Livre, Chap.
[1, 13]	δὲ σῶμα ἐπίκαυτον ἡλίῳ· εἴκασεν	ἄν	τις αὐτὸ χρώζεσθαι τῇ σκιᾷ
[1, 10]	ἔφερον, εἰς κοινὸν ἔφερον. Θᾶττον	ἄν	τις εἶδε τὰ ποίμνια καὶ
[1, 23]	τερπνὴ δὲ ποιμνίων βληχή. Εἴκασεν	ἄν	τις καὶ τοὺς ποταμοὺς ᾄδειν
[1, 30]	καὶ αὖ τῶν ἰχθύων· οὐδ´	ἂν	ἀπόλοιτο βοῦς νηχόμενος, εἰ μὴ
[1, 17]	εἴ ποτε ἐβιάσθη, μέχρι τοῦ	{ἂν}	διαβρέξαι τὸ στόμα προσεφέρετο. Σιωπηλὸς
[1, 20]	ταπεινῇ καὶ σκολύμοις ἠγρίωτο· ῥᾳδίως	ἂν	ἐκεῖ καὶ λύκος ἀληθινὸς ἔλαθε
[1, 3]	τὴν τροφὴν ἐπιτρέπουσιν. Ὡς δ´	ἂν	καὶ τοὔνομα τοῦ παιδίου ποιμενικὸν
[1, 1]	ἔρωτα ἔφυγεν ἢ φεύξεται, μέχρις	ἂν	κάλλος ᾖ καὶ ὀφθαλμοὶ βλέπωσιν.
[1, 28]	λῃσταὶ Καρικὴν ἔχοντες ἡμιολίαν, ὡς	ἂν	μὴ δοκοῖεν βάρβαροι, προσέσχον τοῖς
[1, 12]	ἡ δὲ Χλόη θεασαμένη τὸ	συμβὰν	δρόμῳ παραγίνεται πρὸς τὸν σιρόν,
[1, 21]	τε Χλόη πρὸς τὴν πρώτην	θέαν	διαταραχθεῖσα τὸν Δάφνιν ἐκάλει βοηθόν,
[1, 27]	ὀκτὼ τὰς ἀρίστας ἐς τὴν	ἰδίαν	ἀγέλην θέλξας ἀπεβουκόλησεν. Ἄχθεται ἡ
[1, 21]	τε ἀπειρίας ἐρωτικῶν τολμημάτων ποιμενικὴν	παιδιὰν	νομίζοντες τὴν ἐπιβολὴν τοῦ δέρματος,
[1, 25]	δέδοικα· δάκνει τὸ φίλημα τὴν	καρδίαν,	καὶ ὥσπερ τὸ νέον μέλι
[1, 17]	καὶ πολλάκις ἐψύχετο καὶ τὴν	καρδίαν	παλλομένην κατεῖχε, καὶ βλέπειν μὲν
[1, 14]	δὲ τὸ νύττον μου τὴν	καρδίαν	πάντων ἐκείνων πικρότερον. Καλὸς ὁ
[1, 32]	λανθάνον κάλλος ἐκκεκαλυμμένον. Ἤλγει τὴν	καρδίαν	ὡς ἐσθιομένην ὑπὸ φαρμάκων, καὶ
[1, 27]	ἡ παρθένος, φιλονεικήσας πρὸς τὴν	μελῳδίαν,	μείζονα ὡς ἀνήρ, ἡδεῖαν ὡς
[1, 27]	τὴν μελῳδίαν, μείζονα ὡς ἀνήρ,	ἡδεῖαν	ὡς παῖς φωνὴν ἀντεπεδείξατο, καὶ
[1, 28]	βότρυος, Τύριοι λῃσταὶ Καρικὴν ἔχοντες	ἡμιολίαν,	ὡς ἂν μὴ δοκοῖεν βάρβαροι,
[1, 24]	στεφάνῳ πίτυος ὀρέγουσαν τὸν γαυλὸν	μίαν	ᾤετο τῶν ἐκ τοῦ ἄντρου
[1, 5]	αὐτὴν καὶ εἰς τὴν πρότερον	εὐνομίαν	καταστῆσαι, δεσμὸν ῥάβδου χλωρᾶς λυγίσας
[1, 28]	τὰ εἰς χεῖρας ἐλθόντα, οἶνον	ἀνθοσμίαν,	πυρὸν ἄφθονον, μέλι ἐν κηρίοις·
[1, 12]	ἦν, ἡ δὲ Χλόη λυσαμένη	ταινίαν	δίδωσι καθεῖναι τῷ βουκόλῳ· καὶ
[1, 30]	ἀπόλλυται, οἱ δὲ ἐκπίπτουσιν οὐχ	ὁμοίαν	ἔχοντες ἐλπίδα σωτηρίας. Οἱ μὲν
[1, 3]	ἔπειτα αἰδεσθεὶς εἰ μηδὲ αἰγὸς	φιλανθρωπίαν	μιμήσεται, νύκτα φυλάξας κομίζει πάντα
[1, 1]	κάλλιστον ὧν εἶδον· εἰκόνα γραπτήν,	ἱστορίαν	ἔρωτος. Καλὸν μὲν καὶ τὸ
[1, 12]	τῶν ἀγρῶν τῶν πλησίον εἰς	ἐπικουρίαν.	Ὁ δὲ ἐλθὼν σχοῖνον ἐζήτει
[1, 13]	αὐτῇ συρίττων πάλιν, καὶ αὖθις	αἰτίαν	ἐνόμιζε τὴν μουσικὴν τοῦ κάλλους,
[1, 8]	ποίμνιον ἄγουσα τῆς σωτηρίας τὴν	αἰτίαν,	ὁ δὲ μεμνημένος ὡς ἐκκείμενον
[1, 2]	ὁρᾷ τὴν μὲν αἶγα πεφυλαγμένως	περιβεβηκυῖαν,	μὴ ταῖς χηλαῖς βλάπτοι πατοῦσα,
[1, 11]	μεμίμητο γῆν. Τοιαῦτα πολλὰ ὀρύγματα	κἀν	τοῖς ὄρεσι κἀν τοῖς πεδίοις
[1, 11]	πολλὰ ὀρύγματα κἀν τοῖς ὄρεσι	κἀν	τοῖς πεδίοις ὀρύξαντες τὴν μὲν
[1, 16]	λευκὸς ὡς ἐξ ἄστεος γυνή·	κἂν	δέῃ σε φιλεῖν, ἐμοῦ μὲν
[1, 29]	ἔτι φίλησον καὶ ἀποθανόντα κλαῦσον·	κἂν	ἴδῃς ἄλλον νέμοντα τὰς βοῦς,
[1, 11]	τῆς πρότερον γῆς εἰκόνα, ὥστε	κἂν	λαγὼς ἐπιδράμῃ, κατακλᾶν τὰ ξύλα
[1, 29]	καὶ διώκειν τὸ μέλος αὐτῆς,	κἂν	νέμωνταί ποι μακράν. Ἴθι δή,
[1, 14]	οὐκ ἔκλαυσα· πόσαι μέλιτται κέντρα	ἐνῆκαν,	ἀλλὰ ἔφαγον· τουτὶ δὲ τὸ
[1, 11]	εἰκόνα, ὥστε κἂν λαγὼς ἐπιδράμῃ,	κατακλᾶν	τὰ ξύλα κάρφων ἀσθενέστερα ὄντα,
[1, 11]	τοῖς πεδίοις ὀρύξαντες τὴν μὲν	λύκαιναν	οὐκ εὐτύχησαν λαβεῖν· αἰσθάνεται γὰρ
[1, 30]	ἀλύπως καὶ ἀπόνως, ὥσπερ ἐλαύνων	ἅμαξαν.	{Νήχεται δὲ ἄρα βοῦς ὅσον
[1, 3]	τρεφόμενον, πῶς ᾐδέσθη καταλιπεῖν ἀποθανούμενον.	Δόξαν	δὴ κἀκείνῃ, τὰ μὲν συνεκτεθέντα
[1, 5]	νυμφαῖον ὄϊς ἀρτιτόκος συχνὰ φοιτῶσα	δόξαν	πολλάκις ἀπωλείας παρεῖχε. Κολάσαι δὴ
[1, 14]	κάθημαι. Πόσοι βάτοι με πολλάκις	ἤμυξαν,	καὶ οὐκ ἔκλαυσα· πόσαι μέλιτται
[1, 13]	τε κόμην καὶ τὸ σῶμα	πᾶν	ἀπελούετο. Ἦν δὲ ἡ μὲν
[1, 19]	ταύρου τεμεῖν ὑποδήματα, μόσχον ἀνὰ	πᾶν	ἔτος, μηκέτι γάλακτος δεόμενον· ὥστε
[1, 16]	ἀπ´ αὐτῶν, ὅτι μηδὲ ὁ	Πάν,	καίτοι γε ὢν τὸ πλέον
[1, 4]	μειδίαμα περὶ τὴν ὀφρύν· τὸ	πᾶν	σχῆμα χορεία ἦν ὀρχουμένων. Ἡ
[1, 15]	τῇ Χλόῃ δὲ ἀνὰ πᾶσαν	ἡμέραν	ἐπέφερεν ἢ τυρὸν ἁπαλὸν ἢ
[1, 20]	γενομένῃ· καὶ παραφυλάξας ὅτι παρ´	ἡμέραν	ἐπὶ ποτὸν ἄγουσι τὰς ἀγέλας
[1, 13]	καὶ τὸν χιτωνίσκον καὶ τὴν	πήραν	φυλάττειν, αὐτὸς δὲ τῇ πηγῇ
[1, 11]	πολλὰς δὲ αἶγας καὶ ποίμνια	διέφθειραν,	καὶ Δάφνιν παρ´ ὀλίγον ὧδε.
[1, 12]	Ὁ δὲ ἐλθὼν σχοῖνον ἐζήτει	μακράν,	ἧς ἐχόμενος ἀνιμώμενος ἐκβήσεται. Καὶ
[1, 29]	μέλος αὐτῆς, κἂν νέμωνταί ποι	μακράν.	Ἴθι δή, λαβοῦσα τὴν σύριγγα
[1, 27]	τῇ φωνῇ παρέμενον. Παῖς οὐ	μακρὰν	νέμων βοῦς, καὶ αὐτὸς καλὸς
[1, 11]	χῶμα τὸ πολὺ σπείρουσι κομίσαντες	μακράν,	ξύλα δὲ ξηρὰ μακρὰ τείναντες
[1, 1]	λευκοῦ λίθου. Νομίσαις οὐ πόλιν	ὁρᾶν	ἀλλὰ νῆσον. Ταύτης τῆς πόλεως
[1, 24]	τῶν ἐκ τοῦ ἄντρου Νυμφῶν	ὁρᾶν.	Ὁ μὲν οὖν τὴν πίτυν
[1, 27]	ἔτι νῦν ᾄδουσα μηνύει τὴν	συμφοράν,	ὅτι βοῦς ζητεῖ πεπλανημένας. ~Τοιάσδε
[1, 20]	ἑαυτὸν ἐπετήρει τοῦ ποτοῦ τὴν	ὥραν	ὁ Δόρκων, καὶ πολλὴν εἶχε
[1, 21]	πηγήν, καταλιποῦσα τὸν Δάφνιν φυλλάδα	χλωρὰν	κόπτοντα τοῖς ἐρίφοις τροφὴν μετὰ
[1, 28]	πυρὸν ἄφθονον, μέλι ἐν κηρίοις·	ἤλασάν	τινας καὶ βοῦς ἐκ τῆς
[1, 13]	δυσμαῖς γὰρ ἦν ὁ ἥλιος	ἀπήλασαν	τὰς ἀγέλας οἴκαδε καὶ ἐπεπόνθει
[1, 31]	βότρυς κατέθλιψαν καὶ σύριγγας πολλὰς	κατέκλασαν.	Ἠκούσθη καὶ τῶν βοῶν ἐλεεινὰ
[1, 25]	Δάφνις καὶ καταθέμενος τὴν σύριγγα	πᾶσαν	αὐτὴν ἔβλεπεν ἀπλήστως, οἷα μηδὲν
[1, 31]	Δάφνις, δύο κινδύνους παρ´ ἐλπίδα	πᾶσαν	διαφυγών, λῃστηρίου καὶ ναυαγίου· ἐξελθὼν
[1, 15]	ὀλίγον, τῇ Χλόῃ δὲ ἀνὰ	πᾶσαν	ἡμέραν ἐπέφερεν ἢ τυρὸν ἁπαλὸν
[1, 21]	καὶ διαμασησάμενοι φλοιὸν χλωρὸν πτελέας	ἐπέπασαν·	ὑπό τε ἀπειρίας ἐρωτικῶν τολμημάτων
[1, 11]	χάσματος τὸ περιττὸν τοῦ χώματος	κατέπασαν,	τῆς πρότερον γῆς εἰκόνα, ὥστε
[1, 25]	ἀλωπέκων δειλοτέρων, οἳ τούτους οὐχ	ἥρπασαν.	~Ἐν τοιούτοις ὄντος αὐτοῦ λόγοις
[1, 22]	ὅ τι θέλουσι. Τοῦτο μόνον	ᾔδεσαν	ὅτι τὸν μὲν φίλημα, τὴν
[1, 1]	καὶ τῶν ξένων κατὰ φήμην	ᾔεσαν,	τῶν μὲν Νυμφῶν ἱκέται, τῆς
[1, 31]	ἄθλιον. Γῆν μὲν οὖν πολλὴν	ἐπέθεσαν,	φυτὰ δὲ ἥμερα πολλὰ ἐφύτευσαν
[1, 21]	πηγὴν ἀπένιψαν {τὰ δήγματα} ἵνα	ἦσαν	τῶν ὀδόντων αἱ ἐμβολαί, καὶ
[1, 22]	ἤγαγον. Ἐκείνης μόνης τῆς νυκτὸς	ἐκοιμήθησαν	βαθὺν ὕπνον καὶ τῆς ἐρωτικῆς
[1, 31]	ἐλεεινὰ μυκήματα καὶ δρόμοι τινὲς	ὤφθησαν	ἅμα τοῖς μυκήμασιν ἄτακτοι· καὶ
[1, 21]	κόρης φωράσαντες, πικρὸν μάλα ὑλακτήσαντες	ὥρμησαν	ὡς ἐπὶ λύκον· καὶ περισχόντες,
[1, 24]	ἔβαλον καὶ τὰς κεφαλὰς ἀλλήλων	ἐκόσμησαν	διακρίνοντες τὰς κόμας· καὶ ἡ
[1, 32]	ποθοῦντα. Ἐπεὶ γοῦν ὀφθέντες καὶ	ἐβόησαν	τὸ σύνηθες καὶ ἐσύρισαν, τὰ
[1, 32]	τοῦ Δόρκωνος σύριγγα τῆς πέτρας	ἐξήρτησαν	ἀνάθημα. Καὶ μετὰ τοῦτο ἐλθόντες
[1, 31]	δὲ ἥμερα πολλὰ ἐφύτευσαν καὶ	ἐξήρτησαν	αὐτῷ τῶν ἔργων ἀπαρχάς· ἀλλὰ
[1, 11]	ὀρύξαντες τὴν μὲν λύκαιναν οὐκ	εὐτύχησαν	λαβεῖν· αἰσθάνεται γὰρ καὶ γῆς
[1, 31]	ἔργων ἀπαρχάς· ἀλλὰ καὶ γάλα	κατέσπεισαν	καὶ βότρυς κατέθλιψαν καὶ σύριγγας
[1, 14]	τὴν παρθένον τὴν ἐν ὑμῖν	τραφεῖσαν.	Τίς ὑμᾶς στεφανώσει μετ´ ἐμέ;
[1, 32]	καὶ ἐβόησαν τὸ σύνηθες καὶ	ἐσύρισαν,	τὰ μὲν πρόβατα ἀναστάντα ἐνέμετο,
[1, 30]	μιᾷ μυκησάμεναι πηδῶσιν εἰς τὴν	θάλασσαν.	Βιαίου δὲ πηδήματος εἰς ἕνα
[1, 28]	τὸν Δάφνιν ἀλύοντα περὶ τὴν	θάλασσαν·	ἡ γὰρ Χλόη βραδύτερον ὡς
[1, 31]	ἐπέθεσαν, φυτὰ δὲ ἥμερα πολλὰ	ἐφύτευσαν	καὶ ἐξήρτησαν αὐτῷ τῶν ἔργων
[1, 24]	ἐν νεβρίδι καὶ στεφάνῳ πίτυος	ὀρέγουσαν	τὸν γαυλὸν μίαν ᾤετο τῶν
[1, 5]	ὧν ἤλπισεν, ἀλλὰ τὴν μὲν	διδοῦσαν	πάνυ ἀνθρωπίνως τὴν θηλὴν εἰς
[1, 26]	λόγοις τέττιξ φεύγων χελιδόνα θηρᾶσαι	θέλουσαν	κατέπεσεν εἰς τὸν κόλπον τῆς
[1, 6]	εὑρεθέντα, παρακελεύεται θυγάτριον νομίζειν καὶ	λανθάνουσαν	ὡς ἴδιον τρέφειν. Ἡ μὲν
[1, 24]	ἐπέτρεχε· καὶ ἐδόκει μὲν διδάσκειν	ἁμαρτάνουσαν,	εὐπρεπῶς δὲ διὰ τῆς σύριγγος
[1, 20]	ἡ παῖς, ἐπιτεχνᾶται τέχνην ποιμένι	πρέπουσαν.	Λύκου δέρμα μεγάλου λαβών, ὃν
[1, 31]	τῆς γῆς γελῶσαν ἅμα καὶ	δακρύουσαν	εὑρὼν ἐμπίπτει τε αὐτῆς τοῖς
[1, 31]	τὴν Χλόην ἐπὶ τῆς γῆς	γελῶσαν	ἅμα καὶ δακρύουσαν εὑρὼν ἐμπίπτει
[1, 32]	ὅσα {ἄνθη} τῆς ὥρας ἐκείνης,	ἐστεφάνωσαν	τὰ ἀγάλματα καὶ τὴν τοῦ
[1, 3]	παιδίου ποιμενικὸν δοκοίη, Δάφνιν αὐτὸν	ἔγνωσαν	καλεῖν. ~Ἤδη δὲ διετοῦς χρόνου
[1, 21]	δὴ κύνας ἀνακαλέσαντες συνήθως ταχέως	ἡμέρωσαν,	τὸν δὲ Δόρκωνα κατά τε
[1, 31]	καὶ γάλα κατέσπεισαν καὶ βότρυς	κατέθλιψαν	καὶ σύριγγας πολλὰς κατέκλασαν. Ἠκούσθη
[1, 21]	δεδηγμένον ἀγαγόντες ἐπὶ τὴν πηγὴν	ἀπένιψαν	{τὰ δήγματα} ἵνα ἦσαν τῶν
[1, 21]	παραμυθησάμενοι καὶ μέχρι τινὸς χειραγωγήσαντες	ἀπέπεμψαν.	~Καὶ ὁ μὲν κινδύνου παρὰ
[1, 29]	λῃσταὶ πρὸ τῶν βοῶν μαχόμενον	κατέκοψαν	ὡς βοῦν. Σὺ δέ μοι
[1, 13]	οὐκ ᾔδει, νέα κόρη καὶ	ἐν	ἀγροικίᾳ τεθραμμένη καὶ οὐδὲ ἄλλου
[1, 23]	καὶ θέρους ἀρχή, καὶ πάντα	ἐν	ἀκμῇ· δένδρα ἐν καρποῖς, πεδία
[1, 1]	~Ἐν Λέσβῳ θηρῶν	ἐν	ἄλσει Νυμφῶν θέαμα εἶδον κάλλιστον
[1, 9]	καὶ πάντα ἤκμαζεν ἄνθη, τὰ	ἐν	δρυμοῖς, τὰ ἐν λειμῶσι καὶ
[1, 23]	καὶ πάντα ἐν ἀκμῇ· δένδρα	ἐν	καρποῖς, πεδία ἐν ληΐοις. Ἡδεῖα
[1, 28]	οἶνον ἀνθοσμίαν, πυρὸν ἄφθονον, μέλι	ἐν	κηρίοις· ἤλασάν τινας καὶ βοῦς
[1, 20]	τὰ πρόβατα μετὰ τὴν νομήν.	Ἐν	κοίλῃ δὲ πάνυ {γῇ} ἦν
[1, 12]	τὸ αἰπόλιον· καὶ ἐπεὶ κατέμαθον	ἐν	κόσμῳ νομῆς καὶ τὰς αἶγας
[1, 9]	ἄνθη, τὰ ἐν δρυμοῖς, τὰ	ἐν	λειμῶσι καὶ ὅσα ὄρεια· βόμβος
[1, 1]		~Ἐν	Λέσβῳ θηρῶν ἐν ἄλσει Νυμφῶν
[1, 23]	ἀκμῇ· δένδρα ἐν καρποῖς, πεδία	ἐν	ληΐοις. Ἡδεῖα μὲν τεττίγων ἠχή,
[1, 24]	μέμψασθαι δυναμένη· ὁ δὲ ἰδὼν	ἐν	νεβρίδι καὶ στεφάνῳ πίτυος ὀρέγουσαν
[1, 30]	ὁ δὲ Δάφνις ἀνυπόδετος, ὡς	ἐν	πεδίῳ νέμων, καὶ ἡμίγυμνος, ὡς
[1, 31]	τοῖς μυκήμασιν ἄτακτοι· καὶ ὡς	ἐν	ποιμέσιν εἰκάζετο καὶ αἰπόλοις, ταῦτα
[1, 12]	ὀργῇ διώκοντος οὐκ ἀκριβὴς τῶν	ἐν	ποσὶν ἡ πρόσοψις ἦν, ἀλλὰ
[1, 30]	νῆξιν ἔκαμνεν, οἷα πρότερον νηχόμενος	ἐν	ποταμοῖς μόνοις· ὕστερον δὲ παρὰ
[1, 21]	αἰγῶν ἑπόμενοι, οἵα δὴ κυνῶν	ἐν	ῥινηλασίαις περιεργία, κινούμενον τὸν Δόρκωνα
[1, 14]	προβάτων ἀπόλωλέ μοι· κάομαι, καὶ	ἐν	σκιᾷ τοσαύτῃ κάθημαι. Πόσοι βάτοι
[1, 2]	τῆς κατὰ τὴν ἔκθεσιν τύχης	ἐν	σπαργάνοις κρείττοσι· χλανίδιόν τε γὰρ
[1, 32]	ποτὲ δὲ ἐπέλειπε, καθάπερ ἐκδαπανηθὲν	ἐν	ταῖς προτέραις ἐπιδρομαῖς. Ἐδόκει τὸ
[1, 26]	ἐξάγει τὸν βέλτιστον τέττιγα, μηδὲ	ἐν	τῇ δεξιᾷ σιωπῶντα. Ἡ δὲ
[1, 21]	δέρματος ἐπισκέποντος φρουρούμενος ἔκειτο σιωπῶν	ἐν	τῇ λόχμῃ· ἐπεὶ δὲ ἥ
[1, 26]	δειλοτέρων, οἳ τούτους οὐχ ἥρπασαν.	~Ἐν	τοιούτοις ὄντος αὐτοῦ λόγοις τέττιξ
[1, 9]	ἐσκίρτων ἐν τοῖς ὄρεσιν, ἐβόμβουν	ἐν	τοῖς λειμῶσιν αἱ μέλιτται, τὰς
[1, 9]	σκιρτήματα ποιμνίων ἀρτιγεννήτων· ἄρνες ἐσκίρτων	ἐν	τοῖς ὄρεσιν, ἐβόμβουν ἐν τοῖς
[1, 7]	Τὰς Νύμφας ἐδόκουν ἐκείνας, τὰς	ἐν	τῷ ἄντρῳ, ἐν ᾧ ἡ
[1, 2]	προσέκλυζεν ἠϊόνι ἐκτεταμένῃ ψάμμου μαλθακῆς.	~Ἐν	τῷδε τῷ ἀγρῷ νέμων αἰπόλος,
[1, 27]	καὶ ἔνεμε βοῦς πολλὰς οὕτως	ἐν	ὕλῃ· ἦν δὲ ἄρα καὶ
[1, 14]	ὑμεῖς σῴζετε τὴν παρθένον τὴν	ἐν	ὑμῖν τραφεῖσαν. Τίς ὑμᾶς στεφανώσει
[1, 7]	ἐκείνας, τὰς ἐν τῷ ἄντρῳ,	ἐν	ᾧ ἡ πηγή, ἐν ᾧ
[1, 7]	ἄντρῳ, ἐν ᾧ ἡ πηγή,	ἐν	ᾧ τὸ παιδίον εὗρεν ὁ
[1, 13]	ἀγέλης κατεφρόνει· νῦν ἐγέλα, νῦν	ἔκλαεν·	εἶτα ἐκάθευδεν, εἶτα ἀνεπήδα· ὠχρία
[1, 13]	ἐκεῖνον καὶ αὐτὴ τὴν σύριγγα	ἔλαβεν,	εἴ πως γένοιτο καὶ αὐτὴ
[1, 15]	Χλόην. Δόρκων δὲ πρότερος ὧδε	ἔλεγεν·	~Ἐγώ, παρθένε, μείζων εἰμὶ Δάφνιδος,
[1, 15]	μάτην λαλεῖ. ~Τοιαῦτα ἔπασχε, τοιαῦτα	ἔλεγεν,	ἐπιζητοῦσα τὸ τοῦ ἔρωτος ὄνομα.
[1, 19]	ὁ βέλτιστος Δάφνις ἔπασχε καὶ	ἔλεγεν,	οἷα πρῶτον γευόμενος τῶν ἔρωτος
[1, 1]	προπαιδεύσει. Πάντως γὰρ οὐδεὶς ἔρωτα	ἔφυγεν	ἢ φεύξεται, μέχρις ἂν κάλλος
[1, 25]	πᾶσαν αὐτὴν ἔβλεπεν ἀπλήστως, οἷα	μηδὲν	αἰδούμενος, καὶ ἅμα κρύφα ἠρέμα
[1, 24]	ἐνέπιπτε τὸ κάλλος, καὶ ἐτήκετο	μηδὲν	αὐτοῦ μέρος μέμψασθαι δυναμένη· ὁ
[1, 28]	τῆς ἐξ ἀγρῶν ἁρπαγῆς, μηδέτι	μηδὲν	μηδὲ εἰς τὰς αἶγας μηδὲ
[1, 5]	συλληψόμενος αὐτήν. Ἐπιστὰς δὲ οὐδὲν	εἶδεν	ὧν ἤλπισεν, ἀλλὰ τὴν μὲν
[1, 13]	νῦν ἐγέλα, νῦν ἔκλαεν· εἶτα	ἐκάθευδεν,	εἶτα ἀνεπήδα· ὠχρία τὸ πρόσωπον,
[1, 16]	τούτου βοῶν μείζονας· ὄζω δὲ	οὐδὲν	ἀπ´ αὐτῶν, ὅτι μηδὲ ὁ
[1, 5]	ἐκεῖ συλληψόμενος αὐτήν. Ἐπιστὰς δὲ	οὐδὲν	εἶδεν ὧν ἤλπισεν, ἀλλὰ τὴν
[1, 16]	καὶ αἲξ αὐτῷ γάλα δέδωκεν,	οὐδὲν	ἐρίφων διαφέρει. Ταῦτα καὶ τοιαῦτα
[1, 32]	καὶ καθαρὸν ὑπὸ κάλλους καὶ	οὐδὲν	λουτρῶν ἐς κάλλος δεόμενον· καὶ
[1, 21]	νομίζοντες τὴν ἐπιβολὴν τοῦ δέρματος,	οὐδὲν	ὀργισθέντες, ἀλλὰ καὶ παραμυθησάμενοι καὶ
[1, 13]	οἴκαδε καὶ ἐπεπόνθει Χλόη περιττὸν	οὐδέν,	ὅτι μὴ Δάφνιν ἐπεθύμει λουόμενον
[1, 12]	ᾕμαξε καταπεσών. Τέτρωτο μὲν οὖν	οὐδὲν	οὐδὲ ᾕμακτο οὐδέν, χώματος δὲ
[1, 14]	οὐκ ἔστι μοι· λυποῦμαι, καὶ	οὐδὲν	τῶν προβάτων ἀπόλωλέ μοι· κάομαι,
[1, 12]	μὲν οὖν οὐδὲν οὐδὲ ᾕμακτο	οὐδέν,	χώματος δὲ καὶ πηλοῦ πέπαστο
[1, 9]	~Ἦρος ἦν ἀρχὴ καὶ πάντα	ἤκμαζεν	ἄνθη, τὰ ἐν δρυμοῖς, τὰ
[1, 1]	νομαὶ ποιμνίων· καὶ ἡ θάλασσα	προσέκλυζεν	ἠϊόνι ἐκτεταμένῃ ψάμμου μαλθακῆς. ~Ἐν
[1, 25]	μεσημβρινὸν καὶ τῶν ποιμνίων σκιαζομένων	ἔλαθεν	ἡ Χλόη κατανυστάξασα. Φωράσας τοῦτο
[1, 32]	αὐτόν, ποτὲ δὲ ἐπέλειπε, καθάπερ	ἐκδαπανηθὲν	ἐν ταῖς προτέραις ἐπιδρομαῖς. Ἐδόκει
[1, 5]	λυγίσας ὅμοιον βρόχῳ τῇ πέτρᾳ	προσῆλθεν,	ὡς ἐκεῖ συλληψόμενος αὐτήν. Ἐπιστὰς
[1, 23]	δὲ καὶ ἔπινεν, ὡς τὸ	ἔνδοθεν	καῦμα σβέσων. Ἡ δὲ Χλόη
[1, 4]	ἄντρον ἦν, πέτρα μεγάλη, τὰ	ἔνδοθεν	κοίλη, τὰ ἔξωθεν περιφερής. Τὰ
[1, 10]	καὶ οἴνου, καὶ τροφάς, ἃς	οἴκοθεν	ἔφερον, εἰς κοινὸν ἔφερον. Θᾶττον
[1, 10]	παιδικά. Ἡ μὲν ἀνθερίκους ἀνελομένη	ποθὲν	ἐξ ἕλους ἀκριδοθήκην ἔπλεκε καὶ
[1, 23]	δακεῖν, εἰ διώκοιντο· τὸ δὲ	ἐντεῦθεν	ἀπολουσαμένη τὸ πρόσωπον πίτυος ἐστεφανοῦτο
[1, 19]	φίλος ὤν, ἡνίκα αὐτὸς ἔνεμεν·	ἐντεῦθεν	δὲ ἀρξάμενος ἐνέβαλε λόγον περὶ
[1, 15]	τρίχωμα ἦν ὥσπερ γεγραμμένον χρώμασιν.	Ἐντεῦθεν	δὲ φίλος νομιζόμενος τοῦ μὲν
[1, 29]	σὲ δὲ Δάφνις· τὸ δὲ	ἐντεῦθεν	τῇ σύριγγι μελήσει καὶ τῶν
[1, 26]	Ἡ δὲ οὐκ εἰδυῖα τὸ	πραχθὲν	μέγα βοήσασα τῶν ὕπνων ἐξέθορεν.
[1, 4]	μεγάλη, τὰ ἔνδοθεν κοίλη, τὰ	ἔξωθεν	περιφερής. Τὰ ἀγάλματα τῶν Νυμφῶν
[1, 31]	κόλποις καὶ ἐπυνθάνετο τί βουλομένη	συρίσειεν·	ἡ δὲ αὐτῷ διηγεῖται πάντα·
[1, 28]	ἔχοντες ἡμιολίαν, ὡς ἂν μὴ	δοκοῖεν	βάρβαροι, προσέσχον τοῖς ἀγροῖς, καὶ
[1, 30]	μὴ τῶν χηλῶν οἱ ὄνυχες	περιπέσοιεν	διάβροχοι γενόμενοι. Μαρτυροῦσι τῷ λόγῳ
[1, 30]	ἐπ´ ὀλίγον νηξαμένους τὰ ὅπλα	κατήνεγκεν	εἰς βυθόν· ὁ δὲ Δάφνις
[1, 26]	Δάφνις ἐγέλασε· καὶ προφάσεως λαβόμενος	καθῆκεν	αὐτῆς εἰς τὰ στέρνα τὰς
[1, 30]	εἰπὼν καὶ φίλημα φιλήσας ὕστατον	ἀφῆκεν	ἅμα τῷ φιλήματι καὶ τῇ
[1, 24]	ὅτι λευκὸν καὶ ἐνερευθὲς ἦν.	Ἐδίδασκεν	αὐτὴν καὶ συρίττειν· καὶ ἀρξαμένης
[1, 16]	λέγουσι, καὶ αἲξ αὐτῷ γάλα	δέδωκεν,	οὐδὲν ἐρίφων διαφέρει. Ταῦτα καὶ
[1, 14]	τοῦ ἄντρου; νῦν δὲ ἐγὼ	μὲν	ἀγρυπνῶ διὰ Δάφνιν, ἡ δὲ
[1, 2]	κατ´ ἴχνος ἐλθὼν ὁρᾷ τὴν	μὲν	αἶγα πεφυλαγμένως περιβεβηκυῖαν, μὴ ταῖς
[1, 28]	ἀεὶ μεῖζον αὐτὴν βοῶντος, προβάτων	μὲν	ἀμελεῖ καὶ τὴν σύριγγα ῥίπτει,
[1, 10]	αὐτοῖς ποιμενικὰ καὶ παιδικά. Ἡ	μὲν	ἀνθερίκους ἀνελομένη ποθὲν ἐξ ἕλους
[1, 28]	μέγα Χλόην καλοῦντα. Καὶ οἱ	μὲν	ἄρτι τὸ πεῖσμα ἀπολύσαντες καὶ
[1, 16]	μείζων εἰμὶ Δάφνιδος, καὶ ἐγὼ	μὲν	βουκόλος, ὁ δ´ αἰπόλος· τοσοῦτον
[1, 24]	τῶν ὀφθαλμῶν ἅλωσις αὐτοῖς· ἡ	μὲν	γὰρ γυμνὸν ὁρῶσα τὸν Δάφνιν
[1, 30]	ὁμοίαν ἔχοντες ἐλπίδα σωτηρίας. Οἱ	μὲν	γὰρ λῃσταὶ τὰς μαχαίρας παρήρτηντο
[1, 15]	Ἐντεῦθεν δὲ φίλος νομιζόμενος τοῦ	μὲν	Δάφνιδος ἠμέλει κατ´ ὀλίγον, τῇ
[1, 13]	ἧκον εἰς τὴν νομήν, ὁ	μὲν	Δάφνις ὑπὸ τῇ δρυῒ τῇ
[1, 23]	φιλόκαλον ὄντα πάντας ἀποδύειν. Ὁ	μὲν	δὴ Δάφνις θαλπόμενος τούτοις ἅπασιν
[1, 21]	τὸν Δάφνιν ἤδη παρόντα. Τοὺς	μὲν	δὴ κύνας ἀνακαλέσαντες συνήθως ταχέως
[1, 6]	λανθάνουσαν ὡς ἴδιον τρέφειν. Ἡ	μὲν	δὴ Νάπη τοῦτο γὰρ ἐκαλεῖτο
[1, 15]	κατεργάσασθαι δώροις ἢ βίᾳ. Τὰ	μὲν	δὴ πρῶτα δῶρα αὐτοῖς ἐκόμισε,
[1, 12]	καταφορᾶς ὀχήματι τῷ τράγῳ. Ὁ	μὲν	δὴ τὸν ἀνιμησόμενον, εἴ τις
[1, 31]	θαλάσσης, βοὸς πόροι λεγόμενοι. ~Ἐκσῴζεται	μὲν	δὴ τὸν τρόπον τοῦτον ὁ
[1, 30]	τὰς βοῦς, ἐμοῦ μνημόνευσον. ~Δόρκων	μὲν	δὴ τοσαῦτα εἰπὼν καὶ φίλημα
[1, 12]	μετῆλθε τοῦ νικηθέντος τράγου. Τοῦτον	μὲν	δὴ τυθησόμενον χαρίζονται σῶστρα τῷ
[1, 11]	ὀργυιᾶς, τὸ βάθος τεττάρων. Τὸ	μὲν	δὴ χῶμα τὸ πολὺ σπείρουσι
[1, 24]	τοὺς καλάμους ἐπέτρεχε· καὶ ἐδόκει	μὲν	διδάσκειν ἁμαρτάνουσαν, εὐπρεπῶς δὲ διὰ
[1, 5]	εἶδεν ὧν ἤλπισεν, ἀλλὰ τὴν	μὲν	διδοῦσαν πάνυ ἀνθρωπίνως τὴν θηλὴν
[1, 19]	τυρίσκων τινῶν γεννικῶν, καὶ τοὺς	μὲν	δῶρον εἶναι δίδωσι, πάλαι φίλος
[1, 29]	αὐτῇ μέλος ἐκεῖνο, ὃ Δάφνιν	μὲν	ἐγώ ποτε ἐδιδαξάμην, σὲ δὲ
[1, 13]	Χλόῃ πρὸς τὸ νυμφαῖον τῇ	μὲν	ἔδωκε καὶ τὸν χιτωνίσκον καὶ
[1, 8]	~Τοῦτο τὸ ὄναρ ἰδόντες ἤχθοντο	μὲν	εἰ ποιμένες ἔσοιντο καὶ αἰπόλοι
[1, 24]	διακρίνοντες τὰς κόμας· καὶ ἡ	μὲν	εἴκασεν αὐτοῦ τὴν κόμην, ὅτι
[1, 29]	πρότερον ἔρωτος ἐμπύρευμα λαβὼν ἐγὼ	μὲν»	εἶπε, Χλόη, τεθνήξομαι μετ´ ὀλίγον·
[1, 22]	τῶν κυνῶν ὑλακτησάντων ταραχθεῖσαι, αἱ	μὲν	εἰς πέτρας ἀνέδραμον, αἱ δὲ
[1, 9]	τὰ ἄνθη συνέλεγον· καὶ τὰ	μὲν	εἰς τοὺς κόλπους ἔβαλλον, τὰ
[1, 23]	τοὺς ποταμοὺς ἐνέβαινε, καὶ ποτὲ	μὲν	ἐλούετο, ποτὲ δὲ καὶ τῶν
[1, 15]	ἔργα καὶ τὰ ὀνόματα εὐθὺς	μὲν	ἐπ´ ἐκείνης τῆς ἡμέρας ἐρωτικῶς
[1, 26]	τῷ δέει γελῶντα τοῦ φόβου	μὲν	ἐπαύσατο, τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς ἀπέματτεν
[1, 13]	τρυφερωτέρα εἴη πειρωμένη. Καὶ τότε	μὲν	ἐπὶ δυσμαῖς γὰρ ἦν ὁ
[1, 12]	τῷ βουκόλῳ· καὶ οὕτως οἱ	μὲν	ἐπὶ τοῦ χείλους ἑστῶτες εἷλκον,
[1, 1]	εἰκόνος τέτταρας βίβλους ἐξεπονησάμην, ἀνάθημα	μὲν	Ἔρωτι καὶ Νύμφαις καὶ Πανί,
[1, 8]	μᾶλλον ἢ ποιμέσιν ἔθος, ἡ	μὲν	ἐς ποίμνιον ἄγουσα τῆς σωτηρίας
[1, 30]	βυθόν· ὁ δὲ Δάφνις τὴν	μὲν	ἐσθῆτα ῥᾳδίως ἀπεδύσατο, περὶ δὲ
[1, 30]	κοίλης τῆς θαλάσσης διαστάσης τρέπεται	μὲν	ἡ ναῦς καὶ τοῦ κλύδωνος
[1, 17]	καρδίαν παλλομένην κατεῖχε, καὶ βλέπειν	μὲν	ἤθελε τὴν Χλόην, βλέπων δ´
[1, 17]	ἡ Χλόη περιέμεινεν, ἀλλὰ τὰ	μὲν	ἡσθεῖσα τῷ ἐγκωμίῳ, τὰ δὲ
[1, 18]	στεφάνους οὐ πλέκω, ἀλλὰ τὰ	μὲν	ἴα καὶ ὁ ὑάκινθος ἀνθεῖ,
[1, 17]	Δάφνιν, ἀναπηδήσασα αὐτὸν ἐφίλησεν, ἀδίδακτον	μὲν	καὶ ἄτεχνον, πάνυ δὲ ψυχὴν
[1, 1]	εἰκόνα γραπτήν, ἱστορίαν ἔρωτος. Καλὸν	μὲν	καὶ τὸ ἄλσος, πολύδενδρον, ἀνθηρόν,
[1, 22]	τινὸς χειραγωγήσαντες ἀπέπεμψαν. ~Καὶ ὁ	μὲν	κινδύνου παρὰ τοσοῦτον ἐλθὼν καὶ
[1, 13]	πᾶν ἀπελούετο. Ἦν δὲ ἡ	μὲν	κόμη μέλαινα καὶ πολλή, τὸ
[1, 32]	καὶ αὐτῷ τὸ πνεῦμα ποτὲ	μὲν	λάβρον ἐξέπνει, καθάπερ τινὸς διώκοντος
[1, 11]	κἀν τοῖς πεδίοις ὀρύξαντες τὴν	μὲν	λύκαιναν οὐκ εὐτύχησαν λαβεῖν· αἰσθάνεται
[1, 1]	ξένων κατὰ φήμην ᾔεσαν, τῶν	μὲν	Νυμφῶν ἱκέται, τῆς δὲ εἰκόνος
[1, 20]	ποτὸν ἄγουσι τὰς ἀγέλας ποτὲ	μὲν	ὁ Δάφνις ποτὲ δὲ ἡ
[1, 10]	πλησίον ἀλλήλων νέμοντες. Καὶ πολλάκις	μὲν	ὁ Δάφνις τῶν προβάτων τὰ
[1, 26]	καὶ ἡ χελιδὼν ἑπομένη τὸν	μὲν	οὐκ ἠδυνήθη λαβεῖν, ταῖς δὲ
[1, 12]	ἐχόμενος ἀνιμώμενος ἐκβήσεται. Καὶ σχοῖνος	μὲν	οὐκ ἦν, ἡ δὲ Χλόη
[1, 17]	δὲ ψυχὴν θερμᾶναι δυνάμενον. Δόρκων	μὲν	οὖν ἀλγήσας ἀπέδραμε, ζητῶν ἄλλην
[1, 30]	τῆς ὥρας οὔσης καύματος. Ἐκείνους	μὲν	οὖν ἐπ´ ὀλίγον νηξαμένους τὰ
[1, 13]	ἦν ἔρωτος ἀρχή. Ὅ τι	μὲν	οὖν ἔπασχεν οὐκ ᾔδει, νέα
[1, 12]	ὁ Δάφνις ᾕμαξε καταπεσών. Τέτρωτο	μὲν	οὖν οὐδὲν οὐδὲ ᾕμακτο οὐδέν,
[1, 31]	Δόρκωνα θάπτουσι τὸν ἄθλιον. Γῆν	μὲν	οὖν πολλὴν ἐπέθεσαν, φυτὰ δὲ
[1, 3]	χρυσῆ καὶ ξιφίδιον ἐλεφαντόκωπον. ~Τὸ	μὲν	οὖν πρῶτον ἐβουλεύσατο μόνα τὰ
[1, 24]	τοῦ ἄντρου Νυμφῶν ὁρᾶν. Ὁ	μὲν	οὖν τὴν πίτυν ἀπὸ τῆς
[1, 21]	ἔδακνον κατὰ τοῦ δέρματος. Τέως	μὲν	οὖν τὸν ἔλεγχον φοβούμενος καὶ
[1, 7]	ἀγροικίας. Ἤδη τε ἦν ὁ	μὲν	πέντε καὶ δέκα ἐτῶν ἀπὸ
[1, 32]	τὸ σύνηθες καὶ ἐσύρισαν, τὰ	μὲν	πρόβατα ἀναστάντα ἐνέμετο, αἱ δὲ
[1, 18]	Χλόης ἐργάζεται τὸ φίλημα; Χείλη	μὲν	ῥόδων ἁπαλώτερα καὶ στόμα κηρίων
[1, 3]	ἀποθανούμενον. Δόξαν δὴ κἀκείνῃ, τὰ	μὲν	συνεκτεθέντα κρύπτουσι, τὸ δὲ παιδίον
[1, 15]	πρῶτα δῶρα αὐτοῖς ἐκόμισε, τῷ	μὲν	σύριγγα βουκολικήν, καλάμους ἐννέα χαλκῷ
[1, 15]	ἄπειρος οὖσα τέχνης ἐραστοῦ, λαμβάνουσα	μὲν	τὰ δῶρα ἔχαιρε, μᾶλλον δὲ
[1, 23]	καρποῖς, πεδία ἐν ληΐοις. Ἡδεῖα	μὲν	τεττίγων ἠχή, γλυκεῖα δὲ ὀπώρας
[1, 14]	μόνῃ γενομένῃ. ~Νῦν ἐγὼ νοσῶ	μέν,	τί δὲ ἡ νόσος ἀγνοῶ·
[1, 7]	βέλει κελεῦσαι λοιπὸν ποιμαίνειν τὸν	μὲν	τὸ αἰπόλιον, τὴν δὲ τὸ
[1, 6]	τὸ παιδίον καὶ φιλεῖν ἀναιρεῖται	μὲν	τὸ βρέφος ἐπ´ ἀγκῶνος, ἀποτίθεται
[1, 9]	ἀκουομένων ἐγίνοντο καὶ βλεπομένων· ἀκούοντες	μὲν	τῶν ὀρνίθων ᾀδόντων ᾖδον, βλέποντες
[1, 13]	πλησίον καθημένη {καὶ} τὴν ἀγέλην	μὲν	τῶν προβάτων ἐπέβλεπε, τὸ δὲ
[1, 12]	τὸν διώκοντα. Οἷα δὲ τοῦ	μὲν	ὑπεκφεύγοντος, τοῦ δὲ ὀργῇ διώκοντος
[1, 16]	κἂν δέῃ σε φιλεῖν, ἐμοῦ	μὲν	φιλεῖς τὸ στόμα, τούτου δὲ
[1, 22]	Τοῦτο μόνον ᾔδεσαν ὅτι τὸν	μὲν	φίλημα, τὴν δὲ λουτρὸν ἀπώλεσεν.
[1, 15]	ὑπὲρ κάλλους ἔρις, καὶ ἐδίκαζε	μὲν	Χλόη, ἔκειτο δὲ ἆθλον τῷ
[1, 23]	αἰγῶν τὰς πολλὰς ἐπὶ πολὺν	μὲν	χρόνον εἶχε πηγνῦσα τὸ γάλα·
[1, 19]	πάλαι φίλος ὤν, ἡνίκα αὐτὸς	ἔνεμεν·	ἐντεῦθεν δὲ ἀρξάμενος ἐνέβαλε λόγον
[1, 27]	βόες αὐτῆς τῇ μουσικῇ, καὶ	ἔνεμεν	οὔτε καλαύροπος πληγῇ οὔτε κέντρου
[1, 18]	με φιλεῖν; Πῶς οὖν οὐκ	ἀπέθανεν;	Οἷον ᾄδουσιν αἱ ἀηδόνες, ἡ
[1, 12]	εἴ τις ἄρα γένοιτο, δακρύων	ἀνέμενεν·	ἡ δὲ Χλόη θεασαμένη τὸ
[1, 17]	εἶ καλή. ~Οὐκέθ´ ἡ Χλόη	περιέμεινεν,	ἀλλὰ τὰ μὲν ἡσθεῖσα τῷ
[1, 23]	ἐνδινεύοντας ἐθήρα· πολλάκις δὲ καὶ	ἔπινεν,	ὡς τὸ ἔνδοθεν καῦμα σβέσων.
[1, 30]	ἀπεδύσατο, περὶ δὲ τὴν νῆξιν	ἔκαμνεν,	οἷα πρότερον νηχόμενος ἐν ποταμοῖς
[1, 10]	τῶν αἰγῶν ἀπὸ τῶν κρημνῶν	κατήλαυνεν,	ἤδη δέ τις καὶ τὰς
[1, 25]	καταθέμενος τὴν σύριγγα πᾶσαν αὐτὴν	ἔβλεπεν	ἀπλήστως, οἷα μηδὲν αἰδούμενος, καὶ
[1, 31]	μόνον αἰδεσθεῖσα τὸ φίλημα οὐκ	εἶπεν.	Ἔδοξε δὴ τιμῆσαι τὸν εὐεργέτην,
[1, 15]	Χλόῃ δὲ ἀνὰ πᾶσαν ἡμέραν	ἐπέφερεν	ἢ τυρὸν ἁπαλὸν ἢ στέφανον
[1, 15]	τὰ δῶρα ἔχαιρε, μᾶλλον δὲ	ἔχαιρεν	ὅτι Δάφνιδι εἶχεν αὐτὴ χαρίζεσθαι.
[1, 26]	πραχθὲν μέγα βοήσασα τῶν ὕπνων	ἐξέθορεν.	Ἰδοῦσα δὲ καὶ τὴν χελιδόνα
[1, 2]	πρόσεισιν ἐγγὺς καὶ εὑρίσκει παιδίον	ἄρρεν,	μέγα καὶ καλὸν καὶ τῆς
[1, 3]	αἶγες, πάντα αὐτῇ διηγεῖται, πῶς	εὗρεν	ἐκκείμενον, πῶς εἶδε τρεφόμενον, πῶς
[1, 7]	πηγή, ἐν ᾧ τὸ παιδίον	εὗρεν	ὁ Δρύας, τὸν Δάφνιν καὶ
[1, 2]	νέμων αἰπόλος, Λάμων τοὔνομα, παιδίον	εὗρεν	ὑπὸ μιᾶς τῶν αἰγῶν τρεφόμενον.
[1, 13]	τὸ δὲ σῶμα ἐπίκαυτον ἡλίῳ·	εἴκασεν	ἄν τις αὐτὸ χρώζεσθαι τῇ
[1, 23]	ὀδμή, τερπνὴ δὲ ποιμνίων βληχή.	Εἴκασεν	ἄν τις καὶ τοὺς ποταμοὺς
[1, 24]	τὰς κόμας· καὶ ἡ μὲν	εἴκασεν	αὐτοῦ τὴν κόμην, ὅτι μέλαινα,
[1, 17]	πρῶτον καὶ τὴν κόμην αὐτῆς	ἐθαύμασεν	ὅτι ξανθή, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς
[1, 22]	μὲν φίλημα, τὴν δὲ λουτρὸν	ἀπώλεσεν.	~Ἐξέκαε δὲ αὐτοὺς καὶ ἡ
[1, 26]	τέττιξ φεύγων χελιδόνα θηρᾶσαι θέλουσαν	κατέπεσεν	εἰς τὸν κόλπον τῆς Χλόης·
[1, 12]	λύκων ἐπιδρομήν, εἴ τις αὐτὸν	ἐπόθησεν·	αὐτοὶ δὲ ἐπανελθόντες ἐπεσκοποῦντο τὴν
[1, 10]	περὶ τοῦτο πονουμένη τῶν ποιμνίων	ἠμέλησεν·	ὁ δὲ καλάμους ἐκτεμὼν λεπτοὺς
[1, 17]	ποθοῦσα φιλῆσαι Δάφνιν, ἀναπηδήσασα αὐτὸν	ἐφίλησεν,	ἀδίδακτον μὲν καὶ ἄτεχνον, πάνυ
[1, 27]	ἐς τὴν ἰδίαν ἀγέλην θέλξας	ἀπεβουκόλησεν.	Ἄχθεται ἡ παρθένος τῇ βλάβῃ
[1, 26]	Πάλιν οὖν ἡ Χλόη μέγα	ἐβόησεν,	ὁ δὲ Δάφνις ἐγέλασε· καὶ
[1, 26]	ὁ τέττιξ ἐκ τῶν κόλπων	ἐπήχησεν	ὅμοιον ἱκέτῃ χάριν ὁμολογοῦντι τῆς
[1, 5]	Ἐπιστὰς δὲ οὐδὲν εἶδεν ὧν	ἤλπισεν,	ἀλλὰ τὴν μὲν διδοῦσαν πάνυ
[1, 26]	μὲν ἐπαύσατο, τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς	ἀπέματτεν	ἔτι καθεύδειν θέλοντας. Καὶ ὁ
[1, 15]	μᾶλλον δὲ ἔχαιρεν ὅτι Δάφνιδι	εἶχεν	αὐτὴ χαρίζεσθαι. Καὶ ἔδει γὰρ
[1, 13]	ἀρχή. Ὅ τι μὲν οὖν	ἔπασχεν	οὐκ ᾔδει, νέα κόρη καὶ
[1, 1]	ἰδόντα με καὶ θαυμάσαντα πόθος	ἔσχεν	ἀντιγράψαι τῇ γραφῇ· καὶ ἀναζητησάμενος
[1, 16]	παρθένε, ὅτι καὶ σὲ ποίμνιον	ἔθρεψεν,	ἀλλὰ καὶ εἶ καλή. ~Οὐκέθ´
[1, 8]	μεμνημένος ὡς ἐκκείμενον αὐτὸν αἲξ	ἀνέθρεψεν.	~Ἦρος ἦν ἀρχὴ καὶ πάντα
[1, 16]	ταῦτα ὁ Δάφνις· Ἐμὲ αἲξ	ἀνέθρεψεν	ὥσπερ τὸν Δία· νέμω δὲ
[1, 27]	αὖθις ἐνέβαλε τῷ κόλπῳ λαλοῦντα.	~Ἔτερψεν	αὐτούς ποτε φάττα βουκολικὸν ἐκ
[1, 12]	τῶν ἐν ποσὶν ἡ πρόσοψις	ἦν,	ἀλλὰ κατὰ χάσματος ἄμφω πίπτουσιν,
[1, 11]	παρέχειν μαθεῖν ὅτι γῆ οὐκ	ἦν,	ἀλλὰ μεμίμητο γῆν. Τοιαῦτα πολλὰ
[1, 2]	σπαργάνοις κρείττοσι· χλανίδιόν τε γὰρ	ἦν	ἁλουργὲς καὶ πόρπη χρυσῆ καὶ
[1, 1]	ὅσον ἀπὸ σταδίων διακοσίων ἀγρὸς	ἦν	ἀνδρὸς εὐδαίμονος, κτῆμα κάλλιστον· ὄρη
[1, 6]	ἱκέτιν αὐτῶν. Καὶ ἐπεὶ καιρὸς	ἦν	ἀπελαύνειν τὴν ποίμνην, ἐλθὼν εἰς
[1, 9]	ἐκκείμενον αὐτὸν αἲξ ἀνέθρεψεν. ~Ἦρος	ἦν	ἀρχὴ καὶ πάντα ἤκμαζεν ἄνθη,
[1, 10]	θατέρου προσλιπαρήσαντος ἀθύρματι. Ἀθύρματα δὲ	ἦν	αὐτοῖς ποιμενικὰ καὶ παιδικά. Ἡ
[1, 27]	βοῦς πολλὰς οὕτως ἐν ὕλῃ·	ἦν	δὲ ἄρα καὶ ᾠδικὴ καὶ
[1, 13]	καὶ τὸ σῶμα πᾶν ἀπελούετο.	Ἦν	δὲ ἡ μὲν κόμη μέλαινα
[1, 24]	αὐτῆς, ὅτι λευκὸν καὶ ἐνερευθὲς	ἦν.	Ἐδίδασκεν αὐτὴν καὶ συρίττειν· καὶ
[1, 8]	ἐπαίδευον καὶ πάντα ὅσα καλὰ	ἦν	ἐπ´ ἀγροικίας ἐδόκει δὲ πείθεσθαι
[1, 13]	πάλιν ἐπαινέσασα, καὶ ὁ ἔπαινος	ἦν	ἔρωτος ἀρχή. Ὅ τι μὲν
[1, 12]	ἐκβήσεται. Καὶ σχοῖνος μὲν οὐκ	ἦν,	ἡ δὲ Χλόη λυσαμένη ταινίαν
[1, 20]	Ἐν κοίλῃ δὲ πάνυ {γῇ}	ἦν	ἡ πηγή, καὶ περὶ αὐτὴν
[1, 9]	λειμῶσι καὶ ὅσα ὄρεια· βόμβος	ἦν	ἤδη μελιττῶν, ἦχος ὀρνίθων μουσικῶν,
[1, 23]	ἡ ὥρα τοῦ ἔτους. Ἦρος	ἦν	ἤδη τέλος καὶ θέρους ἀρχή,
[1, 6]	τοῦτο γὰρ ἐκαλεῖτο μήτηρ εὐθὺς	ἦν	καὶ ἐφίλει τὸ παιδίον, ὥσπερ
[1, 2]	μιᾶς τῶν αἰγῶν τρεφόμενον. Δρυμὸς	ἦν	καὶ λόχμη βάτων καὶ κιττὸς
[1, 17]	ἀλλὰ δηχθείς, σκυθρωπός τις εὐθὺς	ἦν	καὶ πολλάκις ἐψύχετο καὶ τὴν
[1, 13]	τότε μὲν ἐπὶ δυσμαῖς γὰρ	ἦν	ὁ ἥλιος ἀπήλασαν τὰς ἀγέλας
[1, 7]	ἐξεφαίνετο κρεῖττον ἀγροικίας. Ἤδη τε	ἦν	ὁ μὲν πέντε καὶ δέκα
[1, 17]	διαβρέξαι τὸ στόμα προσεφέρετο. Σιωπηλὸς	ἦν	ὁ πρότερον τῶν ἀκρίδων λαλίστερος,
[1, 4]	ὀφρύν· τὸ πᾶν σχῆμα χορεία	ἦν	ὀρχουμένων. Ἡ ὤα τοῦ ἄντρου
[1, 27]	ὁ Δάφνις μυθολογῶν τὰ θρυλούμενα.	Ἦν	παρθένος, παρθένε, οὕτω καλὴ καὶ
[1, 4]	εὑρήμασι καὶ θεάμασι. Νυμφῶν ἄντρον	ἦν,	πέτρα μεγάλη, τὰ ἔνδοθεν κοίλη,
[1, 17]	ἡ σῦριγξ· χλωρότερον τὸ πρόσωπον	ἦν	πόας θερινῆς. Εἰς μόνην Χλόην
[1, 2]	τοῦ γάλακτος. Θαυμάσας, ὥσπερ εἰκὸς	ἦν,	πρόσεισιν ἐγγὺς καὶ εὑρίσκει παιδίον
[1, 4]	τοῦ ἄντρου τῆς μεγάλης πέτρας	ἦν	τὸ μεσαίτατον. Ἐκ πηγῆς ἀναβλύζον
[1, 5]	τὸν κόρον τῆς τροφῆς. Θῆλυ	ἦν	τοῦτο τὸ παιδίον, καὶ παρέκειτο
[1, 31]	εἰκάζετο καὶ αἰπόλοις, ταῦτα θρῆνος	ἦν	τῶν βοῶν ἐπὶ βουκόλῳ τετελευτηκότι.
[1, 15]	βακχικήν, καὶ αὐτῇ τὸ τρίχωμα	ἦν	ὥσπερ γεγραμμένον χρώμασιν. Ἐντεῦθεν δὲ
[1, 8]	ἐκ σπαργάνων ἐπαγγελλόμενοι κρείττονα δι´	ἣν	αὐτοὺς καὶ τροφαῖς ἁβροτέραις ἔτρεφον
[1, 14]	τίς τὴν λάλον ἀκρίδα θεραπεύσει,	ἣν	πολλὰ καμοῦσα ἐθήρασα, ἵνα με
[1, 31]	προσηκόντων Δόρκωνα θάπτουσι τὸν ἄθλιον.	Γῆν	μὲν οὖν πολλὴν ἐπέθεσαν, φυτὰ
[1, 11]	γῆ οὐκ ἦν, ἀλλὰ μεμίμητο	γῆν.	Τοιαῦτα πολλὰ ὀρύγματα κἀν τοῖς
[1, 21]	ὤμων δεδηγμένον ἀγαγόντες ἐπὶ τὴν	πηγὴν	ἀπένιψαν {τὰ δήγματα} ἵνα ἦσαν
[1, 20]	ἔνι μάλιστα, παραγίνεται πρὸς τὴν	πηγήν,	ἧς ἔπινον αἱ αἶγες καὶ
[1, 21]	κατήλαυνε τὰς ἀγέλας εἰς τὴν	πηγήν,	καταλιποῦσα τὸν Δάφνιν φυλλάδα χλωρὰν
[1, 12]	ἴχνος ἑπόμενος ἄπαυστον ἐποίει τὴν	φυγήν.	Ἀλγεῖ Δάφνις περὶ τῷ κέρατι
[1, 12]	θραύεται, καὶ ἀλγήσας, φριμαξάμενος ἐς	φυγὴν	ἐτρέπετο· ὁ δὲ νικῶν κατ´
[1, 11]	~Τοιαῦτα δὲ αὐτῶν παιζόντων τοιάνδε	σπουδὴν	Ἔρως ἀνέπλασε. Λύκαινα τρέφουσα σκύμνους
[1, 22]	τότε πάντων αὐταῖς ὁ φόβος	λήθην	ἐνέβαλε. Καὶ μόλις ὥσπερ λαγὼς
[1, 21]	κύνες οἱ τῶν προβάτων ἐπὶ	φυλακὴν	καὶ τῶν αἰγῶν ἑπόμενοι, οἵα
[1, 10]	ἀνθερίκους ἀνελομένη ποθὲν ἐξ ἕλους	ἀκριδοθήκην	ἔπλεκε καὶ περὶ τοῦτο πονουμένη
[1, 15]	αὐτοῖς ἐκόμισε, τῷ μὲν σύριγγα	βουκολικήν,	καλάμους ἐννέα χαλκῷ δεδεμένους ἀντὶ
[1, 21]	ὑπό τε ἀπειρίας ἐρωτικῶν τολμημάτων	ποιμενικὴν	παιδιὰν νομίζοντες τὴν ἐπιβολὴν τοῦ
[1, 28]	καὶ τοῦ βότρυος, Τύριοι λῃσταὶ	Καρικὴν	ἔχοντες ἡμιολίαν, ὡς ἂν μὴ
[1, 13]	καὶ αὖθις αἰτίαν ἐνόμιζε τὴν	μουσικὴν	τοῦ κάλλους, ὥστε μετ´ ἐκεῖνον
[1, 27]	ὄρνιν, ὄρειον ὡς ἡ παρθένος,	μουσικὴν	ὡς ἐκείνη. Καὶ ἔτι νῦν
[1, 1]	τέχνην ἔχουσα περιττὴν καὶ τύχην	ἐρωτικήν·	ὥστε πολλοὶ καὶ τῶν ξένων
[1, 15]	ἀντὶ κηροῦ, τῇ δὲ νεβρίδα	βακχικήν,	καὶ αὐτῇ τὸ τρίχωμα ἦν
[1, 5]	θηλὴν εἰς ἄφθονον τοῦ γάλακτος	ὁλκήν,	τὸ δὲ παιδίον ἀκλαυτὶ λάβρως
[1, 8]	δὲ μάλα χαίροντες ὡς ἀρχὴν	μεγάλην	παρελάμβανον καὶ ἐφίλουν τὰς αἶγας
[1, 3]	κομίζει πάντα πρὸς τὴν γυναῖκα	Μυρτάλην,	καὶ τὰ γνωρίσματα καὶ τὸ
[1, 20]	στόματος τὸ χάσμα σκέπειν τὴν	κεφαλήν,	ὥσπερ ἀνδρὸς ὁπλίτου κράνος· ἐκθηριώσας
[1, 27]	τὰς ἀρίστας ἐς τὴν ἰδίαν	ἀγέλην	θέλξας ἀπεβουκόλησεν. Ἄχθεται ἡ παρθένος
[1, 13]	Χλόη πλησίον καθημένη {καὶ} τὴν	ἀγέλην	μὲν τῶν προβάτων ἐπέβλεπε, τὸ
[1, 5]	μὲν διδοῦσαν πάνυ ἀνθρωπίνως τὴν	θηλὴν	εἰς ἄφθονον τοῦ γάλακτος ὁλκήν,
[1, 17]	μὲν οὖν ἀλγήσας ἀπέδραμε, ζητῶν	ἄλλην	ὁδὸν ἔρωτος· Δάφνις δέ, ὥσπερ
[1, 20]	τὴν ὥραν ὁ Δόρκων, καὶ	πολλὴν	εἶχε τὴν ἐλπίδα τῷ σχήματι
[1, 31]	τὸν ἄθλιον. Γῆν μὲν οὖν	πολλὴν	ἐπέθεσαν, φυτὰ δὲ ἥμερα πολλὰ
[1, 21]	τολμημάτων ποιμενικὴν παιδιὰν νομίζοντες τὴν	ἐπιβολὴν	τοῦ δέρματος, οὐδὲν ὀργισθέντες, ἀλλὰ
[1, 17]	πεπηρωμένος. Οὔτε οὖν τροφὴν προσεφέρετο	πλὴν	ὅσον ἀπογεύσασθαι· καὶ ποτόν, εἴ
[1, 32]	ἡδόμεναι σωτηρίᾳ συνήθους αἰπόλου. Οὐ	μὴν	ὁ Δάφνις χαίρειν ἔπειθε τὴν
[1, 29]	ὃ Δάφνιν μὲν ἐγώ ποτε	ἐδιδαξάμην,	σὲ δὲ Δάφνις· τὸ δὲ
[1, 1]	ἐξηγητὴν τῆς εἰκόνος τέτταρας βίβλους	ἐξεπονησάμην,	ἀνάθημα μὲν Ἔρωτι καὶ Νύμφαις
[1, 14]	καλὸν ἐποίησας, ἐγὼ δὲ μάτην	ἀπελουσάμην.	Οἴχομαι, Νύμφαι φίλαι· οὐδὲ ὑμεῖς
[1, 30]	ἐνεδέδυντο καὶ κνημῖδας εἰς μέσην	κνήμην	ὑπεδέδεντο· ὁ δὲ Δάφνις ἀνυπόδετος,
[1, 1]	πολλοὶ καὶ τῶν ξένων κατὰ	φήμην	ᾔεσαν, τῶν μὲν Νυμφῶν ἱκέται,
[1, 4]	~Ἤδη δὲ διετοῦς χρόνου διικνουμένου,	ποιμὴν	ἐξ ἀγρῶν ὁμόρων νέμων, Δρύας
[1, 17]	ἐπίμπλατο. Τότε πρῶτον καὶ τὴν	κόμην	αὐτῆς ἐθαύμασεν ὅτι ξανθή, καὶ
[1, 13]	τῇ πηγῇ προστὰς τήν τε	κόμην	καὶ τὸ σῶμα πᾶν ἀπελούετο.
[1, 24]	ἡ μὲν εἴκασεν αὐτοῦ τὴν	κόμην,	ὅτι μέλαινα, μύρτοις, ὁ δὲ
[1, 20]	καὶ τὰ πρόβατα μετὰ τὴν	νομήν.	Ἐν κοίλῃ δὲ πάνυ {γῇ}
[1, 21]	τοῖς ἐρίφοις τροφὴν μετὰ τὴν	νομήν.	Καὶ οἱ κύνες οἱ τῶν
[1, 13]	ἐπιούσης ὡς ἧκον εἰς τὴν	νομήν,	ὁ μὲν Δάφνις ὑπὸ τῇ
[1, 14]	μοι λόγος. Εἴθε αὐτοῦ σῦριγξ	ἐγενόμην,	ἵν´ ἐμπνέῃ μοι· εἴθε αἴξ,
[1, 12]	ψεύδεσθαι πρὸς τοὺς οἴκοι λύκων	ἐπιδρομήν,	εἴ τις αὐτὸν ἐπόθησεν· αὐτοὶ
[1, 19]	τόν τε γάμον ἀνένευσε καὶ	συγγνώμην	ἔχειν ᾐτήσατο καὶ τὰ ὀνομασθέντα
[1, 32]	ἐκκεκαλυμμένον. Ἤλγει τὴν καρδίαν ὡς	ἐσθιομένην	ὑπὸ φαρμάκων, καὶ αὐτῷ τὸ
[1, 17]	πολλάκις ἐψύχετο καὶ τὴν καρδίαν	παλλομένην	κατεῖχε, καὶ βλέπειν μὲν ἤθελε
[1, 26]	καὶ τὴν χελιδόνα ἔτι πλησίον	πετομένην	καὶ τὸν Δάφνιν ἐπὶ τῷ
[1, 28]	δὲ κατήλαυνε τὸ ποίμνιον, σύριγγα	καινὴν	τῷ Δάφνιδι δῶρον κομίζουσα. Ἰδοῦσα
[1, 6]	ἐπεὶ καιρὸς ἦν ἀπελαύνειν τὴν	ποίμνην,	ἐλθὼν εἰς τὴν ἔπαυλιν τῇ
[1, 12]	αὐτοὶ δὲ ἐπανελθόντες ἐπεσκοποῦντο τὴν	ποίμνην	καὶ τὸ αἰπόλιον· καὶ ἐπεὶ
[1, 32]	τὴν ψυχήν, ἰδὼν τὴν Χλόην	γυμνὴν	καὶ τὸ πρότερον λανθάνον κάλλος
[1, 17]	πρόσωπον ἦν πόας θερινῆς. Εἰς	μόνην	Χλόην ἐγίνετο λάλος· καὶ εἴ
[1, 1]	ἀλλ´ ἡ γραφὴ τερπνοτέρα καὶ	τέχνην	ἔχουσα περιττὴν καὶ τύχην ἐρωτικήν·
[1, 20]	ποτὲ δὲ ἡ παῖς, ἐπιτεχνᾶται	τέχνην	ποιμένι πρέπουσαν. Λύκου δέρμα μεγάλου
[1, 27]	ὡς ἀνήρ, ἡδεῖαν ὡς παῖς	φωνὴν	ἀντεπεδείξατο, καὶ τῶν βοῶν ὀκτὼ
[1, 32]	οἶμαι, τὸν Δάφνιν καὶ τὴν	Χλόην	ἀφανεῖς ὄντας ποθοῦντα. Ἐπεὶ γοῦν
[1, 17]	καὶ βλέπειν μὲν ἤθελε τὴν	Χλόην,	βλέπων δ´ ἐρυθήματι ἐπίμπλατο. Τότε
[1, 32]	ἔπειθε τὴν ψυχήν, ἰδὼν τὴν	Χλόην	γυμνὴν καὶ τὸ πρότερον λανθάνον
[1, 15]	δὲ ἆθλον τῷ νικήσαντι φιλῆσαι	Χλόην.	Δόρκων δὲ πρότερος ὧδε ἔλεγεν·
[1, 17]	ἦν πόας θερινῆς. Εἰς μόνην	Χλόην	ἐγίνετο λάλος· καὶ εἴ ποτε
[1, 31]	ναυαγίου· ἐξελθὼν δὲ καὶ τὴν	Χλόην	ἐπὶ τῆς γῆς γελῶσαν ἅμα
[1, 10]	αἶγας ἀπ´ ἀλλήλων μεμερισμένας ἢ	Χλόην	καὶ Δάφνιν. ~Τοιαῦτα δὲ αὐτῶν
[1, 29]	πολλοῦ χεομένου. Ἰδὼν δὲ τὴν	Χλόην	καὶ ὀλίγον ἐκ τοῦ πρότερον
[1, 28]	κλάοντα καὶ ἠπορημένον καὶ μέγα	Χλόην	καλοῦντα. Καὶ οἱ μὲν ἄρτι
[1, 24]	εὐπρεπῶς δὲ διὰ τῆς σύριγγος	Χλόην	κατεφίλει. ~Συρίττοντος δὲ αὐτοῦ τὸ
[1, 7]	Δρύας, τὸν Δάφνιν καὶ τὴν	Χλόην	παραδιδόναι παιδίῳ μάλα σοβαρῷ καὶ
[1, 6]	ποιμενικὸν ὄνομα πρὸς πίστιν αὐτῷ,	Χλόην.	~Ταῦτα τὰ παιδία ταχὺ μάλα
[1, 20]	φοβήσας λαβεῖν ταῖς χερσὶ τὴν	Χλόην.	~Χρόνος ὀλίγος διαγίνεται καὶ Χλόη
[1, 2]	ὥσπερ ἐκ μητρῴας θηλῆς τὴν	ἐπιρροὴν	ἕλκον τοῦ γάλακτος. Θαυμάσας, ὥσπερ
[1, 21]	μέγα οἰμώξας ἱκέτευε βοηθεῖν τὴν	κόρην	καὶ τὸν Δάφνιν ἤδη παρόντα.
[1, 30]	λεπιδωτὰ ἐνεδέδυντο καὶ κνημῖδας εἰς	μέσην	κνήμην ὑπεδέδεντο· ὁ δὲ Δάφνις
[1, 13]	δὲ Χλόη πλησίον καθημένη {καὶ}	τὴν	ἀγέλην μὲν τῶν προβάτων ἐπέβλεπε,
[1, 3]	γνωρίσματα καὶ τὸ παιδίον καὶ	τὴν	αἶγα αὐτήν. Τῆς δὲ ἐκπλαγείσης
[1, 8]	ἐς ποίμνιον ἄγουσα τῆς σωτηρίας	τὴν	αἰτίαν, ὁ δὲ μεμνημένος ὡς
[1, 3]	νύκτα φυλάξας κομίζει πάντα πρὸς	τὴν	γυναῖκα Μυρτάλην, καὶ τὰ γνωρίσματα
[1, 22]	ᾔδεσαν ὅτι τὸν μὲν φίλημα,	τὴν	δὲ λουτρὸν ἀπώλεσεν. ~Ἐξέκαε δὲ
[1, 7]	ποιμαίνειν τὸν μὲν τὸ αἰπόλιον,	τὴν	δὲ τὸ ποίμνιον. ~Τοῦτο τὸ
[1, 26]	ταῖς δὲ πτέρυξιν ἐγγὺς διὰ	τὴν	δίωξιν γενομένη τῶν παρειῶν αὐτῆς
[1, 2]	καὶ καλὸν καὶ τῆς κατὰ	τὴν	ἔκθεσιν τύχης ἐν σπαργάνοις κρείττοσι·
[1, 20]	ὁ Δόρκων, καὶ πολλὴν εἶχε	τὴν	ἐλπίδα τῷ σχήματι φοβήσας λαβεῖν
[1, 14]	οὐδὲ ὑμεῖς σῴζετε τὴν παρθένον	τὴν	ἐν ὑμῖν τραφεῖσαν. Τίς ὑμᾶς
[1, 6]	ἀπελαύνειν τὴν ποίμνην, ἐλθὼν εἰς	τὴν	ἔπαυλιν τῇ γυναικὶ διηγεῖται τὰ
[1, 21]	ἐρωτικῶν τολμημάτων ποιμενικὴν παιδιὰν νομίζοντες	τὴν	ἐπιβολὴν τοῦ δέρματος, οὐδὲν ὀργισθέντες,
[1, 21]	περιεργία, κινούμενον τὸν Δόρκωνα πρὸς	τὴν	ἐπίθεσιν τῆς κόρης φωράσαντες, πικρὸν
[1, 2]	δὲ ὥσπερ ἐκ μητρῴας θηλῆς	τὴν	ἐπιρροὴν ἕλκον τοῦ γάλακτος. Θαυμάσας,
[1, 24]	φιλήσας τὸν στέφανον· ἡ δὲ	τὴν	ἐσθῆτα αὐτοῦ λουομένου καὶ γυμνωθέντος
[1, 30]	ὁρμῇ μιᾷ μυκησάμεναι πηδῶσιν εἰς	τὴν	θάλασσαν. Βιαίου δὲ πηδήματος εἰς
[1, 28]	καὶ τὸν Δάφνιν ἀλύοντα περὶ	τὴν	θάλασσαν· ἡ γὰρ Χλόη βραδύτερον
[1, 5]	τὴν μὲν διδοῦσαν πάνυ ἀνθρωπίνως	τὴν	θηλὴν εἰς ἄφθονον τοῦ γάλακτος
[1, 27]	βοῶν ὀκτὼ τὰς ἀρίστας ἐς	τὴν	ἰδίαν ἀγέλην θέλξας ἀπεβουκόλησεν. Ἄχθεται
[1, 6]	Νύμφαις ἐπὶ χρηστῇ τύχῃ θρέψαι	τὴν	ἱκέτιν αὐτῶν. Καὶ ἐπεὶ καιρὸς
[1, 4]	τῶν αὐχένων λελυμέναι, ζῶμα περὶ	τὴν	ἰξύν, μειδίαμα περὶ τὴν ὀφρύν·
[1, 12]	τῇ θρασύτητι ἀχθεσθεὶς {ξύλον καὶ}	τὴν	καλαύροπα λαβὼν ἐδίωκε τὸν διώκοντα.
[1, 25]	φιλῆσαι δέδοικα· δάκνει τὸ φίλημα	τὴν	καρδίαν, καὶ ὥσπερ τὸ νέον
[1, 17]	ἦν καὶ πολλάκις ἐψύχετο καὶ	τὴν	καρδίαν παλλομένην κατεῖχε, καὶ βλέπειν
[1, 14]	τουτὶ δὲ τὸ νύττον μου	τὴν	καρδίαν πάντων ἐκείνων πικρότερον. Καλὸς
[1, 32]	πρότερον λανθάνον κάλλος ἐκκεκαλυμμένον. Ἤλγει	τὴν	καρδίαν ὡς ἐσθιομένην ὑπὸ φαρμάκων,
[1, 20]	τοῦ στόματος τὸ χάσμα σκέπειν	τὴν	κεφαλήν, ὥσπερ ἀνδρὸς ὁπλίτου κράνος·
[1, 17]	ἐρυθήματι ἐπίμπλατο. Τότε πρῶτον καὶ	τὴν	κόμην αὐτῆς ἐθαύμασεν ὅτι ξανθή,
[1, 24]	καὶ ἡ μὲν εἴκασεν αὐτοῦ	τὴν	κόμην, ὅτι μέλαινα, μύρτοις, ὁ
[1, 21]	αὐτοῦ, μέγα οἰμώξας ἱκέτευε βοηθεῖν	τὴν	κόρην καὶ τὸν Δάφνιν ἤδη
[1, 14]	τοὺς ἀθλίους ἄρνας ἀναθρέψει; τίς	τὴν	λάλον ἀκρίδα θεραπεύσει, ἣν πολλὰ
[1, 27]	ὡς ἡ παρθένος, φιλονεικήσας πρὸς	τὴν	μελῳδίαν, μείζονα ὡς ἀνήρ, ἡδεῖαν
[1, 2]	ἀκμαζούσης κατ´ ἴχνος ἐλθὼν ὁρᾷ	τὴν	μὲν αἶγα πεφυλαγμένως περιβεβηκυῖαν, μὴ
[1, 5]	οὐδὲν εἶδεν ὧν ἤλπισεν, ἀλλὰ	τὴν	μὲν διδοῦσαν πάνυ ἀνθρωπίνως τὴν
[1, 30]	εἰς βυθόν· ὁ δὲ Δάφνις	τὴν	μὲν ἐσθῆτα ῥᾳδίως ἀπεδύσατο, περὶ
[1, 11]	ὄρεσι κἀν τοῖς πεδίοις ὀρύξαντες	τὴν	μὲν λύκαιναν οὐκ εὐτύχησαν λαβεῖν·
[1, 13]	πάλιν, καὶ αὖθις αἰτίαν ἐνόμιζε	τὴν	μουσικὴν τοῦ κάλλους, ὥστε μετ´
[1, 28]	ἀγροὺς περιεργασάμενοι κατῆγον αὐτὸν ἐπὶ	τὴν	ναῦν κλάοντα καὶ ἠπορημένον καὶ
[1, 30]	ἐσθῆτα ῥᾳδίως ἀπεδύσατο, περὶ δὲ	τὴν	νῆξιν ἔκαμνεν, οἷα πρότερον νηχόμενος
[1, 20]	αἶγες καὶ τὰ πρόβατα μετὰ	τὴν	νομήν. Ἐν κοίλῃ δὲ πάνυ
[1, 21]	κόπτοντα τοῖς ἐρίφοις τροφὴν μετὰ	τὴν	νομήν. Καὶ οἱ κύνες οἱ
[1, 13]	δὲ ἐπιούσης ὡς ἧκον εἰς	τὴν	νομήν, ὁ μὲν Δάφνις ὑπὸ
[1, 27]	οἱ θεοὶ καὶ ποιοῦσι τήνδε	τὴν	ὄρνιν, ὄρειον ὡς ἡ παρθένος,
[1, 4]	περὶ τὴν ἰξύν, μειδίαμα περὶ	τὴν	ὀφρύν· τὸ πᾶν σχῆμα χορεία
[1, 14]	Νύμφαι φίλαι· οὐδὲ ὑμεῖς σῴζετε	τὴν	παρθένον τὴν ἐν ὑμῖν τραφεῖσαν.
[1, 21]	καὶ ὤμων δεδηγμένον ἀγαγόντες ἐπὶ	τὴν	πηγὴν ἀπένιψαν {τὰ δήγματα} ἵνα
[1, 20]	ὡς ἔνι μάλιστα, παραγίνεται πρὸς	τὴν	πηγήν, ἧς ἔπινον αἱ αἶγες
[1, 21]	Χλόη κατήλαυνε τὰς ἀγέλας εἰς	τὴν	πηγήν, καταλιποῦσα τὸν Δάφνιν φυλλάδα
[1, 13]	ἔδωκε καὶ τὸν χιτωνίσκον καὶ	τὴν	πήραν φυλάττειν, αὐτὸς δὲ τῇ
[1, 24]	Νυμφῶν ὁρᾶν. Ὁ μὲν οὖν	τὴν	πίτυν ἀπὸ τῆς κεφαλῆς ἁρπάζων
[1, 27]	στεφανωσαμένη πίτυϊ ᾖδε Πᾶνα καὶ	τὴν	Πίτυν, καὶ αἱ βόες τῇ
[1, 6]	Καὶ ἐπεὶ καιρὸς ἦν ἀπελαύνειν	τὴν	ποίμνην, ἐλθὼν εἰς τὴν ἔπαυλιν
[1, 12]	ἐπόθησεν· αὐτοὶ δὲ ἐπανελθόντες ἐπεσκοποῦντο	τὴν	ποίμνην καὶ τὸ αἰπόλιον· καὶ
[1, 5]	δὴ βουλόμενος αὐτὴν καὶ εἰς	τὴν	πρότερον εὐνομίαν καταστῆσαι, δεσμὸν ῥάβδου
[1, 21]	δὲ ἥ τε Χλόη πρὸς	τὴν	πρώτην θέαν διαταραχθεῖσα τὸν Δάφνιν
[1, 27]	Καὶ ἔτι νῦν ᾄδουσα μηνύει	τὴν	συμφοράν, ὅτι βοῦς ζητεῖ πεπλανημένας.
[1, 29]	ἐκεῖ. Χαρίζομαι δέ σοι καὶ	τὴν	σύριγγα αὐτήν, ᾖ πολλοὺς ἐρίζων
[1, 13]	ὥστε μετ´ ἐκεῖνον καὶ αὐτὴ	τὴν	σύριγγα ἔλαβεν, εἴ πως γένοιτο
[1, 30]	ψυχήν· ἡ δὲ Χλόη λαβοῦσα	τὴν	σύριγγα καὶ ἐνθεῖσα τοῖς χείλεσιν
[1, 25]	τοῦτο ὁ Δάφνις καὶ καταθέμενος	τὴν	σύριγγα πᾶσαν αὐτὴν ἔβλεπεν ἀπλήστως,
[1, 28]	βοῶντος, προβάτων μὲν ἀμελεῖ καὶ	τὴν	σύριγγα ῥίπτει, δρόμῳ δὲ πρὸς
[1, 29]	ποι μακράν. Ἴθι δή, λαβοῦσα	τὴν	σύριγγα ταύτην ἔμπνευσον αὐτῇ μέλος
[1, 24]	συρίττειν· καὶ ἀρξαμένης ἐμπνεῖν ἁρπάζων	τὴν	σύριγγα τοῖς χείλεσιν αὐτὸς τοὺς
[1, 13]	αὐτὸς δὲ τῇ πηγῇ προστὰς	τήν	τε κόμην καὶ τὸ σῶμα
[1, 32]	ἐκείνης, ἐστεφάνωσαν τὰ ἀγάλματα καὶ	τὴν	τοῦ Δόρκωνος σύριγγα τῆς πέτρας
[1, 3]	αὑτῶν νομίζουσι, τῇ δὲ αἰγὶ	τὴν	τροφὴν ἐπιτρέπουσιν. Ὡς δ´ ἂν
[1, 12]	κατ´ ἴχνος ἑπόμενος ἄπαυστον ἐποίει	τὴν	φυγήν. Ἀλγεῖ Δάφνις περὶ τῷ
[1, 26]	ὕπνων ἐξέθορεν. Ἰδοῦσα δὲ καὶ	τὴν	χελιδόνα ἔτι πλησίον πετομένην καὶ
[1, 32]	ἀλλ´, οἶμαι, τὸν Δάφνιν καὶ	τὴν	Χλόην ἀφανεῖς ὄντας ποθοῦντα. Ἐπεὶ
[1, 17]	κατεῖχε, καὶ βλέπειν μὲν ἤθελε	τὴν	Χλόην, βλέπων δ´ ἐρυθήματι ἐπίμπλατο.
[1, 32]	χαίρειν ἔπειθε τὴν ψυχήν, ἰδὼν	τὴν	Χλόην γυμνὴν καὶ τὸ πρότερον
[1, 31]	καὶ ναυαγίου· ἐξελθὼν δὲ καὶ	τὴν	Χλόην ἐπὶ τῆς γῆς γελῶσαν
[1, 29]	αἵματος πολλοῦ χεομένου. Ἰδὼν δὲ	τὴν	Χλόην καὶ ὀλίγον ἐκ τοῦ
[1, 7]	ὁ Δρύας, τὸν Δάφνιν καὶ	τὴν	Χλόην παραδιδόναι παιδίῳ μάλα σοβαρῷ
[1, 20]	σχήματι φοβήσας λαβεῖν ταῖς χερσὶ	τὴν	Χλόην. ~Χρόνος ὀλίγος διαγίνεται καὶ
[1, 15]	διετέθη, πλειόνων δὲ διαγενομένων μᾶλλον	τὴν	ψυχὴν ἐξεπυρσεύθη καὶ τοῦ Δάφνιδος
[1, 32]	εἶναι τῆς θαλάσσης φοβερώτερον· ἐνόμιζε	τὴν	ψυχὴν ἔτι παρὰ τοῖς λῃσταῖς
[1, 30]	τῷ φιλήματι καὶ τῇ φωνῇ	τὴν	ψυχήν· ἡ δὲ Χλόη λαβοῦσα
[1, 32]	μὴν ὁ Δάφνις χαίρειν ἔπειθε	τὴν	ψυχήν, ἰδὼν τὴν Χλόην γυμνὴν
[1, 13]	ὄνομα· ἄση δὲ αὐτῆς εἶχε	τὴν	ψυχήν, καὶ τῶν ὀφθαλμῶν οὐκ
[1, 20]	κρύψας ἑαυτὸν ἐπετήρει τοῦ ποτοῦ	τὴν	ὥραν ὁ Δόρκων, καὶ πολλὴν
[1, 14]	Δάφνιν καλὸν ἐποίησας, ἐγὼ δὲ	μάτην	ἀπελουσάμην. Οἴχομαι, Νύμφαι φίλαι· οὐδὲ
[1, 14]	ἀγρυπνῶ διὰ Δάφνιν, ἡ δὲ	μάτην	λαλεῖ. ~Τοιαῦτα ἔπασχε, τοιαῦτα ἔλεγεν,
[1, 20]	διαμαρτὼν ὁ Δόρκων ἐλπίδος καὶ	μάτην	τυροὺς ἀγαθοὺς ἀπολέσας ἔγνω διὰ
[1, 31]	εἶπεν. Ἔδοξε δὴ τιμῆσαι τὸν	εὐεργέτην,	καὶ ἐλθόντες μετὰ τῶν προσηκόντων
[1, 1]	ἀντιγράψαι τῇ γραφῇ· καὶ ἀναζητησάμενος	ἐξηγητὴν	τῆς εἰκόνος τέτταρας βίβλους ἐξεπονησάμην,
[1, 1]	εἶδον κάλλιστον ὧν εἶδον· εἰκόνα	γραπτήν,	ἱστορίαν ἔρωτος. Καλὸν μὲν καὶ
[1, 1]	γραφὴ τερπνοτέρα καὶ τέχνην ἔχουσα	περιττὴν	καὶ τύχην ἐρωτικήν· ὥστε πολλοὶ
[1, 25]	ὀκνῶ δὲ μὴ καὶ φιλήσας	αὐτὴν	ἀφυπνίσω. Ὢ λάλων τεττίγων, οὐκ
[1, 28]	ἀκούσασα τοῦ Δάφνιδος ἀεὶ μεῖζον	αὐτὴν	βοῶντος, προβάτων μὲν ἀμελεῖ καὶ
[1, 25]	καὶ καταθέμενος τὴν σύριγγα πᾶσαν	αὐτὴν	ἔβλεπεν ἀπλήστως, οἷα μηδὲν αἰδούμενος,
[1, 5]	πέτρᾳ προσῆλθεν, ὡς ἐκεῖ συλληψόμενος	αὐτήν.	Ἐπιστὰς δὲ οὐδὲν εἶδεν ὧν
[1, 29]	δέ σοι καὶ τὴν σύριγγα	αὐτήν,	ᾖ πολλοὺς ἐρίζων καὶ βουκόλους
[1, 25]	Ὢ λάλων τεττίγων, οὐκ ἐάσουσιν	αὐτὴν	καθεύδειν μέγα ἠχοῦντες. Ἀλλὰ καὶ
[1, 5]	ἀπωλείας παρεῖχε. Κολάσαι δὴ βουλόμενος	αὐτὴν	καὶ εἰς τὴν πρότερον εὐνομίαν
[1, 24]	λευκὸν καὶ ἐνερευθὲς ἦν. Ἐδίδασκεν	αὐτὴν	καὶ συρίττειν· καὶ ἀρξαμένης ἐμπνεῖν
[1, 27]	μαθεῖν ὅ τι λέγει, διδάσκει	αὐτὴν	ὁ Δάφνις μυθολογῶν τὰ θρυλούμενα.
[1, 20]	ἦν ἡ πηγή, καὶ περὶ	αὐτὴν	πᾶς ὁ τόπος ἀκάνθαις καὶ
[1, 3]	τὸ παιδίον καὶ τὴν αἶγα	αὐτήν.	Τῆς δὲ ἐκπλαγείσης εἰ παιδία
[1, 29]	Ἴθι δή, λαβοῦσα τὴν σύριγγα	ταύτην	ἔμπνευσον αὐτῇ μέλος ἐκεῖνο, ὃ
[1, 21]	ἥ τε Χλόη πρὸς τὴν	πρώτην	θέαν διαταραχθεῖσα τὸν Δάφνιν ἐκάλει
[1, 3]	νομίζουσι, τῇ δὲ αἰγὶ τὴν	τροφὴν	ἐπιτρέπουσιν. Ὡς δ´ ἂν καὶ
[1, 21]	φυλλάδα χλωρὰν κόπτοντα τοῖς ἐρίφοις	τροφὴν	μετὰ τὴν νομήν. Καὶ οἱ
[1, 17]	πρότερον χρόνον πεπηρωμένος. Οὔτε οὖν	τροφὴν	προσεφέρετο πλὴν ὅσον ἀπογεύσασθαι· καὶ
[1, 11]	πολλὰ ἥρπαζε, πολλῆς τροφῆς ἐς	ἀνατροφὴν	τῶν σκύμνων δεομένη. Συνελθόντες οὖν
[1, 12]	ὀλίγον ὧδε. ~Τράγοι παροξυνθέντες εἰς	μάχην	συνέπεσον. Τῷ οὖν ἑτέρῳ τὸ
[1, 8]	Οἱ δὲ μάλα χαίροντες ὡς	ἀρχὴν	μεγάλην παρελάμβανον καὶ ἐφίλουν τὰς
[1, 8]	ποιμένες ἔσοιντο καὶ αἰπόλοι οἱ	τύχην	ἐκ σπαργάνων ἐπαγγελλόμενοι κρείττονα δι´
[1, 1]	καὶ τέχνην ἔχουσα περιττὴν καὶ	τύχην	ἐρωτικήν· ὥστε πολλοὶ καὶ τῶν
[1, 15]	πλειόνων δὲ διαγενομένων μᾶλλον τὴν	ψυχὴν	ἐξεπυρσεύθη καὶ τοῦ Δάφνιδος ὡς
[1, 32]	τῆς θαλάσσης φοβερώτερον· ἐνόμιζε τὴν	ψυχὴν	ἔτι παρὰ τοῖς λῃσταῖς μένειν,
[1, 30]	φιλήματι καὶ τῇ φωνῇ τὴν	ψυχήν·	ἡ δὲ Χλόη λαβοῦσα τὴν
[1, 17]	μὲν καὶ ἄτεχνον, πάνυ δὲ	ψυχὴν	θερμᾶναι δυνάμενον. Δόρκων μὲν οὖν
[1, 32]	ὁ Δάφνις χαίρειν ἔπειθε τὴν	ψυχήν,	ἰδὼν τὴν Χλόην γυμνὴν καὶ
[1, 13]	ἄση δὲ αὐτῆς εἶχε τὴν	ψυχήν,	καὶ τῶν ὀφθαλμῶν οὐκ ἐκράτει
[1, 11]	τὴν μὲν λύκαιναν οὐκ εὐτύχησαν	λαβεῖν·	αἰσθάνεται γὰρ καὶ γῆς σεσοφισμένης·
[1, 26]	ἑπομένη τὸν μὲν οὐκ ἠδυνήθη	λαβεῖν,	ταῖς δὲ πτέρυξιν ἐγγὺς διὰ
[1, 20]	τὴν ἐλπίδα τῷ σχήματι φοβήσας	λαβεῖν	ταῖς χερσὶ τὴν Χλόην. ~Χρόνος
[1, 8]	ἐπινέμειν κοπάσαντος τοῦ καύματος· πότε	ἄγειν	ἐπὶ ποτόν, πότε ἀπάγειν ἐπὶ
[1, 8]	πότε ἄγειν ἐπὶ ποτόν, πότε	ἀπάγειν	ἐπὶ κοῖτον· ἐπὶ τίσι καλαύροπι
[1, 8]	ταῖς Νύμφαις τὸ γὰρ ὄνομα	λέγειν	οὐκ εἶχον ὡς ποιμένας ἐκπέμπουσιν
[1, 19]	μηκέτι γάλακτος δεόμενον· ὥστε σμικροῦ	δεῖν	ὁ Δρύας θελχθεὶς τοῖς δώροις
[1, 23]	ἄν τις καὶ τοὺς ποταμοὺς	ᾄδειν	ἠρέμα ῥέοντας καὶ τοὺς ἀνέμους
[1, 26]	τοὺς δὲ ὀφθαλμοὺς ἀπέματτεν ἔτι	καθεύδειν	θέλοντας. Καὶ ὁ τέττιξ ἐκ
[1, 25]	λάλων τεττίγων, οὐκ ἐάσουσιν αὐτὴν	καθεύδειν	μέγα ἠχοῦντες. Ἀλλὰ καὶ οἱ
[1, 6]	καὶ διδασκόμενος παρὰ τῆς ὄϊος	ἐλεεῖν	τε τὸ παιδίον καὶ φιλεῖν
[1, 6]	δείκνυσι τὰ εὑρεθέντα, παρακελεύεται θυγάτριον	νομίζειν	καὶ λανθάνουσαν ὡς ἴδιον τρέφειν.
[1, 27]	φθεγξαμένη. Καὶ τῆς Χλόης ξητούσης	μαθεῖν	ὅ τι λέγει, διδάσκει αὐτὴν
[1, 11]	ἀσθενέστερα ὄντα, καὶ τότε παρέχειν	μαθεῖν	ὅτι γῆ οὐκ ἦν, ἀλλὰ
[1, 28]	πρὸς τὸν Δόρκωνα παραγίνεται δεησομένη	βοηθεῖν.	~Ὁ δὲ ἔκειτο πληγαῖς νεανικαῖς
[1, 21]	ἥπτοντο αὐτοῦ, μέγα οἰμώξας ἱκέτευε	βοηθεῖν	τὴν κόρην καὶ τὸν Δάφνιν
[1, 29]	Ἐπαίδευσα τὰς βοῦς ἤχῳ σύριγγος	ἀκολουθεῖν	καὶ διώκειν τὸ μέλος αὐτῆς,
[1, 23]	γὰρ αἱ μυῖαι λυπῆσαι καὶ	δακεῖν,	εἰ διώκοιντο· τὸ δὲ ἐντεῦθεν
[1, 24]	καλάμους ἐπέτρεχε· καὶ ἐδόκει μὲν	διδάσκειν	ἁμαρτάνουσαν, εὐπρεπῶς δὲ διὰ τῆς
[1, 29]	βοῦς ἤχῳ σύριγγος ἀκολουθεῖν καὶ	διώκειν	τὸ μέλος αὐτῆς, κἂν νέμωνταί
[1, 3]	ποιμενικὸν δοκοίη, Δάφνιν αὐτὸν ἔγνωσαν	καλεῖν.	~Ἤδη δὲ διετοῦς χρόνου διικνουμένου,
[1, 6]	ἐλεεῖν τε τὸ παιδίον καὶ	φιλεῖν	ἀναιρεῖται μὲν τὸ βρέφος ἐπ´
[1, 16]	ἄστεος γυνή· κἂν δέῃ σε	φιλεῖν,	ἐμοῦ μὲν φιλεῖς τὸ στόμα,
[1, 18]	ἐγεύσατο ἡ Χλόη μέλλουσά με	φιλεῖν;	Πῶς οὖν οὐκ ἀπέθανεν; Οἷον
[1, 8]	ἀγέλαις, ἐκδιδάξαντες ἕκαστα· πῶς δεῖ	νέμειν	πρὸ μεσημβρίας, πῶς ἐπινέμειν κοπάσαντος
[1, 8]	δεῖ νέμειν πρὸ μεσημβρίας, πῶς	ἐπινέμειν	κοπάσαντος τοῦ καύματος· πότε ἄγειν
[1, 19]	φυτὰ μηλεῶν πεντήκοντα, δέρμα ταύρου	τεμεῖν	ὑποδήματα, μόσχον ἀνὰ πᾶν ἔτος,
[1, 32]	ψυχὴν ἔτι παρὰ τοῖς λῃσταῖς	μένειν,	οἷα νέος καὶ ἄγροικος καὶ
[1, 7]	ἀμφοτέρων ἑνὶ βέλει κελεῦσαι λοιπὸν	ποιμαίνειν	τὸν μὲν τὸ αἰπόλιον, τὴν
[1, 24]	αὐτὴν καὶ συρίττειν· καὶ ἀρξαμένης	ἐμπνεῖν	ἁρπάζων τὴν σύριγγα τοῖς χείλεσιν
[1, 6]	αὐτῶν. Καὶ ἐπεὶ καιρὸς ἦν	ἀπελαύνειν	τὴν ποίμνην, ἐλθὼν εἰς τὴν
[1, 20]	καὶ τοῦ στόματος τὸ χάσμα	σκέπειν	τὴν κεφαλήν, ὥσπερ ἀνδρὸς ὁπλίτου
[1, 17]	τὴν καρδίαν παλλομένην κατεῖχε, καὶ	βλέπειν	μὲν ἤθελε τὴν Χλόην, βλέπων
[1, 18]	ὢ νόσου καινῆς, ἧς οὐδὲ	εἰπεῖν	οἶδα τὸ ὄνομα. Ἆρα φαρμάκων
[1, 3]	πῶς εἶδε τρεφόμενον, πῶς ᾐδέσθη	καταλιπεῖν	ἀποθανούμενον. Δόξαν δὴ κἀκείνῃ, τὰ
[1, 32]	αἰπόλου. Οὐ μὴν ὁ Δάφνις	χαίρειν	ἔπειθε τὴν ψυχήν, ἰδὼν τὴν
[1, 23]	ἐμπνέοντας καὶ τὰ μῆλα ἐρῶντα	πίπτειν	χαμαὶ καὶ τὸν ἥλιον φιλόκαλον
[1, 13]	τὸν χιτωνίσκον καὶ τὴν πήραν	φυλάττειν,	αὐτὸς δὲ τῇ πηγῇ προστὰς
[1, 10]	κηρῷ μαλθακῷ συναρτήσας, μέχρι νυκτὸς	συρίττειν	ἐμελέτα· καί ποτε δὲ ἐκοινώνουν
[1, 24]	ἐνερευθὲς ἦν. Ἐδίδασκεν αὐτὴν καὶ	συρίττειν·	καὶ ἀρξαμένης ἐμπνεῖν ἁρπάζων τὴν
[1, 23]	ἠρέμα ῥέοντας καὶ τοὺς ἀνέμους	συρίττειν	ταῖς πίτυσιν ἐμπνέοντας καὶ τὰ
[1, 23]	τὸν ἥλιον φιλόκαλον ὄντα πάντας	ἀποδύειν.	Ὁ μὲν δὴ Δάφνις θαλπόμενος
[1, 1]	παράσχοι σωφρονοῦσι τὰ τῶν ἄλλων	γράφειν.	Πόλις ἐστὶ τῆς Λέσβου Μιτυλήνη,
[1, 16]	ἔστι πένης ὡς μηδὲ κύνα	τρέφειν.	Εἰ δέ, ὡς λέγουσι, καὶ
[1, 6]	νομίζειν καὶ λανθάνουσαν ὡς ἴδιον	τρέφειν.	Ἡ μὲν δὴ Νάπη τοῦτο
[1, 19]	τε γάμον ἀνένευσε καὶ συγγνώμην	ἔχειν	ᾐτήσατο καὶ τὰ ὀνομασθέντα δῶρα
[1, 11]	κάρφων ἀσθενέστερα ὄντα, καὶ τότε	παρέχειν	μαθεῖν ὅτι γῆ οὐκ ἦν,
[1, 13]	καὶ ἰδοῦσα ἥψατο καὶ ἀπῆλθε	πάλιν	ἐπαινέσασα, καὶ ὁ ἔπαινος ἦν
[1, 22]	ἔσχον. Αὖθις δὲ ἡμέρας ἐπελθούσης,	πάλιν	ἔπασχον παραπλήσια. Ἔχαιρον ἰδόντες, {ἐλυποῦντο}
[1, 13]	καὶ ἐδόκει καλὸς αὐτῇ συρίττων	πάλιν,	καὶ αὖθις αἰτίαν ἐνόμιζε τὴν
[1, 13]	Ἔπεισε δὲ αὐτὸν καὶ λούσασθαι	πάλιν	καὶ λουόμενον εἶδε καὶ ἰδοῦσα
[1, 26]	ἱκέτῃ χάριν ὁμολογοῦντι τῆς σωτηρίας.	Πάλιν	οὖν ἡ Χλόη μέγα ἐβόησεν,
[1, 13]	μὴ Δάφνιν ἐπεθύμει λουόμενον ἰδέσθαι	πάλιν.	Τῆς δὲ ἐπιούσης ὡς ἧκον
[1, 18]	τήκεται ἡ ψυχή, καὶ ὅμως	πάλιν	φιλῆσαι θέλω. Ὢ νίκης κακῆς·
[1, 1]	καὶ λευκοῦ λίθου. Νομίσαις οὐ	πόλιν	ὁρᾶν ἀλλὰ νῆσον. Ταύτης τῆς
[1, 6]	τὴν ποίμνην, ἐλθὼν εἰς τὴν	ἔπαυλιν	τῇ γυναικὶ διηγεῖται τὰ ὀφθέντα,
[1, 1]	κάλλος ᾖ καὶ ὀφθαλμοὶ βλέπωσιν.	Ἡμῖν	δ´ ὁ θεὸς παράσχοι σωφρονοῦσι
[1, 14]	σῴζετε τὴν παρθένον τὴν ἐν	ὑμῖν	τραφεῖσαν. Τίς ὑμᾶς στεφανώσει μετ´
[1, 27]	θεοὶ καὶ ποιοῦσι τήνδε τὴν	ὄρνιν,	ὄρειον ὡς ἡ παρθένος, μουσικὴν
[1, 28]	Δόρκωνος ἀγέλης. Λαμβάνουσι καὶ τὸν	Δάφνιν	ἀλύοντα περὶ τὴν θάλασσαν· ἡ
[1, 17]	τὰ δὲ πάλαι ποθοῦσα φιλῆσαι	Δάφνιν,	ἀναπηδήσασα αὐτὸν ἐφίλησεν, ἀδίδακτον μὲν
[1, 3]	τοὔνομα τοῦ παιδίου ποιμενικὸν δοκοίη,	Δάφνιν	αὐτὸν ἔγνωσαν καλεῖν. ~Ἤδη δὲ
[1, 15]	Καὶ ἔδει γὰρ ἤδη καὶ	Δάφνιν	γνῶναι τὰ ἔρωτος ἔργα γίνεταί
[1, 15]	δὲ ὁ βουκόλος, ὁ τὸν	Δάφνιν	ἐκ τοῦ σιροῦ καὶ τὸν
[1, 21]	τὴν πρώτην θέαν διαταραχθεῖσα τὸν	Δάφνιν	ἐκάλει βοηθόν, οἵ τε κύνες
[1, 24]	μὲν γὰρ γυμνὸν ὁρῶσα τὸν	Δάφνιν	ἐπ´ ἄθρουν καὶ ἐνέπιπτε τὸ
[1, 13]	Χλόη περιττὸν οὐδέν, ὅτι μὴ	Δάφνιν	ἐπεθύμει λουόμενον ἰδέσθαι πάλιν. Τῆς
[1, 26]	ἔτι πλησίον πετομένην καὶ τὸν	Δάφνιν	ἐπὶ τῷ δέει γελῶντα τοῦ
[1, 13]	ἐπέβλεπε, τὸ δὲ πλέον εἰς	Δάφνιν	ἑώρα· καὶ ἐδόκει καλὸς αὐτῇ
[1, 14]	δὲ ἐγὼ μὲν ἀγρυπνῶ διὰ	Δάφνιν,	ἡ δὲ μάτην λαλεῖ. ~Τοιαῦτα
[1, 32]	τὸν Δόρκωνος τάφον λούει τὸν	Δάφνιν	ἡ Χλόη πρὸς τὰς Νύμφας
[1, 21]	βοηθεῖν τὴν κόρην καὶ τὸν	Δάφνιν	ἤδη παρόντα. Τοὺς μὲν δὴ
[1, 32]	μήτε βληχώμενα, ἀλλ´, οἶμαι, τὸν	Δάφνιν	καὶ τὴν Χλόην ἀφανεῖς ὄντας
[1, 7]	παιδίον εὗρεν ὁ Δρύας, τὸν	Δάφνιν	καὶ τὴν Χλόην παραδιδόναι παιδίῳ
[1, 14]	νέμωμαι. Ὦ πονηρὸν ὕδωρ, μόνον	Δάφνιν	καλὸν ἐποίησας, ἐγὼ δὲ μάτην
[1, 29]	ἔμπνευσον αὐτῇ μέλος ἐκεῖνο, ὃ	Δάφνιν	μὲν ἐγώ ποτε ἐδιδαξάμην, σὲ
[1, 11]	αἶγας καὶ ποίμνια διέφθειραν, καὶ	Δάφνιν	παρ´ ὀλίγον ὧδε. ~Τράγοι παροξυνθέντες
[1, 29]	βοῦν. Σὺ δέ μοι καὶ	Δάφνιν	σῶσον κἀμοὶ τιμώρησον κἀκείνους ἀπόλεσον.
[1, 10]	ἀλλήλων μεμερισμένας ἢ Χλόην καὶ	Δάφνιν.	~Τοιαῦτα δὲ αὐτῶν παιζόντων τοιάνδε
[1, 13]	οὐκ ἐκράτει καὶ πολλὰ ἐλάλει	Δάφνιν·	τροφῆς ἠμέλει, νύκτωρ ἠγρύπνει, τῆς
[1, 21]	εἰς τὴν πηγήν, καταλιποῦσα τὸν	Δάφνιν	φυλλάδα χλωρὰν κόπτοντα τοῖς ἐρίφοις
[1, 12]	Δάφνις δεύτερος. Τοῦτο καὶ ἔσωσε	Δάφνιν,	χρήσασθαι τῆς καταφορᾶς ὀχήματι τῷ
[1, 21]	περισχόντες, πρὶν ὅλως ἀναστῆναι δι´	ἔκπληξιν,	ἔδακνον κατὰ τοῦ δέρματος. Τέως
[1, 30]	ῥᾳδίως ἀπεδύσατο, περὶ δὲ τὴν	νῆξιν	ἔκαμνεν, οἷα πρότερον νηχόμενος ἐν
[1, 26]	οὐκ ἠδυνήθη λαβεῖν, ταῖς δὲ	πτέρυξιν	ἐγγὺς διὰ τὴν δίωξιν γενομένη
[1, 26]	δὲ πτέρυξιν ἐγγὺς διὰ τὴν	δίωξιν	γενομένη τῶν παρειῶν αὐτῆς ἥψατο.
[1, 7]	γενεᾶς, ἡ δὲ τοσούτων, δυοῖν	ἀποδεόντοιν,	καὶ ὁ Δρύας καὶ ὁ
[1, 7]	ἀπὸ γενεᾶς, ἡ δὲ τοσούτων,	δυοῖν	ἀποδεόντοιν, καὶ ὁ Δρύας καὶ
[1, 20]	ἐφηπλῶσθαι ταῖς χερσὶ καὶ τοὺς	κατόπιν	τοῖς σκέλεσιν ἄχρι πτέρνης καὶ
[1, 26]	τῶν κόλπων ἐπήχησεν ὅμοιον ἱκέτῃ	χάριν	ὁμολογοῦντι τῆς σωτηρίας. Πάλιν οὖν
[1, 12]	ἄλλο σῶμα. Ἐδόκει δὲ λούσασθαι,	πρὶν	αἴσθησιν γενέσθαι τοῦ συμβάντος Λάμωνι
[1, 27]	εὔχεται τοῖς θεοῖς ὄρνις γενέσθαι	πρὶν	οἴκαδε ἀφικέσθαι. Πείθονται οἱ θεοὶ
[1, 21]	ὡς ἐπὶ λύκον· καὶ περισχόντες,	πρὶν	ὅλως ἀναστῆναι δι´ ἔκπληξιν, ἔδακνον
[1, 31]	δρόμοι τινὲς ὤφθησαν ἅμα τοῖς	μυκήμασιν	ἄτακτοι· καὶ ὡς ἐν ποιμέσιν
[1, 15]	τὸ τρίχωμα ἦν ὥσπερ γεγραμμένον	χρώμασιν.	Ἐντεῦθεν δὲ φίλος νομιζόμενος τοῦ
[1, 1]	καὶ Πανί, κτῆμα δὲ τερπνὸν	πᾶσιν	ἀνθρώποις, ὃ καὶ νοσοῦντα ἰάσεται,
[1, 23]	μὲν δὴ Δάφνις θαλπόμενος τούτοις	ἅπασιν	εἰς τοὺς ποταμοὺς ἐνέβαινε, καὶ
[1, 21]	κινούμενον τὸν Δόρκωνα πρὸς τὴν	ἐπίθεσιν	τῆς κόρης φωράσαντες, πικρὸν μάλα
[1, 2]	καλὸν καὶ τῆς κατὰ τὴν	ἔκθεσιν	τύχης ἐν σπαργάνοις κρείττοσι· χλανίδιόν
[1, 20]	χερσὶ καὶ τοὺς κατόπιν τοῖς	σκέλεσιν	ἄχρι πτέρνης καὶ τοῦ στόματος
[1, 24]	ἐμπνεῖν ἁρπάζων τὴν σύριγγα τοῖς	χείλεσιν	αὐτὸς τοὺς καλάμους ἐπέτρεχε· καὶ
[1, 30]	τὴν σύριγγα καὶ ἐνθεῖσα τοῖς	χείλεσιν	ἐσύριζε μέγιστον ὡς ἠδύνατο· καὶ
[1, 8]	καὶ τὰ πρόβατα μᾶλλον ἢ	ποιμέσιν	ἔθος, ἡ μὲν ἐς ποίμνιον
[1, 31]	μυκήμασιν ἄτακτοι· καὶ ὡς ἐν	ποιμέσιν	εἰκάζετο καὶ αἰπόλοις, ταῦτα θρῆνος
[1, 9]	ἀρτιγεννήτων· ἄρνες ἐσκίρτων ἐν τοῖς	ὄρεσιν,	ἐβόμβουν ἐν τοῖς λειμῶσιν αἱ
[1, 12]	σῶμα. Ἐδόκει δὲ λούσασθαι, πρὶν	αἴσθησιν	γενέσθαι τοῦ συμβάντος Λάμωνι καὶ
[1, 19]	Δρύαντα φυτὸν κατορύττοντα πλησίον κλήματος	πρόσεισιν	αὐτῷ μετὰ τυρίσκων τινῶν γεννικῶν,
[1, 2]	γάλακτος. Θαυμάσας, ὥσπερ εἰκὸς ἦν,	πρόσεισιν	ἐγγὺς καὶ εὑρίσκει παιδίον ἄρρεν,
[1, 12]	διώκοντος οὐκ ἀκριβὴς τῶν ἐν	ποσὶν	ἡ πρόσοψις ἦν, ἀλλὰ κατὰ
[1, 12]	ταῖς τῆς ταινίας ὁλκαῖς ταῖς	χερσὶν	ἀκολουθῶν. Ἀνιμήσαντο δὲ καὶ τὸν
[1, 18]	Πῶς οὖν οὐκ ἀπέθανεν; Οἷον	ᾄδουσιν	αἱ ἀηδόνες, ἡ δὲ ἐμὴ
[1, 25]	ἅμα κρύφα ἠρέμα ὑπεφθέγγετο· οἷοι	καθεύδουσιν	ὀφθαλμοί, οἷον δὲ ἀποπνεῖ τὸ
[1, 3]	τῇ δὲ αἰγὶ τὴν τροφὴν	ἐπιτρέπουσιν.	Ὡς δ´ ἂν καὶ τοὔνομα
[1, 8]	λέγειν οὐκ εἶχον ὡς ποιμένας	ἐκπέμπουσιν	αὐτοὺς ἅμα ταῖς ἀγέλαις, ἐκδιδάξαντες
[1, 25]	ἀφυπνίσω. Ὢ λάλων τεττίγων, οὐκ	ἐάσουσιν	αὐτὴν καθεύδειν μέγα ἠχοῦντες. Ἀλλὰ
[1, 3]	Τῆς δὲ ἐκπλαγείσης εἰ παιδία	τίκτουσιν	αἶγες, πάντα αὐτῇ διηγεῖται, πῶς
[1, 12]	ἦν, ἀλλὰ κατὰ χάσματος ἄμφω	πίπτουσιν,	ὁ τράγος πρότερος, ὁ Δάφνις
[1, 30]	κλύδωνος συνιόντος ἀπόλλυται, οἱ δὲ	ἐκπίπτουσιν	οὐχ ὁμοίαν ἔχοντες ἐλπίδα σωτηρίας.
[1, 23]	καὶ τοὺς ἀνέμους συρίττειν ταῖς	πίτυσιν	ἐμπνέοντας καὶ τὰ μῆλα ἐρῶντα
[1, 30]	γνωρίζουσι καὶ ὁρμῇ μιᾷ μυκησάμεναι	πηδῶσιν	εἰς τὴν θάλασσαν. Βιαίου δὲ
[1, 9]	τοῖς ὄρεσιν, ἐβόμβουν ἐν τοῖς	λειμῶσιν	αἱ μέλιτται, τὰς λόχμας κατῇδον
[1, 1]	ἂν κάλλος ᾖ καὶ ὀφθαλμοὶ	βλέπωσιν.	Ἡμῖν δ´ ὁ θεὸς παράσχοι
[1, 7]	ὁ Λάμων ἐπὶ μιᾶς νυκτὸς	ὁρῶσιν	ὄναρ τοιόνδε τι. Τὰς Νύμφας
[1, 18]	δὲ ἐμὴ σῦριγξ σιωπᾷ· οἷον	σκιρτῶσιν	οἱ ἔριφοι, κἀγὼ κάθημαι· οἷον
[1, 6]	ἐπὶ χρηστῇ τύχῃ θρέψαι τὴν	ἱκέτιν	αὐτῶν. Καὶ ἐπεὶ καιρὸς ἦν
[1, 6]	καὶ αὐτὴ ποιμενικὸν ὄνομα πρὸς	πίστιν	αὐτῷ, Χλόην. ~Ταῦτα τὰ παιδία
[1, 18]	σκύλακας ἀρτιγεννήτους καὶ τὸν μόσχον,	ὃν	ὁ Δόρκων ἐδωρήσατο· ἀλλὰ τοῦτο
[1, 20]	πρέπουσαν. Λύκου δέρμα μεγάλου λαβών,	ὃν	ταῦρός ποτε πρὸ τῶν βοῶν
[1, 22]	ἰχνῶν εὑρίσκοντες εἰς τὰς ἐπαύλεις	ἤγαγον.	Ἐκείνης μόνης τῆς νυκτὸς ἐκοιμήθησαν
[1, 15]	ἐκ τοῦ σιροῦ καὶ τὸν	τράγον	ἀνιμησάμενος, ἀρτιγένειος μειρακίσκος καὶ εἰδὼς
[1, 12]	Ἀνιμήσαντο δὲ καὶ τὸν ἄθλιον	τράγον	συντεθραυσμένον ἄμφω τὰ κέρατα· τοσοῦτον
[1, 14]	πόσαι μέλιτται κέντρα ἐνῆκαν, ἀλλὰ	ἔφαγον·	τουτὶ δὲ τὸ νύττον μου
[1, 9]	μελίττας δὲ μιμούμενοι τὰ ἄνθη	συνέλεγον·	καὶ τὰ μὲν εἰς τοὺς
[1, 28]	εἰς τοὺς ἄλλους ἀγροὺς περιεργασάμενοι	κατῆγον	αὐτὸν ἐπὶ τὴν ναῦν κλάοντα
[1, 29]	Ἰδὼν δὲ τὴν Χλόην καὶ	ὀλίγον	ἐκ τοῦ πρότερον ἔρωτος ἐμπύρευμα
[1, 29]	συγκεκομμένος ὑπὸ τῶν λῃστῶν καὶ	ὀλίγον	ἐμπνέων, αἵματος πολλοῦ χεομένου. Ἰδὼν
[1, 30]	καύματος. Ἐκείνους μὲν οὖν ἐπ´	ὀλίγον	νηξαμένους τὰ ὅπλα κατήνεγκεν εἰς
[1, 29]	μὲν» εἶπε, Χλόη, τεθνήξομαι μετ´	ὀλίγον·	οἱ γάρ με ἀσεβεῖς λῃσταὶ
[1, 15]	τοῦ μὲν Δάφνιδος ἠμέλει κατ´	ὀλίγον,	τῇ Χλόῃ δὲ ἀνὰ πᾶσαν
[1, 11]	ποίμνια διέφθειραν, καὶ Δάφνιν παρ´	ὀλίγον	ὧδε. ~Τράγοι παροξυνθέντες εἰς μάχην
[1, 19]	ἔνεμεν· ἐντεῦθεν δὲ ἀρξάμενος ἐνέβαλε	λόγον	περὶ τοῦ τῆς Χλόης γάμου·
[1, 9]	ἀκούοντες μὲν τῶν ὀρνίθων ᾀδόντων	ᾖδον,	βλέποντες δὲ σκιρτῶντας τοὺς ἄρνας
[1, 9]	λειμῶσιν αἱ μέλιτται, τὰς λόχμας	κατῇδον	ὄρνιθες. Τοσαύτης δὴ πάντα κατεχούσης
[1, 1]	Νυμφῶν θέαμα εἶδον κάλλιστον ὧν	εἶδον·	εἰκόνα γραπτήν, ἱστορίαν ἔρωτος. Καλὸν
[1, 1]	θηρῶν ἐν ἄλσει Νυμφῶν θέαμα	εἶδον	κάλλιστον ὧν εἶδον· εἰκόνα γραπτήν,
[1, 17]	οὖν ἀλγήσας ἀπέδραμε, ζητῶν ἄλλην	ὁδὸν	ἔρωτος· Δάφνις δέ, ὥσπερ οὐ
[1, 13]	τῶν προβάτων ἐπέβλεπε, τὸ δὲ	πλέον	εἰς Δάφνιν ἑώρα· καὶ ἐδόκει
[1, 16]	Πάν, καίτοι γε ὢν τὸ	πλέον	τράγος. Ἀρκεῖ δέ μοι ὁ
[1, 28]	ἀπολύσαντες καὶ ταῖς κώπαις ἐμβαλόντες	ἀπέπλεον	εἰς τὸ πέλαγος· Χλόη δὲ
[1, 25]	τὴν καρδίαν, καὶ ὥσπερ τὸ	νέον	μέλι μαίνεσθαι ποιεῖ· ὀκνῶ δὲ
[1, 30]	δὲ παρὰ τῆς ἀνάγκης τὸ	πρακτέον	διδαχθεὶς εἰς μέσας ὥρμησε τὰς
[1, 8]	ἐπὶ κοῖτον· ἐπὶ τίσι καλαύροπι	χρηστέον,	ἐπὶ τίσι φωνῇ μόνῃ. Οἱ
[1, 28]	καὶ ἀκούσασα τοῦ Δάφνιδος ἀεὶ	μεῖζον	αὐτὴν βοῶντος, προβάτων μὲν ἀμελεῖ
[1, 4]	ἦν τὸ μεσαίτατον. Ἐκ πηγῆς	ἀναβλύζον	ὕδωρ ῥεῖθρον ἐποίει χεόμενον, ὥστε
[1, 12]	καὶ τὸ αἰπόλιον· καὶ ἐπεὶ	κατέμαθον	ἐν κόσμῳ νομῆς καὶ τὰς
[1, 21]	θέαν διαταραχθεῖσα τὸν Δάφνιν ἐκάλει	βοηθόν,	οἵ τε κύνες περισπῶντες τὸ
[1, 13]	βοὸς οἴστρῳ πληγείσης τοσαῦτα ἔργα.	Ἐπῆλθόν	ποτε αὐτῇ καὶ τοιοίδε λόγοι
[1, 30]	νηξαμένους τὰ ὅπλα κατήνεγκεν εἰς	βυθόν·	ὁ δὲ Δάφνις τὴν μὲν
[1, 15]	ἢ στέφανον ἀνθηρὸν ἢ μῆλον	ὡραῖον·	ἐκόμισε δέ ποτε αὐτῇ καὶ
[1, 5]	ποιμένων ἀναθήματα. ~Εἰς τοῦτο τὸ	νυμφαῖον	ὄϊς ἀρτιτόκος συχνὰ φοιτῶσα δόξαν
[1, 13]	ἅμα τῇ Χλόῃ πρὸς τὸ	νυμφαῖον	τῇ μὲν ἔδωκε καὶ τὸν
[1, 15]	αὐτῇ καὶ μόσχον ἀρτιγέννητον καὶ	κισσύβιον	διάχρυσον καὶ ὀρνίθων ὀρείων νεοττούς.
[1, 6]	θυγάτριον νομίζειν καὶ λανθάνουσαν ὡς	ἴδιον	τρέφειν. Ἡ μὲν δὴ Νάπη
[1, 5]	τοῦ γάλακτος ὁλκήν, τὸ δὲ	παιδίον	ἀκλαυτὶ λάβρως εἰς ἀμφοτέρας τὰς
[1, 2]	ἦν, πρόσεισιν ἐγγὺς καὶ εὑρίσκει	παιδίον	ἄρρεν, μέγα καὶ καλὸν καὶ
[1, 3]	μὲν συνεκτεθέντα κρύπτουσι, τὸ δὲ	παιδίον	αὑτῶν νομίζουσι, τῇ δὲ αἰγὶ
[1, 2]	μαλθακή, καθ´ ἧς ἔκειτο τὸ	παιδίον.	Ἐνταῦθα ἡ αἲξ θέουσα συνεχὲς
[1, 7]	ἡ πηγή, ἐν ᾧ τὸ	παιδίον	εὗρεν ὁ Δρύας, τὸν Δάφνιν
[1, 2]	ἀγρῷ νέμων αἰπόλος, Λάμων τοὔνομα,	παιδίον	εὗρεν ὑπὸ μιᾶς τῶν αἰγῶν
[1, 5]	τροφῆς. Θῆλυ ἦν τοῦτο τὸ	παιδίον,	καὶ παρέκειτο καὶ τούτῳ {σπάργανα}
[1, 3]	καὶ τὰ γνωρίσματα καὶ τὸ	παιδίον	καὶ τὴν αἶγα αὐτήν. Τῆς
[1, 6]	τῆς ὄϊος ἐλεεῖν τε τὸ	παιδίον	καὶ φιλεῖν ἀναιρεῖται μὲν τὸ
[1, 6]	εὐθὺς ἦν καὶ ἐφίλει τὸ	παιδίον,	ὥσπερ ὑπὸ τῆς ὄϊος παρευδοκιμηθῆναι
[1, 2]	ἔκθεσιν τύχης ἐν σπαργάνοις κρείττοσι·	χλανίδιόν	τε γὰρ ἦν ἁλουργὲς καὶ
[1, 2]	ἁλουργὲς καὶ πόρπη χρυσῆ καὶ	ξιφίδιον	ἐλεφαντόκωπον. ~Τὸ μὲν οὖν πρῶτον
[1, 6]	διάχρυσος, ὑποδήματα ἐπίχρυσα, περισκελίδες χρυσαῖ.	~Θεῖον	δή τι νομίσας τὸ εὕρημα
[1, 27]	καὶ ποιοῦσι τήνδε τὴν ὄρνιν,	ὄρειον	ὡς ἡ παρθένος, μουσικὴν ὡς
[1, 28]	τῶν ἀγερώχων ποιμένων. Ἰδόντες δὲ	μειράκιον	μέγα καὶ καλὸν καὶ κρεῖττον
[1, 23]	ἐρῶντα πίπτειν χαμαὶ καὶ τὸν	ἥλιον	φιλόκαλον ὄντα πάντας ἀποδύειν. Ὁ
[1, 31]	τῶν προσηκόντων Δόρκωνα θάπτουσι τὸν	ἄθλιον.	Γῆν μὲν οὖν πολλὴν ἐπέθεσαν,
[1, 12]	ἀκολουθῶν. Ἀνιμήσαντο δὲ καὶ τὸν	ἄθλιον	τράγον συντεθραυσμένον ἄμφω τὰ κέρατα·
[1, 12]	ἐπεσκοποῦντο τὴν ποίμνην καὶ τὸ	αἰπόλιον·	καὶ ἐπεὶ κατέμαθον ἐν κόσμῳ
[1, 7]	λοιπὸν ποιμαίνειν τὸν μὲν τὸ	αἰπόλιον,	τὴν δὲ τὸ ποίμνιον. ~Τοῦτο
[1, 8]	ποιμέσιν ἔθος, ἡ μὲν ἐς	ποίμνιον	ἄγουσα τῆς σωτηρίας τὴν αἰτίαν,
[1, 16]	ὦ παρθένε, ὅτι καὶ σὲ	ποίμνιον	ἔθρεψεν, ἀλλὰ καὶ εἶ καλή.
[1, 28]	πέλαγος· Χλόη δὲ κατήλαυνε τὸ	ποίμνιον,	σύριγγα καινὴν τῷ Δάφνιδι δῶρον
[1, 7]	τὸ αἰπόλιον, τὴν δὲ τὸ	ποίμνιον.	~Τοῦτο τὸ ὄναρ ἰδόντες ἤχθοντο
[1, 18]	φιλεῖν; Πῶς οὖν οὐκ ἀπέθανεν;	Οἷον	ᾄδουσιν αἱ ἀηδόνες, ἡ δὲ
[1, 18]	σκιρτῶσιν οἱ ἔριφοι, κἀγὼ κάθημαι·	οἷον	ἀκμάζει τὰ ἄνθη, κἀγὼ στεφάνους
[1, 25]	ἠρέμα ὑπεφθέγγετο· οἷοι καθεύδουσιν ὀφθαλμοί,	οἷον	δὲ ἀποπνεῖ τὸ στόμα· οὐδὲ
[1, 18]	ἡ δὲ ἐμὴ σῦριγξ σιωπᾷ·	οἷον	σκιρτῶσιν οἱ ἔριφοι, κἀγὼ κάθημαι·
[1, 21]	ὀδόντων αἱ ἐμβολαί, καὶ διαμασησάμενοι	φλοιὸν	χλωρὸν πτελέας ἐπέπασαν· ὑπό τε
[1, 5]	καταστῆσαι, δεσμὸν ῥάβδου χλωρᾶς λυγίσας	ὅμοιον	βρόχῳ τῇ πέτρᾳ προσῆλθεν, ὡς
[1, 26]	τέττιξ ἐκ τῶν κόλπων ἐπήχησεν	ὅμοιον	ἱκέτῃ χάριν ὁμολογοῦντι τῆς σωτηρίας.
[1, 16]	ἀμᾶσθαι, καὶ ἔθρεψε μήτηρ, οὐ	θηρίον.	Οὗτος δέ ἐστι μικρὸς καὶ
[1, 32]	καὶ ἔτι ἀγνοῶν τὸ ἔρωτος	λῃστήριον.
[1, 6]	ὀφθέντα, δείκνυσι τὰ εὑρεθέντα, παρακελεύεται	θυγάτριον	νομίζειν καὶ λανθάνουσαν ὡς ἴδιον
[1, 11]	τρέφουσα σκύμνους νέους ἐκ τῶν	πλησίον	ἀγρῶν ἐξ ἄλλων ποιμνίων πολλὰ
[1, 10]	ἐπέφερον. ~Ἔπραττον δὲ κοινῇ πάντα,	πλησίον	ἀλλήλων νέμοντες. Καὶ πολλάκις μὲν
[1, 12]	βουκόλον ἐκ τῶν ἀγρῶν τῶν	πλησίον	εἰς ἐπικουρίαν. Ὁ δὲ ἐλθὼν
[1, 13]	μελῶν ἀκροωμένας, ἡ δὲ Χλόη	πλησίον	καθημένη {καὶ} τὴν ἀγέλην μὲν
[1, 19]	φυλάξας τὸν Δρύαντα φυτὸν κατορύττοντα	πλησίον	κλήματος πρόσεισιν αὐτῷ μετὰ τυρίσκων
[1, 26]	δὲ καὶ τὴν χελιδόνα ἔτι	πλησίον	πετομένην καὶ τὸν Δάφνιν ἐπὶ
[1, 13]	τὸ λουτρὸν ἐνόμιζε τοῦ κάλλους	αἴτιον.	Καὶ τὰ νῶτα δὲ ἀπολουούσης
[1, 22]	ὕπνον καὶ τῆς ἐρωτικῆς λύπης	φάρμακον	τὸν κάματον ἔσχον. Αὖθις δὲ
[1, 13]	πάλιν. Τῆς δὲ ἐπιούσης ὡς	ἧκον	εἰς τὴν νομήν, ὁ μὲν
[1, 27]	λαλοῦντα. ~Ἔτερψεν αὐτούς ποτε φάττα	βουκολικὸν	ἐκ τῆς ὕλης φθεγξαμένη. Καὶ
[1, 3]	ἂν καὶ τοὔνομα τοῦ παιδίου	ποιμενικὸν	δοκοίη, Δάφνιν αὐτὸν ἔγνωσαν καλεῖν.
[1, 6]	δεδοικυῖα, καὶ τίθεται καὶ αὐτὴ	ποιμενικὸν	ὄνομα πρὸς πίστιν αὐτῷ, Χλόην.
[1, 2]	ἐκ μητρῴας θηλῆς τὴν ἐπιρροὴν	ἕλκον	τοῦ γάλακτος. Θαυμάσας, ὥσπερ εἰκὸς
[1, 12]	μὲν ἐπὶ τοῦ χείλους ἑστῶτες	εἷλκον,	ὁ δὲ ἀνέβη ταῖς τῆς
[1, 13]	τῇ μὲν ἔδωκε καὶ τὸν	χιτωνίσκον	καὶ τὴν πήραν φυλάττειν, αὐτὸς
[1, 24]	μήλῳ τὸ πρόσωπον αὐτῆς, ὅτι	λευκὸν	καὶ ἐνερευθὲς ἦν. Ἐδίδασκεν αὐτὴν
[1, 32]	Δάφνιδος ὁρῶντος ἐλούσατο τὸ σῶμα	λευκὸν	καὶ καθαρὸν ὑπὸ κάλλους καὶ
[1, 21]	μάλα ὑλακτήσαντες ὥρμησαν ὡς ἐπὶ	λύκον·	καὶ περισχόντες, πρὶν ὅλως ἀναστῆναι
[1, 24]	Ἤδη ποτὲ καὶ μήλοις ἀλλήλους	ἔβαλον	καὶ τὰς κεφαλὰς ἀλλήλων ἐκόσμησαν
[1, 14]	Ὦ πονηρὸν ὕδωρ, μόνον Δάφνιν	καλὸν	ἐποίησας, ἐγὼ δὲ μάτην ἀπελουσάμην.
[1, 14]	Δάφνις, καὶ γὰρ τὰ ἄνθη·	καλὸν	ἡ σῦριγξ αὐτοῦ φθέγγεται, καὶ
[1, 28]	Ἰδόντες δὲ μειράκιον μέγα καὶ	καλὸν	καὶ κρεῖττον τῆς ἐξ ἀγρῶν
[1, 2]	εὑρίσκει παιδίον ἄρρεν, μέγα καὶ	καλὸν	καὶ τῆς κατὰ τὴν ἔκθεσιν
[1, 1]	εἶδον· εἰκόνα γραπτήν, ἱστορίαν ἔρωτος.	Καλὸν	μὲν καὶ τὸ ἄλσος, πολύδενδρον,
[1, 23]	πίπτειν χαμαὶ καὶ τὸν ἥλιον	φιλόκαλον	ὄντα πάντας ἀποδύειν. Ὁ μὲν
[1, 14]	ἀθλίους ἄρνας ἀναθρέψει; τίς τὴν	λάλον	ἀκρίδα θεραπεύσει, ἣν πολλὰ καμοῦσα
[1, 15]	πᾶσαν ἡμέραν ἐπέφερεν ἢ τυρὸν	ἁπαλὸν	ἢ στέφανον ἀνθηρὸν ἢ μῆλον
[1, 22]	Ἔχαιρον ἰδόντες, {ἐλυποῦντο} ἀπαλλαγέντες ἤλγουν,	ἤθελόν	τι, ἠγνόουν ὅ τι θέλουσι.
[1, 15]	ἁπαλὸν ἢ στέφανον ἀνθηρὸν ἢ	μῆλον	ὡραῖον· ἐκόμισε δέ ποτε αὐτῇ
[1, 15]	ἐδίκαζε μὲν Χλόη, ἔκειτο δὲ	ἆθλον	τῷ νικήσαντι φιλῆσαι Χλόην. Δόρκων
[1, 29]	καὶ ἀποθανόντα κλαῦσον· κἂν ἴδῃς	ἄλλον	νέμοντα τὰς βοῦς, ἐμοῦ μνημόνευσον.
[1, 9]	τὰ μὲν εἰς τοὺς κόλπους	ἔβαλλον,	τὰ δὲ στεφανίσκους πλέκοντες ταῖς
[1, 15]	λαμβάνουσα μὲν τὰ δῶρα ἔχαιρε,	μᾶλλον	δὲ ἔχαιρεν ὅτι Δάφνιδι εἶχεν
[1, 8]	τὰς αἶγας καὶ τὰ πρόβατα	μᾶλλον	ἢ ποιμέσιν ἔθος, ἡ μὲν
[1, 15]	Χλόης διετέθη, πλειόνων δὲ διαγενομένων	μᾶλλον	τὴν ψυχὴν ἐξεπυρσεύθη καὶ τοῦ
[1, 16]	γάλα, καὶ πυρρὸς ὡς θέρος	μέλλον	ἀμᾶσθαι, καὶ ἔθρεψε μήτηρ, οὐ
[1, 12]	χαρίζονται σῶστρα τῷ βουκόλῳ, καὶ	ἔμελλον	ψεύδεσθαι πρὸς τοὺς οἴκοι λύκων
[1, 12]	μαθοῦσα ὅτι ζῇ, καλεῖ τινα	βουκόλον	ἐκ τῶν ἀγρῶν τῶν πλησίον
[1, 23]	τῇ νεβρίδι ἐζώννυτο καὶ τὸν	γαυλὸν	ἀναπλήσασα οἴνου καὶ γάλακτος κοινὸν
[1, 24]	καὶ στεφάνῳ πίτυος ὀρέγουσαν τὸν	γαυλὸν	μίαν ᾤετο τῶν ἐκ τοῦ
[1, 12]	κέρατι καὶ τῇ θρασύτητι ἀχθεσθεὶς	{ξύλον	καὶ} τὴν καλαύροπα λαβὼν ἐδίωκε
[1, 19]	κακοῖς ἀνηκέστοις περιπέσοι, τόν τε	γάμον	ἀνένευσε καὶ συγγνώμην ἔχειν ᾐτήσατο
[1, 19]	θελχθεὶς τοῖς δώροις ἐπένευσε τὸν	γάμον·	Ἐννοήσας δὲ ὡς κρείττονος ἡ
[1, 22]	ταραχθεῖσαι, αἱ μὲν εἰς πέτρας	ἀνέδραμον,	αἱ δὲ μέχρι καὶ τῆς
[1, 22]	μέχρι καὶ τῆς θαλάσσης αὐτῆς	κατέδραμον.	Καίτοι γε πεπαίδευντο καὶ φωνῇ
[1, 31]	δὲ αὐτῷ διηγεῖται πάντα· τὸν	δρόμον	τὸν ἐπὶ τὸν Δόρκωνα, τὸ
[1, 5]	εἰς τὴν πρότερον εὐνομίαν καταστῆσαι,	δεσμὸν	ῥάβδου χλωρᾶς λυγίσας ὅμοιον βρόχῳ
[1, 8]	μάλα χαίροντες ὡς ἀρχὴν μεγάλην	παρελάμβανον	καὶ ἐφίλουν τὰς αἶγας καὶ
[1, 32]	Χλόην γυμνὴν καὶ τὸ πρότερον	λανθάνον	κάλλος ἐκκεκαλυμμένον. Ἤλγει τὴν καρδίαν
[1, 15]	ἐπέφερεν ἢ τυρὸν ἁπαλὸν ἢ	στέφανον	ἀνθηρὸν ἢ μῆλον ὡραῖον· ἐκόμισε
[1, 24]	αὐτὸς ἐστεφανοῦτο, πρότερον φιλήσας τὸν	στέφανον·	ἡ δὲ τὴν ἐσθῆτα αὐτοῦ
[1, 14]	φίλαι· οὐδὲ ὑμεῖς σῴζετε τὴν	παρθένον	τὴν ἐν ὑμῖν τραφεῖσαν. Τίς
[1, 17]	ἄτεχνον, πάνυ δὲ ψυχὴν θερμᾶναι	δυνάμενον.	Δόρκων μὲν οὖν ἀλγήσας ἀπέδραμε,
[1, 7]	ἅμα τοξαρίῳ φέροντι· τὸ δὲ	ἐφαψάμενον	ἀμφοτέρων ἑνὶ βέλει κελεῦσαι λοιπὸν
[1, 21]	κατά τε μηρῶν καὶ ὤμων	δεδηγμένον	ἀγαγόντες ἐπὶ τὴν πηγὴν ἀπένιψαν
[1, 27]	καὶ αἱ βόες τῇ φωνῇ	παρέμενον.	Παῖς οὐ μακρὰν νέμων βοῦς,
[1, 28]	ἐπὶ τὴν ναῦν κλάοντα καὶ	ἠπορημένον	καὶ μέγα Χλόην καλοῦντα. Καὶ
[1, 8]	αἰτίαν, ὁ δὲ μεμνημένος ὡς	ἐκκείμενον	αὐτὸν αἲξ ἀνέθρεψεν. ~Ἦρος ἦν
[1, 3]	πάντα αὐτῇ διηγεῖται, πῶς εὗρεν	ἐκκείμενον,	πῶς εἶδε τρεφόμενον, πῶς ᾐδέσθη
[1, 15]	αὐτῇ τὸ τρίχωμα ἦν ὥσπερ	γεγραμμένον	χρώμασιν. Ἐντεῦθεν δὲ φίλος νομιζόμενος
[1, 32]	καὶ τὸ πρότερον λανθάνον κάλλος	ἐκκεκαλυμμένον.	Ἤλγει τὴν καρδίαν ὡς ἐσθιομένην
[1, 32]	καὶ οὐδὲν λουτρῶν ἐς κάλλος	δεόμενον·	καὶ ἄνθη τε συλλέξαντες, ὅσα
[1, 19]	ἀνὰ πᾶν ἔτος, μηκέτι γάλακτος	δεόμενον·	ὥστε σμικροῦ δεῖν ὁ Δρύας
[1, 4]	πηγῆς ἀναβλύζον ὕδωρ ῥεῖθρον ἐποίει	χεόμενον,	ὥστε καὶ λειμὼν πάνυ γλαφυρὸς
[1, 12]	νικηθέντος τράγου. Τοῦτον μὲν δὴ	τυθησόμενον	χαρίζονται σῶστρα τῷ βουκόλῳ, καὶ
[1, 12]	τράγῳ. Ὁ μὲν δὴ τὸν	ἀνιμησόμενον,	εἴ τις ἄρα γένοιτο, δακρύων
[1, 13]	αὐτὸν καὶ λούσασθαι πάλιν καὶ	λουόμενον	εἶδε καὶ ἰδοῦσα ἥψατο καὶ
[1, 13]	οὐδέν, ὅτι μὴ Δάφνιν ἐπεθύμει	λουόμενον	ἰδέσθαι πάλιν. Τῆς δὲ ἐπιούσης
[1, 2]	εὗρεν ὑπὸ μιᾶς τῶν αἰγῶν	τρεφόμενον.	Δρυμὸς ἦν καὶ λόχμη βάτων
[1, 3]	πῶς εὗρεν ἐκκείμενον, πῶς εἶδε	τρεφόμενον,	πῶς ᾐδέσθη καταλιπεῖν ἀποθανούμενον. Δόξαν
[1, 29]	ἀσεβεῖς λῃσταὶ πρὸ τῶν βοῶν	μαχόμενον	κατέκοψαν ὡς βοῦν. Σὺ δέ
[1, 12]	δὲ καὶ τὸν ἄθλιον τράγον	συντεθραυσμένον	ἄμφω τὰ κέρατα· τοσοῦτον ἄρα
[1, 2]	τὰς διαδρομὰς ὁ Λάμων οἰκτείρας	ἀμελούμενον	τὸν ἔριφον, καὶ μεσημβρίας ἀκμαζούσης
[1, 3]	εἶδε τρεφόμενον, πῶς ᾐδέσθη καταλιπεῖν	ἀποθανούμενον.	Δόξαν δὴ κἀκείνῃ, τὰ μὲν
[1, 21]	δὴ κυνῶν ἐν ῥινηλασίαις περιεργία,	κινούμενον	τὸν Δόρκωνα πρὸς τὴν ἐπίθεσιν
[1, 1]	ὃ καὶ νοσοῦντα ἰάσεται, καὶ	λυπούμενον	παραμυθήσεται, τὸν ἐρασθέντα ἀναμνήσει, τὸν
[1, 18]	Δόρκων ἐδωρήσατο· ἀλλὰ τοῦτο φίλημα	καινόν·	ἐκπηδᾷ μου τὸ πνεῦμα, ἐξάλλεται
[1, 16]	δὲ τράγους, ὀδωδὼς ἀπ´ αὐτῶν	δεινόν,	καὶ ἔστι πένης ὡς μηδὲ
[1, 13]	μουσικὴν τοῦ κάλλους, ὥστε μετ´	ἐκεῖνον	καὶ αὐτὴ τὴν σύριγγα ἔλαβεν,
[1, 28]	πάντα τὰ εἰς χεῖρας ἐλθόντα,	οἶνον	ἀνθοσμίαν, πυρὸν ἄφθονον, μέλι ἐν
[1, 10]	τροφάς, ἃς οἴκοθεν ἔφερον, εἰς	κοινὸν	ἔφερον. Θᾶττον ἄν τις εἶδε
[1, 23]	γαυλὸν ἀναπλήσασα οἴνου καὶ γάλακτος	κοινὸν	μετὰ τοῦ Δάφνιδος ποτὸν εἶχε.
[1, 12]	εἰς ἐπικουρίαν. Ὁ δὲ ἐλθὼν	σχοῖνον	ἐζήτει μακράν, ἧς ἐχόμενος ἀνιμώμενος
[1, 20]	παραγίνεται πρὸς τὴν πηγήν, ἧς	ἔπινον	αἱ αἶγες καὶ τὰ πρόβατα
[1, 25]	κατεφίλει. ~Συρίττοντος δὲ αὐτοῦ τὸ	μεσημβρινὸν	καὶ τῶν ποιμνίων σκιαζομένων ἔλαθεν
[1, 21]	πρὶν ὅλως ἀναστῆναι δι´ ἔκπληξιν,	ἔδακνον	κατὰ τοῦ δέρματος. Τέως μὲν
[1, 24]	ἅλωσις αὐτοῖς· ἡ μὲν γὰρ	γυμνὸν	ὁρῶσα τὸν Δάφνιν ἐπ´ ἄθρουν
[1, 28]	χεῖρας ἐλθόντα, οἶνον ἀνθοσμίαν, πυρὸν	ἄφθονον,	μέλι ἐν κηρίοις· ἤλασάν τινας
[1, 5]	πάνυ ἀνθρωπίνως τὴν θηλὴν εἰς	ἄφθονον	τοῦ γάλακτος ὁλκήν, τὸ δὲ
[1, 31]	συρίσαι, καὶ ὅτι τέθνηκε Δόρκων·	μόνον	αἰδεσθεῖσα τὸ φίλημα οὐκ εἶπεν.
[1, 14]	ἐκείνου νέμωμαι. Ὦ πονηρὸν ὕδωρ,	μόνον	Δάφνιν καλὸν ἐποίησας, ἐγὼ δὲ
[1, 22]	ἠγνόουν ὅ τι θέλουσι. Τοῦτο	μόνον	ᾔδεσαν ὅτι τὸν μὲν φίλημα,
[1, 23]	τὰς πολλὰς ἐπὶ πολὺν μὲν	χρόνον	εἶχε πηγνῦσα τὸ γάλα· δειναὶ
[1, 17]	ὀφθαλμοὺς κτησάμενος, τὸν δὲ πρότερον	χρόνον	πεπηρωμένος. Οὔτε οὖν τροφὴν προσεφέρετο
[1, 1]	Νύμφαις καὶ Πανί, κτῆμα δὲ	τερπνὸν	πᾶσιν ἀνθρώποις, ὃ καὶ νοσοῦντα
[1, 22]	μόνης τῆς νυκτὸς ἐκοιμήθησαν βαθὺν	ὕπνον	καὶ τῆς ἐρωτικῆς λύπης φάρμακον
[1, 17]	αὐτὸν ἐφίλησεν, ἀδίδακτον μὲν καὶ	ἄτεχνον,	πάνυ δὲ ψυχὴν θερμᾶναι δυνάμενον.
[1, 7]	ἐφαψάμενον ἀμφοτέρων ἑνὶ βέλει κελεῦσαι	λοιπὸν	ποιμαίνειν τὸν μὲν τὸ αἰπόλιον,
[1, 26]	θηρᾶσαι θέλουσαν κατέπεσεν εἰς τὸν	κόλπον	τῆς Χλόης· καὶ ἡ χελιδὼν
[1, 31]	λεγόμενοι. ~Ἐκσῴζεται μὲν δὴ τὸν	τρόπον	τοῦτον ὁ Δάφνις, δύο κινδύνους
[1, 2]	καὶ πόρπη χρυσῆ καὶ ξιφίδιον	ἐλεφαντόκωπον.	~Τὸ μὲν οὖν πρῶτον ἐβουλεύσατο
[1, 5]	τῆς ὄϊος τῇ γλώττῃ τὸ	πρόσωπον	ἀπολιχμωμένης μετὰ τὸν κόρον τῆς
[1, 24]	μύρτοις, ὁ δὲ μήλῳ τὸ	πρόσωπον	αὐτῆς, ὅτι λευκὸν καὶ ἐνερευθὲς
[1, 13]	ἐκάθευδεν, εἶτα ἀνεπήδα· ὠχρία τὸ	πρόσωπον,	ἐρυθήματι αὖθις ἐφλέγετο. Οὐδὲ βοὸς
[1, 17]	{καὶ} ἡ σῦριγξ· χλωρότερον τὸ	πρόσωπον	ἦν πόας θερινῆς. Εἰς μόνην
[1, 17]	μεγάλοι καθάπερ βοός, καὶ τὸ	πρόσωπον	ὅτι λευκότερον ἀληθῶς καὶ τοῦ
[1, 23]	τὸ δὲ ἐντεῦθεν ἀπολουσαμένη τὸ	πρόσωπον	πίτυος ἐστεφανοῦτο κλάδοις καὶ τῇ
[1, 5]	τὰς θηλὰς μεταφέρον τὸ στόμα	καθαρὸν	καὶ φαιδρόν, οἷα τῆς ὄϊος
[1, 32]	ἐλούσατο τὸ σῶμα λευκὸν καὶ	καθαρὸν	ὑπὸ κάλλους καὶ οὐδὲν λουτρῶν
[1, 32]	αὐτῷ τὸ πνεῦμα ποτὲ μὲν	λάβρον	ἐξέπνει, καθάπερ τινὸς διώκοντος αὐτόν,
[1, 5]	μεταφέρον τὸ στόμα καθαρὸν καὶ	φαιδρόν,	οἷα τῆς ὄϊος τῇ γλώττῃ
[1, 1]	Καλὸν μὲν καὶ τὸ ἄλσος,	πολύδενδρον,	ἀνθηρόν, κατάρρυτον· μία πηγὴ πάντα
[1, 12]	συνέπεσον. Τῷ οὖν ἑτέρῳ τὸ	ἕτερον	κέρας βιαιοτέρας γενομένης ἐμβολῆς θραύεται,
[1, 17]	βοός, καὶ τὸ πρόσωπον ὅτι	λευκότερον	ἀληθῶς καὶ τοῦ τῶν αἰγῶν
[1, 14]	μου τὴν καρδίαν πάντων ἐκείνων	πικρότερον.	Καλὸς ὁ Δάφνις, καὶ γὰρ
[1, 18]	τὸ δὲ φίλημα κέντρου μελίττης	πικρότερον.	Πολλάκις ἐφίλησα ἐρίφους, πολλάκις ἐφίλησα
[1, 13]	ὁ Δάφνις, ὅτι δὲ μὴ	πρότερον	αὐτῇ καλὸς ἐδόκει, τὸ λουτρὸν
[1, 11]	περιττὸν τοῦ χώματος κατέπασαν, τῆς	πρότερον	γῆς εἰκόνα, ὥστε κἂν λαγὼς
[1, 29]	Χλόην καὶ ὀλίγον ἐκ τοῦ	πρότερον	ἔρωτος ἐμπύρευμα λαβὼν ἐγὼ μὲν»
[1, 5]	βουλόμενος αὐτὴν καὶ εἰς τὴν	πρότερον	εὐνομίαν καταστῆσαι, δεσμὸν ῥάβδου χλωρᾶς
[1, 24]	αὐτοῦ λουομένου καὶ γυμνωθέντος ἐνεδύετο,	πρότερον	καὶ αὐτὴ φιλήσασα. Ἤδη ποτὲ
[1, 32]	τὴν Χλόην γυμνὴν καὶ τὸ	πρότερον	λανθάνον κάλλος ἐκκεκαλυμμένον. Ἤλγει τὴν
[1, 30]	δὲ τὴν νῆξιν ἔκαμνεν, οἷα	πρότερον	νηχόμενος ἐν ποταμοῖς μόνοις· ὕστερον
[1, 17]	στόμα προσεφέρετο. Σιωπηλὸς ἦν ὁ	πρότερον	τῶν ἀκρίδων λαλίστερος, ἀργὸς ὁ
[1, 24]	τῆς κεφαλῆς ἁρπάζων αὐτὸς ἐστεφανοῦτο,	πρότερον	φιλήσας τὸν στέφανον· ἡ δὲ
[1, 17]	πρῶτον ὀφθαλμοὺς κτησάμενος, τὸν δὲ	πρότερον	χρόνον πεπηρωμένος. Οὔτε οὖν τροφὴν
[1, 17]	ἀγέλη· ἔρριπτο {καὶ} ἡ σῦριγξ·	χλωρότερον	τὸ πρόσωπον ἦν πόας θερινῆς.
[1, 30]	πρότερον νηχόμενος ἐν ποταμοῖς μόνοις·	ὕστερον	δὲ παρὰ τῆς ἀνάγκης τὸ
[1, 28]	τὴν θάλασσαν· ἡ γὰρ Χλόη	βραδύτερον	ὡς κόρη τὰ πρόβατα ἐξῆγε
[1, 18]	ῥόδων ἁπαλώτερα καὶ στόμα κηρίων	γλυκύτερον.	τὸ δὲ φίλημα κέντρου μελίττης
[1, 32]	τὸ λουτρὸν εἶναι τῆς θαλάσσης	φοβερώτερον·	ἐνόμιζε τὴν ψυχὴν ἔτι παρὰ
[1, 5]	λάβρως εἰς ἀμφοτέρας τὰς θηλὰς	μεταφέρον	τὸ στόμα καθαρὸν καὶ φαιδρόν,
[1, 10]	οἴνου, καὶ τροφάς, ἃς οἴκοθεν	ἔφερον,	εἰς κοινὸν ἔφερον. Θᾶττον ἄν
[1, 10]	ἃς οἴκοθεν ἔφερον, εἰς κοινὸν	ἔφερον.	Θᾶττον ἄν τις εἶδε τὰ
[1, 9]	δὲ στεφανίσκους πλέκοντες ταῖς Νύμφαις	ἐπέφερον.	~Ἔπραττον δὲ κοινῇ πάντα, πλησίον
[1, 15]	ἢ τυρὸν ἁπαλὸν ἢ στέφανον	ἀνθηρὸν	ἢ μῆλον ὡραῖον· ἐκόμισε δέ
[1, 1]	μὲν καὶ τὸ ἄλσος, πολύδενδρον,	ἀνθηρόν,	κατάρρυτον· μία πηγὴ πάντα ἔτρεφε,
[1, 14]	ἵν´ ὑπ´ ἐκείνου νέμωμαι. Ὦ	πονηρὸν	ὕδωρ, μόνον Δάφνιν καλὸν ἐποίησας,
[1, 4]	μεσαίτατον. Ἐκ πηγῆς ἀναβλύζον ὕδωρ	ῥεῖθρον	ἐποίει χεόμενον, ὥστε καὶ λειμὼν
[1, 22]	ἡμέρας ἐπελθούσης, πάλιν ἔπασχον παραπλήσια.	Ἔχαιρον	ἰδόντες, {ἐλυποῦντο} ἀπαλλαγέντες ἤλγουν, ἤθελόν
[1, 12]	συμβὰν δρόμῳ παραγίνεται πρὸς τὸν	σιρόν,	καὶ μαθοῦσα ὅτι ζῇ, καλεῖ
[1, 21]	τὴν ἐπίθεσιν τῆς κόρης φωράσαντες,	πικρὸν	μάλα ὑλακτήσαντες ὥρμησαν ὡς ἐπὶ
[1, 5]	τὸ πρόσωπον ἀπολιχμωμένης μετὰ τὸν	κόρον	τῆς τροφῆς. Θῆλυ ἦν τοῦτο
[1, 32]	τὰς Νύμφας ἀγαγοῦσα {εἰς τὸ	ἄντρον	εἰσαγαγοῦσα} Καὶ αὐτὴ τότε πρῶτον
[1, 4]	καὶ εὑρήμασι καὶ θεάμασι. Νυμφῶν	ἄντρον	ἦν, πέτρα μεγάλη, τὰ ἔνδοθεν
[1, 22]	τὸν μὲν φίλημα, τὴν δὲ	λουτρὸν	ἀπώλεσεν. ~Ἐξέκαε δὲ αὐτοὺς καὶ
[1, 32]	ταῖς προτέραις ἐπιδρομαῖς. Ἐδόκει τὸ	λουτρὸν	εἶναι τῆς θαλάσσης φοβερώτερον· ἐνόμιζε
[1, 13]	πρότερον αὐτῇ καλὸς ἐδόκει, τὸ	λουτρὸν	ἐνόμιζε τοῦ κάλλους αἴτιον. Καὶ
[1, 28]	εἰς χεῖρας ἐλθόντα, οἶνον ἀνθοσμίαν,	πυρὸν	ἄφθονον, μέλι ἐν κηρίοις· ἤλασάν
[1, 28]	ἐκβάντες σὺν μαχαίραις καὶ ἡμιθωρακίοις	κατέσυρον	πάντα τὰ εἰς χεῖρας ἐλθόντα,
[1, 15]	ἀνὰ πᾶσαν ἡμέραν ἐπέφερεν ἢ	τυρὸν	ἁπαλὸν ἢ στέφανον ἀνθηρὸν ἢ
[1, 19]	τινῶν γεννικῶν, καὶ τοὺς μὲν	δῶρον	εἶναι δίδωσι, πάλαι φίλος ὤν,
[1, 28]	ποίμνιον, σύριγγα καινὴν τῷ Δάφνιδι	δῶρον	κομίζουσα. Ἰδοῦσα δὲ τὰς αἶγας
[1, 21]	αἱ ἐμβολαί, καὶ διαμασησάμενοι φλοιὸν	χλωρὸν	πτελέας ἐπέπασαν· ὑπό τε ἀπειρίας
[1, 29]	Δάφνιν σῶσον κἀμοὶ τιμώρησον κἀκείνους	ἀπόλεσον.	Ἐπαίδευσα τὰς βοῦς ἤχῳ σύριγγος
[1, 12]	ὧδε. ~Τράγοι παροξυνθέντες εἰς μάχην	συνέπεσον.	Τῷ οὖν ἑτέρῳ τὸ ἕτερον
[1, 29]	ἀντὶ τῶνδε καὶ ζῶντα ἔτι	φίλησον	καὶ ἀποθανόντα κλαῦσον· κἂν ἴδῃς
[1, 1]	Νομίσαις οὐ πόλιν ὁρᾶν ἀλλὰ	νῆσον.	Ταύτης τῆς πόλεως τῆς Μιτυλήνης
[1, 29]	μοι καὶ Δάφνιν σῶσον κἀμοὶ	τιμώρησον	κἀκείνους ἀπόλεσον. Ἐπαίδευσα τὰς βοῦς
[1, 16]	δ´ αἰπόλος· τοσοῦτον ἐγὼ κρείττων	ὅσον	αἰγῶν βόες· καὶ λευκός εἰμι
[1, 1]	Ταύτης τῆς πόλεως τῆς Μιτυλήνης	ὅσον	ἀπὸ σταδίων διακοσίων ἀγρὸς ἦν
[1, 17]	Οὔτε οὖν τροφὴν προσεφέρετο πλὴν	ὅσον	ἀπογεύσασθαι· καὶ ποτόν, εἴ ποτε
[1, 30]	ἅμαξαν. {Νήχεται δὲ ἄρα βοῦς	ὅσον	οὐδὲ ἄνθρωπος· μόνων λείπεται τῶν
[1, 29]	ζῶντα ἔτι φίλησον καὶ ἀποθανόντα	κλαῦσον·	κἂν ἴδῃς ἄλλον νέμοντα τὰς
[1, 29]	ἄλλον νέμοντα τὰς βοῦς, ἐμοῦ	μνημόνευσον.	~Δόρκων μὲν δὴ τοσαῦτα εἰπὼν
[1, 29]	δή, λαβοῦσα τὴν σύριγγα ταύτην	ἔμπνευσον	αὐτῇ μέλος ἐκεῖνο, ὃ Δάφνιν
[1, 15]	καὶ μόσχον ἀρτιγέννητον καὶ κισσύβιον	διάχρυσον	καὶ ὀρνίθων ὀρείων νεοττούς. Ἡ
[1, 29]	Σὺ δέ μοι καὶ Δάφνιν	σῶσον	κἀμοὶ τιμώρησον κἀκείνους ἀπόλεσον. Ἐπαίδευσα
[1, 31]	μετὰ τῶν προσηκόντων Δόρκωνα θάπτουσι	τὸν	ἄθλιον. Γῆν μὲν οὖν πολλὴν
[1, 12]	χερσὶν ἀκολουθῶν. Ἀνιμήσαντο δὲ καὶ	τὸν	ἄθλιον τράγον συντεθραυσμένον ἄμφω τὰ
[1, 12]	τῷ τράγῳ. Ὁ μὲν δὴ	τὸν	ἀνιμησόμενον, εἴ τις ἄρα γένοιτο,
[1, 26]	στέρνα τὰς χεῖρας καὶ ἐξάγει	τὸν	βέλτιστον τέττιγα, μηδὲ ἐν τῇ
[1, 19]	Δρύας θελχθεὶς τοῖς δώροις ἐπένευσε	τὸν	γάμον· Ἐννοήσας δὲ ὡς κρείττονος
[1, 23]	καὶ τῇ νεβρίδι ἐζώννυτο καὶ	τὸν	γαυλὸν ἀναπλήσασα οἴνου καὶ γάλακτος
[1, 24]	νεβρίδι καὶ στεφάνῳ πίτυος ὀρέγουσαν	τὸν	γαυλὸν μίαν ᾤετο τῶν ἐκ
[1, 28]	τῆς Δόρκωνος ἀγέλης. Λαμβάνουσι καὶ	τὸν	Δάφνιν ἀλύοντα περὶ τὴν θάλασσαν·
[1, 15]	Δόρκων δὲ ὁ βουκόλος, ὁ	τὸν	Δάφνιν ἐκ τοῦ σιροῦ καὶ
[1, 21]	πρὸς τὴν πρώτην θέαν διαταραχθεῖσα	τὸν	Δάφνιν ἐκάλει βοηθόν, οἵ τε
[1, 24]	ἡ μὲν γὰρ γυμνὸν ὁρῶσα	τὸν	Δάφνιν ἐπ´ ἄθρουν καὶ ἐνέπιπτε
[1, 26]	χελιδόνα ἔτι πλησίον πετομένην καὶ	τὸν	Δάφνιν ἐπὶ τῷ δέει γελῶντα
[1, 32]	δὲ τὸν Δόρκωνος τάφον λούει	τὸν	Δάφνιν ἡ Χλόη πρὸς τὰς
[1, 21]	ἱκέτευε βοηθεῖν τὴν κόρην καὶ	τὸν	Δάφνιν ἤδη παρόντα. Τοὺς μὲν
[1, 32]	νεμόμενα μήτε βληχώμενα, ἀλλ´, οἶμαι,	τὸν	Δάφνιν καὶ τὴν Χλόην ἀφανεῖς
[1, 7]	τὸ παιδίον εὗρεν ὁ Δρύας,	τὸν	Δάφνιν καὶ τὴν Χλόην παραδιδόναι
[1, 21]	ἀγέλας εἰς τὴν πηγήν, καταλιποῦσα	τὸν	Δάφνιν φυλλάδα χλωρὰν κόπτοντα τοῖς
[1, 21]	κύνας ἀνακαλέσαντες συνήθως ταχέως ἡμέρωσαν,	τὸν	δὲ Δόρκωνα κατά τε μηρῶν
[1, 17]	ὥσπερ τότε πρῶτον ὀφθαλμοὺς κτησάμενος,	τὸν	δὲ πρότερον χρόνον πεπηρωμένος. Οὔτε
[1, 16]	Δάφνις· Ἐμὲ αἲξ ἀνέθρεψεν ὥσπερ	τὸν	Δία· νέμω δὲ τράγους τῶν
[1, 12]	καὶ} τὴν καλαύροπα λαβὼν ἐδίωκε	τὸν	διώκοντα. Οἷα δὲ τοῦ μὲν
[1, 28]	σύριγγα ῥίπτει, δρόμῳ δὲ πρὸς	τὸν	Δόρκωνα παραγίνεται δεησομένη βοηθεῖν. ~Ὁ
[1, 21]	κυνῶν ἐν ῥινηλασίαις περιεργία, κινούμενον	τὸν	Δόρκωνα πρὸς τὴν ἐπίθεσιν τῆς
[1, 31]	πάντα· τὸν δρόμον τὸν ἐπὶ	τὸν	Δόρκωνα, τὸ παίδευμα τὸ τῶν
[1, 32]	ἐπὶ βουκόλῳ τετελευτηκότι. ~Μετὰ δὲ	τὸν	Δόρκωνος τάφον λούει τὸν Δάφνιν
[1, 31]	ἡ δὲ αὐτῷ διηγεῖται πάντα·	τὸν	δρόμον τὸν ἐπὶ τὸν Δόρκωνα,
[1, 19]	ὁ τῆς Χλόης ἐραστής, φυλάξας	τὸν	Δρύαντα φυτὸν κατορύττοντα πλησίον κλήματος
[1, 21]	τοῦ δέρματος. Τέως μὲν οὖν	τὸν	ἔλεγχον φοβούμενος καὶ ὑπὸ τοῦ
[1, 31]	αὐτῷ διηγεῖται πάντα· τὸν δρόμον	τὸν	ἐπὶ τὸν Δόρκωνα, τὸ παίδευμα
[1, 1]	νοσοῦντα ἰάσεται, καὶ λυπούμενον παραμυθήσεται,	τὸν	ἐρασθέντα ἀναμνήσει, τὸν οὐκ ἐρασθέντα
[1, 2]	συνεχὲς ἀφανὴς ἐγίνετο πολλάκις καὶ	τὸν	ἔριφον ἀπολιποῦσα τῷ βρέφει παρέμενε.
[1, 2]	διαδρομὰς ὁ Λάμων οἰκτείρας ἀμελούμενον	τὸν	ἔριφον, καὶ μεσημβρίας ἀκμαζούσης κατ´
[1, 31]	οὐκ εἶπεν. Ἔδοξε δὴ τιμῆσαι	τὸν	εὐεργέτην, καὶ ἐλθόντες μετὰ τῶν
[1, 23]	μῆλα ἐρῶντα πίπτειν χαμαὶ καὶ	τὸν	ἥλιον φιλόκαλον ὄντα πάντας ἀποδύειν.
[1, 22]	καὶ τῆς ἐρωτικῆς λύπης φάρμακον	τὸν	κάματον ἔσχον. Αὖθις δὲ ἡμέρας
[1, 26]	χελιδόνα θηρᾶσαι θέλουσαν κατέπεσεν εἰς	τὸν	κόλπον τῆς Χλόης· καὶ ἡ
[1, 5]	γλώττῃ τὸ πρόσωπον ἀπολιχμωμένης μετὰ	τὸν	κόρον τῆς τροφῆς. Θῆλυ ἦν
[1, 26]	Χλόης· καὶ ἡ χελιδὼν ἑπομένη	τὸν	μὲν οὐκ ἠδυνήθη λαβεῖν, ταῖς
[1, 7]	ἑνὶ βέλει κελεῦσαι λοιπὸν ποιμαίνειν	τὸν	μὲν τὸ αἰπόλιον, τὴν δὲ
[1, 22]	θέλουσι. Τοῦτο μόνον ᾔδεσαν ὅτι	τὸν	μὲν φίλημα, τὴν δὲ λουτρὸν
[1, 18]	πολλάκις ἐφίλησα σκύλακας ἀρτιγεννήτους καὶ	τὸν	μόσχον, ὃν ὁ Δόρκων ἐδωρήσατο·
[1, 1]	λυπούμενον παραμυθήσεται, τὸν ἐρασθέντα ἀναμνήσει,	τὸν	οὐκ ἐρασθέντα προπαιδεύσει. Πάντως γὰρ
[1, 12]	τὸ συμβὰν δρόμῳ παραγίνεται πρὸς	τὸν	σιρόν, καὶ μαθοῦσα ὅτι ζῇ,
[1, 24]	ἁρπάζων αὐτὸς ἐστεφανοῦτο, πρότερον φιλήσας	τὸν	στέφανον· ἡ δὲ τὴν ἐσθῆτα
[1, 19]	φωραθείς ποτε κακοῖς ἀνηκέστοις περιπέσοι,	τόν	τε γάμον ἀνένευσε καὶ συγγνώμην
[1, 15]	Δάφνιν ἐκ τοῦ σιροῦ καὶ	τὸν	τράγον ἀνιμησάμενος, ἀρτιγένειος μειρακίσκος καὶ
[1, 31]	πόροι λεγόμενοι. ~Ἐκσῴζεται μὲν δὴ	τὸν	τρόπον τοῦτον ὁ Δάφνις, δύο
[1, 13]	νυμφαῖον τῇ μὲν ἔδωκε καὶ	τὸν	χιτωνίσκον καὶ τὴν πήραν φυλάττειν,
[1, 22]	τῆς ἐρωτικῆς λύπης φάρμακον τὸν	κάματον	ἔσχον. Αὖθις δὲ ἡμέρας ἐπελθούσης,
[1, 22]	δὲ Δάφνις καὶ ἡ Χλόη	κάματον	πολὺν ἔσχον μέχρι νυκτὸς τὰς
[1, 4]	τῆς μεγάλης πέτρας ἦν τὸ	μεσαίτατον.	Ἐκ πηγῆς ἀναβλύζον ὕδωρ ῥεῖθρον
[1, 30]	τοσαῦτα εἰπὼν καὶ φίλημα φιλήσας	ὕστατον	ἀφῆκεν ἅμα τῷ φιλήματι καὶ
[1, 15]	δέ ποτε αὐτῇ καὶ μόσχον	ἀρτιγέννητον	καὶ κισσύβιον διάχρυσον καὶ ὀρνίθων
[1, 8]	ἐπὶ ποτόν, πότε ἀπάγειν ἐπὶ	κοῖτον·	ἐπὶ τίσι καλαύροπι χρηστέον, ἐπὶ
[1, 17]	φιλῆσαι Δάφνιν, ἀναπηδήσασα αὐτὸν ἐφίλησεν,	ἀδίδακτον	μὲν καὶ ἄτεχνον, πάνυ δὲ
[1, 20]	παραφυλάξας ὅτι παρ´ ἡμέραν ἐπὶ	ποτὸν	ἄγουσι τὰς ἀγέλας ποτὲ μὲν
[1, 17]	προσεφέρετο πλὴν ὅσον ἀπογεύσασθαι· καὶ	ποτόν,	εἴ ποτε ἐβιάσθη, μέχρι τοῦ
[1, 23]	γάλακτος κοινὸν μετὰ τοῦ Δάφνιδος	ποτὸν	εἶχε. ~Τῆς δὲ μεσημβρίας ἐπελθούσης
[1, 8]	τοῦ καύματος· πότε ἄγειν ἐπὶ	ποτόν,	πότε ἀπάγειν ἐπὶ κοῖτον· ἐπὶ
[1, 30]	καὶ ἐνθεῖσα τοῖς χείλεσιν ἐσύριζε	μέγιστον	ὡς ἠδύνατο· καὶ αἱ βόες
[1, 1]	ἀγρὸς ἦν ἀνδρὸς εὐδαίμονος, κτῆμα	κάλλιστον·	ὄρη θηροτρόφα, πεδία πυροφόρα· γήλοφοι
[1, 1]	ἐν ἄλσει Νυμφῶν θέαμα εἶδον	κάλλιστον	ὧν εἶδον· εἰκόνα γραπτήν, ἱστορίαν
[1, 26]	τὰς χεῖρας καὶ ἐξάγει τὸν	βέλτιστον	τέττιγα, μηδὲ ἐν τῇ δεξιᾷ
[1, 12]	δὲ νικῶν κατ´ ἴχνος ἑπόμενος	ἄπαυστον	ἐποίει τὴν φυγήν. Ἀλγεῖ Δάφνις
[1, 10]	οἴκοθεν ἔφερον, εἰς κοινὸν ἔφερον.	Θᾶττον	ἄν τις εἶδε τὰ ποίμνια
[1, 10]	στεφανίσκους πλέκοντες ταῖς Νύμφαις ἐπέφερον.	~Ἔπραττον	δὲ κοινῇ πάντα, πλησίον ἀλλήλων
[1, 7]	ηὔξησε, καὶ κάλλος αὐτοῖς ἐξεφαίνετο	κρεῖττον	ἀγροικίας. Ἤδη τε ἦν ὁ
[1, 28]	μειράκιον μέγα καὶ καλὸν καὶ	κρεῖττον	τῆς ἐξ ἀγρῶν ἁρπαγῆς, μηδέτι
[1, 13]	ἀγέλας οἴκαδε καὶ ἐπεπόνθει Χλόη	περιττὸν	οὐδέν, ὅτι μὴ Δάφνιν ἐπεθύμει
[1, 11]	τείναντες ὑπὲρ τοῦ χάσματος τὸ	περιττὸν	τοῦ χώματος κατέπασαν, τῆς πρότερον
[1, 14]	ἀλλὰ ἔφαγον· τουτὶ δὲ τὸ	νύττον	μου τὴν καρδίαν πάντων ἐκείνων
[1, 8]	ὁ δὲ μεμνημένος ὡς ἐκκείμενον	αὐτὸν	αἲξ ἀνέθρεψεν. ~Ἦρος ἦν ἀρχὴ
[1, 3]	τοῦ παιδίου ποιμενικὸν δοκοίη, Δάφνιν	αὐτὸν	ἔγνωσαν καλεῖν. ~Ἤδη δὲ διετοῦς
[1, 28]	τοὺς ἄλλους ἀγροὺς περιεργασάμενοι κατῆγον	αὐτὸν	ἐπὶ τὴν ναῦν κλάοντα καὶ
[1, 12]	οἴκοι λύκων ἐπιδρομήν, εἴ τις	αὐτὸν	ἐπόθησεν· αὐτοὶ δὲ ἐπανελθόντες ἐπεσκοποῦντο
[1, 17]	πάλαι ποθοῦσα φιλῆσαι Δάφνιν, ἀναπηδήσασα	αὐτὸν	ἐφίλησεν, ἀδίδακτον μὲν καὶ ἄτεχνον,
[1, 13]	καὶ αὐτὴ καλή. Ἔπεισε δὲ	αὐτὸν	καὶ λούσασθαι πάλιν καὶ λουόμενον
[1, 32]	λάβρον ἐξέπνει, καθάπερ τινὸς διώκοντος	αὐτόν,	ποτὲ δὲ ἐπέλειπε, καθάπερ ἐκδαπανηθὲν
[1, 15]	γίνεταί ποτε τῷ Δόρκωνι πρὸς	αὐτὸν	ὑπὲρ κάλλους ἔρις, καὶ ἐδίκαζε
[1, 17]	ἀπ´ αὐτῆς ἐγένετο, τοιαῦτα πρὸς	αὑτὸν	ἀπελήρει· ~Τί ποτέ με Χλόης
[1, 20]	ἀνδρὸς ὁπλίτου κράνος· ἐκθηριώσας δὲ	αὑτὸν	ὡς ἔνι μάλιστα, παραγίνεται πρὸς
[1, 20]	ἀληθινὸς ἔλαθε λοχῶν. Ἐνταῦθα κρύψας	ἑαυτὸν	ἐπετήρει τοῦ ποτοῦ τὴν ὥραν
[1, 13]	καὶ πολλή, τὸ δὲ σῶμα	ἐπίκαυτον	ἡλίῳ· εἴκασεν ἄν τις αὐτὸ
[1, 25]	τὸ στόμα· οὐδὲ τὰ μῆλα	τοιοῦτον,	οὐδὲ αἱ λόχμαι. Ἀλλὰ φιλῆσαι
[1, 12]	τράγον συντεθραυσμένον ἄμφω τὰ κέρατα·	τοσοῦτον	ἄρα ἡ δίκη μετῆλθε τοῦ
[1, 16]	μὲν βουκόλος, ὁ δ´ αἰπόλος·	τοσοῦτον	ἐγὼ κρείττων ὅσον αἰγῶν βόες·
[1, 22]	~Καὶ ὁ μὲν κινδύνου παρὰ	τοσοῦτον	ἐλθὼν καὶ σωθεὶς ἐκ κυνός,
[1, 12]	δίκη μετῆλθε τοῦ νικηθέντος τράγου.	Τοῦτον	μὲν δὴ τυθησόμενον χαρίζονται σῶστρα
[1, 31]	~Ἐκσῴζεται μὲν δὴ τὸν τρόπον	τοῦτον	ὁ Δάφνις, δύο κινδύνους παρ´
[1, 1]	καὶ τὸ ἄλσος, πολύδενδρον, ἀνθηρόν,	κατάρρυτον·	μία πηγὴ πάντα ἔτρεφε, καὶ
[1, 19]	Χλόης ἐραστής, φυλάξας τὸν Δρύαντα	φυτὸν	κατορύττοντα πλησίον κλήματος πρόσεισιν αὐτῷ
[1, 19]	Δάφνις ἔπασχε καὶ ἔλεγεν, οἷα	πρῶτον	γευόμενος τῶν ἔρωτος ἔργων καὶ
[1, 32]	ἄντρον εἰσαγαγοῦσα} Καὶ αὐτὴ τότε	πρῶτον	Δάφνιδος ὁρῶντος ἐλούσατο τὸ σῶμα
[1, 3]	ξιφίδιον ἐλεφαντόκωπον. ~Τὸ μὲν οὖν	πρῶτον	ἐβουλεύσατο μόνα τὰ γνωρίσματα βαστάσας
[1, 17]	βλέπων δ´ ἐρυθήματι ἐπίμπλατο. Τότε	πρῶτον	καὶ τὴν κόμην αὐτῆς ἐθαύμασεν
[1, 17]	τῶν αἰγῶν γάλακτος, ὥσπερ τότε	πρῶτον	ὀφθαλμοὺς κτησάμενος, τὸν δὲ πρότερον
[1, 8]	τροφαῖς ἁβροτέραις ἔτρεφον καὶ γράμματα	ἐπαίδευον	καὶ πάντα ὅσα καλὰ ἦν
[1, 32]	τετελευτηκότι. ~Μετὰ δὲ τὸν Δόρκωνος	τάφον	λούει τὸν Δάφνιν ἡ Χλόη
[1, 8]	ἣν αὐτοὺς καὶ τροφαῖς ἁβροτέραις	ἔτρεφον	καὶ γράμματα ἐπαίδευον καὶ πάντα
[1, 2]	ἀφανὴς ἐγίνετο πολλάκις καὶ τὸν	ἔριφον	ἀπολιποῦσα τῷ βρέφει παρέμενε. Φυλάττει
[1, 2]	ὁ Λάμων οἰκτείρας ἀμελούμενον τὸν	ἔριφον,	καὶ μεσημβρίας ἀκμαζούσης κατ´ ἴχνος
[1, 21]	δέρματος. Τέως μὲν οὖν τὸν	ἔλεγχον	φοβούμενος καὶ ὑπὸ τοῦ δέρματος
[1, 8]	τὸ γὰρ ὄνομα λέγειν οὐκ	εἶχον	ὡς ποιμένας ἐκπέμπουσιν αὐτοὺς ἅμα
[1, 30]	Βιαίου δὲ πηδήματος εἰς ἕνα	τοῖχον	τῆς νεὼς γενομένου καὶ ἐκ
[1, 22]	Αὖθις δὲ ἡμέρας ἐπελθούσης, πάλιν	ἔπασχον	παραπλήσια. Ἔχαιρον ἰδόντες, {ἐλυποῦντο} ἀπαλλαγέντες
[1, 22]	ἐρωτικῆς λύπης φάρμακον τὸν κάματον	ἔσχον.	Αὖθις δὲ ἡμέρας ἐπελθούσης, πάλιν
[1, 22]	καὶ ἡ Χλόη κάματον πολὺν	ἔσχον	μέχρι νυκτὸς τὰς αἶγας καὶ
[1, 28]	ὡς ἂν μὴ δοκοῖεν βάρβαροι,	προσέσχον	τοῖς ἀγροῖς, καὶ ἐκβάντες σὺν
[1, 19]	πεντήκοντα, δέρμα ταύρου τεμεῖν ὑποδήματα,	μόσχον	ἀνὰ πᾶν ἔτος, μηκέτι γάλακτος
[1, 15]	ἐκόμισε δέ ποτε αὐτῇ καὶ	μόσχον	ἀρτιγέννητον καὶ κισσύβιον διάχρυσον καὶ
[1, 18]	ἐφίλησα σκύλακας ἀρτιγεννήτους καὶ τὸν	μόσχον,	ὃν ὁ Δόρκων ἐδωρήσατο· ἀλλὰ
[1, 28]	περιεργασάμενοι κατῆγον αὐτὸν ἐπὶ τὴν	ναῦν	κλάοντα καὶ ἠπορημένον καὶ μέγα
[1, 22]	Ἐκείνης μόνης τῆς νυκτὸς ἐκοιμήθησαν	βαθὺν	ὕπνον καὶ τῆς ἐρωτικῆς λύπης
[1, 22]	Δάφνις καὶ ἡ Χλόη κάματον	πολὺν	ἔσχον μέχρι νυκτὸς τὰς αἶγας
[1, 23]	τῶν αἰγῶν τὰς πολλὰς ἐπὶ	πολὺν	μὲν χρόνον εἶχε πηγνῦσα τὸ
[1, 27]	μουσικὴν ὡς ἐκείνη. Καὶ ἔτι	νῦν	ᾄδουσα μηνύει τὴν συμφοράν, ὅτι
[1, 14]	κατακοιμίζῃ φθεγγομένη πρὸ τοῦ ἄντρου;	νῦν	δὲ ἐγὼ μὲν ἀγρυπνῶ διὰ
[1, 13]	νύκτωρ ἠγρύπνει, τῆς ἀγέλης κατεφρόνει·	νῦν	ἐγέλα, νῦν ἔκλαεν· εἶτα ἐκάθευδεν,
[1, 14]	καὶ τοιοίδε λόγοι μόνῃ γενομένῃ.	~Νῦν	ἐγὼ νοσῶ μέν, τί δὲ
[1, 13]	τῆς ἀγέλης κατεφρόνει· νῦν ἐγέλα,	νῦν	ἔκλαεν· εἶτα ἐκάθευδεν, εἶτα ἀνεπήδα·
[1, 30]	γενόμενοι. Μαρτυροῦσι τῷ λόγῳ μέχρι	νῦν	πολλοὶ τόποι τῆς θαλάσσης, βοὸς
[1, 4]	αὐχένων λελυμέναι, ζῶμα περὶ τὴν	ἰξύν,	μειδίαμα περὶ τὴν ὀφρύν· τὸ
[1, 17]	ψυχὴν θερμᾶναι δυνάμενον. Δόρκων μὲν	οὖν	ἀλγήσας ἀπέδραμε, ζητῶν ἄλλην ὁδὸν
[1, 30]	ὥρας οὔσης καύματος. Ἐκείνους μὲν	οὖν	ἐπ´ ὀλίγον νηξαμένους τὰ ὅπλα
[1, 13]	ἔρωτος ἀρχή. Ὅ τι μὲν	οὖν	ἔπασχεν οὐκ ᾔδει, νέα κόρη
[1, 12]	παροξυνθέντες εἰς μάχην συνέπεσον. Τῷ	οὖν	ἑτέρῳ τὸ ἕτερον κέρας βιαιοτέρας
[1, 26]	χάριν ὁμολογοῦντι τῆς σωτηρίας. Πάλιν	οὖν	ἡ Χλόη μέγα ἐβόησεν, ὁ
[1, 11]	ἀνατροφὴν τῶν σκύμνων δεομένη. Συνελθόντες	οὖν	οἱ κωμῆται νύκτωρ σιροὺς ὀρύττουσι
[1, 12]	Δάφνις ᾕμαξε καταπεσών. Τέτρωτο μὲν	οὖν	οὐδὲν οὐδὲ ᾕμακτο οὐδέν, χώματος
[1, 18]	Χλόη μέλλουσά με φιλεῖν; Πῶς	οὖν	οὐκ ἀπέθανεν; Οἷον ᾄδουσιν αἱ
[1, 31]	θάπτουσι τὸν ἄθλιον. Γῆν μὲν	οὖν	πολλὴν ἐπέθεσαν, φυτὰ δὲ ἥμερα
[1, 3]	καὶ ξιφίδιον ἐλεφαντόκωπον. ~Τὸ μὲν	οὖν	πρῶτον ἐβουλεύσατο μόνα τὰ γνωρίσματα
[1, 24]	ἄντρου Νυμφῶν ὁρᾶν. Ὁ μὲν	οὖν	τὴν πίτυν ἀπὸ τῆς κεφαλῆς
[1, 21]	κατὰ τοῦ δέρματος. Τέως μὲν	οὖν	τὸν ἔλεγχον φοβούμενος καὶ ὑπὸ
[1, 17]	δὲ πρότερον χρόνον πεπηρωμένος. Οὔτε	οὖν	τροφὴν προσεφέρετο πλὴν ὅσον ἀπογεύσασθαι·
[1, 29]	τῶν βοῶν μαχόμενον κατέκοψαν ὡς	βοῦν.	Σὺ δέ μοι καὶ Δάφνιν
[1, 9]	ἄρνες ἐσκίρτων ἐν τοῖς ὄρεσιν,	ἐβόμβουν	ἐν τοῖς λειμῶσιν αἱ μέλιτται,
[1, 32]	Χλόην ἀφανεῖς ὄντας ποθοῦντα. Ἐπεὶ	γοῦν	ὀφθέντες καὶ ἐβόησαν τὸ σύνηθες
[1, 22]	παραπλήσια. Ἔχαιρον ἰδόντες, {ἐλυποῦντο} ἀπαλλαγέντες	ἤλγουν,	ἤθελόν τι, ἠγνόουν ὅ τι
[1, 7]	ὄναρ τοιόνδε τι. Τὰς Νύμφας	ἐδόκουν	ἐκείνας, τὰς ἐν τῷ ἄντρῳ,
[1, 8]	ὡς ἀρχὴν μεγάλην παρελάμβανον καὶ	ἐφίλουν	τὰς αἶγας καὶ τὰ πρόβατα
[1, 10]	συρίττειν ἐμελέτα· καί ποτε δὲ	ἐκοινώνουν	γάλακτος καὶ οἴνου, καὶ τροφάς,
[1, 22]	{ἐλυποῦντο} ἀπαλλαγέντες ἤλγουν, ἤθελόν τι,	ἠγνόουν	ὅ τι θέλουσι. Τοῦτο μόνον
[1, 12]	πρόβατα, καθίσαντες ἐπὶ στελέχει δρυὸς	ἐσκόπουν	μή τι μέρος τοῦ σώματος
[1, 32]	ἀνάθημα. Καὶ μετὰ τοῦτο ἐλθόντες	ἐπεσκόπουν	τὰς αἶγας καὶ τὰ πρόβατα.
[1, 24]	γυμνὸν ὁρῶσα τὸν Δάφνιν ἐπ´	ἄθρουν	καὶ ἐνέπιπτε τὸ κάλλος, καὶ
[1, 4]	τὴν ἰξύν, μειδίαμα περὶ τὴν	ὀφρύν·	τὸ πᾶν σχῆμα χορεία ἦν
[1, 28]	προσέσχον τοῖς ἀγροῖς, καὶ ἐκβάντες	σὺν	μαχαίραις καὶ ἡμιθωρακίοις κατέσυρον πάντα
[1, 24]	ὁρᾶν. Ὁ μὲν οὖν τὴν	πίτυν	ἀπὸ τῆς κεφαλῆς ἁρπάζων αὐτὸς
[1, 27]	πίτυϊ ᾖδε Πᾶνα καὶ τὴν	Πίτυν,	καὶ αἱ βόες τῇ φωνῇ
[1, 27]	κέντρου προσβολῇ, ἀλλὰ καθίσασα ὑπὸ	πίτυν	καὶ στεφανωσαμένη πίτυϊ ᾖδε Πᾶνα
[1, 19]	δῶρον εἶναι δίδωσι, πάλαι φίλος	ὤν,	ἡνίκα αὐτὸς ἔνεμεν· ἐντεῦθεν δὲ
[1, 16]	μηδὲ ὁ Πάν, καίτοι γε	ὢν	τὸ πλέον τράγος. Ἀρκεῖ δέ
[1, 1]	ἄλσει Νυμφῶν θέαμα εἶδον κάλλιστον	ὧν	εἶδον· εἰκόνα γραπτήν, ἱστορίαν ἔρωτος.
[1, 5]	αὐτήν. Ἐπιστὰς δὲ οὐδὲν εἶδεν	ὧν	ἤλπισεν, ἀλλὰ τὴν μὲν διδοῦσαν
[1, 29]	ἐκ τοῦ πρότερον ἔρωτος ἐμπύρευμα	λαβὼν	ἐγὼ μὲν» εἶπε, Χλόη, τεθνήξομαι
[1, 12]	ἀχθεσθεὶς {ξύλον καὶ} τὴν καλαύροπα	λαβὼν	ἐδίωκε τὸν διώκοντα. Οἷα δὲ
[1, 20]	ποιμένι πρέπουσαν. Λύκου δέρμα μεγάλου	λαβών,	ὃν ταῦρός ποτε πρὸ τῶν
[1, 10]	ἡ Χλόη τὰς θρασυτέρας τῶν	αἰγῶν	ἀπὸ τῶν κρημνῶν κατήλαυνεν, ἤδη
[1, 16]	αἰπόλος· τοσοῦτον ἐγὼ κρείττων ὅσον	αἰγῶν	βόες· καὶ λευκός εἰμι ὡς
[1, 17]	λευκότερον ἀληθῶς καὶ τοῦ τῶν	αἰγῶν	γάλακτος, ὥσπερ τότε πρῶτον ὀφθαλμοὺς
[1, 21]	προβάτων ἐπὶ φυλακὴν καὶ τῶν	αἰγῶν	ἑπόμενοι, οἵα δὴ κυνῶν ἐν
[1, 17]	λαλίστερος, ἀργὸς ὁ περιττότερα τῶν	αἰγῶν	κινούμενος. Ἠμέλητο καὶ ἡ ἀγέλη·
[1, 23]	ἀμέλξαι τὰς ὄϊς καὶ τῶν	αἰγῶν	τὰς πολλὰς ἐπὶ πολὺν μὲν
[1, 2]	παιδίον εὗρεν ὑπὸ μιᾶς τῶν	αἰγῶν	τρεφόμενον. Δρυμὸς ἦν καὶ λόχμη
[1, 23]	πεδία ἐν ληΐοις. Ἡδεῖα μὲν	τεττίγων	ἠχή, γλυκεῖα δὲ ὀπώρας ὀδμή,
[1, 25]	φιλήσας αὐτὴν ἀφυπνίσω. Ὢ λάλων	τεττίγων,	οὐκ ἐάσουσιν αὐτὴν καθεύδειν μέγα
[1, 19]	γευόμενος τῶν ἔρωτος ἔργων καὶ	λόγων.	Ὁ δὲ Δόρκων ὁ βουκόλος,
[1, 27]	λέγει, διδάσκει αὐτὴν ὁ Δάφνις	μυθολογῶν	τὰ θρυλούμενα. Ἦν παρθένος, παρθένε,
[1, 31]	ἐφύτευσαν καὶ ἐξήρτησαν αὐτῷ τῶν	ἔργων	ἀπαρχάς· ἀλλὰ καὶ γάλα κατέσπεισαν
[1, 19]	οἷα πρῶτον γευόμενος τῶν ἔρωτος	ἔργων	καὶ λόγων. Ὁ δὲ Δόρκων
[1, 26]	τοιούτοις ὄντος αὐτοῦ λόγοις τέττιξ	φεύγων	χελιδόνα θηρᾶσαι θέλουσαν κατέπεσεν εἰς
[1, 31]	δύο κινδύνους παρ´ ἐλπίδα πᾶσαν	διαφυγών,	λῃστηρίου καὶ ναυαγίου· ἐξελθὼν δὲ
[1, 29]	ὀλίγον ἐμπνέων, αἵματος πολλοῦ χεομένου.	Ἰδὼν	δὲ τὴν Χλόην καὶ ὀλίγον
[1, 24]	μέρος μέμψασθαι δυναμένη· ὁ δὲ	ἰδὼν	ἐν νεβρίδι καὶ στεφάνῳ πίτυος
[1, 32]	Δάφνις χαίρειν ἔπειθε τὴν ψυχήν,	ἰδὼν	τὴν Χλόην γυμνὴν καὶ τὸ
[1, 26]	κόλπον τῆς Χλόης· καὶ ἡ	χελιδὼν	ἑπομένη τὸν μὲν οὐκ ἠδυνήθη
[1, 17]	Σιωπηλὸς ἦν ὁ πρότερον τῶν	ἀκρίδων	λαλίστερος, ἀργὸς ὁ περιττότερα τῶν
[1, 18]	ἐργάζεται τὸ φίλημα; Χείλη μὲν	ῥόδων	ἁπαλώτερα καὶ στόμα κηρίων γλυκύτερον.
[1, 8]	θεοῖς περὶ τῶν σωθέντων προνοίᾳ	θεῶν.	Καὶ κοινώσαντες ἀλλήλοις τὸ ὄναρ
[1, 19]	ἀροτήρων, σμήνη τέτταρα μελιττῶν, φυτὰ	μηλεῶν	πεντήκοντα, δέρμα ταύρου τεμεῖν ὑποδήματα,
[1, 29]	ὑπὸ τῶν λῃστῶν καὶ ὀλίγον	ἐμπνέων,	αἵματος πολλοῦ χεομένου. Ἰδὼν δὲ
[1, 24]	τὴν πίτυν ἀπὸ τῆς κεφαλῆς	ἁρπάζων	αὐτὸς ἐστεφανοῦτο, πρότερον φιλήσας τὸν
[1, 24]	καὶ συρίττειν· καὶ ἀρξαμένης ἐμπνεῖν	ἁρπάζων	τὴν σύριγγα τοῖς χείλεσιν αὐτὸς
[1, 16]	πρότερος ὧδε ἔλεγεν· ~Ἐγώ, παρθένε,	μείζων	εἰμὶ Δάφνιδος, καὶ ἐγὼ μὲν
[1, 29]	τὴν σύριγγα αὐτήν, ᾖ πολλοὺς	ἐρίζων	καὶ βουκόλους ἐνίκησα καὶ αἰπόλους.
[1, 9]	καὶ βλεπομένων· ἀκούοντες μὲν τῶν	ὀρνίθων	ᾀδόντων ᾖδον, βλέποντες δὲ σκιρτῶντας
[1, 30]	ἄνθρωπος· μόνων λείπεται τῶν ἐνύδρων	ὀρνίθων	καὶ αὖ τῶν ἰχθύων· οὐδ´
[1, 9]	βόμβος ἦν ἤδη μελιττῶν, ἦχος	ὀρνίθων	μουσικῶν, σκιρτήματα ποιμνίων ἀρτιγεννήτων· ἄρνες
[1, 15]	ἀρτιγέννητον καὶ κισσύβιον διάχρυσον καὶ	ὀρνίθων	ὀρείων νεοττούς. Ἡ δὲ ἄπειρος
[1, 13]	συμβάντος Λάμωνι καὶ Μυρτάλῃ. ~Καὶ	ἐλθὼν	ἅμα τῇ Χλόῃ πρὸς τὸ
[1, 6]	καιρὸς ἦν ἀπελαύνειν τὴν ποίμνην,	ἐλθὼν	εἰς τὴν ἔπαυλιν τῇ γυναικὶ
[1, 22]	ὁ μὲν κινδύνου παρὰ τοσοῦτον	ἐλθὼν	καὶ σωθεὶς ἐκ κυνός, οὐ
[1, 2]	καὶ μεσημβρίας ἀκμαζούσης κατ´ ἴχνος	ἐλθὼν	ὁρᾷ τὴν μὲν αἶγα πεφυλαγμένως
[1, 12]	πλησίον εἰς ἐπικουρίαν. Ὁ δὲ	ἐλθὼν	σχοῖνον ἐζήτει μακράν, ἧς ἐχόμενος
[1, 31]	πᾶσαν διαφυγών, λῃστηρίου καὶ ναυαγίου·	ἐξελθὼν	δὲ καὶ τὴν Χλόην ἐπὶ
[1, 12]	τῆς ταινίας ὁλκαῖς ταῖς χερσὶν	ἀκολουθῶν.	Ἀνιμήσαντο δὲ καὶ τὸν ἄθλιον
[1, 1]	πόλεως τῆς Μιτυλήνης ὅσον ἀπὸ	σταδίων	διακοσίων ἀγρὸς ἦν ἀνδρὸς εὐδαίμονος,
[1, 26]	διὰ τὴν δίωξιν γενομένη τῶν	παρειῶν	αὐτῆς ἥψατο. Ἡ δὲ οὐκ
[1, 15]	καὶ κισσύβιον διάχρυσον καὶ ὀρνίθων	ὀρείων	νεοττούς. Ἡ δὲ ἄπειρος οὖσα
[1, 1]	ἀναιρούμενοι, νέοι συντιθέμενοι, λῃστῶν καταδρομή,	πολεμίων	ἐμβολή. Πολλὰ ἄλλα καὶ πάντα
[1, 9]	μελιττῶν, ἦχος ὀρνίθων μουσικῶν, σκιρτήματα	ποιμνίων	ἀρτιγεννήτων· ἄρνες ἐσκίρτων ἐν τοῖς
[1, 23]	δὲ ὀπώρας ὀδμή, τερπνὴ δὲ	ποιμνίων	βληχή. Εἴκασεν ἄν τις καὶ
[1, 10]	καὶ περὶ τοῦτο πονουμένη τῶν	ποιμνίων	ἠμέλησεν· ὁ δὲ καλάμους ἐκτεμὼν
[1, 1]	πεδία πυροφόρα· γήλοφοι κλημάτων, νομαὶ	ποιμνίων·	καὶ ἡ θάλασσα προσέκλυζεν ἠϊόνι
[1, 11]	τῶν πλησίον ἀγρῶν ἐξ ἄλλων	ποιμνίων	πολλὰ ἥρπαζε, πολλῆς τροφῆς ἐς
[1, 25]	αὐτοῦ τὸ μεσημβρινὸν καὶ τῶν	ποιμνίων	σκιαζομένων ἔλαθεν ἡ Χλόη κατανυστάξασα.
[1, 18]	μὲν ῥόδων ἁπαλώτερα καὶ στόμα	κηρίων	γλυκύτερον. τὸ δὲ φίλημα κέντρου
[1, 1]	τῆς Μιτυλήνης ὅσον ἀπὸ σταδίων	διακοσίων	ἀγρὸς ἦν ἀνδρὸς εὐδαίμονος, κτῆμα
[1, 16]	καὶ οἶνος λευκός, ὅσα ἀγροίκων	πλουσίων	κτήματα. Ἀγένειός εἰμι, καὶ γὰρ
[1, 18]	εἰπεῖν οἶδα τὸ ὄνομα. Ἆρα	φαρμάκων	ἐγεύσατο ἡ Χλόη μέλλουσά με
[1, 32]	τὴν καρδίαν ὡς ἐσθιομένην ὑπὸ	φαρμάκων,	καὶ αὐτῷ τὸ πνεῦμα ποτὲ
[1, 25]	κέρασι παίουσι μαχόμενοι. Ὢ λύκων	ἀλωπέκων	δειλοτέρων, οἳ τούτους οὐχ ἥρπασαν.
[1, 12]	ἐς φυγὴν ἐτρέπετο· ὁ δὲ	νικῶν	κατ´ ἴχνος ἑπόμενος ἄπαυστον ἐποίει
[1, 19]	πρόσεισιν αὐτῷ μετὰ τυρίσκων τινῶν	γεννικῶν,	καὶ τοὺς μὲν δῶρον εἶναι
[1, 16]	ὀβελίας καὶ οἶνος λευκός, ὅσα	ἀγροίκων	πλουσίων κτήματα. Ἀγένειός εἰμι, καὶ
[1, 9]	ἦν ἤδη μελιττῶν, ἦχος ὀρνίθων	μουσικῶν,	σκιρτήματα ποιμνίων ἀρτιγεννήτων· ἄρνες ἐσκίρτων
[1, 21]	πτελέας ἐπέπασαν· ὑπό τε ἀπειρίας	ἐρωτικῶν	τολμημάτων ποιμενικὴν παιδιὰν νομίζοντες τὴν
[1, 15]	ἐπιζητοῦσα τὸ τοῦ ἔρωτος ὄνομα.	Δόρκων	δὲ ὁ βουκόλος, ὁ τὸν
[1, 15]	ἆθλον τῷ νικήσαντι φιλῆσαι Χλόην.	Δόρκων	δὲ πρότερος ὧδε ἔλεγεν· ~Ἐγώ,
[1, 18]	καὶ τὸν μόσχον, ὃν ὁ	Δόρκων	ἐδωρήσατο· ἀλλὰ τοῦτο φίλημα καινόν·
[1, 20]	παρῃτήσατο. ~Δευτέρας δὴ διαμαρτὼν ὁ	Δόρκων	ἐλπίδος καὶ μάτην τυροὺς ἀγαθοὺς
[1, 18]	δὲ μαραίνεται. Ἆρά μου καὶ	Δόρκων	εὐμορφότερος ὀφθήσεται; ~Τοιαῦτα ὁ βέλτιστος
[1, 16]	διαφέρει. Ταῦτα καὶ τοιαῦτα ὁ	Δόρκων	καὶ μετὰ ταῦτα ὁ Δάφνις·
[1, 20]	τοῦ ποτοῦ τὴν ὥραν ὁ	Δόρκων,	καὶ πολλὴν εἶχε τὴν ἐλπίδα
[1, 30]	νέμοντα τὰς βοῦς, ἐμοῦ μνημόνευσον.	~Δόρκων	μὲν δὴ τοσαῦτα εἰπὼν καὶ
[1, 17]	πάνυ δὲ ψυχὴν θερμᾶναι δυνάμενον.	Δόρκων	μὲν οὖν ἀλγήσας ἀπέδραμε, ζητῶν
[1, 31]	κελευσθείη συρίσαι, καὶ ὅτι τέθνηκε	Δόρκων·	μόνον αἰδεσθεῖσα τὸ φίλημα οὐκ
[1, 19]	ἔργων καὶ λόγων. Ὁ δὲ	Δόρκων	ὁ βουκόλος, ὁ τῆς Χλόης
[1, 19]	πλησίον κλήματος πρόσεισιν αὐτῷ μετὰ	τυρίσκων	τινῶν γεννικῶν, καὶ τοὺς μὲν
[1, 25]	τοῖς κέρασι παίουσι μαχόμενοι. Ὢ	λύκων	ἀλωπέκων δειλοτέρων, οἳ τούτους οὐχ
[1, 12]	ἔμελλον ψεύδεσθαι πρὸς τοὺς οἴκοι	λύκων	ἐπιδρομήν, εἴ τις αὐτὸν ἐπόθησεν·
[1, 25]	καὶ φιλήσας αὐτὴν ἀφυπνίσω. Ὢ	λάλων	τεττίγων, οὐκ ἐάσουσιν αὐτὴν καθεύδειν
[1, 13]	ἐπεσκόπει κατακειμένας καὶ ὥσπερ τῶν	μελῶν	ἀκροωμένας, ἡ δὲ Χλόη πλησίον
[1, 24]	ἀλλήλους ἔβαλον καὶ τὰς κεφαλὰς	ἀλλήλων	ἐκόσμησαν διακρίνοντες τὰς κόμας· καὶ
[1, 10]	ποίμνια καὶ τὰς αἶγας ἀπ´	ἀλλήλων	μεμερισμένας ἢ Χλόην καὶ Δάφνιν.
[1, 10]	~Ἔπραττον δὲ κοινῇ πάντα, πλησίον	ἀλλήλων	νέμοντες. Καὶ πολλάκις μὲν ὁ
[1, 30]	βοῦς νηχόμενος, εἰ μὴ τῶν	χηλῶν	οἱ ὄνυχες περιπέσοιεν διάβροχοι γενόμενοι.
[1, 1]	θεὸς παράσχοι σωφρονοῦσι τὰ τῶν	ἄλλων	γράφειν. Πόλις ἐστὶ τῆς Λέσβου
[1, 11]	ἐκ τῶν πλησίον ἀγρῶν ἐξ	ἄλλων	ποιμνίων πολλὰ ἥρπαζε, πολλῆς τροφῆς
[1, 7]	καὶ ὁ Δρύας καὶ ὁ	Λάμων	ἐπὶ μιᾶς νυκτὸς ὁρῶσιν ὄναρ
[1, 2]	παρέμενε. Φυλάττει τὰς διαδρομὰς ὁ	Λάμων	οἰκτείρας ἀμελούμενον τὸν ἔριφον, καὶ
[1, 2]	τῷδε τῷ ἀγρῷ νέμων αἰπόλος,	Λάμων	τοὔνομα, παιδίον εὗρεν ὑπὸ μιᾶς
[1, 2]	μαλθακῆς. ~Ἐν τῷδε τῷ ἀγρῷ	νέμων	αἰπόλος, Λάμων τοὔνομα, παιδίον εὗρεν
[1, 27]	φωνῇ παρέμενον. Παῖς οὐ μακρὰν	νέμων	βοῦς, καὶ αὐτὸς καλὸς καὶ
[1, 4]	διικνουμένου, ποιμὴν ἐξ ἀγρῶν ὁμόρων	νέμων,	Δρύας τὸ ὄνομα, καὶ αὐτὸς
[1, 30]	Δάφνις ἀνυπόδετος, ὡς ἐν πεδίῳ	νέμων,	καὶ ἡμίγυμνος, ὡς ἔτι τῆς
[1, 10]	ποιμνίων ἠμέλησεν· ὁ δὲ καλάμους	ἐκτεμὼν	λεπτοὺς καὶ τρήσας τὰς τῶν
[1, 4]	ῥεῖθρον ἐποίει χεόμενον, ὥστε καὶ	λειμὼν	πάνυ γλαφυρὸς ἐκτέτατο πρὸ τοῦ
[1, 24]	μεσημβρίας ἐπελθούσης ἐγίνετο ἤδη τῶν	ὀφθαλμῶν	ἅλωσις αὐτοῖς· ἡ μὲν γὰρ
[1, 13]	εἶχε τὴν ψυχήν, καὶ τῶν	ὀφθαλμῶν	οὐκ ἐκράτει καὶ πολλὰ ἐλάλει
[1, 21]	Δόρκωνα κατά τε μηρῶν καὶ	ὤμων	δεδηγμένον ἀγαγόντες ἐπὶ τὴν πηγὴν
[1, 7]	καὶ καλῷ, πτερὰ ἐκ τῶν	ὤμων	ἔχοντι, βέλη σμικρὰ ἅμα τοξαρίῳ
[1, 8]	καὶ αἰπόλοι οἱ τύχην ἐκ	σπαργάνων	ἐπαγγελλόμενοι κρείττονα δι´ ἣν αὐτοὺς
[1, 4]	καὶ σύριγγες καὶ κάλαμοι, πρεσβυτέρων	ποιμένων	ἀναθήματα. ~Εἰς τοῦτο τὸ νυμφαῖον
[1, 28]	τοῦ Δρύαντος, φόβῳ τῶν ἀγερώχων	ποιμένων.	Ἰδόντες δὲ μειράκιον μέγα καὶ
[1, 25]	τὸ μεσημβρινὸν καὶ τῶν ποιμνίων	σκιαζομένων	ἔλαθεν ἡ Χλόη κατανυστάξασα. Φωράσας
[1, 15]	τῆς Χλόης διετέθη, πλειόνων δὲ	διαγενομένων	μᾶλλον τὴν ψυχὴν ἐξεπυρσεύθη καὶ
[1, 9]	μιμηταὶ τῶν ἀκουομένων ἐγίνοντο καὶ	βλεπομένων·	ἀκούοντες μὲν τῶν ὀρνίθων ᾀδόντων
[1, 9]	ἁπαλοὶ καὶ νέοι μιμηταὶ τῶν	ἀκουομένων	ἐγίνοντο καὶ βλεπομένων· ἀκούοντες μὲν
[1, 4]	τὸ πᾶν σχῆμα χορεία ἦν	ὀρχουμένων.	Ἡ ὤα τοῦ ἄντρου τῆς
[1, 1]	ἐρωτικήν· ὥστε πολλοὶ καὶ τῶν	ξένων	κατὰ φήμην ᾔεσαν, τῶν μὲν
[1, 4]	ὤμους γυμναί, κόμαι μέχρι τῶν	αὐχένων	λελυμέναι, ζῶμα περὶ τὴν ἰξύν,
[1, 14]	καὶ γὰρ αἱ ἀηδόνες. Ἀλλ´	ἐκείνων	οὐδείς μοι λόγος. Εἴθε αὐτοῦ
[1, 14]	νύττον μου τὴν καρδίαν πάντων	ἐκείνων	πικρότερον. Καλὸς ὁ Δάφνις, καὶ
[1, 16]	Διόνυσος Σατύρων καὶ ὁ ὑάκινθος	κρίνων.	Οὗτος δὲ καὶ πυρρὸς ὡς
[1, 19]	κλήματος πρόσεισιν αὐτῷ μετὰ τυρίσκων	τινῶν	γεννικῶν, καὶ τοὺς μὲν δῶρον
[1, 10]	θρασυτέρας τῶν αἰγῶν ἀπὸ τῶν	κρημνῶν	κατήλαυνεν, ἤδη δέ τις καὶ
[1, 11]	πολλῆς τροφῆς ἐς ἀνατροφὴν τῶν	σκύμνων	δεομένη. Συνελθόντες οὖν οἱ κωμῆται
[1, 15]	ἡμέρας ἐρωτικῶς τῆς Χλόης διετέθη,	πλειόνων	δὲ διαγενομένων μᾶλλον τὴν ψυχὴν
[1, 30]	ἄρα βοῦς ὅσον οὐδὲ ἄνθρωπος·	μόνων	λείπεται τῶν ἐνύδρων ὀρνίθων καὶ
[1, 26]	τὸ πραχθὲν μέγα βοήσασα τῶν	ὕπνων	ἐξέθορεν. Ἰδοῦσα δὲ καὶ τὴν
[1, 30]	μέσος ἀλύπως καὶ ἀπόνως, ὥσπερ	ἐλαύνων	ἅμαξαν. {Νήχεται δὲ ἄρα βοῦς
[1, 21]	τῶν αἰγῶν ἑπόμενοι, οἵα δὴ	κυνῶν	ἐν ῥινηλασίαις περιεργία, κινούμενον τὸν
[1, 22]	δέρματος πτοηθεῖσαι καὶ ὑπὸ τῶν	κυνῶν	ὑλακτησάντων ταραχθεῖσαι, αἱ μὲν εἰς
[1, 22]	μόλις ὥσπερ λαγὼς ἐκ τῶν	ἰχνῶν	εὑρίσκοντες εἰς τὰς ἐπαύλεις ἤγαγον.
[1, 19]	μεγάλα, ὡς βουκόλος, ἐπηγγέλλετο· ζεῦγος	βοῶν	ἀροτήρων, σμήνη τέτταρα μελιττῶν, φυτὰ
[1, 30]	μέσας ὥρμησε τὰς βοῦς, καὶ	βοῶν	δύο κεράτων ταῖς δύο χερσὶ
[1, 31]	πολλὰς κατέκλασαν. Ἠκούσθη καὶ τῶν	βοῶν	ἐλεεινὰ μυκήματα καὶ δρόμοι τινὲς
[1, 31]	αἰπόλοις, ταῦτα θρῆνος ἦν τῶν	βοῶν	ἐπὶ βουκόλῳ τετελευτηκότι. ~Μετὰ δὲ
[1, 30]	καὶ ἐκ τῆς ἐμπτώσεως τῶν	βοῶν	κοίλης τῆς θαλάσσης διαστάσης τρέπεται
[1, 29]	με ἀσεβεῖς λῃσταὶ πρὸ τῶν	βοῶν	μαχόμενον κατέκοψαν ὡς βοῦν. Σὺ
[1, 20]	ὃν ταῦρός ποτε πρὸ τῶν	βοῶν	μαχόμενος τοῖς κέρασι διέφθειρε, περιέτεινε
[1, 16]	νέμω δὲ τράγους τῶν τούτου	βοῶν	μείζονας· ὄζω δὲ οὐδὲν ἀπ´
[1, 27]	παῖς φωνὴν ἀντεπεδείξατο, καὶ τῶν	βοῶν	ὀκτὼ τὰς ἀρίστας ἐς τὴν
[1, 31]	Δόρκωνα, τὸ παίδευμα τὸ τῶν	βοῶν,	πῶς κελευσθείη συρίσαι, καὶ ὅτι
[1, 29]	τῇ σύριγγι μελήσει καὶ τῶν	βοῶν	ταῖς ἐκεῖ. Χαρίζομαι δέ σοι
[1, 32]	νέος καὶ ἄγροικος καὶ ἔτι	ἀγνοῶν	τὸ ἔρωτος λῃστήριον.
[1, 17]	βλέπειν μὲν ἤθελε τὴν Χλόην,	βλέπων	δ´ ἐρυθήματι ἐπίμπλατο. Τότε πρῶτον
[1, 30]	μνημόνευσον. ~Δόρκων μὲν δὴ τοσαῦτα	εἰπὼν	καὶ φίλημα φιλήσας ὕστατον ἀφῆκεν
[1, 26]	Καὶ ὁ τέττιξ ἐκ τῶν	κόλπων	ἐπήχησεν ὅμοιον ἱκέτῃ χάριν ὁμολογοῦντι
[1, 21]	τοῦ δέρματος ἐπισκέποντος φρουρούμενος ἔκειτο	σιωπῶν	ἐν τῇ λόχμῃ· ἐπεὶ δὲ
[1, 11]	τὸ εὖρος ὀργυιᾶς, τὸ βάθος	τεττάρων.	Τὸ μὲν δὴ χῶμα τὸ
[1, 28]	καλὸν καὶ κρεῖττον τῆς ἐξ	ἀγρῶν	ἁρπαγῆς, μηδέτι μηδὲν μηδὲ εἰς
[1, 11]	σκύμνους νέους ἐκ τῶν πλησίον	ἀγρῶν	ἐξ ἄλλων ποιμνίων πολλὰ ἥρπαζε,
[1, 4]	διετοῦς χρόνου διικνουμένου, ποιμὴν ἐξ	ἀγρῶν	ὁμόρων νέμων, Δρύας τὸ ὄνομα,
[1, 12]	καλεῖ τινα βουκόλον ἐκ τῶν	ἀγρῶν	τῶν πλησίον εἰς ἐπικουρίαν. Ὁ
[1, 30]	οὐδὲ ἄνθρωπος· μόνων λείπεται τῶν	ἐνύδρων	ὀρνίθων καὶ αὖ τῶν ἰχθύων·
[1, 25]	παίουσι μαχόμενοι. Ὢ λύκων ἀλωπέκων	δειλοτέρων,	οἳ τούτους οὐχ ἥρπασαν. ~Ἐν
[1, 7]	τοξαρίῳ φέροντι· τὸ δὲ ἐφαψάμενον	ἀμφοτέρων	ἑνὶ βέλει κελεῦσαι λοιπὸν ποιμαίνειν
[1, 4]	πλάγιοι καὶ σύριγγες καὶ κάλαμοι,	πρεσβυτέρων	ποιμένων ἀναθήματα. ~Εἰς τοῦτο τὸ
[1, 1]	~Ἐν Λέσβῳ	θηρῶν	ἐν ἄλσει Νυμφῶν θέαμα εἶδον
[1, 21]	τὸν δὲ Δόρκωνα κατά τε	μηρῶν	καὶ ὤμων δεδηγμένον ἀγαγόντες ἐπὶ
[1, 19]	ὡς βουκόλος, ἐπηγγέλλετο· ζεῦγος βοῶν	ἀροτήρων,	σμήνη τέτταρα μελιττῶν, φυτὰ μηλεῶν
[1, 20]	τυροὺς ἀγαθοὺς ἀπολέσας ἔγνω διὰ	χειρῶν	ἐπιθέσθαι τῇ Χλόῃ μόνῃ γενομένῃ·
[1, 4]	χρόνου διικνουμένου, ποιμὴν ἐξ ἀγρῶν	ὁμόρων	νέμων, Δρύας τὸ ὄνομα, καὶ
[1, 32]	καθαρὸν ὑπὸ κάλλους καὶ οὐδὲν	λουτρῶν	ἐς κάλλος δεόμενον· καὶ ἄνθη
[1, 31]	γῆς γελῶσαν ἅμα καὶ δακρύουσαν	εὑρὼν	ἐμπίπτει τε αὐτῆς τοῖς κόλποις
[1, 16]	ἀλλὰ κρείττων καὶ ὁ Διόνυσος	Σατύρων	καὶ ὁ ὑάκινθος κρίνων. Οὗτος
[1, 23]	ἔπινεν, ὡς τὸ ἔνδοθεν καῦμα	σβέσων.	Ἡ δὲ Χλόη μετὰ τὸ
[1, 12]	τοῦ σώματος ὁ Δάφνις ᾕμαξε	καταπεσών.	Τέτρωτο μὲν οὖν οὐδὲν οὐδὲ
[1, 28]	πρόβατα ἐξῆγε τοῦ Δρύαντος, φόβῳ	τῶν	ἀγερώχων ποιμένων. Ἰδόντες δὲ μειράκιον
[1, 12]	ζῇ, καλεῖ τινα βουκόλον ἐκ	τῶν	ἀγρῶν τῶν πλησίον εἰς ἐπικουρίαν.
[1, 10]	δὲ ἡ Χλόη τὰς θρασυτέρας	τῶν	αἰγῶν ἀπὸ τῶν κρημνῶν κατήλαυνεν,
[1, 17]	ὅτι λευκότερον ἀληθῶς καὶ τοῦ	τῶν	αἰγῶν γάλακτος, ὥσπερ τότε πρῶτον
[1, 21]	τῶν προβάτων ἐπὶ φυλακὴν καὶ	τῶν	αἰγῶν ἑπόμενοι, οἵα δὴ κυνῶν
[1, 17]	ἀκρίδων λαλίστερος, ἀργὸς ὁ περιττότερα	τῶν	αἰγῶν κινούμενος. Ἠμέλητο καὶ ἡ
[1, 23]	τὸ ἀμέλξαι τὰς ὄϊς καὶ	τῶν	αἰγῶν τὰς πολλὰς ἐπὶ πολὺν
[1, 2]	τοὔνομα, παιδίον εὗρεν ὑπὸ μιᾶς	τῶν	αἰγῶν τρεφόμενον. Δρυμὸς ἦν καὶ
[1, 9]	οἷ´ ἁπαλοὶ καὶ νέοι μιμηταὶ	τῶν	ἀκουομένων ἐγίνοντο καὶ βλεπομένων· ἀκούοντες
[1, 17]	προσεφέρετο. Σιωπηλὸς ἦν ὁ πρότερον	τῶν	ἀκρίδων λαλίστερος, ἀργὸς ὁ περιττότερα
[1, 1]	ὁ θεὸς παράσχοι σωφρονοῦσι τὰ	τῶν	ἄλλων γράφειν. Πόλις ἐστὶ τῆς
[1, 4]	εἰς ὤμους γυμναί, κόμαι μέχρι	τῶν	αὐχένων λελυμέναι, ζῶμα περὶ τὴν
[1, 31]	σύριγγας πολλὰς κατέκλασαν. Ἠκούσθη καὶ	τῶν	βοῶν ἐλεεινὰ μυκήματα καὶ δρόμοι
[1, 31]	καὶ αἰπόλοις, ταῦτα θρῆνος ἦν	τῶν	βοῶν ἐπὶ βουκόλῳ τετελευτηκότι. ~Μετὰ
[1, 30]	γενομένου καὶ ἐκ τῆς ἐμπτώσεως	τῶν	βοῶν κοίλης τῆς θαλάσσης διαστάσης
[1, 29]	γάρ με ἀσεβεῖς λῃσταὶ πρὸ	τῶν	βοῶν μαχόμενον κατέκοψαν ὡς βοῦν.
[1, 20]	λαβών, ὃν ταῦρός ποτε πρὸ	τῶν	βοῶν μαχόμενος τοῖς κέρασι διέφθειρε,
[1, 27]	ὡς παῖς φωνὴν ἀντεπεδείξατο, καὶ	τῶν	βοῶν ὀκτὼ τὰς ἀρίστας ἐς
[1, 31]	τὸν Δόρκωνα, τὸ παίδευμα τὸ	τῶν	βοῶν, πῶς κελευσθείη συρίσαι, καὶ
[1, 29]	ἐντεῦθεν τῇ σύριγγι μελήσει καὶ	τῶν	βοῶν ταῖς ἐκεῖ. Χαρίζομαι δέ
[1, 10]	ἐκτεμὼν λεπτοὺς καὶ τρήσας τὰς	τῶν	γονάτων διαφυάς, ἀλλήλοις τε κηρῷ
[1, 24]	ὀρέγουσαν τὸν γαυλὸν μίαν ᾤετο	τῶν	ἐκ τοῦ ἄντρου Νυμφῶν ὁρᾶν.
[1, 12]	δὲ ὀργῇ διώκοντος οὐκ ἀκριβὴς	τῶν	ἐν ποσὶν ἡ πρόσοψις ἦν,
[1, 30]	ὅσον οὐδὲ ἄνθρωπος· μόνων λείπεται	τῶν	ἐνύδρων ὀρνίθων καὶ αὖ τῶν
[1, 31]	πολλὰ ἐφύτευσαν καὶ ἐξήρτησαν αὐτῷ	τῶν	ἔργων ἀπαρχάς· ἀλλὰ καὶ γάλα
[1, 19]	καὶ ἔλεγεν, οἷα πρῶτον γευόμενος	τῶν	ἔρωτος ἔργων καὶ λόγων. Ὁ
[1, 30]	τῶν ἐνύδρων ὀρνίθων καὶ αὖ	τῶν	ἰχθύων· οὐδ´ ἂν ἀπόλοιτο βοῦς
[1, 23]	μὲν ἐλούετο, ποτὲ δὲ καὶ	τῶν	ἰχθύων τοὺς ἐνδινεύοντας ἐθήρα· πολλάκις
[1, 22]	Καὶ μόλις ὥσπερ λαγὼς ἐκ	τῶν	ἰχνῶν εὑρίσκοντες εἰς τὰς ἐπαύλεις
[1, 26]	θέλοντας. Καὶ ὁ τέττιξ ἐκ	τῶν	κόλπων ἐπήχησεν ὅμοιον ἱκέτῃ χάριν
[1, 10]	τὰς θρασυτέρας τῶν αἰγῶν ἀπὸ	τῶν	κρημνῶν κατήλαυνεν, ἤδη δέ τις
[1, 22]	τοῦ δέρματος πτοηθεῖσαι καὶ ὑπὸ	τῶν	κυνῶν ὑλακτησάντων ταραχθεῖσαι, αἱ μὲν
[1, 29]	ἔκειτο πληγαῖς νεανικαῖς συγκεκομμένος ὑπὸ	τῶν	λῃστῶν καὶ ὀλίγον ἐμπνέων, αἵματος
[1, 13]	αἶγας ἐπεσκόπει κατακειμένας καὶ ὥσπερ	τῶν	μελῶν ἀκροωμένας, ἡ δὲ Χλόη
[1, 1]	τῶν ξένων κατὰ φήμην ᾔεσαν,	τῶν	μὲν Νυμφῶν ἱκέται, τῆς δὲ
[1, 4]	τὰ ἔξωθεν περιφερής. Τὰ ἀγάλματα	τῶν	Νυμφῶν αὐτῶν λίθοις ἐπεποίητο· πόδες
[1, 1]	τύχην ἐρωτικήν· ὥστε πολλοὶ καὶ	τῶν	ξένων κατὰ φήμην ᾔεσαν, τῶν
[1, 21]	ἀπένιψαν {τὰ δήγματα} ἵνα ἦσαν	τῶν	ὀδόντων αἱ ἐμβολαί, καὶ διαμασησάμενοι
[1, 9]	ἐγίνοντο καὶ βλεπομένων· ἀκούοντες μὲν	τῶν	ὀρνίθων ᾀδόντων ᾖδον, βλέποντες δὲ
[1, 24]	δὲ μεσημβρίας ἐπελθούσης ἐγίνετο ἤδη	τῶν	ὀφθαλμῶν ἅλωσις αὐτοῖς· ἡ μὲν
[1, 13]	αὐτῆς εἶχε τὴν ψυχήν, καὶ	τῶν	ὀφθαλμῶν οὐκ ἐκράτει καὶ πολλὰ
[1, 26]	ἐγγὺς διὰ τὴν δίωξιν γενομένη	τῶν	παρειῶν αὐτῆς ἥψατο. Ἡ δὲ
[1, 11]	Λύκαινα τρέφουσα σκύμνους νέους ἐκ	τῶν	πλησίον ἀγρῶν ἐξ ἄλλων ποιμνίων
[1, 12]	τινα βουκόλον ἐκ τῶν ἀγρῶν	τῶν	πλησίον εἰς ἐπικουρίαν. Ὁ δὲ
[1, 10]	ἔπλεκε καὶ περὶ τοῦτο πονουμένη	τῶν	ποιμνίων ἠμέλησεν· ὁ δὲ καλάμους
[1, 25]	δὲ αὐτοῦ τὸ μεσημβρινὸν καὶ	τῶν	ποιμνίων σκιαζομένων ἔλαθεν ἡ Χλόη
[1, 14]	ἔστι μοι· λυποῦμαι, καὶ οὐδὲν	τῶν	προβάτων ἀπόλωλέ μοι· κάομαι, καὶ
[1, 13]	καθημένη {καὶ} τὴν ἀγέλην μὲν	τῶν	προβάτων ἐπέβλεπε, τὸ δὲ πλέον
[1, 21]	νομήν. Καὶ οἱ κύνες οἱ	τῶν	προβάτων ἐπὶ φυλακὴν καὶ τῶν
[1, 10]	Καὶ πολλάκις μὲν ὁ Δάφνις	τῶν	προβάτων τὰ ἀποπλανώμενα συνέστελλε, πολλάκις
[1, 31]	τὸν εὐεργέτην, καὶ ἐλθόντες μετὰ	τῶν	προσηκόντων Δόρκωνα θάπτουσι τὸν ἄθλιον.
[1, 11]	ἥρπαζε, πολλῆς τροφῆς ἐς ἀνατροφὴν	τῶν	σκύμνων δεομένη. Συνελθόντες οὖν οἱ
[1, 8]	ἐδόκει δὲ πείθεσθαι θεοῖς περὶ	τῶν	σωθέντων προνοίᾳ θεῶν. Καὶ κοινώσαντες
[1, 16]	τὸν Δία· νέμω δὲ τράγους	τῶν	τούτου βοῶν μείζονας· ὄζω δὲ
[1, 26]	εἰδυῖα τὸ πραχθὲν μέγα βοήσασα	τῶν	ὕπνων ἐξέθορεν. Ἰδοῦσα δὲ καὶ
[1, 30]	ἀπόλοιτο βοῦς νηχόμενος, εἰ μὴ	τῶν	χηλῶν οἱ ὄνυχες περιπέσοιεν διάβροχοι
[1, 7]	σοβαρῷ καὶ καλῷ, πτερὰ ἐκ	τῶν	ὤμων ἔχοντι, βέλη σμικρὰ ἅμα
[1, 2]	τρεφόμενον. Δρυμὸς ἦν καὶ λόχμη	βάτων	καὶ κιττὸς ἐπιπλανώμενος καὶ πόα
[1, 14]	μοι· λυποῦμαι, καὶ οὐδὲν τῶν	προβάτων	ἀπόλωλέ μοι· κάομαι, καὶ ἐν
[1, 13]	{καὶ} τὴν ἀγέλην μὲν τῶν	προβάτων	ἐπέβλεπε, τὸ δὲ πλέον εἰς
[1, 21]	Καὶ οἱ κύνες οἱ τῶν	προβάτων	ἐπὶ φυλακὴν καὶ τῶν αἰγῶν
[1, 28]	Δάφνιδος ἀεὶ μεῖζον αὐτὴν βοῶντος,	προβάτων	μὲν ἀμελεῖ καὶ τὴν σύριγγα
[1, 10]	πολλάκις μὲν ὁ Δάφνις τῶν	προβάτων	τὰ ἀποπλανώμενα συνέστελλε, πολλάκις δὲ
[1, 1]	ὄρη θηροτρόφα, πεδία πυροφόρα· γήλοφοι	κλημάτων,	νομαὶ ποιμνίων· καὶ ἡ θάλασσα
[1, 21]	ἐπέπασαν· ὑπό τε ἀπειρίας ἐρωτικῶν	τολμημάτων	ποιμενικὴν παιδιὰν νομίζοντες τὴν ἐπιβολὴν
[1, 10]	λεπτοὺς καὶ τρήσας τὰς τῶν	γονάτων	διαφυάς, ἀλλήλοις τε κηρῷ μαλθακῷ
[1, 30]	τὰς βοῦς, καὶ βοῶν δύο	κεράτων	ταῖς δύο χερσὶ λαβόμενος ἐκομίζετο
[1, 7]	ὁ μὲν πέντε καὶ δέκα	ἐτῶν	ἀπὸ γενεᾶς, ἡ δὲ τοσούτων,
[1, 17]	Δόρκων μὲν οὖν ἀλγήσας ἀπέδραμε,	ζητῶν	ἄλλην ὁδὸν ἔρωτος· Δάφνις δέ,
[1, 9]	ἦχος ὀρνίθων μουσικῶν, σκιρτήματα ποιμνίων	ἀρτιγεννήτων·	ἄρνες ἐσκίρτων ἐν τοῖς ὄρεσιν,
[1, 22]	χειρὸς πλαταγῇ συλλέγεσθαι· ἀλλὰ τότε	πάντων	αὐταῖς ὁ φόβος λήθην ἐνέβαλε.
[1, 14]	τὸ νύττον μου τὴν καρδίαν	πάντων	ἐκείνων πικρότερον. Καλὸς ὁ Δάφνις,
[1, 22]	πτοηθεῖσαι καὶ ὑπὸ τῶν κυνῶν	ὑλακτησάντων	ταραχθεῖσαι, αἱ μὲν εἰς πέτρας
[1, 8]	δὲ πείθεσθαι θεοῖς περὶ τῶν	σωθέντων	προνοίᾳ θεῶν. Καὶ κοινώσαντες ἀλλήλοις
[1, 9]	βλεπομένων· ἀκούοντες μὲν τῶν ὀρνίθων	ᾀδόντων	ᾖδον, βλέποντες δὲ σκιρτῶντας τοὺς
[1, 21]	{τὰ δήγματα} ἵνα ἦσαν τῶν	ὀδόντων	αἱ ἐμβολαί, καὶ διαμασησάμενοι φλοιὸν
[1, 11]	καὶ Δάφνιν. ~Τοιαῦτα δὲ αὐτῶν	παιζόντων	τοιάνδε σπουδὴν Ἔρως ἀνέπλασε. Λύκαινα
[1, 31]	εὐεργέτην, καὶ ἐλθόντες μετὰ τῶν	προσηκόντων	Δόρκωνα θάπτουσι τὸν ἄθλιον. Γῆν
[1, 20]	ὀνομασθέντα δῶρα παρῃτήσατο. ~Δευτέρας δὴ	διαμαρτὼν	ὁ Δόρκων ἐλπίδος καὶ μάτην
[1, 9]	μουσικῶν, σκιρτήματα ποιμνίων ἀρτιγεννήτων· ἄρνες	ἐσκίρτων	ἐν τοῖς ὄρεσιν, ἐβόμβουν ἐν
[1, 32]	ἀναστάντα ἐνέμετο, αἱ δὲ αἶγες	ἐσκίρτων	φριμασσόμεναι, καθάπερ ἡδόμεναι σωτηρίᾳ συνήθους
[1, 29]	πληγαῖς νεανικαῖς συγκεκομμένος ὑπὸ τῶν	λῃστῶν	καὶ ὀλίγον ἐμπνέων, αἵματος πολλοῦ
[1, 1]	τρέφοντα, ποιμένες ἀναιρούμενοι, νέοι συντιθέμενοι,	λῃστῶν	καταδρομή, πολεμίων ἐμβολή. Πολλὰ ἄλλα
[1, 16]	καὶ γὰρ ὁ ὑάκινθος· ἀλλὰ	κρείττων	καὶ ὁ Διόνυσος Σατύρων καὶ
[1, 16]	ὁ δ´ αἰπόλος· τοσοῦτον ἐγὼ	κρείττων	ὅσον αἰγῶν βόες· καὶ λευκός
[1, 9]	ὅσα ὄρεια· βόμβος ἦν ἤδη	μελιττῶν,	ἦχος ὀρνίθων μουσικῶν, σκιρτήματα ποιμνίων
[1, 19]	ζεῦγος βοῶν ἀροτήρων, σμήνη τέτταρα	μελιττῶν,	φυτὰ μηλεῶν πεντήκοντα, δέρμα ταύρου
[1, 13]	ἑώρα· καὶ ἐδόκει καλὸς αὐτῇ	συρίττων	πάλιν, καὶ αὖθις αἰτίαν ἐνόμιζε
[1, 16]	νέμει δὲ τράγους, ὀδωδὼς ἀπ´	αὐτῶν	δεινόν, καὶ ἔστι πένης ὡς
[1, 6]	χρηστῇ τύχῃ θρέψαι τὴν ἱκέτιν	αὐτῶν.	Καὶ ἐπεὶ καιρὸς ἦν ἀπελαύνειν
[1, 4]	περιφερής. Τὰ ἀγάλματα τῶν Νυμφῶν	αὐτῶν	λίθοις ἐπεποίητο· πόδες ἀνυπόδητοι, χεῖρες
[1, 16]	μείζονας· ὄζω δὲ οὐδὲν ἀπ´	αὐτῶν,	ὅτι μηδὲ ὁ Πάν, καίτοι
[1, 11]	Χλόην καὶ Δάφνιν. ~Τοιαῦτα δὲ	αὐτῶν	παιζόντων τοιάνδε σπουδὴν Ἔρως ἀνέπλασε.
[1, 3]	συνεκτεθέντα κρύπτουσι, τὸ δὲ παιδίον	αὑτῶν	νομίζουσι, τῇ δὲ αἰγὶ τὴν
[1, 7]	ἐτῶν ἀπὸ γενεᾶς, ἡ δὲ	τοσούτων,	δυοῖν ἀποδεόντοιν, καὶ ὁ Δρύας
[1, 30]	ἐνύδρων ὀρνίθων καὶ αὖ τῶν	ἰχθύων·	οὐδ´ ἂν ἀπόλοιτο βοῦς νηχόμενος,
[1, 23]	ἐλούετο, ποτὲ δὲ καὶ τῶν	ἰχθύων	τοὺς ἐνδινεύοντας ἐθήρα· πολλάκις δὲ
[1, 12]	ἀνιμησόμενον, εἴ τις ἄρα γένοιτο,	δακρύων	ἀνέμενεν· ἡ δὲ Χλόη θεασαμένη
[1, 16]	αἲξ αὐτῷ γάλα δέδωκεν, οὐδὲν	ἐρίφων	διαφέρει. Ταῦτα καὶ τοιαῦτα ὁ
[1, 4]	ἐπιτυγχάνει καὶ εὑρήμασι καὶ θεάμασι.	Νυμφῶν	ἄντρον ἦν, πέτρα μεγάλη, τὰ
[1, 4]	ἔξωθεν περιφερής. Τὰ ἀγάλματα τῶν	Νυμφῶν	αὐτῶν λίθοις ἐπεποίητο· πόδες ἀνυπόδητοι,
[1, 1]	~Ἐν Λέσβῳ θηρῶν ἐν ἄλσει	Νυμφῶν	θέαμα εἶδον κάλλιστον ὧν εἶδον·
[1, 1]	κατὰ φήμην ᾔεσαν, τῶν μὲν	Νυμφῶν	ἱκέται, τῆς δὲ εἰκόνος θεαταί.
[1, 24]	ᾤετο τῶν ἐκ τοῦ ἄντρου	Νυμφῶν	ὁρᾶν. Ὁ μὲν οὖν τὴν
[1, 11]	λαγὼς ἐπιδράμῃ, κατακλᾶν τὰ ξύλα	κάρφων	ἀσθενέστερα ὄντα, καὶ τότε παρέχειν
[1, 20]	ἐκεῖ καὶ λύκος ἀληθινὸς ἔλαθε	λοχῶν.	Ἐνταῦθα κρύψας ἑαυτὸν ἐπετήρει τοῦ
[1, 28]	ἐξῆγε τοῦ Δρύαντος, φόβῳ τῶν	ἀγερώχων	ποιμένων. Ἰδόντες δὲ μειράκιον μέγα