Dissertations, Chap.
[25, 4]	οὐκ ἀνέχομαι τῶν ἐπαίνων, πρὶν	ἄν	μοι καὶ τὴν χρείαν τῶν
[25, 2]	τὸν τῶν ἔργων φθόγγον, οὗτος	ἄν	ποτε ἐπ´ εὐγλωττίᾳ σεμνύνοιτο; πολλοῦ
[25, 4]	τὸ ἐν λόγοις καλόν; φαίη	ἄν	τις. Μήπω μέν, ὦ τάν,
[25, 2]	ἡδίστους ὄντας ὀρνίθων ἰδεῖν, μακαρίσαι	ἄν	τις τοῦ κάλλους οὐδὲν αὐτοῖς
[25, 3]	κλάγξαντος, ἢ λέοντος βρυχησαμένου, γνωρίσαι	ἄν	τις τῷ λυπηρῷ τῆς ἀκοῆς
[25, 4]	ἔρῃ· ὄψει γὰρ αὐτὸ ὄν,	ἐπειδὰν	ἰδεῖν δυνηθῇς. Οὐδὲ γὰρ τῷ
[25, 5]	κακῶν; Ἔστι κἀνταῦθα ἐπαινέτης τοιοῦτος,	ἐπειδάν	τις ἐντυχὼν ἀκολάστῳ λόγῳ, τὸ
[25, 5]	γεωργίαν, τοὺς δὲ ἐπαίνους ἔα.	Ἐὰν	γὰρ ἀφέλῃς αὐτῶν τὴν χρείαν,
[25, 5]	λόγος τῶν τῆς γαστρὸς κολακευμάτων·	ἐὰν	γὰρ τούτου ἀφέλῃς μὲν τὸ
[25, 1]	ποθῶν ἰδεῖν σοφίαν στάσιμον καὶ	ἑδραίαν.	Καὶ εἰ μέν που καὶ
[25, 2]	ἡμῖν ἔσται μηδὲ εἰκῇ διαπεραινόμενος,	ὁμολογίαν	εἶναι δεῖ ἔργου καὶ λόγου·
[25, 5]	ἔλαιον; Ταύτην μοι διήγησαι τὴν	γεωργίαν,	τοὺς δὲ ἐπαίνους ἔα. Ἐὰν
[25, 2]	καὶ μήτε τὰ ἔργα εἰς	ἀφάνειαν	κομιδῇ ξυνεληλάσθαι, μήτε τοὺς λόγους
[25, 4]	πρὶν ἄν μοι καὶ τὴν	χρείαν	τῶν ἐπαινουμένων φράσῃ. ~Λέγε, τίνας
[25, 5]	Ἐὰν γὰρ ἀφέλῃς αὐτῶν τὴν	χρείαν,	ὑποπτεύω τὴν αἰτίαν, καὶ τὸν
[25, 3]	τῆς ψυχῆς διὰ τῶν ὁρωμένων,	μαντείαν	ἀσαφῆ· τίς γὰρ ἐπιμιξία πρὸς
[25, 3]	καὶ σώματος; Εἰ δ´ ἐστὶ	μαντείαν	ἐπὶ ψυχῇ θέσθαι οὐ διὰ
[25, 5]	τις ἤδη ἰατρὸς εὐμήχανος ἀνεκέρασεν	βραχεῖαν	ἡδονὴν τῷ ἀλγεινῷ τῆς ἰάσεως·
[25, 4]	φυτῷ, ὁ δὲ μέγεθος, ἢ	σκιάν,	ὁ δὲ χρόαν· τῷ δὲ
[25, 3]	ἐν τούτοις ἡδονῆς καὶ ἀηδίας	ὁμιλίαν,	τῇ δὲ ἀκοῇ ἐξιχνευτέον τὸ
[25, 5]	δὲ προσθῇς, ἰταμὸν καὶ ἄκρατον	ἰσοτιμίαν	καὶ ἰσηγορίαν χειροτονεῖς λόγου πρὸς
[25, 2]	τὴν ψυχὴν ἀνιέντα, μηδὲ εἰς	ῥᾳθυμίαν	χαλῶντα. Ὥσπερ γὰρ ἐν ταῖς
[25, 1]	Ἕλληνος ξένου ὁ Ἀνάχαρσις τὴν	ἀφθονίαν	τῶν ἔργων καὶ τὴν φειδὼ
[25, 7]	ὁ Νεῖλος· ἀλλ´ οὐ δι´	ἀφθονίαν	ὕδατος, καὶ γὰρ ὁ Ἴστρος
[25, 7]	τυράννου, δότω μοι τὶς ἡδονήν,	οἵαν	καὶ ἐπὶ σάλπιγγος ἁρμονίᾳ ἐν
[25, 1]	μὲν τούτων δρόμον καὶ τὴν	πτοίαν	τοῦ παντὸς ἐδέησεν ὁ Ἀνάχαρσις
[25, 5]	πάσχειν. Ὁρᾷς τοῦ ἐπαίνου τὴν	μοχθηρίαν,	ἀντικαταλλασσομένου γύναιον μανὲν καὶ τὴν
[25, 2]	ἡμῖν τερπνὸν ἀσύμβολον ἐκείναις εἰς	σωτηρίαν.	~Αἰετοῦ κλάγξαντος, ἢ λέοντος βρυχησαμένου,
[25, 5]	ἰταμὸν καὶ ἄκρατον ἰσοτιμίαν καὶ	ἰσηγορίαν	χειροτονεῖς λόγου πρὸς τὰ αἰσχρὰ
[25, 2]	τοῦ κάλλους οὐδὲν αὐτοῖς εἰς	εὐπτησίαν	συντελοῦντος, ἥπέρ ἐστιν ὀρνίθων ῥώμη.
[25, 5]	αὐτῶν τὴν χρείαν, ὑποπτεύω τὴν	αἰτίαν,	καὶ τὸν ἐπαινέτην ἐλεῶ, καὶ
[25, 1]	ἐξήρκεσεν τῷ Σκύθῃ ξένῳ μηκέτι	σοφίαν	ζητεῖν λαλιστέραν, παρόντων ἔργων, ἃ
[25, 1]	τῶν ἐκεῖ βαρβάρων ἀνὴρ σοφὸς	σοφίαν	οὐ πολυρρήμονα οὐδὲ λάλον· ἀλλ´
[25, 1]	Ἑλλάδα ἐν κύκλῳ, ποθῶν ἰδεῖν	σοφίαν	στάσιμον καὶ ἑδραίαν. Καὶ εἰ
[25, 2]	τὸν κόσμον τοῦ μέλους, οὕτω	κἀν	τῇ τοῦ βίου ἁρμονίᾳ, εἴπερ
[25, 2]	τῶν μελῶν ἁρμονίαις τὸ παραλειφθέν,	κἂν	σμικρὸν ᾖ, διαλύει τὸν κόσμον
[25, 4]	μέγεθος, ἢ σκιάν, ὁ δὲ	χρόαν·	τῷ δὲ γεωργῷ ὁ καρπὸς
[25, 6]	καὶ βίᾳ ἐκπληκτικῇ τὸ πλησιάζον	πᾶν.	~Εἰ δὲ καὶ ἡδονῆς πρὸς
[25, 5]	κατὰ βραχὺ ὑποφερόμενος ταῖς καθ´	ἡμέραν	ἡδοναῖς ἀψοφητί, ὥσπερ τῶν πλεόντων
[25, 2]	διηνεκῆ, καὶ νύκτωρ καὶ μεθ´	ἡμέραν	μηδαμοῦ τὴν ψυχὴν ἀνιέντα, μηδὲ
[25, 1]	Σκύθῃ ξένῳ μηκέτι σοφίαν ζητεῖν	λαλιστέραν,	παρόντων ἔργων, ἃ τότε ἀκριβῶς
[25, 7]	φύσει καλῷ συντετάχθαι χάριτας, καὶ	ὥραν,	καὶ πόθον, καὶ εὐφροσύνην, καὶ
[25, 2]	καὶ τὴν φειδὼ τῶν λόγων.	~Ἦσαν	δέ που καὶ οἱ Πυθαγόρου
[25, 4]	ἄν τις. Μήπω μέν, ὦ	τάν,	ἔρῃ· ὄψει γὰρ αὐτὸ ὄν,
[25, 4]	κάλλος, οὐδὲ τῷ ἠπειρώτῃ τὴν	θάλατταν,	οὐδ´ Ἐπικούρῳ τὸν θεόν· οὐ
[25, 6]	μόνον τοῦ μηκέτι ὄντος, οὐδ´	ἐν	Ἀθηναίοις τοῖς τότε, οὐδ´ ὑπὲρ
[25, 6]	τέχνην, οὐδὲ ἐν δικαστηρίῳ μόνον	ἐν	ἀμφιβόλῳ ἐπικουρίᾳ τεταγμένον· ἀλλὰ πανταχοῦ
[25, 6]	ἐπικουρίᾳ τεταγμένον· ἀλλὰ πανταχοῦ καὶ	ἐν	ἅπαντι ἐξεταζόμενον, ἐν μὲν ἐκκλησίαις
[25, 6]	ἐν μὲν ἐκκλησίαις σύμβουλον φρόνιμον,	ἐν	δὲ δικαστηρίοις ἀγωνιστὴν δίκαιον, ἐν
[25, 6]	ἐν δὲ πανηγύρεσιν ἀγωνιστὴν σώφρονα,	ἐν	δὲ παιδείᾳ διδάσκαλον ἐπιστήμονα· οὐ
[25, 6]	ἐν δὲ δικαστηρίοις ἀγωνιστὴν δίκαιον,	ἐν	δὲ πανηγύρεσιν ἀγωνιστὴν σώφρονα, ἐν
[25, 6]	ἐπίχριστον κατὰ τὴν τέχνην, οὐδὲ	ἐν	δικαστηρίῳ μόνον ἐν ἀμφιβόλῳ ἐπικουρίᾳ
[25, 3]	δ´ ἐστὶν πάντα, κατὰ τὸν	ἐν	Διονύσου ποιητήν, ἐπιφυλλίδες, καὶ στωμύλματα,
[25, 1]	ἐπαινέσαι. Περιῄει δὲ τὴν Ἑλλάδα	ἐν	κύκλῳ, ποθῶν ἰδεῖν σοφίαν στάσιμον
[25, 4]	τέχνης. ~Ποῖον οὖν ἐστιν τὸ	ἐν	λόγοις καλόν; φαίη ἄν τις.
[25, 6]	πανταχοῦ καὶ ἐν ἅπαντι ἐξεταζόμενον,	ἐν	μὲν ἐκκλησίαις σύμβουλον φρόνιμον, ἐν
[25, 7]	οἵαν καὶ ἐπὶ σάλπιγγος ἁρμονίᾳ	ἐν	μέσοις τοῖς ὁπλίταις τεταγμένῃ, καὶ
[25, 7]	τῆς ἀρετῆς ἐξαπτόμενον. Ἥδιστον μὲν	ἐν	ποταμοῖς θέαμα ὁ Νεῖλος· ἀλλ´
[25, 2]	εἰς ῥᾳθυμίαν χαλῶντα. Ὥσπερ γὰρ	ἐν	ταῖς τῶν μελῶν ἁρμονίαις τὸ
[25, 3]	τε καὶ σχημάτων καὶ τῆς	ἐν	τούτοις ἡδονῆς καὶ ἀηδίας ὁμιλίαν,
[25, 7]	πῦρ ἰών· καὶ Σωκράτης ἔχαιρεν	ἐν	τῷ δεσμωτηρίῳ μένων καὶ πειθόμενος
[25, 5]	φράσῃ. ~Λέγε, τίνας εἶδες καρποὺς	ἐν	τῷ λόγῳ; τίνας ἔλαβες; πῶς
[25, 1]	οὐκ ἔχω· εὗρε δ´ οὖν	ἐν	Χηναῖς, σμικρῷ καὶ ἀσθενεῖ πολίσματι,
[25, 2]	μακαρίσαι ἄν τις τοῦ κάλλους	οὐδὲν	αὐτοῖς εἰς εὐπτησίαν συντελοῦντος, ἥπέρ
[25, 5]	Ἀσκληπιάδαι, ἀλλ´ ὀψοποιῶν τὸ ἔργον.	Οὐδὲν	δὲ σεμνότερον ἀκόλαστος λόγος τῶν
[25, 1]	σύμφωνοι τοῖς ἔργοις λόγοι ἄριστοι.	~Ἦλθεν	εἰς Ἕλληνας ἐκ τῆς Σκυθῶν
[25, 7]	ἐπίρρυτοι, ἀλλ´ αὐτοφυεῖς τινες καὶ	ἔνδοθεν	διανιστάμεναι, ἐθιζομένης τῆς ψυχῆς χαίρειν
[25, 5]	τῇ ψυχῇ, ἀλλά τέ μιν	καθύπερθεν	ἐπιρρεῖ, ἠΰτ´ ἔλαιον; Ταύτην μοι
[25, 2]	ταῖς τῶν μελῶν ἁρμονίαις τὸ	παραλειφθέν,	κἂν σμικρὸν ᾖ, διαλύει τὸν
[25, 7]	ὁ Ἀχιλλεύς, (πῶς δὲ οὐκ	ἔμελλεν;	οὐ διὰ τὴν ξάνθην κόμην·
[25, 4]	ὁ δὲ γεωργός, ὑγιής· ὁ	μὲν	ἄνθος ἐπαινεῖ φυτῷ, ὁ δὲ
[25, 5]	τις ἐντυχὼν ἀκολάστῳ λόγῳ, τὸ	μὲν	ἀπατηλὸν αὐτοῦ μὴ γνωρίσῃ, τὸ
[25, 7]	δέομαι ἡδονῆς λόγου, ἣ φυλάξει	μὲν	αὐτοῦ τὸ μέγεθος, οὐ προσθήσει
[25, 4]	μετὰ τῆς χρείας ἔχει. Εἰ	μὲν	δή τις καθ´ ὁδοιπόρον πλησιάζει
[25, 6]	καὶ ἐν ἅπαντι ἐξεταζόμενον, ἐν	μὲν	ἐκκλησίαις σύμβουλον φρόνιμον, ἐν δὲ
[25, 7]	ὑπὸ τῆς ἀρετῆς ἐξαπτόμενον. Ἥδιστον	μὲν	ἐν ποταμοῖς θέαμα ὁ Νεῖλος·
[25, 5]	ὥσπερ τῶν πλεόντων οἱ πνευμάτων	μὲν	ἐξ οὐρίας πρὸς τὸν ἀληθῆ
[25, 5]	χρηστὸν καὶ ἔγκαρπον; Ἢ ὄγχνη	μὲν	ἐπὶ ὄγχνῃ γηράσκει, καὶ ἐπὶ
[25, 2]	τῶν ἀηδόνων τῆς ᾠδῆς, ὅσα	μὲν	ἐς ἡδονὴν ἀκοῆς, ἀποδεχόμεθα· τὸ
[25, 3]	καὶ θυμοῦ μεστόν; Ἀλλ´ ὁ	μὲν	Ζώπυρος ἐκεῖνος δεινὸς ἦν τῇ
[25, 5]	σύκῳ· λόγου δὲ ἄρα ἐφήμερος	μὲν	ἡ γένεσις, ἄσπερμος δὲ ὁ
[25, 4]	τῶν ἐκ γῆς φυομένων παντοδαπὸς	μὲν	θεατὴς ὁδοιπόρος, ὁ δὲ γεωργός,
[25, 1]	δὲ Ἀθήναζε, ἐντυγχάνει αὐτόθι ὁπλίτῃ	μὲν	οὐδενί, πελτασταῖς δὲ πολλοῖς· καὶ
[25, 3]	ἀμυδρῶν οὐδὲ ἀσθενῶν συμβόλων, τοῖς	μὲν	ὀφθαλμοῖς παραχωρητέον τὴν χρωμάτων τε
[25, 6]	ὑφ´ ἡδονῆς παραπεμπόμενα. ~Ἀλλὰ τοὺς	μὲν	ὀψοποιοὺς τούτους τοῖς συμποσίοις ἐῶμεν,
[25, 1]	στάσιμον καὶ ἑδραίαν. Καὶ εἰ	μέν	που καὶ ἄλλοθι ἐξεῦρεν, εἰπεῖν
[25, 7]	καὶ τῆς Ὁμήρου ᾠδῆς συνίημι	μὲν	τῆς ἡδονῆς, ἀλλ´ ἐκ τῶν
[25, 7]	καὶ τῶν Φειδίου ἀγαλμάτων αἰσθάνομαι	μὲν	τῆς ἡδονῆς, ἐπαινῶ δὲ τὴν
[25, 5]	κολακευμάτων· ἐὰν γὰρ τούτου ἀφέλῃς	μὲν	τὸ ὠφελοῦν, τερπνὸν δὲ προσθῇς,
[25, 1]	πελτασταῖς δὲ πολλοῖς· καὶ τὸν	μὲν	τούτων δρόμον καὶ τὴν πτοίαν
[25, 4]	καλόν; φαίη ἄν τις. Μήπω	μέν,	ὦ τάν, ἔρῃ· ὄψει γὰρ
[25, 1]	τοι, ὦ Ἀνάχαρσι, καὶ σοφοὶ	δοκοῦμεν,	οὐκ οἶδα ὅπως, τοῖς ἀνθρώποις
[25, 6]	μὲν ὀψοποιοὺς τούτους τοῖς συμποσίοις	ἐῶμεν,	καὶ γαστρὸς καὶ ἀκοῆς ὑπηρέτας
[25, 7]	μένων καὶ πειθόμενος τῷ νόμῳ.	Παραβάλλωμεν	τὴν Σωκράτους κύλικα ἐκείνην τῇ
[25, 5]	ἐπαίνου τὴν μοχθηρίαν, ἀντικαταλλασσομένου γύναιον	μανὲν	καὶ τὴν ἀπ´ αὐτοῦ ἡδονήν,
[25, 7]	ἐκείνην τῇ Ἀλκιβιάδου· πότερος αὐτῶν	ἔπινεν	ἀλυπότερον; Ἀλκιβιάδης τὸν οἶνον; ἢ
[25, 7]	τὸ πῦρ ἰών· καὶ Σωκράτης	ἔχαιρεν	ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ μένων καὶ
[25, 7]	λόγοις. Οὕτω καὶ ὁ Ἡρακλῆς	ἔχαιρεν	ἐπὶ τὸ πῦρ ἰών· καὶ
[25, 3]	αἰετός, ἤ τι ἄλλο ζῷον	ἄρρεν	καὶ θυμοῦ μεστόν; Ἀλλ´ ὁ
[25, 1]	εἰ μέν που καὶ ἄλλοθι	ἐξεῦρεν,	εἰπεῖν οὐκ ἔχω· εὗρε δ´
[25, 5]	Καί τις ἤδη ἰατρὸς εὐμήχανος	ἀνεκέρασεν	βραχεῖαν ἡδονὴν τῷ ἀλγεινῷ τῆς
[25, 1]	καὶ παῖδα ἐκθρέψαι γεννικῶς. Καὶ	ἐξήρκεσεν	τῷ Σκύθῃ ξένῳ μηκέτι σοφίαν
[25, 1]	καὶ τὴν πτοίαν τοῦ παντὸς	ἐδέησεν	ὁ Ἀνάχαρσις ἐπαινέσαι. Περιῄει δὲ
[25, 1]	ἅπαντα διεσκόπει. Ἐπεὶ δὲ ἱκανῶς	εἶχεν	τῆς θέας, λέγει πρὸς αὐτὸν
[25, 1]	ἦν αὐτῷ Μύσων. Ἀγαθὸς δὲ	ἦν	ἄρα ὁ Μύσων οἶκον οἰκῆσαι
[25, 1]	οὐ πολυρρήμονα οὐδὲ λάλον· ἀλλ´	ἦν	αὐτῆς τὸ κεφάλαιον βίος ἀκριβής,
[25, 1]	ἀσθενεῖ πολίσματι, ἄνδρα ἀγαθόν· ὄνομα	ἦν	αὐτῷ Μύσων. Ἀγαθὸς δὲ ἦν
[25, 7]	ἀνθοῦντες, καὶ νάματα ῥέοντα. Ἥδιστον	ἦν	θέαμα ὁ Ἀχιλλεύς, (πῶς δὲ
[25, 3]	ὁ μὲν Ζώπυρος ἐκεῖνος δεινὸς	ἦν	τῇ προσβολῇ τῶν ὀφθαλμῶν, τοῖς
[25, 7]	καὶ γὰρ ὁ Εὔφορβος εὐκόμης	ἦν,	τῷ δὲ Ἀχιλλεῖ τὸ καλὸν
[25, 7]	δὲ Ἀχιλλεῖ τὸ καλὸν ἥδιστον	ἦν	ὑπὸ τῆς ἀρετῆς ἐξαπτόμενον. Ἥδιστον
[25, 7]	τὴν αἰσχύνην· τοιαύτης δέομαι ἡδονῆς,	ἣν	οὐκ ἀπαξιώσει ἡ ἀρετὴ ὀπαδὸν
[25, 6]	ψυχὰς αὑτῷ συνεπαίροντος ὑπὲρ τὴν	γῆν	ἄνω, καὶ ὅσα περὶ γῆν
[25, 6]	γῆν ἄνω, καὶ ὅσα περὶ	γῆν	παθήματα ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμημάτων, καὶ
[25, 1]	Μύσων οἶκον οἰκῆσαι καλῶς, καὶ	γῆν	τημελῆσαι δεξιῶς, καὶ γάμου προστῆναι
[25, 7]	δὲ καὶ ἡδονῆς πρὸς τὴν	ἀγωγὴν	ταύτην δεησόμεθα καὶ τυράννου, δότω
[25, 1]	μισθοφόρῳ, ἀπροοράτως θέοντι, ἀλλ´ ὁπλίτῃ	βάδην	ἰόντι καὶ κινουμένῳ ἀσφαλῶς. Ἐλθὼν
[25, 7]	οὐκ ἔμελλεν; οὐ διὰ τὴν	ξάνθην	κόμην· καὶ γὰρ ὁ Εὔφορβος
[25, 7]	ἔμελλεν; οὐ διὰ τὴν ξάνθην	κόμην·	καὶ γὰρ ὁ Εὔφορβος εὐκόμης
[25, 3]	τῷ λυπηρῷ τῆς ἀκοῆς τὴν	ῥώμην	τοῦ φθεγγομένου. Εἰ δὲ μὴ
[25, 5]	πάσης ῥαχίας δυσχερεστέροις, ἀγαπῶν τὴν	πλάνην	καὶ χαίρων τῇ ψυχαγωγίᾳ· ὥσπερ
[25, 7]	νόμῳ. Παραβάλλωμεν τὴν Σωκράτους κύλικα	ἐκείνην	τῇ Ἀλκιβιάδου· πότερος αὐτῶν ἔπινεν
[25, 2]	τῆς ᾠδῆς, ὅσα μὲν ἐς	ἡδονὴν	ἀκοῆς, ἀποδεχόμεθα· τὸ δὲ ἡμῖν
[25, 7]	παραπεμψάμενος τὴν ἀρετὴν τοῦ θεοῦ	ἡδονὴν	αὐτῶ ἐπιφημίσαι. Ἐγὼ καὶ τῶν
[25, 5]	μανὲν καὶ τὴν ἀπ´ αὐτοῦ	ἡδονήν,	Ἑλληνικῶν καὶ Τρωϊκῶν κακῶν; Ἔστι
[25, 7]	καὶ τυράννου, δότω μοι τὶς	ἡδονήν,	οἵαν καὶ ἐπὶ σάλπιγγος ἁρμονίᾳ
[25, 5]	ἤδη ἰατρὸς εὐμήχανος ἀνεκέρασεν βραχεῖαν	ἡδονὴν	τῷ ἀλγεινῷ τῆς ἰάσεως· ποριστὴς
[25, 7]	καὶ ὥραν, καὶ πόθον, καὶ	εὐφροσύνην,	καὶ πάντα δὴ τὰ τερπνὰ
[25, 7]	μέγεθος, οὐ προσθήσει δὲ τὴν	αἰσχύνην·	τοιαύτης δέομαι ἡδονῆς, ἣν οὐκ
[25, 7]	τῆς ἡδονῆς, ἐπαινῶ δὲ τὴν	τέχνην·	καὶ τῆς Ὁμήρου ᾠδῆς συνίημι
[25, 6]	ἐκλελυμένον, οὐδ´ ἐπίχριστον κατὰ τὴν	τέχνην,	οὐδὲ ἐν δικαστηρίῳ μόνον ἐν
[25, 7]	~Εἰ δὲ καὶ ἡδονῆς πρὸς	τὴν	ἀγωγὴν ταύτην δεησόμεθα καὶ τυράννου,
[25, 7]	τὸ μέγεθος, οὐ προσθήσει δὲ	τὴν	αἰσχύνην· τοιαύτης δέομαι ἡδονῆς, ἣν
[25, 5]	ἀφέλῃς αὐτῶν τὴν χρείαν, ὑποπτεύω	τὴν	αἰτίαν, καὶ τὸν ἐπαινέτην ἐλεῶ,
[25, 5]	μοχθηρίαν, ἀντικαταλλασσομένου γύναιον μανὲν καὶ	τὴν	ἀπ´ αὐτοῦ ἡδονήν, Ἑλληνικῶν καὶ
[25, 7]	Νεῖλος, ἀλλ´ οὐ τολμῶ παραπεμψάμενος	τὴν	ἀρετὴν τοῦ θεοῦ ἡδονὴν αὐτῶ
[25, 1]	τοῦ Ἕλληνος ξένου ὁ Ἀνάχαρσις	τὴν	ἀφθονίαν τῶν ἔργων καὶ τὴν
[25, 5]	ἠΰτ´ ἔλαιον; Ταύτην μοι διήγησαι	τὴν	γεωργίαν, τοὺς δὲ ἐπαίνους ἔα.
[25, 6]	τὰς ψυχὰς αὑτῷ συνεπαίροντος ὑπὲρ	τὴν	γῆν ἄνω, καὶ ὅσα περὶ
[25, 1]	ὁ Ἀνάχαρσις ἐπαινέσαι. Περιῄει δὲ	τὴν	Ἑλλάδα ἐν κύκλῳ, ποθῶν ἰδεῖν
[25, 4]	ἡλίου κάλλος, οὐδὲ τῷ ἠπειρώτῃ	τὴν	θάλατταν, οὐδ´ Ἐπικούρῳ τὸν θεόν·
[25, 5]	ἄλγεα πάσχειν. Ὁρᾷς τοῦ ἐπαίνου	τὴν	μοχθηρίαν, ἀντικαταλλασσομένου γύναιον μανὲν καὶ
[25, 7]	δὲ οὐκ ἔμελλεν; οὐ διὰ	τὴν	ξάνθην κόμην· καὶ γὰρ ὁ
[25, 5]	καὶ πάσης ῥαχίας δυσχερεστέροις, ἀγαπῶν	τὴν	πλάνην καὶ χαίρων τῇ ψυχαγωγίᾳ·
[25, 1]	τὸν μὲν τούτων δρόμον καὶ	τὴν	πτοίαν τοῦ παντὸς ἐδέησεν ὁ
[25, 3]	τις τῷ λυπηρῷ τῆς ἀκοῆς	τὴν	ῥώμην τοῦ φθεγγομένου. Εἰ δὲ
[25, 7]	καὶ πειθόμενος τῷ νόμῳ. Παραβάλλωμεν	τὴν	Σωκράτους κύλικα ἐκείνην τῇ Ἀλκιβιάδου·
[25, 7]	μὲν τῆς ἡδονῆς, ἐπαινῶ δὲ	τὴν	τέχνην· καὶ τῆς Ὁμήρου ᾠδῆς
[25, 6]	οὐδὲ ἐκλελυμένον, οὐδ´ ἐπίχριστον κατὰ	τὴν	τέχνην, οὐδὲ ἐν δικαστηρίῳ μόνον
[25, 1]	τὴν ἀφθονίαν τῶν ἔργων καὶ	τὴν	φειδὼ τῶν λόγων. ~Ἦσαν δέ
[25, 4]	ἐπαίνων, πρὶν ἄν μοι καὶ	τὴν	χρείαν τῶν ἐπαινουμένων φράσῃ. ~Λέγε,
[25, 5]	ἔα. Ἐὰν γὰρ ἀφέλῃς αὐτῶν	τὴν	χρείαν, ὑποπτεύω τὴν αἰτίαν, καὶ
[25, 3]	συμβόλων, τοῖς μὲν ὀφθαλμοῖς παραχωρητέον	τὴν	χρωμάτων τε καὶ σχημάτων καὶ
[25, 2]	νύκτωρ καὶ μεθ´ ἡμέραν μηδαμοῦ	τὴν	ψυχὴν ἀνιέντα, μηδὲ εἰς ῥᾳθυμίαν
[25, 5]	ὑποπτεύω τὴν αἰτίαν, καὶ τὸν	ἐπαινέτην	ἐλεῶ, καὶ τὸν ἔπαινον μέμφομαι.
[25, 7]	ἀλλ´ οὐ τολμῶ παραπεμψάμενος τὴν	ἀρετὴν	τοῦ θεοῦ ἡδονὴν αὐτῶ ἐπιφημίσαι.
[25, 3]	πάντα, κατὰ τὸν ἐν Διονύσου	ποιητήν,	ἐπιφυλλίδες, καὶ στωμύλματα, χελιδόνων μουσεῖα,
[25, 6]	σύμβουλον φρόνιμον, ἐν δὲ δικαστηρίοις	ἀγωνιστὴν	δίκαιον, ἐν δὲ πανηγύρεσιν ἀγωνιστὴν
[25, 6]	ἀγωνιστὴν δίκαιον, ἐν δὲ πανηγύρεσιν	ἀγωνιστὴν	σώφρονα, ἐν δὲ παιδείᾳ διδάσκαλον
[25, 6]	μοιχὸν ὄντα, οὐδὲ κατὰ ὑβριστοῦ	ὑβριστὴν	ὄντα· ἀλλ´ ἀπηλλαγμένον τῶν παθῶν
[25, 7]	ἡδονῆς, ἀλλ´ ἐκ τῶν σεμνοτέρων	αὐτὴν	ἐπαινῶ. Ἀλλ´ οὐδὲ τὸν Ἡρακλέα
[25, 7]	καὶ ἡδονῆς πρὸς τὴν ἀγωγὴν	ταύτην	δεησόμεθα καὶ τυράννου, δότω μοι
[25, 5]	μιν καθύπερθεν ἐπιρρεῖ, ἠΰτ´ ἔλαιον;	Ταύτην	μοι διήγησαι τὴν γεωργίαν, τοὺς
[25, 2]	καὶ μεθ´ ἡμέραν μηδαμοῦ τὴν	ψυχὴν	ἀνιέντα, μηδὲ εἰς ῥᾳθυμίαν χαλῶντα.
[25, 5]	πάντα, ὅσα δι´ αἰσθήσεων ἐπὶ	ψυχὴν	ἔρχεται, ὑφ´ ἡδονῆς παραπεμπόμενα. ~Ἀλλὰ
[25, 6]	καὶ ἠσκημένων ὑγιῶς, καὶ δυναμένων	ἄγειν	πειθοῖ καὶ βίᾳ ἐκπληκτικῇ τὸ
[25, 2]	εὐγλωττίᾳ σεμνύνοιτο; πολλοῦ μοι δοκεῖ	δεῖν.	Οὐδὲ γὰρ τοὺς ταώς, ἡδίστους
[25, 4]	ὄψει γὰρ αὐτὸ ὄν, ἐπειδὰν	ἰδεῖν	δυνηθῇς. Οὐδὲ γὰρ τῷ Κιμμερίῳ
[25, 2]	τοὺς ταώς, ἡδίστους ὄντας ὀρνίθων	ἰδεῖν,	μακαρίσαι ἄν τις τοῦ κάλλους
[25, 1]	τὴν Ἑλλάδα ἐν κύκλῳ, ποθῶν	ἰδεῖν	σοφίαν στάσιμον καὶ ἑδραίαν. Καὶ
[25, 3]	τοῖς τοῦ σώματος τύποις ἐντυγχάνων,	γνωρίζειν	τὸ ἦθος, καὶ καταμαντεύεσθαι τῆς
[25, 4]	οὐ νεμεσῶ τῆς ἡδονῆς παρατρέχοντι	ἐπαινεῖν·	εἰ δὲ κατὰ τοὺς γεωργοὺς
[25, 5]	τῆς ψυχῆς, τὰ ἀκόλαστα, τὰ	κρίνειν	ἀσθενῆ, τὰ ἀπατᾶσθαι πεφυκότα· οὐ
[25, 1]	μέν που καὶ ἄλλοθι ἐξεῦρεν,	εἰπεῖν	οὐκ ἔχω· εὗρε δ´ οὖν
[25, 7]	ἔνδοθεν διανιστάμεναι, ἐθιζομένης τῆς ψυχῆς	χαίρειν	τοῖς καλοῖς καὶ ἔργοις καὶ
[25, 2]	τοὺς λόγους ὑπὲρ τὰ ἔργα	χωρεῖν,	ὥσπερ ἐξ ἀγγείου στενοῦ ἀποχεομένους,
[25, 5]	κακῷ, νόσῳ πόνους, αἱροῦνται ἡδόμενοι	νοσεῖν	μᾶλλον, ἢ πονοῦντες ὑγιασθῆναι. Καί
[25, 1]	τῷ Σκύθῃ ξένῳ μηκέτι σοφίαν	ζητεῖν	λαλιστέραν, παρόντων ἔργων, ἃ τότε
[25, 2]	ἁρμονίας ταύτης ἐρᾷ, καὶ ἐθέλει	ἠχεῖν	τὸν τῶν ἔργων φθόγγον, οὗτος
[25, 5]	ἀμφὶ γυναικὶ πολὺν χρόνον ἄλγεα	πάσχειν.	Ὁρᾷς τοῦ ἐπαίνου τὴν μοχθηρίαν,
[25, 5]	ἀνακιρνάμενος τῇ ψυχῇ, ἀλλά τέ	μιν	καθύπερθεν ἐπιρρεῖ, ἠΰτ´ ἔλαιον; Ταύτην
[25, 6]	γαστρὸς καὶ ἀκοῆς ὑπηρέτας πονηρούς·	ἡμῖν	δὲ δεῖ λόγου ὀρθοῦ καὶ
[25, 2]	βίου ἁρμονίᾳ, εἴπερ μὴ ἐκμελὴς	ἡμῖν	ἔσται μηδὲ εἰκῇ διαπεραινόμενος, ὁμολογίαν
[25, 2]	ἡδονὴν ἀκοῆς, ἀποδεχόμεθα· τὸ δὲ	ἡμῖν	τερπνὸν ἀσύμβολον ἐκείναις εἰς σωτηρίαν.
[25, 4]	τάττεται, οὐκ ἀνέχομαι τῶν ἐπαίνων,	πρὶν	ἄν μοι καὶ τὴν χρείαν
[25, 7]	τοῖς καλοῖς καὶ ἔργοις καὶ	ἐπιτηδεύμασιν	καὶ λόγοις. Οὕτω καὶ ὁ
[25, 6]	δικαστηρίοις ἀγωνιστὴν δίκαιον, ἐν δὲ	πανηγύρεσιν	ἀγωνιστὴν σώφρονα, ἐν δὲ παιδείᾳ
[25, 7]	πείθομαι παντάπασι τῷ Προδίκῳ· ἀλλ´	εἰσὶν	γὰρ καὶ ἀνδρὸς ἡδοναὶ παραμυθούμεναι
[25, 2]	αὐτοῖς εἰς εὐπτησίαν συντελοῦντος, ἥπέρ	ἐστιν	ὀρνίθων ῥώμη. Καὶ τῶν ἀηδόνων
[25, 3]	ἢ ἁρμονία ὑγρά· τὰ δ´	ἐστὶν	πάντα, κατὰ τὸν ἐν Διονύσου
[25, 4]	μουσεῖα, λωβηταὶ τέχνης. ~Ποῖον οὖν	ἐστιν	τὸ ἐν λόγοις καλόν; φαίη
[25, 4]	τάν, ἔρῃ· ὄψει γὰρ αὐτὸ	ὄν,	ἐπειδὰν ἰδεῖν δυνηθῇς. Οὐδὲ γὰρ
[25, 2]	ἐθέλει ἠχεῖν τὸν τῶν ἔργων	φθόγγον,	οὗτος ἄν ποτε ἐπ´ εὐγλωττίᾳ
[25, 6]	λόγῳ συνανιστάμενον ῥήτορα ἀληθῆ, οὐκ	ἀργόν,	οὐδὲ ἐκλελυμένον, οὐδ´ ἐπίχριστον κατὰ
[25, 5]	οἱ Ἀσκληπιάδαι, ἀλλ´ ὀψοποιῶν τὸ	ἔργον.	Οὐδὲν δὲ σεμνότερον ἀκόλαστος λόγος
[25, 7]	ἣν οὐκ ἀπαξιώσει ἡ ἀρετὴ	ὀπαδὸν	αὐτῇ γίνεσθαι. Ἀνάγκη γὰρ παντὶ
[25, 4]	τὴν θάλατταν, οὐδ´ Ἐπικούρῳ τὸν	θεόν·	οὐ γὰρ δι´ ἀγγέλων ἡ
[25, 3]	ἀσθενῶν συμβόλων, τοῖς μὲν ὀφθαλμοῖς	παραχωρητέον	τὴν χρωμάτων τε καὶ σχημάτων
[25, 3]	ἀηδίας ὁμιλίαν, τῇ δὲ ἀκοῇ	ἐξιχνευτέον	τὸ τῆς ψυχῆς ἦθος, οὐ
[25, 6]	πειθοῖ καὶ βίᾳ ἐκπληκτικῇ τὸ	πλησιάζον	πᾶν. ~Εἰ δὲ καὶ ἡδονῆς
[25, 1]	σμικρῷ καὶ ἀσθενεῖ πολίσματι, ἄνδρα	ἀγαθόν·	ὄνομα ἦν αὐτῷ Μύσων. Ἀγαθὸς
[25, 7]	συντετάχθαι χάριτας, καὶ ὥραν, καὶ	πόθον,	καὶ εὐφροσύνην, καὶ πάντα δὴ
[25, 6]	φρόνιμον, ἐν δὲ δικαστηρίοις ἀγωνιστὴν	δίκαιον,	ἐν δὲ πανηγύρεσιν ἀγωνιστὴν σώφρονα,
[25, 1]	λάλον· ἀλλ´ ἦν αὐτῆς τὸ	κεφάλαιον	βίος ἀκριβής, καὶ γνώμη ὑγιής,
[25, 5]	τέ μιν καθύπερθεν ἐπιρρεῖ, ἠΰτ´	ἔλαιον;	Ταύτην μοι διήγησαι τὴν γεωργίαν,
[25, 5]	τοῦ ἐπαίνου τὴν μοχθηρίαν, ἀντικαταλλασσομένου	γύναιον	μανὲν καὶ τὴν ἀπ´ αὐτοῦ
[25, 3]	καὶ αἰετῶν κλαγγῆς, ἆρα οὐκ	ἄξιον	ἐκθηρᾶσθαι τῇ ἀκοῇ, πότερον ἀηδὼν
[25, 4]	στωμύλματα, χελιδόνων μουσεῖα, λωβηταὶ τέχνης.	~Ποῖον	οὖν ἐστιν τὸ ἐν λόγοις
[25, 5]	τῆς τέχνης νόμους· παρατιθέντες γὰρ	κακὸν	κακῷ, νόσῳ πόνους, αἱροῦνται ἡδόμενοι
[25, 7]	Ἀλκιβιάδης τὸν οἶνον; ἢ τὸ	φάρμακον	Σωκράτης;
[25, 1]	δὲ ἦν ἄρα ὁ Μύσων	οἶκον	οἰκῆσαι καλῶς, καὶ γῆν τημελῆσαι
[25, 5]	καὶ σταφυλὴ σταφυλῇ‘ ἐπιφύεται, καὶ	σῦκον	σύκῳ· λόγου δὲ ἄρα ἐφήμερος
[25, 7]	ἦν, τῷ δὲ Ἀχιλλεῖ τὸ	καλὸν	ἥδιστον ἦν ὑπὸ τῆς ἀρετῆς
[25, 4]	οὖν ἐστιν τὸ ἐν λόγοις	καλόν;	φαίη ἄν τις. Μήπω μέν,
[25, 6]	ἀγωνιστὴν σώφρονα, ἐν δὲ παιδείᾳ	διδάσκαλον	ἐπιστήμονα· οὐ περὶ Θεμιστοκλέους μόνον
[25, 1]	σοφὸς σοφίαν οὐ πολυρρήμονα οὐδὲ	λάλον·	ἀλλ´ ἦν αὐτῆς τὸ κεφάλαιον
[25, 5]	ὄγχνῃ γηράσκει, καὶ ἐπὶ μήλῳ	μῆλον,	καὶ σταφυλὴ σταφυλῇ‘ ἐπιφύεται, καὶ
[25, 5]	ἐντυχὼν ἀκολάστῳ λόγῳ, τὸ μὲν	ἀπατηλὸν	αὐτοῦ μὴ γνωρίσῃ, τὸ δὲ
[25, 5]	νόσῳ πόνους, αἱροῦνται ἡδόμενοι νοσεῖν	μᾶλλον,	ἢ πονοῦντες ὑγιασθῆναι. Καί τις
[25, 2]	ἀποδεχόμεθα· τὸ δὲ ἡμῖν τερπνὸν	ἀσύμβολον	ἐκείναις εἰς σωτηρίαν. ~Αἰετοῦ κλάγξαντος,
[25, 6]	ἅπαντι ἐξεταζόμενον, ἐν μὲν ἐκκλησίαις	σύμβουλον	φρόνιμον, ἐν δὲ δικαστηρίοις ἀγωνιστὴν
[25, 5]	τὸ ὠφελοῦν, τερπνὸν δὲ προσθῇς,	ἰταμὸν	καὶ ἄκρατον ἰσοτιμίαν καὶ ἰσηγορίαν
[25, 6]	ἐξεταζόμενον, ἐν μὲν ἐκκλησίαις σύμβουλον	φρόνιμον,	ἐν δὲ δικαστηρίοις ἀγωνιστὴν δίκαιον,
[25, 1]	ἐν κύκλῳ, ποθῶν ἰδεῖν σοφίαν	στάσιμον	καὶ ἑδραίαν. Καὶ εἰ μέν
[25, 1]	πολλοῖς· καὶ τὸν μὲν τούτων	δρόμον	καὶ τὴν πτοίαν τοῦ παντὸς
[25, 5]	ἐξ οὐρίας πρὸς τὸν ἀληθῆ	δρόμον	οὐ τυχόντες, ῥεύματι δὲ γαληνῷ
[25, 2]	κἂν σμικρὸν ᾖ, διαλύει τὸν	κόσμον	τοῦ μέλους, οὕτω κἀν τῇ
[25, 6]	γενέσθαι τὸν τῷ φιλοσόφῳ λόγῳ	συνανιστάμενον	ῥήτορα ἀληθῆ, οὐκ ἀργόν, οὐδὲ
[25, 6]	κατὰ ὑβριστοῦ ὑβριστὴν ὄντα· ἀλλ´	ἀπηλλαγμένον	τῶν παθῶν τούτων, ἵνα γένηται
[25, 6]	δικαστηρίῳ μόνον ἐν ἀμφιβόλῳ ἐπικουρίᾳ	τεταγμένον·	ἀλλὰ πανταχοῦ καὶ ἐν ἅπαντι
[25, 3]	τῇ ἀκοῇ, πότερον ἀηδὼν τὸ	φθεγγόμενον,	γλῶττα δειλὴ καὶ ᾠδὴ ἐφήμερος,
[25, 6]	ἀλλὰ πανταχοῦ καὶ ἐν ἅπαντι	ἐξεταζόμενον,	ἐν μὲν ἐκκλησίαις σύμβουλον φρόνιμον,
[25, 1]	ταῦτα ἐπιτηδεύων, ποῖ ποτε οἰχήσεται	φερόμενον	τὸ μὴ σοφόν; Ἠγάσθη μάλα
[25, 7]	ἥδιστον ἦν ὑπὸ τῆς ἀρετῆς	ἐξαπτόμενον.	Ἥδιστον μὲν ἐν ποταμοῖς θέαμα
[25, 6]	ῥήτορα ἀληθῆ, οὐκ ἀργόν, οὐδὲ	ἐκλελυμένον,	οὐδ´ ἐπίχριστον κατὰ τὴν τέχνην,
[25, 3]	τῶν πολλῶν λογισμοὺς ἀπόχρη πρὸς	ἔπαινον	λόγου γλῶττα εὔστοχος, ἢ ὀνομάτων
[25, 5]	τὸν ἐπαινέτην ἐλεῶ, καὶ τὸν	ἔπαινον	μέμφομαι. Τοῦτον τὸν ἔπαινον φθέγγεται
[25, 4]	δὲ γεωργῷ ὁ καρπὸς τὸν	ἔπαινον	μετὰ τῆς χρείας ἔχει. Εἰ
[25, 5]	τὸν ἔπαινον μέμφομαι. Τοῦτον τὸν	ἔπαινον	φθέγγεται τὰ μέλη τῆς ψυχῆς,
[25, 7]	αὐτῶν ἔπινεν ἀλυπότερον; Ἀλκιβιάδης τὸν	οἶνον;	ἢ τὸ φάρμακον Σωκράτης;
[25, 7]	καὶ ὁ οὐρανὸς οὐ καλὸς	μόνον,	ἀλλὰ καὶ ἥδιστον θεαμάτων, καὶ
[25, 6]	τὴν τέχνην, οὐδὲ ἐν δικαστηρίῳ	μόνον	ἐν ἀμφιβόλῳ ἐπικουρίᾳ τεταγμένον· ἀλλὰ
[25, 6]	διδάσκαλον ἐπιστήμονα· οὐ περὶ Θεμιστοκλέους	μόνον	τοῦ μηκέτι ὄντος, οὐδ´ ἐν
[25, 5]	Ἀχαιοὺς τοιῇδ´ ἀμφὶ γυναικὶ πολὺν	χρόνον	ἄλγεα πάσχειν. Ὁρᾷς τοῦ ἐπαίνου
[25, 2]	ἀκοῆς, ἀποδεχόμεθα· τὸ δὲ ἡμῖν	τερπνὸν	ἀσύμβολον ἐκείναις εἰς σωτηρίαν. ~Αἰετοῦ
[25, 5]	τούτου ἀφέλῃς μὲν τὸ ὠφελοῦν,	τερπνὸν	δὲ προσθῇς, ἰταμὸν καὶ ἄκρατον
[25, 5]	ψυχὴ ἀπ´ αὐτῶν χρηστὸν καὶ	ἔγκαρπον;	Ἢ ὄγχνη μὲν ἐπὶ ὄγχνῃ
[25, 3]	τοῦ φθεγγομένου. Εἰ δὲ μὴ	φαυλότερον	ἦχος ἀνδρὸς μηδὲ ἀσθενέστερον ἐλέγξαι
[25, 5]	ὀψοποιῶν τὸ ἔργον. Οὐδὲν δὲ	σεμνότερον	ἀκόλαστος λόγος τῶν τῆς γαστρὸς
[25, 3]	οὐκ ἄξιον ἐκθηρᾶσθαι τῇ ἀκοῇ,	πότερον	ἀηδὼν τὸ φθεγγόμενον, γλῶττα δειλὴ
[25, 7]	τῇ Ἀλκιβιάδου· πότερος αὐτῶν ἔπινεν	ἀλυπότερον;	Ἀλκιβιάδης τὸν οἶνον; ἢ τὸ
[25, 3]	μὴ φαυλότερον ἦχος ἀνδρὸς μηδὲ	ἀσθενέστερον	ἐλέγξαι τὸ τοῦ λέοντος ἦθος
[25, 2]	μελῶν ἁρμονίαις τὸ παραλειφθέν, κἂν	σμικρὸν	ᾖ, διαλύει τὸν κόσμον τοῦ
[25, 4]	Εἰ μὲν δή τις καθ´	ὁδοιπόρον	πλησιάζει τῷ λόγῳ, οὐ νεμεσῶ
[25, 5]	πνευμάτων μὲν ἐξ οὐρίας πρὸς	τὸν	ἀληθῆ δρόμον οὐ τυχόντες, ῥεύματι
[25, 3]	τὰ δ´ ἐστὶν πάντα, κατὰ	τὸν	ἐν Διονύσου ποιητήν, ἐπιφυλλίδες, καὶ
[25, 5]	χρείαν, ὑποπτεύω τὴν αἰτίαν, καὶ	τὸν	ἐπαινέτην ἐλεῶ, καὶ τὸν ἔπαινον
[25, 5]	καὶ τὸν ἐπαινέτην ἐλεῶ, καὶ	τὸν	ἔπαινον μέμφομαι. Τοῦτον τὸν ἔπαινον
[25, 4]	τῷ δὲ γεωργῷ ὁ καρπὸς	τὸν	ἔπαινον μετὰ τῆς χρείας ἔχει.
[25, 5]	καὶ τὸν ἔπαινον μέμφομαι. Τοῦτον	τὸν	ἔπαινον φθέγγεται τὰ μέλη τῆς
[25, 2]	ἐρᾷ, καὶ ἐθέλει ἠχεῖν τὸν	τῶν	ἔργων φθόγγον, οὗτος ἄν ποτε
[25, 7]	σεμνοτέρων αὐτὴν ἐπαινῶ. Ἀλλ´ οὐδὲ	τὸν	Ἡρακλέα ἔγωγε ἡγοῦμαι ἄγευστον καὶ
[25, 4]	ἠπειρώτῃ τὴν θάλατταν, οὐδ´ Ἐπικούρῳ	τὸν	θεόν· οὐ γὰρ δι´ ἀγγέλων
[25, 2]	παραλειφθέν, κἂν σμικρὸν ᾖ, διαλύει	τὸν	κόσμον τοῦ μέλους, οὕτω κἀν
[25, 1]	οὐδενί, πελτασταῖς δὲ πολλοῖς· καὶ	τὸν	μὲν τούτων δρόμον καὶ τὴν
[25, 7]	πότερος αὐτῶν ἔπινεν ἀλυπότερον; Ἀλκιβιάδης	τὸν	οἶνον; ἢ τὸ φάρμακον Σωκράτης;
[25, 6]	ὧν συμπάντων κρείττονα χρὴ γενέσθαι	τὸν	τῷ φιλοσόφῳ λόγῳ συνανιστάμενον ῥήτορα
[25, 2]	ταύτης ἐρᾷ, καὶ ἐθέλει ἠχεῖν	τὸν	τῶν ἔργων φθόγγον, οὗτος ἄν
[25, 5]	τερπνὸν δὲ προσθῇς, ἰταμὸν καὶ	ἄκρατον	ἰσοτιμίαν καὶ ἰσηγορίαν χειροτονεῖς λόγου
[25, 3]	ἄλλο ζῷον ἄρρεν καὶ θυμοῦ	μεστόν;	Ἀλλ´ ὁ μὲν Ζώπυρος ἐκεῖνος
[25, 5]	σοι ἡ ψυχὴ ἀπ´ αὐτῶν	χρηστὸν	καὶ ἔγκαρπον; Ἢ ὄγχνη μὲν
[25, 7]	λειμῶνες ἀνθοῦντες, καὶ νάματα ῥέοντα.	Ἥδιστον	ἦν θέαμα ὁ Ἀχιλλεύς, (πῶς
[25, 7]	τῷ δὲ Ἀχιλλεῖ τὸ καλὸν	ἥδιστον	ἦν ὑπὸ τῆς ἀρετῆς ἐξαπτόμενον.
[25, 7]	γόνιμος, ὁ δὲ Νεῖλος γόνιμος.	Ἥδιστον	θέαμα ὁ Νεῖλος, ἀλλ´ οὐ
[25, 7]	οὐ καλὸς μόνον, ἀλλὰ καὶ	ἥδιστον	θεαμάτων, καὶ θάλαττα πλεομένη, καὶ
[25, 7]	ἦν ὑπὸ τῆς ἀρετῆς ἐξαπτόμενον.	Ἥδιστον	μὲν ἐν ποταμοῖς θέαμα ὁ
[25, 6]	οὐκ ἀργόν, οὐδὲ ἐκλελυμένον, οὐδ´	ἐπίχριστον	κατὰ τὴν τέχνην, οὐδὲ ἐν
[25, 7]	οὐδὲ τὸν Ἡρακλέα ἔγωγε ἡγοῦμαι	ἄγευστον	καὶ ἀμέτοχον ἡδονῆς διαβιῶναι· οὐ
[25, 1]	εἶχεν τῆς θέας, λέγει πρὸς	αὐτὸν	ὁ Χηνεὺς Μύσων· Διὰ ταῦτά
[25, 5]	ἐλεῶ, καὶ τὸν ἔπαινον μέμφομαι.	Τοῦτον	τὸν ἔπαινον φθέγγεται τὰ μέλη
[25, 1]	ποτε οἰχήσεται φερόμενον τὸ μὴ	σοφόν;	Ἠγάσθη μάλα τοῦ Ἕλληνος ξένου
[25, 6]	μηδαμοῦ, οὐδὲ κατὰ μοιχοῦ λέγοντα	μοιχὸν	ὄντα, οὐδὲ κατὰ ὑβριστοῦ ὑβριστὴν
[25, 7]	Ἡρακλέα ἔγωγε ἡγοῦμαι ἄγευστον καὶ	ἀμέτοχον	ἡδονῆς διαβιῶναι· οὐ πείθομαι παντάπασι
[25, 3]	ἢ αἰετός, ἤ τι ἄλλο	ζῷον	ἄρρεν καὶ θυμοῦ μεστόν; Ἀλλ´
[25, 5]	εὐκνήμιδας Ἀχαιοὺς τοιῇδ´ ἀμφὶ γυναικὶ	πολὺν	χρόνον ἄλγεα πάσχειν. Ὁρᾷς τοῦ
[25, 1]	εἰπεῖν οὐκ ἔχω· εὗρε δ´	οὖν	ἐν Χηναῖς, σμικρῷ καὶ ἀσθενεῖ
[25, 4]	χελιδόνων μουσεῖα, λωβηταὶ τέχνης. ~Ποῖον	οὖν	ἐστιν τὸ ἐν λόγοις καλόν;
[25, 2]	τε καὶ ἰσοχειλῆ εἶναι. Ὅστις	οὖν	τῆς ἁρμονίας ταύτης ἐρᾷ, καὶ
[25, 5]	γὰρ τούτου ἀφέλῃς μὲν τὸ	ὠφελοῦν,	τερπνὸν δὲ προσθῇς, ἰταμὸν καὶ
[25, 6]	καὶ λύπης καὶ μέθης ἐχόμενα·	ὧν	συμπάντων κρείττονα χρὴ γενέσθαι τὸν
[25, 1]	ἔργων καὶ τὴν φειδὼ τῶν	λόγων.	~Ἦσαν δέ που καὶ οἱ
[25, 6]	ἐξ ἀγαθῆς παλαίστρας ἀγωνιστὴς γίγνεται,	λόγων	μεστὸς ἀκολακεύτων, καὶ ἠσκημένων ὑγιῶς,
[25, 1]	μηκέτι σοφίαν ζητεῖν λαλιστέραν, παρόντων	ἔργων,	ἃ τότε ἀκριβῶς ἅπαντα διεσκόπει.
[25, 1]	ὁ Ἀνάχαρσις τὴν ἀφθονίαν τῶν	ἔργων	καὶ τὴν φειδὼ τῶν λόγων.
[25, 2]	καὶ ἐθέλει ἠχεῖν τὸν τῶν	ἔργων	φθόγγον, οὗτος ἄν ποτε ἐπ´
[25, 3]	ἄξιον ἐκθηρᾶσθαι τῇ ἀκοῇ, πότερον	ἀηδὼν	τὸ φθεγγόμενον, γλῶττα δειλὴ καὶ
[25, 5]	τὰ αἰσχρὰ πάντα, ὅσα δι´	αἰσθήσεων	ἐπὶ ψυχὴν ἔρχεται, ὑφ´ ἡδονῆς
[25, 7]	διὰ σαρκῶν, οὐδέ γε δι´	αἰσθήσεων	ἐπίρρυτοι, ἀλλ´ αὐτοφυεῖς τινες καὶ
[25, 5]	δυσχερεῖς ἐκπεπτωκότες· μετὰ τοῦτο προσηνέχθη	λαθὼν	ἀμαθίᾳ, καὶ μετὰ τοῦτο φιληδονίας
[25, 6]	ὑβριστὴν ὄντα· ἀλλ´ ἀπηλλαγμένον τῶν	παθῶν	τούτων, ἵνα γένηται κατήγορος ἀδικημάτων
[25, 2]	γὰρ τοὺς ταώς, ἡδίστους ὄντας	ὀρνίθων	ἰδεῖν, μακαρίσαι ἄν τις τοῦ
[25, 2]	εἰς εὐπτησίαν συντελοῦντος, ἥπέρ ἐστιν	ὀρνίθων	ῥώμη. Καὶ τῶν ἀηδόνων τῆς
[25, 1]	βάδην ἰόντι καὶ κινουμένῳ ἀσφαλῶς.	Ἐλθὼν	δὲ Ἀθήναζε, ἐντυγχάνει αὐτόθι ὁπλίτῃ
[25, 1]	δὲ τὴν Ἑλλάδα ἐν κύκλῳ,	ποθῶν	ἰδεῖν σοφίαν στάσιμον καὶ ἑδραίαν.
[25, 1]	~Ἦλθεν εἰς Ἕλληνας ἐκ τῆς	Σκυθῶν	γῆς τῶν ἐκεῖ βαρβάρων ἀνὴρ
[25, 7]	Ἡρακλῆς ἔχαιρεν ἐπὶ τὸ πῦρ	ἰών·	καὶ Σωκράτης ἔχαιρεν ἐν τῷ
[25, 6]	παθήματα ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμημάτων, καὶ	φιλοτιμιῶν,	καὶ ἐρώτων, καὶ ὀργῆς καὶ
[25, 5]	Ἀσκληπιός, οὔτε οἱ Ἀσκληπιάδαι, ἀλλ´	ὀψοποιῶν	τὸ ἔργον. Οὐδὲν δὲ σεμνότερον
[25, 5]	οἱ πυρέττοντες, ἐμπιπλάμενοι ποτοῦ καὶ	σιτίων	παρὰ τοὺς τῆς τέχνης νόμους·
[25, 5]	αὐτοῦ ἡδονήν, Ἑλληνικῶν καὶ Τρωϊκῶν	κακῶν;	Ἔστι κἀνταῦθα ἐπαινέτης τοιοῦτος, ἐπειδάν
[25, 5]	καὶ τὴν ἀπ´ αὐτοῦ ἡδονήν,	Ἑλληνικῶν	καὶ Τρωϊκῶν κακῶν; Ἔστι κἀνταῦθα
[25, 5]	ἀπ´ αὐτοῦ ἡδονήν, Ἑλληνικῶν καὶ	Τρωϊκῶν	κακῶν; Ἔστι κἀνταῦθα ἐπαινέτης τοιοῦτος,
[25, 7]	δι´ ἀρετῆς πόνους, οὐ διὰ	σαρκῶν,	οὐδέ γε δι´ αἰσθήσεων ἐπίρρυτοι,
[25, 4]	τὸν θεόν· οὐ γὰρ δι´	ἀγγέλων	ἡ ἱστορία ἔρχεται, ἀλλ´ ἐπιστήμης
[25, 2]	Ὥσπερ γὰρ ἐν ταῖς τῶν	μελῶν	ἁρμονίαις τὸ παραλειφθέν, κἂν σμικρὸν
[25, 3]	ἦθος, οὐ κατὰ τοὺς τῶν	πολλῶν	λογισμοὺς ἀπόχρη πρὸς ἔπαινον λόγου
[25, 3]	οὐ διὰ ἀμυδρῶν οὐδὲ ἀσθενῶν	συμβόλων,	τοῖς μὲν ὀφθαλμοῖς παραχωρητέον τὴν
[25, 3]	δεινὸς ἦν τῇ προσβολῇ τῶν	ὀφθαλμῶν,	τοῖς τοῦ σώματος τύποις ἐντυγχάνων,
[25, 3]	ὀφθαλμῶν, τοῖς τοῦ σώματος τύποις	ἐντυγχάνων,	γνωρίζειν τὸ ἦθος, καὶ καταμαντεύεσθαι
[25, 3]	θέσθαι οὐ διὰ ἀμυδρῶν οὐδὲ	ἀσθενῶν	συμβόλων, τοῖς μὲν ὀφθαλμοῖς παραχωρητέον
[25, 7]	Σωκράτης ἔχαιρεν ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ	μένων	καὶ πειθόμενος τῷ νόμῳ. Παραβάλλωμεν
[25, 6]	ἀκολακεύτων, καὶ ἠσκημένων ὑγιῶς, καὶ	δυναμένων	ἄγειν πειθοῖ καὶ βίᾳ ἐκπληκτικῇ
[25, 6]	γίγνεται, λόγων μεστὸς ἀκολακεύτων, καὶ	ἠσκημένων	ὑγιῶς, καὶ δυναμένων ἄγειν πειθοῖ
[25, 4]	Καὶ γὰρ τῶν ἐκ γῆς	φυομένων	παντοδαπὸς μὲν θεατὴς ὁδοιπόρος, ὁ
[25, 4]	μοι καὶ τὴν χρείαν τῶν	ἐπαινουμένων	φράσῃ. ~Λέγε, τίνας εἶδες καρποὺς
[25, 3]	καταμαντεύεσθαι τῆς ψυχῆς διὰ τῶν	ὁρωμένων,	μαντείαν ἀσαφῆ· τίς γὰρ ἐπιμιξία
[25, 4]	γεωργοὺς τάττεται, οὐκ ἀνέχομαι τῶν	ἐπαίνων,	πρὶν ἄν μοι καὶ τὴν
[25, 6]	καὶ ὅσα περὶ γῆν παθήματα	ἡδονῶν	καὶ ἐπιθυμημάτων, καὶ φιλοτιμιῶν, καὶ
[25, 2]	ἐστιν ὀρνίθων ῥώμη. Καὶ τῶν	ἀηδόνων	τῆς ᾠδῆς, ὅσα μὲν ἐς
[25, 3]	Διονύσου ποιητήν, ἐπιφυλλίδες, καὶ στωμύλματα,	χελιδόνων	μουσεῖα, λωβηταὶ τέχνης. ~Ποῖον οὖν
[25, 5]	χωρίοις, καὶ πάσης ῥαχίας δυσχερεστέροις,	ἀγαπῶν	τὴν πλάνην καὶ χαίρων τῇ
[25, 5]	εἰ τελεσιουργοὶ καὶ γόνιμοι ἑτέρων	καρπῶν;	ἐξέφυσέ τι σοι ἡ ψυχὴ
[25, 1]	τῆς Σκυθῶν γῆς τῶν ἐκεῖ	βαρβάρων	ἀνὴρ σοφὸς σοφίαν οὐ πολυρρήμονα
[25, 3]	ἐπὶ ψυχῇ θέσθαι οὐ διὰ	ἀμυδρῶν	οὐδὲ ἀσθενῶν συμβόλων, τοῖς μὲν
[25, 5]	ἐξήτασας, εἰ τελεσιουργοὶ καὶ γόνιμοι	ἑτέρων	καρπῶν; ἐξέφυσέ τι σοι ἡ
[25, 7]	τῆς ἡδονῆς, ἀλλ´ ἐκ τῶν	σεμνοτέρων	αὐτὴν ἐπαινῶ. Ἀλλ´ οὐδὲ τὸν
[25, 5]	δυσχερεστέροις, ἀγαπῶν τὴν πλάνην καὶ	χαίρων	τῇ ψυχαγωγίᾳ· ὥσπερ οἱ πυρέττοντες,
[25, 1]	ἄνδρα ἀγαθόν· ὄνομα ἦν αὐτῷ	Μύσων.	Ἀγαθὸς δὲ ἦν ἄρα ὁ
[25, 1]	λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Χηνεὺς	Μύσων·	Διὰ ταῦτά τοι, ὦ Ἀνάχαρσι,
[25, 1]	Ἀγαθὸς δὲ ἦν ἄρα ὁ	Μύσων	οἶκον οἰκῆσαι καλῶς, καὶ γῆν
[25, 2]	ἥπέρ ἐστιν ὀρνίθων ῥώμη. Καὶ	τῶν	ἀηδόνων τῆς ᾠδῆς, ὅσα μὲν
[25, 4]	καὶ τὰς κρίσεις. Καὶ γὰρ	τῶν	ἐκ γῆς φυομένων παντοδαπὸς μὲν
[25, 1]	Ἕλληνας ἐκ τῆς Σκυθῶν γῆς	τῶν	ἐκεῖ βαρβάρων ἀνὴρ σοφὸς σοφίαν
[25, 4]	ἄν μοι καὶ τὴν χρείαν	τῶν	ἐπαινουμένων φράσῃ. ~Λέγε, τίνας εἶδες
[25, 4]	τοὺς γεωργοὺς τάττεται, οὐκ ἀνέχομαι	τῶν	ἐπαίνων, πρὶν ἄν μοι καὶ
[25, 1]	ξένου ὁ Ἀνάχαρσις τὴν ἀφθονίαν	τῶν	ἔργων καὶ τὴν φειδὼ τῶν
[25, 1]	τῶν ἔργων καὶ τὴν φειδὼ	τῶν	λόγων. ~Ἦσαν δέ που καὶ
[25, 2]	χαλῶντα. Ὥσπερ γὰρ ἐν ταῖς	τῶν	μελῶν ἁρμονίαις τὸ παραλειφθέν, κἂν
[25, 3]	καὶ καταμαντεύεσθαι τῆς ψυχῆς διὰ	τῶν	ὁρωμένων, μαντείαν ἀσαφῆ· τίς γὰρ
[25, 3]	ἐκεῖνος δεινὸς ἦν τῇ προσβολῇ	τῶν	ὀφθαλμῶν, τοῖς τοῦ σώματος τύποις
[25, 6]	ὑβριστοῦ ὑβριστὴν ὄντα· ἀλλ´ ἀπηλλαγμένον	τῶν	παθῶν τούτων, ἵνα γένηται κατήγορος
[25, 5]	καθ´ ἡμέραν ἡδοναῖς ἀψοφητί, ὥσπερ	τῶν	πλεόντων οἱ πνευμάτων μὲν ἐξ
[25, 3]	ψυχῆς ἦθος, οὐ κατὰ τοὺς	τῶν	πολλῶν λογισμοὺς ἀπόχρη πρὸς ἔπαινον
[25, 7]	μὲν τῆς ἡδονῆς, ἀλλ´ ἐκ	τῶν	σεμνοτέρων αὐτὴν ἐπαινῶ. Ἀλλ´ οὐδὲ
[25, 5]	Οὐδὲν δὲ σεμνότερον ἀκόλαστος λόγος	τῶν	τῆς γαστρὸς κολακευμάτων· ἐὰν γὰρ
[25, 7]	ἡδονὴν αὐτῶ ἐπιφημίσαι. Ἐγὼ καὶ	τῶν	Φειδίου ἀγαλμάτων αἰσθάνομαι μὲν τῆς
[25, 7]	καλὸς μόνον, ἀλλὰ καὶ ἥδιστον	θεαμάτων,	καὶ θάλαττα πλεομένη, καὶ λήϊα
[25, 6]	παθῶν τούτων, ἵνα γένηται κατήγορος	ἀδικημάτων	ἀληθής. Τοιοῦτος ἐξ ἀγαθῆς παλαίστρας
[25, 6]	περὶ γῆν παθήματα ἡδονῶν καὶ	ἐπιθυμημάτων,	καὶ φιλοτιμιῶν, καὶ ἐρώτων, καὶ
[25, 3]	παραχωρητέον τὴν χρωμάτων τε καὶ	σχημάτων	καὶ τῆς ἐν τούτοις ἡδονῆς
[25, 7]	ἐπιφημίσαι. Ἐγὼ καὶ τῶν Φειδίου	ἀγαλμάτων	αἰσθάνομαι μὲν τῆς ἡδονῆς, ἐπαινῶ
[25, 3]	ἔπαινον λόγου γλῶττα εὔστοχος, ἢ	ὀνομάτων	δρόμος, ἢ ῥήματα Ἀττικά, ἢ
[25, 5]	ἀκόλαστος λόγος τῶν τῆς γαστρὸς	κολακευμάτων·	ἐὰν γὰρ τούτου ἀφέλῃς μὲν
[25, 5]	ἀψοφητί, ὥσπερ τῶν πλεόντων οἱ	πνευμάτων	μὲν ἐξ οὐρίας πρὸς τὸν
[25, 3]	τοῖς μὲν ὀφθαλμοῖς παραχωρητέον τὴν	χρωμάτων	τε καὶ σχημάτων καὶ τῆς
[25, 3]	λέοντος ἦθος βρυχηθμοῦ λέοντος καὶ	αἰετῶν	κλαγγῆς, ἆρα οὐκ ἄξιον ἐκθηρᾶσθαι
[25, 6]	λύπης καὶ μέθης ἐχόμενα· ὧν	συμπάντων	κρείττονα χρὴ γενέσθαι τὸν τῷ
[25, 5]	ἡμέραν ἡδοναῖς ἀψοφητί, ὥσπερ τῶν	πλεόντων	οἱ πνευμάτων μὲν ἐξ οὐρίας
[25, 1]	ξένῳ μηκέτι σοφίαν ζητεῖν λαλιστέραν,	παρόντων	ἔργων, ἃ τότε ἀκριβῶς ἅπαντα
[25, 7]	κύλικα ἐκείνην τῇ Ἀλκιβιάδου· πότερος	αὐτῶν	ἔπινεν ἀλυπότερον; Ἀλκιβιάδης τὸν οἶνον;
[25, 5]	ἐπαίνους ἔα. Ἐὰν γὰρ ἀφέλῃς	αὐτῶν	τὴν χρείαν, ὑποπτεύω τὴν αἰτίαν,
[25, 5]	τι σοι ἡ ψυχὴ ἀπ´	αὐτῶν	χρηστὸν καὶ ἔγκαρπον; Ἢ ὄγχνη
[25, 6]	παλαίστρας ἀγωνιστὴς γίγνεται, λόγων μεστὸς	ἀκολακεύτων,	καὶ ἠσκημένων ὑγιῶς, καὶ δυναμένων
[25, 1]	δὲ πολλοῖς· καὶ τὸν μὲν	τούτων	δρόμον καὶ τὴν πτοίαν τοῦ
[25, 6]	ὄντα· ἀλλ´ ἀπηλλαγμένον τῶν παθῶν	τούτων,	ἵνα γένηται κατήγορος ἀδικημάτων ἀληθής.
[25, 6]	καὶ ἐπιθυμημάτων, καὶ φιλοτιμιῶν, καὶ	ἐρώτων,	καὶ ὀργῆς καὶ λύπης καὶ
[25, 1]	εἰ δὲ ἐγὼ σοφὸς ταῦτα	ἐπιτηδεύων,	ποῖ ποτε οἰχήσεται φερόμενον τὸ
[25, 5]	κἀνταῦθα ἐπαινέτης τοιοῦτος, ἐπειδάν τις	ἐντυχὼν	ἀκολάστῳ λόγῳ, τὸ μὲν ἀπατηλὸν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 29/05/2008