HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre XV

Liste des contextes (ordre alphabétique)

χ = 165 formes différentes pour 214 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, pages

[15, 694]   σέ τε, παῖ Διός, Φερσεφόνη· χαίρετον, εὖ δὲ τάνδ´ ἀμφέπετον πόλιν.

[15, 685]   στέφανον. Εἶεν· καλὸς ὁ καιρός, Χαιρεφῶν. Σὺ δὲ γαστρίζου, Κύνουλκε· καὶ

[15, 676]   Οἱ γὰρ παῖδες κατὰ τὸν Χαιρήμονος Κένταυρον· Στεφάνους ἑτοιμάζουσιν, οὓς εὐφημίας

[15, 679]   καὶ νῦν. (Μνημονεύει δ´ αὐτῶν Χαιρήμων ὁ τραγῳδιοποιὸς ἐν Διονύσῳ διὰ

[15, 676]   εἰ μή τι οἱ τούτοις χαίροντες στέψονται ὁμοῦ ῥόδοις καὶ σκόροδα.

[15, 695]   Ὁ δὲ καρκίνος ὧδ´ ἔφη, χαλᾷ τὸν ὄφιν λαβών· εὐθὺν χρὴ

[15, 672]   τοὺς δ´ Ἀργείους πυθομένους καὶ χαλεπαίνοντας πεῖσαι χρημάτων ὑποσχέσει Τυρρηνοὺς λῃστρικῷ

[15, 670]   ἐπίμονος αὐτῶν ὁ στέφανος γίνεται· χαλεπὸν γὰρ ἐπὶ μεγάλῳ καὶ θείῳ

[15, 672]   πυρός, λύσας αὐτὸν ἐκ τῶν χαλεπωτάτων δεσμῶν· καὶ τίσιν ἑκούσιον ἐν

[15, 684]   τε καὶ εὐειδὲς Διὸς ἄνθος, (χάλκας, σὺν δ´ ὑάκινθον ἰωνιάδας τε

[15, 699]   βαλανέων μάχης· Βάλλον δ´ ἀλλήλους χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν. Περὶ δὲ τοῦ λοιδορουμένου

[15, 701]   κειμένῳ ὑπὸ τῷ ποδὶ τῆς χαλκῆς εἰργασμένης Λητοῦς, ὃ τῆς τότε

[15, 701]   Παροιμιῶν Τὴν Λητώ φησιν ἐκ Χαλκίδος τῆς Εὐβοίας ἀνακομίζουσαν εἰς Δελφοὺς

[15, 667]   Ἀριστοφάνης Δαιταλεῦσιν Ἔγνωκ´, ἐγὼ δὲ χαλκίον (τοῦτ´ ἐστὶν κοττάβειον) ἱστάναι καὶ

[15, 688]   τοῦ καὶ κινυμένοιο Διὸς ποτὶ χαλκοβατὲς δῶ ἔμπης ἐς γαῖάν τε

[15, 669]   κἀγώ, φησίν, μνημονεύσω τῶν τοῦ Χαλκοῦ ποιητοῦ καὶ ῥήτορος Διονυσίου Χαλκοῦς

[15, 702]   δειπνοσοφιστῶν σπουδάσματα. Κατὰ γὰρ τὸν Χαλκοῦν Διονύσιον· Τί κάλλιον ἀρχομένοισιν ἢ

[15, 666]   Νεμέσει δείκνυσιν· ὅτι δὲ καὶ χαλκοῦν ἦν, Εὔπολις ἐν Βάπταις λέγει·

[15, 692]   σχεδίας καὶ πλοῖα καὶ νόμισμα χαλκοῦν πρῶτον χαράξαι. Διὸ καὶ τῶν

[15, 669]   Χαλκοῦ ποιητοῦ καὶ ῥήτορος Διονυσίου Χαλκοῦς δὲ προσηγορεύθη διὰ τὸ συμβουλεῦσαι

[15, 668]   καὶ τῶν κοττάβων καὶ ὁ Χαλκοῦς καλούμενος Διονύσιος ἐν τοῖς Ἐλεγείοις

[15, 669]   προσηγορεύθη διὰ τὸ συμβουλεῦσαι Ἀθηναίοις χαλκῷ νομίσματι χρήσασθαι, καὶ τὸν λόγον

[15, 666]   ἦν, Εὔπολις ἐν Βάπταις λέγει· χαλκῷ περὶ κοττάβῳ. Πλάτων δὲ ἐν

[15, 669]   τὠνδρὸς ἀπὸ στεφάνων πάντ´ ἐγένοντο χαμαί. Σὸν οὖν ἐστιν, ὦ μουσικώτατε,

[15, 681]   ἐν τῷ περὶ Θηρίων φησί· χαμαίπιτυν, οἳ δὲ ὁλόκυρον, οἱ δὲ

[15, 673]   μοι λιτὴ μὲν ὑπὸ πλευροῖσι χαμευνάς, (ἐγγύθι πὰρ προμάλου δέμνιον ἐνδαπίης,

[15, 684]   σὺν δ´ ὑάκινθον ἰωνιάδας τε χαμηλὰς ὀρφνοτέρας, ἃς στύξε μετ´ ἄνθεσι

[15, 692]   πλοῖα καὶ νόμισμα χαλκοῦν πρῶτον χαράξαι. Διὸ καὶ τῶν κατὰ τὴν

[15, 668]   χαρίσιοι ἀπὸ τῆς τῶν ἀναιρουμένων χαρᾶς. (Μνημονεύει Εὔβουλος ἐν Ἀγκυλίωνι λέγων

[15, 699]   μὲν εἴρηκεν ἐν τοῖς ποιήμασιν χαρίεντα, περὶ μὲν (τῆς τῶν βαλανέων

[15, 671]   τίς ἐστιν ὁ παρὰ τῷ χαρίεντι Ἀνακρέοντι Ναυκρατίτης στέφανος, ὦ Οὐλπιανέ.

[15, 673]   φερέσθω Οἶνος καὶ Μουσῶν ἡ χαρίεσσα λύρη, θυμῆρες πίνοντες ὅπως Διὸς

[15, 679]   φορήσεις στέφανον πολυποίκιλον ἀνθέων, γρυπότατον, χαριέστατον, ὦ Ζεῦ· τίς γὰρ αὐτὸν

[15, 670]   τῶν ἐρωμένων θύρας ἤτοι τιμῆς χάριν καθαπερεί τινος θεοῦ τὰ πρόθυρα

[15, 699]   κουρέως τῷ κεραμεῖ τῆς γυναικὸς χάριν· Μήτε σὺ τόνδ´ ἀγαθός περ

[15, 699]   κακοδαμονίῃ. Τοῖα Συρηκοσίοις καὶ ἔχων χάριν. Ὃς δὲ Βοιωτοῦ ἔκλυεν, Εὐβοίῳ

[15, 672]   ἀφώρισεν (ὁ Ζεὺς τῷ Προμηθεῖ χάριν τῆς κλοπῆς τοῦ πυρός, λύσας

[15, 702]   εἰ γάρ τις ἢ πλούτου χάρις ἢ τεκέων ἢ τᾶς ἰσοδαίμονος

[15, 695]   ἀπέχου, γνοὺς ὅτι δειλοῖς ὀλίγη χάρις. ιεʹ Παῖ Τελαμῶνος, Αἶαν αἰχμητά,

[15, 670]   νόος ἄλλᾳ κέχυται (ἐπὶ τὰν Χάρισι φίλαν παῖδα καὶ καλάν. Ἀλλὰ

[15, 668]   καὶ διωνομάζετο τὰ πεμμάτια τότε χαρίσιοι ἀπὸ τῆς τῶν ἀναιρουμένων χαρᾶς.

[15, 668]   φησιν· Ἐξεπήδης´ ἀρτίως πέττουσα τὸν χαρίσιον. Ὅτι δὲ καὶ φίλημα ἦν

[15, 672]   ἐπιφάνειαν καὶ τῆς οἴκοθεν σωτηρίας χαριστήριον βουλομένην ἀποδοῦναι ἐπιμεληθῆναι τοῦ (ἱεροῦ

[15, 669]   πέμπω σοὶ πρώτῳ Χαρίτων ἐγκεράσας χάριτας. Καὶ σὺ λαβὼν τόδε δῶρον

[15, 682]   ἔθεντο θεαὶ λιπαροκρήδεμνοι, Νύμφαι καὶ Χάριτες, ἅμα δὲ χρυσῆ Ἀφροδίτη, καλὸν

[15, 674]   χερσίν. Εὐανθέα γὰρ πέλεται καὶ Χάριτες μάκαιρα μᾶλλον προσόρην, ἀστεφανώτοισι δ´

[15, 682]   μὲν χροὶ ἕστο τά οἱ Χάριτές τε καὶ Ὧραι ποίησαν καὶ

[15, 685]   τράπεζα, παρέκειθ´ ἅμα τετριμμένη μᾶζα χαριτοβλέφαρος. Τοῦτο δ´ ἦν ἔθος καὶ

[15, 669]   δ´ ἐπιδέξια πέμπω σοὶ πρώτῳ Χαρίτων ἐγκεράσας χάριτας. Καὶ σὺ λαβὼν

[15, 702]   Ὑγίεια, τέθαλε πάντα καὶ λάμπει Χαρίτων ὄαροι· σέθεν δὲ χωρὶς οὔτις

[15, 683]   καὶ ἀμβροσίην, πολέες δέ τε χάρμ´ Ἀφροδίτης· ἤρισε γὰρ χροιῇ. Τὸ

[15, 666]   Ὄρσ´ Ἀσκληπιάδη, καλέει κρείων σε Χαρωνεύς. Οὐ γὰρ κακῶς τινι τῶν

[15, 682]   διὰ τὸ ἐμφερῆ εἶναι λύκου χείλεσι. Νικόλαος δ´ ὁ Δαμασκηνὸς ἐν

[15, 676]   πλησίον φερομένῳ τῆς Αἰγύπτου ἐπεὶ χειμὼν αἰφνίδιον ἐπέπεσεν καὶ (οὐ) συνιδεῖν

[15, 667]   κοσσάβιός ἐστι σκοπὸς ἐκτεμὼν ἡβῶσα χεὶρ ἐφίετο. Ὅτι δὲ ἆθλον προὔκειτο

[15, 667]   διὰ τὸ ἐπαγκυλοῦν τὴν δεξιὰν χεῖρα ἐν τοῖς ἀποκοτταβισμοῖς. Οἳ δὲ

[15, 667]   Ἀγκυλοῦντα γὰρ δεῖ σφόδρα τὴν χεῖρα εὐρύθμως πέμπειν τὸν κότταβον, ὡς

[15, 689]   Ἄθλοις φησιν· Ἰσάργυρόν τ´ εἰς χεῖρα Κυπρίου λίθου δώσουσι κόσμον χριμάτων

[15, 667]   Ἡρακλεῖ μὴ σκληρὰν ἔχειν τὴν χεῖρα μέλλοντα κοτταβίζειν. (Ἐκάλουν δ´ ἀπ´

[15, 668]   κώρυκον. Οἱ δὲ παρόντες ἐνείρετε χεῖρας ἅπαντες ἐς σφαίρας κυλίκων· καὶ

[15, 701]   παῖ. Τυχεῖν δὲ τόξα μετὰ χεῖρας ἔχοντα τὸν Ἀπόλλωνα. Τοῦτο δ´

[15, 666]   ποτηρίου ὑγρόν, ὃ συνεστραμμένῃ τῇ χειρὶ ἄνωθεν ἐρρίπτουν οἱ παίζοντες εἰς

[15, 689]   ἐπιπολῆς μένει· μέλι δὲ χρηστὸν χείρονι ἐπιχεόμενον εἰς τὸ κάτω βιάζεται·

[15, 685]   πορνοβοσκὸν καὶ δύο (ἑτέρους κατὰ χειρὸς ἀρτίως εἰληφότας καὶ στέφανον. Εἶεν·

[15, 685]   τῆς εὐωχίας οὑτωσὶ λέγων· Κατὰ χειρὸς δ´ ἤλυθ´ ὕδωρ· ἁπαλὸς παιδίσκος

[15, 665]   τοὺς αὐλοὺς ἐχρῆν ἤδη πρὸ χειρὸς εἶναι καὶ προαναφυσᾶν. Τὸ μύρον

[15, 684]   καὶ γὰρ τοῦτο ἅμα τῇ χελιδόνι ἀνθεῖ. Καὶ ἀμβροσίαν δὲ ἄνθος

[15, 677]   ἠδ´ ὑάκινθον πορφυρέην γλαυκοῦ τε χελιδονίοιο πέτηλα καὶ ῥόδον εἰαρινοῖσιν ἀνοιγόμενον

[15, 683]   ἥ θ´ ὑακίνθῳ αἰαστῇ προσέοικε, χελιδονίοισι δὲ τέλλει ἄνθεσιν ἰσοδρομεῦσα, χελιδόσιν,

[15, 684]   τὸ ἡλιοτρόπιον καλούμενον καὶ τὸ χελιδόνιον· καὶ γὰρ τοῦτο ἅμα τῇ

[15, 684]   γίνεται ὅτι ἕτερόν (ἐστιν τὸ χελιδόνιον τῆς ἀνεμώνης· τινὲς γὰρ ταὐτὸ

[15, 683]   χελιδονίοισι δὲ τέλλει ἄνθεσιν ἰσοδρομεῦσα, χελιδόσιν, αἵ τ´ ἀνὰ κόλπῳ φυλλάδα

[15, 674]   φόβαισιν ὅρπακας ἀνήτοιο συνερραις ἁπαλαῖσι χερσίν. Εὐανθέα γὰρ πέλεται καὶ Χάριτες

[15, 691]   ὑοσαλακωνία θαἰμάτια μολύνεσθαι, ἐξὸν ταῖς χερσίν, ὥσπερ ἡμεῖς νῦν ποιοῦμεν, ἀρυσαμένους

[15, 687]   ποιητὴς Ἀλκαῖος ἔφη· Κὰδ δὲ χευάτω μύρον ἁδὺ καττῶ στήθεος ἄμμι.

[15, 696]   φιλίου μορφᾶς Ἀταρνέος ἔντροφος ἠελίου χήρωσεν αὐγάς. Οὐκ ἔχει δ´ οὐδὲ

[15, 696]   μορφᾶς καὶ Ἀταρνέος ἔντροφος ἠελίου χήρωσεν αὐγάς. Τοιγὰρ ἀοίδιμον ἔργοις ἀθάνατόν

[15, 684]   ἐντραπέας κυκλαμίνους σαύρην θ´, ἣ χθονίου πέφαται στέφος Ἡγεσιλάου. Ἐκ τούτων

[15, 666]   τούτων· Κότταβος ἐκ Σικελῆς ἐστι χθονὸς ἐκπρεπὲς ἔργον, ὃν σκοπὸν ἐς

[15, 669]   οὖν ἐστιν, ὦ μουσικώτατε, τὴν χιλιέτη μου ταύτην ζήτησιν ἀπολύσασθαι, Δημόκριτε,

[15, 677]   λέγων οὕτως· Τί οὖν ποιῶμεν; Χλανίδ´ ἐχρῆν λευκὴν λαβεῖν· (εἶτ´ ἰσθμιακὰ

[15, 668]   ἱστάναι καὶ μυρρίνας. ~(Ἕρμιππος Μοίραις· Χλανίδες δ´ οὖλαι καταβέβληνται, θώρακα δ´

[15, 691]   Θυατειρηνὸς Νίκανδρος ἐπὶ τοῦ ἄγαν χλιδῶντος εἰρῆσθαι ἀκούει, Θεόδωρος δὲ θυμίαμά

[15, 699]   ἢ φῶρας ἀναιδέας ἤ τινα χλούνην, φλύων ἀνθηρῇ σὺν κακοδαμονίῃ. Τοῖα

[15, 683]   ἐνὶ κλήροισιν ὄρεξαν. Ἤνυσε γὰρ χλούνηνδε μετεσσύμενος σκυλάκεσσιν, Ἀλφειῷ καὶ λύθρον

[15, 676]   καὶ τὰς αἰφνίδιον αὐτῷ ἀναφανείσας χλωρὰς μυρρίνας, ἀνέθηκεν ἐν τῷ τῆς

[15, 676]   πάντα τὰ παρακείμενα αὐτῇ μυρρίνης χλωρᾶς πλήρη (ὀδμῆς τε ἡδίστης ἐπλήρωσεν

[15, 683]   κορύμβοι (μέσφα συνωρίζωσιν ὑπερφιάλοιο μετώπου, χλωροῖς ἀμφοτέρωθεν ἐπηρεφέες πετάλοισιν. Σπέρματι μὴν

[15, 675]   ἔχοντα καὶ πρόσοψιν οὐκ ἀτερπῆ, χλωροῖς πετάλοις καὶ κορύμβοις σκιάζοντα τὸ

[15, 688]   Θυμῷ δ´ οὔ τις φαιδρὰ χορεύει τάρβους θυγάτηρ. Ἀναξανδρίδης δὲ τὸν

[15, 668]   αἷς πλεῖστον ὅσον χρόνον διηγρύπνουν χορεύοντες· καὶ διωνομάζετο τὰ πεμμάτια τότε

[15, 668]   ἐν τῇ δεκάτῃ τοῦ παιδίου χορεύσετε θήσω δὲ νικητήριον τρεῖς ταινίας

[15, 680]   χορωνὸν καλούμενον ἀπὸ τοῦ τοὺς χορευτὰς ἐν τοῖς θεάτροις αὐτῷ χρῆσθαι,

[15, 687]   τὴν δοθεῖσαν ὑπὸ τῆς τύχης χορηγίαν, παρέγραψε τὸ ῥαβδοδίαιτος ἀνήρ. Ἀλλ´

[15, 688]   τῶν πικρῶν καρύων. Οἱ δὲ χορηγοῦντες, φησί, καὶ ἡ ὕλη καὶ

[15, 677]   (εἶτ´ ἰσθμιακὰ λαβόντες ὥσπερ οἱ χοροὶ ᾄδωμεν εἰς τὸν δεσπότην ἐγκώμιον.

[15, 678]   (ὅτε καὶ τὰς Γυμνοπαιδιὰς ἐπιτελοῦσιν. Χοροὶ δ´ εἰσὶν τὸ μὲν πρόσω

[15, 697]   τῷ προκαθημένῳ καὶ διδάσκοντι τὸν χορόν, ἀλλ´ αὐτὸς πολὺ τούτων ἀτακτότερός

[15, 695]   καλοὶ παῖδες φέροιεν Διονύσιον ἐς χορόν. ιηʹ Εἴθ´ ἄπυρον καλὸν γενοίμην

[15, 697]   ἔρχομαί σοι λέξων τὸν συρβηνέων χορὸν ὅστις ἐστί. Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς

[15, 669]   τίς οὗτος ὁ τῶν συρβηνέων χορός; Καὶ αὐτὸς δὲ τούτων τῶν

[15, 697]   μόνον δίδασκε τίς ὁ συρβηνέων χορός. (Καὶ ὅς· Κλέαρχος, ὦ λῷστε,

[15, 671]   καὶ ὁ τῶν συρβηνέων ἐπῆλθεν χορός; Τίς τῶν ἀξίων λόγου μέμνηται

[15, 697]   φησιν· Λείπεταί τις ὁ συρβηνέων χορός, ὧν ἕκαστος τὸ δοκοῦν ἑαυτῷ

[15, 671]   λόγου μέμνηται τοῦ μουσικοῦ τούτου χοροῦ; Καὶ ὃς οὐ πρότερον, ἔφη,

[15, 678]   νίκης τοὺς προστάτας τῶν ἀγομένων χορῶν ἐν τῇ ἑορτῇ ταύτῃ, (ὅτε

[15, 680]   Θεσμοφοριαζούσαις· Πλέξαι στεφάνους συνθηματιαίους εἴκοσιν. (ΧΟΡΩΝΟΝ. Ἀπίων ἐν τῷ περὶ τῆς

[15, 680]   Διαλέκτου φησὶν τὸν στέφανον πάλαι χορωνὸν καλούμενον ἀπὸ τοῦ τοὺς χορευτὰς

[15, 680]   Τυνδαρίδῃσιν ἀοιδᾶς, ἁμέτεροι τέττιγες ἐπεστέψαντο χορωνῷ. ΑΚΙΝΙΝΟΙ. Στέφανοί τινες καλοῦνται οὕτως

[15, 692]   δ´ ὁ βίος ἀεὶ τοῖς χρειώδεσιν καὶ τῶν εἰς ἀπόλαυσιν καὶ

[15, 679]   σοι παραπλησίοις· ~(Οὔτοι γένειον ὧδε χρὴ διηλιφὲς φοροῦντα κἀντίπαιδα καὶ γένει

[15, 690]   Μάγνης δ´ ἐν Λυδοῖς· Λούσαντα χρὴ καὶ βακκάριδι κεχριμένον. Καὶ μήποτε

[15, 695]   καὶ τάδε· ηʹ Ἐκ γῆς χρὴ κατίδην πλόον, εἴ τις δύναιτο

[15, 695]   διάκονε, μηδ´ ἐπιλήθου, εἰ δὴ χρὴ τοῖς ἀγαθοῖς ἀνδράσιν οἰνοχοεῖν. κδʹ

[15, 695]   χαλᾷ τὸν ὄφιν λαβών· εὐθὺν χρὴ τὸν ἑταῖρον ἔμμεν καὶ μὴ

[15, 698]   καὶ ἐγὼ μετὰ τοῖσιν τὰ χρηίζων ἐποίθησα. Αὖθις δ´ οὐκ ἐπὶ

[15, 677]   κυνηγίῳ καταβεβλήκει ὁ Ἀδριανός, μέγα χρῆμα ὄντα καὶ πολλῷ χρόνῳ κατανεμηθέντα

[15, 672]   Ἀργείους πυθομένους καὶ χαλεπαίνοντας πεῖσαι χρημάτων ὑποσχέσει Τυρρηνοὺς λῃστρικῷ (τε) βίῳ

[15, 665]   τῶν ἀρχαίων ταύτῃ τῇ καθάρσει χρησάμενον. ~Δι´ ὃ καὶ Ἐρασίστρατον τὸν

[15, 669]   τὸ συμβουλεῦσαι Ἀθηναίοις χαλκῷ νομίσματι χρήσασθαι, καὶ τὸν λόγον τοῦτον ἀνέγραψε

[15, 694]   ὁ Κασανδρεὺς ἐν δευτέρῳ Βιβλίων Χρήσεως, ἐν οἷς τὰ περὶ τὰς

[15, 691]   μύρων ὑπαρχούσης οὐκ ἀπείχοντο τῆς χρήσεως, ὥσπερ οὐδὲ ἡμεῖς (νῦν οὕτω

[15, 680]   χορευτὰς ἐν τοῖς θεάτροις αὐτῷ χρῆσθαι, αὐτούς τε περικειμένους καὶ ἐπὶ

[15, 673]   στεφανώσεις αὐτούς τε κατὰ πλῆθος χρῆσθαι μὲν τῇ λύγῳ, τοῖς δὲ

[15, 673]   μόνοις ἀπονέμειν δῶρον. Τοῖς τε χρησθεῖσιν ἐκ τῆς μαντείας κατακολουθήσαντας αὐτοὺς

[15, 693]   ἐξ αὐτοῦ τὰ καλὰ καὶ χρήσιμα. Φιλόχορος δ´ ἐν δευτέρῳ Ἀτθίδος

[15, 694]   τινα καὶ γνώμην ἔχειν δοκοῦσαν χρησίμην (τε) εἰς τὸν βίον. Τῶν

[15, 689]   ἐστὶν καὶ εὐστόμαχον καὶ ληθαργικοῖς χρήσιμον. Τὸ δ´ οἰνάνθινον εὐστόμαχον ὂν

[15, 671]   σὺ ἀναγινώσκων ἐκλέγω, ἀλλὰ τὰ χρησιμώτατα καὶ ἀκοῆς ἄξια. (Ἐπὶ τούτοις

[15, 693]   τήνδε Σωτῆρος, θεῶν θνητοῖς ἁπάντων χρησιμωτάτου πολύ. {Β. Ὁ Ζεὺς ὁ

[15, 682]   ποιητὴς καὶ τὴν τῶν στεφάνων χρῆσιν εἰδὼς φαίνεται δι´ ὧν λέγει·

[15, 688]   Ὁ δὲ Ὅμηρος τὴν μὲν χρῆσιν οἶδε τῶν μύρων, (ἔλαιον δ´

[15, 692]   ἀγόντων ἐπὶ τὴν τῶν μύρων χρῆσιν ὥρμησεν. Χρηστέον οὖν, ὦ Κύνουλκε

[15, 689]   τοῖς παλαιοτέροις ἡ τῶν μύρων χρῆσις δῆλον ἐκ τοῦ καὶ ἐπίστασθαι

[15, 689]   Ἡ δὲ Συρία τὸ παλαιὸν χρηστὰ πάντα παρείχετο, μάλιστα δὲ τὸ

[15, 687]   Ὑγιείας μέρος μέγιστον ὀσμὰς ἐγκεφάλῳ χρηστὰς ποιεῖν. Καὶ ὁ ἀνδρειότατος δέ,

[15, 692]   τὴν τῶν μύρων χρῆσιν ὥρμησεν. Χρηστέον οὖν, ὦ Κύνουλκε Θεόδωρε, μύροις

[15, 686]   τῶν χρηστῶν δύο (καὶ δᾷδα χρηστὴν ἡμμένην χρηστῷ πυρί. Οὕτω γὰρ

[15, 673]   ὑπακοῦσαι βουλομένους τοῖς ἐκ τοῦ χρηστηρίου καταλῦσαι τὰς ἔμπροσθεν εἰθισμένας στεφανώσεις

[15, 689]   ἐσκευάζετο λιβανώτινον μύρον. Μύρον δὲ χρηστὸν μύρῳ εὐτελεῖ ἐπιχεόμενον ἐπιπολῆς μένει·

[15, 689]   ἐπιχεόμενον ἐπιπολῆς μένει· μέλι δὲ χρηστὸν χείρονι ἐπιχεόμενον εἰς τὸ κάτω

[15, 688]   οὕτως· Ἶρις μὲν ἐν Ἤλιδι χρηστοτάτη καὶ ἐν Κυζίκῳ· ῥόδινον δὲ

[15, 689]   δὲ καὶ ἐν Κυρήνῃ ῥόδινον χρηστότατον καθ´ ὃν χρόνον ἔζη Βερενίκη

[15, 688]   ὕλη καὶ οἱ τεχνῖται τὸ χρηστότατον ποιοῦσι μύρον, ἀλλ´ οὐχ οἱ

[15, 686]   δύο (καὶ δᾷδα χρηστὴν ἡμμένην χρηστῷ πυρί. Οὕτω γὰρ τὴν τῶν

[15, 686]   Ἀντιφά Στεφάνους ἐνεγκεῖν δεῦρο τῶν χρηστῶν δύο (καὶ δᾷδα χρηστὴν ἡμμένην

[15, 686]   μόχθων (ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον χρηστῶν καὶ χρόνου πολλοῦ δέονται, εἰ

[15, 686]   που ἕνεκεν ἀνδρῶν οὐδεὶς μύρῳ χρίεται. Αἵ γε μὴν γυναῖκες ἄλλως

[15, 689]   μύρων, φησίν, ἃ μέν ἐστιν χρίματα, ἃ δ´ ἀλείμματα. Καὶ ῥόδινον

[15, 689]   χεῖρα Κυπρίου λίθου δώσουσι κόσμον χριμάτων τ´ Αἰγυπτίων Μήποτε, φησὶν ὁ

[15, 687]   Νοῦν, ἔτι δ´ Ἀρετὴν ἐλαίῳ χριομένην καὶ γυμναζομένην. (Τούτοις ἀπαντήσας ὁ

[15, 687]   μὴν πέτεαι συρίγγων κοιλώτερα στήθεα χρισάμενος μύρῳ; Τὰ στήθη παρακελευόμενος μυροῦν,

[15, 691]   γὰρ οὔ; Νάρδινον. Τὸ δὲ χρίσασθαι τῷ τοιούτῳ ἀλείμματι μυρίσασθαι εἴρηκεν

[15, 690]   δ´ ἐν Αἴθωνι σατυρικῷ· Βακκάρει χρισθέντα καὶ ψυκτηρίοις πτεροῖς ἀναστήσαντα προσθίαν

[15, 688]   λύματα πάντα κάθηρεν, ἀλείψατο δὲ χρόα λευκὸν (ἀμβροσίῳ ἑανῷ, τό ῥά

[15, 682]   τῷ αʹ οὑτωσί· Εἵματα μὲν χροὶ ἕστο τά οἱ Χάριτές τε

[15, 677]   θέρους ὥρᾳ, καὶ εἰσὶν αὐτοῦ χροιαὶ δύο, ἣ μὲν τῷ ῥόδῳ

[15, 687]   περὶ Βίων, ἀλλὰ καὶ αἱ χροιαὶ τρυφερὸν ἔχουσαί τι συνεκθηλύνουσι τοὺς

[15, 677]   λώτινος ὀνομάζεται, κυανέαν ἔχων τὴν χροιάν. Καὶ (Παγκράτης τις τῶν ἐπιχωρίων

[15, 683]   Σὺν καὶ ἅπερ τ´ ὀξεῖα χροιῇ λυχνὶς οὐδὲ θρυαλλίς, οὐδὲ μὲν

[15, 683]   τε χάρμ´ Ἀφροδίτης· ἤρισε γὰρ χροιῇ. Τὸ δέ που ἐπὶ μέσσον

[15, 684]   ἀνεμωνίδες ἀστράπτουσαι τηλόθεν ὀξυτέρῃσιν ἐφελκόμεναι χροιῇσιν. (Ἐν ἐνίοις δὲ γράφεται ἐφελκόμεναι

[15, 683]   ἀντελέουσιν, ἀργήεις πετάλοισι, κρόκῳ μέσα χροιισθεῖσαι· ἃ κρίνα, λείρια δ´ ἄλλοι

[15, 672]   συμφορᾶς, ἣν ἐν τοῖς ἔμπροσθεν χρόνοις ἀφώρισεν (ὁ Ζεὺς τῷ Προμηθεῖ

[15, 698]   Εὔβοιος ὁ Πάριος, γενόμενος τοῖς χρόνοις κατὰ Φίλιππον. Οὗτός ἐστιν ὁ

[15, 668]   παννυχίσιν, ἐν αἷς πλεῖστον ὅσον χρόνον διηγρύπνουν χορεύοντες· καὶ διωνομάζετο τὰ

[15, 689]   Κυρήνῃ ῥόδινον χρηστότατον καθ´ ὃν χρόνον ἔζη Βερενίκη ἡ μεγάλη. Οἰνάνθινον

[15, 672]   δ´ ὑπ´ αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν χρόνον τῶν Καρῶν δεισιδαιμονίᾳ περισχεθέντων ἐπὶ

[15, 686]   ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον χρηστῶν καὶ χρόνου πολλοῦ δέονται, εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί

[15, 677]   μέγα χρῆμα ὄντα καὶ πολλῷ χρόνῳ κατανεμηθέντα πᾶσαν τὴν Λιβύην, ἧς

[15, 673]   καὶ μέχρι τῶν κατὰ Πολυκράτην χρόνων, ὡς ἄν τις εἰκάσειε, τῇ

[15, 690]   μύρα καὶ Σαρδιανὸν κόσμον εἰδέναι χροὸς ἄμεινον ἢ τὸν Πέλοπος ἐν

[15, 688]   λέγει· Ἀμβροσίῃ μὲν πρῶτον ἀπὸ χροὸς ἱμερόεντος λύματα πάντα κάθηρεν, ἀλείψατο

[15, 684]   ἴδωνται· πολλάκι θελμια καλά, τοτὲ χρυσανθὲς ἀμέργων λείριά τε στήλαισιν ἐπιφθίνοντα

[15, 681]   ὁ Ἐφέσιος ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ Χρυσέῃ Βύβλῳ ἀπὸ τῆς (πρώτης δρεψαμένης

[15, 682]   Νύμφαι καὶ Χάριτες, ἅμα δὲ χρυσῆ Ἀφροδίτη, καλὸν ἀείδουσαι κατ´ ὄρος

[15, 698]   μοι ὁρμαίνοντι παρίστατο Παλλὰς Ἀθήνη, χρυσῆν ῥάβδον ἔχουσα, καὶ ἤλασεν εἶπέ

[15, 693]   ἐν ταῖς Συρακούσαις ἀνακειμένης τραπέζης χρυσῆς προπιὼν αὐτῷ ἄκρατον Ἀγαθοῦ Δαίμονος

[15, 695]   Εἴθ´ ἄπυρον καλὸν γενοίμην μέγα χρυσίον (καί με καλὴ γυνὴ φοροίη

[15, 682]   μέμνηται καὶ Ἀλκμὰν ἐν τούτοις· Χρύσιον ὅρμον ἔχων ῥαδινᾶν πετάλοισι καλχᾶν.

[15, 686]   ἔσεσθαι. Καὶ ὁ θαυμασιώτατος δὲ Χρύσιππος τὴν ὀνομασίαν φησὶ λαβεῖν τὰ

[15, 686]   παίδων ἐν ἀλαβάστοις καὶ ἄλλοις χρυσοῖς σκεύεσιν μύρα, νυστάζοντα τὸν Κύνουλκον

[15, 689]   ἀληθῶς· ἀλλὰ τί; {Β. Ἐκ χρυσοκολλήτου δὲ κάλπιδος μύρῳ Αἰγυπτίῳ μὲν

[15, 694]   ποτ´ ἔτικτε τέκνα Λατώ, Φοῖβον χρυσοκόμαν, ἄνακτ´ Ἀπόλλω, ἐλαφηβόλον τ´ ἀγροτέραν

[15, 696]   φρένα βάλλεις καρπόν τ´ ἀθάνατον χρυσοῦ τε κρείσσω καὶ γονέων μαλακαυγήτοιό

[15, 683]   μὲν ἰάσι δισσά, ὠχρόν τε χρυσῷ τε φυὴν εἰς ὦπα προσεικές,

[15, 680]   ὥρα ᾖ, καὶ ἐστὶ τῷ χρώματι τὸ ἄνθος καὶ εὐφεγγές. Λέγεται

[15, 700]   ἀκοντίων συνδοῦντες ὀρθὰ τρία λυχνείῳ χρώμεθα. Δίφιλος δ´ ἐν Ἀγνοίᾳ· (Ἅψαντες

[15, 675]   Τούτῳ οὖν βοηθήματι πρὸς πότους χρώμενοι τοῖς παραπίπτουσι τὴν κεφαλὴν ἐδέσμευον·

[15, 672]   παραπλήσιον ὁ θεὸς παρεκελεύσατο στεφανώματι χρωμένοις τῇ λύγῳ καταδεῖν τὴν ἑαυτῶν

[15, 675]   ὁ Ἡρόστρατος, πολίτης ἡμέτερος ἐμπορίᾳ χρώμενος καὶ χώραν πολλὴν περιπλέων, ~προσσχών

[15, 672]   ἀγκύρας ἀνελομένους εἰρεσίᾳ τε πάσῃ χρωμένους ἀπαίρειν οὐ δύνασθαι. Ἡγησαμένους οὖν

[15, 672]   ὑποσχέσει Τυρρηνοὺς λῃστρικῷ (τε) βίῳ χρωμένους ἁρπάσαι τὸ βρέτας, πεπεισμένους τοὺς

[15, 679]   δ´ ἕτερος ἄχρως, ἔκλευκος, ᾧ χρῶνται πρὸς τοὺς τάφους. Καταλέγει δὲ

[15, 696]   καὶ τὸ καλὸν λαισήιον, πρόβλημα χρωτός, πάντες γόνυ πεπτηῶτες ἐμὸν κυνέοντι,

[15, 695]   καὶ τὸ καλὸν λαισήιον, πρόβλημα χρωτός. ~Τούτῳ γὰρ ἀρῶ, τούτῳ θερίζω,

[15, 686]   αὐτὸν κατὰ τοὺς Ἀλέξιδος Διδύμους ΧΥΔΑΙΟΙΣ στεφανωθέντα στεφάνοις ἐξάγεσθαι τοῦ συμποσίου.

[15, 686]   ἐξάγεσθαι τοῦ συμποσίου. Τῶν (δὲ χυδαίων στεφάνων μνημονεύων ὁ κωμῳδιοποιός φησιν·

[15, 686]   φησιν· Στεφάνων τε τούτων τῶν χύδην πεπλεγμένων. Κἀγὼ δ´ ἐπὶ τούτοις

[15, 701]   τοῦτο δῆλον ὅτι καὶ τὸν χωλίαμβον ἀναθετέον αὐτῷ. Βραχειῶν γὰρ γινομένων

[15, 676]   μυρρίνη παρὰ τὰς ἐν ἄλλαις χώραις, ὡς καὶ Θεόφραστος ἱστορεῖ. Ἔτι

[15, 682]   καλούμενον ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΝ κατὰ τὴν Παρθικὴν χώραν, περὶ οὗ τάδε φησίν· καὶ

[15, 675]   πολίτης ἡμέτερος ἐμπορίᾳ χρώμενος καὶ χώραν πολλὴν περιπλέων, ~προσσχών ποτε καὶ

[15, 674]   συμβαίνει τοὺς μὲν ἀπὸ τῆς χώρας καλάμοις στεφανοῦσθαι ἢ στλεγγίδι, τοὺς

[15, 699]   φωνῇ· ~(δεινὰ παθοῦσα Φακῆ βδελυρά, χώρει ´ς τὸν ἀγῶνα. Καὶ τότε

[15, 668]   κλίνην, εἰς ὅσον αἱ λάταγες χωρίον ἐκτέταται. Ἐπὶ τούτοις ὁ Οὐλπιανὸς

[15, 672]   ὁ γραμματικώτατος, ἑταῖρε, ἐξηγούμενος τὸ χωρίον (ἔφη ὅτι καὶ λύγοις ἐστεφανοῦντο

[15, 687]   Ὑμεῖς δὲ οἴεσθε τὴν ἁβρότητα χωρὶς ἀρετῆς ἔχειν τι τρυφερόν; Καίτοι

[15, 672]   θεῷ δι´ ἑαυτῶν ἑκούσιον καὶ χωρὶς δυσχεροῦς συμφορᾶς, ἣν ἐν τοῖς

[15, 675]   τόνους ὑπομένοντα, προσέτι δὲ ψύχοντα χωρὶς ὀδμῆς καρούσης. Καὶ ταύτῃ μοι

[15, 702]   λάμπει Χαρίτων ὄαροι· σέθεν δὲ χωρὶς οὔτις εὐδαίμων ἔφυ. Σώπατρος γὰρ

[15, 689]   ἄγαμαι, Ξανθία· καὶ τοῖς ποσὶν χωρὶς πρίω μοι βάκχαριν. {Β. Ὦ

[15, 689]   πρὸς πότον καὶ κρόκινον τὸ χωρὶς σμύρνης (πολλῆς. Καὶ ἡ στακτὴ

[15, 673]   τἄλλα γένη τῶν στεφάνων ἐπέταξε χωρὶς τῆς δάφνης· τὴν δ´ αὐτὸς

Livre, pages
[15, 694]	σέ τε, παῖ Διός, Φερσεφόνη·	χαίρετον,	εὖ δὲ τάνδ´ ἀμφέπετον πόλιν.
[15, 685]	στέφανον. Εἶεν· καλὸς ὁ καιρός,	Χαιρεφῶν.	Σὺ δὲ γαστρίζου, Κύνουλκε· καὶ
[15, 676]	Οἱ γὰρ παῖδες κατὰ τὸν	Χαιρήμονος	Κένταυρον· Στεφάνους ἑτοιμάζουσιν, οὓς εὐφημίας
[15, 679]	καὶ νῦν. (Μνημονεύει δ´ αὐτῶν	Χαιρήμων	ὁ τραγῳδιοποιὸς ἐν Διονύσῳ διὰ
[15, 676]	εἰ μή τι οἱ τούτοις	χαίροντες	στέψονται ὁμοῦ ῥόδοις καὶ σκόροδα.
[15, 695]	Ὁ δὲ καρκίνος ὧδ´ ἔφη,	χαλᾷ	τὸν ὄφιν λαβών· εὐθὺν χρὴ
[15, 672]	τοὺς δ´ Ἀργείους πυθομένους καὶ	χαλεπαίνοντας	πεῖσαι χρημάτων ὑποσχέσει Τυρρηνοὺς λῃστρικῷ
[15, 670]	ἐπίμονος αὐτῶν ὁ στέφανος γίνεται·	χαλεπὸν	γὰρ ἐπὶ μεγάλῳ καὶ θείῳ
[15, 672]	πυρός, λύσας αὐτὸν ἐκ τῶν	χαλεπωτάτων	δεσμῶν· καὶ τίσιν ἑκούσιον ἐν
[15, 684]	τε καὶ εὐειδὲς Διὸς ἄνθος,	(χάλκας,	σὺν δ´ ὑάκινθον ἰωνιάδας τε
[15, 699]	βαλανέων μάχης· Βάλλον δ´ ἀλλήλους	χαλκήρεσιν	ἐγχείῃσιν. Περὶ δὲ τοῦ λοιδορουμένου
[15, 701]	κειμένῳ ὑπὸ τῷ ποδὶ τῆς	χαλκῆς	εἰργασμένης Λητοῦς, ὃ τῆς τότε
[15, 701]	Παροιμιῶν Τὴν Λητώ φησιν ἐκ	Χαλκίδος	τῆς Εὐβοίας ἀνακομίζουσαν εἰς Δελφοὺς
[15, 667]	Ἀριστοφάνης Δαιταλεῦσιν Ἔγνωκ´, ἐγὼ δὲ	χαλκίον	(τοῦτ´ ἐστὶν κοττάβειον) ἱστάναι καὶ
[15, 688]	τοῦ καὶ κινυμένοιο Διὸς ποτὶ	χαλκοβατὲς	δῶ ἔμπης ἐς γαῖάν τε
[15, 669]	κἀγώ, φησίν, μνημονεύσω τῶν τοῦ	Χαλκοῦ	ποιητοῦ καὶ ῥήτορος Διονυσίου Χαλκοῦς
[15, 702]	δειπνοσοφιστῶν σπουδάσματα. Κατὰ γὰρ τὸν	Χαλκοῦν	Διονύσιον· Τί κάλλιον ἀρχομένοισιν ἢ
[15, 666]	Νεμέσει δείκνυσιν· ὅτι δὲ καὶ	χαλκοῦν	ἦν, Εὔπολις ἐν Βάπταις λέγει·
[15, 692]	σχεδίας καὶ πλοῖα καὶ νόμισμα	χαλκοῦν	πρῶτον χαράξαι. Διὸ καὶ τῶν
[15, 669]	Χαλκοῦ ποιητοῦ καὶ ῥήτορος Διονυσίου	Χαλκοῦς	δὲ προσηγορεύθη διὰ τὸ συμβουλεῦσαι
[15, 668]	καὶ τῶν κοττάβων καὶ ὁ	Χαλκοῦς	καλούμενος Διονύσιος ἐν τοῖς Ἐλεγείοις
[15, 669]	προσηγορεύθη διὰ τὸ συμβουλεῦσαι Ἀθηναίοις	χαλκῷ	νομίσματι χρήσασθαι, καὶ τὸν λόγον
[15, 666]	ἦν, Εὔπολις ἐν Βάπταις λέγει·	χαλκῷ	περὶ κοττάβῳ. Πλάτων δὲ ἐν
[15, 669]	τὠνδρὸς ἀπὸ στεφάνων πάντ´ ἐγένοντο	χαμαί.	Σὸν οὖν ἐστιν, ὦ μουσικώτατε,
[15, 681]	ἐν τῷ περὶ Θηρίων φησί·	χαμαίπιτυν,	οἳ δὲ ὁλόκυρον, οἱ δὲ
[15, 673]	μοι λιτὴ μὲν ὑπὸ πλευροῖσι	χαμευνάς,	(ἐγγύθι πὰρ προμάλου δέμνιον ἐνδαπίης,
[15, 684]	σὺν δ´ ὑάκινθον ἰωνιάδας τε	χαμηλὰς	ὀρφνοτέρας, ἃς στύξε μετ´ ἄνθεσι
[15, 692]	πλοῖα καὶ νόμισμα χαλκοῦν πρῶτον	χαράξαι.	Διὸ καὶ τῶν κατὰ τὴν
[15, 668]	χαρίσιοι ἀπὸ τῆς τῶν ἀναιρουμένων	χαρᾶς.	(Μνημονεύει Εὔβουλος ἐν Ἀγκυλίωνι λέγων
[15, 699]	μὲν εἴρηκεν ἐν τοῖς ποιήμασιν	χαρίεντα,	περὶ μὲν (τῆς τῶν βαλανέων
[15, 671]	τίς ἐστιν ὁ παρὰ τῷ	χαρίεντι	Ἀνακρέοντι Ναυκρατίτης στέφανος, ὦ Οὐλπιανέ.
[15, 673]	φερέσθω Οἶνος καὶ Μουσῶν ἡ	χαρίεσσα	λύρη, θυμῆρες πίνοντες ὅπως Διὸς
[15, 679]	φορήσεις στέφανον πολυποίκιλον ἀνθέων, γρυπότατον,	χαριέστατον,	ὦ Ζεῦ· τίς γὰρ αὐτὸν
[15, 670]	τῶν ἐρωμένων θύρας ἤτοι τιμῆς	χάριν	καθαπερεί τινος θεοῦ τὰ πρόθυρα
[15, 699]	κουρέως τῷ κεραμεῖ τῆς γυναικὸς	χάριν·	Μήτε σὺ τόνδ´ ἀγαθός περ
[15, 699]	κακοδαμονίῃ. Τοῖα Συρηκοσίοις καὶ ἔχων	χάριν.	Ὃς δὲ Βοιωτοῦ ἔκλυεν, Εὐβοίῳ
[15, 672]	ἀφώρισεν (ὁ Ζεὺς τῷ Προμηθεῖ	χάριν	τῆς κλοπῆς τοῦ πυρός, λύσας
[15, 702]	εἰ γάρ τις ἢ πλούτου	χάρις	ἢ τεκέων ἢ τᾶς ἰσοδαίμονος
[15, 695]	ἀπέχου, γνοὺς ὅτι δειλοῖς ὀλίγη	χάρις.	ιεʹ Παῖ Τελαμῶνος, Αἶαν αἰχμητά,
[15, 670]	νόος ἄλλᾳ κέχυται (ἐπὶ τὰν	Χάρισι	φίλαν παῖδα καὶ καλάν. Ἀλλὰ
[15, 668]	καὶ διωνομάζετο τὰ πεμμάτια τότε	χαρίσιοι	ἀπὸ τῆς τῶν ἀναιρουμένων χαρᾶς.
[15, 668]	φησιν· Ἐξεπήδης´ ἀρτίως πέττουσα τὸν	χαρίσιον.	Ὅτι δὲ καὶ φίλημα ἦν
[15, 672]	ἐπιφάνειαν καὶ τῆς οἴκοθεν σωτηρίας	χαριστήριον	βουλομένην ἀποδοῦναι ἐπιμεληθῆναι τοῦ (ἱεροῦ
[15, 669]	πέμπω σοὶ πρώτῳ Χαρίτων ἐγκεράσας	χάριτας.	Καὶ σὺ λαβὼν τόδε δῶρον
[15, 682]	ἔθεντο θεαὶ λιπαροκρήδεμνοι, Νύμφαι καὶ	Χάριτες,	ἅμα δὲ χρυσῆ Ἀφροδίτη, καλὸν
[15, 674]	χερσίν. Εὐανθέα γὰρ πέλεται καὶ	Χάριτες	μάκαιρα μᾶλλον προσόρην, ἀστεφανώτοισι δ´
[15, 682]	μὲν χροὶ ἕστο τά οἱ	Χάριτές	τε καὶ Ὧραι ποίησαν καὶ
[15, 685]	τράπεζα, παρέκειθ´ ἅμα τετριμμένη μᾶζα	χαριτοβλέφαρος.	Τοῦτο δ´ ἦν ἔθος καὶ
[15, 669]	δ´ ἐπιδέξια πέμπω σοὶ πρώτῳ	Χαρίτων	ἐγκεράσας χάριτας. Καὶ σὺ λαβὼν
[15, 702]	Ὑγίεια, τέθαλε πάντα καὶ λάμπει	Χαρίτων	ὄαροι· σέθεν δὲ χωρὶς οὔτις
[15, 683]	καὶ ἀμβροσίην, πολέες δέ τε	χάρμ´	Ἀφροδίτης· ἤρισε γὰρ χροιῇ. Τὸ
[15, 666]	Ὄρσ´ Ἀσκληπιάδη, καλέει κρείων σε	Χαρωνεύς.	Οὐ γὰρ κακῶς τινι τῶν
[15, 682]	διὰ τὸ ἐμφερῆ εἶναι λύκου	χείλεσι.	Νικόλαος δ´ ὁ Δαμασκηνὸς ἐν
[15, 676]	πλησίον φερομένῳ τῆς Αἰγύπτου ἐπεὶ	χειμὼν	αἰφνίδιον ἐπέπεσεν καὶ (οὐ) συνιδεῖν
[15, 667]	κοσσάβιός ἐστι σκοπὸς ἐκτεμὼν ἡβῶσα	χεὶρ	ἐφίετο. Ὅτι δὲ ἆθλον προὔκειτο
[15, 667]	διὰ τὸ ἐπαγκυλοῦν τὴν δεξιὰν	χεῖρα	ἐν τοῖς ἀποκοτταβισμοῖς. Οἳ δὲ
[15, 667]	Ἀγκυλοῦντα γὰρ δεῖ σφόδρα τὴν	χεῖρα	εὐρύθμως πέμπειν τὸν κότταβον, ὡς
[15, 689]	Ἄθλοις φησιν· Ἰσάργυρόν τ´ εἰς	χεῖρα	Κυπρίου λίθου δώσουσι κόσμον χριμάτων
[15, 667]	Ἡρακλεῖ μὴ σκληρὰν ἔχειν τὴν	χεῖρα	μέλλοντα κοτταβίζειν. (Ἐκάλουν δ´ ἀπ´
[15, 668]	κώρυκον. Οἱ δὲ παρόντες ἐνείρετε	χεῖρας	ἅπαντες ἐς σφαίρας κυλίκων· καὶ
[15, 701]	παῖ. Τυχεῖν δὲ τόξα μετὰ	χεῖρας	ἔχοντα τὸν Ἀπόλλωνα. Τοῦτο δ´
[15, 666]	ποτηρίου ὑγρόν, ὃ συνεστραμμένῃ τῇ	χειρὶ	ἄνωθεν ἐρρίπτουν οἱ παίζοντες εἰς
[15, 689]	ἐπιπολῆς μένει· μέλι δὲ χρηστὸν	χείρονι	ἐπιχεόμενον εἰς τὸ κάτω βιάζεται·
[15, 685]	πορνοβοσκὸν καὶ δύο (ἑτέρους κατὰ	χειρὸς	ἀρτίως εἰληφότας καὶ στέφανον. Εἶεν·
[15, 685]	τῆς εὐωχίας οὑτωσὶ λέγων· Κατὰ	χειρὸς	δ´ ἤλυθ´ ὕδωρ· ἁπαλὸς παιδίσκος
[15, 665]	τοὺς αὐλοὺς ἐχρῆν ἤδη πρὸ	χειρὸς	εἶναι καὶ προαναφυσᾶν. Τὸ μύρον
[15, 684]	καὶ γὰρ τοῦτο ἅμα τῇ	χελιδόνι	ἀνθεῖ. Καὶ ἀμβροσίαν δὲ ἄνθος
[15, 677]	ἠδ´ ὑάκινθον πορφυρέην γλαυκοῦ τε	χελιδονίοιο	πέτηλα καὶ ῥόδον εἰαρινοῖσιν ἀνοιγόμενον
[15, 683]	ἥ θ´ ὑακίνθῳ αἰαστῇ προσέοικε,	χελιδονίοισι	δὲ τέλλει ἄνθεσιν ἰσοδρομεῦσα, χελιδόσιν,
[15, 684]	τὸ ἡλιοτρόπιον καλούμενον καὶ τὸ	χελιδόνιον·	καὶ γὰρ τοῦτο ἅμα τῇ
[15, 684]	γίνεται ὅτι ἕτερόν (ἐστιν τὸ	χελιδόνιον	τῆς ἀνεμώνης· τινὲς γὰρ ταὐτὸ
[15, 683]	χελιδονίοισι δὲ τέλλει ἄνθεσιν ἰσοδρομεῦσα,	χελιδόσιν,	αἵ τ´ ἀνὰ κόλπῳ φυλλάδα
[15, 674]	φόβαισιν ὅρπακας ἀνήτοιο συνερραις ἁπαλαῖσι	χερσίν.	Εὐανθέα γὰρ πέλεται καὶ Χάριτες
[15, 691]	ὑοσαλακωνία θαἰμάτια μολύνεσθαι, ἐξὸν ταῖς	χερσίν,	ὥσπερ ἡμεῖς νῦν ποιοῦμεν, ἀρυσαμένους
[15, 687]	ποιητὴς Ἀλκαῖος ἔφη· Κὰδ δὲ	χευάτω	μύρον ἁδὺ καττῶ στήθεος ἄμμι.
[15, 696]	φιλίου μορφᾶς Ἀταρνέος ἔντροφος ἠελίου	χήρωσεν	αὐγάς. Οὐκ ἔχει δ´ οὐδὲ
[15, 696]	μορφᾶς καὶ Ἀταρνέος ἔντροφος ἠελίου	χήρωσεν	αὐγάς. Τοιγὰρ ἀοίδιμον ἔργοις ἀθάνατόν
[15, 684]	ἐντραπέας κυκλαμίνους σαύρην θ´, ἣ	χθονίου	πέφαται στέφος Ἡγεσιλάου. Ἐκ τούτων
[15, 666]	τούτων· Κότταβος ἐκ Σικελῆς ἐστι	χθονὸς	ἐκπρεπὲς ἔργον, ὃν σκοπὸν ἐς
[15, 669]	οὖν ἐστιν, ὦ μουσικώτατε, τὴν	χιλιέτη	μου ταύτην ζήτησιν ἀπολύσασθαι, Δημόκριτε,
[15, 677]	λέγων οὕτως· Τί οὖν ποιῶμεν;	Χλανίδ´	ἐχρῆν λευκὴν λαβεῖν· (εἶτ´ ἰσθμιακὰ
[15, 668]	ἱστάναι καὶ μυρρίνας. ~(Ἕρμιππος Μοίραις·	Χλανίδες	δ´ οὖλαι καταβέβληνται, θώρακα δ´
[15, 691]	Θυατειρηνὸς Νίκανδρος ἐπὶ τοῦ ἄγαν	χλιδῶντος	εἰρῆσθαι ἀκούει, Θεόδωρος δὲ θυμίαμά
[15, 699]	ἢ φῶρας ἀναιδέας ἤ τινα	χλούνην,	φλύων ἀνθηρῇ σὺν κακοδαμονίῃ. Τοῖα
[15, 683]	ἐνὶ κλήροισιν ὄρεξαν. Ἤνυσε γὰρ	χλούνηνδε	μετεσσύμενος σκυλάκεσσιν, Ἀλφειῷ καὶ λύθρον
[15, 676]	καὶ τὰς αἰφνίδιον αὐτῷ ἀναφανείσας	χλωρὰς	μυρρίνας, ἀνέθηκεν ἐν τῷ τῆς
[15, 676]	πάντα τὰ παρακείμενα αὐτῇ μυρρίνης	χλωρᾶς	πλήρη (ὀδμῆς τε ἡδίστης ἐπλήρωσεν
[15, 683]	κορύμβοι (μέσφα συνωρίζωσιν ὑπερφιάλοιο μετώπου,	χλωροῖς	ἀμφοτέρωθεν ἐπηρεφέες πετάλοισιν. Σπέρματι μὴν
[15, 675]	ἔχοντα καὶ πρόσοψιν οὐκ ἀτερπῆ,	χλωροῖς	πετάλοις καὶ κορύμβοις σκιάζοντα τὸ
[15, 688]	Θυμῷ δ´ οὔ τις φαιδρὰ	χορεύει	τάρβους θυγάτηρ. Ἀναξανδρίδης δὲ τὸν
[15, 668]	αἷς πλεῖστον ὅσον χρόνον διηγρύπνουν	χορεύοντες·	καὶ διωνομάζετο τὰ πεμμάτια τότε
[15, 668]	ἐν τῇ δεκάτῃ τοῦ παιδίου	χορεύσετε	θήσω δὲ νικητήριον τρεῖς ταινίας
[15, 680]	χορωνὸν καλούμενον ἀπὸ τοῦ τοὺς	χορευτὰς	ἐν τοῖς θεάτροις αὐτῷ χρῆσθαι,
[15, 687]	τὴν δοθεῖσαν ὑπὸ τῆς τύχης	χορηγίαν,	παρέγραψε τὸ ῥαβδοδίαιτος ἀνήρ. Ἀλλ´
[15, 688]	τῶν πικρῶν καρύων. Οἱ δὲ	χορηγοῦντες,	φησί, καὶ ἡ ὕλη καὶ
[15, 677]	(εἶτ´ ἰσθμιακὰ λαβόντες ὥσπερ οἱ	χοροὶ	ᾄδωμεν εἰς τὸν δεσπότην ἐγκώμιον.
[15, 678]	(ὅτε καὶ τὰς Γυμνοπαιδιὰς ἐπιτελοῦσιν.	Χοροὶ	δ´ εἰσὶν τὸ μὲν πρόσω
[15, 697]	τῷ προκαθημένῳ καὶ διδάσκοντι τὸν	χορόν,	ἀλλ´ αὐτὸς πολὺ τούτων ἀτακτότερός
[15, 695]	καλοὶ παῖδες φέροιεν Διονύσιον ἐς	χορόν.	ιηʹ Εἴθ´ ἄπυρον καλὸν γενοίμην
[15, 697]	ἔρχομαί σοι λέξων τὸν συρβηνέων	χορὸν	ὅστις ἐστί. Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς
[15, 669]	τίς οὗτος ὁ τῶν συρβηνέων	χορός;	Καὶ αὐτὸς δὲ τούτων τῶν
[15, 697]	μόνον δίδασκε τίς ὁ συρβηνέων	χορός.	(Καὶ ὅς· Κλέαρχος, ὦ λῷστε,
[15, 671]	καὶ ὁ τῶν συρβηνέων ἐπῆλθεν	χορός;	Τίς τῶν ἀξίων λόγου μέμνηται
[15, 697]	φησιν· Λείπεταί τις ὁ συρβηνέων	χορός,	ὧν ἕκαστος τὸ δοκοῦν ἑαυτῷ
[15, 671]	λόγου μέμνηται τοῦ μουσικοῦ τούτου	χοροῦ;	Καὶ ὃς οὐ πρότερον, ἔφη,
[15, 678]	νίκης τοὺς προστάτας τῶν ἀγομένων	χορῶν	ἐν τῇ ἑορτῇ ταύτῃ, (ὅτε
[15, 680]	Θεσμοφοριαζούσαις· Πλέξαι στεφάνους συνθηματιαίους εἴκοσιν.	(ΧΟΡΩΝΟΝ.	Ἀπίων ἐν τῷ περὶ τῆς
[15, 680]	Διαλέκτου φησὶν τὸν στέφανον πάλαι	χορωνὸν	καλούμενον ἀπὸ τοῦ τοὺς χορευτὰς
[15, 680]	Τυνδαρίδῃσιν ἀοιδᾶς, ἁμέτεροι τέττιγες ἐπεστέψαντο	χορωνῷ.	ΑΚΙΝΙΝΟΙ. Στέφανοί τινες καλοῦνται οὕτως
[15, 692]	δ´ ὁ βίος ἀεὶ τοῖς	χρειώδεσιν	καὶ τῶν εἰς ἀπόλαυσιν καὶ
[15, 679]	σοι παραπλησίοις· ~(Οὔτοι γένειον ὧδε	χρὴ	διηλιφὲς φοροῦντα κἀντίπαιδα καὶ γένει
[15, 690]	Μάγνης δ´ ἐν Λυδοῖς· Λούσαντα	χρὴ	καὶ βακκάριδι κεχριμένον. Καὶ μήποτε
[15, 695]	καὶ τάδε· ηʹ Ἐκ γῆς	χρὴ	κατίδην πλόον, εἴ τις δύναιτο
[15, 695]	διάκονε, μηδ´ ἐπιλήθου, εἰ δὴ	χρὴ	τοῖς ἀγαθοῖς ἀνδράσιν οἰνοχοεῖν. κδʹ
[15, 695]	χαλᾷ τὸν ὄφιν λαβών· εὐθὺν	χρὴ	τὸν ἑταῖρον ἔμμεν καὶ μὴ
[15, 698]	καὶ ἐγὼ μετὰ τοῖσιν τὰ	χρηίζων	ἐποίθησα. Αὖθις δ´ οὐκ ἐπὶ
[15, 677]	κυνηγίῳ καταβεβλήκει ὁ Ἀδριανός, μέγα	χρῆμα	ὄντα καὶ πολλῷ χρόνῳ κατανεμηθέντα
[15, 672]	Ἀργείους πυθομένους καὶ χαλεπαίνοντας πεῖσαι	χρημάτων	ὑποσχέσει Τυρρηνοὺς λῃστρικῷ (τε) βίῳ
[15, 665]	τῶν ἀρχαίων ταύτῃ τῇ καθάρσει	χρησάμενον.	~Δι´ ὃ καὶ Ἐρασίστρατον τὸν
[15, 669]	τὸ συμβουλεῦσαι Ἀθηναίοις χαλκῷ νομίσματι	χρήσασθαι,	καὶ τὸν λόγον τοῦτον ἀνέγραψε
[15, 694]	ὁ Κασανδρεὺς ἐν δευτέρῳ Βιβλίων	Χρήσεως,	ἐν οἷς τὰ περὶ τὰς
[15, 691]	μύρων ὑπαρχούσης οὐκ ἀπείχοντο τῆς	χρήσεως,	ὥσπερ οὐδὲ ἡμεῖς (νῦν οὕτω
[15, 680]	χορευτὰς ἐν τοῖς θεάτροις αὐτῷ	χρῆσθαι,	αὐτούς τε περικειμένους καὶ ἐπὶ
[15, 673]	στεφανώσεις αὐτούς τε κατὰ πλῆθος	χρῆσθαι	μὲν τῇ λύγῳ, τοῖς δὲ
[15, 673]	μόνοις ἀπονέμειν δῶρον. Τοῖς τε	χρησθεῖσιν	ἐκ τῆς μαντείας κατακολουθήσαντας αὐτοὺς
[15, 693]	ἐξ αὐτοῦ τὰ καλὰ καὶ	χρήσιμα.	Φιλόχορος δ´ ἐν δευτέρῳ Ἀτθίδος
[15, 694]	τινα καὶ γνώμην ἔχειν δοκοῦσαν	χρησίμην	(τε) εἰς τὸν βίον. Τῶν
[15, 689]	ἐστὶν καὶ εὐστόμαχον καὶ ληθαργικοῖς	χρήσιμον.	Τὸ δ´ οἰνάνθινον εὐστόμαχον ὂν
[15, 671]	σὺ ἀναγινώσκων ἐκλέγω, ἀλλὰ τὰ	χρησιμώτατα	καὶ ἀκοῆς ἄξια. (Ἐπὶ τούτοις
[15, 693]	τήνδε Σωτῆρος, θεῶν θνητοῖς ἁπάντων	χρησιμωτάτου	πολύ. {Β. Ὁ Ζεὺς ὁ
[15, 682]	ποιητὴς καὶ τὴν τῶν στεφάνων	χρῆσιν	εἰδὼς φαίνεται δι´ ὧν λέγει·
[15, 688]	Ὁ δὲ Ὅμηρος τὴν μὲν	χρῆσιν	οἶδε τῶν μύρων, (ἔλαιον δ´
[15, 692]	ἀγόντων ἐπὶ τὴν τῶν μύρων	χρῆσιν	ὥρμησεν. Χρηστέον οὖν, ὦ Κύνουλκε
[15, 689]	τοῖς παλαιοτέροις ἡ τῶν μύρων	χρῆσις	δῆλον ἐκ τοῦ καὶ ἐπίστασθαι
[15, 689]	Ἡ δὲ Συρία τὸ παλαιὸν	χρηστὰ	πάντα παρείχετο, μάλιστα δὲ τὸ
[15, 687]	Ὑγιείας μέρος μέγιστον ὀσμὰς ἐγκεφάλῳ	χρηστὰς	ποιεῖν. Καὶ ὁ ἀνδρειότατος δέ,
[15, 692]	τὴν τῶν μύρων χρῆσιν ὥρμησεν.	Χρηστέον	οὖν, ὦ Κύνουλκε Θεόδωρε, μύροις
[15, 686]	τῶν χρηστῶν δύο (καὶ δᾷδα	χρηστὴν	ἡμμένην χρηστῷ πυρί. Οὕτω γὰρ
[15, 673]	ὑπακοῦσαι βουλομένους τοῖς ἐκ τοῦ	χρηστηρίου	καταλῦσαι τὰς ἔμπροσθεν εἰθισμένας στεφανώσεις
[15, 689]	ἐσκευάζετο λιβανώτινον μύρον. Μύρον δὲ	χρηστὸν	μύρῳ εὐτελεῖ ἐπιχεόμενον ἐπιπολῆς μένει·
[15, 689]	ἐπιχεόμενον ἐπιπολῆς μένει· μέλι δὲ	χρηστὸν	χείρονι ἐπιχεόμενον εἰς τὸ κάτω
[15, 688]	οὕτως· Ἶρις μὲν ἐν Ἤλιδι	χρηστοτάτη	καὶ ἐν Κυζίκῳ· ῥόδινον δὲ
[15, 689]	δὲ καὶ ἐν Κυρήνῃ ῥόδινον	χρηστότατον	καθ´ ὃν χρόνον ἔζη Βερενίκη
[15, 688]	ὕλη καὶ οἱ τεχνῖται τὸ	χρηστότατον	ποιοῦσι μύρον, ἀλλ´ οὐχ οἱ
[15, 686]	δύο (καὶ δᾷδα χρηστὴν ἡμμένην	χρηστῷ	πυρί. Οὕτω γὰρ τὴν τῶν
[15, 686]	Ἀντιφά Στεφάνους ἐνεγκεῖν δεῦρο τῶν	χρηστῶν	δύο (καὶ δᾷδα χρηστὴν ἡμμένην
[15, 686]	μόχθων (ὀσμαὶ ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον	χρηστῶν	καὶ χρόνου πολλοῦ δέονται, εἰ
[15, 686]	που ἕνεκεν ἀνδρῶν οὐδεὶς μύρῳ	χρίεται.	Αἵ γε μὴν γυναῖκες ἄλλως
[15, 689]	μύρων, φησίν, ἃ μέν ἐστιν	χρίματα,	ἃ δ´ ἀλείμματα. Καὶ ῥόδινον
[15, 689]	χεῖρα Κυπρίου λίθου δώσουσι κόσμον	χριμάτων	τ´ Αἰγυπτίων Μήποτε, φησὶν ὁ
[15, 687]	Νοῦν, ἔτι δ´ Ἀρετὴν ἐλαίῳ	χριομένην	καὶ γυμναζομένην. (Τούτοις ἀπαντήσας ὁ
[15, 687]	μὴν πέτεαι συρίγγων κοιλώτερα στήθεα	χρισάμενος	μύρῳ; Τὰ στήθη παρακελευόμενος μυροῦν,
[15, 691]	γὰρ οὔ; Νάρδινον. Τὸ δὲ	χρίσασθαι	τῷ τοιούτῳ ἀλείμματι μυρίσασθαι εἴρηκεν
[15, 690]	δ´ ἐν Αἴθωνι σατυρικῷ· Βακκάρει	χρισθέντα	καὶ ψυκτηρίοις πτεροῖς ἀναστήσαντα προσθίαν
[15, 688]	λύματα πάντα κάθηρεν, ἀλείψατο δὲ	χρόα	λευκὸν (ἀμβροσίῳ ἑανῷ, τό ῥά
[15, 682]	τῷ αʹ οὑτωσί· Εἵματα μὲν	χροὶ	ἕστο τά οἱ Χάριτές τε
[15, 677]	θέρους ὥρᾳ, καὶ εἰσὶν αὐτοῦ	χροιαὶ	δύο, ἣ μὲν τῷ ῥόδῳ
[15, 687]	περὶ Βίων, ἀλλὰ καὶ αἱ	χροιαὶ	τρυφερὸν ἔχουσαί τι συνεκθηλύνουσι τοὺς
[15, 677]	λώτινος ὀνομάζεται, κυανέαν ἔχων τὴν	χροιάν.	Καὶ (Παγκράτης τις τῶν ἐπιχωρίων
[15, 683]	Σὺν καὶ ἅπερ τ´ ὀξεῖα	χροιῇ	λυχνὶς οὐδὲ θρυαλλίς, οὐδὲ μὲν
[15, 683]	τε χάρμ´ Ἀφροδίτης· ἤρισε γὰρ	χροιῇ.	Τὸ δέ που ἐπὶ μέσσον
[15, 684]	ἀνεμωνίδες ἀστράπτουσαι τηλόθεν ὀξυτέρῃσιν ἐφελκόμεναι	χροιῇσιν.	(Ἐν ἐνίοις δὲ γράφεται ἐφελκόμεναι
[15, 683]	ἀντελέουσιν, ἀργήεις πετάλοισι, κρόκῳ μέσα	χροιισθεῖσαι·	ἃ κρίνα, λείρια δ´ ἄλλοι
[15, 672]	συμφορᾶς, ἣν ἐν τοῖς ἔμπροσθεν	χρόνοις	ἀφώρισεν (ὁ Ζεὺς τῷ Προμηθεῖ
[15, 698]	Εὔβοιος ὁ Πάριος, γενόμενος τοῖς	χρόνοις	κατὰ Φίλιππον. Οὗτός ἐστιν ὁ
[15, 668]	παννυχίσιν, ἐν αἷς πλεῖστον ὅσον	χρόνον	διηγρύπνουν χορεύοντες· καὶ διωνομάζετο τὰ
[15, 689]	Κυρήνῃ ῥόδινον χρηστότατον καθ´ ὃν	χρόνον	ἔζη Βερενίκη ἡ μεγάλη. Οἰνάνθινον
[15, 672]	δ´ ὑπ´ αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν	χρόνον	τῶν Καρῶν δεισιδαιμονίᾳ περισχεθέντων ἐπὶ
[15, 686]	ἐπιτηδευμάτων τε πρῶτον χρηστῶν καὶ	χρόνου	πολλοῦ δέονται, εἰ μέλλουσιν ἡδεῖαί
[15, 677]	μέγα χρῆμα ὄντα καὶ πολλῷ	χρόνῳ	κατανεμηθέντα πᾶσαν τὴν Λιβύην, ἧς
[15, 673]	καὶ μέχρι τῶν κατὰ Πολυκράτην	χρόνων,	ὡς ἄν τις εἰκάσειε, τῇ
[15, 690]	μύρα καὶ Σαρδιανὸν κόσμον εἰδέναι	χροὸς	ἄμεινον ἢ τὸν Πέλοπος ἐν
[15, 688]	λέγει· Ἀμβροσίῃ μὲν πρῶτον ἀπὸ	χροὸς	ἱμερόεντος λύματα πάντα κάθηρεν, ἀλείψατο
[15, 684]	ἴδωνται· πολλάκι θελμια καλά, τοτὲ	χρυσανθὲς	ἀμέργων λείριά τε στήλαισιν ἐπιφθίνοντα
[15, 681]	ὁ Ἐφέσιος ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ	Χρυσέῃ	Βύβλῳ ἀπὸ τῆς (πρώτης δρεψαμένης
[15, 682]	Νύμφαι καὶ Χάριτες, ἅμα δὲ	χρυσῆ	Ἀφροδίτη, καλὸν ἀείδουσαι κατ´ ὄρος
[15, 698]	μοι ὁρμαίνοντι παρίστατο Παλλὰς Ἀθήνη,	χρυσῆν	ῥάβδον ἔχουσα, καὶ ἤλασεν εἶπέ
[15, 693]	ἐν ταῖς Συρακούσαις ἀνακειμένης τραπέζης	χρυσῆς	προπιὼν αὐτῷ ἄκρατον Ἀγαθοῦ Δαίμονος
[15, 695]	Εἴθ´ ἄπυρον καλὸν γενοίμην μέγα	χρυσίον	(καί με καλὴ γυνὴ φοροίη
[15, 682]	μέμνηται καὶ Ἀλκμὰν ἐν τούτοις·	Χρύσιον	ὅρμον ἔχων ῥαδινᾶν πετάλοισι καλχᾶν.
[15, 686]	ἔσεσθαι. Καὶ ὁ θαυμασιώτατος δὲ	Χρύσιππος	τὴν ὀνομασίαν φησὶ λαβεῖν τὰ
[15, 686]	παίδων ἐν ἀλαβάστοις καὶ ἄλλοις	χρυσοῖς	σκεύεσιν μύρα, νυστάζοντα τὸν Κύνουλκον
[15, 689]	ἀληθῶς· ἀλλὰ τί; {Β. Ἐκ	χρυσοκολλήτου	δὲ κάλπιδος μύρῳ Αἰγυπτίῳ μὲν
[15, 694]	ποτ´ ἔτικτε τέκνα Λατώ, Φοῖβον	χρυσοκόμαν,	ἄνακτ´ Ἀπόλλω, ἐλαφηβόλον τ´ ἀγροτέραν
[15, 696]	φρένα βάλλεις καρπόν τ´ ἀθάνατον	χρυσοῦ	τε κρείσσω καὶ γονέων μαλακαυγήτοιό
[15, 683]	μὲν ἰάσι δισσά, ὠχρόν τε	χρυσῷ	τε φυὴν εἰς ὦπα προσεικές,
[15, 680]	ὥρα ᾖ, καὶ ἐστὶ τῷ	χρώματι	τὸ ἄνθος καὶ εὐφεγγές. Λέγεται
[15, 700]	ἀκοντίων συνδοῦντες ὀρθὰ τρία λυχνείῳ	χρώμεθα.	Δίφιλος δ´ ἐν Ἀγνοίᾳ· (Ἅψαντες
[15, 675]	Τούτῳ οὖν βοηθήματι πρὸς πότους	χρώμενοι	τοῖς παραπίπτουσι τὴν κεφαλὴν ἐδέσμευον·
[15, 672]	παραπλήσιον ὁ θεὸς παρεκελεύσατο στεφανώματι	χρωμένοις	τῇ λύγῳ καταδεῖν τὴν ἑαυτῶν
[15, 675]	ὁ Ἡρόστρατος, πολίτης ἡμέτερος ἐμπορίᾳ	χρώμενος	καὶ χώραν πολλὴν περιπλέων, ~προσσχών
[15, 672]	ἀγκύρας ἀνελομένους εἰρεσίᾳ τε πάσῃ	χρωμένους	ἀπαίρειν οὐ δύνασθαι. Ἡγησαμένους οὖν
[15, 672]	ὑποσχέσει Τυρρηνοὺς λῃστρικῷ (τε) βίῳ	χρωμένους	ἁρπάσαι τὸ βρέτας, πεπεισμένους τοὺς
[15, 679]	δ´ ἕτερος ἄχρως, ἔκλευκος, ᾧ	χρῶνται	πρὸς τοὺς τάφους. Καταλέγει δὲ
[15, 696]	καὶ τὸ καλὸν λαισήιον, πρόβλημα	χρωτός,	πάντες γόνυ πεπτηῶτες ἐμὸν κυνέοντι,
[15, 695]	καὶ τὸ καλὸν λαισήιον, πρόβλημα	χρωτός.	~Τούτῳ γὰρ ἀρῶ, τούτῳ θερίζω,
[15, 686]	αὐτὸν κατὰ τοὺς Ἀλέξιδος Διδύμους	ΧΥΔΑΙΟΙΣ	στεφανωθέντα στεφάνοις ἐξάγεσθαι τοῦ συμποσίου.
[15, 686]	ἐξάγεσθαι τοῦ συμποσίου. Τῶν (δὲ	χυδαίων	στεφάνων μνημονεύων ὁ κωμῳδιοποιός φησιν·
[15, 686]	φησιν· Στεφάνων τε τούτων τῶν	χύδην	πεπλεγμένων. Κἀγὼ δ´ ἐπὶ τούτοις
[15, 701]	τοῦτο δῆλον ὅτι καὶ τὸν	χωλίαμβον	ἀναθετέον αὐτῷ. Βραχειῶν γὰρ γινομένων
[15, 676]	μυρρίνη παρὰ τὰς ἐν ἄλλαις	χώραις,	ὡς καὶ Θεόφραστος ἱστορεῖ. Ἔτι
[15, 682]	καλούμενον ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΝ κατὰ τὴν Παρθικὴν	χώραν,	περὶ οὗ τάδε φησίν· καὶ
[15, 675]	πολίτης ἡμέτερος ἐμπορίᾳ χρώμενος καὶ	χώραν	πολλὴν περιπλέων, ~προσσχών ποτε καὶ
[15, 674]	συμβαίνει τοὺς μὲν ἀπὸ τῆς	χώρας	καλάμοις στεφανοῦσθαι ἢ στλεγγίδι, τοὺς
[15, 699]	φωνῇ· ~(δεινὰ παθοῦσα Φακῆ βδελυρά,	χώρει	´ς τὸν ἀγῶνα. Καὶ τότε
[15, 668]	κλίνην, εἰς ὅσον αἱ λάταγες	χωρίον	ἐκτέταται. Ἐπὶ τούτοις ὁ Οὐλπιανὸς
[15, 672]	ὁ γραμματικώτατος, ἑταῖρε, ἐξηγούμενος τὸ	χωρίον	(ἔφη ὅτι καὶ λύγοις ἐστεφανοῦντο
[15, 687]	Ὑμεῖς δὲ οἴεσθε τὴν ἁβρότητα	χωρὶς	ἀρετῆς ἔχειν τι τρυφερόν; Καίτοι
[15, 672]	θεῷ δι´ ἑαυτῶν ἑκούσιον καὶ	χωρὶς	δυσχεροῦς συμφορᾶς, ἣν ἐν τοῖς
[15, 675]	τόνους ὑπομένοντα, προσέτι δὲ ψύχοντα	χωρὶς	ὀδμῆς καρούσης. Καὶ ταύτῃ μοι
[15, 702]	λάμπει Χαρίτων ὄαροι· σέθεν δὲ	χωρὶς	οὔτις εὐδαίμων ἔφυ. Σώπατρος γὰρ
[15, 689]	ἄγαμαι, Ξανθία· καὶ τοῖς ποσὶν	χωρὶς	πρίω μοι βάκχαριν. {Β. Ὦ
[15, 689]	πρὸς πότον καὶ κρόκινον τὸ	χωρὶς	σμύρνης (πολλῆς. Καὶ ἡ στακτὴ
[15, 673]	τἄλλα γένη τῶν στεφάνων ἐπέταξε	χωρὶς	τῆς δάφνης· τὴν δ´ αὐτὸς

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 27/04/2010