Livre, Chap. |
[1, 13] |
δὲ
Χλόη
πλησίον
καθημένη
{καὶ}
|
τὴν |
ἀγέλην
μὲν
τῶν
προβάτων
ἐπέβλεπε, |
[1, 3] |
γνωρίσματα
καὶ
τὸ
παιδίον
καὶ
|
τὴν |
αἶγα
αὐτήν.
Τῆς
δὲ
ἐκπλαγείσης |
[1, 8] |
ἐς
ποίμνιον
ἄγουσα
τῆς
σωτηρίας
|
τὴν |
αἰτίαν,
ὁ
δὲ
μεμνημένος
ὡς |
[1, 3] |
νύκτα
φυλάξας
κομίζει
πάντα
πρὸς
|
τὴν |
γυναῖκα
Μυρτάλην,
καὶ
τὰ
γνωρίσματα |
[1, 22] |
ᾔδεσαν
ὅτι
τὸν
μὲν
φίλημα,
|
τὴν |
δὲ
λουτρὸν
ἀπώλεσεν.
~Ἐξέκαε
δὲ |
[1, 7] |
ποιμαίνειν
τὸν
μὲν
τὸ
αἰπόλιον,
|
τὴν |
δὲ
τὸ
ποίμνιον.
~Τοῦτο
τὸ |
[1, 26] |
ταῖς
δὲ
πτέρυξιν
ἐγγὺς
διὰ
|
τὴν |
δίωξιν
γενομένη
τῶν
παρειῶν
αὐτῆς |
[1, 2] |
καὶ
καλὸν
καὶ
τῆς
κατὰ
|
τὴν |
ἔκθεσιν
τύχης
ἐν
σπαργάνοις
κρείττοσι· |
[1, 20] |
ὁ
Δόρκων,
καὶ
πολλὴν
εἶχε
|
τὴν |
ἐλπίδα
τῷ
σχήματι
φοβήσας
λαβεῖν |
[1, 14] |
οὐδὲ
ὑμεῖς
σῴζετε
τὴν
παρθένον
|
τὴν
|
ἐν
ὑμῖν
τραφεῖσαν.
Τίς
ὑμᾶς |
[1, 6] |
ἀπελαύνειν
τὴν
ποίμνην,
ἐλθὼν
εἰς
|
τὴν |
ἔπαυλιν
τῇ
γυναικὶ
διηγεῖται
τὰ |
[1, 21] |
ἐρωτικῶν
τολμημάτων
ποιμενικὴν
παιδιὰν
νομίζοντες
|
τὴν |
ἐπιβολὴν
τοῦ
δέρματος,
οὐδὲν
ὀργισθέντες, |
[1, 21] |
περιεργία,
κινούμενον
τὸν
Δόρκωνα
πρὸς
|
τὴν |
ἐπίθεσιν
τῆς
κόρης
φωράσαντες,
πικρὸν |
[1, 2] |
δὲ
ὥσπερ
ἐκ
μητρῴας
θηλῆς
|
τὴν |
ἐπιρροὴν
ἕλκον
τοῦ
γάλακτος.
Θαυμάσας, |
[1, 24] |
φιλήσας
τὸν
στέφανον·
ἡ
δὲ
|
τὴν |
ἐσθῆτα
αὐτοῦ
λουομένου
καὶ
γυμνωθέντος |
[1, 30] |
ὁρμῇ
μιᾷ
μυκησάμεναι
πηδῶσιν
εἰς
|
τὴν |
θάλασσαν.
Βιαίου
δὲ
πηδήματος
εἰς |
[1, 28] |
καὶ
τὸν
Δάφνιν
ἀλύοντα
περὶ
|
τὴν |
θάλασσαν·
ἡ
γὰρ
Χλόη
βραδύτερον |
[1, 5] |
τὴν
μὲν
διδοῦσαν
πάνυ
ἀνθρωπίνως
|
τὴν |
θηλὴν
εἰς
ἄφθονον
τοῦ
γάλακτος |
[1, 27] |
βοῶν
ὀκτὼ
τὰς
ἀρίστας
ἐς
|
τὴν |
ἰδίαν
ἀγέλην
θέλξας
ἀπεβουκόλησεν.
Ἄχθεται |
[1, 6] |
Νύμφαις
ἐπὶ
χρηστῇ
τύχῃ
θρέψαι
|
τὴν |
ἱκέτιν
αὐτῶν.
Καὶ
ἐπεὶ
καιρὸς |
[1, 4] |
τῶν
αὐχένων
λελυμέναι,
ζῶμα
περὶ
|
τὴν |
ἰξύν,
μειδίαμα
περὶ
τὴν
ὀφρύν· |
[1, 12] |
τῇ
θρασύτητι
ἀχθεσθεὶς
{ξύλον
καὶ}
|
τὴν |
καλαύροπα
λαβὼν
ἐδίωκε
τὸν
διώκοντα. |
[1, 25] |
φιλῆσαι
δέδοικα·
δάκνει
τὸ
φίλημα
|
τὴν |
καρδίαν,
καὶ
ὥσπερ
τὸ
νέον |
[1, 17] |
ἦν
καὶ
πολλάκις
ἐψύχετο
καὶ
|
τὴν |
καρδίαν
παλλομένην
κατεῖχε,
καὶ
βλέπειν |
[1, 14] |
τουτὶ
δὲ
τὸ
νύττον
μου
|
τὴν |
καρδίαν
πάντων
ἐκείνων
πικρότερον.
Καλὸς |
[1, 32] |
πρότερον
λανθάνον
κάλλος
ἐκκεκαλυμμένον.
Ἤλγει
|
τὴν |
καρδίαν
ὡς
ἐσθιομένην
ὑπὸ
φαρμάκων, |
[1, 20] |
τοῦ
στόματος
τὸ
χάσμα
σκέπειν
|
τὴν |
κεφαλήν,
ὥσπερ
ἀνδρὸς
ὁπλίτου
κράνος· |
[1, 17] |
ἐρυθήματι
ἐπίμπλατο.
Τότε
πρῶτον
καὶ
|
τὴν |
κόμην
αὐτῆς
ἐθαύμασεν
ὅτι
ξανθή, |
[1, 24] |
καὶ
ἡ
μὲν
εἴκασεν
αὐτοῦ
|
τὴν |
κόμην,
ὅτι
μέλαινα,
μύρτοις,
ὁ |
[1, 21] |
αὐτοῦ,
μέγα
οἰμώξας
ἱκέτευε
βοηθεῖν
|
τὴν |
κόρην
καὶ
τὸν
Δάφνιν
ἤδη |
[1, 14] |
τοὺς
ἀθλίους
ἄρνας
ἀναθρέψει;
τίς
|
τὴν |
λάλον
ἀκρίδα
θεραπεύσει,
ἣν
πολλὰ |
[1, 27] |
ὡς
ἡ
παρθένος,
φιλονεικήσας
πρὸς
|
τὴν |
μελῳδίαν,
μείζονα
ὡς
ἀνήρ,
ἡδεῖαν |
[1, 2] |
ἀκμαζούσης
κατ´
ἴχνος
ἐλθὼν
ὁρᾷ
|
τὴν |
μὲν
αἶγα
πεφυλαγμένως
περιβεβηκυῖαν,
μὴ |
[1, 5] |
οὐδὲν
εἶδεν
ὧν
ἤλπισεν,
ἀλλὰ
|
τὴν |
μὲν
διδοῦσαν
πάνυ
ἀνθρωπίνως
τὴν |
[1, 30] |
εἰς
βυθόν·
ὁ
δὲ
Δάφνις
|
τὴν |
μὲν
ἐσθῆτα
ῥᾳδίως
ἀπεδύσατο,
περὶ |
[1, 11] |
ὄρεσι
κἀν
τοῖς
πεδίοις
ὀρύξαντες
|
τὴν |
μὲν
λύκαιναν
οὐκ
εὐτύχησαν
λαβεῖν· |
[1, 13] |
πάλιν,
καὶ
αὖθις
αἰτίαν
ἐνόμιζε
|
τὴν |
μουσικὴν
τοῦ
κάλλους,
ὥστε
μετ´ |
[1, 28] |
ἀγροὺς
περιεργασάμενοι
κατῆγον
αὐτὸν
ἐπὶ
|
τὴν |
ναῦν
κλάοντα
καὶ
ἠπορημένον
καὶ |
[1, 30] |
ἐσθῆτα
ῥᾳδίως
ἀπεδύσατο,
περὶ
δὲ
|
τὴν |
νῆξιν
ἔκαμνεν,
οἷα
πρότερον
νηχόμενος |
[1, 20] |
αἶγες
καὶ
τὰ
πρόβατα
μετὰ
|
τὴν |
νομήν.
Ἐν
κοίλῃ
δὲ
πάνυ |
[1, 21] |
κόπτοντα
τοῖς
ἐρίφοις
τροφὴν
μετὰ
|
τὴν |
νομήν.
Καὶ
οἱ
κύνες
οἱ |
[1, 13] |
δὲ
ἐπιούσης
ὡς
ἧκον
εἰς
|
τὴν |
νομήν,
ὁ
μὲν
Δάφνις
ὑπὸ |
[1, 27] |
οἱ
θεοὶ
καὶ
ποιοῦσι
τήνδε
|
τὴν |
ὄρνιν,
ὄρειον
ὡς
ἡ
παρθένος, |
[1, 4] |
περὶ
τὴν
ἰξύν,
μειδίαμα
περὶ
|
τὴν |
ὀφρύν·
τὸ
πᾶν
σχῆμα
χορεία |
[1, 14] |
Νύμφαι
φίλαι·
οὐδὲ
ὑμεῖς
σῴζετε
|
τὴν |
παρθένον
τὴν
ἐν
ὑμῖν
τραφεῖσαν. |
[1, 21] |
καὶ
ὤμων
δεδηγμένον
ἀγαγόντες
ἐπὶ
|
τὴν |
πηγὴν
ἀπένιψαν
{τὰ
δήγματα}
ἵνα |
[1, 20] |
ὡς
ἔνι
μάλιστα,
παραγίνεται
πρὸς
|
τὴν
|
πηγήν,
ἧς
ἔπινον
αἱ
αἶγες |
[1, 21] |
Χλόη
κατήλαυνε
τὰς
ἀγέλας
εἰς
|
τὴν |
πηγήν,
καταλιποῦσα
τὸν
Δάφνιν
φυλλάδα |
[1, 13] |
ἔδωκε
καὶ
τὸν
χιτωνίσκον
καὶ
|
τὴν |
πήραν
φυλάττειν,
αὐτὸς
δὲ
τῇ |
[1, 24] |
Νυμφῶν
ὁρᾶν.
Ὁ
μὲν
οὖν
|
τὴν |
πίτυν
ἀπὸ
τῆς
κεφαλῆς
ἁρπάζων |
[1, 27] |
στεφανωσαμένη
πίτυϊ
ᾖδε
Πᾶνα
καὶ
|
τὴν |
Πίτυν,
καὶ
αἱ
βόες
τῇ |
[1, 6] |
Καὶ
ἐπεὶ
καιρὸς
ἦν
ἀπελαύνειν
|
τὴν |
ποίμνην,
ἐλθὼν
εἰς
τὴν
ἔπαυλιν |
[1, 12] |
ἐπόθησεν·
αὐτοὶ
δὲ
ἐπανελθόντες
ἐπεσκοποῦντο
|
τὴν |
ποίμνην
καὶ
τὸ
αἰπόλιον·
καὶ |
[1, 5] |
δὴ
βουλόμενος
αὐτὴν
καὶ
εἰς
|
τὴν |
πρότερον
εὐνομίαν
καταστῆσαι,
δεσμὸν
ῥάβδου |
[1, 21] |
δὲ
ἥ
τε
Χλόη
πρὸς
|
τὴν |
πρώτην
θέαν
διαταραχθεῖσα
τὸν
Δάφνιν |
[1, 27] |
Καὶ
ἔτι
νῦν
ᾄδουσα
μηνύει
|
τὴν |
συμφοράν,
ὅτι
βοῦς
ζητεῖ
πεπλανημένας. |
[1, 29] |
ἐκεῖ.
Χαρίζομαι
δέ
σοι
καὶ
|
τὴν |
σύριγγα
αὐτήν,
ᾖ
πολλοὺς
ἐρίζων |
[1, 13] |
ὥστε
μετ´
ἐκεῖνον
καὶ
αὐτὴ
|
τὴν |
σύριγγα
ἔλαβεν,
εἴ
πως
γένοιτο |
[1, 30] |
ψυχήν·
ἡ
δὲ
Χλόη
λαβοῦσα
|
τὴν |
σύριγγα
καὶ
ἐνθεῖσα
τοῖς
χείλεσιν |
[1, 25] |
τοῦτο
ὁ
Δάφνις
καὶ
καταθέμενος
|
τὴν |
σύριγγα
πᾶσαν
αὐτὴν
ἔβλεπεν
ἀπλήστως, |
[1, 28] |
βοῶντος,
προβάτων
μὲν
ἀμελεῖ
καὶ
|
τὴν
|
σύριγγα
ῥίπτει,
δρόμῳ
δὲ
πρὸς |
[1, 29] |
ποι
μακράν.
Ἴθι
δή,
λαβοῦσα
|
τὴν |
σύριγγα
ταύτην
ἔμπνευσον
αὐτῇ
μέλος |
[1, 24] |
συρίττειν·
καὶ
ἀρξαμένης
ἐμπνεῖν
ἁρπάζων
|
τὴν |
σύριγγα
τοῖς
χείλεσιν
αὐτὸς
τοὺς |
[1, 32] |
ἐκείνης,
ἐστεφάνωσαν
τὰ
ἀγάλματα
καὶ
|
τὴν |
τοῦ
Δόρκωνος
σύριγγα
τῆς
πέτρας |
[1, 3] |
αὑτῶν
νομίζουσι,
τῇ
δὲ
αἰγὶ
|
τὴν |
τροφὴν
ἐπιτρέπουσιν.
Ὡς
δ´
ἂν
|
[1, 12] |
κατ´
ἴχνος
ἑπόμενος
ἄπαυστον
ἐποίει
|
τὴν
|
φυγήν.
Ἀλγεῖ
Δάφνις
περὶ
τῷ |
[1, 26] |
ὕπνων
ἐξέθορεν.
Ἰδοῦσα
δὲ
καὶ
|
τὴν |
χελιδόνα
ἔτι
πλησίον
πετομένην
καὶ |
[1, 32] |
ἀλλ´,
οἶμαι,
τὸν
Δάφνιν
καὶ
|
τὴν |
Χλόην
ἀφανεῖς
ὄντας
ποθοῦντα.
Ἐπεὶ |
[1, 17] |
κατεῖχε,
καὶ
βλέπειν
μὲν
ἤθελε
|
τὴν |
Χλόην,
βλέπων
δ´
ἐρυθήματι
ἐπίμπλατο. |
[1, 32] |
χαίρειν
ἔπειθε
τὴν
ψυχήν,
ἰδὼν
|
τὴν |
Χλόην
γυμνὴν
καὶ
τὸ
πρότερον |
[1, 31] |
καὶ
ναυαγίου·
ἐξελθὼν
δὲ
καὶ
|
τὴν |
Χλόην
ἐπὶ
τῆς
γῆς
γελῶσαν |
[1, 29] |
αἵματος
πολλοῦ
χεομένου.
Ἰδὼν
δὲ
|
τὴν |
Χλόην
καὶ
ὀλίγον
ἐκ
τοῦ |
[1, 7] |
ὁ
Δρύας,
τὸν
Δάφνιν
καὶ
|
τὴν |
Χλόην
παραδιδόναι
παιδίῳ
μάλα
σοβαρῷ
|
[1, 20] |
σχήματι
φοβήσας
λαβεῖν
ταῖς
χερσὶ
|
τὴν |
Χλόην.
~Χρόνος
ὀλίγος
διαγίνεται
καὶ |
[1, 15] |
διετέθη,
πλειόνων
δὲ
διαγενομένων
μᾶλλον
|
τὴν
|
ψυχὴν
ἐξεπυρσεύθη
καὶ
τοῦ
Δάφνιδος |
[1, 32] |
εἶναι
τῆς
θαλάσσης
φοβερώτερον·
ἐνόμιζε
|
τὴν
|
ψυχὴν
ἔτι
παρὰ
τοῖς
λῃσταῖς |
[1, 30] |
τῷ
φιλήματι
καὶ
τῇ
φωνῇ
|
τὴν |
ψυχήν·
ἡ
δὲ
Χλόη
λαβοῦσα |
[1, 32] |
μὴν
ὁ
Δάφνις
χαίρειν
ἔπειθε
|
τὴν |
ψυχήν,
ἰδὼν
τὴν
Χλόην
γυμνὴν |
[1, 13] |
ὄνομα·
ἄση
δὲ
αὐτῆς
εἶχε
|
τὴν |
ψυχήν,
καὶ
τῶν
ὀφθαλμῶν
οὐκ |
[1, 20] |
κρύψας
ἑαυτὸν
ἐπετήρει
τοῦ
ποτοῦ
|
τὴν |
ὥραν
ὁ
Δόρκων,
καὶ
πολλὴν |