Livre, Chap. |
[13, 33] |
τοῦ
ὄρνιθος
προσέταξεν
ἀνὰ
πᾶσαν
|
τὴν |
Αἴγυπτον
ἀναζητεῖσθαι
τὴν
ἄνθρωπον,
ἧς |
[13, 41] |
οὖν
συνάρχοντας
ἐκέλευσεν
ἐς
αὐτὸν
|
τὴν |
αἰτίαν
ἀναφέρειν
ὡς
ἐκβιασθέντας,
αὐτὸς |
[13, 25] |
ἡττήθη
Κορίννης
πεντάκις.
ἐλέγχων
δὲ
|
τὴν |
ἀμουσίαν
αὐτῶν
ὁ
Πίνδαρος
σῦν |
[13, 33] |
ἀνὰ
πᾶσαν
τὴν
Αἴγυπτον
ἀναζητεῖσθαι
|
τὴν |
ἄνθρωπον,
ἧς
τὸ
ὑπόδημά
ἐστι· |
[13, 32] |
αὐτοὺς
ἄγεις,
ἐγὼ
δὲ
ἐπὶ
|
τὴν |
ἀρετὴν
ἥκειν
βιάζομαι·
ὀρθία
δὲ |
[13, 21] |
τοῦ
Φρυγὸς
ἐὰν
προσαυλῇ
τις
|
τὴν |
ἁρμονίαν
τὴν
Φρυγίαν,
ἡ
δορὰ |
[13, 40] |
αὐτόν
ποτε
Ἀθηναῖοι,
εἶτα
ἐπὶ
|
τὴν |
ἀρχὴν
αὖθις
παρεκάλουν·
ὃ
δὲ |
[13, 37] |
ἐπιβουλεύοντας
παρέδοσαν
αὐτῷ
κολάσαι
καὶ
|
τὴν |
ἀρχὴν
ἔδωκαν.
ὃ
δὲ
καὶ |
[13, 27] |
Σωκράτης
δὲ
μόνος
οὐκ
ἐνόσησε
|
τὴν |
ἀρχήν.
ὁ
τοίνυν
τοιούτῳ
συνὼν |
[13, 1] |
ἀλλ´
οὐδ´
ἂν
ἐτόλμησεν
ἀντιβλέπειν
|
τὴν |
ἀρχήν·
τοσαύτη
μετὰ
τῆς
ὥρας |
[13, 11] |
φήμη,
πρῶτον
μὲν
Φίλιππον
ἐπὶ
|
τὴν |
Ἀσίαν
ἀνέστησεν·
ἀποθανόντος
δὲ
ἐκείνου |
[13, 1] |
ἄγραν
καὶ
νομὴν
τῆς
ἄρκτου,
|
τὴν |
Ἀταλάντην
ὑφείλοντο,
καλουμένην
τοῦτο
οὐδέπω· |
[13, 40] |
ἐπαινῶ
τοὺς
τοιούτους
ἄνδρας,
οἵτινες
|
τὴν |
αὐτὴν
ἀμίδα
καὶ
οἰνοχόην
ἔχουσι. |
[13, 42] |
Ἀρκάδας,
ἀποδοῦναι
δὲ
τοῖς
Ἕλλησι
|
τὴν |
αὐτονομίαν.
καὶ
ἀφῆκαν
αὐτὸν
αἰδεσθέντες |
[13, 12] |
δὲ
τοῖς
καὶ
τὴν
συνοικίαν
|
τὴν |
αὑτοῦ
κατέπρησεν·
ἐγειτνία
δὲ
αὕτη |
[13, 40] |
τι
ὑπεναντίον,
καὶ
ἀνέτεινεν
αὐτῷ
|
τὴν |
βακτηρίαν.
ὃ
δὲ
πάταξον
μέν, |
[13, 2] |
μεγαλοπρεπῶς.
καὶ
ὃ
μὲν
περὶ
|
τὴν |
βακχείαν
εἶχεν,
οἱ
δὲ
παῖδες |
[13, 38] |
ἀδεῶς
ἐν
τῷ
πολέμῳ
ἀποθνήσκοντας·
|
τὴν |
γὰρ
ἐκ
τῶν
νόμων
ταλαιπωρίαν |
[13, 2] |
ἐν
τῷ
μυχῷ
τοῦ
ἀνακτόρου
|
τὴν |
γῆν
διασκάψας
ὁ
Μακαρεὺς
κατώρυξε |
[13, 37] |
τι
βούλεσθε.
καὶ
ἐθαύμασαν
αὐτοῦ
|
τὴν |
γνώμην
οἱ
Συρακόσιοι,
οἳ
δὲ |
[13, 1] |
τὰ
ἕδνα
τῶν
γάμων
προεκτελοῦντες.
|
τὴν |
δὲ
οὐκ
ἔλαθεν
ἡ
ἐπιβουλή· |
[13, 15] |
καὶ
Ὀδύσσειαν.
~Φασὶ
παχύτατον
γενέσθαι
|
τὴν |
διάνοιαν
οἱ
τῆς
κωμῳδίας
ποιηταὶ |
[13, 2] |
οὖν
ὁ
Μακαρεὺς
οὐ
μεμπτὴν
|
τὴν |
δίκην
τοῦτο
δὴ
τὸ
ποιητικὸν |
[13, 24] |
ταῦτα
ὁ
δαίμων
αὐτῷ
παρὰ
|
τὴν |
δόξαν
καὶ
τὴν
ἐλπίδα
ἐπήγαγεν· |
[13, 2] |
καὶ
τῷ
θύρσῳ
ᾧ
κατεῖχε
|
τὴν |
ἑαυτοῦ
γυναῖκα
ἔκτεινεν.
ἔκπυστα
οὖν |
[13, 35] |
σοι
ζῆν.
~Λέγουσι
φυσικοὶ
ἄνδρες
|
τὴν |
ἔλαφον
καθάρσεως
δεομένην
σέσελιν
ἐσθίειν, |
[13, 14] |
ὁ
Λακεδαιμόνιος
ἀθρόαν
πρῶτος
ἐς
|
τὴν |
Ἑλλάδα
ἐκόμισε
τὴν
Ὁμήρου
ποίησιν· |
[13, 24] |
αὐτῷ
παρὰ
τὴν
δόξαν
καὶ
|
τὴν |
ἐλπίδα
ἐπήγαγεν·
ὁ
γάρ
τοι |
[13, 37] |
ὅσα
ἀγαθὰ
αὐτοῖς
εἰργάσατο,
καὶ
|
τὴν |
ἐπιβουλὴν
ἐξεκάλυψε
καὶ
ἀπεδύσατο
τὴν |
[13, 33] |
λουομένης
γὰρ
καὶ
τῶν
θεραπαινίδων
|
τὴν |
ἐσθῆτα
φυλαττουσῶν,
ἀετὸς
καταπτάς,
τὸ |
[13, 1] |
τε
ἄλλῃ
πανηγυρίζειν
καὶ
κατὰ
|
τὴν |
εὐωδίαν
ἑστιᾶσθαι.
δάφναι
τε
ἦσαν |
[13, 24] |
ἠπείθησεν
ἡ
τούτου
γυνή,
καὶ
|
τὴν |
ζημίαν
ἐξέτισε
καταδικασθεῖσα.
Καὶ
Περικλῆς |
[13, 7] |
γυναιξὶν
ἀμβλῶσαι
συμμάχεται.
~Ὅτε
εἷλε
|
τὴν |
Θηβαίων
πόλιν
Ἀλέξανδρος,
ἀπέδοτο
τοὺς |
[13, 14] |
ὕστερον
δὲ
Πεισίστρατος
συναγαγὼν
ἀπέφηνε
|
τὴν |
Ἰλιάδα
καὶ
Ὀδύσσειαν.
~Φασὶ
παχύτατον |
[13, 10] |
Δωρίδα
τὴν
Λοκρίδα
καὶ
Ἀριστομάχην
|
τὴν |
Ἱππαρίνου,
Δίωνος
δὲ
ἀδελφήν·
καὶ |
[13, 34] |
ὁ
Διονύσιος
μετὰ
τὴν
πρόσταξιν
|
τὴν |
κατ´
αὐτοῦ
ἀνευρὼν
ἐς
τρὶς |
[13, 32] |
εἰκότως·
σὺ
μὲν
γὰρ
ἐπὶ
|
τὴν |
κατάντη
αὐτοὺς
ἄγεις,
ἐγὼ
δὲ |
[13, 15] |
γενέσθαι,
ὃς
ἐν
τῇ
ληκύθῳ
|
τὴν |
κλίμακα
ἐζήτει.
καὶ
Κόροιβον
δὲ |
[13, 25] |
αὐτῶν
ὁ
Πίνδαρος
σῦν
ἐκάλει
|
τὴν |
Κόρινναν.
~Διογένης
ὁ
Σινωπεὺς
ἔρημος |
[13, 18] |
ἐξεπόνησε
τραγικά,
ἀλλοτρίως
δὲ
πρὸς
|
τὴν |
κωμῳδίαν
διέκειτο,
ὅτι
οὐκ
ἦν |
[13, 10] |
δύο
γυναῖκας
ἠγάγετο
Διονύσιος,
Δωρίδα
|
τὴν |
Λοκρίδα
καὶ
Ἀριστομάχην
τὴν
Ἱππαρίνου, |
[13, 12] |
δοκεῖ
ὁ
Μέτων
ἄμεινον
ὑποκρίνασθαι
|
τὴν |
μανίαν
τοῦ
Ὀδυσσέως
τοῦ
Ἰθακησίου· |
[13, 38] |
καὶ
σφαλεῖσα
τοῦ
ἀληθοῦς
εἶτα
|
τὴν |
μέλαιναν
ἐμβάλῃ
ἀντὶ
τῆς
λευκῆς |
[13, 41] |
μὴ
βουλομένους
Θηβαίους
ἠνάγκασεν
Ἐπαμεινώνδας
|
τὴν |
μὲν
Λακωνικὴν
πυρπολῆσαι
πεντακοσίοις
ἐνιαυτοῖς |
[13, 28] |
ὄνομα
Μάνης,
ὃς
οὐ
φέρων
|
τὴν |
μετ´
αὐτοῦ
διατριβὴν
ἀπέδρα.
προτρεπόντων |
[13, 45] |
ἐς
ἔσχατον
γῆρας.
~Ὅτι
Διονύσιος
|
τὴν |
μητέρα
διέφθειρε
φαρμάκοις·
Λεπτίνην
δὲ |
[13, 17] |
ὑποκρινομένου
γὰρ
Φρυνίχου
τοῦ
τραγικοῦ
|
τὴν |
Μιλήτου
ἅλωσιν
οἱ
Ἀθηναῖοι
δακρύσαντες |
[13, 7] |
ἐγγόνους
τοὺς
τοῦ
Πινδάρου,
καὶ
|
τὴν |
οἰκίαν
αὐτοῦ
μόνην
εἴασεν
ἑστάναι. |
[13, 2] |
ὡς
ἱερεῖον·
οἱ
δὲ
κατὰ
|
τὴν |
οἰκίαν
ἰδόντες
ἀνεβόησαν.
ἀκούσασα
δὲ |
[13, 2] |
ὀργῇ
καὶ
θυμῷ
ἐσεπήδησεν
ἐς
|
τὴν |
οἰκίαν,
καὶ
τῷ
θύρσῳ
ᾧ |
[13, 14] |
πρῶτος
ἐς
τὴν
Ἑλλάδα
ἐκόμισε
|
τὴν |
Ὁμήρου
ποίησιν·
τὸ
δὲ
ἀγώγιμον |
[13, 1] |
δάσος.
καὶ
οἵ
ποτέ
οἱ
|
τὴν |
ὅμορον
οἰκοῦντες,
μεσούσης
τῆς
νυκτός, |
[13, 1] |
ἐπαμῦναι
θέλων,
ἑαυτοῦ
δὲ
ἐμπλῆσαι
|
τὴν |
ὁρμήν.
ἀπήντησε
δὲ
ἄρα
καὶ |
[13, 11] |
υἱὸν
αὐτοῦ
τῶν
πατρῴων
κληρονόμον
|
τὴν |
ὁρμὴν
τὴν
τοῦ
Φιλίππου
διαδέξασθαι |
[13, 1] |
συνεκκάοντες
καὶ
τὰ
δένδρα
ἐπὶ
|
τὴν |
παῖδα
ἔσπευδον,
κακοὶ
μνηστῆρες,
σὺν |
[13, 37] |
τὴν
ἐπιβουλὴν
ἐξεκάλυψε
καὶ
ἀπεδύσατο
|
τὴν |
πανοπλίαν,
εἰπὼν
πρὸς
πάντας
ἰδοὺ |
[13, 28] |
εἶχε
ψυχήν;
~Διογένης
ἡνίκα
ἀπέλιπε
|
τὴν |
πατρίδα,
εἷς
αὐτῷ
τῶν
οἰκετῶν |
[13, 38] |
τινος
οὐ
πιστεύεις
τῇ
πατρίδι
|
τὴν |
περὶ
σοῦ
κρίσιν;
ὃ
δὲ |
[13, 34] |
τὸν
Λέοντα
ὁ
Διονύσιος
μετὰ
|
τὴν |
πρόσταξιν
τὴν
κατ´
αὐτοῦ
ἀνευρὼν |
[13, 3] |
τὸ
μνῆμα
καὶ
μὴ
ἀναπληρώσαντι
|
τὴν |
πύελον
οὐκ
ἔστιν
ἄμεινον.
ἀναγνοὺς |
[13, 12] |
~Μέτων
ὁ
ἀστρονόμος
μελλόντων
ἐπὶ
|
τὴν |
Σικελίαν
πλεῖν
τῶν
Ἀθηναίων
ἤδη |
[13, 12] |
βουλόμενος,
ἐν
δὲ
τοῖς
καὶ
|
τὴν |
συνοικίαν
τὴν
αὑτοῦ
κατέπρησεν·
ἐγειτνία |
[13, 2] |
νεκρόν,
τὸν
δὲ
κατέχοντα
ἔτι
|
τὴν |
σφαγίδα
ᾑμαγμένην,
σχίζαν
ἁρπάσασα
τῶν |
[13, 14] |
Καλυψοῦς
ἄντρον
καὶ
Τὰ
περὶ
|
τὴν |
σχεδίαν
καὶ
Ἀλκίνου
ἀπολόγους
καὶ |
[13, 3] |
ἔδεισε,
καὶ
προσέταξεν
ἐπιχέαι
ἔλαιον
|
τὴν |
ταχίστην·
οὐ
μὴν
πεπλήρωτο.
ὃ |
[13, 16] |
τὴν
τῶν
φυτῶν
βλάστην
οὔτε
|
τὴν |
τεθηλυῖαν
πόαν.
κάεται
δὲ
τὸ |
[13, 2] |
πρὸς
τὸν
Μακαρέα,
καὶ
ἀπολιπὼν
|
τὴν |
τελετήν,
ὡς
εἶχε
σὺν
ὀργῇ |
[13, 37] |
~Γέλων
ὁ
τῶν
Συρακοσίων
τύραννος
|
τὴν |
τῆς
ἀρχῆς
κατάστασιν
πραότατα
εἶχε· |
[13, 12] |
μὲν
καὶ
ἄλλα
ἔδρασε
πιστώσασθαι
|
τὴν |
τῆς
νόσου
δόξαν
βουλόμενος,
ἐν |
[13, 2] |
ἐν
τῇ
οἰκίᾳ,
καὶ
μιμούμενοι
|
τὴν |
τοῦ
πατρὸς
ἱερουργίαν
τῷ
βωμῷ |
[13, 11] |
τῶν
πατρῴων
κληρονόμον
τὴν
ὁρμὴν
|
τὴν |
τοῦ
Φιλίππου
διαδέξασθαι
παρεσκεύασε.
~Μέτων |
[13, 43] |
πεπίστευτο
εὐτυχὴς
εἶναι·
καὶ
ἔλεγον
|
τὴν |
τύχην
αἰτίαν
εἶναι,
Τιμόθεον
δὲ |
[13, 16] |
πλησίον
ἐνακμάζον
οὐδὲν
λυπεῖ
οὔτε
|
τὴν |
τῶν
φυτῶν
βλάστην
οὔτε
τὴν |
[13, 21] |
ἐὰν
προσαυλῇ
τις
τὴν
ἁρμονίαν
|
τὴν |
Φρυγίαν,
ἡ
δορὰ
κινεῖται·
ἐὰν |
[13, 33] |
ῥυθμὸν
καὶ
τῆς
ἐργασίας
αὐτοῦ
|
τὴν |
χάριν
καὶ
τὸ
πραχθὲν
ὑπὸ |
[13, 20] |
καὶ
ἐπὶ
τούτοις
ὡς
λόγος
|
τὴν |
ψυχὴν
ἀπέλιπεν.
~Ὅτι
ἐν
Κελαιναῖς |
[13, 2] |
ἐν
αὐταῖς
δὲ
ταῖς
κολάσεσι
|
τὴν |
ψυχὴν
ἀπέρρηξεν.
ὁ
δὲ
παρανόμως |