Dissertation, chap.
[14, 5]	πάντας κυδαίνειν, μηδὲ μεγαλίζεο θυμῷ·	ἤ,	οἴει, κολακείαν αὑτῷ ὑποτίθεται; Ὁ
[14, 4]	τοῦ κολακευτικοῦ, οἵου σιάλους σῦς	ἢ	αἶγας εὐτραφεῖς συγκατακόπτειν αὐτοῖς, καὶ
[14, 3]	βλάψῃ, ἢ εἰς χρήματα ἐζημίωσεν,	ἢ	εἰς ἡδονὴν ἐξέχεεν· ὧν τὸ
[14, 3]	μὲν γὰρ κόλαξ, κἂν βλάψῃ,	ἢ	εἰς χρήματα ἐζημίωσεν, ἢ εἰς
[14, 2]	ἐπὶ πενίαν, ὡς τὸν Φοίνικα·	ἢ	ἐπὶ δεσμά, ὡς τὸν Κύπριον,
[14, 2]	ἐπὶ πῦρ, ὡς τὸν Ἀσσύριον·	ἢ	ἐπὶ πενίαν, ὡς τὸν Φοίνικα·
[14, 2]	καλὸς ἡγεμών· οὐκοῦν ἄξει τελευτῶν	ἢ	ἐπὶ πῦρ, ὡς τὸν Ἀσσύριον·
[14, 2]	κακοδαίμων ἀνήρ, ἢ Φοῖνιξ Στράτων,	ἢ	Νικοκλῆς ὁ Κύπριος, ἢ ὁ
[14, 2]	Στράτων, ἢ Νικοκλῆς ὁ Κύπριος,	ἢ	ὁ Συβαρίτης ἐκεῖνος, τὸν μὲν
[14, 4]	καὶ τί ἂν εἴη ἀνιαρότερον,	ἢ	παιδὶ πατήρ, καὶ μαθητῇ διδάσκαλος;
[14, 2]	τις οὗτος εἴη κακοδαίμων ἀνήρ,	ἢ	Φοῖνιξ Στράτων, ἢ Νικοκλῆς ὁ
[14, 6]	φίλῳ, ἐάν τε λυπηρὸν τοῦτο	ᾖ,	ἐάν τε ἡδύ, συναπολαύει αὐτῷ
[14, 8]	δὲ τῆς κολακείας τέλη, ἀνίσταται	ἡ	Ἀσία, μαστιγοῦται ἡ θάλαττα, Ἑλλήσποντος
[14, 1]	μουσικῶς, βλέμμα πρᾶον ἀμπεχόνη ἀνέτη·	ἡ	δὲ δευτέρα θρυπτική, ἐπίχριστος, χλανιδίοις
[14, 1]	μὲν αὐτῷ σοβαρὰ τῶν ἡγεμόνων,	ἡ	δὲ εὐσχήμων ἰδεῖν, βαδίζουσα ἠρέμα,
[14, 6]	ἑκάτερον ἴσην ἔχει τὴν ἀντίδοσιν,	ἡ	δὲ κολακεία χωλεύει· ὁ γάρ
[14, 8]	τέλη, ἀνίσταται ἡ Ἀσία, μαστιγοῦται	ἡ	θάλαττα, Ἑλλήσποντος ζεύγνυται, Ἄθως ὀρύττεται·
[14, 7]	φιλία, δύσελπις δὲ καὶ ἐπτηχὸς	ἡ	κολακεία. Τυράννῳ οὐδεὶς φίλος, βασιλεῖ
[14, 3]	ἐὰν δὲ ὑστερῇ τῆς χρήσεως	ἡ	κρίσις, ὁ χρήσασθαι φθάσας καὶ
[14, 7]	φίλος. Ἀλλὰ καὶ τῶν πολιτειῶν	ἡ	μὲν ἀριστοκρατία φιλίας μεστή, δημοκρατία
[14, 1]	ἐπιστήσας ἡγεμόνας ἑκατέρᾳ τῇ ὁδῷ·	ἡ	μὲν αὐτῷ σοβαρὰ τῶν ἡγεμόνων,
[14, 1]	ὅτι πολλὴ μὲν τῆς ὁδοῦ	ἡ	τραχεῖα, ὀλίγη δὲ εὐπετής, καὶ
[14, 7]	ἀνθρώπους εὔελπις μὲν καὶ θαρσαλέον	ἡ	φιλία, δύσελπις δὲ καὶ ἐπτηχὸς
[14, 7]	τυραννίδος θειότερον. Εἰ δέ ἐστιν	ἡ	φιλία ἰσότης τρόπου, τὸ δὲ
[14, 1]	ἄγει ἐν τῷ μύθῳ ἄρτι	ἡβάσκοντα	καὶ ἀνδριζόμενον ἐπὶ διττὰς ὁδούς,
[14, 1]	ὁδούς, Ἀρετὴν καὶ Ἡδονὴν ἐπιστήσας	ἡγεμόνας	ἑκατέρᾳ τῇ ὁδῷ· ἡ μὲν
[14, 1]	ὁδούς, καὶ ἄνδρα ἀγαθόν, καὶ	ἡγεμόνας	ταῖν ὁδοῖν, ἀντὶ μὲν τῆς
[14, 1]	ἡ μὲν αὐτῷ σοβαρὰ τῶν	ἡγεμόνων,	ἡ δὲ εὐσχήμων ἰδεῖν, βαδίζουσα
[14, 2]	τὸν μὲν καὶ μισήσει τῶν	ἡγεμόνων,	καὶ ἡγήσεταί τινα εἶναι ἄξεινον
[14, 1]	ἐπιφυομένην· ὁ δὲ ἕτερος τῶν	ἡγεμόνων	λέγει μὲν ὀλίγα, τὰ δὲ
[14, 2]	Ἡρακλέα, αἱρήσεται τὸν ἀληθῆ τῶν	ἡγεμόνων,	τὸν φίλον, ὥσπερ ἐκεῖνος τὴν
[14, 2]	τὸν ἄνδρα τοῦτον ὁ καλὸς	ἡγεμών·	οὐκοῦν ἄξει τελευτῶν ἢ ἐπὶ
[14, 2]	καὶ μισήσει τῶν ἡγεμόνων, καὶ	ἡγήσεταί	τινα εἶναι ἄξεινον καὶ ἀηδῆ
[14, 3]	τερπνότατον· διὰ δὲ φιλίας πολλοὶ	ἤδη	καὶ φυγῆς ἐκοινώνησαν, καὶ ἀτιμίας
[14, 3]	καὶ ἐπαχθέστατον, καὶ ὁ φίλος	ἥδιστον	εὐτυχίαν προσλαβών. Μήποτε οὖν βλάβῃ
[14, 1]	καὶ βαδίσματι· ὁ μὲν ὡς	ἥδιστος	ἰδεῖν ὤν, ὁ δὲ ὡς
[14, 7]	καὶ ἄλλαι ταπειναὶ καὶ ἀνδραποδώδεις	ἡδοναί·	τὸν δὲ δῆμον αὐτόν, τὸν
[14, 1]	δεόμενος, καὶ διηγούμενος ἐκτόπους τινὰς	ἡδονάς,	εἰ λαβὼν αὐτὸν ἄξει, λειμῶνας
[14, 5]	ἑκάτερον ἐν ἑκατέρῳ φύρεται, καὶ	ἡδονὴ	ἐν φιλίᾳ, καὶ λύπη ἐν
[14, 3]	τὴν κρίσιν κατατίθεται. Βούλει τοίνυν	ἡδονῇ	καὶ λύπῃ κρινοῦμεν τὸν φίλον
[14, 4]	φίλου; μήτε τῷ τέλει, μήτε	ἡδονῇ,	μήτε βλάβῃ· φέρε χωρὶς ἑκάτερον
[14, 1]	τὴν φύσιν, καὶ χαίρειν τῇ	Ἡδονῇ	φράσας, ἐπιτρέπει ἑαυτὸν τῇ Ἀρετῇ
[14, 5]	φιλοῦσιν τὰ βρέφη, καὶ πρὸς	ἡδονὴν	αὐτὰ θεραπεύουσιν, καὶ οὐκ ἀφαιρήσεις
[14, 3]	εἰς χρήματα ἐζημίωσεν, ἢ εἰς	ἡδονὴν	ἐξέχεεν· ὧν τὸ μὲν εἰς
[14, 1]	ἐπὶ διττὰς ὁδούς, Ἀρετὴν καὶ	Ἡδονὴν	ἐπιστήσας ἡγεμόνας ἑκατέρᾳ τῇ ὁδῷ·
[14, 6]	ὁ δὲ πλεονεξίας κατὰ τὴν	ἡδονήν·	καὶ ὁ μὲν ἰσηγορίας κατὰ
[14, 5]	αὐτῶν τὸ φιλεῖν διὰ τὴν	ἡδονήν.	Ὁ Ἀγαμέμνων τῷ Μενελάῳ παραινεῖ,
[14, 4]	θεασώμεθα. Ἆρά γε ὁ πρὸς	ἡδονὴν	ὁμιλῶν φίλος; καὶ πάνυ εἰκός·
[14, 4]	μελιηδέα, (οὕτω γάρ που τὴν	ἡδονὴν	ὀνομάζει Ὅμηρος) ἀναμιχθέντας αὐτῷ τοὺς
[14, 3]	χρήματα κουφότατον, τὸ δὲ εἰς	ἡδονὴν	τερπνότατον· διὰ δὲ φιλίας πολλοὶ
[14, 5]	τὴν ἀρετήν, λύπην δὲ καὶ	ἡδονὴν	χαίρειν ἐᾶν; οὔτε γὰρ τὸ
[14, 2]	ἐπί τι ἄλλο διὰ ψευδοῦς	ἡδονῆς	ἀληθὲς κακόν. Εἰ δὲ εἴη
[14, 5]	ἐᾶν; οὔτε γὰρ τὸ φιλεῖν	ἡδονῆς	ἀτυχές, οὔτε τὸ κολακεύειν λύπης
[14, 4]	παρασκευαστικός, φίλος ἂν εἴη ὁ	ἡδονῆς	παρασκευαστικώτατος. Τὸ δὲ οὐχ οὕτως
[14, 1]	τὸν φίλον, ἀντὶ δὲ τῆς	Ἡδονῆς	τὸν κόλακα. Οὐκοῦν καὶ τούτω
[14, 6]	λυπηρὸν τοῦτο ᾖ, ἐάν τε	ἡδύ,	συναπολαύει αὐτῷ ἐκ τῆς ἴσης·
[14, 7]	τῆς Ἑλλάδος συμφοραί; Εἰ δὲ	ἤθελον	Ἀθηναῖοι, παρωσάμενοι τοὺς κόλακας, πείθεσθαι
[14, 1]	καὶ χρὴ τὸν ἀγαθὸν ὁδοιπόρον	ἥκειν	παρεσκευασμένον, ἵνα δεῖ πόνου, μοχθήσοντα,
[14, 7]	οὐδὲ μέχρι γαστρὸς καὶ ἀφροδισίων	ἥκοντα,	ἀλλὰ αἱ τῆς Ἑλλάδος συμφοραί;
[14, 1]	τῇ Ἀρετῇ ἄγειν. Φέρε καὶ	ἡμεῖς	πλάττωμεν μῦθον, διττὰς ὁδούς, καὶ
[14, 7]	ὅπου τῆς κολακείας τὸ ἆθλον	ἦν	κύλικες καὶ ἑταῖραι καὶ ἄλλαι
[14, 7]	ἐκείνους κόλακας, οἷς τὰ ἆθλα	ἦν	οὐ ταπεινά, οὐδὲ μέχρι γαστρὸς
[14, 7]	δημοκρατίας. Οὐδεὶς ἐν Λακεδαίμονι Κλέων	ἦν,	οὐδὲ Ὑπέρβολος, κόλακες πονηροὶ τρυφῶντος
[14, 4]	πολλὰ καὶ δεινὰ ἀνέτλη ἀρνύμενος	ἥν	τε ψυχήν, καὶ νόστον ἑταίρων·
[14, 1]	κόλακα τοῦ φίλου. ~Πρόδικος μὲν	Ἡρακλέα	ἄγει ἐν τῷ μύθῳ ἄρτι
[14, 2]	δὲ εἴη ἀνὴρ κατὰ τὸν	Ἡρακλέα,	αἱρήσεται τὸν ἀληθῆ τῶν ἡγεμόνων,
[14, 8]	προσκυνήσεις βαρβαρικαί, καὶ λήθη τοῦ	Ἡρακλέως,	καὶ τοῦ Φιλίππου, καὶ τῆς
[14, 1]	ἄμουσος. Ταῦτα ὁρᾷ καὶ ὁ	Ἡρακλῆς,	ἅτε Διὸς παῖς, καὶ ἀγαθὸς
[14, 1]	ἡ δὲ εὐσχήμων ἰδεῖν, βαδίζουσα	ἠρέμα,	φθεγγομένη μουσικῶς, βλέμμα πρᾶον ἀμπεχόνη
[14, 8]	ἐκείνην καὶ ὄρειον μουσικὴν καταλιπόντες	(ἦσαν	ἐπ´ ἀγέλαις καὶ ποίμναις ἦχοι)
[14, 8]	ὀρύττεται· τέλος δὲ τῆς σπουδῆς	ἧττα,	καὶ φυγή, καὶ θάνατος αὐτοῦ
[14, 8]	(ἦσαν ἐπ´ ἀγέλαις καὶ ποίμναις	ἦχοι)	Ἰωνικῶν αὐλημάτων καὶ ὀρχημάτων ἐρασταὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 20/12/2007