Livre, Chap.
[2, 5]	παθήματα τῆς συνοδικῆς θεραπείας ἐδεῖτο.	~εʹ	Περὶ Παύλου τοῦ γενομένου ἐπισκόπου
[2, 27]	τὴν δὲ Κωνσταντινούπολιν σὺν ἐκείνῳ	κατέλαβε.	Κωνστάντιος γὰρ ἀπὸ τῆς Ἑσπέρας
[2, 25]	Εὐδόξιος, εἶτα Λεόντιον τεθνηκέναι μαθών,	κατέλαβε	μὲν τὴν Ἀντιόχειαν, ἥρπασε δὲ
[2, 24]	πρῶτον ἀρξάμενον πάντοσε διέδραμε καὶ	κατέλαβε	τῆς οἰκουμένης τὰ τέρματα. Οὗτοι
[2, 2]	αὐτῇ τῇ πόλει ἐν ᾗ	διέτριβε	πᾶσι τοῖς ἀναγκαίοις ἐμπλεονάζειν, εἰ
[2, 27]	τῆς Ἑσπέρας ἐπανελθὼν ἐν ταύτῃ	διέτριβε.	Πολλὰ δὲ τῶν συνεληλυθότων ἐπὶ
[2, 31]	χρόνον ὁ Κωνστάντιος ἐν Ἀντιοχείᾳ	διέτριβε.	Τῆς δὲ ἀνακωχῆς γενομένης καὶ
[2, 25]	ἐν τῷ πρὸς δυόμενον ἥλιον	διέτριβε	τμήματι, τὴν παρὰ τῶν τυράννων
[2, 26]	Κύριλλος τοῦ συνεδρίου. Ὁ δέ	γε	Ἀκάκιος ἀφίκετο μὲν καὶ αὐτὸς
[2, 24]	ἔπαυσε τὸν Ἀέτιον, τῆς δέ	γε	ἄλλης αὐτὸν θεραπείας ἠξίου. Ἡ
[2, 17]	πίστιν ἄσυλον διεφύλαττε, τοῖς δέ	γε	διαφθείρουσι ταύτην ἀδεῶς ἐκοινώνει. Οὐδεὶς
[2, 23]	ἠθέλησαν εἶναι προστάται. Οἱ δέ	γε	ἐπίσκοποι, οἱ ἀληθῶς δοῦλοι τοῦ
[2, 26]	πλήθους ἀρχιερέων καταφρονήσας. Τῶν δέ	γε	Ἱεροσολύμων μετὰ Μακάριον ἐκεῖνον, οὗ
[2, 31]	μάλιστα σπουδῆς παρεσκεύασαν. Τοῦτο δέ	γε	καὶ οὗτοι κἀκεῖνοι οἷόν τινα
[2, 15]	Σαρδικῇ συνεληλυθότων πρωτεύσας. Ἐγὼ δέ	γε	Λιβερίου τοῦ πανευφήμου τὴν ὑπὲρ
[2, 9]	στασιωτῶν συλλαβεῖν ἠδυνήθησαν (ὁ δέ	γε	Ὄναγρος σὺν τοῖς ἄλλοις ἀπέδρα)
[2, 2]	πάλιν τὰς τοῦ βασιλέως νέου	γε	ὄντος διώρυττον ἀκοάς. ~γʹ Πῶς
[2, 8]	εἰς μείζονας παροικίας, καὶ πρό	γε	πάντων τὴν κατὰ τῆς ὀρθῆς
[2, 19]	μηνύσοντας. Τοῖς δὲ πρέσβεσι πρό	γε	πάντων τοῦτο παρεκελευσάμεθα τὸ τὴν
[2, 9]	τὰ τούτου παρανομήματα. Ὁ δέ	γε	στρατηγὸς διαφερόντως ἐβόα, ἀντιβολῶν κελεῦσαι
[2, 31]	Τριάκοντα μὲν γὰρ ἔτη μετά	γε	τὰς κατ´ Εὐσταθίου τοῦ πανευφήμου
[2, 5]	Καππαδοκῶν ἔθνος τελοῦν, νῦν δέ	γε	τῇ Ἀρμενίᾳ τῇ δευτέρᾳ συναριθμούμενον.
[2, 31]	θεῖον εἰρηκότες Μελέτιον· καὶ ἔπεισάν	γε	τὸν εὔριπον ἐκεῖνον καὶ τῇδε
[2, 9]	αὐτὴν εἰς τὴν τῶν ἐπισκόπων	ἀπήγαγε	καταγωγήν. Ἡ δὲ ἔφη νέον
[2, 9]	εἰπεῖν, καὶ ὡς ἑσπέρας ἀφικόμενος	ἀπήγαγέ	τε εἰς τὴν καταγωγήν, καὶ
[2, 27]	καὶ μετὰ ταῦτα πρεσβεύων διατετέλεκεν.	Ἀντεπήγαγε	μέντοι καὶ αὐτὸς τοῖς περὶ
[2, 9]	εἴσω τε τῆς αὐλίου θύρας	εἰσήγαγε	καὶ εἰς τὸν πρόδομον εἰσελθεῖν
[2, 9]	οἰκετῶν τοῦτο δρᾶσαι χρήμασιν ἐπεπείκει)	εἰσήγαγε	τὴν γυναῖκα· καὶ τοῦ οἴκου
[2, 3]	ἐδείκνυ, συνεχῶς δὲ αὐτῇ προσδιαλεγόμενος	ἔλεγε	συκοφαντίαν ὑπομεμενηκέναι τὸν Ἄρειον. Ταύτην
[2, 8]	τῷ τόπῳ, καὶ ἕτερος ἐρωτώμενος	ἔλεγε	τὸν θρυλούμενον παρ´ αὐτῶν Ἰσχύραν
[2, 3]	δῆθεν τὴν ζάλην ὀλοφυρόμενος, αἰτίους	ἔλεγε	τοὺς τὴν ἄγραφον τοῦ ὁμοουσίου
[2, 27]	παρὰ τῶν τἀναντία φρονούντων διδασκόμενος	ἔλεγε	χρῆναι πρότερον τὰ κατὰ τὴν
[2, 24]	τοῖς τῶν πρεσβυτέρων καὶ διακόνων	ἐγκατέλεγε	τάγμασι, τοὺς δὲ τοῖς παντοδαποῖς
[2, 9]	οἰκίαις ἐπιὼν ἀναίδην καὶ ἄνδρας	ἐξῆγε	καὶ γυναῖκας σεμνότητι κοσμουμένας. Καὶ
[2, 9]	μόνον τοὺς ἐκ τῆς ἀγορᾶς	ἀπῆγε	προπηλακίζων καὶ αἰκιζόμενος, ἀλλὰ καὶ
[2, 8]	καὶ ἀνεῖλον ἂν εἰ μὴ	ἐξέφυγε	τὰς χεῖρας αὐτῶν. Ἀνέστη γοῦν
[2, 15]	διὰ Κυμάτιον καὶ Καρτέριον, ἡ	δὲ	Ἀδριανούπολις δι´ Εὐτρόπιον τὸν φιλόχριστον
[2, 8]	δυνάμενον· ὅτι ἄνθρωπος θνητός, θεὸς	δὲ	ἀθάνατος. Πιστεύομεν ὅτι τῇ τρίτῃ
[2, 22]	τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸν	δὲ	ἄλλως φρονοῦντα ἀλλότριον εἶναι τῆς
[2, 13]	τῆς ἐκκλησίας παρελθεῖν αὐτούς. Ἐγὼ	δὲ	ἄλογον ἡγούμενος ἐν τοσαύτῃ συγχύσει
[2, 19]	τῆς τῶν Ῥωμαίων ἐκκλησίας) ἐγνωκότες	δὲ	ἅμα καὶ τὸν μετὰ τελευτὴν
[2, 17]	πάντα ἄριστον ἐκεῖνον ἐπανελθεῖν, κοινῇ	δὲ	ἀμφοτέρους τὴν ἐκκλησίαν ἰθύνειν. Τούτων
[2, 9]	τοὺς ὑπηρέτας ταῦτα παθεῖν. Ἐκείνου	δὲ	ἀναίδην ζυγομαχοῦντος καὶ λέγοντος μὴ
[2, 31]	Κωνστάντιος ἐν Ἀντιοχείᾳ διέτριβε. Τῆς	δὲ	ἀνακωχῆς γενομένης καὶ τοῦ Περσικοῦ
[2, 27]	μὲν ἐξήλασε τῶν ἐκκλησιῶν, ἑτέρους	δὲ	ἀντ´ αὐτῶν καταστῆναι προσέταξε. Τότε
[2, 21]	ὁμοούσιον ἐξορύξαι τῆς πίστεως, ἐνθεῖναι	δὲ	ἀντὶ τούτων τὸ ὅμοιον. Ἐντίθημι
[2, 17]	οὐδεμιᾶς ἴσως ἀξιώσει συγγνώμης, ὑμῖν	δὲ	ἀντιβολούσαις φειδοῦς δήπουθεν μεταδώσει καὶ
[2, 24]	ἄλλης αὐτὸν θεραπείας ἠξίου. Ἡ	δὲ	ἀξιάγαστος ξυνωρὶς Φλαβιανὸς καὶ Διόδωρος,
[2, 19]	μὲν πιστεύσασιν ἀπιστίαν ἐμποιεῖ, τοῖς	δὲ	ἀπιστοῦσιν ὠμότητα. Ἱκετεύομεν δὲ ἵνα
[2, 30]	οὗ καὶ πρόσθεν ἐμνήσθην, τῆς	δὲ	ἀποστολικῆς χάριτος τὰς ἀκτίνας οὗτος
[2, 22]	Λιβέριον τὴν προεδρίαν λαχών, παμπόλλοις	δὲ	ἀρετῆς κοσμούμενος εἴδεσιν. Ἐνενήκοντα δὲ
[2, 29]	Εὐνόμιος δείσας μὲν ὑπεχώρησε, τὴν	δὲ	ἀτιμίαν οὐκ ἐνεγκὼν προδοσίαν μὲν
[2, 28]	τὰς ἀθεμίτους αὐτοῦ ἐπιστολάς, ῥιπτάζεσθαι	δὲ	αὐτὰς διὰ τὸ ἄχρηστον καὶ
[2, 3]	νόσον οὐ προφανῶς ἐδείκνυ, συνεχῶς	δὲ	αὐτῇ προσδιαλεγόμενος ἔλεγε συκοφαντίαν ὑπομεμενηκέναι
[2, 27]	βαπτίσματος ἐπιτελῇ λειτουργίαν (ἐκ χρυσῶν	δὲ	αὕτη κατεσκεύαστο νημάτων) πεπρακέναι τὸν
[2, 4]	προσέταξεν εἰς τὴν Σαρδικὴν (Ἰλλυρικὴ	δὲ	αὕτη πόλις, τοῦ Δακῶν ἔθνους
[2, 5]	μετῴκισαν δὲ εἰς Κουκουσόν· πόλισμα	δὲ	αὕτη σμικρόν, πάλαι μὲν εἰς
[2, 26]	τὴν σύνοδον γενέσθαι προσέταξε· πόλις	δὲ	αὕτη τῆς Ἰσαυρίας πρὸς τῇ
[2, 15]	εἰσδεξάμενον νόσον, εἰς Μεδιόλανον (πόλις	δὲ	αὕτη τῆς Ἰταλίας) σύνοδον συναγεῖραι,
[2, 30]	μὲν οὐκ ἀφῆκεν ἀράν, σκνίπας	δὲ	αὐτοῖς ἐξῄτησεν ἐπιπεμφθῆναι καὶ κώνωπας,
[2, 8]	ἀδελφὸν μετὰ γραμμάτων ἀπέστειλεν· συναπέστειλε	δὲ	αὐτοῖς καὶ στρατηγὸν (Σαλιανὸς δὲ
[2, 2]	Ἀθανάσιος ἀφίκετο τῶν γραμμάτων. Πάντες	δὲ	αὐτὸν ἀσμένως ἀπέλαβον, καὶ ἀστοὶ
[2, 3]	εὐαγγελίων τὴν ἑρμηνείαν συνέγραψεν, Ἡρακλεώτην	δὲ	αὐτὸν ὀνομάζουσιν οἱ πολλοί) οὗτοι
[2, 27]	βασιλέως ἀνῆψε θυμόν. Οὐχ ἥκιστα	δὲ	αὐτὸν χαλεπῆναι πεποίηκεν ἃ κατὰ
[2, 9]	κατ´ αὐτῶν γεγενημένην συσκευήν. Στέφανος	δὲ	(αὐτὸς γὰρ τῆς Ἀντιοχέων ἐκκλησίας
[2, 29]	ἀλλὰ μεμένηκεν Εὐδοξίῳ συμπεφραγμένος· ἡνίκα	δὲ	αὐτὸς δίκας εἰσεπράχθη τῆς ἀσεβείας,
[2, 27]	γεγραφέναι τὸν Ἀέτιον ἔφη. Ἀέτιος	δὲ	αὐτὸς ἦν ὃν πάλαι μὲν
[2, 8]	μεῖζόν ἐστι τοῦ υἱοῦ. Αὕτη	δὲ	αὐτῶν ἡ βλάσφημος καὶ διεφθαρμένη
[2, 18]	κατήγοροι τῶν γεγεννηκότων γιγνόμενοι. Σαφέστερον	δὲ	αὐτῶν τὸν ἀκριβῆ κανόνα τῆς
[2, 28]	ἡγούμεθα τῆς ἐπισκοπικῆς ἀξίας. Καθαίρεσιν	δὲ	αὐτῶν ὑπομενόντων, ἀναγκαῖον εἰς τόπους
[2, 32]	ἀποκρίσεις ὡς τάχιστα φέροντα. Ἐπειδὴ	δὲ	ἀφίκετο καὶ τὰ παρὰ βασιλέως
[2, 27]	τὰ κατ´ ἐκεῖνον ἐξετασθῆναι. Τοῦ	δὲ	Βασιλείου τῇ προτέρᾳ συνηθείᾳ θαρρήσαντος
[2, 31]	πολυθρύλητον ἰδεῖν Μελέτιον ἱμειρόμενοι. Ὁ	δὲ	βασιλεὺς καὶ αὐτῷ καὶ τοῖς
[2, 27]	ἐκείνων αὐτὸς εἶναι γεννήτωρ. Ὁ	δὲ	βασιλεὺς τὴν τῆς δυσσεβείας ὑπερβολὴν
[2, 27]	τοῦ Ἀετίου τὸ σύγγραμμα» Τοῦ	δὲ	βασιλέως ἀσπαστῶς δεξαμένου τὴν αἴτησιν
[2, 12]	ἐκείνων μὲν τῷ βασιλεῖ, τοῦ	δὲ	βασιλέως πρὸς αὐτὸν εἰρηκότος, ἔφη
[2, 12]	ἀπαγγεῖλαί τινα καὶ αἰτῆσαι. Τοῦ	δὲ	βασιλέως ὑποσχομένου δώσειν ὅπερ ἂν
[2, 31]	γενναίῳ τῆς ἀληθείας ἀγωνιστῇ. Ἐπειδὴ	δὲ	βασιλικὴν δεξάμενος κλῆσιν ἧκεν ὁ
[2, 9]	ἐν τῷ προδόμῳ καθεύδειν, ὁ	δὲ	Βικέντιος (οὕτως γὰρ ὁ ἕτερος
[2, 26]	ὁ Κύριλλος τοῦ συνεδρίου. Ὁ	δέ	γε Ἀκάκιος ἀφίκετο μὲν καὶ
[2, 24]	λειτουργίας ἔπαυσε τὸν Ἀέτιον, τῆς	δέ	γε ἄλλης αὐτὸν θεραπείας ἠξίου.
[2, 17]	Νικαίᾳ πίστιν ἄσυλον διεφύλαττε, τοῖς	δέ	γε διαφθείρουσι ταύτην ἀδεῶς ἐκοινώνει.
[2, 23]	αὐτῆς ἠθέλησαν εἶναι προστάται. Οἱ	δέ	γε ἐπίσκοποι, οἱ ἀληθῶς δοῦλοι
[2, 26]	τοσούτου πλήθους ἀρχιερέων καταφρονήσας. Τῶν	δέ	γε Ἱεροσολύμων μετὰ Μακάριον ἐκεῖνον,
[2, 31]	ὅτι μάλιστα σπουδῆς παρεσκεύασαν. Τοῦτο	δέ	γε καὶ οὗτοι κἀκεῖνοι οἷόν
[2, 15]	ἐν Σαρδικῇ συνεληλυθότων πρωτεύσας. Ἐγὼ	δέ	γε Λιβερίου τοῦ πανευφήμου τὴν
[2, 9]	τῶν στασιωτῶν συλλαβεῖν ἠδυνήθησαν (ὁ	δέ	γε Ὄναγρος σὺν τοῖς ἄλλοις
[2, 9]	βασάνου τὰ τούτου παρανομήματα. Ὁ	δέ	γε στρατηγὸς διαφερόντως ἐβόα, ἀντιβολῶν
[2, 5]	τὸ Καππαδοκῶν ἔθνος τελοῦν, νῦν	δέ	γε τῇ Ἀρμενίᾳ τῇ δευτέρᾳ
[2, 23]	πεποιήκασιν ὑβρισθῆναι μὲν αὐτούς, ἀπειλὰς	δὲ	γενέσθαι μὴ ἀνακάμψειν εἰς τὰς
[2, 10]	Φρὺξ μὲν τὸ γένος, τὴν	δὲ	γνώμην κρυψίνους καὶ τὰς ὑφάλους
[2, 8]	τε καὶ δικαιοσύνῃ διέλαμπεν. Τὰ	δὲ	γράμματα οὐ παραίνεσιν μόνον εἶχε
[2, 31]	παρηγγύησεν ἀναπτύξαι τῷ πλήθει· τοὺς	δὲ	γράφειν εἰς τάχος πεπαιδευμένους γράψαι
[2, 26]	ἀποστολικῆς πίστεως ἐγράφη διδασκαλία, ἐναντία	δὲ	γράφειν ἐν αὐτῇ ἔμελλον οἱ
[2, 8]	τούτων πέπρακται· καὶ οἱ ἐπίσκοποι	δὲ	γράψαντες οἱ ἀπὸ τῆς Αἰγύπτου
[2, 21]	μὲν βουκολήσαντες δι´ ἁπλότητα τοὺς	δὲ	δεδιξάμενοι, τὴν πάλαι κατὰ τῆς
[2, 15]	ἐν Μεδιολάνῳ γενομένης συνόδου. Αὐτὸς	δὲ	δὴ ὁ Κωνστάντιος, Μαγνεντίου μετὰ
[2, 31]	σῶζε τὴν σεαυτοῦ ψυχήν» πρὸς	δὲ	δὴ τούτοις καὶ τῶν εὐαγγελικῶν
[2, 15]	τὸν ὁμολογητὴν καὶ ὀρθόδοξον, Βαλανέαι	δὲ	δι´ Εὐφρατίωνα, καὶ Πάλτος μὲν
[2, 15]	Ἄγκυρα μὲν διὰ Μάρκελλον, Βέροια	δὲ	διὰ Κῦρον καὶ Γάζα δι´
[2, 14]	μὲν διὰ τὴν ὁμολογίαν, θρηνούντων	δὲ	διὰ τὰ σώματα, μείζων ἐξηχεῖτο
[2, 31]	Τρία τὰ νοούμενα, ὡς ἑνὶ	δὲ	διαλεγόμεθα» Κατὰ ταύτης τῆς διδασκαλίας
[2, 3]	καὶ Θεόδωρος ὁ Περίνθιος (ἐλλόγιμος	δὲ	διαφερόντως ὁ Θεόδωρος ἦν καὶ
[2, 8]	τούτους μὲν διαβάλλουσιν ἀπόντας, παρόντας	δὲ	διαφεύγουσιν. Ἔφυγον γάρ, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
[2, 17]	Θρᾴκην ὡς προσετάχθη κατέλαβεν. Δύο	δὲ	διεληλυθότων ἐτῶν, ὁ μὲν Κωνστάντιος
[2, 26]	ἐκκλησιῶν προμηθούμενος τὸ συνέδριον. Χρόνου	δὲ	διελθόντος, ὑπὸ τῶν Εὐδοξίου κατηγόρων
[2, 26]	τῆς μὲν πόλεως ἐξελαθῆναι, δοῦναι	δὲ	δίκας ὧν ἔδρασεν ἐν Νικαίᾳ
[2, 15]	τὰ βασιλικὰ δεξάμενοι γράμματα, οὐδέτερον	δὲ	δρᾶσαι τῶν εἰρημένων ἠνέσχοντο, ἀλλ´
[2, 8]	παντὸς χρόνου ἔχει. Καὶ ὑπόγυον	δὲ	δύο ἔχεις ἀπὸ τῆς ἀσπίδος
[2, 22]	ἑαυτοὺς τῆς καθολικῆς ἐπιγινώσκουσι, τοὺς	δὲ	Δυτικοὺς καυχᾶσθαι· πιστεύομεν δὲ οὐκ
[2, 28]	ἀποφήνασθαι τῇ συνόδῳ πάσῃ· προσεκαρτεροῦμεν	δὲ	ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν, ἐὰν ἄρα
[2, 23]	κυρίου καὶ ὀρθῶς πιστεύοντες (ἦσαν	δὲ	ἐγγύς που διακόσιοι) ἔγραψαν ἀρκεῖσθαι
[2, 19]	φροντίδας τὸν κρατοῦντα φήσαντες· ταῦτα	δὲ	ἔδρων ἡγούμενοι τοὺς ἐπισκόπους, δυσχεραίνοντας
[2, 31]	χρηστήν τινα μεταβολὴν προσδεχόμενοι. Ἐπειδὴ	δὲ	εἶδον τὴν ἀσέβειαν παρ´ αὐτοῖς
[2, 20]	ἃ ἐνετειλάμεθα, ἡδέως προσδέξῃ. Ὡς	δὲ	εἴη στυγνὸν καὶ ἀνακόλουθον ἵνα
[2, 6]	τὸν υἱὸν εἶναι λέγων, ὅμοιον	δὲ	εἶναι κατὰ πάντα τῷ γεγεννηκότι
[2, 30]	τε διαδήματος αἴγλην ἐκπεμπομένην. Τοπάσας	δὲ	εἶναι τῶν Ῥωμαίων τὸν βασιλέα,
[2, 16]	εὐνοῦχος προσφέρει αὐτῷ ἑτέρους. Λιβέριος	δὲ	εἶπεν αὐτῷ· Τὰς ἐκκλησίας τῆς
[2, 5]	μὲν βασιλευούσης ἐξωστράκισαν πόλεως, μετῴκισαν	δὲ	εἰς Κουκουσόν· πόλισμα δὲ αὕτη
[2, 8]	ἔχειν ἐπίσκοπον καὶ προσδοκᾶν, τοὺς	δὲ	εἰς τὰς ἐκκλησίας αὐτῶν ἐπελθόντας
[2, 8]	θεοῦ παραβαλεῖν συνεχώρησαν. Καὶ ἐρχόμενοι	δὲ	εἰς τὴν Σαρδικὴν κατὰ τόπους
[2, 26]	ἀγκύλης ἐστέρητο τῆς δεξιᾶς. Τούτου	δὲ	εἰς τὸν ἀγήρω μεταστάντος βίον,
[2, 27]	πεύσεως οὐκ ἐπιστάμενος τρόπον, εὐφημίαν	δὲ	ἐκ τῆς ὁμολογίας καρπώσασθαι προσδοκήσας,
[2, 9]	ἤρετο τίς ὁ βαδίζων· φθεγξαμένης	δὲ	ἐκείνης, θορύβου μεστὸς ὁ Εὐφρατᾶς
[2, 10]	ταῦτα πάντα δεδρακέναι καθωμολόγησεν· ἀχθεὶς	δὲ	ἐκεῖνος τὸν Στέφανον ἔφη ταῦτα
[2, 8]	συλλειτουργῶν ἡμῶν ὁμοφωνίαν διασώζεσθαι. Ἀποκηρύττομεν	δὲ	ἐκείνους καὶ ἐξορίζομεν τῆς καθολικῆς
[2, 30]	μὴ παρεῖναι τοῦτον ἀπηγγελκόσιν. ἰσχυριζομένων	δὲ	ἐκείνων ἀληθῆ εἶναι τὰ παρ´
[2, 17]	χρῆναι τὸν μὲν τούτων, τὸν	δὲ	ἐκείνων ἡγεῖσθαι. Οὕτω κωμῳδήσαντες τοῦ
[2, 14]	αὐτῶν ἐν ταῖς ὁδοῖς, τινὰς	δὲ	ἐν αὐτῷ τῷ ἐξορισμῷ ἀποθανεῖν.
[2, 24]	πρόθεσιν ἐπὶ τοῦ υἱοῦ τὴν	δὲ	ἐν ἐπὶ τοῦ πνεύματος προσαρμόζοντας,
[2, 23]	Ἀλλὰ ταῦτα μὲν κρύπτουσι, τὰ	δὲ	ἐν τῇ Θρᾴκῃ κατὰ βίαν
[2, 26]	μὲν ἐγκείμενον ἐξήλασε δέος, θάρσος	δὲ	ἐνέθηκε συνήγορος αὐτοῦ καὶ συναγωνιστὴς
[2, 12]	οἴκων παρασχεθῆναι τῶν θείων. Ἐπειδὴ	δὲ	ἐπένευσε βασιλεὺς ὀρθὴν εἶναι καὶ
[2, 28]	ἄρα συνῶσι καὶ ἐνδῶσιν. Ὡς	δὲ	ἐπὶ πολλῷ τῷ χρόνῳ προσκαρτερήσαντες
[2, 29]	τὰ παρὰ τούτου λεγόμενα. Θυμωθεὶς	δὲ	ἐπὶ τούτοις ὁ βασιλεὺς ἀγαγεῖν
[2, 28]	ἀγάπην πρὸς ἡμᾶς ἀπολαμβάνειν. Εἰ	δὲ	ἐπιμένοιεν ἀμεταμέλητα τολμῶντες καὶ φιλίαν
[2, 5]	Κωνσταντινουπόλεως. Καὶ γὰρ Παῦλον (Κωνσταντινουπόλεως	δὲ	ἐπίσκοπος οὗτος ἦν, τῶν ὀρθῶν
[2, 14]	αὐτῷ τῷ ἐξορισμῷ ἀποθανεῖν. Ἐφυγάδευσαν	δὲ	ἐπισκόπους πλείους ἢ τριάκοντα. Σπουδὴ
[2, 28]	ἀγανακτοῦντες, τὰ δὲ παρακαλοῦντες, τὰ	δὲ	ἐπιτιμῶντες, τὰ δὲ καὶ δυσωποῦντες
[2, 21]	ἐν δεξιᾷ τοῦ πατρός, ἐκεῖθεν	δὲ	ἐρχόμενος κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς.
[2, 8]	περὶ πάντων αὐτὸς κρινεῖ. Τοσαύτη	δέ	ἐστιν αὐτῶν ἡ ἄνοια καὶ
[2, 30]	ἑλεπόλεις τῷ τείχει προσενεγκών, πολλὰ	δὲ	ἕτερα μηχανήματα περιστήσας, καὶ χαρακώματα
[2, 4]	δὲ τούτῳ ὄνομα ἦν. ἓξ	δὲ	ἔτη θηρίων ἀγρίων ὠμότερον τῇ
[2, 29]	μὴ πεισθέντι ταῖς ὑποθήκαις. Ὁ	δὲ	Εὐνόμιος δείσας μὲν ὑπεχώρησε, τὴν
[2, 3]	φοιτᾶν παρ´ αὐτὸν ἐκελεύετο. Κατιδὼν	δὲ	εὔριπον τοῦ Κωνσταντίου τὴν γνώμην
[2, 17]	μέγαν ἐκεῖνον δραμεῖσθαι ποιμένα. Οἱ	δὲ	ἔφασαν δεδιέναι τὸν βασιλέως θυμόν·
[2, 17]	λύκων ἐπιβουλαῖς εὐάλωτον γενομένην. Ὁ	δὲ	ἔφη μὴ δεῖσθαι νομέως ἑτέρου
[2, 9]	τῶν ἐπισκόπων ἀπήγαγε καταγωγήν. Ἡ	δὲ	ἔφη νέον τινὰ πρὸς αὐτὴν
[2, 27]	μηχαναῖς ἐκκλῖναι τὴν πρόκλησιν. Ἐπειδὴ	δὲ	ἐχαλέπηνεν ὁ βασιλεὺς καὶ σὺν
[2, 17]	νομέως ἑτέρου τὴν πόλιν, ποιμένα	δὲ	ἔχειν προμηθεῖσθαι δυνάμενον. Καὶ γὰρ
[2, 28]	αὐτοῦ οἱ προειρημένοι κρίνειν. Ὅμως	δὲ	ἡμεῖς μακροθυμοῦντες ἐπὶ πλείονα χρόνον
[2, 19]	τὸ διηνεκές σοι χαριεῖται. Οἱ	δὲ	ἡμέτεροι πρέσβεις τὰς ὑπογραφὰς καὶ
[2, 3]	Λικιννίου μὲν ἐγεγόνει γαμετή, Κωνσταντίνου	δὲ	ἦν ἀδελφή. Ταύτῃ τις πρεσβύτερος,
[2, 9]	ποδῶν ὁ Εὐφρατᾶς αἰσθόμενος (σκότος	δὲ	ἦν) ἤρετο τίς ὁ βαδίζων·
[2, 23]	Εὐδόξιός τε καὶ Αὐξέντιος (ἐκεῖ	δὲ	ἦν σὺν αὐτοῖς καὶ Δημόφιλος)
[2, 2]	ὀλίγοι καὶ οἱ πολλοί, μόνους	δὲ	ἠνία τῆς Ἀρείου μανίας τοὺς
[2, 27]	εἰ αὐτὸς ταῦτα συνέγραψεν· ὁ	δὲ	ἠρνήθη παραυτίκα καὶ ταῦτα γεγραφέναι
[2, 26]	πρὸς τοὺς συνεληλυθότας ἐπισκόπους (πεντήκοντα	δὲ	ἦσαν καὶ ἑκατόν) ἔφασκε δὲ
[2, 25]	μετὰ τὴν ἐκείνων ἀναίρεσιν. Συνήθεις	δὲ	ἦσαν οὗτοι τῷ βασιλεῖ καὶ
[2, 31]	οὖν οἱ συνεληλυθότες ἐπίσκοποι (πολλοὶ	δὲ	ἦσαν πάντοθεν συνειλεγμένοι) χρῆναι ἔλεγον
[2, 29]	ταῖς διαφόροις περιφερομένους διδασκαλίαις. Ὁ	δὲ	θαρρήσας ἐξέφηνεν ὃ κατέκρυπτε φρόνημα.
[2, 14]	ἀρνεῖσθαι τὴν πίστιν ἐκέλευεν. Αἱ	δὲ	θέαμα δεινὸν ὁμοῦ καὶ ἐλεεινὸν
[2, 14]	Γεώργιος ἐν Ἀλεξανδρείᾳ εἰργάζετο. ὁ	δὲ	θεῖος Ἀθανάσιος οὐδὲν χωρίον ὀχυρὸν
[2, 19]	τοῖς δὲ ἀπιστοῦσιν ὠμότητα. Ἱκετεύομεν	δὲ	ἵνα κελεύσῃς τοὺς ἐν ἀλλοδαπαῖς
[2, 30]	προνομαίας αὐλοειδεῖς πεφυκυίας ἐπλήρου, τῶν	δὲ	ἵππων καὶ τῶν ἄλλων κτηνῶν
[2, 15]	πρὸς τὸν ἀνθύπατον Δονάτον τὰ	δὲ	καθ´ ἡμῶν πρὸς Φιλάγριον δοθέντα
[2, 17]	οἶκον ἔνδον ὄντος ἐκείνου· τοῦτο	δὲ	καὶ αἱ γυναῖκες ἔφασαν ἐκεῖναι
[2, 31]	ἐκείνων βλασφημίας ἀφεστηκυῖαν, οὐκ ἀκραιφνῆ	δὲ	καὶ ἀκέραιον τὸν ἀποστολικὸν χαρακτῆρα
[2, 15]	ἐτολμήθη, τὰ συγγεγραμμένα διδάσκει· ὁπόσα	δὲ	καὶ ἄλλοις ἐπεβούλευσαν πλείστοις οἱ
[2, 23]	πατρὸς εἶναι τὸν υἱόν· οὗτοι	δέ,	καὶ ἅπαξ καὶ δεύτερον καθαιρεθέντες
[2, 28]	παρακαλοῦντες, τὰ δὲ ἐπιτιμῶντες, τὰ	δὲ	καὶ δυσωποῦντες συνήκειν αὐτοὺς καὶ
[2, 29]	μὲν κατηγόρει τοῦ Εὐδοξίου, ἠδικῆσθαι	δὲ	καὶ ἑαυτὸν καὶ τὸν Ἀέτιον
[2, 31]	τὸ τῆς πόλεως πλῆθος· παρῆσαν	δὲ	καὶ Ἰουδαῖοι καὶ Ἕλληνες, τὸν
[2, 1]	εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἐπανῆλθεν. ἔγραψε	δὲ	καὶ Κωνσταντῖνος ὁ βασιλεύς, ὁ
[2, 24]	αὐτῶν τὴν λειτουργίαν ἠξίου. Οἱ	δὲ	καὶ λίαν ἀκριβῶς τὴν ἐκείνου
[2, 14]	ἀποπαγέντας ἐν αὐτοῖς σκόλοπας, τινὰς	δὲ	καὶ μὴ φέροντας ἀποθανεῖν. Πάντας
[2, 9]	συνέδραμον μὲν οἱ οἰκέται, ἐξανέστη	δὲ	καὶ ὁ Βικέντιος. Καὶ τὴν
[2, 7]	διδάσκει τὰ παλαιὰ διηγήματα. Ἀφίκετο	δὲ	καὶ ὁ μέγας Ἀθανάσιος καὶ
[2, 31]	οἱ τῆς ἀρχιερωσύνης μετειληχότες. Ὑπήντησαν	δὲ	καὶ οἱ ἄλλοι τῆς ἐκκλησίας
[2, 8]	καὶ Ἀσκληπᾶ τοῦ Γάζης. ἔγραψαν	δὲ	καὶ οἱ ἀπὸ τῶν ἄλλων
[2, 7]	τῆς μεγάλης ἐπίσκοπος ἦν. Ἀφίκοντο	δὲ	καὶ οἱ τούτων κατήγοροι καὶ
[2, 15]	ἐξορισθῆναι πεποιήκασιν οἱ δόλιοι. Θεόδουλον	δὲ	καὶ Ὀλύμπιον ἀπὸ τῆς Θρᾴκης
[2, 3]	τῆς ὀρθῆς πίστεως παρετράπη. ἐρῶ	δὲ	καὶ ὅπως οὗτος ἐκ τῆς
[2, 13]	ἀνελεῖν κελεύσας ὡς ἀλιτήριον. Ὅπως	δὲ	καὶ οὗτος ἐπεστράτευσε κἀκεῖνος διέφυγεν,
[2, 8]	παρ´ αὐτῶν φαίνεται πλάσματα. Ἐπειδὴ	δὲ	καὶ περὶ ποτηρίου ἐθρύλουν ὡς
[2, 31]	καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ» Ταὐτὰ	δὲ	καὶ περὶ χειρὸς καὶ ποδὸς
[2, 8]	καὶ νοῆσαι καὶ ὑπολαβεῖν. Ἡμεῖς	δὲ	καὶ πιστεύομεν καὶ διαβεβαιούμεθα καὶ
[2, 27]	πεισθέντες ἀπεκήρυξαν τὸν ὁμόφρονα. ἔγραψαν	δὲ	καὶ πρὸς Γεώργιον τὸν τῆς
[2, 27]	τῶν ἐκκλησιῶν ἐξελάσειν ἠπείλησεν. Ἐλεύσιος	δὲ	καὶ Σιλβανὸς σὺν τοῖς ἄλλοις
[2, 27]	τετοκὼς εἴη τοὺς λόγους. Ὁ	δὲ	καὶ τὰ γεγενημένα πάμπαν ἀγνοῶν
[2, 21]	ἀντὶ τούτων τὸ ὅμοιον. Ἐντίθημι	δὲ	καὶ ταύτην τῇ ἱστορίᾳ, οὐχ
[2, 19]	καὶ σφὰς ἀπολυθῆναι παρακαλοῦντες. Ἐντίθημι	δὲ	καὶ ταύτην τῇ συγγραφῇ. ~κʹ
[2, 24]	αὐτουργὸς γενόμενος τῆς τομῆς. Λέγει	δὲ	καὶ τὴν αἰτίαν τῆς ἐκτομῆς
[2, 27]	τὰ κατὰ τοῦτον μηνύοντες. Ἐγὼ	δὲ	καὶ τήνδε τὴν ἐπιστολὴν ἐνθήσω
[2, 24]	τῆς διακονίας ὀνόματος ἠξιῶσθαι· ἠπείλουν	δὲ	καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀποστήσεσθαι κοινωνίας
[2, 8]	συκοφαντίᾳ καταπλήττειν τοὺς ἀκούοντας. Ἀνεγνώσθη	δὲ	καὶ τὸ σύγγραμμα τοῦ συλλειτουργοῦ
[2, 27]	ἀτιμίαν ἐξεβλήθη τῶν βασιλείων. Εὐστάθιος	δὲ	καὶ τὸν Εὐδόξιον ἔφη ταῦτα
[2, 26]	καθαίρεσιν τοῦ Κυρίλλου μεμήνυκεν. Ὁ	δέ,	καὶ τὸν Κύριλλον αἰδούμενος καὶ
[2, 9]	τὸν πρόδομον εἰσελθεῖν παρηγγύησε. Προσετίθει	δὲ	καὶ τοῦ ἐπισκόπου τὴν πεῦσιν
[2, 9]	πρώτους εἰς αἰκίαν ἐκδώσειν, χρῆναι	δὲ	καὶ τοῦ Στεφάνου τοὺς ὑπηρέτας
[2, 19]	συνέδριον τῆς συνόδου συνεκροτεῖτο, συμπαρόντων	δὲ	καὶ τῶν πρεσβυτέρων τῆς τῶν
[2, 8]	γράμματα παρ´ αὐτῶν δέχεσθαι. Σπουδάσατε	δὲ	καὶ ὑμεῖς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ καὶ
[2, 8]	πᾶσα μὲν διχόνοια περιαιρεθῇ, πάσης	δὲ	κακοπιστίας ἐξελαθείσης, ἡ εἰς τὸν
[2, 8]	ἀδελφοῦ τὴν εὐκολίαν ὁρῶν, ἐχαλέπηνε	δὲ	κατὰ τῶν ταῦτα τετυρευκότων καὶ
[2, 20]	θεωρῆσαι οὐκ ἠδυνήθης, καὶ ἡμᾶς	δὲ	κελεύεις τὴν τούτων ἐπάνοδον ἐκδέξασθαι,
[2, 22]	δὲ ἀρετῆς κοσμούμενος εἴδεσιν. Ἐνενήκοντα	δὲ	κοινωνοὺς ἔσχε τῶν γραμμάτων, ἐξ
[2, 14]	χρόνον αὐτὰς μόλις ἐπιγνωσθῆναι. Ἄνδρας	δὲ	κρατήσας τεσσαράκοντα καινοτέρῳ τρόπῳ κατέκοψεν.
[2, 27]	τυραννικῶς ἁρπάζει τὸν θρόνον, τῆς	δὲ	Κυζίκου τὸν Ἐλεύσιον ἐξελάσας ἀντ´
[2, 26]	καὶ τῶν Ἱεροσολύμων ἐξήλασεν. Ὁ	δὲ	Κύριλλος τὴν μὲν Ἀντιόχειαν παρελήλυθε
[2, 3]	τοῦ βασιλέως τὴν γνώμην. Ἐπειδὴ	δὲ	Κωνσταντῖνος εἰς τὴν ἀνώλεθρον μεθιστάμενος
[2, 3]	βασιλέως ἀξιοῦσθαι προμηθείας ἱκέτευεν. Ὁ	δὲ	Κωνσταντῖνος καὶ τηνικαῦτα τοῦτο ποιήσειν
[2, 27]	τὸ συνέδριον εἰσελθεῖν διεκώλυσε, τὴν	δὲ	Κωνσταντινούπολιν σὺν ἐκείνῳ κατέλαβε. Κωνστάντιος
[2, 27]	προήσεσθαι τὴν πατρῴαν διδασκαλίαν. Ὁ	δὲ	Κωνστάντιος, θαυμάζειν δέον καὶ τὴν
[2, 24]	τῆς αἱρετικῆς λύμης μετειληχότας, τοῦ	δὲ	λαοῦ τὸ πλεῖστον τῶν ὀρθῶν
[2, 13]	μὲν διάκονον ἀναγινώσκειν ψαλμόν, τοὺς	δὲ	λαοὺς ὑπακούειν ὅτι εἰς τὸν
[2, 24]	μὲν λειτουργίας οὐδέπω τετυχηκότες, τῷ	δὲ	λαῷ συντεταγμένοι, νύκτωρ καὶ μεθ´
[2, 21]	πνεύματος μίαν ὑπόστασιν ὀνομάζεσθαι. Ὅμοιον	δὲ	λέγομεν τῷ πατρὶ τὸν υἱὸν
[2, 16]	τὴν Βέροιαν τῆς Θρᾴκης. Ἐκβάντος	δὲ	Λιβερίου, ὁ βασιλεὺς ἀπέστειλεν αὐτῷ
[2, 14]	ἐξᾶραι τὴν ἀλήθειαν. Καὶ παραμυθητικοὺς	δὲ	λόγους ταῖς παρθένοις ἐκείναις αἳ
[2, 16]	τεθνήκασι, Θεογόνιος καὶ Θεόδωρος, οἱ	δὲ	λοιποὶ τρεῖς ζῶσι, τουτέστι Μάρις
[2, 8]	τοὺς ὀρθοδόξους ἐλαύνειν ἐπειράθησαν· τοσοῦτον	δὲ	λοιπὸν κατεπανέστησαν κατὰ τῆς πίστεως
[2, 27]	ὁ Σιλβανὸς αὐτοῖς προὔτεινεν. Ἐπέκειντο	δὲ	λοιπὸν σφοδρότερον, τοῦ ὁμοουσίου τὸν
[2, 14]	ἐκείνων ἐπιστεύθη τὴν ἐξουσίαν, ὠμότερον	δὲ	λύκου παντὸς καὶ ἄρκτου καὶ
[2, 13]	ἀναχωρεῖν ἤδη καὶ ἡμᾶς. Ἐγὼ	δὲ	μᾶλλον ἀντέλεγον μὴ πρότερον ἀναχωρήσειν
[2, 24]	ὑποψίαν οὐκ ἀπενίψατο, διὰ τοῦτο	δὲ	μᾶλλον καὶ πρεσβύτερος ὢν καθῃρέθη.
[2, 30]	οὐ βαλεῖ τὸν ἀσώματον, τῆς	δὲ	μανίας τὴν ῥύμην οὐκ ἐνεγκών.
[2, 15]	τῶν θείων τοὺς ἐραστάς. Οὗτος	δὲ	μετὰ Ἰούλιον, ὃς Σίλβεστρον διεδέξατο,
[2, 31]	ἀναγκάζων καὶ τὸ ἑτεροούσιον. Εὐδοξίου	δὲ	μετὰ Λεόντιον ἐκεῖνον τὸν θρόνον
[2, 24]	καὶ Διοδώρου παρρησίας. Ἐν Ἀντιοχείᾳ	δὲ	μετὰ Στέφανον, ὃς Φλάκιτον διαδεξάμενος
[2, 29]	Εὐδοξίῳ ἐγράψαντο τὸν Εὐνόμιον· ἐκείνου	δὲ	μὴ προσδεξαμένου, τῷ βασιλεῖ προσελθόντες
[2, 26]	δὲ ἦσαν καὶ ἑκατόν) ἔφασκε	δὲ	μὴ πρότερον αὐτοῖς κοινωνήσειν τῶν
[2, 16]	τὴν τῶν στρατιωτῶν ἐξοδίασιν. Ἐὰν	δὲ	μὴ χρείαν ἔχῃ ὁ βασιλεύς,
[2, 18]	Ἑσπερίους ἁπλοῖς ἤθεσι κεχρημένους. ἔφασκον	δὲ	μὴ χρῆναι δυοῖν ἕνεκα λέξεων,
[2, 16]	καὶ τοῦ παροξυνομένου ῥοπήν. Οὐδὲν	δέ	μοι τοιοῦτον κατόρθωμα, οὐδὲ τὸ
[2, 30]	παρέλκον αὖθις ταύτας ἀπαριθμήσασθαι· μίαν	δὲ	μόνην ἐρῶ, τοῦ προκειμένου ἕνεκα
[2, 21]	ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, γεννηθέντα	δὲ	μονογενῆ, μόνον ἐκ μόνου τοῦ
[2, 30]	μὲν εἴς τινα πύργον· τὸ	δὲ	μυρίον πλῆθος ἰδών, ἄλλην μὲν
[2, 23]	μὲν τὰ τῶν πατέρων, τὰ	δὲ	νεώτερα ἐν τῇ Ἀριμήνῳ κατὰ
[2, 26]	συνδραμεῖν παρεγγυήσας τὴν σύνοδον. Τὴν	δὲ	Νίκαιαν αὐτὸς Εὐδόξιος ἀφορίσαι τῷ
[2, 14]	τῆς Ἀρείου πίστεως εἶναι. Ὡς	δὲ	νικώσας αὐτὰς ἔβλεπε, γυμνώσας λοιπὸν
[2, 8]	ἐκ διαβολῆς αὐτῶν ἀποθανεῖν. Ἄλλοι	δὲ	ξιφῶν πληγὰς ἐπεδείκνυντο, ἄλλοι λιμὸν
[2, 12]	ἀπέπεμψεν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν. Ἐτεθνήκει	δὲ	ὁ Γρηγόριος, ὑπ´ αὐτῶν ἐκείνων
[2, 32]	Εὐσεβίου τοῦ ἐπισκόπου Σαμοσάτων. Εὐσέβιος	δὲ	ὁ θαυμάσιος, οὗ καὶ πρόσθεν
[2, 19]	δοκεῖν ἕτερόν〉 τι γράφειν. Ἦν	δὲ	ὁ καιρὸς βραχὺς ὁ καὶ
[2, 19]	καὶ τῶν ἐγκλημάτων συγγνώμη (ἦν	δὲ	ὁ καιρὸς καθ´ ὃν ταῦτα
[2, 10]	τοῦτον μικρὸν ὕστερον διηγήσομαι. Τότε	δὲ	ὁ Κωνστάντιος, τὰ κατὰ τῶν
[2, 23]	τῆς αὐτῆς συνόδου. Καὶ Ἀθανάσιος	δὲ	ὁ μέγας ἐν τῇ πρὸς
[2, 8]	τὴν τούτου ἔγραψεν. Καὶ Ἀσκληπᾶς	δὲ	ὁ συλλειτουργὸς προσήνεγκεν ὑπομνήματα γεγενημένα
[2, 27]	δεδιξάμενος τῆς διακονίας ἐγύμνωσε, Γεώργιος	δὲ	ὁ τῆς Ἀλεξανδρέων ἐπίβουλος συνεργὸν
[2, 13]	βίου τὸ τέρμα κατείληφεν. Κωνστάντιον	δὲ	οἱ ἄγοντες οὗπερ ἐβούλοντο ἀνέμνησαν
[2, 27]	θυμὸν θεασάμενοι, δυσχεραίνοντες μέν, ἀπεκήρυξαν	δὲ	ὅμως ἅπερ ὁ Σιλβανὸς αὐτοῖς
[2, 9]	Χριστὸν εἰς ἐπικουρίαν ἐκάλει. Ὁ	δὲ	Ὄναγρος (οὕτω γὰρ ὁ τοῦ
[2, 21]	τινα πόλιν τῆς Θρᾴκης (Νίκη	δὲ	ὄνομα ταύτῃ) καὶ πείθουσι, τοὺς
[2, 21]	κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς. Τὸ	δὲ	ὄνομα τῆς οὐσίας, ὅπερ ἁπλούστερον
[2, 30]	μέσην διατέμνει τὴν πόλιν (Μυγδόνιος	δὲ	ὄνομα τούτῳ) πόρρωθεν ἐπισχών, καὶ
[2, 24]	ἐκείνοις τὸν θεὸν ἀνυμνοῦντες. Ταῦτα	δὲ	ὁρῶν ὁ Λεόντιος κωλύειν μὲν
[2, 8]	ἑαυτοῦ δῶρον, ὃν ἠλευθέρωσεν. Πιστεύομεν	δὲ	ὅτι εὐθέτῳ καιρῷ καὶ ὡρισμένῳ
[2, 8]	ἀρχὴν οὐκ ἔχει λόγος, θεὸς	δὲ	οὐδέποτε ὑπομένει τέλος. Οὐ λέγομεν
[2, 8]	εἰς πρόσωπον συστῆναι δύνανται. Ἐπειδὴ	δὲ	οὐκ ἀπήντησαν, νομίζομεν λοιπὸν μηδένα
[2, 26]	κατ´ αὐτὸν ἐξετάσειν ὑπόθεσιν. Ἐπειδὴ	δὲ	οὐκ εἶξε, καταλιπὼν μὲν αὐτοὺς
[2, 22]	τοὺς δὲ Δυτικοὺς καυχᾶσθαι· πιστεύομεν	δὲ	οὐκ εἰς μακρὰν τοὺς ἄλλα
[2, 30]	τοῦ τείχους ὡς μηχανήν. Τὸ	δὲ	οὐκ ἤνεγκε σφοδροτάτην οὖσαν τὴν
[2, 30]	Τότε Ἐφραὶμ ὁ θαυμάσιος (συγγραφεὺς	δὲ	οὗτος ἄριστος παρὰ Σύροις ἐγένετο)
[2, 25]	τολμηθέντα διὰ γραμμάτων ἐδήλωσαν. ἔτι	δὲ	οὗτος ἐν τῷ πρὸς δυόμενον
[2, 15]	κατὰ τῶν ἁγίων τολμήματα. Ὅσιος	δὲ	οὗτος Κορδούβης ἐπίσκοπος ἦν, καὶ
[2, 27]	κατέστησε τὸν Εὐνόμιον. Καὶ τούτων	δὲ	οὕτως γεγενημένων, ἀποκηρυχθῆναι τὸν Ἀέτιον
[2, 23]	ἐν Ἀριμήνῳ συνόδου διέξεισι· Τούτων	δὲ	οὕτως δεικνυμένων, τίς ἀποδέξεται τοὺς
[2, 16]	Πάντας μὲν κοινῶς ἠδίκησεν, οὐδένα	δὲ	οὕτως ὡς ἐμέ. Ὅστις μὴ
[2, 30]	ἐκλίθη τε καὶ κατέπεσε. Ταὐτὸ	δὲ	πάθος καὶ τὸ ἕτερον τοῦ
[2, 8]	μὲν κατηγόρων τὴν συκοφαντίαν, τῶν	δὲ	πάλαι δικασάντων τὴν ἀδικίαν, καὶ
[2, 15]	ἐσχατιὰς οἰκεῖν κατεκρίθησαν. Καὶ τοῦτο	δὲ	πάλιν Ἀθανάσιος ὁ θαυμάσιος ἐν
[2, 8]	βίαν ἣν ἔπαθον ἀπωδύραντο, οὐδὲν	δὲ	παρ´ αὐτοῖς ὀρθὸν ἔλεγον πράττεσθαι,
[2, 16]	χρείαν γὰρ ἔχουσιν αὐτῶν. ὡς	δὲ	παρ´ αὐτῶν οὐκ ἔλαβεν, Εὐσέβιος
[2, 27]	νῦν μὲν παρὰ τοῦτον νῦν	δὲ	παρ´ ἐκεῖνον διετέλει φοιτῶν τε
[2, 8]	τοῦ συλλειτουργοῦ ἡμῶν Ἀθανασίου, τὰ	δὲ	παρὰ τῶν περὶ Εὐσέβιον γενόμενα
[2, 27]	τε καὶ παρανομίαν ἐξελεγχθῆναι. Ὁ	δὲ	παρὰ τῶν τἀναντία φρονούντων διδασκόμενος
[2, 28]	αὐτοῖς, τὰ μὲν ἀγανακτοῦντες, τὰ	δὲ	παρακαλοῦντες, τὰ δὲ ἐπιτιμῶντες, τὰ
[2, 9]	τις θρασύτητι μὲν συζῶν, τὸν	δὲ	παράνομον ἀσπαζόμενος βίον· ὃς οὐ
[2, 27]	κρίνειν» ὁ βασιλεὺς ἔφη, τὰ	δὲ	πεπραγμένα σὺν ἀκριβείᾳ ζητεῖν ὐκοῦν
[2, 29]	τὴν ἐπισκοπικὴν χειροτονίαν ἐδέξατο. Οἱ	δὲ	περὶ Εὐδόξιον καὶ Ἀκάκιον τοῖς
[2, 8]	μήτε γράφειν πρὸς αὐτούς. Τοὺς	δὲ	περὶ Θεόδωρον τὸν ἀπὸ Ἡρακλείας
[2, 13]	μὲν περιεστηκότων τὸ ἱερατεῖον τῶν	δὲ	περιερχομένων τὴν ἐκκλησίαν, διήλθομεν τοῦ
[2, 27]	λυγιζομένων πριάμενον περιβαλέσθαι μέν, ὀρχούμενον	δὲ	πεσεῖν καὶ συντριβῆναι καὶ θανάτῳ
[2, 8]	μία τοῦ υἱοῦ. Καὶ τοῦτο	δὲ	πιστεύομεν πάντοτε, ἀνάρχως καὶ ἀτελευτήτως
[2, 9]	παρανομίας δικαστὰς ἔσεσθαι προσδοκῶντας. Βοῆς	δὲ	πλείστης γενομένης, συνέδραμον μὲν οἱ
[2, 31]	καὶ τὸ ἐλλεῖπον διέφυγεν. Εὐφημίας	δὲ	πλείστης παρὰ τοῦ πλήθους προσφερομένης
[2, 24]	τοῦ λαοῦ προμηθούμενον ὁμονοίας· ἐπειδὴ	δὲ	πολλὰ καὶ δεινὰ κατὰ τῶν
[2, 29]	διελεγχόμενον τῆς ἱερωσύνης γυμνῶσαι. Ἐπειδὴ	δὲ	πολλάκις ὑπὸ τῶν κατηγόρων ὀχλούμενος
[2, 19]	λαβόντες ἀπέδοσαν τῷ βασιλεῖ, τοὺς	δὲ	πρέσβεις οὐκ εἰσήγαγον, περὶ τὰς
[2, 19]	διὰ τῆς ἐπιστολῆς μηνύσοντας. Τοῖς	δὲ	πρέσβεσι πρό γε πάντων τοῦτο
[2, 8]	διακόνους μὲν εἰς πρεσβυτέριον, ἀπὸ	δὲ	πρεσβυτέρων εἰς ἐπισκοπήν, δι´ οὐδὲν
[2, 19]	ἔννομα καὶ ἀμετακίνητα διαφυλάττειν, τοὺς	δὲ	προειρημένους τῆς ἡμετέρας κοινωνίας ἀποκεχωρίσθαι·
[2, 4]	τῆς ἐκκλησίας τὸν Ἀθανάσιον· ὁ	δὲ	προμαθὼν τὴν ἐπιβουλὴν ὑπεχώρησε καὶ
[2, 19]	ἀφῃρημένων αἱ ἐκκλησίαι διαμένωσιν. ἔτι	δὲ	πρὸς ἅπασι καὶ τοῦτο δεόμεθα,
[2, 4]	πικρῶς διαφθαρεὶς τῶν προβάτων. Ἀθανάσιος	δὲ	πρὸς Κώνσταντα ἀφικόμενος (Κωνσταντῖνος γὰρ
[2, 28]	πρὸς ἀλλήλας τῶν ἐκκλησιῶν, ὁμονοεῖν	δὲ	πρὸς τὴν ἐξενεχθεῖσαν κατ´ αὐτοῦ
[2, 30]	τὸν ποταμὸν γενέσθαι βατόν. Πανστρατιᾷ	δὲ	προσβαλὼν τῇ ὑστεραίᾳ καὶ προσδοκῶν
[2, 30]	ὁ Περσικὸς ἐπολιόρκει στρατός. Ἑβδομήκοντα	δὲ	προσεδρεύσας ἡμέρας, καὶ πολλὰς μὲν
[2, 17]	αὐτὰς καὶ φειδοῦς ἀξιώσῃ. Οὕτω	δὲ	προσελθοῦσαι ἱκέτευον οἰκτεῖραι πόλιν τοσαύτην
[2, 27]	ἐχαλέπηνε μὲν ὁ Κωνστάντιος, σιγῆσαι	δὲ	προσέταξε τὸν Βασίλειον, ὡς ζάλης
[2, 29]	τὸ ὕπουλον, ἐδυσχέραινον μέν, ἀντιλέγειν	δὲ	προφανῶς θρασύτητος ἔργον, οὐκ ἀγχινοίας,
[2, 30]	κύριον τῶν ὅλων ἀντιβολῶν. Τὸν	δὲ	Σαβώρην οὐ μόνον τῆς οἰκοδομίας
[2, 14]	μάστιγας ἀσμένως ὑπέμενον. Καὶ ταῦτα	δὲ	σαφέστερον ὁ τούτων ποιμὴν διηγήσεται.
[2, 25]	ἐκκλησίας πηδάλια, Μάρκελλον διαδεξάμενος, Εὐστάθιος	δὲ	Σεβαστείας ἡγεῖτο, ἣ τῆς Ἀρμενίας
[2, 8]	τῶν ἀρχιερέων ἡ ξυνωρίς, ὁ	δὲ	στρατηγὸς καταγωγὴν ἑτέραν εἰλήφει. ~θʹ
[2, 13]	τινες ἐπαννύχιζον, προσδοκωμένης συνάξεως. Ὁ	δὲ	στρατηλάτης ἐξαίφνης ἐπέστη μετὰ στρατιωτῶν
[2, 26]	αὐτοὺς ὁ Ἀκάκιος ἐξελήλυθεν, Εὐδοξίῳ	δὲ	συγγενόμενος τὸ μὲν ἐγκείμενον ἐξήλασε
[2, 9]	σὺν τοῖς ἄλλοις ἀπέδρα) ἐφρουρεῖτο	δὲ	σὺν ἐκείνοις καὶ ἡ γυνή.
[2, 19]	πᾶν πλῆθος βλασφημιῶν ὑπερβέβηκεν. Ὡς	δὲ	συνεῖδον οὐχὶ τῆς αὐτῆς προαιρέσεως
[2, 29]	μὲν ἀπέστησαν, προδοσίαν κατεγνωκότες, Εὐνομίῳ	δὲ	συνετάχθησαν καὶ τὴν ἐπωνυμίαν ἐξ
[2, 26]	ἐκκλησιαστικῆς οὐκ ἐκώλυσε λειτουργίας. Ἐπειδὴ	δὲ	συνῆλθον εἰς τὴν Σελεύκειαν, ἐκοινώνει
[2, 18]	τῶν ἐκκλησιῶν πεποιηκέναι διαίρεσιν. Ἐπειδὴ	δὲ	συνῆλθον, φενακίσαι μὲν ἐπειράθησαν οἱ
[2, 21]	οἱ δὲ φενακισθέντες συνυπέγραψαν· οἱ	δὲ	συνθέσθαι μὴ βουληθέντες εἰς τὰς
[2, 14]	εἰς τὴν μεγάλην Ὄασιν· τὰ	δὲ	σώματα τῶν τετελευτηκότων οὐδὲ τοῖς
[2, 29]	ἄλλων περιττὸν ἡγοῦμαι μνησθῆναι, μόνα	δὲ	τὰ κατὰ Εὐνόμιον διηγήσομαι. Ἐπειδὴ
[2, 24]	τὸ ὄνομα Ἰσραὴλ ἔτι. ἡμεῖς	δὲ	τὰ λοιπὰ τῆς ἱστορίας συγγράψωμεν.
[2, 27]	καὶ ἀναθεματίζειν ἐκείνους ἐκέλευσεν. Οἱ	δὲ	τὰ μὲν πρῶτα εἰς ἀντιλογίαν
[2, 14]	Καὶ δεινὰ μὲν ταῦτα, δεινότερα	δὲ	τὰ μετὰ ταῦτα τολμήματα. Τῇ
[2, 14]	τὰς μὲν πύλας κλείουσι, περὶ	δὲ	τὰ μνήματα ὡς δαίμονες καθέζονται,
[2, 22]	εἰ μὴ παρέλκον ὑπέλαβον. ἔγραψαν	δὲ	τάδε· Οἱ ἐπίσκοποι οἱ ἐπὶ
[2, 26]	ποιμένος αὐτὴν ἐστερημένην εὑρών, εἰς	δὲ	Ταρσὸν ἀφικόμενος τῷ θαυμασίῳ συνῆν
[2, 21]	γραφαὶ λέγουσι καὶ διδάσκουσι. Πάσας	δὲ	τὰς αἱρέσεις τὰς ἤδη πρότερον
[2, 8]	πνεύματος καὶ εἶναι κεχωρισμένας. Ἡμεῖς	δὲ	ταύτην παρειλήφαμεν καὶ δεδιδάγμεθα, ταύτην
[2, 21]	ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός, ἐρχόμενον	δὲ	τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῆς ἀναστάσεως
[2, 30]	ἐπαρκοῦντος ἐπιγνῶναι τὴν δύναμιν. Εἵπετο	δὲ	τῇ εὐχῇ τῶν σκνιπῶν καὶ
[2, 32]	μὲν τῆς Συρίας ἀπῆρεν, ἐν	δὲ	τῇ Κιλικίᾳ τὸν βίον κατέλυσεν.
[2, 8]	πρωτότοκος δὲ τῷ ἀνθρώπῳ. Διαφέρει	δὲ	τῇ κοινῇ κτίσει, ὅτι καὶ
[2, 6]	τοῦτον οὕτω τῷ θανάτῳ, μᾶλλον	δὲ	τῇ τῶν οὐρανῶν παραπέμψαντες βασιλείᾳ,
[2, 23]	τῶν μὲν τὴν θεοσέβειαν, τούτων	δὲ	τὴν ἀλογίαν. Οἱ ἐν Νικαίᾳ
[2, 24]	λέγειν τολμώντων χαλεπὰς ἀπειλάς. Δεδήλωκε	δὲ	τὴν ἐκείνου γνώμην τὰ πεπραγμένα.
[2, 32]	ἀπηγόρευσεν ἅπερ ἠπείλησε δρᾶσαι. Ἐπειδὴ	δὲ	τὴν ἐπιστολὴν ἀναπτύξας ὁ θεῖος
[2, 25]	Σύρων καὶ Καππαδοκῶν κειμένη, εἰς	δὲ	τὴν Εὐφρατησίαν καλουμένην ἐπαρχίαν τελεῖ.
[2, 9]	ἐκείνοις καὶ ἡ γυνή. Ὑπὸ	δὲ	τὴν ἕω τὸν σὺν αὐτοῖς
[2, 23]	τῆς ὑγιαινούσης πίστεως. Καὶ αὐτὴν	δὲ	τὴν μεγάλην σύνοδον καὶ τὰς
[2, 24]	τοῦ υἱοῦ δοξολογίας τιθέντας, τοὺς	δὲ	τὴν μὲν δι´ οὗ πρόθεσιν
[2, 10]	ἐκ τῆς Ἑσπέρας ἐπανελθεῖν. Ἐγὼ	δὲ	τὴν μέσην ἐπιστολὴν μικρὰν οὖσαν
[2, 25]	κατέλαβε μὲν τὴν Ἀντιόχειαν, ἥρπασε	δὲ	τὴν προεδρίαν, συὸς ἀγρίου δίκην
[2, 7]	ἐν Σαρδικῇ γενομένης συνόδου. Εἰς	δὲ	τὴν Σαρδικὴν πεντήκοντα μὲν καὶ
[2, 3]	εἴα λαβεῖν, καὶ παρ´ αὐτὴν	δὲ	τὴν τελευτὴν παρῆν αὐτῇ τὴν
[2, 17]	τοῦ διηγήματος ἁρμονίαν φυλάττων. Ἐπὶ	δὲ	τὴν τῶν γεγενημένων πάλιν ἐπάνειμι
[2, 8]	Κωνστάντιος τὴν ἐπιστολήν (ἐν Ἀντιοχείᾳ	δὲ	τηνικαῦτα ἐτύγχανεν ὤν) ὑπέσχετο δράσειν
[2, 4]	γὰρ τῷ Ῥώμης ἐπισκόπῳ (Ἰούλιος	δὲ	τηνικαῦτα τὴν ἐκκλησίαν ἐκείνην ἐποίμαινεν)
[2, 24]	κηδεμονίας ἢ χειροτονίας ἀπήλαυσαν, οἱ	δὲ	τῆς Ἀρείου μανίας μετειληχότες καὶ
[2, 24]	πονηροῖς μὲν ἐπιτηδεύμασιν ἐντραφέντα, ἐκ	δὲ	τῆς δυσσεβείας περιφάνειαν κτήσασθαι μηχανώμενον,
[2, 26]	(τοῦτο γὰρ ἐκεῖνος ἐθρύλησεν) Εὐδόξιον	δὲ	τῆς μὲν πόλεως ἐξελαθῆναι, δοῦναι
[2, 8]	ἀθώων ἃ λέγουσι πιστεύηται, τὴν	δὲ	τῆς μοχθηρᾶς αὐτῶν αἱρέσεως ὑπόνοιαν
[2, 30]	παρὰ Ῥωμαίοις εὐσεβούντων θεός. Τὸν	δὲ	τῆς νίκης τρόπον ἐγὼ διηγήσομαι.
[2, 18]	τὸν υἱὸν κατὰ πάντα, τὸ	δὲ	τῆς οὐσίας παραλιπεῖν ὡς ἄγραφον
[2, 23]	μὲν Ἀρειανῆς αἱρέσεως ὄντες, ἀλλότριοι	δὲ	τῆς ὑγιαινούσης πίστεως. Καὶ αὐτὴν
[2, 14]	ἀναθεματίζειν τὴν πίστιν ἠνάγκαζε. Σύνεργον	δὲ	τῆς ὠμότητος εἶχε Σεβαστιανόν τινα
[2, 18]	ἐν Νικαίᾳ συνεληλυθότων πατέρων· Εἰ	δέ	τι τῶν παρ´ ἐκείνων γραφέντων
[2, 4]	εὐθὺς τὴν κλῆσιν δεξάμενος· οἱ	δὲ	τὸ δρᾶμα συντεθεικότες εἰς μὲν
[2, 24]	σιγῇ τὴν δοξολογίαν προσέφερε, μόνον	δὲ	τὸ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν
[2, 27]	δι´ οὗ τὰ πάντα· ἀνόμοιον	δὲ	τὸ ἐξ οὗ τῷ δι´
[2, 24]	ἄλλης αὐτοῦ γέγραφε βιοτῆς· ἐγὼ	δὲ	τὸ κακόηθες αὐτοῦ καὶ πανοῦργον
[2, 6]	πάντα τῷ γεγεννηκότι διδάσκων, κτιστὸν	δὲ	τὸ πνεῦμα προφανῶς ὀνομάζων. Ταῦτα
[2, 31]	ὑποβάθρα τῆς βλασφημίας ἐγίνετο. Πολλὰ	δὲ	τοιαῦτα πολλαχοῦ γῆς ἐνεόχμωσαν. Οἱ
[2, 26]	ἔμελλον οἱ ὕστερον ἀθροιζόμενοι, ἀφορμὴ	δὲ	τοῖς Ἀρείου θιασώταις ἐξαπάτης ἡ
[2, 21]	ἐνετέθη ὑπὸ τῶν πατέρων, ἀγνοούμενον	δὲ	τοῖς λαοῖς σκάνδαλον ἔφερε διὰ
[2, 24]	καὶ διακόνων ἐγκατέλεγε τάγμασι, τοὺς	δὲ	τοῖς παντοδαποῖς εἴδεσι τῆς ἀρετῆς
[2, 26]	ἡγεῖτο, διαδεξάμενος τὸν Εὐσέβιον. Τοῦτον	δὲ	τὸν Ἀκάκιον ἡ ἐν τῇ
[2, 32]	τὴν ἐγκεχειρισμένην ᾤχετο πόλιν· οἱ	δὲ	τὸν ἀνάγραπτον ἔλεγχον ὑφορώμενοι τὸν
[2, 8]	ἃ δι´ αὐτοὺς ἐφόρεσεν, οἱ	δὲ	τὸν ἐκ τῆς διαβολῆς αὐτῶν
[2, 24]	ἱερατικοῖς ἐγκατελέγοντο τάγμασι. Κατ´ ἐκεῖνον	δὲ	τὸν καιρὸν καὶ Ἀέτιος ὁ
[2, 26]	τῆς Ἀσιανῆς παρηγγύησε. Κατὰ τοῦτον	δὲ	τὸν καιρὸν Καισαρείας μὲν τῆς
[2, 31]	τῶν δογμάτων βουλεύσασθαι. Κατ´ ἐκεῖνον	δὲ	τὸν καιρὸν Μελέτιος ὁ θεσπέσιος
[2, 17]	πείσαιεν, αὐτοὺς μὲν καταλείψειν, πρὸς	δὲ	τὸν μέγαν ἐκεῖνον δραμεῖσθαι ποιμένα.
[2, 9]	τοὺς στασιώτας καλέσων ἐξῆλθεν. Συνέβη	δὲ	τὸν μὲν Εὐφρατᾶν (τοῦτο γὰρ
[2, 31]	μὲν θεῖον ἐξελαθέντα Μελέτιον, Εὐζώϊον	δὲ	τὸν τῆς αἱρέσεως προστάτην ἀντ´
[2, 25]	παντοδαπαῖς περιέβαλλε συμφοραῖς. Κατὰ τοῦτον	δὲ	τὸν χρόνον Ἀγκύρας μὲν τῆς
[2, 31]	Μελέτιον αὐτόθι συμβάντων. Κατὰ τοῦτον	δὲ	τὸν χρόνον ὁ Κωνστάντιος ἐν
[2, 8]	τῶν ἐκκλησιῶν αὐτῶν ἐπλημμέλησαν. Οἱ	δὲ	τοσούτῳ φόβῳ τοῦ συνειδότος κατεσχέθησαν
[2, 27]	αἴτιον ταῖς ἐκκλησίαις γιγνόμενον. Παυσαμένου	δὲ	τοῦ Βασιλείου τῆς διαλέξεως, ἐπειδὴ
[2, 27]	πρῶτα εἰς ἀντιλογίαν καθίσταντο· ὕστερον	δὲ	τοῦ βασιλέως τὸν θυμὸν θεασάμενοι,
[2, 24]	δεῖται διὰ τὸ πλῆθος, τῆς	δὲ	τοῦ Δαβὶδ θρηνῳδίας διὰ τὸ
[2, 26]	τὰς οἰκείας ἐκκλησίας ἀνέστρεψαν. Τῆς	δὲ	τοῦ θεοῦ σοφίας ἡγοῦμαι τοῦτο
[2, 4]	εὐφώρατον εἰδότες τὸ ψεῦδος, ἔρημα	δὲ	τοῦ νομέως τὰ πρόβατα θεασάμενοι
[2, 30]	τοῦ ἐπισκόπου ἀποστολικῆς πολιτείας. Σαβώρου	δὲ	τοῦ Περσῶν βασιλέως κατὰ Ῥωμαίων
[2, 30]	τὴν πόλιν οὐκ ἴσχυσεν. Ὕστερον	δὲ	τοῦ ποταμοῦ τὸ ῥεῖθρον ὃς
[2, 24]	ἀρίστους ἐκείνους διακείμενον ἄνδρας) ἐπιεικείᾳ	δὲ	τοὺς λόγους χρωννὺς ἐν ταῖς
[2, 30]	Κωνστάντιος, ἀγείρας τὴν στρατιάν. Ἐξήλασε	δὲ	τοὺς πολεμίους οὐχ ὁ τῶν
[2, 9]	συνέβαινεν, εἴσω γενέσθαι προσέταξεν, αὐτὸς	δὲ	τοὺς στασιώτας καλέσων ἐξῆλθεν. Συνέβη
[2, 23]	ἑκάστης αὐτοὶ κατήγοροι γινόμενοι. Πάσχουσι	δὲ	τοῦτο, οἷον καὶ οἱ τότε
[2, 23]	οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (γέγραπται	δὲ	τοῦτο παρὰ τῷ προφήτῃ Ἱερεμίᾳ)
[2, 14]	λανθάνειν τὴν τοσαύτην ὠμότητα. Πράττουσι	δὲ	τοῦτο πεπλανημένοι τῇ διανοίᾳ οἱ
[2, 28]	τὸ ἄχρηστον καὶ ἀνωφελές. Προστίθεμεν	δὲ	τούτοις καὶ ἀναθεματίζεσθαι αὐτὸν ἐπιμείναντα
[2, 29]	τελοῦντας τῆς ἀληθείας μεταλαχεῖν. Ὁ	δὲ	τούτοις καὶ τοῖς τοιούτοις ὑπαχθεὶς
[2, 23]	καὶ βίαν συντεθέντα προκρίνοντας; τίς	δὲ	τούτοις συνελθεῖν ἐθελήσει, ἀνθρώποις μηδὲ
[2, 20]	ἰδίας προθέσεως ἀναχωρήσαντας, καὶ νῦν	δὲ	τούτοις τοῖς γράμμασι τὴν σὴν
[2, 31]	τὴν αἱρετικὴν ἐξήμεσε δυσοσμίαν· μετὰ	δὲ	τοῦτον Ἀκάκιος ὁ Καισαρείας μέσην
[2, 8]	ἐν τοῖς ζῶσιν ἐξετάζεται. Ἀπὸ	δὲ	τούτου καὶ τὰ περὶ τῶν
[2, 4]	αὐτοῖς ἀντὶ ποιμένος ἐπέστησαν· Γρηγόριος	δὲ	τούτῳ ὄνομα ἦν. ἓξ δὲ
[2, 8]	δὲ αὐτοῖς καὶ στρατηγὸν (Σαλιανὸς	δὲ	τούτῳ ὄνομα ἦν) ὃς εὐσεβείᾳ
[2, 8]	τὴν εὐσεβῆ διαφθείρωσι πίστιν. Εἰσὶ	δὲ	τούτων μετὰ τοὺς περὶ Εὐσέβιον
[2, 9]	δογμάτων παντοδαπαῖς περιέβαλλε συμφοραῖς. Ἡγεῖτο	δὲ	τούτων νέος τις θρασύτητι μὲν
[2, 3]	ἐπίκηρον ταύτην βασιλείαν διένειμεν (οὐδεὶς	δὲ	τούτων τελευτῶντι παρῆν) τούτῳ μόνῳ
[2, 8]	ἐν τῷ πατρί· τὸ πρωτότοκος	δὲ	τῷ ἀνθρώπῳ. Διαφέρει δὲ τῇ
[2, 18]	μὲν ταῦτα λέγοντας ἀπεκήρυξαν, αὐτοὶ	δὲ	τῷ βασιλεῖ τὴν οἰκείαν γνώμην
[2, 29]	συλλόγοις τὴν βλασφημίαν ἐγύμνωσεν. Ἐκεῖνοι	δὲ	τῷ ζήλῳ τὰς ψυχὰς παραθήξαντες
[2, 32]	μὲν ἀπήγγειλε τῷ πεπομφότι· ὁ	δὲ	τῷ θυμῷ ζέσας ἐπέστειλεν αὐτῷ
[2, 4]	Ἀθανασίου συντεθείσας συκοφαντίας ἐξέπεμψαν. Ὁ	δὲ	τῷ τῆς ἐκκλησίας ἑπόμενος νόμῳ,
[2, 31]	τοιαῦτα πολλαχοῦ γῆς ἐνεόχμωσαν. Οἱ	δὲ	τῶν ἀποστολικῶν ἀντεχόμενοι δογμάτων, τοῦ
[2, 24]	μὲν ἀσκητικὴν ἀσπαζόμενοι πολιτείαν, προφανῶς	δὲ	τῶν ἀποστολικῶν ὑπερμαχοῦντες δογμάτων, ἄντικρυς
[2, 22]	Ἰλλυρίους παρ´ ἐκείνων γραφέντα. Ἐξῆρχε	δὲ	τῶν γεγραφότων Δάμασος, τῆς μὲν
[2, 8]	ἦσαν συλλειτουργοί· συγγενεῖς καὶ φίλοι	δὲ	τῶν δι´ αὐτοὺς ἀποθανόντων παρεγένοντο·
[2, 17]	εἰς τὴν Ῥώμην ἀφίκετο· αἱ	δὲ	τῶν ἐν τέλει καὶ ἀξιωμάτων
[2, 9]	τῷ ἐνδοτέρῳ θαλάμῳ κατέμενεν. Εἴσω	δὲ	τῶν θυρῶν τῆς χαμαιτύπης γενομένης,
[2, 27]	δυνατῶς καὶ ἀληθῶς εἰρήκει, ἐπείθετο	δὲ	τῶν παρόντων οὐδείς, ἀλλὰ βοή
[2, 27]	ἐπανελθὼν ἐν ταύτῃ διέτριβε. Πολλὰ	δὲ	τῶν συνεληλυθότων ἐπὶ τοῦ βασιλέως
[2, 8]	καὶ σοφίαν καὶ δύναμιν. Ἀληθῆ	δὲ	υἱὸν παραδιδόαμεν, ἀλλ´ οὐχ ὥσπερ
[2, 8]	σὺν Μελιτίῳ ποτὲ γενόμενοι, ὕστερον	δὲ	ὑπὸ τοῦ μακαρίου Ἀλεξάνδρου τοῦ
[2, 5]	τῶν ἐναντίων ὀρρωδήσας ἐπιβουλάς. Μικρὸν	δὲ	ὕστερον τὴν κουφοτάτην τοῦ βασιλέως
[2, 21]	οὖν οἱ μὲν δείσαντες οἱ	δὲ	φενακισθέντες συνυπέγραψαν· οἱ δὲ συνθέσθαι
[2, 30]	ὦτα καὶ τὰς ῥῖνας. Οἱ	δὲ	φέρειν οὐ δυνάμενοι τῶν ζωϋφίων
[2, 17]	μὲν Λιβέριος ὁ θεσπέσιος, ὁ	δὲ	Φίλιξ ὑποχωρήσας ἑτέραν ᾤκησε πόλιν.
[2, 29]	τὴν Ἀρείου βλασφημίαν ἐπηύξησεν. Ὅτι	δὲ	φιλοτιμίας πάθει δουλεύων ἴδιον συνεστήσατο
[2, 8]	δικασάντων παρανομίας καὶ δυσμενείας. Προστέθεικε	δέ,	ὡς, εἰ μὴ πεισθείη καὶ
[2, 19]	τὴν συγγραφεῖσαν πίστιν ἐκτεθεικότα, ἐπειδὴ	δὲ	ὡς ἐξ ἀνθρώπων ἐγένετο βαπτισθεὶς
[2, 0]	Β ΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.	Τάδε	ἔνεστιν ἐν τῷ β τόμῳ
[2, 22]	μὴ παρέλκον ὑπέλαβον. ἔγραψαν δὲ	τάδε·	Οἱ ἐπίσκοποι οἱ ἐπὶ τῆς
[2, 1]	ἐβασίλευε Γαλατίας) τῇ Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ	τάδε	τὰ γράμματα· ~βʹ Ἐπιστολὴ τοῦ
[2, 9]	καταβοῶντες ἔλεγον μὴ δεῖσθαι δίκης	μηδὲ	βασάνου τὰ τούτου παρανομήματα. Ὁ
[2, 14]	καὶ ταῦτα ἐντέθεικε· Διὰ τοῦτο	μηδὲ	γινέσθω τις ὑμῶν περίλυπος, εἰ
[2, 8]	κοινωνίαν τινὰ πρὸς αὐτοὺς ἔχειν	μηδὲ	δέχεσθαί τινα παρ´ αὐτῶν γράμματα
[2, 8]	μηδὲ υἱὸν χωρὶς πατρὸς γεγενῆσθαι	μηδὲ	εἶναι δύνασθαι ὅ ἐστι λόγος
[2, 8]	συκοφαντία αὐτῶν δείκνυται, ὅμως ἵνα	μηδὲ	ἐκ τῆς φυγῆς πρόφασίν τινα
[2, 8]	Κυντιανὸν τὸν ἐν Γάζῃ, τούτους	μηδὲ	ἐπισκόπους ὀνομάζειν μηδὲ Χριστιανοὺς μηδὲ
[2, 8]	αὐτοὺς ἐπισκόπους μὴ εἶναι, ἀλλὰ	μηδὲ	κοινωνίας μετὰ τῶν πιστῶν αὐτοὺς
[2, 8]	μηδὲ ἐπισκόπους ὀνομάζειν μηδὲ Χριστιανοὺς	μηδὲ	ὅλως κοινωνίαν τινὰ πρὸς αὐτοὺς
[2, 23]	Νικαίᾳ παρὰ τῶν πατέρων ὁμολογηθέντων	μηδὲ	ὀνομάζειν ἄλλην σύνοδον παρ´ ἐκείνην.
[2, 8]	μόνη τοῦ πατρὸς ὁμολογουμένη, καὶ	μηδέ	ποτε πατέρα χωρὶς υἱοῦ μηδὲ
[2, 8]	ἢ λειτουργόν. Καὶ ὅμως τὸν	μηδὲ	πρεσβύτερον τυγχάνοντα νῦν ὡς ἐπίσκοπον
[2, 8]	Ἰσχύρᾳ δεδώκασιν ἐπισκόπου ὄνομα, τῷ	μηδὲ	πρεσβυτέρῳ τυγχάνοντι. Ἀπαντήσαντες γὰρ δύο
[2, 8]	καὶ σὺν Ἀθανασίῳ ὄντες ἐμαρτύρησαν	μηδὲ	πώποτε τοῦτον πρεσβύτερον Μελιτίου γεγενῆσθαι,
[2, 23]	δὲ τούτοις συνελθεῖν ἐθελήσει, ἀνθρώποις	μηδὲ	τὰ ἑαυτῶν ἀποδεχομένοις; οἱ γὰρ
[2, 8]	κατεπανέστησαν κατὰ τῆς πίστεως ὡς	μηδὲ	τὴν ἀκοὴν τῶν θεοφιλεστάτων βασιλέων
[2, 8]	ἑνὶ οἴκῳ πάντες μεῖναι ἐσπούδασαν,	μηδὲ	τὸ βραχύτατον ἰδιάζειν αὐτοῖς ἐπιτρέψαντες.
[2, 8]	μηδέ ποτε πατέρα χωρὶς υἱοῦ	μηδὲ	υἱὸν χωρὶς πατρὸς γεγενῆσθαι μηδὲ
[2, 15]	μὴ συνέθεντο τῇ Ἀρειανῇ αἱρέσει	μηδὲ	ὑπέγραψαν αὐτοῖς καθ´ ἡμῶν ἐν
[2, 8]	τὸν συλλειτουργὸν ἡμῶν ἱκανῶς διεβεβαιοῦντο	μηδὲ	ὑπόνοιαν ὅλως τοιαύτην γεγενῆσθαι. Ἄλλως
[2, 8]	Γάζῃ, τούτους μηδὲ ἐπισκόπους ὀνομάζειν	μηδὲ	Χριστιανοὺς μηδὲ ὅλως κοινωνίαν τινὰ
[2, 3]	καὶ καλάμοις ὑπ´ ἀνέμων ἐναντίων	τῇδε	κἀκεῖσε κλινομένοις προσεοικυῖαν, ἐθάρρησε τὸν
[2, 31]	γε τὸν εὔριπον ἐκεῖνον καὶ	τῇδε	κἀκεῖσε ῥᾳδίως φερόμενον καὶ παρεσκεύασαν
[2, 29]	τὴν ἀλήθειαν καὶ μὴ περιιδεῖν	τῇδε	κἀκεῖσε ταῖς διαφόροις περιφερομένους διδασκαλίαις.
[2, 30]	ἀλλὰ καὶ ἑτέρα ὄψις ἐξεδειμάτωσεν.	Εἶδε	γὰρ ἐφεστῶτα τῷ περιβόλῳ τινὰ
[2, 12]	Οὕτως αὐτὸν ἐπανελθόντα εὐμενῶς τε	εἶδε	καὶ τὴν Ἀλεξανδρέων ἀπολαβεῖν ἐκκλησίαν
[2, 30]	ἵνα τὸ ῥεῦμα συνέχωσιν, ὡς	εἶδε	πάμπολυ γενόμενον καὶ λοιπὸν ὑπερκλύζον
[2, 27]	τοῦτον μηνύοντες. Ἐγὼ δὲ καὶ	τήνδε	τὴν ἐπιστολὴν ἐνθήσω τῇ συγγραφῇ,
[2, 21]	πίστεως παρ´ ἐκείνων γραφεῖσα. Μετὰ	τήνδε	τὴν ἐπιστολὴν τὸν βασιλέως θυμὸν
[2, 8]	ἀγάπῃ ἓν εἶναι δυνηθῶσιν. Ἐκ	τῶνδε	τῶν γραμμάτων ἔστι μαθεῖν τῶν
[2, 22]	κατ´ Ἀρίμηνον συνόδου. Ὅτι μέντοι	τῆσδε	τῆς ἐκθέσεως ἅπαντες κατηγοροῦσιν οἱ
[2, 25]	τὴν Εὐφρατησίαν καλουμένην ἐπαρχίαν τελεῖ.	Τῆσδε	τῆς ἐκκλησίας προστατεύων Εὐδόξιος, εἶτα
[2, 8]	Ἐπεὶ οὖν οὐκ ἔδει παρασιωπῆσαι	οὐδὲ	ἀνεκδικήτους ἐᾶσαι τὰς συκοφαντίας, τὰ
[2, 25]	λυμαινόμενος τὸν ἀμπελῶνα τὸν θεῖον.	Οὐδὲ	γὰρ Λεοντίῳ παραπλησίως τὴν κακοήθειαν
[2, 24]	πλεῖστον τῶν ὀρθῶν ὑπερεμάχει δογμάτων.	Οὐδὲ	γὰρ οἱ τὰς διδασκαλίας προσφέροντες
[2, 16]	ἐξενεχθήσεται ἡ κατ´ αὐτοῦ ψῆφος.	Οὐδὲ	γὰρ οἷόν τε καταψηφίσασθαι ἀνδρὸς
[2, 22]	ἐν Νικαίᾳ ἀρεσάσῃ ἐναντίον εἶναι.	Οὐδὲ	γὰρ πρόκριμά τι ἠδυνήθη γενέσθαι
[2, 21]	ὡς τὴν Ἀρείου συμμορίαν διελέγχουσαν.	Οὐδὲ	γὰρ ταύτης οἱ νῦν δυσσεβοῦντες
[2, 8]	κρίσιν ἐλθεῖν. Καὶ οὐχ ἅπαξ	οὐδὲ	δεύτερον ἀλλὰ καὶ πολλάκις κληθέντες,
[2, 8]	οὐδέ ποτε τοῦ εἶναι ἤρξατο	οὐδὲ	ἐκλείπειν δύναται. Πιστεύομεν καὶ παραλαμβάνομεν
[2, 7]	ἐν τοῖς θείοις δόγμασιν ὑγίειαν,	οὐδὲ	κληθέντες εἰσῆλθον εἰς τὸ συνέδριον
[2, 16]	Βασιλεῦ, οὐ πίστεως ἕνεκεν σήμερον	οὐδὲ	κριμάτων ἐκκλησιαστικῶν ἀντιποιούμενος Λιβέριος τὸν
[2, 8]	ἢ σοφία ἢ δύναμις ἦν	οὐδὲ	μονογενὴς ἦν. ὥσπερ» φησίν ἐγὼ
[2, 15]	τῆς ἐκείνου τυραννίδος στρατεύων. Ἀλλ´	οὐδὲ	ὁ χαλεπὸς οὗτος πόλεμος τὸν
[2, 6]	αἱρέσεως προστάτης γεγένηται· ὁμοούσιον μὲν	οὐδὲ	οὗτος τῷ πατρὶ τὸν υἱὸν
[2, 8]	λέγομεν τὸν πατέρα υἱὸν εἶναι	οὐδὲ	πάλιν τὸν υἱὸν πατέρα εἶναι·
[2, 28]	περὶ τοῦ Ἀετίου οὐκ ἐδυσωποῦντο	οὐδὲ	παρεκαλοῦντο συμψηφίσασθαι πᾶσιν ἡμῖν περὶ
[2, 16]	ἀνοσίου ἐκείνου. Λιβέριος εἶπεν· Βασιλεῦ,	οὐδέ	ποτε ἠκούσαμεν, μὴ παρόντος τοῦ
[2, 16]	οἱ ἐπίσκοποι τῆς οἰκουμένης. Λιβέριος·	Οὐδέ	ποτε κατὰ πρόσωπον κέκριται ὁ
[2, 8]	βασιλείαν, ὅτι ὃ πάντοτε ἔστιν	οὐδέ	ποτε τοῦ εἶναι ἤρξατο οὐδὲ
[2, 28]	οὐ συνεψηφίσαντο ταῖς ἡμετέραις γνώμαις	οὐδὲ	συνυπογράψαι ταῖς περὶ αὐτοῦ ψήφοις
[2, 2]	καθολικῆς ἐκκλησίας πόλεως τῶν Ἀλεξανδρέων.	Οὐδὲ	τὴν τῆς ὑμετέρας ἱερᾶς ἐννοίας
[2, 8]	μίαν πατρὸς καὶ υἱοῦ θεότητα.	Οὐδέ	τις ἀρνεῖταί ποτε τὸν πατέρα
[2, 8]	ὅμως αὐτοὶ οὐκ ἦσαν πνεῦμα,	οὐδέ	τις αὐτῶν ἢ λόγος ἢ
[2, 16]	Οὐδὲν δέ μοι τοιοῦτον κατόρθωμα,	οὐδὲ	τὸ κατὰ Μαγνέντιον καὶ Σιλβανόν,
[2, 14]	τὰ δὲ σώματα τῶν τετελευτηκότων	οὐδὲ	τοῖς ἰδίοις κατὰ τὴν ἀρχὴν
[2, 16]	ἀπωλείᾳ τοῦ μειζοτέρου μου ἀδελφοῦ,	οὐδὲ	τὸν μακαρίτην Κώνσταντα ἐπαύσατο παροξύνων
[2, 19]	ὁμολογητὰς καὶ μάρτυρας τοὺς καὶ	τοῦδε	τοῦ δόγματος συγγραφεῖς τε καὶ
[2, 15]	ὁ θεῖος οὗτος ἀνὴρ ἐν	τῷδε	διηγήσατο τῷ συγγράμματι. Τίνα γάρ
[2, 14]	στήσας παρθένους παρὰ τὸ πῦρ,	ἠνάγκαζε	λέγειν ἑαυτὰς τῆς Ἀρείου πίστεως
[2, 14]	τῶν πατέρων ἀναθεματίζειν τὴν πίστιν	ἠνάγκαζε.	Σύνεργον δὲ τῆς ὠμότητος εἶχε
[2, 31]	τὸν Λὼτ ἀνεμνήσθησαν εἰρημένων σώζων	σῶζε	τὴν σεαυτοῦ ψυχήν» πρὸς δὲ
[2, 16]	δαπάνας. Λιβέριος εἶπε τῷ προσκομίσαντι·	Ἀπελθε,	δὸς αὐτὰ τῷ βασιλεῖ· χρείαν
[2, 16]	ὡς καταδίκῳ ἐλεημοσύνην μοι προσφέρεις;	ἄπελθε,	πρῶτον γενοῦ Χριστιανός Καὶ μετὰ
[2, 19]	ἡ διδασκαλία καὶ τὸ φρόνημα	διῆλθέ	τε καὶ ἐκηρύχθη εἰς πάσας
[2, 14]	ἁγίαν Πεντηκοστὴν ὁ λαὸς νηστεύσας	ἐξῆλθε	περὶ τὸ κοιμητήριον εὔξασθαι, διὰ
[2, 8]	συμφωνία Χριστῷ πρὸς Βελίαρ» Καὶ	φυλάξασθε,	ἀδελφοὶ ἀγαπητοί, μήτε γράφειν πρὸς
[2, 2]	ὅσης παρ´ ἐμοῦ αἰδοῦς τετύχηκε	γνώσεσθε.	Οὐ γὰρ θαυμαστὸν εἴ τι
[2, 22]	τῆς ὑμετέρας ἀγάπης εὐφράνατε ἡμᾶς.	ἔρρωσθε,	ἀδελφοὶ τιμιώτατοι. ~κγʹ Ἀθανασίου ἐπισκόπου
[2, 26]	δὲ Κύριλλος τὴν μὲν Ἀντιόχειαν	παρελήλυθε	ποιμένος αὐτὴν ἐστερημένην εὑρών, εἰς
[2, 9]	εὐσεβούντων ἐκέχρητο) μετὰ τοῦ στίφους	εἰσελήλυθε,	παρανόμους ἀποκαλῶν τοὺς παρανομίας δικαστὰς
[2, 15]	δρῶντι ὑπισχνουμένου ὅτι μάλιστα πλεῖστον.	~ιεʹ	Περὶ τῆς ἐν Μεδιολάνῳ γενομένης
[2, 23]	ὀνομάζοντας; ἢ τίς οὐκ ἂν	μισήσειε	τοὺς ἀθετοῦντας μὲν τὰ τῶν
[2, 25]	τὰ λοιπὰ τῆς ἱστορίας συγγράψωμεν.	~κεʹ	Περὶ τῆς Εὐδοξίου τοῦ Γερμανικέως
[2, 30]	ὡς μηχανήν. Τὸ δὲ οὐκ	ἤνεγκε	σφοδροτάτην οὖσαν τὴν προσβολήν, ἀλλ´
[2, 31]	ὁ Καισαρείας μέσην τινὰ διδασκαλίαν	προσήνεγκε,	πλεῖστον μὲν ὅσον τῆς ἐκείνων
[2, 8]	τῷ θεῶ ἀνέστη, ὅντινα καὶ	προσήνεγκε	τῷ πατρὶ ἑαυτοῦ δῶρον, ὃν
[2, 26]	τῆς πόλεως ὁ σεισμὸς ἐκεῖνος	κατήνεγκε	καὶ τῶν οἰκητόρων τοὺς πλείστους
[2, 9]	πάρεισι τοῦ δράματος οἱ συνίστορες,	ἧκε	παρὰ τὴν αὔλιον θύραν τῆς
[2, 14]	Γεώργιος ηὔξησεν ἃ παρ´ αὐτῶν	μεμάθηκε	κακά. Μετὰ γὰρ τὰ ἕβδομα
[2, 26]	ἐγκείμενον ἐξήλασε δέος, θάρσος δὲ	ἐνέθηκε	συνήγορος αὐτοῦ καὶ συναγωνιστὴς ὑποσχόμενος
[2, 17]	εὐσεβείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ κοσμουμένας βοὰς	ἐπανῆκε	μὲν Λιβέριος ὁ θεσπέσιος, ὁ
[2, 6]	αἱρέσεως. Τοιαύτας μιαιφονίας ἡ Ἀρείου	βεβλάστηκε	βλασφημία. Τῇ γὰρ κατὰ τοῦ
[2, 22]	τῶν ἐν Ἀριμήνῳ συναχθέντων, ὁπότε	συνέστηκε	μήτε τὸν Ῥωμαίων ἐπίσκοπον, οὗ
[2, 30]	λοιπὸν ὑπερκλύζον τὸ χῶμα, ἐξαπινέως	ἀφῆκε	κατὰ τοῦ τείχους ὡς μηχανήν.
[2, 31]	ἕνα καταλιπών, τὴν ἀξιέπαινον ἐκείνην	ἀφῆκε	φωνήν· Τρία τὰ νοούμενα, ὡς
[2, 2]	προσόψεως, ὅσης παρ´ ἐμοῦ αἰδοῦς	τετύχηκε	γνώσεσθε. Οὐ γὰρ θαυμαστὸν εἴ
[2, 14]	ἐκεῖνα ὑπέμειναν γράφων, καὶ ταῦτα	ἐντέθεικε·	Διὰ τοῦτο μηδὲ γινέσθω τις
[2, 27]	πεποίηκεν ἃ κατὰ τοῦ Κυρίλλου	συντέθεικε.	Τὴν γὰρ ἱερὰν στολήν, ἣν
[2, 8]	πάλαι δικασάντων παρανομίας καὶ δυσμενείας.	Προστέθεικε	δέ, ὡς, εἰ μὴ πεισθείη
[2, 31]	ποδὸς ὁ δεσπότης ἐνομοθέτησε καὶ	προστέθεικε·	συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται
[2, 28]	μανιώδη κατηγοροῦντος τοῦ προειρημένου Ἀετίου.	ἔφασκε	γὰρ αὐτὸν θρασυτέρᾳ τόλμῃ προπηδῶντα
[2, 26]	(πεντήκοντα δὲ ἦσαν καὶ ἑκατόν)	ἔφασκε	δὲ μὴ πρότερον αὐτοῖς κοινωνήσειν
[2, 26]	ἤδη γεγενημένα, σεισμῷ τινι παραδόξῳ	κεκώλυκε	τὸ συνέδριον· τὰ γὰρ πλεῖστα
[2, 3]	οὗτος τῷ Κωνσταντίῳ γενόμενος γνώριμος	(ἀπέδωκε	γὰρ τὰς διαθήκας ὡς προσετάχθη)
[2, 3]	μετὰ ταῦτα πεπλήρωκε τὴν ὑπόσχεσιν·	μετέδωκε	γὰρ αὐτῷ παρρησίας ὅτι μάλιστα
[2, 19]	τοὺς σοὺς χρόνους τῆς βασιλείας	μετέδωκε	διὰ τοῦ δεσπότου ἡμῶν Ἰησοῦ
[2, 24]	υἱὸν λέγειν τολμώντων χαλεπὰς ἀπειλάς.	Δεδήλωκε	δὲ τὴν ἐκείνου γνώμην τὰ
[2, 3]	ποιήσειν ὑπέσχετο καὶ μετὰ ταῦτα	πεπλήρωκε	τὴν ὑπόσχεσιν· μετέδωκε γὰρ αὐτῷ
[2, 31]	σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὸν καὶ	βάλε	ἀπὸ σοῦ» Ταὐτὰ δὲ καὶ
[2, 32]	ταὐτὸν γένοιντο« Ταῦτα ὁ μὲν	ἀπήγγειλε	τῷ πεπομφότι· ὁ δὲ τῷ
[2, 8]	δράσειν ἅπερ ὁ τῶν ὠδίνων	ἐπήγγειλε	κοινωνός. Ἀλλ´ ἐπὶ τούτοις ἀλγήσαντες
[2, 26]	Ἀκάκιος μικράς τινας εὑρὼν ἀφορμὰς	καθεῖλε	τὸν Κύριλλον καὶ τῶν Ἱεροσολύμων
[2, 8]	ἡμῖν ἓν ὦσιν» Ἀλλ´ ἀκριβῶς	διέστειλε	ἡ θεία φωνή· ἐν ἡμῖν
[2, 32]	Καὶ δῆτα πεισθεὶς ὁ βασιλεὺς	ἀπέστειλέ	τινα τοὺς κατὰ τὴν πορείαν
[2, 8]	τὸν ἀδελφὸν μετὰ γραμμάτων ἀπέστειλεν·	συναπέστειλε	δὲ αὐτοῖς καὶ στρατηγὸν (Σαλιανὸς
[2, 4]	διήγειρεν. Παραυτίκα γὰρ τούτων ἀκούσας	ἐπέστειλε	τῷ ἀδελφῷ, παραινῶν τῆς πατρῴας
[2, 8]	πρέπουσαν βασιλεῖ. Πρῶτον μὲν γὰρ	ἐπέστειλε	τῷ ἀδελφῷ τοῖς ἐπισκόποις τὰς
[2, 26]	ἐκκλησίας. Τοῦτο μαθὼν ὁ Ἀκάκιος	ἐπέστειλε	τῷ Σιλβανῷ καὶ τὴν καθαίρεσιν
[2, 9]	τῶν ὀρθῶν ἀντεχομένους δογμάτων παντοδαπαῖς	περιέβαλλε	συμφοραῖς. Ἡγεῖτο δὲ τούτων νέος
[2, 25]	καὶ τοὺς ἀντιλέγειν τολμῶντας παντοδαπαῖς	περιέβαλλε	συμφοραῖς. Κατὰ τοῦτον δὲ τὸν
[2, 31]	λέγειν ἠδύναντο τὸ Κύριος ἔκτισέ	με	ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς ἔργα
[2, 16]	λογισμόν· ὅθεν ὅπου βούλει ἀπόστειλόν	με.	Ὁ βασιλεύς, μετὰ δύο ἡμέρας
[2, 8]	φησίν· Ἡ πάντων τεχνῖτις ἐδίδαξέ	με	σοφία» καὶ πάντα δι´ αὐτοῦ
[2, 24]	ἐν Ἀντιοχείᾳ πρῶτον ἀρξάμενον πάντοσε	διέδραμε	καὶ κατέλαβε τῆς οἰκουμένης τὰ
[2, 15]	ὁμολογητοῦ ἀληθῶς Ὁσίου περιττόν ἐστιν	ἐμὲ	καὶ λέγειν· ἴσως γὰρ ἐγνώσθη
[2, 13]	τοὺς πάντας, βέλτιον εἶναι λέγων	ἐμὲ	κινδυνεύειν ἢ βλαβῆναί τινας ἐξ
[2, 16]	λύεις; Λιβέριος· Οὐ διὰ τὸ	ἐμὲ	μόνον εἶναι ὁ τῆς πίστεως
[2, 16]	ἠδίκησεν, οὐδένα δὲ οὕτως ὡς	ἐμέ.	Ὅστις μὴ ἀρκεσθεὶς ἐπὶ τῇ
[2, 2]	κίνδυνον τῆς ἱερᾶς αὐτοῦ κεφαλῆς	ἐπέμενε,	μὴ ἄρα διὰ τῆς τῶν
[2, 8]	τοῦ ἀδελφοῦ τὴν εὐκολίαν ὁρῶν,	ἐχαλέπηνε	δὲ κατὰ τῶν ταῦτα τετυρευκότων
[2, 27]	Ἀκάκιον ἐγίνετο καὶ ὁ βασιλεὺς	ἐχαλέπηνε	καὶ τῶν ἐκκλησιῶν ἐξελάσειν ἠπείλησεν.
[2, 27]	ὡς τοῖς ἀποστολικοῖς ἐπιβουλεύοντα δόγμασιν,	ἐχαλέπηνε	μὲν ὁ Κωνστάντιος, σιγῆσαι δὲ
[2, 32]	ὡς Ἰουλιανός, ὃν τῆς Εὐρώπης	ἀπέφηνε	Καίσαρα, μειζόνων πραγμάτων ἐφίεται καὶ
[2, 30]	τὸ ἕτερον τοῦ περιβόλου μέρος	ὑπέμεινε,	δι´ οὗ τὴν ἔξοδον ὁ
[2, 16]	ψηφίσματι ἀλλότριον τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας	ἔκρινε.	Λιβέριος ἐπίσκοπος εἶπεν· Βασιλεῦ, τὰ
[2, 4]	ἐκείνων γραφέντα τοῦ συνεδρίου κοινωνῶν	ἐκράτυνε	νόμῳ. Τοιαῦτα ποτνιώμενος εἰς τὸν
[2, 8]	ὅτι φησίν· Ἡ πάντων τεχνῖτις	ἐδίδαξέ	με σοφία» καὶ πάντα δι´
[2, 4]	καὶ τοὺς ἐν κύκλῳ βαρβάρους	ὑπέταξε.	Τούτοις πεισθεὶς τοῖς γράμμασιν ὁ
[2, 29]	τε τὸν Εὐνόμιον τῷ Εὐδοξίῳ	προσέταξε	καὶ διελεγχόμενον τῆς ἱερωσύνης γυμνῶσαι.
[2, 17]	βασιλεῖ. Οὗ δὴ χάριν ἐπικαμφθεὶς	προσέταξε	μὲν τὸν πάντα ἄριστον ἐκεῖνον
[2, 26]	εἰς Σελεύκειαν τὴν σύνοδον γενέσθαι	προσέταξε·	πόλις δὲ αὕτη τῆς Ἰσαυρίας
[2, 31]	γράφειν εἰς τάχος πεπαιδευμένους γράψαι	προσέταξε	τὰ παρ´ ἑκάστου λεγόμενα, ἀκριβεστέραν
[2, 27]	βασιλεὺς τοῦτο μαθὼν εἰσαχθῆναί τε	προσέταξε	τὸν Ἀέτιον καὶ εἰσεληλυθότι τὴν
[2, 27]	μὲν ὁ Κωνστάντιος, σιγῆσαι δὲ	προσέταξε	τὸν Βασίλειον, ὡς ζάλης αἴτιον
[2, 27]	ἑτέρους δὲ ἀντ´ αὐτῶν καταστῆναι	προσέταξε.	Τότε τῆς μὲν Κωνσταντινουπολιτῶν ἐκκλησίας
[2, 26]	ἐξετάσειν ὑπόθεσιν. Ἐπειδὴ δὲ οὐκ	εἶξε,	καταλιπὼν μὲν αὐτοὺς ὁ Ἀκάκιος
[2, 27]	καὶ εἰσεληλυθότι τὴν ἔκθεσιν ἐκείνην	ὑπέδειξε,	πυνθανόμενος εἰ αὐτὸς ἐκείνους τετοκὼς
[2, 31]	καὶ τοῦ τῆς θεολογίας κανόνος	ὑπέδειξε	τὴν εὐθύτητα. Οἷον γάρ τινι
[2, 9]	μὴ δεῖν κληρικοὺς ὑπομεῖναι πληγάς,	ἔδοξε	καὶ βασιλεῖ καὶ τοῖς ἄρχουσιν
[2, 29]	δίκας εἰσεπράχθη τῆς ἀσεβείας, οὐκ	ἔστερξε	τῆς συνόδου τὴν ψῆφον, ἀλλ´
[2, 19]	καὶ ὀλετὴρ τῆς Ἀρείου αἱρέσεως	ὑπῆρξε,	δι´ ἧς οὐ μόνον αὕτη,
[2, 14]	εἶναι. Ὡς δὲ νικώσας αὐτὰς	ἔβλεπε,	γυμνώσας λοιπὸν οὕτως κατέκοψεν εἰς
[2, 16]	συλλογισάμενος τὸν βασιλέα. Ὁ βασιλεὺς	εἶπε	Λιβερίῳ· Πόστον εἶ μέρος τῆς
[2, 16]	πεντακοσίους ὁλοκοτίνους εἰς δαπάνας. Λιβέριος	εἶπε	τῷ προσκομίσαντι· Ἀπελθε, δὸς αὐτὰ
[2, 24]	τε ἀποστολικῶν δογμάτων ἀντεχομένους ἀγεράστους	κατέλειπε.	Τούτου δὴ χάριν ὁ μὲν
[2, 32]	ἐπίκουρον ὃν ὁ πατὴρ αὐτῷ	καταλέλοιπε,	τῆς πατρῴας εὐσεβείας ἄσυλον οὐ
[2, 21]	ἀγνοούμενον δὲ τοῖς λαοῖς σκάνδαλον	ἔφερε	διὰ τὸ ἐν ταῖς γραφαῖς
[2, 24]	πνεύματος προσαρμόζοντας, σιγῇ τὴν δοξολογίαν	προσέφερε,	μόνον δὲ τὸ εἰς τοὺς
[2, 29]	πειθόμενος ταῖς ὑποθήκαις Εὐνόμιος συνεσκιασμένην	προὔφερε	τὴν ἀσέβειαν. Ἀλλ´ οἱ τοῖς
[2, 26]	καὶ τῶν οἰκητόρων τοὺς πλείστους	διέφθειρε.	Τοῦτο μεμαθηκότες οἱ συνελθόντες καὶ
[2, 32]	εὐώνυμον προὔθηκεν, ἄμφω τεμεῖν τὼ	χεῖρε	παρεγγυῶν· τὸ γὰρ ψήφισμα« ἔφη,
[2, 16]	ἐστι τὸ ζητούμενον. Βούλομαι γάρ	σε	ἀσπασάμενον τὴν πρὸς τὰς ἐκκλησίας
[2, 11]	τινος ἀπιστίας καὶ φόβου ἐπιβῆναί	σε	δημοσίοις ὀχήμασι καὶ σπουδάσαι πρὸς
[2, 28]	σὴν εὐλάβειαν ἀπεστείλαμεν· ἅπερ εὐχόμεθά	σε	διαφυλάττοντα χάριτι Χριστοῦ εἰρηνικῶς καὶ
[2, 16]	Ἡμεῖς, καὶ διὰ τὸ Χριστιανόν	σε	εἶναι καὶ ἐπίσκοπον τῆς ἡμετέρας
[2, 11]	τὸ μάλιστα βούλεσθαι ἡμᾶς ἀποστεῖλαί	σε	εἰς τὰ ἴδια, ὅμως καὶ
[2, 28]	καὶ ἐνθέσμως κυβερνᾶν τὰς ὑπὸ	σὲ	ἐκκλησίας. ~κθʹ Ποία πρόφασις τοὺς
[2, 31]	ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει	σε,	ἔκκοψον αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ
[2, 24]	σου ἤχησαν, καὶ οἱ μισοῦντές	σε	ἦραν κεφαλήν· ἐπὶ τὸν λαόν
[2, 14]	τούτων ἡ καταστροφὴ τῶν Ἀρειανῶν	ἔφθασε·	καὶ τὰς μὲν πύλας κλείουσι,
[2, 30]	ὁ Κωνστάντιος, ἀγείρας τὴν στρατιάν.	Ἐξήλασε	δὲ τοὺς πολεμίους οὐχ ὁ
[2, 26]	δὲ συγγενόμενος τὸ μὲν ἐγκείμενον	ἐξήλασε	δέος, θάρσος δὲ ἐνέθηκε συνήγορος
[2, 30]	τὰ μηχανήματα ἐπιστήσας τοὺς προσιόντας	ἐξήλασε·	καὶ ταῦτα ἔδρα οὐ τῷ
[2, 27]	ἀποστολικῶν δογμάτων παρρησίαν, τοὺς μὲν	ἐξήλασε	τῶν ἐκκλησιῶν, ἑτέρους δὲ ἀντ´
[2, 16]	γὰρ ἡ οἰκουμένη εὖ ἔχειν	ἐδοκίμασε	συνόδου τε ψηφίσματι ἀλλότριον τῆς
[2, 21]	κατελθόντα, ὃν αὐτὸς ὁ ᾅδης	ἐτρόμασε,	καὶ ἀνελθόντα ἀπὸ τῶν νεκρῶν
[2, 25]	μαθών, κατέλαβε μὲν τὴν Ἀντιόχειαν,	ἥρπασε	δὲ τὴν προεδρίαν, συὸς ἀγρίου
[2, 4]	θεῖον Ἀθανάσιον εἰς τὴν δίκην	ἐκάλεσε.	Καὶ οὗτος μὲν ἐξώρμησεν εὐθὺς
[2, 31]	ὁ Λαοδικείας Γεώργιος τὴν αἱρετικὴν	ἐξήμεσε	δυσοσμίαν· μετὰ δὲ τοῦτον Ἀκάκιος
[2, 29]	τοῦ θεοῦ υἱόν, τῷ Εὐνομίῳ	παρῄνεσε	κατακρύψαι τὸ φρόνημα καὶ μὴ
[2, 30]	προσβολήν, ἀλλ´ ἐκλίθη τε καὶ	κατέπεσε.	Ταὐτὸ δὲ πάθος καὶ τὸ
[2, 21]	ταῖς γραφαῖς τοῦτο μὴ ἐμφέρεσθαι,	ἤρεσε	περιαιρεθῆναι καὶ παντελῶς μηδεμίαν μνήμην
[2, 8]	τῶν θείων βιβλίων καὶ διαψεύσασθαι,	ὡμολόγησε	κατ´ ἐκεῖνο καιροῦ νοσεῖν ὅτε
[2, 17]	ὁ δὲ Φίλιξ ὑποχωρήσας ἑτέραν	ᾤκησε	πόλιν. Ταῦτα τοῖς ἐν Μεδιολάνῳ
[2, 32]	κομίζοντι τὴν ἐπιστολὴν ἀπηγόρευσεν ἅπερ	ἠπείλησε	δρᾶσαι. Ἐπειδὴ δὲ τὴν ἐπιστολὴν
[2, 32]	τοῖς γράμμασιν ἣν ὁ βασιλεὺς	ἠπείλησε	κόλασιν, μετὰ τῆς δεξιᾶς καὶ
[2, 30]	τῶν Ῥωμαίων τὸν βασιλέα, θάνατον	ἠπείλησε	τοῖς μὴ παρεῖναι τοῦτον ἀπηγγελκόσιν.
[2, 29]	ἐκδεδομένην. Τότε Κωνστάντιος αὐτὸν ἐξελάσειν	ἠπείλησε	τὸν Εὐδόξιον, εἰ μὴ τὸν
[2, 27]	καὶ Συβαριτικῇ κεχρημένον χλιδῇ, πάντων	προὐτίμησε	τὴν ἐν Ἀντιοχείᾳ διατριβὴν καὶ
[2, 30]	ἄλλους οἰκήτορας, τόν τε περίβολον	ᾠκοδόμησε	καὶ τὰ μηχανήματα ἐπιστήσας τοὺς
[2, 15]	Ἑσπέρας κεκρατηκότος, ἐπὶ τὴν Εὐρώπην	ἐξώρμησε,	κατὰ τῆς ἐκείνου τυραννίδος στρατεύων.
[2, 8]	προσήνεγκαν. Ταῦτα ὁ Κώνστας μεμαθηκὼς	ἠθύμησε	μὲν τοῦ ἀδελφοῦ τὴν εὐκολίαν
[2, 4]	πόλεμον, καὶ τοῦ τε πατρὸς	ἀνέμνησε	καὶ τῆς συνόδου τῆς μεγίστης
[2, 19]	αἱρέσεως ἐξευρεθέντα περίβολον. Ἀλλ´ οὐδὲν	ὤνησε	τὸ μηχάνημα· πάλιν γὰρ οἱ
[2, 24]	τὴν Ἀρείου βλασφημίαν ταῖς ἐπινοίαις	ἐπηύξησε,	τῷ τῶν διακόνων ἐγκατελέγη χορῷ.
[2, 17]	τῷ ἱπποδρόμῳ τῶν γραμμάτων ἀναγνωσθέντων,	ἐξεβόησε	τὸ πλῆθος, δικαίαν εἶναι λέγον
[2, 3]	ἐναντίων τῇδε κἀκεῖσε κλινομένοις προσεοικυῖαν,	ἐθάρρησε	τὸν κατὰ τῶν εὐαγγελικῶν δογμάτων
[2, 5]	τῇ δευτέρᾳ συναριθμούμενον. Ἀλλ´ οὐκ	ἀπέχρησε	τοῖς πάντα κυκῶσιν ἡ ἐν
[2, 15]	τίς ᾔτησε δεόμενος καὶ οὐκ	ἀνεχώρησε	τυχὼν ὧν ἠθέλησεν; καὶ ὅμως
[2, 4]	ὁ δὲ προμαθὼν τὴν ἐπιβουλὴν	ὑπεχώρησε	καὶ τὴν Ἑσπέραν κατείληφε. Καὶ
[2, 29]	Ὁ δὲ Εὐνόμιος δείσας μὲν	ὑπεχώρησε,	τὴν δὲ ἀτιμίαν οὐκ ἐνεγκὼν
[2, 31]	χειρὸς καὶ ποδὸς ὁ δεσπότης	ἐνομοθέτησε	καὶ προστέθεικε· συμφέρει γάρ σοι
[2, 15]	χαίρων ἀπῆλθεν ἀπ´ αὐτοῦ; τίς	ᾔτησε	δεόμενος καὶ οὐκ ἀνεχώρησε τυχὼν
[2, 27]	τὸν Ἐλεύσιον ἐξελάσας ἀντ´ ἐκείνου	κατέστησε	τὸν Εὐνόμιον. Καὶ τούτων δὲ
[2, 26]	Ποντικῆς καὶ τοὺς τῆς Ἀσιανῆς	παρηγγύησε.	Κατὰ τοῦτον δὲ τὸν καιρὸν
[2, 9]	καὶ εἰς τὸν πρόδομον εἰσελθεῖν	παρηγγύησε.	Προσετίθει δὲ καὶ τοῦ ἐπισκόπου
[2, 9]	Οὗτος πρός τινα χαμαιτύπην παραγενόμενος	ἔφησε	ξένους ἔναγχος ἐληλυθότας δεῖσθαι νύκτωρ
[2, 3]	καλάμοις ὑπ´ ἀνέμων ἐναντίων τῇδε	κἀκεῖσε	κλινομένοις προσεοικυῖαν, ἐθάρρησε τὸν κατὰ
[2, 31]	τὸν εὔριπον ἐκεῖνον καὶ τῇδε	κἀκεῖσε	ῥᾳδίως φερόμενον καὶ παρεσκεύασαν εἰς
[2, 29]	ἀλήθειαν καὶ μὴ περιιδεῖν τῇδε	κἀκεῖσε	ταῖς διαφόροις περιφερομένους διδασκαλίαις. Ὁ
[2, 24]	παρεγγυῶντες. Τὸν μέντοι Λεόντιον οὐδὲν	ἔπεισε	κολάσαι τὴν πονηρίαν, ἀλλὰ τὸ
[2, 15]	καὶ λέγων ὀρθῶς οὐ πάντας	ἔπεισε;	ποία ἐκκλησία τῆς τούτου προστασίας
[2, 4]	συνόδου τῆς μεγίστης ἣν ἐκεῖνος	συνήλισε,	καὶ ὡς τὰ παρ´ ἐκείνων
[2, 4]	ὠμότερον τῇ ποίμνῃ χρησάμενος, δίκας	ἔτισε	τῆς πονηρίας, ὑπ´ αὐτῶν πικρῶς
[2, 31]	οἳ λέγειν ἠδύναντο τὸ Κύριος	ἔκτισέ	με ἀρχὴν ὁδῶν αὐτοῦ εἰς
[2, 27]	συλλόγων. τούτοις καὶ ὁ βασιλεὺς	ἐπεψήφισε	καὶ ἀναθεματίζειν ἐκείνους ἐκέλευσεν. Οἱ
[2, 24]	τοῦτο ἐν Ἀντιοχείᾳ πρῶτον ἀρξάμενον	πάντοσε	διέδραμε καὶ κατέλαβε τῆς οἰκουμένης
[2, 24]	ὁ Λεόντιος τῆς μὲν λειτουργίας	ἔπαυσε	τὸν Ἀέτιον, τῆς δέ γε
[2, 4]	καὶ αὐτοὺς καταλαβεῖν τὴν Ῥώμην	ἐκέλευσε	καὶ τὸν θεῖον Ἀθανάσιον εἰς
[2, 12]	παρασχεθῆναι τῶν θείων. Ἐπειδὴ δὲ	ἐπένευσε	βασιλεὺς ὀρθὴν εἶναι καὶ δικαίαν
[2, 13]	ἀλιτήριον. Ὅπως δὲ καὶ οὗτος	ἐπεστράτευσε	κἀκεῖνος διέφυγεν, αὐτὸς ὁ ταῦτα
[2, 3]	μόνῳ τῷ πρεσβυτέρῳ τὰς διαθήκας	ἐπίστευσε,	Κωνσταντίῳ ταύτας δοθῆναι κελεύσας· οὗτος
[2, 4]	κρατύνας καὶ τοὺς Ῥωμαίων τυράννους	κατέλυσε	καὶ τοὺς ἐν κύκλῳ βαρβάρους
[2, 15]	πόλεμος τὸν κατὰ τῶν ἐκκλησιῶν	κατέλυσε	πόλεμον· πείθουσι γὰρ δὴ τὸν
[2, 26]	διδασκαλίας ἀπήλαυε) τῆς ἐκκλησιαστικῆς οὐκ	ἐκώλυσε	λειτουργίας. Ἐπειδὴ δὲ συνῆλθον εἰς
[2, 27]	εἰς μὲν τὸ συνέδριον εἰσελθεῖν	διεκώλυσε,	τὴν δὲ Κωνσταντινούπολιν σὺν ἐκείνῳ
[2, 29]	Κυζίκου τῷ Εὐνομίῳ διὰ γραμμάτων	ἐδήλωσε	καὶ ἑαυτῷ μέμφεσθαι μὴ πεισθέντι
[2, 13]	Καὶ τὴν μὲν ἐκκλησίαν αὐτὸς	περιεκύκλωσε	στήσας τοὺς στρατιώτας σύνεγγυς, ὡς
[2, 27]	Διοδώρου κατηγορίας δεδιξάμενος τῆς διακονίας	ἐγύμνωσε,	Γεώργιος δὲ ὁ τῆς Ἀλεξανδρέων
[2, 10]	τῶν μαστίγων ἀνάγκην τὸ συντεθὲν	ἐγύμνωσε	δρᾶμα, καὶ τὸν Ὄναγρον ταῦτα
[2, 19]	ἀνατραπείη. Πῶς γὰρ εἰρήνην οἷόν	τε	ἄγειν τοὺς τὴν εἰρήνην καταλύοντας;
[2, 30]	βασιλικὸν περικείμενον σχῆμα καὶ τῆς	τε	ἁλουργίδος τοῦ τε διαδήματος αἴγλην
[2, 24]	εἴδεσι τῆς ἀρετῆς κοσμουμένους τῶν	τε	ἀποστολικῶν δογμάτων ἀντεχομένους ἀγεράστους κατέλειπε.
[2, 27]	καὶ ἀληθῶς ὁ Σιλβανὸς πρός	τε	αὐτοὺς καὶ τὸν βασιλέα ἔφη·
[2, 26]	ὑπὲρ εὐσεβείας διαπρέψας ἀγῶσι· τόν	τε	γὰρ δεξιὸν ὀφθαλμὸν ἀφῄρητο καὶ
[2, 12]	ἐπετέλουν καὶ ἑορτὰς λαμπροτάτας, αὐτόν	τε	γεραίροντες καὶ τὸν θεὸν ἀνυμνοῦντες.
[2, 30]	καὶ τῆς τε ἁλουργίδος τοῦ	τε	διαδήματος αἴγλην ἐκπεμπομένην. Τοπάσας δὲ
[2, 12]	Ἀθανασίου. Οὕτως αὐτὸν ἐπανελθόντα εὐμενῶς	τε	εἶδε καὶ τὴν Ἀλεξανδρέων ἀπολαβεῖν
[2, 9]	καὶ ὡς ἑσπέρας ἀφικόμενος ἀπήγαγέ	τε	εἰς τὴν καταγωγήν, καὶ τὸν
[2, 8]	τοσοῦτον κάματον ὑπομεμενηκέναι πάσης τιμῆς	τε	καὶ αἰδοῦς τυγχάνοντος ἀξίου, ἀναμενόντων
[2, 27]	τὸν ἀναθεματισμὸν εἰσπραττόμενοι. Ἀλλὰ συλλογιστικῶς	τε	καὶ ἀληθῶς ὁ Σιλβανὸς πρός
[2, 23]	ὡς Οὐρσάκιος καὶ Οὐάλης Εὐδόξιός	τε	καὶ Αὐξέντιος (ἐκεῖ δὲ ἦν
[2, 27]	δὲ παρ´ ἐκεῖνον διετέλει φοιτῶν	τε	καὶ γαστριζόμενος. Τότε μέντοι ὁ
[2, 19]	ἐκηρύχθη εἰς πάσας ἀνθρώπων ἀκοάς	τε	καὶ διανοίας, ἥτις ἀντίπαλος μόνη
[2, 8]	τούτῳ ὄνομα ἦν) ὃς εὐσεβείᾳ	τε	καὶ δικαιοσύνῃ διέλαμπεν. Τὰ δὲ
[2, 19]	διδασκαλία καὶ τὸ φρόνημα διῆλθέ	τε	καὶ ἐκηρύχθη εἰς πάσας ἀνθρώπων
[2, 19]	καὶ τοῦδε τοῦ δόγματος συγγραφεῖς	τε	καὶ ἐφευρετὰς παριδεῖν, οἵτινες κατὰ
[2, 3]	ἐτεκταίνετο. Τούτῳ συνεργῷ κεχρημένοι Εὐσέβιός	τε	καὶ Θεογόνιος καὶ Θεόδωρος ὁ
[2, 2]	τὰς οἰκείας ἐκίνησαν μηχανὰς Εὐσέβιός	τε	καὶ Θεογόνιος καὶ ὅσοι τῆς
[2, 30]	οὖσαν τὴν προσβολήν, ἀλλ´ ἐκλίθη	τε	καὶ κατέπεσε. Ταὐτὸ δὲ πάθος
[2, 19]	ἰδίῳ λαῷ μετ´ εἰρήνης εὐχαῖς	τε	καὶ λατρείαις σχολὴν ἄγοιεν, ἱκετεύοντες
[2, 23]	τῆς ἀληθείας δογμάτων κατεσκευάσθη σοφίσματά	τε	καὶ μηχανήματα. ~κδʹ Περὶ τῆς
[2, 19]	τοῖς παρὰ τῶν προγόνων ὁρισθεῖσί	τε	καὶ νενομοθετημένοις, οὓς ἅπαντα μετὰ
[2, 19]	ποιεῖν ἅπερ βούλονται. Ὅθεν Οὐρσάκιός	τε	καὶ Οὐάλης, ἐπειδὴ μέτοχοί τε
[2, 19]	ὅτι οὐχ ὥσπερ ἔφησεν Οὐρσάκιός	τε	καὶ Οὐάλης ἔσται εἰρήνη, εἴπερ
[2, 27]	τὸν βασιλέα τὴν Εὐδοξίου βλασφημίαν	τε	καὶ παρανομίαν ἐξελεγχθῆναι. Ὁ δὲ
[2, 19]	οἷς ἑαυτοῖς συνεγνώκεισαν πλημμελήσαντες, μετανοίας	τε	καὶ συγγνώμης ἠξίουν τυχεῖν, ὡς
[2, 19]	τε καὶ Οὐάλης, ἐπειδὴ μέτοχοί	τε	καὶ σύμφωνοι τοῦ Ἀρειανοῦ δόγματος
[2, 19]	ἱκετεύοντες ὑπὲρ τῆς σῆς βασιλείας	τε	καὶ σωτηρίας καὶ εἰρήνης, ἣν
[2, 4]	ἐξορίας καὶ τῆς Γρηγορίου καταστάσεώς	τε	καὶ τελευτῆς. Τούτοις καὶ τοῖς
[2, 19]	νενομοθετημένοις, οὓς ἅπαντα μετὰ ἀγχινοίας	τε	καὶ φρονήσεως καὶ πνεύματος ἁγίου
[2, 16]	αὐτοῦ ψῆφος. Οὐδὲ γὰρ οἷόν	τε	καταψηφίσασθαι ἀνδρὸς ὃν οὐκ ἐκρίναμεν.
[2, 8]	ὑπόνοιαν ὅλως τοιαύτην γεγενῆσθαι. Ἄλλως	τε	λέγουσιν ὑπομνήματα ἔχειν κατ´ αὐτοῦ,
[2, 21]	οὗ τὰ πάντα ἐγένετο, τά	τε	ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, γεννηθέντα
[2, 23]	τοὺς κατ´ αὐτῶν ἀποφηναμένους βίαν	τε	παθεῖν ἐν τῇ Θρᾴκῃ ἐν
[2, 4]	πίστεως ὠλοφύρατο πόλεμον, καὶ τοῦ	τε	πατρὸς ἀνέμνησε καὶ τῆς συνόδου
[2, 30]	καὶ τοὺς ἄλλους οἰκήτορας, τόν	τε	περίβολον ᾠκοδόμησε καὶ τὰ μηχανήματα
[2, 27]	τῶν παρόντων οὐδείς, ἀλλὰ βοή	τε	πολλὴ τῶν περὶ Εὐδόξιον καὶ
[2, 27]	ὁ βασιλεὺς τοῦτο μαθὼν εἰσαχθῆναί	τε	προσέταξε τὸν Ἀέτιον καὶ εἰσεληλυθότι
[2, 30]	τῶν ζωϋφίων τὴν προσβολὴν τούς	τε	ῥυτῆρας ἀπέρρηξαν καὶ τοὺς ἐποχουμένους
[2, 8]	χάριν ἐν Σαρδικῇ συναχθεῖσα ἀπό	τε	Ῥώμης καὶ Σπανίων καὶ Γαλλίων,
[2, 30]	τήν τε τάξιν συνέχεαν τό	τε	στρατόπεδον καταλιπόντες ἔφυγον κατὰ κράτος.
[2, 30]	τοὺς ἐποχουμένους κατήνεγκαν, καὶ τήν	τε	τάξιν συνέχεαν τό τε στρατόπεδον
[2, 9]	λόχον καὶ τοῦτον εὑρὼν εἴσω	τε	τῆς αὐλίου θύρας εἰσήγαγε καὶ
[2, 19]	ἐν Ἀριμήνῳ συναθροισθείσης συνόδου. Ἔκ	τε	τῆς τοῦ θεοῦ κελεύσεως καὶ
[2, 29]	ἐπὶ τούτοις ὁ βασιλεὺς ἀγαγεῖν	τε	τὸν Εὐνόμιον τῷ Εὐδοξίῳ προσέταξε
[2, 24]	ἦν κρύπτων τὴν λώβην διά	τε	τοῦ πλήθους τὸ δέος καὶ
[2, 2]	γὰρ τὴν ἐμὴν ψυχὴν ἥ	τε	τοῦ ὑμετέρου πόθου εἰκὼν καὶ
[2, 16]	οἰκουμένη εὖ ἔχειν ἐδοκίμασε συνόδου	τε	ψηφίσματι ἀλλότριον τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας
[2, 30]	καὶ τῶν ἄλλων κτηνῶν τά	τε	ὦτα καὶ τὰς ῥῖνας. Οἱ
[2, 3]	ὀνομάζουσιν οἱ πολλοί) οὗτοι συνεχῶς	ἅτε	δὴ γειτονεύοντες τὸν βασιλέα ὁρῶντες,
[2, 26]	γενέσθαι τοῦ συλλόγου τὸν Κύριλλον,	ἅτε	δὴ τῆς ἀρχιερωσύνης γεγυμνωμένον. Καί
[2, 23]	πραχθέντα, ἢ γὰρ ἂν ἐσιώπησαν.	Οἴδατε	γάρ, ἀγαπητοί, μαθόντες καὶ ὑμεῖς
[2, 8]	ἀνάθεμα ἔστω» Τούτοις μηδένα κοινωνεῖν	παραγγείλατε·	Οὐδεμία γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς
[2, 22]	Τοῖς ἀμοιβαίοις τῆς ὑμετέρας ἀγάπης	εὐφράνατε	ἡμᾶς. ἔρρωσθε, ἀδελφοὶ τιμιώτατοι. ~κγʹ
[2, 8]	μήτε γράμματα παρ´ αὐτῶν δέχεσθαι.	Σπουδάσατε	δὲ καὶ ὑμεῖς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ
[2, 20]	τῆς σῆς εὐμενείας ἐδεξάμεθα, δέσποτα	ἐνδοξότατε	αὐτοκράτορ, ἅτινα περιέχει ὅτι διὰ
[2, 20]	ἡμῖν γινώσκει. Διὸ δὴ πάλιν,	ἐνδοξότατε	αὐτοκράτορ, δεόμεθα ἵνα πρὸ τῆς
[2, 8]	τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ´ ὃ	παρελάβετε,	ἀνάθεμα ἔστω» Τούτοις μηδένα κοινωνεῖν
[2, 8]	ἀγαπητοί, μήτε γράφειν πρὸς αὐτοὺς	μήτε	γράμματα παρ´ αὐτῶν δέχεσθαι. Σπουδάσατε
[2, 8]	Βελίαρ» Καὶ φυλάξασθε, ἀδελφοὶ ἀγαπητοί,	μήτε	γράφειν πρὸς αὐτοὺς μήτε γράμματα
[2, 8]	δέχεσθαί τινα παρ´ αὐτῶν γράμματα	μήτε	γράφειν πρὸς αὐτούς. Τοὺς δὲ
[2, 8]	πατέρα χωρὶς υἱοῦ μήτε ὀνομάζεσθαι	μήτε	εἶναι δύνασθαι, ἔστιν αὐτοῦ τοῦ
[2, 28]	καὶ παραινέσεις παρ´ ἡμῶν παρηκολούθησαν,	μήτε	εἰς ἀνάγνωσιν ἔρχεσθαι τὰς ἀθεμίτους
[2, 8]	καὶ μὴ ἔχειν μήτε χρόνον	μήτε	ἔκλειψιν αὐτοῦ τὴν βασιλείαν, ὅτι
[2, 19]	καὶ τοῦτο δεόμεθα, ἵνα μηδὲν	μήτε	ἐλλείπῃ τι τῶν προϋπαρξάντων μήτε
[2, 8]	ὅλως εἰς τὴν κρίσιν ἐλθεῖν,	μήτε	ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνελθεῖν τῇ
[2, 19]	εἰς τὸν νῦν χρόνον διαφυλαττόμενα,	μήτε	λοιπὸν ἡμᾶς μοχθεῖν καὶ τῶν
[2, 21]	καὶ τοῦ υἱοῦ οὐσίας μεμνῆσθαι,	μήτε	μὴν δεῖν ἐπὶ προσώπου πατρὸς
[2, 8]	μὴ γεγενῆσθαι· πατέρα χωρὶς υἱοῦ	μήτε	ὀνομάζεσθαι μήτε εἶναι δύνασθαι, ἔστιν
[2, 19]	μήτε ἐλλείπῃ τι τῶν προϋπαρξάντων	μήτε	πλεονάζῃ, ἀλλὰ πάντα ἄρρηκτα διαμένοι
[2, 13]	μεγάλως αὐτὸν τὸν θεόν, ὅτι	μήτε	προδεδώκαμεν τὸν λαόν, ἀλλὰ καὶ
[2, 19]	βλέμματι τοὺς ἡμετέρους πρέσβεις ἀθρήσειας	μήτε	πρὸς ὕβριν τῶν τετελευτηκότων καινόν
[2, 22]	ἐν Ἀριμήνῳ συναχθέντων, ὁπότε συνέστηκε	μήτε	τὸν Ῥωμαίων ἐπίσκοπον, οὗ πρὸ
[2, 8]	πατρὸς βασιλεύειν καὶ μὴ ἔχειν	μήτε	χρόνον μήτε ἔκλειψιν αὐτοῦ τὴν
[2, 8]	πρὸς σκότος» Τούτους πάντας μακρὰν	ποιεῖτε·	Οὐδεμία γὰρ συμφωνία Χριστῷ πρὸς
[2, 16]	τῆς καθολικῆς πίστεως ἀπεδείχθη. Λιβέριος·	Πέντε	μόνοι ἐπέκριναν τῶν συμπλευσάντων αὐτῷ
[2, 23]	παρὰ τὰ ἐν Νικαίᾳ γράφειν,	ὅτε	ἀπαιτηθέντες ἀναθεματίσαι τὴν Ἀρειανὴν αἵρεσιν
[2, 19]	καιρὸς καθ´ ὃν ταῦτα ἐπράττετο	ὅτε	ἐν Μεδιολάνῳ τὸ συνέδριον τῆς
[2, 8]	κατηχούμενος ἐρωτώμενος ἔφασκεν ἔνδον εἶναι	ὅτε	Μακάριος ἐπέστη τῷ τόπῳ, καὶ
[2, 8]	ὡμολόγησε κατ´ ἐκεῖνο καιροῦ νοσεῖν	ὅτε	Μακάριος παρῆν καὶ κατακεῖσθαι, ὡς
[2, 23]	καὶ πλέον, καθὰ προείπαμεν, συνόδοις	ἄλλοτε	ἄλλα γράφοντες, δῆλοί εἰσιν ἑκάστης
[2, 8]	γὰρ δύο πρεσβύτεροι, σὺν Μελιτίῳ	ποτὲ	γενόμενοι, ὕστερον δὲ ὑπὸ τοῦ
[2, 15]	διηγήσατο τῷ συγγράμματι. Τίνα γάρ	ποτε	διώκοντες καὶ καταλαβόντες οὐχ ὕβρισαν
[2, 16]	ἐκείνου. Λιβέριος εἶπεν· Βασιλεῦ, οὐδέ	ποτε	ἠκούσαμεν, μὴ παρόντος τοῦ ἐγκαλουμένου,
[2, 16]	ἐπίσκοποι τῆς οἰκουμένης. Λιβέριος· Οὐδέ	ποτε	κατὰ πρόσωπον κέκριται ὁ ἄνθρωπος·
[2, 8]	πνεῦμα. Ἀτοπώτατον γάρ ἐστι λέγειν	ποτὲ	πατέρα μὴ γεγενῆσθαι· πατέρα χωρὶς
[2, 8]	τοῦ πατρὸς ὁμολογουμένη, καὶ μηδέ	ποτε	πατέρα χωρὶς υἱοῦ μηδὲ υἱὸν
[2, 15]	ἔχει μνήματα κάλλιστα; τίς ὀδυρόμενός	ποτε	προσελθὼν αὐτῷ οὐ χαίρων ἀπῆλθεν
[2, 8]	υἱοῦ θεότητα. Οὐδέ τις ἀρνεῖταί	ποτε	τὸν πατέρα τοῦ υἱοῦ μείζονα,
[2, 8]	ὅτι ὃ πάντοτε ἔστιν οὐδέ	ποτε	τοῦ εἶναι ἤρξατο οὐδὲ ἐκλείπειν
[2, 8]	οὐκ ἔχει λόγος, θεὸς δὲ	οὐδέποτε	ὑπομένει τέλος. Οὐ λέγομεν τὸν
[2, 22]	δυνήσονται τὴν πλάνην τῶν ὄχλων,	ὁπότε	αὐτοὶ ὑπὸ τῆς πλάνης κατέχονται.
[2, 22]	τῶν ἄλλων τοῖς τοιούτοις συγκαταθεμένων,	ὁπότε	μάλιστα, καθὰ προειρήκαμεν, αὐτοὶ οὗτοι
[2, 22]	ἀριθμοῦ τῶν ἐν Ἀριμήνῳ συναχθέντων,	ὁπότε	συνέστηκε μήτε τὸν Ῥωμαίων ἐπίσκοπον,
[2, 8]	σὺν Ἀθανασίῳ ὄντες ἐμαρτύρησαν μηδὲ	πώποτε	τοῦτον πρεσβύτερον Μελιτίου γεγενῆσθαι, μηδ´
[2, 28]	τῆς πρὸς ἡμᾶς συμφωνίας προτιμήσαντες,	τότε	ἀλλοτρίους αὐτοὺς ἡγούμεθα τῆς ἐπισκοπικῆς
[2, 10]	κατὰ τοῦτον μικρὸν ὕστερον διηγήσομαι.	Τότε	δὲ ὁ Κωνστάντιος, τὰ κατὰ
[2, 31]	ἡ Ἀντιοχέων ἐκκλησία ποιμένος ἐστέρητο.	Τότε	δὴ οὖν οἱ συνεληλυθότες ἐπίσκοποι
[2, 3]	αὐτῇ τὴν ἁρμόττουσαν θεραπείαν προσφέρων.	Τότε	δὴ τοῦτον κληθῆναι κελεύσασα τὸν
[2, 8]	καὶ ταῦτα ἤλεγξαν οἱ γενόμενοι	τότε	διάκονοι Θεογονίου) πρὸς τούτοις παρθένων
[2, 16]	ἐκκλησίαις συγκατατιθέμενοι τῇ ἀποστολικῇ πίστει,	τότε	ἐπὶ τὴν Ἀλεξανδρέων οἱ πάντες
[2, 30]	μανίας τὴν ῥύμην οὐκ ἐνεγκών.	Τότε	Ἐφραὶμ ὁ θαυμάσιος (συγγραφεὺς δὲ
[2, 32]	ἀνδρείαν μαθὼν ὁ Κωνστάντιος καὶ	τότε	ἠγάσθη καὶ διετέλει θαυμάζων. Θαυμάζουσι
[2, 27]	οἰκείαν ἠρνήθη διδασκαλίαν, ἣν καὶ	τότε	καὶ μετὰ ταῦτα πρεσβεύων διατετέλεκεν.
[2, 29]	καὶ παμπόλλαις εὐφημίαις γεραίρει. Ἀλλὰ	τότε	καὶ τοῖς ἀποκηρύττουσι συνῆν καὶ
[2, 16]	εἰ ὀφθείη Ἀθανάσιος ἄξιος καταδίκης,	τότε	κατὰ τὸν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας
[2, 29]	περιορᾶν ταῖς Εὐνομίου βλασφημίαις ἐκδεδομένην.	Τότε	Κωνστάντιος αὐτὸν ἐξελάσειν ἠπείλησε τὸν
[2, 27]	ῥημάτων καὶ τῶν ἀνοσίων ἐγχειρημάτων·	τότε	μέντοι μετ´ Εὐνομίου τῷ Εὐδοξίῳ
[2, 27]	διετέλει φοιτῶν τε καὶ γαστριζόμενος.	Τότε	μέντοι ὁ βασιλεὺς τοῦτο μαθὼν
[2, 12]	ἀπολαβεῖν ἐκκλησίαν ἐκέλευσεν. Ἀλλ´ οἱ	τότε	παραδυναστεύοντες, τὴν Ἀρειανικὴν εἰσδεδεγμένοι νόσον,
[2, 16]	κατὰ Νίκαιαν ἐκτεθείσης ὀρθοδόξου πίστεως,	τότε	συνελθόντες ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἴδοιεν
[2, 16]	κέκριται ὁ ἄνθρωπος· ὅσοι γὰρ	τότε	συνελθόντες κατεψηφίσαντο αὐτοῦ, ἀναχωρήσαντος Ἀθανασίου
[2, 27]	δὲ ἀντ´ αὐτῶν καταστῆναι προσέταξε.	Τότε	τῆς μὲν Κωνσταντινουπολιτῶν ἐκκλησίας ὁ
[2, 15]	παρὰ γνώμην αὐτῶν ἐφύγομεν καὶ	τότε.	Τοιαῦτα γάρ ἐστι τὰ μὲν
[2, 23]	δὲ τοῦτο, οἷον καὶ οἱ	τότε	τῶν Ἰουδαίων προδόται πεπόνθασιν. Ὡς
[2, 8]	υἱοῦ. Καὶ τοῦτο δὲ πιστεύομεν	πάντοτε,	ἀνάρχως καὶ ἀτελευτήτως τοῦτον μετὰ
[2, 8]	πάντα δι´ αὐτοῦ ἐγένετο» Οὐ	πάντοτε	γὰρ εἶναι ἠδύνατο εἰ ἀρχὴν
[2, 8]	αὐτοῦ τὴν βασιλείαν, ὅτι ὃ	πάντοτε	ἔστιν οὐδέ ποτε τοῦ εἶναι
[2, 8]	ἀλλὰ μονογενῆ τὸν λόγον, ὃς	πάντοτε	ἦν καὶ ἔστιν ἐν τῷ
[2, 8]	εἰ ἀρχὴν ἔλαβεν, ὅτι ὁ	πάντοτε	ὢν ἀρχὴν οὐκ ἔχει λόγος,
[2, 29]	Ὁ δὲ θαρρήσας ἐξέφηνεν ὃ	κατέκρυπτε	φρόνημα. Ἀλλὰ γὰρ ἄδικον ἔλεγον
[2, 8]	καὶ εἰς τὴν ἑκάστου παροικίαν	ὥστε	γιγνώσκειν ἑκάστης ἐκκλησίας τοὺς λαοὺς
[2, 8]	ἑαυτοὺς καὶ συνθήκας μετὰ ἀπειλῶν,	ὥστε	ἐλθόντας αὐτοὺς εἰς τὴν Σαρδικὴν
[2, 30]	αὐτοῖς ἐξῄτησεν ἐπιπεμφθῆναι καὶ κώνωπας,	ὥστε	καὶ διὰ τῶν μικρῶν ζωϋφίων
[2, 30]	τὴν μὲν ἡμέραν ἐκείνην ἡσύχασεν,	ὥστε	καὶ τὸ τέλμα διαυανθῆναι καὶ
[2, 22]	ἀντιδότῳ τὰ θανάσιμα φάρμακα ἀπεώσαντο·	ὥστε	τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν
[2, 22]	αὐτῶν τὸ τοῦ ἐπισκόπου ὄνομα,	ὥστε	τοὺς λαοὺς τῆς πλάνης αὐτῶν
[2, 23]	Θρᾴκῃ ἐν αὐτῷ τῷ χειμῶνι,	ὥστε	τῶν παρ´ αὐτῶν καινοτομουμένων ἀνέχεσθαι.
[2, 17]	ἐκτεθεῖσαν ἐν Νικαίᾳ πίστιν ἄσυλον	διεφύλαττε,	τοῖς δέ γε διαφθείρουσι ταύτην
[2, 24]	κατὰ τῶν ἁγίων σου. Εἶπον·	δεῦτε	καὶ ἐξολοθρεύσωμεν αὐτοὺς ἐξ ἔθνους,
[2, 27]	ἄγραφα τυγχάνοντα καὶ οὔτε προφητικοῖς	οὔτε	ἀποστολικοῖς λογίοις προσκείμενα, δίκαιον αὐτοὺς
[2, 8]	ἡ πίστις τοῦ ἀνδρὸς εὑρέθη.	Οὔτε	γὰρ ἀπὸ τῆς ἁγίας Μαρίας,
[2, 8]	ἀπὸ τῆς Ἑῴας οὐκ ἐπέτρεπον	οὔτε	εἰς τὴν ἁγίαν σύνοδον εἰσελθεῖν
[2, 27]	ὄντων οὐκ ἔστιν οὔτε κτίσμα	οὔτε	ἐξ ἑτέρας οὐσίας ὁ θεὸς
[2, 27]	ἐξ οὐκ ὄντων οὐκ ἔστιν	οὔτε	κτίσμα οὔτε ἐξ ἑτέρας οὐσίας
[2, 8]	εἰς τὴν ἁγίαν σύνοδον εἰσελθεῖν	οὔτε	ὅλως εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ
[2, 19]	οὐχὶ τῆς αὐτῆς προαιρέσεως ὄντας	οὔτε	ὁμογνωμονοῦντας ἐφ´ οἷς κακῶς ἐφρόνουν,
[2, 22]	πάντων ἔδει τὴν γνώμην ἐκδέξασθαι,	οὔτε	Οὐικεντίου, ὃς ἐπὶ τοσούτοις ἔτεσι
[2, 27]	τὸ ἑτεροούσιον, ἄγραφα τυγχάνοντα καὶ	οὔτε	προφητικοῖς οὔτε ἀποστολικοῖς λογίοις προσκείμενα,
[2, 8]	ἐδίδου τῷ τοῦ θεοῦ λόγῳ,	οὔτε	τέλος ἔχειν τὴν βασιλείαν αὐτοῦ
[2, 22]	ἔτεσι τὴν ἐπισκοπὴν ἀσπίλως ἐφύλαξεν,	οὔτε	τῶν ἄλλων τοῖς τοιούτοις συγκαταθεμένων,
[2, 26]	γὰρ τῆς τοῦ Κυρίλλου διδασκαλίας	ἀπήλαυε)	τῆς ἐκκλησιαστικῆς οὐκ ἐκώλυσε λειτουργίας.
[2, 1]	γὰρ τῆς πρὸς δυόμενον ἥλιον	ἐβασίλευε	Γαλατίας) τῇ Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ τάδε
[2, 24]	οὖν περὶ τῆς ἄλλης αὐτοῦ	γέγραφε	βιοτῆς· ἐγὼ δὲ τὸ κακόηθες
[2, 15]	θαυμάσιος ἐν ἐκείνῃ τῇ Ἀπολογίᾳ	συγγέγραφε.	Τίς τοσοῦτον δύναται μνημονεῦσαι ὅσον
[2, 4]	ἐπιβουλὴν ὑπεχώρησε καὶ τὴν Ἑσπέραν	κατείληφε.	Καὶ γὰρ τῷ Ῥώμης ἐπισκόπῳ
[2, 8]	δὲ γράμματα οὐ παραίνεσιν μόνον	εἶχε	καὶ συμβουλήν, ἀλλὰ καὶ ἀπειλὴν
[2, 27]	ὁ τῆς Ἀλεξανδρέων ἐπίβουλος συνεργὸν	εἶχε	καὶ τῶν δυσσεβῶν ῥημάτων καὶ
[2, 30]	οὗ τὴν ἔξοδον ὁ Μυγδόνιος	εἶχε·	κατηνέχθη γὰρ τὴν ῥύμην οὐκ
[2, 9]	οἴακας ὑποβρύχιον ἐποίει τὸ σκάφος)	εἶχε	μὲν καὶ ἄλλους τῶν τυραννικῶν
[2, 14]	ἠνάγκαζε. Σύνεργον δὲ τῆς ὠμότητος	εἶχε	Σεβαστιανόν τινα τῶν στρατιωτικῶν καταλόγων
[2, 24]	χάριν ὁ μὲν κλῆρος πλείους	εἶχε	τοὺς τῆς αἱρετικῆς λύμης μετειληχότας,
[2, 25]	μὲν τῆς Γαλατῶν μητροπόλεως Βασίλειος	κατεῖχε	τὰ τῆς ἐκκλησίας πηδάλια, Μάρκελλον
[2, 22]	πρὸς Ἰλλυρίους παρ´ ἐκείνων γραφέντα.	Ἐξῆρχε	δὲ τῶν γεγραφότων Δάμασος, τῆς
[2, 22]	κοσμούμενος εἴδεσιν. Ἐνενήκοντα δὲ κοινωνοὺς	ἔσχε	τῶν γραμμάτων, ἐξ Ἰταλίας καὶ
[2, 1]	διατρίψας εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἐπανῆλθεν.	ἔγραψε	δὲ καὶ Κωνσταντῖνος ὁ βασιλεύς,
[2, 32]	τὸ ψήφισμα. Ταῦτα μέντοι δεδιττόμενος	ἔγραψε·	τῷ γὰρ κομίζοντι τὴν ἐπιστολὴν
[2, 15]	τὴν ἀσέβειαν αὐτῶν συκοφαντίας οὐχ	ὑπέγραψε	ταῖς καθ´ ἡμῶν ἐπιβουλαῖς. Ὁποῖα
[2, 26]	Εὐδοξίῳ τὴν τῆς ἐκκλησίας ἐκείνης	ἐπέτρεψε	προεδρίαν (τοῦτο γὰρ ἐκεῖνος ἐθρύλησεν)
[2, 27]	τῶν ἐκκλησιῶν συγκροτούμενον, τὸν βασιλέως	ἀνῆψε	θυμόν. Οὐχ ἥκιστα δὲ αὐτὸν
[2, 13]	προσέταξεν Ἀθανάσιον, καί τινα Σεβαστιανὸν	ἐξέπεμψε	στρατηγὸν μετὰ στρατιᾶς ὅτι μάλιστα
[2, 24]	Στεφάνου καὶ Φλακίτου τὴν βδελυρίαν	ἀπέκρυψε.	Τοὺς γὰρ τῶν δογμάτων τὴν