Ennéade, liv., chap.
[3, 3, 52]	τοιόσδε; Ἔστι δὴ δύο, ἃ	ὁ	λόγος ζητεῖ, τὸ μέν, εἰ
[3, 3, 52]	τοιοῦτον· ἢ πρὸς ἀκόλαστον ἄλλο	ὁ	αὐτός, ὁ δ´ ἀκόλαστος πρὸς
[3, 3, 52]	ἐλαττώσεις, οἷον ἐξίτηλον ἤδη προιόντων.	Ὁ	γὰρ τοῦ ζῴου λόγος, κἂν
[3, 3, 52]	πρὸς ἀκόλαστον ἄλλο ὁ αὐτός,	ὁ	δ´ ἀκόλαστος πρὸς αὐτὸν ἄλλο.
[3, 3, 52]	καὶ λόγος ὁ μὲν ποιητικός,	ὁ	δὲ συνάπτων τὰ κρείττω τοῖς
[3, 3, 52]	ἀκολάστῳ καλὸς καλῷ συμπεσὼν ἄλλο,	ὁ	δὲ σώφρων καλὸς ἄλλο πρὸς
[3, 3, 52]	τραύματος, πάλιν ἐφεξῆς ὁ λόγος	ὁ	διοικῶν συνάπτοι καὶ συνάγοι καὶ
[3, 3, 52]	ἡ δὲ ἀπὸ τῆς ἄνω,	ὁ	ἕτερος λόγος συνημμένος ἐκείνῳ, καὶ
[3, 3, 52]	τοῦ ἰατροῦ. Τοῦτο γὰρ καὶ	ὁ	ἰατρὸς παρὰ τῆς τέχνης ἐδίδου
[3, 3, 52]	δὲ ἄνθρωπος μόνον ἐν ψόγῳ	ὁ	κακὸς καὶ τοῦτο ἴσως εὐλόγως.
[3, 3, 52]	ὕστερον δὲ καὶ ἐκλάμψει. Καὶ	ὁ	λόγος δὲ λεγέσθω ἔχειν καὶ
[3, 3, 52]	Ἢ τὸ ὑποκείμενον τῇ ἀρχῇ	ὁ	λόγος ἐστὶ καὶ τὸ ἐκ
[3, 3, 52]	ψυχή, οὐκ ἐκείνη, ἀφ´ ἧς	ὁ	λόγος, καὶ ὁ σύμπας οὗτος
[3, 3, 52]	ὕλῃ, καὶ ἡ ὕλη, οὐχ	ὁ	λόγος κρατήσει, εἶτα τὸ ὑποκείμενον
[3, 3, 52]	καὶ ὅλως τραύματος, πάλιν ἐφεξῆς	ὁ	λόγος ὁ διοικῶν συνάπτοι καὶ
[3, 3, 52]	θεοῖς φίλα· ἦν γὰρ θεοφιλὴς	ὁ	λόγος ὁ προνοίας. Συνείρεται μὲν
[3, 3, 52]	τὰ ζῷα. Ἔρχεται δὲ μεριζόμενος	ὁ	λόγος οὐκ ἴσα· ὅθεν οὐδ´
[3, 3, 52]	εἶχε γενέσθαι. Ἀκόλουθος γὰρ οὗτος	ὁ	λόγος ψυχῇ ἄλλῃ, ἀκόλουθος δὲ
[3, 3, 52]	τοῦ στρατοπέδου, εἰ δὲ δὴ	ὁ	μέγας ἡγεμὼν εἴη, ὑφ´ ᾧ
[3, 3, 52]	τελεία πρόνοια τοῦτο· καὶ λόγος	ὁ	μὲν ποιητικός, ὁ δὲ συνάπτων
[3, 3, 52]	τὸ κρεῖττον, αὐτὸς αἴτιος ἑαυτῷ	ὁ	μὴ ποιήσας· εἰ δὲ μὴ
[3, 3, 52]	πᾶς λόγος γεννᾷ ταῦτα, ἀλλ´	ὁ	πᾶς ἐστι μετὰ τούτων. Ψυχῆς
[3, 3, 52]	μέρη καὶ ταῦτα· οὐ γὰρ	ὁ	πᾶς λόγος γεννᾷ ταῦτα, ἀλλ´
[3, 3, 52]	καὶ τὰ χρηστὰ λόγος περιείληφεν	ὁ	πᾶς, οὗ μέρη καὶ ταῦτα·
[3, 3, 52]	ἦν γὰρ θεοφιλὴς ὁ λόγος	ὁ	προνοίας. Συνείρεται μὲν οὖν καὶ
[3, 3, 52]	ἀφ´ ἧς ὁ λόγος, καὶ	ὁ	σύμπας οὗτος ἐλάττων δὴ γίνεται
[3, 3, 52]	Ζῴου δὴ ὄντος τοῦ παντὸς	ὁ	τὰ ἐν αὐτῷ γινόμενα θεωρῶν
[3, 3, 52]	οἷον ἐπὶ ζῴου συνθέτου ὄντος	ὁ	{τι} τὴν μορφὴν καὶ τὸν
[3, 3, 52]	προσεῖναι παρὰ τοῦ γεννητοῦ, ἄτοπος	ὁ	τὸ πλέον ἀπαιτῶν τοῦ δοθέντος,
[3, 3, 52]	σὸν τῷ παντί, ἀλλ´ ἠρίθμησαι	ὁ	τοιόσδε. Ἀλλὰ πόθεν ὁ τοιόσδε;
[3, 3, 52]	ἠρίθμησαι ὁ τοιόσδε. Ἀλλὰ πόθεν	ὁ	τοιόσδε; Ἔστι δὴ δύο, ἃ
[3, 3, 52]	ἢ σύμφωνον εὑρών. Οὐ γὰρ	ὁ	τοῦ βοὸς λόγος ἐπ´ ἄλλης
[3, 3, 52]	ἦν ἄνθρωπος· ὥστε κατὰ δίκην	ὁ	χείρων. Ἀλλ´ ἐξ ἀρχῆς διὰ
[3, 3, 52]	Ἀλλ´ ἐξ ἀρχῆς διὰ τί	ὁ	χείρων ἐγένετο καὶ πῶς ἐσφάλη;
[3, 3, 52]	ὑγιαῖνον εἴς τε τὸ κάμνον.	Ὃ	δ´ ἄν τις μὴ ὑγιαῖνον
[3, 3, 52]	ἔλαττον τὸ ἔλαττον καὶ ἔστιν	ὃ	ἐγένετο κατὰ φύσιν τὴν αὐτοῦ
[3, 3, 52]	ἴσως εὐλόγως. Οὐ γὰρ μόνον	ὃ	πεποίηταί ἐστιν, ἀλλ´ ἔχει ἀρχὴν
[3, 3, 52]	λέγω δὲ ἁπλοῦ ὡς τοῦτο	ὃ	πεποίηται μόνον ὄντος καὶ κατὰ
[3, 3, 52]	γὰρ τῷ λόγῳ, ὥσπερ καὶ	ὃ	ὑγιεινῶς πράξειεν ἄν τις αὐτὸς
[3, 3, 52]	αὐτῷ τῷ ὅλῳ ὅμως ὄντος,	οἷο	πυρὸς μὲν καίοντος, ἵππου τὰ
[3, 3, 52]	ἡ συμπλοκὴ δὲ ἡ πρὸς	ἄλλο	ἄλλου ὥσπερ τις σύγκρασίς ἐστιν,
[3, 3, 52]	καὶ διάφορον τὴν ἐνέργειαν ἔχοντα·	ἄλλο	γὰρ ποιοῦσι πόδες, ὀφθαλμοὶ δ´
[3, 3, 52]	μεμερισμένον εἴδωλον ἕκαστον ἐκείνου φέρον,	ἄλλο	δὲ ἐν ἄλλῳ ἐνταῦθα ἤδη
[3, 3, 52]	γὰρ ποιοῦσι πόδες, ὀφθαλμοὶ δ´	ἄλλο,	διάνοια δὲ ἄλλο καὶ νοῦς
[3, 3, 52]	κάλλος πρὸς μὲν τὸν Πάριν	ἄλλο	εἰργάζετο, Ἰδομενεὺς δὲ ἔπαθεν οὐ
[3, 3, 52]	διάνοια δὲ ἄλλο καὶ νοῦς	ἄλλο.	Ἓν δὲ ἐκ πάντων καὶ
[3, 3, 52]	παντί, ἀλλὰ τὸ αὐτὸ πρὸς	ἄλλο	καὶ ἄλλο πρὸς ἄλλο· οἷον
[3, 3, 52]	πρὸς τὴν σύνταξιν τὴν πρὸς	ἄλλο.	Καὶ δὴ καὶ οὑτωσὶ πληγέντα
[3, 3, 52]	ὀφθαλμοὶ δ´ ἄλλο, διάνοια δὲ	ἄλλο	καὶ νοῦς ἄλλο. Ἓν δὲ
[3, 3, 52]	ὁ δ´ ἀκόλαστος πρὸς αὐτὸν	ἄλλο.	Καὶ παρὰ μὲν τοῦ ἀκολάστου
[3, 3, 52]	σώφρονα τοιοῦτον· ἢ πρὸς ἀκόλαστον	ἄλλο	ὁ αὐτός, ὁ δ´ ἀκόλαστος
[3, 3, 52]	ἀκόλαστος ἀκολάστῳ καλὸς καλῷ συμπεσὼν	ἄλλο,	ὁ δὲ σώφρων καλὸς ἄλλο
[3, 3, 52]	πρὸς ἄλλο καὶ ἄλλο πρὸς	ἄλλο·	οἷον καὶ τὸ τῆς Ἑλένης
[3, 3, 52]	τὸ αὐτὸ πρὸς ἄλλο καὶ	ἄλλο	πρὸς ἄλλο· οἷον καὶ τὸ
[3, 3, 52]	ἄλλο, ὁ δὲ σώφρων καλὸς	ἄλλο	πρὸς σώφρονα τοιοῦτον· ἢ πρὸς
[3, 3, 52]	τὴν τῶν πραξάντων ἢ κατ´	ἄλλο	τι τῶν ἐν τῷ παντί,
[3, 3, 52]	μὲν τοῖς τῆς προνοίας καὶ	ἀπὸ	προνοίας ἔργοις, τὸ δὲ ἐφεξῆς
[3, 3, 52]	πρόνοια ἡ ἄνωθεν, ἡ δὲ	ἀπὸ	τῆς ἄνω, ὁ ἕτερος λόγος
[3, 3, 52]	εἰς ἄλληλα, ἐξ ἀρχῆς δὲ	ἀπὸ	τοῦ αὐτοῦ, οἷον εἰ ἀδελφοὶ
[3, 3, 52]	καὶ πρόνοια μία· εἱμαρμένη δὲ	ἀπὸ	τοῦ χείρονος ἀρξαμένη, τὸ δὲ
[3, 3, 52]	ὑπὸ τοῦ σώφρονος ἔργον οὐχ	ὑπὸ	προνοίας μέν, ὅτι ὑπ´ αὐτοῦ,
[3, 3, 52]	τοῦ ἀκολάστου τὸ πραχθὲν οὔτε	ὑπὸ	προνοίας οὔτε κατὰ πρόνοιαν, τὸ
[3, 3, 52]	παρ´ ἡμῶν κατ´ αἰτίας οὐχ	ὑπὸ	τῆς προνοίας ἠναγκασμένων, ἀλλ´ ἐξ
[3, 3, 52]	οὔτε κατὰ πρόνοιαν, τὸ δ´	ὑπὸ	τοῦ σώφρονος ἔργον οὐχ ὑπὸ
[3, 3, 52]	τοιοῦτον τὸ γενόμενον, καὶ τὸ	πρὸ	αὐτοῦ τοιοῦτον· ἔστι γὰρ παντὸς
[3, 3, 52]	προτέρων ἀμυδροῦ ὡς πρὸς τὸν	πρὸ	αὐτοῦ τοῦ λόγου, οἷον ψυχῆς
[3, 3, 52]	τρίτα ἐλάττω τὴν φύσιν τῶν	πρὸ	αὐτῶν ἔχει, καὶ σμικρὰ ῥοπὴ
[3, 3, 52]	δὲ καὶ αὗται συμφώνως τοῖς	πρὸ	αὐτῶν καὶ ἴασιν ἀκολουθίᾳ ἐμπλεκεῖσαι.
[3, 3, 52]	ἀνάγκη λέγειν ἐν τῷ ὑποκειμένῳ	τὸ	αἴτιον εἶναι. Ἀλλὰ πρῶτον μὲν
[3, 3, 52]	τὴν αὐτοῦ ἔλαττον, καί, εἰ	τὸ	ἀκόλουθον πάσχει, πάσχει τὸ κατ´
[3, 3, 52]	τάξιν δηλούντων καὶ οὐδαμοῦ πρὸς	τὸ	ἄτακτον ἀποκλινόντων, μᾶλλον δὲ καταμαρτυρούσης
[3, 3, 52]	εἰργάζετο, Ἰδομενεὺς δὲ ἔπαθεν οὐ	τὸ	αὐτό· καὶ ἀκόλαστος ἀκολάστῳ καλὸς
[3, 3, 52]	ἐν ἡμῖν πάθος. Οὐ γὰρ	τὸ	αὐτὸ ποιεῖ πᾶν προσελθὸν παντί,
[3, 3, 52]	ποιεῖ πᾶν προσελθὸν παντί, ἀλλὰ	τὸ	αὐτὸ πρὸς ἄλλο καὶ ἄλλο
[3, 3, 52]	μὴ ὄντος βελτίονος, ἢ πῶς	τὸ	βέλτιον μὴ χείρονος; Ὥστε οὐκ
[3, 3, 52]	χεῖρον ὡς τὸ βέλτιον πρὸς	τὸ	βέλτιον, οἷον ὡς ὄμμα πρὸς
[3, 3, 52]	ἐν τῷ βελτίονι, ἀλλὰ ἀποδεκτέον	τὸ	βέλτιον, ὅτι ἔδωκεν ἑαυτοῦ τῷ
[3, 3, 52]	χεῖρον πρὸς τὸ χεῖρον ὡς	τὸ	βέλτιον πρὸς τὸ βέλτιον, οἷον
[3, 3, 52]	οἰκεῖον ἔχοντος, τοῦ μὲν βελτίονος	τὸ	βέλτιον τῆς ἐνεργείας, τοῦ δὲ
[3, 3, 52]	ἑκάστου τὴν αἰτίαν ἢ ἐπὶ	τὸ	γενόμενον αὐτό· ἢ ὅλως οὐκ
[3, 3, 52]	γίνεται σπεύδων εἰς ὕλην, καὶ	τὸ	γενόμενον ἐξ αὐτοῦ ἐνδεέστερον. Σκόπει
[3, 3, 52]	ἐνδεέστερον. Σκόπει δὴ ὅσον ἀφέστηκε	τὸ	γενόμενον καὶ ὅμως ἐστὶ θαῦμα.
[3, 3, 52]	θαῦμα. Οὐ τοίνυν, εἰ τοιοῦτον	τὸ	γενόμενον, καὶ τὸ πρὸ αὐτοῦ
[3, 3, 52]	ἔχοι, φαίη τις ἄν, τοῦτο	τὸ	γέρας. Καὶ γὰρ οὐ τοῦ
[3, 3, 52]	ὑπὸ προνοίας οὔτε κατὰ πρόνοιαν,	τὸ	δ´ ὑπὸ τοῦ σώφρονος ἔργον
[3, 3, 52]	ὥσπερ καὶ ἐν ζῴῳ ἑκάστῳ.	Τὸ	δὲ ἐντεῦθεν ἤδη ἀκόλουθα μὲν
[3, 3, 52]	νοῦς γὰρ καὶ ψυχὴ καθαρά·	τὸ	δὲ ἐντεῦθεν ἤδη ὅσον μὲν
[3, 3, 52]	ἀρχὴν αὖ τὸ μὲν ἔπασχε,	τὸ	δὲ ἐποίει, ἡ δὲ ἀρχὴ
[3, 3, 52]	προνοίας καὶ ἀπὸ προνοίας ἔργοις,	τὸ	δὲ ἐφεξῆς συνεῖραι κατὰ βούλησιν
[3, 3, 52]	οἴεσθαι τὸ πάθος ἰέναι μόνον·	τὸ	δὲ κατὰ τὴν ἀρχὴν αὖ
[3, 3, 52]	αἰτίαν ἐπὶ τοὺς γενομένους ἰέναι,	τὸ	δὲ τῆς προνοίας μειζόνως ἔχειν.
[3, 3, 52]	δὲ ἀπὸ τοῦ χείρονος ἀρξαμένη,	τὸ	δὲ ὑπεράνω πρόνοια μόνον. Τὰ
[3, 3, 52]	Καὶ γὰρ οὐ τοῦ μάντεως	τὸ	διότι, ἀλλὰ τὸ ὅτι μόνον
[3, 3, 52]	αὐταὶ ἀργοῦσαι· πράττει γὰρ ἕκαστον	τὸ	ἑαυτοῦ. Ἀλλ´ εἰς τούτους οὐκ
[3, 3, 52]	καὶ εἰ ἐγέννησε πρὶν φθαρῆναι,	τὸ	ἐγγὺς ἐγέννα μόνον. Τὰ δὲ
[3, 3, 52]	εἶτα ὁμοῦ, εἰ βούλει, εἰς	τὸ	εἶναι· εἶτα εἰς τὸ παρέχον
[3, 3, 52]	εἶναι· εἶτα εἰς τὸ παρέχον	τὸ	εἶναι. Καὶ πάλιν ἐπὶ τούτῳ
[3, 3, 52]	ἀρχῇ ὁ λόγος ἐστὶ καὶ	τὸ	ἐκ τοῦ λόγου γενόμενον καὶ
[3, 3, 52]	ἐξ αὐτῶν συμπλεκομένων προεώραται, ἵνα	τὸ	ἐκ τούτων συμβαῖνον ἔχῃ χώραν
[3, 3, 52]	ἀλλὰ ἐγένετο ἐξ ἀρχῆς ἔλαττον	τὸ	ἔλαττον καὶ ἔστιν ὃ ἐγένετο
[3, 3, 52]	ἐκδήσας κατάβαινε διαιρῶν καὶ σκιδνάμενον	τὸ	ἓν ὁρῶν τῷ ἐπὶ πάντα
[3, 3, 52]	τὰ ἔργα καὶ τὸ ζῆν	τὸ	εὖ καὶ τὸ κακῶς. ~Αἱ
[3, 3, 52]	δὲ μόνη, καὶ κατὰ ταύτην	τὸ	ζῆν, τὰ δ´ ἄλλα ὅσον
[3, 3, 52]	φύσεις καὶ τὰ ἔργα καὶ	τὸ	ζῆν τὸ εὖ καὶ τὸ
[3, 3, 52]	τὰ εἴδη ταῦτα εἰς ἓν	τὸ	ζῷον» γένος· εἶτα καὶ τὰ
[3, 3, 52]	ἀκολουθίᾳ ἐμπλεκεῖσαι. Συμπλέκει δὲ πάντα	τὸ	ἡγούμενον συμφερομένων τῶν ἐφ´ ἑκάτερα
[3, 3, 52]	τὸ ζῆν τὸ εὖ καὶ	τὸ	κακῶς. ~Αἱ δὲ συντυχίαι οὐ
[3, 3, 52]	τε τὸ ὑγιαῖνον εἴς τε	τὸ	κάμνον. Ὃ δ´ ἄν τις
[3, 3, 52]	εἰ τὸ ἀκόλουθον πάσχει, πάσχει	τὸ	κατ´ ἀξίαν. Καὶ εἰς τὰ
[3, 3, 52]	αὐτὸς οὐ δύναται πρόνοιαν καὶ	τὸ	κατὰ πρόνοιαν χωρὶς καὶ αὖ
[3, 3, 52]	ἑκάστου πράττοντος τῶν ἐν αὐτῷ	τὸ	κατὰ φύσιν τὴν ἑαυτοῦ ἐν
[3, 3, 52]	τῆς ἐνεργείας, τοῦ δὲ πρὸς	τὸ	κάτω ἤδη ἐνεργοῦντός τε τοῦ
[3, 3, 52]	τὴν ἄνω πρόνοιαν ὀνομάζοντες πρὸς	τὸ	κάτω λέγομεν. Τὸ μὲν γὰρ
[3, 3, 52]	παρ´ αὐτοῦ προστιθέντος τι εἰς	τὸ	κρεῖττον, αὐτὸς αἴτιος ἑαυτῷ ὁ
[3, 3, 52]	Καὶ τοῦτ´ ἂν ἴσως εἴη	τὸ	λεγόμενον ὡς συνέχει τὰ πάντα
[3, 3, 52]	καὶ τὸν λόγον θεωρῶν καὶ	τὸ	μεμορφωμένον θεωρεῖ. Οὐ γὰρ ὡσαύτως
[3, 3, 52]	ὀνομάζοντες πρὸς τὸ κάτω λέγομεν.	Τὸ	μὲν γὰρ εἰς ἓν πάντα
[3, 3, 52]	δύο, ἃ ὁ λόγος ζητεῖ,	τὸ	μέν, εἰ ἐπὶ τὸν ποιήσαντα,
[3, 3, 52]	δὲ κατὰ τὴν ἀρχὴν αὖ	τὸ	μὲν ἔπασχε, τὸ δὲ ἐποίει,
[3, 3, 52]	εἴδη αὖ· εἶτα εἰς ἓν	τὸ	μὴ ζῷον» εἶτα ὁμοῦ, εἰ
[3, 3, 52]	ἔσχατον ἐξ ἀρχῆς ἠρτημένου, ἑκάστου	τὸ	οἰκεῖον ἔχοντος, τοῦ μὲν βελτίονος
[3, 3, 52]	τοῦ μάντεως τὸ διότι, ἀλλὰ	τὸ	ὅτι μόνον εἰπεῖν, καὶ ἡ
[3, 3, 52]	ὡς ἐκ τοῦ πλησίον οἴεσθαι	τὸ	πάθος ἰέναι μόνον· τὸ δὲ
[3, 3, 52]	δὲ τῶν συντεταγμένων. Ἐτάχθη δὲ	τὸ	πᾶν προνοίᾳ στρατηγικῇ ὁρώσῃ καὶ
[3, 3, 52]	εἰς τὸ εἶναι· εἶτα εἰς	τὸ	παρέχον τὸ εἶναι. Καὶ πάλιν
[3, 3, 52]	παρὰ τοῦ γεννητοῦ, ἄτοπος ὁ	τὸ	πλέον ἀπαιτῶν τοῦ δοθέντος, ὥσπερ
[3, 3, 52]	συνάγοι καὶ ἰῷτο καὶ διορθοῖτο	τὸ	πονῆσαν. Ὥστε τὰ κακὰ ἑπόμενα
[3, 3, 52]	ῥίζης, τὰ δὲ προιόντα εἰς	τὸ	πόρρω ἐσχίζετο καὶ μέχρις οἷον
[3, 3, 52]	Καὶ παρὰ μὲν τοῦ ἀκολάστου	τὸ	πραχθὲν οὔτε ὑπὸ προνοίας οὔτε
[3, 3, 52]	εἰ τοιοῦτον τὸ γενόμενον, καὶ	τὸ	πρὸ αὐτοῦ τοιοῦτον· ἔστι γὰρ
[3, 3, 52]	πέφυκεν ἕκαστον, οὕτω καὶ πάσχει	τὸ	πρόσφορον εἰς τὴν αὐτοῦ φύσιν,
[3, 3, 52]	αἱρήσει, συντέτακται, ὅτι μὴ ἐπεισόδιον	τὸ	σὸν τῷ παντί, ἀλλ´ ἠρίθμησαι
[3, 3, 52]	ἄλλο πρὸς ἄλλο· οἷον καὶ	τὸ	τῆς Ἑλένης κάλλος πρὸς μὲν
[3, 3, 52]	κρατήσει, εἶτα ἡ πλάσις. Καὶ	τὸ	τοιόνδε εἶναι ἐπὶ τὴν προτέραν
[3, 3, 52]	καὶ ὅτι τοῦτο τοιοῦτον, καὶ	τὸ	τοιοῦτον τοῦτο· οὕτω γὰρ καὶ
[3, 3, 52]	τῆς τέχνης ἐδίδου εἴς τε	τὸ	ὑγιαῖνον εἴς τε τὸ κάμνον.
[3, 3, 52]	κατὰ πρόνοιαν χωρὶς καὶ αὖ	τὸ	ὑποκείμενον ὅσα δίδωσιν εἰς τὸ
[3, 3, 52]	τὸ ὑποκείμενον ὅσα δίδωσιν εἰς	τὸ	{ὑποκείμενον} παρ´ αὐτοῦ. Ἀλλ´ οὐδὲ
[3, 3, 52]	τὸ ὑποκείμενον ὡς πέπλασται. Ἢ	τὸ	ὑποκείμενον τῇ ἀρχῇ ὁ λόγος
[3, 3, 52]	οὐχ ὁ λόγος κρατήσει, εἶτα	τὸ	ὑποκείμενον ὡς πέπλασται. Ἢ τὸ
[3, 3, 52]	μὴ χείρονος; Ὥστε οὐκ αἰτιατέον	τὸ	χεῖρον ἐν τῷ βελτίονι, ἀλλὰ
[3, 3, 52]	Ὅλως δὲ οἱ ἀναιρεῖν ἀξιοῦντες	τὸ	χεῖρον ἐν τῷ παντὶ ἀναιροῦσι
[3, 3, 52]	τοιοῦτον ἡ ἀναλογία, ὥστε καὶ	τὸ	χεῖρον πρὸς τὸ χεῖρον ὡς
[3, 3, 52]	ὥστε καὶ τὸ χεῖρον πρὸς	τὸ	χεῖρον ὡς τὸ βέλτιον πρὸς
[3, 3, 52]	τοῦτο; Εἰ μὲν γάρ, ὅτι	ἐδύνατο	τοῦτο κάλλιον εἶναι, εἰ μὲν
[3, 3, 52]	δὴ καὶ οὑτωσὶ πληγέντα οὕτως	ἐφθέγξατο	τὰ φωνήεντα, τὰ δὲ σιωπῇ
[3, 3, 52]	παρὰ τὴν πρόνοιαν τοῦ ἰατροῦ	εἰργάσατο.	~Πόθεν οὖν καὶ τὰ χείρω
[3, 3, 52]	πρὸς μὲν τὸν Πάριν ἄλλο	εἰργάζετο,	Ἰδομενεὺς δὲ ἔπαθεν οὐ τὸ
[3, 3, 52]	δὲ προιόντα εἰς τὸ πόρρω	ἐσχίζετο	καὶ μέχρις οἷον κλάδων καὶ
[3, 3, 52]	δὲ ἐν ἄλλῳ ἐνταῦθα ἤδη	ἐγίγνετο	καὶ ἦν τὰ μὲν πλησίον
[3, 3, 52]	καὶ οὐκ ὄντος ἠλάττωσεν· ἀλλὰ	ἐγένετο	ἐξ ἀρχῆς ἔλαττον τὸ ἔλαττον
[3, 3, 52]	ἀρχῆς διὰ τί ὁ χείρων	ἐγένετο	καὶ πῶς ἐσφάλη; Πολλάκις εἴρηται,
[3, 3, 52]	τὸ ἔλαττον καὶ ἔστιν ὃ	ἐγένετο	κατὰ φύσιν τὴν αὐτοῦ ἔλαττον,
[3, 3, 52]	μὲν ἔμενεν ἀεί, τὰ δὲ	ἐγίνετο	ἀεί, οἱ καρποὶ καὶ τὰ
[3, 3, 52]	δὲ ἐποίει, ἡ δὲ ἀρχὴ	ἀνήρτητο	καὶ αὐτή. Πόρρωθεν μὲν γὰρ
[3, 3, 52]	καὶ συνάγοι καὶ ἰῷτο καὶ	διορθοῖτο	τὸ πονῆσαν. Ὥστε τὰ κακὰ
[3, 3, 52]	ἔλαττον ἄλλου, ἀλλ´ εἰ ὡς	αὐτὸ	αὐτάρκως· οὐ γὰρ πάντα ἴσα
[3, 3, 52]	αἰτίαν ἢ ἐπὶ τὸ γενόμενον	αὐτό·	ἢ ὅλως οὐκ αἰτιατέον, ὥσπερ
[3, 3, 52]	Ἰδομενεὺς δὲ ἔπαθεν οὐ τὸ	αὐτό·	καὶ ἀκόλαστος ἀκολάστῳ καλὸς καλῷ
[3, 3, 52]	θαυμάσαι, ὅτι ἔδωκέ τι μετ´	αὐτὸ	καὶ τὰ ἴχνη αὐτοῦ τοιαῦτα.
[3, 3, 52]	ἡμῖν πάθος. Οὐ γὰρ τὸ	αὐτὸ	ποιεῖ πᾶν προσελθὸν παντί, ἀλλὰ
[3, 3, 52]	πᾶν προσελθὸν παντί, ἀλλὰ τὸ	αὐτὸ	πρὸς ἄλλο καὶ ἄλλο πρὸς
[3, 3, 52]	ὅσα αὐτῷ οἰκεῖα παθήματα πρὸς	αὐτό	τε καὶ πρὸς τὴν σύνταξιν
[3, 3, 52]	δὲ διάκενα οἷον τῶν κλάδων	ἐπληροῦτο	ἐκ τῶν αὖ ἐκ τῆς
[3, 3, 52]	κατὰ λόγον τὸν τοῦ ἰατροῦ.	Τοῦτο	γὰρ καὶ ὁ ἰατρὸς παρὰ
[3, 3, 52]	ἀνθρώπων, ὅτι μὴ κρεῖττον ἢ	τοῦτο;	Εἰ μὲν γάρ, ὅτι ἐδύνατο
[3, 3, 52]	ἐν ψόγῳ ὁ κακὸς καὶ	τοῦτο	ἴσως εὐλόγως. Οὐ γὰρ μόνον
[3, 3, 52]	χείροσι καὶ ἡ τελεία πρόνοια	τοῦτο·	καὶ λόγος ὁ μὲν ποιητικός,
[3, 3, 52]	Εἰ μὲν γάρ, ὅτι ἐδύνατο	τοῦτο	κάλλιον εἶναι, εἰ μὲν παρ´
[3, 3, 52]	ἀνθρώπου λέγω δὲ ἁπλοῦ ὡς	τοῦτο	ὃ πεποίηται μόνον ὄντος καὶ
[3, 3, 52]	τοῦτο τοιοῦτον, καὶ τὸ τοιοῦτον	τοῦτο·	οὕτω γὰρ καὶ λόγος εἷς.
[3, 3, 52]	παρ´ αὐτοῦ. Ἀλλ´ οὐδὲ ἀνδρὸς	τοῦτο	ποιεῖν ἢ σοφοῦ τινος καὶ
[3, 3, 52]	ἂν ἔχοι, φαίη τις ἄν,	τοῦτο	τὸ γέρας. Καὶ γὰρ οὐ
[3, 3, 52]	τὴν αὐτοῦ φύσιν, καὶ ὅτι	τοῦτο	τοιοῦτον, καὶ τὸ τοιοῦτον τοῦτο·
[3, 3, 52]	διοικῶν συνάπτοι καὶ συνάγοι καὶ	ἰῷτο	καὶ διορθοῖτο τὸ πονῆσαν. Ὥστε
[3, 3, 52]	πόθεν ὁ τοιόσδε; Ἔστι δὴ	δύο,	ἃ ὁ λόγος ζητεῖ, τὸ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 7/06/2007