Livre, pages
[15, 666]	(παράθετε. Παίζωμεν δὲ περὶ φιλημάτων.	{Α.	Ἀγεννῶς οὐκ ἐῶ παίζειν. Τίθημι
[15, 666]	{ΗΡ. Πάνυ βούλομαι· ἀλλανεμος ἐστ´.	{Α.	Ἀλλ´ εἰς θυίαν παιστέον. {ΗΡ.
[15, 667]	σφενδόνῃ οὐκ ἂν ἐφικοίμην αὐτός´.	{Α.	Ἀλλὰ μάνθανε. Ἀγκυλοῦντα γὰρ δεῖ
[15, 667]	λαβὼν τὸ ποτήριον δεῖξον νόμῳ.	{Α.	Αὐλητικῶς δεῖ καρκινοῦν τοὺς δακτύλους
[15, 667]	(ἔπειτ´ ἀφήσεις. {Β. Τίνα τρόπον;	{Α.	Δεῦρο βλέπε; Τοιουτονί. {Β. Πόσειδον,
[15, 667]	Πῶς δ´ εἴσεταί τις τοῦτ´;	{Α.	Ἐὰν θίγῃ μόνον αὐτῆς, ἐπὶ
[15, 666]	τοῦ; Γελοῖον. Κοτταβιεῖτε τίνα τρόπον;	{Α.	Ἐγὼ διδάξω καθ´ ἕν· ὃς
[15, 665]	δεδειπνήκασιν ἤδη; {Β. Σχεδὸν ἅπαντες.	{Α.	Εὖ γε· τί οὐ τρέχων
[15, 665]	τῶν ξυμποτῶν. Νεοκρᾶτά τις ποιείτω.	{Α.	Καὶ δὴ κέκραται. {Β. Τὸν
[15, 667]	{Β. Πόσειδον, ὡς ὑψοῦ σφόδρα.	{Α.	Οὕτω ποιήσεις. {Β. Ἀλλ´ ἐγὼ
[15, 682]	ὁ ποιήσας αὐτὰ ἐν τῷ	αʹ	οὑτωσί· Εἵματα μὲν χροὶ ἕστο
[15, 694]	δ´ ἦν τὰ λεχθέντα ταῦτα·	αʹ	Παλλὰς Τριτογένει´, ἄνασς´ Ἀθηνᾶ, ὄρθου
[15, 693]	ἐγὼ διαρραγῶ, οὐδέν μ´ ὀνήσει.	{Α.	Πῖθι θαρρῶν. Νικόστρατος Πανδρόσῳ· Κἀγώ,
[15, 667]	τὸ μικρόν, τὸ πινακίσκιον λέγεις;	~{Α.	Τοῦτ´ ἐστὶ πλάστιγξ οὗτος ὁ
[15, 699]	οὕτω δ´ εἰπεῖν Νεάνθην ἐν	αʹ	τῶν περὶ Ἄτταλον Ἱστοριῶν· καὶ
[15, 693]	Λαβὲ τῆς Ὑγιείας δὴ σύ.	{Α.	Φέρε, τύχἀγαθῇ. Τύχη τὰ θνητῶν
[15, 695]	ἀφανεῖ πᾶς ἕπεται δόλος. καʹ	Ἁ	ὗς τὰν βάλανον τὰν μὲν
[15, 667]	ἐπ´ αὐτῆς ὀξύβαφα κενά, ἐφ´	ἃ	βάλλοντες τὰς λατάγας ἐκ καρχησίων
[15, 694]	Ἀπόλλω, ἐλαφηβόλον τ´ ἀγροτέραν Ἄρτεμιν,	ἃ	γυναικῶν μέγ´ ἔχει κράτος. δʹ
[15, 689]	φησίν, ἃ μέν ἐστιν χρίματα,	ἃ	δ´ ἀλείμματα. Καὶ ῥόδινον μὲν
[15, 688]	τοῦ ἐκ τῶν ἀρωμάτων σκευαζομένου,	ἃ	δὴ θυώματα ἐκάλουν, ἐπὶ τῆς
[15, 687]	αὐτῷ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι πάτασσε.	Ἃ	δὴ καὶ σημεῖον φέρουσι τοῦ
[15, 683]	ἀργήεις πετάλοισι, κρόκῳ μέσα χροιισθεῖσαι·	ἃ	κρίνα, λείρια δ´ ἄλλοι ἐπιφθέγγονται
[15, 689]	περὶ Ὕλης τῶν μύρων, φησίν,	ἃ	μέν ἐστιν χρίματα, ἃ δ´
[15, 671]	εἰς τὴν αὔριον πωλεῖν ἀδείπνοις	ἃ	παρέθηκ´ αὐτοῖς ἰδεῖν. Τὰ αὐτὰ
[15, 678]	δέ φησιν τὰ παντοδαπὰ στεφανώματα	ἃ	τὰς γυναῖκας φορεῖν οὕτως καλεῖσθαι.
[15, 670]	ἔχων μόνιμον σημεῖόν ἐστι πάθους	ἀβεβαίου	μὲν κεκαλλωπισμένου δέ. Τοιοῦτος δ´
[15, 673]	ἐκ τῆς μαντείας κατακολουθήσαντας αὐτοὺς	ἀβλαβεῖς	ἔσεσθαι (καὶ) δίκην ἐν εὐωχίαις
[15, 687]	ἐν Λίνδῳ πᾶσιν αὑτοῦ ἔργοις·	Ἁβροδίαιτος	ἀνὴρ ἀρετήν τε σέβων τάδ´
[15, 687]	ὑπεραλγήσας ῥυπαίνοντι (τὸ τῆς ἀρετῆς	ἁβρὸν	καὶ καλόν, ἅτε φορτικῶς μετακαλεσαμένῳ
[15, 687]	λέγουσα ὧδε· (Ἐγὼ δὲ φίλημ´	ἁβροσύναν,	καί μοι τὸ λαμπρὸν ἔρος
[15, 687]	μεταχειριζομένους. Ὑμεῖς δὲ οἴεσθε τὴν	ἁβρότητα	χωρὶς ἀρετῆς ἔχειν τι τρυφερόν;
[15, 687]	ὅμως ᾐδέσθη τὸ καλὸν τῆς	ἁβρότητος	ἀφελεῖν λέγουσα ὧδε· (Ἐγὼ δὲ
[15, 683]	αὐτῆς μήκωνος ἄπο πλαταγώνια βάλλοις,	ἄβρωτον	κώδειαν ὄφρα κνώπεσσι φυλάξῃ· φυλλάσιν
[15, 680]	Περὶ τῶν κατ´ Αἴγυπτον περὶ	Ἄβυδον	πόλιν τὰς ἀκάνθας ταύτας εἶναί
[15, 674]	σελίνων στεφανίσκους θέμενοι θάλειαν ἑορτὴν	ἀγάγωμεν	Διονύσῳ. Ἐστεφανοῦντο δὲ καὶ τὰ
[15, 677]	πίνητέ που· (κἂν καλλιερῆτε, γλῶτταν	ἀγαθὴν	πέμπετε. Θεόδωρος δ´ ἐν ταῖς
[15, 669]	ἀνασπάσας λήψεται τὰ κοττάβεια· Ἀγγελίας	ἀγαθῆς	δεῦρ´ ἴτε πευσόμενοι καὶ κυλίκων
[15, 695]	ἐπιλήθου, εἰ δὴ χρὴ τοῖς	ἀγαθοῖς	ἀνδράσιν οἰνοχοεῖν. κδʹ Αἰαῖ, Λειψύδριον
[15, 685]	Τρίφυλλον. Κἀν τοῖς ἐπιγραφομένοις δὲ	Ἀγαθοῖς	ὁ Φερεκράτης ἢ Στράττις φησίν·
[15, 699]	ἐλεγεῖον τρόπον τοῦτον δηλοῖ· (Ὡς	Ἀγαθοκλῆος	λάσιαι φρένες ἤλασαν ἔξω πατρίδος.
[15, 675]	παρὰ δεῖπνον ἀκράτῳ προσδιδομένῳ τὸν	Ἀγαθὸν	ἐπιφωνοῦσι Δαίμονα, τιμῶντες τὸν εὑρόντα
[15, 695]	ἐν ταὐτᾷ πυέλῳ τόν τ´	ἀγαθὸν	τόν τε κακὸν λόει. κγʹ
[15, 699]	γυναικὸς χάριν· Μήτε σὺ τόνδ´	ἀγαθός	περ ἐὼν ἀποαίρεο, κουρεῦ, μήτε
[15, 692]	μετὰ ταῦτα πλείστων τῶν μὲν	Ἀγαθοῦ	Δαίμονος αἰτούντων ποτήριον, τῶν δὲ
[15, 693]	οὕτως φησίν· Ἄλλ´ ἐγχέασα θᾶττον	Ἀγαθοῦ	Δαίμονος ἀπενεγκάτω μοι τὴν τράπεζαν
[15, 693]	τράπεζαν ἐκποδών. Ἱκανῶς κεχόρτασμαι γάρ.	Ἀγαθοῦ	Δαίμονος δέχομαι. Λαβοῦς´ ἀπένεγκε ταύτην
[15, 693]	δείπνῳ διδόμενον, (ὃν δὴ λέγουσιν	Ἀγαθοῦ	Δαίμονος εἶναι πρόποσιν, ὀλίγον τε
[15, 693]	τραπέζης χρυσῆς προπιὼν αὐτῷ ἄκρατον	Ἀγαθοῦ	Δαίμονος ἐκέλευσεν βασταχθῆναι τὴν τράπεζαν.
[15, 693]	Ὅτι δὲ δοθείσης τῆς τοῦ	Ἀγαθοῦ	Δαίμονος κράσεως ἔθος ἦν βαστάζεσθαι
[15, 693]	αὐτῷ δράματι καὶ τῆς τοῦ	Ἀγαθοῦ	Δαίμονος κράσεως μνημονεύει, ἧς καὶ
[15, 693]	καὶ δεῖγμα τῆς δυνάμεως τοῦ	ἀγαθοῦ	θεοῦ, τὸν δὲ λοιπὸν ἤδη
[15, 693]	ὁρᾷς. Ἔριφος Μελιβοίᾳ· Ἐκπεπήδηκας πρὶν	Ἀγαθοῦ	πρῶτον Δαίμονος λαβεῖν, πρὶν Διὸς
[15, 695]	προδωσέταιρον, οἵους ἄνδρας ἀπώλεσας, μάχεσθαι	ἀγαθούς	τε καὶ εὐπατρίδας, οἳ τότ´
[15, 695]	λόγον, ὦ ἑταῖρε, μαθὼν τοὺς	ἀγαθοὺς	φίλει, τῶν δειλῶν δ´ ἀπέχου,
[15, 701]	ἵνα κἀγὼ κατὰ τὸν καλὸν	Ἀγάθωνα	ἀναφωνήσω τάδε τὰ τοῦ ἡδίστου
[15, 701]	ἡδίστου Ἀριστοφάνους· Ἐκφέρετε πεύκας κατ´	Ἀγάθωνα	φωσφόρους. Καὶ ταῦτ´ εἰπὼν Οὐρὰν
[15, 683]	πεφάτισται. Ἶρις δ´ ἐν ῥίζῃσιν	ἀγαλλίας	ἥ θ´ ὑακίνθῳ αἰαστῇ προσέοικε,
[15, 676]	ἅπαντες ἐπὶ τὸ τῆς Ἀφροδίτης	ἄγαλμα	σῴζειν αὑτοὺς αὐτὴν δεόμενοι. Ἡ
[15, 670]	τοῦ μὲν Ἔρωτος τὸν ἐρώμενον	ἄγαλμα,	τούτου δὲ ναὸν ὄντα τὴν
[15, 676]	ποτε καὶ Πάφῳ τῆς (Κύπρου	ἀγαλμάτιον	Ἀφροδίτης σπιθαμιαῖον, ἀρχαῖον τῇ τέχνῃ,
[15, 676]	ἐξορμήσας τῆς νεὼς μετὰ τοῦ	ἀγάλματος,	ἔχων καὶ τὰς αἰφνίδιον αὐτῷ
[15, 689]	μοι μύρον ἴρινον καὶ ῥόδινον,	ἄγαμαι,	Ξανθία· καὶ τοῖς ποσὶν χωρὶς
[15, 700]	Πρότερος δὲ τούτων Αἰσχύλος ἐν	Ἀγαμέμνονι	μέμνηται τοῦ πανοῦ. Πρὸ ἡμῶν
[15, 688]	καρδίαν ἐπιδηλότατα συμβαίνει. ~(Καὶ ὁ	Ἀγαμέμνων	δέ φησιν ὁ Ὁμηρικός· Αἰνῶς
[15, 691]	ὁ Θυατειρηνὸς Νίκανδρος ἐπὶ τοῦ	ἄγαν	χλιδῶντος εἰρῆσθαι ἀκούει, Θεόδωρος δὲ
[15, 683]	οὐδὲ Φάσηλις οὐδ´ αὐτὴ Λεύκοφρυν	ἀγασσαμένη	ἐπιμεμφής, (Ληθαίου Μάγνητος ἐφ´ ὕδασιν
[15, 669]	μόνος ἀνασπάσας λήψεται τὰ κοττάβεια·	Ἀγγελίας	ἀγαθῆς δεῦρ´ ἴτε πευσόμενοι καὶ
[15, 676]	αὐτὸς ἔφη ποιητής· Στεφάνους τεμόντες,	ἀγγέλους	εὐφημίας. Σὺ δὲ μὴ τὰ
[15, 666]	(Ἐκαλεῖτο δὲ κότταβος καὶ τὸ	ἄγγος	εἰς ὃ ἔβαλλον τὰς λάταγας,
[15, 680]	ἔστιν οὕτως καλουμένου· Φοῖβον, ὃς	ἁγεῖται	τοῖς Τυνδαρίδῃσιν ἀοιδᾶς, ἁμέτεροι τέττιγες
[15, 666]	Παίζωμεν δὲ περὶ φιλημάτων. {Α.	Ἀγεννῶς	οὐκ ἐῶ παίζειν. Τίθημι κοττάβεια
[15, 678]	ὀστᾶ κομίζεσθαι, ἣν ἐκάλουν Ἑλλωτίδα.	Ἄγεσθαι	δὲ καὶ ἐν Κορίνθῳ τὰ
[15, 696]	τινος παιδός. Καὶ ὁ εἰς	Ἀγήμονα	δὲ τὸν Κορίνθιον Ἀλκυόνης πατέρα,
[15, 676]	τρίτης τῶν Ἑλληνικῶν, ὅς φησιν	Ἀγησιλάῳ	τῷ Λάκωνι παραγενομένῳ εἰς Αἴγυπτον
[15, 701]	(παίδων τὸν ἕτερον ἐν ταῖς	ἀγκάλαις	ἔχουσα, ἐπιβᾶσα τῷ λίθῳ τῷ
[15, 667]	Οἳ δὲ ποτηρίου εἶδος τὴν	ἀγκύλην	φασί. Βακχυλίδης ἐν Ἐρωτικοῖς· Εὖτε
[15, 667]	ἐν Ἐρωτικοῖς· Εὖτε τὴν ἀπ´	ἀγκύλης	ἵησι τοῖσδε τοῖς νεανίαις, λευκὸν
[15, 667]	μέλλοντα κοτταβίζειν. (Ἐκάλουν δ´ ἀπ´	ἀγκύλης	τὴν τοῦ κοττάβου πρόεσιν διὰ
[15, 667]	ἀεὶ τοὐμὸν κάρα, (τοῦ δ´	ἀγκυλητοῦ	κοσσάβιός ἐστι σκοπὸς ἐκτεμὼν ἡβῶσα
[15, 667]	Καὶ Αἰσχύλος δ´ ἐν Ὀστολόγοις	ἀγκυλητοὺς	λέγει κοττάβους διὰ τούτων· Εὐρύμαχος,
[15, 668]	ἀναιρουμένων χαρᾶς. (Μνημονεύει Εὔβουλος ἐν	Ἀγκυλίωνι	λέγων οὑτωσί· Καὶ γὰρ πάλαι
[15, 667]	ἐφικοίμην αὐτός´. {Α. Ἀλλὰ μάνθανε.	Ἀγκυλοῦντα	γὰρ δεῖ σφόδρα τὴν χεῖρα
[15, 672]	αὐτοὺς τὰ πρυμνήσια καὶ τὰς	ἀγκύρας	ἀνελομένους εἰρεσίᾳ τε πάσῃ χρωμένους
[15, 699]	δ´ ὡνὴρ εὖ παρ´ Ὁμηρείην	ἀγλαίην	ἐπέων πισσύγγους ἢ φῶρας ἀναιδέας
[15, 677]	Παγκράτης ἐν τῷ ποιήματι οὐκ	ἀγλαφύρως	εἴρηκεν· Οὔλην ἕρπυλλον, λευκὸν κρίνον
[15, 672]	Τὴν δὲ Ἀδμήτην λύσασαν αὐτὸ	ἁγνίσαι	καὶ στῆσαι πάλιν ἐπὶ τοῦ
[15, 700]	λυχνείῳ χρώμεθα. Δίφιλος δ´ ἐν	Ἀγνοίᾳ·	(Ἅψαντες λύχνον λυχνεῖον ἐζητοῦμεν. Εὐφορίων
[15, 679]	ὁμήγυρις, καὶ ἱερὸν μέγα καὶ	ἁγνὸν	ἐν μέσῃ τῇ πόλει λίθινον
[15, 683]	ἅσσα τ´ Ἰωνιάδες Νύμφαι στέφος	ἁγνὸν	Ἴωνι Πισαίοις ποθέσασαι ἐνὶ κλήροισιν
[15, 668]	Σατύρων λέγων φησίν· Ῥιπτοῦντες, ἐκβάλλοντες,	ἀγνύντες,	τί μου (λέγοντες· ὦ κάλλιστον
[15, 678]	γενομένης νίκης τοὺς προστάτας τῶν	ἀγομένων	χορῶν ἐν τῇ ἑορτῇ ταύτῃ,
[15, 692]	τῶν εἰς ἀπόλαυσιν καὶ τρυφὴν	ἀγόντων	ἐπὶ τὴν τῶν μύρων χρῆσιν
[15, 696]	κοῦροι πόλλ´ ἀνέτλασαν ἔργοις σὰν	ἀγρεύοντες	δύναμιν. (Σοῖς δὲ πόθοις Ἀχιλεὺς
[15, 680]	καὶ τὸ φλόγινον καλούμενον τὸ	ἄγριον,	ἔπειτα νάρκισσον καὶ λείριον καὶ
[15, 681]	δ´ ΕΡΠΥΛΛΟΥ, φησὶ Θεόφραστος, (τὴν	ἄγριον	κομίζοντες ἐκ τῶν ὀρῶν φυτεύουσιν
[15, 680]	νάρκισσον καὶ λείριον καὶ τῶν	ἀγρίων	ἀνεμώνης γένος τὸ καλούμενον ὄρειον
[15, 680]	τὸ μέλαν ἴον καὶ τῶν	ἀγρίων	ὅ τε ἑλίχρυσος καὶ τῆς
[15, 692]	μνησθήσομαι. Ἀντιφάνης μὲν γὰρ ἐν	Ἀγροικίσιν	ἔφη· Ἁρμόδιος ἐπεκαλεῖτο, παιὰν ᾔδετο,
[15, 672]	ἐστεφανοῦντο οἱ ἀρχαῖοι. Τεναρος δὲ	ἀγροίκων	εἶναι λέγει στεφάνωμα τὴν λύγον.
[15, 694]	χρυσοκόμαν, ἄνακτ´ Ἀπόλλω, ἐλαφηβόλον τ´	ἀγροτέραν	Ἄρτεμιν, ἃ γυναικῶν μέγ´ ἔχει
[15, 682]	(Μνημονεύει αὐτῶν καὶ Ἐπίχαρμος ἐν	Ἀγρωστίνῳ.	Τῶν δὲ ΡΟΔΩΝ, φησὶ Θεόφραστος
[15, 690]	Μέγαλλος πώποτε ἥψησεν οὐδὲ Δεινίας	ᾁγύπτιος	οὔτ´ εἶδεν οὔτ´ ἐκτήσατο. ~(Τοῦ
[15, 678]	εὐῶδες· Ἕστηκ´ ἀμφὶ κόμας εὐώδεας	ἀγχόθι	πατρὸς καλὸν Ἰακχαῖον θηκαμένη στέφανον.
[15, 674]	στλεγγίδι, τοὺς δ´ ἐκ τῆς	ἀγωγῆς	παῖδας ἀστεφανώτους ἀκολουθεῖν. Ἀριστοτέλης δ´
[15, 666]	σόν. {ΗΡ. Βαβαιάξ· οὑτοσὶ μείζων	ἀγὼν	τῆς Ἰσθμιάδος ἐπέρχεται. Ἐκάλουν δὲ
[15, 677]	ἄν τις πράγματος δισσῶν λόγων	ἀγῶνα	θεῖτ´ ἄν, εἰ λέγειν εἴη
[15, 699]	Φακῆ βδελυρά, χώρει ´ς τὸν	ἀγῶνα.	Καὶ τότε δὴ θάρσησα καὶ
[15, 699]	δὲ πρῶτος εἰσῆλθεν εἰς τοὺς	ἀγῶνας	τοὺς θυμελικοὺς Ἡγήμων καὶ παρ´
[15, 687]	τὰς ἐν τοῖς φόβοις γινομένας	ἀγωνίας	πάλλεσθαι τὴν καρδίαν ἐπιδηλότατα συμβαίνει.
[15, 678]	οἴκαδε. Ἄλεξις δ´ ἐν μὲν	Ἀγωνίδι	ἢ Ἱππίσκῳ· Ὁ τρίτος οὗτος
[15, 680]	περικειμένους καὶ ἐπὶ τὸν στέφανον	ἀγωνιζομένους,	καθὼς ἐν τοῖς Σιμωνίδου Ἐπιγράμμασιν
[15, 688]	τάρβους θυγάτηρ. Ἀναξανδρίδης δὲ τὸν	ἀγωνιῶντα	παράγει λέγοντα· (Ὦ πονηρὰ καρδία,
[15, 698]	ἀθάνατον λάχε γῆρας, οὔτε ποιητάων	ἀδαήμων	οὔτε θεάτρων, ᾧ καὶ τεθνειῶτι
[15, 690]	Πολέμων δ´ ἐν τοῖς πρὸς	Ἀδαῖον	παρὰ Ἠλείοις φησὶ μύρον τι
[15, 697]	κἀπ´ ὀλίγον σου πεφροντικέναι, κύον	ἀδδεές	Ἀλλ´ ἐπεὶ διδάσκειν μέ τι
[15, 697]	ἱλαρῶν ᾀσμάτων ποιητήν· οὗπερ συνεχῶς	ᾄδειν	εἰώθασιν· Κἀγὼ παιδοφιλήσω· πολύ μοι
[15, 694]	πρῶτον ἦν ὃ δὴ πάντας	ᾄδειν	νόμος ἦν, τὸ δὲ δεύτερον
[15, 697]	καὶ Δημητρίῳ φησὶν Φιλόχορος Ἀθηναίους	ᾄδειν	παιᾶνας τοὺς πεποιημένους ὑπὸ Ἑρμίππου
[15, 671]	δεῖπνον εἰς τὴν αὔριον πωλεῖν	ἀδείπνοις	ἃ παρέθηκ´ αὐτοῖς ἰδεῖν. Τὰ
[15, 692]	ἢ πλοῖον. Τοῦτον δὲ τὴν	ἀδελφὴν	γήμαντα Καμήσην υἱὸν μὲν Αἴθηκα,
[15, 696]	ἐν τοῖς Σαμίων ἐπιγραφομένοις Ὥροις	ᾄδεσθαι	ἐν Σάμῳ. Παιὰν δ´ ἐστὶν
[15, 672]	τῶν τὴν Σάμον κατοικούντων ἡ	Ἀδμήτη	πείσεται. Τοὺς δὲ Τυρρηνοὺς ἐλθόντας
[15, 672]	ἐνδόξων ἀναγραφή, εὗρον τὸ ζητούμενον.	Ἀδμήτην	γάρ φησιν τὴν Εὐρυσθέως ἐξ
[15, 672]	ἐπισπασαμένους περιειλῆσαι πάντοθεν. Τὴν δὲ	Ἀδμήτην	λύσασαν αὐτὸ ἁγνίσαι καὶ στῆσαι
[15, 672]	ποιήσαντας περιδεεῖς ἀπαλλάττεσθαι. Τῆς δὲ	Ἀδμήτης	ἕωθεν δηλωσάσης ὅτι τὸ βρέτας
[15, 695]	ἰσονόμους τ´ Ἀθήνας ἐποιησάτην. ιδʹ	(Ἀδμήτου	λόγον, ὦ ἑταῖρε, μαθὼν τοὺς
[15, 690]	τοῦ Πέρωνος καὶ Θεόπομπος ἐν	Ἀδμήτῳ	καὶ Ἡδυχάρει. Ἀντιφάνης δ´ ἐν
[15, 694]	κλείσαντα πάλιν, ἄνδρα φίλον νομίζειν	ἀδόλῳ	φρενί. ζʹ Ὑγιαίνειν μὲν ἄριστον
[15, 694]	γενέσθαι, τὸ τρίτον δὲ πλουτεῖν	ἀδόλως,	καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ
[15, 694]	τὰ περὶ τὰς συνουσίας ἦν	ᾀδόμενα,	ὧν τὸ μὲν πρῶτον ἦν
[15, 696]	ὑπ´ Εὐρυμέδοντος, ὡς ἀσεβοῦντος καὶ	ᾄδοντος	ἐν τοῖς συσσιτίοις ὁσημέραι εἰς
[15, 678]	ἀρίστου ἀνδρῶν, γυμνῶν ὀρχουμένων καὶ	ᾀδόντων	Θαλητᾶ καὶ Ἀλκμᾶνος ᾄσματα καὶ
[15, 696]	τὸν Κορίνθιον Ἀλκυόνης πατέρα, ὃν	ᾄδουσιν	Κορίνθιοι, ἔχει τὸ παιανικὸν ἐπίφθεγμα.
[15, 696]	Αἰγύπτου βασιλεύσαντα παιάν ἐστιν, ὃν	ᾄδουσιν	Ῥόδιοι· ~(ἔχει γὰρ τὸ ἰηπαιὰν
[15, 688]	οἰνάνθη δὲ ἡ Κυπρία καὶ	Ἀδραμυττηνή·	ἀμαράκινον Κῷον καὶ μήλινον. (Κύπρινον
[15, 689]	ἡ μεγάλη. Οἰνάνθινον δὲ ἐν	Ἀδραμυττίῳ	πάλαι μὲν μέτριον, ὕστερον δὲ
[15, 673]	καὶ) περὶ τὸν καλὸν ἡμῶν	Ἄδραστον	ἐγένετο. Ἐκδόντος γὰρ τούτου πέντε
[15, 677]	Λιβύην ἐν κυνηγίῳ καταβεβλήκει ὁ	Ἀδριανός,	μέγα χρῆμα ὄντα καὶ πολλῷ
[15, 677]	ποιητής, ὃν καὶ ἡμεῖς ἔγνωμεν,	Ἀδριανῷ	τῷ αὐτοκράτορι ἐπιδημήσαντι τῇ Ἀλεξανδρείᾳ
[15, 678]	μοι εἴπῃς ὅτι δεῖ τοὺς	ἁδροὺς	ἀκούειν. Σὺ γὰρ εἶ ὁ
[15, 684]	ἴχνη στιφροῖς ὠλίσθηναν ἐνιχρίμψαντε καρείοις·	ἁδρύνει	δὲ βλάστα βαθεῖ´ ἐν τεύχεϊ
[15, 687]	ἔφη· Κὰδ δὲ χευάτω μύρον	ἁδὺ	καττῶ στήθεος ἄμμι. (Καὶ ὁ
[15, 696]	τούτῳ θερίζω, (τούτῳ πατέω τὸν	ἁδὺν	οἶνον ἀπ´ ἀμπέλω, τούτῳ δεσπότας
[15, 677]	ἰσθμιακὰ λαβόντες ὥσπερ οἱ χοροὶ	ᾄδωμεν	εἰς τὸν δεσπότην ἐγκώμιον. Σιληνὸς
[15, 691]	ὡς Ἄλεξίς φησιν ἐν Ἐκπωματοποιῷ·	Αεὶ	φιλόμυρον πᾶν τὸ Σάρδεων γένος,
[15, 665]	ποικιλίαν καὶ τὴν ὁμοιότητα τῶν	ἀεὶ	καινῶς προσευρισκομένων. Καὶ γὰρ καὶ
[15, 691]	ἐξ ἀλαβάστου, πρᾶγμά τι γινόμενον	ἀεί,	κρονικόν, ἀλλὰ τέτταρας περιστερὰς ἀφῆκεν
[15, 699]	ἀνὴρ προγόνων, εἰδὼς ἐκ νεότητος	ἀεὶ	ξείνοισιν ὁμιλεῖν ξεῖνος· Μιμνέρμου δ´
[15, 693]	συνέχοντα καὶ διακρατοῦντα θεὸν καὶ	ἀεὶ	περιπολεύοντα τὸν κόσμον ἀλλότριον εἶναι
[15, 692]	προτέγξαιεν. (Προστιθεὶς δ´ ὁ βίος	ἀεὶ	τοῖς χρειώδεσιν καὶ τῶν εἰς
[15, 667]	Ἦν μὲν γὰρ αὐτῷ κότταβος	ἀεὶ	τοὐμὸν κάρα, (τοῦ δ´ ἀγκυλητοῦ
[15, 669]	μέλοι. Πρὸς ὃν ὁ Κύνουλκος	ἀεὶ	τῷ Σύρῳ ἀντικορυσσόμενος καὶ οὐδέποτε
[15, 682]	ἅμα δὲ χρυσῆ Ἀφροδίτη, καλὸν	ἀείδουσαι	κατ´ ὄρος πολυπιδάκου Ἴδης. ~(Νίκανδρος
[15, 694]	πατήρ. βʹ Πλούτου μητέρ´ Ὀλυμπίαν	ἀείδω	Δήμητρα στεφανηφόροις ἐν ὥραις, σέ
[15, 679]	γλαύκου κρανίων ἀλλὰ καὶ τῆς	ἀειζώου	βοτάνης, ἧς ὁ Ἀνθηδόνιος ἐκεῖνος
[15, 698]	ὡς φιλίων ωρμην παρ´ Ἀθηναίοισιν	ἀείσας	πεντήκοντ´ ἔλαβε δραχμάς, σὺ δὲ
[15, 685]	εἴρηκε τὸν μελίλωτον τῷ τ´	ἀειφρούρῳ	μελιλώτῳ. Ἐπεὶ δέ σε ὁρῶ
[15, 685]	ἀνθρύσκου ναρκίσσου φόβῃ τῷ τ´	ἀειφρούρῳ	μελιλώτῳ κάρα πυκάζομαι· καὶ κύτισος
[15, 687]	καί μοι τὸ λαμπρὸν ἔρος	ἀελίω	καὶ τὸ καλὸν λέλογχε, φανερὸν
[15, 679]	ἥτις ἔχους´ ἐνὶ δωματίῳ στρουθίον	ἀεροφόρητον	λεπτότατον περὶ σῶμα συνίλλεται (τε)
[15, 697]	ὡς θνητῷ μνῆμα κατεσκεύαζον (καὶ	ἀθανατίζειν	τὴν φύσιν βουλόμενος ἐπιταφίοις ἂν
[15, 698]	~(ἔστι δέ τις Κλεόνικος, ὃν	ἀθάνατον	λάχε γῆρας, οὔτε ποιητάων ἀδαήμων
[15, 696]	χήρωσεν αὐγάς. Τοιγὰρ ἀοίδιμον ἔργοις	ἀθάνατόν	τέ μιν αὐξήσουσι Μοῦσαι, Μνημοσύνης
[15, 696]	ἐπὶ φρένα βάλλεις καρπόν τ´	ἀθάνατον	χρυσοῦ τε κρείσσω καὶ γονέων
[15, 679]	ὁ Ἀνθηδόνιος ἐκεῖνος δαίμων ἐμφορηθεὶς	ἀθάνατος	πάλιν ητις γέγονε, λέγε ἡμῖν
[15, 697]	ἄν ποτε Ἑρμείᾳ θύειν ὡς	ἀθανάτῳ	προαιρούμενος ὡς θνητῷ μνῆμα κατεσκεύαζον
[15, 694]	ταῦτα· αʹ Παλλὰς Τριτογένει´, ἄνασς´	Ἀθηνᾶ,	ὄρθου τήνδε πόλιν τε καὶ
[15, 695]	ὥσπερ Ἁρμόδιος καὶ Ἀριστογείτων, ὅτ´	Ἀθηναίης	ἐν θυσίαις ἄνδρα τύραννον Ἵππαρχον
[15, 691]	γένος, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ	Ἀθηναῖοι	οἱ πάντων τῶν καλλίστων εἰσηγηταὶ
[15, 699]	τοὺς θυμελικοὺς Ἡγήμων καὶ παρ´	Ἀθηναίοις	ἐνίκησεν ἄλλαις τε παρῳδίαις καὶ
[15, 698]	Φίλιππον. Οὗτός ἐστιν ὁ καὶ	(Ἀθηναίοις	λοιδορησάμενος, καὶ σῴζεται αὐτοῦ τῶν
[15, 669]	δὲ προσηγορεύθη διὰ τὸ συμβουλεῦσαι	Ἀθηναίοις	χαλκῷ νομίσματι χρήσασθαι, καὶ τὸν
[15, 698]	ἐσιδοῦσα, ὡς φιλίων ωρμην παρ´	Ἀθηναίοισιν	ἀείσας πεντήκοντ´ ἔλαβε δραχμάς, σὺ
[15, 690]	Μεγάλλου τοῦ Σικελιώτου· οἳ δ´	Ἀθηναῖόν	φασιν εἶναι τὸν Μέγαλλον. Μνημονεύει
[15, 697]	Διακόσμου φησὶν οὕτως· Κτησιφῶν ὁ	Ἀθηναῖος	ποιητὴς τῶν καλουμένων κολάβρων, ὃν
[15, 697]	δὲ καὶ Δημητρίῳ φησὶν Φιλόχορος	Ἀθηναίους	ᾄδειν παιᾶνας τοὺς πεποιημένους ὑπὸ
[15, 699]	γάρ τις τὸν γλωσσογράφον ἔφασκεν	Ἀθηναίους	λέγειν τὰς λαμπάδας φανούς. Τιμαχίδας
[15, 688]	Τὸ δὲ παναθηναικὸν λεγόμενον ἐν	Ἀθήναις·	τὸ δὲ μετώπιον καὶ Μενδήσιον
[15, 677]	πάντα τὰ φυλλώδη ὑπὸ τῶν	Ἀθηναίων	στεφανώματα λέγεσθαι. Ὁ δὲ Παγκράτης
[15, 694]	φέροντες παρὰ Πανδρόσου (ὡς φίλην	Ἀθηνᾶν.	Εἶθ´ ἐξῆν ὁποῖός τις ἦν
[15, 687]	παράγει καὶ κατοπτριζομένην, τὴν δὲ	Ἀθηνᾶν	Φρόνησιν οὖσαν καὶ Νοῦν, ἔτι
[15, 695]	τὸν τύραννον κτανέτην (ἰσονόμους τ´	Ἀθήνας	ἐποιησάτην. ιαʹ Φίλταθ´ Ἁρμόδι´, οὔ
[15, 695]	τὸν τύραννον κτανέτην ἰσονόμους τ´	Ἀθήνας	ἐποιησάτην. ιδʹ (Ἀδμήτου λόγον, ὦ
[15, 698]	Ταῦτά μοι ὁρμαίνοντι παρίστατο Παλλὰς	Ἀθήνη,	χρυσῆν ῥάβδον ἔχουσα, καὶ ἤλασεν
[15, 681]	ὀρῶν φυτεύουσιν ἐν Σικυῶνι καὶ	Ἀθήνησιν	ἐκ τοῦ Ὑμηττοῦ. Παρ´ ἄλλοις
[15, 691]	αὐτὸ εἶναι. Παμπόλλου δ´ ἐπιπράσκετο	Ἀθήνησιν	ἡ τοῦ μύρου κοτύλη, καὶ
[15, 681]	οἳ δὲ ὁλόκυρον, οἱ δὲ	Ἀθήνησιν	ἰωνιάν, οἱ δὲ κατ´ Εὔβοιαν
[15, 666]	βαλόντα δὲ στέφειν ἐγὼ ´τετάγμην,	ἆθλα	κότταβον διδούς. (Ἐκαλεῖτο δὲ κότταβος
[15, 689]	Αἰγυπτίου μύρου μνημονεύων Ἀχαιὸς ἐν	Ἄθλοις	φησιν· Ἰσάργυρόν τ´ εἰς χεῖρα
[15, 667]	νέμω πλεῖστα τύχης τὸ δ´	ἆθλον.	Ἀριστοφάνης Δαιταλεῦσιν Ἔγνωκ´, ἐγὼ δὲ
[15, 668]	Ὅτι δὲ καὶ φίλημα ἦν	ἆθλον	ἑξῆς λέγει ὁ Εὔβουλος· Εἶεν
[15, 667]	ἡβῶσα χεὶρ ἐφίετο. Ὅτι δὲ	ἆθλον	προὔκειτο τῷ εὖ προεμένῳ τὸν
[15, 666]	δ´ ἐκαλεῖτο καὶ τὸ τιθέμενον	ἆθλον	τοῖς νικῶσιν ἐν τῷ πότῳ,
[15, 672]	ἀποβάντας εὐθέως ἔχεσθαι τῆς πράξεως.	Ἀθύρου	δὲ ὄντος τότε τοῦ νεὼ
[15, 678]	Ἄρχιππον ἐν Ῥίνωνι διὰ τούτων·	Ἀθῷος	ἀποδοὺς θοἰμάτιον ἀπέρχεται, στέφανον ἔχων
[15, 686]	ἐλεύθερος εὐθὺς ἅπας ὅμοιον ὄζει·	αἱ	δ´ ἀπὸ τῶν ἐλευθερίων μόχθων
[15, 687]	δαιμόνιε ἀνδρῶν, οὐκ οἶδας ὅτι	αἱ	ἐν τῷ ἐγκεφάλῳ ἡμῶν αἰσθήσεις
[15, 668]	τὸν κατὰ κλίνην, εἰς ὅσον	αἱ	λάταγες χωρίον ἐκτέταται. Ἐπὶ τούτοις
[15, 697]	μᾶλλον τῶν ἐσπουδασμένων· οἷαί εἰσιν	αἱ	Λοκρικαὶ καλούμεναι, μοιχικαί τινες τὴν
[15, 682]	ἀνθέων ἄκρατοι μάλιστα καὶ θεῖαι	αἱ	ὀσμαί· διαφερόντως δὲ ἡ τοῦ
[15, 687]	Νῦν δὲ τῶν ἀνθρώπων οὐχ	αἱ	ὀσμαὶ μόνον, ὥς φησιν Κλέαρχος
[15, 700]	{Β. Τυρρηνική. Ποικίλαι γὰρ ἦσαν	αἱ	παρὰ τοῖς Τυρρηνοῖς ἐργασίαι, φιλοτέχνων
[15, 687]	γʹ περὶ Βίων, ἀλλὰ καὶ	αἱ	χροιαὶ τρυφερὸν ἔχουσαί τι συνεκθηλύνουσι
[15, 686]	ἕνεκεν ἀνδρῶν οὐδεὶς μύρῳ χρίεται.	Αἵ	γε μὴν γυναῖκες ἄλλως τε
[15, 683]	δὲ τέλλει ἄνθεσιν ἰσοδρομεῦσα, χελιδόσιν,	αἵ	τ´ ἀνὰ κόλπῳ φυλλάδα νηλείην
[15, 695]	τοῖς ἀγαθοῖς ἀνδράσιν οἰνοχοεῖν. κδʹ	Αἰαῖ,	Λειψύδριον προδωσέταιρον, οἵους ἄνδρας ἀπώλεσας,
[15, 695]	ὀλίγη χάρις. ιεʹ Παῖ Τελαμῶνος,	Αἶαν	αἰχμητά, λέγουσί σε ἐς Τροίαν
[15, 695]	Αἰεὶ σφῷν κλέος ἔσσεται κατ´	αἶαν,	φίλταθ´ Ἁρμόδιε καὶ Ἀριστόγειτον, ὅτι
[15, 695]	Ἀχιλλέα. ιϚ Τὸν Τελαμῶνα πρῶτον,	Αἴαντα	δὲ δεύτερον ἐς Τροίαν λέγουσιν
[15, 696]	δύναμιν. (Σοῖς δὲ πόθοις Ἀχιλεὺς	Αἴας	τ´ Ἀίδα δόμον ἦλθον. Σᾶς
[15, 683]	ῥίζῃσιν ἀγαλλίας ἥ θ´ ὑακίνθῳ	αἰαστῇ	προσέοικε, χελιδονίοισι δὲ τέλλει ἄνθεσιν
[15, 672]	τὸ βρέτας ἀποθέσθαι παρὰ τὸν	αἰγιαλόν·	καὶ ψαιστὰ αὐτῷ ποιήσαντας περιδεεῖς
[15, 679]	δὲ Εὔβουλος καὶ ἄλλους στεφάνους·	Αἰγίδιον,	σὺ δὲ τόνδε φορήσεις στέφανον
[15, 689]	καὶ κρόκινον· βέλτιστον δ´ ἐν	Αἰγίνῃ	καὶ Κιλικίᾳ. Ἀπὸ δὲ φύλλων
[15, 679]	ἀνθούντων στεφάνων Ἑλλάνικος ἐν τοῖς	Αἰγυπτιακοῖς	οὕτως γράφει· Πόλις ἐπιποταμίη, Τίνδιον
[15, 676]	βύβλου τῆς στεφανωτρίδος καλουμένης παρ´	Αἰγυπτίοις	(στεφόμενον) παρατιθέμενοι Θεοπόμπου ἐκ τῆς
[15, 685]	δ´ ἦν ἔθος καὶ παρ´	Αἰγυπτίοις,	ὡς Νικόστρατός φησιν ἐν Τοκιστῇ.
[15, 685]	ὡς Νικόστρατός φησιν ἐν Τοκιστῇ.	Αἰγύπτιον	γὰρ ὑποστησάμενος τὸν τοκιστήν φησιν·
[15, 665]	Τὸ μύρον ἤδη παράχεον βαδίζων	Αἰγύπτιον	κᾆτ´ ἴρινον· στέφανον δ´ ἔπειθ´
[15, 689]	καθύπερθεν τὸ ἧττον. Τοῦ δὲ	Αἰγυπτίου	μύρου μνημονεύων Ἀχαιὸς ἐν Ἄθλοις
[15, 690]	οὗπερ ἀπέδοτο (ἐχθὲς Μελανώπῳ, πολυτελοῦς	Αἰγυπτίου,	ᾧ νῦν ἀλείφει τοὺς πόδας
[15, 676]	εἰς Αἴγυπτον δῶρα πέμψαι τοὺς	Αἰγυπτίους	ἄλλα τέ τινα καὶ δὴ
[15, 689]	Ἐκ χρυσοκολλήτου δὲ κάλπιδος μύρῳ	Αἰγυπτίῳ	μὲν τοὺς πόδας καὶ τὰ
[15, 690]	ἐρυγγάνοντα. Εὔβουλος δ´ ἐν Στεφανοπώλισιν·	Αἰγυπτίῳ	ψάγδανι τρὶς λελουμένη. Πολέμων δ´
[15, 680]	ἔχοντα ἐκπέμψαι ποτὲ καὶ στρατηγόν,	Αἰγυπτίων	αὐτῷ πολεμούντων· ὑφ´ ὧν διὰ
[15, 689]	λίθου δώσουσι κόσμον χριμάτων τ´	Αἰγυπτίων	Μήποτε, φησὶν ὁ Δίδυμος, τὴν
[15, 680]	δέ τις μῦθος ὑπὸ τῶν	Αἰγυπτίων	ὅτι οἱ Αἰθίοπες στελλόμενοι εἰς
[15, 676]	τὸ ἄνθος τοῦτο κατὰ τὴν	Αἴγυπτον.	(Διάφορος δὲ γίνεται κατὰ τὴν
[15, 676]	Ἀγησιλάῳ τῷ Λάκωνι παραγενομένῳ εἰς	Αἴγυπτον	δῶρα πέμψαι τοὺς Αἰγυπτίους ἄλλα
[15, 689]	(διὰ τὴν σμύρναν ἣν εἰς	Αἴγυπτον	καταγομένην κομίζεσθαι πρὸς τοὺς Ἕλληνας.
[15, 680]	ἐν τῷ Περὶ τῶν κατ´	Αἴγυπτον	περὶ Ἄβυδον πόλιν τὰς ἀκάνθας
[15, 680]	δὲ προειρημένος Ἑλλάνικος καὶ Ἄμασιν	Αἰγύπτου	βασιλεῦσαι, ἰδιώτην ὄντα καὶ τῶν
[15, 696]	εἰς Πτολεμαῖον δὲ τὸν πρῶτον	Αἰγύπτου	βασιλεύσαντα παιάν ἐστιν, ὃν ᾄδουσιν
[15, 676]	Καὶ αὐτῷ πλησίον φερομένῳ τῆς	Αἰγύπτου	ἐπεὶ χειμὼν αἰφνίδιον ἐπέπεσεν καὶ
[15, 680]	γενέθλια ἐπιτελοῦντι Πατάρμιδι τῷ τῆς	Αἰγύπτου	τότε βασιλεύοντι. Τοῦτον γὰρ ἡσθέντα
[15, 679]	ἑλικτῶν Περὶ δὲ τῶν ἐν	Αἰγύπτῳ	αἰεὶ ἀνθούντων στεφάνων Ἑλλάνικος ἐν
[15, 688]	(Κύπρινον δὲ προκέκριται τὸ ἐν	Αἰγύπτῳ,	δευτερεῦον δ´ ἐστὶ τὸ Κυπριακὸν
[15, 676]	κατὰ τὴν ὀδμὴν ἡ ἐν	Αἰγύπτῳ	μυρρίνη παρὰ τὰς ἐν ἄλλαις
[15, 680]	(στεφάνους) ἀπέθεντο οἱ θεοὶ ἐν	Αἰγύπτῳ	πυθόμενοι βασιλεύειν τὸν Βάβυν, ὅς
[15, 688]	μετώπιον καὶ Μενδήσιον κάλλιστα ἐν	Αἰγύπτῳ	σκευάζεται· σκευάζεται δὲ τὸ μετώπιον
[15, 696]	δὲ πόθοις Ἀχιλεὺς Αἴας τ´	Ἀίδα	δόμον ἦλθον. Σᾶς δ´ ἕνεκεν
[15, 697]	μὲν δὴ τεθνᾶσι καὶ εἰν	Ἀίδαο	δόμοισιν· ~(ἔστι δέ τις Κλεόνικος,
[15, 686]	Σύνδειπνος ἢ ´πίκωμος ἢ μαζαγρέτας,	Ἅιδου	τραπεζεύς, ἀκρατέα νηδὺν ἔχων. Ἐπεὶ
[15, 696]	φιλοσόφου γραφὴν ἀπενεγκάμενος (Δημόφιλος εἰς	αἰδωτε	παρασκευασθεὶς ὑπ´ Εὐρυμέδοντος, ὡς ἀσεβοῦντος
[15, 680]	καὶ ἀμπέλου πεπλεγμένοι· καὶ οὗτοι	αἰεὶ	ἀνθέουσι· τοὺς (στεφάνους) ἀπέθεντο οἱ
[15, 679]	Περὶ δὲ τῶν ἐν Αἰγύπτῳ	αἰεὶ	ἀνθούντων στεφάνων Ἑλλάνικος ἐν τοῖς
[15, 683]	ἐκχεύετον, ἀρτίγονοι δὲ εἴδοντ´ ἠμύουσαι	αἰεὶ	κάλυκες στομίοισιν. Σὺν καὶ ἅπερ
[15, 701]	ἐν Ὑί. Καὶ ὁ Κύνουλκος	αἰεί	ποτε τῷ Οὐλπιανῷ ἀντικορυσσόμενος ἔφη·
[15, 695]	ἄνδρα τύραννον Ἵππαρχον ἐκαινέτην ιγʹ	Αἰεὶ	σφῷν κλέος ἔσσεται κατ´ αἶαν,
[15, 668]	κυλινδομένην, μάνης δ´ οὐδὲν λατάγων	ἀίει·	τὴν δὲ τάλαιναν πλάστιγγ´ ἂν
[15, 683]	λείπων ἐν κλήροισιν ἀνέτρεφεν Ἠμαθίοισιν,	αἰὲν	ἐς ἑξήκοντα πέριξ κομόωντα πετήλοις·
[15, 668]	ἐκεῖνον ἰδεῖν, ὄμματι βηματίσαισθε τὸν	αἰθέρα	τὸν κατὰ κλίνην, εἰς ὅσον
[15, 692]	ἀδελφὴν γήμαντα Καμήσην υἱὸν μὲν	Αἴθηκα,	θυγατέρα δὲ Ὀλιστήνην γεννῆσαι. Καὶ
[15, 680]	ὑπὸ τῶν Αἰγυπτίων ὅτι οἱ	Αἰθίοπες	στελλόμενοι εἰς Τροίαν ὑπὸ τοῦ
[15, 675]	ὑπολελειμμένον, ἐπλήρωσεν ὕδατος. Γενομένης δ´	αἰθρίας	εἰς τὸν αὐτὸν ὑποστρέψαντες τόπον,
[15, 690]	περ κρόκος. Ἀχαιὸς δ´ ἐν	Αἴθωνι	σατυρικῷ· Βακκάρει χρισθέντα καὶ ψυκτηρίοις
[15, 676]	μὴ τὰ ἐκ τῶν ἐπιγραφομένων	Αἰλίου	Ἀσκληπιάδου Στεφάνων φέρε ἡμῖν ὡς
[15, 677]	ὑπὸ τῆς γῆς ὅτε τὸ	αἷμα	ἐδέξατο τοῦ Μαυρουσίου λέοντος, ὃν
[15, 669]	εἰρεσίῃ γλώσσης ἀποπέμψομεν εἰς μέγαν	αἶνον	τοῦδ´ ἐπὶ συμποσίου· δεξιότης δὲ
[15, 688]	Ἀγαμέμνων δέ φησιν ὁ Ὁμηρικός·	Αἰνῶς	γὰρ Δαναῶν πέρι δείδια, οὐδέ
[15, 688]	Μύρρα γὰρ ἡ σμύρνα παρ´	Αἰολεῦσιν,	ἐπειδὴ τὰ πολλὰ τῶν μύρων
[15, 678]	δὲ καὶ ὑποθυμίδες στέφανοι παρ´	Αἰολεῦσιν	καὶ Ἴωσιν, οὓς περὶ τοὺς
[15, 697]	καθεστάκει βασιλικῶν τῶν περὶ τὴν	Αἰολίδα.	Ὁ δ´ αὐτὸς οὗτος συγγραφεὺς
[15, 699]	καλούμενοι φανοὶ ὠνομάζοντο Ἀριστοφάνης ἐν	Αἰολοσίκωνι	παρίστησιν· Καὶ διαστίλβονθ´ ὁρῶμεν, ὥσπερ
[15, 670]	Ὅθεν Λυκοφρονίδης τὸν ἐρῶντα ἐκεῖνον	αἰπόλον	ἐποίησε λέγοντα· Τόδ´ ἀνατίθημί σοι
[15, 683]	οὐδὲ βοάνθεμα κεῖνα τά τ´	αἰπύτατον	κάρη ὑψοῖ, φλόξ τε θεοῦ
[15, 666]	παιστέον. {ΗΡ. Φέρε τὴν θυίαν,	αἶρ´	ὕδωρ, ποτήρια (παράθετε. Παίζωμεν δὲ
[15, 666]	μου; (Ἄνω γὰρ ὥσπερ κοττάβειον	αἴρομαι.	Ἀντιφάνης δ´ ἐν Ἀφροδίτης Γοναῖς·
[15, 668]	τινα ἐν ταῖς παννυχίσιν, ἐν	αἷς	πλεῖστον ὅσον χρόνον διηγρύπνουν χορεύοντες·
[15, 674]	δὲ διὰ τὸ πάσας τὰς	αἰσθήσεις	ἐν τῇ κεφαλῇ εἶναι ταύτην
[15, 687]	αἱ ἐν τῷ ἐγκεφάλῳ ἡμῶν	αἰσθήσεις	ὀδμαῖς ἡδείαις παρηγοροῦνται προσέτι τε
[15, 670]	περιαιρεῖ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐνδίδωσιν	αἴσθησιν	μηνύων ὅτι ἡττῶνται ὑπὸ αὐτοῦ·
[15, 694]	διαφέρει· καλὸς δὲ πεινῶν ἐστιν	αἰσχρὸν	θηρίον. ~(Ἑξῆς δ´ ἐλέχθη καὶ
[15, 690]	οὔκ ἐστι μύρον ἡ βάκκαρις.	Αἰσχύλος	γὰρ ἐν Ἀμυμώνῃ ἀντιδιαστέλλων φησίν·
[15, 667]	νεανίαις, λευκὸν ἀντείνασα πῆχυν. Καὶ	Αἰσχύλος	δ´ ἐν Ὀστολόγοις ἀγκυλητοὺς λέγει
[15, 674]	ὑποθυμίδας περὶ στήθεσι λωτίνας ἔθεντο.	Αἰσχύλος	δ´ ἐν τῷ Λυομένῳ Προμηθεῖ
[15, 700]	ἐστι μεστός. Πρότερος δὲ τούτων	Αἰσχύλος	ἐν Ἀγαμέμνονι μέμνηται τοῦ πανοῦ.
[15, 674]	λόγου. Σαπφὼ δ´ ἁπλούστερον τὴν	αἰτίαν	ἀποδίδωσιν τοῦ στεφανοῦσθαι ἡμᾶς, λέγουσα
[15, 675]	τὸν καὶ τῶν ὄμβρων ἀρχηγὸν	αἴτιον	ὑπολαβόντες. Ἔδει μὲν οὖν βοηθημάτων
[15, 692]	πλείστων τῶν μὲν Ἀγαθοῦ Δαίμονος	αἰτούντων	ποτήριον, τῶν δὲ Διὸς Σωτῆρος,
[15, 699]	παρὰ τοῖς Σικελιώταις Ἀλέξανδρος ὁ	Αἰτωλὸς	ὁ τραγῳδοδιδάσκαλος ποιήσας ἐλεγεῖον τρόπον
[15, 676]	τοῦ ἀγάλματος, ἔχων καὶ τὰς	αἰφνίδιον	αὐτῷ ἀναφανείσας χλωρὰς μυρρίνας, ἀνέθηκεν
[15, 676]	φερομένῳ τῆς Αἰγύπτου ἐπεὶ χειμὼν	αἰφνίδιον	ἐπέπεσεν καὶ (οὐ) συνιδεῖν οὐκ
[15, 676]	(προσφιλὴς γὰρ τοῖς Ναυκρατίταις ἦν)	αἰφνίδιον	ἐποίησε πάντα τὰ παρακείμενα αὐτῇ
[15, 695]	χάρις. ιεʹ Παῖ Τελαμῶνος, Αἶαν	αἰχμητά,	λέγουσί σε ἐς Τροίαν ἄριστον
[15, 678]	Σκίρωνί φησι· Ὥσπερ κυλιστὸς στέφανος	αἰωρούμενος.	Μνημονεύει δ´ αὐτοῦ καὶ Ἀντιφάνης
[15, 681]	ὁ Κορκυραῖος ἐν Ῥιζοτομικῷ καὶ	ἀκακαλλίδα	φησὶ καλεῖσθαι τὸν νάρκισσον καὶ
[15, 696]	πότμος καὶ πόνους τλῆναι μαλεροὺς	ἀκάμαντας·	τοῖον ἐπὶ φρένα βάλλεις καρπόν
[15, 679]	θύρετρα λίθινα. Ἔσω τοῦ ἱεροῦ	ἄκανθαι	πεφύκασι λευκαὶ καὶ μέλαιναι. ~Ἐπ´
[15, 680]	δὲ ὁ κάτω τόπος καὶ	ἄκανθάν	τινα δένδρον, ὃ τὸν καρπὸν
[15, 680]	τοὺς στεφάνους ἀνέβαλον ἐπὶ τὰς	ἀκάνθας.	Ἐστὶ δὲ παραπλήσια τὰ κλωνία
[15, 680]	Αἴγυπτον περὶ Ἄβυδον πόλιν τὰς	ἀκάνθας	ταύτας εἶναί φησιν γράφων οὕτως·
[15, 671]	ἐγὼ τὰς ἐκ τῶν βιβλίων	ἀκάνθας	ὥσπερ σὺ ἀναγινώσκων ἐκλέγω, ἀλλὰ
[15, 683]	(ἑσπέριος Νύμφαισιν Ἰαονίδεσσι νυχεύσων. Αὐτὰρ	ἀκανθοβόλοιο	ῥόδου κατατέμνεο βλάστας τάφροις τ´
[15, 680]	αὐτῇσι στέφανοι ἐπιβέβληνται ἄνω (τῆς	ἀκάνθου	τοῦ ἄνθεος καὶ ῥοιῆς (ἄνθους)
[15, 692]	παιὰν ᾔδετο, μεγάλην Διὸς Σωτῆρος	ἄκατον	ἦρέ τις. Ἄλεξις δ´ ἐν
[15, 691]	τὴν βασιλικὴν θυμιᾶτε μίνδακα. {Β.	Ἀκήκοας	σύ, δέσποτ´, ἤδη πώποτε τὸ
[15, 680]	ἀοιδᾶς, ἁμέτεροι τέττιγες ἐπεστέψαντο χορωνῷ.	ΑΚΙΝΙΝΟΙ.	Στέφανοί τινες καλοῦνται οὕτως οἱ
[15, 680]	καλοῦνται οὕτως οἱ ἐκ τῆς	ἀκίνου	τοῦ φυτοῦ πλεκόμενοι, ὥς φησιν
[15, 676]	ἐπεισῆλθον παῖδες στεφάνους φέροντες τῶν	ἀκμαζόντων	κατὰ τοὺς καιρούς. Καὶ ὁ
[15, 683]	οὐδὲ μὲν ἀνθεμίδων κενεὴ γηρύσεται	ἀκμή,	οὐδὲ βοάνθεμα κεῖνα τά τ´
[15, 671]	ἐκλέγω, ἀλλὰ τὰ χρησιμώτατα καὶ	ἀκοῆς	ἄξια. (Ἐπὶ τούτοις ὁ Οὐλπιανὸς
[15, 667]	κοττάβια ὁ πλείω καταδύσας. (Ἀμειψίας	Ἀκοκοτταβίζουσιν·	Ἡ Μανία, φέρ´ ὀξύβαφα καὶ
[15, 674]	ἐκ τῆς ἀγωγῆς παῖδας ἀστεφανώτους	ἀκολουθεῖν.	Ἀριστοτέλης δ´ ἐν δευτέρῳ Ἐρωτικῶνκαὶ
[15, 668]	δέ φησι· Πολλοὶ καὶ φιλέοντες	Ἀκόντιον	ἧκαν ἔραζε (οἰνοπόται Σικελὰς ἐκ
[15, 700]	Ἀντιφάνης δ´ Ἱππεῦσι· Τῶν δ´	ἀκοντίων	συνδοῦντες ὀρθὰ τρία λυχνείῳ χρώμεθα.
[15, 691]	ἐπὶ τοῦ ἄγαν χλιδῶντος εἰρῆσθαι	ἀκούει,	Θεόδωρος δὲ θυμίαμά τί φησιν
[15, 678]	εἴπῃς ὅτι δεῖ τοὺς ἁδροὺς	ἀκούειν.	Σὺ γὰρ εἶ ὁ τὰ
[15, 690]	καὶ τὸ παρὰ Ἀνακρέοντι (λυδοπαθὴς	ἀκούουσιν	ἀντὶ τοῦ ἡδυπαθής. Μνημονεύει τῆς
[15, 686]	´πίκωμος ἢ μαζαγρέτας, Ἅιδου τραπεζεύς,	ἀκρατέα	νηδὺν ἔχων. Ἐπεὶ δὲ τοσούτων
[15, 682]	δὲ καὶ τῶν ἄλλων ἀνθέων	ἄκρατοι	μάλιστα καὶ θεῖαι αἱ ὀσμαί·
[15, 693]	ἀνακειμένης τραπέζης χρυσῆς προπιὼν αὐτῷ	ἄκρατον	Ἀγαθοῦ Δαίμονος ἐκέλευσεν βασταχθῆναι τὴν
[15, 675]	ἄμετρον ἀπόλαυσιν τῶν πολλῶν ἐκτρεπομένων	ἄκρατόν	τε προσφερομένων αὐτῶν, (οἳ μὲν
[15, 693]	ἐν τῷ περὶ Μέθης Τὸν	ἄκρατον,	φησίν, οἶνον τὸν ἐπὶ τῷ
[15, 693]	τἀγαθοῦ γὰρ Δαίμονος συνέσεισέ με	ἄκρατος	ἐκποθεῖσα φιάλη παντελῶς. Ἡ τοῦ
[15, 693]	προσφέρεσθαι (μετὰ τὰ σιτία πᾶσιν	ἀκράτου	μὲν ὅσον γεῦμα καὶ δεῖγμα
[15, 702]	τὸ ἐπιχώριον τὸ λοιπὸν τοῦ	ἀκράτου	τῷ διδόντι ἐκπιεῖν παιδὶ τὸν
[15, 675]	Ἕλληνες τῷ μὲν παρὰ δεῖπνον	ἀκράτῳ	προσδιδομένῳ τὸν Ἀγαθὸν ἐπιφωνοῦσι Δαίμονα,
[15, 667]	τῷ κοττάβῳ· καί τις ἦν	ἀκριβὴς	εὐχέρεια τῆς βολῆς. Μνημονεύει δὲ
[15, 686]	δεῖπνον ἄμεμπτον παρέθηκας, ἀλλὰ καὶ	ἀκροάματα	καὶ θεάματα ἥδιστα παρέχεις. Τί
[15, 691]	(Μή μοι φθονήσητ´, ἄνδρες Ἑλλήνων	ἄκροι·	ἠλειφόμην ὑόμενος ἰρίνῳ μύρῳ. Πρὸς
[15, 699]	ξεῖνος· Μιμνέρμου δ´ εἰς ἔπος	ἄκρον	ἰὼν παιδομανεῖ σὺν ἔρωτι πότην
[15, 701]	ἐν Νυκτὶ μακρᾷ· Ἐνταῦθ´ ἐπ´	ἄκρων	τῶν κροτάφων ἕξει λύχνον δίμυξον.
[15, 675]	ἐῴκεσαν ἀπὸ τῆς καρώσεως. Ἐπ´	ἀκτῆς	δέ τινων πινόντων ἐπιπεσὼν ὄμβρος
[15, 686]	Περιενεγκόντων δὲ τῶν παίδων ἐν	ἀλαβάστοις	καὶ ἄλλοις χρυσοῖς σκεύεσιν μύρα,
[15, 691]	ταυτί· Οὐ γὰρ ἐμυρίζετ´ ἐξ	ἀλαβάστου,	πρᾶγμά τι γινόμενον ἀεί, κρονικόν,
[15, 688]	οὐδέ μοι ἦτορ ἔμπεδον, ἀλλ´	ἀλαλύκτημαι·	κραδίη δέ μοι ἔξω στηθέων
[15, 694]	πόλιν τε καὶ πολίτας, ἄτερ	ἀλγέων	(τε) καὶ στάσεων καὶ θανάτων
[15, 675]	τῆς φύσεως ἐπὶ τοῦτο ὁδηγούσης.	Ἀλγήσας	γάρ τις κεφαλήν, ὥς φησιν
[15, 689]	μέν ἐστιν χρίματα, ἃ δ´	ἀλείμματα.	Καὶ ῥόδινον μὲν πρὸς πότον
[15, 691]	Τὸ δὲ χρίσασθαι τῷ τοιούτῳ	ἀλείμματι	μυρίσασθαι εἴρηκεν Ἀλκαῖος ἐν Παλαίστραις
[15, 690]	Μελανώπῳ, πολυτελοῦς Αἰγυπτίου, ᾧ νῦν	ἀλείφει	τοὺς πόδας Καλλιστράτου. Μνημονεύει τοῦ
[15, 691]	τοὺς τοίχους κύκλῳ Μιλησίοις, ἔπειτ´	ἀλείφειν	τῷ μεγαλλείῳ μύρῳ καὶ τὴν
[15, 691]	ὥσπερ ἡμεῖς νῦν ποιοῦμεν, ἀρυσαμένους	ἀλείφεσθαι	πᾶν τὸ σῶμα καὶ μάλιστα
[15, 689]	Καὶ Κηφισόδωρος ἐν Τροφωνίῳ· Ἔπειτ´	ἀλείφεσθαι	πρίω τὸ σῶμά μοι μύρον
[15, 691]	ὠνομασμένη μύροις μεγαλλείοις τὸ σῶμ´	ἀλείφεται.	ΝΑΡΔΙΝΟΥ δὲ μύρου μέμνηται Μένανδρος
[15, 687]	τινα οὖσαν δαίμονα μύρῳ τε	ἀλειφομένην	παράγει καὶ κατοπτριζομένην, τὴν δὲ
[15, 686]	Καὶ γὰρ δὴ μύρῳ μὲν	ἀλειψάμενος	δοῦλος καὶ ἐλεύθερος εὐθὺς ἅπας
[15, 688]	χροὸς ἱμερόεντος λύματα πάντα κάθηρεν,	ἀλείψατο	δὲ χρόα λευκὸν (ἀμβροσίῳ ἑανῷ,
[15, 689]	Ἤκμαζε δὲ καὶ τὰ ἐν	Ἀλεξανδρείᾳ	διὰ πλοῦτον καὶ διὰ τὴν
[15, 673]	πρῶτος αὐτὸς ἐν τῇ καλῇ	Ἀλεξανδρείᾳ	εὗρον κτησάμενος τὸ τοῦ Μηνοδότου
[15, 677]	ὃν κατὰ τὴν πλησίον τῇ	Ἀλεξανδρείᾳ	Λιβύην ἐν κυνηγίῳ καταβεβλήκει ὁ
[15, 677]	Ἀδριανῷ τῷ αὐτοκράτορι ἐπιδημήσαντι τῇ	Ἀλεξανδρείᾳ	μετὰ πολλῆς τερατείας ἐπέδειξεν τὸν
[15, 677]	αὐτὸς γένος ἐν τοῖς περὶ	Ἀλεξανδρείας	γράφων οὕτως Ἐπεὶ δὲ Ἀλεξανδρείας
[15, 677]	Ἀλεξανδρείας γράφων οὕτως Ἐπεὶ δὲ	Ἀλεξανδρείας	ἐμνημόνευσα, οἶδά τινα ἐν τῇ
[15, 679]	καὶ ΕΛΙΚΤΟΙ στέφανοι, ὥσπερ παρὰ	Ἀλεξανδρεῦσι	μέχρι καὶ νῦν. (Μνημονεύει δ´
[15, 699]	αὐτοὺς δόξα παρὰ τοῖς Σικελιώταις	Ἀλέξανδρος	ὁ Αἰτωλὸς ὁ τραγῳδοδιδάσκαλος ποιήσας
[15, 684]	φησιν ἐξ ἀνδριάντος τῆς κεφαλῆς	Ἀλεξάνδρου	τὴν καλουμένην ἀμβροσίαν φύεσθαι ἐν
[15, 675]	καὶ τῶν δι´ αὐτὸ ἐλασσωμάτων	ἀλεξητῆρα	βουλόμενος εἶναι. Ἐντεῦθεν δὲ εἰς
[15, 701]	καὶ ψιλοῦντες ἐπὶ τοῖς δεινοῖς	ἀλεξητήριόν	τινα παροιμίαν λέγουσιν (ἰὴ παιών
[15, 686]	ἀποκρίνεται, κελεύω αὐτὸν κατὰ τοὺς	Ἀλέξιδος	Διδύμους ΧΥΔΑΙΟΙΣ στεφανωθέντα στεφάνοις ἐξάγεσθαι
[15, 671]	δυσχεράνας ἀνεβόησεν τὰ ἐξ Ὕπνου	Ἀλέξιδος·	Οὐδ´ ἐν Τριβαλλοῖς ταῦτά γ´
[15, 691]	εἶναι τὰ ἐν τῷ Εἰσοικιζομένῳ	Ἀλέξιδος	ταυτί· Οὐ γὰρ ἐμυρίζετ´ ἐξ
[15, 696]	τὸν Μακεδόνα γραφείς, ὃν ἐτεκτήνατο	Ἀλεξῖνος	ὁ διαλεκτικός, φησὶν (Ἕρμιππος ὁ
[15, 699]	λυχνοῦχον ἔκφερ´ ἐνθεὶς τὸν λύχνον.	Ἄλεξις	δ´ Ἐκκηρυττομένῳ· Ὥστ´ ἐξελὼν ἐκ
[15, 678]	στέφανον ἔχων τῶν ἐκκυλίστων οἴκαδε.	Ἄλεξις	δ´ ἐν μὲν Ἀγωνίδι ἢ
[15, 692]	Διὸς Σωτῆρος ἄκατον ἦρέ τις.	Ἄλεξις	δ´ ἐν Τοκιστῇ ἢ Καταψευδομένῳ·
[15, 685]	οὕτως δ´ εἴρηκε τὸν μεθύσην	Ἄλεξις	ἐν Εἰσοικιζομένῳ παύσομαί σε ἐρεσχηλῶν
[15, 678]	παιᾶνας. ΜΕΛΙΛΩΤΙΝΩΝ δὲ στεφάνων μνημονεύει	Ἄλεξις	ἐν Κρατείᾳ ἢ Φαρμακοπώλῃ οὕτως·
[15, 700]	καὶ ξυλολυχνοῦχον. Ξυλολύχνου δὲ μέμνηται	Ἄλεξις·	καὶ τάχα τούτῳ ὅμοιόν ἐστι
[15, 699]	κερατίνου τε φωσφόρου λύχνου σέλας.	Ἄλεξις	Μίδωνι· ~(Ὁ πρῶτος εὑρὼν μετὰ
[15, 700]	Ἐν δὲ Θεοφορήτῳ ὁ αὐτὸς	Ἄλεξις·	Οἶμαί γ´ ἐπιτιμᾶν τῶν ἀπαντώντων
[15, 691]	Σαρδιανῶν γένος φιλόμυρον ἦν, ὡς	Ἄλεξίς	φησιν ἐν Ἐκπωματοποιῷ· Αεὶ φιλόμυρον
[15, 687]	προσέτι τε θεραπεύονται, καθὰ καὶ	Ἄλεξίς	φησιν ἐν Πονήρᾳ οὕτως· Ὑγιείας
[15, 687]	Καίτοι Σαπφώ, γυνὴ μὲν πρὸς	ἀλήθειαν	οὖσα καὶ ποιήτρια, ὅμως ᾐδέσθη
[15, 670]	ὧν (οἴονταί τε καὶ πρὸς	ἀλήθειαν	τὸν τῆς ψυχῆς κόσμον ἐσκύλευνται,
[15, 689]	ἢ Διορύττοντί φησιν· Λοῦται δ´	ἀληθῶς·	ἀλλὰ τί; {Β. Ἐκ χρυσοκολλήτου
[15, 682]	ἢ Στασῖνος· Δημοδάμας γὰρ ὁ	Ἁλικαρνασσεὺς	ἢ Μιλήσιος ἐν τῷ περὶ
[15, 682]	ἐν τῷ περὶ Ἁλικαρνασσοῦ Κυπρία	Ἁλικαρνασσέως	(δ´) αὐτὰ εἶναί φησι ποιήματα·
[15, 682]	ἢ Μιλήσιος ἐν τῷ περὶ	Ἁλικαρνασσοῦ	Κυπρία Ἁλικαρνασσέως (δ´) αὐτὰ εἶναί
[15, 691]	τῷ τοιούτῳ ἀλείμματι μυρίσασθαι εἴρηκεν	Ἀλκαῖος	ἐν Παλαίστραις διὰ τούτων· Μυρίσασά
[15, 674]	τὸν τράχηλον στεφάνους ὑποθυμίδας, ὡς	Ἀλκαῖος	ἐν τούτοις· (Ἀλλ´ ἀνήτω μὲν
[15, 687]	προσέτι δὲ καὶ πολεμικὸς ποιητὴς	Ἀλκαῖος	ἔφη· Κὰδ δὲ χευάτω μύρον
[15, 678]	σαφῶς ἔστιν μαθεῖν ἐκ τῆς	Ἀλκαίου	καὶ Ἀνακρέοντος ποιήσεως. Φιλητᾶς δ´
[15, 666]	Ἀριστοτέλους μαθητής, ἐν τῷ περὶ	Ἀλκαίου	καὶ τὴν λατάγην φησὶν εἶναι
[15, 694]	δή μοι σκόλιόν τι λαβὼν	Ἀλκαίου	κἀνακρέοντος. Καὶ Πράξιλλα δ´ ἡ
[15, 668]	ἱστορεῖ Δικαίαρχος ἐν τῷ περὶ	Ἀλκαίου.	Οὐκ ἀπεικότως οὖν οὐδ´ ὁ
[15, 693]	τῇ ἰδέᾳ ταύτῃ τῆς ποιητικῆς	Ἀλκαίου	τε καὶ Ἀνακρέοντος, ~ὡς Ἀριστοφάνης
[15, 680]	ἴσχει μύρῳ ῥαίνων. Μνημονεύει αὐτοῦ	Ἀλκμὰν	ἐν τούτοις· ~(Καὶ τὶν εὔχομαι
[15, 682]	Τῶν δὲ καλχῶν μέμνηται καὶ	Ἀλκμὰν	ἐν τούτοις· Χρύσιον ὅρμον ἔχων
[15, 678]	ὀρχουμένων καὶ ᾀδόντων Θαλητᾶ καὶ	Ἀλκμᾶνος	ᾄσματα καὶ τοὺς Διονυσοδότου τοῦ
[15, 696]	εἰς Ἀγήμονα δὲ τὸν Κορίνθιον	Ἀλκυόνης	πατέρα, ὃν ᾄδουσιν Κορίνθιοι, ἔχει
[15, 688]	δείδια, οὐδέ μοι ἦτορ ἔμπεδον,	ἀλλ´	ἀλαλύκτημαι· κραδίη δέ μοι ἔξω
[15, 676]	φέρε ἡμῖν ὡς ἀνηκόοις αὐτῶν,	ἀλλ´	ἄλλο τι παρ´ ἐκεῖνα λέγε.
[15, 674]	ὑποθυμίδας, ὡς Ἀλκαῖος ἐν τούτοις·	(Ἀλλ´	ἀνήτω μὲν περὶ ταῖς δέραισι
[15, 700]	οὑτοσί· δεῖ τ´ οὐχὶ σείειν,	ἀλλ´	ἀποσείειν αὐτόθεν. Νικόστρατος ἐν Πατριώταις·
[15, 697]	προκαθημένῳ καὶ διδάσκοντι τὸν χορόν,	ἀλλ´	αὐτὸς πολὺ τούτων ἀτακτότερός ἐστιν
[15, 693]	δ´ ἐν Τοκιστῇ ἢ Καταψευδομένῳ·	~Ἀλλ´	ἔγχεον (αὐτῷ Διός γε τήνδε
[15, 667]	σφόδρα. {Α. Οὕτω ποιήσεις. {Β.	Ἀλλ´	ἐγὼ μὲν σφενδόνῃ οὐκ ἂν
[15, 666]	Πάνυ βούλομαι· ἀλλανεμος ἐστ´. {Α.	Ἀλλ´	εἰς θυίαν παιστέον. {ΗΡ. Φέρε
[15, 697]	σπονδάς σοι ποιοῦμαι οὐ τριακοντούτιδας	ἀλλ´	ἑκατοντούτιδας. Σὺ δὲ μόνον δίδασκε
[15, 697]	ὀλίγον σου πεφροντικέναι, κύον ἀδδεές	Ἀλλ´	ἐπεὶ διδάσκειν μέ τι ἐπαγγέλλῃ,
[15, 697]	ταῦτα ἀποβλέψας εἰς αὐτὸν ἔφη·	ἀλλ´	ἐπειδή μοι ὀργίζῃ, ἔρχομαί σοι
[15, 678]	δ´ ἔχει σύκων κυλιστὸν στέφανον.	ἀλλ´	ἔχαιρε καὶ Ζῶν τοῖς τοιούτοις.
[15, 669]	ἐρωμένων θύρας. Καὶ ὁ Δημόκριτος	ἀλλ´	ἵνα κἀγώ, φησίν, μνημονεύσω τῶν
[15, 700]	μόνον πολὺ ποίει. Δίφιλος Στρατιώτῃ·	Ἀλλ´	ὁ πανὸς ὕδατός ἐστι μεστός.
[15, 693]	οἱ τῆς ἀρχαίας κωμῳδίας ποιηταί.	Ἀλλ´	ὅ γε Νικόστρατος οὕτως φησίν·
[15, 694]	ἔχον, οὗ μετεῖχον οὐκέτι πάντες,	ἀλλ´	οἱ συνετοὶ δοκοῦντες εἶναι μόνοι,
[15, 691]	τὸ θυμίαμα τοῦτο; Ἀναξανδρίδης Τηρεῖ·	Ἀλλ´	οἷα νύμφη βασιλὶς ὠνομασμένη μύροις
[15, 687]	χορηγίαν, παρέγραψε τὸ ῥαβδοδίαιτος ἀνήρ.	Ἀλλ´	ὅμως διὰ τὸ τὴν ἀρετὴν
[15, 694]	μήθ´ ἅμα μήθ´ ἑξῆς γινόμενον	(ἀλλ´	ὅπου ἔτυχεν εἶναι) σκόλιον ἐκλήθη.
[15, 688]	τεχνῖται τὸ χρηστότατον ποιοῦσι μύρον,	ἀλλ´	οὐχ οἱ τόποι. ~(Ἔφεσός γέ
[15, 699]	λυχνίδιον αὐτὸν καλεῖ διὰ τούτων·	Ἀλλ´	ὥσπερ (ὁ) λύχνος ὁμοιότατα κάθευδ´
[15, 693]	ὅ γε Νικόστρατος οὕτως φησίν·	Ἄλλ´	ἐγχέασα θᾶττον Ἀγαθοῦ Δαίμονος ἀπενεγκάτω
[15, 694]	πάντες μὲν ᾖδον, οὐ μὴν	ἀλλά	γε κατά τινα περίοδον ἐξ
[15, 675]	δὲ κρητῆρας ἐπεστέψαντο ποτοῖο. ~Καί·	Ἀλλὰ	θεὸς μορφὴν ἔπεσι στέφει. Τοὺς
[15, 687]	Κλέαρχος ἐν γʹ περὶ Βίων,	ἀλλὰ	καὶ αἱ χροιαὶ τρυφερὸν ἔχουσαί
[15, 686]	γὰρ μόνον δεῖπνον ἄμεμπτον παρέθηκας,	ἀλλὰ	καὶ ἀκροάματα καὶ θεάματα ἥδιστα
[15, 691]	φιλόμυρον πᾶν τὸ Σάρδεων γένος,	ἀλλὰ	καὶ αὐτοὶ οἱ Ἀθηναῖοι οἱ
[15, 687]	φύσιν ἀναφερομένης ἐπὶ τὴν ὄσφρηριν,	ἀλλὰ	καὶ διὰ τὸ νομίζειν ἐν
[15, 678]	βιβλίοις ἀπόρρητα οὐ μόνον ἐκλέγων	ἀλλὰ	καὶ ἐξορύττων, καθάπερ οἱ παρὰ
[15, 679]	μόνον τῶν τοῦ γλαύκου κρανίων	ἀλλὰ	καὶ τῆς ἀειζώου βοτάνης, ἧς
[15, 667]	οὐκ ἂν ἐφικοίμην αὐτός´. {Α.	Ἀλλὰ	μάνθανε. Ἀγκυλοῦντα γὰρ δεῖ σφόδρα
[15, 697]	ποιησάντων καὶ τοῦ Ἑρμοκλέους προκριθέντος.	Ἀλλὰ	μὴν καὶ αὐτὸς Ἀριστοτέλης ἐν
[15, 678]	περιτιθέασιν Λάκωνες, ὥς φησιν Πάμφιλος.	Ἀλλὰ	μὴν καὶ ΙΑΚΧΑΝ τινὰ καλούμενον
[15, 670]	Χάρισι φίλαν παῖδα καὶ καλάν.	Ἀλλὰ	μὴν καὶ ὁ ἱερώτατος Πλάτων
[15, 696]	Τούτων λεχθέντων ὁ Δημόκριτος ἔφη·	ἀλλὰ	μὴν καὶ τὸ ὑπὸ τοῦ
[15, 688]	εἰς ὑπεῖκον καὶ μαλακὸν ποιῆται.	Ἀλλὰ	μὴν καὶ τοὺς στεφάνους τοὺς
[15, 673]	Οὐκ ἐθέλω, Φιλόθηρε, κατὰ πτόλιν,	ἀλλὰ	παρ´ Ἥρῃ δαίνυσθαι ζεφύρου πνεύμασι
[15, 681]	ἀρίστην εὐωδίαν καὶ δυναμένην τέρπειν,	(ἀλλὰ	πρὸς ὀλίγιστον. Τὸ δὲ μέλαν,
[15, 683]	καὶ περὶ ῥόδων τάδε λέγει·	Ἀλλὰ	τὰ μὲν σπείροις τε καὶ
[15, 684]	οὐ λέγει τὰ τῆς συκῆς,	ἀλλὰ	τὰ τῆς μήκωνος) Οὔτε τι
[15, 671]	ἀκάνθας ὥσπερ σὺ ἀναγινώσκων ἐκλέγω,	ἀλλὰ	τὰ χρησιμώτατα καὶ ἀκοῆς ἄξια.
[15, 674]	κολοβὸν προσφέρομεν πρὸς τοὺς θεούς,	ἀλλὰ	τέλεια καὶ ὅλα. Τὸ δὲ
[15, 691]	πρᾶγμά τι γινόμενον ἀεί, κρονικόν,	ἀλλὰ	τέτταρας περιστερὰς ἀφῆκεν ἀποβεβαμμένας εἰς
[15, 689]	Διορύττοντί φησιν· Λοῦται δ´ ἀληθῶς·	ἀλλὰ	τί; {Β. Ἐκ χρυσοκολλήτου δὲ
[15, 694]	ἐν ταῖς ἀνειμέναις εἶναι σκολιά	ἀλλὰ	τριῶν γενῶν ὄντων, ὥς φησιν
[15, 670]	αὐτῶν) ἢ οὐ τοῖς ἐρωμένοις	ἀλλὰ	τῷ Ἔρωτι ποιούμενοι τὴν τῶν
[15, 702]	Σωκράτους νέου καὶ καλοῦ παίγνια,	ἀλλὰ	τῶν δειπνοσοφιστῶν σπουδάσματα. Κατὰ γὰρ
[15, 696]	οὐδεμίαν ἔμφασιν παρέχει τὸ ἆσμα,	ἀλλὰ	τῶν σκολίων ἕν τι καὶ
[15, 673]	καὶ λύγος, ἀρχαῖον Καρῶν στέφος.	ἀλλὰ	φερέσθω Οἶνος καὶ Μουσῶν ἡ
[15, 678]	περὶ ὃν πλέκειν ἴα καὶ	ἄλλα	ἄνθη. Καὶ ὑπογλωττὶς δὲ στεφάνου
[15, 702]	ἄρκυσιν θηρεύομεν, ἢ εἴ τις	ἄλλα	θεόθεν ἀνθρώποισι τέρψις ἢ πόνων
[15, 670]	θηροφόνον λογχίδ´, ἐπεί μοι νόος	ἄλλᾳ	κέχυται (ἐπὶ τὰν Χάρισι φίλαν
[15, 669]	Ἢ καθάπερ ἐπὶ τῆς μαντικῆς	ἄλλα	πολλά, καὶ τοῦτο σημειοῦνταί τινες;
[15, 679]	τουτωνί· σὺ δὲ τά γ´	ἄλλα	πώλει πάντα πλὴν τῶν μυρτίνων.
[15, 676]	Αἴγυπτον δῶρα πέμψαι τοὺς Αἰγυπτίους	ἄλλα	τέ τινα καὶ δὴ καὶ
[15, 699]	Ἡγήμων καὶ παρ´ Ἀθηναίοις ἐνίκησεν	ἄλλαις	τε παρῳδίαις καὶ τῇ Γιγαντομαχίᾳ.
[15, 676]	Αἰγύπτῳ μυρρίνη παρὰ τὰς ἐν	ἄλλαις	χώραις, ὡς καὶ Θεόφραστος ἱστορεῖ.
[15, 666]	ἔνδον σκευάσω. {ΗΡ. Πάνυ βούλομαι·	ἀλλανεμος	ἐστ´. {Α. Ἀλλ´ εἰς θυίαν
[15, 688]	μύροισι γραῦς ἐοῦς´ ἠλείφετο. Καὶ	ἀλλαχοῦ	δ´ ἔφη· Ἐσμυρισμένας κόμας καὶ
[15, 688]	Ῥοδόεντι δ´ ἔχριεν ἐλαίῳ. Καὶ	ἀλλαχοῦ	δὲ λέγει τι τεθυωμένον. Καὶ
[15, 686]	τοι ἐσθὴς ἄλλη μὲν γυναικεία,	ἄλλη	δὲ ἀνδρεία (κάλλη) (οὕτω καὶ
[15, 686]	καὶ ὀσμὴ ἄλλη μὲν γυναικί,	ἄλλη	δὲ ἀνδρὶ πρέπει. Καὶ γὰρ
[15, 686]	Σωκράτης· ὥσπερ γάρ τοι ἐσθὴς	ἄλλη	μὲν γυναικεία, ἄλλη δὲ ἀνδρεία
[15, 686]	ἀνδρεία (κάλλη) (οὕτω καὶ ὀσμὴ	ἄλλη	μὲν γυναικί, ἄλλη δὲ ἀνδρὶ
[15, 699]	τῶν βαλανέων μάχης· Βάλλον δ´	ἀλλήλους	χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν. Περὶ δὲ τοῦ
[15, 668]	λάταγας. Ἦν δέ τι καὶ	ἄλλο	κοτταβίων εἶδος προτιθέμενον ἐν ταῖς
[15, 692]	(τῶν κατακειμένων δροσίζουσι τοῖς μύροις,	ἄλλο	μηδὲν ἔξωθεν παραραίνοντες. Ἐπεὶ δ´
[15, 701]	ἐστὶν εἴτε ἐφύμνιον εἴτε τι	ἄλλο.	Πρὸς ὃν ὁ Δημόκριτος ἔφη·
[15, 676]	ἡμῖν ὡς ἀνηκόοις αὐτῶν, ἀλλ´	ἄλλο	τι παρ´ ἐκεῖνα λέγε. Δεῖξαι
[15, 672]	στεφάνωμα τὴν λύγον. Καὶ οἱ	ἄλλοι	δὲ ἐξηγηταὶ ἀπροσδιόνυσά τινα εἰρήκασιν
[15, 700]	τὸν φανὸν ἅψεις μοι λύχνον;	(Ἄλλοι	δὲ ἔφασκον φανὸν λέγεσθαι τὴν
[15, 683]	χροιισθεῖσαι· ἃ κρίνα, λείρια δ´	ἄλλοι	ἐπιφθέγγονται ἀοιδῶν, οἳ δὲ καὶ
[15, 670]	τινῶν δεσμός ἐστιν (οὐθένες γὰρ	ἄλλοι	τῶν δεδεμένων περὶ τὸ στεφανοῦσθαι
[15, 681]	Ἀθήνησιν ἐκ τοῦ Ὑμηττοῦ. Παρ´	ἄλλοις	δὲ ὅλα ὄρη πλήρη ἐστὶ
[15, 686]	τῶν παίδων ἐν ἀλαβάστοις καὶ	ἄλλοις	χρυσοῖς σκεύεσιν μύρα, νυστάζοντα τὸν
[15, 669]	καλῶς εὐδαίμονα (κρεῖττον· μάχαι δ´	ἄλλοισι	καὶ πόνος μέλοι. Πρὸς ὃν
[15, 688]	τῇ τῶν δεινῶν προσδοκίᾳ πολλάκις	ἁλλομένη	τὸν παλμὸν εἰς ὑπεῖκον καὶ
[15, 676]	Οἷς κἀγὼ πείθομαι, ἡγούμενος οὐκ	ἄλλον	τινὰ εἶναι Ναυκρατίτην στέφανον ἢ
[15, 699]	καὶ δίμυξον δὲ λύχνον ἕτερος,	ἄλλος	δὲ ἑλάνην, ὃ δέ τις
[15, 699]	φλοιοῦ λαμπάδα, ὃ δὲ πανόν,	ἄλλος	δὲ φανόν, ὃ δὲ λυχνοῦχον,
[15, 699]	τῶν περὶ Ἄτταλον Ἱστοριῶν· καὶ	ἄλλος	ὅ τι δή ποτε, (ὡς
[15, 667]	διὰ τούτων· Εὐρύμαχος, οὐ γὰρ	ἄλλος,	οὐδὲν ἧσσον ὕβριζ´ ὑβρισμοὺς οὐκ
[15, 683]	ἐφ´ ὕδασιν εὐθαλέουσα. Κισσοῦ δ´	ἄλλοτε	κλῶνας ἐυρρίζου καπέτοισιν, πολλάκι δὲ
[15, 684]	δ´ οἰχομένων ῥέα μὲν φλόγες,	ἄλλοτε	ῥιπαὶ πῆξαν σάρκα τυπῇσι· τὰ
[15, 693]	καὶ ἀεὶ περιπολεύοντα τὸν κόσμον	ἀλλότριον	εἶναι μέθης. Ἐμέμνηντο δ´ οἱ
[15, 692]	μύρων τι λεγόμενον ἐτήρησα, οὐκ	ἀλλότριον	ἡμῶν τοῦ συμποσίου. Φησὶ γὰρ
[15, 675]	πρὸς δὲ τοῖς δάφνινον οὐκ	ἀλλότριον	πότου ἡγητέον. Λευκόινον δὲ κινητικὸν
[15, 679]	τάφους. Καταλέγει δὲ Εὔβουλος καὶ	ἄλλους	στεφάνους· Αἰγίδιον, σὺ δὲ τόνδε
[15, 682]	τῶν ἴων δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	ἀνθέων ἄκρατοι μάλιστα καὶ θεῖαι
[15, 692]	ποτήριον, τῶν δὲ Διὸς Σωτῆρος,	ἄλλων	δὲ Ὑγείας καὶ ἑτέρων ἑτέρου
[15, 700]	τῆς τε δᾳδὸς καὶ τῶν	ἄλλων	ξύλων ἐχρῶντο. Κοιμίσαι λύχνον Φρύνιχος
[15, 675]	τοὺς καροῦν δυναμένους ἢ βαρύνειν	ἄλλως	κεφαλὴν περιστατέον. Τὰ αὐτὰ εἴρηκεν
[15, 686]	χρίεται. Αἵ γε μὴν γυναῖκες	ἄλλως	τε καὶ ἂν νύμφαι τύχωσιν
[15, 698]	ὀλεῖται βουλῇ δημοσίῃ παρὰ θῖν´	ἁλὸς	ἀτρυγέτοιο. κέχρηται δὲ καὶ Ἐπίχαρμος
[15, 698]	κατὰ οἶκον Ἀχαιάδων νεμεσήσῃ (πεσσομένης	ἀλόχου	τὸν ἀχαικὸν ἄρτον ἐν οἴκοις,
[15, 682]	πρὸς ταῖς ἑκατὸν περὶ τὰς	Ἄλπεις	λίμνην τινά φησιν εἶναι πολλῶν
[15, 672]	δεσμῶν· καὶ τίσιν ἑκούσιον ἐν	ἀλυπίᾳ	κειμένην δοῦναι θελήσαντος, ταύτην ἐκείνῳ
[15, 675]	γευσάμενοι τοῦ μίγματος προσηνῆ καὶ	ἄλυπον	ἔσχον ἀπόλαυσιν. Καὶ διὰ τοῦθ´
[15, 675]	ἐπιλέγουσι, τῆς ἐκ τοῦ μίγματος	ἀλύπου	κράσεως τὸν καὶ τῶν ὄμβρων
[15, 683]	Ἤνυσε γὰρ χλούνηνδε μετεσσύμενος σκυλάκεσσιν,	Ἀλφειῷ	καὶ λύθρον ἑῶν ἐπλύνατο γυίων,
[15, 680]	ἀνθέων ἐκφαίνεσθαί φησιν τὸ λευκόιον,	ἅμα	δὲ αὐτῷ καὶ τὸ φλόγινον
[15, 681]	ὃ τὴν μὲν νύκτα μαραίνεται,	ἅμα	δὲ τῷ ἡλίῳ ἀνατέλλοντι θάλλει,
[15, 682]	θεαὶ λιπαροκρήδεμνοι, Νύμφαι καὶ Χάριτες,	ἅμα	δὲ χρυσῆ Ἀφροδίτη, καλὸν ἀείδουσαι
[15, 670]	τινων διανομαὶ καὶ στεφάνων πλείοσιν	ἅμα	καὶ ἐλάττοσιν ἁρμοττόντων τῶν ἀριθμῶν
[15, 694]	παρὰ τἄλλα ἔχον τὸ μήθ´	ἅμα	μήθ´ ἑξῆς γινόμενον (ἀλλ´ ὅπου
[15, 685]	ἐν τάχει, ᾔρετο τράπεζα, παρέκειθ´	ἅμα	τετριμμένη μᾶζα χαριτοβλέφαρος. Τοῦτο δ´
[15, 684]	τὸ χελιδόνιον· καὶ γὰρ τοῦτο	ἅμα	τῇ χελιδόνι ἀνθεῖ. Καὶ ἀμβροσίαν
[15, 674]	ὠφελεῖν δοκούσης· οἱ δ´ ὕστερον	ἅμα	τῷ κροτάφῳ προσέβαλόν τινα καὶ
[15, 689]	καὶ τὸ νάρδινον, καὶ τὸ	ἀμαράκινον	ἐκ τοῦ κόστου. Ὅτι δὲ
[15, 675]	δὲ κινητικὸν ὄντα κεφαλῆς καὶ	ἀμαράκινον	καὶ ἅπαντας τοὺς καροῦν δυναμένους
[15, 688]	δὲ ἡ Κυπρία καὶ Ἀδραμυττηνή·	ἀμαράκινον	Κῷον καὶ μήλινον. (Κύπρινον δὲ
[15, 689]	(σισυμβρίνῳ δὲ τὸν ἕτερον βραχίονα,	ἀμαρακίνῳ	δὲ τὰς ὀφρῦς καὶ τὴν
[15, 681]	ἐν τῷ περὶ Θανασίμων Φαρμάκων	ΑΜΑΡΑΚΟΝ,	φησίν, ὃν σάμψουχόν τινες καλοῦσιν.
[15, 685]	ῥόδα προσσεσηρώς· ὦ φιλῶν μὲν	ἀμάρακον,	προσκυνῶν δὲ σέλινα, γελῶν δ´
[15, 680]	κρίνον καὶ τὸ ἴφυον καὶ	ἀμάρακος	ὁ Φρύγιος, ἔτι δὲ ὁ
[15, 679]	κρίνον καὶ τὸ ἴφυον καὶ	ἀμάρακος	ὁ Φρύγιος, ἔτι δὲ ὁ
[15, 680]	Ὁ δὲ προειρημένος Ἑλλάνικος καὶ	Ἄμασιν	Αἰγύπτου βασιλεῦσαι, ἰδιώτην ὄντα καὶ
[15, 680]	καὶ ἐπὶ δεῖπνον καλέσαι τὸν	Ἄμασιν	καὶ μετὰ ταῦτα τῶν φίλων
[15, 682]	καλῷ, ἡδέι νεκταρέῳ, ἔν τ´	ἀμβροσίαις	καλύκεσσιν (ἄνθεσι ναρκίσσου καλλιρρόου δ´
[15, 684]	ἅμα τῇ χελιδόνι ἀνθεῖ. Καὶ	ἀμβροσίαν	δὲ ἄνθος τι ἀναγράφει ὁ
[15, 681]	ἴον καλεῖσθαι. Κορίνθιοι δ´ αὐτὸ	ἀμβροσίαν	καλοῦσιν, ὥς φησι Νίκανδρος ἐν
[15, 684]	τῆς κεφαλῆς Ἀλεξάνδρου τὴν καλουμένην	ἀμβροσίαν	φύεσθαι ἐν Κῷ. Προείρηται δ´
[15, 688]	ἐκάλουν, ἐπὶ τῆς Ἥρας λέγει·	Ἀμβροσίῃ	μὲν πρῶτον ἀπὸ χροὸς ἱμερόεντος
[15, 683]	ἐπιφθέγγονται ἀοιδῶν, οἳ δὲ καὶ	ἀμβροσίην,	πολέες δέ τε χάρμ´ Ἀφροδίτης·
[15, 688]	κάθηρεν, ἀλείψατο δὲ χρόα λευκὸν	(ἀμβροσίῳ	ἑανῷ, τό ῥά οἱ τεθυωμένον
[15, 688]	Ἕκτορος νεκρὸν ῥοδόεντι ἔχριεν ἐλαίῳ	ἀμβροσίῳ.	Καὶ τοῦτο μὲν ἐξ ἀνθέων.
[15, 690]	καὶ Σαρδιανὸν κόσμον εἰδέναι χροὸς	ἄμεινον	ἢ τὸν Πέλοπος ἐν νήσῳ
[15, 667]	τὰ κοττάβια ὁ πλείω καταδύσας.	(Ἀμειψίας	Ἀκοκοτταβίζουσιν· Ἡ Μανία, φέρ´ ὀξύβαφα
[15, 666]	μή τι σὺ καὶ τοὺς	Ἀμειψίου	Ἀποκοτταβίζοντας ἀποβλύζειν ὑπολαμβάνεις. Ἐπεὶ οὖν
[15, 686]	ἑστιᾷς· οὐ γὰρ μόνον δεῖπνον	ἄμεμπτον	παρέθηκας, ἀλλὰ καὶ ἀκροάματα καὶ
[15, 702]	θεοῖς πᾶσι καὶ πάσαις εὐξ̣	άμενος,	ἐπισπείσας τοῦ οἴνου καὶ δοὺς
[15, 697]	ποιήσῃ σε κἀμὲ τὴν δειλάκραν.	Ἁμέρα	καὶ δή, τὸ φῶς διὰ
[15, 684]	πολλάκι θελμια καλά, τοτὲ χρυσανθὲς	ἀμέργων	λείριά τε στήλαισιν ἐπιφθίνοντα καμόντων
[15, 699]	ἔχουσιν οὓς οὗτοι ἑλάνας καλοῦσιν.	Ἀμερίας	δὲ γράβιον τὸν φανόν. Σέλευκος
[15, 681]	Περὶ δὲ τῆς ΛΥΧΝΙΔΟΣ λέγων	Ἀμερίας	ὁ Μακεδὼν ἐν τῷ Ῥιζοτομικῷ
[15, 701]	δὲ ἡ λαμπὰς καλεῖται, ὡς	Ἀμερίας	φησίν. Νίκανδρος δ´ ὁ Κολοφώνιος
[15, 680]	ὃς ἁγεῖται τοῖς Τυνδαρίδῃσιν ἀοιδᾶς,	ἁμέτεροι	τέττιγες ἐπεστέψαντο χορωνῷ. ΑΚΙΝΙΝΟΙ. Στέφανοί
[15, 675]	Ἑλλάδα τῆς ἀμπέλου καὶ πρὸς	ἄμετρον	ἀπόλαυσιν τῶν πολλῶν ἐκτρεπομένων ἄκρατόν
[15, 697]	Ὦ τί πάσχεις· μὴ προδῷς	ἄμμ´,	ἱκετεύω. (Πρὶν καὶ μολεῖν κεῖνον,
[15, 687]	χευάτω μύρον ἁδὺ καττῶ στήθεος	ἄμμι.	(Καὶ ὁ σοφὸς δὲ Ἀνακρέων
[15, 675]	Τοὺς γὰρ αὖ τὴν ὄψιν	ἀμόρφους,	φησίν, ἀναπληροῖ ἡ τοῦ λέγειν
[15, 674]	Σαπφώ· Καὶ πολλαὶς ὑποθυμίδας πλεκταὶς	ἀμπ´	ἀπαλᾷ δέρᾳ. Καὶ Ἀνακρέων· Πλεκτὰς
[15, 675]	μετενεχθείσης εἰς τὴν Ἑλλάδα τῆς	ἀμπέλου	καὶ πρὸς ἄμετρον ἀπόλαυσιν τῶν
[15, 701]	τὴν ἐκ τοῦ φλοιοῦ τῆς	ἀμπέλου	λαμπάδα. Ὅμηρος δὲ τὰς λαμπάδας
[15, 680]	ἄνθεος καὶ ῥοιῆς (ἄνθους) καὶ	ἀμπέλου	πεπλεγμένοι· καὶ οὗτοι αἰεὶ ἀνθέουσι·
[15, 696]	πατέω τὸν ἁδὺν οἶνον ἀπ´	ἀμπέλω,	τούτῳ δεσπότας μνοίας κέκλημαι. Τοὶ
[15, 702]	θεόθεν ἀνθρώποισι τέρψις ἢ πόνων	ἀμπνοὰ	πέφανται, μετὰ σεῖο, μάκαιρ´ Ὑγίεια,
[15, 690]	ἡ βάκκαρις. Αἰσχύλος γὰρ ἐν	Ἀμυμώνῃ	ἀντιδιαστέλλων φησίν· Κἄγωγε τὰς σὰς
[15, 665]	καθάρσεως ἕνεκα τοῦ στομάχου πίνοντες	ἄμυστιν	ἀποβλύζουσιν, ἔφη οὐκ εἶναι παλαιὰν
[15, 694]	Φερσεφόνη· χαίρετον, εὖ δὲ τάνδ´	ἀμφέπετον	πόλιν. γʹ (Ἐν Δήλῳ ποτ´
[15, 678]	τῇ Σικυωνίᾳ στεφάνωμα εὐῶδες· Ἕστηκ´	ἀμφὶ	κόμας εὐώδεας ἀγχόθι πατρὸς καλὸν
[15, 673]	δεσπότιν ἡμετέρης. Ἐν τούτοις γὰρ	ἀμφιβόλως	εἰρηκὼς ὁ Νικαίνετος πότερον στρωμνῆς
[15, 698]	ἂν φήσαιμι διὰ τὸ παίζειν	ἀμφιδεξίως	καὶ τῶν προγενεστέρων ποιητῶν ὑπερέχειν
[15, 679]	γὰρ ὁ παῖς ἀφύλλου στέφανον	ἀμφικείμενον.	Καλοῦνται δέ τινες καὶ ΕΛΙΚΤΟΙ
[15, 673]	τοῖς Ἠθικοῖς Νικομαχείοις (Ἀριστοτέλους, ἐννοίας	ἀμφιλαφεῖς	παραθεμένου περὶ τοῦ παρὰ Ἀντιφῶντι
[15, 682]	ὧν λέγει· Ἣ δὲ σὺν	ἀμφιπόλοισι	φιλομειδὴς Ἀφροδίτη πλεξάμεναι στεφάνους εὐώδεας
[15, 691]	μεγαλλείου δὲ μύρου μνημονεύει καὶ	Ἄμφις	ἐν Ὀδυσσεῖ διὰ τούτων· Ἐρίοισι
[15, 684]	τε τύμβοι φάσγανα παρθενικαῖς νεοδουπέσιν	ἀμφιχέονται,	αὐταί τ´ ἠιθέας ἀνεμωνίδες ἀστράπτουσαι
[15, 683]	(μέσφα συνωρίζωσιν ὑπερφιάλοιο μετώπου, χλωροῖς	ἀμφοτέρωθεν	ἐπηρεφέες πετάλοισιν. Σπέρματι μὴν κάλυκες
[15, 677]	φησι· Ἴσθμιος στέφανος ἤγουν ὁμωνυμία	ἀμφοτέρωθι	οἷον τῆς κεφαλῆς καὶ τοῦ
[15, 677]	πράγματος δισσῶν λόγων ἀγῶνα θεῖτ´	ἄν,	εἰ λέγειν εἴη σοφός. ΙΣΘΜΙΑΚΟΝ.
[15, 688]	τοῦ σώματος· ὀρχῇ γὰρ εὐθύς,	ἄν	μ´ ἴδῃς δεδοικότα. Πλάτων δέ
[15, 697]	ὁ λόγος, φησίν· Οὐ γὰρ	ἄν	ποτε Ἑρμείᾳ θύειν ὡς ἀθανάτῳ
[15, 670]	ὑπονοίᾳ τὸ πάθος, ὡς οὐκ	ἄν	ποτε τοῦ στεφάνου περιρέοντος, εἰ
[15, 700]	κάπηλος γὰρ οὑκ τῶν γειτόνων	ἄν	τ´ οἶνον ἄν τε φανὸν
[15, 700]	ἄν τε φανὸν ἀποδῶταί τινι	ἄν	τ´ ὄξος, ἀπέπεμψ´ ὁ κατάρατος
[15, 700]	τῶν γειτόνων ἄν τ´ οἶνον	ἄν	τε φανὸν ἀποδῶταί τινι ἄν
[15, 673]	τῶν κατὰ Πολυκράτην χρόνων, ὡς	ἄν	τις εἰκάσειε, τῇ νήσῳ συνηθεστέραν
[15, 677]	τὸν Εὐριπίδην· Ἐκ παντὸς (γὰρ)	ἄν	τις πράγματος δισσῶν λόγων ἀγῶνα
[15, 665]	πάνσοφον Εὐριπίδην, ἑταῖρε Τιμόκρατες, οὐκ	ἂν	δυναίμην ἀπομνημονεύειν ἔτι σοι τῶν
[15, 693]	{Β. Ὁ Ζεὺς ὁ σωτήρ,	ἂν	ἐγὼ διαρραγῶ, οὐδέν μ´ ὀνήσει.
[15, 701]	Ἀπόλλωνα. Τοῦτο δ´ ἐστὶν ὡς	ἂν	εἴποι τις ἄφιε παῖ καὶ
[15, 667]	Ἀλλ´ ἐγὼ μὲν σφενδόνῃ οὐκ	ἂν	ἐφικοίμην αὐτός´. {Α. Ἀλλὰ μάνθανε.
[15, 666]	Εἰ μὴ ἰατροὶ ἦσαν, οὐδὲν	ἂν	ἦν τῶν γραμματικῶν μωρότερον. Τίς
[15, 668]	ἀίει· τὴν δὲ τάλαιναν πλάστιγγ´	ἂν	ἴδοις παρὰ τὸν στροφέα τῆς
[15, 688]	Ἐσμυρισμένας κόμας καὶ στῆθος, ὡς	ἂν	καὶ γέρων ἠράσσατο. Μύρρα γὰρ
[15, 682]	πλεξάμεναι στεφάνους εὐώδεας ἄνθεα γαίης	ἂν	κεφαλαῖσιν ἔθεντο θεαὶ λιπαροκρήδεμνοι, Νύμφαι
[15, 666]	τε συμπίπτοντα. Εὔβουλος Βελλεροφόντῃ· Τίς	ἂν	λάβοιτο τοῦ σκέλους κάτωθέ μου;
[15, 688]	πρῶτος Ἀρχίλοχος κέχρηται λέγων· Οὐκ	ἂν	μύροισι γραῦς ἐοῦς´ ἠλείφετο. Καὶ
[15, 686]	μὴν γυναῖκες ἄλλως τε καὶ	ἂν	νύμφαι τύχωσιν οὖσαι, ὥσπερ ἡ
[15, 666]	οὕτως· Πρὸς κότταβον παίζειν, ἕως	ἂν	σφῷν ἐγὼ τὸ δεῖπνον ἔνδον
[15, 697]	ἀθανατίζειν τὴν φύσιν βουλόμενος ἐπιταφίοις	ἂν	τιμαῖς ἐκόσμησα τὸ σῶμα. Τοιαῦτα
[15, 671]	ὦ οὗτος, διδάξω σε, πρὶν	ἂν	τὸν ἄξιον παρὰ σοῦ λάβω
[15, 666]	Ἐγὼ διδάξω καθ´ ἕν· ὃς	ἂν	τὸν κότταβον ἀφεὶς ἐπὶ τὴν
[15, 686]	κρατῆρ´· ὅδ´ ἁνὴρ οὐ πρὶν	ἂν	φάγῃ καλῶς ὅμοια καὶ βοῦς
[15, 698]	τοὺς τὰς παρῳδίας γράψαντας λογίους	ἂν	φήσαιμι διὰ τὸ παίζειν ἀμφιδεξίως
[15, 683]	ἄνθεσιν ἰσοδρομεῦσα, χελιδόσιν, αἵ τ´	ἀνὰ	κόλπῳ φυλλάδα νηλείην ἐκχεύετον, ἀρτίγονοι
[15, 698]	ἀνέπεισε γέροντα καὶ οὐκ ἐθέλοντ´	ἀναβῆναι	καὶ σπάνις, ἣ πολλοὺς Θασίων
[15, 698]	καλὴν ἐς κρηπῖδα ποσὶν τοιοῖσδ´	ἀναβῆναι;	Τοῖσι δ´ ἐγὼ πᾶσιν μικρὸν
[15, 671]	τῶν βιβλίων ἀκάνθας ὥσπερ σὺ	ἀναγινώσκων	ἐκλέγω, ἀλλὰ τὰ χρησιμώτατα καὶ
[15, 669]	γὰρ ἐν παισὶ τὰ Καλλιμάχου	ἀναγινώσκων	ἐπιγράμματα, ὧν ἐστι καὶ τοῦτο,
[15, 692]	ὑγρότης. Ἥδιστον δέ, ἄνδρες φίλοι,	ἀναγινώσκων	τὴν ὀγδόην καὶ εἰκοστὴν τῶν
[15, 694]	ὁπότε τὰ κοινὰ καὶ πᾶσιν	ἀναγκαῖα	τέλος λάβοι· ἐνταῦθα γὰρ ἤδη
[15, 695]	πόντῳ γένηται, τῷ παρεόντι τρέχειν	ἀνάγκη.	θʹ Ὁ δὲ καρκίνος ὧδ´
[15, 666]	τινας κοττάβους. Ἐστὶν δὲ λυχνία	ἀναγόμενα	πάλιν τε συμπίπτοντα. Εὔβουλος Βελλεροφόντῃ·
[15, 684]	τετάρτῳ Δείπνου καὶ θήσειόν τι	ἀναγράφει	καλούμενον ἄνθος· Θήσειόν θ´ ἁπαλὸν
[15, 682]	ἐν δʹ Παρθικῶν ἄνθος τι	ἀναγράφει	καλούμενον ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΝ κατὰ τὴν Παρθικὴν
[15, 684]	Καὶ ἀμβροσίαν δὲ ἄνθος τι	ἀναγράφει	ὁ Καρύστιος ἐν Ἱστορικοῖς Ὑπομνήμασι
[15, 672]	Τῶν κατὰ τὴν Σάμον ἐνδόξων	ἀναγραφή,	εὗρον τὸ ζητούμενον. Ἀδμήτην γάρ
[15, 669]	(Καλλίμαχος ἐν τῇ τῶν Ῥητορικῶν	Ἀναγραφῇ	λέξω τι καὶ αὐτὸς ἐκ
[15, 685]	αὐτὸν ἀναφερομένους Μεταλλεῖς φησιν· Ὑπ´	ἀναδενδράδων	ἁπαλὰς ἀσπαλάθους πατοῦντες (ἐν λειμῶνι
[15, 671]	φιλότης. Σιωπῶντος δ´ αὐτοῦ καὶ	ἀναζητεῖν	προσποιουμένου ὁ Δημόκριτος ἔφη· ~Ἀρίσταρχος
[15, 675]	τίς ἐστι τὴν ἄνθην πολλὰ	ἀναζητήσας	καὶ πολλῶν πυθόμενος, ὡς οὐδὲν
[15, 700]	τύραννον Ταραντίνοις εἰς τὸ πρυτανεῖον	ἀναθεῖναι	λυχνεῖον δυνάμενον καίειν τοσούτους λύχνους
[15, 676]	θύσας δὲ τῇ θεῷ καὶ	ἀναθεὶς	τῇ Ἀφροδίτῃ τἄγαλμα, καλέσας δὲ
[15, 670]	ἐρωμένου τοῦ ἐμποδὼν ποιεῖται τὴν	ἀνάθεσιν.	Ὅθεν Λυκοφρονίδης τὸν ἐρῶντα ἐκεῖνον
[15, 670]	Ἔρωτι ποιούμενοι τὴν τῶν στεφάνων	ἀνάθεσιν	τοῦ μὲν Ἔρωτος τὸν ἐρώμενον
[15, 701]	δῆλον ὅτι καὶ τὸν χωλίαμβον	ἀναθετέον	αὐτῷ. Βραχειῶν γὰρ γινομένων εἰ
[15, 688]	κεκλήκασιν (ἀπὸ τῆς τῶν ἀνθῶν	ἀναθυμιάσεως,	οὐκ ἀπὸ τοῦ τὴν ψυχὴν
[15, 676]	στέφανος τὴν ἐκ τῶν οἴνων	ἀναθυμίασιν	ἀποκρούεται καὶ ὁ τῶν ῥόδων
[15, 675]	στέφανον στύφοντα καὶ τὴν οἴνων	ἀναθυμίασιν	ἀποκρουόμενον, ἔτι δὲ ῥόδινον ἔχοντά
[15, 699]	ἀγλαίην ἐπέων πισσύγγους ἢ φῶρας	ἀναιδέας	ἤ τινα χλούνην, φλύων ἀνθηρῇ
[15, 688]	περιθεῖναι, πρῶτον μὲν μαλακὴν καὶ	ἄναιμον,	εἶτα σήραγγας ἔχουσαν οἷον σπόγγου
[15, 668]	τότε χαρίσιοι ἀπὸ τῆς τῶν	ἀναιρουμένων	χαρᾶς. (Μνημονεύει Εὔβουλος ἐν Ἀγκυλίωνι
[15, 693]	γὰρ Ἀσκληπιῷ ἐν ταῖς Συρακούσαις	ἀνακειμένης	τραπέζης χρυσῆς προπιὼν αὐτῷ ἄκρατον
[15, 701]	τῆς τότε πράξεως μίμημα γενόμενον	ἀνάκειται	παρὰ τὴν πλάτανον ἐν Δελφοῖς,
[15, 670]	ἐῶν καθ´ αὑτοῦ στεφανοῦσθαι καὶ	ἀνακηρύττεσθαι	τῶν μὲν τὸν στέφανον περιαιρεῖ,
[15, 701]	φησιν ἐκ Χαλκίδος τῆς Εὐβοίας	ἀνακομίζουσαν	εἰς Δελφοὺς Ἀπόλλωνα καὶ Ἄρτεμιν
[15, 673]	ἐξ αὐτοῦ τὸ παρὰ τῷ	Ἀνακρέοντι	ζητούμενον. (Λαβὼν δὲ παρ´ ἐμοῦ
[15, 673]	ἐξέδωκεν ἐπιγράψας Περὶ τοῦ παρ´	Ἀνακρέοντι	λυγίνου στεφάνου· ὅπερ νῦν ἐν
[15, 690]	οἱ Λυδοί· καὶ τὸ παρὰ	Ἀνακρέοντι	(λυδοπαθὴς ἀκούουσιν ἀντὶ τοῦ ἡδυπαθής.
[15, 671]	ἐστιν ὁ παρὰ τῷ χαρίεντι	Ἀνακρέοντι	Ναυκρατίτης στέφανος, ὦ Οὐλπιανέ. Φησὶν
[15, 674]	τὰ Νικαινέτου οἶδεν οὔτε τὰ	Ἀνακρέοντος	ὁ συγγραφεύς· ἀπέδειξε δὲ καὶ
[15, 678]	μαθεῖν ἐκ τῆς Ἀλκαίου καὶ	Ἀνακρέοντος	ποιήσεως. Φιλητᾶς δ´ ἐν τοῖς
[15, 676]	μετὰ τῶν ῥόδων ὑπὸ τοῦ	Ἀνακρέοντος	φορεῖσθαι. Καὶ ὁ Φιλωνίδης δὲ
[15, 693]	τῆς ποιητικῆς Ἀλκαίου τε καὶ	Ἀνακρέοντος,	~ὡς Ἀριστοφάνης παρίστησιν ἐν Δαιταλεῦσιν
[15, 674]	τὸ μέτωπον, ὡς ὁ καλὸς	Ἀνακρέων	ἔφη· Ἐπὶ δ´ ὀφρύσιν σελίνων
[15, 687]	ἄμμι. (Καὶ ὁ σοφὸς δὲ	Ἀνακρέων	λέγει που· Τί μὴν πέτεαι
[15, 674]	πλεκταὶς ἀμπ´ ἀπαλᾷ δέρᾳ. Καὶ	Ἀνακρέων·	Πλεκτὰς δ´ ὑποθυμίδας περὶ στήθεσι
[15, 673]	νήσῳ συνηθεστέραν ὑπάρχειν. Ὁ γοῦν	Ἀνακρέων	φησίν· Μεγίστης ὁ φιλόφρων δέκα
[15, 694]	ἔτικτε τέκνα Λατώ, Φοῖβον χρυσοκόμαν,	ἄνακτ´	Ἀπόλλω, ἐλαφηβόλον τ´ ἀγροτέραν Ἄρτεμιν,
[15, 686]	δὲ διεγερθεὶς καὶ μόλις ἑαυτὸν	ἀναλαβὼν	(τί τοῦτ´, εἶπεν, Ἡράκλεις; Οὐ
[15, 670]	εἰ μὴ ἤρων; Ἢ ὅτι	ἀναλύσεις	περὶ μόνους μάλιστα τοὺς ἐρῶντας
[15, 670]	γίνονται, τὴν δὲ τοῦ στεφάνου	ἀνάλυσιν	καταδεδεμένων τινῶν εἶναι νομίζοντες ἐρᾶν
[15, 693]	πρόποσιν, ὀλίγον τε προσφέρουσιν, ὥσπερ	ἀναμιμνήσκοντες	μόνον τῇ γεύσει τὴν ἰσχὺν
[15, 694]	ἄριστα εἰρημένου, ὁ Μυρτίλος ἔφη	Ἀναξανδρίδην	αὐτὸ διακεχλευακέναι τὸν κωμῳδιοποιὸν ἐν
[15, 700]	τοιοῦτος οἷος ὁ γλυκύτατος ἥλιος;	Ἀναξανδρίδης	δὲ ἐν Ὕβρει· Οὔκουν λαβὼν
[15, 688]	τις φαιδρὰ χορεύει τάρβους θυγάτηρ.	Ἀναξανδρίδης	δὲ τὸν ἀγωνιῶντα παράγει λέγοντα·
[15, 689]	ποσὶν ἐγὼ πρίωμαι; Λαικάσομἄρα βάκχαριν;	Ἀναξανδρίδης	Πρωτεσιλάῳ ~Μύρον τε παρὰ Πέρωνος,
[15, 691]	ἤδη πώποτε τὸ θυμίαμα τοῦτο;	Ἀναξανδρίδης	Τηρεῖ· Ἀλλ´ οἷα νύμφη βασιλὶς
[15, 665]	δεῖπνον ἐπιτελουμένων, ἅπερ καὶ μόλις	ἀναπεμπάζομαι,	εἰπόντος τινὸς τῶν ἑταίρων τὰ
[15, 677]	φάσκων αὐτὸν δεῖν καλεῖν Ἀντινόειον,	ἀναπεμφθέντα	ὑπὸ τῆς γῆς ὅτε τὸ
[15, 675]	αὖ τὴν ὄψιν ἀμόρφους, φησίν,	ἀναπληροῖ	ἡ τοῦ λέγειν πιθανότης (ἔοικεν
[15, 671]	ἐκ δέκα. Καὶ οὕτως ἰσότης	ἀναπληροῦται	τῶν στεφάνων. Ταῦτ´ εἰπόντος τοῦ
[15, 685]	φησιν· Ὦ μαλάχας μὲν ἐξερῶν,	ἀναπνέων	δ´ ὑάκινθον, καὶ μελιλώτινον λαλῶν
[15, 669]	τῶν ἀποθέτων τοῖς Ὁμηρίδαις μόνος	ἀνασπάσας	λήψεται τὰ κοττάβεια· Ἀγγελίας ἀγαθῆς
[15, 694]	λεχθέντα ταῦτα· αʹ Παλλὰς Τριτογένει´,	ἄνασς´	Ἀθηνᾶ, ὄρθου τήνδε πόλιν τε
[15, 690]	Βακκάρει χρισθέντα καὶ ψυκτηρίοις πτεροῖς	ἀναστήσαντα	προσθίαν τρίχα. Ἴων Ὀμφάλῃ· Βακκάρεις
[15, 681]	μαραίνεται, ἅμα δὲ τῷ ἡλίῳ	ἀνατέλλοντι	θάλλει, μνημονεύει Κρατῖνος ἐν Μαλθακοῖς
[15, 670]	πάθους ἐξαγόμενοι (καὶ) σκυλεύοντες ἑαυτοὺς	ἀνατιθέασιν.	Πᾶς δ´ ὁ ἐρῶν τοῦτο
[15, 670]	ἐκεῖνον αἰπόλον ἐποίησε λέγοντα· Τόδ´	ἀνατίθημί	σοι ῥόδον, καλὸν ἄνθημα καὶ
[15, 701]	τῆς πίστεως τὸ τρίμετρον καλούμενον	ἀνατίθησι	τῷ θεῷ, (φάσκων τοῦ θεοῦ
[15, 682]	ῥίζης μιᾶς (καὶ) τὸ λοιπὸν	ἀνατρέχουσιν	καὶ ζωοφυτοῦσιν· διὸ καὶ τοῖς
[15, 676]	ἔχων καὶ τὰς αἰφνίδιον αὐτῷ	ἀναφανείσας	χλωρὰς μυρρίνας, ἀνέθηκεν ἐν τῷ
[15, 685]	τρίφυλλον. Καὶ γὰρ εἰς Δημαρέτην	ἀναφέρεταί	τι ποιημάτιον ὃ ἐπιγράφεται Τρίφυλλον.
[15, 687]	ἀπὸ τοῦ στήθους κατὰ φύσιν	ἀναφερομένης	ἐπὶ τὴν ὄσφρηριν, ἀλλὰ καὶ
[15, 685]	δὲ πεποιηκὼς τοὺς εἰς αὐτὸν	ἀναφερομένους	Μεταλλεῖς φησιν· Ὑπ´ ἀναδενδράδων ἁπαλὰς
[15, 681]	Μακεδὼν ἐν τῷ Ῥιζοτομικῷ φησιν	ἀναφῦναι	αὐτὴν ἐκ τῶν Ἀφροδίτης λουτρῶν,
[15, 701]	κἀγὼ κατὰ τὸν καλὸν Ἀγάθωνα	ἀναφωνήσω	τάδε τὰ τοῦ ἡδίστου Ἀριστοφάνους·
[15, 695]	Ἀριστογείτων, ὅτ´ Ἀθηναίης ἐν θυσίαις	ἄνδρα	τύραννον Ἵππαρχον ἐκαινέτην ιγʹ Αἰεὶ
[15, 695]	οἵων πατέρων κύρησαν. κεʹ (Ὅστις	ἄνδρα	φίλον μὴ προδίδωσιν, μεγάλην ἔχει
[15, 694]	τὸν νοῦν ἐσιδόντα, κλείσαντα πάλιν,	ἄνδρα	φίλον νομίζειν ἀδόλῳ φρενί. ζʹ
[15, 695]	κδʹ Αἰαῖ, Λειψύδριον προδωσέταιρον, οἵους	ἄνδρας	ἀπώλεσας, μάχεσθαι ἀγαθούς τε καὶ
[15, 687]	διὰ τῶν Νόμων κεκώλυκε τοὺς	ἄνδρας	μυροπωλεῖν. Νῦν δὲ τῶν ἀνθρώπων
[15, 684]	νέας κλάδας ἠδ´ ὅσα κῆποι	ἀνδράσιν	ἐργοπόνοις στεφάνους ἔπι πορσαίνουσιν. Ἦ
[15, 695]	εἰ δὴ χρὴ τοῖς ἀγαθοῖς	ἀνδράσιν	οἰνοχοεῖν. κδʹ Αἰαῖ, Λειψύδριον προδωσέταιρον,
[15, 675]	γάρ τις κεφαλήν, ὥς φησιν	Ἀνδρέας,	εἶτα πιέσας καὶ κουφισθεὶς εὗρεν
[15, 686]	ἄλλη μὲν γυναικεία, ἄλλη δὲ	ἀνδρεία	(κάλλη) (οὕτω καὶ ὀσμὴ ἄλλη
[15, 687]	ἐγκεφάλῳ χρηστὰς ποιεῖν. Καὶ ὁ	ἀνδρειότατος	δέ, προσέτι δὲ καὶ πολεμικὸς
[15, 665]	ἐκ τῶν Λακώνων Πλάτωνος ἰαμβεῖα·	Ἄνδρες	δεδειπνήκασιν ἤδη; {Β. Σχεδὸν ἅπαντες.
[15, 691]	καὶ στρώματα. (Μή μοι φθονήσητ´,	ἄνδρες	Ἑλλήνων ἄκροι· ἠλειφόμην ὑόμενος ἰρίνῳ
[15, 692]	τῆς τριχὸς ὑγρότης. Ἥδιστον δέ,	ἄνδρες	φίλοι, ἀναγινώσκων τὴν ὀγδόην καὶ
[15, 701]	Ποντιανὸς ἔφη· (Τὸ ἰὴ παιών,	ἄνδρες	φίλοι, μαθεῖν βούλομαι εἴτε παροιμία
[15, 694]	φρενί. ζʹ Ὑγιαίνειν μὲν ἄριστον	ἀνδρὶ	θνητῷ, δεύτερον δὲ καλὸν φυὰν
[15, 686]	ἄλλη μὲν γυναικί, ἄλλη δὲ	ἀνδρὶ	πρέπει. Καὶ γὰρ ἀνδρὸς μὲν
[15, 684]	λέγων οὕτως· Νίκανδρός φησιν ἐξ	ἀνδριάντος	τῆς κεφαλῆς Ἀλεξάνδρου τὴν καλουμένην
[15, 686]	δὲ ἀνδρὶ πρέπει. Καὶ γὰρ	ἀνδρὸς	μὲν δή που ἕνεκεν ἀνδρῶν
[15, 698]	τις εἶπε παραστάς· ὦ πάντων	ἀνδρῶν	βδελυρώτατε, τίς ς´ ἀνέπεισε καλὴν
[15, 678]	παίδων τὸ δ´ ἐξ ἀρίστου	ἀνδρῶν,	γυμνῶν ὀρχουμένων καὶ ᾀδόντων Θαλητᾶ
[15, 698]	βδελυρῶν, ὀλλύντων τ´ ὀλλυμένων τε	ἀνδρῶν,	οἳ (καὶ) νῦν κεῖθι κακῶς
[15, 686]	ἀνδρὸς μὲν δή που ἕνεκεν	ἀνδρῶν	οὐδεὶς μύρῳ χρίεται. Αἵ γε
[15, 687]	ὁ Μασσούριος ἔφη· Ὦ δαιμόνιε	ἀνδρῶν,	οὐκ οἶδας ὅτι αἱ ἐν
[15, 680]	τοῦ φυτοῦ πλεκόμενοι, ὥς φησιν	Ἄνδρων	ὁ ἱατρός. Παρέθετο δ´ αὐτοῦ
[15, 680]	τούτῳ τῷ τόπῳ τοὺς στεφάνους	ἀνέβαλον	ἐπὶ τὰς ἀκάνθας. Ἐστὶ δὲ
[15, 671]	(Ἐπὶ τούτοις ὁ Οὐλπιανὸς δυσχεράνας	ἀνεβόησεν	τὰ ἐξ Ὕπνου Ἀλέξιδος· Οὐδ´
[15, 669]	χρήσασθαι, καὶ τὸν λόγον τοῦτον	ἀνέγραψε	(Καλλίμαχος ἐν τῇ τῶν Ῥητορικῶν
[15, 676]	αἰφνίδιον αὐτῷ ἀναφανείσας χλωρὰς μυρρίνας,	ἀνέθηκεν	ἐν τῷ τῆς Ἀφροδίτης ἱερῷ,
[15, 684]	τε κοίλοις ἄσπορα ναιομένοισι τόποις	ἀνεθρέψατο	λειμὼν κάλλεα, βουφθαλμόν τε καὶ
[15, 694]	λέγουσιν γὰρ τὰ ἐν ταῖς	ἀνειμέναις	εἶναι σκολιά ἀλλὰ τριῶν γενῶν
[15, 675]	μοι δοκεῖ Διονύσῳ ὁ βίος	ἀνεῖναι	τὸ στέφος, τὸν εὑρετὴν τοῦ
[15, 681]	ὅρα, φησίν, τοὺς τὸ κοσμοσάνδαλον	ἀνείροντας	Λακεδαιμονίους, οἳ τὸν παλαιότατον τῆς
[15, 685]	γερόντια τότ´ εἰς δόμους, εὐθὺς	ἀνεκλίνετο·	παρῆν στέφανος ἐν τάχει, ᾔρετο
[15, 687]	τὸ τὴν ἀρετὴν φῆσαι τιμᾶν	ἀνεκτέον.	Ταῦτα μὲν ὁ Κλέαρχος. Σοφοκλῆς
[15, 672]	ὄντος τότε τοῦ νεὼ (ταχέως	ἀνελέσθαι	τὸ βρέτας καὶ διακομίσαντας ἐπὶ
[15, 672]	τὰ πρυμνήσια καὶ τὰς ἀγκύρας	ἀνελομένους	εἰρεσίᾳ τε πάσῃ χρωμένους ἀπαίρειν
[15, 697]	ὁ Κύνουλκος ἔφη· Τί μ´	ἀνέμνασας	κείνων κυλίκων; Κατὰ τὸν σὸν
[15, 680]	καὶ λείριον καὶ τῶν ἀγρίων	ἀνεμώνης	γένος τὸ καλούμενον ὄρειον καὶ
[15, 680]	ὅ τε ἑλίχρυσος καὶ τῆς	ἀνεμώνης	ἡ λειμωνία καλουμένη καὶ (ξίφιον
[15, 684]	ἕτερόν (ἐστιν τὸ χελιδόνιον τῆς	ἀνεμώνης·	τινὲς γὰρ ταὐτὸ εἶναί φασι.
[15, 684]	νεοδουπέσιν ἀμφιχέονται, αὐταί τ´ ἠιθέας	ἀνεμωνίδες	ἀστράπτουσαι τηλόθεν ὀξυτέρῃσιν ἐφελκόμεναι χροιῇσιν.
[15, 685]	κρίνεσιν κοσμοσανδάλοις ἴοις καὶ σισυμβρίοις	ἀνεμωνῶν	κάλυξί τ´ ἠριναῖς ἑρπύλλῳ κρόκοις
[15, 698]	τοῦτ´ ἔπος εἶπον· μνέα μ´	ἀνέπεισε	γέροντα καὶ οὐκ ἐθέλοντ´ ἀναβῆναι
[15, 698]	πάντων ἀνδρῶν βδελυρώτατε, τίς ς´	ἀνέπεισε	καλὴν ἐς κρηπῖδα ποσὶν τοιοῖσδ´
[15, 683]	ὑψοῖ, φλόξ τε θεοῦ αὐγῇσιν	ἀνερχομένῃς	ἰσάουσα. (Ἔρπυλλον δὲ φριαλευσοτεν βώλοισι
[15, 671]	(Ἐπαρίστερ´ ἔμαθες, ὦ πόνηρε, γράμματα·	ἀνέστροφέν	σου τὸν βίον τὰ βιβλία·
[15, 696]	Ἡρακλέης Λήδας τε κοῦροι πόλλ´	ἀνέτλασαν	ἔργοις σὰν ἀγρεύοντες δύναμιν. (Σοῖς
[15, 683]	Ἀσίδος ἀρχὴν λείπων ἐν κλήροισιν	ἀνέτρεφεν	Ἠμαθίοισιν, αἰὲν ἐς ἑξήκοντα πέριξ
[15, 700]	τινων ξύλων τετμημένων δέσμην. Μένανδρος	Ἀνεψιοῖς·	Ὁ φανός ἐστι μεστὸς ὕδατος
[15, 700]	(τούτῳ δ´ ἐχρῶντο λαμπάδι. Μένανδρος	Ἀνεψιοῖς·	Οἶς´ εἰσιὼν πανόν, λύχνον, λυχνοῦχον,
[15, 676]	Ἀσκληπιάδου Στεφάνων φέρε ἡμῖν ὡς	ἀνηκόοις	αὐτῶν, ἀλλ´ ἄλλο τι παρ´
[15, 687]	τύχης χορηγίαν, παρέγραψε τὸ ῥαβδοδίαιτος	ἀνήρ.	Ἀλλ´ ὅμως διὰ τὸ τὴν
[15, 687]	Λίνδῳ πᾶσιν αὑτοῦ ἔργοις· Ἁβροδίαιτος	ἀνὴρ	ἀρετήν τε σέβων τάδ´ ἔγραψεν
[15, 699]	ἔξω πατρίδος. Ἀρχαίων ἦν ὅδ´	ἀνὴρ	προγόνων, εἰδὼς ἐκ νεότητος ἀεὶ
[15, 671]	ὁ μελιχρὸς ποιητής· Στεφάνους δ´	ἀνὴρ	τρεῖς ἕκαστος εἶχεν, τοὺς μὲν
[15, 686]	τις, ἐγχείτω βαθὺν κρατῆρ´· ὅδ´	ἁνὴρ	οὐ πρὶν ἂν φάγῃ καλῶς
[15, 667]	λατάγας ἐκ καρχησίων ἐπειρῶντο καταδύειν·	ἀνῃρεῖτο	δὲ τὰ κοττάβια ὁ πλείω
[15, 674]	Δίκα, περθέσθ´ ἐραταῖς φόβαισιν ὅρπακας	ἀνήτοιο	συνερραις ἁπαλαῖσι χερσίν. Εὐανθέα γὰρ
[15, 674]	ὡς Ἀλκαῖος ἐν τούτοις· (Ἀλλ´	ἀνήτω	μὲν περὶ ταῖς δέραισι περθέτω
[15, 691]	διὰ τούτων· Μυρίσασά μ´ ἐγκατέκλεισεν	ἀνθ´	αὑτῆς λάθρᾳ. Μυρώμασιν μέντοι, οὐ
[15, 677]	Σιμμίας οἱ Ῥόδιοι ἀποδιδόασιν ἓν	ἀνθ´	ἑνὸς Ἴσθμιον, στέφανον. Οὗ μνημονεύει
[15, 683]	τε καὶ ὡς ὡραῖα φυτεύοις,	ἄνθε´	Ἰαονίηθε· γένη γε μὲν ἰάσι
[15, 682]	φιλομειδὴς Ἀφροδίτη πλεξάμεναι στεφάνους εὐώδεας	ἄνθεα	γαίης ἂν κεφαλαῖσιν ἔθεντο θεαὶ
[15, 680]	στρογγύλον ἐπί τινων κλωνίων περιφερῶν.	(Ἀνθεῖ	δ´ οὗτος ὅταν ὥρα ᾖ,
[15, 679]	ἕκτῳ Φυτικῆς Ἱστορίας ἐν τούτοις·	Ἀνθεῖ	δὲ καὶ ἡ ἶρις τοῦ
[15, 684]	γὰρ τοῦτο ἅμα τῇ χελιδόνι	ἀνθεῖ.	Καὶ ἀμβροσίαν δὲ ἄνθος τι
[15, 681]	Ἡ δ´ ΙΡΙΣ, φησὶ Θεόφραστος,	ἀνθεῖ	τοῦ θέρους μόνη τε τῶν
[15, 682]	ἴῳ θαλέθοντι ῥόδου τ´ ἐνὶ	ἄνθει	καλῷ, ἡδέι νεκταρέῳ, ἔν τ´
[15, 680]	Ἐάν τις τοῦ ΕΛΙΧΡΥΣΟΥ τῷ	ἄνθει	στεφανῶται, εὔκλειαν ἴσχει μύρῳ ῥαίνων.
[15, 683]	λυχνὶς οὐδὲ θρυαλλίς, οὐδὲ μὲν	ἀνθεμίδων	κενεὴ γηρύσεται ἀκμή, οὐδὲ βοάνθεμα
[15, 681]	ἐν Μαλθακοῖς διὰ τούτων· Κεφαλὴν	ἀνθέμοις	ἐρέπτομαι, λειρίοις, ῥόδοις, κρίνεσιν, κοσμοσανδάλοις.
[15, 685]	Μαλθακοῖς· Παντοίοις γε μὴν κεφαλὴν	ἀνθέμοις	ἐρέπτομαι, (λειρίοις ῥόδοις κρίνεσιν κοσμοσανδάλοις
[15, 680]	ἐπιβέβληνται ἄνω (τῆς ἀκάνθου τοῦ	ἄνθεος	καὶ ῥοιῆς (ἄνθους) καὶ ἀμπέλου
[15, 680]	ἀμπέλου πεπλεγμένοι· καὶ οὗτοι αἰεὶ	ἀνθέουσι·	τοὺς (στεφάνους) ἀπέθεντο οἱ θεοὶ
[15, 682]	νεκταρέῳ, ἔν τ´ ἀμβροσίαις καλύκεσσιν	(ἄνθεσι	ναρκίσσου καλλιρρόου δ´ οια Ἀφροδίτη
[15, 684]	χαμηλὰς ὀρφνοτέρας, ἃς στύξε μετ´	ἄνθεσι	Περσεφόνεια. Σὺν δὲ καὶ ὑψῆέν
[15, 682]	Ὧραι ποίησαν καὶ ἔβαψαν ἐν	ἄνθεσιν	εἰαρινοῖσιν, οἷα φοροῦς´ ὧραι, ἔν
[15, 683]	αἰαστῇ προσέοικε, χελιδονίοισι δὲ τέλλει	ἄνθεσιν	ἰσοδρομεῦσα, χελιδόσιν, αἵ τ´ ἀνὰ
[15, 682]	ἴων δὲ καὶ τῶν ἄλλων	ἀνθέων	ἄκρατοι μάλιστα καὶ θεῖαι αἱ
[15, 679]	δὲ τόνδε φορήσεις στέφανον πολυποίκιλον	ἀνθέων,	γρυπότατον, χαριέστατον, ὦ Ζεῦ· τίς
[15, 680]	φλόγα, ἡμεροκαλλές. Πρῶτόν τε τῶν	ἀνθέων	ἐκφαίνεσθαί φησιν τὸ λευκόιον, ἅμα
[15, 681]	θέρους μόνη τε τῶν Εὐρωπαίων	ἀνθέων	εὔοσμος ἐστίν. Ἀρίστη δ´ ἐστὶν
[15, 689]	Ὀδμῶν συντίθεσθαί φησι μύρα ἀπ´	ἀνθέων	μὲν ῥόδινον καὶ λευκόινον καὶ
[15, 688]	ἀμβροσίῳ. Καὶ τοῦτο μὲν ἐξ	ἀνθέων.	Περὶ δὲ τοῦ ἐκ τῶν
[15, 680]	(διὰ στεφάνου δωρεάν, ὃν ἔπεμψεν	ἀνθέων	πλεξάμενος τῇ ὥρᾳ περικαλλεστάτων γενέθλια
[15, 682]	τὸν κύκλον πεφυκέναι δι´ ἔτους	ἄνθη	ἥδιστα καὶ εὐχρούστατα, ὅμοια ταῖς
[15, 683]	Γεωργικῶν καταλέγων καὶ αὐτὸς στεφανωτικὰ	ἄνθη	καὶ περὶ Ἰωνιάδων Νυμφῶν καὶ
[15, 678]	ὃν πλέκειν ἴα καὶ ἄλλα	ἄνθη.	Καὶ ὑπογλωττὶς δὲ στεφάνου ἐστὶν
[15, 680]	τοῖς ἱστορικοῖς Λέξεων. Στεφανωματικὰ δὲ	ἄνθη	καταλέγει Θεόφραστος τάδε· ἴον, Διὸς
[15, 682]	θαλάσσης. ~(Φιλῖνος δέ φησι τὰ	ἄνθη	τῆς ἴριδος λέγεσθαι λύκους διὰ
[15, 679]	τῆς ἀειζώου βοτάνης, ἧς ὁ	Ἀνθηδόνιος	ἐκεῖνος δαίμων ἐμφορηθεὶς ἀθάνατος πάλιν
[15, 670]	Τόδ´ ἀνατίθημί σοι ῥόδον, καλὸν	ἄνθημα	καὶ πέδιλα καὶ κυνέαν καὶ
[15, 675]	Ναυκρατίτου στεφάνου τίς ἐστι τὴν	ἄνθην	πολλὰ ἀναζητήσας καὶ πολλῶν πυθόμενος,
[15, 699]	ἀναιδέας ἤ τινα χλούνην, φλύων	ἀνθηρῇ	σὺν κακοδαμονίῃ. Τοῖα Συρηκοσίοις καὶ
[15, 684]	Θεόφραστος δέ φησι· Τὰς δ´	ἀνθήσεις	λαμβάνειν δεῖ συνακολουθοῦντα τοῖς ἄστροις
[15, 679]	ὃ τῇ μὲν ὄψει καλὸν	ἄνθος,	ἄοσμον δέ. Γαλήνη δ´ ἡ
[15, 677]	ἀνοιγόμενον ζεφύροισιν· οὔπω γὰρ φύεν	ἄνθος	ἐπώνυμον Ἀντινόοιο. ~(ΠΥΛΕΩΝ. Οὕτως καλεῖται
[15, 684]	καὶ θήσειόν τι ἀναγράφει καλούμενον	ἄνθος·	Θήσειόν θ´ ἁπαλὸν μήλῳ ἐναλίγκιον
[15, 680]	καταλέγει Θεόφραστος τάδε· ἴον, Διὸς	ἄνθος,	ἴφυον, φλόγα, ἡμεροκαλλές. Πρῶτόν τε
[15, 680]	καὶ ἐστὶ τῷ χρώματι τὸ	ἄνθος	καὶ εὐφεγγές. Λέγεται δέ τις
[15, 679]	τε λυχνὶς καὶ τὸ Διὸς	ἄνθος	καὶ τὸ κρίνον καὶ τὸ
[15, 680]	τε λυχνὶς καὶ τὸ Διὸς	ἄνθος	καὶ τὸ κρίνον καὶ τὸ
[15, 684]	Θήσειόν θ´ ἁπαλὸν μήλῳ ἐναλίγκιον	ἄνθος,	Λευκερέης ἱερὸν περικαλλέος, ὅ ῥα
[15, 681]	ἑλιχρύσου κλάδοις. Ἐστὶ δὲ τὸ	ἄνθος	ὅμοιον λωτῷ. Θεμισταγόρας δ´ ὁ
[15, 679]	διττός, ὃ μὲν ἔχων τὸ	ἄνθος	ὅμοιον ὑακίνθῳ, ὁ δ´ ἕτερος
[15, 681]	δρεψαμένης νύμφης Ἑλιχρύσης ὄνομα τὸ	ἄνθος	ὀνομασθῆναι. Τὰ δὲ κρίνα φησὶν
[15, 682]	Ἀπολλόδωρος δ´ ἐν δʹ Παρθικῶν	ἄνθος	τι ἀναγράφει καλούμενον ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΝ κατὰ
[15, 684]	χελιδόνι ἀνθεῖ. Καὶ ἀμβροσίαν δὲ	ἄνθος	τι ἀναγράφει ὁ Καρύστιος ἐν
[15, 676]	τὸν Ναυκρατίτην· πολὺ δὲ τὸ	ἄνθος	τοῦτο κατὰ τὴν Αἴγυπτον. (Διάφορος
[15, 680]	κλωνία στεφάνοις, ἐφ´ ὧν τὸ	ἄνθος	φύεται. Ὁ δὲ προειρημένος Ἑλλάνικος
[15, 684]	βουφθαλμόν τε καὶ εὐειδὲς Διὸς	ἄνθος,	(χάλκας, σὺν δ´ ὑάκινθον ἰωνιάδας
[15, 679]	δὲ τῶν ἐν Αἰγύπτῳ αἰεὶ	ἀνθούντων	στεφάνων Ἑλλάνικος ἐν τοῖς Αἰγυπτιακοῖς
[15, 681]	ὅλα ὄρη πλήρη ἐστὶ τοῦ	ἄνθους,	καθάπερ ἐν Θρᾴκῃ. Φιλῖνος δέ
[15, 680]	ἀκάνθου τοῦ ἄνθεος καὶ ῥοιῆς	(ἄνθους)	καὶ ἀμπέλου πεπλεγμένοι· καὶ οὗτοι
[15, 684]	Ἀπὸ τούτου δέ φησι τοῦ	ἄνθους	καὶ τὸν τῆς Ἀριάδνης καλούμενον
[15, 681]	κρόταλον. Τοῦ δὲ ἡμεροκαλλοῦς καλουμένου	ἄνθους,	ὃ τὴν μὲν νύκτα μαραίνεται,
[15, 679]	οὗτος ἐκ τοῦ στρουθίου καλουμένου	ἄνθους,	οὗ μνημονεύει Θεόφραστος ἐν ἕκτῳ
[15, 679]	ἀπὸ τοῦ οὕτω καλουμένου (πόθου)	ἄνθους	πλεκόμενος, οὗ μνημονεύει ὁ αὐτὸς
[15, 685]	οἰνάνθῃσιν ἡμεροκαλλεῖ τε τῷ φιλουμένῳ,	ἀνθρύσκου	ναρκίσσου φόβῃ τῷ τ´ ἀειφρούρῳ
[15, 702]	ἢ τεκέων ἢ τᾶς ἰσοδαίμονος	ἀνθρώποις	βασιληίδος ἀρχᾶς ἢ πόθων, (οὓς
[15, 672]	μετ´ οὐ πολὺ τοῖς εὐεργετηθεῖσιν	ἀνθρώποις	ὑπ´ αὐτοῦ κατὰ τὴν τοῦ
[15, 702]	ἢ εἴ τις ἄλλα θεόθεν	ἀνθρώποισι	τέρψις ἢ πόνων ἀμπνοὰ πέφανται,
[15, 691]	τῶν καλλίστων εἰσηγηταὶ τῷ τῶν	ἀνθρώπων	βίῳ γενόμενοι, παρ´ οἷς ἀνυπερβλήτου
[15, 687]	ἄνδρας μυροπωλεῖν. Νῦν δὲ τῶν	ἀνθρώπων	οὐχ αἱ ὀσμαὶ μόνον, ὥς
[15, 688]	ποιηταὶ κεκλήκασιν (ἀπὸ τῆς τῶν	ἀνθῶν	ἀναθυμιάσεως, οὐκ ἀπὸ τοῦ τὴν
[15, 682]	συμπλεκόμενα περιβόλου παρέχεται δυσπάροδον ἀσφάλειαν.	Ἀνθῶν	δὲ στεφανωτικῶν μέμνηται ὁ μὲν
[15, 681]	ὅταν περὶ πάντων τῶν στεφανωματικῶν	ἀνθῶν	διεξέρχωμαι τὸ ἴον, φησίν, Ἰωνιάδες
[15, 685]	τοὺς Πέρσας μνημονεύων καὶ αὐτὸς	ἀνθῶν	τινων στεφανωτικῶν φησιν· Ὦ μαλάχας
[15, 702]	ταῦτ´ ἤδη μελλόντων καὶ ἡμῶν	ἀνίστασθαι	ἐπεισῆλθον παῖδες φέροντες ὃ μέν
[15, 697]	ἱκετεύω. (Πρὶν καὶ μολεῖν κεῖνον,	ἀνίστω,	μὴ κακὸν μέγα ποιήσῃ σε
[15, 677]	χελιδονίοιο πέτηλα καὶ ῥόδον εἰαρινοῖσιν	ἀνοιγόμενον	ζεφύροισιν· οὔπω γὰρ φύεν ἄνθος
[15, 690]	καὶ Ἡδυχάρει. Ἀντιφάνης δ´ ἐν	Ἀντείᾳ)	Πρὸς τῷ μυροπώλῃ γευόμενον κατελίμπανον
[15, 667]	ἵησι τοῖσδε τοῖς νεανίαις, λευκὸν	ἀντείνασα	πῆχυν. Καὶ Αἰσχύλος δ´ ἐν
[15, 687]	τινων ποτηρίων) ἑλκύσας, λόγῳ γοῦν	ἀντελάβετο	τῆς ἀρετῆς, ἐπιγραψάμενος τοῖς ἐν
[15, 683]	πετάλοισιν. Σπέρματι μὴν κάλυκες κεφαλήγονοι	ἀντελέουσιν,	ἀργήεις πετάλοισι, κρόκῳ μέσα χροιισθεῖσαι·
[15, 665]	μοι τὸ Νεστόρειον εὔγλωσσον μέλος	Ἀντήνορός	τε τοῦ Φρυγὸς δοίη θεός,
[15, 682]	φησὶ τοὺς Ἀρκάδας καλεῖν εὔομφον	ἀντὶ	τοῦ εὔοσμον. Ἀπολλόδωρος δ´ ἐν
[15, 690]	τὸ παρὰ Ἀνακρέοντι (λυδοπαθὴς ἀκούουσιν	ἀντὶ	τοῦ ἡδυπαθής. Μνημονεύει τῆς βακκάριδος
[15, 697]	τῶν ἐν Ῥόδῳ θυσιῶν. Ἐπ´	Ἀντιγόνῳ	δὲ καὶ Δημητρίῳ φησὶν Φιλόχορος
[15, 690]	βάκκαρις. Αἰσχύλος γὰρ ἐν Ἀμυμώνῃ	ἀντιδιαστέλλων	φησίν· Κἄγωγε τὰς σὰς βακκάρεις
[15, 701]	Κύνουλκος αἰεί ποτε τῷ Οὐλπιανῷ	ἀντικορυσσόμενος	ἔφη· ἐμοὶ δέ, παῖ δωρόδειπνε,
[15, 669]	ὁ Κύνουλκος ἀεὶ τῷ Σύρῳ	ἀντικορυσσόμενος	καὶ οὐδέποτε τῆς φιλονεικίας παυόμενος
[15, 673]	τῇ Ῥώμῃ εὕρομεν παρὰ τῇ	ἀντικοττυραι	Δημητρίῳ. Τοιοῦτος δέ τις καὶ
[15, 677]	καλῇ ταύτῃ πόλει καλούμενον στέφανον	ΑΝΤΙΝΟΕΙΟΝ	γινόμενον ἐκ τοῦ αὐτόθι καλουμένου
[15, 677]	λωτόν, φάσκων αὐτὸν δεῖν καλεῖν	Ἀντινόειον,	ἀναπεμφθέντα ὑπὸ τῆς γῆς ὅτε
[15, 677]	δὲ ὁ πλεκόμενος στέφανος κυρίως	Ἀντινόειος	καλεῖται· ὁ δὲ ἕτερος λώτινος
[15, 677]	οὔπω γὰρ φύεν ἄνθος ἐπώνυμον	Ἀντινόοιο.	~(ΠΥΛΕΩΝ. Οὕτως καλεῖται ὁ στέφανος
[15, 697]	ποτε τοῦ ἱστοριογράφου τοῦ παρὰ	Ἀντιόχῳ	τῷ προσαγορευθέντι Μεγάλῳ πλεῖστον ἰσχύσαντος
[15, 674]	τὸν στέφανον περιτίθεμεν τῇ κεφαλῇ,	ἀντίποινα	τοῦ ἐκείνου δεσμοῦ, καίτοι ἐν
[15, 669]	σὺ λαβὼν τόδε δῶρον ἀοιδὰς	ἀντιπρόπιθι,	συμπόσιον κοσμῶν καὶ τὸ σὸν
[15, 670]	στεφανουμένους περιαιρεῖν αὑτῶν τὸν στέφανον	ἀντιστρέφομεν	τῇ ὑπονοίᾳ τὸ πάθος, ὡς
[15, 686]	ταύτῃ μου διαλέξει κατὰ τὸν	Ἀντιφά	Στεφάνους ἐνεγκεῖν δεῦρο τῶν χρηστῶν
[15, 671]	αὐτὰ ἰαμβεῖα φέρεται καὶ παρὰ	Ἀντιφάνει	ἐν Ὕπνῳ Καὶ ὁ Κύνουλκος·
[15, 689]	τῶν μελῶν ἡμῶν ἐστιν ἐπιτήδειον.	Ἀντιφάνης	γοῦν ἐν Θορικίοις ἢ Διορύττοντί
[15, 690]	Θεόπομπος ἐν Ἀδμήτῳ καὶ Ἡδυχάρει.	Ἀντιφάνης	δ´ ἐν Ἀντείᾳ) Πρὸς τῷ
[15, 666]	(Ἄνω γὰρ ὥσπερ κοττάβειον αἴρομαι.	Ἀντιφάνης	δ´ ἐν Ἀφροδίτης Γοναῖς· Τονδὶ
[15, 691]	δὲ Μένανδρος ἐν Μισογύνῃ ιʹ	(Ἀντιφάνης	δ´ ἐν Φρεαρρίῳ στακτῆς τοῦ
[15, 700]	ἐργασίαι, φιλοτέχνων ὄντων τῶν Τυρρηνῶν.	Ἀντιφάνης	δ´ Ἱππεῦσι· Τῶν δ´ ἀκοντίων
[15, 678]	αἰωρούμενος. Μνημονεύει δ´ αὐτοῦ καὶ	Ἀντιφάνης	ἐν Ἑαυτοῦ Ἐρῶντι, (Εὔβουλος δ´
[15, 681]	περὶ αὐτῶν εἴρηκεν ὁ κωμῳδιοποιὸς	Ἀντιφάνης	ἐν Κιθαριστῇ· Οὐκ ἐφύσων οἱ
[15, 692]	παρατίθεσθαι, ὧν καὶ αὐτῶν μνησθήσομαι.	Ἀντιφάνης	μὲν γὰρ ἐν Ἀγροικίσιν ἔφη·
[15, 667]	κότταβον προείρηκε μὲν καὶ ὁ	Ἀντιφάνης·	ᾠὰ γάρ ἐστι καὶ πεμμάτια
[15, 673]	ἀμφιλαφεῖς παραθεμένου περὶ τοῦ παρὰ	Ἀντιφῶντι	τῷ τραγῳδιοποιῷ Πληξίππου καὶ πλεῖστα
[15, 673]	ὅσα καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ	Ἀντιφῶντος	εἰπόντος, σφετερισάμενος καὶ ταῦτα ἐπέγραψέν
[15, 673]	παρὰ Ξενοφῶντι ἐν τοῖς Ἀπομνημονεύμασιν	Ἀντιφῶντος,	οὐδὲν ἴδιον προσεξευρών, ὥσπερ κἀν
[15, 691]	ἀνθρώπων βίῳ γενόμενοι, παρ´ οἷς	ἀνυπερβλήτου	τιμῆς, ὡς προείρηται, τῶν μύρων
[15, 699]	πομπεῖς λυχνούχους δηλαδή. Φερεκράτης Δουλοδιδασκάλῳ·	Ἄνυσόν	ποτ´ ἐξελθών, κρότος γὰρ γίγνεται,
[15, 666]	λάβοιτο τοῦ σκέλους κάτωθέ μου;	(Ἄνω	γὰρ ὥσπερ κοττάβειον αἴρομαι. Ἀντιφάνης
[15, 684]	φύεσθαι ἐν Κῷ. Προείρηται δ´	ἄνω	περὶ αὐτῆς ὅτι τὸ κρίνον
[15, 680]	μέλαιναι. ~Ἐπ´ αὐτῇσι στέφανοι ἐπιβέβληνται	ἄνω	(τῆς ἀκάνθου τοῦ ἄνθεος καὶ
[15, 666]	{Β. Πλάστιγγα ποίαν; Τοῦτο τοὐπικείμενον	ἄνω	τὸ μικρόν, τὸ πινακίσκιον λέγεις;
[15, 666]	ὑγρόν, ὃ συνεστραμμένῃ τῇ χειρὶ	ἄνωθεν	ἐρρίπτουν οἱ παίζοντες εἰς τὸ
[15, 681]	δ´ ἐστὶν ἐν Ἰλλυριοῖς τοῖς	ἀνῳκισμένοις	τῆς θαλάσσης. ~(Φιλῖνος δέ φησι
[15, 671]	ἀλλὰ τὰ χρησιμώτατα καὶ ἀκοῆς	ἄξια.	(Ἐπὶ τούτοις ὁ Οὐλπιανὸς δυσχεράνας
[15, 693]	ἐκείνων σκολίων· ἅπερ καὶ αὐτὰ	ἄξιόν	ἐστί σοι ἀπομνημονεῦσαι διά τε
[15, 670]	πρόβλημά τι προβάλλει στεφανωτικόν, ὅπερ	ἄξιόν	ἐστιν ἐπιλύσασθαι, οὕτως λέγοντος τοῦ
[15, 671]	διδάξω σε, πρὶν ἂν τὸν	ἄξιον	παρὰ σοῦ λάβω μισθόν. Οὐ
[15, 688]	ψυχὴν θυμὸν καλεῖσθαι, ὥς τινες	ἀξιοῦσιν.	Τῷ δὲ τοῦ μύρου ὀνόματι
[15, 697]	Φίλωνα, δέον μηδένα τῶν σπουδῆς	ἀξίων	λέγειν τι τοῦ γάστρωνος παρόντος
[15, 671]	συρβηνέων ἐπῆλθεν χορός; Τίς τῶν	ἀξίων	λόγου μέμνηται τοῦ μουσικοῦ τούτου
[15, 671]	ἡμῖν τι περὶ τούτων ζητήσεως	ἀξίων	ὄντων καὶ μὴ ὀνόματαθήρα, φιλότης.
[15, 694]	Πάν, ἐπ´ ἐμαῖς εὔφροσι ταῖσδ´	ἀοιδαῖς	κεχαρημένος. εʹ Ἐνικήσαμεν ὡς ἐβουλόμεσθα,
[15, 680]	Φοῖβον, ὃς ἁγεῖται τοῖς Τυνδαρίδῃσιν	ἀοιδᾶς,	ἁμέτεροι τέττιγες ἐπεστέψαντο χορωνῷ. ΑΚΙΝΙΝΟΙ.
[15, 669]	Καὶ σὺ λαβὼν τόδε δῶρον	ἀοιδὰς	ἀντιπρόπιθι, συμπόσιον κοσμῶν καὶ τὸ
[15, 696]	ἔντροφος ἠελίου χήρωσεν αὐγάς. Τοιγὰρ	ἀοίδιμον	ἔργοις ἀθάνατόν τέ μιν αὐξήσουσι
[15, 683]	κρίνα, λείρια δ´ ἄλλοι ἐπιφθέγγονται	ἀοιδῶν,	οἳ δὲ καὶ ἀμβροσίην, πολέες
[15, 677]	τὴν Λιβύην, ἧς καὶ πολλὰ	ἀοίκητα	ἐπεποιήκει οὗτος ὁ λέων. Ἡσθεὶς
[15, 689]	Ἑλλάδι οὐ γίνεται διὰ τὸ	ἄοσμον.	(Ἀπὸ δὲ ῥιζῶν τό τ´
[15, 679]	τῇ μὲν ὄψει καλὸν ἄνθος,	ἄοσμον	δέ. Γαλήνη δ´ ἡ Σμυρναία
[15, 667]	Βακχυλίδης ἐν Ἐρωτικοῖς· Εὖτε τὴν	ἀπ´	ἀγκύλης ἵησι τοῖσδε τοῖς νεανίαις,
[15, 667]	χεῖρα μέλλοντα κοτταβίζειν. (Ἐκάλουν δ´	ἀπ´	ἀγκύλης τὴν τοῦ κοττάβου πρόεσιν
[15, 696]	(τούτῳ πατέω τὸν ἁδὺν οἶνον	ἀπ´	ἀμπέλω, τούτῳ δεσπότας μνοίας κέκλημαι.
[15, 689]	περὶ Ὀδμῶν συντίθεσθαί φησι μύρα	ἀπ´	ἀνθέων μὲν ῥόδινον καὶ λευκόινον
[15, 692]	πλησίον Ῥώμης ὄρος κείμενον τὸ	ἀπ´	αὐτοῦ Ἰανοῦκλον ὀνομαζόμενον. Τοσαῦτα καὶ
[15, 682]	διὸ καὶ τοῖς ἡμέροις φυλακὴν	ἀπ´	αὐτῶν κατασκευάζουσιν. Ἀφαιροῦντες γὰρ τῶν
[15, 669]	ὄνομα) Δέχου τήνδε προπινομένην τὴν	ἀπ´	ἐμοῦ ποίησιν. Ἐγὼ δ´ ἐπιδέξια
[15, 672]	ἀνελομένους εἰρεσίᾳ τε πάσῃ χρωμένους	ἀπαίρειν	οὐ δύνασθαι. Ἡγησαμένους οὖν θεῖόν
[15, 674]	Καὶ πολλαὶς ὑποθυμίδας πλεκταὶς ἀμπ´	ἀπαλᾷ	δέρᾳ. Καὶ Ἀνακρέων· Πλεκτὰς δ´
[15, 674]	ἐραταῖς φόβαισιν ὅρπακας ἀνήτοιο συνερραις	ἁπαλαῖσι	χερσίν. Εὐανθέα γὰρ πέλεται καὶ
[15, 685]	ἀναφερομένους Μεταλλεῖς φησιν· Ὑπ´ ἀναδενδράδων	ἁπαλὰς	ἀσπαλάθους πατοῦντες (ἐν λειμῶνι λωτοφόρῳ
[15, 670]	ἔστιν ὅταν κατεργασάμενοι τὸν ἐρώμενον	ἀπαλλαγῶσιν	τῆς ἐπιθυμίας. Τὴν ἀφαίρεσιν οὖν
[15, 672]	καὶ ψαιστὰ αὐτῷ ποιήσαντας περιδεεῖς	ἀπαλλάττεσθαι.	Τῆς δὲ Ἀδμήτης ἕωθεν δηλωσάσης
[15, 684]	ἀναγράφει καλούμενον ἄνθος· Θήσειόν θ´	ἁπαλὸν	μήλῳ ἐναλίγκιον ἄνθος, Λευκερέης ἱερὸν
[15, 689]	τήλινον καὶ γλυκύ ἐστι καὶ	ἁπαλόν.	Τὸ δὲ λευκόινον καὶ εὐῶδες
[15, 685]	Κατὰ χειρὸς δ´ ἤλυθ´ ὕδωρ·	ἁπαλὸς	παιδίσκος ἐν ἀργυρέᾳ φέρων προχόῳ
[15, 675]	ὄντα κεφαλῆς καὶ ἀμαράκινον καὶ	ἅπαντας	τοὺς καροῦν δυναμένους ἢ βαρύνειν
[15, 665]	Ἄνδρες δεδειπνήκασιν ἤδη; {Β. Σχεδὸν	ἅπαντες.	{Α. Εὖ γε· τί οὐ
[15, 676]	ἦν ὅπου γῆς ἦσαν, κατέφυγον	ἅπαντες	ἐπὶ τὸ τῆς Ἀφροδίτης ἄγαλμα
[15, 668]	Οἱ δὲ παρόντες ἐνείρετε χεῖρας	ἅπαντες	ἐς σφαίρας κυλίκων· καὶ πρὶν
[15, 687]	ἐλαίῳ χριομένην καὶ γυμναζομένην. (Τούτοις	ἀπαντήσας	ὁ Μασσούριος ἔφη· Ὦ δαιμόνιε
[15, 693]	γε τήνδε Σωτῆρος, θεῶν θνητοῖς	ἁπάντων	χρησιμωτάτου πολύ. {Β. Ὁ Ζεὺς
[15, 700]	Ἄλεξις· Οἶμαί γ´ ἐπιτιμᾶν τῶν	ἀπαντώντων	τινὰς ἡμῖν, ὅτι τηνικαῦτα μεθύων
[15, 689]	εὐστόμαχον ὂν καὶ τὴν διάνοιαν	ἀπαραπόδιστον	φυλάσσει. Καὶ τὸ σαμψούχινον δὲ
[15, 668]	δ´ οὖλαι καταβέβληνται, θώρακα δ´	ἅπας	ἐμπερονᾶται, κνημὶς δὲ περὶ σφυρὸν
[15, 686]	ἀλειψάμενος δοῦλος καὶ ἐλεύθερος εὐθὺς	ἅπας	ὅμοιον ὄζει· αἱ δ´ ἀπὸ
[15, 701]	γὰρ γινομένων εἰ δύο τὰς	ἁπασῶν	τελευταίας συλλαβὰς εἰς μακρὰν ποιήσει
[15, 674]	οὔτε τὰ Ἀνακρέοντος ὁ συγγραφεύς·	ἀπέδειξε	δὲ καὶ διαφωνοῦντα αὐτὸν κατ´
[15, 690]	~Μύρον τε παρὰ Πέρωνος, οὗπερ	ἀπέδοτο	(ἐχθὲς Μελανώπῳ, πολυτελοῦς Αἰγυπτίου, ᾧ
[15, 686]	ὥσπερ αὐτὸς αὑτοῦ σιωπὴν καταμαντευσάμενος	ἀπέθανεν	εὐτυχῶς, οὐδένα καιρὸν νόσῳ παραδούς,
[15, 680]	οὗτοι αἰεὶ ἀνθέουσι· τοὺς (στεφάνους)	ἀπέθεντο	οἱ θεοὶ ἐν Αἰγύπτῳ πυθόμενοι
[15, 668]	ἐν τῷ περὶ Ἀλκαίου. Οὐκ	ἀπεικότως	οὖν οὐδ´ ὁ Καλλίμαχος Σικελὴν
[15, 676]	ἡδίστης ἐπλήρωσεν τὴν ναῦν ἤδη	ἀπειρηκόσι	τοῖς ἐμπλέουσιν τὴν σωτηρίαν (διὰ
[15, 666]	Ἀποκοτταβίζοντας ἀποβλύζειν ὑπολαμβάνεις. Ἐπεὶ οὖν	ἄπειρος	εἶ τῆς τοιαύτης θεωρίας, μάθε
[15, 698]	Αὖθις δ´ οὐκ ἐπὶ κέρδος	ἀπείσομαι	εἰς Θασίους μηθὲν πημαίνων κλυτὸν
[15, 691]	προείρηται, τῶν μύρων ὑπαρχούσης οὐκ	ἀπείχοντο	τῆς χρήσεως, ὥσπερ οὐδὲ ἡμεῖς
[15, 696]	ἀσεβείας κατὰ τοῦ φιλοσόφου γραφὴν	ἀπενεγκάμενος	(Δημόφιλος εἰς αἰδωτε παρασκευασθεὶς ὑπ´
[15, 693]	Ἄλλ´ ἐγχέασα θᾶττον Ἀγαθοῦ Δαίμονος	ἀπενεγκάτω	μοι τὴν τράπεζαν ἐκποδών. Ἱκανῶς
[15, 693]	γάρ. Ἀγαθοῦ Δαίμονος δέχομαι. Λαβοῦς´	ἀπένεγκε	ταύτην ἐκποδών. Ξέναρχος ἐν Διδύμοις·
[15, 700]	ἀποδῶταί τινι ἄν τ´ ὄξος,	ἀπέπεμψ´	ὁ κατάρατος δοὺς ὕδωρ. (Φιλιππίδης
[15, 683]	τελέσκων. Πρῶτα μὲν Ὠδονίηθε Μίδης	ἅπερ	Ἀσίδος ἀρχὴν λείπων ἐν κλήροισιν
[15, 693]	καὶ τῶν Ἀττικῶν ἐκείνων σκολίων·	ἅπερ	καὶ αὐτὰ ἄξιόν ἐστί σοι
[15, 665]	τῶν μετὰ τὸ δεῖπνον ἐπιτελουμένων,	ἅπερ	καὶ μόλις ἀναπεμπάζομαι, εἰπόντος τινὸς
[15, 683]	αἰεὶ κάλυκες στομίοισιν. Σὺν καὶ	ἅπερ	τ´ ὀξεῖα χροιῇ λυχνὶς οὐδὲ
[15, 672]	ἀποδεδρακέναι πρός τι λύγου θωράκιον	ἀπερείσασθαι	καὶ τοὺς εὐμηκεστάτους τῶν κλάδων
[15, 678]	διὰ τούτων· Ἀθῷος ἀποδοὺς θοἰμάτιον	ἀπέρχεται,	στέφανον ἔχων τῶν ἐκκυλίστων οἴκαδε.
[15, 695]	ἀγαθοὺς φίλει, τῶν δειλῶν δ´	ἀπέχου,	γνοὺς ὅτι δειλοῖς ὀλίγη χάρις.
[15, 672]	Ὕβλαν καὶ πυνθανομένων περὶ τῶν	ἀπηντημένων,	θεσπίσαι τὸν Ἀπόλλωνα ποινὴν αὐτοὺς
[15, 680]	Πλέξαι στεφάνους συνθηματιαίους εἴκοσιν. (ΧΟΡΩΝΟΝ.	Ἀπίων	ἐν τῷ περὶ τῆς Ῥωμαικῆς
[15, 674]	τις λέγειν περὶ τῆς λύγου	ἁπλούστερον,	ὅτι ὁ Μεγίστης τῇ λύγῳ
[15, 674]	ἐκ Προμηθέως λόγου. Σαπφὼ δ´	ἁπλούστερον	τὴν αἰτίαν ἀποδίδωσιν τοῦ στεφανοῦσθαι
[15, 665]	παρόντων ἰατρῶν εἶναι τούτων οἳ	ἀπὸ	βαλανείου καθάρσεως ἕνεκα τοῦ στομάχου
[15, 699]	Κενταύροις διθυράμβῳ φησίν· Πίσσα δ´	ἀπὸ	γραβίων ἔσταζεν, Ὅτι δὲ λυχνοῦχοι
[15, 689]	οὐ γίνεται διὰ τὸ ἄοσμον.	(Ἀπὸ	δὲ ῥιζῶν τό τ´ ἴρινον,
[15, 689]	Κύπρῳ φύεται ὀρεινὴ καὶ πολύοσμος·	ἀπὸ	δὲ τῆς ἐν (δὲ) Ἑλλάδι
[15, 689]	δ´ ἐν Αἰγίνῃ καὶ Κιλικίᾳ.	Ἀπὸ	δὲ φύλλων τὸ μύρρινον καὶ
[15, 690]	ΜΕΓΑΛΛΕΙΟΝ· ὠνομάσθη γὰρ καὶ τοῦτο	ἀπὸ	Μεγάλλου τοῦ Σικελιώτου· οἳ δ´
[15, 685]	ἐπέχευεν. Εἶτ´ ἔφερεν στέφανον λεπτᾶς	ἀπὸ	μυρτίδος εὐγνήτων κλαδέων δισύναπτον. (Εὔβουλος
[15, 682]	τῷ μένουσιν ἡνωμέναι καὶ καθάπερ	ἀπὸ	ῥίζης μιᾶς (καὶ) τὸ λοιπὸν
[15, 688]	ἐν Φοινίκῃ καὶ ταύτης τὸ	ἀπὸ	Σιδῶνος. Τὸ δὲ παναθηναικὸν λεγόμενον
[15, 669]	(Τὰ δὲ ῥόδα φυλλοβολεῦντα τὠνδρὸς	ἀπὸ	στεφάνων πάντ´ ἐγένοντο χαμαί. Σὸν
[15, 675]	παρέπαιον, οἳ δὲ νεκροῖς ἐῴκεσαν	ἀπὸ	τῆς καρώσεως. Ἐπ´ ἀκτῆς δέ
[15, 681]	ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ Χρυσέῃ Βύβλῳ	ἀπὸ	τῆς (πρώτης δρεψαμένης νύμφης Ἑλιχρύσης
[15, 693]	πινόμενον· καὶ τρίτον προσκυνήσαντες λαμβάνουσιν	ἀπὸ	τῆς τραπέζης, (καὶ) ὥσπερ ἱκετείαν
[15, 668]	διωνομάζετο τὰ πεμμάτια τότε χαρίσιοι	ἀπὸ	τῆς τῶν ἀναιρουμένων χαρᾶς. (Μνημονεύει
[15, 688]	στήθει ὑποθυμιάδας οἱ ποιηταὶ κεκλήκασιν	(ἀπὸ	τῆς τῶν ἀνθῶν ἀναθυμιάσεως, οὐκ
[15, 674]	(Ἐν ταύτῃ συμβαίνει τοὺς μὲν	ἀπὸ	τῆς χώρας καλάμοις στεφανοῦσθαι ἢ
[15, 666]	(Λατάγη δ´ ἐστὶν τὸ ὑπολειπόμενον	ἀπὸ	τοῦ ἐκποθέντος ποτηρίου ὑγρόν, ὃ
[15, 686]	ὀνομασίαν φησὶ λαβεῖν τὰ μύρα	ἀπὸ	τοῦ μετὰ πολλοῦ μόρου καὶ
[15, 679]	ἐν Γλώσσαις· καὶ ἴσως ὁ	ἀπὸ	τοῦ οὕτω καλουμένου (πόθου) ἄνθους
[15, 677]	τὸν δάφνινον. Κέκληται δὲ στέφανος	ἀπὸ	τοῦ στέφειν. Σὺ δὲ οἴει
[15, 687]	ἔπρασσον οὐ μόνον τῆς εὐωδίας	ἀπὸ	τοῦ στήθους κατὰ φύσιν ἀναφερομένης
[15, 688]	τῆς τῶν ἀνθῶν ἀναθυμιάσεως, οὐκ	ἀπὸ	τοῦ τὴν ψυχὴν θυμὸν καλεῖσθαι,
[15, 680]	τὸν στέφανον πάλαι χορωνὸν καλούμενον	ἀπὸ	τοῦ τοὺς χορευτὰς ἐν τοῖς
[15, 684]	περικαλλέος, ὅ ῥα μάλιστα φίλατο.	Ἀπὸ	τούτου δέ φησι τοῦ ἄνθους
[15, 692]	τὸ δ´ ἔμπροσθεν ἔχοντα πρόσωπον.	Ἀπὸ	τούτου καὶ τὸν Ἰανὸν ποταμὸν
[15, 701]	παῖ καὶ βάλε παῖ. Διόπερ	ἀπὸ	τούτου λεχθῆναί φασιν τὸ ἵε
[15, 686]	ἅπας ὅμοιον ὄζει· αἱ δ´	ἀπὸ	τῶν ἐλευθερίων μόχθων (ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων
[15, 688]	τὸ μετώπιον ἐξ ἐλαίου τοῦ	ἀπὸ	τῶν πικρῶν καρύων. Οἱ δὲ
[15, 666]	λάταγα Θεσσαλοὺς καὶ Ῥοδίους τὸν	ἀπὸ	τῶν ποτηρίων κότταβον λέγειν. Κότταβος
[15, 688]	Ἥρας λέγει· Ἀμβροσίῃ μὲν πρῶτον	ἀπὸ	χροὸς ἱμερόεντος λύματα πάντα κάθηρεν,
[15, 683]	Νυμφέων. Καὶ δ´ αὐτῆς μήκωνος	ἄπο	πλαταγώνια βάλλοις, ἄβρωτον κώδειαν ὄφρα
[15, 699]	σὺ τόνδ´ ἀγαθός περ ἐὼν	ἀποαίρεο,	κουρεῦ, μήτε σύ, Πηλείδη. Ὅτι
[15, 672]	εἰς τὸν Ἡραίτην ὅρμον καὶ	ἀποβάντας	εὐθέως ἔχεσθαι τῆς πράξεως. Ἀθύρου
[15, 691]	κρονικόν, ἀλλὰ τέτταρας περιστερὰς ἀφῆκεν	ἀποβεβαμμένας	εἰς οὐχὶ ταὐτόν, μὰ Δία,
[15, 697]	μᾶλλον ἐπωφελεῖ. Καὶ μετὰ ταῦτα	ἀποβλέψας	εἰς αὐτὸν ἔφη· ἀλλ´ ἐπειδή
[15, 671]	εἰπόντος τοῦ Δημοκρίτου ὁ Οὐλπιανὸς	ἀποβλέψας	πρὸς τὸν Κύνουλκον Οἵῳ μ´
[15, 666]	σὺ καὶ τοὺς Ἀμειψίου Ἀποκοτταβίζοντας	ἀποβλύζειν	ὑπολαμβάνεις. Ἐπεὶ οὖν ἄπειρος εἶ
[15, 665]	ἕνεκα τοῦ στομάχου πίνοντες ἄμυστιν	ἀποβλύζουσιν,	ἔφη οὐκ εἶναι παλαιὰν ταύτην
[15, 672]	δὴ βαρβάρους Κᾶρας ὑπονοήσαντας αὐτόματον	ἀποδεδρακέναι	πρός τι λύγου θωράκιον ἀπερείσασθαι
[15, 677]	δὲ καὶ Σιμμίας οἱ Ῥόδιοι	ἀποδιδόασιν	ἓν ἀνθ´ ἑνὸς Ἴσθμιον, στέφανον.
[15, 673]	ἔσεσθαι (καὶ) δίκην ἐν εὐωχίαις	ἀποδιδόντας	τῇ θεῷ τὴν προσήκουσαν. Ὅθεν
[15, 666]	εἶδος παροίνιον τὸν κότταβον εἶναι	ἀποδίδωσιν,	ἐν ᾗ ἐξίσταντο καὶ τῶν
[15, 677]	στεφάνων γένος τι τὴν ὑπογλωττίδα	ἀποδίδωσιν.	Λαβὲ οὖν καὶ παρ´ ἐμοῦ
[15, 674]	Σαπφὼ δ´ ἁπλούστερον τὴν αἰτίαν	ἀποδίδωσιν	τοῦ στεφανοῦσθαι ἡμᾶς, λέγουσα τάδε·
[15, 672]	τῆς οἴκοθεν σωτηρίας χαριστήριον βουλομένην	ἀποδοῦναι	ἐπιμεληθῆναι τοῦ (ἱεροῦ τοῦ καὶ
[15, 672]	θεσπίσαι τὸν Ἀπόλλωνα ποινὴν αὐτοὺς	ἀποδοῦναι	τῇ θεῷ δι´ ἑαυτῶν ἑκούσιον
[15, 678]	ἐν Ῥίνωνι διὰ τούτων· Ἀθῷος	ἀποδοὺς	θοἰμάτιον ἀπέρχεται, στέφανον ἔχων τῶν
[15, 700]	τ´ οἶνον ἄν τε φανὸν	ἀποδῶταί	τινι ἄν τ´ ὄξος, ἀπέπεμψ´
[15, 679]	τὸν θεῖον Πλάτωνα ὑπολάβωμέν σε	ἀποθανόντα	μεταμορφωθῆναι (ἐν τῷ περὶ Ψυχῆς)
[15, 672]	ἐξενεγκαμένους τῆς νεὼς τὸ βρέτας	ἀποθέσθαι	παρὰ τὸν αἰγιαλόν· καὶ ψαιστὰ
[15, 669]	Οὐλπιανὸς βρενθύηται ὡς ἐκ τῶν	ἀποθέτων	τοῖς Ὁμηρίδαις μόνος ἀνασπάσας λήψεται
[15, 672]	ἐξ ἐκείνου καθ´ ἕκαστον ἔτος	ἀποκομίζεσθαι	τὸ βρέτας εἰς τὴν ᾐόνα
[15, 666]	τι σὺ καὶ τοὺς Ἀμειψίου	Ἀποκοτταβίζοντας	ἀποβλύζειν ὑπολαμβάνεις. Ἐπεὶ οὖν ἄπειρος
[15, 665]	κοττάβων ζήτησις ἦν (καὶ τῶν	ἀποκοτταβιζόντων.	Οὓς οἰηθείς τις τῶν παρόντων
[15, 667]	τὴν δεξιὰν χεῖρα ἐν τοῖς	ἀποκοτταβισμοῖς.	Οἳ δὲ ποτηρίου εἶδος τὴν
[15, 666]	ὅτι οὐκ ἦν οὗτος ὁ	ἀποκοτταβισμὸς	ἀρχαῖος; Εἰ μή τι σὺ
[15, 686]	Ἐπεὶ δὲ τοσούτων λεχθέντων μηδὲν	ἀποκρίνεται,	κελεύω αὐτὸν κατὰ τοὺς Ἀλέξιδος
[15, 676]	τὴν ἐκ τῶν οἴνων ἀναθυμίασιν	ἀποκρούεται	καὶ ὁ τῶν ῥόδων ἔχει
[15, 675]	στύφοντα καὶ τὴν οἴνων ἀναθυμίασιν	ἀποκρουόμενον,	ἔτι δὲ ῥόδινον ἔχοντά τι
[15, 675]	μίγματος προσηνῆ καὶ ἄλυπον ἔσχον	ἀπόλαυσιν.	Καὶ διὰ τοῦθ´ οἱ Ἕλληνες
[15, 692]	τοῖς χρειώδεσιν καὶ τῶν εἰς	ἀπόλαυσιν	καὶ τρυφὴν ἀγόντων ἐπὶ τὴν
[15, 675]	τῆς ἀμπέλου καὶ πρὸς ἄμετρον	ἀπόλαυσιν	τῶν πολλῶν ἐκτρεπομένων ἄκρατόν τε
[15, 688]	Καὶ ὁ Σοφοκλῆς δὲ τὰς	ἀπολελυμένας	τοῦ φόβου πεποίηκε λεγούσας· Θυμῷ
[15, 682]	καλεῖν εὔομφον ἀντὶ τοῦ εὔοσμον.	Ἀπολλόδωρος	δ´ ἐν δʹ Παρθικῶν ἄνθος
[15, 681]	εὐῶδες δ´ ἐστὶ πολὺ μᾶλλον.	Ἀπολλόδωρος	δὲ ἐν τῷ περὶ Θηρίων
[15, 675]	περιστατέον. Τὰ αὐτὰ εἴρηκεν καὶ	Ἀπολλόδωρος	ἐν τῷ περὶ Μύρων καὶ
[15, 694]	τέκνα Λατώ, Φοῖβον χρυσοκόμαν, ἄνακτ´	Ἀπόλλω,	ἐλαφηβόλον τ´ ἀγροτέραν Ἄρτεμιν, ἃ
[15, 701]	τῆς Εὐβοίας ἀνακομίζουσαν εἰς Δελφοὺς	Ἀπόλλωνα	καὶ Ἄρτεμιν γενέσθαι περὶ τὸ
[15, 672]	περὶ τῶν ἀπηντημένων, θεσπίσαι τὸν	Ἀπόλλωνα	ποινὴν αὐτοὺς ἀποδοῦναι τῇ θεῷ
[15, 701]	τόξα μετὰ χεῖρας ἔχοντα τὸν	Ἀπόλλωνα.	Τοῦτο δ´ ἐστὶν ὡς ἂν
[15, 688]	μύρα κάλλιστα κατὰ τόπους, ὡς	Ἀπολλώνιός	φησιν ὁ Ἡροφίλειος ἐν τῷ
[15, 697]	καὶ αὐτὸς Ἀριστοτέλης ἐν τῇ	Ἀπολογίᾳ	τῆς ἀσεβείας, εἰ μὴ κατέψευσται
[15, 669]	τὴν χιλιέτη μου ταύτην ζήτησιν	ἀπολύσασθαι,	Δημόκριτε, καὶ διὰ τί οἱ
[15, 665]	ἑταῖρε Τιμόκρατες, οὐκ ἂν δυναίμην	ἀπομνημονεύειν	ἔτι σοι τῶν πολλάκις λεχθέντων
[15, 673]	τοῦ παρὰ Ξενοφῶντι ἐν τοῖς	Ἀπομνημονεύμασιν	Ἀντιφῶντος, οὐδὲν ἴδιον προσεξευρών, ὥσπερ
[15, 693]	καὶ αὐτὰ ἄξιόν ἐστί σοι	ἀπομνημονεῦσαι	διά τε τὴν ἀρχαιότητα καὶ
[15, 673]	τοῖς τὴν θεὸν θεραπεύουσι μόνοις	ἀπονέμειν	δῶρον. Τοῖς τε χρησθεῖσιν ἐκ
[15, 669]	τηλεδαπόν τε φίλον εἰρεσίῃ γλώσσης	ἀποπέμψομεν	εἰς μέγαν αἶνον τοῦδ´ ἐπὶ
[15, 681]	Οὐκ ἐφύσων οἱ Λάκωνες ὡς	ἀπόρθητοί	ποτε; Νῦν δ´ ὁμηρεύους´ ἔχοντες
[15, 679]	τῶν τοιούτων θηρίων εἰκὸς ἐνδύεσθαι.	Ἀποροῦντος	δ´ αὐτοῦ ἐπὶ ἕτερον, φησί,
[15, 678]	ὁ τὰ ἐν τοῖς βιβλίοις	ἀπόρρητα	οὐ μόνον ἐκλέγων ἀλλὰ καὶ
[15, 700]	δεῖ τ´ οὐχὶ σείειν, ἀλλ´	ἀποσείειν	αὐτόθεν. Νικόστρατος ἐν Πατριώταις· Ὁ
[15, 686]	ἢ μύρου γυναιξὶν (ἡδίων) καὶ	ἀποῦσα	ποθεινοτέρα. Καὶ γὰρ δὴ μύρῳ
[15, 680]	διὰ τὸ τοῦ Πατάρμιδος μῖσος	ἀποφανθῆναι	βασιλέα. ΣΥΝΘΗΜΑΤΙΑΙΟΙ στέφανοι, ἠργολαβημένοι καὶ
[15, 672]	Καὶ οἱ ἄλλοι δὲ ἐξηγηταὶ	ἀπροσδιόνυσά	τινα εἰρήκασιν περὶ τοῦ προκειμένου.
[15, 695]	Διονύσιον ἐς χορόν. ιηʹ Εἴθ´	ἄπυρον	καλὸν γενοίμην μέγα χρυσίον (καί
[15, 674]	μάκαιρα μᾶλλον προσόρην, ἀστεφανώτοισι δ´	ἀπυστρέφονται.	Ὡς εὐανθέστερον γὰρ καὶ κεχαρισμένον
[15, 695]	Αἰαῖ, Λειψύδριον προδωσέταιρον, οἵους ἄνδρας	ἀπώλεσας,	μάχεσθαι ἀγαθούς τε καὶ εὐπατρίδας,
[15, 693]	δὲ Σωτῆρος Διὸς τάχιστά γε	ἀπώλεσε	ναύτην καὶ κατεπόντωσέν μ´, ὁρᾷς.
[15, 670]	γὰρ οἱ ἐρῶντες. Εἰ μὴ	ἄρα	διὰ τὸ κατεστέφθαι τῷ ἔρωτι
[15, 670]	ἐρᾶν ὄντων καλλωπίζονται. Εἰ μὴ	ἄρα	ἡ φύσις οἱονεί τι δαιμόνιον
[15, 668]	ἐν Πλεισθένει· Πολὺς δὲ κοσσάβων	ἀραγμὸς	Κύπριδος προσῳδὸν ἀχεῖ μέλος ἐν
[15, 696]	ὁ περιηγητὴς ἐν τῇ πρὸς	Ἀράνθιον	Ἐπιστολῇ. Καὶ ὁ εἰς Πτολεμαῖον
[15, 672]	καὶ Νυμφῶν καθιδρυμένου· τοὺς δ´	Ἀργείους	πυθομένους καὶ χαλεπαίνοντας πεῖσαι χρημάτων
[15, 672]	ἁρπάσαι τὸ βρέτας, πεπεισμένους τοὺς	Ἀργείους	ὡς, εἰ τοῦτο γένοιτο, πάντως
[15, 683]	Σπέρματι μὴν κάλυκες κεφαλήγονοι ἀντελέουσιν,	ἀργήεις	πετάλοισι, κρόκῳ μέσα χροιισθεῖσαι· ἃ
[15, 672]	γάρ φησιν τὴν Εὐρυσθέως ἐξ	Ἄργους	φυγοῦσαν ἐλθεῖν εἰς Σάμον, θεασαμένην
[15, 685]	ἤλυθ´ ὕδωρ· ἁπαλὸς παιδίσκος ἐν	ἀργυρέᾳ	φέρων προχόῳ ἐπέχευεν. Εἶτ´ ἔφερεν
[15, 698]	εἰς Θασίους μηθὲν πημαίνων κλυτὸν	ἄργυρον	ἐγγυαλίξων, μή τίς μοι κατὰ
[15, 683]	αὐτὸ κορυμβηλοῖο φυτεύσαις θράσκιον ἢ	ἀργωπὸν	ἠὲ κλαδέεσσι πλανήτην· βλαστοδρεπιδεχυτοιο καὶ
[15, 691]	φησίν· Στακτὴ δυοῖν μναῖν οὐκ	ἀρέσκει	μ´ οὐδαμῶς. Οὐ μόνον δὲ
[15, 696]	τῆς λέξεως φανερὸν ὑμῖν ποιήσω·	Ἀρετὰ	πολύμοχθε γένει βροτείῳ, θήραμα κάλλιστον
[15, 687]	οὖσαν καὶ Νοῦν, ἔτι δ´	Ἀρετὴν	ἐλαίῳ χριομένην καὶ γυμναζομένην. (Τούτοις
[15, 687]	πᾶσιν αὑτοῦ ἔργοις· Ἁβροδίαιτος ἀνὴρ	ἀρετήν	τε σέβων τάδ´ ἔγραψεν Παρράσιος.
[15, 687]	Ἀλλ´ ὅμως διὰ τὸ τὴν	ἀρετὴν	φῆσαι τιμᾶν ἀνεκτέον. Ταῦτα μὲν
[15, 687]	δοκεῖ, ὑπεραλγήσας ῥυπαίνοντι (τὸ τῆς	ἀρετῆς	ἁβρὸν καὶ καλόν, ἅτε φορτικῶς
[15, 687]	ἑλκύσας, λόγῳ γοῦν ἀντελάβετο τῆς	ἀρετῆς,	ἐπιγραψάμενος τοῖς ἐν Λίνδῳ πᾶσιν
[15, 687]	δὲ οἴεσθε τὴν ἁβρότητα χωρὶς	ἀρετῆς	ἔχειν τι τρυφερόν; Καίτοι Σαπφώ,
[15, 687]	ταῦτα δ´ ἐστὶν οἰκεῖα τῆς	ἀρετῆς.	Παρράσιος δὲ ὁ ζωγράφος, καίπερ
[15, 668]	ἐμπερονᾶται, κνημὶς δὲ περὶ σφυρὸν	ἀρθροῦται,	βλαύτης δ´ οὐδεὶς ἔτ´ ἔρως
[15, 684]	τοῦ ἄνθους καὶ τὸν τῆς	Ἀριάδνης	καλούμενον στέφανον πεπλέχθαι. ~Καὶ ὁ
[15, 671]	Φημὶ οὖν τὸν τῶν ἑξήκοντα	ἀριθμὸν	εἰς ἓξ συμπότας δύνασθαι τὴν
[15, 671]	ὃ λέγει τοιοῦτον· ~ἕνα βούλεσθαι	ἀριθμὸν	εὑρεῖν, ᾧ ἕως τοῦ τελευταίου
[15, 671]	δῆλον. Ὁ οὖν τῶν ἑξήκοντα	ἀριθμὸς	εἰς ἓξ συμπληρωθέντος τοῦ συμποσίου
[15, 700]	ὅσος ὁ τῶν ἡμερῶν ἐστιν	ἀριθμὸς	εἰς τὸν ἐνιαυτόν. Ἕρμιππος δὲ
[15, 670]	ἅμα καὶ ἐλάττοσιν ἁρμοττόντων τῶν	ἀριθμῶν	τῶν αὐτῶν. Ὁ μὲν Πλάτων
[15, 694]	καλὸς Πλάτων αὐτοῦ μέμνηται ὡς	ἄριστα	εἰρημένου, ὁ Μυρτίλος ἔφη Ἀναξανδρίδην
[15, 672]	ἀναζητεῖν προσποιουμένου ὁ Δημόκριτος ἔφη·	~Ἀρίσταρχος	ὁ γραμματικώτατος, ἑταῖρε, ἐξηγούμενος τὸ
[15, 681]	τῶν Εὐρωπαίων ἀνθέων εὔοσμος ἐστίν.	Ἀρίστη	δ´ ἐστὶν ἐν Ἰλλυριοῖς τοῖς
[15, 681]	ἡ Ἀφροδίτη ἐλούσατο. Εἶναι δ´	ἀρίστην	ἐν Κύπρῳ καὶ Λήμνῳ, ἔτι
[15, 681]	ἐν τῷ στύφειν, πολὺ δ´	ἀρίστην	εὐωδίαν καὶ δυναμένην τέρπειν, (ἀλλὰ
[15, 686]	Καὶ κατὰ τὸν Φλιάσιον δὲ	Ἀριστίαν·	καὶ γὰρ οὗτος ἐν ταῖς
[15, 695]	κατ´ αἶαν, φίλταθ´ Ἁρμόδιε καὶ	Ἀριστόγειτον,	ὅτι τὸν τύραννον κτανέτην ἰσονόμους
[15, 695]	ξίφος φορήσω, ὥσπερ Ἁρμόδιος καὶ	Ἀριστογείτων,	ὅτ´ Ἀθηναίης ἐν θυσίαις ἄνδρα
[15, 695]	ξίφος φορήσω, ὥσπερ Ἁρμόδιος καὶ	Ἀριστογείτων,	ὅτε τὸν τύραννον κτανέτην (ἰσονόμους
[15, 697]	δὴ πάντες ὅσοι πάρος ἦσαν	ἄριστοι,	Εὔβοιός τε καὶ Ἑρμογένης δῖοί
[15, 694]	ἀδόλῳ φρενί. ζʹ Ὑγιαίνειν μὲν	ἄριστον	ἀνδρὶ θνητῷ, δεύτερον δὲ καλὸν
[15, 695]	αἰχμητά, λέγουσί σε ἐς Τροίαν	ἄριστον	ἐλθεῖν Δαναῶν μετ´ Ἀχιλλέα. ιϚ
[15, 694]	τὸ μὲν ὑγιαίνειν πρῶτον ὡς	ἄριστον	ὂν ὠνόμασεν ὀρθῶς· δεύτερον δ´
[15, 674]	γε στέφανον, ἀρχαῖον στέφος, δεσμῶν	ἄριστος	ἐκ Προμηθέως λόγου. Σαπφὼ δ´
[15, 674]	τῆς ἀγωγῆς παῖδας ἀστεφανώτους ἀκολουθεῖν.	Ἀριστοτέλης	δ´ ἐν δευτέρῳ Ἐρωτικῶνκαὶ Ἀρίστων
[15, 674]	θεοῖς παραγγέλλει στεφανοῦσθαι τοὺς θύοντας.	(Ἀριστοτέλης	δ´ ἐν τῷ Συμποσίῳ φησὶν
[15, 697]	προκριθέντος. Ἀλλὰ μὴν καὶ αὐτὸς	Ἀριστοτέλης	ἐν τῇ Ἀπολογίᾳ τῆς ἀσεβείας,
[15, 692]	ὀλίγον. Ζητεῖ δ´ ὁ πολυμαθέστατος	Ἀριστοτέλης	ἐν τοῖς Φυσικοῖς Προβλήμασι Διὰ
[15, 696]	Καλλιμάχειος ἐν τῷ πρώτῳ περὶ	Ἀριστοτέλους.	δεται δὲ καὶ οὗτος ἐν
[15, 696]	τὸ ὑπὸ τοῦ πολυμαθεστάτου γραφὲν	Ἀριστοτέλους	εἰς Ἑρμείαν τὸν Ἀταρνέα οὐ
[15, 673]	τῶν ἐν τοῖς Ἠθικοῖς Νικομαχείοις	(Ἀριστοτέλους,	ἐννοίας ἀμφιλαφεῖς παραθεμένου περὶ τοῦ
[15, 666]	τόξα καθιστάμεθα. Δικαίαρχος ὁ Μεσσήνιος,	Ἀριστοτέλους	μαθητής, ἐν τῷ περὶ Ἀλκαίου
[15, 701]	ὢν δεύτερος τῶν τοῦ σοφοῦ	Ἀριστοτέλους	μαθητῶν ἐν τῷ προτέρῳ περὶ
[15, 678]	πρόσω παίδων τὸ δ´ ἐξ	ἀρίστου	ἀνδρῶν, γυμνῶν ὀρχουμένων καὶ ᾀδόντων
[15, 690]	μύροισι καὶ θυώμασι καὶ βακκάρι.	Ἀριστοφάνης	δ´ ἐν Θεσμοφοριαζούσαις· (Ὦ Ζεῦ
[15, 667]	πλεῖστα τύχης τὸ δ´ ἆθλον.	Ἀριστοφάνης	Δαιταλεῦσιν Ἔγνωκ´, ἐγὼ δὲ χαλκίον
[15, 699]	οἱ νῦν καλούμενοι φανοὶ ὠνομάζοντο	Ἀριστοφάνης	ἐν Αἰολοσίκωνι παρίστησιν· Καὶ διαστίλβονθ´
[15, 691]	τε καὶ σάγδας ὁμοῦ. Καὶ	Ἀριστοφάνης	ἐν Δαιταλεῦσιν καὶ ἐν Μαρικᾷ
[15, 690]	λέγουσα οὕτως· Βρενθείω βασιληίω. ΨΑΓΔΗΣ	Ἀριστοφάνης	ἐν Δαιταλεῦσιν· Φέρ´ ἴδω, τί
[15, 691]	Μυρώμασιν μέντοι, οὐ μυρίσμασιν ἔλεγεν	Ἀριστοφάνης	ἐν Ἐκκλησιαζούσαις· Ἥτις μεμύρισμαι τὴν
[15, 680]	ΣΥΝΘΗΜΑΤΙΑΙΟΙ στέφανοι, ἠργολαβημένοι καὶ ἐκδόσιμοι.	Ἀριστοφάνης	ἐν Θεσμοφοριαζούσαις· Πλέξαι στεφάνους συνθηματιαίους
[15, 690]	τὸν Μέγαλλον. Μνημονεύει δ´ αὐτοῦ	Ἀριστοφάνης	ἐν Τελμησσεῦσι καὶ Φερεκράτης ἐν
[15, 677]	ΙΣΘΜΙΑΚΟΝ. Οὕτως τοῦτον καλούμενον στέφανον	Ἀριστοφάνης	μνήμης ἠξίωσεν ἐν Ταγηνισταῖς λέγων
[15, 694]	Ἀλκαίου τε καὶ Ἀνακρέοντος, ~ὡς	Ἀριστοφάνης	παρίστησιν ἐν Δαιταλεῦσιν (λέγων οὕτως·
[15, 701]	ἀναφωνήσω τάδε τὰ τοῦ ἡδίστου	Ἀριστοφάνους·	Ἐκφέρετε πεύκας κατ´ Ἀγάθωνα φωσφόρους.
[15, 674]	Ἀριστοτέλης δ´ ἐν δευτέρῳ Ἐρωτικῶνκαὶ	Ἀρίστων	ὁ περιπατητικός, Κεῖος δὲ τὸ
[15, 702]	παιᾶνα ᾄσας τὸν ποιηθέντα ὑπὸ	Ἀρίφρονος	τοῦ Σικυωνίου τόνδε· Ὑγίεια, πρεσβίστα
[15, 682]	Δείπνοις τὸ ῥόδον φησὶ τοὺς	Ἀρκάδας	καλεῖν εὔομφον ἀντὶ τοῦ εὔοσμον.
[15, 694]	ἔχει κράτος. δʹ Ὦ Πάν,	Ἀρκαδίας	μέδων κλεεννᾶς, ὀρχηστὰ Βρομίαις ὀπαδὲ
[15, 673]	Ἥρῃ δαίνυσθαι ζεφύρου πνεύμασι τερπόμενος.	Ἀρκεῖ	μοι λιτὴ μὲν ὑπὸ πλευροῖσι
[15, 673]	πότερον στρωμνῆς ἕνεκεν ἢ στεφανώσεως	ἀρκεῖται	τῇ λύγῳ, (τῷ (δὲ) λέγειν
[15, 671]	εἰς ἓξ συμπληρωθέντος τοῦ συμποσίου	ἀρκέσει	οὕτως. Εἰσῆλθεν εἰς τὸ συμπόσιον
[15, 702]	ἢ πόθων, (οὓς κρυφίοις Ἀφροδίτας	ἄρκυσιν	θηρεύομεν, ἢ εἴ τις ἄλλα
[15, 695]	τ´ Ἀθήνας ἐποιησάτην. ιαʹ Φίλταθ´	Ἁρμόδι´,	οὔ τί που τέθνηκας· νήσσοις
[15, 695]	κλέος ἔσσεται κατ´ αἶαν, φίλταθ´	Ἁρμόδιε	καὶ Ἀριστόγειτον, ὅτι τὸν τύραννον
[15, 692]	μὲν γὰρ ἐν Ἀγροικίσιν ἔφη·	Ἁρμόδιος	ἐπεκαλεῖτο, παιὰν ᾔδετο, μεγάλην Διὸς
[15, 695]	κλαδὶ τὸ ξίφος φορήσω, ὥσπερ	Ἁρμόδιος	καὶ Ἀριστογείτων, ὅτ´ Ἀθηναίης ἐν
[15, 695]	κλαδὶ τὸ ξίφος φορήσω, ὥσπερ	Ἁρμόδιος	καὶ Ἀριστογείτων, ὅτε τὸν τύραννον
[15, 670]	στεφάνων πλείοσιν ἅμα καὶ ἐλάττοσιν	ἁρμοττόντων	τῶν ἀριθμῶν τῶν αὐτῶν. Ὁ
[15, 697]	καὶ ὁ πρῶτος μετὰ Φιλέταιρον	ἄρξας	Περγάμου (Ἄτταλος δικαστὴν καθεστάκει βασιλικῶν
[15, 672]	Τυρρηνοὺς λῃστρικῷ (τε) βίῳ χρωμένους	ἁρπάσαι	τὸ βρέτας, πεπεισμένους τοὺς Ἀργείους
[15, 689]	διὰ πλοῦτον καὶ διὰ τὴν	Ἀρσινόης	καὶ Βερενίκης σπουδήν. Ἐγίνετο δὲ
[15, 694]	ἄνακτ´ Ἀπόλλω, ἐλαφηβόλον τ´ ἀγροτέραν	Ἄρτεμιν,	ἃ γυναικῶν μέγ´ ἔχει κράτος.
[15, 701]	ἀνακομίζουσαν εἰς Δελφοὺς Ἀπόλλωνα καὶ	Ἄρτεμιν	γενέσθαι περὶ τὸ τοῦ κληθέντος
[15, 694]	τριῶν γενῶν ὄντων, ὥς φησιν	Ἀρτέμων	ὁ Κασανδρεὺς ἐν δευτέρῳ Βιβλίων
[15, 683]	ἀνὰ κόλπῳ φυλλάδα νηλείην ἐκχεύετον,	ἀρτίγονοι	δὲ εἴδοντ´ ἠμύουσαι αἰεὶ κάλυκες
[15, 685]	καὶ δύο (ἑτέρους κατὰ χειρὸς	ἀρτίως	εἰληφότας καὶ στέφανον. Εἶεν· καλὸς
[15, 668]	νικητήρια. Εἶθ´ ἑξῆς φησιν· Ἐξεπήδης´	ἀρτίως	πέττουσα τὸν χαρίσιον. Ὅτι δὲ
[15, 698]	νεμεσήσῃ (πεσσομένης ἀλόχου τὸν ἀχαικὸν	ἄρτον	ἐν οἴκοις, καί ποτέ τις
[15, 691]	χερσίν, ὥσπερ ἡμεῖς νῦν ποιοῦμεν,	ἀρυσαμένους	ἀλείφεσθαι πᾶν τὸ σῶμα καὶ
[15, 693]	καὶ σχεδὸν πάντες οἱ τῆς	ἀρχαίας	κωμῳδίας ποιηταί. Ἀλλ´ ὅ γε
[15, 698]	ὀλίγον καὶ Κρατῖνος ὁ τῆς	ἀρχαίας	κωμῳδίας ποιητὴς ἐν Εὐνείδαις καὶ
[15, 699]	παρῳδίας καὶ Ἕρμιππος ὁ τῆς	ἀρχαίας	κωμῳδίας ποιητής. Τούτων δὲ πρῶτος
[15, 674]	Ἐρωτικῶν Ὁμοίων φασὶν ὅτι οἱ	ἀρχαῖοι	διὰ τοὺς περὶ τὸν οἶνον
[15, 672]	ὅτι καὶ λύγοις ἐστεφανοῦντο οἱ	ἀρχαῖοι.	Τεναρος δὲ ἀγροίκων εἶναι λέγει
[15, 673]	προμάλου δέμνιον ἐνδαπίης, καὶ λύγος,	ἀρχαῖον	Καρῶν στέφος. ἀλλὰ φερέσθω Οἶνος
[15, 674]	(Τῷ δὲ ξένῳ γε στέφανον,	ἀρχαῖον	στέφος, δεσμῶν ἄριστος ἐκ Προμηθέως
[15, 673]	(δὲ) λέγειν αὐτὴν τῶν Καρῶν	ἀρχαῖον	στέφος πρόδηλον καθίστησι τὸ ζητούμενον.
[15, 676]	τῆς (Κύπρου ἀγαλμάτιον Ἀφροδίτης σπιθαμιαῖον,	ἀρχαῖον	τῇ τέχνῃ, ὠνησάμενος ᾔει φέρων
[15, 669]	τε καὶ ἡμῖν τόνδε τὸν	ἀρχαῖον	τηλεδαπόν τε φίλον εἰρεσίῃ γλώσσης
[15, 699]	δὲ καὶ κωμῳδίαν εἰς τὸν	ἀρχαῖον	τρόπον, ἣν ἐπιγράφουσιν Φιλίνην. Ὁ
[15, 666]	οὐκ ἦν οὗτος ὁ ἀποκοτταβισμὸς	ἀρχαῖος;	Εἰ μή τι σὺ καὶ
[15, 693]	σοι ἀπομνημονεῦσαι διά τε τὴν	ἀρχαιότητα	καὶ ἀφέλειαν τῶν ποιησάντων, (καὶ
[15, 699]	λάσιαι φρένες ἤλασαν ἔξω πατρίδος.	Ἀρχαίων	ἦν ὅδ´ ἀνὴρ προγόνων, εἰδὼς
[15, 665]	παράδοσιν οὐδ´ εἰδέναι τινὰ τῶν	ἀρχαίων	ταύτῃ τῇ καθάρσει χρησάμενον. ~Δι´
[15, 671]	πληροῦν. Οἶδα γὰρ ὅτι κατ´	ἀρχὰς	ἐλέγομεν μὴ συνδειπνεῖν τῶν πέντε
[15, 702]	ἢ τᾶς ἰσοδαίμονος ἀνθρώποις βασιληίδος	ἀρχᾶς	ἢ πόθων, (οὓς κρυφίοις Ἀφροδίτας
[15, 675]	κράσεως τὸν καὶ τῶν ὄμβρων	ἀρχηγὸν	αἴτιον ὑπολαβόντες. Ἔδει μὲν οὖν
[15, 683]	μὲν Ὠδονίηθε Μίδης ἅπερ Ἀσίδος	ἀρχὴν	λείπων ἐν κλήροισιν ἀνέτρεφεν Ἠμαθίοισιν,
[15, 685]	διθυραμβοποιὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Δείπνῳ	ἀρχὴν	ποιεῖται τὸν στέφανον τῆς εὐωχίας
[15, 688]	δὲ τοῦ μύρου ὀνόματι πρῶτος	Ἀρχίλοχος	κέχρηται λέγων· Οὐκ ἂν μύροισι
[15, 678]	καλούμενον στέφανον καὶ μνημονεύοντα αὐτοῦ	Ἄρχιππον	ἐν Ῥίνωνι διὰ τούτων· Ἀθῷος
[15, 693]	ὑπό τι νυστάζειν γε καὐτὸς	ἄρχομαι·	(ἡ τἀγαθοῦ γὰρ Δαίμονος συνέσεισέ
[15, 702]	τὸν Χαλκοῦν Διονύσιον· Τί κάλλιον	ἀρχομένοισιν	ἢ καταπαυομένοις ἢ τὸ ποθεινότατον;
[15, 696]	λαισήιον, πρόβλημα χρωτός. ~Τούτῳ γὰρ	ἀρῶ,	τούτῳ θερίζω, (τούτῳ πατέω τὸν
[15, 692]	ὅτι τὸ μύρον διὰ τὰ	ἀρώματα	ξηραντικόν ἐστι, διὸ καὶ αὐχμηροὶ
[15, 688]	Περὶ δὲ τοῦ ἐκ τῶν	ἀρωμάτων	σκευαζομένου, ἃ δὴ θυώματα ἐκάλουν,
[15, 666]	ἐγὼ τασδί τε τὰς κρηπῖδας,	ἃς	αὕτη φορεῖ, καὶ τὸν κότυλον
[15, 684]	ὑάκινθον ἰωνιάδας τε χαμηλὰς ὀρφνοτέρας,	ἃς	στύξε μετ´ ἄνθεσι Περσεφόνεια. Σὺν
[15, 702]	τὸν εἰς τὴν Ὑγίειαν παιᾶνα	ᾄσας	τὸν ποιηθέντα ὑπὸ Ἀρίφρονος τοῦ
[15, 697]	Ἀριστοτέλης ἐν τῇ Ἀπολογίᾳ τῆς	ἀσεβείας,	εἰ μὴ κατέψευσται ὁ λόγος,
[15, 696]	ἐστιν, ὡς ὁ τὴν τῆς	ἀσεβείας	κατὰ τοῦ φιλοσόφου γραφὴν ἀπενεγκάμενος
[15, 693]	τραπέζας ἔδειξεν διὰ τῆς αὑτοῦ	ἀσεβείας	ὁ Σικελιώτης Διονύσιος. Τῷ γὰρ
[15, 696]	αἰδωτε παρασκευασθεὶς ὑπ´ Εὐρυμέδοντος, ὡς	ἀσεβοῦντος	καὶ ᾄδοντος ἐν τοῖς συσσιτίοις
[15, 683]	Πρῶτα μὲν Ὠδονίηθε Μίδης ἅπερ	Ἀσίδος	ἀρχὴν λείπων ἐν κλήροισιν ἀνέτρεφεν
[15, 692]	εἰσίασίν τινες μύρων Βαβυλωνίων ἔχοντες	ἀσκίδια	καὶ πόρρωθεν ἐκ τούτων περιπορευόμενοι
[15, 666]	Πρὸς ὃν Οὐλπιανὸς ἔφη· Ὄρσ´	Ἀσκληπιάδη,	καλέει κρείων σε Χαρωνεύς. Οὐ
[15, 679]	καλούμενον, οὗ μέμνηται μὲν ὁ	Ἀσκληπιάδης	παρατιθέμενος τὰ ἐκ τῶν Εὐβούλου
[15, 676]	τὰ ἐκ τῶν ἐπιγραφομένων Αἰλίου	Ἀσκληπιάδου	Στεφάνων φέρε ἡμῖν ὡς ἀνηκόοις
[15, 693]	ὁ Σικελιώτης Διονύσιος. Τῷ γὰρ	Ἀσκληπιῷ	ἐν ταῖς Συρακούσαις ἀνακειμένης τραπέζης
[15, 696]	παιᾶνος οὐδεμίαν ἔμφασιν παρέχει τὸ	ἆσμα,	ἀλλὰ τῶν σκολίων ἕν τι
[15, 678]	καὶ ᾀδόντων Θαλητᾶ καὶ Ἀλκμᾶνος	ᾄσματα	καὶ τοὺς Διονυσοδότου τοῦ Λάκωνος
[15, 697]	θυρίδος οὐκ εἰσορῇς; Τοιούτων γὰρ	ᾀσμάτων	αὐτοῦ πᾶσα πλήρης ἡ Φοινίκη,
[15, 697]	γενέσθαι Σέλευκον τὸν τῶν ἱλαρῶν	ᾀσμάτων	ποιητήν· οὗπερ συνεχῶς ᾄδειν εἰώθασιν·
[15, 697]	Οὗτος γὰρ τὰς καπυρωτέρας ᾠδὰς	ἀσπάζεται	μᾶλλον τῶν ἐσπουδασμένων· οἷαί εἰσιν
[15, 685]	Μεταλλεῖς φησιν· Ὑπ´ ἀναδενδράδων ἁπαλὰς	ἀσπαλάθους	πατοῦντες (ἐν λειμῶνι λωτοφόρῳ κύπειρόν
[15, 684]	τε σισύμβριον ὅσσα τε κοίλοις	ἄσπορα	ναιομένοισι τόποις ἀνεθρέψατο λειμὼν κάλλεα,
[15, 683]	τε φυὴν εἰς ὦπα προσεικές,	ἅσσα	τ´ Ἰωνιάδες Νύμφαι στέφος ἁγνὸν
[15, 701]	ἔφη· ἐμοὶ δέ, παῖ δωρόδειπνε,	ἀσσαρίου	κανδήλας πρίω, ἵνα κἀγὼ κατὰ
[15, 684]	δέ τις ἢ ἑλένειον ἢ	ἀστέρα	φωτίζοντα δρέψας εἰνοδίοισι θεῶν παρακάββαλε
[15, 674]	καὶ Χάριτες μάκαιρα μᾶλλον προσόρην,	ἀστεφανώτοισι	δ´ ἀπυστρέφονται. Ὡς εὐανθέστερον γὰρ
[15, 674]	δ´ ἐκ τῆς ἀγωγῆς παῖδας	ἀστεφανώτους	ἀκολουθεῖν. Ἀριστοτέλης δ´ ἐν δευτέρῳ
[15, 684]	ἀμφιχέονται, αὐταί τ´ ἠιθέας ἀνεμωνίδες	ἀστράπτουσαι	τηλόθεν ὀξυτέρῃσιν ἐφελκόμεναι χροιῇσιν. (Ἐν
[15, 684]	ἀνθήσεις λαμβάνειν δεῖ συνακολουθοῦντα τοῖς	ἄστροις	τὸ ἡλιοτρόπιον καλούμενον καὶ τὸ
[15, 682]	ταῦτα συμπλεκόμενα περιβόλου παρέχεται δυσπάροδον	ἀσφάλειαν.	Ἀνθῶν δὲ στεφανωτικῶν μέμνηται ὁ
[15, 693]	τινὰ ποιούμενοι τοῦ θεοῦ μηθὲν	ἀσχημονεῖν	μηδ´ ἔχειν ἰσχυρὰν ἐπιθυμίαν τοῦ
[15, 678]	ποιήσεως. Φιλητᾶς δ´ ἐν τοῖς	Ἀτάκτοις	ὑποθυμίδα Λεσβίους φησὶν καλεῖν μυρσίνης
[15, 697]	χορόν, ἀλλ´ αὐτὸς πολὺ τούτων	ἀτακτότερός	ἐστιν θεατής. Καὶ κατὰ τὸν
[15, 694]	εἰ τύχοιεν ὄντες· διόπερ ὡς	ἀταξίαν	τινὰ μόνον παρὰ τἄλλα ἔχον
[15, 696]	γραφὲν Ἀριστοτέλους εἰς Ἑρμείαν τὸν	Ἀταρνέα	οὐ παιάν ἐστιν, ὡς ὁ
[15, 696]	εἴρηκεν Σᾶς γὰρ φιλίου μορφᾶς	Ἀταρνέος	ἔντροφος ἠελίου χήρωσεν αὐγάς. Οὐκ
[15, 696]	δ´ ἕνεκεν φιλίου μορφᾶς καὶ	Ἀταρνέος	ἔντροφος ἠελίου χήρωσεν αὐγάς. Τοιγὰρ
[15, 687]	τῆς ἀρετῆς ἁβρὸν καὶ καλόν,	ἅτε	φορτικῶς μετακαλεσαμένῳ εἰς τρυφὴν τὴν
[15, 694]	τήνδε πόλιν τε καὶ πολίτας,	ἄτερ	ἀλγέων (τε) καὶ στάσεων καὶ
[15, 675]	γεννώμενον, ἔχοντα καὶ πρόσοψιν οὐκ	ἀτερπῆ,	χλωροῖς πετάλοις καὶ κορύμβοις σκιάζοντα
[15, 693]	χρήσιμα. Φιλόχορος δ´ ἐν δευτέρῳ	Ἀτθίδος	Καὶ θέσμιον, φησίν, ἐτέθη τότε
[15, 671]	Ὁ γὰρ τῆς λύγου στέφανος	ἄτοπος·	πρὸς δεσμοὺς γὰρ καὶ πλέγματα
[15, 698]	βουλῇ δημοσίῃ παρὰ θῖν´ ἁλὸς	ἀτρυγέτοιο.	κέχρηται δὲ καὶ Ἐπίχαρμος ὁ
[15, 699]	Νεάνθην ἐν αʹ τῶν περὶ	Ἄτταλον	Ἱστοριῶν· καὶ ἄλλος ὅ τι
[15, 697]	πρῶτος μετὰ Φιλέταιρον ἄρξας Περγάμου	(Ἄτταλος	δικαστὴν καθεστάκει βασιλικῶν τῶν περὶ
[15, 678]	ἐστὶν εἶδος. Θεόδωρος δ´ ἐν	Ἀττικαῖς	Γλώσσαις στεφάνων πλοκῆς γένος παρὰ
[15, 677]	πέμπετε. Θεόδωρος δ´ ἐν ταῖς	Ἀττικαῖς	Φωναῖς, ὥς φησιν Πάμφιλος ἐν
[15, 678]	τὸν Θυατειρηνὸν Νίκανδρον ἐν τοῖς	Ἀττικοῖς	Ὀνόμασι λέγοντα τάδε· Ἐκκύλιστοι στέφανοι
[15, 693]	δ´ οἱ πολλοὶ καὶ τῶν	Ἀττικῶν	ἐκείνων σκολίων· ἅπερ καὶ αὐτὰ
[15, 675]	μορφὴν ἔπεσι στέφει. Τοὺς γὰρ	αὖ	τὴν ὄψιν ἀμόρφους, φησίν, ἀναπληροῖ
[15, 692]	αὐχμὸς πολιωτέρους ποιεῖ. Εἴτε γὰρ	αὔανσις	τριχὸς ἡ πολιὰ εἴτ´ ἔνδεια
[15, 696]	μορφᾶς Ἀταρνέος ἔντροφος ἠελίου χήρωσεν	αὐγάς.	Οὐκ ἔχει δ´ οὐδὲ τὸ
[15, 696]	καὶ Ἀταρνέος ἔντροφος ἠελίου χήρωσεν	αὐγάς.	Τοιγὰρ ἀοίδιμον ἔργοις ἀθάνατόν τέ
[15, 683]	κάρη ὑψοῖ, φλόξ τε θεοῦ	αὐγῇσιν	ἀνερχομένῃς ἰσάουσα. (Ἔρπυλλον δὲ φριαλευσοτεν
[15, 698]	μετὰ τοῖσιν τὰ χρηίζων ἐποίθησα.	Αὖθις	δ´ οὐκ ἐπὶ κέρδος ἀπείσομαι
[15, 667]	τὸ ποτήριον δεῖξον νόμῳ. {Α.	Αὐλητικῶς	δεῖ καρκινοῦν τοὺς δακτύλους οἶνόν
[15, 685]	παντοδαποῖς τραγήμασιν, μύρον, στεφάνους, λιβανωτόν,	αὐλητρίδα	λαβέ. Φιλόξενος δ´ ὁ διθυραμβοποιὸς
[15, 665]	ᾖσται, κότταβος δ´ ἐξοίχεται θύραζε.	Αὐλοὺς	δ´ ἔχουσά τις κορίσκη Καρικὸν
[15, 665]	κότταβον παροίσω· (τῇ παιδὶ τοὺς	αὐλοὺς	ἐχρῆν ἤδη πρὸ χειρὸς εἶναι
[15, 696]	ἀοίδιμον ἔργοις ἀθάνατόν τέ μιν	αὐξήσουσι	Μοῦσαι, Μνημοσύνης θύγατρες, Διὸς ξενίου
[15, 679]	εὔτριχα, Κισσὸς ὅπως Καλάμῳ περιφύεται	αὐξόμενος	ἔαρος ὀλολυγόνος (ἔρωτι κατατετηκώς. Πλέκεται
[15, 696]	Μνημοσύνης θύγατρες, Διὸς ξενίου σέβας	αὔξουσαι	φιλίας τε γέρας βεβαίας. Ἐγὼ
[15, 671]	δεῖν τὸ δεῖπνον εἰς τὴν	αὔριον	πωλεῖν ἀδείπνοις ἃ παρέθηκ´ αὐτοῖς
[15, 693]	Ἀττικῶν ἐκείνων σκολίων· ἅπερ καὶ	αὐτὰ	ἄξιόν ἐστί σοι ἀπομνημονεῦσαι διά
[15, 682]	περὶ Ἁλικαρνασσοῦ Κυπρία Ἁλικαρνασσέως (δ´)	αὐτὰ	εἶναί φησι ποιήματα· λέγει δ´
[15, 675]	βαρύνειν ἄλλως κεφαλὴν περιστατέον. Τὰ	αὐτὰ	εἴρηκεν καὶ Ἀπολλόδωρος ἐν τῷ
[15, 682]	οὖν ὅστις ἐστὶν ὁ ποιήσας	αὐτὰ	ἐν τῷ αʹ οὑτωσί· Εἵματα
[15, 671]	ἃ παρέθηκ´ αὐτοῖς ἰδεῖν. Τὰ	αὐτὰ	ἰαμβεῖα φέρεται καὶ παρὰ Ἀντιφάνει
[15, 688]	οἶδε τῶν μύρων, (ἔλαιον δ´	αὐτὰ	καλεῖ μετ´ ἐπιθέτου· Ῥοδόεντι δ´
[15, 686]	μύρου μέν τι καὶ προσδέονται·	αὐταὶ	γὰρ τούτου ὄζουσιν. Ἐλαίου δὲ
[15, 684]	τύμβοι φάσγανα παρθενικαῖς νεοδουπέσιν ἀμφιχέονται,	αὐταί	τ´ ἠιθέας ἀνεμωνίδες ἀστράπτουσαι τηλόθεν
[15, 691]	ἰδίῳ δ´ ἑκάστην. Πετόμεναι δ´	αὗται	κύκλῳ ἔρραινον ἡμῶν θαἰμάτια καὶ
[15, 675]	περὶ Μύρων καὶ Στεφάνων ταῖς	αὐταῖς	λέξεσι. Καὶ περὶ μὲν τούτων,
[15, 683]	γυίων, (ἑσπέριος Νύμφαισιν Ἰαονίδεσσι νυχεύσων.	Αὐτὰρ	ἀκανθοβόλοιο ῥόδου κατατέμνεο βλάστας τάφροις
[15, 679]	γράφει· Πόλις ἐπιποταμίη, Τίνδιον ὄνομα	αὐτῇ,	θεῶν ὁμήγυρις, καὶ ἱερὸν μέγα
[15, 683]	Νισαίης Μεγαρηίδος, οὐδὲ Φάσηλις οὐδ´	αὐτὴ	Λεύκοφρυν ἀγασσαμένη ἐπιμεμφής, (Ληθαίου Μάγνητος
[15, 690]	οὕτως· Καὶ λέγ´, ὅτι φέρεις	αὐτῇ	μύρον τοιοῦτον οἷον οὐ Μέγαλλος
[15, 676]	αἰφνίδιον ἐποίησε πάντα τὰ παρακείμενα	αὐτῇ	μυρρίνης χλωρᾶς πλήρη (ὀδμῆς τε
[15, 687]	λαμπρὸν καὶ τὸ καλὸν εἶχεν	αὐτῇ·	ταῦτα δ´ ἐστὶν οἰκεῖα τῆς
[15, 688]	δημιουργὸν καὶ τὴν τοῦ πλευμόνος	αὐτῇ	φύσιν περιθεῖναι, πρῶτον μὲν μαλακὴν
[15, 689]	τὸ μύρρινον καὶ τὸ οἰνάνθινον·	αὕτη	δ´ ἐν Κύπρῳ φύεται ὀρεινὴ
[15, 667]	εἶδος παιδιᾶς τῆς ἐν λεκάνῃ.	Αὕτη	δ´ ὕδατος πληροῦται ἐπινεῖ τε
[15, 666]	τασδί τε τὰς κρηπῖδας, ἃς	αὕτη	φορεῖ, καὶ τὸν κότυλον τὸν
[15, 676]	τῆς Ἀφροδίτης ἄγαλμα σῴζειν αὑτοὺς	αὐτὴν	δεόμενοι. Ἡ δὲ θεὸς (προσφιλὴς
[15, 681]	ἐν τῷ Ῥιζοτομικῷ φησιν ἀναφῦναι	αὐτὴν	ἐκ τῶν Ἀφροδίτης λουτρῶν, ὅτε
[15, 681]	ἐν Θρᾴκῃ. Φιλῖνος δέ φησιν	αὐτὴν	ζυγίδα καλεῖσθαι. Περὶ δὲ τῆς
[15, 681]	δὲ μέλαν, φησί, τὴν μὲν	αὐτὴν	θεωρίαν ἔχει, εὐῶδες δ´ ἐστὶ
[15, 691]	οὐχὶ ταὐτόν, μὰ Δία, τὴν	αὐτὴν	μύρον, ἰδίῳ δ´ ἑκάστην. Πετόμεναι
[15, 685]	δευτέραν τράπεζαν εὐτρεπῆ ποίει, κόσμησον	αὐτὴν	παντοδαποῖς τραγήμασιν, μύρον, στεφάνους, λιβανωτόν,
[15, 673]	τῇ λύγῳ, (τῷ (δὲ) λέγειν	αὐτὴν	τῶν Καρῶν ἀρχαῖον στέφος πρόδηλον
[15, 667]	τοῦτ´; {Α. Ἐὰν θίγῃ μόνον	αὐτῆς,	ἐπὶ τὸν μάνην πεσεῖται καὶ
[15, 683]	ἐφιμείρων ποτὰ Νυμφέων. Καὶ δ´	αὐτῆς	μήκωνος ἄπο πλαταγώνια βάλλοις, ἄβρωτον
[15, 667]	ὕδατος πληροῦται ἐπινεῖ τε ἐπ´	αὐτῆς	ὀξύβαφα κενά, ἐφ´ ἃ βάλλοντες
[15, 684]	Κῷ. Προείρηται δ´ ἄνω περὶ	αὐτῆς	ὅτι τὸ κρίνον οὕτω λέγουσι.
[15, 697]	συγγραφεὺς κἀν τῷ ἐννεακαιδεκάτῳ τῆς	αὐτῆς	πραγματείας Μνησιπτολέμου φησί ποτε τοῦ
[15, 696]	καὶ αὐτὸ εἶδός ἐστιν ἐξ	αὐτῆς	τῆς λέξεως φανερὸν ὑμῖν ποιήσω·
[15, 691]	τούτων· Μυρίσασά μ´ ἐγκατέκλεισεν ἀνθ´	αὑτῆς	λάθρᾳ. Μυρώμασιν μέντοι, οὐ μυρίσμασιν
[15, 680]	πεφύκασι λευκαὶ καὶ μέλαιναι. ~Ἐπ´	αὐτῇσι	στέφανοι ἐπιβέβληνται ἄνω (τῆς ἀκάνθου
[15, 672]	τὸν καθηγούμενον τῶν θεῶν. Ὅθεν	αὐτίκα	τὸν δεδηλωμένον στέφανον τῷ Προμηθεῖ
[15, 688]	γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν ἵκετ´	ἀυτμή.	Γίνεται δὲ μύρα κάλλιστα κατὰ
[15, 672]	πάντοθεν. Τὴν δὲ Ἀδμήτην λύσασαν	αὐτὸ	ἁγνίσαι καὶ στῆσαι πάλιν ἐπὶ
[15, 681]	δὲ ἴον καλεῖσθαι. Κορίνθιοι δ´	αὐτὸ	ἀμβροσίαν καλοῦσιν, ὥς φησι Νίκανδρος
[15, 694]	εἰρημένου, ὁ Μυρτίλος ἔφη Ἀναξανδρίδην	αὐτὸ	διακεχλευακέναι τὸν κωμῳδιοποιὸν ἐν Θησαυρῷ
[15, 696]	τῶν σκολίων ἕν τι καὶ	αὐτὸ	εἶδός ἐστιν ἐξ αὐτῆς τῆς
[15, 691]	Θεόδωρος δὲ θυμίαμά τί φησιν	αὐτὸ	εἶναι. Παμπόλλου δ´ ἐπιπράσκετο Ἀθήνησιν
[15, 675]	τοῦ πώματος καὶ τῶν δι´	αὐτὸ	ἐλασσωμάτων ἀλεξητῆρα βουλόμενος εἶναι. Ἐντεῦθεν
[15, 683]	ἐυρρίζου καπέτοισιν, πολλάκι δὲ στέφος	αὐτὸ	κορυμβηλοῖο φυτεύσαις θράσκιον ἢ ἀργωπὸν
[15, 665]	εἶδον ἔχουσαν, εἶτ´ ᾖδεν πρὸς	αὐτὸ	μέλος Ἰωνικόν τι. Μετὰ ταῦτ´,
[15, 672]	καὶ ζητήσεως γενομένης εὑρεῖν μὲν	αὐτὸ	τοὺς ζητοῦντας ἐπὶ τῆς ᾐόνος,
[15, 700]	τ´ οὐχὶ σείειν, ἀλλ´ ἀποσείειν	αὐτόθεν.	Νικόστρατος ἐν Πατριώταις· Ὁ κάπηλος
[15, 674]	στήθη καὶ ἐμύρουν ταῦτα, ἐπεὶ	αὐτόθι	ἡ καρδία. Ἐκάλουν δὲ καὶ
[15, 677]	στέφανον ΑΝΤΙΝΟΕΙΟΝ γινόμενον ἐκ τοῦ	αὐτόθι	καλουμένου λωτοῦ. Φύεται δ´ οὗτος
[15, 672]	ἑαυτῶν κεφαλὴν τοῖς κλάδοις οἷς	αὐτοὶ	κατέλαβον τὴν θεόν. ~(Καταλῦσαι δὲ
[15, 691]	τὸ Σάρδεων γένος, ἀλλὰ καὶ	αὐτοὶ	οἱ Ἀθηναῖοι οἱ πάντων τῶν
[15, 684]	εἰνοδίοισι θεῶν παρακάββαλε σηκοῖς ἢ	αὐτοῖς	βρετάεσσιν, ὅτε πρώτιστον ἴδωνται· πολλάκι
[15, 671]	αὔριον πωλεῖν ἀδείπνοις ἃ παρέθηκ´	αὐτοῖς	ἰδεῖν. Τὰ αὐτὰ ἰαμβεῖα φέρεται
[15, 668]	τῶν ἐρωμένων ἐμέμνηντο, ἀφιέντες ἐπ´	αὐτοῖς	τοὺς λεγομένους κοσσάβους. Διὸ καὶ
[15, 677]	καὶ ἡμεῖς ἔγνωμεν, Ἀδριανῷ τῷ	αὐτοκράτορι	ἐπιδημήσαντι τῇ Ἀλεξανδρείᾳ μετὰ πολλῆς
[15, 672]	δὲ δὴ βαρβάρους Κᾶρας ὑπονοήσαντας	αὐτόματον	ἀποδεδρακέναι πρός τι λύγου θωράκιον
[15, 675]	ἐπὶ τὸν κίσσινον στέφανον ἦλθον	αὐτόματόν	τε καὶ πολὺν ὄντα καὶ
[15, 685]	μελιλώτῳ κάρα πυκάζομαι· καὶ κύτισος	αὐτόματος	παρὰ Μέδοντος ἔρχεται. Ἡ δὲ
[15, 682]	πρόσφορον. (Ἐπειδὰν γὰρ ἐκ διαστήματος	αὐτομάτως	κράδαι συμπέσωσι, ἐμψύχων περιπλοκὴν ἐν
[15, 685]	Ὁ δὲ πεποιηκὼς τοὺς εἰς	αὐτὸν	ἀναφερομένους Μεταλλεῖς φησιν· Ὑπ´ ἀναδενδράδων
[15, 677]	ἐπέδειξεν τὸν ῥοδίζοντα λωτόν, φάσκων	αὐτὸν	δεῖν καλεῖν Ἀντινόειον, ἀναπεμφθέντα ὑπὸ
[15, 672]	τῆς κλοπῆς τοῦ πυρός, λύσας	αὐτὸν	ἐκ τῶν χαλεπωτάτων δεσμῶν· καὶ
[15, 672]	ζήτησιν ποιησαμένων. Ἱστορεῖται δ´ ὑπ´	αὐτὸν	ἐκεῖνον τὸν χρόνον τῶν Καρῶν
[15, 669]	φιλονεικίας παυόμενος ἧς εἶχε πρὸς	αὐτόν,	ἐπεὶ θόρυβος κατεῖχεν τὸ συμπόσιον,
[15, 697]	Καὶ μετὰ ταῦτα ἀποβλέψας εἰς	αὐτὸν	ἔφη· ἀλλ´ ἐπειδή μοι ὀργίζῃ,
[15, 680]	μετὰ ταῦτα τῶν φίλων ἕνα	αὐτὸν	ἔχοντα ἐκπέμψαι ποτὲ καὶ στρατηγόν,
[15, 679]	χαριέστατον, ὦ Ζεῦ· τίς γὰρ	αὐτὸν	ἔχουσα φιλήσει. (Κἀν τοῖς ἑξῆς
[15, 698]	ἐν Εὐνείδαις καὶ τῶν κατ´	αὐτὸν	Ἡγήμων ὁ Θάσιος, ὃν ἐκάλουν
[15, 699]	δὲ τοῖς ἑξῆς καὶ λυχνίδιον	αὐτὸν	καλεῖ διὰ τούτων· Ἀλλ´ ὥσπερ
[15, 674]	συγγραφεύς· ἀπέδειξε δὲ καὶ διαφωνοῦντα	αὐτὸν	κατ´ ἔνια τῶν ἱστορηθέντων παρὰ
[15, 686]	τοσούτων λεχθέντων μηδὲν ἀποκρίνεται, κελεύω	αὐτὸν	κατὰ τοὺς Ἀλέξιδος Διδύμους ΧΥΔΑΙΟΙΣ
[15, 679]	Γαλήνη δ´ ἡ Σμυρναία στρουθιον	αὐτὸν	ὀνομάζει. ΠΟΘΟΣ. Οὕτως τις στέφανος
[15, 690]	Πρὸς τῷ μυροπώλῃ γευόμενον κατελίμπανον	αὐτὸν	περὶ μύρον μέλλει τε συνθείς
[15, 696]	τὸ παιανικὸν ἐπίφθεγμα. Παρέθετο δ´	αὐτὸν	Πολέμων ὁ περιηγητὴς ἐν τῇ
[15, 675]	Γενομένης δ´ αἰθρίας εἰς τὸν	αὐτὸν	ὑποστρέψαντες τόπον, γευσάμενοι τοῦ μίγματος
[15, 692]	θυγατέρα δὲ Ὀλιστήνην γεννῆσαι. Καὶ	αὐτὸν	ὡς μειζόνων ὀρεγόμενον πραγμάτων (εἰς
[15, 700]	δακτύλων. Ἐν δὲ Θεοφορήτῳ ὁ	αὐτὸς	Ἄλεξις· Οἶμαί γ´ ἐπιτιμᾶν τῶν
[15, 685]	δρᾶμα τοὺς Πέρσας μνημονεύων καὶ	αὐτὸς	ἀνθῶν τινων στεφανωτικῶν φησιν· Ὦ
[15, 697]	Ἑρμοκλέους προκριθέντος. Ἀλλὰ μὴν καὶ	αὐτὸς	Ἀριστοτέλης ἐν τῇ Ἀπολογίᾳ τῆς
[15, 686]	μετ´ οὐ πολλὰς ἡμέρας ὥσπερ	αὐτὸς	αὑτοῦ σιωπὴν καταμαντευσάμενος ἀπέθανεν εὐτυχῶς,
[15, 677]	(καὶ Καλλίξεινος ὁ Ῥόδιος καὶ	αὐτὸς	γένος ἐν τοῖς περὶ Ἀλεξανδρείας
[15, 669]	ὁ τῶν συρβηνέων χορός; Καὶ	αὐτὸς	δὲ τούτων τῶν ἐπῶν μεμνημένος
[15, 669]	Ῥητορικῶν Ἀναγραφῇ λέξω τι καὶ	αὐτὸς	ἐκ τῶν Ἐλεγείων. Σὺ δέ,
[15, 673]	ἴσασιν οἱ θεοὶ ὡς πρῶτος	αὐτὸς	ἐν τῇ καλῇ Ἀλεξανδρείᾳ εὗρον
[15, 676]	ἐν τῷ Διονύσῳ δὲ ὁ	αὐτὸς	ἔφη ποιητής· Στεφάνους τεμόντες, ἀγγέλους
[15, 673]	χωρὶς τῆς δάφνης· τὴν δ´	αὐτὸς	ἔφη τοῖς τὴν θεὸν θεραπεύουσι
[15, 679]	ἄνθους πλεκόμενος, οὗ μνημονεύει ὁ	αὐτὸς	Θεόφραστος ἐν τῷ ἕκτῳ τῶν
[15, 680]	Ἐν δὲ τῷ θʹ ὁ	αὐτὸς	Θεόφραστός φησιν· Ἐάν τις τοῦ
[15, 670]	εἶναι ποιούμεθα. (Ἢ ὁ Ἔρως	αὐτὸς	οὐκ ἐῶν καθ´ αὑτοῦ στεφανοῦσθαι
[15, 697]	περὶ τὴν Αἰολίδα. Ὁ δ´	αὐτὸς	οὗτος συγγραφεὺς κἀν τῷ ἐννεακαιδεκάτῳ
[15, 697]	ἡ Φοινίκη, ἐν ᾗ καὶ	αὐτὸς	περιῄει καλαμίζων μετὰ τῶν τοὺς
[15, 697]	καὶ διδάσκοντι τὸν χορόν, ἀλλ´	αὐτὸς	πολὺ τούτων ἀτακτότερός ἐστιν θεατής.
[15, 683]	ἐν δευτέρῳ Γεωργικῶν καταλέγων καὶ	αὐτὸς	στεφανωτικὰ ἄνθη καὶ περὶ Ἰωνιάδων
[15, 667]	μὲν σφενδόνῃ οὐκ ἂν ἐφικοίμην	αὐτός´.	{Α. Ἀλλὰ μάνθανε. Ἀγκυλοῦντα γὰρ
[15, 680]	εὔκλειαν ἴσχει μύρῳ ῥαίνων. Μνημονεύει	αὐτοῦ	Ἀλκμὰν ἐν τούτοις· ~(Καὶ τὶν
[15, 690]	εἶναι τὸν Μέγαλλον. Μνημονεύει δ´	αὐτοῦ	Ἀριστοφάνης ἐν Τελμησσεῦσι καὶ Φερεκράτης
[15, 678]	τινα καλούμενον στέφανον καὶ μνημονεύοντα	αὐτοῦ	Ἄρχιππον ἐν Ῥίνωνι διὰ τούτων·
[15, 670]	αἴσθησιν μηνύων ὅτι ἡττῶνται ὑπὸ	αὐτοῦ·	δι´ ὃ ἐρᾶν οἱ λοιποὶ
[15, 679]	θηρίων εἰκὸς ἐνδύεσθαι. Ἀποροῦντος δ´	αὐτοῦ	ἐπὶ ἕτερον, φησί, στέφανον μεταβήσομαι,
[15, 692]	τὸ ὄρος Ἰανὸν ὀνομάζεσθαι, (κατοικήσαντος	αὐτοῦ	ἐπὶ τοῦ ὄρους. Τοῦτον δὲ
[15, 672]	βρέτας ὑπὸ τῶν τὴν πρώτην	αὐτοῦ	ζήτησιν ποιησαμένων. Ἱστορεῖται δ´ ὑπ´
[15, 692]	Ῥώμης ὄρος κείμενον τὸ ἀπ´	αὐτοῦ	Ἰανοῦκλον ὀνομαζόμενον. Τοσαῦτα καὶ περὶ
[15, 671]	μὴ ὀνόματαθήρα, φιλότης. Σιωπῶντος δ´	αὐτοῦ	καὶ ἀναζητεῖν προσποιουμένου ὁ Δημόκριτος
[15, 678]	κυλιστὸς στέφανος αἰωρούμενος. Μνημονεύει δ´	αὐτοῦ	καὶ Ἀντιφάνης ἐν Ἑαυτοῦ Ἐρῶντι,
[15, 693]	μόνον τῇ γεύσει τὴν ἰσχὺν	αὐτοῦ	καὶ τὴν τοῦ θεοῦ δωρεάν,
[15, 672]	πολὺ τοῖς εὐεργετηθεῖσιν ἀνθρώποις ὑπ´	αὐτοῦ	κατὰ τὴν τοῦ πυρὸς δωρεάν.
[15, 694]	ὅτι καὶ ὁ καλὸς Πλάτων	αὐτοῦ	μέμνηται ὡς ἄριστα εἰρημένου, ὁ
[15, 697]	οὐκ εἰσορῇς; Τοιούτων γὰρ ᾀσμάτων	αὐτοῦ	πᾶσα πλήρης ἡ Φοινίκη, ἐν
[15, 693]	πότου τούτου καὶ λαμβάνειν ἐξ	αὐτοῦ	τὰ καλὰ καὶ χρήσιμα. Φιλόχορος
[15, 680]	Ἄνδρων ὁ ἱατρός. Παρέθετο δ´	αὐτοῦ	τὴν λέξιν Παρθένιος (ὁ τοῦ
[15, 698]	παρῳδιῶν βιβλία τέσσαρα. Μνημονεύει δ´	αὐτοῦ	Τίμων ἐν τῷ πρώτῳ τῶν
[15, 673]	συγγραμμάτιον καὶ ἐπιδείξας πολλοῖς ἐξ	αὐτοῦ	τὸ παρὰ τῷ Ἀνακρέοντι ζητούμενον.
[15, 673]	καὶ πλεῖστα ὅσα καὶ περὶ	αὐτοῦ	τοῦ Ἀντιφῶντος εἰπόντος, σφετερισάμενος καὶ
[15, 698]	καὶ (Ἀθηναίοις λοιδορησάμενος, καὶ σῴζεται	αὐτοῦ	τῶν παρῳδιῶν βιβλία τέσσαρα. Μνημονεύει
[15, 677]	λίμναις θέρους ὥρᾳ, καὶ εἰσὶν	αὐτοῦ	χροιαὶ δύο, ἣ μὲν τῷ
[15, 693]	τὰς τραπέζας ἔδειξεν διὰ τῆς	αὑτοῦ	ἀσεβείας ὁ Σικελιώτης Διονύσιος. Τῷ
[15, 687]	ἐπιγραψάμενος τοῖς ἐν Λίνδῳ πᾶσιν	αὑτοῦ	ἔργοις· Ἁβροδίαιτος ἀνὴρ ἀρετήν τε
[15, 689]	τὸ κάτω βιάζεται· λαμβάνει γὰρ	αὑτοῦ	καθύπερθεν τὸ ἧττον. Τοῦ δὲ
[15, 686]	οὐ πολλὰς ἡμέρας ὥσπερ αὐτὸς	αὑτοῦ	σιωπὴν καταμαντευσάμενος ἀπέθανεν εὐτυχῶς, οὐδένα
[15, 670]	Ἔρως αὐτὸς οὐκ ἐῶν καθ´	αὑτοῦ	στεφανοῦσθαι καὶ ἀνακηρύττεσθαι τῶν μὲν
[15, 673]	χρησθεῖσιν ἐκ τῆς μαντείας κατακολουθήσαντας	αὐτοὺς	ἀβλαβεῖς ἔσεσθαι (καὶ) δίκην ἐν
[15, 672]	ἀπηντημένων, θεσπίσαι τὸν Ἀπόλλωνα ποινὴν	αὐτοὺς	ἀποδοῦναι τῇ θεῷ δι´ ἑαυτῶν
[15, 699]	Ὅτι δὲ ἦν τις περὶ	αὐτοὺς	δόξα παρὰ τοῖς Σικελιώταις Ἀλέξανδρος
[15, 701]	Καὶ φερομένου τοῦ Πύθωνος ἐπ´	αὐτοὺς	ἡ Λητὼ τῶν (παίδων τὸν
[15, 672]	τὸ σκάφος ἐμβαλέσθαι· λυσαμένους δ´	αὐτοὺς	τὰ πρυμνήσια καὶ τὰς ἀγκύρας
[15, 673]	καταλῦσαι τὰς ἔμπροσθεν εἰθισμένας στεφανώσεις	αὐτούς	τε κατὰ πλῆθος χρῆσθαι μὲν
[15, 680]	ἐν τοῖς θεάτροις αὐτῷ χρῆσθαι,	αὐτούς	τε περικειμένους καὶ ἐπὶ τὸν
[15, 675]	γὰρ τοῦ κεκμηκότος κολοβοῦμεν ἡμᾶς	αὐτοὺς	τῇ τε κουρᾷ τῶν τριχῶν
[15, 678]	ὄντας ἐκ φοινίκων. Φέρειν δ´	αὐτοὺς	ὑπόμνημα τῆς ἐν Θυρέᾳ γενομένης
[15, 678]	ἐν τοῖς περὶ Θυσιῶν, ψιλίνους	αὐτοὺς	φάσκων νῦν ὀνομάζεσθαι, ὄντας ἐκ
[15, 676]	τὸ τῆς Ἀφροδίτης ἄγαλμα σῴζειν	αὑτοὺς	αὐτὴν δεόμενοι. Ἡ δὲ θεὸς
[15, 693]	Συρακούσαις ἀνακειμένης τραπέζης χρυσῆς προπιὼν	αὐτῷ	ἄκρατον Ἀγαθοῦ Δαίμονος ἐκέλευσεν βασταχθῆναι
[15, 676]	ἀγάλματος, ἔχων καὶ τὰς αἰφνίδιον	αὐτῷ	ἀναφανείσας χλωρὰς μυρρίνας, ἀνέθηκεν ἐν
[15, 701]	ὅτι καὶ τὸν χωλίαμβον ἀναθετέον	αὐτῷ.	Βραχειῶν γὰρ γινομένων εἰ δύο
[15, 693]	Τοκιστῇ ἢ Καταψευδομένῳ· ~Ἀλλ´ ἔγχεον	(αὐτῷ	Διός γε τήνδε Σωτῆρος, θεῶν
[15, 693]	ὦ πάτερ. (Ἐν δὲ τῷ	αὐτῷ	δράματι καὶ τῆς τοῦ Ἀγαθοῦ
[15, 687]	ἔνδον ὑλάκτει. Καί· Ἕκτορι δ´	αὐτῷ	θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι πάτασσε. Ἃ
[15, 694]	τούτου καὶ πάντων ἡσθέντων ἐπ´	αὐτῷ	καὶ μνημονευσάντων ὅτι καὶ ὁ
[15, 680]	φησιν τὸ λευκόιον, ἅμα δὲ	αὐτῷ	καὶ τὸ φλόγινον καλούμενον τὸ
[15, 667]	ἐναισίους ἐμοί. Ἦν μὲν γὰρ	αὐτῷ	κότταβος ἀεὶ τοὐμὸν κάρα, (τοῦ
[15, 672]	ᾐόνα καὶ ἀφαγνίζεσθαι ψαιστά τε	αὐτῷ	παρατίθεσθαι· καὶ καλεῖσθαι Τόναια τὴν
[15, 676]	φέρων εἰς τὴν Ναύκρατιν. Καὶ	αὐτῷ	πλησίον φερομένῳ τῆς Αἰγύπτου ἐπεὶ
[15, 672]	παρὰ τὸν αἰγιαλόν· καὶ ψαιστὰ	αὐτῷ	ποιήσαντας περιδεεῖς ἀπαλλάττεσθαι. Τῆς δὲ
[15, 671]	Καὶ διὰ τί παρὰ τῷ	αὐτῷ	ποιητῇ λύγῳ τινὲς στεφανοῦνται; Φησὶν
[15, 680]	ἐκπέμψαι ποτὲ καὶ στρατηγόν, Αἰγυπτίων	αὐτῷ	πολεμούντων· ὑφ´ ὧν διὰ τὸ
[15, 677]	καὶ καινότητι τὴν ἐν Μουσῶν	αὐτῷ	σίτησιν ἔχειν ἐχαρίσατο. (Καὶ Κρατῖνος
[15, 678]	Ἑλλωτίων ἑορτῇ. Φασὶ δ´ ἐν	αὐτῷ	τὰ τῆς Εὐρώπης ὀστᾶ κομίζεσθαι,
[15, 693]	Νικόστρατος Πανδρόσῳ· Κἀγώ, φιλτάτη· μετανιπτρίδ´	αὐτῷ	τῆς Ὑγιείας ἔγχεον. {Β. Λαβὲ
[15, 688]	Καὶ ἡ Ἀφροδίτη δὲ παρ´	αὐτῷ	τὸν Ἕκτορος νεκρὸν ῥοδόεντι ἔχριεν
[15, 676]	δὲ καὶ ἐφ´ ἑστίασιν ἐν	αὐτῷ	τῷ ἱερῷ τοὺς (προσήκοντας καὶ
[15, 680]	τοὺς χορευτὰς ἐν τοῖς θεάτροις	αὐτῷ	χρῆσθαι, αὐτούς τε περικειμένους καὶ
[15, 676]	Στεφάνων φέρε ἡμῖν ὡς ἀνηκόοις	αὐτῶν,	ἀλλ´ ἄλλο τι παρ´ ἐκεῖνα
[15, 681]	συμπατήσαντες ἐξετραχηλίσθησαν. Διόπερ καλῶς περὶ	αὐτῶν	εἴρηκεν ὁ κωμῳδιοποιὸς Ἀντιφάνης ἐν
[15, 682]	διαφοραί. Τὰ μὲν γὰρ πλεῖστα	αὐτῶν	(εἰσὶν) πεντάφυλλα, τὰ δὲ δωδεκάφυλλα,
[15, 668]	μεγάλῃ κύλικι, ἐπιλέγων ἐκ τῶν	αὐτῶν	ἐλεγείων καὶ τόδε· ~(Ὕμνους οἰνοχοεῖν
[15, 670]	τινος θεοῦ τὰ πρόθυρα (στεφανοῦσιν	αὐτῶν)	ἢ οὐ τοῖς ἐρωμένοις ἀλλὰ
[15, 682]	ἔχων ῥαδινᾶν πετάλοισι καλχᾶν. (Μνημονεύει	αὐτῶν	καὶ Ἐπίχαρμος ἐν Ἀγρωστίνῳ. Τῶν
[15, 682]	καὶ τοῖς ἡμέροις φυλακὴν ἀπ´	αὐτῶν	κατασκευάζουσιν. Ἀφαιροῦντες γὰρ τῶν ῥάβδων
[15, 692]	ποιητῶν ἔδοξεν παρατίθεσθαι, ὧν καὶ	αὐτῶν	μνησθήσομαι. Ἀντιφάνης μὲν γὰρ ἐν
[15, 670]	ἐλάττοσιν ἁρμοττόντων τῶν ἀριθμῶν τῶν	αὐτῶν.	Ὁ μὲν Πλάτων οὕτως εἶπεν.
[15, 670]	ἔρωτι (τοὺς ἐρῶντας οὐκ ἐπίμονος	αὐτῶν	ὁ στέφανος γίνεται· χαλεπὸν γὰρ
[15, 675]	πολλῶν ἐκτρεπομένων ἄκρατόν τε προσφερομένων	αὐτῶν,	(οἳ μὲν μανιωδῶς ἐκτρεπόμενοι παρέπαιον,
[15, 682]	ἐντὸς φύλλα· ἡ γὰρ ἔκφυσις	αὐτῶν	οὕτως ἐστὶν ὥστ´ εἶναι τὰ
[15, 675]	ἐπιθλιβεῖσιν, ἦν δὲ δεσμὸς ἐξ	αὐτῶν	προχειρότατος καὶ τῆς φύσεως ἐπὶ
[15, 679]	μέχρι καὶ νῦν. (Μνημονεύει δ´	αὐτῶν	Χαιρήμων ὁ τραγῳδιοποιὸς ἐν Διονύσῳ
[15, 670]	πτοίησιν, (ὡς ἔοικεν, στεφανουμένους περιαιρεῖν	αὑτῶν	τὸν στέφανον ἀντιστρέφομεν τῇ ὑπονοίᾳ
[15, 689]	δὲ τὸ γόνυ καὶ τὸν	αὐχένα	Καὶ Κηφισόδωρος ἐν Τροφωνίῳ· Ἔπειτ´
[15, 692]	ἀρώματα ξηραντικόν ἐστι, διὸ καὶ	αὐχμηροὶ	οἱ μυριζόμενοι· ὁ δὲ αὐχμὸς
[15, 692]	αὐχμηροὶ οἱ μυριζόμενοι· ὁ δὲ	αὐχμὸς	πολιωτέρους ποιεῖ. Εἴτε γὰρ αὔανσις
[15, 692]	πότοις λιπαίνειν ἐντεῦθεν γενέσθαι· τοῖς	αὐχμῶσι	γὰρ τὰς κεφαλὰς εἰς τὸ
[15, 672]	βρέτας εἰς τὴν ᾐόνα καὶ	ἀφαγνίζεσθαι	ψαιστά τε αὐτῷ παρατίθεσθαι· καὶ
[15, 675]	τριχῶν καὶ τῇ τῶν στεφάνων	ἀφαιρέσει.	Φιλωνίδης δ´ ὁ ἰατρὸς ἐν
[15, 670]	ἐρώμενον ἀπαλλαγῶσιν τῆς ἐπιθυμίας. Τὴν	ἀφαίρεσιν	οὖν τοῦ στεφάνου σημεῖον τοῦ
[15, 682]	ἡμέροις φυλακὴν ἀπ´ αὐτῶν κατασκευάζουσιν.	Ἀφαιροῦντες	γὰρ τῶν ῥάβδων τὰς λεπτοτάτας
[15, 695]	μή σε βάλῃ· τῷ δ´	ἀφανεῖ	πᾶς ἕπεται δόλος. καʹ Ἁ
[15, 686]	τὰ ἔρια δὲ βάπτοντας ὡς	ἀφανίζοντας	τὴν λευκότητα τῶν ἐρίων. ~(Σόλων
[15, 666]	ἕν· ὃς ἂν τὸν κότταβον	ἀφεὶς	ἐπὶ τὴν πλάστιγγα ποιήσῃ πεσεῖν—
[15, 693]	διά τε τὴν ἀρχαιότητα καὶ	ἀφέλειαν	τῶν ποιησάντων, (καὶ τῶν) ἐπαινουμένων
[15, 687]	ᾐδέσθη τὸ καλὸν τῆς ἁβρότητος	ἀφελεῖν	λέγουσα ὧδε· (Ἐγὼ δὲ φίλημ´
[15, 691]	ἀεί, κρονικόν, ἀλλὰ τέτταρας περιστερὰς	ἀφῆκεν	ἀποβεβαμμένας εἰς οὐχὶ ταὐτόν, μὰ
[15, 667]	ἐγχέαι καὶ μὴ πολύν· (ἔπειτ´	ἀφήσεις.	{Β. Τίνα τρόπον; {Α. Δεῦρο
[15, 701]	ἐστὶν ὡς ἂν εἴποι τις	ἄφιε	παῖ καὶ βάλε παῖ. Διόπερ
[15, 668]	παρ´ ὅσον τῶν ἐρωμένων ἐμέμνηντο,	ἀφιέντες	ἐπ´ αὐτοῖς τοὺς λεγομένους κοσσάβους.
[15, 692]	περὶ Μύρων καὶ Στεφάνων τὴν	ἀφορμὴν	(τοῦ τὴν κεφαλὴν ἐν τοῖς
[15, 668]	εἴρηκε τὴν λάταγα· Ξανθὴ δ´	Ἀφροδισία	λάταξ πᾶσιν ἐπεκτύπει δόμοις. Καὶ
[15, 668]	Διὸ καὶ Σοφοκλῆς ἐν Ἰνάχῳ	Ἀφροδισίαν	εἴρηκε τὴν λάταγα· Ξανθὴ δ´
[15, 702]	ἀρχᾶς ἢ πόθων, (οὓς κρυφίοις	Ἀφροδίτας	ἄρκυσιν θηρεύομεν, ἢ εἴ τις
[15, 688]	λέγει τι τεθυωμένον. Καὶ ἡ	Ἀφροδίτη	δὲ παρ´ αὐτῷ τὸν Ἕκτορος
[15, 681]	λουτρῶν, ὅτε Ἡφαίστῳ συγκοιμηθεῖσα ἡ	Ἀφροδίτη	ἐλούσατο. Εἶναι δ´ ἀρίστην ἐν
[15, 682]	καὶ Χάριτες, ἅμα δὲ χρυσῆ	Ἀφροδίτη,	καλὸν ἀείδουσαι κατ´ ὄρος πολυπιδάκου
[15, 682]	Ἣ δὲ σὺν ἀμφιπόλοισι φιλομειδὴς	Ἀφροδίτη	πλεξάμεναι στεφάνους εὐώδεας ἄνθεα γαίης
[15, 676]	τῇ θεῷ καὶ ἀναθεὶς τῇ	Ἀφροδίτῃ	τἄγαλμα, καλέσας δὲ καὶ ἐφ´
[15, 682]	(ἄνθεσι ναρκίσσου καλλιρρόου δ´ οια	Ἀφροδίτη	ὥραις παντοίαις τεθυωμένα εἵματα ἕστο.
[15, 687]	Κρίσει τῷ δράματι τὴν μὲν	Ἀφροδίτην	Ἡδονήν τινα οὖσαν δαίμονα μύρῳ
[15, 676]	κατέφυγον ἅπαντες ἐπὶ τὸ τῆς	Ἀφροδίτης	ἄγαλμα σῴζειν αὑτοὺς αὐτὴν δεόμενοι.
[15, 666]	κοττάβειον αἴρομαι. Ἀντιφάνης δ´ ἐν	Ἀφροδίτης	Γοναῖς· Τονδὶ λέγω, σὺ δ´
[15, 675]	Πολυχάρμου Ναυκρατίτου ἐπιγραφομένῳ βιβλίῳ Περὶ	Ἀφροδίτης,	ἐν ᾧ ταυτὶ γέγραπται· Κατὰ
[15, 683]	ἀμβροσίην, πολέες δέ τε χάρμ´	Ἀφροδίτης·	ἤρισε γὰρ χροιῇ. Τὸ δέ
[15, 676]	μυρρίνας, ἀνέθηκεν ἐν τῷ τῆς	Ἀφροδίτης	ἱερῷ, θύσας δὲ τῇ θεῷ
[15, 681]	φησιν ἀναφῦναι αὐτὴν ἐκ τῶν	Ἀφροδίτης	λουτρῶν, ὅτε Ἡφαίστῳ συγκοιμηθεῖσα ἡ
[15, 676]	καὶ Πάφῳ τῆς (Κύπρου ἀγαλμάτιον	Ἀφροδίτης	σπιθαμιαῖον, ἀρχαῖον τῇ τέχνῃ, ὠνησάμενος
[15, 679]	Φιλύρας εἶχε γὰρ ὁ παῖς	ἀφύλλου	στέφανον ἀμφικείμενον. Καλοῦνται δέ τινες
[15, 672]	ἣν ἐν τοῖς ἔμπροσθεν χρόνοις	ἀφώρισεν	(ὁ Ζεὺς τῷ Προμηθεῖ χάριν
[15, 698]	μή τίς μοι κατὰ οἶκον	Ἀχαιάδων	νεμεσήσῃ (πεσσομένης ἀλόχου τὸν ἀχαικὸν
[15, 698]	Ἀχαιάδων νεμεσήσῃ (πεσσομένης ἀλόχου τὸν	ἀχαικὸν	ἄρτον ἐν οἴκοις, καί ποτέ
[15, 690]	ἤλειφον· ἐσθ´ οἵη περ κρόκος.	Ἀχαιὸς	δ´ ἐν Αἴθωνι σατυρικῷ· Βακκάρει
[15, 668]	κηπαίας ἐν τοῖσι κορήμασιν οὖσαν.	Ἀχαιὸς	δ´ ἐν Λίνῳ περὶ τῶν
[15, 689]	Τοῦ δὲ Αἰγυπτίου μύρου μνημονεύων	Ἀχαιὸς	ἐν Ἄθλοις φησιν· Ἰσάργυρόν τ´
[15, 668]	δὲ κοσσάβων ἀραγμὸς Κύπριδος προσῳδὸν	ἀχεῖ	μέλος ἐν δόμοισιν. Καὶ Καλλίμαχος
[15, 696]	ἀγρεύοντες δύναμιν. (Σοῖς δὲ πόθοις	Ἀχιλεὺς	Αἴας τ´ Ἀίδα δόμον ἦλθον.
[15, 695]	φασιν εἶναι, ἵνα περ ποδώκης	Ἀχιλεύς,	Τυδείδην τέ φασι τὸν ἐσθλόν
[15, 695]	Τροίαν ἄριστον ἐλθεῖν Δαναῶν μετ´	Ἀχιλλέα.	ιϚ Τὸν Τελαμῶνα πρῶτον, Αἴαντα
[15, 695]	Τροίαν λέγουσιν ἐλθεῖν Δαναῶν καὶ	Ἀχιλλέα.	ιζʹ Εἴθε λύρα καλὴ γενοίμην
[15, 679]	ὅμοιον ὑακίνθῳ, ὁ δ´ ἕτερος	ἄχρως,	ἔκλευκος, ᾧ χρῶνται πρὸς τοὺς
[15, 668]	ὄψει τὴν κοτταβικὴν ἐν τοῖς	ἀχύροισι	κυλινδομένην, μάνης δ´ οὐδὲν λατάγων
[15, 700]	χρώμεθα. Δίφιλος δ´ ἐν Ἀγνοίᾳ·	(Ἅψαντες	λύχνον λυχνεῖον ἐζητοῦμεν. Εὐφορίων δ´
[15, 700]	Ὕβρει· Οὔκουν λαβὼν τὸν φανὸν	ἅψεις	μοι λύχνον; (Ἄλλοι δὲ ἔφασκον
[15, 694]	(τε) καὶ στάσεων καὶ θανάτων	ἀώρων	σύ τε καὶ πατήρ. βʹ