Livre, pages
[15, 677]	γένος τι τὴν ὑπογλωττίδα ἀποδίδωσιν.	Λαβὲ	οὖν καὶ παρ´ ἐμοῦ κατὰ
[15, 693]	αὐτῷ τῆς Ὑγιείας ἔγχεον. {Β.	Λαβὲ	τῆς Ὑγιείας δὴ σύ. {Α.
[15, 699]	ἐν Τριόδοντι ἢ Ῥωποπώλῃ προειπών·	Λαβὲ	τριόδοντα καὶ λυχνοῦχον, ἐπιφέρει· Ἐεγὼ
[15, 685]	τραγήμασιν, μύρον, στεφάνους, λιβανωτόν, αὐλητρίδα	λαβέ.	Φιλόξενος δ´ ὁ διθυραμβοποιὸς ἐν
[15, 677]	οὖν ποιῶμεν; Χλανίδ´ ἐχρῆν λευκὴν	λαβεῖν·	(εἶτ´ ἰσθμιακὰ λαβόντες ὥσπερ οἱ
[15, 695]	μὲν ἔχει, τὰν δ´ ἔραται	λαβεῖν·	(κἀγὼ παῖδα καλὴν τὴν μὲν
[15, 695]	μὲν ἔχω, τὴν δ´ ἔραμαι	λαβεῖν.	κβʹ Πόρνη καὶ βαλανεὺς τωὐτὸν
[15, 693]	Ἐκπεπήδηκας πρὶν Ἀγαθοῦ πρῶτον Δαίμονος	λαβεῖν,	πρὶν Διὸς σωτῆρος. Θεόφραστος δ´
[15, 686]	δὲ Χρύσιππος τὴν ὀνομασίαν φησὶ	λαβεῖν	τὰ μύρα ἀπὸ τοῦ μετὰ
[15, 694]	κοινὰ καὶ πᾶσιν ἀναγκαῖα τέλος	λάβοι·	ἐνταῦθα γὰρ ἤδη τῶν σοφῶν
[15, 666]	συμπίπτοντα. Εὔβουλος Βελλεροφόντῃ· Τίς ἂν	λάβοιτο	τοῦ σκέλους κάτωθέ μου; (Ἄνω
[15, 677]	ἐχρῆν λευκὴν λαβεῖν· (εἶτ´ ἰσθμιακὰ	λαβόντες	ὥσπερ οἱ χοροὶ ᾄδωμεν εἰς
[15, 693]	κεχόρτασμαι γάρ. Ἀγαθοῦ Δαίμονος δέχομαι.	Λαβοῦς´	ἀπένεγκε ταύτην ἐκποδών. Ξέναρχος ἐν
[15, 671]	ἂν τὸν ἄξιον παρὰ σοῦ	λάβω	μισθόν. Οὐ γὰρ ἐγὼ τὰς
[15, 694]	σον δή μοι σκόλιόν τι	λαβὼν	Ἀλκαίου κἀνακρέοντος. Καὶ Πράξιλλα δ´
[15, 673]	τὸ παρὰ τῷ Ἀνακρέοντι ζητούμενον.	(Λαβὼν	δὲ παρ´ ἐμοῦ ὁ πᾶσιν
[15, 695]	ὧδ´ ἔφη, χαλᾷ τὸν ὄφιν	λαβών·	εὐθὺν χρὴ τὸν ἑταῖρον ἔμμεν
[15, 667]	οἰκέτης; Καὶ μετ´ ὀλίγα· δεῖ	λαβὼν	τὸ ποτήριον δεῖξον νόμῳ. {Α.
[15, 669]	Χαρίτων ἐγκεράσας χάριτας. Καὶ σὺ	λαβὼν	τόδε δῶρον ἀοιδὰς ἀντιπρόπιθι, συμπόσιον
[15, 700]	Ἀναξανδρίδης δὲ ἐν Ὕβρει· Οὔκουν	λαβὼν	τὸν φανὸν ἅψεις μοι λύχνον;
[15, 691]	Μυρίσασά μ´ ἐγκατέκλεισεν ἀνθ´ αὑτῆς	λάθρᾳ.	Μυρώμασιν μέντοι, οὐ μυρίσμασιν ἔλεγεν
[15, 689]	τοῖς σοῖς ποσὶν ἐγὼ πρίωμαι;	Λαικάσομἄρα	βάκχαριν; Ἀναξανδρίδης Πρωτεσιλάῳ ~Μύρον τε
[15, 696]	καὶ ξίφος καὶ τὸ καλὸν	λαισήιον,	πρόβλημα χρωτός, πάντες γόνυ πεπτηῶτες
[15, 695]	καὶ ξίφος καὶ τὸ καλὸν	λαισήιον,	πρόβλημα χρωτός. ~Τούτῳ γὰρ ἀρῶ,
[15, 674]	ἐν τοῖς περὶ τῶν ἐν	Λακεδαίμονι	Θυσιῶνγράφων οὕτως· (Ἐν ταύτῃ συμβαίνει
[15, 674]	τῶν κροτάφων. Καὶ γὰρ καὶ	Λακεδαιμόνιοι	καλάμῳ στεφανοῦνται ἐν τῇ τῶν
[15, 686]	μόρου καὶ πόνου ματαίου γίνεσθαι.	Λακεδαιμόνιοί	τε ἐξελαύνουσι τῆς Σπάρτης τοὺς
[15, 678]	Οὕτω καλοῦνταί τινες στέφανοι παρὰ	Λακεδαιμονίοις,	ὥς φησι Σωσίβιος ἐν τοῖς
[15, 681]	φησίν, τοὺς τὸ κοσμοσάνδαλον ἀνείροντας	Λακεδαιμονίους,	οἳ τὸν παλαιότατον τῆς πολιτικῆς
[15, 689]	πρίω μοι βάκχαριν. {Β. Ὦ	λακκόπρωκτε,	βάκχαριν τοῖς σοῖς ποσὶν ἐγὼ
[15, 681]	ἐν Κιθαριστῇ· Οὐκ ἐφύσων οἱ	Λάκωνες	ὡς ἀπόρθητοί ποτε; Νῦν δ´
[15, 678]	στέφανος ὃν τῇ Ἥρᾳ περιτιθέασιν	Λάκωνες,	ὥς φησιν Πάμφιλος. Ἀλλὰ μὴν
[15, 676]	Ἑλληνικῶν, ὅς φησιν Ἀγησιλάῳ τῷ	Λάκωνι	παραγενομένῳ εἰς Αἴγυπτον δῶρα πέμψαι
[15, 678]	ᾄσματα καὶ τοὺς Διονυσοδότου τοῦ	Λάκωνος	παιᾶνας. ΜΕΛΙΛΩΤΙΝΩΝ δὲ στεφάνων μνημονεύει
[15, 665]	τῶν ἑταίρων τὰ ἐκ τῶν	Λακώνων	Πλάτωνος ἰαμβεῖα· Ἄνδρες δεδειπνήκασιν ἤδη;
[15, 667]	δὲ τοῦ μάνου Νικοχάρης ἐν	Λάκωσιν.	Ἕτερον δ´ ἐστὶν εἶδος παιδιᾶς
[15, 698]	οὔτε θεάτρων, ᾧ καὶ τεθνειῶτι	λαλεῖν	πόρε Φερσεφόνεια. Σὺ δὲ καὶ
[15, 685]	οἳ δ´ ἐν τῷ μύρῳ	λαλεῖτε	περὶ σισυμβρίων κοσμοσανδάλων τε. Καὶ
[15, 685]	ἀναπνέων δ´ ὑάκινθον, καὶ μελιλώτινον	λαλῶν	καὶ ῥόδα προσσεσηρώς· ὦ φιλῶν
[15, 671]	βιβλία· πεφιλοσόφηκας γῇ τε κοὐρανῷ	λαλῶν,	οἷς οὐθέν ἐστιν ἐπιμελὲς τῶν
[15, 689]	ἐπιχεόμενον εἰς τὸ κάτω βιάζεται·	λαμβάνει	γὰρ αὑτοῦ καθύπερθεν τὸ ἧττον.
[15, 684]	δέ φησι· Τὰς δ´ ἀνθήσεις	λαμβάνειν	δεῖ συνακολουθοῦντα τοῖς ἄστροις τὸ
[15, 693]	ἐπιθυμίαν τοῦ πότου τούτου καὶ	λαμβάνειν	ἐξ αὐτοῦ τὰ καλὰ καὶ
[15, 702]	ἐκ Τυρρηνίας οἶνον σὺν ὀκτὼ	λαμβάνειν	ἐπίσταμαι. Ταῦτα, φίλτατε Τιμόκρατες, κατὰ
[15, 692]	καὶ πολύκενον, ὁρμὴν τὰ παρακείμενα	λαμβάνῃ.	Τοῦτο δὴ λογισάμενοι καὶ ἐπὶ
[15, 692]	εἰς τὸ μετέωρον ἕλκεσθαι τὸ	λαμβανόμενον·	καὶ διὰ τοῦτο τῶν πυρετῶν
[15, 682]	ἐστὶ καὶ ἑκατοντάφυλλα περὶ Φιλίππους.	Λαμβάνοντες	γὰρ ἐκ τοῦ Παγγαίου φυτεύουσιν·
[15, 693]	τὸ πινόμενον· καὶ τρίτον προσκυνήσαντες	λαμβάνουσιν	ἀπὸ τῆς τραπέζης, (καὶ) ὥσπερ
[15, 699]	φάσκων τὴν ἐκ τοῦ φλοιοῦ	λαμπάδα,	ὃ δὲ πανόν, ἄλλος δὲ
[15, 700]	δὲ ἔφασκον φανὸν λέγεσθαι τὴν	λαμπάδα,	οἳ δὲ τὴν ἔκ τινων
[15, 701]	ἐκ τοῦ φλοιοῦ τῆς ἀμπέλου	λαμπάδα.	Ὅμηρος δὲ τὰς λαμπάδας δετὰς
[15, 700]	Θεοπόμπῳ ὀβελισκόλυχνον. Φιλύλλιος δὲ τὰς	λαμπάδας	δᾷδας καλεῖ. Οὐ παλαιὸν δ´
[15, 701]	ἀμπέλου λαμπάδα. Ὅμηρος δὲ τὰς	λαμπάδας	δετὰς ὀνομάζει· Καιόμεναί τε δεταί,
[15, 699]	ὃ δέ τις ἑλάνας, τὰς	λαμπάδας	οὕτω φάσκων καλεῖσθαι παρὰ τὴν
[15, 699]	γλωσσογράφον ἔφασκεν Ἀθηναίους λέγειν τὰς	λαμπάδας	φανούς. Τιμαχίδας δὲ ὁ Ῥόδιος
[15, 700]	καὶ συνδεδεμένον· (τούτῳ δ´ ἐχρῶντο	λαμπάδι.	Μένανδρος Ἀνεψιοῖς· Οἶς´ εἰσιὼν πανόν,
[15, 701]	ἐσσύμενός περ. Ἑλάνη δὲ ἡ	λαμπὰς	καλεῖται, ὡς Ἀμερίας φησίν. Νίκανδρος
[15, 702]	μάκαιρ´ Ὑγίεια, τέθαλε πάντα καὶ	λάμπει	Χαρίτων ὄαροι· σέθεν δὲ χωρὶς
[15, 685]	Στράττις φησίν· Λουσάμενοι δὲ πρὸ	λαμπρᾶς	ἡμέρας ἐν τοῖς στεφανώμασιν, οἳ
[15, 687]	φίλημ´ ἁβροσύναν, καί μοι τὸ	λαμπρὸν	ἔρος ἀελίω καὶ τὸ καλὸν
[15, 687]	ἡ τοῦ ζῆν ἐπιθυμία τὸ	λαμπρὸν	καὶ τὸ καλὸν εἶχεν αὐτῇ·
[15, 701]	τὸ λίαν ἡμῖν εἶναι σύνηθες	λανθάνον	ὂν ἐν παροιμίᾳ. Οἳ δὲ
[15, 699]	τρόπον τοῦτον δηλοῖ· (Ὡς Ἀγαθοκλῆος	λάσιαι	φρένες ἤλασαν ἔξω πατρίδος. Ἀρχαίων
[15, 666]	ἐν τῇ περὶ Γλωττῶν πραγματείᾳ	λάταγα	Θεσσαλοὺς καὶ Ῥοδίους τὸν ἀπὸ
[15, 668]	ἐν Ἰνάχῳ Ἀφροδισίαν εἴρηκε τὴν	λάταγα·	Ξανθὴ δ´ Ἀφροδισία λάταξ πᾶσιν
[15, 668]	οὐδ´ ὁ Καλλίμαχος Σικελὴν τὴν	λάταγα	προσηγόρευσεν. Μνημονεύει τῶν λατάγων καὶ
[15, 667]	κενά, ἐφ´ ἃ βάλλοντες τὰς	λατάγας	ἐκ καρχησίων ἐπειρῶντο καταδύειν· ἀνῃρεῖτο
[15, 668]	ἔραζε (οἰνοπόται Σικελὰς ἐκ κυλίκων	λάταγας.	Ἦν δέ τι καὶ ἄλλο
[15, 666]	ἄγγος εἰς ὃ ἔβαλλον τὰς	λάταγας,	ὡς Κρατῖνος ἐν Νεμέσει δείκνυσιν·
[15, 668]	κατὰ κλίνην, εἰς ὅσον αἱ	λάταγες	χωρίον ἐκτέταται. Ἐπὶ τούτοις ὁ
[15, 666]	λατάγην φησὶν εἶναι Σικελικὸν ὄνομα.	(Λατάγη	δ´ ἐστὶν τὸ ὑπολειπόμενον ἀπὸ
[15, 666]	τῷ περὶ Ἀλκαίου καὶ τὴν	λατάγην	φησὶν εἶναι Σικελικὸν ὄνομα. (Λατάγη
[15, 668]	ἀχύροισι κυλινδομένην, μάνης δ´ οὐδὲν	λατάγων	ἀίει· τὴν δὲ τάλαιναν πλάστιγγ´
[15, 668]	τὴν λάταγα προσηγόρευσεν. Μνημονεύει τῶν	λατάγων	καὶ τῶν κοττάβων καὶ ὁ
[15, 666]	ἐκπρεπὲς ἔργον, ὃν σκοπὸν ἐς	λατάγων	τόξα καθιστάμεθα. Δικαίαρχος ὁ Μεσσήνιος,
[15, 668]	τὴν λάταγα· Ξανθὴ δ´ Ἀφροδισία	λάταξ	πᾶσιν ἐπεκτύπει δόμοις. Καὶ Εὐριπίδης
[15, 668]	μου (λέγοντες· ὦ κάλλιστον Ἡρακλεῖ	λάταξ	τοῦτο δὲ λέγοντες παρ´ ὅσον
[15, 694]	(Ἐν Δήλῳ ποτ´ ἔτικτε τέκνα	Λατώ,	Φοῖβον χρυσοκόμαν, ἄνακτ´ Ἀπόλλω, ἐλαφηβόλον
[15, 698]	δέ τις Κλεόνικος, ὃν ἀθάνατον	λάχε	γῆρας, οὔτε ποιητάων ἀδαήμων οὔτε
[15, 690]	δ´ ἐν Μηδείᾳ οὕτως· Καὶ	λέγ´,	ὅτι φέρεις αὐτῇ μύρον τοιοῦτον
[15, 676]	ἀλλ´ ἄλλο τι παρ´ ἐκεῖνα	λέγε.	Δεῖξαι γὰρ οὐκ ἔχεις ὅτι
[15, 679]	ἐμφορηθεὶς ἀθάνατος πάλιν ητις γέγονε,	λέγε	ἡμῖν περὶ τοῦ προκειμένου, ἵνα
[15, 676]	τοὺς καιρούς. Καὶ ὁ Μυρτίλος	Λέγε,	καλέ, εἶπεν, Οὐλπιανέ, στεφάνων ὀνόματα.
[15, 683]	Νυμφῶν καὶ περὶ ῥόδων τάδε	λέγει·	Ἀλλὰ τὰ μὲν σπείροις τε
[15, 688]	θυώματα ἐκάλουν, ἐπὶ τῆς Ἥρας	λέγει·	Ἀμβροσίῃ μὲν πρῶτον ἀπὸ χροὸς
[15, 698]	γένους Ἱππώνακτα φατέον τὸν ἰαμβοποιόν.	Λέγει	γὰρ οὗτος ἐν τοῖς ἑξαμέτροις·
[15, 698]	ὁ Θάσιος, ὃν ἐκάλουν Φακῆν.	Λέγει	γὰρ οὕτως· (Ἐς δὲ Θάσον
[15, 682]	(δ´) αὐτὰ εἶναί φησι ποιήματα·	λέγει	δ´ οὖν ὅστις ἐστὶν ὁ
[15, 673]	ἐπιχώριον ἱστορίαν ἠγαπηκὼς ἐν πλείοσιν.	Λέγει	δ´ οὕτως· Οὐκ ἐθέλω, Φιλόθηρε,
[15, 666]	καὶ τῶν σκευαρίων οἱ δυσκυβοῦντες.	Λέγει	δ´ οὕτως· Πρὸς κότταβον παίζειν,
[15, 689]	ὁ Δίδυμος, τὴν καλουμένην στακτὴν	λέγει,	(διὰ τὴν σμύρναν ἣν εἰς
[15, 682]	χρῆσιν εἰδὼς φαίνεται δι´ ὧν	λέγει·	Ἣ δὲ σὺν ἀμφιπόλοισι φιλομειδὴς
[15, 667]	Αἰσχύλος δ´ ἐν Ὀστολόγοις ἀγκυλητοὺς	λέγει	κοττάβους διὰ τούτων· Εὐρύμαχος, οὐ
[15, 668]	καὶ φίλημα ἦν ἆθλον ἑξῆς	λέγει	ὁ Εὔβουλος· Εἶεν γυναῖκες· νῦν
[15, 702]	ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ δράματι Φακῆ	λέγει	οὕτως· Κρεανομοῦμαι καὶ τὸν ἐκ
[15, 687]	(Καὶ ὁ σοφὸς δὲ Ἀνακρέων	λέγει	που· Τί μὴν πέτεαι συρίγγων
[15, 672]	ἀρχαῖοι. Τεναρος δὲ ἀγροίκων εἶναι	λέγει	στεφάνωμα τὴν λύγον. Καὶ οἱ
[15, 684]	βάσιν ἐστήριξαν, (Θρῖα δ´ οὐ	λέγει	τὰ τῆς συκῆς, ἀλλὰ τὰ
[15, 688]	ἔχριεν ἐλαίῳ. Καὶ ἀλλαχοῦ δὲ	λέγει	τι τεθυωμένον. Καὶ ἡ Ἀφροδίτη
[15, 670]	οὕτως εἶπεν. Ἐστὶν δ´ ὃ	λέγει	τοιοῦτον· ~ἕνα βούλεσθαι ἀριθμὸν εὑρεῖν,
[15, 666]	χαλκοῦν ἦν, Εὔπολις ἐν Βάπταις	λέγει·	χαλκῷ περὶ κοττάβῳ. Πλάτων δὲ
[15, 673]	ἀρκεῖται τῇ λύγῳ, (τῷ (δὲ)	λέγειν	αὐτὴν τῶν Καρῶν ἀρχαῖον στέφος
[15, 677]	λόγων ἀγῶνα θεῖτ´ ἄν, εἰ	λέγειν	εἴη σοφός. ΙΣΘΜΙΑΚΟΝ. Οὕτως τοῦτον
[15, 686]	Κἀγὼ δ´ ἐπὶ τούτοις τοῦ	λέγειν	ἤδη παύσομαι τὸ τήμερον, παραχωρῶν
[15, 666]	τὸν ἀπὸ τῶν ποτηρίων κότταβον	λέγειν.	Κότταβος δ´ ἐκαλεῖτο καὶ τὸ
[15, 674]	τῷ Μηνοδότῳ. Δύναται δέ τις	λέγειν	περὶ τῆς λύγου ἁπλούστερον, ὅτι
[15, 675]	ἀμόρφους, φησίν, ἀναπληροῖ ἡ τοῦ	λέγειν	πιθανότης (ἔοικεν οὖν ὁ στέφανος
[15, 699]	τις τὸν γλωσσογράφον ἔφασκεν Ἀθηναίους	λέγειν	τὰς λαμπάδας φανούς. Τιμαχίδας δὲ
[15, 697]	δέον μηδένα τῶν σπουδῆς ἀξίων	λέγειν	τι τοῦ γάστρωνος παρόντος Οὐλπιανοῦ.
[15, 666]	ἄνω τὸ μικρόν, τὸ πινακίσκιον	λέγεις;	~{Α. Τοῦτ´ ἐστὶ πλάστιγξ οὗτος
[15, 698]	καλὲ Οὐλπιανέ, πάντα μὲν ζητεῖς,	λέγεις	δὲ οὐδὲ ἕν. Καὶ ὃς
[15, 682]	φησι τὰ ἄνθη τῆς ἴριδος	λέγεσθαι	λύκους διὰ τὸ ἐμφερῆ εἶναι
[15, 677]	φυλλώδη ὑπὸ τῶν Ἀθηναίων στεφανώματα	λέγεσθαι.	Ὁ δὲ Παγκράτης ἐν τῷ
[15, 700]	λύχνον; (Ἄλλοι δὲ ἔφασκον φανὸν	λέγεσθαι	τὴν λαμπάδα, οἳ δὲ τὴν
[15, 680]	χρώματι τὸ ἄνθος καὶ εὐφεγγές.	Λέγεται	δέ τις μῦθος ὑπὸ τῶν
[15, 691]	τὴν κεφαλὴν μυρώμασιν. (Τῆς δὲ	λεγομένης	σάγδας μύρον δ´ ἐστὶ καὶ
[15, 687]	ἑαυτοῦ τέχνην τρυφήσας καὶ τὸ	λεγόμενον	ἐλευθέριον ἐκ ῥαβδίων (ἔκ τινων
[15, 688]	ἀπὸ Σιδῶνος. Τὸ δὲ παναθηναικὸν	λεγόμενον	ἐν Ἀθήναις· τὸ δὲ μετώπιον
[15, 692]	Ποσειδωνίου Ἱστοριῶν περὶ μύρων τι	λεγόμενον	ἐτήρησα, οὐκ ἀλλότριον ἡμῶν τοῦ
[15, 701]	φασὶν οὕτως τοῦτο δὴ τὸ	λεγόμενον	ἰὴ παιών, διὰ δὲ τὸ
[15, 668]	ἐμέμνηντο, ἀφιέντες ἐπ´ αὐτοῖς τοὺς	λεγομένους	κοσσάβους. Διὸ καὶ Σοφοκλῆς ἐν
[15, 699]	ὀλίγον. (Πολλῶν οὖν ἑκάστοτε τοιούτων	λεγομένων,	ἐπεί ποτε ἑσπέρα κατελάμβανεν ἡμᾶς,
[15, 676]	καὶ Θεόφραστος ἱστορεῖ. Ἔτι τούτων	λεγομένων	ἐπεισῆλθον παῖδες στεφάνους φέροντες τῶν
[15, 701]	μὲν τῶν πρώτων δύο συλλαβῶν	λεγομένων	ἰὴ παιάν ἡρῷον γίνεται, βραχέων
[15, 699]	ἐπὶ τούτοις πίστεων παρὰ πάντων	λεγομένων.	Σιληνὸν μὲν γάρ τις τὸν
[15, 686]	Συμποσίῳ ποιοῦντα τὸν Σωκράτην τοιαυτὶ	λέγοντα·	Νὴ Δί´, ὦ Καλλία, τελέως
[15, 694]	διακεχλευακέναι τὸν κωμῳδιοποιὸν ἐν Θησαυρῷ	λέγοντα	οὕτως· (Ὁ τὸ σκόλιον εὑρὼν
[15, 678]	Νίκανδρον ἐν τοῖς Ἀττικοῖς Ὀνόμασι	λέγοντα	τάδε· Ἐκκύλιστοι στέφανοι καὶ μάλιστα
[15, 670]	τὸν ἐρῶντα ἐκεῖνον αἰπόλον ἐποίησε	λέγοντα·	Τόδ´ ἀνατίθημί σοι ῥόδον, καλὸν
[15, 688]	Ἀναξανδρίδης δὲ τὸν ἀγωνιῶντα παράγει	λέγοντα·	(Ὦ πονηρὰ καρδία, ἐπιχαιρέκακον ὡς
[15, 669]	ἐὰν λύηται ὁ στέφανος, ἐρᾶν	λέγονται.	Πότερον ὅτι ὁ ἔρως τοῦ
[15, 669]	καὶ μύρα. Διὰ τί δὲ	λέγονται,	τῶν ἐστεφανωμένων ἐὰν λύωνται οἱ
[15, 676]	καὶ σκόροδα. Παμπόλλους δὲ οἶδα	λέγοντας	τὸν ἐκ τῆς σαμψύχου στέφανον
[15, 676]	Γελοῖοι οὖν εἰσιν καὶ οἱ	λέγοντες	Ναυκρατίτην εἶναι στέφανον τὸν ἐκ
[15, 701]	παροιμίᾳ. Οἳ δὲ τὸ τοιοῦτο	λέγοντες	οὐχ ὡς παροιμίαν τὸ δὲ
[15, 668]	κάλλιστον Ἡρακλεῖ λάταξ τοῦτο δὲ	λέγοντες	παρ´ ὅσον τῶν ἐρωμένων ἐμέμνηντο,
[15, 693]	οὐ φέροντες τοῖς βωμοῖς, δεῖν	λέγοντες	τὸν τὰ ὅλα συνέχοντα καὶ
[15, 668]	Ῥιπτοῦντες, ἐκβάλλοντες, ἀγνύντες, τί μου	(λέγοντες·	ὦ κάλλιστον Ἡρακλεῖ λάταξ τοῦτο
[15, 697]	τιμαῖς ἐκόσμησα τὸ σῶμα. Τοιαῦτα	λέγοντος	τοῦ Δημοκρίτου ὁ Κύνουλκος ἔφη·
[15, 670]	ὅπερ ἄξιόν ἐστιν ἐπιλύσασθαι, οὕτως	λέγοντος	τοῦ φιλοσόφου· Μήλων τέ τινων
[15, 690]	τε βασιλείου καὶ τοῦ βρενθείου,	λέγουσα	οὕτως· Βρενθείω βασιληίω. ΨΑΓΔΗΣ Ἀριστοφάνης
[15, 674]	αἰτίαν ἀποδίδωσιν τοῦ στεφανοῦσθαι ἡμᾶς,	λέγουσα	τάδε· Σὺ δὲ στεφάνοις, ὦ
[15, 687]	τὸ καλὸν τῆς ἁβρότητος ἀφελεῖν	λέγουσα	ὧδε· (Ἐγὼ δὲ φίλημ´ ἁβροσύναν,
[15, 688]	τὰς ἀπολελυμένας τοῦ φόβου πεποίηκε	λεγούσας·	Θυμῷ δ´ οὔ τις φαιδρὰ
[15, 695]	ιεʹ Παῖ Τελαμῶνος, Αἶαν αἰχμητά,	λέγουσί	σε ἐς Τροίαν ἄριστον ἐλθεῖν
[15, 684]	αὐτῆς ὅτι τὸ κρίνον οὕτω	λέγουσι.	(Τιμαχίδας δ´ ἐν τετάρτῳ Δείπνου
[15, 693]	τῷ δείπνῳ διδόμενον, (ὃν δὴ	λέγουσιν	Ἀγαθοῦ Δαίμονος εἶναι πρόποσιν, ὀλίγον
[15, 694]	μελοποιίας τρόπον ὅτι σκολιὸς ἦν	λέγουσιν	γὰρ τὰ ἐν ταῖς ἀνειμέναις
[15, 695]	Αἴαντα δὲ δεύτερον ἐς Τροίαν	λέγουσιν	ἐλθεῖν Δαναῶν καὶ Ἀχιλλέα. ιζʹ
[15, 701]	τοῖς δεινοῖς ἀλεξητήριόν τινα παροιμίαν	λέγουσιν	(ἰὴ παιών καὶ οὐχὶ ἵε
[15, 701]	Λυχνοκαυτίαν δὲ ἣν οἱ πολλοὶ	λέγουσιν	λυχναψίαν (Κηφισόδωρος ἐν Ὑί. Καὶ
[15, 677]	κεφαλῆς καὶ τοῦ πρώτου κόσμου.	Λέγω	δὲ τὸ ἐπὶ τοῦ φρέατος
[15, 666]	δ´ ἐν Ἀφροδίτης Γοναῖς· Τονδὶ	λέγω,	σὺ δ´ οὐ συνιεῖς; Κότταβος
[15, 681]	καλεῖσθαι. Περὶ δὲ τῆς ΛΥΧΝΙΔΟΣ	λέγων	Ἀμερίας ὁ Μακεδὼν ἐν τῷ
[15, 685]	τὸν στέφανον τῆς εὐωχίας οὑτωσὶ	λέγων·	Κατὰ χειρὸς δ´ ἤλυθ´ ὕδωρ·
[15, 691]	ἐν Μαρικᾷ Εὔπολις Σάγδαν ἐρυγγάνοντα	λέγων.	Ὅπερ ὁ Θυατειρηνὸς Νίκανδρος ἐπὶ
[15, 688]	μύρου ὀνόματι πρῶτος Ἀρχίλοχος κέχρηται	λέγων·	Οὐκ ἂν μύροισι γραῦς ἐοῦς´
[15, 690]	μύρου μνημονεύει Κράτης ἐν Γείτοσιν	λέγων	οὕτως· Γλυκύτατον δ´ ὦζε βασιλείου
[15, 681]	θάλλει, μνημονεύει Κρατῖνος ἐν Μαλθακοῖς	λέγων	οὕτως· Ἡμεροκαλλεῖ τε τῷ φιλουμένῳ.
[15, 684]	ὁ Καρύστιος ἐν Ἱστορικοῖς Ὑπομνήμασι	λέγων	οὕτως· Νίκανδρός φησιν ἐξ ἀνδριάντος
[15, 666]	ὡς Εὐριπίδης παρίστησιν ἐν Οἰνεῖ	λέγων	οὕτως· Πυκνοῖς δ´ ἔβαλλον Βακχίου
[15, 694]	~ὡς Ἀριστοφάνης παρίστησιν ἐν Δαιταλεῦσιν	(λέγων	οὕτως· σον δή μοι σκόλιόν
[15, 677]	Ἀριστοφάνης μνήμης ἠξίωσεν ἐν Ταγηνισταῖς	λέγων	οὕτως· Τί οὖν ποιῶμεν; Χλανίδ´
[15, 668]	χαρᾶς. (Μνημονεύει Εὔβουλος ἐν Ἀγκυλίωνι	λέγων	οὑτωσί· Καὶ γὰρ πάλαι πέττει
[15, 668]	ἐν Λίνῳ περὶ τῶν Σατύρων	λέγων	φησίν· Ῥιπτοῦντες, ἐκβάλλοντες, ἀγνύντες, τί
[15, 685]	δροσώδη κἀνθρύσκου μαλακῶν τ´ ἴων	λείμακα	καὶ τριφύλλου. Ἐν τούτοις ζητῶ
[15, 684]	κοίλοις ἄσπορα ναιομένοισι τόποις ἀνεθρέψατο	λειμὼν	κάλλεα, βουφθαλμόν τε καὶ εὐειδὲς
[15, 685]	ἀναδενδράδων ἁπαλὰς ἀσπαλάθους πατοῦντες (ἐν	λειμῶνι	λωτοφόρῳ κύπειρόν τε δροσώδη κἀνθρύσκου
[15, 680]	ἑλίχρυσος καὶ τῆς ἀνεμώνης ἡ	λειμωνία	καλουμένη καὶ (ξίφιον καὶ ὑάκινθος.
[15, 697]	δευτέρῳ περὶ Παιδείας οὑτωσί φησιν·	Λείπεταί	τις ὁ συρβηνέων χορός, ὧν
[15, 702]	μακάρων, μετὰ σοῦ ναίοιμι τὸ	λειπόμενον	βιοτᾶς, σὺ δέ μοι πρόφρων
[15, 683]	Ὠδονίηθε Μίδης ἅπερ Ἀσίδος ἀρχὴν	λείπων	ἐν κλήροισιν ἀνέτρεφεν Ἠμαθίοισιν, αἰὲν
[15, 683]	κρόκῳ μέσα χροιισθεῖσαι· ἃ κρίνα,	λείρια	δ´ ἄλλοι ἐπιφθέγγονται ἀοιδῶν, οἳ
[15, 684]	θελμια καλά, τοτὲ χρυσανθὲς ἀμέργων	λείριά	τε στήλαισιν ἐπιφθίνοντα καμόντων καὶ
[15, 685]	γε μὴν κεφαλὴν ἀνθέμοις ἐρέπτομαι,	(λειρίοις	ῥόδοις κρίνεσιν κοσμοσανδάλοις ἴοις καὶ
[15, 681]	διὰ τούτων· Κεφαλὴν ἀνθέμοις ἐρέπτομαι,	λειρίοις,	ῥόδοις, κρίνεσιν, κοσμοσανδάλοις. (Κλέαρχος δ´
[15, 681]	(ὁ Θεόφραστος καλεῖσθαί φησι καὶ	λείριον.	Εἶθ´ ὑποβὰς ὡς διαλλάσσοντα τίθησιν
[15, 681]	ὡς διαλλάσσοντα τίθησιν νάρκισσον καὶ	λείριον.	Εὔμαχος δ´ ὁ Κορκυραῖος ἐν
[15, 680]	τὸ ἄγριον, ἔπειτα νάρκισσον καὶ	λείριον	καὶ τῶν ἀγρίων ἀνεμώνης γένος
[15, 681]	τὸ ΚΡΙΝΟΝ ὑφ´ ὧν μὲν	λείριον,	ὑφ´ ὧν δὲ ἴον καλεῖσθαι.
[15, 695]	ἀγαθοῖς ἀνδράσιν οἰνοχοεῖν. κδʹ Αἰαῖ,	Λειψύδριον	προδωσέταιρον, οἵους ἄνδρας ἀπώλεσας, μάχεσθαι
[15, 667]	ἐστὶν εἶδος παιδιᾶς τῆς ἐν	λεκάνῃ.	Αὕτη δ´ ὕδατος πληροῦται ἐπινεῖ
[15, 667]	πλάστιγγα, ἐντεῦθεν δὲ πίπτειν εἰς	λεκάνην	ὑποκειμένην πληγεῖσαν τῷ κοττάβῳ· καί
[15, 672]	νῦν ὑπάρχοντος, πρότερον δὲ ὑπὸ	Λελέγων	καὶ Νυμφῶν καθιδρυμένου· τοὺς δ´
[15, 687]	ἔρος ἀελίω καὶ τὸ καλὸν	λέλογχε,	φανερὸν ποιοῦσα πᾶσιν ὡς ἡ
[15, 690]	ἐν Στεφανοπώλισιν· Αἰγυπτίῳ ψάγδανι τρὶς	λελουμένη.	Πολέμων δ´ ἐν τοῖς πρὸς
[15, 675]	Μύρων καὶ Στεφάνων ταῖς αὐταῖς	λέξεσι.	Καὶ περὶ μὲν τούτων, (ὦ
[15, 680]	πρώτῳ τῶν παρὰ τοῖς ἱστορικοῖς	Λέξεων.	Στεφανωματικὰ δὲ ἄνθη καταλέγει Θεόφραστος
[15, 696]	εἶδός ἐστιν ἐξ αὐτῆς τῆς	λέξεως	φανερὸν ὑμῖν ποιήσω· Ἀρετὰ πολύμοχθε
[15, 699]	δὲ οὕτως ἐξηγεῖται ταύτην τὴν	λέξιν·	Γγράβιόν ἐστιν τὸ πρίνινον ἢ
[15, 673]	περὶ Ἠθῶν καθ´ ἱστορίαν καὶ	λέξιν	ζητουμένων, ἕκτον δὲ περὶ τῶν
[15, 701]	Ἔνιοι δὲ παρεγκλίνοντές τε τὴν	λέξιν	καὶ ψιλοῦντες ἐπὶ τοῖς δεινοῖς
[15, 680]	ἱατρός. Παρέθετο δ´ αὐτοῦ τὴν	λέξιν	Παρθένιος (ὁ τοῦ Διονυσίου ἐν
[15, 669]	ἐν τῇ τῶν Ῥητορικῶν Ἀναγραφῇ	λέξω	τι καὶ αὐτὸς ἐκ τῶν
[15, 697]	ἐπειδή μοι ὀργίζῃ, ἔρχομαί σοι	λέξων	τὸν συρβηνέων χορὸν ὅστις ἐστί.
[15, 701]	ταῦτ´ εἰπὼν Οὐρὰν ὑπίλας ὑπὸ	λεοντόπουν	βάσιν, ὑπεξῆλθεν τοῦ συμποσίου ὑπνηλὸς
[15, 677]	τὸ αἷμα ἐδέξατο τοῦ Μαυρουσίου	λέοντος,	ὃν κατὰ τὴν πλησίον τῇ
[15, 684]	ἔπι πορσαίνουσιν. Ἦ γὰρ καὶ	λεπταὶ	πτερίδες καὶ παιδὸς ἔρωτες λεύκῃ
[15, 685]	προχόῳ ἐπέχευεν. Εἶτ´ ἔφερεν στέφανον	λεπτᾶς	ἀπὸ μυρτίδος εὐγνήτων κλαδέων δισύναπτον.
[15, 682]	Ἀφαιροῦντες γὰρ τῶν ῥάβδων τὰς	λεπτοτάτας	καὶ διαπλέξαντες (τε) δικτύου τρόπῳ
[15, 679]	ἔχους´ ἐνὶ δωματίῳ στρουθίον ἀεροφόρητον	λεπτότατον	περὶ σῶμα συνίλλεται (τε) ἡδυπότατον
[15, 678]	δ´ ἐν τοῖς Ἀτάκτοις ὑποθυμίδα	Λεσβίους	φησὶν καλεῖν μυρσίνης κλῶνα, περὶ
[15, 679]	Ἔσω τοῦ ἱεροῦ ἄκανθαι πεφύκασι	λευκαὶ	καὶ μέλαιναι. ~Ἐπ´ αὐτῇσι στέφανοι
[15, 684]	θ´ ἁπαλὸν μήλῳ ἐναλίγκιον ἄνθος,	Λευκερέης	ἱερὸν περικαλλέος, ὅ ῥα μάλιστα
[15, 684]	λεπταὶ πτερίδες καὶ παιδὸς ἔρωτες	λεύκῃ	ἰσαιόμενοι, ἐν καὶ κρόκος εἴαρι
[15, 677]	Τί οὖν ποιῶμεν; Χλανίδ´ ἐχρῆν	λευκὴν	λαβεῖν· (εἶτ´ ἰσθμιακὰ λαβόντες ὥσπερ
[15, 668]	βλαύτης δ´ οὐδεὶς ἔτ´ ἔρως	λευκῆς,	ῥάβδον δ´ ὄψει τὴν κοτταβικὴν
[15, 675]	δάφνινον οὐκ ἀλλότριον πότου ἡγητέον.	Λευκόινον	δὲ κινητικὸν ὄντα κεφαλῆς καὶ
[15, 689]	ἐστι καὶ ἁπαλόν. Τὸ δὲ	λευκόινον	καὶ εὐῶδες καὶ σφόδρα πεπτικόν.
[15, 689]	ἀπ´ ἀνθέων μὲν ῥόδινον καὶ	λευκόινον	καὶ σούσινον (καὶ γὰρ τοῦτο
[15, 680]	τῶν ἀνθέων ἐκφαίνεσθαί φησιν τὸ	λευκόιον,	ἅμα δὲ αὐτῷ καὶ τὸ
[15, 681]	ἐν δευτέρῳ περὶ Ὕλης τὸ	ΛΕΥΚΟΙΟΝ	φησι μεσότητά τινα ἔχειν ἐν
[15, 688]	πάντα κάθηρεν, ἀλείψατο δὲ χρόα	λευκὸν	(ἀμβροσίῳ ἑανῷ, τό ῥά οἱ
[15, 667]	ἀγκύλης ἵησι τοῖσδε τοῖς νεανίαις,	λευκὸν	ἀντείνασα πῆχυν. Καὶ Αἰσχύλος δ´
[15, 677]	οὐκ ἀγλαφύρως εἴρηκεν· Οὔλην ἕρπυλλον,	λευκὸν	κρίνον ἠδ´ ὑάκινθον πορφυρέην γλαυκοῦ
[15, 686]	δὲ βάπτοντας ὡς ἀφανίζοντας τὴν	λευκότητα	τῶν ἐρίων. ~(Σόλων τε ὁ
[15, 683]	Μεγαρηίδος, οὐδὲ Φάσηλις οὐδ´ αὐτὴ	Λεύκοφρυν	ἀγασσαμένη ἐπιμεμφής, (Ληθαίου Μάγνητος ἐφ´
[15, 701]	παιάν ἡρῷον γίνεται, βραχέων δὲ	(λεχθεισῶν)	ἰαμβεῖον· διὰ δὲ τοῦτο δῆλον
[15, 701]	δὲ ὑφ´ Ἡρακλείδου τοῦ Ποντικοῦ	λεχθὲν	φανερῶς πέπλασται, ἐπὶ σπονδαῖς τοῦτο
[15, 694]	τόδε· πάντα δ´ ἦν τὰ	λεχθέντα	ταῦτα· αʹ Παλλὰς Τριτογένει´, ἄνασς´
[15, 665]	ἀπομνημονεύειν ἔτι σοι τῶν πολλάκις	λεχθέντων	ἐν τοῖς περισπουδάστοις τούτοις συμποσίοις
[15, 686]	νηδὺν ἔχων. Ἐπεὶ δὲ τοσούτων	λεχθέντων	μηδὲν ἀποκρίνεται, κελεύω αὐτὸν κατὰ
[15, 696]	καὶ μέγαν βασιλῆα φωνέοντες. Τούτων	λεχθέντων	ὁ Δημόκριτος ἔφη· ἀλλὰ μὴν
[15, 701]	βάλε παῖ. Διόπερ ἀπὸ τούτου	λεχθῆναί	φασιν τὸ ἵε παῖ καὶ
[15, 677]	πολλὰ ἀοίκητα ἐπεποιήκει οὗτος ὁ	λέων.	Ἡσθεὶς οὖν ἐπὶ τῇ τῆς
[15, 696]	δ´ ἕνεχ´ οὑκ Διὸς Ἡρακλέης	Λήδας	τε κοῦροι πόλλ´ ἀνέτλασαν ἔργοις
[15, 683]	οὐδ´ αὐτὴ Λεύκοφρυν ἀγασσαμένη ἐπιμεμφής,	(Ληθαίου	Μάγνητος ἐφ´ ὕδασιν εὐθαλέουσα. Κισσοῦ
[15, 689]	δ´ ἐστὶν καὶ εὐστόμαχον καὶ	ληθαργικοῖς	χρήσιμον. Τὸ δ´ οἰνάνθινον εὐστόμαχον
[15, 681]	δ´ ἀρίστην ἐν Κύπρῳ καὶ	Λήμνῳ,	ἔτι δὲ Στρογγύλῃ καὶ Ἔρυκι
[15, 690]	δὲ μύρου μνημονεύει Φερεκράτης ἐν	Λήροις	οὕτως· Ἔστην δὲ κἀκέλευον ἐγχέασθε
[15, 691]	πολυτίμων τῶν καλλίστων ὑπαρχόντων, ὡς	λῆρον	εἶναι τὰ ἐν τῷ Εἰσοικιζομένῳ
[15, 672]	χαλεπαίνοντας πεῖσαι χρημάτων ὑποσχέσει Τυρρηνοὺς	λῃστρικῷ	(τε) βίῳ χρωμένους ἁρπάσαι τὸ
[15, 701]	τῷ ποδὶ τῆς χαλκῆς εἰργασμένης	Λητοῦς,	ὃ τῆς τότε πράξεως μίμημα
[15, 701]	τοῦ Πύθωνος ἐπ´ αὐτοὺς ἡ	Λητὼ	τῶν (παίδων τὸν ἕτερον ἐν
[15, 701]	τῷ προτέρῳ περὶ Παροιμιῶν Τὴν	Λητώ	φησιν ἐκ Χαλκίδος τῆς Εὐβοίας
[15, 669]	ἀποθέτων τοῖς Ὁμηρίδαις μόνος ἀνασπάσας	λήψεται	τὰ κοττάβεια· Ἀγγελίας ἀγαθῆς δεῦρ´
[15, 668]	τούτων· Ὁ διαγρυπνήσας (τὸν πυραμοῦντα)	λήψεται	τὰ κοττάβια καὶ τῶν παρουσῶν
[15, 701]	ἰὴ παιών, διὰ δὲ τὸ	λίαν	ἡμῖν εἶναι σύνηθες λανθάνον ὂν
[15, 684]	βαθεῖ´ ἐν τεύχεϊ κόπρος, (σαμψύχου	λιβάνου	τε νέας κλάδας ἠδ´ ὅσα
[15, 689]	παρ´ οὐδενί πω γεγονὸς ἐσκευάζετο	λιβανώτινον	μύρον. Μύρον δὲ χρηστὸν μύρῳ
[15, 685]	αὐτὴν παντοδαποῖς τραγήμασιν, μύρον, στεφάνους,	λιβανωτόν,	αὐλητρίδα λαβέ. Φιλόξενος δ´ ὁ
[15, 665]	Καὶ δὴ κέκραται. {Β. Τὸν	λιβανωτὸν	ἐπιτιθεὶς εἶπε (Σπονδὴ μὲν ἤδη
[15, 702]	τις θυμιατήριον, ὃ δὲ (τοῦ	λιβανωτοῦ,	τοῖς θεοῖς πᾶσι καὶ πάσαις
[15, 677]	κατὰ τὴν πλησίον τῇ Ἀλεξανδρείᾳ	Λιβύην	ἐν κυνηγίῳ καταβεβλήκει ὁ Ἀδριανός,
[15, 677]	πολλῷ χρόνῳ κατανεμηθέντα πᾶσαν τὴν	Λιβύην,	ἧς καὶ πολλὰ ἀοίκητα ἐπεποιήκει
[15, 679]	τῇ πόλει λίθινον καὶ θύρετρα	λίθινα.	Ἔσω τοῦ ἱεροῦ ἄκανθαι πεφύκασι
[15, 679]	ἁγνὸν ἐν μέσῃ τῇ πόλει	λίθινον	καὶ θύρετρα λίθινα. Ἔσω τοῦ
[15, 689]	Ἰσάργυρόν τ´ εἰς χεῖρα Κυπρίου	λίθου	δώσουσι κόσμον χριμάτων τ´ Αἰγυπτίων
[15, 695]	σώφρονι σωφρόνει. κʹ Ὑπὸ παντὶ	λίθῳ	σκορπίος, ὦ ἑταῖρ´, ὑποδύεται. Φράζευ
[15, 701]	ταῖς ἀγκάλαις ἔχουσα, ἐπιβᾶσα τῷ	λίθῳ	τῷ νῦν ἔτι κειμένῳ ὑπὸ
[15, 692]	ὁ Κερκυραῖος ἐν τῷ περὶ	Λίθων	γράφων οὕτως· Ἰανὸν δὲ λόγος
[15, 677]	λωτοῦ. Φύεται δ´ οὗτος ἐν	λίμναις	θέρους ὥρᾳ, καὶ εἰσὶν αὐτοῦ
[15, 682]	ταῖς ἑκατὸν περὶ τὰς Ἄλπεις	λίμνην	τινά φησιν εἶναι πολλῶν σταδίων
[15, 687]	τῆς ἀρετῆς, ἐπιγραψάμενος τοῖς ἐν	Λίνδῳ	πᾶσιν αὑτοῦ ἔργοις· Ἁβροδίαιτος ἀνὴρ
[15, 668]	κορήμασιν οὖσαν. Ἀχαιὸς δ´ ἐν	Λίνῳ	περὶ τῶν Σατύρων λέγων φησίν·
[15, 692]	τὴν κεφαλὴν ἐν τοῖς πότοις	λιπαίνειν	ἐντεῦθεν γενέσθαι· τοῖς αὐχμῶσι γὰρ
[15, 692]	οἴνων φορὰν ὑποπτεύσαντες ἐπεσπάσθησαν κεφαλὴν	λιπαίνειν,	ὡς ἐλάσσονος τῆς βίας γενησομένης,
[15, 682]	γαίης ἂν κεφαλαῖσιν ἔθεντο θεαὶ	λιπαροκρήδεμνοι,	Νύμφαι καὶ Χάριτες, ἅμα δὲ
[15, 673]	ζεφύρου πνεύμασι τερπόμενος. Ἀρκεῖ μοι	λιτὴ	μὲν ὑπὸ πλευροῖσι χαμευνάς, (ἐγγύθι
[15, 665]	τὰς τραπέζας ἐκφέρεις; Ἐγὼ δὲ	λίτρον	παραχέων ἔρχομαι. {Β. Κἀγὼ δὲ
[15, 698]	Εὔβοιον τοὺς τὰς παρῳδίας γράψαντας	λογίους	ἂν φήσαιμι διὰ τὸ παίζειν
[15, 692]	τὰ παρακείμενα λαμβάνῃ. Τοῦτο δὴ	λογισάμενοι	καὶ ἐπὶ τῶν πότων τὴν
[15, 686]	τε τὸν περὶ τῶν μύρων	λόγον	τοῖς βουλομένοις διεξέρχεσθαι τῷ τε
[15, 669]	χαλκῷ νομίσματι χρήσασθαι, καὶ τὸν	λόγον	τοῦτον ἀνέγραψε (Καλλίμαχος ἐν τῇ
[15, 695]	τ´ Ἀθήνας ἐποιησάτην. ιδʹ (Ἀδμήτου	λόγον,	ὦ ἑταῖρε, μαθὼν τοὺς ἀγαθοὺς
[15, 692]	Λίθων γράφων οὕτως· Ἰανὸν δὲ	λόγος	ἔχει διπρόσωπον γεγονέναι, τὸ μὲν
[15, 697]	ἀσεβείας, εἰ μὴ κατέψευσται ὁ	λόγος,	φησίν· Οὐ γὰρ ἄν ποτε
[15, 692]	παραραίνοντες. Ἐπεὶ δ´ ἐνταῦθα τοῦ	λόγου	ἐσμέν, συμβαλοῦμαί τι μέλος ὑμῖν
[15, 671]	ἐπῆλθεν χορός; Τίς τῶν ἀξίων	λόγου	μέμνηται τοῦ μουσικοῦ τούτου χοροῦ;
[15, 674]	στέφος, δεσμῶν ἄριστος ἐκ Προμηθέως	λόγου.	Σαπφὼ δ´ ἁπλούστερον τὴν αἰτίαν
[15, 669]	τοῦδ´ ἐπὶ συμποσίου· δεξιότης δὲ	λόγου	Φαίακος Μουσῶν ἐρέτας ἐπὶ σέλματα
[15, 670]	καὶ κυνέαν καὶ τὰν θηροφόνον	λογχίδ´,	ἐπεί μοι νόος ἄλλᾳ κέχυται
[15, 687]	ῥαβδίων (ἔκ τινων ποτηρίων) ἑλκύσας,	λόγῳ	γοῦν ἀντελάβετο τῆς ἀρετῆς, ἐπιγραψάμενος
[15, 677]	(γὰρ) ἄν τις πράγματος δισσῶν	λόγων	ἀγῶνα θεῖτ´ ἄν, εἰ λέγειν
[15, 686]	πυρί. Οὕτω γὰρ τὴν τῶν	λόγων	ἔξοδον ὥσπερ δράματος ποιήσομαι. Καὶ
[15, 671]	οὐθέν ἐστιν ἐπιμελὲς τῶν σῶν	λόγων.	Πόθεν γάρ σοι καὶ ὁ
[15, 695]	τ´ ἀγαθὸν τόν τε κακὸν	λόει.	κγʹ Ἔγχει καὶ Κήδωνι, διάκονε,
[15, 698]	Οὗτός ἐστιν ὁ καὶ (Ἀθηναίοις	λοιδορησάμενος,	καὶ σῴζεται αὐτοῦ τῶν παρῳδιῶν
[15, 699]	χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν. Περὶ δὲ τοῦ	λοιδορουμένου	κουρέως τῷ κεραμεῖ τῆς γυναικὸς
[15, 670]	αὐτοῦ· δι´ ὃ ἐρᾶν οἱ	λοιποὶ	τοὺς τοιούτους φασίν. Ἢ ὅτι
[15, 670]	τὸν στέφανον περιαιρεῖ, τοῖς δὲ	λοιποῖς	ἐνδίδωσιν αἴσθησιν μηνύων ὅτι ἡττῶνται
[15, 682]	ἀπὸ ῥίζης μιᾶς (καὶ) τὸ	λοιπὸν	ἀνατρέχουσιν καὶ ζωοφυτοῦσιν· διὸ καὶ
[15, 693]	τοῦ ἀγαθοῦ θεοῦ, τὸν δὲ	λοιπὸν	ἤδη κεκραμένον. Δι´ ὃ καὶ
[15, 702]	τὸ νόμιμον τὸ ἐπιχώριον τὸ	λοιπὸν	τοῦ ἀκράτου τῷ διδόντι ἐκπιεῖν
[15, 697]	τῶν ἐσπουδασμένων· οἷαί εἰσιν αἱ	Λοκρικαὶ	καλούμεναι, μοιχικαί τινες τὴν φύσιν
[15, 685]	ὁ Φερεκράτης ἢ Στράττις φησίν·	Λουσάμενοι	δὲ πρὸ λαμπρᾶς ἡμέρας ἐν
[15, 690]	Σοφοκλῆς. Μάγνης δ´ ἐν Λυδοῖς·	Λούσαντα	χρὴ καὶ βακκάριδι κεχριμένον. Καὶ
[15, 689]	ἐν Θορικίοις ἢ Διορύττοντί φησιν·	Λοῦται	δ´ ἀληθῶς· ἀλλὰ τί; {Β.
[15, 681]	ἀναφῦναι αὐτὴν ἐκ τῶν Ἀφροδίτης	λουτρῶν,	ὅτε Ἡφαίστῳ συγκοιμηθεῖσα ἡ Ἀφροδίτη
[15, 699]	ὃ δὲ λυχνέα, ὃ δὲ	λοφνίδα,	οὕτω καλεῖσθαι φάσκων τὴν ἐκ
[15, 701]	Κλείταρχος δ´ ἐν ταῖς Γλώσσαις	λοφνίδα	φησὶ καλεῖν Ῥοδίους τὴν ἐκ
[15, 673]	ὥσπερ κἀν τῷ Περὶ τοῦ	λυγίνου	στεφάνου. ~Μόνον γὰρ τοῦτ´ ἴδιον
[15, 673]	ἐπιγράψας Περὶ τοῦ παρ´ Ἀνακρέοντι	λυγίνου	στεφάνου· ὅπερ νῦν ἐν τῇ
[15, 672]	τὸ χωρίον (ἔφη ὅτι καὶ	λύγοις	ἐστεφανοῦντο οἱ ἀρχαῖοι. Τεναρος δὲ
[15, 674]	Ἱστοριῶν (οἶδεν τὴν κατὰ τὴν	λύγον	ἱστορίαν καὶ ὅτι οὔτε τὰ
[15, 672]	ἀγροίκων εἶναι λέγει στεφάνωμα τὴν	λύγον.	Καὶ οἱ ἄλλοι δὲ ἐξηγηταὶ
[15, 673]	ποσόν τι τῆς κατὰ τὴν	λύγον	στεφανώσεως καὶ Νικαίνετος ὁ ἐποποιὸς
[15, 673]	πὰρ προμάλου δέμνιον ἐνδαπίης, καὶ	λύγος,	ἀρχαῖον Καρῶν στέφος. ἀλλὰ φερέσθω
[15, 671]	δεσμοὺς γὰρ καὶ πλέγματα ἡ	λύγος	ἐπιτήδειος. Εἰπὲ οὖν ἡμῖν τι
[15, 674]	δέ τις λέγειν περὶ τῆς	λύγου	ἁπλούστερον, ὅτι ὁ Μεγίστης τῇ
[15, 672]	ὑπονοήσαντας αὐτόματον ἀποδεδρακέναι πρός τι	λύγου	θωράκιον ἀπερείσασθαι καὶ τοὺς εὐμηκεστάτους
[15, 671]	πίνει μελιηδέα. Ὁ γὰρ τῆς	λύγου	στέφανος ἄτοπος· πρὸς δεσμοὺς γὰρ
[15, 673]	ζητούμενον. Συνέβη δὲ τὴν τῆς	λύγου	στεφάνωσιν καὶ μέχρι τῶν κατὰ
[15, 674]	ἁπλούστερον, ὅτι ὁ Μεγίστης τῇ	λύγῳ	ἐστεφανοῦτο, ὡς παρακειμένης ἐκ τοῦ
[15, 671]	δὴ μῆνες ἐπείτε στεφανοῦταί τε	λύγῳ	καὶ τρύγα πίνει μελιηδέα. Ὁ
[15, 673]	δὴ μῆνες ἐπειδὴ στεφανοῦταί τε	λύγῳ	καὶ τρύγα πίνει μελιηδέα. Ταῦτα
[15, 672]	θεὸς παρεκελεύσατο στεφανώματι χρωμένοις τῇ	λύγῳ	καταδεῖν τὴν ἑαυτῶν κεφαλὴν τοῖς
[15, 671]	τί παρὰ τῷ αὐτῷ ποιητῇ	λύγῳ	τινὲς στεφανοῦνται; Φησὶν γὰρ ἐν
[15, 673]	κατὰ πλῆθος χρῆσθαι μὲν τῇ	λύγῳ,	τοῖς δὲ θεραπεύουσιν τὴν θεὸν
[15, 673]	ἕνεκεν ἢ στεφανώσεως ἀρκεῖται τῇ	λύγῳ,	(τῷ (δὲ) λέγειν αὐτὴν τῶν
[15, 690]	ἐπεὶ διαβόητοι ἐπὶ ἡδυπαθείᾳ οἱ	Λυδοί·	καὶ τὸ παρὰ Ἀνακρέοντι (λυδοπαθὴς
[15, 690]	καὶ Σοφοκλῆς. Μάγνης δ´ ἐν	Λυδοῖς·	Λούσαντα χρὴ καὶ βακκάριδι κεχριμένον.
[15, 690]	Λυδοί· καὶ τὸ παρὰ Ἀνακρέοντι	(λυδοπαθὴς	ἀκούουσιν ἀντὶ τοῦ ἡδυπαθής. Μνημονεύει
[15, 670]	τοὺς τοιούτους φασίν. Ἢ ὅτι	λύεται	μὲν πᾶν τὸ δεδεμένον, ὁ
[15, 669]	διὰ τί, τῶν ἐστεφανωμένων ἐὰν	λύηται	ὁ στέφανος, ἐρᾶν λέγονται. Πότερον
[15, 683]	χλούνηνδε μετεσσύμενος σκυλάκεσσιν, Ἀλφειῷ καὶ	λύθρον	ἑῶν ἐπλύνατο γυίων, (ἑσπέριος Νύμφαισιν
[15, 682]	λύκους διὰ τὸ ἐμφερῆ εἶναι	λύκου	χείλεσι. Νικόλαος δ´ ὁ Δαμασκηνὸς
[15, 682]	τὰ ἄνθη τῆς ἴριδος λέγεσθαι	λύκους	διὰ τὸ ἐμφερῆ εἶναι λύκου
[15, 670]	ἐμποδὼν ποιεῖται τὴν ἀνάθεσιν. Ὅθεν	Λυκοφρονίδης	τὸν ἐρῶντα ἐκεῖνον αἰπόλον ἐποίησε
[15, 688]	μὲν πρῶτον ἀπὸ χροὸς ἱμερόεντος	λύματα	πάντα κάθηρεν, ἀλείψατο δὲ χρόα
[15, 690]	ἔπνευσεν ὁ μιαρὸς φάσκωλος εὐθὺς	λυόμενός	μοι τοῦ μύρου καὶ βακκάριδος.
[15, 674]	ἔθεντο. Αἰσχύλος δ´ ἐν τῷ	Λυομένῳ	Προμηθεῖ σαφῶς φησιν ὅτι Ἐπὶ
[15, 686]	καιρὸν νόσῳ παραδούς, πολλὰ δὲ	λυπήσας	ἡμᾶς τοὺς ἑταίρους. Περιενεγκόντων δὲ
[15, 695]	Δαναῶν καὶ Ἀχιλλέα. ιζʹ Εἴθε	λύρα	καλὴ γενοίμην ἐλεφαντίνη, καί με
[15, 673]	Οἶνος καὶ Μουσῶν ἡ χαρίεσσα	λύρη,	θυμῆρες πίνοντες ὅπως Διὸς εὐκλέα
[15, 696]	δὲ καὶ οὗτος ἐν Δελφοῖς,	λυρίζοντός	γέ τινος παιδός. Καὶ ὁ
[15, 672]	θάλασσαν εἰς τὸ σκάφος ἐμβαλέσθαι·	λυσαμένους	δ´ αὐτοὺς τὰ πρυμνήσια καὶ
[15, 696]	παιανικὸν ἐπίρρημα, καθάπερ ὁ εἰς	Λύσανδρον	τὸν Σπαρτιάτην γραφεὶς ὄντως παιάν,
[15, 672]	χάριν τῆς κλοπῆς τοῦ πυρός,	λύσας	αὐτὸν ἐκ τῶν χαλεπωτάτων δεσμῶν·
[15, 672]	περιειλῆσαι πάντοθεν. Τὴν δὲ Ἀδμήτην	λύσασαν	αὐτὸ ἁγνίσαι καὶ στῆσαι πάλιν
[15, 673]	κλοπὴν ὀνειδίζων Ἡφαιστίων ἐξιδιοποιήσατο τὴν	λύσιν	καὶ σύγγραμμα ἐξέδωκεν ἐπιγράψας Περὶ
[15, 670]	ἐρῶντες) τὴν τοῦ στεφάνου δὴ	λύσιν	σημεῖον τοῦ περὶ τὸν ἔρωτα
[15, 701]	ἑλάνην τὴν τῶν καλάμων δέσμην.	Λύχνα	δὲ οὐδετέρως εἴρηκεν Ἡρόδοτος ἐν
[15, 701]	δὲ ἣν οἱ πολλοὶ λέγουσιν	λυχναψίαν	(Κηφισόδωρος ἐν Ὑί. Καὶ ὁ
[15, 699]	ἔλεγεν παῖ, λυχνίον, ὃ δὲ	λυχνέα,	ὃ δὲ λοφνίδα, οὕτω καλεῖσθαι
[15, 700]	Ταραντίνοις εἰς τὸ πρυτανεῖον ἀναθεῖναι	λυχνεῖον	δυνάμενον καίειν τοσούτους λύχνους ὅσος
[15, 700]	δ´ ἐν Ἀγνοίᾳ· (Ἅψαντες λύχνον	λυχνεῖον	ἐζητοῦμεν. Εὐφορίων δ´ ἐν Ἱστορικοῖς
[15, 700]	Κραπατάλλοις τὴν νῦν λυχνίαν καλουμένην	λύχνειον	κέκληκεν διὰ τούτων· Τίς τῶν
[15, 700]	κωμῳδιοποιὸς ἐν Ἰάμβοις τὸ στρατιωτικὸν	λυχνεῖον	σύνθετον οὕτως ὀνομάζει. Ἐν δὲ
[15, 700]	δ´ ἀκοντίων συνδοῦντες ὀρθὰ τρία	λυχνείῳ	χρώμεθα. Δίφιλος δ´ ἐν Ἀγνοίᾳ·
[15, 700]	κέκληκεν διὰ τούτων· Τίς τῶν	λυχνείων	ἡ ´ργασία; {Β. Τυρρηνική. Ποικίλαι
[15, 666]	κατακτούς τινας κοττάβους. Ἐστὶν δὲ	λυχνία	ἀναγόμενα πάλιν τε συμπίπτοντα. Εὔβουλος
[15, 700]	δὲ ἐν Κραπατάλλοις τὴν νῦν	λυχνίαν	καλουμένην λύχνειον κέκληκεν διὰ τούτων·
[15, 699]	Ἐν δὲ τοῖς ἑξῆς καὶ	λυχνίδιον	αὐτὸν καλεῖ διὰ τούτων· Ἀλλ´
[15, 700]	δράματι· Τῇδ´ ἐξιόντι δεξιᾷ, ὦ	λυχνίδιον.	Πανὸς δ´ ὀνομάζεται τὸ διακεκομμένον
[15, 699]	λύχνος ὁμοιότατα κάθευδ´ ἐπὶ τοῦ	λυχνιδίου.	Πλάτων δ´ ἐν Νυκτὶ Μακρᾷ·
[15, 681]	ζυγίδα καλεῖσθαι. Περὶ δὲ τῆς	ΛΥΧΝΙΔΟΣ	λέγων Ἀμερίας ὁ Μακεδὼν ἐν
[15, 666]	δ´ οὐ συνιεῖς; Κότταβος τὸ	λυχνίον	ἐστί. Πρόσεχε τὸν νοῦν· ᾠὰ
[15, 667]	καλούμενον κατακτὸν κοττάβιον τοιοῦτόν ἐστιν·	(λυχνίον	ἐστὶν ὑψηλόν, ἔχον τὸν μάνην
[15, 699]	ὃ μέν τις ἔλεγεν παῖ,	λυχνίον,	ὃ δὲ λυχνέα, ὃ δὲ
[15, 680]	δὲ θερινὰ μᾶλλον, ἥ τε	λυχνὶς	καὶ τὸ Διὸς ἄνθος καὶ
[15, 679]	δὲ θερινὰ μᾶλλον, ἥ τε	λυχνὶς	καὶ τὸ Διὸς ἄνθος καὶ
[15, 683]	καὶ ἅπερ τ´ ὀξεῖα χροιῇ	λυχνὶς	οὐδὲ θρυαλλίς, οὐδὲ μὲν ἀνθεμίδων
[15, 701]	εἴρηκεν Ἡρόδοτος ἐν δευτέρᾳ Ἱστοριῶν.	Λυχνοκαυτίαν	δὲ ἣν οἱ πολλοὶ λέγουσιν
[15, 699]	τὸν λυχνοῦχον ἔκφερ´ ἐνθεὶς τὸν	λύχνον.	Ἄλεξις δ´ Ἐκκηρυττομένῳ· Ὥστ´ ἐξελὼν
[15, 700]	λαβὼν τὸν φανὸν ἅψεις μοι	λύχνον;	(Ἄλλοι δὲ ἔφασκον φανὸν λέγεσθαι
[15, 701]	ἐπ´ ἄκρων τῶν κροτάφων ἕξει	λύχνον	δίμυξον. Μνημονεύει τοῦ διμύξου λύχνου
[15, 699]	δὲ λύχνον, καὶ δίμυξον δὲ	λύχνον	ἕτερος, ἄλλος δὲ ἑλάνην, ὃ
[15, 699]	ὃ δὲ λυχνοῦχον, ὃ δὲ	λύχνον,	καὶ δίμυξον δὲ λύχνον ἕτερος,
[15, 700]	Δίφιλος δ´ ἐν Ἀγνοίᾳ· (Ἅψαντες	λύχνον	λυχνεῖον ἐζητοῦμεν. Εὐφορίων δ´ ἐν
[15, 700]	Μένανδρος Ἀνεψιοῖς· Οἶς´ εἰσιὼν πανόν,	λύχνον,	λυχνοῦχον, ὅ τι πάρεστι· φῶς
[15, 699]	ἐξελὼν ἐκ τοῦ λυχνούχου τὸν	λύχνον	μικροῦ κατακαύσας ἔλαθ´ ἑαυτόν, ὑπὸ
[15, 700]	τῶν ἄλλων ξύλων ἐχρῶντο. Κοιμίσαι	λύχνον	Φρύνιχος φησί. ~Καὶ Πλάτων ἐν
[15, 699]	διὰ τούτων· Ἀλλ´ ὥσπερ (ὁ)	λύχνος	ὁμοιότατα κάθευδ´ ἐπὶ τοῦ λυχνιδίου.
[15, 700]	καλεῖ. Οὐ παλαιὸν δ´ εὕρημα	λύχνος·	φλογὶ δ´ οἱ παλαιοὶ τῆς
[15, 701]	λύχνον δίμυξον. Μνημονεύει τοῦ διμύξου	λύχνου	καὶ Μεταγένης ἐν Φιλοθύτῃ καὶ
[15, 699]	θηρῶν βέλος, κερατίνου τε φωσφόρου	λύχνου	σέλας. Ἄλεξις Μίδωνι· ~(Ὁ πρῶτος
[15, 700]	ἀναθεῖναι λυχνεῖον δυνάμενον καίειν τοσούτους	λύχνους	ὅσος ὁ τῶν ἡμερῶν ἐστιν
[15, 699]	ἀπὸ γραβίων ἔσταζεν, Ὅτι δὲ	λυχνοῦχοι	οἱ νῦν καλούμενοι φανοὶ ὠνομάζοντο
[15, 699]	κρότος γὰρ γίγνεται, καὶ τὸν	λυχνοῦχον	ἔκφερ´ ἐνθεὶς τὸν λύχνον. Ἄλεξις
[15, 699]	Ῥωποπώλῃ προειπών· Λαβὲ τριόδοντα καὶ	λυχνοῦχον,	ἐπιφέρει· Ἐεγὼ δὲ δεξιᾷ γε
[15, 700]	Ἀνεψιοῖς· Οἶς´ εἰσιὼν πανόν, λύχνον,	λυχνοῦχον,	ὅ τι πάρεστι· φῶς μόνον
[15, 699]	ἄλλος δὲ φανόν, ὃ δὲ	λυχνοῦχον,	ὃ δὲ λύχνον, καὶ δίμυξον
[15, 699]	δὲ τῷ δευτέρῳ Νιόβῳ προειπὼν	λυχνοῦχον	Οἴμοι κακόδαιμον, φησίν, ὁ λυχνοῦχος
[15, 699]	ἐπιφέρει· Καὶ πῶς ὑπερβὰς τὸν	λυχνοῦχον	οἴχεται κἄλαθέ σε; Ἐν δὲ
[15, 699]	λυχνοῦχον Οἴμοι κακόδαιμον, φησίν, ὁ	λυχνοῦχος	ἡμῖν οἴχεται. Εἶτ´ ἐπιφέρει· Καὶ
[15, 700]	Μίδωνι· ~(Ὁ πρῶτος εὑρὼν μετὰ	λυχνούχου	περιπατεῖν τῆς νυκτὸς ἦν τις
[15, 699]	Ἐκκηρυττομένῳ· Ὥστ´ ἐξελὼν ἐκ τοῦ	λυχνούχου	τὸν λύχνον μικροῦ κατακαύσας ἔλαθ´
[15, 699]	Νυκτὶ Μακρᾷ· Ἔξουσιν οἱ πομπεῖς	λυχνούχους	δηλαδή. Φερεκράτης Δουλοδιδασκάλῳ· Ἄνυσόν ποτ´
[15, 699]	διαστίλβονθ´ ὁρῶμεν, ὥσπερ ἐν κενῷ	λυχνούχῳ,	πάντα τῆς ἐξωμίδος. Ἐν δὲ
[15, 669]	δὲ λέγονται, τῶν ἐστεφανωμένων ἐὰν	λύωνται	οἱ στέφανοι, ὅτι ἐρῶσιν; Τοῦτο
[15, 697]	χορός. (Καὶ ὅς· Κλέαρχος, ὦ	λῷστε,	ἐν δευτέρῳ περὶ Παιδείας οὑτωσί
[15, 674]	Πλεκτὰς δ´ ὑποθυμίδας περὶ στήθεσι	λωτίνας	ἔθεντο. Αἰσχύλος δ´ ἐν τῷ
[15, 677]	Ἀντινόειος καλεῖται· ὁ δὲ ἕτερος	λώτινος	ὀνομάζεται, κυανέαν ἔχων τὴν χροιάν.
[15, 677]	κωμῳδιοποιὸς ἐν Ὀδυσσεῦσι κέκληκεν τὸν	λωτὸν	στεφάνωμα διὰ τὸ πάντα τὰ
[15, 677]	πολλῆς τερατείας ἐπέδειξεν τὸν ῥοδίζοντα	λωτόν,	φάσκων αὐτὸν δεῖν καλεῖν Ἀντινόειον,
[15, 677]	γινόμενον ἐκ τοῦ αὐτόθι καλουμένου	λωτοῦ.	Φύεται δ´ οὗτος ἐν λίμναις
[15, 685]	ἁπαλὰς ἀσπαλάθους πατοῦντες (ἐν λειμῶνι	λωτοφόρῳ	κύπειρόν τε δροσώδη κἀνθρύσκου μαλακῶν
[15, 681]	Ἐστὶ δὲ τὸ ἄνθος ὅμοιον	λωτῷ.	Θεμισταγόρας δ´ ὁ Ἐφέσιος ἐν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 27/04/2010