Dissertations, Chap.
[25, 5]	πεφυκότα· οὐ νέμεσις Τρῶας καὶ	εὐκνήμιδας	Ἀχαιοὺς τοιῇδ´ ἀμφὶ γυναικὶ πολὺν
[25, 1]	Ἐπεὶ δὲ ἱκανῶς εἶχεν τῆς	θέας,	λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Χηνεὺς
[25, 3]	τῆς ἐν τούτοις ἡδονῆς καὶ	ἀηδίας	ὁμιλίαν, τῇ δὲ ἀκοῇ ἐξιχνευτέον
[25, 4]	καρπὸς τὸν ἔπαινον μετὰ τῆς	χρείας	ἔχει. Εἰ μὲν δή τις
[25, 5]	λαθὼν ἀμαθίᾳ, καὶ μετὰ τοῦτο	φιληδονίας	πάσης ἠϊόνος ἐρημοτέροις χωρίοις, καὶ
[25, 2]	ἰσοχειλῆ εἶναι. Ὅστις οὖν τῆς	ἁρμονίας	ταύτης ἐρᾷ, καὶ ἐθέλει ἠχεῖν
[25, 5]	ἰάσεως· ποριστὴς δὲ ἡδονῆς, καὶ	παντοίας	ἡδονῆς, οὔτε ὁ Ἀσκληπιός, οὔτε
[25, 5]	πλεόντων οἱ πνευμάτων μὲν ἐξ	οὐρίας	πρὸς τὸν ἀληθῆ δρόμον οὐ
[25, 5]	θαλάττης εἰς ἠϊόνας ἐρήμους ἢ	ῥαχίας	δυσχερεῖς ἐκπεπτωκότες· μετὰ τοῦτο προσηνέχθη
[25, 5]	ἠϊόνος ἐρημοτέροις χωρίοις, καὶ πάσης	ῥαχίας	δυσχερεστέροις, ἀγαπῶν τὴν πλάνην καὶ
[25, 1]	ἔργοις λόγοι ἄριστοι. ~Ἦλθεν εἰς	Ἕλληνας	ἐκ τῆς Σκυθῶν γῆς τῶν
[25, 5]	χρείαν τῶν ἐπαινουμένων φράσῃ. ~Λέγε,	τίνας	εἶδες καρποὺς ἐν τῷ λόγῳ;
[25, 5]	εἶδες καρποὺς ἐν τῷ λόγῳ;	τίνας	ἔλαβες; πῶς ἔχοντας; ἐπειράθης, ἐξήτασας,
[25, 5]	δι´ ἀκυμάντου τῆς θαλάττης εἰς	ἠϊόνας	ἐρήμους ἢ ῥαχίας δυσχερεῖς ἐκπεπτωκότες·
[25, 5]	γυναικὶ πολὺν χρόνον ἄλγεα πάσχειν.	Ὁρᾷς	τοῦ ἐπαίνου τὴν μοχθηρίαν, ἀντικαταλλασσομένου
[25, 6]	ἀδικημάτων ἀληθής. Τοιοῦτος ἐξ ἀγαθῆς	παλαίστρας	ἀγωνιστὴς γίγνεται, λόγων μεστὸς ἀκολακεύτων,
[25, 5]	τίνας ἔλαβες; πῶς ἔχοντας; ἐπειράθης,	ἐξήτασας,	εἰ τελεσιουργοὶ καὶ γόνιμοι ἑτέρων
[25, 4]	τὸ εἰδέναι, ἀνάγκη πλανᾶσθαι καὶ	τὰς	κρίσεις. Καὶ γὰρ τῶν ἐκ
[25, 6]	καὶ διανεστηκότος, μέγα βοῶντος, καὶ	τὰς	ψυχὰς αὑτῷ συνεπαίροντος ὑπὲρ τὴν
[25, 7]	τοῖς ὁπλίταις τεταγμένῃ, καὶ ἐξορμώσῃ	τὰς	ψυχὰς τῷ μέλει· τοιαύτης δέομαι
[25, 6]	ἐῶμεν, καὶ γαστρὸς καὶ ἀκοῆς	ὑπηρέτας	πονηρούς· ἡμῖν δὲ δεῖ λόγου
[25, 7]	παντὶ τῷ φύσει καλῷ συντετάχθαι	χάριτας,	καὶ ὥραν, καὶ πόθον, καὶ
[25, 2]	Οὐδὲ γὰρ τοὺς ταώς, ἡδίστους	ὄντας	ὀρνίθων ἰδεῖν, μακαρίσαι ἄν τις
[25, 5]	τῷ λόγῳ; τίνας ἔλαβες; πῶς	ἔχοντας;	ἐπειράθης, ἐξήτασας, εἰ τελεσιουργοὶ καὶ
[25, 6]	διανεστηκότος, μέγα βοῶντος, καὶ τὰς	ψυχὰς	αὑτῷ συνεπαίροντος ὑπὲρ τὴν γῆν
[25, 7]	ὁπλίταις τεταγμένῃ, καὶ ἐξορμώσῃ τὰς	ψυχὰς	τῷ μέλει· τοιαύτης δέομαι ἡδονῆς
[25, 5]	τὰ ἀπατᾶσθαι πεφυκότα· οὐ νέμεσις	Τρῶας	καὶ εὐκνήμιδας Ἀχαιοὺς τοιῇδ´ ἀμφὶ
[25, 2]	ἀηδόνων τῆς ᾠδῆς, ὅσα μὲν	ἐς	ἡδονὴν ἀκοῆς, ἀποδεχόμεθα· τὸ δὲ
[25, 5]	καρποὺς ἐν τῷ λόγῳ; τίνας	ἔλαβες;	πῶς ἔχοντας; ἐπειράθης, ἐξήτασας, εἰ
[25, 5]	τῶν ἐπαινουμένων φράσῃ. ~Λέγε, τίνας	εἶδες	καρποὺς ἐν τῷ λόγῳ; τίνας
[25, 3]	κατὰ τὸν ἐν Διονύσου ποιητήν,	ἐπιφυλλίδες,	καὶ στωμύλματα, χελιδόνων μουσεῖα, λωβηταὶ
[25, 7]	δι´ αἰσθήσεων ἐπίρρυτοι, ἀλλ´ αὐτοφυεῖς	τινες	καὶ ἔνδοθεν διανιστάμεναι, ἐθιζομένης τῆς
[25, 7]	καρποτρόφα, καὶ ὄρη δενδροτρόφα, καὶ	λειμῶνες	ἀνθοῦντες, καὶ νάματα ῥέοντα. Ἥδιστον
[25, 5]	παρὰ τοὺς τῆς τέχνης νόμους·	παρατιθέντες	γὰρ κακὸν κακῷ, νόσῳ πόνους,
[25, 5]	χαίρων τῇ ψυχαγωγίᾳ· ὥσπερ οἱ	πυρέττοντες,	ἐμπιπλάμενοι ποτοῦ καὶ σιτίων παρὰ
[25, 5]	πρὸς τὸν ἀληθῆ δρόμον οὐ	τυχόντες,	ῥεύματι δὲ γαληνῷ δι´ ἀκυμάντου
[25, 7]	καὶ ὄρη δενδροτρόφα, καὶ λειμῶνες	ἀνθοῦντες,	καὶ νάματα ῥέοντα. Ἥδιστον ἦν
[25, 5]	αἱροῦνται ἡδόμενοι νοσεῖν μᾶλλον, ἢ	πονοῦντες	ὑγιασθῆναι. Καί τις ἤδη ἰατρὸς
[25, 2]	που καὶ οἱ Πυθαγόρου λόγοι	ἐοικότες	τοῖς νόμοις, βραχεῖς καὶ ἐπίτομοι·
[25, 5]	ἠϊόνας ἐρήμους ἢ ῥαχίας δυσχερεῖς	ἐκπεπτωκότες·	μετὰ τοῦτο προσηνέχθη λαθὼν ἀμαθίᾳ,
[25, 1]	ἦν αὐτῆς τὸ κεφάλαιον βίος	ἀκριβής,	καὶ γνώμη ὑγιής, καὶ λόγος
[25, 1]	εἰς Ἕλληνας ἐκ τῆς Σκυθῶν	γῆς	τῶν ἐκεῖ βαρβάρων ἀνὴρ σοφὸς
[25, 4]	κρίσεις. Καὶ γὰρ τῶν ἐκ	γῆς	φυομένων παντοδαπὸς μὲν θεατὴς ὁδοιπόρος,
[25, 3]	ἦθος βρυχηθμοῦ λέοντος καὶ αἰετῶν	κλαγγῆς,	ἆρα οὐκ ἄξιον ἐκθηρᾶσθαι τῇ
[25, 6]	καὶ φιλοτιμιῶν, καὶ ἐρώτων, καὶ	ὀργῆς	καὶ λύπης καὶ μέθης ἐχόμενα·
[25, 7]	Ἀλκιβιάδου· πότερος αὐτῶν ἔπινεν ἀλυπότερον;	Ἀλκιβιάδης	τὸν οἶνον; ἢ τὸ φάρμακον
[25, 2]	ῥώμη. Καὶ τῶν ἀηδόνων τῆς	ᾠδῆς,	ὅσα μὲν ἐς ἡδονὴν ἀκοῆς,
[25, 7]	τὴν τέχνην· καὶ τῆς Ὁμήρου	ᾠδῆς	συνίημι μὲν τῆς ἡδονῆς, ἀλλ´
[25, 6]	κατήγορος ἀδικημάτων ἀληθής. Τοιοῦτος ἐξ	ἀγαθῆς	παλαίστρας ἀγωνιστὴς γίγνεται, λόγων μεστὸς
[25, 5]	λόγῳ; τίνας ἔλαβες; πῶς ἔχοντας;	ἐπειράθης,	ἐξήτασας, εἰ τελεσιουργοὶ καὶ γόνιμοι
[25, 6]	καὶ ὀργῆς καὶ λύπης καὶ	μέθης	ἐχόμενα· ὧν συμπάντων κρείττονα χρὴ
[25, 6]	τούτων, ἵνα γένηται κατήγορος ἀδικημάτων	ἀληθής.	Τοιοῦτος ἐξ ἀγαθῆς παλαίστρας ἀγωνιστὴς
[25, 4]	γὰρ αὐτὸ ὄν, ἐπειδὰν ἰδεῖν	δυνηθῇς.	Οὐδὲ γὰρ τῷ Κιμμερίῳ διηγήσασθαι
[25, 5]	μὲν τὸ ὠφελοῦν, τερπνὸν δὲ	προσθῇς,	ἰταμὸν καὶ ἄκρατον ἰσοτιμίαν καὶ
[25, 1]	κεφάλαιον βίος ἀκριβής, καὶ γνώμη	ὑγιής,	καὶ λόγος βραχύς, εὔστοχος, ἐοικὼς
[25, 4]	θεατὴς ὁδοιπόρος, ὁ δὲ γεωργός,	ὑγιής·	ὁ μὲν ἄνθος ἐπαινεῖ φυτῷ,
[25, 2]	τοῦ βίου ἁρμονίᾳ, εἴπερ μὴ	ἐκμελὴς	ἡμῖν ἔσται μηδὲ εἰκῇ διαπεραινόμενος,
[25, 5]	δὲ ἐπαίνους ἔα. Ἐὰν γὰρ	ἀφέλῃς	αὐτῶν τὴν χρείαν, ὑποπτεύω τὴν
[25, 5]	γαστρὸς κολακευμάτων· ἐὰν γὰρ τούτου	ἀφέλῃς	μὲν τὸ ὠφελοῦν, τερπνὸν δὲ
[25, 7]	καὶ λόγοις. Οὕτω καὶ ὁ	Ἡρακλῆς	ἔχαιρεν ἐπὶ τὸ πῦρ ἰών·
[25, 4]	ἀγγέλων ἡ ἱστορία ἔρχεται, ἀλλ´	ἐπιστήμης	πρὸς ταῦτα δεῖ· μέχρι δὲ
[25, 7]	κόμην· καὶ γὰρ ὁ Εὔφορβος	εὐκόμης	ἦν, τῷ δὲ Ἀχιλλεῖ τὸ
[25, 7]	αὐτοφυεῖς τινες καὶ ἔνδοθεν διανιστάμεναι,	ἐθιζομένης	τῆς ψυχῆς χαίρειν τοῖς καλοῖς
[25, 7]	Ὁμήρου ᾠδῆς συνίημι μὲν τῆς	ἡδονῆς,	ἀλλ´ ἐκ τῶν σεμνοτέρων αὐτὴν
[25, 7]	ἔγωγε ἡγοῦμαι ἄγευστον καὶ ἀμέτοχον	ἡδονῆς	διαβιῶναι· οὐ πείθομαι παντάπασι τῷ
[25, 7]	Φειδίου ἀγαλμάτων αἰσθάνομαι μὲν τῆς	ἡδονῆς,	ἐπαινῶ δὲ τὴν τέχνην· καὶ
[25, 7]	δὲ τὴν αἰσχύνην· τοιαύτης δέομαι	ἡδονῆς,	ἣν οὐκ ἀπαξιώσει ἡ ἀρετὴ
[25, 3]	σχημάτων καὶ τῆς ἐν τούτοις	ἡδονῆς	καὶ ἀηδίας ὁμιλίαν, τῇ δὲ
[25, 5]	ἀλγεινῷ τῆς ἰάσεως· ποριστὴς δὲ	ἡδονῆς,	καὶ παντοίας ἡδονῆς, οὔτε ὁ
[25, 7]	ψυχὰς τῷ μέλει· τοιαύτης δέομαι	ἡδονῆς	λόγου, ἣ φυλάξει μὲν αὐτοῦ
[25, 5]	ποριστὴς δὲ ἡδονῆς, καὶ παντοίας	ἡδονῆς,	οὔτε ὁ Ἀσκληπιός, οὔτε οἱ
[25, 5]	αἰσθήσεων ἐπὶ ψυχὴν ἔρχεται, ὑφ´	ἡδονῆς	παραπεμπόμενα. ~Ἀλλὰ τοὺς μὲν ὀψοποιοὺς
[25, 4]	τῷ λόγῳ, οὐ νεμεσῶ τῆς	ἡδονῆς	παρατρέχοντι ἐπαινεῖν· εἰ δὲ κατὰ
[25, 7]	πλησιάζον πᾶν. ~Εἰ δὲ καὶ	ἡδονῆς	πρὸς τὴν ἀγωγὴν ταύτην δεησόμεθα
[25, 5]	καὶ σιτίων παρὰ τοὺς τῆς	τέχνης	νόμους· παρατιθέντες γὰρ κακὸν κακῷ,
[25, 3]	καὶ στωμύλματα, χελιδόνων μουσεῖα, λωβηταὶ	τέχνης.	~Ποῖον οὖν ἐστιν τὸ ἐν
[25, 2]	ᾠδῆς, ὅσα μὲν ἐς ἡδονὴν	ἀκοῆς,	ἀποδεχόμεθα· τὸ δὲ ἡμῖν τερπνὸν
[25, 3]	ἄν τις τῷ λυπηρῷ τῆς	ἀκοῆς	τὴν ῥώμην τοῦ φθεγγομένου. Εἰ
[25, 6]	συμποσίοις ἐῶμεν, καὶ γαστρὸς καὶ	ἀκοῆς	ὑπηρέτας πονηρούς· ἡμῖν δὲ δεῖ
[25, 6]	καὶ ἐρώτων, καὶ ὀργῆς καὶ	λύπης	καὶ μέθης ἐχόμενα· ὧν συμπάντων
[25, 5]	ἀμαθίᾳ, καὶ μετὰ τοῦτο φιληδονίας	πάσης	ἠϊόνος ἐρημοτέροις χωρίοις, καὶ πάσης
[25, 5]	πάσης ἠϊόνος ἐρημοτέροις χωρίοις, καὶ	πάσης	ῥαχίας δυσχερεστέροις, ἀγαπῶν τὴν πλάνην
[25, 3]	γνωρίσαι ἄν τις τῷ λυπηρῷ	τῆς	ἀκοῆς τὴν ῥώμην τοῦ φθεγγομένου.
[25, 7]	τὸ καλὸν ἥδιστον ἦν ὑπὸ	τῆς	ἀρετῆς ἐξαπτόμενον. Ἥδιστον μὲν ἐν
[25, 2]	καὶ ἰσοχειλῆ εἶναι. Ὅστις οὖν	τῆς	ἁρμονίας ταύτης ἐρᾷ, καὶ ἐθέλει
[25, 5]	δὲ σεμνότερον ἀκόλαστος λόγος τῶν	τῆς	γαστρὸς κολακευμάτων· ἐὰν γὰρ τούτου
[25, 3]	χρωμάτων τε καὶ σχημάτων καὶ	τῆς	ἐν τούτοις ἡδονῆς καὶ ἀηδίας
[25, 7]	τῆς Ὁμήρου ᾠδῆς συνίημι μὲν	τῆς	ἡδονῆς, ἀλλ´ ἐκ τῶν σεμνοτέρων
[25, 7]	τῶν Φειδίου ἀγαλμάτων αἰσθάνομαι μὲν	τῆς	ἡδονῆς, ἐπαινῶ δὲ τὴν τέχνην·
[25, 4]	πλησιάζει τῷ λόγῳ, οὐ νεμεσῶ	τῆς	ἡδονῆς παρατρέχοντι ἐπαινεῖν· εἰ δὲ
[25, 5]	ῥεύματι δὲ γαληνῷ δι´ ἀκυμάντου	τῆς	θαλάττης εἰς ἠϊόνας ἐρήμους ἢ
[25, 1]	διεσκόπει. Ἐπεὶ δὲ ἱκανῶς εἶχεν	τῆς	θέας, λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ
[25, 5]	ἀνεκέρασεν βραχεῖαν ἡδονὴν τῷ ἀλγεινῷ	τῆς	ἰάσεως· ποριστὴς δὲ ἡδονῆς, καὶ
[25, 7]	ἐπαινῶ δὲ τὴν τέχνην· καὶ	τῆς	Ὁμήρου ᾠδῆς συνίημι μὲν τῆς
[25, 1]	ἄριστοι. ~Ἦλθεν εἰς Ἕλληνας ἐκ	τῆς	Σκυθῶν γῆς τῶν ἐκεῖ βαρβάρων
[25, 5]	ποτοῦ καὶ σιτίων παρὰ τοὺς	τῆς	τέχνης νόμους· παρατιθέντες γὰρ κακὸν
[25, 4]	ὁ καρπὸς τὸν ἔπαινον μετὰ	τῆς	χρείας ἔχει. Εἰ μὲν δή
[25, 3]	γνωρίζειν τὸ ἦθος, καὶ καταμαντεύεσθαι	τῆς	ψυχῆς διὰ τῶν ὁρωμένων, μαντείαν
[25, 3]	τῇ δὲ ἀκοῇ ἐξιχνευτέον τὸ	τῆς	ψυχῆς ἦθος, οὐ κατὰ τοὺς
[25, 5]	τὸν ἔπαινον φθέγγεται τὰ μέλη	τῆς	ψυχῆς, τὰ ἀκόλαστα, τὰ κρίνειν
[25, 7]	τινες καὶ ἔνδοθεν διανιστάμεναι, ἐθιζομένης	τῆς	ψυχῆς χαίρειν τοῖς καλοῖς καὶ
[25, 2]	ὀρνίθων ῥώμη. Καὶ τῶν ἀηδόνων	τῆς	ᾠδῆς, ὅσα μὲν ἐς ἡδονὴν
[25, 4]	ἐκ γῆς φυομένων παντοδαπὸς μὲν	θεατὴς	ὁδοιπόρος, ὁ δὲ γεωργός, ὑγιής·
[25, 7]	τὸν οἶνον; ἢ τὸ φάρμακον	Σωκράτης;
[25, 7]	ἐπὶ τὸ πῦρ ἰών· καὶ	Σωκράτης	ἔχαιρεν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ μένων
[25, 5]	καὶ Τρωϊκῶν κακῶν; Ἔστι κἀνταῦθα	ἐπαινέτης	τοιοῦτος, ἐπειδάν τις ἐντυχὼν ἀκολάστῳ
[25, 7]	καλὸν ἥδιστον ἦν ὑπὸ τῆς	ἀρετῆς	ἐξαπτόμενον. Ἥδιστον μὲν ἐν ποταμοῖς
[25, 7]	ἀνδρὸς ἡδοναὶ παραμυθούμεναι τοὺς δι´	ἀρετῆς	πόνους, οὐ διὰ σαρκῶν, οὐδέ
[25, 6]	ἀληθής. Τοιοῦτος ἐξ ἀγαθῆς παλαίστρας	ἀγωνιστὴς	γίγνεται, λόγων μεστὸς ἀκολακεύτων, καὶ
[25, 5]	ἡδονὴν τῷ ἀλγεινῷ τῆς ἰάσεως·	ποριστὴς	δὲ ἡδονῆς, καὶ παντοίας ἡδονῆς,
[25, 5]	δὲ γαληνῷ δι´ ἀκυμάντου τῆς	θαλάττης	εἰς ἠϊόνας ἐρήμους ἢ ῥαχίας
[25, 1]	πολυρρήμονα οὐδὲ λάλον· ἀλλ´ ἦν	αὐτῆς	τὸ κεφάλαιον βίος ἀκριβής, καὶ
[25, 7]	οὐ προσθήσει δὲ τὴν αἰσχύνην·	τοιαύτης	δέομαι ἡδονῆς, ἣν οὐκ ἀπαξιώσει
[25, 7]	ἐξορμώσῃ τὰς ψυχὰς τῷ μέλει·	τοιαύτης	δέομαι ἡδονῆς λόγου, ἣ φυλάξει
[25, 2]	εἶναι. Ὅστις οὖν τῆς ἁρμονίας	ταύτης	ἐρᾷ, καὶ ἐθέλει ἠχεῖν τὸν
[25, 3]	τὸ ἦθος, καὶ καταμαντεύεσθαι τῆς	ψυχῆς	διὰ τῶν ὁρωμένων, μαντείαν ἀσαφῆ·
[25, 3]	δὲ ἀκοῇ ἐξιχνευτέον τὸ τῆς	ψυχῆς	ἦθος, οὐ κατὰ τοὺς τῶν
[25, 3]	τίς γὰρ ἐπιμιξία πρὸς ὁμοιότητα	ψυχῆς	καὶ σώματος; Εἰ δ´ ἐστὶ
[25, 5]	ἔπαινον φθέγγεται τὰ μέλη τῆς	ψυχῆς,	τὰ ἀκόλαστα, τὰ κρίνειν ἀσθενῆ,
[25, 7]	καὶ ἔνδοθεν διανιστάμεναι, ἐθιζομένης τῆς	ψυχῆς	χαίρειν τοῖς καλοῖς καὶ ἔργοις
[25, 2]	γὰρ ἐν ταῖς τῶν μελῶν	ἁρμονίαις	τὸ παραλειφθέν, κἂν σμικρὸν ᾖ,
[25, 6]	ἐν ἅπαντι ἐξεταζόμενον, ἐν μὲν	ἐκκλησίαις	σύμβουλον φρόνιμον, ἐν δὲ δικαστηρίοις
[25, 1]	ἔχω· εὗρε δ´ οὖν ἐν	Χηναῖς,	σμικρῷ καὶ ἀσθενεῖ πολίσματι, ἄνδρα
[25, 2]	τὸ δὲ ἡμῖν τερπνὸν ἀσύμβολον	ἐκείναις	εἰς σωτηρίαν. ~Αἰετοῦ κλάγξαντος, ἢ
[25, 5]	βραχὺ ὑποφερόμενος ταῖς καθ´ ἡμέραν	ἡδοναῖς	ἀψοφητί, ὥσπερ τῶν πλεόντων οἱ
[25, 5]	ἡδὺ στέρξῃ, κατὰ βραχὺ ὑποφερόμενος	ταῖς	καθ´ ἡμέραν ἡδοναῖς ἀψοφητί, ὥσπερ
[25, 2]	ῥᾳθυμίαν χαλῶντα. Ὥσπερ γὰρ ἐν	ταῖς	τῶν μελῶν ἁρμονίαις τὸ παραλειφθέν,
[25, 7]	σάλπιγγος ἁρμονίᾳ ἐν μέσοις τοῖς	ὁπλίταις	τεταγμένῃ, καὶ ἐξορμώσῃ τὰς ψυχὰς
[25, 1]	ἐντυγχάνει αὐτόθι ὁπλίτῃ μὲν οὐδενί,	πελτασταῖς	δὲ πολλοῖς· καὶ τὸν μὲν
[25, 2]	λόγου· καὶ μήτε τὰ ἔργα	εἰς	ἀφάνειαν κομιδῇ ξυνεληλάσθαι, μήτε τοὺς
[25, 1]	τοῖς ἔργοις λόγοι ἄριστοι. ~Ἦλθεν	εἰς	Ἕλληνας ἐκ τῆς Σκυθῶν γῆς
[25, 2]	τις τοῦ κάλλους οὐδὲν αὐτοῖς	εἰς	εὐπτησίαν συντελοῦντος, ἥπέρ ἐστιν ὀρνίθων
[25, 5]	γαληνῷ δι´ ἀκυμάντου τῆς θαλάττης	εἰς	ἠϊόνας ἐρήμους ἢ ῥαχίας δυσχερεῖς
[25, 2]	μηδαμοῦ τὴν ψυχὴν ἀνιέντα, μηδὲ	εἰς	ῥᾳθυμίαν χαλῶντα. Ὥσπερ γὰρ ἐν
[25, 2]	δὲ ἡμῖν τερπνὸν ἀσύμβολον ἐκείναις	εἰς	σωτηρίαν. ~Αἰετοῦ κλάγξαντος, ἢ λέοντος
[25, 5]	καὶ ἄκρατον ἰσοτιμίαν καὶ ἰσηγορίαν	χειροτονεῖς	λόγου πρὸς τὰ αἰσχρὰ πάντα,
[25, 3]	ἢ ῥήματα Ἀττικά, ἢ περίοδοι	εὐκαμπεῖς,	ἢ ἁρμονία ὑγρά· τὰ δ´
[25, 5]	εἰς ἠϊόνας ἐρήμους ἢ ῥαχίας	δυσχερεῖς	ἐκπεπτωκότες· μετὰ τοῦτο προσηνέχθη λαθὼν
[25, 4]	εἰδέναι, ἀνάγκη πλανᾶσθαι καὶ τὰς	κρίσεις.	Καὶ γὰρ τῶν ἐκ γῆς
[25, 7]	γε δι´ αἰσθήσεων ἐπίρρυτοι, ἀλλ´	αὐτοφυεῖς	τινες καὶ ἔνδοθεν διανιστάμεναι, ἐθιζομένης
[25, 2]	Πυθαγόρου λόγοι ἐοικότες τοῖς νόμοις,	βραχεῖς	καὶ ἐπίτομοι· τὰ δὲ ἔργα
[25, 4]	~Ποῖον οὖν ἐστιν τὸ ἐν	λόγοις	καλόν; φαίη ἄν τις. Μήπω
[25, 7]	καὶ ἔργοις καὶ ἐπιτηδεύμασιν καὶ	λόγοις.	Οὕτω καὶ ὁ Ἡρακλῆς ἔχαιρεν
[25, 7]	ψυχῆς χαίρειν τοῖς καλοῖς καὶ	ἔργοις	καὶ ἐπιτηδεύμασιν καὶ λόγοις. Οὕτω
[25, 0]	~Ὅτι οἱ σύμφωνοι τοῖς	ἔργοις	λόγοι ἄριστοι. ~Ἦλθεν εἰς Ἕλληνας
[25, 6]	τοῦ μηκέτι ὄντος, οὐδ´ ἐν	Ἀθηναίοις	τοῖς τότε, οὐδ´ ὑπὲρ ἀριστέως
[25, 6]	ἐκκλησίαις σύμβουλον φρόνιμον, ἐν δὲ	δικαστηρίοις	ἀγωνιστὴν δίκαιον, ἐν δὲ πανηγύρεσιν
[25, 5]	τοῦτο φιληδονίας πάσης ἠϊόνος ἐρημοτέροις	χωρίοις,	καὶ πάσης ῥαχίας δυσχερεστέροις, ἀγαπῶν
[25, 6]	τοὺς μὲν ὀψοποιοὺς τούτους τοῖς	συμποσίοις	ἐῶμεν, καὶ γαστρὸς καὶ ἀκοῆς
[25, 7]	ἐθιζομένης τῆς ψυχῆς χαίρειν τοῖς	καλοῖς	καὶ ἔργοις καὶ ἐπιτηδεύμασιν καὶ
[25, 1]	ὁπλίτῃ μὲν οὐδενί, πελτασταῖς δὲ	πολλοῖς·	καὶ τὸν μὲν τούτων δρόμον
[25, 7]	ἀρετῆς ἐξαπτόμενον. Ἥδιστον μὲν ἐν	ποταμοῖς	θέαμα ὁ Νεῖλος· ἀλλ´ οὐ
[25, 3]	οὐδὲ ἀσθενῶν συμβόλων, τοῖς μὲν	ὀφθαλμοῖς	παραχωρητέον τὴν χρωμάτων τε καὶ
[25, 2]	οἱ Πυθαγόρου λόγοι ἐοικότες τοῖς	νόμοις,	βραχεῖς καὶ ἐπίτομοι· τὰ δὲ
[25, 2]	στενοῦ ἀποχεομένους, ἀλλ´ ἑκάτερα ἑκατέροις	συντεταγμένοις	ἰσομέτρητά τε καὶ ἰσοχειλῆ εἶναι.
[25, 3]	τῶν ὀφθαλμῶν, τοῖς τοῦ σώματος	τύποις	ἐντυγχάνων, γνωρίζειν τὸ ἦθος, καὶ
[25, 1]	δοκοῦμεν, οὐκ οἶδα ὅπως, τοῖς	ἀνθρώποις	εἶναι· εἰ δὲ ἐγὼ σοφὸς
[25, 2]	ἀγγείου στενοῦ ἀποχεομένους, ἀλλ´ ἑκάτερα	ἑκατέροις	συντεταγμένοις ἰσομέτρητά τε καὶ ἰσοχειλῆ
[25, 5]	μετὰ τοῦτο φιληδονίας πάσης ἠϊόνος	ἐρημοτέροις	χωρίοις, καὶ πάσης ῥαχίας δυσχερεστέροις,
[25, 5]	ἐρημοτέροις χωρίοις, καὶ πάσης ῥαχίας	δυσχερεστέροις,	ἀγαπῶν τὴν πλάνην καὶ χαίρων
[25, 7]	καὶ ἐπὶ σάλπιγγος ἁρμονίᾳ ἐν	μέσοις	τοῖς ὁπλίταις τεταγμένῃ, καὶ ἐξορμώσῃ
[25, 1]	σοφοὶ δοκοῦμεν, οὐκ οἶδα ὅπως,	τοῖς	ἀνθρώποις εἶναι· εἰ δὲ ἐγὼ
[25, 0]	~Ὅτι οἱ σύμφωνοι	τοῖς	ἔργοις λόγοι ἄριστοι. ~Ἦλθεν εἰς
[25, 7]	διανιστάμεναι, ἐθιζομένης τῆς ψυχῆς χαίρειν	τοῖς	καλοῖς καὶ ἔργοις καὶ ἐπιτηδεύμασιν
[25, 3]	διὰ ἀμυδρῶν οὐδὲ ἀσθενῶν συμβόλων,	τοῖς	μὲν ὀφθαλμοῖς παραχωρητέον τὴν χρωμάτων
[25, 2]	καὶ οἱ Πυθαγόρου λόγοι ἐοικότες	τοῖς	νόμοις, βραχεῖς καὶ ἐπίτομοι· τὰ
[25, 7]	ἐπὶ σάλπιγγος ἁρμονίᾳ ἐν μέσοις	τοῖς	ὁπλίταις τεταγμένῃ, καὶ ἐξορμώσῃ τὰς
[25, 6]	~Ἀλλὰ τοὺς μὲν ὀψοποιοὺς τούτους	τοῖς	συμποσίοις ἐῶμεν, καὶ γαστρὸς καὶ
[25, 6]	μηκέτι ὄντος, οὐδ´ ἐν Ἀθηναίοις	τοῖς	τότε, οὐδ´ ὑπὲρ ἀριστέως τοῦ
[25, 3]	ἦν τῇ προσβολῇ τῶν ὀφθαλμῶν,	τοῖς	τοῦ σώματος τύποις ἐντυγχάνων, γνωρίζειν
[25, 2]	ἄν τις τοῦ κάλλους οὐδὲν	αὐτοῖς	εἰς εὐπτησίαν συντελοῦντος, ἥπέρ ἐστιν
[25, 3]	καὶ σχημάτων καὶ τῆς ἐν	τούτοις	ἡδονῆς καὶ ἀηδίας ὁμιλίαν, τῇ
[25, 5]	ἀσθενῆ, τὰ ἀπατᾶσθαι πεφυκότα· οὐ	νέμεσις	Τρῶας καὶ εὐκνήμιδας Ἀχαιοὺς τοιῇδ´
[25, 5]	δὲ ἄρα ἐφήμερος μὲν ἡ	γένεσις,	ἄσπερμος δὲ ὁ καρπός, καὶ
[25, 1]	πτοίαν τοῦ παντὸς ἐδέησεν ὁ	Ἀνάχαρσις	ἐπαινέσαι. Περιῄει δὲ τὴν Ἑλλάδα
[25, 1]	μάλα τοῦ Ἕλληνος ξένου ὁ	Ἀνάχαρσις	τὴν ἀφθονίαν τῶν ἔργων καὶ
[25, 3]	διὰ τῶν ὁρωμένων, μαντείαν ἀσαφῆ·	τίς	γὰρ ἐπιμιξία πρὸς ὁμοιότητα ψυχῆς
[25, 5]	Ἔστι κἀνταῦθα ἐπαινέτης τοιοῦτος, ἐπειδάν	τις	ἐντυχὼν ἀκολάστῳ λόγῳ, τὸ μὲν
[25, 5]	μᾶλλον, ἢ πονοῦντες ὑγιασθῆναι. Καί	τις	ἤδη ἰατρὸς εὐμήχανος ἀνεκέρασεν βραχεῖαν
[25, 7]	δεησόμεθα καὶ τυράννου, δότω μοι	τὶς	ἡδονήν, οἵαν καὶ ἐπὶ σάλπιγγος
[25, 4]	χρείας ἔχει. Εἰ μὲν δή	τις	καθ´ ὁδοιπόρον πλησιάζει τῷ λόγῳ,
[25, 4]	ἐν λόγοις καλόν; φαίη ἄν	τις.	Μήπω μέν, ὦ τάν, ἔρῃ·
[25, 4]	γὰρ τῷ Κιμμερίῳ διηγήσασθαι δύναταί	τις	τὸ τοῦ ἡλίου κάλλος, οὐδὲ
[25, 2]	ὄντας ὀρνίθων ἰδεῖν, μακαρίσαι ἄν	τις	τοῦ κάλλους οὐδὲν αὐτοῖς εἰς
[25, 3]	ἢ λέοντος βρυχησαμένου, γνωρίσαι ἄν	τις	τῷ λυπηρῷ τῆς ἀκοῆς τὴν
[25, 2]	ἰσομέτρητά τε καὶ ἰσοχειλῆ εἶναι.	Ὅστις	οὖν τῆς ἁρμονίας ταύτης ἐρᾷ,
[25, 7]	ξάνθην κόμην· καὶ γὰρ ὁ	Εὔφορβος	εὐκόμης ἦν, τῷ δὲ Ἀχιλλεῖ
[25, 7]	τὶς ἡδονήν, οἵαν καὶ ἐπὶ	σάλπιγγος	ἁρμονίᾳ ἐν μέσοις τοῖς ὁπλίταις
[25, 1]	ἀκριβής, καὶ γνώμη ὑγιής, καὶ	λόγος	βραχύς, εὔστοχος, ἐοικὼς οὐ πελταστῇ
[25, 5]	ἔργον. Οὐδὲν δὲ σεμνότερον ἀκόλαστος	λόγος	τῶν τῆς γαστρὸς κολακευμάτων· ἐὰν
[25, 4]	μὲν θεατὴς ὁδοιπόρος, ὁ δὲ	γεωργός,	ὑγιής· ὁ μὲν ἄνθος ἐπαινεῖ
[25, 1]	ἀγαθόν· ὄνομα ἦν αὐτῷ Μύσων.	Ἀγαθὸς	δὲ ἦν ἄρα ὁ Μύσων
[25, 4]	ἄνθος ἐπαινεῖ φυτῷ, ὁ δὲ	μέγεθος,	ἢ σκιάν, ὁ δὲ χρόαν·
[25, 7]	ἣ φυλάξει μὲν αὐτοῦ τὸ	μέγεθος,	οὐ προσθήσει δὲ τὴν αἰσχύνην·
[25, 3]	ἀσθενέστερον ἐλέγξαι τὸ τοῦ λέοντος	ἦθος	βρυχηθμοῦ λέοντος καὶ αἰετῶν κλαγγῆς,
[25, 3]	σώματος τύποις ἐντυγχάνων, γνωρίζειν τὸ	ἦθος,	καὶ καταμαντεύεσθαι τῆς ψυχῆς διὰ
[25, 3]	ἀκοῇ ἐξιχνευτέον τὸ τῆς ψυχῆς	ἦθος,	οὐ κατὰ τοὺς τῶν πολλῶν
[25, 4]	δὲ γεωργός, ὑγιής· ὁ μὲν	ἄνθος	ἐπαινεῖ φυτῷ, ὁ δὲ μέγεθος,
[25, 1]	ἀλλ´ ἦν αὐτῆς τὸ κεφάλαιον	βίος	ἀκριβής, καὶ γνώμη ὑγιής, καὶ
[25, 5]	καὶ παντοίας ἡδονῆς, οὔτε ὁ	Ἀσκληπιός,	οὔτε οἱ Ἀσκληπιάδαι, ἀλλ´ ὀψοποιῶν
[25, 7]	Οὕτω καὶ ὁ οὐρανὸς οὐ	καλὸς	μόνον, ἀλλὰ καὶ ἥδιστον θεαμάτων,
[25, 7]	μὲν ἐν ποταμοῖς θέαμα ὁ	Νεῖλος·	ἀλλ´ οὐ δι´ ἀφθονίαν ὕδατος,
[25, 7]	Νεῖλος γόνιμος. Ἥδιστον θέαμα ὁ	Νεῖλος,	ἀλλ´ οὐ τολμῶ παραπεμψάμενος τὴν
[25, 7]	Ἴστρος οὐ γόνιμος, ὁ δὲ	Νεῖλος	γόνιμος. Ἥδιστον θέαμα ὁ Νεῖλος,
[25, 4]	δύναταί τις τὸ τοῦ ἡλίου	κάλλος,	οὐδὲ τῷ ἠπειρώτῃ τὴν θάλατταν,
[25, 7]	οὐ γόνιμος, ὁ δὲ Νεῖλος	γόνιμος.	Ἥδιστον θέαμα ὁ Νεῖλος, ἀλλ´
[25, 7]	εὔνεως· ἀλλὰ ὁ Ἴστρος οὐ	γόνιμος,	ὁ δὲ Νεῖλος γόνιμος. Ἥδιστον
[25, 5]	δὲ ὁ καρπός, καὶ οὐ	τρόφιμος,	οὐδὲ ἀνακιρνάμενος τῇ ψυχῇ, ἀλλά
[25, 3]	λόγου γλῶττα εὔστοχος, ἢ ὀνομάτων	δρόμος,	ἢ ῥήματα Ἀττικά, ἢ περίοδοι
[25, 5]	ἄρα ἐφήμερος μὲν ἡ γένεσις,	ἄσπερμος	δὲ ὁ καρπός, καὶ οὐ
[25, 7]	τερπνὰ ὀνόματα. Οὕτω καὶ ὁ	οὐρανὸς	οὐ καλὸς μόνον, ἀλλὰ καὶ
[25, 5]	ὑγιασθῆναι. Καί τις ἤδη ἰατρὸς	εὐμήχανος	ἀνεκέρασεν βραχεῖαν ἡδονὴν τῷ ἀλγεινῷ
[25, 5]	καρπός, καὶ οὐ τρόφιμος, οὐδὲ	ἀνακιρνάμενος	τῇ ψυχῇ, ἀλλά τέ μιν
[25, 7]	ὁ Νεῖλος, ἀλλ´ οὐ τολμῶ	παραπεμψάμενος	τὴν ἀρετὴν τοῦ θεοῦ ἡδονὴν
[25, 7]	ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ μένων καὶ	πειθόμενος	τῷ νόμῳ. Παραβάλλωμεν τὴν Σωκράτους
[25, 2]	ἐκμελὴς ἡμῖν ἔσται μηδὲ εἰκῇ	διαπεραινόμενος,	ὁμολογίαν εἶναι δεῖ ἔργου καὶ
[25, 5]	δὲ ἡδὺ στέρξῃ, κατὰ βραχὺ	ὑποφερόμενος	ταῖς καθ´ ἡμέραν ἡδοναῖς ἀψοφητί,
[25, 1]	μὴ σοφόν; Ἠγάσθη μάλα τοῦ	Ἕλληνος	ξένου ὁ Ἀνάχαρσις τὴν ἀφθονίαν
[25, 3]	Ἀλλ´ ὁ μὲν Ζώπυρος ἐκεῖνος	δεινὸς	ἦν τῇ προσβολῇ τῶν ὀφθαλμῶν,
[25, 3]	μεστόν; Ἀλλ´ ὁ μὲν Ζώπυρος	ἐκεῖνος	δεινὸς ἦν τῇ προσβολῇ τῶν
[25, 5]	καὶ μετὰ τοῦτο φιληδονίας πάσης	ἠϊόνος	ἐρημοτέροις χωρίοις, καὶ πάσης ῥαχίας
[25, 1]	τημελῆσαι δεξιῶς, καὶ γάμου προστῆναι	σώφρονος,	καὶ παῖδα ἐκθρέψαι γεννικῶς. Καὶ
[25, 4]	γὰρ τῶν ἐκ γῆς φυομένων	παντοδαπὸς	μὲν θεατὴς ὁδοιπόρος, ὁ δὲ
[25, 5]	ἡ γένεσις, ἄσπερμος δὲ ὁ	καρπός,	καὶ οὐ τρόφιμος, οὐδὲ ἀνακιρνάμενος
[25, 4]	χρόαν· τῷ δὲ γεωργῷ ὁ	καρπὸς	τὸν ἔπαινον μετὰ τῆς χρείας
[25, 7]	Προδίκῳ· ἀλλ´ εἰσὶν γὰρ καὶ	ἀνδρὸς	ἡδοναὶ παραμυθούμεναι τοὺς δι´ ἀρετῆς
[25, 3]	Εἰ δὲ μὴ φαυλότερον ἦχος	ἀνδρὸς	μηδὲ ἀσθενέστερον ἐλέγξαι τὸ τοῦ
[25, 3]	φθεγγόμενον, γλῶττα δειλὴ καὶ ᾠδὴ	ἐφήμερος,	ἢ αἰετός, ἤ τι ἄλλο
[25, 5]	σῦκον σύκῳ· λόγου δὲ ἄρα	ἐφήμερος	μὲν ἡ γένεσις, ἄσπερμος δὲ
[25, 7]	Σωκράτους κύλικα ἐκείνην τῇ Ἀλκιβιάδου·	πότερος	αὐτῶν ἔπινεν ἀλυπότερον; Ἀλκιβιάδης τὸν
[25, 6]	τῶν παθῶν τούτων, ἵνα γένηται	κατήγορος	ἀδικημάτων ἀληθής. Τοιοῦτος ἐξ ἀγαθῆς
[25, 4]	γῆς φυομένων παντοδαπὸς μὲν θεατὴς	ὁδοιπόρος,	ὁ δὲ γεωργός, ὑγιής· ὁ
[25, 1]	ἱκανῶς εἶχεν τῆς θέας, λέγει	πρὸς	αὐτὸν ὁ Χηνεὺς Μύσων· Διὰ
[25, 3]	τοὺς τῶν πολλῶν λογισμοὺς ἀπόχρη	πρὸς	ἔπαινον λόγου γλῶττα εὔστοχος, ἢ
[25, 3]	μαντείαν ἀσαφῆ· τίς γὰρ ἐπιμιξία	πρὸς	ὁμοιότητα ψυχῆς καὶ σώματος; Εἰ
[25, 5]	ἰσοτιμίαν καὶ ἰσηγορίαν χειροτονεῖς λόγου	πρὸς	τὰ αἰσχρὰ πάντα, ὅσα δι´
[25, 4]	ἡ ἱστορία ἔρχεται, ἀλλ´ ἐπιστήμης	πρὸς	ταῦτα δεῖ· μέχρι δὲ ἀπιστεῖ
[25, 7]	πᾶν. ~Εἰ δὲ καὶ ἡδονῆς	πρὸς	τὴν ἀγωγὴν ταύτην δεησόμεθα καὶ
[25, 5]	οἱ πνευμάτων μὲν ἐξ οὐρίας	πρὸς	τὸν ἀληθῆ δρόμον οὐ τυχόντες,
[25, 5]	πονοῦντες ὑγιασθῆναι. Καί τις ἤδη	ἰατρὸς	εὐμήχανος ἀνεκέρασεν βραχεῖαν ἡδονὴν τῷ
[25, 6]	τούτους τοῖς συμποσίοις ἐῶμεν, καὶ	γαστρὸς	καὶ ἀκοῆς ὑπηρέτας πονηρούς· ἡμῖν
[25, 5]	σεμνότερον ἀκόλαστος λόγος τῶν τῆς	γαστρὸς	κολακευμάτων· ἐὰν γὰρ τούτου ἀφέλῃς
[25, 7]	ἀφθονίαν ὕδατος, καὶ γὰρ ὁ	Ἴστρος	εὔνεως· ἀλλὰ ὁ Ἴστρος οὐ
[25, 7]	ὁ Ἴστρος εὔνεως· ἀλλὰ ὁ	Ἴστρος	οὐ γόνιμος, ὁ δὲ Νεῖλος
[25, 3]	θυμοῦ μεστόν; Ἀλλ´ ὁ μὲν	Ζώπυρος	ἐκεῖνος δεινὸς ἦν τῇ προσβολῇ
[25, 7]	Νεῖλος· ἀλλ´ οὐ δι´ ἀφθονίαν	ὕδατος,	καὶ γὰρ ὁ Ἴστρος εὔνεως·
[25, 3]	ἐπιμιξία πρὸς ὁμοιότητα ψυχῆς καὶ	σώματος;	Εἰ δ´ ἐστὶ μαντείαν ἐπὶ
[25, 3]	προσβολῇ τῶν ὀφθαλμῶν, τοῖς τοῦ	σώματος	τύποις ἐντυγχάνων, γνωρίζειν τὸ ἦθος,
[25, 3]	δειλὴ καὶ ᾠδὴ ἐφήμερος, ἢ	αἰετός,	ἤ τι ἄλλο ζῷον ἄρρεν
[25, 3]	ἀσύμβολον ἐκείναις εἰς σωτηρίαν. ~Αἰετοῦ	κλάγξαντος,	ἢ λέοντος βρυχησαμένου, γνωρίσαι ἄν
[25, 1]	δρόμον καὶ τὴν πτοίαν τοῦ	παντὸς	ἐδέησεν ὁ Ἀνάχαρσις ἐπαινέσαι. Περιῄει
[25, 6]	περὶ Θεμιστοκλέους μόνον τοῦ μηκέτι	ὄντος,	οὐδ´ ἐν Ἀθηναίοις τοῖς τότε,
[25, 3]	εἰς σωτηρίαν. ~Αἰετοῦ κλάγξαντος, ἢ	λέοντος	βρυχησαμένου, γνωρίσαι ἄν τις τῷ
[25, 3]	μηδὲ ἀσθενέστερον ἐλέγξαι τὸ τοῦ	λέοντος	ἦθος βρυχηθμοῦ λέοντος καὶ αἰετῶν
[25, 3]	τὸ τοῦ λέοντος ἦθος βρυχηθμοῦ	λέοντος	καὶ αἰετῶν κλαγγῆς, ἆρα οὐκ
[25, 6]	βοῶντος, καὶ τὰς ψυχὰς αὑτῷ	συνεπαίροντος	ὑπὲρ τὴν γῆν ἄνω, καὶ
[25, 2]	κάλλους οὐδὲν αὐτοῖς εἰς εὐπτησίαν	συντελοῦντος,	ἥπέρ ἐστιν ὀρνίθων ῥώμη. Καὶ
[25, 6]	λόγου ὀρθοῦ καὶ διανεστηκότος, μέγα	βοῶντος,	καὶ τὰς ψυχὰς αὑτῷ συνεπαίροντος
[25, 6]	δὲ δεῖ λόγου ὀρθοῦ καὶ	διανεστηκότος,	μέγα βοῶντος, καὶ τὰς ψυχὰς
[25, 5]	τὸ ἔργον. Οὐδὲν δὲ σεμνότερον	ἀκόλαστος	λόγος τῶν τῆς γαστρὸς κολακευμάτων·
[25, 6]	ἀγαθῆς παλαίστρας ἀγωνιστὴς γίγνεται, λόγων	μεστὸς	ἀκολακεύτων, καὶ ἠσκημένων ὑγιῶς, καὶ
[25, 2]	ἠχεῖν τὸν τῶν ἔργων φθόγγον,	οὗτος	ἄν ποτε ἐπ´ εὐγλωττίᾳ σεμνύνοιτο;
[25, 6]	ἵνα γένηται κατήγορος ἀδικημάτων ἀληθής.	Τοιοῦτος	ἐξ ἀγαθῆς παλαίστρας ἀγωνιστὴς γίγνεται,
[25, 5]	Τρωϊκῶν κακῶν; Ἔστι κἀνταῦθα ἐπαινέτης	τοιοῦτος,	ἐπειδάν τις ἐντυχὼν ἀκολάστῳ λόγῳ,
[25, 1]	γῆς τῶν ἐκεῖ βαρβάρων ἀνὴρ	σοφὸς	σοφίαν οὐ πολυρρήμονα οὐδὲ λάλον·
[25, 1]	ἀνθρώποις εἶναι· εἰ δὲ ἐγὼ	σοφὸς	ταῦτα ἐπιτηδεύων, ποῖ ποτε οἰχήσεται
[25, 3]	φθεγγομένου. Εἰ δὲ μὴ φαυλότερον	ἦχος	ἀνδρὸς μηδὲ ἀσθενέστερον ἐλέγξαι τὸ
[25, 1]	γνώμη ὑγιής, καὶ λόγος βραχύς,	εὔστοχος,	ἐοικὼς οὐ πελταστῇ μισθοφόρῳ, ἀπροοράτως
[25, 3]	ἀπόχρη πρὸς ἔπαινον λόγου γλῶττα	εὔστοχος,	ἢ ὀνομάτων δρόμος, ἢ ῥήματα
[25, 7]	ῥέοντα. Ἥδιστον ἦν θέαμα ὁ	Ἀχιλλεύς,	(πῶς δὲ οὐκ ἔμελλεν; οὐ
[25, 1]	θέας, λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ	Χηνεὺς	Μύσων· Διὰ ταῦτά τοι, ὦ
[25, 2]	ἀφάνειαν κομιδῇ ξυνεληλάσθαι, μήτε τοὺς	λόγους	ὑπὲρ τὰ ἔργα χωρεῖν, ὥσπερ
[25, 4]	ἐπαινεῖν· εἰ δὲ κατὰ τοὺς	γεωργοὺς	τάττεται, οὐκ ἀνέχομαι τῶν ἐπαίνων,
[25, 6]	παιδείᾳ διδάσκαλον ἐπιστήμονα· οὐ περὶ	Θεμιστοκλέους	μόνον τοῦ μηκέτι ὄντος, οὐδ´
[25, 5]	οὐ νέμεσις Τρῶας καὶ εὐκνήμιδας	Ἀχαιοὺς	τοιῇδ´ ἀμφὶ γυναικὶ πολὺν χρόνον
[25, 6]	ἡδονῆς παραπεμπόμενα. ~Ἀλλὰ τοὺς μὲν	ὀψοποιοὺς	τούτους τοῖς συμποσίοις ἐῶμεν, καὶ
[25, 2]	ᾖ, διαλύει τὸν κόσμον τοῦ	μέλους,	οὕτω κἀν τῇ τοῦ βίου
[25, 2]	ἰδεῖν, μακαρίσαι ἄν τις τοῦ	κάλλους	οὐδὲν αὐτοῖς εἰς εὐπτησίαν συντελοῦντος,
[25, 5]	ἀκυμάντου τῆς θαλάττης εἰς ἠϊόνας	ἐρήμους	ἢ ῥαχίας δυσχερεῖς ἐκπεπτωκότες· μετὰ
[25, 5]	σιτίων παρὰ τοὺς τῆς τέχνης	νόμους·	παρατιθέντες γὰρ κακὸν κακῷ, νόσῳ
[25, 3]	οὐ κατὰ τοὺς τῶν πολλῶν	λογισμοὺς	ἀπόχρη πρὸς ἔπαινον λόγου γλῶττα
[25, 2]	χωρεῖν, ὥσπερ ἐξ ἀγγείου στενοῦ	ἀποχεομένους,	ἀλλ´ ἑκάτερα ἑκατέροις συντεταγμένοις ἰσομέτρητά
[25, 5]	διήγησαι τὴν γεωργίαν, τοὺς δὲ	ἐπαίνους	ἔα. Ἐὰν γὰρ ἀφέλῃς αὐτῶν
[25, 5]	παρατιθέντες γὰρ κακὸν κακῷ, νόσῳ	πόνους,	αἱροῦνται ἡδόμενοι νοσεῖν μᾶλλον, ἢ
[25, 7]	ἡδοναὶ παραμυθούμεναι τοὺς δι´ ἀρετῆς	πόνους,	οὐ διὰ σαρκῶν, οὐδέ γε
[25, 5]	ἐπαινουμένων φράσῃ. ~Λέγε, τίνας εἶδες	καρποὺς	ἐν τῷ λόγῳ; τίνας ἔλαβες;
[25, 6]	καὶ γαστρὸς καὶ ἀκοῆς ὑπηρέτας	πονηρούς·	ἡμῖν δὲ δεῖ λόγου ὀρθοῦ
[25, 4]	παρατρέχοντι ἐπαινεῖν· εἰ δὲ κατὰ	τοὺς	γεωργοὺς τάττεται, οὐκ ἀνέχομαι τῶν
[25, 5]	Ταύτην μοι διήγησαι τὴν γεωργίαν,	τοὺς	δὲ ἐπαίνους ἔα. Ἐὰν γὰρ
[25, 7]	γὰρ καὶ ἀνδρὸς ἡδοναὶ παραμυθούμεναι	τοὺς	δι´ ἀρετῆς πόνους, οὐ διὰ
[25, 2]	εἰς ἀφάνειαν κομιδῇ ξυνεληλάσθαι, μήτε	τοὺς	λόγους ὑπὲρ τὰ ἔργα χωρεῖν,
[25, 6]	ἔρχεται, ὑφ´ ἡδονῆς παραπεμπόμενα. ~Ἀλλὰ	τοὺς	μὲν ὀψοποιοὺς τούτους τοῖς συμποσίοις
[25, 2]	μοι δοκεῖ δεῖν. Οὐδὲ γὰρ	τοὺς	ταώς, ἡδίστους ὄντας ὀρνίθων ἰδεῖν,
[25, 5]	ἐμπιπλάμενοι ποτοῦ καὶ σιτίων παρὰ	τοὺς	τῆς τέχνης νόμους· παρατιθέντες γὰρ
[25, 3]	τῆς ψυχῆς ἦθος, οὐ κατὰ	τοὺς	τῶν πολλῶν λογισμοὺς ἀπόχρη πρὸς
[25, 7]	πειθόμενος τῷ νόμῳ. Παραβάλλωμεν τὴν	Σωκράτους	κύλικα ἐκείνην τῇ Ἀλκιβιάδου· πότερος
[25, 2]	δεῖν. Οὐδὲ γὰρ τοὺς ταώς,	ἡδίστους	ὄντας ὀρνίθων ἰδεῖν, μακαρίσαι ἄν
[25, 6]	παραπεμπόμενα. ~Ἀλλὰ τοὺς μὲν ὀψοποιοὺς	τούτους	τοῖς συμποσίοις ἐῶμεν, καὶ γαστρὸς
[25, 1]	καὶ γνώμη ὑγιής, καὶ λόγος	βραχύς,	εὔστοχος, ἐοικὼς οὐ πελταστῇ μισθοφόρῳ,
[25, 2]	δοκεῖ δεῖν. Οὐδὲ γὰρ τοὺς	ταώς,	ἡδίστους ὄντας ὀρνίθων ἰδεῖν, μακαρίσαι
[25, 1]	λαλιστέραν, παρόντων ἔργων, ἃ τότε	ἀκριβῶς	ἅπαντα διεσκόπει. Ἐπεὶ δὲ ἱκανῶς
[25, 7]	ὕδατος, καὶ γὰρ ὁ Ἴστρος	εὔνεως·	ἀλλὰ ὁ Ἴστρος οὐ γόνιμος,
[25, 5]	βραχεῖαν ἡδονὴν τῷ ἀλγεινῷ τῆς	ἰάσεως·	ποριστὴς δὲ ἡδονῆς, καὶ παντοίας
[25, 6]	Ἀθηναίοις τοῖς τότε, οὐδ´ ὑπὲρ	ἀριστέως	τοῦ μηδαμοῦ, οὐδὲ κατὰ μοιχοῦ
[25, 6]	λόγων μεστὸς ἀκολακεύτων, καὶ ἠσκημένων	ὑγιῶς,	καὶ δυναμένων ἄγειν πειθοῖ καὶ
[25, 1]	οἰκῆσαι καλῶς, καὶ γῆν τημελῆσαι	δεξιῶς,	καὶ γάμου προστῆναι σώφρονος, καὶ
[25, 1]	προστῆναι σώφρονος, καὶ παῖδα ἐκθρέψαι	γεννικῶς.	Καὶ ἐξήρκεσεν τῷ Σκύθῃ ξένῳ
[25, 1]	ὑγιής, καὶ λόγος βραχύς, εὔστοχος,	ἐοικὼς	οὐ πελταστῇ μισθοφόρῳ, ἀπροοράτως θέοντι,
[25, 1]	ἄρα ὁ Μύσων οἶκον οἰκῆσαι	καλῶς,	καὶ γῆν τημελῆσαι δεξιῶς, καὶ
[25, 1]	ὁπλίτῃ βάδην ἰόντι καὶ κινουμένῳ	ἀσφαλῶς.	Ἐλθὼν δὲ Ἀθήναζε, ἐντυγχάνει αὐτόθι
[25, 1]	ἀκριβῶς ἅπαντα διεσκόπει. Ἐπεὶ δὲ	ἱκανῶς	εἶχεν τῆς θέας, λέγει πρὸς
[25, 7]	Ἥδιστον ἦν θέαμα ὁ Ἀχιλλεύς,	(πῶς	δὲ οὐκ ἔμελλεν; οὐ διὰ
[25, 5]	ἐν τῷ λόγῳ; τίνας ἔλαβες;	πῶς	ἔχοντας; ἐπειράθης, ἐξήτασας, εἰ τελεσιουργοὶ
[25, 1]	καὶ σοφοὶ δοκοῦμεν, οὐκ οἶδα	ὅπως,	τοῖς ἀνθρώποις εἶναι· εἰ δὲ
[25, 1]	εὔστοχος, ἐοικὼς οὐ πελταστῇ μισθοφόρῳ,	ἀπροοράτως	θέοντι, ἀλλ´ ὁπλίτῃ βάδην ἰόντι

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 29/05/2008