Livre, chapitre
[1, 15]	τε πέρι καὶ δειλίας; (Κλεινίας)	φαίη	που πᾶς ἂν δῆλον ὅτι.
[1, 5]	καὶ ἔξωθεν πόλεμον γιγνομένους ἐπιφανεῖς.	φαίη	ταῦτ' ἄν που καὶ ὁμολογοῖ;
[1, 15]	γίγνεσθαι. (Κλεινίας) καὶ τί τοιοῦτον	φαῖμεν	ἄν, ὦ ξένε, ἐν ἀνθρώποις
[1, 11]	ἑνός, τί μέγα τῇ πόλει	φαῖμεν	ἂν γίγνεσθαι; ἢ τοῦτο οὕτως
[1, 1]	ὄνομα δικαιότατον (γεγονέναι. τοῦτον οὖν	φαῖμεν	ἂν ἡμεῖς γε οἱ Κρῆτες,
[1, 11]	θεοῦ· εἰ δ' ὅπῃ ἐμοὶ	φαίνεται	δεῖ λέγειν, οὐδεὶς φθόνος, ἐπείπερ
[1, 10]	τρόπον δὲ ἄλλον, ὃν ἐμοὶ	φαίνεται	δεῖν, ἐθέλω λέγειν περὶ αὐτοῦ
[1, 5]	ἕνεκα τὰ τῆς εἰρήνης. ~(Κλεινίας)	φαίνεται	μέν πως ὁ λόγος οὗτος,
[1, 12]	ὁ λόγος οὗτος, ὡς ἐμοὶ	φαίνεται,	νῦν βούλοιτ' ἂν μόνην παιδείαν
[1, 2]	ὁ νομοθέτης, ὥς γ' ἐμοὶ	φαίνεται,	πρὸς τοῦτο βλέπων συνετάττετο· ἐπεὶ
[1, 3]	~(Ἀθηναῖος) καλῶς γε, ὦ ξένε,	φαίνῃ	μοι γεγυμνάσθαι πρὸς τὸ διειδέναι
[1, 14]	ἄρα τινὰ ἡμῖν ὠφελίαν ἔχουσα	φαίνηται	μηδὲν τῆς περὶ τὸ σῶμα
[1, 14]	μετὰ νόμου, τοιοῦτον ἀπεργαζόμεθα. (Κλεινίας)	φαινόμεθα.	(Ἀθηναῖος) τί δ' ὅταν ἐπιχειρῶμέν
[1, 5]	γε ἀγαθῶν ὄντων τούτων ἔτι	φαμὲν	ἀμείνους εἶναι καὶ πολὺ τοὺς
[1, 6]	ἄττα μυρία τοιαῦτα· ἡμεῖς δέ	φαμεν	εἶναι τὸ περὶ (νόμους ζήτημα
[1, 5]	χαλεπῇ, Κύρνε, διχοστασίῃ. τοῦτον δή	φαμεν	ἐν πολέμῳ χαλεπωτέρῳ ἀμείνονα ἐκείνου
[1, 11]	δύναμιν ἔχει· διὰ γὰρ ταύτης	φαμὲν	ἰτέον εἶναι τὸν προκεχειρισμένον ἐν
[1, 7]	λόγος. λέγετε οὖν· τὰ συσσίτιά	φαμεν	καὶ τὰ γυμνάσια πρὸς τὸν
[1, 14]	ἥκιστα. (Ἀθηναῖος) ἆρ' οὖν πονηρότατος,	φαμέν,	ὁ τοιοῦτος; (Κλεινίας) πολύ γε.
[1, 16]	ταῦτα θεραπεύειν· ἔστιν δέ που,	φαμέν,	ὡς οἶμαι, πολιτικῆς. ἦ γάρ;
[1, 11]	τοίνυν ἐμοῦ τί ποτε χρὴ	φάναι	παιδείαν εἶναι, σκέψασθε ἂν ἀρέσκῃ
[1, 1]	Λακεδαιμονίοις, ὅθεν ὅδε ἐστίν, οἶμαι	φάναι	τούτους Ἀπόλλωνα. ἦ γάρ; (Μέγιλλος)
[1, 13]	πολὺ λόγων περιττὸν εἰρημένον, (Κλεινίας)	φανείη	δὲ τάχ' ἂν ἴσως τοῦ
[1, 8]	ἐπιτήδευμα, ἐν ᾧ οὐκ ἂν	φανείη	ταὐτὸν τοῦτο τὰ μὲν βλάπτον
[1, 10]	ὅτι πᾶν τούτῳ τῷ τρόπῳ	φανεῖται	πονηρόν, δεσπότου τε καὶ ἄρχοντος
[1, 13]	καὶ ἥττω εἶναι τρόπον τινὰ	φανερὸν	ἂν γίγνοιτο μᾶλλον ὃ νοεῖ,
[1, 9]	γεγόνασίν τε καὶ ἔσονται, διὸ	φανερὸν	ὅρον τοῦτον οὐκ ἄν ποτε
[1, 5]	οὗτος ὁ λόγος, καὶ τί	(φανερόν	ποτε ποιῆσαι βουληθεὶς λέγει ταῦτα;
[1, 15]	ἔχοι. ~(Ἀθηναῖος) τί οὖν; φόβου	φάρμακον	ἔσθ' ὅστις θεὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις,
[1, 15]	οὔτε θεὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις τοιοῦτον	φάρμακον	οὔτε αὐτοὶ μεμηχανήμεθα- τοὺς γὰρ
[1, 14]	τὰ ἰατρεῖα αὐτοὺς βαδίζοντας ἐπὶ	φαρμακοποσίᾳ	ἀγνοεῖν οἰόμεθα ὅτι μετ' ὀλίγον
[1, 6]	τι μόριον, καὶ ταῦτα τὸ	φαυλότατον,	ἐτίθει βλέπων, ἀλλὰ πρὸς πᾶσαν
[1, 5]	πρὸς ταῦτ' οἶμαι κἂν πολὺ	φαυλότερος	(εἴποι Τυρταίου τις τἀληθές, ὅτι
[1, 14]	ἑκόντα ποτὲ ἄνθρωπον εἰς ἅπασαν	φαυλότητα	ἑαυτὸν ἐμβάλλειν. (Ἀθηναῖος) ψυχῆς λέγεις·
[1, 9]	σμικρόν ἐστιν τὸ ἐπιτήδευμα οὐδὲ	φαύλου	διαγνῶναι νομοθέτου. λέγω δ' οὐκ
[1, 13]	ὃ δοξασθείη μὲν ἂν εἶναι	φαύλου	πέρι μῆκος πολὺ λόγων περιττὸν
[1, 5]	(Κλεινίας) πῶς γὰρ οὔ; (Ἀθηναῖος)	φέρε	δή, ποτέρους, καὶ πρὸς πότερον
[1, 10]	(Ἀθηναῖος) σκεψώμεθα δή πῃ τῇδε.	φέρε,	εἴ τις αἰγῶν τροφήν, καὶ
[1, 7]	ξένε, λέγεις. τὴν ἀνδρείαν δέ,	φέρε,	τί θῶμεν; πότερον ἁπλῶς οὕτως
[1, 15]	μάλα εἴχομεν ἂν αὐτῷ διαλέγεσθαι·	φέρε,	ὦ νομοθέτα, εἴτε Κρησὶν εἴθ'
[1, 11]	πολεμίους μαχόμενοι. παιδεία μὲν οὖν	φέρει	καὶ νίκην, νίκη δ' ἐνίοτε
[1, 9]	ὀρθῶς δοκεῖ τὸ τὰς ἡδονὰς	φεύγειν	διακελεύεσθαι τόν γε ἐν Λακεδαίμονι
[1, 14]	ὡς χρὴ γεύεσθαι καὶ μὴ	φεύγειν	παντὶ σθένει κατὰ τὸ δυνατόν;
[1, 7]	γεύοντα τῶν ἡδονῶν καὶ οὐ	φεύγοντα	αὐτάς, καθάπερ τὰς λύπας οὐκ
[1, 8]	πόνους καὶ φόβους καὶ λύπας,	φευξεῖσθαι	τοὺς ἐν ἐκείνοις γεγυμνασμένους καὶ
[1, 8]	ἡγήσατο εἴ τις ἐκ παίδων	(φευξεῖται	διὰ τέλους, ὁπόταν εἰς ἀναγκαίους
[1, 1]	καὶ κατὰ τὰς παρ' ἐκείνου	φήμας	ταῖς πόλεσιν ὑμῖν θέντος τοὺς
[1, 12]	ἄν. ~(Ἀθηναῖος) λέγω δή, καί	φημι	τὸν ὁτιοῦν ἀγαθὸν ἄνδρα μέλλοντα
[1, 14]	(Κλεινίας) ἔοικ' εἶναι· σὺ γοῦν	φῂς	καὶ ἕτοιμος ἦσθα νυνδὴ λέγειν.
[1, 15]	ἢ πῶς λέγομεν; (Κλεινίας) ἔστιν,	φήσει	που, τὸν οἶνον φράζων. (Ἀθηναῖος)
[1, 5]	τοὺς νόμους· ἔστι δέ, ὥς	φησιν	Θέογνις, αὕτη πιστότης ἐν τοῖς
[1, 13]	καὶ κακία κεῖται. μιᾷ γάρ	φησιν	ὁ λόγος δεῖν τῶν ἕλξεων
[1, 5]	εἴ τις πλουσιώτατος ἀνθρώπων εἴη,	φησίν,	οὔτ' εἰ πολλὰ ἀγαθὰ κεκτημένος,
[1, 5]	τῶν ἐν Σικελίᾳ Μεγαρέων, ὅς	φησιν	πιστὸς ἀνὴρ χρυσοῦ τε καὶ
[1, 1]	μὲν οὖν· ἰδόντες δὲ μᾶλλον	φήσομεν.	ἀλλ' ἴωμεν ἀγαθῇ τύχῃ. ~(Ἀθηναῖος)
[1, 11]	ἐμοὶ φαίνεται δεῖ λέγειν, οὐδεὶς	φθόνος,	ἐπείπερ ὡρμήκαμέν γε τοὺς λόγους
[1, 7]	αὐτοῦ συμβαίνει γίγνεσθαι (τῷ μὴ	φθόνῳ	τὰ λεγόμενα ἀλλ' εὐνοίᾳ δεχομένῳ.
[1, 15]	ξένε; (Ἀθηναῖος) γυμνασία γοῦν, ὦ	φίλε,	παρὰ τὰ νῦν θαυμαστὴ ῥᾳστώνης
[1, 11]	ἔσονται. (Κλεινίας) δοκεῖς ἡμῖν, ὦ	φίλε,	τὴν ἐν τοῖς οἴνοις κοινὴν
[1, 10]	γὰρ φύλαξ τῆς τε ὑπαρχούσης	(φιλίας	αὐτοῖς, καὶ ἔτι πλείονος ἐπιμελητὴς
[1, 4]	δέξαιτ' ἄν τις, μᾶλλον ἢ	φιλίας	τε καὶ εἰρήνης ὑπὸ διαλλαγῶν
[1, 9]	ἡμῖν δ' ἐστὶ νῦν, ὦ	φίλοι	ἄνδρες, οὐ περὶ τῶν ἀνθρώπων
[1, 16]	τοιοῦτοι, θυμός, ἔρως, ὕβρις, ἀμαθία,	φιλοκέρδεια,	δειλία, καὶ ἔτι τοιάδε, πλοῦτος,
[1, 11]	ἅπαντες ἡμῶν Ἕλληνες ὑπολαμβάνουσιν ὡς	φιλόλογός	τέ ἐστι καὶ πολύλογος, Λακεδαίμονα
[1, 11]	λέγοις ἂν τοσαῦτα ὁπόσα σοι	φίλον.	(Κλεινίας) καὶ μήν, ὦ ξένε,
[1, 6]	ἀποφήνῃ, ἀλλὰ μὴ πλούτῳ μηδὲ	(φιλοτιμίᾳ.	οὕτως, ὦ ξένοι, ἔγωγε ἤθελον
[1, 4]	ἀλλήλους παραφυλάττειν δύναιτο ὥστε εἶναι	φίλους.	(Κλεινίας) μακρῷ ἀμείνων γίγνοιτ' ἂν
[1, 10]	φίλων δ' ἐν εἰρήνῃ πρὸς	φίλους	κοινωνησόντων φιλοφροσύνης. (Κλεινίας) ὀρθῶς. (Ἀθηναῖος)
[1, 4]	δὲ πρὸς ἀλλήλους ἅμα καὶ	φιλοφροσύνη,	καὶ δὴ καὶ τὸ νικᾶν,
[1, 10]	ἐν εἰρήνῃ πρὸς φίλους κοινωνησόντων	φιλοφροσύνης.	(Κλεινίας) ὀρθῶς. (Ἀθηναῖος) ἔστιν δέ
[1, 16]	καὶ γυναῖκας, οὕτως, ἐν τοῖς	φιλτάτοις	κινδυνεύσαντες, ἦθος ψυχῆς θεάσασθαι; καὶ
[1, 10]	ὁμιλίαις ἐχθρῶν ἐχθροῖς μετὰ πολέμου,	φίλων	δ' ἐν εἰρήνῃ πρὸς φίλους
[1, 14]	νίκην ἀπεργαζόμενα, θάρρος μὲν πολεμίων,	φίλων	δὲ φόβος αἰσχύνης πέρι κακῆς.
[1, 15]	ἑκάστην πόσιν δυστυχῆ γίγνεσθαι, καὶ	φοβεῖσθαι	τὰ παρόντα καὶ τὰ μέλλοντα
[1, 14]	ἡμῶν ἄρα δεῖ γίγνεσθαι καὶ	φοβερὸν	(ἕκαστον· ὧν δ' ἑκάτερον ἕνεκα,
[1, 14]	τί δ' ὅταν ἐπιχειρῶμέν τινα	φοβερὸν	ποιεῖν μετὰ δίκης; ἆρ' οὐκ
[1, 16]	ἀναισχύντους τε καὶ θρασύτητος (γέμοντας,	φοβεροὺς	δὲ εἰς τό τι τολμᾶν
[1, 16]	τὸ δὲ τοὐναντίον ὅτι μάλιστα	φοβησόμεθα.	(Κλεινίας) ἃ τῆς αἰδοῦς ἔλεγες,
[1, 16]	καὶ τὴν ἀφοβίαν ἐν τοῖς	φόβοις	δεῖ καταμελετᾶσθαι, σκεπτέον ἆρα τὸ
[1, 14]	ταῖς ἀλγηδόσιν καὶ τοῖς ἄλλοις	φόβοις,	ἐναντίος δ' ἐστὶ ταῖς πλείσταις
[1, 6]	ὀργαῖς τε αὖ καὶ ἐν	φόβοις,	ὅσαι τε διὰ δυστυχίαν ταραχαὶ
[1, 14]	ποιεῖν φόβων πολλῶν τινων, εἰς	φόβον	ἄγοντες αὐτὸν μετὰ νόμου, τοιοῦτον
[1, 14]	καὶ σμικρὸν ὄφελος, τοῦτον τὸν	φόβον	ἐν τιμῇ μεγίστῃ σέβει, καὶ
[1, 14]	ὃν (δὴ καὶ καλοῦμεν τὸν	φόβον	ἡμεῖς γε, οἶμαι δὲ καὶ
[1, 14]	θάρρος μὲν πολεμίων, φίλων δὲ	φόβος	αἰσχύνης πέρι κακῆς. (Κλεινίας) ἔστι
[1, 14]	ἄλλα πολλὰ καὶ μεγάλα ὁ	φόβος	ἡμᾶς οὗτος σῴζει, καὶ τὴν
[1, 13]	μὲν ὄνομα ἐλπίς, ἴδιον δέ,	φόβος	μὲν ἡ πρὸ λύπης (ἐλπίς,
[1, 10]	τοῖς δεινοῖς ὑπὸ μέθης τοῦ	φόβου	ναυτιᾷ; (Μέγιλλος) καὶ πῶς; (Ἀθηναῖος)
[1, 15]	ὦ νομοθέτα, τοῦ μὲν δὴ	φόβου	σχεδὸν οὔτε θεὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις
[1, 15]	ἂν ἔχοι. ~(Ἀθηναῖος) τί οὖν;	φόβου	φάρμακον ἔσθ' ὅστις θεὸς ἔδωκεν
[1, 14]	προσδοκῶντες γενήσεσθαι. (Κλεινίας) ναί. (Ἀθηναῖος)	φοβούμεθα	δέ γε πολλάκις δόξαν, ἡγούμενοι
[1, 14]	ποῖα δή; (Ἀθηναῖος) τὰ τοιάδε·	φοβούμεθα	μέν που τὰ κακά, προσδοκῶντες
[1, 15]	πρὶν ἀφικνεῖσθαι, τὴν πάντων ἧτταν	φοβούμενος	ἀνθρώπων τοῦ πώματος. (Κλεινίας) ναί·
[1, 11]	θεὸς ἀνεῖλεν, καὶ δὴ καὶ	φοβουμένων	τὸν Περσικὸν Ἀθηναίων στόλον, εἶπεν
[1, 15]	μὴ δεῖν, οὕτω πρὸς τοὺς	φόβους	γυμνάζοιτο, πῶμα μόνον ἀντὶ μυρίων
[1, 7]	πότερον ἁπλῶς οὕτως εἶναι πρὸς	φόβους	(καὶ λύπας διαμάχην μόνον, ἢ
[1, 8]	εἰς ἀναγκαίους ἔλθῃ πόνους καὶ	φόβους	καὶ λύπας, φευξεῖσθαι τοὺς ἐν
[1, 15]	χρῷο δ' ἂν εἰς τοὺς	φόβους	τούτους ἄγων καὶ ἐλέγχων ἐν
[1, 14]	(Ἀθηναῖος) τούτους δὴ δύο ἔλεγον	φόβους·	ὧν ὁ ἕτερος ἐναντίος μὲν
[1, 8]	ταὐτὸν πείσονται τοῖς ἡττωμένοις τῶν	φόβων·	δουλεύσουσι τρόπον ἕτερον καὶ ἔτ'
[1, 14]	φράζειν. καί μοι λέγε· δύο	φόβων	εἴδη σχεδὸν ἐναντία δυνάμεθα κατανοῆσαι;
[1, 10]	μὴν ἀνδρεῖος τῶν δειλῶν ὑπὸ	φόβων	ἧττον τεθορύβηται. (Κλεινίας) καὶ τοῦτο
[1, 8]	τὸ δὲ τῶν λυπῶν καὶ	φόβων,	ὅπερ ἄρτι διεληλύθαμεν, ἡγήσατο εἴ
[1, 14]	ἄφοβόν γε ἕκαστον βουληθέντες ποιεῖν	φόβων	πολλῶν τινων, εἰς φόβον ἄγοντες
[1, 1]	Ὅμηρον λέγεις ὡς τοῦ Μίνω	φοιτῶντος	(πρὸς τὴν τοῦ πατρὸς ἑκάστοτε
[1, 5]	οἳ μὴ τολμήσωσιν μὲν ὁρᾶν	φόνον	αἱματόεντα, καὶ δηίων ὀρέγοιντ' ἐγγύθεν
[1, 3]	Κρητῶν νόμιμα. τόδε δέ μοι	φράζε	ἔτι σαφέστερον· ὃν γὰρ ὅρον
[1, 5]	ἐθέλοντες ἀποθνῄσκειν ἐν ᾧ πολέμῳ	φράζει	Τύρταιος τῶν μισθοφόρων εἰσὶν πάμπολλοι,
[1, 14]	δὲ σαφέστερον ὃ βούλομαι πειράσομαι	φράζειν.	ἐρωτῶ γὰρ τὸ τοιόνδε· ἆρα
[1, 14]	ὡς ἔοιχ' ἡμῖν ἤδη πειρατέον	φράζειν.	καί μοι λέγε· δύο φόβων
[1, 10]	(Ἀθηναῖος) εἰκὸς λέγεις· ἀλλ' ἐμοῦ	φράζοντος	πειρῶ μανθάνειν. τὸ μὲν γὰρ
[1, 6]	αὐτός τε ἀκούειν; βούλει σοι	φράζω;	(Κλεινίας) πάνυ μὲν οὖν. (Ἀθηναῖος)
[1, 15]	ἔστιν, φήσει που, τὸν οἶνον	φράζων.	(Ἀθηναῖος) ἦ καὶ τοὐναντίον ἔχει
[1, 6]	ὀξὺ βλέπων, ἄνπερ ἅμ' ἕπηται	φρονήσει·	ὃ δὴ πρῶτον αὖ τῶν
[1, 14]	καὶ μνήμας καὶ δόξας καὶ	φρονήσεις;	πότερον ὡσαύτως σφοδροτέρας; ἢ πάμπαν
[1, 6]	φύλακας ἐπιστήσει, τοὺς μὲν διὰ	φρονήσεως,	τοὺς δὲ δι' ἀληθοῦς δόξης
[1, 6]	θείων ἡγεμονοῦν ἐστιν ἀγαθῶν, ἡ	φρόνησις,	δεύτερον δὲ μετὰ νοῦ σώφρων
[1, 5]	ἀμείνων δικαιοσύνη καὶ (σωφροσύνη καὶ	φρόνησις	εἰς ταὐτὸν ἐλθοῦσαι μετ' ἀνδρείας,
[1, 10]	γε συνουσίας, ὡς ἔοικεν, αὐτὸν	φρόνιμον	εἶναι δεῖ· γίγνεται γὰρ φύλαξ
[1, 9]	λέγε ταῦτα· πολλαὶ γὰρ δὴ	φυγαὶ	καὶ διώξεις ἀτέκμαρτοι γεγόνασίν τε
[1, 2]	ἄρχοντας καὶ (ἀρχομένους διακεκοσμημένους εἶναι	φύλακας	αὐτῶν, τοῦτο καὶ ἐν εἰρήνῃ
[1, 6]	θεὶς τοὺς νόμους ἅπασιν τούτοις	φύλακας	ἐπιστήσει, τοὺς μὲν διὰ φρονήσεως,
[1, 2]	ὑπ' αὐτοῦ τοῦ πράγματος ἀναγκάζονται	φυλακῆς	αὑτῶν ἕνεκα συσσιτεῖν τοῦτον τὸν
[1, 2]	εἰ δὴ πολέμου γε ὄντος	φυλακῆς	ἕνεκα δεῖ συσσιτεῖν καί τινας
[1, 10]	φρόνιμον εἶναι δεῖ· γίγνεται γὰρ	φύλαξ	τῆς τε ὑπαρχούσης (φιλίας αὐτοῖς,
[1, 6]	τῶν πολιτῶν καὶ τὰ ἀναλώματα	φυλάττειν	ὅντιν' ἂν γίγνηται τρόπον, καὶ
[1, 2]	συνετάξατο, καὶ κατὰ ταῦτα (οὕτω	φυλάττειν	παρέδωκε τοὺς νόμους, ὡς τῶν
[1, 8]	θηλείᾳ καὶ τῇ τῶν ἀρρένων	φύσει	εἰς κοινωνίαν ἰούσῃ τῆς γεννήσεως
[1, 6]	δὲ πάντα ἐκείνων ἔμπροσθεν τέτακται	φύσει,	καὶ δὴ καὶ τῷ νομοθέτῃ
[1, 15]	πράττοι, εἴτε τις ἑαυτῷ πιστεύων	φύσει	καὶ μελέτῃ καλῶς παρεσκευάσθαι, μηδὲν
[1, 4]	πέρι νόμων, ἥτις ποτ' ἐστὶν	φύσει.	(Κλεινίας) ἀληθέστατα, ὦ ξένε, λέγεις.
[1, 5]	συνακολουθήσατε. προστησώμεθα γοῦν Τύρταιον, τὸν	φύσει	μὲν Ἀθηναῖον, τῶνδε δὲ πολίτην
[1, 8]	δύο γὰρ αὗται πηγαὶ μεθεῖνται	φύσει	ῥεῖν, ὧν ὁ μὲν ἀρυτόμενος
[1, 16]	ἓν εἴη, τὸ γνῶναι τὰς	φύσεις	τε καὶ ἕξεις τῶν ψυχῶν,
[1, 8]	ἡ περὶ ταῦτα ἡδονὴ κατὰ	φύσιν	ἀποδεδόσθαι δοκεῖ, ἀρρένων δὲ πρὸς
[1, 11]	ἀνακαθαιρόμενος. τὸ δὲ ἡ κατὰ	φύσιν	αὐτοῦ διόρθωσις οὐκ ἂν δύναιτο
[1, 2]	πόλεις ἀεὶ πόλεμον ἀκήρυκτον κατὰ	φύσιν	εἶναι. καὶ σχεδὸν ἀνευρήσεις, οὕτω
[1, 8]	ἢ θηλειῶν πρὸς θηλείας παρὰ	φύσιν	καὶ τῶν πρώτων τὸ τόλμημ'
[1, 2]	γὰρ τῆς χώρας πάσης Κρήτης	φύσιν	(ὁρᾶτε ὡς οὐκ ἔστι, καθάπερ
[1, 8]	τοῦτο τὸ ἐπιτήδευμα καὶ κατὰ	φύσιν,	τὰς περὶ τὰ ἀφροδίσια ἡδονὰς
[1, 3]	τοῦτο ἐν αὑταῖς ἢ μὴ	φῶμεν;	(Κλεινίας) τὸ κρείττω τε ἑαυτῆς
[1, 3]	ὁ δὲ ἥττων (ἐστί, πότερα	φῶμεν	οἰκίαν τε καὶ κώμην καὶ
[1, 7]	μὴ καλῶς ἔχει, μιᾷ δὲ	φωνῇ	καὶ ἐξ ἑνὸς στόματος πάντας
[1, 11]	καί μοι νῦν ἥ τε	φωνὴ	προσφιλὴς ὑμῶν, τό τε ὑπὸ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 12/05/2005