Ennéade, livre, chap.
[5, 3, 7]	γνώσεται, καὶ ἃ ἔδωκε, καὶ	ἃ	δύναται ἐκεῖνος. Ταῦτα δὲ μαθὼν
[5, 3, 7]	ἑαυτὸν γνώσεται ἐκεῖθεν γενόμενος καὶ	ἃ	δύναται κομισάμενος· εἰ δὲ ἀδυνατήσει
[5, 3, 7]	ἔχει παρ´ ἐκείνου γνώσεται, καὶ	ἃ	ἔδωκε, καὶ ἃ δύναται ἐκεῖνος.
[5, 3, 4]	νόησιν, ἵνα τις ἐκεῖ παρακαταθοῖτο	ἃ	εἶδε. Τὸ δὴ διανοητικὸν ὅτι
[5, 3, 8]	Ἀλλ´ ἡ μὲν οὐχ ὁρᾷ	ἃ	ἔχει· οὐδὲ γὰρ αὐτὴ ἐγέννησεν,
[5, 3, 3]	καὶ ἐξελίττοι τὴν μορφήν, μερίζει	ἃ	ἡ φαντασία ἔδωκεν· εἰ δέ,
[5, 3, 4]	ἔξω λαμβάνει, καὶ ὅτι κρίνει	ἃ	κρίνει, καὶ ὅτι τοῖς ἐν
[5, 3, 6]	λέγει. Καὶ εἰ αὐτὸ εἴη	ἃ	λέγει, γινώσκοι ἂν ἑαυτὸ οὕτω.
[5, 3, 6]	ὅσα ὁρᾷ γινώσκει καὶ οἶδεν	ἃ	λέγει. Καὶ εἰ αὐτὸ εἴη
[5, 3, 1]	δὲ ὢν οὐ γνώσεται, ἀλλ´	ἃ	μὲν αὐτοῦ γνώσεται ὅτι γιγνώσκει,
[5, 3, 10]	αὐτὸν δέοι, δεῖ πρότερον λέγειν	ἃ	μὴ ἔστιν· ὥστε καὶ οὕτως
[5, 3, 15]	τῷ ποιεῖν. Πῶς οὖν ποιεῖ	ἃ	μὴ ἔχει; Οὐ γὰρ ὡς
[5, 3, 15]	ἢ τῷ μὴ ἔχειν. Ἀλλ´	ἃ	μὴ ἔχει, πῶς παρέσχεν; Ἀλλ´
[5, 3, 3]	ταῦτα δὲ πάντα λογιζομένης δυνάμεως	ἔργα.	Ἀλλὰ διὰ τί οὐ τούτῳ
[5, 3, 4]	οἷόν ἐστι καὶ οἷα τὰ	ἔργα	αὐτοῦ; Εἰ οὖν λέγοι, ὅτι
[5, 3, 15]	δὲ τοῦ μετ´ αὐτὸ ἔτι	ζητητέα.	~Ὅτι μὲν οὖν δεῖ τι
[5, 3, 9]	Καὶ αὐτῇ μὲν περὶ νοῦ	συλλογιστέα	οἷος ἀφ´ ἑαυτῆς σκοπουμένῃ, νοῦς
[5, 3, 6]	τοῦ νοῦ. Ἐπεὶ δὲ ἐνταῦθα	γεγενήμεθα	πάλιν αὖ καὶ ἐν ψυχῇ,
[5, 3, 3]	λογιστικῷ πρώτῳ δεχομένῳ. Καὶ γὰρ	αἰσθανόμεθα	δι´ αἰσθήσεως καὶ ἡμεῖς οὐχ
[5, 3, 3]	ἡμέτερον δοκεῖ συγκεχωρημένον ἀεὶ γὰρ	αἰσθανόμεθα	νοῦς δὲ ἀμφισβητεῖται, καὶ ὅτι
[5, 3, 3]	μέρει δόντες τὸ νοεῖν ἑαυτὸ	ἀπαλλαξόμεθα;	Ἢ ὅτι ἔδομεν αὐτῷ τὰ
[5, 3, 12]	ὡς ἀπὸ ἡλίου φῶς νοῦν	θησόμεθα	καὶ πᾶσαν τὴν νοητὴν φύσιν,
[5, 3, 12]	του ἐφορμᾷ; Εἰ κατὰ λόγον	θησόμεθα,	τὴν μὲν ἀπ´ αὐτοῦ οἷον
[5, 3, 4]	ἐκείνου, οὕτω νοῦν καὶ αὑτοὺς	γνωσόμεθα;	Ἢ ἀναγκαῖον οὕτως, εἴπερ γνωσόμεθα,
[5, 3, 4]	γνωσόμεθα; Ἢ ἀναγκαῖον οὕτως, εἴπερ	γνωσόμεθα,	ὅ τί ποτ´ ἐστὶ τὸ
[5, 3, 14]	αὐτοῦ λέγομεν. Ἔχειν δὲ οὐ	κωλυόμεθα,	κἂν μὴ λέγωμεν. Ἀλλ´ ὥσπερ
[5, 3, 2]	ἡ διαφορὰ τοῦ νοεῖν ἑαυτὸ	σκεψόμεθα·	εἰ γὰρ μηδεμία, ἤδη τοῦτο
[5, 3, 2]	ἑαυτό» ὅ τί ποτ´ ἐστὶ	σκεψόμεθα.	Εἰ δὲ καὶ ἐνταῦθα ἐν
[5, 3, 4]	προσχρησάμενοι νοῦν αὖ γινώσκοντα ἑαυτὸν	κατοψόμεθα	ἢ ἐκεῖνον μεταλαβόντες, ἐπείπερ κἀκεῖνος
[5, 3, 6]	ἦμεν ἄνω ἐν νοῦ φύσει,	ἠρκούμεθα	καὶ ἐνοοῦμεν καὶ εἰς ἓν
[5, 3, 3]	οἱ αἰσθανόμενοι· ἆρ´ οὖν καὶ	διανοούμεθα	οὕτως {καὶ διὰ νοῦ μὲν
[5, 3, 3]	καὶ οὐχ ἡμέτερον· διὸ καὶ	προσχρώμεθα	αὐτῷ καὶ οὐ προσχρώμεθα διανοίᾳ
[5, 3, 3]	καὶ προσχρώμεθα αὐτῷ καὶ οὐ	προσχρώμεθα	διανοίᾳ δὲ ἀεί καὶ ἡμέτερον
[5, 3, 6]	ἐνεργήματι τοῦ νοῦ. Ἐπεὶ δὲ	ἐνταῦθα	γεγενήμεθα πάλιν αὖ καὶ ἐν
[5, 3, 7]	καίτοι ἀνομοιωθεῖσα ὅμως ὡμοίωται καὶ	ἐνταῦθα,	εἴτε πράττοι, εἴτε ποιοῖ· καὶ
[5, 3, 2]	ἐστὶ σκεψόμεθα. Εἰ δὲ καὶ	ἐνταῦθα	ἐν τῷ κάτω δώσομεν, τίς
[5, 3, 12]	ὄντων τίς ἀνάγκη ἤδη καὶ	ἐνταῦθα	ἕν τι εἶναι, ἀφ´ οὗ
[5, 3, 2]	ἀλλὰ τῶν ἔξω ἑαυτοῦ καὶ	ἐνταῦθα	ἡ ἀντίληψις· τῶν γὰρ ἐν
[5, 3, 8]	νοῦς δὲ ὁρᾷ. Ἐπεὶ καὶ	ἐνταῦθα	ἡ ὄψις φῶς οὖσα, μᾶλλον
[5, 3, 7]	δοίημεν αὐτῷ ἄλλο; Ἡσυχίαν, νὴ	Δία.	Ἀλλὰ νῷ ἡσυχία οὐ νοῦ
[5, 3, 17]	στήσεται αὐτοῦ. Ἀλλὰ δεῖ ἀναβῆναι	διά	γε ἄλλα πολλὰ καὶ ὅτι
[5, 3, 8]	αὐτοῦ, ἡμᾶς δὲ δι´ αὐτοῦ·	διὰ	δὲ τῶν τοιούτων λογισμῶν ἀνάγεσθαι
[5, 3, 3]	οὖν καὶ διανοούμεθα οὕτως {καὶ	διὰ	νοῦ μὲν οὕτως; Ἢ αὐτοὶ
[5, 3, 6]	νοῦν τινα αὐτὸ εἶναι ἢ	διὰ	νοῦ τὴν δύναμιν καὶ παρὰ
[5, 3, 3]	λέγοι, ἐξ ὧν μὲν ἔγνω	διὰ	τῆς αἰσθήσεως εἴρηκεν, ὃ δὲ
[5, 3, 8]	οὔσης ὁρᾶν δύνασθαι ἀμῃγέπῃ ἐκεῖνον,	διὰ	τῆς ἐκείνῳ πρὸς τὸ ἀκριβέστερον
[5, 3, 3]	καὶ νοῦ δέχεται ἐπικείμενα ἴχνη.	Διὰ	τί δὲ οὐ τοῦτο νοῦς,
[5, 3, 3]	πάντα λογιζομένης δυνάμεως ἔργα. Ἀλλὰ	διὰ	τί οὐ τούτῳ τῷ μέρει
[5, 3, 13]	ὄντος λέγεται, ὃ οὐδὲ ὂν	διὰ	τοῦτο λέγοιτ´ ἄν, ὥσπερ εἰκὼν
[5, 3, 5]	καὶ τὸ νοητὸν ἕν, πῶς	διὰ	τοῦτο τὸ νοοῦν νοήσει ἑαυτό;
[5, 3, 16]	ὅτι οὐδὲν ζητεῖ· ἔοικε τοίνυν	διὰ	τοῦτο τὸ ὡσαύτως, ὅτι ἀρκεῖ
[5, 3, 17]	δεῖ θεάσασθαι· οὐδὲ γὰρ ἥλιον	διὰ	φωτὸς ἄλλου. Πῶς ἂν οὖν
[5, 3, 5]	ἐνέργεια, ἓν καὶ ταὐτὸν τῇ	ἐνεργείᾳ	ἂν εἴη· ἓν δὲ τῇ
[5, 3, 6]	ὁρῶν ἐνεργείᾳ ἦν καὶ ἡ	ἐνέργεια	αὐτός· νοῦς γὰρ καὶ νόησις
[5, 3, 12]	νοῆσαι νοήσει, ἢ ἡ πρώτη	ἐνέργεια	αὐτοῦ ἀτελὴς ἔσται ὁρμὴ μόνον
[5, 3, 12]	οὐσία αὐτοῦ ἐνέργεια, ἡ δὲ	ἐνέργεια	αὐτοῦ τὸ πλῆθος, τοσαύτη ἔσται
[5, 3, 15]	τῷ δευτέρῳ διεκέκριτο τῷ λόγῳ.	Ἐνέργεια	γὰρ ἤδη· τὸ δὲ δύναμις
[5, 3, 5]	νόησις καὶ τὸ νοητὸν ταὐτόν	ἐνέργεια	γάρ τις τὸ νοητόν· οὐ
[5, 3, 5]	ἐνέργεια καὶ ἡ οὐσία αὐτοῦ	ἐνέργεια,	ἓν καὶ ταὐτὸν τῇ ἐνεργείᾳ
[5, 3, 7]	σχολὴν ἄγουσα ἀπὸ τῶν ἄλλων	ἐνέργεια·	ἐπεὶ καὶ τοῖς ἄλλοις, οἷς
[5, 3, 12]	Εἰ δὲ ἡ οὐσία αὐτοῦ	ἐνέργεια,	ἡ δὲ ἐνέργεια αὐτοῦ τὸ
[5, 3, 7]	ὁ μὲν νοῦς ἐν αὑτῷ	ἐνέργεια,	ἡ δὲ ψυχὴ τὸ μὲν
[5, 3, 6]	ὁρῶν ἑαυτὸν ἑώρα καὶ ὁρῶν	ἐνεργείᾳ	ἦν καὶ ἡ ἐνέργεια αὐτός·
[5, 3, 5]	οὐσιῶδες αὐτοῦ δυνάμει. Εἰ οὖν	ἐνέργεια	καὶ ἡ οὐσία αὐτοῦ ἐνέργεια,
[5, 3, 5]	πρώτη τὸ νοητόν· εἰ οὖν	ἐνέργεια	καὶ ἡ πρώτη ἐνέργεια καὶ
[5, 3, 5]	οὖν ἐνέργεια καὶ ἡ πρώτη	ἐνέργεια	καὶ καλλίστη δή, νόησις ἂν
[5, 3, 7]	ἑτέρων, καταλείπεται ἡ αὐτῶν οἰκεία	ἐνέργεια	καὶ μάλιστα, οἷς τὸ εἶναι
[5, 3, 7]	ἀλλὰ ἐνεργείᾳ. Τὸ εἶναι οὖν	ἐνέργεια,	καὶ οὐδέν, πρὸς ὃ ἡ
[5, 3, 12]	μή, οὐκ ἔσται ἡ πρώτη	ἐνέργεια	ὁ νοῦς· οὐ γὰρ οἷον
[5, 3, 7]	καὶ οὐδέν, πρὸς ὃ ἡ	ἐνέργεια·	πρὸς αὑτῷ ἄρα. Ἑαυτὸν ἄρα
[5, 3, 7]	εἶναι οὐ δυνάμει ἐστίν, ἀλλὰ	ἐνεργείᾳ.	Τὸ εἶναι οὖν ἐνέργεια, καὶ
[5, 3, 5]	ἂν εἴη· ἓν δὲ τῇ	ἐνεργείᾳ	τὸ ὂν καὶ τὸ νοητόν·
[5, 3, 8]	ἐν τῷ νῷ ζωὴ καὶ	ἐνέργεια	τὸ πρῶτον φῶς ἑαυτῷ λάμπον
[5, 3, 5]	γάρ, εἰ μὴ ταὐτόν, οὐκ	ἀλήθεια	ἔσται· τύπον γὰρ ἕξει ὁ
[5, 3, 13]	τὶ» ~Διὸ καὶ ἄρρητον τῇ	ἀληθείᾳ·	ὅ τι γὰρ ἂν εἴπῃς,
[5, 3, 5]	τῶν ὄντων, ὅπερ οὐκ ἔστιν	ἀλήθεια.	Τὴν ἄρα ἀλήθειαν οὐχ ἑτέρου
[5, 3, 7]	ἡσυχία ἑτέρων, καταλείπεται ἡ αὐτῶν	οἰκεία	ἐνέργεια καὶ μάλιστα, οἷς τὸ
[5, 3, 16]	τούτῳ καὶ ζωὴ ἐναργής, καὶ	τελεία	πᾶσα ἐν τούτῳ ψυχὴ καὶ
[5, 3, 13]	ὄν, ὅταν ἀληθεύῃ, ἀλλ´ εἴρηκε	μιᾷ	ῥήσει πολλά. Τὸ γὰρ εἶναι
[5, 3, 12]	πλῆθος εἶναι, ἕως ἐστὶν οὐσία	μία;	Τὸ γὰρ πλῆθος οὐ συνθέσεις,
[5, 3, 2]	νοεῖν ἑαυτὸ σκεψόμεθα· εἰ γὰρ	μηδεμία,	ἤδη τοῦτο νοῦς ὁ ἄκρατος.
[5, 3, 12]	γὰρ ἦν ἀτελὴς καὶ ἡ	προθυμία	οὐκ εἶχεν ὅ τι προθυμηθῇ·
[5, 3, 4]	οἶδεν ἐπιστάμενον οἷόν ἐστι καὶ	οἷα	τὰ ἔργα αὐτοῦ; Εἰ οὖν
[5, 3, 3]	προσχρώμεθα αὐτῷ καὶ οὐ προσχρώμεθα	διανοίᾳ	δὲ ἀεί καὶ ἡμέτερον μὲν
[5, 3, 3]	καὶ ἔδωκε τὸν τύπον τῇ	διανοίᾳ·	ἡ δὲ τί φησιν; Ἢ
[5, 3, 1]	νοῦς ἀντιλήψεται, καί, εἰ βούλει,	διάνοια	καὶ δόξα· ὁ δὲ νοῦς,
[5, 3, 3]	καὶ νοοῦμεν τὰ ἐν τῇ	διανοίᾳ	νοήματα αὐτοί· τοῦτο γὰρ ἡμεῖς.
[5, 3, 5]	ἑωραμένα. Εἰ οὖν ἐν τῇ	θεωρίᾳ	ὑπάρχει τὰ τεθεωρημένα, εἰ μὲν
[5, 3, 6]	διανοητικὸν αὐτὸ τιθέμενοι καὶ τῇ	ὀνομασίᾳ	ὑποσημαίνοντες νοῦν τινα αὐτὸ εἶναι
[5, 3, 3]	τὴν μορφήν, μερίζει ἃ ἡ	φαντασία	ἔδωκεν· εἰ δέ, εἰ ἀγαθός,
[5, 3, 17]	αὐταρκείας ἐκεῖνο αὐτὸ οὐκ ὂν	οὐσία,	ἀλλ´ ἐπέκεινα ταύτης> καὶ ἐπέκεινα
[5, 3, 5]	Εἰ οὖν ἐνέργεια καὶ ἡ	οὐσία	αὐτοῦ ἐνέργεια, ἓν καὶ ταὐτὸν
[5, 3, 12]	τῇ οὐσίᾳ. Εἰ δὲ ἡ	οὐσία	αὐτοῦ ἐνέργεια, ἡ δὲ ἐνέργεια
[5, 3, 12]	τὸ πλῆθος, τοσαύτη ἔσται ἡ	οὐσία	αὐτοῦ, ὅσον τὸ πλῆθος. Τοῦτο
[5, 3, 12]	ἀτελὲς δὲ πρὶν ἐνεργῆσαι τῇ	οὐσίᾳ.	Εἰ δὲ ἡ οὐσία αὐτοῦ
[5, 3, 12]	αὐτῷ οὐδὲ τοιοῦτον οἷον μὴ	οὐσία	εἶναι οὐδ´ αὖ οἷον τυφλὸν
[5, 3, 6]	αὐτῷ τὸ ἔργον καὶ ἡ	οὐσία	ἢ τὸ νῷ μόνον εἶναι.
[5, 3, 5]	λίθῳ ἢ ἀψύχῳ τινί καὶ	οὐσία	ἡ πρώτη τὸ νοητόν· εἰ
[5, 3, 11]	καὶ γενόμενος καὶ νοῦς καὶ	οὐσία	καὶ νόησις, ὅτε ἐνόησε· πρὸ
[5, 3, 12]	οὕτω πλῆθος εἶναι, ἕως ἐστὶν	οὐσία	μία; Τὸ γὰρ πλῆθος οὐ
[5, 3, 17]	ἕκαστον εἶναι καὶ τῇ ἑνὸς	παρουσίᾳ	αὔταρκες τὸ πλῆθος αὐτοῦ καὶ
[5, 3, 15]	ἔχον ἐν ἑαυτῷ ἤδη οὐ	μετουσίᾳ	ἑνὸς ἕν, ἀλλὰ αὐτὸ ἕν,
[5, 3, 13]	ταῦτα λέγοντες ἑαυτοὺς περιτρέπομεν ἐπὶ	τἀναντία.	Πολὺ γὰρ αὐτὸ ποιοῦμεν γνωστὸν
[5, 3, 7]	καὶ τοῖς ἄλλοις, οἷς ἐστιν	ἡσυχία	ἑτέρων, καταλείπεται ἡ αὐτῶν οἰκεία
[5, 3, 7]	Ἡσυχίαν, νὴ Δία. Ἀλλὰ νῷ	ἡσυχία	οὐ νοῦ ἐστιν ἔκστασις, ἀλλ´
[5, 3, 7]	νοῦ ἐστιν ἔκστασις, ἀλλ´ ἔστιν	ἡσυχία	τοῦ νοῦ σχολὴν ἄγουσα ἀπὸ
[5, 3, 9]	καὶ τὴν αἴσθησιν δὲ εὖ	μάλα,	ἐπιθυμίας δὲ καὶ θυμοὺς καὶ
[5, 3, 15]	ἤδη οὐ μετουσίᾳ ἑνὸς ἕν,	ἀλλὰ	αὐτὸ ἕν, οὐ κατ´ ἄλλου,
[5, 3, 17]	ἐπ´ ἄλλο, ἀλλὰ στήσεται αὐτοῦ.	Ἀλλὰ	δεῖ ἀναβῆναι διά γε ἄλλα
[5, 3, 12]	τι, πρὸς ὃ ἡ ἔκτασις.	Ἀλλὰ	δῆλον, ὅτι, εἴ τι ὑπέστη
[5, 3, 8]	ἐκεῖ δὲ οὐ δι´ ἑτέρου,	ἀλλὰ	δι´ αὑτῆς, ὅτι μηδὲ ἔξω.
[5, 3, 3]	δὲ πάντα λογιζομένης δυνάμεως ἔργα.	Ἀλλὰ	διὰ τί οὐ τούτῳ τῷ
[5, 3, 11]	ἐπέκεινα νοῦ, ἀλλὰ νοῦς ἔσται·	ἀλλὰ	εἰ νοῦς ἔσται, καὶ αὐτὸ
[5, 3, 7]	τὸ εἶναι οὐ δυνάμει ἐστίν,	ἀλλὰ	ἐνεργείᾳ. Τὸ εἶναι οὖν ἐνέργεια,
[5, 3, 10]	ἢ οὐκ ἔσται νόησις αὐτοῦ,	ἀλλὰ	θίξις καὶ οἷον ἐπαφὴ μόνον
[5, 3, 6]	μόνον εὔλογον ὑποδείκνυσιν {τὴν ἑαυτοῦ}	ἀλλὰ	καὶ ἀναγκαίαν {αὐτοῦ} τὴν ἑαυτοῦ
[5, 3, 14]	κρεῖττον τούτου, ὃ λέγομεν ὄν»	ἀλλὰ	καὶ πλέον καὶ μεῖζον ἢ
[5, 3, 1]	τοῦτο ὡς πάνυ ἄτοπον ὄν,	ἀλλὰ	μηδὲ νοῦ τῇ φύσει διδόναι
[5, 3, 10]	ἓν πάντη εἰς τί ἐνεργήσει,	ἀλλὰ	μόνον καὶ ἔρημον> ὂν πάντη
[5, 3, 3]	διανοητικὸν οὐδὲ τὸ λογιστικὸν ἐπιζητεῖ,	ἀλλὰ	νοῦν καθαρὸν λαμβάνει. Τί οὖν
[5, 3, 11]	εἰ νοήσει, οὐκ ἐπέκεινα νοῦ,	ἀλλὰ	νοῦς ἔσται· ἀλλὰ εἰ νοῦς
[5, 3, 16]	ἂν εἴη κόσμος αἰσθητὸς αὐτό,	ἀλλὰ	νοῦς καὶ κόσμος νοητός· καὶ
[5, 3, 7]	αὐτῷ ἄλλο; Ἡσυχίαν, νὴ Δία.	Ἀλλὰ	νῷ ἡσυχία οὐ νοῦ ἐστιν
[5, 3, 17]	αὐτὸ πληρωθεῖσαν ὠδίνων. Οὐ μὴν	ἀλλὰ	πάλιν ἐπᾳστέον, εἴ ποθέν τινα
[5, 3, 9]	ἡμᾶς καὶ ἐπὶ γῆν ἥκῃ·	ἀλλὰ	πᾶν καὶ τὸ περὶ αὐτὸν
[5, 3, 4]	αὖ οὐχ ὡς ἄνθρωπον ἔτι,	ἀλλὰ	παντελῶς ἄλλον γενόμενον καὶ συναρπάσαντα
[5, 3, 16]	ὡσαύτως, ὅτι ἀρκεῖ τὰ παρόντα.	Ἀλλὰ	πάντων ἤδη παρόντων τούτῳ ἀγαπητὸν
[5, 3, 11]	τοίνυν ἕν τι τῶν πάντων,	ἀλλὰ	πρὸ πάντων, ὥστε καὶ πρὸ
[5, 3, 16]	οὐκ ἔστι πρὸς τὸ ἄνω,	ἀλλὰ	πρὸς τὸ κάτω χωρεῖν καὶ
[5, 3, 15]	ταῦτα, οὐκ αὐτὸς ὢν ταῦτα.	~Ἀλλὰ	πῶς παρασχών; Ἢ τῷ ἔχειν
[5, 3, 16]	ἁπλότητος ἡστινοσοῦν, εἴπερ ὄντως ἁπλοῦν.	Ἀλλὰ	πῶς τὸ γενόμενον ἐξ αὐτοῦ
[5, 3, 17]	ἄπεισιν ὁ λογισμὸς ἐπ´ ἄλλο,	ἀλλὰ	στήσεται αὐτοῦ. Ἀλλὰ δεῖ ἀναβῆναι
[5, 3, 14]	οἷος ἄρα, ὡς οὐ ταῦτα,	ἀλλά	τι κρεῖττον τούτου, ὃ λέγομεν
[5, 3, 15]	ἤδη· τὸ δὲ δύναμις πάντων.	Ἀλλὰ	τίς ὁ τρόπος τῆς δυνάμεως;
[5, 3, 13]	γὰρ ἂν εἴπῃς, τὶ ἐρεῖς.	Ἀλλὰ	τὸ ἐπέκεινα> πάντων καὶ ἐπέκεινα
[5, 3, 16]	Οὐ γὰρ ἐκ πολλοῦ πολύ,	ἀλλὰ	τὸ πολὺ τοῦτο ἐξ οὐ
[5, 3, 7]	ἀπηλλαγμένῳ καὶ ἐν νῷ ὄντι;	~Ἀλλὰ	τὸν θεὸν θεωρεῖ, εἴποιμεν ἄν.
[5, 3, 8]	οἷον βλέπει μᾶλλον τὰ ὁρατά,	ἀλλὰ	τοὐναντίον. Λείπεται τοίνυν ζωὴν νοερὰν
[5, 3, 10]	Ἢ οὗτος οὐδὲν δεῖται ὁράσεως.	Ἀλλὰ	τοῦτο εἰς ὕστερον· νῦν δὲ
[5, 3, 2]	τῷ σώματι γινομένων συναίσθησις εἴη,	ἀλλὰ	τῶν ἔξω ἑαυτοῦ καὶ ἐνταῦθα
[5, 3, 2]	ἑαυτὸ καὶ αὐτό; Ἢ οὔ·	ἀλλὰ	ὧν δέχεται τύπων ἐφ´ ἑκάτερα
[5, 3, 4]	τις αὐτὸς γεγονώς, ὅτε τὰ	ἄλλα	ἀφεὶς ἑαυτοῦ τούτῳ καὶ τοῦτον
[5, 3, 10]	καὶ ἀριθμὸς ἤδη καὶ πολλὰ	ἄλλα.	Δεῖ τοίνυν τὸ νοοῦν ἕτερον
[5, 3, 1]	τινι τῶν ἐν αὐτῷ τὰ	ἄλλα	θεωροῦν οὕτω δὴ λέγηται νοεῖν
[5, 3, 15]	ἤδη καὶ ποιὸν καὶ τὰ	ἄλλα.	Καὶ ὅτι μὲν δὴ μὴ
[5, 3, 4]	τῷ τῷ τοιούτῳ ὁρατῷ τὰ	ἄλλα	μαθεῖν {τῷ τοιούτῳ} {ἢ} κατὰ
[5, 3, 1]	ἑνὶ τῶν ἐν αὐτῷ τὰ	ἄλλα	νοεῖ, ὥσπερ ἂν εἰ τῇ
[5, 3, 14]	ὁ δοὺς οὐσίαν καὶ τὰ	ἄλλα,	ὅσα τούτου τοῦ στοίχου, αὐτὸς
[5, 3, 17]	Ἀλλὰ δεῖ ἀναβῆναι διά γε	ἄλλα	πολλὰ καὶ ὅτι τούτῳ τὸ
[5, 3, 15]	παρ´ οὗ πως καὶ τὰ	ἄλλα,	τὰ μὲν τῷ ἐγγύς, τὰ
[5, 3, 1]	μὴ κἀκείνου τοῦ νοήσαντος τὰ	ἄλλα	τὰ σὺν αὐτῷ καὶ ἑαυτὸ
[5, 3, 3]	οὐ τοῦτο νοῦς, τὰ δὲ	ἄλλα	ψυχὴ ἀπὸ τοῦ αἰσθητικοῦ ἀρξάμενα;
[5, 3, 15]	αὐτοῦ, ἕως ζωῆς μετέχει, ἓν	πολλά·	ἀδυνατεῖ γὰρ δεῖξαι αὐτὸ ἓν
[5, 3, 10]	ἕτερα καὶ ἀριθμὸς ἤδη καὶ	πολλὰ	ἄλλα. Δεῖ τοίνυν τὸ νοοῦν
[5, 3, 12]	διεσπασμένα ἔσται ἀπ´ ἀλλήλων τὰ	πολλά,	ἄλλο ἄλλοθεν ἐπὶ τὴν σύνθεσιν
[5, 3, 10]	ὃ δ´ ἐξελίττει ἑαυτό, καὶ	πολλὰ	ἂν εἴη. ~Διὸ καὶ ὁ
[5, 3, 10]	μὴ ἔστιν· ὥστε καὶ οὕτως	πολλὰ	ἂν εἶναι, ἵνα ἓν εἴη.
[5, 3, 15]	ἑνός; Ἢ τὸ μὴ ἕν·	πολλὰ	ἄρα· ἐφιέμενον δὲ ὅμως τοῦ
[5, 3, 10]	ψεύσεται· εἰ δὲ συμβεβηκὸς αὐτῷ,	πολλὰ	ἐρεῖ ἢ τοῦτο ἐρεῖ εἰμὶ
[5, 3, 10]	Καὶ γὰρ εἰ ἕκαστον λόγος,	πολλά	ἐστι. Καταμανθάνει τοίνυν ἑαυτὸ τῷ
[5, 3, 13]	ἄν, ὥσπερ εἰκὼν πρὸς ἀρχέτυπον,	πολλὰ	ἔχει. Τί οὖν; Ἕκαστον αὐτῶν
[5, 3, 15]	αὐτό· ἔτι δὲ τὸ μὴ	πολλὰ	ἔχον ἐν ἑαυτῷ ἤδη οὐ
[5, 3, 12]	τι εἶναι, ἀφ´ οὗ τὰ	πολλά;	Ἢ διεσπασμένα ἔσται ἀπ´ ἀλλήλων
[5, 3, 15]	ἐξ αὐτοῦ περίλαμψιν πῶς δὲ	πολλά;	Ἢ οὐ ταὐτὸν ἔμελλε τὸ
[5, 3, 17]	δεῖ ἀναβῆναι διά γε ἄλλα	πολλὰ	καὶ ὅτι τούτῳ τὸ αὔταρκες
[5, 3, 15]	ὅμως τοῦ ἑνός· ἓν ἄρα	πολλά.	Πᾶν γὰρ τὸ μὴ ἓν
[5, 3, 13]	ἀληθεύῃ, ἀλλ´ εἴρηκε μιᾷ ῥήσει	πολλά.	Τὸ γὰρ εἶναι τοῦτο, ὅπερ
[5, 3, 10]	ὅθεν καὶ πρῶτα. Δεῖ οὖν	ἅμα	καὶ τὸ ποιοῦν εἶναι καὶ
[5, 3, 5]	ὂν καὶ τὸ νοητόν· ἓν	ἅμα	πάντα ἔσται, νοῦς, νόησις, τὸ
[5, 3, 16]	τὸν νοῦν τὸν ἐν τούτῳ,	μίμημά	τι τοῦ ἐν ἐκείνῳ ὄντος,
[5, 3, 16]	τὴν ζωὴν τὴν ἐν αὐτῷ,	μίμημά	τι τοῦ ἐν ἐκείνῳ ὄντος,
[5, 3, 9]	θήσεται ἐν ἄλλῳ, ἵνα μὴ	διάστημα	διδῷ κενὸν τὸ μετὰ τὸν
[5, 3, 8]	ἐπὶ τοῖς σώμασι χρῶμα ἢ	σχῆμα·	πρὶν γὰρ ταῦτα εἶναι, ἔστιν
[5, 3, 8]	ἐκείνου, ὡς τὴν αὐτῆς ζωὴν	ἴνδαλμα	καὶ ὁμοίωμα εἶναι ἐκείνου, καὶ
[5, 3, 13]	οὔτε τι τῶν πάντων οὔτε	ὄνομα	αὐτοῦ> ὅτι μηδὲν κατ´ αὐτοῦ·
[5, 3, 13]	τοῖς πᾶσι μόνον ἀληθὲς οὐκ	ὄνομα	ὂν αὐτοῦ ἀλλ´ ὅτι οὔτε
[5, 3, 13]	αἴσθησίς ἐστι· καὶ μαρτυρεῖ καὶ	τοὔνομα.	Καὶ ἡ νόησις προτέρα οὖσα
[5, 3, 12]	τί οὖν ὡς ἀτυχοῦσά του	ἐφορμᾷ;	Εἰ κατὰ λόγον θησόμεθα, τὴν
[5, 3, 11]	ἐπεθύμησεν ἀορίστως ἔχουσα ἐπ´ αὐτῇ	φάντασμά	τι, ἐξῆλθε δὲ ἄλλο λαβοῦσα
[5, 3, 8]	τὴν αὐτῆς ζωὴν ἴνδαλμα καὶ	ὁμοίωμα	εἶναι ἐκείνου, καὶ ὅταν νοῇ,
[5, 3, 8]	οἷον τὸ ἐπὶ τοῖς σώμασι	χρῶμα	ἢ σχῆμα· πρὶν γὰρ ταῦτα
[5, 3, 9]	ταύτῃ, εἰ ἀφέλοις πρῶτον τὸ	σῶμα	ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ δηλονότι
[5, 3, 3]	ἄλλα ψυχὴ ἀπὸ τοῦ αἰσθητικοῦ	ἀρξάμενα;	Ἢ ὅτι ψυχὴν δεῖ ἐν
[5, 3, 5]	τὸν τεθεωρηκότα, ὁμοῦ καὶ τὰ	ἑωραμένα.	Εἰ οὖν ἐν τῇ θεωρίᾳ
[5, 3, 5]	ἐν τῇ θεωρίᾳ ὑπάρχει τὰ	τεθεωρημένα,	εἰ μὲν τύποι αὐτῶν, οὐκ
[5, 3, 3]	ψυχῆς τοῦτο καὶ νοῦ δέχεται	ἐπικείμενα	ἴχνη. Διὰ τί δὲ οὐ
[5, 3, 15]	ἄρα οὕτως εἶχεν ὡς μὴ	διακεκριμένα·	τὰ δ´ ἐν τῷ δευτέρῳ
[5, 3, 4]	ἐν ἑαυτῷ τὰ πάντα οἷον	γεγραμμένα,	ὡς ἐκεῖ ὁ γράφων καὶ
[5, 3, 12]	ἀφ´ οὗ τὰ πολλά; Ἢ	διεσπασμένα	ἔσται ἀπ´ ἀλλήλων τὰ πολλά,
[5, 3, 10]	ἀνάγκης· καὶ εἶναι τὰ κυρίως	νοούμενα	πρὸς τὸν νοῦν καὶ τὰ
[5, 3, 10]	καὶ οὕτως πολλὰ ἂν εἶναι,	ἵνα	ἓν εἴη. Εἶθ´ ὅταν λέγῃ
[5, 3, 1]	νοοῦν ἑαυτὸ ποικίλον δεῖ εἶναι,	ἵνα	ἑνί τινι τῶν ἐν αὐτῷ
[5, 3, 8]	ὁρώμενον καὶ οὐ δεόμενον ἄλλου,	ἵνα	ἴδῃ, αὑτῷ αὔταρκες πρὸς τὸ
[5, 3, 9]	αὐτὸν ἥλιον θήσεται ἐν ἄλλῳ,	ἵνα	μὴ διάστημα διδῷ κενὸν τὸ
[5, 3, 10]	Δεῖ τοίνυν πλείω ἑνὸς εἶναι,	ἵνα	ὅρασις ᾖ, καὶ συνεκπίπτειν τὴν
[5, 3, 5]	παρ´ αὐτοῦ καὶ τὸν τεθεωρηκότα,	ἵνα	τέλεον αὐτὸν ᾖ νενοηκώς. Ἀλλ´
[5, 3, 12]	αὐτῷ ἤθει> ὑπέστη. Δεῖ οὖν,	ἵνα	τι ἄλλο ὑποστῇ, ἡσυχίαν ἄγειν
[5, 3, 17]	διανοηθῆναι, ἐπείπερ δεῖ τὴν διάνοιαν,	ἵνα	τι εἴπῃ, ἄλλο καὶ ἄλλο
[5, 3, 4]	δύναται μόνον πτεροῦσθαι πρὸς νόησιν,	ἵνα	τις ἐκεῖ παρακαταθοῖτο ἃ εἶδε.
[5, 3, 17]	εἴ ποθέν τινα πρὸς τὴν	ὠδῖνα	ἐπῳδὴν εὕροιμεν. Τάχα δὲ καὶ
[5, 3, 16]	δύναμιν εἰς τὸ γεννᾶν ἔχει.	Ἐκεῖνα	δὲ νῦν λεκτέον, ὡς, ἐπειδὴ
[5, 3, 8]	καὶ ταῦτα, καὶ ἔτι μᾶλλον	ἐκεῖνα.	Καὶ ἔστι φύσις ἡ αὐτὴ
[5, 3, 8]	πρὶν γὰρ ταῦτα εἶναι, ἔστιν	ἐκεῖνα·	καὶ ὁ λόγος δὲ ὁ
[5, 3, 17]	οὐσία, ἀλλ´ ἐπέκεινα ταύτης> καὶ	ἐπέκεινα	αὐταρκείας. Ἀρκεῖ οὖν ταῦτα λέγοντας
[5, 3, 12]	ὥσπερ ἐπέκεινα νοῦ, οὕτως καὶ	ἐπέκεινα	γνώσεως, οὐδὲν δεόμενον ὥσπερ οὐδενός,
[5, 3, 11]	οὗτος ὁ πολύς, ὅταν τὸ	ἐπέκεινα	ἐθέλῃ νοεῖ, ἓν μὲν οὖν
[5, 3, 11]	Καὶ γὰρ εἰ νοήσει, οὐκ	ἐπέκεινα	νοῦ, ἀλλὰ νοῦς ἔσται· ἀλλὰ
[5, 3, 11]	πάντη ἁπλοῦν καὶ πρῶτον ἁπάντων	ἐπέκεινα	νοῦ εἶναι. Καὶ γὰρ εἰ
[5, 3, 12]	πρῶτον γινῶσκον. Τὸ δὲ ὥσπερ	ἐπέκεινα	νοῦ, οὕτως καὶ ἐπέκεινα γνώσεως,
[5, 3, 15]	ἂν τοῦ ἑνὸς βέλτιον ἢ	ἐπέκεινα	ὅλως; Χεῖρον ἄρα· τοῦτο δέ
[5, 3, 13]	εἴπῃς, τὶ ἐρεῖς. Ἀλλὰ τὸ	ἐπέκεινα>	πάντων καὶ ἐπέκεινα τοῦ σεμνοτάτου
[5, 3, 17]	αὐτὸ οὐκ ὂν οὐσία, ἀλλ´	ἐπέκεινα	ταύτης> καὶ ἐπέκεινα αὐταρκείας. Ἀρκεῖ
[5, 3, 13]	Ἀλλὰ τὸ ἐπέκεινα> πάντων καὶ	ἐπέκεινα	τοῦ σεμνοτάτου νοῦ» ἐν τοῖς
[5, 3, 10]	οὖν; οὐ δεήσει πάλιν ἄλλου	ἐπέκεινα	τούτου; ἢ ὁ μὲν νοῦς
[5, 3, 16]	τὸ ἀγαθόν, οὐδὲν ἂν εἴη	ἐπέκεινα	τούτων. Εἰ δὲ ἔστιν ἐκεῖνο,
[5, 3, 6]	καὶ τῇ ὀνομασίᾳ ὑποσημαίνοντες νοῦν	τινα	αὐτὸ εἶναι ἢ διὰ νοῦ
[5, 3, 6]	αὖ καὶ ἐν ψυχῇ, πειθώ	τινα	γενέσθαι ζητοῦμεν, οἷον ἐν εἰκόνι
[5, 3, 15]	αὐτοῦ πάντα αὖ καὶ ἕν.	Τίνα	οὖν πάντα; Ἢ ὧν ἀρχὴ
[5, 3, 17]	ἀλλὰ πάλιν ἐπᾳστέον, εἴ ποθέν	τινα	πρὸς τὴν ὠδῖνα ἐπῳδὴν εὕροιμεν.
[5, 3, 14]	καὶ λέγουσιν, ἐκ τούτων αἴσθησίν	τινα	τοῦ κινήσαντος λαμβάνουσιν ἑτέρων ὄντων
[5, 3, 9]	λοιπὸν αὐτῆς τοῦτό ἐστιν, ὃ	εἰκόνα	ἔφαμεν νοῦ σῴζουσάν τι φῶς
[5, 3, 8]	τὴν ψυχὴν ἡμῶν εἰς αὐτὸ	εἰκόνα	θεμένην ἑαυτὴν εἶναι ἐκείνου, ὡς
[5, 3, 6]	ἐπὶ τὸν ἀληθῆ νοῦν τὴν	εἰκόνα,	ὃς ἦν ὁ αὐτὸς τοῖς
[5, 3, 7]	τῶν δὲ ἐσχάτων ἀμυδρὰν ἀποσῳζόντων	εἰκόνα.	~Ποῖον δέ τι ὁρᾷ τὸ
[5, 3, 10]	ἐγώ» Τί οὖν, εἰ δύο	μόνα	εἴη καὶ λέγοι ἐγὼ καὶ
[5, 3, 3]	ἤδη παρ´ αὐτῆς ἂν ἔχοι	κανόνα	ἔχουσα τοῦ ἀγαθοῦ παρ´ αὐτῇ.
[5, 3, 1]	καί, εἰ βούλει, διάνοια καὶ	δόξα·	ὁ δὲ νοῦς, εἰ τούτων
[5, 3, 5]	ὅπερ οὐκ ἔστιν ἀλήθεια. Τὴν	ἄρα	ἀλήθειαν οὐχ ἑτέρου εἶναι δεῖ,
[5, 3, 8]	ἄρα φῶς ἄλλο ὁρᾷ· αὐτὸ	ἄρα	αὑτὸ ὁρᾷ. Τὸ δὲ φῶς
[5, 3, 7]	ὃ ἡ ἐνέργεια· πρὸς αὑτῷ	ἄρα.	Ἑαυτὸν ἄρα νοῶν οὕτω πρὸς
[5, 3, 5]	ὅπερ ἦν αὐτός. Καθ´ ἑκάτερον	ἄρα	ἑαυτὸν νοήσει, καθότι καὶ ἡ
[5, 3, 5]	τὸ δὲ νοητὸν αὐτός, αὐτὸς	ἄρα	ἑαυτὸν νοήσει· νοήσει γὰρ τῇ
[5, 3, 15]	Ἢ τὸ μὴ ἕν· πολλὰ	ἄρα·	ἐφιέμενον δὲ ὅμως τοῦ ἑνός·
[5, 3, 7]	ἐνέργεια· πρὸς αὑτῷ ἄρα. Ἑαυτὸν	ἄρα	νοῶν οὕτω πρὸς αὑτῷ καὶ
[5, 3, 5]	λέγει, τοῦτο καὶ εἶναι. Ἓν	ἄρα	οὕτω νοῦς καὶ τὸ νοητὸν
[5, 3, 15]	ὅτι πλῆθος οὕτως ἔσται. Ἀλλ´	ἄρα	οὕτως εἶχεν ὡς μὴ διακεκριμένα·
[5, 3, 15]	δὲ ὅμως τοῦ ἑνός· ἓν	ἄρα	πολλά. Πᾶν γὰρ τὸ μὴ
[5, 3, 3]	μόνον καὶ ἔστη· εἰ μὴ	ἄρα	πρὸς ἑαυτὴν διαλογίζοιτο τίς οὗτος»
[5, 3, 15]	βέλτιον ἢ ἐπέκεινα ὅλως; Χεῖρον	ἄρα·	τοῦτο δέ ἐστιν ἐνδεέστερον. Τί
[5, 3, 8]	ὁρᾷ, οὐ δι´ ἄλλου. Φῶς	ἄρα	φῶς ἄλλο ὁρᾷ· αὐτὸ ἄρα
[5, 3, 14]	τοῦ στοίχου, αὐτὸς δὲ οἷος	ἄρα,	ὡς οὐ ταῦτα, ἀλλά τι
[5, 3, 3]	Τὸ δὴ προσχρῆσθαι τί ἐστιν;	Ἆρα	αὐτοὺς ἐκεῖνο γινομένους, καὶ φθεγγομένους
[5, 3, 2]	τοίνυν τὸ διανοητικὸν τῆς ψυχῆς	ἆρα	ἐπιστρέφει ἐφ´ ἑαυτὸ καὶ αὐτό;
[5, 3, 15]	δὲ ἐκεῖνο ἀρχὴ τῶν πάντων;	Ἆρα,	ὅτι αὐτὰ σῴζει ἓν ἕκαστον
[5, 3, 4]	Τὸ δὴ διανοητικὸν ὅτι διανοητικὸν	ἆρα	οὐκ οἶδε, καὶ ὅτι σύνεσιν
[5, 3, 1]	ἑαυτόν, ὃς ταῦτα γνώσεται; Καὶ	ἆρα	οὕτω γνώσεται ἑαυτόν, ὅτι γινώσκει
[5, 3, 4]	ἀλλ´ ἔχει πάντως δήπου; Ἀλλ´	ἆρα	τί ἐστιν αὐτὸ {ὃ} οὐκ
[5, 3, 1]		~Ἆρα	τὸ νοοῦν ἑαυτὸ ποικίλον δεῖ
[5, 3, 9]	δὲ ἡ ψυχὴ ἡ τοιαύτη	καθαρά,	ὥστε καὶ ἐφ´ αὑτῆς ὁρᾶσθαι
[5, 3, 6]	διὰ νοῦ τὴν δύναμιν καὶ	παρὰ	νοῦ αὐτὸ ἴσχειν. Τούτῳ τοίνυν
[5, 3, 4]	τοῖς ἐν ἑαυτῷ κανόσιν, οὓς	παρὰ	τοῦ νοῦ ἔχει, καὶ ὡς
[5, 3, 2]	Τὸ δ´ ἐν αὐτῇ λογιζόμενον	παρὰ	τῶν ἐκ τῆς αἰσθήσεως φαντασμάτων
[5, 3, 7]	γὰρ ὡμοίωται ὅθεν ἥκει, κατὰ	θάτερα	δὲ καίτοι ἀνομοιωθεῖσα ὅμως ὡμοίωται
[5, 3, 7]	νοῦ πρὸς τὸ ἔξω. Κατὰ	θάτερα	μὲν γὰρ ὡμοίωται ὅθεν ἥκει,
[5, 3, 2]	ἀλλὰ ὧν δέχεται τύπων ἐφ´	ἑκάτερα	τὴν σύνεσιν ἴσχει. Καὶ πῶς
[5, 3, 10]	γὰρ ὡς ἕτερα καὶ ὅπῃ	ἕτερα	καὶ ἀριθμὸς ἤδη καὶ πολλὰ
[5, 3, 10]	ἤδη εἶναι· καὶ γὰρ ὡς	ἕτερα	καὶ ὅπῃ ἕτερα καὶ ἀριθμὸς
[5, 3, 10]	νοῦν καὶ τὰ αὐτὰ καὶ	ἕτερα.	Καὶ πάλιν αὖ ἕκαστον τῶν
[5, 3, 13]	καὶ τοὔνομα. Καὶ ἡ νόησις	προτέρα	οὖσα εἴσω εἰς αὐτὸν ἐπιστρέφει
[5, 3, 16]	ἰέναι, καὶ ἡ ἀρχὴ ἑκάστων	ἁπλουστέρα	ἢ αὐτά. Κόσμον τοίνυν τὸ
[5, 3, 12]	τοῦ γινώσκειν· ἀλλ´ ἔστιν ἐν	δευτέρᾳ	φύσει τὸ γινώσκειν. Ἓν γάρ
[5, 3, 9]	Εἰ δὲ μηδὲ τοῦτο, αἴσθησιν	ἐμπλατύτερα	τὰ εἴδη κομιζομένην, αἴσθησιν δὲ
[5, 3, 8]	ταῦτα. Ἀλλ´ ἡ μὲν οὐχ	ὁρᾷ	ἃ ἔχει· οὐδὲ γὰρ αὐτὴ
[5, 3, 4]	Ὡς δὴ οὖν νοῦς ἑαυτὸν	ὁρᾷ.	~Ἆρ´ οὖν ἄλλῳ μέρει ἑαυτοῦ
[5, 3, 8]	ἄλλου. Φῶς ἄρα φῶς ἄλλο	ὁρᾷ·	αὐτὸ ἄρα αὑτὸ ὁρᾷ. Τὸ
[5, 3, 8]	τὸ ἰδεῖν καὶ γὰρ ὃ	ὁρᾷ	αὐτό ἐστι γιγνωσκόμενον καὶ παρ´
[5, 3, 6]	προσήκει, ὡς καὶ αὐτῷ ὅσα	ὁρᾷ	γινώσκει καὶ οἶδεν ἃ λέγει.
[5, 3, 17]	ἀλλ´ αὐτό, δι´ οὗ καὶ	ὁρᾷ.	Δι´ οὗ γὰρ ἐφωτίσθη, τοῦτό
[5, 3, 10]	νοῦς τοῦτο; Τί οὖν; οὐχ	ὁρᾷ	ἑαυτόν; Ἢ οὗτος οὐδὲν δεῖται
[5, 3, 8]	φωτί, φῶς ὁρᾷ· χρώματα γὰρ	ὁρᾷ·	ἐκεῖ δὲ οὐ δι´ ἑτέρου,
[5, 3, 8]	ἐστιν; Ὁ ἰδών· νοῦς δὲ	ὁρᾷ.	Ἐπεὶ καὶ ἐνταῦθα ἡ ὄψις
[5, 3, 8]	Ἄλλῳ οὖν φωτὶ ἄλλο φῶς	ὁρᾷ,	οὐ δι´ ἄλλου. Φῶς ἄρα
[5, 3, 8]	ἄλλο ὁρᾷ· αὐτὸ ἄρα αὑτὸ	ὁρᾷ.	Τὸ δὲ φῶς τοῦτο ἐν
[5, 3, 8]	ἀποσῳζόντων εἰκόνα. ~Ποῖον δέ τι	ὁρᾷ	τὸ νοητὸν ὁ νοῦς, καὶ
[5, 3, 8]	μᾶλλον δὲ ἑνωθεῖσα φωτί, φῶς	ὁρᾷ·	χρώματα γὰρ ὁρᾷ· ἐκεῖ δὲ
[5, 3, 5]	μέρει ἑαυτοῦ ἄλλο μέρος αὐτοῦ	καθορᾷ;	Ἀλλ´ οὕτω τὸ μὲν ἔσται
[5, 3, 2]	τῷ κάτω δώσομεν, τίς ἡ	διαφορὰ	τοῦ νοεῖν ἑαυτὸ σκεψόμεθα· εἰ
[5, 3, 2]	τῶν ἐκ τοῦ νοῦ ἰόντων	ἐφορᾷ	οἷον τοὺς τύπους, καὶ ἔχει
[5, 3, 6]	Τὰ γὰρ ὄντα ὁρῶν ἑαυτὸν	ἑώρα	καὶ ὁρῶν ἐνεργείᾳ ἦν καὶ
[5, 3, 16]	καὶ ζωὴ ἐναργής, καὶ τελεία	πᾶσα	ἐν τούτῳ ψυχὴ καὶ πᾶς
[5, 3, 16]	ὄντων αὐτοῦ. Εἰ δ´ ἡ	πᾶσα	ζωὴ τούτῳ καὶ ζωὴ ἐναργής,
[5, 3, 15]	αὐτὰ σῴζει ἓν ἕκαστον αὐτῶν	ποιήσασα	εἶναι; Ἢ καὶ ὅτι ὑπέστησεν
[5, 3, 11]	λαβοῦσα ἐν αὐτῇ αὐτὸ πολὺ	ποιήσασα.	Καὶ γὰρ αὖ ἔχει τύπον
[5, 3, 17]	καὶ ψυχὴ ἀφώτιστος ἄθεος ἐκείνου·	φωτισθεῖσα	δὲ ἔχει, ὃ ἐζήτει, καὶ
[5, 3, 7]	ἥκει, κατὰ θάτερα δὲ καίτοι	ἀνομοιωθεῖσα	ὅμως ὡμοίωται καὶ ἐνταῦθα, εἴτε
[5, 3, 8]	ὄψις φῶς οὖσα, μᾶλλον δὲ	ἑνωθεῖσα	φωτί, φῶς ὁρᾷ· χρώματα γὰρ
[5, 3, 1]	ἔχει ἢ μή, σκέψασθαι προσήκει·	ὅσα	δὲ νοητά, νοῦς δηλονότι γνώσεται.
[5, 3, 7]	καὶ ἑαυτὸν γινώσκειν. Καὶ γὰρ	ὅσα	ἔχει παρ´ ἐκείνου γνώσεται, καὶ
[5, 3, 6]	γιγνώσκειν προσήκει, ὡς καὶ αὐτῷ	ὅσα	ὁρᾷ γινώσκει καὶ οἶδεν ἃ
[5, 3, 14]	δοὺς οὐσίαν καὶ τὰ ἄλλα,	ὅσα	τούτου τοῦ στοίχου, αὐτὸς δὲ
[5, 3, 13]	τοὔνομα. Καὶ ἡ νόησις προτέρα	οὖσα	εἴσω εἰς αὐτὸν ἐπιστρέφει δηλονότι
[5, 3, 12]	αὐτοῦ ἀτελὴς ἔσται ὁρμὴ μόνον	οὖσα.	Ἐπὶ τί οὖν ὡς ἀτυχοῦσά
[5, 3, 5]	νόησις δὴ τοιαύτη καὶ πρώτη	οὖσα	καὶ πρώτως νοῦς ἂν εἴη
[5, 3, 8]	καὶ ἐνταῦθα ἡ ὄψις φῶς	οὖσα,	μᾶλλον δὲ ἑνωθεῖσα φωτί, φῶς
[5, 3, 6]	τούτῳ ἡ ἐπιστροφὴ πρὸς αὐτὸν	οὖσα	οὐ μόνον εὔλογον ὑποδείκνυσιν {τὴν
[5, 3, 11]	φάντασμά τι, ἐξῆλθε δὲ ἄλλο	λαβοῦσα	ἐν αὐτῇ αὐτὸ πολὺ ποιήσασα.
[5, 3, 7]	ἔστιν ἡσυχία τοῦ νοῦ σχολὴν	ἄγουσα	ἀπὸ τῶν ἄλλων ἐνέργεια· ἐπεὶ
[5, 3, 11]	νοῦς, ἀλλ´ ὡς ὄψις οὔπω	ἰδοῦσα,	ἐξῆλθε δὲ ἔχουσα ὅπερ αὐτὴ
[5, 3, 11]	εἶδεν αὐτό, καὶ τότε ἐγένετο	ἰδοῦσα	ὄψις. Τοῦτο δὲ ἤδη νοῦς,
[5, 3, 17]	οὖν ὥσπερ καινὴ ἐπῳδὴ ἄλλη;	Ἐπιθέουσα	γὰρ πᾶσι τοῖς ἀληθέσι καὶ
[5, 3, 7]	καὶ πράττουσα ὅμως θεωρεῖ καὶ	ποιοῦσα	εἴδη ποιεῖ, οἷον νοήσεις ἀπηρτισμένας,
[5, 3, 10]	ἐπαφὴ μόνον ἄρρητος καὶ ἀνόητος,	προνοοῦσα	οὔπω νοῦ γεγονότος καὶ τοῦ
[5, 3, 6]	ἡ δὲ ψυχὴ ἡσυχίαν ἦγε	συγχωροῦσα	τῷ ἐνεργήματι τοῦ νοῦ. Ἐπεὶ
[5, 3, 7]	εἴτε ποιοῖ· καὶ γὰρ καὶ	πράττουσα	ὅμως θεωρεῖ καὶ ποιοῦσα εἴδη
[5, 3, 16]	ἐξημμένη ἐκείνου καὶ τὴν ὑπόστασιν	ἔχουσα	ἐξ ἐκείνου καὶ πρὸς ἐκεῖνο
[5, 3, 11]	ὥστε ἄλλου μὲν ἐπεθύμησεν ἀορίστως	ἔχουσα	ἐπ´ αὐτῇ φάντασμά τι, ἐξῆλθε
[5, 3, 11]	ὄψις οὔπω ἰδοῦσα, ἐξῆλθε δὲ	ἔχουσα	ὅπερ αὐτὴ ἐπλήθυνεν· ὥστε ἄλλου
[5, 3, 3]	παρ´ αὐτῆς ἂν ἔχοι κανόνα	ἔχουσα	τοῦ ἀγαθοῦ παρ´ αὐτῇ. Τὸ
[5, 3, 8]	ἐν τῷ σπέρματι καὶ ἡ	ἔχουσα	ψυχὴ ταῦτα. Ἀλλ´ ἡ μὲν
[5, 3, 11]	ἡ ἀρχὴ τούτων, οὐχ ὡς	ἐνυπάρχουσα·	τὸ γὰρ ἀφ´ οὗ οὐκ
[5, 3, 12]	οὖσα. Ἐπὶ τί οὖν ὡς	ἀτυχοῦσά	του ἐφορμᾷ; Εἰ κατὰ λόγον
[5, 3, 16]	ἐξ ἐκείνου καὶ πρὸς ἐκεῖνο	ζῶσα·	ἐκεῖνο γὰρ αὐτοῦ ἀρχή. Δεῖ
[5, 3, 8]	ἴχνος νοῦ ζωῆς· ἐκεῖ γὰρ	τὰ	ἀληθῆ. Ἡ δὲ ἐν τῷ
[5, 3, 4]	νοῦς τις αὐτὸς γεγονώς, ὅτε	τὰ	ἄλλα ἀφεὶς ἑαυτοῦ τούτῳ καὶ
[5, 3, 1]	ἑνί τινι τῶν ἐν αὐτῷ	τὰ	ἄλλα θεωροῦν οὕτω δὴ λέγηται
[5, 3, 15]	ταὐτὸν ἤδη καὶ ποιὸν καὶ	τὰ	ἄλλα. Καὶ ὅτι μὲν δὴ
[5, 3, 4]	αὑτοὺς τῷ τῷ τοιούτῳ ὁρατῷ	τὰ	ἄλλα μαθεῖν {τῷ τοιούτῳ} {ἢ}
[5, 3, 1]	δὴ ἑνὶ τῶν ἐν αὐτῷ	τὰ	ἄλλα νοεῖ, ὥσπερ ἂν εἰ
[5, 3, 14]	νοῦς, ὁ δοὺς οὐσίαν καὶ	τὰ	ἄλλα, ὅσα τούτου τοῦ στοίχου,
[5, 3, 15]	τοῦτο, παρ´ οὗ πως καὶ	τὰ	ἄλλα, τὰ μὲν τῷ ἐγγύς,
[5, 3, 1]	ἐγνωσμένον, μὴ κἀκείνου τοῦ νοήσαντος	τὰ	ἄλλα τὰ σὺν αὐτῷ καὶ
[5, 3, 10]	νοούμενα πρὸς τὸν νοῦν καὶ	τὰ	αὐτὰ καὶ ἕτερα. Καὶ πάλιν
[5, 3, 16]	λέγεται; Ἆρ´ ἔχον τὸ κατὰ	τὰ	αὐτὰ καὶ ὡσαύτως; Καὶ τί
[5, 3, 3]	πολυπραγμονεῖν, νῷ δὲ ἀξιοῦμεν ὑπάρχειν	τὰ	αὐτοῦ καὶ τὰ ἐν αὐτῷ
[5, 3, 3]	κωλύει τοῦτο ἄλλῃ δυνάμει σκοπεῖσθαι	τὰ	αὐτοῦ; οὐ τὸ διανοητικὸν οὐδὲ
[5, 3, 6]	φύσεως καὶ ἐπιστρέφων εἰς αὑτόν.	Τὰ	γὰρ ὄντα ὁρῶν ἑαυτὸν ἑώρα
[5, 3, 15]	οὕτως εἶχεν ὡς μὴ διακεκριμένα·	τὰ	δ´ ἐν τῷ δευτέρῳ διεκέκριτο
[5, 3, 3]	τί δὲ οὐ τοῦτο νοῦς,	τὰ	δὲ ἄλλα ψυχὴ ἀπὸ τοῦ
[5, 3, 3]	νοήματα αὐτοί· τοῦτο γὰρ ἡμεῖς.	Τὰ	δὲ τοῦ νοῦ ἐνεργήματα ἄνωθεν
[5, 3, 15]	ἄλλα, τὰ μὲν τῷ ἐγγύς,	τὰ	{δὲ} τῷ πόρρω. Ἐπεὶ δὲ
[5, 3, 7]	δοθέντων αὐτός, μᾶλλον δὲ πάντα	τὰ	δοθέντα αὐτός. Εἰ μὲν οὖν
[5, 3, 1]	ὢν γινώσκει οὐκέτι; Ἢ καὶ	τὰ	ἑαυτοῦ καὶ ἑαυτόν; Καὶ τίς
[5, 3, 9]	δὲ μηδὲ τοῦτο, αἴσθησιν ἐμπλατύτερα	τὰ	εἴδη κομιζομένην, αἴσθησιν δὲ καὶ
[5, 3, 3]	νοῦ ἐνεργήματα ἄνωθεν οὕτως, ὡς	τὰ	ἐκ τῆς αἰσθήσεως κάτωθεν, τοῦτο
[5, 3, 3]	ἀξιοῦμεν ὑπάρχειν τὰ αὐτοῦ καὶ	τὰ	ἐν αὐτῷ σκοπεῖσθαι. Ἀλλ´ εἴ
[5, 3, 3]	μὲν οἱ λογιζόμενοι καὶ νοοῦμεν	τὰ	ἐν τῇ διανοίᾳ νοήματα αὐτοί·
[5, 3, 12]	μὲν οὕτως φασί· σύνθεσις γὰρ	τὰ	ἑξῆς· ἐπὶ δὲ τῶν ὄντων
[5, 3, 3]	ἀπαλλαξόμεθα; Ἢ ὅτι ἔδομεν αὐτῷ	τὰ	ἔξω σκοπεῖσθαι καὶ πολυπραγμονεῖν, νῷ
[5, 3, 4]	ἐπιστάμενον οἷόν ἐστι καὶ οἷα	τὰ	ἔργα αὐτοῦ; Εἰ οὖν λέγοι,
[5, 3, 9]	ἀναβαινέτω ἀπὸ ἐσχάτων εἰδῶν εἰς	τὰ	ἔσχατα ἀνάπαλιν εἴδη, μᾶλλον δὲ
[5, 3, 5]	καὶ τὸν τεθεωρηκότα, ὁμοῦ καὶ	τὰ	ἑωραμένα. Εἰ οὖν ἐν τῇ
[5, 3, 9]	ἔλαττον ἔχων τὸ πᾶν, οὐδὲ	τὰ	ἴχνη ἔχων τὰ πρῶτα, μᾶλλον
[5, 3, 10]	δὲ ἐξ ἀνάγκης· καὶ εἶναι	τὰ	κυρίως νοούμενα πρὸς τὸν νοῦν
[5, 3, 15]	οὗ πως καὶ τὰ ἄλλα,	τὰ	μὲν τῷ ἐγγύς, τὰ {δὲ}
[5, 3, 11]	ταύτῃ πρὸ νοῦ· καὶ εἰ	τὰ	μετ´ αὐτὸν δὲ τὴν τάξιν
[5, 3, 5]	τύπον γὰρ ἕξει ὁ ἔχων	τὰ	ὄντα ἕτερον τῶν ὄντων, ὅπερ
[5, 3, 5]	καὶ δὴ καὶ πρῶτος νοῦς	τὰ	ὄντα ἔχων, μᾶλλον δὲ ὁ
[5, 3, 8]	ἀληθῶν λαβὼν οἷον βλέπει μᾶλλον	τὰ	ὁρατά, ἀλλὰ τοὐναντίον. Λείπεται τοίνυν
[5, 3, 17]	αὐτὸ καὶ εἶναι καὶ ὁμοῦ	τὰ	πάντα; Ἀλλ´ εἰ ποιεῖ ἕκαστον
[5, 3, 4]	εἰκὼν νοῦ, ἔχον ἐν ἑαυτῷ	τὰ	πάντα οἷον γεγραμμένα, ὡς ἐκεῖ
[5, 3, 11]	καὶ γὰρ αὖ νοῦ ἐντὸς	τὰ	πάντα· ὥστε καὶ ταύτῃ πρὸ
[5, 3, 16]	τοῦτο τὸ ὡσαύτως, ὅτι ἀρκεῖ	τὰ	παρόντα. Ἀλλὰ πάντων ἤδη παρόντων
[5, 3, 10]	~Ταῦτα μὲν οὖν ταύτῃ. Οὐδὲ	τὰ	ποιηθέντα μόνον· οὐ γὰρ ἂν
[5, 3, 10]	ἦν ἔσχατα. Ἐκεῖ δὲ πρῶτα	τὰ	ποιοῦντα, ὅθεν καὶ πρῶτα. Δεῖ
[5, 3, 12]	Ἢ διεσπασμένα ἔσται ἀπ´ ἀλλήλων	τὰ	πολλά, ἄλλο ἄλλοθεν ἐπὶ τὴν
[5, 3, 12]	ἕν τι εἶναι, ἀφ´ οὗ	τὰ	πολλά; Ἢ διεσπασμένα ἔσται ἀπ´
[5, 3, 9]	πᾶν, οὐδὲ τὰ ἴχνη ἔχων	τὰ	πρῶτα, μᾶλλον δὲ οὐκ ἔχων,
[5, 3, 9]	ἀνάπαλιν εἴδη, μᾶλλον δὲ εἰς	τὰ	πρῶτα. ~Ταῦτα μὲν οὖν ταύτῃ.
[5, 3, 1]	κἀκείνου τοῦ νοήσαντος τὰ ἄλλα	τὰ	σὺν αὐτῷ καὶ ἑαυτὸ νενοηκότος,
[5, 3, 5]	οὖν ἐν τῇ θεωρίᾳ ὑπάρχει	τὰ	τεθεωρημένα, εἰ μὲν τύποι αὐτῶν,
[5, 3, 7]	μὲν γὰρ ὡμοίωται ὅθεν ἥκει,	κατὰ	θάτερα δὲ καίτοι ἀνομοιωθεῖσα ὅμως
[5, 3, 7]	ἔξω νοῦ πρὸς τὸ ἔξω.	Κατὰ	θάτερα μὲν γὰρ ὡμοίωται ὅθεν
[5, 3, 12]	ὡς ἀτυχοῦσά του ἐφορμᾷ; Εἰ	κατὰ	λόγον θησόμεθα, τὴν μὲν ἀπ´
[5, 3, 16]	ἀγαθοειδὲς λέγεται; Ἆρ´ ἔχον τὸ	κατὰ	τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως; Καὶ
[5, 3, 7]	Εἰ μὲν οὖν κἀκεῖνο γνώσεται	κατὰ	τὰς δυνάμεις αὐτοῦ μαθών, καὶ
[5, 3, 4]	ἄλλα μαθεῖν {τῷ τοιούτῳ} {ἢ}	κατὰ	τὴν δύναμιν τὴν γινώσκουσαν τὸ
[5, 3, 7]	εἶναι ἴχνη νοήσεως καὶ νοῦ	κατὰ	τὸ ἀρχέτυπον προϊόντων καὶ μιμουμένων
[5, 3, 5]	ἐν τῷ θεωρουμένῳ τάξας ἑαυτὸν	κατὰ	τὸ θεωρεῖν; οὐ γὰρ ἦν
[5, 3, 4]	ὑπεράνω τούτου, τὸν γινώσκοντα ἑαυτὸν	κατὰ	τὸν νοῦν ἐκεῖνον γινόμενον· κἀκείνῳ
[5, 3, 12]	ἄλλο ἄλλοθεν ἐπὶ τὴν σύνθεσιν	κατὰ	τύχην ἰόν. Ἀλλ´ ἐξ ἑνὸς
[5, 3, 5]	καὶ μεριεῖ; οὐ γὰρ δὴ	κατὰ	τύχην· καὶ ὁ μερίζων δὲ
[5, 3, 3]	ἡμεῖς. Τὰ δὲ τοῦ νοῦ	ἐνεργήματα	ἄνωθεν οὕτως, ὡς τὰ ἐκ
[5, 3, 3]	νοοῦμεν τὰ ἐν τῇ διανοίᾳ	νοήματα	αὐτοί· τοῦτο γὰρ ἡμεῖς. Τὰ
[5, 3, 8]	δὲ ἑνωθεῖσα φωτί, φῶς ὁρᾷ·	χρώματα	γὰρ ὁρᾷ· ἐκεῖ δὲ οὐ
[5, 3, 8]	λαβὼν οἷον βλέπει μᾶλλον τὰ	ὁρατά,	ἀλλὰ τοὐναντίον. Λείπεται τοίνυν ζωὴν
[5, 3, 8]	τοῖς ταῦτα ποιοῦσιν οὐ ταῦτα·	ἀόρατα	γὰρ τῇ φύσει καὶ ταῦτα,
[5, 3, 9]	ἀπὸ ἐσχάτων εἰδῶν εἰς τὰ	ἔσχατα	ἀνάπαλιν εἴδη, μᾶλλον δὲ εἰς
[5, 3, 10]	μόνον· οὐ γὰρ ἂν ἦν	ἔσχατα.	Ἐκεῖ δὲ πρῶτα τὰ ποιοῦντα,
[5, 3, 4]	ἀπὸ νοῦ ἐστι καὶ δεύτερον	μετὰ	νοῦν καὶ εἰκὼν νοῦ, ἔχον
[5, 3, 15]	καὶ ἀληθῶς ἕν· τὸ δὲ	μετὰ	τὴν ἀρχὴν ὧδέ πως ἐπιβρίσαντος
[5, 3, 9]	τι φῶς ἐκείνου, οἷον ἡλίου	μετὰ	τὴν τοῦ μεγέθους σφαῖραν τὸ
[5, 3, 16]	οὖν δεῖ τι εἶναι τὸ	μετὰ	τὸ πρῶτον, ἀλλαχοῦ εἴρηται, καὶ
[5, 3, 9]	μὴ διάστημα διδῷ κενὸν τὸ	μετὰ	τὸν ἥλιον σώματος. Ἡ δὲ
[5, 3, 1]	μή, σκέψασθαι προσήκει· ὅσα δὲ	νοητά,	νοῦς δηλονότι γνώσεται. Ἆρ´ οὖν
[5, 3, 8]	ὡμοιωμένης, ὅσον ψυχῆς μέρος εἰς	ὁμοιότητα	νῷ δύναται ἐλθεῖν. ~Ψυχὴν οὖν,
[5, 3, 10]	τὴν ταυτότητα ταύτην καὶ τὴν	ἑτερότητα·	ἢ τί νοήσει, ὃ μὴ
[5, 3, 10]	ἕκαστον τῶν νοουμένων συνεκφέρει τὴν	ταυτότητα	ταύτην καὶ τὴν ἑτερότητα· ἢ
[5, 3, 9]	ἔχειν καθαρῶς νοοῦσαν, δοξαστικὴν λαβέτω,	εἶτα	ἀπὸ ταύτης ἀναβαινέτω. Εἰ δὲ
[5, 3, 12]	γὰρ οἷον προυθυμήθη νοῦν γενέσθαι,	εἶτα	ἐγένετο νοῦς τῆς προθυμίας μεταξὺ
[5, 3, 9]	ἴτω μέχρι καὶ ὧν ποιεῖ·	εἶτα	ἐντεῦθεν ἀναβαινέτω ἀπὸ ἐσχάτων εἰδῶν
[5, 3, 7]	Ἔδει γὰρ πρῶτον ἐν ἑαυτῷ,	εἶτα	καὶ εἰς ἄλλο, ἢ ἄλλο
[5, 3, 9]	τοῦ ἀνθρώπου καὶ δηλονότι σαυτοῦ,	εἶτα	καὶ τὴν πλάττουσαν τοῦτο ψυχὴν
[5, 3, 10]	πρῶτον μὲν τῷ πολὺν εἶναι,	εἶτα	καὶ τῷ ἑτέρου εἶναι, καὶ
[5, 3, 10]	κἂν σύνεσιν δῷ τὴν σιωπήν.	Εἶτα	οὐδὲ δεήσεται οἷον πολυπραγμονεῖν ἑαυτό·
[5, 3, 5]	ἢ ὁ ἐν τῷ θεωρεῖσθαι;	Εἶτα	πῶς ἑαυτὸν γνώσεται ὁ θεωρῶν
[5, 3, 12]	τὸ πρὸ τῶν ἐνεργειῶν τίθενται.	Εἶτα	τὰς ἐνεργείας μενούσας ἀεὶ καὶ
[5, 3, 17]	ἂν οὖν τοῦτο γένοιτο; Ἄφελε	πάντα.
[5, 3, 17]	καὶ εἶναι καὶ ὁμοῦ τὰ	πάντα;	Ἀλλ´ εἰ ποιεῖ ἕκαστον εἶναι
[5, 3, 15]	τοῦ ἕν, καὶ ὁτιοῦν αὐτοῦ	πάντα	αὖ καὶ ἕν. Τίνα οὖν
[5, 3, 15]	ἀδυνατεῖ γὰρ δεῖξαι αὐτὸ ἓν	πάντα.	Αὐτὸ δὲ ἐκεῖνο ἓν πάντα,
[5, 3, 7]	ποιεῖ, οἷον νοήσεις ἀπηρτισμένας, ὥστε	πάντα	εἶναι ἴχνη νοήσεως καὶ νοῦ
[5, 3, 15]	οὐκ ἂν ἔχοις, ὅτι ὁμοῦ	πάντα>	ἐπεὶ καὶ ἕκαστον τῶν ἐξ
[5, 3, 5]	καὶ τὸ νοητόν· ἓν ἅμα	πάντα	ἔσται, νοῦς, νόησις, τὸ νοητόν.
[5, 3, 17]	ἀπταίστου καὶ ἀναμαρτήτου καὶ νοῦ	πάντα	ἔχοντος καὶ ζωῆς πάσης καὶ
[5, 3, 15]	αὖ καὶ ἕν. Τίνα οὖν	πάντα;	Ἢ ὧν ἀρχὴ ἐκεῖνο. Πῶς
[5, 3, 3]	ἐν λογισμοῖς εἶναι· ταῦτα δὲ	πάντα	λογιζομένης δυνάμεως ἔργα. Ἀλλὰ διὰ
[5, 3, 15]	ὧδέ πως ἐπιβρίσαντος τοῦ ἑνὸς	πάντα	μετέχον τοῦ ἕν, καὶ ὁτιοῦν
[5, 3, 4]	νοῦ, ἔχον ἐν ἑαυτῷ τὰ	πάντα	οἷον γεγραμμένα, ὡς ἐκεῖ ὁ
[5, 3, 15]	πάντα. Αὐτὸ δὲ ἐκεῖνο ἓν	πάντα,	ὅτι μεγάλην ἀρχήν· ἀρχὴ γὰρ
[5, 3, 5]	οὐ θεωροῦντα, νοήσει· ὥστε οὐ	πάντα	οὐδὲ ὅλον γνώσεται ἑαυτόν· ὃν
[5, 3, 6]	καὶ ἐνοοῦμεν καὶ εἰς ἓν	πάντα	συνάγοντες ἑωρῶμεν· νοῦς γὰρ ἦν
[5, 3, 7]	τῶν δοθέντων αὐτός, μᾶλλον δὲ	πάντα	τὰ δοθέντα αὐτός. Εἰ μὲν
[5, 3, 11]	γὰρ αὖ νοῦ ἐντὸς τὰ	πάντα·	ὥστε καὶ ταύτῃ πρὸ νοῦ·
[5, 3, 4]	ἀλλὰ παντελῶς ἄλλον γενόμενον καὶ	συναρπάσαντα	ἑαυτὸν εἰς τὸ ἄνω μόνον
[5, 3, 12]	ἑστηκότα βασιλεύειν ἐπ´ αὐτοῦ οὐκ	ἐξώσαντα	ἀπ´ αὐτοῦ τὸ ἐκφανέν ἢ
[5, 3, 10]	μὲν οὖν ταύτῃ. Οὐδὲ τὰ	ποιηθέντα	μόνον· οὐ γὰρ ἂν ἦν
[5, 3, 7]	αὐτός, μᾶλλον δὲ πάντα τὰ	δοθέντα	αὐτός. Εἰ μὲν οὖν κἀκεῖνο
[5, 3, 5]	γὰρ ἕξει ὁ ἔχων τὰ	ὄντα	ἕτερον τῶν ὄντων, ὅπερ οὐκ
[5, 3, 5]	δὴ καὶ πρῶτος νοῦς τὰ	ὄντα	ἔχων, μᾶλλον δὲ ὁ αὐτὸς
[5, 3, 13]	εἰς αὐτὸν ἐπιστρέφει δηλονότι πολὺν	ὄντα·	καὶ γὰρ ἐὰν αὐτὸ τοῦτο
[5, 3, 6]	ἐπιστρέφων εἰς αὑτόν. Τὰ γὰρ	ὄντα	ὁρῶν ἑαυτὸν ἑώρα καὶ ὁρῶν
[5, 3, 3]	δὲ νοῦν φήσομεν, ἄλλον μὲν	ὄντα	τοῦ διανοουμένου καὶ ἐπάνω βεβηκότα,
[5, 3, 4]	ἑαυτὸν εἰς τὸ ἄνω μόνον	ἐφέλκοντα	τὸ τῆς ψυχῆς ἄμεινον, ὃ
[5, 3, 4]	καὶ ἐκεῖνο γινόμενοι, ὡς τὸν	γινώσκοντα	ἑαυτὸν διττὸν εἶναι, τὸ μὲν
[5, 3, 4]	τὸν δὲ ὑπεράνω τούτου, τὸν	γινώσκοντα	ἑαυτὸν κατὰ τὸν νοῦν ἐκεῖνον
[5, 3, 4]	ἄλλῃ δυνάμει προσχρησάμενοι νοῦν αὖ	γινώσκοντα	ἑαυτὸν κατοψόμεθα ἢ ἐκεῖνον μεταλαβόντες,
[5, 3, 4]	ἑαυτὸν διττὸν εἶναι, τὸ μὲν	γινώσκοντα	τῆς διανοίας τῆς ψυχικῆς φύσιν,
[5, 3, 9]	ψυχῆς θειότατον κατιδεῖν δεῖ τὸν	μέλλοντα	νοῦν εἴσεσθαι ὅ τι ἐστί.
[5, 3, 12]	φωτὸς ποιήσομεν ἐπιλάμπειν δὲ ἀεὶ	μένοντα	ἐπὶ τοῦ νοητοῦ. Οὐδὲ γὰρ
[5, 3, 16]	Ἆρ´ οὖν τὸ ζῆν ὡσαύτως	μένοντα	ἐπὶ τούτου ἑκουσίως; Εἰ οὖν
[5, 3, 16]	τὸ ὡσαύτως, ὅτι ἀρκεῖ τὰ	παρόντα.	Ἀλλὰ πάντων ἤδη παρόντων τούτῳ
[5, 3, 10]	ἔσχατα. Ἐκεῖ δὲ πρῶτα τὰ	ποιοῦντα,	ὅθεν καὶ πρῶτα. Δεῖ οὖν
[5, 3, 5]	γὰρ εἶδε, θεωρούμενον, ἀλλ´ οὐ	θεωροῦντα	εἶδε· καὶ οὕτως ἔσται ἄλλον,
[5, 3, 5]	ἑαυτὸν οὕτω θεωρούμενον, ἀλλ´ οὐ	θεωροῦντα,	νοήσει· ὥστε οὐ πάντα οὐδὲ
[5, 3, 3]	ὄντα τοῦ διανοουμένου καὶ ἐπάνω	βεβηκότα,	ὅμως δὲ ἡμέτερον, καὶ εἰ
[5, 3, 5]	προσθήσει παρ´ αὐτοῦ καὶ τὸν	τεθεωρηκότα,	ἵνα τέλεον αὐτὸν ᾖ νενοηκώς.
[5, 3, 5]	νενοηκώς. Ἀλλ´ εἰ καὶ τὸν	τεθεωρηκότα,	ὁμοῦ καὶ τὰ ἑωραμένα. Εἰ
[5, 3, 12]	δὲ ἐπ´ ἄκρῳ τῷ νοητῷ	ἑστηκότα	βασιλεύειν ἐπ´ αὐτοῦ οὐκ ἐξώσαντα
[5, 3, 10]	μένειν ἁπλοῦν, καὶ ὅσῳ ἂν	μάλιστα	αὐτὸ νοῇ· διχάσει γὰρ αὐτὸ
[5, 3, 7]	αὐτό ἐστι τὸ ὁρώμενον, ταύτῃ	μάλιστα	λείποιτ´ ἂν αὐτῷ ἰδεῖν ἑαυτὸν
[5, 3, 7]	ἡ αὐτῶν οἰκεία ἐνέργεια καὶ	μάλιστα,	οἷς τὸ εἶναι οὐ δυνάμει
[5, 3, 15]	δή; Ἢ τῷ πρότερον ἔχειν	αὐτά.	Ἀλλ´ εἴρηται, ὅτι πλῆθος οὕτως
[5, 3, 5]	δ´ αὐτὰ ἔχει, οὐκ ἰδὼν	αὐτὰ	ἐκ τοῦ μερίσαι αὑτὸν ἔχει,
[5, 3, 5]	εἰ μὲν τύποι αὐτῶν, οὐκ	αὐτὰ	ἔχει· εἰ δ´ αὐτὰ ἔχει,
[5, 3, 5]	οὐκ αὐτὰ ἔχει· εἰ δ´	αὐτὰ	ἔχει, οὐκ ἰδὼν αὐτὰ ἐκ
[5, 3, 10]	πρὸς τὸν νοῦν καὶ τὰ	αὐτὰ	καὶ ἕτερα. Καὶ πάλιν αὖ
[5, 3, 16]	Ἆρ´ ἔχον τὸ κατὰ τὰ	αὐτὰ	καὶ ὡσαύτως; Καὶ τί ταῦτα
[5, 3, 16]	ἡ ἀρχὴ ἑκάστων ἁπλουστέρα ἢ	αὐτά.	Κόσμον τοίνυν τὸ ποιῆσαν αἰσθητὸν
[5, 3, 1]	νοῦς δηλονότι γνώσεται. Ἆρ´ οὖν	αὐτὰ	μόνον ἢ καὶ ἑαυτόν, ὃς
[5, 3, 15]	εἶναι; Ἢ καὶ ὅτι ὑπέστησεν	αὐτά.	Πῶς δή; Ἢ τῷ πρότερον
[5, 3, 15]	ἀρχὴ τῶν πάντων; Ἆρα, ὅτι	αὐτὰ	σῴζει ἓν ἕκαστον αὐτῶν ποιήσασα
[5, 3, 8]	σπέρματι καὶ ἡ ἔχουσα ψυχὴ	ταῦτα.	Ἀλλ´ ἡ μὲν οὐχ ὁρᾷ
[5, 3, 14]	παρασχὼν ταῦτα, οὐκ αὐτὸς ὢν	ταῦτα.	~Ἀλλὰ πῶς παρασχών; Ἢ τῷ
[5, 3, 14]	δὲ οἷος ἄρα, ὡς οὐ	ταῦτα,	ἀλλά τι κρεῖττον τούτου, ὃ
[5, 3, 8]	σπέρμασι τοῖς ταῦτα ποιοῦσιν οὐ	ταῦτα·	ἀόρατα γὰρ τῇ φύσει καὶ
[5, 3, 1]	μόνον ἢ καὶ ἑαυτόν, ὃς	ταῦτα	γνώσεται; Καὶ ἆρα οὕτω γνώσεται
[5, 3, 7]	ἔδωκε, καὶ ἃ δύναται ἐκεῖνος.	Ταῦτα	δὲ μαθὼν καὶ γνοὺς καὶ
[5, 3, 3]	ψυχὴν δεῖ ἐν λογισμοῖς εἶναι·	ταῦτα	δὲ πάντα λογιζομένης δυνάμεως ἔργα.
[5, 3, 8]	ἔσχε τὴν μνήμην ἐπ´ αὐτῇ,	ταῦτα	δὴ ἔχουσαν δεικνύναι ἑαυτήν, ὡς
[5, 3, 9]	οὐκ ἔχων, ἀλλ´ αὐτὸς ὢν	ταῦτα.	Εἰ δέ τις ἀδυνατεῖ {τὴν
[5, 3, 8]	χρῶμα ἢ σχῆμα· πρὶν γὰρ	ταῦτα	εἶναι, ἔστιν ἐκεῖνα· καὶ ὁ
[5, 3, 8]	ἀόρατα γὰρ τῇ φύσει καὶ	ταῦτα,	καὶ ἔτι μᾶλλον ἐκεῖνα. Καὶ
[5, 3, 17]	Ἐὰν οὖν λέγωμεν τὸ ποιῆσαν	ταῦτα»	καὶ πῶς ποιῆσαν; Καί, μὴ
[5, 3, 17]	καὶ ἐπέκεινα αὐταρκείας. Ἀρκεῖ οὖν	ταῦτα	λέγοντας ἀπαλλαχθῆναι; Ἢ ἔτι ἡ
[5, 3, 13]	αὐτό» ἐκεῖνο χρὴ ἐνθυμεῖσθαι, ὅτι	ταῦτα	λέγοντες ἑαυτοὺς περιτρέπομεν ἐπὶ τἀναντία.
[5, 3, 10]	μᾶλλον δὲ εἰς τὰ πρῶτα.	~Ταῦτα	μὲν οὖν ταύτῃ. Οὐδὲ τὰ
[5, 3, 1]	οὕτω γνώσεται ἑαυτόν, ὅτι γινώσκει	ταῦτα	μόνον, τίς δὲ ὢν οὐ
[5, 3, 14]	καὶ νοῦ καὶ αἰσθήσεως, παρασχὼν	ταῦτα,	οὐκ αὐτὸς ὢν ταῦτα. ~Ἀλλὰ
[5, 3, 8]	ὁ ἐν τοῖς σπέρμασι τοῖς	ταῦτα	ποιοῦσιν οὐ ταῦτα· ἀόρατα γὰρ
[5, 3, 16]	αὐτὰ καὶ ὡσαύτως; Καὶ τί	ταῦτα	πρὸς τὸ ἀγαθόν; Τὸ γὰρ
[5, 3, 10]	πρῶτα τὰ ποιοῦντα, ὅθεν καὶ	πρῶτα.	Δεῖ οὖν ἅμα καὶ τὸ
[5, 3, 9]	οὐδὲ τὰ ἴχνη ἔχων τὰ	πρῶτα,	μᾶλλον δὲ οὐκ ἔχων, ἀλλ´
[5, 3, 10]	ἂν ἦν ἔσχατα. Ἐκεῖ δὲ	πρῶτα	τὰ ποιοῦντα, ὅθεν καὶ πρῶτα.
[5, 3, 9]	εἴδη, μᾶλλον δὲ εἰς τὰ	πρῶτα.	~Ταῦτα μὲν οὖν ταύτῃ. Οὐδὲ
[5, 3, 17]	πρὸς τὴν ὠδῖνα ἐπῳδὴν εὕροιμεν.	Τάχα	δὲ καὶ ἐκ τῶν ἤδη
[5, 3, 9]	αὐτοῦ καὶ οὔτε ἐν ἄλλῳ,	ἀλλὰ	περὶ ἐκεῖνον, οὔτε τόπος αὐτῇ·