Discours, Par.
[4, 90]	τῶν καθαρμῶν ἐξηγούμενοι καὶ (ἐπιδεικνύντες,	ἅ	φασιν ἐπιπέμπειν χολουμένην τὴν θεόν.
[4, 35]	τοιούτου, ταχὺ καὶ σαφῶς φράζοντος	ἃ	δεῖ ποιεῖν, οὐδέν σοι πλέον,
[4, 5]	οὓς ἔλεγεν καὶ τῶν ἔργων	ἃ	ἔπραττεν, καὶ ὅπως διήνεγκε τὴν
[4, 65]	(βίαιον κέντρον. οὐκ ἀπορρίψας ταῦτα	ἃ	νῦν ἔχεις, ἐξωμίδα λαβὼν λατρεύσεις
[4, 30]	ῥᾳδίως καὶ ταύτης γίγνεται μέτοχος,	ὀλίγα	ἀκούσας καὶ ὀλιγάκις, αὐτὰ τὰ
[4, 130]	ἂν γένοιτο, θαυμαστὰ δὲ καὶ	ἄλογα,	προσεοικότα τοῖς Κενταύροις, (δημαγωγῶν τινων
[4, 35]	τὸ ἕτερον ποίημα ὅλον, τὴν	Ἰλιάδα,	πολλὰ δὲ καὶ τῆς Ὀδυσσείας.
[4, 45]	καὶ Αἰγυπτίων δεῦρο εἰς τὴν	Ἑλλάδα	ἀπολούμενον, πότερον βασιλικὸν ἢ μαγειρικὸν
[4, 55]	εἶναι; πρὸς ταῦτα χαλέπαινε καὶ	πήδα,	ἔφη, καὶ μιαρώτατον ἀνθρώπων ἐμὲ
[4, 65]	ἀπορρίψας ταῦτα ἃ νῦν ἔχεις,	ἐξωμίδα	λαβὼν λατρεύσεις τοῖς αὑτοῦ κρείττοσιν,
[4, 70]	προσώπῳ, Ποῖον, εἶπε, χρησμόν; οὐκ	οἶδα	ἔγωγε, πλὴν ὅτι αἰπόλος ἦν
[4, 15]	πολλοῦ ἄξια, ὧν σὺ οὐκ	οἶδα	εἴ ποτε δυνήσῃ μεταλαβεῖν. οὐ
[4, 15]	δράκοντος ἢ Ἄμμωνος ἢ οὐκ	οἶδα	ὅτου ποτὲ θεῶν ἢ ἀνθρώπων
[4, 90]	οὔτε παῖδας ἢ γονέας οὔτε	πατρίδα	φιλῶν, ἢ συγγένειαν ἄλλο τι
[4, 50]	ἂν ὑπερεῖδε τοῦ Διός, ὅτι	βασιλέα	καλοῦσιν αὐτὸν {οἱ ἄνθρωποι} ὅθεν
[4, 50]	ἕλω καὶ ἔτι τὸν Ἰνδῶν	βασιλέα,	οὐδέν με κωλύσει τῶν πώποτε
[4, 70]	τῶν Ἑλλήνων ἡγεμόνα καὶ Μακεδόνων	(βασιλέα;	Πάνυ γε, εἶπεν, ὥσπερ ὁ
[4, 15]	ἔφη, οὐκ οἶσθα Ἀλέξανδρον τὸν	βασιλέα;	Τό γε ὄνομα, εἶπεν, ἀκούω
[4, 30]	τὰς ψυχὰς ἀνδρείους, πεπαιδευμένους ὡς	Ἡρακλέα	ἐκεῖνον. οὐκοῦν ὅστις ἂν ἐκείνην
[4, 30]	τις τὸν ἄνθρωπον, ὥσπερ τὸν	Ἡρακλέα	φασὶν αὑτὸν ἐμπρῆσαι, μένοι ἂν
[4, 50]	τοὐναντίον ἤ φησιν Ὅμηρος τὸν	Ἀχιλλέα	νεκρὸν πεπονθέναι. ἐκεῖνος μὲν γὰρ
[4, 35]	λόγοις πολὺ κάκιον ἢ τὸν	Ὀδυσσέα	φησὶν Ὅμηρος ἐν τῇ θαλάττῃ,
[4, 85]	σπάσωμεν, εἰ ἄρα μᾶλλον ἅψασθαι	δυνησόμεθα	τῶν πολλῶν καὶ φαυλοτέρων· πρὸς
[4, 125]	τὰ προσήκοντα πολὺν καὶ ἄπειρον	εἰσφερώμεθα	λόγων ὄχλον. (εἴη δ´ ἂν
[4, 5]	μόνον ἡμέρας, ἀλλὰ καὶ νυκτός,	ἔνθα	(αὐτῷ ἐδόκει· καὶ ὅτι αὐτὸς
[4, 105]	μὲν ἀσθενής τε καὶ ἄτολμος	ἔνθα	προσθέμενος τὴν τοιαύτην αἰσχύνην ὁμολογεῖ
[4, 15]	Πέρσαις. Τί δέ, ἔφη, οὐκ	οἶσθα	Ἀλέξανδρον τὸν βασιλέα; Τό γε
[4, 25]	(ἀλλ´ οὐδὲ ζῆν ἴσασιν. οὐκ	οἶσθα,	ἔφη, ὅτι διττή ἐστιν ἡ
[4, 60]	καθεύδειν ἐν τοῖς ὅπλοις. Οὐκ	οἶσθα,	ἔφη, ὅτι φοβουμένου ἐστὶν ἀνθρώπου
[4, 105]	τοιαύτης ἡττηθέντες ἡδονῆς· πάλιν δὲ	κἀνταῦθα	διττὴ χορηγία πέφηνεν. ὁ μὲν
[4, 75]	δοῦλον καὶ ἀνελεύθερον καὶ (πονηρόν.	ἐνταῦθα	δὴ ὁ Ἀλέξανδρος ἐκπεπληγμένος τοῦ
[4, 80]	καὶ ὅλα ἔθνη καὶ πόλεις.	ἐνταῦθα	δὴ πάντα ἀνεὶς (κάλων μάλα
[4, 10]	μὲν ἐχρῆτο ταῖς πόλεσι, καὶ	ἐνταῦθα	διέτριβεν ἐν τοῖς κοινοῖς τε
[4, 20]	καίτοι οὕτως ὑποβολιμαῖος ἂν εἴης.	~ἐνταῦθα	ὁ Ἀλέξανδρος ἐμειδίασεν, καὶ ἥσθη
[4, 25]	ἀπάτην οὐκ ὀλίγην· ὅμως δὲ	ἀναγκαία	προσγενέσθαι ἐκείνῃ, εἰ ὀρθῶς γίγνοιτο.
[4, 90]	πλὴν ὅσον περὶ λογισμοὺς καὶ	συμβόλαια,	τυφλοῦ (δικαίως καὶ λεγομένου καὶ
[4, 25]	τιάρας προσάψωσιν αὐτῷ, καθάπερ τὰ	περιδέραια	τοῖς ἐκτιθεμένοις (παιδίοις, ἵνα μὴ
[4, 110]	δὲ καὶ τούτου ἀπάτη, πάνυ	ὡραία	καὶ πιθανή, κεκοσμημένη κόσμοις πορνικοῖς,
[4, 135]	ἔπαθον· τὰ δὲ λοιπὰ καὶ	ὄλβια	πάντα λέλειπται, (καὶ μάλιστα τὸν
[4, 105]	ἡδονῆς· πάλιν δὲ κἀνταῦθα διττὴ	χορηγία	πέφηνεν. ὁ μὲν γὰρ ἀσθενής
[4, 100]	ὁ τὰ τῆς ἡδονῆς ἀναφαίνων	ὄργια	καὶ τὴν θεὸν ταύτην θαυμάζων
[4, 40]	ὠνησάμενος ὥστε κατακόπτειν {οὐ μὰ	Δία}	καὶ σφάττειν καὶ δέρειν. ἀλλὰ
[4, 0]	τὴν τοῦ σώματος δύναμιν, ὅπως	διὰ	μόνην δόξωσι τιμᾶσθαι τὴν ξύνεσιν.
[4, 10]	πλοῦτον (ἀντὶ τῆς ἑαυτοῦ πενίας.	διὰ	ταῦτα δὴ δακνόμενος, εἴ τις
[4, 50]	καὶ μαχιμώτατος ἔσῃ τῶν ἄλλων	διὰ	ταύτην τὴν νοθείαν. ~Καὶ τίς,
[4, 65]	ἡγῇ τοῦτο εἶναι σύμβολον καὶ	διὰ	τί γίγνεσθαι παρὰ τοῖς Πέρσαις;
[4, 95]	ψυχῆς, ἐνίοτε δὲ ἐκείνοις συνέπεται	διὰ	τὸ πάσης ἐπιθυμίας καὶ σπουδῆς
[4, 95]	δὲ ἐπεμβλέποντος καὶ ἄκοντος ἀπεχομένου	(διὰ	τοὺς ἐφεστηκότας φύλακας. ἔστω δὴ
[4, 110]	φοβερόν} ~προΐτω γε μὴν νὴ	Δία	τρυφῶν τε καὶ μύρου καὶ
[4, 25]	θεία μεγάλη καὶ ἰσχυρὰ καὶ	ῥᾳδία,	ἡ δὲ ἀνθρωπίνη μικρὰ καὶ
[4, 70]	παραμυθήσασθαι, καθάπερ αἱ τίτθαι τὰ	παιδία,	ἐπειδὰν αὐτοῖς πληγὰς ἐμβάλωσι, παραμυθούμεναι
[4, 100]	ἐν πολλῇ καὶ ἀφθόνῳ κυλινδούμενον	ἀσελγείᾳ	μέχρι γήρως· εἰ δὲ μή,
[4, 25]	ἔφη, ὅτι διττή ἐστιν ἡ	παιδεία,	ἡ μέν τις δαιμόνιος, ἡ
[4, 105]	τά τε ἀνθρώπινα καὶ τὰ	θεῖα.	καὶ ὁ μὲν ἀσθενής τε
[4, 25]	δὲ ἀνθρωπίνη; ἡ μὲν οὖν	θεία	μεγάλη καὶ ἰσχυρὰ καὶ ῥᾳδία,
[4, 15]	καὶ ἀγαπῶσιν. ὅθεν τοῖς μὲν	ἀλήθεια	καὶ παρρησία πάντων ἐστὶν ἥδιστον,
[4, 40]	σιτίοις, ἀλλ´ οὐκ ἐπιστήμῃ καὶ	(ἀληθείᾳ;	ὁμοίως δὲ καὶ φιλίαν {οὐκ}
[4, 15]	πάντων ἐστὶν ἥδιστον, τοῖς δὲ	κολακεία	καὶ ψεῦδος, καὶ ἀκούουσιν ἡδέως
[4, 85]	προσθεῖναι τοῖς εἰδώλοις, εἴδη δὲ	οἰκεῖα	καὶ σημεῖα ἀπὸ τῆς φύσεως,
[4, 40]	τε καὶ ποιμενική, σχεδὸν ὅσον	βασιλεία	τε καὶ τυραννίς. ~ὅτε γοῦν
[4, 85]	εἰδώλοις, εἴδη δὲ οἰκεῖα καὶ	σημεῖα	ἀπὸ τῆς φύσεως, οἷον τοὺς
[4, 125]	βραχεῖ περιλαβεῖν, φιλόνικον, ἀνόητον, χαῦνον,	ἀλαζονείᾳ	καὶ ζηλοτυπίᾳ καὶ πᾶσι τοῖς
[4, 95]	τὰς κολάσεις ὑφορώμενος ὁδοιδόκων {ἀσφαλέστερος}	δειλίᾳ	κρατηθείς, κυνὸς ἀχρήστου ψυχὴν ἔχων,
[4, 125]	τῆς ἐλαίας θαλλὸν ἐν ἡμέρᾳ	μιᾷ	βλαστῆσαι καὶ τέλειον γενέσθαι· ταχὺ
[4, 35]	ἐπισταμένου ἀνδρός, ἱκανή σοί ἐστι	μία	ἡμέρα πρὸς τὸ συνιδεῖν τὸ
[4, 60]	αὐτῇ δέον ὅπλου πρὸς οὐδένα;	οὐδεμία	γὰρ αὐτῇ τῶν ἄλλων μελιττῶν
[4, 105]	καὶ ἄλλας αἰσχύνας, ὁπόσαις πρόσεστι	ζημία	καὶ ὀνείδη, προσάγει ῥᾳδίως· ὅπου
[4, 5]	ἄλλων οἷος ἐκεῖνος γενέσθαι τῇ	φιλοτιμίᾳ·	καὶ ὅτι αὐτῷ μὲν ἔδει
[4, 130]	εὐκλείας ἔρωτος διαμαρτών, ἔπειτα δόξης	ἐπιθυμίᾳ	συνών, τῷ ὄντι νεφέλῃ λέληθεν
[4, 130]	τε καὶ δίψῃ καὶ ἁπάσῃ	πενίᾳ	τε καὶ ἀπορίᾳ διολλύειν αὐτόν.
[4, 55]	ἠγωνίασεν μή τινα ἐπίσταιτο ἐν	Μακεδονίᾳ	ἢ (ἐν τῇ Ἑλλάδι παρασκευαζόμενον
[4, 55]	πολέμιος ἐν τῇ Ἑλλάδι ἢ	Μακεδονίᾳ;	Σύ, ἔφη, ἀγνοεῖς, πάντων μάλιστα
[4, 15]	Πολλά γε, εἶπε, καὶ πολλοῦ	ἄξια,	ὧν σὺ οὐκ οἶδα εἴ
[4, 30]	ἔχων ταῦτα ἐν τῇ αὑτοῦ	διανοίᾳ.	προσέτι δέ, ἐὰν μὲν ἀνδρὶ
[4, 40]	οὐκ ἄλλο τι ἔργον ἢ	πρόνοια	καὶ σωτηρία καὶ φυλακὴ προβάτων.
[4, 120]	περιθέων, ἐν δὲ τῇ περιφορᾷ	παντοῖα	σχήματα τὴν ψυχὴν ἀναγκάζων λαμβάνειν
[4, 125]	φιλόνικον, ἀνόητον, χαῦνον, ἀλαζονείᾳ καὶ	ζηλοτυπίᾳ	καὶ πᾶσι τοῖς τοιούτοις ἔγγιστα
[4, 125]	φιλοτίμῳ τρόπῳ ψυχῆς ἀκοινώνητα καὶ	ἄγρια	καὶ χαλεπὰ ἀνάγκη πᾶσα συνέπεσθαι,
[4, 105]	ἐξ ἀνθρώπων εἰς ὄρνιθας (ἢ	θηρία,	ἐὰν τύχωσι τοιαύτης ἡττηθέντες ἡδονῆς·
[4, 40]	τι ἔργον ἢ πρόνοια καὶ	σωτηρία	καὶ φυλακὴ προβάτων. καίτοι ἐνίοτε
[4, 130]	καὶ ἁπάσῃ πενίᾳ τε καὶ	ἀπορίᾳ	διολλύειν αὐτόν. ~πάλιν δὲ ὁ
[4, 65]	ἔλεγεν ὁ Διογένης, προτρέπων αὐτὸν	εὐεργεσίᾳ	πιστεύειν καὶ τῷ δίκαιον παρέχειν
[4, 15]	ὅθεν τοῖς μὲν ἀλήθεια καὶ	παρρησία	πάντων ἐστὶν ἥδιστον, τοῖς δὲ
[4, 90]	περὶ τὰς τελετὰς καὶ τὰ	καθάρσια,	μῆνιν Ἑκάτης ἱλασκόμενοί τε καὶ
[4, 130]	τὸν αὐτὸν ἢ πάντες εἰλήχασι,	τἀναντία	ἀλλήλοις προστάττοντες καὶ ἀπειλοῦντες, (εἰ
[4, 135]	γὰρ τὰ νοσήματα ἀλλήλοις ἐπιπλεκόμενα,	τἀναντία	δοκοῦντα πολλάκις, χαλεπὴν καὶ ἄπορον
[4, 10]	ἐλάττους, οὐδὲ οἶκος ἴδιος οὐδὲ	ἑστία,	καθάπερ (τοῖς μακαρίοις, ἀλλὰ οἴκοις
[4, 10]	ἥπερ ἐστὶ κοινὴ τῶν ἀνθρώπων	(ἑστία	καὶ τροφός. καὶ τότε ἐτύγχανεν
[4, 120]	τοιοῦτον εἱλούμενον ἀεὶ καὶ περιφερόμενον,	κόλακα	δήμων τε καὶ ὄχλων ἐν
[4, 45]	βασιλεὺς ἔσομαι; Οὐ τούτου γε	ἕνεκα,	εἶπεν ὁ Διογένης. οὐδὲ γὰρ
[4, 50]	σοι δοκεῖ διαφορὰ θεοῦ πρὸς	γυναῖκα	θνητὴν ἢ γενναίου ἀλεκτρυόνος; εἰ
[4, 30]	γράμματα εἰδότα, Περσικά τε καὶ	Ἑλληνικὰ	καὶ τὰ Σύρων καὶ τὰ
[4, 30]	νομίζουσι τὸν πλεῖστα γράμματα εἰδότα,	Περσικά	τε καὶ Ἑλληνικὰ καὶ τὰ
[4, 100]	γήρως· εἰ δὲ μή, ταχὺ	μάλα	ἐξαναλώσαντα τὰ παρόντα, πένητα ἀκρατῆ
[4, 80]	ἐνταῦθα δὴ πάντα ἀνεὶς (κάλων	μάλα	ὑψηλῶς καὶ ἀδεῶς τὸν ἑξῆς
[4, 90]	ἔπειτα οἶμαι φάσματα πολλὰ καὶ	ποικίλα	πρὸ τῶν καθαρμῶν ἐξηγούμενοι καὶ
[4, 135]	συμπλεκομένων εἰς τὸ αὐτὸ παθῶν.	(ἀλλὰ	δὴ μεταλαβόντες καθαράν τε καὶ
[4, 95]	καπήλους καὶ τελώνας καὶ πορνοβοσκούς;	ἀλλὰ	Δρόμωνα μὲν καὶ Σάραμβον, ὅτι
[4, 30]	μεσημβρίαν ἕλκων, οὐδὲν αὐτὸς εἰδώς,	ἀλλὰ	εἰκάζων, καὶ πολὺ πρότερον (αὐτὸς
[4, 115]	καὶ ἐπονείδιστον οὐχ ἑλόμεναι ζῶσιν,	ἀλλὰ	ἐνεχθεῖσαι πρὸς αὐτόν. (οὐκοῦν μετὰ
[4, 110]	μηδεμίαν αὐτῶν ἀπωθούμενος μηδὲ ἀντιλέγων,	ἀλλὰ	ἑτοίμως δὴ καὶ προθύμως (συνεπόμενος.
[4, 0]	τἀληθῆ διηγοῦνται περὶ τῶν τοιούτων,	ἀλλὰ	καὶ αὐτοὶ πλάττουσιν ὑπερβάλλοντες, προσέτι
[4, 20]	Διογένης οὐ μόνον οὐ σκαιός,	ἀλλὰ	καὶ δεξιώτατος ἁπάντων καὶ μόνος
[4, 60]	μοι δοκεῖς οὐ (μόνον περιπατεῖν,	ἀλλὰ	καὶ καθεύδειν ἐν τοῖς ὅπλοις.
[4, 5]	πάνυ ἀσφαλῶς οὐ μόνον ἡμέρας,	ἀλλὰ	καὶ νυκτός, ἔνθα (αὐτῷ ἐδόκει·
[4, 85]	θεῶν ἀπομιμούμενοι φύσεις ἀνθρωπίνοις εἴδεσιν,	ἀλλὰ	καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον, ποταμούς
[4, 70]	οὐ μόνον τῶν ἀνδρῶν ἁπάντων,	ἀλλὰ	καὶ τῶν γυναικῶν, (ὥσπερ ὁ
[4, 90]	φασὶ πρὸς αὑτὴν τὸν σίδηρον,	ἀλλὰ	καὶ χαλκὸν καὶ μόλυβδον προσαγόμενος,
[4, 30]	ἂν πυρί τις ἐκκαῦσαι βουλόμενος·	ἀλλὰ	κἂν ἐμπρήσῃ τις τὸν ἄνθρωπον,
[4, 130]	φιλοχρήματος καὶ μικρολόγος οὐκ ἐῶν,	ἀλλὰ	κατέχων τε καὶ ἀπειλῶν, εἰ
[4, 55]	Ἔπειτα, ἔφη, οὐκ ἐρεῖς αὐτόν,	ἀλλὰ	κρύψεις; Πάλαι γάρ, εἶπε, λέγω,
[4, 55]	τῇ φωνῇ, καθάπερ οἶμαι Δαρεῖος,	ἀλλὰ	μακεδονίζων τε καὶ ἑλληνίζων. καὶ
[4, 120]	τινὶ πτηνῷ γένει τὴν φύσιν,	ἀλλὰ	μᾶλλον ἄν τις αὐτὸν προσεικάσειε
[4, 65]	καὶ μὴ ἐθέλειν ἑκόντα συνακολουθεῖν,	ἀλλὰ	μᾶλλον, ὥσπερ εἶχε, μένειν ἐν
[4, 50]	τεῖχος οὕτως ἕλῃς τὴν πόλιν,	ἀλλὰ	μὴ διορύττων ἔξωθεν καὶ ὑπορύττων,
[4, 65]	καὶ τῷ δίκαιον παρέχειν αὑτόν,	ἀλλὰ	μὴ τοῖς ὅπλοις. Σὺ δέ,
[4, 75]	τε καὶ ἐλευθέριον καὶ βασιλικόν,	ἀλλὰ	μή, ὡς νῦν ἔχεις, δοῦλον
[4, 70]	δέ, ἔφη, κρεῖττον μηδὲν προστάττειν,	ἀλλὰ	μόνον αὐτὸν ζῆν διφθέραν ἔχοντα.
[4, 125]	προήγαγον τοὺς ἀπατωμένους ὑπ´ αὐτῶν,	ἀλλὰ	μόνον τὸ τῶν ἀγαθῶν αὐτοῖς
[4, 15]	εἰμι ἔμπειρος αὐτοῦ τῆς διανοίας.	Ἀλλὰ	νῦν, ἔφη, γνώσῃ καὶ τὴν
[4, 10]	οὐδὲ ἑστία, καθάπερ (τοῖς μακαρίοις,	ἀλλὰ	οἴκοις μὲν ἐχρῆτο ταῖς πόλεσι,
[4, 105]	ὁμολογεῖ οὐδενὸς ἀνδρείου πράγματος ἁπτόμενος,	ἀλλὰ	παραχωρῶν τῶν κοινῶν καὶ πολιτικῶν
[4, 65]	λαβὼν λατρεύσεις τοῖς αὑτοῦ κρείττοσιν,	ἀλλὰ	περιελεύσῃ διάδημα ἔχων καταγέλαστον; μικρῷ
[4, 40]	Δία} καὶ σφάττειν καὶ δέρειν.	ἀλλὰ	πλεῖστον διαφέρει μαγειρική τε καὶ
[4, 10]	δὲ οὐδένα ἀνθρώπων ὑπῄει θωπεύων,	ἀλλὰ	τἀληθῆ πρὸς ἅπαντας λέγων καὶ
[4, 20]	οὔτε ἀνθρώπων τῶν (ἀγαθῶν προσήκει.	ἀλλὰ	τοῖς μὲν ἐν Θήβαις Σπαρτοῖς
[4, 75]	οὐδέποτε ἀκηκοὼς δεινοῦ λέγειν ἀνδρός,	ἀλλὰ	τοὺς τῶν σοφιστῶν θαυμάζων λόγους,
[4, 115]	γῆς ἐφαπτόμενος οὐδὲ ταπεινοῦ (τινος,	ἀλλὰ	ὑψηλὸς καὶ μετάρσιος, ὅταν μὲν
[4, 75]	ἱκετεύων μὴ φθονῆσαι μηδένα τρόπον,	ἀλλὰ	φράσαι τίς ἔστιν ὁ δαίμων
[4, 15]	σοι καταμαθεῖν καὶ σὲ ὀψόμενος.	Ἀλλὰ	χαλεπῶς, ἔφη, με ἂν ἴδοις,
[4, 110]	{ἐπιθυμιῶν τινων λεγομένων} ἄλλων ἐπ´	ἄλλα	ἑλκουσῶν, μηδεμίαν αὐτῶν ἀπωθούμενος μηδὲ
[4, 85]	τε καὶ πόλεις καὶ τὰ	ἄλλα	μικροῦ δεῖν ξύμπαντα, ὁποῖον καὶ
[4, 0]	αὐτοὶ πλάττουσιν ὑπερβάλλοντες, προσέτι καὶ	τἄλλα	ἀφαιρούμενοι τῶν φρονίμων, οἷον χρήματα
[4, 90]	οὐσίαν ἢ τῶν ἄλλων τινός,	τἄλλα	δὲ ἀναίσθητος καὶ ἀμαθής, παιδείας
[4, 115]	τῇ Ἀργοῖ συνέπλεον ναυτιλλόμενοι καὶ	τἄλλα	πράττοντες οὐδενὸς ἧττον. ὁ δὲ
[4, 125]	καὶ μορφὰς προστιθέντες αὐτῷ καὶ	τἄλλα	τὰ προσήκοντα πολὺν καὶ ἄπειρον
[4, 10]	τὰς παρὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ	τἄλλα	τὰ τῶν ξυμμάχων διῴκησεν, ἔφη
[4, 15]	καὶ ἔχεις ὅτου ἂν μεταδοίης;	Πολλά	γε, εἶπε, καὶ πολλοῦ ἄξια,
[4, 35]	ἕτερον ποίημα ὅλον, τὴν Ἰλιάδα,	πολλὰ	δὲ καὶ τῆς Ὀδυσσείας. θαυμάσας
[4, 25]	φῶσιν Ἕλληνες καὶ βάρβαροι καὶ	πολλὰ	διαδήματα καὶ σκῆπτρα καὶ τιάρας
[4, 90]	φάσκοντες ποιήσειν, ἔπειτα οἶμαι φάσματα	πολλὰ	καὶ ποικίλα πρὸ τῶν καθαρμῶν
[4, 40]	καὶ φυλακὴ προβάτων. καίτοι ἐνίοτε	πολλὰ	πρόβατα ἐλαύνει μάγειρος εἷς ὠνησάμενος
[4, 80]	καὶ πλούσιοι καὶ πένητες καὶ	ὅλα	ἔθνη καὶ πόλεις. ἐνταῦθα δὴ
[4, 60]	ἔφη, ὅτι φοβουμένου ἐστὶν ἀνθρώπου	ὅπλα	ἔχειν; φοβούμενος δὲ οὐδέποτ´ ἂν
[4, 60]	δεῖ σημείων τῷ βασιλεῖ; Ναὶ	μὰ	Δί´, εἶπε, τῶν γε ἔξωθεν,
[4, 80]	οὓς μάλιστα ἐμπίπτουσιν οἱ πολλοί,	μὰ	Δί´ οὐ μετὰ λογισμοῦ σκεψάμενοι
[4, 40]	εἷς ὠνησάμενος ὥστε κατακόπτειν {οὐ	μὰ	Δία} καὶ σφάττειν καὶ δέρειν.
[4, 75]	μεγαλοπρεπεῖς. βουλόμενος οὖν χαρίσασθαι αὐτῷ,	ἅμα	τε ἐπιδεῖξαι ὅτι οὐκ ἀδύνατός
[4, 115]	ἦθος αὐτοῦ καὶ τὴν ἐπιθυμίαν	ἅμα	τοῖς πνεύμασι φερόμενον, ὁποίους τοὺς
[4, 35]	ἡμέρα πρὸς τὸ συνιδεῖν τὸ	πρᾶγμα	καὶ τὴν τέχνην, καὶ οὐδὲν
[4, 30]	φιλαργύροις, ὀλίγου ἄξιόν φασι τὸ	πρᾶγμα	{καὶ τὸν ἄνθρωπον} τὴν δὲ
[4, 65]	τοῖς αὑτοῦ κρείττοσιν, ἀλλὰ περιελεύσῃ	διάδημα	ἔχων καταγέλαστον; μικρῷ δὲ ὕστερον
[4, 35]	ὅτι ἠπίστατο μὲν τὸ ἕτερον	ποίημα	ὅλον, τὴν Ἰλιάδα, πολλὰ δὲ
[4, 120]	παρὰ φύσιν φορᾷ, οὐ δυνατὸν	τέχνημα	ἐπιχειρήσαντος (Δαιδάλου τεχνήσασθαι. τοιγαροῦν ὑπὸ
[4, 115]	ποῖόν τι πλάττωμεν τό τε	σχῆμα	καὶ εἶδος τοῦ φιλοτίμου δαίμονος;
[4, 95]	πορνοβοσκῷ μάλιστα προσεοικὼς τό τε	σχῆμα	καὶ τὸν τρόπον ἀναιδεῖ καὶ
[4, 105]	μαλθακόν; οὐκοῦν τὸ οἰκεῖον αὐτῷ	σχῆμα	προσθήσομεν, οὐχ ὃ πλαττόμενος ἐνδύεται
[4, 105]	γυναικεῖον μετέβαλε βίον τε καὶ	σχῆμα,	ὥσπερ οἱ μῦθοί φασι τοὺς
[4, 115]	ἀνθρώπων, οὓς ἐκεῖνος θεραπεύει καὶ	τιμᾷ	καὶ τῆς εὐδαιμονίας τῆς αὑτοῦ
[4, 95]	ὑπὸ Ἀθηναίων τοῦτο ἀκούουσι τὸ	ὄνομα,	δικαίως φαμὲν ἀκούειν, Δαρεῖον δὲ
[4, 15]	Ἀλέξανδρον τὸν βασιλέα; Τό γε	ὄνομα,	εἶπεν, ἀκούω πολλῶν λεγόντων, ὡς
[4, 0]	τοῦ καταλιπεῖν ὡς μέγιστον αὑτοῦ	ὄνομα	ἐν πᾶσιν Ἕλλησι καὶ βαρβάροις,
[4, 125]	μόνον τὸ τῶν ἀγαθῶν αὐτοῖς	ὄνομα	ἐπεφήμιζον καὶ προσετίθεσαν, οὕτως ἡ
[4, 75]	χρὴ ἱλάσασθαι αὐτόν. ἤλπιζε γὰρ	ὄνομά	τι ἀκούσεσθαι δαίμονος καὶ θυσίας
[4, 110]	μάχλον ὑποβλέπων, ἀεί ποτε τὸ	σῶμα	καταθεώμενος, τῇ ψυχῇ δὲ οὐδὲν
[4, 100]	ἄλλων δὴ μυρίων, ἀλλ´ ἁπλῶς	ἕνα	δαίμονα τιθῶμεν (τὸν ἀκόλαστον καὶ
[4, 100]	ἄπρακτον (ποιούμενος. νῦν γὰρ δὴ	ἕνα	τοῦτον τίθεμεν τὸν ἁπάσας τὰς
[4, 65]	πράγματα. Λαβόντες, ἔφη, τῶν δεσμωτῶν	ἕνα	τῶν ἐπὶ θανάτῳ καθίζουσιν εἰς
[4, 75]	παντοδαπὸς ἦν ἱκετεύων μὴ φθονῆσαι	μηδένα	τρόπον, ἀλλὰ φράσαι τίς ἔστιν
[4, 55]	ἁνήρ, ὃν σὺ (ἀγνοεῖς, ὡς	οὐδένα	ἄλλον. οὐδεὶς γὰρ τῶν ἀφρόνων
[4, 10]	καὶ δώροις πολλάκις· ~ὁ δὲ	οὐδένα	ἀνθρώπων ὑπῄει θωπεύων, ἀλλὰ τἀληθῆ
[4, 60]	οὐδὲν αὐτῇ δέον ὅπλου πρὸς	οὐδένα;	οὐδεμία γὰρ αὐτῇ τῶν ἄλλων
[4, 5]	Ἰνδὸν οὔτε ἐν τοῖς Ἕλλησιν	οὐδένα	οὔτε ἄνδρα οὔτε πόλιν. (ᾐσθάνετο
[4, 5]	οὖν ἄλλων πάντων κατεφρόνει καὶ	οὐδένα	ᾤετο ἀξιόμαχον αὑτῷ περὶ τούτου
[4, 40]	ἐγκωμιάζων τινὰ λέγῃ τῶν βασιλέων	ποιμένα	λαῶν’ τοῦ γὰρ ποιμένος οὐκ
[4, 135]	ὥσπερ γὰρ τὰ νοσήματα ἀλλήλοις	ἐπιπλεκόμενα,	τἀναντία δοκοῦντα πολλάκις, χαλεπὴν καὶ
[4, 120]	τῶν κεραμέων (τὰ ἐπ´ αὐτῷ	πλαττόμενα.	ἄνδρα δὴ τοιοῦτον εἱλούμενον ἀεὶ
[4, 80]	ὁ τοῦ ταπεινοῦ καὶ ἀγεννοῦς.	ἵνα	δέ, ἔφη, μὴ καθ´ ἓν
[4, 25]	τὰ περιδέραια τοῖς ἐκτιθεμένοις (παιδίοις,	ἵνα	μὴ ἀγνοῆται. καὶ ὁ Ἀλέξανδρος
[4, 125]	οὗτος ἡμῖν ὁ δαίμων τέλος,	ἵνα	μὴ νῦν στολάς τε καὶ
[4, 100]	νόσους καὶ ἀκρασίας τῆς ψυχῆς,	ἵνα	μὴ πολύν τινα ἀθροίσωμεν ἑσμὸν
[4, 105]	ἁπλῶς ὑπερβαίνειν ἀναγκάζει τά τε	ἀνθρώπινα	καὶ τὰ θεῖα. καὶ ὁ
[4, 100]	τῆς ψυχῆς, ἵνα μὴ πολύν	τινα	ἀθροίσωμεν ἑσμὸν μοιχικῶν τινων δαιμονίων
[4, 65]	καὶ ὃς εὐθὺς (ἠρώτα, Ποίαν	τινά;	ἐβούλετο γὰρ πάντα εἰδέναι τὰ
[4, 55]	ἐταράχθη τε καὶ ἠγωνίασεν μή	τινα	ἐπίσταιτο ἐν Μακεδονίᾳ ἢ (ἐν
[4, 120]	τῶν ἄστρων φέρεσθαι χρόνον μέν	τινα	ἐσῴζετο βραχύν, χαλωμένων δὲ τῶν
[4, 125]	εἶναι καὶ ὡς ἐπ´ ἀρετήν	τινα	ἢ εὔκλειαν ἄγει τὴν δόξαν.
[4, 40]	ἔοικε δηλοῦν (καὶ ὅταν ἐγκωμιάζων	τινὰ	λέγῃ τῶν βασιλέων ποιμένα λαῶν’
[4, 40]	ταὐτὰ βούλεσθαι καὶ διανοεῖσθαι, ὁμόνοιάν	τινα	οὖσαν; οὕτως γὰρ δήπου καὶ
[4, 100]	ἀνθρώπου διανοίας, οὔτε ἐφ´ ἡδονήν	τινα	οὔτε εἰς δόξαν ἀναφέροντα τὴν
[4, 90]	τῇ μὲν ἄλλῃ κτήσει καλλωπισμόν	τινα	προσεῖναι καὶ διατριβὴν ἡγούμενος, τὸ
[4, 65]	τοῦ ὀνόματος τυγχάνουσιν, ἔπειτα χρόνον	τινὰ	ὑβρίσαντες (αἴσχιστα καὶ τάχιστα ἀπόλλυνται;
[4, 100]	δὲ ἀκούσματα τὰ πρὸς ἡδονήν	τινα	φέροντα, πάσας δὲ ἁφὰς προσηνεῖς
[4, 130]	ἀχλυώδει ἄχρηστα καὶ ἀλλόκοτα γεννῆσαι	τέκνα,	τὸ τῶν (Κενταύρων γένος ποικίλον
[4, 125]	ἐδύναντο ὑποσχέσθαι, οὐδ´ ὡς ἐπὶ	σεμνὰ	καὶ λαμπρὰ προήγαγον τοὺς ἀπατωμένους
[4, 70]	Ἡρακλέους γεγονότα καὶ τῶν Ἑλλήνων	ἡγεμόνα	καὶ Μακεδόνων (βασιλέα; Πάνυ γε,
[4, 135]	τὸν ἀγαθὸν καὶ σώφρονα ὑμνῶμεν	δαίμονα	καὶ θεὸν, οἷς ποτε ἐκείνου
[4, 75]	πρὶν ἂν ἱλάσῃ τὸν αὑτοῦ	δαίμονα	καὶ θεραπεύσας ὡς δεῖ ἀποδείξῃς
[4, 100]	δὴ μυρίων, ἀλλ´ ἁπλῶς ἕνα	δαίμονα	τιθῶμεν (τὸν ἀκόλαστον καὶ δεδουλωμένον
[4, 55]	βλάβην τοῖς ἔχουσι καὶ τὸν	ἄφρονα	ἄνδρα αὐτὸν αὑτῷ βλαβερώτατον; ἢ
[4, 135]	πρότερον ἁρμονίας τὸν ἀγαθὸν καὶ	σώφρονα	ὑμνῶμεν δαίμονα καὶ θεὸν, οἷς
[4, 95]	καὶ τελώνας καὶ πορνοβοσκούς; ἀλλὰ	Δρόμωνα	μὲν καὶ Σάραμβον, ὅτι ἐν
[4, 125]	ψυχῆς ἀκοινώνητα καὶ ἄγρια καὶ	χαλεπὰ	ἀνάγκη πᾶσα συνέπεσθαι, ἔτι δὲ
[4, 135]	ἔρωτος τέρπν´ ἔπαθον· τὰ δὲ	λοιπὰ	καὶ ὄλβια πάντα λέλειπται, (καὶ
[4, 25]	καὶ ὁ Ἀλέξανδρος φοβηθεὶς μὴ	ἄρα	ἄπειρος ἀναφανῇ τῆς βασιλικῆς ἐπιστήμης,
[4, 45]	ἢ ὁ σμικρὸς δάκτυλος. Οὐδ´	ἄρα	(ἐγώ, ἔφη, καταλύσας ἐκεῖνον μέγας
[4, 85]	μορφὴν ἀξίαν ἐκείνων σπάσωμεν, εἰ	ἄρα	μᾶλλον ἅψασθαι δυνησόμεθα τῶν πολλῶν
[4, 90]	συνοικιῶν καὶ πάσης κτήσεως ἐραστής.	ἆρα	οὐκ ἂν σκυθρωπός τε καὶ
[4, 55]	τῷ δορατίῳ διαπερόνησον· ὡς ἀκούσει	παρὰ	μόνου ἀνθρώπων ἐμοῦ τἀληθῆ, καὶ
[4, 35]	βίον ἀγρυπνῶν τε (καὶ ἀσιτῶν	παρὰ	τοῖς κακοδαίμοσι σοφισταῖς. τοῦτο δὲ
[4, 65]	σύμβολον καὶ διὰ τί γίγνεσθαι	παρὰ	τοῖς Πέρσαις; οὐχ ὅτι πολλάκις
[4, 35]	τὰς ἡμέρας συνῶσιν αὐταῖς. καὶ	παρὰ	τοῖς σοφισταῖς οὖν πολλοὺς εὑρήσεις
[4, 95]	ἴδιόν γε μὴν τούτῳ συμβέβηκε	παρὰ	τοὺς ἄλλους δαίμονας· ἐνίοτε μὲν
[4, 10]	τάς τε πρεσβείας ἀπεδέξατο τὰς	παρὰ	τῶν Ἑλλήνων καὶ τἄλλα τὰ
[4, 115]	ἀδοξίας τινὸς συντρεχούσης καὶ ψόγου	παρὰ	τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, οὓς ἐκεῖνος
[4, 120]	προσεικάσειε τῇ Ἰκαρίου βιαίῳ καὶ	παρὰ	φύσιν φορᾷ, οὐ δυνατὸν τέχνημα
[4, 55]	τοῖς ἔχουσι καὶ τὸν ἄφρονα	ἄνδρα	αὐτὸν αὑτῷ βλαβερώτατον; ἢ οὐ
[4, 120]	κεραμέων (τὰ ἐπ´ αὐτῷ πλαττόμενα.	ἄνδρα	δὴ τοιοῦτον εἱλούμενον ἀεὶ καὶ
[4, 10]	πάλαι μὲν ἐπεθύμει θεάσασθαι τὸν	ἄνδρα	(καὶ συγγενέσθαι αὐτῷ· ἐπεὶ δὲ
[4, 5]	ἐν τοῖς Ἕλλησιν οὐδένα οὔτε	ἄνδρα	οὔτε πόλιν. (ᾐσθάνετο γὰρ ὅτι
[4, 120]	ἀσταθμήτως φέρεται καὶ φέρει τὸν	ἄνδρα	τὸν αὑτοῦ ζηλωτήν τε καὶ
[4, 75]	αὐτὸν ὁ Διογένης τεθορυβημένον καὶ	σφόδρα	τῇ ψυχῇ μετέωρον, προσέπαιζε καὶ
[4, 75]	αὐτοῦ ἄκριτον οὖσαν, ὥσπερ τὸν	ἀέρα	ἐν ταῖς τροπαῖς, ὅταν ἐκ
[4, 115]	καὶ ἀνιὼν εἰς αὐτὸν τὸν	αἰθέρα,	πολλάκις δ´ ἐν σκοτεινῷ νέφει
[4, 70]	ἐν πορφύρᾳ μᾶλλον ἢ ἐν	διφθέρᾳ	οἴει τοῦτο ποιεῖν; καὶ ὁ
[4, 90]	δὴ τάχιστα κἀδαπανώτατα πρόεισι, σὺν	ἡμέρᾳ	καὶ νυκτὶ προβαῖνον καὶ φθάνον
[4, 125]	ἱερὸν τῆς ἐλαίας θαλλὸν ἐν	ἡμέρᾳ	μιᾷ βλαστῆσαι καὶ τέλειον γενέσθαι·
[4, 35]	ἀνδρός, ἱκανή σοί ἐστι μία	ἡμέρα	πρὸς τὸ συνιδεῖν τὸ πρᾶγμα
[4, 15]	εἰπεῖν; Ὁπόθεν, ἔφη, καὶ τὴν	μητέρα	σου ἀκούω ταῦτα περὶ σοῦ
[4, 30]	καὶ ἀκόλαστοι κύνες ἐν τῇ	θήρᾳ	μηδὲν ξυνεῖσαι μηδὲ γνωρίσασαι τὸ
[4, 85]	τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἔργων	χαρακτῆρα	καὶ μορφὴν ἀξίαν ἐκείνων σπάσωμεν,
[4, 45]	Ἕλληνας. καὶ ὥσπερ ἐκεῖνοι τῇ	σφαίρᾳ	στοχάζονται ἀλλήλων, ὁ δὲ πληγεὶς
[4, 25]	καὶ ῥᾳδία, ἡ δὲ ἀνθρωπίνη	μικρὰ	καὶ ἀσθενὴς καὶ πολλοὺς ἔχουσα
[4, 120]	Ἰκαρίου βιαίῳ καὶ παρὰ φύσιν	φορᾷ,	οὐ δυνατὸν τέχνημα ἐπιχειρήσαντος (Δαιδάλου
[4, 120]	τοῦ Ἰξίονος χαλεπῇ καὶ βιαίῳ	φορᾷ	τε καὶ ἀνάγκῃ, τροχοῦ τινος
[4, 50]	ἢ οὐ μείζων σοι δοκεῖ	διαφορὰ	θεοῦ πρὸς γυναῖκα θνητὴν ἢ
[4, 120]	ῥᾳδίως περιθέων, ἐν δὲ τῇ	περιφορᾷ	παντοῖα σχήματα τὴν ψυχὴν ἀναγκάζων
[4, 125]	οὐδ´ ὡς ἐπὶ σεμνὰ καὶ	λαμπρὰ	προήγαγον τοὺς ἀπατωμένους ὑπ´ αὐτῶν,
[4, 25]	βάρβαροι καὶ πολλὰ διαδήματα καὶ	σκῆπτρα	καὶ τιάρας προσάψωσιν αὐτῷ, καθάπερ
[4, 70]	ἐλαύνων; πότερον οὖν αὐτὸν ἐν	πορφύρᾳ	μᾶλλον ἢ ἐν διφθέρᾳ οἴει
[4, 25]	μὲν οὖν θεία μεγάλη καὶ	ἰσχυρὰ	καὶ ῥᾳδία, ἡ δὲ ἀνθρωπίνη
[4, 0]	τῶν τότε μέγιστον δυνάμενος οὐχ	ὑπερεώρα	πένητος ἀνθρώπου συνουσίαν νοῦν ἔχοντος
[4, 125]	καὶ ἄγρια καὶ χαλεπὰ ἀνάγκη	πᾶσα	συνέπεσθαι, ἔτι δὲ αὐτὸν πολὺ
[4, 135]	τόσς´ ἔχω ὅσς´ ἔφαγον καὶ	ἐφύβρισα	καὶ μετ´ ἔρωτος τέρπν´ ἔπαθον·
[4, 110]	πλῆθος ἀγαθῶν, ὡς ἐπ´ αὐτὴν	ἄγουσα	τὴν εὐδαιμονίαν, ἕως ἂν εἰς
[4, 125]	οὕτως ἡ τοῦδε ἀπάτη, ἀλλ´	ἐπᾴδουσα	καὶ γοητεύουσά φησι φιλόκαλον αὐτὸν
[4, 110]	ἂν εἰς τὸ βάραθρον καταβάλῃ	λαθοῦσα,	εἰς πολύν τε καὶ ῥυπαρὸν
[4, 15]	ἢ οὐκ Ὀλυμπιάς ἐστιν ἡ	εἰποῦσα	ὅτι οὐκ ἐκ Φιλίππου τυγχάνεις
[4, 125]	τοῦδε ἀπάτη, ἀλλ´ ἐπᾴδουσα καὶ	γοητεύουσά	φησι φιλόκαλον αὐτὸν εἶναι καὶ
[4, 25]	μικρὰ καὶ ἀσθενὴς καὶ πολλοὺς	ἔχουσα	κινδύνους καὶ ἀπάτην οὐκ ὀλίγην·
[4, 110]	καὶ πιθανή, κεκοσμημένη κόσμοις πορνικοῖς,	μειδιῶσα	καὶ ὑπισχνουμένη πλῆθος ἀγαθῶν, ὡς
[4, 85]	νήσους τε καὶ πόλεις καὶ	τὰ	ἄλλα μικροῦ δεῖν ξύμπαντα, ὁποῖον
[4, 120]	ῥυθμίζειν τε καὶ ἄγειν ἐπὶ	τὰ	βελτίω. ~ἐχέτω δὴ καὶ οὗτος
[4, 135]	καὶ μετ´ ἔρωτος τέρπν´ ἔπαθον·	τὰ	δὲ λοιπὰ καὶ ὄλβια πάντα
[4, 30]	αὑτὸν ἐμπρῆσαι, μένοι ἂν αὐτοῦ	τὰ	δόγματα ἐν τῇ ψυχῇ, καθάπερ
[4, 30]	ἐγνώρισεν, ὡς ἂν ἐξ ἀρχῆς	τὰ	δόγματα ἔχων ταῦτα ἐν τῇ
[4, 120]	μᾶλλον ἢ ὁ τῶν κεραμέων	(τὰ	ἐπ´ αὐτῷ πλαττόμενα. ἄνδρα δὴ
[4, 105]	ἀναγκάζει τά τε ἀνθρώπινα καὶ	τὰ	θεῖα. καὶ ὁ μὲν ἀσθενής
[4, 90]	τῶν περὶ τὰς τελετὰς καὶ	τὰ	καθάρσια, μῆνιν Ἑκάτης ἱλασκόμενοί τε
[4, 30]	ὀλίγα ἀκούσας καὶ ὀλιγάκις, αὐτὰ	τὰ	μέγιστα καὶ κυριώτατα, καὶ μεμύηται
[4, 95]	κρατηθείς, κυνὸς ἀχρήστου ψυχὴν ἔχων,	τὰ	μὲν ἁρπάζοντος, ἐὰν ἐλπίσῃ λήσεσθαι,
[4, 135]	πᾶσαν ἀφικνεῖσθαι δυστυχίαν. ὥσπερ γὰρ	τὰ	νοσήματα ἀλλήλοις ἐπιπλεκόμενα, τἀναντία δοκοῦντα
[4, 115]	τὸν φιλότιμον, οὐ πάνυ προθύμως	τὰ	νῦν ἀγωνιούμενον, καίτοι φιλόνικον ὄντα
[4, 115]	ἢ τιμῆς ἡ κρίσις αὐτῷ	(τὰ	νῦν ἐνέστηκεν, ὑπὲρ δὲ πολλῆς
[4, 15]	ἴδοις, ὥσπερ τὸ φῶς οἱ	τὰ	ὄμματα ἀσθενεῖς. τόδε δέ μοι
[4, 135]	φιλόδοξος συμβουλεύει καὶ παρακαλεῖ προΐεσθαι	τὰ	ὄντα τιμῆς ἕνεκεν· ὁ δὲ
[4, 70]	αὐτὸν παραμυθήσασθαι, καθάπερ αἱ τίτθαι	τὰ	παιδία, ἐπειδὰν αὐτοῖς πληγὰς ἐμβάλωσι,
[4, 100]	δὲ μή, ταχὺ μάλα ἐξαναλώσαντα	τὰ	παρόντα, πένητα ἀκρατῆ καὶ ἀκόλαστον
[4, 70]	τε καὶ (ἐγέλασε καὶ ἔφη,	Τὰ	περὶ τὸν χρησμόν, ὦ Διόγενες,
[4, 25]	καὶ τιάρας προσάψωσιν αὐτῷ, καθάπερ	τὰ	περιδέραια τοῖς ἐκτιθεμένοις (παιδίοις, ἵνα
[4, 100]	μὲν ὁράματα, πάντα δὲ ἀκούσματα	τὰ	πρὸς ἡδονήν τινα φέροντα, πάσας
[4, 125]	μορφὰς προστιθέντες αὐτῷ καὶ τἄλλα	τὰ	προσήκοντα πολὺν καὶ ἄπειρον εἰσφερώμεθα
[4, 30]	Περσικά τε καὶ Ἑλληνικὰ καὶ	τὰ	Σύρων καὶ τὰ Φοινίκων, καὶ
[4, 105]	θρασύτερος πάντα ἁπλῶς ὑπερβαίνειν ἀναγκάζει	τά	τε ἀνθρώπινα καὶ τὰ θεῖα.
[4, 135]	τε καὶ ἀφέλκει τῶν ἡδονῶν,	τά	τε ὀνείδη καὶ τὰς λοιδορίας
[4, 100]	δαίμων ἐκείνου τοῦ ἀνδρός, ὁ	τὰ	τῆς ἡδονῆς ἀναφαίνων ὄργια καὶ
[4, 100]	ἀνωνύμων αἰσχρουργιῶν, ἐπὶ πάντα ὁμοίως	τὰ	τοιαῦτα φερόμενος καὶ ἄγων, οὐδὲν
[4, 10]	παρὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ τἄλλα	τὰ	τῶν ξυμμάχων διῴκησεν, ἔφη τοῖς
[4, 65]	τινά; ἐβούλετο γὰρ πάντα εἰδέναι	τὰ	τῶν Περσῶν πράγματα. Λαβόντες, ἔφη,
[4, 30]	Ἑλληνικὰ καὶ τὰ Σύρων καὶ	τὰ	Φοινίκων, καὶ πλείστοις ἐντυγχάνοντα βιβλίοις,
[4, 90]	συγγένειαν ἄλλο τι νομίζων ἢ	τὰ	χρήματα, τοὺς δὲ θεοὺς πλέον
[4, 40]	φυλακὴ προβάτων. καίτοι ἐνίοτε πολλὰ	πρόβατα	ἐλαύνει μάγειρος εἷς ὠνησάμενος ὥστε
[4, 45]	Πέρσας καὶ τοὺς ἄλλους τοὺς	κατὰ	τὴν Ἀσίαν, σὺ δὲ Μακεδόνας
[4, 35]	(ἀκολάστου. καὶ ὃς ἀκούσας ἐθαύμασε	κατὰ	τί τὸν σοφιστὴν εὐνούχῳ παρέβαλεν,
[4, 115]	ὅτι πτερωτόν τε καὶ ὑπηνέμιον	κατὰ	τὸ ἦθος αὐτοῦ καὶ τὴν
[4, 115]	λατρεύουσαι καὶ τοιαῦτα πάσχουσαι πλανῶνται	κατὰ	τὸν βίον ὅσαι ψυχαὶ πρὸς
[4, 80]	δυνατὸν διελθεῖν. τῷ ὄντι γὰρ	κατὰ	τὸν ποιητὴν οὐκ ἔστιν οὐδὲν
[4, 50]	Βάκτροις} οὐδ´ ἂν Κῦρον μιμησάμενος	κατὰ	τὸν ποταμὸν εἰσρυῇς, ὥσπερ ὕδρος,
[4, 100]	δὲ οἶμαι περὶ πάντα μὲν	ὁράματα,	πάντα δὲ ἀκούσματα τὰ πρὸς
[4, 65]	πάντα εἰδέναι τὰ τῶν Περσῶν	πράγματα.	Λαβόντες, ἔφη, τῶν δεσμωτῶν ἕνα
[4, 85]	δέοι, σπεύδειν πανταχόθεν εἰκόνας καὶ	παραδείγματα	πορίζοντας, ἄν πως ἰσχύσωμεν ἀποτρέψαι
[4, 30]	ἐμπρῆσαι, μένοι ἂν αὐτοῦ τὰ	δόγματα	ἐν τῇ ψυχῇ, καθάπερ οἶμαι
[4, 30]	ὡς ἂν ἐξ ἀρχῆς τὰ	δόγματα	ἔχων ταῦτα ἐν τῇ αὑτοῦ
[4, 25]	Ἕλληνες καὶ βάρβαροι καὶ πολλὰ	διαδήματα	καὶ σκῆπτρα καὶ τιάρας προσάψωσιν
[4, 15]	τι ληψόμενος; Ἦ γάρ, ἔφη,	χρήματα	ἔστι σοι καὶ ἔχεις ὅτου
[4, 0]	τἄλλα ἀφαιρούμενοι τῶν φρονίμων, οἷον	χρήματα	καὶ τιμὰς καὶ τὴν τοῦ
[4, 90]	ἄλλο τι νομίζων ἢ τὰ	χρήματα,	τοὺς δὲ θεοὺς πλέον οὐδὲν
[4, 135]	ἀφικνεῖσθαι δυστυχίαν. ὥσπερ γὰρ τὰ	νοσήματα	ἀλλήλοις ἐπιπλεκόμενα, τἀναντία δοκοῦντα πολλάκις,
[4, 90]	τυφλότερος ἐραστής, περὶ πάντα λυττῶν	κτήματα	καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον ἡγούμενος, οὐχ
[4, 120]	ἐν δὲ τῇ περιφορᾷ παντοῖα	σχήματα	τὴν ψυχὴν ἀναγκάζων λαμβάνειν μᾶλλον
[4, 30]	παιδιάν} καὶ νομίζουσι τὸν πλεῖστα	γράμματα	εἰδότα, Περσικά τε καὶ Ἑλληνικὰ
[4, 130]	Κενταύροις, (δημαγωγῶν τινων πολιτεύματα καὶ	ξυγγράμματα	σοφιστῶν. ξεναγοὶ γὰρ καὶ σοφισταὶ
[4, 15]	ὥσπερ τὸ φῶς οἱ τὰ	ὄμματα	ἀσθενεῖς. τόδε δέ μοι εἰπέ,
[4, 90]	ἐξάντη φάσκοντες ποιήσειν, ἔπειτα οἶμαι	φάσματα	πολλὰ καὶ ποικίλα πρὸ τῶν
[4, 100]	πάντα μὲν ὁράματα, πάντα δὲ	ἀκούσματα	τὰ πρὸς ἡδονήν τινα φέροντα,
[4, 130]	προσεοικότα τοῖς Κενταύροις, (δημαγωγῶν τινων	πολιτεύματα	καὶ ξυγγράμματα σοφιστῶν. ξεναγοὶ γὰρ
[4, 100]	δεινῶς ἐπτοημένος, μάλιστα μέντοι καὶ	ἀκρατέστατα	περὶ τὴν τῶν ἀφροδισίων ὀξεῖαν
[4, 30]	ὀλιγάκις, αὐτὰ τὰ μέγιστα καὶ	κυριώτατα,	καὶ μεμύηται καὶ (φυλάττει ἐν
[4, 90]	καὶ συντεταμένος, ὅτι δὴ τάχιστα	κἀδαπανώτατα	πρόεισι, σὺν ἡμέρᾳ καὶ νυκτὶ
[4, 65]	αὐτὸν κωλύει ποιεῖν ὧν βούλεται.	μετὰ	δὲ (ταῦτα ἀποδύσαντες καὶ μαστιγώσαντες
[4, 20]	τούτῳ τῷ λόγῳ ὁ (Ἀλέξανδρος.	μετὰ	δὲ τοῦτο ἤρετο αὐτόν, Πῶς
[4, 80]	οἱ πολλοί, μὰ Δί´ οὐ	μετὰ	λογισμοῦ σκεψάμενοι καὶ δοκιμάσαντες, ἀλόγῳ
[4, 110]	καὶ οἴνου ἀποπνέων ἐν κροκωτῷ	μετὰ	πολλοῦ καὶ ἀτάκτου γέλωτος, μεθύοντι
[4, 110]	καὶ προθύμως (συνεπόμενος. αἱ δὲ	μετὰ	πολλοῦ πατάγου κυμβάλων τε καὶ
[4, 45]	οἱ μετ´ ἐκείνου πρότερον ὄντες	μετὰ	σοῦ ἔσονται καὶ ὑποκύψουσι, καὶ
[4, 70]	οὐκ ἔφη ἀκηκοέναι. διηγεῖτο δὴ	μετὰ	ταῦτα προθύμως καὶ ἡδέως, βουλόμενος
[4, 115]	ἀλλὰ ἐνεχθεῖσαι πρὸς αὐτόν. (οὐκοῦν	μετὰ	τοῦτον ὁ λόγος ὥσπερ ἐν
[4, 115]	τὴν αὑτῶν δύναμιν, τέως δὲ	μετὰ	τῶν ἄλλων ἡρώων ἐν τῇ
[4, 110]	ῥυπαρὸν βόρβορον, ἔπειτα ἐάσῃ κυλινδεῖσθαι	μετὰ	τῶν στεφάνων καὶ τοῦ κροκωτοῦ.
[4, 65]	τὸν τοῦ βασιλέως, καὶ τὴν	ἐσθῆτα	διδόασιν αὐτῷ τὴν βασιλικήν, καὶ
[4, 100]	ταχὺ μάλα ἐξαναλώσαντα τὰ παρόντα,	πένητα	ἀκρατῆ καὶ ἀκόλαστον ἐν σπάνει
[4, 125]	γὰρ ταῦτα φιλοτίμῳ τρόπῳ ψυχῆς	ἀκοινώνητα	καὶ ἄγρια καὶ χαλεπὰ ἀνάγκη
[4, 130]	ὁ γὰρ εὐκλείας ἔρωτος διαμαρτών,	ἔπειτα	δόξης ἐπιθυμίᾳ συνών, τῷ ὄντι
[4, 110]	πολύν τε καὶ ῥυπαρὸν βόρβορον,	ἔπειτα	ἐάσῃ κυλινδεῖσθαι μετὰ τῶν στεφάνων
[4, 30]	μαθεῖν, ἀλλ´ ὑπομνησθῆναι δεῖται μόνον·	ἔπειτα	εὐθὺς οἶδέν τε καὶ ἐγνώρισεν,
[4, 55]	ἀγνοεῖς, πάντων μάλιστα γιγνώσκειν οἰόμενος;	Ἔπειτα,	ἔφη, οὐκ ἐρεῖς αὐτόν, ἀλλὰ
[4, 45]	ἐπισκοπώτερος γὰρ εἶναί μοι δοκεῖς.	(ἔπειτα	οἱ μετ´ ἐκείνου πρότερον ὄντες
[4, 90]	τε καὶ ἐξάντη φάσκοντες ποιήσειν,	ἔπειτα	οἶμαι φάσματα πολλὰ καὶ ποικίλα
[4, 105]	ἀπορρίψας μεταξὺ τὴν γυναικείαν στολήν,	ἔπειτα	στρατιώτου τινὸς ἢ ῥήτορος στολὴν
[4, 65]	ταύτης καὶ τοῦ ὀνόματος τυγχάνουσιν,	ἔπειτα	χρόνον τινὰ ὑβρίσαντες (αἴσχιστα καὶ
[4, 80]	ἔθνη καὶ πόλεις. ἐνταῦθα δὴ	πάντα	ἀνεὶς (κάλων μάλα ὑψηλῶς καὶ
[4, 105]	δὲ ἀτενέστερός τε καὶ θρασύτερος	πάντα	ἁπλῶς ὑπερβαίνειν ἀναγκάζει τά τε
[4, 100]	οἶμαι περὶ πάντα μὲν ὁράματα,	πάντα	δὲ ἀκούσματα τὰ πρὸς ἡδονήν
[4, 100]	τε καὶ χρείαν, περὶ ταῦτα	πάντα	δεινῶς ἐπτοημένος, μάλιστα μέντοι καὶ
[4, 65]	(ἠρώτα, Ποίαν τινά; ἐβούλετο γὰρ	πάντα	εἰδέναι τὰ τῶν Περσῶν πράγματα.
[4, 85]	οἱ κομψοὶ τῶν δημιουργῶν ἐπὶ	πάντα	ἔμβραχυ φέρουσι τὴν αὑτῶν ἐπίνοιαν
[4, 115]	φιλόνικον ὄντα τῇ φύσει περὶ	πάντα	καὶ πρωτεύειν ἀξιοῦντα· πλὴν οὐ
[4, 80]	μέν, ὦ παῖ Φιλίππου, περὶ	πάντα	κακίαι τε καὶ διαφθοραὶ τῶν
[4, 135]	τὰ δὲ λοιπὰ καὶ ὄλβια	πάντα	λέλειπται, (καὶ μάλιστα τὸν θάνατον
[4, 90]	τοῦ πλούτου τυφλότερος ἐραστής, περὶ	πάντα	λυττῶν κτήματα καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον
[4, 100]	ἀπλήρωτος, ἔτι δὲ οἶμαι περὶ	πάντα	μὲν ὁράματα, πάντα δὲ ἀκούσματα
[4, 100]	ἀρρήτων καὶ ἀνωνύμων αἰσχρουργιῶν, ἐπὶ	πάντα	ὁμοίως τὰ τοιαῦτα φερόμενος καὶ
[4, 90]	διδῷ τις, πανταχῇ καὶ περὶ	πάντα	σχεδόν τι τὸ ἔχειν τοῦ
[4, 95]	καὶ ὑπηρέτας λωβώμενος καὶ καταισχύνων	πάντα	τρόπον, ἐάν τε ἐν ἰδιώτου
[4, 50]	καὶ ἐκόλαζεν αὐτὸν ὁ Διογένης	πάντα	τρόπον. ἔφη οὖν, Ὦ Διόγενες,
[4, 125]	ἔγγιστα χαλεποῖς καὶ ἀγρίοις πάθεσιν.	ἅπαντα	γὰρ ταῦτα φιλοτίμῳ τρόπῳ ψυχῆς
[4, 50]	ἄρχειν ἀποθανὼν ἢ ζῆν τὸν	ἅπαντα	χρόνον θεὸς γενόμενος, {μόνον} εἰ
[4, 85]	καὶ τὰ ἄλλα μικροῦ δεῖν	ξύμπαντα,	ὁποῖον καὶ Ὅμηρος ἐτόλμησεν ἐπιδεῖξαι
[4, 130]	Ἰξίονος. καὶ γὰρ ἐκεῖνόν φασιν	ἐπιθυμήσαντα	τῶν Ἥρας μακαρίων γάμων νεφέλῃ
[4, 100]	εἰ δὲ μή, ταχὺ μάλα	ἐξαναλώσαντα	τὰ παρόντα, πένητα ἀκρατῆ καὶ
[4, 25]	ταύτην παραδιδόναι; ἢ ποῖ δεῖ	πορευθέντα	μαθεῖν; ὁ οὖν Διογένης εἶπεν,
[4, 115]	τὰ νῦν ἀγωνιούμενον, καίτοι φιλόνικον	ὄντα	τῇ φύσει περὶ πάντα καὶ
[4, 60]	ἠπίστατο γὰρ τὸν Ἀλέξανδρον δοῦλον	ὄντα	τῆς δόξης καὶ οὐδέποτ´ ἂν
[4, 135]	συμβουλεύει καὶ παρακαλεῖ προΐεσθαι τὰ	ὄντα	τιμῆς ἕνεκεν· ὁ δὲ καὶ
[4, 100]	οὐδὲ ὡς ἀναλώσοντα καὶ χρησόμενον	ξυνάγοντα,	ἀνέξοδον δὲ καὶ ἀχρεῖον φυλάττοντα
[4, 0]	Διογένει συμβαλεῖν οὐ πάνυ τι	σχολάζοντα	πολλὴν ἄγοντι σχολήν. ἦν γὰρ
[4, 65]	εἰδότα ὀδύρεσθαι καὶ μὴ ἐθέλειν	ἑκόντα	συνακολουθεῖν, ἀλλὰ μᾶλλον, ὥσπερ εἶχε,
[4, 125]	προστιθέντες αὐτῷ καὶ τἄλλα τὰ	προσήκοντα	πολὺν καὶ ἄπειρον εἰσφερώμεθα λόγων
[4, 30]	καὶ τὰ Φοινίκων, καὶ πλείστοις	ἐντυγχάνοντα	βιβλίοις, τοῦτον σοφώτατον καὶ μάλιστα
[4, 100]	μή, ταχὺ μάλα ἐξαναλώσαντα τὰ	παρόντα,	πένητα ἀκρατῆ καὶ ἀκόλαστον ἐν
[4, 100]	ἀκούσματα τὰ πρὸς ἡδονήν τινα	φέροντα,	πάσας δὲ ἁφὰς προσηνεῖς τε
[4, 100]	ἡδονήν τινα οὔτε εἰς δόξαν	ἀναφέροντα	τὴν τῶν χρημάτων κτῆσιν, οὐδὲ
[4, 125]	συνεχέστερον ἢ τοὺς κυνηγέτας φασὶ	χαίροντα	καὶ λυπούμενον· ἐκείνοις γὰρ δὴ
[4, 55]	(ἐν τῇ Ἑλλάδι παρασκευαζόμενον ὡς	πολεμήσοντα	καὶ ἤρετο, Τίς οὗτός ἐστιν
[4, 100]	τῶν χρημάτων κτῆσιν, οὐδὲ ὡς	ἀναλώσοντα	καὶ χρησόμενον ξυνάγοντα, ἀνέξοδον δὲ
[4, 60]	τῆς δόξης καὶ οὐδέποτ´ ἂν	ἁμαρτόντα	(περὶ ἐκείνην. ἔφη οὖν αὐτὸν
[4, 100]	ξυνάγοντα, ἀνέξοδον δὲ καὶ ἀχρεῖον	φυλάττοντα	τὸν πλοῦτον τῷ ὄντι, κατάκλειστον
[4, 125]	ἔχειν τὴν διάνοιαν, ἅτε ἀνωμάλῳ	δουλεύοντα	καὶ προσέχοντα πράγματι, πυκνότερον καὶ
[4, 70]	ἀλλὰ μόνον αὐτὸν ζῆν διφθέραν	ἔχοντα.	Σύ, ἔφη, κελεύεις ἐμὲ διφθέραν
[4, 125]	διάνοιαν, ἅτε ἀνωμάλῳ δουλεύοντα καὶ	προσέχοντα	πράγματι, πυκνότερον καὶ συνεχέστερον ἢ
[4, 115]	φύσει περὶ πάντα καὶ πρωτεύειν	ἀξιοῦντα·	πλὴν οὐ περὶ δόξης ἢ
[4, 120]	καὶ πρώτῳ καὶ μάλιστα αὑτῷ	δοκοῦντα.	(εἰ δέ τῳ οὐ φίλον
[4, 135]	τὰ νοσήματα ἀλλήλοις ἐπιπλεκόμενα, τἀναντία	δοκοῦντα	πολλάκις, χαλεπὴν καὶ ἄπορον ποιεῖ
[4, 65]	ἐπὶ τοῖς γιγνομένοις, τὸν δὲ	εἰδότα	ὀδύρεσθαι καὶ μὴ ἐθέλειν ἑκόντα
[4, 30]	καὶ νομίζουσι τὸν πλεῖστα γράμματα	εἰδότα,	Περσικά τε καὶ Ἑλληνικὰ καὶ
[4, 100]	νῦν τὸν αὐτὸν ἡγούμενον καὶ	προεστηκότα	τῆς τοῦ δυστυχοῦς ἀνθρώπου διανοίας,
[4, 130]	γένοιτο, θαυμαστὰ δὲ καὶ ἄλογα,	προσεοικότα	τοῖς Κενταύροις, (δημαγωγῶν τινων πολιτεύματα
[4, 130]	σκοτεινῇ καὶ ἀχλυώδει ἄχρηστα καὶ	ἀλλόκοτα	γεννῆσαι τέκνα, τὸ τῶν (Κενταύρων
[4, 70]	διφθέραν λαβεῖν τὸν ἀφ´ Ἡρακλέους	γεγονότα	καὶ τῶν Ἑλλήνων ἡγεμόνα καὶ
[4, 100]	τίθεμεν τὸν ἁπάσας τὰς τοιαύτας	παρειληφότα	νόσους καὶ ἀκρασίας τῆς ψυχῆς,
[4, 130]	ἢ χρήσιμον οὐδὲν ἂν γένοιτο,	θαυμαστὰ	δὲ καὶ ἄλογα, προσεοικότα τοῖς
[4, 130]	τινὶ συγγενόμενον σκοτεινῇ καὶ ἀχλυώδει	ἄχρηστα	καὶ ἀλλόκοτα γεννῆσαι τέκνα, τὸ
[4, 125]	ζηλοτυπίᾳ καὶ πᾶσι τοῖς τοιούτοις	ἔγγιστα	χαλεποῖς καὶ ἀγρίοις πάθεσιν. ἅπαντα
[4, 30]	ἀκούσας καὶ ὀλιγάκις, αὐτὰ τὰ	μέγιστα	καὶ κυριώτατα, καὶ μεμύηται καὶ
[4, 30]	οἶμαι παιδιάν} καὶ νομίζουσι τὸν	πλεῖστα	γράμματα εἰδότα, Περσικά τε καὶ
[4, 120]	τε ἄλλοις καὶ πρώτῳ καὶ	μάλιστα	αὑτῷ δοκοῦντα. (εἰ δέ τῳ
[4, 55]	Μακεδονίᾳ; Σύ, ἔφη, ἀγνοεῖς, πάντων	μάλιστα	γιγνώσκειν οἰόμενος; Ἔπειτα, ἔφη, οὐκ
[4, 90]	λυσιτελέστερόν τε καὶ ἄμεινον ἡγούμενος,	μάλιστα	δὲ περὶ τὴν τοῦ ἀργυρίου
[4, 0]	ὁ Ἀλέξανδρος ἀνθρώπων φιλοτιμότατος καὶ	μάλιστα	δόξης ἐραστὴς καὶ τοῦ καταλιπεῖν
[4, 80]	ἔπος εἰπεῖν, βίων, εἰς οὓς	μάλιστα	ἐμπίπτουσιν οἱ πολλοί, μὰ Δί´
[4, 55]	οὐκ ἀκούεις, ὅτι σὺ αὑτῷ	μάλιστα	ἔχθιστος εἶ καὶ πολεμιώτατος, μέχρι
[4, 25]	τὴν ἐπιστήμην ταύτην πρῶτος καὶ	μάλιστα	ἔχων καὶ οἷς ἐθέλει μεταδιδούς·
[4, 60]	φύσεως αὐτῷ δεῖ προσεῖναι πάντων	μάλιστα.	Καὶ τί τοῦτό ἐστιν, ἔφη
[4, 100]	περὶ ταῦτα πάντα δεινῶς ἐπτοημένος,	μάλιστα	μέντοι καὶ ἀκρατέστατα περὶ τὴν
[4, 45]	παίζει μεθ´ ἑτέρων, {καὶ τότε	μάλιστα	οἴεται σπουδάζειν ἐνίοτε δὲ καὶ
[4, 40]	ἀνθρώποις δοκοῦσιν οἱ φίλοι πάντων	μάλιστα	ὁμονοεῖν καὶ μὴ (διαφέρεσθαι περὶ
[4, 30]	ἐντυγχάνοντα βιβλίοις, τοῦτον σοφώτατον καὶ	μάλιστα	πεπαιδευμένον· πάλιν δὲ ὅταν ἐντύχωσι
[4, 95]	τῳ λοιδορούμενος καὶ μαχόμενος, πορνοβοσκῷ	μάλιστα	προσεοικὼς τό τε σχῆμα καὶ
[4, 5]	τοῦτον καὶ τῆς καρτερίας, καὶ	μάλιστα	τῆς δόξης, ὅτι τοιοῦτος ὢν
[4, 135]	καὶ ὄλβια πάντα λέλειπται, (καὶ	μάλιστα	τὸν θάνατον ἀεὶ πρὸ ὀφθαλμῶν
[4, 125]	καὶ λυπούμενον· ἐκείνοις γὰρ δὴ	μάλιστα	τοῦτο πλεῖστον καὶ συνεχέστατον συμβαίνειν
[4, 20]	ἤρετο αὐτόν, Πῶς ἄν, ἔφη,	κάλλιστα	βασιλεύοι τις; καὶ ὃς δεινὸν
[4, 65]	χρόνον τινὰ ὑβρίσαντες (αἴσχιστα καὶ	τάχιστα	ἀπόλλυνται; οὐκοῦν τότε, ἐπειδὰν ἄρωσι
[4, 90]	ἔκφρων καὶ συντεταμένος, ὅτι δὴ	τάχιστα	κἀδαπανώτατα πρόεισι, σὺν ἡμέρᾳ καὶ
[4, 65]	τυγχάνουσιν, ἔπειτα χρόνον τινὰ ὑβρίσαντες	(αἴσχιστα	καὶ τάχιστα ἀπόλλυνται; οὐκοῦν τότε,
[4, 60]	γεωργῶν ὅτι μόνη ἐκείνη ἡ	μέλιττα	ἄνευ κέντρου ἐστίν, ὡς οὐδὲν
[4, 30]	μέτοχος, ὀλίγα ἀκούσας καὶ ὀλιγάκις,	αὐτὰ	τὰ μέγιστα καὶ κυριώτατα, καὶ
[4, 115]	κροκωτοῦ. ~τοιούτῳ δεσπότῃ λατρεύουσαι καὶ	τοιαῦτα	πάσχουσαι πλανῶνται κατὰ τὸν βίον
[4, 100]	αἰσχρουργιῶν, ἐπὶ πάντα ὁμοίως τὰ	τοιαῦτα	φερόμενος καὶ ἄγων, οὐδὲν ἀπώμοτον
[4, 65]	καὶ (βίαιον κέντρον. οὐκ ἀπορρίψας	ταῦτα	ἃ νῦν ἔχεις, ἐξωμίδα λαβὼν
[4, 65]	ποιεῖν ὧν βούλεται. μετὰ δὲ	(ταῦτα	ἀποδύσαντες καὶ μαστιγώσαντες ἐκρέμασαν. τίνος
[4, 60]	εἰσι χείρους ἐμοῦ καὶ ἀνελευθερώτεροι.	~ταῦτα	δὲ ἔλεγεν ὁ Διογένης, παρ´
[4, 65]	τῆς χειρὸς ἀφῆκε τὸ δοράτιον.	~ταῦτα	δὲ ἔλεγεν ὁ Διογένης, προτρέπων
[4, 0]	ὁ δὲ φυγὰς ἐκ Σινώπης.	ταῦτα	δὲ λέγουσι καὶ γράφουσι πολλοί*
[4, 10]	(ἀντὶ τῆς ἑαυτοῦ πενίας. διὰ	ταῦτα	δὴ δακνόμενος, εἴ τις αὐτοῦ
[4, 30]	ἐξ ἀρχῆς τὰ δόγματα ἔχων	ταῦτα	ἐν τῇ αὑτοῦ διανοίᾳ. προσέτι
[4, 105]	(ἐκτίσεσιν, οὐ πάνυ τι πρὸς	ταῦτα	ἐφίησιν. ὁ δὲ ἀτενέστερός τε
[4, 100]	ἐπιθυμίαν τε καὶ χρείαν, περὶ	ταῦτα	πάντα δεινῶς ἐπτοημένος, μάλιστα μέντοι
[4, 15]	καὶ τὴν μητέρα σου ἀκούω	ταῦτα	περὶ σοῦ λέγειν. ἢ οὐκ
[4, 70]	ἔφη ἀκηκοέναι. διηγεῖτο δὴ μετὰ	ταῦτα	προθύμως καὶ ἡδέως, βουλόμενος αὐτὸν
[4, 125]	καὶ ἀγρίοις πάθεσιν. ἅπαντα γὰρ	ταῦτα	φιλοτίμῳ τρόπῳ ψυχῆς ἀκοινώνητα καὶ
[4, 55]	(πολεμιώτατον ἐκείνῳ ὁμολογεῖς εἶναι; πρὸς	ταῦτα	χαλέπαινε καὶ πήδα, ἔφη, καὶ
[4, 40]	φιλίαν {οὐκ} ἄλλην ἢ τὸ	ταὐτὰ	βούλεσθαι καὶ διανοεῖσθαι, ὁμόνοιάν τινα
[4, 85]	ἀρετῆς δὲ φιλίαν προαγαγεῖν καὶ	ἔρωτα	{καὶ} ζωῆς ἀμείνονος· ~ἢ ὡς
[4, 65]	ὥρμηκας στρατεύεσθαι; καὶ ὃς εὐθὺς	(ἠρώτα,	Ποίαν τινά; ἐβούλετο γὰρ πάντα