Livre, pages
[1, 884]	δίκην καὶ πρόνοιαν καὶ κοσμοποιόν.	κϚ	Περὶ οὐσίας ἀνάγκης. (Πλάτων τὰ
[1, 884]	τοῦ περιέχοντος συνάπτον τῷ περιεχομένῳ.	κʹ	Περὶ χώρας. Οἱ Στωικοὶ καὶ
[1, 884]	ἐπὶ τῆς τοῦ οἴνου πιθάκνης.	καʹ	Περὶ χρόνου. Πυθαγόρας τὸν χρόνον
[1, 882]	ἀσώματος, αὐτὴ μὲν μὴ ὑφεστῶσα	καθ´	αὑτήν, εἰκονίζουσα δὲ τὰς ἀμόρφους
[1, 878]	χωρῆσαί τε καὶ στέξαι, ἢ	καθ´	αὑτὸ τὸ ὕδωρ ὑποστὰν ἐκοίλανε
[1, 885]	εἶναι κατ´ ἀνάγκην, ἃ δὲ	καθ´	εἱμαρμένην, ἃ δὲ κατὰ προαίρεσιν,
[1, 881]	σπερματικοὺς λόγους, καθ´ οὓς ἕκαστα	καθ´	εἱμαρμένην γίνεται· ~(καὶ πνεῦμα μὲν
[1, 884]	κζʹ Περὶ εἱμαρμένης. Ἡράκλειτος πάντα	καθ´	εἱμαρμένην, τὴν δ´ αὐτὴν ὑπάρχειν
[1, 879]	δίδυμοί τε. (Μυρία δ´ ἄλλα	καθ´	ὁμοίας τοῦ κόσμου περικλάσεις πεποίηκεν·
[1, 885]	κόσμῳ προνοίᾳ διοικουμένων· ἢ λόγος,	καθ´	ὃν τὰ μὲν γεγονότα γέγονε
[1, 885]	αἰτίαν κατὰ συμβεβηκὸς ἐν τοῖς	καθ´	ὁρμὴν ἕνεκά τινος γινομένοις, ἄδηλον
[1, 881]	ἐμπεριειληφὸς πάντας τοὺς σπερματικοὺς λόγους,	καθ´	οὓς ἕκαστα καθ´ εἱμαρμένην γίνεται·
[1, 880]	ὁ θεός. Ἔνιοι τῶν φιλοσόφων,	καθάπερ	Διαγόρας ὁ Μήλιος καὶ Θεόδωρος
[1, 880]	τοῖς πράγμασι καὶ τοῖς πάθεσι,	καθάπερ	Ἔρωτα Ἀφροδίτην Πόθον, πραγμάτων δ´
[1, 884]	ὅπερ εἴρηκε μεταφορικῶς τὴν ὕλην,	καθάπερ	τινὰ τιθήνην καὶ δεξαμενήν. Ἀριστοτέλης
[1, 881]	τῶν ἐπιλυμαινομένων τὸν ἀνθρώπινον βίον	καθάρας	ὑπὸ Δηιανείρας φαρμακευθεὶς ἐδολοφονήθη. Θαλῆς
[1, 881]	δὲ πῦρ ψυχρὸν τὸν δὲ	καθήμενον	ὀρθὸν καὶ τὸ ἐναντίον. Καὶ
[1, 880]	Κυρηναῖος καὶ Εὐήμερος ὁ Τεγεάτης,	καθόλου	φασὶ μὴ εἶναι θεούς· τὸν
[1, 878]	φύσεως αἱ ἄτομοι, ποικίλαι οὖσαι,	καθὼς	εἴρηται, πρὸς τὸ μετέωρον ἐξωθούμεναι
[1, 882]	τὰς κεχωρισμένας ψυχὰς τῶν σωμάτων,	καὶ	ἀγαθοὺς μὲν τὰς ἀγαθὰς κακοὺς
[1, 875]	γέγονεν, ἡ ὕλη ἄμορφος οὖσα	καὶ	ἀειδής, καὶ τὸ εἶδος ὃ
[1, 883]	τῶν τεσσάρων στοιχείων κοῦφα, πῦρ	καὶ	ἀέρα, δύο δὲ βαρέα, ὕδωρ
[1, 876]	καὶ ὅλον τὸν κόσμον πνεῦμα	καὶ	ἀὴρ περιέχει· (λέγεται δὲ συνωνύμως
[1, 879]	αὐτῷ} σκορπίος αὐτὸς τοξευτής τε	καὶ	αἰγόκερως, ἐπὶ δ´ αἰγοκερῆι ὑδροχόος·
[1, 882]	εἰκονίζουσα δὲ τὰς ἀμόρφους ὕλας	καὶ	αἰτία γινομένη τῆς τούτων δείξεως.
[1, 882]	Πυθαγόρου καὶ οἱ Στωικοὶ τρεπτὴν	καὶ	ἀλλοιωτὴν καὶ μεταβλητὴν καὶ ῥευστὴν
[1, 883]	στρογγύλα} Ἡράκλειτος ψηγμάτιά τινα ἐλάχιστα	καὶ	ἀμερῆ εἰσάγει. ιδʹ Περὶ σχημάτων.
[1, 877]	οὐ δύναται τμηθῆναι, ἀπαθὴς οὖσα	καὶ	ἀμέτοχος κενοῦ· ὥστε, ἐὰν εἴπῃ
[1, 884]	εἱμαρμένην, τὴν δ´ αὐτὴν ὑπάρχειν	καὶ	ἀνάγκην. ~Πλάτων ἐγκρίνει μὲν τὴν
[1, 884]	γὰρ ἀλλοιώσεως στοιχείων καὶ τροπῆς	καὶ	ἀναλύσεως ταῦτα γίνεσθαι. κεʹ Περὶ
[1, 874]	μὲν σοφίαν εἶναι θείων τε	καὶ	ἀνθρωπίνων ἐπιστήμην, τὴν δὲ φιλοσοφίαν
[1, 874]	τέχνης, ἐπιτήδειον δ´ εἶναι μίαν	καὶ	ἀνωτάτω τὴν ἀρετήν, ἀρετὰς δὲ
[1, 875]	ἀνὴρ οὗτος ἄρξαι τῆς φιλοσοφίας	καὶ	ἀπ´ αὐτοῦ ἡ Ἰωνικὴ αἵρεσις
[1, 877]	ἐὰν εἴπῃ ἄτομον, ἄθραυστον λέγει	καὶ	ἀπαθῆ, ἀμέτοχον κενοῦ. Ὅτι δὲ
[1, 877]	ἐπὶ μέρους εἰσὶν ἀναίσθητοι ἀπερίληπτοι	καὶ	ἄπειροι, ἀλλ´ αὐτὸ τοῦτο ἄνθρωπον
[1, 876]	συμμετρίας τὰς ἐν τούτοις, ἃς	καὶ	ἁρμονίας καλεῖ, τὰ δ´ ἐξ
[1, 876]	τοῖς γεννωμένοις ὁμοιομερείας αὐτὰς ἐκάλεσε	καὶ	ἀρχὰς τῶν ὄντων ἀπεφήνατο· καὶ
[1, 875]	Ἁμαρτάνει οὖν ὁ Θαλῆς στοιχεῖον	καὶ	ἀρχὴν λέγων τὸ ὕδωρ. γʹ
[1, 885]	ὁρμὴν ἕνεκά τινος γινομένοις, ἄδηλον	καὶ	ἄστατον. Διαφέρειν δὲ τῆς τύχης
[1, 877]	διὰ τοῦ κενοῦ· εἶναι δὲ	καὶ	αὐτὸ τὸ κενὸν ἄπειρον καὶ
[1, 875]	ἀμοιροῦντα δὲ ξηραίνεται· τρίτον, ὅτι	(καὶ	αὐτὸ τὸ πῦρ τὸ τοῦ
[1, 877]	ὧν πᾶσα τέχνη καὶ ἐπιστήμη	καὶ	αὐτοὶ λογικοί ἐσμεν. Νοῦς μὲν
[1, 875]	ταῖς τῶν ὑδάτων ἀναθυμιάσεσι τρέφεται	καὶ	αὐτὸς ὁ κόσμος· διὰ τοῦτο
[1, 881]	Πλάτων τὸ ἕν, τὸ μονοφυὲς	καὶ	αὐτοφυές, τὸ μοναδικόν, τὸ ὄντως
[1, 881]	συνοχὴν τῆς ἰδίας εὐδαιμονίας τε	καὶ	ἀφθαρσίας, ἀνεπιστρεφές ἐστι τῶν ἀνθρωπίνων
[1, 881]	κόσμον κατασκευάζοντα· τὸ γὰρ μακάριον	καὶ	ἄφθαρτον ζῷον συμπεπληρωμένον τε πᾶσι
[1, 878]	τὰ μέν, ὅσα μείζονα ἦν	καὶ	βαρύτατα, πάντως ὑπεκάθιζεν· ὅσα δὲ
[1, 880]	Ἄρην, τούτους ἀφοσιούμενοι χαλεποὺς ὄντας	καὶ	βιαίους. Τέταρτον καὶ πέμπτον προστεθείκασι
[1, 885]	μὲν ἀνάγκην ἀνίκητόν φασιν αἰτίαν	καὶ	βιαστικήν, τὴν δ´ εἱμαρμένην συμπλοκὴν
[1, 885]	εἱμαρμένην ἐπὶ τῶν ἀνθρωπίνων (ψυχῶν	καὶ	βίων, συνεισάγει δὲ καὶ τὴν
[1, 880]	θάλλων βίῳ, ὃς ταῦτ´ ἀκούει	καὶ	βλέπει φρονεῖ τ´ ἄγαν ἀναιρείσθω
[1, 877]	Ὅτι δὲ ἔστιν ἄτομος, σαφές·	καὶ	γὰρ ἔστι στοιχεῖα ἀεὶ ὄντα
[1, 879]	(οὐδὲ γὰρ εἰ πάντα περιέχει·	καὶ	γὰρ ὁ ἄνθρωπός ἐστι τέλειος,
[1, 881]	καθήμενον ὀρθὸν καὶ τὸ ἐναντίον.	Καὶ	γὰρ Πλάτων ὁ μεγαλόφωνος εἰπών
[1, 877]	Τὰ γὰρ εἴδη ταῦτα πάντα	καὶ	γένη κατὰ μονάδας εἰσί· διὸ
[1, 875]	εἰς τοῦτο πάντα φθείρεσθαι· διὸ	καὶ	γεννᾶσθαι ἀπείρους κόσμους, καὶ πάλιν
[1, 883]	ἀέρα, δύο δὲ βαρέα, ὕδωρ	καὶ	γῆν· κοῦφον γὰρ ὑπάρχει φύσει,
[1, 879]	τὸ ὑπερέχον καλὸν ὡς ζῷον	καὶ	δένδρον. Ἐπιτελεῖ τὸ κάλλος τοῦ
[1, 884]	τὴν ὕλην, καθάπερ τινὰ τιθήνην	καὶ	δεξαμενήν. Ἀριστοτέλης τὸ ἔσχατον τοῦ
[1, 883]	ἀλλοίωσιν. Οἱ δὲ περὶ Ἀναξαγόραν	καὶ	Δημόκριτον κατὰ παράθεσιν. Ἐμπεδοκλῆς δ´
[1, 884]	ἔφη περικεῖσθαι τῷ κόσμῳ. Παρμενίδης	καὶ	Δημόκριτος πάντα κατ´ ἀνάγκην· τὴν
[1, 879]	στίλβουσαν δ´ ἔχει τὴν ποιότητα·	καὶ	διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν τῷ
[1, 877]	μέντοι κινεῖσθαι ἐν τῷ κενῷ	καὶ	διὰ τοῦ κενοῦ· εἶναι δὲ
[1, 878]	τὸ αὐτό, πολλὰ σώματα συνηθροίσθη,	{καὶ}	διὰ τοῦτο ποικιλίαν ἔχοντα καὶ
[1, 876]	ἦν, νοῦς δ´ αὐτὰ διῄρηκε	καὶ	διακεκόσμηκε χρήματα λέγων τὰ πράγματα.
[1, 884]	σωμάτων κοσμοποιοῦσι, {καὶ} συγκρίσεις μὲν	καὶ	διακρίσεις εἰσάγουσι, γενέσεις δὲ καὶ
[1, 885]	Ἀναξαγόρας ὁμοίως τὴν φύσιν σύγκρισιν	καὶ	διάκρισιν, τουτέστι γένεσιν καὶ φθοράν.
[1, 874]	τὸ περὶ τὸν λόγον, ὃ	καὶ	διαλεκτικὸν καλοῦσιν. (Ἀριστοτέλης δὲ καὶ
[1, 885]	εἶναι, μῖξιν δὲ τῶν στοιχείων	καὶ	διάστασιν. γράφει γὰρ οὕτως ἐν
[1, 884]	τὴν αὐτὴν δ´ εἶναι εἱμαρμένην	καὶ	δίκην καὶ πρόνοιαν καὶ κοσμοποιόν.
[1, 878]	κατεφέρετο πρὸς τοὺς κοίλους τόπους	καὶ	δυναμένους χωρῆσαί τε καὶ στέξαι,
[1, 877]	οἷον εἴ τις θείη ἓν	καὶ	δύο προσθείη καὶ τρία καὶ
[1, 880]	χειμῶνα καὶ θέρος, ἀνατολάς τε	καὶ	(δυσμάς, καὶ τὰ ὑπὸ τῆς
[1, 874]	εἰ ἄπειρος ὁ κόσμος ἐστὶ	καὶ	εἰ ἔξω τι τοῦ κόσμου
[1, 876]	μὲν ἐπὶ τὸ ποιητικὸν αἴτιον	καὶ	εἰδικόν, ὅπερ ἐστὶ νοῦς ὁ
[1, 877]	δ´ ἔχειν σχήματα λόγῳ θεωρητά.	Καὶ	εἴρηται ἄτομος, οὐχ ὅτι ἐστὶν
[1, 876]	γὰρ τούτου τὰ πάντα γίνεσθαι	καὶ	εἰς αὐτὸν πάλιν ἀναλύεσθαι, οἷον
[1, 877]	πυρὸς γὰρ τὰ πάντα γίνεσθαι	καὶ	εἰς πῦρ πάντα τελευτᾶν λέγουσι·
[1, 877]	τὰ πάντα· τέλος δέ, ὅτι	καὶ	εἰς τοῦτο ἀναλύεται τὰ πάντα.
[1, 875]	ἐκ γὰρ τούτου πάντα γίνεσθαι	καὶ	εἰς τοῦτο πάντα φθείρεσθαι· διὸ
[1, 875]	ὕδατος γάρ φησι πάντα εἶναι	καὶ	εἰς ὕδωρ πάντα ἀναλύεσθαι· στοχάζεται
[1, 876]	Δημήτριον ἄρτον, τὸ ὕδωρ πίνοντες·	καὶ	ἐκ ταύτης τῆς τροφῆς τρέφεται
[1, 879]	σύστασιν ἐκ τοσούτων διαστημάτων θεωρεῖται.	(Καὶ	ἐκ τοῦ μεγέθους καλός· πάντων
[1, 874]	τῶν δεόντων· τοῦτο δ´ ἔξεστι	καὶ	ἐκ τούτων συνιδεῖν, οἷον· ζητεῖ
[1, 876]	προσφερομένῃ πάντα ἐστὶ τὰ ὄντα	καὶ	ἐκ τῶν ὄντων πάντα αὔξεται
[1, 882]	δὲ τῶν εἰδῶν οἷον τιθήνην	καὶ	ἐκμαγεῖον καὶ μητέρα γενέσθαι. Οἱ
[1, 876]	ἐκ τῶν ὄντων πάντα αὔξεται	καὶ	ἐν ἐκείνῃ ἐστὶ τῇ τροφῇ
[1, 879]	τὸ δοκοῦν, ὅτι εἷς κόσμος	καὶ	ἓν τὸ πᾶν, ἐκ τριῶν·
[1, 879]	μεγάλῳ πεδίῳ ἕνα στάχυν γεννηθῆναι	καὶ	ἕνα κόσμον ἐν τῷ ἀπείρῳ.
[1, 878]	καὶ λεῖα καὶ εὐόλισθα, ταῦτα	καὶ	ἐξεθλίβετο κατὰ τὴν σύνοδον τῶν
[1, 879]	παρθένος, ἠδ´ ἐπί οἱ χηλαὶ	καὶ	{ἐπ´ αὐτῷ} σκορπίος αὐτὸς τοξευτής
[1, 877]	γένη κατὰ μονάδας εἰσί· διὸ	καὶ	ἐπὶ ἑνὸς ἑκάστου αὐτῶν τοῦτον
[1, 880]	καὶ μυθικὸν κέκληται. Ἕβδομον δὲ	καὶ	ἐπὶ πᾶσι τὸ διὰ τὰς
[1, 876]	ᾖ, τουτέστιν ὁ ἀργυροκόπος· ὁμοίως	καὶ	ἐπὶ τοῦ χαλκοῦ καὶ τοῦ
[1, 884]	κʹ Περὶ χώρας. Οἱ Στωικοὶ	καὶ	Ἐπίκουρος διαφέρειν κενὸν τόπον χώραν·
[1, 884]	τὸ πᾶν ἀκίνητον. Ἐμπεδοκλῆς δὲ	καὶ	Ἐπίκουρος καὶ πάντες, ὅσοι κατὰ
[1, 877]	αἴσθησιν, ἐξ ὧν πᾶσα τέχνη	καὶ	ἐπιστήμη καὶ αὐτοὶ λογικοί ἐσμεν.
[1, 885]	Στωικοὶ εἱρμὸν αἰτιῶν, τουτέστι τάξιν	καὶ	ἐπισύνδεσιν ἀπαράβατον. Ποσειδώνιος τρίτην ἀπὸ
[1, 875]	πάντα ἕνεκα τοῦ πρᾶξαι ζητεῖται·	καὶ	ἔστιν ὁ τοιοῦτος πρακτικὸς ἀνήρ.
[1, 880]	Μήλιος καὶ Θεόδωρος ὁ Κυρηναῖος	καὶ	Εὐήμερος ὁ Τεγεάτης, καθόλου φασὶ
[1, 878]	μικρὰ καὶ περιφερῆ καὶ λεῖα	καὶ	εὐόλισθα, ταῦτα καὶ ἐξεθλίβετο κατὰ
[1, 880]	περὶ τοῦ μὴ εἶναι θεούς.	Καὶ	Εὐριπίδης δ´ ὁ τραγῳδοποιὸς ἀποκαλύψασθαι
[1, 879]	τοῦ κόσμου περικλάσεις πεποίηκεν· ὅθεν	καὶ	Εὐριπίδης φησί Τό τ´ ἀστερωπὸν
[1, 877]	δύναμιν ἐν τοῖς τέσσαρσι. Διὸ	καὶ	ἐφθέγγοντο οἱ Πυθαγόρειοι, ὡς μεγίστου
[1, 877]	γὰρ ἔστι στοιχεῖα ἀεὶ ὄντα	καὶ	ζῷα κενὰ καὶ ἡ μονάς.
[1, 879]	ὥσπερ ἐπ´ ἀνδριάντων καὶ οἰκιῶν	καὶ	ζῳγραφιῶν. Πῶς δὲ τέλειος, εἴπερ
[1, 877]	ἡ μονάς, ᾧ ταῦτα νοοῦμεν,	καὶ	ἡ δυὰς δ´ ἡ ἀόριστος
[1, 877]	ἀενάου φύσεος ῥίζωμά τ´ ἔχουσαν.	Καὶ	ἡ ἡμετέρα ψυχή φησίν ἐκ
[1, 877]	ἀεὶ ὄντα καὶ ζῷα κενὰ	καὶ	ἡ μονάς. ~(Ἐμπεδοκλῆς Μέτωνος Ἀκραγαντῖνος
[1, 875]	τὸ εἶδος ὃ καλοῦμεν ἐντελέχειαν,	καὶ	ἡ στέρησις. Ἁμαρτάνει οὖν ὁ
[1, 875]	ἡ φύσις ἀρχὴ κινήσεώς ἐστι	καὶ	ἠρεμίας. βʹ Τίνι διαφέρει ἀρχὴ
[1, 875]	τὸν Ἀριστοτέλην φύσις ἀρχὴ κινήσεως	καὶ	ἠρεμίας, ἐν ᾧ πρώτως ἐστὶ
[1, 875]	καὶ οὐ μόνον κινήσεως ἀλλὰ	καὶ	ἠρεμίας· (ὅσα γὰρ ἀρχὴν κινήσεως
[1, 882]	ὑπάρχειν οὐσίας ψυχικάς· εἶναι δὲ	καὶ	ἥρωας τὰς κεχωρισμένας ψυχὰς τῶν
[1, 882]	θεῶν λόγῳ τὸν περὶ δαιμόνων	καὶ	ἡρώων ἱστορητέον. Θαλῆς Πυθαγόρας Πλάτων
[1, 882]	καὶ στοιχεῖα. (ηʹ Περὶ δαιμόνων	καὶ	ἡρώων. Παρακειμένως δὲ τῷ περὶ
[1, 880]	φιλοσόφων, καθάπερ Διαγόρας ὁ Μήλιος	καὶ	Θεόδωρος ὁ Κυρηναῖος καὶ Εὐήμερος
[1, 874]	καὶ διαλεκτικὸν καλοῦσιν. (Ἀριστοτέλης δὲ	καὶ	Θεόφραστος καὶ σχεδὸν πάντες οἱ
[1, 880]	τε καὶ νύκτα καὶ χειμῶνα	καὶ	θέρος, ἀνατολάς τε καὶ (δυσμάς,
[1, 874]	οὕτως· ἀναγκαῖον τὸν τέλειον ἄνδρα	καὶ	θεωρητικὸν εἶναι τῶν ὄντων καὶ
[1, 880]	ὅτ´ ἦν ἄτακτος ἀνθρώπων βίος	καὶ	θηριώδης ἰσχύος θ´ ὑπηρέτης (ἔπειτα
[1, 882]	Ἀριστοτέλης δ´ εἴδη μὲν ἀπέλιπε	καὶ	ἰδέας, οὐ μὴν κεχωρισμένας τῆς
[1, 877]	τῇ Πολυκράτους τυραννίδι δυσαρεστήσας. Ἡράκλειτος	καὶ	Ἵππασος ὁ Μεταποντῖνος ἀρχὴν τῶν
[1, 877]	νοοῦμεν, ᾧ οὐδεὶς ἔτυχεν ὅμοιος·	καὶ	ἵππον ἕνα μόνον νοοῦμεν, οἱ
[1, 881]	συμπεπληρωμένον τε πᾶσι τοῖς ἀγαθοῖς	καὶ	κακοῦ παντὸς ἄδεκτον, ὅλον ὂν
[1, 880]	εἶναι θεούς· τὸν δ´ Εὐήμερον	καὶ	Καλλίμαχος ὁ Κυρηναῖος αἰνίττεται ἐν
[1, 880]	οὖν ἀριστεύουσι τὸ κράτιστον ὁμοίως	καὶ	κάλλιστον ἐπιτιθέναι καλῶς ἔχειν διενοήθησαν.
[1, 880]	τὰ ὑπὸ τῆς γῆς ζῳογονούμενα	καὶ	καρπογονούμενα. Διὸ πατὴρ μὲν ἔδοξεν
[1, 875]	πάντα τὰ φυτὰ ὑγρῷ τρέφεται	καὶ	καρποφορεῖ, ἀμοιροῦντα δὲ ξηραίνεται· τρίτον,
[1, 879]	χρώμασιν, ἴσα δὲ τοῖς μεγέθεσι	καὶ	κατὰ τόπους καὶ κατὰ χρόνους
[1, 879]	τοῖς μεγέθεσι καὶ κατὰ τόπους	καὶ	κατὰ χρόνους τοὺς αὐτούς. Διόπερ
[1, 880]	τῶν δὲ ζῴων ἄνθρωπος κάλλιστον	καί,	κεκοσμημένον ἀρετῇ διαφόρως κατὰ τὴν
[1, 884]	εἱμαρμένην καὶ δίκην καὶ πρόνοιαν	καὶ	κοσμοποιόν. κϚ Περὶ οὐσίας ἀνάγκης.
[1, 883]	δ´ οὐδαμῶς. ιζʹ Περὶ μίξεως	καὶ	κράσεως. (Οἱ μὲν ἀρχαῖοι τὰς
[1, 878]	γῆν τὸν Ἀιδωνέα, Νῆστιν δὲ	καὶ	κρούνωμα βρότειον οἱονεὶ τὸ σπέρμα
[1, 878]	ὅσα δὲ μικρὰ καὶ περιφερῆ	καὶ	λεῖα καὶ εὐόλισθα, ταῦτα καὶ
[1, 876]	τὴν τὴν περὶ αὐτὸν πυκνότητα	καὶ	μάνωσιν· τού των δὲ τὸ
[1, 878]	τοῦτο ποικιλίαν ἔχοντα καὶ σχημάτων	καὶ	μεγεθῶν. Ἀθροιζομένων δ´ ἐν ταὐτῷ
[1, 883]	γένη τῶν χρωμάτων λευκόν τε	(καὶ	μέλαν, ἐρυθρόν, ὠχρόν· τὰς δὲ
[1, 881]	ἐργάτου δίκην καὶ τέκτονος ἀχθοφορῶν	καὶ	μεριμνῶν εἰς τὴν τοῦ κόσμου
[1, 882]	οἱ Στωικοὶ τρεπτὴν καὶ ἀλλοιωτὴν	καὶ	μεταβλητὴν καὶ ῥευστὴν ὅλην δι´
[1, 880]	μὲν τὸ ἐκ τῶν φαινομένων	καὶ	μετεώρων· θεοῦ γὰρ ἔννοιαν ἔσχον
[1, 883]	εἰσάγοντες περὶ τὰ ἀμερῆ ἵστασθαι	καὶ	μὴ εἰς ἄπειρον εἶναι τὴν
[1, 882]	εἰδῶν οἷον τιθήνην καὶ ἐκμαγεῖον	καὶ	μητέρα γενέσθαι. Οἱ δ´ ὕδωρ
[1, 881]	κρατερός τ´ αἰχμητής ὑπὸ μοιχοῦ	καὶ	μοιχάδος ἡττηθεὶς ἐδολοφονήθη· καὶ ὁ
[1, 876]	ὄν· τροφὴν γοῦν προσφερόμεθα ἁπλῆν	καὶ	μονοειδῆ, οἷον τὸν Δημήτριον ἄρτον,
[1, 876]	δὲ καὶ οὗτος ἐξ ἁπλοῦ	καὶ	μονοειδοῦς ἀέρος καὶ πνεύματος δοκῶν
[1, 880]	τ´ Ἰαπετόν τε διὰ τοῦτο	καὶ	μυθικὸν κέκληται. Ἕβδομον δὲ καὶ
[1, 878]	δ´ ἀρχικὰς δυνάμεις, φιλίαν τε	καὶ	νεῖκος· ὧν ἡ μέν ἐστιν
[1, 876]	τῇ τροφῇ μόρια αἵματος γεννητικὰ	καὶ	νεύρων καὶ ὀστέων καὶ τῶν
[1, 885]	παντὸς γενέσεως. Πλάτων λόγον ἀίδιον	καὶ	νόμον ἀίδιον τῆς τοῦ παντὸς
[1, 880]	αἰτίους καὶ τεταγμένους ἡμέραν τε	καὶ	νύκτα καὶ χειμῶνα καὶ θέρος,
[1, 881]	σώματα, ἀτάκτως δὲ κινούμενα· Διὸ	καὶ	ὁ θεός, φησίν, ἐπιστήσας ὡς
[1, 881]	μοιχοῦ καὶ μοιχάδος ἡττηθεὶς ἐδολοφονήθη·	καὶ	ὁ τούτου δὲ συγγενὴς Ἡρακλῆς
[1, 884]	τῶν Στωικῶν αὐτὴν τὴν κίνησιν.	Καὶ	οἱ μὲν πλείους ἀγένητον τὸν
[1, 885]	αἰτίαν προσώποις χρόνοις τόποις. Ἀναξαγόρας	καὶ	οἱ Στωικοὶ ἄδηλον αἰτίαν ἀνθρωπίνῳ
[1, 882]	Οἱ ἀπὸ Θάλεω καὶ Πυθαγόρου	καὶ	οἱ Στωικοὶ τρεπτὴν καὶ ἀλλοιωτὴν
[1, 879]	παραδείγματα ἔστιν, ὥσπερ ἐπ´ ἀνδριάντων	καὶ	οἰκιῶν καὶ ζῳγραφιῶν. Πῶς δὲ
[1, 883]	στοιχεῖα συγκρίνει, ἅπερ ἐστὶν ἐλάχιστα	καὶ	οἱονεὶ στοιχεῖα στοιχείων. Πλάτων τὰ
[1, 876]	ἡμετέρα ἀὴρ οὖσα συγκρατεῖ ἡμᾶς,	καὶ	ὅλον τὸν κόσμον πνεῦμα καὶ
[1, 875]	αὐτὸς ὁ κόσμος· διὰ τοῦτο	καὶ	Ὅμηρος ταύτην τὴν γνώμην ὑποτίθεται
[1, 881]	τὸ ὑλικὸν πλῆθος. {Ἔστι δὲ	καὶ	ὁρατὸς ὁ κόσμος. Σωκράτης καὶ
[1, 876]	μόρια αἵματος γεννητικὰ καὶ νεύρων	καὶ	ὀστέων καὶ τῶν ἄλλων· ἃ
[1, 875]	ἠρεμίας, ἐν ᾧ πρώτως ἐστὶ	καὶ	οὐ κατὰ συμβεβηκός· πάντα γὰρ
[1, 875]	φύσις ἀρχὴ τὸ πρῶτόν ἐστι	καὶ	οὐ μόνον κινήσεως ἀλλὰ καὶ
[1, 881]	εὐδαιμονίαν ἢ ἐπεπλήρωτο ἐν μακαριότητι·	καὶ	οὔτε κατὰ τὸ πρῶτον μακάριός
[1, 881]	ἢ ἐγρηγόρει ἢ οὐδέτερον τούτων.	Καὶ	οὔτε τὸ πρῶτον ἔστι δέξασθαι,
[1, 876]	ἀὴρ καὶ πνεῦμα. Ἁμαρτάνει δὲ	καὶ	οὗτος ἐξ ἁπλοῦ καὶ μονοειδοῦς
[1, 885]	πνευματικὴν τάξει τοῦ παντὸς διοικητικήν·	καὶ	πάλιν ἐν τοῖς Ὅροις· Εἱμαρμένη
[1, 881]	εἰς τὴν τοῦ κόσμου κατασκευήν.	Καὶ	πάλιν (ὁ θεὸς ὃν λέγουσιν
[1, 875]	διὸ καὶ γεννᾶσθαι ἀπείρους κόσμους,	καὶ	πάλιν φθείρεσθαι εἰς τὸ ἐξ
[1, 877]	γίνεσθαι· πάλιν δὲ τὸν κόσμον	καὶ	πάντα τὰ σώματα ὑπὸ πυρὸς
[1, 884]	ἀκίνητον. Ἐμπεδοκλῆς δὲ καὶ Ἐπίκουρος	καὶ	πάντες, ὅσοι κατὰ συναθροισμὸν τῶν
[1, 884]	ἐκ συναθροισμοῦ ταύτας γίνεσθαι. Πυθαγόρας	καὶ	πάντες, ὅσοι παθητὴν τὴν ὕλην
[1, 883]	στοιχείων· τὰς δὲ τῶν ζῴων	καὶ	παρὰ τὰς ποικιλίας τῶν τροφῶν
[1, 885]	αἰτίαν ἐν προαιρετικοῖς κατὰ συμβεβηκὸς	καὶ	παρακολούθημα. Ἀριστοτέλης αἰτίαν κατὰ συμβεβηκὸς
[1, 877]	πᾶσα πίστις ἐπιστήμης, πρὸς δὲ	καὶ	πᾶς συλλογισμὸς ἔκ τινων ὁμολογουμένων
[1, 877]	ἐπιστήμη, εἰκότως· (πᾶσα γὰρ ἀπόδειξις	καὶ	πᾶσα πίστις ἐπιστήμης, πρὸς δὲ
[1, 880]	ψευδεῖ λόγῳ τυφλῶσαι τὴν ἀλήθειαν	καὶ	πεῖσαι τοὺς ἀνθρώπους ὡς ἔστι
[1, 880]	χαλεποὺς ὄντας καὶ βιαίους. Τέταρτον	καὶ	πέμπτον προστεθείκασι τοῖς πράγμασι καὶ
[1, 883]	Σχῆμά ἐστιν ἐπιφάνεια καὶ περιγραφὴ	καὶ	πέρας σώματος. Οἱ ἀπὸ Πυθαγόρου
[1, 883]	Περὶ σχημάτων. Σχῆμά ἐστιν ἐπιφάνεια	καὶ	περιγραφὴ καὶ πέρας σώματος. Οἱ
[1, 878]	πάντως ὑπεκάθιζεν· ὅσα δὲ μικρὰ	καὶ	περιφερῆ καὶ λεῖα καὶ εὐόλισθα,
[1, 878]	τὸ ὕδωρ. (Σωκράτης Σωφρονίσκου Ἀθηναῖος	καὶ	Πλάτων Ἀρίστωνος Ἀθηναῖος (αἱ γὰρ
[1, 882]	κενὸν καὶ τὸ ἀσώματον. Ἀριστοτέλης	καὶ	Πλάτων τὴν ὕλην σωματοειδῆ ἄμορφον
[1, 881]	καὶ ὁρατὸς ὁ κόσμος. Σωκράτης	καὶ	Πλάτων τὸ ἕν, τὸ μονοφυὲς
[1, 882]	γινομένη τῆς τούτων δείξεως. Σωκράτης	καὶ	Πλάτων χωριστὰς τῆς ὕλης οὐσίας
[1, 875]	Οἱ μὲν οὖν περὶ Ἀριστοτέλην	καὶ	Πλάτωνα διαφέρειν ἡγοῦνται ἀρχὴν καὶ
[1, 884]	Δημόκριτος τὴν ἀντιτυπίαν καὶ φορὰν	καὶ	πληγὴν τῆς ὕλης. Πλάτων ὁτὲ
[1, 876]	περιέχει· (λέγεται δὲ συνωνύμως ἀὴρ	καὶ	πνεῦμα. Ἁμαρτάνει δὲ καὶ οὗτος
[1, 882]	οὓς ἕκαστα καθ´ εἱμαρμένην γίνεται·	~(καὶ	πνεῦμα μὲν διῆκον δι´ ὅλου
[1, 876]	ἐξ ἁπλοῦ καὶ μονοειδοῦς ἀέρος	καὶ	πνεύματος δοκῶν συνεστάναι τὰ ζῷα·
[1, 879]	τέλειος, ἀλλ´ οὐ πάντα περιέχει·	καὶ	πολλὰ παραδείγματα ἔστιν, ὥσπερ ἐπ´
[1, 874]	πραγματείαν, ἵν´ εἰδῶμεν τί ἐστι	καὶ	πόστον μέρος αὐτῆς (ἡ φυσικὴ
[1, 874]	καὶ θεωρητικὸν εἶναι τῶν ὄντων	καὶ	πρακτικὸν τῶν δεόντων· τοῦτο δ´
[1, 884]	δ´ εἶναι εἱμαρμένην καὶ δίκην	καὶ	πρόνοιαν καὶ κοσμοποιόν. κϚ Περὶ
[1, 878]	(οὗτοι δ´ ἦσαν οἱ πέριξ,	καὶ	πρὸς τούτοις τὸ πλῆθος τῶν
[1, 880]	πᾶσα διδαχὴ εἰς εἴδη ἑπτά·	καὶ	πρῶτον μὲν τὸ ἐκ τῶν
[1, 882]	ἄλλαις μεταβολαῖς. Οἱ ἀπὸ Θάλεω	καὶ	Πυθαγόρου καὶ οἱ Στωικοὶ τρεπτὴν
[1, 883]	τομῆς σωμάτων. Οἱ ἀπὸ Θάλεω	καὶ	Πυθαγόρου παθητὰ τὰ σώματα καὶ
[1, 879]	οἱ Στωικοὶ οὕτως· πνεῦμα νοερὸν	καὶ	πυρῶδες οὐκ ἔχον μὲν μορφήν,
[1, 875]	καὶ πῶς προΐστασθαι τέκνων προσήκει	καὶ	πῶς ἄρχειν καὶ πῶς νομοθετεῖν·
[1, 875]	τέκνων προσήκει καὶ πῶς ἄρχειν	καὶ	πῶς νομοθετεῖν· ταῦτα γὰρ πάντα
[1, 875]	θεωρητικά. ~(Ζητεῖται πάλιν πῶς βιοτεύειν	καὶ	πῶς προΐστασθαι τέκνων προσήκει καὶ
[1, 877]	τινων ὁμολογουμένων τὸ ἀμφισβητούμενον συνάγει	καὶ	ῥᾳδίως ἀποδείκνυται ἕτερον· ὧν ἡ
[1, 880]	Εἰ θεὸν οἶσθα, ἴσθ´ ὅτι	καὶ	ῥέξαι δαίμονι πᾶν δυνατόν ~Οὐδὲ
[1, 882]	τρεπτὴν καὶ ἀλλοιωτὴν καὶ μεταβλητὴν	καὶ	ῥευστὴν ὅλην δι´ ὅλης τὴν
[1, 879]	θεοῦ· ἀεί τε γὰρ ἥλιος	καὶ	σελήνη καὶ τὰ λοιπὰ τῶν
[1, 880]	τε τοῦ θεωρεῖν ἡμᾶς ἥλιον	καὶ	σελήνην θεοὺς προσηγόρευσαν. Εἰς δεύτερον
[1, 884]	δ´ αἰσθητήν. Ἡράκλειτος ἠρεμίαν μὲν	καὶ	στάσιν ἐκ τῶν ὅλων ἀνῄρει·
[1, 878]	τόπους καὶ δυναμένους χωρῆσαί τε	καὶ	στέξαι, ἢ καθ´ αὑτὸ τὸ
[1, 882]	ὁμοιότητας· αὗται δὲ λέγονται ὁμοιομέρειαι	καὶ	στοιχεῖα. (ηʹ Περὶ δαιμόνων καὶ
[1, 875]	καὶ Πλάτωνα διαφέρειν ἡγοῦνται ἀρχὴν	καὶ	στοιχεῖα, Θαλῆς δ´ ὁ Μιλήσιος
[1, 875]	ἠρεμίας. βʹ Τίνι διαφέρει ἀρχὴ	καὶ	στοιχεῖα. Οἱ μὲν οὖν περὶ
[1, 875]	ὁ Μιλήσιος ταὐτὸν νομίζει ἀρχὴν	καὶ	στοιχεῖα. Πλεῖστον δ´ ὅσον διαφέρει
[1, 884]	συναθροισμὸν τῶν λεπτομερῶν σωμάτων κοσμοποιοῦσι,	{καὶ}	συγκρίσεις μὲν καὶ διακρίσεις εἰσάγουσι,
[1, 878]	δ´ οὗτος κατὰ τὴν κίνησιν	καὶ	συμπεριλαμβάνων τὰ ἄστρα (συμπεριῆγε ταῦτα
[1, 879]	μεταβάλλον δ´ εἰς ἃ βούλεται	καὶ	συνεξομοιούμενον πᾶσιν. Ἔσχον δ´ ἔννοιαν
[1, 880]	εἰσήγαγε προστάτην ταύτης τῆς δόξης	καὶ	συνηγόρησεν αὐτοῦ ταύτῃ τῇ γνώμῃ·
[1, 874]	καλοῦσιν. (Ἀριστοτέλης δὲ καὶ Θεόφραστος	καὶ	σχεδὸν πάντες οἱ Περιπατητικοὶ διείλοντο
[1, 877]	γὰρ ἔλεγε δύο, μέγεθός τε	καὶ	σχῆμα, ὁ δ´ Ἐπίκουρος τούτοις
[1, 878]	{καὶ} διὰ τοῦτο ποικιλίαν ἔχοντα	καὶ	σχημάτων καὶ μεγεθῶν. Ἀθροιζομένων δ´
[1, 879]	τὰ πάντα γέγονεν αἴτια, ἐκεῖ	καὶ	τὰ ἀποτελέσματα· αἴτια δ´ ἤτοι
[1, 876]	θρὶξ φλὲψ ἀρτηρία νεῦρα ὀστᾶ	καὶ	τὰ λοιπὰ μόρια. Τούτων οὖν
[1, 879]	τε γὰρ ἥλιος καὶ σελήνη	καὶ	τὰ λοιπὰ τῶν ἄστρων τὴν
[1, 875]	ἐστιν, ὑγρὰ οὖσα· οὕτως εἰκὸς	καὶ	τὰ πάντα ἐξ ὑγροῦ τὴν
[1, 883]	δ´ ἀπερίληπτα εἶναι τὰ σώματα	καὶ	τὰ πρῶτα δ´ ἁπλᾶ τὰ
[1, 877]	καὶ αὐτὸ τὸ κενὸν ἄπειρον	καὶ	τὰ σώματα ἄπειρα. Συμβεβηκέναι δὲ
[1, 880]	θέρος, ἀνατολάς τε καὶ (δυσμάς,	καὶ	τὰ ὑπὸ τῆς γῆς ζῳογονούμενα
[1, 881]	ἀρχῶν τὴν μὲν μονάδα θεὸν	καὶ	τἀγαθόν, ἥτις ἐστὶν ἡ τοῦ
[1, 882]	ὑποκείμενον πρῶτον γενέσει καὶ φθορᾷ	καὶ	ταῖς ἄλλαις μεταβολαῖς. Οἱ ἀπὸ
[1, 878]	οὐσία ἀσώματος ἐν τοῖς νοήμασι	καὶ	ταῖς φαντασίαις τοῦ θεοῦ. {Ὁ
[1, 882]	ἰδέας ὑπολαμβάνει, ἐν τοῖς νοήμασι	καὶ	ταῖς φαντασίαις τοῦ θεοῦ, τουτέστι
[1, 878]	τὰς ἀπὸ τῶν πνευμάτων πληγὰς	καὶ	τὰς ἀπὸ τῶν ἀστέρων αὔρας,
[1, 882]	σῶμα· οἱ δὲ τὰ ἀμερῆ	καὶ	τὰς ἀτόμους ἄμορφον. (ιʹ Περὶ
[1, 881]	νοῦς δὲ αὐτὰ διεκόσμησε θεοῦ	καὶ	τὰς γενέσεις τῶν ὅλων ἐποίησεν.
[1, 876]	καὶ ἀρχὰς τῶν ὄντων ἀπεφήνατο·	καὶ	τὰς μὲν ὁμοιομερείας ὕλην, τὸ
[1, 876]	ῥήματι προσαγορεύσας, ἀρχὰς τοὺς ἀριθμοὺς	καὶ	τὰς συμμετρίας τὰς ἐν τούτοις,
[1, 875]	ἀλλ´ ἀπό τινος ἀρχῆς γίνεται·	καὶ	ταῦτα μέντοι, οἷον ζῷα φυτά,
[1, 879]	Ἐπιτελεῖ τὸ κάλλος τοῦ κόσμου	καὶ	ταῦτα τὰ φαινόμενα· ὁ μὲν
[1, 885]	τὸ μὲν γὰρ ἀπὸ τύχης	καὶ	ταὐτομάτου εἶναι ἐν τοῖς πρακτέοις
[1, 878]	ἐχόντων τὴν κίνησιν συνεχῶς τε	(καὶ	τάχιστα κινουμένων εἰς τὸ αὐτό,
[1, 881]	δ´ ἂν εἴη ἐργάτου δίκην	καὶ	τέκτονος ἀχθοφορῶν καὶ μεριμνῶν εἰς
[1, 875]	κινήσεως ἔλαβε, ταῦτα δύναται λαβεῖν	καὶ	τελευτήν. Διὰ τοῦτο οὖν ἡ
[1, 880]	τούτους μεγάλης συμφωνίας ὄντας αἰτίους	καὶ	τεταγμένους ἡμέραν τε καὶ νύκτα
[1, 876]	δύναμίς ἐστιν ἐν τοῖς τέσσαρσι	καὶ	τῇ τετράδι· τὸ δ´ αἴτιον,
[1, 881]	δέ, εἴπερ (ὁ θεὸς ἔστι	καὶ	τῇ τούτου φροντίδι τὰ κατ´
[1, 876]	γεωμετρικά· πάλιν δὲ τὴν μονάδα	καὶ	τὴν ἀόριστον δυάδα ἐν ταῖς
[1, 882]	τὸν κόσμον καὶ τοὺς ἀστέρας	καὶ	τὴν γῆν, τόν τ´ ἀνωτάτω
[1, 885]	αἰτίαν. Οἱ Στωικοὶ Πλάτωνι ἐμφερῶς,	καὶ	τὴν μὲν ἀνάγκην ἀνίκητόν φασιν
[1, 885]	ἐν γὰρ τοῖς ἔξω πράξεως·	καὶ	τὴν μὲν τύχην τῶν λογικῶν,
[1, 878]	συμπεριλαμβάνων τὰ ἄστρα (συμπεριῆγε ταῦτα	καὶ	τὴν νῦν περιφορὰν αὐτῶν μετέωρον
[1, 885]	(ψυχῶν καὶ βίων, συνεισάγει δὲ	καὶ	τὴν παρ´ ἡμᾶς αἰτίαν. Οἱ
[1, 876]	Ἀρχέλαος Ἀπολλοδώρου Ἀθηναῖος ἀέρα ἄπειρον	καὶ	τὴν τὴν περὶ αὐτὸν πυκνότητα
[1, 878]	πᾶς ὁ μικρομερὴς σχηματισμὸς ταύτης	καὶ	τὴν ὑγρὰν φύσιν ἐγέννα· ῥευστικῶς
[1, 878]	Κιτιεὺς ἀρχὰς μὲν τὸν θεὸν	καὶ	τὴν ὕλην, (ὧν ὁ μέν
[1, 876]	τοῦ χαλκοῦ καὶ τοῦ ξύλου	καὶ	τῆς ἄλλης ὕλης. Ἀναξαγόρας ὁ
[1, 879]	τοῦ χρώματος καὶ τοῦ μεγέθους	καὶ	τῆς περὶ τὸν κόσμον τῶν
[1, 880]	μήτηρ διὰ τὸ δέχεσθαι ταῦτα	καὶ	τίκτειν· βλέποντες δὲ τοὺς ἀστέρας
[1, 883]	καὶ Πυθαγόρου παθητὰ τὰ σώματα	καὶ	τμητὰ εἰς ἄπειρον. Οἱ τὰς
[1, 882]	τὴν ἄτομον καὶ τὸ κενὸν	καὶ	τὸ ἀσώματον. Ἀριστοτέλης καὶ Πλάτων
[1, 881]	τὸ γὰρ ἀθάνατον τοῦ θεοῦ	καὶ	τὸ ἐγγὺς θανάτου πολὺ κεχώρισται.
[1, 875]	ὕλη ἄμορφος οὖσα καὶ ἀειδής,	καὶ	τὸ εἶδος ὃ καλοῦμεν ἐντελέχειαν,
[1, 881]	ψυχρὸν τὸν δὲ καθήμενον ὀρθὸν	καὶ	τὸ ἐναντίον. Καὶ γὰρ Πλάτων
[1, 881]	τὴν δ´ ἀόριστον δυάδα δαίμονα	καὶ	τὸ κακόν, περὶ ἥν ἐστι
[1, 884]	τῆς κινήσεως, τὸ κατὰ στάθμην	καὶ	τὸ κατὰ παρέγκλισιν. Ἡρόφιλος κινήσεως
[1, 882]	ἀπαθῆ τὰ πρῶτα, τὴν ἄτομον	καὶ	τὸ κενὸν καὶ τὸ ἀσώματον.
[1, 884]	Ἐπίκουρος διαφέρειν κενὸν τόπον χώραν·	καὶ	τὸ μὲν κενὸν εἶναι ἐρημίαν
[1, 879]	ἕνα κόσμον ἀπεφήναντο, ὃν δὴ	καὶ	τὸ πᾶν ἔφασαν εἶναι καὶ
[1, 885]	αἰτιῶν τεταγμένην, ἐν ᾗ συμπλοκῇ	καὶ	τὸ παρ´ ἡμᾶς, ὥστε τὰ
[1, 876]	ἧς τὰ πάντα, ὑποστῆναι· ἀλλὰ	καὶ	τὸ ποιοῦν αἴτιον χρὴ ὑποτιθέναι·
[1, 876]	τὸ ἔκπωμα γενέσθαι, ἂν μὴ	καὶ	τὸ ποιοῦν ᾖ, τουτέστιν ὁ
[1, 879]	καὶ τὸ πᾶν ἔφασαν εἶναι	καὶ	τὸ σωματικόν. Ἐμπεδοκλῆς δὲ κόσμον
[1, 875]	τὸ πῦρ τὸ τοῦ ἡλίου	καὶ	τὸ τῶν ἄστρων ταῖς τῶν
[1, 878]	κρούνωμα βρότειον οἱονεὶ τὸ σπέρμα	καὶ	τὸ ὕδωρ. (Σωκράτης Σωφρονίσκου Ἀθηναῖος
[1, 876]	τὴν αἴσθησιν ἀνάγειν, ὅτι (ἄρτος	καὶ	τὸ ὕδωρ ταῦτα κατασκευάζει, ἀλλ´
[1, 879]	κεφαλῇ τὸ ἱερώτατον συνέστηκε νοῦς.	Καὶ	τὸ χρῶμα δὲ καλόν· κυανώσει
[1, 880]	διεῖλον, εἴς τε τὸ βλάπτον	καὶ	τὸ ὠφελοῦν· καὶ (τοὺς μὲν
[1, 880]	καὶ πέμπτον προστεθείκασι τοῖς πράγμασι	καὶ	τοῖς πάθεσι, καθάπερ Ἔρωτα Ἀφροδίτην
[1, 878]	μὲν γὰρ λέγει τὴν ζέσιν	καὶ	τὸν αἰθέρα, Ἥρην τε φερέσβιον
[1, 882]	ἧς κεχωρήκει παραλλάξεις· θεὸν δὲ	καὶ	τὸν κόσμον καὶ τοὺς ἀστέρας
[1, 879]	τοῦ σχήματος καὶ τοῦ χρώματος	καὶ	τοῦ μεγέθους καὶ τῆς περὶ
[1, 876]	ὁμοίως καὶ ἐπὶ τοῦ χαλκοῦ	καὶ	τοῦ ξύλου καὶ τῆς ἄλλης
[1, 875]	οὗ γεγέννηται. Τῆς δὲ γῆς	καὶ	τοῦ ὕδατος ἔστι τινὰ πρότερα
[1, 879]	δῆλον δ´ ἐκ τοῦ σχήματος	καὶ	τοῦ χρώματος καὶ τοῦ μεγέθους
[1, 882]	θεὸν δὲ καὶ τὸν κόσμον	καὶ	τοὺς ἀστέρας καὶ τὴν γῆν,
[1, 880]	τὸ βλάπτον καὶ τὸ ὠφελοῦν·	καὶ	(τοὺς μὲν ὠφελοῦντας Δία Ἥραν
[1, 877]	καὶ δύο προσθείη καὶ τρία	καὶ	τούτοις τέσσαρα, τὸν τῶν δέκα
[1, 878]	ἀναθυμιωμένων σωμάτων ἔπληττε τὸν ἀέρα	καὶ	τοῦτον ἐξέθλιβε· πνευματούμενος δ´ οὗτος
[1, 881]	ἐποίησαν ἐπιστρεφόμενον τῶν ἀνθρωπίνων ἢ	καὶ	τούτου χάριν τὸν κόσμον κατασκευάζοντα·
[1, 877]	θείη ἓν καὶ δύο προσθείη	καὶ	τρία καὶ τούτοις τέσσαρα, τὸν
[1, 874]	ἠθικὴν λογικήν· δι´ ἣν αἰτίαν	καὶ	τριμερής ἐστιν ἡ φιλοσοφία, ἧς
[1, 877]	σχῆμα, ὁ δ´ Ἐπίκουρος τούτοις	καὶ	τρίτον, τὸ βάρος, ἐπέθηκεν· Ἀνάγκη
[1, 880]	θεοὺς προσηγόρευσαν. Εἰς δεύτερον δὲ	καὶ	τρίτον τόπον τοὺς θεοὺς διεῖλον,
[1, 884]	γίνεσθαι· ἐκ γὰρ ἀλλοιώσεως στοιχείων	καὶ	τροπῆς καὶ ἀναλύσεως ταῦτα γίνεσθαι.
[1, 878]	τοῦτον. Τῶν ἀτόμων σωμάτων ἀπρονόητον	καὶ	τυχαίαν ἐχόντων τὴν κίνησιν συνεχῶς
[1, 883]	παρὰ τὰς ποικιλίας τῶν τροφῶν	καὶ	τῶν ἀέρων. ιϚ Περὶ τομῆς
[1, 876]	γεννητικὰ καὶ νεύρων καὶ ὀστέων	καὶ	τῶν ἄλλων· ἃ ἦν λόγῳ
[1, 885]	δ´ αὐτόματον καὶ τῶν λογικῶν	καὶ	τῶν ἀλόγων ζῴων καὶ τῶν
[1, 885]	λογικῶν καὶ τῶν ἀλόγων ζῴων	καὶ	τῶν ἀψύχων σωμάτων. Ἐπίκουρος ἄστατον
[1, 876]	πάλιν ἀναποδίζουσιν ἐπὶ τὴν μονάδα·	καὶ	τῶν δέκα πάλιν, φησίν, ἡ
[1, 877]	δὲ ὑπερβάληται τὸν τῆς τετράδος,	(καὶ	τῶν δέκα ὑπερεκπεσεῖται· οἷον εἴ
[1, 874]	μὲν ὅταν περὶ κόσμου ζητῶμεν	καὶ	τῶν ἐν κόσμῳ, ἠθικὸν δὲ
[1, 885]	τῶν λογικῶν, τὸ δ´ αὐτόματον	καὶ	τῶν λογικῶν καὶ τῶν ἀλόγων
[1, 884]	ἀνάγκης αἰτίαν χρηστικὴν τῶν ἀρχῶν	καὶ	τῶν στοιχείων. Δημόκριτος τὴν ἀντιτυπίαν
[1, 883]	δὲ τὸ πῦρ· ἀέρα δὲ	καὶ	ὕδωρ ἄλλοτ´ ἄλλως. Οἱ Στωικοὶ
[1, 876]	δ´ ἐπὶ τὸ παθητικόν τε	καὶ	ὑλικόν, ὅπερ ἐστὶν ὁ ὁρατὸς
[1, 878]	δὲ τὸ ὑποκείμενον πρῶτον γενέσει	καὶ	φθορᾷ, ἰδέα δ´ οὐσία ἀσώματος
[1, 882]	ἐστὶ τὸ ὑποκείμενον πρῶτον γενέσει	καὶ	φθορᾷ καὶ ταῖς ἄλλαις μεταβολαῖς.
[1, 885]	σύγκρισιν καὶ διάκρισιν, τουτέστι γένεσιν	καὶ	φθοράν.
[1, 884]	τὴν ὕλην ὑποτίθενται, κυρίως γένεσιν	καὶ	φθορὰν γίνεσθαι· ἐκ γὰρ ἀλλοιώσεως
[1, 884]	(Παρμενίδης Μέλισσος Ζήνων ἀνῄρουν γένεσιν	καὶ	φθορὰν διὰ τὸ νομίζειν τὸ
[1, 884]	καὶ διακρίσεις εἰσάγουσι, γενέσεις δὲ	καὶ	φθορὰς οὐ κυρίως· οὐ γὰρ
[1, 884]	τοῖς φθαρτοῖς. κδʹ Περὶ γενέσεως	καὶ	φθορᾶς (Παρμενίδης Μέλισσος Ζήνων ἀνῄρουν
[1, 884]	τῶν στοιχείων. Δημόκριτος τὴν ἀντιτυπίαν	καὶ	φορὰν καὶ πληγὴν τῆς ὕλης.
[1, 874]	δ´ ἠθικὸν τὸ δὲ λογικόν·	καὶ	φυσικὸν μὲν ὅταν περὶ κόσμου
[1, 875]	τοιαύτην αἰτίαν ἔχει, φυσικὰ λέγεται	καὶ	φύσιν ἔχει ἰδίαν· οἷον γῆ
[1, 880]	τεταγμένους ἡμέραν τε καὶ νύκτα	καὶ	χειμῶνα καὶ θέρος, ἀνατολάς τε
[1, 881]	ζῷον εἶναι σύνθετον ἐκ σώματος	καὶ	ψυχῆς, ὧν τὸ μὲν σῶμά
[1, 879]	οὐδὲν γὰρ τῶν καλῶν εἰκῆ	καὶ	ὡς ἔτυχε γίνεται, ἀλλὰ μετά
[1, 881]	ἀνεπιστρεφές ἐστι τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων·	κακοδαίμων	δ´ ἂν εἴη ἐργάτου δίκην
[1, 881]	ἀόριστον δυάδα δαίμονα καὶ τὸ	κακόν,	περὶ ἥν ἐστι τὸ ὑλικὸν
[1, 881]	τε πᾶσι τοῖς ἀγαθοῖς καὶ	κακοῦ	παντὸς ἄδεκτον, ὅλον ὂν περὶ
[1, 882]	καὶ ἀγαθοὺς μὲν τὰς ἀγαθὰς	κακοὺς	δὲ τὰς φαύλας. Ἐπίκουρος δ´
[1, 876]	ἐν τούτοις, ἃς καὶ ἁρμονίας	καλεῖ,	τὰ δ´ ἐξ ἀμφοτέρων σύνθετα
[1, 880]	θεούς· τὸν δ´ Εὐήμερον καὶ	Καλλίμαχος	ὁ Κυρηναῖος αἰνίττεται ἐν τοῖς
[1, 880]	φησίν, ὁ ποιητικὸς λῆρος σὺν	Καλλιμάχῳ	τῷ λέγοντι· Εἰ θεὸν οἶσθα,
[1, 880]	ἀριστεύουσι τὸ κράτιστον ὁμοίως καὶ	κάλλιστον	ἐπιτιθέναι καλῶς ἔχειν διενοήθησαν. ζʹ
[1, 880]	κυριώτατον, τῶν δὲ ζῴων ἄνθρωπος	κάλλιστον	καί, κεκοσμημένον ἀρετῇ διαφόρως κατὰ
[1, 879]	ζῷον καὶ δένδρον. Ἐπιτελεῖ τὸ	κάλλος	τοῦ κόσμου καὶ ταῦτα τὰ
[1, 879]	τούτου πρῶτον μὲν ἀπὸ τοῦ	κάλλους	τῶν ἐμφαινομένων προσλαμβάνοντες· οὐδὲν γὰρ
[1, 879]	νοῦς. Καὶ τὸ χρῶμα δὲ	καλόν·	κυανώσει γὰρ κέχρωσται, ὃ πορφύρας
[1, 879]	τ´ ἀστερωπὸν οὐρανοῦ σέλας, χρόνου	καλὸν	ποίκιλμα, τέκτονος σοφοῦ. Ἐλάβομεν δ´
[1, 879]	γὰρ τῶν ὁμογενῶν τὸ ὑπερέχον	καλὸν	ὡς ζῷον καὶ δένδρον. Ἐπιτελεῖ
[1, 879]	ἀλλὰ μετά τινος τέχνης δημιουργούσης.	(Καλὸς	δ´ ὁ κόσμος· δῆλον δ´
[1, 879]	θεωρεῖται. (Καὶ ἐκ τοῦ μεγέθους	καλός·	πάντων γὰρ τῶν ὁμογενῶν τὸ
[1, 875]	οὔτ´ ἀποτελέσματα· οἷον στοιχεῖα μὲν	καλοῦμεν	γῆν ὕδωρ ἀέρα πῦρ· (ἀρχὰς
[1, 875]	ἀειδής, καὶ τὸ εἶδος ὃ	καλοῦμεν	ἐντελέχειαν, καὶ ἡ στέρησις. Ἁμαρτάνει
[1, 876]	δ´ ἐξ ἀμφοτέρων σύνθετα στοιχεῖα,	καλούμενα	δὲ γεωμετρικά· πάλιν δὲ τὴν
[1, 881]	σῶμα, τὸ πέμπτον ὑπ´ αὐτοῦ	καλούμενον·	διῃρημένου δὲ τούτου κατὰ σφαίρας,
[1, 874]	τὸν λόγον, ὃ καὶ διαλεκτικὸν	καλοῦσιν.	(Ἀριστοτέλης δὲ καὶ Θεόφραστος καὶ
[1, 879]	ἐμφαινομένων προσλαμβάνοντες· οὐδὲν γὰρ τῶν	καλῶν	εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχε γίνεται,
[1, 880]	κράτιστον ὁμοίως καὶ κάλλιστον ἐπιτιθέναι	καλῶς	ἔχειν διενοήθησαν. ζʹ Τίς ὁ
[1, 878]	νῦν περιφορὰν αὐτῶν μετέωρον ἐφύλαττε.	Κἄπειτα	ἐκ μὲν τῶν ὑποκαθιζόντων ἐγεννήθη
[1, 879]	εἰδώλοις πεποίκιλται· Τῷ δ´ ἔνι	καρκίνος	ἐστί, λέων δ´ ἐπὶ τῷ,
[1, 880]	ὑπὸ τῆς γῆς ζῳογονούμενα καὶ	καρπογονούμενα.	Διὸ πατὴρ μὲν ἔδοξεν αὐτοῖς
[1, 875]	τὰ φυτὰ ὑγρῷ τρέφεται καὶ	καρποφορεῖ,	ἀμοιροῦντα δὲ ξηραίνεται· τρίτον, ὅτι
[1, 883]	ἀρχαῖοι τὰς τῶν στοχείων μίξεις	κατ´	ἀλλοίωσιν. Οἱ δὲ περὶ Ἀναξαγόραν
[1, 885]	λογισμῷ· ἃ μὲν γὰρ εἶναι	κατ´	ἀνάγκην, ἃ δὲ καθ´ εἱμαρμένην,
[1, 884]	κόσμῳ. Παρμενίδης καὶ Δημόκριτος πάντα	κατ´	ἀνάγκην· τὴν αὐτὴν δ´ εἶναι
[1, 881]	καὶ τῇ τούτου φροντίδι τὰ	κατ´	ἄνθρωπον οἰκονομεῖται, τὸ μὲν κίβδηλον
[1, 881]	δ´ Ἀναξαγόρας φησὶν ὡς Εἱστήκει	κατ´	ἀρχὰς τὰ σώματα, νοῦς δὲ
[1, 881]	λόγος ἀκίνητος αἴτιος τῆς κινήσεως	κατ´	ἐνέργειαν. Οἱ Στωικοὶ νοερὸν θεὸν
[1, 884]	τὸν χρόνον, Πλάτων δὲ γενητὸν	κατ´	ἐπίνοιαν. κγʹ Περὶ κινήσεως. Πυθαγόρας
[1, 881]	ἑαυτὸν ὑπόδειγμα ὄζει λήρου βεκκεσελήνου	κατά	γε τοὺς τῆς ἀρχαίας κωμῳδίας
[1, 882]	δ´ αὐτὸς ἄλλως τέσσαρας φύσεις	κατὰ	γένος ἀφθάρτους τάσδε, τὰ ἄτομα
[1, 877]	μὲν μονάδα ἐν τοῖς δέκα	κατὰ	δὲ δύναμιν ἐν τοῖς τέσσαρσι.
[1, 884]	κατὰ τὸ ποιὸν ἐξ ἀλλοιώσεως,	κατὰ	δὲ τὸ ποσὸν ἐκ συναθροισμοῦ
[1, 877]	τὰ πάντα. Ἐπίκουρος Νεοκλέους Ἀθηναῖος	κατὰ	Δημόκριτον φιλοσοφήσας ἔφη τὰς ἀρχὰς
[1, 877]	πληρώσει ἀριθμόν· ὥστε ὁ ἀριθμὸς	κατὰ	μὲν μονάδα ἐν τοῖς δέκα
[1, 882]	πρῶτα αἴτια ἀσώματα, τὰ δὲ	κατὰ	μετοχὴν ἢ κατὰ συμβεβηκὸς τῆς
[1, 877]	μονάς ἐστιν· (ὁ γὰρ νοῦς	κατὰ	μονάδα θεωρεῖται, οἷον πολλῶν ὄντων
[1, 877]	εἴδη ταῦτα πάντα καὶ γένη	κατὰ	μονάδας εἰσί· διὸ καὶ ἐπὶ
[1, 883]	δ´ ἄνω κινούμενα κατὰ πληγήν,	κατὰ	παλμόν. ιγʹ Περὶ ἐλαχίστων. Ἐμπεδοκλῆς
[1, 883]	δὲ περὶ Ἀναξαγόραν καὶ Δημόκριτον	κατὰ	παράθεσιν. Ἐμπεδοκλῆς δ´ ἐκ μικροτέρων
[1, 884]	τὸ κατὰ στάθμην καὶ τὸ	κατὰ	παρέγκλισιν. Ἡρόφιλος κινήσεως τὴν μὲν
[1, 883]	μὲν κατὰ (στάθμην ποτὲ δὲ	κατὰ	παρέγκλισιν, τὰ δ´ ἄνω κινούμενα
[1, 884]	ἓν γένος τῆς κινήσεως τὸ	κατὰ	πλάγιον. Ἐπίκουρος· δύο εἴδη τῆς
[1, 883]	παρέγκλισιν, τὰ δ´ ἄνω κινούμενα	κατὰ	πληγήν, κατὰ παλμόν. ιγʹ Περὶ
[1, 885]	δὲ καθ´ εἱμαρμένην, ἃ δὲ	κατὰ	προαίρεσιν, (ἃ δὲ κατὰ τύχην,
[1, 876]	τις ἀπὸ τῆς μονάδος {ἀναποδῶν}	κατὰ	πρόσθεσιν τιθείη τοὺς ἀριθμούς, ἄχρι
[1, 884]	δύο εἴδη τῆς κινήσεως, τὸ	κατὰ	στάθμην καὶ τὸ κατὰ παρέγκλισιν.
[1, 883]	δὲ τὰ ἄτομα ποτὲ μὲν	κατὰ	(στάθμην ποτὲ δὲ κατὰ παρέγκλισιν,
[1, 885]	συμβεβηκὸς καὶ παρακολούθημα. Ἀριστοτέλης αἰτίαν	κατὰ	συμβεβηκὸς ἐν τοῖς καθ´ ὁρμὴν
[1, 885]	τύχης. (Πλάτων αἰτίαν ἐν προαιρετικοῖς	κατὰ	συμβεβηκὸς καὶ παρακολούθημα. Ἀριστοτέλης αἰτίαν
[1, 875]	ᾧ πρώτως ἐστὶ καὶ οὐ	κατὰ	συμβεβηκός· πάντα γὰρ τὰ ὁρώμενα,
[1, 882]	τὰ δὲ κατὰ μετοχὴν ἢ	κατὰ	συμβεβηκὸς τῆς σωματικῆς ὑποστάσεως· ὥστ´
[1, 884]	καὶ Ἐπίκουρος καὶ πάντες, ὅσοι	κατὰ	συναθροισμὸν τῶν λεπτομερῶν σωμάτων κοσμοποιοῦσι,
[1, 881]	αὐτοῦ καλούμενον· διῃρημένου δὲ τούτου	κατὰ	σφαίρας, τῇ μὲν φύσει συναφεῖς
[1, 878]	τῇ γῇ, πυκνουμένης τε ταύτης	κατὰ	τὰς ἀπὸ τῶν πνευμάτων πληγὰς
[1, 878]	τοῦτον ἐξέθλιβε· πνευματούμενος δ´ οὗτος	κατὰ	τὴν κίνησιν καὶ συμπεριλαμβάνων τὰ
[1, 878]	σωμάτων περιεκλᾶτο, περιπλεκόμενα δ´ ἀλλήλοις	κατὰ	τὴν περίκλασιν τὸν οὐρανὸν ἐγέννησεν·
[1, 878]	καὶ εὐόλισθα, ταῦτα καὶ ἐξεθλίβετο	κατὰ	τὴν σύνοδον τῶν σωμάτων εἴς
[1, 880]	κάλλιστον καί, κεκοσμημένον ἀρετῇ διαφόρως	κατὰ	τὴν τοῦ νοῦ σύστασιν, τὸ
[1, 885]	δὲ κατὰ τύχην, ἃ δὲ	κατὰ	τὸ αὐτόματον. λʹ Περὶ φύσεως.
[1, 881]	εἰς εὐδαιμονίαν οὐ μακάριον· οὔτε	κατὰ	τὸ δεύτερον, μηδὲν γὰρ ἐλλείπων
[1, 879]	τῷ ἀπείρῳ. Ὅτι δ´ ἄπειροι	κατὰ	τὸ πλῆθος, δῆλον ἐκ τοῦ
[1, 884]	φθορὰς οὐ κυρίως· οὐ γὰρ	κατὰ	τὸ ποιὸν ἐξ ἀλλοιώσεως, κατὰ
[1, 881]	ἐπεπλήρωτο ἐν μακαριότητι· καὶ οὔτε	κατὰ	τὸ πρῶτον μακάριός ἐστιν ὁ
[1, 875]	τῆς φύσεως δύναμιν. (Ἔστιν οὖν	κατὰ	τὸν Ἀριστοτέλην φύσις ἀρχὴ κινήσεως
[1, 879]	μέρη περιφερῆ· διὰ τοῦτο γὰρ	κατὰ	τὸν Πλάτωνα ἐν τῇ κεφαλῇ
[1, 879]	ἴσα δὲ τοῖς μεγέθεσι καὶ	κατὰ	τόπους καὶ κατὰ χρόνους τοὺς
[1, 885]	δὲ κατὰ προαίρεσιν, (ἃ δὲ	κατὰ	τύχην, ἃ δὲ κατὰ τὸ
[1, 879]	μεγέθεσι καὶ κατὰ τόπους καὶ	κατὰ	χρόνους τοὺς αὐτούς. Διόπερ οἱ
[1, 877]	Ἡ δὲ δόξα τριὰς ἐκ	καταλήψεώς	ἐστιν, εὐλόγως, ὅτι πολλῶν ἐστιν
[1, 877]	ἀποδείκνυται ἕτερον· ὧν ἡ ἐπιστήμη	κατάληψίς	ἐστι, διὸ εἴη ἂν δυάς.
[1, 877]	πάντα τελευτᾶν λέγουσι· τούτου δὲ	κατασβεννυμένου	κοσμοποιεῖσθαι τὰ πάντα. Πρῶτον μὲν
[1, 876]	(ἄρτος καὶ τὸ ὕδωρ ταῦτα	κατασκευάζει,	ἀλλ´ ἐν τούτοις ἔστι λόγῳ
[1, 881]	καὶ τούτου χάριν τὸν κόσμον	κατασκευάζοντα·	τὸ γὰρ μακάριον καὶ ἄφθαρτον
[1, 881]	μεριμνῶν εἰς τὴν τοῦ κόσμου	κατασκευήν.	Καὶ πάλιν (ὁ θεὸς ὃν
[1, 878]	ἐγέννα· ῥευστικῶς δ´ αὕτη διακειμένη	κατεφέρετο	πρὸς τοὺς κοίλους τόπους καὶ
[1, 882]	ὅσον ἐφ´ ἑαυτῷ· ἢ τὸ	κατέχον	τόπον. Πλάτων {ὃ} μήτε βαρὺ
[1, 874]	ἐν κόσμῳ, ἠθικὸν δὲ τὸ	κατησχολημένον	περὶ τὸν ἀνθρώπινον βίον, λογικὸν
[1, 878]	τὸ μετέωρον, ἐκωλύετο δὲ ταῦτα	κάτω	φέρεσθαι, ἐπιέζετο πρὸς τοὺς τόπους
[1, 884]	Ἐρατοσθένης τὴν τοῦ ἡλίου πορείαν.	κβʹ	Περὶ οὐσίας χρόνου. Πλάτων οὐσίαν
[1, 884]	Πλάτων δὲ γενητὸν κατ´ ἐπίνοιαν.	κγʹ	Περὶ κινήσεως. Πυθαγόρας Πλάτων· κίνησίς
[1, 884]	ἀιδίοις φθαρτὴν δὲ τοῖς φθαρτοῖς.	κδʹ	Περὶ γενέσεως καὶ φθορᾶς (Παρμενίδης
[1, 884]	τροπῆς καὶ ἀναλύσεως ταῦτα γίνεσθαι.	κεʹ	Περὶ ἀνάγκης. (Θαλῆς· ἰσχυρότατον ἀνάγκη,
[1, 880]	τε διὰ τοῦτο καὶ μυθικὸν	κέκληται.	Ἕβδομον δὲ καὶ ἐπὶ πᾶσι
[1, 880]	δὲ ζῴων ἄνθρωπος κάλλιστον καί,	κεκοσμημένον	ἀρετῇ διαφόρως κατὰ τὴν τοῦ
[1, 877]	στοιχεῖα ἀεὶ ὄντα καὶ ζῷα	κενὰ	καὶ ἡ μονάς. ~(Ἐμπεδοκλῆς Μέτωνος
[1, 881]	τὸ δεύτερον, μηδὲν γὰρ ἐλλείπων	κεναῖς	ἔμελλεν ἐπιχειρεῖν πράξεσι. Πῶς δέ,
[1, 883]	Ἐμπεδοκλῆς· Οὐδέ τι τοῦ παντὸς	κενεὸν	πέλει οὐδὲ περισσόν. Λεύκιππος Δημόκριτος
[1, 883]	φυσικοὶ πάντες μέχρι Πλάτωνος τὸ	(κενὸν	ἀπέγνωσαν. Ἐμπεδοκλῆς· Οὐδέ τι τοῦ
[1, 877]	εἶναι δὲ καὶ αὐτὸ τὸ	κενὸν	ἄπειρον καὶ τὰ σώματα ἄπειρα.
[1, 883]	ἄπειρα τῷ πλήθει, τὸ δὲ	κενὸν	ἄπειρον τῷ μεγέθει. Οἱ Στωικοὶ
[1, 884]	τόπον χώραν· καὶ τὸ μὲν	κενὸν	εἶναι ἐρημίαν σώματος, τὸν δὲ
[1, 883]	ἄπειρον. Ἀριστοτέλης τοσοῦτον εἶναι τὸ	κενὸν	ἐκτὸς τοῦ κόσμου, ὥστ´ ἀναπνεῖν
[1, 883]	μὲν τοῦ κόσμου οὐδὲν εἶναι	κενὸν	ἔξωθεν δ´ αὐτοῦ ἄπειρον. Ἀριστοτέλης
[1, 882]	πρῶτα, τὴν ἄτομον καὶ τὸ	κενὸν	καὶ τὸ ἀσώματον. Ἀριστοτέλης καὶ
[1, 882]	ἀφθάρτους τάσδε, τὰ ἄτομα τὸ	κενὸν	τὸ ἄπειρον τὰς ὁμοιότητας· αὗται
[1, 884]	Οἱ Στωικοὶ καὶ Ἐπίκουρος διαφέρειν	κενὸν	τόπον χώραν· καὶ τὸ μὲν
[1, 877]	ὄντων σώματα λόγῳ θεωρητά, ἀμέτοχα	κενοῦ,	ἀγένητα, ἀίδια, ἄφθαρτα, οὔτε θραυσθῆναι
[1, 877]	τῷ κενῷ καὶ διὰ τοῦ	κενοῦ·	εἶναι δὲ καὶ αὐτὸ τὸ
[1, 883]	τι τούτων ἀμετάβλητον. ιηʹ Περὶ	κενοῦ.	Οἱ ἀπὸ Θάλεω φυσικοὶ πάντες
[1, 877]	ἄθραυστον λέγει καὶ ἀπαθῆ, ἀμέτοχον	κενοῦ.	Ὅτι δὲ ἔστιν ἄτομος, σαφές·
[1, 877]	τμηθῆναι, ἀπαθὴς οὖσα καὶ ἀμέτοχος	κενοῦ·	ὥστε, ἐὰν εἴπῃ ἄτομον, ἄθραυστον
[1, 877]	ταῦτα μέντοι κινεῖσθαι ἐν τῷ	κενῷ	καὶ διὰ τοῦ κενοῦ· εἶναι
[1, 875]	ταῦτα τὰ γινόμενα, ὄμβροι χάλαζαι	κεραυνοὶ	πρηστῆρες ἄνεμοι· ταῦτα γὰρ ἔχει
[1, 879]	κατὰ τὸν Πλάτωνα ἐν τῇ	κεφαλῇ	τὸ ἱερώτατον συνέστηκε νοῦς. Καὶ
[1, 879]	χρῶμα δὲ καλόν· κυανώσει γὰρ	κέχρωσται,	ὃ πορφύρας μέν ἐστι μελάντερον
[1, 882]	ὅλης τῆς ὕλης δι´ ἧς	κεχωρήκει	παραλλάξεις· θεὸν δὲ καὶ τὸν
[1, 881]	φύσει συναφεῖς τῷ λόγῳ δὲ	κεχωρισμένας,	ἑκάστην οἴεται τῶν σφαιρῶν ζῷον
[1, 882]	ἀπέλιπε καὶ ἰδέας, οὐ μὴν	κεχωρισμένας	τῆς ὕλης, ὃ ἐξ ὧν
[1, 882]	εἶναι δὲ καὶ ἥρωας τὰς	κεχωρισμένας	ψυχὰς τῶν σωμάτων, καὶ ἀγαθοὺς
[1, 881]	καὶ τὸ ἐγγὺς θανάτου πολὺ	κεχώρισται.	Εἰ δ´ ἦν ὁ θεὸς
[1, 884]	ποιοῦντος πρὸς τὴν ὕλην σχέσιν.	κζʹ	Περὶ εἱμαρμένης. Ἡράκλειτος πάντα καθ´
[1, 885]	μὲν εἱμάρθαι τὰ δ´ ἀνειμάρθαι.	κηʹ	Περὶ οὐσίας εἱμαρμένης Ἡράκλειτος οὐσίαν
[1, 885]	φύσιν, τρίτον δὲ τὴν εἱμαρμένην.	κθʹ	Περὶ τύχης. (Πλάτων αἰτίαν ἐν
[1, 881]	κατ´ ἄνθρωπον οἰκονομεῖται, τὸ μὲν	κίβδηλον	εὐτυχεῖ τὸ δ´ ἀστεῖον τἀναντία
[1, 883]	ἐκείνων συγκρίματα πάντα βάρος ἔχειν·	κινεῖσθαι	δὲ τὰ ἄτομα ποτὲ μὲν
[1, 877]	αὐτὰ λόγῳ θεωρητά· ταῦτα μέντοι	κινεῖσθαι	ἐν τῷ κενῷ καὶ διὰ
[1, 877]	βάρος, ἐπέθηκεν· Ἀνάγκη γάρ φησί	κινεῖσθαι	τὰ σώματα τῇ τοῦ βάρους
[1, 877]	τοῦ βάρους πληγῇ· ἐπεὶ οὐ	κινηθήσεται.	Εἶναι δὲ τὰ σχήματα τῶν
[1, 875]	πρῶτόν ἐστι καὶ οὐ μόνον	κινήσεως	ἀλλὰ καὶ ἠρεμίας· (ὅσα γὰρ
[1, 875]	καὶ ἠρεμίας· (ὅσα γὰρ ἀρχὴν	κινήσεως	ἔλαβε, ταῦτα δύναται λαβεῖν καὶ
[1, 884]	ἢ διάστημα τῆς τοῦ κόσμου	κινήσεως.	Ἐρατοσθένης τὴν τοῦ ἡλίου πορείαν.
[1, 875]	τοῦτο οὖν ἡ φύσις ἀρχὴ	κινήσεώς	ἐστι καὶ ἠρεμίας. βʹ Τίνι
[1, 875]	κατὰ τὸν Ἀριστοτέλην φύσις ἀρχὴ	κινήσεως	καὶ ἠρεμίας, ἐν ᾧ πρώτως
[1, 881]	δὲ λόγος ἀκίνητος αἴτιος τῆς	κινήσεως	κατ´ ἐνέργειαν. Οἱ Στωικοὶ νοερὸν
[1, 884]	γενητὸν κατ´ ἐπίνοιαν. κγʹ Περὶ	κινήσεως.	Πυθαγόρας Πλάτων· κίνησίς ἐστι διαφορά
[1, 884]	καὶ τὸ κατὰ παρέγκλισιν. Ἡρόφιλος	κινήσεως	τὴν μὲν λόγῳ θεωρητὴν τὴν
[1, 884]	κινητοῦ. Δημόκριτος· ἓν γένος τῆς	κινήσεως	τὸ κατὰ πλάγιον. Ἐπίκουρος· δύο
[1, 884]	πλάγιον. Ἐπίκουρος· δύο εἴδη τῆς	κινήσεως,	τὸ κατὰ στάθμην καὶ τὸ
[1, 884]	ἔστι γὰρ τοῦτο τῶν νεκρῶν·	κίνησιν	δ´ ἀίδιον μὲν τοῖς ἀιδίοις
[1, 884]	πλείους τῶν Στωικῶν αὐτὴν τὴν	κίνησιν.	Καὶ οἱ μὲν πλείους ἀγένητον
[1, 878]	πνευματούμενος δ´ οὗτος κατὰ τὴν	κίνησιν	καὶ συμπεριλαμβάνων τὰ ἄστρα (συμπεριῆγε
[1, 884]	οὐσίαν χρόνου τὴν τοῦ οὐρανοῦ	κίνησιν.	Οἱ πλείους τῶν Στωικῶν αὐτὴν
[1, 878]	ἀπρονόητον καὶ τυχαίαν ἐχόντων τὴν	κίνησιν	συνεχῶς τε (καὶ τάχιστα κινουμένων
[1, 884]	κγʹ Περὶ κινήσεως. Πυθαγόρας Πλάτων·	κίνησίς	ἐστι διαφορά τις ἢ ἑτερότης
[1, 884]	περιέχοντος εἶναι. Πλάτων αἰῶνος εἰκόνα	κινητὴν	ἢ διάστημα τῆς τοῦ κόσμου
[1, 884]	ἑτερότης ἐν ὕλῃ. Ἀριστοτέλης· ἐντελέχεια	κινητοῦ.	Δημόκριτος· ἓν γένος τῆς κινήσεως
[1, 881]	τὰ πρῶτα σώματα, ἀτάκτως δὲ	κινούμενα·	Διὸ καὶ ὁ θεός, φησίν,
[1, 883]	κατὰ παρέγκλισιν, τὰ δ´ ἄνω	κινούμενα	κατὰ πληγήν, κατὰ παλμόν. ιγʹ
[1, 881]	τὸ μὲν σῶμά ἐστιν αἰθέριον	κινούμενον	κυκλοφορικῶς, ἡ ψυχὴ δὲ λόγος
[1, 878]	κίνησιν συνεχῶς τε (καὶ τάχιστα	κινουμένων	εἰς τὸ αὐτό, πολλὰ σώματα
[1, 878]	σῶμα αἰθέριον ἀμετάβλητον. Ζήνων Μνασέου	Κιτιεὺς	ἀρχὰς μὲν τὸν θεὸν καὶ
[1, 876]	τῆς ἄλλης ὕλης. Ἀναξαγόρας ὁ	Κλαζομένιος	ἀρχὰς τῶν ὄντων τὰς ὁμοιομερείας
[1, 878]	αὕτη διακειμένη κατεφέρετο πρὸς τοὺς	κοίλους	τόπους καὶ δυναμένους χωρῆσαί τε
[1, 880]	τὸ διὰ τὰς εἰς τὸν	κοινὸν	βίον εὐεργεσίας ἐκτετιμημένον ἀνθρώπινον δὲ
[1, 881]	ἀταξίας ἐστὶ βελτίων, διεκόσμησε ταῦτα.	(Κοινῶς	οὖν ἁμαρτάνουσιν ἀμφότεροι, ὅτι τὸν
[1, 880]	συστῆσαι εἰσήγαγε τοιούτους αὐτοῖς γεννήτορας·	Κοῖόν	τε Κρεῖόν θ´ Ὑπερίονά τ´
[1, 879]	μέντοι τὸ πᾶν εἶναι τὸν	κόσμον	ἀλλ´ ὀλίγον τι τοῦ παντὸς
[1, 879]	μὲν ἀπὸ τῆς Στοᾶς ἕνα	κόσμον	ἀπεφήναντο, ὃν δὴ καὶ τὸ
[1, 879]	ἕνα στάχυν γεννηθῆναι καὶ ἕνα	κόσμον	ἐν τῷ ἀπείρῳ. Ὅτι δ´
[1, 877]	ἀέρα γίνεσθαι· πάλιν δὲ τὸν	κόσμον	καὶ πάντα τὰ σώματα ὑπὸ
[1, 882]	παραλλάξεις· θεὸν δὲ καὶ τὸν	κόσμον	καὶ τοὺς ἀστέρας καὶ τὴν
[1, 881]	ἢ καὶ τούτου χάριν τὸν	κόσμον	κατασκευάζοντα· τὸ γὰρ μακάριον καὶ
[1, 879]	καὶ τὸ σωματικόν. Ἐμπεδοκλῆς δὲ	κόσμον	μὲν ἕνα, οὐ μέντοι τὸ
[1, 876]	συγκρατεῖ ἡμᾶς, καὶ ὅλον τὸν	κόσμον	πνεῦμα καὶ ἀὴρ περιέχει· (λέγεται
[1, 881]	εἰπών Ὁ θεὸς ἔπλασε τὸν	κόσμον	πρὸς ἑαυτὸν ὑπόδειγμα ὄζει λήρου
[1, 882]	σωματικῆς ὑποστάσεως· ὥστ´ εἶναι τὸν	κόσμον	σῶμα. (Οἱ Στωικοὶ πάντα τὰ
[1, 879]	μεγέθους καὶ τῆς περὶ τὸν	κόσμον	τῶν ἀστέρων ποικιλίας. Σφαιροειδὴς γὰρ
[1, 877]	τελευτᾶν λέγουσι· τούτου δὲ κατασβεννυμένου	κοσμοποιεῖσθαι	τὰ πάντα. Πρῶτον μὲν γὰρ
[1, 884]	καὶ δίκην καὶ πρόνοιαν καὶ	κοσμοποιόν.	κϚ Περὶ οὐσίας ἀνάγκης. (Πλάτων
[1, 884]	κατὰ συναθροισμὸν τῶν λεπτομερῶν σωμάτων	κοσμοποιοῦσι,	{καὶ} συγκρίσεις μὲν καὶ διακρίσεις
[1, 879]	ἄπειρα, ἐξ ὧν ὅδε ὁ	κόσμος	γέγονεν, ἀνάγκη ἀπείρους (εἶναι. Ὅπου
[1, 879]	τέχνης δημιουργούσης. (Καλὸς δ´ ὁ	κόσμος·	δῆλον δ´ ἐκ τοῦ σχήματος
[1, 875]	ἀναθυμιάσεσι τρέφεται καὶ αὐτὸς ὁ	κόσμος·	διὰ τοῦτο καὶ Ὅμηρος ταύτην
[1, 876]	ὑλικόν, ὅπερ ἐστὶν ὁ ὁρατὸς	κόσμος.	Εἶναι δὲ τὴν φύσιν τοῦ
[1, 874]	Ζητεῖται ὁμοίως εἰ ἄπειρος ὁ	κόσμος	ἐστὶ καὶ εἰ ἔξω τι
[1, 879]	τεκμαίρεται τὸ δοκοῦν, ὅτι εἷς	κόσμος	καὶ ἓν τὸ πᾶν, ἐκ
[1, 878]	τέτταρα. {δʹ Πῶς συνέστηκεν ὁ	κόσμος.	Ὁ τοίνυν κόσμος συνέστη περικεκλασμένῳ
[1, 879]	ἀστέρων ποικιλίας. Σφαιροειδὴς γὰρ ὁ	κόσμος,	ὃ πάντων τῶν σχημάτων πρωτεύει·
[1, 879]	ῥητέον, ὅτι οὐ τέλειος ὁ	κόσμος·	(οὐδὲ γὰρ εἰ πάντα περιέχει·
[1, 879]	εἶναι· εἰ γὰρ ὁ μὲν	κόσμος	πεπερασμένος, τὰ δ´ αἴτια πάντα
[1, 878]	συνέστηκεν ὁ κόσμος. Ὁ τοίνυν	κόσμος	συνέστη περικεκλασμένῳ σχήματι ἐσχηματισμένος τὸν
[1, 881]	{Ἔστι δὲ καὶ ὁρατὸς ὁ	κόσμος.	Σωκράτης καὶ Πλάτων τὸ ἕν,
[1, 878]	δὲ θεὸς νοῦς ἐστι τοῦ	κόσμου.	Ἀριστοτέλης δὲ Νικομάχου Σταγειρίτης ἀρχὰς
[1, 881]	τεχνικὸν ὁδῷ βαδίζον ἐπὶ γένεσιν	κόσμου,	ἐμπεριειληφὸς πάντας τοὺς σπερματικοὺς λόγους,
[1, 874]	καὶ εἰ ἔξω τι τοῦ	κόσμου	ἔστι· ταῦτα γὰρ πάντα θεωρητικά.
[1, 874]	καὶ φυσικὸν μὲν ὅταν περὶ	κόσμου	ζητῶμεν καὶ τῶν ἐν κόσμῳ,
[1, 881]	φαρμακευθεὶς ἐδολοφονήθη. Θαλῆς νοῦν τοῦ	κόσμου	θεόν. Ἀναξίμανδρος τοὺς ἀστέρας οὐρανίους
[1, 879]	δένδρον. Ἐπιτελεῖ τὸ κάλλος τοῦ	κόσμου	καὶ ταῦτα τὰ φαινόμενα· ὁ
[1, 881]	καὶ μεριμνῶν εἰς τὴν τοῦ	κόσμου	κατασκευήν. Καὶ πάλιν (ὁ θεὸς
[1, 884]	κινητὴν ἢ διάστημα τῆς τοῦ	κόσμου	κινήσεως. Ἐρατοσθένης τὴν τοῦ ἡλίου
[1, 885]	Ὅροις· Εἱμαρμένη ἐστὶν ὁ τοῦ	κόσμου	λόγος ἢ νόμος τῶν {ὄντων}
[1, 883]	Οἱ Στωικοὶ ἐντὸς μὲν τοῦ	κόσμου	οὐδὲν εἶναι κενὸν ἔξωθεν δ´
[1, 879]	δ´ ἄλλα καθ´ ὁμοίας τοῦ	κόσμου	περικλάσεις πεποίηκεν· ὅθεν καὶ Εὐριπίδης
[1, 882]	μὲν διῆκον δι´ ὅλου τοῦ	κόσμου,	τὰς δὲ προσηγορίας μεταλαμβάνον δι´
[1, 878]	μὲν οὖν κυριώτατα μέρη τοῦ	κόσμου	τὸν τρόπον τοῦτον ἐγεννήθη. ~(εʹ
[1, 878]	ὁ θεὸς ὁ νοῦς τοῦ	κόσμου,	ὕλη δὲ τὸ ὑποκείμενον πρῶτον
[1, 881]	τὸν θεόν, ἐμπυροειδῆ τὴν τοῦ	κόσμου	ψυχήν. (Πυθαγόρας τῶν ἀρχῶν τὴν
[1, 883]	εἶναι τὸ κενὸν ἐκτὸς τοῦ	κόσμου,	ὥστ´ ἀναπνεῖν τὸν οὐρανόν· εἶναι
[1, 875]	φθείρεσθαι· διὸ καὶ γεννᾶσθαι ἀπείρους	κόσμους,	καὶ πάλιν φθείρεσθαι εἰς τὸ
[1, 874]	κόσμου ζητῶμεν καὶ τῶν ἐν	κόσμῳ,	ἠθικὸν δὲ τὸ κατησχολημένον περὶ
[1, 884]	Πυθαγόρας ἀνάγκην ἔφη περικεῖσθαι τῷ	κόσμῳ.	Παρμενίδης καὶ Δημόκριτος πάντα κατ´
[1, 885]	νόμος τῶν {ὄντων} ἐν τῷ	κόσμῳ	προνοίᾳ διοικουμένων· ἢ λόγος, καθ´
[1, 883]	μὲν ἐκ τῶν τεσσάρων στοιχείων	κοῦφα,	πῦρ καὶ ἀέρα, δύο δὲ
[1, 883]	δὲ βαρέα, ὕδωρ καὶ γῆν·	κοῦφον	γὰρ ὑπάρχει φύσει, ὃ νεύει
[1, 882]	Πλάτων {ὃ} μήτε βαρὺ μήτε	κοῦφον	εἶναί τι φύσει ἔν γε
[1, 883]	μὲν εἶναι τὴν γῆν ἁπλῶς,	κουφότατον	δὲ τὸ πῦρ· ἀέρα δὲ
[1, 883]	ῥοπὴν ἤτοι πρὸς βαρύτητα ἢ	κουφότητα.	Ἀριστοτέλης βαρύτατον μὲν εἶναι τὴν
[1, 883]	οὐδαμῶς. ιζʹ Περὶ μίξεως καὶ	κράσεως.	(Οἱ μὲν ἀρχαῖοι τὰς τῶν
[1, 884]	Περὶ ἀνάγκης. (Θαλῆς· ἰσχυρότατον ἀνάγκη,	κρατεῖ	γὰρ τοῦ παντός. Πυθαγόρας ἀνάγκην
[1, 881]	γάρ, Ἀμφότερον βασιλεύς τ´ ἀγαθὸς	κρατερός	τ´ αἰχμητής ὑπὸ μοιχοῦ καὶ
[1, 880]	κράτιστον. Τοῖς οὖν ἀριστεύουσι τὸ	κράτιστον	ὁμοίως καὶ κάλλιστον ἐπιτιθέναι καλῶς
[1, 880]	τὴν τοῦ νοῦ σύστασιν, τὸ	κράτιστον.	Τοῖς οὖν ἀριστεύουσι τὸ κράτιστον
[1, 880]	τοιούτους αὐτοῖς γεννήτορας· Κοῖόν τε	Κρεῖόν	θ´ Ὑπερίονά τ´ Ἰαπετόν τε
[1, 877]	μήτ´ ἀγκιστροειδεῖς μήτε τριαινοειδεῖς μήτε	κρικοειδεῖς·	ταῦτα γὰρ τὰ σχήματα εὔθραυστά
[1, 879]	ἰχθύες ἀστερόεντες· τοὺς δὲ μέτα	κριός,	ταῦρος δ´ ἐπὶ τῷ δίδυμοί
[1, 878]	Νῆστίς θ´, ἣ δακρύοις τέγγει	κρούνωμα	βρότειον. Δία μὲν γὰρ λέγει
[1, 878]	τὸν Ἀιδωνέα, Νῆστιν δὲ καὶ	κρούνωμα	βρότειον οἱονεὶ τὸ σπέρμα καὶ
[1, 880]	φανερὰ τῶν ἀδικημάτων εἴργειν ἐδύνατο	κρύφα	δ´ ἠδίκουν πολλοί, τότε τις
[1, 879]	Καὶ τὸ χρῶμα δὲ καλόν·	κυανώσει	γὰρ κέχρωσται, ὃ πορφύρας μέν
[1, 879]	φαινόμενα· ὁ μὲν γὰρ λοξὸς	κύκλος	ἐν οὐρανῷ διαφόροις εἰδώλοις πεποίκιλται·
[1, 881]	μὲν σῶμά ἐστιν αἰθέριον κινούμενον	κυκλοφορικῶς,	ἡ ψυχὴ δὲ λόγος ἀκίνητος
[1, 880]	δ´ Εὐήμερον καὶ Καλλίμαχος ὁ	Κυρηναῖος	αἰνίττεται ἐν τοῖς Ἰάμβοις γράφων.
[1, 880]	ὁ Μήλιος καὶ Θεόδωρος ὁ	Κυρηναῖος	καὶ Εὐήμερος ὁ Τεγεάτης, καθόλου
[1, 883]	τρία σώματα (οὐ γὰρ θέλει	κυρίως	αὐτὰ εἶναι στοιχεῖα ἢ προσονομάζειν)
[1, 884]	ὅσοι παθητὴν τὴν ὕλην ὑποτίθενται,	κυρίως	γένεσιν καὶ φθορὰν γίνεσθαι· ἐκ
[1, 884]	γενέσεις δὲ καὶ φθορὰς οὐ	κυρίως·	οὐ γὰρ κατὰ τὸ ποιὸν
[1, 878]	ὑποκειμένους τόπους. Τὰ μὲν οὖν	κυριώτατα	μέρη τοῦ κόσμου τὸν τρόπον
[1, 880]	τῶν μὲν ἁπάντων τὸ θεῖον	κυριώτατον,	τῶν δὲ ζῴων ἄνθρωπος κάλλιστον
[1, 882]	οὗ ἐξ οὗ πρὸς ὅ·	κυριώτερον	δ´ ἡγεῖται τὸ ὑφ´ οὗ·
[1, 881]	κατά γε τοὺς τῆς ἀρχαίας	κωμῳδίας	ποιητάς· πῶς γὰρ αὑτῷ ἀτενίζων
[1, 883]	μόνον δὲ τὸ ἀνώτατον πῦρ	κωνοειδές.	ιεʹ Περὶ χρωμάτων. Χρῶμά ἐστι