Livre, Chap.
[2, 8]	ἤ τινι ἄλλῳ ἐργάζονται οἵ	τ'	ἀράχναι καὶ οἱ μύρμηκες καὶ
[2, 5]	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ οἷόν	τ'	εἶναι τῶν ἀπὸ τύχης οὐθέν.
[2, 5]	ἄνευ διανοίας. Ἀόριστα μὲν οὖν	τὰ	αἴτια ἀνάγκη εἶναι ἀφ' ὧν
[2, 3]	τὰ ἐνεργούμενα. Ὅσα μὲν οὖν	τὰ	αἴτια καὶ ὃν τρόπον αἴτια,
[2, 4]	ποτ' οὐδεὶς τῶν ἀρχαίων σοφῶν	τὰ	αἴτια περὶ γενέσεως καὶ φθορᾶς
[2, 7]	ἡ ὕλη. Ὅτι μὲν οὖν	τὰ	αἴτια ταῦτα καὶ τοσαῦτα, φανερόν·
[2, 3]	λεχθήσεται καὶ ἐφ' ὧν αἴτια	τὰ	αἴτια τοῖς εἰρημένοις, οἷον τουδὶ
[2, 1]	αὐτῶν καὶ τὰ φυτὰ καὶ	τὰ	ἁπλᾶ τῶν σωμάτων, οἷον γῆ
[2, 5]	γὰρ τοιαῦτα ἀπὸ τύχης καὶ	τὰ	ἀπὸ τύχης τοιαῦτα ὄντα ἴσμεν.
[2, 8]	καὶ ἀπόλλυται, καθάπερ Ἐμπεδοκλῆς λέγει	τὰ	βουγενῆ ἀνδρόπρῳρα. Ὁ μὲν οὖν
[2, 8]	ἐν τοῖς φυτοῖς ἐγίγνετο, ὥσπερ	τὰ	βουγενῆ ἀνδρόπρῳρα, οὕτω καὶ ἀμπελογενῆ
[2, 8]	ταῖς ἐξ ἀρχῆς ἄρα συστάσεσι	τὰ	βουγενῆ, εἰ μὴ πρός τινα
[2, 2]	καὶ οἱ τὰς ἰδέας λέγοντες·	τὰ	γὰρ φυσικὰ χωρίζουσιν ἧττον ὄντα
[2, 1]	εἶναι μεταβολὴν αὐτοῖς ἐξ αὑτῶν)	τὰ	δ' ἄλλα γίγνεσθαι καὶ φθείρεσθαι
[2, 1]	τῶν ἄλλων τῶν χειροκμήτων ἕκαστον,	τὰ	δ' ἐν αὑτοῖς μὲν ἀλλ'
[2, 3]	τὰς μὲν δυνάμεις τῶν δυνατῶν,	τὰ	δ' ἐνεργοῦντα πρὸς τὰ ἐνεργούμενα.
[2, 3]	ὡς ὄντα τὰ μὲν ἔργα	τὰ	δ' ὄργανα. Τὰ μὲν οὖν
[2, 1]	καὶ ὁ χρυσὸς πρὸς ὕδωρ,	τὰ	δ' ὀστᾶ καὶ ξύλα πρὸς
[2, 5]	δὲ τὰ μὲν κατὰ προαίρεσιν,	τὰ	δ' οὐ κατὰ προαίρεσιν, ἄμφω
[2, 5]	τὰ μὲν ἕνεκά του γίγνεται	τὰ	δ' οὔ (τούτων δὲ τὰ
[2, 4]	εἶναί φασι πάντες ἀπὸ τύχης	τὰ	δ' οὐκ ἀπὸ τύχης. Διὸ
[2, 3]	τὰ μὲν ὡς δυνάμενα λέγεται	τὰ	δ' ὡς ἐνεργοῦντα, οἷον τοῦ
[2, 3]	μεταβολῆς ἢ στάσεως {ἢ κινήσεως}	τὰ	δ' ὡς τὸ τέλος καὶ
[2, 1]	φησιν εἶναι τὴν ἅπασαν οὐσίαν,	τὰ	δὲ ἄλλα πάντα πάθη τούτων
[2, 1]	ὄντων τὰ μέν ἐστι φύσει,	τὰ	δὲ δι' ἄλλας αἰτίας. Φύσει
[2, 3]	τὰ μὲν γένη τῶν γενῶν,	τὰ	δὲ καθ' ἕκαστον τῶν καθ'
[2, 1]	δὲ κατ' αὔξησιν καὶ φθίσιν,	τὰ	δὲ κατ' ἀλλοίωσιν· κλίνη δὲ
[2, 1]	στάσεως, τὰ μὲν κατὰ τόπον,	τὰ	δὲ κατ' αὔξησιν καὶ φθίσιν,
[2, 3]	ὁ οἰκοδομῶν τῷδε τῷ οἰκοδομουμένῳ,	τὰ	δὲ κατὰ δύναμιν οὐκ ἀεί.
[2, 9]	μὲν βαρέα κάτω πέφυκε φέρεσθαι	τὰ	δὲ κοῦφα ἐπιπολῆς, διὸ οἱ
[2, 8]	ἃ ἡ φύσις ἀδυνατεῖ ἀπεργάσασθαι,	τὰ	δὲ μιμεῖται. Εἰ οὖν τὰ
[2, 5]	τὰ μὲν ἀεὶ ὡσαύτως γιγνόμενα	τὰ	δὲ ὡς ἐπὶ τὸ πολύ,
[2, 3]	τὸ ὑποκείμενον, οἷον τὰ μέρη,	τὰ	δὲ ὡς τὸ τί ἦν
[2, 5]	πραχθείη καὶ ὅσα ἀπὸ φύσεως.	Τὰ	δὴ τοιαῦτα ὅταν κατὰ συμβεβηκὸς
[2, 4]	ἡ τύχη, καὶ πῶς εἰς	τὰ	διωρισμένα αἴτια ἐμπίπτουσιν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'
[2, 3]	γένη (οἷον τοῦ διὰ πασῶν	τὰ	δύο πρὸς ἕν, καὶ ὅλως
[2, 3]	ὁ ἀριθμός) καὶ τὰ μέρη	τὰ	ἐν τῷ λόγῳ. Ἔτι ὅθεν
[2, 3]	δυνατῶν, τὰ δ' ἐνεργοῦντα πρὸς	τὰ	ἐνεργούμενα. Ὅσα μὲν οὖν τὰ
[2, 8]	γενέσθαι πρῶτον, ἀλλὰ μὴ εὐθὺς	τὰ	ζῷα· καὶ τὸ οὐλοφυὲς μὲν
[2, 4]	ἄνθρωπος) τὸν δ' οὐρανὸν καὶ	τὰ	θειότατα τῶν φανερῶν ἀπὸ τοῦ
[2, 9]	οἱ λίθοι μὲν κάτω καὶ	τὰ	θεμέλια, ἡ δὲ γῆ ἄνω
[2, 3]	ὅτι τὰ μὲν ἐνεργοῦντα καὶ	τὰ	καθ' ἕκαστον ἅμα ἔστι καὶ
[2, 3]	καὶ ἀεὶ τὰ περιέχοντα πρὸς	τὰ	καθ' ἕκαστον. Ἔτι δ' ὡς
[2, 3]	καὶ τὰ οἰκείως λεγόμενα καὶ	τὰ	κατὰ συμβεβηκὸς τὰ μὲν ὡς
[2, 8]	τὰ δὲ μιμεῖται. Εἰ οὖν	τὰ	κατὰ τέχνην ἕνεκά του, δῆλον
[2, 8]	ἕνεκά του, δῆλον ὅτι καὶ	τὰ	κατὰ φύσιν· ὁμοίως γὰρ ἔχει
[2, 5]	Πρῶτον μὲν οὖν, ἐπειδὴ ὁρῶμεν	τὰ	μὲν ἀεὶ ὡσαύτως γιγνόμενα τὰ
[2, 9]	ἐξ ἀνάγκης γεγενῆσθαι νομίζοι, ὅτι	τὰ	μὲν βαρέα κάτω πέφυκε φέρεσθαι
[2, 3]	τέτταρας πίπτει τρόπους τοὺς φανερωτάτους.	Τὰ	μὲν γὰρ στοιχεῖα τῶν συλλαβῶν
[2, 3]	καὶ οὕτως ἐπὶ πάντων) Ἔτι	τὰ	μὲν γένη τῶν γενῶν, τὰ
[2, 4]	ἀναιρῶν τὴν τύχην, ὅμως τούτων	τὰ	μὲν εἶναί φασι πάντες ἀπὸ
[2, 1]	ἐν ἑαυτῷ τῆς ποιήσεως, ἀλλὰ	τὰ	μὲν ἐν ἄλλοις καὶ ἔξωθεν,
[2, 5]	ὄντα ἴσμεν. Τῶν δὲ γιγνομένων	τὰ	μὲν ἕνεκά του γίγνεται τὰ
[2, 3]	δύναμιν. Διαφέρει δὲ τοσοῦτον, ὅτι	τὰ	μὲν ἐνεργοῦντα καὶ τὰ καθ'
[2, 8]	θάτερον. Ὅλως δὲ ἡ τέχνη	τὰ	μὲν ἐπιτελεῖ ἃ ἡ φύσις
[2, 3]	διαφέρει δὲ ἀλλήλων ὡς ὄντα	τὰ	μὲν ἔργα τὰ δ' ὄργανα.
[2, 1]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Τῶν ὄντων	τὰ	μέν ἐστι φύσει, τὰ δὲ
[2, 4]	αὐτὸ θαυμάσαι ἄξιον· λέγοντες γὰρ	τὰ	μὲν ζῷα καὶ τὰ φυτὰ
[2, 5]	τὰ δ' οὔ (τούτων δὲ	τὰ	μὲν κατὰ προαίρεσιν, τὰ δ'
[2, 1]	ἀρχὴν ἔχει κινήσεως καὶ στάσεως,	τὰ	μὲν κατὰ τόπον, τὰ δὲ
[2, 3]	μὲν ἔργα τὰ δ' ὄργανα.	Τὰ	μὲν οὖν αἴτια σχεδὸν τοσαυταχῶς
[2, 3]	αὐτὸ ἀγαθὸν ἢ φαινόμενον ἀγαθόν.	Τὰ	μὲν οὖν αἴτια ταῦτα καὶ
[2, 3]	λεγόμενα καὶ τὰ κατὰ συμβεβηκὸς	τὰ	μὲν ὡς δυνάμενα λέγεται τὰ
[2, 3]	οὗ αἴτιά ἐστιν, τούτων δὲ	τὰ	μὲν ὡς τὸ ὑποκείμενον, οἷον
[2, 1]	μὲν τά τε ζῷα καὶ	τὰ	μέρη αὐτῶν καὶ τὰ φυτὰ
[2, 8]	ὥστε τί κωλύει οὕτω καὶ	τὰ	μέρη ἔχειν ἐν τῇ φύσει,
[2, 3]	μὲν ὡς τὸ ὑποκείμενον, οἷον	τὰ	μέρη, τὰ δὲ ὡς τὸ
[2, 3]	καὶ ὅλως ὁ ἀριθμός) καὶ	τὰ	μέρη τὰ ἐν τῷ λόγῳ.
[2, 3]	τὰ τοιαῦτα τῶν σωμάτων καὶ	τὰ	μέρη τοῦ ὅλου καὶ αἱ
[2, 1]	δὲ ταῦτα φαίνεται διαφέροντα πρὸς	τὰ	μὴ φύσει συνεστῶτα. Τούτων μὲν
[2, 4]	τοτέ, πολλάκι δ' ἄλλως” καὶ	τὰ	μόρια τῶν ζῴων ἀπὸ τύχης
[2, 3]	αἰτία τῆς σωτηρίας. Ἅπαντα δὲ	τὰ	νῦν εἰρημένα αἴτια εἰς τέτταρας
[2, 9]	διὰ κουφότητα, ἐπιπολῆς δὲ μάλιστα	τὰ	ξύλα· κουφότατα γάρ. Ἀλλ' ὅμως
[2, 3]	τοῦ ἀνδριάντος. Πάντα δὲ καὶ	τὰ	οἰκείως λεγόμενα καὶ τὰ κατὰ
[2, 3]	κάθαρσις ἢ τὰ φάρμακα ἢ	τὰ	ὄργανα· πάντα γὰρ ταῦτα τοῦ
[2, 5]	παρὰ ταῦτα. Ὥστ' ἐπεὶ ἀόριστα	τὰ	οὕτως αἴτια, καὶ ἡ τύχη
[2, 3]	ἀνδριαντοποιῷ τὸ Πολυκλείτῳ εἶναι. Καὶ	τὰ	περιέχοντα δὲ τὸ συμβεβηκός, οἷον
[2, 3]	διπλάσιον καὶ ἀριθμός, καὶ ἀεὶ	τὰ	περιέχοντα πρὸς τὰ καθ' ἕκαστον.
[2, 4]	τῶν ζῴων ἀπὸ τύχης γενέσθαι	τὰ	πλεῖστά φησιν. Εἰσὶ δέ τινες
[2, 6]	πρᾶξις. Διὸ καὶ ἀνάγκη περὶ	τὰ	πρακτὰ εἶναι τὴν τύχην (σημεῖον
[2, 8]	κατὰ φύσιν τὰ ὕστερα πρὸς	τὰ	πρότερα. Μάλιστα δὲ φανερὸν ἐπὶ
[2, 2]	φυσικοῦ σώματος πέρας ἕκαστον· οὐδὲ	τὰ	συμβεβηκότα θεωρεῖ ᾗ τοιούτοις οὖσι
[2, 8]	καὶ ἐν τοῖς φυτοῖς φαίνεται	τὰ	συμφέροντα γιγνόμενα πρὸς τὸ τέλος,
[2, 5]	ἡ τύχη καὶ τὸ αὐτόματον·	τά	τε γὰρ τοιαῦτα ἀπὸ τύχης
[2, 1]	δι' ἄλλας αἰτίας. Φύσει μὲν	τά	τε ζῷα καὶ τὰ μέρη
[2, 8]	καὶ ἐν τοῖς φυσικοῖς, καὶ	τὰ	τέρατα ἁμαρτήματα ἐκείνου τοῦ ἕνεκά
[2, 8]	ἀράχναι καὶ οἱ μύρμηκες καὶ	τὰ	τοιαῦτα. Κατὰ μικρὸν δ' οὕτω
[2, 2]	θεωρητέον· ὥστ' οὔτ' ἄνευ ὕλης	τὰ	τοιαῦτα οὔτε κατὰ τὴν ὕλην.
[2, 8]	Ἀλλὰ μὴν φύσει γ' ἐστὶ	τὰ	τοιαῦτα πάντα, ὡς κἂν αὐτοὶ
[2, 3]	σκευαστῶν καὶ τὸ πῦρ καὶ	τὰ	τοιαῦτα τῶν σωμάτων καὶ τὰ
[2, 1]	ὕδωρ (ταῦτα γὰρ εἶναι καὶ	τὰ	τοιαῦτα φύσει φαμέν) Πάντα δὲ
[2, 3]	τοῦ τί ἦν εἶναι καὶ	τὰ	τούτου γένη (οἷον τοῦ διὰ
[2, 3]	ὁ ἄργυρος τῆς φιάλης καὶ	τὰ	τούτων γένη. Ἄλλον δὲ τὸ
[2, 3]	δ' ὡς τὸ συμβεβηκὸς καὶ	τὰ	τούτων γένη, οἷον ἀνδριάντος ἄλλως
[2, 7]	τὸ οὗ ἕνεκα. Ἔρχεται δὲ	τὰ	τρία εἰς {τὸ} ἓν πολλάκις·
[2, 5]	ἀπορήσειεν ἄν τις, ἆρ' οὖν	τὰ	τυχόντα αἴτι' ἂν γένοιτο τῆς
[2, 8]	καὶ ἐν τοῖς κατὰ φύσιν	τὰ	ὕστερα πρὸς τὰ πρότερα. Μάλιστα
[2, 1]	ἐστὶν πολλά. Τὸ δὲ δεικνύναι	τὰ	φανερὰ διὰ τῶν ἀφανῶν οὐ
[2, 3]	ἰσχνασία ἢ ἡ κάθαρσις ἢ	τὰ	φάρμακα ἢ τὰ ὄργανα· πάντα
[2, 7]	ἀφθάρτων δέ, ἡ δὲ περὶ	τὰ	φθαρτά) Ὥστε τὸ διὰ τί
[2, 8]	τὸ ἀράχνιον, καὶ τὰ φυτὰ	τὰ	φύλλα ἕνεκα τῶν καρπῶν καὶ
[2, 8]	γιγνόμενα πρὸς τὸ τέλος, οἷον	τὰ	φύλλα τῆς τοῦ καρποῦ ἕνεκα
[2, 8]	Ταῦτα μὲν γὰρ καὶ πάντα	τὰ	φύσει ἢ αἰεὶ οὕτω γίγνεται
[2, 8]	ὑπὸ τῆς τέχνης· εἰ δὲ	τὰ	φύσει μὴ μόνον φύσει ἀλλὰ
[2, 8]	δ' ἀναιρεῖ ὁ οὕτως λέγων	τὰ	φύσει τε καὶ φύσιν· φύσει
[2, 2]	γὰρ ἐπίπεδα καὶ στερεὰ ἔχει	τὰ	φυσικὰ σώματα καὶ μήκη καὶ
[2, 2]	καμπύλον λέγεται. Δηλοῖ δὲ καὶ	τὰ	φυσικώτερα τῶν μαθημάτων, οἷον ὀπτικὴ
[2, 4]	γὰρ τὰ μὲν ζῷα καὶ	τὰ	φυτὰ ἀπὸ τύχης μήτε εἶναι
[2, 1]	καὶ τὰ μέρη αὐτῶν καὶ	τὰ	φυτὰ καὶ τὰ ἁπλᾶ τῶν
[2, 8]	ὁ ἀράχνης τὸ ἀράχνιον, καὶ	τὰ	φυτὰ τὰ φύλλα ἕνεκα τῶν
[2, 3]	δ' ὡς τὸ τέλος καὶ	τἀγαθὸν	τῶν ἄλλων· τὸ γὰρ οὗ
[2, 9]	καὶ ἐπεὶ ἡ ὑγίεια τοδί,	τάδε	δεῖ γενέσθαι ἐξ ἀνάγκης καὶ
[2, 9]	τέχνην, ἐπεὶ ἡ οἰκία τοιόνδε,	τάδε	δεῖ γενέσθαι καὶ ὑπάρχειν ἐξ
[2, 9]	οὕτως καὶ εἰ ἄνθρωπος τοδί,	ταδί·	εἰ δὲ ταδί, ταδί. Ἴσως
[2, 8]	καὶ ἕκαστον δὴ τῶν τοιούτων,	ταδὶ	ἐξ ἀνάγκης ἐστὶ καὶ γίγνεται·
[2, 9]	τοδί, ταδί· εἰ δὲ ταδί,	ταδί.	Ἴσως δὲ καὶ ἐν τῷ
[2, 9]	ἄνθρωπος τοδί, ταδί· εἰ δὲ	ταδί,	ταδί. Ἴσως δὲ καὶ ἐν
[2, 8]	τοῦ ἕνεκά του. Καὶ ἐν	ταῖς	ἐξ ἀρχῆς ἄρα συστάσεσι τὰ
[2, 8]	αὕτη, τοῦ τέλους δὲ ἕνεκα	τἆλλα,	αὕτη ἂν εἴη ἡ αἰτία,
[2, 4]	καὶ καταστήσασαν εἰς ταύτην τὴν	τάξιν	τὸ πᾶν. Καὶ μάλα τοῦτό
[2, 7]	γὰρ μάλιστα τοῦτον τὸν τρόπον	τὰς	αἰτίας σκοποῦσι, τί μετὰ τί
[2, 3]	φυσικῆς μεταβολῆς, ὅπως εἰδότες αὐτῶν	τὰς	ἀρχὰς ἀνάγειν εἰς αὐτὰς πειρώμεθα
[2, 2]	δὲ τοῦτο ποιοῦντες καὶ οἱ	τὰς	ἰδέας λέγοντες· τὰ γὰρ φυσικὰ
[2, 3]	ἀνδριάντος, ὁδὶ δὲ τουδί) καὶ	τὰς	μὲν δυνάμεις τῶν δυνατῶν, τὰ
[2, 8]	φύλλα ἕνεκα τῶν καρπῶν καὶ	τὰς	ῥίζας οὐκ ἄνω ἀλλὰ κάτω
[2, 2]	ἂν εἴη τὸ γνωρίζειν ἀμφοτέρας	τὰς	φύσεις. Ἔτι τὸ οὗ ἕνεκα
[2, 8]	εἶναι, εἰ μὴ οἷόν τε	ταῦτ'	εἶναι μήτε ἀπὸ συμπτώματος μήτ'
[2, 4]	εἶναι εἴτε οἰόμενοι παρέλειπον. Καὶ	ταῦτ'	ἐνίοτε χρώμενοι, ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς οὐκ
[2, 2]	{γὰρ} ἕνεκα ἕκαστον, καὶ περὶ	ταῦτα	ἅ ἐστι χωριστὰ μὲν εἴδει,
[2, 9]	φύσιν, οὐ μέντοι γε διὰ	ταῦτα	ἀλλ' ἢ ὡς ὕλην, ἀλλ'
[2, 1]	πῦρ καὶ ἀὴρ καὶ ὕδωρ	(ταῦτα	γὰρ εἶναι καὶ τὰ τοιαῦτα
[2, 9]	Ὥστ' εἰ ἔσται οἰκία, ἀνάγκη	ταῦτα	γενέσθαι ἢ ὑπάρχειν, ἢ εἶναι
[2, 5]	καὶ δυστυχία ὅταν μέγεθος ἔχοντα	ταῦτα·	διὸ καὶ τὸ παρὰ μικρὸν
[2, 3]	Πολύκλειτος ἀνδριαντοποιός. Ἀλλ' ὅμως ἅπαντα	ταῦτά	ἐστι τὸ μὲν πλῆθος ἕξ,
[2, 9]	εἰ οἰκία· οὐ μέντοι διὰ	ταῦτά	ἐστι τὸ τέλος ἀλλ' ἢ
[2, 3]	τοῦ συμβεβηκότος, ἢ ὡς συμπλεκόμενα	ταῦτα	ἢ ὡς ἁπλῶς λεγόμενα· πάντα
[2, 5]	ἔστιν ἃ γίγνεται καὶ παρὰ	ταῦτα,	καὶ ταῦτα πάντες φασὶν εἶναι
[2, 3]	ἀγαθόν. Τὰ μὲν οὖν αἴτια	ταῦτα	καὶ τοσαῦτά ἐστι τῷ εἴδει·
[2, 7]	Ὅτι μὲν οὖν τὰ αἴτια	ταῦτα	καὶ τοσαῦτα, φανερόν· ἐπεὶ δ'
[2, 3]	ὡσαύτως. Ἔτι δὲ συμπλεκόμενα καὶ	ταῦτα	κἀκεῖνα λεχθήσεται, οἷον οὐ Πολύκλειτος
[2, 8]	ὡς κἂν αὐτοὶ φαῖεν οἱ	ταῦτα	λέγοντες. Ἔστιν ἄρα τὸ ἕνεκά
[2, 8]	δὲ τοῦτον ἔχειν τὸν τρόπον.	Ταῦτα	μὲν γὰρ καὶ πάντα τὰ
[2, 8]	κἂν εἰ ἕνεκά του ἐγίγνετο,	ταῦτα	μὲν ἐσώθη ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου
[2, 9]	ὡς ὕλην, οὐδ' ἔσται διὰ	ταῦτα.	Ὅλως μέντοι μὴ ὄντων οὐκ
[2, 5]	δόξειεν ἂν γίγνεσθαι. Πάντα γὰρ	ταῦτα	ὀρθῶς λέγεται, εὐλόγως. Ἔστιν μὲν
[2, 4]	λεγόμενον, ἔτι ἀτοπώτερον τὸ λέγειν	ταῦτα	ὁρῶντας ἐν μὲν τῷ οὐρανῷ
[2, 1]	ἔχει ἀρχήν. Καὶ ἔστιν πάντα	ταῦτα	οὐσία· ὑποκείμενον γάρ τι, καὶ
[2, 5]	γίγνεται καὶ παρὰ ταῦτα, καὶ	ταῦτα	πάντες φασὶν εἶναι ἀπὸ τύχης,
[2, 1]	οὖσαν ἐκείνην ἣ καὶ διαμένει	ταῦτα	πάσχουσα συνεχῶς. Εἰ δὲ καὶ
[2, 9]	τούτων γέγονεν, οὐ μέντοι διὰ	ταῦτα	πλὴν ὡς δι' ὕλην, ἀλλ'
[2, 1]	φύσις ἀεί. Κατὰ φύσιν δὲ	ταῦτά	τε καὶ ὅσα τούτοις ὑπάρχει
[2, 1]	ἔνια τούτων, οἱ δὲ πάντα	ταῦτα	τὴν φύσιν εἶναι τὴν τῶν
[2, 3]	ἢ τὰ ὄργανα· πάντα γὰρ	ταῦτα	τοῦ τέλους ἕνεκά ἐστιν, διαφέρει
[2, 1]	τοιαῦτα φύσει φαμέν) Πάντα δὲ	ταῦτα	φαίνεται διαφέροντα πρὸς τὰ μὴ
[2, 2]	ὀστοῦν καὶ ἄνθρωπος οὐκέτι, ἀλλὰ	ταῦτα	ὥσπερ ῥὶς σιμὴ ἀλλ' οὐχ
[2, 5]	τύχη ἐν τοῖς γιγνομένοις παρὰ	ταῦτα.	Ὥστ' ἐπεὶ ἀόριστα τὰ οὕτως
[2, 7]	ἡ φύσις ἕνεκά του, καὶ	ταύτην	εἰδέναι δεῖ, Καὶ πάντως ἀποδοτέον
[2, 8]	ἐν τοῖς φυσικοῖς· εἰς γὰρ	ταύτην	τὴν αἰτίαν ἀνάγουσι πάντες, ὅτι
[2, 4]	τὴν διακρίνασαν καὶ καταστήσασαν εἰς	ταύτην	τὴν τάξιν τὸ πᾶν. Καὶ
[2, 9]	λεγόμενον καὶ αἱ κινήσεις αἱ	ταύτης.	Καὶ ἄμφω μὲν τῷ φυσικῷ
[2, 1]	τούτων ἕκαστον πρὸς ἕτερόν τι	ταὐτὸ	τοῦτο πέπονθεν (οἷον ὁ μὲν
[2, 7]	ἡ κίνησις πρῶτον τῷ εἴδει	ταὐτὸ	τούτοις· ἄνθρωπος γὰρ ἄνθρωπον γεννᾷ
[2, 4]	ἔστιν ἀπὸ τύχης καὶ ἀπὸ	ταὐτομάτου,	ἃ οὐκ ἀγνοοῦντες ὅτι ἔστιν
[2, 4]	πάντων αἰτιῶνται τὸ αὐτόματον· ἀπὸ	ταὐτομάτου	γὰρ γενέσθαι τὴν δίνην καὶ
[2, 6]	ἀπὸ τύχης ἀλλὰ μᾶλλον ἀπὸ	ταὐτομάτου	γεγονέναι φαμέν. Ἔστι δὲ καὶ
[2, 4]	αἴτιον ὡρισμένον ὅσα λέγομεν ἀπὸ	ταὐτομάτου	γίγνεσθαι ἢ τύχης, οἷον τοῦ
[2, 4]	μὲν τῷ οὐρανῷ οὐδὲν ἀπὸ	ταὐτομάτου	γιγνόμενον, ἐν δὲ τοῖς οὐκ
[2, 8]	μήτε ἀπὸ συμπτώματος μήτ' ἀπὸ	ταὐτομάτου,	ἕνεκά του ἂν εἴη. Ἀλλὰ
[2, 5]	τοῦτο γένηται, τότε λέγεται ἀπὸ	ταὐτομάτου	καὶ ἀπὸ τύχης (αὐτῶν δὲ
[2, 6]	γὰρ ἀπὸ τύχης πᾶν ἀπὸ	ταὐτομάτου,	τοῦτο δ' οὐ πᾶν ἀπὸ
[2, 6]	(σημεῖον δ' ὅτι δοκεῖ ἤτοι	ταὐτὸν	εἶναι τῇ εὐδαιμονίᾳ ἡ εὐτυχία
[2, 4]	καὶ τί ἑκάτερον, καὶ εἰ	ταὐτὸν	ἢ ἕτερον τό τε αὐτόματον
[2, 5]	Ἔστι δ' ἕνεκά του ὅσα	τε	ἀπὸ διανοίας ἂν πραχθείη καὶ
[2, 4]	εἰ ταὐτὸν ἢ ἕτερον τό	τε	αὐτόματον καὶ ἡ τύχη, καὶ
[2, 5]	τύχη καὶ τὸ αὐτόματον· τά	τε	γὰρ τοιαῦτα ἀπὸ τύχης καὶ
[2, 2]	δ' ἡ φύσις διχῶς, τό	τε	εἶδος καὶ ἡ ὕλη, ὡς
[2, 2]	ὁμοίως δὲ καὶ οἰκοδόμου τό	τε	εἶδος τῆς οἰκίας καὶ τὴν
[2, 1]	ἄλλας αἰτίας. Φύσει μὲν τά	τε	ζῷα καὶ τὰ μέρη αὐτῶν
[2, 1]	ἀεί. Κατὰ φύσιν δὲ ταῦτά	τε	καὶ ὅσα τούτοις ὑπάρχει καθ'
[2, 2]	καθ' αὑτὰ μηδέν, ἄτοπον, ἄλλως	τε	καὶ ὅτι φαίνονται λέγοντες οἱ
[2, 3]	ἐπισκεπτέον περὶ τῶν αἰτίων, ποῖά	τε	καὶ πόσα τὸν ἀριθμόν ἐστιν.
[2, 8]	ὁ οὕτως λέγων τὰ φύσει	τε	καὶ φύσιν· φύσει γάρ, ὅσα
[2, 3]	τὸ τί ἦν εἶναι, τό	τε	ὅλον καὶ ἡ σύνθεσις καὶ
[2, 7]	κινεῖ μὴ κινούμενον, ὥσπερ τό	τε	παντελῶς ἀκίνητον καὶ {τὸ} πάντων
[2, 8]	ἕνεκα σκέπης. Ὥστ' εἰ φύσει	τε	ποιεῖ καὶ ἕνεκά του ἡ
[2, 8]	του εἶναι, εἰ μὴ οἷόν	τε	ταῦτ' εἶναι μήτε ἀπὸ συμπτώματος
[2, 9]	Ἔστι δὲ τὸ ἀναγκαῖον ἔν	τε	τοῖς μαθήμασι καὶ ἐν τοῖς
[2, 2]	ὕλης καὶ γνωρίζουσαι τέχναι, ἥ	τε	χρωμένη καὶ τῆς ποιητικῆς ἡ
[2, 3]	αἴτιος, καὶ ὁ πατὴρ τοῦ	τέκνου,	καὶ ὅλως τὸ ποιοῦν τοῦ
[2, 2]	ποιητὴς γελοίως προήχθη εἰπεῖν Ἔχει	τελευτήν,	ἧσπερ οὕνεκ' ἐγένετο· Βούλεται γὰρ
[2, 9]	μέντοι διὰ ταῦτά ἐστι τὸ	τέλος	ἀλλ' ἢ ὡς ὕλην, οὐδ'
[2, 2]	οὐ πᾶν εἶναι τὸ ἔσχατον	τέλος,	ἀλλὰ τὸ βέλτιστον) Ἐπεὶ καὶ
[2, 8]	συνεχῶς κινούμενα ἀφικνεῖται εἴς τι	τέλος·	ἀφ' ἑκάστης δὲ οὐ τὸ
[2, 7]	τί ἐστιν καὶ ἡ μορφή·	τέλος	γὰρ καὶ οὗ ἕνεκα. Ὥστε
[2, 8]	ὕλη ἡ δ' ὡς μορφή,	τέλος	δ' αὕτη, τοῦ τέλους δὲ
[2, 2]	(ἐσμὲν γάρ πως καὶ ἡμεῖς	τέλος·	διχῶς γὰρ τὸ οὗ ἕνεκα·
[2, 8]	μὴ πρός τινα ὅρον καὶ	τέλος	δυνατὰ ἦν ἐλθεῖν, διαφθειρομένης ἂν
[2, 9]	τὸ ἀναγκαῖον, ἀλλ' οὐχ ὡς	τέλος·	ἐν γὰρ τῇ ὕλῃ τὸ
[2, 9]	ἕνεκά του ἀνάπαλιν, εἰ τὸ	τέλος	ἔσται ἢ ἔστι, καὶ τὸ
[2, 8]	καὶ οὖσιν. Ἔτι ἐν ὅσοις	τέλος	ἔστι τι, τούτου ἕνεκα πράττεται
[2, 5]	ἐξ ἀνάγκης· ἔστι δὲ τὸ	τέλος,	ἡ κομιδή, οὐ τῶν ἐν
[2, 2]	τούτων ἕνεκα. Ἡ δὲ φύσις	τέλος	καὶ οὗ ἕνεκα (ὧν γὰρ
[2, 3]	κινήσεως} τὰ δ' ὡς τὸ	τέλος	καὶ τἀγαθὸν τῶν ἄλλων· τὸ
[2, 9]	οὐκ ἔσται, καὶ ἐνταῦθα τὸ	τέλος	καὶ τὸ οὗ ἕνεκα. Ἀρχὴ
[2, 8]	τὰ συμφέροντα γιγνόμενα πρὸς τὸ	τέλος,	οἷον τὰ φύλλα τῆς τοῦ
[2, 2]	τὸ οὗ ἕνεκα καὶ τὸ	τέλος	τῆς αὐτῆς, καὶ ὅσα τούτων
[2, 3]	τρόπον, ἀλλὰ τὸ μὲν ὡς	τέλος	τὸ δ' ὡς ἀρχὴ κινήσεως.
[2, 9]	αὕτη τοῦ τέλους· καὶ τὸ	τέλος	τὸ οὗ ἕνεκα, καὶ ἡ
[2, 3]	τοῦ μεταβαλλομένου. Ἔτι ὡς τὸ	τέλος·	τοῦτο δ' ἐστὶν τὸ οὗ
[2, 2]	τῆς κινήσεως οὔσης ἔστι τι	τέλος,	τοῦτο τὸ> ἔσχατον καὶ τὸ
[2, 3]	γὰρ οὗ ἕνεκα βέλτιστον καὶ	τέλος	τῶν ἄλλων ἐθέλει εἶναι· διαφερέτω
[2, 8]	μορφή, τέλος δ' αὕτη, τοῦ	τέλους	δὲ ἕνεκα τἆλλα, αὕτη ἂν
[2, 3]	ὄργανα· πάντα γὰρ ταῦτα τοῦ	τέλους	ἕνεκά ἐστιν, διαφέρει δὲ ἀλλήλων
[2, 9]	ὕλης, ἀλλ' οὐχ αὕτη τοῦ	τέλους·	καὶ τὸ τέλος τὸ οὗ
[2, 3]	κινήσαντος ἄλλου μεταξὺ γίγνεται τοῦ	τέλους,	οἷον τῆς ὑγιείας ἡ ἰσχνασία
[2, 8]	ἐν τοῖς φυσικοῖς, καὶ τὰ	τέρατα	ἁμαρτήματα ἐκείνου τοῦ ἕνεκά του.
[2, 3]	τὰ νῦν εἰρημένα αἴτια εἰς	τέτταρας	πίπτει τρόπους τοὺς φανερωτάτους. Τὰ
[2, 7]	φανερόν· ἐπεὶ δ' αἱ αἰτίαι	τέτταρες,	περὶ πασῶν τοῦ φυσικοῦ εἰδέναι,
[2, 1]	ἄλλο γένος ἐστίν, ᾗ μὲν	τετύχηκε	τῆς κατηγορίας ἑκάστης καὶ καθ'
[2, 2]	ἄρχουσαι τῆς ὕλης καὶ γνωρίζουσαι	τέχναι,	ἥ τε χρωμένη καὶ τῆς
[2, 2]	βέλτιστον) Ἐπεὶ καὶ ποιοῦσιν αἱ	τέχναι	τὴν ὕλην αἱ μὲν ἁπλῶς
[2, 8]	μὴ μόνον φύσει ἀλλὰ καὶ	τέχνῃ	γίγνοιτο, ὡσαύτως ἂν γίγνοιτο ᾗ
[2, 8]	ἐποίει· ὥστ' εἰ ἐν τῇ	τέχνῃ	ἔνεστι τὸ ἕνεκά του, καὶ
[2, 1]	κατὰ τὸν λόγον. Ὥσπερ γὰρ	τέχνη	λέγεται τὸ κατὰ τέχνην καὶ
[2, 2]	εἶναι ἥψαντο) Εἰ δὲ ἡ	τέχνη	μιμεῖται τὴν φύσιν, τῆς δὲ
[2, 8]	κινοῦν βουλευσάμενον. Καίτοι καὶ ἡ	τέχνη	οὐ βουλεύεται· καὶ εἰ ἐνῆν
[2, 8]	ζῴων τῶν ἄλλων, ἃ οὔτε	τέχνῃ	οὔτε ζητήσαντα οὔτε βουλευσάμενα ποιεῖ·
[2, 8]	θατέρου θάτερον. Ὅλως δὲ ἡ	τέχνη	τὰ μὲν ἐπιτελεῖ ἃ ἡ
[2, 8]	γίγνεται καὶ ἐν τοῖς κατὰ	τέχνην	(ἔγραψε γὰρ οὐκ ὀρθῶς ὁ
[2, 8]	Εἰ δὴ ἔστιν ἔνια κατὰ	τέχνην	ἐν οἷς τὸ ὀρθῶς ἕνεκά
[2, 8]	μιμεῖται. Εἰ οὖν τὰ κατὰ	τέχνην	ἕνεκά του, δῆλον ὅτι καὶ
[2, 9]	λόγου, ὥσπερ ἐν τοῖς κατὰ	τέχνην,	ἐπεὶ ἡ οἰκία τοιόνδε, τάδε
[2, 2]	Ἐν μὲν οὖν τοῖς κατὰ	τέχνην	ἡμεῖς ποιοῦμεν τὴν ὕλην τοῦ
[2, 8]	πρὸς ἄλληλα ἐν τοῖς κατὰ	τέχνην	καὶ ἐν τοῖς κατὰ φύσιν
[2, 1]	γὰρ τέχνη λέγεται τὸ κατὰ	τέχνην	καὶ τὸ τεχνικόν, οὕτω καὶ
[2, 1]	φαῖμεν ἂν ἔχειν κατὰ τὴν	τέχνην	οὐδέν, εἰ δυνάμει μόνον ἐστὶ
[2, 1]	εἶδος τῆς κλίνης, οὐδ' εἶναι	τέχνην,	οὔτ' ἐν τοῖς φύσει συνισταμένοις·
[2, 1]	κατὰ νόμον διάθεσιν καὶ τὴν	τέχνην,	τὴν δ' οὐσίαν οὖσαν ἐκείνην
[2, 8]	ἐγίγνετο ὡς νῦν ὑπὸ τῆς	τέχνης·	εἰ δὲ τὰ φύσει μὴ
[2, 1]	καὶ καθ' ὅσον ἐστὶν ἀπὸ	τέχνης,	οὐδεμίαν ὁρμὴν ἔχει μεταβολῆς ἔμφυτον,
[2, 1]	τὸ κατὰ τέχνην καὶ τὸ	τεχνικόν,	οὕτω καὶ φύσις τὸ κατὰ
[2, 3]	ἄλλου, οἷον ὑγιείας ἰατρὸς καὶ	τεχνίτης,	καὶ τοῦ διὰ πασῶν τὸ
[2, 8]	τῳ ἀπόλλυται ὁ σῖτος ἐν	τῇ	ἅλῳ, οὐ τούτου ἕνεκα ὕει
[2, 9]	τὸ ἐξ ἀνάγκης εἶναι ἐν	τῇ	γενέσει ὥσπερ ἂν εἴ τις
[2, 2]	ἀνάπαλιν γὰρ τρόπον τιν' ἔχουσιν	τῇ	γεωμετρίᾳ. Ἡ μὲν γὰρ γεωμετρία
[2, 6]	ὅτι δοκεῖ ἤτοι ταὐτὸν εἶναι	τῇ	εὐδαιμονίᾳ ἡ εὐτυχία ἢ ἐγγύς,
[2, 4]	ἂν τύχῃ. Λέγει γοῦν ἐν	τῇ	κοσμοποιίᾳ ὡς οὕτω συνέκυρσε θέων
[2, 2]	διὸ καὶ χωρίζει· χωριστὰ γὰρ	τῇ	νοήσει κινήσεώς ἐστι, καὶ οὐδὲν
[2, 8]	φύσει ἐποίει· ὥστ' εἰ ἐν	τῇ	τέχνῃ ἔνεστι τὸ ἕνεκά του,
[2, 9]	οὐχ ὡς τέλος· ἐν γὰρ	τῇ	ὕλῃ τὸ ἀναγκαῖον, τὸ δ'
[2, 8]	ξύλῳ ἡ ναυπηγική, ὁμοίως ἂν	τῇ	φύσει ἐποίει· ὥστ' εἰ ἐν
[2, 8]	τὸ ἕνεκά του, καὶ ἐν	τῇ	φύσει. Μάλιστα δὲ δῆλον, ὅταν
[2, 8]	καὶ τὰ μέρη ἔχειν ἐν	τῇ	φύσει, οἷον τοὺς ὀδόντας ἐξ
[2, 4]	τοῦ ἐλθεῖν ἀπὸ τύχης εἰς	τὴν	ἀγοράν, καὶ καταλαβεῖν ὃν ἐβούλετο
[2, 8]	τοῖς φυσικοῖς· εἰς γὰρ ταύτην	τὴν	αἰτίαν ἀνάγουσι πάντες, ὅτι ἐπειδὴ
[2, 1]	τοῦτο καὶ τοσαῦτά φησιν εἶναι	τὴν	ἅπασαν οὐσίαν, τὰ δὲ ἄλλα
[2, 1]	στέρησις καὶ ἐναντίον τι περὶ	τὴν	ἁπλῆν γένεσιν ἢ μὴ ἔστιν,
[2, 3]	αἰτιώμεθα ἐνίοτε τοῦ ἐναντίου, οἷον	τὴν	ἀπουσίαν τοῦ κυβερνήτου τῆς τοῦ
[2, 1]	ποιουμένων· οὐδὲν γὰρ αὐτῶν ἔχει	τὴν	ἀρχὴν ἐν ἑαυτῷ τῆς ποιήσεως,
[2, 1]	νόμον διάθεσιν καὶ τὴν τέχνην,	τὴν	δ' οὐσίαν οὖσαν ἐκείνην ἣ
[2, 4]	τὴν δίνην καὶ τὴν κίνησιν	τὴν	διακρίνασαν καὶ καταστήσασαν εἰς ταύτην
[2, 5]	τύχης (αὐτῶν δὲ πρὸς ἄλληλα	τὴν	διαφορὰν τούτων ὕστερον διοριστέον· νῦν
[2, 4]	αὐτόματον· ἀπὸ ταὐτομάτου γὰρ γενέσθαι	τὴν	δίνην καὶ τὴν κίνησιν τὴν
[2, 1]	ἢ ὀστοῦν οὔτ' ἔχει πω	τὴν	ἑαυτοῦ φύσιν, πρὶν ἂν λάβῃ
[2, 7]	οὐχ ἁπλῶς, ἀλλὰ τὸ πρὸς	τὴν	ἑκάστου οὐσίαν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Λεκτέον
[2, 9]	εἶναι {ἢ} ὅλως τὴν ὕλην	τὴν	ἕνεκά του, οἷον πλίνθους καὶ
[2, 1]	ἰατρικῆς οὐκ εἰς ἰατρικὴν εἶναι	τὴν	ἰάτρευσιν, οὐχ οὕτω δ' ἡ
[2, 1]	ἀλλ' ὅμως οὐ καθὸ ὑγιάζεται	τὴν	ἰατρικὴν ἔχει, ἀλλὰ συμβέβηκεν τὸν
[2, 1]	τὸ μὲν κατὰ συμβεβηκὸς ὑπάρχον,	τὴν	κατὰ νόμον διάθεσιν καὶ τὴν
[2, 4]	γὰρ γενέσθαι τὴν δίνην καὶ	τὴν	κίνησιν τὴν διακρίνασαν καὶ καταστήσασαν
[2, 8]	καὶ ἕνεκά του ἡ χελιδὼν	τὴν	νεοττιὰν καὶ ὁ ἀράχνης τὸ
[2, 3]	οἰκοδόμος, ὁ δ' οἰκοδόμος κατὰ	τὴν	οἰκοδομικήν· τοῦτο τοίνυν πρότερον τὸ
[2, 1]	ἐκεῖνο τὴν φύσιν εἶναι καὶ	τὴν	οὐσίαν αὐτῶν. Διόπερ οἱ μὲν
[2, 3]	(τοῦτο δ' ἐστὶ τὸ λαβεῖν	τὴν	πρώτην αἰτίαν) δῆλον ὅτι καὶ
[2, 4]	διακρίνασαν καὶ καταστήσασαν εἰς ταύτην	τὴν	τάξιν τὸ πᾶν. Καὶ μάλα
[2, 1]	πω φαῖμεν ἂν ἔχειν κατὰ	τὴν	τέχνην οὐδέν, εἰ δυνάμει μόνον
[2, 1]	τὴν κατὰ νόμον διάθεσιν καὶ	τὴν	τέχνην, τὴν δ' οὐσίαν οὖσαν
[2, 8]	καὶ χρησίμους πρὸς τὸ λεαίνειν	τὴν	τροφήν, ἐπεὶ οὐ τούτου ἕνεκα
[2, 4]	ἐκείνων γέ τι ᾤοντο εἶναι	τὴν	τύχην, οἷον φιλίαν ἢ νεῖκος
[2, 4]	παλαιὸς λόγος εἶπεν ὁ ἀναιρῶν	τὴν	τύχην, ὅμως τούτων τὰ μὲν
[2, 5]	τὸ φάναι εἶναί τι παράλογον	τὴν	τύχην ὀρθῶς· ὁ γὰρ λόγος
[2, 6]	ἀνάγκη περὶ τὰ πρακτὰ εἶναι	τὴν	τύχην (σημεῖον δ' ὅτι δοκεῖ
[2, 1]	πάντα ταῦτα τὴν φύσιν εἶναι	τὴν	τῶν ὄντων. Ὃ γάρ τις
[2, 2]	Ἐπεὶ καὶ ποιοῦσιν αἱ τέχναι	τὴν	ὕλην αἱ μὲν ἁπλῶς αἱ
[2, 7]	τὸ διὰ τί καὶ εἰς	τὴν	ὕλην ἀνάγοντι ἀποδίδοται, καὶ εἰς
[2, 2]	ὕλης τὰ τοιαῦτα οὔτε κατὰ	τὴν	ὕλην. Καὶ γὰρ δὴ καὶ
[2, 2]	ἐπιστήμης εἰδέναι τὸ εἶδος καὶ	τὴν	ὕλην μέχρι του (οἷον ἰατροῦ
[2, 2]	τε εἶδος τῆς οἰκίας καὶ	τὴν	ὕλην, ὅτι πλίνθοι καὶ ξύλα·
[2, 9]	ὑπάρχειν, ἢ εἶναι {ἢ} ὅλως	τὴν	ὕλην τὴν ἕνεκά του, οἷον
[2, 7]	τὸ διὰ τί ἀποδώσει φυσικῶς,	τὴν	ὕλην, τὸ εἶδος, τὸ κινῆσαν,
[2, 2]	τοῖς κατὰ τέχνην ἡμεῖς ποιοῦμεν	τὴν	ὕλην τοῦ ἔργου ἕνεκα, ἐν
[2, 8]	ἁψάμενοι χαίρειν ἐῶσιν, ὁ μὲν	τὴν	φιλίαν καὶ τὸ νεῖκος, ὁ
[2, 1]	φασιν οὐ τὸ σχῆμα εἶναι	τὴν	φύσιν ἀλλὰ τὸ ξύλον, ὅτι
[2, 1]	δ' ἡ φύσις ἔχει πρὸς	τὴν	φύσιν, ἀλλὰ τὸ φυόμενον ἐκ
[2, 1]	καὶ τῶν ἄλλων ὁτιοῦν) ἐκεῖνο	τὴν	φύσιν εἶναι καὶ τὴν οὐσίαν
[2, 1]	τούτων, οἱ δὲ πάντα ταῦτα	τὴν	φύσιν εἶναι τὴν τῶν ὄντων.
[2, 8]	Ἔχει δ' ἀπορίαν τί κωλύει	τὴν	φύσιν μὴ ἕνεκά του ποιεῖν
[2, 9]	ἄνευ μὲν τῶν ἀναγκαίαν ἐχόντων	τὴν	φύσιν, οὐ μέντοι γε διὰ
[2, 2]	Εἰ δὲ ἡ τέχνη μιμεῖται	τὴν	φύσιν, τῆς δὲ αὐτῆς ἐπιστήμης
[2, 6]	διαφέρουσιν ἀλλήλων. Τῶν δὲ τρόπων	τῆς	αἰτίας ἐν τοῖς ὅθεν ἡ
[2, 2]	καὶ περὶ ἑκατέρας. Πότερον οὖν	τῆς	αὐτῆς ἢ ἄλλης ἑκατέραν γνωρίζειν;
[2, 2]	οὗ ἕνεκα καὶ τὸ τέλος	τῆς	αὐτῆς, καὶ ὅσα τούτων ἕνεκα.
[2, 2]	ἡ τέχνη μιμεῖται τὴν φύσιν,	τῆς	δὲ αὐτῆς ἐπιστήμης εἰδέναι τὸ
[2, 3]	ἀλλήλων αἴτια, οἷον τὸ πονεῖν	τῆς	εὐεξίας καὶ αὕτη τοῦ πονεῖν·
[2, 3]	τῆς μεταβολῆς ἡ πρώτη ἢ	τῆς	ἠρεμήσεως, οἷον ὁ βουλεύσας αἴτιος,
[2, 1]	γένος ἐστίν, ᾗ μὲν τετύχηκε	τῆς	κατηγορίας ἑκάστης καὶ καθ' ὅσον
[2, 6]	ἐν τοῖς ὅθεν ἡ ἀρχὴ	τῆς	κινήσεως ἑκάτερον αὐτῶν· ἢ γὰρ
[2, 2]	οὗ ἕνεκα (ὧν γὰρ συνεχοῦς	τῆς	κινήσεως οὔσης ἔστι τι τέλος,
[2, 1]	πω δ' ἔχει τὸ εἶδος	τῆς	κλίνης, οὐδ' εἶναι τέχνην, οὔτ'
[2, 3]	ποιοῦν, πάντα ὅθεν ἡ ἀρχὴ	τῆς	μεταβολῆς ἢ στάσεως {ἢ κινήσεως}
[2, 3]	λόγῳ. Ἔτι ὅθεν ἡ ἀρχὴ	τῆς	μεταβολῆς ἡ πρώτη ἢ τῆς
[2, 2]	καὶ οἰκοδόμου τό τε εἶδος	τῆς	οἰκίας καὶ τὴν ὕλην, ὅτι
[2, 1]	ἔχει τὴν ἀρχὴν ἐν ἑαυτῷ	τῆς	ποιήσεως, ἀλλὰ τὰ μὲν ἐν
[2, 2]	τέχναι, ἥ τε χρωμένη καὶ	τῆς	ποιητικῆς ἡ ἀρχιτεκτονική. Διὸ καὶ
[2, 9]	Ἀρχὴ γὰρ καὶ αὕτη, οὐ	τῆς	πράξεως ἀλλὰ τοῦ λογισμοῦ (ἐκεῖ
[2, 2]	τί ἐστι, φιλοσοφίας ἔργον διορίσαι	τῆς	πρώτης. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Διωρισμένων δὲ
[2, 3]	οὗ ἦν ἡ παρουσία αἰτία	τῆς	σωτηρίας. Ἅπαντα δὲ τὰ νῦν
[2, 8]	ἂν ἐγίγνετο ὡς νῦν ὑπὸ	τῆς	τέχνης· εἰ δὲ τὰ φύσει
[2, 8]	τὸ τέλος, οἷον τὰ φύλλα	τῆς	τοῦ καρποῦ ἕνεκα σκέπης. Ὥστ'
[2, 3]	οἷον τὴν ἀπουσίαν τοῦ κυβερνήτου	τῆς	τοῦ πλοίου ἀνατροπῆς, οὗ ἦν
[2, 8]	ῥίζας οὐκ ἄνω ἀλλὰ κάτω	τῆς	τροφῆς, φανερὸν ὅτι ἔστιν ἡ
[2, 5]	τὰ τυχόντα αἴτι' ἂν γένοιτο	τῆς	τύχης· οἷον ὑγιείας ἢ πνεῦμα
[2, 3]	μεταξὺ γίγνεται τοῦ τέλους, οἷον	τῆς	ὑγιείας ἡ ἰσχνασία ἢ ἡ
[2, 9]	τίνος ἕνεκα· αἴτιον γὰρ τοῦτο	τῆς	ὕλης, ἀλλ' οὐχ αὕτη τοῦ
[2, 1]	ἄνθρωπος. Καὶ μᾶλλον αὕτη φύσις	τῆς	ὕλης· ἕκαστον γὰρ τότε λέγεται
[2, 2]	ἀρχαίους ἀποβλέψαντι δόξειεν ἂν εἶναι	τῆς	ὕλης (ἐπὶ μικρὸν γάρ τι
[2, 2]	φιλοσοφίας) Δύο δὲ αἱ ἄρχουσαι	τῆς	ὕλης καὶ γνωρίζουσαι τέχναι, ἥ
[2, 2]	ἀρχιτεκτονική, ἡ δὲ ὡς ποιητική,	τῆς	ὕλης· ὁ μὲν γὰρ κυβερνήτης
[2, 3]	τοῦ ἀνδριάντος καὶ ὁ ἄργυρος	τῆς	φιάλης καὶ τὰ τούτων γένη.
[2, 1]	καὶ κατὰ τοσοῦτον. Ὥς οὔσης	τῆς	φύσεως ἀρχῆς τινὸς καὶ αἰτίας
[2, 2]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων) καὶ	τῆς	φυσικῆς ἂν εἴη τὸ γνωρίζειν
[2, 2]	ἡ ἀστρολογία ἑτέρα ἢ μέρος	τῆς	φυσικῆς. Εἰ γὰρ τοῦ φυσικοῦ
[2, 3]	γενέσεως καὶ φθορᾶς καὶ πάσης	τῆς	φυσικῆς μεταβολῆς, ὅπως εἰδότες αὐτῶν
[2, 4]	ὅτι ἔστιν ἐπανενεγκεῖν ἕκαστον ἐπί	τι	αἴτιον τῶν γιγνομένων, καθάπερ ὁ
[2, 4]	τύχης φασίν, ἀλλὰ πάντων εἶναί	τι	αἴτιον ὡρισμένον ὅσα λέγομεν ἀπὸ
[2, 3]	ὁ χαλκός, οὐ καθ' ἕτερόν	τι	ἀλλ' ᾗ ἀνδριάς, ἀλλ' οὐ
[2, 5]	ἀγαθὴ μὲν λέγεται ὅταν ἀγαθόν	τι	ἀποβῇ, φαύλη δὲ ὅταν φαῦλόν
[2, 7]	εἰς πάσας ἀνάγων τὸ διὰ	τί	ἀποδώσει φυσικῶς, τὴν ὕλην, τὸ
[2, 3]	τοῦ περιπατεῖν ἡ ὑγίεια· διὰ	τί	γὰρ περιπατεῖ; φαμέν ἵνα ὑγιαίνῃ”
[2, 6]	φύσις, ὅταν κατὰ συμβεβηκὸς αἴτιόν	τι	γένηται τούτων αὐτῶν, οὐδὲν δὲ
[2, 7]	τὰς αἰτίας σκοποῦσι, τί μετὰ	τί	γίγνεται, καὶ τί πρῶτον ἐποίησεν
[2, 6]	τί ἡ τύχη, εἴρηται, καὶ	τί	διαφέρουσιν ἀλλήλων. Τῶν δὲ τρόπων
[2, 4]	τῶν ἀπὸ τύχης λεγομένων ἀεί	τι	εἶναι λαβεῖν τὸ αἴτιον, ἀλλ'
[2, 4]	καὶ δαιμονιώτερον. Ὥστε σκεπτέον καὶ	τί	ἑκάτερον, καὶ εἰ ταὐτὸν ἢ
[2, 8]	οὕτω πράττεται ἕκαστον, ἂν μή	τι	ἐμποδίζῃ. Πράττεται δ' ἕνεκά του·
[2, 8]	φυσικοῖς ἀεὶ οὕτως, ἂν μή	τι	ἐμποδίσῃ. Ἄτοπον δὲ τὸ μὴ
[2, 8]	ἐπὶ τὸ αὐτό, ἂν μή	τι	ἐμποδίσῃ. Τὸ δὲ οὗ ἕνεκα,
[2, 3]	λέγεται τὸ ἐξ οὗ γίγνεταί	τι	ἐνυπάρχοντος, οἷον ὁ χαλκὸς τοῦ
[2, 7]	καὶ τί πρῶτον ἐποίησεν ἢ	τί	ἔπαθεν, καὶ οὕτως αἰεὶ τὸ
[2, 7]	τὸ κινῆσαν πρῶτον (οἷον διὰ	τί	ἐπολέμησαν; ὅτι ἐσύλησαν) ἢ τίνος
[2, 1]	τὸ φυόμενον ἐκ τινὸς εἰς	τὶ	ἔρχεται ᾗ φύεται. Τί οὖν
[2, 7]	ἓν πολλάκις· τὸ μὲν γὰρ	τί	ἐστι καὶ τὸ οὗ ἕνεκα
[2, 1]	τὸν λόγον, ᾧ ὁριζόμενοι λέγομεν	τί	ἐστι σὰρξ ἢ ὀστοῦν, οὔτε
[2, 2]	δ' ἔχει τὸ χωριστὸν καὶ	τί	ἐστι, φιλοσοφίας ἔργον διορίσαι τῆς
[2, 7]	περιείληφεν· ἢ γὰρ εἰς τὸ	τί	ἐστιν ἀνάγεται τὸ διὰ τί
[2, 2]	εἰδέναι τὸ εἶδος καὶ τὸ	τί	ἐστιν; ἢ ὥσπερ ἰατρὸν νεῦρον
[2, 4]	αὐτόματον ἢ ἕτερον, καὶ ὅλως	τί	ἐστιν ἡ τύχη καὶ τὸ
[2, 2]	Εἰ γὰρ τοῦ φυσικοῦ τὸ	τί	ἐστιν ἥλιος ἢ σελήνη εἰδέναι,
[2, 7]	ἀνάγοντι ἀποδίδοται, καὶ εἰς τὸ	τί	ἐστιν, καὶ εἰς τὸ πρῶτον
[2, 7]	{τὸ} πάντων πρῶτον καὶ τὸ	τί	ἐστιν καὶ ἡ μορφή· τέλος
[2, 2]	ἂν εἰ περὶ σιμότητος σκοποῖμεν	τί	ἐστιν, οὕτω θεωρητέον· ὥστ' οὔτ'
[2, 7]	τί ἐστιν ἀνάγεται τὸ διὰ	τί	ἔσχατον, ἐν τοῖς ἀκινήτοις (οἷον
[2, 4]	τὸ αἴτιον (οὐ γὰρ ὅ	τι	ἔτυχεν ἐκ τοῦ σπέρματος ἑκάστου
[2, 5]	ἀποβῇ, φαύλη δὲ ὅταν φαῦλόν	τι,	εὐτυχία δὲ καὶ δυστυχία ὅταν
[2, 6]	αὐτῶν· ἢ γὰρ τῶν φύσει	τι	ἢ τῶν ἀπὸ διανοίας αἰτίων
[2, 6]	οὖν ἐστιν τὸ αὐτόματον καὶ	τί	ἡ τύχη, εἴρηται, καὶ τί
[2, 5]	ἀπὸ τύχης, φανερὸν ὅτι ἔστι	τι	ἡ τύχη καὶ τὸ αὐτόματον·
[2, 2]	ὑπάρχει οὖσα. Ἔτι τῶν πρός	τι	ἡ ὕλη· ἄλλῳ γὰρ εἴδει
[2, 2]	Δημόκριτος τοῦ εἴδους καὶ τοῦ	τί	ἦν εἶναι ἥψαντο) Εἰ δὲ
[2, 7]	καὶ ὅτι τοῦτ' ἦν τὸ	τί	ἦν εἶναι, καὶ διότι βέλτιον
[2, 3]	ἐστὶν ὁ λόγος ὁ τοῦ	τί	ἦν εἶναι καὶ τὰ τούτου
[2, 3]	μέρη, τὰ δὲ ὡς τὸ	τί	ἦν εἶναι, τό τε ὅλον
[2, 4]	οὐ τύχην, ἐπεὶ εἴ γέ	τι	ἦν ἡ τύχη, ἄτοπον ἂν
[2, 7]	τὰ φθαρτά) Ὥστε τὸ διὰ	τί	καὶ εἰς τὴν ὕλην ἀνάγοντι
[2, 1]	πάντα ταῦτα οὐσία· ὑποκείμενον γάρ	τι,	καὶ ἐν ὑποκειμένῳ ἐστὶν ἡ
[2, 7]	αὑτῇ. Τοιοῦτον δ' ἐστὶν εἴ	τι	κινεῖ μὴ κινούμενον, ὥσπερ τό
[2, 8]	ἀπόληται, ἀλλὰ τοῦτο συμβέβηκεν ὥστε	τί	κωλύει οὕτω καὶ τὰ μέρη
[2, 8]	τὸν νοῦν. Ἔχει δ' ἀπορίαν	τί	κωλύει τὴν φύσιν μὴ ἕνεκά
[2, 1]	δὲ καὶ κατὰ φύσιν ἐστίν.	Τί	μὲν οὖν ἐστιν ἡ φύσις,
[2, 6]	τὸ αἴτιον, τοῦ δ' ἐντός.	Τί	μὲν οὖν ἐστιν τὸ αὐτόματον
[2, 2]	τῆς ὕλης (ἐπὶ μικρὸν γάρ	τι	μέρος Ἐμπεδοκλῆς καὶ Δημόκριτος τοῦ
[2, 7]	τὸν τρόπον τὰς αἰτίας σκοποῦσι,	τί	μετὰ τί γίγνεται, καὶ τί
[2, 9]	ἀλλ' ἕνεκά του, οἷον διὰ	τί	ὁ πρίων τοιοσδί; Ὅπως τοδὶ
[2, 7]	Καὶ πάντως ἀποδοτέον τὸ διὰ	τί,	οἷον ὅτι ἐκ τοῦδε ἀνάγκη
[2, 1]	εἰς τὶ ἔρχεται ᾗ φύεται.	Τί	οὖν φύεται; οὐχὶ ἐξ οὗ,
[2, 4]	δὲ ἀνθρωπίνῃ διανοίᾳ ὡς θεῖόν	τι	οὖσα καὶ δαιμονιώτερον. Ὥστε σκεπτέον
[2, 6]	φύσει γιγνομένοις· ὅταν γὰρ γένηταί	τι	παρὰ φύσιν, τότε οὐκ ἀπὸ
[2, 5]	θεασόμενος. Καὶ τὸ φάναι εἶναί	τι	παράλογον τὴν τύχην ὀρθῶς· ὁ
[2, 6]	καὶ τούτοις, ὅταν ὁ πράττων	τι	περὶ αὐτὰ πράξῃ ἀπὸ τύχης,
[2, 4]	ἐπιστάσεως, καὶ καλῶς ἔχει λεχθῆναί	τι	περὶ αὐτοῦ. Πρὸς γὰρ τῷ
[2, 3]	πρὶν ἂν λάβωμεν τὸ διὰ	τί	περὶ ἕκαστον (τοῦτο δ' ἐστὶ
[2, 1]	δ' ἔστιν στέρησις καὶ ἐναντίον	τι	περὶ τὴν ἁπλῆν γένεσιν ἢ
[2, 7]	γὰρ τὸν ἀριθμὸν τὸ διὰ	τί	περιείληφεν· ἢ γὰρ εἰς τὸ
[2, 6]	πρᾶξαι, οὐδὲ τὸ ἀπὸ τύχης	τι	ποιῆσαι. Καὶ διὰ τοῦτο οὔτε
[2, 4]	καὶ ἀπορήσειεν ἄν τις διὰ	τί	ποτ' οὐδεὶς τῶν ἀρχαίων σοφῶν
[2, 7]	τί μετὰ τί γίγνεται, καὶ	τί	πρῶτον ἐποίησεν ἢ τί ἔπαθεν,
[2, 1]	καὶ τούτων ἕκαστον πρὸς ἕτερόν	τι	ταὐτὸ τοῦτο πέπονθεν (οἷον ὁ
[2, 8]	ἀρχῆς συνεχῶς κινούμενα ἀφικνεῖται εἴς	τι	τέλος· ἀφ' ἑκάστης δὲ οὐ
[2, 2]	συνεχοῦς τῆς κινήσεως οὔσης ἔστι	τι	τέλος, τοῦτο τὸ> ἔσχατον καὶ
[2, 2]	ὁ μὲν γὰρ κυβερνήτης ποῖόν	τι	τὸ εἶδος τοῦ πηδαλίου γνωρίζει
[2, 1]	ἐστιν ἡ φύσις, εἴρηται, καὶ	τί	τὸ φύσει καὶ κατὰ φύσιν.
[2, 1]	δὲ καὶ ἱμάτιον, καὶ εἴ	τι	τοιοῦτον ἄλλο γένος ἐστίν, ᾗ
[2, 4]	ἤτοι φύσιν ἢ νοῦν ἤ	τι	τοιοῦτον ἕτερον εἶναι τὸ αἴτιον
[2, 8]	Ἔτι ἐν ὅσοις τέλος ἔστι	τι,	τούτου ἕνεκα πράττεται τὸ πρότερον
[2, 4]	ἢ πῦρ ἢ ἄλλο γέ	τι	τῶν τοιούτων. Ἄτοπον οὖν εἴτε
[2, 4]	Ἀλλὰ μὴν οὐδ' ἐκείνων γέ	τι	ᾤοντο εἶναι τὴν τύχην, οἷον
[2, 6]	ἐξ ὧν οἱ βωμοί, ὅτι	τιμῶνται,	οἱ δὲ ὁμόζυγες αὐτῶν καταπατοῦνται.
[2, 2]	καὶ ἀστρολογία· ἀνάπαλιν γὰρ τρόπον	τιν'	ἔχουσιν τῇ γεωμετρίᾳ. Ἡ μὲν
[2, 5]	τὸ πλῆθος· καὶ γὰρ ἰδεῖν	τινὰ	βουλόμενος καὶ διώκων καὶ φεύγων
[2, 3]	ὅθεν ἡ κίνησις. Ἔστιν δέ	τινα	καὶ ἀλλήλων αἴτια, οἷον τὸ
[2, 8]	τὰ βουγενῆ, εἰ μὴ πρός	τινα	ὅρον καὶ τέλος δυνατὰ ἦν
[2, 4]	τύχην καὶ διὰ τὸ αὐτόματον·	τίνα	οὖν τρόπον ἐν τούτοις ἐστὶ
[2, 9]	τοῖς κατὰ φύσιν γιγνομένοις τρόπον	τινὰ	παραπλησίως· ἐπεὶ γὰρ τὸ εὐθὺ
[2, 4]	τὰ πλεῖστά φησιν. Εἰσὶ δέ	τινες	οἳ καὶ τοὐρανοῦ τοῦδε καὶ
[2, 4]	ἦν τοὐναντίον γίγνεσθαι. Εἰσὶ δέ	τινες	οἷς δοκεῖ εἶναι μὲν αἰτία
[2, 8]	οὔτε βουλευσάμενα ποιεῖ· ὅθεν διαποροῦσί	τινες	πότερον νῷ ἤ τινι ἄλλῳ
[2, 8]	διαποροῦσί τινες πότερον νῷ ἤ	τινι	ἄλλῳ ἐργάζονται οἵ τ' ἀράχναι
[2, 2]	ἡ φύσις, μετὰ τοῦτο θεωρητέον	τίνι	διαφέρει ὁ μαθηματικὸς τοῦ φυσικοῦ
[2, 7]	εὐθέος ἢ συμμέτρου ἢ ἄλλου	τινὸς	ἀνάγεται ἔσχατον) ἢ εἰς τὸ
[2, 2]	ἢ χαλκέα χαλκόν, μέχρι τοῦ	τίνος	{γὰρ} ἕνεκα ἕκαστον, καὶ περὶ
[2, 8]	ἦν ἐλθεῖν, διαφθειρομένης ἂν ἀρχῆς	τινὸς	ἐγίγνετο, ὥσπερ νῦν τοῦ σπέρματος.
[2, 1]	φύσιν, ἀλλὰ τὸ φυόμενον ἐκ	τινὸς	εἰς τὶ ἔρχεται ᾗ φύεται.
[2, 8]	φύσιν· φύσει γάρ, ὅσα ἀπό	τινος	ἐν αὑτοῖς ἀρχῆς συνεχῶς κινούμενα
[2, 9]	αἱ αἰτίαι, μᾶλλον δὲ ἡ	τίνος	ἕνεκα· αἴτιον γὰρ τοῦτο τῆς
[2, 7]	τί ἐπολέμησαν; ὅτι ἐσύλησαν) ἢ	τίνος	ἕνεκα (ἵνα ἄρξωσιν) ἢ ἐν
[2, 8]	δὲ τοῖς ἁμαρτανομένοις ἕνεκα μέν	τινος	ἐπιχειρεῖται ἀλλ' ἀποτυγχάνεται, ὁμοίως ἂν
[2, 1]	Ὥς οὔσης τῆς φύσεως ἀρχῆς	τινὸς	καὶ αἰτίας τοῦ κινεῖσθαι καὶ
[2, 6]	λίθος, ὅτι πέσοι ἂν ὑπὸ	τινὸς	καὶ τοῦ πατάξαι ἕνεκα. Μάλιστα
[2, 1]	ὅτι γένοιτ' ἂν αὐτὸς αὑτῷ	τις	αἴτιος ὑγιείας ὢν ἰατρός· ἀλλ'
[2, 8]	τις ἀπορήσειεν, οὗτος, καὶ εἴ	τις	ἄλλος τοιοῦτός ἐστιν. Ἀδύνατον δὲ
[2, 8]	μὲν οὖν λόγος, ᾧ ἄν	τις	ἀπορήσειεν, οὗτος, καὶ εἴ τις
[2, 5]	δ' ἐπ' ἐνίων ἀπορήσειεν ἄν	τις,	ἆρ' οὖν τὰ τυχόντα αἴτι'
[2, 1]	τὴν τῶν ὄντων. Ὃ γάρ	τις	αὐτῶν ὑπέλαβε τοιοῦτον, εἴτε ἓν
[2, 4]	ὡς ἀληθῶς, καὶ ἀπορήσειεν ἄν	τις	διὰ τί ποτ' οὐδεὶς τῶν
[2, 1]	οὐκ ἄδηλον· συλλογίσαιτο γὰρ ἄν	τις	ἐκ γενετῆς ὢν τυφλὸς περὶ
[2, 2]	δ' ἂν τοῦτο δῆλον, εἴ	τις	ἑκατέρων πειρῷτο λέγειν τοὺς ὅρους,
[2, 2]	καὶ περὶ τούτου ἀπορήσειεν ἄν	τις,	ἐπεὶ δύο αἱ φύσεις, περὶ
[2, 6]	ἐγγύς, ἡ δ' εὐδαιμονία πρᾶξίς	τις·	εὐπραξία γάρ) ὥσθ' ὁπόσοις μὴ
[2, 8]	φύσει. Μάλιστα δὲ δῆλον, ὅταν	τις	ἰατρεύῃ αὐτὸς ἑαυτόν· τούτῳ γὰρ
[2, 1]	δέ φησιν Ἀντιφῶν ὅτι, εἴ	τις	κατορύξειε κλίνην καὶ λάβοι δύναμιν
[2, 6]	ἦν καὶ ἐπεφύκει, ἐπεὶ εἴ	τις	λούσασθαι φαίη μάτην ὅτι οὐκ
[2, 9]	τῇ γενέσει ὥσπερ ἂν εἴ	τις	τὸν τοῖχον ἐξ ἀνάγκης γεγενῆσθαι
[2, 4]	λεγομένων ἀεί τι εἶναι λαβεῖν	τὸ	αἴτιον, ἀλλ' οὐ τύχην, ἐπεὶ
[2, 3]	ὁ οἰκοδόμος. Δεῖ δ' ἀεὶ	τὸ	αἴτιον ἑκάστου τὸ ἀκρότατον ζητεῖν,
[2, 3]	καὶ εἰπόντες οὕτως οἰόμεθα ἀποδεδωκέναι	τὸ	αἴτιον. Καὶ ὅσα δὴ κινήσαντος
[2, 3]	τὴν οἰκοδομικήν· τοῦτο τοίνυν πρότερον	τὸ	αἴτιον, καὶ οὕτως ἐπὶ πάντων)
[2, 4]	ἤ τι τοιοῦτον ἕτερον εἶναι	τὸ	αἴτιον (οὐ γὰρ ὅ τι
[2, 6]	συμβάντος ἕνεκα γένηται ὧν ἔξω	τὸ	αἴτιον, τότε ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου
[2, 6]	ἕτερον· τοῦ μὲν γὰρ ἔξω	τὸ	αἴτιον, τοῦ δ' ἐντός. Τί
[2, 3]	δ' ἀεὶ τὸ αἴτιον ἑκάστου	τὸ	ἀκρότατον ζητεῖν, ὥσπερ καὶ ἐπὶ
[2, 9]	ἔργον αὐτοῦ. Ἐξ ὑποθέσεως δὴ	τὸ	ἀναγκαῖον, ἀλλ' οὐχ ὡς τέλος·
[2, 9]	δύο ὀρθαί. Φανερὸν δὴ ὅτι	τὸ	ἀναγκαῖον ἐν τοῖς φυσικοῖς τὸ
[2, 9]	ἐν τῷ λόγῳ. Ἔστι δὲ	τὸ	ἀναγκαῖον ἔν τε τοῖς μαθήμασι
[2, 5]	ὅτι καὶ ἐν τοῖς παρὰ	τὸ	ἀναγκαῖον καὶ τὸ ὡς ἐπὶ
[2, 9]	καὶ ἐν τῷ λόγῳ ἔστιν	τὸ	ἀναγκαῖον. Ὁρισαμένῳ γὰρ τὸ ἔργον
[2, 9]	τέλος· ἐν γὰρ τῇ ὕλῃ	τὸ	ἀναγκαῖον, τὸ δ' οὗ ἕνεκα
[2, 6]	Ἡ μὲν γὰρ τύχη καὶ	τὸ	ἀπὸ τύχης ἐστὶν ὅσοις καὶ
[2, 5]	εἶναι ἀφ' ὧν ἂν γένοιτο	τὸ	ἀπὸ τύχης. Ὅθεν καὶ ἡ
[2, 5]	αἰτία ἡ τύχη λέγεται οὐδὲ	τὸ	ἀπὸ τύχης, οὔτε τοῦ ἐξ
[2, 6]	ὁπόσοις μὴ ἐνδέχεται πρᾶξαι, οὐδὲ	τὸ	ἀπὸ τύχης τι ποιῆσαι. Καὶ
[2, 5]	πνεῦμα ἢ εἵλησις, ἀλλ' οὐ	τὸ	ἀποκεκάρθαι· ἔστιν γὰρ ἄλλα ἄλλων
[2, 8]	τὴν νεοττιὰν καὶ ὁ ἀράχνης	τὸ	ἀράχνιον, καὶ τὰ φυτὰ τὰ
[2, 5]	ἐστιν) Οἷον ἕνεκα τοῦ ἀπολαβεῖν	τὸ	ἀργύριον ἦλθεν ἂν κομιζομένου τὸν
[2, 5]	αὐλητής, καὶ τοῦ ἐλθόντα κομίσασθαι	τὸ	ἀργύριον, μὴ τούτου ἕνεκα ἐλθόντα,
[2, 2]	μὲν γὰρ περιττὸν ἔσται καὶ	τὸ	ἄρτιον καὶ τὸ εὐθὺ καὶ
[2, 8]	τὸ τυχόν, ἀεὶ μέντοι ἐπὶ	τὸ	αὐτό, ἂν μή τι ἐμποδίσῃ.
[2, 5]	τῶν ἕνεκά του. Διὸ περὶ	τὸ	αὐτὸ διάνοια καὶ τύχη· ἡ
[2, 8]	τέλος· ἀφ' ἑκάστης δὲ οὐ	τὸ	αὐτὸ ἑκάστοις οὐδὲ τὸ τυχόν,
[2, 4]	καὶ τὸ αὐτόματον, καὶ πότερον	τὸ	αὐτὸ ἡ τύχη καὶ τὸ
[2, 3]	ὡς ἀρχὴ κινήσεως. Ἔτι δὲ	τὸ	αὐτὸ τῶν ἐναντίων ἐστίν· ὃ
[2, 6]	ὅτι μάλιστα τοῦ οὐρανοῦ αἴτιον	τὸ	αὐτόματον, ἀνάγκη πρότερον νοῦν αἴτιον
[2, 4]	καὶ τῶν κόσμων πάντων αἰτιῶνται	τὸ	αὐτόματον· ἀπὸ ταὐτομάτου γὰρ γενέσθαι
[2, 6]	συμβεβηκός καὶ ἡ τύχη καὶ	τὸ	αὐτόματον ἐν τοῖς ἐνδεχομένοις γίγνεσθαι
[2, 6]	ἕνεκά του. Διαφέρει δ' ὅτι	τὸ	αὐτόματον ἐπὶ πλεῖόν ἐστι· τὸ
[2, 4]	τί ἐστιν ἡ τύχη καὶ	τὸ	αὐτόματον, ἐπισκεπτέον. Ἔνιοι γὰρ καὶ
[2, 4]	τὸ αὐτὸ ἡ τύχη καὶ	τὸ	αὐτόματον ἢ ἕτερον, καὶ ὅλως
[2, 6]	πλῆθος ἀόριστον. Ἐπεὶ δ' ἐστὶ	τὸ	αὐτόματον καὶ ἡ τύχη αἴτια
[2, 6]	τοῦ καθ' αὑτό. Ὕστερον ἄρα	τὸ	αὐτόματον καὶ ἡ τύχη καὶ
[2, 6]	τοῦτο ἐκείνου ἕνεκα. Οὕτω δὴ	τὸ	αὐτόματον καὶ κατὰ τὸ ὄνομα
[2, 4]	τοῖς αἰτίοις ἡ τύχη καὶ	τὸ	αὐτόματον, καὶ πότερον τὸ αὐτὸ
[2, 6]	ἐντός. Τί μὲν οὖν ἐστιν	τὸ	αὐτόματον καὶ τί ἡ τύχη,
[2, 5]	ἔστι τι ἡ τύχη καὶ	τὸ	αὐτόματον· τά τε γὰρ τοιαῦτα
[2, 4]	γίγνεσθαι διὰ τύχην καὶ διὰ	τὸ	αὐτόματον· τίνα οὖν τρόπον ἐν
[2, 4]	δὲ καὶ ἡ τύχη καὶ	τὸ	αὐτόματον τῶν αἰτίων, καὶ πολλὰ
[2, 6]	ἄλλου ἐκείνου ἕνεκα, οἷον εἰ	τὸ	βαδίσαι λαπάξεως ἕνεκά ἐστιν, εἰ
[2, 2]	εἶναι τὸ ἔσχατον τέλος, ἀλλὰ	τὸ	βέλτιστον) Ἐπεὶ καὶ ποιοῦσιν αἱ
[2, 4]	μὲν οὐκ ᾤετο δέ, αἴτιον	τὸ	βούλεσθαι ἀγοράσαι ἐλθόντα. Ὁμοίως δὲ
[2, 8]	σῖτον αὐξήσῃ, ἀλλ' ἐξ ἀνάγκης	(τὸ	γὰρ ἀναχθὲν ψυχθῆναι δεῖ, καὶ
[2, 1]	οὔτ' ἐν τοῖς φύσει συνισταμένοις·	τὸ	γὰρ δυνάμει σὰρξ ἢ ὀστοῦν
[2, 3]	τέλος καὶ τἀγαθὸν τῶν ἄλλων·	τὸ	γὰρ οὗ ἕνεκα βέλτιστον καὶ
[2, 5]	ὡς ὑπάρχον λέγει ἡ διάνοια·	τὸ	γὰρ παρὰ μικρὸν ὥσπερ οὐδὲν
[2, 3]	τὸ καθ' ἕκαστον, ἢ ὡς	τὸ	γένος, ἢ ὡς τὸ συμβεβηκός,
[2, 3]	ὡς τὸ συμβεβηκός, ἢ ὡς	τὸ	γένος τοῦ συμβεβηκότος, ἢ ὡς
[2, 2]	καὶ τῆς φυσικῆς ἂν εἴη	τὸ	γνωρίζειν ἀμφοτέρας τὰς φύσεις. Ἔτι
[2, 8]	τὸ ψυχθὲν ὕδωρ γενόμενον κατελθεῖν·	τὸ	δ' αὐξάνεσθαι τούτου γενομένου τὸν
[2, 6]	τύχης, ἄλλως δὲ οὐκ ἔστιν.	Τὸ	δ' αὐτόματον καὶ τοῖς ἄλλοις
[2, 1]	ἀλλ' ἢ κατὰ τὸν λόγον.	(Τὸ	δ' ἐκ τούτων φύσις μὲν
[2, 9]	ἕνεκά του, φανερόν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ'	Τὸ	δ' ἐξ ἀνάγκης πότερον ἐξ
[2, 7]	τὸ οὗ ἕνεκα ἕν ἐστι,	τὸ	δ' ὅθεν ἡ κίνησις πρῶτον
[2, 9]	γὰρ τῇ ὕλῃ τὸ ἀναγκαῖον,	τὸ	δ' οὗ ἕνεκα ἐν τῷ
[2, 3]	ἀλλὰ τὸ μὲν ὡς τέλος	τὸ	δ' ὡς ἀρχὴ κινήσεως. Ἔτι
[2, 3]	ἀλλὰ τὸ μὲν ὡς ὕλη	τὸ	δ' ὡς ὅθεν ἡ κίνησις.
[2, 1]	τοιαῦτα τῶν ὄντων ἐστὶν πολλά.	Τὸ	δὲ δεικνύναι τὰ φανερὰ διὰ
[2, 7]	ὅτι ἐκ τοῦδε ἀνάγκη τόδε	(τὸ	δὲ ἐκ τοῦδε ἢ ἁπλῶς
[2, 5]	οὖν καθ' αὑτὸ αἴτιον ὡρισμένον,	τὸ	δὲ κατὰ συμβεβηκὸς ἀόριστον· ἄπειρα
[2, 5]	ἐστι τὸ μὲν καθ' αὑτὸ	τὸ	δὲ κατὰ συμβεβηκός, οὕτω καὶ
[2, 8]	αὐτό, ἂν μή τι ἐμποδίσῃ.	Τὸ	δὲ οὗ ἕνεκα, καὶ ὃ
[2, 6]	οἱ δὲ ὁμόζυγες αὐτῶν καταπατοῦνται.	Τὸ	δὲ πάσχειν ἀπὸ τύχης ὑπάρξει
[2, 3]	ἡ σύνθεσις καὶ τὸ εἶδος·	τὸ	δὲ σπέρμα καὶ ὁ ἰατρὸς
[2, 1]	ἀφανῶν οὐ δυναμένου κρίνειν ἐστὶ	τὸ	δι' αὑτὸ καὶ μὴ δι'
[2, 7]	εἰδέναι, καὶ εἰς πάσας ἀνάγων	τὸ	διὰ τί ἀποδώσει φυσικῶς, τὴν
[2, 7]	εἰς τὸ τί ἐστιν ἀνάγεται	τὸ	διὰ τί ἔσχατον, ἐν τοῖς
[2, 7]	δὲ περὶ τὰ φθαρτά) Ὥστε	τὸ	διὰ τί καὶ εἰς τὴν
[2, 7]	εἰδέναι δεῖ, Καὶ πάντως ἀποδοτέον	τὸ	διὰ τί, οἷον ὅτι ἐκ
[2, 3]	οἰόμεθα ἕκαστον πρὶν ἂν λάβωμεν	τὸ	διὰ τί περὶ ἕκαστον (τοῦτο
[2, 7]	δῆλον· τοσαῦτα γὰρ τὸν ἀριθμὸν	τὸ	διὰ τί περιείληφεν· ἢ γὰρ
[2, 8]	μὲν ἐμπροσθίους ὀξεῖς, ἐπιτηδείους πρὸς	τὸ	διαιρεῖν, τοὺς δὲ γομφίους πλατεῖς
[2, 3]	τεχνίτης, καὶ τοῦ διὰ πασῶν	τὸ	διπλάσιον καὶ ἀριθμός, καὶ ἀεὶ
[2, 2]	τῆς δὲ αὐτῆς ἐπιστήμης εἰδέναι	τὸ	εἶδος καὶ τὴν ὕλην μέχρι
[2, 3]	τὰ τούτων γένη. Ἄλλον δὲ	τὸ	εἶδος καὶ τὸ παράδειγμα, τοῦτο
[2, 2]	πόσου τὸν φυσικὸν δεῖ εἰδέναι	τὸ	εἶδος καὶ τὸ τί ἐστιν;
[2, 1]	κινήσεως ἀρχὴν ἡ μορφὴ καὶ	τὸ	εἶδος, οὐ χωριστὸν ὂν ἀλλ'
[2, 1]	κλίνη, μή πω δ' ἔχει	τὸ	εἶδος τῆς κλίνης, οὐδ' εἶναι
[2, 3]	ὅλον καὶ ἡ σύνθεσις καὶ	τὸ	εἶδος· τὸ δὲ σπέρμα καὶ
[2, 1]	ἑαυτοῦ φύσιν, πρὶν ἂν λάβῃ	τὸ	εἶδος τὸ κατὰ τὸν λόγον,
[2, 1]	δὲ τρόπον ἡ μορφὴ καὶ	τὸ	εἶδος τὸ κατὰ τὸν λόγον.
[2, 7]	τί ἀποδώσει φυσικῶς, τὴν ὕλην,	τὸ	εἶδος, τὸ κινῆσαν, τὸ οὗ
[2, 2]	μὲν γὰρ κυβερνήτης ποῖόν τι	τὸ	εἶδος τοῦ πηδαλίου γνωρίζει καὶ
[2, 9]	τέλος ἔσται ἢ ἔστι, καὶ	τὸ	ἔμπροσθεν ἔσται ἢ ἔστιν· εἰ
[2, 7]	Ἔρχεται δὲ τὰ τρία εἰς	{τὸ}	ἓν πολλάκις· τὸ μὲν γὰρ
[2, 6]	ὅτι λέγεται ὅταν μὴ γένηται	τὸ	ἕνεκα ἄλλου ἐκείνου ἕνεκα, οἷον
[2, 8]	οἱ ταῦτα λέγοντες. Ἔστιν ἄρα	τὸ	ἕνεκά του ἐν τοῖς φύσει
[2, 5]	ἔνια περὶ ἃ ἐνδέχεται ὑπάρχειν	τὸ	ἕνεκά του. Ἔστι δ' ἕνεκά
[2, 9]	τοῖς ἄλλοις πᾶσιν, ἐν ὅσοις	τὸ	ἕνεκά του ἔστιν, οὐκ ἄνευ
[2, 8]	καὶ ἐν τοῖς φυτοῖς ἔνεστι	τὸ	ἕνεκά του, ἧττον δὲ διήρθρωται·
[2, 8]	εἰ ἐν τῇ τέχνῃ ἔνεστι	τὸ	ἕνεκά του, καὶ ἐν τῇ
[2, 8]	μερῶν, ἐν ὅσοις δοκεῖ ὑπάρχειν	τὸ	ἕνεκά του. Ὅπου μὲν οὖν
[2, 9]	ἁπλῶς; Νῦν μὲν γὰρ οἴονται	τὸ	ἐξ ἀνάγκης εἶναι ἐν τῇ
[2, 3]	αἱ ὑποθέσεις τοῦ συμπεράσματος ὡς	τὸ	ἐξ οὗ αἴτιά ἐστιν, τούτων
[2, 3]	μὲν οὖν τρόπον αἴτιον λέγεται	τὸ	ἐξ οὗ γίγνεταί τι ἐνυπάρχοντος,
[2, 9]	εἶναι, εἰ πρίων ἔσται καὶ	τὸ	ἔργον αὐτοῦ. Ἐξ ὑποθέσεως δὴ
[2, 9]	ἔστιν τὸ ἀναγκαῖον. Ὁρισαμένῳ γὰρ	τὸ	ἔργον τοῦ πρίειν ὅτι διαίρεσις
[2, 2]	οὔσης ἔστι τι τέλος, τοῦτο	τὸ>	ἔσχατον καὶ τὸ οὗ ἕνεκα·
[2, 2]	Βούλεται γὰρ οὐ πᾶν εἶναι	τὸ	ἔσχατον τέλος, ἀλλὰ τὸ βέλτιστον)
[2, 9]	γε τοῦτο μὴ ἔστιν, οὐδὲ	τὸ	εὐθὺ ἔστιν. Ἐν δὲ τοῖς
[2, 2]	ἔσται καὶ τὸ ἄρτιον καὶ	τὸ	εὐθὺ καὶ τὸ καμπύλον, ἔτι
[2, 9]	τρόπον τινὰ παραπλησίως· ἐπεὶ γὰρ	τὸ	εὐθὺ τοδί ἐστιν, ἀνάγκη τὸ
[2, 6]	ἀπὸ τύχης ἐστὶν ὅσοις καὶ	τὸ	εὐτυχῆσαι ἂν ὑπάρξειεν καὶ ὅλως
[2, 7]	τί ἔπαθεν, καὶ οὕτως αἰεὶ	τὸ	ἐφεξῆς. Διτταὶ δὲ αἱ ἀρχαὶ
[2, 8]	ἕνεκα πράττεται τὸ πρότερον καὶ	τὸ	ἐφεξῆς. Οὐκοῦν ὡς πράττεται, οὕτω
[2, 8]	αἰτίαν ἀνάγουσι πάντες, ὅτι ἐπειδὴ	τὸ	θερμὸν τοιονδὶ πέφυκεν καὶ τὸ
[2, 3]	δὲ διχῶς· ἢ γὰρ ὡς	τὸ	καθ' ἕκαστον, ἢ ὡς τὸ
[2, 2]	ἄρτιον καὶ τὸ εὐθὺ καὶ	τὸ	καμπύλον, ἔτι δὲ ἀριθμὸς καὶ
[2, 2]	ῥὶς σιμὴ ἀλλ' οὐχ ὡς	τὸ	καμπύλον λέγεται. Δηλοῖ δὲ καὶ
[2, 6]	καθ' αὑτό, δῆλον ὅτι οὐδὲ	τὸ	κατὰ συμβεβηκὸς αἴτιον πρότερον τοῦ
[2, 1]	λόγον. Ὥσπερ γὰρ τέχνη λέγεται	τὸ	κατὰ τέχνην καὶ τὸ τεχνικόν,
[2, 1]	πρὶν ἂν λάβῃ τὸ εἶδος	τὸ	κατὰ τὸν λόγον, ᾧ ὁριζόμενοι
[2, 1]	ἡ μορφὴ καὶ τὸ εἶδος	τὸ	κατὰ τὸν λόγον. Ὥσπερ γὰρ
[2, 1]	τὸ τεχνικόν, οὕτω καὶ φύσις	τὸ	κατὰ φύσιν {λέγεται} καὶ τὸ
[2, 7]	τινὸς ἀνάγεται ἔσχατον) ἢ εἰς	τὸ	κινῆσαν πρῶτον (οἷον διὰ τί
[2, 7]	φυσικῶς, τὴν ὕλην, τὸ εἶδος,	τὸ	κινῆσαν, τὸ οὗ ἕνεκα. Ἔρχεται
[2, 8]	του γίγνεσθαι, ἐὰν μὴ ἴδωσι	τὸ	κινοῦν βουλευσάμενον. Καίτοι καὶ ἡ
[2, 3]	περὶ ἕκαστον (τοῦτο δ' ἐστὶ	τὸ	λαβεῖν τὴν πρώτην αἰτίαν) δῆλον
[2, 8]	γομφίους πλατεῖς καὶ χρησίμους πρὸς	τὸ	λεαίνειν τὴν τροφήν, ἐπεὶ οὐ
[2, 4]	εἶναι τὸ λεγόμενον, ἔτι ἀτοπώτερον	τὸ	λέγειν ταῦτα ὁρῶντας ἐν μὲν
[2, 4]	τῷ καὶ ἄλλως ἄτοπον εἶναι	τὸ	λεγόμενον, ἔτι ἀτοπώτερον τὸ λέγειν
[2, 5]	τὸ οἰκοδομικόν, κατὰ συμβεβηκὸς δὲ	τὸ	λευκὸν ἢ τὸ μουσικόν. Τὸ
[2, 6]	τοῖς ἔχουσι προαίρεσιν. Σημεῖον δὲ	τὸ	μάτην, ὅτι λέγεται ὅταν μὴ
[2, 6]	βάδισις ματαία, ὡς τοῦτο ὂν	τὸ	μάτην, τὸ πεφυκὸς ἄλλου ἕνεκα,
[2, 6]	τὸ αὐτόματον ἐπὶ πλεῖόν ἐστι·	τὸ	μὲν γὰρ ἀπὸ τύχης πᾶν
[2, 2]	καὶ αὐτῶν καὶ τῶν συμβεβηκότων.	Τὸ	μὲν γὰρ περιττὸν ἔσται καὶ
[2, 7]	τρία εἰς {τὸ} ἓν πολλάκις·	τὸ	μὲν γὰρ τί ἐστι καὶ
[2, 5]	(ὥσπερ γὰρ καὶ ὄν ἐστι	τὸ	μὲν καθ' αὑτὸ τὸ δὲ
[2, 1]	γενέσθαι κλίνην ἀλλὰ ξύλον, ὡς	τὸ	μὲν κατὰ συμβεβηκὸς ὑπάρχον, τὴν
[2, 5]	τὸ λευκὸν ἢ τὸ μουσικόν.	Τὸ	μὲν οὖν καθ' αὑτὸ αἴτιον
[2, 3]	Ἀλλ' ὅμως ἅπαντα ταῦτά ἐστι	τὸ	μὲν πλῆθος ἕξ, λεγόμενα δὲ
[2, 3]	οὐ τὸν αὐτὸν τρόπον, ἀλλὰ	τὸ	μὲν ὡς τέλος τὸ δ'
[2, 3]	οὐ τὸν αὐτὸν τρόπον, ἀλλὰ	τὸ	μὲν ὡς ὕλη τὸ δ'
[2, 3]	τὸ ποιοῦν τοῦ ποιουμένου καὶ	τὸ	μεταβάλλον τοῦ μεταβαλλομένου. Ἔτι ὡς
[2, 1]	μὴ κατὰ συμβεβηκός. Λέγω δὲ	τὸ	μὴ κατὰ συμβεβηκός, ὅτι γένοιτ'
[2, 8]	μή τι ἐμποδίσῃ. Ἄτοπον δὲ	τὸ	μὴ οἴεσθαι ἕνεκά του γίγνεσθαι,
[2, 5]	συμβεβηκὸς δὲ τὸ λευκὸν ἢ	τὸ	μουσικόν. Τὸ μὲν οὖν καθ'
[2, 8]	ὁ μὲν τὴν φιλίαν καὶ	τὸ	νεῖκος, ὁ δὲ τὸν νοῦν.
[2, 1]	καθ' ἑαυτό, οἷον κλίνης φύσις	τὸ	ξύλον, ἀνδριάντος δ' ὁ χαλκός.
[2, 1]	σχῆμα εἶναι τὴν φύσιν ἀλλὰ	τὸ	ξύλον, ὅτι γένοιτ' ἄν, εἰ
[2, 5]	οἰκίας καθ' αὑτὸ μὲν αἴτιον	τὸ	οἰκοδομικόν, κατὰ συμβεβηκὸς δὲ τὸ
[2, 6]	δὴ τὸ αὐτόματον καὶ κατὰ	τὸ	ὄνομα ὅταν αὐτὸ μάτην γένηται·
[2, 8]	ἔνια κατὰ τέχνην ἐν οἷς	τὸ	ὀρθῶς ἕνεκά του, ἐν δὲ
[2, 9]	καὶ ἕνεκα τουδί. Τοῦτο μέντοι	τὸ	οὗ ἕνεκα ἀδύνατον γενέσθαι, ἂν
[2, 9]	καὶ ἐνταῦθα τὸ τέλος καὶ	τὸ	οὗ ἕνεκα. Ἀρχὴ γὰρ καὶ
[2, 2]	τέλος, τοῦτο τὸ> ἔσχατον καὶ	τὸ	οὗ ἕνεκα· διὸ καὶ ὁ
[2, 2]	καὶ ἡμεῖς τέλος· διχῶς γὰρ	τὸ	οὗ ἕνεκα· εἴρηται δ' ἐν
[2, 7]	μὲν γὰρ τί ἐστι καὶ	τὸ	οὗ ἕνεκα ἕν ἐστι, τὸ
[2, 7]	ὕλην, τὸ εἶδος, τὸ κινῆσαν,	τὸ	οὗ ἕνεκα. Ἔρχεται δὲ τὰ
[2, 9]	τοῦ τέλους· καὶ τὸ τέλος	τὸ	οὗ ἕνεκα, καὶ ἡ ἀρχὴ
[2, 2]	γνωρίζειν ἀμφοτέρας τὰς φύσεις. Ἔτι	τὸ	οὗ ἕνεκα καὶ τὸ τέλος
[2, 3]	τὸ τέλος· τοῦτο δ' ἐστὶν	τὸ	οὗ ἕνεκα, οἷον τοῦ περιπατεῖν
[2, 8]	μὴ εὐθὺς τὰ ζῷα· καὶ	τὸ	οὐλοφυὲς μὲν πρῶτα” σπέρμα ἦν.
[2, 4]	καταστήσασαν εἰς ταύτην τὴν τάξιν	τὸ	πᾶν. Καὶ μάλα τοῦτό γε
[2, 7]	τό τε παντελῶς ἀκίνητον καὶ	{τὸ}	πάντων πρῶτον καὶ τὸ τί
[2, 5]	μέγεθος ἔχοντα ταῦτα· διὸ καὶ	τὸ	παρὰ μικρὸν κακὸν ἢ ἀγαθὸν
[2, 3]	Ἄλλον δὲ τὸ εἶδος καὶ	τὸ	παράδειγμα, τοῦτο δ' ἐστὶν ὁ
[2, 6]	ὡς τοῦτο ὂν τὸ μάτην,	τὸ	πεφυκὸς ἄλλου ἕνεκα, ὅταν μὴ
[2, 6]	αἰτίων ἀεί ἐστιν· ἀλλὰ τούτων	τὸ	πλῆθος ἀόριστον. Ἐπεὶ δ' ἐστὶ
[2, 5]	μὴ τούτου ἕνεκα ἐλθόντα, ἄπειρα	τὸ	πλῆθος· καὶ γὰρ ἰδεῖν τινὰ
[2, 3]	καὶ ὁ βουλεύσας καὶ ὅλως	τὸ	ποιοῦν, πάντα ὅθεν ἡ ἀρχὴ
[2, 3]	πατὴρ τοῦ τέκνου, καὶ ὅλως	τὸ	ποιοῦν τοῦ ποιουμένου καὶ τὸ
[2, 5]	αἰεὶ οὔτε τοῦ ὡς ἐπὶ	τὸ	πολύ. Ἀλλ' ἐπειδὴ ἔστιν ἃ
[2, 8]	τοῦτο αἰεὶ ἢ ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ γένηται, οὐ συμβεβηκὸς οὐδ'
[2, 5]	ἀναγκαῖον καὶ τὸ ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ ἔστιν ἔνια περὶ ἃ
[2, 5]	ὄντων ἢ τῶν ὡς ἐπὶ	τὸ	πολύ, ἡ δὲ τύχη ἐν
[2, 7]	ἢ ἁπλῶς ἢ ὡς ἐπὶ	τὸ	πολύ) καὶ εἰ μέλλει τοδὶ
[2, 6]	μὴ ἁπλῶς μηδ' ὡς ἐπὶ	τὸ	πολύ, καὶ τούτων ὅσ' ἂν
[2, 5]	ἀεὶ φοιτῶν ἢ ὡς ἐπὶ	τὸ	πολύ {κομιζόμενος} οὐκ ἀπὸ τύχης.
[2, 5]	γὰρ ἀεὶ οὔθ' ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ οἷόν τ' εἶναι τῶν
[2, 8]	οὕτω γίγνεται ἢ ὡς ἐπὶ	τὸ	πολύ, τῶν δ' ἀπὸ τύχης
[2, 5]	γιγνόμενα τὰ δὲ ὡς ἐπὶ	τὸ	πολύ, φανερὸν ὅτι οὐδετέρου τούτων
[2, 5]	τοῦτο δὲ οὔθ' ὡς ἐπὶ	τὸ	πολὺ φοιτῶν εἰς τὸ χωρίον
[2, 3]	ἀνδριαντοποιός, ὅτι συμβέβηκε τῷ ἀνδριαντοποιῷ	τὸ	Πολυκλείτῳ εἶναι. Καὶ τὰ περιέχοντα
[2, 3]	τινα καὶ ἀλλήλων αἴτια, οἷον	τὸ	πονεῖν τῆς εὐεξίας καὶ αὕτη
[2, 7]	βέλτιον οὕτως, οὐχ ἁπλῶς, ἀλλὰ	τὸ	πρὸς τὴν ἑκάστου οὐσίαν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 8]	ἔστι τι, τούτου ἕνεκα πράττεται	τὸ	πρότερον καὶ τὸ ἐφεξῆς. Οὐκοῦν
[2, 1]	τῶν φύσει ὄντων ἐνίοις εἶναι	τὸ	πρῶτον ἐνυπάρχον ἑκάστῳ, ἀρρύθμιστον ὂν>
[2, 7]	τὸ τί ἐστιν, καὶ εἰς	τὸ	πρῶτον κινῆσαν. Περὶ γενέσεως γὰρ
[2, 3]	ἡ ὕλη τῶν σκευαστῶν καὶ	τὸ	πῦρ καὶ τὰ τοιαῦτα τῶν
[2, 1]	αὑτοῖς. Φύσις μὲν οὖν ἐστὶ	τὸ	ῥηθέν. Φύσιν δὲ ἔχει ὅσα
[2, 3]	ὡς τὸ γένος, ἢ ὡς	τὸ	συμβεβηκός, ἢ ὡς τὸ γένος
[2, 3]	καθ' ἕκαστον. Ἔτι δ' ὡς	τὸ	συμβεβηκὸς καὶ τὰ τούτων γένη,
[2, 3]	εἶναι. Καὶ τὰ περιέχοντα δὲ	τὸ	συμβεβηκός, οἷον εἰ ὁ ἄνθρωπος
[2, 7]	ἔσεσθαι (ὥσπερ ἐκ τῶν προτάσεων	τὸ	συμπέρασμα) καὶ ὅτι τοῦτ' ἦν
[2, 1]	κλίνης· διὸ καί φασιν οὐ	τὸ	σχῆμα εἶναι τὴν φύσιν ἀλλὰ
[2, 4]	καὶ εἰ ταὐτὸν ἢ ἕτερον	τό	τε αὐτόματον καὶ ἡ τύχη,
[2, 2]	Ἐπεὶ δ' ἡ φύσις διχῶς,	τό	τε εἶδος καὶ ἡ ὕλη,
[2, 2]	ὑγίεια, ὁμοίως δὲ καὶ οἰκοδόμου	τό	τε εἶδος τῆς οἰκίας καὶ
[2, 3]	ὡς τὸ τί ἦν εἶναι,	τό	τε ὅλον καὶ ἡ σύνθεσις
[2, 7]	τι κινεῖ μὴ κινούμενον, ὥσπερ	τό	τε παντελῶς ἀκίνητον καὶ {τὸ}
[2, 9]	οὐ μέντοι διὰ ταῦτά ἐστι	τὸ	τέλος ἀλλ' ἢ ὡς ὕλην,
[2, 9]	γιγνομένοις ἕνεκά του ἀνάπαλιν, εἰ	τὸ	τέλος ἔσται ἢ ἔστι, καὶ
[2, 5]	οὔτ' ἐξ ἀνάγκης· ἔστι δὲ	τὸ	τέλος, ἡ κομιδή, οὐ τῶν
[2, 3]	{ἢ κινήσεως} τὰ δ' ὡς	τὸ	τέλος καὶ τἀγαθὸν τῶν ἄλλων·
[2, 9]	ἀρχὴ οὐκ ἔσται, καὶ ἐνταῦθα	τὸ	τέλος καὶ τὸ οὗ ἕνεκα.
[2, 8]	φαίνεται τὰ συμφέροντα γιγνόμενα πρὸς	τὸ	τέλος, οἷον τὰ φύλλα τῆς
[2, 2]	Ἔτι τὸ οὗ ἕνεκα καὶ	τὸ	τέλος τῆς αὐτῆς, καὶ ὅσα
[2, 9]	οὐχ αὕτη τοῦ τέλους· καὶ	τὸ	τέλος τὸ οὗ ἕνεκα, καὶ
[2, 3]	μεταβάλλον τοῦ μεταβαλλομένου. Ἔτι ὡς	τὸ	τέλος· τοῦτο δ' ἐστὶν τὸ
[2, 1]	λέγεται τὸ κατὰ τέχνην καὶ	τὸ	τεχνικόν, οὕτω καὶ φύσις τὸ
[2, 7]	τί περιείληφεν· ἢ γὰρ εἰς	τὸ	τί ἐστιν ἀνάγεται τὸ διὰ
[2, 2]	δεῖ εἰδέναι τὸ εἶδος καὶ	τὸ	τί ἐστιν; ἢ ὥσπερ ἰατρὸν
[2, 2]	φυσικῆς. Εἰ γὰρ τοῦ φυσικοῦ	τὸ	τί ἐστιν ἥλιος ἢ σελήνη
[2, 7]	ὕλην ἀνάγοντι ἀποδίδοται, καὶ εἰς	τὸ	τί ἐστιν, καὶ εἰς τὸ
[2, 7]	καὶ {τὸ} πάντων πρῶτον καὶ	τὸ	τί ἐστιν καὶ ἡ μορφή·
[2, 7]	συμπέρασμα) καὶ ὅτι τοῦτ' ἦν	τὸ	τί ἦν εἶναι, καὶ διότι
[2, 3]	τὰ μέρη, τὰ δὲ ὡς	τὸ	τί ἦν εἶναι, τό τε
[2, 9]	ἐκεῖ αἱ ἀρχαί, εἰ μὴ	τὸ	τρίγωνον δύο ὀρθαί. Φανερὸν δὴ
[2, 9]	τὸ εὐθὺ τοδί ἐστιν, ἀνάγκη	τὸ	τρίγωνον δύο ὀρθαῖς ἴσας ἔχειν·
[2, 8]	οὐ τὸ αὐτὸ ἑκάστοις οὐδὲ	τὸ	τυχόν, ἀεὶ μέντοι ἐπὶ τὸ
[2, 3]	τούτων δὲ τὰ μὲν ὡς	τὸ	ὑποκείμενον, οἷον τὰ μέρη, τὰ
[2, 5]	καὶ φεύγων καὶ θεασόμενος. Καὶ	τὸ	φάναι εἶναί τι παράλογον τὴν
[2, 8]	ἐπότισεν {οὐκ ὀρθῶς} ὁ ἰατρὸς	τὸ	φάρμακον) ὥστε δῆλον ὅτι ἐνδέχεται
[2, 1]	ἔχει πρὸς τὴν φύσιν, ἀλλὰ	τὸ	φυόμενον ἐκ τινὸς εἰς τὶ
[2, 1]	ἡ φύσις, εἴρηται, καὶ τί	τὸ	φύσει καὶ κατὰ φύσιν. Ὡς
[2, 1]	τὸ κατὰ φύσιν {λέγεται} καὶ	τὸ	φυσικόν, οὔτε δὲ ἐκεῖ πω
[2, 5]	ἐπὶ τὸ πολὺ φοιτῶν εἰς	τὸ	χωρίον οὔτ' ἐξ ἀνάγκης· ἔστι
[2, 2]	καὶ ἥλιος. Πῶς δ' ἔχει	τὸ	χωριστὸν καὶ τί ἐστι, φιλοσοφίας
[2, 8]	γὰρ ἀναχθὲν ψυχθῆναι δεῖ, καὶ	τὸ	ψυχθὲν ὕδωρ γενόμενον κατελθεῖν· τὸ
[2, 8]	τὸ θερμὸν τοιονδὶ πέφυκεν καὶ	τὸ	ψυχρὸν καὶ ἕκαστον δὴ τῶν
[2, 5]	τοῖς παρὰ τὸ ἀναγκαῖον καὶ	τὸ	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ ἔστιν
[2, 9]	τὸ ἀναγκαῖον ἐν τοῖς φυσικοῖς	τὸ	ὡς ὕλη λεγόμενον καὶ αἱ
[2, 7]	οἷον ὅτι ἐκ τοῦδε ἀνάγκη	τόδε	(τὸ δὲ ἐκ τοῦδε ἢ
[2, 7]	τὸ πολύ) καὶ εἰ μέλλει	τοδὶ	ἔσεσθαι (ὥσπερ ἐκ τῶν προτάσεων
[2, 9]	παραπλησίως· ἐπεὶ γὰρ τὸ εὐθὺ	τοδί	ἐστιν, ἀνάγκη τὸ τρίγωνον δύο
[2, 9]	τί ὁ πρίων τοιοσδί; Ὅπως	τοδὶ	καὶ ἕνεκα τουδί. Τοῦτο μέντοι
[2, 9]	ἀνάγκης, καὶ ἐπεὶ ἡ ὑγίεια	τοδί,	τάδε δεῖ γενέσθαι ἐξ ἀνάγκης
[2, 9]	ὑπάρχειν οὕτως καὶ εἰ ἄνθρωπος	τοδί,	ταδί· εἰ δὲ ταδί, ταδί.
[2, 9]	ἔργον τοῦ πρίειν ὅτι διαίρεσις	τοιαδί,	αὕτη γ' οὐκ ἔσται, εἰ
[2, 5]	τὸ αὐτόματον· τά τε γὰρ	τοιαῦτα	ἀπὸ τύχης καὶ τὰ ἀπὸ
[2, 8]	καὶ οἱ μύρμηκες καὶ τὰ	τοιαῦτα.	Κατὰ μικρὸν δ' οὕτω προϊόντι
[2, 5]	τύχης καὶ τὰ ἀπὸ τύχης	τοιαῦτα	ὄντα ἴσμεν. Τῶν δὲ γιγνομένων
[2, 5]	ὅσα ἀπὸ φύσεως. Τὰ δὴ	τοιαῦτα	ὅταν κατὰ συμβεβηκὸς γένηται, ἀπὸ
[2, 2]	ὥστ' οὔτ' ἄνευ ὕλης τὰ	τοιαῦτα	οὔτε κατὰ τὴν ὕλην. Καὶ
[2, 8]	μὴν φύσει γ' ἐστὶ τὰ	τοιαῦτα	πάντα, ὡς κἂν αὐτοὶ φαῖεν
[2, 1]	δεικνύναι γελοῖον· φανερὸν γὰρ ὅτι	τοιαῦτα	τῶν ὄντων ἐστὶν πολλά. Τὸ
[2, 3]	καὶ τὸ πῦρ καὶ τὰ	τοιαῦτα	τῶν σωμάτων καὶ τὰ μέρη
[2, 1]	(ταῦτα γὰρ εἶναι καὶ τὰ	τοιαῦτα	φύσει φαμέν) Πάντα δὲ ταῦτα
[2, 8]	ὅτι ἔστιν ἡ αἰτία ἡ	τοιαύτη	ἐν τοῖς φύσει γιγνομένοις καὶ
[2, 4]	φανερῶν ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου γενέσθαι,	τοιαύτην	δ' αἰτίαν μηδεμίαν εἶναι οἵαν
[2, 1]	ῥηθέν. Φύσιν δὲ ἔχει ὅσα	τοιαύτην	ἔχει ἀρχήν. Καὶ ἔστιν πάντα
[2, 3]	οἰκοδόμος κατὰ τὴν οἰκοδομικήν· τοῦτο	τοίνυν	πρότερον τὸ αἴτιον, καὶ οὕτως
[2, 9]	κατὰ τέχνην, ἐπεὶ ἡ οἰκία	τοιόνδε,	τάδε δεῖ γενέσθαι καὶ ὑπάρχειν
[2, 8]	πάντες, ὅτι ἐπειδὴ τὸ θερμὸν	τοιονδὶ	πέφυκεν καὶ τὸ ψυχρὸν καὶ
[2, 9]	οἷον διὰ τί ὁ πρίων	τοιοσδί;	Ὅπως τοδὶ καὶ ἕνεκα τουδί.
[2, 4]	τοιουδὶ ἐλαία ἐκ δὲ τοῦ	τοιουδὶ	ἄνθρωπος) τὸν δ' οὐρανὸν καὶ
[2, 4]	γίγνεται, ἀλλ' ἐκ μὲν τοῦ	τοιουδὶ	ἐλαία ἐκ δὲ τοῦ τοιουδὶ
[2, 9]	ἔσται, εἰ μὴ ἕξει ὀδόντας	τοιουσδί·	οὗτοι δ' οὔ, εἰ μὴ
[2, 2]	οὐδὲ τὰ συμβεβηκότα θεωρεῖ ᾗ	τοιούτοις	οὖσι συμβέβηκεν· διὸ καὶ χωρίζει·
[2, 1]	περὶ χρωμάτων) ὥστε ἀνάγκη τοῖς	τοιούτοις	περὶ τῶν ὀνομάτων εἶναι τὸν
[2, 1]	καὶ ἱμάτιον, καὶ εἴ τι	τοιοῦτον	ἄλλο γένος ἐστίν, ᾗ μὲν
[2, 7]	ἔχει κινήσεως ἀρχὴν ἐν αὑτῇ.	Τοιοῦτον	δ' ἐστὶν εἴ τι κινεῖ
[2, 1]	Ὃ γάρ τις αὐτῶν ὑπέλαβε	τοιοῦτον,	εἴτε ἓν εἴτε πλείω, τοῦτο
[2, 4]	φύσιν ἢ νοῦν ἤ τι	τοιοῦτον	ἕτερον εἶναι τὸ αἴτιον (οὐ
[2, 8]	οὗτος, καὶ εἴ τις ἄλλος	τοιοῦτός	ἐστιν. Ἀδύνατον δὲ τοῦτον ἔχειν
[2, 4]	ἢ ἄλλο γέ τι τῶν	τοιούτων.	Ἄτοπον οὖν εἴτε μὴ ὑπελάμβανον
[2, 8]	ψυχρὸν καὶ ἕκαστον δὴ τῶν	τοιούτων,	ταδὶ ἐξ ἀνάγκης ἐστὶ καὶ
[2, 4]	οὖν τρόπον ἐν τούτοις ἐστὶ	τοῖς	αἰτίοις ἡ τύχη καὶ τὸ
[2, 7]	τὸ διὰ τί ἔσχατον, ἐν	τοῖς	ἀκινήτοις (οἷον ἐν τοῖς μαθήμασιν·
[2, 6]	ἔστιν. Τὸ δ' αὐτόματον καὶ	τοῖς	ἄλλοις ζῴοις καὶ πολλοῖς τῶν
[2, 9]	σώζειν. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐν	τοῖς	ἄλλοις πᾶσιν, ἐν ὅσοις τὸ
[2, 8]	ὀρθῶς ἕνεκά του, ἐν δὲ	τοῖς	ἁμαρτανομένοις ἕνεκα μέν τινος ἐπιχειρεῖται
[2, 6]	κατέπεσεν. Ὥστε φανερὸν ὅτι ἐν	τοῖς	ἁπλῶς ἕνεκά του γιγνομένοις, ὅταν
[2, 9]	τὸ εὐθὺ ἔστιν. Ἐν δὲ	τοῖς	γιγνομένοις ἕνεκά του ἀνάπαλιν, εἰ
[2, 7]	ἕνεκα (ἵνα ἄρξωσιν) ἢ ἐν	τοῖς	γιγνομένοις ἡ ὕλη. Ὅτι μὲν
[2, 5]	πολύ, ἡ δὲ τύχη ἐν	τοῖς	γιγνομένοις παρὰ ταῦτα. Ὥστ' ἐπεὶ
[2, 3]	ἐφ' ὧν αἴτια τὰ αἴτια	τοῖς	εἰρημένοις, οἷον τουδὶ τοῦ ἀνδριάντος
[2, 6]	τύχη καὶ τὸ αὐτόματον ἐν	τοῖς	ἐνδεχομένοις γίγνεσθαι μὴ ἁπλῶς μηδ'
[2, 5]	Καθάπερ οὖν ἐλέχθη, ὅταν ἐν	τοῖς	ἕνεκά του γιγνομένοις τοῦτο γένηται,
[2, 5]	ἔστω φανερόν, ὅτι ἄμφω ἐν	τοῖς	ἕνεκά τού ἐστιν) Οἷον ἕνεκα
[2, 5]	κατὰ προαίρεσιν, ἄμφω δ' ἐν	τοῖς	ἕνεκά του) ὥστε δῆλον ὅτι
[2, 6]	τοῦ αὐτομάτου γίγνεται τῶν προαιρετῶν	τοῖς	ἔχουσι προαίρεσιν. Σημεῖον δὲ τὸ
[2, 8]	ἔδει γε, εἴπερ καὶ ἐν	τοῖς	ζῴοις. Ἔτι ἔδει καὶ ἐν
[2, 5]	τύχη αἰτία κατὰ συμβεβηκὸς ἐν	τοῖς	κατὰ προαίρεσιν τῶν ἕνεκά του.
[2, 8]	Ἁμαρτία δὲ γίγνεται καὶ ἐν	τοῖς	κατὰ τέχνην (ἔγραψε γὰρ οὐκ
[2, 9]	καὶ τοῦ λόγου, ὥσπερ ἐν	τοῖς	κατὰ τέχνην, ἐπεὶ ἡ οἰκία
[2, 2]	κινήσεων ἔσται. Ἐν μὲν οὖν	τοῖς	κατὰ τέχνην ἡμεῖς ποιοῦμεν τὴν
[2, 8]	γὰρ ἔχει πρὸς ἄλληλα ἐν	τοῖς	κατὰ τέχνην καὶ ἐν τοῖς
[2, 9]	τε τοῖς μαθήμασι καὶ ἐν	τοῖς	κατὰ φύσιν γιγνομένοις τρόπον τινὰ
[2, 8]	δῆλον ὅτι ἐνδέχεται καὶ ἐν	τοῖς	κατὰ φύσιν. Εἰ δὴ ἔστιν
[2, 8]	τοῖς κατὰ τέχνην καὶ ἐν	τοῖς	κατὰ φύσιν τὰ ὕστερα πρὸς
[2, 9]	δὲ τὸ ἀναγκαῖον ἔν τε	τοῖς	μαθήμασι καὶ ἐν τοῖς κατὰ
[2, 7]	ἐν τοῖς ἀκινήτοις (οἷον ἐν	τοῖς	μαθήμασιν· εἰς ὁρισμὸν γὰρ τοῦ
[2, 6]	δὲ τρόπων τῆς αἰτίας ἐν	τοῖς	ὅθεν ἡ ἀρχὴ τῆς κινήσεως
[2, 4]	ἀπὸ ταὐτομάτου γιγνόμενον, ἐν δὲ	τοῖς	οὐκ ἀπὸ τύχης πολλὰ συμβαίνοντα
[2, 5]	ὥστε δῆλον ὅτι καὶ ἐν	τοῖς	παρὰ τὸ ἀναγκαῖον καὶ τὸ
[2, 2]	οὗ ἕνεκα· εἴρηται δ' ἐν	τοῖς	περὶ φιλοσοφίας) Δύο δὲ αἱ
[2, 8]	ζῴοις. Ἔτι ἔδει καὶ ἐν	τοῖς	σπέρμασι γίγνεσθαι ὅπως ἔτυχεν. Ὅλως
[2, 1]	τυφλὸς περὶ χρωμάτων) ὥστε ἀνάγκη	τοῖς	τοιούτοις περὶ τῶν ὀνομάτων εἶναι
[2, 8]	ἄρα τὸ ἕνεκά του ἐν	τοῖς	φύσει γιγνομένοις καὶ οὖσιν. Ἔτι
[2, 8]	ἡ αἰτία ἡ τοιαύτη ἐν	τοῖς	φύσει γιγνομένοις καὶ οὖσιν. Καὶ
[2, 6]	χωριζόμενον τοῦ ἀπὸ τύχης ἐν	τοῖς	φύσει γιγνομένοις· ὅταν γὰρ γένηταί
[2, 1]	οὐδ' εἶναι τέχνην, οὔτ' ἐν	τοῖς	φύσει συνισταμένοις· τὸ γὰρ δυνάμει
[2, 8]	οὐδ' ἀπὸ τύχης· ἐν δὲ	τοῖς	φυσικοῖς ἀεὶ οὕτως, ἂν μή
[2, 8]	τοῦ ἀναγκαίου, πῶς ἔχει ἐν	τοῖς	φυσικοῖς· εἰς γὰρ ταύτην τὴν
[2, 8]	ὁμοίως ἂν ἔχοι καὶ ἐν	τοῖς	φυσικοῖς, καὶ τὰ τέρατα ἁμαρτήματα
[2, 9]	δὴ ὅτι τὸ ἀναγκαῖον ἐν	τοῖς	φυσικοῖς τὸ ὡς ὕλη λεγόμενον
[2, 2]	τοῦ ἔργου ἕνεκα, ἐν δὲ	τοῖς	φυσικοῖς ὑπάρχει οὖσα. Ἔτι τῶν
[2, 8]	διήρθρωται· πότερον οὖν καὶ ἐν	τοῖς	φυτοῖς ἐγίγνετο, ὥσπερ τὰ βουγενῆ
[2, 8]	σπέρμα ἦν. Ἔτι καὶ ἐν	τοῖς	φυτοῖς ἔνεστι τὸ ἕνεκά του,
[2, 8]	δ' οὕτω προϊόντι καὶ ἐν	τοῖς	φυτοῖς φαίνεται τὰ συμφέροντα γιγνόμενα
[2, 9]	ὥσπερ ἂν εἴ τις τὸν	τοῖχον	ἐξ ἀνάγκης γεγενῆσθαι νομίζοι, ὅτι
[2, 4]	χρώμενοι, ὥσπερ Ἐμπεδοκλῆς οὐκ ἀεὶ	τὸν	ἀέρα ἀνωτάτω ἀποκρίνεσθαί φησιν, ἀλλ'
[2, 3]	αἰτίων, ποῖά τε καὶ πόσα	τὸν	ἀριθμόν ἐστιν. Ἐπεὶ γὰρ τοῦ
[2, 7]	ἔστιν αἴτια, καὶ ὅτι τοσαῦτα	τὸν	ἀριθμὸν ὅσα φαμέν, δῆλον· τοσαῦτα
[2, 7]	ὅσα φαμέν, δῆλον· τοσαῦτα γὰρ	τὸν	ἀριθμὸν τὸ διὰ τί περιείληφεν·
[2, 1]	τὴν ἰατρικὴν ἔχει, ἀλλὰ συμβέβηκεν	τὸν	αὐτὸν ἰατρὸν εἶναι καὶ ὑγιαζόμενον·
[2, 3]	ἀλλ' ᾗ ἀνδριάς, ἀλλ' οὐ	τὸν	αὐτὸν τρόπον, ἀλλὰ τὸ μὲν
[2, 3]	αὕτη τοῦ πονεῖν· ἀλλ' οὐ	τὸν	αὐτὸν τρόπον, ἀλλὰ τὸ μὲν
[2, 4]	ἐκ δὲ τοῦ τοιουδὶ ἄνθρωπος)	τὸν	δ' οὐρανὸν καὶ τὰ θειότατα
[2, 5]	τὸ ἀργύριον ἦλθεν ἂν κομιζομένου	τὸν	ἔρανον, εἰ ᾔδει· ἦλθε δ'
[2, 1]	τοιούτοις περὶ τῶν ὀνομάτων εἶναι	τὸν	λόγον, νοεῖν δὲ μηδέν. Δοκεῖ
[2, 1]	χωριστὸν ὂν ἀλλ' ἢ κατὰ	τὸν	λόγον. (Τὸ δ' ἐκ τούτων
[2, 1]	λάβῃ τὸ εἶδος τὸ κατὰ	τὸν	λόγον, ᾧ ὁριζόμενοι λέγομεν τί
[2, 1]	καὶ τὸ εἶδος τὸ κατὰ	τὸν	λόγον. Ὥσπερ γὰρ τέχνη λέγεται
[2, 8]	καὶ τὸ νεῖκος, ὁ δὲ	τὸν	νοῦν. Ἔχει δ' ἀπορίαν τί
[2, 8]	ὕει ὁ Ζεὺς οὐχ ὅπως	τὸν	σῖτον αὐξήσῃ, ἀλλ' ἐξ ἀνάγκης
[2, 8]	τὸ δ' αὐξάνεσθαι τούτου γενομένου	τὸν	σῖτον συμβαίνει) ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 9]	γενέσει ὥσπερ ἂν εἴ τις	τὸν	τοῖχον ἐξ ἀνάγκης γεγενῆσθαι νομίζοι,
[2, 7]	Περὶ γενέσεως γὰρ μάλιστα τοῦτον	τὸν	τρόπον τὰς αἰτίας σκοποῦσι, τί
[2, 8]	ἐστιν. Ἀδύνατον δὲ τοῦτον ἔχειν	τὸν	τρόπον. Ταῦτα μὲν γὰρ καὶ
[2, 2]	ἄλλη ὕλη. Μέχρι δὴ πόσου	τὸν	φυσικὸν δεῖ εἰδέναι τὸ εἶδος
[2, 1]	καὶ στάσεως, τὰ μὲν κατὰ	τόπον,	τὰ δὲ κατ' αὔξησιν καὶ
[2, 7]	τὸν ἀριθμὸν ὅσα φαμέν, δῆλον·	τοσαῦτα	γὰρ τὸν ἀριθμὸν τὸ διὰ
[2, 3]	μὲν οὖν αἴτια ταῦτα καὶ	τοσαῦτά	ἐστι τῷ εἴδει· τρόποι δὲ
[2, 7]	δὲ ἔστιν αἴτια, καὶ ὅτι	τοσαῦτα	τὸν ἀριθμὸν ὅσα φαμέν, δῆλον·
[2, 7]	οὖν τὰ αἴτια ταῦτα καὶ	τοσαῦτα,	φανερόν· ἐπεὶ δ' αἱ αἰτίαι
[2, 1]	ἓν εἴτε πλείω, τοῦτο καὶ	τοσαῦτά	φησιν εἶναι τὴν ἅπασαν οὐσίαν,
[2, 3]	Τὰ μὲν οὖν αἴτια σχεδὸν	τοσαυταχῶς	λέγεται. Συμβαίνει δὲ πολλαχῶς λεγομένων
[2, 3]	ἢ κατὰ δύναμιν. Διαφέρει δὲ	τοσοῦτον,	ὅτι τὰ μὲν ἐνεργοῦντα καὶ
[2, 1]	ἐκ τούτων, ἔχει, καὶ κατὰ	τοσοῦτον.	Ὥς οὔσης τῆς φύσεως ἀρχῆς
[2, 6]	γένηται ὧν ἔξω τὸ αἴτιον,	τότε	ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου λέγομεν· ἀπὸ
[2, 5]	ἀπὸ διανοίας· καὶ λέγεταί γε	τότε	ἀπὸ τύχης ἐλθεῖν, εἰ δὲ
[2, 5]	ἕνεκά του γιγνομένοις τοῦτο γένηται,	τότε	λέγεται ἀπὸ ταὐτομάτου καὶ ἀπὸ
[2, 1]	φύσις τῆς ὕλης· ἕκαστον γὰρ	τότε	λέγεται ὅταν ἐντελεχείᾳ ᾖ, μᾶλλον
[2, 6]	γὰρ γένηταί τι παρὰ φύσιν,	τότε	οὐκ ἀπὸ τύχης ἀλλὰ μᾶλλον
[2, 4]	κοσμοποιίᾳ ὡς οὕτω συνέκυρσε θέων	τοτέ,	πολλάκι δ' ἄλλως” καὶ τὰ
[2, 8]	διότι ἡ φύσις τῶν ἕνεκά	του	αἰτίων, ἔπειτα περὶ τοῦ ἀναγκαίου,
[2, 8]	συμπτώματος μήτ' ἀπὸ ταὐτομάτου, ἕνεκά	του	ἂν εἴη. Ἀλλὰ μὴν φύσει
[2, 8]	ἕνεκά του αἰτίων, ἔπειτα περὶ	τοῦ	ἀναγκαίου, πῶς ἔχει ἐν τοῖς
[2, 9]	Ἐν δὲ τοῖς γιγνομένοις ἕνεκά	του	ἀνάπαλιν, εἰ τὸ τέλος ἔσται
[2, 3]	αἴτια τοῖς εἰρημένοις, οἷον τουδὶ	τοῦ	ἀνδριάντος ἢ ἀνδριάντος ἢ ὅλως
[2, 3]	εἶναι, οὐ κατὰ συμβεβηκός, οἷον	τοῦ	ἀνδριάντος καὶ ἡ ἀνδριαντοποιικὴ καὶ
[2, 3]	τι ἐνυπάρχοντος, οἷον ὁ χαλκὸς	τοῦ	ἀνδριάντος καὶ ὁ ἄργυρος τῆς
[2, 3]	καὶ ὁ μουσικὸς αἴτιος λέγοιτο	τοῦ	ἀνδριάντος. Πάντα δὲ καὶ τὰ
[2, 5]	τύχης. Ὅθεν καὶ ἡ τύχη	τοῦ	ἀορίστου εἶναι δοκεῖ καὶ ἄδηλος
[2, 6]	ἕνεκα. Μάλιστα δ' ἐστὶ χωριζόμενον	τοῦ	ἀπὸ τύχης ἐν τοῖς φύσει
[2, 5]	ἕνεκά τού ἐστιν) Οἷον ἕνεκα	τοῦ	ἀπολαβεῖν τὸ ἀργύριον ἦλθεν ἂν
[2, 6]	πατάξαι ἕνεκεν ὁ λίθος· ἀπὸ	τοῦ	αὐτομάτου ἄρα κατέπεσεν ὁ λίθος,
[2, 4]	τὰ θειότατα τῶν φανερῶν ἀπὸ	τοῦ	αὐτομάτου γενέσθαι, τοιαύτην δ' αἰτίαν
[2, 6]	τύχης δέ, τούτων ὅσα ἀπὸ	τοῦ	αὐτομάτου γίγνεται τῶν προαιρετῶν τοῖς
[2, 6]	ἔξω τὸ αἴτιον, τότε ἀπὸ	τοῦ	αὐτομάτου λέγομεν· ἀπὸ τύχης δέ,
[2, 8]	τῶν δ' ἀπὸ τύχης καὶ	τοῦ	αὐτομάτου οὐδέν. Οὐ γὰρ ἀπὸ
[2, 8]	ἐγίγνετο, ταῦτα μὲν ἐσώθη ἀπὸ	τοῦ	αὐτομάτου συστάντα ἐπιτηδείως· ὅσα δὲ
[2, 3]	λεγομένων τῶν αἰτίων καὶ πολλὰ	τοῦ	αὐτοῦ αἴτια εἶναι, οὐ κατὰ
[2, 8]	δὲ τὸ μὴ οἴεσθαι ἕνεκά	του	γίγνεσθαι, ἐὰν μὴ ἴδωσι τὸ
[2, 5]	δὲ γιγνομένων τὰ μὲν ἕνεκά	του	γίγνεται τὰ δ' οὔ (τούτων
[2, 6]	ὅτι ἐν τοῖς ἁπλῶς ἕνεκά	του	γιγνομένοις, ὅταν μὴ τοῦ συμβάντος
[2, 5]	ἐλέχθη, ὅταν ἐν τοῖς ἕνεκά	του	γιγνομένοις τοῦτο γένηται, τότε λέγεται
[2, 6]	μὲν γὰρ ἔξω τὸ αἴτιον,	τοῦ	δ' ἐντός. Τί μὲν οὖν
[2, 8]	οὖν τὰ κατὰ τέχνην ἕνεκά	του,	δῆλον ὅτι καὶ τὰ κατὰ
[2, 3]	καὶ τὰ τούτου γένη (οἷον	τοῦ	διὰ πασῶν τὰ δύο πρὸς
[2, 3]	ὑγιείας ἰατρὸς καὶ τεχνίτης, καὶ	τοῦ	διὰ πασῶν τὸ διπλάσιον καὶ
[2, 6]	τούτων ὅσ' ἂν γένοιτο ἕνεκά	του.	Διαφέρει δ' ὅτι τὸ αὐτόματον
[2, 5]	τοῖς κατὰ προαίρεσιν τῶν ἕνεκά	του.	Διὸ περὶ τὸ αὐτὸ διάνοια
[2, 8]	συνέβη ὥσπερ κἂν εἰ ἕνεκά	του	ἐγίγνετο, ταῦτα μὲν ἐσώθη ἀπὸ
[2, 3]	τὸν ἀριθμόν ἐστιν. Ἐπεὶ γὰρ	τοῦ	εἰδέναι χάριν ἡ πραγματεία, εἰδέναι
[2, 2]	διαφέρει δὲ ᾗ ἡ μὲν	τοῦ	εἴδους γνωριστική, ἡ ἀρχιτεκτονική, ἡ
[2, 2]	τι μέρος Ἐμπεδοκλῆς καὶ Δημόκριτος	τοῦ	εἴδους καὶ τοῦ τί ἦν
[2, 8]	ἀπὸ συμπτώματος δοκεῖ ἢ ἕνεκά	του	εἶναι, εἰ μὴ οἷόν τε
[2, 4]	ταὐτομάτου γίγνεσθαι ἢ τύχης, οἷον	τοῦ	ἐλθεῖν ἀπὸ τύχης εἰς τὴν
[2, 5]	κατὰ συμβεβηκὸς δὲ αὐλητής, καὶ	τοῦ	ἐλθόντα κομίσασθαι τὸ ἀργύριον, μὴ
[2, 8]	ἐν οἷς τὸ ὀρθῶς ἕνεκά	του,	ἐν δὲ τοῖς ἁμαρτανομένοις ἕνεκα
[2, 8]	λέγοντες. Ἔστιν ἄρα τὸ ἕνεκά	του	ἐν τοῖς φύσει γιγνομένοις καὶ
[2, 3]	τοῦτο καὶ ἀπὸν αἰτιώμεθα ἐνίοτε	τοῦ	ἐναντίου, οἷον τὴν ἀπουσίαν τοῦ
[2, 8]	καὶ τὰ τέρατα ἁμαρτήματα ἐκείνου	τοῦ	ἕνεκά του. Καὶ ἐν ταῖς
[2, 2]	ποτέρας τοῦ φυσικοῦ. Ἢ περὶ	τοῦ	ἐξ ἀμφοῖν; ἀλλ' εἰ περὶ
[2, 2]	ἐξ ἀμφοῖν; ἀλλ' εἰ περὶ	τοῦ	ἐξ ἀμφοῖν, καὶ περὶ ἑκατέρας.
[2, 5]	οὐδὲ τὸ ἀπὸ τύχης, οὔτε	τοῦ	ἐξ ἀνάγκης καὶ αἰεὶ οὔτε
[2, 2]	τέχνην ἡμεῖς ποιοῦμεν τὴν ὕλην	τοῦ	ἔργου ἕνεκα, ἐν δὲ τοῖς
[2, 5]	ἃ ἐνδέχεται ὑπάρχειν τὸ ἕνεκά	του.	Ἔστι δ' ἕνεκά του ὅσα
[2, 5]	ὅτι ἄμφω ἐν τοῖς ἕνεκά	τού	ἐστιν) Οἷον ἕνεκα τοῦ ἀπολαβεῖν
[2, 9]	πᾶσιν, ἐν ὅσοις τὸ ἕνεκά	του	ἔστιν, οὐκ ἄνευ μὲν τῶν
[2, 7]	τοῖς μαθήμασιν· εἰς ὁρισμὸν γὰρ	τοῦ	εὐθέος ἢ συμμέτρου ἢ ἄλλου
[2, 8]	φύσει τε ποιεῖ καὶ ἕνεκά	του	ἡ χελιδὼν τὴν νεοττιὰν καὶ
[2, 8]	τοῖς φυτοῖς ἔνεστι τὸ ἕνεκά	του,	ἧττον δὲ διήρθρωται· πότερον οὖν
[2, 6]	τὸ κατὰ συμβεβηκὸς αἴτιον πρότερον	τοῦ	καθ' αὑτό. Ὕστερον ἄρα τὸ
[2, 6]	αὐτόματος κατέπεσεν· ἔστη μὲν γὰρ	τοῦ	καθῆσθαι ἕνεκα, ἀλλ' οὐ τοῦ
[2, 6]	τοῦ καθῆσθαι ἕνεκα, ἀλλ' οὐ	τοῦ	καθῆσθαι ἕνεκα κατέπεσεν. Ὥστε φανερὸν
[2, 8]	τέρατα ἁμαρτήματα ἐκείνου τοῦ ἕνεκά	του.	Καὶ ἐν ταῖς ἐξ ἀρχῆς
[2, 8]	τῇ τέχνῃ ἔνεστι τὸ ἕνεκά	του,	καὶ ἐν τῇ φύσει. Μάλιστα
[2, 8]	τι ἐμποδίζῃ. Πράττεται δ' ἕνεκά	του·	καὶ πέφυκεν ἄρα ἕνεκά του.
[2, 7]	Ὥστε ἐπεὶ ἡ φύσις ἕνεκά	του,	καὶ ταύτην εἰδέναι δεῖ, Καὶ
[2, 8]	τέλος, οἷον τὰ φύλλα τῆς	τοῦ	καρποῦ ἕνεκα σκέπης. Ὥστ' εἰ
[2, 1]	φύσεως ἀρχῆς τινὸς καὶ αἰτίας	τοῦ	κινεῖσθαι καὶ ἠρεμεῖν ἐν ᾧ
[2, 5]	αὐτῷ ἐλθεῖν, καὶ ποιῆσαι τοῦτο	τοῦ	κομίσασθαι ἕνεκα· τοῦτο δὲ οὔθ'
[2, 9]	ὡς δι' ὕλην, ἀλλ' ἕνεκα	τοῦ	κρύπτειν ἄττα καὶ σώζειν. Ὁμοίως
[2, 3]	τοῦ ἐναντίου, οἷον τὴν ἀπουσίαν	τοῦ	κυβερνήτου τῆς τοῦ πλοίου ἀνατροπῆς,
[2, 9]	αὕτη, οὐ τῆς πράξεως ἀλλὰ	τοῦ	λογισμοῦ (ἐκεῖ δὲ τοῦ λογισμοῦ·
[2, 9]	ἀλλὰ τοῦ λογισμοῦ (ἐκεῖ δὲ	τοῦ	λογισμοῦ· πράξεις γὰρ οὐκ εἰσίν)
[2, 9]	λόγῳ ἔνια μόρια ὡς ὕλη	τοῦ	λόγου.
[2, 9]	ἀρχὴ ἀπὸ τοῦ ὁρισμοῦ καὶ	τοῦ	λόγου, ὥσπερ ἐν τοῖς κατὰ
[2, 6]	Ἔστι δὲ καὶ τοῦτο ἕτερον·	τοῦ	μὲν γὰρ ἔξω τὸ αἴτιον,
[2, 3]	τοῦ ποιουμένου καὶ τὸ μεταβάλλον	τοῦ	μεταβαλλομένου. Ἔτι ὡς τὸ τέλος·
[2, 3]	τὰ δ' ὡς ἐνεργοῦντα, οἷον	τοῦ	οἰκοδομεῖσθαι οἰκίαν οἰκοδόμος ἢ οἰκοδομῶν
[2, 9]	ἢ ὡς ὕλην, ἀλλ' ἕνεκά	του,	οἷον διὰ τί ὁ πρίων
[2, 8]	του· καὶ πέφυκεν ἄρα ἕνεκά	του.	Οἷον εἰ οἰκία τῶν φύσει
[2, 2]	εἶδος καὶ τὴν ὕλην μέχρι	του	(οἷον ἰατροῦ ὑγίειαν καὶ χολὴν
[2, 9]	ὅλως τὴν ὕλην τὴν ἕνεκά	του,	οἷον πλίνθους καὶ λίθους, εἰ
[2, 3]	τῶν σωμάτων καὶ τὰ μέρη	τοῦ	ὅλου καὶ αἱ ὑποθέσεις τοῦ
[2, 8]	ὅσοις δοκεῖ ὑπάρχειν τὸ ἕνεκά	του.	Ὅπου μὲν οὖν ἅπαντα συνέβη
[2, 9]	ἕνεκα, καὶ ἡ ἀρχὴ ἀπὸ	τοῦ	ὁρισμοῦ καὶ τοῦ λόγου, ὥσπερ
[2, 5]	ἕνεκά του. Ἔστι δ' ἕνεκά	του	ὅσα τε ἀπὸ διανοίας ἂν
[2, 6]	φύσεως· ὥστ' εἰ ὅτι μάλιστα	τοῦ	οὐρανοῦ αἴτιον τὸ αὐτόματον, ἀνάγκη
[2, 6]	καὶ ἄλλων πολλῶν καὶ τοῦδε	τοῦ	παντός. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Ὅτι δὲ
[2, 6]	πέσοι ἂν ὑπὸ τινὸς καὶ	τοῦ	πατάξαι ἕνεκα. Μάλιστα δ' ἐστὶ
[2, 6]	μάτην γένηται· κατέπεσεν γὰρ οὐ	τοῦ	πατάξαι ἕνεκεν ὁ λίθος· ἀπὸ
[2, 3]	ἐστὶν τὸ οὗ ἕνεκα, οἷον	τοῦ	περιπατεῖν ἡ ὑγίεια· διὰ τί
[2, 2]	κυβερνήτης ποῖόν τι τὸ εἶδος	τοῦ	πηδαλίου γνωρίζει καὶ ἐπιτάττει, ὁ
[2, 3]	τὴν ἀπουσίαν τοῦ κυβερνήτου τῆς	τοῦ	πλοίου ἀνατροπῆς, οὗ ἦν ἡ
[2, 8]	κωλύει τὴν φύσιν μὴ ἕνεκά	του	ποιεῖν μηδ' ὅτι βέλτιον, ἀλλ'
[2, 3]	τέκνου, καὶ ὅλως τὸ ποιοῦν	τοῦ	ποιουμένου καὶ τὸ μεταβάλλον τοῦ
[2, 3]	πονεῖν τῆς εὐεξίας καὶ αὕτη	τοῦ	πονεῖν· ἀλλ' οὐ τὸν αὐτὸν
[2, 9]	ἀναγκαῖον. Ὁρισαμένῳ γὰρ τὸ ἔργον	τοῦ	πρίειν ὅτι διαίρεσις τοιαδί, αὕτη
[2, 4]	γὰρ ὅ τι ἔτυχεν ἐκ	τοῦ	σπέρματος ἑκάστου γίγνεται, ἀλλ' ἐκ
[2, 8]	ἀρχῆς τινὸς ἐγίγνετο, ὥσπερ νῦν	τοῦ	σπέρματος. Ἔτι ἀνάγκη σπέρμα γενέσθαι
[2, 6]	ἕνεκά του γιγνομένοις, ὅταν μὴ	τοῦ	συμβάντος ἕνεκα γένηται ὧν ἔξω
[2, 3]	συμβεβηκός, ἢ ὡς τὸ γένος	τοῦ	συμβεβηκότος, ἢ ὡς συμπλεκόμενα ταῦτα
[2, 9]	μή, ὥσπερ ἐκεῖ μὴ ὄντος	τοῦ	συμπεράσματος ἡ ἀρχὴ οὐκ ἔσται,
[2, 3]	τοῦ ὅλου καὶ αἱ ὑποθέσεις	τοῦ	συμπεράσματος ὡς τὸ ἐξ οὗ
[2, 6]	ὅτι ἐσώθη μὲν ἐλθών, οὐ	τοῦ	σωθῆναι δὲ ἕνεκα ἦλθε· καὶ
[2, 3]	βουλεύσας αἴτιος, καὶ ὁ πατὴρ	τοῦ	τέκνου, καὶ ὅλως τὸ ποιοῦν
[2, 8]	ὡς μορφή, τέλος δ' αὕτη,	τοῦ	τέλους δὲ ἕνεκα τἆλλα, αὕτη
[2, 3]	τὰ ὄργανα· πάντα γὰρ ταῦτα	τοῦ	τέλους ἕνεκά ἐστιν, διαφέρει δὲ
[2, 9]	τῆς ὕλης, ἀλλ' οὐχ αὕτη	τοῦ	τέλους· καὶ τὸ τέλος τὸ
[2, 3]	δὴ κινήσαντος ἄλλου μεταξὺ γίγνεται	τοῦ	τέλους, οἷον τῆς ὑγιείας ἡ
[2, 2]	καὶ Δημόκριτος τοῦ εἴδους καὶ	τοῦ	τί ἦν εἶναι ἥψαντο) Εἰ
[2, 3]	δ' ἐστὶν ὁ λόγος ὁ	τοῦ	τί ἦν εἶναι καὶ τὰ
[2, 2]	νεῦρον ἢ χαλκέα χαλκόν, μέχρι	τοῦ	τίνος {γὰρ} ἕνεκα ἕκαστον, καὶ
[2, 4]	τοῦ τοιουδὶ ἐλαία ἐκ δὲ	τοῦ	τοιουδὶ ἄνθρωπος) τὸν δ' οὐρανὸν
[2, 4]	ἑκάστου γίγνεται, ἀλλ' ἐκ μὲν	τοῦ	τοιουδὶ ἐλαία ἐκ δὲ τοῦ
[2, 8]	φύσις, καὶ οὕτως ὡς ἕνεκά	του,	φανερόν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Τὸ δ'
[2, 7]	αἱ αἰτίαι τέτταρες, περὶ πασῶν	τοῦ	φυσικοῦ εἰδέναι, καὶ εἰς πάσας
[2, 2]	δύο αἱ φύσεις, περὶ ποτέρας	τοῦ	φυσικοῦ. Ἢ περὶ τοῦ ἐξ
[2, 2]	θεωρητέον τίνι διαφέρει ὁ μαθηματικὸς	τοῦ	φυσικοῦ (καὶ γὰρ ἐπίπεδα καὶ
[2, 2]	μέρος τῆς φυσικῆς. Εἰ γὰρ	τοῦ	φυσικοῦ τὸ τί ἐστιν ἥλιος
[2, 8]	ἀπὸ συμπτώματος δοκεῖ ὕειν πολλάκις	τοῦ	χειμῶνος, ἀλλ' ἐὰν ὑπὸ κύνα·
[2, 5]	ἐξ ἀνάγκης καὶ αἰεὶ οὔτε	τοῦ	ὡς ἐπὶ τὸ πολύ. Ἀλλ'
[2, 5]	ἄμφω δ' ἐν τοῖς ἕνεκά	του)	ὥστε δῆλον ὅτι καὶ ἐν
[2, 7]	διὰ τί, οἷον ὅτι ἐκ	τοῦδε	ἀνάγκη τόδε (τὸ δὲ ἐκ
[2, 7]	ἀνάγκη τόδε (τὸ δὲ ἐκ	τοῦδε	ἢ ἁπλῶς ἢ ὡς ἐπὶ
[2, 3]	ἢ ὅλως εἰκόνος, καὶ χαλκοῦ	τοῦδε	ἢ χαλκοῦ ἢ ὅλως ὕλης·
[2, 4]	δέ τινες οἳ καὶ τοὐρανοῦ	τοῦδε	καὶ τῶν κόσμων πάντων αἰτιῶνται
[2, 6]	εἶναι καὶ ἄλλων πολλῶν καὶ	τοῦδε	τοῦ παντός. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Ὅτι
[2, 3]	ἐστίν· ὃ γὰρ παρὸν αἴτιον	τοῦδε,	τοῦτο καὶ ἀπὸν αἰτιώμεθα ἐνίοτε
[2, 3]	ἀνδριαντοποιὸς μὲν ἀνδριάντος, ὁδὶ δὲ	τουδί)	καὶ τὰς μὲν δυνάμεις τῶν
[2, 3]	τὰ αἴτια τοῖς εἰρημένοις, οἷον	τουδὶ	τοῦ ἀνδριάντος ἢ ἀνδριάντος ἢ
[2, 9]	τοιοσδί; Ὅπως τοδὶ καὶ ἕνεκα	τουδί.	Τοῦτο μέντοι τὸ οὗ ἕνεκα
[2, 4]	τύχης· καίτοι εἰκός γε ἦν	τοὐναντίον	γίγνεσθαι. Εἰσὶ δέ τινες οἷς
[2, 4]	Εἰσὶ δέ τινες οἳ καὶ	τοὐρανοῦ	τοῦδε καὶ τῶν κόσμων πάντων
[2, 2]	ἑκατέραν γνωρίζειν; Εἰς μὲν γὰρ	τοὺς	ἀρχαίους ἀποβλέψαντι δόξειεν ἂν εἶναι
[2, 8]	ὀξεῖς, ἐπιτηδείους πρὸς τὸ διαιρεῖν,	τοὺς	δὲ γομφίους πλατεῖς καὶ χρησίμους
[2, 6]	ὥσπερ ἔφη Πρώταρχος εὐτυχεῖς εἶναι	τοὺς	λίθους ἐξ ὧν οἱ βωμοί,
[2, 8]	τοὺς ὀδόντας ἐξ ἀνάγκης ἀνατεῖλαι	τοὺς	μὲν ἐμπροσθίους ὀξεῖς, ἐπιτηδείους πρὸς
[2, 8]	ἔχειν ἐν τῇ φύσει, οἷον	τοὺς	ὀδόντας ἐξ ἀνάγκης ἀνατεῖλαι τοὺς
[2, 2]	εἴ τις ἑκατέρων πειρῷτο λέγειν	τοὺς	ὅρους, καὶ αὐτῶν καὶ τῶν
[2, 3]	αἴτια εἰς τέτταρας πίπτει τρόπους	τοὺς	φανερωτάτους. Τὰ μὲν γὰρ στοιχεῖα
[2, 4]	φυτῶν. Καίτοι εἰ οὕτως ἔχει,	τοῦτ'	αὐτὸ ἄξιον ἐπιστάσεως, καὶ καλῶς
[2, 7]	προτάσεων τὸ συμπέρασμα) καὶ ὅτι	τοῦτ'	ἦν τὸ τί ἦν εἶναι,
[2, 8]	καὶ πρότερον εἴπομεν) ἀλλ' ὅταν	τοῦτο	αἰεὶ ἢ ὡς ἐπὶ τὸ
[2, 1]	οἷον τῷ πυρὶ φέρεσθαι ἄνω·	τοῦτο	γὰρ φύσις μὲν οὐκ ἔστιν
[2, 4]	τάξιν τὸ πᾶν. Καὶ μάλα	τοῦτό	γε αὐτὸ θαυμάσαι ἄξιον· λέγοντες
[2, 5]	ἐν τοῖς ἕνεκά του γιγνομένοις	τοῦτο	γένηται, τότε λέγεται ἀπὸ ταὐτομάτου
[2, 3]	τὸ διὰ τί περὶ ἕκαστον	(τοῦτο	δ' ἐστὶ τὸ λαβεῖν τὴν
[2, 3]	τὸ εἶδος καὶ τὸ παράδειγμα,	τοῦτο	δ' ἐστὶν ὁ λόγος ὁ
[2, 3]	μεταβαλλομένου. Ἔτι ὡς τὸ τέλος·	τοῦτο	δ' ἐστὶν τὸ οὗ ἕνεκα,
[2, 6]	ἀπὸ τύχης πᾶν ἀπὸ ταὐτομάτου,	τοῦτο	δ' οὐ πᾶν ἀπὸ τύχης.
[2, 5]	ποιῆσαι τοῦτο τοῦ κομίσασθαι ἕνεκα·	τοῦτο	δὲ οὔθ' ὡς ἐπὶ τὸ
[2, 2]	τῶν μαθηματικῶν. Γίγνοιτο δ' ἂν	τοῦτο	δῆλον, εἴ τις ἑκατέρων πειρῷτο
[2, 9]	ἴσας ἔχειν· ἀλλ' οὐκ ἐπεὶ	τοῦτο,	ἐκεῖνο· ἀλλ' εἴ γε τοῦτο
[2, 6]	ἂν εἴη· οὐ γὰρ ἦν	τοῦτο	ἐκείνου ἕνεκα. Οὕτω δὴ τὸ
[2, 5]	τούτων ὕστερον διοριστέον· νῦν δὲ	τοῦτο	ἔστω φανερόν, ὅτι ἄμφω ἐν
[2, 6]	γεγονέναι φαμέν. Ἔστι δὲ καὶ	τοῦτο	ἕτερον· τοῦ μὲν γὰρ ἔξω
[2, 4]	εἶναι ἀπὸ τύχης. Ἀλλὰ καὶ	τοῦτο	θαυμαστόν· πολλὰ γὰρ καὶ γίγνεται
[2, 2]	διώρισται ποσαχῶς ἡ φύσις, μετὰ	τοῦτο	θεωρητέον τίνι διαφέρει ὁ μαθηματικὸς
[2, 3]	ὃ γὰρ παρὸν αἴτιον τοῦδε,	τοῦτο	καὶ ἀπὸν αἰτιώμεθα ἐνίοτε τοῦ
[2, 1]	τοιοῦτον, εἴτε ἓν εἴτε πλείω,	τοῦτο	καὶ τοσαῦτά φησιν εἶναι τὴν
[2, 8]	ἕνεκα δὲ τούτου ἔλθῃ. Καὶ	τοῦτο	κατὰ συμβεβηκός (ἡ γὰρ τύχη
[2, 9]	Ὅπως τοδὶ καὶ ἕνεκα τουδί.	Τοῦτο	μέντοι τὸ οὗ ἕνεκα ἀδύνατον
[2, 9]	τοῦτο, ἐκεῖνο· ἀλλ' εἴ γε	τοῦτο	μὴ ἔστιν, οὐδὲ τὸ εὐθὺ
[2, 6]	καὶ ἡ βάδισις ματαία, ὡς	τοῦτο	ὂν τὸ μάτην, τὸ πεφυκὸς
[2, 6]	τύχης τι ποιῆσαι. Καὶ διὰ	τοῦτο	οὔτε ἄψυχον οὐδὲν οὔτε θηρίον
[2, 1]	αὑτὸ γνώριμον (ὅτι δ' ἐνδέχεται	τοῦτο	πάσχειν, οὐκ ἄδηλον· συλλογίσαιτο γὰρ
[2, 1]	ἕκαστον πρὸς ἕτερόν τι ταὐτὸ	τοῦτο	πέπονθεν (οἷον ὁ μὲν χαλκὸς
[2, 3]	αἰτίαν) δῆλον ὅτι καὶ ἡμῖν	τοῦτο	ποιητέον καὶ περὶ γενέσεως καὶ
[2, 2]	γίγνεται ψεῦδος χωριζόντων. Λανθάνουσι δὲ	τοῦτο	ποιοῦντες καὶ οἱ τὰς ἰδέας
[2, 8]	ἕνεκα ὕει ὅπως ἀπόληται, ἀλλὰ	τοῦτο	συμβέβηκεν ὥστε τί κωλύει οὕτω
[2, 9]	ἡ τίνος ἕνεκα· αἴτιον γὰρ	τοῦτο	τῆς ὕλης, ἀλλ' οὐχ αὕτη
[2, 2]	κινήσεως οὔσης ἔστι τι τέλος,	τοῦτο	τὸ> ἔσχατον καὶ τὸ οὗ
[2, 3]	δ' οἰκοδόμος κατὰ τὴν οἰκοδομικήν·	τοῦτο	τοίνυν πρότερον τὸ αἴτιον, καὶ
[2, 5]	συνέβη αὐτῷ ἐλθεῖν, καὶ ποιῆσαι	τοῦτο	τοῦ κομίσασθαι ἕνεκα· τοῦτο δὲ
[2, 1]	ἀλλὰ ξύλον. Εἰ δ' ἄρα	τοῦτο	φύσις, καὶ ἡ μορφὴ φύσις·
[2, 7]	κίνησις πρῶτον τῷ εἴδει ταὐτὸ	τούτοις·	ἄνθρωπος γὰρ ἄνθρωπον γεννᾷ καὶ
[2, 6]	οὐδ' εὐτυχία οὐδ' ἀτυχία ὑπάρχει	τούτοις,	εἰ μὴ καθ' ὁμοιότητα, ὥσπερ
[2, 4]	αὐτόματον· τίνα οὖν τρόπον ἐν	τούτοις	ἐστὶ τοῖς αἰτίοις ἡ τύχη
[2, 6]	ἀπὸ τύχης ὑπάρξει πως καὶ	τούτοις,	ὅταν ὁ πράττων τι περὶ
[2, 1]	δὲ ταῦτά τε καὶ ὅσα	τούτοις	ὑπάρχει καθ' αὑτά, οἷον τῷ
[2, 8]	ἄλλος τοιοῦτός ἐστιν. Ἀδύνατον δὲ	τοῦτον	ἔχειν τὸν τρόπον. Ταῦτα μὲν
[2, 7]	κινῆσαν. Περὶ γενέσεως γὰρ μάλιστα	τοῦτον	τὸν τρόπον τὰς αἰτίας σκοποῦσι,
[2, 2]	Καὶ γὰρ δὴ καὶ περὶ	τούτου	ἀπορήσειεν ἄν τις, ἐπεὶ δύο
[2, 3]	τί ἦν εἶναι καὶ τὰ	τούτου	γένη (οἷον τοῦ διὰ πασῶν
[2, 8]	γενόμενον κατελθεῖν· τὸ δ' αὐξάνεσθαι	τούτου	γενομένου τὸν σῖτον συμβαίνει) ὁμοίως
[2, 8]	ἐλθὼν πράξῃ, μὴ ἕνεκα δὲ	τούτου	ἔλθῃ. Καὶ τοῦτο κατὰ συμβεβηκός
[2, 8]	λυσάμενος ἀπῆλθεν, ὅταν ὥσπερ ἕνεκα	τούτου	ἐλθὼν πράξῃ, μὴ ἕνεκα δὲ
[2, 5]	εἰ ᾔδει· ἦλθε δ' οὐ	τούτου	ἕνεκα, ἀλλὰ συνέβη αὐτῷ ἐλθεῖν,
[2, 8]	λεαίνειν τὴν τροφήν, ἐπεὶ οὐ	τούτου	ἕνεκα γενέσθαι, ἀλλὰ συμπεσεῖν· ὁμοίως
[2, 8]	δὲ οὗ ἕνεκα, καὶ ὃ	τούτου	ἕνεκα, γένοιτο ἂν καὶ ἀπὸ
[2, 5]	ἐλθόντα κομίσασθαι τὸ ἀργύριον, μὴ	τούτου	ἕνεκα ἐλθόντα, ἄπειρα τὸ πλῆθος·
[2, 5]	ἐλθεῖν, εἰ δὲ προελόμενος καὶ	τούτου	ἕνεκα ἢ ἀεὶ φοιτῶν ἢ
[2, 8]	ἐν ὅσοις τέλος ἔστι τι,	τούτου	ἕνεκα πράττεται τὸ πρότερον καὶ
[2, 8]	σῖτος ἐν τῇ ἅλῳ, οὐ	τούτου	ἕνεκα ὕει ὅπως ἀπόληται, ἀλλὰ
[2, 8]	ὅταν τις ἰατρεύῃ αὐτὸς ἑαυτόν·	τούτῳ	γὰρ ἔοικεν ἡ φύσις. Ὅτι
[2, 5]	τὸ πολύ, φανερὸν ὅτι οὐδετέρου	τούτων	αἰτία ἡ τύχη λέγεται οὐδὲ
[2, 6]	κατὰ συμβεβηκὸς αἴτιόν τι γένηται	τούτων	αὐτῶν, οὐδὲν δὲ κατὰ συμβεβηκός
[2, 9]	Ἀλλ' ὅμως οὐκ ἄνευ μὲν	τούτων	γέγονεν, οὐ μέντοι διὰ ταῦτα
[2, 3]	ἄργυρος τῆς φιάλης καὶ τὰ	τούτων	γένη. Ἄλλον δὲ τὸ εἶδος
[2, 3]	ὡς τὸ συμβεβηκὸς καὶ τὰ	τούτων	γένη, οἷον ἀνδριάντος ἄλλως Πολύκλειτος
[2, 5]	του γίγνεται τὰ δ' οὔ	(τούτων	δὲ τὰ μὲν κατὰ προαίρεσιν,
[2, 3]	τὸ ἐξ οὗ αἴτιά ἐστιν,	τούτων	δὲ τὰ μὲν ὡς τὸ
[2, 1]	πάσχουσα συνεχῶς. Εἰ δὲ καὶ	τούτων	ἕκαστον πρὸς ἕτερόν τι ταὐτὸ
[2, 2]	τέλος τῆς αὐτῆς, καὶ ὅσα	τούτων	ἕνεκα. Ἡ δὲ φύσις τέλος
[2, 3]	πρώτης. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Διωρισμένων δὲ	τούτων	ἐπισκεπτέον περὶ τῶν αἰτίων, ποῖά
[2, 1]	ἢ γηΐνοις ἢ μικτοῖς ἐκ	τούτων,	ἔχει, καὶ κατὰ τοσοῦτον. Ὥς
[2, 1]	τὰ δὲ ἄλλα πάντα πάθη	τούτων	καὶ ἕξεις καὶ διαθέσεις, καὶ
[2, 1]	πρὸς τὰ μὴ φύσει συνεστῶτα.	Τούτων	μὲν γὰρ ἕκαστον ἐν ἑαυτῷ
[2, 1]	καὶ ἕξεις καὶ διαθέσεις, καὶ	τούτων	μὲν ὁτιοῦν ἀΐδιον (οὐ γὰρ
[2, 2]	ὁ κόσμος ἢ οὔ. Περὶ	τούτων	μὲν οὖν πραγματεύεται καὶ ὁ
[2, 1]	δὲ ὕδωρ, οἱ δ' ἔνια	τούτων,	οἱ δὲ πάντα ταῦτα τὴν
[2, 6]	ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, καὶ	τούτων	ὅσ' ἂν γένοιτο ἕνεκά του.
[2, 6]	αὐτομάτου λέγομεν· ἀπὸ τύχης δέ,	τούτων	ὅσα ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου γίγνεται
[2, 4]	ὁ ἀναιρῶν τὴν τύχην, ὅμως	τούτων	τὰ μὲν εἶναί φασι πάντες
[2, 6]	διανοίας αἰτίων ἀεί ἐστιν· ἀλλὰ	τούτων	τὸ πλῆθος ἀόριστον. Ἐπεὶ δ'
[2, 5]	δὲ πρὸς ἄλληλα τὴν διαφορὰν	τούτων	ὕστερον διοριστέον· νῦν δὲ τοῦτο
[2, 1]	τὸν λόγον. (Τὸ δ' ἐκ	τούτων	φύσις μὲν οὐκ ἔστιν, φύσει
[2, 7]	κινεῖ, ἀλλ' ἀκίνητα ὄντα. Διὸ	τρεῖς	αἱ πραγματεῖαι, ἡ μὲν περὶ
[2, 7]	οὗ ἕνεκα. Ἔρχεται δὲ τὰ	τρία	εἰς {τὸ} ἓν πολλάκις· τὸ
[2, 9]	αἱ ἀρχαί, εἰ μὴ τὸ	τρίγωνον	δύο ὀρθαί. Φανερὸν δὴ ὅτι
[2, 9]	εὐθὺ τοδί ἐστιν, ἀνάγκη τὸ	τρίγωνον	δύο ὀρθαῖς ἴσας ἔχειν· ἀλλ'
[2, 6]	δὲ ἕνεκα ἦλθε· καὶ ὁ	τρίπους	αὐτόματος κατέπεσεν· ἔστη μὲν γὰρ
[2, 3]	καὶ τοσαῦτά ἐστι τῷ εἴδει·	τρόποι	δὲ τῶν αἰτίων ἀριθμῷ μὲν
[2, 3]	οὖν τὰ αἴτια καὶ ὃν	τρόπον	αἴτια, ἔστω ἡμῖν διωρισμένα ἱκανῶς.
[2, 3]	ζητουμένων ἕκαστον. Ἕνα μὲν οὖν	τρόπον	αἴτιον λέγεται τὸ ἐξ οὗ
[2, 3]	πονεῖν· ἀλλ' οὐ τὸν αὐτὸν	τρόπον,	ἀλλὰ τὸ μὲν ὡς τέλος
[2, 3]	ἀνδριάς, ἀλλ' οὐ τὸν αὐτὸν	τρόπον,	ἀλλὰ τὸ μὲν ὡς ὕλη
[2, 4]	διὰ τὸ αὐτόματον· τίνα οὖν	τρόπον	ἐν τούτοις ἐστὶ τοῖς αἰτίοις
[2, 1]	κινήσεως καὶ μεταβολῆς. Ἄλλον δὲ	τρόπον	ἡ μορφὴ καὶ τὸ εἶδος
[2, 1]	οὔτε φύσει ἐστίν. Ὥστε ἄλλον	τρόπον	ἡ φύσις ἂν εἴη τῶν
[2, 1]	φθείρεσθαι ἀπειράκις. Ἕνα μὲν οὖν	τρόπον	οὕτως ἡ φύσις λέγεται, ἡ
[2, 7]	γενέσεως γὰρ μάλιστα τοῦτον τὸν	τρόπον	τὰς αἰτίας σκοποῦσι, τί μετὰ
[2, 8]	Ἀδύνατον δὲ τοῦτον ἔχειν τὸν	τρόπον.	Ταῦτα μὲν γὰρ καὶ πάντα
[2, 2]	ἁρμονικὴ καὶ ἀστρολογία· ἀνάπαλιν γὰρ	τρόπον	τιν' ἔχουσιν τῇ γεωμετρίᾳ. Ἡ
[2, 9]	ἐν τοῖς κατὰ φύσιν γιγνομένοις	τρόπον	τινὰ παραπλησίως· ἐπεὶ γὰρ τὸ
[2, 3]	εἰρημένα αἴτια εἰς τέτταρας πίπτει	τρόπους	τοὺς φανερωτάτους. Τὰ μὲν γὰρ
[2, 6]	τί διαφέρουσιν ἀλλήλων. Τῶν δὲ	τρόπων	τῆς αἰτίας ἐν τοῖς ὅθεν
[2, 8]	χρησίμους πρὸς τὸ λεαίνειν τὴν	τροφήν,	ἐπεὶ οὐ τούτου ἕνεκα γενέσθαι,
[2, 8]	οὐκ ἄνω ἀλλὰ κάτω τῆς	τροφῆς,	φανερὸν ὅτι ἔστιν ἡ αἰτία
[2, 1]	ἄν τις ἐκ γενετῆς ὢν	τυφλὸς	περὶ χρωμάτων) ὥστε ἀνάγκη τοῖς
[2, 5]	ἡ εὐτυχία εὐλόγως· ἡ γὰρ	τύχη	ἀβέβαιος· οὔτε γὰρ ἀεὶ οὔθ'
[2, 4]	δοκεῖ εἶναι μὲν αἰτία ἡ	τύχη,	ἄδηλος δὲ ἀνθρωπίνῃ διανοίᾳ ὡς
[2, 5]	τύχης. Δῆλον ἄρα ὅτι ἡ	τύχη	αἰτία κατὰ συμβεβηκὸς ἐν τοῖς
[2, 6]	ἐστὶ τὸ αὐτόματον καὶ ἡ	τύχη	αἴτια ὧν ἂν ἢ νοῦς
[2, 5]	τὰ οὕτως αἴτια, καὶ ἡ	τύχη	ἀόριστον. Ὅμως δ' ἐπ' ἐνίων
[2, 4]	εἴ γέ τι ἦν ἡ	τύχη,	ἄτοπον ἂν φανείη ὡς ἀληθῶς,
[2, 5]	ἐγγύτερα τῶν κατὰ συμβεβηκὸς αἰτίων.	Τύχη	δὲ ἀγαθὴ μὲν λέγεται ὅταν
[2, 6]	τὸ αὐτόματον καὶ τί ἡ	τύχη,	εἴρηται, καὶ τί διαφέρουσιν ἀλλήλων.
[2, 5]	ἐπὶ τὸ πολύ, ἡ δὲ	τύχη	ἐν τοῖς γιγνομένοις παρὰ ταῦτα.
[2, 5]	περὶ τὸ αὐτὸ διάνοια καὶ	τύχη·	ἡ γὰρ προαίρεσις οὐκ ἄνευ
[2, 6]	ἄρα τὸ αὐτόματον καὶ ἡ	τύχη	καὶ νοῦ καὶ φύσεως· ὥστ'
[2, 4]	τό τε αὐτόματον καὶ ἡ	τύχη,	καὶ πῶς εἰς τὰ διωρισμένα
[2, 6]	ἀπὸ τύχης. Ἡ μὲν γὰρ	τύχη	καὶ τὸ ἀπὸ τύχης ἐστὶν
[2, 6]	εἴρηται, κατὰ συμβεβηκός καὶ ἡ	τύχη	καὶ τὸ αὐτόματον ἐν τοῖς
[2, 4]	καὶ ὅλως τί ἐστιν ἡ	τύχη	καὶ τὸ αὐτόματον, ἐπισκεπτέον. Ἔνιοι
[2, 4]	καὶ πότερον τὸ αὐτὸ ἡ	τύχη	καὶ τὸ αὐτόματον ἢ ἕτερον,
[2, 4]	τούτοις ἐστὶ τοῖς αἰτίοις ἡ	τύχη	καὶ τὸ αὐτόματον, καὶ πότερον
[2, 5]	φανερὸν ὅτι ἔστι τι ἡ	τύχη	καὶ τὸ αὐτόματον· τά τε
[2, 4]	Δ' Λέγεται δὲ καὶ ἡ	τύχη	καὶ τὸ αὐτόματον τῶν αἰτίων,
[2, 4]	ἀποκρίνεσθαί φησιν, ἀλλ' ὅπως ἂν	τύχῃ.	Λέγει γοῦν ἐν τῇ κοσμοποιίᾳ
[2, 5]	ὅτι οὐδετέρου τούτων αἰτία ἡ	τύχη	λέγεται οὐδὲ τὸ ἀπὸ τύχης,
[2, 5]	ἀπὸ τύχης. Ὅθεν καὶ ἡ	τύχη	τοῦ ἀορίστου εἶναι δοκεῖ καὶ
[2, 8]	τοῦτο κατὰ συμβεβηκός (ἡ γὰρ	τύχη	τῶν κατὰ συμβεβηκὸς αἰτίων, καθάπερ
[2, 5]	ἔστιν αἴτιον ὡς συμβεβηκὸς ἡ	τύχη·	ὡς δ' ἁπλῶς οὐδενός· οἷον
[2, 4]	λαβεῖν τὸ αἴτιον, ἀλλ' οὐ	τύχην,	ἐπεὶ εἴ γέ τι ἦν
[2, 4]	καὶ εἶναι καὶ γίγνεσθαι διὰ	τύχην	καὶ διὰ τὸ αὐτόματον· τίνα
[2, 4]	γέ τι ᾤοντο εἶναι τὴν	τύχην,	οἷον φιλίαν ἢ νεῖκος ἢ
[2, 4]	λόγος εἶπεν ὁ ἀναιρῶν τὴν	τύχην,	ὅμως τούτων τὰ μὲν εἶναί
[2, 5]	φάναι εἶναί τι παράλογον τὴν	τύχην	ὀρθῶς· ὁ γὰρ λόγος ἢ
[2, 6]	περὶ τὰ πρακτὰ εἶναι τὴν	τύχην	(σημεῖον δ' ὅτι δοκεῖ ἤτοι
[2, 4]	ᾤοντο οὐδ' ἐκεῖνοι εἶναι ἀπὸ	τύχης.	Ἀλλὰ καὶ τοῦτο θαυμαστόν· πολλὰ
[2, 6]	παρὰ φύσιν, τότε οὐκ ἀπὸ	τύχης	ἀλλὰ μᾶλλον ἀπὸ ταὐτομάτου γεγονέναι
[2, 6]	τι περὶ αὐτὰ πράξῃ ἀπὸ	τύχης,	ἄλλως δὲ οὐκ ἔστιν. Τὸ
[2, 5]	λέγεται ἀπὸ ταὐτομάτου καὶ ἀπὸ	τύχης	(αὐτῶν δὲ πρὸς ἄλληλα τὴν
[2, 4]	τὰ μόρια τῶν ζῴων ἀπὸ	τύχης	γενέσθαι τὰ πλεῖστά φησιν. Εἰσὶ
[2, 6]	ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου λέγομεν· ἀπὸ	τύχης	δέ, τούτων ὅσα ἀπὸ τοῦ
[2, 5]	τὸ πολύ {κομιζόμενος} οὐκ ἀπὸ	τύχης.	Δῆλον ἄρα ὅτι ἡ τύχη
[2, 4]	τύχης τὰ δ' οὐκ ἀπὸ	τύχης.	Διὸ καὶ ἁμῶς γέ πως
[2, 5]	καὶ ἔστιν ὡς οὐδὲν ἀπὸ	τύχης	δόξειεν ἂν γίγνεσθαι. Πάντα γὰρ
[2, 4]	τύχης, οἷον τοῦ ἐλθεῖν ἀπὸ	τύχης	εἰς τὴν ἀγοράν, καὶ καταλαβεῖν
[2, 5]	καὶ λέγεταί γε τότε ἀπὸ	τύχης	ἐλθεῖν, εἰ δὲ προελόμενος καὶ
[2, 8]	γένηται, οὐ συμβεβηκὸς οὐδ' ἀπὸ	τύχης·	ἐν δὲ τοῖς φυσικοῖς ἀεὶ
[2, 6]	δ' ἐστὶ χωριζόμενον τοῦ ἀπὸ	τύχης	ἐν τοῖς φύσει γιγνομένοις· ὅταν
[2, 6]	γὰρ τύχη καὶ τὸ ἀπὸ	τύχης	ἐστὶν ὅσοις καὶ τὸ εὐτυχῆσαι
[2, 6]	τοῦτο δ' οὐ πᾶν ἀπὸ	τύχης.	Ἡ μὲν γὰρ τύχη καὶ
[2, 8]	τύχης, οἷον λέγομεν ὅτι ἀπὸ	τύχης	ἦλθεν ὁ ξένος καὶ λυσάμενος
[2, 4]	καὶ γίγνεται καὶ ἔστιν ἀπὸ	τύχης	καὶ ἀπὸ ταὐτομάτου, ἃ οὐκ
[2, 5]	τά τε γὰρ τοιαῦτα ἀπὸ	τύχης	καὶ τὰ ἀπὸ τύχης τοιαῦτα
[2, 8]	τὸ πολύ, τῶν δ' ἀπὸ	τύχης	καὶ τοῦ αὐτομάτου οὐδέν. Οὐ
[2, 4]	ἀπὸ τύχης πολλὰ συμβαίνοντα ἀπὸ	τύχης·	καίτοι εἰκός γε ἦν τοὐναντίον
[2, 5]	μὲν γὰρ ὡς γίγνεται ἀπὸ	τύχης·	κατὰ συμβεβηκὸς γὰρ γίγνεται, καὶ
[2, 4]	ἐπὶ τῶν ἄλλων τῶν ἀπὸ	τύχης	λεγομένων ἀεί τι εἶναι λαβεῖν
[2, 4]	ζῷα καὶ τὰ φυτὰ ἀπὸ	τύχης	μήτε εἶναι μήτε γίγνεσθαι, ἀλλ'
[2, 5]	ὧν ἂν γένοιτο τὸ ἀπὸ	τύχης.	Ὅθεν καὶ ἡ τύχη τοῦ
[2, 8]	ἕνεκα, γένοιτο ἂν καὶ ἀπὸ	τύχης,	οἷον λέγομεν ὅτι ἀπὸ τύχης
[2, 4]	λέγομεν ἀπὸ ταὐτομάτου γίγνεσθαι ἢ	τύχης,	οἷον τοῦ ἐλθεῖν ἀπὸ τύχης
[2, 5]	τυχόντα αἴτι' ἂν γένοιτο τῆς	τύχης·	οἷον ὑγιείας ἢ πνεῦμα ἢ
[2, 6]	οὔτε παιδίον οὐδὲν ποιεῖ ἀπὸ	τύχης,	ὅτι οὐκ ἔχει προαίρεσιν· οὐδ'
[2, 8]	αὐτομάτου οὐδέν. Οὐ γὰρ ἀπὸ	τύχης	οὐδ' ἀπὸ συμπτώματος δοκεῖ ὕειν
[2, 4]	γενέσεως καὶ φθορᾶς λέγων περὶ	τύχης	οὐδὲν διώρισεν, ἀλλ' ὡς ἔοικεν,
[2, 5]	οἷόν τ' εἶναι τῶν ἀπὸ	τύχης	οὐθέν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ἔστι μὲν οὖν
[2, 5]	τύχη λέγεται οὐδὲ τὸ ἀπὸ	τύχης,	οὔτε τοῦ ἐξ ἀνάγκης καὶ
[2, 6]	ἐστι· τὸ μὲν γὰρ ἀπὸ	τύχης	πᾶν ἀπὸ ταὐτομάτου, τοῦτο δ'
[2, 4]	ἐν δὲ τοῖς οὐκ ἀπὸ	τύχης	πολλὰ συμβαίνοντα ἀπὸ τύχης· καίτοι
[2, 4]	μὲν εἶναί φασι πάντες ἀπὸ	τύχης	τὰ δ' οὐκ ἀπὸ τύχης.
[2, 6]	ἐνδέχεται πρᾶξαι, οὐδὲ τὸ ἀπὸ	τύχης	τι ποιῆσαι. Καὶ διὰ τοῦτο
[2, 5]	ἀπὸ τύχης καὶ τὰ ἀπὸ	τύχης	τοιαῦτα ὄντα ἴσμεν. Τῶν δὲ
[2, 6]	καταπατοῦνται. Τὸ δὲ πάσχειν ἀπὸ	τύχης	ὑπάρξει πως καὶ τούτοις, ὅταν
[2, 5]	ὅταν κατὰ συμβεβηκὸς γένηται, ἀπὸ	τύχης	φαμὲν εἶναι (ὥσπερ γὰρ καὶ
[2, 5]	ταῦτα πάντες φασὶν εἶναι ἀπὸ	τύχης,	φανερὸν ὅτι ἔστι τι ἡ
[2, 4]	οὐδὲν γὰρ δὴ γίγνεσθαι ἀπὸ	τύχης	φασίν, ἀλλὰ πάντων εἶναί τι
[2, 8]	τὸ αὐτὸ ἑκάστοις οὐδὲ τὸ	τυχόν,	ἀεὶ μέντοι ἐπὶ τὸ αὐτό,
[2, 5]	ἄν τις, ἆρ' οὖν τὰ	τυχόντα	αἴτι' ἂν γένοιτο τῆς τύχης·
[2, 3]	καὶ ἄλλως ἀνδριαντοποιός, ὅτι συμβέβηκε	τῷ	ἀνδριαντοποιῷ τὸ Πολυκλείτῳ εἶναι. Καὶ
[2, 8]	συμβαίνει) ὁμοίως δὲ καὶ εἴ	τῳ	ἀπόλλυται ὁ σῖτος ἐν τῇ
[2, 7]	δ' ὅθεν ἡ κίνησις πρῶτον	τῷ	εἴδει ταὐτὸ τούτοις· ἄνθρωπος γὰρ
[2, 3]	αἴτια ταῦτα καὶ τοσαῦτά ἐστι	τῷ	εἴδει· τρόποι δὲ τῶν αἰτίων
[2, 5]	συμβεβηκὸς ἀόριστον· ἄπειρα γὰρ ἂν	τῷ	ἑνὶ συμβαίη) Καθάπερ οὖν ἐλέχθη,
[2, 4]	τι περὶ αὐτοῦ. Πρὸς γὰρ	τῷ	καὶ ἄλλως ἄτοπον εἶναι τὸ
[2, 9]	σιδηροῦς. Ἔστι γὰρ καὶ ἐν	τῷ	λόγῳ ἔνια μόρια ὡς ὕλη
[2, 9]	τὸ δ' οὗ ἕνεκα ἐν	τῷ	λόγῳ. Ἔστι δὲ τὸ ἀναγκαῖον
[2, 9]	ταδί. Ἴσως δὲ καὶ ἐν	τῷ	λόγῳ ἔστιν τὸ ἀναγκαῖον. Ὁρισαμένῳ
[2, 3]	καὶ τὰ μέρη τὰ ἐν	τῷ	λόγῳ. Ἔτι ὅθεν ἡ ἀρχὴ
[2, 8]	βουλεύεται· καὶ εἰ ἐνῆν ἐν	τῷ	ξύλῳ ἡ ναυπηγική, ὁμοίως ἂν
[2, 3]	καὶ ὅδε ὁ οἰκοδομῶν τῷδε	τῷ	οἰκοδομουμένῳ, τὰ δὲ κατὰ δύναμιν
[2, 4]	λέγειν ταῦτα ὁρῶντας ἐν μὲν	τῷ	οὐρανῷ οὐδὲν ἀπὸ ταὐτομάτου γιγνόμενον,
[2, 1]	τούτοις ὑπάρχει καθ' αὑτά, οἷον	τῷ	πυρὶ φέρεσθαι ἄνω· τοῦτο γὰρ
[2, 3]	οἷον ὅδ' ὁ ἰατρεύων τῷδε	τῷ	ὑγιαζομένῳ καὶ ὅδε ὁ οἰκοδομῶν
[2, 9]	αἱ ταύτης. Καὶ ἄμφω μὲν	τῷ	φυσικῷ λεκτέαι αἱ αἰτίαι, μᾶλλον
[2, 3]	ὑγιαζομένῳ καὶ ὅδε ὁ οἰκοδομῶν	τῷδε	τῷ οἰκοδομουμένῳ, τὰ δὲ κατὰ
[2, 3]	αἴτια, οἷον ὅδ' ὁ ἰατρεύων	τῷδε	τῷ ὑγιαζομένῳ καὶ ὅδε ὁ
[2, 5]	ὀρθῶς· ὁ γὰρ λόγος ἢ	τῶν	ἀεὶ ὄντων ἢ τῶν ὡς
[2, 3]	ἐστι τῷ εἴδει· τρόποι δὲ	τῶν	αἰτίων ἀριθμῷ μὲν εἰσὶ πολλοί,
[2, 4]	ἡ τύχη καὶ τὸ αὐτόματον	τῶν	αἰτίων, καὶ πολλὰ καὶ εἶναι
[2, 3]	λέγεται. Συμβαίνει δὲ πολλαχῶς λεγομένων	τῶν	αἰτίων καὶ πολλὰ τοῦ αὐτοῦ
[2, 3]	Διωρισμένων δὲ τούτων ἐπισκεπτέον περὶ	τῶν	αἰτίων, ποῖά τε καὶ πόσα
[2, 8]	δὲ φανερὸν ἐπὶ τῶν ζῴων	τῶν	ἄλλων, ἃ οὔτε τέχνῃ οὔτε
[2, 3]	οὗ ἕνεκα βέλτιστον καὶ τέλος	τῶν	ἄλλων ἐθέλει εἶναι· διαφερέτω δὲ
[2, 1]	ἀπ' ἀλλήλων. Ὁμοίως δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων ἕκαστον τῶν ποιουμένων· οὐδὲν
[2, 2]	ξύλα· ὡσαύτως δὲ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων) καὶ τῆς φυσικῆς ἂν
[2, 8]	συμπεσεῖν· ὁμοίως δὲ καὶ περὶ	τῶν	ἄλλων μερῶν, ἐν ὅσοις δοκεῖ
[2, 3]	ἀκρότατον ζητεῖν, ὥσπερ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων (οἷον ἅνθρωπος οἰκοδομεῖ ὅτι
[2, 1]	πρὸς γῆν, ὁμοίως δὲ καὶ	τῶν	ἄλλων ὁτιοῦν) ἐκεῖνο τὴν φύσιν
[2, 3]	ὡς τὸ τέλος καὶ τἀγαθὸν	τῶν	ἄλλων· τὸ γὰρ οὗ ἕνεκα
[2, 4]	ἐλθόντα. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ	τῶν	ἄλλων τῶν ἀπὸ τύχης λεγομένων
[2, 1]	καὶ ἔξωθεν, οἷον οἰκία καὶ	τῶν	ἄλλων τῶν χειροκμήτων ἕκαστον, τὰ
[2, 9]	του ἔστιν, οὐκ ἄνευ μὲν	τῶν	ἀναγκαίαν ἐχόντων τὴν φύσιν, οὐ
[2, 6]	γὰρ τῶν φύσει τι ἢ	τῶν	ἀπὸ διανοίας αἰτίων ἀεί ἐστιν·
[2, 4]	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων	τῶν	ἀπὸ τύχης λεγομένων ἀεί τι
[2, 5]	τὸ πολὺ οἷόν τ' εἶναι	τῶν	ἀπὸ τύχης οὐθέν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ἔστι
[2, 4]	τις διὰ τί ποτ' οὐδεὶς	τῶν	ἀρχαίων σοφῶν τὰ αἴτια περὶ
[2, 1]	δὲ δεικνύναι τὰ φανερὰ διὰ	τῶν	ἀφανῶν οὐ δυναμένου κρίνειν ἐστὶ
[2, 6]	τοῖς ἄλλοις ζῴοις καὶ πολλοῖς	τῶν	ἀψύχων, οἷον ὁ ἵππος αὐτόματος,
[2, 3]	πάντων) Ἔτι τὰ μὲν γένη	τῶν	γενῶν, τὰ δὲ καθ' ἕκαστον
[2, 4]	ἐπανενεγκεῖν ἕκαστον ἐπί τι αἴτιον	τῶν	γιγνομένων, καθάπερ ὁ παλαιὸς λόγος
[2, 8]	ἢ ὡς ἐπὶ τὸ πολύ,	τῶν	δ' ἀπὸ τύχης καὶ τοῦ
[2, 5]	ἀπὸ τύχης τοιαῦτα ὄντα ἴσμεν.	Τῶν	δὲ γιγνομένων τὰ μὲν ἕνεκά
[2, 2]	ἐστιν ἥλιος ἢ σελήνη εἰδέναι,	τῶν	δὲ συμβεβηκότων καθ' αὑτὰ μηδέν,
[2, 6]	εἴρηται, καὶ τί διαφέρουσιν ἀλλήλων.	Τῶν	δὲ τρόπων τῆς αἰτίας ἐν
[2, 3]	τουδί) καὶ τὰς μὲν δυνάμεις	τῶν	δυνατῶν, τὰ δ' ἐνεργοῦντα πρὸς
[2, 5]	τὸ τέλος, ἡ κομιδή, οὐ	τῶν	ἐν αὐτῷ αἰτίων, ἀλλὰ τῶν
[2, 3]	κινήσεως. Ἔτι δὲ τὸ αὐτὸ	τῶν	ἐναντίων ἐστίν· ὃ γὰρ παρὸν
[2, 8]	πρῶτον μὲν διότι ἡ φύσις	τῶν	ἕνεκά του αἰτίων, ἔπειτα περὶ
[2, 5]	συμβεβηκὸς ἐν τοῖς κατὰ προαίρεσιν	τῶν	ἕνεκά του. Διὸ περὶ τὸ
[2, 1]	ἡ πρώτη ἑκάστῳ ὑποκειμένη ὕλη	τῶν	ἐχόντων ἐν αὑτοῖς ἀρχὴν κινήσεως
[2, 1]	τρόπον ἡ φύσις ἂν εἴη	τῶν	ἐχόντων ἐν αὑτοῖς κινήσεως ἀρχὴν
[2, 3]	ἀρχὰς ἀνάγειν εἰς αὐτὰς πειρώμεθα	τῶν	ζητουμένων ἕκαστον. Ἕνα μὲν οὖν
[2, 4]	δ' ἄλλως” καὶ τὰ μόρια	τῶν	ζῴων ἀπὸ τύχης γενέσθαι τὰ
[2, 4]	δ' αἰτίαν μηδεμίαν εἶναι οἵαν	τῶν	ζῴων καὶ τῶν φυτῶν. Καίτοι
[2, 8]	πρότερα. Μάλιστα δὲ φανερὸν ἐπὶ	τῶν	ζῴων τῶν ἄλλων, ἃ οὔτε
[2, 6]	δὲ κατὰ συμβεβηκός ἐστι πρότερον	τῶν	καθ' αὑτό, δῆλον ὅτι οὐδὲ
[2, 3]	γενῶν, τὰ δὲ καθ' ἕκαστον	τῶν	καθ' ἕκαστον (οἷον ἀνδριαντοποιὸς μὲν
[2, 8]	τὰ φυτὰ τὰ φύλλα ἕνεκα	τῶν	καρπῶν καὶ τὰς ῥίζας οὐκ
[2, 8]	κατὰ συμβεβηκός (ἡ γὰρ τύχη	τῶν	κατὰ συμβεβηκὸς αἰτίων, καθάπερ καὶ
[2, 5]	ἔστιν γὰρ ἄλλα ἄλλων ἐγγύτερα	τῶν	κατὰ συμβεβηκὸς αἰτίων. Τύχη δὲ
[2, 4]	οἳ καὶ τοὐρανοῦ τοῦδε καὶ	τῶν	κόσμων πάντων αἰτιῶνται τὸ αὐτόματον·
[2, 2]	φυσικὰ χωρίζουσιν ἧττον ὄντα χωριστὰ	τῶν	μαθηματικῶν. Γίγνοιτο δ' ἂν τοῦτο
[2, 2]	Δηλοῖ δὲ καὶ τὰ φυσικώτερα	τῶν	μαθημάτων, οἷον ὀπτικὴ καὶ ἁρμονικὴ
[2, 3]	γὰρ αἴτια πολλαχῶς, καὶ αὐτῶν	τῶν	ὁμοειδῶν προτέρως καὶ ὑστέρως ἄλλο
[2, 1]	ὥστε ἀνάγκη τοῖς τοιούτοις περὶ	τῶν	ὀνομάτων εἶναι τὸν λόγον, νοεῖν
[2, 1]	γελοῖον· φανερὸν γὰρ ὅτι τοιαῦτα	τῶν	ὄντων ἐστὶν πολλά. Τὸ δὲ
[2, 1]	ταῦτα τὴν φύσιν εἶναι τὴν	τῶν	ὄντων. Ὃ γάρ τις αὐτῶν
[2, 1]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α'	Τῶν	ὄντων τὰ μέν ἐστι φύσει,
[2, 1]	δὲ καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον	τῶν	ποιουμένων· οὐδὲν γὰρ αὐτῶν ἔχει
[2, 5]	τῶν ἐν αὐτῷ αἰτίων, ἀλλὰ	τῶν	προαιρετῶν καὶ ἀπὸ διανοίας· καὶ
[2, 6]	ὅσα ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου γίγνεται	τῶν	προαιρετῶν τοῖς ἔχουσι προαίρεσιν. Σημεῖον
[2, 2]	τοῖς φυσικοῖς ὑπάρχει οὖσα. Ἔτι	τῶν	πρός τι ἡ ὕλη· ἄλλῳ
[2, 7]	μέλλει τοδὶ ἔσεσθαι (ὥσπερ ἐκ	τῶν	προτάσεων τὸ συμπέρασμα) καὶ ὅτι
[2, 3]	τῶν συλλαβῶν καὶ ἡ ὕλη	τῶν	σκευαστῶν καὶ τὸ πῦρ καὶ
[2, 3]	φανερωτάτους. Τὰ μὲν γὰρ στοιχεῖα	τῶν	συλλαβῶν καὶ ἡ ὕλη τῶν
[2, 3]	ὅλως ζῷον. Ἔστι δὲ καὶ	τῶν	συμβεβηκότων ἄλλα ἄλλων πορρώτερον καὶ
[2, 2]	τοὺς ὅρους, καὶ αὐτῶν καὶ	τῶν	συμβεβηκότων. Τὸ μὲν γὰρ περιττὸν
[2, 3]	ἢ ὅλως ὕλης· καὶ ἐπὶ	τῶν	συμβεβηκότων ὡσαύτως. Ἔτι δὲ συμπλεκόμενα
[2, 3]	τὸ πῦρ καὶ τὰ τοιαῦτα	τῶν	σωμάτων καὶ τὰ μέρη τοῦ
[2, 1]	τὰ φυτὰ καὶ τὰ ἁπλᾶ	τῶν	σωμάτων, οἷον γῆ καὶ πῦρ
[2, 4]	πῦρ ἢ ἄλλο γέ τι	τῶν	τοιούτων. Ἄτοπον οὖν εἴτε μὴ
[2, 8]	τὸ ψυχρὸν καὶ ἕκαστον δὴ	τῶν	τοιούτων, ταδὶ ἐξ ἀνάγκης ἐστὶ
[2, 4]	δ' οὐρανὸν καὶ τὰ θειότατα	τῶν	φανερῶν ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου γενέσθαι,
[2, 8]	ἕνεκά του. Οἷον εἰ οἰκία	τῶν	φύσει γιγνομένων ἦν, οὕτως ἂν
[2, 1]	ἡ φύσις καὶ ἡ οὐσία	τῶν	φύσει ὄντων ἐνίοις εἶναι τὸ
[2, 6]	κινήσεως ἑκάτερον αὐτῶν· ἢ γὰρ	τῶν	φύσει τι ἢ τῶν ἀπὸ
[2, 4]	εἶναι οἵαν τῶν ζῴων καὶ	τῶν	φυτῶν. Καίτοι εἰ οὕτως ἔχει,
[2, 1]	οἷον οἰκία καὶ τῶν ἄλλων	τῶν	χειροκμήτων ἕκαστον, τὰ δ' ἐν
[2, 5]	ἢ τῶν ἀεὶ ὄντων ἢ	τῶν	ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, ἡ