Page
[86]	~ΠΩΣ	ΑΝ	ΤΙΣ ΥΠ´ ΕΧΘΡΩΝ ΩΦΕΛΟΙΤΟ. (Ὁρῶ
[92]	πορισμῶν δικαίων, μὴ δακνομένους μόνον,	ἄν	τι πλέον ἡμῶν ἔχωσιν, ἀλλὰ
[88]	Οἱ μὲν οὖν πολλοὶ γελῶσιν,	ἄν	τις ὢν φαλακρὸς ἢ (κυρτὸς
[91]	ὥς φησι Πίνδαρος, οὐ μετρίως	ἄν	τις ὠφελοῖτο τῶν παθῶν τούτων
[88]	Ἄλλων ἰατρὸς αὐτὸς ἕλκεσιν βρύων.	Ἂν	ἀπαίδευτον εἴπῃς, ἐπίτεινε τὸ φιλομαθὲς
[87]	τῆς ἔχθρας τὸ βλαβερώτατον ὠφελιμώτατον	ἂν	γενέσθαι τοῖς προσέχουσιν. Τί δὲ
[88]	φιλανθρώπως καὶ (δικαίως τοῖς ἐντυγχάνουσιν.	Ἂν	δὲ λοιδορῆσαι προαχθῇς, ἄπαγε πορρωτάτω
[89]	κηλῖδα προσοῦσαν ἱματίῳ καὶ δειχθεῖσαν·	ἂν	δέ τις λέγῃ τὰ μὴ
[88]	φιλομαθὲς ἐν σεαυτῷ καὶ φιλόπονον·	ἂν	δειλόν, ἔγειρε μᾶλλον τὸ θαρραλέον
[91]	εἶναι μηδ´ ἄδικον πρὸς ἐχθρόν,	ἂν	ἐγγένηται, παραμένει δυσαπάλλακτος· εἶτα χρῶνται
[90]	οὖσαν, ὡς εὐκόλως συνεσόμενος ἑτέροις,	ἂν	ἐκείνην ὑπομένειν ἐθισθῇ· πολὺ δὲ
[89]	ὑπομένειν ἀνάγκη μισοῦντος ἐχθροῦ λόγον,	ἂν	ἐλέγχῃ καὶ κολάζῃ τὴν κακίαν,
[88]	ἐπαινουμένους. Ἂν χωρίον ἐκπεπονημένον ἴδωσιν,	ἂν	εὐθαλοῦντα κῆπον, ἐπιστένουσι. Τί οὖν
[88]	δὲ λοιδορήσας τὸν ἑτέρου βίον	ἂν	εὐθὺς ἐπισκοπῇ τὸν ἑαυτοῦ καὶ
[90]	παρανηχομένους, ἀλλὰ μείζων ἡ ἄσκησις.	Ἂν	ἐχθρὸν ἐθισθῇς λοιδοροῦντα φέρειν σιωπῇ,
[87]	ἀγόμενοι καὶ κατακοσμούμενοι τὸν τρόπον,	ἂν	καὶ μικρὸν ὁ λόγος συνεπιλαμβάνηται.
[90]	καὶ πειθήνιον ἔχειν οὐκ ἔνεστιν,	ἂν	μή τις ἀσκήσει καὶ μελέτῃ
[91]	τοὺς φίλους αὐτοὶ ὑπὸ συνηθείας,	ἂν	μὴ φυλάξωνται πρὸς τοὺς ἐχθρούς.
[88]	εὐδοκιμοῦντας ἀνιῶνται καὶ κύνας ἐπαινουμένους.	Ἂν	χωρίον ἐκπεπονημένον ἴδωσιν, ἂν εὐθαλοῦντα
[92]	ἑαυτοῖς, ὡς Θεμιστοκλῆς ἔλεγεν οὐκ	ἐᾶν	αὐτὸν καθεύδειν τὴν ἐν Μαραθῶνι
[91]	ἀδάμαντος (ἢ σιδάρου κεχάλκευται μέλαιναν	καρδίαν.	Τῷ Καίσαρι κελεύσαντι τὰς Πομπηίου
[90]	τινος τῶν ἐχθρῶν εἰς τὴν	δυσωδίαν	ἐλοιδορήθη τοῦ στόματος. Ἐλθὼν οὖν
[88]	πράξεσι καθαρόν, ἐν διαίτῃ κόσμιον,	Βαθεῖαν	αὔλακα διὰ φρενὸς καρπούμενον, ἐξ
[89]	ἐστὶ παρὰ τῶν ἐχθρῶν τὴν	ἀλήθειαν.	Ὡς γὰρ ὁ Τήλεφος οἰκείου
[87]	ἁφὴν ἐνδίδωσιν αὑτοῦ ~καὶ χρῆσιν	οἰκείαν	(καὶ ὠφέλιμός ἐστι. Καὶ τῶν
[91]	Καίτοι τίς ἄσκησις ἑτέρα μείζονα	ὠφέλειαν	ἐνεργάζεται ταῖς ψυχαῖς ἢ διάθεσιν
[88]	λοιδορηθεὶς εἰς τὴν τῶν ὀμμάτων	ἀσθένειαν,	Ἀνθρώπινον, ἔφη, πάθος ὀνειδίζεις, ἐπὶ
[90]	ὀλισθάνουσι καὶ διαρρέουσιν ἐπιγίγνεται δι´	ἀσθένειαν	θυμοῦ, δι´ ἀκρατῆ γνώμην, διὰ
[90]	δι´ ἀκρατῆ γνώμην, διὰ δίαιταν	θρασεῖαν.	Λόγου δὲ κουφοτάτου πράγματος βαρυτάτη
[90]	τούτου τὴν περὶ τὴν γλῶτταν	ἐγκράτειαν,	οὐ μικρὸν ἀρετῆς μέρος οὖσαν,
[87]	ἐνδελεχέσι σωφρονιζόμεναι πόλεις εὐνομίαν καὶ	πολιτείαν	ὑγιαίνουσαν ἠγάπησαν, οὕτως οἱ δι´
[89]	ἂν ἐλέγχῃ καὶ κολάζῃ τὴν	κακίαν,	σκοποῦντας τὸ ἔργον ἀλλὰ μὴ
[91]	συνεισάγουσα τῷ μίσει φθόνον, ζηλοτυπίαν	ἐπιχαιρεκακίαν	μνησικακίαν ἐναπολείπει. Πρὸς δὲ τούτοις
[90]	λοιδορεῖσθαι. Πραότητα μὲν οὖν καὶ	ἀνεξικακίαν	οὕτως ἔστιν ἐνεπιδείξασθαι ταῖς ἔχθραις,
[91]	τῷ μίσει φθόνον, ζηλοτυπίαν ἐπιχαιρεκακίαν	μνησικακίαν	ἐναπολείπει. Πρὸς δὲ τούτοις καὶ
[89]	διάθεσις καὶ βάδισμα τρυφερώτερον εἰς	μαλακίαν	διέβαλε, καὶ Πομπήιον τὸ ἑνὶ
[86]	φθόνον ἐνηνοχυῖα μήτε ζῆλον ἢ	φιλονεικίαν,	ἔχθρας γονιμώτατα πάθη, μέχρι νῦν
[91]	καὶ πᾶσα φύσις ἀνθρώπου φέρει	φιλονεικίαν	καὶ ζηλοτυπίαν καὶ φθόνον, (κενεοφρόνων
[87]	καὶ στρατείαις ἐνδελεχέσι σωφρονιζόμεναι πόλεις	εὐνομίαν	καὶ πολιτείαν ὑγιαίνουσαν ἠγάπησαν, οὕτως
[90]	χρείᾳ γενομένοις σπουδήν τινα καὶ	προθυμίαν	ἐνδειξάμενον ὅστις οὐκ ἀγαπᾷ τῆς
[89]	πολλάκις ἐντυγχάνων ἰδίᾳ καὶ θεραπεύων.	Ποστουμίαν	δὲ τὸ γελᾶν (προχειρότερον καὶ
[88]	κακῶν· ἔξεστι γάρ. Εἰ θέλεις	ἀνιᾶν	τὸν μισοῦντα, μὴ λοιδόρει κίναιδον
[87]	ὀστράκοις τρέφεται (μεταβάλλουσι δὲ δι´	εὐτονίαν	καὶ θερμότητα πνεύματος) οἱ δὲ
[91]	ἔχθρα συνεισάγουσα τῷ μίσει φθόνον,	ζηλοτυπίαν	ἐπιχαιρεκακίαν μνησικακίαν ἐναπολείπει. Πρὸς δὲ
[91]	φύσις ἀνθρώπου φέρει φιλονεικίαν καὶ	ζηλοτυπίαν	καὶ φθόνον, (κενεοφρόνων ἀνδρῶν ἑταῖρον,
[92]	ἀλλὰ μᾶλλον εὐφρανοῦσι, τὴν αὑτῶν	ἐλευθερίαν	καὶ τὸ καθαρὸν τοῦ βίου
[91]	συνάγειν ἢ πραγματεύεσθαι πρὸς τὴν	κατηγορίαν·	εἰ δὲ μὴ φαίη, πιστεύοντες
[90]	δεόμενον· ἐχθροῦ δὲ καὶ τὸ	τιμωρίαν	παραλιπεῖν ἐν καιρῷ παρασχόντος ἐπιεικές
[89]	μὴ προσόντα, ὅμως ζητεῖν τὴν	αἰτίαν	ἀφ´ (ἧς ἡ βλασφημία γέγονε,
[89]	δὲ τῶν ἱερῶν μιᾷ παρθένων	αἰτίαν	ἔσχε πλησιάζειν, χωρίον τι καλὸν
[90]	ἐστι, τοῦ λοιδοροῦντος ἐχθροῦ τὴν	ἡσυχίαν	ἄγειν Λισσάδα πέτραν φιλοκέρτομον ὣς
[90]	καὶ λοιδορίαις ἐθίσαι τὸν θυμὸν	ἡσυχίαν	ἄγειν μηδ´ ἀσχάλλειν ἐν τῷ
[89]	Παυσανίας μηδὲν ἀδικοῦντι προσετρίψατο τὴν	ὑποψίαν	τῆς προδοσίας διὰ τὸ χρῆσθαι
[88]	μᾶλλον τὸ θαρραλέον καὶ ἀνδρῶδες·	κἂν	ἀσελγῆ καὶ ἀκόλαστον, ἐξάλειφε τῆς
[90]	τῶν ἐμῶν τὰ φίλτατα σοφὴν	ἔθηκαν,	τί κωλύει διδάσκαλον ἄμισθον λαβόντα
[89]	καὶ θεραπεύων. Ποστουμίαν δὲ τὸ	γελᾶν	(προχειρότερον καὶ λαλιᾷ χρῆσθαι θρασυτέρᾳ
[91]	πρὸς τὸν δεσπότην. Κάτωνι δὲ	Μουρήναν	διώκοντι δημοκοπίας καὶ συνάγοντι τοὺς
[91]	Ἐξ ἀδάμαντος (ἢ σιδάρου κεχάλκευται	μέλαιναν	καρδίαν. Τῷ Καίσαρι κελεύσαντι τὰς
[86]	ζῆν ἀδύνατόν ἐστιν. Οὐ δύναται	πᾶν	ἐξημερῶσαι δένδρον ὁ γεωργὸς οὐδὲ
[92]	παραφυτεύοντες (ἀποκρίνεται γὰρ εἰς ἐκεῖνα	πᾶν	ὅσον ἔνεστι τῇ τροφῇ δριμὺ
[86]	ἐξημερῶσαι δένδρον ὁ γεωργὸς οὐδὲ	πᾶν	τιθασεῦσαι θηρίον ὁ κυνηγός· ἐζήτησαν
[88]	φησίν, ἐμφράττει τὸ στόμα, ἄγχει,	σιωπᾶν	ποιεῖ. Σύ τοι διάφερε τῶν
[90]	ἐχθροῦ τὴν ἡσυχίαν ἄγειν Λισσάδα	πέτραν	φιλοκέρτομον ὣς παρανηχομένους, ἀλλὰ μείζων
[86]	ἐντυγχάνουσι (παρέχεις σεαυτόν. Ἐπεὶ δὲ	χώραν	μὲν ἄθηρον ὥσπερ ἱστοροῦσι τὴν
[91]	εἰ δὲ μὴ φαίη, πιστεύοντες	ἀπῄεσαν.	Ταῦτα μὲν οὖν αὐτοῦ τῆς
[87]	πόνοι πολλοῖς προσπεσόντες ἔρρωσαν καὶ	ἤσκησαν.	Ἔνιοι δὲ καὶ πατρίδος στέρησιν
[87]	πόλεις εὐνομίαν καὶ πολιτείαν ὑγιαίνουσαν	ἠγάπησαν,	οὕτως οἱ δι´ ἔχθρας τινὰς
[86]	πᾶν τιθασεῦσαι θηρίον ὁ κυνηγός·	ἐζήτησαν	οὖν καθ´ ἑτέρας χρείας ὁ
[89]	ἢ κηλῖδα προσοῦσαν ἱματίῳ καὶ	δειχθεῖσαν·	ἂν δέ τις λέγῃ τὰ
[89]	ὁ τοιοῦτος κατὰ τὸν Σοφοκλέα	(Γλῶσσαν	ἐκχέας μάτην ἄκων ἀκούειν οὓς
[88]	ἀπόφασιν, φιλόσοφον σφόδρα καὶ πολιτικὴν	οὖσαν·	Πῶς ἀμυνοῦμαι τὸν ἐχθρόν; Αὐτὸς
[90]	ἐγκράτειαν, οὐ μικρὸν ἀρετῆς μέρος	οὖσαν,	ὑπήκοον (ἀεὶ τῷ λογισμῷ καὶ
[90]	τὴν Ξανθίππην θυμοειδῆ καὶ χαλεπὴν	οὖσαν,	ὡς εὐκόλως συνεσόμενος ἑτέροις, ἂν
[87]	σωφρονιζόμεναι πόλεις εὐνομίαν καὶ πολιτείαν	ὑγιαίνουσαν	ἠγάπησαν, οὕτως οἱ δι´ ἔχθρας
[89]	ἀφαιρεῖν αὑτοῦ μᾶλλον ἢ κηλῖδα	προσοῦσαν	ἱματίῳ καὶ δειχθεῖσαν· ἂν δέ
[87]	ἐχρήσαντο, καὶ πόνοι πολλοῖς προσπεσόντες	ἔρρωσαν	καὶ ἤσκησαν. Ἔνιοι δὲ καὶ
[90]	θυμοῦ, δι´ ἀκρατῆ γνώμην, διὰ	δίαιταν	θρασεῖαν. Λόγου δὲ κουφοτάτου πράγματος
[87]	ἐν τοῖς θεάτροις ἐφ´ ἑαυτῶν·	ὅταν	δ´ ἅμιλλα καὶ ἀγὼν γένηται
[89]	συνεχῶς καὶ πέμπειν πρὸς αὐτόν.	Ὅταν	οὖν λεχθῇ τι μὴ ἀληθές,
[90]	δὲ τούτου τὴν περὶ τὴν	γλῶτταν	ἐγκράτειαν, οὐ μικρὸν ἀρετῆς μέρος
[88]	φιλανθρωπίαις εὐεργεσίαις· ταῦτ´ Ἀποστρέφει τὴν	γλῶτταν,	ὡς ὁ Δημοσθένης φησίν, ἐμφράττει
[87]	λέγειν, ἀλλ´ ἀεὶ διαφυλάττειν ὥσπερ	ἐν	ἀκριβεῖ διαίτῃ τὸν βίον ἀνεπίληπτον·
[91]	Εἴπερ οὖν ὀρθῶς ὁ Πυθαγόρας,	ἐν	ἀλόγοις ζῴοις ἐθίζων ὠμότητος ἀπέχεσθαι
[92]	διαφέρειν αὐτοῦ τὸν ἐχθρὸν ἡγούμενος	ἐν	ἀρχαῖς ἢ συνηγορίαις ἢ πολιτείαις
[88]	Νασικᾶς, οἰομένων τινῶν καὶ λεγόντων	ἐν	ἀσφαλεῖ γεγονέναι τὰ Ῥωμαίων πράγματα
[92]	καὶ ἀνελευθέρους δοκοῦσι καρποῦσθαι δυνάμεις	ἐν	αὐλαῖς ἢ πολιτείαις, οὐκ ἐνοχλήσουσιν
[90]	μόνον ἄδιψον, ὥς φησιν Ἱπποκράτης)	ἐν	δὲ λοιδορίαις σεμνὸν καὶ Σωκρατικόν,
[88]	λόγοις εὐδόκιμον, ἐν πράξεσι καθαρόν,	ἐν	διαίτῃ κόσμιον, Βαθεῖαν αὔλακα διὰ
[91]	ἀπηγόρευε, πολὺ δήπου σεμνότερόν (ἐστιν	ἐν	διαφοραῖς πρὸς ἀνθρώπους καὶ φιλονεικίαις,
[92]	παρόξυνε καὶ χάραττε τὸ φιλόνεικον	ἐν	ἐκείνοις θηγόμενον. Ὥσπερ γὰρ οἱ
[89]	ὁ Δομίτιος, Οὐ σὺ μυραίνης	ἐν	ζωγρείῳ σοι τρεφομένης εἶτ´ ἀποθανούσης
[90]	δὲ καὶ τὸ τιμωρίαν παραλιπεῖν	ἐν	καιρῷ παρασχόντος ἐπιεικές ἐστι. Τὸν
[88]	ἐπιδεικνύμενος ἄνδρα δίκαιον ἀρτίφρονα χρηστόν,	ἐν	λόγοις εὐδόκιμον, ἐν πράξεσι καθαρόν,
[92]	οὐκ ἐᾶν αὐτὸν καθεύδειν τὴν	ἐν	Μαραθῶνι Μιλτιάδου νίκην. Ὁ μὲν
[91]	ἡμῶν καὶ φιλόφθονον; Ὥσπερ γὰρ	ἐν	πολέμῳ πολλὰ τῶν ἀναγκαίων ἄλλως
[88]	ἀρτίφρονα χρηστόν, ἐν λόγοις εὐδόκιμον,	ἐν	πράξεσι καθαρόν, ἐν διαίτῃ κόσμιον,
[88]	ἀπαίδευτον εἴπῃς, ἐπίτεινε τὸ φιλομαθὲς	ἐν	σεαυτῷ καὶ φιλόπονον· ἂν δειλόν,
[91]	ἐν Χίῳ τῆς κρατούσης μερίδος	ἐν	στάσει γενόμενος, παρῄνει τοῖς ἑταίροις
[87]	καὶ οὐκ ἀκριβῶς πολλάκις ἀγωνιζομένους	ἐν	τοῖς θεάτροις ἐφ´ ἑαυτῶν· ὅταν
[86]	φεισάμενος ὡς ἐνῆν μάλιστα τῶν	ἐν	τοῖς Πολιτικοῖς Παραγγέλμασι γεγραμμένων, (ἐπεὶ
[91]	κολάζειν καὶ ταπεινὰ ποιεῖν, ὅπως	ἐν	τοῖς πρὸς τοὺς φίλους συμβολαίοις
[90]	θυμὸν ἡσυχίαν ἄγειν μηδ´ ἀσχάλλειν	ἐν	τῷ λοιδορεῖσθαι. Πραότητα μὲν οὖν
[89]	φιλία τὰ νῦν ἰσχνόφωνος γέγονεν	ἐν	τῷ παρρησιάζεσθαι, καὶ τὸ κολακεῦον
[91]	συνιδὼν πολιτικὸς ἀνὴρ ὄνομα Δῆμος,	ἐν	Χίῳ τῆς κρατούσης μερίδος ἐν
[90]	παισὶν ἐχθροῦ καὶ οἰκείοις πράγμασιν	ἐν	χρείᾳ γενομένοις σπουδήν τινα καὶ
[86]	Κορνήλιε Ποῦλχερ, πολιτείας ᾕρησαι τρόπον,	ἐν	ᾧ μάλιστα τοῖς κοινοῖς ὠφέλιμος
[92]	καὶ προσέχειν ἑαυτοῖς, ὡς Θεμιστοκλῆς	ἔλεγεν	οὐκ ἐᾶν αὐτὸν καθεύδειν τὴν
[90]	ἐκπίπτουσα φωνὴ καὶ τὸ Ἔπος	φύγεν	ἕρκος ὀδόντων, καὶ τὸ Ἔνια
[89]	τοῦ βίου. Θεμιστοκλεῖ δὲ Παυσανίας	μηδὲν	ἀδικοῦντι προσετρίψατο τὴν ὑποψίαν τῆς
[86]	νῦν οὐ γέγονεν (ἀλλ´ εἰ	μηδὲν	ἄλλο, ταῖς ἔχθραις αἱ φιλίαι
[87]	προσέχειν ἑαυτῷ καὶ μήτε πράττειν	μηδὲν	ὀλιγώρως καὶ ἀπερισκέπτως μήτε λέγειν,
[88]	ἁρμοζόμενοι καὶ καταυλοῦντες. ~Ὅστις οὖν	οἶδεν	ἀνταγωνιστὴν βίου καὶ δόξης τὸν
[88]	τι λανθάνον ἐστὶ φιληδονίας ἴχνος.	Οὐδὲν	γὰρ αἴσχιόν ἐστι βλασφημίας παλινδρομούσης
[92]	καὶ σατραπείας βασιλέων· ζηλωτὸν γὰρ	οὐδὲν	οὐδὲ (καλὸν ἐξ αἰσχροῦ φυόμενον.
[88]	τοὺς φίλους ἐφ´ οἷς ἐξαμαρτάνομεν.	Ὅθεν	ὁ Νασικᾶς, οἰομένων τινῶν καὶ
[89]	ἀκούειν αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν.	Ὅθεν	ὀρθῶς ὁ Ἀντισθένης εἶπεν ὅτι
[91]	ἀνέστησας, τοὺς δὲ σοὺς ἔπηξας.	Ὅθεν	οὐδ´ ἐπαίνου φειστέον οὐδὲ τιμῆς
[88]	τὰ σαθρά, μή τίς σοί	ποθεν	ὑποφθέγγηται κακία τὸ τοῦ τραγῳδοῦ
[87]	ἐχθρὸς ἀεὶ καὶ λαβὴν ζητῶν	πανταχόθεν	περιοδεύει τὸν βίον, οὐ διὰ
[87]	λόγος συνεπιλαμβάνηται. τὸ γάρ (Ἦ	κεν	γηθήσαι Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες
[89]	τῷ πολεμικῷ δόρατι τὸ ἕλκος	ὑπέθηκεν,	οὕτω τοὺς ἀποροῦντας εὐνοίας νουθετούσης
[89]	λαλιᾷ χρῆσθαι θρασυτέρᾳ πρὸς ἄνδρας	διέβαλεν,	ὥστε κριθῆναι φθορᾶς. Εὑρέθη μὲν
[89]	τῷ ξίφει τὸ φῦμα καὶ	διεῖλεν	οὕτως ὥστε σωθῆναι τὸν ἄνθρωπον
[86]	(παρέχεις σεαυτόν. Ἐπεὶ δὲ χώραν	μὲν	ἄθηρον ὥσπερ ἱστοροῦσι τὴν Κρήτην
[86]	καὶ ἀνήμερος. Ἐπεὶ τοίνυν τοῖς	μὲν	ἄλλοις ἱκανόν ἐστι τὸ μὴ
[88]	γεγονέναι τὰ Ῥωμαίων πράγματα Καρχηδονίων	μὲν	ἀνῃρημένων Ἀχαιῶν δὲ δεδουλωμένων, Νῦν
[87]	οἶνον προσφερόμενοι ναυτιῶσιν, οὕτως οἱ	μὲν	ἀνόητοι καὶ τὰς φιλίας διαφθείρουσιν,
[90]	(ἀνθρώπων. Ἡ δὲ σιγὴ πανταχοῦ	μὲν	ἀνυπεύθυνον (οὐ μόνον ἄδιψον, ὥς
[92]	ἐν Μαραθῶνι Μιλτιάδου νίκην. Ὁ	μὲν	γὰρ εὐτυχίᾳ διαφέρειν αὐτοῦ τὸν
[89]	γνησίων ἢ διαπύρων ἐχθρῶν· οἱ	μὲν	γὰρ νουθετοῦντες τοὺς ἁμαρτάνοντας οἱ
[90]	μᾶλλον ἢ ταῖς (φιλίαις. Φίλον	μὲν	γὰρ οὐχ οὕτω τὸ εὖ
[90]	ἄθυμον καὶ ἀμήνιτον σεαυτόν. Ὁ	μὲν	γὰρ Σωκράτης ἔφερε τὴν Ξανθίππην
[87]	βουλευόμενα διορύττων καὶ διερευνώμενος. Οἱ	μὲν	γὰρ φίλοι καὶ νοσοῦντες ἡμᾶς
[86]	οὖν καθ´ ἑτέρας χρείας ὁ	μὲν	ἐκ τῶν ἀκάρπων ὁ δ´
[86]	ΤΙΣ ΥΠ´ ΕΧΘΡΩΝ ΩΦΕΛΟΙΤΟ. (Ὁρῶ	μὲν	ὅτι τὸν πραότατον, ὦ Κορνήλιε
[86]	φησιν ἀπὸ τῶν διαφερομένων, ἀπιστεῖν	μὲν	οὐ χρή, ζητεῖν δὲ μέθοδον
[91]	μὴ φαίη, πιστεύοντες ἀπῄεσαν. Ταῦτα	μὲν	οὖν αὐτοῦ τῆς δόξης ἔχει
[87]	ἔχθραις ἐμμελῶς χρῆσθαι δύνανται. Πρῶτον	μὲν	οὖν δοκεῖ μοι τῆς ἔχθρας
[88]	ἀνῃρημένων Ἀχαιῶν δὲ δεδουλωμένων, Νῦν	μὲν	οὖν, εἶπεν, ἐπισφαλῶς ἔχομεν, μήθ´
[89]	οὓς ἑκὼν εἴπῃ λόγους. Τουτὶ	μὲν	οὖν ἔνεστι τῷ λοιδορεῖν τὸν
[87]	Τοῦτο οὖν ὠφέλιμόν ἐστι; Πάνυ	μὲν	οὖν, εὐλαβούμενον ζῆν καὶ προσέχειν
[89]	διέβαλεν, ὥστε κριθῆναι φθορᾶς. Εὑρέθη	μὲν	οὖν καθαρὰ τῆς αἰτίας, ἀπολύσας
[90]	ἀσχάλλειν ἐν τῷ λοιδορεῖσθαι. Πραότητα	μὲν	οὖν καὶ ἀνεξικακίαν οὕτως ἔστιν
[88]	ἑαυτὸν ἕλκει τὰς λοιδορίας. Ὁ	μὲν	οὖν Πλάτων ὁσάκις ἀσχημονοῦσιν ἀνθρώποις
[88]	δοκοῦντος εἶναι καὶ ὄντος. Οἱ	μὲν	οὖν πολλοὶ γελῶσιν, ἄν τις
[89]	ἀκούσαντα κακῶς ὑπ´ ἐχθροῦ τὸ	μὲν	προσὸν ἀφαιρεῖν αὑτοῦ μᾶλλον ἢ
[92]	ἐπιλογίζεσθαι δι´ ἀμφοτέρων ὅπως τὰ	μὲν	φυλαττόμενοι βελτίονες ὦμεν αὐτῶν, τὰ
[88]	ἢ τοὺς φίλους ἐφ´ οἷς	ἐξαμαρτάνομεν.	Ὅθεν ὁ Νασικᾶς, οἰομένων τινῶν
[88]	Νῦν μὲν οὖν, εἶπεν, ἐπισφαλῶς	ἔχομεν,	μήθ´ οὓς φοβηθῶμεν μήθ´ οὓς
[87]	ἐχθρῶν μονονουχὶ καὶ τοὺς ὀνείρους	πολυπραγμονοῦμεν·	νόσοι δὲ καὶ δανεισμοὶ καὶ
[92]	ὅπως τὰ μὲν φυλαττόμενοι βελτίονες	ὦμεν	αὐτῶν, τὰ δὲ μιμούμενοι μὴ
[88]	εἶπεν, ἐπισφαλῶς ἔχομεν, μήθ´ οὓς	φοβηθῶμεν	μήθ´ οὓς αἰσχυνθῶμεν ἑαυτοῖς ἀπολελοιπότες.
[88]	μήθ´ οὓς φοβηθῶμεν μήθ´ οὓς	αἰσχυνθῶμεν	ἑαυτοῖς ἀπολελοιπότες. (Ἔτι τοίνυν πρόσλαβε
[91]	πρὸς ἐχθροὺς ἐθισθέντες οὐδέποτε μὴ	προσενεχθῶμεν	ἀδίκως καὶ πανούργως τοῖς συνήθεσι
[89]	φυλάττεσθαι καὶ δεδιέναι μή τι	λανθάνωμεν	ἢ σύνεγγυς ἢ ὅμοιον τῷ
[87]	τοὺς περὶ τὸν Διόνυσον τεχνίτας	ὁρῶμεν	ἐκλελυμένους καὶ ἀπροθύμους καὶ οὐκ
[86]	γονιμώτατα πάθη, μέχρι νῦν οὐ	γέγονεν	(ἀλλ´ εἰ μηδὲν ἄλλο, ταῖς
[89]	ἡ φιλία τὰ νῦν ἰσχνόφωνος	γέγονεν	ἐν τῷ παρρησιάζεσθαι, καὶ τὸ
[88]	δὲ δεδουλωμένων, Νῦν μὲν οὖν,	εἶπεν,	ἐπισφαλῶς ἔχομεν, μήθ´ οὓς φοβηθῶμεν
[87]	τῆς ναυκληρίας αὐτῷ συντριβείσης, πυθόμενος	εἶπεν,	Εὖ γ´, ὦ τύχη, ποιεῖς,
[90]	οὖσα σώφρων καὶ ἄκακος μην,	εἶπεν,	ὅτι τοιοῦτο πάντες ὄζουσιν οἱ
[89]	ἐχθρῶν. Ὅθεν ὀρθῶς ὁ Ἀντισθένης	εἶπεν	ὅτι τοῖς μέλλουσι σῴζεσθαι φίλων
[90]	πρὸς τὴν γυναῖκα Τί λέγεις;	Εἶπεν,	Οὐδὲ σύ μοι τοῦτ´ ἔφρασας.
[91]	λανθανόντων ἐκεῖνον, ὁ δ´ οὐκ	εἴασεν	εἰπεῖν, ἀλλὰ συλλαβὼν τὸν ἄνθρωπον
[86]	τὸν εἰπόντα μηδένα ἔχειν ἐχθρὸν	ἠρώτησεν	εἰ μηδὲ φίλον ἔχει) δοκεῖ
[89]	ψυχῆς ἢ ἀγνοούμενον ἢ ἀμελούμενον	ἐθεράπευσεν.	Ἀλλ´ οἱ πολλοὶ λοιδορηθέντες οὐ
[91]	παρῃτεῖτο καὶ βόλους ὠνούμενος ἰχθύων	ἐκέλευεν	ἀφιέναι, καὶ παντὸς ἡμέρου ζῴου
[86]	τῶν πρὸς τὰ θηρία τέλος	ἦν	ἀγώνων ἐκείνοις· οἱ δ´ ὕστερον
[91]	ἀπέχηται τοῦ κακουργεῖν. Σκαῦρος ἐχθρὸς	ἦν	Δομιτίου καὶ κατήγορος. Οἰκέτης οὖν
[87]	ἐγρηγορὼς ὁ ἐχθρὸς ἀεὶ καὶ	λαβὴν	ζητῶν πανταχόθεν περιοδεύει τὸν βίον,
[91]	χρὴ λόφον ἐγγενέσθαι κατὰ τὸν	Σιμωνίδην,	καὶ πᾶσα φύσις ἀνθρώπου φέρει
[89]	ὅμοιον τῷ λεγομένῳ παραμαρτάνοντες. Οἷον	Λακύδην	τὸν Ἀργείων βασιλέα κόμης τινὸς
[90]	οἰκείοις πράγμασιν ἐν χρείᾳ γενομένοις	σπουδήν	τινα καὶ προθυμίαν ἐνδειξάμενον ὅστις
[86]	τὸ καλὸν οἷς χωρὶς ἐχθροῦ	ζῆν	ἀδύνατόν ἐστιν. Οὐ δύναται πᾶν
[87]	μελέτην ἐμποιεῖ καὶ προαίρεσιν τοῦ	ζῆν	ἐπιεικῶς καὶ ἀνεγκλήτως. Καθάπερ γὰρ
[87]	ἐστι; Πάνυ μὲν οὖν, εὐλαβούμενον	ζῆν	καὶ προσέχειν ἑαυτῷ καὶ μήτε
[92]	καθεύδειν τὴν ἐν Μαραθῶνι Μιλτιάδου	νίκην.	Ὁ μὲν γὰρ εὐτυχίᾳ διαφέρειν
[88]	Διογένους ἀπόφασιν, φιλόσοφον σφόδρα καὶ	πολιτικὴν	οὖσαν· Πῶς ἀμυνοῦμαι τὸν ἐχθρόν;
[89]	Πομπήιον τὸ ἑνὶ κνᾶσθαι τὴν	κεφαλὴν	δακτύλῳ πορρωτάτω θηλύτητος καὶ ἀκολασίας
[87]	καὶ πατρίδος στέρησιν καὶ χρημάτων	ἀποβολὴν	ἐφόδιον σχολῆς ἐποιήσαντο καὶ φιλοσοφίας,
[90]	δ´ οὖσα σώφρων καὶ ἄκακος	μην,	εἶπεν, ὅτι τοιοῦτο πάντες ὄζουσιν
[87]	ἐχθροὶ χαίρουσι καὶ καταγελῶσι. Καὶ	μὴν	τοὺς περὶ τὸν Διόνυσον τεχνίτας
[90]	μυίας στυγερῶν ἐμπάζετο μύθων. Οὔτι	μὴν	τούτου σεμνότερον καὶ κάλλιόν ἐστι,
[90]	σιωπῇ, πάνυ ῥᾳδίως οἴσεις γυναικὸς	ὁρμὴν	κακῶς λεγούσης, καὶ φίλου φωνὰς
[90]	δι´ ἀσθένειαν θυμοῦ, δι´ ἀκρατῆ	γνώμην,	διὰ δίαιταν θρασεῖαν. Λόγου δὲ
[89]	τὸ ἔργον ἀλλὰ μὴ τὴν	γνώμην	τοῦ κακῶς λέγοντος. Ὥσπερ γὰρ
[86]	ὀνόμασιν ἀπέσταλκά σοι, φεισάμενος ὡς	ἐνῆν	μάλιστα τῶν ἐν τοῖς Πολιτικοῖς
[90]	ὡς εὐκόλως συνεσόμενος ἑτέροις, ἂν	ἐκείνην	ὑπομένειν ἐθισθῇ· πολὺ δὲ βέλτιον
[87]	καὶ νόσοις ἔνιοι σώματος εἰς	ἀπραγμοσύνην	ἐχρήσαντο, καὶ πόνοι πολλοῖς προσπεσόντες
[90]	ταῖς ἔχθραις, ἁπλότητα δὲ καὶ	μεγαλοφροσύνην	καὶ χρηστότητα μᾶλλον ἢ ταῖς
[86]	χρή, ζητεῖν δὲ μέθοδον καὶ	τέχνην	δι´ ἧς τοῦτο περιέσται τὸ
[90]	ἔφερε τὴν Ξανθίππην θυμοειδῆ καὶ	χαλεπὴν	οὖσαν, ὡς εὐκόλως συνεσόμενος ἑτέροις,
[90]	μὲν γὰρ Σωκράτης ἔφερε τὴν	Ξανθίππην	θυμοειδῆ καὶ χαλεπὴν οὖσαν, ὡς
[89]	τὰ μὴ προσόντα, ὅμως ζητεῖν	τὴν	αἰτίαν ἀφ´ (ἧς ἡ βλασφημία
[89]	ἀκουστέον ἐστὶ παρὰ τῶν ἐχθρῶν	τὴν	ἀλήθειαν. Ὡς γὰρ ὁ Τήλεφος
[92]	ἐνοχλήσουσιν ἡμᾶς ἀλλὰ μᾶλλον εὐφρανοῦσι,	τὴν	αὑτῶν ἐλευθερίαν καὶ τὸ καθαρὸν
[90]	Ἄνευ δὲ τούτου τὴν περὶ	τὴν	γλῶτταν ἐγκράτειαν, οὐ μικρὸν ἀρετῆς
[88]	μεγαλοφροσύνῃ φιλανθρωπίαις εὐεργεσίαις· ταῦτ´ Ἀποστρέφει	τὴν	γλῶτταν, ὡς ὁ Δημοσθένης φησίν,
[89]	σκοποῦντας τὸ ἔργον ἀλλὰ μὴ	τὴν	γνώμην τοῦ κακῶς λέγοντος. Ὥσπερ
[90]	στόματος. Ἐλθὼν οὖν οἴκαδε πρὸς	τὴν	γυναῖκα Τί λέγεις; Εἶπεν, Οὐδὲ
[88]	ἑαυτοῖς ἀπολελοιπότες. (Ἔτι τοίνυν πρόσλαβε	τὴν	Διογένους ἀπόφασιν, φιλόσοφον σφόδρα καὶ
[90]	ὑπό τινος τῶν ἐχθρῶν εἰς	τὴν	δυσωδίαν ἐλοιδορήθη τοῦ στόματος. Ἐλθὼν
[92]	ἔλεγεν οὐκ ἐᾶν αὐτὸν καθεύδειν	τὴν	ἐν Μαραθῶνι Μιλτιάδου νίκην. Ὁ
[90]	κάλλιόν ἐστι, τοῦ λοιδοροῦντος ἐχθροῦ	τὴν	ἡσυχίαν ἄγειν Λισσάδα πέτραν φιλοκέρτομον
[89]	λόγον, ἂν ἐλέγχῃ καὶ κολάζῃ	τὴν	κακίαν, σκοποῦντας τὸ ἔργον ἀλλὰ
[91]	σήμερον συνάγειν ἢ πραγματεύεσθαι πρὸς	τὴν	κατηγορίαν· εἰ δὲ μὴ φαίη,
[89]	καὶ Πομπήιον τὸ ἑνὶ κνᾶσθαι	τὴν	κεφαλὴν δακτύλῳ πορρωτάτω θηλύτητος καὶ
[89]	λοιδοροῦντι, καὶ καθάπερ οἱ παλαίοντες	τὴν	κόνιν οὐχ ἑαυτῶν ἀποψῶσι τὰς
[86]	χώραν μὲν ἄθηρον ὥσπερ ἱστοροῦσι	τὴν	Κρήτην εὑρεῖν ἔστι, πολιτεία δὲ
[88]	ὀνειδίζεις, ἐπὶ τοῦ νώτου φέρων	τὴν	νέμεσιν. Οὐκοῦν μηδὲ μοιχὸν λοιδορήσῃς,
[90]	Ὁ μὲν γὰρ Σωκράτης ἔφερε	τὴν	Ξανθίππην θυμοειδῆ καὶ χαλεπὴν οὖσαν,
[88]	ὑπὸ κυρτοῦ λοιδορηθεὶς εἰς τὴν	τῶν	ὀμμάτων ἀσθένειαν, Ἀνθρώπινον, ἔφη, πάθος
[90]	καὶ συνήθων. Ἄνευ δὲ τούτου	τὴν	περὶ τὴν γλῶτταν ἐγκράτειαν, οὐ
[91]	οὐ τὸν ἄνδρα μισῶν ἀλλὰ	τὴν	πρᾶξιν ἀποδοκιμάζων· τὸ (δὲ κάλλιστον
[88]	Βυζάντιος ὑπὸ κυρτοῦ λοιδορηθεὶς εἰς	τὴν	τῶν ὀμμάτων ἀσθένειαν, Ἀνθρώπινον, ἔφη,
[89]	δὲ Παυσανίας μηδὲν ἀδικοῦντι προσετρίψατο	τὴν	ὑποψίαν τῆς προδοσίας διὰ τὸ
[90]	ἀγαπᾷ τῆς εὐμενείας οὐδ´ ἐπαινεῖ	τὴν	χρηστότητα, ~ἐκεῖνος Ἐξ ἀδάμαντος (ἢ
[89]	κατὰ τὸν Σοφοκλέα (Γλῶσσαν ἐκχέας	μάτην	ἄκων ἀκούειν οὓς ἑκὼν εἴπῃ
[87]	καὶ συνέχουσα τὸν λογισμὸν εὐλάβεια	μελέτην	ἐμποιεῖ καὶ προαίρεσιν τοῦ ζῆν
[86]	μὲν ἄθηρον ὥσπερ ἱστοροῦσι τὴν	Κρήτην	εὑρεῖν ἔστι, πολιτεία δὲ μήτε
[91]	τὸν ἄνθρωπον ἀπήγαγε πρὸς τὸν	δεσπότην.	Κάτωνι δὲ Μουρήναν διώκοντι δημοκοπίας
[88]	καὶ καταυλοῦντες. ~Ὅστις οὖν οἶδεν	ἀνταγωνιστὴν	βίου καὶ δόξης τὸν (ἐχθρὸν
[89]	καθαρὰ τῆς αἰτίας, ἀπολύσας δ´	αὐτὴν	ὁ ἀρχιερεὺς Σπόριος Μινούκιος ὑπέμνησε
[86]	ὢν τἄλλα καὶ δυσμεταχείριστος, ἁμωσγέπως	ἁφὴν	ἐνδίδωσιν αὑτοῦ ~καὶ χρῆσιν οἰκείαν
[90]	λαβοῦσαι τῶν ἐμῶν τὰ φίλτατα	σοφὴν	ἔθηκαν, τί κωλύει διδάσκαλον ἄμισθον
[86]	ὠφελεῖσθαι. Ἅπερ οὖν εἰς τοῦτο	πρῴην	εἰπεῖν μοι παρέστη, συναγαγὼν ὁμοῦ
[90]	τοῦ λοιδοροῦντος ἐχθροῦ τὴν ἡσυχίαν	ἄγειν	Λισσάδα πέτραν φιλοκέρτομον ὣς παρανηχομένους,
[90]	λοιδορίαις ἐθίσαι τὸν θυμὸν ἡσυχίαν	ἄγειν	μηδ´ ἀσχάλλειν ἐν τῷ λοιδορεῖσθαι.
[91]	ἠρώτων εἴ τι μέλλει σήμερον	συνάγειν	ἢ πραγματεύεσθαι πρὸς τὴν κατηγορίαν·
[87]	μηδὲν ὀλιγώρως καὶ ἀπερισκέπτως μήτε	λέγειν,	ἀλλ´ ἀεὶ διαφυλάττειν ὥσπερ ἐν
[88]	ἀνθρώποις παραγένοιτο, πρὸς αὑτὸν εἰώθει	λέγειν	Μή που ἄρ´ ἐγὼ τοιοῦτος;
[89]	ὁ θεὸς ὡς τῷ μέλλοντι	ψέγειν	ἕτερον τὸ Γνῶθι σαυτόν, ἵνα
[91]	παντάπασιν ἀτρεμῇ καὶ ἀπέχηται τοῦ	κακουργεῖν.	Σκαῦρος ἐχθρὸς ἦν Δομιτίου καὶ
[90]	παρέσχηκε, καὶ τοῦτο διευλαβεῖσθαι καὶ	φεύγειν.	εἰ γὰρ ἕτεροι πράγμασιν ἀβουλήτοις
[92]	Θεμιστοκλῆς ἔλεγεν οὐκ ἐᾶν αὐτὸν	καθεύδειν	τὴν ἐν Μαραθῶνι Μιλτιάδου νίκην.
[89]	ἱερῶν μιᾷ παρθένων αἰτίαν ἔσχε	πλησιάζειν,	χωρίον τι καλὸν ὠνήσασθαι παρ´
[91]	καὶ ἀγεννῆ καὶ πανοῦργα πάθη	κολάζειν	καὶ ταπεινὰ ποιεῖν, ὅπως ἐν
[90]	καταφανῆ πᾶσι παρὰ τῶν ἐχθρῶν	μαθεῖν	πρότερον ἔστιν ἢ τῶν φίλων
[90]	λαβόντα τὸν ἐχθρὸν ὠφεληθῆναι καὶ	μαθεῖν	τι τῶν λανθανόντων; Πολλὰ γὰρ
[90]	καλόν, ὡς αἰσχρὸν τὸ μὴ	ποιεῖν	δεόμενον· ἐχθροῦ δὲ καὶ τὸ
[90]	γὰρ οὐχ οὕτω τὸ εὖ	ποιεῖν	καλόν, ὡς αἰσχρὸν τὸ μὴ
[92]	ῥόδα καὶ τὰ ἴα βελτίω	ποιεῖν	νομίζουσι σκόροδα καὶ κρόμμυα παραφυτεύοντες
[91]	πανοῦργα πάθη κολάζειν καὶ ταπεινὰ	ποιεῖν,	ὅπως ἐν τοῖς πρὸς τοὺς
[86]	περὶ ἐχθρῶν τῷ πολιτικῷ διεσκέφθαι	προσήκειν	καὶ τοῦ Ξενοφῶντος ἀκηκοέναι μὴ
[86]	πρῶτον ὤφθη, βουλομένου φιλῆσαι καὶ	περιβαλεῖν,	ὁ Προμηθεύς Τράγος γένειον ἆρα
[90]	μετὰ τοῦ πολυπραγμονεῖν (καὶ τὸ	λαλεῖν	ἔνεστιν. Ὁ Ἱέρων ὑπό τινος
[89]	ψεῦδός ἐστι δεῖ καταφρονεῖν καὶ	ἀμελεῖν,	~ἀλλὰ σκοπεῖν (τί τῶν ὑπὸ
[90]	τὸν θυμὸν ἡσυχίαν ἄγειν μηδ´	ἀσχάλλειν	ἐν τῷ λοιδορεῖσθαι. Πραότητα μὲν
[88]	τοῦ φωτὸς τὸ ἀνακλώμενον μᾶλλον	ἐνοχλεῖν	τὰς ἀσθενεῖς ὁράσεις καὶ τῶν
[92]	εἰς τὸ βασκαίνειν παντάπασι καὶ	ἀθυμεῖν	καταδυόμενος, ἀργῷ τῷ φθόνῳ καὶ
[87]	τῷ βίῳ καὶ φυλάττεσθαι τὸ	ῥᾳθυμεῖν	καὶ καταφρονεῖν καὶ μετ´ εὐχρηστίας
[89]	οὕτω τοὺς ἀποροῦντας εὐνοίας νουθετούσης	ὑπομένειν	ἀνάγκη μισοῦντος ἐχθροῦ λόγον, ἂν
[90]	εὐκόλως συνεσόμενος ἑτέροις, ἂν ἐκείνην	ὑπομένειν	ἐθισθῇ· πολὺ δὲ βέλτιον ἐχθρῶν
[91]	ἐπαινεῖν καὶ μὴ δάκνεσθαι μηδὲ	βασκαίνειν	εὖ πραττόντων. Καίτοι τίς ἄσκησις
[92]	τι καὶ ζηλοῦν εἰς τὸ	βασκαίνειν	παντάπασι καὶ ἀθυμεῖν καταδυόμενος, ἀργῷ
[91]	οἰκείοις ὁ τοὺς ἐχθροὺς ἐθισθεὶς	ἐπαινεῖν	καὶ μὴ δάκνεσθαι μηδὲ βασκαίνειν
[91]	καὶ χρησιμώτατον, ἀπωτάτω καθίσταται τοῦ	φθονεῖν	καὶ φίλοις εὐτυχοῦσι καὶ κατορθοῦσιν
[92]	Οὐ γὰρ Κεραμεῖ δεῖ κεραμέα	φθονεῖν	οὐδ´ Ἀοιδὸν ἀοιδῷ καθ´ Ἡσίοδον,
[90]	τῷ δὲ μισεῖν μετὰ τοῦ	πολυπραγμονεῖν	(καὶ τὸ λαλεῖν ἔνεστιν. Ὁ
[89]	οὐχ ὅτι ψεῦδός ἐστι δεῖ	καταφρονεῖν	καὶ ἀμελεῖν, ~ἀλλὰ σκοπεῖν (τί
[87]	καὶ φυλάττεσθαι τὸ ῥᾳθυμεῖν καὶ	καταφρονεῖν	καὶ μετ´ εὐχρηστίας ἕκαστα πράττειν
[92]	ἐπιμελείαις καὶ φιλοπονίαις καὶ τῷ	σωφρονεῖν	καὶ προσέχειν ἑαυτοῖς, ὡς Θεμιστοκλῆς
[91]	ἐκεῖνον, ὁ δ´ οὐκ εἴασεν	εἰπεῖν,	ἀλλὰ συλλαβὼν τὸν ἄνθρωπον ἀπήγαγε
[86]	Ἅπερ οὖν εἰς τοῦτο πρῴην	εἰπεῖν	μοι παρέστη, συναγαγὼν ὁμοῦ τι
[90]	ἐχθροῦ δὲ καὶ τὸ τιμωρίαν	παραλιπεῖν	ἐν καιρῷ παρασχόντος ἐπιεικές ἐστι.
[89]	φίλῳ καὶ γράφειν συνεχῶς καὶ	πέμπειν	πρὸς αὐτόν. Ὅταν οὖν λεχθῇ
[90]	δεῖ καταφρονεῖν καὶ ἀμελεῖν, ~ἀλλὰ	σκοπεῖν	(τί τῶν ὑπὸ σοῦ λεγομένων
[90]	ἄσκησις. Ἂν ἐχθρὸν ἐθισθῇς λοιδοροῦντα	φέρειν	σιωπῇ, πάνυ ῥᾳδίως οἴσεις γυναικὸς
[92]	νίκην. Ὁ μὲν γὰρ εὐτυχίᾳ	διαφέρειν	αὐτοῦ τὸν ἐχθρὸν ἡγούμενος ἐν
[89]	ὑπ´ ἐχθροῦ τὸ μὲν προσὸν	ἀφαιρεῖν	αὑτοῦ μᾶλλον ἢ κηλῖδα προσοῦσαν
[88]	ἕξει τι χρήσιμον ἐκ τοῦ	λοιδορεῖν,	ἄλλως ἀχρήστου καὶ κενοῦ δοκοῦντος
[88]	γελοῖον δ´ ὅλως ἐστὶ τὸ	λοιδορεῖν	καὶ σκώπτειν ὁτιοῦν ἀντιλοιδορηθῆναι δυνάμενον,
[89]	Τουτὶ μὲν οὖν ἔνεστι τῷ	λοιδορεῖν	τὸν ἐχθρὸν ὠφέλιμον καὶ χρήσιμον·
[86]	ἄθηρον ὥσπερ ἱστοροῦσι τὴν Κρήτην	εὑρεῖν	ἔστι, πολιτεία δὲ μήτε φθόνον
[90]	ὁ Πλάτων φησί) τῷ δὲ	μισεῖν	μετὰ τοῦ πολυπραγμονεῖν (καὶ τὸ
[86]	διαφερομένων, ἀπιστεῖν μὲν οὐ χρή,	ζητεῖν	δὲ μέθοδον καὶ τέχνην δι´
[89]	λέγῃ τὰ μὴ προσόντα, ὅμως	ζητεῖν	τὴν αἰτίαν ἀφ´ (ἧς ἡ
[88]	ὅλως ἐστὶ τὸ λοιδορεῖν καὶ	σκώπτειν	ὁτιοῦν ἀντιλοιδορηθῆναι δυνάμενον, ὡς Λέων
[86]	ὠφελεῖσθαί φησιν ἀπὸ τῶν διαφερομένων,	ἀπιστεῖν	μὲν οὐ χρή, ζητεῖν δὲ
[87]	ἀπερισκέπτως μήτε λέγειν, ἀλλ´ ἀεὶ	διαφυλάττειν	ὥσπερ ἐν ἀκριβεῖ διαίτῃ τὸν
[87]	καταφρονεῖν καὶ μετ´ εὐχρηστίας ἕκαστα	πράττειν	λανθάνουσιν εἰς τὸ ἀναμάρτητον ὑπὸ
[87]	καὶ προσέχειν ἑαυτῷ καὶ μήτε	πράττειν	μηδὲν ὀλιγώρως καὶ ἀπερισκέπτως μήτε
[92]	φίλοις καὶ ἡγεμόσιν, ἐκ τοῦ	πράττειν	τι καὶ ζηλοῦν εἰς τὸ
[89]	ἀνέγκλητον· οὐδενὶ γὰρ οὕτως ἔοικε	προστάττειν	ὁ θεὸς ὡς τῷ μέλλοντι
[89]	ἑτέρῳ, τῷ λοιδορεῖσθαι καὶ κακῶς	ἀκούειν	αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν. Ὅθεν
[89]	Σοφοκλέα (Γλῶσσαν ἐκχέας μάτην ἄκων	ἀκούειν	οὓς ἑκὼν εἴπῃ λόγους. Τουτὶ
[89]	διὰ τὸ χρῆσθαι φίλῳ καὶ	γράφειν	συνεχῶς καὶ πέμπειν πρὸς αὐτόν.
[87]	οἱ δι´ ἔχθρας τινὰς ἀναγκασθέντες	ἐπινήφειν	τῷ βίῳ καὶ φυλάττεσθαι τὸ
[92]	Πλάτωνα, καὶ τὸ τοῦ Σόλωνος	ἔχειν	ἀεὶ δεῖ πρόχειρον Ἀλλ´ ἡμεῖς
[86]	σοφὸς νοήσας τὸν εἰπόντα μηδένα	ἔχειν	ἐχθρὸν ἠρώτησεν εἰ μηδὲ φίλον
[90]	(ἀεὶ τῷ λογισμῷ καὶ πειθήνιον	ἔχειν	οὐκ ἔνεστιν, ἂν μή τις
[92]	φιλοπονίαις καὶ τῷ σωφρονεῖν καὶ	προσέχειν	ἑαυτοῖς, ὡς Θεμιστοκλῆς ἔλεγεν οὐκ
[87]	μὲν οὖν, εὐλαβούμενον ζῆν καὶ	προσέχειν	ἑαυτῷ καὶ μήτε πράττειν μηδὲν
[86]	ἄλλοις ἱκανόν ἐστι τὸ μὴ	πάσχειν	(ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν κακῶς, τοὺς
[91]	τοῖς ἐπαινοῦσι, καὶ πίστιν ἔχει	πάλιν	ἐγκαλῶν, ὡς οὐ τὸν ἄνδρα
[91]	φαύλων ἔθους λαβόντα καὶ νόμου	δύναμιν	οὐκ ἔστι ῥᾳδίως ἀπώσασθαι καὶ
[92]	φησιν ὁ Πλάτων, καὶ μᾶλλον	ἡμῖν	οἱ ἐχθροὶ παρέχουσιν αἴσθησιν ἀσχημονοῦντες,
[89]	καὶ καθάπερ οἱ παλαίοντες τὴν	κόνιν	οὐχ ἑαυτῶν ἀποψῶσι τὰς λοιδορίας,
[91]	τὸν ἄνδρα μισῶν ἀλλὰ τὴν	πρᾶξιν	ἀποδοκιμάζων· τὸ (δὲ κάλλιστον καὶ
[86]	καὶ ὠφελοῦνται σαρξὶ τρεφόμενοι καὶ	θριξὶν	ἀμφιεννύμενοι καὶ χολαῖς καὶ πυτίαις
[90]	καὶ φεύγειν. εἰ γὰρ ἕτεροι	πράγμασιν	ἀβουλήτοις περιπεσόντες διδάσκονται τὸ χρήσιμον,
[87]	τοῦτ´ ἐστίν; Ἐφεδρεύει σου τοῖς	πράγμασιν	ἐγρηγορὼς ὁ ἐχθρὸς ἀεὶ καὶ
[90]	καὶ παισὶν ἐχθροῦ καὶ οἰκείοις	πράγμασιν	ἐν χρείᾳ γενομένοις σπουδήν τινα
[86]	συναγαγὼν ὁμοῦ τι τοῖς αὐτοῖς	ὀνόμασιν	ἀπέσταλκά σοι, φεισάμενος ὡς ἐνῆν
[86]	χολαῖς καὶ πυτίαις ἰατρευόμενοι καὶ	δέρμασιν	ὁπλίζοντες ἑαυτούς, ὥστ´ ἄξιον εἶναι
[92]	φίλους ἀρξώμεθα διαφέρεσθαι, τῶν ἐχθρῶν	παντάπασιν	ἀπαλλαγέντες. Οὐκοῦν καὶ ἡμῶν καταναλισκόμενα
[91]	τοῖς πρὸς τοὺς φίλους συμβολαίοις	παντάπασιν	ἀτρεμῇ καὶ ἀπέχηται τοῦ κακουργεῖν.
[88]	(Ἔτι τοίνυν πρόσλαβε τὴν Διογένους	ἀπόφασιν,	φιλόσοφον σφόδρα καὶ πολιτικὴν οὖσαν·
[91]	ὠφέλειαν ἐνεργάζεται ταῖς ψυχαῖς ἢ	διάθεσιν	κρείττονα τῆς ἀφαιρούσης τὸ δύσζηλον
[88]	τοῦ τραγῳδοῦ Ἄλλων ἰατρὸς αὐτὸς	ἕλκεσιν	βρύων. Ἂν ἀπαίδευτον εἴπῃς, ἐπίτεινε
[88]	ἐπὶ τοῦ νώτου φέρων τὴν	νέμεσιν.	Οὐκοῦν μηδὲ μοιχὸν λοιδορήσῃς, αὐτὸς
[87]	λογισμὸν εὐλάβεια μελέτην ἐμποιεῖ καὶ	προαίρεσιν	τοῦ ζῆν ἐπιεικῶς καὶ ἀνεγκλήτως.
[92]	μᾶλλον ἡμῖν οἱ ἐχθροὶ παρέχουσιν	αἴσθησιν	ἀσχημονοῦντες, δεῖ μήτε τὸ χαῖρον
[87]	τῶν δὲ καθαρῶν καὶ ὑγιαινόντων	αἴσθησιν	οὐκ ἔχουσιν, οὕτω τὰ νοσοῦντα
[87]	ἤσκησαν. Ἔνιοι δὲ καὶ πατρίδος	στέρησιν	καὶ χρημάτων ἀποβολὴν ἐφόδιον σχολῆς
[87]	ἁμωσγέπως ἁφὴν ἐνδίδωσιν αὑτοῦ ~καὶ	χρῆσιν	οἰκείαν (καὶ ὠφέλιμός ἐστι. Καὶ
[90]	τὸ χρήσιμον, ὥσπερ ἡ Μερόπη	φησίν	Αἱ τύχαι δέ με μισθὸν
[91]	καταβεβλημένας ὁ Κικέρων Τοὺς Πομπηίου,	φησίν,	ἀνδριάντας ἀνέστησας, τοὺς δὲ σοὺς
[86]	ἔχοντας ὁ Ξενοφῶν καὶ ὠφελεῖσθαί	φησιν	ἀπὸ τῶν διαφερομένων, ἀπιστεῖν μὲν
[88]	τὴν γλῶτταν, ὡς ὁ Δημοσθένης	φησίν,	ἐμφράττει τὸ στόμα, ἄγχει, σιωπᾶν
[90]	ἀνυπεύθυνον (οὐ μόνον ἄδιψον, ὥς	φησιν	Ἱπποκράτης) ἐν δὲ λοιδορίαις σεμνὸν
[92]	φιλοῦν περὶ τὸ φιλούμενον, ὥς	φησιν	ὁ Πλάτων, καὶ μᾶλλον ἡμῖν
[90]	συμπαθήσαντα καὶ δεηθέντι συλλαβόμενον καὶ	παισὶν	ἐχθροῦ καὶ οἰκείοις πράγμασιν ἐν
[92]	πολιτείαις ἢ παρὰ φίλοις καὶ	ἡγεμόσιν,	ἐκ τοῦ πράττειν τι καὶ
[90]	μάλιστα θυμοῖς οἷον ὀλισθάνουσι καὶ	διαρρέουσιν	ἐπιγίγνεται δι´ ἀσθένειαν θυμοῦ, δι´
[90]	μην, εἶπεν, ὅτι τοιοῦτο πάντες	ὄζουσιν	οἱ ἄνδρες. Οὕτω καὶ τὰ
[92]	μήτε τὸ λυπούμενον ἐφ´ οἷς	κατορθοῦσιν,	ἀλλ´ ἐπιλογίζεσθαι δι´ ἀμφοτέρων ὅπως
[91]	φθονεῖν καὶ φίλοις εὐτυχοῦσι καὶ	κατορθοῦσιν	οἰκείοις ὁ τοὺς ἐχθροὺς ἐθισθεὶς
[86]	ἄλλο, ταῖς ἔχθραις αἱ φιλίαι	συμπλέκουσιν	ἡμᾶς· ὃ καὶ Χίλων ὁ
[89]	σαυτόν, ἵνα μὴ λέγοντες ἃ	θέλουσιν	ἀκούωσιν ἃ μὴ θέλουσι. Φιλεῖ
[87]	νοσοῦντες ἡμᾶς πολλάκις καὶ ἀποθνῄσκοντες	λανθάνουσιν	ἀμελοῦντας καὶ ὀλιγωροῦντας, τῶν δ´
[87]	καὶ μετ´ εὐχρηστίας ἕκαστα πράττειν	λανθάνουσιν	εἰς τὸ ἀναμάρτητον ὑπὸ τῆς
[92]	μήτε τὸ χαῖρον ἐφ´ οἷς	ἁμαρτάνουσιν	ἀργὸν εἶναι μήτε τὸ λυπούμενον
[87]	καὶ ἀπεχθῆ καὶ ἀντίπαλα τοῖς	ἐντυγχάνουσιν·	ἀλλ´ ὁρᾷς ὅτι καὶ νόσοις
[88]	χρῶ φιλανθρώπως καὶ (δικαίως τοῖς	ἐντυγχάνουσιν.	Ἂν δὲ λοιδορῆσαι προαχθῇς, ἄπαγε
[88]	Ὁ μὲν οὖν Πλάτων ὁσάκις	ἀσχημονοῦσιν	ἀνθρώποις παραγένοιτο, πρὸς αὑτὸν εἰώθει
[89]	Ἀλλ´ οἱ πολλοὶ λοιδορηθέντες οὐ	σκοποῦσιν	εἰ πρόσεστιν αὐτοῖς τὸ λεγόμενον,
[87]	μὲν ἀνόητοι καὶ τὰς φιλίας	διαφθείρουσιν,	οἱ δὲ φρόνιμοι καὶ ταῖς
[92]	ἐν αὐλαῖς ἢ πολιτείαις, οὐκ	ἐνοχλήσουσιν	ἡμᾶς ἀλλὰ μᾶλλον εὐφρανοῦσι, τὴν
[89]	ἑαυτῶν ἀποψῶσι τὰς λοιδορίας, ἀλλὰ	συμπάττουσιν	ἀλλήλους εἶτα φύρονται καὶ ἀναχρώννυνται
[87]	καθαρῶν καὶ ὑγιαινόντων αἴσθησιν οὐκ	ἔχουσιν,	οὕτω τὰ νοσοῦντα τοῦ βίου
[92]	καὶ μᾶλλον ἡμῖν οἱ ἐχθροὶ	παρέχουσιν	αἴσθησιν ἀσχημονοῦντες, δεῖ μήτε τὸ
[87]	βλαβερώτατον ὠφελιμώτατον ἂν γενέσθαι τοῖς	προσέχουσιν.	Τί δὲ τοῦτ´ ἐστίν; Ἐφεδρεύει
[88]	κύνας ἐπαινουμένους. Ἂν χωρίον ἐκπεπονημένον	ἴδωσιν,	ἂν εὐθαλοῦντα κῆπον, ἐπιστένουσι. Τί
[86]	τἄλλα καὶ δυσμεταχείριστος, ἁμωσγέπως ἁφὴν	ἐνδίδωσιν	αὑτοῦ ~καὶ χρῆσιν οἰκείαν (καὶ
[87]	νοσώδεις ἄρτον καὶ οἶνον προσφερόμενοι	ναυτιῶσιν,	οὕτως οἱ μὲν ἀνόητοι καὶ
[88]	ὄντος. Οἱ μὲν οὖν πολλοὶ	γελῶσιν,	ἄν τις ὢν φαλακρὸς ἢ
[88]	πάντες, ἀλλ´ ὅσοι νικωμένους αὑτοὺς	ὁρῶσιν	ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν ἐπιμελείᾳ χρηστότητι
[89]	ἵνα μὴ λέγοντες ἃ θέλουσιν	ἀκούωσιν	ἃ μὴ θέλουσι. Φιλεῖ γὰρ
[92]	μόνον, ἄν τι πλέον ἡμῶν	ἔχωσιν,	ἀλλὰ καὶ (πάντα παραφυλάττοντας ἐξ
[87]	Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες οἷς	ἐστιν	ἀεὶ πρόχειρον, ἐπιστρέφει καὶ διατρέπει
[92]	πραγμάτων. Ἀλλ´ εἰ μηδεὶς τρόπος	ἐστὶν	ἄλλος ἀπαλλαγῆς (ἐρίδων καὶ φθόνων
[91]	φόνον ἀπηγόρευε, πολὺ δήπου σεμνότερόν	(ἐστιν	ἐν διαφοραῖς πρὸς ἀνθρώπους καὶ
[87]	τοῖς προσέχουσιν. Τί δὲ τοῦτ´	ἐστίν;	Ἐφεδρεύει σου τοῖς πράγμασιν ἐγρηγορὼς
[90]	τὰ κάκιστα τῶν παθῶν, οἷόν	ἐστιν	ἡ ὀργή, κατεργάσηται. Ἡ γὰρ
[86]	οἷς χωρὶς ἐχθροῦ ζῆν ἀδύνατόν	ἐστιν.	Οὐ δύναται πᾶν ἐξημερῶσαι δένδρον
[90]	μὲν οὖν καὶ ἀνεξικακίαν οὕτως	ἔστιν	ἐνεπιδείξασθαι ταῖς ἔχθραις, ἁπλότητα δὲ
[90]	παρὰ τῶν ἐχθρῶν μαθεῖν πρότερον	ἔστιν	ἢ τῶν φίλων καὶ συνήθων.
[90]	λογισμῷ καὶ πειθήνιον ἔχειν οὐκ	ἔνεστιν,	ἂν μή τις ἀσκήσει καὶ
[90]	τοῦ πολυπραγμονεῖν (καὶ τὸ λαλεῖν	ἔνεστιν.	Ὁ Ἱέρων ὑπό τινος τῶν
[92]	ἀργῷ τῷ φθόνῳ καὶ ἀπράκτῳ	σύνεστιν·	ὁ δὲ μὴ τυφλούμενος περὶ
[89]	πολλοὶ λοιδορηθέντες οὐ σκοποῦσιν εἰ	πρόσεστιν	αὐτοῖς τὸ λεγόμενον, ἀλλὰ τί
[89]	αὐτοῖς τὸ λεγόμενον, ἀλλὰ τί	πρόσεστιν	ἕτερον τῷ λοιδοροῦντι, καὶ καθάπερ
[91]	φέρει μείζονα τοῖς ἐπαινοῦσι, καὶ	πίστιν	ἔχει πάλιν ἐγκαλῶν, ὡς οὐ
[89]	νουθετούσης ὑπομένειν ἀνάγκη μισοῦντος ἐχθροῦ	λόγον,	ἂν ἐλέγχῃ καὶ κολάζῃ τὴν
[92]	τὸ χαῖρον ἐφ´ οἷς ἁμαρτάνουσιν	ἀργὸν	εἶναι μήτε τὸ λυπούμενον ἐφ´
[89]	κολάζῃ τὴν κακίαν, σκοποῦντας τὸ	ἔργον	ἀλλὰ μὴ τὴν γνώμην τοῦ
[88]	ἀνιᾶν τὸν μισοῦντα, μὴ λοιδόρει	κίναιδον	μηδὲ μαλακὸν μηδ´ ἀκόλαστον μηδὲ
[92]	Κεραμεῖ δεῖ κεραμέα φθονεῖν οὐδ´	Ἀοιδὸν	ἀοιδῷ καθ´ Ἡσίοδον, οὐδὲ γείτονα
[86]	μὲν οὐ χρή, ζητεῖν δὲ	μέθοδον	καὶ τέχνην δι´ ἧς τοῦτο
[92]	φθονεῖν οὐδ´ Ἀοιδὸν ἀοιδῷ καθ´	Ἡσίοδον,	οὐδὲ γείτονα ζηλοῦν οὐδ´ ἀνεψιὸν
[89]	λάλον ἐστί, τὸ (δὲ νουθετοῦν	ἄναυδον,	ἀκουστέον ἐστὶ παρὰ τῶν ἐχθρῶν
[88]	ἂν δειλόν, ἔγειρε μᾶλλον τὸ	θαρραλέον	καὶ ἀνδρῶδες· κἂν ἀσελγῆ καὶ
[92]	καὶ (πάντα παραφυλάττοντας ἐξ ὧν	πλέον	ἔχουσι, καὶ πειρωμένους ὑπερβαλέσθαι ταῖς
[92]	μὴ δακνομένους μόνον, ἄν τι	πλέον	ἡμῶν ἔχωσιν, ἀλλὰ καὶ (πάντα
[92]	τὰς ἁμίλλας πρὸς ἐκείνους ἐστὶ	ποιητέον	ὑπὲρ δόξης ἢ ἀρχῆς ἢ
[91]	σοὺς ἔπηξας. Ὅθεν οὐδ´ ἐπαίνου	φειστέον	οὐδὲ τιμῆς περὶ ἀνδρὸς ἐχθροῦ
[89]	ἐστί, τὸ (δὲ νουθετοῦν ἄναυδον,	ἀκουστέον	ἐστὶ παρὰ τῶν ἐχθρῶν τὴν
[91]	δόξης ἔχει τεκμήριον μέγιστον· ἀλλὰ	μεῖζον	καὶ κάλλιστον, ὅτι τῷ δικαίῳ
[90]	φησίν Αἱ τύχαι δέ με	μισθὸν	λαβοῦσαι τῶν ἐμῶν τὰ φίλτατα
[90]	σοφὴν ἔθηκαν, τί κωλύει διδάσκαλον	ἄμισθον	λαβόντα τὸν ἐχθρὸν ὠφεληθῆναι καὶ
[88]	οὖν οἴει, σεαυτὸν ἐπιδεικνύμενος ἄνδρα	δίκαιον	ἀρτίφρονα χρηστόν, ἐν λόγοις εὐδόκιμον,
[91]	φιλονεικίαις, γενναῖον ἐχθρὸν ὄντα καὶ	δίκαιον	καὶ ἀψευδῆ, τὰ μοχθηρὰ καὶ
[91]	διαφοραῖς πρὸς ἀνθρώπους καὶ φιλονεικίαις,	γενναῖον	ἐχθρὸν ὄντα καὶ δίκαιον καὶ
[88]	Ὁ δὲ λοιδορήσας τὸν ἑτέρου	βίον	ἂν εὐθὺς ἐπισκοπῇ τὸν ἑαυτοῦ
[87]	ὥσπερ ἐν ἀκριβεῖ διαίτῃ τὸν	βίον	ἀνεπίληπτον· ἡ γὰρ οὕτω συστέλλουσα
[88]	πράγματα περισκοπεῖ καὶ διαρμόζεται τὸν	βίον.	Ἐπεὶ καὶ τοῦτο τῆς κακίας
[87]	λαβὴν ζητῶν πανταχόθεν περιοδεύει τὸν	βίον,	οὐ διὰ δρυὸς μόνον ὁρῶν
[88]	οὖν ἐκεῖνος; Οὐκ ἀλλότριον ἀλλ´	ἴδιον	αὐτῷ προφέρων ὄνειδος ~(Σὺ δ´
[88]	Ἐπεὶ καὶ τοῦτο τῆς κακίας	ἴδιόν	ἐστι, τὸ τοὺς ἐχθροὺς αἰσχύνεσθαι
[87]	πατρίδος στέρησιν καὶ χρημάτων ἀποβολὴν	ἐφόδιον	σχολῆς ἐποιήσαντο καὶ φιλοσοφίας, ὡς
[90]	πράγματος βαρυτάτη ζημία κατὰ τὸν	θεῖον	Πλάτωνα καὶ παρὰ θεῶν ἕπεται
[90]	σεμνὸν καὶ Σωκρατικόν, μᾶλλον δ´	Ἡράκλειον,	εἴ γε κἀκεῖνος Οὐδ´ ὅσσον
[86]	καὶ περιβαλεῖν, ὁ Προμηθεύς Τράγος	γένειον	ἆρα πενθήσεις σύ γε· καὶ
[89]	τρυφερώτερον εἰς μαλακίαν διέβαλε, καὶ	Πομπήιον	τὸ ἑνὶ κνᾶσθαι τὴν κεφαλὴν
[86]	Παραγγέλμασι γεγραμμένων, (ἐπεὶ κἀκεῖνο τὸ	βιβλίον	ὁρῶ σε πρόχειρον ἔχοντα πολλάκις.
[90]	Οὔτι μὴν τούτου σεμνότερον καὶ	κάλλιόν	ἐστι, τοῦ λοιδοροῦντος ἐχθροῦ τὴν
[88]	ἐν πράξεσι καθαρόν, ἐν διαίτῃ	κόσμιον,	Βαθεῖαν αὔλακα διὰ φρενὸς καρπούμενον,
[90]	ὑπήκοον (ἀεὶ τῷ λογισμῷ καὶ	πειθήνιον	ἔχειν οὐκ ἔνεστιν, ἂν μή
[86]	καὶ δέρμασιν ὁπλίζοντες ἑαυτούς, ὥστ´	ἄξιον	εἶναι δεδιέναι μὴ τῶν θηρίων
[90]	φιλοπονίᾳ τὰ κάκιστα τῶν παθῶν,	οἷόν	ἐστιν ἡ ὀργή, κατεργάσηται. Ἡ
[89]	ἢ ὅμοιον τῷ λεγομένῳ παραμαρτάνοντες.	Οἷον	Λακύδην τὸν Ἀργείων βασιλέα κόμης
[90]	αὐτόματα τοῖς ἀνασκήτοις μάλιστα θυμοῖς	οἷον	ὀλισθάνουσι καὶ διαρρέουσιν ἐπιγίγνεται δι´
[88]	εἰς ταῦτα λοιδορῇ καὶ σκώπτῃ·	γελοῖον	δ´ ὅλως ἐστὶ τὸ λοιδορεῖν
[89]	τι λανθάνωμεν ἢ σύνεγγυς ἢ	ὅμοιον	τῷ λεγομένῳ παραμαρτάνοντες. Οἷον Λακύδην
[86]	ὁ γεωργὸς οὐδὲ πᾶν τιθασεῦσαι	θηρίον	ὁ κυνηγός· ἐζήτησαν οὖν καθ´
[91]	οὖν αὐτοῦ τῆς δόξης ἔχει	τεκμήριον	μέγιστον· ἀλλὰ μεῖζον καὶ κάλλιστον,
[88]	Ἀλκμέων. Τί οὖν ἐκεῖνος; Οὐκ	ἀλλότριον	ἀλλ´ ἴδιον αὐτῷ προφέρων ὄνειδος
[88]	ἀνιῶνται καὶ κύνας ἐπαινουμένους. Ἂν	χωρίον	ἐκπεπονημένον ἴδωσιν, ἂν εὐθαλοῦντα κῆπον,
[89]	μιᾷ παρθένων αἰτίαν ἔσχε πλησιάζειν,	χωρίον	τι καλὸν ὠνήσασθαι παρ´ αὐτῆς
[90]	ἐκείνην ὑπομένειν ἐθισθῇ· πολὺ δὲ	βέλτιον	ἐχθρῶν καὶ ἀλλοτρίων ἐγγυμνασάμενον βδελυρίαις
[88]	τὸν ἑαυτοῦ καὶ μεθαρμόττῃ πρὸς	τοὐναντίον	ἀπευθύνων καὶ ἀποστρέφων, ἕξει τι
[88]	ἐστὶ φιληδονίας ἴχνος. Οὐδὲν γὰρ	αἴσχιόν	ἐστι βλασφημίας παλινδρομούσης οὐδὲ λυπηρότερον,
[92]	Ἡσίοδον, οὐδὲ γείτονα ζηλοῦν οὐδ´	ἀνεψιὸν	οὐδ´ ἀδελφὸν Εἰς ἄφενος σπεύδοντα
[89]	ὀργῆς ἢ ἔχθρας (προσπεσοῦσα λοιδορία	κακὸν	ψυχῆς ἢ ἀγνοούμενον ἢ ἀμελούμενον
[88]	μισοῦντα, μὴ λοιδόρει κίναιδον μηδὲ	μαλακὸν	μηδ´ ἀκόλαστον μηδὲ βωμολόχον μηδ´
[91]	δοκοῦσα μὴ φαῦλον εἶναι μηδ´	ἄδικον	πρὸς ἐχθρόν, ἂν ἐγγένηται, παραμένει
[92]	καὶ παρόξυνε καὶ χάραττε τὸ	φιλόνεικον	ἐν ἐκείνοις θηγόμενον. Ὥσπερ γὰρ
[90]	ἐν δὲ λοιδορίαις σεμνὸν καὶ	Σωκρατικόν,	μᾶλλον δ´ Ἡράκλειον, εἴ γε
[92]	βασιλέων· ζηλωτὸν γὰρ οὐδὲν οὐδὲ	(καλὸν	ἐξ αἰσχροῦ φυόμενον. Ἀλλ´ ἐπεὶ
[86]	δι´ ἧς τοῦτο περιέσται τὸ	καλὸν	οἷς χωρὶς ἐχθροῦ ζῆν ἀδύνατόν
[89]	αἰτίαν ἔσχε πλησιάζειν, χωρίον τι	καλὸν	ὠνήσασθαι παρ´ αὐτῆς βουλόμενος καὶ
[90]	οὐχ οὕτω τὸ εὖ ποιεῖν	καλόν,	ὡς αἰσχρὸν τὸ μὴ ποιεῖν
[92]	ἐπασκήσει τὸ φιλότιμον αὑτοῦ καὶ	φιλόκαλον,	τὸ δὲ χασμῶδες ἐκκόψει καὶ
[90]	φίλτατα σοφὴν ἔθηκαν, τί κωλύει	διδάσκαλον	ἄμισθον λαβόντα τὸν ἐχθρὸν ὠφεληθῆναι
[89]	παρρησιάζεσθαι, καὶ τὸ κολακεῦον αὐτῆς	λάλον	ἐστί, τὸ (δὲ νουθετοῦν ἄναυδον,
[89]	λέγοντος. Ὥσπερ γὰρ ὁ τὸν	Θεσσαλὸν	Προμηθέα κτεῖναι διανοηθεὶς ἔπαισε τῷ
[86]	δὲ μήτε φθόνον ἐνηνοχυῖα μήτε	ζῆλον	ἢ φιλονεικίαν, ἔχθρας γονιμώτατα πάθη,
[91]	διάθεσιν κρείττονα τῆς ἀφαιρούσης τὸ	δύσζηλον	ἡμῶν καὶ φιλόφθονον; Ὥσπερ γὰρ
[88]	ἐν σεαυτῷ καὶ φιλόπονον· ἂν	δειλόν,	ἔγειρε μᾶλλον τὸ θαρραλέον καὶ
[86]	ἔχειν ἐχθρὸν ἠρώτησεν εἰ μηδὲ	φίλον	ἔχει) δοκεῖ μοι τά τ´
[90]	χρηστότητα μᾶλλον ἢ ταῖς (φιλίαις.	Φίλον	μὲν γὰρ οὐχ οὕτω τὸ
[88]	δόξης τὸν (ἐχθρὸν ὄντα, προσέχει	μᾶλλον	αὑτῷ, καὶ τὰ πράγματα περισκοπεῖ
[90]	δὲ λοιδορίαις σεμνὸν καὶ Σωκρατικόν,	μᾶλλον	δ´ Ἡράκλειον, εἴ γε κἀκεῖνος
[88]	καὶ τοῦ φωτὸς τὸ ἀνακλώμενον	μᾶλλον	ἐνοχλεῖν τὰς ἀσθενεῖς ὁράσεις καὶ
[92]	πολιτείαις, οὐκ ἐνοχλήσουσιν ἡμᾶς ἀλλὰ	μᾶλλον	εὐφρανοῦσι, τὴν αὑτῶν ἐλευθερίαν καὶ
[89]	τὸ μὲν προσὸν ἀφαιρεῖν αὑτοῦ	μᾶλλον	ἢ κηλῖδα προσοῦσαν ἱματίῳ καὶ
[90]	δὲ καὶ μεγαλοφροσύνην καὶ χρηστότητα	μᾶλλον	ἢ ταῖς (φιλίαις. Φίλον μὲν
[87]	διαφοραὶ πρὸς γυναῖκας αὐτοὺς ἐκείνους	μᾶλλον	ἢ τὸν ἐχθρὸν λανθάνουσι. Μάλιστα
[88]	ἐστι, τὸ τοὺς ἐχθροὺς αἰσχύνεσθαι	μᾶλλον	ἢ τοὺς φίλους ἐφ´ οἷς
[92]	ὥς φησιν ὁ Πλάτων, καὶ	μᾶλλον	ἡμῖν οἱ ἐχθροὶ παρέχουσιν αἴσθησιν
[87]	αὑτοὺς ἀλλὰ καὶ τὰ ὄργανα	μᾶλλον	συνεπιστρέφουσι, χορδολογοῦντες καὶ ἀκριβέστερον ἁρμοζόμενοι
[88]	καὶ φιλόπονον· ἂν δειλόν, ἔγειρε	μᾶλλον	τὸ θαρραλέον καὶ ἀνδρῶδες· κἂν
[90]	ὁ ἐχθρὸς αἰσθάνεται τοῦ φίλου	μᾶλλον	(Τυφλοῦται γὰρ τὸ φιλοῦν περὶ
[91]	(ἀπάτη καὶ ἐπιβουλή, δοκοῦσα μὴ	φαῦλον	εἶναι μηδ´ ἄδικον πρὸς ἐχθρόν,
[89]	λοιδορησόμενον εἶναι καὶ μεγαλόφωνον καὶ	ἰταμόν,	ἀλλ´ ἀλοιδόρητον καὶ ἀνέγκλητον· οὐδενὶ
[88]	δίκαιον ἀρτίφρονα χρηστόν, ἐν λόγοις	εὐδόκιμον,	ἐν πράξεσι καθαρόν, ἐν διαίτῃ
[87]	ἅπτονται καὶ σπαράττουσι. Τοῦτο οὖν	ὠφέλιμόν	ἐστι; Πάνυ μὲν οὖν, εὐλαβούμενον
[89]	ἔνεστι τῷ λοιδορεῖν τὸν ἐχθρὸν	ὠφέλιμον	καὶ χρήσιμον· οὐκ ἔλαττον δ´
[86]	πονηρόν, ἀλλ´ ἰχθῦς τρέφει καὶ	πόμπιμόν	ἐστι πάντῃ καὶ πορεύσιμον ὄχημα
[88]	ἀπευθύνων καὶ ἀποστρέφων, ἕξει τι	χρήσιμον	ἐκ τοῦ λοιδορεῖν, ἄλλως ἀχρήστου
[89]	λοιδορεῖν τὸν ἐχθρὸν ὠφέλιμον καὶ	χρήσιμον·	οὐκ ἔλαττον δ´ ἑτέρῳ, τῷ
[90]	πράγμασιν ἀβουλήτοις περιπεσόντες διδάσκονται τὸ	χρήσιμον,	ὥσπερ ἡ Μερόπη φησίν Αἱ
[86]	καὶ πόμπιμόν ἐστι πάντῃ καὶ	πορεύσιμον	ὄχημα τοῖς κομιζομένοις· τοῦ δὲ
[92]	πρὸς ταῦτα συντείνων ἐπασκήσει τὸ	φιλότιμον	αὑτοῦ καὶ φιλόκαλον, τὸ δὲ
[90]	τὴν ἡσυχίαν ἄγειν Λισσάδα πέτραν	φιλοκέρτομον	ὣς παρανηχομένους, ἀλλὰ μείζων ἡ
[87]	τὰ (πάθη καὶ συνέχουσα τὸν	λογισμὸν	εὐλάβεια μελέτην ἐμποιεῖ καὶ προαίρεσιν
[90]	σκώμμασι καὶ λοιδορίαις ἐθίσαι τὸν	θυμὸν	ἡσυχίαν ἄγειν μηδ´ ἀσχάλλειν ἐν
[90]	μητρὶ τυπτόμενος καὶ βαλλόμενος (παρέξεις	ἄθυμον	καὶ ἀμήνιτον σεαυτόν. Ὁ μὲν
[92]	τὸ δὲ χασμῶδες ἐκκόψει καὶ	ῥᾴθυμον.	Εἰ δέ τινας οἱ ἐχθροὶ
[86]	καὶ θερμότητα καὶ τέχνης ἁπάσης	ὄργανόν	ἐστι τοῖς χρῆσθαι μαθοῦσι. Σκόπει
[88]	ἐξάλειφε τῆς ψυχῆς εἴ τι	λανθάνον	ἐστὶ φιληδονίας ἴχνος. Οὐδὲν γὰρ
[86]	Ἐπεὶ τοίνυν τοῖς μὲν ἄλλοις	ἱκανόν	ἐστι τὸ μὴ πάσχειν (ὑπὸ
[92]	καὶ περισπῶν τὸ κακόηθες καὶ	βάσκανον,	εὐμενέστερον παρέξει σε τοῖς φίλοις
[88]	λοιδορεῖν καὶ σκώπτειν ὁτιοῦν ἀντιλοιδορηθῆναι	δυνάμενον,	ὡς Λέων ὁ Βυζάντιος ὑπὸ
[90]	γενομένοις σπουδήν τινα καὶ προθυμίαν	ἐνδειξάμενον	ὅστις οὐκ ἀγαπᾷ τῆς εὐμενείας
[90]	δὲ βέλτιον ἐχθρῶν καὶ ἀλλοτρίων	ἐγγυμνασάμενον	βδελυρίαις καὶ ὀργαῖς καὶ σκώμμασι
[86]	γε· καὶ γὰρ κάει τὸν	ἁψάμενον,	ἀλλὰ φῶς παρέχει καὶ θερμότητα
[88]	καὶ κύνας ἐπαινουμένους. Ἂν χωρίον	ἐκπεπονημένον	ἴδωσιν, ἂν εὐθαλοῦντα κῆπον, ἐπιστένουσι.
[90]	καὶ πταίσαντι συμπαθήσαντα καὶ δεηθέντι	συλλαβόμενον	καὶ παισὶν ἐχθροῦ καὶ οἰκείοις
[89]	σκοποῦσιν εἰ πρόσεστιν αὐτοῖς τὸ	λεγόμενον,	ἀλλὰ τί πρόσεστιν ἕτερον τῷ
[92]	χάραττε τὸ φιλόνεικον ἐν ἐκείνοις	θηγόμενον.	Ὥσπερ γὰρ οἱ χαρίεντες γεωργοὶ
[90]	ὡς αἰσχρὸν τὸ μὴ ποιεῖν	δεόμενον·	ἐχθροῦ δὲ καὶ τὸ τιμωρίαν
[89]	ἐδάκρυσας; Οὐκ εὐφυῆ δεῖ τὸν	λοιδορησόμενον	εἶναι καὶ μεγαλόφωνον καὶ ἰταμόν,
[92]	οὐδὲν οὐδὲ (καλὸν ἐξ αἰσχροῦ	φυόμενον.	Ἀλλ´ ἐπεὶ τυφλοῦται τὸ φιλοῦν
[87]	ὠφέλιμόν ἐστι; Πάνυ μὲν οὖν,	εὐλαβούμενον	ζῆν καὶ προσέχειν ἑαυτῷ καὶ
[89]	κακὸν ψυχῆς ἢ ἀγνοούμενον ἢ	ἀμελούμενον	ἐθεράπευσεν. Ἀλλ´ οἱ πολλοὶ λοιδορηθέντες
[90]	γὰρ τὸ φιλοῦν περὶ τὸ	φιλούμενον,	ὡς ὁ Πλάτων φησί) τῷ
[92]	τυφλοῦται τὸ φιλοῦν περὶ τὸ	φιλούμενον,	ὥς φησιν ὁ Πλάτων, καὶ
[89]	(προσπεσοῦσα λοιδορία κακὸν ψυχῆς ἢ	ἀγνοούμενον	ἢ ἀμελούμενον ἐθεράπευσεν. Ἀλλ´ οἱ
[88]	κόσμιον, Βαθεῖαν αὔλακα διὰ φρενὸς	καρπούμενον,	ἐξ ἧς τὰ κεδνὰ βλαστάνει
[92]	ἁμαρτάνουσιν ἀργὸν εἶναι μήτε τὸ	λυπούμενον	ἐφ´ οἷς κατορθοῦσιν, ἀλλ´ ἐπιλογίζεσθαι
[92]	δὲ μὴ τυφλούμενος περὶ τὸ	μισούμενον	ἀλλὰ καὶ βίου καὶ ἤθους
[88]	ἔοικε καὶ τοῦ φωτὸς τὸ	ἀνακλώμενον	μᾶλλον ἐνοχλεῖν τὰς ἀσθενεῖς ὁράσεις
[91]	περὶ ἀνδρὸς ἐχθροῦ δικαίως εὐδοκιμήσαντος.	Ἔπαινόν	τε γὰρ φέρει μείζονα τοῖς
[88]	ἄπαγε πορρωτάτω σεαυτὸν ὧν λοιδορεῖς	ἐκεῖνον.	Ἐνδύου τῇ ψυχῇ, περισκόπει τὰ
[91]	ἔχων τι μηνῦσαι τῶν λανθανόντων	ἐκεῖνον,	ὁ δ´ οὐκ εἴασεν εἰπεῖν,
[87]	σικχοὶ καὶ νοσώδεις ἄρτον καὶ	οἶνον	προσφερόμενοι ναυτιῶσιν, οὕτως οἱ μὲν
[88]	εἰς τὴν τῶν ὀμμάτων ἀσθένειαν,	Ἀνθρώπινον,	ἔφη, πάθος ὀνειδίζεις, ἐπὶ τοῦ
[90]	φησιν Ἱπποκράτης) ἐν δὲ λοιδορίαις	σεμνὸν	καὶ Σωκρατικόν, μᾶλλον δ´ Ἡράκλειον,
[86]	εὑρεῖν ἔστι, πολιτεία δὲ μήτε	φθόνον	ἐνηνοχυῖα μήτε ζῆλον ἢ φιλονεικίαν,
[91]	ἡ ἔχθρα συνεισάγουσα τῷ μίσει	φθόνον,	ζηλοτυπίαν ἐπιχαιρεκακίαν μνησικακίαν ἐναπολείπει. Πρὸς
[91]	φέρει φιλονεικίαν καὶ ζηλοτυπίαν καὶ	φθόνον,	(κενεοφρόνων ἀνδρῶν ἑταῖρον, ὥς φησι
[91]	ἀφαιρούσης τὸ δύσζηλον ἡμῶν καὶ	φιλόφθονον;	Ὥσπερ γὰρ ἐν πολέμῳ πολλὰ
[90]	σιγὴ πανταχοῦ μὲν ἀνυπεύθυνον (οὐ	μόνον	ἄδιψον, ὥς φησιν Ἱπποκράτης) ἐν
[92]	ἢ πορισμῶν δικαίων, μὴ δακνομένους	μόνον,	ἄν τι πλέον ἡμῶν ἔχωσιν,
[87]	ἀγὼν γένηται πρὸς ἑτέρους, οὐ	μόνον	αὑτοὺς ἀλλὰ καὶ τὰ ὄργανα
[87]	τὸν βίον, οὐ διὰ δρυὸς	μόνον	ὁρῶν ὡς ὁ Λυγκεὺς οὐδὲ
[88]	τὸ φιλομαθὲς ἐν σεαυτῷ καὶ	φιλόπονον·	ἂν δειλόν, ἔγειρε μᾶλλον τὸ
[91]	ἀφιέναι, καὶ παντὸς ἡμέρου ζῴου	φόνον	ἀπηγόρευε, πολὺ δήπου σεμνότερόν (ἐστιν
[90]	Ἡ δὲ σιγὴ πανταχοῦ μὲν	ἀνυπεύθυνον	(οὐ μόνον ἄδιψον, ὥς φησιν
[89]	δεῖ τὸν λοιδορησόμενον εἶναι καὶ	μεγαλόφωνον	καὶ ἰταμόν, ἀλλ´ ἀλοιδόρητον καὶ
[90]	οὐ μικρὸν ἀρετῆς μέρος οὖσαν,	ὑπήκοον	(ἀεὶ τῷ λογισμῷ καὶ πειθήνιον
[88]	χωρίον ἐκπεπονημένον ἴδωσιν, ἂν εὐθαλοῦντα	κῆπον,	ἐπιστένουσι. Τί οὖν οἴει, σεαυτὸν
[87]	συνηθείας ἀγόμενοι καὶ κατακοσμούμενοι τὸν	τρόπον,	ἂν καὶ μικρὸν ὁ λόγος
[86]	ὦ Κορνήλιε Ποῦλχερ, πολιτείας ᾕρησαι	τρόπον,	ἐν ᾧ μάλιστα τοῖς κοινοῖς
[91]	εἴασεν εἰπεῖν, ἀλλὰ συλλαβὼν τὸν	ἄνθρωπον	ἀπήγαγε πρὸς τὸν δεσπότην. Κάτωνι
[89]	διεῖλεν οὕτως ὥστε σωθῆναι τὸν	ἄνθρωπον	καὶ ἀπαλλαγῆναι τοῦ φύματος ῥαγέντος,
[88]	ἐν λόγοις εὐδόκιμον, ἐν πράξεσι	καθαρόν,	ἐν διαίτῃ κόσμιον, Βαθεῖαν αὔλακα
[92]	τὴν αὑτῶν ἐλευθερίαν καὶ τὸ	καθαρὸν	τοῦ βίου καὶ ἀνύβριστον ἀντιτιθέντας·
[86]	ἐστιν. Οὐ δύναται πᾶν ἐξημερῶσαι	δένδρον	ὁ γεωργὸς οὐδὲ πᾶν τιθασεῦσαι
[88]	μηδ´ ἀκόλαστον μηδὲ βωμολόχον μηδ´	ἀνελεύθερον,	ἀλλ´ αὐτὸς ἀνὴρ ἴσθι καὶ
[91]	αὐτὸν ἠρώτων εἴ τι μέλλει	σήμερον	συνάγειν ἢ πραγματεύεσθαι πρὸς τὴν
[89]	θεὸς ὡς τῷ μέλλοντι ψέγειν	ἕτερον	τὸ Γνῶθι σαυτόν, ἵνα μὴ
[89]	τὸ λεγόμενον, ἀλλὰ τί πρόσεστιν	ἕτερον	τῷ λοιδοροῦντι, καὶ καθάπερ οἱ
[91]	ζῴου φόνον ἀπηγόρευε, πολὺ δήπου	σεμνότερόν	(ἐστιν ἐν διαφοραῖς πρὸς ἀνθρώπους
[90]	ἐμπάζετο μύθων. Οὔτι μὴν τούτου	σεμνότερον	καὶ κάλλιόν ἐστι, τοῦ λοιδοροῦντος
[92]	τοῖς φίλοις εὖ πράττουσι καὶ	ἀλυπότερον.	Διὸ καὶ τὰς ἁμίλλας πρὸς
[88]	αἴσχιόν ἐστι βλασφημίας παλινδρομούσης οὐδὲ	λυπηρότερον,	ἀλλ´ ἔοικε καὶ τοῦ φωτὸς
[89]	θεραπεύων. Ποστουμίαν δὲ τὸ γελᾶν	(προχειρότερον	καὶ λαλιᾷ χρῆσθαι θρασυτέρᾳ πρὸς
[90]	πᾶσι παρὰ τῶν ἐχθρῶν μαθεῖν	πρότερον	ἔστιν ἢ τῶν φίλων καὶ
[87]	ὄργανα μᾶλλον συνεπιστρέφουσι, χορδολογοῦντες καὶ	ἀκριβέστερον	ἁρμοζόμενοι καὶ καταυλοῦντες. ~Ὅστις οὖν
[92]	περισπῶν τὸ κακόηθες καὶ βάσκανον,	εὐμενέστερον	παρέξει σε τοῖς φίλοις εὖ
[86]	ἦν ἀγώνων ἐκείνοις· οἱ δ´	ὕστερον	ἤδη χρῆσθαι μαθόντες αὐτοῖς καὶ
[89]	κόμης τινὸς διάθεσις καὶ βάδισμα	τρυφερώτερον	εἰς μαλακίαν διέβαλε, καὶ Πομπήιον
[86]	σεαυτόν. Ἐπεὶ δὲ χώραν μὲν	ἄθηρον	ὥσπερ ἱστοροῦσι τὴν Κρήτην εὑρεῖν
[86]	τὸ ὕδωρ ἄποτόν ἐστι καὶ	πονηρόν,	ἀλλ´ ἰχθῦς τρέφει καὶ πόμπιμόν
[91]	φαῦλον εἶναι μηδ´ ἄδικον πρὸς	ἐχθρόν,	ἂν ἐγγένηται, παραμένει δυσαπάλλακτος· εἶτα
[88]	πολιτικὴν οὖσαν· Πῶς ἀμυνοῦμαι τὸν	ἐχθρόν;	Αὐτὸς καλὸς κἀγαθὸς γενόμενος. Ἵππους
[90]	ἀλλὰ μείζων ἡ ἄσκησις. Ἂν	ἐχθρὸν	ἐθισθῇς λοιδοροῦντα φέρειν σιωπῇ, πάνυ
[86]	μαθοῦσι. Σκόπει δὴ καὶ τὸν	ἐχθρόν,	εἰ βλαβερὸς ὢν τἄλλα καὶ
[92]	γὰρ εὐτυχίᾳ διαφέρειν αὐτοῦ τὸν	ἐχθρὸν	ἡγούμενος ἐν ἀρχαῖς ἢ συνηγορίαις
[86]	νοήσας τὸν εἰπόντα μηδένα ἔχειν	ἐχθρὸν	ἠρώτησεν εἰ μηδὲ φίλον ἔχει)
[87]	φαῦλα καὶ πεπονθότα κινεῖ τὸν	ἐχθρόν,	καὶ πρὸς ταῦθ´ οἱ μισοῦντες
[87]	αὐτοὺς ἐκείνους μᾶλλον ἢ τὸν	ἐχθρὸν	λανθάνουσι. Μάλιστα δὲ τῶν ἁμαρτιῶν
[91]	πρὸς ἀνθρώπους καὶ φιλονεικίαις, γενναῖον	ἐχθρὸν	ὄντα καὶ δίκαιον καὶ ἀψευδῆ,
[88]	ἀνταγωνιστὴν βίου καὶ δόξης τὸν	(ἐχθρὸν	ὄντα, προσέχει μᾶλλον αὑτῷ, καὶ
[90]	κωλύει διδάσκαλον ἄμισθον λαβόντα τὸν	ἐχθρὸν	ὠφεληθῆναι καὶ μαθεῖν τι τῶν
[89]	οὖν ἔνεστι τῷ λοιδορεῖν τὸν	ἐχθρὸν	ὠφέλιμον καὶ χρήσιμον· οὐκ ἔλαττον
[91]	ζηλοτυπίαν καὶ φθόνον, (κενεοφρόνων ἀνδρῶν	ἑταῖρον,	ὥς φησι Πίνδαρος, οὐ μετρίως
[92]	αἴσθησιν ἀσχημονοῦντες, δεῖ μήτε τὸ	χαῖρον	ἐφ´ οἷς ἁμαρτάνουσιν ἀργὸν εἶναι
[92]	τοῦ Σόλωνος ἔχειν ἀεὶ δεῖ	πρόχειρον	Ἀλλ´ ἡμεῖς αὐτοῖς οὐ διαμειψόμεθα
[87]	τε παῖδες οἷς ἐστιν ἀεὶ	πρόχειρον,	ἐπιστρέφει καὶ διατρέπει καὶ ἀφίστησι
[86]	κἀκεῖνο τὸ βιβλίον ὁρῶ σε	πρόχειρον	ἔχοντα πολλάκις. Ἐξήρκει τοῖς παλαιοῖς
[90]	περὶ τὴν γλῶτταν ἐγκράτειαν, οὐ	μικρὸν	ἀρετῆς μέρος οὖσαν, ὑπήκοον (ἀεὶ
[87]	κατακοσμούμενοι τὸν τρόπον, ἂν καὶ	μικρὸν	ὁ λόγος συνεπιλαμβάνηται. τὸ γάρ
[90]	τὸ εὖ ποιεῖν καλόν, ὡς	αἰσχρὸν	τὸ μὴ ποιεῖν δεόμενον· ἐχθροῦ
[92]	(ἀποκρίνεται γὰρ εἰς ἐκεῖνα πᾶν	ὅσον	ἔνεστι τῇ τροφῇ δριμὺ καὶ
[89]	κακῶς ὑπ´ ἐχθροῦ τὸ μὲν	προσὸν	ἀφαιρεῖν αὑτοῦ μᾶλλον ἢ κηλῖδα
[89]	ἥ ς´ ἐγείνατο. Πρὸς τὸν	Κράσσον	ὁ Δομίτιος, Οὐ σὺ μυραίνης
[90]	Ἡράκλειον, εἴ γε κἀκεῖνος Οὐδ´	ὅσσον	μυίας στυγερῶν ἐμπάζετο μύθων. Οὔτι
[87]	Καὶ μὴν τοὺς περὶ τὸν	Διόνυσον	τεχνίτας ὁρῶμεν ἐκλελυμένους καὶ ἀπροθύμους
[88]	Ἀνδροκτόνου γυναικὸς ὁμογενὴς ἔφυς πρὸς	τὸν	Ἄδραστον ὁ Ἀλκμέων. Τί οὖν
[91]	ἔχει πάλιν ἐγκαλῶν, ὡς οὐ	τὸν	ἄνδρα μισῶν ἀλλὰ τὴν πρᾶξιν
[91]	οὐκ εἴασεν εἰπεῖν, ἀλλὰ συλλαβὼν	τὸν	ἄνθρωπον ἀπήγαγε πρὸς τὸν δεσπότην.
[89]	καὶ διεῖλεν οὕτως ὥστε σωθῆναι	τὸν	ἄνθρωπον καὶ ἀπαλλαγῆναι τοῦ φύματος
[89]	τῷ λεγομένῳ παραμαρτάνοντες. Οἷον Λακύδην	τὸν	Ἀργείων βασιλέα κόμης τινὸς διάθεσις
[86]	σύ γε· καὶ γὰρ κάει	τὸν	ἁψάμενον, ἀλλὰ φῶς παρέχει καὶ
[87]	διαφυλάττειν ὥσπερ ἐν ἀκριβεῖ διαίτῃ	τὸν	βίον ἀνεπίληπτον· ἡ γὰρ οὕτω
[88]	τὰ πράγματα περισκοπεῖ καὶ διαρμόζεται	τὸν	βίον. Ἐπεὶ καὶ τοῦτο τῆς
[87]	καὶ λαβὴν ζητῶν πανταχόθεν περιοδεύει	τὸν	βίον, οὐ διὰ δρυὸς μόνον
[90]	ἐν καιρῷ παρασχόντος ἐπιεικές ἐστι.	Τὸν	δὲ καὶ πταίσαντι συμπαθήσαντα καὶ
[91]	συλλαβὼν τὸν ἄνθρωπον ἀπήγαγε πρὸς	τὸν	δεσπότην. Κάτωνι δὲ Μουρήναν διώκοντι
[87]	καταγελῶσι. Καὶ μὴν τοὺς περὶ	τὸν	Διόνυσον τεχνίτας ὁρῶμεν ἐκλελυμένους καὶ
[88]	ἑτέρου βίον ἂν εὐθὺς ἐπισκοπῇ	τὸν	ἑαυτοῦ καὶ μεθαρμόττῃ πρὸς τοὐναντίον
[86]	καὶ Χίλων ὁ σοφὸς νοήσας	τὸν	εἰπόντα μηδένα ἔχειν ἐχθρὸν ἠρώτησεν
[88]	ἐγὼ τοιοῦτος; Ὁ δὲ λοιδορήσας	τὸν	ἑτέρου βίον ἂν εὐθὺς ἐπισκοπῇ
[88]	καὶ πολιτικὴν οὖσαν· Πῶς ἀμυνοῦμαι	τὸν	ἐχθρόν; Αὐτὸς καλὸς κἀγαθὸς γενόμενος.
[86]	χρῆσθαι μαθοῦσι. Σκόπει δὴ καὶ	τὸν	ἐχθρόν, εἰ βλαβερὸς ὢν τἄλλα
[92]	μὲν γὰρ εὐτυχίᾳ διαφέρειν αὐτοῦ	τὸν	ἐχθρὸν ἡγούμενος ἐν ἀρχαῖς ἢ
[87]	καὶ φαῦλα καὶ πεπονθότα κινεῖ	τὸν	ἐχθρόν, καὶ πρὸς ταῦθ´ οἱ
[87]	γυναῖκας αὐτοὺς ἐκείνους μᾶλλον ἢ	τὸν	ἐχθρὸν λανθάνουσι. Μάλιστα δὲ τῶν
[88]	οἶδεν ἀνταγωνιστὴν βίου καὶ δόξης	τὸν	(ἐχθρὸν ὄντα, προσέχει μᾶλλον αὑτῷ,
[90]	τί κωλύει διδάσκαλον ἄμισθον λαβόντα	τὸν	ἐχθρὸν ὠφεληθῆναι καὶ μαθεῖν τι
[89]	μὲν οὖν ἔνεστι τῷ λοιδορεῖν	τὸν	ἐχθρὸν ὠφέλιμον καὶ χρήσιμον· οὐκ
[90]	κουφοτάτου πράγματος βαρυτάτη ζημία κατὰ	τὸν	θεῖον Πλάτωνα καὶ παρὰ θεῶν
[89]	κακῶς λέγοντος. Ὥσπερ γὰρ ὁ	τὸν	Θεσσαλὸν Προμηθέα κτεῖναι διανοηθεὶς ἔπαισε
[90]	καὶ σκώμμασι καὶ λοιδορίαις ἐθίσαι	τὸν	θυμὸν ἡσυχίαν ἄγειν μηδ´ ἀσχάλλειν
[89]	μητρὸς ἥ ς´ ἐγείνατο. Πρὸς	τὸν	Κράσσον ὁ Δομίτιος, Οὐ σὺ
[87]	συστέλλουσα τὰ (πάθη καὶ συνέχουσα	τὸν	λογισμὸν εὐλάβεια μελέτην ἐμποιεῖ καὶ
[89]	οὐκ ἐδάκρυσας; Οὐκ εὐφυῆ δεῖ	τὸν	λοιδορησόμενον εἶναι καὶ μεγαλόφωνον καὶ
[88]	ἔξεστι γάρ. Εἰ θέλεις ἀνιᾶν	τὸν	μισοῦντα, μὴ λοιδόρει κίναιδον μηδὲ
[92]	αὐτοῖς οὐ διαμειψόμεθα τῆς ἀρετῆς	τὸν	πλοῦτον οὐδέ γε βοὰς δεδειπνισμένων
[86]	ΕΧΘΡΩΝ ΩΦΕΛΟΙΤΟ. (Ὁρῶ μὲν ὅτι	τὸν	πραότατον, ὦ Κορνήλιε Ποῦλχερ, πολιτείας
[91]	κορυδαλλίσι χρὴ λόφον ἐγγενέσθαι κατὰ	τὸν	Σιμωνίδην, καὶ πᾶσα φύσις ἀνθρώπου
[89]	Φιλεῖ γὰρ ὁ τοιοῦτος κατὰ	τὸν	Σοφοκλέα (Γλῶσσαν ἐκχέας μάτην ἄκων
[87]	γ´, ὦ τύχη, ποιεῖς, εἰς	τὸν	τρίβωνα συνελαύνουσα ἡμᾶς. Ὥσπερ γὰρ
[87]	τῆς συνηθείας ἀγόμενοι καὶ κατακοσμούμενοι	τὸν	τρόπον, ἂν καὶ μικρὸν ὁ
[86]	καλὸν οἷς χωρὶς ἐχθροῦ ζῆν	ἀδύνατόν	ἐστιν. Οὐ δύναται πᾶν ἐξημερῶσαι
[86]	ΩΦΕΛΟΙΤΟ. (Ὁρῶ μὲν ὅτι τὸν	πραότατον,	ὦ Κορνήλιε Ποῦλχερ, πολιτείας ᾕρησαι
[86]	μάλιστα τοῖς κοινοῖς ὠφέλιμος ὢν	ἀλυπότατον	ἰδίᾳ τοῖς ἐντυγχάνουσι (παρέχεις σεαυτόν.
[87]	μοι τῆς ἔχθρας τὸ βλαβερώτατον	ὠφελιμώτατον	ἂν γενέσθαι τοῖς προσέχουσιν. Τί
[91]	ἀποδοκιμάζων· τὸ (δὲ κάλλιστον καὶ	χρησιμώτατον,	ἀπωτάτω καθίσταται τοῦ φθονεῖν καὶ
[87]	δοκεῖ μοι τῆς ἔχθρας τὸ	βλαβερώτατον	ὠφελιμώτατον ἂν γενέσθαι τοῖς προσέχουσιν.
[89]	καὶ ἰταμόν, ἀλλ´ ἀλοιδόρητον καὶ	ἀνέγκλητον·	οὐδενὶ γὰρ οὕτως ἔοικε προστάττειν
[89]	καὶ μεγαλόφωνον καὶ ἰταμόν, ἀλλ´	ἀλοιδόρητον	καὶ ἀνέγκλητον· οὐδενὶ γὰρ οὕτως
[87]	ἕκαστα πράττειν λανθάνουσιν εἰς τὸ	ἀναμάρτητον	ὑπὸ τῆς συνηθείας ἀγόμενοι καὶ
[90]	καὶ βαλλόμενος (παρέξεις ἄθυμον καὶ	ἀμήνιτον	σεαυτόν. Ὁ μὲν γὰρ Σωκράτης
[86]	ὠφελεῖσθαι. Τῆς θαλάττης τὸ ὕδωρ	ἄποτόν	ἐστι καὶ πονηρόν, ἀλλ´ ἰχθῦς
[87]	ἐν ἀκριβεῖ διαίτῃ τὸν βίον	ἀνεπίληπτον·	ἡ γὰρ οὕτω συστέλλουσα τὰ
[87]	οἱ δὲ σικχοὶ καὶ νοσώδεις	ἄρτον	καὶ οἶνον προσφερόμενοι ναυτιῶσιν, οὕτως
[88]	καὶ ἀνδρῶδες· κἂν ἀσελγῆ καὶ	ἀκόλαστον,	ἐξάλειφε τῆς ψυχῆς εἴ τι
[88]	λοιδόρει κίναιδον μηδὲ μαλακὸν μηδ´	ἀκόλαστον	μηδὲ βωμολόχον μηδ´ ἀνελεύθερον, ἀλλ´
[88]	γυναικὸς ὁμογενὴς ἔφυς πρὸς τὸν	Ἄδραστον	ὁ Ἀλκμέων. Τί οὖν ἐκεῖνος;
[88]	σεαυτὸν ἐπιδεικνύμενος ἄνδρα δίκαιον ἀρτίφρονα	χρηστόν,	ἐν λόγοις εὐδόκιμον, ἐν πράξεσι
[91]	αὐτοῦ τῆς δόξης ἔχει τεκμήριον	μέγιστον·	ἀλλὰ μεῖζον καὶ κάλλιστον, ὅτι
[91]	τὴν πρᾶξιν ἀποδοκιμάζων· τὸ (δὲ	κάλλιστον	καὶ χρησιμώτατον, ἀπωτάτω καθίσταται τοῦ
[91]	τεκμήριον μέγιστον· ἀλλὰ μεῖζον καὶ	κάλλιστον,	ὅτι τῷ δικαίῳ χρῆσθαι καὶ
[92]	τὸ καθαρὸν τοῦ βίου καὶ	ἀνύβριστον	ἀντιτιθέντας· (Ἅπας γὰρ ὁ ὑπὲρ
[87]	καὶ διὰ συνήθους παντὸς ὡς	ἀνυστόν	ἐστι φωρῶν τὰ πραττόμενα καὶ
[89]	ἐχθρὸν ὠφέλιμον καὶ χρήσιμον· οὐκ	ἔλαττον	δ´ ἑτέρῳ, τῷ λοιδορεῖσθαι καὶ
[92]	τὰ πάθη πρὸς τοὺς ἐχθροὺς	ἧττον	ἐνοχλήσει τοῖς φίλοις. Οὐ γὰρ
[91]	τὰ πραττόμενα παραφυλάττοντες. (Πολλάκις οὖν	αὐτὸν	ἠρώτων εἴ τι μέλλει σήμερον
[92]	ὡς Θεμιστοκλῆς ἔλεγεν οὐκ ἐᾶν	αὐτὸν	καθεύδειν τὴν ἐν Μαραθῶνι Μιλτιάδου
[89]	γράφειν συνεχῶς καὶ πέμπειν πρὸς	αὐτόν.	Ὅταν οὖν λεχθῇ τι μὴ
[89]	τῷ λοιδορεῖσθαι καὶ κακῶς ἀκούειν	αὐτὸν	ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν. Ὅθεν ὀρθῶς
[91]	πρὸ τῆς δίκης ἧκε πρὸς	αὐτὸν	ὡς ἔχων τι μηνῦσαι τῶν
[88]	ὁσάκις ἀσχημονοῦσιν ἀνθρώποις παραγένοιτο, πρὸς	αὑτὸν	εἰώθει λέγειν Μή που ἄρ´
[88]	καὶ ὁ φαῦλος βίος ἐφ´	ἑαυτὸν	ἕλκει τὰς λοιδορίας. Ὁ μὲν
[92]	καὶ φθόνων καὶ φιλονεικιῶν, ἔθιζε	σεαυτὸν	δάκνεσθαι τῶν ἐχθρῶν εὐημερούντων, καὶ
[86]	ἀλυπότατον ἰδίᾳ τοῖς ἐντυγχάνουσι (παρέχεις	σεαυτόν.	Ἐπεὶ δὲ χώραν μὲν ἄθηρον
[88]	κῆπον, ἐπιστένουσι. Τί οὖν οἴει,	σεαυτὸν	ἐπιδεικνύμενος ἄνδρα δίκαιον ἀρτίφρονα χρηστόν,
[90]	βαλλόμενος (παρέξεις ἄθυμον καὶ ἀμήνιτον	σεαυτόν.	Ὁ μὲν γὰρ Σωκράτης ἔφερε
[88]	δὲ λοιδορῆσαι προαχθῇς, ἄπαγε πορρωτάτω	σεαυτὸν	ὧν λοιδορεῖς ἐκεῖνον. Ἐνδύου τῇ
[89]	μέλλοντι ψέγειν ἕτερον τὸ Γνῶθι	σαυτόν,	ἵνα μὴ λέγοντες ἃ θέλουσιν
[88]	ἰατρὸς αὐτὸς ἕλκεσιν βρύων. Ἂν	ἀπαίδευτον	εἴπῃς, ἐπίτεινε τὸ φιλομαθὲς ἐν
[92]	οὐ διαμειψόμεθα τῆς ἀρετῆς τὸν	πλοῦτον	οὐδέ γε βοὰς δεδειπνισμένων θεάτρων
[92]	καὶ παλλακαῖς καὶ σατραπείας βασιλέων·	ζηλωτὸν	γὰρ οὐδὲν οὐδὲ (καλὸν ἐξ
[87]	ταῖς ἔχθραις ἐμμελῶς χρῆσθαι δύνανται.	Πρῶτον	μὲν οὖν δοκεῖ μοι τῆς
[86]	δὲ σατύρου τὸ πῦρ, (ὡς	πρῶτον	ὤφθη, βουλομένου φιλῆσαι καὶ περιβαλεῖν,
[88]	λοιδορήσῃς, αὐτὸς ὢν παιδομανής, μηδ´	ἄσωτον,	αὐτὸς ὢν ἀνελεύθερος. Ἀνδροκτόνου γυναικὸς
[89]	ἐν τῷ παρρησιάζεσθαι, καὶ τὸ	κολακεῦον	αὐτῆς λάλον ἐστί, τὸ (δὲ
[92]	γείτονα ζηλοῦν οὐδ´ ἀνεψιὸν οὐδ´	ἀδελφὸν	Εἰς ἄφενος σπεύδοντα καὶ τυγχάνοντα
[91]	Ἐπεὶ δὲ Πάσαις κορυδαλλίσι χρὴ	λόφον	ἐγγενέσθαι κατὰ τὸν Σιμωνίδην, καὶ
[88]	τοίνυν πρόσλαβε τὴν Διογένους ἀπόφασιν,	φιλόσοφον	σφόδρα καὶ πολιτικὴν οὖσαν· Πῶς
[88]	φέρων τὴν νέμεσιν. Οὐκοῦν μηδὲ	μοιχὸν	λοιδορήσῃς, αὐτὸς ὢν παιδομανής, μηδ´
[88]	μηδὲ μαλακὸν μηδ´ ἀκόλαστον μηδὲ	βωμολόχον	μηδ´ ἀνελεύθερον, ἀλλ´ αὐτὸς ἀνὴρ
[90]	πανταχοῦ μὲν ἀνυπεύθυνον (οὐ μόνον	ἄδιψον,	ὥς φησιν Ἱπποκράτης) ἐν δὲ
[89]	Ἐπεὶ δ´ ἡ φιλία τὰ	νῦν	ἰσχνόφωνος γέγονεν ἐν τῷ παρρησιάζεσθαι,
[88]	μὲν ἀνῃρημένων Ἀχαιῶν δὲ δεδουλωμένων,	Νῦν	μὲν οὖν, εἶπεν, ἐπισφαλῶς ἔχομεν,
[86]	φιλονεικίαν, ἔχθρας γονιμώτατα πάθη, μέχρι	νῦν	οὐ γέγονεν (ἀλλ´ εἰ μηδὲν
[88]	οὓς αἰσχυνθῶμεν ἑαυτοῖς ἀπολελοιπότες. (Ἔτι	τοίνυν	πρόσλαβε τὴν Διογένους ἀπόφασιν, φιλόσοφον
[86]	καὶ ἄπορος καὶ ἀνήμερος. Ἐπεὶ	τοίνυν	τοῖς μὲν ἄλλοις ἱκανόν ἐστι
[91]	οἱ τὰ πραττόμενα παραφυλάττοντες. (Πολλάκις	οὖν	αὐτὸν ἠρώτων εἴ τι μέλλει
[91]	φαίη, πιστεύοντες ἀπῄεσαν. Ταῦτα μὲν	οὖν	αὐτοῦ τῆς δόξης ἔχει τεκμήριον
[87]	ἐμμελῶς χρῆσθαι δύνανται. Πρῶτον μὲν	οὖν	δοκεῖ μοι τῆς ἔχθρας τὸ
[88]	Ἀχαιῶν δὲ δεδουλωμένων, Νῦν μὲν	οὖν,	εἶπεν, ἐπισφαλῶς ἔχομεν, μήθ´ οὓς
[86]	Ἀπὸ τῶν ἐχθρῶν ὠφελεῖσθαι. Ἅπερ	οὖν	εἰς τοῦτο πρῴην εἰπεῖν μοι
[88]	τὸν Ἄδραστον ὁ Ἀλκμέων. Τί	οὖν	ἐκεῖνος; Οὐκ ἀλλότριον ἀλλ´ ἴδιον
[89]	ἑκὼν εἴπῃ λόγους. Τουτὶ μὲν	οὖν	ἔνεστι τῷ λοιδορεῖν τὸν ἐχθρὸν
[87]	οὖν ὠφέλιμόν ἐστι; Πάνυ μὲν	οὖν,	εὐλαβούμενον ζῆν καὶ προσέχειν ἑαυτῷ
[86]	τιθασεῦσαι θηρίον ὁ κυνηγός· ἐζήτησαν	οὖν	καθ´ ἑτέρας χρείας ὁ μὲν
[89]	ὥστε κριθῆναι φθορᾶς. Εὑρέθη μὲν	οὖν	καθαρὰ τῆς αἰτίας, ἀπολύσας δ´
[90]	ἐν τῷ λοιδορεῖσθαι. Πραότητα μὲν	οὖν	καὶ ἀνεξικακίαν οὕτως ἔστιν ἐνεπιδείξασθαι
[89]	καὶ πέμπειν πρὸς αὐτόν. Ὅταν	οὖν	λεχθῇ τι μὴ ἀληθές, οὐχ
[88]	ἀκριβέστερον ἁρμοζόμενοι καὶ καταυλοῦντες. ~Ὅστις	οὖν	οἶδεν ἀνταγωνιστὴν βίου καὶ δόξης
[88]	ἂν εὐθαλοῦντα κῆπον, ἐπιστένουσι. Τί	οὖν	οἴει, σεαυτὸν ἐπιδεικνύμενος ἄνδρα δίκαιον
[90]	δυσωδίαν ἐλοιδορήθη τοῦ στόματος. Ἐλθὼν	οὖν	οἴκαδε πρὸς τὴν γυναῖκα Τί
[91]	φυλάξωνται πρὸς τοὺς ἐχθρούς. Εἴπερ	οὖν	ὀρθῶς ὁ Πυθαγόρας, ἐν ἀλόγοις
[88]	ἕλκει τὰς λοιδορίας. Ὁ μὲν	οὖν	Πλάτων ὁσάκις ἀσχημονοῦσιν ἀνθρώποις παραγένοιτο,
[88]	εἶναι καὶ ὄντος. Οἱ μὲν	οὖν	πολλοὶ γελῶσιν, ἄν τις ὢν
[91]	ἦν Δομιτίου καὶ κατήγορος. Οἰκέτης	οὖν	τοῦ Δομιτίου πρὸ τῆς δίκης
[87]	τούτων ἅπτονται καὶ σπαράττουσι. Τοῦτο	οὖν	ὠφέλιμόν ἐστι; Πάνυ μὲν οὖν,
[91]	συνάγοντι τοὺς ἐλέγχους ἐξ ἔθους	παρηκολούθουν	οἱ τὰ πραττόμενα παραφυλάττοντες. (Πολλάκις
[88]	ἐστὶ τὸ λοιδορεῖν καὶ σκώπτειν	ὁτιοῦν	ἀντιλοιδορηθῆναι δυνάμενον, ὡς Λέων ὁ
[92]	διαφέρεσθαι, τῶν ἐχθρῶν παντάπασιν ἀπαλλαγέντες.	Οὐκοῦν	καὶ ἡμῶν καταναλισκόμενα ταῦτα τὰ
[88]	τοῦ νώτου φέρων τὴν νέμεσιν.	Οὐκοῦν	μηδὲ μοιχὸν λοιδορήσῃς, αὐτὸς ὢν
[92]	ἐκ τοῦ πράττειν τι καὶ	ζηλοῦν	εἰς τὸ βασκαίνειν παντάπασι καὶ
[92]	ἀοιδῷ καθ´ Ἡσίοδον, οὐδὲ γείτονα	ζηλοῦν	οὐδ´ ἀνεψιὸν οὐδ´ ἀδελφὸν Εἰς
[90]	φίλου μᾶλλον (Τυφλοῦται γὰρ τὸ	φιλοῦν	περὶ τὸ φιλούμενον, ὡς ὁ
[92]	φυόμενον. Ἀλλ´ ἐπεὶ τυφλοῦται τὸ	φιλοῦν	περὶ τὸ φιλούμενον, ὥς φησιν
[86]	τῶν ἐχθρῶν κακῶς, τοὺς δὲ	νοῦν	ἔχοντας ὁ Ξενοφῶν καὶ ὠφελεῖσθαί
[86]	μὴ παρέργως εἰπόντος ὅτι τοῦ	νοῦν	ἔχοντός ἐστι καὶ Ἀπὸ τῶν
[89]	αὐτῆς λάλον ἐστί, τὸ (δὲ	νουθετοῦν	ἄναυδον, ἀκουστέον ἐστὶ παρὰ τῶν
[86]	ᾧ μάλιστα τοῖς κοινοῖς ὠφέλιμος	ὢν	ἀλυπότατον ἰδίᾳ τοῖς ἐντυγχάνουσι (παρέχεις
[88]	ὢν παιδομανής, μηδ´ ἄσωτον, αὐτὸς	ὢν	ἀνελεύθερος. Ἀνδροκτόνου γυναικὸς ὁμογενὴς ἔφυς
[88]	Οὐκοῦν μηδὲ μοιχὸν λοιδορήσῃς, αὐτὸς	ὢν	παιδομανής, μηδ´ ἄσωτον, αὐτὸς ὢν
[86]	καὶ τὸν ἐχθρόν, εἰ βλαβερὸς	ὢν	τἄλλα καὶ δυσμεταχείριστος, ἁμωσγέπως ἁφὴν
[88]	οὖν πολλοὶ γελῶσιν, ἄν τις	ὢν	φαλακρὸς ἢ (κυρτὸς ἑτέρους εἰς
[88]	λοιδορῆσαι προαχθῇς, ἄπαγε πορρωτάτω σεαυτὸν	ὧν	λοιδορεῖς ἐκεῖνον. Ἐνδύου τῇ ψυχῇ,
[92]	ἀλλὰ καὶ (πάντα παραφυλάττοντας ἐξ	ὧν	πλέον ἔχουσι, καὶ πειρωμένους ὑπερβαλέσθαι
[91]	δ´ οὐκ εἴασεν εἰπεῖν, ἀλλὰ	συλλαβὼν	τὸν ἄνθρωπον ἀπήγαγε πρὸς τὸν
[87]	ἑαυτῶν· ὅταν δ´ ἅμιλλα καὶ	ἀγὼν	γένηται πρὸς ἑτέρους, οὐ μόνον
[86]	τοῦτο πρῴην εἰπεῖν μοι παρέστη,	συναγαγὼν	ὁμοῦ τι τοῖς αὐτοῖς ὀνόμασιν
[92]	καὶ βίου καὶ ἤθους καὶ	λόγων	καὶ ἔργων γιγνόμενος θεατὴς δίκαιος
[88]	τὰς ἀσθενεῖς ὁράσεις καὶ τῶν	ψόγων	οἱ πρὸς αὐτοὺς ἀναφερόμενοι τοὺς
[92]	καὶ ἤθους καὶ λόγων καὶ	ἔργων	γιγνόμενος θεατὴς δίκαιος τὰ πλεῖστα
[91]	οἰκείων. Καὶ τοῦτο, ὡς ἔοικε,	συνιδὼν	πολιτικὸς ἀνὴρ ὄνομα Δῆμος, ἐν
[92]	μηδεὶς τρόπος ἐστὶν ἄλλος ἀπαλλαγῆς	(ἐρίδων	καὶ φθόνων καὶ φιλονεικιῶν, ἔθιζε
[90]	τὸν θεῖον Πλάτωνα καὶ παρὰ	θεῶν	ἕπεται καὶ παρ´ (ἀνθρώπων. Ἡ
[88]	σκώπτειν ὁτιοῦν ἀντιλοιδορηθῆναι δυνάμενον, ὡς	Λέων	ὁ Βυζάντιος ὑπὸ κυρτοῦ λοιδορηθεὶς
[92]	εὐνούχοις καὶ παλλακαῖς καὶ σατραπείας	βασιλέων·	ζηλωτὸν γὰρ οὐδὲν οὐδὲ (καλὸν
[88]	ἔφυς πρὸς τὸν Ἄδραστον ὁ	Ἀλκμέων.	Τί οὖν ἐκεῖνος; Οὐκ ἀλλότριον
[91]	ἐθίζων ὠμότητος ἀπέχεσθαι καὶ πλεονεξίας,	ὀρνέων	τε θηρευτὰς παρῃτεῖτο καὶ βόλους
[92]	ἐξ ἐπιμελείας καὶ προνοίας καὶ	πράξεων	χρηστῶν περιγιγνόμενα τοῖς κεκτημένοις, καὶ
[91]	ἄνδρα μισῶν ἀλλὰ τὴν πρᾶξιν	ἀποδοκιμάζων·	τὸ (δὲ κάλλιστον καὶ χρησιμώτατον,
[90]	πέτραν φιλοκέρτομον ὣς παρανηχομένους, ἀλλὰ	μείζων	ἡ ἄσκησις. Ἂν ἐχθρὸν ἐθισθῇς
[91]	ὁ Πυθαγόρας, ἐν ἀλόγοις ζῴοις	ἐθίζων	ὠμότητος ἀπέχεσθαι καὶ πλεονεξίας, ὀρνέων
[90]	καὶ φιλοπονίᾳ τὰ κάκιστα τῶν	παθῶν,	οἷόν ἐστιν ἡ ὀργή, κατεργάσηται.
[91]	μετρίως ἄν τις ὠφελοῖτο τῶν	παθῶν	τούτων ποιούμενος εἰς τοὺς ἐχθροὺς
[90]	ἔστιν ἢ τῶν φίλων καὶ	συνήθων.	Ἄνευ δὲ τούτου τὴν περὶ
[87]	ὡς ὁ Λυγκεὺς οὐδὲ διὰ	λίθων	(καὶ ὀστράκων, ἀλλὰ καὶ διὰ
[90]	τὴν δυσωδίαν ἐλοιδορήθη τοῦ στόματος.	Ἐλθὼν	οὖν οἴκαδε πρὸς τὴν γυναῖκα
[90]	Οὐδ´ ὅσσον μυίας στυγερῶν ἐμπάζετο	μύθων.	Οὔτι μὴν τούτου σεμνότερον καὶ
[91]	γὰρ ἐν πολέμῳ πολλὰ τῶν	ἀναγκαίων	ἄλλως δὲ φαύλων ἔθους λαβόντα
[92]	δόξης ἢ ἀρχῆς ἢ πορισμῶν	δικαίων,	μὴ δακνομένους μόνον, ἄν τι
[88]	λεγόντων ἐν ἀσφαλεῖ γεγονέναι τὰ	Ῥωμαίων	πράγματα Καρχηδονίων μὲν ἀνῃρημένων Ἀχαιῶν
[88]	Ῥωμαίων πράγματα Καρχηδονίων μὲν ἀνῃρημένων	Ἀχαιῶν	δὲ δεδουλωμένων, Νῦν μὲν οὖν,
[89]	λεγομένῳ παραμαρτάνοντες. Οἷον Λακύδην τὸν	Ἀργείων	βασιλέα κόμης τινὸς διάθεσις καὶ
[91]	ὀχετοὺς πορρωτάτω τῶν ἑταίρων καὶ	οἰκείων.	Καὶ τοῦτο, ὡς ἔοικε, συνιδὼν
[92]	ἀπαλλαγῆς (ἐρίδων καὶ φθόνων καὶ	φιλονεικιῶν,	ἔθιζε σεαυτὸν δάκνεσθαι τῶν ἐχθρῶν
[88]	ἀσφαλεῖ γεγονέναι τὰ Ῥωμαίων πράγματα	Καρχηδονίων	μὲν ἀνῃρημένων Ἀχαιῶν δὲ δεδουλωμένων,
[86]	παλαιοῖς ὑπὸ τῶν ἀλλοφύλων καὶ	ἀγρίων	ζῴων μὴ ἀδικεῖσθαι, καὶ τοῦτο
[86]	ἀκάρπων ὁ δ´ ἀπὸ τῶν	ἀγρίων	ὠφελεῖσθαι. Τῆς θαλάττης τὸ ὕδωρ
[86]	ἄξιον εἶναι δεδιέναι μὴ τῶν	θηρίων	ἐπιλιπόντων τῷ ἀνθρώπῳ θηριώδης ὁ
[90]	πολὺ δὲ βέλτιον ἐχθρῶν καὶ	ἀλλοτρίων	ἐγγυμνασάμενον βδελυρίαις καὶ ὀργαῖς καὶ
[89]	τοῖς μέλλουσι σῴζεσθαι φίλων δεῖ	γνησίων	ἢ διαπύρων ἐχθρῶν· οἱ μὲν
[87]	ἐχθρὸν λανθάνουσι. Μάλιστα δὲ τῶν	ἁμαρτιῶν	ἔχεται καὶ ταύτας ἐξιχνεύει. Καὶ
[89]	τὸν Σοφοκλέα (Γλῶσσαν ἐκχέας μάτην	ἄκων	ἀκούειν οὓς ἑκὼν εἴπῃ λόγους.
[88]	ποιεῖ. Σύ τοι διάφερε τῶν	κακῶν·	ἔξεστι γάρ. Εἰ θέλεις ἀνιᾶν
[87]	Λυγκεὺς οὐδὲ διὰ λίθων (καὶ	ὀστράκων,	ἀλλὰ καὶ διὰ φίλου καὶ
[89]	ἐκχέας μάτην ἄκων ἀκούειν οὓς	ἑκὼν	εἴπῃ λόγους. Τουτὶ μὲν οὖν
[91]	ἐπαινοῦσι, καὶ πίστιν ἔχει πάλιν	ἐγκαλῶν,	ὡς οὐ τὸν ἄνδρα μισῶν
[89]	φύρονται καὶ ἀναχρώννυνται συμπεσόντες ὑπ´	ἀλλήλων.	Δεῖ δ´ ἀκούσαντα κακῶς ὑπ´
[89]	εἶπεν ὅτι τοῖς μέλλουσι σῴζεσθαι	φίλων	δεῖ γνησίων ἢ διαπύρων ἐχθρῶν·
[90]	μαθεῖν πρότερον ἔστιν ἢ τῶν	φίλων	καὶ συνήθων. Ἄνευ δὲ τούτου
[86]	φιλίαι συμπλέκουσιν ἡμᾶς· ὃ καὶ	Χίλων	ὁ σοφὸς νοήσας τὸν εἰπόντα
[88]	ὑποφθέγγηται κακία τὸ τοῦ τραγῳδοῦ	Ἄλλων	ἰατρὸς αὐτὸς ἕλκεσιν βρύων. Ἂν
[91]	πολλὰ τῶν ἀναγκαίων ἄλλως δὲ	φαύλων	ἔθους λαβόντα καὶ νόμου δύναμιν
[86]	Ἐξήρκει τοῖς παλαιοῖς ὑπὸ τῶν	ἀλλοφύλων	καὶ ἀγρίων ζῴων μὴ ἀδικεῖσθαι,
[90]	δέ με μισθὸν λαβοῦσαι τῶν	ἐμῶν	τὰ φίλτατα σοφὴν ἔθηκαν, τί
[92]	δακνομένους μόνον, ἄν τι πλέον	ἡμῶν	ἔχωσιν, ἀλλὰ καὶ (πάντα παραφυλάττοντας
[91]	κρείττονα τῆς ἀφαιρούσης τὸ δύσζηλον	ἡμῶν	καὶ φιλόφθονον; Ὥσπερ γὰρ ἐν
[92]	ἐχθρῶν παντάπασιν ἀπαλλαγέντες. Οὐκοῦν καὶ	ἡμῶν	καταναλισκόμενα ταῦτα τὰ πάθη πρὸς
[92]	ὑπὲρ δόξης ἢ ἀρχῆς ἢ	πορισμῶν	δικαίων, μὴ δακνομένους μόνον, ἄν
[92]	δυσῶδες) οὕτω καὶ ὁ ἐχθρὸς	ἀναλαμβάνων	καὶ περισπῶν τὸ κακόηθες καὶ
[89]	γὰρ ὁ Τήλεφος οἰκείου μὴ	τυγχάνων	ἰατροῦ τῷ πολεμικῷ δόρατι τὸ
[89]	βουλόμενος καὶ διὰ τοῦτο πολλάκις	ἐντυγχάνων	ἰδίᾳ καὶ θεραπεύων. Ποστουμίαν δὲ
[89]	Κράσσος δὲ τῶν ἱερῶν μιᾷ	παρθένων	αἰτίαν ἔσχε πλησιάζειν, χωρίον τι
[88]	τὰ Ῥωμαίων πράγματα Καρχηδονίων μὲν	ἀνῃρημένων	Ἀχαιῶν δὲ δεδουλωμένων, Νῦν μὲν
[86]	τῶν ἐν τοῖς Πολιτικοῖς Παραγγέλμασι	γεγραμμένων,	(ἐπεὶ κἀκεῖνο τὸ βιβλίον ὁρῶ
[90]	σκοπεῖν (τί τῶν ὑπὸ σοῦ	λεγομένων	ἢ πραττομένων ἢ σπουδαζομένων ἢ
[90]	σοῦ λεγομένων ἢ πραττομένων ἢ	σπουδαζομένων	ἢ συνόντων ὁμοιότητα τῇ διαβολῇ
[88]	οἷς ἐξαμαρτάνομεν. Ὅθεν ὁ Νασικᾶς,	οἰομένων	τινῶν καὶ λεγόντων ἐν ἀσφαλεῖ
[86]	καὶ ὠφελεῖσθαί φησιν ἀπὸ τῶν	διαφερομένων,	ἀπιστεῖν μὲν οὐ χρή, ζητεῖν
[90]	τῶν ὑπὸ σοῦ λεγομένων ἢ	πραττομένων	ἢ σπουδαζομένων ἢ συνόντων ὁμοιότητα
[92]	τὸν πλοῦτον οὐδέ γε βοὰς	δεδειπνισμένων	θεάτρων οὐδὲ τιμὰς καὶ προεδρίας
[92]	δίκαιος τὰ πλεῖστα κατόψεται (τῶν	ζηλουμένων	ἐξ ἐπιμελείας καὶ προνοίας καὶ
[88]	Καρχηδονίων μὲν ἀνῃρημένων Ἀχαιῶν δὲ	δεδουλωμένων,	Νῦν μὲν οὖν, εἶπεν, ἐπισφαλῶς
[87]	φιλοσοφίας, ὡς Διογένης καὶ Κράτης·	Ζήνων	δέ, τῆς ναυκληρίας αὐτῷ συντριβείσης,
[92]	τοῖς κεκτημένοις, καὶ πρὸς ταῦτα	συντείνων	ἐπασκήσει τὸ φιλότιμον αὑτοῦ καὶ
[88]	ἐξαμαρτάνομεν. Ὅθεν ὁ Νασικᾶς, οἰομένων	τινῶν	καὶ λεγόντων ἐν ἀσφαλεῖ γεγονέναι
[92]	ἐστὶν ἄλλος ἀπαλλαγῆς (ἐρίδων καὶ	φθόνων	καὶ φιλονεικιῶν, ἔθιζε σεαυτὸν δάκνεσθαι
[91]	φιλονεικίαν καὶ ζηλοτυπίαν καὶ φθόνον,	(κενεοφρόνων	ἀνδρῶν ἑταῖρον, ὥς φησι Πίνδαρος,
[88]	ἑαυτοῦ καὶ μεθαρμόττῃ πρὸς τοὐναντίον	ἀπευθύνων	καὶ ἀποστρέφων, ἕξει τι χρήσιμον
[86]	πρὸς τὰ θηρία τέλος ἦν	ἀγώνων	ἐκείνοις· οἱ δ´ ὕστερον ἤδη
[86]	χρείας ὁ μὲν ἐκ τῶν	ἀκάρπων	ὁ δ´ ἀπὸ τῶν ἀγρίων
[92]	καὶ ὁ ἐχθρὸς ἀναλαμβάνων καὶ	περισπῶν	τὸ κακόηθες καὶ βάσκανον, εὐμενέστερον
[90]	παρὰ θεῶν ἕπεται καὶ παρ´	(ἀνθρώπων.	Ἡ δὲ σιγὴ πανταχοῦ μὲν
[87]	διεφθορότων σωμάτων φέρονται, τῶν δὲ	καθαρῶν	καὶ ὑγιαινόντων αἴσθησιν οὐκ ἔχουσιν,
[91]	καὶ ζηλοτυπίαν καὶ φθόνον, (κενεοφρόνων	ἀνδρῶν	ἑταῖρον, ὥς φησι Πίνδαρος, οὐ
[90]	γε κἀκεῖνος Οὐδ´ ὅσσον μυίας	στυγερῶν	ἐμπάζετο μύθων. Οὔτι μὴν τούτου
[89]	ἀκολασίας ὄντα. Κράσσος δὲ τῶν	ἱερῶν	μιᾷ παρθένων αἰτίαν ἔσχε πλησιάζειν,
[90]	(καὶ τὸ λαλεῖν ἔνεστιν. Ὁ	Ἱέρων	ὑπό τινος τῶν ἐχθρῶν εἰς
[91]	Πομπηίου τιμὰς ἀνασταθῆναι καταβεβλημένας ὁ	Κικέρων	Τοὺς Πομπηίου, φησίν, ἀνδριάντας ἀνέστησας,
[92]	οἷς κατορθοῦσιν, ἀλλ´ ἐπιλογίζεσθαι δι´	ἀμφοτέρων	ὅπως τὰ μὲν φυλαττόμενοι βελτίονες
[88]	πάθος ὀνειδίζεις, ἐπὶ τοῦ νώτου	φέρων	τὴν νέμεσιν. Οὐκοῦν μηδὲ μοιχὸν
[88]	Οὐκ ἀλλότριον ἀλλ´ ἴδιον αὐτῷ	προφέρων	ὄνειδος ~(Σὺ δ´ αὐτόχειρ γε
[86]	~ΠΩΣ ΑΝ ΤΙΣ ΥΠ´	ΕΧΘΡΩΝ	ΩΦΕΛΟΙΤΟ. (Ὁρῶ μὲν ὅτι τὸν
[90]	Ὁ Ἱέρων ὑπό τινος τῶν	ἐχθρῶν	εἰς τὴν δυσωδίαν ἐλοιδορήθη τοῦ
[88]	νικωμένους αὑτοὺς ὁρῶσιν ὑπὸ τῶν	ἐχθρῶν	ἐπιμελείᾳ χρηστότητι μεγαλοφροσύνῃ φιλανθρωπίαις εὐεργεσίαις·
[92]	φιλονεικιῶν, ἔθιζε σεαυτὸν δάκνεσθαι τῶν	ἐχθρῶν	εὐημερούντων, καὶ παρόξυνε καὶ χάραττε
[90]	ὑπομένειν ἐθισθῇ· πολὺ δὲ βέλτιον	ἐχθρῶν	καὶ ἀλλοτρίων ἐγγυμνασάμενον βδελυρίαις καὶ
[86]	τὸ μὴ πάσχειν (ὑπὸ τῶν	ἐχθρῶν	κακῶς, τοὺς δὲ νοῦν ἔχοντας
[90]	τὰ καταφανῆ πᾶσι παρὰ τῶν	ἐχθρῶν	μαθεῖν πρότερον ἔστιν ἢ τῶν
[87]	ἀμελοῦντας καὶ ὀλιγωροῦντας, τῶν δ´	ἐχθρῶν	μονονουχὶ καὶ τοὺς ὀνείρους πολυπραγμονοῦμεν·
[89]	κακῶς ἀκούειν αὐτὸν ὑπὸ τῶν	ἐχθρῶν.	Ὅθεν ὀρθῶς ὁ Ἀντισθένης εἶπεν
[89]	φίλων δεῖ γνησίων ἢ διαπύρων	ἐχθρῶν·	οἱ μὲν γὰρ νουθετοῦντες τοὺς
[88]	Αὐτὸς καλὸς κἀγαθὸς γενόμενος. Ἵππους	ἐχθρῶν	ὁρῶντες εὐδοκιμοῦντας ἀνιῶνται καὶ κύνας
[92]	τοὺς φίλους ἀρξώμεθα διαφέρεσθαι, τῶν	ἐχθρῶν	παντάπασιν ἀπαλλαγέντες. Οὐκοῦν καὶ ἡμῶν
[89]	ἄναυδον, ἀκουστέον ἐστὶ παρὰ τῶν	ἐχθρῶν	τὴν ἀλήθειαν. Ὡς γὰρ ὁ
[86]	μοι τά τ´ ἄλλα περὶ	ἐχθρῶν	τῷ πολιτικῷ διεσκέφθαι προσήκειν καὶ
[86]	ἔχοντός ἐστι καὶ Ἀπὸ τῶν	ἐχθρῶν	ὠφελεῖσθαι. Ἅπερ οὖν εἰς τοῦτο
[91]	ἀποστρέφων ὥσπερ ὀχετοὺς πορρωτάτω τῶν	ἑταίρων	καὶ οἰκείων. Καὶ τοῦτο, ὡς
[87]	βίον, οὐ διὰ δρυὸς μόνον	ὁρῶν	ὡς ὁ Λυγκεὺς οὐδὲ διὰ
[92]	πλοῦτον οὐδέ γε βοὰς δεδειπνισμένων	θεάτρων	οὐδὲ τιμὰς καὶ προεδρίας παρ´
[89]	σῴζεσθαι φίλων δεῖ γνησίων ἢ	διαπύρων	ἐχθρῶν· οἱ μὲν γὰρ νουθετοῦντες
[90]	τοῦτ´ ἔφρασας. Ἡ δ´ οὖσα	σώφρων	καὶ ἄκακος μην, εἶπεν, ὅτι
[87]	συνήθους παντὸς ὡς ἀνυστόν ἐστι	φωρῶν	τὰ πραττόμενα καὶ τὰ βουλευόμενα
[91]	ἐγκαλῶν, ὡς οὐ τὸν ἄνδρα	μισῶν	ἀλλὰ τὴν πρᾶξιν ἀποδοκιμάζων· τὸ
[86]	τῶν ἀκάρπων ὁ δ´ ἀπὸ	τῶν	ἀγρίων ὠφελεῖσθαι. Τῆς θαλάττης τὸ
[86]	ἑτέρας χρείας ὁ μὲν ἐκ	τῶν	ἀκάρπων ὁ δ´ ἀπὸ τῶν
[86]	πολλάκις. Ἐξήρκει τοῖς παλαιοῖς ὑπὸ	τῶν	ἀλλοφύλων καὶ ἀγρίων ζῴων μὴ
[87]	τὸν ἐχθρὸν λανθάνουσι. Μάλιστα δὲ	τῶν	ἁμαρτιῶν ἔχεται καὶ ταύτας ἐξιχνεύει.
[91]	Ὥσπερ γὰρ ἐν πολέμῳ πολλὰ	τῶν	ἀναγκαίων ἄλλως δὲ φαύλων ἔθους
[87]	ἀποθνῄσκοντες λανθάνουσιν ἀμελοῦντας καὶ ὀλιγωροῦντας,	τῶν	δ´ ἐχθρῶν μονονουχὶ καὶ τοὺς
[87]	ὀσμὰς (τῶν διεφθορότων σωμάτων φέρονται,	τῶν	δὲ καθαρῶν καὶ ὑγιαινόντων αἴσθησιν
[86]	Ξενοφῶν καὶ ὠφελεῖσθαί φησιν ἀπὸ	τῶν	διαφερομένων, ἀπιστεῖν μὲν οὐ χρή,
[87]	οἱ γῦπες ἐπὶ τὰς ὀσμὰς	(τῶν	διεφθορότων σωμάτων φέρονται, τῶν δὲ
[90]	τύχαι δέ με μισθὸν λαβοῦσαι	τῶν	ἐμῶν τὰ φίλτατα σοφὴν ἔθηκαν,
[86]	σοι, φεισάμενος ὡς ἐνῆν μάλιστα	τῶν	ἐν τοῖς Πολιτικοῖς Παραγγέλμασι γεγραμμένων,
[91]	καὶ ἀποστρέφων ὥσπερ ὀχετοὺς πορρωτάτω	τῶν	ἑταίρων καὶ οἰκείων. Καὶ τοῦτο,
[90]	ἔνεστιν. Ὁ Ἱέρων ὑπό τινος	τῶν	ἐχθρῶν εἰς τὴν δυσωδίαν ἐλοιδορήθη
[88]	ὅσοι νικωμένους αὑτοὺς ὁρῶσιν ὑπὸ	τῶν	ἐχθρῶν ἐπιμελείᾳ χρηστότητι μεγαλοφροσύνῃ φιλανθρωπίαις
[92]	καὶ φιλονεικιῶν, ἔθιζε σεαυτὸν δάκνεσθαι	τῶν	ἐχθρῶν εὐημερούντων, καὶ παρόξυνε καὶ
[86]	ἐστι τὸ μὴ πάσχειν (ὑπὸ	τῶν	ἐχθρῶν κακῶς, τοὺς δὲ νοῦν
[90]	καὶ τὰ καταφανῆ πᾶσι παρὰ	τῶν	ἐχθρῶν μαθεῖν πρότερον ἔστιν ἢ
[89]	καὶ κακῶς ἀκούειν αὐτὸν ὑπὸ	τῶν	ἐχθρῶν. Ὅθεν ὀρθῶς ὁ Ἀντισθένης
[92]	πρὸς τοὺς φίλους ἀρξώμεθα διαφέρεσθαι,	τῶν	ἐχθρῶν παντάπασιν ἀπαλλαγέντες. Οὐκοῦν καὶ
[89]	νουθετοῦν ἄναυδον, ἀκουστέον ἐστὶ παρὰ	τῶν	ἐχθρῶν τὴν ἀλήθειαν. Ὡς γὰρ
[86]	νοῦν ἔχοντός ἐστι καὶ Ἀπὸ	τῶν	ἐχθρῶν ὠφελεῖσθαι. Ἅπερ οὖν εἰς
[92]	θεατὴς δίκαιος τὰ πλεῖστα κατόψεται	(τῶν	ζηλουμένων ἐξ ἐπιμελείας καὶ προνοίας
[87]	ῥωμαλεώτατα τοὺς στομάχους καὶ ὑγιεινότατα	τῶν	ζῴων ὄφεις ἐσθίοντα καταπέττει (καὶ
[86]	ὥστ´ ἄξιον εἶναι δεδιέναι μὴ	τῶν	θηρίων ἐπιλιπόντων τῷ ἀνθρώπῳ θηριώδης
[89]	καὶ ἀκολασίας ὄντα. Κράσσος δὲ	τῶν	ἱερῶν μιᾷ παρθένων αἰτίαν ἔσχε
[88]	σιωπᾶν ποιεῖ. Σύ τοι διάφερε	τῶν	κακῶν· ἔξεστι γάρ. Εἰ θέλεις
[91]	αὐτὸν ὡς ἔχων τι μηνῦσαι	τῶν	λανθανόντων ἐκεῖνον, ὁ δ´ οὐκ
[90]	ἐχθρὸν ὠφεληθῆναι καὶ μαθεῖν τι	τῶν	λανθανόντων; Πολλὰ γὰρ ὁ ἐχθρὸς
[90]	μελέτῃ καὶ φιλοπονίᾳ τὰ κάκιστα	τῶν	παθῶν, οἷόν ἐστιν ἡ ὀργή,
[91]	οὐ μετρίως ἄν τις ὠφελοῖτο	τῶν	παθῶν τούτων ποιούμενος εἰς τοὺς
[87]	οἰκείαν (καὶ ὠφέλιμός ἐστι. Καὶ	τῶν	πραγμάτων ἄφιλα πολλὰ καὶ ἀπεχθῆ
[86]	ζῴων μὴ ἀδικεῖσθαι, καὶ τοῦτο	τῶν	πρὸς τὰ θηρία τέλος ἦν
[90]	ὀδόντων, καὶ τὸ Ἔνια ἐξίπτασθαι	τῶν	ῥημάτων αὐτόματα τοῖς ἀνασκήτοις μάλιστα
[87]	ἐπιστρέφει καὶ διατρέπει καὶ ἀφίστησι	τῶν	τοιούτων ἐφ´ οἷς οἱ ἐχθροὶ
[90]	καὶ ἀμελεῖν, ~ἀλλὰ σκοπεῖν (τί	τῶν	ὑπὸ σοῦ λεγομένων ἢ πραττομένων
[90]	ἐχθρῶν μαθεῖν πρότερον ἔστιν ἢ	τῶν	φίλων καὶ συνήθων. Ἄνευ δὲ
[88]	ἐνοχλεῖν τὰς ἀσθενεῖς ὁράσεις καὶ	τῶν	ψόγων οἱ πρὸς αὐτοὺς ἀναφερόμενοι
[92]	τὸ φιλούμενον, ὥς φησιν ὁ	Πλάτων,	καὶ μᾶλλον ἡμῖν οἱ ἐχθροὶ
[88]	τὰς λοιδορίας. Ὁ μὲν οὖν	Πλάτων	ὁσάκις ἀσχημονοῦσιν ἀνθρώποις παραγένοιτο, πρὸς
[90]	περὶ τὸ φιλούμενον, ὡς ὁ	Πλάτων	φησί) τῷ δὲ μισεῖν μετὰ
[92]	ἄφενος σπεύδοντα καὶ τυγχάνοντα χρηστῶν	πραγμάτων.	Ἀλλ´ εἰ μηδεὶς τρόπος ἐστὶν
[87]	(καὶ ὠφέλιμός ἐστι. Καὶ τῶν	πραγμάτων	ἄφιλα πολλὰ καὶ ἀπεχθῆ καὶ
[90]	καὶ τὸ Ἔνια ἐξίπτασθαι τῶν	ῥημάτων	αὐτόματα τοῖς ἀνασκήτοις μάλιστα θυμοῖς
[87]	δὲ καὶ πατρίδος στέρησιν καὶ	χρημάτων	ἀποβολὴν ἐφόδιον σχολῆς ἐποιήσαντο καὶ
[88]	κυρτοῦ λοιδορηθεὶς εἰς τὴν τῶν	ὀμμάτων	ἀσθένειαν, Ἀνθρώπινον, ἔφη, πάθος ὀνειδίζεις,
[87]	ἐπὶ τὰς ὀσμὰς (τῶν διεφθορότων	σωμάτων	φέρονται, τῶν δὲ καθαρῶν καὶ
[87]	ὁ ἐχθρὸς ἀεὶ καὶ λαβὴν	ζητῶν	πανταχόθεν περιοδεύει τὸν βίον, οὐ
[88]	ὁ Νασικᾶς, οἰομένων τινῶν καὶ	λεγόντων	ἐν ἀσφαλεῖ γεγονέναι τὰ Ῥωμαίων
[90]	καὶ τὸ Ἔπος φύγεν ἕρκος	ὀδόντων,	καὶ τὸ Ἔνια ἐξίπτασθαι τῶν
[91]	ὡς ἔχων τι μηνῦσαι τῶν	λανθανόντων	ἐκεῖνον, ὁ δ´ οὐκ εἴασεν
[90]	ὠφεληθῆναι καὶ μαθεῖν τι τῶν	λανθανόντων;	Πολλὰ γὰρ ὁ ἐχθρὸς αἰσθάνεται
[87]	φέρονται, τῶν δὲ καθαρῶν καὶ	ὑγιαινόντων	αἴσθησιν οὐκ ἔχουσιν, οὕτω τὰ
[90]	ἢ πραττομένων ἢ σπουδαζομένων ἢ	συνόντων	ὁμοιότητα τῇ διαβολῇ παρέσχηκε, καὶ
[86]	εἶναι δεδιέναι μὴ τῶν θηρίων	ἐπιλιπόντων	τῷ ἀνθρώπῳ θηριώδης ὁ βίος
[91]	μὴ δάκνεσθαι μηδὲ βασκαίνειν εὖ	πραττόντων.	Καίτοι τίς ἄσκησις ἑτέρα μείζονα
[92]	ἔθιζε σεαυτὸν δάκνεσθαι τῶν ἐχθρῶν	εὐημερούντων,	καὶ παρόξυνε καὶ χάραττε τὸ
[87]	γῦπες ἐπὶ τὰς ὀσμὰς (τῶν	διεφθορότων	σωμάτων φέρονται, τῶν δὲ καθαρῶν
[92]	ἐπιμελείας καὶ προνοίας καὶ πράξεων	χρηστῶν	περιγιγνόμενα τοῖς κεκτημένοις, καὶ πρὸς
[92]	Εἰς ἄφενος σπεύδοντα καὶ τυγχάνοντα	χρηστῶν	πραγμάτων. Ἀλλ´ εἰ μηδεὶς τρόπος
[87]	τὰ πραττόμενα καὶ τὰ βουλευόμενα	διορύττων	καὶ διερευνώμενος. Οἱ μὲν γὰρ
[92]	τὰ μὲν φυλαττόμενοι βελτίονες ὦμεν	αὐτῶν,	τὰ δὲ μιμούμενοι μὴ χείρονες.
[92]	ἡμᾶς ἀλλὰ μᾶλλον εὐφρανοῦσι, τὴν	αὑτῶν	ἐλευθερίαν καὶ τὸ καθαρὸν τοῦ
[89]	οἱ παλαίοντες τὴν κόνιν οὐχ	ἑαυτῶν	ἀποψῶσι τὰς λοιδορίας, ἀλλὰ συμπάττουσιν
[87]	ἀγωνιζομένους ἐν τοῖς θεάτροις ἐφ´	ἑαυτῶν·	ὅταν δ´ ἅμιλλα καὶ ἀγὼν
[87]	καὶ διατρέπει καὶ ἀφίστησι τῶν	τοιούτων	ἐφ´ οἷς οἱ ἐχθροὶ χαίρουσι
[87]	ταῦθ´ οἱ μισοῦντες ᾄττουσι καὶ	τούτων	ἅπτονται καὶ σπαράττουσι. Τοῦτο οὖν
[91]	ἄν τις ὠφελοῖτο τῶν παθῶν	τούτων	ποιούμενος εἰς τοὺς ἐχθροὺς ἀποκαθάρσεις
[91]	πραττόμενα παραφυλάττοντες. (Πολλάκις οὖν αὐτὸν	ἠρώτων	εἴ τι μέλλει σήμερον συνάγειν
[89]	τοῦτο πολλάκις ἐντυγχάνων ἰδίᾳ καὶ	θεραπεύων.	Ποστουμίαν δὲ τὸ γελᾶν (προχειρότερον
[91]	θηρευτὰς παρῃτεῖτο καὶ βόλους ὠνούμενος	ἰχθύων	ἐκέλευεν ἀφιέναι, καὶ παντὸς ἡμέρου
[90]	φίλου φωνὰς καὶ ἀδελφοῦ πικροτάτας	ἀκούων	ὑπομενεῖς ἀθορύβως· πατρὶ δὲ καὶ
[88]	τραγῳδοῦ Ἄλλων ἰατρὸς αὐτὸς ἕλκεσιν	βρύων.	Ἂν ἀπαίδευτον εἴπῃς, ἐπίτεινε τὸ
[88]	μεθαρμόττῃ πρὸς τοὐναντίον ἀπευθύνων καὶ	ἀποστρέφων,	ἕξει τι χρήσιμον ἐκ τοῦ
[91]	εἰς τοὺς ἐχθροὺς ἀποκαθάρσεις καὶ	ἀποστρέφων	ὥσπερ ὀχετοὺς πορρωτάτω τῶν ἑταίρων
[86]	τοὺς δὲ νοῦν ἔχοντας ὁ	Ξενοφῶν	καὶ ὠφελεῖσθαί φησιν ἀπὸ τῶν
[91]	δίκης ἧκε πρὸς αὐτὸν ὡς	ἔχων	τι μηνῦσαι τῶν λανθανόντων ἐκεῖνον,
[86]	ὑπὸ τῶν ἀλλοφύλων καὶ ἀγρίων	ζῴων	μὴ ἀδικεῖσθαι, καὶ τοῦτο τῶν
[87]	τοὺς στομάχους καὶ ὑγιεινότατα τῶν	ζῴων	ὄφεις ἐσθίοντα καταπέττει (καὶ σκορπίους,