Pages
[192]	τοῦτον ἀνδρεῖον καλοῖς ἄν; ΛΑΧΗΣ	Μὰ	Δί' οὐκ ἔγωγε. ~ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀλλ'
[195]	γε Νικίας. ΛΑΧΗΣ Οὐ μέντοι	μὰ	Δία· ταῦτά τοι καὶ ληρεῖ.
[193]	οὖν σοι δοκοῦμεν λέγειν; ΛΑΧΗΣ	Μὰ	τὸν Δί' ὦ Σώκρατες, ἐμοὶ
[190]	τί ἐστιν ἀνδρεία. ΛΑΧΗΣ Οὐ	μὰ	τὸν Δία, ὦ Σώκρατες, οὐ
[179]	ὅτι καλὸν εἴη τῷ νέῳ	μαθεῖν	ἐν ὅπλοις μάχεσθαι· καὶ ἐπῄνει
[181]	ἐπιτήδειον εἶναι ἢ οὔ, τὸ	μαθεῖν	ἐν ὅπλοις μάχεσθαι; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀλλὰ
[200]	μοι καὶ μάλα σφόδρα δεῖσθαι	μαθεῖν.	ΛΑΧΗΣ Σοφὸς γάρ τοι σὺ
[186]	γὰρ χρήμασιν ἐμοῦ δυνατώτεροι, ὥστε	μαθεῖν	παρ' ἄλλων, καὶ ἅμα πρεσβύτεροι,
[182]	καλὰ καὶ πολλοῦ ἄξια ἀνδρὶ	μαθεῖν	τε καὶ ἐπιτηδεῦσαι, ὧν καθηγήσαιτ'
[182]	εἰ δ' ἔστιν μὲν μὴ	μάθημα,	ἀλλ' ἐξαπατῶσιν οἱ ὑπισχνούμενοι, ἢ
[184]	Λυσίμαχε, ἡ περὶ τοῦτο τὸ	μάθημα	εἶναι σπουδή· χρὴ δ' ὅπερ
[180]	ζητεῖς περὶ τοὺς νέους ἢ	μάθημα	ἢ ἐπιτήδευμα καλόν. ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Πῶς
[182]	ὀνήσει μέν τι τοῦτο τὸ	μάθημα	καὶ ἐν τῇ μάχῃ αὐτῇ,
[182]	ἀλλ' ἐξαπατῶσιν οἱ ὑπισχνούμενοι, ἢ	μάθημα	μὲν τυγχάνει ὄν, μὴ μέντοι
[180]	ἄλλων, εἴ τι ἔχετε ἐπαινέσαι	μάθημα	νέῳ ἀνδρὶ ἢ ἐπιτήδευμα, καὶ
[184]	εἴτε οὕτω σμικρὰς ὠφελίας ἔχει	μάθημα	ὄν, εἴτε μὴ ὂν φασὶ
[182]	ὁπλιτικὸν τοῦτο, (εἰ μέν ἐστιν	μάθημα,	ὅπερ φασὶν οἱ διδάσκοντες, καὶ
[179]	τις ἡμῖν καὶ τοῦτο τὸ	μάθημα,	ὅτι καλὸν εἴη τῷ νέῳ
[184]	φασὶ καὶ προσποιοῦνται αὐτὸ εἶναι	μάθημα,	οὐκ ἄξιον ἐπιχειρεῖν μανθάνειν. Καὶ
[182]	ὧν καθηγήσαιτ' ἂν τοῦτο τὸ	μάθημα.	Προσθήσομεν δ' αὐτῷ οὐ σμικρὰν
[181]	τί φατε; τί δοκεῖ; τὸ	μάθημα	τοῖς μειρακίοις ἐπιτήδειον εἶναι ἢ
[181]	γὰρ καὶ (ἐμοὶ τοῦτο τὸ	μάθημα	τοῖς νέοις ὠφέλιμον εἶναι ἐπίστασθαι
[182]	ὅτι τὰ τούτων ἐχόμενα καὶ	μαθήματα	πάντα καὶ ἐπιτηδεύματα καὶ καλὰ
[180]	συμβουλεύειν καὶ περὶ τούτου τοῦ	μαθήματος,	εἴτε δοκεῖ χρῆναι μανθάνειν εἴτε
[182]	δὲ καὶ εἰς ἄλλου καλοῦ	μαθήματος	ἐπιθυμίαν παρακαλεῖ τὸ τοιοῦτον· πᾶς
[185]	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν νῦν φαμεν περὶ	μαθήματος	σκοπεῖν τῆς ψυχῆς ἕνεκα τῆς
[182]	μάχεσθαι ἐπιθυμήσειε καὶ τοῦ ἑξῆς	μαθήματος	τοῦ περὶ τὰς τάξεις, καὶ
[182]	Νικία, χαλεπὸν λέγειν περὶ ὁτουοῦν	μαθήματος	ὡς οὐ χρὴ μανθάνειν· πάντα
[190]	τε ἐξ ἐπιτηδευμάτων τε καὶ	μαθημάτων	παραγενέσθαι. Ἀλλὰ πειρῶ εἰπεῖν ὃ
[189]	ὅτι λέγω, ἀλλ' ὧδε ῥᾷον	μαθήσεσθε.	~(Εἰ τυγχάνομεν ἐπιστάμενοι ὅτι ὄψις
[190]	δοκεῖ ἡ ἐν τοῖς ὅπλοις	μάθησις;	Δοκεῖ δέ που τοῖς πολλοῖς
[180]	τῷ (ὑεῖ διδάσκαλον μουσικῆς, Ἀγαθοκλέους	μαθητὴν	Δάμωνα, ἀνδρῶν χαριέστατον οὐ μόνον
[186]	λέγει οὔτε γὰρ εὑρετὴς οὔτε	μαθητὴς	οὐδενὸς περὶ τῶν τοιούτων γεγονέναι
[186]	τῶν νέων τροφῆς, καὶ πότερα	μαθόντε	παρά του ἐπίστασθον ἢ αὐτὼ
[186]	αὐτὼ ἐξευρόντε, καὶ εἰ μὲν	μαθόντε,	~(τίς ὁ διδάσκαλος ἑκατέρῳ καὶ
[179]	τοῦτο σκοποῦμεν, τί ἂν οὗτοι	μαθόντες	ἢ ἐπιτηδεύσαντες ὅτι ἄριστοι γένοιντο.
[183]	ζητεῖν καὶ ἐπιτηδεύειν, ~(ὅτι ἂν	μαθόντες	καὶ ἐπιτηδεύσαντες πλεονεκτοῖεν τῶν ἄλλων
[182]	τὸ τοιοῦτον· πᾶς γὰρ ἂν	μαθὼν	ἐν ὅπλοις μάχεσθαι ἐπιθυμήσειε καὶ
[185]	ἀγωνίαν τεχνικώτατος; ἆρ' οὐχ ὁ	μαθὼν	καὶ ἐπιτηδεύσας, ᾧ καὶ διδάσκαλοι
[197]	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ Πρέπει μέν που, ὦ	μακάριε,	τῶν μεγίστων προστατοῦντι μεγίστης φρονήσεως
[179]	χρὴ ἀκοῦσαι, κἂν ᾖ ὀλίγῳ	μακρότερα.	Συσσιτοῦμεν γὰρ δὴ ἐγώ τε
[191]	τοὺς τοῦ Αἰνείου ἵππους κραιπνὰ	μάλ'	ἔνθα καὶ ἔνθα. (Ἔφη αὐτοὺς
[190]	ἀνδρείαν. Ἦ γάρ; ΛΑΧΗΣ Καὶ	μάλα	δὴ οὕτω δοκεῖ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τοῦτο
[200]	φθονήσω· δοκεῖς (γάρ μοι καὶ	μάλα	σφόδρα δεῖσθαι μαθεῖν. ΛΑΧΗΣ Σοφὸς
[182]	πόνον ἔχει καὶ ἅμα προσήκει	μάλιστ'	ἐλευθέρῳ τοῦτό τε τὸ γυμνάσιον
[200]	εἰδότε, δίκαιον ἂν ἦν ἐμὲ	μάλιστα	ἐπὶ τοῦτο τὸ ἔργον παρακαλεῖν,
[179]	δέδοκται ἐπιμεληθῆναι ὡς οἷόν τε	μάλιστα,	καὶ μὴ ποιῆσαι ὅπερ οἱ
[201]	λόγος κοινῇ πάντας ἡμᾶς ζητεῖν	μάλιστα	μὲν ἡμῖν αὐτοῖς διδάσκαλον ὡς
[183]	καὶ πᾶσι μᾶλλον ἐπιδεικνυμένους, καὶ	μάλιστα	τούτοις οἳ κἂν αὐτοὶ ὁμολογήσειαν
[183]	λέληθεν αὐτὸ τοῦτο, ὅτι ἐκεῖνοι	μάλιστα	τῶν Ἑλλήνων σπουδάζουσιν ἐπὶ τοῖς
[187]	δῆλος ἔτι εἶ. ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Τί	μάλιστα,	ὦ Νικία; ΝΙΚΙΑΣ Οὔ μοι
[196]	Λέγε δή μοι, ὦ Νικία	μᾶλλον	δ' ἡμῖν· κοινούμεθα (γὰρ ἐγώ
[189]	φέρει, σχεδὸν δέ τι καὶ	μᾶλλον	ἐξ ἀρχῆς εἴη ἄν. Εἰ
[183]	δὲ περιιόντας αὐτὴν καὶ πᾶσι	μᾶλλον	ἐπιδεικνυμένους, καὶ μάλιστα τούτοις οἳ
[195]	τῳ τοῦτό ἐστιν τὸ ὑγιαίνειν	μᾶλλον	ἢ τὸ κάμνειν, ἡγῇ σὺ
[188]	ἂν δοκῇ ἄμεινον λέγειν, τοσούτῳ	μᾶλλον,	καὶ ποιεῖ αὖ δοκεῖν εἶναι
[185]	Πῶς λέγεις; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ὧδε ἴσως	μᾶλλον	κατάδηλον ἔσται. Οὔ μοι δοκεῖ
[197]	ὦ Σώκρατες, σοφιστῇ τὰ τοιαῦτα	μᾶλλον	κομψεύεσθαι ἢ ἀνδρὶ ὃν ἡ
[196]	παθεῖν ἢ μὴ παθεῖν, τί	μᾶλλον	μάντει προσήκει κρῖναι ἢ ἄλλῳ
[195]	(θαρραλέα ἴσασιν· ἀλλ' οὐδέν τι	μᾶλλον	οὗτοι ἀνδρεῖοί εἰσιν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τί
[184]	Σώκρατες. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Αὐτῷ ἄρ' ἂν	μᾶλλον	πείθοιο ἢ τέτταρσιν οὖσιν ἡμῖν;
[200]	Λυσίμαχε, εἴ τι σοῦ ἂν	μᾶλλον	ὑπακούοι Σωκράτης. ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Δίκαιόν γέ
[196]	~ΝΙΚΙΑΣ Ὧι ἐγὼ λέγω πολὺ	μᾶλλον,	ὦ βέλτιστε· ἐπεὶ μάντιν γε
[189]	ἐμὲ ὅτι ἂν βούλῃ, καὶ	μανθάνειν	γε ὅτι αὖ ἐγὼ οἶδα·
[182]	οἷον Νίκιας λέγει, χρὴ αὐτὸ	μανθάνειν·	εἰ δ' ἔστιν μὲν μὴ
[180]	τοῦ μαθήματος, εἴτε δοκεῖ χρῆναι	μανθάνειν	εἴτε μή, καὶ περὶ τῶν
[185]	εἴτε χρὴ αὐτὸ τοὺς νεανίσκους	μανθάνειν	εἴτε μή; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Πάνυ μὲν
[188]	τὸ τοῦ Σόλωνος καὶ ἀξιοῦντα	μανθάνειν	ἕωσπερ ἂν ζῇ, καὶ μὴ
[184]	εἶναι μάθημα, οὐκ ἄξιον ἐπιχειρεῖν	μανθάνειν.	Καὶ γὰρ οὖν μοι δοκεῖ,
[192]	τῷ λέγειν καὶ ἐν τῷ	μανθάνειν	καὶ ἐν ἄλλοις πολλοῖς, καὶ
[194]	λέγει. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀλλ' ἐγὼ δοκῶ	μανθάνειν,	καί μοι δοκεῖ ἁνὴρ σοφίαν
[182]	τί καὶ δέοι ἂν αὐτὸ	μανθάνειν;	λέγω δὲ ταῦτα περὶ αὐτοῦ
[201]	ὅσῳπερ γεραίτατός εἰμι, τοσούτῳ προθυμότατα	μανθάνειν	μετὰ τῶν νεανίσκων. Ἀλλά μοι
[182]	ὁτουοῦν μαθήματος ὡς οὐ χρὴ	μανθάνειν·	πάντα γὰρ ἐπίστασθαι ἀγαθὸν δοκεῖ
[181]	ἀκούειν πρότερον τί λέγουσιν καὶ	μανθάνειν	παρ' αὐτῶν· ἐὰν δ' ἔχω
[189]	ἂν κτήσαιτο. Ἵσως οὖν οὐ	μανθάνετέ	μου ὅτι λέγω, ἀλλ' ὧδε
[194]	Ἔγωγε, καὶ οὐ σφόδρα γε	μανθάνω	ὃ λέγει. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀλλ' ἐγὼ
[196]	ΛΑΧΗΣ Ἀλλ' ἐγὼ τούτου οὐ	μανθάνω,	ὦ Σώκρατες, ὅτι βούλεται λέγειν·
[189]	τοιούτου, καὶ οὐκ ἂν ἀχθοίμην	μανθάνων,	ἀλλὰ καὶ ἐγὼ τῷ Σόλωνι,
[189]	ἵνα μὴ δυσμαθὴς φαίνωμαι ἀηδῶς	μανθάνων·	εἰ δὲ νεώτερος ὁ διδάσκων
[195]	οὔτε ἀνδρεῖος; ΝΙΚΙΑΣ Τί δέ;	Μάντει	αὖ οἴει προσήκει τὰ δεινὰ
[196]	ἢ μὴ παθεῖν, τί μᾶλλον	μάντει	προσήκει κρῖναι ἢ ἄλλῳ ὁτῳοῦν;
[195]	(ΛΑΧΗΣ Ἔγωγε, ὅτι γε τοὺς	μάντεις	καλεῖ τοὺς ἀνδρείους· τίς γὰρ
[199]	ἄρχειν, ἀλλὰ τὸν στρατηγὸν τοῦ	μάντεως.	Φήσομεν ταῦτα, ὦ Λάχης; ΛΑΧΗΣ
[198]	τὸ μέλλον ἔσεσθαι, οὐδὲ τῇ	μαντικῇ	οἴεται δεῖν ὑπηρετεῖν ἀλλὰ ἄρχειν,
[196]	πολὺ μᾶλλον, ὦ βέλτιστε· ἐπεὶ	μάντιν	γε τὰ σημεῖα μόνον δεῖ
[196]	ὅτι βούλεται λέγειν· οὔτε γὰρ	μάντιν	οὔτε ἰατρὸν οὔτε ἄλλον οὐδένα
[199]	νόμος οὕτω τάττει, μὴ τὸν	μάντιν	τοῦ στρατηγοῦ ἄρχειν, ἀλλὰ τὸν
[196]	ὁπότε γε μήτε ἰατρὸς μήτε	μάντις	αὐτὸ γνώσεται μηδὲ ἀνδρεῖος ἔσται,
[195]	σύ, ὦ Νικία, πότερον ὁμολογεῖς	μάντις	εἶναι ἢ οὔτε μάντις οὔτε
[195]	ὁμολογεῖς μάντις εἶναι ἢ οὔτε	μάντις	οὔτε ἀνδρεῖος; ΝΙΚΙΑΣ Τί δέ;
[198]	περὶ τὸν πόλεμον αὐτοὶ ἂν	μαρτυρήσαιτε	ὅτι ἡ στρατηγία κάλλιστα προμηθεῖται
[196]	ἄν τις ἐν συνουσίᾳ τοιᾷδε	μάτην	κενοῖς λόγοις αὐτὸς αὑτὸν κοσμοῖ;
[193]	πρὸς ἐλάττους δὲ καὶ φαυλοτέρους	μαχεῖται	ἢ μεθ' ὧν αὐτός ἐστιν,
[191]	οὐκ ἐθέλειν μένοντας πρὸς αὐτοὺς	μάχεσθαι,	ἀλλὰ φεύγειν, ἐπειδὴ δ' ἐλύθησαν
[182]	γὰρ ἂν μαθὼν ἐν ὅπλοις	μάχεσθαι	ἐπιθυμήσειε καὶ τοῦ ἑξῆς μαθήματος
[179]	τῷ νέῳ μαθεῖν ἐν ὅπλοις	μάχεσθαι·	καὶ ἐπῄνει τοῦτον ὃν νῦν
[191]	πρὸς ἐπιθυμίας ἢ ἡδονὰς δεινοὶ	(μάχεσθαι,	καὶ μένοντες καὶ ἀναστρέφοντες εἰσὶ
[191]	οὐχ ἧττον φεύγοντες ἢ διώκοντες	μάχεσθαι,	καὶ Ὅμηρός που ἐπαινῶν τοὺς
[191]	τῶν Περσῶν, ἀναστρεφομένους ὥσπερ ἱππέας	μάχεσθαι	καὶ οὕτω νικῆσαι τὴν ἐκεῖ
[182]	αὐτῇ, ὅταν ἐν τάξει δέῃ	μάχεσθαι	μετὰ πολλῶν ἄλλων· μέγιστον μέντοι
[185]	Σώκρατες, περὶ τοῦ ἐν ὅπλοις	μάχεσθαι	σκοποῦμεν, εἴτε χρὴ αὐτὸ τοὺς
[181]	οὔ, τὸ μαθεῖν ἐν ὅπλοις	μάχεσθαι;	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀλλὰ καὶ τούτων πέρι,
[193]	πολέμῳ καρτεροῦντα ἄνδρα καὶ ἐθέλοντα	μάχεσθαι,	φρονίμως λογιζόμενον, εἰδότα μὲν ὅτι
[191]	γὰρ ἱππικὸν (τὸ ἐκείνων) οὕτω	μάχεται,	τὸ δὲ ὁπλιτικὸν (τό γε
[182]	τὸ μάθημα καὶ ἐν τῇ	μάχῃ	αὐτῇ, ὅταν ἐν τάξει δέῃ
[191]	καὶ οὕτω νικῆσαι τὴν ἐκεῖ	μάχην.	ΛΑΧΗΣ Ἀληθῆ λέγεις. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τοῦτο
[191]	αὖ ὅδε, ὃς ἂν φεύγων	μάχηται	τοῖς πολεμίοις ἀλλὰ μὴ μένων;
[191]	ἂν ἐν τῇ τάξει μένων	μάχηται	τοῖς πολεμίοις. ΛΑΧΗΣ Ἐγὼ γοῦν
[178]	(ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Τεθέασθε μὲν τὸν ἄνδρα	μαχόμενον	ἐν ὅπλοις, ὦ Νικία τε
[183]	πρὸς τῇ λόγχῃ οἷον ἀπέβη.	Μαχομένου	γὰρ αὐτοῦ ἐνέσχετό που ἐν
[183]	εἰκότως· τοὺς δὲ ἐν ὅπλοις	μαχομένους	ἐγὼ τούτους ὁρῶ τὴν μὲν
[197]	καὶ τὰ παιδία πάντα οἴει	με	(ἀνδρεῖα καλεῖν, ἃ δι' ἄνοιαν
[194]	ἔστιν, οὐκ οἶδα δ' ὅπῃ	με	ἄρτι διέφυγεν, ὥστε μὴ συλλαβεῖν
[197]	ὦ ἄριστε· μὴ μέντοι οἴου	με	ἀφήσειν σε τῆς κοινωνίας τοῦ
[181]	εὐδοκιμεῖς, καὶ σὺ δὲ ἡγοῦ	με	ἐν τοῖς εὐνούστατόν (σοι εἶναι.
[192]	γε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Εἰ τοίνυν τίς	με	ἔροιτο· ὦ Σώκρατες, τί λέγεις
[180]	ἐμοὶ διενεχθῆναι. Περιφέρει δέ τίς	με	καὶ μνήμη ἄρτι τῶνδε λεγόντων·
[194]	τῶν τοιούτων λόγων· ἀλλά τίς	με	καὶ φιλονικία εἴληφεν πρὸς τὰ
[196]	ἱκανῶς πέπυσμαι. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀλλ' οὐδέν	με	κωλύει· κοινὴ γὰρ ἔσται ἡ
[186]	τελεῖν μισθούς, οἵπερ μόνοι ἐπηγγέλλοντό	με	οἷοί τ' εἶναι ποιῆσαι καλόν
[188]	δὲ τἀναντία τούτου πράττων λυπεῖ	με,	ὅσῳ ἂν δοκῇ ἄμεινον λέγειν,
[188]	Ὁ μὲν οὖν τοιοῦτος χαίρειν	με	ποιεῖ (φθεγγόμενος καὶ δοκεῖν ὁτῳοῦν
[197]	ταῦτα, ἔχων εἰπεῖν, ἵνα μή	με	φῇς ὡς ἀληθῶς Αἰξωνέα εἶναι.
[192]	ἡ εἰς ἅπαντα καὶ τὰ	μεγάλα	καὶ τὰ σμικρά; Οἷον εἴ
[183]	ὄχλῳ ἐθεάσασθε ἐπιδεικνύμενον καὶ τὰ	μεγάλα	περὶ αὑτοῦ λέγοντα ἃ ἔλεγεν,
[184]	ἀνθρώπων, εἰ καὶ σμικρὸν ἐξαμάρτοι,	μεγάλας	ἂν διαβολὰς ἴσχειν· (ἐπίφθονος γὰρ
[200]	κατεφρόνησας Σωκράτει ἀποκριναμένου· πάνυ δὴ	μεγάλην	ἐλπίδα εἶχον, ὡς τῇ παρὰ
[186]	ἀνδρῶν ὑέσιν κινδυνεύειν διαφθείροντας τὴν	μεγίστην	αἰτίαν ἔχειν ὑπὸ τῶν οἰκειοτάτων.
[197]	ὦ μακάριε, τῶν μεγίστων προστατοῦντι	μεγίστης	φρονήσεως μετέχειν· δοκεῖ δέ μοι
[182]	δέῃ μάχεσθαι μετὰ πολλῶν ἄλλων·	μέγιστον	μέντοι αὐτοῦ ὄφελος, ὅταν λυθῶσιν
[185]	τοῦ κτήματος ὃ τῶν ὑμετέρων	μέγιστον	ὂν τυγχάνει; ὑέων γάρ που
[187]	λέγει ὅδε, ὅτι περὶ τοῦ	μεγίστου	νῦν βουλευόμεθα τῶν ἡμετέρων. Ἀλλ'
[197]	μέν που, ὦ μακάριε, τῶν	μεγίστων	προστατοῦντι μεγίστης φρονήσεως μετέχειν· δοκεῖ
[179]	τινα ποιήσασθαι τῶν ὑέων κοινῇ	μεθ'	ἡμῶν. Ὅθεν δὲ ἡμῖν ταῦτ'
[193]	δὲ καὶ φαυλοτέρους μαχεῖται ἢ	μεθ'	ὧν αὐτός ἐστιν, ἔτι δὲ
[187]	αὐτῶν πυνθάνου τε καὶ μὴ	μεθίει	τοὺς ἄνδρας. ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Καλῶς μὲν
[179]	ποιῆσαι ὅπερ οἱ πολλοί, ἐπειδὴ	μειράκια	γέγονεν, ἀνεῖναι αὐτοὺς ὅτι βούλονται
[179]	ἡμᾶς μὲν (εἴων τρυφᾶν, ἐπειδὴ	μειράκια	ἐγενόμεθα, τὰ δὲ τῶν ἄλλων
[179]	Μελησιάς ὅδε, καὶ ἡμῖν τὰ	μειράκια	παρασιτεῖ. (Ἅπερ οὖν καὶ ἀρχόμενος
[180]	ἄρτι τῶνδε λεγόντων· τὰ γὰρ	μειράκια	τάδε πρὸς ἀλλήλους οἴκοι διαλεγόμενοι
[181]	τί δοκεῖ; τὸ μάθημα τοῖς	μειρακίοις	ἐπιτήδειον εἶναι ἢ οὔ, τὸ
[201]	δεόμεθα γάρ ἔπειτα καὶ τοῖς	μειρακίοις,	μήτε χρημάτων φειδομένους μήτε ἄλλου
[200]	συμπροθυμήσῃ ὡς βελτίστοις γενέσθαι τοῖς	μειρακίοις;	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ Καὶ γὰρ ἂν δεινὸν
[201]	κοινῇ ἡμῶν αὐτῶν καὶ τῶν	μειρακίων	ἐπιμέλειαν ποιησώμεθα. ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Ἐμοὶ μὲν
[200]	συγχωρῶ· ἐάνπερ ἐθέλῃ Σωκράτης τῶν	μειρακίων	ἐπιμελεῖσθαι, μηδένα ἄλλον ζητεῖν. Ἐπεὶ
[188]	ἠπιστάμην ὅτι οὐ περὶ τῶν	μειρακίων	ἡμῖν ὁ λόγος ἔσοιτο Σωκράτους
[182]	λεληθέναι Λακεδαιμονίους, οἷς οὐδὲν ἄλλο	μέλει	ἐν τῷ βίῳ ἢ τοῦτο
[189]	τῶν τοιούτων ἔχων, οὐδέν μοι	μέλει.	Σοὶ οὖν, ὦ Σώκρατες, ἐγὼ
[189]	τε καὶ Λάχης, Λυσιμάχῳ καὶ	Μελησίᾳ.	Ἃ μὲν οὖν νυνδὴ ἐπεχειρήσαμεν
[180]	Ἐγὼ μέν, ὦ Λυσίμαχε καὶ	Μελησία,	ἐπαινῶ τε ὑμῶν τὴν διάνοιαν
[184]	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἦ καὶ σύ, ὦ	Μελησία,	οὕτως ἂν ποιοῖς; κἂν εἴ
[186]	οὖν, ὦ Λυσίμαχέ τε καὶ	Μελησία,	πρῶτος (περὶ ἐμαυτοῦ λέγω ὅτι
[200]	ὅμως ἐγὼ Λυσιμάχῳ τῷδε καὶ	Μελησίᾳ	συμβουλεύω σὲ μὲν καὶ ἐμὲ
[187]	Λάχης. Ἐμοὶ μὲν γὰρ καὶ	Μελησίᾳ	τῷδε δῆλον ὅτι ἡδομένοις ἂν
[185]	ἄν τινες οἱ παῖδες γένωνται.	ΜΕΛΗΣΙΑΣ	Ἀληθῆ λέγεις. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Πολλὴν ἄρα
[186]	καὶ Νικία ἐπειδὴ Λυσίμαχος καὶ	Μελησίας	εἰς συμβουλὴν παρεκαλεσάτην ἡμᾶς περὶ
[184]	παιδοτρίβῃ ἀγαθῷ πεπαιδευμένος καὶ ἠσκηκώς;	ΜΕΛΗΣΙΑΣ	Ἐκείνῳ εἰκός γε, ὦ Σώκρατες.
[185]	ἀγαθοὶ γεγονότες ἦσαν αὐτοῦ τούτου;	ΜΕΛΗΣΙΑΣ	Ἔμοιγε δοκεῖ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν ἔτι
[184]	πείθοιο ἢ τέτταρσιν οὖσιν ἡμῖν;	ΜΕΛΗΣΙΑΣ	Ἴσως. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἐπιστήμῃ γὰρ οἶμαι
[179]	γὰρ δὴ ἐγώ τε καὶ	Μελησιάς	ὅδε, καὶ ἡμῖν τὰ μειράκια
[178]	ἐκελεύσαμεν συνθεάσασθαι ἐγώ τε καὶ	Μελησίας	ὅδε, τότε μὲν οὐκ εἴπομεν,
[185]	ἄρα δεῖ προμηθίαν αὐτοῦ ἔχειν.	ΜΕΛΗΣΙΑΣ	Πάνυ γε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ Πῶς οὖν,
[184]	πλήθει τὸ μέλλον καλῶς κριθήσεσθαι.	ΜΕΛΗΣΙΑΣ	Πῶς γὰρ οὔ; ~ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν
[185]	τούτου (οὗ) ζητοῦμεν τοὺς διδασκάλους;	ΜΕΛΗΣΙΑΣ	Πῶς λέγεις; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ὧδε ἴσως
[180]	τοῦ αὑτοῦ τε καὶ τοῦ	Μελησίου,	πάνυ μοι δοκεῖ εὖ εἰρῆσθαι
[189]	ἀκούσομαι καὶ ἀκούσας αὖ μετὰ	Μελησίου	τοῦδε ποιήσω τοῦτο ὅτι ἂν
[184]	οἱ πλείους ἐπαινῶσιν ἡμῶν, τούτοις	μέλλεις	χρῆσθαι; ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Τί γὰρ ἄν
[178]	ἐπὶ τὴν συμβουλὴν περὶ ὧν	μέλλομεν	ἀνακοινοῦσθαι. ~Ἔστιν (οὖν τοῦτο, περὶ
[198]	τε ἄλλα καὶ περὶ τὸ	μέλλον	ἔσεσθαι, οὐδὲ τῇ μαντικῇ οἴεται
[184]	κρίνεσθαι ἀλλ' οὐ πλήθει τὸ	μέλλον	καλῶς κριθήσεσθαι. ΜΕΛΗΣΙΑΣ Πῶς γὰρ
[199]	καὶ τὰ θαρραλέα τὰ μὲν	μέλλοντα	ἀγαθά, τὰ δὲ μέλλοντα κακὰ
[189]	ἀρετῆς ἣν χρὴ διδόναι τὸν	μέλλοντα	δικαίως δώσειν. Λέγ' οὖν ὅτι
[199]	μὲν μέλλοντα ἀγαθά, τὰ δὲ	μέλλοντα	κακὰ εἶναι. ΝΙΚΙΑΣ Πάνυ γε.
[198]	ἀκούεις, ὅτι δεινὰ μὲν τὰ	μέλλοντα	κακά φαμεν εἶναι, θαρραλέα δὲ
[198]	τὰ μὴ κακὰ ἢ ἀγαθὰ	μέλλοντα·	σὺ δὲ ταύτῃ ἢ ἄλλῃ
[198]	προσδοκώμενα· δέος γὰρ εἶναι προσδοκίαν	μέλλοντος	κακοῦ ἢ οὐχ οὕτω καὶ
[199]	αὐτὴ ἐπιστήμη τῶν αὐτῶν καὶ	μελλόντων	καὶ πάντως ἐχόντων εἶναι. ΝΙΚΙΑΣ
[199]	ἀνδρεία ἐπιστήμη ἐστίν· οὐ γὰρ	μελλόντων	μόνον πέρι τῶν ἀγαθῶν τε
[197]	σκόπει, ὦ Σώκρατες. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τοῦτο	μέλλω	ποιεῖν, ὦ ἄριστε· μὴ μέντοι
[186]	Νικίας ἢ Λάχης ηὕρηκεν ἢ	μεμάθηκεν,	οὐκ ἂν θαυμάσαιμι· καὶ γὰρ
[179]	καὶ (ὑμῖν ὑεῖς ὄντας ἡγησάμεθα	μεμεληκέναι	περὶ αὐτῶν, εἴπερ τισὶν ἄλλοις,
[187]	διὰ ταῦτα ὑμᾶς παρακαλέσαιμεν, ὅτι	μεμεληκέναι	ὑμῖν ἡγούμεθα, ὡς εἰκός, περὶ
[189]	ἄλλοι λόγοι γένωνται, οὐ πάνυ	(μέμνημαι.	Ὑμεῖς οὖν λέγετε καὶ διέξιτε
[186]	ἓν (καὶ πλείω. ΛΑΧΗΣ Τοῦτο	μὲν	ἀληθῆ λέγεις. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Καὶ ἡμᾶς
[198]	θαρραλέων σκεψώμεθα, ὅπως μὴ σὺ	μὲν	ἄλλ' ἄττα ἡγῇ, ἡμεῖς δὲ
[179]	ταῦτα ἐνδεικνύμεθα, λέγοντες ὅτι εἰ	μὲν	ἀμελήσουσιν ἑαυτῶν καὶ μὴ πείσονται
[201]	μειρακίων ἐπιμέλειαν ποιησώμεθα. ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Ἐμοὶ	μὲν	ἀρέσκει, ὦ Σώκρατες, ἃ λέγεις·
[188]	εἶναι καὶ αὖ μισόλογος. Ὅταν	μὲν	γὰρ ἀκούω ἀνδρὸς περὶ ἀρετῆς
[194]	εἴ τινα ἔχεις δύναμιν. Τὰ	μὲν	γὰρ δὴ ἡμέτερα ὁρᾷς ὡς
[194]	οἷός τ' εἰμὶ εἰπεῖν. νοεῖν	μὲν	γὰρ ἔμοιγε δοκῶ περὶ ἀνδρείας
[191]	Σκυθῶν ἱππέων πέρι λέγεις· τὸ	μὲν	γὰρ ἱππικὸν (τὸ ἐκείνων) οὕτω
[189]	καὶ συμβούλευε διαλεγόμενος τούτοις. Ἐγὼ	μὲν	γὰρ καὶ ἐπιλανθάνομαι ἤδη τὰ
[187]	Νικία τε καὶ Λάχης. Ἐμοὶ	μὲν	γὰρ καὶ Μελησίᾳ τῷδε δῆλον
[198]	οὖν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἔχε δή. Ταῦτα	μὲν	γὰρ ὁμολογοῦμεν, περὶ δὲ τῶν
[184]	δεῖν ἡμῖν ἡ βουλή. Εἰ	μὲν	γὰρ συνεφερέσθην τώδε, ἧττον ἂν
[193]	συμφωνεῖ ἡμῖν τοῖς λόγοις. Ἔργῳ	μὲν	γάρ, ὡς ἔοικε, φαίη ἄν
[184]	γὰρ οὖν μοι δοκεῖ, εἰ	μὲν	δειλός τις ὢν οἴοιτο αὐτὸ
[198]	διδάξεις. ἡγούμεθα δ' ἡμεῖς δεινὰ	μὲν	εἶναι ἃ καὶ δέος παρέχει,
[198]	ὅσων ἐστὶν ἐπιστήμη, οὐκ ἄλλη	μὲν	εἶναι περὶ γεγονότος εἰδέναι ὅπῃ
[179]	τοὺς πατέρας ἡμῶν ὅτι ἡμᾶς	μὲν	(εἴων τρυφᾶν, ἐπειδὴ μειράκια ἐγενόμεθα,
[187]	μεθίει τοὺς ἄνδρας. ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Καλῶς	μὲν	ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ ἄνδρες, Σωκράτης
[188]	αὐτῶν. Ὅπερ οὖν λέγω, τὸ	μὲν	ἐμὸν οὐδὲν κωλύει Σωκράτει συνδιατρίβειν
[191]	πάντες οὗτοί εἰσιν, ἀλλ' οἱ	μὲν	ἐν ἡδοναῖς, οἱ δ' ἐν
[182]	καὶ τὸ ὁπλιτικὸν τοῦτο, (εἰ	μέν	ἐστιν μάθημα, ὅπερ φασὶν οἱ
[185]	βουλευόμεθα ἢ οὔ· καὶ εἰ	μὲν	ἔστιν, ἐκείνῳ πείθεσθαι ἑνὶ ὄντι,
[194]	καρτέρησίς ἐστιν ἀνδρεία. ΛΑΧΗΣ Ἐγὼ	μὲν	ἕτοιμος, ὦ Σώκρατες, μὴ προαφίστασθαι.
[200]	τοῖς διαλόγοις τοῖς ἄρτι ἐγὼ	μὲν	ἐφάνην εἰδώς, τώδε δὲ μὴ
[198]	σφόδρα, ὦ Σώκρατες. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τὰ	μὲν	ἡμέτερα τοίνυν, ὦ Νικία, ἀκούεις,
[201]	κοινῇ πάντας ἡμᾶς ζητεῖν μάλιστα	μὲν	ἡμῖν αὐτοῖς διδάσκαλον ὡς ἄριστον
[200]	ἂν ταῦτ' ἐποίουν. ΝΙΚΙΑΣ Ταῦτα	μὲν	κἀγὼ συγχωρῶ· ἐάνπερ ἐθέλῃ Σωκράτης
[200]	τῷδε καὶ Μελησίᾳ συμβουλεύω σὲ	μὲν	καὶ ἐμὲ περὶ τῆς παιδείας
[197]	ταὐτόν ἐστιν. Ἐγὼ δὲ ἀνδρείας	μὲν	καὶ προμηθίας πάνυ τισὶν ὀλίγοις
[183]	μαχομένους ἐγὼ τούτους ὁρῶ τὴν	μὲν	Λακεδαίμονα ἡγουμένους εἶναι ἄβατον ἱερὸν
[190]	ἀνδρεῖος ἂν εἴη. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Εὖ	μὲν	λέγεις, ὦ Λάχης· ἀλλ' ἴσως
[188]	μισόλογον. Σωκράτους δ' ἐγὼ τῶν	μὲν	λόγων οὐκ ἔμπειρός εἰμι, ἀλλὰ
[186]	ἢ αὐτὼ ἐξευρόντε, καὶ εἰ	μὲν	μαθόντε, ~(τίς ὁ διδάσκαλος ἑκατέρῳ
[199]	ὡμολόγηται καὶ τὰ θαρραλέα τὰ	μὲν	μέλλοντα ἀγαθά, τὰ δὲ μέλλοντα
[192]	τῶν καλλίστων. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν ἡ	μὲν	μετὰ φρονήσεως καρτερία καλὴ κἀγαθή;
[182]	αὐτὸ μανθάνειν· εἰ δ' ἔστιν	μὲν	μὴ μάθημα, ἀλλ' ἐξαπατῶσιν οἱ
[180]	τόνδε οὐ παρακαλεῖς, θαυμάζω, πρῶτον	μὲν	ὄντα δημότην, ἔπειτα ἐνταῦθα ἀεὶ
[193]	ἐθέλοντα μάχεσθαι, φρονίμως λογιζόμενον, εἰδότα	μὲν	ὅτι βοηθήσουσιν ἄλλοι αὐτῷ, πρὸς
[189]	τίνας ἄλλους βελτίους πεποιήκαμεν, ἴσως	μὲν	οὐ κακῶς εἶχεν (ἐξετάζειν καὶ
[193]	τὸν Δί' ὦ Σώκρατες, ἐμοὶ	μὲν	οὔ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκ ἄρα που
[186]	τις ἡμῶν αὐτῶν ἑαυτῷ διδάσκαλον	μὲν	οὔ φησι γεγονέναι, ἀλλ' οὖν
[178]	τε καὶ Μελησίας ὅδε, τότε	μὲν	οὐκ εἴπομεν, νῦν δ' ἐροῦμεν.
[186]	αὑτοῖς ἐπίστευον ἱκανῶς εἰδέναι. Τὰ	μὲν	οὖν ἄλλα ἔγωγε τούτοις πιστεύω·
[183]	αὐτὸς τῶν ἄλλων διαφέρων. Τὰ	μὲν	οὖν ἄλλα οὐκ ἄξια λέγειν
[201]	τις ἡμῶν τίνα προαιροῖτο; ~ἐμοὶ	μὲν	οὖν δὴ αὐτῷ (δοκεῖ οὐδένα·
[184]	ὁλκάδος τὸ δορυδρέπανον ἐκεῖνο. Ἵσως	μὲν	οὖν εἴη ἂν τὶ ταῦτα,
[196]	ἐναντία ἡμῖν αὐτοῖς λέγειν. Εἰ	μὲν	οὖν ἐν δικαστηρίῳ ἡμῖν οἱ
[200]	συμπροθυμεῖσθαι ὡς βελτίστῳ γενέσθαι. Εἰ	μὲν	οὖν ἐν τοῖς διαλόγοις τοῖς
[198]	ἡγῇ, ἡμεῖς δὲ ἄλλα. Ἃ	μὲν	οὖν ἡμεῖς ἡγούμεθα, φράσομέν σοι·
[192]	σὺ ἀνδρείαν εἶναι. ΛΑΧΗΣ Εὖ	μὲν	οὖν ἴσθι ὅτι τῶν καλλίστων.
[181]	τοῖς εὐνούστατόν (σοι εἶναι. Χρῆν	μὲν	οὖν καὶ πρότερόν γε φοιτᾶν
[181]	ὑμεῖς τὴν ἡμετέραν φιλίαν. Ταῦτα	μὲν	οὖν καὶ σὺ ποιήσεις καὶ
[180]	τε καὶ ἀμελῶς διατίθεσθαι. Ταῦτα	μὲν	οὖν καλῶς λέγεις, ὦ Λυσίμαχε·
[200]	ἀνδρὶ οἰομένῳ τὶ εἶναι. Σὺ	(μὲν	οὖν μοι δοκεῖς ὡς ἀληθῶς
[189]	Λάχης, Λυσιμάχῳ καὶ Μελησίᾳ. Ἃ	μὲν	οὖν νυνδὴ ἐπεχειρήσαμεν σκοπεῖν, τίνες
[194]	ἢ τίνος ἐπιστήμη; ΛΑΧΗΣ Πάνυ	μὲν	οὖν ὀρθῶς αὐτὸν ἐρωτᾷς, ὦ
[188]	γῆρας νοῦν ἔχον προσιέναι. Ἐμοὶ	μὲν	οὖν οὐδὲν ἄηθες οὐδ' αὖ
[183]	ναῦς τὴν ναῦν παρῄει. Τέως	μὲν	οὖν παρέθει ἐν τῇ νηὶ
[194]	καὶ μὴ ἀνιέναι. ΛΑΧΗΣ Παντάπασι	μὲν	οὖν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Βούλει οὖν καὶ
[198]	οὐ καὶ σύ; (ΝΙΚΙΑΣ Πάνυ	μὲν	οὖν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἔχε δή. Ταῦτα
[196]	οὐχ οὕτως ἔλεγες; ΝΙΚΙΑΣ Οὕτω	μὲν	οὖν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Κατὰ τὴν παροιμίαν
[196]	τε καὶ σοῦ. ΛΑΧΗΣ Πάνυ	μὲν	οὖν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Λέγε δή μοι,
[188]	μόνη Ἑλληνική ἐστιν ἁρμονία. Ὁ	μὲν	οὖν τοιοῦτος χαίρειν με ποιεῖ
[196]	τινα λέγει αὐτὸν εἶναι. ἐμοὶ	μὲν	οὖν φαίνεται Νικίας οὐκ ἐθέλειν
[179]	ἄξιοι γένοιντο ἃ ἔχουσιν. Οὗτοι	μὲν	οὖν φασιν πείσεσθαι· ἡμεῖς δὲ
[180]	τοιούτων ἐπιμέλειαν πεποίηται; ΛΑΧΗΣ Πάνυ	μὲν	οὖν, ὦ Λυσίμαχε. ΝΙΚΙΑΣ Τοῦτο
[186]	ἔχειν ὑπὸ τῶν οἰκειοτάτων. Ἐγὼ	μὲν	οὖν, ὦ Λυσίμαχέ τε καὶ
[182]	φανεῖται διὰ τὴν εὐσχημοσύνην. Ἐμοὶ	μὲν	οὖν, ὦ Λυσίμαχε, ὥσπερ λέγω,
[185]	μανθάνειν εἴτε μή; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Πάνυ	μὲν	οὖν, ὦ Νικία. Ἀλλ' ὅταν
[195]	τοιοῦτός (τις ἐφάνη. ΛΑΧΗΣ Πάνυ	μὲν	οὖν, ὦ Νικία, καὶ πειράσομαί
[181]	οὗ ἑκάστοτε ἐμέμνησθε; ΠΑΙΔΕΣ Πάνυ	μὲν	οὖν, ὦ πάτερ, οὗτος. ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ
[191]	ὦ Σώκρατες. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν ἀνδρεῖοι	μὲν	πάντες οὗτοί εἰσιν, ἀλλ' οἱ
[197]	ἀξιοῖ αὑτῆς προεστάναι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ Πρέπει	μέν	που, ὦ μακάριε, τῶν μεγίστων
[180]	οὖν, ὦ Λυσίμαχε. ΝΙΚΙΑΣ Τοῦτο	μέν	σοι κἂν ἐγὼ ἔχοιμι εἰπεῖν
[186]	ἐκ νέου ἀρξάμενος. Ἀλλὰ τοῖς	μὲν	σοφισταῖς οὐκ ἔχω τελεῖν μισθούς,
[180]	ὦ Λυσίμαχε· ὅτι δ' ἡμᾶς	μὲν	συμβούλους παρακαλεῖς ἐπὶ τὴν τῶν
[179]	τἀνδρὸς καὶ ὑμᾶς συμπαραλαβεῖν ἅμα	μὲν	συνθεατάς, ἅμα δὲ συμβούλους τε
[186]	ἀλλ' ἐρωτᾶν λέγοντα ὅτι ὁ	μὲν	Σωκράτης οὔ (φησιν ἐπαί̈ ειν
[198]	ὦ Νικία, ἀκούεις, ὅτι δεινὰ	μὲν	τὰ μέλλοντα κακά φαμεν εἶναι,
[182]	πόλεμον ὀργάνοις γυμναζόμενοι. Ἔπειτα ὀνήσει	μέν	τι τοῦτο τὸ μάθημα καὶ
[178]	~ΛΑΧΗΣ. (ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Τεθέασθε	μὲν	τὸν ἄνδρα μαχόμενον ἐν ὅπλοις,
[179]	Ἡμῖν εἰσὶν ὑεῖς οὑτοιί, ὅδε	μὲν	τοῦδε, πάππου ἔχων ὄνομα Θουκυδίδης,
[182]	ἐξαπατῶσιν οἱ ὑπισχνούμενοι, ἢ μάθημα	μὲν	τυγχάνει ὄν, μὴ μέντοι πάνυ
[186]	ἀρίστας γενέσθαι τὰς ψυχάς εἰ	μέν	φαμεν ἔχειν, ἐπιδεῖξαι αὐτοῖς καὶ
[180]	ὁποῖόν τι ποιήσετε. ΝΙΚΙΑΣ Ἐγὼ	μέν,	ὦ Λυσίμαχε καὶ Μελησία, ἐπαινῶ
[182]	ἡδέως ἀκούσαιμι. ΛΑΧΗΣ Ἀλλ' ἔστι	μέν,	ὦ Νικία, χαλεπὸν λέγειν περὶ
[191]	τοῖς γερροφόροις ἐγένοντο, οὐκ ἐθέλειν	μένοντας	πρὸς αὐτοὺς μάχεσθαι, ἀλλὰ φεύγειν,
[191]	ἢ ἡδονὰς δεινοὶ (μάχεσθαι, καὶ	μένοντες	καὶ ἀναστρέφοντες εἰσὶ γάρ πού
[195]	γὰρ λέγει γέ τι, οὐ	μέντοι	ἀληθές γε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Πῶς δή;
[182]	μάχεσθαι μετὰ πολλῶν ἄλλων· μέγιστον	μέντοι	αὐτοῦ ὄφελος, ὅταν λυθῶσιν αἱ
[195]	Λάχης λέγειν, ὦ Νικία; Ἔοικεν	μέντοι	λέγειν τι. ΝΙΚΙΑΣ Καὶ γὰρ
[195]	φησί γε Νικίας. ΛΑΧΗΣ Οὐ	μέντοι	μὰ Δία· ταῦτά τοι καὶ
[181]	ἃ προκαλῇ πάντα ποιεῖν. Δικαιότατον	μέντοι	μοι δοκεῖ εἶναι ἐμὲ νεώτερον
[194]	ταῦτα δὲ κακός. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀληθῆ	μέντοι	νὴ Δία λέγεις, ὦ Νικία.
[181]	πτῶμα. ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Ὧ Σώκρατες, οὗτος	μέντοι	ὁ ἔπαινός ἐστιν καλός, ὃν
[197]	μέλλω ποιεῖν, ὦ ἄριστε· μὴ	μέντοι	οἴου με ἀφήσειν σε τῆς
[182]	μάθημα μὲν τυγχάνει ὄν, μὴ	μέντοι	πάνυ σπουδαῖον, τί καὶ δέοι
[181]	Σωκράτους καὶ σφόδρα ἐπαινοῦσιν· ~οὐ	μέντοι	πώποτε αὐτοὺς ἀνηρώτησα (εἰ τὸν
[190]	αὐτὸ ὅτι ἔστιν. ΛΑΧΗΣ Φαμὲν	μέντοι.	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν ὅ γε ἴσμεν,
[190]	τις ἐθέλοι ἐν τῇ τάξει	μένων	ἀμύνεσθαι τοὺς πολεμίους καὶ μὴ
[191]	μάχηται τοῖς πολεμίοις ἀλλὰ μὴ	μένων;	ΛΑΧΗΣ Πῶς φεύγων; ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ὥσπερ
[191]	ὃς ἂν ἐν τῇ τάξει	μένων	μάχηται τοῖς πολεμίοις. ΛΑΧΗΣ Ἐγὼ
[199]	ἐπιστῆμαι. ΝΙΚΙΑΣ Ἔοικέν γε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Μέρος	ἄρα ἀνδρείας ἡμῖν, ὦ Νικία,
[198]	ἀρχὰς τοῦ λόγου ἐσκοποῦμεν ὡς	μέρος	ἀρετῆς σκοποῦντες; ΝΙΚΙΑΣ Πάνυ γε.
[180]	ὑμῖν ἀνακοινώσασθαι. Ἤδη οὖν ὑμέτερον	μέρος	συμβουλεύειν καὶ περὶ τούτου τοῦ
[190]	πλέον γὰρ ἴσως ἔργον ἀλλὰ	μέρους	τινὸς πέρι πρῶτον ἴδωμεν εἰ
[198]	μόριον, ὄντων δὴ καὶ ἄλλων	μερῶν,	ἃ σύμπαντα ἀρετὴ κέκληται; ΝΙΚΙΑΣ
[190]	ἂν προελοίμεθα τῶν τῆς ἀρετῆς	μερῶν;	Ἢ δῆλον δὴ ὅτι τοῦτο
[200]	ἰδὼν πώποτε τὸν Δάμωνα καὶ	μετ'	ἄλλων· καὶ ἐπειδὰν βεβαιώσωμαι αὐτά,
[192]	γε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τί δ' ἡ	μετ'	ἀφροσύνης; Οὐ τοὐναντίον ταύτῃ βλαβερὰ
[183]	τοῦτον τὸν Στησίλεων, ὃν ὑμεῖς	(μετ'	ἐμοῦ ἐν τοσούτῳ ὄχλῳ ἐθεάσασθε
[200]	ἔτι διοίσει, ὡς ἔοικε, σοὶ	μετ'	ἐμοῦ μηδὲν εἰδέναι ὧν προσήκει
[181]	γὰρ τῇ ἀπὸ Δηλίου φυγῇ	μετ'	ἐμοῦ συνανεχώρει, κἀγώ σοι λέγω
[189]	ἀπ' ἐκείνης τῆς ἡμέρας ᾗ	μετ'	ἐμοῦ συνδιεκινδύνευσας καὶ ἔδωκας σαυτοῦ
[193]	Ἀληθῆ λέγεις. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Καὶ τὸν	μετ'	ἐπιστήμης ἄρα ἱππικῆς καρτεροῦντα ἐν
[197]	καὶ τόλμης καὶ τοῦ ἀφόβου	μετὰ	ἀπρομηθίας πάνυ πολλοῖς καὶ ἀνδρῶν
[200]	ἱκανῶς εἴρηται, ὕστερον ἐπανορθώσεσθαι καὶ	μετὰ	Δάμωνος οὗ σύ που οἴει
[185]	τεχνικωτέρους γεγονότας εἰς ἔνια ἢ	μετὰ	διδασκάλων; ~ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἔγωγε, ὦ Λάχης·
[189]	δ' ἀκούσομαι καὶ ἀκούσας αὖ	μετὰ	Μελησίου τοῦδε ποιήσω τοῦτο ὅτι
[182]	ὅταν ἐν τάξει δέῃ μάχεσθαι	μετὰ	πολλῶν ἄλλων· μέγιστον μέντοι αὐτοῦ
[193]	Έμοιγε δοκεῖ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Καὶ τὸν	μετὰ	σφενδονητικῆς ἢ τοξικῆς ἢ ἄλλης
[187]	τι διαφέρει, εἴπατε καὶ κοινῇ	μετὰ	Σωκράτους σκέψασθε, διδόντες τε καὶ
[193]	τε καὶ καρτεροῦσιν ἢ οἱ	μετὰ	τέχνης αὐτὸ πράττοντες. ΛΑΧΗΣ Φαίνονται.
[193]	χωρία ἔχει κρείττω, τοῦτον τὸν	μετὰ	τῆς τοιαύτης φρονήσεως καὶ παρασκευῆς
[187]	εἴ που ἐν τοῖς δημόταις	μετὰ	τοῦ πατρὸς ἀκολουθῶν ἐπλησίασέν σοι
[190]	ἀνδρεία τί ποτ' ἐστίν· ἔπειτα	μετὰ	τοῦτο σκεψόμεθα (καὶ ὅτῳ ἂν
[201]	γεραίτατός εἰμι, τοσούτῳ προθυμότατα μανθάνειν	μετὰ	τῶν νεανίσκων. Ἀλλά μοι οὑτωσὶ
[192]	καλλίστων. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν ἡ μὲν	μετὰ	φρονήσεως καρτερία καλὴ κἀγαθή; ΛΑΧΗΣ
[194]	ὦ φίλε, τὸν ἀγαθὸν κυνηγέτην	μεταθεῖν	χρὴ καὶ μὴ ἀνιέναι. ΛΑΧΗΣ
[189]	ἃ ἂν ἀκούσω· ἐὰν δὲ	μεταξὺ	ἄλλοι λόγοι γένωνται, οὐ πάνυ
[199]	ἀνδρεία ἂν εἴη. Οὕτως αὖ	μετατίθεσθαι	ἢ πῶς λέγεις, ὦ Νικία;
[197]	προμηθίας πάνυ τισὶν ὀλίγοις οἶμαι	μετεῖναι,	θρασύτητος δὲ καὶ τόλμης καὶ
[197]	τῶν μεγίστων προστατοῦντι μεγίστης φρονήσεως	μετέχειν·	δοκεῖ δέ μοι Νικίας ἄξιος
[193]	φαίη ἄν τις ἡμᾶς ἀνδρείας	μετέχειν,	λόγῳ δ' ὡς ἐγᾦμαι, οὐκ
[181]	ἐπίστασθαι πολλαχῇ. Καὶ γὰρ τὸ	μὴ	ἄλλοθι διατρίβειν, ἐν οἷς δὴ
[185]	δ' ἄλλους ἐᾶν, εἰ δὲ	μή,	ἄλλον τινὰ ζητεῖν. Ἢ περὶ
[181]	τῆς ἡμέρας, ἐπειδὴ ἀνεγνωρίσαμεν ἀλλήλους,	μὴ	ἄλλως ποίει, ἀλλὰ σύνισθί τε
[201]	αὔριον (ἕωθεν ἀφίκου οἴκαδε καὶ	μὴ	ἄλλως ποιήσῃς, ἵνα βουλευσώμεθα περὶ
[195]	ἐκ τῆς νόσου ἄμεινον εἶναι	μὴ	ἀναστῆναι ἢ ἀναστῆναι; Τοῦτο γὰρ
[194]	ἀγαθὸν κυνηγέτην μεταθεῖν χρὴ καὶ	μὴ	ἀνιέναι. ΛΑΧΗΣ Παντάπασι μὲν οὖν.
[182]	οὐκ ὀλίγῳ αὕτη ἡ ἐπιστήμη.	Μὴ	ἀτιμάσωμεν δὲ εἰπεῖν, εἰ καί
[196]	γνώσεται μηδὲ ἀνδρεῖος ἔσται, ἐὰν	μὴ	αὐτὴν ταύτην τὴν ἐπιστήμην προσλάβῃ·
[186]	χρηστῶν τε καὶ πονηρῶν, εἰ	μὴ	αὑτοῖς ἐπίστευον ἱκανῶς εἰδέναι. Τὰ
[184]	ἀρχῆς ἔλεγον, καὶ Σωκράτη τόνδε	μὴ	ἀφιέναι, ἀλλὰ δεῖσθαι συμβουλεύειν ὅπῃ
[200]	τουτονί, ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἔλεγον,	μὴ	ἀφιέναι· εἰ δὲ καὶ ἐμοὶ
[186]	καὶ ἐγὼ νῦν παρακελεύομαί σοι	μὴ	ἀφίεσθαι Λάχητος μηδὲ Νικίου, ἀλλ'
[186]	ὦ Λυσίμαχε· καθάπερ ἄρτι Λάχης	μὴ	ἀφίεσθαί σε ἐμοῦ διεκελεύετο ἀλλὰ
[181]	ΛΑΧΗΣ Καὶ μήν, ὦ Λυσίμαχε,	μὴ	ἀφίεσό γε τἀνδρός· ὡς ἐγὼ
[195]	πλὴν τῷ τῶν δεινῶν καὶ	μὴ	δεινῶν ἐπιστήμονι, ὃν ἐγὼ ἀνδρεῖον
[198]	δέος παρέχει, θαρραλέα δὲ ἃ	μὴ	δέος παρέχει δέος δὲ παρέχει
[196]	φαίνηται λέγων, συγχωρησόμεθα, εἰ δὲ	μή,	διδάξομεν. ΛΑΧΗΣ Σὺ τοίνυν, ὦ
[196]	σὺ τοιαῦτα στρέφεσθαι, εἰ ἐβουλόμεθα	μὴ	δοκεῖν ἐναντία ἡμῖν αὐτοῖς λέγειν.
[189]	αὐτὸν εἶναι τὸν διδάσκαλον, ἵνα	μὴ	δυσμαθὴς φαίνωμαι ἀηδῶς μανθάνων· εἰ
[200]	εἴη, ὦ Λυσίμαχε, τοῦτό γε,	μὴ	ἐθέλειν τῳ συμπροθυμεῖσθαι ὡς βελτίστῳ
[196]	ὅντινα λέγει τὸν ἀνδρεῖον, εἰ	μὴ	εἰ θεόν τινα λέγει αὐτὸν
[200]	μὲν ἐφάνην εἰδώς, τώδε δὲ	μὴ	εἰδότε, δίκαιον ἂν ἦν ἐμὲ
[186]	ὑπάρχει, ἄλλους κελεύειν ζητεῖν καὶ	μὴ	ἐν ἑταίρων ἀνδρῶν ὑέσιν κινδυνεύειν
[194]	τε καὶ καρτερήσωμεν, ἵνα καὶ	μὴ	ἡμῶν αὐτὴ ἡ ἀνδρεία καταγελάσῃ,
[200]	εἰρῆσθαι, καὶ εἴ τι αὐτῶν	μὴ	ἱκανῶς εἴρηται, ὕστερον ἐπανορθώσεσθαι καὶ
[185]	σκοπῆταί τις εἰ προσοιστέον ἢ	μή,	καὶ ὁπότε, τότε που περὶ
[180]	εἴτε δοκεῖ χρῆναι μανθάνειν εἴτε	μή,	καὶ περὶ τῶν ἄλλων, εἴ
[199]	τε τὰ δεινὰ καὶ τὰ	(μή,	καὶ τἀγαθὰ πορίζεσθαι, ἐπισταμένῳ ὀρθῶς
[198]	φαμεν εἶναι, θαρραλέα δὲ τὰ	μὴ	κακὰ ἢ ἀγαθὰ μέλλοντα· σὺ
[188]	κακὸν εἶναι τὸ ὑπομιμνῄσκεσθαι ὅτι	μὴ	καλῶς ἢ πεποιήκαμεν (ἢ ποιοῦμεν,
[191]	ἄρτι ἔλεγον, ὅτι ἐγὼ αἴτιος	μὴ	καλῶς σε ἀποκρίνασθαι, ὅτι οὐ
[193]	δεομένου πιεῖν ἢ φαγεῖν (δοῦναι,	μὴ	κάμπτοιτο ἀλλὰ καρτεροῖ; ΛΑΧΗΣ Οὐδ'
[187]	καὶ τῶν ὑμετέρων παίδων, ὅπως	μὴ	καταισχύνωσι τοὺς αὑτῶν προγόνους φαῦλοι
[195]	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν διδάσκωμεν αὐτὸν ἀλλὰ	μὴ	λοιδορῶμεν. ΝΙΚΙΑΣ Οὔκ, ἀλλά μοι
[182]	μανθάνειν· εἰ δ' ἔστιν μὲν	μὴ	μάθημα, ἀλλ' ἐξαπατῶσιν οἱ ὑπισχνούμενοι,
[197]	πρὸς ταῦτα, ἔχων εἰπεῖν, ἵνα	μή	με φῇς ὡς ἀληθῶς Αἰξωνέα
[187]	παρ' αὐτῶν πυνθάνου τε καὶ	μὴ	μεθίει τοὺς ἄνδρας. ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ Καλῶς
[197]	Τοῦτο μέλλω ποιεῖν, ὦ ἄριστε·	μὴ	μέντοι οἴου με ἀφήσειν σε
[182]	ἢ μάθημα μὲν τυγχάνει ὄν,	μὴ	μέντοι πάνυ σπουδαῖον, τί καὶ
[191]	φεύγων μάχηται τοῖς πολεμίοις ἀλλὰ	μὴ	μένων; ΛΑΧΗΣ Πῶς φεύγων; ΣΩΚΡΑΤΗΣ
[191]	ἀνδρεῖοί εἰσιν, καὶ ἔτι αὖ	μὴ	μόνον ὅσοι πρὸς λύπας ἀνδρεῖοί
[191]	ἠρόμην βουλόμενος (γάρ σου πυθέσθαι	μὴ	μόνον τοὺς ἐν τῷ ὁπλιτικῷ
[191]	σύμπαντι τῷ πολεμικῷ εἴδει, καὶ	μὴ	μόνον τοὺς ἐν τῷ πολέμῳ,
[196]	δοκεῖ, ὦ Λάχης· ἀλλ' ὁρῶμεν	μὴ	Νικίας οἴεταί τι λέγειν καὶ
[185]	(ἕνεκα διδασκάλους ἐκτήσατο, καὶ ὅστις	μή.	ΝΙΚΙΑΣ Οὐ γάρ, ὦ Σώκρατες,
[188]	μανθάνειν ἕωσπερ ἂν ζῇ, καὶ	μὴ	οἰόμενον αὐτῷ τὸ γῆρας νοῦν
[194]	ἀγανακτῶ (εἰ οὑτωσὶ ἃ νοῶ	μὴ	οἷός τ' εἰμὶ εἰπεῖν. νοεῖν
[198]	φράσομέν σοι· σὺ δὲ ἂν	μὴ	ὁμολογῇς, διδάξεις. ἡγούμεθα δ' ἡμεῖς
[184]	ὠφελίας ἔχει μάθημα ὄν, εἴτε	μὴ	ὂν φασὶ καὶ προσποιοῦνται αὐτὸ
[193]	καρτερεῖν ἐν τούτῳ τῷ ἔργῳ,	μὴ	ὄντες δεινοί, ἢ ἔν τινι
[187]	πρῶτον ἄρξεσθε (παιδεύειν, σκοπεῖν χρὴ	μὴ	οὐκ ἐν τῷ Καρὶ ὑμῖν
[189]	τὰ ὑμέτερα, ὡς ἔοικεν, αἰτιασόμεθα	μὴ	οὐχ ἕτοιμα εἶναι καὶ συμβουλεύειν
[196]	ἄμεινον τούτων ἢ παθεῖν ἢ	μὴ	παθεῖν, τί μᾶλλον μάντει προσήκει
[187]	ἄλλου του πρότερον ἄρξηται διαλέγεσθαι,	μὴ	παύεσθαι ὑπὸ τούτου περιαγόμενον τῷ
[179]	εἰ μὲν ἀμελήσουσιν ἑαυτῶν καὶ	μὴ	πείσονται ἡμῖν, ἀκλεεῖς γενήσονται, εἰ
[179]	ὡς οἷόν τε μάλιστα, καὶ	μὴ	ποιῆσαι ὅπερ οἱ πολλοί, ἐπειδὴ
[185]	εἴτε χρὴ αὐτὸ ὑπαλείφεσθαι εἴτε	μή,	πότερον οἴει τότε εἶναι τὴν
[194]	Ἐγὼ μὲν ἕτοιμος, ὦ Σώκρατες,	μὴ	προαφίστασθαι. Καίτοι ἀήθης γ' εἰμὶ
[179]	ἄριστοι· εἰ δ' ἄρα πολλάκις	μὴ	προσεσχήκατε τὸν νοῦν τῷ τοιούτῳ,
[198]	δεινῶν καὶ θαρραλέων σκεψώμεθα, ὅπως	μὴ	σὺ μὲν ἄλλ' ἄττα ἡγῇ,
[194]	ὅπῃ με ἄρτι διέφυγεν, ὥστε	μὴ	συλλαβεῖν τῷ λόγῳ αὐτὴν καὶ
[185]	αὐτὸ τοὺς νεανίσκους μανθάνειν εἴτε	μή;	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Πάνυ μὲν οὖν, ὦ
[187]	(ἔχουσι παιδεύεσθαι. Εἰ οὖν ὑμῖν	μή	τι διαφέρει, εἴπατε καὶ κοινῇ
[184]	τῆς τοιαύτης ἐπιστήμης, ὥστ' εἰ	μή	τι θαυμαστὸν ὅσον διαφέρει τῇ
[186]	φαῖεν ἀγαθοὶ εἶναι δημιουργοί, εἰ	μή	τί σοι τῆς αὑτῶν τέχνης
[190]	ΛΑΧΗΣ Πῶς γὰρ οὔ; ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Μὴ	τοίνυν, ὦ ἄριστε, περὶ ὅλης
[199]	καὶ ὁ νόμος οὕτω τάττει,	μὴ	τὸν μάντιν τοῦ στρατηγοῦ ἄρχειν,
[190]	σαφῶς εἰπών, τὸ σὲ ἀποκρίνασθαι	μὴ	τοῦτο ὃ διανοούμενος ἠρόμην, ἀλλ'
[187]	ἄλλοι ὁμότεχνοι αὐτοῖς, ἵν' ἂν	μὴ	ὑμῖν σχολὴ ᾖ ὑπὸ τῶν
[190]	μένων ἀμύνεσθαι τοὺς πολεμίους καὶ	μὴ	φεύγοι, εὖ ἴσθι ὅτι ἀνδρεῖος
[188]	προμηθέστερον ἀνάγκη εἶναι τὸν ταῦτα	μὴ	φεύγοντα ἀλλ' ἐθέλοντα κατὰ τὸ
[197]	τὸ τὰ δεινὰ ὑπὸ ἀνοίας	μὴ	φοβούμενον, ἀλλ' ἄφοβον καὶ μῶρον·
[190]	ἔστιν ἀρετή; εἰ γάρ που	μηδ'	ἀρετὴν εἰδεῖμεν τὸ παράπαν ὅτι
[190]	καὶ ἄριστα κτήσαιτο. Εἰ γὰρ	μηδ'	αὐτὸ τοῦτο εἰδεῖμεν, ὅτι ποτ'
[197]	εἶναι, ἢ πᾶσιν ἐναντιούμενος τολμᾷς	μηδὲ	ἀνδρεῖα αὐτὰ καλεῖν; ΝΙΚΙΑΣ Οὐ
[196]	ἰατρὸς μήτε μάντις αὐτὸ γνώσεται	μηδὲ	ἀνδρεῖος ἔσται, ἐὰν μὴ αὐτὴν
[197]	ὡς ἀληθῶς Αἰξωνέα εἶναι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ	Μηδέ	γε εἴπῃς, ὦ Λάχης· καὶ
[186]	παρακελεύομαί σοι μὴ ἀφίεσθαι Λάχητος	μηδὲ	Νικίου, ἀλλ' ἐρωτᾶν λέγοντα ὅτι
[200]	ὡς ἔοικε, σοὶ μετ' ἐμοῦ	μηδὲν	εἰδέναι ὧν προσήκει ἐπιστήμην ἔχειν
[186]	ὁμολογουμένως ἀγαθοὶ γεγόνασιν· εἰ δὲ	μηδὲν	ἡμῖν τούτων ὑπάρχει, ἄλλους κελεύειν
[195]	Σώκρατες, Λάχης, ἐπιθυμεῖν κἀμὲ φανῆναι	μηδὲν	λέγοντα, ὅτι καὶ αὐτὸς ἄρτι
[189]	Λέγ' οὖν ὅτι σοι φίλον,	μηδὲν	τὴν ἡμετέραν ἡλικίαν ὑπόλογον ποιούμενος.
[200]	ἐθέλῃ Σωκράτης τῶν μειρακίων ἐπιμελεῖσθαι,	μηδένα	ἄλλον ζητεῖν. Ἐπεὶ κἂν (ἐγὼ
[201]	μήτε χρημάτων φειδομένους μήτε ἄλλου	μηδενός·	ἐᾶν δὲ ἡμᾶς αὐτοὺς ἔχειν
[196]	ἀναγκαῖον οἶμαι τῷ ταῦτα λέγοντι	μηδενὸς	θηρίου ἀποδέχεσθαι ἀνδρείαν, ἢ συγχωρεῖν
[193]	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀλλὰ	μὴν	ἀφρονεστέρα γε ἡ τούτου ἢ
[192]	πεφυκὸς δεῖ εἰπεῖν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Ἀλλὰ	μὴν	δεῖ, εἴ γε τὸ ἐρωτώμενον
[200]	ΝΙΚΙΑΣ Οὐ φαινόμεθα. ~ΛΑΧΗΣ Καὶ	μὴν	ἔγωγε, ὦ φίλε Νικία, ᾤμην
[199]	ἀρετή. ΝΙΚΙΑΣ Ἔοικεν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Καὶ	μὴν	ἔφαμέν γε τὴν ἀνδρείαν μόριον
[194]	αὐλητική. ΝΙΚΙΑΣ Οὐδαμῶς. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐδὲ	μὴν	ἡ κιθαριστική. ΝΙΚΙΑΣ Οὐ δῆτα.
[193]	οἴοιτό γε οὕτως. ΛΑΧΗΣ Ἀλλὰ	μὴν	οἶμαί γε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Καὶ μήν
[193]	μὴν οἶμαί γε. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Καὶ	μήν	που ἀφρονεστέρως γε, ὦ Λάχης,
[181]	σοὶ τὰ ἡμέτερα. ΛΑΧΗΣ Καὶ	μήν,	ὦ Λυσίμαχε, μὴ ἀφίεσό γε
[198]	κάλλιστα γένοιτο καὶ γενήσεται τὸ	μήπω	γεγονός, ἀλλ' ἡ αὐτή. Οἷον
[189]	νεώτερος ὁ διδάσκων ἔσται ἢ	μήπω	ἐν δόξῃ ὢν ἤ τι
[191]	ἐπιστήμην, καὶ εἶπεν αὐτὸν εἶναι	μήστωρα	φόβοιο. ΛΑΧΗΣ Καὶ καλῶς γε,
[201]	τοῖς μειρακίοις, μήτε χρημάτων φειδομένους	μήτε	ἄλλου μηδενός· ἐᾶν δὲ ἡμᾶς
[196]	εἶναι ἀνδρὸς γνῶναι, ὁπότε γε	μήτε	ἰατρὸς μήτε μάντις αὐτὸ γνώσεται
[196]	γνῶναι, ὁπότε γε μήτε ἰατρὸς	μήτε	μάντις αὐτὸ γνώσεται μηδὲ ἀνδρεῖος
[201]	γάρ ἔπειτα καὶ τοῖς μειρακίοις,	μήτε	χρημάτων φειδομένους μήτε ἄλλου μηδενός·
[198]	οὐκ ἄλλη τις ἢ ἰατρική,	μία	οὖσα, ἐφορᾷ καὶ γιγνόμενα καὶ
[186]	μὲν σοφισταῖς οὐκ ἔχω τελεῖν	μισθούς,	οἵπερ μόνοι ἐπηγγέλλοντό με οἷοί
[188]	καὶ ποιεῖ αὖ δοκεῖν εἶναι	μισόλογον.	Σωκράτους δ' ἐγὼ τῶν μὲν
[188]	τῳ φιλόλογος εἶναι καὶ αὖ	μισόλογος.	Ὅταν μὲν γὰρ ἀκούω ἀνδρὸς
[180]	Περιφέρει δέ τίς με καὶ	μνήμη	ἄρτι τῶνδε λεγόντων· τὰ γὰρ
[200]	ὅταν τι αὐτῷ περὶ τούτου	μνησθῶ,	αὐτὸς δὲ οὐκ ἐθέλει. Ἀλλ'
[184]	γὰρ ὥσπερ (τοῦ ἐπιδιακρινοῦντος δοκεῖ	μοι	δεῖν ἡμῖν ἡ βουλή. Εἰ
[194]	Ἀλλ' ἐγὼ δοκῶ μανθάνειν, καί	μοι	δοκεῖ ἁνὴρ σοφίαν τινὰ τὴν
[184]	ἐπιχειρεῖν μανθάνειν. Καὶ γὰρ οὖν	μοι	δοκεῖ, εἰ μὲν δειλός τις
[181]	προκαλῇ πάντα ποιεῖν. Δικαιότατον μέντοι	μοι	δοκεῖ εἶναι ἐμὲ νεώτερον ὄντα
[185]	ἴσως μᾶλλον κατάδηλον ἔσται. Οὔ	μοι	δοκεῖ ἐξ ἀρχῆς ἡμῖν ὡμολογῆσθαι
[180]	τε καὶ τοῦ Μελησίου, πάνυ	μοι	δοκεῖ εὖ εἰρῆσθαι καὶ εἰς
[188]	καὶ ἁρμόττοντά ἐστι. Καὶ κομιδῇ	μοι	δοκεῖ μουσικὸς ὁ τοιοῦτος εἶναι,
[196]	ἂν ἀνδρεία γένοιτο. ΝΙΚΙΑΣ Οὔ	μοι	δοκεῖ. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ Δῆλον δή, ὦ
[195]	μὴ λοιδορῶμεν. ΝΙΚΙΑΣ Οὔκ, ἀλλά	μοι	δοκεῖ, ὦ Σώκρατες, Λάχης, ἐπιθυμεῖν
[187]	μάλιστα, ὦ Νικία; ΝΙΚΙΑΣ Οὔ	μοι	δοκεῖς εἰδέναι ὅτι ὃς ἂν
[197]	εἴπῃς, ὦ Λάχης· καὶ γάρ	μοι	δοκεῖς οὐδὲ ᾐσθῆσθαι ὅτι ταύτην
[199]	ΝΙΚΙΑΣ Λέγειν τὶ ὦ Σώκρατές	μοι	δοκεῖς. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκ ἄρα, ὦ
[200]	τὶ εἶναι. Σὺ (μὲν οὖν	μοι	δοκεῖς ὡς ἀληθῶς ἀνθρώπειον πρᾶγμα
[186]	ὥστε ἤδη ηὑρηκέναι. Δοκοῦσι (δή	μοι	δυνατοὶ εἶναι παιδεῦσαι ἄνθρωπον· οὐ
[200]	ἐθέλοι οὗτος· ἀλλὰ γὰρ ἄλλους	μοι	ἑκάστοτε συνίστησιν, ὅταν τι αὐτῷ
[180]	χεῖρον Λάχητος· καὶ γὰρ αὐτῷ	μοι	ἔναγχος ἄνδρα προυξένησε τῷ (ὑεῖ
[200]	καὶ οὐ φθονήσω· δοκεῖς (γάρ	μοι	καὶ μάλα σφόδρα δεῖσθαι μαθεῖν.
[192]	ἀνδρεία κέκληται. ΛΑΧΗΣ Δοκεῖ τοίνυν	μοι	καρτερία τις εἶναι τῆς ψυχῆς,
[189]	(ἄλλο τῶν τοιούτων ἔχων, οὐδέν	μοι	μέλει. Σοὶ οὖν, ὦ Σώκρατες,
[197]	μεγίστης φρονήσεως μετέχειν· δοκεῖ δέ	μοι	Νικίας ἄξιος εἶναι ἐπισκέψεως, ὅποι
[181]	λέγοιεν. Ἀλλ' ὦ παῖδες, λέγετέ	μοι,	ὅδ' ἐστὶ Σωκράτης, περὶ οὗ
[186]	(περὶ ἐμαυτοῦ λέγω ὅτι διδάσκαλός	μοι	οὐ γέγονε τούτου πέρι. Καίτοι
[199]	ειν; ΝΙΚΙΑΣ Ἔγωγε· δοκεῖ γάρ	μοι	οὕτως, ὦ Σώκρατες. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκοῦν,
[201]	μανθάνειν μετὰ τῶν νεανίσκων. Ἀλλά	μοι	οὑτωσὶ ποίησον· αὔριον (ἕωθεν ἀφίκου
[194]	λόγῳ βεβαίωσαι. ΝΙΚΙΑΣ Δοκεῖτε τοίνυν	μοι	πάλαι οὐ καλῶς, ὦ Σώκρατες,
[189]	ὑπὸ χρηστῶν μόνον. Τοῦτο γάρ	μοι	συγχωρείτω, ἀγαθὸν καὶ αὐτὸν εἶναι
[201]	ἀξιοῦμεν φοιτᾶν, τὸν Ὅμηρον δοκεῖ	μοι	χρῆναι προβάλλεσθαι, ὃς ἔφη οὐκ
[196]	μὲν οὖν. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Λέγε δή	μοι,	ὦ Νικία μᾶλλον δ' ἡμῖν·
[187]	ποιεῖν. ΝΙΚΙΑΣ Ὦ Λυσίμαχε, δοκεῖς	μοι	ὡς ἀληθῶς Σωκράτη πατρόθεν γιγνώσκειν
[188]	φρυγιστὶ οὐδὲ λυδιστί, ἀλλ' ἥπερ	μόνη	Ἑλληνική ἐστιν ἁρμονία. Ὁ μὲν
[186]	οὐκ ἔχω τελεῖν μισθούς, οἵπερ	μόνοι	ἐπηγγέλλοντό με οἷοί τ' εἶναι
[182]	οἷς ἡμῖν ὁ ἀγὼν πρόκειται,	μόνοι	οὗτοι γυμνάζονται οἱ ἐν τούτοις
[199]	ΝΙΚΙΑΣ Ἔστι ταῦτα. ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐ	μόνον	ἄρα τῶν δεινῶν καὶ θαρραλέων
[187]	ὡς ἀληθῶς Σωκράτη πατρόθεν γιγνώσκειν	μόνον,	αὐτῷ δ' οὐ συγγεγονέναι ἀλλ'
[196]	ἐπεὶ μάντιν γε τὰ σημεῖα	μόνον	δεῖ γιγνώσκειν τῶν ἐσομένων, εἴτε
[199]	κατὰ τὸν σὸν λόγον οὐ	μόνον	δεινῶν τε καὶ θαρραλέων ἐπιστήμη
[182]	ἤδη τι δέῃ μόνον πρὸς	μόνον	ἢ διώκοντα ἀμυνομένῳ (τινὶ ἐπιθέσθαι
[195]	νοσῶδες. Οἱ δὲ δήπου τοσοῦτον	μόνον	ἴσασιν· εἰ δὲ δεινόν τῳ
[191]	εἰσιν, καὶ ἔτι αὖ μὴ	μόνον	ὅσοι πρὸς λύπας ἀνδρεῖοί εἰσιν
[199]	ἐπιστήμη ἐστίν· οὐ γὰρ μελλόντων	μόνον	πέρι τῶν ἀγαθῶν τε καὶ
[182]	τάξεις καὶ ἤδη τι δέῃ	μόνον	πρὸς μόνον ἢ διώκοντα ἀμυνομένῳ
[189]	καὶ ἐγὼ τῷ Σόλωνι, ἓν	μόνον	προσλαβών, συγχωρῶ· γηράσκων γὰρ πολλὰ
[180]	μαθητὴν Δάμωνα, ἀνδρῶν χαριέστατον οὐ	μόνον	τὴν μουσικήν, ἀλλὰ καὶ τἆλλα
[181]	ἄλλοθί γε αὐτὸν ἐθεασάμην οὐ	μόνον	τὸν πατέρα (ἀλλὰ καὶ τὴν
[191]	βουλόμενος (γάρ σου πυθέσθαι μὴ	μόνον	τοὺς ἐν τῷ ὁπλιτικῷ ἀνδρείους,
[191]	τῷ πολεμικῷ εἴδει, καὶ μὴ	μόνον	τοὺς ἐν τῷ πολέμῳ, ἀλλὰ
[189]	πολλὰ διδάσκεσθαι ἐθέλω ὑπὸ χρηστῶν	μόνον.	Τοῦτο γάρ μοι συγχωρείτω, ἀγαθὸν
[199]	τε καὶ ὁσιότητος, ᾧ γε	μόνῳ	προσήκει καὶ περὶ θεοὺς καὶ
[199]	ΣΩΚΡΑΤΗΣ Οὐκ ἄρα, ὦ Νικία,	μόριον	ἀρετῆς ἂν εἴη τὸ νῦν
[199]	μὴν ἔφαμέν γε τὴν ἀνδρείαν	μόριον	εἶναι ἓν τῶν τῆς ἀρετῆς.
[198]	καὶ σὺ τοῦτο ἀπεκρίνω ὡς	μόριον,	ὄντων δὴ καὶ ἄλλων μερῶν,
[189]	κτήσαιτο. Ἵσως οὖν οὐ μανθάνετέ	μου	ὅτι λέγω, ἀλλ' ὧδε ῥᾷον
[180]	ἀνδρῶν χαριέστατον οὐ μόνον τὴν	μουσικήν,	ἀλλὰ καὶ τἆλλα ὁπόσου βούλει
[180]	ἄνδρα προυξένησε τῷ (ὑεῖ διδάσκαλον	μουσικῆς,	Ἀγαθοκλέους μαθητὴν Δάμωνα, ἀνδρῶν χαριέστατον
[188]	ἐστι. Καὶ κομιδῇ μοι δοκεῖ	μουσικὸς	ὁ τοιοῦτος εἶναι, ἁρμονίαν καλλίστην
[197]	μὴ φοβούμενον, ἀλλ' ἄφοβον καὶ	μῶρον·	ἢ καὶ τὰ παιδία πάντα