Discours, Par.
[4, 30]	ὑπὸ τοιούτων ἀλαζόνων πεπλανημένος. ὥσπερ	γὰρ	αἱ ἀμαθεῖς καὶ ἀκόλαστοι κύνες
[4, 15]	καὶ ἐκέλευσεν ἀποστῆναι σμικρόν· ~ἐτύγχανε	γὰρ	ἀλεαινόμενος πρὸς τὸν ἥλιον. ὁ
[4, 55]	καὶ πονηρῶν ἐπίσταται ἑαυτόν. οὐ	γὰρ	ἂν τοῦτο πρῶτον προσέταττεν ὁ
[4, 0]	ἔχοντος (καὶ δυναμένου καρτερεῖν. οἱ	γὰρ	ἄνθρωποι χαίρουσι φύσει πάντες τιμωμένην
[4, 120]	κινουμένου τε καὶ φερομένου. οὐ	γὰρ	ἀπεοικὸς οὐδὲ μακρὰν δὴ τῶν
[4, 85]	ἐμπειρίας καὶ μαντικῆς. οἱ μὲν	γὰρ	ἀπὸ τῆς μορφῆς καὶ τοῦ
[4, 95]	τοὺς ἄλλους δαίμονας· ἐνίοτε μὲν	γὰρ	ἄρχει καὶ κρατεῖ τῆς ψυχῆς,
[4, 105]	διττὴ χορηγία πέφηνεν. ὁ μὲν	γὰρ	ἀσθενής τε καὶ ἄτολμος ἐκ
[4, 60]	δέον ὅπλου πρὸς οὐδένα; οὐδεμία	γὰρ	αὐτῇ τῶν ἄλλων μελιττῶν ἀμφισβητήσει
[4, 20]	ἢ κακῶς ἀγαθὸν εἶναι. ὁ	γὰρ	βασιλεὺς ἀνθρώπων ἄριστός ἐστιν, ἀνδρειότατος
[4, 100]	ἀπώμοτον οὐδὲ ἄπρακτον (ποιούμενος. νῦν	γὰρ	δὴ ἕνα τοῦτον τίθεμεν τὸν
[4, 75]	δόξης (μικρόν τι ἀνανῆψαι. καὶ	γὰρ	δὴ ᾐσθάνετο αὐτὸν νῦν μὲν
[4, 125]	φασὶ χαίροντα καὶ λυπούμενον· ἐκείνοις	γὰρ	δὴ μάλιστα τοῦτο πλεῖστον καὶ
[4, 40]	διανοεῖσθαι, ὁμόνοιάν τινα οὖσαν; οὕτως	γὰρ	δήπου καὶ τοῖς ἀνθρώποις δοκοῦσιν
[4, 15]	αὐτὸν δὲ οὐ γιγνώσκω· (οὐ	γάρ	εἰμι ἔμπειρος αὐτοῦ τῆς διανοίας.
[4, 45]	τε καὶ ἐκβάλοις αὐτόν· ἐπισκοπώτερος	γὰρ	εἶναί μοι δοκεῖς. (ἔπειτα οἱ
[4, 55]	ἐρεῖς αὐτόν, ἀλλὰ κρύψεις; Πάλαι	γάρ,	εἶπε, λέγω, σὺ δὲ οὐκ
[4, 55]	ἄλλου {ἀνθρώπων} ἂν μάθοις. πάντες	γάρ	εἰσι χείρους ἐμοῦ καὶ ἀνελευθερώτεροι.
[4, 130]	πεσεῖν μῦθον τὸν Ἰξίονος. καὶ	γὰρ	ἐκεῖνόν φασιν ἐπιθυμήσαντα τῶν Ἥρας
[4, 50]	Ἀχιλλέα νεκρὸν πεπονθέναι. ἐκεῖνος μὲν	γὰρ	ἔλεγεν ὅτι ζῶν βούλοιτο θητεύειν
[4, 50]	πώποτε βασιλέων μέγιστον εἶναι. τί	γὰρ	ἐμοὶ λοιπόν ἐστι κρατήσαντι Βαβυλῶνος
[4, 15]	γνώσῃ καὶ τὴν διάνοιαν· ἥκω	γὰρ	ἐπ´ αὐτὸ τοῦτο, ἐμαυτόν τε
[4, 25]	γέγονας ἐκ τοῦ Διός· ἐκεῖνος	γάρ	ἐστιν ὁ τὴν ἐπιστήμην ταύτην
[4, 125]	ἀπολλυμένης τῆς (ἄγρας· ὅταν μὲν	γὰρ	εὐδοκιμήσεις τε καὶ ἔπαινοι συμβαίνωσιν
[4, 130]	γένος ποικίλον καὶ συμπεφορημένον. ὁ	γὰρ	εὐκλείας ἔρωτος διαμαρτών, ἔπειτα δόξης
[4, 15]	τῶν ἐμῶν τι ληψόμενος; Ἦ	γάρ,	ἔφη, χρήματα ἔστι σοι καὶ
[4, 45]	πάλιν ἐλυπεῖτο καὶ ἤχθετο. οὐδὲ	γὰρ	ζῆν ἐβούλετο, εἰ μὴ βασιλεὺς
[4, 20]	Ἄδηλον, ἔφη, ἐστίν· ἐὰν μὲν	γὰρ	ᾖς σώφρων καὶ ἀνδρεῖος καὶ
[4, 10]	ἐπὶ θύρας τοῦ Διογένους· οὐ	γὰρ	ἦσαν αὐτῷ θύραι οὔτε μείζους
[4, 130]	πολιτεύματα καὶ ξυγγράμματα σοφιστῶν. ξεναγοὶ	γὰρ	καὶ σοφισταὶ καὶ δημαγωγοί· λέγω
[4, 80]	οὐ δυνατὸν διελθεῖν. τῷ ὄντι	γὰρ	κατὰ τὸν ποιητὴν οὐκ ἔστιν
[4, 135]	τὸ αὐτὸ εἰπεῖν. ὁ μὲν	γὰρ	καταφρονεῖ τῆς δόξης καὶ λῆρον
[4, 30]	δαπανηθέντος ὑπὸ τοῦ πυρός. {οὐ	γὰρ	μαθεῖν, ἀλλ´ ὑπομνησθῆναι δεῖται μόνον·
[4, 10]	τῷ Κρανείῳ διατρίβων μόνος· οὐδὲ	γὰρ	μαθητάς τινας οὐδὲ τοιοῦτον ὄχλον
[4, 0]	σχολάζοντα πολλὴν ἄγοντι σχολήν. ἦν	γὰρ	ὁ μὲν βασιλεὺς Μακεδόνων τε
[4, 75]	πῶς χρὴ ἱλάσασθαι αὐτόν. ἤλπιζε	γὰρ	ὄνομά τι ἀκούσεσθαι δαίμονος καὶ
[4, 5]	οὔτε ἄνδρα οὔτε πόλιν. (ᾐσθάνετο	γὰρ	ὅτι μικροῦ διεφθαρμένοι πάντες εἰσὶ
[4, 60]	οἷον τιάρας καὶ πορφύρας· τούτων	γὰρ	οὐδέν ἐστιν ὄφελος· τὸ δὲ
[4, 65]	εὐθὺς (ἠρώτα, Ποίαν τινά; ἐβούλετο	γὰρ	πάντα εἰδέναι τὰ τῶν Περσῶν
[4, 40]	τῶν βασιλέων ποιμένα λαῶν’ τοῦ	γὰρ	ποιμένος οὐκ ἄλλο τι ἔργον
[4, 15]	οὐ κατεπλάγη ἐπιστάντος αὐτῷ. καὶ	γάρ	πως πεφύκασιν οἱ μὲν θαρραλέοι
[4, 135]	πρὸς πᾶσαν ἀφικνεῖσθαι δυστυχίαν. ὥσπερ	γὰρ	τὰ νοσήματα ἀλλήλοις ἐπιπλεκόμενα, τἀναντία
[4, 125]	χαλεποῖς καὶ ἀγρίοις πάθεσιν. ἅπαντα	γὰρ	ταῦτα φιλοτίμῳ τρόπῳ ψυχῆς ἀκοινώνητα
[4, 60]	εἰδὼς ὅτι οὐδὲν ἔσοιτο. ἠπίστατο	γὰρ	τὸν Ἀλέξανδρον δοῦλον ὄντα τῆς
[4, 50]	ἐν τῷ Ὠκεανῷ κειμένη. ~ἐπεπόνθει	γὰρ	τοὐναντίον ἤ φησιν Ὅμηρος τὸν
[4, 55]	(ἀγνοεῖς, ὡς οὐδένα ἄλλον. οὐδεὶς	γὰρ	τῶν ἀφρόνων καὶ πονηρῶν ἐπίσταται
[4, 45]	ἕνεκα, εἶπεν ὁ Διογένης. οὐδὲ	γὰρ	τῶν παίδων ὁ νικήσας, ὅταν
[4, 125]	τῷ δαίμονι ἁπασῶν πιθανωτάτη. οὐ	γὰρ	ὡς ἡ τοῦ φιλαργύρου καὶ
[4, 0]	τῶν ἄλλων πραγμάτων. ἦν μὲν	γάρ,	ὥς φασιν, ὁ Ἀλέξανδρος ἀνθρώπων
[4, 10]	τοῖς κοινοῖς τε καὶ ἱεροῖς,	{ἅπερ	ἵδρυται τοῖς θεοῖς} ἑστίαν δὲ
[4, 125]	βλαστάνει καὶ θαυμαστὸν ἴσχει μέγεθος,	καθάπερ	Ἀθήνησί φασι τὸν ἱερὸν τῆς
[4, 70]	καὶ ἡδέως, βουλόμενος αὐτὸν παραμυθήσασθαι,	καθάπερ	αἱ τίτθαι τὰ παιδία, ἐπειδὰν
[4, 80]	καὶ ἀμαθὴς ὅμιλος, ἄλλοι ἄλλῳ,	καθάπερ	ἡγεμόνι πονηρῷ καὶ (μαινομένῳ πονηρὸς
[4, 85]	δή τινος ἐραστήν. ~φέρε οὖν	καθάπερ	οἱ κομψοὶ τῶν δημιουργῶν ἐπὶ
[4, 55]	περσίζων, οὐ μηδίζων τῇ φωνῇ,	καθάπερ	οἶμαι Δαρεῖος, ἀλλὰ μακεδονίζων τε
[4, 30]	οἱ πολλοὶ ταύτην μὲν παιδείαν,	{καθάπερ	οἶμαι παιδιάν} καὶ νομίζουσι τὸν
[4, 30]	τὰ δόγματα ἐν τῇ ψυχῇ,	καθάπερ	οἶμαι τῶν κατακαιομένων νεκρῶν τοὺς
[4, 25]	ἐπιστάμενον ἰᾶσθαι ἰατρόν; οὐκ ἔστιν.	καθάπερ	οὖν οὐκ ἔστι κυβερνᾶν μὴ
[4, 25]	σκῆπτρα καὶ τιάρας προσάψωσιν αὐτῷ,	καθάπερ	τὰ περιδέραια τοῖς ἐκτιθεμένοις (παιδίοις,
[4, 10]	οὐδὲ οἶκος ἴδιος οὐδὲ ἑστία,	καθάπερ	(τοῖς μακαρίοις, ἀλλὰ οἴκοις μὲν
[4, 50]	ἀλεκτρυόνος; εἰ οὖν γέγονας οὕτως	καθάπερ	φασί, καὶ σὺ νόθος ἂν
[4, 10]	δὲ ἐνόμιζε τὴν γῆν ἅπασαν,	ἥπερ	ἐστὶ κοινὴ τῶν ἀνθρώπων (ἑστία
[4, 25]	Διογένης εἶπεν, Ἀλλ´ ἐπίστασαι αὐτήν,	εἴπερ	ἀληθὴς ὁ τῆς Ὀλυμπιάδος λόγος
[4, 35]	τε καὶ ἀκούων. καὶ σύ,	ἐπείπερ	οὕτω πέφυκας, ἐὰν τύχῃς ἐπισταμένου
[4, 50]	ψυχῇ ὅλον τεταμένον καὶ φερόμενον,	ὥσπερ	αἱ γέρανοι, ὅποι ἂν ὁρμήσωσιν,
[4, 50]	καὶ σὺ νόθος ἂν εἴης	ὥσπερ	ἀλεκτρυών. τυχὸν δὲ καὶ μαχιμώτατος
[4, 40]	τοῦ Διός φησιν αὐτὸν εἶναι,	ὥσπερ	ἂν εἰ ἔφη μαθητήν. ἆρ´
[4, 30]	(αὐτὸς ὑπὸ τοιούτων ἀλαζόνων πεπλανημένος.	ὥσπερ	γὰρ αἱ ἀμαθεῖς καὶ ἀκόλαστοι
[4, 135]	ἀνάγκη πρὸς πᾶσαν ἀφικνεῖσθαι δυστυχίαν.	ὥσπερ	γὰρ τὰ νοσήματα ἀλλήλοις ἐπιπλεκόμενα,
[4, 65]	ἐθέλειν ἑκόντα συνακολουθεῖν, ἀλλὰ μᾶλλον,	ὥσπερ	εἶχε, μένειν ἐν ταῖς πέδαις.
[4, 45]	καὶ τοὺς ἄλλους Ἕλληνας. καὶ	ὥσπερ	ἐκεῖνοι τῇ σφαίρᾳ στοχάζονται ἀλλήλων,
[4, 35]	πρότερον εἰς ᾅδου ἂν ἀφίκοιτο,	ὥσπερ	ἐκεῖνος, (ἢ γένοιτο ἀνὴρ ἀγαθὸς
[4, 115]	(οὐκοῦν μετὰ τοῦτον ὁ λόγος	ὥσπερ	ἐν ἀγῶνι σφύττει τρίτον εἰσάγειν,
[4, 75]	ἐπιδεῖξαι ὅτι οὐκ ἀδύνατός ἐστιν	ὥσπερ	ἵππον εὐμαθῆ καὶ πειθόμενον, ὅταν
[4, 70]	ἁπάντων, ἀλλὰ καὶ τῶν γυναικῶν,	(ὥσπερ	ὁ Ἡρακλῆς, ὅν σου φῂς
[4, 70]	Μακεδόνων (βασιλέα; Πάνυ γε, εἶπεν,	ὥσπερ	ὁ πρόγονός σου. Ποῖος, ἔφη,
[4, 30]	δέ, ἐὰν μὲν ἀνδρὶ περιπέσῃ	ὥσπερ	ὁδὸν ἐπισταμένῳ, ῥᾳδίως ἐκεῖνος ἐπέδειξεν
[4, 65]	ἴσως λόφον φύσεις καὶ τιάραν,	ὥσπερ	οἱ ἀλεκτρυόνες; οὐκ ἐννενόηκας τὴν
[4, 10]	ὃς ἀνέβλεψε πρὸς αὐτὸν γοργόν,	ὥσπερ	οἱ λέοντες, καὶ ἐκέλευσεν ἀποστῆναι
[4, 105]	μετέβαλε βίον τε καὶ σχῆμα,	ὥσπερ	οἱ μῦθοί φασι τοὺς μεταβαλόντας
[4, 15]	ἐβουλήθη μεταβαλεῖν αὐτοῦ τὴν ψυχήν,	ὥσπερ	οἱ παῖδες τοὺς ἀστραγάλους. εἰπόντος
[4, 10]	τοιοῦτον ὄχλον περὶ αὑτὸν εἶχεν,	ὥσπερ	οἱ σοφισταὶ καὶ αὐληταὶ καὶ
[4, 105]	πέφηνεν ὀξὺ καὶ διάτορον βοῶν,	ὥσπερ	οἱ τῶν δραμάτων ὑποκριταὶ ἀπορρίψας
[4, 90]	καὶ οὐδὲν ἀπόβλητον ἡγούμενος, οὐχ	ὥσπερ	τὴν μαγνῆτιν λίθον ἕλκειν φασὶ
[4, 15]	χαλεπῶς, ἔφη, με ἂν ἴδοις,	ὥσπερ	τὸ φῶς οἱ τὰ ὄμματα
[4, 75]	τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἄκριτον οὖσαν,	ὥσπερ	τὸν ἀέρα ἐν ταῖς τροπαῖς,
[4, 30]	κἂν ἐμπρήσῃ τις τὸν ἄνθρωπον,	ὥσπερ	τὸν Ἡρακλέα φασὶν αὑτὸν ἐμπρῆσαι,
[4, 20]	ὅτι πατήρ ἐστιν ὁ Ζεύς,	ὥσπερ	τῶν θεῶν, καὶ τῶν ἀνδρῶν,
[4, 50]	μιμησάμενος κατὰ τὸν ποταμὸν εἰσρυῇς,	ὥσπερ	ὕδρος, οὐδ´ ἂν ἑτέραν προσλάβῃς
[4, 60]	οὐκ ἐκ γένους τοῦτο ἔχων,	ὥσπερ	ὑμεῖς φατε, ἀφ´ Ἡρακλέους ὄντες;
[4, 40]	τοῦ Διὸς τοὺς βασιλέας τρέφεσθαι	ὥσπερ	ὑπὸ τίτθης γάλακτι καὶ οἴνῳ
[4, 40]	εἰ ἔφη μαθητήν. ἆρ´ οὖν	ὑπὲρ	ἄλλων αὐτὸν οἴει {μανθάνειν τε
[4, 115]	κρίσις αὐτῷ (τὰ νῦν ἐνέστηκεν,	ὑπὲρ	δὲ πολλῆς καὶ δικαίας ἀδοξίας.
[4, 120]	ἀπὸ τοῦδε τῷ πελάγει παρέσχεν,	οὗπερ	ἠφανίσθη (πεσών· κἀκεῖνος ἀσθενέσι καὶ
[4, 35]	ἀφίκοιτο, ὥσπερ ἐκεῖνος, (ἢ γένοιτο	ἀνὴρ	ἀγαθὸς λέγων τε καὶ ἀκούων.
[4, 100]	(εἶεν· ὁ δὲ δὴ δεύτερος	ἀνήρ	τε καὶ δαίμων ἐκείνου τοῦ
[4, 55]	ἀνόητος. καὶ οὗτος, ἔφη, ἐστὶν	ἁνήρ,	ὃν σὺ (ἀγνοεῖς, ὡς οὐδένα
[4, 20]	καὶ Ὅμηρόν φασι λέγειν, ὅτι	πατήρ	ἐστιν ὁ Ζεύς, ὥσπερ τῶν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 6/12/2007