Chapitre
[1]	τύχην αὐτὸς διηγήσατο. ἦν δὲ	δὴ	καὶ τοῦ γράφοντος βίον διηγήσασθαι
[9]	τοῦ νοῦ περιῆν. ὁ δὲ	δὴ	τοιοῦτος καὶ περὶ τῆς φιλοσόφου
[0]	~ΔΙΩΝ	Η	ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤ´ ΑΥΤΟΝ ΔΙΑΓΩΓΗΣ.
[7]	τοῦ μή τι χάριεν ἰδεῖν	ἢ	ἀκοῦσαι, οὐ γὰρ σῖτον ἔδους´,
[4]	ἐμφαίνει τὸ ὄνομα, θεῶν καλεσάντων,	ἢ	ἀνθρώπων γε θεῶν φήμῃ χρωμένων;
[5]	ὃ μηδεὶς ἂν ἐλεύθερος ἀξιώσειεν,	ἢ	βιώσει ἐν σχολῇ γε ὁ
[5]	ἢ λέγειν ὅσα νόμος σιγᾶσθαι·	ἢ	γὰρ δὴ τὰς τῶν ἐν
[1]	φιλόσοφος ἀπετελέσθη· τύχῃ δὲ μᾶλλον	ἢ	γνώμῃ χρησάμενος, τὴν τύχην αὐτὸς
[8]	ἐστιν οἷον ἐπιστασία τῆς γνώσεως,	ἢ	διέξοδος νοῦ, τὸ χρῆμα ἱερόν,
[4]	προσταλαιπωρήσαντα καὶ καταπεπυκνωμένον τὴν γνώμην,	ἢ	δόγμασι βάρος ἔχουσιν ἐστοιβασμένης τῆς
[14]	δὲ ἐξῃρήσθων, εἴ τις εἷς	ἢ	δύο φύσει τῶν ἐν τῷ
[4]	εἴη τέχνη καὶ ἐπιστήμη τέχνης	ἢ	ἐπιστήμης, ἧς ἐν τῷ λόγῳ
[5]	καθάπαξ ἀποσεμνυνόμενος, οὐ κρύπτει μᾶλλον	ἢ	ἐρεθίζει καὶ ἀναρριπίζει τὴν ἐν
[15]	κοσμεῖν, καίτοι καὶ τοῦτο μεῖζον	ἢ	καθ´ ἑαυτὸν ᾤετο· προσένεμε γὰρ
[11]	ἐκ τῆς ἑτέρας ἀγωγῆς μᾶλλον	ἢ	καὶ πρὸς τοὺς παρ´ ἡμῖν
[14]	θαυμασομένους, οὐδενὸς οὐδὲν ἀποδέξεται λέγοντος.	ἢ	κίνδυνος καταφρονηθῆναι καὶ περιιδεῖν ἀφιπτάμενα
[13]	ἀγαθόν τι λεγόντων ἀκούειν μᾶλλον	ἢ	λέγειν αὐτός· τῷ παντὶ γὰρ
[5]	καταλαμβάνει τὸ ἕτερον, ἤτοι σιγᾶν,	ἢ	λέγειν ὅσα νόμος σιγᾶσθαι· ἢ
[9]	καὶ τὰς ἀρετὰς ἔθεσι μᾶλλον	ἢ	λόγῳ κρατύνουσι, καὶ τρεῖς αὐτὰς
[1]	λόγοις, ὅτι πρὸ τῆς φυγῆς	ἢ	μετὰ τὴν φυγήν, οὐχ οἷς
[9]	ἂν τῶν πολλῶν ἀνθρώπων πλέον	ἢ	ὅσον ἐκεῖνοι τῶν βοσκημάτων. ταύτῃ
[17]	προσπεριεργάσασθαι. ~Ἐρεῖ τοίνυν ὁ Πυθαγόρας,	ἢ	ὅστις ὁ Πυθαγόρου θιασώτης τε
[15]	αὐτὸν τῇ κοινωνίᾳ τοῦ ἔργου.	ἢ	οὐ ποιητής ἐστιν ὁ τὸ
[10]	ὄντας ἥττονας, καὶ μᾶλλον ἀγχίνους	ἢ	παχεῖς. ὑμᾶς οὖν ἀξιοῦμεν καὶ
[8]	τὸ κρῖναι καὶ συνθεῖναι λόγον	ἢ	ποίησιν, οὐκ ἔξω νοῦ· καὶ
[17]	νοῦν ἐνεργείᾳ τοῦτο ὄντα ῥητορικὸν	ἢ	ποιητικόν, εἰ μή γε καὶ
[4]	ἄλλο τι γεγονέναι προοίμιον φιλοσοφίας	ἢ	πολυπραγμοσύνη γνώσεως· καὶ ἐν παισὶν
[17]	ἧκον ἐνθάδε τοιοίδε μέγεθος ἔχοντες,	ἢ	πρὸς ἐπιστήμην οἰκείωσιν, οἷς μαθήσεως
[6]	δὲ λέγοιεν, ἴστων ἀντὶ θεῶν	ἢ	σοφῶν τε καὶ θείων ἀνδρῶν
[10]	ταῦτα τί ἂν εἴποι τις,	ἢ	σπαράττειν τὸ θεῖον ἅπαν ταῖς
[17]	γὰρ μέγα τὸ ἔργον στοιχεῖον	ἢ	συλλαβήν, ἔστω δὲ καὶ λέξιν,
[5]	θᾶττον ἂν ἴδοις τὴν καρδίαν,	ἢ	τὰ ἐν τῇ καρδίᾳ, ἀδυνατούσης
[16]	χειρός, ὅπως ποτὲ ἔσχε τύχης	ἢ	τέχνης. ἔστι μὲν οὖν ἐν
[7]	μὴ κινοῖντό τε καὶ κατεξανίσταιντο.	ἢ	τί αὐτοῖς οἱ κάλαθοι βούλονται;
[9]	τὸ γένος τῶν τοιούτων ψυχῶν	ἢ	τὸ τοῦ φοίνικος, ᾧ τὰς
[10]	τι ἂν ἄριστον ὑμῖν ἐξευρίσκωμεν.	ἢ	τοίνυν ἐπὶ τῶν πρώτων ὑποθέσεων
[5]	καὶ ἓν τὸ πλῆθος ποιήσαντα·	ἢ	τοῦτον μὲν οὔπω, προσεῖναι δὲ
[4]	δεῆσαν, μὴ εὐθὺς ἐπὶ κωμῳδίαν	ἢ	ψιλήν τινα ῥητορείαν ἀίξαι· τοῦτο
[14]	ἕκαστον ἐπιτήδευμα φανῆναί τινας ἀμείνους	ἢ	ὡς ἁλῶναι τοῖς προσπεφυκόσιν αὐτῷ
[12]	σοβαρός, ἵνα καὶ θέαμα καλὸν	ᾖ,	καὶ προσγελᾷ τῷ θεάτρῳ, καὶ
[9]	καθαροῦ ἐφάπτεσθαι μὴ οὐ θεμιτὸν	ᾖ,	Πλάτωνος ἀπεδεξάμεθα. ἀρεταὶ δὲ καθαίρουσι
[10]	μῦθος ἐτερατεύσατο. οὐ γάρ ἐστιν	ἡ	ἀλήθεια πρᾶγμα ἐκκείμενον, οὐδὲ καταβεβλημένον,
[9]	οὖν εἰς τὸ χεῖρον ἐπανήγαγεν	ἡ	ἀρετὴ καὶ τῆς κηλῖδος ἀπέλυσε,
[10]	αἰσχύνεσθε· ἀλλ´ οὔτοι τοῦτο αἰσχρόν·	ἡ	δὲ ἀμαθία, καὶ τοῦτο μεῖζον,
[12]	τῷ θεάτρῳ, καὶ χαίρει δῆθεν,	ἡ	δὲ ψυχὴ κατατείνεται, ἐπεὶ καὶ
[9]	παρέχοιτο ταῖς νοήσεσιν. αὕτη μὲν	ἡ	διάνοια τῶν πρώτων καταστησαμένων ἑκατέραν
[7]	ἀπολαύουσιν. ἀλλ´ ἐπανάγει καὶ τούτους	ἡ	ἐπίκηρος φύσις, μικρὸν ἱδρυθέντας ἐν
[8]	διατεθῆναι, δηλονότι γενομένους ἐπιτηδείους· καὶ	ἡ	ἐπιτηδειότης δὲ ἄλογος· εἰ δὲ
[3]	μέν γε καὶ ὑπότυφός ἐστιν	ἡ	ἑρμηνεία· τὰ δὲ τοῦ δευτέρου
[8]	πολὺ μᾶλλον. τούτοις οὖν καὶ	ἡ	κάθοδος εὐθὺς ἐπὶ σμικράν τινα
[11]	ἀπαγορεύουσαν, αὖθις ἀνεκαλέσαντο πραέως, καὶ	ἡ	Καλλιόπη παραλαβοῦσα ἥκοντας αὐχμοῦ πλέως,
[14]	τοὺς ἀνθρώπους. αὐτὴ μὲν γὰρ	ἡ	Ξανθίππη, φεῦ τῆς ὀλιγωρίας, ὡς
[17]	αὐτῶν, εἰς τοῦτο προάγονται. καὶ	ἡ	πᾶσα τῶν βιβλίων πραγματεία πρὸς
[7]	καὶ τῶν ὀλίγων ἐλάττοσιν, οἷς	ἡ	πρώτη τε ὁρμὴ γέγονεν ἔνθεος,
[9]	θηρώμενοι, καὶ μάλιστα οὓς οὐχ	ἡ	πρώτη φύσις ἐπὶ τόνδε τὸν
[17]	καὶ τοῖς κομιδῇ μειρακίοις ἐπέταττεν	ἡ	Πυθαγόρου διδαχή, ἅμα μὲν ἀποπειρωμένη
[1]	ἐφιλοσόφησεν, ἐνταῦθα δὴ καὶ μάλιστα	ἡ	ῥώμη τῆς φύσεως αὐτοῦ διεδείχθη.
[3]	μὴ παρέργως ἐντυγχάνοντι δήλη καὶ	ἡ	τῆς ἑρμηνείας ἰδέα διαλλάττουσα, καὶ
[10]	οἵπερ ἐστέ, δεινὴ δὲ ὅμως	ἡ	τόλμα, δόγμασιν ἀπορρήτοις ἀξιούντων ἐνάλλεσθαι,
[3]	τὴν εὐφωνίαν τιθέμενος. ἔστω παράδειγμα	ἡ	τῶν Τεμπῶν φράσις, καὶ ὁ
[18]	ἀνάγκη καὶ τοὐμὸν ἴδιον, ὥσπερ	ἡ	ὑπάτη χορδὴ τὸν ῥυθμὸν αὐτὴ
[4]	πολυπραγμοσύνη γνώσεως· καὶ ἐν παισὶν	ἡ	φιλόμυθος φύσις ὑπόσχεσίς ἐστι φιλοσόφου
[1]	φυγήν, οὐχ οἷς ἐμφαίνεται μόνοις	ἡ	φυγή, καθάπερ ἐπέγραψαν ἤδη τινές,
[6]	ἐπικαλύμματι; εἰ δὲ καὶ ποικίλον	ἡ	φύσις ἡμῶν, καμεῖται δήπου πρὸς
[7]	ἔπειτα τὴν σχολὴν ὑφεωρῶντο, ἧς	ἡ	φύσις ἡμῶν οὐκ ἀνέχεται, πολλὰς
[11]	ἀμφοῖν ἔχειν πλεονεκτήματα, ὄρνισι μὲν	ἡ	φύσις οὐ ξυνεχώρησεν· ἀνθρώπῳ δὲ
[18]	τοῦτο ἂν τὴν ἕξιν προσήγαγεν	ἡ	φύσις πειρωμένῳ. τοὺς ἐξηυλημένους τὰ
[9]	ῥιπτοῦσαι. ἀλλ´ εἰ μὲν ἦν	ἡ	ψυχὴ τἀγαθόν, ἤρκει καθήρασθαι, καὶ
[18]	οὐδ´ ἔστιν ἰδέα φιλομετρίας τινὸς	ἣ	ποιήσεως, πρὸς ἥντινα οὐ διαίρομαι
[5]	δύναμιν τοῦ διατίθεσθαι τὰς συνουσίας	ᾗ	βούλεται, καὶ οὕτω μειονεκτεῖν ἀνάγκη
[7]	τὸ βάρβαρον ἔνστασιν τηρῆσαι ῥωμαλεώτερον·	ᾗ	γὰρ ἂν ὁρμήσῃ, σφοδρόν τέ
[10]	τοῦτο μεῖζον, τοῦτο αἰσχρόν· ἐν	ᾗ	κείμενοι, τῆς μὲν ἁπλῆς οὐκ
[8]	δοκοῦσι βεβαδικέναι. πῶς γάρ, ἐν	ᾗ	μηδεμία φαίνεται κατὰ βραχὺ πρόοδος,
[12]	αὐτονομίας, καὶ περιάγειν τοὺς λόγους,	ᾗ	μοι δοκοῦσιν ἀκτέοι, οὐ κρινομένῳ
[15]	γὰρ Ἀσπασίᾳ τὴν δύναμιν ταύτην,	ᾗ	προσεφοίτα κατὰ χάριν τοῦ τὰ
[18]	θόρυβος ἤρθη πολύς, καὶ σκότος	ἐρράγη	τὸν ἄνδρα ἐπαινούντων ἐκεῖνον, ὅτου
[3]	διὰ τῶν πραττομένων ἰών, κἂν	λέγῃ,	κἂν διαλέγηται. ἔστω παράδειγμα τῆς
[1]	οὐχ οἷς ἐμφαίνεται μόνοις ἡ	φυγή,	καθάπερ ἐπέγραψαν ἤδη τινές, ἀλλ´
[18]	ὑπόσυχνον τοῖς αὐλήμασι κατακώχιμοι. ἐγὼ	δὴ	θαμὰ καὶ τραγῳδίαις ἐπετραγῴδησα, καὶ
[7]	τὰ τῇδε πεποιημένοι; οὐ γὰρ	δὴ	θεωροῦσί τε ἅμα καὶ σοφίζονται
[8]	ὤν, καὶ οὔτε θεός, ἵνα	δὴ	καὶ ἀκλινὴς εἴην πρὸς ἅπασαν
[12]	καὶ μετὰ πλεῖστον· οὐ μὲν	δὴ	καὶ εἰς νύκτα γε ᾄσομαι.
[7]	τὴν φύσιν προτρέπονται· καὶ γὰρ	δὴ	καὶ ἥδονται τελεσιουργοῦντες, καὶ μᾶλλον
[1]	φωρᾶσαι. ἐπειδή τε ἐφιλοσόφησεν, ἐνταῦθα	δὴ	καὶ μάλιστα ἡ ῥώμη τῆς
[1]	κακοήθεις. ἀλλ´ οὗτός γε πλεῖστα	δὴ	καὶ μάλιστα σοφιστῶν εἰς φιλοσόφους
[9]	καὶ πάλιν μέσην ἐποίησε. δεῖ	δὴ	καὶ προελθεῖν ἐπὶ τἀγαθόν· τοῦτο
[9]	χρείας ἕκαστοι συνιστάμενοι. περὶ τούτων	δὴ	καὶ σαφῶς διατείνομαι, ὅτι μάτην
[1]	φιλοσόφους ἄνδρας ἐξαριθμεῖται, μεθ´ ὧν	δὴ	καὶ τὸν Δίωνα, καὶ μετὰ
[8]	ὕλῃ; τίς μᾶλλον ἀμόλυντος; ταύτῃ	δὴ	πάλιν τὸν Ἕλληνα τοῦ βαρβάρου
[4]	μεταξὺ τὸ μάντευμα γέγονε. πατρικὸν	δὴ	πέπονθα, καὶ ἤδη συνεῖναι τῷ
[3]	παντὸς ἐξευρεῖν λόγους· μακρῷ γὰρ	δὴ	σοφιστῶν κατὰ τὸ ἐπιχειρῆσαι διήνεγκεν.
[9]	γε καὶ σωφροσύνην, εἴ γε	δὴ	σωφροσύνην εἶναι τὸ κατ´ αὐτοὺς
[5]	ὅσα νόμος σιγᾶσθαι· ἢ γὰρ	δὴ	τὰς τῶν ἐν ἄστει τύχας
[12]	ἐμαυτὸν ἔχοντι μέτρον; ἐμοὶ γὰρ	δὴ	ταύτην ἔδωκε τὴν μοῖραν ὁ
[6]	μηδὲ εἰπεῖν ἄξιον; οὐ γὰρ	δὴ	τὴν φύσιν ὑπερφρονήσουσι, καὶ πρὸς
[12]	τὴν λοιδορίαν ὧν ἠγνοήκασιν. εἰ	δή	τι καὶ σπουδαιότερον εἴρηται παρὰ
[8]	τὰς σώματος ἡδοίμην ἡδονάς. λείπεται	δή	τι τῶν ἐν μέσῳ ζητεῖν.
[1]	χοροῦ τάξει τὸν ἄνδρα, περιδέξιον	δή	τινα ὄντα. τί οὖν προεῖπας;
[8]	πρᾶγμα βακχείᾳ καὶ ἅλματι μανικῷ	δή	τινι καὶ θεοφορήτῳ, καὶ τὸ
[3]	διανοίας ἐπιβάλλει τὰς ὄψεις ὅτῳ	δὴ	τῶν βιβλίων αὐτοῦ, ἐπιγνώσεται Δίωνος
[14]	νεανίας γὰρ οὗτος καὶ ἀνὴρ	ἤδη·	ἀλλ´ ὑπόκειται μειράκιον αὐτῷ καλὸν
[7]	εἴη τοῦ σοφοῦ τὸ ἀγώνισμα.	~Ἤδη	δὲ ἐγὼ κατενόησα καὶ βαρβάρους
[18]	ὃν οὐκ ἀπηξίωσεν, εἰ ἐνεθυμήθη·	ἤδη	δέ ποτε οἶδα, περικαθημένων ἀνθρώπων
[18]	τῆς αὐτῆς δὲ καὶ λέξεως·	ἤδη	δέ ποτε τοῦ μὲν ἐνθυμήματος
[9]	προελθεῖν ἐπὶ τἀγαθόν· τοῦτο δὲ	ἤδη	διὰ λόγου. νοῦς γάρ ἐστι
[15]	ἀλλ´ ὁ μετὰ τὴν ἡλιαίαν	ἤδη	δίαιταν ἔχων ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ,
[10]	παρεσκευάκαμεν. ταύτῃ δὲ οὐκ ἀπογινώσκοντες,	ἤδη	μέτιμεν αὐτὸ διὰ νοῦ σὺν
[17]	πρὸς ὁτιοῦν ἐπιτήδευμα, τοῦτ´ ἔστιν	ἤδη	νοῦν ἐνεργείᾳ τοῦτο ὄντα ῥητορικὸν
[2]	τυχοῦσιν ἐσπουδακέναι δοκεῖν. τοῦτο δ´	ἤδη	πλέον ἐστὶ ποιήσασθαι θάτερον. ὁ
[15]	ἐμοὶ δὲ πάρεστιν ὁ παῖς	ἤδη·	πρὸς τοῦτον οὖν ἀξιῶ παίζειν
[4]	γέγονε. πατρικὸν δὴ πέπονθα, καὶ	ἤδη	συνεῖναι τῷ παιδὶ βούλομαι καὶ
[1]	μόνοις ἡ φυγή, καθάπερ ἐπέγραψαν	ἤδη	τινές, ἀλλ´ ἁπαξάπασιν. οὕτως γὰρ
[17]	καὶ πρὸς ἅπαν ἀκροφυέστατον· καὶ	ἤδη	τινὲς ἧκον ἐνθάδε τοιοίδε μέγεθος
[9]	ἤρκει καθήρασθαι, καὶ ἦν ἀγαθὸν	ἤδη	τῷ μόνη γενέσθαι· νῦν δὲ
[4]	βωμοῦ καὶ νεώ. καίτοι τινὲς	ἤδη	φύσεως ἐνδείᾳ κατακερματίζουσιν αὐτῶν τὸ
[12]	ἣν δεῖ κριτὴν εἶναι βιβλίων,	ἐπειδὴ	κατὰ τοῦτο ὁ φιλόσοφος μᾶλλον·
[17]	Πυθαγόρου θιασώτης τε καὶ συνήγορος,	ἐπειδὴ	νόμους ἐκεῖνος φθέγγεται· ἄριστον μὲν
[1]	ὑπὲρ ὧν ἀνάγκη πρότερον εἰπεῖν,	ἐπειδὴ	οὐκ ὄντες σοφισταί, δόξαντες δέ,
[1]	ἀλήθειαν ἐκ παντοδαποῦ λόγου φωρᾶσαι.	ἐπειδή	τε ἐφιλοσόφησεν, ἐνταῦθα δὴ καὶ
[10]	ἐν τῷ μέτρῳ. ὁ Ἴκαρος,	ἐπειδὴ	τοῖν ποδοῖν ἀπηξίου κεχρῆσθαι, ταχὺ
[3]	Σόδομα. ὁ γὰρ ἀνὴρ ὅλως,	ἐπειδὴ	τοῦ φιλοσοφεῖν ἀπήρξατο, καὶ εἰς
[17]	ταῖς ὄψεσι. τοῦτο καὶ τοῖς	κομιδῇ	μειρακίοις ἐπέταττεν ἡ Πυθαγόρου διδαχή,
[18]	τοὐμὸν ἴδιον, ὥσπερ ἡ ὑπάτη	χορδὴ	τὸν ῥυθμὸν αὐτὴ μένουσα παραβομβεῖ
[13]	ἡμέραν ἐμεῖν ἀνάγκη· τό τε	σπουδῇ	σχεδιάζειν, ἐν μὴ δέοντι τῇ
[13]	σχεδιάζειν, ἐν μὴ δέοντι τῇ	σπουδῇ	χρώμενον, ἐξίτηλον αὐτὴν ἀποφαίνει. φύονται
[12]	ἀύπνους ἀνέτλη, πολλὰς δὲ ἡμέρας	παρετάθη,	καὶ μικροῦ δεῖν ἀπεστάλαξε τὴν
[10]	ἐμπεσοῦσι διαφθαρῆναι, ὃ καὶ Σωκράτης	ἐφοβήθη	παθεῖν, καὶ τὸ πάθος οὐκ
[15]	τὸ ἐν Βραγχίδαις; οὗτος μέντοι	μετεποιήθη	καὶ τῆς Ὁμήρου ποιήσεως ὡς
[18]	νεανιεύσομαι, πρὸς σὲ δὲ τάγε	ἀληθῆ·	πολλάκις οὐδὲ περιμένειν ἀξιῶ τοῦ
[18]	καὶ ὃν οὐκ ἀπηξίωσεν, εἰ	ἐνεθυμήθη·	ἤδη δέ ποτε οἶδα, περικαθημένων
[18]	τῇ γλώττῃ. καὶ δῆτα θόρυβος	ἤρθη	πολύς, καὶ σκότος ἐρράγη τὸν
[11]	τὸ δὲ ἐκκείμενον αὐτῶν κάλλος	ἠγάσθη,	καὶ εἰς αὐτὸ κέχηνε, καὶ
[3]	καὶ ὁ τοῦ κώνωπος ἔπαινος.	ἐσπουδάσθη	γὰρ τῷ Δίωνι καὶ τὰ
[1]	κατὰ τῶν φιλοσόφων αὐτῷ λόγος	ἐσπουδάσθη	σφόδρα ἀπηγχωνισμένος καὶ οὐδὲν σχῆμα
[5]	τὸν ἄνδρα ἐκεῖνον, ὃς οὐ	προετελέσθη	τῷ κύκλῳ, καὶ τὰ Μουσῶν
[1]	Δίων ἐξ ἀγνώμονος σοφιστοῦ φιλόσοφος	ἀπετελέσθη·	τύχῃ δὲ μᾶλλον ἢ γνώμῃ
[2]	διηγήματι, ὑφ´ οὗ κἂν Ξέρξης	ἀνεπείσθη,	Ξέρξης ἐκεῖνος ὁ τὴν μεγάλην
[1]	μικρόν, ἀλλ´ ὅλοις τοῖς ἱστίοις	ἀπηνέχθη	τῆς σοφιστικῆς προαιρέσεως, ὅς γε
[1]	ἡ ῥώμη τῆς φύσεως αὐτοῦ	διεδείχθη.	ὥσπερ γὰρ ἐπιγνούσης ὀψὲ τῆς
[3]	ἕτερος ἀντὶ τοῦ Εὐβοέως ἀποδεδομένος	εἴη	βίος εὐδαιμονικός. ἔτι καὶ τοὺς
[8]	καὶ προῆλθε. τί δ´ ἂν	εἴη	λόγου νῷ συγγενέστερον; τί δὲ
[8]	μέσῳ ζητεῖν. τί δ´ ἂν	εἴη	πρὸ τῆς ἐν λόγοις τε
[4]	τέλους. καὶ δῆτα τίνος ἂν	εἴη	τέχνη καὶ ἐπιστήμη τέχνης ἢ
[5]	μόνας ᾄδειν· ἐκεῖνο δ´ ἂν	εἴη	τὸ μέλος τὸ ἱερὸν καὶ
[9]	τῶν νοητῶν. οἷον εἰ τέλος	εἴη	τὸ πρὸς οὐρανὸν ἰδεῖν, οὐκ
[6]	τὴν ἀμετρίαν, αὐτὸ τοῦτ´ ἂν	εἴη	τοῦ σοφοῦ τὸ ἀγώνισμα. ~Ἤδη
[11]	ὧν τί ἄν τις καὶ	δοίη	ἀνθρώπων ἀλαζόνων καὶ ἀνοήτων; πολλοῦ
[4]	πάσαις ἐποχεῖσθαι παραλαμβάνεται, εἰ μὴ	φιλοκρινοίη	τε αὐτάς, καὶ τὴν μὲν
[18]	ἐν ἑκάστῃ τῶν μιμήσεων προσηχεῖν	ἀνάγκη	καὶ τοὐμὸν ἴδιον, ὥσπερ ἡ
[1]	σὺν εὐροίᾳ ἑρμηνεύοντας. ὑπὲρ ὧν	ἀνάγκη	πρότερον εἰπεῖν, ἐπειδὴ οὐκ ὄντες
[13]	λόγον, ὅτῳ καθ´ ἡμέραν ἐμεῖν	ἀνάγκη·	τό τε σπουδῇ σχεδιάζειν, ἐν
[5]	ᾗ βούλεται, καὶ οὕτω μειονεκτεῖν	ἀνάγκη	τὸν ἄνδρα ἐκεῖνον, ὃς οὐ
[12]	τὰ δεικνύμενα. καίτοιγε οὐκ ἐν	δίκῃ	πικρῶν τυγχάνει τῶν δεσποτῶν, ὅστις
[3]	κάλλει καὶ θαυμαστῇ τινι χάριτι,	εἰκῇ	πως ἐπιτερπούσῃ τοῖς ὀνόμασι καὶ
[6]	πλησίον ἀπονεῦσαι καὶ ἀφοσιώσασθαι τῇ	ψυχικῇ	συστάσει δεομένῃ γλυκυθυμίας, μὴ πόρρω
[7]	γε ἰσχυρόν, ἵνα μὴ πλέον	καθέλκῃ,	καὶ λίαν ἀντιλαμβάνηται. καίτοι τοῦ
[16]	εἰρημένων τι παραληψόμεθα. κἂν τοῦτο	ἀρκῇ,	τῷ παντὶ ἂν ἔχοι καλῶς
[17]	μὲν εἶναι φῦναι τὸν νοῦν	αὐτάρκη	πρὸς ὁτιοῦν ἐπιτήδευμα, τοῦτ´ ἔστιν
[3]	τῷ δὲ μὴ παρέργως ἐντυγχάνοντι	δήλη	καὶ ἡ τῆς ἑρμηνείας ἰδέα
[5]	τὸν ἀποτεμνόμενον ἡντινοῦν εἴδησιν, ἄλλον	ἄλλῃ	προσήκοντα δαίμονι· φιλόσοφον δὲ τὸν
[14]	τῶν λόγων διατιθέμενος, τὸν ἐπὶ	διαβολῇ	τῶν ἐρωτικῶν, δύναται μεθαρμόσασθαι τὴν
[1]	δὲ ὁ Δίων τῇ μὲν	περιβολῇ	τῆς γλώττης, ἣν χρυσῆν εἶχεν,
[10]	οὐκ οἶδα εἴ ποτε ἕλοιμεν·	σχολῇ	γε ἂν περιτύχοι τῷ μήτε
[5]	ἐλεύθερος ἀξιώσειεν, ἢ βιώσει ἐν	σχολῇ	γε ὁ τὴν σοφίαν κορυφαῖος
[12]	ὅστις πολλὰς μὲν νύκτας ἀύπνους	ἀνέτλη,	πολλὰς δὲ ἡμέρας παρετάθη, καὶ
[9]	τὸ πρὸς μηδὲν τῶν ἐν	ὕλῃ	παθαίνεσθαι· οἱ δὲ ἀπέχονται μίξεων,
[8]	ἀπαθεστέρα προσπάθεια; τίς ἧττον ἐν	ὕλῃ;	τίς μᾶλλον ἀμόλυντος; ταύτῃ δὴ
[14]	ἐξῆν, εἰ προσεῖχον τὸν νοῦν,	μὴ	ἀγνοεῖν, ὅστις μὲν ὁ διδάσκων
[7]	ἀρχὰς ἐνδιδοῦσα κινήσεων. ἵν´ οὖν	μὴ	ἄλλο τι δρῷεν, ἀμφὶ ταῦτα
[15]	τῷ θεῷ φησι πείθεσθαι. καὶ	μὴ	ἀπιστῶμεν· ᾠκειοῦτο γὰρ αὐτὸν τῇ
[1]	περὶ τὸν ἄνδρα διπλόην, ἀλλὰ	μὴ	ἁπλῶς οὕτω συγκαταριθμῆσαι τοῖς ἀμφὶ
[12]	οὐ μὴν ἔστι τι ποιεῖν	μὴ	ἀπὸ πάσης τῆς ἕξεως, ἀλλ´
[17]	ὄντα ῥητορικὸν ἢ ποιητικόν, εἰ	μή	γε καὶ πρὸς ἅπαν ἀκροφυέστατον·
[9]	οὐδὲν παρὰ τοῦτο μεῖον, εἰ	μή	γε καὶ προὔργου ποιήσει τὰ
[2]	χρώμενος οὐδεὶς αἰσχύνεται πενίαν, εἰ	μή	γε καὶ φεύξεται. διὸ βελτίους
[10]	ἀνθρώπους ὄντας ἐπ´ ἀνθρώπων συμφοραῖς	μὴ	γελᾶν, ἀλλ´ ὀλοφύρεσθαι. φεῦ τῶν
[13]	τό τε σπουδῇ σχεδιάζειν, ἐν	μὴ	δέοντι τῇ σπουδῇ χρώμενον, ἐξίτηλον
[11]	εἰς ἀνθεινοὺς ἀγαγοῦσα λειμῶνας, ὡς	μὴ	διακναισθῆναι τῷ πόνῳ, καὶ πανδαισίαν
[16]	χρῆσθαι. ~Εἰ δὲ ὅτι σοὶ	μὴ	διώρθωσα τὰ Δίωνος γράμματα, δι´
[8]	τινι καὶ θεοφορήτῳ, καὶ τὸ	μὴ	δραμόντας εἰς τὸν ἔσχατον ἥκειν,
[5]	σοφὸν γενέσθαι τὸν τὰ μικρὰ	μὴ	δυνάμενον· ἔπειτα ὥσπερ ὁ θεὸς
[4]	ἐνδείᾳ κατακερματίζουσιν αὐτῶν τὸ χωρίζεσθαι	μὴ	δυνάμενον, καὶ ἕτερος ἑτέρας ἐπήβολος
[14]	τις κάκιον ἀπαλλάξειεν ἀνδρός, ὅτῳ	μὴ	ἔξεστι γενέσθαι βελτίονι; Σωκράτης δὲ
[2]	τὴν ὑπὲρ τοῦ Δίωνος, ὡς	μὴ	ἐπὶ τοῖς τυχοῦσιν ἐσπουδακέναι δοκεῖν.
[5]	περὶ αὐτὸν τραγῳδίαν τεθαυμακότες, ὡς	μὴ	ἐπιζητῆσαι τὴν ἀλήθειαν περὶ ὧν
[6]	τῆς τοιαύτης ζωῆς. ᾧ δὲ	μὴ	ἔστιν ἡσθῆναι καθαρὰν ἡδονήν· δεῖ
[4]	τῆς διανοίας, εἶτα ἀποκλῖναι δεῆσαν,	μὴ	εὐθὺς ἐπὶ κωμῳδίαν ἢ ψιλήν
[10]	σοφίας ἐρῶντες, ἱεροῦ χρήματος, ἀλλὰ	μὴ	ἐφ´ ἑαυτῶν ποιεῖσθε τὴν θήραν·
[9]	τῆς ὅλης φιλοσοφίας σπουδάζομεν. τὸ	μὴ	καθαρῷ γὰρ καθαροῦ ἐφάπτεσθαι μὴ
[12]	ἀλλ´ αὐτίκα πεπαύσομαι· εἰ δὲ	μή,	καὶ μετὰ πλεῖστον· οὐ μὲν
[9]	καὶ ἀναγωγῆς· οὐ γὰρ ἀπόχρη	μὴ	κακὸν εἶναι, ἀλλὰ δεῖ καὶ
[8]	εἰς τὸν ἔσχατον ἥκειν, καὶ	μὴ	κατὰ λόγον ἐνεργήσαντας εἰς τὸ
[10]	τὸ ὅτι αὔταρκες. εἰ δὲ	μὴ	κατὰ χώραν μένετε, ἀλλ´ ἔτι
[15]	ἔμεναι, γνωστῆρά τε ὄντων, καὶ	μὴ	καταφρονεῖν τοῦ Σωκράτους, ὃς οὐκ
[9]	πρὸς οὐρανὸν ἰδεῖν, οὐκ ἀπόχρη	μὴ	κεκυφέναι πρὸς τοὔδαφος, ἀλλὰ δεῖ
[7]	ἃς ὑποπτεύουσι καὶ προκαταλαμβάνουσιν, ὡς	μὴ	κινοῖντό τε καὶ κατεξανίσταιντο. ἢ
[16]	νόμον τὸν λόγον. ἀλλ´ ὅπως	μὴ	λάθωμεν αὖθις περὶ τῶν μικρῶν
[7]	τι καὶ περὶ τὰ τῇδε·	μὴ	μέντοι τοῦτό γε ἰσχυρόν, ἵνα
[5]	πολυπράγμων τοῦ ἀπορρήτου. εἰ δὲ	μὴ	ὁ Ἰξίων ἀντὶ τῆς Ἥρας
[1]	σοφιστεῦσαι» ταὐτὸν ἑτέρως εἰπών, ὅτι,	μὴ	ὄντες σοφισταί, τοῦ ὀνόματος ἐπεβάτευσαν.
[9]	μὴ καθαρῷ γὰρ καθαροῦ ἐφάπτεσθαι	μὴ	οὐ θεμιτὸν ᾖ, Πλάτωνος ἀπεδεξάμεθα.
[12]	ἂν ὁ σεμνότατος αὐτῶν προσποιήσαιτο,	μὴ	οὐ πάνυ μέλειν αὐτῷ, καὶ
[9]	συγχωρήσομεν. ὡς οὐκ ἔστι γε	μὴ	οὐκ εἰσιέναι τε καὶ συναιρεῖσθαι
[17]	ἀποπειράσθω τῆς ἰδίας ἰσχύος, καὶ	μὴ	πάντα ἐκκρεμαννύσθω τῶν συλλαβῶν. ὥσπερ
[17]	ὁ νοῦς προσυφαίνειν ἀναγκαζόμενος, καὶ	μὴ	πάντα ἐπὶ τοῖς ὀφθαλμοῖς κείμενος,
[8]	που καὶ νοῦς· εἰ δὲ	μή,	πάντως τις εἴδησις, ἐν ὑστέροις
[16]	ἀλόγοις ἠρίθμηται πίστεσιν ὅ τι	μὴ	παρὰ τὴν πειθὼ τοῦ λέγοντος
[3]	λόγον ἄκαρπον ἐξενήνοχεν. τῷ δὲ	μὴ	παρέργως ἐντυγχάνοντι δήλη καὶ ἡ
[7]	μέντοι τοῦτό γε ἰσχυρόν, ἵνα	μὴ	πλέον καθέλκῃ, καὶ λίαν ἀντιλαμβάνηται.
[6]	τῇ ψυχικῇ συστάσει δεομένῃ γλυκυθυμίας,	μὴ	πόρρω πεσεῖν, μηδὲ κατὰ πᾶσαν
[15]	τὸν παῖδα, καὶ συνευξώμεθα αὐτῷ,	μή,	πρὶν ἀμωσγέπως ἐμφορηθῆναι ῥητορικῆς καὶ
[17]	παραπλήσιον· ἅμα δὲ καὶ προσεθίζεται	μὴ	πρὸς ἄλλοις, ἀλλὰ ἐντὸς εἶναι·
[12]	ἀγρὸς καὶ ἐλευθερία, καὶ τὸ	μὴ	πρὸς ὕδωρ εἰρησομένους γράφειν τοὺς
[1]	θεωρήμασι μὲν τεχνικοῖς ἐν φιλοσοφίᾳ	μὴ	προσταλαιπωρῆσαι, μηδὲ προσανασχεῖν φυσικοῖς δόγμασιν,
[7]	τὸ πλεγμάτια ἄττα μεταχειρίζεσθαι, εἰ	μὴ	πρῶτον μὲν ἐν τῷ τότε
[1]	τὴν ἐν τοῖς λόγοις διαφορὰν	μὴ	σεσιγῆσθαι τὰ περὶ τὸν ἄνδρα.
[8]	ποτε καὶ πρεσβύτερον θέαμα, καὶ	μὴ	ταχὺ σκαρδαμύξαι πρὸς ἥλιον ἀτενίσαντα.
[11]	καὶ χαρίεντι. καὶ γὰρ εἰ	μὴ	τεθήπαμεν τοὺς κύκνους, ὥσπερ τοὺς
[7]	βιοτεύουσι χωρὶς ἀπ´ ἀλλήλων, τοῦ	μή	τι χάριεν ἰδεῖν ἢ ἀκοῦσαι,
[9]	τῆς ἐπιχειρήσεως· ἐκείνῃ δ´, εἰ	μή	τις εὐγένεια τύχοι ψυχῆς ἄνωθεν
[9]	ἐντυχεῖν ποι τῷ ἐραστῷ· καὶ	μὴ	τυχὼν δὲ πρὸ ὁδοῦ γέγονε,
[4]	τὸ πάσαις ἐποχεῖσθαι παραλαμβάνεται, εἰ	μὴ	φιλοκρινοίη τε αὐτάς, καὶ τὴν
[8]	πρώτην· εἰς ἐπιστήμην γὰρ ἔστη.	ἐπιστήμη	δὲ νοῦ διέξοδος· κᾆτα εἰς
[4]	τίνος ἂν εἴη τέχνη καὶ	ἐπιστήμη	τέχνης ἢ ἐπιστήμης, ἧς ἐν
[4]	καλεσάντων, ἢ ἀνθρώπων γε θεῶν	φήμῃ	χρωμένων; χορός τέ εἰσι δι´
[7]	ἐλάττοσιν, οἷς ἡ πρώτη τε	ὁρμὴ	γέγονεν ἔνθεος, καὶ μένουσιν ἐπ´
[18]	ἀλλ´ ἐπελθὸν οὕτως συνεχώρησα τῇ	γνώμῃ	τε καὶ τῇ γλώττῃ. καὶ
[1]	ἀπετελέσθη· τύχῃ δὲ μᾶλλον ἢ	γνώμῃ	χρησάμενος, τὴν τύχην αὐτὸς διηγήσατο.
[1]	ἐνταῦθα δὴ καὶ μάλιστα ἡ	ῥώμη	τῆς φύσεως αὐτοῦ διεδείχθη. ὥσπερ
[15]	χρηστήριον ἔχων τὸ Πυθοῖ, καὶ	νὴ	Δία τὸ ἐν Βραγχίδαις; οὗτος
[9]	ἐζηλώκασι, παντοδαποί τε ὄντες τὰ	γένη	καὶ κατὰ χρείας ἕκαστοι συνιστάμενοι.
[10]	παλαιοῖς τε καὶ μακαρίοις ἀνδράσιν	ἐξευρημένῃ·	καὶ ζητοῦντες οὐκ οἶδα εἴ
[1]	καὶ ἀθρόους, εἰς ὃ χρήσασθαι	προαποκειμένῃ	τῇ παρασκευῇ τῆς γλώττης. διό
[1]	μετακεχειρισμένη σοφιστικῶς, τοῦτ´ ἔστι λαμυρῶς	ἀπηγγελμένη	καὶ δεξιῶς, καὶ πολλὴν τὴν
[1]	δεξιῶς, καὶ πολλὴν τὴν ἀφροδίτην	ἐπαγομένη.	ταύτῃ καὶ παρὰ τῶν ἀνθρώπων,
[6]	καὶ ἀφοσιώσασθαι τῇ ψυχικῇ συστάσει	δεομένῃ	γλυκυθυμίας, μὴ πόρρω πεσεῖν, μηδὲ
[17]	τὴν δύναμιν ἡμῶν εἰς ἐνέργειαν.	ἀρχομένη	μὲν οὖν, ἁπανταχοῦ δείσθω τῶν
[14]	δεῖ δὲ αὐτὸν τηρεῖσθαι διδάσκαλον.	εἱμαρμένη	τοίνυν ἀνδρὸς διδασκάλου καὶ φθονερὸν
[1]	ἂν λάβῃς ὑπόθεσιν, φιλόσοφός ἐστι	μετακεχειρισμένη	σοφιστικῶς, τοῦτ´ ἔστι λαμυρῶς ἀπηγγελμένη
[17]	ἅμα δὲ καὶ προγύμνασμα αὐτὸ	ἡγουμένη,	παιδικώτερον ἔτι τῶν ἐπιπέδων ἐν
[17]	ἡ Πυθαγόρου διδαχή, ἅμα μὲν	ἀποπειρωμένη	τῆς φύσεως τῆς ἑκάστου, ἅμα
[10]	ἦν· ὑμεῖς δέ, οἵπερ ἐστέ,	δεινὴ	δὲ ὅμως ἡ τόλμα, δόγμασιν
[9]	κατὰ φύσιν ἐχούσης τῆς ἐπιχειρήσεως·	ἐκείνῃ	δ´, εἰ μή τις εὐγένεια
[2]	γεγονέναι κυνηγέτην ἄνδρα ἐν τῇ	ὀρεινῇ	τῆς Εὐβοίας κέγχρους ἐσθίοντα· τοῦτο
[8]	καὶ περὶ λόγους διατριβῆς; τίς	ἡδονὴ	καθαρωτέρα; τίς ἀπαθεστέρα προσπάθεια; τίς
[9]	καὶ ἦν ἀγαθὸν ἤδη τῷ	μόνη	γενέσθαι· νῦν δὲ οὐ γάρ
[14]	γὰρ Ἑστία ἐν θεῶν οἴκῳ	μόνη·	ὑμνεῖ δὲ καὶ ψυχὰς ὀπαδοὺς
[4]	τι γεγονέναι προοίμιον φιλοσοφίας ἢ	πολυπραγμοσύνη	γνώσεως· καὶ ἐν παισὶν ἡ
[4]	καὶ δῆτα τίνος ἂν εἴη	τέχνη	καὶ ἐπιστήμη τέχνης ἢ ἐπιστήμης,
[14]	ἑαυτὸν τῷ παντοδαπῷ θηρίῳ, τῇ	δόξῃ,	ἀλλ´ ἑαυτῷ ἀρέσκει καὶ τῷ
[1]	φησί περὶ τῶν φιλοσοφησάντων ἐν	δόξῃ	τοῦ σοφιστεῦσαι» ταὐτὸν ἑτέρως εἰπών,
[3]	ὁ Μέμνων τε καὶ τὰ	Τέμπη,	λόγος δὲ οὗτος ὁ κατὰ
[11]	αὖθις ἀνεκαλέσαντο πραέως, καὶ ἡ	Καλλιόπη	παραλαβοῦσα ἥκοντας αὐχμοῦ πλέως, ἀνέπαυσέ
[14]	ἀνθρώπους. αὐτὴ μὲν γὰρ ἡ	Ξανθίππη,	φεῦ τῆς ὀλιγωρίας, ὡς ἐχρῆτο
[18]	καὶ τῷ συγγραφεῖ προσγυμνάζομαι, μηδ´	ἀκαρῆ	διαλιπών, ἀλλ´ ἐφιεὶς τῷ καιρῷ,
[1]	ἐξενεγκὼν ἀπὸ τῶν ἐναντίων ἐνστάσεων.	χρὴ	δήπου καὶ δι´ αὐτὴν οὐχ
[9]	δὲ καὶ ἀναγωγῆς· οὐ γὰρ	ἀπόχρη	μὴ κακὸν εἶναι, ἀλλὰ δεῖ
[9]	τὸ πρὸς οὐρανὸν ἰδεῖν, οὐκ	ἀπόχρη	μὴ κεκυφέναι πρὸς τοὔδαφος, ἀλλὰ
[12]	τῷ βουλομένῳ διαθεῖναι κακῶς. κἂν	γελάσῃ	τις, ὁ σοφιστὴς τέθνηκεν· καὶ
[9]	κακῷ· ἀλλ´ ἀγαθοειδής ἐστι καὶ	μέση	τὴν φύσιν. ῥέψασαν οὖν εἰς
[10]	τι δ´ ἂν εἰς αὐτοὺς	ἐμπέσῃ	παράκουσμα, τοῦτο ταῖς παρ´ αὐτῶν
[12]	ὅ τις ἂν καὶ ὑπηρέτης	μειαγωγήσῃ	δημόσιος. ἀλλ´ ἐγὼ μὲν εἰ
[7]	τηρῆσαι ῥωμαλεώτερον· ᾗ γὰρ ἂν	ὁρμήσῃ,	σφοδρόν τέ ἐστι καὶ ἀνένδοτον·
[4]	δὲ τὴν σπουδὴν ἐπιτείνων, ἀναβασμῷ	χρήσῃ,	τοῖσδέ τε καὶ ἀδελφοῖς τισι
[3]	κηρὸν αὐτῆς τὼ πόδε, κᾆτα	ψυγείσῃ	περιέφυσαν Περσικαί. ταύτας ὑπολύσας, ἀνεμέτρει
[12]	παντὸς ἁμαρτάνομεν. παιδιᾷ γὰρ παρεμβαλλόμεθα,	ἐνδοθείσῃ	μὲν ἀπὸ τοῦ δεῖν εὑρέσθαι
[3]	τῶν ὑποθέσεων· κἂν τὸ φαυλότατον	προχειρίσῃ,	τὸν Δίωνα ὄψει τὸν ποριμώτατον
[16]	σεμνὰ ἄττα ἀποφερόμεθα. φυλαξόμεθα οὖν	ὅση	δύναμις· εἰ δὲ πάντως δέοιτο,
[6]	τῶν λόγων, ὑποδοχήν τινα μηχανωμένους	κατιούσῃ	τῇ φύσει· ἀγαπητὸν γὰρ ἔχοντά
[12]	κληρονόμος ὁ παῖς ὁ μοιρίδιος,	δραμούσῃ	δὲ ἐπὶ πολλὰ καὶ δρόμους
[3]	θαυμαστῇ τινι χάριτι, εἰκῇ πως	ἐπιτερπούσῃ	τοῖς ὀνόμασι καὶ τοῖς ῥήμασιν.
[4]	δ´ ὑφ´ ἁπασῶν, ὥσπερ ἔοικε	τῇ	βασιλίδι; τὰς δὲ Μούσας οὐχ
[18]	συνεχώρησα τῇ γνώμῃ τε καὶ	τῇ	γλώττῃ. καὶ δῆτα θόρυβος ἤρθη
[18]	ἐπιτηδεύσας, ἀλλ´ ἐπελθὸν οὕτως συνεχώρησα	τῇ	γνώμῃ τε καὶ τῇ γλώττῃ.
[14]	ὑπέθηκεν ἑαυτὸν τῷ παντοδαπῷ θηρίῳ,	τῇ	δόξῃ, ἀλλ´ ἑαυτῷ ἀρέσκει καὶ
[5]	τὴν καρδίαν, ἢ τὰ ἐν	τῇ	καρδίᾳ, ἀδυνατούσης τῆς γλώττης ἐξερμηνεῦσαι
[15]	μὴ ἀπιστῶμεν· ᾠκειοῦτο γὰρ αὐτὸν	τῇ	κοινωνίᾳ τοῦ ἔργου. ἢ οὐ
[1]	ἐπρέσβευεν. ἡμῖν δὲ ὁ Δίων	τῇ	μὲν περιβολῇ τῆς γλώττης, ἣν
[3]	παρὰ τὸ Νεκρὸν Ὕδωρ ἐν	τῇ	μεσογείᾳ τῆς Παλαιστίνης κειμένην παρ´
[2]	ἑαυτοῦ γεγονέναι κυνηγέτην ἄνδρα ἐν	τῇ	ὀρεινῇ τῆς Εὐβοίας κέγχρους ἐσθίοντα·
[1]	ἀθρόους, εἰς ὃ χρήσασθαι προαποκειμένῃ	τῇ	παρασκευῇ τῆς γλώττης. διό μοι
[1]	εἰς ἄκρον ἐλήλακεν· ἐννεάσας δὲ	τῇ	προστασίᾳ τῶν ἐκ τοῦ περιπάτου
[3]	τὸν Δίωνα ὄψει τὸν ποριμώτατον	τῇ	ῥητορείᾳ παντὸς ἐξευρεῖν λόγους· μακρῷ
[13]	σπουδῇ σχεδιάζειν, ἐν μὴ δέοντι	τῇ	σπουδῇ χρώμενον, ἐξίτηλον αὐτὴν ἀποφαίνει.
[6]	λόγων, ὑποδοχήν τινα μηχανωμένους κατιούσῃ	τῇ	φύσει· ἀγαπητὸν γὰρ ἔχοντά που
[7]	οὗτοι μέντοι λαμπρῶς οὕτως ἐπαναστάντες	τῇ	φύσει, καί, ὡς ἂν ἡμεῖς
[5]	ἐρεθίζει καὶ ἀναρριπίζει τὴν ἐν	τῇ	φύσει λιχνείαν, ὑφ´ ἧς ἕκαστός
[6]	ἡδονήν· δεῖ δὲ τοῦ μειλιχίου	τῇ	φύσει· τί καὶ ποιήσει; ποῦ
[3]	Δίωνι καὶ τὰ παίγνια, πανταχοῦ	τῇ	φύσει χρωμένῳ· καὶ οὐκ ἂν
[6]	θεὸς τὴν ἡδονὴν περόνην ἐποίησε	τῇ	ψυχῇ, δι´ ἧς ἀνέχεται τὴν
[6]	που πλησίον ἀπονεῦσαι καὶ ἀφοσιώσασθαι	τῇ	ψυχικῇ συστάσει δεομένῃ γλυκυθυμίας, μὴ
[18]	καὶ τοὐμὸν ἴδιον, ὥσπερ ἡ	ὑπάτη	χορδὴ τὸν ῥυθμὸν αὐτὴ μένουσα
[1]	περιτευξόμεθα αὐτῷ, νῦν μὲν βάλλοντι	Σωκράτη	καὶ Ζήνωνα τοῖς ἐκ Διονυσίων
[6]	μὲν γὰρ ἐν θεῷ φύσει·	ἀρετῇ	δὲ ἄνθρωποι κακίαν ἀμειβόμενοι μετριοπαθεῖς
[9]	εἰς τὸ χεῖρον ἐπανήγαγεν ἡ	ἀρετὴ	καὶ τῆς κηλῖδος ἀπέλυσε, καὶ
[18]	χαρακτήρων καὶ πλεῖστον διαφερόντων, ἐν	ἑκάστῃ	τῶν μιμήσεων προσηχεῖν ἀνάγκη καὶ
[3]	δ´ οὖν ἀπορρήτῳ κάλλει καὶ	θαυμαστῇ	τινι χάριτι, εἰκῇ πως ἐπιτερπούσῃ
[3]	τοῦδε πυκνότητα· ἅμα δὲ καὶ	θαυμαστή	τις ἰδιότης χαρακτηρίζει τὰς Δίωνος
[8]	τὴν πρώτην· εἰς ἐπιστήμην γὰρ	ἔστη.	ἐπιστήμη δὲ νοῦ διέξοδος· κᾆτα
[8]	δεῆσαν, ὁ μὲν ἐν γειτόνων	ἔστη	τὴν πρώτην· εἰς ἐπιστήμην γὰρ
[3]	τὸ βάθος τοῦ ἤθους, οἷον	σωφρονιστῇ	τινι καὶ παιδαγωγῷ πρέπον πόλεως
[14]	καὶ ὡς Πρωταγόραν ἐβάδιζεν, καὶ	συνίστη	τοὺς πλουσιωτάτους τῶν νέων τῷ
[14]	παρ´ ἣν ἐρρητόρευσε καὶ τῷ	σοφιστῇ	Λυσίᾳ προσεγυμνάσατο· καὶ πρὸς τὸν
[1]	ἐπαναστάντος τῷ ὀνόματι. ὃ δὲ	προὔστη	τε λαμπρῶς τοῖν βίοιν ἑκατέρου
[18]	τῇ γνώμῃ τε καὶ τῇ	γλώττῃ.	καὶ δῆτα θόρυβος ἤρθη πολύς,
[14]	οὐκ ἀπεσεμνύνετο πρὸς τοὺς ἀνθρώπους.	αὐτὴ	μὲν γὰρ ἡ Ξανθίππη, φεῦ
[18]	ἡ ὑπάτη χορδὴ τὸν ῥυθμὸν	αὐτὴ	μένουσα παραβομβεῖ κινουμένῳ τῷ μέλει.
[1]	φιλοσοφίᾳ, καὶ μηδαμοῦ μηδὲν ἐπηρέακεν	αὐτῇ,	μηδὲ ἐπ´ αὐτὴν ξυντέθεικε λόγους
[8]	ἐπὶ σμικράν τινα πρᾶξιν, ἄμεσος	αὕτη	καὶ πολὺ πόρρω, καὶ ἔοικε
[9]	μηδὲν ἐμπόδιον παρέχοιτο ταῖς νοήσεσιν.	αὕτη	μὲν ἡ διάνοια τῶν πρώτων
[10]	τοῦ τέλους, τοῦτο τέως παρεσκευάκαμεν.	ταύτῃ	δὲ οὐκ ἀπογινώσκοντες, ἤδη μέτιμεν
[8]	ἐν ὕλῃ; τίς μᾶλλον ἀμόλυντος;	ταύτῃ	δὴ πάλιν τὸν Ἕλληνα τοῦ
[1]	καὶ πολλὴν τὴν ἀφροδίτην ἐπαγομένη.	ταύτῃ	καὶ παρὰ τῶν ἀνθρώπων, οὓς
[9]	ἢ ὅσον ἐκεῖνοι τῶν βοσκημάτων.	ταύτῃ	καὶ πλείους ἂν εἶεν οἱ
[3]	τὴν τοιαύτην ἰδέαν αὐτὸς αὑτοῦ	ταύτῃ	κράτιστος ἔδοξεν. οὐ μέντοι τοσοῦτον
[14]	παιδίον ἐξηγεῖσθαι τολμᾷ τὸ ἐπέκεινα	ταύτῃ,	παρὰ τὴν αὐτὴν πλάτανον, παρ´
[7]	νόμον ἐν σφίσι πεποίηνται, καὶ	ταύτῃ	τὴν φύσιν προτρέπονται· καὶ γὰρ
[3]	οὖν καὶ δήμῳ διαλεχθῆναι καὶ	ἰδιώτῃ	τοῦ παντὸς ἄξιος. οἵ τε
[7]	τῶν ὀλίγων ἐλάττοσιν, οἷς ἡ	πρώτη	τε ὁρμὴ γέγονεν ἔνθεος, καὶ
[9]	καὶ μάλιστα οὓς οὐχ ἡ	πρώτη	φύσις ἐπὶ τόνδε τὸν βίον
[1]	εἰς ὃ χρήσασθαι προαποκειμένῃ τῇ	παρασκευῇ	τῆς γλώττης. διό μοι δοκεῖ
[16]	ἀνέγνωμεν, ἵνα καὶ ἀκόντων ἂν	ἰσχύῃ,	ἀλλ´ ἀνδρός ἐστι φιλοσόφου καὶ
[12]	γε καὶ μεταξὺ τῆς ἐπιδείξεως	ἐστράφη,	καὶ τὸ ληκύθιον ᾔτησε, καὶ
[17]	κομιδῇ μειρακίοις ἐπέταττεν ἡ Πυθαγόρου	διδαχή,	ἅμα μὲν ἀποπειρωμένη τῆς φύσεως
[1]	τῶν μέχρις αὐτοῦ σοφιστῶν, ἐν	ἀρχῇ	τοῦ λόγου δύο μερίδας ποιεῖ,
[1]	ἐξ ἀγνώμονος σοφιστοῦ φιλόσοφος ἀπετελέσθη·	τύχῃ	δὲ μᾶλλον ἢ γνώμῃ χρησάμενος,
[6]	τὴν ἡδονὴν περόνην ἐποίησε τῇ	ψυχῇ,	δι´ ἧς ἀνέχεται τὴν προσεδρείαν
[5]	τὰ σώματα, οὕτως ἔχουσα κάλλος	ψυχὴ	καὶ γόνιμος οὖσα τῶν ἀρίστων,
[6]	νοῦς, ἀλλὰ νοῦς ἐν ζῴου	ψυχῇ.	καὶ ἡμῶν οὖν αὐτῶν ἕνεκα
[12]	καὶ χαίρει δῆθεν, ἡ δὲ	ψυχὴ	κατατείνεται, ἐπεὶ καὶ τραγακάνθης ἐδήδοκεν,
[9]	ἀλλ´ εἰ μὲν ἦν ἡ	ψυχὴ	τἀγαθόν, ἤρκει καθήρασθαι, καὶ ἦν
[4]	ἐστί. καίτοι τοῦτο αἰνίττεται τὸ	τῇ	συμφωνίᾳ τῶν Μουσῶν εὐθὺς τὸν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 10/07/2008