Ennéade, livre, chap.
[5, 3, 12]	γὰρ αὐτό, ἄλλο αἱ ἐνέργειαι	αἱ	ἀπ´ αὐτοῦ, ὅτι μὴ αὐτοῦ
[5, 3, 12]	παραχωρῆσαν· ἄλλο γὰρ αὐτό, ἄλλο	αἱ	ἐνέργειαι αἱ ἀπ´ αὐτοῦ, ὅτι
[5, 3, 12]	τὸ πλῆθος. Ἀλλ´ εἰ μὲν	αἱ	ἐνέργειαι αὐτοῦ μὴ οὐσίαι, ἀλλ´
[5, 3, 12]	γὰρ πλῆθος οὐ συνθέσεις, ἀλλ´	αἱ	ἐνέργειαι αὐτοῦ τὸ πλῆθος. Ἀλλ´
[5, 3, 12]	ἔσται· εἰ δ´ αὐταί εἰσιν	αἱ	πρῶται ἐνέργειαι, τὸ δεύτερον ποιήσασαι
[5, 3, 6]	πεισθῆναι μᾶλλον ἢ νῷ καθαρῷ	θεᾶσθαι	τὸ ἀληθές. Καὶ γὰρ καὶ
[5, 3, 8]	πρὸς ἑαυτὴν τὴν ψυχήν, καὶ	σκίδνασθαι	οὐκ εἴασεν, ἀλλ´ ἀγαπᾶν ἐποίησε
[5, 3, 8]	δι´ αὐτῆς εἰκόνος οὔσης ὁρᾶν	δύνασθαι	ἀμῃγέπῃ ἐκεῖνον, διὰ τῆς ἐκείνῳ
[5, 3, 17]	ὅτε ἐφάπτεται, πάντη μηδὲν μήτε	δύνασθαι	μήτε σχολὴν ἄγειν λέγειν, ὕστερον
[5, 3, 9]	καθαρά, ὥστε καὶ ἐφ´ αὑτῆς	ὁρᾶσθαι	ὑπό τε αὐτῆς καὶ ἄλλης
[5, 3, 17]	ἐφωτίσθη, τοῦτό ἐστιν, ὃ δεῖ	θεάσασθαι·	οὐδὲ γὰρ ἥλιον διὰ φωτὸς
[5, 3, 17]	φωτὸς ἐκείνου καὶ αὐτῷ αὐτὸ	θεάσασθαι,	οὐκ ἄλλου φωτί, ἀλλ´ αὐτό,
[5, 3, 16]	Ἢ πρότερον ἐκεῖνο, οὗ μὴ	ἐξίστασθαι	δεήσει, ὅτι ἀγαθόν· εἰ δὲ
[5, 3, 17]	ἐστιν; Ἀλλ´ ἀρκεῖ κἂν νοερῶς	ἐφάψασθαι·	ἐφαψάμενον δέ, ὅτε ἐφάπτεται, πάντη
[5, 3, 17]	τοῦτο τὸ τέλος τἀληθινὸν ψυχῇ,	ἐφάψασθαι	φωτὸς ἐκείνου καὶ αὐτῷ αὐτὸ
[5, 3, 1]	τούτων γνῶσιν ἔχει ἢ μή,	σκέψασθαι	προσήκει· ὅσα δὲ νοητά, νοῦς
[5, 3, 8]	διὰ δὲ τῶν τοιούτων λογισμῶν	ἀνάγεσθαι	καὶ τὴν ψυχὴν ἡμῶν εἰς
[5, 3, 17]	λέγειν, ὕστερον δὲ περὶ αὐτοῦ	συλλογίζεσθαι.	Τότε δὲ χρὴ ἑωρακέναι πιστεύειν,
[5, 3, 1]	ἀλλ´ ἄλλο ἄλλο. Δεῖ τοίνυν	θέσθαι	καὶ ἁπλοῦ κατανόησιν ἑαυτοῦ καὶ
[5, 3, 8]	Τοιοῦτόν ἐστιν, οἷον σαφέστερον μὲν	ἀντιλαμβάνεσθαι	αὐτοῦ, ἡμᾶς δὲ δι´ αὐτοῦ·
[5, 3, 4]	ἢ καὶ δυνηθέντες ἰδεῖν καὶ	αἰσθάνεσθαι	παρόντος. Καὶ γινώσκομεν δὲ αὑτοὺς
[5, 3, 8]	προσήκει ἑτέρου> οὖσαν ἐν ἑτέρῳ	γίγνεσθαι>	εἰ μὴ εἴη ἐκείνου ἐξηρτημένη·
[5, 3, 8]	ὅταν νοῇ, θεοειδῆ καὶ νοοειδῆ	γίγνεσθαι·	καὶ ἐάν τις αὐτὴν ἀπαιτῇ
[5, 3, 12]	οὐ γὰρ οἷον προυθυμήθη νοῦν	γενέσθαι,	εἶτα ἐγένετο νοῦς τῆς προθυμίας
[5, 3, 6]	καὶ ἐν ψυχῇ, πειθώ τινα	γενέσθαι	ζητοῦμεν, οἷον ἐν εἰκόνι τὸ
[5, 3, 11]	ἢ οὐ παρεδέξατο ἐν αὐτῇ	γενέσθαι.	Οὗτος δὲ πολὺς ἐξ ἑνὸς
[5, 3, 8]	τὴν γνῶσιν αὐτοῦ δι´ αὐτοῦ	γίνεσθαι·	ἢ πόθεν ἂν ἔσχομεν λέγειν
[5, 3, 9]	κατιδεῖν δεῖ τὸν μέλλοντα νοῦν	εἴσεσθαι	ὅ τι ἐστί. Γένοιτο δ´
[5, 3, 3]	δὲ οὐχ ἡμέτερον. Τὸ δὴ	προσχρῆσθαι	τί ἐστιν; Ἆρα αὐτοὺς ἐκεῖνο
[5, 3, 13]	γνῶσιν ποιοῦντες καὶ διδόντες νοεῖν	δεῖσθαι	τοῦ νοεῖν ποιοῦμεν· κἂν σὺν
[5, 3, 13]	οὐδὲ οἶδεν αὐτό» ἐκεῖνο χρὴ	ἐνθυμεῖσθαι,	ὅτι ταῦτα λέγοντες ἑαυτοὺς περιτρέπομεν
[5, 3, 3]	αὐτοῦ καὶ τὰ ἐν αὐτῷ	σκοπεῖσθαι.	Ἀλλ´ εἴ τις φήσει τί
[5, 3, 3]	ὅτι ἔδομεν αὐτῷ τὰ ἔξω	σκοπεῖσθαι	καὶ πολυπραγμονεῖν, νῷ δὲ ἀξιοῦμεν
[5, 3, 3]	οὖν κωλύει τοῦτο ἄλλῃ δυνάμει	σκοπεῖσθαι	τὰ αὐτοῦ; οὐ τὸ διανοητικὸν
[5, 3, 5]	ἑαυτὸν ἢ ὁ ἐν τῷ	θεωρεῖσθαι;	Εἶτα πῶς ἑαυτὸν γνώσεται ὁ
[5, 3, 4]	ἄμεινον, ὃ καὶ δύναται μόνον	πτεροῦσθαι	πρὸς νόησιν, ἵνα τις ἐκεῖ
[5, 3, 12]	ἄλλο γὰρ αὐτό, ἄλλο αἱ	ἐνέργειαι	αἱ ἀπ´ αὐτοῦ, ὅτι μὴ
[5, 3, 12]	πλῆθος. Ἀλλ´ εἰ μὲν αἱ	ἐνέργειαι	αὐτοῦ μὴ οὐσίαι, ἀλλ´ ἐκ
[5, 3, 12]	πλῆθος οὐ συνθέσεις, ἀλλ´ αἱ	ἐνέργειαι	αὐτοῦ τὸ πλῆθος. Ἀλλ´ εἰ
[5, 3, 12]	δ´ αὐταί εἰσιν αἱ πρῶται	ἐνέργειαι,	τὸ δεύτερον ποιήσασαι ποιήσασαι δὲ
[5, 3, 12]	μὲν αἱ ἐνέργειαι αὐτοῦ μὴ	οὐσίαι,	ἀλλ´ ἐκ δυνάμεως εἰς ἐνέργειαν
[5, 3, 7]	ἐκείνου γνώσεται, καὶ ἃ ἔδωκε,	καὶ	ἃ δύναται ἐκεῖνος. Ταῦτα δὲ
[5, 3, 7]	καὶ ἑαυτὸν γνώσεται ἐκεῖθεν γενόμενος	καὶ	ἃ δύναται κομισάμενος· εἰ δὲ
[5, 3, 7]	ὅσα ἔχει παρ´ ἐκείνου γνώσεται,	καὶ	ἃ ἔδωκε, καὶ ἃ δύναται
[5, 3, 10]	ἢ ἐν τῷ αὐτῷ ἄμφω,	καὶ	ἀεὶ ἐν ἑτερότητι τὴν νόησιν
[5, 3, 4]	αὐτοῦ ἢ καὶ δυνηθέντες ἰδεῖν	καὶ	αἰσθάνεσθαι παρόντος. Καὶ γινώσκομεν δὲ
[5, 3, 14]	αὐτὸς κρείττων λόγου καὶ νοῦ	καὶ	αἰσθήσεως, παρασχὼν ταῦτα, οὐκ αὐτὸς
[5, 3, 15]	ἀρχήν· ἀρχὴ γὰρ ἓν ὄντως	καὶ	ἀληθῶς ἕν· τὸ δὲ μετὰ
[5, 3, 9]	αὑτῆς ὁρᾶσθαι ὑπό τε αὐτῆς	καὶ	ἄλλης τοιαύτης. Καὶ αὐτῇ μὲν
[5, 3, 10]	στήσεται. Ἧι γὰρ ἐνεργεῖ, ἄλλο	καὶ	ἄλλο· εἰ δὲ μὴ εἴη
[5, 3, 10]	νοήσει, ὃ μὴ ἔχει ἄλλο	καὶ	ἄλλο; Καὶ γὰρ εἰ ἕκαστον
[5, 3, 17]	διάνοιαν, ἵνα τι εἴπῃ, ἄλλο	καὶ	ἄλλο λαβεῖν· οὕτω γὰρ καὶ
[5, 3, 10]	ποικίλων χρωμάτων. Εἰ γὰρ ἑνὶ	καὶ	ἀμερεῖ προσβάλλοι, ἠλογήθη· τί γὰρ
[5, 3, 16]	καὶ ὅλως, ὅτι δύναμίς ἐστι	καὶ	ἀμήχανος δύναμις, καὶ τοῦτο, ὅτι
[5, 3, 6]	εὔλογον ὑποδείκνυσιν {τὴν ἑαυτοῦ} ἀλλὰ	καὶ	ἀναγκαίαν {αὐτοῦ} τὴν ἑαυτοῦ γνῶσιν·
[5, 3, 17]	κρεῖττον ζωῆς ἐμφρονεστάτου καὶ ἀπταίστου	καὶ	ἀναμαρτήτου καὶ νοῦ πάντα ἔχοντος
[5, 3, 2]	καὶ ἄρτι ἥκοντας· ὃ δὴ	καὶ	ἀναμνήσεις φαῖμεν ἂν τῆς ψυχῆς
[5, 3, 10]	καὶ οἷον ἐπαφὴ μόνον ἄρρητος	καὶ	ἀνόητος, προνοοῦσα οὔπω νοῦ γεγονότος
[5, 3, 16]	ἓν ὄντως παντὸς πλήθους ἔξω	καὶ	ἁπλότητος ἡστινοσοῦν, εἴπερ ὄντως ἁπλοῦν.
[5, 3, 1]	ἄλλο ἄλλο. Δεῖ τοίνυν θέσθαι	καὶ	ἁπλοῦ κατανόησιν ἑαυτοῦ καὶ τοῦτο
[5, 3, 16]	κόσμος νοητός, ἁπλούστερον δὲ νοῦ	καὶ	ἁπλούστερον κόσμου νοητοῦ. Οὐ γὰρ
[5, 3, 17]	οὖν ἐστι κρεῖττον ζωῆς ἐμφρονεστάτου	καὶ	ἀπταίστου καὶ ἀναμαρτήτου καὶ νοῦ
[5, 3, 1]	καὶ ἑαυτόν, ὃς ταῦτα γνώσεται;	Καὶ	ἆρα οὕτω γνώσεται ἑαυτόν, ὅτι
[5, 3, 10]	ὡς ἕτερα καὶ ὅπῃ ἕτερα	καὶ	ἀριθμὸς ἤδη καὶ πολλὰ ἄλλα.
[5, 3, 13]	αὐτὸ» πρὸ τοῦ τὶ» ~Διὸ	καὶ	ἄρρητον τῇ ἀληθείᾳ· ὅ τι
[5, 3, 2]	ἐκ παλαιοῦ τύποις τοὺς νέους	καὶ	ἄρτι ἥκοντας· ὃ δὴ καὶ
[5, 3, 11]	πρὸ δὲ τούτου ἔφεσις μόνον	καὶ	ἀτύπωτος ὄψις. Οὗτος οὖν ὁ
[5, 3, 17]	καὶ αὐτός, δηλονότι ποιητικὸν οὐσίας	καὶ	αὐταρκείας ἐκεῖνο αὐτὸ οὐκ ὂν
[5, 3, 13]	νοεῖν. Τὸ δὲ πάντη ἁπλοῦν	καὶ	αὔταρκες ὄντως οὐδὲν δεῖται· τὸ
[5, 3, 9]	τε αὐτῆς καὶ ἄλλης τοιαύτης.	Καὶ	αὐτῇ μὲν περὶ νοῦ συλλογιστέα
[5, 3, 8]	γὰρ αὐτὴ ἐγέννησεν, ἀλλ´ ἔστι	καὶ	αὕτη εἴδωλον καὶ οἱ λόγοι·
[5, 3, 2]	ψυχῆς ἆρα ἐπιστρέφει ἐφ´ ἑαυτὸ	καὶ	αὐτό; Ἢ οὔ· ἀλλὰ ὧν
[5, 3, 16]	ἐξ οὐ πολλοῦ· εἰ γὰρ	καὶ	αὐτὸ πολύ, οὐκ ἀρχὴ τοῦτο,
[5, 3, 6]	αὐτῷ γινομένων ἐκεῖθεν, ὅθεν περ	καὶ	αὐτό, συμβαίνοι ἂν καὶ τούτῳ
[5, 3, 11]	ἔσται· ἀλλὰ εἰ νοῦς ἔσται,	καὶ	αὐτὸ {τὸ} πλῆθος ἔσται. ~Καὶ
[5, 3, 17]	παρουσίᾳ αὔταρκες τὸ πλῆθος αὐτοῦ	καὶ	αὐτός, δηλονότι ποιητικὸν οὐσίας καὶ
[5, 3, 17]	{τοῦτο τὸ φῶς} παρ´ αὐτοῦ	καὶ	αὐτός· καὶ τότε χρὴ νομίζειν
[5, 3, 14]	καὶ μεῖζον ἢ λεγόμενον, ὅτι	καὶ	αὐτὸς κρείττων λόγου καὶ νοῦ
[5, 3, 4]	καὶ ἡμεῖς ἐκείνου, οὕτω νοῦν	καὶ	αὑτοὺς γνωσόμεθα; Ἢ ἀναγκαῖον οὕτως,
[5, 3, 17]	τἀληθινὸν ψυχῇ, ἐφάψασθαι φωτὸς ἐκείνου	καὶ	αὐτῷ αὐτὸ θεάσασθαι, οὐκ ἄλλου
[5, 3, 6]	Τούτῳ τοίνυν γιγνώσκειν προσήκει, ὡς	καὶ	αὐτῷ ὅσα ὁρᾷ γινώσκει καὶ
[5, 3, 8]	πρώτως, ὅθεν καὶ ἑαυτοῦ ἐστι	καὶ	αὑτῷ· τοῦτο δ´ ἐὰν μὴ
[5, 3, 3]	ψυχῆς, μέσον δυνάμεως διττῆς, χείρονος	καὶ	βελτίονος, χείρονος μὲν τῆς αἰσθήσεως,
[5, 3, 3]	οὖν τῷ λογιστικῷ πρώτῳ δεχομένῳ.	Καὶ	γὰρ αἰσθανόμεθα δι´ αἰσθήσεως καὶ
[5, 3, 5]	ἂν εἴη καὶ οὐσιώδης νόησις·	καὶ	γὰρ ἀληθεστάτη· νόησις δὴ τοιαύτη
[5, 3, 11]	ἐν αὐτῇ αὐτὸ πολὺ ποιήσασα.	Καὶ	γὰρ αὖ ἔχει τύπον τοῦ
[5, 3, 8]	γένοιο φύσεως νοῦ καὶ νοητοῦ.	Καὶ	γὰρ αὖ καὶ ἐπιλαμφθὲν τοῦτο
[5, 3, 7]	αὐτοῦ δυνηθῆναι ποιῆσαι ἐν ἄλλῳ.	Καὶ	γὰρ αὖ καὶ ἔστιν ὁ
[5, 3, 11]	πάντων, ὥστε καὶ πρὸ νοῦ·	καὶ	γὰρ αὖ νοῦ ἐντὸς τὰ
[5, 3, 10]	νοῆσαι ὑπάρχει ὅπερ ἐστὶν ἑαυτῷ.	Καὶ	γὰρ αὖ πόθος τις καὶ
[5, 3, 13]	αὐτὸν ἐπιστρέφει δηλονότι πολὺν ὄντα·	καὶ	γὰρ ἐὰν αὐτὸ τοῦτο μόνον
[5, 3, 10]	μὴ ἔχει ἄλλο καὶ ἄλλο;	Καὶ	γὰρ εἰ ἕκαστον λόγος, πολλά
[5, 3, 5]	νοῦν ταὐτὸν εἶναι τῷ νοητῷ·	καὶ	γάρ, εἰ μὴ ταὐτόν, οὐκ
[5, 3, 1]	τε πολλῶν τῶν ἀτόπων συμβαινόντων·	καὶ	γὰρ εἰ μὴ ψυχῇ δοίημεν
[5, 3, 11]	πρῶτον ἁπάντων ἐπέκεινα νοῦ εἶναι.	Καὶ	γὰρ εἰ νοήσει, οὐκ ἐπέκεινα
[5, 3, 10]	αὐτοῦ εἰπεῖν, ἢ τί συνεῖναι;	Καὶ	γὰρ εἰ τὸ ἀμερὲς πάντη
[5, 3, 2]	φαῖμεν τοῦ ἔξω εἶναι μόνον·	καὶ	γὰρ εἰ τῶν ἔνδον ἐν
[5, 3, 7]	εἰς ἑαυτὸν τὴν ἐνέργειαν ἴσχει.	Καὶ	γὰρ εἴ τι ἐξ αὐτοῦ,
[5, 3, 7]	γνοὺς καὶ ταύτῃ ἑαυτὸν γνώσεται·	καὶ	γὰρ ἕν τι τῶν δοθέντων
[5, 3, 15]	ἀνάγκη ἤδη καὶ πλῆθος εἶναι·	καὶ	γὰρ ἕτερον καὶ ταὐτὸν ἤδη
[5, 3, 6]	οὕτως, πειθὼ δὲ οὐκ ἔχει·	καὶ	γὰρ ἡ μὲν ἀνάγκη ἐν
[5, 3, 6]	νῷ καθαρῷ θεᾶσθαι τὸ ἀληθές.	Καὶ	γὰρ καὶ ἕως ἦμεν ἄνω
[5, 3, 7]	ἐνταῦθα, εἴτε πράττοι, εἴτε ποιοῖ·	καὶ	γὰρ καὶ πράττουσα ὅμως θεωρεῖ
[5, 3, 14]	λέγειν, αὐτὸ δὲ μὴ λέγειν.	Καὶ	γὰρ λέγομεν, ὃ μὴ ἔστιν·
[5, 3, 8]	αὑτῷ αὔταρκες πρὸς τὸ ἰδεῖν	καὶ	γὰρ ὃ ὁρᾷ αὐτό ἐστι
[5, 3, 10]	τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ὅρασιν εἶναι·	καὶ	γὰρ ὄντος τινὸς ἄλλου ὅρασιν
[5, 3, 7]	συγχωρεῖν ἀναγκασθήσεται καὶ ἑαυτὸν γινώσκειν.	Καὶ	γὰρ ὅσα ἔχει παρ´ ἐκείνου
[5, 3, 15]	πλῆθος αὐτοῦ ἓν πανταχοῦ εἶναι·	καὶ	γὰρ πλῆθος ὂν ὅμως ἐν
[5, 3, 1]	ἐν γνώσει καὶ ἐπιστήμῃ καταστήσεται.	Καὶ	γὰρ τῶν μὲν ἔξω ἡ
[5, 3, 10]	Ἢ ἀνάγκη πόλλ´ ἤδη εἶναι·	καὶ	γὰρ ὡς ἕτερα καὶ ὅπῃ
[5, 3, 11]	ἐγένετο νοῦς, ἀεὶ δὲ ἐνδιάμενος	καὶ	γενόμενος καὶ νοῦς καὶ οὐσία
[5, 3, 2]	ἢ καὶ εἰς ἑαυτὸν στρέφεται	καὶ	γιγνώσκει ἑαυτόν; Ἢ ἐπὶ τὸν
[5, 3, 4]	δυνηθέντες ἰδεῖν καὶ αἰσθάνεσθαι παρόντος.	Καὶ	γινώσκομεν δὲ αὑτοὺς τῷ τῷ
[5, 3, 12]	οἷον τυφλὸν εἶναι, ἀλλ´ ὁρῶν	καὶ	γινῶσκον ἑαυτὸ καὶ πρῶτον γινῶσκον.
[5, 3, 7]	δύναται ἐκεῖνος. Ταῦτα δὲ μαθὼν	καὶ	γνοὺς καὶ ταύτῃ ἑαυτὸν γνώσεται·
[5, 3, 13]	Πολὺ γὰρ αὐτὸ ποιοῦμεν γνωστὸν	καὶ	γνῶσιν ποιοῦντες καὶ διδόντες νοεῖν
[5, 3, 4]	λέγοι, ὅτι ἀπὸ νοῦ ἐστι	καὶ	δεύτερον μετὰ νοῦν καὶ εἰκὼν
[5, 3, 5]	ὂν καὶ πρῶτον ὂν τοῦτο	καὶ	δὴ καὶ πρῶτος νοῦς τὰ
[5, 3, 16]	παρόντων τούτῳ ἀγαπητὸν τὸ ζῆν	καὶ	δὴ οὕτω παρόντων, οὐχ ὡς
[5, 3, 9]	τὸ σῶμα ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου	καὶ	δηλονότι σαυτοῦ, εἶτα καὶ τὴν
[5, 3, 3]	ἆρ´ οὖν καὶ διανοούμεθα οὕτως	{καὶ	διὰ νοῦ μὲν οὕτως; Ἢ
[5, 3, 2]	τὴν ἐπίκρισιν ποιούμενον καὶ συνάγον	καὶ	διαιροῦν· ἢ καὶ ἐπὶ τῶν
[5, 3, 15]	ὂν ὅμως ἐν τῷ αὐτῷ	καὶ	διακρῖναι οὐκ ἂν ἔχοις, ὅτι
[5, 3, 17]	ἐκφεύγει, εἴ τις βούλοιτο εἰπεῖν	καὶ	διανοηθῆναι, ἐπείπερ δεῖ τὴν διάνοιαν,
[5, 3, 3]	οὐχ οἱ αἰσθανόμενοι· ἆρ´ οὖν	καὶ	διανοούμεθα οὕτως {καὶ διὰ νοῦ
[5, 3, 13]	ποιοῦμεν γνωστὸν καὶ γνῶσιν ποιοῦντες	καὶ	διδόντες νοεῖν δεῖσθαι τοῦ νοεῖν
[5, 3, 17]	καὶ ἄλλο λαβεῖν· οὕτω γὰρ	καὶ	διέξοδος· ἐν δὲ πάντη ἁπλῷ
[5, 3, 7]	τὸ ὁρώμενον. Τί γὰρ ἂν	καὶ	δοίημεν αὐτῷ ἄλλο; Ἡσυχίαν, νὴ
[5, 3, 1]	ἀντιλήψεται, καί, εἰ βούλει, διάνοια	καὶ	δόξα· ὁ δὲ νοῦς, εἰ
[5, 3, 4]	τὸ τῆς ψυχῆς ἄμεινον, ὃ	καὶ	δύναται μόνον πτεροῦσθαι πρὸς νόησιν,
[5, 3, 4]	ἢ οἷον πληρωθέντες αὐτοῦ ἢ	καὶ	δυνηθέντες ἰδεῖν καὶ αἰσθάνεσθαι παρόντος.
[5, 3, 8]	νοῇ, θεοειδῆ καὶ νοοειδῆ γίγνεσθαι·	καὶ	ἐάν τις αὐτὴν ἀπαιτῇ ὁποῖον
[5, 3, 1]	τὰ ἄλλα τὰ σὺν αὐτῷ	καὶ	ἑαυτὸ νενοηκότος, ἔσται τε οὐ
[5, 3, 7]	ὁμολογήσει, καὶ ταύτῃ συγχωρεῖν ἀναγκασθήσεται	καὶ	ἑαυτὸν γινώσκειν. Καὶ γὰρ ὅσα
[5, 3, 7]	κατὰ τὰς δυνάμεις αὐτοῦ μαθών,	καὶ	ἑαυτὸν γνώσεται ἐκεῖθεν γενόμενος καὶ
[5, 3, 1]	οὐκέτι; Ἢ καὶ τὰ ἑαυτοῦ	καὶ	ἑαυτόν; Καὶ τίς ὁ τρόπος
[5, 3, 1]	Ἆρ´ οὖν αὐτὰ μόνον ἢ	καὶ	ἑαυτόν, ὃς ταῦτα γνώσεται; Καὶ
[5, 3, 8]	ἀληθινὸν καὶ τὸ πρώτως, ὅθεν	καὶ	ἑαυτοῦ ἐστι καὶ αὑτῷ· τοῦτο
[5, 3, 8]	νοητόν, καὶ νοοῦν καὶ νοούμενον,	καὶ	ἑαυτῷ ὁρώμενον καὶ οὐ δεόμενον
[5, 3, 10]	ἢ τοῦτο ἐρεῖ εἰμὶ εἰμὶ»	καὶ	ἐγὼ ἐγώ» Τί οὖν, εἰ
[5, 3, 3]	μὲν γὰρ αἴσθησις εἶδεν ἄνθρωπον	καὶ	ἔδωκε τὸν τύπον τῇ διανοίᾳ·
[5, 3, 6]	γινώσκει καὶ οἶδεν ἃ λέγει.	Καὶ	εἰ αὐτὸ εἴη ἃ λέγει,
[5, 3, 1]	αἴσθησις, ἀλλ´ οὐ νοῦς ἀντιλήψεται,	καί,	εἰ βούλει, διάνοια καὶ δόξα·
[5, 3, 3]	ἐπάνω βεβηκότα, ὅμως δὲ ἡμέτερον,	καὶ	εἰ μὴ συναριθμοῖμεν τοῖς μέρεσι
[5, 3, 11]	ὥστε καὶ ταύτῃ πρὸ νοῦ·	καὶ	εἰ τὰ μετ´ αὐτὸν δὲ
[5, 3, 7]	λείποιτ´ ἂν αὐτῷ ἰδεῖν ἑαυτὸν	καὶ	εἰδέναι, εἰ τὸ ἰδεῖν τοῦτό
[5, 3, 13]	ὄν εἰμι» ὡς ἐξευρὼν λέγει	καὶ	εἰκότως λέγει, τὸ γὰρ ὂν
[5, 3, 4]	ἐστι καὶ δεύτερον μετὰ νοῦν	καὶ	εἰκὼν νοῦ, ἔχον ἐν ἑαυτῷ
[5, 3, 5]	δεῖ, ἀλλ´ ὃ λέγει, τοῦτο	καὶ	εἶναι. Ἓν ἄρα οὕτω νοῦς
[5, 3, 17]	οὗ μετέχει, ὃ ποιεῖ αὐτὸ	καὶ	εἶναι καὶ ὁμοῦ τὰ πάντα;
[5, 3, 10]	ἐν ταυτότητι δὲ ἐξ ἀνάγκης·	καὶ	εἶναι τὰ κυρίως νοούμενα πρὸς
[5, 3, 13]	ὅταν ὡς εἰς ἁπλοῦν ἐπιβάλῃ	καὶ	εἴπῃ ὄν εἰμι» οὐκ ἔτυχεν
[5, 3, 7]	γὰρ πρῶτον ἐν ἑαυτῷ, εἶτα	καὶ	εἰς ἄλλο, ἢ ἄλλο τι
[5, 3, 13]	ἐξ ἁπάντων γενόμενον, συνὸν ἑαυτῷ,	καὶ	εἰς αὐτὸ νεῦον. Ἐπεὶ καὶ
[5, 3, 2]	τοῦδε ἱστάμενος τῇ δυνάμει ἢ	καὶ	εἰς ἑαυτὸν στρέφεται καὶ γιγνώσκει
[5, 3, 7]	ἄρα νοῶν οὕτω πρὸς αὑτῷ	καὶ	εἰς ἑαυτὸν τὴν ἐνέργειαν ἴσχει.
[5, 3, 6]	νοῦ φύσει, ἠρκούμεθα καὶ ἐνοοῦμεν	καὶ	εἰς ἓν πάντα συνάγοντες ἑωρῶμεν·
[5, 3, 6]	καὶ οἷος αὐτὸς καὶ ὅστις	καὶ	ἐκ τῆς ἑαυτοῦ φύσεως καὶ
[5, 3, 17]	ὠδῖνα ἐπῳδὴν εὕροιμεν. Τάχα δὲ	καὶ	ἐκ τῶν ἤδη λεχθέντων, εἰ
[5, 3, 15]	ἔχοις, ὅτι ὁμοῦ πάντα> ἐπεὶ	καὶ	ἕκαστον τῶν ἐξ αὐτοῦ, ἕως
[5, 3, 4]	μαθόντες αὐτῇ τῇ δυνάμει ᾗ	καὶ	ἐκεῖνο γινόμενοι, ὡς τὸν γινώσκοντα
[5, 3, 8]	δ´ ἐὰν μὴ ἄλλου γένηται	καὶ	ἐν ἄλλῳ, οὐδὲ μένει· εἰκόνι>
[5, 3, 6]	ζωὴ αὐτοῦ εἴη πράξεως ἀπηλλαγμένῳ	καὶ	ἐν νῷ ὄντι; ~Ἀλλὰ τὸν
[5, 3, 10]	ἐν ἑτερότητι τὴν νόησιν εἶναι	καὶ	ἐν ταυτότητι δὲ ἐξ ἀνάγκης·
[5, 3, 6]	δὲ ἐνταῦθα γεγενήμεθα πάλιν αὖ	καὶ	ἐν ψυχῇ, πειθώ τινα γενέσθαι
[5, 3, 15]	καὶ ὁτιοῦν αὐτοῦ πάντα αὖ	καὶ	ἕν. Τίνα οὖν πάντα; Ἢ
[5, 3, 10]	ἅμα καὶ τὸ ποιοῦν εἶναι	καὶ	ἓν ἄμφω· εἰ δὲ μή,
[5, 3, 8]	κάλλιον καὶ μεῖζον αὐτὸ νομίζων	καὶ	ἐναργέστερον ἐγγὺς ἂν γένοιο φύσεως
[5, 3, 8]	δὲ ἐν τῷ νῷ ζωὴ	καὶ	ἐνέργεια τὸ πρῶτον φῶς ἑαυτῷ
[5, 3, 6]	τοιοῦτον ὁ λόγος ἔδειξεν, οἷον	καὶ	ἐνέργειαν πιστικὴν ἔχειν; Ἢ ἀνάγκην
[5, 3, 6]	ἄνω ἐν νοῦ φύσει, ἠρκούμεθα	καὶ	ἐνοοῦμεν καὶ εἰς ἓν πάντα
[5, 3, 7]	δὲ καίτοι ἀνομοιωθεῖσα ὅμως ὡμοίωται	καὶ	ἐνταῦθα, εἴτε πράττοι, εἴτε ποιοῖ·
[5, 3, 2]	ποτ´ ἐστὶ σκεψόμεθα. Εἰ δὲ	καὶ	ἐνταῦθα ἐν τῷ κάτω δώσομεν,
[5, 3, 12]	τῶν ὄντων τίς ἀνάγκη ἤδη	καὶ	ἐνταῦθα ἕν τι εἶναι, ἀφ´
[5, 3, 2]	εἴη, ἀλλὰ τῶν ἔξω ἑαυτοῦ	καὶ	ἐνταῦθα ἡ ἀντίληψις· τῶν γὰρ
[5, 3, 8]	ἰδών· νοῦς δὲ ὁρᾷ. Ἐπεὶ	καὶ	ἐνταῦθα ἡ ὄψις φῶς οὖσα,
[5, 3, 10]	εἶτα καὶ τῷ ἑτέρου εἶναι,	καὶ	ἐξ ἀνάγκης ὁρατικὸν εἶναι, καὶ
[5, 3, 3]	μνήμῃ, ὅτι Σωκράτης. Εἰ δὲ	καὶ	ἐξελίττοι τὴν μορφήν, μερίζει ἃ
[5, 3, 12]	αὐτοῦ ἐφ´ ἑαυτοῦ πλήθους ὄντος	καὶ	ἐξηρτημένου ἀπ´ ἐκείνου. Εἰ μὲν
[5, 3, 3]	ἄλλον μὲν ὄντα τοῦ διανοουμένου	καὶ	ἐπάνω βεβηκότα, ὅμως δὲ ἡμέτερον,
[5, 3, 17]	ὂν οὐσία, ἀλλ´ ἐπέκεινα ταύτης>	καὶ	ἐπέκεινα αὐταρκείας. Ἀρκεῖ οὖν ταῦτα
[5, 3, 12]	δὲ ὥσπερ ἐπέκεινα νοῦ, οὕτως	καὶ	ἐπέκεινα γνώσεως, οὐδὲν δεόμενον ὥσπερ
[5, 3, 13]	ἐρεῖς. Ἀλλὰ τὸ ἐπέκεινα> πάντων	καὶ	ἐπέκεινα τοῦ σεμνοτάτου νοῦ» ἐν
[5, 3, 3]	παρ´ αὐτῇ; Ἢ ἀγαθοειδής ἐστι,	καὶ	ἐπερρώσθη δὲ εἰς τὴν αἴσθησιν
[5, 3, 9]	αὐτοῦ, ἕως ἂν εἰς ἡμᾶς	καὶ	ἐπὶ γῆν ἥκῃ· ἀλλὰ πᾶν
[5, 3, 9]	Εἰ δὲ βούλεταί τις, καταβαίνων	καὶ	ἐπὶ τὴν γεννῶσαν ἴτω μέχρι
[5, 3, 6]	τοι γινώσκειν ἑαυτό. Μεταθέτω τοίνυν	καὶ	ἐπὶ τὸν ἀληθῆ νοῦν τὴν
[5, 3, 2]	καὶ συνάγον καὶ διαιροῦν· ἢ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἐκ τοῦ νοῦ
[5, 3, 8]	καὶ νοητοῦ. Καὶ γὰρ αὖ	καὶ	ἐπιλαμφθὲν τοῦτο ζωὴν ἔδωκε τῇ
[5, 3, 1]	ἑαυτοῦ δὲ μὴ ἐν γνώσει	καὶ	ἐπιστήμῃ καταστήσεται. Καὶ γὰρ τῶν
[5, 3, 6]	καὶ ἐκ τῆς ἑαυτοῦ φύσεως	καὶ	ἐπιστρέφων εἰς αὑτόν. Τὰ γὰρ
[5, 3, 10]	εἰς τί ἐνεργήσει, ἀλλὰ μόνον	καὶ	ἔρημον> ὂν πάντη στήσεται. Ἧι
[5, 3, 3]	οὐδὲν ἐρεῖ, ἀλλ´ ἔγνω μόνον	καὶ	ἔστη· εἰ μὴ ἄρα πρὸς
[5, 3, 8]	ταῦτα, καὶ ἔτι μᾶλλον ἐκεῖνα.	Καὶ	ἔστι φύσις ἡ αὐτὴ ἐκείνων
[5, 3, 7]	ἐν ἄλλῳ. Καὶ γὰρ αὖ	καὶ	ἔστιν ὁ μὲν νοῦς ἐν
[5, 3, 15]	μὴ ἓν τῷ ἓν σῴζεται	καὶ	ἔστιν, ὅπερ ἐστί, τούτῳ· μὴ
[5, 3, 10]	τὸν νοῦν καὶ τὰ αὐτὰ	καὶ	ἕτερα. Καὶ πάλιν αὖ ἕκαστον
[5, 3, 10]	Δεῖ τοίνυν τὸ νοοῦν ἕτερον	καὶ	ἕτερον λαβεῖν καὶ τὸ νοούμενον
[5, 3, 8]	τοῦ φωτὸς ἐν ψυχῇ, τοιοῦτον	καὶ	ἔτι κάλλιον καὶ μεῖζον αὐτὸ
[5, 3, 8]	γὰρ τῇ φύσει καὶ ταῦτα,	καὶ	ἔτι μᾶλλον ἐκεῖνα. Καὶ ἔστι
[5, 3, 9]	ψυχὴ ἡ τοιαύτη καθαρά, ὥστε	καὶ	ἐφ´ αὑτῆς ὁρᾶσθαι ὑπό τε
[5, 3, 9]	τὰ εἴδη κομιζομένην, αἴσθησιν δὲ	καὶ	ἐφ´ ἑαυτῆς μεθ´ ὧν δύναται
[5, 3, 2]	σύνεσιν ἔτι προσλαμβάνει ὥσπερ ἐπιγινῶσκον	καὶ	ἐφαρμόζον τοῖς ἐν αὐτῷ ἐκ
[5, 3, 2]	ἰόντων ἐφορᾷ οἷον τοὺς τύπους,	καὶ	ἔχει καὶ περὶ τούτους τὴν
[5, 3, 5]	πρὶν μερίσαι ἑαυτὸν καὶ θεωρῶν	καὶ	ἔχων. Εἰ τοῦτο, δεῖ τὴν
[5, 3, 6]	θεᾶσθαι τὸ ἀληθές. Καὶ γὰρ	καὶ	ἕως ἦμεν ἄνω ἐν νοῦ
[5, 3, 16]	δ´ ἡ πᾶσα ζωὴ τούτῳ	καὶ	ζωὴ ἐναργής, καὶ τελεία πᾶσα
[5, 3, 17]	ἀναμαρτήτου καὶ νοῦ πάντα ἔχοντος	καὶ	ζωῆς πάσης καὶ νοῦ παντός;
[5, 3, 10]	ὅταν νοῇ, ἐν δυσὶν εἶναι,	καὶ	ἢ ἔξω θάτερον ἢ ἐν
[5, 3, 15]	μετ´ αὐτὸ θεωρεῖται, ἀπορῆσαι ἄξιον·	καὶ	ἡ ἀνάγκη δὲ τοῦ μετ´
[5, 3, 16]	καὶ μᾶλλον εἰς πλῆθος ἰέναι,	καὶ	ἡ ἀρχὴ ἑκάστων ἁπλουστέρα ἢ
[5, 3, 10]	Καὶ γὰρ αὖ πόθος τις	καὶ	ἡ γνῶσίς ἐστι καὶ οἷον
[5, 3, 6]	ἑώρα καὶ ὁρῶν ἐνεργείᾳ ἦν	καὶ	ἡ ἐνέργεια αὐτός· νοῦς γὰρ
[5, 3, 8]	λόγος ὁ ἐν τῷ σπέρματι	καὶ	ἡ ἔχουσα ψυχὴ ταῦτα. Ἀλλ´
[5, 3, 6]	ἑαυτοῦ γνῶσιν· τίς γὰρ ἂν	καὶ	ἡ ζωὴ αὐτοῦ εἴη πράξεως
[5, 3, 5]	ἑκάτερον ἄρα ἑαυτὸν νοήσει, καθότι	καὶ	ἡ νόησις αὐτὸς ἦν, καὶ
[5, 3, 13]	ἐστι· καὶ μαρτυρεῖ καὶ τοὔνομα.	Καὶ	ἡ νόησις προτέρα οὖσα εἴσω
[5, 3, 8]	τὸ ὁρατὸν οἷον ἡ ὅρασις,	καὶ	ἡ ὅρασις οἷον τὸ ὁρατόν.
[5, 3, 5]	αὐτοῦ δυνάμει. Εἰ οὖν ἐνέργεια	καὶ	ἡ οὐσία αὐτοῦ ἐνέργεια, ἓν
[5, 3, 6]	οὐκ ἄλλο αὐτῷ τὸ ἔργον	καὶ	ἡ οὐσία ἢ τὸ νῷ
[5, 3, 12]	οὕτω τε γὰρ ἦν ἀτελὴς	καὶ	ἡ προθυμία οὐκ εἶχεν ὅ
[5, 3, 5]	τὸ νοητόν· εἰ οὖν ἐνέργεια	καὶ	ἡ πρώτη ἐνέργεια καὶ καλλίστη
[5, 3, 13]	καὶ εἰς αὐτὸ νεῦον. Ἐπεὶ	καὶ	ἡ συναίσθησις πολλοῦ τινος αἴσθησίς
[5, 3, 9]	ἐφ´ ἑαυτῆς μεθ´ ὧν δύναται	καὶ	ἤδη ἐν τοῖς εἴδεσιν οὖσαν.
[5, 3, 4]	ἐκεῖνον μεταλαβόντες, ἐπείπερ κἀκεῖνος ἡμέτερος	καὶ	ἡμεῖς ἐκείνου, οὕτω νοῦν καὶ
[5, 3, 14]	ἑτέρων ὄντων τοῦ κινήσαντος, οὕτω	καὶ	ἡμεῖς κινδυνεύομεν ἔχειν πρὸς ἐκεῖνο,
[5, 3, 4]	πρὸς ἡμᾶς> ἐκεῖνος. ~Βασιλεύομεν δὲ	καὶ	ἡμεῖς, ὅταν κατ´ ἐκεῖνον· κατ´
[5, 3, 3]	Καὶ γὰρ αἰσθανόμεθα δι´ αἰσθήσεως	καὶ	ἡμεῖς οὐχ οἱ αἰσθανόμενοι· ἆρ´
[5, 3, 3]	οὐ προσχρώμεθα διανοίᾳ δὲ ἀεί	καὶ	ἡμέτερον μὲν χρωμένων, οὐ προσχρωμένων
[5, 3, 5]	ἀλλ´ ἦν πρὶν μερίσαι ἑαυτὸν	καὶ	θεωρῶν καὶ ἔχων. Εἰ τοῦτο,
[5, 3, 9]	δὲ εὖ μάλα, ἐπιθυμίας δὲ	καὶ	θυμοὺς καὶ τὰς ἄλλας τὰς
[5, 3, 7]	ἐνέργειαν ἔχοντι πυρὸς οὕτω τοι	καὶ	ἴχνος αὐτοῦ δυνηθῆναι ποιῆσαι ἐν
[5, 3, 5]	καὶ ἡ νόησις αὐτὸς ἦν,	καὶ	καθότι τὸ νοητὸν αὐτός, ὅπερ
[5, 3, 5]	ἐνέργεια καὶ ἡ πρώτη ἐνέργεια	καὶ	καλλίστη δή, νόησις ἂν εἴη
[5, 3, 14]	λέγωμεν. Ἀλλ´ ὥσπερ οἱ ἐνθουσιῶντες	καὶ	κάτοχοι γενόμενοι ἐπὶ τοσοῦτον κἂν
[5, 3, 16]	κόσμος αἰσθητὸς αὐτό, ἀλλὰ νοῦς	καὶ	κόσμος νοητός· καὶ τὸ πρὸ
[5, 3, 13]	τι ἑαυτὸ νοῇ, ὃ δὴ	καὶ	κυρίως ἐστὶ νοεῖν· ἓν δὲ
[5, 3, 8]	πρὸς αὐτὸ λαμπηδών, λάμπον ὁμοῦ	καὶ	λαμπόμενον, τὸ ἀληθῶς νοητόν, καὶ
[5, 3, 10]	οὖν, εἰ δύο μόνα εἴη	καὶ	λέγοι ἐγὼ καὶ τοῦτο» Ἢ
[5, 3, 3]	οὗτος» εἰ πρότερον ἐνέτυχε τούτῳ,	καὶ	λέγοι προσχρωμένη τῇ μνήμῃ, ὅτι
[5, 3, 14]	τι, ἐξ ὧν δὲ κεκίνηνται	καὶ	λέγουσιν, ἐκ τούτων αἴσθησίν τινα
[5, 3, 10]	οἷον πολυπραγμονεῖν ἑαυτό· τί γὰρ	καὶ	μαθήσεται νοῆσαν; Πρὸ γὰρ τοῦ
[5, 3, 7]	καταλείπεται ἡ αὐτῶν οἰκεία ἐνέργεια	καὶ	μάλιστα, οἷς τὸ εἶναι οὐ
[5, 3, 16]	ἀλλὰ πρὸς τὸ κάτω χωρεῖν	καὶ	μᾶλλον εἰς πλῆθος ἰέναι, καὶ
[5, 3, 17]	Ἢ ἔτι ἡ ψυχὴ ὠδίνει	καὶ	μᾶλλον. Ἴσως οὖν χρὴ αὐτὴν
[5, 3, 13]	συναίσθησις πολλοῦ τινος αἴσθησίς ἐστι·	καὶ	μαρτυρεῖ καὶ τοὔνομα. Καὶ ἡ
[5, 3, 8]	ψυχῇ, τοιοῦτον καὶ ἔτι κάλλιον	καὶ	μεῖζον αὐτὸ νομίζων καὶ ἐναργέστερον
[5, 3, 14]	λέγομεν ὄν» ἀλλὰ καὶ πλέον	καὶ	μεῖζον ἢ λεγόμενον, ὅτι καὶ
[5, 3, 5]	ὁ μερισμὸς ἑαυτοῦ· πῶς γὰρ	καὶ	μεριεῖ; οὐ γὰρ δὴ κατὰ
[5, 3, 17]	ἕκαστον {τοῦ αὐτοῦ ἑνὸς} μετείληφε	καὶ	μετέχει τοῦ αὐτοῦ ἑνός, οὐκ
[5, 3, 1]	ἑαυτόν; Καὶ τίς ὁ τρόπος	καὶ	μέχρι τίνος σκεπτέον. ~Πρότερον δὲ
[5, 3, 6]	τὸ ἔξω βλέποντι τῷ πρακτικῷ	καὶ	μὴ ἐν αὐτῷ μένοντι εἴη
[5, 3, 13]	εἶναι τοῦτο, ὅπερ ὄντως εἶναι	καὶ	μὴ ἴχνος ἔχον τοῦ ὄντος
[5, 3, 1]	αὐτοῦ κατανόησιν; Ἢ οἷόν τε	καὶ	μὴ σύνθετον ὂν νόησιν ἴσχειν
[5, 3, 17]	ποιῆσαν ταῦτα» καὶ πῶς ποιῆσαν;	Καί,	μὴ φανῇ τι κρεῖττον, οὐκ
[5, 3, 7]	νοῦ κατὰ τὸ ἀρχέτυπον προϊόντων	καὶ	μιμουμένων τῶν ἐγγὺς μᾶλλον, τῶν
[5, 3, 13]	αὐτῶν οὐ νοηθήσεται; Ἢ ἔρημον	καὶ	μόνον> ἐὰν ἐθελήσῃς λαβεῖν, οὐ
[5, 3, 5]	τῇ νοήσει, ὅπερ ἦν αὐτός,	καὶ	νοήσει τὸ νοητόν, ὅπερ ἦν
[5, 3, 6]	ἡ ἐνέργεια αὐτός· νοῦς γὰρ	καὶ	νόησις ἕν· καὶ ὅλος ὅλῳ,
[5, 3, 11]	γενόμενος καὶ νοῦς καὶ οὐσία	καὶ	νόησις, ὅτε ἐνόησε· πρὸ γὰρ
[5, 3, 8]	ἐγγὺς ἂν γένοιο φύσεως νοῦ	καὶ	νοητοῦ. Καὶ γὰρ αὖ καὶ
[5, 3, 8]	ἐκείνου, καὶ ὅταν νοῇ, θεοειδῆ	καὶ	νοοειδῆ γίγνεσθαι· καὶ ἐάν τις
[5, 3, 3]	Ἢ αὐτοὶ μὲν οἱ λογιζόμενοι	καὶ	νοοῦμεν τὰ ἐν τῇ διανοίᾳ
[5, 3, 8]	τὸ ἀληθῶς νοητόν, καὶ νοοῦν	καὶ	νοούμενον, καὶ ἑαυτῷ ὁρώμενον καὶ
[5, 3, 8]	καὶ λαμπόμενον, τὸ ἀληθῶς νοητόν,	καὶ	νοοῦν καὶ νοούμενον, καὶ ἑαυτῷ
[5, 3, 3]	γὰρ καθαρὸν τῆς ψυχῆς τοῦτο	καὶ	νοῦ δέχεται ἐπικείμενα ἴχνη. Διὰ
[5, 3, 14]	ὅτι καὶ αὐτὸς κρείττων λόγου	καὶ	νοῦ καὶ αἰσθήσεως, παρασχὼν ταῦτα,
[5, 3, 7]	ὥστε πάντα εἶναι ἴχνη νοήσεως	καὶ	νοῦ κατὰ τὸ ἀρχέτυπον προϊόντων
[5, 3, 16]	τοίνυν ἐκεῖνο ζωῆς εἶναι κρεῖσσον	καὶ	νοῦ· οὕτω γὰρ ἐπιστρέψει πρὸς
[5, 3, 17]	ἐμφρονεστάτου καὶ ἀπταίστου καὶ ἀναμαρτήτου	καὶ	νοῦ πάντα ἔχοντος καὶ ζωῆς
[5, 3, 17]	πάντα ἔχοντος καὶ ζωῆς πάσης	καὶ	νοῦ παντός; Ἐὰν οὖν λέγωμεν
[5, 3, 16]	τοιοῦτον ὄν, ὃ δὴ ζωὴν	καὶ	νοῦν εἴπομεν, ἢ ἄλλο τι
[5, 3, 11]	ἀεὶ δὲ ἐνδιάμενος καὶ γενόμενος	καὶ	νοῦς καὶ οὐσία καὶ νόησις,
[5, 3, 2]	φαῖμεν ἂν τῆς ψυχῆς εἶναι.	Καὶ	νοῦς ὁ τῆς ψυχῆς μέχρι
[5, 3, 4]	γεγραμμένα, ὡς ἐκεῖ ὁ γράφων	καὶ	ὁ γράψας, ἆρ´ οὖν στήσεται
[5, 3, 8]	γὰρ ταῦτα εἶναι, ἔστιν ἐκεῖνα·	καὶ	ὁ λόγος δὲ ὁ ἐν
[5, 3, 5]	οὐ γὰρ δὴ κατὰ τύχην·	καὶ	ὁ μερίζων δὲ τίς; ὁ
[5, 3, 11]	καὶ πολλὰ ἂν εἴη. ~Διὸ	καὶ	ὁ νοῦς οὗτος ὁ πολύς,
[5, 3, 8]	ἀλλ´ ἔστι καὶ αὕτη εἴδωλον	καὶ	οἱ λόγοι· ὅθεν δὲ ἦλθε,
[5, 3, 4]	οὐκ οἶδεν ἐπιστάμενον οἷόν ἐστι	καὶ	οἷα τὰ ἔργα αὐτοῦ; Εἰ
[5, 3, 6]	καὶ αὐτῷ ὅσα ὁρᾷ γινώσκει	καὶ	οἶδεν ἃ λέγει. Καὶ εἰ
[5, 3, 10]	ἔσται νόησις αὐτοῦ, ἀλλὰ θίξις	καὶ	οἷον ἐπαφὴ μόνον ἄρρητος καὶ
[5, 3, 10]	τις καὶ ἡ γνῶσίς ἐστι	καὶ	οἷον ζητήσαντος εὕρεσις. Τὸ τοίνυν
[5, 3, 6]	ὁ δὲ νοῦς ὅτι αὐτὸς	καὶ	οἷος αὐτὸς καὶ ὅστις καὶ
[5, 3, 6]	νοῦς γὰρ καὶ νόησις ἕν·	καὶ	ὅλος ὅλῳ, οὐ μέρει ἄλλο
[5, 3, 16]	μετὰ τὸ πρῶτον, ἀλλαχοῦ εἴρηται,	καὶ	ὅλως, ὅτι δύναμίς ἐστι καὶ
[5, 3, 8]	ὡς τὴν αὐτῆς ζωὴν ἴνδαλμα	καὶ	ὁμοίωμα εἶναι ἐκείνου, καὶ ὅταν
[5, 3, 17]	ὃ ποιεῖ αὐτὸ καὶ εἶναι	καὶ	ὁμοῦ τὰ πάντα; Ἀλλ´ εἰ
[5, 3, 6]	ὁ αὐτὸς τοῖς νοουμένοις ἀληθέσι	καὶ	ὄντως οὖσι καὶ πρώτοις, καὶ
[5, 3, 2]	διδόντες νοῦν γὰρ αὐτὸν φήσομεν	καὶ	ὅπῃ διοίσει τοῦ ἐπάνω ζητήσομεν,
[5, 3, 10]	εἶναι· καὶ γὰρ ὡς ἕτερα	καὶ	ὅπῃ ἕτερα καὶ ἀριθμὸς ἤδη
[5, 3, 2]	τί τὸ γινῶσκον ἐν αὐτῇ	καὶ	ὅπως. Τὸ μὲν οὖν αἰσθητικὸν
[5, 3, 17]	φωτί, ἀλλ´ αὐτό, δι´ οὗ	καὶ	ὁρᾷ. Δι´ οὗ γὰρ ἐφωτίσθη,
[5, 3, 10]	καὶ ἐξ ἀνάγκης ὁρατικὸν εἶναι,	καὶ	ὁρατικὸν ἐκείνου, καὶ τὴν οὐσίαν
[5, 3, 6]	γὰρ ὄντα ὁρῶν ἑαυτὸν ἑώρα	καὶ	ὁρῶν ἐνεργείᾳ ἦν καὶ ἡ
[5, 3, 6]	ὅτι αὐτὸς καὶ οἷος αὐτὸς	καὶ	ὅστις καὶ ἐκ τῆς ἑαυτοῦ
[5, 3, 10]	νοοῦν μηδὲ αὐτὸ μένειν ἁπλοῦν,	καὶ	ὅσῳ ἂν μάλιστα αὐτὸ νοῇ·
[5, 3, 8]	ἴνδαλμα καὶ ὁμοίωμα εἶναι ἐκείνου,	καὶ	ὅταν νοῇ, θεοειδῆ καὶ νοοειδῆ
[5, 3, 17]	ἕκαστον δὲ αὐτῶν δηλονότι ἐνδεές·	καὶ	ὅτι ἕκαστον {τοῦ αὐτοῦ ἑνὸς}
[5, 3, 6]	συνεῖναι αὐτῷ τὴν γνῶσιν ἑαυτοῦ—	καὶ	ὅτι ἐν αὐτῷ οὗτος, καὶ
[5, 3, 4]	ὅτι σύνεσιν τῶν ἔξω λαμβάνει,	καὶ	ὅτι κρίνει ἃ κρίνει, καὶ
[5, 3, 15]	καὶ ποιὸν καὶ τὰ ἄλλα.	Καὶ	ὅτι μὲν δὴ μὴ ἓν
[5, 3, 15]	Ἐπεὶ δὲ τὸ μετ´ αὐτὸ	καὶ	ὅτι μετ´ αὐτὸ δῆλον ποιεῖ
[5, 3, 3]	γὰρ αἰσθανόμεθα νοῦς δὲ ἀμφισβητεῖται,	καὶ	ὅτι μὴ αὐτῷ ἀεὶ καὶ
[5, 3, 6]	καὶ ὄντως οὖσι καὶ πρώτοις,	καὶ	ὅτι μὴ οἷόν τε τοῦτον
[5, 3, 4]	ὅτι διανοητικὸν ἆρα οὐκ οἶδε,	καὶ	ὅτι σύνεσιν τῶν ἔξω λαμβάνει,
[5, 3, 4]	καὶ ὅτι κρίνει ἃ κρίνει,	καὶ	ὅτι τοῖς ἐν ἑαυτῷ κανόσιν,
[5, 3, 17]	ἀναβῆναι διά γε ἄλλα πολλὰ	καὶ	ὅτι τούτῳ τὸ αὔταρκες ἐκ
[5, 3, 15]	ἕκαστον αὐτῶν ποιήσασα εἶναι; Ἢ	καὶ	ὅτι ὑπέστησεν αὐτά. Πῶς δή;
[5, 3, 3]	καὶ ὅτι μὴ αὐτῷ ἀεὶ	καὶ	ὅτι χωριστός· χωριστὸς δὲ τῷ
[5, 3, 15]	ἑνὸς πάντα μετέχον τοῦ ἕν,	καὶ	ὁτιοῦν αὐτοῦ πάντα αὖ καὶ
[5, 3, 8]	καὶ νοούμενον, καὶ ἑαυτῷ ὁρώμενον	καὶ	οὐ δεόμενον ἄλλου, ἵνα ἴδῃ,
[5, 3, 13]	ἡ νόησις, ἐνδεές τε ἔσται	καὶ	οὐ κυρίως τὸ νοεῖν. Τὸ
[5, 3, 8]	αἰσθητικήν, αὕτη γὰρ ἔξω βλέπει	καὶ	οὐ μᾶλλον αἰσθάνεται· ὁ δ´
[5, 3, 3]	ἡμέτερον· διὸ καὶ προσχρώμεθα αὐτῷ	καὶ	οὐ προσχρώμεθα διανοίᾳ δὲ ἀεί
[5, 3, 13]	ὅταν ἀπορῶμεν ἀναίσθητον οὖν ἑαυτοῦ	καὶ	οὐδὲ παρακολουθοῦν ἑαυτῷ οὐδὲ οἶδεν
[5, 3, 16]	τούτῳ ψυχὴ καὶ πᾶς νοῦς,	καὶ	οὐδὲν αὐτῷ οὔτε ζωῆς οὔτε
[5, 3, 16]	νοῦ ἀποστατεῖ. Αὐτάρκης οὖν ἑαυτῷ	καὶ	οὐδὲν ζητεῖ· εἰ δὲ μηδὲν
[5, 3, 13]	δὲ ἕκαστον αὐτό τί ἐστι	καὶ	οὐδὲν ζητεῖ· εἰ δὲ τοῦ
[5, 3, 10]	πάντη αὐτὸ πρὸς αὐτὸ μένει,	καὶ	οὐδὲν ζητεῖ περὶ αὐτοῦ, ὃ
[5, 3, 7]	ἐνεργείᾳ. Τὸ εἶναι οὖν ἐνέργεια,	καὶ	οὐδέν, πρὸς ὃ ἡ ἐνέργεια·
[5, 3, 6]	καὶ ὅτι ἐν αὐτῷ οὗτος,	καὶ	οὐκ ἄλλο αὐτῷ τὸ ἔργον
[5, 3, 5]	οἷον λίθῳ ἢ ἀψύχῳ τινί	καὶ	οὐσία ἡ πρώτη τὸ νοητόν·
[5, 3, 11]	ἐνδιάμενος καὶ γενόμενος καὶ νοῦς	καὶ	οὐσία καὶ νόησις, ὅτε ἐνόησε·
[5, 3, 5]	καλλίστη δή, νόησις ἂν εἴη	καὶ	οὐσιώδης νόησις· καὶ γὰρ ἀληθεστάτη·
[5, 3, 9]	αὐτὸν γενομένη ἐξήρτηταί τε αὐτοῦ	καὶ	οὔτε ἐν ἄλλῳ, ἀλλὰ περὶ
[5, 3, 11]	δὲ πολὺς ἐξ ἑνὸς ἐγένετο,	καὶ	οὕτως γνοὺς εἶδεν αὐτό, καὶ
[5, 3, 5]	θεωρούμενον, ἀλλ´ οὐ θεωροῦντα εἶδε·	καὶ	οὕτως ἔσται ἄλλον, ἀλλ´ οὐχ
[5, 3, 10]	λέγειν ἃ μὴ ἔστιν· ὥστε	καὶ	οὕτως πολλὰ ἂν εἶναι, ἵνα
[5, 3, 8]	δέ, τελειωθὲν ἐν ἄλλῳ ἄλλο	καὶ	οὐχ αὑτὸ βλέπει. Ἀλλ´ οὖν
[5, 3, 3]	μέρεσι τῆς ψυχῆς. Ἢ ἡμέτερον	καὶ	οὐχ ἡμέτερον· διὸ καὶ προσχρώμεθα
[5, 3, 10]	καὶ τὰ αὐτὰ καὶ ἕτερα.	Καὶ	πάλιν αὖ ἕκαστον τῶν νοουμένων
[5, 3, 14]	εἰ μὴ ἔχομεν τῇ γνώσει,	καὶ	παντελῶς οὐκ ἔχομεν; Ἀλλ´ οὕτως
[5, 3, 9]	ὡς πρὸς τὸ θνητὸν νευούσας	καὶ	πάνυ. Τὸ δὴ λοιπὸν αὐτῆς
[5, 3, 8]	ὃ ὁρᾷ αὐτό ἐστι γιγνωσκόμενον	καὶ	παρ´ ἡμῶν αὐτῷ ἐκείνῳ, ὡς
[5, 3, 8]	παρ´ ἡμῶν αὐτῷ ἐκείνῳ, ὡς	καὶ	παρ´ ἡμῶν τὴν γνῶσιν αὐτοῦ
[5, 3, 6]	ἢ διὰ νοῦ τὴν δύναμιν	καὶ	παρὰ νοῦ αὐτὸ ἴσχειν. Τούτῳ
[5, 3, 16]	τελεία πᾶσα ἐν τούτῳ ψυχὴ	καὶ	πᾶς νοῦς, καὶ οὐδὲν αὐτῷ
[5, 3, 8]	νοῦς ἐκεῖνός ἐστιν ὁ τέλεος	καὶ	πᾶς, ὁ γινώσκων πρώτως ἑαυτόν,
[5, 3, 16]	γενόμενον ἐξ αὐτοῦ λόγος πολὺς	καὶ	πᾶς, τὸ δὲ ἦν δηλονότι
[5, 3, 12]	ἀπὸ ἡλίου φῶς νοῦν θησόμεθα	καὶ	πᾶσαν τὴν νοητὴν φύσιν, αὐτὸν
[5, 3, 9]	ἥλιον εἶναι, ἐξ οὗ ὡρμημένον	καὶ	περὶ αὐτὸν μεῖναν, ἄλλο δὲ
[5, 3, 6]	νοῦς γὰρ ἦν ὁ νοῶν	καὶ	περὶ αὐτοῦ λέγων, ἡ δὲ
[5, 3, 2]	οἷον τοὺς τύπους, καὶ ἔχει	καὶ	περὶ τούτους τὴν αὐτὴν δύναμιν.
[5, 3, 14]	τούτου, ὃ λέγομεν ὄν» ἀλλὰ	καὶ	πλέον καὶ μεῖζον ἢ λεγόμενον,
[5, 3, 15]	ἕν, δύο δέ, ἀνάγκη ἤδη	καὶ	πλῆθος εἶναι· καὶ γὰρ ἕτερον
[5, 3, 15]	ἂν εἴη· ὅτι δὲ πλῆθος	καὶ	πλῆθος τοιοῦτον, οἷον ἐν τῷ
[5, 3, 10]	ἄλλο, τὸ δὲ ἄλλο, τί	καὶ	ποιήσει; ἢ ποῦ προβήσεται; Διὸ
[5, 3, 15]	γὰρ ἕτερον καὶ ταὐτὸν ἤδη	καὶ	ποιὸν καὶ τὰ ἄλλα. Καὶ
[5, 3, 8]	ὁρᾷ τὸ νοητὸν ὁ νοῦς,	καὶ	ποῖόν τι ἑαυτόν; Ἢ τὸ
[5, 3, 7]	γὰρ καὶ πράττουσα ὅμως θεωρεῖ	καὶ	ποιοῦσα εἴδη ποιεῖ, οἷον νοήσεις
[5, 3, 10]	ὅπῃ ἕτερα καὶ ἀριθμὸς ἤδη	καὶ	πολλὰ ἄλλα. Δεῖ τοίνυν τὸ
[5, 3, 10]	αὐτοῦ, ὃ δ´ ἐξελίττει ἑαυτό,	καὶ	πολλὰ ἂν εἴη. ~Διὸ καὶ
[5, 3, 9]	μεμέρισται γὰρ ἡμῖν ἡ ζωὴ	καὶ	πολλαὶ ζωαί, ἐκεῖνος δὲ οὐδὲν
[5, 3, 3]	ἔδομεν αὐτῷ τὰ ἔξω σκοπεῖσθαι	καὶ	πολυπραγμονεῖν, νῷ δὲ ἀξιοῦμεν ὑπάρχειν
[5, 3, 7]	πράττοι, εἴτε ποιοῖ· καὶ γὰρ	καὶ	πράττουσα ὅμως θεωρεῖ καὶ ποιοῦσα
[5, 3, 11]	πάντων, ἀλλὰ πρὸ πάντων, ὥστε	καὶ	πρὸ νοῦ· καὶ γὰρ αὖ
[5, 3, 12]	ἢ πρὸ τοῦ κινηθῆναι κινήσεται,	καὶ	πρὸ τοῦ νοῆσαι νοήσει, ἢ
[5, 3, 8]	πρῶτον φῶς ἑαυτῷ λάμπον πρώτως	καὶ	πρὸς αὐτὸ λαμπηδών, λάμπον ὁμοῦ
[5, 3, 16]	τὴν ὑπόστασιν ἔχουσα ἐξ ἐκείνου	καὶ	πρὸς ἐκεῖνο ζῶσα· ἐκεῖνο γὰρ
[5, 3, 3]	ἡμέτερον καὶ οὐχ ἡμέτερον· διὸ	καὶ	προσχρώμεθα αὐτῷ καὶ οὐ προσχρώμεθα
[5, 3, 10]	δὲ πρῶτα τὰ ποιοῦντα, ὅθεν	καὶ	πρῶτα. Δεῖ οὖν ἅμα καὶ
[5, 3, 5]	γὰρ ἀληθεστάτη· νόησις δὴ τοιαύτη	καὶ	πρώτη οὖσα καὶ πρώτως νοῦς
[5, 3, 6]	νοουμένοις ἀληθέσι καὶ ὄντως οὖσι	καὶ	πρώτοις, καὶ ὅτι μὴ οἷόν
[5, 3, 11]	πληθύει, δεῖ τὸ πάντη ἁπλοῦν	καὶ	πρῶτον ἁπάντων ἐπέκεινα νοῦ εἶναι.
[5, 3, 12]	ἀλλ´ ὁρῶν καὶ γινῶσκον ἑαυτὸ	καὶ	πρῶτον γινῶσκον. Τὸ δὲ ὥσπερ
[5, 3, 5]	τὸ νοητὸν καὶ τὸ ὂν	καὶ	πρῶτον ὂν τοῦτο καὶ δὴ
[5, 3, 5]	πρῶτον ὂν τοῦτο καὶ δὴ	καὶ	πρῶτος νοῦς τὰ ὄντα ἔχων,
[5, 3, 5]	δὴ τοιαύτη καὶ πρώτη οὖσα	καὶ	πρώτως νοῦς ἂν εἴη ὁ
[5, 3, 7]	ἀπ´ αὐτοῦ ὁμοιούμενον αὐτῷ, οἷον	καὶ	πυρὶ ἐν αὑτῷ πρότερον ὄντι
[5, 3, 17]	οὖν λέγωμεν τὸ ποιῆσαν ταῦτα»	καὶ	πῶς ποιῆσαν; Καί, μὴ φανῇ
[5, 3, 2]	ἐφ´ ἑκάτερα τὴν σύνεσιν ἴσχει.	Καὶ	πῶς τὴν σύνεσιν ἴσχει, πρῶτον
[5, 3, 16]	οὖν οὐκ ἐκ λόγου λόγος;	Καὶ	πῶς τὸ ἀγαθοειδὲς ἐξ ἀγαθοῦ;
[5, 3, 8]	ἐπέστρεψε πρὸς ἑαυτὴν τὴν ψυχήν,	καὶ	σκίδνασθαι οὐκ εἴασεν, ἀλλ´ ἀγαπᾶν
[5, 3, 6]	ἂν καὶ τούτῳ λόγῳ ὄντι	καὶ	συγγενῆ λαμβάνοντι καὶ τοῖς ἐν
[5, 3, 6]	ὥστε εἴπερ ἐν ἑαυτῷ ἐστι	καὶ	σὺν ἑαυτῷ καὶ τοῦτο, ὅπερ
[5, 3, 2]	φαντασμάτων παρακειμένων τὴν ἐπίκρισιν ποιούμενον	καὶ	συνάγον καὶ διαιροῦν· ἢ καὶ
[5, 3, 4]	ἔτι, ἀλλὰ παντελῶς ἄλλον γενόμενον	καὶ	συναρπάσαντα ἑαυτὸν εἰς τὸ ἄνω
[5, 3, 10]	ἑνὸς εἶναι, ἵνα ὅρασις ᾖ,	καὶ	συνεκπίπτειν τὴν ὅρασιν τῷ ὁρατῷ,
[5, 3, 2]	περὶ τούτους τὴν αὐτὴν δύναμιν.	Καὶ	σύνεσιν ἔτι προσλαμβάνει ὥσπερ ἐπιγινῶσκον
[5, 3, 15]	καὶ ταὐτὸν ἤδη καὶ ποιὸν	καὶ	τὰ ἄλλα. Καὶ ὅτι μὲν
[5, 3, 14]	ἔνδον νοῦς, ὁ δοὺς οὐσίαν	καὶ	τὰ ἄλλα, ὅσα τούτου τοῦ
[5, 3, 15]	ὅτι τοῦτο, παρ´ οὗ πως	καὶ	τὰ ἄλλα, τὰ μὲν τῷ
[5, 3, 10]	κυρίως νοούμενα πρὸς τὸν νοῦν	καὶ	τὰ αὐτὰ καὶ ἕτερα. Καὶ
[5, 3, 1]	δὲ ὢν γινώσκει οὐκέτι; Ἢ	καὶ	τὰ ἑαυτοῦ καὶ ἑαυτόν; Καὶ
[5, 3, 3]	δὲ ἀξιοῦμεν ὑπάρχειν τὰ αὐτοῦ	καὶ	τὰ ἐν αὐτῷ σκοπεῖσθαι. Ἀλλ´
[5, 3, 5]	εἰ καὶ τὸν τεθεωρηκότα, ὁμοῦ	καὶ	τὰ ἑωραμένα. Εἰ οὖν ἐν
[5, 3, 9]	μάλα, ἐπιθυμίας δὲ καὶ θυμοὺς	καὶ	τὰς ἄλλας τὰς τοιαύτας φλυαρίας,
[5, 3, 8]	ταῦτα· ἀόρατα γὰρ τῇ φύσει	καὶ	ταῦτα, καὶ ἔτι μᾶλλον ἐκεῖνα.
[5, 3, 7]	Ταῦτα δὲ μαθὼν καὶ γνοὺς	καὶ	ταύτῃ ἑαυτὸν γνώσεται· καὶ γὰρ
[5, 3, 9]	Γένοιτο δ´ ἂν τοῦτο ἴσως	καὶ	ταύτῃ, εἰ ἀφέλοις πρῶτον τὸ
[5, 3, 11]	νοῦ ἐντὸς τὰ πάντα· ὥστε	καὶ	ταύτῃ πρὸ νοῦ· καὶ εἰ
[5, 3, 11]	τάξιν ἔχει τὴν τῶν πάντων,	καὶ	ταύτῃ πρὸ πάντων. Οὐ δὴ
[5, 3, 7]	θεὸν γινώσκειν αὐτόν τις ὁμολογήσει,	καὶ	ταύτῃ συγχωρεῖν ἀναγκασθήσεται καὶ ἑαυτὸν
[5, 3, 15]	πλῆθος εἶναι· καὶ γὰρ ἕτερον	καὶ	ταὐτὸν ἤδη καὶ ποιὸν καὶ
[5, 3, 5]	ἡ οὐσία αὐτοῦ ἐνέργεια, ἓν	καὶ	ταὐτὸν τῇ ἐνεργείᾳ ἂν εἴη·
[5, 3, 16]	ζωὴ τούτῳ καὶ ζωὴ ἐναργής,	καὶ	τελεία πᾶσα ἐν τούτῳ ψυχὴ
[5, 3, 17]	Ἀλλ´ εἰ ποιεῖ ἕκαστον εἶναι	καὶ	τῇ ἑνὸς παρουσίᾳ αὔταρκες τὸ
[5, 3, 6]	νοερόν πως, διανοητικὸν αὐτὸ τιθέμενοι	καὶ	τῇ ὀνομασίᾳ ὑποσημαίνοντες νοῦν τινα
[5, 3, 9]	καὶ τὴν πλάττουσαν τοῦτο ψυχὴν	καὶ	τὴν αἴσθησιν δὲ εὖ μάλα,
[5, 3, 1]	αἰσθήσει καταλαμβάνοιμεν αὐτῶν τὴν μορφὴν	καὶ	τὴν ἄλλην τοῦ σώματος φύσιν,
[5, 3, 1]	οὐ δυναμένου εἰς ἑαυτὸ ἐπιστρέφειν	καὶ	τὴν αὐτοῦ κατανόησιν; Ἢ οἷόν
[5, 3, 7]	ἐν αὑτῷ πρότερον ὄντι πυρὶ	καὶ	τὴν ἐνέργειαν ἔχοντι πυρὸς οὕτω
[5, 3, 10]	νοουμένων συνεκφέρει τὴν ταυτότητα ταύτην	καὶ	τὴν ἑτερότητα· ἢ τί νοήσει,
[5, 3, 16]	οὕτω γὰρ ἐπιστρέψει πρὸς ἐκεῖνο	καὶ	τὴν ζωὴν τὴν ἐν αὐτῷ,
[5, 3, 10]	ὁρατικὸν εἶναι, καὶ ὁρατικὸν ἐκείνου,	καὶ	τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ὅρασιν εἶναι·
[5, 3, 9]	ἀνθρώπου καὶ δηλονότι σαυτοῦ, εἶτα	καὶ	τὴν πλάττουσαν τοῦτο ψυχὴν καὶ
[5, 3, 16]	πρὸς ἐκεῖνο τούτῳ ἐξημμένη ἐκείνου	καὶ	τὴν ὑπόστασιν ἔχουσα ἐξ ἐκείνου
[5, 3, 8]	δὲ τῶν τοιούτων λογισμῶν ἀνάγεσθαι	καὶ	τὴν ψυχὴν ἡμῶν εἰς αὐτὸ
[5, 3, 12]	καὶ αὐτὸ {τὸ} πλῆθος ἔσται.	~Καὶ	τί κωλύει οὕτω πλῆθος εἶναι,
[5, 3, 16]	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως;	Καὶ	τί ταῦτα πρὸς τὸ ἀγαθόν;
[5, 3, 2]	εἰ δοτέον αὐτῇ γνῶσιν ἑαυτῆς,	καὶ	τί τὸ γινῶσκον ἐν αὐτῇ
[5, 3, 1]	καὶ τὰ ἑαυτοῦ καὶ ἑαυτόν;	Καὶ	τίς ὁ τρόπος καὶ μέχρι
[5, 3, 8]	ὅθεν δὲ ἦλθε, τὸ ἐναργὲς	καὶ	τὸ ἀληθινὸν καὶ τὸ πρώτως,
[5, 3, 2]	ἐκεῖνον ἥξομεν τῷ λόγῳ βαδίζοντες,	καὶ	τὸ αὐτὸ ἑαυτό» ὅ τί
[5, 3, 15]	ἓν ἕκαστον αὐτῶν εἶναι λέγει	καὶ	τὸ αὐτό· ἔτι δὲ τὸ
[5, 3, 12]	τὸ γινώσκειν. Ἓν γάρ τι	καὶ	τὸ γινώσκειν· τὸ δέ ἐστιν
[5, 3, 13]	τοῦτο δεῖται τοῦ νοεῖν ἑαυτό·	καὶ	τὸ ἐνδεὲς πρὸς αὐτὸ ὂν
[5, 3, 11]	οὖν νοῦς, ὅτι πολύς ἐστι,	καὶ	τὸ νοεῖν αὐτὸ οἷον παρεμπεσόν,
[5, 3, 12]	τῷ μὲν νῷ συγχωροῦμεν, ᾧ	καὶ	τὸ νοεῖν ἑαυτὸ ἀπεδίδομεν, τῇ
[5, 3, 5]	οὖσιν. Ἀλλ´ εἰ ἡ νόησις	καὶ	τὸ νοητὸν ἕν, πῶς διὰ
[5, 3, 5]	δὲ τῇ ἐνεργείᾳ τὸ ὂν	καὶ	τὸ νοητόν· ἓν ἅμα πάντα
[5, 3, 5]	εἶναι. Ἓν ἄρα οὕτω νοῦς	καὶ	τὸ νοητὸν καὶ τὸ ὂν
[5, 3, 5]	νοῶν. Ἀλλ´ εἰ ἡ νόησις	καὶ	τὸ νοητὸν ταὐτόν ἐνέργεια γάρ
[5, 3, 10]	νοοῦν ἕτερον καὶ ἕτερον λαβεῖν	καὶ	τὸ νοούμενον κατανοούμενον ὂν ποικίλον
[5, 3, 5]	οὕτω νοῦς καὶ τὸ νοητὸν	καὶ	τὸ ὂν καὶ πρῶτον ὂν
[5, 3, 8]	τούτων ἐκεῖ οὐδέν, ἀλλ´ ὅρασις	καὶ	τὸ ὁρατὸν αὐτῇ ὁμοῦ καὶ
[5, 3, 10]	συνεκπίπτειν τὴν ὅρασιν τῷ ὁρατῷ,	καὶ	τὸ ὁρώμενον τὸ ὑπ´ αὐτοῦ
[5, 3, 9]	ἐπὶ γῆν ἥκῃ· ἀλλὰ πᾶν	καὶ	τὸ περὶ αὐτὸν ἥλιον θήσεται
[5, 3, 10]	καὶ πρῶτα. Δεῖ οὖν ἅμα	καὶ	τὸ ποιοῦν εἶναι καὶ ἓν
[5, 3, 12]	τὸ ἓν εἶναι, ἀφ´ οὗ	καὶ	τὸ πολύ· ἐπ´ ἀριθμοῦ γὰρ
[5, 3, 16]	ἀλλὰ νοῦς καὶ κόσμος νοητός·	καὶ	τὸ πρὸ τούτου τοίνυν τὸ
[5, 3, 8]	τὸ ἐναργὲς καὶ τὸ ἀληθινὸν	καὶ	τὸ πρώτως, ὅθεν καὶ ἑαυτοῦ
[5, 3, 9]	ἐλθεῖν. ~Ψυχὴν οὖν, ὡς ἔοικε,	καὶ	τὸ ψυχῆς θειότατον κατιδεῖν δεῖ
[5, 3, 8]	καὶ τὸ ὁρατὸν αὐτῇ ὁμοῦ	καὶ	τοιοῦτον τὸ ὁρατὸν οἷον ἡ
[5, 3, 7]	ἀπὸ τῶν ἄλλων ἐνέργεια· ἐπεὶ	καὶ	τοῖς ἄλλοις, οἷς ἐστιν ἡσυχία
[5, 3, 6]	λόγῳ ὄντι καὶ συγγενῆ λαμβάνοντι	καὶ	τοῖς ἐν αὐτῷ ἴχνεσιν ἐφαρμόττοντι
[5, 3, 5]	θεωρίαν ταὐτὸν εἶναι τῷ θεωρητῷ,	καὶ	τὸν νοῦν ταὐτὸν εἶναι τῷ
[5, 3, 16]	ἐκείνῳ ὄντος, καθὸ τοῦτο ζῇ,	καὶ	τὸν νοῦν τὸν ἐν τούτῳ,
[5, 3, 5]	ἑωρακώς. Ἢ προσθήσει παρ´ αὐτοῦ	καὶ	τὸν τεθεωρηκότα, ἵνα τέλεον αὐτὸν
[5, 3, 5]	αὐτὸν ᾖ νενοηκώς. Ἀλλ´ εἰ	καὶ	τὸν τεθεωρηκότα, ὁμοῦ καὶ τὰ
[5, 3, 11]	καὶ οὕτως γνοὺς εἶδεν αὐτό,	καὶ	τότε ἐγένετο ἰδοῦσα ὄψις. Τοῦτο
[5, 3, 17]	φῶς} παρ´ αὐτοῦ καὶ αὐτός·	καὶ	τότε χρὴ νομίζειν παρεῖναι, ὅταν
[5, 3, 12]	τῆς προθυμίας μεταξὺ αὐτοῦ τε	καὶ	τοῦ γεννηθέντος νοῦ γενομένης· οὐδ´
[5, 3, 10]	ἀνόητος, προνοοῦσα οὔπω νοῦ γεγονότος	καὶ	τοῦ θιγγάνοντος οὐ νοοῦντος. Δεῖ
[5, 3, 13]	τινος αἴσθησίς ἐστι· καὶ μαρτυρεῖ	καὶ	τοὔνομα. Καὶ ἡ νόησις προτέρα
[5, 3, 15]	τάχ´ ἄν τις δοίη καίτοι	καὶ	τοῦτο ζητηθείη ἄν, πῶς ἐκ
[5, 3, 10]	μόνα εἴη καὶ λέγοι ἐγὼ	καὶ	τοῦτο» Ἢ ἀνάγκη πόλλ´ ἤδη
[5, 3, 6]	ἑαυτῷ ἐστι καὶ σὺν ἑαυτῷ	καὶ	τοῦτο, ὅπερ ἐστί, νοῦς ἐστιν
[5, 3, 16]	δύναμίς ἐστι καὶ ἀμήχανος δύναμις,	καὶ	τοῦτο, ὅτι ἐκ τῶν ἄλλων
[5, 3, 1]	θέσθαι καὶ ἁπλοῦ κατανόησιν ἑαυτοῦ	καὶ	τοῦτο πῶς, σκοπεῖν, εἰ δυνατόν,
[5, 3, 17]	φωτισθεῖσα δὲ ἔχει, ὃ ἐζήτει,	καὶ	τοῦτο τὸ τέλος τἀληθινὸν ψυχῇ,
[5, 3, 4]	τὰ ἄλλα ἀφεὶς ἑαυτοῦ τούτῳ	καὶ	τοῦτον βλέπει, αὐτῷ δὲ ἑαυτόν.
[5, 3, 6]	περ καὶ αὐτό, συμβαίνοι ἂν	καὶ	τούτῳ λόγῳ ὄντι καὶ συγγενῆ
[5, 3, 10]	μὲν τῷ πολὺν εἶναι, εἶτα	καὶ	τῷ ἑτέρου εἶναι, καὶ ἐξ
[5, 3, 8]	ἔστι φύσις ἡ αὐτὴ ἐκείνων	καὶ	τῶν ἐχόντων, οἷον ὁ λόγος
[5, 3, 12]	Εἶτα τὰς ἐνεργείας μενούσας ἀεὶ	καὶ	ὑποστάσεις θήσονται· ὑποστάσεις δὲ οὖσαι
[5, 3, 3]	ἐστιν; Ἆρα αὐτοὺς ἐκεῖνο γινομένους,	καὶ	φθεγγομένους ὡς ἐκεῖνος; Ἢ κατ´
[5, 3, 17]	ἐλθὼν οὐκ ἐφώτισεν. Οὕτω τοι	καὶ	ψυχὴ ἀφώτιστος ἄθεος ἐκείνου· φωτισθεῖσα
[5, 3, 17]	Ἐπιθέουσα γὰρ πᾶσι τοῖς ἀληθέσι	καὶ	ὧν μετέχομεν ἀληθῶν ὅμως ἐκφεύγει,
[5, 3, 9]	ἐπὶ τὴν γεννῶσαν ἴτω μέχρι	καὶ	ὧν ποιεῖ· εἶτα ἐντεῦθεν ἀναβαινέτω
[5, 3, 4]	οὓς παρὰ τοῦ νοῦ ἔχει,	καὶ	ὡς ἔστι τι βέλτιον αὐτοῦ,
[5, 3, 11]	δὲ ἤδη νοῦς, ὅτε ἔχει,	καὶ	ὡς νοῦς ἔχει· πρὸ δὲ
[5, 3, 16]	ἔχον τὸ κατὰ τὰ αὐτὰ	καὶ	ὡσαύτως; Καὶ τί ταῦτα πρὸς
[5, 3, 9]	γὰρ ἡμῖν ἡ ζωὴ καὶ	πολλαὶ	ζωαί, ἐκεῖνος δὲ οὐδὲν δεῖται
[5, 3, 7]	ἂν αὐτῷ ἰδεῖν ἑαυτὸν καὶ	εἰδέναι,	εἰ τὸ ἰδεῖν τοῦτό ἐστι
[5, 3, 16]	χωρεῖν καὶ μᾶλλον εἰς πλῆθος	ἰέναι,	καὶ ἡ ἀρχὴ ἑκάστων ἁπλουστέρα
[5, 3, 17]	αὐτοῦ συλλογίζεσθαι. Τότε δὲ χρὴ	ἑωρακέναι	πιστεύειν, ὅταν ἡ ψυχὴ ἐξαίφνης
[5, 3, 8]	τοὐναντίον. Λείπεται τοίνυν ζωὴν νοερὰν	προσειληφέναι,	ἴχνος νοῦ ζωῆς· ἐκεῖ γὰρ
[5, 3, 17]	ἀλλὰ στήσεται αὐτοῦ. Ἀλλὰ δεῖ	ἀναβῆναι	διά γε ἄλλα πολλὰ καὶ
[5, 3, 10]	δὲ πάλιν τοῦτον τὸν νοῦν	δεηθῆναι	τοῦ ὁρᾶν ἑαυτόν, μᾶλλον δὲ
[5, 3, 12]	δὲ μή, ἢ πρὸ τοῦ	κινηθῆναι	κινήσεται, καὶ πρὸ τοῦ νοῆσαι
[5, 3, 7]	οὕτω τοι καὶ ἴχνος αὐτοῦ	δυνηθῆναι	ποιῆσαι ἐν ἄλλῳ. Καὶ γὰρ
[5, 3, 17]	εἴ τις βούλοιτο εἰπεῖν καὶ	διανοηθῆναι,	ἐπείπερ δεῖ τὴν διάνοιαν, ἵνα
[5, 3, 6]	Ζητοῦμεν δή, ὡς ἔοικεν, ἡμεῖς	πεισθῆναι	μᾶλλον ἢ νῷ καθαρῷ θεᾶσθαι
[5, 3, 17]	αὐταρκείας. Ἀρκεῖ οὖν ταῦτα λέγοντας	ἀπαλλαχθῆναι;	Ἢ ἔτι ἡ ψυχὴ ὠδίνει
[5, 3, 16]	ἀγαθόν· εἰ δὲ μή, βέλτιον	ἀποστῆναι.	Ἆρ´ οὖν τὸ ζῆν ὡσαύτως
[5, 3, 1]	αὐτὸ ἑαυτὸ νοεῖν τι ὄντως.	Ἀποστῆναι	μὲν οὖν τῆς δόξης ταύτης
[5, 3, 16]	τοῦτο, ἀλλ´ ἄλλο πρὸ τούτου.	Συστῆναι	οὖν δεῖ εἰς ἓν ὄντως
[5, 3, 12]	εἶναι οὐδ´ αὖ οἷον τυφλὸν	εἶναι,	ἀλλ´ ὁρῶν καὶ γινῶσκον ἑαυτὸ
[5, 3, 12]	πρὸ τοῦ πολλοῦ τὸ ἓν	εἶναι,	ἀφ´ οὗ καὶ τὸ πολύ·
[5, 3, 12]	ἤδη καὶ ἐνταῦθα ἕν τι	εἶναι,	ἀφ´ οὗ τὰ πολλά; Ἢ
[5, 3, 5]	Τὴν ἄρα ἀλήθειαν οὐχ ἑτέρου	εἶναι	δεῖ, ἀλλ´ ὃ λέγει, τοῦτο
[5, 3, 13]	ἄλλο τι εἴπῃς, ἔχει τὸ	εἶναι.	Εἰ δὲ τοῦτο, εἴ τί
[5, 3, 10]	ἐνεργεῖν, ἢ αὐτὸ πολύ τι	εἶναι,	εἰ μέλλοι ἐνεργεῖν ἐν αὑτῷ.
[5, 3, 10]	ἑαυτόν, πρῶτον μὲν τῷ πολὺν	εἶναι,	εἶτα καὶ τῷ ἑτέρου εἶναι,
[5, 3, 8]	αὐτῆς ζωὴν ἴνδαλμα καὶ ὁμοίωμα	εἶναι	ἐκείνου, καὶ ὅταν νοῇ, θεοειδῆ
[5, 3, 8]	εἰς αὐτὸ εἰκόνα θεμένην ἑαυτὴν	εἶναι	ἐκείνου, ὡς τὴν αὐτῆς ζωὴν
[5, 3, 13]	οὐ νοήσεις· ἀλλ´ αὐτὸ τὸ	εἶναι	ἐν αὐτῷ πολύ ἐστι, κἂν
[5, 3, 10]	ὁρώμενον τὸ ὑπ´ αὐτοῦ πλῆθος	εἶναι	ἐν παντί. Οὐδὲ γὰρ ἔχει
[5, 3, 5]	ἀλλ´ ὃ λέγει, τοῦτο καὶ	εἶναι.	Ἓν ἄρα οὕτω νοῦς καὶ
[5, 3, 9]	ἐφ´ ἑαυτοῦ περὶ αὐτὸν ἥλιον	εἶναι,	ἐξ οὗ ὡρμημένον καὶ περὶ
[5, 3, 13]	εἰ γὰρ ἕξει, τῷ πολὺ	εἶναι	ἕξει. Οὔτ´ οὖν αὐτὸ νοεῖν
[5, 3, 8]	ἢ σχῆμα· πρὶν γὰρ ταῦτα	εἶναι,	ἔστιν ἐκεῖνα· καὶ ὁ λόγος
[5, 3, 12]	~Καὶ τί κωλύει οὕτω πλῆθος	εἶναι,	ἕως ἐστὶν οὐσία μία; Τὸ
[5, 3, 6]	ὀνομασίᾳ ὑποσημαίνοντες νοῦν τινα αὐτὸ	εἶναι	ἢ διὰ νοῦ τὴν δύναμιν
[5, 3, 15]	σῴζει ἓν ἕκαστον αὐτῶν ποιήσασα	εἶναι;	Ἢ καὶ ὅτι ὑπέστησεν αὐτά.
[5, 3, 10]	τὸ νοούμενον κατανοούμενον ὂν ποικίλον	εἶναι·	ἢ οὐκ ἔσται νόησις αὐτοῦ,
[5, 3, 10]	τοίνυν ἑαυτὸ τῷ ποικίλον ὀφθαλμὸν	εἶναι	ἢ ποικίλων χρωμάτων. Εἰ γὰρ
[5, 3, 10]	ὥστε καὶ οὕτως πολλὰ ἂν	εἶναι,	ἵνα ἓν εἴη. Εἶθ´ ὅταν
[5, 3, 1]	τὸ νοοῦν ἑαυτὸ ποικίλον δεῖ	εἶναι,	ἵνα ἑνί τινι τῶν ἐν
[5, 3, 10]	ἐστί. Δεῖ τοίνυν πλείω ἑνὸς	εἶναι,	ἵνα ὅρασις ᾖ, καὶ συνεκπίπτειν
[5, 3, 7]	οἷον νοήσεις ἀπηρτισμένας, ὥστε πάντα	εἶναι	ἴχνη νοήσεως καὶ νοῦ κατὰ
[5, 3, 11]	καὶ πρῶτον ἁπάντων ἐπέκεινα νοῦ	εἶναι.	Καὶ γὰρ εἰ νοήσει, οὐκ
[5, 3, 15]	δέ, ἀνάγκη ἤδη καὶ πλῆθος	εἶναι·	καὶ γὰρ ἕτερον καὶ ταὐτὸν
[5, 3, 10]	καὶ τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ὅρασιν	εἶναι·	καὶ γὰρ ὄντος τινὸς ἄλλου
[5, 3, 15]	τὸ πλῆθος αὐτοῦ ἓν πανταχοῦ	εἶναι·	καὶ γὰρ πλῆθος ὂν ὅμως
[5, 3, 10]	τοῦτο» Ἢ ἀνάγκη πόλλ´ ἤδη	εἶναι·	καὶ γὰρ ὡς ἕτερα καὶ
[5, 3, 10]	ἀεὶ ἐν ἑτερότητι τὴν νόησιν	εἶναι	καὶ ἐν ταυτότητι δὲ ἐξ
[5, 3, 10]	οὖν ἅμα καὶ τὸ ποιοῦν	εἶναι	καὶ ἓν ἄμφω· εἰ δὲ
[5, 3, 10]	εἶναι, εἶτα καὶ τῷ ἑτέρου	εἶναι,	καὶ ἐξ ἀνάγκης ὁρατικὸν εἶναι,
[5, 3, 10]	νοοῦν, ὅταν νοῇ, ἐν δυσὶν	εἶναι,	καὶ ἢ ἔξω θάτερον ἢ
[5, 3, 13]	γὰρ εἶναι τοῦτο, ὅπερ ὄντως	εἶναι	καὶ μὴ ἴχνος ἔχον τοῦ
[5, 3, 2]	ἀναμνήσεις φαῖμεν ἂν τῆς ψυχῆς	εἶναι.	Καὶ νοῦς ὁ τῆς ψυχῆς
[5, 3, 17]	μετέχει, ὃ ποιεῖ αὐτὸ καὶ	εἶναι	καὶ ὁμοῦ τὰ πάντα; Ἀλλ´
[5, 3, 10]	εἶναι, καὶ ἐξ ἀνάγκης ὁρατικὸν	εἶναι,	καὶ ὁρατικὸν ἐκείνου, καὶ τὴν
[5, 3, 17]	πάντα; Ἀλλ´ εἰ ποιεῖ ἕκαστον	εἶναι	καὶ τῇ ἑνὸς παρουσίᾳ αὔταρκες
[5, 3, 16]	ἀρχή. Δεῖ τοίνυν ἐκεῖνο ζωῆς	εἶναι	κρεῖσσον καὶ νοῦ· οὕτω γὰρ
[5, 3, 15]	ἐστι, τῷ ἓν ἕκαστον αὐτῶν	εἶναι	λέγει καὶ τὸ αὐτό· ἔτι
[5, 3, 10]	ὄντος τινὸς ἄλλου ὅρασιν δεῖ	εἶναι,	μὴ δὲ ὄντος μάτην ἐστί.
[5, 3, 2]	αὐτόθεν ἂν φαῖμεν τοῦ ἔξω	εἶναι	μόνον· καὶ γὰρ εἰ τῶν
[5, 3, 6]	οὐσία ἢ τὸ νῷ μόνον	εἶναι.	Οὐ γὰρ δὴ πρακτικός γε
[5, 3, 7]	ἐνέργεια καὶ μάλιστα, οἷς τὸ	εἶναι	οὐ δυνάμει ἐστίν, ἀλλὰ ἐνεργείᾳ.
[5, 3, 12]	οὐδὲ τοιοῦτον οἷον μὴ οὐσία	εἶναι	οὐδ´ αὖ οἷον τυφλὸν εἶναι,
[5, 3, 11]	ὧν ἐστι, τούτων ἕν τι	εἶναι,	οὐδὲ νοῦν αὐτὸν προσερεῖς· οὐδὲ
[5, 3, 3]	κωλύει ἐν ψυχῇ νοῦν καθαρὸν	εἶναι;	Οὐδέν, φήσομεν· ἀλλ´ ἔτι δεῖ
[5, 3, 7]	δυνάμει ἐστίν, ἀλλὰ ἐνεργείᾳ. Τὸ	εἶναι	οὖν ἐνέργεια, καὶ οὐδέν, πρὸς
[5, 3, 10]	ταυτότητι δὲ ἐξ ἀνάγκης· καὶ	εἶναι	τὰ κυρίως νοούμενα πρὸς τὸν
[5, 3, 3]	ὅτι ψυχὴν δεῖ ἐν λογισμοῖς	εἶναι·	ταῦτα δὲ πάντα λογιζομένης δυνάμεως
[5, 3, 6]	~Ὁ μὲν δὴ λόγος ἀπέδειξεν	εἶναί	τι τὸ αὐτὸ ἑαυτὸ κυρίως
[5, 3, 4]	ὡς τὸν γινώσκοντα ἑαυτὸν διττὸν	εἶναι,	τὸ μὲν γινώσκοντα τῆς διανοίας
[5, 3, 16]	~Ὅτι μὲν οὖν δεῖ τι	εἶναι	τὸ μετὰ τὸ πρῶτον, ἀλλαχοῦ
[5, 3, 7]	ἰδεῖν τοῦτό ἐστι τὸ αὐτὸ	εἶναι	τὸ ὁρώμενον. Τί γὰρ ἂν
[5, 3, 13]	πολλῶν εἰς ταὐτὸ συνελθόντων συναίσθησις	εἶναι	τοῦ ὅλου, ὅταν αὐτό τι
[5, 3, 13]	μιᾷ ῥήσει πολλά. Τὸ γὰρ	εἶναι	τοῦτο, ὅπερ ὄντως εἶναι καὶ
[5, 3, 5]	τοῦτο, δεῖ τὴν θεωρίαν ταὐτὸν	εἶναι	τῷ θεωρητῷ, καὶ τὸν νοῦν
[5, 3, 5]	θεωρητῷ, καὶ τὸν νοῦν ταὐτὸν	εἶναι	τῷ νοητῷ· καὶ γάρ, εἰ
[5, 3, 6]	τοῦτον τὸν τοιοῦτον ἐκτὸς ἑαυτοῦ	εἶναι	ὥστε εἴπερ ἐν ἑαυτῷ ἐστι
[5, 3, 5]	εἰ πᾶν τοιοῦτον οἷον ὁμοιομερὲς	εἶναι,	ὥστε τὸ ὁρῶν μηδὲν διαφέρειν
[5, 3, 6]	οὐκ ἄν ποτε εἴη) ἀνάγκη	συνεῖναι	αὐτῷ τὴν γνῶσιν ἑαυτοῦ— καὶ
[5, 3, 10]	περὶ αὐτοῦ εἰπεῖν, ἢ τί	συνεῖναι;	Καὶ γὰρ εἰ τὸ ἀμερὲς
[5, 3, 17]	αὐτός· καὶ τότε χρὴ νομίζειν	παρεῖναι,	ὅταν ὥσπερ θεὸς ἄλλος {ὅταν}
[5, 3, 15]	ὅμως ἐν τῷ αὐτῷ καὶ	διακρῖναι	οὐκ ἂν ἔχοις, ὅτι ὁμοῦ
[5, 3, 1]	ἀλλὰ μηδὲ νοῦ τῇ φύσει	διδόναι	παντάπασιν ἄτοπον, εἰ τῶν μὲν
[5, 3, 8]	ἐπ´ αὐτῇ, ταῦτα δὴ ἔχουσαν	δεικνύναι	ἑαυτήν, ὡς δι´ αὐτῆς εἰκόνος
[5, 3, 6]	ποτε ὁ νοῦς θεωρεῖ ἑαυτόν,	διδάξαι	δὲ τοῦτο τῆς ψυχῆς, ὃ
[5, 3, 6]	οὖν χρὴ τὴν ψυχὴν ἡμῶν	διδάξαι,	πῶς ποτε ὁ νοῦς θεωρεῖ
[5, 3, 15]	μετέχει, ἓν πολλά· ἀδυνατεῖ γὰρ	δεῖξαι	αὐτὸ ἓν πάντα. Αὐτὸ δὲ
[5, 3, 12]	ὑποστάσεις θήσονται· ὑποστάσεις δὲ οὖσαι	ἕτεραι	ἐκείνου, ἀφ´ οὗ εἰσιν, ἔσονται,
[5, 3, 12]	πρῶται ἐνέργειαι, τὸ δεύτερον ποιήσασαι	ποιήσασαι	δὲ ἐκεῖνο, ὃ πρὸ τούτων
[5, 3, 12]	αἱ πρῶται ἐνέργειαι, τὸ δεύτερον	ποιήσασαι	ποιήσασαι δὲ ἐκεῖνο, ὃ πρὸ
[5, 3, 12]	πλῆθος μέν, ἀτελὲς δὲ πρὶν	ἐνεργῆσαι	τῇ οὐσίᾳ. Εἰ δὲ ἡ
[5, 3, 7]	τοι καὶ ἴχνος αὐτοῦ δυνηθῆναι	ποιῆσαι	ἐν ἄλλῳ. Καὶ γὰρ αὖ
[5, 3, 17]	Ἴσως οὖν χρὴ αὐτὴν ἤδη	γεννῆσαι	ἀίξασαν πρὸς αὐτὸ πληρωθεῖσαν ὠδίνων.
[5, 3, 12]	κινηθῆναι κινήσεται, καὶ πρὸ τοῦ	νοῆσαι	νοήσει, ἢ ἡ πρώτη ἐνέργεια
[5, 3, 10]	μαθήσεται νοῆσαν; Πρὸ γὰρ τοῦ	νοῆσαι	ὑπάρχει ὅπερ ἐστὶν ἑαυτῷ. Καὶ
[5, 3, 15]	ἐν τῷ μετ´ αὐτὸ θεωρεῖται,	ἀπορῆσαι	ἄξιον· καὶ ἡ ἀνάγκη δὲ
[5, 3, 5]	οὐκ ἰδὼν αὐτὰ ἐκ τοῦ	μερίσαι	αὑτὸν ἔχει, ἀλλ´ ἦν πρὶν
[5, 3, 5]	αὑτὸν ἔχει, ἀλλ´ ἦν πρὶν	μερίσαι	ἑαυτὸν καὶ θεωρῶν καὶ ἔχων.
[5, 3, 12]	καὶ ὑποστάσεις θήσονται· ὑποστάσεις δὲ	οὖσαι	ἕτεραι ἐκείνου, ἀφ´ οὗ εἰσιν,
[5, 3, 7]	καὶ ἃ ἔδωκε, καὶ ἃ	δύναται	ἐκεῖνος. Ταῦτα δὲ μαθὼν καὶ
[5, 3, 8]	ψυχῆς μέρος εἰς ὁμοιότητα νῷ	δύναται	ἐλθεῖν. ~Ψυχὴν οὖν, ὡς ἔοικε,
[5, 3, 9]	καὶ ἐφ´ ἑαυτῆς μεθ´ ὧν	δύναται	καὶ ἤδη ἐν τοῖς εἴδεσιν
[5, 3, 7]	γνώσεται ἐκεῖθεν γενόμενος καὶ ἃ	δύναται	κομισάμενος· εἰ δὲ ἀδυνατήσει ἰδεῖν
[5, 3, 4]	τῆς ψυχῆς ἄμεινον, ὃ καὶ	δύναται	μόνον πτεροῦσθαι πρὸς νόησιν, ἵνα
[5, 3, 16]	Τί γὰρ ἔχον ἑαυτοῦ ἀγαθοειδὲς	λέγεται;	Ἆρ´ ἔχον τὸ κατὰ τὰ
[5, 3, 13]	μὴ ἴχνος ἔχον τοῦ ὄντος	λέγεται,	ὃ οὐδὲ ὂν διὰ τοῦτο
[5, 3, 15]	γὰρ ὡς ἡ ὕλη δυνάμει	λέγεται,	ὅτι δέχεται· πάσχει γάρ· ἀλλ´
[5, 3, 15]	τὸ μὴ ἓν τῷ ἓν	σῴζεται	καὶ ἔστιν, ὅπερ ἐστί, τούτῳ·
[5, 3, 9]	τοῖς εἴδεσιν οὖσαν. Εἰ δὲ	βούλεταί	τις, καταβαίνων καὶ ἐπὶ τὴν
[5, 3, 8]	ἔξω βλέπει καὶ οὐ μᾶλλον	αἰσθάνεται·	ὁ δ´ ἐκεῖνο τὸ φῶς
[5, 3, 2]	τῷ σώματι παθημάτων ὑφ´ ἑαυτοῦ	αἰσθάνεται.	Τὸ δ´ ἐν αὐτῇ λογιζόμενον
[5, 3, 8]	μᾶλλον τὰ ὁρατά, ἀλλὰ τοὐναντίον.	Λείπεται	τοίνυν ζωὴν νοερὰν προσειληφέναι, ἴχνος
[5, 3, 7]	ἄλλοις, οἷς ἐστιν ἡσυχία ἑτέρων,	καταλείπεται	ἡ αὐτῶν οἰκεία ἐνέργεια καὶ
[5, 3, 10]	τί καὶ ποιήσει; ἢ ποῦ	προβήσεται;	Διὸ δεῖ τὸ ἐνεργοῦν ἢ
[5, 3, 10]	δῷ τὴν σιωπήν. Εἶτα οὐδὲ	δεήσεται	οἷον πολυπραγμονεῖν ἑαυτό· τί γὰρ
[5, 3, 9]	καὶ τὸ περὶ αὐτὸν ἥλιον	θήσεται	ἐν ἄλλῳ, ἵνα μὴ διάστημα
[5, 3, 10]	πολυπραγμονεῖν ἑαυτό· τί γὰρ καὶ	μαθήσεται	νοῆσαν; Πρὸ γὰρ τοῦ νοῆσαι
[5, 3, 13]	Τί οὖν; Ἕκαστον αὐτῶν οὐ	νοηθήσεται;	Ἢ ἔρημον καὶ μόνον> ἐὰν
[5, 3, 7]	τις ὁμολογήσει, καὶ ταύτῃ συγχωρεῖν	ἀναγκασθήσεται	καὶ ἑαυτὸν γινώσκειν. Καὶ γὰρ
[5, 3, 12]	μή, ἢ πρὸ τοῦ κινηθῆναι	κινήσεται,	καὶ πρὸ τοῦ νοῆσαι νοήσει,
[5, 3, 17]	ὁ λογισμὸς ἐπ´ ἄλλο, ἀλλὰ	στήσεται	αὐτοῦ. Ἀλλὰ δεῖ ἀναβῆναι διά
[5, 3, 10]	μόνον καὶ ἔρημον> ὂν πάντη	στήσεται.	Ἧι γὰρ ἐνεργεῖ, ἄλλο καὶ
[5, 3, 4]	καὶ ὁ γράψας, ἆρ´ οὖν	στήσεται	μέχρι τούτων ὁ οὕτως ἑαυτὸν
[5, 3, 10]	μή τι προελεύσεται ἐπ´ ἄλλο,	στήσεται·	ὅταν δὲ πᾶσαν στάσιν, οὐ
[5, 3, 1]	μὴ ἐν γνώσει καὶ ἐπιστήμῃ	καταστήσεται.	Καὶ γὰρ τῶν μὲν ἔξω
[5, 3, 10]	αὑτῷ. Εἰ δὲ μή τι	προελεύσεται	ἐπ´ ἄλλο, στήσεται· ὅταν δὲ
[5, 3, 10]	μὲν ἕτερον τι αὐτοῦ ἐρεῖ,	ψεύσεται·	εἰ δὲ συμβεβηκὸς αὐτῷ, πολλὰ
[5, 3, 1]	μόνον, τίς δὲ ὢν οὐ	γνώσεται,	ἀλλ´ ἃ μὲν αὐτοῦ γνώσεται
[5, 3, 1]	ὅσα δὲ νοητά, νοῦς δηλονότι	γνώσεται.	Ἆρ´ οὖν αὐτὰ μόνον ἢ
[5, 3, 5]	ὥστε οὐ πάντα οὐδὲ ὅλον	γνώσεται	ἑαυτόν· ὃν γὰρ εἶδε, θεωρούμενον,
[5, 3, 1]	ταῦτα γνώσεται; Καὶ ἆρα οὕτω	γνώσεται	ἑαυτόν, ὅτι γινώσκει ταῦτα μόνον,
[5, 3, 7]	δυνάμεις αὐτοῦ μαθών, καὶ ἑαυτὸν	γνώσεται	ἐκεῖθεν γενόμενος καὶ ἃ δύναται
[5, 3, 7]	γὰρ ὅσα ἔχει παρ´ ἐκείνου	γνώσεται,	καὶ ἃ ἔδωκε, καὶ ἃ
[5, 3, 1]	ἢ καὶ ἑαυτόν, ὃς ταῦτα	γνώσεται;	Καὶ ἆρα οὕτω γνώσεται ἑαυτόν,
[5, 3, 7]	καὶ γνοὺς καὶ ταύτῃ ἑαυτὸν	γνώσεται·	καὶ γὰρ ἕν τι τῶν
[5, 3, 7]	αὐτός. Εἰ μὲν οὖν κἀκεῖνο	γνώσεται	κατὰ τὰς δυνάμεις αὐτοῦ μαθών,
[5, 3, 5]	τῷ θεωρεῖσθαι; Εἶτα πῶς ἑαυτὸν	γνώσεται	ὁ θεωρῶν ἐν τῷ θεωρουμένῳ
[5, 3, 1]	γνώσεται, ἀλλ´ ἃ μὲν αὐτοῦ	γνώσεται	ὅτι γιγνώσκει, τίς δὲ ὢν
[5, 3, 17]	νοερῶς ἐφάψασθαι· ἐφαψάμενον δέ, ὅτε	ἐφάπτεται,	πάντη μηδὲν μήτε δύνασθαι μήτε
[5, 3, 2]	δυνάμει ἢ καὶ εἰς ἑαυτὸν	στρέφεται	καὶ γιγνώσκει ἑαυτόν; Ἢ ἐπὶ
[5, 3, 3]	τῆς ψυχῆς τοῦτο καὶ νοῦ	δέχεται	ἐπικείμενα ἴχνη. Διὰ τί δὲ
[5, 3, 15]	ἡ ὕλη δυνάμει λέγεται, ὅτι	δέχεται·	πάσχει γάρ· ἀλλ´ οὗτος ἀντιτεταγμένως
[5, 3, 2]	αὐτό; Ἢ οὔ· ἀλλὰ ὧν	δέχεται	τύπων ἐφ´ ἑκάτερα τὴν σύνεσιν
[5, 3, 13]	μηδὲν κατ´ αὐτοῦ· ἀλλ´ ὡς	ἐνδέχεται,	ἡμῖν αὐτοῖς σημαίνειν ἐπιχειροῦμεν περὶ
[5, 3, 12]	ἀλλ´ ἐκ δυνάμεως εἰς ἐνέργειαν	ἔρχεται,	οὐ πλῆθος μέν, ἀτελὲς δὲ
[5, 3, 1]	ἡ αἴσθησις, ἀλλ´ οὐ νοῦς	ἀντιλήψεται,	καί, εἰ βούλει, διάνοια καὶ
[5, 3, 1]	τὰ ἄλλα θεωροῦν οὕτω δὴ	λέγηται	νοεῖν ἑαυτό, ὡς τοῦ ἁπλοῦ
[5, 3, 12]	ἐπὶ τοῦ νοητοῦ. Οὐδὲ γὰρ	ἀποτέτμηται	τὸ ἀπ´ αὐτοῦ οὐδ´ αὖ
[5, 3, 8]	τοῦτο δ´ ἐὰν μὴ ἄλλου	γένηται	καὶ ἐν ἄλλῳ, οὐδὲ μένει·
[5, 3, 16]	τὸ μετὰ τὸ πρῶτον, ἀλλαχοῦ	εἴρηται,	καὶ ὅλως, ὅτι δύναμίς ἐστι
[5, 3, 15]	ἐνθυμηθεὶς ὃ ποιήσει, ποιήσει ὅμως.	Εἴρηται	μὲν οὖν, ὅτι, εἴ τι
[5, 3, 15]	τῷ πρότερον ἔχειν αὐτά. Ἀλλ´	εἴρηται,	ὅτι πλῆθος οὕτως ἔσται. Ἀλλ´
[5, 3, 9]	φῶς τι περὶ αὐτὸν γενομένη	ἐξήρτηταί	τε αὐτοῦ καὶ οὔτε ἐν
[5, 3, 9]	πολλαὶ ζωαί, ἐκεῖνος δὲ οὐδὲν	δεῖται	ἄλλης ζωῆς ἢ ἄλλων, ἀλλ´
[5, 3, 12]	τῇ δὲ ἀρχῇ πάντων οὐκέτι.	Δεῖται	δὲ πρὸ τοῦ πολλοῦ τὸ
[5, 3, 10]	ὁρᾷ ἑαυτόν; Ἢ οὗτος οὐδὲν	δεῖται	ὁράσεως. Ἀλλὰ τοῦτο εἰς ὕστερον·
[5, 3, 13]	ἁπλοῦν καὶ αὔταρκες ὄντως οὐδὲν	δεῖται·	τὸ δὲ δευτέρως αὔταρκες, δεόμενον
[5, 3, 13]	αὔταρκες, δεόμενον δὲ ἑαυτοῦ, τοῦτο	δεῖται	τοῦ νοεῖν ἑαυτό· καὶ τὸ
[5, 3, 9]	παρέχει, οὐχ ἑαυτῷ· οὐδὲ γὰρ	δεῖται	τῶν χειρόνων, οὐδὲ αὑτῷ παρέχει
[5, 3, 15]	οἷον ἐν τῷ μετ´ αὐτὸ	θεωρεῖται,	ἀπορῆσαι ἄξιον· καὶ ἡ ἀνάγκη
[5, 3, 3]	ἀεὶ γὰρ αἰσθανόμεθα νοῦς δὲ	ἀμφισβητεῖται,	καὶ ὅτι μὴ αὐτῷ ἀεὶ
[5, 3, 12]	ἁπλοῦν τὸ πρὸ τῶν ἐνεργειῶν	τίθενται.	Εἶτα τὰς ἐνεργείας μενούσας ἀεὶ
[5, 3, 14]	ὅ τι, ἐξ ὧν δὲ	κεκίνηνται	καὶ λέγουσιν, ἐκ τούτων αἴσθησίν
[5, 3, 12]	ἕτεραι ἐκείνου, ἀφ´ οὗ εἰσιν,	ἔσονται,	μένοντος μὲν ἐκείνου ἁπλοῦ, τοῦ
[5, 3, 12]	ἐνεργείας μενούσας ἀεὶ καὶ ὑποστάσεις	θήσονται·	ὑποστάσεις δὲ οὖσαι ἕτεραι ἐκείνου,
[5, 3, 15]	Ἀλλ´ εἴρηται, ὅτι πλῆθος οὕτως	ἔσται.	Ἀλλ´ ἄρα οὕτως εἶχεν ὡς
[5, 3, 11]	οὐκ ἐπέκεινα νοῦ, ἀλλὰ νοῦς	ἔσται·	ἀλλὰ εἰ νοῦς ἔσται, καὶ
[5, 3, 5]	οὐ θεωροῦντα εἶδε· καὶ οὕτως	ἔσται	ἄλλον, ἀλλ´ οὐχ ἑαυτὸν ἑωρακώς.
[5, 3, 12]	οὗ τὰ πολλά; Ἢ διεσπασμένα	ἔσται	ἀπ´ ἀλλήλων τὰ πολλά, ἄλλο
[5, 3, 13]	αὐτῷ τὸ νοεῖν ᾖ, περιττὸν	ἔσται	αὐτῷ τὸ νοεῖν. Κινδυνεύει γὰρ
[5, 3, 12]	ἐνεργήσαντος αὗται ὑπέστησαν, κἀκεῖ πλῆθος	ἔσται·	εἰ δ´ αὐταί εἰσιν αἱ
[5, 3, 1]	αὑτό· οὐ γὰρ τὸ πᾶν	ἔσται	ἐν τῷ τοιούτῳ ἐγνωσμένον, μὴ
[5, 3, 13]	ζητεῖ· εἰ δὲ τοῦ ἔξω	ἔσται	ἡ νόησις, ἐνδεές τε ἔσται
[5, 3, 12]	ἐνέργεια αὐτοῦ τὸ πλῆθος, τοσαύτη	ἔσται	ἡ οὐσία αὐτοῦ, ὅσον τὸ
[5, 3, 12]	ἐνεργήσαντος. Εἰ δὲ μή, οὐκ	ἔσται	ἡ πρώτη ἐνέργεια ὁ νοῦς·
[5, 3, 11]	νοῦς ἔσται· ἀλλὰ εἰ νοῦς	ἔσται,	καὶ αὐτὸ {τὸ} πλῆθος ἔσται.
[5, 3, 13]	ἔσται ἡ νόησις, ἐνδεές τε	ἔσται	καὶ οὐ κυρίως τὸ νοεῖν.
[5, 3, 11]	ἔσται, καὶ αὐτὸ {τὸ} πλῆθος	ἔσται.	~Καὶ τί κωλύει οὕτω πλῆθος
[5, 3, 10]	ὂν ποικίλον εἶναι· ἢ οὐκ	ἔσται	νόησις αὐτοῦ, ἀλλὰ θίξις καὶ
[5, 3, 5]	τὸ νοητόν· ἓν ἅμα πάντα	ἔσται,	νοῦς, νόησις, τὸ νοητόν. Εἰ
[5, 3, 12]	ἡ πρώτη ἐνέργεια αὐτοῦ ἀτελὴς	ἔσται	ὁρμὴ μόνον οὖσα. Ἐπὶ τί
[5, 3, 5]	καθορᾷ; Ἀλλ´ οὕτω τὸ μὲν	ἔσται	ὁρῶν, τὸ δὲ ὁρώμενον· τοῦτο
[5, 3, 5]	νοητόν, ἢ ταὐτὸν τῷ νοητῷ	ἔσται,	οὔπω δὲ ὁ νοῦς δῆλος
[5, 3, 1]	σὺν αὐτῷ καὶ ἑαυτὸ νενοηκότος,	ἔσται	τε οὐ τὸ ζητούμενον τὸ
[5, 3, 5]	εἰ μὴ ταὐτόν, οὐκ ἀλήθεια	ἔσται·	τύπον γὰρ ἕξει ὁ ἔχων
[5, 3, 9]	ἡμεῖς δέ, ὅταν εἰς αὐτόν·	μεμέρισται	γὰρ ἡμῖν ἡ ζωὴ καὶ
[5, 3, 12]	κἀκεῖ πλῆθος ἔσται· εἰ δ´	αὐταί	εἰσιν αἱ πρῶται ἐνέργειαι, τὸ
[5, 3, 12]	μὲν γὰρ ἐκείνου ποθὲν ἐνεργήσαντος	αὗται	ὑπέστησαν, κἀκεῖ πλῆθος ἔσται· εἰ
[5, 3, 7]	θάτερα δὲ καίτοι ἀνομοιωθεῖσα ὅμως	ὡμοίωται	καὶ ἐνταῦθα, εἴτε πράττοι, εἴτε
[5, 3, 7]	ἔξω. Κατὰ θάτερα μὲν γὰρ	ὡμοίωται	ὅθεν ἥκει, κατὰ θάτερα δὲ
[5, 3, 12]	εἰ δ´ αὐταί εἰσιν αἱ	πρῶται	ἐνέργειαι, τὸ δεύτερον ποιήσασαι ποιήσασαι
[5, 3, 9]	ἡμῖν ἡ ζωὴ καὶ πολλαὶ	ζωαί,	ἐκεῖνος δὲ οὐδὲν δεῖται ἄλλης
[5, 3, 3]	ἡ φαντασία ἔδωκεν· εἰ δέ,	εἰ	ἀγαθός, λέγοι, ἐξ ὧν μὲν
[5, 3, 6]	καὶ οἶδεν ἃ λέγει. Καὶ	εἰ	αὐτὸ εἴη ἃ λέγει, γινώσκοι
[5, 3, 9]	ἂν τοῦτο ἴσως καὶ ταύτῃ,	εἰ	ἀφέλοις πρῶτον τὸ σῶμα ἀπὸ
[5, 3, 1]	ἀλλ´ οὐ νοῦς ἀντιλήψεται, καί,	εἰ	βούλει, διάνοια καὶ δόξα· ὁ
[5, 3, 10]	ὀφθαλμὸν εἶναι ἢ ποικίλων χρωμάτων.	Εἰ	γὰρ ἑνὶ καὶ ἀμερεῖ προσβάλλοι,
[5, 3, 13]	ἁπάντων, οὐχ ἕξει νόησιν αὐτοῦ·	εἰ	γὰρ ἕξει, τῷ πολὺ εἶναι
[5, 3, 16]	πολὺ τοῦτο ἐξ οὐ πολλοῦ·	εἰ	γὰρ καὶ αὐτὸ πολύ, οὐκ
[5, 3, 2]	διαφορὰ τοῦ νοεῖν ἑαυτὸ σκεψόμεθα·	εἰ	γὰρ μηδεμία, ἤδη τοῦτο νοῦς
[5, 3, 12]	ἐστιν ἄνευ τοῦ τὶ» ἕν·	εἰ	γὰρ τὶ ἕν, οὐκ ἂν
[5, 3, 5]	τύποι αὐτῶν, οὐκ αὐτὰ ἔχει·	εἰ	δ´ αὐτὰ ἔχει, οὐκ ἰδὼν
[5, 3, 12]	αὗται ὑπέστησαν, κἀκεῖ πλῆθος ἔσται·	εἰ	δ´ αὐταί εἰσιν αἱ πρῶται
[5, 3, 16]	οὐχ ὡς ἄλλων ὄντων αὐτοῦ.	Εἰ	δ´ ἡ πᾶσα ζωὴ τούτῳ
[5, 3, 7]	γενόμενος καὶ ἃ δύναται κομισάμενος·	εἰ	δὲ ἀδυνατήσει ἰδεῖν σαφῶς ἐκεῖνον,
[5, 3, 9]	ἤδη ἐν τοῖς εἴδεσιν οὖσαν.	Εἰ	δὲ βούλεταί τις, καταβαίνων καὶ
[5, 3, 3]	μερίζει ἃ ἡ φαντασία ἔδωκεν·	εἰ	δέ, εἰ ἀγαθός, λέγοι, ἐξ
[5, 3, 16]	οὐδὲν ἂν εἴη ἐπέκεινα τούτων.	Εἰ	δὲ ἔστιν ἐκεῖνο, δηλονότι ζωὴ
[5, 3, 12]	δὲ πρὶν ἐνεργῆσαι τῇ οὐσίᾳ.	Εἰ	δὲ ἡ οὐσία αὐτοῦ ἐνέργεια,
[5, 3, 2]	ὅ τί ποτ´ ἐστὶ σκεψόμεθα.	Εἰ	δὲ καὶ ἐνταῦθα ἐν τῷ
[5, 3, 3]	προσχρωμένη τῇ μνήμῃ, ὅτι Σωκράτης.	Εἰ	δὲ καὶ ἐξελίττοι τὴν μορφήν,
[5, 3, 16]	μὴ ἐξίστασθαι δεήσει, ὅτι ἀγαθόν·	εἰ	δὲ μή, βέλτιον ἀποστῆναι. Ἆρ´
[5, 3, 10]	ποιοῦν εἶναι καὶ ἓν ἄμφω·	εἰ	δὲ μή, δεήσει πάλιν ἄλλου.
[5, 3, 10]	γὰρ ἐνεργεῖ, ἄλλο καὶ ἄλλο·	εἰ	δὲ μὴ εἴη ἄλλο, τὸ
[5, 3, 15]	ἕν· τοῦτο γὰρ ἦν ἐκεῖνο.	Εἰ	δὲ μὴ ἕν, δύο δέ,
[5, 3, 15]	εἰ μὲν ἔχων, οὐχ ἁπλοῦς·	εἰ	δὲ μὴ ἔχων, πῶς ἐξ
[5, 3, 12]	ἄγειν ἐφ´ ἑαυτοῦ πανταχοῦ ἐκεῖνο·	εἰ	δὲ μή, ἢ πρὸ τοῦ
[5, 3, 12]	αὐτοῦ, ὅτι μὴ αὐτοῦ ἐνεργήσαντος.	Εἰ	δὲ μή, οὐκ ἔσται ἡ
[5, 3, 10]	εἰ μέλλοι ἐνεργεῖν ἐν αὑτῷ.	Εἰ	δὲ μή τι προελεύσεται ἐπ´
[5, 3, 16]	δὲ ἦν δηλονότι οὐ λόγος;	Εἰ	δὲ μὴ τοῦτο ἦν, πῶς
[5, 3, 9]	λαβέτω, εἶτα ἀπὸ ταύτης ἀναβαινέτω.	Εἰ	δὲ μηδὲ τοῦτο, αἴσθησιν ἐμπλατύτερα
[5, 3, 16]	οὖν ἑαυτῷ καὶ οὐδὲν ζητεῖ·	εἰ	δὲ μηδὲν ζητεῖ, ἔχει ἐν
[5, 3, 10]	ἕτερον τι αὐτοῦ ἐρεῖ, ψεύσεται·	εἰ	δὲ συμβεβηκὸς αὐτῷ, πολλὰ ἐρεῖ
[5, 3, 9]	ἔχων, ἀλλ´ αὐτὸς ὢν ταῦτα.	Εἰ	δέ τις ἀδυνατεῖ {τὴν πρώτην}
[5, 3, 11]	τῶν πάντων τἀγαθόν, οὐδὲ τοῦτο·	εἰ	δὲ τὸ πρὸ πάντων, ἔστω
[5, 3, 13]	τί ἐστι καὶ οὐδὲν ζητεῖ·	εἰ	δὲ τοῦ ἔξω ἔσται ἡ
[5, 3, 13]	τι εἴπῃς, ἔχει τὸ εἶναι.	Εἰ	δὲ τοῦτο, εἴ τί ἐστιν
[5, 3, 2]	~Πρότερον δὲ περὶ ψυχῆς ζητητέον,	εἰ	δοτέον αὐτῇ γνῶσιν ἑαυτῆς, καὶ
[5, 3, 1]	ἑαυτοῦ καὶ τοῦτο πῶς, σκοπεῖν,	εἰ	δυνατόν, ἢ ἀποστατέον τῆς δόξης
[5, 3, 10]	καὶ ἐγὼ ἐγώ» Τί οὖν,	εἰ	δύο μόνα εἴη καὶ λέγοι
[5, 3, 10]	ἄλλο καὶ ἄλλο; Καὶ γὰρ	εἰ	ἕκαστον λόγος, πολλά ἐστι. Καταμανθάνει
[5, 3, 5]	νοῦς δῆλος ἑαυτὸν νοῶν. Ἀλλ´	εἰ	ἡ νόησις καὶ τὸ νοητὸν
[5, 3, 5]	ὁ αὐτὸς τοῖς οὖσιν. Ἀλλ´	εἰ	ἡ νόησις καὶ τὸ νοητὸν
[5, 3, 5]	τέλεον αὐτὸν ᾖ νενοηκώς. Ἀλλ´	εἰ	καὶ τὸν τεθεωρηκότα, ὁμοῦ καὶ
[5, 3, 12]	οὖν ὡς ἀτυχοῦσά του ἐφορμᾷ;	Εἰ	κατὰ λόγον θησόμεθα, τὴν μὲν
[5, 3, 10]	ἢ αὐτὸ πολύ τι εἶναι,	εἰ	μέλλοι ἐνεργεῖν ἐν αὑτῷ. Εἰ
[5, 3, 12]	ἐνέργειαι αὐτοῦ τὸ πλῆθος. Ἀλλ´	εἰ	μὲν αἱ ἐνέργειαι αὐτοῦ μὴ
[5, 3, 12]	ὄντος καὶ ἐξηρτημένου ἀπ´ ἐκείνου.	Εἰ	μὲν γὰρ ἐκείνου ποθὲν ἐνεργήσαντος
[5, 3, 10]	λέγῃ εἰμὶ τόδε» τὸ τόδε»	εἰ	μὲν ἕτερον τι αὐτοῦ ἐρεῖ,
[5, 3, 15]	μὴ ἔχει, πῶς παρέσχεν; Ἀλλ´	εἰ	μὲν ἔχων, οὐχ ἁπλοῦς· εἰ
[5, 3, 7]	δὲ πάντα τὰ δοθέντα αὐτός.	Εἰ	μὲν οὖν κἀκεῖνο γνώσεται κατὰ
[5, 3, 5]	τῇ θεωρίᾳ ὑπάρχει τὰ τεθεωρημένα,	εἰ	μὲν τύποι αὐτῶν, οὐκ αὐτὰ
[5, 3, 3]	ἀλλ´ ἔγνω μόνον καὶ ἔστη·	εἰ	μὴ ἄρα πρὸς ἑαυτὴν διαλογίζοιτο
[5, 3, 14]	Πῶς οὖν λέγομεν περὶ αὐτοῦ,	εἰ	μὴ αὐτὸ ἔχομεν; Ἤ, εἰ
[5, 3, 8]	ἑτέρου> οὖσαν ἐν ἑτέρῳ γίγνεσθαι>	εἰ	μὴ εἴη ἐκείνου ἐξηρτημένη· διὸ
[5, 3, 14]	εἰ μὴ αὐτὸ ἔχομεν; Ἤ,	εἰ	μὴ ἔχομεν τῇ γνώσει, καὶ
[5, 3, 16]	ἐν ἑαυτῷ ὃ ἐζήτησεν ἄν,	εἰ	μὴ παρῆν. Ἔχει οὖν ἐν
[5, 3, 3]	βεβηκότα, ὅμως δὲ ἡμέτερον, καὶ	εἰ	μὴ συναριθμοῖμεν τοῖς μέρεσι τῆς
[5, 3, 5]	εἶναι τῷ νοητῷ· καὶ γάρ,	εἰ	μὴ ταὐτόν, οὐκ ἀλήθεια ἔσται·
[5, 3, 1]	τῶν ἀτόπων συμβαινόντων· καὶ γὰρ	εἰ	μὴ ψυχῇ δοίημεν τοῦτο ὡς
[5, 3, 11]	ἐπέκεινα νοῦ εἶναι. Καὶ γὰρ	εἰ	νοήσει, οὐκ ἐπέκεινα νοῦ, ἀλλὰ
[5, 3, 11]	νοῦ, ἀλλὰ νοῦς ἔσται· ἀλλὰ	εἰ	νοῦς ἔσται, καὶ αὐτὸ {τὸ}
[5, 3, 16]	ὡσαύτως μένοντα ἐπὶ τούτου ἑκουσίως;	Εἰ	οὖν ἀγαπητὸν τούτῳ τὸ ζῆν,
[5, 3, 5]	τεθεωρηκότα, ὁμοῦ καὶ τὰ ἑωραμένα.	Εἰ	οὖν ἐν τῇ θεωρίᾳ ὑπάρχει
[5, 3, 5]	πάλιν τὸ οὐσιῶδες αὐτοῦ δυνάμει.	Εἰ	οὖν ἐνέργεια καὶ ἡ οὐσία
[5, 3, 5]	οὐσία ἡ πρώτη τὸ νοητόν·	εἰ	οὖν ἐνέργεια καὶ ἡ πρώτη
[5, 3, 5]	ἔσται, νοῦς, νόησις, τὸ νοητόν.	Εἰ	οὖν ἡ νόησις αὐτοῦ τὸ
[5, 3, 4]	καὶ οἷα τὰ ἔργα αὐτοῦ;	Εἰ	οὖν λέγοι, ὅτι ἀπὸ νοῦ
[5, 3, 15]	ἔμελλε τὸ ἐξ ἐκείνου ἐκείνῳ.	Εἰ	οὖν μὴ ταὐτόν, οὐδέ γε
[5, 3, 11]	πρὸ πάντων, ἔστω οὕτως ὠνομασμένον.	Εἰ	οὖν νοῦς, ὅτι πολύς ἐστι,
[5, 3, 5]	οὐκ αὐτὸ ἑαυτό» Τί οὖν,	εἰ	πᾶν τοιοῦτον οἷον ὁμοιομερὲς εἶναι,
[5, 3, 17]	καὶ ὁμοῦ τὰ πάντα; Ἀλλ´	εἰ	ποιεῖ ἕκαστον εἶναι καὶ τῇ
[5, 3, 17]	καὶ ἐκ τῶν ἤδη λεχθέντων,	εἰ	πολλάκις τις ἐπᾴδοι, γένοιτο. Τίς
[5, 3, 3]	πρὸς ἑαυτὴν διαλογίζοιτο τίς οὗτος»	εἰ	πρότερον ἐνέτυχε τούτῳ, καὶ λέγοι
[5, 3, 11]	αὐτὸν προσερεῖς· οὐδὲ τἀγαθὸν οὖν·	εἰ	σημαίνει ἕν τι τῶν πάντων
[5, 3, 11]	καὶ ταύτῃ πρὸ νοῦ· καὶ	εἰ	τὰ μετ´ αὐτὸν δὲ τὴν
[5, 3, 1]	τὰ ἄλλα νοεῖ, ὥσπερ ἂν	εἰ	τῇ αἰσθήσει καταλαμβάνοιμεν αὐτῶν τὴν
[5, 3, 10]	ἢ τί συνεῖναι; Καὶ γὰρ	εἰ	τὸ ἀμερὲς πάντη εἰπεῖν αὐτὸν
[5, 3, 7]	αὐτῷ ἰδεῖν ἑαυτὸν καὶ εἰδέναι,	εἰ	τὸ ἰδεῖν τοῦτό ἐστι τὸ
[5, 3, 7]	θεὸν θεωρεῖ, εἴποιμεν ἄν. Ἀλλ´	εἰ	τὸν θεὸν γινώσκειν αὐτόν τις
[5, 3, 5]	ἑαυτὸν καὶ θεωρῶν καὶ ἔχων.	Εἰ	τοῦτο, δεῖ τὴν θεωρίαν ταὐτὸν
[5, 3, 16]	ἄλλο τι συμβεβηκὸς τούτοις. Ἀλλ´	εἰ	τοῦτο τὸ ἀγαθόν, οὐδὲν ἂν
[5, 3, 1]	καὶ δόξα· ὁ δὲ νοῦς,	εἰ	τούτων γνῶσιν ἔχει ἢ μή,
[5, 3, 2]	ἔξω εἶναι μόνον· καὶ γὰρ	εἰ	τῶν ἔνδον ἐν τῷ σώματι
[5, 3, 1]	τῇ φύσει διδόναι παντάπασιν ἄτοπον,	εἰ	τῶν μὲν ἄλλων γνῶσιν ἔχει,
[5, 3, 17]	Οὐ μὴν ἀλλὰ πάλιν ἐπᾳστέον,	εἴ	ποθέν τινα πρὸς τὴν ὠδῖνα
[5, 3, 15]	ὅμως. Εἴρηται μὲν οὖν, ὅτι,	εἴ	τι ἐκ τοῦ ἑνός, ἄλλο
[5, 3, 7]	τὴν ἐνέργειαν ἴσχει. Καὶ γὰρ	εἴ	τι ἐξ αὐτοῦ, τῷ εἰς
[5, 3, 13]	τὸ εἶναι. Εἰ δὲ τοῦτο,	εἴ	τί ἐστιν ἁπλούστατον ἁπάντων, οὐχ
[5, 3, 12]	ἡ ἔκτασις. Ἀλλὰ δῆλον, ὅτι,	εἴ	τι ὑπέστη μετ´ αὐτόν, μένοντος
[5, 3, 17]	ὧν μετέχομεν ἀληθῶν ὅμως ἐκφεύγει,	εἴ	τις βούλοιτο εἰπεῖν καὶ διανοηθῆναι,
[5, 3, 3]	τὰ ἐν αὐτῷ σκοπεῖσθαι. Ἀλλ´	εἴ	τις φήσει τί οὖν κωλύει
[5, 3, 9]	συλλογιζόμενος περὶ αὑτοῦ· πάρεστι γὰρ	ἀεὶ	αὑτῷ, ἡμεῖς δέ, ὅταν εἰς
[5, 3, 3]	μὲν αἰεὶ ἡμέτερον δοκεῖ συγκεχωρημένον	ἀεὶ	γὰρ αἰσθανόμεθα νοῦς δὲ ἀμφισβητεῖται,
[5, 3, 11]	ἐκείνῳ, λαβὼν δὲ ἐγένετο νοῦς,	ἀεὶ	δὲ ἐνδιάμενος καὶ γενόμενος καὶ
[5, 3, 10]	ἐν τῷ αὐτῷ ἄμφω, καὶ	ἀεὶ	ἐν ἑτερότητι τὴν νόησιν εἶναι
[5, 3, 3]	καὶ οὐ προσχρώμεθα διανοίᾳ δὲ	ἀεί	καὶ ἡμέτερον μὲν χρωμένων, οὐ
[5, 3, 3]	ἀμφισβητεῖται, καὶ ὅτι μὴ αὐτῷ	ἀεὶ	καὶ ὅτι χωριστός· χωριστὸς δὲ
[5, 3, 12]	τίθενται. Εἶτα τὰς ἐνεργείας μενούσας	ἀεὶ	καὶ ὑποστάσεις θήσονται· ὑποστάσεις δὲ
[5, 3, 11]	θέλων ὡς ἁπλῷ ἔξεισιν ἄλλο	ἀεὶ	λαμβάνων ἐν αὐτῷ πληθυνόμενον· ὥστε
[5, 3, 12]	πρὸ φωτὸς ποιήσομεν ἐπιλάμπειν δὲ	ἀεὶ	μένοντα ἐπὶ τοῦ νοητοῦ. Οὐδὲ
[5, 3, 9]	μεῖναν, ἄλλο δὲ ἐξ ἄλλου	ἀεὶ	προϊὸν τοῦ πρὸ αὐτοῦ, ἕως
[5, 3, 6]	Καὶ εἰ αὐτὸ εἴη ἃ	λέγει,	γινώσκοι ἂν ἑαυτὸ οὕτω. Ὄντων
[5, 3, 6]	ὁρᾷ γινώσκει καὶ οἶδεν ἃ	λέγει.	Καὶ εἰ αὐτὸ εἴη ἃ
[5, 3, 13]	εἴπῃ ὄν εἰμι» ὡς ἐξευρὼν	λέγει	καὶ εἰκότως λέγει, τὸ γὰρ
[5, 3, 15]	τῷ ἓν ἕκαστον αὐτῶν εἶναι	λέγει	καὶ τὸ αὐτό· ἔτι δὲ
[5, 3, 13]	ὡς ἐξευρὼν λέγει καὶ εἰκότως	λέγει,	τὸ γὰρ ὂν πολύ ἐστιν·
[5, 3, 13]	ὄντος. Οὐ γὰρ ὡς λίθον	λέγει	τὸ ὄν, ὅταν ἀληθεύῃ, ἀλλ´
[5, 3, 5]	ἑτέρου εἶναι δεῖ, ἀλλ´ ὃ	λέγει,	τοῦτο καὶ εἶναι. Ἓν ἄρα
[5, 3, 10]	ὂν πάντη στήσεται. Ἧι γὰρ	ἐνεργεῖ,	ἄλλο καὶ ἄλλο· εἰ δὲ
[5, 3, 17]	καὶ ὧν μετέχομεν ἀληθῶν ὅμως	ἐκφεύγει,	εἴ τις βούλοιτο εἰπεῖν καὶ
[5, 3, 5]	ἄρα ἀλήθειαν οὐχ ἑτέρου εἶναι	δεῖ,	ἀλλ´ ὃ λέγει, τοῦτο καὶ
[5, 3, 17]	ἄλλο, ἀλλὰ στήσεται αὐτοῦ. Ἀλλὰ	δεῖ	ἀναβῆναι διά γε ἄλλα πολλὰ
[5, 3, 10]	καὶ τοῦ θιγγάνοντος οὐ νοοῦντος.	Δεῖ	δὲ τὸ νοοῦν μηδὲ αὐτὸ
[5, 3, 1]	~Ἆρα τὸ νοοῦν ἑαυτὸ ποικίλον	δεῖ	εἶναι, ἵνα ἑνί τινι τῶν
[5, 3, 10]	γὰρ ὄντος τινὸς ἄλλου ὅρασιν	δεῖ	εἶναι, μὴ δὲ ὄντος μάτην
[5, 3, 16]	ἄλλο πρὸ τούτου. Συστῆναι οὖν	δεῖ	εἰς ἓν ὄντως παντὸς πλήθους
[5, 3, 3]	αἰσθητικοῦ ἀρξάμενα; Ἢ ὅτι ψυχὴν	δεῖ	ἐν λογισμοῖς εἶναι· ταῦτα δὲ
[5, 3, 8]	Ἢ τὸ μὲν νοητὸν οὐδὲ	δεῖ	ζητεῖν, οἷον τὸ ἐπὶ τοῖς
[5, 3, 17]	γὰρ ἐφωτίσθη, τοῦτό ἐστιν, ὃ	δεῖ	θεάσασθαι· οὐδὲ γὰρ ἥλιον διὰ
[5, 3, 3]	εἶναι; Οὐδέν, φήσομεν· ἀλλ´ ἔτι	δεῖ	λέγειν ψυχῆς τοῦτο; Ἀλλ´ οὐ
[5, 3, 10]	τὰ ποιοῦντα, ὅθεν καὶ πρῶτα.	Δεῖ	οὖν ἅμα καὶ τὸ ποιοῦν
[5, 3, 12]	ἐν τῷ αὐτῷ ἤθει> ὑπέστη.	Δεῖ	οὖν, ἵνα τι ἄλλο ὑποστῇ,
[5, 3, 15]	τι ἐκ τοῦ ἑνός, ἄλλο	δεῖ	παρ´ αὐτό· ἄλλο δὲ ὂν
[5, 3, 11]	ταύτῃ πρὸ πάντων. Οὐ δὴ	δεῖ,	πρὸ ὧν ἐστι, τούτων ἕν
[5, 3, 10]	ἀμερὲς πάντη εἰπεῖν αὐτὸν δέοι,	δεῖ	πρότερον λέγειν ἃ μὴ ἔστιν·
[5, 3, 17]	βούλοιτο εἰπεῖν καὶ διανοηθῆναι, ἐπείπερ	δεῖ	τὴν διάνοιαν, ἵνα τι εἴπῃ,
[5, 3, 5]	θεωρῶν καὶ ἔχων. Εἰ τοῦτο,	δεῖ	τὴν θεωρίαν ταὐτὸν εἶναι τῷ
[5, 3, 16]	ἔτι ζητητέα. ~Ὅτι μὲν οὖν	δεῖ	τι εἶναι τὸ μετὰ τὸ
[5, 3, 10]	ποιήσει; ἢ ποῦ προβήσεται; Διὸ	δεῖ	τὸ ἐνεργοῦν ἢ περὶ ἄλλο
[5, 3, 11]	κἂν ἐξ αὐτοῦ ᾖ, πληθύει,	δεῖ	τὸ πάντη ἁπλοῦν καὶ πρῶτον
[5, 3, 16]	ζῶσα· ἐκεῖνο γὰρ αὐτοῦ ἀρχή.	Δεῖ	τοίνυν ἐκεῖνο ζωῆς εἶναι κρεῖσσον
[5, 3, 1]	αὐτὸ ἑαυτό, ἀλλ´ ἄλλο ἄλλο.	Δεῖ	τοίνυν θέσθαι καὶ ἁπλοῦ κατανόησιν
[5, 3, 10]	μὴ δὲ ὄντος μάτην ἐστί.	Δεῖ	τοίνυν πλείω ἑνὸς εἶναι, ἵνα
[5, 3, 10]	ἀριθμὸς ἤδη καὶ πολλὰ ἄλλα.	Δεῖ	τοίνυν τὸ νοοῦν ἕτερον καὶ
[5, 3, 10]	δὲ πᾶσαν στάσιν, οὐ νοήσει.	Δεῖ	τοίνυν τὸ νοοῦν, ὅταν νοῇ,
[5, 3, 9]	καὶ τὸ ψυχῆς θειότατον κατιδεῖν	δεῖ	τὸν μέλλοντα νοῦν εἴσεσθαι ὅ
[5, 3, 7]	τῷ εἰς αὐτὸν ἐν ἑαυτῷ.	Ἔδει	γὰρ πρῶτον ἐν ἑαυτῷ, εἶτα
[5, 3, 3]	δὲ καὶ ἐξελίττοι τὴν μορφήν,	μερίζει	ἃ ἡ φαντασία ἔδωκεν· εἰ
[5, 3, 15]	τῶν πάντων; Ἆρα, ὅτι αὐτὰ	σῴζει	ἓν ἕκαστον αὐτῶν ποιήσασα εἶναι;
[5, 3, 12]	μένοντος ἐκείνου ἐν τῷ αὐτῷ	ἤθει>	ὑπέστη. Δεῖ οὖν, ἵνα τι
[5, 3, 3]	τοῦ νοῦ. Ἀλλ´ αἴσθησις μὲν	αἰεὶ	ἡμέτερον δοκεῖ συγκεχωρημένον ἀεὶ γὰρ
[5, 3, 15]	ἀντιτεταγμένως τῷ ποιεῖν. Πῶς οὖν	ποιεῖ	ἃ μὴ ἔχει; Οὐ γὰρ
[5, 3, 17]	οὖν τὸ οὗ μετέχει, ὃ	ποιεῖ	αὐτὸ καὶ εἶναι καὶ ὁμοῦ
[5, 3, 9]	γεννῶσαν ἴτω μέχρι καὶ ὧν	ποιεῖ·	εἶτα ἐντεῦθεν ἀναβαινέτω ἀπὸ ἐσχάτων
[5, 3, 17]	ὁμοῦ τὰ πάντα; Ἀλλ´ εἰ	ποιεῖ	ἕκαστον εἶναι καὶ τῇ ἑνὸς
[5, 3, 7]	ὅμως θεωρεῖ καὶ ποιοῦσα εἴδη	ποιεῖ,	οἷον νοήσεις ἀπηρτισμένας, ὥστε πάντα
[5, 3, 15]	καὶ ὅτι μετ´ αὐτὸ δῆλον	ποιεῖ	τῷ τὸ πλῆθος αὐτοῦ ἓν
[5, 3, 5]	μερισμὸς ἑαυτοῦ· πῶς γὰρ καὶ	μεριεῖ;	οὐ γὰρ δὴ κατὰ τύχην·
[5, 3, 12]	ἐκείνου ποθὲν ἐνεργήσαντος αὗται ὑπέστησαν,	κἀκεῖ	πλῆθος ἔσται· εἰ δ´ αὐταί
[5, 3, 8]	νοερὰν προσειληφέναι, ἴχνος νοῦ ζωῆς·	ἐκεῖ	γὰρ τὰ ἀληθῆ. Ἡ δὲ
[5, 3, 8]	φῶς ὁρᾷ· χρώματα γὰρ ὁρᾷ·	ἐκεῖ	δὲ οὐ δι´ ἑτέρου, ἀλλὰ
[5, 3, 10]	οὐ γὰρ ἂν ἦν ἔσχατα.	Ἐκεῖ	δὲ πρῶτα τὰ ποιοῦντα, ὅθεν
[5, 3, 4]	τὰ πάντα οἷον γεγραμμένα, ὡς	ἐκεῖ	ὁ γράφων καὶ ὁ γράψας,
[5, 3, 8]	αὑτὸ βλέπει. Ἀλλ´ οὖν τούτων	ἐκεῖ	οὐδέν, ἀλλ´ ὅρασις καὶ τὸ
[5, 3, 4]	πτεροῦσθαι πρὸς νόησιν, ἵνα τις	ἐκεῖ	παρακαταθοῖτο ἃ εἶδε. Τὸ δὴ
[5, 3, 7]	θάτερα μὲν γὰρ ὡμοίωται ὅθεν	ἥκει,	κατὰ θάτερα δὲ καίτοι ἀνομοιωθεῖσα
[5, 3, 8]	ἄλλῳ, οὐδὲ μένει· εἰκόνι> γὰρ	προσήκει	ἑτέρου> οὖσαν ἐν ἑτέρῳ γίγνεσθαι>
[5, 3, 1]	γνῶσιν ἔχει ἢ μή, σκέψασθαι	προσήκει·	ὅσα δὲ νοητά, νοῦς δηλονότι
[5, 3, 6]	αὐτὸ ἴσχειν. Τούτῳ τοίνυν γιγνώσκειν	προσήκει,	ὡς καὶ αὐτῷ ὅσα ὁρᾷ
[5, 3, 3]	Ἀλλ´ αἴσθησις μὲν αἰεὶ ἡμέτερον	δοκεῖ	συγκεχωρημένον ἀεὶ γὰρ αἰσθανόμεθα νοῦς
[5, 3, 17]	ἁπλῷ διέξοδος τίς ἐστιν; Ἀλλ´	ἀρκεῖ	κἂν νοερῶς ἐφάψασθαι· ἐφαψάμενον δέ,
[5, 3, 17]	ἐπέκεινα ταύτης> καὶ ἐπέκεινα αὐταρκείας.	Ἀρκεῖ	οὖν ταῦτα λέγοντας ἀπαλλαχθῆναι; Ἢ
[5, 3, 16]	διὰ τοῦτο τὸ ὡσαύτως, ὅτι	ἀρκεῖ	τὰ παρόντα. Ἀλλὰ πάντων ἤδη
[5, 3, 2]	καὶ εἰς ἑαυτὸν στρέφεται καὶ	γιγνώσκει	ἑαυτόν; Ἢ ἐπὶ τὸν νοῦν
[5, 3, 1]	ἃ μὲν αὐτοῦ γνώσεται ὅτι	γιγνώσκει,	τίς δὲ ὢν γινώσκει οὐκέτι;
[5, 3, 6]	ὡς καὶ αὐτῷ ὅσα ὁρᾷ	γινώσκει	καὶ οἶδεν ἃ λέγει. Καὶ
[5, 3, 1]	ὅτι γιγνώσκει, τίς δὲ ὢν	γινώσκει	οὐκέτι; Ἢ καὶ τὰ ἑαυτοῦ
[5, 3, 1]	ἆρα οὕτω γνώσεται ἑαυτόν, ὅτι	γινώσκει	ταῦτα μόνον, τίς δὲ ὢν
[5, 3, 1]	οὐ νοῦς ἀντιλήψεται, καί, εἰ	βούλει,	διάνοια καὶ δόξα· ὁ δὲ
[5, 3, 5]	ἂν πάλιν τὸ οὐσιῶδες αὐτοῦ	δυνάμει.	Εἰ οὖν ἐνέργεια καὶ ἡ
[5, 3, 7]	μάλιστα, οἷς τὸ εἶναι οὐ	δυνάμει	ἐστίν, ἀλλὰ ἐνεργείᾳ. Τὸ εἶναι
[5, 3, 2]	ψυχῆς μέχρι τοῦδε ἱστάμενος τῇ	δυνάμει	ἢ καὶ εἰς ἑαυτὸν στρέφεται
[5, 3, 4]	τὸ τοιοῦτον μαθόντες αὐτῇ τῇ	δυνάμει	ᾗ καὶ ἐκεῖνο γινόμενοι, ὡς
[5, 3, 15]	Οὐ γὰρ ὡς ἡ ὕλη	δυνάμει	λέγεται, ὅτι δέχεται· πάσχει γάρ·
[5, 3, 5]	οὐδὲ γὰρ ὁ νοῦς οὗτος	δυνάμει	οὐδ´ ἕτερος μὲν αὐτός, ἡ
[5, 3, 4]	ἑαυτὸν ἐγνωκώς, ἡμεῖς δὲ ἄλλῃ	δυνάμει	προσχρησάμενοι νοῦν αὖ γινώσκοντα ἑαυτὸν
[5, 3, 3]	τί οὖν κωλύει τοῦτο ἄλλῃ	δυνάμει	σκοπεῖσθαι τὰ αὐτοῦ; οὐ τὸ
[5, 3, 4]	καὶ ὅτι σύνεσιν τῶν ἔξω	λαμβάνει,	καὶ ὅτι κρίνει ἃ κρίνει,
[5, 3, 3]	λογιστικὸν ἐπιζητεῖ, ἀλλὰ νοῦν καθαρὸν	λαμβάνει.	Τί οὖν κωλύει ἐν ψυχῇ
[5, 3, 2]	αὐτὴν δύναμιν. Καὶ σύνεσιν ἔτι	προσλαμβάνει	ὥσπερ ἐπιγινῶσκον καὶ ἐφαρμόζον τοῖς
[5, 3, 10]	εἰ ἕκαστον λόγος, πολλά ἐστι.	Καταμανθάνει	τοίνυν ἑαυτὸ τῷ ποικίλον ὀφθαλμὸν
[5, 3, 8]	γένηται καὶ ἐν ἄλλῳ, οὐδὲ	μένει·	εἰκόνι> γὰρ προσήκει ἑτέρου> οὖσαν
[5, 3, 10]	διάφορον πάντη αὐτὸ πρὸς αὐτὸ	μένει,	καὶ οὐδὲν ζητεῖ περὶ αὐτοῦ,
[5, 3, 11]	προσερεῖς· οὐδὲ τἀγαθὸν οὖν· εἰ	σημαίνει	ἕν τι τῶν πάντων τἀγαθόν,
[5, 3, 17]	ἀπαλλαχθῆναι; Ἢ ἔτι ἡ ψυχὴ	ὠδίνει	καὶ μᾶλλον. Ἴσως οὖν χρὴ
[5, 3, 4]	τῶν ἔξω λαμβάνει, καὶ ὅτι	κρίνει	ἃ κρίνει, καὶ ὅτι τοῖς
[5, 3, 4]	λαμβάνει, καὶ ὅτι κρίνει ἃ	κρίνει,	καὶ ὅτι τοῖς ἐν ἑαυτῷ
[5, 3, 13]	τί ἐστιν ἁπλούστατον ἁπάντων, οὐχ	ἕξει	νόησιν αὐτοῦ· εἰ γὰρ ἕξει,
[5, 3, 5]	οὐκ ἀλήθεια ἔσται· τύπον γὰρ	ἕξει	ὁ ἔχων τὰ ὄντα ἕτερον
[5, 3, 13]	γὰρ ἕξει, τῷ πολὺ εἶναι	ἕξει.	Οὔτ´ οὖν αὐτὸ νοεῖν οὔτ´
[5, 3, 13]	ἕξει νόησιν αὐτοῦ· εἰ γὰρ	ἕξει,	τῷ πολὺ εἶναι ἕξει. Οὔτ´
[5, 3, 5]	Ἡ μὲν γὰρ νόησις οἷον	περιέξει	τὸ νοητόν, ἢ ταὐτὸν τῷ
[5, 3, 11]	πολύς, ὅταν τὸ ἐπέκεινα ἐθέλῃ	νοεῖ,	ἓν μὲν οὖν αὐτὸ ἐκεῖνο,
[5, 3, 6]	τὸ αὐτὸ ἑαυτὸ κυρίως νοεῖν.	Νοεῖ	οὖν ἄλλως μὲν ἐπὶ ψυχῆς
[5, 3, 1]	τῶν ἐν αὐτῷ τὰ ἄλλα	νοεῖ,	ὥσπερ ἂν εἰ τῇ αἰσθήσει
[5, 3, 6]	κυριώτερον. Ἡ μὲν γὰρ ψυχὴ	ἐνόει	ἑαυτὴν ὅτι ἄλλου, ὁ δὲ
[5, 3, 5]	καθότι τὸ νοητὸν αὐτός, ὅπερ	ἐνόει	τῇ νοήσει, ὃ ἦν αὐτός.
[5, 3, 6]	συγχωροῦσα τῷ ἐνεργήματι τοῦ νοῦ.	Ἐπεὶ	δὲ ἐνταῦθα γεγενήμεθα πάλιν αὖ
[5, 3, 15]	ἐγγύς, τὰ {δὲ} τῷ πόρρω.	Ἐπεὶ	δὲ τὸ μετ´ αὐτὸ καὶ
[5, 3, 15]	ἂν ἔχοις, ὅτι ὁμοῦ πάντα>	ἐπεὶ	καὶ ἕκαστον τῶν ἐξ αὐτοῦ,
[5, 3, 8]	Ὁ ἰδών· νοῦς δὲ ὁρᾷ.	Ἐπεὶ	καὶ ἐνταῦθα ἡ ὄψις φῶς
[5, 3, 13]	ἑαυτῷ, καὶ εἰς αὐτὸ νεῦον.	Ἐπεὶ	καὶ ἡ συναίσθησις πολλοῦ τινος
[5, 3, 7]	ἄγουσα ἀπὸ τῶν ἄλλων ἐνέργεια·	ἐπεὶ	καὶ τοῖς ἄλλοις, οἷς ἐστιν
[5, 3, 13]	τὸ γὰρ ὂν πολύ ἐστιν·	ἐπεί,	ὅταν ὡς εἰς ἁπλοῦν ἐπιβάλῃ
[5, 3, 8]	ἄλλῳ ἄλλο καὶ οὐχ αὑτὸ	βλέπει.	Ἀλλ´ οὖν τούτων ἐκεῖ οὐδέν,
[5, 3, 8]	εἴη ἐκείνου ἐξηρτημένη· διὸ οὐδὲ	βλέπει,	ἅτε δὴ φῶς ἱκανὸν οὐκ
[5, 3, 4]	ἀφεὶς ἑαυτοῦ τούτῳ καὶ τοῦτον	βλέπει,	αὐτῷ δὲ ἑαυτόν. Ὡς δὴ
[5, 3, 8]	οὐδὲ αἰσθητικήν, αὕτη γὰρ ἔξω	βλέπει	καὶ οὐ μᾶλλον αἰσθάνεται· ὁ
[5, 3, 8]	φῶς τῶν ἀληθῶν λαβὼν οἷον	βλέπει	μᾶλλον τὰ ὁρατά, ἀλλὰ τοὐναντίον.
[5, 3, 3]	τί φησιν; Ἢ οὔπω οὐδὲν	ἐρεῖ,	ἀλλ´ ἔγνω μόνον καὶ ἔστη·
[5, 3, 10]	αὐτῷ, πολλὰ ἐρεῖ ἢ τοῦτο	ἐρεῖ	εἰμὶ εἰμὶ» καὶ ἐγὼ ἐγώ»
[5, 3, 10]	εἰ δὲ συμβεβηκὸς αὐτῷ, πολλὰ	ἐρεῖ	ἢ τοῦτο ἐρεῖ εἰμὶ εἰμὶ»
[5, 3, 8]	τὸ ὁρατόν. Τίς οὖν αὐτὸ	ἐρεῖ	οἷόν ἐστιν; Ὁ ἰδών· νοῦς
[5, 3, 10]	εἰ μὲν ἕτερον τι αὐτοῦ	ἐρεῖ,	ψεύσεται· εἰ δὲ συμβεβηκὸς αὐτῷ,
[5, 3, 6]	ἕν· καὶ ὅλος ὅλῳ, οὐ	μέρει	ἄλλο μέρος. Ἆρ´ οὖν τοιοῦτον
[5, 3, 2]	μὲν γὰρ ἑαυτοῦ τούτῳ τῷ	μέρει	διδόντες νοῦν γὰρ αὐτὸν φήσομεν
[5, 3, 3]	διὰ τί οὐ τούτῳ τῷ	μέρει	δόντες τὸ νοεῖν ἑαυτὸ ἀπαλλαξόμεθα;
[5, 3, 5]	ἑαυτὸν ὁρᾷ. ~Ἆρ´ οὖν ἄλλῳ	μέρει	ἑαυτοῦ ἄλλο μέρος αὐτοῦ καθορᾷ;
[5, 3, 10]	χρωμάτων. Εἰ γὰρ ἑνὶ καὶ	ἀμερεῖ	προσβάλλοι, ἠλογήθη· τί γὰρ ἂν
[5, 3, 5]	ὂν ταὐτὸν αὐτῷ εἶδεν ἑαυτόν·	διαφέρει	γὰρ οὐδὲν τὸ ὁρῶν πρὸς
[5, 3, 10]	πάλιν αὖ ἕκαστον τῶν νοουμένων	συνεκφέρει	τὴν ταυτότητα ταύτην καὶ τὴν
[5, 3, 13]	πολλοῦ τινος αἴσθησίς ἐστι· καὶ	μαρτυρεῖ	καὶ τοὔνομα. Καὶ ἡ νόησις
[5, 3, 6]	διδάξαι, πῶς ποτε ὁ νοῦς	θεωρεῖ	ἑαυτόν, διδάξαι δὲ τοῦτο τῆς
[5, 3, 7]	νῷ ὄντι; ~Ἀλλὰ τὸν θεὸν	θεωρεῖ,	εἴποιμεν ἄν. Ἀλλ´ εἰ τὸν
[5, 3, 7]	καὶ γὰρ καὶ πράττουσα ὅμως	θεωρεῖ	καὶ ποιοῦσα εἴδη ποιεῖ, οἷον
[5, 3, 10]	ὅσῳ ἂν μάλιστα αὐτὸ νοῇ·	διχάσει	γὰρ αὐτὸ ἑαυτό, κἂν σύνεσιν
[5, 3, 7]	τὸν θεὸν γινώσκειν αὐτόν τις	ὁμολογήσει,	καὶ ταύτῃ συγχωρεῖν ἀναγκασθήσεται καὶ
[5, 3, 10]	τὸ ἓν πάντη εἰς τί	ἐνεργήσει,	ἀλλὰ μόνον καὶ ἔρημον> ὂν
[5, 3, 16]	πρότερον ἐκεῖνο, οὗ μὴ ἐξίστασθαι	δεήσει,	ὅτι ἀγαθόν· εἰ δὲ μή,
[5, 3, 10]	πάλιν ἄλλου. Τί οὖν; οὐ	δεήσει	πάλιν ἄλλου ἐπέκεινα τούτου; ἢ
[5, 3, 10]	ἓν ἄμφω· εἰ δὲ μή,	δεήσει	πάλιν ἄλλου. Τί οὖν; οὐ
[5, 3, 1]	νοεῖ, ὥσπερ ἂν εἰ τῇ	αἰσθήσει	καταλαμβάνοιμεν αὐτῶν τὴν μορφὴν καὶ
[5, 3, 5]	ἀλλ´ οὐχ ἑαυτὸν ἑωρακώς. Ἢ	προσθήσει	παρ´ αὐτοῦ καὶ τὸν τεθεωρηκότα,
[5, 3, 10]	τὸ δὲ ἄλλο, τί καὶ	ποιήσει;	ἢ ποῦ προβήσεται; Διὸ δεῖ
[5, 3, 15]	ἔτυχε· μηδ´ ἐνθυμηθεὶς ὃ ποιήσει,	ποιήσει	ὅμως. Εἴρηται μὲν οὖν, ὅτι,
[5, 3, 15]	ὡς ἔτυχε· μηδ´ ἐνθυμηθεὶς ὃ	ποιήσει,	ποιήσει ὅμως. Εἴρηται μὲν οὖν,
[5, 3, 5]	αὐτός, αὐτὸς ἄρα ἑαυτὸν νοήσει·	νοήσει	γὰρ τῇ νοήσει, ὅπερ ἦν
[5, 3, 10]	ὅταν δὲ πᾶσαν στάσιν, οὐ	νοήσει.	Δεῖ τοίνυν τὸ νοοῦν, ὅταν
[5, 3, 5]	πῶς διὰ τοῦτο τὸ νοοῦν	νοήσει	ἑαυτό; Ἡ μὲν γὰρ νόησις
[5, 3, 12]	κινήσεται, καὶ πρὸ τοῦ νοῆσαι	νοήσει,	ἢ ἡ πρώτη ἐνέργεια αὐτοῦ
[5, 3, 5]	αὐτός. Καθ´ ἑκάτερον ἄρα ἑαυτὸν	νοήσει,	καθότι καὶ ἡ νόησις αὐτὸς
[5, 3, 5]	νοητὸν αὐτός, αὐτὸς ἄρα ἑαυτὸν	νοήσει·	νοήσει γὰρ τῇ νοήσει, ὅπερ
[5, 3, 5]	νοητὸν αὐτός, ὅπερ ἐνόει τῇ	νοήσει,	ὃ ἦν αὐτός. ~Ὁ μὲν
[5, 3, 10]	καὶ τὴν ἑτερότητα· ἢ τί	νοήσει,	ὃ μὴ ἔχει ἄλλο καὶ
[5, 3, 5]	ἑαυτὸν νοήσει· νοήσει γὰρ τῇ	νοήσει,	ὅπερ ἦν αὐτός, καὶ νοήσει
[5, 3, 11]	νοῦ εἶναι. Καὶ γὰρ εἰ	νοήσει,	οὐκ ἐπέκεινα νοῦ, ἀλλὰ νοῦς
[5, 3, 5]	νοήσει, ὅπερ ἦν αὐτός, καὶ	νοήσει	τὸ νοητόν, ὅπερ ἦν αὐτός.
[5, 3, 5]	οὕτω θεωρούμενον, ἀλλ´ οὐ θεωροῦντα,	νοήσει·	ὥστε οὐ πάντα οὐδὲ ὅλον
[5, 3, 13]	ὅταν ἀληθεύῃ, ἀλλ´ εἴρηκε μιᾷ	ῥήσει	πολλά. Τὸ γὰρ εἶναι τοῦτο,
[5, 3, 7]	ἃ δύναται κομισάμενος· εἰ δὲ	ἀδυνατήσει	ἰδεῖν σαφῶς ἐκεῖνον, ἐπειδὴ τὸ
[5, 3, 3]	αὐτῷ σκοπεῖσθαι. Ἀλλ´ εἴ τις	φήσει	τί οὖν κωλύει τοῦτο ἄλλῃ
[5, 3, 2]	γὰρ αὐτὸν φήσομεν καὶ ὅπῃ	διοίσει	τοῦ ἐπάνω ζητήσομεν, μὴ δὲ
[5, 3, 1]	ὄν, ἀλλὰ μηδὲ νοῦ τῇ	φύσει	διδόναι παντάπασιν ἄτοπον, εἰ τῶν
[5, 3, 6]	ἕως ἦμεν ἄνω ἐν νοῦ	φύσει,	ἠρκούμεθα καὶ ἐνοοῦμεν καὶ εἰς
[5, 3, 8]	οὐ ταῦτα· ἀόρατα γὰρ τῇ	φύσει	καὶ ταῦτα, καὶ ἔτι μᾶλλον
[5, 3, 12]	γινώσκειν· ἀλλ´ ἔστιν ἐν δευτέρᾳ	φύσει	τὸ γινώσκειν. Ἓν γάρ τι
[5, 3, 1]	ἔχει, ἑαυτοῦ δὲ μὴ ἐν	γνώσει	καὶ ἐπιστήμῃ καταστήσεται. Καὶ γὰρ
[5, 3, 14]	Ἤ, εἰ μὴ ἔχομεν τῇ	γνώσει,	καὶ παντελῶς οὐκ ἔχομεν; Ἀλλ´
[5, 3, 15]	ἕως ζωῆς μετέχει, ἓν πολλά·	ἀδυνατεῖ	γὰρ δεῖξαι αὐτὸ ἓν πάντα.
[5, 3, 9]	ὢν ταῦτα. Εἰ δέ τις	ἀδυνατεῖ	{τὴν πρώτην} τὴν τοιαύτην ψυχὴν
[5, 3, 16]	αὐτῷ οὔτε ζωῆς οὔτε νοῦ	ἀποστατεῖ.	Αὐτάρκης οὖν ἑαυτῷ καὶ οὐδὲν
[5, 3, 4]	τι βέλτιον αὐτοῦ, ὃ οὐ	ζητεῖ,	ἀλλ´ ἔχει πάντως δήπου; Ἀλλ´
[5, 3, 16]	Αὐτάρκης οὖν ἑαυτῷ καὶ οὐδὲν	ζητεῖ·	εἰ δὲ μηδὲν ζητεῖ, ἔχει
[5, 3, 13]	αὐτό τί ἐστι καὶ οὐδὲν	ζητεῖ·	εἰ δὲ τοῦ ἔξω ἔσται
[5, 3, 16]	τὸ ζῆν, δῆλον ὅτι οὐδὲν	ζητεῖ·	ἔοικε τοίνυν διὰ τοῦτο τὸ
[5, 3, 16]	οὐδὲν ζητεῖ· εἰ δὲ μηδὲν	ζητεῖ,	ἔχει ἐν ἑαυτῷ ὃ ἐζήτησεν
[5, 3, 10]	πρὸς αὐτὸ μένει, καὶ οὐδὲν	ζητεῖ	περὶ αὐτοῦ, ὃ δ´ ἐξελίττει
[5, 3, 17]	ἐκείνου· φωτισθεῖσα δὲ ἔχει, ὃ	ἐζήτει,	καὶ τοῦτο τὸ τέλος τἀληθινὸν
[5, 3, 3]	τὸ διανοητικὸν οὐδὲ τὸ λογιστικὸν	ἐπιζητεῖ,	ἀλλὰ νοῦν καθαρὸν λαμβάνει. Τί
[5, 3, 10]	ζητεῖ περὶ αὐτοῦ, ὃ δ´	ἐξελίττει	ἑαυτό, καὶ πολλὰ ἂν εἴη.
[5, 3, 13]	περιττὸν ἔσται αὐτῷ τὸ νοεῖν.	Κινδυνεύει	γὰρ ὅλως τὸ νοεῖν πολλῶν
[5, 3, 11]	παρεμπεσόν, κἂν ἐξ αὐτοῦ ᾖ,	πληθύει,	δεῖ τὸ πάντη ἁπλοῦν καὶ
[5, 3, 3]	νοῦν καθαρὸν λαμβάνει. Τί οὖν	κωλύει	ἐν ψυχῇ νοῦν καθαρὸν εἶναι;
[5, 3, 12]	{τὸ} πλῆθος ἔσται. ~Καὶ τί	κωλύει	οὕτω πλῆθος εἶναι, ἕως ἐστὶν
[5, 3, 3]	εἴ τις φήσει τί οὖν	κωλύει	τοῦτο ἄλλῃ δυνάμει σκοπεῖσθαι τὰ
[5, 3, 13]	προτέρα οὖσα εἴσω εἰς αὐτὸν	ἐπιστρέφει	δηλονότι πολὺν ὄντα· καὶ γὰρ
[5, 3, 2]	τὸ διανοητικὸν τῆς ψυχῆς ἆρα	ἐπιστρέφει	ἐφ´ ἑαυτὸ καὶ αὐτό; Ἢ
[5, 3, 5]	αὐτὰ ἐκ τοῦ μερίσαι αὑτὸν	ἔχει,	ἀλλ´ ἦν πρὶν μερίσαι ἑαυτὸν
[5, 3, 10]	ἢ τί νοήσει, ὃ μὴ	ἔχει	ἄλλο καὶ ἄλλο; Καὶ γὰρ
[5, 3, 1]	εἰ τῶν μὲν ἄλλων γνῶσιν	ἔχει,	ἑαυτοῦ δὲ μὴ ἐν γνώσει
[5, 3, 5]	μὲν τύποι αὐτῶν, οὐκ αὐτὰ	ἔχει·	εἰ δ´ αὐτὰ ἔχει, οὐκ
[5, 3, 16]	μὴ δύναμιν εἰς τὸ γεννᾶν	ἔχει.	Ἐκεῖνα δὲ νῦν λεκτέον, ὡς,
[5, 3, 16]	ζητεῖ· εἰ δὲ μηδὲν ζητεῖ,	ἔχει	ἐν ἑαυτῷ ὃ ἐζήτησεν ἄν,
[5, 3, 1]	δὲ νοῦς, εἰ τούτων γνῶσιν	ἔχει	ἢ μή, σκέψασθαι προσήκει· ὅσα
[5, 3, 6]	μὲν οὕτως, πειθὼ δὲ οὐκ	ἔχει·	καὶ γὰρ ἡ μὲν ἀνάγκη
[5, 3, 2]	ἐφορᾷ οἷον τοὺς τύπους, καὶ	ἔχει	καὶ περὶ τούτους τὴν αὐτὴν
[5, 3, 4]	κανόσιν, οὓς παρὰ τοῦ νοῦ	ἔχει,	καὶ ὡς ἔστι τι βέλτιον
[5, 3, 11]	Τοῦτο δὲ ἤδη νοῦς, ὅτε	ἔχει,	καὶ ὡς νοῦς ἔχει· πρὸ
[5, 3, 17]	ἀφώτιστος ἄθεος ἐκείνου· φωτισθεῖσα δὲ	ἔχει,	ὃ ἐζήτει, καὶ τοῦτο τὸ
[5, 3, 15]	Πῶς οὖν ποιεῖ ἃ μὴ	ἔχει;	Οὐ γὰρ ὡς ἔτυχε· μηδ´
[5, 3, 8]	ἡ μὲν οὐχ ὁρᾷ ἃ	ἔχει·	οὐδὲ γὰρ αὐτὴ ἐγέννησεν, ἀλλ´
[5, 3, 5]	αὐτὰ ἔχει· εἰ δ´ αὐτὰ	ἔχει,	οὐκ ἰδὼν αὐτὰ ἐκ τοῦ
[5, 3, 16]	ἐζήτησεν ἄν, εἰ μὴ παρῆν.	Ἔχει	οὖν ἐν ἑαυτῷ τὸ ἀγαθὸν
[5, 3, 4]	αὐτοῦ, ὃ οὐ ζητεῖ, ἀλλ´	ἔχει	πάντως δήπου; Ἀλλ´ ἆρα τί
[5, 3, 3]	παρ´ αὐτῇ. Τὸ ἀγαθὸν πῶς	ἔχει	παρ´ αὐτῇ; Ἢ ἀγαθοειδής ἐστι,
[5, 3, 7]	ἑαυτὸν γινώσκειν. Καὶ γὰρ ὅσα	ἔχει	παρ´ ἐκείνου γνώσεται, καὶ ἃ
[5, 3, 11]	ὅτε ἔχει, καὶ ὡς νοῦς	ἔχει·	πρὸ δὲ τούτου ἔφεσις μόνον
[5, 3, 15]	μὴ ἔχειν. Ἀλλ´ ἃ μὴ	ἔχει,	πῶς παρέσχεν; Ἀλλ´ εἰ μὲν
[5, 3, 11]	μετ´ αὐτὸν δὲ τὴν τάξιν	ἔχει	τὴν τῶν πάντων, καὶ ταύτῃ
[5, 3, 13]	ὥσπερ εἰκὼν πρὸς ἀρχέτυπον, πολλὰ	ἔχει.	Τί οὖν; Ἕκαστον αὐτῶν οὐ
[5, 3, 13]	ἐστι, κἂν ἄλλο τι εἴπῃς,	ἔχει	τὸ εἶναι. Εἰ δὲ τοῦτο,
[5, 3, 10]	εἶναι ἐν παντί. Οὐδὲ γὰρ	ἔχει	τὸ ἓν πάντη εἰς τί
[5, 3, 11]	πολὺ ποιήσασα. Καὶ γὰρ αὖ	ἔχει	τύπον τοῦ ὁράματος· ἢ οὐ
[5, 3, 9]	ζωῆς ἢ ἄλλων, ἀλλ´ ἃς	παρέχει	ἄλλοις παρέχει, οὐχ ἑαυτῷ· οὐδὲ
[5, 3, 9]	ἄλλων, ἀλλ´ ἃς παρέχει ἄλλοις	παρέχει,	οὐχ ἑαυτῷ· οὐδὲ γὰρ δεῖται
[5, 3, 9]	δεῖται τῶν χειρόνων, οὐδὲ αὑτῷ	παρέχει	τὸ ἔλαττον ἔχων τὸ πᾶν,
[5, 3, 15]	τῶν ἐξ αὐτοῦ, ἕως ζωῆς	μετέχει,	ἓν πολλά· ἀδυνατεῖ γὰρ δεῖξαι
[5, 3, 17]	ἕν. Τί οὖν τὸ οὗ	μετέχει,	ὃ ποιεῖ αὐτὸ καὶ εἶναι
[5, 3, 17]	{τοῦ αὐτοῦ ἑνὸς} μετείληφε καὶ	μετέχει	τοῦ αὐτοῦ ἑνός, οὐκ αὐτὸ
[5, 3, 10]	νοῆσαν; Πρὸ γὰρ τοῦ νοῆσαι	ὑπάρχει	ὅπερ ἐστὶν ἑαυτῷ. Καὶ γὰρ
[5, 3, 5]	Εἰ οὖν ἐν τῇ θεωρίᾳ	ὑπάρχει	τὰ τεθεωρημένα, εἰ μὲν τύποι
[5, 3, 11]	τὸ γὰρ ἀφ´ οὗ οὐκ	ἐνυπάρχει,	ἀλλ´ ἐξ ὧν· ἀφ´ οὗ
[5, 3, 15]	ὕλη δυνάμει λέγεται, ὅτι δέχεται·	πάσχει	γάρ· ἀλλ´ οὗτος ἀντιτεταγμένως τῷ
[5, 3, 7]	καὶ εἰς ἑαυτὸν τὴν ἐνέργειαν	ἴσχει.	Καὶ γὰρ εἴ τι ἐξ
[5, 3, 2]	τύπων ἐφ´ ἑκάτερα τὴν σύνεσιν	ἴσχει.	Καὶ πῶς τὴν σύνεσιν ἴσχει,
[5, 3, 2]	ἴσχει. Καὶ πῶς τὴν σύνεσιν	ἴσχει,	πρῶτον ζητητέον. ~Ἡ μὲν γὰρ
[5, 3, 16]	κρεῖσσον καὶ νοῦ· οὕτω γὰρ	ἐπιστρέψει	πρὸς ἐκεῖνο καὶ τὴν ζωὴν
[5, 3, 10]	καὶ ἔρημον> ὂν πάντη στήσεται.	Ἧι	γὰρ ἐνεργεῖ, ἄλλο καὶ ἄλλο·
[5, 3, 10]	πολλὰ ἐρεῖ ἢ τοῦτο ἐρεῖ	εἰμὶ	εἰμὶ» καὶ ἐγὼ ἐγώ» Τί
[5, 3, 10]	ἐρεῖ ἢ τοῦτο ἐρεῖ εἰμὶ	εἰμὶ»	καὶ ἐγὼ ἐγώ» Τί οὖν,
[5, 3, 13]	ἁπλοῦν ἐπιβάλῃ καὶ εἴπῃ ὄν	εἰμι»	οὐκ ἔτυχεν οὔτε αὐτοῦ οὔτε
[5, 3, 10]	ἓν εἴη. Εἶθ´ ὅταν λέγῃ	εἰμὶ	τόδε» τὸ τόδε» εἰ μὲν
[5, 3, 13]	αὐτὸ τοῦτο μόνον εἴπῃ ὄν	εἰμι»	ὡς ἐξευρὼν λέγει καὶ εἰκότως
[5, 3, 10]	ἢ ποικίλων χρωμάτων. Εἰ γὰρ	ἑνὶ	καὶ ἀμερεῖ προσβάλλοι, ἠλογήθη· τί
[5, 3, 1]	ἑαυτὸ ποικίλον δεῖ εἶναι, ἵνα	ἑνί	τινι τῶν ἐν αὐτῷ τὰ
[5, 3, 1]	λεγόμενον νοεῖν ἑαυτό, ὅτι δὴ	ἑνὶ	τῶν ἐν αὐτῷ τὰ ἄλλα
[5, 3, 5]	ὄντι, οἷον λίθῳ ἢ ἀψύχῳ	τινί	καὶ οὐσία ἡ πρώτη τὸ
[5, 3, 1]	ποικίλον δεῖ εἶναι, ἵνα ἑνί	τινι	τῶν ἐν αὐτῷ τὰ ἄλλα
[5, 3, 8]	καὶ ἐν ἄλλῳ, οὐδὲ μένει·	εἰκόνι>	γὰρ προσήκει ἑτέρου> οὖσαν ἐν
[5, 3, 6]	τινα γενέσθαι ζητοῦμεν, οἷον ἐν	εἰκόνι	τὸ ἀρχέτυπον θεωρεῖν ἐθέλοντες. Ἴσως
[5, 3, 3]	δι´ αἰσθήσεως καὶ ἡμεῖς οὐχ	οἱ	αἰσθανόμενοι· ἆρ´ οὖν καὶ διανοούμεθα
[5, 3, 14]	κἂν μὴ λέγωμεν. Ἀλλ´ ὥσπερ	οἱ	ἐνθουσιῶντες καὶ κάτοχοι γενόμενοι ἐπὶ
[5, 3, 3]	μὲν οὕτως; Ἢ αὐτοὶ μὲν	οἱ	λογιζόμενοι καὶ νοοῦμεν τὰ ἐν
[5, 3, 8]	ἔστι καὶ αὕτη εἴδωλον καὶ	οἱ	λόγοι· ὅθεν δὲ ἦλθε, τὸ
[5, 3, 10]	εἰ δύο μόνα εἴη καὶ	λέγοι	ἐγὼ καὶ τοῦτο» Ἢ ἀνάγκη
[5, 3, 3]	ἔδωκεν· εἰ δέ, εἰ ἀγαθός,	λέγοι,	ἐξ ὧν μὲν ἔγνω διὰ
[5, 3, 4]	τὰ ἔργα αὐτοῦ; Εἰ οὖν	λέγοι,	ὅτι ἀπὸ νοῦ ἐστι καὶ
[5, 3, 3]	εἰ πρότερον ἐνέτυχε τούτῳ, καὶ	λέγοι	προσχρωμένη τῇ μνήμῃ, ὅτι Σωκράτης.
[5, 3, 8]	καὶ αὕτη εἴδωλον καὶ οἱ	λόγοι·	ὅθεν δὲ ἦλθε, τὸ ἐναργὲς
[5, 3, 17]	ἤδη λεχθέντων, εἰ πολλάκις τις	ἐπᾴδοι,	γένοιτο. Τίς οὖν ὥσπερ καινὴ
[5, 3, 10]	τὸ ἀμερὲς πάντη εἰπεῖν αὐτὸν	δέοι,	δεῖ πρότερον λέγειν ἃ μὴ
[5, 3, 7]	καὶ ἐνταῦθα, εἴτε πράττοι, εἴτε	ποιοῖ·	καὶ γὰρ καὶ πράττουσα ὅμως
[5, 3, 6]	εἰ αὐτὸ εἴη ἃ λέγει,	γινώσκοι	ἂν ἑαυτὸ οὕτω. Ὄντων δὲ
[5, 3, 10]	Εἰ γὰρ ἑνὶ καὶ ἀμερεῖ	προσβάλλοι,	ἠλογήθη· τί γὰρ ἂν ἔχοι
[5, 3, 10]	αὐτὸ πολύ τι εἶναι, εἰ	μέλλοι	ἐνεργεῖν ἐν αὑτῷ. Εἰ δὲ
[5, 3, 4]	ἐγνωκώς, ἡμεῖς δὲ ἄλλῃ δυνάμει	προσχρησάμενοι	νοῦν αὖ γινώσκοντα ἑαυτὸν κατοψόμεθα
[5, 3, 6]	ὃ νοερόν πως, διανοητικὸν αὐτὸ	τιθέμενοι	καὶ τῇ ὀνομασίᾳ ὑποσημαίνοντες νοῦν
[5, 3, 3]	οὕτως; Ἢ αὐτοὶ μὲν οἱ	λογιζόμενοι	καὶ νοοῦμεν τὰ ἐν τῇ
[5, 3, 3]	αἰσθήσεως καὶ ἡμεῖς οὐχ οἱ	αἰσθανόμενοι·	ἆρ´ οὖν καὶ διανοούμεθα οὕτως
[5, 3, 14]	ὥσπερ οἱ ἐνθουσιῶντες καὶ κάτοχοι	γενόμενοι	ἐπὶ τοσοῦτον κἂν εἰδεῖεν, ὅτι
[5, 3, 4]	τῇ δυνάμει ᾗ καὶ ἐκεῖνο	γινόμενοι,	ὡς τὸν γινώσκοντα ἑαυτὸν διττὸν
[5, 3, 14]	ἐκεῖνο, ὅταν νοῦν καθαρὸν ἔχωμεν,	χρώμενοι,	ὡς οὗτός ἐστιν ὁ ἔνδον
[5, 3, 6]	ἐκεῖθεν, ὅθεν περ καὶ αὐτό,	συμβαίνοι	ἂν καὶ τούτῳ λόγῳ ὄντι
[5, 3, 15]	πολλῶν ᾖ, οὔπω ἐστὶν ὄν»	εἴποι	τις αὐτό· κἂν ἕκαστον ἔχῃ
[5, 3, 5]	ὑπάρχει τὰ τεθεωρημένα, εἰ μὲν	τύποι	αὐτῶν, οὐκ αὐτὰ ἔχει· εἰ
[5, 3, 6]	ἐν αὐτῷ ἴχνεσιν ἐφαρμόττοντι οὕτω	τοι	γινώσκειν ἑαυτό. Μεταθέτω τοίνυν καὶ
[5, 3, 7]	τὴν ἐνέργειαν ἔχοντι πυρὸς οὕτω	τοι	καὶ ἴχνος αὐτοῦ δυνηθῆναι ποιῆσαι
[5, 3, 17]	μηδ´ ἐλθὼν οὐκ ἐφώτισεν. Οὕτω	τοι	καὶ ψυχὴ ἀφώτιστος ἄθεος ἐκείνου·
[5, 3, 7]	ὅθεν ἥκει, κατὰ θάτερα δὲ	καίτοι	ἀνομοιωθεῖσα ὅμως ὡμοίωται καὶ ἐνταῦθα,
[5, 3, 15]	ἁπλοῦν τάχ´ ἄν τις δοίη	καίτοι	καὶ τοῦτο ζητηθείη ἄν, πῶς
[5, 3, 7]	ὅμως ὡμοίωται καὶ ἐνταῦθα, εἴτε	πράττοι,	εἴτε ποιοῖ· καὶ γὰρ καὶ
[5, 3, 3]	ὅτι Σωκράτης. Εἰ δὲ καὶ	ἐξελίττοι	τὴν μορφήν, μερίζει ἃ ἡ
[5, 3, 3]	διὰ νοῦ μὲν οὕτως; Ἢ	αὐτοὶ	μὲν οἱ λογιζόμενοι καὶ νοοῦμεν
[5, 3, 3]	τὰ ἐν τῇ διανοίᾳ νοήματα	αὐτοί·	τοῦτο γὰρ ἡμεῖς. Τὰ δὲ
[5, 3, 3]	αὐτοῖς, ἤδη παρ´ αὐτῆς ἂν	ἔχοι	κανόνα ἔχουσα τοῦ ἀγαθοῦ παρ´
[5, 3, 10]	προσβάλλοι, ἠλογήθη· τί γὰρ ἂν	ἔχοι	περὶ αὐτοῦ εἰπεῖν, ἢ τί
[5, 3, 1]	τοῦ σώματος φύσιν, οὐκ ἂν	ἔχοι	τὸ ὡς ἀληθῶς νοεῖν αὑτό·
[5, 3, 14]	Ἀλλ´ ὥσπερ οἱ ἐνθουσιῶντες καὶ	κάτοχοι	γενόμενοι ἐπὶ τοσοῦτον κἂν εἰδεῖεν,
[5, 3, 9]	ἕως ἂν εἰς ἡμᾶς καὶ	ἐπὶ	γῆν ἥκῃ· ἀλλὰ πᾶν καὶ
[5, 3, 6]	ἄλλως μὲν ἐπὶ ψυχῆς ὄν,	ἐπὶ	δὲ τοῦ νοῦ κυριώτερον. Ἡ
[5, 3, 12]	φασί· σύνθεσις γὰρ τὰ ἑξῆς·	ἐπὶ	δὲ τῶν ὄντων τίς ἀνάγκη
[5, 3, 13]	ὅτι ταῦτα λέγοντες ἑαυτοὺς περιτρέπομεν	ἐπὶ	τἀναντία. Πολὺ γὰρ αὐτὸ ποιοῦμεν
[5, 3, 9]	δὲ βούλεταί τις, καταβαίνων καὶ	ἐπὶ	τὴν γεννῶσαν ἴτω μέχρι καὶ
[5, 3, 12]	ἀλλήλων τὰ πολλά, ἄλλο ἄλλοθεν	ἐπὶ	τὴν σύνθεσιν κατὰ τύχην ἰόν.
[5, 3, 12]	ἀτελὴς ἔσται ὁρμὴ μόνον οὖσα.	Ἐπὶ	τί οὖν ὡς ἀτυχοῦσά του
[5, 3, 8]	οὐδὲ δεῖ ζητεῖν, οἷον τὸ	ἐπὶ	τοῖς σώμασι χρῶμα ἢ σχῆμα·
[5, 3, 6]	γινώσκειν ἑαυτό. Μεταθέτω τοίνυν καὶ	ἐπὶ	τὸν ἀληθῆ νοῦν τὴν εἰκόνα,
[5, 3, 2]	στρέφεται καὶ γιγνώσκει ἑαυτόν; Ἢ	ἐπὶ	τὸν νοῦν ἀνενεκτέον τοῦτο. Γνῶσιν
[5, 3, 14]	οἱ ἐνθουσιῶντες καὶ κάτοχοι γενόμενοι	ἐπὶ	τοσοῦτον κἂν εἰδεῖεν, ὅτι ἔχουσι
[5, 3, 12]	ποιήσομεν ἐπιλάμπειν δὲ ἀεὶ μένοντα	ἐπὶ	τοῦ νοητοῦ. Οὐδὲ γὰρ ἀποτέτμηται
[5, 3, 16]	οὖν τὸ ζῆν ὡσαύτως μένοντα	ἐπὶ	τούτου ἑκουσίως; Εἰ οὖν ἀγαπητὸν
[5, 3, 2]	συνάγον καὶ διαιροῦν· ἢ καὶ	ἐπὶ	τῶν ἐκ τοῦ νοῦ ἰόντων
[5, 3, 6]	νοεῖν. Νοεῖ οὖν ἄλλως μὲν	ἐπὶ	ψυχῆς ὄν, ἐπὶ δὲ τοῦ
[5, 3, 9]	μὲν τοῦ ἡλίου φῶς ἐν	ἀέρι,	αὐτὴ δὲ ἡ ψυχὴ ἡ
[5, 3, 10]	Διὸ δεῖ τὸ ἐνεργοῦν ἢ	περὶ	ἄλλο ἐνεργεῖν, ἢ αὐτὸ πολύ
[5, 3, 9]	τὴν τοῦ μεγέθους σφαῖραν τὸ	περὶ	αὐτὴν ἐξ αὐτῆς λάμπον. Ἡλίου
[5, 3, 9]	ψυχὴ ἐκ νοῦ φῶς τι	περὶ	αὐτὸν γενομένη ἐξήρτηταί τε αὐτοῦ
[5, 3, 9]	ἄν τις συγχωρήσειεν ἐφ´ ἑαυτοῦ	περὶ	αὐτὸν ἥλιον εἶναι, ἐξ οὗ
[5, 3, 9]	ἥκῃ· ἀλλὰ πᾶν καὶ τὸ	περὶ	αὐτὸν ἥλιον θήσεται ἐν ἄλλῳ,
[5, 3, 9]	εἶναι, ἐξ οὗ ὡρμημένον καὶ	περὶ	αὐτὸν μεῖναν, ἄλλο δὲ ἐξ
[5, 3, 13]	ἐνδέχεται, ἡμῖν αὐτοῖς σημαίνειν ἐπιχειροῦμεν	περὶ	αὐτοῦ. Ἀλλ´ ὅταν ἀπορῶμεν ἀναίσθητον
[5, 3, 14]	ἔχομεν αὐτοῦ. Πῶς οὖν λέγομεν	περὶ	αὐτοῦ, εἰ μὴ αὐτὸ ἔχομεν;
[5, 3, 10]	ἠλογήθη· τί γὰρ ἂν ἔχοι	περὶ	αὐτοῦ εἰπεῖν, ἢ τί συνεῖναι;
[5, 3, 14]	αὐτοῦ. ~Πῶς οὖν ἡμεῖς λέγομεν	περὶ	αὐτοῦ; Ἢ λέγομεν μέν τι
[5, 3, 14]	λέγομεν· ὥστε ἐκ τῶν ὕστερον	περὶ	αὐτοῦ λέγομεν. Ἔχειν δὲ οὐ
[5, 3, 6]	γὰρ ἦν ὁ νοῶν καὶ	περὶ	αὐτοῦ λέγων, ἡ δὲ ψυχὴ
[5, 3, 14]	ἔχομεν; Ἀλλ´ οὕτως ἔχομεν, ὥστε	περὶ	αὐτοῦ μὲν λέγειν, αὐτὸ δὲ
[5, 3, 10]	αὐτὸ μένει, καὶ οὐδὲν ζητεῖ	περὶ	αὐτοῦ, ὃ δ´ ἐξελίττει ἑαυτό,
[5, 3, 14]	αὐτοῦ; Ἢ λέγομεν μέν τι	περὶ	αὐτοῦ, οὐ μὴν αὐτὸ λέγομεν
[5, 3, 17]	σχολὴν ἄγειν λέγειν, ὕστερον δὲ	περὶ	αὐτοῦ συλλογίζεσθαι. Τότε δὲ χρὴ
[5, 3, 8]	ἢ πόθεν ἂν ἔσχομεν λέγειν	περὶ	αὐτοῦ; Τοιοῦτόν ἐστιν, οἷον σαφέστερον
[5, 3, 9]	δὲ αὐτὸς αὑτὸν οὐ συλλογιζόμενος	περὶ	αὑτοῦ· πάρεστι γὰρ ἀεὶ αὑτῷ,
[5, 3, 9]	καὶ οὔτε ἐν ἄλλῳ, ἀλλὰ	περὶ	ἐκεῖνον, οὔτε τόπος αὐτῇ· οὐδὲ
[5, 3, 9]	ἄλλης τοιαύτης. Καὶ αὐτῇ μὲν	περὶ	νοῦ συλλογιστέα οἷος ἀφ´ ἑαυτῆς
[5, 3, 10]	δὲ πάλιν λέγωμεν οὐ γὰρ	περὶ	τοῦ ἐπιτυχόντος> ἡ σκέψις λεκτέον
[5, 3, 2]	τοὺς τύπους, καὶ ἔχει καὶ	περὶ	τούτους τὴν αὐτὴν δύναμιν. Καὶ
[5, 3, 2]	μέχρι τίνος σκεπτέον. ~Πρότερον δὲ	περὶ	ψυχῆς ζητητέον, εἰ δοτέον αὐτῇ
[5, 3, 7]	αὐτοῦ ὁμοιούμενον αὐτῷ, οἷον καὶ	πυρὶ	ἐν αὑτῷ πρότερον ὄντι πυρὶ
[5, 3, 7]	πυρὶ ἐν αὑτῷ πρότερον ὄντι	πυρὶ	καὶ τὴν ἐνέργειαν ἔχοντι πυρὸς
[5, 3, 9]	καὶ ἐπὶ τὴν γεννῶσαν ἴτω	μέχρι	καὶ ὧν ποιεῖ· εἶτα ἐντεῦθεν
[5, 3, 1]	Καὶ τίς ὁ τρόπος καὶ	μέχρι	τίνος σκεπτέον. ~Πρότερον δὲ περὶ
[5, 3, 2]	Καὶ νοῦς ὁ τῆς ψυχῆς	μέχρι	τοῦδε ἱστάμενος τῇ δυνάμει ἢ
[5, 3, 4]	ὁ γράψας, ἆρ´ οὖν στήσεται	μέχρι	τούτων ὁ οὕτως ἑαυτὸν ἐγνωκώς,
[5, 3, 8]	λόγος δὲ ὁ ἐν τοῖς	σπέρμασι	τοῖς ταῦτα ποιοῦσιν οὐ ταῦτα·
[5, 3, 8]	ζητεῖν, οἷον τὸ ἐπὶ τοῖς	σώμασι	χρῶμα ἢ σχῆμα· πρὶν γὰρ
[5, 3, 13]	τοῦ σεμνοτάτου νοῦ» ἐν τοῖς	πᾶσι	μόνον ἀληθὲς οὐκ ὄνομα ὂν
[5, 3, 17]	καινὴ ἐπῳδὴ ἄλλη; Ἐπιθέουσα γὰρ	πᾶσι	τοῖς ἀληθέσι καὶ ὧν μετέχομεν
[5, 3, 12]	Ἀλλ´ ἐπ´ ἀριθμοῦ μὲν οὕτως	φασί·	σύνθεσις γὰρ τὰ ἑξῆς· ἐπὶ
[5, 3, 6]	ἦν ὁ αὐτὸς τοῖς νοουμένοις	ἀληθέσι	καὶ ὄντως οὖσι καὶ πρώτοις,
[5, 3, 17]	ἄλλη; Ἐπιθέουσα γὰρ πᾶσι τοῖς	ἀληθέσι	καὶ ὧν μετέχομεν ἀληθῶν ὅμως
[5, 3, 3]	καὶ εἰ μὴ συναριθμοῖμεν τοῖς	μέρεσι	τῆς ψυχῆς. Ἢ ἡμέτερον καὶ
[5, 3, 6]	τοῖς νοουμένοις ἀληθέσι καὶ ὄντως	οὖσι	καὶ πρώτοις, καὶ ὅτι μὴ
[5, 3, 12]	ἑνὸς τοῦ νοῦ ἁπλοῦ ὄντος	φήσουσι	τὰς ἐνεργείας προελθεῖν· ἤδη μέν
[5, 3, 14]	ἐπὶ τοσοῦτον κἂν εἰδεῖεν, ὅτι	ἔχουσι	μεῖζον ἐν αὐτοῖς, κἂν μὴ
[5, 3, 12]	ἤθει> ὑπέστη. Δεῖ οὖν, ἵνα	τι	ἄλλο ὑποστῇ, ἡσυχίαν ἄγειν ἐφ´
[5, 3, 12]	τὰς ἐνεργείας προελθεῖν· ἤδη μέν	τι	ἁπλοῦν τὸ πρὸ τῶν ἐνεργειῶν
[5, 3, 10]	τὸ τόδε» εἰ μὲν ἕτερον	τι	αὐτοῦ ἐρεῖ, ψεύσεται· εἰ δὲ
[5, 3, 4]	νοῦ ἔχει, καὶ ὡς ἔστι	τι	βέλτιον αὐτοῦ, ὃ οὐ ζητεῖ,
[5, 3, 13]	καὶ ἄρρητον τῇ ἀληθείᾳ· ὅ	τι	γὰρ ἂν εἴπῃς, τὶ ἐρεῖς.
[5, 3, 10]	ἑνὶ καὶ ἀμερεῖ προσβάλλοι, ἠλογήθη·	τί	γὰρ ἂν ἔχοι περὶ αὐτοῦ
[5, 3, 7]	τὸ αὐτὸ εἶναι τὸ ὁρώμενον.	Τί	γὰρ ἂν καὶ δοίημεν αὐτῷ
[5, 3, 15]	μὴ ταὐτόν, οὐδέ γε βέλτιον·	τί	γὰρ ἂν τοῦ ἑνὸς βέλτιον
[5, 3, 16]	πῶς τὸ ἀγαθοειδὲς ἐξ ἀγαθοῦ;	Τί	γὰρ ἔχον ἑαυτοῦ ἀγαθοειδὲς λέγεται;
[5, 3, 10]	οὐδὲ δεήσεται οἷον πολυπραγμονεῖν ἑαυτό·	τί	γὰρ καὶ μαθήσεται νοῆσαν; Πρὸ
[5, 3, 3]	νοῦ δέχεται ἐπικείμενα ἴχνη. Διὰ	τί	δὲ οὐ τοῦτο νοῦς, τὰ
[5, 3, 16]	τοῦ ἐν ἐκείνῳ ὄντος, ὅ	τι	δήποτέ ἐστι τοῦτο. ~Τί οὖν
[5, 3, 12]	τὸ γὰρ αὐτὸ» πρὸ τοῦ	τὶ»	~Διὸ καὶ ἄρρητον τῇ ἀληθείᾳ·
[5, 3, 13]	εἶναι τοῦ ὅλου, ὅταν αὐτό	τι	ἑαυτὸ νοῇ, ὃ δὴ καὶ
[5, 3, 8]	νοητὸν ὁ νοῦς, καὶ ποῖόν	τι	ἑαυτόν; Ἢ τὸ μὲν νοητὸν
[5, 3, 12]	ἀνάγκη ἤδη καὶ ἐνταῦθα ἕν	τι	εἶναι, ἀφ´ οὗ τὰ πολλά;
[5, 3, 10]	ἄλλο ἐνεργεῖν, ἢ αὐτὸ πολύ	τι	εἶναι, εἰ μέλλοι ἐνεργεῖν ἐν
[5, 3, 11]	πρὸ ὧν ἐστι, τούτων ἕν	τι	εἶναι, οὐδὲ νοῦν αὐτὸν προσερεῖς·
[5, 3, 16]	ζητητέα. ~Ὅτι μὲν οὖν δεῖ	τι	εἶναι τὸ μετὰ τὸ πρῶτον,
[5, 3, 17]	ἐπείπερ δεῖ τὴν διάνοιαν, ἵνα	τι	εἴπῃ, ἄλλο καὶ ἄλλο λαβεῖν·
[5, 3, 13]	αὐτῷ πολύ ἐστι, κἂν ἄλλο	τι	εἴπῃς, ἔχει τὸ εἶναι. Εἰ
[5, 3, 15]	Εἴρηται μὲν οὖν, ὅτι, εἴ	τι	ἐκ τοῦ ἑνός, ἄλλο δεῖ
[5, 3, 12]	τὸ δέ ἐστιν ἄνευ τοῦ	τὶ»	ἕν· εἰ γὰρ τὶ ἕν,
[5, 3, 12]	τοῦ τὶ» ἕν· εἰ γὰρ	τὶ	ἕν, οὐκ ἂν αὐτοέν· τὸ
[5, 3, 10]	ἔχει τὸ ἓν πάντη εἰς	τί	ἐνεργήσει, ἀλλὰ μόνον καὶ ἔρημον>
[5, 3, 7]	ἐνέργειαν ἴσχει. Καὶ γὰρ εἴ	τι	ἐξ αὐτοῦ, τῷ εἰς αὐτὸν
[5, 3, 14]	αὐτοῖς, κἂν μὴ εἰδῶσιν ὅ	τι,	ἐξ ὧν δὲ κεκίνηνται καὶ
[5, 3, 11]	ἀορίστως ἔχουσα ἐπ´ αὐτῇ φάντασμά	τι,	ἐξῆλθε δὲ ἄλλο λαβοῦσα ἐν
[5, 3, 13]	ὅ τι γὰρ ἂν εἴπῃς,	τὶ	ἐρεῖς. Ἀλλὰ τὸ ἐπέκεινα> πάντων
[5, 3, 9]	τὸν μέλλοντα νοῦν εἴσεσθαι ὅ	τι	ἐστί. Γένοιτο δ´ ἂν τοῦτο
[5, 3, 13]	νοεῖν· ἓν δὲ ἕκαστον αὐτό	τί	ἐστι καὶ οὐδὲν ζητεῖ· εἰ
[5, 3, 13]	εἶναι. Εἰ δὲ τοῦτο, εἴ	τί	ἐστιν ἁπλούστατον ἁπάντων, οὐχ ἕξει
[5, 3, 3]	οὐχ ἡμέτερον. Τὸ δὴ προσχρῆσθαι	τί	ἐστιν; Ἆρα αὐτοὺς ἐκεῖνο γινομένους,
[5, 3, 4]	ἔχει πάντως δήπου; Ἀλλ´ ἆρα	τί	ἐστιν αὐτὸ {ὃ} οὐκ οἶδεν
[5, 3, 7]	καὶ εἰς ἄλλο, ἢ ἄλλο	τι	ἥκειν ἀπ´ αὐτοῦ ὁμοιούμενον αὐτῷ,
[5, 3, 10]	εἴη ἄλλο, τὸ δὲ ἄλλο,	τί	καὶ ποιήσει; ἢ ποῦ προβήσεται;
[5, 3, 12]	φύσει τὸ γινώσκειν. Ἓν γάρ	τι	καὶ τὸ γινώσκειν· τὸ δέ
[5, 3, 17]	πῶς ποιῆσαν; Καί, μὴ φανῇ	τι	κρεῖττον, οὐκ ἄπεισιν ὁ λογισμὸς
[5, 3, 14]	ἄρα, ὡς οὐ ταῦτα, ἀλλά	τι	κρεῖττον τούτου, ὃ λέγομεν ὄν»
[5, 3, 12]	αὐτὸ {τὸ} πλῆθος ἔσται. ~Καὶ	τί	κωλύει οὕτω πλῆθος εἶναι, ἕως
[5, 3, 10]	ταύτην καὶ τὴν ἑτερότητα· ἢ	τί	νοήσει, ὃ μὴ ἔχει ἄλλο
[5, 3, 1]	τῆς τοῦ αὐτὸ ἑαυτὸ νοεῖν	τι	ὄντως. Ἀποστῆναι μὲν οὖν τῆς
[5, 3, 8]	ἀμυδρὰν ἀποσῳζόντων εἰκόνα. ~Ποῖον δέ	τι	ὁρᾷ τὸ νοητὸν ὁ νοῦς,
[5, 3, 3]	λογιζομένης δυνάμεως ἔργα. Ἀλλὰ διὰ	τί	οὐ τούτῳ τῷ μέρει δόντες
[5, 3, 10]	εἰμὶ εἰμὶ» καὶ ἐγὼ ἐγώ»	Τί	οὖν, εἰ δύο μόνα εἴη
[5, 3, 5]	τοῦτο δὲ οὐκ αὐτὸ ἑαυτό»	Τί	οὖν, εἰ πᾶν τοιοῦτον οἷον
[5, 3, 13]	εἰκὼν πρὸς ἀρχέτυπον, πολλὰ ἔχει.	Τί	οὖν; Ἕκαστον αὐτῶν οὐ νοηθήσεται;
[5, 3, 15]	ἄρα· τοῦτο δέ ἐστιν ἐνδεέστερον.	Τί	οὖν ἐνδεέστερον τοῦ ἑνός; Ἢ
[5, 3, 17]	ὅ τι δήποτέ ἐστι τοῦτο.	~Τί	οὖν ἐστι κρεῖττον ζωῆς ἐμφρονεστάτου
[5, 3, 3]	ἐπιζητεῖ, ἀλλὰ νοῦν καθαρὸν λαμβάνει.	Τί	οὖν κωλύει ἐν ψυχῇ νοῦν
[5, 3, 3]	σκοπεῖσθαι. Ἀλλ´ εἴ τις φήσει	τί	οὖν κωλύει τοῦτο ἄλλῃ δυνάμει
[5, 3, 10]	δὲ μή, δεήσει πάλιν ἄλλου.	Τί	οὖν; οὐ δεήσει πάλιν ἄλλου
[5, 3, 10]	ἢ ὁ μὲν νοῦς τοῦτο;	Τί	οὖν; οὐχ ὁρᾷ ἑαυτόν; Ἢ
[5, 3, 17]	αὐτοῦ ἑνός, οὐκ αὐτὸ ἕν.	Τί	οὖν τὸ οὗ μετέχει, ὃ
[5, 3, 12]	ἔσται ὁρμὴ μόνον οὖσα. Ἐπὶ	τί	οὖν ὡς ἀτυχοῦσά του ἐφορμᾷ;
[5, 3, 9]	δὲ ψυχὴ ἐκ νοῦ φῶς	τι	περὶ αὐτὸν γενομένη ἐξήρτηταί τε
[5, 3, 14]	περὶ αὐτοῦ; Ἢ λέγομεν μέν	τι	περὶ αὐτοῦ, οὐ μὴν αὐτὸ
[5, 3, 2]	καὶ τὸ αὐτὸ ἑαυτό» ὅ	τί	ποτ´ ἐστὶ σκεψόμεθα. Εἰ δὲ
[5, 3, 4]	ἀναγκαῖον οὕτως, εἴπερ γνωσόμεθα, ὅ	τί	ποτ´ ἐστὶ τὸ ἐν νῷ
[5, 3, 10]	ἐν αὑτῷ. Εἰ δὲ μή	τι	προελεύσεται ἐπ´ ἄλλο, στήσεται· ὅταν
[5, 3, 12]	ἡ προθυμία οὐκ εἶχεν ὅ	τι	προθυμηθῇ· οὐδ´ αὖ τὸ μὲν
[5, 3, 12]	οὐκ εἶχεν· οὐδὲ γὰρ ἦν	τι,	πρὸς ὃ ἡ ἔκτασις. Ἀλλὰ
[5, 3, 16]	καὶ νοῦν εἴπομεν, ἢ ἄλλο	τι	συμβεβηκὸς τούτοις. Ἀλλ´ εἰ τοῦτο
[5, 3, 10]	ἔχοι περὶ αὐτοῦ εἰπεῖν, ἢ	τί	συνεῖναι; Καὶ γὰρ εἰ τὸ
[5, 3, 16]	τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως; Καὶ	τί	ταῦτα πρὸς τὸ ἀγαθόν; Τὸ
[5, 3, 6]	μὲν δὴ λόγος ἀπέδειξεν εἶναί	τι	τὸ αὐτὸ ἑαυτὸ κυρίως νοεῖν.
[5, 3, 2]	δοτέον αὐτῇ γνῶσιν ἑαυτῆς, καὶ	τί	τὸ γινῶσκον ἐν αὐτῇ καὶ
[5, 3, 16]	ζωὴν τὴν ἐν αὐτῷ, μίμημά	τι	τοῦ ἐν ἐκείνῳ ὄντος, καθὸ
[5, 3, 16]	νοῦν τὸν ἐν τούτῳ, μίμημά	τι	τοῦ ἐν ἐκείνῳ ὄντος, ὅ
[5, 3, 7]	ἑαυτὸν γνώσεται· καὶ γὰρ ἕν	τι	τῶν δοθέντων αὐτός, μᾶλλον δὲ
[5, 3, 11]	ἕτερον ἁπάντων. Οὐ τοίνυν ἕν	τι	τῶν πάντων, ἀλλὰ πρὸ πάντων,
[5, 3, 13]	ὂν αὐτοῦ ἀλλ´ ὅτι οὔτε	τι	τῶν πάντων οὔτε ὄνομα αὐτοῦ>
[5, 3, 11]	τἀγαθὸν οὖν· εἰ σημαίνει ἕν	τι	τῶν πάντων τἀγαθόν, οὐδὲ τοῦτο·
[5, 3, 12]	ἔκτασις. Ἀλλὰ δῆλον, ὅτι, εἴ	τι	ὑπέστη μετ´ αὐτόν, μένοντος ἐκείνου
[5, 3, 3]	τύπον τῇ διανοίᾳ· ἡ δὲ	τί	φησιν; Ἢ οὔπω οὐδὲν ἐρεῖ,
[5, 3, 9]	ὃ εἰκόνα ἔφαμεν νοῦ σῴζουσάν	τι	φῶς ἐκείνου, οἷον ἡλίου μετὰ
[5, 3, 6]	ψυχὴ ἡσυχίαν ἦγε συγχωροῦσα τῷ	ἐνεργήματι	τοῦ νοῦ. Ἐπεὶ δὲ ἐνταῦθα
[5, 3, 8]	ὁ λόγος ὁ ἐν τῷ	σπέρματι	καὶ ἡ ἔχουσα ψυχὴ ταῦτα.
[5, 3, 2]	εἰ τῶν ἔνδον ἐν τῷ	σώματι	γινομένων συναίσθησις εἴη, ἀλλὰ τῶν
[5, 3, 2]	ἀντίληψις· τῶν γὰρ ἐν τῷ	σώματι	παθημάτων ὑφ´ ἑαυτοῦ αἰσθάνεται. Τὸ
[5, 3, 4]	νοεῖν αὖ οὐχ ὡς ἄνθρωπον	ἔτι,	ἀλλὰ παντελῶς ἄλλον γενόμενον καὶ
[5, 3, 15]	εἶναι λέγει καὶ τὸ αὐτό·	ἔτι	δὲ τὸ μὴ πολλὰ ἔχον
[5, 3, 3]	καθαρὸν εἶναι; Οὐδέν, φήσομεν· ἀλλ´	ἔτι	δεῖ λέγειν ψυχῆς τοῦτο; Ἀλλ´
[5, 3, 15]	ἀνάγκη δὲ τοῦ μετ´ αὐτὸ	ἔτι	ζητητέα. ~Ὅτι μὲν οὖν δεῖ
[5, 3, 17]	οὖν ταῦτα λέγοντας ἀπαλλαχθῆναι; Ἢ	ἔτι	ἡ ψυχὴ ὠδίνει καὶ μᾶλλον.
[5, 3, 8]	φωτὸς ἐν ψυχῇ, τοιοῦτον καὶ	ἔτι	κάλλιον καὶ μεῖζον αὐτὸ νομίζων
[5, 3, 8]	τῇ φύσει καὶ ταῦτα, καὶ	ἔτι	μᾶλλον ἐκεῖνα. Καὶ ἔστι φύσις
[5, 3, 2]	τὴν αὐτὴν δύναμιν. Καὶ σύνεσιν	ἔτι	προσλαμβάνει ὥσπερ ἐπιγινῶσκον καὶ ἐφαρμόζον
[5, 3, 12]	ἀπεδίδομεν, τῇ δὲ ἀρχῇ πάντων	οὐκέτι.	Δεῖται δὲ πρὸ τοῦ πολλοῦ
[5, 3, 1]	γιγνώσκει, τίς δὲ ὢν γινώσκει	οὐκέτι;	Ἢ καὶ τὰ ἑαυτοῦ καὶ
[5, 3, 10]	αὐτῷ ἄμφω, καὶ ἀεὶ ἐν	ἑτερότητι	τὴν νόησιν εἶναι καὶ ἐν
[5, 3, 10]	τὴν νόησιν εἶναι καὶ ἐν	ταυτότητι	δὲ ἐξ ἀνάγκης· καὶ εἶναι
[5, 3, 10]	ὑπ´ αὐτοῦ πλῆθος εἶναι ἐν	παντί.	Οὐδὲ γὰρ ἔχει τὸ ἓν
[5, 3, 12]	δευτέρῳ τῷ ἐκ τῶν ἐνεργειῶν	συστάντι	τὰς ἐνεργείας ἃς παραχωρῆσαν· ἄλλο
[5, 3, 6]	πράξεως ἀπηλλαγμένῳ καὶ ἐν νῷ	ὄντι;	~Ἀλλὰ τὸν θεὸν θεωρεῖ, εἴποιμεν
[5, 3, 6]	συμβαίνοι ἂν καὶ τούτῳ λόγῳ	ὄντι	καὶ συγγενῆ λαμβάνοντι καὶ τοῖς
[5, 3, 5]	ζῆν οὐδὲ τὸ νοεῖν ἄλλῳ	ὄντι,	οἷον λίθῳ ἢ ἀψύχῳ τινί
[5, 3, 7]	καὶ πυρὶ ἐν αὑτῷ πρότερον	ὄντι	πυρὶ καὶ τὴν ἐνέργειαν ἔχοντι
[5, 3, 6]	τούτῳ λόγῳ ὄντι καὶ συγγενῆ	λαμβάνοντι	καὶ τοῖς ἐν αὐτῷ ἴχνεσιν
[5, 3, 6]	πρακτικῷ καὶ μὴ ἐν αὐτῷ	μένοντι	εἴη ἂν τῶν μὲν ἔξω
[5, 3, 6]	οὗτος· ὡς πρὸς τὸ ἔξω	βλέποντι	τῷ πρακτικῷ καὶ μὴ ἐν
[5, 3, 6]	καὶ τοῖς ἐν αὐτῷ ἴχνεσιν	ἐφαρμόττοντι	οὕτω τοι γινώσκειν ἑαυτό. Μεταθέτω
[5, 3, 7]	ὄντι πυρὶ καὶ τὴν ἐνέργειαν	ἔχοντι	πυρὸς οὕτω τοι καὶ ἴχνος
[5, 3, 16]	ἐκεῖνο, οὗ μὴ ἐξίστασθαι δεήσει,	ὅτι	ἀγαθόν· εἰ δὲ μή, βέλτιον
[5, 3, 6]	μὲν γὰρ ψυχὴ ἐνόει ἑαυτὴν	ὅτι	ἄλλου, ὁ δὲ νοῦς ὅτι
[5, 3, 4]	ἔργα αὐτοῦ; Εἰ οὖν λέγοι,	ὅτι	ἀπὸ νοῦ ἐστι καὶ δεύτερον
[5, 3, 16]	τοίνυν διὰ τοῦτο τὸ ὡσαύτως,	ὅτι	ἀρκεῖ τὰ παρόντα. Ἀλλὰ πάντων
[5, 3, 15]	ἐκεῖνο ἀρχὴ τῶν πάντων; Ἆρα,	ὅτι	αὐτὰ σῴζει ἓν ἕκαστον αὐτῶν
[5, 3, 6]	ὅτι ἄλλου, ὁ δὲ νοῦς	ὅτι	αὐτὸς καὶ οἷος αὐτὸς καὶ
[5, 3, 1]	ἀλλ´ ἃ μὲν αὐτοῦ γνώσεται	ὅτι	γιγνώσκει, τίς δὲ ὢν γινώσκει
[5, 3, 1]	Καὶ ἆρα οὕτω γνώσεται ἑαυτόν,	ὅτι	γινώσκει ταῦτα μόνον, τίς δὲ
[5, 3, 15]	τὸ ἐκείνου, δεδειγμένον ἂν εἴη·	ὅτι	δὲ πλῆθος καὶ πλῆθος τοιοῦτον,
[5, 3, 15]	ὡς ἡ ὕλη δυνάμει λέγεται,	ὅτι	δέχεται· πάσχει γάρ· ἀλλ´ οὗτος
[5, 3, 1]	διότι σύνθετον λεγόμενον νοεῖν ἑαυτό,	ὅτι	δὴ ἑνὶ τῶν ἐν αὐτῷ
[5, 3, 4]	ἃ εἶδε. Τὸ δὴ διανοητικὸν	ὅτι	διανοητικὸν ἆρα οὐκ οἶδε, καὶ
[5, 3, 16]	πρῶτον, ἀλλαχοῦ εἴρηται, καὶ ὅλως,	ὅτι	δύναμίς ἐστι καὶ ἀμήχανος δύναμις,
[5, 3, 3]	τὸ νοεῖν ἑαυτὸ ἀπαλλαξόμεθα; Ἢ	ὅτι	ἔδομεν αὐτῷ τὰ ἔξω σκοπεῖσθαι
[5, 3, 15]	ποιήσει ὅμως. Εἴρηται μὲν οὖν,	ὅτι,	εἴ τι ἐκ τοῦ ἑνός,
[5, 3, 12]	ὃ ἡ ἔκτασις. Ἀλλὰ δῆλον,	ὅτι,	εἴ τι ὑπέστη μετ´ αὐτόν,
[5, 3, 16]	καὶ ἀμήχανος δύναμις, καὶ τοῦτο,	ὅτι	ἐκ τῶν ἄλλων ἁπάντων πιστωτέον,
[5, 3, 17]	δὲ αὐτῶν δηλονότι ἐνδεές· καὶ	ὅτι	ἕκαστον {τοῦ αὐτοῦ ἑνὸς} μετείληφε
[5, 3, 6]	αὐτῷ τὴν γνῶσιν ἑαυτοῦ— καὶ	ὅτι	ἐν αὐτῷ οὗτος, καὶ οὐκ
[5, 3, 14]	γενόμενοι ἐπὶ τοσοῦτον κἂν εἰδεῖεν,	ὅτι	ἔχουσι μεῖζον ἐν αὐτοῖς, κἂν
[5, 3, 14]	πλέον καὶ μεῖζον ἢ λεγόμενον,	ὅτι	καὶ αὐτὸς κρείττων λόγου καὶ
[5, 3, 4]	σύνεσιν τῶν ἔξω λαμβάνει, καὶ	ὅτι	κρίνει ἃ κρίνει, καὶ ὅτι
[5, 3, 15]	Αὐτὸ δὲ ἐκεῖνο ἓν πάντα,	ὅτι	μεγάλην ἀρχήν· ἀρχὴ γὰρ ἓν
[5, 3, 15]	ποιὸν καὶ τὰ ἄλλα. Καὶ	ὅτι	μὲν δὴ μὴ ἓν τὸ
[5, 3, 16]	τοῦ μετ´ αὐτὸ ἔτι ζητητέα.	~Ὅτι	μὲν οὖν δεῖ τι εἶναι
[5, 3, 15]	δὲ τὸ μετ´ αὐτὸ καὶ	ὅτι	μετ´ αὐτὸ δῆλον ποιεῖ τῷ
[5, 3, 12]	αἱ ἐνέργειαι αἱ ἀπ´ αὐτοῦ,	ὅτι	μὴ αὐτοῦ ἐνεργήσαντος. Εἰ δὲ
[5, 3, 3]	αἰσθανόμεθα νοῦς δὲ ἀμφισβητεῖται, καὶ	ὅτι	μὴ αὐτῷ ἀεὶ καὶ ὅτι
[5, 3, 6]	ὄντως οὖσι καὶ πρώτοις, καὶ	ὅτι	μὴ οἷόν τε τοῦτον τὸν
[5, 3, 8]	δι´ ἑτέρου, ἀλλὰ δι´ αὑτῆς,	ὅτι	μηδὲ ἔξω. Ἄλλῳ οὖν φωτὶ
[5, 3, 16]	ἐκ τῶν ἄλλων ἁπάντων πιστωτέον,	ὅτι	μηδέν ἐστι μηδὲ τῶν ἐσχάτων,
[5, 3, 13]	τῶν πάντων οὔτε ὄνομα αὐτοῦ>	ὅτι	μηδὲν κατ´ αὐτοῦ· ἀλλ´ ὡς
[5, 3, 15]	καὶ διακρῖναι οὐκ ἂν ἔχοις,	ὅτι	ὁμοῦ πάντα> ἐπεὶ καὶ ἕκαστον
[5, 3, 16]	ἀγαπητὸν τούτῳ τὸ ζῆν, δῆλον	ὅτι	οὐδὲν ζητεῖ· ἔοικε τοίνυν διὰ
[5, 3, 13]	οὐκ ὄνομα ὂν αὐτοῦ ἀλλ´	ὅτι	οὔτε τι τῶν πάντων οὔτε
[5, 3, 15]	πρότερον ἔχειν αὐτά. Ἀλλ´ εἴρηται,	ὅτι	πλῆθος οὕτως ἔσται. Ἀλλ´ ἄρα
[5, 3, 11]	οὕτως ὠνομασμένον. Εἰ οὖν νοῦς,	ὅτι	πολύς ἐστι, καὶ τὸ νοεῖν
[5, 3, 4]	διανοητικὸν ἆρα οὐκ οἶδε, καὶ	ὅτι	σύνεσιν τῶν ἔξω λαμβάνει, καὶ
[5, 3, 3]	καὶ λέγοι προσχρωμένη τῇ μνήμῃ,	ὅτι	Σωκράτης. Εἰ δὲ καὶ ἐξελίττοι
[5, 3, 13]	οἶδεν αὐτό» ἐκεῖνο χρὴ ἐνθυμεῖσθαι,	ὅτι	ταῦτα λέγοντες ἑαυτοὺς περιτρέπομεν ἐπὶ
[5, 3, 4]	ὅτι κρίνει ἃ κρίνει, καὶ	ὅτι	τοῖς ἐν ἑαυτῷ κανόσιν, οὓς
[5, 3, 15]	ἕν, οὐ κατ´ ἄλλου, ἀλλ´	ὅτι	τοῦτο, παρ´ οὗ πως καὶ
[5, 3, 17]	διά γε ἄλλα πολλὰ καὶ	ὅτι	τούτῳ τὸ αὔταρκες ἐκ πάντων
[5, 3, 15]	αὐτῶν ποιήσασα εἶναι; Ἢ καὶ	ὅτι	ὑπέστησεν αὐτά. Πῶς δή; Ἢ
[5, 3, 3]	ὅτι μὴ αὐτῷ ἀεὶ καὶ	ὅτι	χωριστός· χωριστὸς δὲ τῷ μὴ
[5, 3, 3]	ἀπὸ τοῦ αἰσθητικοῦ ἀρξάμενα; Ἢ	ὅτι	ψυχὴν δεῖ ἐν λογισμοῖς εἶναι·
[5, 3, 5]	Καθ´ ἑκάτερον ἄρα ἑαυτὸν νοήσει,	καθότι	καὶ ἡ νόησις αὐτὸς ἦν,
[5, 3, 5]	ἡ νόησις αὐτὸς ἦν, καὶ	καθότι	τὸ νοητὸν αὐτός, ὅπερ ἐνόει
[5, 3, 1]	ἴσχειν ἑαυτοῦ; Τὸ μὲν γὰρ	διότι	σύνθετον λεγόμενον νοεῖν ἑαυτό, ὅτι
[5, 3, 1]	προσήκει· ὅσα δὲ νοητά, νοῦς	δηλονότι	γνώσεται. Ἆρ´ οὖν αὐτὰ μόνον
[5, 3, 17]	ἔξω ἐστίν· ἕκαστον δὲ αὐτῶν	δηλονότι	ἐνδεές· καὶ ὅτι ἕκαστον {τοῦ
[5, 3, 16]	τούτων. Εἰ δὲ ἔστιν ἐκεῖνο,	δηλονότι	ζωὴ πρὸς ἐκεῖνο τούτῳ ἐξημμένη
[5, 3, 16]	καὶ πᾶς, τὸ δὲ ἦν	δηλονότι	οὐ λόγος; Εἰ δὲ μὴ
[5, 3, 17]	τὸ πλῆθος αὐτοῦ καὶ αὐτός,	δηλονότι	ποιητικὸν οὐσίας καὶ αὐταρκείας ἐκεῖνο
[5, 3, 13]	οὖσα εἴσω εἰς αὐτὸν ἐπιστρέφει	δηλονότι	πολὺν ὄντα· καὶ γὰρ ἐὰν
[5, 3, 9]	σῶμα ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ	δηλονότι	σαυτοῦ, εἶτα καὶ τὴν πλάττουσαν
[5, 3, 2]	παλαιοῦ τύποις τοὺς νέους καὶ	ἄρτι	ἥκοντας· ὃ δὴ καὶ ἀναμνήσεις
[5, 3, 9]	μέλλοντα νοῦν εἴσεσθαι ὅ τι	ἐστί.	Γένοιτο δ´ ἂν τοῦτο ἴσως
[5, 3, 8]	καὶ γὰρ ὃ ὁρᾷ αὐτό	ἐστι	γιγνωσκόμενον καὶ παρ´ ἡμῶν αὐτῷ
[5, 3, 10]	εἶναι, μὴ δὲ ὄντος μάτην	ἐστί.	Δεῖ τοίνυν πλείω ἑνὸς εἶναι,
[5, 3, 16]	εἴρηται, καὶ ὅλως, ὅτι δύναμίς	ἐστι	καὶ ἀμήχανος δύναμις, καὶ τοῦτο,
[5, 3, 8]	τὸ πρώτως, ὅθεν καὶ ἑαυτοῦ	ἐστι	καὶ αὑτῷ· τοῦτο δ´ ἐὰν
[5, 3, 4]	οὖν λέγοι, ὅτι ἀπὸ νοῦ	ἐστι	καὶ δεύτερον μετὰ νοῦν καὶ
[5, 3, 3]	ἔχει παρ´ αὐτῇ; Ἢ ἀγαθοειδής	ἐστι,	καὶ ἐπερρώσθη δὲ εἰς τὴν
[5, 3, 13]	ἡ συναίσθησις πολλοῦ τινος αἴσθησίς	ἐστι·	καὶ μαρτυρεῖ καὶ τοὔνομα. Καὶ
[5, 3, 4]	{ὃ} οὐκ οἶδεν ἐπιστάμενον οἷόν	ἐστι	καὶ οἷα τὰ ἔργα αὐτοῦ;
[5, 3, 10]	πόθος τις καὶ ἡ γνῶσίς	ἐστι	καὶ οἷον ζητήσαντος εὕρεσις. Τὸ
[5, 3, 13]	ἓν δὲ ἕκαστον αὐτό τί	ἐστι	καὶ οὐδὲν ζητεῖ· εἰ δὲ
[5, 3, 6]	εἶναι ὥστε εἴπερ ἐν ἑαυτῷ	ἐστι	καὶ σὺν ἑαυτῷ καὶ τοῦτο,
[5, 3, 11]	Εἰ οὖν νοῦς, ὅτι πολύς	ἐστι,	καὶ τὸ νοεῖν αὐτὸ οἷον
[5, 3, 13]	τὸ εἶναι ἐν αὐτῷ πολύ	ἐστι,	κἂν ἄλλο τι εἴπῃς, ἔχει
[5, 3, 10]	γὰρ εἰ ἕκαστον λόγος, πολλά	ἐστι.	Καταμανθάνει τοίνυν ἑαυτὸ τῷ ποικίλον
[5, 3, 17]	δήποτέ ἐστι τοῦτο. ~Τί οὖν	ἐστι	κρεῖττον ζωῆς ἐμφρονεστάτου καὶ ἀπταίστου
[5, 3, 16]	ἄλλων ἁπάντων πιστωτέον, ὅτι μηδέν	ἐστι	μηδὲ τῶν ἐσχάτων, ὃ μὴ
[5, 3, 13]	νοῇ, ὃ δὴ καὶ κυρίως	ἐστὶ	νοεῖν· ἓν δὲ ἕκαστον αὐτό
[5, 3, 8]	μὲν ἐλλάμψαν ἐφώτισε· τοῦτο δ´	ἐστὶ	νοερὰν ἐποίησε· τοῦτο δ´ ἐστὶν
[5, 3, 6]	σὺν ἑαυτῷ καὶ τοῦτο, ὅπερ	ἐστί,	νοῦς ἐστιν (ἀνόητος δὲ νοῦς
[5, 3, 2]	αὐτὸ ἑαυτό» ὅ τί ποτ´	ἐστὶ	σκεψόμεθα. Εἰ δὲ καὶ ἐνταῦθα
[5, 3, 7]	εἰδέναι, εἰ τὸ ἰδεῖν τοῦτό	ἐστι	τὸ αὐτὸ εἶναι τὸ ὁρώμενον.
[5, 3, 4]	εἴπερ γνωσόμεθα, ὅ τί ποτ´	ἐστὶ	τὸ ἐν νῷ αὐτὸ ἑαυτό»
[5, 3, 8]	τῷ ἄνω φωτί. Οἷον οὖν	ἐστι	τὸ ἴχνος τὸ ἐγγενόμενον τοῦ
[5, 3, 7]	ἐπειδὴ τὸ ἰδεῖν ἴσως αὐτό	ἐστι	τὸ ὁρώμενον, ταύτῃ μάλιστα λείποιτ´
[5, 3, 16]	ἐκείνῳ ὄντος, ὅ τι δήποτέ	ἐστι	τοῦτο. ~Τί οὖν ἐστι κρεῖττον
[5, 3, 15]	ἓν σῴζεται καὶ ἔστιν, ὅπερ	ἐστί,	τούτῳ· μὴ γὰρ ἓν γενόμενον,
[5, 3, 11]	Οὐ δὴ δεῖ, πρὸ ὧν	ἐστι,	τούτων ἕν τι εἶναι, οὐδὲ
[5, 3, 15]	ἕκαστον ἔχῃ λέγειν τις ὅ	ἐστι,	τῷ ἓν ἕκαστον αὐτῶν εἶναι
[5, 3, 4]	τὸ ἐν νῷ αὐτὸ ἑαυτό»	Ἔστι	δὴ νοῦς τις αὐτὸς γεγονώς,
[5, 3, 8]	οὐδὲ γὰρ αὐτὴ ἐγέννησεν, ἀλλ´	ἔστι	καὶ αὕτη εἴδωλον καὶ οἱ
[5, 3, 13]	Οὔτ´ οὖν αὐτὸ νοεῖν οὔτ´	ἔστι	νόησις αὐτοῦ. ~Πῶς οὖν ἡμεῖς
[5, 3, 16]	ἐπειδὴ ἐν τοῖς γεννωμένοις οὐκ	ἔστι	πρὸς τὸ ἄνω, ἀλλὰ πρὸς
[5, 3, 4]	τοῦ νοῦ ἔχει, καὶ ὡς	ἔστι	τι βέλτιον αὐτοῦ, ὃ οὐ
[5, 3, 8]	καὶ ἔτι μᾶλλον ἐκεῖνα. Καὶ	ἔστι	φύσις ἡ αὐτὴ ἐκείνων καὶ
[5, 3, 9]	αὑτὸν οὐ συλλογιζόμενος περὶ αὑτοῦ·	πάρεστι	γὰρ ἀεὶ αὑτῷ, ἡμεῖς δέ,
[5, 3, 17]	αὐτῷ αὐτὸ θεάσασθαι, οὐκ ἄλλου	φωτί,	ἀλλ´ αὐτό, δι´ οὗ καὶ
[5, 3, 8]	ὅτι μηδὲ ἔξω. Ἄλλῳ οὖν	φωτὶ	ἄλλο φῶς ὁρᾷ, οὐ δι´
[5, 3, 8]	ἐστὶν ὡμοίωσεν ἑαυτῷ τῷ ἄνω	φωτί.	Οἷον οὖν ἐστι τὸ ἴχνος
[5, 3, 8]	φῶς οὖσα, μᾶλλον δὲ ἑνωθεῖσα	φωτί,	φῶς ὁρᾷ· χρώματα γὰρ ὁρᾷ·
[5, 3, 6]	πᾶν πρακτικὸς εἴη, γινώσκειν ἑαυτόν.	Ὧι	δὲ μὴ πρᾶξις οὐδὲ γὰρ