν ὁ γνωστικός. ἔργον δὲ	αὐτοῦ	οὐχ ἡ ἀποχὴ τῶν κακῶν
[4, 9]	πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων	αὐτοῦ.	Πᾶς οὖν ὅστις ἐὰν ὁμολογήσῃ
[4, 13]	πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ	αὐτοῦ	πάσχειν· τὸν αὐτὸν ἀγῶνα ἔχοντες,
[4, 25]	εἰς αὐτὸν καὶ τὸ δι´	αὐτοῦ	πιστεῦσαι μοναδικόν ἐστι γενέσθαι, ἀπερισπάστως
[4, 6]	χείλεσι τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία	αὐτοῦ	πόρρω ἄπεστιν ἀπὸ κυρίου. Τῷ
[4, 26]	ἰδοὺ ἄνθρωπος καὶ τὰ ἔργα	αὐτοῦ	πρὸ προσώπου αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ
[4, 17]	θεράπων ἐν ὅλῳ τῷ οἴκῳ	αὐτοῦ,	πρὸς τὸν χρηματίζοντα ἐκ τῆς
[4, 26]	ἡμῶν καὶ οὐκ ἔστι πλὴν	αὐτοῦ	σῴζων· Οὐδὲ γάρ ἐστιν ἀδικία
[4, 24]	ἡμῖν ἐστιν οὗπερ ἐπ´ ἴσης	αὐτοῦ	τε κύριοί ἐσμεν καὶ τοῦ
[4, 17]	οὖν εἰς τοὺς τελείως λειτουργήσαντας	αὐτοῦ	τῇ μεγαλοπρεπεῖ δόξῃ. Λάβωμεν Ἐνώχ,
[4, 16]	τοῦ θεοῦ, ἵνα τὰς ἐντολὰς	αὐτοῦ	τηρῶμεν. Πάλιν τε αὖ τῷ
[4, 6]	τὰ ὑπάρχοντά ἐστιν ἡ ζωὴ	αὐτοῦ.	Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐὰν
[4, 7]	ἠθέλησεν, ἵνα τῷ πάθει ζήσωμεν	αὐτοῦ·	Τί με λέγετε· κύριε κύριε,
[4, 12]	τὸν καὶ δόντα τὸ πνεῦμα	αὐτοῦ	τὸ ἅγιον εἰς ὑμᾶς. Διὰ
[4, 7]	ἡμῶν μηδὲ ἐμὲ τὸν δέσμιον	αὐτοῦ,	τῷ Τιμοθέῳ γράφει. Εἴη δ´
[4, 25]	δέ ἐστι τῆς περὶ ἑκάστης	αὐτοῦ	τῶν δυνάμεων ἐννοίας. Καὶ δὴ
[4, 6]	καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος	αὐτοῦ.	Φύλασσε ἀκακίαν καὶ ἴδε εὐθύτητα,
[4, 7]	ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης	αὐτοῦ	χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι. Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν
[4, 13]	τολμῶσι δυνάμεως, τὴν κτίσιν τὴν	αὐτοῦ	ὡς κρείττους ἐπανορθούμενοι, πειρώμενοι σῴζειν
[4, 24]	μὲν {τὴν} ἵν´ αὐτὸς ἀμείνων	αὑτοῦ	γένηται ὁ παιδευόμενος, {εἰς} ἔπειτα
[4, 23]	ὄντι καλὰ φαίνεται ἥδιστα, παρ´	αὑτοῦ	πορίζεται ὃν ποθεῖ καρπόν, τὴν
[4, 16]	εἴασεν αὐτοὺς πειρασθῆναι, Καὶ εὗρεν	αὐτοὺς	ἀξίους ἑαυτοῦ, υἱοὺς κληθῆναι δηλονότι·
[4, 6]	παρ´ αὐτῶν τιμωρίας, μὴ μισοῦντες	αὐτούς,	βράδιον ἢ προσεδοκήσαμεν πεπειρᾶσθαι διανοούμενοι,
[4, 12]	Ὧν οὕτως ἐχόντων ἀνάγκη ὁμολογεῖν	αὐτοὺς	ἢ τὴν κόλασιν μὴ εἶναι
[4, 11]	καὶ ἀδικούμεθα ὡς πρὸς ἡμᾶς	αὐτούς,	θανάτῳ ἀπολυόμενοι πρὸς τὸν κύριον
[4, 1]	προκομιζόμενα ἐγγράφως διαλύεσθαι πείθειν τε	αὐτοὺς	καὶ ἄκοντας, δι´ αὐτῶν ἐλέγχοντας
[4, 16]	καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο	αὐτούς.	Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν
[4, 19]	ἐστι σκληροτράχηλος· ἔασόν με ἐξολοθρεῦσαι	αὐτούς,	καὶ ἐξαλείψω τὸ ὄνομα αὐτῶν
[4, 9]	οἷς καὶ αὐτὸς ὁμολογεῖ ἐνειλημμένος	αὐτοὺς	καὶ ἐχόμενος ὑπὸ τούτων. Διόπερ
[4, 16]	Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν	αὐτοὺς	καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο
[4, 25]	χρίουσαι. Ὅθεν μηδὲ ἅπτεσθαι νεκρῶν	αὐτοὺς	κελεύει μηδ´ ἐπεισιέναι κατοιχομένοις, οὐχ
[4, 12]	ἀλλ´ ὅτι Χριστιανοὶ πεφυκότες, ὅπερ	αὐτοὺς	παρηγορήσει μηδὲ πάσχειν δοκεῖν· κἂν
[4, 16]	καὶ δυσωπίαν τοῦ πειράζοντος εἴασεν	αὐτοὺς	πειρασθῆναι, Καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους
[4, 13]	συμμετόχους τῆς χάριτος καλῶν, πῶς	αὐτοὺς	συμψύχους καὶ ψυχικοὺς λέγει; ὁμοίως
[4, 11]	εἶναι τὸν βίον ἀδικεῖν ὑπολαμβάνοντες	αὐτούς	τε οὕτω πολιτευομένους καὶ τοὺς
[4, 8]	μέλλοντας θεοσεβῶς ζήσειν, ἐπειδὰν εἴργειν	αὐτούς	τινες δοκῶσιν, ἀλλὰ πολὺ πλέον
[4, 26]	παρὰ τὸ μὴ βούλεσθαι εἰδέναι	αὐτοὺς	τὸν θεόν· ἄτοπα γὰρ οὐ
[4, 16]	εὐεργετηθήσονται, ὅτι ὁ θεὸς ἐπείρασεν	αὐτούς,	τουτέστιν εἰς δοκίμιον καὶ δυσωπίαν
[4, 26]	Ἱερεμίου τοῦ πνεύματος· Καὶ διέσπειρα	αὐτοὺς	ὡς φρύγανα πετώμενα ὑπὸ ἀνέμου
[4, 4]	τοῦ ὀνόματος κοινωνοί, οἳ δὴ	αὑτοὺς	παραδιδόναι σπεύδουσι τῇ πρὸς τὸν
[4, 22]	ἔξωθεν ἕπεται κέρδος ἢ ἀπόλαυσις	αὐτῷ,	ἀγάπῃ δὲ τοῦ ὄντως ὄντος
[4, 22]	οὐκ ἴδιον γνωστικοῦ, ἀπόχρη δ´	αὐτῷ	αἰτία τῆς θεωρίας ἡ γνῶσις
[4, 9]	κύριος διὰ τὴν τῶν ἐπιβουλευόντων	αὐτῷ	ἄνοιαν καὶ τὴν τῶν ἀπίστων
[4, 9]	οὐδεὶς γάρ ποτε ὢν ἐν	αὐτῷ	ἀρνεῖται αὐτόν. Τὸ δὲ ἔμπροσθεν
[4, 12]	πειράζει, ὅπερ καὶ μόνον ἐπιτέτραπται	αὐτῷ	διά τε τὸ ἡμᾶς ἐξ
[4, 21]	ἀκμάσας, ἀλλ´ οὖν ἡ γραφὴ	αὐτῷ	ἐκ τῆς παλαιᾶς ἤρτηται διαθήκης,
[4, 9]	τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν	αὐτῷ	ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ
[4, 9]	υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν	αὐτῷ	ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ θεοῦ·
[4, 22]	βίον ἐκτελοίη. Κἄν πως ἀγαθοεργοῦντι	αὐτῷ	ἐναντίον τι ἀπαντήσῃ. Ὡς ἀπαθὴς
[4, 18]	τις, ὁ λόγος φησί, καὶ	αὐτῷ	ἡ σὰρξ εἶναι κατ´ ἐπιθυμίαν
[4, 16]	εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν	αὐτῷ.	Ἡμεῖς δὲ οὔκ ἐσμεν ὑποστολῆς
[4, 26]	οἷον ἐπιξενουμένη τῷ σώματι, σεμνῶς	αὐτῷ	καὶ τιμητικῶς προσφέρεται, οὐ προσπαθῶς,
[4, 7]	δὲ ἡμῖν κηρύσσει καὶ πειστέον	αὐτῷ·	Καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην,
[4, 23]	τοῦτο ἦν ἀπανδρούμενον τὸ ἐπ´	αὐτῷ	κείμενον· αἰτίᾳ δὲ ἑλομένου, καὶ
[4, 6]	στερήσειεν αὐτόν, ὡς μηκέτι ἀπολελεῖφθαι	αὐτῷ	μηδὲ ἐλπίδα τῆς πράξεως· ὁ
[4, 26]	καὶ ἀγαπᾶν αὐτὸν καὶ λατρεύειν	αὐτῷ	μόνῳ; τοῦτο αἰτεῖται παρὰ σοῦ,
[4, 11]	οὐκ ἀδίκους εἶναι καταλαβόντες, ἀλλ´	αὐτῷ	μόνῳ τῷ Χριστιανοὺς εἶναι τὸν
[4, 23]	ἰδέαν τε καὶ μορφὴν ἐνεδέησεν	αὐτῷ.	Ὃ δὲ ἐν τῷ γίνεσθαι
[4, 9]	μὴ ὁμολογοῦντες. Μόνοι δ´ ἐν	αὐτῷ	ὁμολογοῦσιν οἱ ἐν τῇ κατ´
[4, 17]	μέγας, σῴζων πάντας τοὺς ἐν	αὐτῷ	ὁσίως ἀναστρεφομένους ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ.
[4, 9]	αὐτὸν οἱ μὴ ὄντες ἐν	αὐτῷ.	Οὐ γὰρ εἶπεν ὃς ἀρνήσηται
[4, 7]	γραφή· πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ´	αὐτῷ	οὐ καταισχυνθήσεται. Εἰκότως οὖν Σιμωνίδης
[4, 16]	γραφή· πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ´	αὐτῷ	οὐ καταισχυνθήσεται. Τοῦτ´ ἔστι τὸ
[4, 21]	δὲ χαρίσματα ἰαμάτων ἐν τῷ	αὐτῷ	πνεύματι, ἄλλῳ δὲ ἐνεργήματα δυνάμεων,
[4, 21]	πνεῦμα, ἑτέρῳ πίστις ἐν τῷ	αὐτῷ	πνεύματι, ἄλλῳ δὲ χαρίσματα ἰαμάτων
[4, 9]	αὐτὸν οἱ μὴ ὄντες ἐν	αὐτῷ.	Ταῦτα μὲν ὁ Ἡρακλέων· καὶ
[4, 17]	ὅτι ἕτερός ἐστιν ὁ ἐπιχορηγῶν	αὐτῷ	τὴν ἐγκράτειαν. Ὁρᾶτε, ἀδελφοί, ὅσῳ
[4, 25]	ἐστι γενέσθαι, ἀπερισπάστως ἑνούμενον ἐν	αὐτῷ,	τὸ δὲ ἀπιστῆσαι διστάσαι ἐστὶ
[4, 7]	ὁ γνωστικὸς κείμενον, ἀλλ´ ἐπ´	αὐτῷ	τὸ εὐδαιμονεῖν ἂν εἴη καὶ
[4, 12]	λαβὼν οὐχ ἡμάρτανεν. Ὥστ´ οὐκ	αὐτῷ	τὸ μὴ ἁμαρτῆσαι λογιστέον. Ὡς
[4, 6]	θήσομαι ἐν σωτηρίῳ, παρρησιάσομαι ἐν	αὐτῷ.	Τταπεινοφρονούντων γάρ ἐστιν ὁ Χριστός,
[4, 26]	ἐκδημοῦντες εἴτε ἐνδημοῦντες, εὐάρεστοι εἶναι	αὐτῷ»	τῷ ἑνὶ δηλονότι θεῷ, οὗ
[4, 18]	Ἐξομολογήσομαι τῷ κυρίῳ, καὶ ἀρέσει	αὐτῷ	ὑπὲρ μόσχον νέον, φέροντα κέρατα
[4, 19]	γυναῖκα ἱστορεῖ δι´ ὑπερβολὴν αἰδοῦς	αὐτῷ	χιτῶνι λούεσθαι, Φιλωτέραν δέ, ὁπότε
[4, 24]	κύριοί ἐσμεν καὶ τοῦ ἀντικειμένου	αὐτῷ,	ὡς τὸ φιλοσοφεῖν ἢ μή,
[4, 4]	ἀναστρέφεται. Οὗτος ὡς ἀληθῶς μαρτυρεῖ	αὑτῷ	μὲν τὸ εἶναι πιστῷ γνησίῳ
[4, 16]	ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς	αὐτῶν	ἀθανασίας πλήρης. Εἶτα ἐπάγει, κάθαρσιν
[4, 16]	αὐτούς. Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς	αὐτῶν	ἀναλάμψουσι καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν
[4, 11]	θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται	αὐτῶν	βάσανος. ~Βασιλείδης δὲ ἐν τῷ
[4, 17]	ἐνδειξάσθωσαν· τὸ ἀκέραιον τῆς πραΰτητος	αὐτῶν	βούλημα ἀποδειξάτωσαν· τὸ ἐπιεικὲς τῆς
[4, 6]	κακιῶν εὑρίσκεται, καθαιρουμένης τῆς ἐνεργείας	αὐτῶν	διὰ τῆς ἀπραξίας, καὶ τοῦτ´
[4, 17]	ἀποδειξάτωσαν· τὸ ἐπιεικὲς τῆς γλώσσης	αὐτῶν	διὰ τῆς σιγῆς φανερὸν ποιησάτωσαν,
[4, 8]	γυναικός, τὰ αὐτὰ ἂν ἑκάτερον	αὐτῶν	ἔδρα τε καὶ ἔπασχεν. ᾗ
[4, 22]	οἰκτείρων τῆς ἀμαθίας τὴν γνώμην	αὐτῶν.	Εἰκότως οὖν ἡ γνῶσις αὕτη
[4, 1]	αὐθεντείας παντοκρατορικῆς ἐπιδείξαντας προϊέναι δι´	αὐτῶν	εἱρμῷ δύνασθαι καὶ ἁπάσαις ἐντεῦθεν
[4, 17]	ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γῆς τὸ μνημόσυνον	αὐτῶν.	Ἐκέκραξεν δὲ ὁ δίκαιος καὶ
[4, 1]	τε αὐτοὺς καὶ ἄκοντας, δι´	αὐτῶν	ἐλέγχοντας τῶν γραφῶν. Τελειωθείσης τοίνυν
[4, 6]	ἄπεστιν ἀπὸ κυρίου. Τῷ στόματι	αὐτῶν	εὐλογοῦσι, τῇ δὲ καρδίᾳ αὐτῶν
[4, 6]	στόματι αὐτῶν καὶ τῇ γλώσσῃ	αὐτῶν	ἐψεύσαντο αὐτόν. Ἡ δὲ καρδία
[4, 16]	καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος	αὐτῶν	καὶ ἡ ἀφ´ ἡμῶν πορεία
[4, 6]	καὶ φραγμοὺς πεσὸν συμπνιγῆναι ὑπ´	αὐτῶν	καὶ μὴ καρποφορῆσαι δυνηθῆναι. Μαθεῖν
[4, 6]	Ἠγάπησαν αὐτὸν ἐν τῷ στόματι	αὐτῶν	καὶ τῇ γλώσσῃ αὐτῶν ἐψεύσαντο
[4, 6]	αὐτῶν εὐλογοῦσι, τῇ δὲ καρδίᾳ	αὐτῶν	καταρῶνται· Ἠγάπησαν αὐτὸν ἐν τῷ
[4, 16]	καὶ κρατήσουσι λαῶν, καὶ βασιλεύσει	αὐτῶν	κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. ~Ναὶ
[4, 12]	κύριος. Εἰ τοίνυν ἀπολογούμενός τις	αὐτῶν	λέγοι κολάζεσθαι μὲν τὸν μάρτυρα
[4, 17]	σιγῆς φανερὸν ποιησάτωσαν, τὴν ἀγάπην	αὐτῶν	μὴ κατὰ προσκλίσεις, ἀλλὰ πᾶσι
[4, 7]	ὁ Πέτρος. τὸν δὲ φόβον	αὐτῶν	μὴ φοβηθῆτε μηδὲ ταραχθῆτε, κύριον
[4, 6]	ὧδέ πως λέγει· Τούτων δὲ	αὐτῶν	οἱ ἐν φιλοσοφίᾳ ἱκανῶς καθηράμενοι
[4, 22]	τινες, οἶδεν οὗτος τὴν ἄγνοιαν	αὐτῶν,	οἰκτείρων τῆς ἀμαθίας τὴν γνώμην
[4, 6]	ἐψεύσαντο αὐτόν. Ἡ δὲ καρδία	αὐτῶν	οὐκ εὐθεῖα μετ´ αὐτοῦ, οὐδὲ
[4, 4]	τοῖς ἀναγκαίοις εἶναι καὶ δι´	αὐτῶν	πάντα ποιεῖν τὰ πρὸς τὴν
[4, 1]	ἐκδέχονται πειρωμένους τά τε ὑπ´	αὐτῶν	προκομιζόμενα ἐγγράφως διαλύεσθαι πείθειν τε
[4, 17]	καὶ ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν	αὐτῶν·	πρόσωπον δὲ κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας
[4, 6]	τινα περιτίθησι ταῖς μὲν ἀέρινα	αὐτῶν,	ταῖς δὲ καὶ πύρινα. ἔτι
[4, 19]	δὲ καὶ τὰς Ἀργολικὰς ἡγουμένης	αὐτῶν	Τελεσίλλης τῆς ποιητρίας Σπαρτιάτας τοὺς
[4, 21]	τῶν πράξεων καὶ τῶν συγγραμμάτων	αὐτῶν	τὴν γνῶσιν, τὸν βίον, τὸ
[4, 6]	διώκοντας καὶ ὑπομένωμεν τὰς παρ´	αὐτῶν	τιμωρίας, μὴ μισοῦντες αὐτούς, βράδιον
[4, 8]	δι´ ἣν τὸ μὲν θῆλυ	αὐτῶν,	τὸ δὲ ἄρρεν γέγονεν· τὸ
[4, 22]	μισοπονηρίαν εὐλαβούμενος μήτε τὸν ἐξ	αὐτῶν	τῶν ἀδικουμένων κίνδυνον ὑφορώμενος διαμένει
[4, 19]	αὐτούς, καὶ ἐξαλείψω τὸ ὄνομα	αὐτῶν	ὑποκάτωθεν τοῦ οὐρανοῦ καὶ ποιήσω
[4, 8]	{ἐν} ἐκείνοις κεχαρισμένον· ἃ δὲ	αὑτῶν	μᾶλλον ἤ τινων ἑτέρων, ταῦτα
[4, 10]	ἐκκαλούμενος τὸ θηρίον. Ὡς δ´	αὕτως	κἂν αἰτίαν μάχης παράσχῃ τινὰ
[4, 16]	ἡ ἔξοδος αὐτῶν καὶ ἡ	ἀφ´	ἡμῶν πορεία σύντριμμα· οἳ δέ
[4, 7]	ἀρνούμενος τὸν κύριον; οὐ γὰρ	ἀφαιρεῖται	τῆς κυρίας τὸν δεσπότην ὅ
[4, 6]	γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις	ἀφανίζει	καὶ κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι,
[4, 24]	παιδευομένους· τὰ μὲν γὰρ προενεργηθέντα	ἀφείθη,	τὰ δὲ ἐπιγινόμενα ἐκκαθαίρεται. Περὶ
[4, 3]	αἴτιον τοῦ φόβου, τὴν ἁμαρτίαν,	ἀφεῖλες	τὸν φόβον, πολὺ δὲ ἔτι
[4, 15]	τὴν συνείδησιν» οὖν ἀφεκτέον ὧν	ἀφεκτέον.	Συνείδησιν δὲ λέγω οὐχὶ τὴν
[4, 15]	αὐτῆς. Διὰ τὴν συνείδησιν» οὖν	ἀφεκτέον	ὧν ἀφεκτέον. Συνείδησιν δὲ λέγω
[4, 3]	νεκρὰ› ἀντᾴδομεν αὐτοῖς. Ὅταν γὰρ	ἀφέλῃς	τὸ αἴτιον τοῦ φόβου, τὴν
[4, 8]	τῆς κτήσεως ἁπάσης κινδυνεύσῃ, οὐκ	ἀφέξεται	τῆς θεοσεβείας οὐδ´ ὁπωστιοῦν· οὐδὲ
[4, 22]	δικαίοις παρὰ τοῦ θεοῦ ἀμοιβῆς	ἀφέξεταί	τις τοῦ ἀδικεῖν, οὐδ´ οὗτος
[4, 19]	τὴν κοινὴν σωτηρίαν· Μηδαμῶς, κύριε,	ἄφες	τὴν ἁμαρτίαν τῷ λαῷ τούτῳ,
[4, 25]	θεοῦ δόξα, θεοῦ δὲ δόξα	ἀφθαρσία.	Αὕτη ἡ τῷ ὄντι δικαιοσύνη,
[4, 6]	ἡμῶν ἐπιβάλωμεν τῇ τοῦ θεοῦ	ἀφθαρσίᾳ.	Θέλημα δὲ τοῦ θεοῦ ἐπίγνωσις
[4, 6]	δόσεως οἰόμενοι ἀντικαταλλάσσεσθαι τὰ τῆς	ἀφθαρσίας	ἐν τῇ τῶν δυεῖν ἀδελφῶν
[4, 6]	τοῦ θεοῦ, ἥτις ἐστὶ κοινωνία	ἀφθαρσίας.	Ὁ τοίνυν ἐπιγινώσκων κατὰ τὸν
[4, 5]	ὑγίεια καὶ ἡ τῶν ἐπιτηδείων	ἀφθονία	ἐλευθέραν καὶ ἀνεμπόδιστον φυλάσσει τὴν
[4, 24]	γένοιτ´ ἄν ποτε τὸ γενόμενον.	Ἀφίενται	γοῦν πρὸς τοῦ κυρίου αἱ
[4, 22]	σάρξ. Ζῇ δὲ αὐτὸς μόνος	ἀφιερώσας	τὸν τάφον εἰς ναὸν ἅγιον
[4, 24]	τὰς ἀκουσίους καὶ κατὰ ἄγνοιαν	ἀφίεσθαι,	καθάπερ ἀνθρώπου τινός, ἀλλ´ οὐ
[4, 22]	δὲ ἀρθέντας μετατεθῆναι, ἀλλὰ βαδίζοντας	ἀφικέσθαι	οἷ δεῖ, διὰ πάσης τῆς
[4, 18]	μισθῷ τινι ὡρισμένῳ τὴν παῖδα	ἀφικέσθαι	τῇ ὑστεραίᾳ πρὸς αὐτόν. Προλαβούσης
[4, 13]	Εἰ ἐπὶ τὸ καταλῦσαι θάνατον	ἀφικνεῖται	τὸ διαφέρον γένος, οὐχ ὁ
[4, 6]	ἄνω δὲ εἰς καθαρὰν οἴκησιν	ἀφικνούμενοι·	διὰ σαφεστέρων τε αὖ τὸ
[4, 6]	τοὺς εἰς ἐπίγνωσιν τοῦ θεοῦ	ἀφικνουμένους	εἶναι βούλεται, ἵνα μηδὲν ἔχῃ
[4, 6]	εἰς οἰκήσεις ἔτι τούτων καλλίους	ἀφικνοῦνται,	ἃς οὔτε ῥᾴδιον δηλῶσαι οὔτε
[4, 8]	ψυχή, ταύτῃ ἐπὶ τὴν αὐτὴν	ἀφίξεται	ἀρετήν· ᾗ δὲ διάφορον, κατὰ
[4, 23]	δ´ οὔ· ἀλλὰ καὶ ὧν	ἀφίστανται,	μυσαττόμενοι ταῦτα φαίνονται, τὴν κτίσιν
[4, 8]	καὶ παλαιὸς ᾖ διὰ τὴν	ἀφοβίαν	τῶν μελλόντων. ~Περὶ δὲ τοῦ
[4, 23]	ὄντος, φασί, κατὰ τὴν οὐσίαν	ἄφοβον	καὶ ἀήττητον τὸν μετέχοντα αὐτῆς
[4, 23]	καὶ ἀνεπιθύμητος· καὶ οὐ ταύτῃ	ἄφοβος	ᾗ τὰ δεινὰ οὐκ ἐκκλίνει
[4, 7]	οὐδ´ εἰ δεσμὰ πάντα προσβάλοις,	ἀφόβως	ἀνδρεϊζομένη παρὰ τῇ τραγῳδίᾳ λέγει
[4, 23]	ἐπ´ εἰρήνῃ πεποιθὼς καὶ ἡσυχάσει	ἀφόβως	ἀπὸ παντὸς κακοῦ. Ἴσθι πεποιθὼς
[4, 5]	τοῖς δεσμοῖς μου περισσοτέρως τολμᾶν	ἀφόβως	τὸν λόγον τοῦ θεοῦ λαλεῖν»
[4, 11]	ὡς ἀδικοῦσιν ἡμῖν ὁ δικαστὴς	ἀφορᾷ·	οὐ γὰρ οἶδεν τὰ καθ´
[4, 6]	οἱ ἄνθρωποι μισήσωσιν ὑμᾶς, ὅταν	ἀφορίσωσιν,	ὅταν ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν
[4, 11]	μὴ νευροσπαστούμενον ἀψύχων δίκην ὀργάνων	ἀφορμὰς	ἴσως μόνον παρὰ τῆς ἔξωθεν
[4, 12]	ἡμᾶς ἐξ ἑαυτῶν σῴζεσθαι δεῖν,	ἀφορμὰς	παρὰ τῆς ἐντολῆς εἰληφότας, διά
[4, 12]	γὰρ ἐν ἑαυτῷ τὸ ἁμαρτητικόν,	ἀφορμὴν	δὲ πρὸς τὸ ἡμαρτηκέναι μὴ
[4, 10]	ζημίας ἢ ἔχθρας ἢ δίκης,	ἀφορμὴν	ἐγέννησε διωγμοῦ. Διὰ τοῦτ´ οὖν
[4, 26]	συνεπόμενος, οὐδαμῶς ὀπίσω κατ´ οὐδεμίαν	ἀφορμὴν	ἐπιστρεφόμενος, εὐχαριστήσας μὲν ἐπὶ τῇ
[4, 11]	φρονοῖμεν, χάριν εἰσόμεθα τοῖς τὴν	ἀφορμὴν	τῆς ταχείας ἀποδημίας παρεσχημένοις, εἰ
[4, 8]	νομιστέον, μὴ εἰς ἄλλο τι	ἀφορῶντας,	ἀλλὰ εἰς αὐτὸ τὸ καλῶς
[4, 16]	τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα,	ἀφορῶντες	εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν
[4, 6]	καὶ τῶν ὁμοίων διαλέγεται παθῶν·	Ἄφρον,	γὰρ οὕτως ἔφη, ὅτι τῇ
[4, 7]	δ´ ἔστι δοῦλος τοῦ θανεῖν	ἄφροντις	ὤν; Οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν
[4, 16]	μαρτύρων λέγει· Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς	ἀφρόνων	τεθνάναι καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ
[4, 26]	ἐν ἄλγεσι φονίοις ὑπὸ ζεύγλαις	ἀφύκτοις	κακῶν, εὐσεβῶν δὲ ἐπουράνιοι νάουσι,
[4, 8]	τῆς τῶν φιλοσόφων ἀνδρείας καὶ	Ἀχαϊκὸς	ἐν τοῖς Ἠθικοῖς. Ἀλλὰ καὶ
[4, 7]	ἐπιφέρει, ἵνα μὴ ὡς Μαρκίων	ἀχαρίστως	ἐκδέξηταί τις τὴν δημιουργίαν κακήν·
[4, 26]	οἰκοδομὴν ἐκ θεοῦ ἔχομεν, οἰκίαν	ἀχειροποίητον	αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Καὶ
[4, 7]	αὐτός τε θνῄσκει. Καὶ τάδ´	ἄχθονται	βροτοί. Εἶτα ἐπιφέρει· Ταῦτα δεῖ
[4, 15]	οἰκονομίαν πεπιστευμένους» ὑπόδειγμα τοῖς μανθάνουσιν	ἄχραντον	ἐκκεῖσθαι προσήκει. Ἐλεύθερος γὰρ ὢν
[4, 23]	δὲ τὴν ἀπάθειαν θεούμενος ἄνθρωπος	ἀχράντως	μοναδικὸς γίνεται. Καθάπερ οὖν οἱ
[4, 16]	ἐν τῇ δευτέρᾳ πρὸς Κορινθίους.	Ἄχρι	γὰρ τῆς σήμερον ἡμέρας τὸ
[4, 3]	κατατρέχοντες τοῦ νόμου φασί, Καὶ	ἄχρι	νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμῳ,
[4, 7]	κόσμῳ καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις·	ἄχρι	τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν
[4, 11]	χειρὶ θεοῦ, καὶ οὐ μὴ	ἅψηται	αὐτῶν βάσανος. ~Βασιλείδης δὲ ἐν
[4, 11]	τῆς ἑαυτοῦ γνώμης, μὴ νευροσπαστούμενον	ἀψύχων	δίκην ὀργάνων ἀφορμὰς ἴσως μόνον
[4, 8]	ὑπάρχων κοπιάτω φιλοσοφῶν. Οὔτε γὰρ	ἄωρος	οὐδείς ἐστιν οὔτε πάρωρος πρὸς