Ennéade, liv., chap.
[3, 3, 52]	ἄλλα τῷ τετηρηκότι· ἐπεὶ καὶ	αἱ	ἄλλαι μαντικαὶ τῷ ἀναλόγῳ. Οὐ
[3, 3, 52]	τὸ εὖ καὶ τὸ κακῶς.	~Αἱ	δὲ συντυχίαι οὐ κύριαι τοῦ
[3, 3, 52]	ἔσχατα ὄντα γεννήματα. Σύμφωνοι δὲ	αἵ	τε ψυχαὶ πρὸς ἀλλήλας τά
[3, 3, 52]	πλέον ἔδωκεν ἢ ὅσον ἔχουσι	κτήσασθαι,	ἔτι μᾶλλον ἀποδεκτέον· ὥστε κινδυνεύειν
[3, 3, 52]	κλάδων, ὡς ἐκ τοῦ πλησίον	οἴεσθαι	τὸ πάθος ἰέναι μόνον· τὸ
[3, 3, 52]	εἰ ἐγὼ κύριος τοῦ τάδε	ἑλέσθαι	ἢ τάδε» Ἀλλ´ ἃ αἱρήσει,
[3, 3, 52]	ἀλλ´ οὕτω κατὰ φύσιν εἶχε	γενέσθαι.	Ἀκόλουθος γὰρ οὗτος ὁ λόγος
[3, 3, 52]	εἰς τὰ ἄλλα ζῷά φησιν	εἰσκρίνεσθαι	οἷον ἄλλης τῆς ψυχῆς γενομένης
[3, 3, 52]	τῷ ἀναλόγῳ. Οὐ γὰρ ἔδει	ἀπηρτῆσθαι	ἀλλήλων τὰ πάντα, ὡμοιῶσθαι δὲ
[3, 3, 52]	ἔδει ἀπηρτῆσθαι ἀλλήλων τὰ πάντα,	ὡμοιῶσθαι	δὲ πρὸς ἄλληλα ἀμῃγέπῃ. Καὶ
[3, 3, 52]	ταῦτα; Ἢ δῆλον ὅτι τῷ	συμπεπλέχθαι	πάντα τὰ ἐναντία, οἷον τὴν
[3, 3, 52]	οἷον εἰς θολερὸν ἐμβάλλειν, εἴτε	ἐπιθυμίαι	κρατοῦσιν, ὅμως ἀνάγκη λέγειν ἐν
[3, 3, 52]	κακῶς. ~Αἱ δὲ συντυχίαι οὐ	κύριαι	τοῦ εὖ, ἀκολουθοῦσι δὲ καὶ
[3, 3, 52]	καὶ τὸ κακῶς. ~Αἱ δὲ	συντυχίαι	οὐ κύριαι τοῦ εὖ, ἀκολουθοῦσι
[3, 3, 52]	τὰς πράξεις καὶ τὰ πάθη	καὶ	ἃ δεῖ παρεῖναι, σιτία καὶ
[3, 3, 52]	τὰ ἄλλα τῷ τετηρηκότι· ἐπεὶ	καὶ	αἱ ἄλλαι μαντικαὶ τῷ ἀναλόγῳ.
[3, 3, 52]	τούτοις συντελοῦντα ἅμα πρὸς σύστασιν	καὶ	ἀιδιότητα κόσμου, ἀναλογίᾳ δὲ σημαίνοντα
[3, 3, 52]	δὲ ἔπαθεν οὐ τὸ αὐτό·	καὶ	ἀκόλαστος ἀκολάστῳ καλὸς καλῷ συμπεσὼν
[3, 3, 52]	ἐσχίζετο καὶ μέχρις οἷον κλάδων	καὶ	ἄκρων καὶ καρπῶν καὶ φύλλων·
[3, 3, 52]	ἀλλὰ τὸ αὐτὸ πρὸς ἄλλο	καὶ	ἄλλο πρὸς ἄλλο· οἷον καὶ
[3, 3, 52]	αὐτῶν καὶ διαθέσεις κραθεῖσαι, λόγῳ	καὶ	ἀνάγκῃ μεμιγμέναι· μεμιγμένα οὖν θεωρεῖ
[3, 3, 52]	γένη ὡσαύτως· καὶ δὴ οὕτω	καὶ	ἀνθρώπους θετέον. Συναπτέον τοίνυν αὖ
[3, 3, 52]	συναψάντων μὲν τοῖς τῆς προνοίας	καὶ	ἀπὸ προνοίας ἔργοις, τὸ δὲ
[3, 3, 52]	καὶ τὸ κατὰ πρόνοιαν χωρὶς	καὶ	αὖ τὸ ὑποκείμενον ὅσα δίδωσιν
[3, 3, 52]	κύριαι τοῦ εὖ, ἀκολουθοῦσι δὲ	καὶ	αὗται συμφώνως τοῖς πρὸ αὐτῶν
[3, 3, 52]	ἐποίει, ἡ δὲ ἀρχὴ ἀνήρτητο	καὶ	αὐτή. Πόρρωθεν μὲν γὰρ ἐλθόντα
[3, 3, 52]	τῶν αὖ ἐκ τῆς ῥίζης	καὶ	αὐτῶν ἄλλον τρόπον πεφυκότων, ἐξ
[3, 3, 52]	ζῴου οἷον φωνὴ καὶ ζωὴ	καὶ	βίος· καὶ γὰρ καὶ τὰ
[3, 3, 52]	δὲ οὐκ ἂν συνηρμοσμένον εἴη;	~Καὶ	γὰρ εἰ ἐγὼ κύριος τοῦ
[3, 3, 52]	φωνὴ καὶ ζωὴ καὶ βίος·	καὶ	γὰρ καὶ τὰ μόρια διάφορα
[3, 3, 52]	τις ἄν, τοῦτο τὸ γέρας.	Καὶ	γὰρ οὐ τοῦ μάντεως τὸ
[3, 3, 52]	ἑπόμενα εἶναι, ἐξ ἀνάγκης δέ·	καὶ	γὰρ παρ´ ἡμῶν κατ´ αἰτίας
[3, 3, 52]	ὁ ἕτερος λόγος συνημμένος ἐκείνῳ,	καὶ	γίνεται ἐξ ἀμφοῖν πᾶν πλέγμα
[3, 3, 52]	δεῖ παρεῖναι, σιτία καὶ ποτὰ	καὶ	δὴ καὶ ὅπλα πάντα καὶ
[3, 3, 52]	τὴν σύνταξιν τὴν πρὸς ἄλλο.	Καὶ	δὴ καὶ οὑτωσὶ πληγέντα οὕτως
[3, 3, 52]	ἄλλα καθ´ ἓν γένη ὡσαύτως·	καὶ	δὴ οὕτω καὶ ἀνθρώπους θετέον.
[3, 3, 52]	καὶ ζῷα καὶ πράξεις αὐτῶν	καὶ	διαθέσεις κραθεῖσαι, λόγῳ καὶ ἀνάγκῃ
[3, 3, 52]	οὖν θεωρεῖ καὶ διηνεκῶς μιγνύμενα·	καὶ	διακρίνειν μὲν αὐτὸς οὐ δύναται
[3, 3, 52]	ἓν συνέρχεται φύσεως ἀνάγκῃ, ὥστε	καὶ	διάφορα ἐκφύντα καὶ ἐναντία γενόμενα
[3, 3, 52]	τὰ αὑτῶν ἕκαστοι ᾗ πεφύκασι	καὶ	διάφορα οἱ διάφοροι. Καὶ ἕπεται
[3, 3, 52]	καὶ τὰ μόρια διάφορα ὄντα	καὶ	διάφορον τὴν ἐνέργειαν ἔχοντα· ἄλλο
[3, 3, 52]	ἀνάγκῃ μεμιγμέναι· μεμιγμένα οὖν θεωρεῖ	καὶ	διηνεκῶς μιγνύμενα· καὶ διακρίνειν μὲν
[3, 3, 52]	συνάπτοι καὶ συνάγοι καὶ ἰῷτο	καὶ	διορθοῖτο τὸ πονῆσαν. Ὥστε τὰ
[3, 3, 52]	πανταχοῦ ἀρετὴν κρατεῖν καὶ μετατιθεμένων	καὶ	διορθώσεως τυγχανόντων τῶν ἡμαρτημένων, οἷον
[3, 3, 52]	πρὸς πόδα, θάτερον πρὸς θάτερον,	καί,	εἰ βούλει, ὡς ἀρετὴ πρὸς
[3, 3, 52]	οἷον μικρὰ δένδρα βουληθέντα εἶναι,	καὶ	εἰ ἐγέννησε πρὶν φθαρῆναι, τὸ
[3, 3, 52]	οὕτως, ὡς ἓν ἐξ αὐτῶν,	καὶ	εἰ ἐξ ἐναντίων. Ἐκ γὰρ
[3, 3, 52]	τῷ παντί, καὶ προειπεῖν ἔνι·	καὶ	εἰ ποιεῖ δὲ ἐκεῖνα εἰς
[3, 3, 52]	κατὰ φύσιν τὴν αὐτοῦ ἔλαττον,	καί,	εἰ τὸ ἀκόλουθον πάσχει, πάσχει
[3, 3, 52]	ἄλλης ἢ βοὸς ὕλης· ὅθεν	καὶ	εἰς τὰ ἄλλα ζῷά φησιν
[3, 3, 52]	πάσχει, πάσχει τὸ κατ´ ἀξίαν.	Καὶ	εἰς τὰ προβεβιωμένα δὲ ἀναπέμπειν
[3, 3, 52]	καὶ τὰ χείρω μάντεις προλέγουσι	καὶ	εἰς τὴν τοῦ παντὸς φορὰν
[3, 3, 52]	μᾶλλον δὲ καταμαρτυρούσης τῆς φορᾶς	καὶ	εἰς φῶς ἀγούσης καὶ πρὶν
[3, 3, 52]	καὶ ἐκ τῶν φθόγγων ἁπάντων	καὶ	ἐκ τῶν παθημάτων καὶ ἐνεργημάτων
[3, 3, 52]	πάσχει καὶ κινεῖται τὰ ἀκόλουθα,	καὶ	ἐκ τῶν φθόγγων ἁπάντων καὶ
[3, 3, 52]	ψυχῆς ἀσθενεστέρας γενομένης· ὕστερον δὲ	καὶ	ἐκλάμψει. Καὶ ὁ λόγος δὲ
[3, 3, 52]	ἔχῃ χώραν τοῦ τεθῆναι εὖ,	καὶ	ἐλήλυθε πάντα τρόπον τινὰ εὐμήχανον
[3, 3, 52]	ὅθεν οὐδ´ ἴσα ποιεῖ, ὥσπερ	καὶ	ἐν ζῴῳ ἑκάστῳ. Τὸ δὲ
[3, 3, 52]	ἀνάγκῃ, ὥστε καὶ διάφορα ἐκφύντα	καὶ	ἐναντία γενόμενα τῷ ἐξ ἑνὸς
[3, 3, 52]	ἁπάντων καὶ ἐκ τῶν παθημάτων	καὶ	ἐνεργημάτων μία τοῦ ζῴου οἷον
[3, 3, 52]	αὐτῷ γινόμενα θεωρῶν θεωρεῖ ἅμα	καὶ	ἐξ ὧν ἐστι καὶ τὴν
[3, 3, 52]	γὰρ παντὸς κρεῖττον τοῦ γενομένου	καὶ	ἔξω αἰτίας καὶ μᾶλλον θαυμάσαι,
[3, 3, 52]	ἄλλον τρόπον πεφυκότων, ἐξ ὧν	καὶ	ἔπασχε τὰ ἄκρα τῶν κλάδων,
[3, 3, 52]	πεφύκασι καὶ διάφορα οἱ διάφοροι.	Καὶ	ἕπεται κατὰ τὰς φύσεις καὶ
[3, 3, 52]	ἀπαιτῶν τοῦ δοθέντος, ὥσπερ εἰ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων ζῴων ἀπαιτοῖ
[3, 3, 52]	ἐξ ἀρχῆς ἔλαττον τὸ ἔλαττον	καὶ	ἔστιν ὃ ἐγένετο κατὰ φύσιν
[3, 3, 52]	οἷον ἄλλης τῆς ψυχῆς γενομένης	καὶ	ἑτεροιωθέντος τοῦ λόγου, ἵνα γένηται
[3, 3, 52]	εἰς σύνταξιν μίαν· ὥσπερ γὰρ	καὶ	ἐφ´ ἑκάστων ζῴων· ἓν ἵππων
[3, 3, 52]	τὰ γινόμενα· τὰ δ´ ἐστὶ	καὶ	ζῷα καὶ πράξεις αὐτῶν καὶ
[3, 3, 52]	μία τοῦ ζῴου οἷον φωνὴ	καὶ	ζωὴ καὶ βίος· καὶ γὰρ
[3, 3, 52]	Οὐ γὰρ ὡσαύτως ζῷον νοητὸν	καὶ	ζῷον σύνθετον θεωρεῖ, ἀλλὰ λόγον
[3, 3, 52]	ἀρκεῖ εἰς ἔκβασιν τοῦ ὀρθοῦ.	Καὶ	ἡ συμπλοκὴ δὲ ἡ πρὸς
[3, 3, 52]	ἐπιλάμπει τὰ κρείττω τοῖς χείροσι	καὶ	ἡ τελεία πρόνοια τοῦτο· καὶ
[3, 3, 52]	ἀλλὰ τὸ ὅτι μόνον εἰπεῖν,	καὶ	ἡ τέχνη ἀνάγνωσις φυσικῶν γραμμάτων
[3, 3, 52]	ἀλλὰ μᾶλλον ἐν τῇ ὕλῃ,	καὶ	ἡ ὕλη, οὐχ ὁ λόγος
[3, 3, 52]	ἐν ἄλλῳ ἐνταῦθα ἤδη ἐγίγνετο	καὶ	ἦν τὰ μὲν πλησίον τῆς
[3, 3, 52]	τοῦτο ποιεῖν ἢ σοφοῦ τινος	καὶ	θείου· ἢ θεὸς ἂν ἔχοι,
[3, 3, 52]	αὗται συμφώνως τοῖς πρὸ αὐτῶν	καὶ	ἴασιν ἀκολουθίᾳ ἐμπλεκεῖσαι. Συμπλέκει δὲ
[3, 3, 52]	ὁ διοικῶν συνάπτοι καὶ συνάγοι	καὶ	ἰῷτο καὶ διορθοῖτο τὸ πονῆσαν.
[3, 3, 52]	βούλει, ὡς ἀρετὴ πρὸς δικαιοσύνην	καὶ	κακία πρὸς ἀδικίαν. Εἰ τοίνυν
[3, 3, 52]	μέχρις οἷον κλάδων καὶ ἄκρων	καὶ	καρπῶν καὶ φύλλων· καὶ τὰ
[3, 3, 52]	τοῦτο ὃ πεποίηται μόνον ὄντος	καὶ	κατὰ ταῦτα ποιοῦντος καὶ πάσχοντος
[3, 3, 52]	μόνη; Ἐφ´ ὧν δὲ μόνη,	καὶ	κατὰ ταύτην τὸ ζῆν, τὰ
[3, 3, 52]	φωνήεντα, τὰ δὲ σιωπῇ πάσχει	καὶ	κινεῖται τὰ ἀκόλουθα, καὶ ἐκ
[3, 3, 52]	τὸ τοιοῦτον τοῦτο· οὕτω γὰρ	καὶ	λόγος εἷς. ~Καὶ ὅτι δὲ
[3, 3, 52]	καὶ ἡ τελεία πρόνοια τοῦτο·	καὶ	λόγος ὁ μὲν ποιητικός, ὁ
[3, 3, 52]	τοῦ γενομένου καὶ ἔξω αἰτίας	καὶ	μᾶλλον θαυμάσαι, ὅτι ἔδωκέ τι
[3, 3, 52]	προνοίᾳ, ὡς πανταχοῦ ἀρετὴν κρατεῖν	καὶ	μετατιθεμένων καὶ διορθώσεως τυγχανόντων τῶν
[3, 3, 52]	προιόντα εἰς τὸ πόρρω ἐσχίζετο	καὶ	μέχρις οἷον κλάδων καὶ ἄκρων
[3, 3, 52]	καὶ δὴ καὶ ὅπλα πάντα	καὶ	μηχανήματα, καὶ ὅσα ἐξ αὐτῶν
[3, 3, 52]	δ´ ἄλλο, διάνοια δὲ ἄλλο	καὶ	νοῦς ἄλλο. Ἓν δὲ ἐκ
[3, 3, 52]	τὸν τοῦ ἰατροῦ. Τοῦτο γὰρ	καὶ	ὁ ἰατρὸς παρὰ τῆς τέχνης
[3, 3, 52]	γενομένης· ὕστερον δὲ καὶ ἐκλάμψει.	Καὶ	ὁ λόγος δὲ λεγέσθω ἔχειν
[3, 3, 52]	ἐκείνη, ἀφ´ ἧς ὁ λόγος,	καὶ	ὁ σύμπας οὗτος ἐλάττων δὴ
[3, 3, 52]	σύμφωνον γὰρ τῷ λόγῳ, ὥσπερ	καὶ	ὃ ὑγιεινῶς πράξειεν ἄν τις
[3, 3, 52]	δὲ διάφορα ἐχούσης μέρη ἀνάλογον	καὶ	οἱ λόγοι, ὥστε καὶ τὰ
[3, 3, 52]	ἀρχή, ἐν ᾗ ὁμοῦ πάντα	καὶ	ὅλον πάντα. Πρόεισι δὲ ἤδη
[3, 3, 52]	πρόνοιαν τοῦ ζῴου, γενομένης τομῆς	καὶ	ὅλως τραύματος, πάλιν ἐφεξῆς ὁ
[3, 3, 52]	ὁρῶν τῷ ἐπὶ πάντα φθάνειν	καὶ	ὁμοῦ περιλαμβάνειν συντάξει μιᾷ, ὡς
[3, 3, 52]	δὴ ὅσον ἀφέστηκε τὸ γενόμενον	καὶ	ὅμως ἐστὶ θαῦμα. Οὐ τοίνυν,
[3, 3, 52]	τὸ ἐκ τοῦ λόγου γενόμενον	καὶ	ὂν κατὰ τὸν λόγον· ὥστε
[3, 3, 52]	σιτία καὶ ποτὰ καὶ δὴ	καὶ	ὅπλα πάντα καὶ μηχανήματα, καὶ
[3, 3, 52]	καὶ ὅπλα πάντα καὶ μηχανήματα,	καὶ	ὅσα ἐξ αὐτῶν συμπλεκομένων προεώραται,
[3, 3, 52]	παρ´ αὐτῶν φανῆναι, οἷος ἕκαστος	καὶ	ὅσα. Συμφέρεται γὰρ καὶ ταῦτα
[3, 3, 52]	ὅσον μὲν ἔρχεται ἐκεῖθεν, πρόνοια,	καὶ	ὅσον ἐν ψυχῇ καθαρᾷ καὶ
[3, 3, 52]	καὶ ὅσον ἐν ψυχῇ καθαρᾷ	καὶ	ὅσον ἐντεῦθεν εἰς τὰ ζῷα.
[3, 3, 52]	οὕτω γὰρ καὶ λόγος εἷς.	~Καὶ	ὅτι δὲ τὰ βελτίω, καὶ
[3, 3, 52]	πρόσφορον εἰς τὴν αὐτοῦ φύσιν,	καὶ	ὅτι τοῦτο τοιοῦτον, καὶ τὸ
[3, 3, 52]	πάντα πολλά· πολλὰ δὲ ὄντα	καὶ	οὐ ταὐτὰ τὰ μὲν πρῶτα,
[3, 3, 52]	φυσικῶν γραμμάτων καὶ τάξιν δηλούντων	καὶ	οὐδαμοῦ πρὸς τὸ ἄτακτον ἀποκλινόντων,
[3, 3, 52]	πάρεισι; Καίτοι πάντη φαμὲν παρεῖναι	καὶ	οὐδὲν ἔρημον. Ἢ οὐ τούτοις,
[3, 3, 52]	ἐστιν, ἑτέρου ἐξ ἀμφοῖν γενομένου,	καὶ	οὐκ ὄντος ἠλάττωσεν· ἀλλὰ ἐγένετο
[3, 3, 52]	τὴν πρὸς ἄλλο. Καὶ δὴ	καὶ	οὑτωσὶ πληγέντα οὕτως ἐφθέγξατο τὰ
[3, 3, 52]	εἰς τὸ παρέχον τὸ εἶναι.	Καὶ	πάλιν ἐπὶ τούτῳ ἐκδήσας κατάβαινε
[3, 3, 52]	δ´ ἀκόλαστος πρὸς αὐτὸν ἄλλο.	Καὶ	παρὰ μὲν τοῦ ἀκολάστου τὸ
[3, 3, 52]	ὑγιαῖνον ποιῇ, αὐτός τε ποιεῖ	καὶ	παρὰ τὴν πρόνοιαν τοῦ ἰατροῦ
[3, 3, 52]	ὡς, ᾗ πέφυκεν ἕκαστον, οὕτω	καὶ	πάσχει τὸ πρόσφορον εἰς τὴν
[3, 3, 52]	ὄντος καὶ κατὰ ταῦτα ποιοῦντος	καὶ	πάσχοντος ἀπῆν αἰτία ἡ κατὰ
[3, 3, 52]	ἤδη ἐνεργοῦντός τε τοῦ αὐτοῦ	καὶ	πάσχοντος τὰ ὅσα αὐτῷ οἰκεῖα
[3, 3, 52]	αὐτοῦ τοιαῦτα. Εἰ δὲ δὴ	καὶ	πλέον ἔδωκεν ἢ ὅσον ἔχουσι
[3, 3, 52]	καὶ ἃ δεῖ παρεῖναι, σιτία	καὶ	ποτὰ καὶ δὴ καὶ ὅπλα
[3, 3, 52]	οἷον ὡς ὄμμα πρὸς ὄμμα	καὶ	ποὺς πρὸς πόδα, θάτερον πρὸς
[3, 3, 52]	τὰ δ´ ἐστὶ καὶ ζῷα	καὶ	πράξεις αὐτῶν καὶ διαθέσεις κραθεῖσαι,
[3, 3, 52]	φορᾶς καὶ εἰς φῶς ἀγούσης	καὶ	πρὶν παρ´ αὐτῶν φανῆναι, οἷος
[3, 3, 52]	τοίνυν ἀναλογία ἐν τῷ παντί,	καὶ	προειπεῖν ἔνι· καὶ εἰ ποιεῖ
[3, 3, 52]	ἤδη ἀκόλουθα μὲν τὰ δρώμενα	καὶ	προνοίᾳ ἑπόμενα, εἴ τις δρῴη
[3, 3, 52]	γίνεται ἐξ ἀμφοῖν πᾶν πλέγμα	καὶ	πρόνοια ἡ πᾶσα. Ἀρχὴν μὲν
[3, 3, 52]	ἄλλο. Ἓν δὲ ἐκ πάντων	καὶ	πρόνοια μία· εἱμαρμένη δὲ ἀπὸ
[3, 3, 52]	οἰκεῖα παθήματα πρὸς αὐτό τε	καὶ	πρὸς τὴν σύνταξιν τὴν πρὸς
[3, 3, 52]	διὰ τί ὁ χείρων ἐγένετο	καὶ	πῶς ἐσφάλη; Πολλάκις εἴρηται, ὡς
[3, 3, 52]	ἐπὶ τούτῳ ἐκδήσας κατάβαινε διαιρῶν	καὶ	σκιδνάμενον τὸ ἓν ὁρῶν τῷ
[3, 3, 52]	φύσιν τῶν πρὸ αὐτῶν ἔχει,	καὶ	σμικρὰ ῥοπὴ ἀρκεῖ εἰς ἔκβασιν
[3, 3, 52]	ὁ λόγος ὁ διοικῶν συνάπτοι	καὶ	συνάγοι καὶ ἰῷτο καὶ διορθοῖτο
[3, 3, 52]	κἂν φιλονεικῶσι κἂν ζήλῳ θυμῶνται,	καὶ	τὰ ἄλλα καθ´ ἓν γένη
[3, 3, 52]	ἀξίᾳ ἔμελλεν εἶναι. Καὶ τοίνυν	καὶ	τὰ γενόμενα ζῷα οὐ ψυχαὶ
[3, 3, 52]	οἱ καρποὶ καὶ τὰ φύλλα·	καὶ	τὰ γινόμενα ἀεὶ εἶχε τοὺς
[3, 3, 52]	αὐτῷ· τέταται δὴ ἐπὶ πάντα	καὶ	τὰ γινόμενα· τὰ δ´ ἐστὶ
[3, 3, 52]	εἰς ταῦτα, οὕτω ποιεῖ, ὡς	καὶ	τὰ ἐν παντὶ ζῴῳ εἰς
[3, 3, 52]	ἀνάλογον καὶ οἱ λόγοι, ὥστε	καὶ	τὰ ἔργα ἔσχατα ὄντα γεννήματα.
[3, 3, 52]	Καὶ ἕπεται κατὰ τὰς φύσεις	καὶ	τὰ ἔργα καὶ τὸ ζῆν
[3, 3, 52]	ὅτι ἔδωκέ τι μετ´ αὐτὸ	καὶ	τὰ ἴχνη αὐτοῦ τοιαῦτα. Εἰ
[3, 3, 52]	ἄκρων καὶ καρπῶν καὶ φύλλων·	καὶ	τὰ μὲν ἔμενεν ἀεί, τὰ
[3, 3, 52]	ἓν τὸ ζῷον» γένος· εἶτα	καὶ	τὰ μὴ ζῷα κατ´ εἴδη
[3, 3, 52]	ζωὴ καὶ βίος· καὶ γὰρ	καὶ	τὰ μόρια διάφορα ὄντα καὶ
[3, 3, 52]	στρατηγικῇ ὁρώσῃ καὶ τὰς πράξεις	καὶ	τὰ πάθη καὶ ἃ δεῖ
[3, 3, 52]	τοίνυν δοκεῖ περὶ τούτων; Ἢ	καὶ	τὰ πονηρὰ καὶ τὰ χρηστὰ
[3, 3, 52]	ὁ προνοίας. Συνείρεται μὲν οὖν	καὶ	τὰ τοιαῦτα τῶν ἔργων, πεποίηται
[3, 3, 52]	δὲ ἐγίνετο ἀεί, οἱ καρποὶ	καὶ	τὰ φύλλα· καὶ τὰ γινόμενα
[3, 3, 52]	~Καὶ ὅτι δὲ τὰ βελτίω,	καὶ	τὰ χείρω. Ἐπεὶ πῶς ἂν
[3, 3, 52]	τοῦ ἰατροῦ εἰργάσατο. ~Πόθεν οὖν	καὶ	τὰ χείρω μάντεις προλέγουσι καὶ
[3, 3, 52]	τούτων; Ἢ καὶ τὰ πονηρὰ	καὶ	τὰ χρηστὰ λόγος περιείληφεν ὁ
[3, 3, 52]	ἡ τέχνη ἀνάγνωσις φυσικῶν γραμμάτων	καὶ	τάξιν δηλούντων καὶ οὐδαμοῦ πρὸς
[3, 3, 52]	τὸ πᾶν προνοίᾳ στρατηγικῇ ὁρώσῃ	καὶ	τὰς πράξεις καὶ τὰ πάθη
[3, 3, 52]	ἐνεργεῖ εἰς πάντας, εἴπερ μέρη	καὶ	ταῦτα αὐτῶν; Λέγω δὲ τὴν
[3, 3, 52]	ἕκαστος καὶ ὅσα. Συμφέρεται γὰρ	καὶ	ταῦτα ἐκείνοις κἀκεῖνα τούτοις συντελοῦντα
[3, 3, 52]	περιείληφεν ὁ πᾶς, οὗ μέρη	καὶ	ταῦτα· οὐ γὰρ ὁ πᾶς
[3, 3, 52]	δὲ δεύτερα, τὰ δὲ ἐφεξῆς	καὶ	τῇ ἀξίᾳ ἔμελλεν εἶναι. Καὶ
[3, 3, 52]	αὐτῆς οὐδὲ τοῦ βελτίονος· ἐπεὶ	καὶ	τὴν ἄνω πρόνοιαν ὀνομάζοντες πρὸς
[3, 3, 52]	ἅμα καὶ ἐξ ὧν ἐστι	καὶ	τὴν πρόνοιαν τὴν ἐπ´ αὐτῷ·
[3, 3, 52]	τὰ ἐναντία, οἷον τὴν μορφὴν	καὶ	τὴν ὕλην· οἷον ἐπὶ ζῴου
[3, 3, 52]	δὴ γίνεται σπεύδων εἰς ὕλην,	καὶ	τὸ γενόμενον ἐξ αὐτοῦ ἐνδεέστερον.
[3, 3, 52]	τῇ ἀρχῇ ὁ λόγος ἐστὶ	καὶ	τὸ ἐκ τοῦ λόγου γενόμενον
[3, 3, 52]	τὰς φύσεις καὶ τὰ ἔργα	καὶ	τὸ ζῆν τὸ εὖ καὶ
[3, 3, 52]	καὶ τὸ ζῆν τὸ εὖ	καὶ	τὸ κακῶς. ~Αἱ δὲ συντυχίαι
[3, 3, 52]	μὲν αὐτὸς οὐ δύναται πρόνοιαν	καὶ	τὸ κατὰ πρόνοιαν χωρὶς καὶ
[3, 3, 52]	μορφὴν καὶ τὸν λόγον θεωρῶν	καὶ	τὸ μεμορφωμένον θεωρεῖ. Οὐ γὰρ
[3, 3, 52]	τοίνυν, εἰ τοιοῦτον τὸ γενόμενον,	καὶ	τὸ πρὸ αὐτοῦ τοιοῦτον· ἔστι
[3, 3, 52]	καὶ ἄλλο πρὸς ἄλλο· οἷον	καὶ	τὸ τῆς Ἑλένης κάλλος πρὸς
[3, 3, 52]	ὕλη κρατήσει, εἶτα ἡ πλάσις.	Καὶ	τὸ τοιόνδε εἶναι ἐπὶ τὴν
[3, 3, 52]	φύσιν, καὶ ὅτι τοῦτο τοιοῦτον,	καὶ	τὸ τοιοῦτον τοῦτο· οὕτω γὰρ
[3, 3, 52]	δὲ τοιοῦτον ἡ ἀναλογία, ὥστε	καὶ	τὸ χεῖρον πρὸς τὸ χεῖρον
[3, 3, 52]	καὶ τῇ ἀξίᾳ ἔμελλεν εἶναι.	Καὶ	τοίνυν καὶ τὰ γενόμενα ζῷα
[3, 3, 52]	ὁ λόγος δὲ λεγέσθω ἔχειν	καὶ	τὸν λόγον αὖ ἐν αὐτῷ
[3, 3, 52]	ὄντος ὁ {τι} τὴν μορφὴν	καὶ	τὸν λόγον θεωρῶν καὶ τὸ
[3, 3, 52]	ὡμοιῶσθαι δὲ πρὸς ἄλληλα ἀμῃγέπῃ.	Καὶ	τοῦτ´ ἂν ἴσως εἴη τὸ
[3, 3, 52]	μόνον ἐν ψόγῳ ὁ κακὸς	καὶ	τοῦτο ἴσως εὐλόγως. Οὐ γὰρ
[3, 3, 52]	πρῶτα πάντα, ἀλλ´ ὅσα δεύτερα	καὶ	τρίτα ἐλάττω τὴν φύσιν τῶν
[3, 3, 52]	ἐπὶ τῶν ἄλλων ζῴων ἀπαιτοῖ	καὶ	τῶν φυτῶν. Δεῖ γὰρ οὐ
[3, 3, 52]	κόσμῳ τῷ νοητῷ πάντα λόγος	καὶ	ὑπὲρ λόγον· νοῦς γὰρ καὶ
[3, 3, 52]	κλάδων καὶ ἄκρων καὶ καρπῶν	καὶ	φύλλων· καὶ τὰ μὲν ἔμενεν
[3, 3, 52]	καὶ ὑπὲρ λόγον· νοῦς γὰρ	καὶ	ψυχὴ καθαρά· τὸ δὲ ἐντεῦθεν
[3, 3, 52]	τετηρηκότι· ἐπεὶ καὶ αἱ ἄλλαι	μαντικαὶ	τῷ ἀναλόγῳ. Οὐ γὰρ ἔδει
[3, 3, 52]	τῷ τετηρηκότι· ἐπεὶ καὶ αἱ	ἄλλαι	μαντικαὶ τῷ ἀναλόγῳ. Οὐ γὰρ
[3, 3, 52]	τοῦ πλησίον οἴεσθαι τὸ πάθος	ἰέναι	μόνον· τὸ δὲ κατὰ τὴν
[3, 3, 52]	τὴν αἰτίαν ἐπὶ τοὺς γενομένους	ἰέναι,	τὸ δὲ τῆς προνοίας μειζόνως
[3, 3, 52]	διαθέσεις κραθεῖσαι, λόγῳ καὶ ἀνάγκῃ	μεμιγμέναι·	μεμιγμένα οὖν θεωρεῖ καὶ διηνεκῶς
[3, 3, 52]	τούτων συμβαῖνον ἔχῃ χώραν τοῦ	τεθῆναι	εὖ, καὶ ἐλήλυθε πάντα τρόπον
[3, 3, 52]	ἀγούσης καὶ πρὶν παρ´ αὐτῶν	φανῆναι,	οἷος ἕκαστος καὶ ὅσα. Συμφέρεται
[3, 3, 52]	εἶναι, καὶ εἰ ἐγέννησε πρὶν	φθαρῆναι,	τὸ ἐγγὺς ἐγέννα μόνον. Τὰ
[3, 3, 52]	ἐν τῷ ὑποκειμένῳ τὸ αἴτιον	εἶναι.	Ἀλλὰ πρῶτον μὲν δόξει οὐκέτι
[3, 3, 52]	γάρ, ὅτι ἐδύνατο τοῦτο κάλλιον	εἶναι,	εἰ μὲν παρ´ αὐτοῦ προστιθέντος
[3, 3, 52]	ὁμοῦ, εἰ βούλει, εἰς τὸ	εἶναι·	εἶτα εἰς τὸ παρέχον τὸ
[3, 3, 52]	πονῆσαν. Ὥστε τὰ κακὰ ἑπόμενα	εἶναι,	ἐξ ἀνάγκης δέ· καὶ γὰρ
[3, 3, 52]	ἡ πλάσις. Καὶ τὸ τοιόνδε	εἶναι	ἐπὶ τὴν προτέραν βιοτὴν ἀνάγοι
[3, 3, 52]	συντάξει μιᾷ, ὡς διακεκριμένον ἓν	εἶναι	ζῷον πολὺ ἑκάστου πράττοντος τῶν
[3, 3, 52]	αὐτοῖς οἷον μικρὰ δένδρα βουληθέντα	εἶναι,	καὶ εἰ ἐγέννησε πρὶν φθαρῆναι,
[3, 3, 52]	εἶτα εἰς τὸ παρέχον τὸ	εἶναι.	Καὶ πάλιν ἐπὶ τούτῳ ἐκδήσας
[3, 3, 52]	ἐφεξῆς καὶ τῇ ἀξίᾳ ἔμελλεν	εἶναι.	Καὶ τοίνυν καὶ τὰ γενόμενα
[3, 3, 52]	ἐναντία γενόμενα τῷ ἐξ ἑνὸς	εἶναι	συνέλκεται ὅμως εἰς σύνταξιν μίαν·
[3, 3, 52]	ταῖς χείροσι χρῶνται. Πάρεισι δὲ	κἀκεῖναι	οὐκ ἐνεργοῦσαι εἰς αὐτούς, οὔ
[3, 3, 52]	οὐ πάρεισι; Καίτοι πάντη φαμὲν	παρεῖναι	καὶ οὐδὲν ἔρημον. Ἢ οὐ
[3, 3, 52]	τὰ πάθη καὶ ἃ δεῖ	παρεῖναι,	σιτία καὶ ποτὰ καὶ δὴ
[3, 3, 52]	παρ´ αὐτοῦ, ἀλλ´ ἔδει ἔξωθεν	προσεῖναι	παρὰ τοῦ γεννητοῦ, ἄτοπος ὁ
[3, 3, 52]	προνοίας ἔργοις, τὸ δὲ ἐφεξῆς	συνεῖραι	κατὰ βούλησιν ἐκείνης οὐ δυνηθέντων,
[3, 3, 52]	καὶ ἔξω αἰτίας καὶ μᾶλλον	θαυμάσαι,	ὅτι ἔδωκέ τι μετ´ αὐτὸ
[3, 3, 52]	τὸ σὸν τῷ παντί, ἀλλ´	ἠρίθμησαι	ὁ τοιόσδε. Ἀλλὰ πόθεν ὁ
[3, 3, 52]	καὶ πράξεις αὐτῶν καὶ διαθέσεις	κραθεῖσαι,	λόγῳ καὶ ἀνάγκῃ μεμιγμέναι· μεμιγμένα
[3, 3, 52]	πρὸ αὐτῶν καὶ ἴασιν ἀκολουθίᾳ	ἐμπλεκεῖσαι.	Συμπλέκει δὲ πάντα τὸ ἡγούμενον
[3, 3, 52]	αὐτούς, οὔ τι γε αὐταὶ	ἀργοῦσαι·	πράττει γὰρ ἕκαστον τὸ ἑαυτοῦ.
[3, 3, 52]	χρῶνται. Πάρεισι δὲ κἀκεῖναι οὐκ	ἐνεργοῦσαι	εἰς αὐτούς, οὔ τι γε
[3, 3, 52]	αἰτίᾳ τίνος, εἴποι τις ἄν,	παροῦσαι;	Ἢ οὐ πάρεισι; Καίτοι πάντη
[3, 3, 52]	θάτερον γεννᾷ θάτερον ἅμα γὰρ	γεννᾶται	ἀλλ´ ὡς, ᾗ πέφυκεν ἕκαστον,
[3, 3, 52]	καὶ διακρίνειν μὲν αὐτὸς οὐ	δύναται	πρόνοιαν καὶ τὸ κατὰ πρόνοιαν
[3, 3, 52]	καὶ ὅσα ἐξ αὐτῶν συμπλεκομένων	προεώραται,	ἵνα τὸ ἐκ τούτων συμβαῖνον
[3, 3, 52]	τὴν πρόνοιαν τὴν ἐπ´ αὐτῷ·	τέταται	δὴ ἐπὶ πάντα καὶ τὰ
[3, 3, 52]	γενόμενα τῷ ἐξ ἑνὸς εἶναι	συνέλκεται	ὅμως εἰς σύνταξιν μίαν· ὥσπερ
[3, 3, 52]	ἐπὶ φυτῶν γενέσεως, ὅτι μὴ	αἰσθάνεται,	ἢ ἐπὶ ζῴων τῶν ἄλλων,
[3, 3, 52]	ἕτερος λόγος συνημμένος ἐκείνῳ, καὶ	γίνεται	ἐξ ἀμφοῖν πᾶν πλέγμα καὶ
[3, 3, 52]	ὁ σύμπας οὗτος ἐλάττων δὴ	γίνεται	σπεύδων εἰς ὕλην, καὶ τὸ
[3, 3, 52]	ὡς κἀκεῖθεν ἠρτημένων τῶν ἐφεξῆς.	~Γίνεται	τοίνυν ἡ πρόνοια ἐξ ἀρχῆς
[3, 3, 52]	καὶ διάφορα οἱ διάφοροι. Καὶ	ἕπεται	κατὰ τὰς φύσεις καὶ τὰ
[3, 3, 52]	φανῆναι, οἷος ἕκαστος καὶ ὅσα.	Συμφέρεται	γὰρ καὶ ταῦτα ἐκείνοις κἀκεῖνα
[3, 3, 52]	θεοφιλὴς ὁ λόγος ὁ προνοίας.	Συνείρεται	μὲν οὖν καὶ τὰ τοιαῦτα
[3, 3, 52]	αὐτῷ τῆς ὕλης, ἣν αὐτῷ	ἐργάσεται	ποιώσας καθ´ αὑτὸν τὴν ὕλην
[3, 3, 52]	ὅσον ἐντεῦθεν εἰς τὰ ζῷα.	Ἔρχεται	δὲ μεριζόμενος ὁ λόγος οὐκ
[3, 3, 52]	δὲ ἐντεῦθεν ἤδη ὅσον μὲν	ἔρχεται	ἐκεῖθεν, πρόνοια, καὶ ὅσον ἐν
[3, 3, 52]	τινος ὁρμηθέντα πάντα εἰς ἓν	συνέρχεται	φύσεως ἀνάγκῃ, ὥστε καὶ διάφορα
[3, 3, 52]	καὶ τὰ τοιαῦτα τῶν ἔργων,	πεποίηται	δὲ οὐ προνοίᾳ, ἀλλὰ γενόμενα
[3, 3, 52]	εὐλόγως. Οὐ γὰρ μόνον ὃ	πεποίηταί	ἐστιν, ἀλλ´ ἔχει ἀρχὴν ἄλλην
[3, 3, 52]	δὲ ἁπλοῦ ὡς τοῦτο ὃ	πεποίηται	μόνον ὄντος καὶ κατὰ ταῦτα
[3, 3, 52]	καὶ ἑτεροιωθέντος τοῦ λόγου, ἵνα	γένηται	ψυχὴ βοός, ἣ πρότερον ἦν
[3, 3, 52]	ἐγένετο καὶ πῶς ἐσφάλη; Πολλάκις	εἴρηται,	ὡς οὐ πρῶτα πάντα, ἀλλ´
[3, 3, 52]	λόγου τοῦ ὅλου· οὐ γὰρ	ἀπήρτηται	ἐκεῖνα τούτων, ἀλλ´ ἐπιλάμπει τὰ
[3, 3, 52]	τὰ δὲ σιωπῇ πάσχει καὶ	κινεῖται	τὰ ἀκόλουθα, καὶ ἐκ τῶν
[3, 3, 52]	ἢ τάδε» Ἀλλ´ ἃ αἱρήσει,	συντέτακται,	ὅτι μὴ ἐπεισόδιον τὸ σὸν
[3, 3, 52]	ἀλλήλους κἂν φιλονεικῶσι κἂν ζήλῳ	θυμῶνται,	καὶ τὰ ἄλλα καθ´ ἓν
[3, 3, 52]	πάντες δὲ πᾶσιν οἷς ἔχουσι	χρῶνται,	ἀλλ´ οἱ μὲν τῇ ἑτέρᾳ,
[3, 3, 52]	ἢ ταῖς ἑτέραις ταῖς χείροσι	χρῶνται.	Πάρεισι δὲ κἀκεῖναι οὐκ ἐνεργοῦσαι
[3, 3, 52]	ζῴων· ἓν ἵππων γένος, κἂν	μάχωνται	κἂν δάκνωσιν ἀλλήλους κἂν φιλονεικῶσι
[3, 3, 52]	τι ἐφεξῆς τούτοις χρηστόν, πάλιν	κατείληπται	προνοίᾳ, ὡς πανταχοῦ ἀρετὴν κρατεῖν
[3, 3, 52]	κρατήσει, εἶτα τὸ ὑποκείμενον ὡς	πέπλασται.	Ἢ τὸ ὑποκείμενον τῇ ἀρχῇ
[3, 3, 52]	ἀναιροῦσι πρόνοιαν αὐτήν. Τίνος γὰρ	ἔσται;	Οὐ γὰρ δὴ αὐτῆς οὐδὲ
[3, 3, 52]	εἰς αὐτούς, οὔ τι γε	αὐταὶ	ἀργοῦσαι· πράττει γὰρ ἕκαστον τὸ
[3, 3, 52]	τοῦ εὖ, ἀκολουθοῦσι δὲ καὶ	αὗται	συμφώνως τοῖς πρὸ αὐτῶν καὶ
[3, 3, 52]	καὶ τὰ γενόμενα ζῷα οὐ	ψυχαὶ	μόνον, ἀλλὰ ψυχῶν ἐλαττώσεις, οἷον
[3, 3, 52]	γεννήματα. Σύμφωνοι δὲ αἵ τε	ψυχαὶ	πρὸς ἀλλήλας τά τε ἔργα·
[3, 3, 52]	δὲ ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ, οἷον	εἰ	ἀδελφοὶ δρῷέν τι ἀλλήλους ὅμοιοι
[3, 3, 52]	τὸ μὴ ζῷον» εἶτα ὁμοῦ,	εἰ	βούλει, εἰς τὸ εἶναι· εἶτα
[3, 3, 52]	πόδα, θάτερον πρὸς θάτερον, καί,	εἰ	βούλει, ὡς ἀρετὴ πρὸς δικαιοσύνην
[3, 3, 52]	καὶ τὰ ἴχνη αὐτοῦ τοιαῦτα.	Εἰ	δὲ δὴ καὶ πλέον ἔδωκεν
[3, 3, 52]	ἦν κἀκείνου ἄρχειν τοῦ στρατοπέδου,	εἰ	δὲ δὴ ὁ μέγας ἡγεμὼν
[3, 3, 52]	αἴτιος ἑαυτῷ ὁ μὴ ποιήσας·	εἰ	δὲ μὴ παρ´ αὐτοῦ, ἀλλ´
[3, 3, 52]	ὅσα ἔμελλον δράσειν οἱ ἐναντίοι.	Εἰ	δὲ οἷόν τε ἦν κἀκείνου
[3, 3, 52]	μικρὰ δένδρα βουληθέντα εἶναι, καὶ	εἰ	ἐγέννησε πρὶν φθαρῆναι, τὸ ἐγγὺς
[3, 3, 52]	ἂν συνηρμοσμένον εἴη; ~Καὶ γὰρ	εἰ	ἐγὼ κύριος τοῦ τάδε ἑλέσθαι
[3, 3, 52]	φυτῶν. Δεῖ γὰρ οὐ ζητεῖν,	εἰ	ἔλαττον ἄλλου, ἀλλ´ εἰ ὡς
[3, 3, 52]	ὡς ἓν ἐξ αὐτῶν, καὶ	εἰ	ἐξ ἐναντίων. Ἐκ γὰρ ἑνός
[3, 3, 52]	ὁ λόγος ζητεῖ, τὸ μέν,	εἰ	ἐπὶ τὸν ποιήσαντα, εἴ τις
[3, 3, 52]	πλέον ἀπαιτῶν τοῦ δοθέντος, ὥσπερ	εἰ	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ζῴων
[3, 3, 52]	ὅτι μὴ κρεῖττον ἢ τοῦτο;	Εἰ	μὲν γάρ, ὅτι ἐδύνατο τοῦτο
[3, 3, 52]	ὅτι ἐδύνατο τοῦτο κάλλιον εἶναι,	εἰ	μὲν παρ´ αὐτοῦ προστιθέντος τι
[3, 3, 52]	παντί, καὶ προειπεῖν ἔνι· καὶ	εἰ	ποιεῖ δὲ ἐκεῖνα εἰς ταῦτα,
[3, 3, 52]	φύσιν τὴν αὐτοῦ ἔλαττον, καί,	εἰ	τὸ ἀκόλουθον πάσχει, πάσχει τὸ
[3, 3, 52]	δικαιοσύνην καὶ κακία πρὸς ἀδικίαν.	Εἰ	τοίνυν ἀναλογία ἐν τῷ παντί,
[3, 3, 52]	ὅμως ἐστὶ θαῦμα. Οὐ τοίνυν,	εἰ	τοιοῦτον τὸ γενόμενον, καὶ τὸ
[3, 3, 52]	ζητεῖν, εἰ ἔλαττον ἄλλου, ἀλλ´	εἰ	ὡς αὐτὸ αὐτάρκως· οὐ γὰρ
[3, 3, 52]	ὁτουοῦν ἢ ζῴου ἢ ἀψύχου,	εἴ	τι ἐφεξῆς τούτοις χρηστόν, πάλιν
[3, 3, 52]	τὰ δρώμενα καὶ προνοίᾳ ἑπόμενα,	εἴ	τις δρῴη θεοῖς φίλα· ἦν
[3, 3, 52]	μέν, εἰ ἐπὶ τὸν ποιήσαντα,	εἴ	τις ἐστίν, ἀνενεγκεῖν δεῖ τοῦ
[3, 3, 52]	τὰ φύλλα· καὶ τὰ γινόμενα	ἀεὶ	εἶχε τοὺς τῶν ἐπάνω λόγους
[3, 3, 52]	ἔμενεν ἀεί, τὰ δὲ ἐγίνετο	ἀεί,	οἱ καρποὶ καὶ τὰ φύλλα·
[3, 3, 52]	φύλλων· καὶ τὰ μὲν ἔμενεν	ἀεί,	τὰ δὲ ἐγίνετο ἀεί, οἱ
[3, 3, 52]	ἐν οἷς μὴ εἰς αὐτοὺς	ἐνεργεῖ.	Διὰ τί οὖν οὐκ ἐνεργεῖ
[3, 3, 52]	ἐνεργεῖ. Διὰ τί οὖν οὐκ	ἐνεργεῖ	εἰς πάντας, εἴπερ μέρη καὶ
[3, 3, 52]	ζῴων ἀπαιτοῖ καὶ τῶν φυτῶν.	Δεῖ	γὰρ οὐ ζητεῖν, εἰ ἔλαττον
[3, 3, 52]	καὶ τὰ πάθη καὶ ἃ	δεῖ	παρεῖναι, σιτία καὶ ποτὰ καὶ
[3, 3, 52]	εἰς τὰ προβεβιωμένα δὲ ἀναπέμπειν	δεῖ	τὸν λογισμὸν ὡς κἀκεῖθεν ἠρτημένων
[3, 3, 52]	ποιήσαντα, εἴ τις ἐστίν, ἀνενεγκεῖν	δεῖ	τοῦ ποιοῦ τοῦ ἐν τοῖς
[3, 3, 52]	μαντικαὶ τῷ ἀναλόγῳ. Οὐ γὰρ	ἔδει	ἀπηρτῆσθαι ἀλλήλων τὰ πάντα, ὡμοιῶσθαι
[3, 3, 52]	αὐτάρκως· οὐ γὰρ πάντα ἴσα	ἔδει.	Ἆρ´ οὖν μετρήσαντος αὐτοῦ προαιρέσει
[3, 3, 52]	δὲ μὴ παρ´ αὐτοῦ, ἀλλ´	ἔδει	ἔξωθεν προσεῖναι παρὰ τοῦ γεννητοῦ,
[3, 3, 52]	ἂν εἴη τι χεῖρον ἐν	πολυειδεῖ	μὴ ὄντος βελτίονος, ἢ πῶς
[3, 3, 52]	καὶ προειπεῖν ἔνι· καὶ εἰ	ποιεῖ	δὲ ἐκεῖνα εἰς ταῦτα, οὕτω
[3, 3, 52]	μὴ ὑγιαῖνον ποιῇ, αὐτός τε	ποιεῖ	καὶ παρὰ τὴν πρόνοιαν τοῦ
[3, 3, 52]	πάθος. Οὐ γὰρ τὸ αὐτὸ	ποιεῖ	πᾶν προσελθὸν παντί, ἀλλὰ τὸ
[3, 3, 52]	δὲ ἐκεῖνα εἰς ταῦτα, οὕτω	ποιεῖ,	ὡς καὶ τὰ ἐν παντὶ
[3, 3, 52]	οὐκ ἴσα· ὅθεν οὐδ´ ἴσα	ποιεῖ,	ὥσπερ καὶ ἐν ζῴῳ ἑκάστῳ.
[3, 3, 52]	τὸ μὲν ἔπασχε, τὸ δὲ	ἐποίει,	ἡ δὲ ἀρχὴ ἀνήρτητο καὶ
[3, 3, 52]	αὐτῶν καὶ ἴασιν ἀκολουθίᾳ ἐμπλεκεῖσαι.	Συμπλέκει	δὲ πάντα τὸ ἡγούμενον συμφερομένων
[3, 3, 52]	~Τί τοίνυν	δοκεῖ	περὶ τούτων; Ἢ καὶ τὰ
[3, 3, 52]	αὐτῶν ἔχει, καὶ σμικρὰ ῥοπὴ	ἀρκεῖ	εἰς ἔκβασιν τοῦ ὀρθοῦ. Καὶ
[3, 3, 52]	μὴ ζῷον» εἶτα ὁμοῦ, εἰ	βούλει,	εἰς τὸ εἶναι· εἶτα εἰς
[3, 3, 52]	θάτερον πρὸς θάτερον, καί, εἰ	βούλει,	ὡς ἀρετὴ πρὸς δικαιοσύνην καὶ
[3, 3, 52]	πάντα φθάνειν καὶ ὁμοῦ περιλαμβάνειν	συντάξει	μιᾷ, ὡς διακεκριμένον ἓν εἶναι
[3, 3, 52]	αἴτιον εἶναι. Ἀλλὰ πρῶτον μὲν	δόξει	οὐκέτι ἐν τῷ λόγῳ, ἀλλὰ
[3, 3, 52]	σημαίνοντα τὰ ἄλλα τῷ τετηρηκότι·	ἐπεὶ	καὶ αἱ ἄλλαι μαντικαὶ τῷ
[3, 3, 52]	δὴ αὐτῆς οὐδὲ τοῦ βελτίονος·	ἐπεὶ	καὶ τὴν ἄνω πρόνοιαν ὀνομάζοντες
[3, 3, 52]	τὰ βελτίω, καὶ τὰ χείρω.	Ἐπεὶ	πῶς ἂν εἴη τι χεῖρον
[3, 3, 52]	γὰρ ἀπήρτηται ἐκεῖνα τούτων, ἀλλ´	ἐπιλάμπει	τὰ κρείττω τοῖς χείροσι καὶ
[3, 3, 52]	τὸ γενόμενον ἐξ αὐτοῦ ἐνδεέστερον.	Σκόπει	δὴ ὅσον ἀφέστηκε τὸ γενόμενον
[3, 3, 52]	ζῷον νοητὸν καὶ ζῷον σύνθετον	θεωρεῖ,	ἀλλὰ λόγον ζῴου ἐν τῷ
[3, 3, 52]	τὰ ἐν αὐτῷ γινόμενα θεωρῶν	θεωρεῖ	ἅμα καὶ ἐξ ὧν ἐστι
[3, 3, 52]	καὶ ἀνάγκῃ μεμιγμέναι· μεμιγμένα οὖν	θεωρεῖ	καὶ διηνεκῶς μιγνύμενα· καὶ διακρίνειν
[3, 3, 52]	λόγον θεωρῶν καὶ τὸ μεμορφωμένον	θεωρεῖ.	Οὐ γὰρ ὡσαύτως ζῷον νοητὸν
[3, 3, 52]	ἔδει. Ἆρ´ οὖν μετρήσαντος αὐτοῦ	προαιρέσει	τοῦ μὴ δεῖν πάντα ἴσα;
[3, 3, 52]	ἑλέσθαι ἢ τάδε» Ἀλλ´ ἃ	αἱρήσει,	συντέτακται, ὅτι μὴ ἐπεισόδιον τὸ
[3, 3, 52]	λόγον· ὥστε οὐχ ἡ ὕλη	κρατήσει,	εἶτα ἡ πλάσις. Καὶ τὸ
[3, 3, 52]	ἡ ὕλη, οὐχ ὁ λόγος	κρατήσει,	εἶτα τὸ ὑποκείμενον ὡς πέπλασται.
[3, 3, 52]	δὴ δύο, ἃ ὁ λόγος	ζητεῖ,	τὸ μέν, εἰ ἐπὶ τὸν
[3, 3, 52]	οὔ τι γε αὐταὶ ἀργοῦσαι·	πράττει	γὰρ ἕκαστον τὸ ἑαυτοῦ. Ἀλλ´
[3, 3, 52]	μόνον ὃ πεποίηταί ἐστιν, ἀλλ´	ἔχει	ἀρχὴν ἄλλην ἐλευθέραν οὐκ ἔξω
[3, 3, 52]	τὴν φύσιν τῶν πρὸ αὐτῶν	ἔχει,	καὶ σμικρὰ ῥοπὴ ἀρκεῖ εἰς
[3, 3, 52]	ἴσως εἴη τὸ λεγόμενον ὡς	συνέχει	τὰ πάντα ἀναλογία. Ἔστι δὲ
[3, 3, 52]	τὰ φωνήεντα, τὰ δὲ σιωπῇ	πάσχει	καὶ κινεῖται τὰ ἀκόλουθα, καὶ
[3, 3, 52]	ἔλαττον, καί, εἰ τὸ ἀκόλουθον	πάσχει,	πάσχει τὸ κατ´ ἀξίαν. Καὶ
[3, 3, 52]	καί, εἰ τὸ ἀκόλουθον πάσχει,	πάσχει	τὸ κατ´ ἀξίαν. Καὶ εἰς
[3, 3, 52]	ᾗ πέφυκεν ἕκαστον, οὕτω καὶ	πάσχει	τὸ πρόσφορον εἰς τὴν αὐτοῦ
[3, 3, 52]	ἀσθενεστέρας γενομένης· ὕστερον δὲ καὶ	ἐκλάμψει.	Καὶ ὁ λόγος δὲ λεγέσθω
[3, 3, 52]	ἐν τῷ παντί, καὶ προειπεῖν	ἔνι·	καὶ εἰ ποιεῖ δὲ ἐκεῖνα
[3, 3, 52]	τυγχανόντων τῶν ἡμαρτημένων, οἷον ἐν	ἑνὶ	σώματι ὑγιείας δοθείσης κατὰ πρόνοιαν
[3, 3, 52]	αἰτιατέον τὸ χεῖρον ἐν τῷ	βελτίονι,	ἀλλὰ ἀποδεκτέον τὸ βέλτιον, ὅτι
[3, 3, 52]	βέλτιον, ὅτι ἔδωκεν ἑαυτοῦ τῷ	χείρονι.	Ὅλως δὲ οἱ ἀναιρεῖν ἀξιοῦντες
[3, 3, 52]	ἑαυτοῦ τῷ χείρονι. Ὅλως δὲ	οἱ	ἀναιρεῖν ἀξιοῦντες τὸ χεῖρον ἐν
[3, 3, 52]	ἀλλ´ οἱ μὲν τῇ ἑτέρᾳ,	οἱ	δὲ τῇ ἑτέρᾳ ἢ ταῖς
[3, 3, 52]	ἕκαστοι ᾗ πεφύκασι καὶ διάφορα	οἱ	διάφοροι. Καὶ ἕπεται κατὰ τὰς
[3, 3, 52]	ἔξωθεν ἦν ὅσα ἔμελλον δράσειν	οἱ	ἐναντίοι. Εἰ δὲ οἷόν τε
[3, 3, 52]	ἀεί, τὰ δὲ ἐγίνετο ἀεί,	οἱ	καρποὶ καὶ τὰ φύλλα· καὶ
[3, 3, 52]	Ψυχῆς γάρ τινος πάσης ἐνέργεια	οἱ	λόγοι, τῶν δὲ μερῶν τὰ
[3, 3, 52]	διάφορα ἐχούσης μέρη ἀνάλογον καὶ	οἱ	λόγοι, ὥστε καὶ τὰ ἔργα
[3, 3, 52]	πᾶσιν οἷς ἔχουσι χρῶνται, ἀλλ´	οἱ	μὲν τῇ ἑτέρᾳ, οἱ δὲ
[3, 3, 52]	εἶναι ἐπὶ τὴν προτέραν βιοτὴν	ἀνάγοι	τις, οἷον γινομένου ἐκ τῶν
[3, 3, 52]	λόγος ὁ διοικῶν συνάπτοι καὶ	συνάγοι	καὶ ἰῷτο καὶ διορθοῖτο τὸ
[3, 3, 52]	γάρ τινος πάσης ἐνέργεια οἱ	λόγοι,	τῶν δὲ μερῶν τὰ μέρη·
[3, 3, 52]	ἐχούσης μέρη ἀνάλογον καὶ οἱ	λόγοι,	ὥστε καὶ τὰ ἔργα ἔσχατα
[3, 3, 52]	διὰ τί ἄνθρωποι οὐχ ὅπερ	θεοί;	Διὰ τί γὰρ ἐνταῦθα οὔτε
[3, 3, 52]	εἰ ἀδελφοὶ δρῷέν τι ἀλλήλους	ὅμοιοι	γενόμενοι ἐκ τῶν αὐτῶν ὁρμηθέντες
[3, 3, 52]	ἦν ὅσα ἔμελλον δράσειν οἱ	ἐναντίοι.	Εἰ δὲ οἷόν τε ἦν
[3, 3, 52]	ἔχοντα· ἄλλο γὰρ ποιοῦσι πόδες,	ὀφθαλμοὶ	δ´ ἄλλο, διάνοια δὲ ἄλλο
[3, 3, 52]	ἀδελφοὶ δρῷέν τι ἀλλήλους ὅμοιοι	γενόμενοι	ἐκ τῶν αὐτῶν ὁρμηθέντες τῶν
[3, 3, 52]	τὰ ἔργα ἔσχατα ὄντα γεννήματα.	Σύμφωνοι	δὲ αἵ τε ψυχαὶ πρὸς
[3, 3, 52]	τούτους οὐκ ἐνεργοῦσιν αἰτίᾳ τίνος,	εἴποι	τις ἄν, παροῦσαι; Ἢ οὐ
[3, 3, 52]	τὰ δὲ ἐγίνετο ἀεί, οἱ	καρποὶ	καὶ τὰ φύλλα· καὶ τὰ
[3, 3, 52]	καίοντος, ἵππου τὰ ἵππου ἔργα,	ἄνθρωποι	δὲ τὰ αὑτῶν ἕκαστοι ᾗ
[3, 3, 52]	τῶν ἄλλων, ὅτι μὴ ὡς	ἄνθρωποι	ἔχουσι· ταὐτὸν γὰρ τούτῳ διὰ
[3, 3, 52]	Ἀρχὴν μὲν οὖν ἔχουσιν ἄλλην	ἄνθρωποι,	οὐ πάντες δὲ πᾶσιν οἷς
[3, 3, 52]	ταὐτὸν γὰρ τούτῳ διὰ τί	ἄνθρωποι	οὐχ ὅπερ θεοί; Διὰ τί
[3, 3, 52]	ᾗ πεφύκασι καὶ διάφορα οἱ	διάφοροι.	Καὶ ἕπεται κατὰ τὰς φύσεις
[3, 3, 52]	τινὰ εὐμήχανον παρὰ τοῦ στρατηγοῦ,	καίτοι	ἔξωθεν ἦν ὅσα ἔμελλον δράσειν
[3, 3, 52]	ἄν, παροῦσαι; Ἢ οὐ πάρεισι;	Καίτοι	πάντη φαμὲν παρεῖναι καὶ οὐδὲν
[3, 3, 52]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ζῴων	ἀπαιτοῖ	καὶ τῶν φυτῶν. Δεῖ γὰρ
[3, 3, 52]	ἐφεξῆς ὁ λόγος ὁ διοικῶν	συνάπτοι	καὶ συνάγοι καὶ ἰῷτο καὶ
[3, 3, 52]	ἔργα, ἄνθρωποι δὲ τὰ αὑτῶν	ἕκαστοι	ᾗ πεφύκασι καὶ διάφορα οἱ
[3, 3, 52]	ἀπὸ τοῦ αὐτοῦ, οἷον εἰ	ἀδελφοὶ	δρῷέν τι ἀλλήλους ὅμοιοι γενόμενοι
[3, 3, 52]	καὶ θείου· ἢ θεὸς ἂν	ἔχοι,	φαίη τις ἄν, τοῦτο τὸ
[3, 3, 52]	οὔτε τὸν ποιήσαντα εὐλόγως αἰτιώμεθα,	ἐπὶ	δὲ ἀνθρώπων, ὅτι μὴ κρεῖττον
[3, 3, 52]	οὐκ αὐτῶν ἡ ἀρχὴ αὕτη,	ἐπὶ	δὲ ἀνθρώπων οὐκ ἐπὶ πάντων.
[3, 3, 52]	ἄλλη ἐν ἄλλῳ τόπῳ, ὥσπερ	ἐπὶ	ζῴου ἑνὸς εἰς ἔσχατον ἐξ
[3, 3, 52]	μορφὴν καὶ τὴν ὕλην· οἷον	ἐπὶ	ζῴου συνθέτου ὄντος ὁ {τι}
[3, 3, 52]	γενέσεως, ὅτι μὴ αἰσθάνεται, ἢ	ἐπὶ	ζῴων τῶν ἄλλων, ὅτι μὴ
[3, 3, 52]	δὲ τὴν ἀρχὴν τὴν τοιαύτην.	Ἐπὶ	μὲν γὰρ τῶν ἄλλων ζῴων
[3, 3, 52]	τὴν ἐπ´ αὐτῷ· τέταται δὴ	ἐπὶ	πάντα καὶ τὰ γινόμενα· τὰ
[3, 3, 52]	σκιδνάμενον τὸ ἓν ὁρῶν τῷ	ἐπὶ	πάντα φθάνειν καὶ ὁμοῦ περιλαμβάνειν
[3, 3, 52]	αὕτη, ἐπὶ δὲ ἀνθρώπων οὐκ	ἐπὶ	πάντων. Ἆρ´ οὖν οὐκ ἐπὶ
[3, 3, 52]	ἐπὶ πάντων. Ἆρ´ οὖν οὐκ	ἐπὶ	πάντων οὐ μόνον ἥδε; Ἀλλὰ
[3, 3, 52]	πλάσις. Καὶ τὸ τοιόνδε εἶναι	ἐπὶ	τὴν προτέραν βιοτὴν ἀνάγοι τις,
[3, 3, 52]	ἤθεσιν ἑκάστου τὴν αἰτίαν ἢ	ἐπὶ	τὸ γενόμενον αὐτό· ἢ ὅλως
[3, 3, 52]	λόγος ζητεῖ, τὸ μέν, εἰ	ἐπὶ	τὸν ποιήσαντα, εἴ τις ἐστίν,
[3, 3, 52]	ἀποδεκτέον· ὥστε κινδυνεύειν τὴν αἰτίαν	ἐπὶ	τοὺς γενομένους ἰέναι, τὸ δὲ
[3, 3, 52]	παρέχον τὸ εἶναι. Καὶ πάλιν	ἐπὶ	τούτῳ ἐκδήσας κατάβαινε διαιρῶν καὶ
[3, 3, 52]	τοῦ δοθέντος, ὥσπερ εἰ καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων ζῴων ἀπαιτοῖ καὶ
[3, 3, 52]	ἡ κατὰ τὴν ἐπιτίμησιν, ὥσπερ	ἐπὶ	τῶν ζῴων τῶν ἄλλων. Νῦν
[3, 3, 52]	ὅλως οὐκ αἰτιατέον, ὥσπερ οὐδὲ	ἐπὶ	φυτῶν γενέσεως, ὅτι μὴ αἰσθάνεται,
[3, 3, 52]	~Τί τοίνυν δοκεῖ	περὶ	τούτων; Ἢ καὶ τὰ πονηρὰ
[3, 3, 52]	δὲ τὰ αὑτῶν ἕκαστοι ᾗ	πεφύκασι	καὶ διάφορα οἱ διάφοροι. Καὶ
[3, 3, 52]	ὁμοῦ πάντα καὶ ὅλον πάντα.	Πρόεισι	δὲ ἤδη ἐκ ταύτης ἕκαστα
[3, 3, 52]	ταῖς ἑτέραις ταῖς χείροσι χρῶνται.	Πάρεισι	δὲ κἀκεῖναι οὐκ ἐνεργοῦσαι εἰς
[3, 3, 52]	τις ἄν, παροῦσαι; Ἢ οὐ	πάρεισι;	Καίτοι πάντη φαμὲν παρεῖναι καὶ
[3, 3, 52]	ἀλλ´ ἐπιλάμπει τὰ κρείττω τοῖς	χείροσι	καὶ ἡ τελεία πρόνοια τοῦτο·
[3, 3, 52]	ἑτέρᾳ ἢ ταῖς ἑτέραις ταῖς	χείροσι	χρῶνται. Πάρεισι δὲ κἀκεῖναι οὐκ
[3, 3, 52]	οὖν καὶ τὰ χείρω μάντεις	προλέγουσι	καὶ εἰς τὴν τοῦ παντὸς
[3, 3, 52]	ὁρῶντες πρὸς ταῖς ἄλλαις μαντείαις	προλέγουσι	ταῦτα; Ἢ δῆλον ὅτι τῷ
[3, 3, 52]	συντυχίαι οὐ κύριαι τοῦ εὖ,	ἀκολουθοῦσι	δὲ καὶ αὗται συμφώνως τοῖς
[3, 3, 52]	τὴν ἐνέργειαν ἔχοντα· ἄλλο γὰρ	ποιοῦσι	πόδες, ὀφθαλμοὶ δ´ ἄλλο, διάνοια
[3, 3, 52]	τὸ χεῖρον ἐν τῷ παντὶ	ἀναιροῦσι	πρόνοιαν αὐτήν. Τίνος γὰρ ἔσται;
[3, 3, 52]	καὶ πλέον ἔδωκεν ἢ ὅσον	ἔχουσι	κτήσασθαι, ἔτι μᾶλλον ἀποδεκτέον· ὥστε
[3, 3, 52]	ἄλλων, ὅτι μὴ ὡς ἄνθρωποι	ἔχουσι·	ταὐτὸν γὰρ τούτῳ διὰ τί
[3, 3, 52]	οὐ πάντες δὲ πᾶσιν οἷς	ἔχουσι	χρῶνται, ἀλλ´ οἱ μὲν τῇ
[3, 3, 52]	μάχωνται κἂν δάκνωσιν ἀλλήλους κἂν	φιλονεικῶσι	κἂν ζήλῳ θυμῶνται, καὶ τὰ
[3, 3, 52]	πρὸς ἄλλο. Καὶ δὴ καὶ	οὑτωσὶ	πληγέντα οὕτως ἐφθέγξατο τὰ φωνήεντα,
[3, 3, 52]	αὐτοῦ, οἷον εἰ ἀδελφοὶ δρῷέν	τι	ἀλλήλους ὅμοιοι γενόμενοι ἐκ τῶν
[3, 3, 52]	ἡγεμὼν εἴη, ὑφ´ ᾧ πάντα,	τί	ἂν ἀσύντακτον, τί δὲ οὐκ
[3, 3, 52]	ἔχουσι· ταὐτὸν γὰρ τούτῳ διὰ	τί	ἄνθρωποι οὐχ ὅπερ θεοί; Διὰ
[3, 3, 52]	ἄνθρωποι οὐχ ὅπερ θεοί; Διὰ	τί	γὰρ ἐνταῦθα οὔτε αὐτὰ οὔτε
[3, 3, 52]	οὐκ ἐνεργοῦσαι εἰς αὐτούς, οὔ	τι	γε αὐταὶ ἀργοῦσαι· πράττει γὰρ
[3, 3, 52]	ᾧ πάντα, τί ἂν ἀσύντακτον,	τί	δὲ οὐκ ἂν συνηρμοσμένον εἴη;
[3, 3, 52]	εἰ μὲν παρ´ αὐτοῦ προστιθέντος	τι	εἰς τὸ κρεῖττον, αὐτὸς αἴτιος
[3, 3, 52]	κατὰ πρόνοιαν πεπραχότος ἢ πεποιηκότος	τι	ἐν ἡμῖν πάθος. Οὐ γὰρ
[3, 3, 52]	νῷ, νοῦς δὲ οὐ τούτων	τι	ἕν, ἀλλὰ πάντα· τὰ δὲ
[3, 3, 52]	ἢ ζῴου ἢ ἀψύχου, εἴ	τι	ἐφεξῆς τούτοις χρηστόν, πάλιν κατείληπται
[3, 3, 52]	καὶ μᾶλλον θαυμάσαι, ὅτι ἔδωκέ	τι	μετ´ αὐτὸ καὶ τὰ ἴχνη
[3, 3, 52]	χείρων. Ἀλλ´ ἐξ ἀρχῆς διὰ	τί	ὁ χείρων ἐγένετο καὶ πῶς
[3, 3, 52]	οὐ μόνον ἥδε; Ἀλλὰ διὰ	τί	οὐ μόνη; Ἐφ´ ὧν δὲ
[3, 3, 52]	μὴ εἰς αὐτοὺς ἐνεργεῖ. Διὰ	τί	οὖν οὐκ ἐνεργεῖ εἰς πάντας,
[3, 3, 52]	ἐπὶ ζῴου συνθέτου ὄντος ὁ	{τι}	τὴν μορφὴν καὶ τὸν λόγον
[3, 3, 52]		~Τί	τοίνυν δοκεῖ περὶ τούτων; Ἢ
[3, 3, 52]	τῶν πραξάντων ἢ κατ´ ἄλλο	τι	τῶν ἐν τῷ παντί, μηδ´
[3, 3, 52]	χείρω. Ἐπεὶ πῶς ἂν εἴη	τι	χεῖρον ἐν πολυειδεῖ μὴ ὄντος
[3, 3, 52]	τῶν ἡμαρτημένων, οἷον ἐν ἑνὶ	σώματι	ὑγιείας δοθείσης κατὰ πρόνοιαν τοῦ
[3, 3, 52]	ἔδωκεν ἢ ὅσον ἔχουσι κτήσασθαι,	ἔτι	μᾶλλον ἀποδεκτέον· ὥστε κινδυνεύειν τὴν
[3, 3, 52]	εἶναι. Ἀλλὰ πρῶτον μὲν δόξει	οὐκέτι	ἐν τῷ λόγῳ, ἀλλὰ μᾶλλον
[3, 3, 52]	μὴ ἐπεισόδιον τὸ σὸν τῷ	παντί,	ἀλλ´ ἠρίθμησαι ὁ τοιόσδε. Ἀλλὰ
[3, 3, 52]	τὸ αὐτὸ ποιεῖ πᾶν προσελθὸν	παντί,	ἀλλὰ τὸ αὐτὸ πρὸς ἄλλο
[3, 3, 52]	ἀξιοῦντες τὸ χεῖρον ἐν τῷ	παντὶ	ἀναιροῦσι πρόνοιαν αὐτήν. Τίνος γὰρ
[3, 3, 52]	ποιεῖ, ὡς καὶ τὰ ἐν	παντὶ	ζῴῳ εἰς ἄλληλα, οὐχ ὡς
[3, 3, 52]	Εἰ τοίνυν ἀναλογία ἐν τῷ	παντί,	καὶ προειπεῖν ἔνι· καὶ εἰ
[3, 3, 52]	ἄλλο τι τῶν ἐν τῷ	παντί,	μηδ´ αὐτοῦ κατὰ πρόνοιαν πεπραχότος
[3, 3, 52]	γὰρ καὶ λόγος εἷς. ~Καὶ	ὅτι	δὲ τὰ βελτίω, καὶ τὰ
[3, 3, 52]	ἢ τοῦτο; Εἰ μὲν γάρ,	ὅτι	ἐδύνατο τοῦτο κάλλιον εἶναι, εἰ
[3, 3, 52]	ἔξω αἰτίας καὶ μᾶλλον θαυμάσαι,	ὅτι	ἔδωκέ τι μετ´ αὐτὸ καὶ
[3, 3, 52]	βελτίονι, ἀλλὰ ἀποδεκτέον τὸ βέλτιον,	ὅτι	ἔδωκεν ἑαυτοῦ τῷ χείρονι. Ὅλως
[3, 3, 52]	ὥσπερ οὐδὲ ἐπὶ φυτῶν γενέσεως,	ὅτι	μὴ αἰσθάνεται, ἢ ἐπὶ ζῴων
[3, 3, 52]	τάδε» Ἀλλ´ ἃ αἱρήσει, συντέτακται,	ὅτι	μὴ ἐπεισόδιον τὸ σὸν τῷ
[3, 3, 52]	εὐλόγως αἰτιώμεθα, ἐπὶ δὲ ἀνθρώπων,	ὅτι	μὴ κρεῖττον ἢ τοῦτο; Εἰ
[3, 3, 52]	ἢ ἐπὶ ζῴων τῶν ἄλλων,	ὅτι	μὴ ὡς ἄνθρωποι ἔχουσι· ταὐτὸν
[3, 3, 52]	μάντεως τὸ διότι, ἀλλὰ τὸ	ὅτι	μόνον εἰπεῖν, καὶ ἡ τέχνη
[3, 3, 52]	εἰς τὴν αὐτοῦ φύσιν, καὶ	ὅτι	τοῦτο τοιοῦτον, καὶ τὸ τοιοῦτον
[3, 3, 52]	μαντείαις προλέγουσι ταῦτα; Ἢ δῆλον	ὅτι	τῷ συμπεπλέχθαι πάντα τὰ ἐναντία,
[3, 3, 52]	ἔργον οὐχ ὑπὸ προνοίας μέν,	ὅτι	ὑπ´ αὐτοῦ, κατὰ πρόνοιαν δέ·
[3, 3, 52]	γὰρ οὐ τοῦ μάντεως τὸ	διότι,	ἀλλὰ τὸ ὅτι μόνον εἰπεῖν,
[3, 3, 52]	δὲ σημαίνοντα τὰ ἄλλα τῷ	τετηρηκότι·	ἐπεὶ καὶ αἱ ἄλλαι μαντικαὶ
[3, 3, 52]	ἀφέστηκε τὸ γενόμενον καὶ ὅμως	ἐστὶ	θαῦμα. Οὐ τοίνυν, εἰ τοιοῦτον
[3, 3, 52]	καὶ τὰ γινόμενα· τὰ δ´	ἐστὶ	καὶ ζῷα καὶ πράξεις αὐτῶν
[3, 3, 52]	θεωρεῖ ἅμα καὶ ἐξ ὧν	ἐστι	καὶ τὴν πρόνοιαν τὴν ἐπ´
[3, 3, 52]	ὑποκείμενον τῇ ἀρχῇ ὁ λόγος	ἐστὶ	καὶ τὸ ἐκ τοῦ λόγου
[3, 3, 52]	γεννᾷ ταῦτα, ἀλλ´ ὁ πᾶς	ἐστι	μετὰ τούτων. Ψυχῆς γάρ τινος
[3, 3, 52]	καὶ τὸ πρὸ αὐτοῦ τοιοῦτον·	ἔστι	γὰρ παντὸς κρεῖττον τοῦ γενομένου
[3, 3, 52]	ὡς συνέχει τὰ πάντα ἀναλογία.	Ἔστι	δὲ τοιοῦτον ἡ ἀναλογία, ὥστε
[3, 3, 52]	τοιόσδε. Ἀλλὰ πόθεν ὁ τοιόσδε;	Ἔστι	δὴ δύο, ἃ ὁ λόγος