HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

HÉLIODORE, Théagène et Chariclée, livre I

Liste des contextes (ordre alphabétique)

ω = 25 formes différentes pour 158 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, chap.

[1, 17]   ὡς ὅτι πλεῖστον ἐψόφησε καὶ ὢ τῆς ἀτοπίας, διαδέδρακεν ἡμᾶς ὁ

[1, 11]   μανθάνειν. Ὁ δὲ μᾶλλον παροξυνθεὶς ὢ τῆς εἰρωνείας« φησί· τὰς πράξεις

[1, 13]   οὐκ ἐπὶ τοιαύταις μὲν ἐλπίσιν ὦ Ἀθηναῖοι τόνδε ἀνέτρεφον» ἔλεγεν, ἀλλὰ

[1, 2]   τι ἀσθμήνας λεπτὸν ὑπεφθέγξατο καὶ ὦ γλυκεῖα, ἔφη σῴζῃ μοι ὡς

[1, 15]   τὴν ὥραν αὐτῆς ὑπερβάλλων. Ἀλλ´ ὦ γλυκεῖα Θίσβη τίνα λύσιν ὠνόμαζες;

[1, 26]   τοῖς ἀδήλοις διακρουσαμένη. Φυλακτέον οὖν, ὦ γλυκύτατε, καθάπερ πάλαισμα τὸ πλάσμα

[1, 15]   περιποιοῦσα. Καὶ προσελθοῦσα τί ταῦτα ὦ δέσποινα; ἔλεγε τί μάτην ἔχεις

[1, 15]   εἴη πρὸς ἡμᾶς; Μεγάλα« ἔφη ὦ δέσποινα· ἐρᾶν μὲν ἐγὼ προσποιήσομαι

[1, 15]   Θίσβη τίνα λύσιν ὠνόμαζες; Ῥᾳδίαν ὦ δέσποινα« ἔφη· τοῖς πολλοῖς μὲν

[1, 16]   τὸν Ἀρίστιππον εἰς ἀγρὸν διαδραμοῦσα ὦ δέσποτα« ἔλεγεν ἥκω σοι κατήγορος

[1, 27]   τῶν ὄψεων θόρυβον ἐπαγγελλόμενος καὶ ὦ Θεάγενες, τὴν μὲν πόαν ἥκω

[1, 8]   καὶ αὐτὸς Ἕλλην γεγονώς. Ἕλλην; ὦ θεοί» ἐπεβόησαν ὑφ´ ἡδονῆς ἅμα

[1, 15]   ὑπεκκαίει, ταῦτα ἐκμαίνει. Δίκαια μὲν ὦ θεοὶ πάσχω· τί γὰρ οὐ

[1, 12]   δὲ τῆς εὐνῆς ὁ πατήρ, ὦ θεοί, περιτραπεὶς προσπίπτει μου τοῖς

[1, 17]   χαλεπῶς ἀνευρὼν ἔχω σε« εἶπεν ὦ θεοῖς ἐχθρά. Καὶ ἡ Θίσβη

[1, 22]   Ἓν μόνον αἰτῶ καὶ δὸς ὦ Θύαμι· συγχώρησον εἰς ἄστυ με

[1, 18]   τε τὴν Χαρίκλειαν καὶ λέγειν ὦ Θύαμι, τήνδε σοι τὴν παρθένον

[1, 14]   Χαρίας τῶν ἐμῶν συνεφήβων· καὶ ὦ Κνήμων, εὐαγγέλιά σοι κομίζω» φησίν·

[1, 11]   μὴ γνωσθείη παρὰ τῆς δεσποίνης, ὦ Κνήμων« ἔφη ὡς λίαν ἁπλοϊκός

[1, 21]   τὸν λόγον πῶς οὖν ἔχεις, ὦ κόρη, πρὸς τὸ συνοικεῖν ἡμῖν;

[1, 13]   ὃν περὶ τῆς τιμωρίας διεχειροτόνουν ὦ μητρυιά» βοῶντος, διὰ μητρυιὰν ἀναιροῦμαι,

[1, 21]   ἡγεῖται. ~Τίς οὖν γένοιτ´ ἄν, ὦ παρόντες, γάμος ἁρμοδιώτερος τοῦ προφητικοῦ

[1, 11]   ὀργῆς, ἀλλὰ νῦν γε« ἔφην ὦ πάτερ, εἰ καὶ μὴ πρότερον,

[1, 12]   προσπίπτει μου τοῖς γόνασι καὶ ὦ τέκνον, ἐπίσχες μικρόν« ἔλεγεν· οἴκτειρον

[1, 28]   ἐν ἀσφαλεῖ τεθησαύρισται, καὶ καθείς, ὦ φίλος, καὶ τῷ στομίῳ τὸ

[1, 8]   ἐπεῖχεν ὁ Θεαγένης παῦε» λέγων ὦ φιλτάτη καὶ ψυχὴ ἐμὴ Χαρίκλεια·

[1, 14]   τέθνηκεν. Ἀλλὰ σῴζοιο μὲν» ἔφην ὦ Χαρία, τί δὲ παρατρέχεις τὸ

[1, 19]   παρανομήσαντος, ἐφ´ ὑμᾶς καταφυγὼν ἐφ´ ᾧ τε τιμωρίαν μὲν λαβεῖν τὴν

[1, 6]   καὶ τοὺς ἐνοικοῦντας αὐτῇ βουκόλους ὧδέ πως ἔχει. ~Ἤδη δὲ ἡλίου

[1, 29]   φυλακὴν περιεργῶς κοιλαινόμενον. ~Εἴργαστο δὲ ὧδέ πως· στόμιον ἦν αὐτῷ στενόπορόν

[1, 13]   δὲ τῷ δημίῳ παραδιδόναι καὶ ὠθεῖσθαι εἰς τὸ βάραθρον ἐδοκίμαζον. Ἐμοῦ

[1, 32]   ζῶντα περιέποντες ἢ τοὺς οἰκείους ᾤκτειρον ἀποβεβληκότες. Οὕτως ἄρα λῃσταῖς καὶ

[1, 2]   κεφαλὴν ἔστεπτο καὶ φαρέτραν τῶν ὤμων ἐξῆπτο καὶ τῷ λαιῷ βραχίονι

[1, 33]   τὸν Θύαμιν παρελόμενος νεώτερος αὐτὸς ὤν, τὸν προγενέστερον ἐξάρχειν λῃστρικοῦ πυνθανόμενος,

[1, 33]   τὰς λῃστρικὰς διαπέμπων ἐπεκήρυξεν. Ὑφ´ ὧν ἁλόντες οἱ λῃσταὶ καὶ μηδὲ

[1, 30]   καὶ αὐτοῖς οἰκήμασι βαπτιζόντων· ὑφ´ ὧν ἁπάντων δοῦπός τις πρὸς τὸν

[1, 15]   κατακλῖναι παρασκευάσαι. Εἰ δὲ τύχοις ὧν βούλει, μάλιστα μὲν εἰκὸς σχολάσαι

[1, 29]   τὸ παρέλκον τῶν λόγων ὑποτεμνομένης· ὧν γὰρ ἐν ἔργοις οἱ πολέμιοι,

[1, 30]   πολεμίας καὶ ὕβρεως ἐξαιρούμενον. Ὑφ´ ὧν καὶ ὁ Θύαμις τῶν μὲν

[1, 18]   τὰς παρθενίους τρώσεις εἴκαζεν, ὑφ´ ὧν οὐκ ἀποθανεῖσθαι τὴν Χαρίκλειαν. ~Καὶ

[1, 30]   καὶ τὰς καλύβας ἐνεπίμπρασαν· ὑφ´ ὧν τῆς φλογὸς ἐπὶ τὸ πλησίον

[1, 15]   ὦ γλυκεῖα Θίσβη τίνα λύσιν ὠνόμαζες; Ῥᾳδίαν ὦ δέσποινα« ἔφη· τοῖς

[1, 1]   ἕτεραι δὲ ἄλλους ἔκρυπτον, ὡς ᾤοντο, ὑπελθόντας· κρατῆρες ἀνατετραμμένοι καὶ χειρῶν

[1, 9]   ὅτι βούλοιτο ἔπειθε, τῇ τε ὥρᾳ τὸν πρεσβύτην ἐπαγομένη καὶ τἄλλα

[1, 23]   Χαρίκλειαν ἐπιθυμίας καὶ τὴν παροῦσαν ὥραν ἀπέραντον χρόνου μῆκος εἰς ὑπέρθεσιν

[1, 15]   τῆς Δημαινέτης ὑπερεῖδε πολὺ τὴν ὥραν αὐτῆς ὑπερβάλλων. Ἀλλ´ ὦ γλυκεῖα

[1, 13]   ἐν δίκῃ μὲν ἀλλὰ πρὸ ὥρας τεθνηξόμενον, τὸν ὑπὸ δαιμόνων ἀλαστόρων

[1, 1]   αὐτῷ τοιάδε· ὁλκὰς ἀπὸ πρυμνησίων ὥρμει τῶν μὲν ἐμπλεόντων χηρεύουσα, φόρτου

[1, 1]   λείαν· ἑαυτοὺς οὖν νικητὰς ἀποδείξαντες ὥρμησαν. ~Ἤδη δὲ αὐτοῖς κεκινηκόσιν ἄποθεν

[1, 13]   ἢ καταμαρτυροῦσα τοῖς θρήνοις καὶ ὡς ἀληθῆ τὴν κατηγορίαν βεβαιοῦσα τοῖς

[1, 2]   ὦ γλυκεῖα, ἔφη σῴζῃ μοι ὡς ἀληθῶς, ἢ γέγονας καὶ αὐτὴ

[1, 8]   ἡδονῆς ἅμα οἱ ξένοι. Ἕλλην ὡς ἀληθῶς τὸ γένος καὶ τὴν

[1, 12]   ἐρώμενος; καὶ ἅμα λέγων ἐπῄειν ὡς ἄμφω διαχειρισόμενος. Ἐκ δὲ τῆς

[1, 16]   δεσπότῃ νύκτωρ παρ´ αὐτὸν ἐλθοῦσα, ὡς ἂν γνοίη μηδείς, καὶ ἔλεγον

[1, 10]   εἰς τὸ πρυτανεῖον ἐσιτεῖτο καὶ ὡς ἂν ἐν τοιαύτῃ πανηγύρει καὶ

[1, 28]   δὲ ὑπασπιστὴν ἱερεῖον ἄγειν προσέταττεν, ὡς ἂν θεοῖς ἐγχωρίοις ἐναγίσαντες οὕτω

[1, 3]   καὶ τῶν μὲν προσπιπτόντων φοβερῶν ὡς ἂν μηδὲ γινομένων ὑπερορῶσαν ὅλην

[1, 25]   γὰρ ὡς ἐραστῇ πειθομένη ἀλλ´ ὡς ἀνδρὶ συνθεμένη τότε πρῶτον ἐμαυτὴν

[1, 33]   εἶναι παρὰ τοῖς πολλοῖς αἰσθανόμενος ὡς ἀνῃρηκὼς τὸν Θύαμιν οὐ φαινόμενον,

[1, 9]   προστρέχουσα καὶ βραδύνοντι μεμφομένη καὶ ὡς ἀπώλετ´ ἂν εἰ ὀλίγον ἐμέλλησε

[1, 7]   εἰς τὴν ὑστεραίαν ἅπαντας ἥκειν ὡς αὐτὸν ἐπιστείλας, αὐτὸς δὲ σὺν

[1, 19]   μέσους ἐπέταττε, καὶ τὸν Κνήμωνα ὡς αὐτὸν μετεπέμπετο ἄγειν καὶ τοὺς

[1, 15]   ἀπὸ τῆς τέχνης, εἰσαγαγεῖν με ὡς αὐτὸν νύκτωρ ἀνθ´ ἑαυτῆς· ἅπερ

[1, 9]   μὲν ἀλλ´ ἀρχέκακον, ὄνομα Δημαινέτην. Ὡς γὰρ τάχιστα εἰσῆλθεν, ὅλον ὑπεποιεῖτο

[1, 10]   καὶ οὐδὲ ἀπεκρίνατο τὴν πρώτην. Ὡς δὲ ἐνέκειτο καὶ τί πεπόνθοι

[1, 11]   δὴ τοῦτο διότι ξαινοίμην γινώσκοντα. Ὡς δὲ ἐνεπέπληστο τῆς ὀργῆς, ἀλλὰ

[1, 30]   καὶ ὀνομαστὶ Θέρμουθιν ἀνεκάλει πολλάκις· ὡς δὲ ἦν οὐδαμοῦ, πολλὰ διαπειλήσας

[1, 10]   ἐπειρᾶτό τινος τῶν ἀθεμίτων τυγχάνειν. Ὡς δὲ παντοίως ἀντεῖχον καὶ πρὸς

[1, 3]   καὶ συννεύειν τὸ φρόνημα καταναγκάζει. ~Ὡς δὲ παραμείψαντες οἱ λῃσταὶ κατὰ

[1, 33]   καὶ σκῦλα κατ´ αὐτὴν εὑρήσοντες. Ὡς δὲ πᾶσαν ἐπιδραμόντες καὶ μέρος

[1, 2]   αὐτοὺς ἠνάγκαζεν, ὅτι ἐκείνην ἑώρων. Ὡς δὲ πνεῦμα συλλεξάμενος καὶ βύθιόν

[1, 14]   ἀθέσμοις ὀξὺν ἐπιβάλλει τὸν ὀφθαλμόν, ὡς δὴ καὶ τὴν ἀλιτήριον μετῆλθε

[1, 32]   πρὸς ἓν τὸ κέρδος ὁρίζεται· ὡς δὴ καὶ τούτοις συνέβαινεν. ~Ἐτύγχανον

[1, 30]   νόμῳ. Καὶ πολλὰ τὴν θεὸν ὡς δολερὰν ὀνειδίσας καὶ δεινὸν ἡγησάμενος

[1, 3]   ἐπενεγκάμενοι, τοῦ μὴ ἐπιδιωχθῆναι ἕνεκεν, ὡς δρόμου εἶχον ἔφευγον, αὐτοὶ μὲν

[1, 28]   καὶ τῷ στομίῳ τὸ πῶμα ὡς ἔθος ἐπαγαγὼν ἧκε τὴν ταχίστην

[1, 30]   πυρὶ καὶ ὕδατι συμπλεκομένων. Ἅπερ ὡς εἶδέ τε καὶ ἤκουσεν ὁ

[1, 18]   ἡ δὲ οὐ φονευθήσεται. Ταῦτα ὡς εἶδεν ἀμηχάνως διῆγε, τῇδε κἀκεῖσε

[1, 3]   δύο τοῦ τάγματος ἡγουμένων· ὅπερ ὡς εἶδον οἱ πρότεροι, οὔτε χεῖρας

[1, 17]   δὲ πάντα ἅμα τὰ περιεστῶτα, ὡς εἰκός, ἐννοήσασα, τὴν ἀποτυχίαν τῶν

[1, 29]   χειραγωγήσας, πολλὰ καὶ ἐπιθαρσύνας καὶ ὡς εἰς ἑσπέραν ἅμα τῷ Θεαγένει

[1, 30]   κάτοχος ἐπὶ τὸ σπήλαιον ἐλθὼν ὡς εἶχε δρόμου καθαλάμενος ἐμβοῶν τε

[1, 11]   οὕτω περὶ ἐμὲ διακειμένην, εὐθὺς ὡς εἶχε κατά τι μέρος τῆς

[1, 13]   δὲ τῇ ἕῳ λαβὼν οὕτως ὡς εἶχον δεσμῶν ἐπὶ τὸν δῆμον

[1, 14]   ὑμῖν οὕτω φίλον· Ἐγὼ μὲν ὡς εἶχον εὐθὺς μετὰ τὴν κρίσιν

[1, 10]   θεῷ καὶ τὰ νενομισμένα προπομπεύσας, ὡς εἶχον στολῆς αὐτῇ χλαμύδι καὶ

[1, 15]   δοκεῖν καὶ φοιτᾶν παρ´ αὐτὸν ὡς ἐκείνην. Μελήσει δέ μοι καὶ

[1, 17]   δὲ περιέβαλέ τε καὶ ἔπραττεν ὡς ἐκέλευσεν. Ἤδη δὲ ἑσπέρας οὔσης

[1, 10]   καὶ αὐτοῖς στεφάνοις ἔρχομαι οἴκαδε ὡς ἐμαυτόν. Ἡ δὲ ἐπειδὴ τὸ

[1, 9]   καὶ οἷστισι μᾶλλον προστρέχω περισκοποῦσα, ὡς ἐν μὲν τοῖς σεμνοτέροις μητέρα

[1, 31]   τὰ σκάφη διέταττον ἐπὶ μέτωπον ὡς ἐναντίοι τοὺς πολεμίους δεξόμενοι, πλησιάσαντες

[1, 3]   ζώντων ἐστέ, λῃστρικὸς μὲν ὑμῖν ὡς ἔοικεν ὁ βίος, εἰς καιρὸν

[1, 24]   δεκάτην ηὐτρεπισμένους εἶναι τὴν ὁρμὴν ὡς ἐπὶ τὴν Μέμφιν ποιησομένους. Τοῖς

[1, 17]   ἐβουλόμην ἔχω. Καὶ συλλαβόμενος ἦγεν ὡς ἐπὶ τὴν πόλιν. Ἡ δὲ

[1, 12]   ὡς φυλάττεσθαι προσήκει τὸ μειράκιον, ὡς ἐπιβουλεύσει´ ἂν καιροῦ λαβόμενον; ἑώρων

[1, 22]   τὰ πάτρια πρότερον. Καὶ οἶδα ὡς ἐπινεύσεις ἱεροῖς τε ἐκ παίδων,

[1, 25]   καὶ τοῦτον ἔννομον· οὐ γὰρ ὡς ἐραστῇ πειθομένη ἀλλ´ ὡς ἀνδρὶ

[1, 31]   τὸν μὲν λοιδορησάμενος εἰπών τε ὡς ἔφθη τὸ κάλλιστον θυμάτων ἱερουργήσας,

[1, 30]   τῶν προτέρων τὴν ὄψιν συνέβαλλεν, ὡς ἔχων οὐχ ἕξει τὴν Χαρίκλειαν,

[1, 26]   καὶ διάβροχον ποιήσασα τοῖς δάκρυσιν ὡς ἥδιστα» ἔφη δέχομαί σου τοὺς

[1, 11]   ἔχειν ὡς ὁρᾷς διέθηκε. ~Ταῦτα ὡς ἤκουσεν, οὐκ εἶπεν, οὐκ ἠρώτησεν,

[1, 28]   ἔθος ἐπαγαγὼν ἧκε τὴν ταχίστην ὡς ἡμᾶς· ὁ δὲ πόλεμος ἡμῖν

[1, 3]   πρὸς τοῖς τραύμασιν οὖσαν καὶ ὡς ἴδιον τὸ ἐκείνου πάθος ἀλγοῦσαν,

[1, 33]   καὶ τὴν ἀφαίρεσιν τῶν σκύλων ὡς ἰδίων περιαλγήσαντες, τούς τε ὑπολειφθέντας

[1, 19]   κέχρημαι πρὸς ὑμᾶς. Ἐγὼ γάρ, ὡς ἴστε, παῖς μὲν προφήτου τοῦ

[1, 29]   ἄκροις τῆς λίμνης προσέπιπτεν. Ἐνταῦθα ὡς καθῆκε τὴν Χαρίκλειαν ὁ Κνήμων

[1, 3]   ἔχειν ἐδόκει (καὶ τοσαῦτα ἦν ὡς καὶ λῃστρικὴν κορέσαι πλεονεξίαν) τὴν

[1, 30]   τοὺς σὺν αὐτῷ κελεύσας καὶ ὡς κατὰ τόπον μένοντας ποιεῖσθαι δεήσει

[1, 7]   τοῖς περὶ αὐτὸν ἀποτετμημένον. Ἐνταῦθα ὡς κατήχθη, τοὺς μὲν πολλοὺς οἴκαδε

[1, 11]   τῆς δεσποίνης, ὦ Κνήμων« ἔφη ὡς λίαν ἁπλοϊκός τις εἶναί μοι

[1, 8]   ὅσον πλεῖστον ἐπιδακρύσασα, Ἄπολλον, ἔφη, ὡς λίαν ἡμᾶς καὶ πικρότερον ἀμύνῃ

[1, 18]   γὰρ καιρὸν ἀλεκτρυόνες ᾄδουσιν, εἴτε (ὡς λόγος) αἰσθήσει φυσικῇ τῆς ἡλίου

[1, 22]   καὶ ὀλλυμένων ἐπεκρατήσαμεν, ἐξ ἁπάντων (ὡς μή ποτε ὤφελον) οἰκτρὸν περισωθέντες

[1, 16]   ἂν γνοίη μηδείς, καὶ ἔλεγον ὡς μοιχὸς ἅμα τῇ δεσποίνῃ συγκαθεύδοι.

[1, 26]   τῆς ἐπαγγελίας κατεύνασε. Πρώτην γάρ, ὡς οἶμαι, πεῖραν οἱ ἀγροικότερον ἐρῶντες

[1, 14]   ἢ λεχθέντων οὐδέν, τῆς Θίσβης, ὡς οἶσθα, κατὰ τὴν πρός με

[1, 26]   τούτων οὕτως ἐπηγγελμένων. Ὁρμὴν γάρ, ὡς οἶσθα, κρατούσης ἐπιθυμίας μάχη μὲν

[1, 16]   συγκαθεύδοι. Ὁ δέ (προὐλελύπητο γάρ, ὡς οἶσθα, πρὸς αὐτῆς) ἔνδον εἶναι

[1, 10]   τῆς γαστρὸς ἐναλάμενος οὕτως ἔχειν ὡς ὁρᾷς διέθηκε. ~Ταῦτα ὡς ἤκουσεν,

[1, 17]   ἔχω λέγειν· ἔφθην γὰρ δεῦρο, ὡς ὁρᾷς, κατά τι χρέος ἐμὸν

[1, 12]   διεξέπιπτε καὶ τὰς θύρας ἐπικειμένας ὡς ὀργῆς εἶχον ἐρραγεὶς ἀνοίγω, καὶ

[1, 17]   ταῦτα λέγοντος τάς τε θύρας ὡς ὅτι πλεῖστον ἐψόφησε καὶ ὢ

[1, 15]   ἑαυτήν, πολλὰ τὴν Θίσβην ἐμέμφετο ὡς οὐ προσηκόντως ὑπηρετησαμένην, ἡ σπουδαία

[1, 1]   τὸ πρῶτον τὰς ὄψεις ἐπαφέντες, ὡς οὐδὲν ἄγρας λῃστρικῆς ἐπηγγέλλετο μὴ

[1, 16]   ἐμοῦ πολλὰ κατέχειν πειρωμένης καὶ ὡς οὐδὲν εἴη τοιοῦτον ἐπὶ τοῦ

[1, 29]   τοῦ προσήκοντος ὑστερούντων. Εἰδότες οὖν ὡς οὐχ ὑπὲρ γυναικῶν ἐστι καὶ

[1, 16]   ἂν ἐπιβιῴην τὴν πολεμίαν ἀμυνάμενος· ὡς πάλαι γε σμύχομαι ἐν ἐμαυτῷ

[1, 29]   θύραν ἄλλην τῇ καθόδῳ γίνεσθαι ὡς πρὸς τὴν χρείαν· ἐνέπιπτέ τε

[1, 14]   ἀπαγγέλλων; Εἰπὲ καὶ τὸν τρόπον, ὡς σφόδρα δέδοικα μὴ τῷ κοινῷ

[1, 33]   ὑπόλοιποι πρὸς τὴν νῆσον ἐτράπησαν ὡς τὰ ἐπιζητούμενα κειμήλια καὶ σκῦλα

[1, 30]   πλῆθος τῶν πολεμίων, αὐτός, δῆθεν ὡς τὸν Θέρμουθιν ἐπιζητήσων καὶ τοῖς

[1, 29]   νυκτὶ καὶ ζόφῳ παραδεδωκώς, ἀπέτρεχεν ὡς τὸν Θύαμιν καὶ καταλαμβάνει ζέοντα

[1, 29]   ζοφῶδες οἰκήματος κρυφίου θύραις ὑποκείμενον, ὡς τὸν οὐδὸν θύραν ἄλλην τῇ

[1, 22]   ἐπινεύσεις ἱεροῖς τε ἐκ παίδων, ὡς φῄς, ἀνακείμενος καὶ τὸ περὶ

[1, 30]   τοῦ πολέμου ταύτης ἀφαιρεθείσης, καὶ ὡς φονεύσει καὶ οὐ τρώσει, ξίφει

[1, 12]   ταῦτα ἦν ἃ προηγόρευον« βοώσης ὡς φυλάττεσθαι προσήκει τὸ μειράκιον, ὡς

[1, 1]   ἐσχεδίαστο· ἕτεραι δὲ ἄλλους ἔκρυπτον, ὡς ᾤοντο, ὑπελθόντας· κρατῆρες ἀνατετραμμένοι καὶ

[1, 17]   τοῦ πρεσβύτου σπαράξασα τὰς χεῖρας ὦσεν ἑαυτὴν ἐπὶ κεφαλήν. Καὶ ἡ

[1, 30]   χερσὶ πάντων ἀμνημονήσας, καὶ ταῦτα ὥσπερ ἄρκυσι τοῖς πολεμίοις κεκυκλωμένος, ἔρωτι

[1, 32]   λαμπρῶς μὲν συναγωνισάμενον τραυματίαν δὲ ὥσπερ ἐδόκει καιρίως γεγενημένον καὶ πρὸς

[1, 2]   μὲν κατῄκιστο καὶ μικρὸν ἀναφέρειν ὥσπερ ἐκ βαθέος ὕπνου τοῦ παρ´

[1, 1]   ὥσπερ ὑπὸ πολλῶν φρουρουμένην καὶ ὥσπερ ἐν εἰρήνῃ σαλεύουσαν. Ἀλλὰ καίπερ

[1, 29]   τὴν μάχην) οὐδὲν φθεγξαμένην ἀλλ´ ὥσπερ θανάτῳ τῷ κακῷ βεβλημένην καὶ

[1, 15]   ἡ θηριώδης ἐγὼ καὶ ἀνήμερος ὥσπερ οὐκ ἐρῶσά τινος ἀλλ´ ἄρχουσα

[1, 14]   τί δὲ παρατρέχεις τὸ εὐαγγέλιον ὥσπερ τι τῶν ἀτόπων ἀπαγγέλλων; Εἰπὲ

[1, 23]   ἡγούμενος, ὑπὸ δὲ τῶν λόγων ὥσπερ τινὸς σειρῆνος κεκηλημένος καὶ πρὸς

[1, 12]   τούτοις ἐλεεινῶς ἱκέτευεν· ἐγὼ δέ, ὥσπερ τυφῶνι βληθείς, αὖος ἀπόπληκτος εἱστήκειν·

[1, 1]   μὲν ἔρημον τἄλλα δὲ ἄσυλον ὥσπερ ὑπὸ πολλῶν φρουρουμένην καὶ ὥσπερ

[1, 2]   ὑπὸ θαύματος ἅμα καὶ ἐκπλήξεως ὥσπερ ὑπὸ πρηστῆρος τῆς ὄψεως βληθέντες

[1, 8]   προλήψομαι τὴν ὕβριν, καθαρὰν ἐμαυτὴν ὥσπερ φυλάττω καὶ μέχρι θανάτου φυλάξασα

[1, 29]   θανάτῳ τῷ κακῷ βεβλημένην καὶ ὥσπερ ψυχῆς τοῦ Θεαγένους ἀφῃρημένην, ἄπνουν

[1, 14]   παιδίον γλυκύτατον, ψυχὴν ἑαυτῆς ὀνομάζουσα, ὥστε καὶ αἱ γνώριμοι τῶν γυναικῶν

[1, 25]   σωφρονεῖν δὲ οὐδὲν οὕτω βίαιον ὥστε με μεταπεισθῆναι· ἓν μόνον οἶδα

[1, 19]   ὅσοι τῇ ῥώμῃ τοῦ σώματος ὠφελήσειν ἔμελλον, τοὺς δὲ ἀσθενεστέρους ἀπεμπολῶν,

[1, 22]   ἐξ ἁπάντων (ὡς μή ποτε ὤφελον) οἰκτρὸν περισωθέντες λείψανον, ἓν μόνον

[1, 26]   ποτε καὶ τὸ ψεῦδος, ὅταν ὠφελοῦν τοὺς λέγοντας μηδὲν καταβλάπτῃ τοὺς

[1, 10]   τι καὶ βύθιον στενάξασα ἀπιοῦσα ᾤχετο· καὶ μόνην ἡ παλαμναία τὴν

[1, 12]   ἕξειν ὑπεσχόμην, τότε μὲν ἀπιοῦσα ᾤχετο. Τρίτῃ δὲ ὕστερον νυκτὶ καθεύδοντά

Livre, chap.
[1, 17]	ὡς ὅτι πλεῖστον ἐψόφησε καὶ	ὢ	τῆς ἀτοπίας, διαδέδρακεν ἡμᾶς ὁ
[1, 11]	μανθάνειν. Ὁ δὲ μᾶλλον παροξυνθεὶς	ὢ	τῆς εἰρωνείας« φησί· τὰς πράξεις
[1, 13]	οὐκ ἐπὶ τοιαύταις μὲν ἐλπίσιν	ὦ	Ἀθηναῖοι τόνδε ἀνέτρεφον» ἔλεγεν, ἀλλὰ
[1, 2]	τι ἀσθμήνας λεπτὸν ὑπεφθέγξατο καὶ	ὦ	γλυκεῖα, ἔφη σῴζῃ μοι ὡς
[1, 15]	τὴν ὥραν αὐτῆς ὑπερβάλλων. Ἀλλ´	ὦ	γλυκεῖα Θίσβη τίνα λύσιν ὠνόμαζες;
[1, 26]	τοῖς ἀδήλοις διακρουσαμένη. Φυλακτέον οὖν,	ὦ	γλυκύτατε, καθάπερ πάλαισμα τὸ πλάσμα
[1, 15]	περιποιοῦσα. Καὶ προσελθοῦσα τί ταῦτα	ὦ	δέσποινα; ἔλεγε τί μάτην ἔχεις
[1, 15]	εἴη πρὸς ἡμᾶς; Μεγάλα« ἔφη	ὦ	δέσποινα· ἐρᾶν μὲν ἐγὼ προσποιήσομαι
[1, 15]	Θίσβη τίνα λύσιν ὠνόμαζες; Ῥᾳδίαν	ὦ	δέσποινα« ἔφη· τοῖς πολλοῖς μὲν
[1, 16]	τὸν Ἀρίστιππον εἰς ἀγρὸν διαδραμοῦσα	ὦ	δέσποτα« ἔλεγεν ἥκω σοι κατήγορος
[1, 27]	τῶν ὄψεων θόρυβον ἐπαγγελλόμενος καὶ	ὦ	Θεάγενες, τὴν μὲν πόαν ἥκω
[1, 8]	καὶ αὐτὸς Ἕλλην γεγονώς. Ἕλλην;	ὦ	θεοί» ἐπεβόησαν ὑφ´ ἡδονῆς ἅμα
[1, 15]	ὑπεκκαίει, ταῦτα ἐκμαίνει. Δίκαια μὲν	ὦ	θεοὶ πάσχω· τί γὰρ οὐ
[1, 12]	δὲ τῆς εὐνῆς ὁ πατήρ,	ὦ	θεοί, περιτραπεὶς προσπίπτει μου τοῖς
[1, 17]	χαλεπῶς ἀνευρὼν ἔχω σε« εἶπεν	ὦ	θεοῖς ἐχθρά. Καὶ ἡ Θίσβη
[1, 22]	Ἓν μόνον αἰτῶ καὶ δὸς	ὦ	Θύαμι· συγχώρησον εἰς ἄστυ με
[1, 18]	τε τὴν Χαρίκλειαν καὶ λέγειν	ὦ	Θύαμι, τήνδε σοι τὴν παρθένον
[1, 14]	Χαρίας τῶν ἐμῶν συνεφήβων· καὶ	ὦ	Κνήμων, εὐαγγέλιά σοι κομίζω» φησίν·
[1, 11]	μὴ γνωσθείη παρὰ τῆς δεσποίνης,	ὦ	Κνήμων« ἔφη ὡς λίαν ἁπλοϊκός
[1, 21]	τὸν λόγον πῶς οὖν ἔχεις,	ὦ	κόρη, πρὸς τὸ συνοικεῖν ἡμῖν;
[1, 13]	ὃν περὶ τῆς τιμωρίας διεχειροτόνουν	ὦ	μητρυιά» βοῶντος, διὰ μητρυιὰν ἀναιροῦμαι,
[1, 21]	ἡγεῖται. ~Τίς οὖν γένοιτ´ ἄν,	ὦ	παρόντες, γάμος ἁρμοδιώτερος τοῦ προφητικοῦ
[1, 11]	ὀργῆς, ἀλλὰ νῦν γε« ἔφην	ὦ	πάτερ, εἰ καὶ μὴ πρότερον,
[1, 12]	προσπίπτει μου τοῖς γόνασι καὶ	ὦ	τέκνον, ἐπίσχες μικρόν« ἔλεγεν· οἴκτειρον
[1, 28]	ἐν ἀσφαλεῖ τεθησαύρισται, καὶ καθείς,	ὦ	φίλος, καὶ τῷ στομίῳ τὸ
[1, 8]	ἐπεῖχεν ὁ Θεαγένης παῦε» λέγων	ὦ	φιλτάτη καὶ ψυχὴ ἐμὴ Χαρίκλεια·
[1, 14]	τέθνηκεν. Ἀλλὰ σῴζοιο μὲν» ἔφην	ὦ	Χαρία, τί δὲ παρατρέχεις τὸ
[1, 19]	παρανομήσαντος, ἐφ´ ὑμᾶς καταφυγὼν ἐφ´	ᾧ	τε τιμωρίαν μὲν λαβεῖν τὴν
[1, 6]	καὶ τοὺς ἐνοικοῦντας αὐτῇ βουκόλους	ὧδέ	πως ἔχει. ~Ἤδη δὲ ἡλίου
[1, 29]	φυλακὴν περιεργῶς κοιλαινόμενον. ~Εἴργαστο δὲ	ὧδέ	πως· στόμιον ἦν αὐτῷ στενόπορόν
[1, 13]	δὲ τῷ δημίῳ παραδιδόναι καὶ	ὠθεῖσθαι	εἰς τὸ βάραθρον ἐδοκίμαζον. Ἐμοῦ
[1, 32]	ζῶντα περιέποντες ἢ τοὺς οἰκείους	ᾤκτειρον	ἀποβεβληκότες. Οὕτως ἄρα λῃσταῖς καὶ
[1, 2]	κεφαλὴν ἔστεπτο καὶ φαρέτραν τῶν	ὤμων	ἐξῆπτο καὶ τῷ λαιῷ βραχίονι
[1, 33]	τὸν Θύαμιν παρελόμενος νεώτερος αὐτὸς	ὤν,	τὸν προγενέστερον ἐξάρχειν λῃστρικοῦ πυνθανόμενος,
[1, 33]	τὰς λῃστρικὰς διαπέμπων ἐπεκήρυξεν. Ὑφ´	ὧν	ἁλόντες οἱ λῃσταὶ καὶ μηδὲ
[1, 30]	καὶ αὐτοῖς οἰκήμασι βαπτιζόντων· ὑφ´	ὧν	ἁπάντων δοῦπός τις πρὸς τὸν
[1, 15]	κατακλῖναι παρασκευάσαι. Εἰ δὲ τύχοις	ὧν	βούλει, μάλιστα μὲν εἰκὸς σχολάσαι
[1, 29]	τὸ παρέλκον τῶν λόγων ὑποτεμνομένης·	ὧν	γὰρ ἐν ἔργοις οἱ πολέμιοι,
[1, 30]	πολεμίας καὶ ὕβρεως ἐξαιρούμενον. Ὑφ´	ὧν	καὶ ὁ Θύαμις τῶν μὲν
[1, 18]	τὰς παρθενίους τρώσεις εἴκαζεν, ὑφ´	ὧν	οὐκ ἀποθανεῖσθαι τὴν Χαρίκλειαν. ~Καὶ
[1, 30]	καὶ τὰς καλύβας ἐνεπίμπρασαν· ὑφ´	ὧν	τῆς φλογὸς ἐπὶ τὸ πλησίον
[1, 15]	ὦ γλυκεῖα Θίσβη τίνα λύσιν	ὠνόμαζες;	Ῥᾳδίαν ὦ δέσποινα« ἔφη· τοῖς
[1, 1]	ἕτεραι δὲ ἄλλους ἔκρυπτον, ὡς	ᾤοντο,	ὑπελθόντας· κρατῆρες ἀνατετραμμένοι καὶ χειρῶν
[1, 9]	ὅτι βούλοιτο ἔπειθε, τῇ τε	ὥρᾳ	τὸν πρεσβύτην ἐπαγομένη καὶ τἄλλα
[1, 23]	Χαρίκλειαν ἐπιθυμίας καὶ τὴν παροῦσαν	ὥραν	ἀπέραντον χρόνου μῆκος εἰς ὑπέρθεσιν
[1, 15]	τῆς Δημαινέτης ὑπερεῖδε πολὺ τὴν	ὥραν	αὐτῆς ὑπερβάλλων. Ἀλλ´ ὦ γλυκεῖα
[1, 13]	ἐν δίκῃ μὲν ἀλλὰ πρὸ	ὥρας	τεθνηξόμενον, τὸν ὑπὸ δαιμόνων ἀλαστόρων
[1, 1]	αὐτῷ τοιάδε· ὁλκὰς ἀπὸ πρυμνησίων	ὥρμει	τῶν μὲν ἐμπλεόντων χηρεύουσα, φόρτου
[1, 1]	λείαν· ἑαυτοὺς οὖν νικητὰς ἀποδείξαντες	ὥρμησαν.	~Ἤδη δὲ αὐτοῖς κεκινηκόσιν ἄποθεν
[1, 13]	ἢ καταμαρτυροῦσα τοῖς θρήνοις καὶ	ὡς	ἀληθῆ τὴν κατηγορίαν βεβαιοῦσα τοῖς
[1, 2]	ὦ γλυκεῖα, ἔφη σῴζῃ μοι	ὡς	ἀληθῶς, ἢ γέγονας καὶ αὐτὴ
[1, 8]	ἡδονῆς ἅμα οἱ ξένοι. Ἕλλην	ὡς	ἀληθῶς τὸ γένος καὶ τὴν
[1, 12]	ἐρώμενος; καὶ ἅμα λέγων ἐπῄειν	ὡς	ἄμφω διαχειρισόμενος. Ἐκ δὲ τῆς
[1, 16]	δεσπότῃ νύκτωρ παρ´ αὐτὸν ἐλθοῦσα,	ὡς	ἂν γνοίη μηδείς, καὶ ἔλεγον
[1, 10]	εἰς τὸ πρυτανεῖον ἐσιτεῖτο καὶ	ὡς	ἂν ἐν τοιαύτῃ πανηγύρει καὶ
[1, 28]	δὲ ὑπασπιστὴν ἱερεῖον ἄγειν προσέταττεν,	ὡς	ἂν θεοῖς ἐγχωρίοις ἐναγίσαντες οὕτω
[1, 3]	καὶ τῶν μὲν προσπιπτόντων φοβερῶν	ὡς	ἂν μηδὲ γινομένων ὑπερορῶσαν ὅλην
[1, 25]	γὰρ ὡς ἐραστῇ πειθομένη ἀλλ´	ὡς	ἀνδρὶ συνθεμένη τότε πρῶτον ἐμαυτὴν
[1, 33]	εἶναι παρὰ τοῖς πολλοῖς αἰσθανόμενος	ὡς	ἀνῃρηκὼς τὸν Θύαμιν οὐ φαινόμενον,
[1, 9]	προστρέχουσα καὶ βραδύνοντι μεμφομένη καὶ	ὡς	ἀπώλετ´ ἂν εἰ ὀλίγον ἐμέλλησε
[1, 7]	εἰς τὴν ὑστεραίαν ἅπαντας ἥκειν	ὡς	αὐτὸν ἐπιστείλας, αὐτὸς δὲ σὺν
[1, 19]	μέσους ἐπέταττε, καὶ τὸν Κνήμωνα	ὡς	αὐτὸν μετεπέμπετο ἄγειν καὶ τοὺς
[1, 15]	ἀπὸ τῆς τέχνης, εἰσαγαγεῖν με	ὡς	αὐτὸν νύκτωρ ἀνθ´ ἑαυτῆς· ἅπερ
[1, 9]	μὲν ἀλλ´ ἀρχέκακον, ὄνομα Δημαινέτην.	Ὡς	γὰρ τάχιστα εἰσῆλθεν, ὅλον ὑπεποιεῖτο
[1, 10]	καὶ οὐδὲ ἀπεκρίνατο τὴν πρώτην.	Ὡς	δὲ ἐνέκειτο καὶ τί πεπόνθοι
[1, 11]	δὴ τοῦτο διότι ξαινοίμην γινώσκοντα.	Ὡς	δὲ ἐνεπέπληστο τῆς ὀργῆς, ἀλλὰ
[1, 30]	καὶ ὀνομαστὶ Θέρμουθιν ἀνεκάλει πολλάκις·	ὡς	δὲ ἦν οὐδαμοῦ, πολλὰ διαπειλήσας
[1, 10]	ἐπειρᾶτό τινος τῶν ἀθεμίτων τυγχάνειν.	Ὡς	δὲ παντοίως ἀντεῖχον καὶ πρὸς
[1, 3]	καὶ συννεύειν τὸ φρόνημα καταναγκάζει.	~Ὡς	δὲ παραμείψαντες οἱ λῃσταὶ κατὰ
[1, 33]	καὶ σκῦλα κατ´ αὐτὴν εὑρήσοντες.	Ὡς	δὲ πᾶσαν ἐπιδραμόντες καὶ μέρος
[1, 2]	αὐτοὺς ἠνάγκαζεν, ὅτι ἐκείνην ἑώρων.	Ὡς	δὲ πνεῦμα συλλεξάμενος καὶ βύθιόν
[1, 14]	ἀθέσμοις ὀξὺν ἐπιβάλλει τὸν ὀφθαλμόν,	ὡς	δὴ καὶ τὴν ἀλιτήριον μετῆλθε
[1, 32]	πρὸς ἓν τὸ κέρδος ὁρίζεται·	ὡς	δὴ καὶ τούτοις συνέβαινεν. ~Ἐτύγχανον
[1, 30]	νόμῳ. Καὶ πολλὰ τὴν θεὸν	ὡς	δολερὰν ὀνειδίσας καὶ δεινὸν ἡγησάμενος
[1, 3]	ἐπενεγκάμενοι, τοῦ μὴ ἐπιδιωχθῆναι ἕνεκεν,	ὡς	δρόμου εἶχον ἔφευγον, αὐτοὶ μὲν
[1, 28]	καὶ τῷ στομίῳ τὸ πῶμα	ὡς	ἔθος ἐπαγαγὼν ἧκε τὴν ταχίστην
[1, 30]	πυρὶ καὶ ὕδατι συμπλεκομένων. Ἅπερ	ὡς	εἶδέ τε καὶ ἤκουσεν ὁ
[1, 18]	ἡ δὲ οὐ φονευθήσεται. Ταῦτα	ὡς	εἶδεν ἀμηχάνως διῆγε, τῇδε κἀκεῖσε
[1, 3]	δύο τοῦ τάγματος ἡγουμένων· ὅπερ	ὡς	εἶδον οἱ πρότεροι, οὔτε χεῖρας
[1, 17]	δὲ πάντα ἅμα τὰ περιεστῶτα,	ὡς	εἰκός, ἐννοήσασα, τὴν ἀποτυχίαν τῶν
[1, 29]	χειραγωγήσας, πολλὰ καὶ ἐπιθαρσύνας καὶ	ὡς	εἰς ἑσπέραν ἅμα τῷ Θεαγένει
[1, 30]	κάτοχος ἐπὶ τὸ σπήλαιον ἐλθὼν	ὡς	εἶχε δρόμου καθαλάμενος ἐμβοῶν τε
[1, 11]	οὕτω περὶ ἐμὲ διακειμένην, εὐθὺς	ὡς	εἶχε κατά τι μέρος τῆς
[1, 13]	δὲ τῇ ἕῳ λαβὼν οὕτως	ὡς	εἶχον δεσμῶν ἐπὶ τὸν δῆμον
[1, 14]	ὑμῖν οὕτω φίλον· Ἐγὼ μὲν	ὡς	εἶχον εὐθὺς μετὰ τὴν κρίσιν
[1, 10]	θεῷ καὶ τὰ νενομισμένα προπομπεύσας,	ὡς	εἶχον στολῆς αὐτῇ χλαμύδι καὶ
[1, 15]	δοκεῖν καὶ φοιτᾶν παρ´ αὐτὸν	ὡς	ἐκείνην. Μελήσει δέ μοι καὶ
[1, 17]	δὲ περιέβαλέ τε καὶ ἔπραττεν	ὡς	ἐκέλευσεν. Ἤδη δὲ ἑσπέρας οὔσης
[1, 10]	καὶ αὐτοῖς στεφάνοις ἔρχομαι οἴκαδε	ὡς	ἐμαυτόν. Ἡ δὲ ἐπειδὴ τὸ
[1, 9]	καὶ οἷστισι μᾶλλον προστρέχω περισκοποῦσα,	ὡς	ἐν μὲν τοῖς σεμνοτέροις μητέρα
[1, 31]	τὰ σκάφη διέταττον ἐπὶ μέτωπον	ὡς	ἐναντίοι τοὺς πολεμίους δεξόμενοι, πλησιάσαντες
[1, 3]	ζώντων ἐστέ, λῃστρικὸς μὲν ὑμῖν	ὡς	ἔοικεν ὁ βίος, εἰς καιρὸν
[1, 24]	δεκάτην ηὐτρεπισμένους εἶναι τὴν ὁρμὴν	ὡς	ἐπὶ τὴν Μέμφιν ποιησομένους. Τοῖς
[1, 17]	ἐβουλόμην ἔχω. Καὶ συλλαβόμενος ἦγεν	ὡς	ἐπὶ τὴν πόλιν. Ἡ δὲ
[1, 12]	ὡς φυλάττεσθαι προσήκει τὸ μειράκιον,	ὡς	ἐπιβουλεύσει´ ἂν καιροῦ λαβόμενον; ἑώρων
[1, 22]	τὰ πάτρια πρότερον. Καὶ οἶδα	ὡς	ἐπινεύσεις ἱεροῖς τε ἐκ παίδων,
[1, 25]	καὶ τοῦτον ἔννομον· οὐ γὰρ	ὡς	ἐραστῇ πειθομένη ἀλλ´ ὡς ἀνδρὶ
[1, 31]	τὸν μὲν λοιδορησάμενος εἰπών τε	ὡς	ἔφθη τὸ κάλλιστον θυμάτων ἱερουργήσας,
[1, 30]	τῶν προτέρων τὴν ὄψιν συνέβαλλεν,	ὡς	ἔχων οὐχ ἕξει τὴν Χαρίκλειαν,
[1, 26]	καὶ διάβροχον ποιήσασα τοῖς δάκρυσιν	ὡς	ἥδιστα» ἔφη δέχομαί σου τοὺς
[1, 11]	ἔχειν ὡς ὁρᾷς διέθηκε. ~Ταῦτα	ὡς	ἤκουσεν, οὐκ εἶπεν, οὐκ ἠρώτησεν,
[1, 28]	ἔθος ἐπαγαγὼν ἧκε τὴν ταχίστην	ὡς	ἡμᾶς· ὁ δὲ πόλεμος ἡμῖν
[1, 3]	πρὸς τοῖς τραύμασιν οὖσαν καὶ	ὡς	ἴδιον τὸ ἐκείνου πάθος ἀλγοῦσαν,
[1, 33]	καὶ τὴν ἀφαίρεσιν τῶν σκύλων	ὡς	ἰδίων περιαλγήσαντες, τούς τε ὑπολειφθέντας
[1, 19]	κέχρημαι πρὸς ὑμᾶς. Ἐγὼ γάρ,	ὡς	ἴστε, παῖς μὲν προφήτου τοῦ
[1, 29]	ἄκροις τῆς λίμνης προσέπιπτεν. Ἐνταῦθα	ὡς	καθῆκε τὴν Χαρίκλειαν ὁ Κνήμων
[1, 3]	ἔχειν ἐδόκει (καὶ τοσαῦτα ἦν	ὡς	καὶ λῃστρικὴν κορέσαι πλεονεξίαν) τὴν
[1, 30]	τοὺς σὺν αὐτῷ κελεύσας καὶ	ὡς	κατὰ τόπον μένοντας ποιεῖσθαι δεήσει
[1, 7]	τοῖς περὶ αὐτὸν ἀποτετμημένον. Ἐνταῦθα	ὡς	κατήχθη, τοὺς μὲν πολλοὺς οἴκαδε
[1, 11]	τῆς δεσποίνης, ὦ Κνήμων« ἔφη	ὡς	λίαν ἁπλοϊκός τις εἶναί μοι
[1, 8]	ὅσον πλεῖστον ἐπιδακρύσασα, Ἄπολλον, ἔφη,	ὡς	λίαν ἡμᾶς καὶ πικρότερον ἀμύνῃ
[1, 18]	γὰρ καιρὸν ἀλεκτρυόνες ᾄδουσιν, εἴτε	(ὡς	λόγος) αἰσθήσει φυσικῇ τῆς ἡλίου
[1, 22]	καὶ ὀλλυμένων ἐπεκρατήσαμεν, ἐξ ἁπάντων	(ὡς	μή ποτε ὤφελον) οἰκτρὸν περισωθέντες
[1, 16]	ἂν γνοίη μηδείς, καὶ ἔλεγον	ὡς	μοιχὸς ἅμα τῇ δεσποίνῃ συγκαθεύδοι.
[1, 26]	τῆς ἐπαγγελίας κατεύνασε. Πρώτην γάρ,	ὡς	οἶμαι, πεῖραν οἱ ἀγροικότερον ἐρῶντες
[1, 14]	ἢ λεχθέντων οὐδέν, τῆς Θίσβης,	ὡς	οἶσθα, κατὰ τὴν πρός με
[1, 26]	τούτων οὕτως ἐπηγγελμένων. Ὁρμὴν γάρ,	ὡς	οἶσθα, κρατούσης ἐπιθυμίας μάχη μὲν
[1, 16]	συγκαθεύδοι. Ὁ δέ (προὐλελύπητο γάρ,	ὡς	οἶσθα, πρὸς αὐτῆς) ἔνδον εἶναι
[1, 10]	τῆς γαστρὸς ἐναλάμενος οὕτως ἔχειν	ὡς	ὁρᾷς διέθηκε. ~Ταῦτα ὡς ἤκουσεν,
[1, 17]	ἔχω λέγειν· ἔφθην γὰρ δεῦρο,	ὡς	ὁρᾷς, κατά τι χρέος ἐμὸν
[1, 12]	διεξέπιπτε καὶ τὰς θύρας ἐπικειμένας	ὡς	ὀργῆς εἶχον ἐρραγεὶς ἀνοίγω, καὶ
[1, 17]	ταῦτα λέγοντος τάς τε θύρας	ὡς	ὅτι πλεῖστον ἐψόφησε καὶ ὢ
[1, 15]	ἑαυτήν, πολλὰ τὴν Θίσβην ἐμέμφετο	ὡς	οὐ προσηκόντως ὑπηρετησαμένην, ἡ σπουδαία
[1, 1]	τὸ πρῶτον τὰς ὄψεις ἐπαφέντες,	ὡς	οὐδὲν ἄγρας λῃστρικῆς ἐπηγγέλλετο μὴ
[1, 16]	ἐμοῦ πολλὰ κατέχειν πειρωμένης καὶ	ὡς	οὐδὲν εἴη τοιοῦτον ἐπὶ τοῦ
[1, 29]	τοῦ προσήκοντος ὑστερούντων. Εἰδότες οὖν	ὡς	οὐχ ὑπὲρ γυναικῶν ἐστι καὶ
[1, 16]	ἂν ἐπιβιῴην τὴν πολεμίαν ἀμυνάμενος·	ὡς	πάλαι γε σμύχομαι ἐν ἐμαυτῷ
[1, 29]	θύραν ἄλλην τῇ καθόδῳ γίνεσθαι	ὡς	πρὸς τὴν χρείαν· ἐνέπιπτέ τε
[1, 14]	ἀπαγγέλλων; Εἰπὲ καὶ τὸν τρόπον,	ὡς	σφόδρα δέδοικα μὴ τῷ κοινῷ
[1, 33]	ὑπόλοιποι πρὸς τὴν νῆσον ἐτράπησαν	ὡς	τὰ ἐπιζητούμενα κειμήλια καὶ σκῦλα
[1, 30]	πλῆθος τῶν πολεμίων, αὐτός, δῆθεν	ὡς	τὸν Θέρμουθιν ἐπιζητήσων καὶ τοῖς
[1, 29]	νυκτὶ καὶ ζόφῳ παραδεδωκώς, ἀπέτρεχεν	ὡς	τὸν Θύαμιν καὶ καταλαμβάνει ζέοντα
[1, 29]	ζοφῶδες οἰκήματος κρυφίου θύραις ὑποκείμενον,	ὡς	τὸν οὐδὸν θύραν ἄλλην τῇ
[1, 22]	ἐπινεύσεις ἱεροῖς τε ἐκ παίδων,	ὡς	φῄς, ἀνακείμενος καὶ τὸ περὶ
[1, 30]	τοῦ πολέμου ταύτης ἀφαιρεθείσης, καὶ	ὡς	φονεύσει καὶ οὐ τρώσει, ξίφει
[1, 12]	ταῦτα ἦν ἃ προηγόρευον« βοώσης	ὡς	φυλάττεσθαι προσήκει τὸ μειράκιον, ὡς
[1, 1]	ἐσχεδίαστο· ἕτεραι δὲ ἄλλους ἔκρυπτον,	ὡς	ᾤοντο, ὑπελθόντας· κρατῆρες ἀνατετραμμένοι καὶ
[1, 17]	τοῦ πρεσβύτου σπαράξασα τὰς χεῖρας	ὦσεν	ἑαυτὴν ἐπὶ κεφαλήν. Καὶ ἡ
[1, 30]	χερσὶ πάντων ἀμνημονήσας, καὶ ταῦτα	ὥσπερ	ἄρκυσι τοῖς πολεμίοις κεκυκλωμένος, ἔρωτι
[1, 32]	λαμπρῶς μὲν συναγωνισάμενον τραυματίαν δὲ	ὥσπερ	ἐδόκει καιρίως γεγενημένον καὶ πρὸς
[1, 2]	μὲν κατῄκιστο καὶ μικρὸν ἀναφέρειν	ὥσπερ	ἐκ βαθέος ὕπνου τοῦ παρ´
[1, 1]	ὥσπερ ὑπὸ πολλῶν φρουρουμένην καὶ	ὥσπερ	ἐν εἰρήνῃ σαλεύουσαν. Ἀλλὰ καίπερ
[1, 29]	τὴν μάχην) οὐδὲν φθεγξαμένην ἀλλ´	ὥσπερ	θανάτῳ τῷ κακῷ βεβλημένην καὶ
[1, 15]	ἡ θηριώδης ἐγὼ καὶ ἀνήμερος	ὥσπερ	οὐκ ἐρῶσά τινος ἀλλ´ ἄρχουσα
[1, 14]	τί δὲ παρατρέχεις τὸ εὐαγγέλιον	ὥσπερ	τι τῶν ἀτόπων ἀπαγγέλλων; Εἰπὲ
[1, 23]	ἡγούμενος, ὑπὸ δὲ τῶν λόγων	ὥσπερ	τινὸς σειρῆνος κεκηλημένος καὶ πρὸς
[1, 12]	τούτοις ἐλεεινῶς ἱκέτευεν· ἐγὼ δέ,	ὥσπερ	τυφῶνι βληθείς, αὖος ἀπόπληκτος εἱστήκειν·
[1, 1]	μὲν ἔρημον τἄλλα δὲ ἄσυλον	ὥσπερ	ὑπὸ πολλῶν φρουρουμένην καὶ ὥσπερ
[1, 2]	ὑπὸ θαύματος ἅμα καὶ ἐκπλήξεως	ὥσπερ	ὑπὸ πρηστῆρος τῆς ὄψεως βληθέντες
[1, 8]	προλήψομαι τὴν ὕβριν, καθαρὰν ἐμαυτὴν	ὥσπερ	φυλάττω καὶ μέχρι θανάτου φυλάξασα
[1, 29]	θανάτῳ τῷ κακῷ βεβλημένην καὶ	ὥσπερ	ψυχῆς τοῦ Θεαγένους ἀφῃρημένην, ἄπνουν
[1, 14]	παιδίον γλυκύτατον, ψυχὴν ἑαυτῆς ὀνομάζουσα,	ὥστε	καὶ αἱ γνώριμοι τῶν γυναικῶν
[1, 25]	σωφρονεῖν δὲ οὐδὲν οὕτω βίαιον	ὥστε	με μεταπεισθῆναι· ἓν μόνον οἶδα
[1, 19]	ὅσοι τῇ ῥώμῃ τοῦ σώματος	ὠφελήσειν	ἔμελλον, τοὺς δὲ ἀσθενεστέρους ἀπεμπολῶν,
[1, 22]	ἐξ ἁπάντων (ὡς μή ποτε	ὤφελον)	οἰκτρὸν περισωθέντες λείψανον, ἓν μόνον
[1, 26]	ποτε καὶ τὸ ψεῦδος, ὅταν	ὠφελοῦν	τοὺς λέγοντας μηδὲν καταβλάπτῃ τοὺς
[1, 10]	τι καὶ βύθιον στενάξασα ἀπιοῦσα	ᾤχετο·	καὶ μόνην ἡ παλαμναία τὴν
[1, 12]	ἕξειν ὑπεσχόμην, τότε μὲν ἀπιοῦσα	ᾤχετο.	Τρίτῃ δὲ ὕστερον νυκτὶ καθεύδοντά

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 9/01/2007