Ennéade, livre, chap.
[5, 3, 17]	αὐτοῦ. Ἀλλὰ δεῖ ἀναβῆναι διά	γε	ἄλλα πολλὰ καὶ ὅτι τούτῳ
[5, 3, 15]	Εἰ οὖν μὴ ταὐτόν, οὐδέ	γε	βέλτιον· τί γὰρ ἂν τοῦ
[5, 3, 6]	εἶναι. Οὐ γὰρ δὴ πρακτικός	γε	οὗτος· ὡς πρὸς τὸ ἔξω
[5, 3, 6]	λέγων, ἡ δὲ ψυχὴ ἡσυχίαν	ἦγε	συγχωροῦσα τῷ ἐνεργήματι τοῦ νοῦ.
[5, 3, 7]	καὶ ἃ δύναται κομισάμενος· εἰ	δὲ	ἀδυνατήσει ἰδεῖν σαφῶς ἐκεῖνον, ἐπειδὴ
[5, 3, 3]	αὐτῷ καὶ οὐ προσχρώμεθα διανοίᾳ	δὲ	ἀεί καὶ ἡμέτερον μὲν χρωμένων,
[5, 3, 12]	φῶς πρὸ φωτὸς ποιήσομεν ἐπιλάμπειν	δὲ	ἀεὶ μένοντα ἐπὶ τοῦ νοητοῦ.
[5, 3, 3]	δὲ οὐ τοῦτο νοῦς, τὰ	δὲ	ἄλλα ψυχὴ ἀπὸ τοῦ αἰσθητικοῦ
[5, 3, 4]	ὁ οὕτως ἑαυτὸν ἐγνωκώς, ἡμεῖς	δὲ	ἄλλῃ δυνάμει προσχρησάμενοι νοῦν αὖ
[5, 3, 11]	ἐπ´ αὐτῇ φάντασμά τι, ἐξῆλθε	δὲ	ἄλλο λαβοῦσα ἐν αὐτῇ αὐτὸ
[5, 3, 10]	δὲ μὴ εἴη ἄλλο, τὸ	δὲ	ἄλλο, τί καὶ ποιήσει; ἢ
[5, 3, 3]	συγκεχωρημένον ἀεὶ γὰρ αἰσθανόμεθα νοῦς	δὲ	ἀμφισβητεῖται, καὶ ὅτι μὴ αὐτῷ
[5, 3, 15]	Εἰ δὲ μὴ ἕν, δύο	δέ,	ἀνάγκη ἤδη καὶ πλῆθος εἶναι·
[5, 3, 3]	ἔξω σκοπεῖσθαι καὶ πολυπραγμονεῖν, νῷ	δὲ	ἀξιοῦμεν ὑπάρχειν τὰ αὐτοῦ καὶ
[5, 3, 12]	τὸ νοεῖν ἑαυτὸ ἀπεδίδομεν, τῇ	δὲ	ἀρχῇ πάντων οὐκέτι. Δεῖται δὲ
[5, 3, 9]	οἷος ἀφ´ ἑαυτῆς σκοπουμένῃ, νοῦς	δὲ	αὐτὸς αὑτὸν οὐ συλλογιζόμενος περὶ
[5, 3, 4]	καὶ αἰσθάνεσθαι παρόντος. Καὶ γινώσκομεν	δὲ	αὑτοὺς τῷ τῷ τοιούτῳ ὁρατῷ
[5, 3, 17]	ἐκ πάντων ἔξω ἐστίν· ἕκαστον	δὲ	αὐτῶν δηλονότι ἐνδεές· καὶ ὅτι
[5, 3, 9]	ἐν τοῖς εἴδεσιν οὖσαν. Εἰ	δὲ	βούλεταί τις, καταβαίνων καὶ ἐπὶ
[5, 3, 13]	αὔταρκες ὄντως οὐδὲν δεῖται· τὸ	δὲ	δευτέρως αὔταρκες, δεόμενον δὲ ἑαυτοῦ,
[5, 3, 8]	σαφέστερον μὲν ἀντιλαμβάνεσθαι αὐτοῦ, ἡμᾶς	δὲ	δι´ αὐτοῦ· διὰ δὲ τῶν
[5, 3, 2]	διοίσει τοῦ ἐπάνω ζητήσομεν, μὴ	δὲ	διδόντες ἐπ´ ἐκεῖνον ἥξομεν τῷ
[5, 3, 4]	ὅταν κατ´ ἐκεῖνον· κατ´ ἐκεῖνον	δὲ	διχῶς, ἢ τοῖς οἷον γράμμασιν
[5, 3, 15]	λόγῳ. Ἐνέργεια γὰρ ἤδη· τὸ	δὲ	δύναμις πάντων. Ἀλλὰ τίς ὁ
[5, 3, 4]	τούτῳ καὶ τοῦτον βλέπει, αὐτῷ	δὲ	ἑαυτόν. Ὡς δὴ οὖν νοῦς
[5, 3, 13]	τὸ δὲ δευτέρως αὔταρκες, δεόμενον	δὲ	ἑαυτοῦ, τοῦτο δεῖται τοῦ νοεῖν
[5, 3, 11]	νοῦς ἐπέβαλε μὲν ἐκείνῳ, λαβὼν	δὲ	ἐγένετο νοῦς, ἀεὶ δὲ ἐνδιάμενος
[5, 3, 3]	ἃ ἡ φαντασία ἔδωκεν· εἰ	δέ,	εἰ ἀγαθός, λέγοι, ἐξ ὧν
[5, 3, 3]	διὰ τῆς αἰσθήσεως εἴρηκεν, ὃ	δὲ	εἴρηκεν ἐπ´ αὐτοῖς, ἤδη παρ´
[5, 3, 9]	τὰ ἔσχατα ἀνάπαλιν εἴδη, μᾶλλον	δὲ	εἰς τὰ πρῶτα. ~Ταῦτα μὲν
[5, 3, 3]	Ἢ ἀγαθοειδής ἐστι, καὶ ἐπερρώσθη	δὲ	εἰς τὴν αἴσθησιν τοῦ τοιούτου
[5, 3, 13]	καὶ κυρίως ἐστὶ νοεῖν· ἓν	δὲ	ἕκαστον αὐτό τί ἐστι καὶ
[5, 3, 11]	ἀλλ´ ἐξ ὧν· ἀφ´ οὗ	δὲ	ἕκαστον, οὐχ ἕκαστον, ἀλλ´ ἕτερον
[5, 3, 15]	Ἢ ὧν ἀρχὴ ἐκεῖνο. Πῶς	δὲ	ἐκεῖνο ἀρχὴ τῶν πάντων; Ἆρα,
[5, 3, 15]	δεῖξαι αὐτὸ ἓν πάντα. Αὐτὸ	δὲ	ἐκεῖνο ἓν πάντα, ὅτι μεγάλην
[5, 3, 12]	ἐνέργειαι, τὸ δεύτερον ποιήσασαι ποιήσασαι	δὲ	ἐκεῖνο, ὃ πρὸ τούτων τῶν
[5, 3, 8]	ἐκεῖ γὰρ τὰ ἀληθῆ. Ἡ	δὲ	ἐν τῷ νῷ ζωὴ καὶ
[5, 3, 11]	λαβὼν δὲ ἐγένετο νοῦς, ἀεὶ	δὲ	ἐνδιάμενος καὶ γενόμενος καὶ νοῦς
[5, 3, 12]	ἡ οὐσία αὐτοῦ ἐνέργεια, ἡ	δὲ	ἐνέργεια αὐτοῦ τὸ πλῆθος, τοσαύτη
[5, 3, 6]	τῷ ἐνεργήματι τοῦ νοῦ. Ἐπεὶ	δὲ	ἐνταῦθα γεγενήμεθα πάλιν αὖ καὶ
[5, 3, 8]	ἡ ὄψις φῶς οὖσα, μᾶλλον	δὲ	ἑνωθεῖσα φωτί, φῶς ὁρᾷ· χρώματα
[5, 3, 9]	καὶ περὶ αὐτὸν μεῖναν, ἄλλο	δὲ	ἐξ ἄλλου ἀεὶ προϊὸν τοῦ
[5, 3, 10]	νόησιν εἶναι καὶ ἐν ταυτότητι	δὲ	ἐξ ἀνάγκης· καὶ εἶναι τὰ
[5, 3, 12]	μένοντος μὲν ἐκείνου ἁπλοῦ, τοῦ	δὲ	ἐξ αὐτοῦ ἐφ´ ἑαυτοῦ πλήθους
[5, 3, 12]	πᾶσαν τὴν νοητὴν φύσιν, αὐτὸν	δὲ	ἐπ´ ἄκρῳ τῷ νοητῷ ἑστηκότα
[5, 3, 12]	τι καὶ τὸ γινώσκειν· τὸ	δέ	ἐστιν ἄνευ τοῦ τὶ» ἕν·
[5, 3, 15]	ἐπέκεινα ὅλως; Χεῖρον ἄρα· τοῦτο	δέ	ἐστιν ἐνδεέστερον. Τί οὖν ἐνδεέστερον
[5, 3, 14]	λέγομεν, ὃ μὴ ἔστιν· ὃ	δέ	ἐστιν, οὐ λέγομεν· ὥστε ἐκ
[5, 3, 15]	τοῦ πάντη ἑνός· ἀλλ´ ὅμως	δὲ	ἔστιν εἰπεῖν οἷον ἐκ φωτὸς
[5, 3, 16]	ἂν εἴη ἐπέκεινα τούτων. Εἰ	δὲ	ἔστιν ἐκεῖνο, δηλονότι ζωὴ πρὸς
[5, 3, 7]	μιμουμένων τῶν ἐγγὺς μᾶλλον, τῶν	δὲ	ἐσχάτων ἀμυδρὰν ἀποσῳζόντων εἰκόνα. ~Ποῖον
[5, 3, 9]	τοῦτο ψυχὴν καὶ τὴν αἴσθησιν	δὲ	εὖ μάλα, ἐπιθυμίας δὲ καὶ
[5, 3, 17]	ψυχὴ ἀφώτιστος ἄθεος ἐκείνου· φωτισθεῖσα	δὲ	ἔχει, ὃ ἐζήτει, καὶ τοῦτο
[5, 3, 10]	δεηθῆναι τοῦ ὁρᾶν ἑαυτόν, μᾶλλον	δὲ	ἔχειν τὸ ὁρᾶν ἑαυτόν, πρῶτον
[5, 3, 11]	ὡς ὄψις οὔπω ἰδοῦσα, ἐξῆλθε	δὲ	ἔχουσα ὅπερ αὐτὴ ἐπλήθυνεν· ὥστε
[5, 3, 6]	γινώσκοι ἂν ἑαυτὸ οὕτω. Ὄντων	δὲ	ἢ ἄνωθεν αὐτῷ γινομένων ἐκεῖθεν,
[5, 3, 12]	πρὶν ἐνεργῆσαι τῇ οὐσίᾳ. Εἰ	δὲ	ἡ οὐσία αὐτοῦ ἐνέργεια, ἡ
[5, 3, 9]	ἡλίου φῶς ἐν ἀέρι, αὐτὴ	δὲ	ἡ ψυχὴ ἡ τοιαύτη καθαρά,
[5, 3, 11]	τότε ἐγένετο ἰδοῦσα ὄψις. Τοῦτο	δὲ	ἤδη νοῦς, ὅτε ἔχει, καὶ
[5, 3, 8]	εἴδωλον καὶ οἱ λόγοι· ὅθεν	δὲ	ἦλθε, τὸ ἐναργὲς καὶ τὸ
[5, 3, 3]	διανοουμένου καὶ ἐπάνω βεβηκότα, ὅμως	δὲ	ἡμέτερον, καὶ εἰ μὴ συναριθμοῖμεν
[5, 3, 3]	εἰς τὸ ἄνω βλέποντας. Αἴσθησις	δὲ	ἡμῖν ἄγγελος, βασιλεὺς δὲ πρὸς
[5, 3, 16]	λόγος πολὺς καὶ πᾶς, τὸ	δὲ	ἦν δηλονότι οὐ λόγος; Εἰ
[5, 3, 17]	τὴν ὠδῖνα ἐπῳδὴν εὕροιμεν. Τάχα	δὲ	καὶ ἐκ τῶν ἤδη λεχθέντων,
[5, 3, 2]	τί ποτ´ ἐστὶ σκεψόμεθα. Εἰ	δὲ	καὶ ἐνταῦθα ἐν τῷ κάτω
[5, 3, 3]	τῇ μνήμῃ, ὅτι Σωκράτης. Εἰ	δὲ	καὶ ἐξελίττοι τὴν μορφήν, μερίζει
[5, 3, 9]	ἐμπλατύτερα τὰ εἴδη κομιζομένην, αἴσθησιν	δὲ	καὶ ἐφ´ ἑαυτῆς μεθ´ ὧν
[5, 3, 4]	δὲ πρὸς ἡμᾶς> ἐκεῖνος. ~Βασιλεύομεν	δὲ	καὶ ἡμεῖς, ὅταν κατ´ ἐκεῖνον·
[5, 3, 9]	αἴσθησιν δὲ εὖ μάλα, ἐπιθυμίας	δὲ	καὶ θυμοὺς καὶ τὰς ἄλλας
[5, 3, 7]	ὡμοίωται ὅθεν ἥκει, κατὰ θάτερα	δὲ	καίτοι ἀνομοιωθεῖσα ὅμως ὡμοίωται καὶ
[5, 3, 14]	εἰδῶσιν ὅ τι, ἐξ ὧν	δὲ	κεκίνηνται καὶ λέγουσιν, ἐκ τούτων
[5, 3, 7]	καὶ ἃ δύναται ἐκεῖνος. Ταῦτα	δὲ	μαθὼν καὶ γνοὺς καὶ ταύτῃ
[5, 3, 15]	ὄντως καὶ ἀληθῶς ἕν· τὸ	δὲ	μετὰ τὴν ἀρχὴν ὧδέ πως
[5, 3, 16]	ἐξίστασθαι δεήσει, ὅτι ἀγαθόν· εἰ	δὲ	μή, βέλτιον ἀποστῆναι. Ἆρ´ οὖν
[5, 3, 10]	εἶναι καὶ ἓν ἄμφω· εἰ	δὲ	μή, δεήσει πάλιν ἄλλου. Τί
[5, 3, 10]	ἐνεργεῖ, ἄλλο καὶ ἄλλο· εἰ	δὲ	μὴ εἴη ἄλλο, τὸ δὲ
[5, 3, 1]	μὲν ἄλλων γνῶσιν ἔχει, ἑαυτοῦ	δὲ	μὴ ἐν γνώσει καὶ ἐπιστήμῃ
[5, 3, 15]	τοῦτο γὰρ ἦν ἐκεῖνο. Εἰ	δὲ	μὴ ἕν, δύο δέ, ἀνάγκη
[5, 3, 15]	μὲν ἔχων, οὐχ ἁπλοῦς· εἰ	δὲ	μὴ ἔχων, πῶς ἐξ αὐτοῦ
[5, 3, 12]	ἐφ´ ἑαυτοῦ πανταχοῦ ἐκεῖνο· εἰ	δὲ	μή, ἢ πρὸ τοῦ κινηθῆναι
[5, 3, 14]	περὶ αὐτοῦ μὲν λέγειν, αὐτὸ	δὲ	μὴ λέγειν. Καὶ γὰρ λέγομεν,
[5, 3, 12]	ὅτι μὴ αὐτοῦ ἐνεργήσαντος. Εἰ	δὲ	μή, οὐκ ἔσται ἡ πρώτη
[5, 3, 6]	πρακτικὸς εἴη, γινώσκειν ἑαυτόν. Ὧι	δὲ	μὴ πρᾶξις οὐδὲ γὰρ ὄρεξις
[5, 3, 10]	μέλλοι ἐνεργεῖν ἐν αὑτῷ. Εἰ	δὲ	μή τι προελεύσεται ἐπ´ ἄλλο,
[5, 3, 16]	ἦν δηλονότι οὐ λόγος; Εἰ	δὲ	μὴ τοῦτο ἦν, πῶς οὖν
[5, 3, 9]	εἶτα ἀπὸ ταύτης ἀναβαινέτω. Εἰ	δὲ	μηδὲ τοῦτο, αἴσθησιν ἐμπλατύτερα τὰ
[5, 3, 16]	ἑαυτῷ καὶ οὐδὲν ζητεῖ· εἰ	δὲ	μηδὲν ζητεῖ, ἔχει ἐν ἑαυτῷ
[5, 3, 5]	οὐδ´ ἕτερος μὲν αὐτός, ἡ	δὲ	νόησις ἄλλο· οὕτω γὰρ ἂν
[5, 3, 1]	ἢ μή, σκέψασθαι προσήκει· ὅσα	δὲ	νοητά, νοῦς δηλονότι γνώσεται. Ἆρ´
[5, 3, 5]	νόησις αὐτοῦ τὸ νοητόν, τὸ	δὲ	νοητὸν αὐτός, αὐτὸς ἄρα ἑαυτὸν
[5, 3, 16]	νοῦς οὔτε κόσμος νοητός, ἁπλούστερον	δὲ	νοῦ καὶ ἁπλούστερον κόσμου νοητοῦ.
[5, 3, 3]	οὐ ψυχῆς μὲν φήσομεν, ἡμέτερον	δὲ	νοῦν φήσομεν, ἄλλον μὲν ὄντα
[5, 3, 1]	βούλει, διάνοια καὶ δόξα· ὁ	δὲ	νοῦς, εἰ τούτων γνῶσιν ἔχει
[5, 3, 6]	ἐνόει ἑαυτὴν ὅτι ἄλλου, ὁ	δὲ	νοῦς ὅτι αὐτὸς καὶ οἷος
[5, 3, 6]	ὅπερ ἐστί, νοῦς ἐστιν (ἀνόητος	δὲ	νοῦς οὐκ ἄν ποτε εἴη)
[5, 3, 16]	εἰς τὸ γεννᾶν ἔχει. Ἐκεῖνα	δὲ	νῦν λεκτέον, ὡς, ἐπειδὴ ἐν
[5, 3, 5]	νοῦς τὰ ὄντα ἔχων, μᾶλλον	δὲ	ὁ αὐτὸς τοῖς οὖσιν. Ἀλλ´
[5, 3, 8]	ἔστιν ἐκεῖνα· καὶ ὁ λόγος	δὲ	ὁ ἐν τοῖς σπέρμασι τοῖς
[5, 3, 5]	ταὐτὸν τῷ νοητῷ ἔσται, οὔπω	δὲ	ὁ νοῦς δῆλος ἑαυτὸν νοῶν.
[5, 3, 14]	ὅσα τούτου τοῦ στοίχου, αὐτὸς	δὲ	οἷος ἄρα, ὡς οὐ ταῦτα,
[5, 3, 15]	μὴ ἕν· πολλὰ ἄρα· ἐφιέμενον	δὲ	ὅμως τοῦ ἑνός· ἓν ἄρα
[5, 3, 15]	ἄλλο δεῖ παρ´ αὐτό· ἄλλο	δὲ	ὂν οὐχ ἕν· τοῦτο γὰρ
[5, 3, 10]	ἄλλου ὅρασιν δεῖ εἶναι, μὴ	δὲ	ὄντος μάτην ἐστί. Δεῖ τοίνυν
[5, 3, 8]	οἷόν ἐστιν; Ὁ ἰδών· νοῦς	δὲ	ὁρᾷ. Ἐπεὶ καὶ ἐνταῦθα ἡ
[5, 3, 5]	τὸ μὲν ἔσται ὁρῶν, τὸ	δὲ	ὁρώμενον· τοῦτο δὲ οὐκ αὐτὸ
[5, 3, 9]	πάρεστι γὰρ ἀεὶ αὑτῷ, ἡμεῖς	δέ,	ὅταν εἰς αὐτόν· μεμέρισται γὰρ
[5, 3, 17]	ἀρκεῖ κἂν νοερῶς ἐφάψασθαι· ἐφαψάμενον	δέ,	ὅτε ἐφάπτεται, πάντη μηδὲν μήτε
[5, 3, 8]	ἔδωκε τῇ ψυχῇ ἐναργεστέραν, ζωὴν	δὲ	οὐ γεννητικήν· τοὐναντίον γὰρ ἐπέστρεψε
[5, 3, 8]	ὁρᾷ· χρώματα γὰρ ὁρᾷ· ἐκεῖ	δὲ	οὐ δι´ ἑτέρου, ἀλλὰ δι´
[5, 3, 14]	ὕστερον περὶ αὐτοῦ λέγομεν. Ἔχειν	δὲ	οὐ κωλυόμεθα, κἂν μὴ λέγωμεν.
[5, 3, 3]	δέχεται ἐπικείμενα ἴχνη. Διὰ τί	δὲ	οὐ τοῦτο νοῦς, τὰ δὲ
[5, 3, 9]	ζωὴ καὶ πολλαὶ ζωαί, ἐκεῖνος	δὲ	οὐδὲν δεῖται ἄλλης ζωῆς ἢ
[5, 3, 5]	ὁρῶν, τὸ δὲ ὁρώμενον· τοῦτο	δὲ	οὐκ αὐτὸ ἑαυτό» Τί οὖν,
[5, 3, 12]	μὲν εἶχε τοῦ πράγματος, τὸ	δὲ	οὐκ εἶχεν· οὐδὲ γὰρ ἦν
[5, 3, 6]	μὲν ἔξω τις γνῶσις, ἀνάγκη	δὲ	οὐκ ἔνεστιν, εἴπερ τὸ πᾶν
[5, 3, 6]	Ἢ ἀνάγκην μὲν οὕτως, πειθὼ	δὲ	οὐκ ἔχει· καὶ γὰρ ἡ
[5, 3, 9]	ἴχνη ἔχων τὰ πρῶτα, μᾶλλον	δὲ	οὐκ ἔχων, ἀλλ´ αὐτὸς ὢν
[5, 3, 12]	ἀεὶ καὶ ὑποστάσεις θήσονται· ὑποστάσεις	δὲ	οὖσαι ἕτεραι ἐκείνου, ἀφ´ οὗ
[5, 3, 3]	ἡμέτερον μὲν χρωμένων, οὐ προσχρωμένων	δὲ	οὐχ ἡμέτερον. Τὸ δὴ προσχρῆσθαι
[5, 3, 10]	Ἀλλὰ τοῦτο εἰς ὕστερον· νῦν	δὲ	πάλιν λέγωμεν οὐ γὰρ περὶ
[5, 3, 10]	τοῦ ἐπιτυχόντος> ἡ σκέψις λεκτέον	δὲ	πάλιν τοῦτον τὸν νοῦν δεηθῆναι
[5, 3, 3]	δεῖ ἐν λογισμοῖς εἶναι· ταῦτα	δὲ	πάντα λογιζομένης δυνάμεως ἔργα. Ἀλλὰ
[5, 3, 7]	τι τῶν δοθέντων αὐτός, μᾶλλον	δὲ	πάντα τὰ δοθέντα αὐτός. Εἰ
[5, 3, 13]	οὐ κυρίως τὸ νοεῖν. Τὸ	δὲ	πάντη ἁπλοῦν καὶ αὔταρκες ὄντως
[5, 3, 17]	οὕτω γὰρ καὶ διέξοδος· ἐν	δὲ	πάντη ἁπλῷ διέξοδος τίς ἐστιν;
[5, 3, 10]	προελεύσεται ἐπ´ ἄλλο, στήσεται· ὅταν	δὲ	πᾶσαν στάσιν, οὐ νοήσει. Δεῖ
[5, 3, 6]	μὲν ἀνάγκη ἐν νῷ, ἡ	δὲ	πειθὼ ἐν ψυχῇ. Ζητοῦμεν δή,
[5, 3, 17]	μήτε σχολὴν ἄγειν λέγειν, ὕστερον	δὲ	περὶ αὐτοῦ συλλογίζεσθαι. Τότε δὲ
[5, 3, 2]	καὶ μέχρι τίνος σκεπτέον. ~Πρότερον	δὲ	περὶ ψυχῆς ζητητέον, εἰ δοτέον
[5, 3, 15]	ἐκείνου, δεδειγμένον ἂν εἴη· ὅτι	δὲ	πλῆθος καὶ πλῆθος τοιοῦτον, οἷον
[5, 3, 15]	τὴν ἐξ αὐτοῦ περίλαμψιν πῶς	δὲ	πολλά; Ἢ οὐ ταὐτὸν ἔμελλε
[5, 3, 11]	παρεδέξατο ἐν αὐτῇ γενέσθαι. Οὗτος	δὲ	πολὺς ἐξ ἑνὸς ἐγένετο, καὶ
[5, 3, 12]	ἔρχεται, οὐ πλῆθος μέν, ἀτελὲς	δὲ	πρὶν ἐνεργῆσαι τῇ οὐσίᾳ. Εἰ
[5, 3, 12]	δὲ ἀρχῇ πάντων οὐκέτι. Δεῖται	δὲ	πρὸ τοῦ πολλοῦ τὸ ἓν
[5, 3, 11]	οὐδὲ νοῦς οὔπω νοήσας. Τὸ	δὲ	πρὸ τούτων ἡ ἀρχὴ τούτων,
[5, 3, 3]	Αἴσθησις δὲ ἡμῖν ἄγγελος, βασιλεὺς	δὲ	πρὸς ἡμᾶς> ἐκεῖνος. ~Βασιλεύομεν δὲ
[5, 3, 10]	γὰρ ἂν ἦν ἔσχατα. Ἐκεῖ	δὲ	πρῶτα τὰ ποιοῦντα, ὅθεν καὶ
[5, 3, 10]	τι αὐτοῦ ἐρεῖ, ψεύσεται· εἰ	δὲ	συμβεβηκὸς αὐτῷ, πολλὰ ἐρεῖ ἢ
[5, 3, 8]	ἱκανὸν οὐκ ἔχον, κἂν βλέπῃ	δέ,	τελειωθὲν ἐν ἄλλῳ ἄλλο καὶ
[5, 3, 5]	τῇ ἐνεργείᾳ ἂν εἴη· ἓν	δὲ	τῇ ἐνεργείᾳ τὸ ὂν καὶ
[5, 3, 11]	καὶ εἰ τὰ μετ´ αὐτὸν	δὲ	τὴν τάξιν ἔχει τὴν τῶν
[5, 3, 8]	ἐσχάτων ἀμυδρὰν ἀποσῳζόντων εἰκόνα. ~Ποῖον	δέ	τι ὁρᾷ τὸ νοητὸν ὁ
[5, 3, 3]	τὸν τύπον τῇ διανοίᾳ· ἡ	δὲ	τί φησιν; Ἢ οὔπω οὐδὲν
[5, 3, 9]	ἀλλ´ αὐτὸς ὢν ταῦτα. Εἰ	δέ	τις ἀδυνατεῖ {τὴν πρώτην} τὴν
[5, 3, 5]	κατὰ τύχην· καὶ ὁ μερίζων	δὲ	τίς; ὁ ἐν τῷ θεωρεῖν
[5, 3, 15]	τὰ {δὲ} τῷ πόρρω. Ἐπεὶ	δὲ	τὸ μετ´ αὐτὸ καὶ ὅτι
[5, 3, 15]	λέγει καὶ τὸ αὐτό· ἔτι	δὲ	τὸ μὴ πολλὰ ἔχον ἐν
[5, 3, 10]	τοῦ θιγγάνοντος οὐ νοοῦντος. Δεῖ	δὲ	τὸ νοοῦν μηδὲ αὐτὸ μένειν
[5, 3, 11]	πάντων τἀγαθόν, οὐδὲ τοῦτο· εἰ	δὲ	τὸ πρὸ πάντων, ἔστω οὕτως
[5, 3, 13]	ἐστι καὶ οὐδὲν ζητεῖ· εἰ	δὲ	τοῦ ἔξω ἔσται ἡ νόησις,
[5, 3, 15]	ἀπορῆσαι ἄξιον· καὶ ἡ ἀνάγκη	δὲ	τοῦ μετ´ αὐτὸ ἔτι ζητητέα.
[5, 3, 3]	χείρονος μὲν τῆς αἰσθήσεως, βελτίονος	δὲ	τοῦ νοῦ. Ἀλλ´ αἴσθησις μὲν
[5, 3, 3]	αὐτοί· τοῦτο γὰρ ἡμεῖς. Τὰ	δὲ	τοῦ νοῦ ἐνεργήματα ἄνωθεν οὕτως,
[5, 3, 6]	μὲν ἐπὶ ψυχῆς ὄν, ἐπὶ	δὲ	τοῦ νοῦ κυριώτερον. Ἡ μὲν
[5, 3, 13]	εἴπῃς, ἔχει τὸ εἶναι. Εἰ	δὲ	τοῦτο, εἴ τί ἐστιν ἁπλούστατον
[5, 3, 6]	ὁ νοῦς θεωρεῖ ἑαυτόν, διδάξαι	δὲ	τοῦτο τῆς ψυχῆς, ὃ νοερόν
[5, 3, 11]	καὶ ὡς νοῦς ἔχει· πρὸ	δὲ	τούτου ἔφεσις μόνον καὶ ἀτύπωτος
[5, 3, 12]	αὐτοῦ, ὅσον τὸ πλῆθος. Τοῦτο	δὲ	τῷ μὲν νῷ συγχωροῦμεν, ᾧ
[5, 3, 3]	ἀεὶ καὶ ὅτι χωριστός· χωριστὸς	δὲ	τῷ μὴ προσνεύειν αὐτόν, ἀλλ´
[5, 3, 15]	τὰ μὲν τῷ ἐγγύς, τὰ	{δὲ}	τῷ πόρρω. Ἐπεὶ δὲ τὸ
[5, 3, 12]	σύνθεσις γὰρ τὰ ἑξῆς· ἐπὶ	δὲ	τῶν ὄντων τίς ἀνάγκη ἤδη
[5, 3, 8]	ἡμᾶς δὲ δι´ αὐτοῦ· διὰ	δὲ	τῶν τοιούτων λογισμῶν ἀνάγεσθαι καὶ
[5, 3, 4]	διανοίας τῆς ψυχικῆς φύσιν, τὸν	δὲ	ὑπεράνω τούτου, τὸν γινώσκοντα ἑαυτὸν
[5, 3, 8]	αὐτὸ ἄρα αὑτὸ ὁρᾷ. Τὸ	δὲ	φῶς τοῦτο ἐν ψυχῇ μὲν
[5, 3, 17]	δὲ περὶ αὐτοῦ συλλογίζεσθαι. Τότε	δὲ	χρὴ ἑωρακέναι πιστεύειν, ὅταν ἡ
[5, 3, 9]	μετὰ τὸν ἥλιον σώματος. Ἡ	δὲ	ψυχὴ ἐκ νοῦ φῶς τι
[5, 3, 6]	καὶ περὶ αὐτοῦ λέγων, ἡ	δὲ	ψυχὴ ἡσυχίαν ἦγε συγχωροῦσα τῷ
[5, 3, 7]	νοῦς ἐν αὑτῷ ἐνέργεια, ἡ	δὲ	ψυχὴ τὸ μὲν ὅσον πρὸς
[5, 3, 1]	αὐτοῦ γνώσεται ὅτι γιγνώσκει, τίς	δὲ	ὢν γινώσκει οὐκέτι; Ἢ καὶ
[5, 3, 1]	ὅτι γινώσκει ταῦτα μόνον, τίς	δὲ	ὢν οὐ γνώσεται, ἀλλ´ ἃ
[5, 3, 12]	ἑαυτὸ καὶ πρῶτον γινῶσκον. Τὸ	δὲ	ὥσπερ ἐπέκεινα νοῦ, οὕτως καὶ
[5, 3, 10]	νοοῦντος. Δεῖ δὲ τὸ νοοῦν	μηδὲ	αὐτὸ μένειν ἁπλοῦν, καὶ ὅσῳ
[5, 3, 8]	ἑτέρου, ἀλλὰ δι´ αὑτῆς, ὅτι	μηδὲ	ἔξω. Ἄλλῳ οὖν φωτὶ ἄλλο
[5, 3, 1]	ὡς πάνυ ἄτοπον ὄν, ἀλλὰ	μηδὲ	νοῦ τῇ φύσει διδόναι παντάπασιν
[5, 3, 9]	ἀπὸ ταύτης ἀναβαινέτω. Εἰ δὲ	μηδὲ	τοῦτο, αἴσθησιν ἐμπλατύτερα τὰ εἴδη
[5, 3, 16]	ἁπάντων πιστωτέον, ὅτι μηδέν ἐστι	μηδὲ	τῶν ἐσχάτων, ὃ μὴ δύναμιν
[5, 3, 5]	ὅλον γνώσεται ἑαυτόν· ὃν γὰρ	εἶδε,	θεωρούμενον, ἀλλ´ οὐ θεωροῦντα εἶδε·
[5, 3, 5]	εἶδε, θεωρούμενον, ἀλλ´ οὐ θεωροῦντα	εἶδε·	καὶ οὕτως ἔσται ἄλλον, ἀλλ´
[5, 3, 4]	ἵνα τις ἐκεῖ παρακαταθοῖτο ἃ	εἶδε.	Τὸ δὴ διανοητικὸν ὅτι διανοητικὸν
[5, 3, 4]	διανοητικὸν ὅτι διανοητικὸν ἆρα οὐκ	οἶδε,	καὶ ὅτι σύνεσιν τῶν ἔξω
[5, 3, 10]	ὅταν λέγῃ εἰμὶ τόδε» τὸ	τόδε»	εἰ μὲν ἕτερον τι αὐτοῦ
[5, 3, 10]	εἴη. Εἶθ´ ὅταν λέγῃ εἰμὶ	τόδε»	τὸ τόδε» εἰ μὲν ἕτερον
[5, 3, 8]	ἐν αὐτῷ ἀγλαΐαν· οὐ μὴν	οὐδὲ	αἰσθητικήν, αὕτη γὰρ ἔξω βλέπει
[5, 3, 9]	οὐδὲ γὰρ δεῖται τῶν χειρόνων,	οὐδὲ	αὑτῷ παρέχει τὸ ἔλαττον ἔχων
[5, 3, 8]	μὴ εἴη ἐκείνου ἐξηρτημένη· διὸ	οὐδὲ	βλέπει, ἅτε δὴ φῶς ἱκανὸν
[5, 3, 5]	νοητόν· οὐ γὰρ δὴ δύναμις	οὐδέ	γ´ ἀνόητον οὐδὲ ζωῆς χωρὶς
[5, 3, 12]	ἀεὶ μένοντα ἐπὶ τοῦ νοητοῦ.	Οὐδὲ	γὰρ ἀποτέτμηται τὸ ἀπ´ αὐτοῦ
[5, 3, 8]	μὲν οὐχ ὁρᾷ ἃ ἔχει·	οὐδὲ	γὰρ αὐτὴ ἐγέννησεν, ἀλλ´ ἔστι
[5, 3, 9]	παρέχει ἄλλοις παρέχει, οὐχ ἑαυτῷ·	οὐδὲ	γὰρ δεῖται τῶν χειρόνων, οὐδὲ
[5, 3, 9]	περὶ ἐκεῖνον, οὔτε τόπος αὐτῇ·	οὐδὲ	γὰρ ἐκείνῳ. Ὅθεν τὸ μὲν
[5, 3, 10]	αὐτοῦ πλῆθος εἶναι ἐν παντί.	Οὐδὲ	γὰρ ἔχει τὸ ἓν πάντη
[5, 3, 17]	τοῦτό ἐστιν, ὃ δεῖ θεάσασθαι·	οὐδὲ	γὰρ ἥλιον διὰ φωτὸς ἄλλου.
[5, 3, 12]	πράγματος, τὸ δὲ οὐκ εἶχεν·	οὐδὲ	γὰρ ἦν τι, πρὸς ὃ
[5, 3, 5]	νοῦς ἂν εἴη ὁ πρῶτος·	οὐδὲ	γὰρ ὁ νοῦς οὗτος δυνάμει
[5, 3, 6]	ἑαυτόν. Ὧι δὲ μὴ πρᾶξις	οὐδὲ	γὰρ ὄρεξις τῷ καθαρῷ νῷ
[5, 3, 15]	ἐκείνῳ. Εἰ οὖν μὴ ταὐτόν,	οὐδέ	γε βέλτιον· τί γὰρ ἂν
[5, 3, 14]	αὐτοῦ, οὐ μὴν αὐτὸ λέγομεν	οὐδὲ	γνῶσιν οὐδὲ νόησιν ἔχομεν αὐτοῦ.
[5, 3, 10]	σύνεσιν δῷ τὴν σιωπήν. Εἶτα	οὐδὲ	δεήσεται οἷον πολυπραγμονεῖν ἑαυτό· τί
[5, 3, 8]	ἑαυτόν; Ἢ τὸ μὲν νοητὸν	οὐδὲ	δεῖ ζητεῖν, οἷον τὸ ἐπὶ
[5, 3, 5]	δὴ δύναμις οὐδέ γ´ ἀνόητον	οὐδὲ	ζωῆς χωρὶς οὐδ´ αὖ ἐπακτὸν
[5, 3, 8]	ἄλλου γένηται καὶ ἐν ἄλλῳ,	οὐδὲ	μένει· εἰκόνι> γὰρ προσήκει ἑτέρου>
[5, 3, 14]	μὴν αὐτὸ λέγομεν οὐδὲ γνῶσιν	οὐδὲ	νόησιν ἔχομεν αὐτοῦ. Πῶς οὖν
[5, 3, 11]	ἐστι, τούτων ἕν τι εἶναι,	οὐδὲ	νοῦν αὐτὸν προσερεῖς· οὐδὲ τἀγαθὸν
[5, 3, 11]	ἦν τὸ νοητὸν οὐκ ἔχων	οὐδὲ	νοῦς οὔπω νοήσας. Τὸ δὲ
[5, 3, 13]	ἑαυτοῦ καὶ οὐδὲ παρακολουθοῦν ἑαυτῷ	οὐδὲ	οἶδεν αὐτό» ἐκεῖνο χρὴ ἐνθυμεῖσθαι,
[5, 3, 5]	θεωροῦντα, νοήσει· ὥστε οὐ πάντα	οὐδὲ	ὅλον γνώσεται ἑαυτόν· ὃν γὰρ
[5, 3, 13]	ἔχον τοῦ ὄντος λέγεται, ὃ	οὐδὲ	ὂν διὰ τοῦτο λέγοιτ´ ἄν,
[5, 3, 13]	ἀπορῶμεν ἀναίσθητον οὖν ἑαυτοῦ καὶ	οὐδὲ	παρακολουθοῦν ἑαυτῷ οὐδὲ οἶδεν αὐτό»
[5, 3, 9]	τὸ ἔλαττον ἔχων τὸ πᾶν,	οὐδὲ	τὰ ἴχνη ἔχων τὰ πρῶτα,
[5, 3, 10]	πρῶτα. ~Ταῦτα μὲν οὖν ταύτῃ.	Οὐδὲ	τὰ ποιηθέντα μόνον· οὐ γὰρ
[5, 3, 11]	εἶναι, οὐδὲ νοῦν αὐτὸν προσερεῖς·	οὐδὲ	τἀγαθὸν οὖν· εἰ σημαίνει ἕν
[5, 3, 3]	τὰ αὐτοῦ; οὐ τὸ διανοητικὸν	οὐδὲ	τὸ λογιστικὸν ἐπιζητεῖ, ἀλλὰ νοῦν
[5, 3, 5]	οὐδ´ αὖ ἐπακτὸν τὸ ζῆν	οὐδὲ	τὸ νοεῖν ἄλλῳ ὄντι, οἷον
[5, 3, 12]	αὐτοῦ οὐδ´ αὖ ταὐτὸν αὐτῷ	οὐδὲ	τοιοῦτον οἷον μὴ οὐσία εἶναι
[5, 3, 12]	οὐδὲν δεόμενον ὥσπερ οὐδενός, οὕτως	οὐδὲ	τοῦ γινώσκειν· ἀλλ´ ἔστιν ἐν
[5, 3, 11]	ἕν τι τῶν πάντων τἀγαθόν,	οὐδὲ	τοῦτο· εἰ δὲ τὸ πρὸ
[5, 3, 2]	νοῦς ὁ τῆς ψυχῆς μέχρι	τοῦδε	ἱστάμενος τῇ δυνάμει ἢ καὶ
[5, 3, 15]	τὸ δὲ μετὰ τὴν ἀρχὴν	ὧδέ	πως ἐπιβρίσαντος τοῦ ἑνὸς πάντα
[5, 3, 8]	καὶ οἱ λόγοι· ὅθεν δὲ	ἦλθε,	τὸ ἐναργὲς καὶ τὸ ἀληθινὸν
[5, 3, 11]	ἔχουσα ἐπ´ αὐτῇ φάντασμά τι,	ἐξῆλθε	δὲ ἄλλο λαβοῦσα ἐν αὐτῇ
[5, 3, 11]	ἀλλ´ ὡς ὄψις οὔπω ἰδοῦσα,	ἐξῆλθε	δὲ ἔχουσα ὅπερ αὐτὴ ἐπλήθυνεν·
[5, 3, 13]	πρὸς αὐτὸ ὂν τῷ ὅλῳ	πεποίηκε	τὸ αὔταρκες ἱκανὸν ἐξ ἁπάντων
[5, 3, 13]	τὸ ὄν, ὅταν ἀληθεύῃ, ἀλλ´	εἴρηκε	μιᾷ ῥήσει πολλά. Τὸ γὰρ
[5, 3, 9]	δύναται ἐλθεῖν. ~Ψυχὴν οὖν, ὡς	ἔοικε,	καὶ τὸ ψυχῆς θειότατον κατιδεῖν
[5, 3, 16]	ζῆν, δῆλον ὅτι οὐδὲν ζητεῖ·	ἔοικε	τοίνυν διὰ τοῦτο τὸ ὡσαύτως,
[5, 3, 7]	παρ´ ἐκείνου γνώσεται, καὶ ἃ	ἔδωκε,	καὶ ἃ δύναται ἐκεῖνος. Ταῦτα
[5, 3, 8]	αὖ καὶ ἐπιλαμφθὲν τοῦτο ζωὴν	ἔδωκε	τῇ ψυχῇ ἐναργεστέραν, ζωὴν δὲ
[5, 3, 3]	γὰρ αἴσθησις εἶδεν ἄνθρωπον καὶ	ἔδωκε	τὸν τύπον τῇ διανοίᾳ· ἡ
[5, 3, 11]	ὄψις. Οὗτος οὖν ὁ νοῦς	ἐπέβαλε	μὲν ἐκείνῳ, λαβὼν δὲ ἐγένετο
[5, 3, 17]	Πῶς ἂν οὖν τοῦτο γένοιτο;	Ἄφελε	πάντα.
[5, 3, 15]	δὲ πολλά; Ἢ οὐ ταὐτὸν	ἔμελλε	τὸ ἐξ ἐκείνου ἐκείνῳ. Εἰ
[5, 3, 8]	σκίδνασθαι οὐκ εἴασεν, ἀλλ´ ἀγαπᾶν	ἐποίησε	τὴν ἐν αὐτῷ ἀγλαΐαν· οὐ
[5, 3, 8]	ἐφώτισε· τοῦτο δ´ ἐστὶ νοερὰν	ἐποίησε·	τοῦτο δ´ ἐστὶν ὡμοίωσεν ἑαυτῷ
[5, 3, 11]	λαμβάνων ἐν αὐτῷ πληθυνόμενον· ὥστε	ὥρμησε	μὲν ἐπ´ αὐτὸ οὐχ ὡς
[5, 3, 11]	καὶ οὐσία καὶ νόησις, ὅτε	ἐνόησε·	πρὸ γὰρ τούτου οὐ νόησις
[5, 3, 8]	τοῦτο ἐν ψυχῇ μὲν ἐλλάμψαν	ἐφώτισε·	τοῦτο δ´ ἐστὶ νοερὰν ἐποίησε·
[5, 3, 9]	καὶ ἐφ´ αὑτῆς ὁρᾶσθαι ὑπό	τε	αὐτῆς καὶ ἄλλης τοιαύτης. Καὶ
[5, 3, 9]	τι περὶ αὐτὸν γενομένη ἐξήρτηταί	τε	αὐτοῦ καὶ οὔτε ἐν ἄλλῳ,
[5, 3, 12]	οὐδ´ αὖ ὅλως προυθυμήθη, οὕτω	τε	γὰρ ἦν ἀτελὴς καὶ ἡ
[5, 3, 13]	ἔξω ἔσται ἡ νόησις, ἐνδεές	τε	ἔσται καὶ οὐ κυρίως τὸ
[5, 3, 1]	τὴν αὐτοῦ κατανόησιν; Ἢ οἷόν	τε	καὶ μὴ σύνθετον ὂν νόησιν
[5, 3, 12]	νοῦς τῆς προθυμίας μεταξὺ αὐτοῦ	τε	καὶ τοῦ γεννηθέντος νοῦ γενομένης·
[5, 3, 1]	αὐτῷ καὶ ἑαυτὸ νενοηκότος, ἔσται	τε	οὐ τὸ ζητούμενον τὸ αὐτὸ
[5, 3, 1]	δόξης ταύτης οὐ πάνυ οἷόν	τε	πολλῶν τῶν ἀτόπων συμβαινόντων· καὶ
[5, 3, 6]	πρώτοις, καὶ ὅτι μὴ οἷόν	τε	τοῦτον τὸν τοιοῦτον ἐκτὸς ἑαυτοῦ
[5, 3, 8]	ἐκείνου ἐξηρτημένη· διὸ οὐδὲ βλέπει,	ἅτε	δὴ φῶς ἱκανὸν οὐκ ἔχον,
[5, 3, 17]	δέ, ὅτε ἐφάπτεται, πάντη μηδὲν	μήτε	δύνασθαι μήτε σχολὴν ἄγειν λέγειν,
[5, 3, 17]	ἐφάπτεται, πάντη μηδὲν μήτε δύνασθαι	μήτε	σχολὴν ἄγειν λέγειν, ὕστερον δὲ
[5, 3, 7]	ὡμοίωται καὶ ἐνταῦθα, εἴτε πράττοι,	εἴτε	ποιοῖ· καὶ γὰρ καὶ πράττουσα
[5, 3, 7]	ἀνομοιωθεῖσα ὅμως ὡμοίωται καὶ ἐνταῦθα,	εἴτε	πράττοι, εἴτε ποιοῖ· καὶ γὰρ
[5, 3, 11]	νοῦς καὶ οὐσία καὶ νόησις,	ὅτε	ἐνόησε· πρὸ γὰρ τούτου οὐ
[5, 3, 17]	κἂν νοερῶς ἐφάψασθαι· ἐφαψάμενον δέ,	ὅτε	ἐφάπτεται, πάντη μηδὲν μήτε δύνασθαι
[5, 3, 11]	ὄψις. Τοῦτο δὲ ἤδη νοῦς,	ὅτε	ἔχει, καὶ ὡς νοῦς ἔχει·
[5, 3, 4]	δὴ νοῦς τις αὐτὸς γεγονώς,	ὅτε	τὰ ἄλλα ἀφεὶς ἑαυτοῦ τούτῳ
[5, 3, 6]	(ἀνόητος δὲ νοῦς οὐκ ἄν	ποτε	εἴη) ἀνάγκη συνεῖναι αὐτῷ τὴν
[5, 3, 6]	τὴν ψυχὴν ἡμῶν διδάξαι, πῶς	ποτε	ὁ νοῦς θεωρεῖ ἑαυτόν, διδάξαι
[5, 3, 16]	ἐν ἐκείνῳ ὄντος, ὅ τι	δήποτέ	ἐστι τοῦτο. ~Τί οὖν ἐστι
[5, 3, 17]	ὕστερον δὲ περὶ αὐτοῦ συλλογίζεσθαι.	Τότε	δὲ χρὴ ἑωρακέναι πιστεύειν, ὅταν
[5, 3, 11]	οὕτως γνοὺς εἶδεν αὐτό, καὶ	τότε	ἐγένετο ἰδοῦσα ὄψις. Τοῦτο δὲ
[5, 3, 17]	παρ´ αὐτοῦ καὶ αὐτός· καὶ	τότε	χρὴ νομίζειν παρεῖναι, ὅταν ὥσπερ
[5, 3, 11]	δὲ ἔχουσα ὅπερ αὐτὴ ἐπλήθυνεν·	ὥστε	ἄλλου μὲν ἐπεθύμησεν ἀορίστως ἔχουσα
[5, 3, 6]	τὸν τοιοῦτον ἐκτὸς ἑαυτοῦ εἶναι	ὥστε	εἴπερ ἐν ἑαυτῷ ἐστι καὶ
[5, 3, 14]	ὃ δέ ἐστιν, οὐ λέγομεν·	ὥστε	ἐκ τῶν ὕστερον περὶ αὐτοῦ
[5, 3, 9]	ἡ ψυχὴ ἡ τοιαύτη καθαρά,	ὥστε	καὶ ἐφ´ αὑτῆς ὁρᾶσθαι ὑπό
[5, 3, 10]	πρότερον λέγειν ἃ μὴ ἔστιν·	ὥστε	καὶ οὕτως πολλὰ ἂν εἶναι,
[5, 3, 11]	τῶν πάντων, ἀλλὰ πρὸ πάντων,	ὥστε	καὶ πρὸ νοῦ· καὶ γὰρ
[5, 3, 11]	αὖ νοῦ ἐντὸς τὰ πάντα·	ὥστε	καὶ ταύτῃ πρὸ νοῦ· καὶ
[5, 3, 5]	θεωρούμενον, ἀλλ´ οὐ θεωροῦντα, νοήσει·	ὥστε	οὐ πάντα οὐδὲ ὅλον γνώσεται
[5, 3, 7]	εἴδη ποιεῖ, οἷον νοήσεις ἀπηρτισμένας,	ὥστε	πάντα εἶναι ἴχνη νοήσεως καὶ
[5, 3, 14]	οὐκ ἔχομεν; Ἀλλ´ οὕτως ἔχομεν,	ὥστε	περὶ αὐτοῦ μὲν λέγειν, αὐτὸ
[5, 3, 5]	πᾶν τοιοῦτον οἷον ὁμοιομερὲς εἶναι,	ὥστε	τὸ ὁρῶν μηδὲν διαφέρειν τοῦ
[5, 3, 11]	ἀεὶ λαμβάνων ἐν αὐτῷ πληθυνόμενον·	ὥστε	ὥρμησε μὲν ἐπ´ αὐτὸ οὐχ
[5, 3, 13]	εἴπῃ ὄν εἰμι» οὐκ ἔτυχεν	οὔτε	αὐτοῦ οὔτε τοῦ ὄντος. Οὐ
[5, 3, 9]	γενομένη ἐξήρτηταί τε αὐτοῦ καὶ	οὔτε	ἐν ἄλλῳ, ἀλλὰ περὶ ἐκεῖνον,
[5, 3, 16]	πᾶς νοῦς, καὶ οὐδὲν αὐτῷ	οὔτε	ζωῆς οὔτε νοῦ ἀποστατεῖ. Αὐτάρκης
[5, 3, 16]	τὸ γεννῆσαν αὐτὸ οὔτε νοῦς	οὔτε	κόσμος νοητός, ἁπλούστερον δὲ νοῦ
[5, 3, 16]	καὶ οὐδὲν αὐτῷ οὔτε ζωῆς	οὔτε	νοῦ ἀποστατεῖ. Αὐτάρκης οὖν ἑαυτῷ
[5, 3, 16]	τούτου τοίνυν τὸ γεννῆσαν αὐτὸ	οὔτε	νοῦς οὔτε κόσμος νοητός, ἁπλούστερον
[5, 3, 13]	ὅτι οὔτε τι τῶν πάντων	οὔτε	ὄνομα αὐτοῦ> ὅτι μηδὲν κατ´
[5, 3, 13]	ὄνομα ὂν αὐτοῦ ἀλλ´ ὅτι	οὔτε	τι τῶν πάντων οὔτε ὄνομα
[5, 3, 9]	ἐν ἄλλῳ, ἀλλὰ περὶ ἐκεῖνον,	οὔτε	τόπος αὐτῇ· οὐδὲ γὰρ ἐκείνῳ.
[5, 3, 13]	εἰμι» οὐκ ἔτυχεν οὔτε αὐτοῦ	οὔτε	τοῦ ὄντος. Οὐ γὰρ ὡς
[5, 3, 17]	ὅτι ἕκαστον {τοῦ αὐτοῦ ἑνὸς}	μετείληφε	καὶ μετέχει τοῦ αὐτοῦ ἑνός,
[5, 3, 12]	προθυμηθῇ· οὐδ´ αὖ τὸ μὲν	εἶχε	τοῦ πράγματος, τὸ δὲ οὐκ
[5, 3, 8]	τῷ νῷ τὴν ἐνέργειαν, ὧν	ἔσχε	τὴν μνήμην ἐπ´ αὐτῇ, ταῦτα
[5, 3, 15]	μὴ ἔχει; Οὐ γὰρ ὡς	ἔτυχε·	μηδ´ ἐνθυμηθεὶς ὃ ποιήσει, ποιήσει
[5, 3, 3]	διαλογίζοιτο τίς οὗτος» εἰ πρότερον	ἐνέτυχε	τούτῳ, καὶ λέγοι προσχρωμένη τῇ
[5, 3, 8]	δὲ οὐ γεννητικήν· τοὐναντίον γὰρ	ἐπέστρεψε	πρὸς ἑαυτὴν τὴν ψυχήν, καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 14/05/2010