Livre, Chap.
[1, 4]	ἔχει· Κεῖται μὲν πολλὴ τοῖς	τὰ	ἀγαθὰ ἐργαζομένοις ἀντίδοσις, μείζων δὲ
[1, 4]	ἀτιμίας πολλῆς οἱ ταῦτα ἐργαζόμενοι	τὰ	ἀγαθά· κἂν τὸ κατόρθωμα ἴσον
[1, 8]	ταῦτα φυλαττέσθω τόπῳ. Ἵνα (γὰρ	τὰ	ἄλλα παρῶ, αὐτὸ δὴ τοῦτο
[1, 3]	εἰς δικαστήρια, καὶ τυπτομένους, καὶ	τὰ	ἄλλα πάσχοντας, ἅπερ διηγησάμην ἄρτι,
[1, 7]	τὴν ἕρημον καταφυγῆς· ἐπειδὴ δὲ	τὰ	ἄνω κάτω γέγονε, καὶ αἱ
[1, 3]	τὰ αὐτά. Καὶ ἡμεῖς τοίνυν	τὰ	αὐτὰ ἂν ἐδράσαμεν, εἰ τὸν
[1, 3]	ἐπειδὴ δὲ ἀλλήλων πλάνον καὶ	τὰ	αὐτὰ, ἅπερ ὑμεῖς φθέγγεσθε, τὸν
[1, 3]	μὴ ποιεῖν, ὡς μηκέτι παθεῖν	τὰ	αὐτά. Καὶ ἡμεῖς τοίνυν τὰ
[1, 2]	γάρ τινας ἀνθρώπους καὶ νῦν	τὰ	αὐτὰ τοῖς βαρβάροις τολμῶντας ἐκείνοις,
[1, 2]	καὶ πρὸς τὸν οὐρανὸν ἀκοντίζουσι	τὰ	βέλη, καὶ τῷ τῆς εἰρήνης
[1, 3]	ἄγγελος πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης ᾄδεται	(τὰ	γὰρ παρόντα τέως ἐρῶ) ὁ
[1, 1]	Καὶ τὰ μὲν ἐνταῦθα τοιαῦτα·	τὰ	δὲ ἐκεῖ διαδεξόμενα αὐτοὺς, πολλῷ
[1, 4]	ἄγριος πρὸς πάντας διαβέβληται; ~δʹ	Τὰ	δὲ ἐκεῖ, κἂν ὑμεῖς ἀπιστήσητε,
[1, 5]	ἀνασκευασαμένη μετήνεγκεν εἰς τὴν πόλιν·	τὰ	δὲ λείψανα τῶν κειμηλίων, κἂν
[1, 5]	τὸ τελευταῖον οὐκ ἀπέσχοντο, καὶ	τὰ	δέρματα τῶν θυρεῶν ἀποδέροντες ἐμασσῶντο.
[1, 2]	τοὺς ἁγίους ἄνδρας εἰργασμένων ἐστὶ	τὰ	διηγήματα. Καθάπερ γάρ τινες πολεμισταὶ
[1, 4]	κἂν ὑμεῖς ἀπιστήσητε, διὰ τοὺς	τὰ	ἐκεῖ; Ὁ μὲν ἄθλιος καὶ
[1, 4]	λόγον, ἀλλ´ ἀνδρὸς Ἰουδαίου τοῦ	τὰ	ἐκείνων ἱστορηκότος ἀκριβῶς. Τί ποτε
[1, 2]	πολλὰ, καὶ δαίμονί τινι πονηρῷ	τὰ	ἐν αὐτῷ γενόμενα ἅπαντα ἀνατιθέασι·
[1, 2]	ἕτερος· ἄλλος τὸ δεσμωτήριον καὶ	τὰ	ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ δεινὰ, καὶ
[1, 5]	καθυφέμενος τῶν λόγων ὧν πέπονθε	τὰ	ἔργα. Γυνή τις τῶν ὑπὲρ
[1, 2]	τοῦ βίου διασύρων ῥᾳθυμίᾳ, νῦν	τὰ	ἡμέτερα ἀναγκάζομαι διδάξαι κακά. Εἰ
[1, 5]	μετὰ τοῦ λοιποῦ πλήθους εἰς	τὰ	Ἱεροσόλυμα καταφυγοῦσα συνεπολιορκεῖτο. Ταύτης τὴν
[1, 6]	αὐτῶν κατηγορήσας, ταῦτα αὐτοῖς προεφήτευσε	τὰ	κακὰ, εἰπὼν, ὅτι Ἔφθασεν ἐπ´
[1, 5]	μοῖραν αὐτοῖς εἰποῦσα καλὴν τετηρηκέναι,	τὰ	λείψανα τοῦ τέκνου διεκάλυψε. Τοὺς
[1, 1]	ἀνεξικακίας κερδαίνων, ἑτέρους γοῦν ὀνήσει	τὰ	μέγιστα, διὰ τῆς εἰς αὐτὸν
[1, 3]	πλείων ἡ παῤῥησία. Ἂν μὲν	τὰ	μέλλοντα εἴπωμεν ἀγαθὰ, τάχα καὶ
[1, 1]	ἐπὶ πολλῷ τῷ χρόνῳ. Καὶ	τὰ	μὲν ἐνταῦθα τοιαῦτα· τὰ δὲ
[1, 5]	καὶ στάσει, τίνι σε τηρήσω;	τὰ	μὲν παρὰ Ῥωμαίοις δουλεία, κἂν
[1, 5]	καινὰς ἐκείνας ἀπήγγειλε συμφοράς. ~εʹ	Τὰ	μὲν περὶ τὸ ἱερὸν, φησὶν,
[1, 5]	ὀδόντας ἦγεν ἡ ἀνάγκη, καὶ	τὰ	μηδὲ τοῖς ῥυπαρωτάτοις τῶν ἀλόγων
[1, 7]	ἐκεῖθεν, ὥσπερ ἔκ τινος ἀκροπόλεως,	τὰ	μιαρὰ καὶ ἐναγῆ καθ´ ἑκάστην
[1, 3]	τοιοῦτον ὀδυρμὸν, οἷον τὰ παιδία	τὰ	μικρὰ, ἀλλὰ τὸν ἐν τῷ
[1, 3]	αὐτοῖς· ἐπεὶ καὶ τὰ παιδία	τὰ	μικρὰ, ὅταν μὲν ἀκινδύνως πλήττῃ
[1, 7]	ἀνθρώπους, ἢ τὸν ταῦτα ἐργασάμενον	τὰ	ναυάγια; Μὴ γάρ τοι νομίσῃς
[1, 8]	γὰρ τῶν τότε συμβεβηκότων ἐλάττω	τὰ	νῦν, ἀλλὰ καὶ πολλῷ μιαρώτερα,
[1, 8]	ταῖς πόλεσιν ἀνάγκην μὴ γίνεσθαι	τὰ	ὄρη καταλαβεῖν, ἀλλὰ καὶ τοὺς
[1, 4]	γένηται. Πάντα μὲν οὖν αὐτῶν	τὰ	πάθη διελθεῖν οὐ τοῦ παρόντος
[1, 5]	τὸ πλῆθος, ἀδιήγητα δὲ συνέβαινε	τὰ	πάθη. Καθ´ ἑκάστην γὰρ οἰκίαν,
[1, 3]	ὀδυροῦνται, οὐ τοιοῦτον ὀδυρμὸν, οἷον	τὰ	παιδία τὰ μικρὰ, ἀλλὰ τὸν
[1, 3]	δαψιλὲς ἐπ´ αὐτοῖς· ἐπεὶ καὶ	τὰ	παιδία τὰ μικρὰ, ὅταν μὲν
[1, 3]	κολακείας καὶ προσηνείας πολλῆς πρὸς	τὰ	παιδία ταῦτα διαλεξόμεθα· ἐπεὶ ὅτι
[1, 2]	ἔπαθον· καὶ πολέμου τινὸς ἐμφυλίου	τὰ	πάντα ἐμπέπλησται, μᾶλλον δὲ ταῦτα
[1, 8]	καρδίας ἅπασαν μῆνιν ἐξήλασε, καὶ	τὰ	πάντων εἰς αὐτὸν πεπλημμεληκότων εἴασεν
[1, 2]	τὰς ἁπάντων πεπληρωκότος ψυχὰς, οὕτω	τὰ	πάντων στόματα τούτων γέμει τῶν
[1, 8]	καὶ τότε ἀπογνώσεται πλέον, ὅταν	τὰ	πολλῷ τούτων εἴπωμεν χαλεπώτερα, οἷον
[1, 7]	οὐδὲ σφαγὰς ἐργαζόμενος ἀδίκους, ἀλλὰ	τὰ	πολλῷ τούτων χαλεπώτερα, τὴν (ἅπαξ
[1, 4]	ἐχρῆν, καὶ ἀφεῖναι γενέσθαι ταῦτα	τὰ	πολὺν αὐτοῖς τὸν πλοῦτον ποιοῦντα
[1, 4]	ἐκώλυον τοὺς ἀποστόλους τοῖς ἀνθρώποις	τὰ	πρὸς σωτηρίαν λαλεῖν. Πλὴν ἀλλὰ
[1, 6]	μετὰ ταῦτα τοὺς ἀποστόλους ἐκώλυον	τὰ	πρὸς σωτηρίαν λαλεῖν τὴν ἡμετέραν.
[1, 7]	τῆς κακίας ῥάκια πάθη περιθέντες	τὰ	ῥυπῶντα καὶ διεῤῥηγμένα καὶ δυσώδη,
[1, 1]	ἀλλ´ εἰς ἀπείρους αἰῶνας ψυχωθέντα	τὰ	σώματα, τότε δέχεται τὰς βασάνους
[1, 5]	οἱ φίλτατοι πρὸς ἀλλήλους, ἐξαρπάζοντες	τὰ	ταλαίπωρα τῆς ψυχῆς ἐφόδια. Πίστις
[1, 2]	τὸ μέτρον τῆς ἀγάπης καὶ	τὰ	τῆς δυνάμεως τῆς ἡμετέρας μετρεῖς·
[1, 8]	καὶ γέεννα τούτοις ἠπείληται, καὶ	τὰ	τῆς κακίας οὐδὲ οὕτως ἐκκόπτεται.
[1, 7]	τῶν τῆς ἀρετῆς ἱματίων, καὶ	τὰ	τῆς κακίας ῥάκια πάθη περιθέντες
[1, 4]	τῷ μετὰ πόνων αὐτὸ κατωρθωκότι,	τὰ	τῆς τιμῆς οὐκ ἔσται ἴσα
[1, 3]	μετὰ σφοδρᾶς ἀπαγορεύει τῆς ἀπειλῆς	τὰ	τοιαῦτα μὴ ποιεῖν, ὡς μηκέτι
[1, 2]	καὶ γάρ εἰσί μοι τῶν	τὰ	τοιαῦτα νοσούντων φίλοι πολλοὶ, καὶ
[1, 1]	μήτε τὴν παρὰ Θεοῦ τοῖς	τὰ	τοιαῦτα τολμῶσιν ἑπομένην φοβηθέντες δίκην,
[1, 7]	ἀσυμπαθὴς καὶ ἀνάλγητος, ὡς τὴν	τὰ	τοιαῦτα ὑβριζομένην καὶ ἐπηρεαζομένην ψυχὴν
[1, 6]	πάντα εἰκῆ εἰρηκέναι φαίης, καὶ	τὰ	τούτων πλείονα· οὐδὲ γὰρ ἅπαντα
[1, 4]	δὲ ἔτι μειζόνως ὁ καὶ	τὰ	τραύματα ἐπιδεῖξαι ἔχων, δι´ ὧν
[1, 7]	τοι νομίσῃς ἄμεινον τυραννουμένης πόλεως	τὰ	τῶν ἀνθρώπων πράγματα διακεῖσθαι νῦν,
[1, 4]	τὸ τῶν φίλων ὑποδύντες προσωπεῖον,	τὰ	τῶν ἐχθρῶν ἐπιδείκνυσθε· ἐμάστιξαν καὶ
[1, 6]	ὑπὲρ πίστεως μόνης καὶ δογμάτων	τὰ	τῶν κολάσεων ὥρισται. Ἐπειδὴ γὰρ
[1, 4]	τιμῆς οὐκ ἔσται ἴσα καὶ	τὰ	τῶν στεφάνων. Ἐπεὶ καὶ ἐν
[1, 7]	οἰκείας προσαναπλήσαντες ἀκαθαρσίας, οὐ παύονται	ταῖς	εἰς αὐτὴν ἐμπομπεύοντες ὕβρεσιν. Οὐδὲ
[1, 5]	βίῳ μῦθος, ὁ μόνος ἐλλείπων	ταῖς	Ἰουδαίων συμφοραῖς. Καὶ ταῦθ´ ἅμα
[1, 3]	τῷ ἀσβέστῳ· τὸ αὐτὸ πάλιν	ταῖς	μητράσι ποιήσωμεν, τοσοῦτον αὐτῶν διαλλάττοντες,
[1, 3]	μητέρας, πολὺν κινεῖ τὸν γέλωτα	ταῖς	πληττομέναις αὐταῖς, καὶ ὅσῳπερ ἂν
[1, 7]	τὴν χρείαν, καὶ τοσαύτην ἐν	ταῖς	πόλεσι γενέσθαι τὴν εὐνομίαν, ὡς
[1, 8]	ὡς μὴ μόνον τοῖς ἐν	ταῖς	πόλεσιν ἀνάγκην μὴ γίνεσθαι τὰ
[1, 2]	σὺ λέγεις ἐν μέσαις τολμᾶσθαι	ταῖς	πόλεσιν. Ὁ δέ φησιν· Ἂν
[1, 5]	λυσσῶντες κύνες ἐσφάλλοντο καὶ παρεφέροντο,	ταῖς	τε θύραις ἐνσειόμενοι μεθυόντων τρόπον,
[1, 4]	κινδυνεύοντας ἐκ πολλοῦ τοῦ περιόντος	ταῖς	τῶν δωρεῶν νικῶν ἀντιδόσεσι; Οὐ
[1, 2]	λαβὼν, ἀντ´ ἄλλου τινὸς φαρμάκου	ταῖς	τῶν καμνόντων ἐνθήσω χερσί· καὶ
[1, 8]	σπουδάζων αὐτοὺς ἀποδοῦναι, ἀντὶ ταύτης	ταῖς	τῶν πονηρῶν δαιμόνων χερσὶ παραδῶ,
[1, 5]	φίλτατοι πρὸς ἀλλήλους, ἐξαρπάζοντες τὰ	ταλαίπωρα	τῆς ψυχῆς ἐφόδια. Πίστις δ´
[1, 4]	ἐκεῖ; Ὁ μὲν ἄθλιος καὶ	ταλαίπωρος	ἐκεῖνος, αὐχμῶν καὶ κατηφὴς, αἰσχύνης
[1, 2]	βουλομένους αὐτοῖς· οἱ δὲ ἡμέτεροι	τἀναντία	τούτων, ὡς ἐμαυτὸν πείθω, καὶ
[1, 4]	δὴ τὴν τῶν ἐχθρῶν ἀναδεξάμενοι	τάξιν,	οὕτως ἅπαντα ἔπραττον ἐκεῖνα· ὑμεῖς
[1, 8]	ἔσχατος ὅρος κακίας ἐστὶ, ποῦ	τάξομεν	τοὺς νέους τούτους νομοθέτας τῆς
[1, 7]	τοῦ μεταθέντος ἀπὸ ταύτης τῆς	ταραχῆς	πρὸς τὴν γαλήνην ἐκείνην τοὺς
[1, 7]	τῆς ζάλης ταύτης καὶ τῆς	ταραχῆς	τοὺς σωθῆναι βουλομένους ἐξάγοντες, καὶ
[1, 6]	ἰδὼν ὅχλον περιῤῥοῦντα αὐτὸν, μετὰ	τὰς	ἄλλας παραινέσεις ἔλεγεν· Οὐ πᾶς
[1, 1]	τῷ μεγέθει τῆς τραγῳδίας πάσας	τὰς	ἄλλας συμφοράς. Μετὰ γὰρ τοὺς
[1, 2]	Ὥσπερ γάρ τινος πονηροῦ πνεύματος	τὰς	ἁπάντων πεπληρωκότος ψυχὰς, οὕτω τὰ
[1, 6]	δὲ ὑμῖν ἀπαριθμήσομαι τοῦ Χριστοῦ	τὰς	ἀποφάσεις. Καὶ παρατηρεῖτε ὑμεῖς, εἰ
[1, 1]	τότε δέχεται τὰς βασάνους καὶ	τὰς	ἀῤῥήτους ἀλγηδόνας ἐκείνας. Καὶ ταῦτα
[1, 1]	ψυχωθέντα τὰ σώματα, τότε δέχεται	τὰς	βασάνους καὶ τὰς ἀῤῥήτους ἀλγηδόνας
[1, 5]	καὶ χόρτου τισὶ παλαιοῦ σπαράγματα·	τὰς	γὰρ ἶνας ἔνιοι συλλέγοντες, ἐλάχιστον
[1, 2]	ἠνυκότες μάχας, καὶ τρόπαια στήσαντες,	τὰς	ἑαυτῶν ἀριστείας διηγούμενοι χαίρουσιν, οὕτω
[1, 8]	πολλῷ τούτων εἴπωμεν χαλεπώτερα, οἷον	τὰς	ἐπιορκίας. Εἰ γὰρ τὸ ὀμόσαι
[1, 7]	ὡς ἀναγκάζεσθαι τοὺς σωθῆναι βουλομένους	τὰς	ἐρημίας μεταδιώκειν. Εἰπὲ γάρ μοι,
[1, 8]	ὄρη καταλαβεῖν, ἀλλὰ καὶ τοὺς	τὰς	ἐρημίας οἰκοῦντας καθάπερ τινὰς φυγάδας
[1, 7]	δυσωδίας καὶ κινδύνων ἀνεχομένους, ἵνα	τὰς	ἤδη καταποθείσας ψυχὰς ἐξ αὐτῆς
[1, 4]	ἐμπρησμὸν διηγήσατο τοῦ ἱεροῦ, καὶ	τὰς	καινὰς ἐκείνας ἀπήγγειλε συμφοράς. ~εʹ
[1, 8]	ἔρημον μεταστῆναι, καὶ τῶν ὀρῶν	τὰς	κορυφὰς οἰκίζειν; Καὶ σὺ ταῦτα
[1, 3]	μικρὰ, ὅταν μὲν ἀκινδύνως πλήττῃ	τὰς	μητέρας, πολὺν κινεῖ τὸν γέλωτα
[1, 1]	Μετὰ γὰρ τοὺς φόνους καὶ	τὰς	μυρίας (σφαγὰς ἃς αἱ τῶν
[1, 8]	ἀπολώλασι καὶ χειμάζονται, καὶ δεῖ	τὰς	πόλεις ἀφέντας, καὶ ἐρημώσαντας πρὸς
[1, 8]	Τί οὖν, φησί; πάντες οἱ	τὰς	πόλεις οἰκοῦντες ἀπολώλασι καὶ χειμάζονται,
[1, 7]	πάσης αὐτοῦ τῆς φάλαγγος εἰς	τὰς	τῶν ἀνθρώπων εἰσεκώμασε ψυχάς· εἶτα
[1, 7]	πόλιν ταύτην οἰκούντων ἀναδραμεῖν πρὸς	τὰς	τῶν ὀρῶν κορυφὰς, καὶ πείσας
[1, 7]	τοῦ θηρίου τὸν λαιμὸν καθεῖναι	τὰς	χεῖρας, ἀλλὰ καὶ δυσωδίας καὶ
[1, 5]	ἐλλείπων ταῖς Ἰουδαίων συμφοραῖς. Καὶ	ταῦθ´	ἅμα λέγουσα κτείνει τὸν υἱὸν,
[1, 2]	καὶ τοῦτον πάντοθεν ἐλαύνουσιν· ἂν	ταῦτα	αἴσθωνται, δέδοικα μή ποτε οὔτε
[1, 2]	τὸν σκληρὸν τοῦτον ἀγομένους βίον.	Ταῦτα	ἀκούσας ἐγὼ ἐπλήγην τε πληγὴν
[1, 1]	τὰς ἀῤῥήτους ἀλγηδόνας ἐκείνας. Καὶ	ταῦτα	ἀμφότερα οἶδε μὲν ὁ μακάριος
[1, 2]	καὶ πᾶσιν ἐκείνοις τολμηθέντων τοσούτῳ	ταῦτα	ἀνοσιώτερα, ὅσῳ καὶ σεμνότερος πολλῷ
[1, 6]	ἐξώτερον· τοῖς ἀκολάστοις καὶ ἀσελγέσι	ταῦτα	ἀπειλῶν. Καὶ παρθένοι δὲ αἱ
[1, 6]	ὁ Θεός. Πλὴν ἀλλὰ καὶ	ταῦτα	ἀποχρῆν οἶμαι· μᾶλλον δὲ οὐδὲ
[1, 6]	ὑμεῖς μὲν ἴσως ἀγνοεῖτε καὶ	ταῦτα,	ἅτε καὶ τῶν ἡμετέρων ὄντες
[1, 6]	ὁ μακάριος Παῦλος αὐτῶν κατηγορήσας,	ταῦτα	αὐτοῖς προεφήτευσε τὰ κακὰ, εἰπὼν,
[1, 2]	γὰρ εἶχον τοὺς Περσῶν βασιλεῖς	ταυτὰ	βουλομένους αὐτοῖς· οἱ δὲ ἡμέτεροι
[1, 6]	τοῦ ἔθνους σφοδρότερον συνέβη προελθεῖν.	~Ταῦτα	δὲ ἔπασχον, καὶ πολλῷ τούτων
[1, 3]	προσηνείας πολλῆς πρὸς τὰ παιδία	ταῦτα	διαλεξόμεθα· ἐπεὶ ὅτι γε τοῖς
[1, 2]	παραδοξότερον μάθῃς, ὅτι καὶ οἱ	ταῦτα	δρῶντες εὐσεβεῖς τε εἶναι βούλονται,
[1, 2]	τὰ πάντα ἐμπέπλησται, μᾶλλον δὲ	ταῦτα	ἐκείνου πολλῷ χαλεπώτερα. Ἐκεῖνον μὲν
[1, 4]	ἴωσι καὶ ἀτιμίας πολλῆς οἱ	ταῦτα	ἐργαζόμενοι τὰ ἀγαθά· κἂν τὸ
[1, 7]	μέσῳ χειμαζομένους ἀνθρώπους, ἢ τὸν	ταῦτα	ἐργασάμενον τὰ ναυάγια; Μὴ γάρ
[1, 2]	τίνας τῶν κρατούντων συμπράττοντας ἔχοντες,	ταῦτα	ἐτόλμησαν; Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ εἶχον
[1, 7]	οἴκοι μένοντες, φησὶν, οὐ δυνήσονται	ταῦτα	κατορθοῦν, ἃ μὴ κατορθούμενα τοσαύτην
[1, 8]	τὰς κορυφὰς οἰκίζειν; Καὶ σὺ	ταῦτα	κελεύεις, καὶ νομοθετεῖς; Ἄπαγε· τοὐναντίον
[1, 2]	Καὶ γελάσας ἐκεῖνος, Παίζεις, ἔφη,	ταῦτα	λέγων· ἐγὼ γὰρ νῦν τούτου
[1, 2]	συνεχῶς ἀνηρώτων, εἰ μὴ παίζοι	ταῦτα	λέγων. Ὁ δὲ, Ἄπαγε, ἔφη·
[1, 2]	πάντες ἀνακαγχάζουσιν ἐπὶ τούτοις. Καὶ	ταῦτα	μὲν ἐν τοῖς τῶν Χριστιανῶν
[1, 2]	μὴ γὰρ ἄν ποτε παίζοιμι	ταῦτα,	μηδ´ ἂν εἰπεῖν, καὶ πλάσαι
[1, 6]	ἀποχρῆν οἶμαι· μᾶλλον δὲ οὐδὲ	ταῦτα	μόνον, ἀλλὰ καὶ μικρὸν τῶν
[1, 5]	λοιπὸν δ´ ἐμοὶ μεινάτω. Μετὰ	ταῦτα	οἱ μὲν τρέμοντες ἐξῄεσαν πρὸς
[1, 7]	πολέμου, τίνος ναυαγίου, ποίου λιμοῦ	ταῦτα	οὐ χαλεπώτερα; Τίς οὕτως ὠμὸς
[1, 6]	πλὴν εἰ καὶ τὸν Χριστὸν	ταῦτα	πάντα εἰκῆ εἰρηκέναι φαίης, καὶ
[1, 4]	ἵνα μὴ μάτην αὐτὸ μετὰ	ταῦτα	ποιῆτε. Ἐπεὶ καὶ ὁ πλούσιος
[1, 6]	ὀργὴ εἰς τέλος. Καὶ τί	ταῦτα	πρὸς ἡμᾶς; φησίν· οὐ γὰρ
[1, 2]	ἀνέχονται, ἀλλὰ κἂν ἕτερός τις	ταῦτα	συμβουλεύῃ καὶ διαλέγηται, καὶ τοῦτον
[1, 4]	σιγῆσαι ἐχρῆν, καὶ ἀφεῖναι γενέσθαι	ταῦτα	τὰ πολὺν αὐτοῖς τὸν πλοῦτον
[1, 2]	εἰπέ μοι, καὶ πόθεν οἱ	ταῦτα	τολμήσαντες; καὶ διὰ τί, καὶ
[1, 3]	ἀπὸ τούτων εἰς τὴν τῶν	ταῦτα	τολμώντων κεφαλὴν ἐτρέπετο βλάβη, τοσοῦτον
[1, 6]	μόνον, ἀλλ´ ἐπειδὴ καὶ μετὰ	ταῦτα	τοὺς ἀποστόλους ἐκώλυον τὰ πρὸς
[1, 4]	τῆς Ἑλλάδος ᾄδονται; εἰ καὶ	ταῦτα	ὑμεῖς ἀγνοεῖτε, τῷ γέλωτι καὶ
[1, 8]	τούτων, ἀλλ´ ἐν τῷ οἰκείῳ	ταῦτα	φυλαττέσθω τόπῳ. Ἵνα (γὰρ τὰ
[1, 8]	τῶν ἐν τῇ πόλει προφέρων,	ταύτῃ	δυσωπήσειν οἴει καὶ δεδίξεσθαι, ὡς
[1, 4]	καθάπερ ὑμεῖς νῦν. Καὶ οὐ	ταύτῃ	μόνον αὐτὸν ἀπεκρύψατε τῇ ὠμότητι,
[1, 8]	μόνοι τὴν τοσαύτην διέφυγον κόλασιν,	ταύτῃ	προσδοκῶν ἐμφράξαι ἡμῶν τὸ στόμα,
[1, 7]	πείσας ὁμοῦ, καὶ συνέπραξε πρὸς	ταύτην	αὐτοῖς τὴν ἀναχώρησιν, τίνος ἂν
[1, 4]	Θεοῦ. Ὅτι μὲν γὰρ ἐπαινέσεσθε	ταύτην	ἡμῶν τὴν γνώμην, κἂν μὴ
[1, 7]	οὓς ἠδύνατο τῶν τὴν πόλιν	ταύτην	οἰκούντων ἀναδραμεῖν πρὸς τὰς τῶν
[1, 2]	τῆς κοινῆς φύσεως ἐχθροὺς, καὶ	ταύτην	οὐ περὶ τῶν ὑπευθύνων μόνον,
[1, 1]	σφίσι τὴν οἰκοδομήν. Καὶ λαβόντες	ταύτην	παρ´ ἐκείνου τὴν ἐξουσίαν, καὶ
[1, 8]	λαβὼν, μετ´ αὐτῆς στήσομαι πρὸς	ταύτην	σου τὴν ἀντίθεσιν. Οὐδὲ γὰρ
[1, 4]	ψυχῆς ἀγχομένης τὴν ἀπανθρωπίαν ἐπιδείκνυσθαι	ταύτην.	Τοῦτο καὶ Ἰουδαῖοι ποτὲ ἐποίησαν,
[1, 2]	ὡς μὴ μόνον τῶν ὑπὲρ	ταύτης	ἀφίστασθαι πόνων, ἀλλὰ μηδὲ τοὺς
[1, 2]	με, καὶ ἀπάλλαξον τῆς ἐπικήρου	ταύτης	ζωῆς, καὶ πρὸς τὸν χῶρον
[1, 8]	νέους τούτους νομοθέτας τῆς καινῆς	ταύτης	καὶ ἀτοπωτάτης νομοθεσίας, οἳ μετὰ
[1, 7]	ἴσασί τινα κόρον τῆς μιαρᾶς	ταύτης	καὶ παρανόμου μίξεως· ἀλλ´ ὥσπερ
[1, 7]	καρπῷ, οὐχ οἱ τῆς ζάλης	ταύτης	καὶ τῆς ταραχῆς τοὺς σωθῆναι
[1, 4]	δὲ, ἂν μὴ μάχης ἀπόσχωνται	ταύτης,	οὐκέτι σωθῆναι δυνήσονται. Τούτου δὴ
[1, 8]	ἀλλὰ καὶ τοὺς φωνὴν ὑπὲρ	ταύτης	ῥῆξαι τολμῶντας ἀμύνεσθαι δέον.
[1, 8]	πατρίδι σπουδάζων αὐτοὺς ἀποδοῦναι, ἀντὶ	ταύτης	ταῖς τῶν πονηρῶν δαιμόνων χερσὶ
[1, 5]	εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καταφυγοῦσα συνεπολιορκεῖτο.	Ταύτης	τὴν μὲν ἄλλην κτῆσιν οἱ
[1, 7]	ἂν κατηγόρησας; τοῦ μεταθέντος ἀπὸ	ταύτης	τῆς ταραχῆς πρὸς τὴν γαλήνην
[1, 5]	ἓν τοῦτο δειλοὶ, καὶ μόνης	ταύτης	τῆς τροφῆς τῇ μητρὶ παραχωρήσαντες.
[1, 8]	ἀποφαίνηται, τί πρὸς ἐμὲ μάχῃ;	Ταυτὸν	γὰρ ποιεῖς, ὥσπερ ἂν εἰ
[1, 3]	μὲν τὰ μέλλοντα εἴπωμεν ἀγαθὰ,	τάχα	καὶ γελάσεσθε μέγα, ἅτε τοιοῦτον
[1, 2]	καὶ πολλάκις, καὶ οἶδα ὅτι	ταχέως	ἀπαλλάξονται τοῦ λοιμοῦ. Σὺ μὲν,
[1, 5]	ἀκοῦσαι καὶ θεάσασθαι τηλικαῦτα κακά.	Ταχέως	δὲ καὶ Ῥωμαίοις διηγγέλθη τὸ
[1, 1]	σωμάτων τῶν τε ἱππείων τῶν	τε	ἀνθρωπίνων ὁμοῦ πεφυρμένων, ἐκ τούτων
[1, 4]	τὸ κατόρθωμα ἴσον ᾖ τῷ	τε	ἀπονητὶ, καὶ τῷ μετὰ πόνων
[1, 4]	οὕτως οὐκ ἔστιν ἴσον τροφῆς	τε	ἀπορεῖν σωματικῆς, καὶ ἐν πολλῷ
[1, 7]	πονηροὺς σφοδρῶς καὶ μανικῶς τῆς	τε	ἀπωλείας καὶ τῆς ἀσχημοσύνης ἐρῶντας
[1, 7]	οὗτοι τότε μάλιστα μαίνονται, σφοδρότερόν	τε	αὐτῇ καὶ ἀγριώτερον ἐναλλόμενοι, ὅταν
[1, 1]	μάλα αὐτοὺς καταληψομένων κακῶν. Τό	τε	γὰρ ἔργον ἠνύετο, καὶ λαμπρὸν
[1, 2]	καὶ οἱ ταῦτα δρῶντες εὐσεβεῖς	τε	εἶναι βούλονται, καὶ Χριστιανοὺς καλοῦσιν
[1, 2]	πάρεστί τις λόγων ἰσχὺς, τῇ	τε	εἶναι δοκούσῃ χρήσασθαι εἰς ὑπόθεσιν
[1, 7]	ἀρχῆς, καὶ τοσαύτην ἀνάγκην αὐτοῖς	τε	ἐκείνοις καὶ τῷ τούτους ἐξαγαγόντι
[1, 1]	καὶ λαμπρὸν ἀπελάμβανε τέλος· ἐκεῖνοί	τε	ἐμάνθανον, καὶ δι´ ἐκείνων ἅπαντες,
[1, 2]	ἅπαντας, τούς τε ὄντας τούς	τε	ἐπιγινομένους, οὓς ἀεὶ τῶν δογμάτων
[1, 4]	τὸν ὠμὸν πλούσιον ἐκεῖνον, τῷ	τε	ἑτέρους κωλῦσαι σβέσαι τὸν λιμὸν,
[1, 2]	μηδέν. Ἐγὼ μὲν οὖν ἀνέκραξά	τε	εὐθέως ἀκούσας, καὶ τὸν εἰπόντα
[1, 4]	καὶ δέομαι καὶ ἀντιβολῶ πεισθῆναί	τε	ἡμῖν παρακαλοῦσι, καὶ μηκέτι καθ´
[1, 2]	Ἀσσυρίων καὶ πάντες ἐκεῖνοι βάρβαροί	τε	ἦσαν, ὡς καὶ ἀπ´ αὐτῶν
[1, 5]	κύνες ἐσφάλλοντο καὶ παρεφέροντο, ταῖς	τε	θύραις ἐνσειόμενοι μεθυόντων τρόπον, ὑπὸ
[1, 1]	πηλός· τῶν δὲ σωμάτων τῶν	τε	ἱππείων τῶν τε ἀνθρωπίνων ὁμοῦ
[1, 5]	διεκάλυψε. Τοὺς δ´ εὐθέως φρίκη	τε	καὶ φρενῶν ἔκστασις ᾕρει, (καὶ
[1, 5]	ἐμαυτὸν εἶχον ἀπείρους μάρτυρας· ἄλλως	τε	καὶ ψυχρὰν ἂν καταθείμην τῇ
[1, 2]	ποτὲ ὕστερον ἀναμνησθῶσιν αὐτοῦ, τοῖς	τε	κεκινηκόσιν αὐτὸν ἐπαρῶνται πολλὰ, καὶ
[1, 2]	ἀπὸ τούτου κακὰ στοχαζόμενος, τήν	τε	οἰκουμένην ἐθρήνουν ἅπασαν, καὶ πρὸς
[1, 2]	τοσοῦτον, Ἕλληνας δὲ ἅπαντας, τούς	τε	ὄντας τούς τε ἐπιγινομένους, οὓς
[1, 2]	βίον. Ταῦτα ἀκούσας ἐγὼ ἐπλήγην	τε	πληγὴν χαλεπωτέραν, καὶ ὅσα ἀπὸ
[1, 2]	τοῖς νοσοῦσι καὶ στασιάζουσι, πρός	τε	τὴν ἑαυτῶν, πρός τε τὴν
[1, 2]	πρός τε τὴν ἑαυτῶν, πρός	τε	τὴν κοινὴν ἁπάντων σωτηρίαν ἀνθρώπων.
[1, 1]	αὐτοῖς ἐπιθέμενοι τῶν ἱππέων, διέκοψάν	τε	τὸ ἔργον τέως, καὶ ἐφρόνουν
[1, 3]	αὐτόν· δώσει δὲ πάντως φιλάνθρωπός	τε	ὢν, καὶ τὸν θάνατον μὴ
[1, 8]	τὸ, Στενὴ ἡ πύλη, καὶ	τεθλιμμένη	ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς
[1, 8]	καὶ αὐτὸ τῆς κατεχούσης νόσου	τεκμήριόν	ἐστι μέγιστον, ὅταν τοῦτο παραμυθίαν
[1, 5]	δὲ, Ἐμὸν, ἔφη, τοῦτο τὸ	τέκνον	γνήσιον, καὶ τὸ ἔργον ἐμόν·
[1, 5]	τὴν φύσιν ἐχώρει, καὶ τὸ	τέκνον	(ἦν δ´ αὐτῇ παῖς ὑπομάζιος)
[1, 5]	καλὴν τετηρηκέναι, τὰ λείψανα τοῦ	τέκνου	διεκάλυψε. Τοὺς δ´ εὐθέως φρίκη
[1, 5]	ζωστήρων γοῦν καὶ ὑποδημάτων τὸ	τελευταῖον	οὐκ ἀπέσχοντο, καὶ τὰ δέρματα
[1, 1]	ἔνι ποτὲ εἰς χρηστὸν καταστρέψαι	τέλος·	ἀλλ´ ὁ τοιοῦτος ἐν ἀρχῇ
[1, 3]	πρὸς τὴν κόρην ἀποσχέσθαι συμβουλῆς,	τέλος	ἀπέκτεινε. Τί οὖν ἀπὸ τούτου
[1, 8]	πολλῷ μᾶλλον οἱ πρὸς τὸ	τέλος	αὐτῆς φθάσαι δυνάμενοι. Οὐ γὰρ
[1, 1]	ἔργον ἠνύετο, καὶ λαμπρὸν ἀπελάμβανε	τέλος·	ἐκεῖνοί τε ἐμάνθανον, καὶ δι´
[1, 6]	ἐπ´ αὐτοὺς ἡ ὀργὴ εἰς	τέλος.	Καὶ τί ταῦτα πρὸς ἡμᾶς;
[1, 8]	τοῦτο δὲ καὶ ἐθνικῶν καὶ	τελωνῶν	χείρους ποιεῖ· τοὺς δὲ ἐκείνων
[1, 2]	εἶναι νομίσωσιν, ἀλλὰ θηρία καὶ	τέρατα	ἀνθρωπόμορφα, καὶ δαίμονάς τινας ἀλάστορας,
[1, 5]	ἀκοῦσαι. Καὶ ἔγωγε, μὴ δόξαιμι	τερατεύεσθαι	τοῖς αὖθις ἀνθρώποις, κἂν παρέλιπον
[1, 5]	συλλέγοντες, ἐλάχιστον σταθμὸν ἐπώλουν ἀττικῶν	τεσσάρων.	Καὶ τί δεῖ τὴν ἐπ´
[1, 5]	καὶ μοῖραν αὐτοῖς εἰποῦσα καλὴν	τετηρηκέναι,	τὰ λείψανα τοῦ τέκνου διεκάλυψε.
[1, 4]	τοῦτο ἠδυνήθησαν συνιδεῖν, καὶ πολλῇ	τετιμήκασι	τῇ τιμῇ τοὺς ἀποθανόντας μόνον
[1, 3]	οἰκουμένης ᾄδεται (τὰ γὰρ παρόντα	τέως	ἐρῶ) ὁ δὲ, ὥσπερ ὄντως
[1, 1]	ἱππέων, διέκοψάν τε τὸ ἔργον	τέως,	καὶ ἐφρόνουν ἐπὶ τῇ νίκῃ
[1, 3]	τοῦ πληγέντος περιωδυνίᾳ κατέχεται· καὶ	τέως	μὲν θεραπεύει τὸ τραῦμα, τοῦ
[1, 4]	τοῦ ἀνθρώπου· χαίρετε ἐν ἐκείνῃ	τῇ	ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ
[1, 6]	Πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ	τῇ	ἡμέρᾳ· Οὐ τῷ σῷ ὀνόματι
[1, 5]	καὶ μόνης ταύτης τῆς τροφῆς	τῇ	μητρὶ παραχωρήσαντες. Ἀνεπλήσθη δ´ εὐθέως
[1, 1]	ἔργον τέως, καὶ ἐφρόνουν ἐπὶ	τῇ	νίκῃ μέγα, ἐφ´ ἧς κατακόπτεσθαι
[1, 1]	μέθης ἀνενεγκεῖν· ἂν δὲ ἐπιμένῃ	τῇ	παροινίᾳ, μηδὲν ἀπὸ τῆς τοσαύτης
[1, 8]	Ἀλλὰ τί πάθω; δέδοικα μὴ	τῇ	πατρίδι σπουδάζων αὐτοὺς ἀποδοῦναι, ἀντὶ
[1, 5]	τε καὶ ψυχρὰν ἂν καταθείμην	τῇ	πατρίδι χάριν καθυφέμενος τῶν λόγων
[1, 8]	με, τὸ πλῆθος τῶν ἐν	τῇ	πόλει προφέρων, ταύτῃ δυσωπήσειν οἴει
[1, 2]	τὴν γὰρ δύναμιν τὴν ἐκείνων	τῇ	σφῶν αὐτῶν ἐξουσίᾳ λοιπὸν ἐπισκοτεῖν
[1, 2]	οὔτε πάρεστί τις λόγων ἰσχὺς,	τῇ	τε εἶναι δοκούσῃ χρήσασθαι εἰς
[1, 4]	ἠδυνήθησαν συνιδεῖν, καὶ πολλῇ τετιμήκασι	τῇ	τιμῇ τοὺς ἀποθανόντας μόνον ὑπὲρ
[1, 2]	τῶν δογμάτων οὐχ ἧττον ἐπὶ	(τῇ	τοῦ βίου διασύρων ῥᾳθυμίᾳ, νῦν
[1, 4]	ὑμεῖς ἀγνοεῖτε, τῷ γέλωτι καὶ	τῇ	τρυφῇ διαπαντὸς προσανέχοντες; Εἰ δὲ
[1, 4]	οὐ ταύτῃ μόνον αὐτὸν ἀπεκρύψατε	τῇ	ὠμότητι, ἀλλὰ καὶ ἑτέρῳ. Ὥσπερ
[1, 5]	φθασάντων, πρὶν ἀκοῦσαι καὶ θεάσασθαι	τηλικαῦτα	κακά. Ταχέως δὲ καὶ Ῥωμαίοις
[1, 1]	ἅπτεσθαι μάχης, ὡς οὐκ ἐνὸν	τὴν	ἀήττητον ἐκείνην χεῖρα διαφυγεῖν. Τοιαῦται
[1, 7]	καὶ συνέπραξε πρὸς ταύτην αὐτοῖς	τὴν	ἀναχώρησιν, τίνος ἂν κατηγόρησας; τοῦ
[1, 6]	Ἀποχωρεῖτε ἀπ´ ἐμοῦ, οἱ ἐργαζόμενοι	τὴν	ἀνομίαν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς. Καὶ
[1, 8]	αὐτῆς στήσομαι πρὸς ταύτην σου	τὴν	ἀντίθεσιν. Οὐδὲ γὰρ ἀνέξῃ πρᾶγμα
[1, 4]	λιμὸν, καὶ τῆς ψυχῆς ἀγχομένης	τὴν	ἀπανθρωπίαν ἐπιδείκνυσθαι ταύτην. Τοῦτο καὶ
[1, 7]	ἀλλὰ τὰ πολλῷ τούτων χαλεπώτερα,	τὴν	(ἅπαξ ἁρμοσθεῖσαν. τῷ Θεῷ ψυχὴν
[1, 8]	τὴν οἰκουμένην ἅπασαν, τοῦ Χριστοῦ	τὴν	ἀπόφασιν λαβὼν, μετ´ αὐτῆς στήσομαι
[1, 6]	Καὶ ἕτεροι δὲ πάλιν διὰ	τὴν	αὐτὴν αἰτίαν πορεύονται εἰς τὸ
[1, 8]	τὸν δὲ μοιχὸν πάλιν εἰς	τὴν	αὐτὴν ἀνάγκη ἐμπίπτειν γέενναν. Τίς
[1, 8]	διὰ μακροῦ τοῦ χρόνου πρὸς	τὴν	αὐτῶν πόλιν καταγαγεῖν. Ἀλλὰ τί
[1, 8]	τὸ καὶ ἐπεξιέναι πόσην ἔχει	τὴν	βάσανον; Ἀλλὰ μήπω περὶ τούτων,
[1, 6]	μοι, Κύριε, Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς	τὴν	βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ´ ὁ
[1, 7]	ἀπὸ ταύτης τῆς ταραχῆς πρὸς	τὴν	γαλήνην ἐκείνην τοὺς ἐν μέσῳ
[1, 2]	προσοικοῦντες αὐτοῖς ἀνθρώπους αὐξομένους ὁρᾷν·	τὴν	γὰρ δύναμιν τὴν ἐκείνων τῇ
[1, 4]	μὲν γὰρ ἐπαινέσεσθε ταύτην ἡμῶν	τὴν	γνώμην, κἂν μὴ νῦν, ἀλλ´
[1, 8]	δουλεύσαντα ἀνάγκη παραιτήσασθαι τοῦ Χριστοῦ	τὴν	δουλείαν· ἐκείνην δὲ ἀρνησάμενον, καὶ
[1, 2]	νοσοῦσι καὶ στασιάζουσι, πρός τε	τὴν	ἑαυτῶν, πρός τε τὴν κοινὴν
[1, 4]	προφήτας καὶ τὸν νόμον καὶ	τὴν	ἐκ τούτων παράκλησιν μῦθόν τινα
[1, 1]	μὲν τὴν ἐνταῦθα, ὁ δὲ	τὴν	ἐκεῖ διηγήσατο. ~βʹ Ἐγὼ δὲ
[1, 2]	αὐξομένους ὁρᾷν· τὴν γὰρ δύναμιν	τὴν	ἐκείνων τῇ σφῶν αὐτῶν ἐξουσίᾳ
[1, 5]	Εἰ δ´ ὑμεῖς εὐσεβεῖς, καὶ	τὴν	ἐμὴν ἀποστρέφεσθε θυσίαν, ἐγὼ μὲν
[1, 1]	διανειμάμενοι τὴν κόλασιν, ὁ μὲν	τὴν	ἐνταῦθα, ὁ δὲ τὴν ἐκεῖ
[1, 1]	Καὶ λαβόντες ταύτην παρ´ ἐκείνου	τὴν	ἐξουσίαν, καὶ μετὰ πολλῶν αὐτοῖς
[1, 5]	ἀττικῶν τεσσάρων. Καὶ τί δεῖ	τὴν	ἐπ´ ἀψύχοις ἀναίδειαν τοῦ λιμοῦ
[1, 1]	καὶ πέρας αὐτοῖς ἔχειν ᾤοντο	τὴν	ἐπιβουλήν. Τόδε ἦν ἄρα προοίμιον
[1, 8]	πόλεις ἀφέντας, καὶ ἐρημώσαντας πρὸς	τὴν	ἔρημον μεταστῆναι, καὶ τῶν ὀρῶν
[1, 7]	μηδένα δεηθῆναί ποτε τῆς εἰς	τὴν	ἕρημον καταφυγῆς· ἐπειδὴ δὲ τὰ
[1, 7]	τοσαύτην ἐν ταῖς πόλεσι γενέσθαι	τὴν	εὐνομίαν, ὡς μηδένα δεηθῆναί ποτε
[1, 8]	ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς	τὴν	ζωὴν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ
[1, 3]	τῷ χιτωνίσκῳ τῆς μητρὸς περὶ	τὴν	ζώνην ἐμπεπερονημένης, ἢ τῆς κερκίδος
[1, 3]	θυμοῦ, τοσοῦτον μᾶλλον αὐταῖς ἐπιτείνει	τὴν	ἡδονὴν, ὡς καὶ διαχεῖσθαι καὶ
[1, 6]	ἰχθύων, οὕτω κατ´ ἐκείνην ἔσται	τὴν	ἡμέραν, τῶν ἀγγέλων εἰς τὴν
[1, 6]	ἐκώλυον τὰ πρὸς σωτηρίαν λαλεῖν	τὴν	ἡμετέραν. Ὅπερ οὖν καὶ ὁ
[1, 3]	τοῦ πολεμουμένου Θεοῦ ῥοπὴν εἰς	τὴν	ἰατρείαν τῶν πολεμούντων αὐτόν· δώσει
[1, 2]	ἐκείνων πολλῷ· τοὺς γὰρ εἰς	τὴν	καθ´ ἡμᾶς φιλοσοφίαν ἄγοντας πάντοθεν
[1, 8]	καὶ μόνον τῆς κατεχούσης νόσου	τὴν	κακίαν ἐνδείξασθαι; Εἰ γὰρ τὸ
[1, 6]	τὴν ἡμέραν, τῶν ἀγγέλων εἰς	τὴν	κάμινον ἐμβαλλόντων τοὺς ἡμαρτηκότας ἅπαντας.
[1, 2]	τε τὴν ἑαυτῶν, πρός τε	τὴν	κοινὴν ἁπάντων σωτηρίαν ἀνθρώπων. Καὶ
[1, 7]	ἃ μὴ κατορθούμενα τοσαύτην φέρει	τὴν	κόλασιν; Ἐβουλόμην καὶ αὐτὸς οὐχ
[1, 1]	καὶ τῶν ἀνθρώπων τούτων διανειμάμενοι	τὴν	κόλασιν, ὁ μὲν τὴν ἐνταῦθα,
[1, 3]	δὲ οὐκ ἔπειθε τῆς πρὸς	τὴν	κόρην ἀποσχέσθαι συμβουλῆς, τέλος ἀπέκτεινε.
[1, 5]	τὰ Ἱεροσόλυμα καταφυγοῦσα συνεπολιορκεῖτο. Ταύτης	τὴν	μὲν ἄλλην κτῆσιν οἱ τύραννοι
[1, 1]	τοσοῦτον σκωλήκων ἐτίκτετο πλῆθος, ὡς	τὴν	μὲν γῆν τῷ πλήθει κρύπτεσθαι
[1, 8]	δουλείαν· ἐκείνην δὲ ἀρνησάμενον, καὶ	τὴν	οἰκείαν ἀνάγκη σωτηρίαν ἀρνήσασθαι. Τίς
[1, 7]	πρότερον διαλιμπάνοντες, ἕως ἂν εἰς	τὴν	οἰκείαν μεταστήσωσιν ἕξιν, ἢ τοῦ
[1, 6]	ὅμοιον ἔφησεν ἀνδρὶ μωρῷ εἶναι	τὴν	οἰκίαν ἐπὶ τὴν ψάμμον οἰκοδομοῦντι,
[1, 1]	ἐκείνην, ἔπεισαν ἐπιτρέψαι κωλῦσαι σφίσι	τὴν	οἰκοδομήν. Καὶ λαβόντες ταύτην παρ´
[1, 7]	πονηρὸς δαίμων καθάπερ τύραννος ἄγριος	τὴν	οἰκουμένην ἅπασαν καταλαβὼν, μετὰ πάσης
[1, 8]	δεδίξεσθαι, ὡς οὐκ ἀνεξόμενον καταδικάσαι	τὴν	οἰκουμένην ἅπασαν, τοῦ Χριστοῦ τὴν
[1, 5]	ἐξέκαιον οἱ θυμοὶ, σύμβουλον λαβοῦσα	τὴν	ὀργὴν μετὰ τῆς ἀνάγκης, ἐπὶ
[1, 5]	φρενῶν ἔκστασις ᾕρει, (καὶ πρὸς	τὴν	ὄψιν ἐπεπήγεσαν. Ἡ δὲ, Ἐμὸν,
[1, 1]	ποτε καὶ μόλις ἀνήνεγκαν, μήτε	τὴν	παρὰ Θεοῦ τοῖς τὰ τοιαῦτα
[1, 4]	ἀπῆλθεν ἐκεῖ, οὕτως ἐθαύμασεν αὐτῶν	τὴν	παραίνεσιν, ὡς, ἐπειδὴ συνεῖδε μηδὲν
[1, 4]	ποιοῦντα τῶν ἀγαθῶν, καὶ μείζω	τὴν	παῤῥησίαν κατασκευάζοντα· ἐπειδὴ δὲ ἀλλήλων
[1, 5]	ὑπὸ τοῦ λιμοῦ φθειρομένων κατὰ	τὴν	πόλιν ἄπειρον μὲν ἔπιπτε τὸ
[1, 1]	ἀποστάτην καὶ νεωτεροποιὸν καὶ φιλοπόλεμον	τὴν	πόλιν ἐκάλουν ἐκείνην, ἔπεισαν ἐπιτρέψαι
[1, 5]	τῆς Περαίας ἀνασκευασαμένη μετήνεγκεν εἰς	τὴν	πόλιν· τὰ δὲ λείψανα τῶν
[1, 7]	στασιάζουσαν, ἔπεισεν οὓς ἠδύνατο τῶν	τὴν	πόλιν ταύτην οἰκούντων ἀναδραμεῖν πρὸς
[1, 2]	Χρὴ δὲ ὁρᾷν ὅπως σβέσωμεν	τὴν	πυρὰν, καὶ στήσωμεν τὸν λοιμὸν,
[1, 6]	Καθάπερ οἱ ἁλιεῖς, φησὶν, ὅταν	τὴν	σαγήνην ἑλκύσωσι, τοὺς φαύλους ἀποκρίνουσι
[1, 5]	τοῖς αὖθις ἀνθρώποις, κἂν παρέλιπον	τὴν	συμφορὰν ἡδέως, εἰ μὴ τῶν
[1, 8]	ἐν δὲ τοῖς ὀλίγοις περιωρίσθαι	τὴν	σωτηρίαν ἀποφαίνηται, τί πρὸς ἐμὲ
[1, 7]	καὶ ἀσυμπαθὴς καὶ ἀνάλγητος, ὡς	τὴν	τὰ τοιαῦτα ὑβριζομένην καὶ ἐπηρεαζομένην
[1, 2]	ὅσα ἀπὸ τούτου κακὰ στοχαζόμενος,	τήν	τε οἰκουμένην ἐθρήνουν ἅπασαν, καὶ
[1, 8]	δὲ καὶ τρεῖς ἄνθρωποι μόνοι	τὴν	τοσαύτην διέφυγον κόλασιν, ταύτῃ προσδοκῶν
[1, 8]	τοσαύτης ἡμᾶς ἀπολαύειν εἰρήνης, καὶ	τὴν	τυραννίδα τῶν κακῶν τούτων εἰς
[1, 1]	νεὼν ἤγειραν ἐκεῖνοι, μήτε πρὸς	τὴν	τῶν ἀνθρώπων κατακλασθέντες συμφορὰν, ἀφ´
[1, 4]	ὑμεῖς. Οἱ μὲν γὰρ δὴ	τὴν	τῶν ἐχθρῶν ἀναδεξάμενοι τάξιν, οὕτως
[1, 3]	παιδικὸν τοῦτον ἑωρῶμεν θυμὸν, καὶ	τὴν	τῶν νηπίων πληγὴν, μὴ μέγαν
[1, 3]	μηδεμία δὲ ἀπὸ τούτων εἰς	τὴν	τῶν ταῦτα τολμώντων κεφαλὴν ἐτρέπετο
[1, 2]	καὶ πολλὴν εἰς τὸν Θεὸν	τὴν	ὕβριν ἔχουσαν. Εἶναι γάρ τινας
[1, 4]	καὶ τῶν πολλῶν σκιρτημάτων ἀναιρῶν	τὴν	ὑπόθεσιν. Ὥστε τούτων μὲν ἕνεκεν
[1, 5]	ὀργὴν μετὰ τῆς ἀνάγκης, ἐπὶ	τὴν	φύσιν ἐχώρει, καὶ τὸ τέκνον
[1, 4]	μέλη, κἂν αὐτοὶ πάλιν ἀρνῶνται	τὴν	χάριν, οὐ χρὴ τοὺς οὕτω
[1, 3]	πρὸ τῶν στέρνων τῶν μητρικῶν	τὴν	χεῖρα τοῦ παιδὸς δεξαμένης, τότε
[1, 7]	πολλάκις ηὐξάμην τῶν μοναστηρίων ἀναιρεθῆναι	τὴν	χρείαν, καὶ τοσαύτην ἐν ταῖς
[1, 6]	μωρῷ εἶναι τὴν οἰκίαν ἐπὶ	τὴν	ψάμμον οἰκοδομοῦντι, καὶ ποταμοῖς καὶ
[1, 8]	τοσαύτης γέμον τόλμης, ὡς πρὸς	τὴν	ψῆφον ἀντιβλέψαι τοῦ τότε μέλλοντος
[1, 2]	περὶ παντὸς ἡμῶν τοῦ ἔθνους	τὴν	ψῆφον ἐνέγκωσι. Καὶ γελάσας ἐκεῖνος,
[1, 2]	πρὸς τὸν Θεὸν ἔλεγον· Ἆρον	τὴν	ψυχήν μου ἀπ´ ἐμοῦ, καὶ
[1, 4]	ὅσον εἰκὸς ἄνθρωπον σῶμα καὶ	τὴν	ψυχὴν τῶν τῷ Θεῷ δοκούντων
[1, 5]	λιμῷ καὶ στάσει, τίνι σε	τηρήσω;	τὰ μὲν παρὰ Ῥωμαίοις δουλεία,
[1, 2]	μὲν, ἔφην, πρὸς τὸ μέτρον	τῆς	ἀγάπης καὶ τὰ τῆς δυνάμεως
[1, 2]	δεσμωτηρίῳ δεινὰ, καὶ τὸ διὰ	τῆς	ἀγορᾶς ἑλκύσαι τοὺς ἁγίους ἐκείνους
[1, 5]	δ´ οἱ στασιασταὶ παρῆσαν, καὶ	τῆς	ἀθεμίτου κνίσσης σπάσαντες, ἠπείλουν, εἰ
[1, 3]	ἀλλ´ ἀπελθὼν εὔχου σκεδασθῆναί μοι	τῆς	ἀθυμίας τὸ νέφος, καὶ (λαβεῖν
[1, 3]	δέξασθαι λόγον, ἔπειθεν ὁμοῦ καὶ	τῆς	ἀκαθάρτου συνουσίας ἀπαλλαγῆναι ἐκείνης) τοιαῦτα
[1, 8]	Ἀλλ´ οὐ πεισόμεθα τοῦτο, οὐδὲ	τῆς	ἀληθείας τοὺς πολλοὺς προτιμήσομεν. Οὐδὲ
[1, 5]	σύμβουλον λαβοῦσα τὴν ὀργὴν μετὰ	τῆς	ἀνάγκης, ἐπὶ τὴν φύσιν ἐχώρει,
[1, 2]	πάντοθεν ἐλαύνειν, καὶ μετὰ πολλῆς	τῆς	ἀπειλῆς ἀπαγορεύειν καθόλου μὴ φθέγγεσθαι,
[1, 3]	λοιποῦ δὲ μετὰ σφοδρᾶς ἀπαγορεύει	τῆς	ἀπειλῆς τὰ τοιαῦτα μὴ ποιεῖν,
[1, 2]	εὔχονται. Ὅθεν καὶ πολλῆς ἐμπέπλησμαι	τῆς	ἀπορίας, ὅτι τῶν βασιλέων ἐν
[1, 8]	Χριστὸς τὸ μὲν πλέον εἶναι	τῆς	ἀπωλείας, ἐν δὲ τοῖς ὀλίγοις
[1, 8]	μετὰ πλείονος τῆς παῤῥησίας τοὺς	τῆς	ἀρετῆς ἀπελαύνουσι διδασκάλους, ἢ τοὺς
[1, 7]	Ἀποδύσαντες γὰρ αὐτὴν πάντων τῶν	τῆς	ἀρετῆς ἱματίων, καὶ τὰ τῆς
[1, 8]	Οὐ γὰρ δὴ πάντες ὅσοι	τῆς	ἀρχῆς ἐπέβησαν, καὶ πρὸς τὸ
[1, 3]	γὰρ ἐπίσημος ὁ ἀνὴρ ἀπὸ	τῆς	ἀσελγείας ἐγένετο, πρῶτος καὶ μόνος
[1, 7]	μανικῶς τῆς τε ἀπωλείας καὶ	τῆς	ἀσχημοσύνης ἐρῶντας τῆς ἡμετέρας. Ἀποδύσαντες
[1, 8]	τοῦτο δὲ ὑπεύθυνον ποιεῖ τῷ	τῆς	γεέννης πυρί. Τίς οὐκ εἶδεν
[1, 7]	καὶ διεῤῥηγμένα καὶ δυσώδη, καὶ	τῆς	γυμνότητος αἰσχροτέραν αὐτὴν ἀποφαίνοντα, καὶ
[1, 2]	μέτρον τῆς ἀγάπης καὶ τὰ	τῆς	δυνάμεως τῆς ἡμετέρας μετρεῖς· ἐμοὶ
[1, 2]	ἀκοντίζουσι τὰ βέλη, καὶ τῷ	τῆς	εἰρήνης πολεμοῦσι Θεῷ; Σαμέας μὲν
[1, 1]	γοῦν ὀνήσει τὰ μέγιστα, διὰ	τῆς	εἰς αὐτὸν τιμωρίας παιδεύων μηδέποτε
[1, 7]	εὐνομίαν, ὡς μηδένα δεηθῆναί ποτε	τῆς	εἰς τὴν ἕρημον καταφυγῆς· ἐπειδὴ
[1, 4]	καθάπερ σωτῆρες καὶ προστάται πανταχοῦ	τῆς	Ἑλλάδος ᾄδονται; εἰ καὶ ταῦτα
[1, 7]	τό γε εἰς αὐτὸν ἧκον,	τῆς	ἐναγοῦς ἐκείνης ἀπαλλάξαι μανίας καὶ
[1, 2]	μου ἐξάγαγέ με, καὶ ἀπάλλαξον	τῆς	ἐπικήρου ταύτης ζωῆς, καὶ πρὸς
[1, 7]	τῆς φιλοσοφίας καρπῷ, οὐχ οἱ	τῆς	ζάλης ταύτης καὶ τῆς ταραχῆς
[1, 7]	ἀπωλείας καὶ τῆς ἀσχημοσύνης ἐρῶντας	τῆς	ἡμετέρας. Ἀποδύσαντες γὰρ αὐτὴν πάντων
[1, 2]	ἀγάπης καὶ τὰ τῆς δυνάμεως	τῆς	ἡμετέρας μετρεῖς· ἐμοὶ δὲ οὔτε
[1, 7]	βουλομένους ἐξάγοντες, καὶ πρὸς τὸν	τῆς	ἡσυχίας ὁδηγοῦντες λιμένα, δικαίως ἂν
[1, 2]	τῶν ὀνομάτων ἔστιν ἰδεῖν, καὶ	τῆς	Ἰουδαϊκῆς μακρὰν ἤσκηντο πολιτείας, καὶ
[1, 8]	τάξομεν τοὺς νέους τούτους νομοθέτας	τῆς	καινῆς ταύτης καὶ ἀτοπωτάτης νομοθεσίας,
[1, 8]	δι´ ὧν ποιοῦσιν, ὅτι δεῖ	τῆς	κακίας ἀπρὶξ ἔχεσθαι, καὶ μηδέποτε
[1, 8]	ἀρετῆς ἀπελαύνουσι διδασκάλους, ἢ τοὺς	τῆς	κακίας ἕτεροι, καὶ τῶν πλημμελησάντων
[1, 8]	ἔκ τινος συνθήματος πρὸς τὸ	τῆς	κακίας ὀλισθῆσαι βάραθρον, ὃ καὶ
[1, 8]	γέεννα τούτοις ἠπείληται, καὶ τὰ	τῆς	κακίας οὐδὲ οὕτως ἐκκόπτεται. Τίς
[1, 7]	τῆς ἀρετῆς ἱματίων, καὶ τὰ	τῆς	κακίας ῥάκια πάθη περιθέντες τὰ
[1, 8]	ὀλισθῆσαι βάραθρον, ὃ καὶ αὐτὸ	τῆς	κατεχούσης νόσου τεκμήριόν ἐστι μέγιστον,
[1, 8]	λόγον, οὐχ ἱκανὸν καὶ μόνον	τῆς	κατεχούσης νόσου τὴν κακίαν ἐνδείξασθαι;
[1, 3]	περὶ τὴν ζώνην ἐμπεπερονημένης, ἢ	τῆς	κερκίδος πρὸ τῶν στέρνων τῶν
[1, 2]	καὶ δαίμονάς τινας ἀλάστορας, καὶ	τῆς	κοινῆς φύσεως ἐχθροὺς, καὶ ταύτην
[1, 2]	δὲ τοῦ γέλωτος τούτου καὶ	τῆς	κωμῳδίας ὑπόθεσις, τῶν εἰς τοὺς
[1, 1]	πολλῶν ἐτῶν χαμαὶ κείμενον ἀπὸ	τῆς	μακρᾶς ἐπανελθόντες αἰχμαλωσίας ἐγείρειν ἤθελον
[1, 2]	λόγους, καὶ οὐδὲ ἐνταῦθα στῆναι	τῆς	μανίας ἀνέχονται, ἀλλὰ κἂν ἕτερός
[1, 7]	(ἅπαξ ἁρμοσθεῖσαν. τῷ Θεῷ ψυχὴν	τῆς	μὲν πρὸς ἐκεῖνον ὁμιλίας ἀπάγων,
[1, 3]	ποτὲ, ἢ βελόνης τῷ χιτωνίσκῳ	τῆς	μητρὸς περὶ τὴν ζώνην ἐμπεπερονημένης,
[1, 2]	διαβόλου πνεύσαντος εἰς αὐτὸν, διὰ	τῆς	μιαρᾶς γλώσσης ἐκείνης ἐτόλμησεν εἰπεῖν,
[1, 7]	Οὐδὲ γὰρ ἴσασί τινα κόρον	τῆς	μιαρᾶς ταύτης καὶ παρανόμου μίξεως·
[1, 7]	αἰσχροτέραν αὐτὴν ἀποφαίνοντα, καὶ πάσης	τῆς	οἰκείας προσαναπλήσαντες ἀκαθαρσίας, οὐ παύονται
[1, 7]	τὸν διεγείροντα τοὺς καθεύδοντας, καὶ	τῆς	οἰκίας ἐξάγοντα ἐκείνης, ἢ τὸν
[1, 3]	ὁ μὲν ὥσπερ ἄγγελος πανταχοῦ	τῆς	οἰκουμένης ᾄδεται (τὰ γὰρ παρόντα
[1, 4]	μακάριος Παῦλος μετὰ πολλῆς στήσεται	τῆς	παῤῥησίας παρ´ αὐτὸν τοῦ βασιλέως
[1, 8]	ἀτοπωτάτης νομοθεσίας, οἳ μετὰ πλείονος	τῆς	παῤῥησίας τοὺς τῆς ἀρετῆς ἀπελαύνουσι
[1, 5]	οἱ τύραννοι διήρπασαν, ὅσην ἐκ	τῆς	Περαίας ἀνασκευασαμένη μετήνεγκεν εἰς τὴν
[1, 6]	ἡμᾶς; φησίν· οὐ γὰρ δὴ	τῆς	πίστεως ἀπάγομεν, οὐδὲ τοῦ κηρύγματος.
[1, 2]	ἐκείνης ἐτόλμησεν εἰπεῖν, ὅτι καὶ	τῆς	πίστεως ἀποστήσεται, καὶ θύσεται δαίμοσιν·
[1, 3]	σφόδρα ἐπέραστον πείσας τὸν περὶ	τῆς	πίστεως δέξασθαι λόγον, ἔπειθεν ὁμοῦ
[1, 6]	οὐδὲ τοῦ κηρύγματος. Καὶ τί	τῆς	πίστεως ὄφελος, εἰπέ μοι, βίου
[1, 2]	ἰατρείοις, κἂν ἐν παντὶ μέρει	τῆς	πόλεως, ἔνθα συνεδρεύειν εἰώθασιν οἱ
[1, 3]	ἔδησεν, ὡς δὲ οὐκ ἔπειθε	τῆς	πρὸς τὴν κόρην ἀποσχέσθαι συμβουλῆς,
[1, 1]	εἰς αὐτὸν τιμωρίας παιδεύων μηδέποτε	τῆς	πρὸς τὸν Θεὸν ἅπτεσθαι μάχης,
[1, 1]	οὕτω πάσης ἐπιῤῥοπῆς σφοδρότερον ἀπὸ	τῆς	σηπεδόνος ἐκείνης ἀνέβλυζεν ἡ τῶν
[1, 7]	κατηγόρησας; τοῦ μεταθέντος ἀπὸ ταύτης	τῆς	ταραχῆς πρὸς τὴν γαλήνην ἐκείνην
[1, 7]	οἱ τῆς ζάλης ταύτης καὶ	τῆς	ταραχῆς τοὺς σωθῆναι βουλομένους ἐξάγοντες,
[1, 7]	δαίμονας πονηροὺς σφοδρῶς καὶ μανικῶς	τῆς	τε ἀπωλείας καὶ τῆς ἀσχημοσύνης
[1, 4]	μετὰ πόνων αὐτὸ κατωρθωκότι, τὰ	τῆς	τιμῆς οὐκ ἔσται ἴσα καὶ
[1, 1]	ὁ τοιοῦτος ἐν ἀρχῇ μὲν	τῆς	τόλμης οὐδὲν ἴσως πείσεται δεινὸν,
[1, 1]	ἐπιμένῃ τῇ παροινίᾳ, μηδὲν ἀπὸ	τῆς	τοσαύτης ἀνεξικακίας κερδαίνων, ἑτέρους γοῦν
[1, 1]	συμφοραὶ, ὡς ἀποκρύψαι τῷ μεγέθει	τῆς	τραγῳδίας πάσας τὰς ἄλλας συμφοράς.
[1, 5]	τοῦτο δειλοὶ, καὶ μόνης ταύτης	τῆς	τροφῆς τῇ μητρὶ παραχωρήσαντες. Ἀνεπλήσθη
[1, 7]	ἅπασαν καταλαβὼν, μετὰ πάσης αὐτοῦ	τῆς	φάλαγγος εἰς τὰς τῶν ἀνθρώπων
[1, 7]	ψυχὰς ἐξ αὐτῆς τοῦ δαίμονος	τῆς	φάρυγγος ἀνασπάσωσιν, οὐ μόνον οὐκ
[1, 7]	δὲ ἐρημία πολλῷ βρύει τῷ	τῆς	φιλοσοφίας καρπῷ, οὐχ οἱ τῆς
[1, 4]	σωματικῆς, καὶ ἐν πολλῷ τῷ	τῆς	φιλοσοφίας λιμῷ κείμενον κωλύειν τρέφεσθαι
[1, 6]	καὶ πολλὴν τοῦ ἠθικωτέρου μέρους	τῆς	φιλοσοφίας ποιεῖσθαι σπουδήν; Οὐκ ἔγωγε
[1, 4]	τὸ πλέον ἐκκόπτων αὐτοῖς, καὶ	τῆς	χαρᾶς καὶ τῶν πολλῶν σκιρτημάτων
[1, 4]	κωλῦσαι σβέσαι τὸν λιμὸν, καὶ	τῆς	ψυχῆς ἀγχομένης τὴν ἀπανθρωπίαν ἐπιδείκνυσθαι
[1, 5]	πρὸς ἀλλήλους, ἐξαρπάζοντες τὰ ταλαίπωρα	τῆς	ψυχῆς ἐφόδια. Πίστις δ´ ἀπορίας
[1, 2]	ἐκ (ποίας αἰτίας, καὶ πρὸς	τί	βλέποντες τοὺς λίθους εἰς τὸ
[1, 7]	καὶ τῷ τούτους ἐξαγαγόντι περιστήσαντα;	Τί	δαὶ, εἴ τις τυραννουμένην πόλιν
[1, 3]	ὄφελος τῷ τότε ἀναιρεθέντι (Παύλῳ;	τί	δὲ οὐ βλάβος τῷ ἀνελόντι
[1, 3]	γέγονε βλάβος τῷ παθόντι κακῶς;	τί	δὲ ὄφελος τῷ δράσαντι κακῶς;
[1, 5]	σταθμὸν ἐπώλουν ἀττικῶν τεσσάρων. Καὶ	τί	δεῖ τὴν ἐπ´ ἀψύχοις ἀναίδειαν
[1, 2]	οἱ ταῦτα τολμήσαντες; καὶ διὰ	τί,	καὶ ἐκ (ποίας αἰτίας, καὶ
[1, 4]	ὧν τὸ τρόπαιον ἔστησε. Καὶ	τί	λέγω περὶ τῶν ζώντων, ὅπου
[1, 3]	δὲ ὄφελος τῷ δράσαντι κακῶς;	τί	μὲν οὐκ ὄφελος τῷ τότε
[1, 8]	ἀδελφὸν, τὸν οὐδὲν ἠδικηκότα πολλάκις,	τί	οὐκ ἂν ἐργάσηται; Εἰ τὸ
[1, 3]	κόρην ἀποσχέσθαι συμβουλῆς, τέλος ἀπέκτεινε.	Τί	οὖν ἀπὸ τούτου γέγονε βλάβος
[1, 7]	δέχεσθαι χρὴ τὸ λεχθέν. ~ζʹ	Τί	οὖν, οἱ οἴκοι μένοντες, φησὶν,
[1, 8]	τοῦ τότε μέλλοντος (κρίνειν ἡμᾶς.	Τί	οὖν οὗτός φησι; τὸ, Στενὴ
[1, 8]	ἐλαύνοντες πάντοθεν καὶ πολεμοῦντες; ~ηʹ	Τί	οὖν, φησί; πάντες οἱ τὰς
[1, 8]	τὴν αὐτῶν πόλιν καταγαγεῖν. Ἀλλὰ	τί	πάθω; δέδοικα μὴ τῇ πατρίδι
[1, 2]	μέρος· καὶ εἴ γέ μοί	τι	πείθοιο, τῶν ὀδυρμῶν τούτων ἀφέμενος,
[1, 4]	τοῦ τὰ ἐκείνων ἱστορηκότος ἀκριβῶς.	Τί	ποτε οὖν οὗτος φησίν; Ἐπειδὴ
[1, 1]	ἂν ἀνθρώποις ἕληται πολεμεῖν ἀγαθόν	τι	προαιρουμένοις ποιεῖν, ἀλλ´ αὐτῷ πρὸ
[1, 8]	ὀλίγοις περιωρίσθαι τὴν σωτηρίαν ἀποφαίνηται,	τί	πρὸς ἐμὲ μάχῃ; Ταυτὸν γὰρ
[1, 5]	ἀνῄρει, καὶ τὸ μὲν εὑρεῖν	τι	σιτίου ἄλλως ἐκοπία, πανταχόθεν δ´
[1, 6]	ἡ ὀργὴ εἰς τέλος. Καὶ	τί	ταῦτα πρὸς ἡμᾶς; φησίν· οὐ
[1, 6]	ἀπάγομεν, οὐδὲ τοῦ κηρύγματος. Καὶ	τί	τῆς πίστεως ὄφελος, εἰπέ μοι,
[1, 5]	λείψανα τῶν κειμηλίων, κἂν εἴ	τι	τροφῆς ἐπινοηθείη, καθ´ ἡμέρας εἰσπηδῶντες
[1, 2]	ἅπαντα ἀνατιθέασι· κἀκεῖνοι μὲν πλέον	τι	τῶν ἄλλων αἰσχύνονται, ὅσῳπερ ἂν
[1, 2]	ὅσῳπερ ἂν ἐν αὐτῷ πλέον	τι	τῶν ἄλλων ἐργάσωνται· οὗτοι δὲ
[1, 2]	τοὺς ἁγίους ἐκείνους ἐν ἐγκωμίου	τίθεται	μέρει· καὶ ἄλλος ἄλλο. Εἶτα
[1, 4]	συνιδεῖν, καὶ πολλῇ τετιμήκασι τῇ	τιμῇ	τοὺς ἀποθανόντας μόνον ὑπὲρ αὐτῶν,
[1, 4]	πόνων αὐτὸ κατωρθωκότι, τὰ τῆς	τιμῆς	οὐκ ἔσται ἴσα καὶ τὰ
[1, 1]	πρὸ ἐκείνων τῷ δι´ ἐκείνων	τιμωμένῳ	Θεῷ. Τὸν δὲ Θεῷ πολεμοῦντα
[1, 8]	τοὺς ὅρκους πατῆσαι ποίαν οἴσει	τιμωρίαν	ἡμῖν; Εἰ τὸ μωρὸν καλέσαι
[1, 8]	ἐργάσηται; Εἰ τὸ μνησικακεῖν μόνον	τιμωρίας	ἄξιον, τὸ καὶ ἐπεξιέναι πόσην
[1, 1]	μέγιστα, διὰ τῆς εἰς αὐτὸν	τιμωρίας	παιδεύων μηδέποτε τῆς πρὸς τὸν
[1, 8]	τῶν ἐγκλημάτων ἡμᾶς, καὶ τῶν	τιμωριῶν.	Εἰ δέ τις ἐπὶ τοῖς
[1, 7]	πολυάνθρωπον, τοῖς ἔνδον καθεύδουσιν ἐπιβουλεύων,	τίνα	ἂν ἔφαμεν εἶναι κακὸν, τὸν
[1, 3]	ἐκπνεῦσα. δέοι· ἀλλὰ μικρὰν γοῦν	τινα	ἔχοντα ἰσχὺν, ἀπελθεῖν ποίησον. Σὺ
[1, 4]	τὴν ἐκ τούτων παράκλησιν μῦθόν	τινα	ἡγεῖτο καὶ λῆρον· ἐπειδὴ δὲ
[1, 2]	ἐλθὼν ἡμῖν ἀπήγγειλεν ἀγγελίαν πικράν	τινα	καὶ χαλεπὴν, καὶ πολλὴν εἰς
[1, 7]	ἐμπομπεύοντες ὕβρεσιν. Οὐδὲ γὰρ ἴσασί	τινα	κόρον τῆς μιαρᾶς ταύτης καὶ
[1, 4]	παρ´ ἡμῶν, καὶ οὐ κεκρύψεται.	Τίνα	οὖν ἔσται ~(ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝΤΑΣ
[1, 3]	ἀθυμίας τὸ νέφος, καὶ (λαβεῖν	τινα	παρὰ τοῦ πολεμουμένου Θεοῦ ῥοπὴν
[1, 4]	δυνάμενον, παρακαλέσαι τὸν πατριάρχην πέμψαι	τινὰ	τῶν ἐν ᾅδου τοῖς ὑπὲρ
[1, 3]	εὑρὼν ἐν ἀρχῇ τοιαύτῃ καινούς	τινας	ἀκολασίας καὶ ἀσχημοσύνης τρόπους· οὗτος
[1, 2]	καὶ τέρατα ἀνθρωπόμορφα, καὶ δαίμονάς	τινας	ἀλάστορας, καὶ τῆς κοινῆς φύσεως
[1, 2]	τὴν ὕβριν ἔχουσαν. Εἶναι γάρ	τινας	ἀνθρώπους καὶ νῦν τὰ αὐτὰ
[1, 2]	ἐλευθερίας ἐλαττουμένης, ποίας ἐκκοπτομένης ἀδείας,	τίνας	τῶν κρατούντων συμπράττοντας ἔχοντες, ταῦτα
[1, 8]	τοὺς τὰς ἐρημίας οἰκοῦντας καθάπερ	τινὰς	φυγάδας διὰ μακροῦ τοῦ χρόνου
[1, 2]	ἐκείνων ὅτι παρὰ Χριστιανοῖς εἰσί	τινες	ἄνθρωποι οὕτω πρὸς ἀρετὴν καὶ
[1, 2]	ὁ ναὸς οὗτος ἐκείνου. Ἀλλὰ	τίνες,	εἰπέ μοι, καὶ πόθεν οἱ
[1, 2]	διδάξαι κακά. Εἰ γὰρ αἴσθωνταί	τινες	ἐκείνων ὅτι παρὰ Χριστιανοῖς εἰσί
[1, 1]	οἱ παῖδες, τότε δὴ βάρβαροί	τινες	καὶ ἀνήμεροι ἄνθρωποι, μήτε τὸν
[1, 2]	ἐστὶ τὰ διηγήματα. Καθάπερ γάρ	τινες	πολεμισταὶ πολλὰς ἠνυκότες μάχας, καὶ
[1, 2]	αὐτὸν ἐπαρῶνται πολλὰ, καὶ δαίμονί	τινι	πονηρῷ τὰ ἐν αὐτῷ γενόμενα
[1, 5]	πολέμῳ καὶ λιμῷ καὶ στάσει,	τίνι	σε τηρήσω; τὰ μὲν παρὰ
[1, 7]	ψυχάς· εἶτα ἐκεῖθεν, ὥσπερ ἔκ	τινος	ἀκροπόλεως, τὰ μιαρὰ καὶ ἐναγῆ
[1, 7]	πρὸς ταύτην αὐτοῖς τὴν ἀναχώρησιν,	τίνος	ἂν κατηγόρησας; τοῦ μεταθέντος ἀπὸ
[1, 7]	τυραννίδος, ποίας αἰχμαλωσίας, ποίας ἀναστατώσεως,	τίνος	ἀνδραποδισμοῦ, ποίου πολέμου, τίνος ναυαγίου,
[1, 2]	ἐφ´ οἷς ἔπαθον· καὶ πολέμου	τινὸς	ἐμφυλίου τὰ πάντα ἐμπέπλησται, μᾶλλον
[1, 1]	μετάνοιαν, καὶ διδόντος ὥσπερ ἔκ	τινος	μέθης ἀνενεγκεῖν· ἂν δὲ ἐπιμένῃ
[1, 7]	ἀναστατώσεως, τίνος ἀνδραποδισμοῦ, ποίου πολέμου,	τίνος	ναυαγίου, ποίου λιμοῦ ταῦτα οὐ
[1, 2]	ἔμαθον ἅπαντες πάλαι. Ὥσπερ γάρ	τινος	πονηροῦ πνεύματος τὰς ἁπάντων πεπληρωκότος
[1, 8]	κακῶν; Τὸ πάντας ὥσπερ ἔκ	τινος	συνθήματος πρὸς τὸ τῆς κακίας
[1, 2]	ἐγὼ τοῦτο λαβὼν, ἀντ´ ἄλλου	τινὸς	φαρμάκου ταῖς τῶν καμνόντων ἐνθήσω
[1, 2]	τῶν ἤδη μεμυημένων εἰσί· καί	τις	αὐτῶν δὴ τούτων πολλοῦ τοῦ
[1, 8]	τῆς κακίας οὐδὲ οὕτως ἐκκόπτεται.	Τίς	γὰρ, εἰπέ μοι, μωρὸν οὐ
[1, 8]	ἀκηκοότων τοῦ Χριστοῦ οὐδεὶς ἀντερεῖ.	Τίς	δὲ οὐκ ἐδούλευσε τῷ μαμωνᾷ;
[1, 8]	διαφυγεῖν, παντί που δῆλόν ἐστι.	Τίς	ἐκ καρδίας ἅπασαν μῆνιν ἐξήλασε,
[1, 1]	τῷ τῶν σκωλήκων. Εἶπεν ἄν	τις,	ἐκεῖνο τὸ πεδίον ἰδὼν, οὐ
[1, 2]	ἁπλῶς ἐμνημόνευσα νῦν, ἀλλ´ ἐπειδή	τις	ἐλθὼν ἡμῖν ἀπήγγειλεν ἀγγελίαν πικράν
[1, 8]	καὶ τῶν τιμωριῶν. Εἰ δέ	τις	ἐπὶ τοῖς εἰρημένοις ἀπέγνω, μικρὸν
[1, 8]	ἀποκτίννυσθαι κελεύει, καὶ κατασφάττεσθαι. Ἀλλὰ	τίς	ἡ παραμυθία τῶν οἰκείων κακῶν;
[1, 2]	μετρεῖς· ἐμοὶ δὲ οὔτε πάρεστί	τις	λόγων ἰσχὺς, τῇ τε εἶναι
[1, 7]	μεταδιώκειν. Εἰπὲ γάρ μοι, εἴ	τις	μεσονύκτιον λαμπάδα λαβὼν οἰκίαν ἐνέπρησε
[1, 8]	τὴν οἰκείαν ἀνάγκη σωτηρίαν ἀρνήσασθαι.	Τίς	οὐ κακηγόρησε λάθρα; τούτους δὲ
[1, 8]	πονηροῦ, καὶ αὐτὸ κολάσεως πάντως.	Τίς	οὐκ ἐβάσκηνε φίλῳ ποτέ; τοῦτο
[1, 8]	ποιεῖ τῷ τῆς γεέννης πυρί.	Τίς	οὐκ εἶδεν ἀκολάστοις ὀφθαλμοῖς εἰς
[1, 8]	τὴν αὐτὴν ἀνάγκη ἐμπίπτειν γέενναν.	Τίς	οὐκ ὤμοσε; τοῦτο δὲ ἐκ
[1, 5]	ἠρέθιζεν. Ὡς δ´ οὔτε παροξυνόμενός	τις,	οὔτ´ ἐλεῶν αὐτὴν ἀνῄρει, καὶ
[1, 2]	τοιοῦτον οὐδὲν οὔτε ἕτερος ἐρεῖ	τις,	οὔτε ἀκούσομαι ἐγώ. Οἶδα μὲν
[1, 7]	Τίς οὕτως ὠμὸς καὶ ἀνήμερος,	τίς	οὕτως ἠλίθιος καὶ ἀπάνθρωπος καὶ
[1, 7]	ποίου λιμοῦ ταῦτα οὐ χαλεπώτερα;	Τίς	οὕτως ὠμὸς καὶ ἀνήμερος, τίς
[1, 7]	χαλεπώτερον. Οὐ γὰρ ἄνθρωπος, ἀλλά	τις	πονηρὸς δαίμων καθάπερ τύραννος ἄγριος
[1, 2]	μανίας ἀνέχονται, ἀλλὰ κἂν ἕτερός	τις	ταῦτα συμβουλεύῃ καὶ διαλέγηται, καὶ
[1, 7]	ἐξαγαγόντι περιστήσαντα; Τί δαὶ, εἴ	τις	τυραννουμένην πόλιν ἰδὼν καὶ νοσοῦσαν
[1, 5]	ὧν πέπονθε τὰ ἔργα. Γυνή	τις	τῶν ὑπὲρ τὸν Ἰορδάνην κατοικούντων,
[1, 5]	ἐκπνέοντας οἱ (λῃσταὶ διηρεύνων, μή	τις	ὑπὸ τὸν κόλπον ἔχων τροφὴν,
[1, 5]	Τροφὴ δὲ ἦν καὶ χόρτου	τισὶ	παλαιοῦ σπαράγματα· τὰς γὰρ ἶνας
[1, 4]	ἀνθρώπους ἀνιᾷν, λυπεῖν τὸ Πνεῦμα	τὸ	ἅγιον τοῦ Θεοῦ. Ὅτι μὲν
[1, 6]	αἰτίαν πορεύονται εἰς τὸ πῦρ	τὸ	αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ
[1, 6]	ὁ ἀτελεύτητος, καὶ τὸ πῦρ	τὸ	ἄσβεστον. Καὶ πάλιν, Βασιλεὺς, φησὶν,
[1, 4]	ὁ ἀτελεύτητος καὶ τὸ πῦρ	τὸ	ἄσβεστον· ὁ δὲ μακάριος Παῦλος
[1, 4]	δεδοικὼς, μή ποτε καὶ αὐτοὶ	τὸ	αὐτὸ πάθωσι, καὶ καταγελάσαντες τῶν
[1, 3]	ἐν τῷ πυρὶ τῷ ἀσβέστῳ·	τὸ	αὐτὸ πάλιν ταῖς μητράσι ποιήσωμεν,
[1, 2]	κοινὴν ἁπάντων σωτηρίαν ἀνθρώπων. Καὶ	τὸ	βιβλίον ἐγὼ τοῦτο λαβὼν, ἀντ´
[1, 7]	καὶ ἐπηρεαζομένην ψυχὴν μὴ θελῆσαι,	τό	γε εἰς αὐτὸν ἧκον, τῆς
[1, 2]	πυρὰν, καὶ στήσωμεν τὸν λοιμὸν,	τό	γε ἡμέτερον μέρος· καὶ εἴ
[1, 1]	πολλαχόθεν ἐκεῖνο φερούσας τῶν ζώων	τὸ	γένος· οὕτω πάσης ἐπιῤῥοπῆς σφοδρότερον
[1, 5]	ἥρπαζον οἱ δορυφόροι. Δεινὴ δὲ	τὸ	γύναιον ἀγανάκτησις εἰσῄει, καὶ πολλάκις
[1, 8]	δὲ ἐκ τοῦ πονηροῦ πάντως·	τὸ	δὲ ἐκ τοῦ πονηροῦ, καὶ
[1, 5]	ὀπτήσασα, τὸ μὲν ἥμισυ κατεσθίει,	τὸ	δὲ λοιπὸν κατακαλύψασα ἐφύλαττεν. Εὐθέως
[1, 3]	εἰ μὲν τοῦτο μόνον ἦν	τὸ	δεινὸν, τὸ τοὺς ἁγίους τοῦ
[1, 2]	καὶ γὰρ οἶμαι μὴ στήσεσθαι	τὸ	δεινόν. Χρὴ δὲ ὁρᾷν ὅπως
[1, 2]	ἄλλων παρώξυνα, φησὶν ἕτερος· ἄλλος	τὸ	δεσμωτήριον καὶ τὰ ἐν τῷ
[1, 2]	ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ δεινὰ, καὶ	τὸ	διὰ τῆς ἀγορᾶς ἑλκύσαι τοὺς
[1, 4]	δυνήσονται. Τούτου δὴ χάριν παριδὼν	τὸ	ἐκείνων, πρὸς τὸ ὑμέτερον ἵσταμαι,
[1, 2]	ἀπελθόντα ἐντεῦθεν τὸ σκότος διαδέξεται	τὸ	ἐξώτερον, ἔνθα πολὺς ὁ κλαυθμὸς
[1, 6]	βάλετε αὐτὸν εἰς τὸ σκότος	τὸ	ἐξώτερον· τοῖς ἀκολάστοις καὶ ἀσελγέσι
[1, 3]	μὴ βουλόμενος τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς	τὸ	ἐπιστρέψαι αὐτὸν καὶ ζῇν. Οὕτως
[1, 5]	τοῦτο τὸ τέκνον γνήσιον, καὶ	τὸ	ἔργον ἐμόν· φάγετε, καὶ γὰρ
[1, 1]	ἐπιθέμενοι τῶν ἱππέων, διέκοψάν τε	τὸ	ἔργον τέως, καὶ ἐφρόνουν ἐπὶ
[1, 5]	δ´ ἄπορον ἦν ἤδη καὶ	τὸ	εὑρεῖν, ὁ λιμὸς δὲ διὰ
[1, 6]	εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον	τὸ	ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς
[1, 6]	τῶν οὐρανῶν, ἀλλ´ ὁ ποιῶν	τὸ	θέλημα τοῦ Πατρός μου· καὶ,
[1, 5]	συμφοράς. ~εʹ Τὰ μὲν περὶ	τὸ	ἱερὸν, φησὶν, ἐν τούτοις ἦν·
[1, 8]	τὸ μνησικακεῖν μόνον τιμωρίας ἄξιον,	τὸ	καὶ ἐπεξιέναι πόσην ἔχει τὴν
[1, 8]	τὸ μωρὸν καλέσαι γέενναν ἐφέλκεται,	τὸ	καὶ μυρίοις ὀνείδεσιν αἰσχῦναι τὸν
[1, 8]	Εἰ γὰρ τὸ ὀμόσαι διαβολικὸν,	τὸ	καὶ τοὺς ὅρκους πατῆσαι ποίαν
[1, 4]	τοίνυν τὸ κακῶς παθεῖν καὶ	τὸ	κακῶς ἀκοῦσαι ἐπιτείνει τὸν μισθὸν
[1, 4]	ἐν τῷ οὐρανῷ. Εἰ τοίνυν	τὸ	κακῶς παθεῖν καὶ τὸ κακῶς
[1, 4]	καὶ οἱ τοῦτο μόνον ἐπιδειξάμενοι	τὸ	καλῶς ἀποθανεῖν ἐν πολέμῳ, μηδὲν
[1, 2]	πληγὰς ἐνέτεινα· ἑτέρου δὲ ὅτι,	Τὸ	καταγώγιον πρὸ τῶν ἄλλων εὗρον
[1, 8]	ἄλλα παρῶ, αὐτὸ δὴ τοῦτο	τὸ	καταναγκάσαν ἡμᾶς εἰς τοῦτον καθεῖναι
[1, 4]	ταῦτα ἐργαζόμενοι τὰ ἀγαθά· κἂν	τὸ	κατόρθωμα ἴσον ᾖ τῷ τε
[1, 6]	πολλάκις εἰρημένον, οὕτω δέχεσθαι χρὴ	τὸ	λεχθέν. ~ζʹ Τί οὖν, οἱ
[1, 5]	ἐγὼ μὲν ἥμισυ βέβρωκα, καὶ	τὸ	λοιπὸν δ´ ἐμοὶ μεινάτω. Μετὰ
[1, 5]	οὔτ´ ἐλεῶν αὐτὴν ἀνῄρει, καὶ	τὸ	μὲν εὑρεῖν τι σιτίου ἄλλως
[1, 5]	κτείνει τὸν υἱὸν, ἔπειτ´ ὀπτήσασα,	τὸ	μὲν ἥμισυ κατεσθίει, τὸ δὲ
[1, 8]	ἐκλεκτούς. Ὅταν οὖν ὁ Χριστὸς	τὸ	μὲν πλέον εἶναι τῆς ἀπωλείας,
[1, 1]	τοιαῦτα τολμῶσιν ἑπομένην φοβηθέντες δίκην,	τὸ	μὲν πρῶτον δι´ ἑαυτῶν ἐπεχείρουν
[1, 3]	ὑμεῖς φθέγγεσθε, τὸν Παῦλον ἀποκαλῶν,	τὸ	μὲν πρῶτον ἔδησεν, ὡς δὲ
[1, 2]	λοιμοῦ. Σὺ μὲν, ἔφην, πρὸς	τὸ	μέτρον τῆς ἀγάπης καὶ τὰ
[1, 8]	τί οὐκ ἂν ἐργάσηται; Εἰ	τὸ	μνησικακεῖν μόνον τιμωρίας ἄξιον, τὸ
[1, 0]	~(ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝΤΑΣ ΤΟΙΣ ΕΠΙ	ΤΟ	ΜΟΝΑΖΕΙΝ ΕΝΑΓΟΥΣΙΝ. ~αʹ Ὅτε τὸν
[1, 8]	ποίαν οἴσει τιμωρίαν ἡμῖν; Εἰ	τὸ	μωρὸν καλέσαι γέενναν ἐφέλκεται, τὸ
[1, 3]	εὔχου σκεδασθῆναί μοι τῆς ἀθυμίας	τὸ	νέφος, καὶ (λαβεῖν τινα παρὰ
[1, 4]	παρακαλοῦσι, καὶ μηκέτι καθ´ ἑαυτῶν	τὸ	ξίφος ὠθεῖν, μηδὲ πρὸς κέντρα
[1, 8]	οἷον τὰς ἐπιορκίας. Εἰ γὰρ	τὸ	ὀμόσαι διαβολικὸν, τὸ καὶ τοὺς
[1, 4]	ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι, καὶ ἐκβάλωσι	τὸ	ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν, ἕνεκεν
[1, 6]	κολάσεων ὥρισται. Ἐπειδὴ γὰρ εἰς	τὸ	ὄρος ἀνῆλθε, πολὺν ἰδὼν ὅχλον
[1, 5]	πόλις, καὶ πρὸ ὀμμάτων ἕκαστος	τὸ	πάθος λαμβάνων, ὥσπερ αὐτῷ τολμηθὲν
[1, 5]	Ταχέως δὲ καὶ Ῥωμαίοις διηγγέλθη	τὸ	πάθος. Τῶν δὲ οἱ μὲν
[1, 8]	ἡ παραμυθία τῶν οἰκείων κακῶν;	Τὸ	πάντας ὥσπερ ἔκ τινος συνθήματος
[1, 5]	σπάσαντες, ἠπείλουν, εἰ μὴ δείξειε	τὸ	παρασκευασθὲν, ἀποσφάξειν αὐτὴν εὐθέως. Ἡ
[1, 1]	σκωλήκων. Εἶπεν ἄν τις, ἐκεῖνο	τὸ	πεδίον ἰδὼν, οὐ σώματα κάτωθεν
[1, 8]	τῆς ἀρχῆς ἐπέβησαν, καὶ πρὸς	τὸ	πέρας αὐτῆς ἴσχυσαν στῆναι, ἀλλ´
[1, 4]	Τούτους γὰρ ἔβλαψε, τοῦ μισθοῦ	τὸ	πλέον ἐκκόπτων αὐτοῖς, καὶ τῆς
[1, 5]	τὴν πόλιν ἄπειρον μὲν ἔπιπτε	τὸ	πλῆθος, ἀδιήγητα δὲ συνέβαινε τὰ
[1, 8]	στόμα, ὡς οὐ τολμώντων καταδικάσαι	τὸ	πλῆθος. Ἀλλ´ οὐ πεισόμεθα τοῦτο,
[1, 8]	πάσης ἐκπεσεῖν. Εἰ δέ με,	τὸ	πλῆθος τῶν ἐν τῇ πόλει
[1, 4]	μηδὲ νομίζοντας ἀνθρώπους ἀνιᾷν, λυπεῖν	τὸ	Πνεῦμα τὸ ἅγιον τοῦ Θεοῦ.
[1, 8]	εἶναι ἐχρῆν. Οὐ γὰρ δὴ	τὸ	πολλοὺς ἔχειν κοινωνοὺς τῶν ἁμαρτημάτων
[1, 7]	ἐξάγοντα ἐκείνης, ἢ τὸν ἀνάψαντα	τὸ	πῦρ ἐξ ἀρχῆς, καὶ τοσαύτην
[1, 6]	τὴν αὐτὴν αἰτίαν πορεύονται εἰς	τὸ	πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον
[1, 6]	ὁ σκώληξ ὁ ἀτελεύτητος, καὶ	τὸ	πῦρ τὸ ἄσβεστον. Καὶ πάλιν,
[1, 4]	ὁ σκώληξ ὁ ἀτελεύτητος καὶ	τὸ	πῦρ τὸ ἄσβεστον· ὁ δὲ
[1, 2]	μὲν γὰρ, ὅτι ἀπελθόντα ἐντεῦθεν	τὸ	σκότος διαδέξεται τὸ ἐξώτερον, ἔνθα
[1, 6]	καὶ πόδας, βάλετε αὐτὸν εἰς	τὸ	σκότος τὸ ἐξώτερον· τοῖς ἀκολάστοις
[1, 8]	ἡμᾶς. Τί οὖν οὗτός φησι;	τὸ,	Στενὴ ἡ πύλη, καὶ τεθλιμμένη
[1, 8]	κόλασιν, ταύτῃ προσδοκῶν ἐμφράξαι ἡμῶν	τὸ	στόμα, ὡς οὐ τολμώντων καταδικάσαι
[1, 1]	δὴ μάλα αὐτοὺς καταληψομένων κακῶν.	Τό	τε γὰρ ἔργον ἠνύετο, καὶ
[1, 5]	Ἡ δὲ, Ἐμὸν, ἔφη, τοῦτο	τὸ	τέκνον γνήσιον, καὶ τὸ ἔργον
[1, 5]	ἐπὶ τὴν φύσιν ἐχώρει, καὶ	τὸ	τέκνον (ἦν δ´ αὐτῇ παῖς
[1, 5]	ὑπέφερον· ζωστήρων γοῦν καὶ ὑποδημάτων	τὸ	τελευταῖον οὐκ ἀπέσχοντο, καὶ τὰ
[1, 8]	ὀλίγοι, πολλῷ μᾶλλον οἱ πρὸς	τὸ	τέλος αὐτῆς φθάσαι δυνάμενοι. Οὐ
[1, 8]	ὥσπερ ἔκ τινος συνθήματος πρὸς	τὸ	τῆς κακίας ὀλισθῆσαι βάραθρον, ὃ
[1, 3]	τοῦτο μόνον ἦν τὸ δεινὸν,	τὸ	τοὺς ἁγίους τοῦ Θεοῦ καὶ
[1, 2]	Ὁ δέ φησιν· Ἂν καὶ	τὸ	τούτου παραδοξότερον μάθῃς, ὅτι καὶ
[1, 3]	κατέχεται· καὶ τέως μὲν θεραπεύει	τὸ	τραῦμα, τοῦ λοιποῦ δὲ μετὰ
[1, 4]	τραύματα ἐπιδεῖξαι ἔχων, δι´ ὧν	τὸ	τρόπαιον ἔστησε. Καὶ τί λέγω
[1, 8]	τὴν κακίαν ἐνδείξασθαι; Εἰ γὰρ	τὸ	τῶν οἰκείων ἁμαρτημάτων μὴ ἐπαισθάνεσθαι,
[1, 4]	ἅπαντα ἔπραττον ἐκεῖνα· ὑμεῖς δὲ	τὸ	τῶν φίλων ὑποδύντες προσωπεῖον, τὰ
[1, 4]	χάριν παριδὼν τὸ ἐκείνων, πρὸς	τὸ	ὑμέτερον ἵσταμαι, καὶ δέομαι καὶ
[1, 2]	τί βλέποντες τοὺς λίθους εἰς	τὸ	ὕψος βάλλουσι, καὶ πρὸς τὸν
[1, 1]	αὐτοῖς ἔχειν ᾤοντο τὴν ἐπιβουλήν.	Τόδε	ἦν ἄρα προοίμιον καὶ ἀρχὴ
[1, 7]	ἐργασάμενον τὰ ναυάγια; Μὴ γάρ	τοι	νομίσῃς ἄμεινον τυραννουμένης πόλεως τὰ
[1, 3]	τῆς ἀκαθάρτου συνουσίας ἀπαλλαγῆναι ἐκείνης)	τοιαῦτα	γοῦν ἐγκαλῶν ἐκεῖνος, καὶ λυμεῶνα
[1, 3]	τοὺς αὐτοὺς ἐκείνῳ γενόμενος χρόνους)	τοιαῦτα	ἐγκαλῶν, οἷάπερ ὑμεῖς τοῖς ἁγίοις
[1, 4]	τῶν ὑφ´ ἡλίῳ πάντων ἀνθρώπων	τοιαῦτα	ἔπαθον, οἷα οὐδεὶς ἕτερος. Καὶ
[1, 2]	ἐμοὶ βρυχόντων ἀκούειν ὀδόντων, ἢ	τοιαῦτα	ἠχούντων ῥήματα. Ἰδὼν δέ με
[1, 3]	σφοδρᾶς ἀπαγορεύει τῆς ἀπειλῆς τὰ	τοιαῦτα	μὴ ποιεῖν, ὡς μηκέτι παθεῖν
[1, 2]	γάρ εἰσί μοι τῶν τὰ	τοιαῦτα	νοσούντων φίλοι πολλοὶ, καὶ ἀνέξονται
[1, 7]	ἀπαλλάξαι μανίας καὶ ὕβρεως, ἀλλὰ	τοιαῦτα	πάσχουσαν περιορᾷν; Εἰ δὲ τοῦτο
[1, 2]	τῶν βασιλέων ἐν εὐσεβείᾳ ζώντων,	τοιαῦτα	σὺ λέγεις ἐν μέσαις τολμᾶσθαι
[1, 1]	χρόνῳ. Καὶ τὰ μὲν ἐνταῦθα	τοιαῦτα·	τὰ δὲ ἐκεῖ διαδεξόμενα αὐτοὺς,
[1, 1]	τὴν παρὰ Θεοῦ τοῖς τὰ	τοιαῦτα	τολμῶσιν ἑπομένην φοβηθέντες δίκην, τὸ
[1, 2]	μηδ´ ἂν εἰπεῖν, καὶ πλάσαι	τοιαῦτα	τῷ λόγῳ, ἃ πολλοῦ ἂν
[1, 7]	καὶ ἀνάλγητος, ὡς τὴν τὰ	τοιαῦτα	ὑβριζομένην καὶ ἐπηρεαζομένην ψυχὴν μὴ
[1, 1]	τὴν ἀήττητον ἐκείνην χεῖρα διαφυγεῖν.	Τοιαῦται	γοῦν εὐθέως αὐτοὺς κατελάμβανον συμφοραὶ,
[1, 3]	καὶ μόνος εὑρὼν ἐν ἀρχῇ	τοιαύτῃ	καινούς τινας ἀκολασίας καὶ ἀσχημοσύνης
[1, 4]	καὶ πλάνους καλοῦντες αὐτούς. Ἀλλὰ	τοιαύτη	κατέλαβε αὐτοὺς δίκη, ὡς μηδεμίαν
[1, 2]	εἶναι δοκούσῃ χρήσασθαι εἰς ὑπόθεσιν	τοιαύτην	αἰσχύνομαι, ἄλλον μὲν οὐδένα τοσοῦτον,
[1, 3]	παθεῖν τὰ αὐτά. Καὶ ἡμεῖς	τοίνυν	τὰ αὐτὰ ἂν ἐδράσαμεν, εἰ
[1, 4]	πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ. Εἰ	τοίνυν	τὸ κακῶς παθεῖν καὶ τὸ
[1, 3]	τάχα καὶ γελάσεσθε μέγα, ἅτε	τοιοῦτον	ἀεὶ γέλωτα μελετῶντες γελᾷν· τοῖς
[1, 2]	μηδὲ διδάσκειν μηδένα ποτὲ ἀνθρώπων	τοιοῦτον	μηδέν. Ἐγὼ μὲν οὖν ἀνέκραξά
[1, 3]	καὶ οἰμώξουσι καὶ ὀδυροῦνται, οὐ	τοιοῦτον	ὀδυρμὸν, οἷον τὰ παιδία τὰ
[1, 2]	τὸν χῶρον μετάστησον ἐκεῖνον, ἔνθα	τοιοῦτον	οὐδὲν οὔτε ἕτερος ἐρεῖ τις,
[1, 1]	χρηστὸν καταστρέψαι τέλος· ἀλλ´ ὁ	τοιοῦτος	ἐν ἀρχῇ μὲν τῆς τόλμης
[1, 6]	τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ	τοῖς	ἀγγέλοις αὐτοῦ. Καὶ οἱ ἁπλῶς
[1, 3]	ταῦτα διαλεξόμεθα· ἐπεὶ ὅτι γε	τοῖς	ἁγίοις οὐδεμία ἀπὸ τούτων ἡ
[1, 3]	χρόνους) τοιαῦτα ἐγκαλῶν, οἷάπερ ὑμεῖς	τοῖς	ἁγίοις τούτοις ἀνδράσι (παλλακίδα γὰρ
[1, 7]	ἐκεῖνον ὁμιλίας ἀπάγων, ἐκδιδοὺς δὲ	τοῖς	ἀκαθάρτοις αὐτοῦ δορυφόροις, καὶ συγκατακλίνεσθαι
[1, 6]	εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον·	τοῖς	ἀκολάστοις καὶ ἀσελγέσι ταῦτα ἀπειλῶν.
[1, 4]	μισθὸν καὶ τοῖς πάσχουσι καὶ	τοῖς	ἀκούουσι κακῶς, ὁ κωλύων αὐτοὺς
[1, 4]	ἐποίησαν, καὶ ἐκώλυον τοὺς ἀποστόλους	τοῖς	ἀνθρώποις τὰ πρὸς σωτηρίαν λαλεῖν.
[1, 5]	Καὶ ἔγωγε, μὴ δόξαιμι τερατεύεσθαι	τοῖς	αὖθις ἀνθρώποις, κἂν παρέλιπον τὴν
[1, 2]	ἀνθρώπους καὶ νῦν τὰ αὐτὰ	τοῖς	βαρβάροις τολμῶντας ἐκείνοις, μᾶλλον δὲ
[1, 8]	τὸν δὲ οὐκ ἀφέντα, ὅτι	τοῖς	βασανιστηρίοις ἀνάγκη παραδοθῆναι, τῶν ἀκηκοότων
[1, 3]	ἐτρέπετο βλάβη, τοσοῦτον ἀπέσχον ἀλγῆσαι	τοῖς	γινομένοις, ὅτι κἂν ἐγέλασα σφόδρα
[1, 2]	δὴ τοὺς ἀπολωλότας καὶ ἀπολλυμένους	τοῖς	δάκρυσι τούτοις ἀνακτήσασθαι δυνήσῃ ποτέ·
[1, 3]	τοιοῦτον ἀεὶ γέλωτα μελετῶντες γελᾷν·	τοῖς	δὲ παροῦσι, κἂν μυριάκις ἦτε
[1, 6]	Ὁ δὲ ἐφιμώθη. Τότε λέγει	τοῖς	διακόνοις (νοις αὐτοῦ· Δήσαντες αὐτοῦ
[1, 8]	ἕτεροι, καὶ τῶν πλημμελησάντων πλέον	τοῖς	διορθοῦν βουλομένοις ἐκπεπολέμωνται; μᾶλλον δὲ
[1, 2]	οὗτοι γάννυνται ἐπὶ τοῖς τολμήμασι	τοῖς	ἑαυτῶν· καὶ ἀκούσῃ τοῦ μὲν
[1, 8]	τιμωριῶν. Εἰ δέ τις ἐπὶ	τοῖς	εἰρημένοις ἀπέγνω, μικρὸν ἀναμεινάτω, καὶ
[1, 4]	δίκη, ὡς μηδεμίαν λοιπὸν δυνηθῆναι	τοῖς	ἐκείνων δεινοῖς παρισωθῆναι συμφοράν. Πρῶτοι
[1, 8]	τοσοῦτον καταλυθῆναι, ὡς μὴ μόνον	τοῖς	ἐν ταῖς πόλεσιν ἀνάγκην μὴ
[1, 7]	οἰκίαν ἐνέπρησε μεγάλην καὶ πολυάνθρωπον,	τοῖς	ἔνδον καθεύδουσιν ἐπιβουλεύων, τίνα ἂν
[1, 0]	οὖν ἔσται ~(ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝΤΑΣ	ΤΟΙΣ	ΕΠΙ ΤΟ ΜΟΝΑΖΕΙΝ ΕΝΑΓΟΥΣΙΝ. ~αʹ
[1, 5]	ἐφόδια. Πίστις δ´ ἀπορίας οὐδὲ	τοῖς	θνήσκουσιν ἦν, ἀλλὰ καὶ τοὺς
[1, 2]	ἀγορὰν ἐμβάλῃς, ὄψει, καὶ ἐν	τοῖς	ἰατρείοις, κἂν ἐν παντὶ μέρει
[1, 2]	ἀφέμενος, ἔργασαι λόγον παραίνεσιν ἔχοντα	τοῖς	νοσοῦσι καὶ στασιάζουσι, πρός τε
[1, 8]	εἶναι τῆς ἀπωλείας, ἐν δὲ	τοῖς	ὀλίγοις περιωρίσθαι τὴν σωτηρίαν ἀποφαίνηται,
[1, 4]	ἀκοῦσαι ἐπιτείνει τὸν μισθὸν καὶ	τοῖς	πάσχουσι καὶ τοῖς ἀκούουσι κακῶς,
[1, 4]	τῶν στεφάνων. Ἐπεὶ καὶ ἐν	τοῖς	πολέμοις στεφανοῦται μὲν ὁ τρόπαιον
[1, 8]	στῆναι, ἀλλ´ οἱ μὲν ἐν	τοῖς	προοιμίοις, οἱ δὲ ἐν τῷ
[1, 5]	ἡ ἀνάγκη, καὶ τὰ μηδὲ	τοῖς	ῥυπαρωτάτοις τῶν ἀλόγων ζώων πρόσφορα
[1, 5]	ἴθι, γενοῦ μοι τροφὴ, καὶ	τοῖς	στασιασταῖς ἐριννὺς, καὶ τῷ βίῳ
[1, 4]	οὕτως ἔχει· Κεῖται μὲν πολλὴ	τοῖς	τὰ ἀγαθὰ ἐργαζομένοις ἀντίδοσις, μείζων
[1, 1]	ἀνήνεγκαν, μήτε τὴν παρὰ Θεοῦ	τοῖς	τὰ τοιαῦτα τολμῶσιν ἑπομένην φοβηθέντες
[1, 2]	ὅταν ποτὲ ὕστερον ἀναμνησθῶσιν αὐτοῦ,	τοῖς	τε κεκινηκόσιν αὐτὸν ἐπαρῶνται πολλὰ,
[1, 2]	ἐργάσωνται· οὗτοι δὲ καὶ ἐγκαλλωπίζονται	τοῖς	τολμήμασι. Καὶ οὐ τοῦτο μόνον,
[1, 2]	δὴ καὶ οὗτοι γάννυνται ἐπὶ	τοῖς	τολμήμασι τοῖς ἑαυτῶν· καὶ ἀκούσῃ
[1, 2]	τούτοις. Καὶ ταῦτα μὲν ἐν	τοῖς	τῶν Χριστιανῶν συνεδρίοις· οἱ δὲ
[1, 4]	πέμψαι τινὰ τῶν ἐν ᾅδου	τοῖς	ὑπὲρ γῆς ἀπαγγέλλοντα, ἐκεῖνο δεδοικὼς,
[1, 2]	τοιαῦτα σὺ λέγεις ἐν μέσαις	τολμᾶσθαι	ταῖς πόλεσιν. Ὁ δέ φησιν·
[1, 5]	τὸ πάθος λαμβάνων, ὥσπερ αὐτῷ	τολμηθὲν	ἔφριττεν· σπουδὴ δὲ τῶν λιμωττόντων
[1, 2]	τῷ Μιθριδάτῃ καὶ πᾶσιν ἐκείνοις	τολμηθέντων	τοσούτῳ ταῦτα ἀνοσιώτερα, ὅσῳ καὶ
[1, 2]	οὗτοι δὲ καὶ ἐγκαλλωπίζονται τοῖς	τολμήμασι.	Καὶ οὐ τοῦτο μόνον, ὅτι
[1, 2]	καὶ οὗτοι γάννυνται ἐπὶ τοῖς	τολμήμασι	τοῖς ἑαυτῶν· καὶ ἀκούσῃ τοῦ
[1, 1]	τοιοῦτος ἐν ἀρχῇ μὲν τῆς	τόλμης	οὐδὲν ἴσως πείσεται δεινὸν, ἂν
[1, 8]	γὰρ ἀνέξῃ πρᾶγμα τοσαύτης γέμον	τόλμης,	ὡς πρὸς τὴν ψῆφον ἀντιβλέψαι
[1, 2]	μοι, καὶ πόθεν οἱ ταῦτα	τολμήσαντες;	καὶ διὰ τί, καὶ ἐκ
[1, 8]	τοὺς φωνὴν ὑπὲρ ταύτης ῥῆξαι	τολμῶντας	ἀμύνεσθαι δέον.
[1, 2]	νῦν τὰ αὐτὰ τοῖς βαρβάροις	τολμῶντας	ἐκείνοις, μᾶλλον δὲ καὶ παρανομώτερα
[1, 8]	ἡμῶν τὸ στόμα, ὡς οὐ	τολμώντων	καταδικάσαι τὸ πλῆθος. Ἀλλ´ οὐ
[1, 3]	τούτων εἰς τὴν τῶν ταῦτα	τολμώντων	κεφαλὴν ἐτρέπετο βλάβη, τοσοῦτον ἀπέσχον
[1, 1]	παρὰ Θεοῦ τοῖς τὰ τοιαῦτα	τολμῶσιν	ἑπομένην φοβηθέντες δίκην, τὸ μὲν
[1, 8]	τὸ καὶ μυρίοις ὀνείδεσιν αἰσχῦναι	τὸν	ἀδελφὸν, τὸν οὐδὲν ἠδικηκότα πολλάκις,
[1, 8]	εἰπέ μοι, μωρὸν οὐ καλεῖ	τὸν	ἀδελφόν; τοῦτο δὲ ὑπεύθυνον ποιεῖ
[1, 6]	ἀνομίαν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς. Καὶ	τὸν	ἀκούοντα μὲν, οὐ ποιοῦντα δὲ
[1, 7]	τῆς οἰκίας ἐξάγοντα ἐκείνης, ἢ	τὸν	ἀνάψαντα τὸ πῦρ ἐξ ἀρχῆς,
[1, 1]	ἤνυον, γράμματα πέμψαντες ὡς βασιλέα	τὸν	αὐτῶν, ἐν οἷς ἀποστάτην καὶ
[1, 3]	παιδὸς δεξαμένης, τότε δὴ, τότε,	τὸν	γέλωτα ἀφεῖσα ἡ μήτηρ, μείζονι
[1, 3]	πλήττῃ τὰς μητέρας, πολὺν κινεῖ	τὸν	γέλωτα ταῖς πληττομέναις αὐταῖς, καὶ
[1, 8]	δὲ οὐκ ἐδούλευσε τῷ μαμωνᾷ;	τὸν	δὲ ἐκείνῳ δουλεύσαντα ἀνάγκη παραιτήσασθαι
[1, 1]	τῷ δι´ ἐκείνων τιμωμένῳ Θεῷ.	Τὸν	δὲ Θεῷ πολεμοῦντα οὐκ ἔνι
[1, 8]	καὶ τοῦτο δὲ μοιχεία ἀπηρτισμένη·	τὸν	δὲ μοιχὸν πάλιν εἰς τὴν
[1, 8]	εἰς αὐτὸν πεπλημμεληκότων εἴασεν ἁμαρτήματα;	τὸν	δὲ οὐκ ἀφέντα, ὅτι τοῖς
[1, 2]	πρῶτος καὶ χεῖρας ἐπέβαλον ἐπὶ	τὸν	δεῖνα τὸν μοναχὸν, καὶ πληγὰς
[1, 7]	τίνα ἂν ἔφαμεν εἶναι κακὸν,	τὸν	διεγείροντα τοὺς καθεύδοντας, καὶ τῆς
[1, 2]	τῶν ἄλλων εὗρον αὐτός· Ἀλλὰ	τὸν	δικαστὴν ἐγὼ μᾶλλον τῶν ἄλλων
[1, 2]	ἀνέκραξά τε εὐθέως ἀκούσας, καὶ	τὸν	εἰπόντα συνεχῶς ἀνηρώτων, εἰ μὴ
[1, 4]	ποτε οὖν οὗτος φησίν; Ἐπειδὴ	τὸν	ἐμπρησμὸν διηγήσατο τοῦ ἱεροῦ, καὶ
[1, 1]	ΤΟ ΜΟΝΑΖΕΙΝ ΕΝΑΓΟΥΣΙΝ. ~αʹ Ὅτε	τὸν	ἐν Ἱεροσολύμοις νεὼν πολλῶν ἐτῶν
[1, 3]	ἐν τῷ σκότει τῷ ἐξωτέρῳ,	τὸν	ἐν τῷ πυρὶ τῷ ἀσβέστῳ·
[1, 3]	τὰ παιδία τὰ μικρὰ, ἀλλὰ	τὸν	ἐν τῷ σκότει τῷ ἐξωτέρῳ,
[1, 5]	τὸν κόλπον ἔχων τροφὴν, σκήπτοιτο	τὸν	θάνατον ἑαυτῷ. Οἱ δὲ ὑπ´
[1, 5]	σπουδὴ δὲ τῶν λιμωττόντων ἐπὶ	τὸν	θάνατον ἦν, καὶ μακαρισμὸς τῶν
[1, 3]	πάντως φιλάνθρωπός τε ὢν, καὶ	τὸν	θάνατον μὴ βουλόμενος τοῦ ἁμαρτωλοῦ,
[1, 1]	τινες καὶ ἀνήμεροι ἄνθρωποι, μήτε	τὸν	Θεὸν αἰδεσθέντες, ᾧ τὸν νεὼν
[1, 1]	τιμωρίας παιδεύων μηδέποτε τῆς πρὸς	τὸν	Θεὸν ἅπτεσθαι μάχης, ὡς οὐκ
[1, 2]	οἰκουμένην ἐθρήνουν ἅπασαν, καὶ πρὸς	τὸν	Θεὸν ἔλεγον· Ἆρον τὴν ψυχήν
[1, 2]	καὶ χαλεπὴν, καὶ πολλὴν εἰς	τὸν	Θεὸν τὴν ὕβριν ἔχουσαν. Εἶναι
[1, 4]	παῤῥησίας παρ´ αὐτὸν τοῦ βασιλέως	τὸν	θρόνον λαμπρῶς ἀποστίλβων, καὶ δόξαν
[1, 5]	ἔργα. Γυνή τις τῶν ὑπὲρ	τὸν	Ἰορδάνην κατοικούντων, Μαρία τοὔνομα, πατρὸς
[1, 5]	(λῃσταὶ διηρεύνων, μή τις ὑπὸ	τὸν	κόλπον ἔχων τροφὴν, σκήπτοιτο τὸν
[1, 7]	παραιτουμένους εἰς αὐτὸν τοῦ θηρίου	τὸν	λαιμὸν καθεῖναι τὰς χεῖρας, ἀλλὰ
[1, 4]	τῷ τε ἑτέρους κωλῦσαι σβέσαι	τὸν	λιμὸν, καὶ τῆς ψυχῆς ἀγχομένης
[1, 6]	δὲ μὴ ὤκνουν μακρὸν ποιῆσαι	τὸν	λόγον, καὶ ἀπὸ τῶν προφητῶν
[1, 8]	καταναγκάσαν ἡμᾶς εἰς τοῦτον καθεῖναι	τὸν	λόγον, οὐχ ἱκανὸν καὶ μόνον
[1, 2]	σβέσωμεν τὴν πυρὰν, καὶ στήσωμεν	τὸν	λοιμὸν, τό γε ἡμέτερον μέρος·
[1, 3]	ἀσχημοσύνης τρόπους· οὗτος ὁ Νέρων	τὸν	μακάριον Παῦλον (καὶ γὰρ ἔτυχε
[1, 4]	καὶ τὸ κακῶς ἀκοῦσαι ἐπιτείνει	τὸν	μισθὸν καὶ τοῖς πάσχουσι καὶ
[1, 4]	καὶ ῥημάτων ὀνειδιστικῶν πολὺν ἔθηκε	τὸν	μισθόν. Μακάριοι γὰρ, φησὶν, ἐστὲ,
[1, 4]	ἀρχαγγέλων ἀποδεῖν, καὶ τοσοῦτον λήψεται	τὸν	μισθὸν, ὅσον εἰκὸς ἄνθρωπον σῶμα
[1, 2]	χεῖρας ἐπέβαλον ἐπὶ τὸν δεῖνα	τὸν	μοναχὸν, καὶ πληγὰς ἐνέτεινα· ἑτέρου
[1, 3]	πραγμάτων ὑμῖν οὕτως ἀντιφθεγγομένων αὐτῶν.	Τὸν	Νέρωνα πάντως ἀκούετε (καὶ γὰρ
[1, 1]	μήτε τὸν Θεὸν αἰδεσθέντες, ᾧ	τὸν	νεὼν ἤγειραν ἐκεῖνοι, μήτε πρὸς
[1, 4]	ἦν ἐνταῦθα, τοὺς προφήτας καὶ	τὸν	νόμον καὶ τὴν ἐκ τούτων
[1, 8]	εἰ καὶ περὶ τῶν κατὰ	τὸν	Νῶε συμβεβηκότων λόγων γινομένων ἡμῖν
[1, 7]	κατακεντοῦντες πάντοθεν καὶ δάκνοντες, καὶ	τὸν	οἰκεῖον εἰς αὐτὴν ἐκχέοντες ἰὸν,
[1, 3]	νηπίων πληγὴν, μὴ μέγαν αὐτοῖς	τὸν	ὄλεθρον φέρουσαν· ἐπειδὴ δὲ μικρὸν
[1, 8]	μυρίοις ὀνείδεσιν αἰσχῦναι τὸν ἀδελφὸν,	τὸν	οὐδὲν ἠδικηκότα πολλάκις, τί οὐκ
[1, 2]	τὸ ὕψος βάλλουσι, καὶ πρὸς	τὸν	οὐρανὸν ἀκοντίζουσι τὰ βέλη, καὶ
[1, 3]	τὰ αὐτὰ ἂν ἐδράσαμεν, εἰ	τὸν	παιδικὸν τοῦτον ἑωρῶμεν θυμὸν, καὶ
[1, 4]	τῶν ἐπαίνων ὠφεληθῆναι δυνάμενον, παρακαλέσαι	τὸν	πατριάρχην πέμψαι τινὰ τῶν ἐν
[1, 3]	τὰ αὐτὰ, ἅπερ ὑμεῖς φθέγγεσθε,	τὸν	Παῦλον ἀποκαλῶν, τὸ μὲν πρῶτον
[1, 3]	γὰρ αὐτοῦ σφόδρα ἐπέραστον πείσας	τὸν	περὶ τῆς πίστεως δέξασθαι λόγον,
[1, 4]	γενέσθαι ταῦτα τὰ πολὺν αὐτοῖς	τὸν	πλοῦτον ποιοῦντα τῶν ἀγαθῶν, καὶ
[1, 2]	Ἐκεῖνον μὲν γὰρ οἱ πολεμήσαντες	τὸν	πόλεμον, ὅταν ποτὲ ὕστερον ἀναμνησθῶσιν
[1, 2]	δυναμένους ἐν τρυφῇ ζῇν, ἐπὶ	τὸν	σκληρὸν τοῦτον ἀγομένους βίον. Ταῦτα
[1, 7]	ἐν μέσῳ χειμαζομένους ἀνθρώπους, ἢ	τὸν	ταῦτα ἐργασάμενον τὰ ναυάγια; Μὴ
[1, 7]	σωθῆναι βουλομένους ἐξάγοντες, καὶ πρὸς	τὸν	τῆς ἡσυχίας ὁδηγοῦντες λιμένα, δικαίως
[1, 5]	Καὶ ταῦθ´ ἅμα λέγουσα κτείνει	τὸν	υἱὸν, ἔπειτ´ ὀπτήσασα, τὸ μὲν
[1, 6]	πολλῷ τούτων χαλεπώτερα, οὐκ ἐπειδὴ	τὸν	Χριστὸν ἐσταύρωσαν μόνον, ἀλλ´ ἐπειδὴ
[1, 6]	ἔγωγε οἶμαι, πλὴν εἰ καὶ	τὸν	Χριστὸν ταῦτα πάντα εἰκῆ εἰρηκέναι
[1, 2]	ἐπικήρου ταύτης ζωῆς, καὶ πρὸς	τὸν	χῶρον μετάστησον ἐκεῖνον, ἔνθα τοιοῦτον
[1, 4]	παρ´ ἑτέρων. Ὥστε διπλῇ παρηλάσατε	τὸν	ὠμὸν πλούσιον ἐκεῖνον, τῷ τε
[1, 6]	κατασκευάζοντι. Καὶ ἐν ἄλλῳ δὲ	τόπῳ	δημηγορῶν, Καθάπερ οἱ ἁλιεῖς, φησὶν,
[1, 8]	ἐν τῷ οἰκείῳ ταῦτα φυλαττέσθω	τόπῳ.	Ἵνα (γὰρ τὰ ἄλλα παρῶ,
[1, 1]	μύρια μόνον, οὐδὲ εἰς δὶς	τοσαῦτα,	καὶ τρὶς, ἀλλ´ εἰς ἀπείρους
[1, 7]	τὸ πῦρ ἐξ ἀρχῆς, καὶ	τοσαύτην	ἀνάγκην αὐτοῖς τε ἐκείνοις καὶ
[1, 8]	καὶ τρεῖς ἄνθρωποι μόνοι τὴν	τοσαύτην	διέφυγον κόλασιν, ταύτῃ προσδοκῶν ἐμφράξαι
[1, 7]	μοναστηρίων ἀναιρεθῆναι τὴν χρείαν, καὶ	τοσαύτην	ἐν ταῖς πόλεσι γενέσθαι τὴν
[1, 7]	ταῦτα κατορθοῦν, ἃ μὴ κατορθούμενα	τοσαύτην	φέρει τὴν κόλασιν; Ἐβουλόμην καὶ
[1, 4]	λαμπρῶς ἀποστίλβων, καὶ δόξαν ἠμφιεσμένος	τοσαύτην,	ὡς μηδὲν τῶν ἀγγέλων καὶ
[1, 1]	τῇ παροινίᾳ, μηδὲν ἀπὸ τῆς	τοσαύτης	ἀνεξικακίας κερδαίνων, ἑτέρους γοῦν ὀνήσει
[1, 8]	ἀντίθεσιν. Οὐδὲ γὰρ ἀνέξῃ πρᾶγμα	τοσαύτης	γέμον τόλμης, ὡς πρὸς τὴν
[1, 8]	εἰπὼν, καὶ ἐβουλόμην καὶ εὔχομαι	τοσαύτης	ἡμᾶς ἀπολαύειν εἰρήνης, καὶ τὴν
[1, 3]	ταῦτα τολμώντων κεφαλὴν ἐτρέπετο βλάβη,	τοσοῦτον	ἀπέσχον ἀλγῆσαι τοῖς γινομένοις, ὅτι
[1, 3]	αὐτὸ πάλιν ταῖς μητράσι ποιήσωμεν,	τοσοῦτον	αὐτῶν διαλλάττοντες, ὅσον οὐ μετ´
[1, 4]	θαύματος. Καίτοι γε οὐδὲν ἐκεῖνος	τοσοῦτον	εἰργάσατο οἷον ὑμεῖς. Ἐκεῖνος γὰρ
[1, 2]	τοιαύτην αἰσχύνομαι, ἄλλον μὲν οὐδένα	τοσοῦτον,	Ἕλληνας δὲ ἅπαντας, τούς τε
[1, 8]	τυραννίδα τῶν κακῶν τούτων εἰς	τοσοῦτον	καταλυθῆναι, ὡς μὴ μόνον τοῖς
[1, 4]	καὶ τῶν ἀρχαγγέλων ἀποδεῖν, καὶ	τοσοῦτον	λήψεται τὸν μισθὸν, ὅσον εἰκὸς
[1, 3]	πλείονος τοῦτο ἐργάζηται τοῦ θυμοῦ,	τοσοῦτον	μᾶλλον αὐταῖς ἐπιτείνει τὴν ἡδονὴν,
[1, 1]	τῶν ἐν τούτοις προστριβομένων ὠτειλῶν	τοσοῦτον	σκωλήκων ἐτίκτετο πλῆθος, ὡς τὴν
[1, 2]	Μιθριδάτῃ καὶ πᾶσιν ἐκείνοις τολμηθέντων	τοσούτῳ	ταῦτα ἀνοσιώτερα, ὅσῳ καὶ σεμνότερος
[1, 6]	ὑμεῖς, εἰ μηδαμοῦ βίος ἐγκαλεῖται	τότε,	ἀλλ´ ὑπὲρ πίστεως μόνης καὶ
[1, 3]	τί μὲν οὐκ ὄφελος τῷ	τότε	ἀναιρεθέντι (Παύλῳ; τί δὲ οὐ
[1, 8]	εἰρημένοις ἀπέγνω, μικρὸν ἀναμεινάτω, καὶ	τότε	ἀπογνώσεται πλέον, ὅταν τὰ πολλῷ
[1, 4]	καὶ καταγελάσαντες τῶν θείων Γραφῶν,	τότε	αὐτὰς θαυμάσωσι, ὅταν αὐτοῖς ὄφελος
[1, 1]	ἀπείρους αἰῶνας ψυχωθέντα τὰ σώματα,	τότε	δέχεται τὰς βασάνους καὶ τὰς
[1, 1]	ἤθελον τῶν Ἑβραίων οἱ παῖδες,	τότε	δὴ βάρβαροί τινες καὶ ἀνήμεροι
[1, 2]	ἐν ἀκοῇ γοῦν δέξασθαι μόνῃ.	Τότε	δὴ καὶ πικρότερον ἀνοιμώξας, Ὄντως,
[1, 3]	τὴν χεῖρα τοῦ παιδὸς δεξαμένης,	τότε	δὴ, τότε, τὸν γέλωτα ἀφεῖσα
[1, 4]	περιέβαλον δόξῃ τοὺς ἁγίους ἀποστόλους	τότε	ἐκεῖνοι γόητας καὶ πλάνους καλοῦντες
[1, 1]	μυρίας (σφαγὰς ἃς αἱ τῶν	τότε	κωλυομένων Ἰουδαίων εἰς αὐτοὺς εἰργάσαντο
[1, 6]	ἔνδυμα γάμου; Ὁ δὲ ἐφιμώθη.	Τότε	λέγει τοῖς διακόνοις (νοις αὐτοῦ·
[1, 7]	μᾶλλον ἐκκαίονται· οὕτω καὶ οὗτοι	τότε	μάλιστα μαίνονται, σφοδρότερόν τε αὐτῇ
[1, 7]	ὅταν ἐμφορηθῶσι πολλοῦ τοῦ πόματος,	τότε	μᾶλλον ἐκκαίονται· οὕτω καὶ οὗτοι
[1, 8]	πρὸς τὴν ψῆφον ἀντιβλέψαι τοῦ	τότε	μέλλοντος (κρίνειν ἡμᾶς. Τί οὖν
[1, 6]	ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; Καὶ	τότε	ὁμολογήσω αὐτοῖς· Ἀποχωρεῖτε ἀπ´ ἐμοῦ,
[1, 1]	ἄρα ἀνθρώποις ἐπολέμουν, οὔτε Μιθριδάτης	τότε,	οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς, ὃς ἂν
[1, 8]	πολλοὺς προτιμήσομεν. Οὐδὲ γὰρ τῶν	τότε	συμβεβηκότων ἐλάττω τὰ νῦν, ἀλλὰ
[1, 3]	τοῦ παιδὸς δεξαμένης, τότε δὴ,	τότε,	τὸν γέλωτα ἀφεῖσα ἡ μήτηρ,
[1, 1]	γῆ, καὶ πολὺς ἀπὸ τούτου	τοῦ	αἵματος ἐγίνετο πηλός· τῶν δὲ
[1, 3]	καὶ τὸν θάνατον μὴ βουλόμενος	τοῦ	ἁμαρτωλοῦ, ὡς τὸ ἐπιστρέψαι αὐτὸν
[1, 4]	ὡς πονηρὸν, ἕνεκεν τοῦ Υἱοῦ	τοῦ	ἀνθρώπου· χαίρετε ἐν ἐκείνῃ τῇ
[1, 1]	τῶν ἀνῃρημένων αἵματι διὰ πολλοῦ	τοῦ	βάθους ἡ γῆ, καὶ πολὺς
[1, 4]	στήσεται τῆς παῤῥησίας παρ´ αὐτὸν	τοῦ	βασιλέως τὸν θρόνον λαμπρῶς ἀποστίλβων,
[1, 2]	δογμάτων οὐχ ἧττον ἐπὶ (τῇ	τοῦ	βίου διασύρων ῥᾳθυμίᾳ, νῦν τὰ
[1, 2]	παρὰ πάντων κινούμενον. Ἡ δὲ	τοῦ	γέλωτος τούτου καὶ τῆς κωμῳδίας
[1, 7]	ἤδη καταποθείσας ψυχὰς ἐξ αὐτῆς	τοῦ	δαίμονος τῆς φάρυγγος ἀνασπάσωσιν, οὐ
[1, 2]	τις αὐτῶν δὴ τούτων πολλοῦ	τοῦ	διαβόλου πνεύσαντος εἰς αὐτὸν, διὰ
[1, 5]	τοὺς δὲ πολλοὺς εἰς μῖσος	τοῦ	ἔθνους σφοδρότερον συνέβη προελθεῖν. ~Ταῦτα
[1, 2]	ἀλλὰ καὶ περὶ παντὸς ἡμῶν	τοῦ	ἔθνους τὴν ψῆφον ἐνέγκωσι. Καὶ
[1, 6]	ὑπὲρ βίου πεφοβῆσθαι, καὶ πολλὴν	τοῦ	ἠθικωτέρου μέρους τῆς φιλοσοφίας ποιεῖσθαι
[1, 4]	ὅταν αὐτοῖς ὄφελος οὐδὲν ἀπὸ	τοῦ	θαύματος. Καίτοι γε οὐδὲν ἐκεῖνος
[1, 3]	τὸ δεινὸν, τὸ τοὺς ἁγίους	τοῦ	Θεοῦ καὶ θαυμαστοὺς ἄνδρας ἐκείνους
[1, 1]	ἂν δ´ ἄρα μὴ πάθοι,	τοῦ	Θεοῦ καλοῦντος αὐτὸν εἰς μετάνοιαν,
[1, 4]	λυπεῖν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον	τοῦ	Θεοῦ. Ὅτι μὲν γὰρ ἐπαινέσεσθε
[1, 7]	καὶ μὴ παραιτουμένους εἰς αὐτὸν	τοῦ	θηρίου τὸν λαιμὸν καθεῖναι τὰς
[1, 3]	ἂν ἐκ πλείονος τοῦτο ἐργάζηται	τοῦ	θυμοῦ, τοσοῦτον μᾶλλον αὐταῖς ἐπιτείνει
[1, 4]	φησίν; Ἐπειδὴ τὸν ἐμπρησμὸν διηγήσατο	τοῦ	ἱεροῦ, καὶ τὰς καινὰς ἐκείνας
[1, 6]	δὴ τῆς πίστεως ἀπάγομεν, οὐδὲ	τοῦ	κηρύγματος. Καὶ τί τῆς πίστεως
[1, 5]	δεῖ τὴν ἐπ´ ἀψύχοις ἀναίδειαν	τοῦ	λιμοῦ λέγειν; Εἶμι γὰρ αὐτοῦ
[1, 5]	σπλάγχνων καὶ μυελῶν ἐχώρει, καὶ	τοῦ	λιμοῦ μᾶλλον ἐξέκαιον οἱ θυμοὶ,
[1, 5]	τούτοις ἦν· τῶν δ´ ὑπὸ	τοῦ	λιμοῦ φθειρομένων κατὰ τὴν πόλιν
[1, 2]	καὶ οἶδα ὅτι ταχέως ἀπαλλάξονται	τοῦ	λοιμοῦ. Σὺ μὲν, ἔφην, πρὸς
[1, 3]	τέως μὲν θεραπεύει τὸ τραῦμα,	τοῦ	λοιποῦ δὲ μετὰ σφοδρᾶς ἀπαγορεύει
[1, 5]	γένος καὶ πλοῦτον ἐπίσημος, μετὰ	τοῦ	λοιποῦ πλήθους εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα
[1, 6]	ἀπὸ τῶν προφητῶν καὶ ἀπὸ	τοῦ	μακαρίου Παύλου καὶ ἐκ τῶν
[1, 2]	τολμήμασι τοῖς ἑαυτῶν· καὶ ἀκούσῃ	τοῦ	μὲν λέγοντος ὅτι, Ἐγὼ πρῶτος
[1, 6]	ἐδίδαξα ἂν, ὅσην ὑπὲρ τούτου	τοῦ	μέρους πεποίηται σπουδὴν ὁ Θεός.
[1, 7]	τὴν ἀναχώρησιν, τίνος ἂν κατηγόρησας;	τοῦ	μεταθέντος ἀπὸ ταύτης τῆς ταραχῆς
[1, 4]	ποιοῦντας ὠφέλησε. Τούτους γὰρ ἔβλαψε,	τοῦ	μισθοῦ τὸ πλέον ἐκκόπτων αὐτοῖς,
[1, 5]	παραχωρήσαντες. Ἀνεπλήσθη δ´ εὐθέως ὅλη	τοῦ	μύσους ἡ πόλις, καὶ πρὸ
[1, 6]	ἀπειλῶν. Καὶ παρθένοι δὲ αἱ	τοῦ	νυμφῶνος ἀποκλεισθεῖσαι, δι´ ὠμότητα καὶ
[1, 4]	γέγονεν ἀπ´ ἀρχῆς κόσμου ἕως	τοῦ	νῦν, οὐδὲ μὴ γένηται. Πάντα
[1, 3]	στέρνων τῶν μητρικῶν τὴν χεῖρα	τοῦ	παιδὸς δεξαμένης, τότε δὴ, τότε,
[1, 4]	αὐτῶν τὰ πάθη διελθεῖν οὐ	τοῦ	παρόντος καιροῦ, ὀλίγα δὲ ἐκ
[1, 6]	ἀλλ´ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα	τοῦ	Πατρός μου· καὶ, Πολλοὶ ἐροῦσί
[1, 4]	δι´ αὐτὸν κινδυνεύοντας ἐκ πολλοῦ	τοῦ	περιόντος ταῖς τῶν δωρεῶν νικῶν
[1, 3]	γέλωτα ἀφεῖσα ἡ μήτηρ, μείζονι	τοῦ	πληγέντος περιωδυνίᾳ κατέχεται· καὶ τέως
[1, 3]	νέφος, καὶ (λαβεῖν τινα παρὰ	τοῦ	πολεμουμένου Θεοῦ ῥοπὴν εἰς τὴν
[1, 7]	οἱ μεθύοντες, ὅταν ἐμφορηθῶσι πολλοῦ	τοῦ	πόματος, τότε μᾶλλον ἐκκαίονται· οὕτω
[1, 8]	πονηροῦ πάντως· τὸ δὲ ἐκ	τοῦ	πονηροῦ, καὶ αὐτὸ κολάσεως πάντως.
[1, 8]	οὐκ ὤμοσε; τοῦτο δὲ ἐκ	τοῦ	πονηροῦ πάντως· τὸ δὲ ἐκ
[1, 7]	τὴν οἰκείαν μεταστήσωσιν ἕξιν, ἢ	τοῦ	σώματος ἴδωσιν ἀποδυθεῖσαν αὐτήν. Ποίας
[1, 4]	ἐμὸν λόγον, ἀλλ´ ἀνδρὸς Ἰουδαίου	τοῦ	τὰ ἐκείνων ἱστορηκότος ἀκριβῶς. Τί
[1, 5]	εἰποῦσα καλὴν τετηρηκέναι, τὰ λείψανα	τοῦ	τέκνου διεκάλυψε. Τοὺς δ´ εὐθέως
[1, 8]	ὡς πρὸς τὴν ψῆφον ἀντιβλέψαι	τοῦ	τότε μέλλοντος (κρίνειν ἡμᾶς. Τί
[1, 4]	ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν, ἕνεκεν	τοῦ	Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· χαίρετε ἐν
[1, 8]	βασανιστηρίοις ἀνάγκη παραδοθῆναι, τῶν ἀκηκοότων	τοῦ	Χριστοῦ οὐδεὶς ἀντερεῖ. Τίς δὲ
[1, 6]	πάντων· ἐγὼ δὲ ὑμῖν ἀπαριθμήσομαι	τοῦ	Χριστοῦ τὰς ἀποφάσεις. Καὶ παρατηρεῖτε
[1, 8]	ἀνεξόμενον καταδικάσαι τὴν οἰκουμένην ἅπασαν,	τοῦ	Χριστοῦ τὴν ἀπόφασιν λαβὼν, μετ´
[1, 8]	δὲ ἐκείνῳ δουλεύσαντα ἀνάγκη παραιτήσασθαι	τοῦ	Χριστοῦ τὴν δουλείαν· ἐκείνην δὲ
[1, 8]	καθάπερ τινὰς φυγάδας διὰ μακροῦ	τοῦ	χρόνου πρὸς τὴν αὐτῶν πόλιν
[1, 8]	ταῦτα κελεύεις, καὶ νομοθετεῖς; Ἄπαγε·	τοὐναντίον	γὰρ, καθάπερ καὶ ἔφθην εἰπὼν,
[1, 5]	ὑπὲρ τὸν Ἰορδάνην κατοικούντων, Μαρία	τοὔνομα,	πατρὸς Ἐλεαζάρου, κώμης Βηθεζὼ, σημαίνει
[1, 2]	τῆς κωμῳδίας ὑπόθεσις, τῶν εἰς	τοὺς	ἁγίους ἄνδρας εἰργασμένων ἐστὶ τὰ
[1, 4]	ὕβρισαν καὶ πονηρᾷ περιέβαλον δόξῃ	τοὺς	ἁγίους ἀποστόλους τότε ἐκεῖνοι γόητας
[1, 2]	τὸ διὰ τῆς ἀγορᾶς ἑλκύσαι	τοὺς	ἁγίους ἐκείνους ἐν ἐγκωμίου τίθεται
[1, 3]	μόνον ἦν τὸ δεινὸν, τὸ	τοὺς	ἁγίους τοῦ Θεοῦ καὶ θαυμαστοὺς
[1, 4]	καὶ πολλῇ τετιμήκασι τῇ τιμῇ	τοὺς	ἀποθανόντας μόνον ὑπὲρ αὐτῶν, μηδὲν
[1, 2]	καιρὸς νῦν· οὐδὲ γὰρ δὴ	τοὺς	ἀπολωλότας καὶ ἀπολλυμένους τοῖς δάκρυσι
[1, 6]	ἀλλ´ ἐπειδὴ καὶ μετὰ ταῦτα	τοὺς	ἀποστόλους ἐκώλυον τὰ πρὸς σωτηρίαν
[1, 4]	Ἰουδαῖοι ποτὲ ἐποίησαν, καὶ ἐκώλυον	τοὺς	ἀποστόλους τοῖς ἀνθρώποις τὰ πρὸς
[1, 5]	καὶ πολλάκις λοιδοροῦσα καὶ καταρωμένη	τοὺς	ἅρπαγας ἐφ´ ἑαυτὴν ἠρέθιζεν. Ὡς
[1, 3]	Παῦλον (καὶ γὰρ ἔτυχε κατὰ	τοὺς	αὐτοὺς ἐκείνῳ γενόμενος χρόνους) τοιαῦτα
[1, 5]	τρόπον, ὑπὸ ἀμηχανίας δὲ εἰς	τοὺς	αὐτοὺς οἴκους εἰσεπήδων δὶς ἢ
[1, 4]	ἐν πολέμῳ, μηδὲν δὲ πλεῖον	τοὺς	αὐτῶν ὠφελήσαντες, καθάπερ σωτῆρες καὶ
[1, 2]	δὲ καὶ παρανομώτερα ἐκείνων πολλῷ·	τοὺς	γὰρ εἰς τὴν καθ´ ἡμᾶς
[1, 5]	τὰ λείψανα τοῦ τέκνου διεκάλυψε.	Τοὺς	δ´ εὐθέως φρίκη τε καὶ
[1, 8]	ἐθνικῶν καὶ τελωνῶν χείρους ποιεῖ·	τοὺς	δὲ ἐκείνων χείρους, ὅτι οὐκ
[1, 2]	τοὺς μὲν, ἐφ´ οἷς ἔδρασαν,	τοὺς	δὲ ἐφ´ οἷς ἔπαθον· καὶ
[1, 5]	μὲν ἠπίστουν, οἱ δὲ ᾤκτειρον,	τοὺς	δὲ πολλοὺς εἰς μῖσος τοῦ
[1, 4]	Χριστὸς τοῦτο ἐργάσεται, ὁ πανταχοῦ	τοὺς	δι´ αὐτὸν κινδυνεύοντας ἐκ πολλοῦ
[1, 8]	φησι τοὺς κλητοὺς, ὀλίγους δὲ	τοὺς	ἐκλεκτούς. Ὅταν οὖν ὁ Χριστὸς
[1, 5]	τοῖς θνήσκουσιν ἦν, ἀλλὰ καὶ	τοὺς	ἐκπνέοντας οἱ (λῃσταὶ διηρεύνων, μή
[1, 7]	ταραχῆς πρὸς τὴν γαλήνην ἐκείνην	τοὺς	ἐν μέσῳ χειμαζομένους ἀνθρώπους, ἢ
[1, 6]	ἀγγέλων εἰς τὴν κάμινον ἐμβαλλόντων	τοὺς	ἡμαρτηκότας ἅπαντας. Καὶ περὶ τῶν
[1, 7]	ἔφαμεν εἶναι κακὸν, τὸν διεγείροντα	τοὺς	καθεύδοντας, καὶ τῆς οἰκίας ἐξάγοντα
[1, 7]	τοὺς προθυμουμένους εἰς μέσους πηδῆσαι	τοὺς	κινδύνους, καὶ μὴ παραιτουμένους εἰς
[1, 8]	πάλιν πολλοὺς μὲν εἶναί φησι	τοὺς	κλητοὺς, ὀλίγους δὲ τοὺς ἐκλεκτούς.
[1, 4]	ἀκοῦσαι κακῶς, οὐχὶ τούτους, ἀλλὰ	τοὺς	λέγοντας καὶ τοὺς ποιοῦντας ὠφέλησε.
[1, 2]	αἰτίας, καὶ πρὸς τί βλέποντες	τοὺς	λίθους εἰς τὸ ὕψος βάλλουσι,
[1, 6]	ἀκούοντα μὲν, οὐ ποιοῦντα δὲ	τοὺς	λόγους αὐτοῦ, ὅμοιον ἔφησεν ἀνδρὶ
[1, 2]	καὶ τοὺς ὑπ´ αὐτῶν γελωμένους·	τοὺς	μὲν, ἐφ´ οἷς ἔδρασαν, τοὺς
[1, 8]	πρὸς ἀρετὴν, ὡς οὐ μόνον	τοὺς	μετιόντας αὐτὴν, ἀλλὰ καὶ τοὺς
[1, 8]	ὅρος κακίας ἐστὶ, ποῦ τάξομεν	τοὺς	νέους τούτους νομοθέτας τῆς καινῆς
[1, 8]	τὸ ὀμόσαι διαβολικὸν, τὸ καὶ	τοὺς	ὅρκους πατῆσαι ποίαν οἴσει τιμωρίαν
[1, 4]	ἀρνῶνται τὴν χάριν, οὐ χρὴ	τοὺς	οὕτω διακειμένους, ἑνὸς μὲν προνοεῖν
[1, 2]	ἐτόλμησαν; Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ εἶχον	τοὺς	Περσῶν βασιλεῖς ταυτὰ βουλομένους αὐτοῖς·
[1, 4]	τούτους, ἀλλὰ τοὺς λέγοντας καὶ	τοὺς	ποιοῦντας ὠφέλησε. Τούτους γὰρ ἔβλαψε,
[1, 0]	κεκρύψεται. Τίνα οὖν ἔσται ~(ΠΡΟΣ	ΤΟΥΣ	ΠΟΛΕΜΟΥΝΤΑΣ ΤΟΙΣ ΕΠΙ ΤΟ ΜΟΝΑΖΕΙΝ
[1, 8]	πεισόμεθα τοῦτο, οὐδὲ τῆς ἀληθείας	τοὺς	πολλοὺς προτιμήσομεν. Οὐδὲ γὰρ τῶν
[1, 7]	πολλῷ μεῖζον τούτου ἐργάζονται κακὸν,	τοὺς	προθυμουμένους εἰς μέσους πηδῆσαι τοὺς
[1, 4]	ἐκεῖνος, ὅτε μὲν ἦν ἐνταῦθα,	τοὺς	προφήτας καὶ τὸν νόμον καὶ
[1, 7]	ζάλης ταύτης καὶ τῆς ταραχῆς	τοὺς	σωθῆναι βουλομένους ἐξάγοντες, καὶ πρὸς
[1, 7]	πρὸς φιλοσοφίαν ἀνεπιτήδειον, ὡς ἀναγκάζεσθαι	τοὺς	σωθῆναι βουλομένους τὰς ἐρημίας μεταδιώκειν.
[1, 4]	ἐκεῖ, κἂν ὑμεῖς ἀπιστήσητε, διὰ	τοὺς	τὰ ἐκεῖ; Ὁ μὲν ἄθλιος
[1, 8]	τὰ ὄρη καταλαβεῖν, ἀλλὰ καὶ	τοὺς	τὰς ἐρημίας οἰκοῦντας καθάπερ τινὰς
[1, 2]	δὲ ἅπαντας, τούς τε ὄντας	τούς	τε ἐπιγινομένους, οὓς ἀεὶ τῶν
[1, 2]	οὐδένα τοσοῦτον, Ἕλληνας δὲ ἅπαντας,	τούς	τε ὄντας τούς τε ἐπιγινομένους,
[1, 8]	οἳ μετὰ πλείονος τῆς παῤῥησίας	τοὺς	τῆς ἀρετῆς ἀπελαύνουσι διδασκάλους, ἢ
[1, 8]	τῆς ἀρετῆς ἀπελαύνουσι διδασκάλους, ἢ	τοὺς	τῆς κακίας ἕτεροι, καὶ τῶν
[1, 2]	Ἕλληνες καὶ τούτους γελῶσι, καὶ	τοὺς	ὑπ´ αὐτῶν γελωμένους· τοὺς μὲν,
[1, 2]	ταύτης ἀφίστασθαι πόνων, ἀλλὰ μηδὲ	τοὺς	ὑπὲρ τούτων ἀνέχεσθαι λόγους, καὶ
[1, 6]	φησὶν, ὅταν τὴν σαγήνην ἑλκύσωσι,	τοὺς	φαύλους ἀποκρίνουσι τῶν ἰχθύων, οὕτω
[1, 1]	τὰς ἄλλας συμφοράς. Μετὰ γὰρ	τοὺς	φόνους καὶ τὰς μυρίας (σφαγὰς
[1, 8]	τοὺς μετιόντας αὐτὴν, ἀλλὰ καὶ	τοὺς	φωνὴν ὑπὲρ ταύτης ῥῆξαι τολμῶντας
[1, 7]	τοιαῦτα πάσχουσαν περιορᾷν; Εἰ δὲ	τοῦτο	ἀπηνοῦς καὶ λιθίνης ψυχῆς, ποῦ
[1, 8]	ἐμπίπτειν γέενναν. Τίς οὐκ ὤμοσε;	τοῦτο	δὲ ἐκ τοῦ πονηροῦ πάντως·
[1, 8]	Τίς οὐκ ἐβάσκηνε φίλῳ ποτέ;	τοῦτο	δὲ καὶ ἐθνικῶν καὶ τελωνῶν
[1, 8]	ἀκολάστοις ὀφθαλμοῖς εἰς γυναῖκα; καὶ	τοῦτο	δὲ μοιχεία ἀπηρτισμένη· τὸν δὲ
[1, 1]	ἀνέβλυζεν ἡ τῶν σκωλήκων φορά.	Τοῦτο	δὲ οὐκ ἐπὶ δέκα καὶ
[1, 8]	μωρὸν οὐ καλεῖ τὸν ἀδελφόν;	τοῦτο	δὲ ὑπεύθυνον ποιεῖ τῷ τῆς
[1, 5]	μὲν τρέμοντες ἐξῄεσαν πρὸς ἓν	τοῦτο	δειλοὶ, καὶ μόνης ταύτης τῆς
[1, 6]	ἀποκλεισθεῖσαι, δι´ ὠμότητα καὶ ἀπανθρωπίαν	τοῦτο	ἔπαθον. Καὶ ἕτεροι δὲ πάλιν
[1, 3]	καὶ ὅσῳπερ ἂν ἐκ πλείονος	τοῦτο	ἐργάζηται τοῦ θυμοῦ, τοσοῦτον μᾶλλον
[1, 4]	πλέον, πόσῳ μᾶλλον ὁ Χριστὸς	τοῦτο	ἐργάσεται, ὁ πανταχοῦ τοὺς δι´
[1, 4]	καὶ μηδὲν ὅλως ὑγιὲς ἐννοοῦντες,	τοῦτο	ἠδυνήθησαν συνιδεῖν, καὶ πολλῇ τετιμήκασι
[1, 4]	ἀγχομένης τὴν ἀπανθρωπίαν ἐπιδείκνυσθαι ταύτην.	Τοῦτο	καὶ Ἰουδαῖοι ποτὲ ἐποίησαν, καὶ
[1, 2]	ἀνθρώπων. Καὶ τὸ βιβλίον ἐγὼ	τοῦτο	λαβὼν, ἀντ´ ἄλλου τινὸς φαρμάκου
[1, 4]	ζώντων, ὅπου γε καὶ οἱ	τοῦτο	μόνον ἐπιδειξάμενοι τὸ καλῶς ἀποθανεῖν
[1, 3]	τούτων. Καὶ γὰρ εἰ μὲν	τοῦτο	μόνον ἦν τὸ δεινὸν, τὸ
[1, 2]	ἐγκαλλωπίζονται τοῖς τολμήμασι. Καὶ οὐ	τοῦτο	μόνον, ὅτι ἐναγέστερος οὗτος ἐκείνου
[1, 5]	Ἐλεαζάρου, κώμης Βηθεζὼ, σημαίνει δὲ	τοῦτο	οἶκος ὑσσώπου, διὰ γένος καὶ
[1, 8]	τὸ πλῆθος. Ἀλλ´ οὐ πεισόμεθα	τοῦτο,	οὐδὲ τῆς ἀληθείας τοὺς πολλοὺς
[1, 8]	νόσου τεκμήριόν ἐστι μέγιστον, ὅταν	τοῦτο	παραμυθίαν φέρῃ τῶν κακῶν ἡμῖν,
[1, 3]	δὲ τῷ συνεχῶς καὶ ῥαγδαίως	τοῦτο	ποιεῖν τρωθείη ποτὲ, ἢ βελόνης
[1, 4]	καὶ πέπεισμαι· βούλομαι δὲ ὑμᾶς	τοῦτο	ποιῆσαι νῦν, ἵνα μὴ μάτην
[1, 8]	τὰ ἄλλα παρῶ, αὐτὸ δὴ	τοῦτο	τὸ καταναγκάσαν ἡμᾶς εἰς τοῦτον
[1, 5]	ἐπεπήγεσαν. Ἡ δὲ, Ἐμὸν, ἔφη,	τοῦτο	τὸ τέκνον γνήσιον, καὶ τὸ
[1, 2]	ἀπολωλότας καὶ ἀπολλυμένους τοῖς δάκρυσι	τούτοις	ἀνακτήσασθαι δυνήσῃ ποτέ· καὶ γὰρ
[1, 3]	ἐγκαλῶν, οἷάπερ ὑμεῖς τοῖς ἁγίοις	τούτοις	ἀνδράσι (παλλακίδα γὰρ αὐτοῦ σφόδρα
[1, 5]	περὶ τὸ ἱερὸν, φησὶν, ἐν	τούτοις	ἦν· τῶν δ´ ὑπὸ τοῦ
[1, 8]	πολλῷ μιαρώτερα, ὅσῳ καὶ γέεννα	τούτοις	ἠπείληται, καὶ τὰ τῆς κακίας
[1, 2]	ἄλλο. Εἶτα πάντες ἀνακαγχάζουσιν ἐπὶ	τούτοις.	Καὶ ταῦτα μὲν ἐν τοῖς
[1, 1]	ἐκ τούτων καὶ τῶν ἐν	τούτοις	προστριβομένων ὠτειλῶν τοσοῦτον σκωλήκων ἐτίκτετο
[1, 2]	τρυφῇ ζῇν, ἐπὶ τὸν σκληρὸν	τοῦτον	ἀγομένους βίον. Ταῦτα ἀκούσας ἐγὼ
[1, 3]	ἂν ἐδράσαμεν, εἰ τὸν παιδικὸν	τοῦτον	ἑωρῶμεν θυμὸν, καὶ τὴν τῶν
[1, 8]	τοῦτο τὸ καταναγκάσαν ἡμᾶς εἰς	τοῦτον	καθεῖναι τὸν λόγον, οὐχ ἱκανὸν
[1, 2]	ταῦτα συμβουλεύῃ καὶ διαλέγηται, καὶ	τοῦτον	πάντοθεν ἐλαύνουσιν· ἂν ταῦτα αἴσθωνται,
[1, 3]	τέλος ἀπέκτεινε. Τί οὖν ἀπὸ	τούτου	γέγονε βλάβος τῷ παθόντι κακῶς;
[1, 4]	ἀπόσχωνται ταύτης, οὐκέτι σωθῆναι δυνήσονται.	Τούτου	δὴ χάριν παριδὼν τὸ ἐκείνων,
[1, 7]	περιορᾷν καὶ ἕτερον πολλῷ μεῖζον	τούτου	ἐργάζονται κακὸν, τοὺς προθυμουμένους εἰς
[1, 2]	κινούμενον. Ἡ δὲ τοῦ γέλωτος	τούτου	καὶ τῆς κωμῳδίας ὑπόθεσις, τῶν
[1, 2]	πληγὴν χαλεπωτέραν, καὶ ὅσα ἀπὸ	τούτου	κακὰ στοχαζόμενος, τήν τε οἰκουμένην
[1, 2]	δέ φησιν· Ἂν καὶ τὸ	τούτου	παραδοξότερον μάθῃς, ὅτι καὶ οἱ
[1, 2]	ταῦτα λέγων· ἐγὼ γὰρ νῦν	τούτου	σοι εὐκαιρότερον ἐρῶ, εἴ γε
[1, 1]	ἡ γῆ, καὶ πολὺς ἀπὸ	τούτου	τοῦ αἵματος ἐγίνετο πηλός· τῶν
[1, 6]	ἀποστόλων ἐδίδαξα ἂν, ὅσην ὑπὲρ	τούτου	τοῦ μέρους πεποίηται σπουδὴν ὁ
[1, 4]	παθεῖν καὶ ἀκοῦσαι κακῶς, οὐχὶ	τούτους,	ἀλλὰ τοὺς λέγοντας καὶ τοὺς
[1, 4]	λέγοντας καὶ τοὺς ποιοῦντας ὠφέλησε.	Τούτους	γὰρ ἔβλαψε, τοῦ μισθοῦ τὸ
[1, 2]	συνεδρίοις· οἱ δὲ Ἕλληνες καὶ	τούτους	γελῶσι, καὶ τοὺς ὑπ´ αὐτῶν
[1, 1]	τῷ πλήθει κρύπτεσθαι τῶν νεκρῶν,	τούτους	δὲ αὐτοὺς πάλιν τῷ τῶν
[1, 8]	ἀρνήσασθαι. Τίς οὐ κακηγόρησε λάθρα;	τούτους	δὲ καὶ ἡ Παλαιὰ ἀποκτίννυσθαι
[1, 7]	αὐτοῖς τε ἐκείνοις καὶ τῷ	τούτους	ἐξαγαγόντι περιστήσαντα; Τί δαὶ, εἴ
[1, 8]	ἐστὶ, ποῦ τάξομεν τοὺς νέους	τούτους	νομοθέτας τῆς καινῆς ταύτης καὶ
[1, 7]	ψυχῆς, ποῦ θήσομεν, εἰπέ μοι,	τούτους,	οἳ πρὸς τῷ περιορᾷν καὶ
[1, 8]	τὴν βάσανον; Ἀλλὰ μήπω περὶ	τούτων,	ἀλλ´ ἐν τῷ οἰκείῳ ταῦτα
[1, 2]	πόνων, ἀλλὰ μηδὲ τοὺς ὑπὲρ	τούτων	ἀνέχεσθαι λόγους, καὶ οὐδὲ ἐνταῦθα
[1, 2]	μοί τι πείθοιο, τῶν ὀδυρμῶν	τούτων	ἀφέμενος, ἔργασαι λόγον παραίνεσιν ἔχοντα
[1, 2]	ψυχὰς, οὕτω τὰ πάντων στόματα	τούτων	γέμει τῶν λόγων· κἂν εἰς
[1, 8]	ἀηδῶς ἔχουσιν, οὔτε ἐγκαλοῦσί ποτε,	τούτων	δὲ κἂν ἀπογεύσαιντο ἡδέως μονονουχὶ
[1, 1]	Ἰεζεκιὴλ, οἳ καὶ τῶν ἀνθρώπων	τούτων	διανειμάμενοι τὴν κόλασιν, ὁ μὲν
[1, 8]	ἀπογνώσεται πλέον, ὅταν τὰ πολλῷ	τούτων	εἴπωμεν χαλεπώτερα, οἷον τὰς ἐπιορκίας.
[1, 3]	διηγησάμην ἄρτι, μηδεμία δὲ ἀπὸ	τούτων	εἰς τὴν τῶν ταῦτα τολμώντων
[1, 8]	καὶ τὴν τυραννίδα τῶν κακῶν	τούτων	εἰς τοσοῦτον καταλυθῆναι, ὡς μὴ
[1, 1]	δὲ ἐκεῖ διαδεξόμενα αὐτοὺς, πολλῷ	τούτων	ἐστὶ χαλεπώτερα. Οὐ γὰρ εἰς
[1, 3]	γε τοῖς ἁγίοις οὐδεμία ἀπὸ	τούτων	ἡ βλάβη, ἀλλὰ καὶ μείζων
[1, 3]	ἔφην, ἐπίσχες· καὶ γὰρ καὶ	τούτων	ἡμῖν ἅλις τῶν διηγημάτων, εἴ
[1, 3]	ἀποπέμψας ἐκεῖνον, τῶν λόγων ἡπτόμην	τούτων.	Καὶ γὰρ εἰ μὲν τοῦτο
[1, 1]	τε ἀνθρωπίνων ὁμοῦ πεφυρμένων, ἐκ	τούτων	καὶ τῶν ἐν τούτοις προστριβομένων
[1, 4]	ἔπαθον, οἷα οὐδεὶς ἕτερος. Καὶ	τούτων	μάρτυς ἀξιόπιστος ὁ Χριστὸς, οὕτω
[1, 4]	σκιρτημάτων ἀναιρῶν τὴν ὑπόθεσιν. Ὥστε	τούτων	μὲν ἕνεκεν καὶ σιγῆσαι ἐχρῆν,
[1, 4]	τὸν νόμον καὶ τὴν ἐκ	τούτων	παράκλησιν μῦθόν τινα ἡγεῖτο καὶ
[1, 6]	εἰκῆ εἰρηκέναι φαίης, καὶ τὰ	τούτων	πλείονα· οὐδὲ γὰρ ἅπαντα εἴρηται.
[1, 2]	εἰσί· καί τις αὐτῶν δὴ	τούτων	πολλοῦ τοῦ διαβόλου πνεύσαντος εἰς
[1, 2]	πενθοῦντα ἐκεῖνος σφοδρῶς, Ἀλλ´ οὐ	τούτων,	φησὶν, ὁ καιρὸς νῦν· οὐδὲ
[1, 6]	~Ταῦτα δὲ ἔπασχον, καὶ πολλῷ	τούτων	χαλεπώτερα, οὐκ ἐπειδὴ τὸν Χριστὸν
[1, 7]	ἐργαζόμενος ἀδίκους, ἀλλὰ τὰ πολλῷ	τούτων	χαλεπώτερα, τὴν (ἅπαξ ἁρμοσθεῖσαν. τῷ
[1, 4]	σωτηρίαν λαλεῖν. Πλὴν ἀλλὰ καὶ	τούτων	χείρονες ὑμεῖς. Οἱ μὲν γὰρ
[1, 2]	αὐτοῖς· οἱ δὲ ἡμέτεροι τἀναντία	τούτων,	ὡς ἐμαυτὸν πείθω, καὶ ἐπιθυμοῦσι
[1, 1]	ὡς ἀποκρύψαι τῷ μεγέθει τῆς	τραγῳδίας	πάσας τὰς ἄλλας συμφοράς. Μετὰ
[1, 3]	καὶ τέως μὲν θεραπεύει τὸ	τραῦμα,	τοῦ λοιποῦ δὲ μετὰ σφοδρᾶς
[1, 4]	ἔτι μειζόνως ὁ καὶ τὰ	τραύματα	ἐπιδεῖξαι ἔχων, δι´ ὧν τὸ
[1, 8]	μὲν ἀπολώλασι, δύο δὲ καὶ	τρεῖς	ἄνθρωποι μόνοι τὴν τοσαύτην διέφυγον
[1, 5]	μεινάτω. Μετὰ ταῦτα οἱ μὲν	τρέμοντες	ἐξῄεσαν πρὸς ἓν τοῦτο δειλοὶ,
[1, 4]	τῆς φιλοσοφίας λιμῷ κείμενον κωλύειν	τρέφεσθαι	παρ´ ἑτέρων. Ὥστε διπλῇ παρηλάσατε
[1, 1]	οὐδὲ εἰς δὶς τοσαῦτα, καὶ	τρὶς,	ἀλλ´ εἰς ἀπείρους αἰῶνας ψυχωθέντα
[1, 5]	αὐτοὺς οἴκους εἰσεπήδων δὶς ἢ	τρὶς	ὥρᾳ μιᾷ. Πάντα δὲ ὑπ´
[1, 2]	πολεμισταὶ πολλὰς ἠνυκότες μάχας, καὶ	τρόπαια	στήσαντες, τὰς ἑαυτῶν ἀριστείας διηγούμενοι
[1, 4]	ἐπιδεῖξαι ἔχων, δι´ ὧν τὸ	τρόπαιον	ἔστησε. Καὶ τί λέγω περὶ
[1, 4]	τοῖς πολέμοις στεφανοῦται μὲν ὁ	τρόπαιον	στήσας, πολλῷ δὲ ἔτι μειζόνως
[1, 5]	ταῖς τε θύραις ἐνσειόμενοι μεθυόντων	τρόπον,	ὑπὸ ἀμηχανίας δὲ εἰς τοὺς
[1, 3]	καινούς τινας ἀκολασίας καὶ ἀσχημοσύνης	τρόπους·	οὗτος ὁ Νέρων τὸν μακάριον
[1, 5]	δέρματα τῶν θυρεῶν ἀποδέροντες ἐμασσῶντο.	Τροφὴ	δὲ ἦν καὶ χόρτου τισὶ
[1, 5]	ἀμφοτέρων χαλεπώτεροι· ἴθι, γενοῦ μοι	τροφὴ,	καὶ τοῖς στασιασταῖς ἐριννὺς, καὶ
[1, 5]	τις ὑπὸ τὸν κόλπον ἔχων	τροφὴν,	σκήπτοιτο τὸν θάνατον ἑαυτῷ. Οἱ
[1, 5]	τῶν κειμηλίων, κἂν εἴ τι	τροφῆς	ἐπινοηθείη, καθ´ ἡμέρας εἰσπηδῶντες ἥρπαζον
[1, 5]	ἑκάστην γὰρ οἰκίαν, εἴ που	τροφῆς	παραφανείη σκιὰ, πόλεμος ἦν, καὶ
[1, 4]	ποιεῖν, οὕτως οὐκ ἔστιν ἴσον	τροφῆς	τε ἀπορεῖν σωματικῆς, καὶ ἐν
[1, 5]	δειλοὶ, καὶ μόνης ταύτης τῆς	τροφῆς	τῇ μητρὶ παραχωρήσαντες. Ἀνεπλήσθη δ´
[1, 4]	ἀγνοεῖτε, τῷ γέλωτι καὶ τῇ	τρυφῇ	διαπαντὸς προσανέχοντες; Εἰ δὲ Ἕλληνες
[1, 2]	καὶ εὐγενεῖς καὶ δυναμένους ἐν	τρυφῇ	ζῇν, ἐπὶ τὸν σκληρὸν τοῦτον
[1, 3]	συνεχῶς καὶ ῥαγδαίως τοῦτο ποιεῖν	τρωθείη	ποτὲ, ἢ βελόνης τῷ χιτωνίσκῳ
[1, 3]	σπαράσσεσθαι συρομένους εἰς δικαστήρια, καὶ	τυπτομένους,	καὶ τὰ ἄλλα πάσχοντας, ἅπερ
[1, 8]	ἡμᾶς ἀπολαύειν εἰρήνης, καὶ τὴν	τυραννίδα	τῶν κακῶν τούτων εἰς τοσοῦτον
[1, 7]	ἴδωσιν ἀποδυθεῖσαν αὐτήν. Ποίας οὖν	τυραννίδος,	ποίας αἰχμαλωσίας, ποίας ἀναστατώσεως, τίνος
[1, 5]	τὴν μὲν ἄλλην κτῆσιν οἱ	τύραννοι	διήρπασαν, ὅσην ἐκ τῆς Περαίας
[1, 7]	ἀλλά τις πονηρὸς δαίμων καθάπερ	τύραννος	ἄγριος τὴν οἰκουμένην ἅπασαν καταλαβὼν,
[1, 7]	περιστήσαντα; Τί δαὶ, εἴ τις	τυραννουμένην	πόλιν ἰδὼν καὶ νοσοῦσαν καὶ
[1, 7]	Μὴ γάρ τοι νομίσῃς ἄμεινον	τυραννουμένης	πόλεως τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα
[1, 3]	(Παύλῳ; τί δὲ οὐ βλάβος	τῷ	ἀνελόντι Νέρωνι; οὐχ ὁ μὲν
[1, 3]	ἐξωτέρῳ, τὸν ἐν τῷ πυρὶ	τῷ	ἀσβέστῳ· τὸ αὐτὸ πάλιν ταῖς
[1, 5]	καὶ τοῖς στασιασταῖς ἐριννὺς, καὶ	τῷ	βίῳ μῦθος, ὁ μόνος ἐλλείπων
[1, 3]	ὡς καὶ διαχεῖσθαι καὶ ἀνακλᾶσθαι	τῷ	γέλωτι· εἰ δὲ τῷ συνεχῶς
[1, 4]	εἰ καὶ ταῦτα ὑμεῖς ἀγνοεῖτε,	τῷ	γέλωτι καὶ τῇ τρυφῇ διαπαντὸς
[1, 2]	τὸ δεσμωτήριον καὶ τὰ ἐν	τῷ	δεσμωτηρίῳ δεινὰ, καὶ τὸ διὰ
[1, 1]	ποιεῖν, ἀλλ´ αὐτῷ πρὸ ἐκείνων	τῷ	δι´ ἐκείνων τιμωμένῳ Θεῷ. Τὸν
[1, 6]	πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον	τῷ	διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.
[1, 3]	παθόντι κακῶς; τί δὲ ὄφελος	τῷ	δράσαντι κακῶς; τί μὲν οὐκ
[1, 3]	ἀλλὰ τὸν ἐν τῷ σκότει	τῷ	ἐξωτέρῳ, τὸν ἐν τῷ πυρὶ
[1, 4]	σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν τῶν	τῷ	Θεῷ δοκούντων ἕνεκεν ἐπιδόντα. Καὶ
[1, 7]	τούτων χαλεπώτερα, τὴν (ἅπαξ ἁρμοσθεῖσαν.	τῷ	Θεῷ ψυχὴν τῆς μὲν πρὸς
[1, 3]	ὕστερον, κἂν μὴ νῦν αἴσθωνται	τῷ	θυμῷ κατεχόμενοι, κλαύσουσι καὶ οἰμώξουσι
[1, 4]	τῶν μὲν ἑαυτοῦ οὐ μετέδωκε	τῷ	Λαζάρῳ, οὐ μὴν καὶ ἑτέρους
[1, 8]	πολλοὶ δὲ καὶ πρὸς αὐτῷ	τῷ	λιμένι κατεποντίσθησαν. Καὶ πάλιν πολλοὺς
[1, 2]	ἂν εἰπεῖν, καὶ πλάσαι τοιαῦτα	τῷ	λόγῳ, ἃ πολλοῦ ἂν ἐτιμησάμην,
[1, 8]	ἀντερεῖ. Τίς δὲ οὐκ ἐδούλευσε	τῷ	μαμωνᾷ; τὸν δὲ ἐκείνῳ δουλεύσαντα
[1, 1]	αὐτοὺς κατελάμβανον συμφοραὶ, ὡς ἀποκρύψαι	τῷ	μεγέθει τῆς τραγῳδίας πάσας τὰς
[1, 8]	τοῖς προοιμίοις, οἱ δὲ ἐν	τῷ	μέσῳ, πολλοὶ δὲ καὶ πρὸς
[1, 4]	ᾖ τῷ τε ἀπονητὶ, καὶ	τῷ	μετὰ πόνων αὐτὸ κατωρθωκότι, τὰ
[1, 2]	πικρότερον ἀνοιμώξας, Ὄντως, ἔφην, τῶν	τῷ	Μιθριδάτῃ καὶ πᾶσιν ἐκείνοις τολμηθέντων
[1, 8]	μήπω περὶ τούτων, ἀλλ´ ἐν	τῷ	οἰκείῳ ταῦτα φυλαττέσθω τόπῳ. Ἵνα
[1, 4]	ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν	τῷ	οὐρανῷ. Εἰ τοίνυν τὸ κακῶς
[1, 3]	οὖν ἀπὸ τούτου γέγονε βλάβος	τῷ	παθόντι κακῶς; τί δὲ ὄφελος
[1, 7]	εἰπέ μοι, τούτους, οἳ πρὸς	τῷ	περιορᾷν καὶ ἕτερον πολλῷ μεῖζον
[1, 1]	πλῆθος, ὡς τὴν μὲν γῆν	τῷ	πλήθει κρύπτεσθαι τῶν νεκρῶν, τούτους
[1, 3]	σκότει τῷ ἐξωτέρῳ, τὸν ἐν	τῷ	πυρὶ τῷ ἀσβέστῳ· τὸ αὐτὸ
[1, 3]	τὰ μικρὰ, ἀλλὰ τὸν ἐν	τῷ	σκότει τῷ ἐξωτέρῳ, τὸν ἐν
[1, 3]	ἀνακλᾶσθαι τῷ γέλωτι· εἰ δὲ	τῷ	συνεχῶς καὶ ῥαγδαίως τοῦτο ποιεῖν
[1, 6]	τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ	τῷ	σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ
[1, 6]	σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ	τῷ	σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν;
[1, 6]	ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Οὐ	τῷ	σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ
[1, 4]	κἂν τὸ κατόρθωμα ἴσον ᾖ	τῷ	τε ἀπονητὶ, καὶ τῷ μετὰ
[1, 4]	παρηλάσατε τὸν ὠμὸν πλούσιον ἐκεῖνον,	τῷ	τε ἑτέρους κωλῦσαι σβέσαι τὸν
[1, 8]	ἀδελφόν; τοῦτο δὲ ὑπεύθυνον ποιεῖ	τῷ	τῆς γεέννης πυρί. Τίς οὐκ
[1, 2]	οὐρανὸν ἀκοντίζουσι τὰ βέλη, καὶ	τῷ	τῆς εἰρήνης πολεμοῦσι Θεῷ; Σαμέας
[1, 7]	ἡ δὲ ἐρημία πολλῷ βρύει	τῷ	τῆς φιλοσοφίας καρπῷ, οὐχ οἱ
[1, 4]	ἀπορεῖν σωματικῆς, καὶ ἐν πολλῷ	τῷ	τῆς φιλοσοφίας λιμῷ κείμενον κωλύειν
[1, 3]	κακῶς; τί μὲν οὐκ ὄφελος	τῷ	τότε ἀναιρεθέντι (Παύλῳ; τί δὲ
[1, 7]	ἀνάγκην αὐτοῖς τε ἐκείνοις καὶ	τῷ	τούτους ἐξαγαγόντι περιστήσαντα; Τί δαὶ,
[1, 1]	αὐτοὺς εἰργάσαντο χεῖρες, ἐβρέχετο μὲν	τῷ	τῶν ἀνῃρημένων αἵματι διὰ πολλοῦ
[1, 1]	νεκρῶν, τούτους δὲ αὐτοὺς πάλιν	τῷ	τῶν σκωλήκων. Εἶπεν ἄν τις,
[1, 6]	πάλιν, Βασιλεὺς, φησὶν, ἐποίησε γάμους	τῷ	υἱῷ αὐτοῦ, καὶ ἰδὼν ἄνθρωπον
[1, 3]	ποιεῖν τρωθείη ποτὲ, ἢ βελόνης	τῷ	χιτωνίσκῳ τῆς μητρὸς περὶ τὴν
[1, 1]	ἐγίνετο μόνον, ἀλλ´ ἐπὶ πολλῷ	τῷ	χρόνῳ. Καὶ τὰ μὲν ἐνταῦθα
[1, 4]	πολὺν αὐτοῖς τὸν πλοῦτον ποιοῦντα	τῶν	ἀγαθῶν, καὶ μείζω τὴν παῤῥησίαν
[1, 6]	κατ´ ἐκείνην ἔσται τὴν ἡμέραν,	τῶν	ἀγγέλων εἰς τὴν κάμινον ἐμβαλλόντων
[1, 4]	δόξαν ἠμφιεσμένος τοσαύτην, ὡς μηδὲν	τῶν	ἀγγέλων καὶ τῶν ἀρχαγγέλων ἀποδεῖν,
[1, 8]	ὅτι τοῖς βασανιστηρίοις ἀνάγκη παραδοθῆναι,	τῶν	ἀκηκοότων τοῦ Χριστοῦ οὐδεὶς ἀντερεῖ.
[1, 2]	ἀνατιθέασι· κἀκεῖνοι μὲν πλέον τι	τῶν	ἄλλων αἰσχύνονται, ὅσῳπερ ἂν ἐν
[1, 6]	τοῦ μακαρίου Παύλου καὶ ἐκ	τῶν	ἄλλων ἀποστόλων ἐδίδαξα ἂν, ὅσην
[1, 2]	ἂν ἐν αὐτῷ πλέον τι	τῶν	ἄλλων ἐργάσωνται· οὗτοι δὲ καὶ
[1, 2]	δὲ ὅτι, Τὸ καταγώγιον πρὸ	τῶν	ἄλλων εὗρον αὐτός· Ἀλλὰ τὸν
[1, 2]	Ἀλλὰ τὸν δικαστὴν ἐγὼ μᾶλλον	τῶν	ἄλλων παρώξυνα, φησὶν ἕτερος· ἄλλος
[1, 5]	καὶ τὰ μηδὲ τοῖς ῥυπαρωτάτοις	τῶν	ἀλόγων ζώων πρόσφορα συλλέγοντες, ἐσθίειν
[1, 8]	δὴ τὸ πολλοὺς ἔχειν κοινωνοὺς	τῶν	ἁμαρτημάτων ἀπαλλάττει τῶν ἐγκλημάτων ἡμᾶς,
[1, 2]	μου ἀπ´ ἐμοῦ, καὶ ἐκ	τῶν	ἀναγκῶν μου ἐξάγαγέ με, καὶ
[1, 1]	εἰργάσαντο χεῖρες, ἐβρέχετο μὲν τῷ	τῶν	ἀνῃρημένων αἵματι διὰ πολλοῦ τοῦ
[1, 7]	αὐτοῦ τῆς φάλαγγος εἰς τὰς	τῶν	ἀνθρώπων εἰσεκώμασε ψυχάς· εἶτα ἐκεῖθεν,
[1, 1]	ἤγειραν ἐκεῖνοι, μήτε πρὸς τὴν	τῶν	ἀνθρώπων κατακλασθέντες συμφορὰν, ἀφ´ ἧς
[1, 7]	νομίσῃς ἄμεινον τυραννουμένης πόλεως τὰ	τῶν	ἀνθρώπων πράγματα διακεῖσθαι νῦν, ἀλλὰ
[1, 1]	ὄψεων θεωρὸς Ἰεζεκιὴλ, οἳ καὶ	τῶν	ἀνθρώπων τούτων διανειμάμενοι τὴν κόλασιν,
[1, 4]	ὡς μηδὲν τῶν ἀγγέλων καὶ	τῶν	ἀρχαγγέλων ἀποδεῖν, καὶ τοσοῦτον λήψεται
[1, 6]	τοὺς ἡμαρτηκότας ἅπαντας. Καὶ περὶ	τῶν	ἀσελγῶν δὲ καὶ ἀκαθάρτων ἀνθρώπων
[1, 1]	ἦν ἄρα προοίμιον καὶ ἀρχὴ	τῶν	αὐτίκα δὴ μάλα αὐτοὺς καταληψομένων
[1, 2]	πολλῆς ἐμπέπλησμαι τῆς ἀπορίας, ὅτι	τῶν	βασιλέων ἐν εὐσεβείᾳ ζώντων, τοιαῦτα
[1, 5]	ἱερὸν, φησὶν, ἐν τούτοις ἦν·	τῶν	δ´ ὑπὸ τοῦ λιμοῦ φθειρομένων
[1, 5]	καὶ Ῥωμαίοις διηγγέλθη τὸ πάθος.	Τῶν	δὲ οἱ μὲν ἠπίστουν, οἱ
[1, 1]	τούτου τοῦ αἵματος ἐγίνετο πηλός·	τῶν	δὲ σωμάτων τῶν τε ἱππείων
[1, 3]	γὰρ καὶ τούτων ἡμῖν ἅλις	τῶν	διηγημάτων, εἴ γε μὴ παντελῶς
[1, 2]	τούς τε ἐπιγινομένους, οὓς ἀεὶ	τῶν	δογμάτων οὐχ ἧττον ἐπὶ (τῇ
[1, 4]	ἐκ πολλοῦ τοῦ περιόντος ταῖς	τῶν	δωρεῶν νικῶν ἀντιδόσεσι; Οὐ γὰρ
[1, 1]	μακρᾶς ἐπανελθόντες αἰχμαλωσίας ἐγείρειν ἤθελον	τῶν	Ἑβραίων οἱ παῖδες, τότε δὴ
[1, 8]	ἔχειν κοινωνοὺς τῶν ἁμαρτημάτων ἀπαλλάττει	τῶν	ἐγκλημάτων ἡμᾶς, καὶ τῶν τιμωριῶν.
[1, 6]	ταῦτα μόνον, ἀλλὰ καὶ μικρὸν	τῶν	εἰρημένων μέρος. Ὅταν γὰρ ὁ
[1, 2]	τούτου καὶ τῆς κωμῳδίας ὑπόθεσις,	τῶν	εἰς τοὺς ἁγίους ἄνδρας εἰργασμένων
[1, 4]	παρακαλέσαι τὸν πατριάρχην πέμψαι τινὰ	τῶν	ἐν ᾅδου τοῖς ὑπὲρ γῆς
[1, 8]	Εἰ δέ με, τὸ πλῆθος	τῶν	ἐν τῇ πόλει προφέρων, ταύτῃ
[1, 1]	ὁμοῦ πεφυρμένων, ἐκ τούτων καὶ	τῶν	ἐν τούτοις προστριβομένων ὠτειλῶν τοσοῦτον
[1, 4]	ἐπειδὴ συνεῖδε μηδὲν αὐτὸν ἀπὸ	τῶν	ἐπαίνων ὠφεληθῆναι δυνάμενον, παρακαλέσαι τὸν
[1, 2]	σῶν λόγων μάθωσιν ἃ διὰ	τῶν	ἔργων ἔμαθον ἅπαντες πάλαι. Ὥσπερ
[1, 4]	Οἱ μὲν γὰρ δὴ τὴν	τῶν	ἐχθρῶν ἀναδεξάμενοι τάξιν, οὕτως ἅπαντα
[1, 4]	τῶν φίλων ὑποδύντες προσωπεῖον, τὰ	τῶν	ἐχθρῶν ἐπιδείκνυσθε· ἐμάστιξαν καὶ ὕβρισαν
[1, 4]	ἔστησε. Καὶ τί λέγω περὶ	τῶν	ζώντων, ὅπου γε καὶ οἱ
[1, 1]	πολλὰς, καὶ πολλαχόθεν ἐκεῖνο φερούσας	τῶν	ζώων τὸ γένος· οὕτω πάσης
[1, 2]	αὑτοὺς, πολλοὶ δὲ αὐτῶν καὶ	τῶν	ἤδη μεμυημένων εἰσί· καί τις
[1, 6]	ἀγνοεῖτε καὶ ταῦτα, ἅτε καὶ	τῶν	ἡμετέρων ὄντες ἀνήκοοι πάντων· ἐγὼ
[1, 4]	τὸ αὐτὸ πάθωσι, καὶ καταγελάσαντες	τῶν	θείων Γραφῶν, τότε αὐτὰς θαυμάσωσι,
[1, 5]	οὐκ ἀπέσχοντο, καὶ τὰ δέρματα	τῶν	θυρεῶν ἀποδέροντες ἐμασσῶντο. Τροφὴ δὲ
[1, 1]	καὶ μετὰ πολλῶν αὐτοῖς ἐπιθέμενοι	τῶν	ἱππέων, διέκοψάν τε τὸ ἔργον
[1, 6]	σαγήνην ἑλκύσωσι, τοὺς φαύλους ἀποκρίνουσι	τῶν	ἰχθύων, οὕτω κατ´ ἐκείνην ἔσται
[1, 8]	μέγιστον, ὅταν τοῦτο παραμυθίαν φέρῃ	τῶν	κακῶν ἡμῖν, ὃ μείζονος ὀδύνης
[1, 8]	ἀπολαύειν εἰρήνης, καὶ τὴν τυραννίδα	τῶν	κακῶν τούτων εἰς τοσοῦτον καταλυθῆναι,
[1, 2]	ἀντ´ ἄλλου τινὸς φαρμάκου ταῖς	τῶν	καμνόντων ἐνθήσω χερσί· καὶ γάρ
[1, 5]	τὴν συμφορὰν ἡδέως, εἰ μὴ	τῶν	κατ´ ἐμαυτὸν εἶχον ἀπείρους μάρτυρας·
[1, 8]	ὥσπερ ἂν εἰ καὶ περὶ	τῶν	κατὰ τὸν Νῶε συμβεβηκότων λόγων
[1, 5]	τὴν πόλιν· τὰ δὲ λείψανα	τῶν	κειμηλίων, κἂν εἴ τι τροφῆς
[1, 6]	πίστεως μόνης καὶ δογμάτων τὰ	τῶν	κολάσεων ὥρισται. Ἐπειδὴ γὰρ εἰς
[1, 2]	ἐλαττουμένης, ποίας ἐκκοπτομένης ἀδείας, τίνας	τῶν	κρατούντων συμπράττοντας ἔχοντες, ταῦτα ἐτόλμησαν;
[1, 5]	αὐτῷ τολμηθὲν ἔφριττεν· σπουδὴ δὲ	τῶν	λιμωττόντων ἐπὶ τὸν θάνατον ἦν,
[1, 3]	καὶ ζῇν. Οὕτως ἀποπέμψας ἐκεῖνον,	τῶν	λόγων ἡπτόμην τούτων. Καὶ γὰρ
[1, 2]	τὰ πάντων στόματα τούτων γέμει	τῶν	λόγων· κἂν εἰς ἀγορὰν ἐμβάλῃς,
[1, 6]	σου, φησὶ, δικαιωθήσῃ, καὶ ἐκ	τῶν	λόγων σου καταδικασθήσῃ. Ἆρά σοι
[1, 6]	εἰκῆ φθεγγόμενοι καταδικάζονται· Ἐκ γὰρ	τῶν	λόγων σου, φησὶ, δικαιωθήσῃ, καὶ
[1, 5]	καταθείμην τῇ πατρίδι χάριν καθυφέμενος	τῶν	λόγων ὧν πέπονθε τὰ ἔργα.
[1, 4]	εἰργάσατο οἷον ὑμεῖς. Ἐκεῖνος γὰρ	τῶν	μὲν ἑαυτοῦ οὐ μετέδωκε τῷ
[1, 3]	τῆς κερκίδος πρὸ τῶν στέρνων	τῶν	μητρικῶν τὴν χεῖρα τοῦ παιδὸς
[1, 7]	πολὺ πλέον, καὶ πολλάκις ηὐξάμην	τῶν	μοναστηρίων ἀναιρεθῆναι τὴν χρείαν, καὶ
[1, 1]	μὲν γῆν τῷ πλήθει κρύπτεσθαι	τῶν	νεκρῶν, τούτους δὲ αὐτοὺς πάλιν
[1, 3]	τοῦτον ἑωρῶμεν θυμὸν, καὶ τὴν	τῶν	νηπίων πληγὴν, μὴ μέγαν αὐτοῖς
[1, 2]	ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς	τῶν	ὀδόντων· ἀλλ´ ἥδιον ἐμοὶ βρυχόντων
[1, 2]	εἴ γέ μοί τι πείθοιο,	τῶν	ὀδυρμῶν τούτων ἀφέμενος, ἔργασαι λόγον
[1, 8]	κακίαν ἐνδείξασθαι; Εἰ γὰρ τὸ	τῶν	οἰκείων ἁμαρτημάτων μὴ ἐπαισθάνεσθαι, ἀλλ´
[1, 8]	κατασφάττεσθαι. Ἀλλὰ τίς ἡ παραμυθία	τῶν	οἰκείων κακῶν; Τὸ πάντας ὥσπερ
[1, 2]	ἦσαν, ὡς καὶ ἀπ´ αὐτῶν	τῶν	ὀνομάτων ἔστιν ἰδεῖν, καὶ τῆς
[1, 7]	ταύτην οἰκούντων ἀναδραμεῖν πρὸς τὰς	τῶν	ὀρῶν κορυφὰς, καὶ πείσας ὁμοῦ,
[1, 8]	πρὸς τὴν ἔρημον μεταστῆναι, καὶ	τῶν	ὀρῶν τὰς κορυφὰς οἰκίζειν; Καὶ
[1, 6]	Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν	τῶν	οὐρανῶν, ἀλλ´ ὁ ποιῶν τὸ
[1, 1]	μακάριος Ἡσαΐας, οἶδε δὲ ὁ	τῶν	παραδόξων ὄψεων θεωρὸς Ἰεζεκιὴλ, οἳ
[1, 4]	ἀναγκαῖον εἰπεῖν· καίτοι ὑμᾶς ἀπὸ	τῶν	παρόντων κἀκείνοις πιστεύειν ἐχρῆν· πλὴν
[1, 8]	τοὺς τῆς κακίας ἕτεροι, καὶ	τῶν	πλημμελησάντων πλέον τοῖς διορθοῦν βουλομένοις
[1, 3]	Θεοῦ ῥοπὴν εἰς τὴν ἰατρείαν	τῶν	πολεμούντων αὐτόν· δώσει δὲ πάντως
[1, 4]	αὐτοῖς, καὶ τῆς χαρᾶς καὶ	τῶν	πολλῶν σκιρτημάτων ἀναιρῶν τὴν ὑπόθεσιν.
[1, 8]	αὐτοὺς ἀποδοῦναι, ἀντὶ ταύτης ταῖς	τῶν	πονηρῶν δαιμόνων χερσὶ παραδῶ, καὶ
[1, 3]	οὐδὲ γὰρ, ἂν ἐθέλητε, δυνήσεσθε,	τῶν	πραγμάτων ὑμῖν οὕτως ἀντιφθεγγομένων αὐτῶν.
[1, 6]	ποιῆσαι τὸν λόγον, καὶ ἀπὸ	τῶν	προφητῶν καὶ ἀπὸ τοῦ μακαρίου
[1, 1]	τούτους δὲ αὐτοὺς πάλιν τῷ	τῶν	σκωλήκων. Εἶπεν ἄν τις, ἐκεῖνο
[1, 1]	τῆς σηπεδόνος ἐκείνης ἀνέβλυζεν ἡ	τῶν	σκωλήκων φορά. Τοῦτο δὲ οὐκ
[1, 3]	ἐμπεπερονημένης, ἢ τῆς κερκίδος πρὸ	τῶν	στέρνων τῶν μητρικῶν τὴν χεῖρα
[1, 4]	οὐκ ἔσται ἴσα καὶ τὰ	τῶν	στεφάνων. Ἐπεὶ καὶ ἐν τοῖς
[1, 2]	εἴ γε δέδοικας μὴ παρὰ	τῶν	σῶν λόγων μάθωσιν ἃ διὰ
[1, 2]	χερσί· καὶ γάρ εἰσί μοι	τῶν	τὰ τοιαῦτα νοσούντων φίλοι πολλοὶ,
[1, 3]	δὲ ἀπὸ τούτων εἰς τὴν	τῶν	ταῦτα τολμώντων κεφαλὴν ἐτρέπετο βλάβη,
[1, 1]	δὲ σωμάτων τῶν τε ἱππείων	τῶν	τε ἀνθρωπίνων ὁμοῦ πεφυρμένων, ἐκ
[1, 1]	ἐγίνετο πηλός· τῶν δὲ σωμάτων	τῶν	τε ἱππείων τῶν τε ἀνθρωπίνων
[1, 7]	καὶ στασιάζουσαν, ἔπεισεν οὓς ἠδύνατο	τῶν	τὴν πόλιν ταύτην οἰκούντων ἀναδραμεῖν
[1, 7]	ἡμετέρας. Ἀποδύσαντες γὰρ αὐτὴν πάντων	τῶν	τῆς ἀρετῆς ἱματίων, καὶ τὰ
[1, 8]	ἀπαλλάττει τῶν ἐγκλημάτων ἡμᾶς, καὶ	τῶν	τιμωριῶν. Εἰ δέ τις ἐπὶ
[1, 1]	τὰς μυρίας (σφαγὰς ἃς αἱ	τῶν	τότε κωλυομένων Ἰουδαίων εἰς αὐτοὺς
[1, 8]	τοὺς πολλοὺς προτιμήσομεν. Οὐδὲ γὰρ	τῶν	τότε συμβεβηκότων ἐλάττω τὰ νῦν,
[1, 4]	ἄνθρωπον σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν	τῶν	τῷ Θεῷ δοκούντων ἕνεκεν ἐπιδόντα.
[1, 2]	καὶ πικρότερον ἀνοιμώξας, Ὄντως, ἔφην,	τῶν	τῷ Μιθριδάτῃ καὶ πᾶσιν ἐκείνοις
[1, 2]	φιλοσοφίαν ἐκπεπολεμωμένοι, ὡς μὴ μόνον	τῶν	ὑπὲρ ταύτης ἀφίστασθαι πόνων, ἀλλὰ
[1, 5]	πέπονθε τὰ ἔργα. Γυνή τις	τῶν	ὑπὲρ τὸν Ἰορδάνην κατοικούντων, Μαρία
[1, 2]	ἐχθροὺς, καὶ ταύτην οὐ περὶ	τῶν	ὑπευθύνων μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ
[1, 4]	Πρῶτοι γὰρ οὗτοι καὶ μόνοι	τῶν	ὑφ´ ἡλίῳ πάντων ἀνθρώπων τοιαῦτα
[1, 5]	τὸν θάνατον ἦν, καὶ μακαρισμὸς	τῶν	φθασάντων, πρὶν ἀκοῦσαι καὶ θεάσασθαι
[1, 4]	ἔπραττον ἐκεῖνα· ὑμεῖς δὲ τὸ	τῶν	φίλων ὑποδύντες προσωπεῖον, τὰ τῶν
[1, 2]	Καὶ ταῦτα μὲν ἐν τοῖς	τῶν	Χριστιανῶν συνεδρίοις· οἱ δὲ Ἕλληνες