Pages
[319]	πάντων τούτων ἱερώτατόν ἐστιν ἄνθρωπος	ὁ	ἀγαθός, καὶ μιαρώτατον ὁ πονηρός.
[319]	ἐναντίως ἔχοντα· ἔστι δ' οὗτος	ὁ	ἀγαθός. Μὴ γάρ τι οἴου
[321]	δὲ δή ποτε ἐκεῖνά ἐστιν,	ὁ	ἀγαθὸς νομοθέτης τε καὶ νομεὺς
[320]	τὴν ἄλλην Κρήτην τῷ Τάλῳ.	Ὁ	γὰρ Τάλως τρὶς περιῄει τοῦ
[317]	γῇ διανέμει; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Ὁ	γεωργὸς ἄρα νομεὺς ἀγαθὸς τούτων,
[313]	ὁμοίως, οὐχ ὁ μὲν μᾶλλον,	ὁ	δ' ἧττον· τοῦτο δὴ αὐτὸ
[319]	ἐποίησεν Ὅμηρος. Ὅτι μὲν γὰρ	ὁ	Ζεὺς σοφιστής ἐστιν καὶ ἡ
[319]	καὶ πονηροὺς ἄνδρας. Νεμεσᾷ γὰρ	ὁ	θεός, ὅταν τις ψέγῃ τὸν
[318]	μὲν οὖν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἆρ' οὖν	ὁ	Μαρσύας λέγεται καὶ τὰ παιδικὰ
[313]	ἕκαστος αὐτῶν ἐστιν ὁμοίως, οὐχ	ὁ	μὲν μᾶλλον, ὁ δ' ἧττον·
[321]	τελεῖν ἐκείνους. Τοῦτο οὖν ἐξήμαρτεν	ὁ	Μίνως, ἀπεχθόμενος ἡμῖν, ὅθεν δή,
[320]	που, ὥσπερ γε φαῦλος ἄνθρωπος,	ὁ	Μίνως ἐνόμιζεν μὲν ἕτερα, ἐποίει
[320]	εἶναι. Νομοφύλακι γὰρ αὐτῷ ἐχρῆτο	ὁ	Μίνως κατὰ τὸ ἄστυ, τὰ
[321]	κακηγοροῦντες. ~Ὃ δὴ καὶ ἐξήμαρτεν	ὁ	Μίνως, πολεμήσας τῇδε τῇ πόλει,
[319]	εἰς τὸ τοῦ Διὸς ἄντρον	ὁ	Μίνως, τὰ μὲν μαθησόμενος, τὰ
[317]	(αὐλητοῦ καὶ τοῦ κιθαριστοῦ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Ὁ	νομικώτατος ἄρα ἐν τούτοις, οὗτος
[315]	ἐξεύρεσις; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἔστιν γάρ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Ὁ	νόμος ἄρα βούλεται τοῦ ὄντος
[314]	τις καὶ αὐτῷ μοι καταφαίνεται	ὁ	νόμος εἶναι· ἐπειδὴ δὲ οὐχ
[315]	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Βούλεται μὲν οὐδὲν ἧττον	ὁ	νόμος εἶναι τοῦ ὄντος ἐξεύρεσις·
[315]	Πῶς οὖν, ὦ Σώκρατες, εἰ	ὁ	νόμος ἐστὶν τοῦ ὄντος ἐξεύρεσις,
[314]	κάλλιστον ἡ δικαιοσύνη τε καὶ	ὁ	νόμος; ΕΤΑΙΡΟΣ Οὕτως. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Αἴσχιστον
[313]	~Μίνως. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Ὁ	νόμος ἡμῖν τί ἐστιν; ΕΤΑΙΡΟΣ
[315]	ἀεὶ δύνανται ἐξευρίσκειν ὃ βούλεται	ὁ	νόμος, τὸ ὄν. Ἐπεὶ φέρε
[319]	ἄνθρωπος ὁ ἀγαθός, καὶ μιαρώτατον	ὁ	πονηρός. Ἤδη οὖν καὶ περὶ
[321]	φιλίου· εἴ τις ἡμᾶς ἔροιτο,	ὁ	τῷ σώματι ἀγαθὸς νομοθέτης τε
[318]	καὶ τὰ παιδικὰ αὐτοῦ Ὄλυμπος	ὁ	Φρύξ; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἀληθῆ λέγεις. ΣΩΚΡΑΤΗΣ
[315]	δοκοῦμεν, οὐκ ἀεὶ δύνανται ἐξευρίσκειν	ὃ	βούλεται ὁ νόμος, τὸ ὄν.
[317]	τὸ κηπουρικόν; (ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Ὃ	δ' ἂν μὴ ὀρθὸν ᾖ,
[321]	ἀνθρώπους, ἢ εὐλογοῦντες ἢ κακηγοροῦντες.	~Ὃ	δὴ καὶ ἐξήμαρτεν ὁ Μίνως,
[317]	τὸ δὲ μὴ ὀρθὸν οὔ,	ὃ	δοκεῖ νόμος εἶναι τοῖς μὴ
[320]	καὶ χαλεποῦ ὄντος; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Δι'	ὃ	καὶ σύ, ὦ βέλτιστε, ἐὰν
[317]	ΕΤΑΙΡΟΣ Ἀνεπιστήμονας. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν καὶ	ὃ	μὲν ἂν ὀρθὸν ᾖ, νόμιμον
[321]	Μίνως, ἀπεχθόμενος ἡμῖν, ὅθεν δή,	ὃ	σὺ ἐρωτᾷς, κακοδοξότερος (γέγονεν. Ἐπεὶ
[314]	φαίη νόμον εἶναι; Ὥστε κινδυνεύει,	ὃ	(σὺ ἐρωτᾷς, τὸ ὅλον τοῦτο,
[313]	νόμος εἶναι; Σκόπει γὰρ δὴ	ὃ	τυγχάνω ἐρωτῶν σε. ἐρωτῶ γάρ,
[320]	~Εἰσὶν δὲ οἳ ὑπολαμβάνουσι τὸν	ὀαριστὴν	συμπότην καὶ συμπαιστὴν εἶναι τοῦ
[319]	Μίνως ἐννέωρος βασίλευε Διὸς μεγάλου	ὀαριστής.	(Ἔστιν οὖν τοῦτο Ὁμήρου ἐγκώμιον
[319]	τὸ· ἐννέωρος βασίλευε Διὸς μεγάλου	ὀαριστής,	(συνουσιαστὴν τοῦ Διὸς εἶναι τὸν
[319]	γὰρ ὄαροι λόγοι εἰσίν, καὶ	ὀαριστὴς	συνουσιαστής ἐστιν ἐν λόγοις- ἐφοίτα
[319]	εἶναι τὸν Μίνων. Οἱ γὰρ	ὄαροι	λόγοι εἰσίν, καὶ ὀαριστὴς συνουσιαστής
[319]	(τοῦτ' ἔστιν ἔπαινος θαυμαστός. Καὶ	Ὀδυσσείας	ἐν Νεκυίᾳ δικάζοντα χρυσοῦν σκῆπτρον
[320]	λόγων ἐπὶ παιδείᾳ εἰς ἀρετήν.	Ὅθεν	δὴ καὶ τοὺς νόμους τούτους
[321]	ἐξήμαρτεν ὁ Μίνως, ἀπεχθόμενος ἡμῖν,	ὅθεν	δή, ὃ σὺ ἐρωτᾷς, κακοδοξότερος
[320]	ὅσον ἐπιστατεῖν ἐν τοῖς δικαστηρίοις·	ὅθεν	καὶ δικαστὴς ἀγαθὸς ἐλέχθη εἶναι.
[320]	γραμματείοις ἔχων γεγραμμένους τοὺς νόμους,	ὅθεν	χαλκοῦς ἐκλήθη. Εἴρηκε δὲ καὶ
[317]	ἄρα ταῦτα συγγράμματά ἐστιν, οὓς	οἱ	ἄνθρωποι νόμους καλοῦσι, βασιλέων τε
[315]	κατὰ ταὐτὰ νομίζομεν οὔτε ἀλλήλοις	οἱ	ἄνθρωποι. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐδέν τοι θαυμαστόν
[315]	οὐ χαλεπὸν γνῶναι, ὅτι οὔτε	οἱ	αὐτοὶ ἀεὶ τοῖς αὐτοῖς νόμοις
[316]	μόνοι τοῖς Ἕλλησιν ἢ καὶ	οἱ	βάρβαροι αὑτοῖς τε καὶ τοῖς
[317]	ἢ οἱ πολιτικοί τε καὶ	οἱ	βασιλικοί; ΕΤΑΙΡΟΣ Οὗτοι μὲν οὖν.
[319]	τοῦ Διὸς εἶναι τὸν Μίνων.	Οἱ	γὰρ ὄαροι λόγοι εἰσίν, καὶ
[320]	μηδέποτε ἀπεχθάνεσθαι ἀνδρὶ ποιητικῷ μηδενί.	Οἱ	γὰρ ποιηταὶ μέγα δύνανται εἰς
[315]	νόμος εἶναι τοῦ ὄντος ἐξεύρεσις·	οἱ	δ' ἄρα μὴ τοῖς αὐτοῖς
[315]	τοῦ νεκροῦ καὶ ἐγχυτιστρίας μεταπεμπόμενοι·	οἱ	(δ' αὖ ἐκείνων ἔτι πρότεροι
[314]	νόμιμοι δίκαιοι; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οἱ	δὲ ἄνομοι ἄδικοι; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἄδικοι.
[314]	νόμῳ νόμιμοι; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οἱ	δὲ (ἄνομοι ἀνομίᾳ ἄνομοι; ΕΤΑΙΡΟΣ
[314]	ἀνομίᾳ ἄνομοι; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οἱ	δὲ νόμιμοι δίκαιοι; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί.
[318]	τοῖς προβάτοις. ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οἱ	δὲ τοῦ βουκόλου τοῖς βουσί.
[318]	τοῖς βουσί. ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οἱ	δὲ τοῦ τίνος νόμοι ἄριστοι
[314]	ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τί δέ;	Οἱ	δίκαιοι δικαιοσύνῃ δίκαιοι; ΕΤΑΙΡΟΣ Πάνυ
[318]	βασιλῆς ἦσαν; Μίνως καὶ Ῥαδάμανθυς,	οἱ	Διὸς καὶ Εὐρώπης παῖδες, ὧν
[316]	Ταὐτὰ ἔμοιγε δοκοῦσι. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Πότερον	οἱ	Ἕλληνες μόνοι τοῖς Ἕλλησιν ἢ
[315]	ἄλλοις νόμοις χρῶνται, ἀλλὰ καὶ	οἱ	ἐν τῇ Λυκαίᾳ οὗτοι καὶ
[316]	ΕΤΑΙΡΟΣ Φημί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ (Πότερον οὖν	οἱ	ἐπιστήμονες ταὐτὰ περὶ τῶν αὐτῶν
[314]	καὶ νοσώδη ἰατρικῇ, ἃ δὲ	οἱ	θεοὶ διανοοῦνται, ὥς φασιν οἱ
[316]	καὶ ἀεί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν καὶ	οἱ	ἰατροὶ συγγράφουσι περὶ ὑγιείας ἅπερ
[316]	δ' οὔ; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἐπίστανται δ'	οἱ	κηπουροί. ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τίνων
[317]	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἐπίστανται δέ, ὥς φασιν,	οἱ	μάγειροι; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἐπίστανται γάρ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ
[314]	οἱ θεοὶ διανοοῦνται, ὥς φασιν	οἱ	μάντεις, μαντικῇ; Ἡ γάρ που
[321]	λέγω, δοκοῦσί σοι παλαιοτάτοις Κρῆτες	οἱ	Μίνω καὶ Ῥαδαμάνθυος πολῖται νόμοις
[314]	Πάνυ γε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν καὶ	οἱ	νόμιμοι νόμῳ νόμιμοι; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί.
[317]	Αἱ τούτου ἄρα διανομαὶ καὶ	οἱ	νόμοι βέλτιστοι, καὶ ὅστις περὶ
[321]	μέγιστον σημεῖον, ὅτι ἀκίνητοι αὐτοῦ	οἱ	νόμοι εἰσίν, ἅτε τοῦ ὄντος
[318]	Εὐρώπης παῖδες, ὧν οἵδε εἰσὶν	οἱ	νόμοι. ΕΤΑΙΡΟΣ Ῥαδάμανθύν γέ φασιν,
[320]	τεκμηρίῳ χρῷτο ὅτι οὐδὲν λέγουσιν	οἱ	οὕτως (ὑπολαμβάνοντες· πολλῶν γὰρ ὄντων
[317]	Ἐπίστανται δὲ ἄλλοι τινὲς ἢ	οἱ	πολιτικοί τε καὶ οἱ βασιλικοί;
[318]	ἵνα μὴ καὶ σὺ ὥσπερ	οἱ	πολλοὶ ἀσεβῇς. Οὐ γὰρ ἔσθ'
[314]	σοφούς; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἔγωγε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν	οἱ	σοφοί εἰσιν σοφίᾳ σοφοί; ΕΤΑΙΡΟΣ
[317]	καὶ τὰ ἄξια νεῖμαι; Καὶ	οἱ	τίνος νόμοι ὀρθοί εἰσιν; ΕΤΑΙΡΟΣ
[315]	ἐν τῇ Λυκαίᾳ οὗτοι καὶ	οἱ	τοῦ Ἀθάμαντος ἔκγονοι οἵας θυσίας
[317]	τίνος νόμοι ὀρθοί εἰσιν; ΕΤΑΙΡΟΣ	Οἱ	τοῦ (αὐλητοῦ καὶ τοῦ κιθαριστοῦ.
[318]	ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων; Οὐχ	οἱ	τοῦ βασιλέως; Φάθι. ΕΤΑΙΡΟΣ Φημὶ
[318]	ὄνομα αὐτῷ; ΕΤΑΙΡΟΣ Ποιμήν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οἱ	τοῦ ποιμένος ἄρα νόμοι ἄριστοι
[317]	ἄρα νομεὺς ἀγαθὸς τούτων, καὶ	οἱ	τούτου νόμοι καὶ διανομαὶ ἐπὶ
[318]	γε πιθανώτεροί εἰσιν ἢ σύμπαντες	οἱ	τραγῳδοποιοί, ὧν σὺ ἀκούων ταῦτα
[317]	λέγεις. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἄλλο τι οὖν	οἵ	γε ἐπιστάμενοι οὐκ ἄλλοτε ἄλλα
[320]	παρὰ τοῦ Διός. ~Εἰσὶν δὲ	οἳ	ὑπολαμβάνουσι τὸν ὀαριστὴν συμπότην καὶ
[315]	καὶ οἱ τοῦ Ἀθάμαντος ἔκγονοι	οἵας	θυσίας θύουσιν Ἕλληνες ὄντες. Ὥσπερ
[316]	τοῦτ' ἐστὶ τὸ σύγγραμμα; ΕΤΑΙΡΟΣ	Οἶδα,	ὅτι ἰατρικῆς. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν ἰατροὺς
[318]	Διὸς καὶ Εὐρώπης παῖδες, ὧν	οἵδε	εἰσὶν οἱ νόμοι. ΕΤΑΙΡΟΣ Ῥαδάμανθύν
[321]	ἅτε τοῦ ὄντος περὶ πόλεως	οἰκήσεως	ἐξευρόντος εὖ τὴν ἀλήθειαν. ΕΤΑΙΡΟΣ
[315]	αὐτοῦ καὶ ἔθαπτον ἐν τῇ	οἰκίᾳ	τοὺς ἀποθανόντας· ἡμεῖς δὲ τούτων
[315]	μή ποτε συμβῶμεν, ὡς ἐγὼ	οἶμαι·	ἐὰν δὲ κοινὸν τεθῇ τὸ
[320]	ταύτης τῆς παιδιᾶς, οὗ ἔστιν	οἶνος,	ἄλλοι ἢ Κρῆτες καὶ Λακεδαιμόνιοι
[315]	οἶσθά που καὶ αὐτὸς ἀκούων	οἵοις	νόμοις ἐχρώμεθα πρὸ τοῦ περὶ
[313]	ἀνήρου ὁποῖον καὶ λέγω χρυσόν,	οἴομαί	σε οὐκ ἂν ὀρθῶς ἐρέσθαι.
[319]	εἰς Μίνων διὰ βραχέων εἰρημένον,	οἷον	οὐδ' εἰς ἕνα τῶν ἡρώων
[314]	τινί, ὥσπερ τὰ εὑρισκόμενα εὑρίσκεται,	οἷον	τὰ μὲν ὑγιεινὰ καὶ νοσώδη
[321]	ἐστὶν παλαιὸν ἐνθάδε, οὐχ ὡς	οἴονται	ἀπὸ Θέσπιδος ἀρξαμένη οὐδ' ἀπὸ
[319]	ὁ ἀγαθός. Μὴ γάρ τι	οἴου	λίθους μὲν εἶναι ἱεροὺς καὶ
[321]	αὐταῖς φαίνεσθαι μὴ εἰδυίας, ἐν	οἷς	αὐταῖς ἔνεστι καὶ τὸ ἀγαθὸν
[318]	νομίμων τὰ βέλτιστα πόθεν (ἥκει;	Οἶσθα;	ΕΤΑΙΡΟΣ Φασί γε ἐκ Κρήτης.
[318]	τῶν Ἑλλήνων; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οἶσθα	οὖν τίνες τούτων ἀγαθοὶ βασιλῆς
[316]	τῶν καμνόντων; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἔγωγε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οἶσθα	οὖν τίνος τέχνης τοῦτ' ἐστὶ
[315]	ὄντες. Ὥσπερ καὶ ἡμᾶς αὐτοὺς	οἶσθά	που καὶ αὐτὸς ἀκούων οἵοις
[318]	ΕΤΑΙΡΟΣ Οὐκ ἐννοῶ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκ	οἶσθα	τίνες παλαιοτάτοις νόμοις χρῶνται τῶν
[320]	Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων, οὐκ ἔστιν	οἵτινες	ἀπέχονται συμποσίων καὶ ταύτης τῆς
[320]	τοῦ Μίνω. Ἐπεπαίδευτο μέντοι οὐχ	ὅλην	τὴν βασιλικὴν τέχνην, ἀλλ' ὑπηρεσίαν
[318]	οὐδέπω ἴσως ἔτη τριακόσια ἢ	ὀλίγῳ	τούτων πλείω. ἀλλὰ τούτων τῶν
[314]	κινδυνεύει, ὃ (σὺ ἐρωτᾷς, τὸ	ὅλον	τοῦτο, νόμος, δόγμα πόλεως εἶναι.
[318]	λέγεται καὶ τὰ παιδικὰ αὐτοῦ	Ὄλυμπος	ὁ Φρύξ; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἀληθῆ λέγεις.
[317]	τῶν δικαίων καὶ ἀδίκων καὶ	ὅλως	περὶ πόλεως διακοσμήσεώς τε καὶ
[319]	ἥρω Διὸς ὑὸν λόγῳ ἐξαμαρτάνῃς.	Ὅμηρος	γὰρ περὶ Κρήτης λέγων ὅτι
[321]	καὶ ποιμένες ἀνδρῶν, ὥσπερ καὶ	Ὅμηρος	ἔφη ποιμένα λαῶν εἶναι τὸν
[319]	εἰς ἕνα τῶν ἡρώων ἐποίησεν	Ὅμηρος.	Ὅτι μὲν γὰρ ὁ Ζεὺς
[319]	καὶ περὶ Μίνω, ὡς αὐτὸν	Ὅμηρός	τε καὶ Ἡσίοδος (ἐγκωμιάζουσι, τούτου
[319]	γέρας οὐκ ἔστιν ὅτῳ ἀπένειμεν	Ὅμηρος	τῶν ἡρώων, ὑπὸ Διὸς πεπαιδεῦσθαι,
[319]	ἐγὼ Μίνων ἁπάντων μάλιστα ὑπὸ	Ὁμήρου	ἐγκεκωμιάσθαι. Τὸ γὰρ Διὸς ὄντα
[319]	μεγάλου ὀαριστής. (Ἔστιν οὖν τοῦτο	Ὁμήρου	ἐγκώμιον εἰς Μίνων διὰ βραχέων
[318]	Μίνω; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὔκουν ὑπό γε	Ὁμήρου	καὶ Ἡσιόδου· καίτοι γε πιθανώτεροί
[319]	ὅταν τις ψέγῃ τὸν ἑαυτῷ	ὅμοιον	ἢ ἐπαινῇ τὸν ἑαυτῷ ἐναντίως
[313]	Νόμος γὰρ ἕκαστος αὐτῶν ἐστιν	ὁμοίως,	οὐχ ὁ μὲν μᾶλλον, ὁ
[315]	τεθῇ τὸ σκέμμα, τάχ' ἂν	ὁμολογήσαιμεν.	Εἰ μὲν οὖν βούλει, πυνθανόμενός
[315]	ὃ βούλεται ὁ νόμος, τὸ	ὄν.	Ἐπεὶ φέρε ἴδωμεν ἐὰν ἄρα
[315]	Καρχηδόνιοι δὲ θύουσιν ὡς ὅσιον	ὂν	(καὶ νόμιμον αὐτοῖς, καὶ ταῦτα
[321]	ἐννοῆσαι, πάνυ παλαιὸν αὐτὸ εὑρήσεις	ὂν	τῆσδε τῆς πόλεως εὕρημα. Ἔστιν
[318]	προβάτων ἀγέλην κράτιστος νέμειν; Τί	ὄνομα	αὐτῷ; ΕΤΑΙΡΟΣ Ποιμήν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οἱ
[320]	Μίνων. Μνησθεὶς γὰρ αὐτοῦ τοῦ	ὀνόματος	φησίν· Ὃς βασιλεύτατος γένετο θνητῶν
[315]	περὶ τῶν αὐτῶν, εἰ τὰ	ὄντα	γε ἡμῖν ἐξηύρηται; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Βούλεται
[318]	(νῦν μόνα λοιπά, ὡς θεῖα	ὄντα.	ΕΤΑΙΡΟΣ Ἔστι ταῦτα. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τίς
[318]	τὰ νόμιμα μένει ὡς θεῖα	ὄντα;	ΕΤΑΙΡΟΣ Οὐκ ἐννοῶ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκ
[316]	νομίζεται εἶναι, οὐ τὰ μὴ	ὄντα,	καὶ παρ' ἡμῖν καὶ παρὰ
[316]	ὡς κατὰ πάντων εἰπεῖν, τὰ	ὄντα	νομίζεται εἶναι, οὐ τὰ μὴ
[319]	Ὁμήρου ἐγκεκωμιάσθαι. Τὸ γὰρ Διὸς	ὄντα	παῖδα μόνον ὑπὸ Διὸς πεπαιδεῦσθαι
[318]	τοὺς τῶν θεῶν ἐν χρείᾳ	ὄντας·	καὶ ἔτι καὶ (νῦν μόνα
[315]	ἔκγονοι οἵας θυσίας θύουσιν Ἕλληνες	ὄντες.	Ὥσπερ καὶ ἡμᾶς αὐτοὺς οἶσθά
[314]	ἀκοῇ τὰ ἀκουόμενα ἀκούεται, τίνι	ὄντι	τῇ ἀκοῇ; Ἀπεκρινάμεθ' ἂν αὐτῷ
[314]	φατὲ (τὰ ὁρώμενα ὁρᾶσθαι, τίνι	ὄντι	τῇ ὄψει ὁρᾶται; Ἄπεκρινάμεθ' ἂν
[314]	νόμῳ τὰ νομιζόμενα νομίζεται, τίνι	ὄντι	τῷ νόμῳ νομίζεται; (Πότερον αἰσθήσει
[316]	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ὃς ἂν ἄρα τοῦ	ὄντος	ἁμαρτάνῃ, τοῦ νομίμου ἁμαρτάνει. ΕΤΑΙΡΟΣ
[314]	Ὡς περὶ καλοῦ ἄρα τινὸς	ὄντος	δεῖ τοῦ νόμου διανοεῖσθαι, καὶ
[315]	Ὁ νόμος ἄρα βούλεται τοῦ	ὄντος	εἶναι ἐξεύρεσις. ΕΤΑΙΡΟΣ Πῶς οὖν,
[315]	ἧττον ὁ νόμος εἶναι τοῦ	ὄντος	ἐξεύρεσις· οἱ δ' ἄρα μὴ
[315]	εἰ ὁ νόμος ἐστὶν τοῦ	ὄντος	ἐξεύρεσις, οὐκ ἀεὶ τοῖς αὐτοῖς
[315]	Οὐκοῦν ἡ ἀληθὴς δόξα τοῦ	ὄντος	ἐστὶν ἐξεύρεσις; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἔστιν γάρ.
[317]	ἄρα ὡμολογήσαμεν νόμον εἶναι τοῦ	ὄντος	εὕρεσιν. ΕΤΑΙΡΟΣ Φαίνεται. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἔτι
[321]	οἱ νόμοι εἰσίν, ἅτε τοῦ	ὄντος	περὶ πόλεως οἰκήσεως ἐξευρόντος εὖ
[320]	ὡς ἀπαιδεύτου τινὸς καὶ χαλεποῦ	ὄντος;	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Δι' ὃ καὶ σύ,
[319]	φοιτᾶν παιδευθησόμενον ὡς ὑπὸ σοφιστοῦ	ὄντος	τοῦ Διός. Ὅτι οὖν τοῦτο
[320]	οἱ οὕτως (ὑπολαμβάνοντες· πολλῶν γὰρ	ὄντων	ἀνθρώπων καὶ Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων,
[321]	γε ἀγαθὸς ἦν καὶ νόμιμος,	ὅπερ	καὶ ἐν τοῖς πρόσθεν ἐλέγομεν,
[313]	νόμος ἡμῖν τί ἐστιν; ΕΤΑΙΡΟΣ	Ὁποῖον	καὶ ἐρωτᾷς τῶν νόμων; ΣΩΚΡΑΤΗΣ
[313]	χρυσός, εἴ με ὡσαύτως ἀνήρου	ὁποῖον	καὶ λέγω χρυσόν, οἴομαί σε
[320]	μέγα δύνανται εἰς δόξαν, ἐφ'	ὁπότερα	ἂν ποιῶσιν εἰς τοὺς ἀνθρώπους,
[317]	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἐὰν οὖν ὁρῶμέν τινας	ὁπουοῦν	τοῦτο ποιοῦντας, πότερα φήσομεν ἐπιστήμονας
[314]	Ἐπειδὴ ὄψει φατὲ (τὰ ὁρώμενα	ὁρᾶσθαι,	τίνι ὄντι τῇ ὄψει ὁρᾶται;
[314]	ὁρᾶσθαι, τίνι ὄντι τῇ ὄψει	ὁρᾶται;	Ἄπεκρινάμεθ' ἂν αὐτῷ ὅτι αἰσθήσει
[317]	νόμοι καὶ διανομαὶ ἐπὶ ταῦτα	ὀρθαί	εἰσιν; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τίς
[317]	νεῖμαι; Καὶ οἱ τίνος νόμοι	ὀρθοί	εἰσιν; ΕΤΑΙΡΟΣ Οἱ τοῦ (αὐλητοῦ
[317]	Οὐκοῦν καὶ ὃ μὲν ἂν	ὀρθὸν	ᾖ, νόμιμον αὐτὸ φήσομεν ἑκάστῳ
[317]	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ὃ δ' ἂν μὴ	ὀρθὸν	ᾖ, οὐκέτι φήσομεν τοῦτο νόμιμον
[317]	χρὴ πόλιν διοικεῖν, τὸ μὲν	ὀρθὸν	νόμος ἐστὶ βασιλικός, τὸ δὲ
[317]	ἐστὶ βασιλικός, τὸ δὲ μὴ	ὀρθὸν	οὔ, ὃ δοκεῖ νόμος εἶναι
[317]	γὰρ ἄνομον. ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Ὀρθῶς	ἄρα ὡμολογήσαμεν νόμον εἶναι τοῦ
[321]	συνιστὰς τὸ σῶμα αὐτό. ΕΤΑΙΡΟΣ	Ὀρθῶς	γε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ Εἰ οὖν δὴ
[319]	ψέξειν ἢ ἐπαινέσεσθαι, μὴ οὐκ	ὀρθῶς	εἴπῃς. Τούτου καὶ ἕνεκα χρὴ
[313]	χρυσόν, οἴομαί σε οὐκ ἂν	ὀρθῶς	ἐρέσθαι. Οὐδὲν γάρ που διαφέρει
[314]	Οὐ γάρ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκ ἄρα	ὀρθῶς	ἔχει ἀποκρίνεσθαι οὕτως ἁπλῶς ὅτι
[315]	ὦ βέλτιστε, εἰ σὺ μὲν	ὀρθῶς	λέγεις, ἐμὲ δὲ τοῦτο λέληθεν.
[319]	εἶναι ἱεροὺς καὶ ξύλα καὶ	ὄρνεα	καὶ ὄφεις, ἀνθρώπους δὲ μή·
[317]	Οὐ δῆτα. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἐὰν οὖν	ὁρῶμέν	τινας ὁπουοῦν τοῦτο ποιοῦντας, πότερα
[313]	τὰ λεγόμενα, ἢ ὄψις τὰ	ὁρώμενα,	ἢ ἀκοὴ τὰ ἀκουόμενα; Ἢ
[313]	μὲν ὄψις, ἄλλο δὲ τὰ	ὁρώμενα·	καὶ ἄλλο μὲν ἀκοή, ἄλλο
[314]	ἀνήρετο, Ἐπειδὴ ὄψει φατὲ (τὰ	ὁρώμενα	ὁρᾶσθαι, τίνι ὄντι τῇ ὄψει
[316]	ἅπασιν. ΕΤΑΙΡΟΣ Ἔμοιγε δοκεῖ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Ὃς	ἂν ἄρα τοῦ ὄντος ἁμαρτάνῃ,
[320]	γὰρ αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος φησίν·	Ὃς	βασιλεύτατος γένετο θνητῶν βασιλήων, καὶ
[315]	ἀνόσιον, Καρχηδόνιοι δὲ θύουσιν ὡς	ὅσιον	ὂν (καὶ νόμιμον αὐτοῖς, καὶ
[320]	τέχνην, ἀλλ' ὑπηρεσίαν τῇ βασιλικῇ,	ὅσον	ἐπιστατεῖν ἐν τοῖς δικαστηρίοις· ὅθεν
[317]	ἀνθρώπων σώματα διανεῖμαι ἄριστος; Οὐχ	ὅσπερ	τὴν ἀξίαν; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ
[317]	καὶ οἱ νόμοι βέλτιστοι, καὶ	ὅστις	περὶ ταῦτα νομικώτατος, καὶ νομεὺς
[319]	πολλὴν χρὴ προμήθειαν ποιεῖσθαι ἀεί,	~ὅταν	μέλλῃς (ἄνδρα ψέξειν ἢ ἐπαινέσεσθαι,
[319]	ἄνδρας. Νεμεσᾷ γὰρ ὁ θεός,	ὅταν	τις ψέγῃ τὸν ἑαυτῷ ὅμοιον
[320]	ἀλλήλοις εἰς μέθην. Καίτοι δῆλον	ὅτι	ἃ ἐνόμιζεν καλὰ εἶναι, ταῦτα
[314]	ὄψει ὁρᾶται; Ἄπεκρινάμεθ' ἂν αὐτῷ	ὅτι	αἰσθήσει ταύτῃ τῇ διὰ τῶν
[314]	τῇ ἀκοῇ; Ἀπεκρινάμεθ' ἂν αὐτῷ	ὅτι	αἰσθήσει ταύτῃ τῇ διὰ τῶν
[321]	νομεὺς ἀγαθός, τοῦτο μέγιστον σημεῖον,	ὅτι	ἀκίνητοι αὐτοῦ οἱ νόμοι εἰσίν,
[315]	Ἀλλ' ἐθέλω, ὦ Σώκρατες, ἀποκρίνεσθαι	ὅτι	ἂν βούλῃ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Φέρε δὴ
[315]	καὶ σὺ ἀκήκοας. Καὶ μὴ	ὅτι	βάρβαροι ἄνθρωποι ἡμῶν ἄλλοις νόμοις
[321]	σὺ ἐρωτᾷς, κακοδοξότερος (γέγονεν. Ἐπεὶ	ὅτι	γε ἀγαθὸς ἦν καὶ νόμιμος,
[313]	νόμων; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τί δ' Ἔστιν	ὅτι	διαφέρει νόμος νόμου κατ' αὐτὸ
[316]	ἐστὶ τὸ σύγγραμμα; ΕΤΑΙΡΟΣ Οἶδα,	ὅτι	ἰατρικῆς. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν ἰατροὺς καλεῖς
[319]	ἕνα τῶν ἡρώων ἐποίησεν Ὅμηρος.	Ὅτι	μὲν γὰρ ὁ Ζεὺς σοφιστής
[314]	ὀρθῶς ἔχει ἀποκρίνεσθαι οὕτως ἁπλῶς	ὅτι	νόμος ἐστὶ δόγμα πόλεως. ΕΤΑΙΡΟΣ
[320]	τῷδε ἄν τις τεκμηρίῳ χρῷτο	ὅτι	οὐδὲν λέγουσιν οἱ οὕτως (ὑπολαμβάνοντες·
[316]	τοῖς ἄλλοις· ἐπειδὰν δ' ἐννοήσω	(ὅτι	οὐδὲν παυόμεθα ἄνω κάτω μετατιθέμενοι
[319]	ὑπὸ σοφιστοῦ ὄντος τοῦ Διός.	Ὅτι	οὖν τοῦτο τὸ γέρας οὐκ
[315]	ὦ Σώκρατες, οὐ χαλεπὸν γνῶναι,	ὅτι	οὔτε οἱ αὐτοὶ ἀεὶ τοῖς
[319]	Ὅμηρος γὰρ περὶ Κρήτης λέγων	ὅτι	πολλοὶ ἄνθρωποι ἐν αὐτῇ εἰσιν
[316]	γὰρ οὐκ ἐννοεῖς ταῦτα μεταπεττευόμενα	ὅτι	ταὐτά ἐστιν. Ἀλλ' ὧδε μετ'
[318]	πολλοὶ ἀσεβῇς. Οὐ γὰρ ἔσθ'	ὅτι	τούτου ἀσεβέστερόν ἐστιν οὐδ' ὅτι
[321]	τε καὶ διὰ βραχέων ἀποκρινόμενοι,	ὅτι	τροφήν τε καὶ πόνους, τῇ
[318]	ὅτι τούτου ἀσεβέστερόν ἐστιν οὐδ'	ὅτι	χρὴ μᾶλλον εὐλαβεῖσθαι, πλὴν εἰς
[319]	τοῦτο τὸ γέρας οὐκ ἔστιν	ὅτῳ	ἀπένειμεν Ὅμηρος τῶν ἡρώων, ὑπὸ
[320]	εὐλαβήσῃ, καὶ ἄλλος πᾶς ἀνὴρ	ὅτῳ	μέλει τοῦ εὐδόκιμον εἶναι, μηδέποτε
[318]	σὺ ὥσπερ οἱ πολλοὶ ἀσεβῇς.	Οὐ	γὰρ ἔσθ' ὅτι τούτου ἀσεβέστερόν
[320]	ἔθηκεν καὶ τοῖς αὑτοῦ πολίταις.	(Οὐ	γάρ που, ὥσπερ γε φαῦλος
[314]	γε οὐκ ἦν πονηρός. ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὐ	γάρ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκ ἄρα ὀρθῶς
[314]	πονηρὸν δόγμα νόμος εἶναι. ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὐ	δῆτα. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀλλὰ μὴν δόξα
[317]	ἕτερα καὶ ἕτερα νόμιμα; ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὐ	δῆτα. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἐὰν οὖν ὁρῶμέν
[316]	ἄνω κάτω μετατιθέμενοι τοὺς νόμους,	οὐ	δύναμαι πεισθῆναι. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἴσως γὰρ
[315]	ἄλλοις. Ἐπεὶ αὐτίκα ἡμῖν μὲν	οὐ	νόμος ἐστὶν ἀνθρώπους θύειν ἀλλ'
[316]	καὶ τὰ αἰσχρὰ αἰσχρά, ἀλλ'	οὐ	τὰ αἰσχρὰ καλὰ οὐδὲ τὰ
[316]	εἰπεῖν, τὰ ὄντα νομίζεται εἶναι,	οὐ	τὰ μὴ ὄντα, καὶ παρ'
[318]	καὶ τραγικόν. (ΕΤΑΙΡΟΣ Τί δέ;	Οὐ	ταῦτα λέγεται περὶ Μίνω; ΣΩΚΡΑΤΗΣ
[319]	σκῆπτρον ἔχοντα πεποίηκε τὸν Μίνων,	οὐ	τὸν Ῥαδάμανθυν· Ῥαδάμανθυν δὲ οὔτ'
[317]	τε καὶ νόμιμά ἐστιν; Ἆρ'	οὐ	τῶν ἐπισταμένων πόλεων ἄρχειν; ΕΤΑΙΡΟΣ
[315]	Ἀλλὰ τοῦτό γε, ὦ Σώκρατες,	οὐ	χαλεπὸν γνῶναι, ὅτι οὔτε οἱ
[313]	νόμος ἐστὶν τὰ νομιζόμενα. ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὔ	μοι δοκεῖ. ~ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τί δῆτ'
[317]	βασιλικός, τὸ δὲ μὴ ὀρθὸν	οὔ,	ὃ δοκεῖ νόμος εἶναι τοῖς
[316]	κήπων ἄρχειν; ΕΤΑΙΡΟΣ Πῶς δ'	οὔ;	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἐπίστανται δ' οἱ κηπουροί.
[317]	συγγράψουσι περὶ τῶν αὐτῶν; ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὔ.	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐδὲ μεταθήσονταί ποτε περὶ
[314]	αὐτὸ ζητεῖν. ΕΤΑΙΡΟΣ Πῶς δ'	οὔ;	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν δόγμα ἔφαμεν εἶναι
[320]	συμποσίων καὶ ταύτης τῆς παιδιᾶς,	οὗ	ἔστιν οἶνος, ἄλλοι ἢ Κρῆτες
[318]	παλαιῶν βασιλέων ἀγαθὸς νομοθέτης γεγονέναι,	οὗ	ἔτι καὶ νῦν τὰ νόμιμα
[320]	χρόνον εὐδαιμονεῖ καὶ Λακεδαίμων, ἀφ'	οὗ	ἤρξατο τούτοις χρῆσθαι, ἅτε θείοις
[321]	ὡς οἴονται ἀπὸ Θέσπιδος ἀρξαμένη	οὐδ'	ἀπὸ Φρυνίχου, ἀλλ' εἰ θέλεις
[319]	Μίνων διὰ βραχέων εἰρημένον, οἷον	οὐδ'	εἰς ἕνα τῶν ἡρώων ἐποίησεν
[318]	ἔσθ' ὅτι τούτου ἀσεβέστερόν ἐστιν	οὐδ'	ὅτι χρὴ μᾶλλον εὐλαβεῖσθαι, πλὴν
[319]	πεποίηκεν οὔτε συγγιγνόμενον τῷ Διὶ	οὐδαμοῦ.	Διὰ ταῦτά φημ' ἐγὼ Μίνων
[317]	τῶν αὐτῶν; ΕΤΑΙΡΟΣ Οὔ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐδὲ	μεταθήσονταί ποτε περὶ τῶν αὐτῶν
[313]	κατὰ τὸ χρυσός· οὕτω δὲ	οὐδὲ	νόμος που νόμου οὐδὲν διαφέρει,
[316]	ἀλλ' οὐ τὰ αἰσχρὰ καλὰ	οὐδὲ	τὰ καλὰ αἰσχρά. ΕΤΑΙΡΟΣ Οὕτως.
[320]	λέγει τὸ τοῦ Διὸς σκῆπτρον	οὐδὲν	ἄλλο ἢ τὴν παιδείαν τὴν
[313]	σε οὐκ ἂν ὀρθῶς ἐρέσθαι.	Οὐδὲν	γάρ που διαφέρει οὔτε χρυσὸς
[313]	δὲ οὐδὲ νόμος που νόμου	οὐδὲν	διαφέρει, ἀλλὰ πάντες εἰσὶν ταὐτόν.
[315]	ἡμῖν ἐξηύρηται; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Βούλεται μὲν	οὐδὲν	ἧττον ὁ νόμος εἶναι τοῦ
[320]	ἄν τις τεκμηρίῳ χρῷτο ὅτι	οὐδὲν	λέγουσιν οἱ οὕτως (ὑπολαμβάνοντες· πολλῶν
[315]	μακρῷ λόγῳ καὶ πάλιν ἐγώ,	(οὐδὲν	μή ποτε συμβῶμεν, ὡς ἐγὼ
[316]	ἄλλοις· ἐπειδὰν δ' ἐννοήσω (ὅτι	οὐδὲν	παυόμεθα ἄνω κάτω μετατιθέμενοι τοὺς
[315]	τοὺς ἀποθανόντας· ἡμεῖς δὲ τούτων	οὐδὲν	ποιοῦμεν. Μυρία δ' ἄν τις
[315]	οὔτε ἀλλήλοις οἱ ἄνθρωποι. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐδέν	τοι θαυμαστόν ἐστιν, ὦ βέλτιστε,
[318]	νομοθέτην; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀλλὰ ταῦτά γε	οὐδέπω	ἴσως ἔτη τριακόσια ἢ ὀλίγῳ
[315]	νόμοις χρώμενοι (ἄνθρωποι, ὡς δοκοῦμεν,	οὐκ	ἀεὶ δύνανται ἐξευρίσκειν ὃ βούλεται
[315]	νόμος ἐστὶν τοῦ ὄντος ἐξεύρεσις,	οὐκ	ἀεὶ τοῖς αὐτοῖς νόμοις χρώμεθα
[317]	τι οὖν οἵ γε ἐπιστάμενοι	οὐκ	ἄλλοτε ἄλλα συγγράψουσι περὶ τῶν
[321]	αὐτὴν ποιεῖ; Τί ἂν ἀποκρινάμενοι	οὐκ	ἂν αἰσχυνθεῖμεν καὶ ὑπὲρ ἡμῶν
[313]	καὶ λέγω χρυσόν, οἴομαί σε	οὐκ	ἂν ὀρθῶς ἐρέσθαι. Οὐδὲν γάρ
[314]	ΕΤΑΙΡΟΣ Οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκ	ἄρα ἁρμόττοι ἂν τὸ πονηρὸν
[313]	Ἄλλο μοι νῦν ἐφάνη. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκ	ἄρα νόμος ἐστὶν τὰ νομιζόμενα.
[314]	πονηρός. ΕΤΑΙΡΟΣ Οὐ γάρ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκ	ἄρα ὀρθῶς ἔχει ἀποκρίνεσθαι οὕτως
[314]	νόμος ἐστὶ δόγμα πόλεως. ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὐκ	ἔμοιγε δοκεῖ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκ ἄρα
[318]	τοῖς αὐλητικοῖς νόμοις νομοθέτης; Ἴσως	οὐκ	ἐννοεῖς, ἀλλ' ἐγὼ βούλει σε
[316]	δύναμαι πεισθῆναι. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἴσως γὰρ	οὐκ	ἐννοεῖς ταῦτα μεταπεττευόμενα ὅτι ταὐτά
[318]	μένει ὡς θεῖα ὄντα; ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὐκ	ἐννοῶ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκ οἶσθα τίνες
[320]	ἀνθρώπων καὶ Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων,	οὐκ	ἔστιν οἵτινες ἀπέχονται συμποσίων καὶ
[319]	Ὅτι οὖν τοῦτο τὸ γέρας	οὐκ	ἔστιν ὅτῳ ἀπένειμεν Ὅμηρος τῶν
[314]	Ἔφαμεν γάρ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τί οὖν;	Οὐκ	ἔστιν τὰ μὲν χρηστὰ δόγματα,
[319]	παῖδα μόνον ὑπὸ Διὸς πεπαιδεῦσθαι	οὐκ	ἔχει ὑπερβολὴν ἐπαίνου τοῦτο γὰρ
[314]	οὐχ ἡ πονηρὰ δόξα, ἆρα	οὐκ	ἤδη τοῦτο κατάδηλον, ὡς ἡ
[314]	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Καὶ μὴν νόμος γε	οὐκ	ἦν πονηρός. ΕΤΑΙΡΟΣ Οὐ γάρ.
[318]	ὄντα; ΕΤΑΙΡΟΣ Οὐκ ἐννοῶ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκ	οἶσθα τίνες παλαιοτάτοις νόμοις χρῶνται
[319]	(ἄνδρα ψέξειν ἢ ἐπαινέσεσθαι, μὴ	οὐκ	ὀρθῶς εἴπῃς. Τούτου καὶ ἕνεκα
[316]	ἔλαττον κουφότερα, ἢ τοὐναντίον; ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὔκ,	ἀλλὰ τὰ πλεῖον ἕλκοντα βαρύτερα,
[317]	φήσομεν τοῦτο νόμιμον εἶναι; ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὐκέτι.	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἄνομον ἄρα γίγνεται. ΕΤΑΙΡΟΣ
[321]	καὶ τῆς ἡλικίας αὑτῶν; ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὐκέτι	τοῦτ' ἔχω εἰπεῖν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀλλὰ
[317]	δ' ἂν μὴ ὀρθὸν ᾖ,	οὐκέτι	φήσομεν τοῦτο νόμιμον εἶναι; ΕΤΑΙΡΟΣ
[314]	ΕΤΑΙΡΟΣ Πῶς δ' οὔ; ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	δόγμα ἔφαμεν εἶναι πόλεως τὸν
[321]	εἰκότα τὸν λόγον εἰρηκέναι. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	εἰ ἐγὼ ἀληθῆ λέγω, δοκοῦσί
[315]	ἡ ἀληθής; ~(ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	ἡ ἀληθὴς δόξα τοῦ ὄντος
[316]	ΕΤΑΙΡΟΣ Οἶδα, ὅτι ἰατρικῆς. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	ἰατροὺς καλεῖς τοὺς ἐπιστήμονας περὶ
[316]	βαρβάρους. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Καλῶς γε ἀπεκρίνω.	Οὐκοῦν	καὶ ἀεί; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί, καὶ
[316]	τὰ δὲ ἔλαττον κουφότερα. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	καὶ ἐν Καρχηδόνι καὶ ἐν
[316]	ἐνθάδε νομίζεται; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	καὶ ἐν Πέρσαις; ΕΤΑΙΡΟΣ Καὶ
[317]	ἄρα γίγνεται. ΕΤΑΙΡΟΣ Ἀνάγκη. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	καὶ ἐν τοῖς συγγράμμασι τοῖς
[317]	τοῦτο ποιοῦντας; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἀνεπιστήμονας. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	καὶ ὃ μὲν ἂν ὀρθὸν
[316]	ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί, καὶ ἀεί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	καὶ οἱ ἰατροὶ συγγράφουσι περὶ
[314]	δίκαιοι; ΕΤΑΙΡΟΣ Πάνυ γε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	καὶ οἱ νόμιμοι νόμῳ νόμιμοι;
[316]	καὶ τὰ ἄδικα (ἄδικα. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	καὶ παρὰ πᾶσιν οὕτως ὡς
[314]	ἄνομοι ἄδικοι; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἄδικοι. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	κάλλιστον ἡ δικαιοσύνη τε καὶ
[314]	τινὰς σοφούς; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἔγωγε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	οἱ σοφοί εἰσιν σοφίᾳ σοφοί;
[318]	Φασί γε ἐκ Κρήτης. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν	οὗτοι παλαιοτάτοις νόμοις χρῶνται τῶν
[316]	καλὰ αἰσχρά. ΕΤΑΙΡΟΣ Οὕτως. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὐκοῦν,	ὡς κατὰ πάντων εἰπεῖν, τὰ
[318]	ταῦτα λέγεται περὶ Μίνω; ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὔκουν	ὑπό γε Ὁμήρου καὶ Ἡσιόδου·
[313]	σοι πρόχειρον, εἰπέ. ΕΤΑΙΡΟΣ Τί	οὖν	ἄλλο νόμος εἴη ἄν, ὦ
[314]	ΕΤΑΙΡΟΣ Πάνυ γε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τί	οὖν	ἂν τούτων ὑπολάβοιμεν μάλιστα τὸν
[315]	τάχ' ἂν ὁμολογήσαιμεν. Εἰ μὲν	οὖν	βούλει, πυνθανόμενός τι παρ' ἐμοῦ
[321]	ΕΤΑΙΡΟΣ Ὀρθῶς γε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ Εἰ	οὖν	δὴ μετὰ τοῦτο ἔροιτο ἡμᾶς,
[319]	συνουσιαστής ἐστιν ἐν λόγοις- ἐφοίτα	οὖν	δι' ἐνάτου ἔτους εἰς τὸ
[318]	Καλῶς τοίνυν λέγεις. Ἔχοις ἂν	οὖν	εἰπεῖν τίς τῶν παλαιῶν ἀγαθὸς
[321]	τοὺς δασμοὺς τελεῖν ἐκείνους. Τοῦτο	οὖν	ἐξήμαρτεν ὁ Μίνως, ἀπεχθόμενος ἡμῖν,
[316]	εἰσίν; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τίνων	οὖν	ἐστιν τὰ περὶ κήπων ἐργασίας
[319]	καὶ μιαρώτατον ὁ πονηρός. Ἤδη	οὖν	καὶ περὶ Μίνω, ὡς αὐτὸν
[316]	ΕΤΑΙΡΟΣ Ἰατρικὰ μέντοι. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἆρ'	οὖν	καὶ τὰ γεωργικὰ συγγράμματα γεωργικοὶ
[318]	Πάνυ μὲν οὖν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἆρ'	οὖν	ὁ Μαρσύας λέγεται καὶ τὰ
[316]	τούτων; ΕΤΑΙΡΟΣ Φημί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ (Πότερον	οὖν	οἱ ἐπιστήμονες ταὐτὰ περὶ τῶν
[317]	Ἀληθῆ λέγεις. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἄλλο τι	οὖν	οἵ γε ἐπιστάμενοι οὐκ ἄλλοτε
[317]	ΕΤΑΙΡΟΣ Οὐ δῆτα. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἐὰν	οὖν	ὁρῶμέν τινας ὁπουοῦν τοῦτο ποιοῦντας,
[314]	(ΕΤΑΙΡΟΣ Ἔφαμεν γάρ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τί	οὖν;	Οὐκ ἔστιν τὰ μὲν χρηστὰ
[320]	τὴν Κρήτην. ΕΤΑΙΡΟΣ Διὰ τί	οὖν	ποτε, ὦ Σώκρατες, αὕτη ἡ
[313]	πᾶν τί ἐστιν νόμος. Εἰ	οὖν	σοι πρόχειρον, εἰπέ. ΕΤΑΙΡΟΣ Τί
[318]	σε ὑπομνήσω; ΕΤΑΙΡΟΣ Πάνυ μὲν	οὖν.	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἆρ' οὖν ὁ Μαρσύας
[314]	δὲ πονηρά; ΕΤΑΙΡΟΣ Εστιν μὲν	οὖν.	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Καὶ μὴν νόμος γε
[317]	οἱ βασιλικοί; ΕΤΑΙΡΟΣ Οὗτοι μὲν	οὖν.	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Πολιτικὰ ἄρα ταῦτα συγγράμματά
[321]	ἀγαθὸν στρατηγόν. ΕΤΑΙΡΟΣ Πάνυ μὲν	οὖν.	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Φέρε δὴ πρὸς Διὸς
[318]	Ἑλλήνων; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οἶσθα	οὖν	τίνες τούτων ἀγαθοὶ βασιλῆς ἦσαν;
[316]	καμνόντων; ΕΤΑΙΡΟΣ Ἔγωγε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οἶσθα	οὖν	τίνος τέχνης τοῦτ' ἐστὶ τὸ
[319]	βασίλευε Διὸς μεγάλου ὀαριστής. (Ἔστιν	οὖν	τοῦτο Ὁμήρου ἐγκώμιον εἰς Μίνων
[319]	σοφιστοῦ ὄντος τοῦ Διός. Ὅτι	οὖν	τοῦτο τὸ γέρας οὐκ ἔστιν
[315]	ὄντος εἶναι ἐξεύρεσις. ΕΤΑΙΡΟΣ Πῶς	οὖν,	ὦ Σώκρατες, εἰ ὁ νόμος
[320]	ἔθηκε τοῖς αὑτοῦ πολίταις, δι'	οὓς	ἥ τε Κρήτη τὸν πάντα
[320]	οὗτός ἐστι τῶν ἄλλων νόμων	οὓς	Μίνως ἔθηκε, μὴ συμπίνειν ἀλλήλοις
[317]	Πολιτικὰ ἄρα ταῦτα συγγράμματά ἐστιν,	οὓς	οἱ ἄνθρωποι νόμους καλοῦσι, βασιλέων
[320]	ἤρξατο τούτοις χρῆσθαι, ἅτε θείοις	οὖσιν.	Ῥαδάμανθυς δὲ ἀγαθὸς μὲν ἦν
[319]	οὐ τὸν Ῥαδάμανθυν· Ῥαδάμανθυν δὲ	οὔτ'	ἐνταῦθα δικάζοντα πεποίηκεν οὔτε συγγιγνόμενον
[315]	αὐτοῖς ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ νομίζομεν	οὔτε	ἀλλήλοις οἱ ἄνθρωποι. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐδέν
[315]	γὰρ εὐρυχωρία τῆς ἀποδείξεως ὡς	οὔτε	ἡμεῖς ἡμῖν αὐτοῖς ἀεὶ κατὰ
[313]	που διαφέρει οὔτε χρυσὸς (χρυσοῦ	οὔτε	λίθος λίθου κατά γε τὸ
[315]	Σώκρατες, οὐ χαλεπὸν γνῶναι, ὅτι	οὔτε	οἱ αὐτοὶ ἀεὶ τοῖς αὐτοῖς
[319]	δὲ οὔτ' ἐνταῦθα δικάζοντα πεποίηκεν	οὔτε	συγγιγνόμενον τῷ Διὶ οὐδαμοῦ. Διὰ
[313]	ἐρέσθαι. Οὐδὲν γάρ που διαφέρει	οὔτε	χρυσὸς (χρυσοῦ οὔτε λίθος λίθου
[321]	νόμοις χρῆσθαι; ΕΤΑΙΡΟΣ Φαίνονται. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὗτοι	ἄρα τῶν παλαιῶν ἄριστοι νομοθέται
[316]	Κηπουρικοὶ ἄρα νόμοι ἡμῖν εἰσιν	οὗτοι.	ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τῶν ἐπισταμένων
[315]	καὶ οἱ ἐν τῇ Λυκαίᾳ	οὗτοι	καὶ οἱ τοῦ Ἀθάμαντος ἔκγονοι
[317]	τε καὶ οἱ βασιλικοί; ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὗτοι	μὲν οὖν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Πολιτικὰ ἄρα
[316]	ΕΤΑΙΡΟΣ Μαγείρων. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Μαγειρικοὶ ἄρα	οὗτοι	νόμοι εἰσί; ΕΤΑΙΡΟΣ Μαγειρικοί. ~ΣΩΚΡΑΤΗΣ
[318]	γε ἐκ Κρήτης. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν	οὗτοι	παλαιοτάτοις νόμοις χρῶνται τῶν Ἑλλήνων;
[318]	λέγεις. ΕΤΑΙΡΟΣ Ἀλλὰ τί μὴν	οὗτοι	περὶ Μίνω λέγουσιν; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἐγὼ
[317]	Ὁ νομικώτατος ἄρα ἐν τούτοις,	οὗτος	αὐλητικώτατος. ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τίς
[317]	τὰ σπέρματα; ΕΤΑΙΡΟΣ Γεωργός. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὗτος	δὲ τὰ ἄξια σπέρματα ἑκάστῃ
[320]	Κρητῶν. Ἐν Κρήτῃ δὲ εἷς	οὗτός	ἐστι τῶν ἄλλων νόμων οὓς
[317]	ΕΤΑΙΡΟΣ Πάνυ γε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τίς	οὗτος;	~(ΕΤΑΙΡΟΣ Παιδοτρίβης. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὗτος τὴν
[320]	τῷ καὶ πολέων βασίλευεν. Καὶ	οὗτος	λέγει τὸ τοῦ Διὸς σκῆπτρον
[319]	ἑαυτῷ ἐναντίως ἔχοντα· ἔστι δ'	οὗτος	ὁ ἀγαθός. Μὴ γάρ τι
[318]	Τίς οὗτος; ~(ΕΤΑΙΡΟΣ Παιδοτρίβης. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Οὗτος	τὴν ἀνθρωπείαν ἀγέλην τοῦ σώματος
[313]	εἶναι καὶ κατὰ τὸ χρυσός·	οὕτω	δὲ οὐδὲ νόμος που νόμου
[316]	ἁμαρτάνῃ, τοῦ νομίμου ἁμαρτάνει. ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὕτω	μέν, ὦ Σώκρατες, ὡς σὺ
[314]	ὤτων δηλούσῃ ἡμῖν τὰς φωνάς.	οὕτω	τοίνυν καὶ εἰ ἀνέροιτο ἡμᾶς,
[314]	Οὐκ ἄρα ὀρθῶς ἔχει ἀποκρίνεσθαι	οὕτως	ἁπλῶς ὅτι νόμος ἐστὶ δόγμα
[313]	νόμος, ἄλλο δὲ τὰ νομιζόμενα;	Οὕτως	ἢ πῶς σοι δοκεῖ; ΕΤΑΙΡΟΣ
[314]	τε καὶ ὁ νόμος; ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὕτως.	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Αἴσχιστον δὲ ἡ ἀδικία
[316]	οὐδὲ τὰ καλὰ αἰσχρά. ΕΤΑΙΡΟΣ	Οὕτως.	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν, ὡς κατὰ πάντων
[320]	χρῷτο ὅτι οὐδὲν λέγουσιν οἱ	οὕτως	(ὑπολαμβάνοντες· πολλῶν γὰρ ὄντων ἀνθρώπων
[316]	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν καὶ παρὰ πᾶσιν	οὕτως	ὡς ἐνθάδε νομίζεται; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί.
[314]	Δόξα δὲ χρηστὴ τίς ἐστιν;	Οὐχ	ἡ ἀληθής; ~(ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ
[314]	ὁ νόμος εἶναι· ἐπειδὴ δὲ	οὐχ	ἡ πονηρὰ δόξα, ἆρα οὐκ
[313]	γὰρ ἕκαστος αὐτῶν ἐστιν ὁμοίως,	οὐχ	ὁ μὲν μᾶλλον, ὁ δ'
[318]	ἄριστοι ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων;	Οὐχ	οἱ τοῦ βασιλέως; Φάθι. ΕΤΑΙΡΟΣ
[320]	(ὑπὸ τοῦ Μίνω. Ἐπεπαίδευτο μέντοι	οὐχ	ὅλην τὴν βασιλικὴν τέχνην, ἀλλ'
[317]	τῶν ἀνθρώπων σώματα διανεῖμαι ἄριστος;	Οὐχ	ὅσπερ τὴν ἀξίαν; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί.
[321]	δὲ τραγῳδία ἐστὶν παλαιὸν ἐνθάδε,	οὐχ	ὡς οἴονται ἀπὸ Θέσπιδος ἀρξαμένη
[319]	καὶ ξύλα καὶ ὄρνεα καὶ	ὄφεις,	ἀνθρώπους δὲ μή· ἀλλὰ πάντων
[314]	αἰσθήσει ταύτῃ τῇ διὰ τῶν	ὀφθαλμῶν	δηλούσῃ τὰ πράγματα· εἰ δ'
[314]	ὁρώμενα ὁρᾶσθαι, τίνι ὄντι τῇ	ὄψει	ὁρᾶται; Ἄπεκρινάμεθ' ἂν αὐτῷ ὅτι
[314]	τὰ νυνδὴ λεγόμενα ἀνήρετο, Ἐπειδὴ	ὄψει	φατὲ (τὰ ὁρώμενα ὁρᾶσθαι, τίνι
[313]	τὰ λεγόμενα· καὶ ἄλλο μὲν	ὄψις,	ἄλλο δὲ τὰ ὁρώμενα· καὶ
[313]	δοκεῖ εἶναι τὰ λεγόμενα, ἢ	ὄψις	τὰ ὁρώμενα, ἢ ἀκοὴ τὰ
[317]	~ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τῶν ἐπισταμένων, ὡς (ἔοικεν,	ὄψου	σκευασίας ἄρχειν; ΕΤΑΙΡΟΣ Ναί. ΣΩΚΡΑΤΗΣ
[316]	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τίνων δὲ τὰ περὶ	ὄψου	σκευασίας συγγράμματά τε καὶ νόμιμα;

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 18/02/2010