Livre, pages
[1, 881]	Ἀγαμέμνων τε γάρ, Ἀμφότερον βασιλεύς	τ´	ἀγαθὸς κρατερός τ´ αἰχμητής ὑπὸ
[1, 880]	ταῦτ´ ἀκούει καὶ βλέπει φρονεῖ	τ´	ἄγαν ἀναιρείσθω γάρ, φησίν, ὁ
[1, 881]	Ἀμφότερον βασιλεύς τ´ ἀγαθὸς κρατερός	τ´	αἰχμητής ὑπὸ μοιχοῦ καὶ μοιχάδος
[1, 882]	ἀστέρας καὶ τὴν γῆν, τόν	τ´	ἀνωτάτω πάντων νοῦν ἐν αἰθέρι.
[1, 879]	ὅθεν καὶ Εὐριπίδης φησί Τό	τ´	ἀστερωπὸν οὐρανοῦ σέλας, χρόνου καλὸν
[1, 877]	τετρακτύν, παγὰν ἀενάου φύσεος ῥίζωμά	τ´	ἔχουσαν. Καὶ ἡ ἡμετέρα ψυχή
[1, 880]	Κοῖόν τε Κρεῖόν θ´ Ὑπερίονά	τ´	Ἰαπετόν τε διὰ τοῦτο καὶ
[1, 879]	πλῆθος, δῆλον ἐκ τοῦ ἄπειρα	τὰ	αἴτια εἶναι· εἰ γὰρ ὁ
[1, 882]	κόσμον σῶμα. (Οἱ Στωικοὶ πάντα	τὰ	αἴτια σωματικά· πνεύματα γάρ. ιβʹ
[1, 883]	Οἱ τὰς ἀτόμους εἰσάγοντες περὶ	τὰ	ἀμερῆ ἵστασθαι καὶ μὴ εἰς
[1, 882]	λέγουσιν ἀλλὰ σῶμα· οἱ δὲ	τὰ	ἀμερῆ καὶ τὰς ἀτόμους ἄμορφον.
[1, 879]	πάντα γέγονεν αἴτια, ἐκεῖ καὶ	τὰ	ἀποτελέσματα· αἴτια δ´ ἤτοι αἱ
[1, 878]	κατὰ τὴν κίνησιν καὶ συμπεριλαμβάνων	τὰ	ἄστρα (συμπεριῆγε ταῦτα καὶ τὴν
[1, 883]	πάντα βάρος ἔχειν· κινεῖσθαι δὲ	τὰ	ἄτομα ποτὲ μὲν κατὰ (στάθμην
[1, 882]	φύσεις κατὰ γένος ἀφθάρτους τάσδε,	τὰ	ἄτομα τὸ κενὸν τὸ ἄπειρον
[1, 877]	δ´ ἐπὶ μέρους εἰσὶν ἄπειροι.	Τὰ	γὰρ εἴδη ταῦτα πάντα καὶ
[1, 883]	τῆς ὕλης. Οἱ ἀπὸ Πυθαγόρου	τὰ	γένη τῶν χρωμάτων λευκόν τε
[1, 875]	φυτὰ ζῷα· ἔτι δὲ ταῦτα	τὰ	γινόμενα, ὄμβροι χάλαζαι κεραυνοὶ πρηστῆρες
[1, 879]	γὰρ ὁ μὲν κόσμος πεπερασμένος,	τὰ	δ´ αἴτια πάντα ἄπειρα, ἐξ
[1, 885]	ἡμᾶς, ὥστε τὰ μὲν εἱμάρθαι	τὰ	δ´ ἀνειμάρθαι. κηʹ Περὶ οὐσίας
[1, 883]	(στάθμην ποτὲ δὲ κατὰ παρέγκλισιν,	τὰ	δ´ ἄνω κινούμενα κατὰ πληγήν,
[1, 884]	τὰ μὲν εἰς πρόνοιαν ἀνάγει	τὰ	δ´ εἰς ἀνάγκην. Ἐμπεδοκλῆς οὐσίαν
[1, 876]	τούτοις, ἃς καὶ ἁρμονίας καλεῖ,	τὰ	δ´ ἐξ ἀμφοτέρων σύνθετα στοιχεῖα,
[1, 883]	καὶ τὰ πρῶτα δ´ ἁπλᾶ	τὰ	δ´ ἐξ ἐκείνων συγκρίματα πάντα
[1, 885]	γέγονε τὰ δὲ γινόμενα γίνεται	τὰ	δὲ γενησόμενα γενήσεται. Οἱ Στωικοὶ
[1, 885]	ὃν τὰ μὲν γεγονότα γέγονε	τὰ	δὲ γινόμενα γίνεται τὰ δὲ
[1, 882]	τὰ μὲν πρῶτα αἴτια ἀσώματα,	τὰ	δὲ κατὰ μετοχὴν ἢ κατὰ
[1, 876]	ἀέρος καὶ πνεύματος δοκῶν συνεστάναι	τὰ	ζῷα· ἀδύνατον γὰρ ἀρχὴν μίαν
[1, 881]	ἔστι καὶ τῇ τούτου φροντίδι	τὰ	κατ´ ἄνθρωπον οἰκονομεῖται, τὸ μὲν
[1, 876]	φλὲψ ἀρτηρία νεῦρα ὀστᾶ καὶ	τὰ	λοιπὰ μόρια. Τούτων οὖν γινομένων
[1, 879]	γὰρ ἥλιος καὶ σελήνη καὶ	τὰ	λοιπὰ τῶν ἄστρων τὴν ὑπόγειον
[1, 883]	Λεύκιππος Δημόκριτος Δημήτριος Μητρόδωρος Ἐπίκουρος	τὰ	μὲν ἄτομα ἄπειρα τῷ πλήθει,
[1, 875]	Πλεῖστον δ´ ὅσον διαφέρει ἀλλήλων·	τὰ	μὲν γὰρ στοιχεῖά ἐστι σύνθετα,
[1, 885]	διοικουμένων· ἢ λόγος, καθ´ ὃν	τὰ	μὲν γεγονότα γέγονε τὰ δὲ
[1, 885]	καὶ τὸ παρ´ ἡμᾶς, ὥστε	τὰ	μὲν εἱμάρθαι τὰ δ´ ἀνειμάρθαι.
[1, 884]	κϚ Περὶ οὐσίας ἀνάγκης. (Πλάτων	τὰ	μὲν εἰς πρόνοιαν ἀνάγει τὰ
[1, 878]	Ἀθροιζομένων δ´ ἐν ταὐτῷ τούτων,	τὰ	μέν, ὅσα μείζονα ἦν καὶ
[1, 878]	ὑποστὰν ἐκοίλανε τοὺς ὑποκειμένους τόπους.	Τὰ	μὲν οὖν κυριώτατα μέρη τοῦ
[1, 882]	ὅ ἐστι νοῦς. Πυθαγόρας Ἀριστοτέλης	τὰ	μὲν πρῶτα αἴτια ἀσώματα, τὰ
[1, 883]	καὶ οἱονεὶ στοιχεῖα στοιχείων. Πλάτων	τὰ	μὲν τρία σώματα (οὐ γὰρ
[1, 876]	μόρια. Ἀπὸ τοῦ οὖν ὅμοια	τὰ	μέρη εἶναι ἐν τῇ τροφῇ
[1, 879]	ὁμοιοῦται· περιφερὴς δ´ ὢν ἔχει	τὰ	μέρη περιφερῆ· διὰ τοῦτο γὰρ
[1, 876]	τροφῇ τῇ προσφερομένῃ πάντα ἐστὶ	τὰ	ὄντα καὶ ἐκ τῶν ὄντων
[1, 875]	οὐ κατὰ συμβεβηκός· πάντα γὰρ	τὰ	ὁρώμενα, ὅσα μήτε ὑπὸ τύχης
[1, 879]	ἀνάγκη ἀπείρους (εἶναι. Ὅπου γὰρ	τὰ	πάντα γέγονεν αἴτια, ἐκεῖ καὶ
[1, 876]	ἀέρα ἀπεφήνατο· ἐκ γὰρ τούτου	τὰ	πάντα γίνεσθαι καὶ εἰς αὐτὸν
[1, 877]	τὸ πῦρ· ἐκ πυρὸς γὰρ	τὰ	πάντα γίνεσθαι καὶ εἰς πῦρ
[1, 876]	ποιοῦν αἴτιον τὸν νοῦν τὸν	τὰ	πάντα διαταξάμενον. Ἄρχεται δ´ οὕτως
[1, 875]	ὑγρὰ οὖσα· οὕτως εἰκὸς καὶ	τὰ	πάντα ἐξ ὑγροῦ τὴν ἀρχὴν
[1, 877]	ὅτι καὶ εἰς τοῦτο ἀναλύεται	τὰ	πάντα. Ἐπίκουρος Νεοκλέους Ἀθηναῖος κατὰ
[1, 877]	λέγουσι· τούτου δὲ κατασβεννυμένου κοσμοποιεῖσθαι	τὰ	πάντα. Πρῶτον μὲν γὰρ τὸ
[1, 877]	τὸ πῦρ, ὅτι ἐκ τούτου	τὰ	πάντα· τέλος δέ, ὅτι καὶ
[1, 876]	ὕλην τῶν ὄντων, ἐξ ἧς	τὰ	πάντα, ὑποστῆναι· ἀλλὰ καὶ τὸ
[1, 880]	ἄδικα βιβλία ψήχει ταῦτ´ ἔστι	τὰ	περὶ τοῦ μὴ εἶναι θεούς.
[1, 876]	διῄρηκε καὶ διακεκόσμηκε χρήματα λέγων	τὰ	πράγματα. Ἀποδεκτέος οὖν ἐστιν, ὅτι
[1, 883]	ἀπερίληπτα εἶναι τὰ σώματα καὶ	τὰ	πρῶτα δ´ ἁπλᾶ τὰ δ´
[1, 881]	δὲ Πλάτων οὐχ ἑστηκότα ὑπέθετο	τὰ	πρῶτα σώματα, ἀτάκτως δὲ κινούμενα·
[1, 882]	ὕλην. Οἱ ἀπὸ Δημοκρίτου ἀπαθῆ	τὰ	πρῶτα, τὴν ἄτομον καὶ τὸ
[1, 879]	δ´ ἤτοι αἱ ἄτομοι ἢ	τὰ	στοιχεῖα. Πόθεν ἔννοιαν ἔσχον θεῶν
[1, 883]	Ἐμπεδοκλῆς δ´ ἐκ μικροτέρων ὄγκων	τὰ	στοιχεῖα συγκρίνει, ἅπερ ἐστὶν ἐλάχιστα
[1, 877]	τριαινοειδεῖς μήτε κρικοειδεῖς· ταῦτα γὰρ	τὰ	σχήματα εὔθραυστά ἐστιν, αἱ δ´
[1, 877]	ἐπεὶ οὐ κινηθήσεται. Εἶναι δὲ	τὰ	σχήματα τῶν ἀτόμων ἀπερίληπτα, οὐκ
[1, 877]	αὐτὸ τὸ κενὸν ἄπειρον καὶ	τὰ	σώματα ἄπειρα. Συμβεβηκέναι δὲ τοῖς
[1, 881]	οὐκ ἦν, ὅτ´ ἦν ἀκίνητα	τὰ	σώματα ἢ ἀτάκτως ἐκινεῖτο, ἢ
[1, 883]	μέσον. Ἐπίκουρος δ´ ἀπερίληπτα εἶναι	τὰ	σώματα καὶ τὰ πρῶτα δ´
[1, 883]	ἀπὸ Θάλεω καὶ Πυθαγόρου παθητὰ	τὰ	σώματα καὶ τμητὰ εἰς ἄπειρον.
[1, 881]	φησὶν ὡς Εἱστήκει κατ´ ἀρχὰς	τὰ	σώματα, νοῦς δὲ αὐτὰ διεκόσμησε
[1, 877]	ἐπέθηκεν· Ἀνάγκη γάρ φησί κινεῖσθαι	τὰ	σώματα τῇ τοῦ βάρους πληγῇ·
[1, 883]	σώματος. Οἱ ἀπὸ Πυθαγόρου σφαιρικὰ	τὰ	σώματα τῶν τεττάρων (στοιχείων, μόνον
[1, 877]	δὲ τὸν κόσμον καὶ πάντα	τὰ	σώματα ὑπὸ πυρὸς ἀναλοῦσθαι ἐν
[1, 881]	τὸ ὄντως ἀγαθόν· πάντα δὲ	τὰ	τοιαῦτα τῶν ὀνομάτων εἰς τὸν
[1, 880]	ἀνατολάς τε καὶ (δυσμάς, καὶ	τὰ	ὑπὸ τῆς γῆς ζῳογονούμενα καὶ
[1, 879]	κάλλος τοῦ κόσμου καὶ ταῦτα	τὰ	φαινόμενα· ὁ μὲν γὰρ λοξὸς
[1, 880]	εἰσαγωγῇ· ἐπεὶ γὰρ ὁ νόμος	τὰ	φανερὰ τῶν ἀδικημάτων εἴργειν ἐδύνατο
[1, 875]	ἐστι φύσις. Ἐπειδὴ πρόκειται ἡμῖν	τὰ	φυσικὰ θεωρῆσαι, ἀναγκαῖον ἡγοῦμαι δηλῶσαι,
[1, 875]	ἀρχὴν ἔχειν. Δεύτερον, ὅτι πάντα	τὰ	φυτὰ ὑγρῷ τρέφεται καὶ καρποφορεῖ,
[1, 883]	τὴν ὄψιν. Ζήνων ὁ Στωικὸς	τὰ	χρώματα πρώτους εἶναι σχηματισμοὺς τῆς
[1, 881]	τὴν μὲν μονάδα θεὸν καὶ	τἀγαθόν,	ἥτις ἐστὶν ἡ τοῦ ἑνὸς
[1, 882]	πρῶτον γενέσει καὶ φθορᾷ καὶ	ταῖς	ἄλλαις μεταβολαῖς. Οἱ ἀπὸ Θάλεω
[1, 876]	καὶ τὴν ἀόριστον δυάδα ἐν	ταῖς	ἀρχαῖς. (Σπεύδει δ´ αὐτῷ τῶν
[1, 876]	(Οὗτοι μὲν οὖν ἐφεξῆς ἀλλήλοις	ταῖς	διαδοχαῖς γενόμενοι τὴν λεχθεῖσαν Ἰωνικὴν
[1, 875]	ἡλίου καὶ τὸ τῶν ἄστρων	ταῖς	τῶν ὑδάτων ἀναθυμιάσεσι τρέφεται καὶ
[1, 878]	ἀσώματος ἐν τοῖς νοήμασι καὶ	ταῖς	φαντασίαις τοῦ θεοῦ. {Ὁ δὲ
[1, 882]	ὑπολαμβάνει, ἐν τοῖς νοήμασι καὶ	ταῖς	φαντασίαις τοῦ θεοῦ, τουτέστι τοῦ
[1, 881]	κίβδηλον εὐτυχεῖ τὸ δ´ ἀστεῖον	τἀναντία	πάσχει; Ἀγαμέμνων τε γάρ, Ἀμφότερον
[1, 885]	παντὸς φύσεως. (Χρύσιππος δύναμιν πνευματικὴν	τάξει	τοῦ παντὸς διοικητικήν· καὶ πάλιν
[1, 880]	τῶν ὑδάτων ἐκχύσεις σπερμάτων ἔχειν	τάξιν,	ἡ δὲ γῆ μήτηρ διὰ
[1, 885]	Οἱ Στωικοὶ εἱρμὸν αἰτιῶν, τουτέστι	τάξιν	καὶ ἐπισύνδεσιν ἀπαράβατον. Ποσειδώνιος τρίτην
[1, 881]	ὁ θεός, φησίν, ἐπιστήσας ὡς	τάξις	ἀταξίας ἐστὶ βελτίων, διεκόσμησε ταῦτα.
[1, 881]	πῶς σφαιροειδῆ τὸν θεόν, ὄντα	ταπεινότερον	ἀνθρώπου; ὁ δ´ Ἀναξαγόρας φησὶν
[1, 882]	τῶν σωμάτων, καὶ ἀγαθοὺς μὲν	τὰς	ἀγαθὰς κακοὺς δὲ τὰς φαύλας.
[1, 882]	ὑφεστῶσα καθ´ αὑτήν, εἰκονίζουσα δὲ	τὰς	ἀμόρφους ὕλας καὶ αἰτία γινομένη
[1, 878]	ἀπὸ τῶν πνευμάτων πληγὰς καὶ	τὰς	ἀπὸ τῶν ἀστέρων αὔρας, προσεθλίβετο
[1, 878]	γῇ, πυκνουμένης τε ταύτης κατὰ	τὰς	ἀπὸ τῶν πνευμάτων πληγὰς καὶ
[1, 877]	Ἀθηναῖος κατὰ Δημόκριτον φιλοσοφήσας ἔφη	τὰς	ἀρχὰς τῶν ὄντων σώματα λόγῳ
[1, 882]	οἱ δὲ τὰ ἀμερῆ καὶ	τὰς	ἀτόμους ἄμορφον. (ιʹ Περὶ ἰδέας
[1, 883]	καὶ τμητὰ εἰς ἄπειρον. Οἱ	τὰς	ἀτόμους εἰσάγοντες περὶ τὰ ἀμερῆ
[1, 881]	δὲ αὐτὰ διεκόσμησε θεοῦ καὶ	τὰς	γενέσεις τῶν ὅλων ἐποίησεν. ὁ
[1, 874]	ἀνωτάτω τὴν ἀρετήν, ἀρετὰς δὲ	τὰς	γενικωτάτας τρεῖς, φυσικὴν ἠθικὴν λογικήν·
[1, 875]	μὲν γὰρ στοιχεῖά ἐστι σύνθετα,	τὰς	δ´ ἀρχάς φαμεν εἶναι οὔτε
[1, 883]	τε (καὶ μέλαν, ἐρυθρόν, ὠχρόν·	τὰς	δὲ διαφορὰς τῶν χρωμάτων παρὰ
[1, 882]	διῆκον δι´ ὅλου τοῦ κόσμου,	τὰς	δὲ προσηγορίας μεταλαμβάνον δι´ ὅλης
[1, 883]	τὰς ποιὰς μίξεις τῶν στοιχείων·	τὰς	δὲ τῶν ζῴων καὶ παρὰ
[1, 880]	καὶ ἐπὶ πᾶσι τὸ διὰ	τὰς	εἰς τὸν κοινὸν βίον εὐεργεσίας
[1, 876]	τοὺς ἀριθμοὺς καὶ τὰς συμμετρίας	τὰς	ἐν τούτοις, ἃς καὶ ἁρμονίας
[1, 882]	ἀπὸ Ζήνωνος Στωικοὶ ἐννοήματα ἡμέτερα	τὰς	ἰδέας ἔφασαν. ιαʹ Περὶ αἰτίων
[1, 882]	Πλάτων χωριστὰς τῆς ὕλης οὐσίας	τὰς	ἰδέας ὑπολαμβάνει, ἐν τοῖς νοήμασι
[1, 882]	ψυχικάς· εἶναι δὲ καὶ ἥρωας	τὰς	κεχωρισμένας ψυχὰς τῶν σωμάτων, καὶ
[1, 876]	ἀρχὰς τῶν ὄντων ἀπεφήνατο· καὶ	τὰς	μὲν ὁμοιομερείας ὕλην, τὸ δὲ
[1, 876]	ὁ Κλαζομένιος ἀρχὰς τῶν ὄντων	τὰς	ὁμοιομερείας ἀπεφήνατο· ἐδόκει γὰρ αὐτῷ
[1, 882]	ἄτομα τὸ κενὸν τὸ ἄπειρον	τὰς	ὁμοιότητας· αὗται δὲ λέγονται ὁμοιομέρειαι
[1, 883]	δὲ διαφορὰς τῶν χρωμάτων παρὰ	τὰς	ποιὰς μίξεις τῶν στοιχείων· τὰς
[1, 883]	δὲ τῶν ζῴων καὶ παρὰ	τὰς	ποικιλίας τῶν τροφῶν καὶ τῶν
[1, 876]	προσαγορεύσας, ἀρχὰς τοὺς ἀριθμοὺς καὶ	τὰς	συμμετρίας τὰς ἐν τούτοις, ἃς
[1, 883]	καὶ κράσεως. (Οἱ μὲν ἀρχαῖοι	τὰς	τῶν στοχείων μίξεις κατ´ ἀλλοίωσιν.
[1, 880]	ὁ μὲν πατὴρ διὰ τὸ	τὰς	τῶν ὑδάτων ἐκχύσεις σπερμάτων ἔχειν
[1, 882]	μὲν τὰς ἀγαθὰς κακοὺς δὲ	τὰς	φαύλας. Ἐπίκουρος δ´ οὐδὲν τούτων
[1, 882]	τέσσαρας φύσεις κατὰ γένος ἀφθάρτους	τάσδε,	τὰ ἄτομα τὸ κενὸν τὸ
[1, 879]	ἀστερόεντες· τοὺς δὲ μέτα κριός,	ταῦρος	δ´ ἐπὶ τῷ δίδυμοί τε.
[1, 880]	δαίμων ἀφθίτῳ θάλλων βίῳ, ὃς	ταῦτ´	ἀκούει καὶ βλέπει φρονεῖ τ´
[1, 880]	γέρων ἀλαζὼν ἄδικα βιβλία ψήχει	ταῦτ´	ἔστι τὰ περὶ τοῦ μὴ
[1, 875]	ὄμβροι χάλαζαι κεραυνοὶ πρηστῆρες ἄνεμοι·	ταῦτα	γὰρ ἔχει ἀρχήν τινα· οὐ
[1, 875]	πῶς ἄρχειν καὶ πῶς νομοθετεῖν·	ταῦτα	γὰρ πάντα ἕνεκα τοῦ πρᾶξαι
[1, 874]	ἔξω τι τοῦ κόσμου ἔστι·	ταῦτα	γὰρ πάντα θεωρητικά. ~(Ζητεῖται πάλιν
[1, 877]	ἀγκιστροειδεῖς μήτε τριαινοειδεῖς μήτε κρικοειδεῖς·	ταῦτα	γὰρ τὰ σχήματα εὔθραυστά ἐστιν,
[1, 884]	στοιχείων καὶ τροπῆς καὶ ἀναλύσεως	ταῦτα	γίνεσθαι. κεʹ Περὶ ἀνάγκης. (Θαλῆς·
[1, 875]	(ὅσα γὰρ ἀρχὴν κινήσεως ἔλαβε,	ταῦτα	δύναται λαβεῖν καὶ τελευτήν. Διὰ
[1, 878]	περιφερῆ καὶ λεῖα καὶ εὐόλισθα,	ταῦτα	καὶ ἐξεθλίβετο κατὰ τὴν σύνοδον
[1, 878]	καὶ συμπεριλαμβάνων τὰ ἄστρα (συμπεριῆγε	ταῦτα	καὶ τὴν νῦν περιφορὰν αὐτῶν
[1, 880]	γῆ μήτηρ διὰ τὸ δέχεσθαι	ταῦτα	καὶ τίκτειν· βλέποντες δὲ τοὺς
[1, 876]	ὅτι (ἄρτος καὶ τὸ ὕδωρ	ταῦτα	κατασκευάζει, ἀλλ´ ἐν τούτοις ἔστι
[1, 878]	πρὸς τὸ μετέωρον, ἐκωλύετο δὲ	ταῦτα	κάτω φέρεσθαι, ἐπιέζετο πρὸς τοὺς
[1, 881]	τάξις ἀταξίας ἐστὶ βελτίων, διεκόσμησε	ταῦτα.	(Κοινῶς οὖν ἁμαρτάνουσιν ἀμφότεροι, ὅτι
[1, 877]	(εἶναι δ´ αὐτὰ λόγῳ θεωρητά·	ταῦτα	μέντοι κινεῖσθαι ἐν τῷ κενῷ
[1, 875]	ἀπό τινος ἀρχῆς γίνεται· καὶ	ταῦτα	μέντοι, οἷον ζῷα φυτά, ἀρχὴν
[1, 877]	οὖν νοῦς ἡ μονάς, ᾧ	ταῦτα	νοοῦμεν, καὶ ἡ δυὰς δ´
[1, 877]	εἰσὶν ἄπειροι. Τὰ γὰρ εἴδη	ταῦτα	πάντα καὶ γένη κατὰ μονάδας
[1, 877]	Συμβεβηκέναι δὲ τοῖς σώμασι τρία	ταῦτα,	σχῆμα μέγεθος βάρος. Δημόκριτος μὲν
[1, 875]	ἀὴρ φυτὰ ζῷα· ἔτι δὲ	ταῦτα	τὰ γινόμενα, ὄμβροι χάλαζαι κεραυνοὶ
[1, 879]	τὸ κάλλος τοῦ κόσμου καὶ	ταῦτα	τὰ φαινόμενα· ὁ μὲν γὰρ
[1, 884]	δὲ τὸ ποσὸν ἐκ συναθροισμοῦ	ταύτας	γίνεσθαι. Πυθαγόρας καὶ πάντες, ὅσοι
[1, 880]	τῆς δόξης καὶ συνηγόρησεν αὐτοῦ	ταύτῃ	τῇ γνώμῃ· Ἦν γάρ χρόνος
[1, 879]	ἔχει τὴν ποιότητα· καὶ διὰ	ταύτην	τὴν αἰτίαν τῷ τῆς χροιᾶς
[1, 875]	κόσμος· διὰ τοῦτο καὶ Ὅμηρος	ταύτην	τὴν γνώμην ὑποτίθεται περὶ τοῦ
[1, 878]	προσεθλίβετο πᾶς ὁ μικρομερὴς σχηματισμὸς	ταύτης	καὶ τὴν ὑγρὰν φύσιν ἐγέννα·
[1, 878]	ἐν τῇ γῇ, πυκνουμένης τε	ταύτης	κατὰ τὰς ἀπὸ τῶν πνευμάτων
[1, 880]	τὸν γὰρ Σίσυφον εἰσήγαγε προστάτην	ταύτης	τῆς δόξης καὶ συνηγόρησεν αὐτοῦ
[1, 876]	τὸ ὕδωρ πίνοντες· καὶ ἐκ	ταύτης	τῆς τροφῆς τρέφεται θρὶξ φλὲψ
[1, 885]	μὲν γὰρ ἀπὸ τύχης καὶ	ταὐτομάτου	εἶναι ἐν τοῖς πρακτέοις πάντως·
[1, 875]	στοιχεῖα, Θαλῆς δ´ ὁ Μιλήσιος	ταὐτὸν	νομίζει ἀρχὴν καὶ στοιχεῖα. Πλεῖστον
[1, 878]	καὶ μεγεθῶν. Ἀθροιζομένων δ´ ἐν	ταὐτῷ	τούτων, τὰ μέν, ὅσα μείζονα
[1, 878]	τὴν κίνησιν συνεχῶς τε (καὶ	τάχιστα	κινουμένων εἰς τὸ αὐτό, πολλὰ
[1, 881]	δ´ ἀστεῖον τἀναντία πάσχει; Ἀγαμέμνων	τε	γάρ, Ἀμφότερον βασιλεύς τ´ ἀγαθὸς
[1, 879]	ἐκ τούτου ἔννοιαν θεοῦ· ἀεί	τε	γὰρ ἥλιος καὶ σελήνη καὶ
[1, 880]	Κρεῖόν θ´ Ὑπερίονά τ´ Ἰαπετόν	τε	διὰ τοῦτο καὶ μυθικὸν κέκληται.
[1, 885]	θανάτοιο τελευτή, ἀλλὰ μόνον μῖξίς	τε	διάλλαξίς τε μιγέντων ἐστί, φύσις
[1, 879]	{ἐπ´ αὐτῷ} σκορπίος αὐτὸς τοξευτής	τε	καὶ αἰγόκερως, ἐπὶ δ´ αἰγοκερῆι
[1, 874]	τὴν μὲν σοφίαν εἶναι θείων	τε	καὶ ἀνθρωπίνων ἐπιστήμην, τὴν δὲ
[1, 881]	τὴν συνοχὴν τῆς ἰδίας εὐδαιμονίας	τε	καὶ ἀφθαρσίας, ἀνεπιστρεφές ἐστι τῶν
[1, 880]	καὶ χειμῶνα καὶ θέρος, ἀνατολάς	τε	καὶ (δυσμάς, καὶ τὰ ὑπὸ
[1, 883]	τὰ γένη τῶν χρωμάτων λευκόν	τε	(καὶ μέλαν, ἐρυθρόν, ὠχρόν· τὰς
[1, 878]	δύο δ´ ἀρχικὰς δυνάμεις, φιλίαν	τε	καὶ νεῖκος· ὧν ἡ μέν
[1, 880]	ὄντας αἰτίους καὶ τεταγμένους ἡμέραν	τε	καὶ νύκτα καὶ χειμῶνα καὶ
[1, 878]	κοίλους τόπους καὶ δυναμένους χωρῆσαί	τε	καὶ στέξαι, ἢ καθ´ αὑτὸ
[1, 877]	μὲν γὰρ ἔλεγε δύο, μέγεθός	τε	καὶ σχῆμα, ὁ δ´ Ἐπίκουρος
[1, 878]	τυχαίαν ἐχόντων τὴν κίνησιν συνεχῶς	τε	(καὶ τάχιστα κινουμένων εἰς τὸ
[1, 876]	ἡ δ´ ἐπὶ τὸ παθητικόν	τε	καὶ ὑλικόν, ὅπερ ἐστὶν ὁ
[1, 880]	εἰσήγαγε τοιούτους αὐτοῖς γεννήτορας· Κοῖόν	τε	Κρεῖόν θ´ Ὑπερίονά τ´ Ἰαπετόν
[1, 885]	ἀλλὰ μόνον μῖξίς τε διάλλαξίς	τε	μιγέντων ἐστί, φύσις δὲ βροτοῖς
[1, 879]	ταῦρος δ´ ἐπὶ τῷ δίδυμοί	τε.	(Μυρία δ´ ἄλλα καθ´ ὁμοίας
[1, 881]	μακάριον καὶ ἄφθαρτον ζῷον συμπεπληρωμένον	τε	πᾶσι τοῖς ἀγαθοῖς καὶ κακοῦ
[1, 878]	περιειλημμένης ἐν τῇ γῇ, πυκνουμένης	τε	ταύτης κατὰ τὰς ἀπὸ τῶν
[1, 880]	τόπον τοὺς θεοὺς διεῖλον, εἴς	τε	τὸ βλάπτον καὶ τὸ ὠφελοῦν·
[1, 878]	τὴν σύνοδον τῶν σωμάτων εἴς	τε	τὸ μετέωρον ἀνεφέρετο. Ὡς δ´
[1, 880]	τοὺς ἀστέρας ἀεὶ θέοντας αἰτίους	τε	τοῦ θεωρεῖν ἡμᾶς ἥλιον καὶ
[1, 878]	ζέσιν καὶ τὸν αἰθέρα, Ἥρην	τε	φερέσβιον τὸν ἀέρα, τὴν δὲ
[1, 878]	πρῶτον ἄκουε· Ζεὺς αἰθὴρ Ἥρη	τε	φερέσβιος ἠδ´ Ἀιδωνεύς, Νῆστίς θ´,
[1, 878]	Ἀιδωνεύς, Νῆστίς θ´, ἣ δακρύοις	τέγγει	κρούνωμα βρότειον. Δία μὲν γὰρ
[1, 880]	ὁ Κυρηναῖος καὶ Εὐήμερος ὁ	Τεγεάτης,	καθόλου φασὶ μὴ εἶναι θεούς·
[1, 880]	Ἰάμβοις γράφων. (Εἰς τὸ πρὸ	τείχευς	ἱερὸν ἁλέες δεῦτε, οὗ τὸν
[1, 879]	λοιπὸν ἀργὴν ὕλην. Πλάτων δὲ	τεκμαίρεται	τὸ δοκοῦν, ὅτι εἷς κόσμος
[1, 875]	πῶς βιοτεύειν καὶ πῶς προΐστασθαι	τέκνων	προσήκει καὶ πῶς ἄρχειν καὶ
[1, 881]	ἂν εἴη ἐργάτου δίκην καὶ	τέκτονος	ἀχθοφορῶν καὶ μεριμνῶν εἰς τὴν
[1, 879]	οὐρανοῦ σέλας, χρόνου καλὸν ποίκιλμα,	τέκτονος	σοφοῦ. Ἐλάβομεν δ´ ἐκ τούτου
[1, 874]	τὴν φιλοσοφίαν οὕτως· ἀναγκαῖον τὸν	τέλειον	ἄνδρα καὶ θεωρητικὸν εἶναι τῶν
[1, 879]	τριῶν· ἐκ τοῦ μὴ εἶναι	τέλειον,	ἐὰν μὴ πάντα περιέχῃ· ἐκ
[1, 879]	καὶ γὰρ ὁ ἄνθρωπός ἐστι	τέλειος,	ἀλλ´ οὐ πάντα περιέχει· καὶ
[1, 879]	οἰκιῶν καὶ ζῳγραφιῶν. Πῶς δὲ	τέλειος,	εἴπερ ἔξωθέν τι αὐτοῦ περιδινεῖσθαι
[1, 879]	τὸν Πλάτωνα ῥητέον, ὅτι οὐ	τέλειος	ὁ κόσμος· (οὐδὲ γὰρ εἰ
[1, 877]	γίνεσθαι καὶ εἰς πῦρ πάντα	τελευτᾶν	λέγουσι· τούτου δὲ κατασβεννυμένου κοσμοποιεῖσθαι
[1, 885]	θνητῶν, οὐδέ τις οὐλομένου θανάτοιο	τελευτή,	ἀλλὰ μόνον μῖξίς τε διάλλαξίς
[1, 875]	ἔλαβε, ταῦτα δύναται λαβεῖν καὶ	τελευτήν.	Διὰ τοῦτο οὖν ἡ φύσις
[1, 877]	ὅτι ἐκ τούτου τὰ πάντα·	τέλος	δέ, ὅτι καὶ εἰς τοῦτο
[1, 877]	προσθείη καὶ τρία καὶ τούτοις	τέσσαρα,	τὸν τῶν δέκα πληρώσει ἀριθμόν·
[1, 878]	δὲ διαιρεικόν. Φησὶ δ´ οὕτως·	Τέσσαρα	τῶν πάντων ῥιζώματα πρῶτον ἄκουε·
[1, 882]	φύσεως· ὁ δ´ αὐτὸς ἄλλως	τέσσαρας	φύσεις κατὰ γένος ἀφθάρτους τάσδε,
[1, 877]	κατὰ δὲ δύναμιν ἐν τοῖς	τέσσαρσι.	Διὸ καὶ ἐφθέγγοντο οἱ Πυθαγόρειοι,
[1, 876]	ἡ δύναμίς ἐστιν ἐν τοῖς	τέσσαρσι	καὶ τῇ τετράδι· τὸ δ´
[1, 876]	τιθείη τοὺς ἀριθμούς, ἄχρι τῶν	τεσσάρων	προελθὼν ἐκπληρώσει τὸν δέκα ἀριθμόν·
[1, 883]	Περὶ ἐλαχίστων. Ἐμπεδοκλῆς πρὸ τῶν	τεσσάρων	στοιχείων θραύσματα ἐλάχιστα, οἱονεὶ στοιχεῖα
[1, 883]	Στωικοὶ δύο μὲν ἐκ τῶν	τεσσάρων	στοιχείων κοῦφα, πῦρ καὶ ἀέρα,
[1, 885]	τὴν δ´ εἱμαρμένην συμπλοκὴν αἰτιῶν	τεταγμένην,	ἐν ᾗ συμπλοκῇ καὶ τὸ
[1, 880]	μεγάλης συμφωνίας ὄντας αἰτίους καὶ	τεταγμένους	ἡμέραν τε καὶ νύκτα καὶ
[1, 880]	ἀφοσιούμενοι χαλεποὺς ὄντας καὶ βιαίους.	Τέταρτον	καὶ πέμπτον προστεθείκασι τοῖς πράγμασι
[1, 876]	ἐν τοῖς τέσσαρσι καὶ τῇ	τετράδι·	τὸ δ´ αἴτιον, εἴ τις
[1, 877]	~ἐὰν δὲ ὑπερβάληται τὸν τῆς	τετράδος,	(καὶ τῶν δέκα ὑπερεκπεσεῖται· οἷον
[1, 877]	ὡς μεγίστου ὅρκου ὄντος τῆς	τετράδος,	Οὐ μὰ τὸν ἁμετέρᾳ ψυχᾷ
[1, 877]	ἡ ἡμετέρα ψυχή φησίν ἐκ	τετράδος	σύγκειται· εἶναι γὰρ νοῦν ἐπιστήμην
[1, 877]	μὰ τὸν ἁμετέρᾳ ψυχᾷ παραδόντα	τετρακτύν,	παγὰν ἀενάου φύσεος ῥίζωμά τ´
[1, 878]	δὲ τοῦ πάσχειν, στοιχεῖα δὲ	τέτταρα.	{δʹ Πῶς συνέστηκεν ὁ κόσμος.
[1, 878]	ἡ μονάς. ~(Ἐμπεδοκλῆς Μέτωνος Ἀκραγαντῖνος	τέτταρα	μὲν λέγει στοιχεῖα, πῦρ ἀέρα
[1, 878]	εἶδος ὕλην στέρησιν· στοιχεῖα δὲ	τέτταρα,	πέμπτον δέ τι σῶμα αἰθέριον
[1, 883]	Πυθαγόρου σφαιρικὰ τὰ σώματα τῶν	τεττάρων	(στοιχείων, μόνον δὲ τὸ ἀνώτατον
[1, 875]	ὕδατος Ὠκεανός, ὅσπερ γένεσις πάντεσσι	τέτυκται.	Ἀναξίμανδρος δ´ ὁ Μιλήσιός φησι
[1, 877]	δόξαν αἴσθησιν, ἐξ ὧν πᾶσα	τέχνη	καὶ ἐπιστήμη καὶ αὐτοὶ λογικοί
[1, 879]	ἔτυχε γίνεται, ἀλλὰ μετά τινος	τέχνης	δημιουργούσης. (Καλὸς δ´ ὁ κόσμος·
[1, 874]	τὴν δὲ φιλοσοφίαν ἄσκησιν ἐπιτηδείου	τέχνης,	ἐπιτήδειον δ´ εἶναι μίαν καὶ
[1, 881]	Στωικοὶ νοερὸν θεὸν ἀποφαίνονται, πῦρ	τεχνικὸν	ὁδῷ βαδίζον ἐπὶ γένεσιν κόσμου,
[1, 876]	ἐστιν, ὅτι τῇ ὕλῃ τὸν	τεχνίτην	προσέζευξεν. Ἀρχέλαος Ἀπολλοδώρου Ἀθηναῖος ἀέρα
[1, 878]	δ´ ὕλης ἔτι περιειλημμένης ἐν	τῇ	γῇ, πυκνουμένης τε ταύτης κατὰ
[1, 880]	δόξης καὶ συνηγόρησεν αὐτοῦ ταύτῃ	τῇ	γνώμῃ· Ἦν γάρ χρόνος φησίν
[1, 877]	σώματα ὑπὸ πυρὸς ἀναλοῦσθαι ἐν	τῇ	ἐκπυρώσει. Ἀρχὴ οὖν τὸ πῦρ,
[1, 882]	ἀσχημάτιστον ἄποιον μὲν ὅσον ἐπὶ	τῇ	ἰδίᾳ φύσει, δεξαμενὴν δὲ τῶν
[1, 879]	γὰρ κατὰ τὸν Πλάτωνα ἐν	τῇ	κεφαλῇ τὸ ἱερώτατον συνέστηκε νοῦς.
[1, 881]	διῃρημένου δὲ τούτου κατὰ σφαίρας,	τῇ	μὲν φύσει συναφεῖς τῷ λόγῳ
[1, 877]	γὰρ ἀπὸ Σάμου τῆς πατρίδος,	τῇ	Πολυκράτους τυραννίδι δυσαρεστήσας. Ἡράκλειτος καὶ
[1, 876]	ἐστὶν ὅτι ἐν τῇ τροφῇ	τῇ	προσφερομένῃ πάντα ἐστὶ τὰ ὄντα
[1, 881]	ἀνωτάτω θεὸν εἶδος χωριστὸν (ἐπιβεβηκότα	τῇ	σφαίρᾳ τοῦ παντός, ἥτις ἐστὶν
[1, 876]	ἐστιν ἐν τοῖς τέσσαρσι καὶ	τῇ	τετράδι· τὸ δ´ αἴτιον, εἴ
[1, 877]	γάρ φησί κινεῖσθαι τὰ σώματα	τῇ	τοῦ βάρους πληγῇ· ἐπεὶ οὐ
[1, 881]	εἴπερ (ὁ θεὸς ἔστι καὶ	τῇ	τούτου φροντίδι τὰ κατ´ ἄνθρωπον
[1, 876]	αὔξεται καὶ ἐν ἐκείνῃ ἐστὶ	τῇ	τροφῇ μόρια αἵματος γεννητικὰ καὶ
[1, 876]	γινομένων ὁμολογητέον ἐστὶν ὅτι ἐν	τῇ	τροφῇ τῇ προσφερομένῃ πάντα ἐστὶ
[1, 876]	ὅμοια τὰ μέρη εἶναι ἐν	τῇ	τροφῇ τοῖς γεννωμένοις ὁμοιομερείας αὐτὰς
[1, 876]	πράγματα. Ἀποδεκτέος οὖν ἐστιν, ὅτι	τῇ	ὕλῃ τὸν τεχνίτην προσέζευξεν. Ἀρχέλαος
[1, 879]	τῷ τῆς χροιᾶς συντόνῳ διακόπτον	τηλικαύτην	ἀέρος σύστασιν ἐκ τοσούτων διαστημάτων
[1, 876]	Οὐ γὰρ δεῖ πάντα ἐπὶ	τὴν	αἴσθησιν ἀνάγειν, ὅτι (ἄρτος καὶ
[1, 879]	τὴν ποιότητα· καὶ διὰ ταύτην	τὴν	αἰτίαν τῷ τῆς χροιᾶς συντόνῳ
[1, 880]	ὡς δεῖ ψευδεῖ λόγῳ τυφλῶσαι	τὴν	ἀλήθειαν καὶ πεῖσαι τοὺς ἀνθρώπους
[1, 880]	ἰσχύος θ´ ὑπηρέτης (ἔπειτα φησὶ	τὴν	ἀνομίαν λυθῆναι νόμων εἰσαγωγῇ· ἐπεὶ
[1, 884]	ἀρχῶν καὶ τῶν στοιχείων. Δημόκριτος	τὴν	ἀντιτυπίαν καὶ φορὰν καὶ πληγὴν
[1, 876]	πάλιν δὲ τὴν μονάδα καὶ	τὴν	ἀόριστον δυάδα ἐν ταῖς ἀρχαῖς.
[1, 874]	δ´ εἶναι μίαν καὶ ἀνωτάτω	τὴν	ἀρετήν, ἀρετὰς δὲ τὰς γενικωτάτας
[1, 875]	ὁ Μιλήσιός φησι τῶν ὄντων	τὴν	ἀρχὴν εἶναι τὸ ἄπειρον· ἐκ
[1, 875]	καὶ τὰ πάντα ἐξ ὑγροῦ	τὴν	ἀρχὴν ἔχειν. Δεύτερον, ὅτι πάντα
[1, 882]	ἀπὸ Δημοκρίτου ἀπαθῆ τὰ πρῶτα,	τὴν	ἄτομον καὶ τὸ κενὸν καὶ
[1, 884]	καὶ Δημόκριτος πάντα κατ´ ἀνάγκην·	τὴν	αὐτὴν δ´ εἶναι εἱμαρμένην καὶ
[1, 883]	κουφότητα. Ἀριστοτέλης βαρύτατον μὲν εἶναι	τὴν	γῆν ἁπλῶς, κουφότατον δὲ τὸ
[1, 882]	κόσμον καὶ τοὺς ἀστέρας καὶ	τὴν	γῆν, τόν τ´ ἀνωτάτω πάντων
[1, 877]	συστελλόμενον γῆν γίνεσθαι, (ἔπειτ´ ἀναχαλωμένην	τὴν	γῆν ὑπὸ τοῦ πυρὸς φύσει
[1, 875]	διὰ τοῦτο καὶ Ὅμηρος ταύτην	τὴν	γνώμην ὑποτίθεται περὶ τοῦ ὕδατος
[1, 884]	κινήσεως τὴν μὲν λόγῳ θεωρητὴν	τὴν	δ´ αἰσθητήν. Ἡράκλειτος ἠρεμίαν μὲν
[1, 881]	ἑνὸς φύσις, αὐτὸς ὁ νοῦς·	τὴν	δ´ ἀόριστον δυάδα δαίμονα καὶ
[1, 884]	εἱμαρμένης. Ἡράκλειτος πάντα καθ´ εἱμαρμένην,	τὴν	δ´ αὐτὴν ὑπάρχειν καὶ ἀνάγκην.
[1, 885]	ἀνίκητόν φασιν αἰτίαν καὶ βιαστικήν,	τὴν	δ´ εἱμαρμένην συμπλοκὴν αἰτιῶν τεταγμένην,
[1, 883]	εἰς ἄλληλα, πῦρ ἀέρα ὕδωρ,	τὴν	δὲ γῆν εἴς τι τούτων
[1, 878]	Ἥρην τε φερέσβιον τὸν ἀέρα,	τὴν	δὲ γῆν τὸν Ἀιδωνέα, Νῆστιν
[1, 874]	θείων τε καὶ ἀνθρωπίνων ἐπιστήμην,	τὴν	δὲ φιλοσοφίαν ἄσκησιν ἐπιτηδείου τέχνης,
[1, 884]	τόπον (τὸ ἐχόμενον ὑπὸ σώματος·	τὴν	δὲ χώραν τὸ ἐκ μέρους
[1, 885]	καὶ ἀνάγκην. ~Πλάτων ἐγκρίνει μὲν	τὴν	εἱμαρμένην ἐπὶ τῶν ἀνθρωπίνων (ψυχῶν
[1, 885]	δὲ τὴν φύσιν, τρίτον δὲ	τὴν	εἱμαρμένην. κθʹ Περὶ τύχης. (Πλάτων
[1, 883]	ὁρατή. Οἱ Πυθαγορικοὶ χροιὰν ἐκάλουν	τὴν	ἐπιφάνειαν τοῦ σώματος. Ἐμπεδοκλῆς τὸ
[1, 878]	βρότειον. Δία μὲν γὰρ λέγει	τὴν	ζέσιν καὶ τὸν αἰθέρα, Ἥρην
[1, 878]	ἀρχάς, τὸν θεὸν τὴν ὕλην	τὴν	ἰδέαν. Ἔστι δὲ ὁ θεὸς
[1, 884]	Οἱ πλείους τῶν Στωικῶν αὐτὴν	τὴν	κίνησιν. Καὶ οἱ μὲν πλείους
[1, 878]	ἐξέθλιβε· πνευματούμενος δ´ οὗτος κατὰ	τὴν	κίνησιν καὶ συμπεριλαμβάνων τὰ ἄστρα
[1, 878]	σωμάτων ἀπρονόητον καὶ τυχαίαν ἐχόντων	τὴν	κίνησιν συνεχῶς τε (καὶ τάχιστα
[1, 882]	δὲ πάντας τούτους θεωρητοὺς διὰ	τὴν	λεπτομέρειαν τῆς τῶν εἰδώλων φύσεως·
[1, 876]	ἐφεξῆς ἀλλήλοις ταῖς διαδοχαῖς γενόμενοι	τὴν	λεχθεῖσαν Ἰωνικὴν συμπληροῦσι φιλοσοφίαν ἀπὸ
[1, 880]	τοῦ μυθικοῦ, τρίτον δὲ τοῦ	τὴν	μαρτυρίαν ἐκ τῶν νόμων εἰληφότος
[1, 885]	Οἱ Στωικοὶ Πλάτωνι ἐμφερῶς, καὶ	τὴν	μὲν ἀνάγκην ἀνίκητόν φασιν αἰτίαν
[1, 884]	τὸ κατὰ παρέγκλισιν. Ἡρόφιλος κινήσεως	τὴν	μὲν λόγῳ θεωρητὴν τὴν δ´
[1, 881]	κόσμου ψυχήν. (Πυθαγόρας τῶν ἀρχῶν	τὴν	μὲν μονάδα θεὸν καὶ τἀγαθόν,
[1, 874]	Οἱ μὲν οὖν Στωικοὶ ἔφασαν	τὴν	μὲν σοφίαν εἶναι θείων τε
[1, 885]	γὰρ τοῖς ἔξω πράξεως· καὶ	τὴν	μὲν τύχην τῶν λογικῶν, τὸ
[1, 876]	ἄλλα τινὰ σώματα. Ἁμαρτάνει οὖν	τὴν	μὲν ὕλην ἀποφαινόμενος τὸ δὲ
[1, 876]	καλούμενα δὲ γεωμετρικά· πάλιν δὲ	τὴν	μονάδα καὶ τὴν ἀόριστον δυάδα
[1, 876]	ἃ ἐλθόντες πάλιν ἀναποδίζουσιν ἐπὶ	τὴν	μονάδα· καὶ τῶν δέκα πάλιν,
[1, 878]	τὰ ἄστρα (συμπεριῆγε ταῦτα καὶ	τὴν	νῦν περιφορὰν αὐτῶν μετέωρον ἐφύλαττε.
[1, 883]	σωμάτων σύμμετρα μόρια ἔχουσαν πρὸς	τὴν	ὄψιν. Ζήνων ὁ Στωικὸς τὰ
[1, 885]	καὶ βίων, συνεισάγει δὲ καὶ	τὴν	παρ´ ἡμᾶς αἰτίαν. Οἱ Στωικοὶ
[1, 876]	Ἀθηναῖος ἀέρα ἄπειρον καὶ τὴν	τὴν	περὶ αὐτὸν πυκνότητα καὶ μάνωσιν·
[1, 878]	περιεκλᾶτο, περιπλεκόμενα δ´ ἀλλήλοις κατὰ	τὴν	περίκλασιν τὸν οὐρανὸν ἐγέννησεν· τῆς
[1, 879]	ἐστι μελάντερον στίλβουσαν δ´ ἔχει	τὴν	ποιότητα· καὶ διὰ ταύτην τὴν
[1, 878]	εὐόλισθα, ταῦτα καὶ ἐξεθλίβετο κατὰ	τὴν	σύνοδον τῶν σωμάτων εἴς τε
[1, 881]	παντὸς ἄδεκτον, ὅλον ὂν περὶ	τὴν	συνοχὴν τῆς ἰδίας εὐδαιμονίας τε
[1, 884]	Περὶ χρόνου. Πυθαγόρας τὸν χρόνον	τὴν	σφαῖραν τοῦ περιέχοντος εἶναι. Πλάτων
[1, 876]	Ἀπολλοδώρου Ἀθηναῖος ἀέρα ἄπειρον καὶ	τὴν	τὴν περὶ αὐτὸν πυκνότητα καὶ
[1, 874]	ἡγούμεθα εὐθὺς ἐν ἀρχαῖς διελέσθαι	τὴν	τῆς φιλοσοφίας πραγματείαν, ἵν´ εἰδῶμεν
[1, 875]	φυσιολογεῖν, ἀγνοεῖν δ´ αὐτὸ τοῦτο,	τὴν	τῆς φύσεως δύναμιν. (Ἔστιν οὖν
[1, 883]	καὶ μὴ εἰς ἄπειρον εἶναι	τὴν	τομήν. Ἀριστοτέλης δυνάμει μὲν εἰς
[1, 884]	τῆς τοῦ κόσμου κινήσεως. Ἐρατοσθένης	τὴν	τοῦ ἡλίου πορείαν. κβʹ Περὶ
[1, 879]	ἔσχον θεῶν ἄνθρωποι. Ὁρίζονται δὲ	τὴν	τοῦ θείου οὐσίαν οἱ Στωικοὶ
[1, 881]	τέκτονος ἀχθοφορῶν καὶ μεριμνῶν εἰς	τὴν	τοῦ κόσμου κατασκευήν. Καὶ πάλιν
[1, 881]	Δημόκριτος νοῦν τὸν θεόν, ἐμπυροειδῆ	τὴν	τοῦ κόσμου ψυχήν. (Πυθαγόρας τῶν
[1, 880]	καί, κεκοσμημένον ἀρετῇ διαφόρως κατὰ	τὴν	τοῦ νοῦ σύστασιν, τὸ κράτιστον.
[1, 884]	οὐσίας χρόνου. Πλάτων οὐσίαν χρόνου	τὴν	τοῦ οὐρανοῦ κίνησιν. Οἱ πλείους
[1, 884]	μὲν τὴν ὕλην ὁτὲ δὲ	τὴν	τοῦ ποιοῦντος πρὸς τὴν ὕλην
[1, 877]	Δαναοί Διὰ τοῦτο οὐκ ἐγκρίνει	τὴν	τριάδα Ἡ δὲ τούτων αἵρεσις
[1, 878]	εἴρηται, πρὸς τὸ μετέωρον ἐξωθούμεναι	τὴν	τῶν ἀστέρων φύσιν ἀπετέλουν· τὸ
[1, 878]	ὁ μικρομερὴς σχηματισμὸς ταύτης καὶ	τὴν	ὑγρὰν φύσιν ἐγέννα· ῥευστικῶς δ´
[1, 884]	τῶν εἰδῶν, ὅπερ εἴρηκε μεταφορικῶς	τὴν	ὕλην, καθάπερ τινὰ τιθήνην καὶ
[1, 882]	καὶ ῥευστὴν ὅλην δι´ ὅλης	τὴν	ὕλην. Οἱ ἀπὸ Δημοκρίτου ἀπαθῆ
[1, 884]	τῆς ὕλης. Πλάτων ὁτὲ μὲν	τὴν	ὕλην ὁτὲ δὲ τὴν τοῦ
[1, 882]	γῆν ἢ πῦρ ἢ ἀέρα	τὴν	ὕλην οὐκέτι ἄμορφον αὐτὴν λέγουσιν
[1, 884]	δὲ τὴν τοῦ ποιοῦντος πρὸς	τὴν	ὕλην σχέσιν. κζʹ Περὶ εἱμαρμένης.
[1, 882]	τὸ ἀσώματον. Ἀριστοτέλης καὶ Πλάτων	τὴν	ὕλην σωματοειδῆ ἄμορφον ἀνείδεον ἀσχημάτιστον
[1, 878]	δόξαι) τρεῖς ἀρχάς, τὸν θεὸν	τὴν	ὕλην τὴν ἰδέαν. Ἔστι δὲ
[1, 876]	ζῷα· ἀδύνατον γὰρ ἀρχὴν μίαν	τὴν	ὕλην τῶν ὄντων, ἐξ ἧς
[1, 884]	Πυθαγόρας καὶ πάντες, ὅσοι παθητὴν	τὴν	ὕλην ὑποτίθενται, κυρίως γένεσιν καὶ
[1, 878]	ἀρχὰς μὲν τὸν θεὸν καὶ	τὴν	ὕλην, (ὧν ὁ μέν ἐστι
[1, 879]	καὶ τὰ λοιπὰ τῶν ἄστρων	τὴν	ὑπόγειον φορὰν ἐνεχθέντα ὅμοια μὲν
[1, 874]	σχεδὸν πάντες οἱ Περιπατητικοὶ διείλοντο	τὴν	φιλοσοφίαν οὕτως· ἀναγκαῖον τὸν τέλειον
[1, 885]	βροτοῖς ὀνομάζεται ἀνθρώποισιν. Ἀναξαγόρας ὁμοίως	τὴν	φύσιν σύγκρισιν καὶ διάκρισιν, τουτέστι
[1, 876]	ὁ ὁρατὸς κόσμος. Εἶναι δὲ	τὴν	φύσιν τοῦ ἀριθμοῦ δεκάδα· μέχρι
[1, 885]	εἶναι τὸν Δία, δεύτερον δὲ	τὴν	φύσιν, τρίτον δὲ τὴν εἱμαρμένην.
[1, 881]	γε, εἰ θεὸς (ἔστι, ποιείτω	τὴν	χιόνα μέλαιναν τὸ δὲ πῦρ
[1, 876]	χαλκοῦ καὶ τοῦ ξύλου καὶ	τῆς	ἄλλης ὕλης. Ἀναξαγόρας ὁ Κλαζομένιος
[1, 881]	λήρου βεκκεσελήνου κατά γε τοὺς	τῆς	ἀρχαίας κωμῳδίας ποιητάς· πῶς γὰρ
[1, 880]	καὶ (δυσμάς, καὶ τὰ ὑπὸ	τῆς	γῆς ζῳογονούμενα καὶ καρπογονούμενα. Διὸ
[1, 878]	τὴν περίκλασιν τὸν οὐρανὸν ἐγέννησεν·	τῆς	δ´ αὐτῆς ἐχόμεναι φύσεως αἱ
[1, 875]	ἀλλ´ ἐκεῖνο ἐξ οὗ γεγέννηται.	Τῆς	δὲ γῆς καὶ τοῦ ὕδατος
[1, 880]	γὰρ Σίσυφον εἰσήγαγε προστάτην ταύτης	τῆς	δόξης καὶ συνηγόρησεν αὐτοῦ ταύτῃ
[1, 881]	ὅλον ὂν περὶ τὴν συνοχὴν	τῆς	ἰδίας εὐδαιμονίας τε καὶ ἀφθαρσίας,
[1, 881]	ψυχὴ δὲ λόγος ἀκίνητος αἴτιος	τῆς	κινήσεως κατ´ ἐνέργειαν. Οἱ Στωικοὶ
[1, 884]	ἐντελέχεια κινητοῦ. Δημόκριτος· ἓν γένος	τῆς	κινήσεως τὸ κατὰ πλάγιον. Ἐπίκουρος·
[1, 884]	κατὰ πλάγιον. Ἐπίκουρος· δύο εἴδη	τῆς	κινήσεως, τὸ κατὰ στάθμην καὶ
[1, 876]	δ´ αἴτιον, εἴ τις ἀπὸ	τῆς	μονάδος {ἀναποδῶν} κατὰ πρόσθεσιν τιθείη
[1, 883]	τότε νεῦσιν ἴσχειν, ~(ἐκ δὲ	τῆς	νεύσεως ῥοπὴν ἤτοι πρὸς βαρύτητα
[1, 885]	οὐσίαν εἱμαρμένης λόγον τὸν διὰ	τῆς	οὐσίας τοῦ παντὸς διήκοντα· αὕτη
[1, 883]	σώματος. Ἐμπεδοκλῆς τὸ τοῖς πόροις	τῆς	ὄψεως ἐναρμόττον. Πλάτων φλόγα ἀπὸ
[1, 877]	σχολάσαι· μετέστη γὰρ ἀπὸ Σάμου	τῆς	πατρίδος, τῇ Πολυκράτους τυραννίδι δυσαρεστήσας.
[1, 879]	χρώματος καὶ τοῦ μεγέθους καὶ	τῆς	περὶ τὸν κόσμον τῶν ἀστέρων
[1, 879]	τὸ πᾶν. Οἱ μὲν ἀπὸ	τῆς	Στοᾶς ἕνα κόσμον ἀπεφήναντο, ὃν
[1, 882]	κατὰ μετοχὴν ἢ κατὰ συμβεβηκὸς	τῆς	σωματικῆς ὑποστάσεως· ὥστ´ εἶναι τὸν
[1, 877]	ἀριθμόν· ~ἐὰν δὲ ὑπερβάληται τὸν	τῆς	τετράδος, (καὶ τῶν δέκα ὑπερεκπεσεῖται·
[1, 877]	Πυθαγόρειοι, ὡς μεγίστου ὅρκου ὄντος	τῆς	τετράδος, Οὐ μὰ τὸν ἁμετέρᾳ
[1, 884]	αἰῶνος εἰκόνα κινητὴν ἢ διάστημα	τῆς	τοῦ κόσμου κινήσεως. Ἐρατοσθένης τὴν
[1, 884]	ἐκ μέρους ἐχόμενον, ὥσπερ ἐπὶ	τῆς	τοῦ οἴνου πιθάκνης. καʹ Περὶ
[1, 885]	ἐστὶ τὸ αἰθέριον σῶμα, σπέρμα	τῆς	τοῦ παντὸς γενέσεως. Πλάτων λόγον
[1, 885]	λόγον ἀίδιον καὶ νόμον ἀίδιον	τῆς	τοῦ παντὸς φύσεως. (Χρύσιππος δύναμιν
[1, 882]	ἀμόρφους ὕλας καὶ αἰτία γινομένη	τῆς	τούτων δείξεως. Σωκράτης καὶ Πλάτων
[1, 876]	ὕδωρ πίνοντες· καὶ ἐκ ταύτης	τῆς	τροφῆς τρέφεται θρὶξ φλὲψ ἀρτηρία
[1, 885]	ἄδηλον καὶ ἄστατον. Διαφέρειν δὲ	τῆς	τύχης τὸ αὐτόματον· τὸ μὲν
[1, 882]	τούτους θεωρητοὺς διὰ τὴν λεπτομέρειαν	τῆς	τῶν εἰδώλων φύσεως· ὁ δ´
[1, 882]	δὲ προσηγορίας μεταλαμβάνον δι´ ὅλης	τῆς	ὕλης δι´ ἧς κεχωρήκει παραλλάξεις·
[1, 882]	καὶ ἰδέας, οὐ μὴν κεχωρισμένας	τῆς	ὕλης, ὃ ἐξ ὧν γεγονὸς
[1, 883]	τὰ χρώματα πρώτους εἶναι σχηματισμοὺς	τῆς	ὕλης. Οἱ ἀπὸ Πυθαγόρου τὰ
[1, 882]	δείξεως. Σωκράτης καὶ Πλάτων χωριστὰς	τῆς	ὕλης οὐσίας τὰς ἰδέας ὑπολαμβάνει,
[1, 884]	ἀντιτυπίαν καὶ φορὰν καὶ πληγὴν	τῆς	ὕλης. Πλάτων ὁτὲ μὲν τὴν
[1, 875]	δ´ ὁ ἀνὴρ οὗτος ἄρξαι	τῆς	φιλοσοφίας καὶ ἀπ´ αὐτοῦ ἡ
[1, 874]	εὐθὺς ἐν ἀρχαῖς διελέσθαι τὴν	τῆς	φιλοσοφίας πραγματείαν, ἵν´ εἰδῶμεν τί
[1, 875]	ἀγνοεῖν δ´ αὐτὸ τοῦτο, τὴν	τῆς	φύσεως δύναμιν. (Ἔστιν οὖν κατὰ
[1, 879]	διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν τῷ	τῆς	χροιᾶς συντόνῳ διακόπτον τηλικαύτην ἀέρος
[1, 875]	οὗ γίνονται. Λέγει γοῦν διὰ	τί	ἄπειρόν ἐστιν· ἵνα μηδὲν ἐλλείπῃ
[1, 879]	Πῶς δὲ τέλειος, εἴπερ ἔξωθέν	τι	αὐτοῦ περιδινεῖσθαι δύναται; ἄφθαρτος δ´
[1, 876]	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος δύναταί	τι	γίνεσθαι ἢ φθείρεσθαι (εἰς τὸ
[1, 875]	ὕδωρ. γʹ Περὶ τῶν ἀρχῶν	τί	εἰσιν. Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἀρχὴν
[1, 879]	ἔσεσθαι αὐτὸν ἄφθαρτον, ἐὰν ᾖ	τι	ἐξωτέρω αὐτοῦ. Πρὸς δὴ τὸν
[1, 874]	τῆς φιλοσοφίας πραγματείαν, ἵν´ εἰδῶμεν	τί	ἐστι καὶ πόστον μέρος αὐτῆς
[1, 876]	~(Ἁμαρτάνει δ´ οὗτος μὴ λέγων	τί	ἐστι τὸ ἄπειρον, πότερον ἀήρ
[1, 875]	ὁ τοιοῦτος πρακτικὸς ἀνήρ. αʹ	Τί	ἐστι φύσις. Ἐπειδὴ πρόκειται ἡμῖν
[1, 882]	ἀποτέλεσμα ἢ δι´ ὃ συμβαίνει	τι.	Πλάτων τριχῶς τὸ αἴτιον· φησὶ
[1, 874]	ζητῶν θεωρητικός ἐστιν· οὐδὲ γάρ	τι	πλέον θεωρεῖται ἢ τὸ ὄν.
[1, 875]	φυσικὰ θεωρῆσαι, ἀναγκαῖον ἡγοῦμαι δηλῶσαι,	τί	ποτ´ ἐστὶν ἡ φύσις· ἄτοπον
[1, 875]	διὰ τοῦτο, ὅτι οὐκ ἔχει	τι	πρότερον ἐξ οὗ γεννᾶται, ἐπεὶ
[1, 878]	στοιχεῖα δὲ τέτταρα, πέμπτον δέ	τι	σῶμα αἰθέριον ἀμετάβλητον. Ζήνων Μνασέου
[1, 874]	κόσμος ἐστὶ καὶ εἰ ἔξω	τι	τοῦ κόσμου ἔστι· ταῦτα γὰρ
[1, 883]	τὸ (κενὸν ἀπέγνωσαν. Ἐμπεδοκλῆς· Οὐδέ	τι	τοῦ παντὸς κενεὸν πέλει οὐδὲ
[1, 879]	εἶναι τὸν κόσμον ἀλλ´ ὀλίγον	τι	τοῦ παντὸς μέρος, τὸ δὲ
[1, 883]	ὕδωρ, τὴν δὲ γῆν εἴς	τι	τούτων ἀμετάβλητον. ιηʹ Περὶ κενοῦ.
[1, 882]	μήτε βαρὺ μήτε κοῦφον εἶναί	τι	φύσει ἔν γε τῷ οἰκείῳ
[1, 876]	τῆς μονάδος {ἀναποδῶν} κατὰ πρόσθεσιν	τιθείη	τοὺς ἀριθμούς, ἄχρι τῶν τεσσάρων
[1, 884]	μεταφορικῶς τὴν ὕλην, καθάπερ τινὰ	τιθήνην	καὶ δεξαμενήν. Ἀριστοτέλης τὸ ἔσχατον
[1, 882]	δεξαμενὴν δὲ τῶν εἰδῶν οἷον	τιθήνην	καὶ ἐκμαγεῖον καὶ μητέρα γενέσθαι.
[1, 880]	διὰ τὸ δέχεσθαι ταῦτα καὶ	τίκτειν·	βλέποντες δὲ τοὺς ἀστέρας ἀεὶ
[1, 883]	{ὅ ἐστι στρογγύλα} Ἡράκλειτος ψηγμάτιά	τινα	ἐλάχιστα καὶ ἀμερῆ εἰσάγει. ιδʹ
[1, 875]	ἄνεμοι· ταῦτα γὰρ ἔχει ἀρχήν	τινα·	οὐ γὰρ ἐξ αἰῶνος ἕκαστον
[1, 875]	γῆς καὶ τοῦ ὕδατος ἔστι	τινὰ	πρότερα ἐξ ὧν γέγονεν, ἡ
[1, 876]	ὕδωρ ἢ γῆ ἢ ἄλλα	τινὰ	σώματα. Ἁμαρτάνει οὖν τὴν μὲν
[1, 884]	εἴρηκε μεταφορικῶς τὴν ὕλην, καθάπερ	τινὰ	τιθήνην καὶ δεξαμενήν. Ἀριστοτέλης τὸ
[1, 875]	κινήσεώς ἐστι καὶ ἠρεμίας. βʹ	Τίνι	διαφέρει ἀρχὴ καὶ στοιχεῖα. Οἱ
[1, 875]	ἕκαστον τούτων ἐστὶν ἀλλ´ ἀπό	τινος	ἀρχῆς γίνεται· καὶ ταῦτα μέντοι,
[1, 885]	ἐν τοῖς καθ´ ὁρμὴν ἕνεκά	τινος	γινομένοις, ἄδηλον καὶ ἄστατον. Διαφέρειν
[1, 879]	ὡς ἔτυχε γίνεται, ἀλλὰ μετά	τινος	τέχνης δημιουργούσης. (Καλὸς δ´ ὁ
[1, 877]	δὲ καὶ πᾶς συλλογισμὸς ἔκ	τινων	ὁμολογουμένων τὸ ἀμφισβητούμενον συνάγει καὶ
[1, 876]	τετράδι· τὸ δ´ αἴτιον, εἴ	τις	ἀπὸ τῆς μονάδος {ἀναποδῶν} κατὰ
[1, 874]	ἐκ τούτων συνιδεῖν, οἷον· ζητεῖ	τις	εἰ ζῷον ἢ μὴ ζῷον
[1, 884]	Πυθαγόρας Πλάτων· κίνησίς ἐστι διαφορά	τις	ἢ ἑτερότης ἐν ὕλῃ. Ἀριστοτέλης·
[1, 877]	τῶν δέκα ὑπερεκπεσεῖται· οἷον εἴ	τις	θείη ἓν καὶ δύο προσθείη
[1, 880]	ἐπιτιθέναι καλῶς ἔχειν διενοήθησαν. ζʹ	Τίς	ὁ θεός. Ἔνιοι τῶν φιλοσόφων,
[1, 885]	οὐδενός ἐστιν ἁπάντων θνητῶν, οὐδέ	τις	οὐλομένου θανάτοιο τελευτή, ἀλλὰ μόνον
[1, 880]	κρύφα δ´ ἠδίκουν πολλοί, τότε	τις	σοφὸς ἀνὴρ ἐπέστησεν, ὡς δεῖ
[1, 877]	ἐλαχίστη ἀλλ´ ὅτι οὐ δύναται	τμηθῆναι,	ἀπαθὴς οὖσα καὶ ἀμέτοχος κενοῦ·
[1, 883]	Πυθαγόρου παθητὰ τὰ σώματα καὶ	τμητὰ	εἰς ἄπειρον. Οἱ τὰς ἀτόμους
[1, 885]	παντὸς διήκοντα· αὕτη δ´ ἐστὶ	τὸ	αἰθέριον σῶμα, σπέρμα τῆς τοῦ
[1, 882]	ὃ συμβαίνει τι. Πλάτων τριχῶς	τὸ	αἴτιον· φησὶ γὰρ ὑφ´ οὗ
[1, 881]	ὁ θεός, χωριστὸν εἶδος, τουτέστι	τὸ	ἀμιγὲς πάσης ὕλης μηδενὶ παθητῷ
[1, 877]	πᾶς συλλογισμὸς ἔκ τινων ὁμολογουμένων	τὸ	ἀμφισβητούμενον συνάγει καὶ ῥᾳδίως ἀποδείκνυται
[1, 883]	τῶν τεττάρων (στοιχείων, μόνον δὲ	τὸ	ἀνώτατον πῦρ κωνοειδές. ιεʹ Περὶ
[1, 875]	τῶν ὄντων τὴν ἀρχὴν εἶναι	τὸ	ἄπειρον· ἐκ γὰρ τούτου πάντα
[1, 876]	οὗτος μὴ λέγων τί ἐστι	τὸ	ἄπειρον, πότερον ἀήρ ἐστιν ἢ
[1, 882]	τάσδε, τὰ ἄτομα τὸ κενὸν	τὸ	ἄπειρον τὰς ὁμοιότητας· αὗται δὲ
[1, 882]	αἰτίων Αἴτιόν ἐστι δι´ ὃ	τὸ	ἀποτέλεσμα ἢ δι´ ὃ συμβαίνει
[1, 882]	ἄτομον καὶ τὸ κενὸν καὶ	τὸ	ἀσώματον. Ἀριστοτέλης καὶ Πλάτων τὴν
[1, 878]	τε (καὶ τάχιστα κινουμένων εἰς	τὸ	αὐτό, πολλὰ σώματα συνηθροίσθη, {καὶ}
[1, 885]	κατὰ τύχην, ἃ δὲ κατὰ	τὸ	αὐτόματον. λʹ Περὶ φύσεως. Ἐμπεδοκλῆς
[1, 885]	ἄστατον. Διαφέρειν δὲ τῆς τύχης	τὸ	αὐτόματον· τὸ μὲν γὰρ ἀπὸ
[1, 877]	δ´ Ἐπίκουρος τούτοις καὶ τρίτον,	τὸ	βάρος, ἐπέθηκεν· Ἀνάγκη γάρ φησί
[1, 880]	τοὺς θεοὺς διεῖλον, εἴς τε	τὸ	βλάπτον καὶ τὸ ὠφελοῦν· καὶ
[1, 881]	ἀλλ´ οὐδὲ δεκτικὸς ὕπνου θεός,	τὸ	γὰρ ἀθάνατον τοῦ θεοῦ καὶ
[1, 876]	τὸ δὲ ποιοῦν αἴτιον ἀναιρῶν·	τὸ	γὰρ ἄπειρον οὐδὲν ἄλλο ἢ
[1, 881]	πρῶτον μακάριός ἐστιν ὁ θεός,	τὸ	γὰρ ἐλλεῖπον εἰς εὐδαιμονίαν οὐ
[1, 881]	τούτου χάριν τὸν κόσμον κατασκευάζοντα·	τὸ	γὰρ μακάριον καὶ ἄφθαρτον ζῷον
[1, 876]	τοῖς τέσσαρσι καὶ τῇ τετράδι·	τὸ	δ´ αἴτιον, εἴ τις ἀπὸ
[1, 881]	οἰκονομεῖται, τὸ μὲν κίβδηλον εὐτυχεῖ	τὸ	δ´ ἀστεῖον τἀναντία πάσχει; Ἀγαμέμνων
[1, 885]	τὴν μὲν τύχην τῶν λογικῶν,	τὸ	δ´ αὐτόματον καὶ τῶν λογικῶν
[1, 885]	εἶναι ἐν τοῖς πρακτέοις πάντως·	τὸ	δ´ αὐτόματον οὐκ ἀπὸ τύχης,
[1, 874]	φιλοσοφία, ἧς τὸ μὲν φυσικὸν	τὸ	δ´ ἠθικὸν τὸ δὲ λογικόν·
[1, 876]	δὲ τὸ μὲν εἶναι πῦρ	τὸ	δ´ ὕδωρ. (Οὗτοι μὲν οὖν
[1, 878]	ὧν ἡ μέν ἐστιν ἑνωτικὴ	τὸ	δὲ διαιρεικόν. Φησὶ δ´ οὕτως·
[1, 883]	μὲν ἄτομα ἄπειρα τῷ πλήθει,	τὸ	δὲ κενὸν ἄπειρον τῷ μεγέθει.
[1, 874]	μὲν φυσικὸν τὸ δ´ ἠθικὸν	τὸ	δὲ λογικόν· καὶ φυσικὸν μὲν
[1, 879]	ὀλίγον τι τοῦ παντὸς μέρος,	τὸ	δὲ λοιπὸν ἀργὴν ὕλην. Πλάτων
[1, 880]	μὲν φυσικὸν ὑπὸ τῶν φιλοσόφων,	τὸ	δὲ μυθικὸν ὑπὸ τῶν ποιητῶν,
[1, 880]	δὲ μυθικὸν ὑπὸ τῶν ποιητῶν,	τὸ	δὲ νομικὸν ὑφ´ ἑκάστης ἀεὶ
[1, 878]	τὴν τῶν ἀστέρων φύσιν ἀπετέλουν·	τὸ	δὲ πλῆθος τῶν ἀναθυμιωμένων σωμάτων
[1, 876]	οὖν τὴν μὲν ὕλην ἀποφαινόμενος	τὸ	δὲ ποιοῦν αἴτιον ἀναιρῶν· τὸ
[1, 876]	καὶ τὰς μὲν ὁμοιομερείας ὕλην,	τὸ	δὲ ποιοῦν αἴτιον τὸν νοῦν
[1, 881]	(ἔστι, ποιείτω τὴν χιόνα μέλαιναν	τὸ	δὲ πῦρ ψυχρὸν τὸν δὲ
[1, 881]	ὁ γὰρ θεὸς αἰώνιος· οὔτε	τὸ	δεύτερον, εἰ γὰρ ἐκοιμᾶτο ἐξ
[1, 881]	εὐδαιμονίαν οὐ μακάριον· οὔτε κατὰ	τὸ	δεύτερον, μηδὲν γὰρ ἐλλείπων κεναῖς
[1, 880]	ἡ δὲ γῆ μήτηρ διὰ	τὸ	δέχεσθαι ταῦτα καὶ τίκτειν· βλέποντες
[1, 880]	Ἕβδομον δὲ καὶ ἐπὶ πᾶσι	τὸ	διὰ τὰς εἰς τὸν κοινὸν
[1, 879]	ἀργὴν ὕλην. Πλάτων δὲ τεκμαίρεται	τὸ	δοκοῦν, ὅτι εἷς κόσμος καὶ
[1, 881]	γὰρ ἀθάνατον τοῦ θεοῦ καὶ	τὸ	ἐγγὺς θανάτου πολὺ κεχώρισται. Εἰ
[1, 875]	ἄμορφος οὖσα καὶ ἀειδής, καὶ	τὸ	εἶδος ὃ καλοῦμεν ἐντελέχειαν, καὶ
[1, 883]	τοῦ ἰδίου μέσου, βαρὺ δὲ	τὸ	εἰς μέσον. {Βαρὺ δ´ οὐκ
[1, 884]	ὑπὸ σώματος· τὴν δὲ χώραν	τὸ	ἐκ μέρους ἐχόμενον, ὥσπερ ἐπὶ
[1, 880]	εἴδη ἑπτά· καὶ πρῶτον μὲν	τὸ	ἐκ τῶν φαινομένων καὶ μετεώρων·
[1, 876]	οἷον ἄργυρος οὐκ ἀρκεῖ πρὸς	τὸ	ἔκπωμα γενέσθαι, ἂν μὴ καὶ
[1, 881]	ὁ κόσμος. Σωκράτης καὶ Πλάτων	τὸ	ἕν, τὸ μονοφυὲς καὶ αὐτοφυές,
[1, 881]	τὸν δὲ καθήμενον ὀρθὸν καὶ	τὸ	ἐναντίον. Καὶ γὰρ Πλάτων ὁ
[1, 875]	κόσμους, καὶ πάλιν φθείρεσθαι εἰς	τὸ	ἐξ οὗ γίνονται. Λέγει γοῦν
[1, 884]	τινὰ τιθήνην καὶ δεξαμενήν. Ἀριστοτέλης	τὸ	ἔσχατον τοῦ περιέχοντος συνάπτον τῷ
[1, 884]	ἐρημίαν σώματος, τὸν δὲ τόπον	(τὸ	ἐχόμενον ὑπὸ σώματος· τὴν δὲ
[1, 880]	εἶναι, διότι τῶν μὲν ἁπάντων	τὸ	θεῖον κυριώτατον, τῶν δὲ ζῴων
[1, 879]	τὸν Πλάτωνα ἐν τῇ κεφαλῇ	τὸ	ἱερώτατον συνέστηκε νοῦς. Καὶ τὸ
[1, 881]	δ´ ἀόριστον δυάδα δαίμονα καὶ	τὸ	κακόν, περὶ ἥν ἐστι τὸ
[1, 879]	ὡς ζῷον καὶ δένδρον. Ἐπιτελεῖ	τὸ	κάλλος τοῦ κόσμου καὶ ταῦτα
[1, 884]	κινήσεως, τὸ κατὰ στάθμην καὶ	τὸ	κατὰ παρέγκλισιν. Ἡρόφιλος κινήσεως τὴν
[1, 884]	Δημόκριτος· ἓν γένος τῆς κινήσεως	τὸ	κατὰ πλάγιον. Ἐπίκουρος· δύο εἴδη
[1, 884]	Ἐπίκουρος· δύο εἴδη τῆς κινήσεως,	τὸ	κατὰ στάθμην καὶ τὸ κατὰ
[1, 882]	ἀντίτυπος ὅσον ἐφ´ ἑαυτῷ· ἢ	τὸ	κατέχον τόπον. Πλάτων {ὃ} μήτε
[1, 874]	τῶν ἐν κόσμῳ, ἠθικὸν δὲ	τὸ	κατησχολημένον περὶ τὸν ἀνθρώπινον βίον,
[1, 883]	Θάλεω φυσικοὶ πάντες μέχρι Πλάτωνος	τὸ	(κενὸν ἀπέγνωσαν. Ἐμπεδοκλῆς· Οὐδέ τι
[1, 877]	κενοῦ· εἶναι δὲ καὶ αὐτὸ	τὸ	κενὸν ἄπειρον καὶ τὰ σώματα
[1, 883]	αὐτοῦ ἄπειρον. Ἀριστοτέλης τοσοῦτον εἶναι	τὸ	κενὸν ἐκτὸς τοῦ κόσμου, ὥστ´
[1, 882]	τὰ πρῶτα, τὴν ἄτομον καὶ	τὸ	κενὸν καὶ τὸ ἀσώματον. Ἀριστοτέλης
[1, 882]	γένος ἀφθάρτους τάσδε, τὰ ἄτομα	τὸ	κενὸν τὸ ἄπειρον τὰς ὁμοιότητας·
[1, 880]	τὸ κράτιστον. Τοῖς οὖν ἀριστεύουσι	τὸ	κράτιστον ὁμοίως καὶ κάλλιστον ἐπιτιθέναι
[1, 880]	κατὰ τὴν τοῦ νοῦ σύστασιν,	τὸ	κράτιστον. Τοῖς οὖν ἀριστεύουσι τὸ
[1, 885]	δὲ τῆς τύχης τὸ αὐτόματον·	τὸ	μὲν γὰρ ἀπὸ τύχης καὶ
[1, 876]	καὶ μάνωσιν· τού των δὲ	τὸ	μὲν εἶναι πῦρ τὸ δ´
[1, 884]	διαφέρειν κενὸν τόπον χώραν· καὶ	τὸ	μὲν κενὸν εἶναι ἐρημίαν σώματος,
[1, 881]	φροντίδι τὰ κατ´ ἄνθρωπον οἰκονομεῖται,	τὸ	μὲν κίβδηλον εὐτυχεῖ τὸ δ´
[1, 881]	ἐκ σώματος καὶ ψυχῆς, ὧν	τὸ	μὲν σῶμά ἐστιν αἰθέριον κινούμενον
[1, 874]	τριμερής ἐστιν ἡ φιλοσοφία, ἧς	τὸ	μὲν φυσικὸν τὸ δ´ ἠθικὸν
[1, 880]	νόμων εἰληφότος {διοικεῖσθαι} Διδάσκεται δὲ	τὸ	μὲν φυσικὸν ὑπὸ τῶν φιλοσόφων,
[1, 883]	μέσον. {Βαρὺ δ´ οὐκ ἔστι	τὸ	μέσον. Ἐπίκουρος δ´ ἀπερίληπτα εἶναι
[1, 884]	πύρινον. ~(ιθʹ Περὶ τόπου. Πλάτων	τὸ	μεταληπτικὸν τῶν εἰδῶν, ὅπερ εἴρηκε
[1, 878]	σύνοδον τῶν σωμάτων εἴς τε	τὸ	μετέωρον ἀνεφέρετο. Ὡς δ´ οὖν
[1, 878]	δ´ ἦγεν ἡ πληγὴ πρὸς	τὸ	μετέωρον, ἐκωλύετο δὲ ταῦτα κάτω
[1, 878]	ποικίλαι οὖσαι, καθὼς εἴρηται, πρὸς	τὸ	μετέωρον ἐξωθούμεναι τὴν τῶν ἀστέρων
[1, 876]	τι γίνεσθαι ἢ φθείρεσθαι (εἰς	τὸ	μὴ ὄν· τροφὴν γοῦν προσφερόμεθα
[1, 881]	ἕν, τὸ μονοφυὲς καὶ αὐτοφυές,	τὸ	μοναδικόν, τὸ ὄντως ἀγαθόν· πάντα
[1, 881]	Σωκράτης καὶ Πλάτων τὸ ἕν,	τὸ	μονοφυὲς καὶ αὐτοφυές, τὸ μοναδικόν,
[1, 884]	ἀνῄρουν γένεσιν καὶ φθορὰν διὰ	τὸ	νομίζειν τὸ πᾶν ἀκίνητον. Ἐμπεδοκλῆς
[1, 874]	γάρ τι πλέον θεωρεῖται ἢ	τὸ	ὄν. Ζητεῖται ὁμοίως εἰ ἄπειρος
[1, 881]	μονοφυὲς καὶ αὐτοφυές, τὸ μοναδικόν,	τὸ	ὄντως ἀγαθόν· πάντα δὲ τὰ
[1, 876]	ὁ θεός, ἡ δ´ ἐπὶ	τὸ	παθητικόν τε καὶ ὑλικόν, ὅπερ
[1, 884]	καὶ φθορὰν διὰ τὸ νομίζειν	τὸ	πᾶν ἀκίνητον. Ἐμπεδοκλῆς δὲ καὶ
[1, 879]	κόσμον μὲν ἕνα, οὐ μέντοι	τὸ	πᾶν εἶναι τὸν κόσμον ἀλλ´
[1, 879]	ὅτι εἷς κόσμος καὶ ἓν	τὸ	πᾶν, ἐκ τριῶν· ἐκ τοῦ
[1, 879]	κόσμον ἀπεφήναντο, ὃν δὴ καὶ	τὸ	πᾶν ἔφασαν εἶναι καὶ τὸ
[1, 879]	τοῦτον ἐγεννήθη. ~(εʹ Εἰ ἓν	τὸ	πᾶν. Οἱ μὲν ἀπὸ τῆς
[1, 885]	τεταγμένην, ἐν ᾗ συμπλοκῇ καὶ	τὸ	παρ´ ἡμᾶς, ὥστε τὰ μὲν
[1, 877]	τὰ πάντα. Πρῶτον μὲν γὰρ	τὸ	παχυμερέστατον αὐτοῦ εἰς αὑτὸ συστελλόμενον
[1, 881]	παντός, ἥτις ἐστὶν αἰθέριον σῶμα,	τὸ	πέμπτον ὑπ´ αὐτοῦ καλούμενον· διῃρημένου
[1, 874]	τὸν ἀνθρώπινον βίον, λογικὸν δὲ	τὸ	περὶ τὸν λόγον, ὃ καὶ
[1, 879]	ἀπείρῳ. Ὅτι δ´ ἄπειροι κατὰ	τὸ	πλῆθος, δῆλον ἐκ τοῦ ἄπειρα
[1, 878]	οἱ πέριξ, καὶ πρὸς τούτοις	τὸ	πλῆθος τῶν σωμάτων περιεκλᾶτο, περιπλεκόμενα
[1, 876]	τῶν ἀρχῶν ἡ μὲν ἐπὶ	τὸ	ποιητικὸν αἴτιον καὶ εἰδικόν, ὅπερ
[1, 884]	οὐ κυρίως· οὐ γὰρ κατὰ	τὸ	ποιὸν ἐξ ἀλλοιώσεως, κατὰ δὲ
[1, 876]	τὰ πάντα, ὑποστῆναι· ἀλλὰ καὶ	τὸ	ποιοῦν αἴτιον χρὴ ὑποτιθέναι· οἷον
[1, 876]	ἔκπωμα γενέσθαι, ἂν μὴ καὶ	τὸ	ποιοῦν ᾖ, τουτέστιν ὁ ἀργυροκόπος·
[1, 882]	ὑφ´ οὗ· τοῦτο δ´ ἦν	τὸ	ποιοῦν, ὅ ἐστι νοῦς. Πυθαγόρας
[1, 876]	ὕλη εἶναι ἐνεργείᾳ, ἂν μὴ	τὸ	ποιοῦν ὑποκέηται. Ἀναξιμένης δ´ ὁ
[1, 884]	ποιὸν ἐξ ἀλλοιώσεως, κατὰ δὲ	τὸ	ποσὸν ἐκ συναθροισμοῦ ταύτας γίνεσθαι.
[1, 880]	ἐν τοῖς Ἰάμβοις γράφων. (Εἰς	τὸ	πρὸ τείχευς ἱερὸν ἁλέες δεῦτε,
[1, 875]	δὴ τούτοις ἡ φύσις ἀρχὴ	τὸ	πρῶτόν ἐστι καὶ οὐ μόνον
[1, 881]	ἢ οὐδέτερον τούτων. Καὶ οὔτε	τὸ	πρῶτον ἔστι δέξασθαι, ὁ γὰρ
[1, 881]	ἐν μακαριότητι· καὶ οὔτε κατὰ	τὸ	πρῶτον μακάριός ἐστιν ὁ θεός,
[1, 883]	τὴν γῆν ἁπλῶς, κουφότατον δὲ	τὸ	πῦρ· ἀέρα δὲ καὶ ὕδωρ
[1, 877]	ὁ Μεταποντῖνος ἀρχὴν τῶν ὅλων	τὸ	πῦρ· ἐκ πυρὸς γὰρ τὰ
[1, 877]	ἐν τῇ ἐκπυρώσει. Ἀρχὴ οὖν	τὸ	πῦρ, ὅτι ἐκ τούτου τὰ
[1, 875]	ξηραίνεται· τρίτον, ὅτι (καὶ αὐτὸ	τὸ	πῦρ τὸ τοῦ ἡλίου καὶ
[1, 878]	δὲ καὶ κρούνωμα βρότειον οἱονεὶ	τὸ	σπέρμα καὶ τὸ ὕδωρ. (Σωκράτης
[1, 879]	τὸ πᾶν ἔφασαν εἶναι καὶ	τὸ	σωματικόν. Ἐμπεδοκλῆς δὲ κόσμον μὲν
[1, 879]	πεποίηκεν· ὅθεν καὶ Εὐριπίδης φησί	Τό	τ´ ἀστερωπὸν οὐρανοῦ σέλας, χρόνου
[1, 880]	δ´ ὁ μὲν πατὴρ διὰ	τὸ	τὰς τῶν ὑδάτων ἐκχύσεις σπερμάτων
[1, 883]	τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ σώματος. Ἐμπεδοκλῆς	τὸ	τοῖς πόροις τῆς ὄψεως ἐναρμόττον.
[1, 877]	τούτων αἵρεσις Ἰταλικὴ προσηγορεύθη διὰ	τὸ	τὸν Πυθαγόραν ἐν Ἰταλίᾳ σχολάσαι·
[1, 875]	ὅτι (καὶ αὐτὸ τὸ πῦρ	τὸ	τοῦ ἡλίου καὶ τὸ τῶν
[1, 882]	ιβʹ Περὶ σωμάτων Σῶμά ἐστι	τὸ	τριχῇ διαστατόν, πλάτει βάθει μήκει·
[1, 875]	πῦρ τὸ τοῦ ἡλίου καὶ	τὸ	τῶν ἄστρων ταῖς τῶν ὑδάτων
[1, 875]	Θαλῆς στοιχεῖον καὶ ἀρχὴν λέγων	τὸ	ὕδωρ. γʹ Περὶ τῶν ἀρχῶν
[1, 875]	Μιλήσιος ἀρχὴν τῶν ὄντων ἀπεφήνατο	τὸ	ὕδωρ. (Δοκεῖ δ´ ὁ ἀνὴρ
[1, 876]	μονοειδῆ, οἷον τὸν Δημήτριον ἄρτον,	τὸ	ὕδωρ πίνοντες· καὶ ἐκ ταύτης
[1, 878]	βρότειον οἱονεὶ τὸ σπέρμα καὶ	τὸ	ὕδωρ. (Σωκράτης Σωφρονίσκου Ἀθηναῖος καὶ
[1, 876]	αἴσθησιν ἀνάγειν, ὅτι (ἄρτος καὶ	τὸ	ὕδωρ ταῦτα κατασκευάζει, ἀλλ´ ἐν
[1, 878]	καὶ στέξαι, ἢ καθ´ αὑτὸ	τὸ	ὕδωρ ὑποστὰν ἐκοίλανε τοὺς ὑποκειμένους
[1, 881]	τὸ κακόν, περὶ ἥν ἐστι	τὸ	ὑλικὸν πλῆθος. {Ἔστι δὲ καὶ
[1, 879]	καλός· πάντων γὰρ τῶν ὁμογενῶν	τὸ	ὑπερέχον καλὸν ὡς ζῷον καὶ
[1, 882]	ὕλης, ὃ ἐξ ὧν γεγονὸς	τὸ	ὑπὸ τοῦ θεοῦ. (Οἱ ἀπὸ
[1, 880]	Εὐνομίαν. Ἕκτον δὲ τόπον προσέλαβε	τὸ	ὑπὸ τῶν ποιητῶν πεπλασμένον· Ἡσίοδος
[1, 882]	θʹ Περὶ ὕλης. (Ὕλη ἐστὶ	τὸ	ὑποκείμενον πρῶτον γενέσει καὶ φθορᾷ
[1, 878]	νοῦς τοῦ κόσμου, ὕλη δὲ	τὸ	ὑποκείμενον πρῶτον γενέσει καὶ φθορᾷ,
[1, 882]	πρὸς ὅ· κυριώτερον δ´ ἡγεῖται	τὸ	ὑφ´ οὗ· τοῦτο δ´ ἦν
[1, 879]	τὸ ἱερώτατον συνέστηκε νοῦς. Καὶ	τὸ	χρῶμα δὲ καλόν· κυανώσει γὰρ
[1, 880]	εἴς τε τὸ βλάπτον καὶ	τὸ	ὠφελοῦν· καὶ (τοὺς μὲν ὠφελοῦντας
[1, 881]	θεὸς δύναται πᾶν ποιεῖν· ἐπεί	τοί	γε, εἰ θεὸς (ἔστι, ποιείτω
[1, 885]	τῷ πρώτῳ Φυσικῶν· Ἄλλο δέ	τοι	ἐρέω· φύσις οὐδενός ἐστιν ἁπάντων
[1, 881]	ὄντως ἀγαθόν· πάντα δὲ τὰ	τοιαῦτα	τῶν ὀνομάτων εἰς τὸν νοῦν
[1, 875]	ἀνάγκης μήτ´ ἐστὶ θεῖα μήτε	τοιαύτην	αἰτίαν ἔχει, φυσικὰ λέγεται καὶ
[1, 878]	Πῶς συνέστηκεν ὁ κόσμος. Ὁ	τοίνυν	κόσμος συνέστη περικεκλασμένῳ σχήματι ἐσχηματισμένος
[1, 875]	πρᾶξαι ζητεῖται· καὶ ἔστιν ὁ	τοιοῦτος	πρακτικὸς ἀνήρ. αʹ Τί ἐστι
[1, 880]	γενητοῖς θεοὺς πατέρας συστῆσαι εἰσήγαγε	τοιούτους	αὐτοῖς γεννήτορας· Κοῖόν τε Κρεῖόν
[1, 881]	ἄφθαρτον ζῷον συμπεπληρωμένον τε πᾶσι	τοῖς	ἀγαθοῖς καὶ κακοῦ παντὸς ἄδεκτον,
[1, 884]	νεκρῶν· κίνησιν δ´ ἀίδιον μὲν	τοῖς	ἀιδίοις φθαρτὴν δὲ τοῖς φθαρτοῖς.
[1, 880]	ποιητῶν πεπλασμένον· Ἡσίοδος γὰρ βουλόμενος	τοῖς	γενητοῖς θεοὺς πατέρας συστῆσαι εἰσήγαγε
[1, 876]	μέρη εἶναι ἐν τῇ τροφῇ	τοῖς	γεννωμένοις ὁμοιομερείας αὐτὰς ἐκάλεσε καὶ
[1, 877]	ἀριθμὸς κατὰ μὲν μονάδα ἐν	τοῖς	δέκα κατὰ δὲ δύναμιν ἐν
[1, 879]	σχημάτων πρωτεύει· μόνον γὰρ τοῦτο	τοῖς	ἑαυτοῦ μέρεσιν ὁμοιοῦται· περιφερὴς δ´
[1, 885]	οὐκ ἀπὸ τύχης, ἐν γὰρ	τοῖς	ἔξω πράξεως· καὶ τὴν μὲν
[1, 880]	Καλλίμαχος ὁ Κυρηναῖος αἰνίττεται ἐν	τοῖς	Ἰάμβοις γράφων. (Εἰς τὸ πρὸ
[1, 885]	Ἀριστοτέλης αἰτίαν κατὰ συμβεβηκὸς ἐν	τοῖς	καθ´ ὁρμὴν ἕνεκά τινος γινομένοις,
[1, 879]	ἀνατέλλει τοῖς χρώμασιν, ἴσα δὲ	τοῖς	μεγέθεσι καὶ κατὰ τόπους καὶ
[1, 882]	οὐσίας τὰς ἰδέας ὑπολαμβάνει, ἐν	τοῖς	νοήμασι καὶ ταῖς φαντασίαις τοῦ
[1, 878]	ἰδέα δ´ οὐσία ἀσώματος ἐν	τοῖς	νοήμασι καὶ ταῖς φαντασίαις τοῦ
[1, 885]	παντὸς διοικητικήν· καὶ πάλιν ἐν	τοῖς	Ὅροις· Εἱμαρμένη ἐστὶν ὁ τοῦ
[1, 880]	τοῦ νοῦ σύστασιν, τὸ κράτιστον.	Τοῖς	οὖν ἀριστεύουσι τὸ κράτιστον ὁμοίως
[1, 880]	πέμπτον προστεθείκασι τοῖς πράγμασι καὶ	τοῖς	πάθεσι, καθάπερ Ἔρωτα Ἀφροδίτην Πόθον,
[1, 883]	ἐπιφάνειαν τοῦ σώματος. Ἐμπεδοκλῆς τὸ	τοῖς	πόροις τῆς ὄψεως ἐναρμόττον. Πλάτων
[1, 880]	βιαίους. Τέταρτον καὶ πέμπτον προστεθείκασι	τοῖς	πράγμασι καὶ τοῖς πάθεσι, καθάπερ
[1, 885]	τύχης καὶ ταὐτομάτου εἶναι ἐν	τοῖς	πρακτέοις πάντως· τὸ δ´ αὐτόματον
[1, 877]	τὰ σώματα ἄπειρα. Συμβεβηκέναι δὲ	τοῖς	σώμασι τρία ταῦτα, σχῆμα μέγεθος
[1, 877]	δέκα κατὰ δὲ δύναμιν ἐν	τοῖς	τέσσαρσι. Διὸ καὶ ἐφθέγγοντο οἱ
[1, 876]	φησίν, ἡ δύναμίς ἐστιν ἐν	τοῖς	τέσσαρσι καὶ τῇ τετράδι· τὸ
[1, 884]	μὲν τοῖς ἀιδίοις φθαρτὴν δὲ	τοῖς	φθαρτοῖς. κδʹ Περὶ γενέσεως καὶ
[1, 879]	φορὰν ἐνεχθέντα ὅμοια μὲν ἀνατέλλει	τοῖς	χρώμασιν, ἴσα δὲ τοῖς μεγέθεσι
[1, 883]	μὴ εἰς ἄπειρον εἶναι τὴν	τομήν.	Ἀριστοτέλης δυνάμει μὲν εἰς ἄπειρον
[1, 883]	καὶ τῶν ἀέρων. ιϚ Περὶ	τομῆς	σωμάτων. Οἱ ἀπὸ Θάλεω καὶ
[1, 878]	πλῆθος τῶν ἀναθυμιωμένων σωμάτων ἔπληττε	τὸν	ἀέρα καὶ τοῦτον ἐξέθλιβε· πνευματούμενος
[1, 878]	τὸν αἰθέρα, Ἥρην τε φερέσβιον	τὸν	ἀέρα, τὴν δὲ γῆν τὸν
[1, 878]	τὸν ἀέρα, τὴν δὲ γῆν	τὸν	Ἀιδωνέα, Νῆστιν δὲ καὶ κρούνωμα
[1, 878]	γὰρ λέγει τὴν ζέσιν καὶ	τὸν	αἰθέρα, Ἥρην τε φερέσβιον τὸν
[1, 877]	ὄντος τῆς τετράδος, Οὐ μὰ	τὸν	ἁμετέρᾳ ψυχᾷ παραδόντα τετρακτύν, παγὰν
[1, 881]	συγγενὴς Ἡρακλῆς πολλὰ τῶν ἐπιλυμαινομένων	τὸν	ἀνθρώπινον βίον καθάρας ὑπὸ Δηιανείρας
[1, 874]	ἠθικὸν δὲ τὸ κατησχολημένον περὶ	τὸν	ἀνθρώπινον βίον, λογικὸν δὲ τὸ
[1, 880]	ἀποκαλύψασθαι μὲν οὐκ ἠθέλησε, δεδοικὼς	τὸν	Ἄρειον πάγον, ἐνέφηνε δὲ τοῦτον
[1, 875]	φύσεως δύναμιν. (Ἔστιν οὖν κατὰ	τὸν	Ἀριστοτέλην φύσις ἀρχὴ κινήσεως καὶ
[1, 880]	ἐνέφηνε δὲ τοῦτον τὸν τρόπον·	τὸν	γὰρ Σίσυφον εἰσήγαγε προστάτην ταύτης
[1, 880]	καθόλου φασὶ μὴ εἶναι θεούς·	τὸν	δ´ Εὐήμερον καὶ Καλλίμαχος ὁ
[1, 881]	μέλαιναν τὸ δὲ πῦρ ψυχρὸν	τὸν	δὲ καθήμενον ὀρθὸν καὶ τὸ
[1, 884]	μὲν κενὸν εἶναι ἐρημίαν σώματος,	τὸν	δὲ τόπον (τὸ ἐχόμενον ὑπὸ
[1, 876]	ἄχρι τῶν τεσσάρων προελθὼν ἐκπληρώσει	τὸν	δέκα ἀριθμόν· ~ἐὰν δὲ ὑπερβάληται
[1, 876]	προσφερόμεθα ἁπλῆν καὶ μονοειδῆ, οἷον	τὸν	Δημήτριον ἄρτον, τὸ ὕδωρ πίνοντες·
[1, 885]	Διός· πρῶτον μὲν γὰρ εἶναι	τὸν	Δία, δεύτερον δὲ τὴν φύσιν,
[1, 885]	εἱμαρμένης Ἡράκλειτος οὐσίαν εἱμαρμένης λόγον	τὸν	διὰ τῆς οὐσίας τοῦ παντὸς
[1, 881]	(ὁ θεὸς ὃν λέγουσιν ἤτοι	τὸν	ἔμπροσθεν αἰῶνα οὐκ ἦν, ὅτ´
[1, 881]	ἀστέρας οὐρανίους θεούς. Δημόκριτος νοῦν	τὸν	θεόν, ἐμπυροειδῆ τὴν τοῦ κόσμου
[1, 881]	(Κοινῶς οὖν ἁμαρτάνουσιν ἀμφότεροι, ὅτι	τὸν	θεὸν ἐποίησαν ἐπιστρεφόμενον τῶν ἀνθρωπίνων
[1, 878]	Ζήνων Μνασέου Κιτιεὺς ἀρχὰς μὲν	τὸν	θεὸν καὶ τὴν ὕλην, (ὧν
[1, 881]	ἀτενίζων ἔπλασεν; ἢ πῶς σφαιροειδῆ	τὸν	θεόν, ὄντα ταπεινότερον ἀνθρώπου; ὁ
[1, 878]	παντὸς ἑκατέρου δόξαι) τρεῖς ἀρχάς,	τὸν	θεὸν τὴν ὕλην τὴν ἰδέαν.
[1, 880]	πᾶσι τὸ διὰ τὰς εἰς	τὸν	κοινὸν βίον εὐεργεσίας ἐκτετιμημένον ἀνθρώπινον
[1, 879]	οὐ μέντοι τὸ πᾶν εἶναι	τὸν	κόσμον ἀλλ´ ὀλίγον τι τοῦ
[1, 877]	δ´ ἀέρα γίνεσθαι· πάλιν δὲ	τὸν	κόσμον καὶ πάντα τὰ σώματα
[1, 882]	κεχωρήκει παραλλάξεις· θεὸν δὲ καὶ	τὸν	κόσμον καὶ τοὺς ἀστέρας καὶ
[1, 881]	ἀνθρωπίνων ἢ καὶ τούτου χάριν	τὸν	κόσμον κατασκευάζοντα· τὸ γὰρ μακάριον
[1, 876]	οὖσα συγκρατεῖ ἡμᾶς, καὶ ὅλον	τὸν	κόσμον πνεῦμα καὶ ἀὴρ περιέχει·
[1, 881]	μεγαλόφωνος εἰπών Ὁ θεὸς ἔπλασε	τὸν	κόσμον πρὸς ἑαυτὸν ὑπόδειγμα ὄζει
[1, 882]	τῆς σωματικῆς ὑποστάσεως· ὥστ´ εἶναι	τὸν	κόσμον σῶμα. (Οἱ Στωικοὶ πάντα
[1, 879]	τοῦ μεγέθους καὶ τῆς περὶ	τὸν	κόσμον τῶν ἀστέρων ποικιλίας. Σφαιροειδὴς
[1, 874]	βίον, λογικὸν δὲ τὸ περὶ	τὸν	λόγον, ὃ καὶ διαλεκτικὸν καλοῦσιν.
[1, 881]	ὕλης μηδενὶ παθητῷ συμπεπλεγμένον. Ἀριστοτέλης	τὸν	μὲν ἀνωτάτω θεὸν εἶδος χωριστὸν
[1, 881]	τὰ τοιαῦτα τῶν ὀνομάτων εἰς	τὸν	νοῦν σπεύδει· νοῦς οὖν ὁ
[1, 876]	ὕλην, τὸ δὲ ποιοῦν αἴτιον	τὸν	νοῦν τὸν τὰ πάντα διαταξάμενον.
[1, 877]	ἐπὶ ἑνὸς ἑκάστου αὐτῶν τοῦτον	τὸν	ὅρον ἀποδιδόντες λέγουσι ζῷον λογικὸν
[1, 878]	δ´ ἀλλήλοις κατὰ τὴν περίκλασιν	τὸν	οὐρανὸν ἐγέννησεν· τῆς δ´ αὐτῆς
[1, 883]	ἐκτὸς τοῦ κόσμου, ὥστ´ ἀναπνεῖν	τὸν	οὐρανόν· εἶναι γὰρ αὐτὸν πύρινον.
[1, 880]	τείχευς ἱερὸν ἁλέες δεῦτε, οὗ	τὸν	πάλαι Παγχαῖον ὁ πλάσας Ζᾶνα
[1, 882]	δὲ τῷ περὶ θεῶν λόγῳ	τὸν	περὶ δαιμόνων καὶ ἡρώων ἱστορητέον.
[1, 879]	χρόνους τοὺς αὐτούς. Διόπερ οἱ	τὸν	περὶ τῶν θεῶν παραδόντες σεβασμὸν
[1, 879]	περιφερῆ· διὰ τοῦτο γὰρ κατὰ	τὸν	Πλάτωνα ἐν τῇ κεφαλῇ τὸ
[1, 879]	τι ἐξωτέρω αὐτοῦ. Πρὸς δὴ	τὸν	Πλάτωνα ῥητέον, ὅτι οὐ τέλειος
[1, 877]	αἵρεσις Ἰταλικὴ προσηγορεύθη διὰ τὸ	τὸν	Πυθαγόραν ἐν Ἰταλίᾳ σχολάσαι· μετέστη
[1, 882]	τοὺς ἀστέρας καὶ τὴν γῆν,	τόν	τ´ ἀνωτάτω πάντων νοῦν ἐν
[1, 876]	δὲ ποιοῦν αἴτιον τὸν νοῦν	τὸν	τὰ πάντα διαταξάμενον. Ἄρχεται δ´
[1, 874]	διείλοντο τὴν φιλοσοφίαν οὕτως· ἀναγκαῖον	τὸν	τέλειον ἄνδρα καὶ θεωρητικὸν εἶναι
[1, 876]	οὖν ἐστιν, ὅτι τῇ ὕλῃ	τὸν	τεχνίτην προσέζευξεν. Ἀρχέλαος Ἀπολλοδώρου Ἀθηναῖος
[1, 877]	δέκα ἀριθμόν· ~ἐὰν δὲ ὑπερβάληται	τὸν	τῆς τετράδος, (καὶ τῶν δέκα
[1, 880]	Ἄρειον πάγον, ἐνέφηνε δὲ τοῦτον	τὸν	τρόπον· τὸν γὰρ Σίσυφον εἰσήγαγε
[1, 878]	οὖν κυριώτατα μέρη τοῦ κόσμου	τὸν	τρόπον τοῦτον ἐγεννήθη. ~(εʹ Εἰ
[1, 878]	κόσμος συνέστη περικεκλασμένῳ σχήματι ἐσχηματισμένος	τὸν	τρόπον τοῦτον. Τῶν ἀτόμων σωμάτων
[1, 877]	καὶ τρία καὶ τούτοις τέσσαρα,	τὸν	τῶν δέκα πληρώσει ἀριθμόν· ὥστε
[1, 874]	ΦΙΛΟΣΟΦΟΙΣ ΦΥΣΙΚΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΒΙΒΛΙΑ. (Μέλλοντες	τὸν	φυσικὸν παραδώσειν λόγον ἀναγκαῖον ἡγούμεθα
[1, 884]	Καὶ οἱ μὲν πλείους ἀγένητον	τὸν	χρόνον, Πλάτων δὲ γενητὸν κατ´
[1, 884]	πιθάκνης. καʹ Περὶ χρόνου. Πυθαγόρας	τὸν	χρόνον τὴν σφαῖραν τοῦ περιέχοντος
[1, 879]	καὶ {ἐπ´ αὐτῷ} σκορπίος αὐτὸς	τοξευτής	τε καὶ αἰγόκερως, ἐπὶ δ´
[1, 885]	Ἐπίκουρος ἄστατον αἰτίαν προσώποις χρόνοις	τόποις.	Ἀναξαγόρας καὶ οἱ Στωικοὶ ἄδηλον
[1, 882]	ἐφ´ ἑαυτῷ· ἢ τὸ κατέχον	τόπον.	Πλάτων {ὃ} μήτε βαρὺ μήτε
[1, 880]	Ἐλπίδα Δίκην Εὐνομίαν. Ἕκτον δὲ	τόπον	προσέλαβε τὸ ὑπὸ τῶν ποιητῶν
[1, 884]	εἶναι ἐρημίαν σώματος, τὸν δὲ	τόπον	(τὸ ἐχόμενον ὑπὸ σώματος· τὴν
[1, 880]	Εἰς δεύτερον δὲ καὶ τρίτον	τόπον	τοὺς θεοὺς διεῖλον, εἴς τε
[1, 884]	Στωικοὶ καὶ Ἐπίκουρος διαφέρειν κενὸν	τόπον	χώραν· καὶ τὸ μὲν κενὸν
[1, 884]	γὰρ αὐτὸν πύρινον. ~(ιθʹ Περὶ	τόπου.	Πλάτων τὸ μεταληπτικὸν τῶν εἰδῶν,
[1, 878]	διακειμένη κατεφέρετο πρὸς τοὺς κοίλους	τόπους	καὶ δυναμένους χωρῆσαί τε καὶ
[1, 879]	δὲ τοῖς μεγέθεσι καὶ κατὰ	τόπους	καὶ κατὰ χρόνους τοὺς αὐτούς.
[1, 878]	ὕδωρ ὑποστὰν ἐκοίλανε τοὺς ὑποκειμένους	τόπους.	Τὰ μὲν οὖν κυριώτατα μέρη
[1, 878]	κάτω φέρεσθαι, ἐπιέζετο πρὸς τοὺς	τόπους	τοὺς δυναμένους δέξασθαι· (οὗτοι δ´
[1, 882]	φύσει ἔν γε τῷ οἰκείῳ	τόπῳ	ὑπάρχον· ἐν δέ γε τῷ
[1, 883]	ἔξωθεν δ´ αὐτοῦ ἄπειρον. Ἀριστοτέλης	τοσοῦτον	εἶναι τὸ κενὸν ἐκτὸς τοῦ
[1, 879]	διακόπτον τηλικαύτην ἀέρος σύστασιν ἐκ	τοσούτων	διαστημάτων θεωρεῖται. (Καὶ ἐκ τοῦ
[1, 882]	δέ γε τῷ ἀλλοτρίῳ γενόμενον	τότε	νεῦσιν ἴσχειν, ~(ἐκ δὲ τῆς
[1, 880]	ἐδύνατο κρύφα δ´ ἠδίκουν πολλοί,	τότε	τις σοφὸς ἀνὴρ ἐπέστησεν, ὡς
[1, 879]	κατὰ τὸ πλῆθος, δῆλον ἐκ	τοῦ	ἄπειρα τὰ αἴτια εἶναι· εἰ
[1, 876]	κόσμος. Εἶναι δὲ τὴν φύσιν	τοῦ	ἀριθμοῦ δεκάδα· μέχρι γὰρ τῶν
[1, 877]	φησί κινεῖσθαι τὰ σώματα τῇ	τοῦ	βάρους πληγῇ· ἐπεὶ οὐ κινηθήσεται.
[1, 881]	καὶ τἀγαθόν, ἥτις ἐστὶν ἡ	τοῦ	ἑνὸς φύσις, αὐτὸς ὁ νοῦς·
[1, 875]	(καὶ αὐτὸ τὸ πῦρ τὸ	τοῦ	ἡλίου καὶ τὸ τῶν ἄστρων
[1, 884]	τοῦ κόσμου κινήσεως. Ἐρατοσθένης τὴν	τοῦ	ἡλίου πορείαν. κβʹ Περὶ οὐσίας
[1, 879]	θεῶν ἄνθρωποι. Ὁρίζονται δὲ τὴν	τοῦ	θείου οὐσίαν οἱ Στωικοὶ οὕτως·
[1, 881]	ὕπνου θεός, τὸ γὰρ ἀθάνατον	τοῦ	θεοῦ καὶ τὸ ἐγγὺς θανάτου
[1, 878]	τοῖς νοήμασι καὶ ταῖς φαντασίαις	τοῦ	θεοῦ. {Ὁ δὲ θεὸς νοῦς
[1, 882]	ἐξ ὧν γεγονὸς τὸ ὑπὸ	τοῦ	θεοῦ. (Οἱ ἀπὸ Ζήνωνος Στωικοὶ
[1, 882]	τοῖς νοήμασι καὶ ταῖς φαντασίαις	τοῦ	θεοῦ, τουτέστι τοῦ νοῦ, ὑφεστώσας.
[1, 880]	ἀστέρας ἀεὶ θέοντας αἰτίους τε	τοῦ	θεωρεῖν ἡμᾶς ἥλιον καὶ σελήνην
[1, 883]	ὑπάρχει φύσει, ὃ νεύει ἀπὸ	τοῦ	ἰδίου μέσου, βαρὺ δὲ τὸ
[1, 879]	ἔννοιαν τούτου πρῶτον μὲν ἀπὸ	τοῦ	κάλλους τῶν ἐμφαινομένων προσλαμβάνοντες· οὐδὲν
[1, 877]	ἐν τῷ κενῷ καὶ διὰ	τοῦ	κενοῦ· εἶναι δὲ καὶ αὐτὸ
[1, 878]	{Ὁ δὲ θεὸς νοῦς ἐστι	τοῦ	κόσμου. Ἀριστοτέλης δὲ Νικομάχου Σταγειρίτης
[1, 874]	ἐστὶ καὶ εἰ ἔξω τι	τοῦ	κόσμου ἔστι· ταῦτα γὰρ πάντα
[1, 881]	Δηιανείρας φαρμακευθεὶς ἐδολοφονήθη. Θαλῆς νοῦν	τοῦ	κόσμου θεόν. Ἀναξίμανδρος τοὺς ἀστέρας
[1, 879]	καὶ δένδρον. Ἐπιτελεῖ τὸ κάλλος	τοῦ	κόσμου καὶ ταῦτα τὰ φαινόμενα·
[1, 881]	ἀχθοφορῶν καὶ μεριμνῶν εἰς τὴν	τοῦ	κόσμου κατασκευήν. Καὶ πάλιν (ὁ
[1, 884]	εἰκόνα κινητὴν ἢ διάστημα τῆς	τοῦ	κόσμου κινήσεως. Ἐρατοσθένης τὴν τοῦ
[1, 885]	τοῖς Ὅροις· Εἱμαρμένη ἐστὶν ὁ	τοῦ	κόσμου λόγος ἢ νόμος τῶν
[1, 883]	μεγέθει. Οἱ Στωικοὶ ἐντὸς μὲν	τοῦ	κόσμου οὐδὲν εἶναι κενὸν ἔξωθεν
[1, 879]	(Μυρία δ´ ἄλλα καθ´ ὁμοίας	τοῦ	κόσμου περικλάσεις πεποίηκεν· ὅθεν καὶ
[1, 882]	πνεῦμα μὲν διῆκον δι´ ὅλου	τοῦ	κόσμου, τὰς δὲ προσηγορίας μεταλαμβάνον
[1, 878]	Τὰ μὲν οὖν κυριώτατα μέρη	τοῦ	κόσμου τὸν τρόπον τοῦτον ἐγεννήθη.
[1, 878]	δὲ ὁ θεὸς ὁ νοῦς	τοῦ	κόσμου, ὕλη δὲ τὸ ὑποκείμενον
[1, 881]	νοῦν τὸν θεόν, ἐμπυροειδῆ τὴν	τοῦ	κόσμου ψυχήν. (Πυθαγόρας τῶν ἀρχῶν
[1, 883]	τοσοῦτον εἶναι τὸ κενὸν ἐκτὸς	τοῦ	κόσμου, ὥστ´ ἀναπνεῖν τὸν οὐρανόν·
[1, 879]	σχήματος καὶ τοῦ χρώματος καὶ	τοῦ	μεγέθους καὶ τῆς περὶ τὸν
[1, 879]	τοσούτων διαστημάτων θεωρεῖται. (Καὶ ἐκ	τοῦ	μεγέθους καλός· πάντων γὰρ τῶν
[1, 880]	ψήχει ταῦτ´ ἔστι τὰ περὶ	τοῦ	μὴ εἶναι θεούς. Καὶ Εὐριπίδης
[1, 879]	τὸ πᾶν, ἐκ τριῶν· ἐκ	τοῦ	μὴ εἶναι τέλειον, ἐὰν μὴ
[1, 879]	ἐὰν μὴ μονογενὴς ᾖ· ἐκ	τοῦ	μὴ ἔσεσθαι αὐτὸν ἄφθαρτον, ἐὰν
[1, 879]	ἐὰν μὴ πάντα περιέχῃ· ἐκ	τοῦ	μὴ ἔσεσθαι ὅμοιον τῷ παραδείγματι,
[1, 876]	αὐτῷ ἀπορώτατον εἶναι, πῶς ἐκ	τοῦ	μὴ ὄντος δύναταί τι γίνεσθαι
[1, 880]	μὲν τοῦ φυσικοῦ, (δεύτερον δὲ	τοῦ	μυθικοῦ, τρίτον δὲ τοῦ τὴν
[1, 880]	κεκοσμημένον ἀρετῇ διαφόρως κατὰ τὴν	τοῦ	νοῦ σύστασιν, τὸ κράτιστον. Τοῖς
[1, 882]	ταῖς φαντασίαις τοῦ θεοῦ, τουτέστι	τοῦ	νοῦ, ὑφεστώσας. Ἀριστοτέλης δ´ εἴδη
[1, 876]	καὶ ἐπὶ τοῦ χαλκοῦ καὶ	τοῦ	ξύλου καὶ τῆς ἄλλης ὕλης.
[1, 884]	μέρους ἐχόμενον, ὥσπερ ἐπὶ τῆς	τοῦ	οἴνου πιθάκνης. καʹ Περὶ χρόνου.
[1, 876]	ἔστι λόγῳ θεωρητὰ μόρια. Ἀπὸ	τοῦ	οὖν ὅμοια τὰ μέρη εἶναι
[1, 884]	χρόνου. Πλάτων οὐσίαν χρόνου τὴν	τοῦ	οὐρανοῦ κίνησιν. Οἱ πλείους τῶν
[1, 885]	τὸ αἰθέριον σῶμα, σπέρμα τῆς	τοῦ	παντὸς γενέσεως. Πλάτων λόγον ἀίδιον
[1, 885]	λόγον τὸν διὰ τῆς οὐσίας	τοῦ	παντὸς διήκοντα· αὕτη δ´ ἐστὶ
[1, 885]	φύσεως. (Χρύσιππος δύναμιν πνευματικὴν τάξει	τοῦ	παντὸς διοικητικήν· καὶ πάλιν ἐν
[1, 881]	εἶδος χωριστὸν (ἐπιβεβηκότα τῇ σφαίρᾳ	τοῦ	παντός, ἥτις ἐστὶν αἰθέριον σῶμα,
[1, 883]	(κενὸν ἀπέγνωσαν. Ἐμπεδοκλῆς· Οὐδέ τι	τοῦ	παντὸς κενεὸν πέλει οὐδὲ περισσόν.
[1, 879]	τὸν κόσμον ἀλλ´ ὀλίγον τι	τοῦ	παντὸς μέρος, τὸ δὲ λοιπὸν
[1, 884]	(Θαλῆς· ἰσχυρότατον ἀνάγκη, κρατεῖ γὰρ	τοῦ	παντός. Πυθαγόρας ἀνάγκην ἔφη περικεῖσθαι
[1, 885]	ἀίδιον καὶ νόμον ἀίδιον τῆς	τοῦ	παντὸς φύσεως. (Χρύσιππος δύναμιν πνευματικὴν
[1, 878]	τοῦ ποιεῖν αἴτιος ἡ δὲ	τοῦ	πάσχειν, στοιχεῖα δὲ τέτταρα. {δʹ
[1, 884]	Πυθαγόρας τὸν χρόνον τὴν σφαῖραν	τοῦ	περιέχοντος εἶναι. Πλάτων αἰῶνος εἰκόνα
[1, 884]	καὶ δεξαμενήν. Ἀριστοτέλης τὸ ἔσχατον	τοῦ	περιέχοντος συνάπτον τῷ περιεχομένῳ. κʹ
[1, 878]	ὕλην, (ὧν ὁ μέν ἐστι	τοῦ	ποιεῖν αἴτιος ἡ δὲ τοῦ
[1, 884]	τὴν ὕλην ὁτὲ δὲ τὴν	τοῦ	ποιοῦντος πρὸς τὴν ὕλην σχέσιν.
[1, 875]	νομοθετεῖν· ταῦτα γὰρ πάντα ἕνεκα	τοῦ	πρᾶξαι ζητεῖται· καὶ ἔστιν ὁ
[1, 877]	(ἔπειτ´ ἀναχαλωμένην τὴν γῆν ὑπὸ	τοῦ	πυρὸς φύσει ὕδωρ ἀποτελεῖσθαι, ἀναθυμιώμενον
[1, 879]	ὁ κόσμος· δῆλον δ´ ἐκ	τοῦ	σχήματος καὶ τοῦ χρώματος καὶ
[1, 883]	Πυθαγορικοὶ χροιὰν ἐκάλουν τὴν ἐπιφάνειαν	τοῦ	σώματος. Ἐμπεδοκλῆς τὸ τοῖς πόροις
[1, 880]	δὲ τοῦ μυθικοῦ, τρίτον δὲ	τοῦ	τὴν μαρτυρίαν ἐκ τῶν νόμων
[1, 876]	περὶ αὐτὸν πυκνότητα καὶ μάνωσιν·	τού	των δὲ τὸ μὲν εἶναι
[1, 875]	γεγέννηται. Τῆς δὲ γῆς καὶ	τοῦ	ὕδατος ἔστι τινὰ πρότερα ἐξ
[1, 875]	ταύτην τὴν γνώμην ὑποτίθεται περὶ	τοῦ	ὕδατος Ὠκεανός, ὅσπερ γένεσις πάντεσσι
[1, 880]	ἐξέθηκαν ἡμῖν εἰδῶν, ~πρῶτον μὲν	τοῦ	φυσικοῦ, (δεύτερον δὲ τοῦ μυθικοῦ,
[1, 876]	ὁ ἀργυροκόπος· ὁμοίως καὶ ἐπὶ	τοῦ	χαλκοῦ καὶ τοῦ ξύλου καὶ
[1, 879]	δ´ ἐκ τοῦ σχήματος καὶ	τοῦ	χρώματος καὶ τοῦ μεγέθους καὶ
[1, 880]	τυφλῶσαι τὴν ἀλήθειαν καὶ πεῖσαι	τοὺς	ἀνθρώπους ὡς ἔστι δαίμων ἀφθίτῳ
[1, 876]	μονάδος {ἀναποδῶν} κατὰ πρόσθεσιν τιθείη	τοὺς	ἀριθμούς, ἄχρι τῶν τεσσάρων προελθὼν
[1, 876]	τούτῳ τῷ ῥήματι προσαγορεύσας, ἀρχὰς	τοὺς	ἀριθμοὺς καὶ τὰς συμμετρίας τὰς
[1, 880]	ταῦτα καὶ τίκτειν· βλέποντες δὲ	τοὺς	ἀστέρας ἀεὶ θέοντας αἰτίους τε
[1, 882]	δὲ καὶ τὸν κόσμον καὶ	τοὺς	ἀστέρας καὶ τὴν γῆν, τόν
[1, 881]	νοῦν τοῦ κόσμου θεόν. Ἀναξίμανδρος	τοὺς	ἀστέρας οὐρανίους θεούς. Δημόκριτος νοῦν
[1, 879]	κατὰ τόπους καὶ κατὰ χρόνους	τοὺς	αὐτούς. Διόπερ οἱ τὸν περὶ
[1, 880]	ὠφελοῦντας Δία Ἥραν Ἑρμῆν Δήμητραν·	τοὺς	δὲ βλάπτοντας Ποινὰς Ἐρινύας Ἄρην,
[1, 879]	δ´ αὐτὸν ἐπ´ ἰχθύες ἀστερόεντες·	τοὺς	δὲ μέτα κριός, ταῦρος δ´
[1, 878]	φέρεσθαι, ἐπιέζετο πρὸς τοὺς τόπους	τοὺς	δυναμένους δέξασθαι· (οὗτοι δ´ ἦσαν
[1, 880]	δεύτερον δὲ καὶ τρίτον τόπον	τοὺς	θεοὺς διεῖλον, εἴς τε τὸ
[1, 882]	αἰθέρι. Ἐπίκουρος ἀνθρωποειδεῖς μὲν πάντας	τοὺς	θεούς, λόγῳ δὲ πάντας τούτους
[1, 878]	δ´ αὕτη διακειμένη κατεφέρετο πρὸς	τοὺς	κοίλους τόπους καὶ δυναμένους χωρῆσαί
[1, 880]	βλάπτον καὶ τὸ ὠφελοῦν· καὶ	(τοὺς	μὲν ὠφελοῦντας Δία Ἥραν Ἑρμῆν
[1, 881]	ἐπὶ γένεσιν κόσμου, ἐμπεριειληφὸς πάντας	τοὺς	σπερματικοὺς λόγους, καθ´ οὓς ἕκαστα
[1, 881]	ὄζει λήρου βεκκεσελήνου κατά γε	τοὺς	τῆς ἀρχαίας κωμῳδίας ποιητάς· πῶς
[1, 878]	ταῦτα κάτω φέρεσθαι, ἐπιέζετο πρὸς	τοὺς	τόπους τοὺς δυναμένους δέξασθαι· (οὗτοι
[1, 878]	αὑτὸ τὸ ὕδωρ ὑποστὰν ἐκοίλανε	τοὺς	ὑποκειμένους τόπους. Τὰ μὲν οὖν
[1, 885]	τὴν φύσιν σύγκρισιν καὶ διάκρισιν,	τουτέστι	γένεσιν καὶ φθοράν.
[1, 885]	γενήσεται. Οἱ Στωικοὶ εἱρμὸν αἰτιῶν,	τουτέστι	τάξιν καὶ ἐπισύνδεσιν ἀπαράβατον. Ποσειδώνιος
[1, 881]	οὖν ὁ θεός, χωριστὸν εἶδος,	τουτέστι	τὸ ἀμιγὲς πάσης ὕλης μηδενὶ
[1, 882]	καὶ ταῖς φαντασίαις τοῦ θεοῦ,	τουτέστι	τοῦ νοῦ, ὑφεστώσας. Ἀριστοτέλης δ´
[1, 876]	μὴ καὶ τὸ ποιοῦν ᾖ,	τουτέστιν	ὁ ἀργυροκόπος· ὁμοίως καὶ ἐπὶ
[1, 875]	γεννᾶται, ἐπεὶ οὐκ ἔσται ἀρχὴ	τοῦτο,	ἀλλ´ ἐκεῖνο ἐξ οὗ γεγέννηται.
[1, 877]	τέλος δέ, ὅτι καὶ εἰς	τοῦτο	ἀναλύεται τὰ πάντα. Ἐπίκουρος Νεοκλέους
[1, 877]	ἀπερίληπτοι καὶ ἄπειροι, ἀλλ´ αὐτὸ	τοῦτο	ἄνθρωπον ἕνα μόνον νοοῦμεν, ᾧ
[1, 879]	ἔχει τὰ μέρη περιφερῆ· διὰ	τοῦτο	γὰρ κατὰ τὸν Πλάτωνα ἐν
[1, 874]	ὄντων καὶ πρακτικὸν τῶν δεόντων·	τοῦτο	δ´ ἔξεστι καὶ ἐκ τούτων
[1, 882]	δ´ ἡγεῖται τὸ ὑφ´ οὗ·	τοῦτο	δ´ ἦν τὸ ποιοῦν, ὅ
[1, 874]	ζῷον ὁ ἥλιος, {εἴπερ ὁρᾶται}	τοῦτο	δὲ ζητῶν θεωρητικός ἐστιν· οὐδὲ
[1, 880]	Ὑπερίονά τ´ Ἰαπετόν τε διὰ	τοῦτο	καὶ μυθικὸν κέκληται. Ἕβδομον δὲ
[1, 875]	καὶ αὐτὸς ὁ κόσμος· διὰ	τοῦτο	καὶ Ὅμηρος ταύτην τὴν γνώμην
[1, 875]	πῦρ· (ἀρχὰς δὲ λέγομεν διὰ	τοῦτο,	ὅτι οὐκ ἔχει τι πρότερον
[1, 877]	πλῆθος, ὡς Τρισμάκαρες Δαναοί Διὰ	τοῦτο	οὐκ ἐγκρίνει τὴν τριάδα Ἡ
[1, 875]	δύναται λαβεῖν καὶ τελευτήν. Διὰ	τοῦτο	οὖν ἡ φύσις ἀρχὴ κινήσεώς
[1, 877]	ἢ ζῷον χρεμετιστικόν {ῥητέον} Διὰ	τοῦτο	οὖν νοῦς ἡ μονάς, ᾧ
[1, 875]	τούτου πάντα γίνεσθαι καὶ εἰς	τοῦτο	πάντα φθείρεσθαι· διὸ καὶ γεννᾶσθαι
[1, 878]	πολλὰ σώματα συνηθροίσθη, {καὶ} διὰ	τοῦτο	ποικιλίαν ἔχοντα καὶ σχημάτων καὶ
[1, 875]	μὲν φυσιολογεῖν, ἀγνοεῖν δ´ αὐτὸ	τοῦτο,	τὴν τῆς φύσεως δύναμιν. (Ἔστιν
[1, 879]	τῶν σχημάτων πρωτεύει· μόνον γὰρ	τοῦτο	τοῖς ἑαυτοῦ μέρεσιν ὁμοιοῦται· περιφερὴς
[1, 884]	τῶν ὅλων ἀνῄρει· ἔστι γὰρ	τοῦτο	τῶν νεκρῶν· κίνησιν δ´ ἀίδιον
[1, 876]	καὶ τὰς συμμετρίας τὰς ἐν	τούτοις,	ἃς καὶ ἁρμονίας καλεῖ, τὰ
[1, 876]	ὕδωρ ταῦτα κατασκευάζει, ἀλλ´ ἐν	τούτοις	ἔστι λόγῳ θεωρητὰ μόρια. Ἀπὸ
[1, 875]	ἀρχὴν γενέσεως ἔχει· ἐν δὴ	τούτοις	ἡ φύσις ἀρχὴ τὸ πρῶτόν
[1, 877]	καὶ σχῆμα, ὁ δ´ Ἐπίκουρος	τούτοις	καὶ τρίτον, τὸ βάρος, ἐπέθηκεν·
[1, 877]	δύο προσθείη καὶ τρία καὶ	τούτοις	τέσσαρα, τὸν τῶν δέκα πληρώσει
[1, 878]	ἦσαν οἱ πέριξ, καὶ πρὸς	τούτοις	τὸ πλῆθος τῶν σωμάτων περιεκλᾶτο,
[1, 878]	μέρη τοῦ κόσμου τὸν τρόπον	τοῦτον	ἐγεννήθη. ~(εʹ Εἰ ἓν τὸ
[1, 878]	σωμάτων ἔπληττε τὸν ἀέρα καὶ	τοῦτον	ἐξέθλιβε· πνευματούμενος δ´ οὗτος κατὰ
[1, 877]	καὶ ἐπὶ ἑνὸς ἑκάστου αὐτῶν	τοῦτον	τὸν ὅρον ἀποδιδόντες λέγουσι ζῷον
[1, 880]	τὸν Ἄρειον πάγον, ἐνέφηνε δὲ	τοῦτον	τὸν τρόπον· τὸν γὰρ Σίσυφον
[1, 878]	περικεκλασμένῳ σχήματι ἐσχηματισμένος τὸν τρόπον	τοῦτον.	Τῶν ἀτόμων σωμάτων ἀπρονόητον καὶ
[1, 877]	εἰς πῦρ πάντα τελευτᾶν λέγουσι·	τούτου	δὲ κατασβεννυμένου κοσμοποιεῖσθαι τὰ πάντα.
[1, 881]	μοιχάδος ἡττηθεὶς ἐδολοφονήθη· καὶ ὁ	τούτου	δὲ συγγενὴς Ἡρακλῆς πολλὰ τῶν
[1, 879]	τέκτονος σοφοῦ. Ἐλάβομεν δ´ ἐκ	τούτου	ἔννοιαν θεοῦ· ἀεί τε γὰρ
[1, 881]	ὑπ´ αὐτοῦ καλούμενον· διῃρημένου δὲ	τούτου	κατὰ σφαίρας, τῇ μὲν φύσει
[1, 875]	εἶναι τὸ ἄπειρον· ἐκ γὰρ	τούτου	πάντα γίνεσθαι καὶ εἰς τοῦτο
[1, 879]	συνεξομοιούμενον πᾶσιν. Ἔσχον δ´ ἔννοιαν	τούτου	πρῶτον μὲν ἀπὸ τοῦ κάλλους
[1, 875]	πάντα ἀναλύεσθαι· στοχάζεται δ´ ἐκ	τούτου	πρῶτον, ὅτι πάντων τῶν ζῴων
[1, 876]	ὄντων ἀέρα ἀπεφήνατο· ἐκ γὰρ	τούτου	τὰ πάντα γίνεσθαι καὶ εἰς
[1, 877]	οὖν τὸ πῦρ, ὅτι ἐκ	τούτου	τὰ πάντα· τέλος δέ, ὅτι
[1, 881]	(ὁ θεὸς ἔστι καὶ τῇ	τούτου	φροντίδι τὰ κατ´ ἄνθρωπον οἰκονομεῖται,
[1, 881]	ἐπιστρεφόμενον τῶν ἀνθρωπίνων ἢ καὶ	τούτου	χάριν τὸν κόσμον κατασκευάζοντα· τὸ
[1, 880]	δὲ βλάπτοντας Ποινὰς Ἐρινύας Ἄρην,	τούτους	ἀφοσιούμενοι χαλεποὺς ὄντας καὶ βιαίους.
[1, 882]	τοὺς θεούς, λόγῳ δὲ πάντας	τούτους	θεωρητοὺς διὰ τὴν λεπτομέρειαν τῆς
[1, 880]	ἀπὸ τῶν φαινομένων ἀστέρων, ὁρῶντες	τούτους	μεγάλης συμφωνίας ὄντας αἰτίους καὶ
[1, 876]	Μνησάρχου Σάμιος, ὁ πρῶτος φιλοσοφίαν	τούτῳ	τῷ ῥήματι προσαγορεύσας, ἀρχὰς τοὺς
[1, 877]	ἐγκρίνει τὴν τριάδα Ἡ δὲ	τούτων	αἵρεσις Ἰταλικὴ προσηγορεύθη διὰ τὸ
[1, 883]	τὴν δὲ γῆν εἴς τι	τούτων	ἀμετάβλητον. ιηʹ Περὶ κενοῦ. Οἱ
[1, 880]	οὐρανὸς ὑπάρχειν, μήτηρ δὲ γῆ·	τούτων	δ´ ὁ μὲν πατὴρ διὰ
[1, 882]	ὕλας καὶ αἰτία γινομένη τῆς	τούτων	δείξεως. Σωκράτης καὶ Πλάτων χωριστὰς
[1, 882]	τὰς φαύλας. Ἐπίκουρος δ´ οὐδὲν	τούτων	ἐγκρίνει. θʹ Περὶ ὕλης. (Ὕλη
[1, 875]	οὐ γὰρ ἐξ αἰῶνος ἕκαστον	τούτων	ἐστὶν ἀλλ´ ἀπό τινος ἀρχῆς
[1, 881]	ἐκοιμᾶτο ἢ ἐγρηγόρει ἢ οὐδέτερον	τούτων.	Καὶ οὔτε τὸ πρῶτον ἔστι
[1, 876]	ὀστᾶ καὶ τὰ λοιπὰ μόρια.	Τούτων	οὖν γινομένων ὁμολογητέον ἐστὶν ὅτι
[1, 874]	τοῦτο δ´ ἔξεστι καὶ ἐκ	τούτων	συνιδεῖν, οἷον· ζητεῖ τις εἰ
[1, 878]	μεγεθῶν. Ἀθροιζομένων δ´ ἐν ταὐτῷ	τούτων,	τὰ μέν, ὅσα μείζονα ἦν
[1, 880]	θεούς. Καὶ Εὐριπίδης δ´ ὁ	τραγῳδοποιὸς	ἀποκαλύψασθαι μὲν οὐκ ἠθέλησε, δεδοικὼς
[1, 878]	αὐταὶ περὶ παντὸς ἑκατέρου δόξαι)	τρεῖς	ἀρχάς, τὸν θεὸν τὴν ὕλην
[1, 874]	ἀρετήν, ἀρετὰς δὲ τὰς γενικωτάτας	τρεῖς,	φυσικὴν ἠθικὴν λογικήν· δι´ ἣν
[1, 883]	αὐτὰ εἶναι στοιχεῖα ἢ προσονομάζειν)	τρεπτὰ	εἰς ἄλληλα, πῦρ ἀέρα ὕδωρ,
[1, 882]	καὶ Πυθαγόρου καὶ οἱ Στωικοὶ	τρεπτὴν	καὶ ἀλλοιωτὴν καὶ μεταβλητὴν καὶ
[1, 876]	καὶ ἐκ ταύτης τῆς τροφῆς	τρέφεται	θρὶξ φλὲψ ἀρτηρία νεῦρα ὀστᾶ
[1, 875]	ἄστρων ταῖς τῶν ὑδάτων ἀναθυμιάσεσι	τρέφεται	καὶ αὐτὸς ὁ κόσμος· διὰ
[1, 875]	ὅτι πάντα τὰ φυτὰ ὑγρῷ	τρέφεται	καὶ καρποφορεῖ, ἀμοιροῦντα δὲ ξηραίνεται·
[1, 877]	ἓν καὶ δύο προσθείη καὶ	τρία	καὶ τούτοις τέσσαρα, τὸν τῶν
[1, 883]	στοιχεῖα στοιχείων. Πλάτων τὰ μὲν	τρία	σώματα (οὐ γὰρ θέλει κυρίως
[1, 877]	ἄπειρα. Συμβεβηκέναι δὲ τοῖς σώμασι	τρία	ταῦτα, σχῆμα μέγεθος βάρος. Δημόκριτος
[1, 877]	Διὰ τοῦτο οὐκ ἐγκρίνει τὴν	τριάδα	Ἡ δὲ τούτων αἵρεσις Ἰταλικὴ
[1, 877]	γὰρ εἶναι μήτ´ ἀγκιστροειδεῖς μήτε	τριαινοειδεῖς	μήτε κρικοειδεῖς· ταῦτα γὰρ τὰ
[1, 877]	ἂν δυάς. Ἡ δὲ δόξα	τριὰς	ἐκ καταλήψεώς ἐστιν, εὐλόγως, ὅτι
[1, 877]	ἐστιν ἡ δόξα· ἡ δὲ	τριὰς	πλῆθος, ὡς Τρισμάκαρες Δαναοί Διὰ
[1, 874]	λογικήν· δι´ ἣν αἰτίαν καὶ	τριμερής	ἐστιν ἡ φιλοσοφία, ἧς τὸ
[1, 877]	ἡ δὲ τριὰς πλῆθος, ὡς	Τρισμάκαρες	Δαναοί Διὰ τοῦτο οὐκ ἐγκρίνει
[1, 885]	τάξιν καὶ ἐπισύνδεσιν ἀπαράβατον. Ποσειδώνιος	τρίτην	ἀπὸ Διός· πρῶτον μὲν γὰρ
[1, 885]	Δία, δεύτερον δὲ τὴν φύσιν,	τρίτον	δὲ τὴν εἱμαρμένην. κθʹ Περὶ
[1, 880]	φυσικοῦ, (δεύτερον δὲ τοῦ μυθικοῦ,	τρίτον	δὲ τοῦ τὴν μαρτυρίαν ἐκ
[1, 875]	καὶ καρποφορεῖ, ἀμοιροῦντα δὲ ξηραίνεται·	τρίτον,	ὅτι (καὶ αὐτὸ τὸ πῦρ
[1, 877]	ὁ δ´ Ἐπίκουρος τούτοις καὶ	τρίτον,	τὸ βάρος, ἐπέθηκεν· Ἀνάγκη γάρ
[1, 880]	προσηγόρευσαν. Εἰς δεύτερον δὲ καὶ	τρίτον	τόπον τοὺς θεοὺς διεῖλον, εἴς
[1, 882]	Περὶ σωμάτων Σῶμά ἐστι τὸ	τριχῇ	διαστατόν, πλάτει βάθει μήκει· ἢ
[1, 882]	δι´ ὃ συμβαίνει τι. Πλάτων	τριχῶς	τὸ αἴτιον· φησὶ γὰρ ὑφ´
[1, 879]	καὶ ἓν τὸ πᾶν, ἐκ	τριῶν·	ἐκ τοῦ μὴ εἶναι τέλειον,
[1, 879]	τῶν θεῶν παραδόντες σεβασμὸν διὰ	τριῶν	ἐξέθηκαν ἡμῖν εἰδῶν, ~πρῶτον μὲν
[1, 884]	ἐκ γὰρ ἀλλοιώσεως στοιχείων καὶ	τροπῆς	καὶ ἀναλύσεως ταῦτα γίνεσθαι. κεʹ
[1, 880]	πάγον, ἐνέφηνε δὲ τοῦτον τὸν	τρόπον·	τὸν γὰρ Σίσυφον εἰσήγαγε προστάτην
[1, 878]	κυριώτατα μέρη τοῦ κόσμου τὸν	τρόπον	τοῦτον ἐγεννήθη. ~(εʹ Εἰ ἓν
[1, 878]	συνέστη περικεκλασμένῳ σχήματι ἐσχηματισμένος τὸν	τρόπον	τοῦτον. Τῶν ἀτόμων σωμάτων ἀπρονόητον
[1, 876]	καὶ ἐν ἐκείνῃ ἐστὶ τῇ	τροφῇ	μόρια αἵματος γεννητικὰ καὶ νεύρων
[1, 876]	ὁμολογητέον ἐστὶν ὅτι ἐν τῇ	τροφῇ	τῇ προσφερομένῃ πάντα ἐστὶ τὰ
[1, 876]	τὰ μέρη εἶναι ἐν τῇ	τροφῇ	τοῖς γεννωμένοις ὁμοιομερείας αὐτὰς ἐκάλεσε
[1, 876]	φθείρεσθαι (εἰς τὸ μὴ ὄν·	τροφὴν	γοῦν προσφερόμεθα ἁπλῆν καὶ μονοειδῆ,
[1, 876]	πίνοντες· καὶ ἐκ ταύτης τῆς	τροφῆς	τρέφεται θρὶξ φλὲψ ἀρτηρία νεῦρα
[1, 883]	καὶ παρὰ τὰς ποικιλίας τῶν	τροφῶν	καὶ τῶν ἀέρων. ιϚ Περὶ
[1, 877]	Σάμου τῆς πατρίδος, τῇ Πολυκράτους	τυραννίδι	δυσαρεστήσας. Ἡράκλειτος καὶ Ἵππασος ὁ
[1, 880]	ἐπέστησεν, ὡς δεῖ ψευδεῖ λόγῳ	τυφλῶσαι	τὴν ἀλήθειαν καὶ πεῖσαι τοὺς
[1, 878]	Τῶν ἀτόμων σωμάτων ἀπρονόητον καὶ	τυχαίαν	ἐχόντων τὴν κίνησιν συνεχῶς τε
[1, 885]	κατὰ προαίρεσιν, (ἃ δὲ κατὰ	τύχην,	ἃ δὲ κατὰ τὸ αὐτόματον.
[1, 885]	ἔξω πράξεως· καὶ τὴν μὲν	τύχην	τῶν λογικῶν, τὸ δ´ αὐτόματον
[1, 885]	τὸ δ´ αὐτόματον οὐκ ἀπὸ	τύχης,	ἐν γὰρ τοῖς ἔξω πράξεως·
[1, 885]	αὐτόματον· τὸ μὲν γὰρ ἀπὸ	τύχης	καὶ ταὐτομάτου εἶναι ἐν τοῖς
[1, 875]	τὰ ὁρώμενα, ὅσα μήτε ὑπὸ	τύχης	μήτε ὑπ´ ἀνάγκης μήτ´ ἐστὶ
[1, 885]	δὲ τὴν εἱμαρμένην. κθʹ Περὶ	τύχης.	(Πλάτων αἰτίαν ἐν προαιρετικοῖς κατὰ
[1, 885]	καὶ ἄστατον. Διαφέρειν δὲ τῆς	τύχης	τὸ αὐτόματον· τὸ μὲν γὰρ
[1, 882]	τόπῳ ὑπάρχον· ἐν δέ γε	τῷ	ἀλλοτρίῳ γενόμενον τότε νεῦσιν ἴσχειν,
[1, 879]	γεννηθῆναι καὶ ἕνα κόσμον ἐν	τῷ	ἀπείρῳ. Ὅτι δ´ ἄπειροι κατὰ
[1, 879]	ἐν οὐρανῷ διαφόροις εἰδώλοις πεποίκιλται·	Τῷ	δ´ ἔνι καρκίνος ἐστί, λέων
[1, 879]	μέτα κριός, ταῦρος δ´ ἐπὶ	τῷ	δίδυμοί τε. (Μυρία δ´ ἄλλα
[1, 877]	θεωρητά· ταῦτα μέντοι κινεῖσθαι ἐν	τῷ	κενῷ καὶ διὰ τοῦ κενοῦ·
[1, 884]	παντός. Πυθαγόρας ἀνάγκην ἔφη περικεῖσθαι	τῷ	κόσμῳ. Παρμενίδης καὶ Δημόκριτος πάντα
[1, 885]	ἢ νόμος τῶν {ὄντων} ἐν	τῷ	κόσμῳ προνοίᾳ διοικουμένων· ἢ λόγος,
[1, 880]	ὁ ποιητικὸς λῆρος σὺν Καλλιμάχῳ	τῷ	λέγοντι· Εἰ θεὸν οἶσθα, ἴσθ´
[1, 881]	σφαίρας, τῇ μὲν φύσει συναφεῖς	τῷ	λόγῳ δὲ κεχωρισμένας, ἑκάστην οἴεται
[1, 883]	πλήθει, τὸ δὲ κενὸν ἄπειρον	τῷ	μεγέθει. Οἱ Στωικοὶ ἐντὸς μὲν
[1, 879]	καρκίνος ἐστί, λέων δ´ ἐπὶ	τῷ,	μετὰ δ´ αὐτὸν παρθένος, ἠδ´
[1, 882]	εἶναί τι φύσει ἔν γε	τῷ	οἰκείῳ τόπῳ ὑπάρχον· ἐν δέ
[1, 879]	ἐκ τοῦ μὴ ἔσεσθαι ὅμοιον	τῷ	παραδείγματι, ἐὰν μὴ μονογενὴς ᾖ·
[1, 882]	δαιμόνων καὶ ἡρώων. Παρακειμένως δὲ	τῷ	περὶ θεῶν λόγῳ τὸν περὶ
[1, 884]	τὸ ἔσχατον τοῦ περιέχοντος συνάπτον	τῷ	περιεχομένῳ. κʹ Περὶ χώρας. Οἱ
[1, 883]	Ἐπίκουρος τὰ μὲν ἄτομα ἄπειρα	τῷ	πλήθει, τὸ δὲ κενὸν ἄπειρον
[1, 885]	διάστασιν. γράφει γὰρ οὕτως ἐν	τῷ	πρώτῳ Φυσικῶν· Ἄλλο δέ τοι
[1, 876]	Σάμιος, ὁ πρῶτος φιλοσοφίαν τούτῳ	τῷ	ῥήματι προσαγορεύσας, ἀρχὰς τοὺς ἀριθμοὺς
[1, 879]	καὶ διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν	τῷ	τῆς χροιᾶς συντόνῳ διακόπτον τηλικαύτην
[1, 880]	γὰρ ὁ νόμος τὰ φανερὰ	τῶν	ἀδικημάτων εἴργειν ἐδύνατο κρύφα δ´
[1, 883]	τὰς ποικιλίας τῶν τροφῶν καὶ	τῶν	ἀέρων. ιϚ Περὶ τομῆς σωμάτων.
[1, 876]	καὶ νεύρων καὶ ὀστέων καὶ	τῶν	ἄλλων· ἃ ἦν λόγῳ θεωρητὰ
[1, 885]	αὐτόματον καὶ τῶν λογικῶν καὶ	τῶν	ἀλόγων ζῴων καὶ τῶν ἀψύχων
[1, 878]	φύσιν ἀπετέλουν· τὸ δὲ πλῆθος	τῶν	ἀναθυμιωμένων σωμάτων ἔπληττε τὸν ἀέρα
[1, 881]	ὅτι τὸν θεὸν ἐποίησαν ἐπιστρεφόμενον	τῶν	ἀνθρωπίνων ἢ καὶ τούτου χάριν
[1, 881]	τε καὶ ἀφθαρσίας, ἀνεπιστρεφές ἐστι	τῶν	ἀνθρωπίνων πραγμάτων· κακοδαίμων δ´ ἂν
[1, 885]	ἐγκρίνει μὲν τὴν εἱμαρμένην ἐπὶ	τῶν	ἀνθρωπίνων (ψυχῶν καὶ βίων, συνεισάγει
[1, 874]	~ΠΕΡΙ	ΤΩΝ	ΑΡΕΣΚΟΝΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙΣ ΦΥΣΙΚΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΒΙΒΛΙΑ.
[1, 876]	ταῖς ἀρχαῖς. (Σπεύδει δ´ αὐτῷ	τῶν	ἀρχῶν ἡ μὲν ἐπὶ τὸ
[1, 884]	Ἐμπεδοκλῆς οὐσίαν ἀνάγκης αἰτίαν χρηστικὴν	τῶν	ἀρχῶν καὶ τῶν στοιχείων. Δημόκριτος
[1, 881]	τὴν τοῦ κόσμου ψυχήν. (Πυθαγόρας	τῶν	ἀρχῶν τὴν μὲν μονάδα θεὸν
[1, 875]	λέγων τὸ ὕδωρ. γʹ Περὶ	τῶν	ἀρχῶν τί εἰσιν. Θαλῆς ὁ
[1, 878]	πνευμάτων πληγὰς καὶ τὰς ἀπὸ	τῶν	ἀστέρων αὔρας, προσεθλίβετο πᾶς ὁ
[1, 879]	καὶ τῆς περὶ τὸν κόσμον	τῶν	ἀστέρων ποικιλίας. Σφαιροειδὴς γὰρ ὁ
[1, 878]	πρὸς τὸ μετέωρον ἐξωθούμεναι τὴν	τῶν	ἀστέρων φύσιν ἀπετέλουν· τὸ δὲ
[1, 875]	τὸ τοῦ ἡλίου καὶ τὸ	τῶν	ἄστρων ταῖς τῶν ὑδάτων ἀναθυμιάσεσι
[1, 879]	καὶ σελήνη καὶ τὰ λοιπὰ	τῶν	ἄστρων τὴν ὑπόγειον φορὰν ἐνεχθέντα
[1, 877]	κινηθήσεται. Εἶναι δὲ τὰ σχήματα	τῶν	ἀτόμων ἀπερίληπτα, οὐκ ἄπειρα· (μὴ
[1, 878]	σχήματι ἐσχηματισμένος τὸν τρόπον τοῦτον.	Τῶν	ἀτόμων σωμάτων ἀπρονόητον καὶ τυχαίαν
[1, 885]	καὶ τῶν ἀλόγων ζῴων καὶ	τῶν	ἀψύχων σωμάτων. Ἐπίκουρος ἄστατον αἰτίαν
[1, 880]	μὲν ἁπάντων τὸ θεῖον κυριώτατον,	τῶν	δὲ ζῴων ἄνθρωπος κάλλιστον καί,
[1, 876]	αὐτὸν πυκνότητα καὶ μάνωσιν· τού	των	δὲ τὸ μὲν εἶναι πῦρ
[1, 876]	ἀναποδίζουσιν ἐπὶ τὴν μονάδα· καὶ	τῶν	δέκα πάλιν, φησίν, ἡ δύναμίς
[1, 876]	τοῦ ἀριθμοῦ δεκάδα· μέχρι γὰρ	τῶν	δέκα πάντες Ἕλληνες, πάντες βάρβαροι
[1, 877]	τρία καὶ τούτοις τέσσαρα, τὸν	τῶν	δέκα πληρώσει ἀριθμόν· ὥστε ὁ
[1, 877]	ὑπερβάληται τὸν τῆς τετράδος, (καὶ	τῶν	δέκα ὑπερεκπεσεῖται· οἷον εἴ τις
[1, 874]	εἶναι τῶν ὄντων καὶ πρακτικὸν	τῶν	δεόντων· τοῦτο δ´ ἔξεστι καὶ
[1, 882]	θεωρητοὺς διὰ τὴν λεπτομέρειαν τῆς	τῶν	εἰδώλων φύσεως· ὁ δ´ αὐτὸς
[1, 882]	τῇ ἰδίᾳ φύσει, δεξαμενὴν δὲ	τῶν	εἰδῶν οἷον τιθήνην καὶ ἐκμαγεῖον
[1, 884]	Περὶ τόπου. Πλάτων τὸ μεταληπτικὸν	τῶν	εἰδῶν, ὅπερ εἴρηκε μεταφορικῶς τὴν
[1, 879]	πρῶτον μὲν ἀπὸ τοῦ κάλλους	τῶν	ἐμφαινομένων προσλαμβάνοντες· οὐδὲν γὰρ τῶν
[1, 874]	ὅταν περὶ κόσμου ζητῶμεν καὶ	τῶν	ἐν κόσμῳ, ἠθικὸν δὲ τὸ
[1, 881]	τούτου δὲ συγγενὴς Ἡρακλῆς πολλὰ	τῶν	ἐπιλυμαινομένων τὸν ἀνθρώπινον βίον καθάρας
[1, 875]	ἐκ τούτου πρῶτον, ὅτι πάντων	τῶν	ζῴων ἡ γονὴ ἀρχή ἐστιν,
[1, 883]	μίξεις τῶν στοιχείων· τὰς δὲ	τῶν	ζῴων καὶ παρὰ τὰς ποικιλίας
[1, 879]	αὐτούς. Διόπερ οἱ τὸν περὶ	τῶν	θεῶν παραδόντες σεβασμὸν διὰ τριῶν
[1, 879]	τῶν ἐμφαινομένων προσλαμβάνοντες· οὐδὲν γὰρ	τῶν	καλῶν εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχε
[1, 884]	καὶ πάντες, ὅσοι κατὰ συναθροισμὸν	τῶν	λεπτομερῶν σωμάτων κοσμοποιοῦσι, {καὶ} συγκρίσεις
[1, 885]	λογικῶν, τὸ δ´ αὐτόματον καὶ	τῶν	λογικῶν καὶ τῶν ἀλόγων ζῴων
[1, 885]	πράξεως· καὶ τὴν μὲν τύχην	τῶν	λογικῶν, τὸ δ´ αὐτόματον καὶ
[1, 880]	δ´ αὐτοὺς ἔφασαν εἶναι, διότι	τῶν	μὲν ἁπάντων τὸ θεῖον κυριώτατον,
[1, 877]	θραυσθῆναι δυνάμενα οὔτε διαπλασμὸν ἐκ	τῶν	μερῶν λαβεῖν οὔτ´ ἀλλοιωθῆναι· (εἶναι
[1, 878]	ἐγεννήθη ἡ γῆ, ἐκ δὲ	τῶν	μετεωριζομένων οὐρανὸς πῦρ ἀήρ. Πολλῆς
[1, 884]	ὅλων ἀνῄρει· ἔστι γὰρ τοῦτο	τῶν	νεκρῶν· κίνησιν δ´ ἀίδιον μὲν
[1, 880]	δὲ τοῦ τὴν μαρτυρίαν ἐκ	τῶν	νόμων εἰληφότος {διοικεῖσθαι} Διδάσκεται δὲ
[1, 884]	ἠρεμίαν μὲν καὶ στάσιν ἐκ	τῶν	ὅλων ἀνῄρει· ἔστι γὰρ τοῦτο
[1, 881]	διεκόσμησε θεοῦ καὶ τὰς γενέσεις	τῶν	ὅλων ἐποίησεν. ὁ δὲ Πλάτων
[1, 877]	καὶ Ἵππασος ὁ Μεταποντῖνος ἀρχὴν	τῶν	ὅλων τὸ πῦρ· ἐκ πυρὸς
[1, 879]	τοῦ μεγέθους καλός· πάντων γὰρ	τῶν	ὁμογενῶν τὸ ὑπερέχον καλὸν ὡς
[1, 881]	ἀγαθόν· πάντα δὲ τὰ τοιαῦτα	τῶν	ὀνομάτων εἰς τὸν νοῦν σπεύδει·
[1, 876]	Ἀναξιμένης δ´ ὁ Μιλήσιος ἀρχὴν	τῶν	ὄντων ἀέρα ἀπεφήνατο· ἐκ γὰρ
[1, 876]	ὁμοιομερείας αὐτὰς ἐκάλεσε καὶ ἀρχὰς	τῶν	ὄντων ἀπεφήνατο· καὶ τὰς μὲν
[1, 875]	εἰσιν. Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἀρχὴν	τῶν	ὄντων ἀπεφήνατο τὸ ὕδωρ. (Δοκεῖ
[1, 885]	τοῦ κόσμου λόγος ἢ νόμος	τῶν	{ὄντων} ἐν τῷ κόσμῳ προνοίᾳ
[1, 876]	γὰρ ἀρχὴν μίαν τὴν ὕλην	τῶν	ὄντων, ἐξ ἧς τὰ πάντα,
[1, 874]	τέλειον ἄνδρα καὶ θεωρητικὸν εἶναι	τῶν	ὄντων καὶ πρακτικὸν τῶν δεόντων·
[1, 876]	ἐστὶ τὰ ὄντα καὶ ἐκ	τῶν	ὄντων πάντα αὔξεται καὶ ἐν
[1, 877]	Δημόκριτον φιλοσοφήσας ἔφη τὰς ἀρχὰς	τῶν	ὄντων σώματα λόγῳ θεωρητά, ἀμέτοχα
[1, 876]	ὕλης. Ἀναξαγόρας ὁ Κλαζομένιος ἀρχὰς	τῶν	ὄντων τὰς ὁμοιομερείας ἀπεφήνατο· ἐδόκει
[1, 875]	Ἀναξίμανδρος δ´ ὁ Μιλήσιός φησι	τῶν	ὄντων τὴν ἀρχὴν εἶναι τὸ
[1, 878]	διαιρεικόν. Φησὶ δ´ οὕτως· Τέσσαρα	τῶν	πάντων ῥιζώματα πρῶτον ἄκουε· Ζεὺς
[1, 878]	τε ταύτης κατὰ τὰς ἀπὸ	τῶν	πνευμάτων πληγὰς καὶ τὰς ἀπὸ
[1, 880]	δὲ τόπον προσέλαβε τὸ ὑπὸ	τῶν	ποιητῶν πεπλασμένον· Ἡσίοδος γὰρ βουλόμενος
[1, 880]	φιλοσόφων, τὸ δὲ μυθικὸν ὑπὸ	τῶν	ποιητῶν, τὸ δὲ νομικὸν ὑφ´
[1, 884]	αἰτίαν χρηστικὴν τῶν ἀρχῶν καὶ	τῶν	στοιχείων. Δημόκριτος τὴν ἀντιτυπίαν καὶ
[1, 885]	φύσιν μηδὲν εἶναι, μῖξιν δὲ	τῶν	στοιχείων καὶ διάστασιν. γράφει γὰρ
[1, 883]	χρωμάτων παρὰ τὰς ποιὰς μίξεις	τῶν	στοιχείων· τὰς δὲ τῶν ζῴων
[1, 883]	κράσεως. (Οἱ μὲν ἀρχαῖοι τὰς	τῶν	στοχείων μίξεις κατ´ ἀλλοίωσιν. Οἱ
[1, 884]	τοῦ οὐρανοῦ κίνησιν. Οἱ πλείους	τῶν	Στωικῶν αὐτὴν τὴν κίνησιν. Καὶ
[1, 881]	λόγῳ δὲ κεχωρισμένας, ἑκάστην οἴεται	τῶν	σφαιρῶν ζῷον εἶναι σύνθετον ἐκ
[1, 879]	γὰρ ὁ κόσμος, ὃ πάντων	τῶν	σχημάτων πρωτεύει· μόνον γὰρ τοῦτο
[1, 878]	καὶ ἐξεθλίβετο κατὰ τὴν σύνοδον	τῶν	σωμάτων εἴς τε τὸ μετέωρον
[1, 882]	καὶ ἥρωας τὰς κεχωρισμένας ψυχὰς	τῶν	σωμάτων, καὶ ἀγαθοὺς μὲν τὰς
[1, 878]	καὶ πρὸς τούτοις τὸ πλῆθος	τῶν	σωμάτων περιεκλᾶτο, περιπλεκόμενα δ´ ἀλλήλοις
[1, 883]	ὄψεως ἐναρμόττον. Πλάτων φλόγα ἀπὸ	τῶν	σωμάτων σύμμετρα μόρια ἔχουσαν πρὸς
[1, 876]	πρόσθεσιν τιθείη τοὺς ἀριθμούς, ἄχρι	τῶν	τεσσάρων προελθὼν ἐκπληρώσει τὸν δέκα
[1, 883]	ιγʹ Περὶ ἐλαχίστων. Ἐμπεδοκλῆς πρὸ	τῶν	τεσσάρων στοιχείων θραύσματα ἐλάχιστα, οἱονεὶ
[1, 883]	Οἱ Στωικοὶ δύο μὲν ἐκ	τῶν	τεσσάρων στοιχείων κοῦφα, πῦρ καὶ
[1, 883]	ἀπὸ Πυθαγόρου σφαιρικὰ τὰ σώματα	τῶν	τεττάρων (στοιχείων, μόνον δὲ τὸ
[1, 883]	ζῴων καὶ παρὰ τὰς ποικιλίας	τῶν	τροφῶν καὶ τῶν ἀέρων. ιϚ
[1, 875]	καὶ τὸ τῶν ἄστρων ταῖς	τῶν	ὑδάτων ἀναθυμιάσεσι τρέφεται καὶ αὐτὸς
[1, 880]	μὲν πατὴρ διὰ τὸ τὰς	τῶν	ὑδάτων ἐκχύσεις σπερμάτων ἔχειν τάξιν,
[1, 878]	μετέωρον ἐφύλαττε. Κἄπειτα ἐκ μὲν	τῶν	ὑποκαθιζόντων ἐγεννήθη ἡ γῆ, ἐκ
[1, 880]	θεοῦ γὰρ ἔννοιαν ἔσχον ἀπὸ	τῶν	φαινομένων ἀστέρων, ὁρῶντες τούτους μεγάλης
[1, 880]	καὶ πρῶτον μὲν τὸ ἐκ	τῶν	φαινομένων καὶ μετεώρων· θεοῦ γὰρ
[1, 880]	ζʹ Τίς ὁ θεός. Ἔνιοι	τῶν	φιλοσόφων, καθάπερ Διαγόρας ὁ Μήλιος
[1, 880]	δὲ τὸ μὲν φυσικὸν ὑπὸ	τῶν	φιλοσόφων, τὸ δὲ μυθικὸν ὑπὸ
[1, 883]	Οἱ ἀπὸ Πυθαγόρου τὰ γένη	τῶν	χρωμάτων λευκόν τε (καὶ μέλαν,
[1, 883]	ἐρυθρόν, ὠχρόν· τὰς δὲ διαφορὰς	τῶν	χρωμάτων παρὰ τὰς ποιὰς μίξεις