Page
[202]	φρόνημα τοῦ ἀνδρὸς καταπλαγέντων τοῦ	τ´	Ἀντιόχου ποιήσειν ὁμολογοῦντος τὰ δοκοῦντα
[196]	εὐπρεπῆ παρθένον ἧκον κομίζοντες αὐτῷ	τ´	ἐδίδοσαν, ἡδέως ἄν ἔφη ἔλαβον,
[196]	παραγενομένοις ἐνέχει πίνειν οἰνόμελι καὶ	τὰ	ἄλλα περὶ τὴν ταφὴν ἐφιλοτιμήθη.
[201]	χρημάτων μὲν οὐκ ἔφη δεῖσθαι,	τὰ	γὰρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν φίλων
[176]	δέ σε τοῖς (ἔργοις ἐλέγχω·	τὰ	γὰρ σεαυτοῦ καταλιπὼν ἐμὲ καὶ
[201]	δ´ ἀλειφομένων τρίβειν ἕκαστον ἑαυτόν·	τὰ	γὰρ ὑποζύγια χεῖρας μὴ ἔχοντα
[180]	ἕτερον, οὐδέν, εἶπεν, ἢ ξῦραι	τὰ	γένεια τῶν Μακεδόνων· θαυμάσαντος δὲ
[195]	στρατοπέδου πλανῷτο πολλάκις ἐρῶν γυναικός,	τὰ	δ´ ἄλλα θαυμαστὸν ἐν τοῖς
[204]	ἀπεκρίνατο τὰ μὲν σὰ μαντικώτερα,	τὰ	δ´ ἐμὰ φιλικώτερα. Περὶ δὲ
[180]	ἔξωθεν εἶπεν Ἀντίπατρος λευκοπάρυφός ἐστι,	τὰ	δ´ ἔνδον ὁλοπόρφυρος. Ἐν δὲ
[177]	ἀφεθέντων ὑπ´ αὐτοῦ δίχα λύτρων,	τὰ	δὲ ἱμάτια καὶ (στρώματα προσαπαιτούντων
[193]	φρονῶν ἕξει προῖκα φίλον Ἐπαμεινώνδαν,	τὰ	δὲ μὴ συμφέροντα πολέμιον. Ἐπεὶ
[174]	τῷ μὲν ξένῳ ἔδωκε δῶρα,	τὰ	δὲ σκεύη πάντα συνέτριψεν, ὅπως
[172]	ἐν ταῖς μάχαις καὶ παρὰ	τὰ	δεινὰ γίνεσθαι φρονιμώτερος. Τοὺς δὲ
[207]	δ´ Ἀλεξανδρέων μετὰ τὴν ἅλωσιν	τὰ	δεινότατα πείσεσθαι προσδοκώντων ἀναβὰς ἐπὶ
[182]	τὰ καλὰ καὶ δίκαια μόνα	τὰ	δίκαια. Μαρσύου τοῦ ἀδελφοῦ δίκην
[202]	τοῦ τ´ Ἀντιόχου ποιήσειν ὁμολογοῦντος	τὰ	δοκοῦντα Ῥωμαίοις, ~(οὕτως ἠσπάσατο καὶ
[185]	καὶ τοῦτον ἐκτεινόμενον μὲν ἐπιδεικνύναι	τὰ	εἴδη συστελλόμενον δὲ κρύπτειν καὶ
[207]	εἴπῃς μηδὲ ποιήσῃς πρότερον ἢ	τὰ	εἴκοσι καὶ τέτταρα γράμματα διελθεῖν
[176]	γὰρ σεαυτοῦ καταλιπὼν ἐμὲ καὶ	τὰ	ἐμὰ θεραπεύεις. Ἐκπεσὼν δὲ τῆς
[207]	Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἔρως ὁ	τὰ	ἐν Αἰγύπτῳ διοικῶν ὄρτυγα τὸν
[172]	ἔχουσιν, αἱ (δὲ γινόμεναι παρὰ	τὰ	ἔργα καὶ τὰ πάθη καὶ
[184]	Τῶν δ´ Ἰουδαίων, πολιορκοῦντος αὐτοῦ	τὰ	Ἱεροσόλυμα, πρὸς τὴν μεγίστην ἑορτὴν
[173]	κεφαλὴν ἀποτίλλεσθαι μαστιγοῦσθαι μὲν ἀποδυσαμένων	τὰ	ἱμάτια, τίλλεσθαι δὲ τὴν τιάραν
[197]	νενικημένος (τὸν νενικηκότα Ῥωμαίοις ἐπιτρέπειν	τὰ	καθ´ αὑτόν. ΠΑΥΛΟΣ ΑΙΜΙΛΙΟΣ. Παῦλος
[182]	εἶπεν ἡμῖν δὲ μόνα καλὰ	τὰ	καλὰ καὶ δίκαια μόνα τὰ
[186]	διὰ φρενὸς καρπούμενος, ἐξ ἧς	τὰ	κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα (καὶ λεγομένων
[193]	ξύλα (προῖκα παρέξομεν Ἀθηναίοις ἐπὶ	τὰ	κρέα ταῦτα· τὴν γὰρ χώραν
[191]	νεώτερος Ἆγις, Δημάδου λέγοντος ὅτι	τὰ	Λακωνικὰ ξίφη διὰ μικρότητα καταπίνουσιν
[203]	τοὺς δ´ ἐχθροὺς βιασάμενον ἑλέσθαι	τὰ	Μαρίου, θαυμάσας ὁ Πομπήιος ἔφη
[195]	οὐδὲ χρηστὸς ὢν πρότερον ἐλελήθεις·	τὰ	μὲν οὖν ἡμαρτημένα (λελύσθω τοῖς
[204]	δ´ ἀργυροῦν τοῖς θεοῖς ἀνατιθεὶς	τὰ	μὲν πρῶτα τῶν ὀνομάτων γράμμασιν
[204]	δημοκρατίας γινομένην ἀντέπραττεν αὐτός, ἀπεκρίνατο	τὰ	μὲν σὰ μαντικώτερα, τὰ δ´
[206]	ἑβδομήκοντα πέντε· τοῦ δ´ Ἀντωνίου	τὰ	μὲν χρήματα κατέχοντος, ἐκεῖνον δὲ
[190]	δὲ τῶν Ἠλείων ἐπὶ τῷ	τὰ	Ὀλύμπια καλῶς ἄγειν τί δέ
[172]	γινόμεναι παρὰ τὰ ἔργα καὶ	τὰ	πάθη καὶ τὰς τύχας ἀποφάσεις
[206]	ἐν Ῥώμῃ. Τῶν δὲ τολμημάτων	τὰ	παράβολα καὶ μεγάλα (πράττειν ἔφη
[178]	θορυβούμενον (ἦν γὰρ οὐχ ἱκανὰ	τὰ	παρεσκευασμένα) προσπέμπων τῶν φίλων ἑκάστῳ,
[207]	ἀμελεῖν, εἰ σωφρονεῖ, κελεύοντος, ~(ἐκήρυττε	τὰ	πατρῷα καὶ ἐπίπρασκε· καὶ τὴν
[189]	Φαληρεὺς Πτολεμαίῳ τῷ βασιλεῖ παρῄνει	τὰ	περὶ βασιλείας καὶ ἡγεμονίας βιβλία
[207]	καὶ τριάκοντα γεγονὼς ἔτη κατεστραμμένος	τὰ	πλεῖστα διηπόρει τί ποιήσει τὸν
[184]	ἐστιν, φίλοις δὲ μοχθηροῖς ἐπιτρέπων	τὰ	πλεῖστα παρορᾷ καὶ πολλάκις ἀμελεῖ
[197]	τὴν Ἑλλάδα καὶ πάντων ἐκπεπληγμένων	τὰ	πλήθη καὶ τοὺς ὁπλισμούς, λόγον
[189]	κρύφα σύνεστι φοβουμένῳ καὶ παραιτουμένῳ	τὰ	πολλά, καλέσας ἐπὶ δεῖπνον τὸν
[181]	Ο ΛΑΓΟΥ. Πτολεμαῖος ὁ Λάγου	τὰ	πολλὰ παρὰ τοῖς φίλοις ἐδείπνει
[190]	αὐτὸν ἐπὶ τῷ δι´ ἀπάτης	τὰ	(πολλὰ πράσσειν ὡς ἀνάξιον τοῦ
[176]	ἐλθὼν πρὸς ἡμᾶς οὐ μόνον	τὰ	πρόβατα λαβὼν ἀλλὰ καὶ τὸν
[201]	τινα λέγεται τῶν Νομαντίνων ὡς	τὰ	πρόβατα ταὐτὰ καὶ νῦν ἐστιν,
[176]	μοι τάλαντον, ἵνα δόξῃς ἀκηκοέναι	τὰ	σημεῖα τῶν ἐπιβουλευόντων ἔδωκε προσποιούμενος
[172]	εἰπὼν ὅτι καὶ τῶν φυτῶν	τὰ	σπέρματα καὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ
[196]	τῆς τε γῆς ἐκράτει καὶ	τὰ	στρατόπεδα τῶν πολεμίων κατέκαυσεν, οἱ
[187]	Τιμόθεος ἀλλὰ τὸν τῷ στρατηγῷ	τὰ	στρώματα κομίζοντα. ΧΑΒΡΙΑΣ. Χαβρίας ἔλεγε
[193]	τὸν βασιλέα λέγειν ἐκέλευσεν, ὅτι	τὰ	συμφέροντα Θηβαίοις φρονῶν ἕξει προῖκα
[196]	δὲ Καρχηδόνιοι πέμψαντες ἐποιοῦντο συνθήκας,	τά	τε θηρία καὶ τὰς ναῦς
[200]	χώμασιν, ἔφη γελοῖον εἶναι κατειληφότας	τὰ	τείχη καὶ τῆς πόλεως ἐντὸς
[193]	ὀλίγους τινὰς τῶν Θηβαίων ὑπὸ	τὰ	τείχη φιλομαχοῦντας καταβαλόντος καὶ (στήσαντος
[175]	ἐγγράψαι ταῖς ὁμολογίαις ὅτι καὶ	τὰ	τέκνα παύσονται τῷ Κρόνῳ καταθύοντες.
[180]	καὶ Πύθια νενικηκότων καὶ ποῦ	τὰ	τηλικαῦτα ἔφη ἦν σώματα, ὅτε
[193]	Εἰδὼς δὲ τοὺς Σπαρτιάτας ἐπικρυπτομένους	τὰ	τοιαῦτα συμπτώματα καὶ βουλόμενος ἐξελέγξαι
[187]	κάλλιστα στρατηγεῖν τοὺς μάλιστα γινώσκοντας	τὰ	τῶν πολεμίων. (Δίκην δὲ φεύγων
[179]	εἰς μέσον, ὡς αὔριον δειπνήσοντας	τὰ	τῶν πολεμίων. Περίλλου δέ τινος
[196]	θηρία καὶ τὰς ναῦς καὶ	τὰ	χρήματα δώσειν ὁμολογήσαντες, Ἀννίβου δὲ
[194]	πράγματος ἀναγκαίου, χρημάτων συναγωγῆς, ἀναγκαῖα	τὰ	χρήματα νὴ Δία εἶπε τούτῳ
[205]	δώσειν· ἔπειτα φρουρούμενος, ἕως συνῆγε	τὰ	χρήματα, προσέταττεν ἡσυχίαν αὐτῷ παρέχειν
[176]	εἰώθει κεραμεᾶ ποτήρια τιθέναι παρὰ	τὰ	χρυσᾶ καὶ τοῖς νέοις ἐπιδεικνύμενος
[173]	Ζώπυρος καὶ τὴν ῥῖνα καὶ	τὰ	ὦτα περικόψας ἐξηπάτησε Βαβυλωνίους καὶ
[172]	δὲ Κῦρος ἑτέροις δεῖν ἀναγκάζεσθαι	τἀγαθὰ	πορίζειν τοὺς αὑτοῖς μὴ θέλοντας·
[173]	εὗρε, γράμμασι δὲ ἑτέροις ἐνέτυχε	τάδε	φράζουσιν· εἰ μὴ κακὸς ἦσθ´
[206]	Πολίχνιον δ´ αὐτοῦ λυπρὸν ἐν	ταῖς	Ἄλπεσι παρερχομένου καὶ τῶν φίλων
[202]	κελεύσας ὁ Μάριος τὸν ἐπὶ	ταῖς	ἀριστείαις διδόμενον στέφανον κομισθῆναι τῷ
[174]	καὶ πικρὸς τῶν ἁμαρτανόντων ἐν	ταῖς	διακονίαις κολαστής, σκεύη ποτὲ κεραμεᾶ
[199]	ἀρχόντων οὐδὲν ἄλλο δεῖν ἐν	ταῖς	ἐπαρχίαις ἢ τὴν δόξαν αὐξάνεσθαι.
[173]	βέλτιον· ἐκεῖνον δὲ μόλις ἐν	ταῖς	θήραις ἐπὶ τῶν ἵππων μένειν,
[190]	Διονυσίου τοῦ τυράννου πέμψαντος ἱμάτια	ταῖς	θυγατράσιν αὐτοῦ τῶν πολυτελῶν οὐκ
[197]	συνηκολούθησαν ἐν Ῥώμῃ πιλία περὶ	ταῖς	κεφαλαῖς ἔχοντες, ὥσπερ ἔθος ἐστὶ
[188]	ἡγεμονίας ἐπαιρομένην τοὺς λόγους αὐτοῦ	ταῖς	κυπαρίττοις ἀπείκαζε· καλοὶ γὰρ ὄντες
[203]	πεμπομένων ὑπ´ αὐτοῦ σφραγῖδας ἐπέβαλε	ταῖς	μαχαίραις. Μαμερτίνους δὲ τῆς ἐναντίας
[172]	πατὴρ ἑαυτὸν ἐγκωμιάζων ἔλεγεν ἐν	ταῖς	μάχαις καὶ παρὰ τὰ δεινὰ
[203]	Ἐπανελθόντα δ´ αὐτὸν ὁ Σύλλας	ταῖς	μὲν ἄλλαις τιμαῖς ἐδέξατο φιλοφρόνως
[203]	στρατηγὸς ἐπυνθάνετο τοὺς στρατιώτας ἐν	ταῖς	ὁδοιπορίαις ἐκτρεπομένους βιάζεσθαι καὶ ἁρπάζειν,
[196]	δὲ καταπλεύσαντος ἐξ Ἰταλίας μετεμέλοντο	ταῖς	ὁμολογίαις (διὰ τὸ θαρρεῖν, πυθόμενος
[175]	ποιούμενος πρὸς αὐτοὺς ἠνάγκασεν ἐγγράψαι	ταῖς	ὁμολογίαις ὅτι καὶ τὰ τέκνα
[205]	ὑπόκουφος καὶ ἀβέβαιος καὶ φερόμενος	ταῖς	ὁρμαῖς. Διοδότῳ δὲ τῷ διδασκάλῳ
[187]	ἀνὴρ ἔστιν ἐν τῇ πόλει	ταῖς	πάντων ἐναντιούμενος γνώμαις, καὶ τῶν
[185]	τῶν αὐτῶν πολλάκις εὐχρηστούμενοι; καὶ	ταῖς	πλατάνοις ἀπείκαζεν αὑτόν, αἷς ὑποτρέχουσι
[178]	εἶναι. Συνεβούλευε δὲ τῶν ἐν	ταῖς	πόλεσι δυνατῶν καὶ τοὺς (ἀγαθοὺς
[183]	ΤΡΙΤΟΣ. Ἀντίοχος ὁ τρίτος ἔγραψε	ταῖς	πόλεσιν, ἄν τι γράψῃ παρὰ
[193]	τὸν Ὀρέστην καὶ τὸν Οἰδίποδα	ταῖς	πόλεσιν, ἐπαναστὰς ὁ (Ἐπαμεινώνδας ὁμολογοῦμεν
[176]	δὲ σπανίως καὶ μετ´ εὐλαβείας	ταῖς	πόσεσι χρώμενον, ἐκεῖνον μὲν ἀπέλυσεν
[181]	φίλων λεγόντων ὑπερβεβληκέναι τὸν Ἡρακλέα	ταῖς	πράξεσιν, ἀλλ´ ἐγώ εἶπε τὰς
[172]	ἐμφαινομένων τοῖς λόγοις μᾶλλον ἢ	ταῖς	πράξεσιν αὐτῶν. Καίτοι καὶ βίους
[193]	τὴν γὰρ Ἑκάτην ἐπιεικῶς ἐν	ταῖς	πρὸ τῶν πυλῶν ἱδρύοντο τριόδοις.
[180]	τῶν στρατιωτῶν κατηγοροῦντες ὡς ἐν	ταῖς	σκηναῖς διαλαλούντων καὶ συντιθεμένων, ὅπως
[172]	ἔχων ἕτερον ἐκ τοῦ ποταμοῦ	ταῖς	χερσὶν ἀμφοτέραις ὕδωρ ὑπολαβὼν προσήνεγκεν,
[207]	τῇ θυγατρὶ διαβεβλημένον νεανίσκον ἔτυπτε	ταῖς	χερσίν, ἐκείνου δ´ ἀναβοῶντος νόμον
[172]	καὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ βίοι	ταῖς	χώραις συνεξομοιοῦνται. ΔΑΡΕΙΟΣ. Δαρεῖος ὁ
[188]	(Ἀλεξάνδρου δὲ τοῦ βασιλέως ἑκατὸν	τάλαντα	δωρεὰν πέμψαντος ἠρώτησε τοὺς κομίζοντας
[180]	Δαρείου δὲ διδόντος αὐτῷ μύρια	τάλαντα	καὶ τὸ τὴν Ἀσίαν νείμασθαι
[179]	διοικητοῦ φήσαντος ὡς ἑκατὸν αἰτεῖ	τάλαντα,	~καλῶς ἔφη ποιεῖ γινώσκων ὅτι
[179]	προῖκα τοῖς θυγατρίοις ἐκέλευσε πεντήκοντα	τάλαντα	λαβεῖν· αὐτοῦ δὲ φήσαντος ἱκανὰ
[179]	ἐπιστολὴν πρὸς αὐτὸν· ἀπέσταλκά σοι	τάλαντα	λιβανωτοῦ καὶ κασίας, ἵνα μηκέτι
[181]	Ξενοκράτει δὲ τῷ φιλοσόφῳ πεντήκοντα	τάλαντα	(πέμψας, ὡς οὐκ ἐδέξατο μὴ
[196]	τὰς σπονδὰς φυλάξειν, ἂν μὴ	τάλαντα	πεντακισχίλια προεκτίσωσιν, ὅτι μετεπέμψαντο τὸν
[199]	τῶν μὲν Κελτιβήρων ἐπὶ διακοσίοις	ταλάντοις	βουλομένων βοηθεῖν τῶν δὲ Ῥωμαίων
[182]	δόμα· τοῦ δὲ εἰπόντος οὐκοῦν	τάλαντον	δός μοι ἀλλ´ οὐ κυνικόν
[176]	δὲ προσελθών (δός εἶπε μοι	τάλαντον,	ἵνα δόξῃς ἀκηκοέναι τὰ σημεῖα
[184]	περὶ τοῦ (βασιλέως ἤκουσεν, ὅτι	τἆλλα	χρηστός ἐστιν, φίλοις δὲ μοχθηροῖς
[173]	(δαρεικοῖς τοῦτο ποιοῦντα, προσέταξε τῷ	ταμίᾳ	τρισμυρίους δαρεικοὺς κομίσαι· καὶ διδοὺς
[206]	χρήματα λαβεῖν ἐκώλυε καὶ τὸ	ταμιεῖον	ἀπέκλεισεν, ἠπείλησεν ἀποκτενεῖν αὐτόν· καταπλαγέντος
[196]	αὐτὸν πλήσαντα χρημάτων τοσούτων τὸ	ταμιεῖον.	Πετιλλίου δὲ καὶ Κοΐντου πολλὰ
[206]	Ῥώμης Μέτελλος ἔπαρχος ὢν τοῦ	ταμιείου	βουλόμενον αὐτὸν χρήματα λαβεῖν ἐκώλυε
[196]	συγκλήτου λαβεῖν αὐτὸν ἐκ τοῦ	(ταμιείου	ψηφισαμένης, τῶν δὲ ταμιῶν οὐ
[196]	τοῦ (ταμιείου ψηφισαμένης, τῶν δὲ	ταμιῶν	οὐ βουλομένων ἀνοῖξαι τῆς ἡμέρας
[182]	λέγεις; εἶπεν ἢ ταῦτ´ ἐστὶ	τἀν	δέλτοισιν ἐγγεγραμμένα; Ἑτέρου δὲ ῥήτορος
[188]	νον) τὸν λόφον καταλαβεῖν, ἐνταῦθα	τάξαι	τὴν δύναμιν, ὦ Ἡράκλεις εἶπεν
[186]	δοκῇ, πάλιν αὐτὴν ἐπανιόντες ληψόμεθα.	Τάξας	δὲ τοὺς φόρους τοῖς Ἕλλησι
[172]	Τοὺς δὲ φόρους τοῖς ὑπηκόοις	τάξας	μετεπέμψατο τοὺς πρώτους τῶν ἐπαρχιῶν
[191]	τῇ πόλει πρωτεύουσα τιμὴ τῇ	τάξει,	ἱλαρὸς καὶ μειδιῶν ἀπῄει, χαίρειν
[181]	δόξης ἀνάξιος φανῆναι. (Ἐπεὶ δὲ	Ταξίλης,	εἷς τῶν Ἰνδῶν βασιλεὺς ὤν,
[173]	τὴν δευτέραν μεθ´ ἑαυτὸν ἔδωκε	τάξιν.	Ὀργισθεὶς δὲ Βαβυλωνίοις ἀποστᾶσι καὶ
[191]	εἰς τὴν τελευταίαν τοῦ χοροῦ	τάξιν	ὑπὸ τοῦ τὸν χορὸν ἱστάντος
[193]	τῇ ὑστεραίᾳ προῆλθεν αὐχμηρὸς καὶ	ταπεινός·	τῶν δὲ φίλων ἐρωτώντων μή
[195]	ἱερῶν ἔγνωκεν ἀγαλμάτων, ἀπολίπωμεν ἔφη	Ταραντίνοις	τοὺς θεοὺς κεχολωμένους. Μάρκου δὲ
[195]	προαγαγὼν συνέστησεν αὐτῷ τὸ γύναιον.	Ταραντίνους	δὲ κατέχοντα φρουρᾷ τὸν Ἀννίβαν
[207]	φαλακρὸς ἢ κλέπτης Θεόδωρος ὁ	Ταρσεύς·	τί σοι δοκεῖ; ἀναγνοὺς Καῖσαρ
[202]	φιλίαν καὶ τὸ μὴ κατασκάψαι	τὰς	Ἀθήνας ἀλλὰ φείσασθαι τῆς πόλεως.
[173]	τὴν γνησίαν ἐκέλευσε τῆς ἁρμαμάξης	τὰς	αὐλαίας περιελεῖν, ὅπως οἱ δεόμενοι
[206]	καὶ διαβολῆς ἔδει καθαρὰν εἶναι.	Τὰς	δ´ Ἀλεξάνδρου πράξεις ἀναγινώσκων ἐδάκρυσε
[199]	ἐν τοῖς σπουδαίοις ἔσεσθαι καταγελάστους.	Τὰς	δὲ καλὰς πράξεις ἔλεγε δεῖν
[198]	αὑτῷ δὲ τῶν ἄλλων μελήσειν.	Τὰς	δὲ νυκτερινὰς φυλακὰς ἐκέλευσεν φυλάσσειν
[206]	ἔτι μειράκιον ὢν Ἀντώνιον ἀπῄτει	τὰς	δισχιλίας πεντακοσίας μυριάδας, ἃς τοῦ
[196]	ὑπερεφαίνετο ναὸς Ἀφροδίτης, ἐκέλευσεν ἐκεῖ	τὰς	ἐγγύας ὁμολογεῖν, ὡς εἰς τρίτην
[191]	μηδεμίαν πλαστὰν μηδὲ μιμηλὰν ποιήσασθαι,	τὰς	εἰκόνας οὕτω προσαγορεύων· εἰ γάρ
[182]	ὡς δ´ ἤκουσεν ὅτι πίνουσιν,	τὰς	ἐκείνων ἡγεμονίας τοῖς στρατιώταις ἔδωκε.
[191]	πλῆθος τῶν πολεμίων νεκρῶν φεῦ	τᾶς	Ἑλλάδος εἶπεν ἃ τοσούτους ὑφ´
[201]	ἄνδρα μᾶλλον ἐν τῇ δεξιᾷ	τὰς	ἐλπίδας ἔχειν ἢ τῇ ἀριστερᾷ.
[181]	ταῖς πράξεσιν, ἀλλ´ ἐγώ εἶπε	τὰς	ἐμὰς πράξεις μετὰ τῆς ἡγεμονίας
[198]	Νικήσας δὲ τὸν Περσέα καὶ	τὰς	ἐπινικίους ποιούμενος ἑστιάσεις ἔλεγε τῆς
[186]	ἀεὶ καθ´ ἑαυτὸν ἐπολιτεύετο καὶ	τὰς	ἑταιρείας ἔφευγεν, ὡς τῆς ἀπὸ
[206]	προπεμπόμενος ὑπὸ τῆς μητρὸς ἐπὶ	τὰς	θύρας σήμερον εἶπεν ὦ μῆτερ,
[172]	Λυκοῦργος εὐτελεστάτας ἐποίησεν ἐν Σπάρτῃ	(τὰς	θυσίας, ἵνα ἀεὶ τοὺς θεοὺς
[198]	ἡσυχίαν ἔχειν καὶ ποιεῖν ὀξείας	τὰς	μαχαίρας μόνον, αὑτῷ δὲ τῶν
[196]	συνθήκας, τά τε θηρία καὶ	τὰς	ναῦς καὶ τὰ χρήματα δώσειν
[189]	σου ποίησον δημοκρατίαν. Ἐκέλευε δὲ	τὰς	οἰκίας ποιεῖν ἀπὸ πρίονος καὶ
[202]	ἰατρῷ καὶ μὴ στενάξας μηδὲ	τὰς	ὀφρῦς συναγαγὼν ἐνεκαρτέρησε τῇ χειρουργίᾳ·
[199]	(Ἀχαιῶν συλλαβέσθαι φυγάσιν, ὅπως εἰς	τὰς	πατρίδας κατέλθωσιν, προσεποιεῖτο μηδὲν αὐτῷ
[187]	καὶ φθονοῦντες αὐτῷ τινες ἐζωγράφουν	τὰς	πόλεις εἰς κύρτον αὐτομάτως ἐκείνου
[177]	Ἕλληνας αὐτῷ συνεβούλευον (ἔνιοι φρουραῖς	τὰς	πόλεις κατέχειν, ἔφη μᾶλλον πολὺν
[184]	εὐαγγέλια τοῖς θεοῖς ἔθυσε καὶ	τὰς	πόλεις τὰς ὑφ´ ἑαυτῷ στεφανηφορεῖν
[205]	ἐπολεμοῦμεν. Ἐπεὶ δὲ Καῖσαρ κρατήσας	τὰς	Πομπηίου καταβεβλημένας εἰκόνας ἀνέστησε μετὰ
[182]	βασιλεῦ, τὸν Ἀγαμέμνονα νομίζεις πράττοντα	τὰς	πράξεις ἐκείνας πολυπραγμονεῖν, εἴ τις
[172]	ἅμα αἱ ἀποφάσεις τῶν ἀνδρῶν	τὰς	πράξεις παρακειμένας ἔχουσαι σχολάζουσαν φιληκοΐαν
[196]	ἔφη μηδὲ βουλομένοις αὐτοῖς ἔτι	τὰς	σπονδὰς φυλάξειν, ἂν μὴ τάλαντα
[204]	δικαίῳ. (Λευκίου δὲ Λευκούλλου μετὰ	τὰς	στρατείας ἀφεικότος αὑτὸν εἰς ἡδονὰς
[203]	οὓς τιμητὰς καλοῦσι, καὶ καταριθμησαμένους	τὰς	στρατείας καὶ τοὺς στρατηγοὺς ὑφ´
[204]	ἐστὶ πυθομένων, εἰ πάσας ἐστράτευται	τὰς	στρατείας, πάσας εἶπεν ὑπ´ ἐμαυτῷ
[201]	τῶν ἑτοίμων οὐκ εἴασεν, ἀλλὰ	τὰς	τελωνικὰς (προσόδους ἀπέταξεν οὔπω χρόνον
[182]	Ὅμηρον, ὦ Ἀνταγόρα, γόγγρον ἕψειν	τὰς	τοῦ Ἀγαμέμνονος γράφοντα πράξεις; καὶ
[183]	τοῦ πίνακος παρακαλούντων, ἔφη μᾶλλον	τὰς	τοῦ πατρὸς εἰκόνας ἢ τὴν
[183]	δοκῶν ἀγαθὸς εἶναι στρατιώτης ἠξίου	τὰς	τοῦ πατρὸς λαμβάνειν ἀποφοράς, ἀλλ´
[172]	ἔργα καὶ τὰ πάθη καὶ	τὰς	τύχας ἀποφάσεις καὶ ἀναφωνήσεις ὥσπερ
[183]	τοῦ κυβερνήτου πολὺ πλείονας εἶναι	τὰς	τῶν πολεμίων ναῦς, ἐμὲ δέ
[184]	θεοῖς ἔθυσε καὶ τὰς πόλεις	τὰς	ὑφ´ ἑαυτῷ στεφανηφορεῖν ἐποίησεν. ΕΥΜΕΝΗΣ.
[198]	μισεῖν, ὃς ἐν τῷ περιπατεῖν	τὰς	χεῖρας, ἐν δὲ τῷ μάχεσθαι
[194]	δικασταὶ σὺν πολλῷ γέλωτι μηδὲ	τὰς	ψήφους ἐπ´ αὐτὸν (ἀναλαβόντες. Ἐν
[184]	μόνον ἔδωκε ταύτας, ἀλλὰ καὶ	ταύρους	χρυσόκερως παρασκευασάμενος καὶ θυμιαμάτων καὶ
[188]	πόλεως εὐαγγέλια θυούσης, ἐρωτηθεὶς εἰ	ταῦτ´	(ἂν ἤθελεν αὑτῷ πεπρᾶχθαι πεπρᾶχθαι
[197]	ἐκέλευσε φέρειν περὶ αὐτοῦ· ~(καὶ	ταῦτ´	εἰπὼν ἀνέβαινεν, ὁ δὲ δῆμος
[184]	δὲ τὸν πρῶτον ἠρώτησεν, εἰ	ταῦτ´	εἰρήκασι περὶ αὐτοῦ· καὶ ὁ
[179]	ὦ βασιλεῦ, κακῶς οὕτως, ἵνα	ταῦτ´	ἐμοῦ βέλτιον εἰδῇς. Ἐπεὶ δὲ
[182]	νεανίσκου τί λέγεις; εἶπεν ἢ	ταῦτ´	ἐστὶ τἀν δέλτοισιν ἐγγεγραμμένα; Ἑτέρου
[188]	πεπρᾶχθαι πεπρᾶχθαι μὲν οὖν ἔφη	ταῦτα,	βεβουλεῦσθαι δ´ ἐκεῖνα. Τῇ δ´
[194]	δὲ τοῖς Ἕλλησι τὴν αὐτονομίαν.	ταῦτα	γὰρ ἐπράχθη κατ´ ἐκείνην τὴν
[188]	πολλῶν ὄντων Ἀθηναίων αὐτῷ μόνῳ	ταῦτα	δίδωσιν Ἀλέξανδρος· εἰπόντων δ´ ἐκείνων
[193]	παρ´ Ἀργείοις μητροκτόνον· ἀλλὰ τοὺς	ταῦτα	δράσαντας ἡμεῖς μὲν ἐξεβάλομεν, Ἀθηναῖοι
[184]	περὶ αὐτοῦ· καὶ ὁ νεανίσκος	ταῦτα	εἶπεν ὦ βασιλεῦ· πλείονα δ´
[189]	τοῖς βασιλεῦσιν οὐ θαρροῦσι παραινεῖν,	ταῦτα	ἐν τοῖς βιβλίοις γέγραπται. ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ.
[199]	δύο δὲ χρυσίου καταλιπεῖν· καὶ	ταῦτα	Καρχηδόνος κύριον ὄντα καὶ μάλιστα
[199]	ἀλλὰ τὸν ἀπαραίτητον αἱρεῖσθαι. Καὶ	ταῦτα	λέγων ᾑρέθη πρὸ πάντων. Διδάσκων
[190]	ἔλαβεν εἰπὼν δεδιέναι, μὴ διὰ	ταῦτα	μᾶλλον αἰσχραὶ φανῶσιν. Πρὸς δὲ
[173]	αὐτῷ λάβε εἶπεν ὦ Σατιβαρζάνη·	ταῦτα	μὲν γὰρ δοὺς οὐκ ἔσομαι
[196]	ἄλλα περὶ τὴν ταφὴν ἐφιλοτιμήθη.	ταῦτα	μὲν οὖν ὕστερον. Ἀντιόχου δὲ
[182]	ποιήμασιν) Ἡλίου παῖδα γράψαντος οὐ	ταῦτά	μοι« ἔφη σύνοιδεν ὁ λασανοφόρος.
[197]	εἰπεῖν δὲ τὸν ξένον ὅτι	ταῦτα	πάντα χοίρειά ἐστιν ἡδύσμασι καὶ
[176]	ὅτι τοιαῦτα ποιῶν πρότερον νῦν	ταῦτα	ποιεῖ διὰ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ
[175]	υἱὸν ἕξεις, ἐὰν μὴ παύσῃ	ταῦτα	ποιῶν. Πάλιν δὲ πρὸς αὐτὸν
[189]	πῶς γέγονεν· ἡδέως δὲ φήσαντος,	(ταῦτά	σοι ἔφη καθ´ ἡμέραν ἔσται,
[207]	προαχθέντος εἰπεῖν τι τοιοῦτον εἰ	ταῦτά	σοι, Καῖσαρ, οὐ φαίνεται μεγάλα,
[179]	Τῶν δὲ παίδων λεγόντων ὅτι	ταῦτα	σοὶ κτᾶται τί δ´ ὄφελος
[193]	παρέξομεν Ἀθηναίοις ἐπὶ τὰ κρέα	ταῦτα·	τὴν γὰρ χώραν αὐτῶν τεμοῦμεν,
[201]	τῶν Νομαντίνων ὡς τὰ πρόβατα	ταὐτὰ	καὶ νῦν ἐστιν, ὁ δὲ
[176]	πράως καὶ μειδιῶν εἶπεν αἴκα	ταύταν	ἕλω. Λαβὼν δὲ κατὰ κράτος
[184]	ἡμερῶν ἀνοχὰς οὐ μόνον ἔδωκε	ταύτας,	ἀλλὰ καὶ ταύρους χρυσόκερως παρασκευασάμενος
[203]	σήμερον ἀγωνισώμεθα προθύμως, ἵνα καὶ	ταύτην	ἐξ ἀποφράδος καὶ σκυθρωπῆς ποιήσωμεν
[205]	διὰ πλῆθος δανείων ἀπαρτίαν προγράψαντος	ταύτην	ἔφη μᾶλλον ἀσπάζομαι τὴν προγραφὴν
[205]	Μετέλλου τίς αὐτοῦ πατήρ ἐστι,	ταύτην	ἔφη τὴν ἀπόκρισιν χαλεπωτέραν σοὶ
[206]	πρὸς τοὺς φίλους εἶπεν ὅτι	ταύτην	τὴν ἡλικίαν ἔχων ἐνίκησε Δαρεῖον,
[183]	οὐκοῦν ἔφη καὶ τῆς ἐπανορθώσεως	ταύτης	ἄλλους ὑμῖν (πεντακισχιλίους ἐπιδίδωμι μεδίμνους.
[190]	δοκοῦντας σπασάμενος τὴν μάχαιραν ὁ	ταύτης	ἔφη κρατῶν βέλτιστα περὶ γῆς
[194]	συντάξαι δὲ καὶ συναγαγεῖν εἰς	ταὐτὸν	Ἀρκάδας· ἀποδοῦναι δὲ τοῖς Ἕλλησι
[196]	καὶ τὰ ἄλλα περὶ τὴν	ταφὴν	ἐφιλοτιμήθη. ταῦτα μὲν οὖν ὕστερον.
[173]	ΣΕΜΙΡΑΜΙΣ. Σεμίραμις δὲ ἑαυτῇ κατασκευάσασα	τάφον	ἐπέγραψεν ὅστις ἂν χρημάτων δεηθῇ
[187]	στρατοπεδεύων καὶ χάρακα βαλλόμενος καὶ	τάφρον	ὀρύττων ἐπιμελῶς πρὸς τὸν εἰπόντα
[191]	ἔτι δὲ μικρὸν ἀπολειπούσης τῆς	τάφρου	(συνάψαι, κατὰ τοῦτο παρατάξας τὸ
[190]	εἶδε λαγὼν ἐξαλλόμενον ἐκ τῆς	τάφρου,	τοιούτους ἔφη φοβεῖσθε πολεμίους, ὧν
[175]	σφαττόμενον ὑπὸ μαγείρου καὶ πίπτοντα	ταχέως	εἶτα οὐκ ἀεικές ἐστιν εἶπεν
[178]	ἑαυτῷ γε εἶπεν, ἐμοὶ δὲ	ταχέως·	ἔφθη γὰρ τελευτῆσαι πρὶν ἢ
[191]	ἑαυτοῦ βελτίονας. ΔΑΜΩΝΙΔΑΣ. Δαμωνίδας δὲ	ταχθεὶς	εἰς τὴν τελευταίαν τοῦ χοροῦ
[194]	Θηβαῖοι καὶ σὺ δίκην δῷς	τάχιον.	Θήβης δὲ τῆς τοῦ τυράννου
[185]	φεύγειν ἐπὶ τὸν Ἑλλήσποντον τὴν	ταχίστην	ὡς τῶν Ἑλλήνων διανοουμένων (λύειν
[191]	δίκαιοι. ~(Νυκτὸς δὲ μέλλων κατὰ	τάχος	ἀναζευγνύειν ἐκ τῆς πολεμίας καὶ
[200]	ἀλλ´ ὡς Καρχηδόνα δι´ ἐκείνου	ταχὺ	καὶ ῥᾳδίως ληψόμενοι. Ἐπεὶ δὲ
[185]	Πολλῶν δὲ δωρεῶν ἀξιωθεὶς καὶ	ταχὺ	πλούσιος γενόμενος πρὸς τοὺς παῖδας
[195]	αὐτὸς ἤλπιζεν, εἰ μηδεὶς μάχοιτο,	ταχὺ	τὴν δύναμιν τοῦ Ἀννίβα (παρατεινομένην
[196]	κελεύσαντος. Ἐπεὶ δὲ διάρας τῆς	τε	γῆς ἐκράτει καὶ τὰ στρατόπεδα
[203]	τῆς ἐναντίας γενομένους μερίδος οἷός	(τε)	ἦν ἀποσφάττειν ἅπαντας· Σθενίου δὲ
[196]	Καρχηδόνιοι πέμψαντες ἐποιοῦντο συνθήκας, τά	τε	θηρία καὶ τὰς ναῦς καὶ
[200]	ὥς φησι Κλειτόμαχος, ἀνθρώπων ὕβριν	τε	καὶ εὐνομίην ἐφορῶντα, πόλεων ἐθνῶν
[205]	πολλοῦ τὸ καλῶς λέγειν ἐτίμα	τε	καὶ περὶ τοῦτο μάλιστα ἠγωνία,
[195]	τῆς ἑαυτοῦ δυνάμεως ἐπιβοηθήσας τῶν	τε	πολεμίων πολλοὺς διέφθειρε κἀκεῖνον ἔσωσεν.
[203]	ἑαυτοῦ ψυχῆς προτιμᾷ. Καὶ τήν	τε	πόλιν καὶ τὸν Σθένιον ἀπέλυσεν.
[180]	ὁρᾶτε καὶ οὐκ ἰχώρ, οἷόσπέρ	τε	ῥέει μακάρεσσι θεοῖσιν. Ἐπαινούντων δ´
[172]	τὸ σύνταγμα τῶν ἐπιφανεστάτων παρά	τε	Ῥωμαίοις καὶ παρ´ Ἕλλησιν ἡγεμόνων
[201]	βούλονται προανελεῖν· οὐ γὰρ οἷόν	τε	τὴν Ῥώμην πεσεῖν Σκιπίωνος ἑστῶτος
[201]	τῇ πρὸς Γάιον Γράκχον ὑπέρ	τε	τῆς βουλῆς καὶ τῶν συμμάχων
[175]	στρατείαν κατὰ φυτείαν, ὅπως ἥ	τε	χώρα βελτίων γένηται γεωργουμένη καὶ
[192]	θεῖναι, τοὺς δ´ ἐπ´ ἀριστερά.	τεθέντων	δὲ πάντων ἀναστὰς εἶπεν ἐὰν
[194]	Δαΐφαντον, εἶτα μετ´ ἐκεῖνον Ἰολαΐδαν·	τεθνάναι	δὲ τοὺς ἄνδρας πυθόμενος ἐκέλευε
[184]	Εὐμένης ἐπιβουλευθεὶς ὑπὸ Περσέως ἔδοξε	τεθνάναι·	τῆς δὲ φήμης εἰς Πέργαμον
[188]	βεβαίως. εἰ γὰρ τήμερον ἔφη	τέθνηκε,	καὶ αὔριον ἔσται καὶ εἰς
[205]	καὶ μοχθηρὸν ἄλλως ἀκούσας ὅτι	τέθνηκεν,	εἶτα γνοὺς ὕστερον ὅτι (ζῇ,
[198]	αἰτίαν· ~εἰπούσης δὲ ὅτι Περσεὺς	(τέθνηκεν	ἡμῖν (κυνίδιον δ´ ἦν οὕτως
[175]	διασύρεις, πλείονας ἢ μυρίους τρέφει	τεθνηκώς.	Ἐπίχαρμον δὲ τὸν κωμῳδοποιόν, ὅτι
[188]	αὔριον ἔσται καὶ εἰς τρίτην	τεθνηκώς.	Τοῦ δὲ Λεωσθένους εἰς τὸν
[190]	Λακεδαιμονίους ὁρῶν ὀκνοῦντας προσμάχεσθαι τοῖς	τείχεσι	τῶν Κορινθίων, ὡς εἶδε λαγὼν
[190]	λαγοὶ δι´ ἀργίαν ἐν τοῖς	τείχεσιν	ἐγκαθεύδουσιν; Μεγαρέως δ´ ἀνδρὸς ἐν
[200]	ἔφη γελοῖον εἶναι κατειληφότας τὰ	τείχη	καὶ τῆς πόλεως ἐντὸς ὄντας
[193]	τινὰς τῶν Θηβαίων ὑπὸ τὰ	τείχη	φιλομαχοῦντας καταβαλόντος καὶ (στήσαντος τρόπαιον,
[190]	πόλει πρὸς τὸν ἐπιδεικνύμενον τὸ	τεῖχος	αὐτῷ καὶ πυνθανόμενον, εἰ δοκεῖ
[200]	Ἐπεὶ δὲ παρελθὼν εἰς τὸ	τεῖχος,	τῶν Καρχηδονίων ἐκ τῆς ἄκρας
[176]	πόλιν αὐτοῦ τῶν ἀπὸ τοῦ	τείχους	τινὲς ἐλοιδοροῦντο λέγοντες ὅτι ὦ
[175]	ταῖς ὁμολογίαις ὅτι καὶ τὰ	τέκνα	παύσονται τῷ Κρόνῳ καταθύοντες. Ἐξῆγε
[205]	Φοίβου ποτ´ οὐκ ἐῶντος ἔσπειρεν	τέκνα.	Φαύστου δὲ τοῦ Σύλλα παιδὸς
[204]	ἀγνοεῖς εἶπεν ὅτι προσήκει τοῖς	τέκνοις	ἐντὸς θυρῶν λοιδορεῖσθαι. Μετέλλου δὲ
[184]	ὧν ἐκεῖνος οὐδὲν ἐξ ἑαυτοῦ	τέκνον	ἔθρεψε, πολλῶν γενομένων, ἀλλὰ τῷ
[202]	καὶ μὴ σφετερίζεσθαι τῶν (Πτολεμαίου	τέκνων	ὀρφανῶν ὄντων τὴν βασιλείαν· προσιόντα
[173]	μετρίως ἔχειν ἐκέλευσε (τοὺς ἡμίσεις	τελεῖν	ἕκαστον. Ῥοιὰν δὲ μεγάλην ἀνοίξας,
[181]	ἔφη ὦ Ἀντιγένη, πείθωμεν τὴν	Τελεσίππαν,	ἵνα μείνῃ μεθ´ ἡμῶν· βιάζεσθαι
[181]	ἀνακρινόμενος ὡμολόγησε προφασίζεσθαι δι´ ἔρωτα	Τελεσίππας	ἀπιούσης ἐπὶ θάλασσαν, ἠρώτησεν ὁ
[181]	πρὸς τίνα δεῖ περὶ τῆς	Τελεσίππας	διαλέγεσθαι; πυθόμενος δ´ ἐλευθέραν οὖσαν
[194]	αὐτὸν (ἀναλαβόντες. Ἐν δὲ τῇ	τελευταίᾳ	μάχῃ τρωθεὶς καὶ κομισθεὶς ἐπὶ
[191]	Δαμωνίδας δὲ ταχθεὶς εἰς τὴν	τελευταίαν	τοῦ χοροῦ τάξιν ὑπὸ τοῦ
[174]	ὀγδοήκοντα παῖδας ἄρρενας ἀπολιπὼν ἐπεὶ	τελευτᾶν	ἔμελλε, δέσμην ἀκοντίων ἑκάστῳ προτείνων
[189]	κόλακι. ~(Μετὰ δὲ τὴν Ἀντιπάτρου	τελευτὴν	δημοκρατίας Ἀθηναίοις γενομένης κατεγνώσθη θάνατος
[183]	ἀκούσας τὴν Παρμενίωνος ὑπ´ Ἀλεξάνδρου	τελευτήν	εἰ μὲν ἐπεβούλευσεν εἶπε Παρμενίων
[188]	Λόγου δὲ περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου	τελευτῆς	ἐμπεσόντος (ἀδεσπότου καὶ τῶν ῥητόρων
[178]	ἐμοὶ δὲ ταχέως· ἔφθη γὰρ	τελευτῆσαι	πρὶν ἢ παρ´ ἐμοῦ χάριν
[184]	εἰπών μὴ σπεῦδε γῆμαι πρὶν	τελευτήσαντ´	ἴδῃς οὐδὲν ἄλλο παρὰ πάντα
[181]	ὁρῶ μοι τὸν ἐπιτάφιον ἐσόμενον.	(Τελευτήσαντος	δ´ αὐτοῦ Δημάδης ὁ ῥήτωρ
[184]	ὕποπτον οὔτ´ ἐποίησεν, ἀλλὰ καὶ	τελευτῶν	ἐκείνῳ τὴν γυναῖκα καὶ τὴν
[193]	ἦν δ´ αὐλητὴς ὁ μὲν	Τελλὴν	κάκιστος, ὁ δ´ Ἀντιγενίδας κάλλιστος.
[193]	οὖν; εἶπεν Ἀντιγενίδας στένει καινοὺς	Τελλῆνος	αὐλοὺς ἔχοντος; ἦν δ´ αὐλητὴς
[201]	ἑτοίμων οὐκ εἴασεν, ἀλλὰ τὰς	τελωνικὰς	(προσόδους ἀπέταξεν οὔπω χρόνον ἐχούσας.
[193]	ταῦτα· τὴν γὰρ χώραν αὐτῶν	τεμοῦμεν,	ἂν πολυπραγμονῶσι. Τοὺς δὲ Βοιωτοὺς
[196]	ἀκουσόμενος πρότερον αὐτῶν ἢ Λεύκιον	Τερέντιον	ἀναγάγωσιν· ἦν δὲ Ῥωμαῖος ὁ
[196]	κατέλυσε τὸν πόλεμον. Ὁ δὲ	Τερέντιος	ἐπηκολούθησεν αὐτῷ θριαμβεύοντι πιλίον ἔχων
[196]	ἀναγάγωσιν· ἦν δὲ Ῥωμαῖος ὁ	Τερέντιος,	ἐπιεικὴς ἀνήρ, γεγονὼς αἰχμάλωτος ὑπὸ
[197]	οἶκον ἐξ ἀγορᾶς καὶ τὴν	Τερτίαν	τὸ θυγάτριον εὑρὼν δεδακρυμένον ἐπυνθάνετο
[198]	ἡμέραις πέντε πρὸ τοῦ θριάμβου,	τεσσαρακαίδεκα	γεγονὼς ἔτη, ἀπέθανεν, ὁ δὲ
[194]	τῇ βοιωταρχίᾳ παρὰ τὸν νόμον	τέσσαρας	μῆνας, τοὺς μὲν συνάρχοντας ἐκέλευεν
[192]	τὴν γαστέρα ἀσπίδες τρεῖς ἢ	τέσσαρες,	δι´ ἣν οὐχ ἑώρακεν αὑτοῦ
[198]	Αἰλίων οἶκον εἰσελθεῖν κειμήλιον ἀργυροῦν.	Τεσσάρων	δὲ παίδων ἀρρένων αὐτῷ γεγονότων
[190]	ποιοῦσι θαυμαστόν, εἰ δι´ ἐτῶν	τεσσάρων	μιᾷ ἡμέρᾳ χρῶνται τῇ δικαιοσύνῃ;
[190]	αὐτοῖς, εἶπεν ὁ πόλεμος οὐ	τεταγμένα	σιτεῖται. ΒΡΑΣΙΔΑΣ. (Βρασίδας ἐν ἰσχάσι
[207]	πρότερον ἢ τὰ εἴκοσι καὶ	τέτταρα	γράμματα διελθεῖν πρὸς ἑαυτόν ἐπιλαβόμενος
[199]	νεώτερον λέγουσιν ἔτεσι πεντήκοντα καὶ	τέτταρσιν,	οἷς ἐβίωσε, μηδὲν πρίασθαι μηδὲν
[185]	δ´ Ἐρετριεῖς ἐπισκώπτων ἔλεγεν ὥσπερ	τευθίδας	μάχαιραν μὲν ἔχειν καρδίαν δὲ
[202]	τῷ Τρεβωνίῳ περιέθηκε. Τοῖς δὲ	Τεύτοσι	παραστρατοπεδεύσας ἐν χωρίῳ ὀλίγον ὕδωρ
[182]	ἔσται μὲν οὖν« εἶπεν ἐν	τῇ	ἀγορᾷ καὶ πάντων ἀκουόντων, εἰ
[201]	δεξιᾷ τὰς ἐλπίδας ἔχειν ἢ	τῇ	ἀριστερᾷ. Τοῦ δὲ τὸν χάρακα
[182]	αὐτὸν ἀγνοοῦντες ὅτι πλησίον ἐστίν,	τῇ	βακτηρίᾳ τὴν σκηνὴν διαστείλας οἰμώξετε
[194]	μετὰ τῶν συστρατήγων ὡς ἐπιβαλὼν	τῇ	βοιωταρχίᾳ παρὰ τὸν νόμον τέσσαρας
[189]	Κωμαστῶν δέ τινων περιτυχόντων αὐτοῦ	τῇ	γυναικὶ καὶ πολλὰ πραξάντων ἀσελγῆ
[188]	ἔφη ταῦτα, βεβουλεῦσθαι δ´ ἐκεῖνα.	Τῇ	δ´ Ἀττικῇ τῶν Μακεδόνων προσβαλόντων
[195]	(μὲν πολὺ διδόντος οὐκ ἔλαβε·	τῇ	δ´ ὑστεραίᾳ τὸν μέγιστον ἐλέφαντα
[201]	δὲ Ῥωμαῖον ἄνδρα μᾶλλον ἐν	τῇ	δεξιᾷ τὰς ἐλπίδας ἔχειν ἢ
[190]	ἐτῶν τεσσάρων μιᾷ ἡμέρᾳ χρῶνται	τῇ	δικαιοσύνῃ; ἐπιμενόντων δὲ τοῖς ἐπαίνοις,
[190]	εἰ πράγματι καλῷ (καλῶς χρῶνται,	τῇ	δικαιοσύνῃ; Πρὸς δ´ ἄνθρωπον πονηρὸν
[207]	ὑπ´ ὀργῆς τὸν ἐπ´ Ἰουλίᾳ	τῇ	θυγατρὶ διαβεβλημένον νεανίσκον ἔτυπτε ταῖς
[174]	καὶ ἀσελγῆ περὶ Ἀλεξάνδρου λέγοντα	τῇ	λόγχῃ πατάξας ἐγώ σε εἶπε
[201]	γὰρ ξύλῳ τούτῳ μᾶλλον ἢ	τῇ	μαχαίρᾳ πιστεύεις. Ὁρῶν δὲ τὴν
[186]	κρίσιν; ἐγὼ μέν ἔφη οὐδὲ	τῇ	μητρί, μή πως ἀγνοήσασα τὴν
[189]	ἔφη καθ´ ἡμέραν ἔσται, ἐὰν	τῇ	μητρί μου ἀρέσκῃς. Ἐπεὶ δὲ
[185]	νόμον. Τὸν δὲ υἱὸν ἐντρυφῶντα	τῇ	μητρὶ πλεῖστον Ἑλλήνων ἔλεγε δύνασθαι·
[190]	δὲ πεμφθέντες εἰς Λακεδαίμονα πρέσβεις	τῇ	μητρὶ προσῆλθον αὐτοῦ, πρῶτον μὲν
[180]	δωρεῖσθαι καὶ βουλόμενον. Ἐν δὲ	τῇ	Μιλήτῳ πολλοὺς ἀνδριάντας ἀθλητῶν θεασάμενος
[176]	ναύταις αὐτοῦ τῶν Ἰθακησίων, ὅτι	τῇ	νήσῳ προσβαλόντες τῶν θρεμμάτων τινὰ
[189]	δημοκρατίαν σὺ πρῶτος εἶπεν ἐν	τῇ	οἰκίᾳ σου ποίησον δημοκρατίαν. Ἐκέλευε
[180]	ἐπὶ τὸ δεῖπνον (ἀγαγόντος, κινηθεὶς	τῇ	ὄψει πρὸς αὐτὴν ὁ Ἀλέξανδρος
[201]	τὸν (τύραννον εἰκότως εἶπεν οἱ	τῇ	πατρίδι πολεμοῦντες ἐμὲ βούλονται προανελεῖν·
[201]	μέν εἶπεν ἡμέρας τριάκοντα καὶ	τῇ	πατρίδι, (σαυτῷ δὲ τὸν βίον
[186]	Εἰπόντος δέ τινος οὐ πιστεύεις	τῇ	πατρίδι τὴν περὶ σεαυτοῦ κρίσιν;
[189]	δὲ τὸν κελεύοντα ποιεῖν ἐν	τῇ	πόλει δημοκρατίαν σὺ πρῶτος εἶπεν
[191]	τοὺς τριακοσίους, ἥτις ἦν ἐν	τῇ	πόλει πρωτεύουσα τιμὴ τῇ τάξει,
[187]	ὡς εἷς ἀνὴρ ἔστιν ἐν	τῇ	πόλει ταῖς πάντων ἐναντιούμενος γνώμαις,
[188]	Βυζαντίοις τῶν Ἀθηναίων μὴ δεξαμένοις	τῇ	πόλει Χάρητα πεμφθέντα μετὰ δυνάμεως
[203]	ἐχώρει πεντεκαίδεκα μυριάδας στρατιᾶς ἔχοντα	τῇ	πρὸ μιᾶς νωνῶν ὀκτωβρίων, ἐν
[172]	ἀπαρχὰς προσφέροντος ἀπὸ φιλοσοφίας ἅμα	τῇ	προθυμίᾳ καὶ τὴν χρείαν ἀπόδεξαι
[172]	προσήνεγκεν, ἡδέως ἐδέξατο καὶ ἐμειδίασε,	τῇ	προθυμίᾳ τοῦ διδόντος οὐ τῇ
[201]	καὶ θριαμβεύσας τὸ δεύτερον ἐν	τῇ	πρὸς Γάιον Γράκχον ὑπέρ τε
[196]	δῆμον αὐτοῦ κατηγορησάντων, εἰπὼν ὅτι	τῇ	σήμερον ἡμέρᾳ Καρχηδονίους καὶ Ἀννίβαν
[194]	ἀξιοῦν, ἂν ἀποκτείνωσιν αὐτόν, ἐπιγράψαι	τῇ	στήλῃ τὴν καταδίκην, ὅπως οἱ
[199]	μέλειν τοῦ πράγματος· ἐν δὲ	τῇ	συγκλήτῳ πολλῶν γινομένων λόγων ἀναστάς
[203]	ἐμισήθη. Νέος δ´ ὢν παντάπασι	τῇ	Σύλλα μερίδι προσέθηκεν αὑτόν· καὶ
[191]	ἐν τῇ πόλει πρωτεύουσα τιμὴ	τῇ	τάξει, ἱλαρὸς καὶ μειδιῶν ἀπῄει,
[194]	ἐπ´ αὐτὸν (ἀναλαβόντες. Ἐν δὲ	τῇ	τελευταίᾳ μάχῃ τρωθεὶς καὶ κομισθεὶς
[186]	μὲν οὐ φήσαντος, ἄχθεσθαι (δὲ	τῇ	τοῦ δικαίου προσηγορίᾳ, σιωπήσας ἐνέγραψε
[206]	κυβερνήτῃ φανερὸν ἑαυτὸν ἀνεβόησε πίστευε	τῇ	τύχῃ γνοὺς ὅτι Καίσαρα κομίζεις.
[177]	μεταξὺ τῶν βασιλέων, ἀλλὰ καὶ	τῇ	τύχῃ καὶ τῷ τρόπῳ μείζονα
[199]	διαφέρειν. Ἥκιστα δὲ φθονεῖσθαι τοὺς	τῇ	τύχῃ χρωμένους ἐπιεικῶς καὶ μετρίως·
[197]	αὔριον καθ´ ὥραν. καὶ συμβαλὼν	τῇ	ὑστεραίᾳ πεντακισμυρίους τῶν πολεμίων ἀνεῖλεν.
[193]	προσώπῳ μετὰ τὴν μάχην ἐκείνην	τῇ	ὑστεραίᾳ προῆλθεν αὐχμηρὸς καὶ ταπεινός·
[197]	οὐκ ἔχει. καὶ γὰρ καὶ	τῇ	φύσει τοῦ σώματος ἦν ὁ
[202]	μηδὲ τὰς ὀφρῦς συναγαγὼν ἐνεκαρτέρησε	τῇ	χειρουργίᾳ· τοῦ δ´ ἰατροῦ μεταβαίνοντος
[172]	τῇ προθυμίᾳ τοῦ διδόντος οὐ	τῇ	χρείᾳ τοῦ διδομένου τὴν χάριν
[190]	κόσμων ἀδαπανώτατος οὗτός ἐστι. ~ΤΗΛΕΚΛΟΣ.	(Τήλεκλος	ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν ἀδελφὸν
[190]	τῶν κόσμων ἀδαπανώτατος οὗτός ἐστι.	~ΤΗΛΕΚΛΟΣ.	(Τήλεκλος ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν
[180]	ὅτι (φίλον ἔχει καὶ δυνάμενον	τηλικαῦτα	δωρεῖσθαι καὶ βουλόμενον. Ἐν δὲ
[180]	Πύθια νενικηκότων καὶ ποῦ τὰ	τηλικαῦτα	ἔφη ἦν σώματα, ὅτε οἱ
[187]	ἔλεγεν οὖν (ὁ Τιμόθεος εἰ	τηλικαύτας	πόλεις λαμβάνω καθεύδων, τί με
[176]	Πλάτων καὶ φιλοσοφία ὠφέλησε; τὸ	τηλικαύτην	ἔφη τύχης μεταβολὴν ῥᾳδίως ὑπομένειν.
[175]	θάνατον φοβηθέντας ἡμᾶς ἀρχὴν ἐγκαταλιπεῖν	τηλικαύτην;	Τὸν δὲ υἱὸν αἰσθόμενος, ᾧ
[177]	κακὸν ἀντὶ τῶν τοσούτων καὶ	τηλικούτων	ἀγαθῶν ποίησον. Ἐπεὶ δὲ νικήσαντι
[187]	νέος ὢν τολμᾷς λέγειν περὶ	τηλικούτων;	καὶ μὴν Ἀλέξανδρος εἶπεν ὃν
[206]	ἀλλ´ ἀνεχώρησεν εἰς τὸ στρατόπεδον,	τήμερον	εἶπεν ἦν ἡ νίκη παρὰ
[188]	καὶ γνῶναι βεβαίως. εἰ γὰρ	τήμερον	ἔφη τέθνηκε, καὶ αὔριον ἔσται
[204]	κυβερνητῶν ὀκνούντων, πρῶτος ἐμβὰς καὶ	τὴν	ἄγκυραν ἆραι κελεύσας ἀνεβόησε πλεῖν
[186]	Ἀθηναίων. Ἐκέλευσε δὲ τοὺς Ἀθηναίους	τὴν	Αἴγιναν ὥσπερ λήμην ἀφαιρεῖν τοῦ
[197]	τὸ θυγάτριον εὑρὼν δεδακρυμένον ἐπυνθάνετο	τὴν	αἰτίαν· ~εἰπούσης δὲ ὅτι Περσεὺς
[188]	Ἀλεξάνδρου βελτίονα εἶναι καὶ χείρονα	τὴν	αἰτίαν, ἐφ´ ᾗ λήψεται νῦν
[200]	διαρπάσαι τοῖς παροῦσι· καὶ πυνθανομένου	τὴν	αἰτίαν τοῦ νεανίσκου δι´ ἣν
[194]	συνάρχοντας ἐκέλευεν εἰς ἑαυτὸν ἀναφέρειν	τὴν	αἰτίαν (ὡς ἐκβιασθέντας, αὐτὸς δ´
[195]	κεχολωμένους. Μάρκου δὲ Λιβίου τοῦ	τὴν	ἀκρόπολιν φρουροῦντος δι´ ἑαυτὸν ἑαλωκέναι
[207]	αὐτῷ τὴν Πομπηίου, τόλμαν δὲ	τὴν	Ἀλεξάνδρου, τύχην δὲ τὴν ἑαυτοῦ
[190]	ἐφικνεῖται ἡ λεοντῆ, προσραπτέον εἶναι	τὴν	ἀλωπεκῆν. Πρὸς δ´ Ἀργείους δικαιότερα
[207]	ἐπαινῶ. Τῶν δ´ Ἀλεξανδρέων μετὰ	τὴν	ἅλωσιν τὰ δεινότατα πείσεσθαι προσδοκώντων
[193]	ἔχει φρονήσαντος· διὸ σήμερον κολάζω	τὴν	(ἀμετρίαν τῆς χαρᾶς. Εἰδὼς δὲ
[205]	λίθινον ἐπιστήσαντος αὐτοῦ δικαίαν ἔφη	τὴν	ἀμοιβὴν γεγονέναι· πέτεσθαι γὰρ τοῦτον
[181]	ὁ ῥήτωρ ὅμοιον ἔφη διὰ	τὴν	ἀναρχίαν ὁρᾶσθαι τὸ στρατόπεδον τῶν
[181]	καὶ τὴν σύνεσιν αὐτοῦ καὶ	τὴν	ἀνδραγαθίαν πλείονα χώραν ἧς πρῴην
[176]	ποιεῖ διὰ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ	τὴν	ἀνδρείαν. Πολιορκοῦντος δὲ πόλιν αὐτοῦ
[189]	χρῆσθαι καὶ κόλακι. ~(Μετὰ δὲ	τὴν	Ἀντιπάτρου τελευτὴν δημοκρατίας Ἀθηναίοις γενομένης
[199]	αἰσχρῶν παρόντων ἠξίου μὴ προστιθέναι	τὴν	ἀπὸ τῆς κακίας αἰσχύνην. Τὸν
[196]	ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ. (Σκιπίων δὲ ὁ πρεσβύτερος	τὴν	ἀπὸ τῶν στρατειῶν καὶ τῆς
[186]	τοσούτῳ πτωχότερος ἐπανῆλθεν, ὅσον εἰς	τὴν	ἀποδημίαν ἀνήλωσεν. Αἰσχύλου δὲ ποιήσαντος
[202]	ἀναγνοὺς ἔφη βουλεύσεσθαι καὶ δώσειν	τὴν	ἀπόκρισιν, τῷ κλήματι γῦρον περὶ
[205]	αὐτοῦ πατήρ ἐστι, ταύτην ἔφη	τὴν	ἀπόκρισιν χαλεπωτέραν σοὶ ἡ μήτηρ
[201]	τῇ μαχαίρᾳ πιστεύεις. Ὁρῶν δὲ	τὴν	ἀπόνοιαν τῶν πολεμίων ἔλεγεν ὠνεῖσθαι
[197]	τοσαύτας μυριάδας (κατακόψαντες καὶ διαρπάσαντες	τὴν	ἀποσκευὴν ἐπανελθόντες εἰς τὸ στρατόπεδον
[198]	ἀρετῆς τὴν τιμὴν ἀφαιροῦντας ἔλεγε	τὴν	ἀρετὴν ἀφαιρεῖν τῆς νεότητος. Τὸν
[192]	μαθητῶν φιλοσοφοῦντα καὶ πυθόμενος ὅτι	τὴν	ἀρετὴν ζητεῖ, πότ´ οὖν εἶπεν
[175]	Τὸν δὲ υἱὸν αἰσθόμενος, ᾧ	τὴν	ἀρχὴν ἀπολείπειν ἔμελλεν, ἀνδρὸς ἐλευθέρου
[180]	τὴν γῆν ἡλίους δύο μήτε	τὴν	Ἀσίαν δύο βασιλεῖς ὑπομένειν. (Μέλλοντι
[182]	εἶπεν, ἐκεῖνος μὲν γὰρ ἐθέριζε	τὴν	Ἀσίαν, ἐγὼ δὲ καλαμῶμαι. Τῶν
[190]	δέονται. ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ. Ἀγησίλαος ἔλεγε τοὺς	τὴν	Ἀσίαν κατοικοῦντας ἐλευθέρους μὲν κακοὺς
[180]	αὐτῷ μύρια τάλαντα καὶ τὸ	τὴν	Ἀσίαν νείμασθαι πρὸς αὐτὸν ἐπίσης,
[194]	γεγονότος ἐμοὶ μέν εἶπεν ἀπόδος	τὴν	ἀσπίδα, σεαυτῷ δὲ πρίω καπηλεῖον,
[201]	πολεμίων ἔλεγεν ὠνεῖσθαι τοῦ χρόνου	τὴν	ἀσφάλειαν· τὸν γὰρ ἀγαθὸν στρατηγὸν
[191]	πόλιν ἀνδρῶν ἔρημον οὖσαν ἐβούλοντο	τὴν	ἀτιμίαν λῦσαι καὶ νομοθέτην ἀπέδειξαν
[195]	μᾶλλον ἔφη τὴν εὐτυχίαν ἢ	τὴν	ἀτυχίαν (τοῦ Μινουκίου φοβεῖσθαι. καὶ
[194]	Ἀρκάδας· ἀποδοῦναι δὲ τοῖς Ἕλλησι	τὴν	αὐτονομίαν. ταῦτα γὰρ ἐπράχθη κατ´
[185]	στεφανοῦσιν. Ἐπαραμένου δὲ τοῦ Εὐρυβιάδου	τὴν	βακτηρίαν ὡς πατάξοντος πάταξον μὲν
[184]	τελευτῶν ἐκείνῳ τὴν γυναῖκα καὶ	τὴν	βασιλείαν ἀπέλιπεν. ἀνθ´ ὧν ἐκεῖνος
[184]	γενομένων, ἀλλὰ τῷ Εὐμένους υἱῷ	τὴν	βασιλείαν ἔτι ζῶν ἐνηλίκῳ γενομένῳ
[184]	παῖδες ὄντες ἠρώτων, τίνι καταλείψει	τὴν	βασιλείαν· καὶ ὁ Πύρρος εἶπεν
[202]	τῶν (Πτολεμαίου τέκνων ὀρφανῶν ὄντων	τὴν	βασιλείαν· προσιόντα δ´ αὐτὸν διὰ
[197]	τοίνυν μηδὲ ὑμεῖς ἔφη θαυμάζετε	τὴν	βασιλικὴν δύναμιν, λογχοφόρους καὶ καταφράκτους
[193]	οὐ τρόπαιον ἀλλὰ Ἑκατήσιον ἑστάναι·	τὴν	γὰρ Ἑκάτην ἐπιεικῶς ἐν ταῖς
[177]	αἰτοῦντος, λάμβανε ἔφη ὅσα βούλει·	τὴν	γὰρ κλεῖν ἔχεις. Δυεῖν δ´
[193]	Ἀθηναίοις ἐπὶ τὰ κρέα ταῦτα·	τὴν	γὰρ χώραν αὐτῶν τεμοῦμεν, ἂν
[192]	εἰπὼν ὅτι μόλις αὐτοῦ σκέπουσι	τὴν	γαστέρα ἀσπίδες τρεῖς ἢ τέσσαρες,
[183]	καθάπερ ἱερείου διαπεπραγμένου καταλείπεσθαι μόνην	τὴν	γαστέρα καὶ τὴν γλῶτταν. ΑΝΤΙΟΧΟΣ
[185]	ὡς τῶν Ἑλλήνων διανοουμένων (λύειν	τὴν	γέφυραν, ἵνα σῴζων τοὺς Ἕλληνας
[180]	Παρμενίων Ἀπεκρίνατο δὲ Δαρείῳ μήτε	τὴν	γῆν ἡλίους δύο μήτε τὴν
[183]	καταλείπεσθαι μόνην τὴν γαστέρα καὶ	τὴν	γλῶτταν. ΑΝΤΙΟΧΟΣ Ο ΤΡΙΤΟΣ. Ἀντίοχος
[173]	παρεῖχεν, ἀλλὰ καὶ τὴν γυναῖκα	τὴν	γνησίαν ἐκέλευσε τῆς ἁρμαμάξης τὰς
[183]	τὰς τοῦ πατρὸς εἰκόνας ἢ	τὴν	γραφὴν ἐκείνην διαφθερεῖν. Σπεισάμενος δὲ
[184]	αὐτοῦ περιθέμενος τὸ διάδημα καὶ	τὴν	γυναῖκα γήμας ἐβασίλευσε· πυθόμενος δὲ
[184]	ἐποίησεν, ἀλλὰ καὶ τελευτῶν ἐκείνῳ	τὴν	γυναῖκα καὶ τὴν βασιλείαν ἀπέλιπεν.
[179]	δὲ διενεχθέντος αὐτοῦ πρὸς Ὀλυμπιάδα	(τὴν	γυναῖκα καὶ τὸν υἱὸν ἧκε
[204]	ἀποστείλαντος τοῦ βασιλέως, ἐπιστραφεὶς πρὸς	τὴν	γυναῖκα καὶ τὸν υἱὸν οὐδὲν
[206]	ἢ φυγάδα ἕξεις. Πομπηίαν δὲ	τὴν	γυναῖκα κακῶς ἀκούσασαν ἐπὶ Κλωδίῳ
[175]	τὴν δυσωδίαν τοῦ στόματος ᾐτιᾶτο	τὴν	γυναῖκα μηδέποτε περὶ τούτου φράσασαν·
[180]	ἀπάξεις εὐθὺς ἐκ τοῦ συμποσίου	τὴν	γυναῖκα; Πάλιν δὲ Πύθωνα τὸν
[173]	ἑαυτὸν ἀνέδην παρεῖχεν, ἀλλὰ καὶ	τὴν	γυναῖκα τὴν γνησίαν ἐκέλευσε τῆς
[199]	μήτε ὑπὲρ τῶν ἀδίκων ἐκλιπαρεῖσθαι.	~(Τὴν	δ´ ἀδικίαν ἔλεγε τοῖς ἀδικοῦσιν
[202]	οὐκ ἠρνήσατο κτεῖναι τὸν ἄρχοντα,	τὴν	δ´ αἰτίαν εἶπε καὶ ἀπέδειξε,
[194]	χώρας ὀλίγον ἑκάστῳ μέρος διένειμε	τὴν	δὲ πολλὴν ἐποίησε δημοσίαν, ἐπηύξατο
[183]	γενέσθαι, μὴ προσέχειν ὡς ἠγνοηκότι.	Τὴν	δὲ τῆς Ἀρτέμιδος ἱέρειαν ἰδὼν
[173]	περιέθηκεν, ὁ δὲ Ξέρξης ἐκείνῳ	τὴν	δευτέραν μεθ´ ἑαυτὸν ἔδωκε τάξιν.
[200]	τῆς ἄκρας ἀμυνομένων, μὴ σὺ	τὴν	διὰ μέσου θάλασσαν οὐ πάνυ
[192]	Οὕτω δ´ ἦν εὐτελὴς περὶ	τὴν	δίαιταν, ὥστε κληθεὶς ἐπὶ δεῖπνον
[205]	οἰκέτην εἰς τὴν ἐπιοῦσαν ὑπερτεθῆναι	τὴν	δίκην ἠλευθέρωσε. ΓΑΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡ. Γάιος
[199]	δεῖν ἐν ταῖς ἐπαρχίαις ἢ	τὴν	δόξαν αὐξάνεσθαι. Πέντε δ´ οἰκέτας
[182]	δυνάμεων ἐλευθερώσοντα τοὺς Ἕλληνας ἔλεγε	(τὴν	δόξαν ὥσπερ ἀπὸ σκοπῆς τῆς
[195]	μὴ βουλόμενος ἀλλὰ τρίβειν χρόνῳ	τὴν	δύναμιν αὐτοῦ καὶ χρημάτων ἐνδεᾶ
[203]	οὐδ´ ἀναίμακτον ἐπιδείξειν τῷ αὐτοκράτορι	τὴν	δύναμιν· οὐδ´ ἦλθε πρότερον πρὶν
[195]	ἤλπιζεν, εἰ μηδεὶς μάχοιτο, ταχὺ	τὴν	δύναμιν τοῦ Ἀννίβα (παρατεινομένην ἀπαγορεύσειν·
[188]	τὸν λόφον καταλαβεῖν, ἐνταῦθα τάξαι	τὴν	δύναμιν, ὦ Ἡράκλεις εἶπεν ὡς
[175]	Λοιδορηθεὶς δὲ ὑπό τινος εἰς	τὴν	δυσωδίαν τοῦ στόματος ᾐτιᾶτο τὴν
[207]	τὰ πατρῷα καὶ ἐπίπρασκε· καὶ	τὴν	δωρεὰν ἀποδοὺς εὔνοιαν μὲν αὑτῷ,
[176]	πατήρ ἔφη (μοι τὴν τυραννίδα	τὴν	ἑαυτοῦ κατέλιπεν, οὐ τὴν τύχην.
[207]	δὲ τὴν Ἀλεξάνδρου, τύχην δὲ	τὴν	ἑαυτοῦ παρακολουθῆσαι. Ῥωμαίοις δὲ τῆς
[187]	τῶν ὅπλων ζῶντα συναρπάσας εἰς	τὴν	ἑαυτοῦ τριήρη μετήνεγκεν. Ἐν δὲ
[207]	κέλευσον αὐτὸν ἀποδοῦναί μοι Θουκυδίδου	τὴν	ἑβδόμην, ὀργισθεὶς ἀπάγειν ἐκέλευσε· πυθόμενος
[187]	εἰς τὸ γυμνάσιον βαδίζει καὶ	τὴν	εἰωθυῖαν ὥραν ἀριστᾷ, τοιγαροῦν εἶπεν
[172]	ὥσπερ ἐν κατόπτροις καθαρῶς παρέχουσι	τὴν	ἑκάστου διάνοιαν ἀποθεωρεῖν. καὶ Σειράμνης
[185]	Ἀθηναίων δ´ ἑαυτόν, ἑαυτοῦ δὲ	τὴν	ἐκείνου μητέρα, τῆς δὲ μητρὸς
[196]	ἀπελεύθερος· ἀποθανόντος δὲ τοῖς ἐπὶ	τὴν	ἐκφορὰν παραγενομένοις ἐνέχει πίνειν οἰνόμελι
[202]	λείπεται τῆς αὐτῆς ἡμέρας ἐπὶ	τὴν	ἐλάττονα μετῆλθε· κἀκείνης ἀποτυχὼν ὅμως
[174]	Ἀχαιῶν ἐκέλευσε τὸν Ἀλέξανδρον ἀποδόντα	τὴν	Ἑλένην δύο παρ´ αὐτοῦ λαβεῖν
[183]	διαφθερεῖν. Σπεισάμενος δὲ τοῖς Ῥοδίοις	τὴν	ἑλέπολιν ἀπέλιπε παρ´ αὐτοῖς, ὑπόδειγμα
[197]	μετὰ πολλῆς δυνάμεως ἥκοντος εἰς	τὴν	Ἑλλάδα καὶ πάντων ἐκπεπληγμένων τὰ
[185]	εἶναι; Ξέρξου δὲ καταβαίνοντος ἐπὶ	τὴν	Ἑλλάδα τῷ μεγάλῳ στόλῳ, φοβηθεὶς
[195]	ποτὲ ἐφ´ ἡμᾶς; Μετὰ δὲ	τὴν	ἐν Κάνναις ἀτυχίαν τῆς πόλεως
[191]	εἶπεν ἄκουκα πολλάκις. Μετὰ δὲ	τὴν	ἐν Λεύκτροις μάχην, πάντας τοὺς
[206]	ἦλθον εἶδον ἐνίκησα. Μετὰ δὲ	τὴν	ἐν Λιβύῃ τῶν περὶ τὸν
[205]	δυσνοεῖν αὐτοὺς Καίσαρι. Μετὰ δὲ	τὴν	ἐν Φαρσάλῳ μάχην Πομπηίου μὲν
[204]	θᾶσσον ἢ προσεδοκήθη. Μετὰ δὲ	τὴν	ἐν Φαρσάλῳ μάχην φεύγων εἰς
[184]	Ἰουδαῖοι θαυμάσαντες εὐθὺς ἑαυτοὺς μετὰ	τὴν	ἑορτὴν ἐνεχείρισαν. ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ. Θεμιστοκλῆς ἔτι
[184]	ἡμέρᾳ τῶν δορυφόρων παραγενομένων ἐπὶ	τὴν	ἔπαυλιν φανερὸς γενόμενος, προσφερομένης τῆς
[179]	τῆς ἀρωματοφόρου κρατοῦμεν. Μέλλων δὲ	τὴν	ἐπὶ Γρανίκῳ μάχην μάχεσθαι παρεκάλει
[195]	οὐ πολλάκις ἐγὼ προὔλεγον ὑμῖν	τὴν	ἐπὶ τῶν ὀρῶν νεφέλην ὅτι
[195]	οὐδὲ γὰρ χάριτι Πύρρου μεμηνυκέναι	τὴν	ἐπιβουλήν, ἀλλ´ ὅπως μὴ δοκῶσι
[195]	καὶ πολεμίων. Ἐπεὶ δὲ φωράσας	τὴν	ἐπιβουλὴν ὁ Πύρρος τὸν μὲν
[176]	πρότερον νῦν ταῦτα ποιεῖ διὰ	τὴν	ἐπιμέλειαν καὶ τὴν ἀνδρείαν. Πολιορκοῦντος
[205]	ἀπαγγείλαντα αὐτῷ τὸν οἰκέτην εἰς	τὴν	ἐπιοῦσαν ὑπερτεθῆναι τὴν δίκην ἠλευθέρωσε.
[198]	ἢ βοῦς. Λοιδορῶν δέ ποτε	τὴν	ἐπιπολάζουσαν γυναικοκρατίαν πάντες εἶπεν ἄνθρωποι
[195]	Πύρρον ἀποκτενεῖν· ὁ δὲ Φαβρίκιος	τὴν	ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Πύρρον ἔπεμψεν,
[195]	εἶναι τὸν ἄνδρα, συλλαβεῖν ἐκέλευσε	τὴν	ἐρωμένην αὐτοῦ κρύφα καὶ πρὸς
[173]	ὁ μακρόχειρ προσαγορευθεὶς διὰ τὸ	τὴν	ἑτέραν χεῖρα μακροτέραν ἔχειν, ἔλεγεν
[180]	Ἐπαινούντων δ´ ἐνίων τοῦ Ἀντιπάτρου	τὴν	εὐτέλειαν ὡς ἀθρύπτως διαιτωμένου καὶ
[195]	ἀξίου τῆς Ῥώμης, μᾶλλον ἔφη	τὴν	εὐτυχίαν ἢ τὴν ἀτυχίαν (τοῦ
[186]	ἐπὶ τῶν ὅρων, ὦ Θεμιστόκλεις,	τὴν	ἔχθραν ἀπολίπωμεν; ἂν γὰρ δοκῇ,
[197]	ἐλευθερωθεῖσι. Τοὺς δ´ Ἀχαιοὺς ἐπὶ	τὴν	Ζακυνθίων νῆσον διανοουμένους στρατεύειν ἐκέλευε
[179]	Κράτητος ἀδικημάτων δίκην ἔχοντος ἠξίου	τὴν	ζημίαν εἰσενεγκεῖν ἀφεθῆναι δὲ τῆς
[206]	τοὺς φίλους εἶπεν ὅτι ταύτην	τὴν	ἡλικίαν ἔχων ἐνίκησε Δαρεῖον, ἐμοὶ
[203]	Εἰπόντος δέ τινος ὅτι Ῥωμαῖοι	τὴν	ἡμέραν ἀφοσιοῦνται καὶ δεδοίκασιν, οὐκοῦν
[207]	ὦ Καῖσαρ, οὕτω μετενόησεν, ὥστε	τὴν	ἡμέραν ἐκείνην παραιτήσασθαι τὸ δεῖπνον.
[194]	τὴν τρέφουσαν. Σαυνιτῶν δὲ μετὰ	τὴν	ἧτταν ἀφικομένων πρὸς (αὐτὸν καὶ
[185]	δὲ μητρὸς ἐκεῖνον. Τῶν δὲ	τὴν	θυγατέρα μνωμένων αὐτοῦ τὸν ἐπιεικῆ
[184]	καὶ παραδοὺς τοῖς ἐκείνων ἱερεῦσι	τὴν	θυσίαν αὐτὸς ἐπανῆλθεν εἰς τὸ
[201]	συγκλύδων ἀνθρώπων, ὧν οὐ μητέρα	τὴν	Ἰταλίαν ἀλλὰ μητρυιὰν οὖσαν ἐπίσταμαι.
[204]	καθαψάμενον, ὅτι πολλάκις αὐτοῦ προαγορεύοντος	τὴν	Καίσαρος δύναμιν καὶ αὔξησιν οὐκ
[206]	τί (τοίνυν ἐξέβαλες αὐτήν ὅτι	τὴν	Καίσαρος ἔφη γυναῖκα καὶ διαβολῆς
[194]	ἀποκτείνωσιν αὐτόν, ἐπιγράψαι τῇ στήλῃ	τὴν	καταδίκην, ὅπως οἱ Ἕλληνες εἰδῶσιν
[178]	τὸν πώγωνα βαπτόμενον αἰσθόμενος καὶ	τὴν	κεφαλήν, ἀνέστησεν εἰπὼν τὸν ἄπιστον
[173]	τοῦ τὸ σῶμα μαστιγοῦσθαι καὶ	τὴν	κεφαλὴν ἀποτίλλεσθαι μαστιγοῦσθαι μὲν ἀποδυσαμένων
[197]	φυλάττεσθαι, μὴ καθάπερ αἱ χελῶναι	τὴν	κεφαλὴν προτείναντες ἔξω τῆς Πελοποννήσου
[204]	βοῶντας ἔλεγε δι´ (ἀσθένειαν ἐπὶ	τὴν	κραυγὴν ὡς χωλοὺς ἀναβαίνειν ἐφ´
[182]	ἀδελφοῦ δίκην ἔχοντος, ἀξιοῦντος δὲ	τὴν	κρίσιν αὐτῷ γενέσθαι κατ´ οἰκίαν,
[178]	κατέκρινεν· ἐκείνου δ´ ἀναβοήσαντος ἐκκαλεῖσθαι	τὴν	κρίσιν διοργισθείς ἐπὶ τίνα; εἶπε·
[194]	μὴ βουλομένους Θηβαίους Ἐπαμεινώνδας ἠνάγκασε	τὴν	Λακωνικὴν πυρπολῆσαι, πεντακοσίοις ἐνιαυτοῖς ἀδῄωτον
[182]	ποιητοῦ γόγγρον ἕψοντος καὶ αὐτοῦ	τὴν	λοπάδα σείοντος ἐπιστὰς ἐξόπισθεν οἴει
[184]	ὃς ἂν ὑμῶν ὀξυτέραν ἔχῃ	τὴν	μάχαιραν. Ἐρωτηθεὶς δὲ πότερον Πύθων
[190]	τῆς ἀμφισβητουμένης χώρας δοκοῦντας σπασάμενος	τὴν	μάχαιραν ὁ ταύτης ἔφη κρατῶν
[193]	καὶ φαιδρὸς τῷ προσώπῳ μετὰ	τὴν	μάχην ἐκείνην τῇ ὑστεραίᾳ προῆλθεν
[197]	δὲ ἁλόντας· ἐπεὶ δὲ μετὰ	τὴν	μάχην ἔπεμψεν ὁ Περσεὺς πρέσβεις
[181]	Πῶρος ἐρωτηθεὶς ὑπ´ αὐτοῦ μετὰ	τὴν	μάχην πῶς σοι χρήσωμαι; βασιλικῶς
[184]	πολιορκοῦντος αὐτοῦ τὰ Ἱεροσόλυμα, πρὸς	τὴν	μεγίστην ἑορτὴν αἰτησαμένων ἑπτὰ ἡμερῶν
[176]	ἔδωκε προσποιούμενος ἀκηκοέναι καὶ ἐθαύμαζε	τὴν	μέθοδον τοῦ ἀνθρώπου. Πρὸς δὲ
[202]	πολιτείαν (διὰ τῶν στρατειῶν, ἀγορανομίαν	τὴν	μείζονα παρήγγειλεν· αἰσθόμενος δὲ ὅτι
[186]	τῇ μητρί, μή πως ἀγνοήσασα	τὴν	μέλαιναν βάλῃ ψῆφον ἀντὶ τῆς
[179]	καὶ γνοὺς ἀδικούμενον τὸν Μαχαίταν	τὴν	μὲν κρίσιν οὐκ ἔλυσε, τὸ
[195]	αὐτὸν εἶναι σὺν αὐτῷ καὶ	τὴν	μετ´ αὐτὸν ἔχειν ἡγεμονίαν οὐδὲ
[185]	Θεμιστοκλεῖ· ~(πρὸς δὲ τοὺς θαυμάζοντας	τὴν	μεταβολὴν ἔλεγεν ὡς οὐκ ἐᾷ
[193]	καὶ σύμμαχον ὑποσχόμενον αὐτοῖς ἡμιωβολίου	τὴν	μνᾶν κρεῶν ὤνιον παρέξειν, ἡμεῖς
[198]	καὶ ἀκίνδυνος, ὁπότε τῶν εὐτυχημάτων	τὴν	νέμεσιν εἰς τὸν οἶκον ἀπερεισαμένης
[201]	δὲ ποιμὴν ἄλλος. Ἐπεὶ δὲ	τὴν	Νομαντίαν ἑλὼν καὶ θριαμβεύσας τὸ
[180]	αὐτὸς ὀψοποιούς, πρὸς μὲν ἄριστον	τὴν	νυκτοπορίαν πρὸς δὲ δεῖπνον τὴν
[173]	περιελεῖν, ὅπως οἱ δεόμενοι κατὰ	τὴν	ὁδὸν ἐντυγχάνωσι. ~Πένητος δ´ ἀνθρώπου
[208]	μέτρια νουθετήσας ἀπέλυσε. ~(Πείσωνος δὲ	τὴν	οἰκίαν ἐκ θεμελίων ἄχρι τῆς
[182]	ἀπὸ σκοπῆς τῆς Ἑλλάδος εἰς	τὴν	οἰκουμένην πυρσεύεσθαι. Ἀνταγόρου δὲ τοῦ
[180]	τὴν νυκτοπορίαν πρὸς δὲ δεῖπνον	τὴν	ὀλιγαριστίαν. (Ἐπεὶ δὲ παρεσκευασμένων πάντων
[187]	χειρίστην ἔφησε στρατηγοῦ φωνὴν εἶναι	τὴν	οὐκ ἂν προσεδόκησα Παραταττόμενος δὲ
[186]	ἐωνημένον ἑπτακισχιλίων δραχμῶν ἀπέκοψεν αὐτοῦ	τὴν	οὐράν ὅπως ἔφη τοῦτο λέγωσιν
[205]	ἀπαντήσας μετὰ τριῶν θυγατέρων ἀμορφοτάτων	τὴν	ὄψιν ἀτρέμα πρὸς τοὺς φίλους
[178]	ὁμιλεῖν τοῖς Μακεδόσι, κτώμενον ἑαυτῷ	τὴν	παρὰ τῶν πολλῶν δύναμιν, ἕως
[188]	τῶν Μακεδόνων προσβαλόντων καὶ πορθούντων	τὴν	παραλίαν ἐξήγαγε τοὺς ἐν ἡλικίᾳ·
[189]	καὶ ἔδωκε γυναῖκα τῷ Θρασυβούλῳ	τὴν	παρθένον. Κωμαστῶν δέ τινων περιτυχόντων
[183]	τῶν ἀπορρήτων. ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΣ. Ἀντίπατρος ἀκούσας	τὴν	Παρμενίωνος ὑπ´ Ἀλεξάνδρου τελευτήν εἰ
[203]	ὑπὸ τοιούτου πεισθεῖσιν ἀνδρός, ὃς	τὴν	πατρίδα τῆς ἑαυτοῦ ψυχῆς προτιμᾷ.
[205]	μᾶλλον ἀσπάζομαι τὴν προγραφὴν ἢ	τὴν	πατρῴαν (αὐτοῦ) Πομπηίου δὲ καὶ
[186]	τινος οὐ πιστεύεις τῇ πατρίδι	τὴν	περὶ σεαυτοῦ κρίσιν; ἐγὼ μέν
[185]	Ἠιτήσατο δὲ καὶ χρόνον, ὅπως	τὴν	Περσικὴν διάλεκτον (καταμαθὼν δι´ ἑαυτοῦ
[202]	τῶν μεγίστων εὐτυχιῶν ἐποιεῖτο δύο,	τὴν	Πίου Μετέλλου φιλίαν καὶ τὸ
[200]	μαχοῦνται τοῖς πολεμίοις. Εὑρὼν δὲ	τὴν	πόλιν ἀνδριάντων Ἑλληνιῶν καὶ ἀναθημάτων
[191]	νόμου κελεύοντος, ὁρῶντες οἱ ἔφοροι	τὴν	πόλιν ἀνδρῶν ἔρημον οὖσαν ἐβούλοντο
[196]	λέγεις· εἰ μὴ γὰρ σὺ	τὴν	πόλιν ἀπέβαλες, οὐκ ἂν ἐγὼ
[205]	ὃν φύγω, καὶ Πομπήιον ἐμέμψατο	τὴν	πόλιν ἐκλιπόντα καὶ Θεμιστοκλέα μᾶλλον
[188]	Λεωσθένους εἰς τὸν πόλεμον ἐμβαλόντος	τὴν	πόλιν ἐλπίσι λαμπραῖς πρὸς τὸ
[195]	ἀπαγαγὼν πορρωτάτω δι´ ἀπάτης καὶ	τὴν	πόλιν ἑλὼν καὶ διαρπάσας, τοῦ
[185]	οὐ δι´ αὑτὸν ἀλλὰ διὰ	τὴν	πόλιν ἔνδοξός ἐστιν, ἀληθῆ λέγεις
[185]	ὄντα, μὴ στρατηγὸς γενόμενος ἀπολέσῃ	τὴν	πόλιν, ἔπεισεν ἀργυρίῳ τῆς στρατηγίας
[180]	σώματα, ὅτε οἱ βάρβαροι ὑμῶν	τὴν	πόλιν ἐπολιόρκουν; Τῆς δὲ τῶν
[183]	Ἀποστάντων δὲ τῶν Ἀθηναίων ἑλὼν	τὴν	πόλιν ἤδη κακῶς ὑπὸ σιτοδείας
[195]	ἀκρόπολιν φρουροῦντος δι´ ἑαυτὸν ἑαλωκέναι	τὴν	πόλιν λέγοντος, οἱ μὲν ἄλλοι
[187]	ὦ ἄνθρωπε εἶπε πολέμου περιεστῶτος	τὴν	πόλιν (περὶ ἐμοῦ πείθων βουλεύεσθαι
[173]	πιστευθεὶς ὑπ´ αὐτῶν παρέδωκε Δαρείῳ	τὴν	πόλιν, πολλάκις ὁ Δαρεῖος εἶπεν
[182]	δὲ δοῦλον αὐτοῦ τιμώμενον εἰς	τὴν	πολιτείαν ὡς ἐλεύθερον ἐγγραψάντων, οὐκ
[207]	παρὰ τῶν θεῶν εὔνοιαν αὐτῷ	τὴν	Πομπηίου, τόλμαν δὲ τὴν Ἀλεξάνδρου,
[184]	ἦν ἀλλ´ ἐδόκει κατακεκόφθαι, θεὶς	τὴν	πορφύραν ὁ Ἀντίοχος φαιὸν ἱμάτιον
[205]	προγράψαντος ταύτην ἔφη μᾶλλον ἀσπάζομαι	τὴν	προγραφὴν ἢ τὴν πατρῴαν (αὐτοῦ)
[185]	καὶ μὴ δι´ ἑτέρου ποιήσαιτο	τὴν	πρὸς αὐτὸν ἔντευξιν. Πολλῶν δὲ
[174]	ἀπαλλάττεσθαι· μὴ βουληθέντας δὲ διὰ	τὴν	πρὸς Δαρεῖον πίστιν ἀνδράποδα χρηστὰ
[173]	αἰκισάμενος ἑαυτὸν ὁ Ζώπυρος καὶ	τὴν	ῥῖνα καὶ τὰ ὦτα περικόψας
[200]	δὲ σκιαὶ ἀίσσουσιν. Εἰς δὲ	τὴν	Ῥώμην ἐλθόντος ἀπὸ στρατείας εἰς
[204]	πολὺν ἀθροίσας σῖτον ἔσπευδεν εἰς	τὴν	Ῥώμην. Μεγάλου δὲ χειμῶνος γενομένου
[201]	προανελεῖν· οὐ γὰρ οἷόν τε	τὴν	Ῥώμην πεσεῖν Σκιπίωνος ἑστῶτος οὐδὲ
[198]	παρακαλοῦντος (αὐτὸν εὐθὺς ἐπιχειρεῖν εἴγε	τὴν	σήν εἶπεν ἡλικίαν εἶχον· αἱ
[178]	φύσει καὶ ἀγροίκους εἶναι Μακεδόνας	τὴν	σκάφην σκάφην λέγοντας. Τῷ δὲ
[182]	ὅτι πλησίον ἐστίν, τῇ βακτηρίᾳ	τὴν	σκηνὴν διαστείλας οἰμώξετε εἶπεν εἰ
[194]	μάχῃ τρωθεὶς καὶ κομισθεὶς ἐπὶ	τὴν	σκηνὴν ἐκάλει Δαΐφαντον, εἶτα μετ´
[200]	ἐτύγχανον πολεμοῦντες Κελτίβηρσιν, ἀμφοτέρους ἐπὶ	τὴν	στρατείαν ἐκπέμψαντας ἢ πρεσβευτὰς ἢ
[194]	ταῦτα γὰρ ἐπράχθη κατ´ ἐκείνην	τὴν	στρατείαν. ἐξῆλθον οὖν οἱ δικασταὶ
[201]	πόλεμον· ὡρμημένων δὲ πολλῶν ἐπὶ	τὴν	στρατείαν καὶ τοῦτο διεκώλυσεν ἡ
[173]	στρατοπέδῳ λαβὼν οὐδὲν ἠδίκησεν, ἀλλὰ	τὴν	στρατιὰν ἀδεῶς ἐπιδεῖν κελεύσας ἀφῆκεν.
[207]	πότους, ἀλλ´ ἦν ἐπαχθὴς ὀνειδίζων	τὴν	συμμαχίαν, προπιών τινι τῶν ἄλλων
[181]	τῷ βασιλικῶς ἔνεστι, θαυμάσας καὶ	τὴν	σύνεσιν αὐτοῦ καὶ τὴν ἀνδραγαθίαν
[176]	πένης ὢν καὶ ἰδιώτης ἐκτήσατο	τὴν	Συρακοσίων ἀρχήν, αὐτὸς δὲ ἔχων
[180]	ἑαυτοῦ τῷ στόματι τῷ ἐκείνου	τὴν	σφραγῖδα ἐπέθηκεν. Ἐν δ´ Ἄμμωνος
[196]	οἰνόμελι καὶ τὰ ἄλλα περὶ	τὴν	ταφὴν ἐφιλοτιμήθη. ταῦτα μὲν οὖν
[185]	κελεύων φεύγειν ἐπὶ τὸν Ἑλλήσποντον	τὴν	ταχίστην ὡς τῶν Ἑλλήνων διανοουμένων
[203]	τῆς ἑαυτοῦ ψυχῆς προτιμᾷ. Καὶ	τήν	τε πόλιν καὶ τὸν Σθένιον
[181]	οὐκοῦν ἔφη ὦ Ἀντιγένη, πείθωμεν	τὴν	Τελεσίππαν, ἵνα μείνῃ μεθ´ ἡμῶν·
[191]	ΔΑΜΩΝΙΔΑΣ. Δαμωνίδας δὲ ταχθεὶς εἰς	τὴν	τελευταίαν τοῦ χοροῦ τάξιν ὑπὸ
[197]	εἰς οἶκον ἐξ ἀγορᾶς καὶ	τὴν	Τερτίαν τὸ θυγάτριον εὑρὼν δεδακρυμένον
[191]	δ´ ἄφες. Τοῦ δὲ μιμουμένου	τὴν	τῆς ἀηδόνος φωνὴν ἀκοῦσαι παρακαλούμενος
[181]	ἢ ὀχυρῷ τόπῳ. Μετὰ δὲ	τὴν	τῆς πέτρας ἅλωσιν τῶν φίλων
[173]	ἀποδυσαμένων τὰ ἱμάτια, τίλλεσθαι δὲ	τὴν	τιάραν ἀποθεμένων. Σατιβαρζάνην δὲ τὸν
[198]	ἐξεῖναι. Τοὺς δὲ τῆς ἀρετῆς	τὴν	τιμὴν ἀφαιροῦντας ἔλεγε τὴν ἀρετὴν
[203]	τῶν στρατιωτῶν ἔφη μὴ δέχεσθαι	τὴν	τιμήν, ἕως ὀρθὸς ἕστηκεν ὁ
[201]	σάγον ἐμπεπορπημένος μέλανα περιῄει, πενθεῖν	τὴν	τοῦ στρατεύματος αἰσχύνην λέγων. Μεμμίου
[194]	Ῥωμαίων, ὃς ὀλίγην ἡγήσεται γῆν	τὴν	τρέφουσαν. Σαυνιτῶν δὲ μετὰ τὴν
[176]	ἐρωτηθείς ὁ πατήρ ἔφη (μοι	τὴν	τυραννίδα τὴν ἑαυτοῦ κατέλιπεν, οὐ
[176]	τυραννίδα τὴν ἑαυτοῦ κατέλιπεν, οὐ	τὴν	τύχην. ΑΓΑΘΟΚΛΗΣ. Ἀγαθοκλῆς υἱὸς ἦν
[172]	αὐτὸς εἶναι, τῶν δὲ πράξεων	τὴν	τύχην μετὰ τοῦ βασιλέως. Ἐκεῖ
[197]	τῷ πρὸς Ἀντίοχον πολέμῳ, κατασκεψάμενος	τὴν	τῶν πολεμίων φάλαγγα καὶ τῶν
[207]	κτήσασθαι μεγάλην ἡγεμονίαν τὸ διατάξαι	τὴν	ὑπάρχουσαν. Γράψας δὲ τὸν περὶ
[194]	ἐχόντων. ΓΑΙΟΣ ΦΑΒΡΙΚΙΟΣ. Γάιος Φαβρίκιος	τὴν	ὑπὸ Πύρρου Ῥωμαίων ἧτταν πυθόμενος
[206]	Ἐν δὲ Φαρσάλῳ Πομπηίου παρατεταγμένην	τὴν	φάλαγγα κατὰ χώραν ἑστάναι καὶ
[173]	φαγεῖν ὠνίους κομισθείσας, ἀλλ´ ὅταν	τὴν	φέρουσαν κτήσηται χώραν. Ἕλληνας δὲ
[199]	ξίφους τὸν λόγον μᾶλλον καὶ	τὴν	φωνὴν τῆς χειρὸς τρέπειν καὶ
[172]	οὐ τῇ χρείᾳ τοῦ διδομένου	τὴν	χάριν μετρήσας. Ὁ δὲ Λυκοῦργος
[193]	δυναμένους κρατεῖν αὐτῆς, ἂν μὴ	τὴν	χεῖρα διὰ πόρπακος ἔχωσι. Τοῦ
[186]	καὶ μὴ δυνάμενος διαφυγεῖν ἔδακε	τὴν	χεῖρα τοῦ καταπαλαίοντος· εἰπόντος δ´
[178]	οὖν προσήχθη, μικρόν ἔφη κατωτέρω	τὴν	χλαμύδα ποίησον, ἀσχημονεῖς γὰρ οὕτω
[186]	Περικλῆς, ὁπότε μέλλοι στρατηγεῖν, ἀναλαμβάνων	τὴν	χλαμύδα πρὸς ἑαυτὸν ἔλεγε πρόσεχε,
[172]	φιλοσοφίας ἅμα τῇ προθυμίᾳ καὶ	τὴν	χρείαν ἀπόδεξαι τῶν ἀπομνημονευμάτων, εἰ
[192]	ὡς ἤκουσεν ὅτι Μεσσηνίοις Φίλιππος	τὴν	χώραν ἔδωκεν, ἠρώτησεν εἰ καὶ
[182]	ἡ ὥρα γενομένη λιποβοτανεῖν ἐποίησε	τὴν	χώραν, οὐ παύσῃ μοι εἶπεν
[193]	στρατηγῶ, στρατευτέον ἐστὶν ὑμῖν· καὶ	τὴν	χώραν ὑπτίαν οὖσαν καὶ ἀναπεπταμένην
[196]	Καπετώλιον θύσων, τὸν δὲ βουλόμενον	τὴν	ψῆφον ἐκέλευσε φέρειν περὶ αὐτοῦ·
[197]	ἡγεμονικῶν εὐθὺς ἐπιχειρεῖν κελευόντων ἔφη	τὴν	ὥραν οὐκ ἐπαρκεῖν, ἵνα τοσαύτας
[179]	ἑσπέραν βαθεῖαν ἠρώτησεν ὅ τι	τηνικαῦτα;	(τῆς δὲ εἰπούσης περιέμενον γὰρ
[190]	ἁ δὲ Λακεδαίμων πολλὼς ἔχει	τήνω	κάρρονας. ΑΓΙΣ. Ἆγις ὁ βασιλεὺς
[174]	αὐτοῦ λαβεῖν καλὰς γυναῖκας. ΤΗΡΗΣ.	Τήρης	ὁ Σιτάλκου πατὴρ ἔλεγεν, ὁπότε
[174]	παρ´ αὐτοῦ λαβεῖν καλὰς γυναῖκας.	ΤΗΡΗΣ.	Τήρης ὁ Σιτάλκου πατὴρ ἔλεγεν,
[191]	ἄφες. Τοῦ δὲ μιμουμένου τὴν	τῆς	ἀηδόνος φωνὴν ἀκοῦσαι παρακαλούμενος αὐτᾶς
[194]	Κούριος, ἐγκαλούντων αὐτῷ τινων ὅτι	τῆς	αἰχμαλώτου χώρας ὀλίγον ἑκάστῳ μέρος
[200]	τὸ τεῖχος, τῶν Καρχηδονίων ἐκ	τῆς	ἄκρας ἀμυνομένων, μὴ σὺ τὴν
[195]	κατέχοντα φρουρᾷ τὸν Ἀννίβαν πλὴν	τῆς	ἀκροπόλεως ἀπαγαγὼν πορρωτάτω δι´ ἀπάτης
[202]	εἰπὼν οὐκ εἶναι τὸ θεράπευμα	τῆς	ἀλγηδόνος ἄξιον. Ἐπεὶ δὲ Λούσιος
[188]	τῶν κρατούντων. Λόγου δὲ περὶ	τῆς	Ἀλεξάνδρου τελευτῆς ἐμπεσόντος (ἀδεσπότου καὶ
[190]	δικαιότερα τῶν Λακεδαιμονίων λέγειν περὶ	τῆς	ἀμφισβητουμένης χώρας δοκοῦντας σπασάμενος τὴν
[206]	μὲν χρήματα κατέχοντος, ἐκεῖνον δὲ	τῆς	ἀπαιτήσεως ἀμελεῖν, εἰ σωφρονεῖ, κελεύοντος,
[186]	καὶ τὰς ἑταιρείας ἔφευγεν, ὡς	τῆς	ἀπὸ τῶν φίλων δυνάμεως ἀδικεῖν
[174]	ἀπεργάσασθαι. Ἐν δὲ φυγῇ τινι	τῆς	ἀποσκευῆς αὐτοῦ διαρπαγείσης ξηρὰ σῦκα
[198]	παραμείνῃ τὸ ἐξεῖναι. Τοὺς δὲ	τῆς	ἀρετῆς τὴν τιμὴν ἀφαιροῦντας ἔλεγε
[173]	τὴν γυναῖκα τὴν γνησίαν ἐκέλευσε	τῆς	ἁρμαμάξης τὰς αὐλαίας περιελεῖν, ὅπως
[183]	προσέχειν ὡς ἠγνοηκότι. Τὴν δὲ	τῆς	Ἀρτέμιδος ἱέρειαν ἰδὼν ὑπερβολῇ καλὴν
[183]	ἔγραψε πρὸς Σέλευκον ἐξιστάμενος αὐτῷ	τῆς	ἀρχῆς ἁπάσης καὶ παραδιδοὺς ὅμηρον
[175]	οἱ μὲν φίλοι συνεβούλευον ἀπαλλαγῆναι	τῆς	ἀρχῆς, εἰ μὴ βούλεται κρατηθεὶς
[207]	τὴν ἑαυτοῦ παρακολουθῆσαι. Ῥωμαίοις δὲ	τῆς	ἀρχῆς ἔλεγεν ἀπολείψειν διάδοχον, ὃς
[176]	τὰ ἐμὰ θεραπεύεις. Ἐκπεσὼν δὲ	τῆς	ἀρχῆς πρὸς μὲν τὸν εἰπόντα
[206]	πρωτεύοντα Ῥωμαίων εἰς ἅμιλλαν ὑπὲρ	τῆς	ἀρχιερωσύνης καταστὰς καὶ προπεμπόμενος ὑπὸ
[179]	τοὺς θεούς, εἰδὼς ὅτι καὶ	τῆς	ἀρωματοφόρου κρατοῦμεν. Μέλλων δὲ τὴν
[190]	ἐπιχειροῦντας. Ἐν δὲ μάχῃ διὰ	τῆς	ἀσπίδος ἀκοντισθεὶς καὶ τὸ δόρυ
[190]	δὲ πῶς ἐτρώθη, προδούσης με	τῆς	ἀσπίδος εἶπεν. Ἐπεὶ δὲ συνέβη
[198]	ὁ πρεσβύτερος ἐν τῷ δήμῳ	τῆς	ἀσωτίας καὶ πολυτελείας καθαπτόμενος εἶπεν
[191]	μέσον ἐκέλευσε τοὺς νόμους ἀπὸ	τῆς	αὔριον κυρίους εἶναι. Ἐπεὶ δὲ
[198]	τὰς ἐπινικίους ποιούμενος ἑστιάσεις ἔλεγε	τῆς	αὐτῆς ἐμπειρίας εἶναι στράτευμα φοβερώτατον
[202]	παρήγγειλεν· αἰσθόμενος δὲ ὅτι λείπεται	τῆς	αὐτῆς ἡμέρας ἐπὶ τὴν ἐλάττονα
[183]	ἑλέπολιν ἀπέλιπε παρ´ αὐτοῖς, ὑπόδειγμα	τῆς	αὑτοῦ μὲν μεγαλουργίας ἐκείνων δ´
[196]	εἰς τρίτην ἐν τῷ ἱερῷ	τῆς	Ἀφροδίτης ἀκουσόμενος τῶν διαδικούντων· καὶ
[173]	ὁ ἀδελφὸς Ἀριαμένης κατέβαινεν ἐκ	τῆς	Βακτριανῆς· ἔπεμψεν οὖν αὐτῷ δῶρα,
[173]	ΞΕΡΞΗΣ. Ξέρξῃ τῷ Δαρείου περὶ	τῆς	βασιλείας ἀμφισβητῶν ὁ ἀδελφὸς Ἀριαμένης
[178]	οὐκοῦν ἔφη πολλοὺς ἔχων περὶ	τῆς	βασιλείας ἀνταγωνιστὰς γενοῦ καλὸς κἀγαθός,
[184]	ὁ ἐπικληθεὶς Ἱέραξ ἐπολέμει περὶ	τῆς	βασιλείας πρὸς τὸν ἀδελφὸν Σέλευκον·
[178]	κἀγαθός, ἵνα μὴ δι´ ἐμὲ	τῆς	βασιλείας τύχῃς ἀλλὰ διὰ σεαυτόν.
[201]	πρὸς Γάιον Γράκχον ὑπέρ τε	τῆς	βουλῆς καὶ τῶν συμμάχων κατέστη
[200]	Ἐκπεμφθέντα δὲ τρίτον αὐτὸν ὑπὸ	τῆς	βουλῆς, ὥς φησι Κλειτόμαχος, ἀνθρώπων
[206]	διέβη τὸν Ῥουβίκωνα ποταμὸν ἐκ	τῆς	Γαλατικῆς ἐπαρχίας ἐπὶ Πομπήιον εἰπών
[189]	ἀπαντήσας, παροξυνόμενος ἐπ´ αὐτὸν ὑπὸ	τῆς	γυναικὸς ἂν τοὺς φιλοῦντας εἶπε
[175]	Ἐπίχαρμον δὲ τὸν κωμῳδοποιόν, ὅτι	τῆς	γυναικὸς αὐτοῦ παρούσης εἶπέ τι
[206]	εἰσαχθεὶς οὐδὲν εἶπε φαῦλον περὶ	τῆς	γυναικός· ἐρομένου δὲ τοῦ κατηγόρου
[180]	τὸν Ἀντιπατρίδην, μή τι τυγχάνει	τῆς	γυναικὸς ἐρῶν· ἐκείνου δὲ ὁμολογήσαντος,
[192]	μὲν Πελοπίδου παρακαλοῦντος οὐκ ἀφῆκε,	τῆς	δ´ ἐρωμένης δεηθείσης ἀφῆκεν, εἰπὼν
[192]	δὲ τῶν συναρχόντων, οὐ τὸ	τῆς	δαπάνης ἔφη λυπεῖν αὐτόν, ἀλλ´
[194]	δείξας, χωλὸν καὶ ἀνάπηρον ἄνθρωπον.	Τῆς	δὲ γυναικός, ἐπὶ μάχην ἐξιόντος
[179]	βαθεῖαν ἠρώτησεν ὅ τι τηνικαῦτα;	(τῆς	δὲ εἰπούσης περιέμενον γὰρ τὸν
[177]	ἐν ἀστραγάλοις ὑφ´ ἡμῶν νενικῆσθαι;	Τῆς	δὲ κλειδὸς αὐτῷ κατεαγείσης ἐν
[175]	ἔχουσιν εἶπεν, ὅτε καταφρονοῦσιν ἡμῶν.	(Τῆς	δὲ μητρὸς αὐτοῦ παρήλικος μὲν
[185]	ἑαυτοῦ δὲ τὴν ἐκείνου μητέρα,	τῆς	δὲ μητρὸς ἐκεῖνον. Τῶν δὲ
[204]	πλεῖν ἀνάγκη, ζῆν οὐκ ἀνάγκη.	Τῆς	δὲ πρὸς τὸν Καίσαρα διαφορᾶς
[180]	βάρβαροι ὑμῶν τὴν πόλιν ἐπολιόρκουν;	Τῆς	δὲ τῶν Καρῶν βασιλίσσης Ἄδας
[184]	ἐπιβουλευθεὶς ὑπὸ Περσέως ἔδοξε τεθνάναι·	τῆς	δὲ φήμης εἰς Πέργαμον κομισθείσης
[204]	καὶ αὔξησιν οὐκ ἐπ´ ἀγαθῷ	τῆς	δημοκρατίας γινομένην ἀντέπραττεν αὐτός, ἀπεκρίνατο
[201]	στρατηγὸν ὥσπερ ἰατρὸν ἐσχάτης δεῖσθαι	τῆς	διὰ τοῦ σιδήρου θεραπείας. Οὐ
[179]	οὐκ ἔλυσε, τὸ δὲ τίμημα	τῆς	δίκης αὐτὸς ἐξέτισεν. Ἐπεὶ δὲ
[181]	ὅτι μᾶλλον ἀποθανεῖν ὑπέμεινεν ἢ	τῆς	δόξης ἀνάξιος φανῆναι. (Ἐπεὶ δὲ
[199]	καταλαμβάνειν πράξεσι καλαῖς, ἵνα μὴ	τῆς	δόξης ἀπορρέωσιν. Ἐπετίμα δὲ τοῖς
[178]	ποιοῦντα καὶ πάσχοντα ἀποβαλεῖν τὸ	τῆς	δόξης θέατρον. Γενόμενος δὲ κριτὴς
[195]	περιπεσόντος καὶ κινδυνεύοντος ἀπολέσθαι μετὰ	τῆς	ἑαυτοῦ δυνάμεως ἐπιβοηθήσας τῶν τε
[203]	πεισθεῖσιν ἀνδρός, ὃς τὴν πατρίδα	τῆς	ἑαυτοῦ ψυχῆς προτιμᾷ. Καὶ τήν
[172]	Βουλομένους δὲ τοὺς Πέρσας ἀντὶ	τῆς	ἑαυτῶν οὔσης ὀρεινῆς καὶ τραχείας
[200]	χιλιάρχους μάρτυρας λαμβάνειν καὶ κριτὰς	τῆς	ἑκάστου ἀρετῆς τοὺς πολεμοῦντας. Ἀποδειχθεὶς
[187]	ἐπὶ Φίλιππον, ὑπεφώνησέ τις ἐκ	τῆς	ἐκκλησίας πόλεμον εἰσηγῇ; ναὶ μὰ
[188]	πόλιν ἐλπίσι λαμπραῖς πρὸς τὸ	τῆς	ἐλευθερίας ὄνομα καὶ τῆς ἡγεμονίας
[185]	Ἀθηνῶν τὸ πρῶτον εἶτα καὶ	τῆς	Ἑλλάδος, ἀναβὰς πρὸς βασιλέα καὶ
[182]	(τὴν δόξαν ὥσπερ ἀπὸ σκοπῆς	τῆς	Ἑλλάδος εἰς τὴν οἰκουμένην πυρσεύεσθαι.
[203]	ἐπέβαλε ταῖς μαχαίραις. Μαμερτίνους δὲ	τῆς	ἐναντίας γενομένους μερίδος οἷός (τε)
[198]	διὰ τί κεῖται. Φείδεσθαι δὲ	τῆς	ἐξουσίας παρεκάλει τοὺς δυναμένους, ὅπως
[183]	λεχθῆναι παραφωνήσαντος, οὐκοῦν ἔφη καὶ	τῆς	ἐπανορθώσεως ταύτης ἄλλους ὑμῖν (πεντακισχιλίους
[200]	Παναίτιον ψιθυρίσας εἶπεν ἤδη τι	τῆς	ἐπιδημίας ἡμῶν Ἀλεξανδρεῖς ἀπολελαύκασι· ~(δι´
[181]	εἶπε τὰς ἐμὰς πράξεις μετὰ	τῆς	ἡγεμονίας ἑνὸς οὐ νομίζω ῥήματος
[188]	τὸ τῆς ἐλευθερίας ὄνομα καὶ	τῆς	ἡγεμονίας ἐπαιρομένην τοὺς λόγους αὐτοῦ
[196]	δὲ ταμιῶν οὐ βουλομένων ἀνοῖξαι	τῆς	ἡμέρας ἐκείνης, αὐτὸς ἀνοίξειν ἔφη·
[205]	τῶν ἑκατὸν ἀνδρῶν καὶ ἐπικειμένης	τῆς	ἡμέρας Ἔρωτα ἀπαγγείλαντα αὐτῷ τὸν
[199]	πεπρακότα προσεποιεῖτο θαυμάζειν ὡς ἰσχυρότερον	τῆς	θαλάσσης· ἃ γὰρ ἐκείνη μόλις
[189]	Ἐπεὶ δὲ Θρασύβουλος ἐρῶν αὐτοῦ	τῆς	θυγατρὸς ἐφίλησεν ἀπαντήσας, παροξυνόμενος ἐπ´
[181]	τῆς πέτρας τῷ Ἀλεξάνδρῳ, ἀφῆκε	τῆς	ἰδίας χώρας ἄρχειν καὶ προσέθηκε
[201]	διεκώλυσεν ἡ σύγκλητος, ὡς ἐρήμου	τῆς	Ἰταλίας ἐσομένης, καὶ χρήματα λαβεῖν
[203]	ἄρχων μήτε βουλεύων πολλοὺς ἐκ	τῆς	Ἰταλίας ἐστρατολόγησε. Καὶ (Σύλλα καλοῦντος
[199]	ἠξίου μὴ προστιθέναι τὴν ἀπὸ	τῆς	κακίας αἰσχύνην. Τὸν δ´ ὀργιζόμενον
[200]	τῆς νεὼς ἀποβὰς ἐβάδιζε κατὰ	τῆς	κεφαλῆς (ἔχων τὸ ἱμάτιον, ἠξίουν
[179]	τὴν ζημίαν εἰσενεγκεῖν ἀφεθῆναι δὲ	τῆς	κρίσεως, ἵνα μὴ λοιδορηθῇ, βέλτιόν
[189]	μετὰ Φωκίωνος ἀποθανούμενος; Ἤδη δὲ	τῆς	κύλικος αὐτῷ προσφερομένης ἐρωτηθεὶς εἴ
[194]	ἕως ζῶμεν. Ἐπεὶ δ´ ἐκ	τῆς	Λακωνικῆς ὑποστρέψας ἔφευγε θανάτου δίκην
[181]	εὖ ποιῶν περιγένηται. Περὶ δὲ	τῆς	λεγομένης Ἀόρνου πέτρας ἐν Ἰνδοῖς
[186]	τὴν μέλαιναν βάλῃ ψῆφον ἀντὶ	τῆς	λευκῆς. Ἀκούσας δὲ ὅτι θάνατος
[179]	ὦ παῖ, δαψιλῶς ἐπιθυμιάσεις, ὅταν	τῆς	λιβανωτοφόρου κρατήσῃς. Ὡς οὖν ἐκράτησεν,
[180]	τοῖς ὅπλοις. Ἐπιστολὴν δὲ παρὰ	τῆς	μητρὸς ἀναγινώσκων αἰτίας ἀπορρήτους κατ´
[193]	τοῦ πατρὸς ἔτι ζῶντος καὶ	τῆς	μητρὸς ἐν Λεύκτροις νικῆσαι Λακεδαιμονίους.
[206]	ἀρχιερωσύνης καταστὰς καὶ προπεμπόμενος ὑπὸ	τῆς	μητρὸς ἐπὶ τὰς θύρας σήμερον
[189]	τοῦτο ἀφῖγμαι συνεσκευασμένος. Διαβληθείσης δὲ	τῆς	μητρὸς πρὸς αὐτόν, ὡς ἐρᾷ
[198]	ἀφαιροῦντας ἔλεγε τὴν ἀρετὴν ἀφαιρεῖν	τῆς	νεότητος. Τὸν δ´ ἄρχοντα ἢ
[200]	ὡς εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἧκε καὶ	τῆς	νεὼς ἀποβὰς ἐβάδιζε κατὰ τῆς
[201]	καὶ τοῦ ἑνὸς ἀποθανόντος ἐπὶ	τῆς	ξένης ἄλλον μὴ βουλόμενος πρίασθαι
[198]	θέσθαι· δυοῖν δ´ ὄντων ἐπὶ	τῆς	οἰκίας ὁ μὲν ἡμέραις πέντε
[206]	τοῦ πρώτου Καίσαρος ἀναιρεθέντος ἐκ	τῆς	οἰκίας πρὸς αὑτὸν ὁ Ἀντώνιος
[179]	ἐχόντων. Ὁ δὲ συμφρονήσας ἐπαύσατο	τῆς	ὀργῆς καὶ διηλλάγη πρὸς αὐτούς.
[198]	καὶ συμπενθοῦντος, νῦν ἔφη περὶ	τῆς	πατρίδος ἀδεὴς γεγονέναι καὶ ἀκίνδυνος,
[197]	χελῶναι τὴν κεφαλὴν προτείναντες ἔξω	τῆς	Πελοποννήσου κινδυνεύσωσιν. (Ἀντιόχου δὲ τοῦ
[181]	ὀχυρῷ τόπῳ. Μετὰ δὲ τὴν	τῆς	πέτρας ἅλωσιν τῶν φίλων λεγόντων
[181]	δοκοῦσαν εἶναι ἐνεχείρισεν ἑαυτὸν μετὰ	τῆς	πέτρας τῷ Ἀλεξάνδρῳ, ἀφῆκε τῆς
[191]	μέλλων κατὰ τάχος ἀναζευγνύειν ἐκ	τῆς	πολεμίας καὶ τὸν ἐρώμενον ὁρῶν
[199]	ὧν ἔπιε καὶ ἔφαγεν ἐκ	τῆς	πολεμίας. Τῶν δὲ στρατιωτῶν ἑκάστῳ
[192]	παραδέδεκται τοῦ σώματος. (Ἑορτὴν δὲ	τῆς	πόλεως ἀγούσης καὶ πάντων ἐν
[196]	καὶ τοῦτ´ ἐποίησεν, ὡς προεῖπε,	τῆς	πόλεως ἁλούσης. (Πυνθανομένου δέ τινος
[195]	δὲ τὴν ἐν Κάνναις ἀτυχίαν	τῆς	πόλεως ἄρχων γεγονὼς μετὰ Κλαυδίου
[175]	ἀνδρὶ βουλομένης ἔφη τοὺς μὲν	τῆς	πόλεως βιάσασθαι νόμους δύνασθαι τοὺς
[202]	κατασκάψαι τὰς Ἀθήνας ἀλλὰ φείσασθαι	τῆς	πόλεως. ΓΑΙΟΣ ΠΟΠΙΛΛΙΟΣ. Γάιος Ποπίλλιος
[200]	Καρχηδὼν ἐπολεμεῖτο, μελίπηκτον εἰς σχῆμα	τῆς	πόλεως διαπλάσας (καὶ τοῦτο Καρχηδόνα
[200]	εἶναι κατειληφότας τὰ τείχη καὶ	τῆς	πόλεως ἐντὸς ὄντας εἶτα πράττειν
[188]	κατωρθωμένων δὲ τῶν πρώτων καὶ	τῆς	πόλεως εὐαγγέλια θυούσης, ἐρωτηθεὶς εἰ
[207]	(παραστησάμενος Ἄρειον τὸν Ἀλεξανδρέα φείδεσθαι	τῆς	πόλεως ἔφη πρῶτον μὲν διὰ
[196]	τὴν ἀπὸ τῶν στρατειῶν καὶ	τῆς	πολιτείας σχολὴν ἐν γράμμασι διατριβὴν
[204]	ἡγεμόνων ἐπὶ νεωτερισμῷ καὶ μεταβολῇ	τῆς	πολιτείας τὸν Σερτώριον εἰς Ῥώμην
[184]	τὴν ἔπαυλιν φανερὸς γενόμενος, προσφερομένης	τῆς	πορφύρας αὐτῷ καὶ τοῦ διαδήματος,
[208]	ποιεῖς οὕτως οἰκοδομῶν, ὡς ἀιδίου	τῆς	Ῥώμης ἐσομένης.
[195]	ἦν λόγος ὡς ἀνδρὸς ἀξίου	τῆς	Ῥώμης, μᾶλλον ἔφη τὴν εὐτυχίαν
[206]	Πομπηίου φυγόντος ἐπὶ θάλασσαν ἐκ	τῆς	Ῥώμης Μέτελλος ἔπαρχος ὢν τοῦ
[202]	θεοῖς ἔφη χάριν ἔχειν ὑπὲρ	τῆς	Ῥώμης, ὅτι παρ´ ἄλλοις οὐκ
[201]	Σκιπίωνος ἑστῶτος οὐδὲ ζῆν Σκιπίωνα	τῆς	Ῥώμης πεσούσης. ΚΑΙΚΙΛΙΟΣ ΜΕΤΕΛΛΟΣ. Καικίλιος
[182]	τί δέδοικας; εἶπε μὴ μόνος	τῆς	σάλπιγγος οὐκ ἀκούσῃς; Σπουδάσαντος δὲ
[206]	θανάτου· καὶ γὰρ σὺ ἐμοὶ	τῆς	σῆς σωτηρίας ἐφθόνησας. Ἀντώνιον δὲ
[208]	τὴν οἰκίαν ἐκ θεμελίων ἄχρι	τῆς	στέγης ἐπιμελῶς οἰκοδομοῦντος, εὔθυμον ἔφη
[182]	ἐξάξεις μου τὸν υἱὸν ἐκ	τῆς	στενοχωρίας; Νοσήσας δὲ μακρὰν νόσον
[193]	(παρά τινος τῶν πολιτῶν ἐφόδιον	τῆς	στρατείας ἐνέβαλεν εἰς Πελοπόννησον. Αὖθις
[199]	ἀργύριον ἢ ὀλίγους χρυσίον ἀπὸ	τῆς	στρατείας ἐπανελθεῖν· τῶν γὰρ ἀρχόντων
[199]	Πέντε δ´ οἰκέτας εἶχεν ἐπὶ	τῆς	στρατείας, ὧν εἷς αἰχμάλωτα τρία
[185]	ἀπολέσῃ τὴν πόλιν, ἔπεισεν ἀργυρίῳ	τῆς	στρατηγίας ἀποστῆναι. Εὐρυβιάδου δὲ ναυμαχεῖν
[192]	ἐπολέμει, καί τινα τοιοῦτον (ἀπήλασε	τῆς	στρατιᾶς εἰπὼν ὅτι μόλις αὐτοῦ
[202]	ἐπέμφθη πρὸς Ἀντίοχον ἐπιστολὴν παρὰ	τῆς	συγκλήτου κομίζων, κελεύουσαν ἀπάγειν ἐξ
[196]	τὸν ἀναβάτην προσδέδεξαι. Χρήματα δὲ	τῆς	συγκλήτου λαβεῖν αὐτὸν ἐκ τοῦ
[193]	καὶ βουλόμενος ἐξελέγξαι τὸ μέγεθος	τῆς	συμφορᾶς αὐτῶν, οὐχ ὁμοῦ πᾶσι
[191]	βουλομένους. ἔτι δὲ μικρὸν ἀπολειπούσης	τῆς	τάφρου (συνάψαι, κατὰ τοῦτο παρατάξας
[190]	ὡς εἶδε λαγὼν ἐξαλλόμενον ἐκ	τῆς	τάφρου, τοιούτους ἔφη φοβεῖσθε πολεμίους,
[196]	ἐμοῦ κελεύσαντος. Ἐπεὶ δὲ διάρας	τῆς	τε γῆς ἐκράτει καὶ τὰ
[181]	Ἀλέξανδρος πρὸς τίνα δεῖ περὶ	τῆς	Τελεσίππας διαλέγεσθαι; πυθόμενος δ´ ἐλευθέραν
[200]	ἀναμένοντες. Ἀππίου δὲ Κλαυδίου περὶ	τῆς	τιμητικῆς ἀρχῆς (ἁμιλλωμένου πρὸς αὐτὸν
[194]	δίκην δῷς τάχιον. Θήβης δὲ	τῆς	τοῦ τυράννου γυναικὸς ἐλθούσης πρὸς
[204]	Αἴγυπτον, ὡς ἔμελλε διαβαίνειν ἐκ	τῆς	τριήρους εἰς ἁλιευτικὸν πλοῖον ἀποστείλαντος
[176]	Δίων ὁ Διονύσιον ἐκβαλὼν ἐκ	τῆς	τυραννίδος, ἀκούσας ἐπιβουλεύειν αὐτῷ Κάλλιππον,
[175]	Συρακοσίων. (Ἐπεὶ δ´ ἐν ἀρχῇ	τῆς	τυραννίδος ἐπολιορκεῖτο συστάντων ἐπ´ αὐτὸν
[176]	πολλὰ βλάσφημα περὶ αὐτοῦ καὶ	τῆς	τυρρανίδος εἰρηκέναι παρὰ πότον, ἀμφοτέρους
[198]	νέμεσιν εἰς τὸν οἶκον ἀπερεισαμένης	τῆς	τύχης ὑπὲρ πάντων αὐτὸς ἀναδέδεκται.
[179]	πάνυ γοῦν ἔφη σοὶ περὶ	τῆς	τῶν Ἑλλήνων ὁμονοίας ὁ λόγος
[180]	(στρατιωτῶν τὸ ἀκόντιον ἐναγκυλούμενον ἐξέωσε	τῆς	φάλαγγος ὡς ἄχρηστον, ὃς παρασκευάζεται
[178]	ἢ παρ´ ἐμοῦ χάριν ἀξίαν	τῆς	φιλίας ἀπολαβεῖν. Πυθόμενος δ´ ἐγκαλεῖν
[188]	ὑπ´ Ἀντιπάτρου· Μενύλλου (δὲ τοῦ	τῆς	φρουρᾶς ἄρχοντος χρήματα τῷ Φωκίωνι
[175]	βιάσασθαι νόμους δύνασθαι τοὺς δὲ	τῆς	φύσεως μὴ δύνασθαι. Πικρῶς δὲ
[193]	διὸ σήμερον κολάζω τὴν (ἀμετρίαν	τῆς	χαρᾶς. Εἰδὼς δὲ τοὺς Σπαρτιάτας
[207]	διελθεῖν πρὸς ἑαυτόν ἐπιλαβόμενος αὐτοῦ	τῆς	χειρός ἔτι σοῦ παρόντος ἔφη
[199]	λόγον μᾶλλον καὶ τὴν φωνὴν	τῆς	χειρὸς τρέπειν καὶ καταπλήττειν τοὺς
[192]	τὸ κρατεῖν αὐτοῖς μαχομένοις περὶ	τῆς	χώρας ἔδωκεν. ΑΝΤΑΛΚΙΔΑΣ. Ἀνταλκίδας πρὸς
[185]	ἐπὶ Βοιωτοὺς στρατεύων· ἐνστάσης δὲ	τῆς	ὥρας καὶ τῶν λοχαγῶν λεγόντων
[181]	βασιλικῶς εἶπε, καὶ προσερωτηθείς μή	τι	ἄλλο; πάντα εἶπεν ἐν τῷ
[173]	δὲ μεγάλην ἀνοίξας, πυθομένου τινὸς	τί	ἂν ἔχειν ἐβούλετο τοσοῦτον ὅσον
[198]	ἐρωτᾶν μᾶλλον τοὺς ἀνθρώπους, διὰ	τί	ἀνδριὰς οὐ κεῖται (Κάτωνος) ἢ
[189]	αὐτὸς κομίζων. πυνθανομένων δ´ ἐκείνων	τί	βούλεται, πείσας ὑμᾶς εἶπεν ἀπαγαγεῖν
[178]	καιρὸν ὀφείλομεν ζῆν; Φρούριον δέ	τι	βουλόμενος λαβεῖν ὀχυρόν, ὡς (ἀπήγγειλαν
[184]	δὲ στρατιωτῶν Ἀετὸν αὐτὸν προσαγορευόντων	(τί	γάρ εἶπεν οὐ μέλλω, τοῖς
[187]	ὀρύττων ἐπιμελῶς πρὸς τὸν εἰπόντα	τί	γὰρ φοβούμεθα; χειρίστην ἔφησε στρατηγοῦ
[177]	ἐστι Μακεδόνων· ἐπισκεπτέον οὖν μή	τι	γίνεται παρ´ ἡμᾶς. Ὡς οὖν
[187]	ἀριστᾷ, τοιγαροῦν εἶπεν ἂν ἄλλο	τι	γνῶσι περὶ ἡμῶν Ἀθηναῖοι, σὲ
[183]	φίλων κελεύοντα μὴ προσέχειν, ἄν	τι	γράφῃ βιασθεὶς ὑπὸ Σελεύκου, μηδὲ
[183]	τρίτος ἔγραψε ταῖς πόλεσιν, ἄν	τι	γράψῃ παρὰ τοὺς νόμους κελεύων
[179]	λεγόντων ὅτι ταῦτα σοὶ κτᾶται	τί	δ´ ὄφελος εἶπεν ἐὰν ἔχω
[190]	τὸν Περσῶν βασιλέα μέγαν προσαγορεύειν,	τί	δαὶ ἐκεῖνος εἶπεν ἐμοῦ μείζων,
[190]	τῷ τὰ Ὀλύμπια καλῶς ἄγειν	τί	δέ εἶπε ποιοῦσι θαυμαστόν, εἰ
[182]	πλειόνων παρόντων πότε μέλλομεν ἀναζευγνύναι;	τί	δέδοικας; εἶπε μὴ μόνος τῆς
[192]	βαδίζων· θαυμάζοντος δὲ καὶ πυνθανομένου	τί	δὴ μόνος οὕτως ἔχων περίεισιν,
[188]	δωρεὰν πέμψαντος ἠρώτησε τοὺς κομίζοντας	τί	δήποτε πολλῶν ὄντων Ἀθηναίων αὐτῷ
[207]	Τοῦ δ´ Ἀθηναίων δήμου ἐξημαρτηκέναι	τι	δόξαντος ἔγραψεν ἀπ´ Αἰγίνης βούλεσθαι
[187]	ἔφη τοπάζεις· σκέπτομαι γάρ, εἴ	τι	δύναμαι περιελεῖν ὧν μέλλω λέγειν
[205]	καὶ πρὸς τὸν Κικέρωνα πλαγίως	τι	εἰπόντα φήσαντος αἰνιγμάτων λύσεως ἀπείρως
[190]	ἐπιμενόντων δὲ τοῖς ἐπαίνοις, ἔφη	τί	θαυμαστόν, εἰ πράγματι καλῷ (καλῶς
[177]	καὶ τοῦ θεραπεύοντος ἰατροῦ πάντως	τι	καθ´ ἡμέραν αἰτοῦντος, λάμβανε ἔφη
[191]	εἰκόνας οὕτω προσαγορεύων· εἰ γάρ	τι	καλὸν ἔργον πεποίηκα, τοῦτό μου
[198]	οὐ κεῖται (Κάτωνος) ἢ διὰ	τί	κεῖται. Φείδεσθαι δὲ τῆς ἐξουσίας
[189]	Πρὸς δὲ τὸν πυθόμενον διὰ	τί	κομῶσιν εἶπεν ὅτι τῶν κόσμων
[185]	Τῶν δ´ Ἀθηναίων αὐτὸν προπηλακιζόντων	τί	κοπιᾶτε (εἶπεν ὑπὸ τῶν αὐτῶν
[189]	κύλικος αὐτῷ προσφερομένης ἐρωτηθεὶς εἴ	τι	λέγει πρὸς τὸν υἱόν ἔγωγε
[182]	ἠρώτησεν· ἀποσιωπήσαντος δὲ τοῦ νεανίσκου	τί	λέγεις; εἶπεν ἢ ταῦτ´ ἐστὶ
[188]	φίλους εἶπεν οὐ δήπου κακόν	τι	λέγων ἐμαυτὸν λέληθα; Πρὸς δὲ
[193]	τῶν δὲ φίλων ἐρωτώντων μή	τι	λυπηρὸν αὐτῷ συμπέπτωκεν, οὐδέν εἶπεν
[194]	στρατιωτῶν ἐμπεπτώκαμεν εἰς τοὺς πολεμίους	τί	μᾶλλον εἶπεν ἢ εἰς ἡμᾶς
[187]	εἰ τηλικαύτας πόλεις λαμβάνω καθεύδων,	τί	με οἴεσθε ποιήσειν ἐγρηγορότα; Τῶν
[202]	δὲ νεωτέρων τινὸς χιλιάρχου πυνθανομένου	τί	μέλλει ποιεῖν, εἰ τοῦτ´ ἔφη
[189]	ἑτέραν γυναῖκα μέλλοντος, διαπυνθανομένων μή	τι	μεμφόμενος αὐτοῖς εἴη, ἥκιστα εἶπεν
[177]	προσαγγελθέντων, ὦ τύχη εἶπε, μικρόν	τι	μοι κακὸν ἀντὶ τῶν τοσούτων
[189]	Χάριλλος ὁ βασιλεὺς ἐρωτηθείς, διὰ	τί	νόμους ὀλίγους οὕτω Λυκοῦργος ἔθηκεν,
[193]	κεκοσμημένον ὅπλοις εἰς Πελοπόννησον ἀπεστάλκασι,	τί	οὖν; εἶπεν Ἀντιγενίδας στένει καινοὺς
[179]	Ὀλυμπίοις εὖ πεπονθότες οἱ Πελοποννήσιοι,	τί	οὖν εἶπεν, ἐὰν κακῶς πάθωσι;
[194]	ἔργων λόγους· εἰ δὲ δεῖ	τι	πάντως εἰπεῖν πρὸς τοὺς δικαστάς,
[173]	Σατιβαρζάνην δὲ τὸν κατακοιμιστὴν αἰτούμενόν	τι	παρ´ αὐτοῦ τῶν μὴ δικαίων
[195]	καὶ διαρπάσας, τοῦ γραμματέως ἐπερωτήσαντος	τί	περὶ τῶν ἱερῶν ἔγνωκεν ἀγαλμάτων,
[207]	ἔτη κατεστραμμένος τὰ πλεῖστα διηπόρει	τί	ποιήσει τὸν λοιπὸν χρόνον, ἐθαύμαζεν,
[189]	ἂν τοὺς φιλοῦντας εἶπε μισῶμεν,	τί	ποιήσομεν τοὺς μισοῦντας; καὶ ἔδωκε
[183]	τίνι πιστευτέον; εἰ δὲ μή,	τί	πρακτέον; Δημάδου δὲ τοῦ ῥήτορος
[192]	Ἀργείων στρατηγὸς ὑπ´ Ἀρχιδάμου χωρίον	τι	προδοῦναι παρακαλούμενος ἐπὶ χρήμασι πολλοῖς
[172]	τῶν ἀπομνημονευμάτων, εἰ πρόσφορον ἔχει	τι	πρὸς κατανόησιν ἠθῶν καὶ προαιρέσεων
[180]	μάχην ἠρώτησαν οἱ στρατηγοί, μή	τι	πρὸς τούτοις ἕτερον, οὐδέν, εἶπεν,
[182]	παρασκευῆς εἰπόντος ἐπ´ αὐτοῦ, (βουλόμενός	τι	προσμαθεῖν ἠρώτησεν· ἀποσιωπήσαντος δὲ τοῦ
[174]	δικαστὰς ἐξώρκιζον ὅτι, κἂν βασιλεύς	τι	προστάξῃ κρῖναι τῶν μὴ δικαίων,
[176]	ἀρχῆς πρὸς μὲν τὸν εἰπόντα	τί	σε Πλάτων καὶ φιλοσοφία ὠφέλησε;
[192]	καὶ τῶν περὶ αὐτὸν πυνθανομένων	τί	σημαίνειν οἴεται τὸν θεόν, ~(ἐμβεβροντῆσθαι
[207]	ἢ κλέπτης Θεόδωρος ὁ Ταρσεύς·	τί	σοι δοκεῖ; ἀναγνοὺς Καῖσαρ ὑπέγραψε
[179]	περὶ ἑσπέραν βαθεῖαν ἠρώτησεν ὅ	τι	τηνικαῦτα; (τῆς δὲ εἰπούσης περιέμενον
[200]	τὸν Παναίτιον ψιθυρίσας εἶπεν ἤδη	τι	τῆς ἐπιδημίας ἡμῶν Ἀλεξανδρεῖς ἀπολελαύκασι·
[206]	ἐρομένου δὲ τοῦ κατηγόρου διὰ	τί	(τοίνυν ἐξέβαλες αὐτήν ὅτι τὴν
[175]	διαφθείραντα γύναιον, ἠρώτησε μετ´ ὀργῆς,	τί	τοιοῦτον αὐτῷ σύνοιδεν. Εἰπόντος δὲ
[207]	κατακόρως παρρησιαζομένου καὶ προαχθέντος εἰπεῖν	τι	τοιοῦτον εἰ ταῦτά σοι, Καῖσαρ,
[180]	Ἀλέξανδρος ἠρώτησε τὸν Ἀντιπατρίδην, μή	τι	τυγχάνει τῆς γυναικὸς ἐρῶν· ἐκείνου
[175]	τῆς γυναικὸς αὐτοῦ παρούσης εἶπέ	τι	τῶν ἀπορρήτων, ἐζημίωσε. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο
[204]	χαίρειν ἐάσας τὸν ἰατρὸν ἔλαβέ	τι	τῶν εὐπορίστων. Ἰσχυρᾶς δὲ σιτοδείας
[192]	ῥᾳθυμεῖν. Ἄνθρωπον δὲ φαῦλον ἐξημαρτηκότα	τι	τῶν μετρίων τοῦ μὲν Πελοπίδου
[188]	ἐμπέπληκεν. Ἀξιοῦντος δ´ Ἀντιπάτρου ποιῆσαί	τι	τῶν μὴ δικαίων αὐτόν οὐ
[183]	μὴ παρὰ γνώμην ἐκβιασθῇ πρᾶξαί	τι	τῶν οὐχ ὁσίων. ~ΑΝΤΙΟΧΟΣ Ο
[173]	τὰ ἱμάτια, τίλλεσθαι δὲ τὴν	τιάραν	ἀποθεμένων. Σατιβαρζάνην δὲ τὸν κατακοιμιστὴν
[207]	τοῦ αὐτοῦ πράγματος δὶς ἐβουλεύσατο,	Τιβέριον	λέγων. Θορυβοῦντας δὲ τοὺς ἐν
[203]	ὁπλιτῶν καὶ χιλίων ἱππέων ἐπὶ	Τιγράνην	ἐχώρει πεντεκαίδεκα μυριάδας στρατιᾶς ἔχοντα
[174]	μὲν μυριάδας νῦν δὲ μονάδα	(τιθέναι)	δύνανται, τὸ αὐτὸ καὶ τοὺς
[176]	βασιλεὺς ἀναγορευθεὶς εἰώθει κεραμεᾶ ποτήρια	τιθέναι	παρὰ τὰ χρυσᾶ καὶ τοῖς
[173]	μαστιγοῦσθαι μὲν ἀποδυσαμένων τὰ ἱμάτια,	τίλλεσθαι	δὲ τὴν τιάραν ἀποθεμένων. Σατιβαρζάνην
[185]	ὑποτρέχουσι χειμαζόμενοι, γενομένης δ´ εὐδίας	τίλλουσι	παρερχόμενοι καὶ κολούουσι. Τοὺς δ´
[176]	προαιρέσεως. Αἰτιωμένων δέ τινων ὅτι	τιμᾷ	καὶ προάγεται πονηρὸν ἄνθρωπον καὶ
[173]	κελεύσας τοὺς διδόντας τούτοις σε	τιμᾷ	νῦν Ξέρξης ὁ ἀδελφός· ἐὰν
[203]	ὁ Σύλλας ταῖς μὲν ἄλλαις	τιμαῖς	ἐδέξατο φιλοφρόνως καὶ Μάγνον προσηγόρευσε
[172]	θυσίας, ἵνα ἀεὶ τοὺς θεοὺς	τιμᾶν	ἑτοίμως δύνωνται καὶ ῥᾳδίως ἀπὸ
[181]	δὲ πρώτων φίλων καὶ κρατίστων	τιμᾶν	μὲν ἐδόκει Κρατερὸν μάλιστα πάντων,
[191]	ἦν ἐν τῇ πόλει πρωτεύουσα	τιμὴ	τῇ τάξει, ἱλαρὸς καὶ μειδιῶν
[179]	κρίσιν οὐκ ἔλυσε, τὸ δὲ	τίμημα	τῆς δίκης αὐτὸς ἐξέτισεν. Ἐπεὶ
[198]	Τοὺς δὲ τῆς ἀρετῆς τὴν	τιμὴν	ἀφαιροῦντας ἔλεγε τὴν ἀρετὴν ἀφαιρεῖν
[203]	στρατιωτῶν ἔφη μὴ δέχεσθαι τὴν	τιμήν,	ἕως ὀρθὸς ἕστηκεν ὁ χάραξ
[205]	Πομπηίου καταβεβλημένας εἰκόνας ἀνέστησε μετὰ	τιμῆς,	ἔφη περὶ αὐτοῦ (λέγων ὁ
[204]	αὐτὸς τὸν ἵππον ἐπὶ τοὺς	τιμητὰς	Γέλλιον καὶ Λέντλον· ἐκείνων δὲ
[203]	ἐπὶ τοὺς δύο ἄνδρας, οὓς	τιμητὰς	καλοῦσι, καὶ καταριθμησαμένους τὰς στρατείας
[199]	μόλις ἐπικλύζει, οὗτος ῥᾳδίως καταπέπωκε.	Τιμητείαν	δὲ μετιὼν καὶ τοὺς ἄλλους
[200]	ἀρετῆς τοὺς πολεμοῦντας. Ἀποδειχθεὶς δὲ	τιμητὴς	νεανίσκου μὲν ἀφείλετο τὸν ἵππον,
[200]	Ἀππίου δὲ Κλαυδίου περὶ τῆς	τιμητικῆς	ἀρχῆς (ἁμιλλωμένου πρὸς αὐτὸν καὶ
[187]	οὐ τὸν στρατηγόν εἶπεν ὁ	Τιμόθεος	ἀλλὰ τὸν τῷ στρατηγῷ τὰ
[187]	καθεύδοντος ἐνδυομένας· ἔλεγεν οὖν (ὁ	Τιμόθεος	εἰ τηλικαύτας πόλεις λαμβάνω καθεύδων,
[187]	πᾶσι τούτοις ἐπιστάμενος ἐπιτάττειν. ΤΙΜΟΘΕΟΣ.	Τιμόθεος	εὐτυχὴς ἐνομίζετο στρατηγὸς εἶναι, καὶ
[177]	μετόπωρον καλόν ἐστιν. Ἐπεὶ δὲ	Τιμόθεος	ὁ κιθαρῳδὸς ἐλπίσας πλείονα λαβὼν
[187]	ὁ πᾶσι τούτοις ἐπιστάμενος ἐπιτάττειν.	ΤΙΜΟΘΕΟΣ.	Τιμόθεος εὐτυχὴς ἐνομίζετο στρατηγὸς εἶναι,
[182]	ὄζουσιν. Ἀθηναίων δὲ δοῦλον αὐτοῦ	τιμώμενον	εἰς τὴν πολιτείαν ὡς ἐλεύθερον
[173]	δὲ τοῖς ἁμαρτάνουσι τῶν ἡγεμονικῶν	τιμωρίαν	ἔταξεν, ἀντὶ τοῦ τὸ σῶμα
[190]	ἄριστος εἴη Σπαρτιατῶν, εἶπεν ὁ	τὶν	ἀνομοιότατος. Ἑτέρου δὲ πυνθανομένου πόσοι
[176]	τῇ νήσῳ προσβαλόντες τῶν θρεμμάτων	τινὰ	ἀπέσπασαν, ὁ δὲ ὑμέτερος ἔφη
[177]	δὲ ὑπ´ αὐτοῦ, (προσέταξε δωρεάν	τινα	αὐτῷ δοθῆναι. Πάλιν οὖν τοῦ
[179]	ὑμεῖς, οὗτος ἐγρηγόρει. Ψάλτην δέ	τινα	βουλομένου παρὰ δεῖπνον ἐπανορθοῦν αὐτοῦ
[181]	θάλασσαν, ἠρώτησεν ὁ Ἀλέξανδρος πρὸς	τίνα	δεῖ περὶ τῆς Τελεσίππας διαλέγεσθαι;
[205]	καὶ ἀφυῆ, προσεκαλεῖτο μάρτυρα πρός	τινα	δίκην· εἰπόντος δ´ ἐκείνου μηδὲν
[178]	ἐκκαλεῖσθαι τὴν κρίσιν διοργισθείς ἐπὶ	τίνα;	εἶπε· καὶ ὁ Μαχαίτας ἐπὶ
[178]	μεταμέλομαι. Τῶν δ´ Ἀντιπάτρου φίλων	τινὰ	κατατάξας εἰς τοὺς δικαστάς, εἶτα
[185]	ἐσχήκαμεν. Πρὸς δὲ Σιμωνίδην ἐξαιτούμενόν	τινα	κρίσιν οὐ δικαίαν ἔφη μήτ´
[201]	πεφεύγασιν οὓς τοσαυτάκις ἐδίωξαν, εἰπεῖν	τινα	λέγεται τῶν Νομαντίνων ὡς τὰ
[186]	τοῦ Πειραιῶς. Πρὸς δὲ φίλον	τινὰ	μαρτυρίας ψευδοῦς δεόμενον, ᾗ προσῆν
[202]	ἐβιάζετο τῶν ἐν ὥρᾳ στρατευομένων	τινὰ	ὀνόματι Τρεβώνιον, ὁ δ´ ἀπέκτεινεν
[174]	ὑπὲρ Δαρείου τοῦ βασιλέως, μισθοφόρον	τινὰ	πολλὰ βλάσφημα καὶ ἀσελγῆ περὶ
[199]	ἐξ ἀγορᾶς ἀπελθεῖν ἢ ποιήσασθαί	τινα	συνήθη καὶ φίλον ἁμωσγέπως τῶν
[192]	καὶ τοῖς πολυσάρκοις ἐπολέμει, καί	τινα	τοιοῦτον (ἀπήλασε τῆς στρατιᾶς εἰπὼν
[188]	ἐμαυτὸν λέληθα; Πρὸς δὲ θυσίαν	τινὰ	τῶν Ἀθηναίων αἰτούντων ἐπιδόσεις καὶ
[176]	τυράννου φοβερόν ἐστιν. Ἀκούσας δέ	τινα	τῶν πολιτῶν χρυσίον ἔχειν οἴκοι
[180]	Παρατασσομένου δὲ τοῦ στρατεύματος ἰδών	τινα	τῶν (στρατιωτῶν τὸ ἀκόντιον ἐναγκυλούμενον
[183]	τοῦ πατρὸς ἁλόντος καὶ πέμψαντός	τινα	τῶν φίλων κελεύοντα μὴ προσέχειν,
[191]	δοκεῖ καὶ αὐτῷ. Παραιτούμενος δέ	τινα	τῶν φίλων παρὰ τοῦ Καρὸς
[181]	τοῦ Ἡρακλέους. Τῶν δὲ φίλων	τινὰς	αἰσθόμενος ἐν τῷ κυβεύειν οὐ
[203]	ἐνίσταντο πολλοὶ τῷ θριάμβῳ δωρεάς	τινας	ἀπαιτοῦντες. Ἐπεὶ δ´ ὁ Πομπήιος
[182]	καλαμῶμαι. Τῶν δὲ στρατιωτῶν ἰδών	τινας	ἐν τοῖς θώραξι καὶ τοῖς
[193]	δὲ Χαβρίου περὶ Κόρινθον ὀλίγους	τινὰς	τῶν Θηβαίων ὑπὸ τὰ τείχη
[195]	δὲ τοῦ συνάρχοντος Μινουκίου καταβαλόντος	τινὰς	τῶν πολεμίων πολὺς ἦν λόγος
[196]	κράτος εἷλε καὶ τῶν στρατιωτῶν	τινες	αἰχμάλωτον λαβόντες εὐπρεπῆ παρθένον ἧκον
[189]	Ἀθηναίων τύραννος, ἐπεὶ τῶν φίλων	τινὲς	ἀποστάντες αὐτοῦ Φυλὴν κατέλαβον, ἦλθε
[187]	στρατηγὸς εἶναι, καὶ φθονοῦντες αὐτῷ	τινες	ἐζωγράφουν τὰς πόλεις εἰς κύρτον
[182]	ἠναγκάσθη καταζεῦξαι καὶ τῶν στρατιωτῶν	τινες	ἐλοιδόρουν αὐτὸν ἀγνοοῦντες ὅτι πλησίον
[176]	αὐτοῦ τῶν ἀπὸ τοῦ τείχους	τινὲς	ἐλοιδοροῦντο λέγοντες ὅτι ὦ κεραμεῦ,
[206]	φίλων διαπορούντων εἰ καὶ ἐνταῦθά	τινες	στάσεις εἰσὶ καὶ ἅμιλλαι περὶ
[172]	ἀπὸ τῶν παρόντων. Τοιαύτῃ δή	τινι	γνώμῃ κἀμοῦ λιτά σοι δῶρα
[184]	οἱ υἱοὶ παῖδες ὄντες ἠρώτων,	τίνι	καταλείψει τὴν βασιλείαν· καὶ ὁ
[178]	ἀξιόπιστον ἐν πράγμασι. Μαχαίτᾳ δέ	τινι	κρίνων δίκην καὶ ὑπονυστάζων οὐ
[184]	στρατεύσας δεύτερον ἐπὶ Πάρθους ἔν	τινι	κυνηγεσίῳ καὶ διωγμῷ τῶν φίλων
[196]	(Πυνθανομένου δέ τινος ἐν Σικελίᾳ,	τίνι	πεποιθὼς ἐπὶ Καρχηδόνα μέλλοι τὸν
[183]	μὲν ἐπεβούλευσεν εἶπε Παρμενίων Ἀλεξάνδρῳ,	τίνι	πιστευτέον; εἰ δὲ μή, τί
[190]	οἶδας ἀδικεῖσθαι. ΘΕΟΠΟΜΠΟΣ. Θεόπομπος ἔν	τινι	πόλει πρὸς τὸν ἐπιδεικνύμενον τὸ
[183]	πολιορκῶν ὁ Δημήτριος ἔλαβεν ἔν	τινι	προαστείῳ πίνακα Πρωτογένους τοῦ ζωγράφου
[174]	πιστευθεὶς ἀπεργάσασθαι. Ἐν δὲ φυγῇ	τινι	τῆς ἀποσκευῆς αὐτοῦ διαρπαγείσης ξηρὰ
[207]	ἐπαχθὴς ὀνειδίζων τὴν συμμαχίαν, προπιών	τινι	τῶν ἄλλων βασιλέων ὁ Καῖσαρ
[186]	Ἀθηναίους πόλεμον. ΛΑΜΑΧΟΣ. Λάμαχος ἐπετίμα	τινὶ	τῶν λοχαγῶν ἁμαρτόντι· τοῦ δὲ
[192]	πότοις καὶ συνουσίαις ὄντων ἀπήντησέ	τινι	τῶν συνήθων αὐχμηρὸς καὶ σύννους
[182]	εἰσέπραττε χρήματα συντόνως· εἰπόντος δέ	τινος	ἀλλ´ οὐκ Ἀλέξανδρος ἦν τοιοῦτος«
[178]	ἦν βαρέως φέρων· εἰπόντος δέ	τινος	ἀλλὰ μὴν ὡραῖος ὢν ἐκεῖνος
[205]	τῷ σῷ πενθερῷ. Μεταβαλομένου δέ	τινος	ἀπὸ Καίσαρος πρὸς τὸν Πομπήιον
[177]	δέ γε αἰτεῖς. Ὕδωρ δέ	τινος	αὐτοῦ κατασκεδάσαντος ὑπὸ τῶν φίλων
[207]	Θεοδώρου κατέστησε διοικητήν· ἐπιδόντος δέ	τινος	αὐτῷ βιβλίον, ἐν ᾧ γεγραμμένον
[175]	μὴ βουλόμεθα. Λοιδορηθεὶς δὲ ὑπό	τινος	εἰς τὴν δυσωδίαν τοῦ στόματος
[182]	ἡμᾶς. Ἀριστοδήμου δὲ τῶν φίλων	τινὸς	ἐκ μαγείρου γεγονέναι δοκοῦντος, συμβουλεύοντος
[196]	τῆς πόλεως ἁλούσης. (Πυνθανομένου δέ	τινος	ἐν Σικελίᾳ, τίνι πεποιθὼς ἐπὶ
[180]	Κάσανδρον, κεκραγώς ἀλλ´ οὐδ´ ἐρασθῆναί	τινος	ἔξεστι δι´ ὑμᾶς; ~Ἀποστέλλοντος δ´
[187]	ἐν σοὶ παύεται. Ῥήτορος δέ	τινος	ἐπερωτῶντος αὐτὸν ἐν ἐκκλησίᾳ τίς
[180]	χειμῶνι καὶ ψύχει τῶν φίλων	τινὸς	ἑστιῶντος αὐτὸν ἐσχάραν δὲ μικρὰν
[205]	Πομπηίου μὲν φυγόντος, Νωνίου δέ	τινος	ἔτι παρ´ αὑτοῖς ἀετοὺς ἑπτὰ
[189]	νόμων πολλῶν. Τῶν δὲ εἱλώτων	τινὸς	θρασύτερον αὐτῷ προσφερομένου, ναὶ τὼ
[175]	μεθύσκεσθαι μετ´ ἀλλήλων. Ξένου δέ	τινος	ἰδίᾳ φράσειν φάσκοντος αὐτῷ καὶ
[195]	Φάβιον μὴ μαχόμενον. Στρατιώτου δέ	τινος	Λευκανοῦ κατηγορηθέντος πρὸς αὐτόν, ὡς
[181]	εἶχε προσέθηκε. Πυθόμενος δὲ ὑπό	τινος	λοιδορεῖσθαι βασιλικόν ἔφη ἐστὶν εὖ
[189]	μητρὸς πρὸς αὐτόν, ὡς ἐρᾷ	τινος	νεανίσκου καὶ κρύφα σύνεστι φοβουμένῳ
[178]	φίλος ἐλάνθανεν. Ἐπεὶ δὲ ὑπό	τινος	ξένου κληθεὶς ἐπὶ δεῖπνον ἐν
[182]	σύνοιδεν ὁ λασανοφόρος. (Εἰπόντος δέ	τινος	ὅτι πάντα καλὰ καὶ δίκαια«
[203]	Καιπίωνος διεφθάρη δύναμις. Εἰπόντος δέ	τινος	ὅτι Ῥωμαῖοι τὴν ἡμέραν ἀφοσιοῦνται
[186]	ἀποφυγεῖν, ἐξὸν φυγεῖν. Εἰπόντος δέ	τινος	οὐ πιστεύεις τῇ πατρίδι τὴν
[183]	κωμῳδοποιὸν φίλον ὄντα καὶ συνήθη	τίνος	σοι εἶπε τῶν ἐμῶν μεταδῶ;
[187]	Ἀλεξάνδρου γραφομένοις ψηφίσμασιν· εἰπόντος δέ	τινος	σὺ νέος ὢν τολμᾷς λέγειν
[173]	Ῥοιὰν δὲ μεγάλην ἀνοίξας, πυθομένου	τινὸς	τί ἂν ἔχειν ἐβούλετο τοσοῦτον
[187]	ἐγρηγορότα; Τῶν δὲ τολμηρῶν στρατηγῶν	τινος	τραῦμα τοῖς Ἀθηναίοις δεικνύοντος, ἐγὼ
[182]	ὑπ´ ἐμοῦ μεμαστιγῶσθαι. Νεανίσκου δέ	τινος	τῶν Ἀναξιμένους τοῦ ῥήτορος μαθητῶν
[193]	δὲ πεντήκοντα δραχμὰς δανεισάμενος (παρά	τινος	τῶν πολιτῶν ἐφόδιον τῆς στρατείας
[194]	σῴζειν τοὺς πολίτας. Εἰπόντος δέ	τινος	τῶν στρατιωτῶν ἐμπεπτώκαμεν εἰς τοὺς
[177]	παρὰ πότον ποτήριον χρυσοῦν ὑπό	τινος	τῶν συνήθων οὐ μὴν ἐπιεικῶν
[204]	Καίσαρα διαφορᾶς ἀποκαλυπτομένης καὶ Μαρκελλίνου	τινὸς	τῶν ὑπὸ Πομπηίου προῆχθαι δοκούντων
[179]	τὰ τῶν πολεμίων. Περίλλου δέ	τινος	τῶν φίλων αἰτήσαντος προῖκα τοῖς
[201]	στρατεύματος αἰσχύνην λέγων. Μεμμίου δέ	τινος	χιλιάρχου λαβὼν ὑποζύγια ψυκτῆρας διαλίθους
[202]	δέκα γενέσθαι. Τῶν δὲ νεωτέρων	τινὸς	χιλιάρχου πυνθανομένου τί μέλλει ποιεῖν,
[193]	πυλῶν ἱδρύοντο τριόδοις. Ἀπαγγείλαντος δέ	τινος	ὡς Ἀθηναῖοι στράτευμα καινοῖς κεκοσμημένον
[183]	τούτων ἐβαρβάρισε· τῶν δὲ καθημένων	τινὸς	ὡς ἔδει τὸ ῥῆμα λεχθῆναι
[196]	εἶπεν, ὦ παῖ, φρονεῖς, αἰσθόμενος	τίνων	ἄρχεις καὶ πηλίκης ἀρχῆς μέγεθος
[192]	δὲ μαγείρου τοῖς συνάρχουσιν ἡμερῶν	τινων	δαπάνην ἀπολογιζομένου πρὸς μόνον ἠγανάκτησε
[194]	ΚΟΥΡΙΟΣ. Μάνιος Κούριος, ἐγκαλούντων αὐτῷ	τινων	ὅτι τῆς αἰχμαλώτου χώρας ὀλίγον
[176]	πολέμιον ἐκ προαιρέσεως. Αἰτιωμένων δέ	τινων	ὅτι τιμᾷ καὶ προάγεται πονηρὸν
[189]	Θρασυβούλῳ τὴν παρθένον. Κωμαστῶν δέ	τινων	περιτυχόντων αὐτοῦ τῇ γυναικὶ καὶ
[188]	ἄνθρωπον πονηρὸν βαδίζειν, καὶ ποῦ	τις	ἄν εἶπεν ἥδιον Ἀριστογείτονι λαλήσειεν;
[190]	δ´ ἄνθρωπον πονηρὸν ἐρωτῶντα πολλάκις	τίς	ἄριστος εἴη Σπαρτιατῶν, εἶπεν ὁ
[205]	λογιότητος. Ἐρωτῶντος δὲ τοῦ Μετέλλου	τίς	αὐτοῦ πατήρ ἐστι, ταύτην ἔφη
[192]	μέλλοντος ἀναγινώσκειν ἐγκώμιον Ἡρακλέους, ἔφη	τίς	γὰρ αὐτὸν ψέγει; ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ. Ἐπαμεινώνδου
[189]	τοὺς ἄρχοντας ἀποβλέψας οὐ παύσει	τις	εἶπε τοῦτον ἀσχημονοῦντα; Τῶν δὲ
[181]	καὶ ἀναπήρους ἐπὶ θάλασσαν (ἐνεδείχθη	τις	εἰς τοὺς νοσοῦντας ἀπογεγραμμένος ἑαυτὸν
[187]	τοὺς Ἀθηναίους ἐπὶ Φίλιππον, ὑπεφώνησέ	τις	ἐκ τῆς ἐκκλησίας πόλεμον εἰσηγῇ;
[182]	τὰς πράξεις ἐκείνας πολυπραγμονεῖν, εἴ	τις	ἐν τῷ στρατοπέδῳ γόγγρον ἕψει;
[189]	Φωκίωνι σιωπῇ βαδίζοντι τῶν ἐχθρῶν	τις	ἐνέπτυσεν ἀπαντήσας εἰς τὸ πρόσωπον.
[204]	γὰρ παρ´ ὥραν) ἔφη δέ	τις	εὑρεθήσεσθαι παρὰ Λευκούλλῳ δι´ ἔτους
[187]	τινος ἐπερωτῶντος αὐτὸν ἐν ἐκκλησίᾳ	τίς	ὢν μέγα φρονεῖς; πότερον ἱππεὺς
[174]	δὲ καὶ περιττῶς εἰργασμένα γλυφαῖς	τισι	καὶ τορείαις, τῷ μὲν ξένῳ
[197]	κατηγόρους ἀπολιπὼν λέγοντας. ΤΙΤΟΣ ΚΟΙΝΤΙΟΣ.	Τίτος	Κοΐντιος οὕτως ἦν εὐθὺς ἐξ
[197]	ἐπηκολούθησε τοὺς κατηγόρους ἀπολιπὼν λέγοντας.	ΤΙΤΟΣ	ΚΟΙΝΤΙΟΣ. Τίτος Κοΐντιος οὕτως ἦν
[192]	δι´ ἣν οὐχ ἑώρακεν αὑτοῦ	τὸ	αἰδοῖον. Οὕτω δ´ ἦν εὐτελὴς
[202]	ἄγειν παρεκάλουν, ἕως ὑγρὸν ἔχωσι	τὸ	αἷμα καὶ μήπω πᾶν ὑπὸ
[180]	στρατεύματος ἰδών τινα τῶν (στρατιωτῶν	τὸ	ἀκόντιον ἐναγκυλούμενον ἐξέωσε τῆς φάλαγγος
[178]	προσδεχόμενον μή με εἶπεν ἀφαιροῦ	τὸ	ἀνίκητον εὐεργεσίας καὶ χάριτος ἡττώμενον.
[199]	γάρ εἶπεν ἢ μὴ πολλοῦ	τὸ	ἄρχειν ἄξιον ἢ μὴ πολλοὺς
[204]	ἔφη γέροντι τὸ τρυφᾶν ἢ	τὸ	ἄρχειν εἶναι παρ´ ἡλικίαν. Νοσοῦντι
[190]	ἱκανοὶ τοὺς κακοὺς ἀπείργειν. Καὶ	τὸ	αὐτὸ ἑτέρου πυνθανομένου, πολλοί σοι
[174]	νῦν δὲ μονάδα (τιθέναι) δύνανται,	τὸ	αὐτὸ καὶ τοὺς τῶν βασιλέων
[176]	φθονουμένης τυραννίδος. Ὑπ´ ἄλλου δὲ	τὸ	αὐτὸ τοῦτο ἐρωτηθείς ὁ πατήρ
[180]	ὅπως μηδὲν τῶν λαφύρων εἰς	τὸ	βασιλικὸν ἀνοίσουσιν, ἀλλ´ αὐτοὶ κερδανοῦσιν.
[188]	τῶν ῥητόρων ἀναπηδώντων εὐθὺς ἐπὶ	τὸ	βῆμα καὶ μὴ μέλλειν ἀλλὰ
[207]	δεινότατα πείσεσθαι προσδοκώντων ἀναβὰς ἐπὶ	τὸ	βῆμα καὶ (παραστησάμενος Ἄρειον τὸν
[202]	τοῦ Ἀντιόχου φιλοφρόνως οὐκ ἀντασπασάμενος	τὸ	γραμματεῖον ἀπέδωκεν· ἐπεὶ δ´ ἀναγνοὺς
[187]	τοῦ Ἰφικράτους ὅτι κινδυνεύων εἰς	τὸ	γυμνάσιον βαδίζει καὶ τὴν εἰωθυῖαν
[195]	ἐγγυητήν καὶ προαγαγὼν συνέστησεν αὐτῷ	τὸ	γύναιον. Ταραντίνους δὲ κατέχοντα φρουρᾷ
[197]	εἰς τὸ στρατόπεδον ἑαυτῶν ἐπιμεληθῶσι,	τὸ	δ´ αὐτὸ ποιήσειν αὔριον καθ´
[195]	οὖν ἡμαρτημένα (λελύσθω τοῖς ἠνδραγαθημένοις,	τὸ	δὲ λοιπὸν ἔσῃ μεθ´ ἡμῶν·
[199]	τῶν στρατηγῶν πλουτίσαντα τοὺς στρατιώτας.	Τὸ	δὲ Πολυβίου παράγγελμα διαφυλάττων ἐπειρᾶτο
[187]	ἐμὸν ἀπ´ ἐμοῦ γένος ἄρχεται,	τὸ	δὲ σὸν ἐν σοὶ παύεται.
[179]	τὴν μὲν κρίσιν οὐκ ἔλυσε,	τὸ	δὲ τίμημα τῆς δίκης αὐτὸς
[180]	Ἀντιπατρίδου δὲ καλὴν ψάλτριαν ἐπὶ	τὸ	δεῖπνον (ἀγαγόντος, κινηθεὶς τῇ ὄψει
[207]	ὥστε τὴν ἡμέραν ἐκείνην παραιτήσασθαι	τὸ	δεῖπνον. Γάιον δὲ τὸν θυγατριδοῦν
[184]	ἀνθρώπων ἀγνοούμενος εἰσῆλθε καὶ παρὰ	τὸ	δεῖπνον ἐμβαλὼν λόγον περὶ τοῦ
[201]	τὴν Νομαντίαν ἑλὼν καὶ θριαμβεύσας	τὸ	δεύτερον ἐν τῇ πρὸς Γάιον
[201]	νενικηκότων στρατηγοὺς ὕπατον ἀπέδειξε Σκιπίωνα	τὸ	δεύτερον ὁ δῆμος ἐπὶ τὸν
[202]	δὲ Λούσιος ὁ ἀδελφιδοῦς αὐτοῦ	τὸ	δεύτερον ὑπατεύοντος ἐβιάζετο τῶν ἐν
[196]	Ἀντιόχου δὲ τοῦ βασιλέως μετὰ	τὸ	διαβῆναι Ῥωμαίους ἐπ´ αὐτὸν εἰς
[184]	Ἄτταλος ὁ (ἀδελφὸς αὐτοῦ περιθέμενος	τὸ	διάδημα καὶ τὴν γυναῖκα γήμας
[173]	μὲν Ἀριαμένης εὐθὺς προσεκύνησε καὶ	τὸ	διάδημα περιέθηκεν, ὁ δὲ Ξέρξης
[191]	τάφρου (συνάψαι, κατὰ τοῦτο παρατάξας	τὸ	διαλεῖπον καὶ πρὸς ἴσους ἴσοις
[207]	ἡγεῖτο τοῦ κτήσασθαι μεγάλην ἡγεμονίαν	τὸ	διατάξαι τὴν ὑπάρχουσαν. Γράψας δὲ
[186]	ἔκρυψεν ἑαυτόν, εἰπὼν εὔηθες εἶναι	τὸ	δίκην ἔχοντα ζητεῖν ἀποφυγεῖν, ἐξὸν
[182]	αὐτόν, ἀλλ´ οὐ βασιλικόν ἔφη	τὸ	δόμα· τοῦ δὲ εἰπόντος οὐκοῦν
[190]	διὰ τῆς ἀσπίδος ἀκοντισθεὶς καὶ	τὸ	δόρυ τοῦ τραύματος ἐξελκύσας αὐτῷ
[172]	μάλιστα τῶν βασιλέων γεγονέναι γρυπὸν	τὸ	εἶδος. Ἔλεγε δὲ Κῦρος ἑτέροις
[198]	τοὺς δυναμένους, ὅπως ἀεὶ παραμείνῃ	τὸ	ἐξεῖναι. Τοὺς δὲ τῆς ἀρετῆς
[194]	αὐτοῖς στρατηγοῦ. καὶ τῷ λόγῳ	τὸ	ἔργον ἐμαρτύρησεν, ὡς εἰδότος ἄριστα
[176]	ἀναιροῦντας καὶ διδάσκοντας, ὅτι καὶ	τὸ	εὖ παθεῖν ὑπὸ τυράννου φοβερόν
[196]	Ἰταλίας μετεμέλοντο ταῖς ὁμολογίαις (διὰ	τὸ	θαρρεῖν, πυθόμενος Σκιπίων ἔφη μηδὲ
[183]	μάλιστα τῶν φιλοσόφων ἐθαύμασεν, ἔλεγε	τὸ	θέατρον αὐτοῦ τῶν πράξεων ἀνῃρῆσθαι.
[202]	οὐκ ἠθέλησεν εἰπὼν οὐκ εἶναι	τὸ	θεράπευμα τῆς ἀλγηδόνος ἄξιον. Ἐπεὶ
[195]	τὸ χρυσίον ἐχθὲς οὔτε σήμερον	τὸ	θηρίον ἐξέπληξε. Τοῦ δὲ Πύρρου
[197]	ἐξ ἀγορᾶς καὶ τὴν Τερτίαν	τὸ	θυγάτριον εὑρὼν δεδακρυμένον ἐπυνθάνετο τὴν
[200]	ἐβάδιζε κατὰ τῆς κεφαλῆς (ἔχων	τὸ	ἱμάτιον, ἠξίουν ἀποκαλύψασθαι παραθέοντες οἱ
[177]	ἐστι καὶ τὸ καλῶς καὶ	τὸ	κακῶς ἀκούειν. Τοῖς δὲ τῶν
[207]	μὲν διὰ τὸ μέγεθος καὶ	τὸ	κάλλος, ἔπειτα διὰ τὸν κτίστην
[177]	παρ´ ἡμᾶς αὐτούς ἐστι καὶ	τὸ	καλῶς καὶ τὸ κακῶς ἀκούειν.
[205]	αὑτοῦ πήγνυσιν. Οὕτω δὲ πολλοῦ	τὸ	καλῶς λέγειν ἐτίμα τε καὶ
[196]	μὲν ἔφη στεφανωσάμενος ἀναβαίνειν εἰς	τὸ	Καπετώλιον θύσων, τὸν δὲ βουλόμενον
[206]	Ἀντώνιος μετήνεγκεν, ἀποδοῦναι Ῥωμαίοις βουλόμενος	τὸ	καταλειφθὲν ὑπὸ Καίσαρος, ἑκάστῳ δραχμὰς
[203]	δὲ τῷ λόφῳ πρῶτος καὶ	τὸ	κίνημα τῶν βαρβάρων θεασάμενος ἀνεβόησε
[177]	αὐτῷ καί ποτ´ ᾄδων τουτὶ	τὸ	κομμάτιον σὺ δὲ τὸν γηγενέταν
[192]	χώραν ἔδωκεν, ἠρώτησεν εἰ καὶ	τὸ	κρατεῖν αὐτοῖς μαχομένοις περὶ τῆς
[194]	βέλτιον εἶναι τοῦ χρυσίον ἔχειν	τὸ	κρατεῖν τῶν ἐχόντων. ΓΑΙΟΣ ΦΑΒΡΙΚΙΟΣ.
[172]	ἐρῶσι καὶ καλλίστους ὑπολαμβάνουσι διὰ	τὸ	Κῦρον ἀγαπηθέντα μάλιστα τῶν βασιλέων
[202]	μὲν υἱοὺς ἐκέλευσεν ὑποδύντας ἄρασθαι	τὸ	λέχος, τοῖς δὲ θεοῖς ἔφη
[182]	μοι ἀλλ´ οὐ κυνικόν ἔφη	τὸ	λῆμμα. Πέμπων δὲ Δημήτριον τὸν
[184]	πολλάκις ἀμελεῖ τῶν ἀναγκαίων διὰ	τὸ	λίαν φιλόθηρος εἶναι. τότε μὲν
[189]	ὑμεῖς μέν ἔφη πειρᾶσθε σωφρονεῖν	τὸ	λοιπόν· ἡ δ´ ἐμὴ γυνὴ
[175]	γράμμα τῶν δημηγορούντων, ὡς ἔλαχε	τὸ	Μ, πρὸς τὸν εἰπόντα μωρολογήσεις,
[207]	πόλεως ἔφη πρῶτον μὲν διὰ	τὸ	μέγεθος καὶ τὸ κάλλος, ἔπειτα
[193]	τοιαῦτα συμπτώματα καὶ βουλόμενος ἐξελέγξαι	τὸ	μέγεθος τῆς συμφορᾶς αὐτῶν, οὐχ
[187]	εἰς δυσγένειαν αὐτῷ λοιδορούμενον ἔφη	τὸ	μὲν ἐμὸν ἀπ´ ἐμοῦ γένος
[193]	τῷ Ἐπαμεινώνδᾳ πέμψαντος ἰσχυρῶς πενομένῳ	τὸ	μὲν χρυσίον οὐκ ἔλαβε, τὸν
[181]	πέτρας ἐν Ἰνδοῖς ἀκούσας, ὅτι	τὸ	μὲν χωρίον δυσάλωτόν ἐστιν ὁ
[191]	Ἀγησίλαον· ὁ δὲ προελθὼν εἰς	τὸ	μέσον ἐκέλευσε τοὺς νόμους ἀπὸ
[177]	θαυμάσητε· τῶν γὰρ καλῶν καὶ	τὸ	μετόπωρον καλόν ἐστιν. Ἐπεὶ δὲ
[202]	τὴν Πίου Μετέλλου φιλίαν καὶ	τὸ	μὴ κατασκάψαι τὰς Ἀθήνας ἀλλὰ
[172]	φιλάνθρωπον εἶναι τοῦ μεγάλα διδόναι	τὸ	μικρὰ λαμβάνειν εὐμενῶς καὶ προθύμως,
[185]	ἐᾷ με καθεύδειν οὐδὲ ῥᾳθυμεῖν	τὸ	Μιλτιάδου τρόπαιον. Ἐρωτηθεὶς δὲ πότερον
[173]	ἂν χρημάτων δεηθῇ βασιλεύς, διελόντα	τὸ	μνημεῖον ὅσα βούλεται λαβεῖν. Δαρεῖος
[186]	ἔχων προσῆλθεν αὐτῷ κελεύων ἐγγράψαι	τὸ	ὄνομα τοῦ Ἀριστείδου, γινώσκεις γάρ
[186]	τοῦ δικαίου προσηγορίᾳ, σιωπήσας ἐνέγραψε	τὸ	ὄνομα τῷ ὀστράκῳ καὶ ἀπέδωκεν.
[205]	καὶ μὴν οὐκ ἀτρύπητον ἔχεις	τὸ	οὖς εἶπε. Κάστον δὲ Ποπίλλιον
[184]	φιλοφρόνως ἀσπασάμενος αὐτὸν καὶ πρὸς	τὸ	οὖς εἰπών μὴ σπεῦδε γῆμαι
[174]	τῶν βασιλέων φίλους, νῦν μὲν	τὸ	πᾶν δύνασθαι νῦν δὲ τοὐλάχιστον.
[189]	λοιπόν· ἡ δ´ ἐμὴ γυνὴ	τὸ	παράπαν ἐχθὲς οὐδαμῇ προῆλθε. (Τῶν
[206]	πλοῖον ἐμβὰς μικρὸν ἐπεχείρησε διαπλεῖν	τὸ	πέλαγος· συγκλυζομένου (δὲ τοῦ πλοίου
[173]	τοσοῦτον ὅσον ἐστὶ τῶν κόκκων	τὸ	πλῆθος, εἶπε Ζωπύρους· ἦν δ´
[192]	δαπάνην ἀπολογιζομένου πρὸς μόνον ἠγανάκτησε	τὸ	πλῆθος τοῦ ἐλαίου· θαυμασάντων δὲ
[180]	βασιλεῦ, θάρρει καὶ μὴ φοβοῦ	τὸ	πλῆθος τῶν πολεμίων, αὐτὸν γὰρ
[191]	τοὺς συμμάχους ἐν Κορίνθῳ πυθόμενος	τὸ	πλῆθος τῶν πολεμίων νεκρῶν φεῦ
[181]	ἀναγκαίων, ἀλλὰ τοῦ πλουτεῖν ἔλεγε	τὸ	πλουτίζειν εἶναι βασιλικώτερον. ~ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ. (Ἀντίγονος
[173]	χεῖρα μακροτέραν ἔχειν, ἔλεγεν ὅτι	τὸ	προσθεῖναι τοῦ ἀφελεῖν βασιλικώτερόν ἐστι.
[187]	ἐλεύθεροι βιώσεσθαι καὶ μὴ ποιήσειν	τὸ	προσταττόμενον Μακεδόσι. ΠΥΘΕΑΣ. Πυθέας ἔτι
[189]	ἐχθρῶν τις ἐνέπτυσεν ἀπαντήσας εἰς	τὸ	πρόσωπον. ὁ δὲ πρὸς τοὺς
[200]	Ἀλεξανδρεῖς καὶ δεῖξαι ποθοῦσιν αὐτοῖς	τὸ	πρόσωπον· τοῦ δ´ ἀποκαλυψαμένου κραυγὴν
[185]	Ἐπεὶ δ´ ἐξέπεσε τῶν Ἀθηνῶν	τὸ	πρῶτον εἶτα καὶ τῆς Ἑλλάδος,
[202]	ἐνόμιζον, ἀποδυσάμενος ἂν αὐτὸν ἐπὶ	τὸ	πῦρ ἐπέθηκα. Σκιπίωνι δὲ ζῶντι
[179]	βασίλευε εἶπεν. Ὁ δὲ θαυμάσας	τὸ	ῥηθὲν οὐ μόνον ἐκείνης ἀλλὰ
[183]	δὲ καθημένων τινὸς ὡς ἔδει	τὸ	ῥῆμα λεχθῆναι παραφωνήσαντος, οὐκοῦν ἔφη
[180]	ἀρίστους. (Τοξεύματι δὲ πληγεὶς εἰς	τὸ	σκέλος, ὡς πολλοὶ συνέδραμον τῶν
[202]	κομίζων, κελεύουσαν ἀπάγειν ἐξ Αἰγύπτου	τὸ	στράτευμα καὶ μὴ σφετερίζεσθαι τῶν
[183]	(καὶ διὰ δίψαν ἑαυτὸν καὶ	τὸ	στράτευμα παραδοὺς ὡς ἔπιεν αἰχμάλωτος
[197]	διαρπάσαντες τὴν ἀποσκευὴν ἐπανελθόντες εἰς	τὸ	στρατόπεδον ἑαυτῶν ἐπιμεληθῶσι, τὸ δ´
[192]	οὐδέποτε πανικὸς θόρυβος ἐνέπεσεν εἰς	τὸ	στρατόπεδον. Ἔλεγε δὲ τὸν ἐν
[203]	ὄμβρου πολλοῦ (κατέχοντος, ὁρμήσαντες διεπόρθησαν	τὸ	στρατόπεδον. Ἐπανελθόντα δ´ αὐτὸν ὁ
[191]	ὄντων τῶν πολεμίων καὶ περιταφρευόντων	τὸ	στρατόπεδον, κελεύσαντος ἐπεξιέναι καὶ διαμάχεσθαι
[184]	τὴν θυσίαν αὐτὸς ἐπανῆλθεν εἰς	τὸ	στρατόπεδον. οἱ δ´ Ἰουδαῖοι θαυμάσαντες
[201]	τοιούτων. Ἐπεὶ δ´ ἐλθὼν εἰς	τὸ	στρατόπεδον πολλὴν ἀταξίαν καὶ ἀκολασίαν
[206]	οὐκ ἐπεξῆλθεν, ἀλλ´ ἀνεχώρησεν εἰς	τὸ	στρατόπεδον, τήμερον εἶπεν ἦν ἡ
[181]	ἔφη διὰ τὴν ἀναρχίαν ὁρᾶσθαι	τὸ	στρατόπεδον τῶν Μακεδόνων ἐκτετυφλωμένῳ τῷ
[183]	οὐκ ἔφη φεύγειν, ἀλλὰ διώκειν	τὸ	συμφέρον ὀπίσω κείμενον. Ἐπεὶ δὲ
[172]	αὐτῶν. Καίτοι καὶ βίους ἔχεις,	τὸ	σύνταγμα τῶν ἐπιφανεστάτων παρά τε
[192]	δὲ ὁπλιτῶν δεῖν ἀπέφαινεν εἶναι	τὸ	σῶμα γεγυμνασμένον οὐκ ἀθλητικῶς μόνον
[193]	φαίνεσθαι τὸν ἄλλον χρόνον ἀληλιμμένος	τὸ	σῶμα καὶ φαιδρὸς τῷ προσώπῳ
[173]	ἡγεμονικῶν τιμωρίαν ἔταξεν, ἀντὶ τοῦ	τὸ	σῶμα μαστιγοῦσθαι καὶ τὴν κεφαλὴν
[206]	αὐτὸν χρήματα λαβεῖν ἐκώλυε καὶ	τὸ	ταμιεῖον ἀπέκλεισεν, ἠπείλησεν ἀποκτενεῖν αὐτόν·
[196]	δι´ αὐτὸν πλήσαντα χρημάτων τοσούτων	τὸ	ταμιεῖον. Πετιλλίου δὲ καὶ Κοΐντου
[190]	τινι πόλει πρὸς τὸν ἐπιδεικνύμενον	τὸ	τεῖχος αὐτῷ καὶ πυνθανόμενον, εἰ
[200]	ληψόμενοι. Ἐπεὶ δὲ παρελθὼν εἰς	τὸ	τεῖχος, τῶν Καρχηδονίων ἐκ τῆς
[176]	σε Πλάτων καὶ φιλοσοφία ὠφέλησε;	τὸ	τηλικαύτην ἔφη τύχης μεταβολὴν ῥᾳδίως
[180]	διδόντος αὐτῷ μύρια τάλαντα καὶ	τὸ	τὴν Ἀσίαν νείμασθαι πρὸς αὐτὸν
[173]	Ξέρξου, ὁ μακρόχειρ προσαγορευθεὶς διὰ	τὸ	τὴν ἑτέραν χεῖρα μακροτέραν ἔχειν,
[192]	θαυμασάντων δὲ τῶν συναρχόντων, οὐ	τὸ	τῆς δαπάνης ἔφη λυπεῖν αὐτόν,
[178]	πάντα ποιοῦντα καὶ πάσχοντα ἀποβαλεῖν	τὸ	τῆς δόξης θέατρον. Γενόμενος δὲ
[188]	τὴν πόλιν ἐλπίσι λαμπραῖς πρὸς	τὸ	τῆς ἐλευθερίας ὄνομα καὶ τῆς
[174]	Δαρεῖος, ἔπειθε τοὺς Ἰώνων τυράννους	τὸ	τοῦ Ἴστρου ζεῦγμα λύσαντας ἀπαλλάττεσθαι·
[204]	τὸν υἱὸν οὐδὲν ἕτερον ἢ	τὸ	τοῦ Σοφοκλέους εἶπεν (Ὅστις δὲ
[203]	γὰρ ἔργον εἶναι τοῦ νικῆσαι	τὸ	τούτους σκυλεῦσαι. προσβὰς δὲ τῷ
[204]	ὀρεγόμενον ψέγοντος, μᾶλλον ἔφη γέροντι	τὸ	τρυφᾶν ἢ τὸ ἄρχειν εἶναι
[193]	καλῶν καὶ ἀγαθῶν εἶναι ἔλεγε	τὸ	(τῶν γειναμένων αὐτὸν) τοῦ πατρὸς
[197]	παρὰ τῷ ξένῳ δειπνῶν θαυμάζειν	τὸ	τῶν κρεῶν πλῆθος· εἰπεῖν δὲ
[202]	βούλευσαι καὶ ἀπόκριναι. Πάντων δὲ	τὸ	φρόνημα τοῦ ἀνδρὸς καταπλαγέντων τοῦ
[176]	τῷ πλούτῳ καὶ μηκέτι ποιοῦντα	τὸ	χρήσιμον ἄχρηστον. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΝΕΩΤΕΡΟΣ.
[195]	καὶ μειδιάσας ἐμέ εἶπεν οὔτε	τὸ	χρυσίον ἐχθὲς οὔτε σήμερον τὸ
[181]	αὐτὸ δειλός ἐστι, νῦν ἔφη	τὸ	χωρίον εὐάλωτόν ἐστιν. Ἐπεὶ δ´
[202]	ἐὰν δέκα μόνους ἀποβάλῃ, ~(λήψεται	τὸ	χωρίον, ἠρώτησεν αὐτόν, εἰ βούλοιτο
[200]	καὶ Σκιπίων ἦν, οἶος πέπνυται,	τοὶ	δὲ σκιαὶ ἀίσσουσιν. Εἰς δὲ
[176]	τοῖς νέοις ἐπιδεικνύμενος λέγειν ὅτι	τοιαῦτα	ποιῶν πρότερον νῦν ταῦτα ποιεῖ
[178]	φιλοσοφεῖν, (ὅπως ἔφη μὴ πολλὰ	τοιαῦτα	πράξῃς, ἐφ´ οἷς ἐγὼ πεπραγμένοις
[192]	ἐρωμένης δεηθείσης ἀφῆκεν, εἰπὼν ὅτι	τοιαῦτα	πρέπει λαμβάνειν ἑταιριδίοις, ἀλλὰ μὴ
[193]	δὲ τοὺς Σπαρτιάτας ἐπικρυπτομένους τὰ	τοιαῦτα	συμπτώματα καὶ βουλόμενος ἐξελέγξαι τὸ
[172]	καὶ ῥᾳδίως ἀπὸ τῶν παρόντων.	Τοιαύτῃ	δή τινι γνώμῃ κἀμοῦ λιτά
[187]	καὶ τὴν εἰωθυῖαν ὥραν ἀριστᾷ,	τοιγαροῦν	εἶπεν ἂν ἄλλο τι γνῶσι
[206]	δὲ τοῦ κατηγόρου διὰ τί	(τοίνυν	ἐξέβαλες αὐτήν ὅτι τὴν Καίσαρος
[202]	ὁ Ποπίλλιος περιέγραψεν εἰπών ἐνταῦθα	τοίνυν	ἑστὼς βούλευσαι καὶ ἀπόκριναι. Πάντων
[197]	ἡδύσμασι καὶ σκευασίαις διαφέροντα. μὴ	τοίνυν	μηδὲ ὑμεῖς ἔφη θαυμάζετε τὴν
[188]	καὶ συμβουλεύειν, ἀναστὰς ἔφη συμβουλεύω	τοίνυν	ὑμῖν ἢ κρατεῖν τοῖς ὅπλοις
[193]	τοιούτων χωρίων ἐγγὺς ὄντων ἐν	τοιούτοις	στρατοπεδεύουσιν. Ἥδιστον δὲ πάντων τῶν
[188]	με καὶ δοκεῖν καὶ εἶναι	τοιοῦτον.	Αἰτοῦντος δ´ Ἀλεξάνδρου τριήρεις καὶ
[187]	ῥητόρων τὸν Χάρητα προαγόντων καὶ	τοιοῦτον	ἀξιούντων εἶναι τὸν Ἀθηναίων στρατηγόν,
[175]	ἡ δ´ εἶπεν ᾤμην γὰρ	τοιοῦτον	ἅπαντας τοὺς ἄνδρας ὄζειν. (Πρὸς
[192]	τοῖς πολυσάρκοις ἐπολέμει, καί τινα	τοιοῦτον	(ἀπήλασε τῆς στρατιᾶς εἰπὼν ὅτι
[175]	γύναιον, ἠρώτησε μετ´ ὀργῆς, τί	τοιοῦτον	αὐτῷ σύνοιδεν. Εἰπόντος δὲ τοῦ
[194]	τοῖς Σαυνίταις μηδὲν χρυσίου δεῖσθαι	τοιοῦτον	δεῖπνον δειπνῶν, αὑτῷ δὲ βέλτιον
[207]	παρρησιαζομένου καὶ προαχθέντος εἰπεῖν τι	τοιοῦτον	εἰ ταῦτά σοι, Καῖσαρ, οὐ
[197]	καὶ τοὺς ὁπλισμούς, λόγον εἶπε	τοιοῦτον	πρὸς τοὺς Ἀχαιούς· ἔφη γὰρ
[190]	λεγόντων ὡς οὐδεὶς ἄλλος ἔσται	(τοιοῦτος,	ἀγνοεῖτε εἶπεν ὦ ξένοι· Βρασίδας
[197]	τοῦ σώματος ἦν ὁ Φιλοποίμην	τοιοῦτος.	ΓΑΙΟΣ ΔΟΜΙΤΙΟΣ. Γάιος Δομίτιος, ὃν
[182]	τινος ἀλλ´ οὐκ Ἀλέξανδρος ἦν	τοιοῦτος«	εἰκότως« εἶπεν, ἐκεῖνος μὲν γὰρ
[201]	(σαυτῷ δὲ τὸν βίον ἅπαντα	τοιοῦτος	ὢν ἄχρηστον πεποίηκας σεαυτόν. Ἑτέρου
[203]	ἔφη συγγνώμην ἔχειν Μαμερτίνοις ὑπὸ	τοιούτου	πεισθεῖσιν ἀνδρός, ὃς τὴν πατρίδα
[189]	βουλόμενος καὶ ἑτέρους μοι παῖδας	τοιούτους	γενέσθαι. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ. Δημήτριος
[201]	πολεμίων ἥττηνται τοσαυτάκις, ὅτι πρὸς	τοιούτους,	εἰ δὲ δι´ ἀνανδρίαν τῶν
[190]	λαγὼν ἐξαλλόμενον ἐκ τῆς τάφρου,	τοιούτους	ἔφη φοβεῖσθε πολεμίους, ὧν οἱ
[201]	ἀνανδρίαν τῶν πολιτῶν, ὅτι μετὰ	τοιούτων.	Ἐπεὶ δ´ ἐλθὼν εἰς τὸ
[193]	~(ἐμβεβροντῆσθαι τοὺς πολεμίους εἶπεν, ὅτι	τοιούτων	χωρίων ἐγγὺς ὄντων ἐν τοιούτοις
[185]	προτρέποντα ὦ Θεμιστόκλεις, τοὺς ἐν	τοῖς	ἀγῶσι προεξανισταμένους μαστιγοῦσιν (ἀεί) ναί
[199]	ἐκλιπαρεῖσθαι. ~(Τὴν δ´ ἀδικίαν ἔλεγε	τοῖς	ἀδικοῦσιν ἂν μὴ φέρῃ κίνδυνον,
[178]	δὲ συμβουλεύοντας αὐτῷ πικρῶς χρῆσθαι	τοῖς	Ἀθηναίοις ἀτόπους ἔλεγεν εἶναι, κελεύοντας
[187]	δὲ τολμηρῶν στρατηγῶν τινος τραῦμα	τοῖς	Ἀθηναίοις δεικνύοντος, ἐγὼ δέ εἶπεν
[173]	δυναμένους καὶ βουλομένους. Πρῶτος δὲ	τοῖς	ἁμαρτάνουσι τῶν ἡγεμονικῶν τιμωρίαν ἔταξεν,
[198]	κόλασιν ἀδικήσας, καὶ (πᾶσιν ἀεὶ	τοῖς	ἁμαρτάνουσι χωρὶς ἑαυτοῦ διδόναι συγγνώμην.
[198]	Παρορμῶν δὲ τοὺς ἄρχοντας ἐπιτιμᾶν	τοῖς	ἁμαρτάνουσιν ἔλεγε τοὺς δυναμένους κωλύειν
[188]	τοῖς ἀπιστοῦσι τῶν συμμάχων, ἀλλὰ	τοῖς	ἀπιστουμένοις ὀργίζεσθαι τῶν στρατηγῶν αὐτὸς
[188]	ὁ Φωκίων ὅτι δεῖ μὴ	τοῖς	ἀπιστοῦσι τῶν συμμάχων, ἀλλὰ τοῖς
[192]	ἀναστὰς εἶπεν ἐὰν μὲν ἐθελήσητε	τοῖς	ἄρχουσι πείθεσθαι καὶ τοῖς πολεμίοις
[195]	Ἀννίβα καλούντων μικρὰ φροντίζων ἐχρῆτο	τοῖς	αὑτοῦ λογισμοῖς· καὶ πρὸς τοὺς
[199]	Παρακληθεὶς δ´ ὑπὸ Σκιπίωνος Ἀφρικανοῦ	τοῖς	(Ἀχαιῶν συλλαβέσθαι φυγάσιν, ὅπως εἰς
[187]	οὐκ ἂν προσεδόκησα Παραταττόμενος δὲ	τοῖς	βαρβάροις ἔφη δεδιέναι, μὴ τὸν
[182]	ὅτι πάντα καλὰ καὶ δίκαια«	τοῖς	βασιλεῦσι, ναὶ μὰ Δία, τοῖς
[189]	ἀναγινώσκειν· ἃ γὰρ οἱ φίλοι	τοῖς	βασιλεῦσιν οὐ θαρροῦσι παραινεῖν, ταῦτα
[189]	οὐ θαρροῦσι παραινεῖν, ταῦτα ἐν	τοῖς	βιβλίοις γέγραπται. ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ. Λυκοῦργος ὁ
[201]	οὐ μεῖζον δύο λιτρῶν συνεχώρησε	τοῖς	βουλομένοις ἔχειν· λούεσθαι δ´ ἀπεῖπε,
[188]	ἥδιον Ἀριστογείτονι λαλήσειεν; Ὀργιζομένων δὲ	τοῖς	Βυζαντίοις τῶν Ἀθηναίων μὴ δεξαμένοις
[199]	φθονοῦσι. Τοὺς δὲ σπουδάζοντας ἐν	τοῖς	γελοίοις ἔλεγεν ἐν τοῖς σπουδαίοις
[207]	συμβιωτοῦ καθ´ ἕκαστον ἐνιαυτὸν ἐν	τοῖς	γενεθλίοις δῶρον ἐλάμβανε φιάλην. Ἀθηνοδώρῳ
[202]	ἐκέλευσεν ὑποδύντας ἄρασθαι τὸ λέχος,	τοῖς	δὲ θεοῖς ἔφη χάριν ἔχειν
[173]	τοῖς μὲν πεζοῖς ἵππους δώσειν,	τοῖς	δὲ ἵππους ἔχουσιν ἅρματα, τοῖς
[202]	στέφανον κομισθῆναι τῷ Τρεβωνίῳ περιέθηκε.	Τοῖς	δὲ Τεύτοσι παραστρατοπεδεύσας ἐν χωρίῳ
[177]	καλῶς καὶ τὸ κακῶς ἀκούειν.	Τοῖς	δὲ τῶν Ἀθηναίων δημαγωγοῖς ἔφη
[173]	τοῖς δὲ ἵππους ἔχουσιν ἅρματα,	τοῖς	δὲ χωρία κεκτημένοις κώμας, τοὺς
[173]	τῶν ἵππων μένειν, ἐν δὲ	τοῖς	δεινοῖς μηδ´ ἐπὶ τοῦ θρόνου.
[178]	καὶ ὑπονυστάζων οὐ πάνυ προσεῖχε	τοῖς	δικαίοις ἀλλὰ κατέκρινεν· ἐκείνου δ´
[181]	ἐκάθευδεν· εἰ δέ ποτε δειπνίζοι,	τοῖς	ἐκείνων ἐχρῆτο μεταπεμπόμενος ἐκπώματα καὶ
[184]	τῶν πυλῶν ἐπόμπευσε· καὶ παραδοὺς	τοῖς	ἐκείνων ἱερεῦσι τὴν θυσίαν αὐτὸς
[197]	κεφαλαῖς ἔχοντες, ὥσπερ ἔθος ἐστὶ	τοῖς	ἐλευθερωθεῖσι. Τοὺς δ´ Ἀχαιοὺς ἐπὶ
[185]	ἐκεῖνος ἡττήθη ναυμαχήσας ὅπου συνέφερε	τοῖς	Ἕλλησι, πάλιν ἔπεμψε πρὸς αὐτὸν
[194]	εἰς ταὐτὸν Ἀρκάδας· ἀποδοῦναι δὲ	τοῖς	Ἕλλησι τὴν αὐτονομίαν. ταῦτα γὰρ
[186]	ληψόμεθα. Τάξας δὲ τοὺς φόρους	τοῖς	Ἕλλησι τοσούτῳ πτωχότερος ἐπανῆλθεν, ὅσον
[197]	κατ´ Ἀννίβαν χρόνοις ἐδούλευον παρὰ	τοῖς	Ἕλλησι, τούτων ἕκαστον οἱ Ἕλληνες
[173]	Μνήμων δὲ καλούμενος οὐ μόνον	τοῖς	ἐντυγχάνουσιν ἑαυτὸν ἀνέδην παρεῖχεν, ἀλλὰ
[190]	χρῶνται τῇ δικαιοσύνῃ; ἐπιμενόντων δὲ	τοῖς	ἐπαίνοις, ἔφη τί θαυμαστόν, εἰ
[196]	ἔχων ὥσπερ ἀπελεύθερος· ἀποθανόντος δὲ	τοῖς	ἐπὶ τὴν ἐκφορὰν παραγενομένοις ἐνέχει
[176]	λόγοις εἶπεν ἐγὼ δέ σε	τοῖς	(ἔργοις ἐλέγχω· τὰ γὰρ σεαυτοῦ
[177]	ἅμα καὶ τοῖς λόγοις καὶ	τοῖς	ἔργοις ψευδομένους ἐλέγχειν. Τῶν δ´
[198]	Τῶν δὲ νέων ἔφη χαίρειν	τοῖς	ἐρυθριῶσι μᾶλλον ἢ τοῖς ὠχριῶσι.
[195]	τὰ μὲν οὖν ἡμαρτημένα (λελύσθω	τοῖς	ἠνδραγαθημένοις, τὸ δὲ λοιπὸν ἔσῃ
[204]	Σκαύρων ἐνδοξότερον. Ἔκπωμα δ´ ἀργυροῦν	τοῖς	θεοῖς ἀνατιθεὶς τὰ μὲν πρῶτα
[179]	αὐτοὺς μοιχὸς γενόμενος. Ἐπιθυμιῶντι δὲ	τοῖς	θεοῖς ἀφειδῶς αὐτῷ καὶ πολλάκις
[184]	πυθόμενος τὸν ἀδελφὸν σῴζεσθαι, εὐαγγέλια	τοῖς	θεοῖς ἔθυσε καὶ τὰς πόλεις
[192]	δὲ Λακεδαιμονίων ἐπιστρατευομένων ἀνεφέροντο χρησμοὶ	τοῖς	Θηβαίοις, οἱ μὲν ἧτταν οἱ
[179]	τινος τῶν φίλων αἰτήσαντος προῖκα	τοῖς	θυγατρίοις ἐκέλευσε πεντήκοντα τάλαντα λαβεῖν·
[182]	δὲ στρατιωτῶν ἰδών τινας ἐν	τοῖς	θώραξι καὶ τοῖς κράνεσι σφαιρίζοντας
[203]	Ἔθους δ´ ὄντος ἐν Ῥώμῃ	τοῖς	ἱππεῦσιν, ὅταν στρατεύσωνται τὸν νόμιμον
[196]	ἐπὶ τοῦ βήματος, οὕτως ἐχρημάτισε	τοῖς	Καρχηδονίοις καὶ κατέλυσε τὸν πόλεμον.
[197]	δὲ Ῥωμαίων αἰχμάλωτοι γενόμενοι ἐν	τοῖς	κατ´ Ἀννίβαν χρόνοις ἐδούλευον παρὰ
[202]	τοῦ διψῆν ἐκπεπηγός. Ἐν δὲ	τοῖς	Κιμβρικοῖς πολέμοις Καμερίνων χιλίους ἄνδρας
[182]	τινας ἐν τοῖς θώραξι καὶ	τοῖς	κράνεσι σφαιρίζοντας ἥσθη καὶ τοὺς
[176]	διαλεκτικοῦ φήσαντος αὐτὸν ἐξελέγχειν ἀμέλει	τοῖς	λόγοις εἶπεν ἐγὼ δέ σε
[177]	πειρῶμαι γὰρ αὐτοὺς ἅμα καὶ	τοῖς	λόγοις καὶ τοῖς ἔργοις ψευδομένους
[172]	ἠθῶν καὶ προαιρέσεων ἡγεμονικῶν, ἐμφαινομένων	τοῖς	λόγοις μᾶλλον ἢ ταῖς πράξεσιν
[178]	υἱῷ παρῄνει πρὸς χάριν ὁμιλεῖν	τοῖς	Μακεδόσι, κτώμενον ἑαυτῷ τὴν παρὰ
[177]	ἱμάτια καὶ (στρώματα προσαπαιτούντων καὶ	τοῖς	Μακεδόσιν ἐγκαλούντων, γελάσας ὁ Φίλιππος
[173]	ἀποστέλλειν ἄνδρας πρὸς αὑτόν, ἐπαγγελλόμενος	τοῖς	μὲν πεζοῖς ἵππους δώσειν, τοῖς
[176]	μοι ὁ λόγος. Ἐγκαλούντων δὲ	τοῖς	ναύταις αὐτοῦ τῶν Ἰθακησίων, ὅτι
[176]	τιθέναι παρὰ τὰ χρυσᾶ καὶ	τοῖς	νέοις ἐπιδεικνύμενος λέγειν ὅτι τοιαῦτα
[191]	μάλιστα οἱ Λακεδαιμόνιοι τῶν πολεμίων	τοῖς	ξίφεσιν ἐφικνοῦνται. Τῷ δὲ προδότῃ
[188]	συμβουλεύω τοίνυν ὑμῖν ἢ κρατεῖν	τοῖς	ὅπλοις αὐτοὺς ἢ φίλους εἶναι
[180]	παρασκευάζεται νῦν, ὅτε χρῆσθαι δεῖ	τοῖς	ὅπλοις. Ἐπιστολὴν δὲ παρὰ τῆς
[195]	τὰ δ´ ἄλλα θαυμαστὸν ἐν	τοῖς	ὅπλοις πυνθανόμενος εἶναι τὸν ἄνδρα,
[193]	σχολῆς ἐκλυομένους ἀεὶ βουλόμενος ἐν	τοῖς	ὅπλοις συνέχειν, ὁπότε βοιωτάρχης αἱρεθείη,
[179]	τὸν ἄνδρα κατακλινῆναι, πικρῶς ἐπετίμησε	τοῖς	παισὶν ὡς μικροῦ δι´ αὐτοὺς
[200]	τοῦτο Καρχηδόνα προσειπὼν προύθηκε διαρπάσαι	τοῖς	παροῦσι· καὶ πυνθανομένου τὴν αἰτίαν
[187]	ἔτι μειράκιον ὢν παρῆλθεν ἀντερῶν	τοῖς	περὶ Ἀλεξάνδρου γραφομένοις ψηφίσμασιν· εἰπόντος
[199]	μετρίως· οὐ γὰρ ἡμῖν ἀλλὰ	τοῖς	περὶ ἡμᾶς φθονοῦσι. Τοὺς δὲ
[199]	τοὺς πολεμίους. Ἐπεὶ δὲ πολεμῶν	τοῖς	περὶ τὸν Βαῖτιν ποταμὸν οἰκοῦσιν
[182]	θνητούς. Ἑρμοδότου δ´ αὐτὸν ἐν	τοῖς	ποιήμασιν) Ἡλίου παῖδα γράψαντος οὐ
[185]	λέγειν, ἔφη τὸν λόγον ἐοικέναι	τοῖς	ποικίλοις στρώμασιν· ὡς γὰρ ἐκεῖνα,
[206]	εἶπεν ἦν ἡ νίκη παρὰ	τοῖς	πολεμίοις, ἀλλὰ τὸν εἰδότα νικᾶν
[192]	χείρονας ἰδών. Πάλιν δὲ προσάγων	τοῖς	πολεμίοις, βροντῆς γενομένης καὶ τῶν
[183]	(πόσας ἀντιτάττεις; Ὑποχωρῶν δέ ποτε	τοῖς	πολεμίοις ἐπερχομένοις οὐκ ἔφη φεύγειν,
[200]	εἶτα πράττειν ὅπως οὐ μαχοῦνται	τοῖς	πολεμίοις. Εὑρὼν δὲ τὴν πόλιν
[192]	ἐθελήσητε τοῖς ἄρχουσι πείθεσθαι καὶ	τοῖς	πολεμίοις ὁμόσε χωρεῖν, οὗτοι ὑμῖν
[199]	τῶν ἡμερῶν (ἃς διέτριψεν ἐν	τοῖς	πολεμίοις οὐδὲν αὐτὸς πλέον ἔλαβεν
[190]	Ἐν δὲ Μαντινείᾳ κωλυόμενος διαμάχεσθαι	τοῖς	πολεμίοις πλείοσιν οὖσιν, εἶπεν ἀνάγκη
[181]	Τῶν δὲ μισθοφορούντων Ἑλλήνων παρὰ	τοῖς	πολεμίοις ὑποχειρίων γενομένων τοὺς μὲν
[199]	τῆς δόξης ἀπορρέωσιν. Ἐπετίμα δὲ	τοῖς	πολίταις ἀεὶ τοὺς αὐτοὺς αἱρουμένοις
[190]	βασιλεὺς πρὸς τὸν ἀδελφὸν ἐγκαλοῦντα	τοῖς	πολίταις ὡς ἀγνωμονέστερον αὐτῷ προσφερομένοις
[192]	ἀλλὰ καὶ στρατιωτικῶς· διὸ καὶ	τοῖς	πολυσάρκοις ἐπολέμει, καί τινα τοιοῦτον
[182]	γενόμενος ἠπίως ἐχρῆτο καὶ πράως	τοῖς	πράγμασι, πρότερον μὲν γάρ« εἶπε
[176]	πατήρ ἔφη μισουμένης δημοκρατίας ἐνέπεσε	τοῖς	πράγμασιν, ἐγὼ δὲ φθονουμένης τυραννίδος.
[183]	γραφὴν ἐκείνην διαφθερεῖν. Σπεισάμενος δὲ	τοῖς	Ῥοδίοις τὴν ἑλέπολιν ἀπέλιπε παρ´
[194]	χύτραις ἕψων γογγυλίδας· ἀπεκρίνατο δὴ	τοῖς	Σαυνίταις μηδὲν χρυσίου δεῖσθαι τοιοῦτον
[202]	Ἰξίας δ´ ἔχων ἐν ἀμφοτέροις	τοῖς	σκέλεσι παρέσχεν ἄδετος ἐκτεμεῖν τῷ
[199]	ἐν τοῖς γελοίοις ἔλεγεν ἐν	τοῖς	σπουδαίοις ἔσεσθαι καταγελάστους. Τὰς δὲ
[185]	πείθων δὲ τὸν Εὐρυβιάδην ἐν	τοῖς	στενοῖς ναυμαχῆσαι κρύφα πρὸς τὸν
[182]	ὅτι πίνουσιν, τὰς ἐκείνων ἡγεμονίας	τοῖς	στρατιώταις ἔδωκε. Θαυμαζόντων δὲ πάντων
[176]	κεραμεῦ, τὸν μισθὸν πόθεν ἀποδώσεις	τοῖς	στρατιώταις; ὁ δὲ πράως καὶ
[192]	οὐχ ὑβρίζειν. Τοῦ δὲ μαγείρου	τοῖς	συνάρχουσιν ἡμερῶν τινων δαπάνην ἀπολογιζομένου
[190]	δὲ Λακεδαιμονίους ὁρῶν ὀκνοῦντας προσμάχεσθαι	τοῖς	τείχεσι τῶν Κορινθίων, ὡς εἶδε
[190]	οἱ λαγοὶ δι´ ἀργίαν ἐν	τοῖς	τείχεσιν ἐγκαθεύδουσιν; Μεγαρέως δ´ ἀνδρὸς
[204]	ἀποκαλοῦντος, ἀγνοεῖς εἶπεν ὅτι προσήκει	τοῖς	τέκνοις ἐντὸς θυρῶν λοιδορεῖσθαι. Μετέλλου
[182]	τοῖς βασιλεῦσι, ναὶ μὰ Δία,	τοῖς	τῶν βαρβάρων« εἶπεν ἡμῖν δὲ
[184]	(τί γάρ εἶπεν οὐ μέλλω,	τοῖς	ὑμετέροις ὅπλοις ὥσπερ ὠκυπτέροις αἰρόμενος;
[172]	γίνεσθαι φρονιμώτερος. Τοὺς δὲ φόρους	τοῖς	ὑπηκόοις τάξας μετεπέμψατο τοὺς πρώτους
[178]	πυθόμενος ὅτι χόρτος οὐκ ἔστι	τοῖς	ὑποζυγίοις, οἷος εἶπεν ἡμῶν ὁ
[181]	ὁ Λάγου τὰ πολλὰ παρὰ	τοῖς	φίλοις ἐδείπνει καὶ ἐκάθευδεν· εἰ
[200]	μὴ διαβαίνοντες οἱ πολέμιοι προσμάχωνται	τοῖς	χώμασιν, ἔφη γελοῖον εἶναι κατειληφότας
[198]	χαίρειν τοῖς ἐρυθριῶσι μᾶλλον ἢ	τοῖς	ὠχριῶσι. Στρατιώτην δὲ μισεῖν, ὃς
[207]	θεῶν εὔνοιαν αὐτῷ τὴν Πομπηίου,	τόλμαν	δὲ τὴν Ἀλεξάνδρου, τύχην δὲ
[195]	ἄρχων γεγονὼς μετὰ Κλαυδίου Μαρκέλλου,	τόλμαν	ἔχοντος ἀνδρὸς καὶ φιλομαχοῦντος ἀεὶ
[187]	δέ τινος σὺ νέος ὢν	τολμᾷς	λέγειν περὶ τηλικούτων; καὶ μὴν
[206]	δεύτερος ἐν Ῥώμῃ. Τῶν δὲ	τολμημάτων	τὰ παράβολα καὶ μεγάλα (πράττειν
[187]	οἴεσθε ποιήσειν ἐγρηγορότα; Τῶν δὲ	τολμηρῶν	στρατηγῶν τινος τραῦμα τοῖς Ἀθηναίοις
[190]	μικρόν ἐστιν, ὃ μὴ σῴζεται	τολμῶν	ἀμύνεσθαι τοὺς ἐπιχειροῦντας. Ἐν δὲ
[185]	ἀποστῆναι. Εὐρυβιάδου δὲ ναυμαχεῖν μὴ	τολμῶντος,	εἰπόντος δ´ Ἀδειμάντου πρὸς τὸν
[182]	σὺ δέ εἶπεν, ὦ βασιλεῦ,	τὸν	Ἀγαμέμνονα νομίζεις πράττοντα τὰς πράξεις
[191]	ἀτιμίαν λῦσαι καὶ νομοθέτην ἀπέδειξαν	τὸν	Ἀγησίλαον· ὁ δὲ προελθὼν εἰς
[184]	ἐβασίλευσε· πυθόμενος δὲ προσιόντα ζῶντα	τὸν	ἀδελφὸν ἀπήντησεν ὥσπερ εἰώθει μετὰ
[190]	~ΤΗΛΕΚΛΟΣ. (Τήλεκλος ὁ βασιλεὺς πρὸς	τὸν	ἀδελφὸν ἐγκαλοῦντα τοῖς πολίταις ὡς
[184]	ἐπολέμει περὶ τῆς βασιλείας πρὸς	τὸν	ἀδελφὸν Σέλευκον· ἐπεὶ δὲ ὁ
[184]	ἀντέλαβε. μετ´ ὀλίγον δὲ πυθόμενος	τὸν	ἀδελφὸν σῴζεσθαι, εὐαγγέλια τοῖς θεοῖς
[192]	χώρας ἔδωκεν. ΑΝΤΑΛΚΙΔΑΣ. Ἀνταλκίδας πρὸς	τὸν	Ἀθηναῖον ἀμαθεῖς ἀποκαλοῦντα τοὺς Λακεδαιμονίους
[187]	προαγόντων καὶ τοιοῦτον ἀξιούντων εἶναι	τὸν	Ἀθηναίων στρατηγόν, οὐ τὸν στρατηγόν
[207]	τὸ βῆμα καὶ (παραστησάμενος Ἄρειον	τὸν	Ἀλεξανδρέα φείδεσθαι τῆς πόλεως ἔφη
[174]	Τρώων καὶ τῶν Ἀχαιῶν ἐκέλευσε	τὸν	Ἀλέξανδρον ἀποδόντα τὴν Ἑλένην δύο
[178]	ἀπολαβεῖν. Πυθόμενος δ´ ἐγκαλεῖν αὐτῷ	τὸν	Ἀλέξανδρον ὅτι παῖδας ἐκ πλειόνων
[177]	ΦΙΛΙΠΠΟΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΤΗΡ. (Φίλιππον	τὸν	Ἀλεξάνδρου πατέρα Θεόφραστος ἱστόρηκεν οὐ
[193]	νικῆσαι Λακεδαιμονίους. Εἰωθὼς δὲ φαίνεσθαι	τὸν	ἄλλον χρόνον ἀληλιμμένος τὸ σῶμα
[196]	ὁπότε καὶ τὸν χαλινὸν καὶ	τὸν	ἀναβάτην προσδέδεξαι. Χρήματα δὲ τῆς
[196]	Καρχηδονίων· ἐπεὶ δὲ ἧκον ἄγοντες	τὸν	ἄνδρα, καθίσας ἐν τῷ συμβουλίῳ
[179]	(τῆς δὲ εἰπούσης περιέμενον γὰρ	τὸν	ἄνδρα κατακλινῆναι, πικρῶς ἐπετίμησε τοῖς
[200]	παρερχόμενον οἶδα ἔφη τοῦτον ἐπιωρκηκότα	τὸν	ἄνδρα· μηδενὸς δὲ κατηγοροῦντος οὐ
[195]	ἐν τοῖς ὅπλοις πυνθανόμενος εἶναι	τὸν	ἄνδρα, συλλαβεῖν ἐκέλευσε τὴν ἐρωμένην
[177]	ὑπὸ τῶν φίλων παροξυνόμενος ἐπὶ	τὸν	ἄνθρωπον ἀλλ´ οὐκ ἐμοῦ φησίν
[195]	ἀγαγεῖν· ὡς δ´ ἤχθη, μεταπεμψάμενος	τὸν	ἄνθρωπον οὐ λέληθας ἔφη παρὰ
[195]	ἀνδρὸς καὶ φιλομαχοῦντος ἀεὶ πρὸς	τὸν	Ἀννίβαν, αὐτὸς ἤλπιζεν, εἰ μηδεὶς
[196]	τάλαντα πεντακισχίλια προεκτίσωσιν, ὅτι μετεπέμψαντο	τὸν	Ἀννίβαν. Ἐπεὶ δὲ νικηθέντες οἱ
[195]	γύναιον. Ταραντίνους δὲ κατέχοντα φρουρᾷ	τὸν	Ἀννίβαν πλὴν τῆς ἀκροπόλεως ἀπαγαγὼν
[180]	πρὸς αὐτὴν ὁ Ἀλέξανδρος ἠρώτησε	τὸν	Ἀντιπατρίδην, μή τι τυγχάνει τῆς
[205]	τοῦ ἵππου βεβουλεῦσθαι. Πρὸς δὲ	τὸν	ἀπαγγέλλοντα τοὺς Καίσαρος φίλους σκυθρωποὺς
[199]	οὖν μὴ τὸν ἥδιστον, ἀλλὰ	τὸν	ἀπαραίτητον αἱρεῖσθαι. Καὶ ταῦτα λέγων
[178]	καὶ τὴν κεφαλήν, ἀνέστησεν εἰπὼν	τὸν	ἄπιστον ἐν θριξὶ μὴ νομίζειν
[181]	ἡμᾶς ἀπολέλειπται. Τῶν δ´ Ἰνδῶν	τὸν	ἄριστα τοξεύειν δοκοῦντα καὶ λεγόμενον
[186]	τοῦ Ἀριστείδου, γινώσκεις γάρ ἔφη	τὸν	Ἀριστείδην; τοῦ δ´ ἀνθρώπου γινώσκειν
[174]	ἄρασθαι κατ´ ἐμοῦ; Ἰσμηνίαν δὲ	τὸν	ἄριστον αὐλητὴν λαβὼν αἰχμάλωτον (ἐκέλευσεν
[198]	Κάκιστον δ´ ἔλεγεν ἄρχοντα εἶναι	τὸν	ἄρχειν ἑαυτοῦ μὴ δυνάμενον. Μάλιστα
[190]	οὖσιν, εἶπεν ἀνάγκη πολλοῖς μάχεσθαι	τὸν	ἄρχειν πολλῶν βουλόμενον. Ἐπαινουμένων δὲ
[192]	τῶν βασιλικῶν, ἀπεκρίνατο μὴ εἶναι	τὸν	Ἀρχίδαμον ἀφ´ Ἡρακλέους· τὸν μὲν
[202]	πολλῶν (κατηγορούντων οὐκ ἠρνήσατο κτεῖναι	τὸν	ἄρχοντα, τὴν δ´ αἰτίαν εἶπε
[188]	συμβαλὼν ἐκράτησε καὶ διέφθειρε Νικίωνα	τὸν	ἄρχοντα τῶν Μακεδόνων. Μετ´ ὀλίγον
[199]	Ἐπεὶ δὲ πολεμῶν τοῖς περὶ	τὸν	Βαῖτιν ποταμὸν οἰκοῦσιν εἰς κίνδυνον
[185]	τοῖς στενοῖς ναυμαχῆσαι κρύφα πρὸς	τὸν	βάρβαρον ἔπεμψε παραινῶν μὴ διεῖναι
[193]	πέπλευκε διαφθερῶν Ἐπαμεινώνδαν· πρὸς δὲ	τὸν	βασιλέα λέγειν ἐκέλευσεν, ὅτι τὰ
[201]	ἀπολελαύκασι· ~(δι´ ἡμᾶς γὰρ ἑωράκασι	τὸν	βασιλέα περιπατοῦντα. Συναπεδήμει δ´ αὐτῷ
[174]	Κύρου καὶ Ἀρτοξέρξου μήτηρ ἐκέλευε	τὸν	βασιλεῖ μέλλοντα μετὰ παρρησίας διαλέγεσθαι
[201]	καὶ τῇ πατρίδι, (σαυτῷ δὲ	τὸν	βίον ἅπαντα τοιοῦτος ὢν ἄχρηστον
[184]	ἴδῃς οὐδὲν ἄλλο παρὰ πάντα	τὸν	βίον οὔτ´ εἶπεν ὕποπτον οὔτ´
[201]	οὖσαν ἐπίσταμαι. Τῶν δὲ περὶ	τὸν	Γάιον βοώντων κτεῖναι τὸν (τύραννον
[205]	(ἐρωτηθεὶς ὑπὸ Πομπηίου ποῦ Πείσωνα	τὸν	γαμβρὸν ἀπολέλοιπεν ἔφη παρὰ τῷ
[201]	ὠνεῖσθαι τοῦ χρόνου τὴν ἀσφάλειαν·	τὸν	γὰρ ἀγαθὸν στρατηγὸν ὥσπερ ἰατρὸν
[177]	τουτὶ τὸ κομμάτιον σὺ δὲ	τὸν	γηγενέταν ἄργυρον αἰνεῖς ἀπεσήμαινεν εἰς
[180]	τῶν πολεμίων, αὐτὸν γὰρ ἡμῶν	τὸν	γράσον οὐχ ὑπομενοῦσι. Παρατασσομένου δὲ
[177]	Ἑκατερὸν ἔμφρονα καὶ πρακτικὸν ὁρῶν,	τὸν	δ´ Ἀμφοτερὸν εὐήθη καὶ ἀβέλτερον,
[177]	τὸν μὲν Ἑκατερὸν ἀμφότερον εἶναι,	τὸν	δ´ Ἀμφοτερὸν οὐδέτερον. ~(Τοὺς δὲ
[198]	τὴν ἀρετὴν ἀφαιρεῖν τῆς νεότητος.	Τὸν	δ´ ἄρχοντα ἢ κριτὴν ἔλεγε
[199]	τὴν ἀπὸ τῆς κακίας αἰσχύνην.	Τὸν	δ´ ὀργιζόμενον ἐνόμιζε τοῦ μαινομένου
[180]	οὐκ ἐκώλυσεν· ὡς δ´ ἀνέγνω,	τὸν	δακτύλιον ἀφελόμενος τὸν ἑαυτοῦ τῷ
[188]	δὲ μὴ ἀποδιδούς ἅμα δεικνύων	τὸν	δανειστήν. Δημοσθένους δὲ τοῦ ῥήτορος
[196]	ἀναβαίνειν εἰς τὸ Καπετώλιον θύσων,	τὸν	δὲ βουλόμενον τὴν ψῆφον ἐκέλευσε
[178]	τὸν μὲν φεύγειν ἐκ Μακεδονίας	τὸν	δὲ ἕτερον διώκειν. Μέλλων δὲ
[193]	τὸ μὲν χρυσίον οὐκ ἔλαβε,	τὸν	δὲ Ἰάσονα θεασάμενος ἀδίκων ἔφη
[204]	κεχρημένον ἐφ´ ὥρᾳ τῷ σώματι,	τὸν	δὲ Κικέρωνα λοιδοροῦντος εἰς μαλακίαν
[177]	χρηστὸς ἢ δεσπότης ὀλίγον καλεῖσθαι.	Τὸν	δὲ λοίδορον ἐξελάσαι τῶν φίλων
[204]	εἰς ἡδονὰς καὶ πολυτελῶς ζῶντος,	τὸν	δὲ Πομπήιον ὡς παρ´ ἡλικίαν
[176]	μὲν παροινοῦντα καὶ ληροῦντα πολλά,	τὸν	δὲ σπανίως καὶ μετ´ εὐλαβείας
[199]	πολλοὺς τοῦ ἄρχειν ἀξίους ἡγεῖσθαι.	Τὸν	δὲ τοὺς παραλίους ἀγροὺς πεπρακότα
[175]	φοβηθέντας ἡμᾶς ἀρχὴν ἐγκαταλιπεῖν τηλικαύτην;	Τὸν	δὲ υἱὸν αἰσθόμενος, ᾧ τὴν
[185]	χρηστὸν δικάζοντα παρὰ τὸν νόμον.	Τὸν	δὲ υἱὸν ἐντρυφῶντα τῇ μητρὶ
[194]	κάκιστος, ὁ δ´ Ἀντιγενίδας κάλλιστος.	~(Τὸν	δὲ ὑπασπιστὴν αἰσθόμενος εἰληφότα χρήματα
[186]	ζῶμεν· (καὶ πρὸς Λακεδαιμονίους τρεψάμενος	τὸν	Δεκελεικὸν ἤγειρεν ἐπὶ τοὺς Ἀθηναίους
[185]	τῷ μεγάλῳ στόλῳ, φοβηθεὶς Ἐπικύδην	τὸν	δημαγωγὸν αἰσχροκερδῆ (καὶ δειλὸν ὄντα,
[199]	πολλῶν καὶ κολακεύοντας, αὐτὸς ἐβόα	τὸν	δῆμον ἀποτόμου χρείαν ἔχειν ἰατροῦ
[196]	δὲ καὶ Κοΐντου πολλὰ πρὸς	τὸν	δῆμον αὐτοῦ κατηγορησάντων, εἰπὼν ὅτι
[188]	δὲ λέγων ποτὲ γνώμην (πρὸς	τὸν	δῆμον εὐδοκίμει καὶ πάντας ὁμαλῶς
[179]	Ἀναξάρχῳ δὲ τῷ φιλοσόφῳ δοῦναι	τὸν	διοικητὴν ἐκέλευσεν ὅσον ἂν αἰτήσῃ·
[205]	κακῶς ὁ ψευσάμενος. Πρὸς δὲ	τὸν	δοκοῦντα Λίβυν ἀπὸ γένους εἶναι,
[180]	δ´ ἀνέγνω, τὸν δακτύλιον ἀφελόμενος	τὸν	ἑαυτοῦ τῷ στόματι τῷ ἐκείνου
[206]	νίκη παρὰ τοῖς πολεμίοις, ἀλλὰ	τὸν	εἰδότα νικᾶν οὐκ ἔχουσιν. Ἐν
[175]	ὡς ἔλαχε τὸ Μ, πρὸς	τὸν	εἰπόντα μωρολογήσεις, Διονύσιε μοναρχήσω μὲν
[187]	δακρύων. Ἐκκλησίας δὲ γενομένης πρὸς	τὸν	εἰπόντα σκεπτομένῳ, (ὦ Φωκίων, ἔοικας
[187]	καὶ τάφρον ὀρύττων ἐπιμελῶς πρὸς	τὸν	εἰπόντα τί γὰρ φοβούμεθα; χειρίστην
[176]	δὲ τῆς ἀρχῆς πρὸς μὲν	τὸν	εἰπόντα τί σε Πλάτων καὶ
[185]	πρὸς αὐτὸν κελεύων φεύγειν ἐπὶ	τὸν	Ἑλλήσποντον τὴν ταχίστην ὡς τῶν
[176]	ἀλλὰ καὶ βούλομαι εἶπεν εἶναι	τὸν	ἐμοῦ μᾶλλον μισούμενον. Ἐπεὶ δὲ
[192]	εἰς τὸ στρατόπεδον. Ἔλεγε δὲ	τὸν	ἐν πολέμῳ θάνατον εἶναι ἱερόθυτον.
[206]	(πολεμίους παρεγγυήσαντος ἁμαρτεῖν αὐτὸν ἔλεγε	τὸν	ἐξ ἐπιδρομῆς μετ´ ἐνθουσιασμοῦ τόνον
[186]	δὲ τῶν Ἀθηναίων ὁρμωμένων ἐπὶ	τὸν	ἐξοστρακισμὸν ἄνθρωπος ἀγράμματος καὶ ἄγροικος
[207]	ἁλόντας, εἶτα προπεσὼν ὑπ´ ὀργῆς	τὸν	ἐπ´ Ἰουλίᾳ τῇ θυγατρὶ διαβεβλημένον
[202]	καὶ ἀπέδειξε, κελεύσας ὁ Μάριος	τὸν	ἐπὶ ταῖς ἀριστείαις διδόμενον στέφανον
[182]	τρεῖς ἐχούσῃ θυγατέρας εὐπρεπεῖς, καλέσας	τὸν	ἐπὶ τῶν ξενίων εἶπεν οὐκ
[190]	Θεόπομπος ἔν τινι πόλει πρὸς	τὸν	ἐπιδεικνύμενον τὸ τεῖχος αὐτῷ καὶ
[185]	δὲ τὴν θυγατέρα μνωμένων αὐτοῦ	τὸν	ἐπιεικῆ τοῦ πλουσίου προτιμήσας ἄνδρα
[181]	ἀπιδὼν ἔφη μέγαν ὁρῶ μοι	τὸν	ἐπιτάφιον ἐσόμενον. (Τελευτήσαντος δ´ αὐτοῦ
[191]	ἀναζευγνύειν ἐκ τῆς πολεμίας καὶ	τὸν	ἐρώμενον ὁρῶν ἀπολειπόμενον δι´ ἀσθένειαν
[180]	τὴν γυναῖκα; Πάλιν δὲ Πύθωνα	τὸν	Εὐίου τοῦ αὐλητοῦ ἐρώμενον Κάσανδρος
[185]	ἄκουσον δέ. Μὴ πείθων δὲ	τὸν	Εὐρυβιάδην ἐν τοῖς στενοῖς ναυμαχῆσαι
[199]	μεγάλου καθαρμοῦ· δεῖν οὖν μὴ	τὸν	ἥδιστον, ἀλλὰ τὸν ἀπαραίτητον αἱρεῖσθαι.
[203]	ἀγνοεῖν τὸν Σύλλαν ὅτι καὶ	τὸν	ἥλιον ἀνατέλλοντα πλείονες ἢ δύνοντα
[181]	ἅλωσιν τῶν φίλων λεγόντων ὑπερβεβληκέναι	τὸν	Ἡρακλέα ταῖς πράξεσιν, ἀλλ´ ἐγώ
[175]	ἐστιν εἶπεν οὕτω βραχὺν ὄντα	τὸν	θάνατον φοβηθέντας ἡμᾶς ἀρχὴν ἐγκαταλιπεῖν
[185]	τολμῶντος, εἰπόντος δ´ Ἀδειμάντου πρὸς	τὸν	Θεμιστοκλέα τοὺς Ἕλληνας παρακαλοῦντα καὶ
[185]	τοῦ καλοῦ πρότερον μὲν ἐρῶντα	τὸν	Θεμιστοκλέα φεύγοντος καὶ καταφρονοῦντος, ἐπεὶ
[191]	αὐτῶν, εἰς Δελφοὺς παραγενόμενος ἠρώτησε	τὸν	θεόν, εἰ ἅπερ τῷ πατρὶ
[192]	αὐτὸν πυνθανομένων τί σημαίνειν οἴεται	τὸν	θεόν, ~(ἐμβεβροντῆσθαι τοὺς πολεμίους εἶπεν,
[178]	δ´ ἀποχρῆσθαι. Πρὸς δὲ Φίλωνα	τὸν	Θηβαῖον εὐεργέτην αὐτοῦ γενόμενον καὶ
[198]	Περσέως αἰχμαλώτου γενομένου καὶ παραιτουμένου	τὸν	θρίαμβον ἐπὶ σοί εἶπε τοῦτ´
[203]	ὁ Πομπήιος ἔφη μᾶλλον (ἀφήσειν	τὸν	θρίαμβον ἢ κολακεύσειν ἐκείνους, νῦν
[207]	παραιτήσασθαι τὸ δεῖπνον. Γάιον δὲ	τὸν	θυγατριδοῦν εἰς Ἀρμενίαν ἀποστέλλων (ᾐτεῖτο
[183]	προαστείῳ πίνακα Πρωτογένους τοῦ ζωγράφου	τὸν	(Ἰάλυσον γράφοντος· ἐπικηρυκευσαμένων δὲ τῶν
[204]	ἂν ἔζησε; καὶ χαίρειν ἐάσας	τὸν	ἰατρὸν ἔλαβέ τι τῶν εὐπορίστων.
[205]	ὑπὸ σπουδῆς καὶ προθυμίας ἀπολελοιπέναι	τὸν	ἵππον, βέλτιον ἔφη αὐτὸν περὶ
[203]	στρατεύσωνται τὸν νόμιμον χρόνον, ἄγειν	τὸν	ἵππον εἰς ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς
[175]	ἄλλων ἐφεξῆς καὶ ᾀδόντων, αὐτὸς	τὸν	ἵππον εἰσαγαγεῖν κελεύσας ἐλαφρῶς καὶ
[200]	τοῦ νεανίσκου δι´ ἣν ἀφῄρηται	τὸν	ἵππον ἐμοῦ γάρ ἔφη πρότερος
[204]	~ὑπατεύων ὁ Πομπήιος (κατήγαγεν αὐτὸς	τὸν	ἵππον ἐπὶ τοὺς τιμητὰς Γέλλιον
[174]	δὲ πρέσβεις τοῦ Φιλίππου ψήχων	τὸν	ἵππον ἠρώτησεν, εἰ τοῦτο ποιεῖ
[200]	δὲ τιμητὴς νεανίσκου μὲν ἀφείλετο	τὸν	ἵππον, ὅτι δειπνῶν πολυτελῶς, ἐν
[187]	τοῖς βαρβάροις ἔφη δεδιέναι, μὴ	τὸν	Ἰφικράτην οὐκ ἴσασιν, ᾧ καταπλήττεται
[172]	σπέρματα συνειλεγμένους οὐδὲν (οἴομαί σοι	τὸν	καιρὸν ἐνοχλήσειν, ἐν βραχέσι πολλῶν
[204]	οὐκ ἀνάγκη. Τῆς δὲ πρὸς	τὸν	Καίσαρα διαφορᾶς ἀποκαλυπτομένης καὶ Μαρκελλίνου
[177]	σιωπῶν ἔφη. Τοῦ δ´ Εὐριπίδου	τὸν	καλὸν Ἀγάθωνα περιλαμβάνοντος (ἐν τῷ
[180]	ἀχθόμενον ἀνεπήδησε μετ´ ὀργῆς ἐπὶ	τὸν	Κάσανδρον, κεκραγώς ἀλλ´ οὐδ´ ἐρασθῆναί
[173]	τὴν τιάραν ἀποθεμένων. Σατιβαρζάνην δὲ	τὸν	κατακοιμιστὴν αἰτούμενόν τι παρ´ αὐτοῦ
[199]	σώματα πριάμενος, ὡς οὐκ ἔλαθε	τὸν	Κάτωνα, πρὶν εἰς ὄψιν ἐλθεῖν,
[189]	δὲ αἰσχροὺς φοβερωτέρους. Πρὸς δὲ	τὸν	κελεύοντα ποιεῖν ἐν τῇ πόλει
[205]	παρὰ τοῦ Βέρρου καὶ πρὸς	τὸν	Κικέρωνα πλαγίως τι εἰπόντα φήσαντος
[204]	τῶν φίλων μεταθέσθαι κελευόντων ἔφη	τὸν	Κικέρωνα ποιήσειν τῶν Κατώνων καὶ
[192]	βελτίονας· ἐὰν δ´ ἀποδειλιάσητε πρὸς	τὸν	κίνδυνον, ἐκεῖνοι πρὸς τοὺς χείρονας
[175]	ἄνδρας ὄζειν. (Πρὸς δὲ Ξενοφάνην	τὸν	Κολοφώνιον εἰπόντα μόλις οἰκέτας δύο
[207]	τὰ ἐν Αἰγύπτῳ διοικῶν ὄρτυγα	τὸν	κρατοῦντα πάντων ἐν τῷ μάχεσθαι
[207]	καὶ τὸ κάλλος, ἔπειτα διὰ	τὸν	κτίστην Ἀλέξανδρον, τρίτον δὲ δι´
[175]	μυρίους τρέφει τεθνηκώς. Ἐπίχαρμον δὲ	τὸν	κωμῳδοποιόν, ὅτι τῆς γυναικὸς αὐτοῦ
[183]	βασιλέως πεποίηκα. Πρὸς δὲ Φιλιππίδην	τὸν	κωμῳδοποιὸν φίλον ὄντα καὶ συνήθη
[200]	φήσαντος μὴ μετιέναι, ἀλλὰ καὶ	τὸν	Λαίλιον ἐπαγγελλομένου συμπεριάξειν καὶ συναρχαιρεσιάσειν,
[188]	εὐδοκίμει καὶ πάντας ὁμαλῶς ἑώρα	τὸν	λόγον ἀποδεχομένους, ἐπιστραφεὶς πρὸς τοὺς
[185]	βασιλέα καὶ κελευόμενος λέγειν, ἔφη	τὸν	λόγον ἐοικέναι τοῖς ποικίλοις στρώμασιν·
[199]	μάχεσθαι πολλάκις (ἔλεγε τοῦ ξίφους	τὸν	λόγον μᾶλλον καὶ τὴν φωνὴν
[207]	τὰ πλεῖστα διηπόρει τί ποιήσει	τὸν	λοιπὸν χρόνον, ἐθαύμαζεν, εἰ μὴ
[188]	αὐτὸν καὶ παρεγκελευομένων (ἐκεῖ( νον)	τὸν	λόφον καταλαβεῖν, ἐνταῦθα τάξαι τὴν
[179]	ἐφ´ ἑαυτῷ καὶ γνοὺς ἀδικούμενον	τὸν	Μαχαίταν τὴν μὲν κρίσιν οὐκ
[195]	οὐκ ἔλαβε· τῇ δ´ ὑστεραίᾳ	τὸν	μέγιστον ἐλέφαντα τοῦ Πύρρου παρασκευάσαντος
[192]	εἶναι τὸν Ἀρχίδαμον ἀφ´ Ἡρακλέους·	τὸν	μὲν γὰρ Ἡρακλέα περιιόντα τοὺς
[177]	Ἀμφοτερὸν εὐήθη καὶ ἀβέλτερον, ἔφη	τὸν	μὲν Ἑκατερὸν ἀμφότερον εἶναι, τὸν
[177]	δ´ ἀδελφῶν, Ἀμφοτεροῦ καὶ Ἑκατεροῦ,	τὸν	μὲν Ἑκατερὸν ἔμφρονα καὶ πρακτικὸν
[195]	φωράσας τὴν ἐπιβουλὴν ὁ Πύρρος	τὸν	μὲν ἰατρὸν ἐκρέμασε, τῷ δὲ
[176]	ἐκάλεσεν ἐπὶ δεῖπνον· ὁρῶν δὲ	τὸν	μὲν παροινοῦντα καὶ ληροῦντα πολλά,
[178]	δὲ κριτὴς δυεῖν πονηρῶν ἐκέλευσε	τὸν	μὲν φεύγειν ἐκ Μακεδονίας τὸν
[174]	προσενέγκαντος αὐτῷ δεξάμενος ἡδέως νὴ	τὸν	Μίθραν εἶπεν οὗτός μοι δοκεῖ
[183]	ὥρκωσε σιωπῆσαι, (ὁ δὲ) παραλαβὼν	τὸν	Μιθριδάτην ὁ Δημήτριος καὶ συμπεριπατῶν
[176]	ἐλοιδοροῦντο λέγοντες ὅτι ὦ κεραμεῦ,	τὸν	μισθὸν πόθεν ἀποδώσεις τοῖς στρατιώταις;
[202]	ἐν τῷ Κιμβρικῷ πολέμῳ παρὰ	τὸν	Νατισῶνα ποταμὸν στρατοπεδεύων, ἐπεὶ τοὺς
[189]	τὰ πολλά, καλέσας ἐπὶ δεῖπνον	τὸν	νεανίσκον ἠρώτησε δειπνήσαντα, πῶς γέγονεν·
[197]	καὶ εἰρήνης, ἐκέλευσεν ὁ νενικημένος	(τὸν	νενικηκότα Ῥωμαίοις ἐπιτρέπειν τὰ καθ´
[199]	ἔγραψε. ΣΚΙΠΙΩΝ Ο ΝΕΩΤΕΡΟΣ. (Σκιπίωνα	τὸν	νεώτερον λέγουσιν ἔτεσι πεντήκοντα καὶ
[177]	παρ´ ἡμᾶς. Ὡς οὖν ἔγνω	τὸν	Νικάνορα θλιβόμενον ἰσχυρῶς ὑπὸ πενίας
[203]	Ῥώμῃ τοῖς ἱππεῦσιν, ὅταν στρατεύσωνται	τὸν	νόμιμον χρόνον, ἄγειν τὸν ἵππον
[195]	ἄνθρωπον οὐ λέληθας ἔφη παρὰ	τὸν	νόμον ἀπονυκτερεύων· ἀλλ´ οὐδὲ χρηστὸς
[176]	δῶρα διδόντος αὐτοῦ παρῃτοῦντο διὰ	τὸν	νόμον, ὃς οὐκ εἴα δῶρα
[194]	ὡς ἐπιβαλὼν τῇ βοιωταρχίᾳ παρὰ	τὸν	νόμον τέσσαρας μῆνας, τοὺς μὲν
[185]	αὐτὸν ἄρχοντα χρηστὸν δικάζοντα παρὰ	τὸν	νόμον. Τὸν δὲ υἱὸν ἐντρυφῶντα
[178]	ἐν ὁδῷ πολλοὺς ἐπήγετο καὶ	τὸν	ξένον ἑώρα θορυβούμενον (ἦν γὰρ
[197]	τῶν κρεῶν πλῆθος· εἰπεῖν δὲ	τὸν	ξένον ὅτι ταῦτα πάντα χοίρειά
[193]	ῥήτωρ ὠνείδισε τὸν Ὀρέστην καὶ	τὸν	Οἰδίποδα ταῖς πόλεσιν, ἐπαναστὰς ὁ
[202]	πολέμῳ περιταφρευόμενος καὶ πολιορκούμενος ἐκαρτέρει,	τὸν	οἰκεῖον ἀναμένων καιρόν. Εἰπόντος δὲ
[205]	τῆς ἡμέρας Ἔρωτα ἀπαγγείλαντα αὐτῷ	τὸν	οἰκέτην εἰς τὴν ἐπιοῦσαν ὑπερτεθῆναι
[198]	τῶν εὐτυχημάτων τὴν νέμεσιν εἰς	τὸν	οἶκον ἀπερεισαμένης τῆς τύχης ὑπὲρ
[181]	δοκοῦντα καὶ λεγόμενον διὰ δακτυλίου	τὸν	ὀιστὸν ἀφιέναι λαβὼν αἰχμάλωτον ἐκέλευσεν
[198]	εἶπεν, ὦ θύγατερ, καὶ δέχομαι	τὸν	οἰωνόν. Εὑρὼν δ´ ἐπὶ στρατοπέδου
[178]	κομίζοντα. Τῶν δὲ περὶ Λασθένην	τὸν	Ὀλύνθιον ἐγκαλούντων καὶ ἀγανακτούντων, ὅτι
[182]	σείοντος ἐπιστὰς ἐξόπισθεν οἴει φησί	τὸν	Ὅμηρον, ὦ Ἀνταγόρα, γόγγρον ἕψειν
[193]	καὶ Καλλίστρατος ὁ ῥήτωρ ὠνείδισε	τὸν	Ὀρέστην καὶ τὸν Οἰδίποδα ταῖς
[180]	αὐλητοῦ ἐρώμενον Κάσανδρος ἐβιάζετο φιλῆσαι·	τὸν	οὖν Εὔιον ὁρῶν ἀχθόμενον ἀνεπήδησε
[177]	οὐ μὴν ἐπιεικῶν ἐκέλευσεν Εὐριπίδῃ	τὸν	παῖδα δοῦναι· θαυμάσαντος δὲ τοῦ
[200]	σώματος ὁ Σκιπίων ἀτρέμα πρὸς	τὸν	Παναίτιον ψιθυρίσας εἶπεν ἤδη τι
[183]	παραδιδοὺς ὅμηρον ἑαυτὸν ἐπὶ τῷ	τὸν	πατέρα Δημήτριον ἀπολυθῆναι. Μέλλων δὲ
[207]	διατάξαι τὴν ὑπάρχουσαν. Γράψας δὲ	τὸν	περὶ τῶν μοιχῶν νόμον, ἐν
[198]	φάλαγγα συντεταγμένην μάχεσθαι. Νικήσας δὲ	τὸν	Περσέα καὶ τὰς ἐπινικίους ποιούμενος
[190]	δ´ ἀγαθούς. Εἰθισμένων δ´ αὐτῶν	τὸν	Περσῶν βασιλέα μέγαν προσαγορεύειν, τί
[176]	τὰ πρόβατα λαβὼν ἀλλὰ καὶ	τὸν	ποιμένα προσεκτυφλώσας ἀπῆλθε. ΔΙΩΝ. Δίων
[190]	τοῦ τραύματος ἐξελκύσας αὐτῷ τούτῳ	τὸν	πολέμιον ἀπέκτεινεν· ἐπερωτηθεὶς δὲ πῶς
[201]	στρατιωτῶν ἐμέμψατο· χαλεπὸν γὰρ εἶναι	τὸν	πόλεμον, εἰ μὲν δι´ ἀνδρείαν
[188]	τεθνηκώς. Τοῦ δὲ Λεωσθένους εἰς	τὸν	πόλεμον ἐμβαλόντος τὴν πόλιν ἐλπίσι
[175]	ὡς ἀποδώσων, καὶ ἀπέδωκε μετὰ	τὸν	πόλεμον. Ἐν δὲ συμποσίῳ λύρας
[196]	ἐχρημάτισε τοῖς Καρχηδονίοις καὶ κατέλυσε	τὸν	πόλεμον. Ὁ δὲ Τερέντιος ἐπηκολούθησεν
[201]	τὸ δεύτερον ὁ δῆμος ἐπὶ	τὸν	πόλεμον· ὡρμημένων δὲ πολλῶν ἐπὶ
[203]	ὁρᾶν καὶ ἄξιον τοῦ θριάμβου	τὸν	Πομπήιον. Ἔθους δ´ ὄντος ἐν
[205]	δέ τινος ἀπὸ Καίσαρος πρὸς	τὸν	Πομπήιον καὶ λέγοντος ὑπὸ σπουδῆς
[206]	τῶν στρατιωτῶν. Φαρνάκην δὲ νικήσας	τὸν	Ποντικὸν ἐξ ἐφόδου πρὸς τοὺς
[200]	καὶ συνέσεως, ὥστε Κάτωνα μὲν	τὸν	πρεσβύτερον εἰπεῖν ἐρωτηθέντα περὶ τῶν
[184]	πρὸς αὐτὸν ἅπαντας· ἀχθέντων δὲ	τὸν	πρῶτον ἠρώτησεν, εἰ ταῦτ´ εἰρήκασι
[191]	εἶτα τῶν ἐφόρων κελευόντων καὶ	τὸν	Πύθιον ἐρωτῆσαι περὶ τῶν αὐτῶν,
[189]	αἰ μὴ ὠργιζόμαν. Πρὸς δὲ	τὸν	πυθόμενον διὰ τί κομῶσιν εἶπεν
[176]	μέθοδον τοῦ ἀνθρώπου. Πρὸς δὲ	τὸν	πυθόμενον, εἰ σχολάζοι, μηδέποτε εἶπεν
[196]	ἔφη τούτων ἐστίν, ὅστις ἐπὶ	τὸν	πύργον ἀναβὰς τοῦτον οὐκ ἂν
[195]	ἰατρὸς ἐπαγγελλόμενος, ἐὰν κελεύῃ, φαρμάκοις	τὸν	Πύρρον ἀποκτενεῖν· ὁ δὲ Φαβρίκιος
[195]	δὲ Φαβρίκιος τὴν ἐπιστολὴν πρὸς	τὸν	Πύρρον ἔπεμψεν, αἰσθέσθαι κελεύσας ὅτι
[178]	κατατάξας εἰς τοὺς δικαστάς, εἶτα	τὸν	πώγωνα βαπτόμενον αἰσθόμενος καὶ τὴν
[206]	ἀλλὰ μὴ βουλεύεσθαι. Καὶ διέβη	τὸν	Ῥουβίκωνα ποταμὸν ἐκ τῆς Γαλατικῆς
[204]	νεωτερισμῷ καὶ μεταβολῇ τῆς πολιτείας	τὸν	Σερτώριον εἰς Ῥώμην καλούντων, κατέκαυσε
[203]	Καὶ τήν τε πόλιν καὶ	τὸν	Σθένιον ἀπέλυσεν. Εἰς δὲ Λιβύην
[196]	αὐτὸν εἰς Ἀσίαν πέμψαντος πρὸς	τὸν	Σκιπίωνα περὶ διαλύσεως, ἔδει πρότερον
[206]	τὴν ἐν Λιβύῃ τῶν περὶ	τὸν	Σκιπίωνα φυγὴν καὶ ἧτταν Κάτωνος
[195]	πρὸς τοὺς φίλους ἔλεγεν ὅτι	τὸν	σκώμματα φοβούμενον καὶ λοιδορίας δειλότερον
[196]	τίνι πεποιθὼς ἐπὶ Καρχηδόνα μέλλοι	τὸν	στόλον περαιοῦν, δείξας αὐτῷ ἐνόπλους
[187]	εἶναι τὸν Ἀθηναίων στρατηγόν, οὐ	τὸν	στρατηγόν εἶπεν ὁ Τιμόθεος ἀλλὰ
[187]	πολεμίους. Κρινόμενος δὲ θανάτου πρὸς	τὸν	συκοφάντην οἷα ποιεῖς, ὦ ἄνθρωπε
[203]	Πομπηίου πρὸς τοὺς παρόντας ἀγνοεῖν	τὸν	Σύλλαν ὅτι καὶ τὸν ἥλιον
[187]	μετ´ ἐμοῦ; Πρὸς δὲ Ἁρμόδιον,	τὸν	τοῦ παλαιοῦ Ἁρμοδίου ἀπόγονον, εἰς
[203]	κολάζοντα, τοῦτον δὲ αὑτὸν εἶναι	τὸν	τοὺς μὲν φίλους πείσαντα τοὺς
[201]	περὶ τὸν Γάιον βοώντων κτεῖναι	τὸν	(τύραννον εἰκότως εἶπεν οἱ τῇ
[187]	στρατηγόν εἶπεν ὁ Τιμόθεος ἀλλὰ	τὸν	τῷ στρατηγῷ τὰ στρώματα κομίζοντα.
[198]	καὶ τοῦτό φασι πρῶτον εἰς	τὸν	τῶν Αἰλίων οἶκον εἰσελθεῖν κειμήλιον
[178]	βίος ἐστίν, εἰ καὶ πρὸς	τὸν	τῶν ὄνων καιρὸν ὀφείλομεν ζῆν;
[202]	τῶν νόμων οὐκ ἐξακοῦσαι διὰ	τὸν	τῶν ὅπλων ψόφον. Ἐν δὲ
[189]	ἐρωτηθεὶς εἴ τι λέγει πρὸς	τὸν	υἱόν ἔγωγε εἶπεν ἐντέλλομαι (καὶ
[182]	ξενίων εἶπεν οὐκ ἐξάξεις μου	τὸν	υἱὸν ἐκ τῆς στενοχωρίας; Νοσήσας
[196]	προσέδραμε παρ´ ἡλικίαν καὶ περιβαλὼν	τὸν	υἱόν εὖγε εἶπεν, ὦ παῖ,
[206]	εἶπεν ὦ μῆτερ, ἢ ἀρχιερέα	τὸν	υἱὸν ἢ φυγάδα ἕξεις. Πομπηίαν
[179]	πρὸς Ὀλυμπιάδα (τὴν γυναῖκα καὶ	τὸν	υἱὸν ἧκε Δημάρατος ὁ Κορίνθιος,
[182]	τὸ λῆμμα. Πέμπων δὲ Δημήτριον	τὸν	υἱὸν μετὰ νεῶν πολλῶν καὶ
[204]	ἐπιστραφεὶς πρὸς τὴν γυναῖκα καὶ	τὸν	υἱὸν οὐδὲν ἕτερον ἢ τὸ
[182]	δόξης καὶ εὐνοίας. (Πρὸς δὲ	τὸν	υἱὸν Φίλιππον πυθόμενον πλειόνων παρόντων
[191]	τοὺς ἰδίους. ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ. Κλεομένης πρὸς	τὸν	ὑπισχνούμενον αὐτῷ δώσειν ἀλεκτρυόνας ἀποθνῄσκοντας
[198]	πολεμίους ἀπεγνωκότες μᾶλλον διαμαχοῦνται πρὸς	τὸν	ὕπνον. Ἐμβαλὼν δὲ διὰ τῶν
[193]	βραχυλογοῦντας ἔπαυσαν. Ἐπεὶ δ´ Ἀλέξανδρον	τὸν	Φεραίων τύραννον πολέμιον ὄντα Θηβαίων
[188]	πιστευθεὶς ὑπὸ τῶν Βυζαντίων ἐποίησε	τὸν	Φίλιππον ἀπελθεῖν ἄπρακτον. (Ἀλεξάνδρου δὲ
[178]	προδότας αὐτοὺς ἔνιοι τῶν περὶ	τὸν	Φίλιππον ἀποκαλοῦσι, σκαιούς ἔφη φύσει
[197]	καὶ συγγενεῖς. (Νικήσας δὲ μάχῃ	τὸν	Φίλιππον ἐκήρυξεν ἐν Ἰσθμίοις ὅτι
[177]	διαβάλλοντος ὡς ἀεὶ κακῶς λέγοντα	τὸν	Φίλιππον καὶ τῶν ἑταίρων οἰομένων
[174]	ἐκάλει. ΑΝΤΕΑΣ. Ἀντέας ἔγραφε πρὸς	τὸν	Φίλιππον σὺ μὲν ἄρχεις Μακεδόνων
[207]	Ἀλέξανδρον, τρίτον δὲ δι´ Ἄρειον	τὸν	φίλον. Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἔρως
[188]	τοῦ δήμου κελεύοντος ὀνομαστὶ παριέναι	τὸν	Φωκίωνα καὶ συμβουλεύειν, ἀναστὰς ἔφη
[188]	δεσμωτηρίῳ κατακρίτου γεγονότος καὶ δεομένου	τὸν	Φωκίωνα πρὸς αὐτὸν ἐλθεῖν, τῶν
[196]	ἀλλὰ μὴ νῦν, ὁπότε καὶ	τὸν	χαλινὸν καὶ τὸν ἀναβάτην προσδέδεξαι.
[201]	ἢ τῇ ἀριστερᾷ. Τοῦ δὲ	τὸν	χάρακα ἄραντος σφόδρα πιέζεσθαι φάσκοντος
[187]	ἐγγὺς ἔπεσε. Τῶν δὲ ῥητόρων	τὸν	Χάρητα προαγόντων καὶ τοιοῦτον ἀξιούντων
[202]	εἰ τοῦτ´ ἔφη συνειδέναι μοι	τὸν	χιτωνίσκον ἐνόμιζον, ἀποδυσάμενος ἂν αὐτὸν
[191]	τοῦ χοροῦ τάξιν ὑπὸ τοῦ	τὸν	χορὸν ἱστάντος εὖγε εἶπεν ἐξεῦρες,
[206]	τὸν ἐξ ἐπιδρομῆς μετ´ ἐνθουσιασμοῦ	τόνον	καὶ ῥοῖζον ἐκλύσαντα τῶν στρατιωτῶν.
[181]	Τῶν δ´ Ἰνδῶν τὸν ἄριστα	τοξεύειν	δοκοῦντα καὶ λεγόμενον διὰ δακτυλίου
[180]	ἑαυτοῦ δὲ ποιεῖται τοὺς ἀρίστους.	(Τοξεύματι	δὲ πληγεὶς εἰς τὸ σκέλος,
[187]	πότερον ἱππεὺς ἢ ὁπλίτης ἢ	τοξότης	ἢ πελταστής; οὐδείς ἔφη τούτων,
[187]	(ὦ Φωκίων, ἔοικας ὀρθῶς ἔφη	τοπάζεις·	σκέπτομαι γάρ, εἴ τι δύναμαι
[182]	Ἐπεὶ δέ ποτε χειμῶνος ἐν	τόποις	σπανίζουσι τῶν ἐπιτηδείων ἠναγκάσθη καταζεῦξαι
[181]	(ἀγαθῷ πιστεύσας ἑαυτὸν ἢ ὀχυρῷ	τόπῳ.	Μετὰ δὲ τὴν τῆς πέτρας
[174]	περιττῶς εἰργασμένα γλυφαῖς τισι καὶ	τορείαις,	τῷ μὲν ξένῳ ἔδωκε δῶρα,
[201]	ἡττημένους κακιζόντων, ὅτι πεφεύγασιν οὓς	τοσαυτάκις	ἐδίωξαν, εἰπεῖν τινα λέγεται τῶν
[201]	δι´ ἀνδρείαν τῶν πολεμίων ἥττηνται	τοσαυτάκις,	ὅτι πρὸς τοιούτους, εἰ δὲ
[197]	τὴν ὥραν οὐκ ἐπαρκεῖν, ἵνα	τοσαύτας	μυριάδας (κατακόψαντες καὶ διαρπάσαντες τὴν
[200]	ἐντυγχανόντων. ~(Ἔτι δὲ νέος ὢν	τοσαύτην	εἶχε δόξαν ἀνδρείας καὶ συνέσεως,
[192]	ἔφη λυπεῖν αὐτόν, ἀλλ´ εἰ	τοσοῦτον	ἔλαιον ἐντὸς παραδέδεκται τοῦ σώματος.
[173]	τινὸς τί ἂν ἔχειν ἐβούλετο	τοσοῦτον	ὅσον ἐστὶ τῶν κόκκων τὸ
[203]	Γναῖος Πομπήιος ὑπὸ Ῥωμαίων ἠγαπήθη	τοσοῦτον	ὅσον ὁ πατὴρ ἐμισήθη. Νέος
[193]	αὐτῷ, καθήψατο πικρῶς Διομέδοντος, εἰ	τοσοῦτον	πλοῦν πέπλευκε διαφθερῶν Ἐπαμεινώνδαν· πρὸς
[191]	φεῦ τᾶς Ἑλλάδος εἶπεν ἃ	τοσούτους	ὑφ´ (αὑτᾶς ἀπολώλεκεν, ὅσοις ἀρκεῖ
[186]	δὲ τοὺς φόρους τοῖς Ἕλλησι	τοσούτῳ	πτωχότερος ἐπανῆλθεν, ὅσον εἰς τὴν
[177]	τι μοι κακὸν ἀντὶ τῶν	τοσούτων	καὶ τηλικούτων ἀγαθῶν ποίησον. Ἐπεὶ
[196]	κλείεσθαι δι´ αὐτὸν πλήσαντα χρημάτων	τοσούτων	τὸ ταμιεῖον. Πετιλλίου δὲ καὶ
[175]	ὧν λαμβάνεις ἀπ´ ἐμοῦ ποτηρίων	τοσούτων	φίλον οὐδένα σεαυτῷ πεποίηκας. Χρήματα
[179]	~(ἂν ἐγρηγορὼς καὶ προσέχων ἀκούῃς.	Τότε	μὲν οὖν ἀνέστη· γενόμενος δὲ
[206]	τύχῃ γνοὺς ὅτι Καίσαρα κομίζεις.	Τότε	μὲν οὖν ἐκωλύθη τοῦ χειμῶνος
[184]	διὰ τὸ λίαν φιλόθηρος εἶναι.	τότε	μὲν οὖν ἐσιώπησεν· ἅμα δὲ
[188]	αἰτίαν, ἐφ´ ᾗ λήψεται νῦν	τότε	μὴ δεξάμενος. Ἀντίπατρος δ´ ἔφη
[191]	ὁ Ἀγησιλάου καταπελτικὸν ἰδὼν βέλος	τότε	πρῶτον ἐκ Σικελίας ἀχθὲν ἀνεβόησεν
[187]	εἶναι σκυτοτόμου κατεφρονεῖτο· (δόξαν δὲ	τότε	πρῶτον ἔσχε, ὅτε τραυ| ματίσας
[182]	ὦ Ἀνταγόρα, γόγγρον ἕψειν τὰς	τοῦ	Ἀγαμέμνονος γράφοντα πράξεις; καὶ ὁ
[189]	μὴ ποιῶσι μαχιμωτέρους. ὕστερον γοῦν	τοῦ	Ἀγησιλάου τρωθέντος ὁ Ἀνταλκίδας εἶπε
[182]	δίκαια μόνα τὰ δίκαια. Μαρσύου	τοῦ	ἀδελφοῦ δίκην ἔχοντος, ἀξιοῦντος δὲ
[173]	Λακεδαιμονίους συμμαχεῖν αὑτῷ παρακαλῶν ἔλεγε	τοῦ	ἀδελφοῦ καρδίαν ἔχειν βαρυτέραν καὶ
[202]	ἀπόκριναι. Πάντων δὲ τὸ φρόνημα	τοῦ	ἀνδρὸς καταπλαγέντων τοῦ τ´ Ἀντιόχου
[176]	ἀκηκοέναι καὶ ἐθαύμαζε τὴν μέθοδον	τοῦ	ἀνθρώπου. Πρὸς δὲ τὸν πυθόμενον,
[177]	τὸν παῖδα δοῦναι· θαυμάσαντος δὲ	τοῦ	ἀνθρώπου, σὺ μὲν γάρ εἶπεν
[195]	μηδεὶς μάχοιτο, ταχὺ τὴν δύναμιν	τοῦ	Ἀννίβα (παρατεινομένην ἀπαγορεύσειν· ἔλεγεν οὖν
[202]	διὰ τοῦ στρατοπέδου πόρρωθεν ἀσπασαμένου	τοῦ	Ἀντιόχου φιλοφρόνως οὐκ ἀντασπασάμενος τὸ
[180]	μακάρεσσι θεοῖσιν. Ἐπαινούντων δ´ ἐνίων	τοῦ	Ἀντιπάτρου τὴν εὐτέλειαν ὡς ἀθρύπτως
[186]	αὐτῷ κελεύων ἐγγράψαι τὸ ὄνομα	τοῦ	Ἀριστείδου, γινώσκεις γάρ ἔφη τὸν
[199]	ἄρχειν ἄξιον ἢ μὴ πολλοὺς	τοῦ	ἄρχειν ἀξίους ἡγεῖσθαι. Τὸν δὲ
[180]	Πάλιν δὲ Πύθωνα τὸν Εὐίου	τοῦ	αὐλητοῦ ἐρώμενον Κάσανδρος ἐβιάζετο φιλῆσαι·
[207]	ἀπολείψειν διάδοχον, ὃς οὐδέποτε περὶ	τοῦ	αὐτοῦ πράγματος δὶς ἐβουλεύσατο, Τιβέριον
[173]	ἔχειν, ἔλεγεν ὅτι τὸ προσθεῖναι	τοῦ	ἀφελεῖν βασιλικώτερόν ἐστι. Πρῶτος δὲ
[188]	Φίλιππον ἀπελθεῖν ἄπρακτον. (Ἀλεξάνδρου δὲ	τοῦ	βασιλέως ἑκατὸν τάλαντα δωρεὰν πέμψαντος
[172]	δὲ πράξεων τὴν τύχην μετὰ	τοῦ	βασιλέως. Ἐκεῖ μὲν οὖν ἅμα
[204]	τριήρους εἰς ἁλιευτικὸν πλοῖον ἀποστείλαντος	τοῦ	βασιλέως, ἐπιστραφεὶς πρὸς τὴν γυναῖκα
[184]	τὸ δεῖπνον ἐμβαλὼν λόγον περὶ	τοῦ	(βασιλέως ἤκουσεν, ὅτι τἆλλα χρηστός
[197]	τῆς Πελοποννήσου κινδυνεύσωσιν. (Ἀντιόχου δὲ	τοῦ	βασιλέως μετὰ πολλῆς δυνάμεως ἥκοντος
[196]	μὲν οὖν ὕστερον. Ἀντιόχου δὲ	τοῦ	βασιλέως μετὰ τὸ διαβῆναι Ῥωμαίους
[174]	ὁ Ἀλεξάνδρῳ πολεμῶν ὑπὲρ Δαρείου	τοῦ	βασιλέως, μισθοφόρον τινὰ πολλὰ βλάσφημα
[191]	στρατόπεδον, κελεύσαντος ἐπεξιέναι καὶ διαμάχεσθαι	τοῦ	βασιλέως, οὐκ ἔφη διακωλύσειν τοὺς
[205]	λαβόντος μισθὸν ἀργυρᾶν σφίγγα παρὰ	τοῦ	Βέρρου καὶ πρὸς τὸν Κικέρωνα
[201]	ὁ δῆμος ἐθορύβησεν αὐτὸν ἐπὶ	τοῦ	βήματος, ἐμέ εἶπεν οὐδέποτε στρατοπέδων
[192]	ἐκέλευε τοὺς μὲν ἐπὶ δεξιὰ	τοῦ	βήματος θεῖναι, τοὺς δ´ ἐπ´
[196]	τῷ συμβουλίῳ παρ´ (αὑτὸν ἐπὶ	τοῦ	βήματος, οὕτως ἐχρημάτισε τοῖς Καρχηδονίοις
[186]	προσῆν καὶ ὅρκος, ἔφησε μέχρι	τοῦ	βωμοῦ φίλος εἶναι. Μέλλων δ´
[195]	τὴν πόλιν ἑλὼν καὶ διαρπάσας,	τοῦ	γραμματέως ἐπερωτήσαντος τί περὶ τῶν
[207]	γέροντος, οὗ νέου γέροντες ἤκουον.	Τοῦ	δ´ Ἀθηναίων δήμου ἐξημαρτηκέναι τι
[186]	γινώσκεις γάρ ἔφη τὸν Ἀριστείδην;	τοῦ	δ´ ἀνθρώπου γινώσκειν μὲν οὐ
[206]	Καίσαρος, ἑκάστῳ δραχμὰς ἑβδομήκοντα πέντε·	τοῦ	δ´ Ἀντωνίου τὰ μὲν χρήματα
[200]	δεῖξαι ποθοῦσιν αὐτοῖς τὸ πρόσωπον·	τοῦ	δ´ ἀποκαλυψαμένου κραυγὴν καὶ κρότον
[177]	πῶς σε κείρω; σιωπῶν ἔφη.	Τοῦ	δ´ Εὐριπίδου τὸν καλὸν Ἀγάθωνα
[202]	ὀφρῦς συναγαγὼν ἐνεκαρτέρησε τῇ χειρουργίᾳ·	τοῦ	δ´ ἰατροῦ μεταβαίνοντος ἐπὶ θάτερον
[200]	ἀποκαλυψαμένου κραυγὴν καὶ κρότον ἐποίησαν.	Τοῦ	δὲ βασιλέως μόλις ἁμιλλωμένου βαδίζουσιν
[186]	δὲ διδασκαλείῳ ῥαψῳδίαν Ἰλιάδος ᾔτει·	τοῦ	δὲ διδασκάλου μηδὲν ἔχειν Ὁμήρου
[179]	διοικητὴν ἐκέλευσεν ὅσον ἂν αἰτήσῃ·	τοῦ	δὲ διοικητοῦ φήσαντος ὡς ἑκατὸν
[182]	οὐ βασιλικόν ἔφη τὸ δόμα·	τοῦ	δὲ εἰπόντος οὐκοῦν τάλαντον δός
[188]	ἔσται καὶ εἰς τρίτην τεθνηκώς.	Τοῦ	δὲ Λεωσθένους εἰς τὸν πόλεμον
[192]	σε θύειν ᾠόμην οὐχ ὑβρίζειν.	Τοῦ	δὲ μαγείρου τοῖς συνάρχουσιν ἡμερῶν
[191]	ἐμοὶ ἄφες· πάντως δ´ ἄφες.	Τοῦ	δὲ μιμουμένου τὴν τῆς ἀηδόνος
[198]	καὶ συμπόσιον ἥδιστον φίλοις παρασχεῖν.	Τοῦ	δὲ Περσέως αἰχμαλώτου γενομένου καὶ
[195]	οὔτε σήμερον τὸ θηρίον ἐξέπληξε.	Τοῦ	δὲ Πύρρου παρακαλοῦντος αὐτὸν εἶναι
[185]	τοὺς Ἕλληνας ἐκεῖνον δοκῇ σῴζειν.	Τοῦ	δὲ Σεριφίου πρὸς αὐτὸν εἰπόντος,
[201]	ἐλπίδας ἔχειν ἢ τῇ ἀριστερᾷ.	Τοῦ	δὲ τὸν χάρακα ἄραντος σφόδρα
[200]	ὁ Πομπήιος υἱὸς αὐλητοῦ γεγονέναι·	τοῦ	δὲ φήσαντος μὴ μετιέναι, ἀλλὰ
[186]	ἐπετίμα τινὶ τῶν λοχαγῶν ἁμαρτόντι·	τοῦ	δὲ φήσαντος μηκέτι τοῦτο ποιήσειν
[197]	εἰς λόγους ἐπείσθη συνελθεῖν αὐτῷ·	τοῦ	δὲ Φιλίππου λαβεῖν ὁμήρους ἀξιοῦντος,
[193]	τὴν χεῖρα διὰ πόρπακος ἔχωσι.	Τοῦ	δὲ Χαβρίου περὶ Κόρινθον ὀλίγους
[175]	λωποδυτῶν, ὅπως παύσωνται οἱ Συρακόσιοι	τοῦ	δειπνεῖν καὶ μεθύσκεσθαι μετ´ ἀλλήλων.
[203]	ἦν ἀποσφάττειν ἅπαντας· Σθενίου δὲ	τοῦ	δημαγωγοῦ (φήσαντος οὐ δίκαια ποιεῖν
[188]	Αἰτοῦντος δ´ Ἀλεξάνδρου τριήρεις καὶ	τοῦ	δήμου κελεύοντος ὀνομαστὶ παριέναι τὸν
[198]	τοῦ θριάμβου, δωδεκαέτης. προελθὼν δέ,	τοῦ	δήμου συναλγοῦντος αὐτῷ καὶ συμπενθοῦντος,
[184]	προσφερομένης τῆς πορφύρας αὐτῷ καὶ	τοῦ	διαδήματος, ἀλλ´ ἀφ´ ἧς ἡμέρας
[176]	ἐκείνων θαυμάζεσθαι βουλόμενος. Πολυξένου δὲ	τοῦ	διαλεκτικοῦ φήσαντος αὐτὸν ἐξελέγχειν ἀμέλει
[172]	τοῦ διδόντος οὐ τῇ χρείᾳ	τοῦ	διδομένου τὴν χάριν μετρήσας. Ὁ
[172]	ἐδέξατο καὶ ἐμειδίασε, τῇ προθυμίᾳ	τοῦ	διδόντος οὐ τῇ χρείᾳ τοῦ
[186]	οὐ φήσαντος, ἄχθεσθαι (δὲ τῇ	τοῦ	δικαίου προσηγορίᾳ, σιωπήσας ἐνέγραψε τὸ
[191]	δὲ λαβὼν ἐν Ὀλυμπίᾳ παρὰ	τοῦ	Διὸς ὃν ἤθελεν, εἶτα τῶν
[191]	φρονεῖν. Μενεκράτους δὲ τοῦ ἰατροῦ	τοῦ	Διὸς προσαγορευομένου γράψαντος ἐπιστολὴν πρὸς
[202]	αἷμα καὶ μήπω πᾶν ὑπὸ	τοῦ	διψῆν ἐκπεπηγός. Ἐν δὲ τοῖς
[183]	τῷ αἰγιαλῷ κατέγραψε τῷ σαυρωτῆρι	τοῦ	δόρατος φεῦγε, Μιθριδᾶτα. ἐκεῖνος δὲ
[192]	πρὸς μόνον ἠγανάκτησε τὸ πλῆθος	τοῦ	ἐλαίου· θαυμασάντων δὲ τῶν συναρχόντων,
[201]	Παναίτιος, οἰκέται δὲ πέντε· καὶ	τοῦ	ἑνὸς ἀποθανόντος ἐπὶ τῆς ξένης
[194]	ὑπομένει Ἀλέξανδρον. Κομισαμένου δ´ αὐτὸν	τοῦ	Ἐπαμεινώνδου, χάριν εἶπεν ἔχειν Ἀλεξάνδρῳ·
[178]	πᾶσιν οὕτως ἤρκεσεν. (Ἱππάρχου δὲ	τοῦ	Εὐβοέως ἀποθανόντος δῆλος ἦν βαρέως
[185]	λειπομένους οὐ στεφανοῦσιν. Ἐπαραμένου δὲ	τοῦ	Εὐρυβιάδου τὴν βακτηρίαν ὡς πατάξοντος
[192]	δ´ οὐδέποτε εἶπεν ὑμᾶς ἀπὸ	τοῦ	Εὐρώτα. Σοφιστοῦ δὲ μέλλοντος ἀναγινώσκειν
[183]	ἔν τινι προαστείῳ πίνακα Πρωτογένους	τοῦ	ζωγράφου τὸν (Ἰάλυσον γράφοντος· ἐπικηρυκευσαμένων
[190]	τὰ (πολλὰ πράσσειν ὡς ἀνάξιον	τοῦ	Ἡρακλέους ἔλεγεν, ὅπου μὴ ἐφικνεῖται
[181]	οὐ νομίζω ῥήματος ἀνταξίας εἶναι	τοῦ	Ἡρακλέους. Τῶν δὲ φίλων τινὰς
[180]	Ἀντιπάτρου καὶ διαβολὰς ἔχουσαν, ἅμα	τοῦ	Ἡφαιστίωνος ὥσπερ εἰώθει συναναγινώσκοντος, οὐκ
[206]	ἀνελόντος φθονῶ σοι, Κάτων, εἶπε	τοῦ	θανάτου· καὶ γὰρ σὺ ἐμοὶ
[186]	καὶ ἀπέδωκεν. Ἐχθρὸς δ´ ὢν	τοῦ	Θεμιστοκλέους καὶ πρεσβευτὴς ἐκπεμφθεὶς σὺν
[177]	αὐτῷ κατεαγείσης ἐν πολέμῳ καὶ	τοῦ	θεραπεύοντος ἰατροῦ πάντως τι καθ´
[193]	ὀφθῆναι τοὺς Λακεδαιμονίων. Ἰάσονος δὲ	τοῦ	Θεσσαλῶν μονάρχου συμμάχου μὲν εἰς
[192]	γὰρ αὐτὸν ψέγει; ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ. Ἐπαμεινώνδου	τοῦ	Θηβαίου στρατηγοῦντος οὐδέποτε πανικὸς θόρυβος
[198]	ἀπέθανεν, ὁ δὲ ὕστερον πέντε	τοῦ	θριάμβου, δωδεκαέτης. προελθὼν δέ, τοῦ
[198]	ὁ μὲν ἡμέραις πέντε πρὸ	τοῦ	θριάμβου, τεσσαρακαίδεκα γεγονὼς ἔτη, ἀπέθανεν,
[203]	μέγαν ἀληθῶς ὁρᾶν καὶ ἄξιον	τοῦ	θριάμβου τὸν Πομπήιον. Ἔθους δ´
[173]	δὲ τοῖς δεινοῖς μηδ´ ἐπὶ	τοῦ	θρόνου. Παρεκάλει (δ´ ἀποστέλλειν ἄνδρας
[191]	ἐλεεῖν καὶ φρονεῖν. Μενεκράτους δὲ	τοῦ	ἰατροῦ τοῦ Διὸς προσαγορευομένου γράψαντος
[205]	ἵππον, βέλτιον ἔφη αὐτὸν περὶ	τοῦ	ἵππου βεβουλεῦσθαι. Πρὸς δὲ τὸν
[196]	αὐτὸς δὲ ὁ Φάβιος ἀποπηδήσας	τοῦ	ἵππου προσέδραμε παρ´ ἡλικίαν καὶ
[174]	ἄλλων αὐτὸς ὤμοσεν ἥδιον ἀκούειν	τοῦ	ἵππου χρεμετίζοντος. ΣΚΙΛΟΥΡΟΣ. Σκιλοῦρος ὁ
[174]	ἔπειθε τοὺς Ἰώνων τυράννους τὸ	τοῦ	Ἴστρου ζεῦγμα λύσαντας ἀπαλλάττεσθαι· μὴ
[187]	προδοσίας μετ´ Ἰφικράτους, ἐπιτιμῶντος αὐτῷ	τοῦ	Ἰφικράτους ὅτι κινδυνεύων εἰς τὸ
[185]	οὔτε σὺ Ἀθηναῖος. Ἀντιφάτου δὲ	τοῦ	καλοῦ πρότερον μὲν ἐρῶντα τὸν
[191]	δέ τινα τῶν φίλων παρὰ	τοῦ	Καρὸς Ἱδριέως ἔγραψε πρὸς αὐτόν
[186]	δυνάμενος διαφυγεῖν ἔδακε τὴν χεῖρα	τοῦ	καταπαλαίοντος· εἰπόντος δ´ ἐκείνου δάκνεις
[206]	περὶ τῆς γυναικός· ἐρομένου δὲ	τοῦ	κατηγόρου διὰ τί (τοίνυν ἐξέβαλες
[192]	εἰπόντος ἀλλὰ μὴν (ἡμεῖς ἀπὸ	τοῦ	Κηφισοῦ πολλάκις ὑμᾶς ἐδιώξαμεν ἡμεῖς
[204]	ὀνομάτων γράμμασιν ἐσήμηνεν, ἀντὶ δὲ	τοῦ	Κικέρωνος ἐρέβινθον ἐτόρευσε. Τῶν δὲ
[183]	καὶ δωρεὰς δίδωμι. Ζήνωνος δὲ	τοῦ	Κιτιέως ἀποθανόντος, ὃν μάλιστα τῶν
[206]	ἀκούσασαν ἐπὶ Κλωδίῳ παραιτησάμενος, εἶτα	τοῦ	Κλωδίου φεύγοντος ἐπὶ τούτῳ δίκην
[187]	ἢ λεόντων ἐλάφου. ΗΓΗΣΙΠΠΟΣ. Ἡγησίππου	τοῦ	Κρωβύλου προσαγορευομένου παροξύνοντος τοὺς Ἀθηναίους
[207]	μὴ μεῖζον Ἀλέξανδρος ἔργον ἡγεῖτο	τοῦ	κτήσασθαι μεγάλην ἡγεμονίαν τὸ διατάξαι
[183]	πρὸς τοὺς Πτολεμαίου στρατηγούς, εἰπόντος	τοῦ	κυβερνήτου πολὺ πλείονας εἶναι τὰς
[182]	ὡς ὄχλῳ χρώμενος; Θρασύλλου δὲ	τοῦ	κυνικοῦ δραχμὴν αἰτήσαντος αὐτόν, ἀλλ´
[179]	ἀφειδῶς αὐτῷ καὶ πολλάκις ἐπιδραττομένῳ	τοῦ	λιβανωτοῦ παρὼν Λεωνίδης ὁ παιδαγωγός
[199]	αἰσχύνην. Τὸν δ´ ὀργιζόμενον ἐνόμιζε	τοῦ	μαινομένου χρόνῳ διαφέρειν. Ἥκιστα δὲ
[197]	ὕπατος στρατηγὸς ἡττηθεὶς ὑπὸ Περσέως	τοῦ	Μακεδόνων βασιλέως ἱππομαχίᾳ δισχιλίους ὀκτακοσίους
[172]	οἰόμενος βασιλικὸν καὶ φιλάνθρωπον εἶναι	τοῦ	μεγάλα διδόναι τὸ μικρὰ λαμβάνειν
[192]	φαῦλον ἐξημαρτηκότα τι τῶν μετρίων	τοῦ	μὲν Πελοπίδου παρακαλοῦντος οὐκ ἀφῆκε,
[205]	μήτηρ πεποίηκεν. Ἦν γὰρ ἡ	τοῦ	Μετέλλου ἀκόλαστος, ὁ δὲ Μέτελλος
[205]	πίστεως ἢ λογιότητος. Ἐρωτῶντος δὲ	τοῦ	Μετέλλου τίς αὐτοῦ πατήρ ἐστι,
[206]	ἠπείλησεν ἀποκτενεῖν αὐτόν· καταπλαγέντος δὲ	τοῦ	Μετέλλου τοῦτ´ εἶπεν ὦ νεανίσκε,
[195]	τὴν εὐτυχίαν ἢ τὴν ἀτυχίαν	(τοῦ	Μινουκίου φοβεῖσθαι. καὶ μετὰ μικρὸν
[198]	καὶ συντεταγμένους ἰδὼν τοὺς πολεμίους	τοῦ	Νασικᾶ παρακαλοῦντος (αὐτὸν εὐθὺς ἐπιχειρεῖν
[200]	παροῦσι· καὶ πυνθανομένου τὴν αἰτίαν	τοῦ	νεανίσκου δι´ ἣν ἀφῄρηται τὸν
[182]	σάλπιγγος οὐκ ἀκούσῃς; Σπουδάσαντος δὲ	τοῦ	νεανίσκου λαβεῖν κατάλυσιν παρὰ γυναικὶ
[196]	ἐφ´ ἵππον προσῄει· πέμψαντος δὲ	τοῦ	νεανίσκου ῥαβδοῦχον καὶ καταβῆναι κελεύσαντος,
[175]	τοιοῦτον αὐτῷ σύνοιδεν. Εἰπόντος δὲ	τοῦ	νεανίσκου σὺ γὰρ οὐκ εἶχες
[182]	τι προσμαθεῖν ἠρώτησεν· ἀποσιωπήσαντος δὲ	τοῦ	νεανίσκου τί λέγεις; εἶπεν ἢ
[203]	θαρρεῖν· πλεῖον γὰρ ἔργον εἶναι	τοῦ	νικῆσαι τὸ τούτους σκυλεῦσαι. προσβὰς
[191]	πάντας τοὺς τρέσαντας (ἀτίμους εἶναι	τοῦ	νόμου κελεύοντος, ὁρῶντες οἱ ἔφοροι
[173]	παρ´ αὐτῷ μέγιστος. ἀποδειχθέντος δὲ	τοῦ	Ξέρξου βασιλέως ὁ μὲν Ἀριαμένης
[199]	νέους εὐθαρσῶς μάχεσθαι πολλάκις (ἔλεγε	τοῦ	ξίφους τὸν λόγον μᾶλλον καὶ
[187]	ἐμοῦ; Πρὸς δὲ Ἁρμόδιον, τὸν	τοῦ	παλαιοῦ Ἁρμοδίου ἀπόγονον, εἰς δυσγένειαν
[180]	γένεια τῶν Μακεδόνων· θαυμάσαντος δὲ	τοῦ	Παρμενίωνος οὐκ οἶδας εἶπεν ὅτι
[183]	ΔΕΥΤΕΡΟΣ. Ἀντίγονος ὁ δεύτερος, Δημητρίου	τοῦ	πατρὸς ἁλόντος καὶ πέμψαντός τινα
[183]	πίνακος παρακαλούντων, ἔφη μᾶλλον τὰς	τοῦ	πατρὸς εἰκόνας ἢ τὴν γραφὴν
[193]	ἔλεγε τὸ (τῶν γειναμένων αὐτὸν)	τοῦ	πατρὸς ἔτι ζῶντος καὶ τῆς
[183]	ἀγαθὸς εἶναι στρατιώτης ἠξίου τὰς	τοῦ	πατρὸς λαμβάνειν ἀποφοράς, ἀλλ´ ἐγώ
[179]	καὶ ποδώκης (καὶ) παρακαλούμενος ὑπὸ	τοῦ	πατρὸς Ὀλυμπίασιν δραμεῖν στάδιον, εἴγε
[186]	τὴν Αἴγιναν ὥσπερ λήμην ἀφαιρεῖν	τοῦ	Πειραιῶς. Πρὸς δὲ φίλον τινὰ
[189]	καὶ εἰπόντων, μεθ´ ἡμέραν (δὲ	τοῦ	Πεισιστράτου δεομένων καὶ δακρυόντων, ὑμεῖς
[186]	παρῆλθεν. (Ἐλθὼν δ´ ἐπὶ θύρας	τοῦ	Περικλέους καὶ πυθόμενος αὐτὸν μὴ
[193]	ἐνέβαλεν εἰς Πελοπόννησον. Αὖθις δὲ	τοῦ	Περσῶν βασιλέως τρισμυρίους δαρεικοὺς ἀποστείλαντος
[183]	δὲ τῶν Ῥοδίων καὶ φείσασθαι	τοῦ	πίνακος παρακαλούντων, ἔφη μᾶλλον τὰς
[206]	διαπλεῖν τὸ πέλαγος· συγκλυζομένου (δὲ	τοῦ	πλοίου ποιήσας τῷ κυβερνήτῃ φανερὸν
[185]	θυγατέρα μνωμένων αὐτοῦ τὸν ἐπιεικῆ	τοῦ	πλουσίου προτιμήσας ἄνδρα ἔφη ζητεῖν
[181]	ἐκέκτητο πλείω τῶν ἀναγκαίων, ἀλλὰ	τοῦ	πλουτεῖν ἔλεγε τὸ πλουτίζειν εἶναι
[182]	τὴν οἰκουμένην πυρσεύεσθαι. Ἀνταγόρου δὲ	τοῦ	ποιητοῦ γόγγρον ἕψοντος καὶ αὐτοῦ
[204]	δὲ Πομπήιον ὡς παρ´ ἡλικίαν	τοῦ	πολλὰ πράσσειν ὀρεγόμενον ψέγοντος, μᾶλλον
[200]	θάλασσαν οὐ πάνυ βαθεῖαν οὖσαν·	τοῦ	Πολυβίου συμβουλεύοντος αὐτῷ κατασπεῖραι τριβόλους
[203]	μηδέπω μετέχοντα βουλῆς. Εἰπόντος δὲ	τοῦ	Πομπηίου πρὸς τοὺς παρόντας ἀγνοεῖν
[172]	ἰδιώτης οὐδὲν ἔχων ἕτερον ἐκ	τοῦ	ποταμοῦ ταῖς χερσὶν ἀμφοτέραις ὕδωρ
[199]	κατέλθωσιν, προσεποιεῖτο μηδὲν αὐτῷ μέλειν	τοῦ	πράγματος· ἐν δὲ τῇ συγκλήτῳ
[197]	ὑπατείαν μετελθὼν ἀπέτυχεν· ἐπεὶ δὲ	τοῦ	πρὸς Περσέα καὶ Μακεδόνας πολέμου
[180]	ἐπέθηκεν. Ἐν δ´ Ἄμμωνος ὑπὸ	τοῦ	προφήτου παῖς Διὸς προσαγορευθείς οὐδέν
[202]	κἀκείνης ἀποτυχὼν ὅμως οὐκ ἀπέγνω	τοῦ	πρωτεύσειν Ῥωμαίων. Ἰξίας δ´ ἔχων
[206]	τὰς δισχιλίας πεντακοσίας μυριάδας, ἃς	τοῦ	πρώτου Καίσαρος ἀναιρεθέντος ἐκ τῆς
[195]	τῷ Φαβρικίῳ προσέπεμψεν ἐπιστολὴν (ὁ	τοῦ	Πύρρου ἰατρὸς ἐπαγγελλόμενος, ἐὰν κελεύῃ,
[195]	δ´ ὑστεραίᾳ τὸν μέγιστον ἐλέφαντα	τοῦ	Πύρρου παρασκευάσαντος ἐξόπισθεν ἀγνοοῦντι τῷ
[188]	δεικνύων τὸν δανειστήν. Δημοσθένους δὲ	τοῦ	ῥήτορος εἰπόντος ἀποκτενοῦσί σε Ἀθηναῖοι
[183]	μή, τί πρακτέον; Δημάδου δὲ	τοῦ	ῥήτορος ἤδη πρεσβύτου γεγονότος (ἔφη
[205]	τῶν νομίμων ἐπερωτᾶσθαι. Ὁρτησίου δὲ	τοῦ	ῥήτορος λαβόντος μισθὸν ἀργυρᾶν σφίγγα
[182]	Νεανίσκου δέ τινος τῶν Ἀναξιμένους	τοῦ	ῥήτορος μαθητῶν λόγον ἐσκεμμένον ἐκ
[201]	ἰατρὸν ἐσχάτης δεῖσθαι τῆς διὰ	τοῦ	σιδήρου θεραπείας. Οὐ μὴν ἀλλ´
[177]	τινα αὐτῷ δοθῆναι. Πάλιν οὖν	τοῦ	Σμικύθου λέγοντος ὅτι θαυμαστὰ περὶ
[204]	υἱὸν οὐδὲν ἕτερον ἢ τὸ	τοῦ	Σοφοκλέους εἶπεν (Ὅστις δὲ πρὸς
[175]	ὑπό τινος εἰς τὴν δυσωδίαν	τοῦ	στόματος ᾐτιᾶτο τὴν γυναῖκα μηδέποτε
[201]	ἐμπεπορπημένος μέλανα περιῄει, πενθεῖν τὴν	τοῦ	στρατεύματος αἰσχύνην λέγων. Μεμμίου δέ
[180]	γράσον οὐχ ὑπομενοῦσι. Παρατασσομένου δὲ	τοῦ	στρατεύματος ἰδών τινα τῶν (στρατιωτῶν
[195]	πρὸς αὐτόν, ὡς νύκτωρ ἀπὸ	τοῦ	στρατοπέδου πλανῷτο πολλάκις ἐρῶν γυναικός,
[202]	βασιλείαν· προσιόντα δ´ αὐτὸν διὰ	τοῦ	στρατοπέδου πόρρωθεν ἀσπασαμένου τοῦ Ἀντιόχου
[188]	δ´ ἐὰν σωφρονῶσιν. Ἀριστογείτονος δὲ	τοῦ	συκοφάντου μέλλοντος ἀποθνῄσκειν (ἐν τῷ
[205]	ἐῶντος ἔσπειρεν τέκνα. Φαύστου δὲ	τοῦ	Σύλλα παιδὸς διὰ πλῆθος δανείων
[207]	ὑπέγραψε δοκεῖ. (Παρὰ δὲ Μαικήνα	τοῦ	συμβιωτοῦ καθ´ ἕκαστον ἐνιαυτὸν ἐν
[180]	εἶπεν οὐκ ἀπάξεις εὐθὺς ἐκ	τοῦ	συμποσίου τὴν γυναῖκα; Πάλιν δὲ
[195]	φεύγοντος τοὺς πολεμίους. Ἐπεὶ δὲ	τοῦ	συνάρχοντος Μινουκίου καταβαλόντος τινὰς τῶν
[192]	εἰ τοσοῦτον ἔλαιον ἐντὸς παραδέδεκται	τοῦ	σώματος. (Ἑορτὴν δὲ τῆς πόλεως
[197]	καὶ γὰρ καὶ τῇ φύσει	τοῦ	σώματος ἦν ὁ Φιλοποίμην τοιοῦτος.
[200]	αὐτοῖς δι´ ἀργίαν καὶ τρυφὴν	τοῦ	σώματος ὁ Σκιπίων ἀτρέμα πρὸς
[202]	τὸ φρόνημα τοῦ ἀνδρὸς καταπλαγέντων	τοῦ	τ´ Ἀντιόχου ποιήσειν ὁμολογοῦντος τὰ
[206]	τῆς Ῥώμης Μέτελλος ἔπαρχος ὢν	τοῦ	ταμιείου βουλόμενον αὐτὸν χρήματα λαβεῖν
[196]	τῆς συγκλήτου λαβεῖν αὐτὸν ἐκ	τοῦ	(ταμιείου ψηφισαμένης, τῶν δὲ ταμιῶν
[176]	δὲ πόλιν αὐτοῦ τῶν ἀπὸ	τοῦ	τείχους τινὲς ἐλοιδοροῦντο λέγοντες ὅτι
[195]	θεοὺς κεχολωμένους. Μάρκου δὲ Λιβίου	τοῦ	τὴν ἀκρόπολιν φρουροῦντος δι´ ἑαυτὸν
[188]	φρουρὰν ὑπ´ Ἀντιπάτρου· Μενύλλου (δὲ	τοῦ	τῆς φρουρᾶς ἄρχοντος χρήματα τῷ
[173]	τῶν ἡγεμονικῶν τιμωρίαν ἔταξεν, ἀντὶ	τοῦ	τὸ σῶμα μαστιγοῦσθαι καὶ τὴν
[191]	τελευταίαν τοῦ χοροῦ τάξιν ὑπὸ	τοῦ	τὸν χορὸν ἱστάντος εὖγε εἶπεν
[190]	ἀσπίδος ἀκοντισθεὶς καὶ τὸ δόρυ	τοῦ	τραύματος ἐξελκύσας αὐτῷ τούτῳ τὸν
[194]	δῷς τάχιον. Θήβης δὲ τῆς	τοῦ	τυράννου γυναικὸς ἐλθούσης πρὸς Πελοπίδαν
[190]	ἴδῃς μαχομένους. ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ. Λύσανδρος Διονυσίου	τοῦ	τυράννου πέμψαντος ἱμάτια ταῖς θυγατράσιν
[196]	Ἤδη δὲ πρεσβύτερος ὤν, ὑπατεύοντος	τοῦ	υἱοῦ καὶ χρηματίζοντος ἐν δημοσίῳ
[194]	Ἐπεὶ δὲ παρασπονδηθεὶς ὑπ´ Ἀλεξάνδρου	τοῦ	Φεραίων τυράννου καὶ δεθεὶς κακῶς
[195]	φοβούμενον καὶ λοιδορίας δειλότερον ἡγεῖται	τοῦ	φεύγοντος τοὺς πολεμίους. Ἐπεὶ δὲ
[179]	(Ἀλέξανδρος ἔτι παῖς ὤν, πολλὰ	τοῦ	Φιλίππου κατορθοῦντος, οὐκ ἔχαιρεν, ἀλλὰ
[178]	εἰμί σου φίλος. Ἐρωτήσαντος δὲ	τοῦ	Φιλίππου πόθεν, ὦ ἄνθρωπε, γενόμενος
[174]	μάχεσθαι δύνανται. Τοὺς δὲ πρέσβεις	τοῦ	Φιλίππου ψήχων τὸν ἵππον ἠρώτησεν,
[189]	δημοκρατίας Ἀθηναίοις γενομένης κατεγνώσθη θάνατος	τοῦ	Φωκίωνος ἐν ἐκκλησίᾳ καὶ τῶν
[206]	κομίζεις. Τότε μὲν οὖν ἐκωλύθη	τοῦ	χειμῶνος ἰσχυροῦ γενομένου καὶ τῶν
[191]	δὲ ταχθεὶς εἰς τὴν τελευταίαν	τοῦ	χοροῦ τάξιν ὑπὸ τοῦ τὸν
[201]	ἀπόνοιαν τῶν πολεμίων ἔλεγεν ὠνεῖσθαι	τοῦ	χρόνου τὴν ἀσφάλειαν· τὸν γὰρ
[194]	δειπνῶν, αὑτῷ δὲ βέλτιον εἶναι	τοῦ	χρυσίον ἔχειν τὸ κρατεῖν τῶν
[198]	οὐκ (ἔλαβε, τῷ δὲ γαμβρῷ	Τουβέρωνι	φιάλην ἀργυρᾶν ὁλκῆς πέντε λιτρῶν
[174]	τὸ πᾶν δύνασθαι νῦν δὲ	τοὐλάχιστον.	ΜΕΜΝΩΝ. Μέμνων, ὁ Ἀλεξάνδρῳ πολεμῶν
[204]	ΚΙΚΕΡΩΝ. Κικέρων ὁ ῥήτωρ εἰς	τοὔνομα	σκωπτόμενος καὶ τῶν φίλων μεταθέσθαι
[192]	τοὺς κακοὺς κολάζειν, Ἀρχίδαμον δὲ	τοὺς	ἀγαθοὺς κακοὺς ποιεῖν. ΕΥΔΑΜΙΔΑΣ. Εὐδαμίδας
[178]	ἐν ταῖς πόλεσι δυνατῶν καὶ	τοὺς	(ἀγαθοὺς φίλους κτᾶσθαι καὶ τοὺς
[181]	ἀγόμενος ὁ ἄνθρωπος ἔλεγε πρὸς	τοὺς	ἄγοντας ὅτι πολλῶν ἡμερῶν οὐ
[187]	Ἡγησίππου τοῦ Κρωβύλου προσαγορευομένου παροξύνοντος	τοὺς	Ἀθηναίους ἐπὶ Φίλιππον, ὑπεφώνησέ τις
[186]	τρεψάμενος τὸν Δεκελεικὸν ἤγειρεν ἐπὶ	τοὺς	Ἀθηναίους πόλεμον. ΛΑΜΑΧΟΣ. Λάμαχος ἐπετίμα
[186]	Ἑλλήνων καὶ Ἀθηναίων. Ἐκέλευσε δὲ	τοὺς	Ἀθηναίους τὴν Αἴγιναν ὥσπερ λήμην
[195]	ἰατρὸν ἐκρέμασε, τῷ δὲ Φαβρικίῳ	τοὺς	αἰχμαλώτους ἄνευ λύτρων ἀπέδωκεν, οὐκ
[176]	Λαβὼν δὲ κατὰ κράτος ἐπίπρασκε	τοὺς	αἰχμαλώτους λέγων ἐάν με πάλιν
[175]	μόνον τοὺς ἐκφέροντας ἀλλὰ καὶ	τοὺς	ἀκούσαντας ἃ μὴ βουλόμεθα. Λοιδορηθεὶς
[191]	ἐφόρων κελευόντων οὐκ ἔφη πιστεύειν	τοὺς	ἀλλοτρίους τῷ προδόντι τοὺς ἰδίους.
[175]	φύσεως μὴ δύνασθαι. Πικρῶς δὲ	τοὺς	ἄλλους κακούργους κολάζων ἐφείδετο τῶν
[199]	καταπέπωκε. Τιμητείαν δὲ μετιὼν καὶ	τοὺς	ἄλλους ὁρῶν δεομένους τῶν πολλῶν
[187]	Ἰφικράτην οὐκ ἴσασιν, ᾧ καταπλήττεται	τοὺς	ἄλλους πολεμίους. Κρινόμενος δὲ θανάτου
[207]	γενομένους καὶ πῶς δεῖ κολάζεσθαι	τοὺς	ἁλόντας, εἶτα προπεσὼν ὑπ´ ὀργῆς
[175]	εἶπεν ᾤμην γὰρ τοιοῦτον ἅπαντας	τοὺς	ἄνδρας ὄζειν. (Πρὸς δὲ Ξενοφάνην
[194]	μετ´ ἐκεῖνον Ἰολαΐδαν· τεθνάναι δὲ	τοὺς	ἄνδρας πυθόμενος ἐκέλευε διαλύεσθαι πρὸς
[198]	δ´ (ἔφη βούλομαι ἐρωτᾶν μᾶλλον	τοὺς	ἀνθρώπους, διὰ τί ἀνδριὰς οὐ
[199]	τῶν πολεμίων, ἡττωμένων δὲ μήτε	τοὺς	ἀπαιτουμένους μήτε τοὺς ἀπαιτοῦντας ἔσεσθαι.
[199]	δὲ μήτε τοὺς ἀπαιτουμένους μήτε	τοὺς	ἀπαιτοῦντας ἔσεσθαι. Πλείονας δὲ πόλεις
[200]	ἀπὸ Σικελίας μεστὴν οὖσαν, ἐκήρυξε	τοὺς	ἀπὸ τῶν πόλεων παρόντας ἐπιγινώσκειν
[180]	πατήρ ἐστιν, ἑαυτοῦ δὲ ποιεῖται	τοὺς	ἀρίστους. (Τοξεύματι δὲ πληγεὶς εἰς
[189]	τὸ πρόσωπον. ὁ δὲ πρὸς	τοὺς	ἄρχοντας ἀποβλέψας οὐ παύσει τις
[198]	ἑαυτοῦ διδόναι συγγνώμην. Παρορμῶν δὲ	τοὺς	ἄρχοντας ἐπιτιμᾶν τοῖς ἁμαρτάνουσιν ἔλεγε
[172]	ἑτέροις δεῖν ἀναγκάζεσθαι τἀγαθὰ πορίζειν	τοὺς	αὑτοῖς μὴ θέλοντας· ἄρχειν δὲ
[205]	τοὺς Πομπηίου Καῖσαρ ἱστὰς ἀνδριάντας	τοὺς	αὑτοῦ πήγνυσιν. Οὕτω δὲ πολλοῦ
[199]	Ἐπετίμα δὲ τοῖς πολίταις ἀεὶ	τοὺς	αὐτοὺς αἱρουμένοις (ἄρχοντας· δόξετε γάρ
[189]	ἐθίζωνται. Στρατεύειν δὲ πολλάκις ἐπὶ	τοὺς	αὐτοὺς ἐκώλυσεν, ὅπως μὴ ποιῶσι
[197]	ὁπλισμούς, λόγον εἶπε τοιοῦτον πρὸς	τοὺς	Ἀχαιούς· ἔφη γὰρ ἐν Χαλκίδι
[206]	κελευόντων, οὐ τούτους ἔφη δεδιέναι	τοὺς	βαναύσους καὶ λιπῶντας, ἀλλὰ τοὺς
[191]	ὑφ´ (αὑτᾶς ἀπολώλεκεν, ὅσοις ἀρκεῖ	τοὺς	βαρβάρους νικῆν ἅπαντας. Χρησμὸν δὲ
[202]	τὸν Νατισῶνα ποταμὸν στρατοπεδεύων, ἐπεὶ	τοὺς	βαρβάρους ὁρῶντες οἱ Ῥωμαῖοι διαβαίνειν
[184]	Μιλτιάδης στρατηγῶν ἐνίκησεν ἐν Μαραθῶνι	τοὺς	βαρβάρους, οὐκέτι ἦν ἐντυχεῖν ἀτακτοῦντι
[192]	ὑμῖν εἰσὶν οἱ χρησμοί δείξας	τοὺς	βελτίονας· ἐὰν δ´ ἀποδειλιάσητε πρὸς
[175]	παρρησιαζομένων πρὸς αὐτὸν ἄκαιρον εἶναι.	Τοὺς	δ´ ἀπόρρητον λόγον ἐκφέροντας ἀδικεῖν
[197]	ὥσπερ ἔθος ἐστὶ τοῖς ἐλευθερωθεῖσι.	Τοὺς	δ´ Ἀχαιοὺς ἐπὶ τὴν Ζακυνθίων
[192]	ἐπὶ δεξιὰ τοῦ βήματος θεῖναι,	τοὺς	δ´ ἐπ´ ἀριστερά. τεθέντων δὲ
[185]	εὐδίας τίλλουσι παρερχόμενοι καὶ κολούουσι.	Τοὺς	δ´ Ἐρετριεῖς ἐπισκώπτων ἔλεγεν ὥσπερ
[203]	τὸν τοὺς μὲν φίλους πείσαντα	τοὺς	δ´ ἐχθροὺς βιασάμενον ἑλέσθαι τὰ
[189]	καλοὺς ἡ κόμη εὐπρεπεστέρους ποιεῖ,	τοὺς	δὲ αἰσχροὺς φοβερωτέρους. Πρὸς δὲ
[197]	ὀκτακοσίους ἀπέβαλε, τοὺς μὲν πεσόντας	τοὺς	δὲ ἁλόντας· ἐπεὶ δὲ μετὰ
[193]	χώραν αὐτῶν τεμοῦμεν, ἂν πολυπραγμονῶσι.	Τοὺς	δὲ Βοιωτοὺς ὑπὸ σχολῆς ἐκλυομένους
[181]	γῆν ἀρίστην κεκτημένοι οὐ γεωργοῦσι·	τοὺς	δὲ Θηβαίους ἀφῆκεν εἰπὼν ὅτι
[203]	ποιήσωμεν ἱλαρὰν καὶ προσφιλῆ Ῥωμαίοις.	Τοὺς	δὲ καταφράκτους μάλιστα φοβουμένων τῶν
[173]	τοῖς δὲ χωρία κεκτημένοις κώμας,	τοὺς	δὲ κώμας ἔχοντας πόλεων κυρίους
[190]	βέλτιστα περὶ γῆς ὅρων διαλέγεται.	Τοὺς	δὲ Λακεδαιμονίους ὁρῶν ὀκνοῦντας προσμάχεσθαι
[185]	(ἀεί) ναί εἶπεν ὦ Ἀδείμαντε,	τοὺς	δὲ λειπομένους οὐ στεφανοῦσιν. Ἐπαραμένου
[174]	λιμῷ καὶ δίψει μάχεσθαι δύνανται.	Τοὺς	δὲ πρέσβεις τοῦ Φιλίππου ψήχων
[199]	ἀλλὰ τοῖς περὶ ἡμᾶς φθονοῦσι.	Τοὺς	δὲ σπουδάζοντας ἐν τοῖς γελοίοις
[178]	εἶναι, τὸν δ´ Ἀμφοτερὸν οὐδέτερον.	~(Τοὺς	δὲ συμβουλεύοντας αὐτῷ πικρῶς χρῆσθαι
[198]	ὅπως ἀεὶ παραμείνῃ τὸ ἐξεῖναι.	Τοὺς	δὲ τῆς ἀρετῆς τὴν τιμὴν
[175]	τῆς πόλεως βιάσασθαι νόμους δύνασθαι	τοὺς	δὲ τῆς φύσεως μὴ δύνασθαι.
[172]	παρὰ τὰ δεινὰ γίνεσθαι φρονιμώτερος.	Τοὺς	δὲ φόρους τοῖς ὑπηκόοις τάξας
[173]	οὖν αὐτῷ δῶρα, φράσαι κελεύσας	τοὺς	διδόντας τούτοις σε τιμᾷ νῦν
[194]	δεῖ τι πάντως εἰπεῖν πρὸς	τοὺς	δικαστάς, ἀξιοῦν, ἂν ἀποκτείνωσιν αὐτόν,
[178]	Ἀντιπάτρου φίλων τινὰ κατατάξας εἰς	τοὺς	δικαστάς, εἶτα τὸν πώγωνα βαπτόμενον
[174]	(Αἰγυπτίων βασιλεῖς κατὰ νόμον ἑαυτῶν	τοὺς	δικαστὰς ἐξώρκιζον ὅτι, κἂν βασιλεύς
[173]	δὲ πρωτοβολεῖν ἐκέλευσε τῶν συγκυνηγετούντων	τοὺς	δυναμένους καὶ βουλομένους. Πρῶτος δὲ
[198]	ἄρχοντας ἐπιτιμᾶν τοῖς ἁμαρτάνουσιν ἔλεγε	τοὺς	δυναμένους κωλύειν τοὺς κακῶς ποιοῦντας,
[198]	Φείδεσθαι δὲ τῆς ἐξουσίας παρεκάλει	τοὺς	δυναμένους, ὅπως ἀεὶ παραμείνῃ τὸ
[203]	τὸν ἵππον εἰς ἀγορὰν ἐπὶ	τοὺς	δύο ἄνδρας, οὓς τιμητὰς καλοῦσι,
[202]	(κατ´ οὐδένα νόμον· πρὸς δὲ	τοὺς	ἐγκαλοῦντας ἔλεγε τῶν νόμων οὐκ
[175]	ἐκφέρουσι· μισοῦμεν γὰρ οὐ μόνον	τοὺς	ἐκφέροντας ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀκούσαντας
[185]	βάρβαρον ἔπεμψε παραινῶν μὴ διεῖναι	τοὺς	Ἕλληνας ἀποδιδράσκοντας· ἐπεὶ δὲ πεισθεὶς
[177]	ἀγαθῶν ποίησον. Ἐπεὶ δὲ νικήσαντι	τοὺς	Ἕλληνας αὐτῷ συνεβούλευον (ἔνιοι φρουραῖς
[185]	(λύειν τὴν γέφυραν, ἵνα σῴζων	τοὺς	Ἕλληνας ἐκεῖνον δοκῇ σῴζειν. Τοῦ
[182]	νεῶν πολλῶν καὶ δυνάμεων ἐλευθερώσοντα	τοὺς	Ἕλληνας ἔλεγε (τὴν δόξαν ὥσπερ
[197]	Φίλιππον ἐκήρυξεν ἐν Ἰσθμίοις ὅτι	τοὺς	Ἕλληνας ἐλευθέρους καὶ αὐτονόμους ἀφίησιν·
[185]	δ´ Ἀδειμάντου πρὸς τὸν Θεμιστοκλέα	τοὺς	Ἕλληνας παρακαλοῦντα καὶ προτρέποντα ὦ
[207]	ᾧ διώρισται πῶς δεῖ κρίνεσθαι	τοὺς	ἐν αἰτίαις γενομένους καὶ πῶς
[207]	ἐβουλεύσατο, Τιβέριον λέγων. Θορυβοῦντας δὲ	τοὺς	ἐν ἀξιώματι νέους καταστεῖλαι βουλόμενος,
[188]	καὶ πορθούντων τὴν παραλίαν ἐξήγαγε	τοὺς	ἐν ἡλικίᾳ· πολλῶν δὲ συντρεχόντων
[185]	παρακαλοῦντα καὶ προτρέποντα ὦ Θεμιστόκλεις,	τοὺς	ἐν τοῖς ἀγῶσι προεξανισταμένους μαστιγοῦσιν
[190]	δὲ συνέβη πεσεῖν αὐτὸν ἐλευθεροῦντα	τοὺς	ἐπὶ Θρᾴκης Ἕλληνας, οἱ δὲ
[175]	αὐτῷ καὶ διδάξειν, ὅπως προειδῇ	τοὺς	ἐπιβουλεύοντας, ἐκέλευσεν εἰπεῖν· ~ἐπεὶ δὲ
[190]	ὃ μὴ σῴζεται τολμῶν ἀμύνεσθαι	τοὺς	ἐπιχειροῦντας. Ἐν δὲ μάχῃ διὰ
[181]	κακῶς ἀκούειν. Ἀποθνῄσκων δὲ πρὸς	τοὺς	ἑταίρους ἀπιδὼν ἔφη μέγαν ὁρῶ
[182]	τοῖς κράνεσι σφαιρίζοντας ἥσθη καὶ	τοὺς	ἡγεμόνας αὐτῶν μετεπέμπετο ἐπαινέσαι βουλόμενος·
[196]	πρὸς αὐτόν, ἐκέλευσεν εὐθὺς ἀπιέναι	τοὺς	ἥκοντας, ὡς οὐκ ἀκουσόμενος πρότερον
[173]	~φησάντων δὲ μετρίως ἔχειν ἐκέλευσε	(τοὺς	ἡμίσεις τελεῖν ἕκαστον. Ῥοιὰν δὲ
[201]	Νομαντίνους ἐτρέψατο. (Τῶν δὲ πρεσβυτέρων	τοὺς	ἡττημένους κακιζόντων, ὅτι πεφεύγασιν οὓς
[172]	καὶ Σειράμνης ὁ Πέρσης πρὸς	τοὺς	θαυμάζοντας, ὅτι τῶν λόγων αὐτοῦ
[185]	ἐντυχεῖν ἀτακτοῦντι Θεμιστοκλεῖ· ~(πρὸς δὲ	τοὺς	θαυμάζοντας τὴν μεταβολὴν ἔλεγεν ὡς
[179]	κασίας, ἵνα μηκέτι μικρολογῇ πρὸς	τοὺς	θεούς, εἰδὼς ὅτι καὶ τῆς
[195]	ἔγνωκεν ἀγαλμάτων, ἀπολίπωμεν ἔφη Ταραντίνοις	τοὺς	θεοὺς κεχολωμένους. Μάρκου δὲ Λιβίου
[172]	Σπάρτῃ (τὰς θυσίας, ἵνα ἀεὶ	τοὺς	θεοὺς τιμᾶν ἑτοίμως δύνωνται καὶ
[181]	ἔχοντες ἐκ δημοσίου (μισθοφοροῦσι καὶ	τοὺς	Θεσσαλοὺς ὅτι γῆν ἀρίστην κεκτημένοι
[191]	πιστεύειν τοὺς ἀλλοτρίους τῷ προδόντι	τοὺς	ἰδίους. ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ. Κλεομένης πρὸς τὸν
[206]	τοὺς βαναύσους καὶ λιπῶντας, ἀλλὰ	τοὺς	ἰσχνοὺς καὶ ὠχροὺς ἐκείνους, δείξας
[174]	ἐφ´ ὃν διέβη Δαρεῖος, ἔπειθε	τοὺς	Ἰώνων τυράννους τὸ τοῦ Ἴστρου
[205]	βεβουλεῦσθαι. Πρὸς δὲ τὸν ἀπαγγέλλοντα	τοὺς	Καίσαρος φίλους σκυθρωποὺς εἶναι λέγεις
[190]	εἰσὶ Λακεδαιμόνιοι ὅσοι εἶπεν ἱκανοὶ	τοὺς	κακοὺς ἀπείργειν. Καὶ τὸ αὐτὸ
[192]	τὸν μὲν γὰρ Ἡρακλέα περιιόντα	τοὺς	κακοὺς κολάζειν, Ἀρχίδαμον δὲ τοὺς
[198]	ἁμαρτάνουσιν ἔλεγε τοὺς δυναμένους κωλύειν	τοὺς	κακῶς ποιοῦντας, ἐὰν μὴ κωλύωσι,
[191]	γε εἶπεν ἀλλὰ δός μοι	τοὺς	κατακτέννοντας ἐν τῷ μάχεσθαι. ΠΕΔΑΡΙΤΟΣ.
[197]	ἀνέβαινεν, ὁ δὲ δῆμος ἐπηκολούθησε	τοὺς	κατηγόρους ἀπολιπὼν λέγοντας. ΤΙΤΟΣ ΚΟΙΝΤΙΟΣ.
[188]	ἑκατὸν τάλαντα δωρεὰν πέμψαντος ἠρώτησε	τοὺς	κομίζοντας τί δήποτε πολλῶν ὄντων
[176]	ἐάν με πάλιν (λοιδορῆτε, πρὸς	τοὺς	κυρίους ὑμῶν ἔσται μοι ὁ
[190]	Ἆγις ὁ βασιλεὺς οὐκ ἔφη	τοὺς	Λακεδαιμονίους ἐρωτᾶν πόσοι εἰσίν, ἀλλὰ
[192]	πρὸς τὸν Ἀθηναῖον ἀμαθεῖς ἀποκαλοῦντα	τοὺς	Λακεδαιμονίους μόνοι γοῦν εἶπεν ἡμεῖς
[173]	Ο ΝΕΩΤΕΡΟΣ. Κῦρος ὁ νεώτερος	τοὺς	Λακεδαιμονίους συμμαχεῖν αὑτῷ παρακαλῶν ἔλεγε
[193]	πλείονας ἢ χιλίους ὄντας ὀφθῆναι	τοὺς	Λακεδαιμονίων. Ἰάσονος δὲ τοῦ Θεσσαλῶν
[206]	ἐξ Ἀσίας καὶ πλοῖα συνήρπασε	τοὺς	λῃστὰς καὶ προσήλωσεν. Ἐν δὲ
[188]	ὄνομα καὶ τῆς ἡγεμονίας ἐπαιρομένην	τοὺς	λόγους αὐτοῦ ταῖς κυπαρίττοις ἀπείκαζε·
[172]	φιληκοΐαν περιμένουσιν· ἐνταῦθα δὲ (καὶ)	τοὺς	λόγους αὐτοὺς καθ´ αὑτοὺς ὥσπερ
[179]	ἐπὶ Γρανίκῳ μάχην μάχεσθαι παρεκάλει	(τοὺς	Μακεδόνας ἀφθόνως δειπνεῖν καὶ πάντα
[187]	ΧΑΒΡΙΑΣ. Χαβρίας ἔλεγε κάλλιστα στρατηγεῖν	τοὺς	μάλιστα γινώσκοντας τὰ τῶν πολεμίων.
[204]	ἐρέβινθον ἐτόρευσε. Τῶν δὲ ῥητόρων	τοὺς	μέγα βοῶντας ἔλεγε δι´ (ἀσθένειαν
[181]	παρὰ τοῖς πολεμίοις ὑποχειρίων γενομένων	τοὺς	μὲν Ἀθηναίους ἐκέλευσεν ἐν πέδαις
[203]	ὁδοιπορίαις ἐκτρεπομένους βιάζεσθαι καὶ ἁρπάζειν,	τοὺς	μὲν ἄλλως πλανωμένους καὶ περιθέοντας
[192]	οἱ δὲ νίκην (φράζοντες, ἐκέλευε	τοὺς	μὲν ἐπὶ δεξιὰ τοῦ βήματος
[189]	τοὺς πολίτας (κομᾶν λέγων ὅτι	τοὺς	μὲν καλοὺς ἡ κόμη εὐπρεπεστέρους
[197]	βασιλέως ἱππομαχίᾳ δισχιλίους ὀκτακοσίους ἀπέβαλε,	τοὺς	μὲν πεσόντας τοὺς δὲ ἁλόντας·
[194]	παρὰ τὸν νόμον τέσσαρας μῆνας,	τοὺς	μὲν συνάρχοντας ἐκέλευεν εἰς ἑαυτὸν
[175]	δοθῆναι δ´ ἀνδρὶ βουλομένης ἔφη	τοὺς	μὲν τῆς πόλεως βιάσασθαι νόμους
[202]	ζῶντι πολεμῶν ἀποθανόντος ἠχθέσθη καὶ	τοὺς	μὲν υἱοὺς ἐκέλευσεν ὑποδύντας ἄρασθαι
[203]	τοῦτον δὲ αὑτὸν εἶναι τὸν	τοὺς	μὲν φίλους πείσαντα τοὺς δ´
[205]	ποιήματα γράφων ἀνεγίνωσκεν αὐτοῖς καὶ	τοὺς	μὴ λίαν ἐπαινοῦντας ἀναισθήτους καὶ
[189]	φιλοῦντας εἶπε μισῶμεν, τί ποιήσομεν	τοὺς	μισοῦντας; καὶ ἔδωκε γυναῖκα τῷ
[199]	ᾑρέθη πρὸ πάντων. Διδάσκων δὲ	τοὺς	νέους εὐθαρσῶς μάχεσθαι πολλάκις (ἔλεγε
[185]	νικῶν Ὀλυμπίασιν ἢ ὁ κηρύσσων	τοὺς	νικῶντας εἶναι; Ξέρξου δὲ καταβαίνοντος
[201]	μὴν ἀλλ´ ἐπιθέμενος ἐν καιρῷ	τοὺς	Νομαντίνους ἐτρέψατο. (Τῶν δὲ πρεσβυτέρων
[191]	προελθὼν εἰς τὸ μέσον ἐκέλευσε	τοὺς	νόμους ἀπὸ τῆς αὔριον κυρίους
[183]	πόλεσιν, ἄν τι γράψῃ παρὰ	τοὺς	νόμους κελεύων γενέσθαι, μὴ προσέχειν
[181]	ἐπὶ θάλασσαν (ἐνεδείχθη τις εἰς	τοὺς	νοσοῦντας ἀπογεγραμμένος ἑαυτὸν οὐ νοσῶν.
[181]	~Ἀποστέλλοντος δ´ αὐτοῦ τῶν Μακεδόνων	τοὺς	νοσώδεις καὶ ἀναπήρους ἐπὶ θάλασσαν
[197]	πάντων ἐκπεπληγμένων τὰ πλήθη καὶ	τοὺς	ὁπλισμούς, λόγον εἶπε τοιοῦτον πρὸς
[185]	καὶ ταχὺ πλούσιος γενόμενος πρὸς	τοὺς	παῖδας εἶπεν ὦ παῖδες, ἀπωλόμεθ´
[199]	ἄρχειν ἀξίους ἡγεῖσθαι. Τὸν δὲ	τοὺς	παραλίους ἀγροὺς πεπρακότα προσεποιεῖτο θαυμάζειν
[203]	Εἰπόντος δὲ τοῦ Πομπηίου πρὸς	τοὺς	παρόντας ἀγνοεῖν τὸν Σύλλαν ὅτι
[190]	καὶ δηχθεὶς ἀφῆκεν· εἶτα πρὸς	τοὺς	παρόντας οὐδὲν οὕτως ἔφη μικρόν
[172]	ἐστὶ τῶν ἀρχομένων. Βουλομένους δὲ	τοὺς	Πέρσας ἀντὶ τῆς ἑαυτῶν οὔσης
[198]	χεῖρας, ἐν δὲ τῷ μάχεσθαι	τοὺς	πόδας κινεῖ, ῥέγχει δὲ μεῖζον
[177]	ἀποθανεῖν (ἢ ζῆν μὴ μόνον	τοὺς	πολεμίους ἀλλὰ καὶ τοὺς φίλους
[202]	ἀποτρεχόντων, ὅπως δοκῶσι μὴ φεύγειν	τοὺς	πολεμίους, ἀλλὰ τῷ στρατηγῷ κατακολουθεῖν.
[198]	λόγχης καὶ ξίφους, ὅπως ἀμύνασθαι	τοὺς	πολεμίους ἀπεγνωκότες μᾶλλον διαμαχοῦνται πρὸς
[186]	καὶ χρησάμενος αὐτοῖς προθύμοις ἐνίκησε	τοὺς	πολεμίους. ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ. Ἀριστείδης δὲ ὁ
[193]	σημαίνειν οἴεται τὸν θεόν, ~(ἐμβεβροντῆσθαι	τοὺς	πολεμίους εἶπεν, ὅτι τοιούτων χωρίων
[199]	τῆς χειρὸς τρέπειν καὶ καταπλήττειν	τοὺς	πολεμίους. Ἐπεὶ δὲ πολεμῶν τοῖς
[195]	λοιδορίας δειλότερον ἡγεῖται τοῦ φεύγοντος	τοὺς	πολεμίους. Ἐπεὶ δὲ τοῦ συνάρχοντος
[191]	τοῦ βασιλέως, οὐκ ἔφη διακωλύσειν	τοὺς	πολεμίους ἴσους αὐτοῖς γενέσθαι βουλομένους.
[206]	κατὰ χώραν ἑστάναι καὶ προσδέχεσθαι	τοὺς	(πολεμίους παρεγγυήσαντος ἁμαρτεῖν αὐτὸν ἔλεγε
[194]	τινος τῶν στρατιωτῶν ἐμπεπτώκαμεν εἰς	τοὺς	πολεμίους τί μᾶλλον εἶπεν ἢ
[198]	εἰς Μακεδονίαν καὶ συντεταγμένους ἰδὼν	τοὺς	πολεμίους τοῦ Νασικᾶ παρακαλοῦντος (αὐτὸν
[194]	ἄνδρας πυθόμενος ἐκέλευε διαλύεσθαι πρὸς	τοὺς	πολεμίους, ὡς οὐκ ὄντος αὐτοῖς
[200]	καὶ κριτὰς τῆς ἑκάστου ἀρετῆς	τοὺς	πολεμοῦντας. Ἀποδειχθεὶς δὲ τιμητὴς νεανίσκου
[200]	ἐν ἀγορᾷ περιιὼν καὶ δεξιούμενος	τοὺς	πολίτας. Ἀγανακτούντων δὲ τῶν ἄλλων
[194]	ἄρχοντι δὲ καὶ στρατηγῷ σῴζειν	τοὺς	πολίτας. Εἰπόντος δέ τινος τῶν
[175]	αὐτοὶ σχολάζοντες. Αἰτῶν δὲ χρήματα	τοὺς	πολίτας, ἐπεὶ ἐθορύβησαν, αἰτεῖν εἶπεν
[200]	μηδενὸς ἀγνοεῖσθαι μεμέληκεν. Ἐκέλευε δὲ	τοὺς	πολίτας, ἐπειδὴ ἐτύγχανον πολεμοῦντες Κελτίβηρσιν,
[189]	ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ. Λυκοῦργος ὁ Λακεδαιμόνιος εἴθισε	τοὺς	πολίτας (κομᾶν λέγων ὅτι τοὺς
[194]	ἔργον ἐμαρτύρησεν, ὡς εἰδότος ἄριστα	τοὺς	πολίτας. ΠΕΛΟΠΙΔΑΣ. Πελοπίδας ὁ συστράτηγος
[205]	αὐτοῦ (λέγων ὁ Κικέρων) ὅτι	τοὺς	Πομπηίου Καῖσαρ ἱστὰς ἀνδριάντας τοὺς
[178]	τοὺς (ἀγαθοὺς φίλους κτᾶσθαι καὶ	τοὺς	πονηρούς, εἶτα οἷς μὲν χρῆσθαι
[204]	διδοὺς μετανοῆσαι καὶ βελτίονας γενέσθαι	τοὺς	πονηρούς. Ἐπεὶ δὲ Φραάτης ὁ
[207]	πρὸς αὐτὸν οὐκ ἐμετρίαζε παρὰ	τοὺς	πότους, ἀλλ´ ἦν ἐπαχθὴς ὀνειδίζων
[202]	δυνάμενος αὐτοὺς κατασχεῖν ὥρμησεν εἰς	τοὺς	πρώτους τῶν ἀποτρεχόντων, ὅπως δοκῶσι
[172]	φόρους τοῖς ὑπηκόοις τάξας μετεπέμψατο	τοὺς	πρώτους τῶν ἐπαρχιῶν καὶ περὶ
[183]	ἀπολυθῆναι. Μέλλων δὲ ναυμαχεῖν πρὸς	τοὺς	Πτολεμαίου στρατηγούς, εἰπόντος τοῦ κυβερνήτου
[193]	(ἀμετρίαν τῆς χαρᾶς. Εἰδὼς δὲ	τοὺς	Σπαρτιάτας ἐπικρυπτομένους τὰ τοιαῦτα συμπτώματα
[193]	Ἀθηναῖοι δὲ ὑπεδέξαντο. Πρὸς δὲ	τοὺς	Σπαρτιάτας πολλὰ καὶ μεγάλα τῶν
[203]	πρὶν ἢ πολλαῖς μάχαις νικῆσαι	τοὺς	στρατηγοὺς τῶν πολεμίων. Ἐπεὶ δὲ
[203]	καὶ καταριθμησαμένους τὰς στρατείας καὶ	τοὺς	στρατηγοὺς ὑφ´ οἷς ἐστρατεύσαντο τυγχάνειν
[203]	Σικελίαν ὑπὸ Σύλλα στρατηγὸς ἐπυνθάνετο	τοὺς	στρατιώτας ἐν ταῖς ὁδοιπορίαις ἐκτρεπομένους
[199]	καὶ μάλιστα τῶν στρατηγῶν πλουτίσαντα	τοὺς	στρατιώτας. Τὸ δὲ Πολυβίου παράγγελμα
[191]	Λακεδαιμονίων δὲ νικησάντων Ἀθηναίους καὶ	τοὺς	συμμάχους ἐν Κορίνθῳ πυθόμενος τὸ
[179]	κατορθοῦντος, οὐκ ἔχαιρεν, ἀλλὰ πρὸς	τοὺς	συντρεφομένους ἔλεγε παῖδας ἐμοὶ δὲ
[174]	μὴ δι´ ὀργὴν πικρότερον κολάζω	τοὺς	συντρίβοντας. ΙΔΑΝΘΥΡΣΟΣ. (Ἰδάνθυρσος ὁ Σκυθῶν
[175]	σεαυτῷ πεποίηκας. Χρήματα δ´ εἰσπράσσων	τοὺς	Συρακοσίους, εἶτα ὁρῶν ὀδυρομένους καὶ
[175]	Κρόνῳ καταθύοντες. Ἐξῆγε δὲ πολλάκις	τοὺς	Συρακοσίους ὡς ἐπὶ στρατείαν κατὰ
[193]	καὶ παρ´ Ἀργείοις μητροκτόνον· ἀλλὰ	τοὺς	ταῦτα δράσαντας ἡμεῖς μὲν ἐξεβάλομεν,
[199]	χρόνῳ διαφέρειν. Ἥκιστα δὲ φθονεῖσθαι	τοὺς	τῇ τύχῃ χρωμένους ἐπιεικῶς καὶ
[190]	πόλεως δέονται. ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ. Ἀγησίλαος ἔλεγε	τοὺς	τὴν Ἀσίαν κατοικοῦντας ἐλευθέρους μὲν
[204]	(κατήγαγεν αὐτὸς τὸν ἵππον ἐπὶ	τοὺς	τιμητὰς Γέλλιον καὶ Λέντλον· ἐκείνων
[191]	τὴν ἐν Λεύκτροις μάχην, πάντας	τοὺς	τρέσαντας (ἀτίμους εἶναι τοῦ νόμου
[191]	ΠΕΔΑΡΙΤΟΣ. (Πεδάριτος οὐκ ἐγκριθεὶς εἰς	τοὺς	τριακοσίους, ἥτις ἦν ἐν τῇ
[174]	(τιθέναι) δύνανται, τὸ αὐτὸ καὶ	τοὺς	τῶν βασιλέων φίλους, νῦν μὲν
[189]	αὐτὸν ὑπὸ τῆς γυναικὸς ἂν	τοὺς	φιλοῦντας εἶπε μισῶμεν, τί ποιήσομεν
[206]	τὸν Ποντικὸν ἐξ ἐφόδου πρὸς	τοὺς	φίλους ἔγραψεν ἦλθον εἶδον ἐνίκησα.
[177]	καὶ καταφιλοῦντος ἤδη γενειῶντα, πρὸς	τοὺς	φίλους εἶπε μὴ θαυμάσητε· τῶν
[206]	πράξεις ἀναγινώσκων ἐδάκρυσε καὶ πρὸς	τοὺς	φίλους εἶπεν ὅτι ταύτην τὴν
[188]	τὸν λόγον ἀποδεχομένους, ἐπιστραφεὶς πρὸς	τοὺς	φίλους εἶπεν οὐ δήπου κακόν
[205]	ἀμορφοτάτων τὴν ὄψιν ἀτρέμα πρὸς	τοὺς	φίλους εἶπεν Φοίβου ποτ´ οὐκ
[191]	ἴσοις ἀγωνισάμενος ἐνίκησεν. Ἀποθνῄσκων δὲ	τοὺς	φίλους ἐκέλευσε μηδεμίαν πλαστὰν μηδὲ
[195]	τοῖς αὑτοῦ λογισμοῖς· καὶ πρὸς	τοὺς	φίλους ἔλεγεν ὅτι τὸν σκώμματα
[181]	μόλις ὁ Δαρείου πλοῦτος εἰς	τοὺς	φίλους ἤρκεσεν. Ἐπεὶ δὲ Πῶρος
[197]	Κοΐντιος ἔφη ἑαυτὸν ἐποίησας ἀποκτείνας	τοὺς	φίλους καὶ συγγενεῖς. (Νικήσας δὲ
[184]	ἀποτυχὼν ἐξέπλει, μεταστραφεὶς ὀπίσω πρὸς	τοὺς	φίλους οἵαν ἔφη Ῥωμαίοις καὶ
[195]	μὲν οὖν Ἀννίβας εἶπε πρὸς	τοὺς	φίλους οὐ πολλάκις ἐγὼ προὔλεγον
[177]	μόνον τοὺς πολεμίους ἀλλὰ καὶ	τοὺς	φίλους φυλαττόμενον. ΑΡΧΕΛΑΟΣ. Ἀρχέλαος αἰτηθεὶς
[190]	πολέμῳ τῶν συμμάχων ἀξιούντων ὁρίσαι	τοὺς	φόρους αὐτοῖς, εἶπεν ὁ πόλεμος
[186]	αὐτὴν ἐπανιόντες ληψόμεθα. Τάξας δὲ	τοὺς	φόρους τοῖς Ἕλλησι τοσούτῳ πτωχότερος
[192]	πρὸς τὸν κίνδυνον, ἐκεῖνοι πρὸς	τοὺς	χείρονας ἰδών. Πάλιν δὲ προσάγων
[189]	ὀλίγους οὕτω Λυκοῦργος ἔθηκεν, ἀπεκρίνατο	τοὺς	χρωμένους ὀλίγοις λόγοις μὴ δεῖσθαι
[190]	μᾶλλον αἰσχραὶ φανῶσιν. Πρὸς δὲ	τοὺς	ψέγοντας αὐτὸν ἐπὶ τῷ δι´
[206]	αὐτόν· καταπλαγέντος δὲ τοῦ Μετέλλου	τοῦτ´	εἶπεν ὦ νεανίσκε, φῆσαί μοι
[196]	Ἀφροδίτης ἀκουσόμενος τῶν διαδικούντων· καὶ	τοῦτ´	ἐποίησεν, ὡς προεῖπε, τῆς πόλεως
[198]	τὸν θρίαμβον ἐπὶ σοί εἶπε	τοῦτ´	ἐστίν, ἐξουσίαν διδοὺς αὐτῷ ἑαυτὸν
[202]	πυνθανομένου τί μέλλει ποιεῖν, εἰ	τοῦτ´	ἔφη συνειδέναι μοι τὸν χιτωνίσκον
[180]	θεὸν προσαγορεύειν, διαχυθεὶς τῷ προσώπῳ	τουτὶ	μὲν αἷμα εἶπεν ὡς ὁρᾶτε
[177]	ἐγκαλῶν αὐτῷ καί ποτ´ ᾄδων	τουτὶ	τὸ κομμάτιον σὺ δὲ τὸν
[189]	μένειν μεθ´ ὑμῶν, καὶ διὰ	τοῦτο	ἀφῖγμαι συνεσκευασμένος. Διαβληθείσης δὲ τῆς
[201]	πολλῶν ἐπὶ τὴν στρατείαν καὶ	τοῦτο	διεκώλυσεν ἡ σύγκλητος, ὡς ἐρήμου
[175]	πράττειν, καὶ δὶς ἢ τρὶς	τοῦτο	ἐποίησεν· ἐπεὶ δὲ προστάξας πλείονα
[176]	Ὑπ´ ἄλλου δὲ τὸ αὐτὸ	τοῦτο	ἐρωτηθείς ὁ πατήρ ἔφη (μοι
[205]	ἑπτὰ φήσαντος εἶναι καὶ διὰ	τοῦτο	θαρρεῖν παρακαλοῦντος, (καλῶς ἂν παρῄνεις
[200]	σχῆμα τῆς πόλεως διαπλάσας (καὶ	τοῦτο	Καρχηδόνα προσειπὼν προύθηκε διαρπάσαι τοῖς
[186]	αὐτοῦ τὴν οὐράν ὅπως ἔφη	τοῦτο	λέγωσιν Ἀθηναῖοι περὶ ἐμοῦ καὶ
[195]	ἔχειν ἡγεμονίαν οὐδὲ σοί ἔφη	τοῦτο	λυσιτελές ἐστιν· Ἠπειρῶται γὰρ ἐὰν
[205]	λέγειν ἐτίμα τε καὶ περὶ	τοῦτο	μάλιστα ἠγωνία, ὥστε προκειμένης δίκης
[191]	γάρ τι καλὸν ἔργον πεποίηκα,	τοῦτό	μου μνημεῖον ἔσται· εἰ δὲ
[194]	(σῴζειν ἑαυτόν, ἄλλοις ἔφη δεῖν	τοῦτο	παραινεῖν, ἄρχοντι δὲ καὶ στρατηγῷ
[191]	ἀπολειπούσης τῆς τάφρου (συνάψαι, κατὰ	τοῦτο	παρατάξας τὸ διαλεῖπον καὶ πρὸς
[174]	ψήχων τὸν ἵππον ἠρώτησεν, εἰ	τοῦτο	ποιεῖ Φίλιππος· τῶν δ´ εἰπόντων
[186]	ἁμαρτόντι· τοῦ δὲ φήσαντος μηκέτι	τοῦτο	ποιήσειν οὐκ ἔστιν εἶπεν ἐν
[173]	δικαίων αἰσθόμενος ἐπὶ τρισμυρίοις (δαρεικοῖς	τοῦτο	ποιοῦντα, προσέταξε τῷ ταμίᾳ τρισμυρίους
[176]	εἰ σχολάζοι, μηδέποτε εἶπεν ἐμοὶ	τοῦτο	συμβαίη. Δύο δ´ ἀκούσας νεανίσκους
[198]	πέντε λιτρῶν ἀριστεῖον ἔδωκε. καὶ	τοῦτό	φασι πρῶτον εἰς τὸν τῶν
[187]	ἔφη τούτων, ἀλλ´ ὁ πᾶσι	τούτοις	ἐπιστάμενος ἐπιτάττειν. ΤΙΜΟΘΕΟΣ. Τιμόθεος εὐτυχὴς
[180]	οἱ στρατηγοί, μή τι πρὸς	τούτοις	ἕτερον, οὐδέν, εἶπεν, ἢ ξῦραι
[205]	οὐκ ἐκείνοις τῶν πραγμάτων ἀλλὰ	τούτοις	ὁμοίων ὄντων. Γενόμενος δ´ οὖν
[181]	Θηβαίους ἀφῆκεν εἰπὼν ὅτι μόνοις	τούτοις	οὔτε πόλις οὔτε χώρα δι´
[173]	δῶρα, φράσαι κελεύσας τοὺς διδόντας	τούτοις	σε τιμᾷ νῦν Ξέρξης ὁ
[189]	ἀποβλέψας οὐ παύσει τις εἶπε	τοῦτον	ἀσχημονοῦντα; Τῶν δὲ μελλόντων συναποθνῄσκειν
[179]	μὴ λοιδορηθῇ, βέλτιόν ἐστιν εἶπε	τοῦτον	αὐτὸν ἢ ἡμᾶς διὰ τοῦτον
[176]	παροινήσαντα καὶ διὰ μέθην κακολογήσαντα,	(τοῦτον	δ´ ἀνεῖλεν ὡς δύσνουν καὶ
[203]	ἑνὸς αἰτίου πολλοὺς ἀναιτίους κολάζοντα,	τοῦτον	δὲ αὑτὸν εἶναι τὸν τοὺς
[187]	καὶ βοώντων, Φωκίων ἑαυτὸν ἔφησε	τοῦτον	εἶναι· μόνῳ γὰρ ἑαυτῷ μηδὲν
[185]	στρώμασιν· ὡς γὰρ ἐκεῖνα, καὶ	τοῦτον	ἐκτεινόμενον μὲν ἐπιδεικνύναι τὰ εἴδη
[200]	Λικίνιον ἰδὼν παρερχόμενον οἶδα ἔφη	τοῦτον	ἐπιωρκηκότα τὸν ἄνδρα· μηδενὸς δὲ
[179]	τοῦτον αὐτὸν ἢ ἡμᾶς διὰ	τοῦτον	κακῶς ἀκούειν. Ἀγανακτούντων δὲ τῶν
[205]	τὴν ἀμοιβὴν γεγονέναι· πέτεσθαι γὰρ	τοῦτον	οὐ λέγειν ἐδίδαξεν. Οὐατίνιον δ´
[196]	ὅστις ἐπὶ τὸν πύργον ἀναβὰς	τοῦτον	οὐκ ἂν ἑαυτὸν ῥίψειεν ἐπὶ
[195]	Φαβρικίῳ ῥήξαντα φωνὴν ἐπιφανῆναι καὶ	τούτου	γενομένου, ἐπιστραφεὶς ὁ Φαβρίκιος καὶ
[181]	εὖ ποιεῖν, ἀπεκρίνατο περὶ αὐτοῦ	τούτου	μαχητέον εἶναι, πότερος εὖ ποιῶν
[173]	ΑΡΤΟΞΕΡΞΗΣ Ο ΜΝΗΜΩΝ. Ἀρτοξέρξης ὁ	τούτου	μὲν ἀδελφὸς Μνήμων δὲ καλούμενος
[175]	ᾐτιᾶτο τὴν γυναῖκα μηδέποτε περὶ	τούτου	φράσασαν· ἡ δ´ εἶπεν ᾤμην
[206]	ἐνίων καὶ φυλάττεσθαι κελευόντων, οὐ	τούτους	ἔφη δεδιέναι τοὺς βαναύσους καὶ
[203]	ἔργον εἶναι τοῦ νικῆσαι τὸ	τούτους	σκυλεῦσαι. προσβὰς δὲ τῷ λόφῳ
[188]	ἄν εἶπεν ὑμῖν μὲν ἐπιδιδούς,	τούτῳ	δὲ μὴ ἀποδιδούς ἅμα δεικνύων
[206]	εἶτα τοῦ Κλωδίου φεύγοντος ἐπὶ	τούτῳ	δίκην μάρτυς εἰσαχθεὶς οὐδὲν εἶπε
[201]	εἰκότως ἔφη· τῷ γὰρ ξύλῳ	τούτῳ	μᾶλλον ἢ τῇ μαχαίρᾳ πιστεύεις.
[194]	τὰ χρήματα νὴ Δία εἶπε	τούτῳ	Νικομήδη δείξας, χωλὸν καὶ ἀνάπηρον
[190]	δόρυ τοῦ τραύματος ἐξελκύσας αὐτῷ	τούτῳ	τὸν πολέμιον ἀπέκτεινεν· ἐπερωτηθεὶς δὲ
[187]	τοξότης ἢ πελταστής; οὐδείς ἔφη	τούτων,	ἀλλ´ ὁ πᾶσι τούτοις ἐπιστάμενος
[183]	σῖτον αὐτοῖς· δημηγορῶν δὲ περὶ	τούτων	ἐβαρβάρισε· τῶν δὲ καθημένων τινὸς
[184]	ὦ βασιλεῦ· πλείονα δ´ ἂν	τούτων	εἰρήκειμεν, εἰ πλείονα οἶνον εἴχομεν.
[197]	χρόνοις ἐδούλευον παρὰ τοῖς Ἕλλησι,	τούτων	ἕκαστον οἱ Ἕλληνες ἐξωνησάμενοι δραχμῶν
[196]	ὑψηλὸν ὑπὲρ θαλάττης οὐδείς ἔφη	τούτων	ἐστίν, ὅστις ἐπὶ τὸν πύργον
[186]	κεδνὰ βλαστάνει βουλεύματα (καὶ λεγομένων	τούτων,	πάντες εἰς Ἀριστείδην ἀπέβλεψαν. ΠΕΡΙΚΛΗΣ.
[172]	Περσῶν βασιλεύς, ὦ μέγιστε αὐτόκρατορ	Τραϊανὲ	Καῖσαρ, οὐχ ἧττον οἰόμενος βασιλικὸν
[181]	μεταπεμπόμενος ἐκπώματα καὶ στρώματα καὶ	τραπέζας·	αὐτὸς δ´ οὐκ ἐκέκτητο πλείω
[189]	λιτὰς ἐκπώματα καὶ στρώματα καὶ	τραπέζας	πολυτελεῖς εἰσφέροντας. Πυγμὴν δὲ καὶ
[187]	δὲ τότε πρῶτον ἔσχε, ὅτε	τραυ|	ματίσας πολέμιον ἄνδρα καὶ μετὰ
[187]	Τῶν δὲ τολμηρῶν στρατηγῶν τινος	τραῦμα	τοῖς Ἀθηναίοις δεικνύοντος, ἐγὼ δέ
[190]	ἀκοντισθεὶς καὶ τὸ δόρυ τοῦ	τραύματος	ἐξελκύσας αὐτῷ τούτῳ τὸν πολέμιον
[172]	τῆς ἑαυτῶν οὔσης ὀρεινῆς καὶ	τραχείας	πεδιάδα καὶ μαλακὴν χώραν λαβεῖν
[195]	σιτίων οὖσαν ἐπηκολούθει διὰ τῶν	τραχέων	καὶ ὀρεινῶν ἀντιπαρεξιών· καταγελώντων δὲ
[202]	ἐν ὥρᾳ στρατευομένων τινὰ ὀνόματι	Τρεβώνιον,	ὁ δ´ ἀπέκτεινεν αὐτὸν καὶ
[202]	ἀριστείαις διδόμενον στέφανον κομισθῆναι τῷ	Τρεβωνίῳ	περιέθηκε. Τοῖς δὲ Τεύτοσι παραστρατοπεδεύσας
[182]	λαβεῖν κατάλυσιν παρὰ γυναικὶ χήρᾳ	τρεῖς	ἐχούσῃ θυγατέρας εὐπρεπεῖς, καλέσας τὸν
[192]	αὐτοῦ σκέπουσι τὴν γαστέρα ἀσπίδες	τρεῖς	ἢ τέσσαρες, δι´ ἣν οὐχ
[199]	μηδὲν οἰκοδομῆσαι, λίτρας δὲ ἀργυρίου	τρεῖς	καὶ τριάκοντα μόνας (ἐν οὐσίᾳ
[199]	καὶ τὴν φωνὴν τῆς χειρὸς	τρέπειν	καὶ καταπλήττειν τοὺς πολεμίους. Ἐπεὶ
[191]	ἐν Λεύκτροις μάχην, πάντας τοὺς	τρέσαντας	(ἀτίμους εἶναι τοῦ νόμου κελεύοντος,
[175]	σὺ διασύρεις, πλείονας ἢ μυρίους	τρέφει	τεθνηκώς. Ἐπίχαρμον δὲ τὸν κωμῳδοποιόν,
[175]	Κολοφώνιον εἰπόντα μόλις οἰκέτας δύο	τρέφειν	ἀλλ´ Ὅμηρος εἶπεν, ὃν σὺ
[176]	δὲ νεώτερος Διονύσιος ἔλεγε πολλοὺς	τρέφειν	σοφιστάς, οὐ θαυμάζων ἐκείνους ἀλλὰ
[204]	εὑρεθήσεσθαι παρὰ Λευκούλλῳ δι´ ἔτους	τρεφομένας·	εἶτα ἔφη εἰ μὴ Λεύκουλλος
[194]	ὃς ὀλίγην ἡγήσεται γῆν τὴν	τρέφουσαν.	Σαυνιτῶν δὲ μετὰ τὴν ἧτταν
[174]	λόγχῃ πατάξας ἐγώ σε εἶπε	τρέφω	μαχούμενον, ἀλλ´ οὐ λοιδορησόμενον Ἀλεξάνδρῳ.
[186]	ὅτι ζῶμεν· (καὶ πρὸς Λακεδαιμονίους	τρεψάμενος	τὸν Δεκελεικὸν ἤγειρεν ἐπὶ τοὺς
[199]	τῆς στρατείας, ὧν εἷς αἰχμάλωτα	τρία	σώματα πριάμενος, ὡς οὐκ ἔλαθε
[207]	δὲ ὅτι Ἀλέξανδρος δύο καὶ	τριάκοντα	γεγονὼς ἔτη κατεστραμμένος τὰ πλεῖστα
[194]	οἰκίσαι δὲ Μεσσήνην δι´ ἐτῶν	τριάκοντα	καὶ διακοσίων· συντάξαι δὲ καὶ
[201]	Θηρικλείους ἐμοὶ μέν εἶπεν ἡμέρας	τριάκοντα	καὶ τῇ πατρίδι, (σαυτῷ δὲ
[199]	λίτρας δὲ ἀργυρίου τρεῖς καὶ	τριάκοντα	μόνας (ἐν οὐσίᾳ μεγάλῃ) δύο
[196]	περαιοῦν, δείξας αὐτῷ ἐνόπλους ἄνδρας	τριακοσίους	γυμναζομένους καὶ πύργον ὑψηλὸν ὑπὲρ
[191]	μειδιῶν ἀπῄει, χαίρειν λέγων εἰ	τριακοσίους	ἡ πόλις ἔχει πολίτας ἑαυτοῦ
[191]	(Πεδάριτος οὐκ ἐγκριθεὶς εἰς τοὺς	τριακοσίους,	ἥτις ἦν ἐν τῇ πόλει
[201]	δ´ ἀπεῖπε, τῶν δ´ ἀλειφομένων	τρίβειν	ἕκαστον ἑαυτόν· τὰ γὰρ ὑποζύγια
[195]	Ἀννίβᾳ μάχεσθαι μὴ βουλόμενος ἀλλὰ	τρίβειν	χρόνῳ τὴν δύναμιν αὐτοῦ καὶ
[200]	τοῦ Πολυβίου συμβουλεύοντος αὐτῷ κατασπεῖραι	τριβόλους	σιδηροῦς ἢ (σανίδας ἐμβαλεῖν κεντρωτάς,
[188]	εἶναι τοιοῦτον. Αἰτοῦντος δ´ Ἀλεξάνδρου	τριήρεις	καὶ τοῦ δήμου κελεύοντος ὀνομαστὶ
[187]	ζῶντα συναρπάσας εἰς τὴν ἑαυτοῦ	τριήρη	μετήνεγκεν. Ἐν δὲ φιλίᾳ καὶ
[204]	ὡς ἔμελλε διαβαίνειν ἐκ τῆς	τριήρους	εἰς ἁλιευτικὸν πλοῖον ἀποστείλαντος τοῦ
[193]	ταῖς πρὸ τῶν πυλῶν ἱδρύοντο	τριόδοις.	Ἀπαγγείλαντος δέ τινος ὡς Ἀθηναῖοι
[175]	ἕτερα πράττειν, καὶ δὶς ἢ	τρὶς	τοῦτο ἐποίησεν· ἐπεὶ δὲ προστάξας
[173]	τῶν μὴ δικαίων αἰσθόμενος ἐπὶ	τρισμυρίοις	(δαρεικοῖς τοῦτο ποιοῦντα, προσέταξε τῷ
[193]	Αὖθις δὲ τοῦ Περσῶν βασιλέως	τρισμυρίους	δαρεικοὺς ἀποστείλαντος αὐτῷ, καθήψατο πικρῶς
[173]	τοῦτο ποιοῦντα, προσέταξε τῷ ταμίᾳ	τρισμυρίους	δαρεικοὺς κομίσαι· καὶ διδοὺς αὐτῷ
[196]	τὰς ἐγγύας ὁμολογεῖν, ὡς εἰς	τρίτην	ἐν τῷ ἱερῷ τῆς Ἀφροδίτης
[188]	καὶ αὔριον ἔσται καὶ εἰς	τρίτην	τεθνηκώς. Τοῦ δὲ Λεωσθένους εἰς
[200]	εἶναι καὶ δικαστής. Ἐκπεμφθέντα δὲ	τρίτον	αὐτὸν ὑπὸ τῆς βουλῆς, ὥς
[207]	ἔπειτα διὰ τὸν κτίστην Ἀλέξανδρον,	τρίτον	δὲ δι´ Ἄρειον τὸν φίλον.
[183]	καὶ τὴν γλῶτταν. ΑΝΤΙΟΧΟΣ Ο	ΤΡΙΤΟΣ.	Ἀντίοχος ὁ τρίτος ἔγραψε ταῖς
[183]	ΑΝΤΙΟΧΟΣ Ο ΤΡΙΤΟΣ. Ἀντίοχος ὁ	τρίτος	ἔγραψε ταῖς πόλεσιν, ἄν τι
[201]	ὑποζύγια χεῖρας μὴ ἔχοντα ἑτέρου	τρίψοντος	δεῖσθαι· προσέταξε δ´ ἀριστᾶν μὲν
[205]	ἐστιν. (Οὐοκωνίῳ δ´ ἀπαντήσας μετὰ	τριῶν	θυγατέρων ἀμορφοτάτων τὴν ὄψιν ἀτρέμα
[193]	καταγελῶν ἔφη ἐνταῦθα δεῖ οὐ	τρόπαιον	ἀλλὰ Ἑκατήσιον ἑστάναι· τὴν γὰρ
[185]	καθεύδειν οὐδὲ ῥᾳθυμεῖν τὸ Μιλτιάδου	τρόπαιον.	Ἐρωτηθεὶς δὲ πότερον Ἀχιλλεὺς ἐβούλετ´
[193]	τείχη φιλομαχοῦντας καταβαλόντος καὶ (στήσαντος	τρόπαιον,	ὁ Ἐπαμεινώνδας καταγελῶν ἔφη ἐνταῦθα
[177]	καὶ τῇ τύχῃ καὶ τῷ	τρόπῳ	μείζονα γενέσθαι καὶ μετριώτερον. Ἀθηναίους
[181]	ἐκέλευσεν ἐν πέδαις φυλάττειν ὅτι	τροφὴν	ἔχοντες ἐκ δημοσίου (μισθοφοροῦσι καὶ
[204]	ψέγοντος, μᾶλλον ἔφη γέροντι τὸ	τρυφᾶν	ἢ τὸ ἄρχειν εἶναι παρ´
[201]	καὶ ἀκολασίαν καὶ δεισιδαιμονίαν καὶ	τρυφὴν	κατέλαβε, μάντεις μὲν εὐθὺς ἐξήλασε
[200]	βαδίζουσιν αὐτοῖς δι´ ἀργίαν καὶ	τρυφὴν	τοῦ σώματος ὁ Σκιπίων ἀτρέμα
[194]	Ἐν δὲ τῇ τελευταίᾳ μάχῃ	τρωθεὶς	καὶ κομισθεὶς ἐπὶ τὴν σκηνὴν
[189]	μαχιμωτέρους. ὕστερον γοῦν τοῦ Ἀγησιλάου	τρωθέντος	ὁ Ἀνταλκίδας εἶπε καλὰ διδασκάλια
[174]	ὁ Θρᾳκῶν βασιλεὺς ἐν τῷ	Τρωϊκῷ	πολέμῳ πρεσβευσαμένων πρὸς αὐτὸν ἅμα
[174]	πρεσβευσαμένων πρὸς αὐτὸν ἅμα τῶν	Τρώων	καὶ τῶν Ἀχαιῶν ἐκέλευσε τὸν
[189]	τὼ σιώ εἶπε κατέκτανον κά	τυ,	αἰ μὴ ὠργιζόμαν. Πρὸς δὲ
[180]	ἠρώτησε τὸν Ἀντιπατρίδην, μή τι	τυγχάνει	τῆς γυναικὸς ἐρῶν· ἐκείνου δὲ
[203]	τοὺς στρατηγοὺς ὑφ´ οἷς ἐστρατεύσαντο	τυγχάνειν	ἐπαίνων ἢ ψόγων τῶν προσηκόντων,
[176]	ὁ πατήρ ἔφη (μοι τὴν	τυραννίδα	τὴν ἑαυτοῦ κατέλιπεν, οὐ τὴν
[176]	ὁ Διονύσιον ἐκβαλὼν ἐκ τῆς	τυραννίδος,	ἀκούσας ἐπιβουλεύειν αὐτῷ Κάλλιππον, ᾧ
[175]	(Ἐπεὶ δ´ ἐν ἀρχῇ τῆς	τυραννίδος	ἐπολιορκεῖτο συστάντων ἐπ´ αὐτὸν τῶν
[176]	τοῖς πράγμασιν, ἐγὼ δὲ φθονουμένης	τυραννίδος.	Ὑπ´ ἄλλου δὲ τὸ αὐτὸ
[201]	τὸν Γάιον βοώντων κτεῖναι τὸν	(τύραννον	εἰκότως εἶπεν οἱ τῇ πατρίδι
[204]	Σοφοκλέους εἶπεν (Ὅστις δὲ πρὸς	τύραννον	ἐμπορεύεται, κείνου ´στὶ δοῦλος, κἂν
[175]	σὺ γὰρ οὐκ εἶχες πατέρα	τύραννον»	(οὐδὲ σύ εἶπεν υἱὸν ἕξεις,
[193]	Ἐπεὶ δ´ Ἀλέξανδρον τὸν Φεραίων	τύραννον	πολέμιον ὄντα Θηβαίων Ἀθηναῖοι φίλον
[175]	ΙΕΡΩΝ. Ἱέρων ὁ μετὰ Γέλωνα	τύραννος	ἔλεγε μηδένα τῶν παρρησιαζομένων πρὸς
[189]	μνησικακεῖν. ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ. Πεισίστρατος ὁ Ἀθηναίων	τύραννος,	ἐπεὶ τῶν φίλων τινὲς ἀποστάντες
[175]	ἀνεβόησεν οὐκ ἔστιν ἐν σοὶ	τύραννος,	ὃς ἀφ´ ὧν λαμβάνεις ἀπ´
[175]	καὶ στασιάσαντες. ~ΓΕΛΩΝ. (Γέλων ὁ	τύραννος,	ὅτε Καρχηδονίους πρὸς Ἱμέρᾳ κατεπολέμησεν,
[194]	τάχιον. Θήβης δὲ τῆς τοῦ	τυράννου	γυναικὸς ἐλθούσης πρὸς Πελοπίδαν καὶ
[194]	παρασπονδηθεὶς ὑπ´ Ἀλεξάνδρου τοῦ Φεραίων	τυράννου	καὶ δεθεὶς κακῶς αὐτὸν ἔλεγεν,
[176]	ἀρχήν, αὐτὸς δὲ ἔχων καὶ	τυράννου	παῖς ὢν (πῶς) ἀπέβαλεν, ὁ
[190]	μαχομένους. ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ. Λύσανδρος Διονυσίου τοῦ	τυράννου	πέμψαντος ἱμάτια ταῖς θυγατράσιν αὐτοῦ
[176]	καὶ τὸ εὖ παθεῖν ὑπὸ	τυράννου	φοβερόν ἐστιν. Ἀκούσας δέ τινα
[174]	διέβη Δαρεῖος, ἔπειθε τοὺς Ἰώνων	τυράννους	τὸ τοῦ Ἴστρου ζεῦγμα λύσαντας
[176]	ποιεῖν αὐτούς, ὃ μόνον αἱ	τυρρανίδες	ἔχουσιν ἀγαθὸν ἀναιροῦντας καὶ διδάσκοντας,
[176]	βλάσφημα περὶ αὐτοῦ καὶ τῆς	τυρρανίδος	εἰρηκέναι παρὰ πότον, ἀμφοτέρους ἐκάλεσεν
[172]	καὶ τὰ πάθη καὶ τὰς	τύχας	ἀποφάσεις καὶ ἀναφωνήσεις ὥσπερ ἐν
[206]	φανερὸν ἑαυτὸν ἀνεβόησε πίστευε τῇ	τύχῃ	γνοὺς ὅτι Καίσαρα κομίζεις. Τότε
[177]	ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ προσαγγελθέντων, ὦ	τύχη	εἶπε, μικρόν τι μοι κακὸν
[198]	δ´ ἦν οὕτως ὀνομαζόμενον) ἀγαθῇ	τύχῃ,	εἶπεν, ὦ θύγατερ, καὶ δέχομαι
[177]	τῶν βασιλέων, ἀλλὰ καὶ τῇ	τύχῃ	καὶ τῷ τρόπῳ μείζονα γενέσθαι
[199]	Ἥκιστα δὲ φθονεῖσθαι τοὺς τῇ	τύχῃ	χρωμένους ἐπιεικῶς καὶ μετρίως· οὐ
[176]	τὴν ἑαυτοῦ κατέλιπεν, οὐ τὴν	τύχην.	ΑΓΑΘΟΚΛΗΣ. Ἀγαθοκλῆς υἱὸς ἦν κεραμέως·
[172]	τῶν μὲν πράξεων αἱ πολλαὶ	τύχην	ἀναμεμιγμένην ἔχουσιν, αἱ (δὲ γινόμεναι
[207]	Πομπηίου, τόλμαν δὲ τὴν Ἀλεξάνδρου,	τύχην	δὲ τὴν ἑαυτοῦ παρακολουθῆσαι. Ῥωμαίοις
[172]	εἶναι, τῶν δὲ πράξεων τὴν	τύχην	μετὰ τοῦ βασιλέως. Ἐκεῖ μὲν
[178]	μὴ δι´ ἐμὲ τῆς βασιλείας	τύχῃς	ἀλλὰ διὰ σεαυτόν. Ἐκέλευε δ´
[176]	φιλοσοφία ὠφέλησε; τὸ τηλικαύτην ἔφη	τύχης	μεταβολὴν ῥᾳδίως ὑπομένειν. Ἐρωτηθεὶς δὲ
[198]	εἰς τὸν οἶκον ἀπερεισαμένης τῆς	τύχης	ὑπὲρ πάντων αὐτὸς ἀναδέδεκται. ΚΑΤΩΝ
[197]	Σκιπίων ὁ μέγας ἀνθ´ ἑαυτοῦ	τῷ	ἀδελφῷ Λευκίῳ παρακατέστησεν ἐν τῷ
[183]	καὶ συμπεριπατῶν παρὰ θάλασσαν ἐν	τῷ	αἰγιαλῷ κατέγραψε τῷ σαυρωτῆρι τοῦ
[181]	ἐνεχείρισεν ἑαυτὸν μετὰ τῆς πέτρας	τῷ	Ἀλεξάνδρῳ, ἀφῆκε τῆς ἰδίας χώρας
[203]	δίχα λαφύρων οὐδ´ ἀναίμακτον ἐπιδείξειν	τῷ	αὐτοκράτορι τὴν δύναμιν· οὐδ´ ἦλθε
[189]	ΦΑΛΗΡΕΥΣ. Δημήτριος ὁ Φαληρεὺς Πτολεμαίῳ	τῷ	βασιλεῖ παρῄνει τὰ περὶ βασιλείας
[191]	κυρίους εἶναι. Ἐπεὶ δὲ πεμφθεὶς	τῷ	βασιλεῖ τῶν Αἰγυπτίων σύμμαχος ἐπολιορκεῖτο
[181]	τι ἄλλο; πάντα εἶπεν ἐν	τῷ	βασιλικῶς ἔνεστι, θαυμάσας καὶ τὴν
[201]	σφόδρα πιέζεσθαι φάσκοντος εἰκότως ἔφη·	τῷ	γὰρ ξύλῳ τούτῳ μᾶλλον ἢ
[173]	νεκρῶν θήκας ἐκίνεις. ΞΕΡΞΗΣ. Ξέρξῃ	τῷ	Δαρείου περὶ τῆς βασιλείας ἀμφισβητῶν
[198]	εὑρεθέντων αὐτὸς μὲν οὐκ (ἔλαβε,	τῷ	δὲ γαμβρῷ Τουβέρωνι φιάλην ἀργυρᾶν
[199]	μὴ φέρῃ κίνδυνον, ἅπασι φέρειν.	Τῷ	δὲ γήρᾳ πολλῶν αἰσχρῶν παρόντων
[191]	τῶν πολεμίων τοῖς ξίφεσιν ἐφικνοῦνται.	Τῷ	δὲ προδότῃ παραδοῦναι στρατιώτας τῶν
[178]	Μακεδόνας τὴν σκάφην σκάφην λέγοντας.	Τῷ	δὲ υἱῷ παρῄνει πρὸς χάριν
[195]	Πύρρος τὸν μὲν ἰατρὸν ἐκρέμασε,	τῷ	δὲ Φαβρικίῳ τοὺς αἰχμαλώτους ἄνευ
[189]	μὲν οὖν ἄλλοι κλαίοντες ἤγοντο,	τῷ	δὲ Φωκίωνι σιωπῇ βαδίζοντι τῶν
[188]	τοῦ συκοφάντου μέλλοντος ἀποθνῄσκειν (ἐν	τῷ	δεσμωτηρίῳ κατακρίτου γεγονότος καὶ δεομένου
[198]	ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ. (Κάτων ὁ πρεσβύτερος ἐν	τῷ	δήμῳ τῆς ἀσωτίας καὶ πολυτελείας
[190]	δὲ τοὺς ψέγοντας αὐτὸν ἐπὶ	τῷ	δι´ ἀπάτης τὰ (πολλὰ πράσσειν
[205]	φερόμενος ταῖς ὁρμαῖς. Διοδότῳ δὲ	τῷ	διδασκάλῳ τῶν ῥητορικῶν ἀποθανόντι κόρακα
[204]	χρήσεθαι Ῥωμαίους ὅρῳ πρὸς Πάρθους	τῷ	δικαίῳ. (Λευκίου δὲ Λευκούλλου μετὰ
[174]	οἴεσθαι μηδὲν διαφέρειν. ΚΟΤΥΣ. Κότυς	τῷ	δωρησαμένῳ πάρδαλιν ἀντεδωρήσατο λέοντα. Φύσει
[180]	ἀφελόμενος τὸν ἑαυτοῦ τῷ στόματι	τῷ	ἐκείνου τὴν σφραγῖδα ἐπέθηκεν. Ἐν
[202]	τῶν ὅπλων ψόφον. Ἐν δὲ	τῷ	ἐμφυλίῳ πολέμῳ περιταφρευόμενος καὶ πολιορκούμενος
[193]	Θήβας παραγενομένου, δισχιλίους δὲ χρυσοῦς	τῷ	Ἐπαμεινώνδᾳ πέμψαντος ἰσχυρῶς πενομένῳ τὸ
[184]	τέκνον ἔθρεψε, πολλῶν γενομένων, ἀλλὰ	τῷ	Εὐμένους υἱῷ τὴν βασιλείαν ἔτι
[204]	πρὸς αὐτὸν ἀξιῶν ὅρῳ χρῆσθαι	τῷ	Εὐφράτῃ, μᾶλλον ἔφη χρήσεθαι Ῥωμαίους
[177]	ποιοῦσι καὶ τῷ λόγῳ καὶ	τῷ	ἤθει· πειρῶμαι γὰρ αὐτοὺς ἅμα
[189]	τοὺς μισοῦντας; καὶ ἔδωκε γυναῖκα	τῷ	Θρασυβούλῳ τὴν παρθένον. Κωμαστῶν δέ
[203]	καὶ τῶν στρατιωτῶν ἐνίσταντο πολλοὶ	τῷ	θριάμβῳ δωρεάς τινας ἀπαιτοῦντες. Ἐπεὶ
[202]	τοῖς σκέλεσι παρέσχεν ἄδετος ἐκτεμεῖν	τῷ	ἰατρῷ καὶ μὴ στενάξας μηδὲ
[196]	ὁμολογεῖν, ὡς εἰς τρίτην ἐν	τῷ	ἱερῷ τῆς Ἀφροδίτης ἀκουσόμενος τῶν
[202]	ΚΑΤΛΟΣ ΛΟΥΤΑΤΙΟΣ. Κάτλος Λουτάτιος ἐν	τῷ	Κιμβρικῷ πολέμῳ παρὰ τὸν Νατισῶνα
[202]	βουλεύσεσθαι καὶ δώσειν τὴν ἀπόκρισιν,	τῷ	κλήματι γῦρον περὶ αὐτὸν ὁ
[175]	ὅτι καὶ τὰ τέκνα παύσονται	τῷ	Κρόνῳ καταθύοντες. Ἐξῆγε δὲ πολλάκις
[206]	συγκλυζομένου (δὲ τοῦ πλοίου ποιήσας	τῷ	κυβερνήτῃ φανερὸν ἑαυτὸν ἀνεβόησε πίστευε
[181]	δὲ φίλων τινὰς αἰσθόμενος ἐν	τῷ	κυβεύειν οὐ παίζοντας ἐζημίωσε. Τῶν
[181]	τὸ στρατόπεδον τῶν Μακεδόνων ἐκτετυφλωμένῳ	τῷ	Κύκλωπι. ΣΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ Ο ΛΑΓΟΥ. Πτολεμαῖος
[177]	λοιδοροῦντες αὐτὸν βελτίονα ποιοῦσι καὶ	τῷ	λόγῳ καὶ τῷ ἤθει· πειρῶμαι
[194]	οὐκ ὄντος αὐτοῖς στρατηγοῦ. καὶ	τῷ	λόγῳ τὸ ἔργον ἐμαρτύρησεν, ὡς
[203]	τὸ τούτους σκυλεῦσαι. προσβὰς δὲ	τῷ	λόφῳ πρῶτος καὶ τὸ κίνημα
[207]	ὄρτυγα τὸν κρατοῦντα πάντων ἐν	τῷ	μάχεσθαι καὶ ἀήττητον ὄντα πριάμενος
[191]	αὐτῷ δώσειν ἀλεκτρυόνας ἀποθνῄσκοντας ἐν	τῷ	μάχεσθαι μὴ σύ γε εἶπεν
[191]	δός μοι τοὺς κατακτέννοντας ἐν	τῷ	μάχεσθαι. ΠΕΔΑΡΙΤΟΣ. (Πεδάριτος οὐκ ἐγκριθεὶς
[198]	περιπατεῖν τὰς χεῖρας, ἐν δὲ	τῷ	μάχεσθαι τοὺς πόδας κινεῖ, ῥέγχει
[185]	δὲ καταβαίνοντος ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα	τῷ	μεγάλῳ στόλῳ, φοβηθεὶς Ἐπικύδην τὸν
[174]	εἰργασμένα γλυφαῖς τισι καὶ τορείαις,	τῷ	μὲν ξένῳ ἔδωκε δῶρα, τὰ
[173]	ἐθελῆσαι λαβεῖν ἑκατὸν Βαβυλῶνας ἐπὶ	τῷ	μὴ Ζώπυρον ἔχειν ὁλόκληρον. ΣΕΜΙΡΑΜΙΣ.
[197]	ἔφη γὰρ ἐν Χαλκίδι παρὰ	τῷ	ξένῳ δειπνῶν θαυμάζειν τὸ τῶν
[186]	προσηγορίᾳ, σιωπήσας ἐνέγραψε τὸ ὄνομα	τῷ	ὀστράκῳ καὶ ἀπέδωκεν. Ἐχθρὸς δ´
[191]	ἠρώτησε τὸν θεόν, εἰ ἅπερ	τῷ	πατρὶ δοκεῖ καὶ αὐτῷ. Παραιτούμενος
[190]	εἶπεν ἦν ΑΡΧΙΔΑΜΟΣ. Ἀρχίδαμος ἐν	τῷ	Πελοποννησιακῷ πολέμῳ τῶν συμμάχων ἀξιούντων
[198]	Στρατιώτην δὲ μισεῖν, ὃς ἐν	τῷ	περιπατεῖν τὰς χεῖρας, ἐν δὲ
[176]	ἐκέλευσε πᾶν ἀπολαβεῖν, ἠργμένον χρῆσθαι	τῷ	πλούτῳ καὶ μηκέτι ποιοῦντα τὸ
[188]	δὲ χρόνον οἱ μὲν Ἀθηναῖοι	τῷ	πολέμῳ κρατηθέντες ἐδέξαντο φρουρὰν ὑπ´
[191]	οὐκ ἔφη πιστεύειν τοὺς ἀλλοτρίους	τῷ	προδόντι τοὺς ἰδίους. ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ. Κλεομένης
[197]	τῷ ἀδελφῷ Λευκίῳ παρακατέστησεν ἐν	τῷ	πρὸς Ἀντίοχον πολέμῳ, κατασκεψάμενος τὴν
[193]	ἀληλιμμένος τὸ σῶμα καὶ φαιδρὸς	τῷ	προσώπῳ μετὰ τὴν μάχην ἐκείνην
[180]	αὐτὸν εἰωθότων θεὸν προσαγορεύειν, διαχυθεὶς	τῷ	προσώπῳ τουτὶ μὲν αἷμα εἶπεν
[183]	θάλασσαν ἐν τῷ αἰγιαλῷ κατέγραψε	τῷ	σαυρωτῆρι τοῦ δόρατος φεῦγε, Μιθριδᾶτα.
[189]	τινὸς θρασύτερον αὐτῷ προσφερομένου, ναὶ	τὼ	σιώ εἶπε κατέκτανον κά τυ,
[180]	τὸν δακτύλιον ἀφελόμενος τὸν ἑαυτοῦ	τῷ	στόματι τῷ ἐκείνου τὴν σφραγῖδα
[202]	μὴ φεύγειν τοὺς πολεμίους, ἀλλὰ	τῷ	στρατηγῷ κατακολουθεῖν. ΣΥΛΛΑΣ. Σύλλας ὁ
[187]	εἶπεν ὁ Τιμόθεος ἀλλὰ τὸν	τῷ	στρατηγῷ τὰ στρώματα κομίζοντα. ΧΑΒΡΙΑΣ.
[197]	ὁπλαρίοις ἀλλήλων διαφέροντες. Φιλοποίμενι δὲ	τῷ	στρατηγῷ τῶν Ἀχαιῶν ἱππεῖς (μὲν
[182]	ἐκείνας πολυπραγμονεῖν, εἴ τις ἐν	τῷ	στρατοπέδῳ γόγγρον ἕψει; ~(Ἐπεὶ δ´
[173]	χώραν. Ἕλληνας δὲ κατασκόπους ἐν	τῷ	στρατοπέδῳ λαβὼν οὐδὲν ἠδίκησεν, ἀλλὰ
[196]	ἄγοντες τὸν ἄνδρα, καθίσας ἐν	τῷ	συμβουλίῳ παρ´ (αὑτὸν ἐπὶ τοῦ
[177]	τὸν καλὸν Ἀγάθωνα περιλαμβάνοντος (ἐν	τῷ	συμποσίῳ καὶ καταφιλοῦντος ἤδη γενειῶντα,
[205]	τὸν γαμβρὸν ἀπολέλοιπεν ἔφη παρὰ	τῷ	σῷ πενθερῷ. Μεταβαλομένου δέ τινος
[204]	οὐκ εὖ κεχρημένον ἐφ´ ὥρᾳ	τῷ	σώματι, τὸν δὲ Κικέρωνα λοιδοροῦντος
[190]	Ἐπαινουμένων δὲ τῶν Ἠλείων ἐπὶ	τῷ	τὰ Ὀλύμπια καλῶς ἄγειν τί
[173]	τρισμυρίοις (δαρεικοῖς τοῦτο ποιοῦντα, προσέταξε	τῷ	ταμίᾳ τρισμυρίους δαρεικοὺς κομίσαι· καὶ
[183]	καὶ παραδιδοὺς ὅμηρον ἑαυτὸν ἐπὶ	τῷ	τὸν πατέρα Δημήτριον ἀπολυθῆναι. Μέλλων
[202]	ταῖς ἀριστείαις διδόμενον στέφανον κομισθῆναι	τῷ	Τρεβωνίῳ περιέθηκε. Τοῖς δὲ Τεύτοσι
[177]	ἀλλὰ καὶ τῇ τύχῃ καὶ	τῷ	τρόπῳ μείζονα γενέσθαι καὶ μετριώτερον.
[174]	Πόλτυς ὁ Θρᾳκῶν βασιλεὺς ἐν	τῷ	Τρωϊκῷ πολέμῳ πρεσβευσαμένων πρὸς αὐτὸν
[183]	Μιθριδάτην ἐβουλεύσατο κτεῖναι καὶ Δημητρίῳ	τῷ	υἱῷ φράσας ὥρκωσε σιωπῆσαι, (ὁ
[195]	ἢ σοῦ ἐθελήσουσιν. Ὑπατεύοντι δὲ	τῷ	Φαβρικίῳ προσέπεμψεν ἐπιστολὴν (ὁ τοῦ
[195]	τοῦ Πύρρου παρασκευάσαντος ἐξόπισθεν ἀγνοοῦντι	τῷ	Φαβρικίῳ ῥήξαντα φωνὴν ἐπιφανῆναι καὶ
[207]	δῶρον ἐλάμβανε φιάλην. Ἀθηνοδώρῳ δὲ	τῷ	φιλοσόφῳ διὰ γῆρας εἰς οἶκον
[179]	οὐχ ἱκανὰ δοῦναι. Ἀναξάρχῳ δὲ	τῷ	φιλοσόφῳ δοῦναι τὸν διοικητὴν ἐκέλευσεν
[181]	Ἡφαιστίων δὲ φιλαλέξανδρος. Ξενοκράτει δὲ	τῷ	φιλοσόφῳ πεντήκοντα τάλαντα (πέμψας, ὡς
[200]	καὶ φερόντων. Γαΐῳ δὲ Λαιλίῳ	τῷ	φιλτάτῳ τῶν ἑταίρων ὑπατείαν (μετιόντι
[188]	τοῦ τῆς φρουρᾶς ἄρχοντος χρήματα	τῷ	Φωκίωνι διδόντος ἀγανακτήσας εἶπε μήτ´
[202]	δείξας αὐτοῖς ποταμὸν ἐγγὺς παραρρέοντα	τῷ	χάρακι τῶν πολεμίων ἐκεῖθεν ὑμῖν
[178]	πολλῶν αἰχμαλώτων ἐπίπρασκεν αὐτοὺς ἀνεσταλμένῳ	τῷ	χιτῶνι καθήμενος οὐκ εὐπρεπῶς· εἷς
[198]	τῶν δικαίων λιπαρεῖσθαι μήτε ὑπὲρ	τῶν	ἀδίκων ἐκλιπαρεῖσθαι. ~(Τὴν δ´ ἀδικίαν
[188]	λέληθα; Πρὸς δὲ θυσίαν τινὰ	τῶν	Ἀθηναίων αἰτούντων ἐπιδόσεις καὶ τῶν
[186]	δ´ ἐπὶ κρίσιν θανατικὴν ὑπὸ	τῶν	Ἀθηναίων ἀπὸ Σικελίας ἔκρυψεν ἑαυτόν,
[177]	τὸ κακῶς ἀκούειν. Τοῖς δὲ	τῶν	Ἀθηναίων δημαγωγοῖς ἔφη χάριν ἔχειν,
[183]	δ´ ἀνδρείας ἐσομένην. Ἀποστάντων δὲ	τῶν	Ἀθηναίων ἑλὼν τὴν πόλιν ἤδη
[187]	ταῖς πάντων ἐναντιούμενος γνώμαις, καὶ	τῶν	Ἀθηναίων ζητεῖν κελευόντων ὅστις ἐστὶ
[188]	λαλήσειεν; Ὀργιζομένων δὲ τοῖς Βυζαντίοις	τῶν	Ἀθηναίων μὴ δεξαμένοις τῇ πόλει
[186]	δυνάμεως ἀδικεῖν ἐπαιρούσης. Ἐπεὶ δὲ	τῶν	Ἀθηναίων ὁρμωμένων ἐπὶ τὸν ἐξοστρακισμὸν
[185]	μὴ ἔχειν. Ἐπεὶ δ´ ἐξέπεσε	τῶν	Ἀθηνῶν τὸ πρῶτον εἶτα καὶ
[191]	Ἐπεὶ δὲ πεμφθεὶς τῷ βασιλεῖ	τῶν	Αἰγυπτίων σύμμαχος ἐπολιορκεῖτο μετ´ αὐτοῦ
[198]	τοῦτό φασι πρῶτον εἰς τὸν	τῶν	Αἰλίων οἶκον εἰσελθεῖν κειμήλιον ἀργυροῦν.
[199]	ἱστορίας Ἑλληνιστὶ καὶ συγγνώμην παρὰ	τῶν	ἀκροωμένων αἰτοῦντος, εἰρωνευόμενος ὁ Κάτων
[198]	τὸν ὕπνον. Ἐμβαλὼν δὲ διὰ	τῶν	ἄκρων εἰς Μακεδονίαν καὶ συντεταγμένους
[174]	αἰχμάλωτον (ἐκέλευσεν αὐλῆσαι· θαυμαζόντων δὲ	τῶν	ἄλλων αὐτὸς ὤμοσεν ἥδιον ἀκούειν
[207]	ὀνειδίζων τὴν συμμαχίαν, προπιών τινι	τῶν	ἄλλων βασιλέων ὁ Καῖσαρ εἶπεν
[188]	τῶν Ἀθηναίων αἰτούντων ἐπιδόσεις καὶ	τῶν	ἄλλων ἐπιδιδόντων, κληθεὶς πολλάκις αἰσχυνοίμην
[179]	οὐ μόνον ἐκείνης ἀλλὰ καὶ	τῶν	ἄλλων εὐθὺς διήκουσεν. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. (Ἀλέξανδρος
[175]	δὲ συμποσίῳ λύρας περιφερομένης, ἁρμοζομένων	(τῶν	ἄλλων ἐφεξῆς καὶ ᾀδόντων, αὐτὸς
[198]	τὰς μαχαίρας μόνον, αὑτῷ δὲ	τῶν	ἄλλων μελήσειν. Τὰς δὲ νυκτερινὰς
[200]	δεξιούμενος τοὺς πολίτας. Ἀγανακτούντων δὲ	τῶν	ἄλλων ὁ Σκιπίων γελάσας ἀβελτερίᾳ
[174]	ὀξὺς εἰς ὀργὴν καὶ πικρὸς	τῶν	ἁμαρτανόντων ἐν ταῖς διακονίαις κολαστής,
[199]	ἔφη δοτέον εἶναι συγγνώμην, εἰ	τῶν	Ἀμφικτυόνων ψηφισαμένων ἀναγκασθεὶς ἔγραψε. ΣΚΙΠΙΩΝ
[181]	αὐτὸς δ´ οὐκ ἐκέκτητο πλείω	τῶν	ἀναγκαίων, ἀλλὰ τοῦ πλουτεῖν ἔλεγε
[184]	πλεῖστα παρορᾷ καὶ πολλάκις ἀμελεῖ	τῶν	ἀναγκαίων διὰ τὸ λίαν φιλόθηρος
[182]	γεγονέναι δοκοῦντος, συμβουλεύοντος δ´ αὐτῷ	τῶν	ἀναλωμάτων καὶ τῶν δωρεῶν ἀφαιρεῖν,
[182]	ἐμοῦ μεμαστιγῶσθαι. Νεανίσκου δέ τινος	τῶν	Ἀναξιμένους τοῦ ῥήτορος μαθητῶν λόγον
[172]	μὲν οὖν ἅμα αἱ ἀποφάσεις	τῶν	ἀνδρῶν τὰς πράξεις παρακειμένας ἔχουσαι
[172]	τῶν φυτῶν τὰ σπέρματα καὶ	τῶν	ἀνθρώπων οἱ βίοι ταῖς χώραις
[207]	ἀπάγειν ἐκέλευσε· πυθόμενος δὲ ὅτι	τῶν	ἀπὸ Βρασίδου γεγονότων ὑπόλοιπος οὗτός
[176]	ἀνδρείαν. Πολιορκοῦντος δὲ πόλιν αὐτοῦ	τῶν	ἀπὸ τοῦ τείχους τινὲς ἐλοιδοροῦντο
[172]	προθυμίᾳ καὶ τὴν χρείαν ἀπόδεξαι	τῶν	ἀπομνημονευμάτων, εἰ πρόσφορον ἔχει τι
[183]	μεταδῶ; κἀκεῖνος οὗ βούλει πλὴν	τῶν	ἀπορρήτων. ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΣ. Ἀντίπατρος ἀκούσας τὴν
[175]	γυναικὸς αὐτοῦ παρούσης εἶπέ τι	τῶν	ἀπορρήτων, ἐζημίωσε. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ.
[202]	κατασχεῖν ὥρμησεν εἰς τοὺς πρώτους	τῶν	ἀποτρεχόντων, ὅπως δοκῶσι μὴ φεύγειν
[192]	ἔντιμος γένηται. ~ΝΙΚΟΣΤΡΑΤΟΣ. (Νικόστρατος ὁ	τῶν	Ἀργείων στρατηγὸς ὑπ´ Ἀρχιδάμου χωρίον
[174]	καὶ καταγνωσθεὶς ἔφη, καθάπερ οἱ	τῶν	ἀριθμητικῶν δάκτυλοι νῦν μὲν μυριάδας
[172]	προσήκειν, ὃς οὐ κρείττων ἐστὶ	τῶν	ἀρχομένων. Βουλομένους δὲ τοὺς Πέρσας
[193]	τοιούτοις στρατοπεδεύουσιν. Ἥδιστον δὲ πάντων	τῶν	αὑτῷ γεγονότων καλῶν καὶ ἀγαθῶν
[191]	καὶ τὸν Πύθιον ἐρωτῆσαι περὶ	τῶν	αὐτῶν, εἰς Δελφοὺς παραγενόμενος ἠρώτησε
[185]	προπηλακιζόντων τί κοπιᾶτε (εἶπεν ὑπὸ	τῶν	αὐτῶν πολλάκις εὐχρηστούμενοι; καὶ ταῖς
[174]	αὐτὸν ἅμα τῶν Τρώων καὶ	τῶν	Ἀχαιῶν ἐκέλευσε τὸν Ἀλέξανδρον ἀποδόντα
[197]	διαφέροντες. Φιλοποίμενι δὲ τῷ στρατηγῷ	τῶν	Ἀχαιῶν ἱππεῖς (μὲν πολλοὺς καὶ
[182]	βασιλεῦσι, ναὶ μὰ Δία, τοῖς	τῶν	βαρβάρων« εἶπεν ἡμῖν δὲ μόνα
[203]	λόφῳ πρῶτος καὶ τὸ κίνημα	τῶν	βαρβάρων θεασάμενος ἀνεβόησε νενικήκαμεν, ὦ
[177]	Θεόφραστος ἱστόρηκεν οὐ μόνον μεταξὺ	τῶν	βασιλέων, ἀλλὰ καὶ τῇ τύχῃ
[172]	διὰ τὸ Κῦρον ἀγαπηθέντα μάλιστα	τῶν	βασιλέων γεγονέναι γρυπὸν τὸ εἶδος.
[174]	δύνανται, τὸ αὐτὸ καὶ τοὺς	τῶν	βασιλέων φίλους, νῦν μὲν τὸ
[192]	γάμῳ Λακαίνης, ἣν βούλεται, δίχα	τῶν	βασιλικῶν, ἀπεκρίνατο μὴ εἶναι τὸν
[172]	αὐτοὺς καθ´ αὑτοὺς ὥσπερ δείγματα	τῶν	βίων καὶ σπέρματα συνειλεγμένους οὐδὲν
[188]	ᾑρέθη στρατηγός· καὶ πιστευθεὶς ὑπὸ	τῶν	Βυζαντίων ἐποίησε τὸν Φίλιππον ἀπελθεῖν
[199]	χρυσίον ἀπὸ τῆς στρατείας ἐπανελθεῖν·	τῶν	γὰρ ἀρχόντων οὐδὲν ἄλλο δεῖν
[185]	μητρὶ πλεῖστον Ἑλλήνων ἔλεγε δύνασθαι·	τῶν	γὰρ Ἑλλήνων ἄρχειν Ἀθηναίους, Ἀθηναίων
[177]	τοὺς φίλους εἶπε μὴ θαυμάσητε·	τῶν	γὰρ καλῶν καὶ τὸ μετόπωρον
[206]	ὃ καὶ μετ´ ὀλίγον ἐποίησεν.	~Τῶν	γὰρ λύτρων κομισθέντων (ἀπολυθεὶς καὶ
[193]	καὶ ἀγαθῶν εἶναι ἔλεγε τὸ	(τῶν	γειναμένων αὐτὸν) τοῦ πατρὸς ἔτι
[172]	μνήμης γενομένων λαμβάνοντι. ΚΥΡΟΣ. Πέρσαι	τῶν	γρυπῶν ἐρῶσι καὶ καλλίστους ὑπολαμβάνουσι
[198]	ἐπιπολάζουσαν γυναικοκρατίαν πάντες εἶπεν ἄνθρωποι	τῶν	γυναικῶν ἄρχουσιν, ἡμεῖς δὲ πάντων
[185]	ὅτι καὶ γείτονα χρηστὸν ἔχει.	Τῶν	δ´ Ἀθηναίων αὐτὸν προπηλακιζόντων τί
[177]	καὶ τοῖς ἔργοις ψευδομένους ἐλέγχειν.	Τῶν	δ´ Ἀθηναίων, ὅσοι περὶ Χαιρώνειαν
[201]	βουλομένοις ἔχειν· λούεσθαι δ´ ἀπεῖπε,	τῶν	δ´ ἀλειφομένων τρίβειν ἕκαστον ἑαυτόν·
[207]	φιλῶ, προδότας δ´ οὐκ ἐπαινῶ.	Τῶν	δ´ Ἀλεξανδρέων μετὰ τὴν ἅλωσιν
[178]	ἐφ´ οἷς ἐγὼ πεπραγμένοις μεταμέλομαι.	Τῶν	δ´ Ἀντιπάτρου φίλων τινὰ κατατάξας
[201]	χύτρας, ὀβελίσκου καὶ ποτηρίου κεραμεοῦ·	τῶν	δ´ ἀργυρέων (ἔκπωμα οὐ μεῖζον
[174]	ἠρώτησεν, εἰ τοῦτο ποιεῖ Φίλιππος·	τῶν	δ´ εἰπόντων οὔ καὶ πῶς
[207]	οὔτ´ εἶπεν αὐτοὺς οὔτ´ ἐποίησε.	Τῶν	δ´ Εὐρυκλέους κατηγόρων ἑνὸς ἀφειδῶς
[181]	οὔτε χώρα δι´ ἡμᾶς ἀπολέλειπται.	Τῶν	δ´ Ἰνδῶν τὸν ἄριστα τοξεύειν
[184]	ἀληθινῶν λόγων ἤκουσα περὶ ἐμαυτοῦ.	Τῶν	δ´ Ἰουδαίων, πολιορκοῦντος αὐτοῦ τὰ
[189]	λόγοις μὴ δεῖσθαι νόμων πολλῶν.	Τῶν	δὲ εἱλώτων τινὸς θρασύτερον αὐτῷ
[183]	δημηγορῶν δὲ περὶ τούτων ἐβαρβάρισε·	τῶν	δὲ καθημένων τινὸς ὡς ἔδει
[189]	παύσει τις εἶπε τοῦτον ἀσχημονοῦντα;	Τῶν	δὲ μελλόντων συναποθνῄσκειν ἑνὸς ὀδυρομένου
[181]	γὰρ ἐλευθέραν οὖσαν οὐχ ἡμέτερον.	Τῶν	δὲ μισθοφορούντων Ἑλλήνων παρὰ τοῖς
[198]	ποιοῦντας, ἐὰν μὴ κωλύωσι, κελεύειν.	Τῶν	δὲ νέων ἔφη χαίρειν τοῖς
[202]	βούλοιτο εἷς τῶν δέκα γενέσθαι.	Τῶν	δὲ νεωτέρων τινὸς χιλιάρχου πυνθανομένου
[201]	βουλόμενος πρίασθαι ἀπὸ Ῥώμης μετεπέμψατο.	Τῶν	δὲ Νομαντίνων ἀμάχων εἶναι δοκούντων
[192]	ἐν πολέμῳ θάνατον εἶναι ἱερόθυτον.	Τῶν	δὲ ὁπλιτῶν δεῖν ἀπέφαινεν εἶναι
[189]	τὸ παράπαν ἐχθὲς οὐδαμῇ προῆλθε.	(Τῶν	δὲ παίδων, αὐτοῦ γαμεῖν ἑτέραν
[179]	δὲ ὁ πατὴρ οὐδὲν ἀπολείψει.	Τῶν	δὲ παίδων λεγόντων ὅτι ταῦτα
[203]	ἄλλως πλανωμένους καὶ περιθέοντας ἐκόλασε,	τῶν	δὲ πεμπομένων ὑπ´ αὐτοῦ σφραγῖδας
[178]	μηδὲ ὄνον προσελθεῖν χρυσίον κομίζοντα.	Τῶν	δὲ περὶ Λασθένην τὸν Ὀλύνθιον
[201]	Ἰταλίαν ἀλλὰ μητρυιὰν οὖσαν ἐπίσταμαι.	Τῶν	δὲ περὶ τὸν Γάιον βοώντων
[203]	διώκων πέντε Ῥωμαίων ἀπέβαλε πεσόντας,	τῶν	δὲ πολεμίων ὑπὲρ δέκα μυριάδας
[172]	λόγων ἔφη κύριος αὐτὸς εἶναι,	τῶν	δὲ πράξεων τὴν τύχην μετὰ
[201]	ἐν καιρῷ τοὺς Νομαντίνους ἐτρέψατο.	(Τῶν	δὲ πρεσβυτέρων τοὺς ἡττημένους κακιζόντων,
[181]	τῷ κυβεύειν οὐ παίζοντας ἐζημίωσε.	Τῶν	δὲ πρώτων φίλων καὶ κρατίστων
[187]	Σάμῳ καταπελτικὸν βέλος ἐγγὺς ἔπεσε.	Τῶν	δὲ ῥητόρων τὸν Χάρητα προαγόντων
[204]	δὲ τοῦ Κικέρωνος ἐρέβινθον ἐτόρευσε.	Τῶν	δὲ ῥητόρων τοὺς μέγα βοῶντας
[199]	ἐπὶ διακοσίοις ταλάντοις βουλομένων βοηθεῖν	τῶν	δὲ Ῥωμαίων οὐκ ἐώντων ὁμολογεῖν
[204]	πάσας εἶπεν ὑπ´ ἐμαυτῷ αὐτοκράτορι.	Τῶν	δὲ Σερτωρίου γραμμάτων κρατήσας ἐν
[184]	Ῥωμαίοις καὶ Καρχηδονίοις ἀπολείπομεν παλαίστραν.	Τῶν	δὲ στρατιωτῶν Ἀετὸν αὐτὸν προσαγορευόντων
[206]	μοι χαλεπώτερον ἦν ἢ ποιῆσαι.	Τῶν	δὲ στρατιωτῶν αὐτῷ βραδέως εἰς
[199]	καὶ ἔφαγεν ἐκ τῆς πολεμίας.	Τῶν	δὲ στρατιωτῶν ἑκάστῳ λίτραν ἀργυρίου
[182]	τὴν Ἀσίαν, ἐγὼ δὲ καλαμῶμαι.	Τῶν	δὲ στρατιωτῶν ἰδών τινας ἐν
[196]	αὐτὸν ἐκ τοῦ (ταμιείου ψηφισαμένης,	τῶν	δὲ ταμιῶν οὐ βουλομένων ἀνοῖξαι
[185]	μητέρα, τῆς δὲ μητρὸς ἐκεῖνον.	Τῶν	δὲ τὴν θυγατέρα μνωμένων αὐτοῦ
[206]	εἶναι ἢ δεύτερος ἐν Ῥώμῃ.	Τῶν	δὲ τολμημάτων τὰ παράβολα καὶ
[187]	τί με οἴεσθε ποιήσειν ἐγρηγορότα;	Τῶν	δὲ τολμηρῶν στρατηγῶν τινος τραῦμα
[193]	ὑστεραίᾳ προῆλθεν αὐχμηρὸς καὶ ταπεινός·	τῶν	δὲ φίλων ἐρωτώντων μή τι
[188]	τὸν Φωκίωνα πρὸς αὐτὸν ἐλθεῖν,	τῶν	δὲ φίλων οὐκ ἐώντων πρὸς
[181]	ῥήματος ἀνταξίας εἶναι τοῦ Ἡρακλέους.	Τῶν	δὲ φίλων τινὰς αἰσθόμενος ἐν
[200]	πόλεων παρόντας ἐπιγινώσκειν καὶ κομίζεσθαι.	Τῶν	δὲ χρημάτων οὔτε δοῦλον οὔτ´
[202]	ἠρώτησεν αὐτόν, εἰ βούλοιτο εἷς	τῶν	δέκα γενέσθαι. Τῶν δὲ νεωτέρων
[175]	ὁ πρεσβύτερος, κληρουμένων κατὰ γράμμα	τῶν	δημηγορούντων, ὡς ἔλαχε τὸ Μ,
[196]	τῷ ἱερῷ τῆς Ἀφροδίτης ἀκουσόμενος	τῶν	διαδικούντων· καὶ τοῦτ´ ἐποίησεν, ὡς
[198]	κριτὴν ἔλεγε δεῖν μήτε ὑπὲρ	τῶν	δικαίων λιπαρεῖσθαι μήτε ὑπὲρ τῶν
[184]	οὖν ἐσιώπησεν· ἅμα δὲ ἡμέρᾳ	τῶν	δορυφόρων παραγενομένων ἐπὶ τὴν ἔπαυλιν
[182]	δ´ αὐτῷ τῶν ἀναλωμάτων καὶ	τῶν	δωρεῶν ἀφαιρεῖν, οἱ λόγοι σου«
[205]	ἠγωνία, ὥστε προκειμένης δίκης ἐπὶ	τῶν	ἑκατὸν ἀνδρῶν καὶ ἐπικειμένης τῆς
[199]	τῶν παρ´ ἡμῖν ἢ ὑπὸ	τῶν	ἐκεῖ νεκροφόρων ἐξενεχθῶσι. Ποστουμίου δ´
[185]	τὸν Ἑλλήσποντον τὴν ταχίστην ὡς	τῶν	Ἑλλήνων διανοουμένων (λύειν τὴν γέφυραν,
[179]	γοῦν ἔφη σοὶ περὶ τῆς	τῶν	Ἑλλήνων ὁμονοίας ὁ λόγος ἐστίν,
[183]	καὶ συνήθη τίνος σοι εἶπε	τῶν	ἐμῶν μεταδῶ; κἀκεῖνος οὗ βούλει
[200]	τὸν πρεσβύτερον εἰπεῖν ἐρωτηθέντα περὶ	τῶν	ἐν Καρχηδόνι στρατευομένων, ἐν οἷς
[178]	ἄλλου φιλάνθρωπον εἶναι. Συνεβούλευε δὲ	τῶν	ἐν ταῖς πόλεσι δυνατῶν καὶ
[202]	αὐτοῦ τὸ δεύτερον ὑπατεύοντος ἐβιάζετο	τῶν	ἐν ὥρᾳ στρατευομένων τινὰ ὀνόματι
[199]	τινα συνήθη καὶ φίλον ἁμωσγέπως	τῶν	ἐντυγχανόντων. ~(Ἔτι δὲ νέος ὢν
[172]	ὑπηκόοις τάξας μετεπέμψατο τοὺς πρώτους	τῶν	ἐπαρχιῶν καὶ περὶ τῶν φόρων
[176]	ἵνα δόξῃς ἀκηκοέναι τὰ σημεῖα	τῶν	ἐπιβουλευόντων ἔδωκε προσποιούμενος ἀκηκοέναι καὶ
[182]	ποτε χειμῶνος ἐν τόποις σπανίζουσι	τῶν	ἐπιτηδείων ἠναγκάσθη καταζεῦξαι καὶ τῶν
[172]	καὶ βίους ἔχεις, τὸ σύνταγμα	τῶν	ἐπιφανεστάτων παρά τε Ῥωμαίοις καὶ
[194]	δ´ οὐκ ἔφη βελτίονας ἔχειν	τῶν	ἔργων λόγους· εἰ δὲ δεῖ
[177]	κακῶς λέγοντα τὸν Φίλιππον καὶ	τῶν	ἑταίρων οἰομένων δεῖν μεταπέμπεσθαι καὶ
[200]	Γαΐῳ δὲ Λαιλίῳ τῷ φιλτάτῳ	τῶν	ἑταίρων ὑπατείαν (μετιόντι συμπράττων ἐπηρώτησε
[201]	Ἰταλίας ἐσομένης, καὶ χρήματα λαβεῖν	τῶν	ἑτοίμων οὐκ εἴασεν, ἀλλὰ τὰς
[204]	ἐάσας τὸν ἰατρὸν ἔλαβέ τι	τῶν	εὐπορίστων. Ἰσχυρᾶς δὲ σιτοδείας ἐν
[198]	ἀδεὴς γεγονέναι καὶ ἀκίνδυνος, ὁπότε	τῶν	εὐτυχημάτων τὴν νέμεσιν εἰς τὸν
[191]	τοῦ Διὸς ὃν ἤθελεν, εἶτα	τῶν	ἐφόρων κελευόντων καὶ τὸν Πύθιον
[191]	Τῷ δὲ προδότῃ παραδοῦναι στρατιώτας	τῶν	ἐφόρων κελευόντων οὐκ ἔφη πιστεύειν
[189]	τῷ δὲ Φωκίωνι σιωπῇ βαδίζοντι	τῶν	ἐχθρῶν τις ἐνέπτυσεν ἀπαντήσας εἰς
[194]	τοῦ χρυσίον ἔχειν τὸ κρατεῖν	τῶν	ἐχόντων. ΓΑΙΟΣ ΦΑΒΡΙΚΙΟΣ. Γάιος Φαβρίκιος
[173]	βουλομένους. Πρῶτος δὲ τοῖς ἁμαρτάνουσι	τῶν	ἡγεμονικῶν τιμωρίαν ἔταξεν, ἀντὶ τοῦ
[184]	ἐνίκησε πολλοὺς τῶν φίλων καὶ	τῶν	ἡγεμόνων ἀπολέσας, ἂν ἔτι μίαν
[179]	δὲ ἡμέρας καθεύδοντος αὐτοῦ καὶ	τῶν	ἠθροισμένων ἐπὶ θύραις Ἑλλήνων ἀγανακτούντων
[190]	ἄρχειν πολλῶν βουλόμενον. Ἐπαινουμένων δὲ	τῶν	Ἠλείων ἐπὶ τῷ τὰ Ὀλύμπια
[199]	δὲ πόλεις ἑλών, ὥς φησι,	τῶν	ἡμερῶν (ἃς διέτριψεν ἐν τοῖς
[207]	εἰς Ἀρμενίαν ἀποστέλλων (ᾐτεῖτο παρὰ	τῶν	θεῶν εὔνοιαν αὐτῷ τὴν Πομπηίου,
[193]	τοὺς Σπαρτιάτας πολλὰ καὶ μεγάλα	τῶν	Θηβαίων κατηγοροῦντας οὗτοι μέντοι εἶπεν
[193]	Χαβρίου περὶ Κόρινθον ὀλίγους τινὰς	τῶν	Θηβαίων ὑπὸ τὰ τείχη φιλομαχοῦντας
[190]	ὁ Βρασίδας ἀπέθανεν· ἐγκωμιαζόντων δὲ	τῶν	Θρᾳκῶν αὐτὸν καὶ λεγόντων ὡς
[207]	περιεποίησεν. Ἐπεὶ δὲ Ῥοιμητάλκης ὁ	τῶν	Θρᾳκῶν βασιλεὺς ἀπ´ Ἀντωνίου μεταβαλόμενος
[176]	Ἰθακησίων, ὅτι τῇ νήσῳ προσβαλόντες	τῶν	θρεμμάτων τινὰ ἀπέσπασαν, ὁ δὲ
[195]	τοῦ γραμματέως ἐπερωτήσαντος τί περὶ	τῶν	ἱερῶν ἔγνωκεν ἀγαλμάτων, ἀπολίπωμεν ἔφη
[176]	Ἐγκαλούντων δὲ τοῖς ναύταις αὐτοῦ	τῶν	Ἰθακησίων, ὅτι τῇ νήσῳ προσβαλόντες
[181]	φανῆναι. (Ἐπεὶ δὲ Ταξίλης, εἷς	τῶν	Ἰνδῶν βασιλεὺς ὤν, ἀπαντήσας προυκαλεῖτο
[174]	ὁπότε σχολάζοι καὶ (μὴ στρατεύοιτο,	τῶν	ἱπποκόμων οἴεσθαι μηδὲν διαφέρειν. ΚΟΤΥΣ.
[173]	μόλις ἐν ταῖς θήραις ἐπὶ	τῶν	ἵππων μένειν, ἐν δὲ τοῖς
[200]	δὲ παρελθὼν εἰς τὸ τεῖχος,	τῶν	Καρχηδονίων ἐκ τῆς ἄκρας ἀμυνομένων,
[180]	τὴν πόλιν ἐπολιόρκουν; Τῆς δὲ	τῶν	Καρῶν βασιλίσσης Ἄδας ὄψα καὶ
[204]	Κικέρωνα ποιήσειν τῶν Κατώνων καὶ	τῶν	Κάτλων καὶ τῶν Σκαύρων ἐνδοξότερον.
[204]	κελευόντων ἔφη τὸν Κικέρωνα ποιήσειν	τῶν	Κατώνων καὶ τῶν Κάτλων καὶ
[173]	ἔχειν ἐβούλετο τοσοῦτον ὅσον ἐστὶ	τῶν	κόκκων τὸ πλῆθος, εἶπε Ζωπύρους·
[190]	ὁρῶν ὀκνοῦντας προσμάχεσθαι τοῖς τείχεσι	τῶν	Κορινθίων, ὡς εἶδε λαγὼν ἐξαλλόμενον
[189]	διὰ τί κομῶσιν εἶπεν ὅτι	τῶν	κόσμων ἀδαπανώτατος οὗτός ἐστι. ~ΤΗΛΕΚΛΟΣ.
[188]	ὅπλοις αὐτοὺς ἢ φίλους εἶναι	τῶν	κρατούντων. Λόγου δὲ περὶ τῆς
[197]	τῷ ξένῳ δειπνῶν θαυμάζειν τὸ	τῶν	κρεῶν πλῆθος· εἰπεῖν δὲ τὸν
[204]	Μεγάλου δὲ χειμῶνος γενομένου καὶ	τῶν	κυβερνητῶν ὀκνούντων, πρῶτος ἐμβὰς καὶ
[190]	ἀλωπεκῆν. Πρὸς δ´ Ἀργείους δικαιότερα	τῶν	Λακεδαιμονίων λέγειν περὶ τῆς ἀμφισβητουμένης
[180]	διαλαλούντων καὶ συντιθεμένων, ὅπως μηδὲν	τῶν	λαφύρων εἰς τὸ βασιλικὸν ἀνοίσουσιν,
[205]	μὲν αἰτηθεὶς ἀργυρίου πλῆθος κατεγέλασε	τῶν	λῃστῶν ὡς ἀγνοούντων ὃν ἔχουσι
[172]	Πέρσης πρὸς τοὺς θαυμάζοντας, ὅτι	τῶν	λόγων αὐτοῦ νοῦν ἐχόντων αἱ
[186]	πόλεμον. ΛΑΜΑΧΟΣ. Λάμαχος ἐπετίμα τινὶ	τῶν	λοχαγῶν ἁμαρτόντι· τοῦ δὲ φήσαντος
[185]	ἐνστάσης δὲ τῆς ὥρας καὶ	τῶν	λοχαγῶν λεγόντων μηδέπω πάντας παρεῖναι,
[175]	τοὺς ἄλλους κακούργους κολάζων ἐφείδετο	τῶν	λωποδυτῶν, ὅπως παύσωνται οἱ Συρακόσιοι
[192]	Ἀκαδημείᾳ Ξενοκράτην πρεσβύτερον ἤδη μετὰ	τῶν	μαθητῶν φιλοσοφοῦντα καὶ πυθόμενος ὅτι
[181]	τὴν ἀναρχίαν ὁρᾶσθαι τὸ στρατόπεδον	τῶν	Μακεδόνων ἐκτετυφλωμένῳ τῷ Κύκλωπι. ΣΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ
[180]	εἶπεν, ἢ ξῦραι τὰ γένεια	τῶν	Μακεδόνων· θαυμάσαντος δὲ τοῦ Παρμενίωνος
[188]	καὶ διέφθειρε Νικίωνα τὸν ἄρχοντα	τῶν	Μακεδόνων. Μετ´ ὀλίγον δὲ χρόνον
[188]	δ´ ἐκεῖνα. Τῇ δ´ Ἀττικῇ	τῶν	Μακεδόνων προσβαλόντων καὶ πορθούντων τὴν
[181]	δι´ ὑμᾶς; ~Ἀποστέλλοντος δ´ αὐτοῦ	τῶν	Μακεδόνων τοὺς νοσώδεις καὶ ἀναπήρους
[202]	ΣΥΛΛΑΣ. Σύλλας ὁ εὐτυχὴς ἀναγορευθεὶς	τῶν	μεγίστων εὐτυχιῶν ἐποιεῖτο δύο, τὴν
[199]	ὑπὸ πλήθους τῶν πολεμίων κατέστη,	τῶν	μὲν Κελτιβήρων ἐπὶ διακοσίοις ταλάντοις
[172]	ἐχόντων αἱ πράξεις οὐ κατορθοῦνται,	τῶν	μὲν λόγων ἔφη κύριος αὐτὸς
[172]	καὶ νομοθετῶν καὶ αὐτοκρατόρων· ἀλλὰ	τῶν	μὲν πράξεων αἱ πολλαὶ τύχην
[192]	Ἄνθρωπον δὲ φαῦλον ἐξημαρτηκότα τι	τῶν	μετρίων τοῦ μὲν Πελοπίδου παρακαλοῦντος
[173]	κατακοιμιστὴν αἰτούμενόν τι παρ´ αὐτοῦ	τῶν	μὴ δικαίων αἰσθόμενος ἐπὶ τρισμυρίοις
[188]	Ἀξιοῦντος δ´ Ἀντιπάτρου ποιῆσαί τι	τῶν	μὴ δικαίων αὐτόν οὐ δύνασαι,
[174]	κἂν βασιλεύς τι προστάξῃ κρῖναι	τῶν	μὴ δικαίων, οὐ κρινοῦσι. ΠΟΛΤΥΣ.
[207]	ὑπάρχουσαν. Γράψας δὲ τὸν περὶ	τῶν	μοιχῶν νόμον, ἐν ᾧ διώρισται
[201]	τοσαυτάκις ἐδίωξαν, εἰπεῖν τινα λέγεται	τῶν	Νομαντίνων ὡς τὰ πρόβατα ταὐτὰ
[205]	οἴει γὰρ ἴσως εἶπε περὶ	τῶν	νομίμων ἐπερωτᾶσθαι. Ὁρτησίου δὲ τοῦ
[202]	πρὸς δὲ τοὺς ἐγκαλοῦντας ἔλεγε	τῶν	νόμων οὐκ ἐξακοῦσαι διὰ τὸν
[182]	θυγατέρας εὐπρεπεῖς, καλέσας τὸν ἐπὶ	τῶν	ξενίων εἶπεν οὐκ ἐξάξεις μου
[179]	λόγος ἐστίν, οὕτω πρὸς σὲ	τῶν	οἰκειοτάτων ἐχόντων. Ὁ δὲ συμφρονήσας
[180]	ὑπομένειν. (Μέλλοντι δ´ αὐτῷ περὶ	τῶν	ὅλων ἐν Ἀρβήλοις κινδυνεύειν πρὸς
[204]	θεοῖς ἀνατιθεὶς τὰ μὲν πρῶτα	τῶν	ὀνομάτων γράμμασιν ἐσήμηνεν, ἀντὶ δὲ
[178]	ἐστίν, εἰ καὶ πρὸς τὸν	τῶν	ὄνων καιρὸν ὀφείλομεν ζῆν; Φρούριον
[187]	ματίσας πολέμιον ἄνδρα καὶ μετὰ	τῶν	ὅπλων ζῶντα συναρπάσας εἰς τὴν
[202]	νόμων οὐκ ἐξακοῦσαι διὰ τὸν	τῶν	ὅπλων ψόφον. Ἐν δὲ τῷ
[195]	ἐγὼ προὔλεγον ὑμῖν τὴν ἐπὶ	τῶν	ὀρῶν νεφέλην ὅτι χειμάσει ποτὲ
[186]	σὺν αὐτῷ βούλει φησίν ἐπὶ	τῶν	ὅρων, ὦ Θεμιστόκλεις, τὴν ἔχθραν
[183]	παρὰ γνώμην ἐκβιασθῇ πρᾶξαί τι	τῶν	οὐχ ὁσίων. ~ΑΝΤΙΟΧΟΣ Ο ΙΕΡΑΞ.
[199]	Γραικῶν γεροντίων ζητοῦντες πότερον ὑπὸ	τῶν	παρ´ ἡμῖν ἢ ὑπὸ τῶν
[172]	ἑτοίμως δύνωνται καὶ ῥᾳδίως ἀπὸ	τῶν	παρόντων. Τοιαύτῃ δή τινι γνώμῃ
[175]	μετὰ Γέλωνα τύραννος ἔλεγε μηδένα	τῶν	παρρησιαζομένων πρὸς αὐτὸν ἄκαιρον εἶναι.
[197]	τὴν τῶν πολεμίων φάλαγγα καὶ	τῶν	περὶ αὐτὸν ἡγεμονικῶν εὐθὺς ἐπιχειρεῖν
[192]	τοῖς πολεμίοις, βροντῆς γενομένης καὶ	τῶν	περὶ αὐτὸν πυνθανομένων τί σημαίνειν
[206]	Μετὰ δὲ τὴν ἐν Λιβύῃ	τῶν	περὶ τὸν Σκιπίωνα φυγὴν καὶ
[178]	ἀγανακτούντων, ὅτι προδότας αὐτοὺς ἔνιοι	τῶν	περὶ τὸν Φίλιππον ἀποκαλοῦσι, σκαιούς
[194]	γὰρ ἐθελήσεις κινδυνεύειν ὁμοίως εἷς	τῶν	πλουσίων γεγονὼς καὶ μακαρίων. Ἐρωτηθεὶς
[197]	καὶ συμβαλὼν τῇ ὑστεραίᾳ πεντακισμυρίους	τῶν	πολεμίων ἀνεῖλεν. ΠΟΠΛΙΟΣ ΛΙΚΙΝΙΟΣ. Πόπλιος
[180]	καὶ μὴ φοβοῦ τὸ πλῆθος	τῶν	πολεμίων, αὐτὸν γὰρ ἡμῶν τὸν
[187]	στρατηγεῖν τοὺς μάλιστα γινώσκοντας τὰ	τῶν	πολεμίων. (Δίκην δὲ φεύγων προδοσίας
[202]	ποταμὸν ἐγγὺς παραρρέοντα τῷ χάρακι	τῶν	πολεμίων ἐκεῖθεν ὑμῖν ἔστιν εἶπε
[201]	πιστεύεις. Ὁρῶν δὲ τὴν ἀπόνοιαν	τῶν	πολεμίων ἔλεγεν ὠνεῖσθαι τοῦ χρόνου
[203]	πολλαῖς μάχαις νικῆσαι τοὺς στρατηγοὺς	τῶν	πολεμίων. Ἐπεὶ δὲ πεμφθεὶς εἰς
[201]	πόλεμον, εἰ μὲν δι´ ἀνδρείαν	τῶν	πολεμίων ἥττηνται τοσαυτάκις, ὅτι πρὸς
[199]	οὐ παρ´ αὑτῶν ἀλλὰ παρὰ	τῶν	πολεμίων, ἡττωμένων δὲ μήτε τοὺς
[191]	ἐπολιορκεῖτο μετ´ αὐτοῦ πολλαπλασίων ὄντων	τῶν	πολεμίων καὶ περιταφρευόντων τὸ στρατόπεδον,
[196]	γῆς ἐκράτει καὶ τὰ στρατόπεδα	τῶν	πολεμίων κατέκαυσεν, οἱ δὲ Καρχηδόνιοι
[199]	οἰκοῦσιν εἰς κίνδυνον ὑπὸ πλήθους	τῶν	πολεμίων κατέστη, τῶν μὲν Κελτιβήρων
[183]	κυβερνήτου πολὺ πλείονας εἶναι τὰς	τῶν	πολεμίων ναῦς, ἐμὲ δέ ἔφη
[191]	ἐν Κορίνθῳ πυθόμενος τὸ πλῆθος	τῶν	πολεμίων νεκρῶν φεῦ τᾶς Ἑλλάδος
[203]	ἕως ὀρθὸς ἕστηκεν ὁ χάραξ	τῶν	πολεμίων. Οἱ δέ, καίπερ ὄμβρου
[179]	μέσον, ὡς αὔριον δειπνήσοντας τὰ	τῶν	πολεμίων. Περίλλου δέ τινος τῶν
[195]	τοῦ συνάρχοντος Μινουκίου καταβαλόντος τινὰς	τῶν	πολεμίων πολὺς ἦν λόγος ὡς
[191]	μήν ἔφη μάλιστα οἱ Λακεδαιμόνιοι	τῶν	πολεμίων τοῖς ξίφεσιν ἐφικνοῦνται. Τῷ
[197]	πρὸς Ἀντίοχον πολέμῳ, κατασκεψάμενος τὴν	τῶν	πολεμίων φάλαγγα καὶ τῶν περὶ
[183]	βιασθεὶς ὑπὸ Σελεύκου, μηδὲ παραχωρεῖν	τῶν	πόλεων, αὐτὸς ἔγραψε πρὸς Σέλευκον
[200]	μεστὴν οὖσαν, ἐκήρυξε τοὺς ἀπὸ	τῶν	πόλεων παρόντας ἐπιγινώσκειν καὶ κομίζεσθαι.
[176]	πονηρὸν ἄνθρωπον καὶ δυσχεραινόμενον ὑπὸ	τῶν	πολιτῶν ἀλλὰ καὶ βούλομαι εἶπεν
[193]	πεντήκοντα δραχμὰς δανεισάμενος (παρά τινος	τῶν	πολιτῶν ἐφόδιον τῆς στρατείας ἐνέβαλεν
[175]	τυραννίδος ἐπολιορκεῖτο συστάντων ἐπ´ αὐτὸν	τῶν	πολιτῶν, οἱ μὲν φίλοι συνεβούλευον
[201]	τοιούτους, εἰ δὲ δι´ ἀνανδρίαν	τῶν	πολιτῶν, ὅτι μετὰ τοιούτων. Ἐπεὶ
[207]	αὑτῷ, μῖσος δ´ ἐκείνῳ παρὰ	τῶν	πολιτῶν περιεποίησεν. Ἐπεὶ δὲ Ῥοιμητάλκης
[176]	φοβερόν ἐστιν. Ἀκούσας δέ τινα	τῶν	πολιτῶν χρυσίον ἔχειν οἴκοι (κατορωρυγμένον
[180]	τὸ σκέλος, ὡς πολλοὶ συνέδραμον	τῶν	πολλάκις αὐτὸν εἰωθότων θεὸν προσαγορεύειν,
[178]	Μακεδόσι, κτώμενον ἑαυτῷ τὴν παρὰ	τῶν	πολλῶν δύναμιν, ἕως ἔξεστι βασιλεύοντος
[199]	καὶ τοὺς ἄλλους ὁρῶν δεομένους	τῶν	πολλῶν καὶ κολακεύοντας, αὐτὸς ἐβόα
[195]	καὶ ὀρεινῶν ἀντιπαρεξιών· καταγελώντων δὲ	τῶν	πολλῶν καὶ παιδαγωγὸν Ἀννίβα καλούντων
[190]	πέμψαντος ἱμάτια ταῖς θυγατράσιν αὐτοῦ	τῶν	πολυτελῶν οὐκ ἔλαβεν εἰπὼν δεδιέναι,
[205]	ἢ Περικλέα μιμησάμενον, οὐκ ἐκείνοις	τῶν	πραγμάτων ἀλλὰ τούτοις ὁμοίων ὄντων.
[183]	ἐθαύμασεν, ἔλεγε τὸ θέατρον αὐτοῦ	τῶν	πράξεων ἀνῃρῆσθαι. ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ. Λυσίμαχος ἐν
[203]	ἐστρατεύσαντο τυγχάνειν ἐπαίνων ἢ ψόγων	τῶν	προσηκόντων, ~ὑπατεύων ὁ Πομπήιος (κατήγαγεν
[188]	καρπὸν οὐκ ἔχουσι. κατωρθωμένων δὲ	τῶν	πρώτων καὶ τῆς πόλεως εὐαγγέλια
[202]	τὸ στράτευμα καὶ μὴ σφετερίζεσθαι	τῶν	(Πτολεμαίου τέκνων ὀρφανῶν ὄντων τὴν
[184]	θυμιαμάτων καὶ ἀρωμάτων (πλῆθος ἄχρι	τῶν	πυλῶν ἐπόμπευσε· καὶ παραδοὺς τοῖς
[193]	Ἑκάτην ἐπιεικῶς ἐν ταῖς πρὸ	τῶν	πυλῶν ἱδρύοντο τριόδοις. Ἀπαγγείλαντος δέ
[178]	καθήμενος οὐκ εὐπρεπῶς· εἷς οὖν	τῶν	πωλουμένων ἀνεβόησε φεῖσαί μου, Φίλιππε,
[205]	ὁρμαῖς. Διοδότῳ δὲ τῷ διδασκάλῳ	τῶν	ῥητορικῶν ἀποθανόντι κόρακα λίθινον ἐπιστήσαντος
[188]	Ἀλεξάνδρου τελευτῆς ἐμπεσόντος (ἀδεσπότου καὶ	τῶν	ῥητόρων ἀναπηδώντων εὐθὺς ἐπὶ τὸ
[183]	τὸν (Ἰάλυσον γράφοντος· ἐπικηρυκευσαμένων δὲ	τῶν	Ῥοδίων καὶ φείσασθαι τοῦ πίνακος
[204]	Κατώνων καὶ τῶν Κάτλων καὶ	τῶν	Σκαύρων ἐνδοξότερον. Ἔκπωμα δ´ ἀργυροῦν
[202]	ἀδόξου προϊὼν εἰς πολιτείαν (διὰ	τῶν	στρατειῶν, ἀγορανομίαν τὴν μείζονα παρήγγειλεν·
[196]	δὲ ὁ πρεσβύτερος τὴν ἀπὸ	τῶν	στρατειῶν καὶ τῆς πολιτείας σχολὴν
[188]	συμμάχων, ἀλλὰ τοῖς ἀπιστουμένοις ὀργίζεσθαι	τῶν	στρατηγῶν αὐτὸς ᾑρέθη στρατηγός· καὶ
[197]	μῆκος λαμβάνοντος ἀπειρίᾳ καὶ μαλακίᾳ	τῶν	στρατηγῶν ἐκεῖνον ὕπατον ἀπέδειξαν, οὐκ
[199]	Καρχηδόνος κύριον ὄντα καὶ μάλιστα	τῶν	στρατηγῶν πλουτίσαντα τοὺς στρατιώτας. Τὸ
[202]	ἐν χωρίῳ ὀλίγον ὕδωρ ἔχοντι,	τῶν	στρατιωτῶν διψῆν λεγόντων, δείξας αὐτοῖς
[203]	Τοὺς δὲ καταφράκτους μάλιστα φοβουμένων	τῶν	(στρατιωτῶν ἐκέλευε θαρρεῖν· πλεῖον γὰρ
[180]	διαλογισμούς. Καὶ προσιόντες αὐτῷ πολλοὶ	τῶν	στρατιωτῶν ἔλεγον ὦ βασιλεῦ, θάρρει
[201]	τῶν φίλων ἐξαρκέσειν, περὶ δὲ	τῶν	στρατιωτῶν ἐμέμψατο· χαλεπὸν γὰρ εἶναι
[194]	τοὺς πολίτας. Εἰπόντος δέ τινος	τῶν	στρατιωτῶν ἐμπεπτώκαμεν εἰς τοὺς πολεμίους
[203]	δ´ ἀνὴρ ἀριστοκρατικὸς ἠγανάκτει καὶ	τῶν	στρατιωτῶν ἐνίσταντο πολλοὶ τῷ θριάμβῳ
[203]	μεγάλῃ κρατήσας ἀσπασαμένων αὐτὸν αὐτοκράτορα	τῶν	στρατιωτῶν ἔφη μὴ δέχεσθαι τὴν
[180]	μυριάδας ἀντιτεταγμένας, προσῄεσαν οἱ φίλοι	τῶν	στρατιωτῶν κατηγοροῦντες ὡς ἐν ταῖς
[206]	τοῦ χειμῶνος ἰσχυροῦ γενομένου καὶ	τῶν	στρατιωτῶν συνδραμόντων καὶ περιπαθούντων, εἰ
[196]	Καρχηδόνα κατὰ κράτος εἷλε καὶ	τῶν	στρατιωτῶν τινες αἰχμάλωτον λαβόντες εὐπρεπῆ
[182]	τῶν ἐπιτηδείων ἠναγκάσθη καταζεῦξαι καὶ	τῶν	στρατιωτῶν τινες ἐλοιδόρουν αὐτὸν ἀγνοοῦντες
[180]	δὲ τοῦ στρατεύματος ἰδών τινα	τῶν	(στρατιωτῶν τὸ ἀκόντιον ἐναγκυλούμενον ἐξέωσε
[206]	ἐνθουσιασμοῦ τόνον καὶ ῥοῖζον ἐκλύσαντα	τῶν	στρατιωτῶν. Φαρνάκην δὲ νικήσας τὸν
[173]	ἐστι. Πρῶτος δὲ πρωτοβολεῖν ἐκέλευσε	τῶν	συγκυνηγετούντων τοὺς δυναμένους καὶ βουλομένους.
[188]	ὅτι δεῖ μὴ τοῖς ἀπιστοῦσι	τῶν	συμμάχων, ἀλλὰ τοῖς ἀπιστουμένοις ὀργίζεσθαι
[190]	Ἀρχίδαμος ἐν τῷ Πελοποννησιακῷ πολέμῳ	τῶν	συμμάχων ἀξιούντων ὁρίσαι τοὺς φόρους
[201]	ὑπέρ τε τῆς βουλῆς καὶ	τῶν	συμμάχων κατέστη διαφορᾷ καὶ λυπούμενος
[186]	ὅτι θάνατος αὐτοῦ κατέγνωσται καὶ	τῶν	σὺν αὐτῷ δείξωμεν οὖν αὐτοῖς
[192]	πλῆθος τοῦ ἐλαίου· θαυμασάντων δὲ	τῶν	συναρχόντων, οὐ τὸ τῆς δαπάνης
[192]	καὶ συνουσίαις ὄντων ἀπήντησέ τινι	τῶν	συνήθων αὐχμηρὸς καὶ σύννους βαδίζων·
[177]	πότον ποτήριον χρυσοῦν ὑπό τινος	τῶν	συνήθων οὐ μὴν ἐπιεικῶν ἐκέλευσεν
[175]	δημηγορήσας εὐθὺς ᾑρέθη στρατηγὸς ὑπὸ	τῶν	Συρακοσίων. (Ἐπεὶ δ´ ἐν ἀρχῇ
[194]	ὑποστρέψας ἔφευγε θανάτου δίκην μετὰ	τῶν	συστρατήγων ὡς ἐπιβαλὼν τῇ βοιωταρχίᾳ
[184]	ἀδελφὸν ἀπήντησεν ὥσπερ εἰώθει μετὰ	τῶν	σωματοφυλάκων δοράτιον ἔχων· ὁ δ´
[195]	μετὰ τῆς ἑαυτοῦ δυνάμεως ἐπιβοηθήσας	τῶν	τε πολεμίων πολλοὺς διέφθειρε κἀκεῖνον
[177]	μικρόν τι μοι κακὸν ἀντὶ	τῶν	τοσούτων καὶ τηλικούτων ἀγαθῶν ποίησον.
[195]	καὶ σιτίων οὖσαν ἐπηκολούθει διὰ	τῶν	τραχέων καὶ ὀρεινῶν ἀντιπαρεξιών· καταγελώντων
[174]	πολέμῳ πρεσβευσαμένων πρὸς αὐτὸν ἅμα	τῶν	Τρώων καὶ τῶν Ἀχαιῶν ἐκέλευσε
[204]	διαφορᾶς ἀποκαλυπτομένης καὶ Μαρκελλίνου τινὸς	τῶν	ὑπὸ Πομπηίου προῆχθαι δοκούντων μεταβεβλημένου
[183]	τοῦ Κιτιέως ἀποθανόντος, ὃν μάλιστα	τῶν	φιλοσόφων ἐθαύμασεν, ἔλεγε τὸ θέατρον
[179]	τῶν πολεμίων. Περίλλου δέ τινος	τῶν	φίλων αἰτήσαντος προῖκα τοῖς θυγατρίοις
[194]	ΠΕΛΟΠΙΔΑΣ. Πελοπίδας ὁ συστράτηγος Ἐπαμεινώνδᾳ,	τῶν	φίλων αὐτὸν ἀμελεῖν λεγόντων πράγματος
[206]	ἐν ταῖς Ἄλπεσι παρερχομένου καὶ	τῶν	φίλων διαπορούντων εἰ καὶ ἐνταῦθά
[186]	ἑταιρείας ἔφευγεν, ὡς τῆς ἀπὸ	τῶν	φίλων δυνάμεως ἀδικεῖν ἐπαιρούσης. Ἐπεὶ
[178]	οὐχ ἱκανὰ τὰ παρεσκευασμένα) προσπέμπων	τῶν	φίλων ἑκάστῳ, πλακοῦντι χώραν ἐκέλευεν
[201]	δεῖσθαι, τὰ γὰρ ἑαυτοῦ καὶ	τῶν	φίλων ἐξαρκέσειν, περὶ δὲ τῶν
[184]	ἔν τινι κυνηγεσίῳ καὶ διωγμῷ	τῶν	φίλων καὶ θεραπόντων ἀποπλανηθεὶς εἰς
[176]	ἐπιβουλεύειν αὐτῷ Κάλλιππον, ᾧ μάλιστα	τῶν	φίλων καὶ ξένων ἐπίστευεν, οὐχ
[184]	συμβαλὼν Ῥωμαίοις δὶς ἐνίκησε πολλοὺς	τῶν	φίλων καὶ τῶν ἡγεμόνων ἀπολέσας,
[183]	πατρὸς ἁλόντος καὶ πέμψαντός τινα	τῶν	φίλων κελεύοντα μὴ προσέχειν, ἄν
[177]	καλεῖσθαι. Τὸν δὲ λοίδορον ἐξελάσαι	τῶν	φίλων κελευόντων οὐκ ἔφη ποιήσειν,
[181]	δὲ τὴν τῆς πέτρας ἅλωσιν	τῶν	φίλων λεγόντων ὑπερβεβληκέναι τὸν Ἡρακλέα
[204]	ῥήτωρ εἰς τοὔνομα σκωπτόμενος καὶ	τῶν	φίλων μεταθέσθαι κελευόντων ἔφη τὸν
[189]	τοῦ Φωκίωνος ἐν ἐκκλησίᾳ καὶ	τῶν	φίλων· οἱ μὲν οὖν ἄλλοι
[179]	τοῦτον κακῶς ἀκούειν. Ἀγανακτούντων δὲ	τῶν	φίλων, ὅτι συρίττουσιν αὐτὸν ἐν
[191]	καὶ αὐτῷ. Παραιτούμενος δέ τινα	τῶν	φίλων παρὰ τοῦ Καρὸς Ἱδριέως
[177]	δέ τινος αὐτοῦ κατασκεδάσαντος ὑπὸ	τῶν	φίλων παροξυνόμενος ἐπὶ τὸν ἄνθρωπον
[189]	Πεισίστρατος ὁ Ἀθηναίων τύραννος, ἐπεὶ	τῶν	φίλων τινὲς ἀποστάντες αὐτοῦ Φυλὴν
[182]	ἀποστάντες λοιδορήσετε ἡμᾶς. Ἀριστοδήμου δὲ	τῶν	φίλων τινὸς ἐκ μαγείρου γεγονέναι
[180]	Ἐν δὲ χειμῶνι καὶ ψύχει	τῶν	φίλων τινὸς ἑστιῶντος αὐτὸν ἐσχάραν
[172]	πρώτους τῶν ἐπαρχιῶν καὶ περὶ	τῶν	φόρων ἠρώτησε, μὴ βαρεῖς εἰσι·
[172]	οὐκ εἴασεν, εἰπὼν ὅτι καὶ	τῶν	φυτῶν τὰ σπέρματα καὶ τῶν