HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Synesius de Cyrène (c. 373 - c. 414), Dion ou traité de sa vie (texte complet)

Liste des contextes (ordre alphabétique)

η = 97 formes différentes pour 236 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Chapitre

[0]   ~ΔΙΩΝ Η ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤ´ ΑΥΤΟΝ ΔΙΑΓΩΓΗΣ.

[7]   τοῦ μή τι χάριεν ἰδεῖν ἢ ἀκοῦσαι, οὐ γὰρ σῖτον ἔδους´,

[4]   ἐμφαίνει τὸ ὄνομα, θεῶν καλεσάντων, ἢ ἀνθρώπων γε θεῶν φήμῃ χρωμένων;

[5]   ὃ μηδεὶς ἂν ἐλεύθερος ἀξιώσειεν, ἢ βιώσει ἐν σχολῇ γε ὁ

[5]   ἢ λέγειν ὅσα νόμος σιγᾶσθαι· ἢ γὰρ δὴ τὰς τῶν ἐν

[1]   φιλόσοφος ἀπετελέσθη· τύχῃ δὲ μᾶλλον ἢ γνώμῃ χρησάμενος, τὴν τύχην αὐτὸς

[8]   ἐστιν οἷον ἐπιστασία τῆς γνώσεως, ἢ διέξοδος νοῦ, τὸ χρῆμα ἱερόν,

[4]   προσταλαιπωρήσαντα καὶ καταπεπυκνωμένον τὴν γνώμην, ἢ δόγμασι βάρος ἔχουσιν ἐστοιβασμένης τῆς

[14]   δὲ ἐξῃρήσθων, εἴ τις εἷς ἢ δύο φύσει τῶν ἐν τῷ

[4]   εἴη τέχνη καὶ ἐπιστήμη τέχνης ἢ ἐπιστήμης, ἧς ἐν τῷ λόγῳ

[5]   καθάπαξ ἀποσεμνυνόμενος, οὐ κρύπτει μᾶλλον ἢ ἐρεθίζει καὶ ἀναρριπίζει τὴν ἐν

[15]   κοσμεῖν, καίτοι καὶ τοῦτο μεῖζον ἢ καθ´ ἑαυτὸν ᾤετο· προσένεμε γὰρ

[11]   ἐκ τῆς ἑτέρας ἀγωγῆς μᾶλλον ἢ καὶ πρὸς τοὺς παρ´ ἡμῖν

[14]   θαυμασομένους, οὐδενὸς οὐδὲν ἀποδέξεται λέγοντος. ἢ κίνδυνος καταφρονηθῆναι καὶ περιιδεῖν ἀφιπτάμενα

[13]   ἀγαθόν τι λεγόντων ἀκούειν μᾶλλον ἢ λέγειν αὐτός· τῷ παντὶ γὰρ

[5]   καταλαμβάνει τὸ ἕτερον, ἤτοι σιγᾶν, ἢ λέγειν ὅσα νόμος σιγᾶσθαι· ἢ

[9]   καὶ τὰς ἀρετὰς ἔθεσι μᾶλλον ἢ λόγῳ κρατύνουσι, καὶ τρεῖς αὐτὰς

[1]   λόγοις, ὅτι πρὸ τῆς φυγῆς ἢ μετὰ τὴν φυγήν, οὐχ οἷς

[9]   ἂν τῶν πολλῶν ἀνθρώπων πλέον ἢ ὅσον ἐκεῖνοι τῶν βοσκημάτων. ταύτῃ

[17]   προσπεριεργάσασθαι. ~Ἐρεῖ τοίνυν ὁ Πυθαγόρας, ἢ ὅστις ὁ Πυθαγόρου θιασώτης τε

[15]   αὐτὸν τῇ κοινωνίᾳ τοῦ ἔργου. ἢ οὐ ποιητής ἐστιν ὁ τὸ

[10]   ὄντας ἥττονας, καὶ μᾶλλον ἀγχίνους ἢ παχεῖς. ὑμᾶς οὖν ἀξιοῦμεν καὶ

[8]   τὸ κρῖναι καὶ συνθεῖναι λόγον ἢ ποίησιν, οὐκ ἔξω νοῦ· καὶ

[17]   νοῦν ἐνεργείᾳ τοῦτο ὄντα ῥητορικὸν ἢ ποιητικόν, εἰ μή γε καὶ

[4]   ἄλλο τι γεγονέναι προοίμιον φιλοσοφίας ἢ πολυπραγμοσύνη γνώσεως· καὶ ἐν παισὶν

[17]   ἧκον ἐνθάδε τοιοίδε μέγεθος ἔχοντες, ἢ πρὸς ἐπιστήμην οἰκείωσιν, οἷς μαθήσεως

[6]   δὲ λέγοιεν, ἴστων ἀντὶ θεῶν ἢ σοφῶν τε καὶ θείων ἀνδρῶν

[10]   ταῦτα τί ἂν εἴποι τις, ἢ σπαράττειν τὸ θεῖον ἅπαν ταῖς

[17]   γὰρ μέγα τὸ ἔργον στοιχεῖον ἢ συλλαβήν, ἔστω δὲ καὶ λέξιν,

[5]   θᾶττον ἂν ἴδοις τὴν καρδίαν, ἢ τὰ ἐν τῇ καρδίᾳ, ἀδυνατούσης

[16]   χειρός, ὅπως ποτὲ ἔσχε τύχης ἢ τέχνης. ἔστι μὲν οὖν ἐν

[7]   μὴ κινοῖντό τε καὶ κατεξανίσταιντο. ἢ τί αὐτοῖς οἱ κάλαθοι βούλονται;

[9]   τὸ γένος τῶν τοιούτων ψυχῶν ἢ τὸ τοῦ φοίνικος, ᾧ τὰς

[10]   τι ἂν ἄριστον ὑμῖν ἐξευρίσκωμεν. ἢ τοίνυν ἐπὶ τῶν πρώτων ὑποθέσεων

[5]   καὶ ἓν τὸ πλῆθος ποιήσαντα· ἢ τοῦτον μὲν οὔπω, προσεῖναι δὲ

[4]   δεῆσαν, μὴ εὐθὺς ἐπὶ κωμῳδίαν ἢ ψιλήν τινα ῥητορείαν ἀίξαι· τοῦτο

[14]   ἕκαστον ἐπιτήδευμα φανῆναί τινας ἀμείνους ἢ ὡς ἁλῶναι τοῖς προσπεφυκόσιν αὐτῷ

[12]   σοβαρός, ἵνα καὶ θέαμα καλὸν ᾖ, καὶ προσγελᾷ τῷ θεάτρῳ, καὶ

[9]   καθαροῦ ἐφάπτεσθαι μὴ οὐ θεμιτὸν ᾖ, Πλάτωνος ἀπεδεξάμεθα. ἀρεταὶ δὲ καθαίρουσι

[10]   μῦθος ἐτερατεύσατο. οὐ γάρ ἐστιν ἡ ἀλήθεια πρᾶγμα ἐκκείμενον, οὐδὲ καταβεβλημένον,

[9]   οὖν εἰς τὸ χεῖρον ἐπανήγαγεν ἡ ἀρετὴ καὶ τῆς κηλῖδος ἀπέλυσε,

[10]   αἰσχύνεσθε· ἀλλ´ οὔτοι τοῦτο αἰσχρόν· ἡ δὲ ἀμαθία, καὶ τοῦτο μεῖζον,

[12]   τῷ θεάτρῳ, καὶ χαίρει δῆθεν, ἡ δὲ ψυχὴ κατατείνεται, ἐπεὶ καὶ

[9]   παρέχοιτο ταῖς νοήσεσιν. αὕτη μὲν ἡ διάνοια τῶν πρώτων καταστησαμένων ἑκατέραν

[7]   ἀπολαύουσιν. ἀλλ´ ἐπανάγει καὶ τούτους ἡ ἐπίκηρος φύσις, μικρὸν ἱδρυθέντας ἐν

[8]   διατεθῆναι, δηλονότι γενομένους ἐπιτηδείους· καὶ ἡ ἐπιτηδειότης δὲ ἄλογος· εἰ δὲ

[3]   μέν γε καὶ ὑπότυφός ἐστιν ἡ ἑρμηνεία· τὰ δὲ τοῦ δευτέρου

[8]   πολὺ μᾶλλον. τούτοις οὖν καὶ ἡ κάθοδος εὐθὺς ἐπὶ σμικράν τινα

[11]   ἀπαγορεύουσαν, αὖθις ἀνεκαλέσαντο πραέως, καὶ ἡ Καλλιόπη παραλαβοῦσα ἥκοντας αὐχμοῦ πλέως,

[14]   τοὺς ἀνθρώπους. αὐτὴ μὲν γὰρ ἡ Ξανθίππη, φεῦ τῆς ὀλιγωρίας, ὡς

[17]   αὐτῶν, εἰς τοῦτο προάγονται. καὶ ἡ πᾶσα τῶν βιβλίων πραγματεία πρὸς

[7]   καὶ τῶν ὀλίγων ἐλάττοσιν, οἷς ἡ πρώτη τε ὁρμὴ γέγονεν ἔνθεος,

[9]   θηρώμενοι, καὶ μάλιστα οὓς οὐχ ἡ πρώτη φύσις ἐπὶ τόνδε τὸν

[17]   καὶ τοῖς κομιδῇ μειρακίοις ἐπέταττεν ἡ Πυθαγόρου διδαχή, ἅμα μὲν ἀποπειρωμένη

[1]   ἐφιλοσόφησεν, ἐνταῦθα δὴ καὶ μάλιστα ἡ ῥώμη τῆς φύσεως αὐτοῦ διεδείχθη.

[3]   μὴ παρέργως ἐντυγχάνοντι δήλη καὶ ἡ τῆς ἑρμηνείας ἰδέα διαλλάττουσα, καὶ

[10]   οἵπερ ἐστέ, δεινὴ δὲ ὅμως ἡ τόλμα, δόγμασιν ἀπορρήτοις ἀξιούντων ἐνάλλεσθαι,

[3]   τὴν εὐφωνίαν τιθέμενος. ἔστω παράδειγμα ἡ τῶν Τεμπῶν φράσις, καὶ ὁ

[18]   ἀνάγκη καὶ τοὐμὸν ἴδιον, ὥσπερ ἡ ὑπάτη χορδὴ τὸν ῥυθμὸν αὐτὴ

[4]   πολυπραγμοσύνη γνώσεως· καὶ ἐν παισὶν ἡ φιλόμυθος φύσις ὑπόσχεσίς ἐστι φιλοσόφου

[1]   φυγήν, οὐχ οἷς ἐμφαίνεται μόνοις ἡ φυγή, καθάπερ ἐπέγραψαν ἤδη τινές,

[6]   ἐπικαλύμματι; εἰ δὲ καὶ ποικίλον ἡ φύσις ἡμῶν, καμεῖται δήπου πρὸς

[7]   ἔπειτα τὴν σχολὴν ὑφεωρῶντο, ἧς ἡ φύσις ἡμῶν οὐκ ἀνέχεται, πολλὰς

[11]   ἀμφοῖν ἔχειν πλεονεκτήματα, ὄρνισι μὲν ἡ φύσις οὐ ξυνεχώρησεν· ἀνθρώπῳ δὲ

[18]   τοῦτο ἂν τὴν ἕξιν προσήγαγεν ἡ φύσις πειρωμένῳ. τοὺς ἐξηυλημένους τὰ

[9]   ῥιπτοῦσαι. ἀλλ´ εἰ μὲν ἦν ἡ ψυχὴ τἀγαθόν, ἤρκει καθήρασθαι, καὶ

[18]   οὐδ´ ἔστιν ἰδέα φιλομετρίας τινὸς ἣ ποιήσεως, πρὸς ἥντινα οὐ διαίρομαι

[5]   δύναμιν τοῦ διατίθεσθαι τὰς συνουσίας ᾗ βούλεται, καὶ οὕτω μειονεκτεῖν ἀνάγκη

[7]   τὸ βάρβαρον ἔνστασιν τηρῆσαι ῥωμαλεώτερον· ᾗ γὰρ ἂν ὁρμήσῃ, σφοδρόν τέ

[10]   τοῦτο μεῖζον, τοῦτο αἰσχρόν· ἐν ᾗ κείμενοι, τῆς μὲν ἁπλῆς οὐκ

[8]   δοκοῦσι βεβαδικέναι. πῶς γάρ, ἐν ᾗ μηδεμία φαίνεται κατὰ βραχὺ πρόοδος,

[12]   αὐτονομίας, καὶ περιάγειν τοὺς λόγους, ᾗ μοι δοκοῦσιν ἀκτέοι, οὐ κρινομένῳ

[15]   γὰρ Ἀσπασίᾳ τὴν δύναμιν ταύτην, ᾗ προσεφοίτα κατὰ χάριν τοῦ τὰ

[5]   Ἥρας τὴν νεφέλην ᾑρήκει, καὶ ἠγαπήκει συνὼν τῷ εἰδώλῳ, οὐκ ἄν

[6]   γινόμενα. ὁ δὲ οὐδὲ ταῦτα ἠγάπησεν, ἀλλ´ ἐνδοτέρω φύσεως ἠξίου χωρεῖν.

[11]   τὸ δὲ ἐκκείμενον αὐτῶν κάλλος ἠγάσθη, καὶ εἰς αὐτὸ κέχηνε, καὶ

[11]   καὶ ὅστις δὲ οὐ προτέλειον ἡγεῖται τὰς Μούσας, ἀλλὰ τὸ κράτος

[9]   λόγῳ κρατύνουσι, καὶ τρεῖς αὐτὰς ἥγηνται· φρόνησιν γὰρ οὐ προσίενται, οἵ

[12]   καταφεύγειν ἐπὶ τὴν λοιδορίαν ὧν ἠγνοήκασιν. εἰ δή τι καὶ σπουδαιότερον

[6]   τὰ ἀνάκτορα· οὐδὲ ὁ Μενέλεως ἠγνόησε τὸν ὄντως Πρωτέα· Ἕλλην γὰρ

[12]   ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον ὁ ῥήτωρ ἠγόρευεν, ὡς ὑπ´ ἀνάγκης σιωπησόμενος αὐτίκα·

[17]   ἅμα δὲ καὶ προγύμνασμα αὐτὸ ἡγουμένη, παιδικώτερον ἔτι τῶν ἐπιπέδων ἐν

[9]   τὸ σμικρότατον, τὴν παρασκευὴν τέλος ἡγούμενοι. ἡμεῖς δὲ τὰς ἀρετὰς ὥσπερ

[4]   τοῦ Δίωνος γράμμασι, μεθόριον αὐτὰ ἡγούμενος τῶν προπαιδευμάτων τε καὶ τῆς

[14]   εἵπετο Φαίδρῳ Σωκράτης πρὸ ἄστεος ἡγουμένῳ, καὶ ἠνέσχετο φορτικοῦ λόγου, καὶ

[12]   ἥκειν καὶ φιλοσοφίας ἐπήβολον εἶναι. ~Ἠγώνισταί γε πρὸς τοὺς ἀμούσους ὑπὲρ

[14]   νεανίας γὰρ οὗτος καὶ ἀνὴρ ἤδη· ἀλλ´ ὑπόκειται μειράκιον αὐτῷ καλὸν

[7]   εἴη τοῦ σοφοῦ τὸ ἀγώνισμα. ~Ἤδη δὲ ἐγὼ κατενόησα καὶ βαρβάρους

[18]   ὃν οὐκ ἀπηξίωσεν, εἰ ἐνεθυμήθη· ἤδη δέ ποτε οἶδα, περικαθημένων ἀνθρώπων

[18]   τῆς αὐτῆς δὲ καὶ λέξεως· ἤδη δέ ποτε τοῦ μὲν ἐνθυμήματος

[9]   προελθεῖν ἐπὶ τἀγαθόν· τοῦτο δὲ ἤδη διὰ λόγου. νοῦς γάρ ἐστι

[15]   ἀλλ´ ὁ μετὰ τὴν ἡλιαίαν ἤδη δίαιταν ἔχων ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ,

[10]   παρεσκευάκαμεν. ταύτῃ δὲ οὐκ ἀπογινώσκοντες, ἤδη μέτιμεν αὐτὸ διὰ νοῦ σὺν

[17]   πρὸς ὁτιοῦν ἐπιτήδευμα, τοῦτ´ ἔστιν ἤδη νοῦν ἐνεργείᾳ τοῦτο ὄντα ῥητορικὸν

[2]   τυχοῦσιν ἐσπουδακέναι δοκεῖν. τοῦτο δ´ ἤδη πλέον ἐστὶ ποιήσασθαι θάτερον. ὁ

[15]   ἐμοὶ δὲ πάρεστιν ὁ παῖς ἤδη· πρὸς τοῦτον οὖν ἀξιῶ παίζειν

[4]   γέγονε. πατρικὸν δὴ πέπονθα, καὶ ἤδη συνεῖναι τῷ παιδὶ βούλομαι καὶ

[1]   μόνοις ἡ φυγή, καθάπερ ἐπέγραψαν ἤδη τινές, ἀλλ´ ἁπαξάπασιν. οὕτως γὰρ

[17]   καὶ πρὸς ἅπαν ἀκροφυέστατον· καὶ ἤδη τινὲς ἧκον ἐνθάδε τοιοίδε μέγεθος

[9]   ἤρκει καθήρασθαι, καὶ ἦν ἀγαθὸν ἤδη τῷ μόνη γενέσθαι· νῦν δὲ

[4]   βωμοῦ καὶ νεώ. καίτοι τινὲς ἤδη φύσεως ἐνδείᾳ κατακερματίζουσιν αὐτῶν τὸ

[8]   οὔτε θηρίον, ἵνα τὰς σώματος ἡδοίμην ἡδονάς. λείπεται δή τι τῶν

[8]   θηρίον, ἵνα τὰς σώματος ἡδοίμην ἡδονάς. λείπεται δή τι τῶν ἐν

[8]   καὶ περὶ λόγους διατριβῆς; τίς ἡδονὴ καθαρωτέρα; τίς ἀπαθεστέρα προσπάθεια; τίς

[6]   δὲ μὴ ἔστιν ἡσθῆναι καθαρὰν ἡδονήν· δεῖ δὲ τοῦ μειλιχίου τῇ

[8]   καὶ ἀκλινὴς εἴην πρὸς ἅπασαν ἡδονήν, οὔτε θηρίον, ἵνα τὰς σώματος

[6]   φύσεως· ὁ γὰρ θεὸς τὴν ἡδονὴν περόνην ἐποίησε τῇ ψυχῇ, δι´

[10]   ὥρᾳ τοῦ πράγματος ἥψασθε, καὶ ἡδονῆς ἄν τι τῷ ἔργῳ προσῆν,

[7]   προτρέπονται· καὶ γὰρ δὴ καὶ ἥδονται τελεσιουργοῦντες, καὶ μᾶλλον ὅσῳ πλείω

[12]   φέρων ἄκουσμα χάριέν τε καὶ ἡδὺ τοῖς ἀγερώχοις αὑτοῦ παιδικοῖς, δι´

[11]   γνώμην ἐνοσοκόμησαν, τοῖς ὠφελίμοις ἐγκαταμιγνύντες ἡδύσματα. ἄκρατα γὰρ οὐδεὶς ἂν ταῦτα

[15]   Ὁμήρου ποιήσεως ὡς αὐτῷ προσηκούσης, ἤειδον μὲν ἐγών, ὁ δ´ ἀπέγραφε

[18]   τῶν ἐν λέξεσί τε καὶ ἤθεσι χαρακτήρων· εἰ δὲ καὶ τῷ

[1]   δὲ τῆς στοᾶς ὅσα ἐς ἦθος τείνει, καὶ ἠρρενῶσθαι παρ´ ὁντινοῦν

[2]   ἀνάγνωσμα ἀξιώτατον. ᾠδηκός τε γὰρ ἦθος ὑπὸ πλούτου καταστέλλει, τὸ εὔδαιμον

[1]   ἂν καὶ ἄλλον, ὅστις εὔστοχος ἤθους εἰρωνείαν τε καὶ ἀλήθειαν ἐκ

[3]   κεκολασμένοι καὶ τὸ βάθος τοῦ ἤθους, οἷον σωφρονιστῇ τινι καὶ παιδαγωγῷ

[3]   δοκεῖ σαφῶς ἀναχωρεῖν τῶν οἰκείων ἠθῶν, ὡς ἂν καὶ λαθεῖν ὅτι

[12]   ἵν´ ἀγαθόν τι συλλέξηται· καὶ ἥκει φέρων ἄκουσμα χάριέν τε καὶ

[8]   μὴ δραμόντας εἰς τὸν ἔσχατον ἥκειν, καὶ μὴ κατὰ λόγον ἐνεργήσαντας

[11]   καὶ ἔδωκε γλώττης τε εὖ ἥκειν καὶ φιλοσοφίας ἐπήβολον εἶναι. ~Ἠγώνισταί

[4]   δὲ κἂν εἰς τὸ ἀντικείμενον ἥκῃς, ἐπεξιὼν ἅπασιν, ὅσα Μουσῶν ἑταίροις

[3]   δὲ τοῦ δευτέρου χρόνου βιβλία, ἥκιστ´ ἂν ἐν αὐτοῖς ἴδοις χαῦνόν

[15]   ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ, ὁπηνίκα παίζειν ἥκιστα καιρὸς ἦν τηλικῷδε ὄντι καὶ

[18]   σύγγραμμα ἦν, ἐπ´ αὐταῖς οὐχ ἥκιστα ταῖς προσθήκαις. οὕτω μοι τὴν

[1]   δήπου καὶ δι´ αὐτὴν οὐχ ἥκιστα τὴν ἐν τοῖς λόγοις διαφορὰν

[3]   ῥήμασιν. οὗτός τε ὁ Δίων ἤκμασε μάλιστα ἐν τῷ κατὰ τῶν

[17]   ἅπαν ἀκροφυέστατον· καὶ ἤδη τινὲς ἧκον ἐνθάδε τοιοίδε μέγεθος ἔχοντες, ἢ

[1]   ὁμιλητῶν, ἀλλὰ καὶ ἀστρονομίας εὖ ἥκοντα, ὁπόσην ὁ τότε χρόνος ἐπρέσβευεν.

[11]   πραέως, καὶ ἡ Καλλιόπη παραλαβοῦσα ἥκοντας αὐχμοῦ πλέως, ἀνέπαυσέ τε εἰς

[1]   ἰσχύν, καὶ τὸ ῥητορεύειν αὐτὸ ἠλήθευεν, ἄμεινον ἀναπεπεισμένος εἶναι τοῦ ζῆν

[8]   νοῦ διέξοδος· κᾆτα εἰς λόγον ἦλθεν ἄλλον ἀπ´ ἄλλου, δι´ ὧν

[15]   Σωκράτης, ἀλλ´ ὁ μετὰ τὴν ἡλιαίαν ἤδη δίαιταν ἔχων ἐν τῷ

[1]   μὲν αὐτῷ γηρῶντι τῆς ἐν ἡλικίᾳ σεμνότητος, κόψαι δὲ τὰ Ἰταλιωτικά

[17]   κᾆτα αὖθις ἀναλαμβάνουσι προλαμβάνοντες τῆς ἡλικίας αὐτῶν τὴν ἀσθένειαν· καὶ τοῦτο

[18]   ἑκάστου τοῦ γράψαντος. εἴποις ἂν ἡλικιώτην εἶναι νῦν μὲν Κρατίνου καὶ

[8]   καὶ μὴ ταχὺ σκαρδαμύξαι πρὸς ἥλιον ἀτενίσαντα. οὕτω μὲν ἀνὴρ Ἕλλην

[10]   δόξης δὲ ἀτόπου καὶ φαντασίας ἡμαρτημένης ἐκφέροντες· τούτους ἂν ἴδοις γελοίως

[11]   βούλομαι, ὅτι παῖδάς τε παραλαβόντες ἡμᾶς ἐτιθηνήσαντο, καὶ ἀσθενεῖς ὄντας ἔτι

[5]   καὶ ἀπόρρητον. καὶ ὁ καθ´ ἡμᾶς φιλόσοφος συνέσται μὲν ἑαυτῷ τε

[9]   διαφέροιμεν. ~Τἀν μέσῳ δὲ ὁ ἡμεδαπὸς φιλόσοφος ἄμεινον ἔσκεπται· ὁδὸν γὰρ

[10]   ἂν ἀντὶ τούτων πρεσβεύσειαν. ἀλλ´ ἡμεῖς αὐτοῖς εἴπωμεν· ἄξιον γάρ· ὦ

[15]   μετ´ Ἀσπασίας τε καὶ Σωκράτους. ἡμεῖς δὲ ἐπὶ πάντας λόγους παρακαλῶμεν

[9]   σμικρότατον, τὴν παρασκευὴν τέλος ἡγούμενοι. ἡμεῖς δὲ τὰς ἀρετὰς ὥσπερ στοιχεῖα

[16]   τε καὶ νεανίαι. ἐπεὶ δὲ ἡμεῖς οὐκ ἐκ τῶν Ῥωμαϊκῶν ἀξόνων

[10]   ἐπεστράφθαι διὰ νοῦ πρὸς θεόν. ~Ἡμεῖς οὖν, τιμῶντες τὰς ἀρετάς, ἴσμεν

[7]   τῇ φύσει, καί, ὡς ἂν ἡμεῖς φαῖμεν, δικαιότατοι τυχεῖν ὄντες τῆς

[13]   τὸν εἴσω λόγον, ὅτῳ καθ´ ἡμέραν ἐμεῖν ἀνάγκη· τό τε σπουδῇ

[12]   ῥυήσεται καὶ νύκτωρ καὶ μεθ´ ἡμέραν, καὶ εἰς νέωτα, καὶ ἀεί.

[12]   νύκτας ἀύπνους ἀνέτλη, πολλὰς δὲ ἡμέρας παρετάθη, καὶ μικροῦ δεῖν ἀπεστάλαξε

[7]   δὲ ἀστείως τε ἔχει καὶ ἡμερώτερον κέκραται· ὥστε κἂν θᾶττον ἐκλύοιτο.

[1]   ὁπόσην ὁ τότε χρόνος ἐπρέσβευεν. ἡμῖν δὲ ὁ Δίων τῇ μὲν

[9]   θεμιτὸν ἄλλῳ τῳ τῶν ἐν ἡμῖν οἴεσθαι τὸν θεὸν ἐνδημήσειν ἀντὶ

[11]   ἢ καὶ πρὸς τοὺς παρ´ ἡμῖν σὺν ἀλογίᾳ μεγαλοφώνους, οἳ καὶ

[10]   οὔτε εἰδέναι προσποιούμενοι, τουτέστιν ἐξ ἡμισείας εἰδότες· αὐτὸ γὰρ ἂν τοῦτο

[8]   μὲν ἂν εἶναι τῆς φύσεως ἡμῶν, ἀεὶ πρὸς θεωρίαν ἀνατετάσθαι· ἀμηχάνου

[6]   θεὸς κινεῖ, τούτῳ καὶ παρ´ ἡμῶν ἀνεῴξεται τὰ ἀνάκτορα· οὐδὲ ὁ

[16]   πολιτείαν ἰσχύει. καίτοι τινὲς ἐφ´ ἡμῶν ἀξιοῦσιν ἀπὸ τοῦ τοιούτου ῥήτορες

[11]   ῥαινομένας ἱδρῶτι καὶ τὴν φύσιν ἡμῶν ἀπαγορεύουσαν, αὖθις ἀνεκαλέσαντο πραέως, καὶ

[9]   πλείους ἂν εἶεν οἱ παρ´ ἡμῶν ἀφικνούμενοι, κατὰ φύσιν ἐχούσης τῆς

[17]   τι πρόβλημα ἀγαπᾶται, τὸ πόριμον ἡμῶν γυμναζούσης τῆς ἀπορίας, οὕτω καὶ

[7]   τε καὶ καλλίω. δεῖ γὰρ ἡμῶν εἶναί τι καὶ περὶ τὰ

[17]   τοῦτο τείνει· ἐκκαλεῖται τὴν δύναμιν ἡμῶν εἰς ἐνέργειαν. ἀρχομένη μὲν οὖν,

[6]   δὲ καὶ ποικίλον ἡ φύσις ἡμῶν, καμεῖται δήπου πρὸς τὴν ἐν

[7]   σχολὴν ὑφεωρῶντο, ἧς ἡ φύσις ἡμῶν οὐκ ἀνέχεται, πολλὰς ἀρχὰς ἐνδιδοῦσα

[6]   νοῦς ἐν ζῴου ψυχῇ. καὶ ἡμῶν οὖν αὐτῶν ἕνεκα μετιτέον τοὺς

[9]   ψυχὴ τἀγαθόν, ἤρκει καθήρασθαι, καὶ ἦν ἀγαθὸν ἤδη τῷ μόνη γενέσθαι·

[15]   νομίσμασιν· ὅ τι γὰρ καὶ ἦν, ἅπαν αὐτό, ὥσπερ Περικλῆς, εἰς

[14]   γὰρ ἐποιεῖτο σοφὸς εἶναι Σωκράτης· ἦν γὰρ σοφός· καὶ τοῖς μειρακίοις

[1]   χρησάμενος, τὴν τύχην αὐτὸς διηγήσατο. ἦν δὲ δὴ καὶ τοῦ γράφοντος

[10]   τὸν ἰδιώτην καλῶς ἐτηρήσατε, ἀλλ´ ἦν ἐκεῖ τὸ κατορθοῦν ἐν τῷ

[18]   ἐπαινούντων ἐκεῖνον, ὅτου τὸ σύγγραμμα ἦν, ἐπ´ αὐταῖς οὐχ ἥκιστα ταῖς

[9]   ἀλλότριον ῥιπτοῦσαι. ἀλλ´ εἰ μὲν ἦν ἡ ψυχὴ τἀγαθόν, ἤρκει καθήρασθαι,

[14]   ἵνα Φαίδρῳ χαρίσηται. οὕτως εὔκολος ἦν, καὶ οὐκ ἀπεσεμνύνετο πρὸς τοὺς

[6]   ὄντως Πρωτέα· Ἕλλην γὰρ ἀνὴρ ἦν, καὶ τοῦ Διὸς κηδεστὴς ἄξιος,

[15]   δεσμωτηρίῳ, ὁπηνίκα παίζειν ἥκιστα καιρὸς ἦν τηλικῷδε ὄντι καὶ ἐν τοιούτοις,

[10]   καὶ Ζήνωνα. καίτοι Σωκράτης ἐκεῖνος ἦν· ὑμεῖς δέ, οἵπερ ἐστέ, δεινὴ

[10]   ἀρετάς, ἴσμεν ἥντιν´ ἔχουσι τάξιν, ἣν αἱ τῶν στοιχείων γραμμαὶ πρὸς

[10]   ἐκείνην τῆς ψυχῆς τὴν ἀξίαν, ἣν Ἀμοῦς, ἣν Ζωροάστρης, ἣν Ἑρμῆς,

[10]   Ἀμοῦς, ἣν Ζωροάστρης, ἣν Ἑρμῆς, ἣν Ἀντώνιος, οὐκ ἂν ἠξιοῦμεν φρενοῦν,

[12]   ἐπιβολὴν ἀγύμναστον εἶναι καὶ ἄγονον, ἣν δεῖ κριτὴν εἶναι βιβλίων, ἐπειδὴ

[10]   ἀξίαν, ἣν Ἀμοῦς, ἣν Ζωροάστρης, ἣν Ἑρμῆς, ἣν Ἀντώνιος, οὐκ ἂν

[14]   παρὰ τὴν αὐτὴν πλάτανον, παρ´ ἣν ἐρρητόρευσε καὶ τῷ σοφιστῇ Λυσίᾳ

[10]   ψυχῆς τὴν ἀξίαν, ἣν Ἀμοῦς, ἣν Ζωροάστρης, ἣν Ἑρμῆς, ἣν Ἀντώνιος,

[8]   λογικός ἐστί τε καὶ προσαγορεύεται, ἣν οὐδέποτε γεγυμνάκασιν, οὔκουν ὅσα γε

[1]   τῇ μὲν περιβολῇ τῆς γλώττης, ἣν χρυσῆν εἶχεν, ὥσπερ καὶ λέγεται,

[14]   Σωκράτης πρὸ ἄστεος ἡγουμένῳ, καὶ ἠνέσχετο φορτικοῦ λόγου, καὶ ἀντεξήγαγεν αὐτῷ

[10]   οὖν, τιμῶντες τὰς ἀρετάς, ἴσμεν ἥντιν´ ἔχουσι τάξιν, ἣν αἱ τῶν

[1]   ἀμφὶ Καρνεάδην καὶ Εὔδοξον· ὧν ἥντινα ἂν λάβῃς ὑπόθεσιν, φιλόσοφός ἐστι

[3]   ἐν τῷ κατὰ τῶν φιλοσόφων, ἥντινα καὶ καλοῦσιν ἀκμὴν οἱ νεώτεροι·

[3]   μᾶλλον εὐδοκιμεῖ· οὐδὲ γάρ ἐστιν ἥντινα μετὰ τῆς ἴσης δυνάμεως Ἀριστοφάνης

[18]   φιλομετρίας τινὸς ἣ ποιήσεως, πρὸς ἥντινα οὐ διαίρομαι καὶ ἐπεξάγω τὴν

[5]   καὶ ἐπιστήμονα καλεῖ τὸν ἀποτεμνόμενον ἡντινοῦν εἴδησιν, ἄλλον ἄλλῃ προσήκοντα δαίμονι·

[14]   ὁ σκυτεὺς πάνυ τι συγχωρεῖν ἠξίου Σωκράτει, ἀλλ´ ἐπράττετο λόγον ἑκάστου

[6]   ταῦτα ἠγάπησεν, ἀλλ´ ἐνδοτέρω φύσεως ἠξίου χωρεῖν. θεῖον οὖν ἀτεχνῶς τὸ

[10]   Ἑρμῆς, ἣν Ἀντώνιος, οὐκ ἂν ἠξιοῦμεν φρενοῦν, οὐδὲ διὰ μαθήσεως ἄγειν,

[1]   ἐκήλουν τῷ κάλλει τῶν ὀνομάτων, ἠξιοῦντο τῆς προσηγορίας τοῦ σοφιστοῦ· αὐτοὶ

[10]   ὦ τολμηρότατοι πάντων, εἰ μὲν ἠπιστάμεθα ὑμᾶς εὐμοιρήσαντας ἐκείνην τῆς ψυχῆς

[12]   περὶ συγκειμένων πρὸς αὐτοὺς διαλέγεσθαι· ἠπιστάμην γὰρ πολὺ τῆς ἐλευθερίας ὑποτεμούμενος,

[10]   εἰδότες· αὐτὸ γὰρ ἂν τοῦτο ἠπίστασθε, τὸ μηδενὸς ὑμῖν ἐπιστήμην παρεῖναι·

[5]   μὴ ὁ Ἰξίων ἀντὶ τῆς Ἥρας τὴν νεφέλην ᾑρήκει, καὶ ἠγαπήκει

[5]   ἀντὶ τῆς Ἥρας τὴν νεφέλην ᾑρήκει, καὶ ἠγαπήκει συνὼν τῷ εἰδώλῳ,

[18]   τῇ γλώττῃ. καὶ δῆτα θόρυβος ἤρθη πολύς, καὶ σκότος ἐρράγη τὸν

[16]   ἀρρητόρευτον· ἐν γὰρ ταῖς ἀλόγοις ἠρίθμηται πίστεσιν ὅ τι μὴ παρὰ

[14]   καὶ τοῦτο Κλειτοφῶν κακῶς οἴεται. ἤρκει δὲ αὐτῷ καὶ Φαῖδρος περιτυχών,

[9]   μὲν ἦν ἡ ψυχὴ τἀγαθόν, ἤρκει καθήρασθαι, καὶ ἦν ἀγαθὸν ἤδη

[3]   ἀκμὴν οἱ νεώτεροι· τοῦτ´ ἔστιν ἡρμόσατο πανηγυρικώτερον ἀνδρὸς ἀσφαλοῦς· καὶ μέντοι

[5]   προσήκοντα δαίμονι· φιλόσοφον δὲ τὸν ἡρμοσμένον ἐκ τῆς ἁπασῶν συμφωνίας καὶ

[1]   προαιρέσεως, λόγου δὲ ἰδέαν σοφιστικὴν ἡρμοσμένους, ἐν οἷς ἀριθμεῖ καὶ τὸν

[1]   ὅσα ἐς ἦθος τείνει, καὶ ἠρρενῶσθαι παρ´ ὁντινοῦν τῶν ἐφ´ ἑαυτοῦ·

[6]   περόνην ἐποίησε τῇ ψυχῇ, δι´ ἧς ἀνέχεται τὴν προσεδρείαν τοῦ σώματος.

[5]   ἐν τῇ φύσει λιχνείαν, ὑφ´ ἧς ἕκαστός ἐστι πολυπράγμων τοῦ ἀπορρήτου.

[4]   καὶ ἐπιστήμη τέχνης ἢ ἐπιστήμης, ἧς ἐν τῷ λόγῳ τοῦ εἶναι

[7]   πλέγματα· ἔπειτα τὴν σχολὴν ὑφεωρῶντο, ἧς ἡ φύσις ἡμῶν οὐκ ἀνέχεται,

[10]   παιδείαν μὲν ἅπασαν ἠτιμάκασιν, ὑφ´ ἧς ὁ νοῦς ἀναχώννυται, κινοῦνται δὲ

[10]   ἄν τι τῷ ἔργῳ προσῆν, ἧς οἱ προελθόντες ἀντιλαμβάνονται. ὑμεῖς δὲ

[7]   πρῶτον μὲν ἐν τῷ τότε ἦσαν ἄνθρωποι, τοῦτ´ ἔστιν ἐπιστροφὴν πρὸς

[7]   ἑαυτοὺς ἐκλῦσαι τῆς φύσεως· καὶ ἦσαν αὐτοῖς σεμναί τε ᾠδαὶ καὶ

[6]   πόρρω γενόμενοι· ἀμείνους δ´ ἂν ἦσαν διαστέλλοντες εὖ τὸ προσῆκον ἑκατέρῳ

[6]   καὶ τὸ θηρίον λόγοι τινὲς ἦσαν περὶ ζῴων τε καὶ φυτῶν,

[6]   ζωῆς. ᾧ δὲ μὴ ἔστιν ἡσθῆναι καθαρὰν ἡδονήν· δεῖ δὲ τοῦ

[12]   ἐπιδείξεως ἐστράφη, καὶ τὸ ληκύθιον ᾔτησε, καὶ ὁ μὲν ἀκόλουθος ὤρεξεν·

[10]   καλόν, εἶτα παιδείαν μὲν ἅπασαν ἠτιμάκασιν, ὑφ´ ἧς ὁ νοῦς ἀναχώννυται,

[5]   γὰρ αὐτὸν καταλαμβάνει τὸ ἕτερον, ἤτοι σιγᾶν, ἢ λέγειν ὅσα νόμος

[9]   τῆς Ἑλληνικῆς διαγωγῆς, καὶ τοὺς ἧττον ἁδροὺς προάγει τε καὶ ἀναρριπίζει,

[8]   καθαρωτέρα; τίς ἀπαθεστέρα προσπάθεια; τίς ἧττον ἐν ὕλῃ; τίς μᾶλλον ἀμόλυντος;

[12]   ὡς λαβὴν θηρώμενος, ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον ὁ περιδινῶν ἁπανταχόσε τὴν κεφαλήν,

[12]   πορρωτάτω τοῦ πράγματος· ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον ὁ ῥήτωρ ἠγόρευεν, ὡς ὑπ´

[17]   ὄντες νοῖ. καὶ οἱ μὲν ἧττον, οἱ δὲ μᾶλλον, ἀγχοῦ καὶ

[10]   ὁρῶμεν τῆς κοινῆς φύσεως ὄντας ἥττονας, καὶ μᾶλλον ἀγχίνους ἢ παχεῖς.

[1]   ἄξια φιλοσόφου σπουδῆς, οὕτω τι ἥττων ἐγένετο δόξης σοφιστικῆς, ὡς μεταμέλειν

[13]   παντὶ γὰρ εὐτυχέστερον ἀμείνοσιν ἐντυγχάνειν ἢχείροσιν. ~Ἀλλ´ ὅ γε τοῦ διδασκάλου

[3]   ἀρχαικήν, ἀλλ´ οὐ τῆς νεωτέρας ἠχοῦς τῆς ἐπιποιούσης τῷ κάλλει τῆς

[18]   ἐξηυλημένους τὰ ὦτα παραπέμπει τις ἠχὼ καὶ πεπαυμένου τοῦ μέλους, καὶ

[10]   εἰ σὺν ὥρᾳ τοῦ πράγματος ἥψασθε, καὶ ἡδονῆς ἄν τι τῷ

[1]   σοφιστάς, καὶ τρυφῆς ἁπάσης οὐχ ἥψατο μόνον, ἀλλὰ καὶ εἰς ἄκρον

Chapitre
[0]	~ΔΙΩΝ	Η	ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤ´ ΑΥΤΟΝ ΔΙΑΓΩΓΗΣ.
[7]	τοῦ μή τι χάριεν ἰδεῖν	ἢ	ἀκοῦσαι, οὐ γὰρ σῖτον ἔδους´,
[4]	ἐμφαίνει τὸ ὄνομα, θεῶν καλεσάντων,	ἢ	ἀνθρώπων γε θεῶν φήμῃ χρωμένων;
[5]	ὃ μηδεὶς ἂν ἐλεύθερος ἀξιώσειεν,	ἢ	βιώσει ἐν σχολῇ γε ὁ
[5]	ἢ λέγειν ὅσα νόμος σιγᾶσθαι·	ἢ	γὰρ δὴ τὰς τῶν ἐν
[1]	φιλόσοφος ἀπετελέσθη· τύχῃ δὲ μᾶλλον	ἢ	γνώμῃ χρησάμενος, τὴν τύχην αὐτὸς
[8]	ἐστιν οἷον ἐπιστασία τῆς γνώσεως,	ἢ	διέξοδος νοῦ, τὸ χρῆμα ἱερόν,
[4]	προσταλαιπωρήσαντα καὶ καταπεπυκνωμένον τὴν γνώμην,	ἢ	δόγμασι βάρος ἔχουσιν ἐστοιβασμένης τῆς
[14]	δὲ ἐξῃρήσθων, εἴ τις εἷς	ἢ	δύο φύσει τῶν ἐν τῷ
[4]	εἴη τέχνη καὶ ἐπιστήμη τέχνης	ἢ	ἐπιστήμης, ἧς ἐν τῷ λόγῳ
[5]	καθάπαξ ἀποσεμνυνόμενος, οὐ κρύπτει μᾶλλον	ἢ	ἐρεθίζει καὶ ἀναρριπίζει τὴν ἐν
[15]	κοσμεῖν, καίτοι καὶ τοῦτο μεῖζον	ἢ	καθ´ ἑαυτὸν ᾤετο· προσένεμε γὰρ
[11]	ἐκ τῆς ἑτέρας ἀγωγῆς μᾶλλον	ἢ	καὶ πρὸς τοὺς παρ´ ἡμῖν
[14]	θαυμασομένους, οὐδενὸς οὐδὲν ἀποδέξεται λέγοντος.	ἢ	κίνδυνος καταφρονηθῆναι καὶ περιιδεῖν ἀφιπτάμενα
[13]	ἀγαθόν τι λεγόντων ἀκούειν μᾶλλον	ἢ	λέγειν αὐτός· τῷ παντὶ γὰρ
[5]	καταλαμβάνει τὸ ἕτερον, ἤτοι σιγᾶν,	ἢ	λέγειν ὅσα νόμος σιγᾶσθαι· ἢ
[9]	καὶ τὰς ἀρετὰς ἔθεσι μᾶλλον	ἢ	λόγῳ κρατύνουσι, καὶ τρεῖς αὐτὰς
[1]	λόγοις, ὅτι πρὸ τῆς φυγῆς	ἢ	μετὰ τὴν φυγήν, οὐχ οἷς
[9]	ἂν τῶν πολλῶν ἀνθρώπων πλέον	ἢ	ὅσον ἐκεῖνοι τῶν βοσκημάτων. ταύτῃ
[17]	προσπεριεργάσασθαι. ~Ἐρεῖ τοίνυν ὁ Πυθαγόρας,	ἢ	ὅστις ὁ Πυθαγόρου θιασώτης τε
[15]	αὐτὸν τῇ κοινωνίᾳ τοῦ ἔργου.	ἢ	οὐ ποιητής ἐστιν ὁ τὸ
[10]	ὄντας ἥττονας, καὶ μᾶλλον ἀγχίνους	ἢ	παχεῖς. ὑμᾶς οὖν ἀξιοῦμεν καὶ
[8]	τὸ κρῖναι καὶ συνθεῖναι λόγον	ἢ	ποίησιν, οὐκ ἔξω νοῦ· καὶ
[17]	νοῦν ἐνεργείᾳ τοῦτο ὄντα ῥητορικὸν	ἢ	ποιητικόν, εἰ μή γε καὶ
[4]	ἄλλο τι γεγονέναι προοίμιον φιλοσοφίας	ἢ	πολυπραγμοσύνη γνώσεως· καὶ ἐν παισὶν
[17]	ἧκον ἐνθάδε τοιοίδε μέγεθος ἔχοντες,	ἢ	πρὸς ἐπιστήμην οἰκείωσιν, οἷς μαθήσεως
[6]	δὲ λέγοιεν, ἴστων ἀντὶ θεῶν	ἢ	σοφῶν τε καὶ θείων ἀνδρῶν
[10]	ταῦτα τί ἂν εἴποι τις,	ἢ	σπαράττειν τὸ θεῖον ἅπαν ταῖς
[17]	γὰρ μέγα τὸ ἔργον στοιχεῖον	ἢ	συλλαβήν, ἔστω δὲ καὶ λέξιν,
[5]	θᾶττον ἂν ἴδοις τὴν καρδίαν,	ἢ	τὰ ἐν τῇ καρδίᾳ, ἀδυνατούσης
[16]	χειρός, ὅπως ποτὲ ἔσχε τύχης	ἢ	τέχνης. ἔστι μὲν οὖν ἐν
[7]	μὴ κινοῖντό τε καὶ κατεξανίσταιντο.	ἢ	τί αὐτοῖς οἱ κάλαθοι βούλονται;
[9]	τὸ γένος τῶν τοιούτων ψυχῶν	ἢ	τὸ τοῦ φοίνικος, ᾧ τὰς
[10]	τι ἂν ἄριστον ὑμῖν ἐξευρίσκωμεν.	ἢ	τοίνυν ἐπὶ τῶν πρώτων ὑποθέσεων
[5]	καὶ ἓν τὸ πλῆθος ποιήσαντα·	ἢ	τοῦτον μὲν οὔπω, προσεῖναι δὲ
[4]	δεῆσαν, μὴ εὐθὺς ἐπὶ κωμῳδίαν	ἢ	ψιλήν τινα ῥητορείαν ἀίξαι· τοῦτο
[14]	ἕκαστον ἐπιτήδευμα φανῆναί τινας ἀμείνους	ἢ	ὡς ἁλῶναι τοῖς προσπεφυκόσιν αὐτῷ
[12]	σοβαρός, ἵνα καὶ θέαμα καλὸν	ᾖ,	καὶ προσγελᾷ τῷ θεάτρῳ, καὶ
[9]	καθαροῦ ἐφάπτεσθαι μὴ οὐ θεμιτὸν	ᾖ,	Πλάτωνος ἀπεδεξάμεθα. ἀρεταὶ δὲ καθαίρουσι
[10]	μῦθος ἐτερατεύσατο. οὐ γάρ ἐστιν	ἡ	ἀλήθεια πρᾶγμα ἐκκείμενον, οὐδὲ καταβεβλημένον,
[9]	οὖν εἰς τὸ χεῖρον ἐπανήγαγεν	ἡ	ἀρετὴ καὶ τῆς κηλῖδος ἀπέλυσε,
[10]	αἰσχύνεσθε· ἀλλ´ οὔτοι τοῦτο αἰσχρόν·	ἡ	δὲ ἀμαθία, καὶ τοῦτο μεῖζον,
[12]	τῷ θεάτρῳ, καὶ χαίρει δῆθεν,	ἡ	δὲ ψυχὴ κατατείνεται, ἐπεὶ καὶ
[9]	παρέχοιτο ταῖς νοήσεσιν. αὕτη μὲν	ἡ	διάνοια τῶν πρώτων καταστησαμένων ἑκατέραν
[7]	ἀπολαύουσιν. ἀλλ´ ἐπανάγει καὶ τούτους	ἡ	ἐπίκηρος φύσις, μικρὸν ἱδρυθέντας ἐν
[8]	διατεθῆναι, δηλονότι γενομένους ἐπιτηδείους· καὶ	ἡ	ἐπιτηδειότης δὲ ἄλογος· εἰ δὲ
[3]	μέν γε καὶ ὑπότυφός ἐστιν	ἡ	ἑρμηνεία· τὰ δὲ τοῦ δευτέρου
[8]	πολὺ μᾶλλον. τούτοις οὖν καὶ	ἡ	κάθοδος εὐθὺς ἐπὶ σμικράν τινα
[11]	ἀπαγορεύουσαν, αὖθις ἀνεκαλέσαντο πραέως, καὶ	ἡ	Καλλιόπη παραλαβοῦσα ἥκοντας αὐχμοῦ πλέως,
[14]	τοὺς ἀνθρώπους. αὐτὴ μὲν γὰρ	ἡ	Ξανθίππη, φεῦ τῆς ὀλιγωρίας, ὡς
[17]	αὐτῶν, εἰς τοῦτο προάγονται. καὶ	ἡ	πᾶσα τῶν βιβλίων πραγματεία πρὸς
[7]	καὶ τῶν ὀλίγων ἐλάττοσιν, οἷς	ἡ	πρώτη τε ὁρμὴ γέγονεν ἔνθεος,
[9]	θηρώμενοι, καὶ μάλιστα οὓς οὐχ	ἡ	πρώτη φύσις ἐπὶ τόνδε τὸν
[17]	καὶ τοῖς κομιδῇ μειρακίοις ἐπέταττεν	ἡ	Πυθαγόρου διδαχή, ἅμα μὲν ἀποπειρωμένη
[1]	ἐφιλοσόφησεν, ἐνταῦθα δὴ καὶ μάλιστα	ἡ	ῥώμη τῆς φύσεως αὐτοῦ διεδείχθη.
[3]	μὴ παρέργως ἐντυγχάνοντι δήλη καὶ	ἡ	τῆς ἑρμηνείας ἰδέα διαλλάττουσα, καὶ
[10]	οἵπερ ἐστέ, δεινὴ δὲ ὅμως	ἡ	τόλμα, δόγμασιν ἀπορρήτοις ἀξιούντων ἐνάλλεσθαι,
[3]	τὴν εὐφωνίαν τιθέμενος. ἔστω παράδειγμα	ἡ	τῶν Τεμπῶν φράσις, καὶ ὁ
[18]	ἀνάγκη καὶ τοὐμὸν ἴδιον, ὥσπερ	ἡ	ὑπάτη χορδὴ τὸν ῥυθμὸν αὐτὴ
[4]	πολυπραγμοσύνη γνώσεως· καὶ ἐν παισὶν	ἡ	φιλόμυθος φύσις ὑπόσχεσίς ἐστι φιλοσόφου
[1]	φυγήν, οὐχ οἷς ἐμφαίνεται μόνοις	ἡ	φυγή, καθάπερ ἐπέγραψαν ἤδη τινές,
[6]	ἐπικαλύμματι; εἰ δὲ καὶ ποικίλον	ἡ	φύσις ἡμῶν, καμεῖται δήπου πρὸς
[7]	ἔπειτα τὴν σχολὴν ὑφεωρῶντο, ἧς	ἡ	φύσις ἡμῶν οὐκ ἀνέχεται, πολλὰς
[11]	ἀμφοῖν ἔχειν πλεονεκτήματα, ὄρνισι μὲν	ἡ	φύσις οὐ ξυνεχώρησεν· ἀνθρώπῳ δὲ
[18]	τοῦτο ἂν τὴν ἕξιν προσήγαγεν	ἡ	φύσις πειρωμένῳ. τοὺς ἐξηυλημένους τὰ
[9]	ῥιπτοῦσαι. ἀλλ´ εἰ μὲν ἦν	ἡ	ψυχὴ τἀγαθόν, ἤρκει καθήρασθαι, καὶ
[18]	οὐδ´ ἔστιν ἰδέα φιλομετρίας τινὸς	ἣ	ποιήσεως, πρὸς ἥντινα οὐ διαίρομαι
[5]	δύναμιν τοῦ διατίθεσθαι τὰς συνουσίας	ᾗ	βούλεται, καὶ οὕτω μειονεκτεῖν ἀνάγκη
[7]	τὸ βάρβαρον ἔνστασιν τηρῆσαι ῥωμαλεώτερον·	ᾗ	γὰρ ἂν ὁρμήσῃ, σφοδρόν τέ
[10]	τοῦτο μεῖζον, τοῦτο αἰσχρόν· ἐν	ᾗ	κείμενοι, τῆς μὲν ἁπλῆς οὐκ
[8]	δοκοῦσι βεβαδικέναι. πῶς γάρ, ἐν	ᾗ	μηδεμία φαίνεται κατὰ βραχὺ πρόοδος,
[12]	αὐτονομίας, καὶ περιάγειν τοὺς λόγους,	ᾗ	μοι δοκοῦσιν ἀκτέοι, οὐ κρινομένῳ
[15]	γὰρ Ἀσπασίᾳ τὴν δύναμιν ταύτην,	ᾗ	προσεφοίτα κατὰ χάριν τοῦ τὰ
[5]	Ἥρας τὴν νεφέλην ᾑρήκει, καὶ	ἠγαπήκει	συνὼν τῷ εἰδώλῳ, οὐκ ἄν
[6]	γινόμενα. ὁ δὲ οὐδὲ ταῦτα	ἠγάπησεν,	ἀλλ´ ἐνδοτέρω φύσεως ἠξίου χωρεῖν.
[11]	τὸ δὲ ἐκκείμενον αὐτῶν κάλλος	ἠγάσθη,	καὶ εἰς αὐτὸ κέχηνε, καὶ
[11]	καὶ ὅστις δὲ οὐ προτέλειον	ἡγεῖται	τὰς Μούσας, ἀλλὰ τὸ κράτος
[9]	λόγῳ κρατύνουσι, καὶ τρεῖς αὐτὰς	ἥγηνται·	φρόνησιν γὰρ οὐ προσίενται, οἵ
[12]	καταφεύγειν ἐπὶ τὴν λοιδορίαν ὧν	ἠγνοήκασιν.	εἰ δή τι καὶ σπουδαιότερον
[6]	τὰ ἀνάκτορα· οὐδὲ ὁ Μενέλεως	ἠγνόησε	τὸν ὄντως Πρωτέα· Ἕλλην γὰρ
[12]	ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον ὁ ῥήτωρ	ἠγόρευεν,	ὡς ὑπ´ ἀνάγκης σιωπησόμενος αὐτίκα·
[17]	ἅμα δὲ καὶ προγύμνασμα αὐτὸ	ἡγουμένη,	παιδικώτερον ἔτι τῶν ἐπιπέδων ἐν
[9]	τὸ σμικρότατον, τὴν παρασκευὴν τέλος	ἡγούμενοι.	ἡμεῖς δὲ τὰς ἀρετὰς ὥσπερ
[4]	τοῦ Δίωνος γράμμασι, μεθόριον αὐτὰ	ἡγούμενος	τῶν προπαιδευμάτων τε καὶ τῆς
[14]	εἵπετο Φαίδρῳ Σωκράτης πρὸ ἄστεος	ἡγουμένῳ,	καὶ ἠνέσχετο φορτικοῦ λόγου, καὶ
[12]	ἥκειν καὶ φιλοσοφίας ἐπήβολον εἶναι.	~Ἠγώνισταί	γε πρὸς τοὺς ἀμούσους ὑπὲρ
[14]	νεανίας γὰρ οὗτος καὶ ἀνὴρ	ἤδη·	ἀλλ´ ὑπόκειται μειράκιον αὐτῷ καλὸν
[7]	εἴη τοῦ σοφοῦ τὸ ἀγώνισμα.	~Ἤδη	δὲ ἐγὼ κατενόησα καὶ βαρβάρους
[18]	ὃν οὐκ ἀπηξίωσεν, εἰ ἐνεθυμήθη·	ἤδη	δέ ποτε οἶδα, περικαθημένων ἀνθρώπων
[18]	τῆς αὐτῆς δὲ καὶ λέξεως·	ἤδη	δέ ποτε τοῦ μὲν ἐνθυμήματος
[9]	προελθεῖν ἐπὶ τἀγαθόν· τοῦτο δὲ	ἤδη	διὰ λόγου. νοῦς γάρ ἐστι
[15]	ἀλλ´ ὁ μετὰ τὴν ἡλιαίαν	ἤδη	δίαιταν ἔχων ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ,
[10]	παρεσκευάκαμεν. ταύτῃ δὲ οὐκ ἀπογινώσκοντες,	ἤδη	μέτιμεν αὐτὸ διὰ νοῦ σὺν
[17]	πρὸς ὁτιοῦν ἐπιτήδευμα, τοῦτ´ ἔστιν	ἤδη	νοῦν ἐνεργείᾳ τοῦτο ὄντα ῥητορικὸν
[2]	τυχοῦσιν ἐσπουδακέναι δοκεῖν. τοῦτο δ´	ἤδη	πλέον ἐστὶ ποιήσασθαι θάτερον. ὁ
[15]	ἐμοὶ δὲ πάρεστιν ὁ παῖς	ἤδη·	πρὸς τοῦτον οὖν ἀξιῶ παίζειν
[4]	γέγονε. πατρικὸν δὴ πέπονθα, καὶ	ἤδη	συνεῖναι τῷ παιδὶ βούλομαι καὶ
[1]	μόνοις ἡ φυγή, καθάπερ ἐπέγραψαν	ἤδη	τινές, ἀλλ´ ἁπαξάπασιν. οὕτως γὰρ
[17]	καὶ πρὸς ἅπαν ἀκροφυέστατον· καὶ	ἤδη	τινὲς ἧκον ἐνθάδε τοιοίδε μέγεθος
[9]	ἤρκει καθήρασθαι, καὶ ἦν ἀγαθὸν	ἤδη	τῷ μόνη γενέσθαι· νῦν δὲ
[4]	βωμοῦ καὶ νεώ. καίτοι τινὲς	ἤδη	φύσεως ἐνδείᾳ κατακερματίζουσιν αὐτῶν τὸ
[8]	οὔτε θηρίον, ἵνα τὰς σώματος	ἡδοίμην	ἡδονάς. λείπεται δή τι τῶν
[8]	θηρίον, ἵνα τὰς σώματος ἡδοίμην	ἡδονάς.	λείπεται δή τι τῶν ἐν
[8]	καὶ περὶ λόγους διατριβῆς; τίς	ἡδονὴ	καθαρωτέρα; τίς ἀπαθεστέρα προσπάθεια; τίς
[6]	δὲ μὴ ἔστιν ἡσθῆναι καθαρὰν	ἡδονήν·	δεῖ δὲ τοῦ μειλιχίου τῇ
[8]	καὶ ἀκλινὴς εἴην πρὸς ἅπασαν	ἡδονήν,	οὔτε θηρίον, ἵνα τὰς σώματος
[6]	φύσεως· ὁ γὰρ θεὸς τὴν	ἡδονὴν	περόνην ἐποίησε τῇ ψυχῇ, δι´
[10]	ὥρᾳ τοῦ πράγματος ἥψασθε, καὶ	ἡδονῆς	ἄν τι τῷ ἔργῳ προσῆν,
[7]	προτρέπονται· καὶ γὰρ δὴ καὶ	ἥδονται	τελεσιουργοῦντες, καὶ μᾶλλον ὅσῳ πλείω
[12]	φέρων ἄκουσμα χάριέν τε καὶ	ἡδὺ	τοῖς ἀγερώχοις αὑτοῦ παιδικοῖς, δι´
[11]	γνώμην ἐνοσοκόμησαν, τοῖς ὠφελίμοις ἐγκαταμιγνύντες	ἡδύσματα.	ἄκρατα γὰρ οὐδεὶς ἂν ταῦτα
[15]	Ὁμήρου ποιήσεως ὡς αὐτῷ προσηκούσης,	ἤειδον	μὲν ἐγών, ὁ δ´ ἀπέγραφε
[18]	τῶν ἐν λέξεσί τε καὶ	ἤθεσι	χαρακτήρων· εἰ δὲ καὶ τῷ
[1]	δὲ τῆς στοᾶς ὅσα ἐς	ἦθος	τείνει, καὶ ἠρρενῶσθαι παρ´ ὁντινοῦν
[2]	ἀνάγνωσμα ἀξιώτατον. ᾠδηκός τε γὰρ	ἦθος	ὑπὸ πλούτου καταστέλλει, τὸ εὔδαιμον
[1]	ἂν καὶ ἄλλον, ὅστις εὔστοχος	ἤθους	εἰρωνείαν τε καὶ ἀλήθειαν ἐκ
[3]	κεκολασμένοι καὶ τὸ βάθος τοῦ	ἤθους,	οἷον σωφρονιστῇ τινι καὶ παιδαγωγῷ
[3]	δοκεῖ σαφῶς ἀναχωρεῖν τῶν οἰκείων	ἠθῶν,	ὡς ἂν καὶ λαθεῖν ὅτι
[12]	ἵν´ ἀγαθόν τι συλλέξηται· καὶ	ἥκει	φέρων ἄκουσμα χάριέν τε καὶ
[8]	μὴ δραμόντας εἰς τὸν ἔσχατον	ἥκειν,	καὶ μὴ κατὰ λόγον ἐνεργήσαντας
[11]	καὶ ἔδωκε γλώττης τε εὖ	ἥκειν	καὶ φιλοσοφίας ἐπήβολον εἶναι. ~Ἠγώνισταί
[4]	δὲ κἂν εἰς τὸ ἀντικείμενον	ἥκῃς,	ἐπεξιὼν ἅπασιν, ὅσα Μουσῶν ἑταίροις
[3]	δὲ τοῦ δευτέρου χρόνου βιβλία,	ἥκιστ´	ἂν ἐν αὐτοῖς ἴδοις χαῦνόν
[15]	ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ, ὁπηνίκα παίζειν	ἥκιστα	καιρὸς ἦν τηλικῷδε ὄντι καὶ
[18]	σύγγραμμα ἦν, ἐπ´ αὐταῖς οὐχ	ἥκιστα	ταῖς προσθήκαις. οὕτω μοι τὴν
[1]	δήπου καὶ δι´ αὐτὴν οὐχ	ἥκιστα	τὴν ἐν τοῖς λόγοις διαφορὰν
[3]	ῥήμασιν. οὗτός τε ὁ Δίων	ἤκμασε	μάλιστα ἐν τῷ κατὰ τῶν
[17]	ἅπαν ἀκροφυέστατον· καὶ ἤδη τινὲς	ἧκον	ἐνθάδε τοιοίδε μέγεθος ἔχοντες, ἢ
[1]	ὁμιλητῶν, ἀλλὰ καὶ ἀστρονομίας εὖ	ἥκοντα,	ὁπόσην ὁ τότε χρόνος ἐπρέσβευεν.
[11]	πραέως, καὶ ἡ Καλλιόπη παραλαβοῦσα	ἥκοντας	αὐχμοῦ πλέως, ἀνέπαυσέ τε εἰς
[1]	ἰσχύν, καὶ τὸ ῥητορεύειν αὐτὸ	ἠλήθευεν,	ἄμεινον ἀναπεπεισμένος εἶναι τοῦ ζῆν
[8]	νοῦ διέξοδος· κᾆτα εἰς λόγον	ἦλθεν	ἄλλον ἀπ´ ἄλλου, δι´ ὧν
[15]	Σωκράτης, ἀλλ´ ὁ μετὰ τὴν	ἡλιαίαν	ἤδη δίαιταν ἔχων ἐν τῷ
[1]	μὲν αὐτῷ γηρῶντι τῆς ἐν	ἡλικίᾳ	σεμνότητος, κόψαι δὲ τὰ Ἰταλιωτικά
[17]	κᾆτα αὖθις ἀναλαμβάνουσι προλαμβάνοντες τῆς	ἡλικίας	αὐτῶν τὴν ἀσθένειαν· καὶ τοῦτο
[18]	ἑκάστου τοῦ γράψαντος. εἴποις ἂν	ἡλικιώτην	εἶναι νῦν μὲν Κρατίνου καὶ
[8]	καὶ μὴ ταχὺ σκαρδαμύξαι πρὸς	ἥλιον	ἀτενίσαντα. οὕτω μὲν ἀνὴρ Ἕλλην
[10]	δόξης δὲ ἀτόπου καὶ φαντασίας	ἡμαρτημένης	ἐκφέροντες· τούτους ἂν ἴδοις γελοίως
[11]	βούλομαι, ὅτι παῖδάς τε παραλαβόντες	ἡμᾶς	ἐτιθηνήσαντο, καὶ ἀσθενεῖς ὄντας ἔτι
[5]	καὶ ἀπόρρητον. καὶ ὁ καθ´	ἡμᾶς	φιλόσοφος συνέσται μὲν ἑαυτῷ τε
[9]	διαφέροιμεν. ~Τἀν μέσῳ δὲ ὁ	ἡμεδαπὸς	φιλόσοφος ἄμεινον ἔσκεπται· ὁδὸν γὰρ
[10]	ἂν ἀντὶ τούτων πρεσβεύσειαν. ἀλλ´	ἡμεῖς	αὐτοῖς εἴπωμεν· ἄξιον γάρ· ὦ
[15]	μετ´ Ἀσπασίας τε καὶ Σωκράτους.	ἡμεῖς	δὲ ἐπὶ πάντας λόγους παρακαλῶμεν
[9]	σμικρότατον, τὴν παρασκευὴν τέλος ἡγούμενοι.	ἡμεῖς	δὲ τὰς ἀρετὰς ὥσπερ στοιχεῖα
[16]	τε καὶ νεανίαι. ἐπεὶ δὲ	ἡμεῖς	οὐκ ἐκ τῶν Ῥωμαϊκῶν ἀξόνων
[10]	ἐπεστράφθαι διὰ νοῦ πρὸς θεόν.	~Ἡμεῖς	οὖν, τιμῶντες τὰς ἀρετάς, ἴσμεν
[7]	τῇ φύσει, καί, ὡς ἂν	ἡμεῖς	φαῖμεν, δικαιότατοι τυχεῖν ὄντες τῆς
[13]	τὸν εἴσω λόγον, ὅτῳ καθ´	ἡμέραν	ἐμεῖν ἀνάγκη· τό τε σπουδῇ
[12]	ῥυήσεται καὶ νύκτωρ καὶ μεθ´	ἡμέραν,	καὶ εἰς νέωτα, καὶ ἀεί.
[12]	νύκτας ἀύπνους ἀνέτλη, πολλὰς δὲ	ἡμέρας	παρετάθη, καὶ μικροῦ δεῖν ἀπεστάλαξε
[7]	δὲ ἀστείως τε ἔχει καὶ	ἡμερώτερον	κέκραται· ὥστε κἂν θᾶττον ἐκλύοιτο.
[1]	ὁπόσην ὁ τότε χρόνος ἐπρέσβευεν.	ἡμῖν	δὲ ὁ Δίων τῇ μὲν
[9]	θεμιτὸν ἄλλῳ τῳ τῶν ἐν	ἡμῖν	οἴεσθαι τὸν θεὸν ἐνδημήσειν ἀντὶ
[11]	ἢ καὶ πρὸς τοὺς παρ´	ἡμῖν	σὺν ἀλογίᾳ μεγαλοφώνους, οἳ καὶ
[10]	οὔτε εἰδέναι προσποιούμενοι, τουτέστιν ἐξ	ἡμισείας	εἰδότες· αὐτὸ γὰρ ἂν τοῦτο
[8]	μὲν ἂν εἶναι τῆς φύσεως	ἡμῶν,	ἀεὶ πρὸς θεωρίαν ἀνατετάσθαι· ἀμηχάνου
[6]	θεὸς κινεῖ, τούτῳ καὶ παρ´	ἡμῶν	ἀνεῴξεται τὰ ἀνάκτορα· οὐδὲ ὁ
[16]	πολιτείαν ἰσχύει. καίτοι τινὲς ἐφ´	ἡμῶν	ἀξιοῦσιν ἀπὸ τοῦ τοιούτου ῥήτορες
[11]	ῥαινομένας ἱδρῶτι καὶ τὴν φύσιν	ἡμῶν	ἀπαγορεύουσαν, αὖθις ἀνεκαλέσαντο πραέως, καὶ
[9]	πλείους ἂν εἶεν οἱ παρ´	ἡμῶν	ἀφικνούμενοι, κατὰ φύσιν ἐχούσης τῆς
[17]	τι πρόβλημα ἀγαπᾶται, τὸ πόριμον	ἡμῶν	γυμναζούσης τῆς ἀπορίας, οὕτω καὶ
[7]	τε καὶ καλλίω. δεῖ γὰρ	ἡμῶν	εἶναί τι καὶ περὶ τὰ
[17]	τοῦτο τείνει· ἐκκαλεῖται τὴν δύναμιν	ἡμῶν	εἰς ἐνέργειαν. ἀρχομένη μὲν οὖν,
[6]	δὲ καὶ ποικίλον ἡ φύσις	ἡμῶν,	καμεῖται δήπου πρὸς τὴν ἐν
[7]	σχολὴν ὑφεωρῶντο, ἧς ἡ φύσις	ἡμῶν	οὐκ ἀνέχεται, πολλὰς ἀρχὰς ἐνδιδοῦσα
[6]	νοῦς ἐν ζῴου ψυχῇ. καὶ	ἡμῶν	οὖν αὐτῶν ἕνεκα μετιτέον τοὺς
[9]	ψυχὴ τἀγαθόν, ἤρκει καθήρασθαι, καὶ	ἦν	ἀγαθὸν ἤδη τῷ μόνη γενέσθαι·
[15]	νομίσμασιν· ὅ τι γὰρ καὶ	ἦν,	ἅπαν αὐτό, ὥσπερ Περικλῆς, εἰς
[14]	γὰρ ἐποιεῖτο σοφὸς εἶναι Σωκράτης·	ἦν	γὰρ σοφός· καὶ τοῖς μειρακίοις
[1]	χρησάμενος, τὴν τύχην αὐτὸς διηγήσατο.	ἦν	δὲ δὴ καὶ τοῦ γράφοντος
[10]	τὸν ἰδιώτην καλῶς ἐτηρήσατε, ἀλλ´	ἦν	ἐκεῖ τὸ κατορθοῦν ἐν τῷ
[18]	ἐπαινούντων ἐκεῖνον, ὅτου τὸ σύγγραμμα	ἦν,	ἐπ´ αὐταῖς οὐχ ἥκιστα ταῖς
[9]	ἀλλότριον ῥιπτοῦσαι. ἀλλ´ εἰ μὲν	ἦν	ἡ ψυχὴ τἀγαθόν, ἤρκει καθήρασθαι,
[14]	ἵνα Φαίδρῳ χαρίσηται. οὕτως εὔκολος	ἦν,	καὶ οὐκ ἀπεσεμνύνετο πρὸς τοὺς
[6]	ὄντως Πρωτέα· Ἕλλην γὰρ ἀνὴρ	ἦν,	καὶ τοῦ Διὸς κηδεστὴς ἄξιος,
[15]	δεσμωτηρίῳ, ὁπηνίκα παίζειν ἥκιστα καιρὸς	ἦν	τηλικῷδε ὄντι καὶ ἐν τοιούτοις,
[10]	καὶ Ζήνωνα. καίτοι Σωκράτης ἐκεῖνος	ἦν·	ὑμεῖς δέ, οἵπερ ἐστέ, δεινὴ
[10]	ἀρετάς, ἴσμεν ἥντιν´ ἔχουσι τάξιν,	ἣν	αἱ τῶν στοιχείων γραμμαὶ πρὸς
[10]	ἐκείνην τῆς ψυχῆς τὴν ἀξίαν,	ἣν	Ἀμοῦς, ἣν Ζωροάστρης, ἣν Ἑρμῆς,
[10]	Ἀμοῦς, ἣν Ζωροάστρης, ἣν Ἑρμῆς,	ἣν	Ἀντώνιος, οὐκ ἂν ἠξιοῦμεν φρενοῦν,
[12]	ἐπιβολὴν ἀγύμναστον εἶναι καὶ ἄγονον,	ἣν	δεῖ κριτὴν εἶναι βιβλίων, ἐπειδὴ
[10]	ἀξίαν, ἣν Ἀμοῦς, ἣν Ζωροάστρης,	ἣν	Ἑρμῆς, ἣν Ἀντώνιος, οὐκ ἂν
[14]	παρὰ τὴν αὐτὴν πλάτανον, παρ´	ἣν	ἐρρητόρευσε καὶ τῷ σοφιστῇ Λυσίᾳ
[10]	ψυχῆς τὴν ἀξίαν, ἣν Ἀμοῦς,	ἣν	Ζωροάστρης, ἣν Ἑρμῆς, ἣν Ἀντώνιος,
[8]	λογικός ἐστί τε καὶ προσαγορεύεται,	ἣν	οὐδέποτε γεγυμνάκασιν, οὔκουν ὅσα γε
[1]	τῇ μὲν περιβολῇ τῆς γλώττης,	ἣν	χρυσῆν εἶχεν, ὥσπερ καὶ λέγεται,
[14]	Σωκράτης πρὸ ἄστεος ἡγουμένῳ, καὶ	ἠνέσχετο	φορτικοῦ λόγου, καὶ ἀντεξήγαγεν αὐτῷ
[10]	οὖν, τιμῶντες τὰς ἀρετάς, ἴσμεν	ἥντιν´	ἔχουσι τάξιν, ἣν αἱ τῶν
[1]	ἀμφὶ Καρνεάδην καὶ Εὔδοξον· ὧν	ἥντινα	ἂν λάβῃς ὑπόθεσιν, φιλόσοφός ἐστι
[3]	ἐν τῷ κατὰ τῶν φιλοσόφων,	ἥντινα	καὶ καλοῦσιν ἀκμὴν οἱ νεώτεροι·
[3]	μᾶλλον εὐδοκιμεῖ· οὐδὲ γάρ ἐστιν	ἥντινα	μετὰ τῆς ἴσης δυνάμεως Ἀριστοφάνης
[18]	φιλομετρίας τινὸς ἣ ποιήσεως, πρὸς	ἥντινα	οὐ διαίρομαι καὶ ἐπεξάγω τὴν
[5]	καὶ ἐπιστήμονα καλεῖ τὸν ἀποτεμνόμενον	ἡντινοῦν	εἴδησιν, ἄλλον ἄλλῃ προσήκοντα δαίμονι·
[14]	ὁ σκυτεὺς πάνυ τι συγχωρεῖν	ἠξίου	Σωκράτει, ἀλλ´ ἐπράττετο λόγον ἑκάστου
[6]	ταῦτα ἠγάπησεν, ἀλλ´ ἐνδοτέρω φύσεως	ἠξίου	χωρεῖν. θεῖον οὖν ἀτεχνῶς τὸ
[10]	Ἑρμῆς, ἣν Ἀντώνιος, οὐκ ἂν	ἠξιοῦμεν	φρενοῦν, οὐδὲ διὰ μαθήσεως ἄγειν,
[1]	ἐκήλουν τῷ κάλλει τῶν ὀνομάτων,	ἠξιοῦντο	τῆς προσηγορίας τοῦ σοφιστοῦ· αὐτοὶ
[10]	ὦ τολμηρότατοι πάντων, εἰ μὲν	ἠπιστάμεθα	ὑμᾶς εὐμοιρήσαντας ἐκείνην τῆς ψυχῆς
[12]	περὶ συγκειμένων πρὸς αὐτοὺς διαλέγεσθαι·	ἠπιστάμην	γὰρ πολὺ τῆς ἐλευθερίας ὑποτεμούμενος,
[10]	εἰδότες· αὐτὸ γὰρ ἂν τοῦτο	ἠπίστασθε,	τὸ μηδενὸς ὑμῖν ἐπιστήμην παρεῖναι·
[5]	μὴ ὁ Ἰξίων ἀντὶ τῆς	Ἥρας	τὴν νεφέλην ᾑρήκει, καὶ ἠγαπήκει
[5]	ἀντὶ τῆς Ἥρας τὴν νεφέλην	ᾑρήκει,	καὶ ἠγαπήκει συνὼν τῷ εἰδώλῳ,
[18]	τῇ γλώττῃ. καὶ δῆτα θόρυβος	ἤρθη	πολύς, καὶ σκότος ἐρράγη τὸν
[16]	ἀρρητόρευτον· ἐν γὰρ ταῖς ἀλόγοις	ἠρίθμηται	πίστεσιν ὅ τι μὴ παρὰ
[14]	καὶ τοῦτο Κλειτοφῶν κακῶς οἴεται.	ἤρκει	δὲ αὐτῷ καὶ Φαῖδρος περιτυχών,
[9]	μὲν ἦν ἡ ψυχὴ τἀγαθόν,	ἤρκει	καθήρασθαι, καὶ ἦν ἀγαθὸν ἤδη
[3]	ἀκμὴν οἱ νεώτεροι· τοῦτ´ ἔστιν	ἡρμόσατο	πανηγυρικώτερον ἀνδρὸς ἀσφαλοῦς· καὶ μέντοι
[5]	προσήκοντα δαίμονι· φιλόσοφον δὲ τὸν	ἡρμοσμένον	ἐκ τῆς ἁπασῶν συμφωνίας καὶ
[1]	προαιρέσεως, λόγου δὲ ἰδέαν σοφιστικὴν	ἡρμοσμένους,	ἐν οἷς ἀριθμεῖ καὶ τὸν
[1]	ὅσα ἐς ἦθος τείνει, καὶ	ἠρρενῶσθαι	παρ´ ὁντινοῦν τῶν ἐφ´ ἑαυτοῦ·
[6]	περόνην ἐποίησε τῇ ψυχῇ, δι´	ἧς	ἀνέχεται τὴν προσεδρείαν τοῦ σώματος.
[5]	ἐν τῇ φύσει λιχνείαν, ὑφ´	ἧς	ἕκαστός ἐστι πολυπράγμων τοῦ ἀπορρήτου.
[4]	καὶ ἐπιστήμη τέχνης ἢ ἐπιστήμης,	ἧς	ἐν τῷ λόγῳ τοῦ εἶναι
[7]	πλέγματα· ἔπειτα τὴν σχολὴν ὑφεωρῶντο,	ἧς	ἡ φύσις ἡμῶν οὐκ ἀνέχεται,
[10]	παιδείαν μὲν ἅπασαν ἠτιμάκασιν, ὑφ´	ἧς	ὁ νοῦς ἀναχώννυται, κινοῦνται δὲ
[10]	ἄν τι τῷ ἔργῳ προσῆν,	ἧς	οἱ προελθόντες ἀντιλαμβάνονται. ὑμεῖς δὲ
[7]	πρῶτον μὲν ἐν τῷ τότε	ἦσαν	ἄνθρωποι, τοῦτ´ ἔστιν ἐπιστροφὴν πρὸς
[7]	ἑαυτοὺς ἐκλῦσαι τῆς φύσεως· καὶ	ἦσαν	αὐτοῖς σεμναί τε ᾠδαὶ καὶ
[6]	πόρρω γενόμενοι· ἀμείνους δ´ ἂν	ἦσαν	διαστέλλοντες εὖ τὸ προσῆκον ἑκατέρῳ
[6]	καὶ τὸ θηρίον λόγοι τινὲς	ἦσαν	περὶ ζῴων τε καὶ φυτῶν,
[6]	ζωῆς. ᾧ δὲ μὴ ἔστιν	ἡσθῆναι	καθαρὰν ἡδονήν· δεῖ δὲ τοῦ
[12]	ἐπιδείξεως ἐστράφη, καὶ τὸ ληκύθιον	ᾔτησε,	καὶ ὁ μὲν ἀκόλουθος ὤρεξεν·
[10]	καλόν, εἶτα παιδείαν μὲν ἅπασαν	ἠτιμάκασιν,	ὑφ´ ἧς ὁ νοῦς ἀναχώννυται,
[5]	γὰρ αὐτὸν καταλαμβάνει τὸ ἕτερον,	ἤτοι	σιγᾶν, ἢ λέγειν ὅσα νόμος
[9]	τῆς Ἑλληνικῆς διαγωγῆς, καὶ τοὺς	ἧττον	ἁδροὺς προάγει τε καὶ ἀναρριπίζει,
[8]	καθαρωτέρα; τίς ἀπαθεστέρα προσπάθεια; τίς	ἧττον	ἐν ὕλῃ; τίς μᾶλλον ἀμόλυντος;
[12]	ὡς λαβὴν θηρώμενος, ἀλλ´ οὐδὲν	ἧττον	ὁ περιδινῶν ἁπανταχόσε τὴν κεφαλήν,
[12]	πορρωτάτω τοῦ πράγματος· ἀλλ´ οὐδὲν	ἧττον	ὁ ῥήτωρ ἠγόρευεν, ὡς ὑπ´
[17]	ὄντες νοῖ. καὶ οἱ μὲν	ἧττον,	οἱ δὲ μᾶλλον, ἀγχοῦ καὶ
[10]	ὁρῶμεν τῆς κοινῆς φύσεως ὄντας	ἥττονας,	καὶ μᾶλλον ἀγχίνους ἢ παχεῖς.
[1]	ἄξια φιλοσόφου σπουδῆς, οὕτω τι	ἥττων	ἐγένετο δόξης σοφιστικῆς, ὡς μεταμέλειν
[13]	παντὶ γὰρ εὐτυχέστερον ἀμείνοσιν ἐντυγχάνειν	ἢχείροσιν.	~Ἀλλ´ ὅ γε τοῦ διδασκάλου
[3]	ἀρχαικήν, ἀλλ´ οὐ τῆς νεωτέρας	ἠχοῦς	τῆς ἐπιποιούσης τῷ κάλλει τῆς
[18]	ἐξηυλημένους τὰ ὦτα παραπέμπει τις	ἠχὼ	καὶ πεπαυμένου τοῦ μέλους, καὶ
[10]	εἰ σὺν ὥρᾳ τοῦ πράγματος	ἥψασθε,	καὶ ἡδονῆς ἄν τι τῷ
[1]	σοφιστάς, καὶ τρυφῆς ἁπάσης οὐχ	ἥψατο	μόνον, ἀλλὰ καὶ εἰς ἄκρον

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 10/07/2008