Livre, Chap.
[2, 28]	γνώμῃ» ἵνα οὖν γινώσκῃς τὰ	τῇ	συνόδῳ δόξαντα, ταῦτα πρὸς τὴν
[2, 15]	Μεδιολάνῳ γενομένης συνόδου. Αὐτὸς δὲ	δὴ	ὁ Κωνστάντιος, Μαγνεντίου μετὰ τὴν
[2, 31]	τὴν σεαυτοῦ ψυχήν» πρὸς δὲ	δὴ	τούτοις καὶ τῶν εὐαγγελικῶν νόμων
[2, 8]	εἵνεκα διδασκαλίας ἐνθήσω τῇ συγγραφῇ.	~ηʹ	Συνοδικὸν ὑπὸ τῶν αὐτόθι συνεληλυθότων
[2, 23]	τοίνυν ἀνεχώμεθα τῶν τὴν Ἀρίμηνον	ἢ	ἄλλην ὀνομαζόντων σύνοδον παρὰ τὴν
[2, 23]	τίς ἀποδέξεται τοὺς τὴν Ἀρίμηνον	ἢ	ἄλλην σύνοδον παρὰ τὴν ἐν
[2, 22]	ἀλλὰ καὶ ὅσα ἀπειρίᾳ τινῶν	ἢ	ἁπλότητι τῶν σκαιαῖς κεχρημένων ἑρμηνείαις
[2, 13]	βέλτιον εἶναι λέγων ἐμὲ κινδυνεύειν	ἢ	βλαβῆναί τινας ἐξ ὑμῶν. Ἐξελθόντων
[2, 23]	εἰδέναι τὰ ἐν αὐτῇ πραχθέντα,	ἢ	γὰρ ἂν ἐσιώπησαν. Οἴδατε γάρ,
[2, 8]	ταῦτα πάντα δι´ οὐδὲν ἕτερον	ἢ	διὰ τὴν δυσώνυμον αἵρεσιν τῶν
[2, 8]	θεοὶ εἶεν τοῦ ἀναγεννᾶσθαι χάριν	ἢ	διὰ τὸ καταξιωθῆναι υἱοὶ προσαγορεύονται,
[2, 8]	τὸν υἱὸν λέγομεν, ὅτι ἐκεῖνοι	ἢ	διὰ τοῦτο θεοὶ εἶεν τοῦ
[2, 8]	αὐτῶν ἢ λόγος ἢ σοφία	ἢ	δύναμις ἦν οὐδὲ μονογενὴς ἦν.
[2, 27]	καὶ σφὰς αὐτοὺς τῆς εὐσεβείας	ἢ	δυσσεβείας· οὐ μὴν προήσεσθαι τὴν
[2, 23]	Νικαίᾳ μόνῃ καὶ μηδὲν πλέον	ἢ	ἔλαττον παρ´ ἐκείνην ζητεῖν ἢ
[2, 16]	ὑπογράψας ὑπόστρεψον εἰς τὴν Ῥώμην,	ἢ	ἐννόησον ἐν ποίῳ τόπῳ μετατεθῆναι
[2, 8]	πραχθέντων συκοφάντας καὶ μηδὲν ἕτερον	ἢ	ἐπιβουλὴν κατὰ τῶν συλλειτουργῶν ἡμῶν
[2, 14]	ἐνόμιζεν εἰς ἀσφάλειαν, τοῦ βασιλέως	ἢ	ζῶντα ἀχθῆναι προστεταχότος ἢ τεθνεῶτος
[2, 8]	εἰς ἐπισκοπήν, δι´ οὐδὲν ἕτερον	ἢ	ἵνα τὴν ἀσέβειαν διασπεῖραι καὶ
[2, 21]	αἱρέσεις τὰς ἤδη πρότερον καθαιρεθείσας,	ἢ	καὶ εἴ τινες νεωστὶ ἀνεφύησαν
[2, 29]	καὶ τοὺς ἀντιλέγοντας ἢ πείσομεν	ἢ	καταναγκάσομεν ἢ κολάσομεν. ταύταις πειθόμενος
[2, 29]	ἀντιλέγοντας ἢ πείσομεν ἢ καταναγκάσομεν	ἢ	κολάσομεν. ταύταις πειθόμενος ταῖς ὑποθήκαις
[2, 8]	Μελίτιον εἰς τὸν Μαρεώτην ἐκκλησίαν	ἢ	λειτουργόν. Καὶ ὅμως τὸν μηδὲ
[2, 8]	ἦσαν πνεῦμα, οὐδέ τις αὐτῶν	ἢ	λόγος ἢ σοφία ἢ δύναμις
[2, 15]	διέθηκαν ὡς ἢ τελευτῆσαι κακῶς	ἢ	λωβηθῆναι πανταχόθεν; ἃ γὰρ οἱ
[2, 17]	θάτερον, ἢ τὴν ἱκετηρίαν δέξεται,	ἢ	μὴ πειθόμενος ἀπαθεῖς ἀποπέμψει« Ταύτην
[2, 15]	καὶ ἐξορίζονται· πρόφασιν οὐδεμίαν ἔχοντες	ἢ	ὅτι μὴ συνέθεντο τῇ Ἀρειανῇ
[2, 22]	ὁμολογεῖν αὐτοὺς ἑτέρᾳ διαλέξει ὑφηρπάσθαι,	ἢ	ὅτι οὐκ ἐνενόησαν τῇ τῶν
[2, 29]	ἀγνοοῦντας διδάξομεν καὶ τοὺς ἀντιλέγοντας	ἢ	πείσομεν ἢ καταναγκάσομεν ἢ κολάσομεν.
[2, 13]	ἐξαίφνης ἐπέστη μετὰ στρατιωτῶν πλέον	ἢ	πεντακισχιλίων, ἐχόντων ὅπλα καὶ ξίφη
[2, 18]	τῶν παρ´ ἐκείνων γραφέντων ἀφελεῖν	ἢ	προσθεῖναί τι τοῖς ἄριστα κειμένοις
[2, 8]	οὐδέ τις αὐτῶν ἢ λόγος	ἢ	σοφία ἢ δύναμις ἦν οὐδὲ
[2, 14]	βασιλέως ἢ ζῶντα ἀχθῆναι προστεταχότος	ἢ	τεθνεῶτος κομισθῆναί οἱ τὴν κεφαλὴν
[2, 15]	εὑρόντες οὐχ οὕτως διέθηκαν ὡς	ἢ	τελευτῆσαι κακῶς ἢ λωβηθῆναι πανταχόθεν;
[2, 17]	δήπουθεν μεταδώσει καὶ δυοῖν θάτερον,	ἢ	τὴν ἱκετηρίαν δέξεται, ἢ μὴ
[2, 23]	παρὰ τὴν ἐν Νικαίᾳ ὀνομάζοντας;	ἢ	τίς οὐκ ἂν μισήσειε τοὺς
[2, 16]	καὶ ἐκ δευτέρου συγγνώμην αἰτήσασιν	ἢ	τοῖς νῦν τούτων καταψηφισαμένοις; Ἐπίκτητος
[2, 14]	ἀποθανεῖν. Ἐφυγάδευσαν δὲ ἐπισκόπους πλείους	ἢ	τριάκοντα. Σπουδὴ γὰρ ἦν αὐτοῖς
[2, 23]	ἐτόλμησαν μὴ χρῆναι λέγειν οὐσίαν	ἢ	ὑπόστασιν ἔχειν τὸν θεόν. Κατὰ
[2, 23]	ἢ ἔλαττον παρ´ ἐκείνην ζητεῖν	ἢ	φρονεῖν. Ταῦτα καὶ Κωνσταντίῳ δεδηλώκασι,
[2, 24]	δόγμασιν οὐδεμιᾶς παρ´ ἐκείνου κηδεμονίας	ἢ	χειροτονίας ἀπήλαυσαν, οἱ δὲ τῆς
[2, 8]	περὶ Εὐσέβιον γενόμενα οὐδὲν ἕτερον	ἢ	ψεύδη καὶ συκοφαντίας εἶναι μεστά.
[2, 22]	τούτων, οἵτινες ἐν Ἀριμήνῳ ἀνανεώσασθαι	ἢ	ψηλαφῆσαι ἠναγκάζοντο, μέχρι τούτου διωρθώθη,
[2, 8]	αὐτοῖς ἐγκλήματα, τούτους παμψηφεὶ καθεῖλεν	ἡ	ἁγία σύνοδος ἀπὸ τῆς ἐπισκοπῆς·
[2, 28]	ἕνεκεν τῆς ἀθεμίτου αὐτοῦ βλασφημίας.	Ἡ	ἁγία σύνοδος ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει
[2, 8]	κατὰ τὴν οἰκουμένην ἐπισκόπους γραφέν.	Ἡ	ἁγία σύνοδος ἡ κατὰ θεοῦ
[2, 2]	τὰς Γαλλίας ἀπεστάλθαι, ἵνα, ἐπειδὴ	ἡ	ἀγριότης τῶν αἱμοβόρων αὐτοῦ καὶ
[2, 8]	κρινεῖ. Τοσαύτη δέ ἐστιν αὐτῶν	ἡ	ἄνοια καὶ οὕτω παχεῖ σκότῳ
[2, 31]	συνόδους τὴν Κωνσταντινούπολιν παρανόμως κατεσχηκότος,	ἡ	Ἀντιοχέων ἐκκλησία ποιμένος ἐστέρητο. Τότε
[2, 2]	εἰ καὶ τὰ μάλιστα αὐτοῦ	ἡ	ἀοίδιμος ἀρετή, ταῖς θείαις πεποιθυῖα
[2, 6]	αὐτοῦ συστάσης αἱρέσεως. Τοιαύτας μιαιφονίας	ἡ	Ἀρείου βεβλάστηκε βλασφημία. Τῇ γὰρ
[2, 16]	δοῦναι τοῖς στρατιώταις αὐτοῦ. ὁμοίως	ἡ	βασίλισσα ἔπεμψεν αὐτῷ τὰ αὐτά.
[2, 22]	νῦν μάλιστα ὑφέρπει τῶν Ἀρειανῶν	ἡ	βλασφημία, οἱ πατέρες ἡμῶν τριακόσιοι
[2, 8]	τοῦ υἱοῦ. Αὕτη δὲ αὐτῶν	ἡ	βλάσφημος καὶ διεφθαρμένη ἑρμηνεία, τούτου
[2, 22]	ἱερέων καὶ τῆς ὑμετέρας τιμιότητος	ἡ	γνώμη, ἐν ᾗ ὑμᾶς παγίους
[2, 9]	ἐφρουρεῖτο δὲ σὺν ἐκείνοις καὶ	ἡ	γυνή. Ὑπὸ δὲ τὴν ἕω
[2, 15]	Ἀντάραδος διὰ Κυμάτιον καὶ Καρτέριον,	ἡ	δὲ Ἀδριανούπολις δι´ Εὐτρόπιον τὸν
[2, 24]	γε ἄλλης αὐτὸν θεραπείας ἠξίου.	Ἡ	δὲ ἀξιάγαστος ξυνωρὶς Φλαβιανὸς καὶ
[2, 9]	τὴν τῶν ἐπισκόπων ἀπήγαγε καταγωγήν.	Ἡ	δὲ ἔφη νέον τινὰ πρὸς
[2, 8]	ἄνοια καὶ οὕτω παχεῖ σκότῳ	ἡ	διάνοια αὐτῶν ἐκτετύφλωται, ἵνα μὴ
[2, 19]	πατρὸς καὶ βασιλέως ἐσκεμμένων· ὧν	ἡ	διδασκαλία καὶ τὸ φρόνημα διῆλθέ
[2, 19]	αἵρεσιν καὶ διχοστασίαν ἐμποιοῦντας· ὧν	ἡ	διδασκαλία μία μὲν οὖσα πᾶν
[2, 8]	περιαιρεθῇ, πάσης δὲ κακοπιστίας ἐξελαθείσης,	ἡ	εἰς τὸν Χριστὸν εὐσέβεια μόνη
[2, 10]	ἐκκλησίας ἐξήλασαν. Οὐ μὴν παντάπασιν	ἡ	ἐκκλησία τῆς Ἀρειανικῆς ἠλευθερώθη λώβης.
[2, 5]	οὐκ ἀπέχρησε τοῖς πάντα κυκῶσιν	ἡ	ἐν ἐρημίᾳ τοῦ θαυμασίου Παύλου
[2, 28]	αὐτοῦ βλασφημίας. Ἡ ἁγία σύνοδος	ἡ	ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθοῦσα κυρίῳ τιμιωτάτῳ
[2, 26]	Εὐσέβιον. Τοῦτον δὲ τὸν Ἀκάκιον	ἡ	ἐν τῇ Σαρδικῇ συναθροισθεῖσα σύνοδος
[2, 28]	αὐτῶν ἑτέρους καθίστασθαι ἐπισκόπους, ἵνα	ἡ	ἔνθεσμος ἐκκλησία τὴν προσήκουσαν τάξιν
[2, 2]	εἰς τοῦτο ἐκίνει καὶ προέτρεπεν.	Ἡ	θεία πρόνοια ὑμᾶς διαφυλάξει, ἀδελφοὶ
[2, 6]	λέγειν οὐκ ἀνασχόμενον ὃν υἱὸν	ἡ	θεία προσαγορεύει γραφή. Οὗ δὴ
[2, 8]	ἓν ὦσιν» Ἀλλ´ ἀκριβῶς διέστειλε	ἡ	θεία φωνή· ἐν ἡμῖν ἓν
[2, 19]	καὶ σωτηρίας καὶ εἰρήνης, ἣν	ἡ	θειότης εἰς τὸ διηνεκές σοι
[2, 8]	διαβεβαιούμεθα καὶ οὕτω νοοῦμεν, ὅτι	ἡ	ἱερὰ φωνὴ ἐλάλησεν Ἐγὼ καὶ
[2, 22]	μιαίνειν. Καὶ γὰρ ἡνίκα πρῶτον	ἡ	κακία τῶν αἱρετικῶν ἀκμάζειν ἤρξατο,
[2, 8]	καὶ εὑρέθη τῶν περὶ Εὐσέβιον	ἡ	κακοτεχνία· ἃ γὰρ ὡς ζητῶν
[2, 8]	προτέρων, ἀλλὰ καὶ ἐκ τούτων	ἡ	κακοτροπία καὶ ἡ συκοφαντία αὐτῶν
[2, 16]	τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας τύπον ἐξενεχθήσεται	ἡ	κατ´ αὐτοῦ ψῆφος. Οὐδὲ γὰρ
[2, 8]	ἐπισκόπους γραφέν. Ἡ ἁγία σύνοδος	ἡ	κατὰ θεοῦ χάριν ἐν Σαρδικῇ
[2, 14]	ἐκφοράς. Καὶ μέχρι γὰρ τούτων	ἡ	καταστροφὴ τῶν Ἀρειανῶν ἔφθασε· καὶ
[2, 31]	σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν»	Ἡ	μὲν οὖν τῆς ἐκκλησίας διαίρεσις
[2, 8]	ἐστιν, ὁμολογοῦμεν ὡς αὕτη {ἦν}	ἡ	μόνη τοῦ πατρὸς ὁμολογουμένη, καὶ
[2, 8]	παρὰ τὴν ὑπώρειαν τῶν ἀρχιερέων	ἡ	ξυνωρίς, ὁ δὲ στρατηγὸς καταγωγὴν
[2, 16]	τὴν κοινωνίαν ἀρνήσασθαι. Τοῦτο γὰρ	ἡ	οἰκουμένη εὖ ἔχειν ἐδοκίμασε συνόδου
[2, 16]	Κωνστάντιος ὁ βασιλεὺς εἶπεν· Πᾶσα	ἡ	οἰκουμένη κατεψηφίσατο περὶ τῆς ἀνοσιότητος
[2, 8]	τῷ ἀνθρωπίνῳ γένει, ὅτι φησίν·	Ἡ	πάντων τεχνῖτις ἐδίδαξέ με σοφία»
[2, 31]	τὴν ἀσέβειαν, καὶ τῶν θεσμῶν	ἡ	παράβασις ὑποβάθρα τῆς βλασφημίας ἐγίνετο.
[2, 19]	οἱ ἐπίσκοποι συνήλθομεν, ἵνα καὶ	ἡ	πίστις τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας γνωρισθῇ
[2, 8]	αὐτῶν τῶν ζητημάτων, καὶ ὀρθὴ	ἡ	πίστις τοῦ ἀνδρὸς εὑρέθη. Οὔτε
[2, 20]	ἐκκλησίαι ἄνευ ἐπισκόπων δοκῶσιν εἶναι,	ἡ	σὴ εὐμένεια ὁμοίως ἡμῖν γινώσκει.
[2, 20]	καὶ τὰ δόγματα τῶν προγόνων	ἡ	σὴ εὐσέβεια ἐπιγνῷ. Ἀλλὰ μὴν
[2, 8]	ἐκ τούτων ἡ κακοτροπία καὶ	ἡ	συκοφαντία αὐτῶν δείκνυται, ὅμως ἵνα
[2, 8]	αὐτοῦ ἐπισκόπου Ἰουλίου φανερὰ τούτων	ἡ	συκοφαντία πέφηνεν (ἦλθον γὰρ ἂν
[2, 26]	πόλει παρὰ τῶν ἁγίων πατέρων	ἡ	τῆς ἀποστολικῆς πίστεως ἐγράφη διδασκαλία,
[2, 26]	δὲ τοῖς Ἀρείου θιασώταις ἐξαπάτης	ἡ	τῆς ἐπωνυμίας ταυτότης ἐγίνετο καὶ
[2, 22]	αὐτοῖς ταῦτα ἐμαρτύραντο. Συνορᾷ οὖν	ἡ	ὑμετέρα καθαρότης ταύτην μόνην τὴν
[2, 8]	εἰ ζητοῖεν, τίς τοῦ υἱοῦ	ἡ	ὑπόστασίς ἐστιν, ὁμολογοῦμεν ὡς αὕτη
[2, 16]	ἐστι· τῶν γὰρ πλειόνων ἐπισκόπων	ἡ	ψῆφος ἰσχύειν ὀφείλει. Σὺ μόνος
[2, 2]	καὶ γὰρ τὴν ἐμὴν ψυχὴν	ἥ	τε τοῦ ὑμετέρου πόθου εἰκὼν
[2, 25]	διαδεξάμενος, Εὐστάθιος δὲ Σεβαστείας ἡγεῖτο,	ἣ	τῆς Ἀρμενίας ἐπρώτευεν. Οὗτοι τὴν
[2, 2]	ἐν αὐτῇ τῇ πόλει ἐν	ᾗ	διέτριβε πᾶσι τοῖς ἀναγκαίοις ἐμπλεονάζειν,
[2, 19]	αἱ λοιπαὶ αἱρέσεις καθῃρέθησαν, ἐν	ᾗ	ὄντως καὶ τὸ προσθεῖναί τι
[2, 27]	Καὶ ἅμα λέγων ἐπέδωκεν ἔκθεσιν,	ᾗ	πρὸς ἄλλοις πολλοῖς δυσσεβέσι καὶ
[2, 22]	ὑμετέρας τιμιότητος ἡ γνώμη, ἐν	ᾗ	ὑμᾶς παγίους καὶ βεβαίους εἶναι
[2, 30]	δὴ οὖν ὁ θεσπέσιος ἄνθρωπος	ἀνέβη	μὲν εἴς τινα πύργον· τὸ
[2, 9]	δὲ τοὺς στασιώτας καλέσων ἐξῆλθεν.	Συνέβη	δὲ τὸν μὲν Εὐφρατᾶν (τοῦτο
[2, 24]	Φλάκιτος καὶ Στέφανος καὶ Λεόντιος	δυσσεβῆ	καὶ παράνομα ἐν Ἀντιοχείᾳ δεδράκασι,
[2, 15]	διελέγξαντες ὡς ἄδικα παρεγγυῶντα καὶ	δυσσεβῆ,	καὶ τῶν ἐκκλησιῶν ἐξηλάθησαν καὶ
[2, 8]	καὶ πλατῦναι δυνηθῶσι καὶ τὴν	εὐσεβῆ	διαφθείρωσι πίστιν. Εἰσὶ δὲ τούτων
[2, 18]	γιγνόμενοι. Σαφέστερον δὲ αὐτῶν τὸν	ἀκριβῆ	κανόνα τῆς πίστεως τὰ παρ´
[2, 5]	ἐν ἐρημίᾳ τοῦ θαυμασίου Παύλου	διατριβή·	πέμψαντες γὰρ τῆς μιαιφόνου γνώμης
[2, 8]	τὸ πνεῦμα καὶ ἐσταυρώθη καὶ	ἐσφάγη	καὶ ἀπέθανεν καὶ ἀνέστη καί,
[2, 24]	ἐπινοίαις ἐπηύξησε, τῷ τῶν διακόνων	ἐγκατελέγη	χορῷ. Ἀλλὰ Φλαβιανὸς καὶ Διόδωρος,
[2, 24]	ἐν ἐπὶ τοῦ πνεύματος προσαρμόζοντας,	σιγῇ	τὴν δοξολογίαν προσέφερε, μόνον δὲ
[2, 8]	Ὑπὸ γὰρ τοῦ συνειδότος ἐλαυνόμενοι,	φυγῇ	τὰς συκοφαντίας ἑαυτῶν ἐβεβαίωσαν, καὶ
[2, 8]	τῶν προειρημένων συλλειτουργῶν ἡμῶν, λέγομεν	δὴ	Ἀθανασίου τοῦ ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας καὶ
[2, 24]	ἐν κεφαλαίῳ δηλώσω. Τῆς γὰρ	δὴ	Ἀρείου βλασφημίας μετέχων κρύπτειν ἐπειρᾶτο
[2, 3]	οἱ πολλοί) οὗτοι συνεχῶς ἅτε	δὴ	γειτονεύοντες τὸν βασιλέα ὁρῶντες, τὴν
[2, 32]	οὐ φυλάξας τὸν κλῆρον. Οὗ	δὴ	εἵνεκα πικρῶς ὠλοφύρετο τῆς πίστεως
[2, 1]	τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου. Ὁ μὲν	δὴ	θεῖος Ἀθανάσιος ἔτη δύο καὶ
[2, 19]	τῇ Ῥωμαίων ἐκκλησίᾳ γενήσεται. Διὸ	δὴ	ἱκετεύομεν τὴν σὴν ἐπιείκειαν, ἵνα
[2, 9]	οἴκου τὴν θύραν ἐπιδείξας, ἔνθα	δὴ	καθεύδειν θάτερον τῶν ἀρχιερέων συνέβαινεν,
[2, 31]	δόγμασιν ὑγείαν εἰδότες καὶ μὲν	δὴ	καὶ τὴν τοῦ βίου λαμπρότητα
[2, 26]	τῆς Ἑῴας ἐπισκόπους καὶ μὲν	δὴ	καὶ τοὺς τῆς Ποντικῆς καὶ
[2, 3]	διαφερόντως ὁ Θεόδωρος ἦν καὶ	δὴ	καὶ τῶν θείων εὐαγγελίων τὴν
[2, 15]	καθ´ ἡμῶν ἐπιβουλαῖς. Ὁποῖα μὲν	δὴ	κατὰ τῶν ἁγίων ἐκείνων ἀνδρῶν
[2, 17]	τοῦ ἁγίου Λιβερίου. Ὁ μὲν	δὴ	νικηφόρος τῆς ἀληθείας ἀγωνιστὴς τὴν
[2, 30]	αὐτῶν ἀφιέναι τὰ βέλη. Εἴξας	δὴ	οὖν ὁ θεσπέσιος ἄνθρωπος ἀνέβη
[2, 31]	Ἀντιοχέων ἐκκλησία ποιμένος ἐστέρητο. Τότε	δὴ	οὖν οἱ συνεληλυθότες ἐπίσκοποι (πολλοὶ
[2, 31]	ὁ μέγας Ἀλέξανδρος ἀπεκήρυξεν. Εὐθὺς	δὴ	οὖν τὸ ὑγιαῖνον πλῆθος τῶν
[2, 12]	ἐκείνων δεξάμενος τὴν σφαγήν. Θεασάμενοι	δὴ	οὖν τὸν νομέα δημοθοινίας ἐπετέλουν
[2, 8]	τὴν βασιλέως ἠπατηκότων εὐχέρειαν. Δύο	δὴ	οὖν τῶν εἰς τὴν Σαρδικὴν
[2, 20]	εὐμένεια ὁμοίως ἡμῖν γινώσκει. Διὸ	δὴ	πάλιν, ἐνδοξότατε αὐτοκράτορ, δεόμεθα ἵνα
[2, 2]	μανίας τοὺς θιασώτας ἐπανελθών. Διὸ	δὴ	πάλιν τὰς οἰκείας ἐκίνησαν μηχανὰς
[2, 29]	ἰδίαν φατρίαν συνεστήσατο. Ὅσοι γὰρ	δὴ	συνίστορες ἦσαν τῆς ἐν τοῖς
[2, 27]	τῷ Εὐδοξίῳ συνῆν. Λεοντίου γὰρ	δὴ	τετελευτηκότος καὶ Εὐδοξίου τῆς Ἀντιοχέων
[2, 23]	ἔχειν τὸν θεόν. Κατὰ μὲν	δὴ	τὴν Ἑσπέραν παρὰ τῶν Ἀρείου
[2, 26]	τοῦ συλλόγου τὸν Κύριλλον, ἅτε	δὴ	τῆς ἀρχιερωσύνης γεγυμνωμένον. Καί τινες
[2, 15]	ἐκκλησιῶν κατέλυσε πόλεμον· πείθουσι γὰρ	δὴ	τὸν πάντα ῥᾳδίως πειθόμενον καὶ
[2, 3]	τὴν ἁρμόττουσαν θεραπείαν προσφέρων. Τότε	δὴ	τοῦτον κληθῆναι κελεύσασα τὸν πρεσβύτερον,
[2, 17]	ἔφασαν ἐκεῖναι τῷ βασιλεῖ. Οὗ	δὴ	χάριν ἐπικαμφθεὶς προσέταξε μὲν τὸν
[2, 24]	δογμάτων ἀντεχομένους ἀγεράστους κατέλειπε. Τούτου	δὴ	χάριν ὁ μὲν κλῆρος πλείους
[2, 6]	ἡ θεία προσαγορεύει γραφή. Οὗ	δὴ	χάριν οὗτος ἐκείνων ἀποκριθεὶς ἰδίας
[2, 26]	πρύτανις, τὰ ἐσόμενα ἐπιστάμενος ὡς	ἤδη	γεγενημένα, σεισμῷ τινι παραδόξῳ κεκώλυκε
[2, 13]	ἠρεμείτωσαν αἰσχυνόμενοι. Νὺξ μὲν γὰρ	ἤδη	ἦν καὶ τοῦ λαοῦ τινες
[2, 13]	λαῶν ἐβόων καὶ ἠξίουν ἀναχωρεῖν	ἤδη	καὶ ἡμᾶς. Ἐγὼ δὲ μᾶλλον
[2, 21]	Πάσας δὲ τὰς αἱρέσεις τὰς	ἤδη	πρότερον καθαιρεθείσας, ἢ καὶ εἴ
[2, 16]	ὑπόστρεψον εἰς τὴν Ῥώμην. Λιβέριος·	Ἤδη	τοῖς ἀδελφοῖς τοῖς ἐν Ῥώμῃ
[2, 16]	ἑαυτῶν ἐπισκόπους. Ὁ βασιλεύς· Τὰ	ἤδη	τύπον ἐσχηκότα ἀναλύεσθαι οὐ δυνατόν
[2, 2]	ἰδίῳ τόπῳ παρασχεῖν προῄρητο, ὅμως	ἐπειδή,	ἀνθρωπίνῳ κλήρῳ προληφθείς, πρὸ τοῦ
[2, 26]	θεοῦ σοφίας ἡγοῦμαι τοῦτο μηχάνημα.	Ἐπειδὴ	γὰρ ἐν ἐκείνῃ τῇ πόλει
[2, 29]	δὲ τὰ κατὰ Εὐνόμιον διηγήσομαι.	Ἐπειδὴ	γὰρ ζῶντος Ἐλευσίου τὴν Κύζικον
[2, 32]	τὰς ἀποκρίσεις ὡς τάχιστα φέροντα.	Ἐπειδὴ	δὲ ἀφίκετο καὶ τὰ παρὰ
[2, 31]	ἀνδρὶ γενναίῳ τῆς ἀληθείας ἀγωνιστῇ.	Ἐπειδὴ	δὲ βασιλικὴν δεξάμενος κλῆσιν ἧκεν
[2, 31]	καὶ χρηστήν τινα μεταβολὴν προσδεχόμενοι.	Ἐπειδὴ	δὲ εἶδον τὴν ἀσέβειαν παρ´
[2, 12]	τῶν οἴκων παρασχεθῆναι τῶν θείων.	Ἐπειδὴ	δὲ ἐπένευσε βασιλεὺς ὀρθὴν εἶναι
[2, 27]	ἐκέχρητο μηχαναῖς ἐκκλῖναι τὴν πρόκλησιν.	Ἐπειδὴ	δὲ ἐχαλέπηνεν ὁ βασιλεὺς καὶ
[2, 8]	θρυληθέντα παρ´ αὐτῶν φαίνεται πλάσματα.	Ἐπειδὴ	δὲ καὶ περὶ ποτηρίου ἐθρύλουν
[2, 3]	θεῖα τοῦ βασιλέως τὴν γνώμην.	Ἐπειδὴ	δὲ Κωνσταντῖνος εἰς τὴν ἀνώλεθρον
[2, 8]	καὶ εἰς πρόσωπον συστῆναι δύνανται.	Ἐπειδὴ	δὲ οὐκ ἀπήντησαν, νομίζομεν λοιπὸν
[2, 26]	τὴν κατ´ αὐτὸν ἐξετάσειν ὑπόθεσιν.	Ἐπειδὴ	δὲ οὐκ εἶξε, καταλιπὼν μὲν
[2, 24]	τῆς τοῦ λαοῦ προμηθούμενον ὁμονοίας·	ἐπειδὴ	δὲ πολλὰ καὶ δεινὰ κατὰ
[2, 29]	καὶ διελεγχόμενον τῆς ἱερωσύνης γυμνῶσαι.	Ἐπειδὴ	δὲ πολλάκις ὑπὸ τῶν κατηγόρων
[2, 26]	τῆς ἐκκλησιαστικῆς οὐκ ἐκώλυσε λειτουργίας.	Ἐπειδὴ	δὲ συνῆλθον εἰς τὴν Σελεύκειαν,
[2, 18]	τὴν τῶν ἐκκλησιῶν πεποιηκέναι διαίρεσιν.	Ἐπειδὴ	δὲ συνῆλθον, φενακίσαι μὲν ἐπειράθησαν
[2, 32]	ἐπιστολὴν ἀπηγόρευσεν ἅπερ ἠπείλησε δρᾶσαι.	Ἐπειδὴ	δὲ τὴν ἐπιστολὴν ἀναπτύξας ὁ
[2, 19]	ἐξετάσεως τὴν συγγραφεῖσαν πίστιν ἐκτεθεικότα,	ἐπειδὴ	δὲ ὡς ἐξ ἀνθρώπων ἐγένετο
[2, 8]	αὐτῶν διανοίας. Ὥσπερ ἄνθρωποι θνητοὶ	ἐπειδὴ	διαφέρεσθαι ἤρξαντο προσκεκρουκότες διχονοοῦσι καὶ
[2, 2]	εἰς τὰς Γαλλίας ἀπεστάλθαι, ἵνα,	ἐπειδὴ	ἡ ἀγριότης τῶν αἱμοβόρων αὐτοῦ
[2, 19]	Ὅθεν Οὐρσάκιός τε καὶ Οὐάλης,	ἐπειδὴ	μέτοχοί τε καὶ σύμφωνοι τοῦ
[2, 6]	τούτου προὐβάλοντο, ὁμογνώμονα τοῦτον ὑπειληφότες	ἐπειδὴ	παραπλησίως αὐτοῖς ἐβλασφήμει τὸ πανάγιον
[2, 9]	τοῦ πονηροῦ στίφους ἡγεμονεύων προσηγορεύετο,	ἐπειδὴ	πρὸς ταῖς χερσὶ καὶ τοῖς
[2, 27]	δὲ τοῦ Βασιλείου τῆς διαλέξεως,	ἐπειδὴ	τὰ τῆς πίστεως διακριθῆναι βούλει,
[2, 27]	τῇ δυσσεβείᾳ καὶ Συβαριτικῇ κεχρημένον	χλιδῇ,	πάντων προὐτίμησε τὴν ἐν Ἀντιοχείᾳ
[2, 26]	Τοῦτο μεμαθηκότες οἱ συνελθόντες καὶ	κομιδῇ	δείσαντες, εἰς τὰς οἰκείας ἐκκλησίας
[2, 8]	Εὐσέβιον γενόμενα οὐδὲν ἕτερον ἢ	ψεύδη	καὶ συκοφαντίας εἶναι μεστά. Εἰ
[2, 14]	δὲ ἐπισκόπους πλείους ἢ τριάκοντα.	Σπουδὴ	γὰρ ἦν αὐτοῖς κατὰ τὸν
[2, 28]	τοῦ Σέρρα καὶ ἄλλην ἀλαζονίαν	μανιώδη	κατηγοροῦντος τοῦ προειρημένου Ἀετίου. ἔφασκε
[2, 22]	τῆς ἡμετέρας κοινωνίας κρίναντες· ὅνπερ	σωτηριώδη	ὅρον καὶ τὴν προσκυνητὴν σκέψιν
[2, 19]	ταραχὴ καὶ θόρυβος καλινδούμενος ἅπαντα	συγχέῃ,	βέβαιον ἐφάνη τὰ πάλαι ὡρισμένα
[2, 8]	παρὰ Ἀθανασίου πεφονεῦσθαι Ἀρσένιον, οὗτος	ζῇ	καὶ ἐν τοῖς ζῶσιν ἐξετάζεται.
[2, 8]	Ἀγκύρᾳ, καὶ Κυντιανὸν τὸν ἐν	Γάζῃ,	τούτους μηδὲ ἐπισκόπους ὀνομάζειν μηδὲ
[2, 19]	ἐλλείπῃ τι τῶν προϋπαρξάντων μήτε	πλεονάζῃ,	ἀλλὰ πάντα ἄρρηκτα διαμένοι ἐκ
[2, 29]	δικάσοι καὶ ἐξελεγχόμενον ἐφ´ οἷς	ᾐτιάθη	κολάσοι. Ταύτην δείσας τὴν ἀπειλὴν
[2, 29]	Ἡνίκα μὲν γὰρ Ἀέτιος ἀποκηρυχθεὶς	ἐξηλάθη,	οὐ συνεξῆλθεν ἐκείνῳ, καίτοι διδάσκαλον
[2, 24]	ὃς Φλάκιτον διαδεξάμενος τῶν ἐκκλησιαστικῶν	ἐξηλάθη	συλλόγων, Λεόντιος τὴν προεδρίαν ἐδέξατο,
[2, 28]	αὐτῷ παρὰ τῶν ἐπισκόπων ἐπράχθη.	Καθῃρέθη	γὰρ τῆς διακονίας καὶ ἠλλοτριώθη
[2, 24]	δὲ μᾶλλον καὶ πρεσβύτερος ὢν	καθῃρέθη.	Ταῦτα μὲν οὖν περὶ τῆς
[2, 8]	δεδώκασιν, ἵνα πᾶσα μὲν διχόνοια	περιαιρεθῇ,	πάσης δὲ κακοπιστίας ἐξελαθείσης, ἡ
[2, 8]	ὀρθὴ ἡ πίστις τοῦ ἀνδρὸς	εὑρέθη.	Οὔτε γὰρ ἀπὸ τῆς ἁγίας
[2, 8]	τοῦ συλλειτουργοῦ ἡμῶν Μαρκέλλου καὶ	εὑρέθη	τῶν περὶ Εὐσέβιον ἡ κακοτεχνία·
[2, 21]	ὄνομα τῆς οὐσίας, ὅπερ ἁπλούστερον	ἐνετέθη	ὑπὸ τῶν πατέρων, ἀγνοούμενον δὲ
[2, 14]	ἵνα μή τις τῶν ἀπογενομένων	ἀποτεθῇ.	Ταῦτα μὲν οὖν καὶ τὰ
[2, 8]	θεὸν καὶ σοφίαν καὶ δύναμιν.	Ἀληθῆ	δὲ υἱὸν παραδιδόαμεν, ἀλλ´ οὐχ
[2, 30]	τοῦτον ἀπηγγελκόσιν. ἰσχυριζομένων δὲ ἐκείνων	ἀληθῆ	εἶναι τὰ παρ´ αὐτῶν εἰρημένα
[2, 8]	οὐκ ἔστιν, καὶ τὸν λόγον	ἀληθῆ	θεὸν καὶ σοφίαν καὶ δύναμιν.
[2, 31]	μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου	βληθῇ	εἰς γέενναν» Ἡ μὲν οὖν
[2, 27]	ἐκ τῆς βλασφημίας καρπωσάμενος ἀτιμίαν	ἐξεβλήθη	τῶν βασιλείων. Εὐστάθιος δὲ καὶ
[2, 15]	κατὰ τῶν ἁγίων ἐκείνων ἀνδρῶν	ἐτολμήθη,	τὰ συγγεγραμμένα διδάσκει· ὁπόσα δὲ
[2, 27]	δυσσεβοῦς φρονήματος κοινωνόν, τὴν οἰκείαν	ἠρνήθη	διδασκαλίαν, ἣν καὶ τότε καὶ
[2, 27]	αὐτὸς ταῦτα συνέγραψεν· ὁ δὲ	ἠρνήθη	παραυτίκα καὶ ταῦτα γεγραφέναι τὸν
[2, 22]	εἶναι. Οὐδὲ γὰρ πρόκριμά τι	ἠδυνήθη	γενέσθαι ὑπὸ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν
[2, 30]	σφοδροτάτην οὖσαν τὴν προσβολήν, ἀλλ´	ἐκλίθη	τε καὶ κατέπεσε. Ταὐτὸ δὲ
[2, 8]	πρὸ αὐτῶν τῶν ζητημάτων, καὶ	ὀρθὴ	ἡ πίστις τοῦ ἀνδρὸς εὑρέθη.
[2, 32]	μαθὼν ὁ Κωνστάντιος καὶ τότε	ἠγάσθη	καὶ διετέλει θαυμάζων. Θαυμάζουσι γὰρ
[2, 16]	τὸν μὴ ἁμαρτήσαντα ἄνδρα χαραχθῆναι	δοκιμασθῇ.	Ὁ βασιλεύς· Ἕν ἐστι τὸ
[2, 23]	κατὰ τῶν τῆς ἀληθείας δογμάτων	κατεσκευάσθη	σοφίσματά τε καὶ μηχανήματα. ~κδʹ
[2, 24]	ἐξ ἔθνους, καὶ οὐ μὴ	μνησθῇ	τὸ ὄνομα Ἰσραὴλ ἔτι. ἡμεῖς
[2, 19]	ἡ πίστις τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας	γνωρισθῇ	καὶ οἱ τἀναντία φρονοῦντες ἔκδηλοι
[2, 16]	μετὰ τρεῖς ἡμέρας μηδὲν δεξάμενος	ἐξωρίσθη.	~ιζʹ Περὶ τῆς ἐξορίας καὶ
[2, 15]	ἐμὲ καὶ λέγειν· ἴσως γὰρ	ἐγνώσθη	πᾶσιν ὅτι καὶ τοῦτον ἐξορισθῆναι
[2, 8]	δικαστῶν ἀπειλάς, πλαστῶν γραμμάτων ὑποβολάς	(ἀνεγνώσθη	γὰρ γράμματα τῶν περὶ Θεογόνιον
[2, 8]	εἴρηκεν, ταῦτα ὡς ὡμολογημένα διαβεβλήκασιν.	Ἀνεγνώσθη	γοῦν ταῦτα καὶ τὰ ἑξῆς
[2, 8]	τῇ συκοφαντίᾳ καταπλήττειν τοὺς ἀκούοντας.	Ἀνεγνώσθη	δὲ καὶ τὸ σύγγραμμα τοῦ
[2, 14]	λύκος ἕτερος τῶν προβάτων ἐκείνων	ἐπιστεύθη	τὴν ἐξουσίαν, ὠμότερον δὲ λύκου
[2, 2]	καὶ τὰ τῆς τραχυτέρας τύχης	ἄχθη	ἐξουθενεῖ. Τοιγαροῦν εἰ καὶ τὰ
[2, 28]	ἐπ´ αὐτῷ παρὰ τῶν ἐπισκόπων	ἐπράχθη.	Καθῃρέθη γὰρ τῆς διακονίας καὶ
[2, 29]	συμπεφραγμένος· ἡνίκα δὲ αὐτὸς δίκας	εἰσεπράχθη	τῆς ἀσεβείας, οὐκ ἔστερξε τῆς
[2, 17]	ἀληθείας ἀγωνιστὴς τὴν Θρᾴκην ὡς	προσετάχθη	κατέλαβεν. Δύο δὲ διεληλυθότων ἐτῶν,
[2, 3]	(ἀπέδωκε γὰρ τὰς διαθήκας ὡς	προσετάχθη)	συνήθης ἐγένετο καὶ θαμὰ φοιτᾶν
[2, 29]	ὀλοφυρόμενοι καὶ βοῶντες μηδὲν ὧν	προσετάχθη	τὸν Εὐδόξιον δεδρακέναι, ἀλλὰ πόλιν
[2, 30]	τὴν ἔξοδον ὁ Μυγδόνιος εἶχε·	κατηνέχθη	γὰρ τὴν ῥύμην οὐκ ἐνεγκόν.
[2, 8]	ἐκεῖνο καὶ δυσσεβὲς κατεσκεύασαν δρᾶμα.	Κατήχθη	μὲν γὰρ παρὰ τὴν ὑπώρειαν
[2, 16]	Νίκαιαν ἀλλότριος τῆς καθολικῆς πίστεως	ἀπεδείχθη.	Λιβέριος· Πέντε μόνοι ἐπέκριναν τῶν
[2, 19]	τὸ φρόνημα διῆλθέ τε καὶ	ἐκηρύχθη	εἰς πάσας ἀνθρώπων ἀκοάς τε
[2, 22]	ἢ ψηλαφῆσαι ἠναγκάζοντο, μέχρι τούτου	διωρθώθη,	ὡς ὁμολογεῖν αὐτοὺς ἑτέρᾳ διαλέξει
[2, 22]	κατὰ τὴν αὐθεντίαν τῶν ἀποστόλων	ἐθεμελιώθη,	διηνεκεῖ βεβαιότητι καθεκτέαν εἶναι, καὶ
[2, 26]	βίον, Κύριλλος τῆς ἐπισκοπικῆς χάριτος	ἠξιώθη,	τῶν ἀποστολικῶν δογμάτων προθύμως ὑπερμαχῶν.
[2, 28]	Καθῃρέθη γὰρ τῆς διακονίας καὶ	ἠλλοτριώθη	τῆς ἐκκλησίας· καὶ παραινέσεις παρ´
[2, 27]	καὶ σὺν Εὐνομίῳ ταῖς ἐκείνου	προσηλώθη	στιβάσι· τὸν γὰρ τῶν κολάκων
[2, 10]	παντάπασιν ἡ ἐκκλησία τῆς Ἀρειανικῆς	ἠλευθερώθη	λώβης. Λεόντιος γὰρ μετ´ ἐκεῖνον
[2, 8]	καὶ ὅτι τὸ πνεῦμα καὶ	ἐσταυρώθη	καὶ ἐσφάγη καὶ ἀπέθανεν καὶ
[2, 18]	τῶν γεγενημένων πάλιν ἐπάνειμι τάξιν.	~ιηʹ	Περὶ τῆς ἐν Ἀριμήνῳ γενομένης
[2, 20]	ἐνετειλάμεθα, ἡδέως προσδέξῃ. Ὡς δὲ	εἴη	στυγνὸν καὶ ἀνακόλουθον ἵνα τοῖς
[2, 27]	πυνθανόμενος εἰ αὐτὸς ἐκείνους τετοκὼς	εἴη	τοὺς λόγους. Ὁ δὲ καὶ
[2, 8]	Προστέθεικε δέ, ὡς, εἰ μὴ	πεισθείη	καὶ τὰ δίκαια πράξοι, αὐτὸς
[2, 16]	κριτήριον συσταθῆναι κέλευσον· καὶ εἰ	ὀφθείη	Ἀθανάσιος ἄξιος καταδίκης, τότε κατὰ
[2, 19]	εἰρήνη, εἴπερ τι τῶν δικαίων	ἀνατραπείη.	Πῶς γὰρ εἰρήνην οἷόν τε
[2, 32]	χεῖρα τὴν δεξιάν, εἰ μὴ	δοίη	τὸ ψήφισμα. Ταῦτα μέντοι δεδιττόμενος
[2, 14]	φερόντων ὥρμησεν ἐν αὐτῇ τῇ	κυριακῇ	κατὰ τῶν λαῶν. Καὶ ὀλίγους
[2, 23]	βίαν τε παθεῖν ἐν τῇ	Θρᾴκῃ	ἐν αὐτῷ τῷ χειμῶνι, ὥστε
[2, 23]	κρύπτουσι, τὰ δὲ ἐν τῇ	Θρᾴκῃ	κατὰ βίαν πραχθέντα προβάλλονται. Ἐξ
[2, 28]	τοῖς ἀντιλέγουσι παραπλησίως ἐκέχρηντο. ~κθʹ	Συνοδικὴ	ἐπιστολὴ κατὰ Ἀετίου γραφεῖσα. Ἀντίγραφον
[2, 19]	πρὸς Κωνστάντιον ἐπιδείξει. ~ιθʹ Ἐπιστολὴ	συνοδικὴ	παρὰ τῶν αὐτόθι συνεληλυθότων ἐπισκόπων
[2, 7]	εἰρήκαμεν. ~ζʹ Περὶ τῆς ἐν	Σαρδικῇ	γενομένης συνόδου. Εἰς δὲ τὴν
[2, 26]	τὸν Ἀκάκιον ἡ ἐν τῇ	Σαρδικῇ	συναθροισθεῖσα σύνοδος ἀπεκήρυξεν, ἀλλὰ τὴν
[2, 8]	ἡ κατὰ θεοῦ χάριν ἐν	Σαρδικῇ	συναχθεῖσα ἀπό τε Ῥώμης καὶ
[2, 15]	Νίκαιαν συνόδῳ καὶ τῶν ἐν	Σαρδικῇ	συνεληλυθότων πρωτεύσας. Ἐγὼ δέ γε
[2, 16]	ἐγγεννῶντες ταῖς ἐκκλησίαις συγκατατιθέμενοι τῇ	ἀποστολικῇ	πίστει, τότε ἐπὶ τὴν Ἀλεξανδρέων
[2, 21]	εἴς τινα πόλιν τῆς Θρᾴκης	(Νίκη	δὲ ὄνομα ταύτῃ) καὶ πείθουσι,
[2, 21]	προσενεγκεῖν. ~καʹ Περὶ τῆς ἐν	Νίκῃ	τῆς Θρᾴκης γεγενημένης συνόδου καὶ
[2, 21]	τὸ ἀνόμοιον. Πίστις ἐκτεθεῖσα ἐν	Νίκῃ	τῆς Θρᾴκης. Πιστεύομεν εἰς ἕνα
[2, 29]	καὶ Ἀκάκιον τοῖς ἐκτεθεῖσιν ἐν	Νίκῃ	τῆς Θρᾴκης συνθέμενοι, ὧν ἐν
[2, 4]	Κωνστάντιος προσέταξεν εἰς τὴν Σαρδικὴν	(Ἰλλυρικὴ	δὲ αὕτη πόλις, τοῦ Δακῶν
[2, 27]	καὶ πρὸς τῇ δυσσεβείᾳ καὶ	Συβαριτικῇ	κεχρημένον χλιδῇ, πάντων προὐτίμησε τὴν
[2, 15]	ἐπίσκοπος ἦν, καὶ ἐν τῇ	μεγάλῃ	διαπρέψας κατὰ Νίκαιαν συνόδῳ καὶ
[2, 8]	αὐτὸ συνελθεῖν τῇ ἁγίᾳ καὶ	μεγάλῃ	συνόδῳ, ἀλλὰ μόνον ἐλθόντας καὶ
[2, 8]	ἐν ταύτῃ τῇ ἁγίᾳ καὶ	μεγάλῃ	συνόδῳ, φανερωτέραν τὴν ἑαυτῶν συσκευὴν
[2, 30]	ἀρᾶς κατ´ αὐτῶν ἀφιέναι τὰ	βέλη.	Εἴξας δὴ οὖν ὁ θεσπέσιος
[2, 13]	ξίφη γυμνὰ καὶ τόξα καὶ	βέλη	καὶ ῥόπαλα, καθὰ καὶ πρότερον
[2, 14]	ξίφη γυμνὰ καὶ τόξα καὶ	βέλη	φερόντων ὥρμησεν ἐν αὐτῇ τῇ
[2, 27]	περιβαλλόμενος τὴν τοῦ θείου βαπτίσματος	ἐπιτελῇ	λειτουργίαν (ἐκ χρυσῶν δὲ αὕτη
[2, 20]	καὶ ταύτην τῇ συγγραφῇ. ~κʹ	Ἄλλη	ἐπιστολὴ πρὸς Κωνστάντιον. Νικητῇ Κωνσταντίῳ
[2, 8]	Ἀθανασίου καὶ Μαρκέλλου καὶ Ἀσκληπᾶ	πολλῇ	τῇ παρρησίᾳ χρωμένων καὶ ἀποδυρομένων
[2, 27]	παρόντων οὐδείς, ἀλλὰ βοή τε	πολλὴ	τῶν περὶ Εὐδόξιον καὶ Ἀκάκιον
[2, 19]	πρὸς τὸν βασιλέα γραφεῖσα Κωνστάντιον.	Ἐπιστολὴ	γραφεῖσα Κωνσταντίῳ βασιλεῖ παρὰ τῆς
[2, 28]	ἀντιλέγουσι παραπλησίως ἐκέχρηντο. ~κθʹ Συνοδικὴ	ἐπιστολὴ	κατὰ Ἀετίου γραφεῖσα. Ἀντίγραφον τῶν
[2, 11]	οὖσαν ἐνθήσω τῇ συγγραφῇ. ~ιαʹ	Ἐπιστολὴ	Κωνσταντίου πρὸς Ἀθανάσιον. Κωνστάντιος Νικητὴς
[2, 20]	ταύτην τῇ συγγραφῇ. ~κʹ Ἄλλη	ἐπιστολὴ	πρὸς Κωνστάντιον. Νικητῇ Κωνσταντίῳ Εὐσεβεῖ
[2, 19]	γραφέντα πρὸς Κωνστάντιον ἐπιδείξει. ~ιθʹ	Ἐπιστολὴ	συνοδικὴ παρὰ τῶν αὐτόθι συνεληλυθότων
[2, 23]	ἐν τῇ πρὸς τοὺς Ἄφρους	Ἐπιστολῇ	τοιαῦτα περὶ τῆς ἐν Ἀριμήνῳ
[2, 2]	ἐκκλησίᾳ τάδε τὰ γράμματα· ~βʹ	Ἐπιστολὴ	τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ υἱοῦ
[2, 16]	τοῦ κόσμου, ἵνα μὴ τὸν	μὴ	ἁμαρτήσαντα ἄνδρα χαραχθῆναι δοκιμασθῇ. Ὁ
[2, 23]	μὲν αὐτούς, ἀπειλὰς δὲ γενέσθαι	μὴ	ἀνακάμψειν εἰς τὰς ἰδίας παροικίας
[2, 29]	ἔλεγον ἐκεῖνοι καὶ λίαν ἀνόσιον	μὴ	ἅπαντας τοὺς ὑπ´ αὐτὸν τελοῦντας
[2, 8]	τοῦ ἀγαπητοῦ καὶ συλλειτουργοῦ Ἰουλίου	μὴ	ἀπαντῆσαι, καὶ ἐκ τῶν γραφέντων
[2, 2]	τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ κεφαλῆς ἐπέμενε,	μὴ	ἄρα διὰ τῆς τῶν φαύλων
[2, 16]	δὲ οὕτως ὡς ἐμέ. Ὅστις	μὴ	ἀρκεσθεὶς ἐπὶ τῇ ἀπωλείᾳ τοῦ
[2, 21]	φενακισθέντες συνυπέγραψαν· οἱ δὲ συνθέσθαι	μὴ	βουληθέντες εἰς τὰς τῆς οἰκουμένης
[2, 8]	γάρ ἐστι λέγειν ποτὲ πατέρα	μὴ	γεγενῆσθαι· πατέρα χωρὶς υἱοῦ μήτε
[2, 9]	δὲ ἀναίδην ζυγομαχοῦντος καὶ λέγοντος	μὴ	δεῖν κληρικοὺς ὑπομεῖναι πληγάς, ἔδοξε
[2, 9]	τῶν Στεφάνου τολμημάτων καταβοῶντες ἔλεγον	μὴ	δεῖσθαι δίκης μηδὲ βασάνου τὰ
[2, 17]	εὐάλωτον γενομένην. Ὁ δὲ ἔφη	μὴ	δεῖσθαι νομέως ἑτέρου τὴν πόλιν,
[2, 29]	παρῄνεσε κατακρύψαι τὸ φρόνημα καὶ	μὴ	δηλῶσαι τοῦτο τοῖς θηρωμένοις κατηγορίας
[2, 16]	περιαιρουμένου τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Λιβέριος·	Μὴ	διὰ τῶν ἐπισκόπων ἀμύνου τὴν
[2, 22]	περὶ τοῦ νόμου φρονεῖν, καὶ	μὴ	διαφόροις διδασκαλίαις τὴν πίστιν μιαίνειν.
[2, 32]	τὴν χεῖρα τὴν δεξιάν, εἰ	μὴ	δοίη τὸ ψήφισμα. Ταῦτα μέντοι
[2, 8]	γὰρ ἃ δεδράκασι, διὰ τὸ	μὴ	δύνασθαι ἔτι ταῦτα κρύπτεσθαι ἀπήντησαν
[2, 13]	στήσας τοὺς στρατιώτας σύνεγγυς, ὡς	μὴ	δύνασθαί τινας ἐξελθόντας ἀπὸ τῆς
[2, 8]	ἡ διάνοια αὐτῶν ἐκτετύφλωται, ἵνα	μὴ	δυνηθῶσιν ἰδεῖν τὸ φῶς τῆς
[2, 23]	οἱ τὴν Ἀρίμηνον ὀνομάζοντες ἐοίκασι	μὴ	εἰδέναι τὰ ἐν αὐτῇ πραχθέντα,
[2, 8]	ἐκρίναμεν μὴ μόνον αὐτοὺς ἐπισκόπους	μὴ	εἶναι, ἀλλὰ μηδὲ κοινωνίας μετὰ
[2, 21]	τὸ ἐν ταῖς γραφαῖς τοῦτο	μὴ	ἐμφέρεσθαι, ἤρεσε περιαιρεθῆναι καὶ παντελῶς
[2, 8]	ἀνελεῖν· καὶ ἀνεῖλον ἂν εἰ	μὴ	ἐξέφυγε τὰς χεῖρας αὐτῶν. Ἀνέστη
[2, 19]	οἰκεῖα ἀνακομιδὴν ῥᾳδίαν ποιήσασθαι, ἵνα	μὴ	ἔρημοι τῶν ἐπισκόπων ἀφῃρημένων αἱ
[2, 8]	μετὰ τοῦ πατρὸς βασιλεύειν καὶ	μὴ	ἔχειν μήτε χρόνον μήτε ἔκλειψιν
[2, 23]	κεναὶ παρ´ αὐτοῖς ὡς δράγμα	μὴ	ἔχον ἰσχὺν» ἐφάνησαν. Μὴ τοίνυν
[2, 16]	παροξύνων εἰς ἡμετέραν ἔχθραν, εἰ	μὴ	ἡμεῖς πλείονι ἡμερότητι ὑπηνέγκαμεν τὴν
[2, 13]	συγχύσει καταλεῖψαι τοὺς λαοὺς καὶ	μὴ	μᾶλλον προκινδυνεύειν αὐτῶν, καθεσθεὶς ἐπὶ
[2, 16]	δύο ἡμέρας κριθέντος Λιβερίου καὶ	μὴ	μετατεθέντος τοῦ λογισμοῦ, εἶπεν ἐξορισθῆναι
[2, 24]	αὐτοὺς ἐξ ἔθνους, καὶ οὐ	μὴ	μνησθῇ τὸ ὄνομα Ἰσραὴλ ἔτι.
[2, 8]	ἀπὸ τῆς ἐπισκοπῆς· καὶ ἐκρίναμεν	μὴ	μόνον αὐτοὺς ἐπισκόπους μὴ εἶναι,
[2, 8]	καὶ προκαλουμένων αὐτούς, καὶ ἐπαγγελλομένων	μὴ	μόνον ἐλέγχειν τὴν συκοφαντίαν ἀλλὰ
[2, 21]	τὴν γέννησιν οὐδεὶς οἶδεν εἰ	μὴ	μόνος ὁ γεννήσας αὐτὸν πατήρ.
[2, 31]	ἓν τῶν μελῶν σου, καὶ	μὴ	ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ
[2, 13]	ἀντέλεγον μὴ πρότερον ἀναχωρήσειν εἰ	μὴ	πάντες καθ´ ἕκαστον ὑπεξέλθοιεν. Ἀναστὰς
[2, 22]	τοῦ νῦν διαφόροις διδασκαλίαις διανοουμένους	μὴ	πάνυ ὀλισθαίνειν, ἀλλὰ μᾶλλον τῶν
[2, 15]	τάχα ἂν ἀπεθάνομεν οὕτως, εἰ	μὴ	παρὰ γνώμην αὐτῶν ἐφύγομεν καὶ
[2, 8]	ἀπὸ Λαοδικείας, εἰ καὶ φοβηθεὶς	μὴ	παρεγένετο ἀπὸ τῆς Ἑῴας, ὅμως
[2, 8]	ἔνδον εἶναι καὶ τὸν Ἰσχύραν	μὴ	παρεῖναι, ἀλλὰ νοσοῦντα κατακεῖσθαι. Καὶ
[2, 30]	τὸν βασιλέα, θάνατον ἠπείλησε τοῖς	μὴ	παρεῖναι τοῦτον ἀπηγγελκόσιν. ἰσχυριζομένων δὲ
[2, 22]	καὶ τὰ τούτων ὀνόματα, εἰ	μὴ	παρέλκον ὑπέλαβον. ἔγραψαν δὲ τάδε·
[2, 16]	εἶπεν· Βασιλεῦ, οὐδέ ποτε ἠκούσαμεν,	μὴ	παρόντος τοῦ ἐγκαλουμένου, κριτοῦ ἀνοσιότητα
[2, 27]	οἱ προστατεύοντες πείθουσι τὸν βασιλέα	μὴ	πᾶσαν ἀθροῖσαι τὴν σύνοδον (ἐδεδίεσαν
[2, 17]	ἢ τὴν ἱκετηρίαν δέξεται, ἢ	μὴ	πειθόμενος ἀπαθεῖς ἀποπέμψει« Ταύτην δεξάμεναι
[2, 17]	νομέα τῇ ποίμνῃ, φάσκουσαι εἰ	μὴ	πείσαιεν, αὐτοὺς μὲν καταλείψειν, πρὸς
[2, 8]	δυσμενείας. Προστέθεικε δέ, ὡς, εἰ	μὴ	πεισθείη καὶ τὰ δίκαια πράξοι,
[2, 29]	γραμμάτων ἐδήλωσε καὶ ἑαυτῷ μέμφεσθαι	μὴ	πεισθέντι ταῖς ὑποθήκαις. Ὁ δὲ
[2, 29]	τοῦ δόγματος τὴν ἀλήθειαν καὶ	μὴ	περιιδεῖν τῇδε κἀκεῖσε ταῖς διαφόροις
[2, 8]	διὰ τῆς ἀφίξεως ὑπόνοιαν ὡς	μὴ	πλημμελήσαντες δόξωσιν ἀποφέρεσθαι. ἰδόντες οὖν
[2, 24]	Καὶ εἰ μὲν τὰ ἄλλα	μὴ	πολλὴν ἐδήλου τὴν τῆς ψυχῆς
[2, 29]	ἐγράψαντο τὸν Εὐνόμιον· ἐκείνου δὲ	μὴ	προσδεξαμένου, τῷ βασιλεῖ προσελθόντες τὴν
[2, 13]	ἡμᾶς. Ἐγὼ δὲ μᾶλλον ἀντέλεγον	μὴ	πρότερον ἀναχωρήσειν εἰ μὴ πάντες
[2, 26]	ἦσαν καὶ ἑκατόν) ἔφασκε δὲ	μὴ	πρότερον αὐτοῖς κοινωνήσειν τῶν βουλευμάτων
[2, 15]	πρόφασιν οὐδεμίαν ἔχοντες ἢ ὅτι	μὴ	συνέθεντο τῇ Ἀρειανῇ αἱρέσει μηδὲ
[2, 9]	ἐβόα, ἀντιβολῶν κελεῦσαι τὸν βασιλέα	μὴ	συνοδικῶς ἀλλὰ δικαστικῶς ἐξετασθῆναι τὸ
[2, 9]	γυναῖκας σεμνότητι κοσμουμένας. Καὶ ἵνα	μὴ	σφόδρα μηκύνω τὴν τούτου διηγούμενος
[2, 16]	σοῦ μᾶλλον δωρεὰς προτιμήσαντες, ὃν	μὴ	ταῖς ὄψεσιν εἶδον οὐ κρίναντες
[2, 27]	ὁ Εὐστάθιος, πεισάτω πάντας ἡμᾶς	μὴ	ταῦτα φρονεῖν ὁ Εὐδόξιος, ἀναθεματίζων
[2, 14]	μνήματα ὡς δαίμονες καθέζονται, ἵνα	μή	τις τῶν ἀπογενομένων ἀποτεθῇ. Ταῦτα
[2, 23]	δράγμα μὴ ἔχον ἰσχὺν» ἐφάνησαν.	Μὴ	τοίνυν ἀνεχώμεθα τῶν τὴν Ἀρίμηνον
[2, 19]	γνώμας αὐτῶν ἐξελέγχων. Ἵν´ οὖν	μὴ	τοῖς αὐτοῖς ἀεὶ τὰ τῆς
[2, 29]	ἐξελάσειν ἠπείλησε τὸν Εὐδόξιον, εἰ	μὴ	τὸν Εὐνόμιον ἀγαγὼν δικάσοι καὶ
[2, 16]	ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου, ἵνα	μὴ	τὸν μὴ ἁμαρτήσαντα ἄνδρα χαραχθῆναι
[2, 14]	αὐτοῖς σκόλοπας, τινὰς δὲ καὶ	μὴ	φέροντας ἀποθανεῖν. Πάντας μὲν οὖν
[2, 16]	τῶν στρατιωτῶν ἐξοδίασιν. Ἐὰν δὲ	μὴ	χρείαν ἔχῃ ὁ βασιλεύς, δότω
[2, 18]	ἁπλοῖς ἤθεσι κεχρημένους. ἔφασκον δὲ	μὴ	χρῆναι δυοῖν ἕνεκα λέξεων, καὶ
[2, 23]	αὐτῇ τῇ Ἀριμήνῳ, γράφειν ἐτόλμησαν	μὴ	χρῆναι λέγειν οὐσίαν ἢ ὑπόστασιν
[2, 31]	τὴν εὐθύτητα. Οἷον γάρ τινι	στάθμῃ	τῇ ἀληθείᾳ χρησάμενος, καὶ τὸ
[2, 28]	Ἀετίου. ἔφασκε γὰρ αὐτὸν θρασυτέρᾳ	τόλμῃ	προπηδῶντα λέγειν ὡς ἅπερ ὁ
[2, 26]	αὐτῇ ἔμελλον οἱ ὕστερον ἀθροιζόμενοι,	ἀφορμὴ	δὲ τοῖς Ἀρείου θιασώταις ἐξαπάτης
[2, 24]	δυσσεβείας περιφάνειαν κτήσασθαι μηχανώμενον, ἐπὶ	λύμῃ	τῆς ἐκκλησίας τοῦ τῆς διακονίας
[2, 27]	ἀνθρώπων ἀποκαλέσας ἐπ´ ὀλέθρῳ καὶ	λύμῃ	τῶν ἐκκλησιῶν συγκροτούμενον, τὸν βασιλέως
[2, 27]	Ἀέτιον εἶναι καὶ τῇ τούτου	γνώμῃ	διακονοῦντα ἐκεῖνον τὴν βλασφημίαν συγγεγραφέναι.
[2, 22]	καὶ τῆς ὑμετέρας τιμιότητος ἡ	γνώμη,	ἐν ᾗ ὑμᾶς παγίους καὶ
[2, 28]	αὐτῷ νοῒ καὶ τῇ αὐτῇ	γνώμῃ»	ἵνα οὖν γινώσκῃς τὰ τῇ
[2, 22]	οὐκ ἐνενόησαν τῇ τῶν πατέρων	γνώμῃ	τῇ ἐν Νικαίᾳ ἀρεσάσῃ ἐναντίον
[2, 22]	ὑποκλίνεσθαι ἔδοξαν, οἱ αὐτοὶ καλλίονι	γνώμῃ	χρησάμενοι ἀπαρέσκειν αὐτοῖς ταῦτα ἐμαρτύραντο.
[2, 19]	φειδὼ γεγένηται καὶ τῶν ἐγκλημάτων	συγγνώμη	(ἦν δὲ ὁ καιρὸς καθ´
[2, 16]	Ἤδη τοῖς ἀδελφοῖς τοῖς ἐν	Ῥώμῃ	ἀπεταξάμην. Μείζους γάρ εἰσιν οἱ
[2, 16]	οἱ ἐκκλησιαστικοὶ θεσμοὶ τῆς ἐν	Ῥώμῃ	διατριβῆς. Ὁ βασιλεύς· Οὐκοῦν τριῶν
[2, 16]	ποιεῖται, ἀλλ´ ἵνα τοῖς ἐν	Ῥώμῃ	συγκλητικοῖς καυχήσηται, ὡς συλλογισάμενος τὸν
[2, 15]	ἢ ὅτι μὴ συνέθεντο τῇ	Ἀρειανῇ	αἱρέσει μηδὲ ὑπέγραψαν αὐτοῖς καθ´
[2, 19]	θόρυβος καλινδούμενος ἅπαντα συγχέῃ, βέβαιον	ἐφάνη	τὰ πάλαι ὡρισμένα ἔννομα καὶ
[2, 19]	ἐπὶ πλεῖστον διασκοποῦντες εὑρήκαμεν, ἄριστον	ἐφάνη	τὴν πίστιν τὴν ἔκπαλαι διαμένουσαν,
[2, 19]	διατηρήσωμεν. Ἄτοπον γὰρ καὶ ἀθέμιτον	ἐφάνη	τῶν ὀρθῶς καὶ δικαίως ὡρισμένων
[2, 31]	παραυτίκα Εὐζώϊον ἀντ´ ἐκείνου προὐβάλοντο,	προφανῆ	τῶν Ἀρείου δογμάτων συνήγορον· σὺν
[2, 11]	ἀμερίμνως εἰς τὸ ἡμέτερον κομιτάτον	παραγένῃ	διὰ τὸ μάλιστα βούλεσθαι ἡμᾶς
[2, 21]	γεννήσας αὐτὸν πατήρ. Τοῦτον οἴδαμεν	μονογενῆ	θεοῦ υἱὸν πέμποντος τοῦ πατρὸς
[2, 8]	καὶ τοῦ υἱοῦ. Ὁμολογοῦμεν καὶ	μονογενῆ	καὶ πρωτότοκον· ἀλλὰ μονογενῆ τὸν
[2, 21]	καὶ τὰ ἀόρατα, γεννηθέντα δὲ	μονογενῆ,	μόνον ἐκ μόνου τοῦ πατρός,
[2, 8]	καὶ μονογενῆ καὶ πρωτότοκον· ἀλλὰ	μονογενῆ	τὸν λόγον, ὃς πάντοτε ἦν
[2, 29]	κατὰ τῶν κεκτίσθαι λεγόντων τὸν	μονογενῆ	τοῦ θεοῦ υἱόν, τῷ Εὐνομίῳ
[2, 21]	τὰ πάντα, καὶ εἰς τὸν	μονογενῆ	υἱὸν τοῦ θεοῦ, τὸν πρὸ
[2, 15]	ἀδίκων ἐκείνων δικαστῶν ἐν Τύρῳ	γεγενημένῃ	καθαιρέσει συνθέσθαι, εἶθ´ οὕτως Ἀθανασίου
[2, 25]	Κιλίκων καὶ Σύρων καὶ Καππαδοκῶν	κειμένη,	εἰς δὲ τὴν Εὐφρατησίαν καλουμένην
[2, 26]	τῆς Ἰσαυρίας πρὸς τῇ θαλάττῃ	κειμένη	καὶ τῶν ὁμοφύλων πόλεων ἡγουμένη.
[2, 5]	προφανῶς ἀποπνιγῆναι πεποιήκασιν ἐν τῇ	λεγομένῃ	Κουκουσῷ τῆς Καππαδοκίας, δήμιον ἐσχηκότες
[2, 16]	κέκριται κατὰ πρόσωπον ἐν τῇ	γενομένῃ	συνόδῳ ἐν Τύρῳ, καὶ ἐν
[2, 8]	δὲ αὐτῶν ἡ βλάσφημος καὶ	διεφθαρμένη	ἑρμηνεία, τούτου ἕνεκα εἰρηκέναι αὐτὸν
[2, 26]	κειμένη καὶ τῶν ὁμοφύλων πόλεων	ἡγουμένη.	Εἰς ταύτην ἀθροισθῆναι τοὺς τῆς
[2, 8]	{ἦν} ἡ μόνη τοῦ πατρὸς	ὁμολογουμένη,	καὶ μηδέ ποτε πατέρα χωρὶς
[2, 16]	κοινωνίαν ἀρνήσασθαι. Τοῦτο γὰρ ἡ	οἰκουμένη	εὖ ἔχειν ἐδοκίμασε συνόδου τε
[2, 16]	ὁ βασιλεὺς εἶπεν· Πᾶσα ἡ	οἰκουμένη	κατεψηφίσατο περὶ τῆς ἀνοσιότητος αὐτοῦ,
[2, 31]	ἀποστολικὴν ἐκκλησίαν τὴν ἐν τῇ	καλουμένῃ	Παλαιᾷ διακειμένην ἠθροίζετο. Τριάκοντα μὲν
[2, 19]	Οὐρσάκιός τε καὶ Οὐάλης ἔσται	εἰρήνη,	εἴπερ τι τῶν δικαίων ἀνατραπείη.
[2, 16]	ἀποστεῖλαι. Διὰ τοῦτο πείσθητι τῇ	εἰρήνῃ	καὶ ὑπογράψας ὑπόστρεψον εἰς τὴν
[2, 3]	Φοινίκην καὶ τὰ ἄλλα ὅμορα	ἔθνη.	~δʹ Περὶ τῆς τοῦ μακαρίου
[2, 15]	πάλιν Ἀθανάσιος ὁ θαυμάσιος ἐν	ἐκείνῃ	τῇ Ἀπολογίᾳ συγγέγραφε. Τίς τοσοῦτον
[2, 26]	τοῦτο μηχάνημα. Ἐπειδὴ γὰρ ἐν	ἐκείνῃ	τῇ πόλει παρὰ τῶν ἁγίων
[2, 17]	τὸν πάντα ἄριστον ἐκεῖνον ἐπανελθεῖν,	κοινῇ	δὲ ἀμφοτέρους τὴν ἐκκλησίαν ἰθύνειν.
[2, 8]	τῷ ἀνθρώπῳ. Διαφέρει δὲ τῇ	κοινῇ	κτίσει, ὅτι καὶ πρωτότοκος ἐκ
[2, 19]	μεταλλάξαι καὶ τῶν ἐν Νικαίᾳ	κοινῇ	μετὰ τοῦ ἐνδοξοτάτου Κωνσταντίνου τοῦ
[2, 28]	Τὸ μὲν οὖν ἀκόλουθον ἦν	κοινῇ	πάντας τοὺς συνελθόντας ἐν τῇ
[2, 31]	τῇ ποίμνῃ νομέα, εἶθ´ οὕτω	κοινῇ	σὺν ἐκείνῳ περὶ τῶν δογμάτων
[2, 8]	μέντοι καὶ Ἀθανάσιον ἀποδοῦναι τῇ	ποίμνῃ,	δήλης καὶ τῆς συκοφαντίας γεγενημένης
[2, 31]	χρῆναι ἔλεγον προβληθῆναι πρότερον τῇ	ποίμνῃ	νομέα, εἶθ´ οὕτω κοινῇ σὺν
[2, 17]	Κωνστάντιον ἀποδοῦναι τὸν νομέα τῇ	ποίμνῃ,	φάσκουσαι εἰ μὴ πείσαιεν, αὐτοὺς
[2, 4]	ἔτη θηρίων ἀγρίων ὠμότερον τῇ	ποίμνῃ	χρησάμενος, δίκας ἔτισε τῆς πονηρίας,
[2, 23]	ἔγραψαν ἀρκεῖσθαι τῇ ἐν Νικαίᾳ	μόνῃ	καὶ μηδὲν πλέον ἢ ἔλαττον
[2, 19]	τε καὶ διανοίας, ἥτις ἀντίπαλος	μόνη	καὶ ὀλετὴρ τῆς Ἀρείου αἱρέσεως
[2, 8]	ἡ εἰς τὸν Χριστὸν εὐσέβεια	μόνη	παρὰ πᾶσι φυλάττηται. Ἦλθον γὰρ
[2, 8]	ὁμολογοῦμεν ὡς αὕτη {ἦν} ἡ	μόνη	τοῦ πατρὸς ὁμολογουμένη, καὶ μηδέ
[2, 9]	δὲ σὺν ἐκείνοις καὶ ἡ	γυνή.	Ὑπὸ δὲ τὴν ἕω τὸν
[2, 8]	ἦν) ὃς εὐσεβείᾳ τε καὶ	δικαιοσύνῃ	διέλαμπεν. Τὰ δὲ γράμματα οὐ
[2, 17]	φιλοχρίστου δήμου τὰς εὐσεβείᾳ καὶ	δικαιοσύνῃ	κοσμουμένας βοὰς ἐπανῆκε μὲν Λιβέριος
[2, 31]	τῆς ἐκείνων βλασφημίας ἀφεστηκυῖαν, οὐκ	ἀκραιφνῆ	δὲ καὶ ἀκέραιον τὸν ἀποστολικὸν
[2, 8]	οὕτω νοοῦμεν, ὅτι ἡ ἱερὰ	φωνὴ	ἐλάλησεν Ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ
[2, 8]	Ἀλλ´ ἀκριβῶς διέστειλε ἡ θεία	φωνή·	ἐν ἡμῖν ἓν ὦσι» φησίν·
[2, 28]	ἐκκλησία τὴν προσήκουσαν τάξιν λαβοῦσα	συμφωνῇ	πρὸς ἑαυτήν, τῶν πανταχόθεν ἐπισκόπων
[2, 20]	εὐσεβείᾳ ἀνήνεκται ἃ ἐνετειλάμεθα, ἡδέως	προσδέξῃ.	Ὡς δὲ εἴη στυγνὸν καὶ
[2, 27]	δὲ τῶν παρόντων οὐδείς, ἀλλὰ	βοή	τε πολλὴ τῶν περὶ Εὐδόξιον
[2, 8]	καὶ σωτῆρος ἡμῶν συγχωρήσει καὶ	ἀγάπῃ	ἓν εἶναι δυνηθῶσιν. Ἐκ τῶνδε
[2, 3]	βασιλεὺς ἐκ τῆς ὀρθῆς πίστεως	παρετράπη.	ἐρῶ δὲ καὶ ὅπως οὗτος
[2, 19]	τοῦτο δεόμεθα, ἵνα μηδὲν μήτε	ἐλλείπῃ	τι τῶν προϋπαρξάντων μήτε πλεονάζῃ,
[2, 16]	τῆς οἰκουμένης, ὅτι σὺ μόνος	συναίρῃ	ἀνθρώπῳ ἀνοσίῳ καὶ τῆς οἰκουμένης
[2, 24]	Καὶ περὶ τούτων γὰρ λέγειν	χρή·	ὅτι ἰδοὺ οἱ ἐχθροί σου
[2, 27]	εἶναι τὴν ἔκθεσιν. Ἀλλ´ οὐ	χρὴ	τοπάζοντας τοὺς δικάζοντας κρίνειν» ὁ
[2, 9]	τῶν ἀρίστων ἀνδρῶν τολμηθὲν διηγήσομαι·	ἀπόχρη	γὰρ τεκμηριῶσαι τὰ κατὰ τῶν
[2, 20]	ἄνευ ἐπισκόπων δοκῶσιν εἶναι, ἡ	σὴ	εὐμένεια ὁμοίως ἡμῖν γινώσκει. Διὸ
[2, 20]	διὰ τῶν ἡμετέρων πρέσβεων τῇ	σῇ	εὐσεβείᾳ ἀνήνεκται ἃ ἐνετειλάμεθα, ἡδέως
[2, 20]	τὰ δόγματα τῶν προγόνων ἡ	σὴ	εὐσέβεια ἐπιγνῷ. Ἀλλὰ μὴν ἐκεῖνο
[2, 20]	τοῦ χειμῶνος, εἰ ἀρέσκει τῇ	σῇ	φιλανθρωπίᾳ, εἰς τὰς ἐκκλησίας τὰς
[2, 28]	καὶ σύμφωνα ἀποφήνασθαι τῇ συνόδῳ	πάσῃ·	προσεκαρτεροῦμεν δὲ ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν,
[2, 22]	πατέρων γνώμῃ τῇ ἐν Νικαίᾳ	ἀρεσάσῃ	ἐναντίον εἶναι. Οὐδὲ γὰρ πρόκριμά
[2, 14]	στρατιωτικῶν καταλόγων ἡγούμενον, ὃς ἐν	μέσῃ	τῇ πόλει πυρὰν ἀνάψας καὶ
[2, 17]	ὑπολαβὼν αἰδοῦς αὐτὰς καὶ φειδοῦς	ἀξιώσῃ.	Οὕτω δὲ προσελθοῦσαι ἱκέτευον οἰκτεῖραι
[2, 8]	μήτε ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνελθεῖν	τῇ	ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ συνόδῳ, ἀλλὰ
[2, 8]	ἐξ ὧν πεποιήκασιν ἐν ταύτῃ	τῇ	ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ συνόδῳ, φανερωτέραν
[2, 1]	πρὸς δυόμενον ἥλιον ἐβασίλευε Γαλατίας)	τῇ	Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ τάδε τὰ γράμματα·
[2, 8]	Ἀλλ´ ἐπὶ τούτοις ἀλγήσαντες οἱ	τῇ	ἀληθείᾳ πολεμεῖν εἰωθότες τὸ παμμίαρον
[2, 13]	ἡμᾶς. Καὶ οὕτως ἐπὶ μάρτυρι	τῇ	ἀληθείᾳ, τῶν στρατιωτῶν τῶν μὲν
[2, 31]	εὐθύτητα. Οἷον γάρ τινι στάθμῃ	τῇ	ἀληθείᾳ χρησάμενος, καὶ τὸ περιττὸν
[2, 22]	τοῦ διαβόλου ὥρισαν καὶ ταύτῃ	τῇ	ἀντιδότῳ τὰ θανάσιμα φάρμακα ἀπεώσαντο·
[2, 15]	Ἀθανάσιος ὁ θαυμάσιος ἐν ἐκείνῃ	τῇ	Ἀπολογίᾳ συγγέγραφε. Τίς τοσοῦτον δύναται
[2, 16]	θορύβους ἐγγεννῶντες ταῖς ἐκκλησίαις συγκατατιθέμενοι	τῇ	ἀποστολικῇ πίστει, τότε ἐπὶ τὴν
[2, 16]	ἐμέ. Ὅστις μὴ ἀρκεσθεὶς ἐπὶ	τῇ	ἀπωλείᾳ τοῦ μειζοτέρου μου ἀδελφοῦ,
[2, 15]	ἔχοντες ἢ ὅτι μὴ συνέθεντο	τῇ	Ἀρειανῇ αἱρέσει μηδὲ ὑπέγραψαν αὐτοῖς
[2, 23]	καθαιρεθέντες καὶ τρίτον ἐν αὐτῇ	τῇ	Ἀριμήνῳ, γράφειν ἐτόλμησαν μὴ χρῆναι
[2, 23]	γενέσθαι κελεύσαντι. Ἀλλ´ οἱ ἐν	τῇ	Ἀριμήνῳ καθαιρεθέντες, ἀπελθόντες πρὸς Κωνστάντιον,
[2, 23]	πατέρων, τὰ δὲ νεώτερα ἐν	τῇ	Ἀριμήνῳ κατὰ φιλονεικίαν καὶ βίαν
[2, 5]	ἔθνος τελοῦν, νῦν δέ γε	τῇ	Ἀρμενίᾳ τῇ δευτέρᾳ συναριθμούμενον. Ἀλλ´
[2, 22]	μιᾶναι ἠθέλησαν. Ἀλλ´ ἐν αὐτῇ	τῇ	ἀρχῇ ἀπ´ αὐτῶν τούτων, οἵτινες
[2, 28]	κατηρτισμένους τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ	τῇ	αὐτῇ γνώμῃ» ἵνα οὖν γινώσκῃς
[2, 28]	τούτοις καὶ ἀναθεματίζεσθαι αὐτὸν ἐπιμείναντα	τῇ	αὐτῇ προθέσει μετὰ τῶν συναινούντων
[2, 14]	δὲ τὰ μετὰ ταῦτα τολμήματα.	Τῇ	γὰρ ἑβδομάδι μετὰ τὴν ἁγίαν
[2, 6]	μιαιφονίας ἡ Ἀρείου βεβλάστηκε βλασφημία.	Τῇ	γὰρ κατὰ τοῦ μονογενοῦς λύττῃ
[2, 16]	Καίτοι κέκριται κατὰ πρόσωπον ἐν	τῇ	γενομένῃ συνόδῳ ἐν Τύρῳ, καὶ
[2, 5]	νῦν δέ γε τῇ Ἀρμενίᾳ	τῇ	δευτέρᾳ συναριθμούμενον. Ἀλλ´ οὐκ ἀπέχρησε
[2, 14]	ὠμότητα. Πράττουσι δὲ τοῦτο πεπλανημένοι	τῇ	διανοίᾳ οἱ παράφρονες· τῶν γὰρ
[2, 3]	ἄγραφον τοῦ ὁμοουσίου φωνὴν ἐντεθεικότας	τῇ	διδασκαλίᾳ τῆς πίστεως, καὶ τοῦτο
[2, 22]	τὴν ἁγίαν πίστιν ἡμῶν ἐν	τῇ	διδασκαλίᾳ τῶν ἀποστόλων θεμελιωθεῖσαν ταύτην
[2, 27]	Εὐδόξιον εὑρὼν ὁμόφρονα καὶ πρὸς	τῇ	δυσσεβείᾳ καὶ Συβαριτικῇ κεχρημένον χλιδῇ,
[2, 16]	Ῥώμην ἀποστεῖλαι. Διὰ τοῦτο πείσθητι	τῇ	εἰρήνῃ καὶ ὑπογράψας ὑπόστρεψον εἰς
[2, 22]	ἐνενόησαν τῇ τῶν πατέρων γνώμῃ	τῇ	ἐν Νικαίᾳ ἀρεσάσῃ ἐναντίον εἶναι.
[2, 23]	ἐγγύς που διακόσιοι) ἔγραψαν ἀρκεῖσθαι	τῇ	ἐν Νικαίᾳ μόνῃ καὶ μηδὲν
[2, 22]	μακρὰν τοὺς ἄλλα νοσοῦντας αὐτῇ	τῇ	ἐπιχειρήσει ἀπὸ τῆς ἡμετέρας κοινωνίας
[2, 21]	δεξιῶν τοῦ πατρός, ἐρχόμενον δὲ	τῇ	ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῆς ἀναστάσεως μετὰ
[2, 16]	ὀφείλει. Διόπερ εἰ δοκεῖ σου	τῇ	εὐσεβείᾳ, κριτήριον συσταθῆναι κέλευσον· καὶ
[2, 20]	ἡμετέρας ταπεινότητος, ἐν οἷς νῦν	τῇ	εὐσεβείᾳ σου ἀποκρινόμεθα, κἀκεῖνα ἅτινα
[2, 8]	καὶ ἐν τῇ χάριτι καὶ	τῇ	εὐσεβείᾳ τῇ τοῦ θεοῦ πατρὸς
[2, 30]	ἐπιγνῶναι τὴν δύναμιν. Εἵπετο δὲ	τῇ	εὐχῇ τῶν σκνιπῶν καὶ τῶν
[2, 26]	δὲ αὕτη τῆς Ἰσαυρίας πρὸς	τῇ	θαλάττῃ κειμένη καὶ τῶν ὁμοφύλων
[2, 23]	ἀποφηναμένους βίαν τε παθεῖν ἐν	τῇ	Θρᾴκῃ ἐν αὐτῷ τῷ χειμῶνι,
[2, 23]	μὲν κρύπτουσι, τὰ δὲ ἐν	τῇ	Θρᾴκῃ κατὰ βίαν πραχθέντα προβάλλονται.
[2, 21]	ὅμοιον. Ἐντίθημι δὲ καὶ ταύτην	τῇ	ἱστορίᾳ, οὐχ ὡς εὖ ἔχουσαν,
[2, 8]	μερῶν ἐπίσκοποι, μαρτυροῦντες μὲν ἐπὶ	τῇ	καθαρότητι τοῦ συλλειτουργοῦ ἡμῶν Ἀθανασίου,
[2, 31]	τὴν ἀποστολικὴν ἐκκλησίαν τὴν ἐν	τῇ	καλουμένῃ Παλαιᾷ διακειμένην ἠθροίζετο. Τριάκοντα
[2, 16]	εὐνοῦχος εἶπεν· Ἐν τῇ συνόδῳ	τῇ	κατὰ Νίκαιαν ἀλλότριος τῆς καθολικῆς
[2, 32]	τῆς Συρίας ἀπῆρεν, ἐν δὲ	τῇ	Κιλικίᾳ τὸν βίον κατέλυσεν. Οὐ
[2, 8]	δὲ τῷ ἀνθρώπῳ. Διαφέρει δὲ	τῇ	κοινῇ κτίσει, ὅτι καὶ πρωτότοκος
[2, 14]	βέλη φερόντων ὥρμησεν ἐν αὐτῇ	τῇ	κυριακῇ κατὰ τῶν λαῶν. Καὶ
[2, 5]	εὑρόντες, προφανῶς ἀποπνιγῆναι πεποιήκασιν ἐν	τῇ	λεγομένῃ Κουκουσῷ τῆς Καππαδοκίας, δήμιον
[2, 15]	Κορδούβης ἐπίσκοπος ἦν, καὶ ἐν	τῇ	μεγάλῃ διαπρέψας κατὰ Νίκαιαν συνόδῳ
[2, 8]	ἡνωμένοι ἕν εἰσι τῇ πίστει,	τῇ	ὁμολογίᾳ, ἵνα〉 καὶ ἐν τῇ
[2, 15]	μὲν τοὺς συνεληλυθότας ἅπαντας ἀναγκάσαι	τῇ	παρὰ τῶν ἀδίκων ἐκείνων δικαστῶν
[2, 8]	καὶ Μαρκέλλου καὶ Ἀσκληπᾶ πολλῇ	τῇ	παρρησίᾳ χρωμένων καὶ ἀποδυρομένων καὶ
[2, 10]	τὰ κατὰ τῶν ἐπισκόπων τυρευόμενα	τῇ	πείρᾳ μεμαθηκώς, ἐπέστειλεν Ἀθανασίῳ τῷ
[2, 5]	ὁ θεῖος ἐδίδαξεν Ἀθανάσιος, ἐν	τῇ	περὶ τῆς οἰκείας φυγῆς Ἀπολογίᾳ
[2, 8]	σύζυγοι καὶ ἡνωμένοι ἕν εἰσι	τῇ	πίστει, τῇ ὁμολογίᾳ, ἵνα〉 καὶ
[2, 8]	καὶ μέντοι καὶ Ἀθανάσιον ἀποδοῦναι	τῇ	ποίμνῃ, δήλης καὶ τῆς συκοφαντίας
[2, 31]	συνειλεγμένοι) χρῆναι ἔλεγον προβληθῆναι πρότερον	τῇ	ποίμνῃ νομέα, εἶθ´ οὕτω κοινῇ
[2, 17]	τὸν Κωνστάντιον ἀποδοῦναι τὸν νομέα	τῇ	ποίμνῃ, φάσκουσαι εἰ μὴ πείσαιεν,
[2, 4]	δὲ ἔτη θηρίων ἀγρίων ὠμότερον	τῇ	ποίμνῃ χρησάμενος, δίκας ἔτισε τῆς
[2, 2]	κεκέλευσται οὕτως ὡς ἐν αὐτῇ	τῇ	πόλει ἐν ᾗ διέτριβε πᾶσι
[2, 26]	μηχάνημα. Ἐπειδὴ γὰρ ἐν ἐκείνῃ	τῇ	πόλει παρὰ τῶν ἁγίων πατέρων
[2, 14]	καταλόγων ἡγούμενον, ὃς ἐν μέσῃ	τῇ	πόλει πυρὰν ἀνάψας καὶ ταύτῃ
[2, 23]	Ἀθανάσιος δὲ ὁ μέγας ἐν	τῇ	πρὸς τοὺς Ἄφρους Ἐπιστολῇ τοιαῦτα
[2, 27]	ἐκεῖνον ἐξετασθῆναι. Τοῦ δὲ Βασιλείου	τῇ	προτέρᾳ συνηθείᾳ θαρρήσαντος καὶ σὺν
[2, 19]	σὺν ταῖς λοιπαῖς πόλεσι καὶ	τῇ	Ῥωμαίων ἐκκλησίᾳ γενήσεται. Διὸ δὴ
[2, 26]	δὲ τὸν Ἀκάκιον ἡ ἐν	τῇ	Σαρδικῇ συναθροισθεῖσα σύνοδος ἀπεκήρυξεν, ἀλλὰ
[2, 20]	ἅτινα διὰ τῶν ἡμετέρων πρέσβεων	τῇ	σῇ εὐσεβείᾳ ἀνήνεκται ἃ ἐνετειλάμεθα,
[2, 20]	δεινότητος τοῦ χειμῶνος, εἰ ἀρέσκει	τῇ	σῇ φιλανθρωπίᾳ, εἰς τὰς ἐκκλησίας
[2, 30]	κράτος. Οὕτως ὁ τρισάθλιος βασιλεύς,	τῇ	σμικρᾷ καὶ φιλανθρώπῳ παιδείᾳ τοῦ
[2, 15]	ἐχρήσατο πρὸς Κωνστάντιον ἐνθεῖναι βούλομαι	τῇ	συγγραφῇ. Ἀνάγραπτοι γὰρ παρὰ τῶν
[2, 7]	ἃ σαφοῦς εἵνεκα διδασκαλίας ἐνθήσω	τῇ	συγγραφῇ. ~ηʹ Συνοδικὸν ὑπὸ τῶν
[2, 10]	μέσην ἐπιστολὴν μικρὰν οὖσαν ἐνθήσω	τῇ	συγγραφῇ. ~ιαʹ Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου πρὸς
[2, 19]	παρακαλοῦντες. Ἐντίθημι δὲ καὶ ταύτην	τῇ	συγγραφῇ. ~κʹ Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς
[2, 27]	καὶ τήνδε τὴν ἐπιστολὴν ἐνθήσω	τῇ	συγγραφῇ, τὴν ἐκείνων μοχθηρίαν ἐπιδεικνύς.
[2, 8]	τῷ ὀνόματι τούτῳ δόξωσιν ἐπὶ	τῇ	συκοφαντίᾳ καταπλήττειν τοὺς ἀκούοντας. Ἀνεγνώσθη
[2, 16]	ἕνεκα συνεκροτεῖτο ψῆφος· οἳ ἐν	τῇ	συνόδῳ βιβλία ἐπιδεδώκασι, συγγνώμην αἰτοῦντες
[2, 28]	κοινῇ πάντας τοὺς συνελθόντας ἐν	τῇ	συνόδῳ ἐπισκόπους ἀποστυγεῖν τὸν σκανδάλων
[2, 8]	συλλειτουργοί, ὡς τῷ πνεύματι παρόντες	τῇ	συνόδῳ ἡμῶν συναινέσαι καὶ ψηφίσασθαι
[2, 16]	συνόδῳ ἐν Τύρῳ, καὶ ἐν	τῇ	συνόδῳ κατεψηφίσαντο πάντες οἱ ἐπίσκοποι
[2, 28]	συνήκειν αὐτοὺς καὶ σύμφωνα ἀποφήνασθαι	τῇ	συνόδῳ πάσῃ· προσεκαρτεροῦμεν δὲ ἐὰν
[2, 16]	Εὐσέβιος ὁ εὐνοῦχος εἶπεν· Ἐν	τῇ	συνόδῳ τῇ κατὰ Νίκαιαν ἀλλότριος
[2, 14]	τούτων ποιμὴν διηγήσεται. Εἶτα ἐλθὼν	τῇ	Τεσσαρακοστῇ ὁ παρ´ αὐτῶν ἀποσταλεὶς
[2, 13]	σωθεὶς κάλλιον διηγήσεται. Ἐν γὰρ	τῇ	τῆς φυγῆς Ἀπολογίᾳ ταῦτα διέξεισιν·
[2, 8]	τῇ χάριτι καὶ τῇ εὐσεβείᾳ	τῇ	τοῦ θεοῦ πατρὸς καὶ τῇ
[2, 8]	τῇ τοῦ θεοῦ πατρὸς καὶ	τῇ	τοῦ κυρίου καὶ σωτῆρος ἡμῶν
[2, 27]	σύσσιτον τὸν Ἀέτιον εἶναι καὶ	τῇ	τούτου γνώμῃ διακονοῦντα ἐκεῖνον τὴν
[2, 8]	θεὸς δὲ ἀθάνατος. Πιστεύομεν ὅτι	τῇ	τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀνέστη οὐχ ὁ
[2, 21]	καὶ ἀνελθόντα ἀπὸ τῶν νεκρῶν	τῇ	τρίτῃ ἡμέρᾳ, συναναστραφέντα μετὰ τῶν
[2, 6]	οὕτω τῷ θανάτῳ, μᾶλλον δὲ	τῇ	τῶν οὐρανῶν παραπέμψαντες βασιλείᾳ, Μακεδόνιον
[2, 22]	ὑφηρπάσθαι, ἢ ὅτι οὐκ ἐνενόησαν	τῇ	τῶν πατέρων γνώμῃ τῇ ἐν
[2, 30]	γενέσθαι βατόν. Πανστρατιᾷ δὲ προσβαλὼν	τῇ	ὑστεραίᾳ καὶ προσδοκῶν διὰ τῶν
[2, 30]	ἀξιαγάστους καὶ πολυυμνήτους θαυματουργίας ἐν	τῇ	Φιλοθέῳ Ἱστορίᾳ συγγράψας, περιττὸν οἶμαι
[2, 8]	τῇ ὁμολογίᾳ, ἵνα〉 καὶ ἐν	τῇ	χάριτι καὶ τῇ εὐσεβείᾳ τῇ
[2, 31]	οἱ τὴν Ἀρείου νόσον ἐν	τῇ	ψυχῇ φέροντες τὰς γλώττας ἐκίνησαν
[2, 21]	τοῦ πατρός, ἐρχόμενον δὲ τῇ	ἐσχάτῃ	ἡμέρᾳ τῆς ἀναστάσεως μετὰ δόξης
[2, 1]	Ὁ μὲν δὴ θεῖος Ἀθανάσιος	ἔτη	δύο καὶ μῆνας τέσσαρας ἐν
[2, 4]	τούτῳ ὄνομα ἦν. ἓξ δὲ	ἔτη	θηρίων ἀγρίων ὠμότερον τῇ ποίμνῃ
[2, 31]	διακειμένην ἠθροίζετο. Τριάκοντα μὲν γὰρ	ἔτη	μετά γε τὰς κατ´ Εὐσταθίου
[2, 3]	παρετράπηΚ ωνσταντία Λικιννίου μὲν ἐγεγόνει	γαμετή,	Κωνσταντίνου δὲ ἦν ἀδελφή. Ταύτῃ
[2, 2]	τὰ μάλιστα αὐτοῦ ἡ ἀοίδιμος	ἀρετή,	ταῖς θείαις πεποιθυῖα βοηθείαις, καὶ
[2, 20]	~κʹ Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς Κωνστάντιον.	Νικητῇ	Κωνσταντίῳ Εὐσεβεῖ βασιλεῖ οἱ ἐν
[2, 23]	(γέγραπται δὲ τοῦτο παρὰ τῷ	προφήτῃ	Ἱερεμίᾳ) οὕτως οὗτοι μαχόμενοι πρὸς
[2, 8]	δὲ ἀθάνατος. Πιστεύομεν ὅτι τῇ	τρίτῃ	ἡμέρᾳ ἀνέστη οὐχ ὁ θεὸς
[2, 21]	ἀνελθόντα ἀπὸ τῶν νεκρῶν τῇ	τρίτῃ	ἡμέρᾳ, συναναστραφέντα μετὰ τῶν μαθητῶν
[2, 20]	Χριστῷ τῷ υἱῷ αὐτοῦ, τῷ	δεσπότῃ	καὶ σωτῆρι ἡμῶν, ὑπὲρ τῆς
[2, 19]	αὐτοῖς ἀεὶ τὰ τῆς ἐκκλησίας	περιπίπτῃ	καὶ ταραχὴ καὶ θόρυβος καλινδούμενος
[2, 8]	μὴ ἐξέφυγε τὰς χεῖρας αὐτῶν.	Ἀνέστη	γοῦν ὁ συλλειτουργὸς ἡμῶν ὁ
[2, 8]	καὶ ἐσφάγη καὶ ἀπέθανεν καὶ	ἀνέστη	καί, ὅπερ τὸ τῶν αἱρετικῶν
[2, 31]	χαρακτῆρα φυλάττουσαν· τρίτος ὁ μέγας	ἀνέστη	Μελέτιος καὶ τοῦ τῆς θεολογίας
[2, 8]	ὁ ἄνθρωπος ἐν τῷ θεῶ	ἀνέστη,	ὅντινα καὶ προσήνεγκε τῷ πατρὶ
[2, 8]	Πιστεύομεν ὅτι τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ	ἀνέστη	οὐχ ὁ θεὸς ἐν τῷ
[2, 9]	γενομένης, συνέδραμον μὲν οἱ οἰκέται,	ἐξανέστη	δὲ καὶ ὁ Βικέντιος. Καὶ
[2, 8]	κατ´ αὐτοῦ, ἃ κατὰ μονομέρειαν	συνέστη	γεγενῆσθαι. Καὶ ὅμως καὶ ἐν
[2, 13]	συνάξεως. Ὁ δὲ στρατηλάτης ἐξαίφνης	ἐπέστη	μετὰ στρατιωτῶν πλέον ἢ πεντακισχιλίων,
[2, 8]	ἔφασκεν ἔνδον εἶναι ὅτε Μακάριος	ἐπέστη	τῷ τόπῳ, καὶ ἕτερος ἐρωτώμενος
[2, 31]	ἔδοσαν, ἀνδρὶ γενναίῳ τῆς ἀληθείας	ἀγωνιστῇ.	Ἐπειδὴ δὲ βασιλικὴν δεξάμενος κλῆσιν
[2, 14]	ποιμὴν διηγήσεται. Εἶτα ἐλθὼν τῇ	Τεσσαρακοστῇ	ὁ παρ´ αὐτῶν ἀποσταλεὶς ἐκ
[2, 2]	τῆς τῶν φαύλων διαστροφῆς ἀνήκεστα	ὑποστῇ.	Πρὸς τὸ διαπαῖξαι τοίνυν ταύτην,
[2, 26]	αὕτη τῆς Ἰσαυρίας πρὸς τῇ	θαλάττῃ	κειμένη καὶ τῶν ὁμοφύλων πόλεων
[2, 6]	Τῇ γὰρ κατὰ τοῦ μονογενοῦς	λύττῃ	συμβαίνει τὰ κατὰ τῶν ἐκείνου
[2, 28]	τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ τῇ	αὐτῇ	γνώμῃ» ἵνα οὖν γινώσκῃς τὰ
[2, 24]	νεωτέρας λεγομένης Εὐστολίου, κεκωλυμένος συνοικεῖν	αὐτῇ,	δι´ αὐτὴν ἑαυτὸν ἀπέκοψεν, ἵν´
[2, 26]	διδασκαλία, ἐναντία δὲ γράφειν ἐν	αὐτῇ	ἔμελλον οἱ ὕστερον ἀθροιζόμενοι, ἀφορμὴ
[2, 23]	ἐοίκασι μὴ εἰδέναι τὰ ἐν	αὐτῇ	πραχθέντα, ἢ γὰρ ἂν ἐσιώπησαν.
[2, 28]	καὶ ἀναθεματίζεσθαι αὐτὸν ἐπιμείναντα τῇ	αὐτῇ	προθέσει μετὰ τῶν συναινούντων αὐτῷ.
[2, 3]	οὐ προφανῶς ἐδείκνυ, συνεχῶς δὲ	αὐτῇ	προσδιαλεγόμενος ἔλεγε συκοφαντίαν ὑπομεμενηκέναι τὸν
[2, 23]	δεύτερον καθαιρεθέντες καὶ τρίτον ἐν	αὐτῇ	τῇ Ἀριμήνῳ, γράφειν ἐτόλμησαν μὴ
[2, 22]	καὶ μιᾶναι ἠθέλησαν. Ἀλλ´ ἐν	αὐτῇ	τῇ ἀρχῇ ἀπ´ αὐτῶν τούτων,
[2, 22]	εἰς μακρὰν τοὺς ἄλλα νοσοῦντας	αὐτῇ	τῇ ἐπιχειρήσει ἀπὸ τῆς ἡμετέρας
[2, 14]	καὶ βέλη φερόντων ὥρμησεν ἐν	αὐτῇ	τῇ κυριακῇ κατὰ τῶν λαῶν.
[2, 2]	διάγειν κεκέλευσται οὕτως ὡς ἐν	αὐτῇ	τῇ πόλει ἐν ᾗ διέτριβε
[2, 3]	αὐτὴν δὲ τὴν τελευτὴν παρῆν	αὐτῇ	τὴν ἁρμόττουσαν θεραπείαν προσφέρων. Τότε
[2, 19]	ὑπῆρξε, δι´ ἧς οὐ μόνον	αὕτη,	ἀλλὰ καὶ αἱ λοιπαὶ αἱρέσεις
[2, 8]	πατρὸς μεῖζόν ἐστι τοῦ υἱοῦ.	Αὕτη	δὲ αὐτῶν ἡ βλάσφημος καὶ
[2, 8]	ἡ ὑπόστασίς ἐστιν, ὁμολογοῦμεν ὡς	αὕτη	{ἦν} ἡ μόνη τοῦ πατρὸς
[2, 27]	ἐπιτελῇ λειτουργίαν (ἐκ χρυσῶν δὲ	αὕτη	κατεσκεύαστο νημάτων) πεπρακέναι τὸν Κύριλλον
[2, 4]	εἰς τὴν Σαρδικὴν (Ἰλλυρικὴ δὲ	αὕτη	πόλις, τοῦ Δακῶν ἔθνους μητρόπολις)
[2, 5]	δὲ εἰς Κουκουσόν· πόλισμα δὲ	αὕτη	σμικρόν, πάλαι μὲν εἰς τὸ
[2, 26]	σύνοδον γενέσθαι προσέταξε· πόλις δὲ	αὕτη	τῆς Ἰσαυρίας πρὸς τῇ θαλάττῃ
[2, 15]	νόσον, εἰς Μεδιόλανον (πόλις δὲ	αὕτη	τῆς Ἰταλίας) σύνοδον συναγεῖραι, καὶ
[2, 8]	καὶ περὶ πάντων αὐτὸς κρινεῖ.	Τοσαύτη	δέ ἐστιν αὐτῶν ἡ ἄνοια
[2, 13]	Ἐγὼ δὲ ἄλογον ἡγούμενος ἐν	τοσαύτῃ	συγχύσει καταλεῖψαι τοὺς λαοὺς καὶ
[2, 27]	ἀπὸ τῆς Ἑσπέρας ἐπανελθὼν ἐν	ταύτῃ	διέτριβε. Πολλὰ δὲ τῶν συνεληλυθότων
[2, 21]	τῆς Θρᾴκης (Νίκη δὲ ὄνομα	ταύτῃ)	καὶ πείθουσι, τοὺς μὲν βουκολήσαντες
[2, 14]	τῇ πόλει πυρὰν ἀνάψας καὶ	ταύτῃ	τὰς παρθένους γυμνὰς παραστήσας ἀρνεῖσθαι
[2, 8]	καὶ ἐξ ὧν πεποιήκασιν ἐν	ταύτῃ	τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ συνόδῳ,
[2, 22]	ὅπλων τοῦ διαβόλου ὥρισαν καὶ	ταύτῃ	τῇ ἀντιδότῳ τὰ θανάσιμα φάρμακα
[2, 3]	γαμετή, Κωνσταντίνου δὲ ἦν ἀδελφή.	Ταύτῃ	τις πρεσβύτερος, τὴν Ἀρειανικὴν εἰσδεξάμενος
[2, 16]	αἰτοῦντες ἐφ´ οἷς ἐν τῷ	Μαρεώτῃ	κατὰ συκοφαντίαν ἐκ μονομεροῦς συνεστήσαντο
[2, 16]	τῶν συμπλευσάντων αὐτῷ ἐν τῷ	Μαρεώτῃ,	οὓς ἀπέστειλαν κατὰ τοῦ ἐγκαλουμένου
[2, 6]	ὃν υἱὸν ἡ θεία προσαγορεύει	γραφή.	Οὗ δὴ χάριν οὗτος ἐκείνων
[2, 15]	πρὸς Κωνστάντιον ἐνθεῖναι βούλομαι τῇ	συγγραφῇ.	Ἀνάγραπτοι γὰρ παρὰ τῶν τηνικαῦτα
[2, 7]	σαφοῦς εἵνεκα διδασκαλίας ἐνθήσω τῇ	συγγραφῇ.	~ηʹ Συνοδικὸν ὑπὸ τῶν αὐτόθι
[2, 10]	ἐπιστολὴν μικρὰν οὖσαν ἐνθήσω τῇ	συγγραφῇ.	~ιαʹ Ἐπιστολὴ Κωνσταντίου πρὸς Ἀθανάσιον.
[2, 19]	Ἐντίθημι δὲ καὶ ταύτην τῇ	συγγραφῇ.	~κʹ Ἄλλη ἐπιστολὴ πρὸς Κωνστάντιον.
[2, 27]	τήνδε τὴν ἐπιστολὴν ἐνθήσω τῇ	συγγραφῇ,	τὴν ἐκείνων μοχθηρίαν ἐπιδεικνύς. Καὶ
[2, 26]	πατέρων ἡ τῆς ἀποστολικῆς πίστεως	ἐγράφη	διδασκαλία, ἐναντία δὲ γράφειν ἐν
[2, 32]	τῆς Ἀρειανικῆς μοχθηρίας ἔλεγχον ὄντα	σαφῆ«	Ταύτην αὐτοῦ τὴν ἀνδρείαν μαθὼν
[2, 27]	καὶ ταῦτα γεγραφέναι τὸν Ἀέτιον	ἔφη.	Ἀέτιος δὲ αὐτὸς ἦν ὃν
[2, 12]	δὲ βασιλέως πρὸς αὐτὸν εἰρηκότος,	ἔφη	δίκαιον εἶναι τοῖς βασιλέως προστάγμασιν
[2, 27]	τε αὐτοὺς καὶ τὸν βασιλέα	ἔφη·	Εἰ ἐξ οὐκ ὄντων οὐκ
[2, 32]	παρὰ βασιλέως ἀπήγγειλεν, οὐκ ἀνέχομαι«	ἔφη	Εὐσέβιος ὁ θαυμάσιος, τὴν κοινὴν
[2, 27]	κατεσκεύαστο νημάτων) πεπρακέναι τὸν Κύριλλον	ἔφη,	καὶ ταύτην τινὰ τῶν ἐπὶ
[2, 27]	ἐξ οὐκ ὄντων» ὁ Σιλβανὸς	ἔφη,	καὶ τὸ κτίσμα καὶ τὸ
[2, 12]	ὅπερ ἂν αἰτήσοι προθύμως, δεῖσθαι	ἔφη	καὶ τοὺς ἐν Ἀντιοχείᾳ τοῖς
[2, 27]	συντριβῆναι καὶ θανάτῳ παραδοθῆναι. οῦτον»	ἔφη,	κοινωνὸν ἔχοντες κρίνειν τοῖς ἄλλοις
[2, 17]	ἐπιβουλαῖς εὐάλωτον γενομένην. Ὁ δὲ	ἔφη	μὴ δεῖσθαι νομέως ἑτέρου τὴν
[2, 9]	ἐπισκόπων ἀπήγαγε καταγωγήν. Ἡ δὲ	ἔφη	νέον τινὰ πρὸς αὐτὴν ἀφικόμενον
[2, 27]	πεπραγμένα σὺν ἀκριβείᾳ ζητεῖν ὐκοῦν	ἔφη	ὁ Εὐστάθιος, πεισάτω πάντας ἡμᾶς
[2, 27]	διακριθῆναι βούλει, βασιλεῦ, ὁ Εὐστάθιος	ἔφη,	ὅρα τὰς κατὰ τοῦ μονογενοῦς
[2, 32]	χεῖρε παρεγγυῶν· τὸ γὰρ ψήφισμα«	ἔφη,	οὐ δώσω, τῆς Ἀρειανικῆς μοχθηρίας
[2, 27]	τοὺς δικάζοντας κρίνειν» ὁ βασιλεὺς	ἔφη,	τὰ δὲ πεπραγμένα σὺν ἀκριβείᾳ
[2, 10]	ἀχθεὶς δὲ ἐκεῖνος τὸν Στέφανον	ἔφη	ταῦτα προστεταχέναι. Οὕτω τοῦ Στεφάνου
[2, 27]	Εὐστάθιος δὲ καὶ τὸν Εὐδόξιον	ἔφη	ταῦτα φρονεῖν· σύνοικον γὰρ αὐτοῦ
[2, 29]	θηρωμένοις κατηγορίας προφάσεις. καιροῦ γάρ«	ἔφη,	τετυχηκότες κηρύξομεν ἃ νῦν κατακρύπτομεν
[2, 27]	ἐκ τῆς ὁμολογίας καρπώσασθαι προσδοκήσας,	ἔφη	τῶν λόγων ἐκείνων αὐτὸς εἶναι
[2, 30]	τὰ μηνύματα καὶ τὸν θεὸν	ἔφη	τῶν Ῥωμαίων ὑπερμαχεῖν. Καὶ δυσχεράνας
[2, 30]	σκνιπῶν καὶ τῶν κωνώπων τὰ	νέφη,	καὶ τῶν μὲν ἐλεφάντων τὰς
[2, 14]	μετὰ πλήθους στρατιωτῶν ὅπλα καὶ	ξίφη	γυμνὰ καὶ τόξα καὶ βέλη
[2, 13]	ἢ πεντακισχιλίων, ἐχόντων ὅπλα καὶ	ξίφη	γυμνὰ καὶ τόξα καὶ βέλη
[2, 3]	ἐγεγόνει γαμετή, Κωνσταντίνου δὲ ἦν	ἀδελφή.	Ταύτῃ τις πρεσβύτερος, τὴν Ἀρειανικὴν
[2, 14]	Καὶ μέχρι γὰρ τούτων ἡ	καταστροφὴ	τῶν Ἀρειανῶν ἔφθασε· καὶ τὰς
[2, 19]	καταλύοντας; μᾶλλον γὰρ ἔρις καὶ	ταραχὴ	ἐκ τούτων σὺν ταῖς λοιπαῖς
[2, 19]	τὰ τῆς ἐκκλησίας περιπίπτῃ καὶ	ταραχὴ	καὶ θόρυβος καλινδούμενος ἅπαντα συγχέῃ,
[2, 19]	Ἐπειρῶντο γὰρ πανουργίᾳ τινὶ καὶ	ταραχῇ	προσφέροντές τι καινοτομεῖν, τῆς τοιαύτης
[2, 24]	ἑαυτὸν ἀπέκοψεν, ἵν´ ἐπ´ ἀδείας	ἔχῃ	διατρίβειν μετ´ αὐτῆς. Καὶ τὴν
[2, 16]	ἐξοδίασιν. Ἐὰν δὲ μὴ χρείαν	ἔχῃ	ὁ βασιλεύς, δότω αὐτὰ Αὐξεντίῳ
[2, 17]	λέγον τοῦ βασιλέως τὴν ψῆφον·	διχῆ	γὰρ διῃρῆσθαι τοὺς θεατὰς ἀπὸ
[2, 24]	ζῆλον διήγειρον ἅπαντας. Οὗτοι πρῶτοι	διχῆ	διελόντες τοὺς τῶν ψαλλόντων χοροὺς
[2, 24]	κρύπτειν ἐπειρᾶτο τὴν νόσον. Καὶ	διχῆ	διῃρημένους τοὺς ἱερωμένους καὶ τὸν
[2, 22]	ἠθέλησαν. Ἀλλ´ ἐν αὐτῇ τῇ	ἀρχῇ	ἀπ´ αὐτῶν τούτων, οἵτινες ἐν
[2, 30]	τὴν δύναμιν. Εἵπετο δὲ τῇ	εὐχῇ	τῶν σκνιπῶν καὶ τῶν κωνώπων
[2, 2]	πληρῶσαι. Ὅστις ἐπειδὰν τῆς ὑμετέρας	τύχῃ	προσόψεως, ὅσης παρ´ ἐμοῦ αἰδοῦς
[2, 31]	τὴν Ἀρείου νόσον ἐν τῇ	ψυχῇ	φέροντες τὰς γλώττας ἐκίνησαν καὶ