Ennéade, livre, chap.
[5, 3, 3]	ἐξελίττοι τὴν μορφήν, μερίζει ἃ	ἡ	φαντασία ἔδωκεν· εἰ δέ, εἰ
[5, 3, 14]	αὐτοῦ, εἰ μὴ αὐτὸ ἔχομεν;	Ἤ,	εἰ μὴ ἔχομεν τῇ γνώσει,
[5, 3, 3]	ἀγαθὸν πῶς ἔχει παρ´ αὐτῇ;	Ἢ	ἀγαθοειδής ἐστι, καὶ ἐπερρώσθη δὲ
[5, 3, 7]	ἑαυτῷ, εἶτα καὶ εἰς ἄλλο,	ἢ	ἄλλο τι ἥκειν ἀπ´ αὐτοῦ
[5, 3, 16]	δὴ ζωὴν καὶ νοῦν εἴπομεν,	ἢ	ἄλλο τι συμβεβηκὸς τούτοις. Ἀλλ´
[5, 3, 12]	ἐξώσαντα ἀπ´ αὐτοῦ τὸ ἐκφανέν	ἢ	ἄλλο φῶς πρὸ φωτὸς ποιήσομεν
[5, 3, 9]	δὲ οὐδὲν δεῖται ἄλλης ζωῆς	ἢ	ἄλλων, ἀλλ´ ἃς παρέχει ἄλλοις
[5, 3, 4]	οὕτω νοῦν καὶ αὑτοὺς γνωσόμεθα;	Ἢ	ἀναγκαῖον οὕτως, εἴπερ γνωσόμεθα, ὅ
[5, 3, 10]	καὶ λέγοι ἐγὼ καὶ τοῦτο»	Ἢ	ἀνάγκη πόλλ´ ἤδη εἶναι· καὶ
[5, 3, 6]	οἷον καὶ ἐνέργειαν πιστικὴν ἔχειν;	Ἢ	ἀνάγκην μὲν οὕτως, πειθὼ δὲ
[5, 3, 6]	ἂν ἑαυτὸ οὕτω. Ὄντων δὲ	ἢ	ἄνωθεν αὐτῷ γινομένων ἐκεῖθεν, ὅθεν
[5, 3, 1]	τοῦτο πῶς, σκοπεῖν, εἰ δυνατόν,	ἢ	ἀποστατέον τῆς δόξης τῆς τοῦ
[5, 3, 16]	καὶ ἡ ἀρχὴ ἑκάστων ἁπλουστέρα	ἢ	αὐτά. Κόσμον τοίνυν τὸ ποιῆσαν
[5, 3, 10]	ἐνεργοῦν ἢ περὶ ἄλλο ἐνεργεῖν,	ἢ	αὐτὸ πολύ τι εἶναι, εἰ
[5, 3, 3]	{καὶ διὰ νοῦ μὲν οὕτως;	Ἢ	αὐτοὶ μὲν οἱ λογιζόμενοι καὶ
[5, 3, 5]	νοεῖν ἄλλῳ ὄντι, οἷον λίθῳ	ἢ	ἀψύχῳ τινί καὶ οὐσία ἡ
[5, 3, 5]	ἐν τῷ θεωρουμένῳ τὸ θεωρεῖν.	Ἢ	γνοὺς ἑαυτὸν οὕτω θεωρούμενον, ἀλλ´
[5, 3, 6]	ὑποσημαίνοντες νοῦν τινα αὐτὸ εἶναι	ἢ	διὰ νοῦ τὴν δύναμιν καὶ
[5, 3, 12]	εἶναι, ἀφ´ οὗ τὰ πολλά;	Ἢ	διεσπασμένα ἔσται ἀπ´ ἀλλήλων τὰ
[5, 3, 4]	νοῦν αὖ γινώσκοντα ἑαυτὸν κατοψόμεθα	ἢ	ἐκεῖνον μεταλαβόντες, ἐπείπερ κἀκεῖνος ἡμέτερος
[5, 3, 10]	εἶναι, καὶ ἢ ἔξω θάτερον	ἢ	ἐν τῷ αὐτῷ ἄμφω, καὶ
[5, 3, 10]	νοῇ, ἐν δυσὶν εἶναι, καὶ	ἢ	ἔξω θάτερον ἢ ἐν τῷ
[5, 3, 15]	γὰρ ἂν τοῦ ἑνὸς βέλτιον	ἢ	ἐπέκεινα ὅλως; Χεῖρον ἄρα· τοῦτο
[5, 3, 2]	ἑαυτὸν στρέφεται καὶ γιγνώσκει ἑαυτόν;	Ἢ	ἐπὶ τὸν νοῦν ἀνενεκτέον τοῦτο.
[5, 3, 13]	οὖν; Ἕκαστον αὐτῶν οὐ νοηθήσεται;	Ἢ	ἔρημον καὶ μόνον> ἐὰν ἐθελήσῃς
[5, 3, 17]	Ἀρκεῖ οὖν ταῦτα λέγοντας ἀπαλλαχθῆναι;	Ἢ	ἔτι ἡ ψυχὴ ὠδίνει καὶ
[5, 3, 12]	καὶ πρὸ τοῦ νοῆσαι νοήσει,	ἢ	ἡ πρώτη ἐνέργεια αὐτοῦ ἀτελὴς
[5, 3, 3]	συναριθμοῖμεν τοῖς μέρεσι τῆς ψυχῆς.	Ἢ	ἡμέτερον καὶ οὐχ ἡμέτερον· διὸ
[5, 3, 4]	γραφεῖσιν, ἢ οἷον πληρωθέντες αὐτοῦ	ἢ	καὶ δυνηθέντες ἰδεῖν καὶ αἰσθάνεσθαι
[5, 3, 1]	γνώσεται. Ἆρ´ οὖν αὐτὰ μόνον	ἢ	καὶ ἑαυτόν, ὃς ταῦτα γνώσεται;
[5, 3, 2]	μέχρι τοῦδε ἱστάμενος τῇ δυνάμει	ἢ	καὶ εἰς ἑαυτὸν στρέφεται καὶ
[5, 3, 2]	ποιούμενον καὶ συνάγον καὶ διαιροῦν·	ἢ	καὶ ἐπὶ τῶν ἐκ τοῦ
[5, 3, 15]	ἓν ἕκαστον αὐτῶν ποιήσασα εἶναι;	Ἢ	καὶ ὅτι ὑπέστησεν αὐτά. Πῶς
[5, 3, 1]	τίς δὲ ὢν γινώσκει οὐκέτι;	Ἢ	καὶ τὰ ἑαυτοῦ καὶ ἑαυτόν;
[5, 3, 3]	γινομένους, καὶ φθεγγομένους ὡς ἐκεῖνος;	Ἢ	κατ´ ἐκεῖνον· οὐ γὰρ νοῦς
[5, 3, 4]	τὰ ἄλλα μαθεῖν {τῷ τοιούτῳ}	{ἢ}	κατὰ τὴν δύναμιν τὴν γινώσκουσαν
[5, 3, 14]	οὖν ἡμεῖς λέγομεν περὶ αὐτοῦ;	Ἢ	λέγομεν μέν τι περὶ αὐτοῦ,
[5, 3, 14]	ἀλλὰ καὶ πλέον καὶ μεῖζον	ἢ	λεγόμενον, ὅτι καὶ αὐτὸς κρείττων
[5, 3, 1]	νοῦς, εἰ τούτων γνῶσιν ἔχει	ἢ	μή, σκέψασθαι προσήκει· ὅσα δὲ
[5, 3, 17]	οἶκον καλοῦντός τινος ἐλθὼν φωτίσῃ·	ἢ	μηδ´ ἐλθὼν οὐκ ἐφώτισεν. Οὕτω
[5, 3, 6]	ὡς ἔοικεν, ἡμεῖς πεισθῆναι μᾶλλον	ἢ	νῷ καθαρῷ θεᾶσθαι τὸ ἀληθές.
[5, 3, 5]	ἐν τῷ θεωρεῖν τάττων ἑαυτὸν	ἢ	ὁ ἐν τῷ θεωρεῖσθαι; Εἶτα
[5, 3, 10]	δεήσει πάλιν ἄλλου ἐπέκεινα τούτου;	ἢ	ὁ μὲν νοῦς τοῦτο; Τί
[5, 3, 4]	ὥσπερ νόμοις ἐν ἡμῖν γραφεῖσιν,	ἢ	οἷον πληρωθέντες αὐτοῦ ἢ καὶ
[5, 3, 1]	ἐπιστρέφειν καὶ τὴν αὐτοῦ κατανόησιν;	Ἢ	οἷόν τε καὶ μὴ σύνθετον
[5, 3, 3]	δόντες τὸ νοεῖν ἑαυτὸ ἀπαλλαξόμεθα;	Ἢ	ὅτι ἔδομεν αὐτῷ τὰ ἔξω
[5, 3, 3]	ψυχὴ ἀπὸ τοῦ αἰσθητικοῦ ἀρξάμενα;	Ἢ	ὅτι ψυχὴν δεῖ ἐν λογισμοῖς
[5, 3, 11]	αὖ ἔχει τύπον τοῦ ὁράματος·	ἢ	οὐ παρεδέξατο ἐν αὐτῇ γενέσθαι.
[5, 3, 15]	αὐτοῦ περίλαμψιν πῶς δὲ πολλά;	Ἢ	οὐ ταὐτὸν ἔμελλε τὸ ἐξ
[5, 3, 2]	ἐπιστρέφει ἐφ´ ἑαυτὸ καὶ αὐτό;	Ἢ	οὔ· ἀλλὰ ὧν δέχεται τύπων
[5, 3, 10]	νοούμενον κατανοούμενον ὂν ποικίλον εἶναι·	ἢ	οὐκ ἔσται νόησις αὐτοῦ, ἀλλὰ
[5, 3, 3]	διανοίᾳ· ἡ δὲ τί φησιν;	Ἢ	οὔπω οὐδὲν ἐρεῖ, ἀλλ´ ἔγνω
[5, 3, 10]	Τί οὖν; οὐχ ὁρᾷ ἑαυτόν;	Ἢ	οὗτος οὐδὲν δεῖται ὁράσεως. Ἀλλὰ
[5, 3, 8]	τῷ νῷ αὐτὴν πρῶτον γενομένην	ἢ	παραχωρήσασαν τῷ νῷ τὴν ἐνέργειαν,
[5, 3, 10]	προβήσεται; Διὸ δεῖ τὸ ἐνεργοῦν	ἢ	περὶ ἄλλο ἐνεργεῖν, ἢ αὐτὸ
[5, 3, 8]	γνῶσιν αὐτοῦ δι´ αὐτοῦ γίνεσθαι·	ἢ	πόθεν ἂν ἔσχομεν λέγειν περὶ
[5, 3, 10]	ἑαυτὸ τῷ ποικίλον ὀφθαλμὸν εἶναι	ἢ	ποικίλων χρωμάτων. Εἰ γὰρ ἑνὶ
[5, 3, 10]	δὲ ἄλλο, τί καὶ ποιήσει;	ἢ	ποῦ προβήσεται; Διὸ δεῖ τὸ
[5, 3, 12]	πανταχοῦ ἐκεῖνο· εἰ δὲ μή,	ἢ	πρὸ τοῦ κινηθῆναι κινήσεται, καὶ
[5, 3, 5]	ἄλλον, ἀλλ´ οὐχ ἑαυτὸν ἑωρακώς.	Ἢ	προσθήσει παρ´ αὐτοῦ καὶ τὸν
[5, 3, 16]	ὡσαύτως ζητοῦμεν ὂν τῶν ἀγαθῶν.	Ἢ	πρότερον ἐκεῖνο, οὗ μὴ ἐξίστασθαι
[5, 3, 12]	πρὸ τοῦ νοῆσαι νοήσει, ἢ	ἡ	πρώτη ἐνέργεια αὐτοῦ ἀτελὴς ἔσται
[5, 3, 5]	τὸ ὁρῶν πρὸς τὸ ὁρώμενον.	Ἢ	πρῶτον μὲν ἄτοπος ὁ μερισμὸς
[5, 3, 8]	τὸ ἐπὶ τοῖς σώμασι χρῶμα	ἢ	σχῆμα· πρὶν γὰρ ταῦτα εἶναι,
[5, 3, 5]	νόησις οἷον περιέξει τὸ νοητόν,	ἢ	ταὐτὸν τῷ νοητῷ ἔσται, οὔπω
[5, 3, 10]	ταυτότητα ταύτην καὶ τὴν ἑτερότητα·	ἢ	τί νοήσει, ὃ μὴ ἔχει
[5, 3, 10]	ἂν ἔχοι περὶ αὐτοῦ εἰπεῖν,	ἢ	τί συνεῖναι; Καὶ γὰρ εἰ
[5, 3, 8]	νοῦς, καὶ ποῖόν τι ἑαυτόν;	Ἢ	τὸ μὲν νοητὸν οὐδὲ δεῖ
[5, 3, 15]	Τί οὖν ἐνδεέστερον τοῦ ἑνός;	Ἢ	τὸ μὴ ἕν· πολλὰ ἄρα·
[5, 3, 6]	τὸ ἔργον καὶ ἡ οὐσία	ἢ	τὸ νῷ μόνον εἶναι. Οὐ
[5, 3, 16]	οὖν ἐν ἑαυτῷ τὸ ἀγαθὸν	ἢ	τοιοῦτον ὄν, ὃ δὴ ζωὴν
[5, 3, 4]	ἐκεῖνον· κατ´ ἐκεῖνον δὲ διχῶς,	ἢ	τοῖς οἷον γράμμασιν ὥσπερ νόμοις
[5, 3, 10]	δὲ συμβεβηκὸς αὐτῷ, πολλὰ ἐρεῖ	ἢ	τοῦτο ἐρεῖ εἰμὶ εἰμὶ» καὶ
[5, 3, 15]	ὢν ταῦτα. ~Ἀλλὰ πῶς παρασχών;	Ἢ	τῷ ἔχειν ἢ τῷ μὴ
[5, 3, 15]	πῶς παρασχών; Ἢ τῷ ἔχειν	ἢ	τῷ μὴ ἔχειν. Ἀλλ´ ἃ
[5, 3, 15]	ὅτι ὑπέστησεν αὐτά. Πῶς δή;	Ἢ	τῷ πρότερον ἔχειν αὐτά. Ἀλλ´
[5, 3, 15]	καὶ ἕν. Τίνα οὖν πάντα;	Ἢ	ὧν ἀρχὴ ἐκεῖνο. Πῶς δὲ
[5, 3, 10]	πλείω ἑνὸς εἶναι, ἵνα ὅρασις	ᾖ,	καὶ συνεκπίπτειν τὴν ὅρασιν τῷ
[5, 3, 5]	τὸν τεθεωρηκότα, ἵνα τέλεον αὐτὸν	ᾖ	νενοηκώς. Ἀλλ´ εἰ καὶ τὸν
[5, 3, 15]	ἓν γενόμενον, κἂν ἐκ πολλῶν	ᾖ,	οὔπω ἐστὶν ὄν» εἴποι τις
[5, 3, 13]	κἂν σὺν αὐτῷ τὸ νοεῖν	ᾖ,	περιττὸν ἔσται αὐτῷ τὸ νοεῖν.
[5, 3, 11]	οἷον παρεμπεσόν, κἂν ἐξ αὐτοῦ	ᾖ,	πληθύει, δεῖ τὸ πάντη ἁπλοῦν
[5, 3, 1]	Καὶ γὰρ τῶν μὲν ἔξω	ἡ	αἴσθησις, ἀλλ´ οὐ νοῦς ἀντιλήψεται,
[5, 3, 15]	αὐτὸ θεωρεῖται, ἀπορῆσαι ἄξιον· καὶ	ἡ	ἀνάγκη δὲ τοῦ μετ´ αὐτὸ
[5, 3, 2]	τῶν ἔξω ἑαυτοῦ καὶ ἐνταῦθα	ἡ	ἀντίληψις· τῶν γὰρ ἐν τῷ
[5, 3, 16]	μᾶλλον εἰς πλῆθος ἰέναι, καὶ	ἡ	ἀρχὴ ἑκάστων ἁπλουστέρα ἢ αὐτά.
[5, 3, 11]	νοήσας. Τὸ δὲ πρὸ τούτων	ἡ	ἀρχὴ τούτων, οὐχ ὡς ἐνυπάρχουσα·
[5, 3, 8]	μᾶλλον ἐκεῖνα. Καὶ ἔστι φύσις	ἡ	αὐτὴ ἐκείνων καὶ τῶν ἐχόντων,
[5, 3, 7]	οἷς ἐστιν ἡσυχία ἑτέρων, καταλείπεται	ἡ	αὐτῶν οἰκεία ἐνέργεια καὶ μάλιστα,
[5, 3, 10]	γὰρ αὖ πόθος τις καὶ	ἡ	γνῶσίς ἐστι καὶ οἷον ζητήσαντος
[5, 3, 8]	ζωῆς· ἐκεῖ γὰρ τὰ ἀληθῆ.	Ἡ	δὲ ἐν τῷ νῷ ζωὴ
[5, 3, 12]	δὲ ἡ οὐσία αὐτοῦ ἐνέργεια,	ἡ	δὲ ἐνέργεια αὐτοῦ τὸ πλῆθος,
[5, 3, 5]	δυνάμει οὐδ´ ἕτερος μὲν αὐτός,	ἡ	δὲ νόησις ἄλλο· οὕτω γὰρ
[5, 3, 6]	ἡ μὲν ἀνάγκη ἐν νῷ,	ἡ	δὲ πειθὼ ἐν ψυχῇ. Ζητοῦμεν
[5, 3, 3]	ἔδωκε τὸν τύπον τῇ διανοίᾳ·	ἡ	δὲ τί φησιν; Ἢ οὔπω
[5, 3, 9]	τὸ μετὰ τὸν ἥλιον σώματος.	Ἡ	δὲ ψυχὴ ἐκ νοῦ φῶς
[5, 3, 6]	νοῶν καὶ περὶ αὐτοῦ λέγων,	ἡ	δὲ ψυχὴ ἡσυχίαν ἦγε συγχωροῦσα
[5, 3, 7]	μὲν νοῦς ἐν αὑτῷ ἐνέργεια,	ἡ	δὲ ψυχὴ τὸ μὲν ὅσον
[5, 3, 2]	ἐν τῷ κάτω δώσομεν, τίς	ἡ	διαφορὰ τοῦ νοεῖν ἑαυτὸ σκεψόμεθα·
[5, 3, 6]	καὶ ὁρῶν ἐνεργείᾳ ἦν καὶ	ἡ	ἐνέργεια αὐτός· νοῦς γὰρ καὶ
[5, 3, 6]	τῷ καθαρῷ νῷ ἀπόντος τούτῳ	ἡ	ἐπιστροφὴ πρὸς αὐτὸν οὖσα οὐ
[5, 3, 8]	ὁ ἐν τῷ σπέρματι καὶ	ἡ	ἔχουσα ψυχὴ ταῦτα. Ἀλλ´ ἡ
[5, 3, 6]	γνῶσιν· τίς γὰρ ἂν καὶ	ἡ	ζωὴ αὐτοῦ εἴη πράξεως ἀπηλλαγμένῳ
[5, 3, 9]	εἰς αὐτόν· μεμέρισται γὰρ ἡμῖν	ἡ	ζωὴ καὶ πολλαὶ ζωαί, ἐκεῖνος
[5, 3, 6]	δὲ οὐκ ἔχει· καὶ γὰρ	ἡ	μὲν ἀνάγκη ἐν νῷ, ἡ
[5, 3, 3]	τὴν σύνεσιν ἴσχει, πρῶτον ζητητέον.	~Ἡ	μὲν γὰρ αἴσθησις εἶδεν ἄνθρωπον
[5, 3, 5]	τοῦτο τὸ νοοῦν νοήσει ἑαυτό;	Ἡ	μὲν γὰρ νόησις οἷον περιέξει
[5, 3, 6]	ἐπὶ δὲ τοῦ νοῦ κυριώτερον.	Ἡ	μὲν γὰρ ψυχὴ ἐνόει ἑαυτὴν
[5, 3, 8]	ἡ ἔχουσα ψυχὴ ταῦτα. Ἀλλ´	ἡ	μὲν οὐχ ὁρᾷ ἃ ἔχει·
[5, 3, 5]	ἄρα ἑαυτὸν νοήσει, καθότι καὶ	ἡ	νόησις αὐτὸς ἦν, καὶ καθότι
[5, 3, 5]	νόησις, τὸ νοητόν. Εἰ οὖν	ἡ	νόησις αὐτοῦ τὸ νοητόν, τὸ
[5, 3, 13]	εἰ δὲ τοῦ ἔξω ἔσται	ἡ	νόησις, ἐνδεές τε ἔσται καὶ
[5, 3, 5]	αὐτὸς τοῖς οὖσιν. Ἀλλ´ εἰ	ἡ	νόησις καὶ τὸ νοητὸν ἕν,
[5, 3, 5]	δῆλος ἑαυτὸν νοῶν. Ἀλλ´ εἰ	ἡ	νόησις καὶ τὸ νοητὸν ταὐτόν
[5, 3, 13]	καὶ μαρτυρεῖ καὶ τοὔνομα. Καὶ	ἡ	νόησις προτέρα οὖσα εἴσω εἰς
[5, 3, 8]	καὶ τοιοῦτον τὸ ὁρατὸν οἷον	ἡ	ὅρασις, καὶ ἡ ὅρασις οἷον
[5, 3, 8]	ὁρατὸν οἷον ἡ ὅρασις, καὶ	ἡ	ὅρασις οἷον τὸ ὁρατόν. Τίς
[5, 3, 5]	δυνάμει. Εἰ οὖν ἐνέργεια καὶ	ἡ	οὐσία αὐτοῦ ἐνέργεια, ἓν καὶ
[5, 3, 12]	ἐνεργῆσαι τῇ οὐσίᾳ. Εἰ δὲ	ἡ	οὐσία αὐτοῦ ἐνέργεια, ἡ δὲ
[5, 3, 12]	αὐτοῦ τὸ πλῆθος, τοσαύτη ἔσται	ἡ	οὐσία αὐτοῦ, ὅσον τὸ πλῆθος.
[5, 3, 6]	ἄλλο αὐτῷ τὸ ἔργον καὶ	ἡ	οὐσία ἢ τὸ νῷ μόνον
[5, 3, 8]	δὲ ὁρᾷ. Ἐπεὶ καὶ ἐνταῦθα	ἡ	ὄψις φῶς οὖσα, μᾶλλον δὲ
[5, 3, 16]	ἄλλων ὄντων αὐτοῦ. Εἰ δ´	ἡ	πᾶσα ζωὴ τούτῳ καὶ ζωὴ
[5, 3, 12]	τε γὰρ ἦν ἀτελὴς καὶ	ἡ	προθυμία οὐκ εἶχεν ὅ τι
[5, 3, 5]	νοητόν· εἰ οὖν ἐνέργεια καὶ	ἡ	πρώτη ἐνέργεια καὶ καλλίστη δή,
[5, 3, 12]	Εἰ δὲ μή, οὐκ ἔσται	ἡ	πρώτη ἐνέργεια ὁ νοῦς· οὐ
[5, 3, 5]	ἢ ἀψύχῳ τινί καὶ οὐσία	ἡ	πρώτη τὸ νοητόν· εἰ οὖν
[5, 3, 10]	οὐ γὰρ περὶ τοῦ ἐπιτυχόντος>	ἡ	σκέψις λεκτέον δὲ πάλιν τοῦτον
[5, 3, 13]	εἰς αὐτὸ νεῦον. Ἐπεὶ καὶ	ἡ	συναίσθησις πολλοῦ τινος αἴσθησίς ἐστι·
[5, 3, 9]	ἀέρι, αὐτὴ δὲ ἡ ψυχὴ	ἡ	τοιαύτη καθαρά, ὥστε καὶ ἐφ´
[5, 3, 15]	τῆς δυνάμεως; Οὐ γὰρ ὡς	ἡ	ὕλη δυνάμει λέγεται, ὅτι δέχεται·
[5, 3, 17]	δὲ χρὴ ἑωρακέναι πιστεύειν, ὅταν	ἡ	ψυχὴ ἐξαίφνης φῶς λάβῃ· τοῦτο
[5, 3, 9]	φῶς ἐν ἀέρι, αὐτὴ δὲ	ἡ	ψυχὴ ἡ τοιαύτη καθαρά, ὥστε
[5, 3, 17]	ταῦτα λέγοντας ἀπαλλαχθῆναι; Ἢ ἔτι	ἡ	ψυχὴ ὠδίνει καὶ μᾶλλον. Ἴσως
[5, 3, 4]	τοιοῦτον μαθόντες αὐτῇ τῇ δυνάμει	ᾗ	καὶ ἐκεῖνο γινόμενοι, ὡς τὸν
[5, 3, 17]	ὅταν ἡ ψυχὴ ἐξαίφνης φῶς	λάβῃ·	τοῦτο γάρ {τοῦτο τὸ φῶς}
[5, 3, 10]	ἵνα ἓν εἴη. Εἶθ´ ὅταν	λέγῃ	εἰμὶ τόδε» τὸ τόδε» εἰ
[5, 3, 11]	καὶ ταύτῃ πρὸ πάντων. Οὐ	δὴ	δεῖ, πρὸ ὧν ἐστι, τούτων
[5, 3, 4]	ἐκεῖ παρακαταθοῖτο ἃ εἶδε. Τὸ	δὴ	διανοητικὸν ὅτι διανοητικὸν ἆρα οὐκ
[5, 3, 5]	τις τὸ νοητόν· οὐ γὰρ	δὴ	δύναμις οὐδέ γ´ ἀνόητον οὐδὲ
[5, 3, 1]	σύνθετον λεγόμενον νοεῖν ἑαυτό, ὅτι	δὴ	ἑνὶ τῶν ἐν αὐτῷ τὰ
[5, 3, 8]	τὴν μνήμην ἐπ´ αὐτῇ, ταῦτα	δὴ	ἔχουσαν δεικνύναι ἑαυτήν, ὡς δι´
[5, 3, 16]	ἀγαθὸν ἢ τοιοῦτον ὄν, ὃ	δὴ	ζωὴν καὶ νοῦν εἴπομεν, ἢ
[5, 3, 15]	καὶ ὅτι ὑπέστησεν αὐτά. Πῶς	δή;	Ἢ τῷ πρότερον ἔχειν αὐτά.
[5, 3, 2]	νέους καὶ ἄρτι ἥκοντας· ὃ	δὴ	καὶ ἀναμνήσεις φαῖμεν ἂν τῆς
[5, 3, 13]	αὐτό τι ἑαυτὸ νοῇ, ὃ	δὴ	καὶ κυρίως ἐστὶ νοεῖν· ἓν
[5, 3, 5]	καὶ πρῶτον ὂν τοῦτο καὶ	δὴ	καὶ πρῶτος νοῦς τὰ ὄντα
[5, 3, 5]	γὰρ καὶ μεριεῖ; οὐ γὰρ	δὴ	κατὰ τύχην· καὶ ὁ μερίζων
[5, 3, 1]	αὐτῷ τὰ ἄλλα θεωροῦν οὕτω	δὴ	λέγηται νοεῖν ἑαυτό, ὡς τοῦ
[5, 3, 6]	ὃ ἦν αὐτός. ~Ὁ μὲν	δὴ	λόγος ἀπέδειξεν εἶναί τι τὸ
[5, 3, 9]	θνητὸν νευούσας καὶ πάνυ. Τὸ	δὴ	λοιπὸν αὐτῆς τοῦτό ἐστιν, ὃ
[5, 3, 15]	τὰ ἄλλα. Καὶ ὅτι μὲν	δὴ	μὴ ἓν τὸ ἐκείνου, δεδειγμένον
[5, 3, 5]	ἡ πρώτη ἐνέργεια καὶ καλλίστη	δή,	νόησις ἂν εἴη καὶ οὐσιώδης
[5, 3, 4]	ἐν νῷ αὐτὸ ἑαυτό» Ἔστι	δὴ	νοῦς τις αὐτὸς γεγονώς, ὅτε
[5, 3, 4]	βλέπει, αὐτῷ δὲ ἑαυτόν. Ὡς	δὴ	οὖν νοῦς ἑαυτὸν ὁρᾷ. ~Ἆρ´
[5, 3, 16]	τούτῳ ἀγαπητὸν τὸ ζῆν καὶ	δὴ	οὕτω παρόντων, οὐχ ὡς ἄλλων
[5, 3, 6]	νῷ μόνον εἶναι. Οὐ γὰρ	δὴ	πρακτικός γε οὗτος· ὡς πρὸς
[5, 3, 3]	προσχρωμένων δὲ οὐχ ἡμέτερον. Τὸ	δὴ	προσχρῆσθαι τί ἐστιν; Ἆρα αὐτοὺς
[5, 3, 5]	νόησις· καὶ γὰρ ἀληθεστάτη· νόησις	δὴ	τοιαύτη καὶ πρώτη οὖσα καὶ
[5, 3, 8]	ἐξηρτημένη· διὸ οὐδὲ βλέπει, ἅτε	δὴ	φῶς ἱκανὸν οὐκ ἔχον, κἂν
[5, 3, 6]	δὲ πειθὼ ἐν ψυχῇ. Ζητοῦμεν	δή,	ὡς ἔοικεν, ἡμεῖς πεισθῆναι μᾶλλον
[5, 3, 17]	μᾶλλον. Ἴσως οὖν χρὴ αὐτὴν	ἤδη	γεννῆσαι ἀίξασαν πρὸς αὐτὸ πληρωθεῖσαν
[5, 3, 10]	καὶ τοῦτο» Ἢ ἀνάγκη πόλλ´	ἤδη	εἶναι· καὶ γὰρ ὡς ἕτερα
[5, 3, 9]	ἑαυτῆς μεθ´ ὧν δύναται καὶ	ἤδη	ἐν τοῖς εἴδεσιν οὖσαν. Εἰ
[5, 3, 12]	δὲ τῶν ὄντων τίς ἀνάγκη	ἤδη	καὶ ἐνταῦθα ἕν τι εἶναι,
[5, 3, 15]	μὴ ἕν, δύο δέ, ἀνάγκη	ἤδη	καὶ πλῆθος εἶναι· καὶ γὰρ
[5, 3, 15]	καὶ γὰρ ἕτερον καὶ ταὐτὸν	ἤδη	καὶ ποιὸν καὶ τὰ ἄλλα.
[5, 3, 10]	καὶ ὅπῃ ἕτερα καὶ ἀριθμὸς	ἤδη	καὶ πολλὰ ἄλλα. Δεῖ τοίνυν
[5, 3, 17]	Τάχα δὲ καὶ ἐκ τῶν	ἤδη	λεχθέντων, εἰ πολλάκις τις ἐπᾴδοι,
[5, 3, 12]	ὄντος φήσουσι τὰς ἐνεργείας προελθεῖν·	ἤδη	μέν τι ἁπλοῦν τὸ πρὸ
[5, 3, 11]	ἐγένετο ἰδοῦσα ὄψις. Τοῦτο δὲ	ἤδη	νοῦς, ὅτε ἔχει, καὶ ὡς
[5, 3, 15]	μὴ πολλὰ ἔχον ἐν ἑαυτῷ	ἤδη	οὐ μετουσίᾳ ἑνὸς ἕν, ἀλλὰ
[5, 3, 3]	ὃ δὲ εἴρηκεν ἐπ´ αὐτοῖς,	ἤδη	παρ´ αὐτῆς ἂν ἔχοι κανόνα
[5, 3, 16]	ἀρκεῖ τὰ παρόντα. Ἀλλὰ πάντων	ἤδη	παρόντων τούτῳ ἀγαπητὸν τὸ ζῆν
[5, 3, 15]	διεκέκριτο τῷ λόγῳ. Ἐνέργεια γὰρ	ἤδη·	τὸ δὲ δύναμις πάντων. Ἀλλὰ
[5, 3, 2]	ἑαυτὸ σκεψόμεθα· εἰ γὰρ μηδεμία,	ἤδη	τοῦτο νοῦς ὁ ἄκρατος. Τοῦτο
[5, 3, 8]	καὶ οὐ δεόμενον ἄλλου, ἵνα	ἴδῃ,	αὑτῷ αὔταρκες πρὸς τὸ ἰδεῖν
[5, 3, 9]	μηδὲ τοῦτο, αἴσθησιν ἐμπλατύτερα τὰ	εἴδη	κομιζομένην, αἴσθησιν δὲ καὶ ἐφ´
[5, 3, 9]	εἰδῶν εἰς τὰ ἔσχατα ἀνάπαλιν	εἴδη,	μᾶλλον δὲ εἰς τὰ πρῶτα.
[5, 3, 7]	πράττουσα ὅμως θεωρεῖ καὶ ποιοῦσα	εἴδη	ποιεῖ, οἷον νοήσεις ἀπηρτισμένας, ὥστε
[5, 3, 8]	εἶναι ἐκείνου, καὶ ὅταν νοῇ,	θεοειδῆ	καὶ νοοειδῆ γίγνεσθαι· καὶ ἐάν
[5, 3, 8]	καὶ ὅταν νοῇ, θεοειδῆ καὶ	νοοειδῆ	γίγνεσθαι· καὶ ἐάν τις αὐτὴν
[5, 3, 16]	Ἐκεῖνα δὲ νῦν λεκτέον, ὡς,	ἐπειδὴ	ἐν τοῖς γεννωμένοις οὐκ ἔστι
[5, 3, 7]	δὲ ἀδυνατήσει ἰδεῖν σαφῶς ἐκεῖνον,	ἐπειδὴ	τὸ ἰδεῖν ἴσως αὐτό ἐστι
[5, 3, 17]	γένοιτο. Τίς οὖν ὥσπερ καινὴ	ἐπῳδὴ	ἄλλη; Ἐπιθέουσα γὰρ πᾶσι τοῖς
[5, 3, 16]	ἐν ἐκείνῳ ὄντος, καθὸ τοῦτο	ζῇ,	καὶ τὸν νοῦν τὸν ἐν
[5, 3, 10]	γὰρ ἑνὶ καὶ ἀμερεῖ προσβάλλοι,	ἠλογήθη·	τί γὰρ ἂν ἔχοι περὶ
[5, 3, 8]	νοῦ ζωῆς· ἐκεῖ γὰρ τὰ	ἀληθῆ.	Ἡ δὲ ἐν τῷ νῷ
[5, 3, 6]	Μεταθέτω τοίνυν καὶ ἐπὶ τὸν	ἀληθῆ	νοῦν τὴν εἰκόνα, ὃς ἦν
[5, 3, 12]	προθυμία οὐκ εἶχεν ὅ τι	προθυμηθῇ·	οὐδ´ αὖ τὸ μὲν εἶχε
[5, 3, 12]	ὁ νοῦς· οὐ γὰρ οἷον	προυθυμήθη	νοῦν γενέσθαι, εἶτα ἐγένετο νοῦς
[5, 3, 12]	νοῦ γενομένης· οὐδ´ αὖ ὅλως	προυθυμήθη,	οὕτω τε γὰρ ἦν ἀτελὴς
[5, 3, 17]	καὶ ὁρᾷ. Δι´ οὗ γὰρ	ἐφωτίσθη,	τοῦτό ἐστιν, ὃ δεῖ θεάσασθαι·
[5, 3, 3]	αὐτῇ; Ἢ ἀγαθοειδής ἐστι, καὶ	ἐπερρώσθη	δὲ εἰς τὴν αἴσθησιν τοῦ
[5, 3, 6]	ἃ λέγει. Καὶ εἰ αὐτὸ	εἴη	ἃ λέγει, γινώσκοι ἂν ἑαυτὸ
[5, 3, 2]	ἐν τῷ σώματι γινομένων συναίσθησις	εἴη,	ἀλλὰ τῶν ἔξω ἑαυτοῦ καὶ
[5, 3, 10]	καὶ ἄλλο· εἰ δὲ μὴ	εἴη	ἄλλο, τὸ δὲ ἄλλο, τί
[5, 3, 6]	καὶ μὴ ἐν αὐτῷ μένοντι	εἴη	ἂν τῶν μὲν ἔξω τις
[5, 3, 6]	δὲ νοῦς οὐκ ἄν ποτε	εἴη)	ἀνάγκη συνεῖναι αὐτῷ τὴν γνῶσιν
[5, 3, 6]	ἔνεστιν, εἴπερ τὸ πᾶν πρακτικὸς	εἴη,	γινώσκειν ἑαυτόν. Ὧι δὲ μὴ
[5, 3, 10]	ἐξελίττει ἑαυτό, καὶ πολλὰ ἂν	εἴη.	~Διὸ καὶ ὁ νοῦς οὗτος
[5, 3, 10]	πολλὰ ἂν εἶναι, ἵνα ἓν	εἴη.	Εἶθ´ ὅταν λέγῃ εἰμὶ τόδε»
[5, 3, 8]	ἐν ἑτέρῳ γίγνεσθαι> εἰ μὴ	εἴη	ἐκείνου ἐξηρτημένη· διὸ οὐδὲ βλέπει,
[5, 3, 5]	καὶ ταὐτὸν τῇ ἐνεργείᾳ ἂν	εἴη·	ἓν δὲ τῇ ἐνεργείᾳ τὸ
[5, 3, 16]	τοῦτο τὸ ἀγαθόν, οὐδὲν ἂν	εἴη	ἐπέκεινα τούτων. Εἰ δὲ ἔστιν
[5, 3, 10]	Τί οὖν, εἰ δύο μόνα	εἴη	καὶ λέγοι ἐγὼ καὶ τοῦτο»
[5, 3, 5]	καὶ καλλίστη δή, νόησις ἂν	εἴη	καὶ οὐσιώδης νόησις· καὶ γὰρ
[5, 3, 16]	τὸ ποιῆσαν αἰσθητὸν οὐκ ἂν	εἴη	κόσμος αἰσθητὸς αὐτό, ἀλλὰ νοῦς
[5, 3, 5]	οὖσα καὶ πρώτως νοῦς ἂν	εἴη	ὁ πρῶτος· οὐδὲ γὰρ ὁ
[5, 3, 15]	ἓν τὸ ἐκείνου, δεδειγμένον ἂν	εἴη·	ὅτι δὲ πλῆθος καὶ πλῆθος
[5, 3, 6]	ἂν καὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ	εἴη	πράξεως ἀπηλλαγμένῳ καὶ ἐν νῷ
[5, 3, 15]	τις δοίη καίτοι καὶ τοῦτο	ζητηθείη	ἄν, πῶς ἐκ τοῦ πάντη
[5, 3, 15]	αὐτοῦ ἁπλοῦν τάχ´ ἄν τις	δοίη	καίτοι καὶ τοῦτο ζητηθείη ἄν,
[5, 3, 6]	τῶν μὲν ἔξω τις γνῶσις,	ἀνάγκη	δὲ οὐκ ἔνεστιν, εἴπερ τὸ
[5, 3, 15]	θεωρεῖται, ἀπορῆσαι ἄξιον· καὶ ἡ	ἀνάγκη	δὲ τοῦ μετ´ αὐτὸ ἔτι
[5, 3, 6]	ἔχει· καὶ γὰρ ἡ μὲν	ἀνάγκη	ἐν νῷ, ἡ δὲ πειθὼ
[5, 3, 12]	ἐπὶ δὲ τῶν ὄντων τίς	ἀνάγκη	ἤδη καὶ ἐνταῦθα ἕν τι
[5, 3, 15]	δὲ μὴ ἕν, δύο δέ,	ἀνάγκη	ἤδη καὶ πλῆθος εἶναι· καὶ
[5, 3, 10]	λέγοι ἐγὼ καὶ τοῦτο» Ἢ	ἀνάγκη	πόλλ´ ἤδη εἶναι· καὶ γὰρ
[5, 3, 6]	νοῦς οὐκ ἄν ποτε εἴη)	ἀνάγκη	συνεῖναι αὐτῷ τὴν γνῶσιν ἑαυτοῦ—
[5, 3, 9]	εἰς ἡμᾶς καὶ ἐπὶ γῆν	ἥκῃ·	ἀλλὰ πᾶν καὶ τὸ περὶ
[5, 3, 13]	ἐπεί, ὅταν ὡς εἰς ἁπλοῦν	ἐπιβάλῃ	καὶ εἴπῃ ὄν εἰμι» οὐκ
[5, 3, 11]	ὁ πολύς, ὅταν τὸ ἐπέκεινα	ἐθέλῃ	νοεῖ, ἓν μὲν οὖν αὐτὸ
[5, 3, 4]	οὕτως ἑαυτὸν ἐγνωκώς, ἡμεῖς δὲ	ἄλλῃ	δυνάμει προσχρησάμενοι νοῦν αὖ γινώσκοντα
[5, 3, 3]	φήσει τί οὖν κωλύει τοῦτο	ἄλλῃ	δυνάμει σκοπεῖσθαι τὰ αὐτοῦ; οὐ
[5, 3, 17]	Τίς οὖν ὥσπερ καινὴ ἐπῳδὴ	ἄλλη;	Ἐπιθέουσα γὰρ πᾶσι τοῖς ἀληθέσι
[5, 3, 15]	δυνάμεως; Οὐ γὰρ ὡς ἡ	ὕλη	δυνάμει λέγεται, ὅτι δέχεται· πάσχει
[5, 3, 8]	καὶ αὑτῷ· τοῦτο δ´ ἐὰν	μὴ	ἄλλου γένηται καὶ ἐν ἄλλῳ,
[5, 3, 3]	ἔγνω μόνον καὶ ἔστη· εἰ	μὴ	ἄρα πρὸς ἑαυτὴν διαλογίζοιτο τίς
[5, 3, 14]	οὖν λέγομεν περὶ αὐτοῦ, εἰ	μὴ	αὐτὸ ἔχομεν; Ἤ, εἰ μὴ
[5, 3, 12]	ἐνέργειαι αἱ ἀπ´ αὐτοῦ, ὅτι	μὴ	αὐτοῦ ἐνεργήσαντος. Εἰ δὲ μή,
[5, 3, 3]	νοῦς δὲ ἀμφισβητεῖται, καὶ ὅτι	μὴ	αὐτῷ ἀεὶ καὶ ὅτι χωριστός·
[5, 3, 16]	δεήσει, ὅτι ἀγαθόν· εἰ δὲ	μή,	βέλτιον ἀποστῆναι. Ἆρ´ οὖν τὸ
[5, 3, 15]	καὶ ἔστιν, ὅπερ ἐστί, τούτῳ·	μὴ	γὰρ ἓν γενόμενον, κἂν ἐκ
[5, 3, 2]	ὅπῃ διοίσει τοῦ ἐπάνω ζητήσομεν,	μὴ	δὲ διδόντες ἐπ´ ἐκεῖνον ἥξομεν
[5, 3, 10]	τινὸς ἄλλου ὅρασιν δεῖ εἶναι,	μὴ	δὲ ὄντος μάτην ἐστί. Δεῖ
[5, 3, 10]	καὶ ἓν ἄμφω· εἰ δὲ	μή,	δεήσει πάλιν ἄλλου. Τί οὖν;
[5, 3, 15]	Ἀλλ´ ἄρα οὕτως εἶχεν ὡς	μὴ	διακεκριμένα· τὰ δ´ ἐν τῷ
[5, 3, 9]	ἥλιον θήσεται ἐν ἄλλῳ, ἵνα	μὴ	διάστημα διδῷ κενὸν τὸ μετὰ
[5, 3, 16]	ἐστι μηδὲ τῶν ἐσχάτων, ὃ	μὴ	δύναμιν εἰς τὸ γεννᾶν ἔχει.
[5, 3, 14]	ἔχουσι μεῖζον ἐν αὐτοῖς, κἂν	μὴ	εἰδῶσιν ὅ τι, ἐξ ὧν
[5, 3, 10]	ἄλλο καὶ ἄλλο· εἰ δὲ	μὴ	εἴη ἄλλο, τὸ δὲ ἄλλο,
[5, 3, 8]	οὖσαν ἐν ἑτέρῳ γίγνεσθαι> εἰ	μὴ	εἴη ἐκείνου ἐξηρτημένη· διὸ οὐδὲ
[5, 3, 6]	ἔξω βλέποντι τῷ πρακτικῷ καὶ	μὴ	ἐν αὐτῷ μένοντι εἴη ἂν
[5, 3, 1]	ἄλλων γνῶσιν ἔχει, ἑαυτοῦ δὲ	μὴ	ἐν γνώσει καὶ ἐπιστήμῃ καταστήσεται.
[5, 3, 15]	γὰρ ἦν ἐκεῖνο. Εἰ δὲ	μὴ	ἕν, δύο δέ, ἀνάγκη ἤδη
[5, 3, 15]	ἐνδεέστερον τοῦ ἑνός; Ἢ τὸ	μὴ	ἕν· πολλὰ ἄρα· ἐφιέμενον δὲ
[5, 3, 15]	ἄλλα. Καὶ ὅτι μὲν δὴ	μὴ	ἓν τὸ ἐκείνου, δεδειγμένον ἂν
[5, 3, 15]	ἄρα πολλά. Πᾶν γὰρ τὸ	μὴ	ἓν τῷ ἓν σῴζεται καὶ
[5, 3, 16]	ἀγαθῶν. Ἢ πρότερον ἐκεῖνο, οὗ	μὴ	ἐξίστασθαι δεήσει, ὅτι ἀγαθόν· εἰ
[5, 3, 14]	λέγειν. Καὶ γὰρ λέγομεν, ὃ	μὴ	ἔστιν· ὃ δέ ἐστιν, οὐ
[5, 3, 10]	δέοι, δεῖ πρότερον λέγειν ἃ	μὴ	ἔστιν· ὥστε καὶ οὕτως πολλὰ
[5, 3, 10]	ἑτερότητα· ἢ τί νοήσει, ὃ	μὴ	ἔχει ἄλλο καὶ ἄλλο; Καὶ
[5, 3, 15]	ποιεῖν. Πῶς οὖν ποιεῖ ἃ	μὴ	ἔχει; Οὐ γὰρ ὡς ἔτυχε·
[5, 3, 15]	τῷ μὴ ἔχειν. Ἀλλ´ ἃ	μὴ	ἔχει, πῶς παρέσχεν; Ἀλλ´ εἰ
[5, 3, 15]	Ἢ τῷ ἔχειν ἢ τῷ	μὴ	ἔχειν. Ἀλλ´ ἃ μὴ ἔχει,
[5, 3, 14]	μὴ αὐτὸ ἔχομεν; Ἤ, εἰ	μὴ	ἔχομεν τῇ γνώσει, καὶ παντελῶς
[5, 3, 15]	ἔχων, οὐχ ἁπλοῦς· εἰ δὲ	μὴ	ἔχων, πῶς ἐξ αὐτοῦ τὸ
[5, 3, 12]	ἑαυτοῦ πανταχοῦ ἐκεῖνο· εἰ δὲ	μή,	ἢ πρὸ τοῦ κινηθῆναι κινήσεται,
[5, 3, 13]	τοῦτο, ὅπερ ὄντως εἶναι καὶ	μὴ	ἴχνος ἔχον τοῦ ὄντος λέγεται,
[5, 3, 1]	ἔσται ἐν τῷ τοιούτῳ ἐγνωσμένον,	μὴ	κἀκείνου τοῦ νοήσαντος τὰ ἄλλα
[5, 3, 14]	αὐτοῦ μὲν λέγειν, αὐτὸ δὲ	μὴ	λέγειν. Καὶ γὰρ λέγομεν, ὃ
[5, 3, 14]	Ἔχειν δὲ οὐ κωλυόμεθα, κἂν	μὴ	λέγωμεν. Ἀλλ´ ὥσπερ οἱ ἐνθουσιῶντες
[5, 3, 6]	οὖσι καὶ πρώτοις, καὶ ὅτι	μὴ	οἷόν τε τοῦτον τὸν τοιοῦτον
[5, 3, 12]	μὴ αὐτοῦ ἐνεργήσαντος. Εἰ δὲ	μή,	οὐκ ἔσται ἡ πρώτη ἐνέργεια
[5, 3, 12]	ταὐτὸν αὐτῷ οὐδὲ τοιοῦτον οἷον	μὴ	οὐσία εἶναι οὐδ´ αὖ οἷον
[5, 3, 12]	εἰ μὲν αἱ ἐνέργειαι αὐτοῦ	μὴ	οὐσίαι, ἀλλ´ ἐκ δυνάμεως εἰς
[5, 3, 16]	ἑαυτῷ ὃ ἐζήτησεν ἄν, εἰ	μὴ	παρῆν. Ἔχει οὖν ἐν ἑαυτῷ
[5, 3, 15]	τὸ αὐτό· ἔτι δὲ τὸ	μὴ	πολλὰ ἔχον ἐν ἑαυτῷ ἤδη
[5, 3, 6]	εἴη, γινώσκειν ἑαυτόν. Ὧι δὲ	μὴ	πρᾶξις οὐδὲ γὰρ ὄρεξις τῷ
[5, 3, 3]	ὅτι χωριστός· χωριστὸς δὲ τῷ	μὴ	προσνεύειν αὐτόν, ἀλλ´ ἡμᾶς μᾶλλον
[5, 3, 1]	εἰ τούτων γνῶσιν ἔχει ἢ	μή,	σκέψασθαι προσήκει· ὅσα δὲ νοητά,
[5, 3, 3]	ὅμως δὲ ἡμέτερον, καὶ εἰ	μὴ	συναριθμοῖμεν τοῖς μέρεσι τῆς ψυχῆς.
[5, 3, 1]	κατανόησιν; Ἢ οἷόν τε καὶ	μὴ	σύνθετον ὂν νόησιν ἴσχειν ἑαυτοῦ;
[5, 3, 15]	ἐξ ἐκείνου ἐκείνῳ. Εἰ οὖν	μὴ	ταὐτόν, οὐδέ γε βέλτιον· τί
[5, 3, 5]	τῷ νοητῷ· καὶ γάρ, εἰ	μὴ	ταὐτόν, οὐκ ἀλήθεια ἔσται· τύπον
[5, 3, 10]	ἐνεργεῖν ἐν αὑτῷ. Εἰ δὲ	μή	τι προελεύσεται ἐπ´ ἄλλο, στήσεται·
[5, 3, 16]	δηλονότι οὐ λόγος; Εἰ δὲ	μὴ	τοῦτο ἦν, πῶς οὖν οὐκ
[5, 3, 17]	ταῦτα» καὶ πῶς ποιῆσαν; Καί,	μὴ	φανῇ τι κρεῖττον, οὐκ ἄπεισιν
[5, 3, 1]	ἀτόπων συμβαινόντων· καὶ γὰρ εἰ	μὴ	ψυχῇ δοίημεν τοῦτο ὡς πάνυ
[5, 3, 3]	τούτῳ, καὶ λέγοι προσχρωμένη τῇ	μνήμῃ,	ὅτι Σωκράτης. Εἰ δὲ καὶ
[5, 3, 1]	δὲ μὴ ἐν γνώσει καὶ	ἐπιστήμῃ	καταστήσεται. Καὶ γὰρ τῶν μὲν
[5, 3, 12]	πρώτη ἐνέργεια αὐτοῦ ἀτελὴς ἔσται	ὁρμὴ	μόνον οὖσα. Ἐπὶ τί οὖν
[5, 3, 7]	καὶ δοίημεν αὐτῷ ἄλλο; Ἡσυχίαν,	νὴ	Δία. Ἀλλὰ νῷ ἡσυχία οὐ
[5, 3, 17]	καὶ πῶς ποιῆσαν; Καί, μὴ	φανῇ	τι κρεῖττον, οὐκ ἄπεισιν ὁ
[5, 3, 6]	καὶ τούτῳ λόγῳ ὄντι καὶ	συγγενῆ	λαμβάνοντι καὶ τοῖς ἐν αὐτῷ
[5, 3, 8]	γίγνεσθαι> εἰ μὴ εἴη ἐκείνου	ἐξηρτημένη·	διὸ οὐδὲ βλέπει, ἅτε δὴ
[5, 3, 16]	δηλονότι ζωὴ πρὸς ἐκεῖνο τούτῳ	ἐξημμένη	ἐκείνου καὶ τὴν ὑπόστασιν ἔχουσα
[5, 3, 9]	νοῦ φῶς τι περὶ αὐτὸν	γενομένη	ἐξήρτηταί τε αὐτοῦ καὶ οὔτε
[5, 3, 9]	νοῦ συλλογιστέα οἷος ἀφ´ ἑαυτῆς	σκοπουμένῃ,	νοῦς δὲ αὐτὸς αὑτὸν οὐ
[5, 3, 3]	πρότερον ἐνέτυχε τούτῳ, καὶ λέγοι	προσχρωμένη	τῇ μνήμῃ, ὅτι Σωκράτης. Εἰ
[5, 3, 17]	ἐπᾴδοι, γένοιτο. Τίς οὖν ὥσπερ	καινὴ	ἐπῳδὴ ἄλλη; Ἐπιθέουσα γὰρ πᾶσι
[5, 3, 3]	τοῦτο καὶ νοῦ δέχεται ἐπικείμενα	ἴχνη.	Διὰ τί δὲ οὐ τοῦτο
[5, 3, 9]	ἔχων τὸ πᾶν, οὐδὲ τὰ	ἴχνη	ἔχων τὰ πρῶτα, μᾶλλον δὲ
[5, 3, 7]	νοήσεις ἀπηρτισμένας, ὥστε πάντα εἶναι	ἴχνη	νοήσεως καὶ νοῦ κατὰ τὸ
[5, 3, 10]	καὶ ὅσῳ ἂν μάλιστα αὐτὸ	νοῇ·	διχάσει γὰρ αὐτὸ ἑαυτό, κἂν
[5, 3, 10]	Δεῖ τοίνυν τὸ νοοῦν, ὅταν	νοῇ,	ἐν δυσὶν εἶναι, καὶ ἢ
[5, 3, 8]	ὁμοίωμα εἶναι ἐκείνου, καὶ ὅταν	νοῇ,	θεοειδῆ καὶ νοοειδῆ γίγνεσθαι· καὶ
[5, 3, 13]	ὅλου, ὅταν αὐτό τι ἑαυτὸ	νοῇ,	ὃ δὴ καὶ κυρίως ἐστὶ
[5, 3, 8]	αὐτῆς εἰκόνος οὔσης ὁρᾶν δύνασθαι	ἀμῃγέπῃ	ἐκεῖνον, διὰ τῆς ἐκείνῳ πρὸς
[5, 3, 8]	φῶς ἱκανὸν οὐκ ἔχον, κἂν	βλέπῃ	δέ, τελειωθὲν ἐν ἄλλῳ ἄλλο
[5, 3, 17]	δεῖ τὴν διάνοιαν, ἵνα τι	εἴπῃ,	ἄλλο καὶ ἄλλο λαβεῖν· οὕτω
[5, 3, 13]	ὡς εἰς ἁπλοῦν ἐπιβάλῃ καὶ	εἴπῃ	ὄν εἰμι» οὐκ ἔτυχεν οὔτε
[5, 3, 13]	γὰρ ἐὰν αὐτὸ τοῦτο μόνον	εἴπῃ	ὄν εἰμι» ὡς ἐξευρὼν λέγει
[5, 3, 2]	νοῦν γὰρ αὐτὸν φήσομεν καὶ	ὅπῃ	διοίσει τοῦ ἐπάνω ζητήσομεν, μὴ
[5, 3, 10]	καὶ γὰρ ὡς ἕτερα καὶ	ὅπῃ	ἕτερα καὶ ἀριθμὸς ἤδη καὶ
[5, 3, 17]	ὠδίνει καὶ μᾶλλον. Ἴσως οὖν	χρὴ	αὐτὴν ἤδη γεννῆσαι ἀίξασαν πρὸς
[5, 3, 13]	ἑαυτῷ οὐδὲ οἶδεν αὐτό» ἐκεῖνο	χρὴ	ἐνθυμεῖσθαι, ὅτι ταῦτα λέγοντες ἑαυτοὺς
[5, 3, 17]	περὶ αὐτοῦ συλλογίζεσθαι. Τότε δὲ	χρὴ	ἑωρακέναι πιστεύειν, ὅταν ἡ ψυχὴ
[5, 3, 17]	αὐτοῦ καὶ αὐτός· καὶ τότε	χρὴ	νομίζειν παρεῖναι, ὅταν ὥσπερ θεὸς
[5, 3, 6]	ἀρχέτυπον θεωρεῖν ἐθέλοντες. Ἴσως οὖν	χρὴ	τὴν ψυχὴν ἡμῶν διδάξαι, πῶς
[5, 3, 17]	εἰς οἶκον καλοῦντός τινος ἐλθὼν	φωτίσῃ·	ἢ μηδ´ ἐλθὼν οὐκ ἐφώτισεν.
[5, 3, 1]	ἄλλα νοεῖ, ὥσπερ ἂν εἰ	τῇ	αἰσθήσει καταλαμβάνοιμεν αὐτῶν τὴν μορφὴν
[5, 3, 13]	τοῦ τὶ» ~Διὸ καὶ ἄρρητον	τῇ	ἀληθείᾳ· ὅ τι γὰρ ἂν
[5, 3, 14]	ἔχομεν; Ἤ, εἰ μὴ ἔχομεν	τῇ	γνώσει, καὶ παντελῶς οὐκ ἔχομεν;
[5, 3, 12]	καὶ τὸ νοεῖν ἑαυτὸ ἀπεδίδομεν,	τῇ	δὲ ἀρχῇ πάντων οὐκέτι. Δεῖται
[5, 3, 3]	ἄνθρωπον καὶ ἔδωκε τὸν τύπον	τῇ	διανοίᾳ· ἡ δὲ τί φησιν;
[5, 3, 3]	λογιζόμενοι καὶ νοοῦμεν τὰ ἐν	τῇ	διανοίᾳ νοήματα αὐτοί· τοῦτο γὰρ
[5, 3, 2]	τῆς ψυχῆς μέχρι τοῦδε ἱστάμενος	τῇ	δυνάμει ἢ καὶ εἰς ἑαυτὸν
[5, 3, 4]	γινώσκουσαν τὸ τοιοῦτον μαθόντες αὐτῇ	τῇ	δυνάμει ᾗ καὶ ἐκεῖνο γινόμενοι,
[5, 3, 5]	αὐτοῦ ἐνέργεια, ἓν καὶ ταὐτὸν	τῇ	ἐνεργείᾳ ἂν εἴη· ἓν δὲ
[5, 3, 5]	ἐνεργείᾳ ἂν εἴη· ἓν δὲ	τῇ	ἐνεργείᾳ τὸ ὂν καὶ τὸ
[5, 3, 17]	εἰ ποιεῖ ἕκαστον εἶναι καὶ	τῇ	ἑνὸς παρουσίᾳ αὔταρκες τὸ πλῆθος
[5, 3, 5]	τὰ ἑωραμένα. Εἰ οὖν ἐν	τῇ	θεωρίᾳ ὑπάρχει τὰ τεθεωρημένα, εἰ
[5, 3, 3]	ἐνέτυχε τούτῳ, καὶ λέγοι προσχρωμένη	τῇ	μνήμῃ, ὅτι Σωκράτης. Εἰ δὲ
[5, 3, 5]	τὸ νοητὸν αὐτός, ὅπερ ἐνόει	τῇ	νοήσει, ὃ ἦν αὐτός. ~Ὁ
[5, 3, 5]	ἄρα ἑαυτὸν νοήσει· νοήσει γὰρ	τῇ	νοήσει, ὅπερ ἦν αὐτός, καὶ
[5, 3, 6]	πως, διανοητικὸν αὐτὸ τιθέμενοι καὶ	τῇ	ὀνομασίᾳ ὑποσημαίνοντες νοῦν τινα αὐτὸ
[5, 3, 12]	μέν, ἀτελὲς δὲ πρὶν ἐνεργῆσαι	τῇ	οὐσίᾳ. Εἰ δὲ ἡ οὐσία
[5, 3, 1]	ἄτοπον ὄν, ἀλλὰ μηδὲ νοῦ	τῇ	φύσει διδόναι παντάπασιν ἄτοπον, εἰ
[5, 3, 8]	ποιοῦσιν οὐ ταῦτα· ἀόρατα γὰρ	τῇ	φύσει καὶ ταῦτα, καὶ ἔτι
[5, 3, 8]	καὶ ἐπιλαμφθὲν τοῦτο ζωὴν ἔδωκε	τῇ	ψυχῇ ἐναργεστέραν, ζωὴν δὲ οὐ
[5, 3, 5]	καὶ οὐσιώδης νόησις· καὶ γὰρ	ἀληθεστάτη·	νόησις δὴ τοιαύτη καὶ πρώτη
[5, 3, 8]	γίγνεσθαι· καὶ ἐάν τις αὐτὴν	ἀπαιτῇ	ὁποῖον ὁ νοῦς ἐκεῖνός ἐστιν
[5, 3, 13]	κυρίως τὸ νοεῖν. Τὸ δὲ	πάντη	ἁπλοῦν καὶ αὔταρκες ὄντως οὐδὲν
[5, 3, 11]	αὐτοῦ ᾖ, πληθύει, δεῖ τὸ	πάντη	ἁπλοῦν καὶ πρῶτον ἁπάντων ἐπέκεινα
[5, 3, 17]	γὰρ καὶ διέξοδος· ἐν δὲ	πάντη	ἁπλῷ διέξοδος τίς ἐστιν; Ἀλλ´
[5, 3, 10]	ζητήσαντος εὕρεσις. Τὸ τοίνυν διάφορον	πάντη	αὐτὸ πρὸς αὐτὸ μένει, καὶ
[5, 3, 10]	Καὶ γὰρ εἰ τὸ ἀμερὲς	πάντη	εἰπεῖν αὐτὸν δέοι, δεῖ πρότερον
[5, 3, 10]	Οὐδὲ γὰρ ἔχει τὸ ἓν	πάντη	εἰς τί ἐνεργήσει, ἀλλὰ μόνον
[5, 3, 15]	ζητηθείη ἄν, πῶς ἐκ τοῦ	πάντη	ἑνός· ἀλλ´ ὅμως δὲ ἔστιν
[5, 3, 17]	ἐφάψασθαι· ἐφαψάμενον δέ, ὅτε ἐφάπτεται,	πάντη	μηδὲν μήτε δύνασθαι μήτε σχολὴν
[5, 3, 10]	ἀλλὰ μόνον καὶ ἔρημον> ὂν	πάντη	στήσεται. Ἧι γὰρ ἐνεργεῖ, ἄλλο
[5, 3, 3]	ἐρεῖ, ἀλλ´ ἔγνω μόνον καὶ	ἔστη·	εἰ μὴ ἄρα πρὸς ἑαυτὴν
[5, 3, 12]	ἐκείνου ἐν τῷ αὐτῷ ἤθει>	ὑπέστη.	Δεῖ οὖν, ἵνα τι ἄλλο
[5, 3, 12]	Ἀλλὰ δῆλον, ὅτι, εἴ τι	ὑπέστη	μετ´ αὐτόν, μένοντος ἐκείνου ἐν
[5, 3, 5]	καὶ ἡ πρώτη ἐνέργεια καὶ	καλλίστη	δή, νόησις ἂν εἴη καὶ
[5, 3, 12]	Δεῖ οὖν, ἵνα τι ἄλλο	ὑποστῇ,	ἡσυχίαν ἄγειν ἐφ´ ἑαυτοῦ πανταχοῦ
[5, 3, 11]	ἐξῆλθε δὲ ἄλλο λαβοῦσα ἐν	αὐτῇ	αὐτὸ πολὺ ποιήσασα. Καὶ γὰρ
[5, 3, 11]	ὁράματος· ἢ οὐ παρεδέξατο ἐν	αὐτῇ	γενέσθαι. Οὗτος δὲ πολὺς ἐξ
[5, 3, 2]	περὶ ψυχῆς ζητητέον, εἰ δοτέον	αὐτῇ	γνῶσιν ἑαυτῆς, καὶ τί τὸ
[5, 3, 9]	τοῦ ἡλίου φῶς ἐν ἀέρι,	αὐτὴ	δὲ ἡ ψυχὴ ἡ τοιαύτη
[5, 3, 8]	ὁρᾷ ἃ ἔχει· οὐδὲ γὰρ	αὐτὴ	ἐγέννησεν, ἀλλ´ ἔστι καὶ αὕτη
[5, 3, 8]	ἐκεῖνα. Καὶ ἔστι φύσις ἡ	αὐτὴ	ἐκείνων καὶ τῶν ἐχόντων, οἷον
[5, 3, 11]	ἰδοῦσα, ἐξῆλθε δὲ ἔχουσα ὅπερ	αὐτὴ	ἐπλήθυνεν· ὥστε ἄλλου μὲν ἐπεθύμησεν
[5, 3, 3]	Τὸ ἀγαθὸν πῶς ἔχει παρ´	αὐτῇ;	Ἢ ἀγαθοειδής ἐστι, καὶ ἐπερρώσθη
[5, 3, 2]	καὶ τί τὸ γινῶσκον ἐν	αὐτῇ	καὶ ὅπως. Τὸ μὲν οὖν
[5, 3, 2]	ἑαυτοῦ αἰσθάνεται. Τὸ δ´ ἐν	αὐτῇ	λογιζόμενον παρὰ τῶν ἐκ τῆς
[5, 3, 9]	αὐτῆς καὶ ἄλλης τοιαύτης. Καὶ	αὐτῇ	μὲν περὶ νοῦ συλλογιστέα οἷος
[5, 3, 3]	τὴν αἴσθησιν τοῦ τοιούτου ἐπιλάμποντος	αὐτῇ	νοῦ· τὸ γὰρ καθαρὸν τῆς
[5, 3, 8]	ἀλλ´ ὅρασις καὶ τὸ ὁρατὸν	αὐτῇ	ὁμοῦ καὶ τοιοῦτον τὸ ὁρατὸν
[5, 3, 9]	ἀλλὰ περὶ ἐκεῖνον, οὔτε τόπος	αὐτῇ·	οὐδὲ γὰρ ἐκείνῳ. Ὅθεν τὸ
[5, 3, 8]	ὧν ἔσχε τὴν μνήμην ἐπ´	αὐτῇ,	ταῦτα δὴ ἔχουσαν δεικνύναι ἑαυτήν,
[5, 3, 4]	τὴν γινώσκουσαν τὸ τοιοῦτον μαθόντες	αὐτῇ	τῇ δυνάμει ᾗ καὶ ἐκεῖνο
[5, 3, 3]	κανόνα ἔχουσα τοῦ ἀγαθοῦ παρ´	αὐτῇ.	Τὸ ἀγαθὸν πῶς ἔχει παρ´
[5, 3, 11]	μὲν ἐπεθύμησεν ἀορίστως ἔχουσα ἐπ´	αὐτῇ	φάντασμά τι, ἐξῆλθε δὲ ἄλλο
[5, 3, 8]	ἀγλαΐαν· οὐ μὴν οὐδὲ αἰσθητικήν,	αὕτη	γὰρ ἔξω βλέπει καὶ οὐ
[5, 3, 8]	αὐτὴ ἐγέννησεν, ἀλλ´ ἔστι καὶ	αὕτη	εἴδωλον καὶ οἱ λόγοι· ὅθεν
[5, 3, 9]	αὐτὴ δὲ ἡ ψυχὴ ἡ	τοιαύτη	καθαρά, ὥστε καὶ ἐφ´ αὑτῆς
[5, 3, 5]	καὶ γὰρ ἀληθεστάτη· νόησις δὴ	τοιαύτη	καὶ πρώτη οὖσα καὶ πρώτως
[5, 3, 12]	δὲ ἐνέργεια αὐτοῦ τὸ πλῆθος,	τοσαύτη	ἔσται ἡ οὐσία αὐτοῦ, ὅσον
[5, 3, 7]	δὲ μαθὼν καὶ γνοὺς καὶ	ταύτῃ	ἑαυτὸν γνώσεται· καὶ γὰρ ἕν
[5, 3, 9]	δ´ ἂν τοῦτο ἴσως καὶ	ταύτῃ,	εἰ ἀφέλοις πρῶτον τὸ σῶμα
[5, 3, 7]	ἴσως αὐτό ἐστι τὸ ὁρώμενον,	ταύτῃ	μάλιστα λείποιτ´ ἂν αὐτῷ ἰδεῖν
[5, 3, 10]	τὰ πρῶτα. ~Ταῦτα μὲν οὖν	ταύτῃ.	Οὐδὲ τὰ ποιηθέντα μόνον· οὐ
[5, 3, 11]	ἐντὸς τὰ πάντα· ὥστε καὶ	ταύτῃ	πρὸ νοῦ· καὶ εἰ τὰ
[5, 3, 11]	ἔχει τὴν τῶν πάντων, καὶ	ταύτῃ	πρὸ πάντων. Οὐ δὴ δεῖ,
[5, 3, 7]	γινώσκειν αὐτόν τις ὁμολογήσει, καὶ	ταύτῃ	συγχωρεῖν ἀναγκασθήσεται καὶ ἑαυτὸν γινώσκειν.
[5, 3, 12]	τοῦ νοῆσαι νοήσει, ἢ ἡ	πρώτη	ἐνέργεια αὐτοῦ ἀτελὴς ἔσται ὁρμὴ
[5, 3, 5]	εἰ οὖν ἐνέργεια καὶ ἡ	πρώτη	ἐνέργεια καὶ καλλίστη δή, νόησις
[5, 3, 12]	δὲ μή, οὐκ ἔσται ἡ	πρώτη	ἐνέργεια ὁ νοῦς· οὐ γὰρ
[5, 3, 5]	ἀληθεστάτη· νόησις δὴ τοιαύτη καὶ	πρώτη	οὖσα καὶ πρώτως νοῦς ἂν
[5, 3, 5]	ἀψύχῳ τινί καὶ οὐσία ἡ	πρώτη	τὸ νοητόν· εἰ οὖν ἐνέργεια
[5, 3, 13]	λίθον λέγει τὸ ὄν, ὅταν	ἀληθεύῃ,	ἀλλ´ εἴρηκε μιᾷ ῥήσει πολλά.
[5, 3, 10]	αὐτοῦ, ἀλλὰ θίξις καὶ οἷον	ἐπαφὴ	μόνον ἄρρητος καὶ ἀνόητος, προνοοῦσα
[5, 3, 6]	καθαρῷ νῷ ἀπόντος τούτῳ ἡ	ἐπιστροφὴ	πρὸς αὐτὸν οὖσα οὐ μόνον
[5, 3, 15]	εἴποι τις αὐτό· κἂν ἕκαστον	ἔχῃ	λέγειν τις ὅ ἐστι, τῷ
[5, 3, 15]	ἓν πάντα, ὅτι μεγάλην ἀρχήν·	ἀρχὴ	γὰρ ἓν ὄντως καὶ ἀληθῶς
[5, 3, 16]	ἐκεῖνο ζῶσα· ἐκεῖνο γὰρ αὐτοῦ	ἀρχή.	Δεῖ τοίνυν ἐκεῖνο ζωῆς εἶναι
[5, 3, 16]	εἰς πλῆθος ἰέναι, καὶ ἡ	ἀρχὴ	ἑκάστων ἁπλουστέρα ἢ αὐτά. Κόσμον
[5, 3, 15]	Τίνα οὖν πάντα; Ἢ ὧν	ἀρχὴ	ἐκεῖνο. Πῶς δὲ ἐκεῖνο ἀρχὴ
[5, 3, 12]	νοεῖν ἑαυτὸ ἀπεδίδομεν, τῇ δὲ	ἀρχῇ	πάντων οὐκέτι. Δεῖται δὲ πρὸ
[5, 3, 16]	γὰρ καὶ αὐτὸ πολύ, οὐκ	ἀρχὴ	τοῦτο, ἀλλ´ ἄλλο πρὸ τούτου.
[5, 3, 11]	Τὸ δὲ πρὸ τούτων ἡ	ἀρχὴ	τούτων, οὐχ ὡς ἐνυπάρχουσα· τὸ
[5, 3, 15]	ἀρχὴ ἐκεῖνο. Πῶς δὲ ἐκεῖνο	ἀρχὴ	τῶν πάντων; Ἆρα, ὅτι αὐτὰ
[5, 3, 3]	τοῦτο νοῦς, τὰ δὲ ἄλλα	ψυχὴ	ἀπὸ τοῦ αἰσθητικοῦ ἀρξάμενα; Ἢ
[5, 3, 17]	οὐκ ἐφώτισεν. Οὕτω τοι καὶ	ψυχὴ	ἀφώτιστος ἄθεος ἐκείνου· φωτισθεῖσα δὲ
[5, 3, 1]	συμβαινόντων· καὶ γὰρ εἰ μὴ	ψυχῇ	δοίημεν τοῦτο ὡς πάνυ ἄτοπον
[5, 3, 9]	τὸν ἥλιον σώματος. Ἡ δὲ	ψυχὴ	ἐκ νοῦ φῶς τι περὶ
[5, 3, 8]	ἐπιλαμφθὲν τοῦτο ζωὴν ἔδωκε τῇ	ψυχῇ	ἐναργεστέραν, ζωὴν δὲ οὐ γεννητικήν·
[5, 3, 6]	νοῦ κυριώτερον. Ἡ μὲν γὰρ	ψυχὴ	ἐνόει ἑαυτὴν ὅτι ἄλλου, ὁ
[5, 3, 17]	χρὴ ἑωρακέναι πιστεύειν, ὅταν ἡ	ψυχὴ	ἐξαίφνης φῶς λάβῃ· τοῦτο γάρ
[5, 3, 17]	καὶ τοῦτο τὸ τέλος τἀληθινὸν	ψυχῇ,	ἐφάψασθαι φωτὸς ἐκείνου καὶ αὐτῷ
[5, 3, 6]	νῷ, ἡ δὲ πειθὼ ἐν	ψυχῇ.	Ζητοῦμεν δή, ὡς ἔοικεν, ἡμεῖς
[5, 3, 9]	ἐν ἀέρι, αὐτὴ δὲ ἡ	ψυχὴ	ἡ τοιαύτη καθαρά, ὥστε καὶ
[5, 3, 6]	περὶ αὐτοῦ λέγων, ἡ δὲ	ψυχὴ	ἡσυχίαν ἦγε συγχωροῦσα τῷ ἐνεργήματι
[5, 3, 16]	καὶ τελεία πᾶσα ἐν τούτῳ	ψυχὴ	καὶ πᾶς νοῦς, καὶ οὐδὲν
[5, 3, 8]	Τὸ δὲ φῶς τοῦτο ἐν	ψυχῇ	μὲν ἐλλάμψαν ἐφώτισε· τοῦτο δ´
[5, 3, 3]	λαμβάνει. Τί οὖν κωλύει ἐν	ψυχῇ	νοῦν καθαρὸν εἶναι; Οὐδέν, φήσομεν·
[5, 3, 6]	γεγενήμεθα πάλιν αὖ καὶ ἐν	ψυχῇ,	πειθώ τινα γενέσθαι ζητοῦμεν, οἷον
[5, 3, 8]	τῷ σπέρματι καὶ ἡ ἔχουσα	ψυχὴ	ταῦτα. Ἀλλ´ ἡ μὲν οὐχ
[5, 3, 7]	ἐν αὑτῷ ἐνέργεια, ἡ δὲ	ψυχὴ	τὸ μὲν ὅσον πρὸς νοῦν
[5, 3, 8]	τὸ ἐγγενόμενον τοῦ φωτὸς ἐν	ψυχῇ,	τοιοῦτον καὶ ἔτι κάλλιον καὶ
[5, 3, 17]	λέγοντας ἀπαλλαχθῆναι; Ἢ ἔτι ἡ	ψυχὴ	ὠδίνει καὶ μᾶλλον. Ἴσως οὖν
[5, 3, 6]	τίς γὰρ ἂν καὶ ἡ	ζωὴ	αὐτοῦ εἴη πράξεως ἀπηλλαγμένῳ καὶ
[5, 3, 16]	ἡ πᾶσα ζωὴ τούτῳ καὶ	ζωὴ	ἐναργής, καὶ τελεία πᾶσα ἐν
[5, 3, 8]	Ἡ δὲ ἐν τῷ νῷ	ζωὴ	καὶ ἐνέργεια τὸ πρῶτον φῶς
[5, 3, 9]	αὐτόν· μεμέρισται γὰρ ἡμῖν ἡ	ζωὴ	καὶ πολλαὶ ζωαί, ἐκεῖνος δὲ
[5, 3, 16]	Εἰ δὲ ἔστιν ἐκεῖνο, δηλονότι	ζωὴ	πρὸς ἐκεῖνο τούτῳ ἐξημμένη ἐκείνου
[5, 3, 16]	αὐτοῦ. Εἰ δ´ ἡ πᾶσα	ζωὴ	τούτῳ καὶ ζωὴ ἐναργής, καὶ
[5, 3, 12]	γὰρ ἦν τι, πρὸς ὃ	ἡ	ἔκτασις. Ἀλλὰ δῆλον, ὅτι, εἴ
[5, 3, 7]	ἐνέργεια, καὶ οὐδέν, πρὸς ὃ	ἡ	ἐνέργεια· πρὸς αὑτῷ ἄρα. Ἑαυτὸν