Ennéade, livre, chap.
[5, 3, 5]	τῷ θεωρεῖν τάττων ἑαυτὸν ἢ	ὁ	ἐν τῷ θεωρεῖσθαι; Εἶτα πῶς
[5, 3, 10]	πάλιν ἄλλου ἐπέκεινα τούτου; ἢ	ὁ	μὲν νοῦς τοῦτο; Τί οὖν;
[5, 3, 11]	δὲ ἄλλο λαβοῦσα ἐν αὐτῇ	αὐτὸ	πολὺ ποιήσασα. Καὶ γὰρ αὖ
[5, 3, 2]	αὐτῇ γνῶσιν ἑαυτῆς, καὶ τί	τὸ	γινῶσκον ἐν αὐτῇ καὶ ὅπως.
[5, 3, 2]	γὰρ μηδεμία, ἤδη τοῦτο νοῦς	ὁ	ἄκρατος. Τοῦτο τοίνυν τὸ διανοητικὸν
[5, 3, 6]	νοῦν τὴν εἰκόνα, ὃς ἦν	ὁ	αὐτὸς τοῖς νοουμένοις ἀληθέσι καὶ
[5, 3, 5]	τὰ ὄντα ἔχων, μᾶλλον δὲ	ὁ	αὐτὸς τοῖς οὖσιν. Ἀλλ´ εἰ
[5, 3, 8]	ἐστιν ὁ τέλεος καὶ πᾶς,	ὁ	γινώσκων πρώτως ἑαυτόν, ἐν τῷ
[5, 3, 4]	πάντα οἷον γεγραμμένα, ὡς ἐκεῖ	ὁ	γράφων καὶ ὁ γράψας, ἆρ´
[5, 3, 4]	ὡς ἐκεῖ ὁ γράφων καὶ	ὁ	γράψας, ἆρ´ οὖν στήσεται μέχρι
[5, 3, 8]	βλέπει καὶ οὐ μᾶλλον αἰσθάνεται·	ὁ	δ´ ἐκεῖνο τὸ φῶς τῶν
[5, 3, 1]	εἰ βούλει, διάνοια καὶ δόξα·	ὁ	δὲ νοῦς, εἰ τούτων γνῶσιν
[5, 3, 6]	ψυχὴ ἐνόει ἑαυτὴν ὅτι ἄλλου,	ὁ	δὲ νοῦς ὅτι αὐτὸς καὶ
[5, 3, 14]	οὗτός ἐστιν ὁ ἔνδον νοῦς,	ὁ	δοὺς οὐσίαν καὶ τὰ ἄλλα,
[5, 3, 8]	ἐκεῖνα· καὶ ὁ λόγος δὲ	ὁ	ἐν τοῖς σπέρμασι τοῖς ταῦτα
[5, 3, 5]	καὶ ὁ μερίζων δὲ τίς;	ὁ	ἐν τῷ θεωρεῖν τάττων ἑαυτὸν
[5, 3, 8]	τῶν ἐχόντων, οἷον ὁ λόγος	ὁ	ἐν τῷ σπέρματι καὶ ἡ
[5, 3, 14]	ἔχωμεν, χρώμενοι, ὡς οὗτός ἐστιν	ὁ	ἔνδον νοῦς, ὁ δοὺς οὐσίαν
[5, 3, 5]	ἀλήθεια ἔσται· τύπον γὰρ ἕξει	ὁ	ἔχων τὰ ὄντα ἕτερον τῶν
[5, 3, 5]	θεωρεῖσθαι; Εἶτα πῶς ἑαυτὸν γνώσεται	ὁ	θεωρῶν ἐν τῷ θεωρουμένῳ τάξας
[5, 3, 8]	οὖν αὐτὸ ἐρεῖ οἷόν ἐστιν;	Ὁ	ἰδών· νοῦς δὲ ὁρᾷ. Ἐπεὶ
[5, 3, 17]	φανῇ τι κρεῖττον, οὐκ ἄπεισιν	ὁ	λογισμὸς ἐπ´ ἄλλο, ἀλλὰ στήσεται
[5, 3, 8]	ταῦτα εἶναι, ἔστιν ἐκεῖνα· καὶ	ὁ	λόγος δὲ ὁ ἐν τοῖς
[5, 3, 6]	ἄλλο μέρος. Ἆρ´ οὖν τοιοῦτον	ὁ	λόγος ἔδειξεν, οἷον καὶ ἐνέργειαν
[5, 3, 8]	ἐκείνων καὶ τῶν ἐχόντων, οἷον	ὁ	λόγος ὁ ἐν τῷ σπέρματι
[5, 3, 6]	τῇ νοήσει, ὃ ἦν αὐτός.	~Ὁ	μὲν δὴ λόγος ἀπέδειξεν εἶναί
[5, 3, 7]	Καὶ γὰρ αὖ καὶ ἔστιν	ὁ	μὲν νοῦς ἐν αὑτῷ ἐνέργεια,
[5, 3, 5]	γὰρ δὴ κατὰ τύχην· καὶ	ὁ	μερίζων δὲ τίς; ὁ ἐν
[5, 3, 5]	ὁρώμενον. Ἢ πρῶτον μὲν ἄτοπος	ὁ	μερισμὸς ἑαυτοῦ· πῶς γὰρ καὶ
[5, 3, 5]	τῷ νοητῷ ἔσται, οὔπω δὲ	ὁ	νοῦς δῆλος ἑαυτὸν νοῶν. Ἀλλ´
[5, 3, 8]	ἐάν τις αὐτὴν ἀπαιτῇ ὁποῖον	ὁ	νοῦς ἐκεῖνός ἐστιν ὁ τέλεος
[5, 3, 11]	καὶ ἀτύπωτος ὄψις. Οὗτος οὖν	ὁ	νοῦς ἐπέβαλε μὲν ἐκείνῳ, λαβὼν
[5, 3, 6]	ψυχὴν ἡμῶν διδάξαι, πῶς ποτε	ὁ	νοῦς θεωρεῖ ἑαυτόν, διδάξαι δὲ
[5, 3, 8]	δέ τι ὁρᾷ τὸ νοητὸν	ὁ	νοῦς, καὶ ποῖόν τι ἑαυτόν;
[5, 3, 12]	οὐκ ἔσται ἡ πρώτη ἐνέργεια	ὁ	νοῦς· οὐ γὰρ οἷον προυθυμήθη
[5, 3, 5]	εἴη ὁ πρῶτος· οὐδὲ γὰρ	ὁ	νοῦς οὗτος δυνάμει οὐδ´ ἕτερος
[5, 3, 11]	πολλὰ ἂν εἴη. ~Διὸ καὶ	ὁ	νοῦς οὗτος ὁ πολύς, ὅταν
[5, 3, 6]	συνάγοντες ἑωρῶμεν· νοῦς γὰρ ἦν	ὁ	νοῶν καὶ περὶ αὐτοῦ λέγων,
[5, 3, 4]	ἆρ´ οὖν στήσεται μέχρι τούτων	ὁ	οὕτως ἑαυτὸν ἐγνωκώς, ἡμεῖς δὲ
[5, 3, 11]	~Διὸ καὶ ὁ νοῦς οὗτος	ὁ	πολύς, ὅταν τὸ ἐπέκεινα ἐθέλῃ
[5, 3, 5]	καὶ πρώτως νοῦς ἂν εἴη	ὁ	πρῶτος· οὐδὲ γὰρ ὁ νοῦς
[5, 3, 8]	ὁποῖον ὁ νοῦς ἐκεῖνός ἐστιν	ὁ	τέλεος καὶ πᾶς, ὁ γινώσκων
[5, 3, 2]	τῆς ψυχῆς εἶναι. Καὶ νοῦς	ὁ	τῆς ψυχῆς μέχρι τοῦδε ἱστάμενος
[5, 3, 1]	ἑαυτοῦ καὶ ἑαυτόν; Καὶ τίς	ὁ	τρόπος καὶ μέχρι τίνος σκεπτέον.
[5, 3, 15]	δὲ δύναμις πάντων. Ἀλλὰ τίς	ὁ	τρόπος τῆς δυνάμεως; Οὐ γὰρ
[5, 3, 15]	κἂν ἕκαστον ἔχῃ λέγειν τις	ὅ	ἐστι, τῷ ἓν ἕκαστον αὐτῶν
[5, 3, 13]	~Διὸ καὶ ἄρρητον τῇ ἀληθείᾳ·	ὅ	τι γὰρ ἂν εἴπῃς, τὶ
[5, 3, 16]	τι τοῦ ἐν ἐκείνῳ ὄντος,	ὅ	τι δήποτέ ἐστι τοῦτο. ~Τί
[5, 3, 14]	ἐν αὐτοῖς, κἂν μὴ εἰδῶσιν	ὅ	τι, ἐξ ὧν δὲ κεκίνηνται
[5, 3, 9]	δεῖ τὸν μέλλοντα νοῦν εἴσεσθαι	ὅ	τι ἐστί. Γένοιτο δ´ ἂν
[5, 3, 2]	βαδίζοντες, καὶ τὸ αὐτὸ ἑαυτό»	ὅ	τί ποτ´ ἐστὶ σκεψόμεθα. Εἰ
[5, 3, 4]	Ἢ ἀναγκαῖον οὕτως, εἴπερ γνωσόμεθα,	ὅ	τί ποτ´ ἐστὶ τὸ ἐν
[5, 3, 12]	καὶ ἡ προθυμία οὐκ εἶχεν	ὅ	τι προθυμηθῇ· οὐδ´ αὖ τὸ
[5, 3, 10]	καὶ οὐδὲν ζητεῖ περὶ αὐτοῦ,	ὃ	δ´ ἐξελίττει ἑαυτό, καὶ πολλὰ
[5, 3, 3]	ἔγνω διὰ τῆς αἰσθήσεως εἴρηκεν,	ὃ	δὲ εἴρηκεν ἐπ´ αὐτοῖς, ἤδη
[5, 3, 14]	γὰρ λέγομεν, ὃ μὴ ἔστιν·	ὃ	δέ ἐστιν, οὐ λέγομεν· ὥστε
[5, 3, 17]	οὗ γὰρ ἐφωτίσθη, τοῦτό ἐστιν,	ὃ	δεῖ θεάσασθαι· οὐδὲ γὰρ ἥλιον
[5, 3, 16]	τὸ ἀγαθὸν ἢ τοιοῦτον ὄν,	ὃ	δὴ ζωὴν καὶ νοῦν εἴπομεν,
[5, 3, 2]	τοὺς νέους καὶ ἄρτι ἥκοντας·	ὃ	δὴ καὶ ἀναμνήσεις φαῖμεν ἂν
[5, 3, 13]	ὅταν αὐτό τι ἑαυτὸ νοῇ,	ὃ	δὴ καὶ κυρίως ἐστὶ νοεῖν·
[5, 3, 17]	ἄθεος ἐκείνου· φωτισθεῖσα δὲ ἔχει,	ὃ	ἐζήτει, καὶ τοῦτο τὸ τέλος
[5, 3, 16]	μηδὲν ζητεῖ, ἔχει ἐν ἑαυτῷ	ὃ	ἐζήτησεν ἄν, εἰ μὴ παρῆν.
[5, 3, 9]	δὴ λοιπὸν αὐτῆς τοῦτό ἐστιν,	ὃ	εἰκόνα ἔφαμεν νοῦ σῴζουσάν τι
[5, 3, 12]	οὐδὲ γὰρ ἦν τι, πρὸς	ὃ	ἡ ἔκτασις. Ἀλλὰ δῆλον, ὅτι,
[5, 3, 7]	οὖν ἐνέργεια, καὶ οὐδέν, πρὸς	ὃ	ἡ ἐνέργεια· πρὸς αὑτῷ ἄρα.
[5, 3, 5]	αὐτός, ὅπερ ἐνόει τῇ νοήσει,	ὃ	ἦν αὐτός. ~Ὁ μὲν δὴ
[5, 3, 4]	ἐφέλκοντα τὸ τῆς ψυχῆς ἄμεινον,	ὃ	καὶ δύναται μόνον πτεροῦσθαι πρὸς
[5, 3, 5]	οὐχ ἑτέρου εἶναι δεῖ, ἀλλ´	ὃ	λέγει, τοῦτο καὶ εἶναι. Ἓν
[5, 3, 14]	ταῦτα, ἀλλά τι κρεῖττον τούτου,	ὃ	λέγομεν ὄν» ἀλλὰ καὶ πλέον
[5, 3, 16]	μηδέν ἐστι μηδὲ τῶν ἐσχάτων,	ὃ	μὴ δύναμιν εἰς τὸ γεννᾶν
[5, 3, 14]	μὴ λέγειν. Καὶ γὰρ λέγομεν,	ὃ	μὴ ἔστιν· ὃ δέ ἐστιν,
[5, 3, 10]	τὴν ἑτερότητα· ἢ τί νοήσει,	ὃ	μὴ ἔχει ἄλλο καὶ ἄλλο;
[5, 3, 6]	διδάξαι δὲ τοῦτο τῆς ψυχῆς,	ὃ	νοερόν πως, διανοητικὸν αὐτὸ τιθέμενοι
[5, 3, 8]	πρὸς τὸ ἰδεῖν καὶ γὰρ	ὃ	ὁρᾷ αὐτό ἐστι γιγνωσκόμενον καὶ
[5, 3, 4]	ὡς ἔστι τι βέλτιον αὐτοῦ,	ὃ	οὐ ζητεῖ, ἀλλ´ ἔχει πάντως
[5, 3, 13]	ἴχνος ἔχον τοῦ ὄντος λέγεται,	ὃ	οὐδὲ ὂν διὰ τοῦτο λέγοιτ´
[5, 3, 4]	Ἀλλ´ ἆρα τί ἐστιν αὐτὸ	{ὃ}	οὐκ οἶδεν ἐπιστάμενον οἷόν ἐστι
[5, 3, 17]	Τί οὖν τὸ οὗ μετέχει,	ὃ	ποιεῖ αὐτὸ καὶ εἶναι καὶ
[5, 3, 15]	γὰρ ὡς ἔτυχε· μηδ´ ἐνθυμηθεὶς	ὃ	ποιήσει, ποιήσει ὅμως. Εἴρηται μὲν
[5, 3, 12]	δεύτερον ποιήσασαι ποιήσασαι δὲ ἐκεῖνο,	ὃ	πρὸ τούτων τῶν ἐνεργειῶν, ὂν
[5, 3, 16]	τι τοῦ ἐν ἐκείνῳ ὄντος,	καθὸ	τοῦτο ζῇ, καὶ τὸν νοῦν
[5, 3, 10]	καὶ ποιήσει; ἢ ποῦ προβήσεται;	Διὸ	δεῖ τὸ ἐνεργοῦν ἢ περὶ
[5, 3, 13]	γὰρ αὐτὸ» πρὸ τοῦ τὶ»	~Διὸ	καὶ ἄρρητον τῇ ἀληθείᾳ· ὅ
[5, 3, 11]	ἑαυτό, καὶ πολλὰ ἂν εἴη.	~Διὸ	καὶ ὁ νοῦς οὗτος ὁ
[5, 3, 3]	Ἢ ἡμέτερον καὶ οὐχ ἡμέτερον·	διὸ	καὶ προσχρώμεθα αὐτῷ καὶ οὐ
[5, 3, 8]	εἰ μὴ εἴη ἐκείνου ἐξηρτημένη·	διὸ	οὐδὲ βλέπει, ἅτε δὴ φῶς
[5, 3, 8]	νομίζων καὶ ἐναργέστερον ἐγγὺς ἂν	γένοιο	φύσεως νοῦ καὶ νοητοῦ. Καὶ
[5, 3, 11]	ἐπιβάλλειν θέλων ὡς ἁπλῷ ἔξεισιν	ἄλλο	ἀεὶ λαμβάνων ἐν αὐτῷ πληθυνόμενον·
[5, 3, 12]	ἃς παραχωρῆσαν· ἄλλο γὰρ αὐτό,	ἄλλο	αἱ ἐνέργειαι αἱ ἀπ´ αὐτοῦ,
[5, 3, 17]	οὐκ ἄπεισιν ὁ λογισμὸς ἐπ´	ἄλλο,	ἀλλὰ στήσεται αὐτοῦ. Ἀλλὰ δεῖ
[5, 3, 1]	ζητούμενον τὸ αὐτὸ ἑαυτό, ἀλλ´	ἄλλο	ἄλλο. Δεῖ τοίνυν θέσθαι καὶ
[5, 3, 12]	ἔσται ἀπ´ ἀλλήλων τὰ πολλά,	ἄλλο	ἄλλοθεν ἐπὶ τὴν σύνθεσιν κατὰ
[5, 3, 6]	ἐν αὐτῷ οὗτος, καὶ οὐκ	ἄλλο	αὐτῷ τὸ ἔργον καὶ ἡ
[5, 3, 12]	συστάντι τὰς ἐνεργείας ἃς παραχωρῆσαν·	ἄλλο	γὰρ αὐτό, ἄλλο αἱ ἐνέργειαι
[5, 3, 9]	ὡρμημένον καὶ περὶ αὐτὸν μεῖναν,	ἄλλο	δὲ ἐξ ἄλλου ἀεὶ προϊὸν
[5, 3, 15]	ἑνός, ἄλλο δεῖ παρ´ αὐτό·	ἄλλο	δὲ ὂν οὐχ ἕν· τοῦτο
[5, 3, 15]	εἴ τι ἐκ τοῦ ἑνός,	ἄλλο	δεῖ παρ´ αὐτό· ἄλλο δὲ
[5, 3, 1]	τὸ αὐτὸ ἑαυτό, ἀλλ´ ἄλλο	ἄλλο.	Δεῖ τοίνυν θέσθαι καὶ ἁπλοῦ
[5, 3, 10]	Ἧι γὰρ ἐνεργεῖ, ἄλλο καὶ	ἄλλο·	εἰ δὲ μὴ εἴη ἄλλο,
[5, 3, 10]	δεῖ τὸ ἐνεργοῦν ἢ περὶ	ἄλλο	ἐνεργεῖν, ἢ αὐτὸ πολύ τι
[5, 3, 7]	ἐν ἑαυτῷ, εἶτα καὶ εἰς	ἄλλο,	ἢ ἄλλο τι ἥκειν ἀπ´
[5, 3, 7]	γὰρ ἂν καὶ δοίημεν αὐτῷ	ἄλλο;	Ἡσυχίαν, νὴ Δία. Ἀλλὰ νῷ
[5, 3, 10]	πάντη στήσεται. Ἧι γὰρ ἐνεργεῖ,	ἄλλο	καὶ ἄλλο· εἰ δὲ μὴ
[5, 3, 10]	τί νοήσει, ὃ μὴ ἔχει	ἄλλο	καὶ ἄλλο; Καὶ γὰρ εἰ
[5, 3, 17]	τὴν διάνοιαν, ἵνα τι εἴπῃ,	ἄλλο	καὶ ἄλλο λαβεῖν· οὕτω γὰρ
[5, 3, 10]	ὃ μὴ ἔχει ἄλλο καὶ	ἄλλο;	Καὶ γὰρ εἰ ἕκαστον λόγος,
[5, 3, 8]	βλέπῃ δέ, τελειωθὲν ἐν ἄλλῳ	ἄλλο	καὶ οὐχ αὑτὸ βλέπει. Ἀλλ´
[5, 3, 17]	ἵνα τι εἴπῃ, ἄλλο καὶ	ἄλλο	λαβεῖν· οὕτω γὰρ καὶ διέξοδος·
[5, 3, 11]	αὐτῇ φάντασμά τι, ἐξῆλθε δὲ	ἄλλο	λαβοῦσα ἐν αὐτῇ αὐτὸ πολὺ
[5, 3, 6]	καὶ ὅλος ὅλῳ, οὐ μέρει	ἄλλο	μέρος. Ἆρ´ οὖν τοιοῦτον ὁ
[5, 3, 5]	~Ἆρ´ οὖν ἄλλῳ μέρει ἑαυτοῦ	ἄλλο	μέρος αὐτοῦ καθορᾷ; Ἀλλ´ οὕτω
[5, 3, 8]	δι´ ἄλλου. Φῶς ἄρα φῶς	ἄλλο	ὁρᾷ· αὐτὸ ἄρα αὑτὸ ὁρᾷ.
[5, 3, 5]	μὲν αὐτός, ἡ δὲ νόησις	ἄλλο·	οὕτω γὰρ ἂν πάλιν τὸ
[5, 3, 16]	πολύ, οὐκ ἀρχὴ τοῦτο, ἀλλ´	ἄλλο	πρὸ τούτου. Συστῆναι οὖν δεῖ
[5, 3, 10]	δὲ μή τι προελεύσεται ἐπ´	ἄλλο,	στήσεται· ὅταν δὲ πᾶσαν στάσιν,
[5, 3, 13]	ἐν αὐτῷ πολύ ἐστι, κἂν	ἄλλο	τι εἴπῃς, ἔχει τὸ εἶναι.
[5, 3, 7]	εἶτα καὶ εἰς ἄλλο, ἢ	ἄλλο	τι ἥκειν ἀπ´ αὐτοῦ ὁμοιούμενον
[5, 3, 10]	μὴ εἴη ἄλλο, τὸ δὲ	ἄλλο,	τί καὶ ποιήσει; ἢ ποῦ
[5, 3, 16]	ζωὴν καὶ νοῦν εἴπομεν, ἢ	ἄλλο	τι συμβεβηκὸς τούτοις. Ἀλλ´ εἰ
[5, 3, 10]	ἄλλο· εἰ δὲ μὴ εἴη	ἄλλο,	τὸ δὲ ἄλλο, τί καὶ
[5, 3, 12]	ὑπέστη. Δεῖ οὖν, ἵνα τι	ἄλλο	ὑποστῇ, ἡσυχίαν ἄγειν ἐφ´ ἑαυτοῦ
[5, 3, 8]	μηδὲ ἔξω. Ἄλλῳ οὖν φωτὶ	ἄλλο	φῶς ὁρᾷ, οὐ δι´ ἄλλου.
[5, 3, 12]	ἀπ´ αὐτοῦ τὸ ἐκφανέν ἢ	ἄλλο	φῶς πρὸ φωτὸς ποιήσομεν ἐπιλάμπειν
[5, 3, 7]	δοθέντα αὐτός. Εἰ μὲν οὖν	κἀκεῖνο	γνώσεται κατὰ τὰς δυνάμεις αὐτοῦ
[5, 3, 11]	νοεῖ, ἓν μὲν οὖν αὐτὸ	ἐκεῖνο,	ἀλλ´ ἐπιβάλλειν θέλων ὡς ἁπλῷ
[5, 3, 15]	ὧν ἀρχὴ ἐκεῖνο. Πῶς δὲ	ἐκεῖνο	ἀρχὴ τῶν πάντων; Ἆρα, ὅτι
[5, 3, 17]	δηλονότι ποιητικὸν οὐσίας καὶ αὐταρκείας	ἐκεῖνο	αὐτὸ οὐκ ὂν οὐσία, ἀλλ´
[5, 3, 16]	ἐκείνου καὶ πρὸς ἐκεῖνο ζῶσα·	ἐκεῖνο	γὰρ αὐτοῦ ἀρχή. Δεῖ τοίνυν
[5, 3, 4]	αὐτῇ τῇ δυνάμει ᾗ καὶ	ἐκεῖνο	γινόμενοι, ὡς τὸν γινώσκοντα ἑαυτὸν
[5, 3, 3]	προσχρῆσθαι τί ἐστιν; Ἆρα αὐτοὺς	ἐκεῖνο	γινομένους, καὶ φθεγγομένους ὡς ἐκεῖνος;
[5, 3, 16]	ἐπέκεινα τούτων. Εἰ δὲ ἔστιν	ἐκεῖνο,	δηλονότι ζωὴ πρὸς ἐκεῖνο τούτῳ
[5, 3, 15]	οὐχ ἕν· τοῦτο γὰρ ἦν	ἐκεῖνο.	Εἰ δὲ μὴ ἕν, δύο
[5, 3, 12]	ἡσυχίαν ἄγειν ἐφ´ ἑαυτοῦ πανταχοῦ	ἐκεῖνο·	εἰ δὲ μή, ἢ πρὸ
[5, 3, 15]	αὐτὸ ἓν πάντα. Αὐτὸ δὲ	ἐκεῖνο	ἓν πάντα, ὅτι μεγάλην ἀρχήν·
[5, 3, 16]	γὰρ αὐτοῦ ἀρχή. Δεῖ τοίνυν	ἐκεῖνο	ζωῆς εἶναι κρεῖσσον καὶ νοῦ·
[5, 3, 16]	ἔχουσα ἐξ ἐκείνου καὶ πρὸς	ἐκεῖνο	ζῶσα· ἐκεῖνο γὰρ αὐτοῦ ἀρχή.
[5, 3, 16]	νοῦ· οὕτω γὰρ ἐπιστρέψει πρὸς	ἐκεῖνο	καὶ τὴν ζωὴν τὴν ἐν
[5, 3, 12]	τὸ δεύτερον ποιήσασαι ποιήσασαι δὲ	ἐκεῖνο,	ὃ πρὸ τούτων τῶν ἐνεργειῶν,
[5, 3, 14]	καὶ ἡμεῖς κινδυνεύομεν ἔχειν πρὸς	ἐκεῖνο,	ὅταν νοῦν καθαρὸν ἔχωμεν, χρώμενοι,
[5, 3, 16]	ὂν τῶν ἀγαθῶν. Ἢ πρότερον	ἐκεῖνο,	οὗ μὴ ἐξίστασθαι δεήσει, ὅτι
[5, 3, 3]	οὐ γὰρ νοῦς ἡμεῖς· κατ´	ἐκεῖνο	οὖν τῷ λογιστικῷ πρώτῳ δεχομένῳ.
[5, 3, 15]	οὖν πάντα; Ἢ ὧν ἀρχὴ	ἐκεῖνο.	Πῶς δὲ ἐκεῖνο ἀρχὴ τῶν
[5, 3, 5]	τοῦ ὁρωμένου; Οὕτω γὰρ ἰδὼν	ἐκεῖνο	τὸ μέρος αὐτοῦ ὂν ταὐτὸν
[5, 3, 8]	οὐ μᾶλλον αἰσθάνεται· ὁ δ´	ἐκεῖνο	τὸ φῶς τῶν ἀληθῶν λαβὼν
[5, 3, 16]	ἔστιν ἐκεῖνο, δηλονότι ζωὴ πρὸς	ἐκεῖνο	τούτῳ ἐξημμένη ἐκείνου καὶ τὴν
[5, 3, 13]	παρακολουθοῦν ἑαυτῷ οὐδὲ οἶδεν αὐτό»	ἐκεῖνο	χρὴ ἐνθυμεῖσθαι, ὅτι ταῦτα λέγοντες
[5, 3, 9]	ὧν ποιεῖ· εἶτα ἐντεῦθεν ἀναβαινέτω	ἀπὸ	ἐσχάτων εἰδῶν εἰς τὰ ἔσχατα
[5, 3, 12]	αὐτοῦ οἷον ῥυεῖσαν ἐνέργειαν ὡς	ἀπὸ	ἡλίου φῶς νοῦν θησόμεθα καὶ
[5, 3, 4]	αὐτοῦ; Εἰ οὖν λέγοι, ὅτι	ἀπὸ	νοῦ ἐστι καὶ δεύτερον μετὰ
[5, 3, 9]	καθαρῶς νοοῦσαν, δοξαστικὴν λαβέτω, εἶτα	ἀπὸ	ταύτης ἀναβαινέτω. Εἰ δὲ μηδὲ
[5, 3, 3]	νοῦς, τὰ δὲ ἄλλα ψυχὴ	ἀπὸ	τοῦ αἰσθητικοῦ ἀρξάμενα; Ἢ ὅτι
[5, 3, 9]	εἰ ἀφέλοις πρῶτον τὸ σῶμα	ἀπὸ	τοῦ ἀνθρώπου καὶ δηλονότι σαυτοῦ,
[5, 3, 7]	ἡσυχία τοῦ νοῦ σχολὴν ἄγουσα	ἀπὸ	τῶν ἄλλων ἐνέργεια· ἐπεὶ καὶ
[5, 3, 9]	ὥστε καὶ ἐφ´ αὑτῆς ὁρᾶσθαι	ὑπό	τε αὐτῆς καὶ ἄλλης τοιαύτης.
[5, 3, 9]	ἐξ ἄλλου ἀεὶ προϊὸν τοῦ	πρὸ	αὐτοῦ, ἕως ἂν εἰς ἡμᾶς
[5, 3, 10]	τί γὰρ καὶ μαθήσεται νοῆσαν;	Πρὸ	γὰρ τοῦ νοῆσαι ὑπάρχει ὅπερ
[5, 3, 11]	οὐσία καὶ νόησις, ὅτε ἐνόησε·	πρὸ	γὰρ τούτου οὐ νόησις ἦν
[5, 3, 11]	ἔχει, καὶ ὡς νοῦς ἔχει·	πρὸ	δὲ τούτου ἔφεσις μόνον καὶ
[5, 3, 11]	ἀλλὰ πρὸ πάντων, ὥστε καὶ	πρὸ	νοῦ· καὶ γὰρ αὖ νοῦ
[5, 3, 11]	τὰ πάντα· ὥστε καὶ ταύτῃ	πρὸ	νοῦ· καὶ εἰ τὰ μετ´
[5, 3, 11]	οὐδὲ τοῦτο· εἰ δὲ τὸ	πρὸ	πάντων, ἔστω οὕτως ὠνομασμένον. Εἰ
[5, 3, 11]	τὴν τῶν πάντων, καὶ ταύτῃ	πρὸ	πάντων. Οὐ δὴ δεῖ, πρὸ
[5, 3, 11]	ἕν τι τῶν πάντων, ἀλλὰ	πρὸ	πάντων, ὥστε καὶ πρὸ νοῦ·
[5, 3, 12]	ἐκεῖνο· εἰ δὲ μή, ἢ	πρὸ	τοῦ κινηθῆναι κινήσεται, καὶ πρὸ
[5, 3, 12]	πρὸ τοῦ κινηθῆναι κινήσεται, καὶ	πρὸ	τοῦ νοῆσαι νοήσει, ἢ ἡ
[5, 3, 12]	ἀρχῇ πάντων οὐκέτι. Δεῖται δὲ	πρὸ	τοῦ πολλοῦ τὸ ἓν εἶναι,
[5, 3, 12]	ἂν αὐτοέν· τὸ γὰρ αὐτὸ»	πρὸ	τοῦ τὶ» ~Διὸ καὶ ἄρρητον
[5, 3, 16]	οὐκ ἀρχὴ τοῦτο, ἀλλ´ ἄλλο	πρὸ	τούτου. Συστῆναι οὖν δεῖ εἰς
[5, 3, 16]	καὶ κόσμος νοητός· καὶ τὸ	πρὸ	τούτου τοίνυν τὸ γεννῆσαν αὐτὸ
[5, 3, 11]	νοῦς οὔπω νοήσας. Τὸ δὲ	πρὸ	τούτων ἡ ἀρχὴ τούτων, οὐχ
[5, 3, 12]	ποιήσασαι ποιήσασαι δὲ ἐκεῖνο, ὃ	πρὸ	τούτων τῶν ἐνεργειῶν, ὂν ἐφ´
[5, 3, 12]	ἤδη μέν τι ἁπλοῦν τὸ	πρὸ	τῶν ἐνεργειῶν τίθενται. Εἶτα τὰς
[5, 3, 12]	τὸ ἐκφανέν ἢ ἄλλο φῶς	πρὸ	φωτὸς ποιήσομεν ἐπιλάμπειν δὲ ἀεὶ
[5, 3, 11]	πρὸ πάντων. Οὐ δὴ δεῖ,	πρὸ	ὧν ἐστι, τούτων ἕν τι
[5, 3, 16]	ἐκ λόγου λόγος; Καὶ πῶς	τὸ	ἀγαθοειδὲς ἐξ ἀγαθοῦ; Τί γὰρ
[5, 3, 16]	παρῆν. Ἔχει οὖν ἐν ἑαυτῷ	τὸ	ἀγαθὸν ἢ τοιοῦτον ὄν, ὃ
[5, 3, 16]	συμβεβηκὸς τούτοις. Ἀλλ´ εἰ τοῦτο	τὸ	ἀγαθόν, οὐδὲν ἂν εἴη ἐπέκεινα
[5, 3, 3]	ἔχουσα τοῦ ἀγαθοῦ παρ´ αὐτῇ.	Τὸ	ἀγαθὸν πῶς ἔχει παρ´ αὐτῇ;
[5, 3, 16]	ὡσαύτως; Καὶ τί ταῦτα πρὸς	τὸ	ἀγαθόν; Τὸ γὰρ ὡσαύτως ζητοῦμεν
[5, 3, 8]	ἐκεῖνον, διὰ τῆς ἐκείνῳ πρὸς	τὸ	ἀκριβέστερον ὡμοιωμένης, ὅσον ψυχῆς μέρος
[5, 3, 6]	μᾶλλον ἢ νῷ καθαρῷ θεᾶσθαι	τὸ	ἀληθές. Καὶ γὰρ καὶ ἕως
[5, 3, 8]	δὲ ἦλθε, τὸ ἐναργὲς καὶ	τὸ	ἀληθινὸν καὶ τὸ πρώτως, ὅθεν
[5, 3, 8]	λαμπηδών, λάμπον ὁμοῦ καὶ λαμπόμενον,	τὸ	ἀληθῶς νοητόν, καὶ νοοῦν καὶ
[5, 3, 10]	τί συνεῖναι; Καὶ γὰρ εἰ	τὸ	ἀμερὲς πάντη εἰπεῖν αὐτὸν δέοι,
[5, 3, 16]	τοῖς γεννωμένοις οὐκ ἔστι πρὸς	τὸ	ἄνω, ἀλλὰ πρὸς τὸ κάτω
[5, 3, 3]	ἡμᾶς μᾶλλον πρὸς αὐτὸν εἰς	τὸ	ἄνω βλέποντας. Αἴσθησις δὲ ἡμῖν
[5, 3, 4]	γενόμενον καὶ συναρπάσαντα ἑαυτὸν εἰς	τὸ	ἄνω μόνον ἐφέλκοντα τὸ τῆς
[5, 3, 12]	τοῦ νοητοῦ. Οὐδὲ γὰρ ἀποτέτμηται	τὸ	ἀπ´ αὐτοῦ οὐδ´ αὖ ταὐτὸν
[5, 3, 6]	γενέσθαι ζητοῦμεν, οἷον ἐν εἰκόνι	τὸ	ἀρχέτυπον θεωρεῖν ἐθέλοντες. Ἴσως οὖν
[5, 3, 7]	ἴχνη νοήσεως καὶ νοῦ κατὰ	τὸ	ἀρχέτυπον προϊόντων καὶ μιμουμένων τῶν
[5, 3, 17]	ἄλλα πολλὰ καὶ ὅτι τούτῳ	τὸ	αὔταρκες ἐκ πάντων ἔξω ἐστίν·
[5, 3, 13]	αὐτὸ ὂν τῷ ὅλῳ πεποίηκε	τὸ	αὔταρκες ἱκανὸν ἐξ ἁπάντων γενόμενον,
[5, 3, 1]	ἔσται τε οὐ τὸ ζητούμενον	τὸ	αὐτὸ ἑαυτό, ἀλλ´ ἄλλο ἄλλο.
[5, 3, 6]	δὴ λόγος ἀπέδειξεν εἶναί τι	τὸ	αὐτὸ ἑαυτὸ κυρίως νοεῖν. Νοεῖ
[5, 3, 2]	ἥξομεν τῷ λόγῳ βαδίζοντες, καὶ	τὸ	αὐτὸ ἑαυτό» ὅ τί ποτ´
[5, 3, 7]	εἰ τὸ ἰδεῖν τοῦτό ἐστι	τὸ	αὐτὸ εἶναι τὸ ὁρώμενον. Τί
[5, 3, 15]	ἕκαστον αὐτῶν εἶναι λέγει καὶ	τὸ	αὐτό· ἔτι δὲ τὸ μὴ
[5, 3, 12]	τὶ ἕν, οὐκ ἂν αὐτοέν·	τὸ	γὰρ αὐτὸ» πρὸ τοῦ τὶ»
[5, 3, 11]	ἀρχὴ τούτων, οὐχ ὡς ἐνυπάρχουσα·	τὸ	γὰρ ἀφ´ οὗ οὐκ ἐνυπάρχει,
[5, 3, 13]	ἀλλ´ εἴρηκε μιᾷ ῥήσει πολλά.	Τὸ	γὰρ εἶναι τοῦτο, ὅπερ ὄντως
[5, 3, 3]	τοῦ τοιούτου ἐπιλάμποντος αὐτῇ νοῦ·	τὸ	γὰρ καθαρὸν τῆς ψυχῆς τοῦτο
[5, 3, 13]	ἐξευρὼν λέγει καὶ εἰκότως λέγει,	τὸ	γὰρ ὂν πολύ ἐστιν· ἐπεί,
[5, 3, 12]	εἶναι, ἕως ἐστὶν οὐσία μία;	Τὸ	γὰρ πλῆθος οὐ συνθέσεις, ἀλλ´
[5, 3, 16]	τί ταῦτα πρὸς τὸ ἀγαθόν;	Τὸ	γὰρ ὡσαύτως ζητοῦμεν ὂν τῶν
[5, 3, 16]	ἐσχάτων, ὃ μὴ δύναμιν εἰς	τὸ	γεννᾶν ἔχει. Ἐκεῖνα δὲ νῦν
[5, 3, 16]	καὶ τὸ πρὸ τούτου τοίνυν	τὸ	γεννῆσαν αὐτὸ οὔτε νοῦς οὔτε
[5, 3, 16]	εἴπερ ὄντως ἁπλοῦν. Ἀλλὰ πῶς	τὸ	γενόμενον ἐξ αὐτοῦ λόγος πολὺς
[5, 3, 12]	ἀλλ´ ἔστιν ἐν δευτέρᾳ φύσει	τὸ	γινώσκειν. Ἓν γάρ τι καὶ
[5, 3, 12]	γινώσκειν. Ἓν γάρ τι καὶ	τὸ	γινώσκειν· τὸ δέ ἐστιν ἄνευ
[5, 3, 2]	σώματι παθημάτων ὑφ´ ἑαυτοῦ αἰσθάνεται.	Τὸ	δ´ ἐν αὐτῇ λογιζόμενον παρὰ
[5, 3, 7]	πρὸς νοῦν αὐτῆς οἷον εἴσω,	τὸ	δ´ ἔξω νοῦ πρὸς τὸ
[5, 3, 10]	εἰ δὲ μὴ εἴη ἄλλο,	τὸ	δὲ ἄλλο, τί καὶ ποιήσει;
[5, 3, 13]	καὶ αὔταρκες ὄντως οὐδὲν δεῖται·	τὸ	δὲ δευτέρως αὔταρκες, δεόμενον δὲ
[5, 3, 15]	τῷ λόγῳ. Ἐνέργεια γὰρ ἤδη·	τὸ	δὲ δύναμις πάντων. Ἀλλὰ τίς
[5, 3, 12]	γάρ τι καὶ τὸ γινώσκειν·	τὸ	δέ ἐστιν ἄνευ τοῦ τὶ»
[5, 3, 16]	αὐτοῦ λόγος πολὺς καὶ πᾶς,	τὸ	δὲ ἦν δηλονότι οὐ λόγος;
[5, 3, 15]	ἓν ὄντως καὶ ἀληθῶς ἕν·	τὸ	δὲ μετὰ τὴν ἀρχὴν ὧδέ
[5, 3, 5]	ἡ νόησις αὐτοῦ τὸ νοητόν,	τὸ	δὲ νοητὸν αὐτός, αὐτὸς ἄρα
[5, 3, 5]	οὕτω τὸ μὲν ἔσται ὁρῶν,	τὸ	δὲ ὁρώμενον· τοῦτο δὲ οὐκ
[5, 3, 12]	τὸ μὲν εἶχε τοῦ πράγματος,	τὸ	δὲ οὐκ εἶχεν· οὐδὲ γὰρ
[5, 3, 13]	καὶ οὐ κυρίως τὸ νοεῖν.	Τὸ	δὲ πάντη ἁπλοῦν καὶ αὔταρκες
[5, 3, 11]	ἔχων οὐδὲ νοῦς οὔπω νοήσας.	Τὸ	δὲ πρὸ τούτων ἡ ἀρχὴ
[5, 3, 8]	ὁρᾷ· αὐτὸ ἄρα αὑτὸ ὁρᾷ.	Τὸ	δὲ φῶς τοῦτο ἐν ψυχῇ
[5, 3, 12]	γινῶσκον ἑαυτὸ καὶ πρῶτον γινῶσκον.	Τὸ	δὲ ὥσπερ ἐπέκεινα νοῦ, οὕτως
[5, 3, 12]	αὐταί εἰσιν αἱ πρῶται ἐνέργειαι,	τὸ	δεύτερον ποιήσασαι ποιήσασαι δὲ ἐκεῖνο,
[5, 3, 4]	τις ἐκεῖ παρακαταθοῖτο ἃ εἶδε.	Τὸ	δὴ διανοητικὸν ὅτι διανοητικὸν ἆρα
[5, 3, 9]	τὸ θνητὸν νευούσας καὶ πάνυ.	Τὸ	δὴ λοιπὸν αὐτῆς τοῦτό ἐστιν,
[5, 3, 3]	οὐ προσχρωμένων δὲ οὐχ ἡμέτερον.	Τὸ	δὴ προσχρῆσθαι τί ἐστιν; Ἆρα
[5, 3, 3]	δυνάμει σκοπεῖσθαι τὰ αὐτοῦ; οὐ	τὸ	διανοητικὸν οὐδὲ τὸ λογιστικὸν ἐπιζητεῖ,
[5, 3, 2]	νοῦς ὁ ἄκρατος. Τοῦτο τοίνυν	τὸ	διανοητικὸν τῆς ψυχῆς ἆρα ἐπιστρέφει
[5, 3, 8]	Οἷον οὖν ἐστι τὸ ἴχνος	τὸ	ἐγγενόμενον τοῦ φωτὸς ἐν ψυχῇ,
[5, 3, 13]	κἂν ἄλλο τι εἴπῃς, ἔχει	τὸ	εἶναι. Εἰ δὲ τοῦτο, εἴ
[5, 3, 13]	λαβεῖν, οὐ νοήσεις· ἀλλ´ αὐτὸ	τὸ	εἶναι ἐν αὐτῷ πολύ ἐστι,
[5, 3, 7]	οἰκεία ἐνέργεια καὶ μάλιστα, οἷς	τὸ	εἶναι οὐ δυνάμει ἐστίν, ἀλλὰ
[5, 3, 7]	οὐ δυνάμει ἐστίν, ἀλλὰ ἐνεργείᾳ.	Τὸ	εἶναι οὖν ἐνέργεια, καὶ οὐδέν,
[5, 3, 15]	ὅτι μὲν δὴ μὴ ἓν	τὸ	ἐκείνου, δεδειγμένον ἂν εἴη· ὅτι
[5, 3, 12]	αὐτοῦ οὐκ ἐξώσαντα ἀπ´ αὐτοῦ	τὸ	ἐκφανέν ἢ ἄλλο φῶς πρὸ
[5, 3, 9]	τῶν χειρόνων, οὐδὲ αὑτῷ παρέχει	τὸ	ἔλαττον ἔχων τὸ πᾶν, οὐδὲ
[5, 3, 4]	γνωσόμεθα, ὅ τί ποτ´ ἐστὶ	τὸ	ἐν νῷ αὐτὸ ἑαυτό» Ἔστι
[5, 3, 12]	Δεῖται δὲ πρὸ τοῦ πολλοῦ	τὸ	ἓν εἶναι, ἀφ´ οὗ καὶ
[5, 3, 10]	ἐν παντί. Οὐδὲ γὰρ ἔχει	τὸ	ἓν πάντη εἰς τί ἐνεργήσει,
[5, 3, 12]	πολύ· ἐπ´ ἀριθμοῦ γὰρ παντὸς	τὸ	ἓν πρῶτον. Ἀλλ´ ἐπ´ ἀριθμοῦ
[5, 3, 8]	οἱ λόγοι· ὅθεν δὲ ἦλθε,	τὸ	ἐναργὲς καὶ τὸ ἀληθινὸν καὶ
[5, 3, 13]	δεῖται τοῦ νοεῖν ἑαυτό· καὶ	τὸ	ἐνδεὲς πρὸς αὐτὸ ὂν τῷ
[5, 3, 10]	ἢ ποῦ προβήσεται; Διὸ δεῖ	τὸ	ἐνεργοῦν ἢ περὶ ἄλλο ἐνεργεῖν,
[5, 3, 15]	πολλά; Ἢ οὐ ταὐτὸν ἔμελλε	τὸ	ἐξ ἐκείνου ἐκείνῳ. Εἰ οὖν
[5, 3, 6]	πρακτικός γε οὗτος· ὡς πρὸς	τὸ	ἔξω βλέποντι τῷ πρακτικῷ καὶ
[5, 3, 7]	τὸ δ´ ἔξω νοῦ πρὸς	τὸ	ἔξω. Κατὰ θάτερα μὲν γὰρ
[5, 3, 11]	νοῦς οὗτος ὁ πολύς, ὅταν	τὸ	ἐπέκεινα ἐθέλῃ νοεῖ, ἓν μὲν
[5, 3, 13]	ἂν εἴπῃς, τὶ ἐρεῖς. Ἀλλὰ	τὸ	ἐπέκεινα> πάντων καὶ ἐπέκεινα τοῦ
[5, 3, 8]	νοητὸν οὐδὲ δεῖ ζητεῖν, οἷον	τὸ	ἐπὶ τοῖς σώμασι χρῶμα ἢ
[5, 3, 6]	οὗτος, καὶ οὐκ ἄλλο αὐτῷ	τὸ	ἔργον καὶ ἡ οὐσία ἢ
[5, 3, 16]	ἑκουσίως; Εἰ οὖν ἀγαπητὸν τούτῳ	τὸ	ζῆν, δῆλον ὅτι οὐδὲν ζητεῖ·
[5, 3, 16]	πάντων ἤδη παρόντων τούτῳ ἀγαπητὸν	τὸ	ζῆν καὶ δὴ οὕτω παρόντων,
[5, 3, 5]	ζωῆς χωρὶς οὐδ´ αὖ ἐπακτὸν	τὸ	ζῆν οὐδὲ τὸ νοεῖν ἄλλῳ
[5, 3, 16]	μή, βέλτιον ἀποστῆναι. Ἆρ´ οὖν	τὸ	ζῆν ὡσαύτως μένοντα ἐπὶ τούτου
[5, 3, 1]	ἑαυτὸ νενοηκότος, ἔσται τε οὐ	τὸ	ζητούμενον τὸ αὐτὸ ἑαυτό, ἀλλ´
[5, 3, 5]	γὰρ ἦν ἐν τῷ θεωρουμένῳ	τὸ	θεωρεῖν. Ἢ γνοὺς ἑαυτὸν οὕτω
[5, 3, 5]	τῷ θεωρουμένῳ τάξας ἑαυτὸν κατὰ	τὸ	θεωρεῖν; οὐ γὰρ ἦν ἐν
[5, 3, 9]	τὰς τοιαύτας φλυαρίας, ὡς πρὸς	τὸ	θνητὸν νευούσας καὶ πάνυ. Τὸ
[5, 3, 7]	ἀδυνατήσει ἰδεῖν σαφῶς ἐκεῖνον, ἐπειδὴ	τὸ	ἰδεῖν ἴσως αὐτό ἐστι τὸ
[5, 3, 8]	ἵνα ἴδῃ, αὑτῷ αὔταρκες πρὸς	τὸ	ἰδεῖν καὶ γὰρ ὃ ὁρᾷ
[5, 3, 7]	ἰδεῖν ἑαυτὸν καὶ εἰδέναι, εἰ	τὸ	ἰδεῖν τοῦτό ἐστι τὸ αὐτὸ
[5, 3, 8]	ἄνω φωτί. Οἷον οὖν ἐστι	τὸ	ἴχνος τὸ ἐγγενόμενον τοῦ φωτὸς
[5, 3, 16]	ἑαυτοῦ ἀγαθοειδὲς λέγεται; Ἆρ´ ἔχον	τὸ	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως;
[5, 3, 16]	πρὸς τὸ ἄνω, ἀλλὰ πρὸς	τὸ	κάτω χωρεῖν καὶ μᾶλλον εἰς
[5, 3, 3]	τῆς αἰσθήσεως κάτωθεν, τοῦτο ὄντες	τὸ	κύριον τῆς ψυχῆς, μέσον δυνάμεως
[5, 3, 3]	αὐτοῦ; οὐ τὸ διανοητικὸν οὐδὲ	τὸ	λογιστικὸν ἐπιζητεῖ, ἀλλὰ νοῦν καθαρὸν
[5, 3, 1]	σύνθετον ὂν νόησιν ἴσχειν ἑαυτοῦ;	Τὸ	μὲν γὰρ διότι σύνθετον λεγόμενον
[5, 3, 4]	τὸν γινώσκοντα ἑαυτὸν διττὸν εἶναι,	τὸ	μὲν γινώσκοντα τῆς διανοίας τῆς
[5, 3, 12]	ὅ τι προθυμηθῇ· οὐδ´ αὖ	τὸ	μὲν εἶχε τοῦ πράγματος, τὸ
[5, 3, 5]	μέρος αὐτοῦ καθορᾷ; Ἀλλ´ οὕτω	τὸ	μὲν ἔσται ὁρῶν, τὸ δὲ
[5, 3, 8]	καὶ ποῖόν τι ἑαυτόν; Ἢ	τὸ	μὲν νοητὸν οὐδὲ δεῖ ζητεῖν,
[5, 3, 7]	αὑτῷ ἐνέργεια, ἡ δὲ ψυχὴ	τὸ	μὲν ὅσον πρὸς νοῦν αὐτῆς
[5, 3, 2]	γινῶσκον ἐν αὐτῇ καὶ ὅπως.	Τὸ	μὲν οὖν αἰσθητικὸν αὐτῆς αὐτόθεν
[5, 3, 9]	αὐτῇ· οὐδὲ γὰρ ἐκείνῳ. Ὅθεν	τὸ	μὲν τοῦ ἡλίου φῶς ἐν
[5, 3, 5]	ὁρωμένου; Οὕτω γὰρ ἰδὼν ἐκεῖνο	τὸ	μέρος αὐτοῦ ὂν ταὐτὸν αὐτῷ
[5, 3, 15]	{δὲ} τῷ πόρρω. Ἐπεὶ δὲ	τὸ	μετ´ αὐτὸ καὶ ὅτι μετ´
[5, 3, 16]	μὲν οὖν δεῖ τι εἶναι	τὸ	μετὰ τὸ πρῶτον, ἀλλαχοῦ εἴρηται,
[5, 3, 9]	ἵνα μὴ διάστημα διδῷ κενὸν	τὸ	μετὰ τὸν ἥλιον σώματος. Ἡ
[5, 3, 15]	οὖν ἐνδεέστερον τοῦ ἑνός; Ἢ	τὸ	μὴ ἕν· πολλὰ ἄρα· ἐφιέμενον
[5, 3, 15]	ἓν ἄρα πολλά. Πᾶν γὰρ	τὸ	μὴ ἓν τῷ ἓν σῴζεται
[5, 3, 15]	καὶ τὸ αὐτό· ἔτι δὲ	τὸ	μὴ πολλὰ ἔχον ἐν ἑαυτῷ
[5, 3, 5]	αὖ ἐπακτὸν τὸ ζῆν οὐδὲ	τὸ	νοεῖν ἄλλῳ ὄντι, οἷον λίθῳ
[5, 3, 11]	νοῦς, ὅτι πολύς ἐστι, καὶ	τὸ	νοεῖν αὐτὸ οἷον παρεμπεσόν, κἂν
[5, 3, 3]	οὐ τούτῳ τῷ μέρει δόντες	τὸ	νοεῖν ἑαυτὸ ἀπαλλαξόμεθα; Ἢ ὅτι
[5, 3, 12]	μὲν νῷ συγχωροῦμεν, ᾧ καὶ	τὸ	νοεῖν ἑαυτὸ ἀπεδίδομεν, τῇ δὲ
[5, 3, 13]	νοεῖν ποιοῦμεν· κἂν σὺν αὐτῷ	τὸ	νοεῖν ᾖ, περιττὸν ἔσται αὐτῷ
[5, 3, 13]	νοεῖν ᾖ, περιττὸν ἔσται αὐτῷ	τὸ	νοεῖν. Κινδυνεύει γὰρ ὅλως τὸ
[5, 3, 13]	τὸ νοεῖν. Κινδυνεύει γὰρ ὅλως	τὸ	νοεῖν πολλῶν εἰς ταὐτὸ συνελθόντων
[5, 3, 13]	τε ἔσται καὶ οὐ κυρίως	τὸ	νοεῖν. Τὸ δὲ πάντη ἁπλοῦν
[5, 3, 5]	νόησις αὐτὸς ἦν, καὶ καθότι	τὸ	νοητὸν αὐτός, ὅπερ ἐνόει τῇ
[5, 3, 5]	τινί καὶ οὐσία ἡ πρώτη	τὸ	νοητόν· εἰ οὖν ἐνέργεια καὶ
[5, 3, 5]	ἅμα πάντα ἔσται, νοῦς, νόησις,	τὸ	νοητόν. Εἰ οὖν ἡ νόησις
[5, 3, 5]	Ἀλλ´ εἰ ἡ νόησις καὶ	τὸ	νοητὸν ἕν, πῶς διὰ τοῦτο
[5, 3, 5]	τῇ ἐνεργείᾳ τὸ ὂν καὶ	τὸ	νοητόν· ἓν ἅμα πάντα ἔσται,
[5, 3, 5]	μὲν γὰρ νόησις οἷον περιέξει	τὸ	νοητόν, ἢ ταὐτὸν τῷ νοητῷ
[5, 3, 5]	Ἓν ἄρα οὕτω νοῦς καὶ	τὸ	νοητὸν καὶ τὸ ὂν καὶ
[5, 3, 8]	εἰκόνα. ~Ποῖον δέ τι ὁρᾷ	τὸ	νοητὸν ὁ νοῦς, καὶ ποῖόν
[5, 3, 5]	ὅπερ ἦν αὐτός, καὶ νοήσει	τὸ	νοητόν, ὅπερ ἦν αὐτός. Καθ´
[5, 3, 5]	νοητὸν ταὐτόν ἐνέργεια γάρ τις	τὸ	νοητόν· οὐ γὰρ δὴ δύναμις
[5, 3, 11]	γὰρ τούτου οὐ νόησις ἦν	τὸ	νοητὸν οὐκ ἔχων οὐδὲ νοῦς
[5, 3, 5]	Ἀλλ´ εἰ ἡ νόησις καὶ	τὸ	νοητὸν ταὐτόν ἐνέργεια γάρ τις
[5, 3, 5]	Εἰ οὖν ἡ νόησις αὐτοῦ	τὸ	νοητόν, τὸ δὲ νοητὸν αὐτός,
[5, 3, 10]	ἕτερον καὶ ἕτερον λαβεῖν καὶ	τὸ	νοούμενον κατανοούμενον ὂν ποικίλον εἶναι·
[5, 3, 1]	~Ἆρα	τὸ	νοοῦν ἑαυτὸ ποικίλον δεῖ εἶναι,
[5, 3, 10]	καὶ πολλὰ ἄλλα. Δεῖ τοίνυν	τὸ	νοοῦν ἕτερον καὶ ἕτερον λαβεῖν
[5, 3, 10]	θιγγάνοντος οὐ νοοῦντος. Δεῖ δὲ	τὸ	νοοῦν μηδὲ αὐτὸ μένειν ἁπλοῦν,
[5, 3, 5]	νοητὸν ἕν, πῶς διὰ τοῦτο	τὸ	νοοῦν νοήσει ἑαυτό; Ἡ μὲν
[5, 3, 10]	στάσιν, οὐ νοήσει. Δεῖ τοίνυν	τὸ	νοοῦν, ὅταν νοῇ, ἐν δυσὶν
[5, 3, 6]	ἔργον καὶ ἡ οὐσία ἢ	τὸ	νῷ μόνον εἶναι. Οὐ γὰρ
[5, 3, 13]	Οὐ γὰρ ὡς λίθον λέγει	τὸ	ὄν, ὅταν ἀληθεύῃ, ἀλλ´ εἴρηκε
[5, 3, 5]	νοῦς καὶ τὸ νοητὸν καὶ	τὸ	ὂν καὶ πρῶτον ὂν τοῦτο
[5, 3, 5]	εἴη· ἓν δὲ τῇ ἐνεργείᾳ	τὸ	ὂν καὶ τὸ νοητόν· ἓν
[5, 3, 10]	ὁρᾶν ἑαυτόν, μᾶλλον δὲ ἔχειν	τὸ	ὁρᾶν ἑαυτόν, πρῶτον μὲν τῷ
[5, 3, 8]	ἐκεῖ οὐδέν, ἀλλ´ ὅρασις καὶ	τὸ	ὁρατὸν αὐτῇ ὁμοῦ καὶ τοιοῦτον
[5, 3, 8]	ὁρατὸν αὐτῇ ὁμοῦ καὶ τοιοῦτον	τὸ	ὁρατὸν οἷον ἡ ὅρασις, καὶ
[5, 3, 8]	ὅρασις, καὶ ἡ ὅρασις οἷον	τὸ	ὁρατόν. Τίς οὖν αὐτὸ ἐρεῖ
[5, 3, 5]	γὰρ οὐδὲν τὸ ὁρῶν πρὸς	τὸ	ὁρώμενον. Ἢ πρῶτον μὲν ἄτοπος
[5, 3, 7]	τὸ ἰδεῖν ἴσως αὐτό ἐστι	τὸ	ὁρώμενον, ταύτῃ μάλιστα λείποιτ´ ἂν
[5, 3, 7]	τοῦτό ἐστι τὸ αὐτὸ εἶναι	τὸ	ὁρώμενον. Τί γὰρ ἂν καὶ
[5, 3, 10]	τὴν ὅρασιν τῷ ὁρατῷ, καὶ	τὸ	ὁρώμενον τὸ ὑπ´ αὐτοῦ πλῆθος
[5, 3, 5]	τοιοῦτον οἷον ὁμοιομερὲς εἶναι, ὥστε	τὸ	ὁρῶν μηδὲν διαφέρειν τοῦ ὁρωμένου;
[5, 3, 5]	εἶδεν ἑαυτόν· διαφέρει γὰρ οὐδὲν	τὸ	ὁρῶν πρὸς τὸ ὁρώμενον. Ἢ
[5, 3, 17]	οὐκ αὐτὸ ἕν. Τί οὖν	τὸ	οὗ μετέχει, ὃ ποιεῖ αὐτὸ
[5, 3, 5]	ἄλλο· οὕτω γὰρ ἂν πάλιν	τὸ	οὐσιῶδες αὐτοῦ δυνάμει. Εἰ οὖν
[5, 3, 1]	ἀληθῶς νοεῖν αὑτό· οὐ γὰρ	τὸ	πᾶν ἔσται ἐν τῷ τοιούτῳ
[5, 3, 9]	αὑτῷ παρέχει τὸ ἔλαττον ἔχων	τὸ	πᾶν, οὐδὲ τὰ ἴχνη ἔχων
[5, 3, 6]	ἀνάγκη δὲ οὐκ ἔνεστιν, εἴπερ	τὸ	πᾶν πρακτικὸς εἴη, γινώσκειν ἑαυτόν.
[5, 3, 11]	ἐξ αὐτοῦ ᾖ, πληθύει, δεῖ	τὸ	πάντη ἁπλοῦν καὶ πρῶτον ἁπάντων
[5, 3, 9]	μετὰ τὴν τοῦ μεγέθους σφαῖραν	τὸ	περὶ αὐτὴν ἐξ αὐτῆς λάμπον.
[5, 3, 9]	γῆν ἥκῃ· ἀλλὰ πᾶν καὶ	τὸ	περὶ αὐτὸν ἥλιον θήσεται ἐν
[5, 3, 12]	συνθέσεις, ἀλλ´ αἱ ἐνέργειαι αὐτοῦ	τὸ	πλῆθος. Ἀλλ´ εἰ μὲν αἱ
[5, 3, 17]	καὶ τῇ ἑνὸς παρουσίᾳ αὔταρκες	τὸ	πλῆθος αὐτοῦ καὶ αὐτός, δηλονότι
[5, 3, 15]	μὴ ἔχων, πῶς ἐξ αὐτοῦ	τὸ	πλῆθος; Ἓν μὲν γὰρ ἐξ
[5, 3, 11]	εἰ νοῦς ἔσται, καὶ αὐτὸ	{τὸ}	πλῆθος ἔσται. ~Καὶ τί κωλύει
[5, 3, 12]	ἐνέργεια, ἡ δὲ ἐνέργεια αὐτοῦ	τὸ	πλῆθος, τοσαύτη ἔσται ἡ οὐσία
[5, 3, 12]	ἔσται ἡ οὐσία αὐτοῦ, ὅσον	τὸ	πλῆθος. Τοῦτο δὲ τῷ μὲν
[5, 3, 16]	ἁπλουστέρα ἢ αὐτά. Κόσμον τοίνυν	τὸ	ποιῆσαν αἰσθητὸν οὐκ ἂν εἴη
[5, 3, 17]	νοῦ παντός; Ἐὰν οὖν λέγωμεν	τὸ	ποιῆσαν ταῦτα» καὶ πῶς ποιῆσαν;
[5, 3, 10]	πρῶτα. Δεῖ οὖν ἅμα καὶ	τὸ	ποιοῦν εἶναι καὶ ἓν ἄμφω·
[5, 3, 12]	ἓν εἶναι, ἀφ´ οὗ καὶ	τὸ	πολύ· ἐπ´ ἀριθμοῦ γὰρ παντὸς
[5, 3, 16]	γὰρ ἐκ πολλοῦ πολύ, ἀλλὰ	τὸ	πολὺ τοῦτο ἐξ οὐ πολλοῦ·
[5, 3, 11]	τἀγαθόν, οὐδὲ τοῦτο· εἰ δὲ	τὸ	πρὸ πάντων, ἔστω οὕτως ὠνομασμένον.
[5, 3, 16]	νοῦς καὶ κόσμος νοητός· καὶ	τὸ	πρὸ τούτου τοίνυν τὸ γεννῆσαν
[5, 3, 12]	προελθεῖν· ἤδη μέν τι ἁπλοῦν	τὸ	πρὸ τῶν ἐνεργειῶν τίθενται. Εἶτα
[5, 3, 16]	δεῖ τι εἶναι τὸ μετὰ	τὸ	πρῶτον, ἀλλαχοῦ εἴρηται, καὶ ὅλως,
[5, 3, 8]	τῷ νῷ ζωὴ καὶ ἐνέργεια	τὸ	πρῶτον φῶς ἑαυτῷ λάμπον πρώτως
[5, 3, 8]	ἐναργὲς καὶ τὸ ἀληθινὸν καὶ	τὸ	πρώτως, ὅθεν καὶ ἑαυτοῦ ἐστι
[5, 3, 9]	καὶ ταύτῃ, εἰ ἀφέλοις πρῶτον	τὸ	σῶμα ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ
[5, 3, 17]	ἔχει, ὃ ἐζήτει, καὶ τοῦτο	τὸ	τέλος τἀληθινὸν ψυχῇ, ἐφάψασθαι φωτὸς
[5, 3, 4]	εἰς τὸ ἄνω μόνον ἐφέλκοντα	τὸ	τῆς ψυχῆς ἄμεινον, ὃ καὶ
[5, 3, 10]	Εἶθ´ ὅταν λέγῃ εἰμὶ τόδε»	τὸ	τόδε» εἰ μὲν ἕτερον τι
[5, 3, 10]	ἐστι καὶ οἷον ζητήσαντος εὕρεσις.	Τὸ	τοίνυν διάφορον πάντη αὐτὸ πρὸς
[5, 3, 4]	κατὰ τὴν δύναμιν τὴν γινώσκουσαν	τὸ	τοιοῦτον μαθόντες αὐτῇ τῇ δυνάμει
[5, 3, 10]	τῷ ὁρατῷ, καὶ τὸ ὁρώμενον	τὸ	ὑπ´ αὐτοῦ πλῆθος εἶναι ἐν
[5, 3, 9]	αὐτῆς λάμπον. Ἡλίου μὲν οὖν	τὸ	φῶς οὐκ ἄν τις συγχωρήσειεν
[5, 3, 17]	φῶς λάβῃ· τοῦτο γάρ {τοῦτο	τὸ	φῶς} παρ´ αὐτοῦ καὶ αὐτός·
[5, 3, 8]	μᾶλλον αἰσθάνεται· ὁ δ´ ἐκεῖνο	τὸ	φῶς τῶν ἀληθῶν λαβὼν οἷον
[5, 3, 9]	~Ψυχὴν οὖν, ὡς ἔοικε, καὶ	τὸ	ψυχῆς θειότατον κατιδεῖν δεῖ τὸν
[5, 3, 1]	σώματος φύσιν, οὐκ ἂν ἔχοι	τὸ	ὡς ἀληθῶς νοεῖν αὑτό· οὐ
[5, 3, 16]	ζητεῖ· ἔοικε τοίνυν διὰ τοῦτο	τὸ	ὡσαύτως, ὅτι ἀρκεῖ τὰ παρόντα.
[5, 3, 11]	τύπον τοῦ ὁράματος· ἢ οὐ	παρεδέξατο	ἐν αὐτῇ γενέσθαι. Οὗτος δὲ
[5, 3, 11]	γνοὺς εἶδεν αὐτό, καὶ τότε	ἐγένετο	ἰδοῦσα ὄψις. Τοῦτο δὲ ἤδη
[5, 3, 11]	Οὗτος δὲ πολὺς ἐξ ἑνὸς	ἐγένετο,	καὶ οὕτως γνοὺς εἶδεν αὐτό,
[5, 3, 11]	ἐπέβαλε μὲν ἐκείνῳ, λαβὼν δὲ	ἐγένετο	νοῦς, ἀεὶ δὲ ἐνδιάμενος καὶ
[5, 3, 12]	οἷον προυθυμήθη νοῦν γενέσθαι, εἶτα	ἐγένετο	νοῦς τῆς προθυμίας μεταξὺ αὐτοῦ
[5, 3, 3]	εἰ μὴ ἄρα πρὸς ἑαυτὴν	διαλογίζοιτο	τίς οὗτος» εἰ πρότερον ἐνέτυχε
[5, 3, 4]	πρὸς νόησιν, ἵνα τις ἐκεῖ	παρακαταθοῖτο	ἃ εἶδε. Τὸ δὴ διανοητικὸν
[5, 3, 17]	ἀληθῶν ὅμως ἐκφεύγει, εἴ τις	βούλοιτο	εἰπεῖν καὶ διανοηθῆναι, ἐπείπερ δεῖ
[5, 3, 17]	ἄλλου. Πῶς ἂν οὖν τοῦτο	γένοιτο;	Ἄφελε πάντα.
[5, 3, 9]	νοῦν εἴσεσθαι ὅ τι ἐστί.	Γένοιτο	δ´ ἂν τοῦτο ἴσως καὶ
[5, 3, 17]	λεχθέντων, εἰ πολλάκις τις ἐπᾴδοι,	γένοιτο.	Τίς οὖν ὥσπερ καινὴ ἐπῳδὴ
[5, 3, 15]	τὰ δ´ ἐν τῷ δευτέρῳ	διεκέκριτο	τῷ λόγῳ. Ἐνέργεια γὰρ ἤδη·
[5, 3, 16]	οὐκ ἂν εἴη κόσμος αἰσθητὸς	αὐτό,	ἀλλὰ νοῦς καὶ κόσμος νοητός·
[5, 3, 12]	ἐνεργείας ἃς παραχωρῆσαν· ἄλλο γὰρ	αὐτό,	ἄλλο αἱ ἐνέργειαι αἱ ἀπ´
[5, 3, 15]	τοῦ ἑνός, ἄλλο δεῖ παρ´	αὐτό·	ἄλλο δὲ ὂν οὐχ ἕν·
[5, 3, 8]	Φῶς ἄρα φῶς ἄλλο ὁρᾷ·	αὐτὸ	ἄρα αὑτὸ ὁρᾷ. Τὸ δὲ
[5, 3, 15]	γὰρ δεῖξαι αὐτὸ ἓν πάντα.	Αὐτὸ	δὲ ἐκεῖνο ἓν πάντα, ὅτι
[5, 3, 14]	ὥστε περὶ αὐτοῦ μὲν λέγειν,	αὐτὸ	δὲ μὴ λέγειν. Καὶ γὰρ
[5, 3, 15]	μετ´ αὐτὸ καὶ ὅτι μετ´	αὐτὸ	δῆλον ποιεῖ τῷ τὸ πλῆθος
[5, 3, 17]	θεάσασθαι, οὐκ ἄλλου φωτί, ἀλλ´	αὐτό,	δι´ οὗ καὶ ὁρᾷ. Δι´
[5, 3, 1]	τε οὐ τὸ ζητούμενον τὸ	αὐτὸ	ἑαυτό, ἀλλ´ ἄλλο ἄλλο. Δεῖ
[5, 3, 4]	ποτ´ ἐστὶ τὸ ἐν νῷ	αὐτὸ	ἑαυτό» Ἔστι δὴ νοῦς τις
[5, 3, 10]	μάλιστα αὐτὸ νοῇ· διχάσει γὰρ	αὐτὸ	ἑαυτό, κἂν σύνεσιν δῷ τὴν
[5, 3, 6]	λόγος ἀπέδειξεν εἶναί τι τὸ	αὐτὸ	ἑαυτὸ κυρίως νοεῖν. Νοεῖ οὖν
[5, 3, 1]	ἀποστατέον τῆς δόξης τῆς τοῦ	αὐτὸ	ἑαυτὸ νοεῖν τι ὄντως. Ἀποστῆναι
[5, 3, 2]	τῷ λόγῳ βαδίζοντες, καὶ τὸ	αὐτὸ	ἑαυτό» ὅ τί ποτ´ ἐστὶ
[5, 3, 5]	δὲ ὁρώμενον· τοῦτο δὲ οὐκ	αὐτὸ	ἑαυτό» Τί οὖν, εἰ πᾶν
[5, 3, 6]	οἶδεν ἃ λέγει. Καὶ εἰ	αὐτὸ	εἴη ἃ λέγει, γινώσκοι ἂν
[5, 3, 8]	καὶ τὴν ψυχὴν ἡμῶν εἰς	αὐτὸ	εἰκόνα θεμένην ἑαυτὴν εἶναι ἐκείνου,
[5, 3, 6]	τῇ ὀνομασίᾳ ὑποσημαίνοντες νοῦν τινα	αὐτὸ	εἶναι ἢ διὰ νοῦ τὴν
[5, 3, 7]	τὸ ἰδεῖν τοῦτό ἐστι τὸ	αὐτὸ	εἶναι τὸ ὁρώμενον. Τί γὰρ
[5, 3, 11]	ἐθέλῃ νοεῖ, ἓν μὲν οὖν	αὐτὸ	ἐκεῖνο, ἀλλ´ ἐπιβάλλειν θέλων ὡς
[5, 3, 13]	οὐδὲ παρακολουθοῦν ἑαυτῷ οὐδὲ οἶδεν	αὐτό»	ἐκεῖνο χρὴ ἐνθυμεῖσθαι, ὅτι ταῦτα
[5, 3, 15]	οὐ μετουσίᾳ ἑνὸς ἕν, ἀλλὰ	αὐτὸ	ἕν, οὐ κατ´ ἄλλου, ἀλλ´
[5, 3, 17]	μετέχει τοῦ αὐτοῦ ἑνός, οὐκ	αὐτὸ	ἕν. Τί οὖν τὸ οὗ
[5, 3, 15]	ἓν πολλά· ἀδυνατεῖ γὰρ δεῖξαι	αὐτὸ	ἓν πάντα. Αὐτὸ δὲ ἐκεῖνο
[5, 3, 8]	οἷον τὸ ὁρατόν. Τίς οὖν	αὐτὸ	ἐρεῖ οἷόν ἐστιν; Ὁ ἰδών·
[5, 3, 8]	ἰδεῖν καὶ γὰρ ὃ ὁρᾷ	αὐτό	ἐστι γιγνωσκόμενον καὶ παρ´ ἡμῶν
[5, 3, 7]	ἐκεῖνον, ἐπειδὴ τὸ ἰδεῖν ἴσως	αὐτό	ἐστι τὸ ὁρώμενον, ταύτῃ μάλιστα
[5, 3, 15]	αὐτῶν εἶναι λέγει καὶ τὸ	αὐτό·	ἔτι δὲ τὸ μὴ πολλὰ
[5, 3, 15]	ἡ ἀνάγκη δὲ τοῦ μετ´	αὐτὸ	ἔτι ζητητέα. ~Ὅτι μὲν οὖν
[5, 3, 14]	λέγομεν περὶ αὐτοῦ, εἰ μὴ	αὐτὸ	ἔχομεν; Ἤ, εἰ μὴ ἔχομεν
[5, 3, 2]	ἆρα ἐπιστρέφει ἐφ´ ἑαυτὸ καὶ	αὐτό;	Ἢ οὔ· ἀλλὰ ὧν δέχεται
[5, 3, 15]	τοιοῦτον, οἷον ἐν τῷ μετ´	αὐτὸ	θεωρεῖται, ἀπορῆσαι ἄξιον· καὶ ἡ
[5, 3, 6]	τὴν δύναμιν καὶ παρὰ νοῦ	αὐτὸ	ἴσχειν. Τούτῳ τοίνυν γιγνώσκειν προσήκει,
[5, 3, 17]	τὸ οὗ μετέχει, ὃ ποιεῖ	αὐτὸ	καὶ εἶναι καὶ ὁμοῦ τὰ
[5, 3, 15]	πόρρω. Ἐπεὶ δὲ τὸ μετ´	αὐτὸ	καὶ ὅτι μετ´ αὐτὸ δῆλον
[5, 3, 11]	ἐγένετο, καὶ οὕτως γνοὺς εἶδεν	αὐτό,	καὶ τότε ἐγένετο ἰδοῦσα ὄψις.
[5, 3, 15]	οὔπω ἐστὶν ὄν» εἴποι τις	αὐτό·	κἂν ἕκαστον ἔχῃ λέγειν τις
[5, 3, 8]	ἑαυτῷ λάμπον πρώτως καὶ πρὸς	αὐτὸ	λαμπηδών, λάμπον ὁμοῦ καὶ λαμπόμενον,
[5, 3, 14]	τι περὶ αὐτοῦ, οὐ μὴν	αὐτὸ	λέγομεν οὐδὲ γνῶσιν οὐδὲ νόησιν
[5, 3, 10]	τοίνυν διάφορον πάντη αὐτὸ πρὸς	αὐτὸ	μένει, καὶ οὐδὲν ζητεῖ περὶ
[5, 3, 10]	Δεῖ δὲ τὸ νοοῦν μηδὲ	αὐτὸ	μένειν ἁπλοῦν, καὶ ὅσῳ ἂν
[5, 3, 13]	γενόμενον, συνὸν ἑαυτῷ, καὶ εἰς	αὐτὸ	νεῦον. Ἐπεὶ καὶ ἡ συναίσθησις
[5, 3, 13]	πολὺ εἶναι ἕξει. Οὔτ´ οὖν	αὐτὸ	νοεῖν οὔτ´ ἔστι νόησις αὐτοῦ.
[5, 3, 10]	ἁπλοῦν, καὶ ὅσῳ ἂν μάλιστα	αὐτὸ	νοῇ· διχάσει γὰρ αὐτὸ ἑαυτό,
[5, 3, 8]	καὶ ἔτι κάλλιον καὶ μεῖζον	αὐτὸ	νομίζων καὶ ἐναργέστερον ἐγγὺς ἂν
[5, 3, 4]	δήπου; Ἀλλ´ ἆρα τί ἐστιν	αὐτὸ	{ὃ} οὐκ οἶδεν ἐπιστάμενον οἷόν
[5, 3, 11]	πολύς ἐστι, καὶ τὸ νοεῖν	αὐτὸ	οἷον παρεμπεσόν, κἂν ἐξ αὐτοῦ
[5, 3, 13]	ἑαυτό· καὶ τὸ ἐνδεὲς πρὸς	αὐτὸ	ὂν τῷ ὅλῳ πεποίηκε τὸ
[5, 3, 17]	ποιητικὸν οὐσίας καὶ αὐταρκείας ἐκεῖνο	αὐτὸ	οὐκ ὂν οὐσία, ἀλλ´ ἐπέκεινα
[5, 3, 16]	πρὸ τούτου τοίνυν τὸ γεννῆσαν	αὐτὸ	οὔτε νοῦς οὔτε κόσμος νοητός,
[5, 3, 11]	πληθυνόμενον· ὥστε ὥρμησε μὲν ἐπ´	αὐτὸ	οὐχ ὡς νοῦς, ἀλλ´ ὡς
[5, 3, 17]	αὐτὴν ἤδη γεννῆσαι ἀίξασαν πρὸς	αὐτὸ	πληρωθεῖσαν ὠδίνων. Οὐ μὴν ἀλλὰ
[5, 3, 13]	περιτρέπομεν ἐπὶ τἀναντία. Πολὺ γὰρ	αὐτὸ	ποιοῦμεν γνωστὸν καὶ γνῶσιν ποιοῦντες
[5, 3, 16]	οὐ πολλοῦ· εἰ γὰρ καὶ	αὐτὸ	πολύ, οὐκ ἀρχὴ τοῦτο, ἀλλ´
[5, 3, 10]	ἢ περὶ ἄλλο ἐνεργεῖν, ἢ	αὐτὸ	πολύ τι εἶναι, εἰ μέλλοι
[5, 3, 12]	οὐκ ἂν αὐτοέν· τὸ γὰρ	αὐτὸ»	πρὸ τοῦ τὶ» ~Διὸ καὶ
[5, 3, 10]	εὕρεσις. Τὸ τοίνυν διάφορον πάντη	αὐτὸ	πρὸς αὐτὸ μένει, καὶ οὐδὲν
[5, 3, 6]	γινομένων ἐκεῖθεν, ὅθεν περ καὶ	αὐτό,	συμβαίνοι ἂν καὶ τούτῳ λόγῳ
[5, 3, 13]	συναίσθησις εἶναι τοῦ ὅλου, ὅταν	αὐτό	τι ἑαυτὸ νοῇ, ὃ δὴ
[5, 3, 13]	ἐστὶ νοεῖν· ἓν δὲ ἕκαστον	αὐτό	τί ἐστι καὶ οὐδὲν ζητεῖ·
[5, 3, 6]	ψυχῆς, ὃ νοερόν πως, διανοητικὸν	αὐτὸ	τιθέμενοι καὶ τῇ ὀνομασίᾳ ὑποσημαίνοντες
[5, 3, 13]	ἐθελήσῃς λαβεῖν, οὐ νοήσεις· ἀλλ´	αὐτὸ	τὸ εἶναι ἐν αὐτῷ πολύ
[5, 3, 11]	ἀλλὰ εἰ νοῦς ἔσται, καὶ	αὐτὸ	{τὸ} πλῆθος ἔσται. ~Καὶ τί
[5, 3, 13]	πολὺν ὄντα· καὶ γὰρ ἐὰν	αὐτὸ	τοῦτο μόνον εἴπῃ ὄν εἰμι»
[5, 3, 8]	ἐν ἄλλῳ ἄλλο καὶ οὐχ	αὑτὸ	βλέπει. Ἀλλ´ οὖν τούτων ἐκεῖ
[5, 3, 8]	φῶς ἄλλο ὁρᾷ· αὐτὸ ἄρα	αὑτὸ	ὁρᾷ. Τὸ δὲ φῶς τοῦτο
[5, 3, 1]	ἔχοι τὸ ὡς ἀληθῶς νοεῖν	αὑτό·	οὐ γὰρ τὸ πᾶν ἔσται
[5, 3, 1]	οὐ τὸ ζητούμενον τὸ αὐτὸ	ἑαυτό,	ἀλλ´ ἄλλο ἄλλο. Δεῖ τοίνυν
[5, 3, 3]	τῷ μέρει δόντες τὸ νοεῖν	ἑαυτὸ	ἀπαλλαξόμεθα; Ἢ ὅτι ἔδομεν αὐτῷ
[5, 3, 12]	συγχωροῦμεν, ᾧ καὶ τὸ νοεῖν	ἑαυτὸ	ἀπεδίδομεν, τῇ δὲ ἀρχῇ πάντων
[5, 3, 1]	παντάπασιν ὄντος οὐ δυναμένου εἰς	ἑαυτὸ	ἐπιστρέφειν καὶ τὴν αὐτοῦ κατανόησιν;
[5, 3, 4]	ἐστὶ τὸ ἐν νῷ αὐτὸ	ἑαυτό»	Ἔστι δὴ νοῦς τις αὐτὸς
[5, 3, 5]	διὰ τοῦτο τὸ νοοῦν νοήσει	ἑαυτό;	Ἡ μὲν γὰρ νόησις οἷον
[5, 3, 2]	τῆς ψυχῆς ἆρα ἐπιστρέφει ἐφ´	ἑαυτὸ	καὶ αὐτό; Ἢ οὔ· ἀλλὰ
[5, 3, 10]	περὶ αὐτοῦ, ὃ δ´ ἐξελίττει	ἑαυτό,	καὶ πολλὰ ἂν εἴη. ~Διὸ
[5, 3, 12]	εἶναι, ἀλλ´ ὁρῶν καὶ γινῶσκον	ἑαυτὸ	καὶ πρῶτον γινῶσκον. Τὸ δὲ
[5, 3, 13]	ἑαυτοῦ, τοῦτο δεῖται τοῦ νοεῖν	ἑαυτό·	καὶ τὸ ἐνδεὲς πρὸς αὐτὸ
[5, 3, 10]	αὐτὸ νοῇ· διχάσει γὰρ αὐτὸ	ἑαυτό,	κἂν σύνεσιν δῷ τὴν σιωπήν.
[5, 3, 6]	ἀπέδειξεν εἶναί τι τὸ αὐτὸ	ἑαυτὸ	κυρίως νοεῖν. Νοεῖ οὖν ἄλλως
[5, 3, 6]	ἴχνεσιν ἐφαρμόττοντι οὕτω τοι γινώσκειν	ἑαυτό.	Μεταθέτω τοίνυν καὶ ἐπὶ τὸν
[5, 3, 1]	ἄλλα τὰ σὺν αὐτῷ καὶ	ἑαυτὸ	νενοηκότος, ἔσται τε οὐ τὸ
[5, 3, 1]	τῆς δόξης τῆς τοῦ αὐτὸ	ἑαυτὸ	νοεῖν τι ὄντως. Ἀποστῆναι μὲν
[5, 3, 13]	τοῦ ὅλου, ὅταν αὐτό τι	ἑαυτὸ	νοῇ, ὃ δὴ καὶ κυρίως
[5, 3, 2]	λόγῳ βαδίζοντες, καὶ τὸ αὐτὸ	ἑαυτό»	ὅ τί ποτ´ ἐστὶ σκεψόμεθα.
[5, 3, 1]	γὰρ διότι σύνθετον λεγόμενον νοεῖν	ἑαυτό,	ὅτι δὴ ἑνὶ τῶν ἐν
[5, 3, 6]	εἴη ἃ λέγει, γινώσκοι ἂν	ἑαυτὸ	οὕτω. Ὄντων δὲ ἢ ἄνωθεν
[5, 3, 1]	~Ἆρα τὸ νοοῦν	ἑαυτὸ	ποικίλον δεῖ εἶναι, ἵνα ἑνί
[5, 3, 2]	τίς ἡ διαφορὰ τοῦ νοεῖν	ἑαυτὸ	σκεψόμεθα· εἰ γὰρ μηδεμία, ἤδη
[5, 3, 10]	Εἶτα οὐδὲ δεήσεται οἷον πολυπραγμονεῖν	ἑαυτό·	τί γὰρ καὶ μαθήσεται νοῆσαν;
[5, 3, 5]	ὁρώμενον· τοῦτο δὲ οὐκ αὐτὸ	ἑαυτό»	Τί οὖν, εἰ πᾶν τοιοῦτον
[5, 3, 10]	λόγος, πολλά ἐστι. Καταμανθάνει τοίνυν	ἑαυτὸ	τῷ ποικίλον ὀφθαλμὸν εἶναι ἢ
[5, 3, 1]	θεωροῦν οὕτω δὴ λέγηται νοεῖν	ἑαυτό,	ὡς τοῦ ἁπλοῦ παντάπασιν ὄντος
[5, 3, 13]	ὅλως τὸ νοεῖν πολλῶν εἰς	ταὐτὸ	συνελθόντων συναίσθησις εἶναι τοῦ ὅλου,
[5, 3, 9]	ταύτης ἀναβαινέτω. Εἰ δὲ μηδὲ	τοῦτο,	αἴσθησιν ἐμπλατύτερα τὰ εἴδη κομιζομένην,
[5, 3, 16]	καὶ αὐτὸ πολύ, οὐκ ἀρχὴ	τοῦτο,	ἀλλ´ ἄλλο πρὸ τούτου. Συστῆναι
[5, 3, 3]	ἀλλ´ ἔτι δεῖ λέγειν ψυχῆς	τοῦτο;	Ἀλλ´ οὐ ψυχῆς μὲν φήσομεν,
[5, 3, 3]	τις φήσει τί οὖν κωλύει	τοῦτο	ἄλλῃ δυνάμει σκοπεῖσθαι τὰ αὐτοῦ;
[5, 3, 3]	ἐν τῇ διανοίᾳ νοήματα αὐτοί·	τοῦτο	γὰρ ἡμεῖς. Τὰ δὲ τοῦ
[5, 3, 15]	ἄλλο δὲ ὂν οὐχ ἕν·	τοῦτο	γὰρ ἦν ἐκεῖνο. Εἰ δὲ
[5, 3, 17]	ἡ ψυχὴ ἐξαίφνης φῶς λάβῃ·	τοῦτο	γάρ {τοῦτο τὸ φῶς} παρ´
[5, 3, 17]	φωτὸς ἄλλου. Πῶς ἂν οὖν	τοῦτο	γένοιτο; Ἄφελε πάντα.
[5, 3, 2]	Ἢ ἐπὶ τὸν νοῦν ἀνενεκτέον	τοῦτο.	Γνῶσιν μὲν γὰρ ἑαυτοῦ τούτῳ
[5, 3, 8]	καὶ ἑαυτοῦ ἐστι καὶ αὑτῷ·	τοῦτο	δ´ ἐὰν μὴ ἄλλου γένηται
[5, 3, 8]	ἐν ψυχῇ μὲν ἐλλάμψαν ἐφώτισε·	τοῦτο	δ´ ἐστὶ νοερὰν ἐποίησε· τοῦτο
[5, 3, 8]	τοῦτο δ´ ἐστὶ νοερὰν ἐποίησε·	τοῦτο	δ´ ἐστὶν ὡμοίωσεν ἑαυτῷ τῷ
[5, 3, 15]	ἢ ἐπέκεινα ὅλως; Χεῖρον ἄρα·	τοῦτο	δέ ἐστιν ἐνδεέστερον. Τί οὖν
[5, 3, 11]	καὶ τότε ἐγένετο ἰδοῦσα ὄψις.	Τοῦτο	δὲ ἤδη νοῦς, ὅτε ἔχει,
[5, 3, 5]	ἔσται ὁρῶν, τὸ δὲ ὁρώμενον·	τοῦτο	δὲ οὐκ αὐτὸ ἑαυτό» Τί
[5, 3, 12]	οὐσία αὐτοῦ, ὅσον τὸ πλῆθος.	Τοῦτο	δὲ τῷ μὲν νῷ συγχωροῦμεν,
[5, 3, 5]	καὶ θεωρῶν καὶ ἔχων. Εἰ	τοῦτο,	δεῖ τὴν θεωρίαν ταὐτὸν εἶναι
[5, 3, 13]	δευτέρως αὔταρκες, δεόμενον δὲ ἑαυτοῦ,	τοῦτο	δεῖται τοῦ νοεῖν ἑαυτό· καὶ
[5, 3, 11]	τι τῶν πάντων τἀγαθόν, οὐδὲ	τοῦτο·	εἰ δὲ τὸ πρὸ πάντων,
[5, 3, 13]	ἔχει τὸ εἶναι. Εἰ δὲ	τοῦτο,	εἴ τί ἐστιν ἁπλούστατον ἁπάντων,
[5, 3, 10]	οὗτος οὐδὲν δεῖται ὁράσεως. Ἀλλὰ	τοῦτο	εἰς ὕστερον· νῦν δὲ πάλιν
[5, 3, 8]	αὑτὸ ὁρᾷ. Τὸ δὲ φῶς	τοῦτο	ἐν ψυχῇ μὲν ἐλλάμψαν ἐφώτισε·
[5, 3, 16]	πολλοῦ πολύ, ἀλλὰ τὸ πολὺ	τοῦτο	ἐξ οὐ πολλοῦ· εἰ γὰρ
[5, 3, 10]	συμβεβηκὸς αὐτῷ, πολλὰ ἐρεῖ ἢ	τοῦτο	ἐρεῖ εἰμὶ εἰμὶ» καὶ ἐγὼ
[5, 3, 7]	καὶ εἰδέναι, εἰ τὸ ἰδεῖν	τοῦτό	ἐστι τὸ αὐτὸ εἶναι τὸ
[5, 3, 17]	ὁρᾷ. Δι´ οὗ γὰρ ἐφωτίσθη,	τοῦτό	ἐστιν, ὃ δεῖ θεάσασθαι· οὐδὲ
[5, 3, 9]	πάνυ. Τὸ δὴ λοιπὸν αὐτῆς	τοῦτό	ἐστιν, ὃ εἰκόνα ἔφαμεν νοῦ
[5, 3, 16]	τοῦ ἐν ἐκείνῳ ὄντος, καθὸ	τοῦτο	ζῇ, καὶ τὸν νοῦν τὸν
[5, 3, 15]	ἄν τις δοίη καίτοι καὶ	τοῦτο	ζητηθείη ἄν, πῶς ἐκ τοῦ
[5, 3, 8]	Καὶ γὰρ αὖ καὶ ἐπιλαμφθὲν	τοῦτο	ζωὴν ἔδωκε τῇ ψυχῇ ἐναργεστέραν,
[5, 3, 10]	εἴη καὶ λέγοι ἐγὼ καὶ	τοῦτο»	Ἢ ἀνάγκη πόλλ´ ἤδη εἶναι·
[5, 3, 16]	οὐ λόγος; Εἰ δὲ μὴ	τοῦτο	ἦν, πῶς οὖν οὐκ ἐκ
[5, 3, 9]	τι ἐστί. Γένοιτο δ´ ἂν	τοῦτο	ἴσως καὶ ταύτῃ, εἰ ἀφέλοις
[5, 3, 5]	τὸ ὂν καὶ πρῶτον ὂν	τοῦτο	καὶ δὴ καὶ πρῶτος νοῦς
[5, 3, 5]	εἶναι δεῖ, ἀλλ´ ὃ λέγει,	τοῦτο	καὶ εἶναι. Ἓν ἄρα οὕτω
[5, 3, 3]	τὸ γὰρ καθαρὸν τῆς ψυχῆς	τοῦτο	καὶ νοῦ δέχεται ἐπικείμενα ἴχνη.
[5, 3, 13]	λέγεται, ὃ οὐδὲ ὂν διὰ	τοῦτο	λέγοιτ´ ἄν, ὥσπερ εἰκὼν πρὸς
[5, 3, 13]	ὄντα· καὶ γὰρ ἐὰν αὐτὸ	τοῦτο	μόνον εἴπῃ ὄν εἰμι» ὡς
[5, 3, 2]	σκεψόμεθα· εἰ γὰρ μηδεμία, ἤδη	τοῦτο	νοῦς ὁ ἄκρατος. Τοῦτο τοίνυν
[5, 3, 3]	ἴχνη. Διὰ τί δὲ οὐ	τοῦτο	νοῦς, τὰ δὲ ἄλλα ψυχὴ
[5, 3, 3]	τὰ ἐκ τῆς αἰσθήσεως κάτωθεν,	τοῦτο	ὄντες τὸ κύριον τῆς ψυχῆς,
[5, 3, 6]	ἐστι καὶ σὺν ἑαυτῷ καὶ	τοῦτο,	ὅπερ ἐστί, νοῦς ἐστιν (ἀνόητος
[5, 3, 13]	ῥήσει πολλά. Τὸ γὰρ εἶναι	τοῦτο,	ὅπερ ὄντως εἶναι καὶ μὴ
[5, 3, 16]	ἐστι καὶ ἀμήχανος δύναμις, καὶ	τοῦτο,	ὅτι ἐκ τῶν ἄλλων ἁπάντων
[5, 3, 15]	οὐ κατ´ ἄλλου, ἀλλ´ ὅτι	τοῦτο,	παρ´ οὗ πως καὶ τὰ
[5, 3, 1]	καὶ ἁπλοῦ κατανόησιν ἑαυτοῦ καὶ	τοῦτο	πῶς, σκοπεῖν, εἰ δυνατόν, ἢ
[5, 3, 6]	νοῦς θεωρεῖ ἑαυτόν, διδάξαι δὲ	τοῦτο	τῆς ψυχῆς, ὃ νοερόν πως,
[5, 3, 16]	ὄντος, ὅ τι δήποτέ ἐστι	τοῦτο.	~Τί οὖν ἐστι κρεῖττον ζωῆς
[5, 3, 10]	τούτου; ἢ ὁ μὲν νοῦς	τοῦτο;	Τί οὖν; οὐχ ὁρᾷ ἑαυτόν;
[5, 3, 16]	τι συμβεβηκὸς τούτοις. Ἀλλ´ εἰ	τοῦτο	τὸ ἀγαθόν, οὐδὲν ἂν εἴη
[5, 3, 5]	τὸ νοητὸν ἕν, πῶς διὰ	τοῦτο	τὸ νοοῦν νοήσει ἑαυτό; Ἡ
[5, 3, 17]	δὲ ἔχει, ὃ ἐζήτει, καὶ	τοῦτο	τὸ τέλος τἀληθινὸν ψυχῇ, ἐφάψασθαι
[5, 3, 17]	ἐξαίφνης φῶς λάβῃ· τοῦτο γάρ	{τοῦτο	τὸ φῶς} παρ´ αὐτοῦ καὶ
[5, 3, 16]	οὐδὲν ζητεῖ· ἔοικε τοίνυν διὰ	τοῦτο	τὸ ὡσαύτως, ὅτι ἀρκεῖ τὰ
[5, 3, 2]	ἤδη τοῦτο νοῦς ὁ ἄκρατος.	Τοῦτο	τοίνυν τὸ διανοητικὸν τῆς ψυχῆς
[5, 3, 9]	σαυτοῦ, εἶτα καὶ τὴν πλάττουσαν	τοῦτο	ψυχὴν καὶ τὴν αἴσθησιν δὲ
[5, 3, 1]	γὰρ εἰ μὴ ψυχῇ δοίημεν	τοῦτο	ὡς πάνυ ἄτοπον ὄν, ἀλλὰ
[5, 3, 15]	ἐκεῖνο. Εἰ δὲ μὴ ἕν,	δύο	δέ, ἀνάγκη ἤδη καὶ πλῆθος
[5, 3, 10]	ἐγὼ ἐγώ» Τί οὖν, εἰ	δύο	μόνα εἴη καὶ λέγοι ἐγὼ
[5, 3, 15]	μετ´ αὐτὸ δῆλον ποιεῖ τῷ	τὸ	πλῆθος αὐτοῦ ἓν πανταχοῦ εἶναι·
[5, 3, 17]	ἐφάψασθαι φωτὸς ἐκείνου καὶ αὐτῷ	αὐτὸ	θεάσασθαι, οὐκ ἄλλου φωτί, ἀλλ´