>

Livre, Chap.
[2, 11]	γὰρ τῆς ἀρετῆς τὸν καλὸν	κἀγαθὸν	λέγουσιν, οἷον τὸν δίκαιον καλὸν
[2, 11]	λέγουσιν, οἷον τὸν δίκαιον καλὸν	κἀγαθὸν	φασί, τὸν ἀνδρεῖον, τὸν σώφρονα,
[2, 11]	τελέως σπουδαίου, ἡ καλοκἀγαθία. Καλὸς	κἀγαθὸς	γάρ, φασίν, ὅταν τελέως σπουδαῖος
[2, 11]	αὐτῷ, οὐκ ἂν δόξειεν καλὸς	κἀγαθὸς	εἶναι· ἀλλ´ ᾧ τἀγαθὰ πάντα
[2, 11]	καὶ ἀρχῆς, ὁ τοιοῦτος καλὸς	κἀγαθός.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ὑπὲρ δὲ τοῦ
[2, 11]	τοιαῦτα· ἔστιν οὖν ὁ καλὸς	κἀγαθὸς	ᾧ τὰ ἁπλῶς ἀγαθά ἐστιν
[2, 14]	ὁμονοοῦσιν; Ἢ οὔ; Ἀλλ´ εἰ	κἀγὼ	ἐμαυτὸν βούλομαι ἄρχειν κἀκεῖνος ἐμέ,
[2, 6]	τὰ ἐν τῇ ψυχῇ γινόμενα,	καθ´	ἃ φαῦλοι λεγόμεθα, κακία ἀκρασία
[2, 8]	νῦν ἀκρασίας οὐδ´ ἐγκρατείας, ἀλλὰ	καθ´	ἃς ψεκτοὶ ἁπλῶς καὶ ἐπαινετοὶ
[2, 10]	τὸ μὲν γὰρ ἀγαθὸν λαβεῖν	καθ´	αὑτὸ δόξειεν ἂν εὐτύχημα εἶναι,
[2, 1]	Ἃ γὰρ ὁ νομοθέτης ἐξαδυνατεῖ	καθ´	ἕκαστα ἀκριβῶς διορίζειν, ἀλλὰ καθόλου
[2, 13]	τὸ φιλεῖν γνωρίζεται τὰ δὲ	καθ´	ἕκαστα αὐτοὶ αὑτοῖς ἂν μάλιστα
[2, 13]	ὥστ´ εἰ μὲν ἐκ τῶν	καθ´	ἕκαστα γνωρίζεται ἡ φιλία, τὰ
[2, 1]	ὁ νομοθέτης ἐβούλετο μὲν τῷ	καθ´	ἕκαστα διορίσαι, οὐκ ἠδυνήθη δέ,
[2, 13]	γνωρίζεται ἡ φιλία, τὰ δὲ	καθ´	ἕκαστα ἡμῖν αὐτοῖς ἂν βουλοίμεθα
[2, 11]	ἂν εἴη καθόλου συνθέντας τὰ	καθ´	ἕκαστα κεφαλαιωσαμένους εἰπεῖν. Ἔστι μὲν
[2, 9]	τοιούτῳ λόγῳ ἀναιρήσεις καὶ τὰς	καθ´	ἕκαστα λεγομένας ἀρετάς. Ἡ γὰρ
[2, 13]	ἐλέγομεν, ὅτι ἐκ μὲν τῶν	καθ´	ἕκαστα τὸ φιλεῖν γνωρίζεται τὰ
[2, 5]	οὐ γὰρ ἔτι οἴδαμεν τὸ	καθ´	ἕκαστον ἀγαθόν, ὥσπερ ὁ ἰατρὸς
[2, 15]	δὲ κατὰ τὸ συμφέρον καὶ	καθ´	ἡδονὴν λεγομένην οὐκ ἔσται ὁ
[2, 13]	ἀκρατής, ὅταν πράξῃ τι τῶν	καθ´	ἡδονήν, μετ´ οὐ πολὺ μεταμελεῖται
[2, 13]	κατ´ ἀμφότερα. Ἡ μὲν γὰρ	καθ´	ὁμοιότητα ἡ τῶν σπουδαίων καὶ
[2, 14]	τῷ χείρονι, ἀλλὰ μεῖζον τῷ	καθ´	ὑπεροχὴν ὄντι ἀεί. Τοῦτο δ´
[2, 9]	μὲν αἱ ἐξ ἐνδείας ἀναπληρώσεις,	καθεστηκυίας	δὲ αἱ ἀπὸ τῆς ὄψεως
[2, 9]	καὶ καθισταμένης τῆς φύσεως καὶ	καθεστηκυίας,	οἷον καθισταμένης μὲν αἱ ἐξ
[2, 9]	οὖσαι, βελτίους ἂν εἴησαν αἱ	καθεστηκυίας	τῆς φύσεως ἐνέργειαι· αἱ γὰρ
[2, 13]	κύων ἐπὶ τῆς αὐτῆς κεραμῖδος	καθεύδει,	εἰπεῖν ὅτι ἔχει τι τῇ
[2, 17]	αὐτάρκης, τί ποιήσει; Οὐ γὰρ	καθευδήσει.	Θεάσεται δή τι, φησίν· τοῦτο
[2, 8]	ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς. Ὥσπερ γὰρ	καθεύδοντι	ἔοικεν, καὶ τῇ ἐπιστήμῃ οὐκ
[2, 8]	γάρ ἐστιν ὥσπερ ἐπὶ τῶν	καθευδόντων.	Οὗτοι γὰρ ἔχοντες τὴν ἐπιστήμην
[2, 13]	δὲ καὶ κυνός ποτε ἀεὶ	καθευδούσης	ἐπὶ τῆς αὐτῆς κεραμῖδος, ἐρωτηθέντα
[2, 9]	τῆς φύσεως καὶ καθεστηκυίας, οἷον	καθισταμένης	μὲν αἱ ἐξ ἐνδείας ἀναπληρώσεις,
[2, 9]	οὖν ἐστιν ἡ ἡδονὴ καὶ	καθισταμένης	τῆς φύσεως καὶ καθεστηκυίας, οἷον
[2, 9]	ἡ ἀποκατάστασις, φασίν, εἰς φύσιν	καθίστη,	ὥστε τῆς μὲν φαύλης φύσεως
[2, 8]	ἰσχυρὸν εἶναι, ὅτι εἰς φύσιν	καθίστησιν)	ὁ μὲν οὖν ἀκόλαστος αὐτὸς
[2, 8]	Ἔστιν οὖν ὃ τῇ μὲν	καθόλου	ἐπιστήμῃ ἐπίσταμαι, τῇ δ´ ἐπὶ
[2, 8]	γὰρ τὸν ἀκρατῆ τὴν μὲν	καθόλου	ἐπιστήμην ἔχειν, ὅτι τὰ τοιαῦτα
[2, 1]	καθ´ ἕκαστα ἀκριβῶς διορίζειν, ἀλλὰ	καθόλου	λέγει, ὁ ἐν τούτοις παραχωρῶν,
[2, 11]	μέρος εἰρήκαμεν, λοιπὸν ἂν εἴη	καθόλου	συνθέντας τὰ καθ´ ἕκαστα κεφαλαιωσαμένους
[2, 8]	ἐπιστήμην ἁμαρτήσεται· ἔχει γὰρ τὴν	καθόλου,	τὴν δ´ ἐπὶ μέρους οὔ.
[2, 8]	τούτων εἶναι τὴν μὲν πρώτην	καθόλου,	τὴν δὲ δευτέραν ὑπὸ ταύτην
[2, 11]	φαμεν εἶναι καλὰ τὰ δὲ	{καὶ)	ἀγαθά, καὶ τῶν ἀγαθῶν τὰ
[2, 13]	γὰρ φιλεῖν ἐνέργειά τις ἡδονῆς	καὶ	ἀγαθόν, ἀπὸ δὲ τοῦ φιλεῖσθαι
[2, 16]	φίλον, κατὰ δὲ τὸ καλὸν	καὶ	ἀγαθὸν αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα· αὑτῷ
[2, 11]	ἐστίν. Ὁ τοιοῦτος γὰρ καλὸς	καὶ	ἀγαθός. δὲ τὰ ἁπλῶς ἀγαθὰ
[2, 11]	ἐστιν ἀγαθά, οὐκ ἔστι καλὸς	καὶ	ἀγαθός, ὥσπερ οὐδὲ ὑγιαίνειν ἂν
[2, 13]	φορτικοῖς καὶ τυχοῦσιν. Συμβαίνει δὲ	καὶ	ἀγανακτεῖν, ὅταν φαύλοις ἐντύχωσιν τοῖς
[2, 5]	οἷον πλοῦτος πολὺς γενόμενος ὑπερόπτας	καὶ	ἀηδεῖς ἐποίησεν· ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 13]	φιλίαι, καὶ αἱ ἐν ἰσότητι	καὶ	αἱ ἐν ἀνισότητι, εἰς τὰς
[2, 13]	Ἀνάγονται δὲ πᾶσαι αἱ φιλίαι,	καὶ	αἱ ἐν ἰσότητι καὶ αἱ
[2, 9]	ἀλλ´ ἐπείπερ αἱ φύσεις διάφοροι,	καὶ	αἱ ἡδοναὶ διάφοροι. Ἡ γὰρ
[2, 9]	αἱ ἡδοναὶ εἰσίν. Διάφοροι γὰρ	καὶ	αἱ κατηγορίαι, ἐν αἷς ἐστιν
[2, 5]	τὸ ἐλατήριον καὶ αἱ τομαὶ	καὶ	αἱ καύσεις ὑγιεινά εἰσιν καὶ
[2, 5]	ὅτι ἐλλέβορος καὶ τὸ ἐλατήριον	καὶ	αἱ τομαὶ καὶ αἱ καύσεις
[2, 13]	κατὰ τὸ συμφέρον· εἰσὶν δὲ	καὶ	αἱ φιλίαι αὗται, ἥ τε
[2, 13]	εἶναι καὶ ἀρχή. Ὁμοίως δὲ	καὶ	αἱ φιλίαι οὐχ ὡσαύτως, ἥ
[2, 13]	κολοιός φασι παρὰ κολοιὸν ἱζάνει,	καὶ	αἰεί τοι τὸν ὅμοιον ἄγει
[2, 13]	φιλητέον τῷ φιλητῷ, ἔχεται δὲ	καὶ	ἀκολουθεῖ τῷ ἀγαθῷ καὶ τὸ
[2, 9]	Ἐπὶ δέ γε τοῦ ἰδεῖν	καὶ	ἀκοῦσαι καὶ ὀσφρανθῆναι οὐκ ἔστιν
[2, 6]	ἀρχὴν ποιησαμένοις λέγειν ὑπὲρ ἐγκρατείας	καὶ	ἀκρασίας. Ὥσπερ δὲ {καὶ) ἡ
[2, 8]	ταῦτα ἀκρατής, οὗτος ἁπλῶς ἂν	{καὶ)	ἀκρατὴς δόξειεν εἶναι, καὶ ἡδοναὶ
[2, 8]	ὄντα κρίνων καὶ τὰ καλά,	καὶ	ἀκρατὴς μὲν ὁ τῷ τοιούτῳ
[2, 5]	ἀληθές; Τῆς γὰρ ἀρετῆς εἰ	καὶ	ἄλλα πολλά ἐστιν ἔργα, ὥσπερ
[2, 9]	ἐπιστήμη ποιητικὴ ἡδονῆς. Ἔτι δὲ	καὶ	ἄλλος ἐλέγετο, ὅτι οὐκ ἄριστον.
[2, 8]	ὁ αὐτὸς ἐστίν. Ἦν δὲ	καὶ	ἄλλος τις λόγος ἐπὶ τῆς
[2, 8]	δόξα σφοδρὰ τῷ βέβαιον εἶναι	καὶ	ἀμετάπειστον, οὐθὲν διοίσει τῆς ἐπιστήμης,
[2, 17]	τοίνυν ταῦτα καλὰ καὶ ἡδέα	καὶ	ἀναγκαῖα, ταῦτα δὲ μὴ ἐνδέχεται
[2, 17]	διάξει· τὸ γὰρ συμβιοῦν ἡδὺ	καὶ	ἀναγκαῖον. Εἰ τοίνυν ταῦτα καλὰ
[2, 13]	αὐτῶν βουλόμεθα (ἴσως δὲ τοῦτο	καὶ	ἀναγκαῖον) καὶ τὸ εὖ ζῆν
[2, 14]	κρείττονος καὶ χείρονος, καὶ γυναικὸς	καὶ	ἀνδρός, καὶ ἁπλῶς ἐν οἷς
[2, 10]	οὗ ἐστιν αἰτία ἄλλο ἐστίν,	καὶ	ἄνευ ὁρμῆς τῆς ἐπιτυγχανούσης τῶν
[2, 9]	ὁμοίως δ´ ἑτέρα φύσις ἵππου	καὶ	ἀνθρώπου καὶ ὄνου καὶ κυνός,
[2, 9]	γάρ ἐστι ταὐτὸν καὶ ἵππῳ	καὶ	ἀνθρώπῳ, ὁμοίως οὐδὲ τοῖς ἄλλοις·
[2, 14]	χείρονος, καὶ γυναικὸς καὶ ἀνδρός,	καὶ	ἁπλῶς ἐν οἷς ἐστιν ὁ
[2, 10]	Διὸ ῥητέον ἐστὶν ὑπὲρ εὐτυχίας,	καὶ	ἁπλῶς ὁ εὐτυχὴς τίς ἐστι
[2, 5]	πλούτου καὶ ἀρχῆς καὶ δυνάμεως	καὶ	ἁπλῶς τῶν τοιούτων, ὅσῳ εὐκινητότερον
[2, 8]	καλὴν γυναῖκα, εὐθέως τι ἐπάθομεν,	καὶ	ἀπὸ τοῦ πάθους ὁρμὴ ἐγένετο
[2, 8]	τῇ φύσει εἶναι, διὰ τοῦτο	καὶ	ἀπὸ τούτου ὁ λόγος φαῦλος
[2, 9]	οὐκ ἔστιν οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις.	Καὶ	ἀποκατάστασις δέ, φασίν, εἰς φύσιν
[2, 8]	γὰρ οὗτος τὸν ἑαυτοῦ πατέρα,	καὶ	ἀποφυγεῖν δή· δοκεῖν γὰρ τοῖς
[2, 8]	εἴδη, ἣ μὲν προπετική τις	καὶ	ἀπρονόητος καὶ ἐξαίφνης γινομένη (οἷον
[2, 4]	Τοῦτο μὲν γὰρ καὶ κόλακος	καὶ	ἀρέσκου δόξειεν ἂν εἶναι· ἀλλὰ
[2, 6]	θηριότης. Ὑπὲρ μὲν οὖν κακίας	καὶ	ἀρετῆς τί ἐστι καὶ ἐν
[2, 5]	ἴσως οὐκ ἀγαθόν· εὐπορήσας γὰρ	καὶ	ἄρξας πολλὰ κακὰ αὐτὸς ἑαυτῷ
[2, 5]	ἐν τῇ ψυχῇ ᾧ δυνήσῃ	καὶ	ἄρχειν καὶ κυβερνᾶν. Ἢ ἐπὶ
[2, 5]	τοῖς πολλοῖς· πάντες γὰρ οἴονται	καὶ	ἀρχῇ καὶ δυνάμει καὶ πλούτῳ
[2, 8]	τιμὴ μὲν οὖν καὶ δόξα	καὶ	ἀρχὴ καὶ χρήματα καὶ περὶ
[2, 13]	δ´ ἐπιστήμη τῷ αἰτία εἶναι	καὶ	ἀρχή. Ὁμοίως δὲ καὶ αἱ
[2, 5]	ἐργάζεσθαι οὐκ ἀφεκτέον καὶ πλούτου	καὶ	ἀρχῆς καὶ δυνάμεως καὶ ἁπλῶς
[2, 15]	ἐστι μάλιστα φανερὸν ἐπὶ πλούτου	καὶ	ἀρχῆς. Ὁ μὲν οὖν σπουδαῖος
[2, 11]	μὴ διαφθείρεται, οἷον ὑπὸ πλούτου	καὶ	ἀρχῆς, ὁ τοιοῦτος καλὸς κἀγαθός.
[2, 14]	δὲ ἡ πατρὸς πρὸς υἱόν,	καὶ	ἀρχομένου καὶ ἄρχοντος, καὶ κρείττονος
[2, 14]	πατρὸς πρὸς υἱόν, καὶ ἀρχομένου	καὶ	ἄρχοντος, καὶ κρείττονος καὶ χείρονος,
[2, 13]	φιλίας, τῆς ἐν τοῖς σπουδαίοις,	καὶ	αὗται αἱ φιλίαι, ἥ τε
[2, 8]	γινόμενον· ἀκρατεῖς γὰρ εἰσὶν ἄνθρωποι,	καὶ	αὐτοὶ εἰδότες ὅτι φαῦλα ὅμως
[2, 8]	δόξειεν. Ἄτοπον γὰρ τὸ κράτιστον	καὶ	βεβαιότατον τῶν ἐν ἡμῖν ἡττᾶσθαι
[2, 13]	μὲν γὰρ φιλία ἐν πίστει	καὶ	βεβαιότητι, ὁ δὲ φαῦλος ἥκιστα
[2, 19]	δεσπότην, καὶ ὅλως δὲ χείρονος	καὶ	βελτίονος. Οὐχ ἕξουσιν δὴ τὰ
[2, 8]	οἷος οἴεσθαι, ἃ πράττει, ταῦτα	καὶ	βέλτιστα εἶναι αὑτῷ καὶ συμφορώτατα,
[2, 8]	τῶν ἐν ἡμῖν μονιμώτατόν ἐστι	καὶ	βιαστικώτατον· ὥστε πάλιν ὁ λόγος
[2, 8]	ἔχειν, ὅτι τὰ τοιαῦτα φαῦλα	καὶ	βλαβερά, μὴ μέντοι γε ὅτι
[2, 13]	φιλία ἡ διὰ τὸ συμφέρον.	Καὶ	γὰρ εἰ θέλεις τὰ ἐναντιώτατα
[2, 9]	ἐν πάσαις ταῖς κατηγορίαις λέγεσθαι	(καὶ	γὰρ ἐν οὐσίᾳ καὶ ἐν
[2, 8]	ἂν λίαν δόξειεν εἶναι ψεκτή·	καὶ	γὰρ ἐν τοῖς σπουδαίοις ἡ
[2, 9]	Πάλιν ὅτι ἐν πᾶσιν ἐγγίγνεται·	καὶ	γὰρ ἐν τῷ φαύλῳ καὶ
[2, 10]	γέ τινα ἢ λόγον ὀρθόν·	καὶ	γὰρ ἐνταῦθα οὐχ ἧττόν ἐστι
[2, 14]	ἐνέργεια) ἀλλ´ οὐ τῇ οἰκοδομικῇ	(καὶ	γὰρ ἕτερον τέλος παρὰ τὴν
[2, 13]	ἀμφοτέραις γὰρ πάντα ταῦτα ὑπάρχει·	καὶ	γὰρ {καὶ) τὸ συζῆν καὶ
[2, 13]	ὁμοίοις, ὥσπερ δοκεῖ καὶ λέγεται;	Καὶ	γὰρ κολοιός φασι παρὰ κολοιὸν
[2, 9]	δέ, φασίν, εἰς φύσιν αἰσθητή.	Καὶ	γὰρ μὴ ἀποκαθισταμένοις εἰς φύσιν
[2, 17]	ἑαυτὸν ἄρα θεάσεται. Ἀλλ´ ἄτοπον·	καὶ	γὰρ ὁ ἄνθρωπος {ὃς) ἂν
[2, 10]	μοι, ὅμοιον πάσχων τοῖς ἐνθουσιάζουσιν·	καὶ	γὰρ οἱ ἐνθουσιάζοντες ἄνευ λόγου
[2, 13]	σπουδαίους αὐτοὺς αὑτοῖς ἡδίστους εἶναι·	καὶ	γὰρ οἱ φαῦλοι, ὥς φησιν
[2, 8]	οἳ δὲ πάλιν οὐδὲ δόξαν,	καὶ	γὰρ οὗτοι ἄτοπόν τι πάλιν
[2, 8]	πρὸς τὸ διακονεῖν προθύμως ἔχουσιν·	καὶ	γὰρ οὗτοι, ὅταν εἴπῃ ὁ
[2, 8]	πατέρα τύπτοι, ἀπολογεῖσθαι λέγονθ´ ὅτι	καὶ	γὰρ οὗτος τὸν ἑαυτοῦ πατέρα,
[2, 13]	Πάντα δὲ βουλόμεθα ἡμῖν αὐτοῖς·	καὶ	γὰρ συζῆν μεθ´ ἡμῶν αὐτῶν
[2, 13]	τῇ φιλίᾳ πάντα ταῦτα ἐνυπάρχει·	καὶ	γὰρ συζῆν μετ´ οὐδενὸς ἄλλου
[2, 13]	αὐτοὶ αὑτοῖς ἂν μάλιστα βουλοίμεθα	(καὶ	γὰρ τἀγαθὰ καὶ τὸ εἶναι
[2, 8]	φυσικὰ τῶν ἐξ ἔθους γενομένων	(καὶ	γὰρ τὸ ἔθος διὰ τοῦτο
[2, 13]	μετ´ οὐδενὸς ἄλλου ἂν θέλοιμεν	(καὶ	γὰρ τὸ ἡδὺ καὶ τὸ
[2, 10]	δὲ πολλαχῶς ὁ εὐτυχὴς λεγόμενος·	καὶ	γὰρ ᾧ παρὰ τὸν λογισμὸν
[2, 8]	σῶμα ἐστίν, οἷον ἁφή τε	καὶ	γεῦσις {ὁ οὖν περὶ ταῦτα
[2, 2]	τῶν ἐλλελειμμένων ὑπὸ τοῦ νομοθέτου,	καὶ	γιγνώσκων ὅτι ὑπὸ μὲν τοῦ
[2, 9]	ἄλογόν τινα πρῶτον ἐγγίνεσθαι (ὃ	καὶ	γίνεται) εἶθ´ οὕτως τὸν λόγον
[2, 13]	πολίτην καὶ υἱῷ πρὸς πατέρα	καὶ	γυναικὶ πρὸς ἄνδρα, καὶ ὅσαι
[2, 14]	ἄρχοντος, καὶ κρείττονος καὶ χείρονος,	καὶ	γυναικὸς καὶ ἀνδρός, καὶ ἁπλῶς
[2, 13]	ἡ ἡδονὴ ἀκολουθεῖ. Πότερον δὲ	καὶ	δεῖ ἐν τῇ τῶν σπουδαίων
[2, 8]	(οὐ γὰρ πρακτικὸς περὶ ἃ	καὶ	δεῖ) τὸν φρόνιμον δ´ οὐκ
[2, 12]	ἆρά γε ἔργῳ εἰδήσας ταῦτα	καὶ	δὴ εὐδαίμων ἔσομαι; Οἴονται γάρ.
[2, 14]	ἐν τῇ πατρὶ πρὸς υἱόν.	Καὶ	διὰ τί ποτε ὁ πατὴρ
[2, 13]	ἔστι φιλητέον. Ἐνταῦθα οὖν ἐστιν	καὶ	διὰ τὸ τοιοῦτον ἡ ἀπορία,
[2, 9]	διότι φαῦλαί εἰσιν ἡδοναί τινες,	καὶ	διὰ τοῦτο οὐκ ἐδόκει ἡ
[2, 9]	τὸν λόγον ὕστερον ἐπιψηφίζοντα εἶναι	καὶ	διακρίνοντα. Ἴδοι δ´ ἄν τις
[2, 9]	δὲ δῆλον ἐκ τούτου ὅτι	καὶ	διάφοροι τῷ εἴδει αἱ ἡδοναὶ
[2, 4]	ἑκάστῳ ἀποδιδόναι τὴν ἔντευξιν, τοῦτο	καὶ	δικαίου καὶ σπουδαίου ἁπλῶς ἂν
[2, 9]	εἶναι αἱ ἡδοναί. Ἀλλὰ δὴ	καὶ	διότι φαῦλαί εἰσιν ἡδοναί τινες,
[2, 14]	γάρ τις Ἐμπεδοκλεῖ ὁμοίως ὑπολαμβάνει	καὶ	δοκεῖ αὐτῷ τὰ στοιχεῖα εἶναι
[2, 8]	καὶ ὁ λόγος σύμφησιν ταῦτα	καὶ	δοκεῖ αὐτῷ ταῦτα δεῖν πράττειν,
[2, 8]	τις, φησίν, διημαρτηκὼς τῷ λογισμῷ,	καὶ	δοκείτω αὐτῷ λογιζομένῳ τὰ καλὰ
[2, 14]	τῶν ἄλλων φιλιῶν τῶν λεγομένων	καὶ	δοκουσῶν ἐπισκέψασθαι εἰ εἰσὶν φιλίαι.
[2, 8]	τὰ ὑποκείμενα· τιμὴ μὲν οὖν	καὶ	δόξα καὶ ἀρχὴ καὶ χρήματα
[2, 8]	χρήματα καὶ τιμὴν καὶ ὀργὴν	καὶ	δόξαν (περὶ γὰρ ταῦτα πάντα
[2, 13]	ἐστιν καὶ ξένῳ πρὸς πολίτην	καὶ	δούλῳ πρὸς δεσπότην καὶ πολίτῃ
[2, 14]	τῶν ἑταίρων ἐν ἰσότητι ἀριθμῷ	καὶ	δυνάμει ἀγαθοῦ (οὐδέτερος γὰρ αὐτῶν
[2, 5]	πάντες γὰρ οἴονται καὶ ἀρχῇ	καὶ	δυνάμει καὶ πλούτῳ δυνατοὶ εἶναι
[2, 5]	ἀφεκτέον καὶ πλούτου καὶ ἀρχῆς	καὶ	δυνάμεως καὶ ἁπλῶς τῶν τοιούτων,
[2, 10]	μηδ´ ὧν αὐτοὶ κύριοί ἐσμεν	καὶ	δυνατοὶ πρᾶξαι. Διὸ τὸν δίκαιον,
[2, 9]	μᾶλλον ἐνεργήσει κατὰ τὴν πρᾶξιν;	Καὶ	ἐὰν μέν γε ἡδόμενος πράττῃ,
[2, 18]	οὖν τῷ φιλεῖν δι´ ἀδυναμίαν	καὶ	ἐγκλήματ´ ἄν τις ἔχοι δικαίως,
[2, 8]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Ὑπὲρ δὲ ἀκρασίας	καὶ	ἐγκρατείας πρῶτον ἂν〉 δέοι εἰπεῖν
[2, 8]	ἐπεὶ γὰρ δοκεῖ ὁ σώφρων	καὶ	ἐγκρατὴς εἶναι, πότερον τῷ σώφρονί
[2, 8]	λέγωμεν. Ἔστιν γὰρ ὁ σώφρων	καὶ	ἐγκρατής· ὁ γὰρ ἐγκρατής ἐστιν
[2, 10]	πρὸς ἃ ἂν εὖ ἔχωμεν.	Καὶ	εἴ τις ἐρωτήσειε τὸν οὕτως
[2, 5]	τὸ ἀδικεῖν τὸ βλάπτειν ἑκόντα	καὶ	εἰδότα καὶ ὃν καὶ ὣς
[2, 17]	αὐτὸς αὑτὸν γνωρίζειν. Ἔτι δὲ	καὶ	εἴπερ ἐστὶν καλόν, ὥσπερ ἐστίν,
[2, 13]	τὴν ἐξ ἁπάντων τούτων οὖσαν,	καὶ	ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ ἐκ
[2, 13]	οὖσαν, καὶ ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ	καὶ	ἐκ τοῦ ἡδέος καὶ ἐκ
[2, 5]	ὀρθῶς ὑπολαμβάνοντες. Δῆλον δὲ τοῦτο	καὶ	ἐκ τοῦ νομοθέτου· ὁ γὰρ
[2, 13]	ἀγαθοῦ καὶ ἐκ τοῦ ἡδέος	καὶ	ἐκ τοῦ συμφέροντος, ὥστ´ ἀληθῶς
[2, 13]	αὐταί, περὶ ταὐτὰ δέ πως	καὶ	ἐκ τῶν αὐτῶν εἰσίν. Εἰ
[2, 9]	τῷ σπουδαίῳ καὶ ἐν θηρίῳ	καὶ	ἐν βοσκήματι· τὸ δ´ ἀγαθὸν
[2, 9]	φαύλῳ καὶ ἐν τῷ σπουδαίῳ	καὶ	ἐν θηρίῳ καὶ ἐν βοσκήματι·
[2, 9]	γραμματικαί, ἥ τ´ ἐν Λάμπρῳ	καὶ	ἐν Ἰλεῖ. Ἀλλ´ ἐπὶ τῆς
[2, 14]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Ἔστιν δὲ φιλία	καὶ	ἐν ἰσότητι, οἷον ἡ μὲν
[2, 13]	παρὰ πάντα τὸν βίον παρατείνουσαν	καὶ	ἐν παντὶ καιρῷ, καὶ οὖσαν
[2, 13]	αἱ φιλίαι εἰς τρία εἴδη,	καὶ	ἐν ταύταις ἠπορεῖτο, πότερον ἐν
[2, 8]	ἀκοῦσαι ὃ δεῖ δοῦναι, ἔδωκαν,	καὶ	ἐν τῇ δόσει διήμαρτον· πολλάκις
[2, 14]	Αὕτη μὲν οὖν ἡ αἰτία	{καὶ)	ἐν τῇ κατὰ τὸ συμφέρον
[2, 19]	Ἀλλ´ ἐν τοῖς ἴσοις φίλοις	καὶ	ἐν τῇ τοι〉 αύτῃ φιλίᾳ
[2, 1]	ἐπίσκεψιν ποιήσασθαι, τί τέ ἐστι	καὶ	ἐν τίσι καὶ περὶ ποῖα.
[2, 13]	ἀναγκαῖόν ἐστιν εἰπεῖν, τί ἐστιν	καὶ	ἐν τίσι καὶ περὶ τί·
[2, 10]	ἁπλῶς ὁ εὐτυχὴς τίς ἐστι	καὶ	ἐν τίσι καὶ περὶ τί.
[2, 6]	κακίας καὶ ἀρετῆς τί ἐστι	καὶ	ἐν τίσιν, εἴρηται ἡμῖν ἐν
[2, 13]	σύμμετρον, συνοίσει. Δῆλον οὖν ὅτι	καὶ	ἐν τοῖς ἐναντιωτάτοις φιλία ἐγγίνεται
[2, 10]	ἂν εἶναι εὐτυχία διὰ τὸ	καὶ	ἐν τοῖς φαύλοις ἐγγίγνεσθαι· τὸν
[2, 14]	νοητοῖς ἀλλ´ ἐν τοῖς πρακτοῖς,	καὶ	ἐν τούτοις οὐχ ᾗ νοοῦσι
[2, 10]	ἀγαθόν τι ὑπάρξαι παρὰ λόγον	καὶ	ἐν τῷ κακὸν μὴ λαβεῖν
[2, 9]	λέγεσθαι (καὶ γὰρ ἐν οὐσίᾳ	καὶ	ἐν τῷ πρός τι καὶ
[2, 9]	καὶ γὰρ ἐν τῷ φαύλῳ	καὶ	ἐν τῷ σπουδαίῳ καὶ ἐν
[2, 13]	Διατελεῖ γὰρ αὐτὸς αὑτῷ μαχόμενος	καὶ	ἐναντιούμενος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Ἔστιν δὲ
[2, 8]	φαινομένοις, ὅπως ἐκ τῶν ἀπορουμένων	καὶ	ἐναντιουμένων λόγων συνεπισκεψάμενοι καὶ ταῦτα
[2, 14]	αὐλεῖν καὶ τέλος αὐτῷ ἐστι	καὶ	ἐνέργεια) ἀλλ´ οὐ τῇ οἰκοδομικῇ
[2, 14]	ὧν τὸ αὐτὸ τέλος τε	καὶ	ἐνέργεια, καὶ οὐκ ἄλλο τι
[2, 14]	ὁρῶμεν ἔχον, οὕτω πως ἔχει	καὶ	ἐνταῦθα. Λέγω δ´ οἷον {ἐστιν)
[2, 8]	ἁμαρτία τῷ τὴν ἐπιστήμην ἔχοντι	καὶ	ἐνταῦθα, οἷον ἅπαντα μὲν τὸν
[2, 8]	ὁ ἁπλῶς ἀκρατής. Δῆλον δὲ	καὶ	ἐντεῦθεν, ὅτι περὶ ταῦτα ἡ
[2, 8]	μὲν προπετική τις καὶ ἀπρονόητος	καὶ	ἐξαίφνης γινομένη (οἷον ὅταν ἴδωμεν
[2, 8]	τῇ ἡδονῇ ἐνδίδωσιν, καὶ καταμαλακίζεται	καὶ	ἐξασθενεῖ πώς. Πότερον δ´ ὁ
[2, 8]	ἐπιστήμην τινὰ ἔχει, ᾗ θεωρεῖ	καὶ	ἐξετάζει τὰ φαῦλα; Ἀλλὰ πάλιν
[2, 10]	ἡ τοιαύτη εὐτυχία διάφορος ἐκείνης,	καὶ	ἔοικεν αὕτη ἐκ τῶν πραγμάτων
[2, 5]	τιμῆς κάλλους μεγέθους. Πότερον οὖν	καὶ	ἐπ´ ἀρετῆς οὕτως ἔχει, ὥστε
[2, 8]	ἀλλὰ καθ´ ἃς ψεκτοὶ ἁπλῶς	καὶ	ἐπαινετοὶ λεγόμεθα. Ἔστιν δὲ τῶν
[2, 8]	δὲ δευτέραν ὑπὸ ταύτην τε	καὶ	ἐπὶ μέρους. Οἷον ἐπίσταμαι πάντ´
[2, 9]	τῷ ὀσφραίνεσθαι προελυπήθη. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐπὶ τῆς διανοίας ἔστι θεωροῦντά
[2, 8]	μεταπίπτειν. Ὁ δ´ αὐτὸς λόγος	καὶ	ἐπὶ τῆς δόξης· οὐθὲν γὰρ
[2, 8]	ἀκόλαστος τοῦ ἀκρατοῦς. Ἔτι ὥσπερ	καὶ	ἐπὶ τῆς θηριότητος ἧς ἐλέγομεν
[2, 9]	καὶ {ἡ) ψυχή. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐπὶ τούτου· ἔστιν γὰρ μόριόν
[2, 5]	καὶ ἀηδεῖς ἐποίησεν· ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν, ἀρχῆς
[2, 14]	τὸν υἱόν. Τοῦτο δ´ ὁρῶμεν	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων ὄν· πάντες
[2, 9]	ἀγαθόν; Ἢ τοῦτ´ ἄτοπον; Ὁμοίως	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων. Οὐδὲ ἡδονὴ
[2, 5]	τὰ τοιαῦτα ἀπορήσεται, πότερόν ποτε	καὶ	ἐπὶ τῶν ἀρετῶν οὕτως ἔχει
[2, 9]	Ἀπορήσειε δ´ ἄν τις μεταβὰς	καὶ	ἐπὶ τῶν ἀρετῶν τὸ τοιοῦτον.
[2, 12]	ὁ λόγος. Ὁμοίως δ´ ἔχει	καὶ	ἐπὶ τῶν παθῶν τοῦ γνωρίζειν·
[2, 8]	{ἐστίν) Τὸ δ´ ὅλον λέγομεν	καὶ	ἐπὶ τῶν τοιούτων τὸν ἀκρατῆ
[2, 9]	οὐκ ἴδιός ἐστιν ἡδονῆς, ἀλλὰ	καὶ	ἐπὶ φύσεως καὶ ἐπιστήμης. Ἔστι
[2, 10]	ἐπὶ ταῦτ´ ἄν τις ἐλθὼν	καὶ	ἐπιβλέψας ἀπορήσειεν. Οὔτε γὰρ ἂν
[2, 9]	τῶν φαύλων· ὁμοίως δ´ εἰσὶ	καὶ	ἐπιστῆμαι φαῦλαι, οἷον αἱ βάναυσοι,
[2, 9]	τοῦ πράττειν, ἀλλ´ οὕτω μὲν	καὶ	ἐπιστήμη ἐπιστήμης ἐμπόδιον ἔσται· οὐ
[2, 9]	ἐπιστήμη, ἀλλ´ ἀγαθὸν τῷ γένει	καὶ	ἐπιστήμη καὶ φύσις. Ὥσπερ γὰρ
[2, 10]	Νοῦς μὲν δὴ καὶ λόγος	καὶ	ἐπιστήμη παντελῶς ἀλλότριόν τι ἔοικεν
[2, 9]	οὐκ ἄνευ ἡδονῆς. Ἔστιν οὖν	καὶ	ἐπιστήμη ποιητικὴ ἡδονῆς. Ἔτι δὲ
[2, 9]	ἡδονῆς, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ φύσεως	καὶ	ἐπιστήμης. Ἔστι γὰρ καὶ φύσις
[2, 8]	ἀκολουθήσει τῷ σώφρονι ὁ ἐγκρατής,	καὶ	ἔσται ὁ σώφρων ἐγκρατής, ἀλλ´
[2, 17]	πάντα ἔχει τἀγαθὰ ὁ θεὸς	καί	ἐστιν αὐτάρκης, τί ποιήσει; Οὐ
[2, 5]	ἄλλα πολλά ἐστιν ἔργα, ὥσπερ	καὶ	ἔστιν, καὶ τοῦτο ἐν τοῖς
[2, 5]	ἁπλῶς τῶν τοιούτων, ὅσῳ εὐκινητότερον	καὶ	εὐμεταβολώτερον ψυχὴ σώματος; Ὣσπερ γὰρ
[2, 14]	αὐτοὶ ποιήσωσιν, πρὸς τοῦτό πως	καὶ	εὖνοι εἰσίν. Ὁ οὖν πατὴρ
[2, 13]	φιλία κατὰ τὸ συμφέρον· διὸ	καὶ	Εὐριπίδης ἐρᾷ μὲν ὄμβρου γαῖ´,
[2, 8]	τοιαύτη ἐγγίνεται, ἐν τοῖς θερμοῖς	καὶ	εὐφυέσιν· ἡ δὲ ἐν τοῖς
[2, 10]	ἐφ´ ἡμῖν γάρ ἐστι ταῦτα	καὶ	ἔχειν καὶ μὴ ἔχειν. Ἀλλ´
[2, 9]	κρατήσει τῶν παθῶν εὖ διακειμένων	καὶ	ἐχόντων τὴν οἰκείαν ἀρετήν, εἰ
[2, 13]	μὲν οὖν ἴσως ἃ ἀπορεῖται	καὶ	ζητεῖται, βέλτιον διελθεῖν. Πότερον γάρ
[2, 5]	ἕνεκα, ἔστι δ´ ἡ βλάβη	καὶ	ἡ ἀδικία ἐν ἀγαθοῖς, καὶ
[2, 9]	γὰρ ἀπὸ τῆς μέθης ἡδονὴ	καὶ	ἡ ἀπὸ τοῦ συγγίνεσθαι οὐχ
[2, 9]	Ἡ γὰρ ἡδονὴ ἦν ἀποκατάστασις,	καὶ	ἡ ἀποκατάστασις, φασίν, εἰς φύσιν
[2, 17]	διδῷ, τί δεῖ φίλων; Ὅθεν	καὶ	ἡ ἀπορία γίγνεται, πότερον ὁ
[2, 7]	θηριότης ὑπὲρ ἄνθρωπον ἐστίν, οὕτω	καὶ	ἡ ἀρετὴ ἡ ἀντικειμένη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 6]	ἐγκρατείας καὶ ἀκρασίας. Ὥσπερ δὲ	{καὶ)	ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ κακία
[2, 9]	οὐκ ἔστιν· δῆλον οὖν ὡς	καὶ	ἡ ἀρετὴ μετὰ λύπης ἢ
[2, 5]	τιμῆς ἡ ἀρετὴ αἰτία, ὥστε	καὶ	ἡ ἀρετὴ ποιοίη ἂν χείρους
[2, 13]	τὸ ἡδὺ καὶ τὸ συμφέρον,	καὶ	ἡ ἀρετὴ τῷ σπουδαίῳ ὑπάρχει)
[2, 5]	αὑτῷ ἀγαθά. Ὁ γὰρ πλοῦτος	καὶ	ἡ ἀρχὴ ἁπλῶς μὲν ἀγαθόν,
[2, 5]	ἁπλῶς καὶ ἡ τυραννὶς ἀγαθὸν	καὶ	ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ ἐξουσία,
[2, 11]	ἐστίν. Εἰ γὰρ ὁ πλοῦτος	καὶ	ἡ ἀρχὴ παραγινόμενά τινα βλάπτοιεν,
[2, 8]	ὕβρεως δοκεῖ εἶναι. Πότερον δὲ	καὶ	ἡ ἐγκράτεια καὶ ἡ καρτερία
[2, 9]	κινεῖται, ἡ δὲ κίνησις αὐτοῦ	καὶ	ἡ ἐνέργειά ἐστιν ἡδονή· διὰ
[2, 5]	τυραννὶς ἀγαθὸν καὶ ἡ ἀρχὴ	καὶ	ἡ ἐξουσία, οἶδεν· ἀλλ´ εἰ
[2, 2]	ἐστὶν περὶ ταὐτὰ περὶ ἃ	καὶ	ἡ ἐπιείκεια, περὶ τὰ δίκαια
[2, 10]	Ἀλλὰ μὴν οὐδ´ ἡ ἐπιμέλεια	καὶ	ἡ εὔνοια παρὰ τοῦ θεοῦ
[2, 5]	ἀλλ´ ὥρισται καὶ ἡ ἡλικία	καὶ	ἡ εὐπορία ἣν δεῖ ὑπάρχειν
[2, 9]	ἐκ τῶν σπουδαίων. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἡ ἡδονὴ τῷ γένει ἀγαθὸν
[2, 5]	ἐπιτρέπει τὸ ἄρχειν, ἀλλ´ ὥρισται	καὶ	ἡ ἡλικία καὶ ἡ εὐπορία
[2, 6]	Ὥσπερ δὲ {καὶ) ἡ ἀρετὴ	καὶ	ἡ κακία αὗταί εἰσιν ἄτοποι,
[2, 7]	καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον· ὥσπερ γὰρ	καὶ	ἡ κακία ἡ θηριότης ὑπὲρ
[2, 8]	Πότερον δὲ καὶ ἡ ἐγκράτεια	καὶ	ἡ καρτερία ταὐτόν ἐστιν; Ἢ
[2, 13]	ἡ κατὰ τὸ συμφέρον φιλία	καὶ	ἡ κατ´ ἀρετὴν καὶ ἡδονήν.
[2, 13]	ἀλλὰ τῷ συμφέροντι συμμεταπίπτει· ὁμοίως	καὶ	ἡ κατὰ τὴν ἡδονήν. Ἡ
[2, 13]	σπουδαίων ἡ διὰ τὸ ἀγαθὸν	καὶ	ἡ κατὰ τὸ ἡδὺ καὶ
[2, 13]	ἥ τε κατὰ τὸ ἀγαθὸν	καὶ	ἡ κατὰ τὸ ἡδὺ καὶ
[2, 13]	ἥ τε κατὰ τὸ ἡδὺ	καὶ	ἡ κατὰ τὸ συμφέρον. Ὁ
[2, 13]	καὶ ἡ κατὰ τὸ ἡδὺ	καὶ	ἡ κατὰ τὸ συμφέρον. Οὐδὲ
[2, 13]	καὶ ἡ κατὰ τὸ ἡδὺ	καὶ	ἡ κατὰ τὸ συμφέρον, οὐχ
[2, 8]	καρτερικὸς ἐστίν. Πάλιν ἡ ἀκρασία	καὶ	ἡ μαλακία οὐκ ἔστιν ταὐτόν·
[2, 5]	ὅτι εἰσὶν αἱ ἀρεταὶ μεσότητες,	καὶ	ἡ μᾶλλον ἀρετὴ μᾶλλόν ἐστι
[2, 13]	κατὰ τὴν ἔλλειψιν τὸ ἔγκλημα	καὶ	ἡ μέμψις. Οὐ μὴν ἀλλ´
[2, 5]	ἅμα τὸ ἑλέσθαι {καὶ) παρέσται	καὶ	ἡ τελεία ἀρετὴ ὑπάρξει, ἣν
[2, 13]	καθ´ ὁμοιότητα ἡ τῶν σπουδαίων	καὶ	ἡ τελεία φιλία· ἡ δὲ
[2, 10]	κατὰ συμβεβηκὸς εὐτυχία. Ὥστ´ εἰ	καὶ	ἡ τοιαύτη ἐστὶν εὐτυχία, ἀλλ´
[2, 9]	ἀγαθὸν εἶναι. Τὸ δὲ τοιοῦτον	καὶ	ἡ τοιαύτη κρίσις οὐκ ἴδιός
[2, 13]	μία φαμὲν ψυχὴ ἡ ἐμὴ	καὶ	ἡ τούτου· ἐπεὶ οὖν ἐστι
[2, 5]	ἄδικος. Ὅτι μὲν οὖν ἁπλῶς	καὶ	ἡ τυραννὶς ἀγαθὸν καὶ ἡ
[2, 10]	φύσις. Ἔστιν δ´ ἡ εὐτυχία	καὶ	ἡ τύχη ἐν τοῖς μὴ
[2, 9]	φαύλη, οἷον ἡ τῶν σκωλήκων	καὶ	ἡ τῶν κανθάρων καὶ ὅλως
[2, 13]	τὴν ἀδικίαν. Ὁμοίως οὖν τούτῳ	καὶ	ἡ φιλία δόξειεν ἂν εἶναι
[2, 13]	τὸ συμφέρον, ἅμα ταῦτ´ ἀπολείπει	καὶ	ἡ φιλία οὐ διαμένει. Πολλάκις
[2, 9]	ψυχὴ οὔ· ἔστι δέ γε	καὶ	{ἡ) ψυχή. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 9]	οἱ ἄλλοι, τῆς ἀρετῆς ἀρχὴ	καὶ	ἡγεμών ἐστιν ὁ λόγος, ἀλλὰ
[2, 15]	ἂν ἐκσταίη, τὰ δὲ συμφέροντα	καὶ	ἡδέα ἐκστήσεται. Τὴν μὲν οὖν
[2, 17]	ἀναγκαῖον. Εἰ τοίνυν ταῦτα καλὰ	καὶ	ἡδέα καὶ ἀναγκαῖα, ταῦτα δὲ
[2, 9]	ποίησον πράττειν τὰ κατ´ ἀρετήν,	καὶ	ἡδέως ταῦτα πράττειν· ἆρα οὐ
[2, 17]	τινες εἰρήκασιν, τὸ γνῶναι αὑτόν,	καὶ	ἥδιστον (τὸ γὰρ αὑτὸν εἰδέναι
[2, 8]	ἂν {καὶ) ἀκρατὴς δόξειεν εἶναι,	καὶ	ἡδοναὶ σωματικαί· καὶ ἣν ζητοῦμεν
[2, 9]	ἀγαθὸν ἐν πάσαις ταῖς κατηγορίαις,	καὶ	ἡδονὴ ἂν εἴη ἀγαθόν· ὥστ´
[2, 9]	τὸ δὲ πάθος ἐν λύπῃ	καὶ	ἡδονῇ, ἐν δὲ τῷ ἀνὰ
[2, 9]	ἐπειδὴ ἐν τούτοις μὲν τἀγαθὰ	καὶ	ἡδονή, ἡ δ´ ἀπὸ τῶν
[2, 13]	φιλία καὶ ἡ κατ´ ἀρετὴν	καὶ	ἡδονήν. Εἰκὸς δὴ καὶ πολὺ
[2, 8]	δόξειεν εἶναι, καὶ ἡδοναὶ σωματικαί·	καὶ	ἣν ζητοῦμεν ἀκρασίαν, ἤδη περὶ
[2, 13]	τοῖς φιλοῦσιν αὐτούς. Ἔτι δὲ	καὶ	ἥττους αὐτῶν εἰσίν· διὸ οὐκ
[2, 13]	ὅταν φαύλοις ἐντύχωσιν τοῖς φίλοις,	καὶ	θαυμάζειν· ἔστι δὲ οὐδὲν ἄτοπον.
[2, 7]	ἄνθρωπον οὖσα, οἷον ἡρωϊκή τις	καὶ	θεία. Ἀνώνυμος δέ ἐστιν αὕτη
[2, 6]	ἐπάνω· νῦν δὲ ὑπὲρ ἀκρασίας	καὶ	θηριότητος λεκτέον ἂν εἴη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 13]	τὸ μαχαίριον, ἰατρικὸν τὸν ἄνθρωπον,	καὶ	ἰατρικὴν τὴν ἐπιστήμην· ταῦτα οὐχ
[2, 9]	οὐδ´ ἡ ἀπὸ τοῦ ἀκοῦσαι	καὶ	ἰδεῖν καὶ〉 ὀσφρανθῆναι. Οὐ γὰρ
[2, 10]	δ´ εὐτυχίαν οὐκ ἔχομεν οἰκείῳ	καὶ	ἰδίῳ ὀνόματι προσαγορεύειν, ἀλλ´ αἰτίαν
[2, 9]	ἡδονή. Οὐ γάρ ἐστι ταὐτὸν	καὶ	ἵππῳ καὶ ἀνθρώπῳ, ὁμοίως οὐδὲ
[2, 15]	τὴν δὲ κατὰ τὸ συμφέρον	καὶ	καθ´ ἡδονὴν λεγομένην οὐκ ἔσται
[2, 9]	ἡδονὴ καὶ καθισταμένης τῆς φύσεως	καὶ	καθεστηκυίας, οἷον καθισταμένης μὲν αἱ
[2, 9]	δ´ οὖν ἐστιν ἡ ἡδονὴ	καὶ	καθισταμένης τῆς φύσεως καὶ καθεστηκυίας,
[2, 13]	ἡδονήν, μετ´ οὐ πολὺ μεταμελεῖται	καὶ	κακίζει αὐτὸς αὑτόν· ὁμοίως ἐπὶ
[2, 9]	τίς ἐστιν ἐξ ὧν ἀπέτυχε	καὶ	κακῶς εἰργάσατο, ἀλλ´ ἐξ ὧν
[2, 11]	ἁπλῶς ἀγαθὰ τὰ δὲ οὔ,	καὶ	καλὰ μὲν οἷον τὰς ἀρετὰς
[2, 13]	Βεβαιοτάτη μὲν οὖν καὶ μονιμωτάτη	καὶ	καλλίστη ἡ ἐν τοῖς σπουδαίοις
[2, 10]	τῶν πραγμάτων τῆς μεταπτώσεως γίνεσθαι,	καὶ	κατὰ συμβεβηκὸς εὐτυχία. Ὥστ´ εἰ
[2, 14]	δόξειεν ἂν ὑπάρχειν· ὥσπερ δὲ	καὶ	κατὰ τὰς ἐπιστήμας ὁρῶμεν ἔχον,
[2, 2]	εὐγνώμονος, τὸ δὲ δὴ πράττειν	{καὶ)	κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ ἐπιεικοῦς.
[2, 17]	ἀλλ´ αὐτὸς ἑαυτῷ αὐτάρκης ἔσται	καὶ	κατὰ τοῦτο. Λέγουσι γὰρ τοιαῦτα
[2, 8]	πειθαρχεῖ, ἀλλὰ τῇ ἡδονῇ ἐνδίδωσιν,	καὶ	καταμαλακίζεται καὶ ἐξασθενεῖ πώς. Πότερον
[2, 8]	πρὸς δὲ τὴν ἡδονὴν ἐνδιδοὺς	καὶ	καταμαλακιζόμενος, ὁ τοιοῦτος ψεκτότερος. Οὔτε
[2, 9]	τὸ μόριον τῆς ψυχῆς ἐνεργεῖ	καὶ	κινεῖται, ἡ δὲ κίνησις αὐτοῦ
[2, 4]	Ἢ οὔ; Τοῦτο μὲν γὰρ	καὶ	κόλακος καὶ ἀρέσκου δόξειεν ἂν
[2, 14]	υἱόν, καὶ ἀρχομένου καὶ ἄρχοντος,	καὶ	κρείττονος καὶ χείρονος, καὶ γυναικὸς
[2, 14]	ἐστιν ὁ τὴν τοῦ χείρονος	καὶ	κρείττονος τάξιν ἔχων ἐν τῇ
[2, 5]	ψυχῇ ᾧ δυνήσῃ καὶ ἄρχειν	καὶ	κυβερνᾶν. Ἢ ἐπὶ μὲν τοῦ
[2, 9]	ἵππου καὶ ἀνθρώπου καὶ ὄνου	καὶ	κυνός, ἡ δὲ ἡδονή ἐστι
[2, 13]	ὡς τὸν ὅμοιον. Φασὶν δὲ	καὶ	κυνός ποτε ἀεὶ καθευδούσης ἐπὶ
[2, 13]	ἐν τοῖς ὁμοίοις, ὥσπερ δοκεῖ	καὶ	λέγεται; Καὶ γὰρ κολοιός φασι
[2, 8]	βέλτιστα εἶναι αὑτῷ καὶ συμφορώτατα,	καὶ	λόγον οὐδένα ἔχειν ἐναντιούμενον τοῖς
[2, 10]	Διὸ καὶ οὗ πλεῖστος νοῦς	καὶ	λόγος, ἐνταῦθα ἐλαχίστη {καὶ) τύχη,
[2, 10]	τι εἴη. Νοῦς μὲν δὴ	καὶ	λόγος καὶ ἐπιστήμη παντελῶς ἀλλότριόν
[2, 8]	ἐστίν· ἔστιν γὰρ περὶ ἡδονὰς	καὶ	λύπας τὰς σωματικὰς ὁ ἁπλῶς
[2, 9]	δ´ ἀρετή ἐστι περὶ ἡδονὴν	καὶ	λύπην· ὑπὲρ ἡδονῆς ἂν εἴη
[2, 9]	τὴν τοιαύτην ἀπορίαν ῥᾴδιον ἀντειπεῖν	καὶ	λῦσαι ἐκ τῶν ἔμπροσθεν ἡμῖν
[2, 17]	αὐτάρκης προσδεήσεται φίλου; Ἢ τότε	καὶ	μάλιστα; Τίνα γὰρ εὖ ποιήσει,
[2, 8]	ἡ δὲ ἐν τοῖς ψυχροῖς	καὶ	μελαγχολικοῖς, οἱ δὲ τοιοῦτοι ψεκτοί.
[2, 8]	ἀκρατὴς τοιοῦτος {τις) οἷος εἰδέναι	καὶ	μὴ διεψεῦσθαι τῷ λόγῳ, ἔστιν
[2, 8]	καὶ ὁ τοιοῦτος ὢν οἷος	καὶ	μὴ ἐνουσῶν ἐπιθυμιῶν τοιοῦτος εἶναι
[2, 10]	γάρ ἐστι ταῦτα καὶ ἔχειν	καὶ	μὴ ἔχειν. Ἀλλ´ ἤδη ἐπὶ
[2, 9]	τε ὁρᾶν γενέσεις τε οὔσας	καὶ	μὴ σπουδαίας, ὅλως οὐκ οἴονται
[2, 8]	ἀπειθῶν, ἐγκρατὴς δὲ ὁ πειθόμενος	καὶ	μὴ ὑπὸ τῶν ἐπιθυμιῶν ἀγόμενος·
[2, 17]	εἰ ὁ θεός ἐστιν αὐτάρκης	καὶ	μηδενὸς δεῖται, διὰ τοῦτ´ οὐδ´
[2, 13]	Ἐπεὶ δ´ οὖν ὁρῶμεν, ὥσπερ	καὶ	μικρὸν ἐπάνω ἐλέγομεν, ὅτι ἐκ
[2, 13]	τι συμφέρειν. Βεβαιοτάτη μὲν οὖν	καὶ	μονιμωτάτη καὶ καλλίστη ἡ ἐν
[2, 13]	φιλιῶν. Τὸ δὴ δίκαιόν ἐστιν	καὶ	ξένῳ πρὸς πολίτην καὶ δούλῳ
[2, 5]	περὶ ἀγαθά, ὁ ἀδικῶν ἄρα	καὶ	ὁ ἄδικος εἰδείη ἂν ὁποῖα
[2, 8]	συμβαῖνον. Πότερον δ´ ἡ ἀκρασία	καὶ	ὁ ἀκρατὴς ἐν ἅπασίν ἐστιν
[2, 8]	πότερον οὖν ὁ ἀκόλαστος {ἀκρατὴς)	καὶ	ὁ ἀκρατὴς ὁ αὐτός; Ἢ
[2, 8]	γὰρ ἐγκράτειά ἐστι περὶ ἡδονὰς	καὶ	ὁ ἐγκρατὴς ὁ κρατῶν τῶν
[2, 1]	ποῖα. Ἔστιν δὲ ἡ ἐπιείκεια	καὶ	ὁ ἐπιεικὴς ὁ ἐλαττωτικὸς τῶν
[2, 2]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἡ δὲ εὐγνωμοσύνη	καὶ	ὁ εὐγνώμων ἐστὶν περὶ ταὐτὰ
[2, 6]	γὰρ ταῖς ἄλλαις ἐπὶ ταὐτὰ	καὶ	ὁ λόγος καὶ τὰ πάθη
[2, 9]	διακειμένου (ὁ γὰρ ἀκρατὴς τοιοῦτος)	καὶ	ὁ λόγος ὁμοίως φαύλως διακείμενος
[2, 8]	φαύλη. γὰρ πράττει φαῦλα ὄντα	καὶ	ὁ λόγος σύμφησιν ταῦτα καὶ
[2, 8]	ἡ μὲν γὰρ μαλακία ἐστὶν	καὶ	ὁ μαλακὸς ὁ μὴ ὑπομένων
[2, 5]	ἀγαθὰ εἰσίν· ἡ γὰρ ἀρχὴ	καὶ	ὁ πλοῦτος τὸν φαῦλον οὐ
[2, 13]	ἡδὺ καὶ τὸ συμφέρον. Ἀλλὰ	καὶ	ὁ σπουδαῖος τῷ φαύλῳ· ᾗ
[2, 8]	κατέχων διὰ τὸν λόγον, ἀλλὰ	καὶ	ὁ τοιοῦτος ὢν οἷος καὶ
[2, 13]	ἴσως ἡδύς, ταύτῃ καὶ φίλος.	Καὶ	ὁ φαῦλός γε τῷ φαύλῳ·
[2, 5]	σῶμα οὕτως ἦν ἐπιτήδειος διαιτᾶσθαι,	καὶ	ὁ φαῦλος τὴν ψυχὴν οὕτως
[2, 13]	ὁ δὲ φαῦλος ἥκιστα τοιοῦτος·	καὶ	ὁ φαῦλος τῷ φαύλῳ, ἢ
[2, 8]	διεψεῦσθαι τῷ λόγῳ, ἔστιν δὲ	καὶ	ὁ φρόνιμος τοιοῦτος ὁ τῷ
[2, 9]	ἡδονῆς, οὐ μόνον δὲ διότι	καὶ	οἱ ἄλλοι οἴονται δεῖν, ἀλλὰ
[2, 9]	Οἱ γὰρ δειπνοποιοὶ καὶ στεφανοποιοὶ	καὶ	{οἱ) μυρεψοὶ ἡδονῆς εἰσιν ποιητικοί.
[2, 17]	κατὰ τοῦτο. Λέγουσι γὰρ τοιαῦτα	καὶ	οἱ ποιηταί· ὅταν δ´ ὁ
[2, 10]	οὐκ εἰκὸς ἐπιμελεῖσθαι. Λοιπὸν τοίνυν	καὶ	οἰκειότατον τῆς εὐτυχίας ἐστὶν ἡ
[2, 17]	τι, φησίν· τοῦτο γὰρ κάλλιστον	καὶ	οἰκειότατον. Τί οὖν θεάσεται; Εἰ
[2, 10]	μὴ λαβεῖν εὔλογον. Ἀλλὰ μᾶλλον	καὶ	οἰκειότερον ἡ εὐτυχία ἂν δόξειεν
[2, 15]	ὁρμῶσι μὲν ἅπαντες ἐπὶ τἀγαθά,	καὶ	οἴονται αὑτοῖς δεῖν μάλιστα ὑπάρχειν.
[2, 5]	τὸ φαῦλον, ὕδωρ αὐτῷ πρότερον	καὶ	ὀλίγα σιτία προσενεκτέον· τῷ δὲ
[2, 19]	ἄνδρα ἢ οἰκέτου πρὸς δεσπότην,	καὶ	ὅλως δὲ χείρονος καὶ βελτίονος.
[2, 9]	τι καὶ ποσῷ καὶ πότε	καὶ	ὅλως ἐν ἁπάσαις) ἤδη γ´
[2, 9]	σκωλήκων καὶ ἡ τῶν κανθάρων	καὶ	ὅλως ἡ τῶν ἀτίμων ζῴων,
[2, 10]	τὸν γὰρ εὐγενῆ εὐτυχῆ λέγομεν,	καὶ	ὅλως ᾧ τὰ τοιαῦτα τῶν
[2, 8]	γε ἀκρατεῖ ὑπάρχει ὁ λόγος,	καὶ	ὅμως πράττει, ὥστε ἂν ὁ
[2, 5]	τὸ βλάπτειν ἑκόντα καὶ εἰδότα	καὶ	ὃν καὶ ὣς καὶ οὗ
[2, 9]	ἑτέρα φύσις ἵππου καὶ ἀνθρώπου	καὶ	ὄνου καὶ κυνός, ἡ δὲ
[2, 5]	ἄδικος εἰδείη ἂν ὁποῖα ἀγαθὰ	καὶ	ὁποῖα κακά· τὸ δέ γε
[2, 17]	φίλον ἐπιβλέψας ἴδοι τί ἐστι	καὶ	ὁποῖός τις ὁ φίλος, τοιοῦτος
[2, 8]	οἷον περὶ χρήματα καὶ τιμὴν	καὶ	ὀργὴν καὶ δόξαν (περὶ γὰρ
[2, 10]	ἢ οὐκ ἄνευ γε εὐτυχίας,	καὶ	ὀρθῶς ἴσως· ἄνευ γὰρ τῶν
[2, 13]	τούτοις καὶ φιλίαν εἶναι· διὸ	καὶ	ὅσα περ δικαίων εἴδη, τοσαῦτα
[2, 13]	πατέρα καὶ γυναικὶ πρὸς ἄνδρα,	καὶ	ὅσαι ἁπλῶς ἄλλαι κοινωνίαι καὶ
[2, 9]	ἀπὸ τοῦ ἀκοῦσαι καὶ ἰδεῖν	καὶ〉	ὀσφρανθῆναι. Οὐ γὰρ ἐξ ἐνδείας
[2, 9]	γε τοῦ ἰδεῖν καὶ ἀκοῦσαι	καὶ	ὀσφρανθῆναι οὐκ ἔστιν προλυπηθῆναι· οὐδεὶς
[2, 8]	ταῦτα; Ἢ δῆλον ὅτι ἐκεῖνος,	καὶ	ὅσῳ γε ὃ τιμιώτερον κακῶς
[2, 17]	τὸ κάτοπτρον ἐμβλέψαντες εἴδομεν, ὁμοίως	καὶ	ὅταν αὐτοὶ αὑτοὺς βουληθῶμεν γνῶναι,
[2, 9]	ἡδονή, τὸ δ´ ἀγαθὸν κράτιστον.	Καὶ	ὅτι ἐμπόδιον τοῦ πράττειν τὰ
[2, 9]	τῷ γένει ἡ ἡδονή. Πάλιν	καὶ	ὅτι ἐστὶν ἐμπόδιον ἡ ἡδονή,
[2, 9]	τοῖς φαύλοις καὶ οὐ πολύκοινον	Καὶ	ὅτι οὐ κράτιστον ἡδονή, τὸ
[2, 7]	γὰρ θεὸς βελτίων τῆς ἀρετῆς	καὶ	οὐ κατ´ ἀρετήν ἐστι σπουδαῖος·
[2, 9]	ἀγαθὸν ἀμιγές ἐστι τοῖς φαύλοις	καὶ	οὐ πολύκοινον Καὶ ὅτι οὐ
[2, 5]	εἰδότα καὶ ὃν καὶ ὣς	καὶ	οὗ ἕνεκα, ἔστι δ´ ἡ
[2, 10]	τοῦ ὀνόματος. Ἡ γὰρ αἰτία	καὶ	οὗ ἐστιν αἰτία ἄλλο ἐστίν,
[2, 10]	ἡ δὲ τύχη οὔ. Διὸ	καὶ	οὗ πλεῖστος νοῦς καὶ λόγος,
[2, 9]	τὰς ἡδονὰς γενέσεις φάσκοντες εἶναι	καὶ	οὐκ ἀγαθόν· διὰ γὰρ τὸ
[2, 14]	αὐτὸ τέλος τε καὶ ἐνέργεια,	καὶ	οὐκ ἄλλο τι παρὰ τὴν
[2, 18]	ἐγκλήματ´ ἄν τις ἔχοι δικαίως,	καὶ	οὐκ ἂν εἴη φίλος, μὴ
[2, 9]	τέλος, ἀλλὰ μεθ´ ἡδονῆς τε	καὶ	οὐκ ἄνευ ἡδονῆς. Ἔστιν οὖν
[2, 9]	οἴονται τοὺς θεοὺς οἶνον πίνειν	καὶ	οὐκ εἶναι τούτου ἥδιον οὐδέν.
[2, 6]	λόγος καὶ τὰ πάθη ὁρμῶσιν	καὶ	οὐκ ἐναντιοῦνται ἀλλήλοις, ἐπὶ δὲ
[2, 8]	οὖν ὁ πρεσβύτης ἀνῄρει ὅλως	καὶ	οὐκ ἔφη ἀκρασίαν εἶναι, λέγων
[2, 9]	δὲ καὶ τῇ ἡδονῇ δυσχεραίνοντες	καὶ	οὐκ οἰόμενοι δεῖν τὴν ἡδονὴν
[2, 13]	δὲ φιλότιμος τῆς ὑπεροχῆς ὀρέγεται.	Καὶ	οὐκ οἴονται δεῖν αὐτοὶ φιλεῖν
[2, 13]	παρατείνουσαν καὶ ἐν παντὶ καιρῷ,	καὶ	οὖσαν ἀγαθόν, συμπαραληπτέα ἂν εἴη
[2, 16]	ἑαυτὸν φιλήσει, ᾗ αὐτός. Διὸ	καὶ	οὗτος ἂν κυρίως λέγοιτο φίλαυτος.
[2, 8]	ἔσται ποτὲ ψεκτός. Ἄτοπον δὴ	καὶ	οὕτω τὸ συμβαῖνον. Πότερον δ´
[2, 5]	ἐστίν. Ὥστε ἅμα τὸ ἑλέσθαι	{καὶ)	παρέσται καὶ ἡ τελεία ἀρετὴ
[2, 9]	τὸ γὰρ ἐν πᾶσιν εἶναι	καὶ	πᾶσι κοινὸν οὐκ ἀγαθόν. Τὸ
[2, 8]	ὕπνῳ πολλὰ δυσχερῆ καὶ πράττουσι	καὶ	πάσχουσιν. Οὐ γὰρ ἐνεργεῖ ἐν
[2, 9]	εἴη λεκτέον, πρὸς τὴν γένεσιν,	καὶ	πειρατέον τὸν λόγον τοῦτον λύειν
[2, 5]	καὶ ἡ ἀδικία ἐν ἀγαθοῖς,	καὶ	περὶ ἀγαθά, ὁ ἀδικῶν ἄρα
[2, 8]	δόξα καὶ ἀρχὴ καὶ χρήματα	καὶ	περὶ ὅσα ἄλλα ἀκρατεῖς λέγονται,
[2, 8]	ὁ ἀκρατὴς ἐν ἅπασίν ἐστιν	καὶ	περὶ πάντα, οἷον περὶ χρήματα
[2, 1]	τέ ἐστι καὶ ἐν τίσι	καὶ	περὶ ποῖα. Ἔστιν δὲ ἡ
[2, 8]	φίλοι δόξα, τὰ δ´ ἀναγκαῖα	καὶ	περὶ σῶμα ἐστίν, οἷον ἁφή
[2, 13]	τί ἐστιν καὶ ἐν τίσι	καὶ	περὶ τί· ἐπειδὴ γὰρ ὁρῶμεν
[2, 10]	τίς ἐστι καὶ ἐν τίσι	καὶ	περὶ τί. Πρῶτον μὲν οὖν
[2, 9]	αὗται αἱ ἀπὸ τοῦ φαγεῖν	καὶ	πιεῖν ἡδοναὶ οὐκ εἰσὶ γενέσεις,
[2, 5]	μηθὲν κακὸν ἐργάζεσθαι οὐκ ἀφεκτέον	καὶ	πλούτου καὶ ἀρχῆς καὶ δυνάμεως
[2, 5]	οἴονται καὶ ἀρχῇ καὶ δυνάμει	καὶ	πλούτῳ δυνατοὶ εἶναι χρῆσθαι, οὐκ
[2, 13]	πολίτην καὶ δούλῳ πρὸς δεσπότην	καὶ	πολίτῃ πρὸς πολίτην καὶ υἱῷ
[2, 13]	ἀρετὴν καὶ ἡδονήν. Εἰκὸς δὴ	καὶ	πολὺ μᾶλλον τούτους· πάντα γὰρ
[2, 9]	καὶ ἐν τῷ πρός τι	καὶ	ποσῷ καὶ πότε καὶ ὅλως
[2, 9]	τῷ πρός τι καὶ ποσῷ	καὶ	πότε καὶ ὅλως ἐν ἁπάσαις)
[2, 5]	οἶδεν τίνι ἐστὶ τοῦτ´ ἀγαθὸν	καὶ	πότε καὶ πῶς διακειμένῳ· ἐν
[2, 12]	ἔχωσι τὰ πάθη, οὐ κωλύουσι,	καὶ	πότε οὕτως ἔχουσιν; Οὐ γὰρ
[2, 9]	τὴν ἀπὸ τῆς ἐπιστήμης ἡδονήν;	Καὶ	πότερον ἐμπόδιον ἔσται; Ἢ οὔ,
[2, 12]	ὀρθὸν λόγον τί ποτ´ ἐστί,	καὶ	ποῦ ἐστιν ὁ ὀρθὸς λόγος;
[2, 8]	τις ἀποδοίη προσθέσθαι τῇ ἡδονῇ	καὶ	πρᾶξαι τὰ φαῦλα, μὴ ἀκριβῶς
[2, 8]	ἐν τῷ ὕπνῳ πολλὰ δυσχερῆ	καὶ	πράττουσι καὶ πάσχουσιν. Οὐ γὰρ
[2, 9]	ἔνδεια λύπη, ἄνευ δὲ λύπης	καὶ	πρὸ λύπης φαμὲν ἥδεσθαι· ὥστ´
[2, 13]	Πότερον δ´ ἐστὶν αὐτῷ {φιλία)	καὶ	πρὸς αὑτὸν φιλία, ἢ οὔ,
[2, 13]	Ἔστι γάρ, ὡς οἴονται, φιλία	καὶ	πρὸς θεὸν καὶ τὰ ἄψυχα,
[2, 13]	ἀψύχων ἐνδέχεται ἀντιφιλεῖσθαι. Φιλία μέντοι	καὶ	πρὸς τὰ ἄψυχα ἐστίν, οἷον
[2, 13]	ἀλλὰ τὴν πρὸς τὰ ἔμψυχα,	καὶ	πρὸς ταῦτα ἐν οἷς ἐστι
[2, 14]	δ´ ἡ εὔνοια τοῦ ἤθους	καὶ	πρὸς τὸ ἦθος· οὐδεὶς γὰρ
[2, 9]	ἐμπόδιόν ἐστιν ἡ ἡδονή, ἀλλὰ	καὶ	προτρεπτικὸν πρὸς τὸ πράττειν, καὶ
[2, 5]	ἐστὶ τοῦτ´ ἀγαθὸν καὶ πότε	καὶ	πῶς διακειμένῳ· ἐν τούτῳ γὰρ
[2, 5]	Ἔχει δὲ καὶ τοῦτο ἀπορίαν	καὶ	σκέψιν, πότερόν ἐστι πρὸς τὸν
[2, 9]	εἰσὶν διάφοροι, οἷον καὶ φαύλη	καὶ	σπουδαία, οἷον ἡ μὲν ἀνθρώπου
[2, 4]	τὴν ἔντευξιν, τοῦτο καὶ δικαίου	καὶ	σπουδαίου ἁπλῶς ἂν δόξειεν εἶναι.
[2, 9]	τοῦτο ἀληθές. Οἱ γὰρ δειπνοποιοὶ	καὶ	στεφανοποιοὶ καὶ {οἱ) μυρεψοὶ ἡδονῆς
[2, 19]	ἐνίαις, ὥσπερ ἐγὼ σοί, οὕτως	καὶ	σὺ ἐμοί, εἰ δὲ μή,
[2, 13]	ὁμοιοπαθέστατοι δ´ αὐτοῖς ἡμῖν ἐσμέν·	καὶ	συζῆν δὲ μεθ´ ἑαυτῶν μάλιστα
[2, 12]	ἔχῃ ὥστε μὴ κωλύειν, ἀλλὰ	καὶ	συμβάλλεσθαι καὶ συμπαρορμᾶν πρὸς τὸ
[2, 12]	μὴ κωλύειν, ἀλλὰ καὶ συμβάλλεσθαι	καὶ	συμπαρορμᾶν πρὸς τὸ τὴν ψυχὴν
[2, 8]	ταῦτα καὶ βέλτιστα εἶναι αὑτῷ	καὶ	συμφορώτατα, καὶ λόγον οὐδένα ἔχειν
[2, 3]	τῶν ἐν τοῖς πρακτοῖς βελτίστων	καὶ	συμφορωτάτων. Διὸ οὐδὲ τὰ τοιαῦτα
[2, 9]	ὁ δὲ λόγος ὕστερος ἐπιγινόμενος	καὶ	σύμψηφος ὢν ποιεῖ πράττειν τὰ
[2, 17]	ἕτερος εἶναι ἐγώ, ἄν γε	καὶ	σφόδρα φίλον ποιήσῃς, ὥσπερ τὸ
[2, 13]	ὁμοιοπάθειαν καὶ τὸ εὖ ζῆν	καὶ	τὰ ἄλλα, ἤτοι εἰς τὴν
[2, 11]	τὰ ἁπλῶς ἀγαθά ἐστιν ἀγαθὰ	καὶ	τὰ ἁπλῶς καλὰ καλὰ ἐστίν.
[2, 10]	τὰ κακά, ἡ δὲ τύχη	καὶ	τὰ ἀπὸ τῆς τύχης ὡς
[2, 13]	οἴονται, φιλία καὶ πρὸς θεὸν	καὶ	τὰ ἄψυχα, οὐκ ὀρθῶς. Τὴν
[2, 5]	μὴ ᾖ ἅμα πρᾶξαι τἀνδρεῖα	καὶ	τὰ δίκαια, πότερ´ ἄν τις
[2, 2]	ἡ ἐπιείκεια, περὶ τὰ δίκαια	{καὶ)	τὰ ἐλλελειμμένα ὑπὸ τοῦ νομοθέτου
[2, 10]	τοῖς ἀξίοις ἀπονέμειν καὶ τἀγαθὰ	καὶ	τὰ κακά, ἡ δὲ τύχη
[2, 8]	ᾧ ἀγαθόν τέ τι ὑπάρχει〉	καὶ	τὰ κακὰ ταῦτα; Ἢ δῆλον
[2, 8]	δ´ αὖ διαμαρτανέτω τῷ λόγῳ,	καὶ	τὰ καλὰ αὐτῷ μὴ δοκείτω
[2, 8]	τούτῳ τὰ φαῦλα ὄντα κρίνων	καὶ	τὰ καλά, καὶ ἀκρατὴς μὲν
[2, 11]	Ἐπειδὴ οὖν εἰς δύο διαιροῦμεν,	καὶ	τὰ μέν φαμεν εἶναι καλὰ
[2, 9]	(φαμὲν γὰρ ἐπὶ τοῦ ἐγκρατοῦς)	καὶ	τὰ πάθη δὲ πάλιν ἀντεστραμμένως
[2, 6]	ἐναντιοῦνται ἀλλήλοις ὅ τε λόγος	καὶ	τὰ πάθη. Ἔστι δὲ τρία
[2, 6]	ἐπὶ ταὐτὰ καὶ ὁ λόγος	καὶ	τὰ πάθη ὁρμῶσιν καὶ οὐκ
[2, 13]	πρὸς ἄλληλα ὅ τε λόγος	καὶ	τὰ πάθη (οὕτω γὰρ μία
[2, 9]	τὴν οἰκείαν ἀρετὴν σύμμετρος ᾖ,	καὶ	τὰ πάθη τῷ λόγῳ· οὕτω
[2, 13]	δὲ φίλοι εἶναι. Ἔτι δὲ	καὶ	τὰ τοιαῦτα ἀπορεῖται, πότερον ἔσται
[2, 5]	τῇ φρονήσει. Οὐχ ἧττον δὲ	καὶ	τὰ τοιαῦτα ἀπορήσεται, πότερόν ποτε
[2, 13]	φασίν, τοῦ ὁμοίου οὐδὲν προσδεῖται,	καὶ	τὰ τοιαῦτα δή. Ἔτι δὲ
[2, 8]	μηδὲ πάσχων μηθέν) Ἔχει δὲ	καὶ	τὰ τοιαῦτα πάλιν ἀπορίαν. Συμβαίνει
[2, 10]	τῶν τοιούτων τοῖς ἀξίοις ἀπονέμειν	καὶ	τἀγαθὰ καὶ τὰ κακά, ἡ
[2, 13]	ἡ ἀρετὴ τῷ σπουδαίῳ ὑπάρχει)	καὶ	τἀγαθὰ τούτῳ μάλιστα βουλοίμεθ´ ἄν,
[2, 13]	σπουδαίοις φιλία, ἡ κατ´ ἀρετὴν	καὶ	τἀγαθὸν οὖσα, εἰκότως. Ἡ μὲν
[2, 13]	βούλεσθαι καὶ τὸ εὖ εἶναι	καὶ	τἆλλα πάντα ἐν ταύταις ἐστίν.
[2, 11]	καλὰ μὲν οἷον τὰς ἀρετὰς	καὶ	τὰς ἀπ´ ἀρετῆς πράξεις, ἀγαθὰ
[2, 9]	καὶ τῷ τοιούτῳ λόγῳ ἀναιρήσεις	καὶ	τὰς καθ´ ἕκαστα λεγομένας ἀρετάς.
[2, 1]	λέγει, ὁ ἐν τούτοις παραχωρῶν,	καὶ	ταῦθ´ αἱρούμενος ἃ ὁ νομοθέτης
[2, 8]	πάλιν {ἐποίουν) συμβαίνειν. Ἀλλὰ δὴ	καὶ	ταῦτ´ ἄν τις ἀπορήσειεν· ἐπεὶ
[2, 14]	τὸ φιλεῖν ἐν τῇ συγγενικῇ,	καὶ	ταῦτα ἐν τῇ πατρὶ πρὸς
[2, 8]	ἀπορουμένων καὶ ἐναντιουμένων λόγων συνεπισκεψάμενοι	καὶ	ταῦτα ἐξετάσαντες τὴν ἀλήθειαν ὑπὲρ
[2, 14]	καὶ τέλος (τὸ γὰρ αὐλεῖν	καὶ	τέλος αὐτῷ ἐστι καὶ ἐνέργεια)
[2, 14]	τῷ αὐλητῇ ἡ αὐτὴ ἐνέργεια	καὶ	τέλος (τὸ γὰρ αὐλεῖν καὶ
[2, 18]	δύο, ἀλλὰ συμμέτρους τῷ καιρῷ	καὶ	τῇ αὐτοῦ ὁρμῇ πρὸς τὸ
[2, 14]	αὑτοῦ ὄντα ποίημα, τῇ μνήμῃ	καὶ	τῇ ἐλπίδι ἀγόμενος· διὸ μᾶλλον
[2, 8]	ἀκρατοῦς. Ὥσπερ γὰρ καθεύδοντι ἔοικεν,	καὶ	τῇ ἐπιστήμῃ οὐκ ἐνεργεῖ. Λύεται
[2, 9]	ἄνευ γε ἡδονῆς. Οἱ δὲ	καὶ	τῇ ἡδονῇ δυσχεραίνοντες καὶ οὐκ
[2, 13]	ἔστι πρὸς αὑτοὺς φιλία, ὥσπερ	καὶ	τὴν ἀδικίαν ἔφαμεν πρὸς αὑτὸν
[2, 12]	παραδίδωσι τῷ μανθάνοντι τὴν χρῆσιν	καὶ	τὴν ἐνέργειαν, ἀλλὰ τὴν ἕξιν
[2, 12]	τούτοις χρήσασθαι. Τὴν δὲ χρῆσιν	καὶ	τὴν ἐνέργειαν τούτων οὐκ ἔστι
[2, 9]	τῷ τοιούτῳ τῶν ἄλλων ὑπερέχειν·	καὶ	τὴν ἡδονὴν οὖν, εἰ μέλλει
[2, 9]	αἱ ἀπὸ τῆς ὄψεως ἡδοναὶ	καὶ	τῆς ἀκοῆς καὶ τοῦ διανοεῖσθαι
[2, 9]	δὲ αἱ ἀπὸ τῆς ὄψεως	καὶ	τῆς ἀκοῆς καὶ τῶν τοιούτων
[2, 8]	ἀκρατὴς τοῦ ἀκολάστου. Ἔστι δὲ	καὶ	τῆς ἀκρασίας δύο εἴδη, ἣ
[2, 5]	εἰδέναι ἐστὶν ἴδιον τοῦ φρονίμου	καὶ	τῆς φρονήσεως· ἄτοπον δὴ συμβαίνει
[2, 8]	περὶ πάντα, οἷον περὶ χρήματα	καὶ	τιμὴν καὶ ὀργὴν καὶ δόξαν
[2, 10]	οὐχ ἧττόν ἐστι τὸ τεταγμένον	καὶ	τὸ ἀεὶ ὡσαύτως, ἡ δὲ
[2, 5]	δύναται κρίνειν τὸ ἁπλῶς ἀγαθὸν	καὶ	τὸ αὑτῷ ἀγαθόν, ἀλλὰ διαμαρτάνει.
[2, 13]	εὖ ζῆν καὶ τὸ ζῆν	καὶ	τὸ βούλεσθαι τἀγαθόν, οὐκ ἄλλῳ
[2, 13]	φιλητέον, ὥσπερ καὶ τὸ βουλητὸν	καὶ	τὸ βουλητέον. Βουλητὸν μὲν γὰρ
[2, 13]	φιλητὸν καὶ τὸ φιλητέον, ὥσπερ	καὶ	τὸ βουλητὸν καὶ τὸ βουλητέον.
[2, 13]	καὶ γὰρ {καὶ) τὸ συζῆν	καὶ	τὸ εἶναι βούλεσθαι καὶ τὸ
[2, 13]	μάλιστα βουλοίμεθα (καὶ γὰρ τἀγαθὰ	καὶ	τὸ εἶναι καὶ τὸ εὖ
[2, 5]	ποιητικὸν οἴδαμεν ἅπαντες, ὅτι ἐλλέβορος	καὶ	τὸ ἐλατήριον καὶ αἱ τομαὶ
[2, 13]	συζῆν καὶ τὸ εἶναι βούλεσθαι	καὶ	τὸ εὖ εἶναι καὶ τἆλλα
[2, 13]	γὰρ τἀγαθὰ καὶ τὸ εἶναι	καὶ	τὸ εὖ εἶναι· ὁμοιοπαθέστατοι δ´
[2, 13]	δὴ τοιαῦτα, οἷον τὴν ὁμοιοπάθειαν	καὶ	τὸ εὖ ζῆν καὶ τὰ
[2, 13]	(ἴσως δὲ τοῦτο καὶ ἀναγκαῖον)	καὶ	τὸ εὖ ζῆν καὶ τὸ
[2, 13]	βουλοίμεθ´ ἄν, καὶ τὸ ζῆν	καὶ	τὸ εὖ ζῆν οὐκ ἄλλῳ
[2, 13]	ἀναγκαῖον) καὶ τὸ εὖ ζῆν	καὶ	τὸ ζῆν καὶ τὸ βούλεσθαι
[2, 13]	τἀγαθὰ τούτῳ μάλιστα βουλοίμεθ´ ἄν,	καὶ	τὸ ζῆν καὶ τὸ εὖ
[2, 9]	οἴονται πάντες ἤτοι ἡδονὴν εἶναι	καὶ	τὸ ἡδέως ζῆν, ἢ οὐκ
[2, 13]	δὲ καὶ ἀκολουθεῖ τῷ ἀγαθῷ	καὶ	τὸ ἡδὺ εἶναι καὶ τὸ
[2, 13]	γὰρ τἀγαθῷ ἠκολούθει τὸ συμφέρον	καὶ	τὸ ἡδύ, ᾗ ἐστιν φαῦλος
[2, 13]	πάντα γὰρ αὐτοῖς ὑπάρχει, τἀγαθὸν	καὶ	τὸ ἡδὺ καὶ τὸ συμφέρον.
[2, 9]	καὶ προτρεπτικὸν πρὸς τὸ πράττειν,	καὶ	τὸ ὅλον δὲ οὐκ ἐνδέχεται
[2, 8]	λόγος μόνον ὑπάρχει, ἀλλ´ ᾧ	καὶ	τὸ πράττειν τὰ κατὰ τὸν
[2, 13]	πάντα ταῦτα ὑπάρχει· καὶ γὰρ	{καὶ)	τὸ συζῆν καὶ τὸ εἶναι
[2, 13]	ὑπάρχει, τἀγαθὸν καὶ τὸ ἡδὺ	καὶ	τὸ συμφέρον. Ἀλλὰ καὶ ὁ
[2, 13]	γάρ ἐστιν ἡ δι´ ἡδονὴν	καὶ	τὸ συμφέρον ἀρετῆς ἐχομένη. Κοινωσάμενοι
[2, 13]	ἀγαθῷ καὶ τὸ ἡδὺ εἶναι	καὶ	τὸ συμφέρον. Ἡ μὲν οὖν
[2, 13]	θέλοιμεν (καὶ γὰρ τὸ ἡδὺ	καὶ	τὸ συμφέρον, καὶ ἡ ἀρετὴ
[2, 5]	τῶν τοιούτων ἔχων. Ἔχει δὲ	καὶ	τὸ τοιοῦτον ἀπορίαν, οἷον ἐπειδὰν
[2, 12]	Ἐπιζητήσειε δ´ ἄν τις ἴσως	καὶ	τὸ τοιοῦτον· ἆρά γε ἔργῳ
[2, 5]	ἰατρικὴν τὸ μὲν ἁπλῶς ὑγιεινὸν	καὶ	τὸ ὑγιείας ποιητικὸν οἴδαμεν ἅπαντες,
[2, 13]	ἀψύχοις ὑπάρχει, τὸ δὲ γνωρίζειν	καὶ	τὸ φιλεῖν τοῖς ἐμψύχοις. Ἔτι
[2, 13]	γνωρίζεσθαι· τὸ μὲν γὰρ γνωρίζεσθαι	καὶ	τὸ φιλεῖσθαι καὶ τοῖς ἀψύχοις
[2, 13]	πως τἀγαθῷ τὸ αὐτῷ ἀγαθὸν	καὶ	τὸ φιλητέον τῷ φιλητῷ, ἔχεται
[2, 13]	μὲν οὖν ἐστι τὸ φιλητὸν	καὶ	τὸ φιλητέον, ὥσπερ καὶ τὸ
[2, 13]	ἢ οἴεσθαι τεύξεσθαι. Εἰσὶν δὲ	καὶ	τοιαῦται φιλίαι ἐξ ὁμοιοπαθείας, ἐκ
[2, 17]	ἡμεῖς οὐδενὸς δεησόμεθα. Ἔστι γὰρ	καὶ	τοιοῦτός τις λόγος ἐπὶ τοῦ
[2, 13]	γὰρ γνωρίζεσθαι καὶ τὸ φιλεῖσθαι	καὶ	τοῖς ἀψύχοις ὑπάρχει, τὸ δὲ
[2, 5]	μάλιστα, τὸ τοῖς ἀγαθοῖς τούτοις	καὶ	τοῖς τοιούτοις δύνασθαι ὀρθῶς παραγενομένοις
[2, 5]	πολλὰ κακὰ αὐτὸς ἑαυτῷ ποιήσει	καὶ	τοῖς φίλοις· οὐ γὰρ δυνήσεται
[2, 8]	Συμβαίνει γὰρ ἐκ τῶν λόγων	καὶ	τὸν ἀκρατῆ ποτε ἐπαινετὸν εἶναι
[2, 8]	τὸν ἀκρατῆ ποτε ἐπαινετὸν εἶναι	καὶ	τὸν ἐγκρατῆ ψεκτόν. Ἔστω γάρ
[2, 8]	τοῖς ἐπάνω τόν τε δεινὸν	καὶ	τὸν φρόνιμον ὡς ἑτέρων ὄντων.
[2, 12]	τὸ σῶμα τῆς ψυχῆς ἕνεκεν,	καὶ	τότ´ ἐροῦμεν ἔχειν τὸ σῶμα
[2, 17]	ἂν εἴη ὑπὲρ αὐταρκείας εἰπεῖν	καὶ	τοῦ αὐτάρκους, πότερον ὁ αὐτάρκης
[2, 9]	ὄψεως ἡδοναὶ καὶ τῆς ἀκοῆς	καὶ	τοῦ διανοεῖσθαι βέλτισται ἂν εἴησαν,
[2, 9]	δεῖν εἶναι. Ἢ οὔ, ἀλλὰ	καὶ	τοὐναντίον διὰ τοῦτο ἂν δόξειεν
[2, 8]	ἂν〉 δέοι εἰπεῖν τὰ ἀπορούμενα	καὶ	τοὺς ἐναντιουμένους λόγους τοῖς φαινομένοις,
[2, 6]	αὗταί εἰσιν ἄτοποι, ὡσαύτως ἀναγκαῖον	καὶ	τοὺς περὶ τούτων λόγους λεχθησομένους
[2, 5]	ἀρχῇ ὀρθῶς χρήσασθαι. Ἔχει δὲ	καὶ	τοῦτο ἀπορίαν καὶ σκέψιν, πότερόν
[2, 5]	Ε' Ἀπορήσειε δ´ ἄν τις	καὶ	τοῦτο. Εἴπερ ἐστὶ τὸ ἀδικεῖν
[2, 9]	γε σωματικαὶ ἐξ ἀναπληρώσεως. Ἔτι	καὶ	τοῦτο ἐλέγετο, ὅτι οὐκ ἀγαθόν·
[2, 5]	ἐστιν ἔργα, ὥσπερ καὶ ἔστιν,	καὶ	τοῦτο ἐν τοῖς μάλιστα, τὸ
[2, 8]	οὑτοσὶ δὲ πυρέττει· ἐπίσταμαι ἄρα	καὶ	τοῦτον ὑγιῆ ποιῆσαι. Ἔστιν οὖν
[2, 8]	ἀλλὰ ὁ λόγον ἔχων ὀρθὸν	καὶ	τούτῳ τὰ φαῦλα ὄντα κρίνων
[2, 8]	δύο προτάσεων γίνεσθαι τὸν συλλογισμόν,	καὶ	τούτων εἶναι τὴν μὲν πρώτην
[2, 10]	λόγου ἔχων ὁρμὴν πρὸς τἀγαθά,	καὶ	τούτων ἐπιτυγχάνων, τοῦτο δ´ ἐστὶ
[2, 8]	ὁ δ´ ἐγκρατὴς ὁ πάσχων	καὶ	τούτων κρατῶν ἢ οἷός τε
[2, 10]	νοῦς καὶ λόγος, ἐνταῦθα ἐλαχίστη	{καὶ)	τύχη, οὗ δὲ πλείστη τύχη,
[2, 13]	τὴν ἡδονὴν ἐν τοῖς φορτικοῖς	καὶ	τυχοῦσιν. Συμβαίνει δὲ καὶ ἀγανακτεῖν,
[2, 5]	ἐστὶν αἵρεσις, ἐν τῷ λόγῳ	καὶ	τῷ λόγον ἔχοντι ἐστίν. Ὥστε
[2, 13]	ὁ πλούσιος εὐπορεῖ φίλος ἐστί,	καὶ	τῷ σπουδαίῳ ὁ φαῦλος διὰ
[2, 13]	οὐ γὰρ ἀκολουθεῖ τῇ ἡδονῇ	καὶ	τῷ συμφέροντι ἡ ἀρετή, ἀλλὰ
[2, 9]	οὐκ ἄριστον. Ἀλλ´ οὕτως μὲν	καὶ	τῷ τοιούτῳ λόγῳ ἀναιρήσεις καὶ
[2, 9]	ἐστιν ὁ μόνος βουλόμενος ἔχειν	καὶ	τῷ τοιούτῳ τῶν ἄλλων ὑπερέχειν·
[2, 14]	ἴσον ἂν δοίη τῷ βελτίονι	καὶ	τῷ χείρονι, ἀλλὰ μεῖζον τῷ
[2, 11]	καλὰ τὰ δὲ {καὶ) ἀγαθά,	καὶ	τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν ἁπλῶς
[2, 18]	τὸ φιλεῖν. Ἐφ´ ἁπάντων γὰρ	καὶ	τῶν ἄλλων ἐξαδυνατεῖ ἡμῶν ἡ
[2, 9]	τις τοῦτο ἐκ τῶν παιδίων	καὶ	τῶν ἄνευ λόγου ζώντων· ἐν
[2, 5]	ἄλλων ἀγαθῶν τῶν τ´ ἐκτὸς	καὶ	τῶν περὶ σῶμα. Ταῦτα γὰρ
[2, 17]	οὖν ἐστι καὶ χαλεπώτατον, ὥσπερ	καὶ	τῶν σοφῶν τινες εἰρήκασιν, τὸ
[2, 9]	τῆς ὄψεως καὶ τῆς ἀκοῆς	καὶ	τῶν τοιούτων οὖσαι, βελτίους ἂν
[2, 5]	καὶ αἱ καύσεις ὑγιεινά εἰσιν	καὶ	ὑγιείας ποιητικά, ἀλλ´ ὅμως οὐκ
[2, 13]	θέλεις τὰ ἐναντιώτατα ποιῆσαι πῦρ	καὶ	ὕδωρ, ταῦτα ἀλλήλοις χρήσιμα εἰσίν.
[2, 13]	δεσπότην καὶ πολίτῃ πρὸς πολίτην	καὶ	υἱῷ πρὸς πατέρα καὶ γυναικὶ
[2, 7]	τῇ τοιαύτῃ ἀντικεῖσθαι ἡ θεία	καὶ	ὑπὲρ ἄνθρωπον· ὥσπερ γὰρ καὶ
[2, 9]	ἀγαθόν. Συνίδοι δ´ ἄν τις	καὶ	ὑπὲρ τούτου οὕτως. Ἐπεὶ γὰρ
[2, 14]	υἱὸς τὸν πατέρα. Δεῖ δὲ	καὶ	ὑπὲρ τῶν ἄλλων φιλιῶν τῶν
[2, 9]	δοκεῖ εἶναι. Ἡ δ´ ἔνδεια	καὶ	ὑπερβολὴ λύπη. Λύπη οὖν ἐνταῦθα
[2, 9]	Αὗται μὲν γὰρ ἐξ ἐνδείας	καὶ	ὑπερβολῆς γίνονται, τῷ ἢ τὴν
[2, 5]	βελτίω· ἡ γὰρ μεσότης ἐνδείας	καὶ	ὑπερβολῆς τῆς τῶν παθῶν ἦν
[2, 8]	δυνάμενος ὑπομένειν ἡδονάς, ἀλλὰ καταμαλακιζόμενος	καὶ	ὑπὸ τούτων ἀγόμενος. Ἔστιν αὖ
[2, 11]	τἀγαθὰ πάντα ὄντα ἀγαθά ἐστιν	καὶ	ὑπὸ τούτων μὴ διαφθείρεται, οἷον
[2, 8]	περὶ λύπας· ὁ γὰρ καρτερῶν	καὶ	ὑπομένων τὰς λύπας, οὗτος καρτερικὸς
[2, 9]	λόγος, τὴν δ´ εὐδαιμονίαν διωρίκαμεν	καὶ	φαμὲν εἶναι ἀρετῆς ἐνέργειαν ἐν
[2, 8]	περὶ ἅ, ὡς ὑπάρχοντος αὐτῷ	καὶ	φανεροῦ ὄντος ἄνευ τῆς προσθέσεως,
[2, 9]	τῶν ζῴων εἰσὶν διάφοροι, οἷον	καὶ	φαύλη καὶ σπουδαία, οἷον ἡ
[2, 13]	τὸ συμφέρον, ὥστ´ οὐδὲν κωλύσει	καὶ	φαύλοις οὖσιν ταὐτόν τι συμφέρειν.
[2, 8]	οἷος ὁ ἀκόλαστος. Ἔτι δὲ	καὶ	φαυλότερος ὁ ἀκόλαστος τοῦ ἀκρατοῦς.
[2, 16]	κάλλιστα ὄντα. Ἔστι μὲν οὖν	καὶ	φιλάγαθος, οὐ φίλαυτος· μόνον γάρ,
[2, 13]	ἀρετῆς θαυμάζε τὸν ὑπερέχοντα τούτοις,	καὶ	φιλεῖ διὰ τὸ τούτων ἢ
[2, 13]	δὲ τὸ ἑκάστῳ ἀγαθόν· οὕτω	καὶ	φιλητὸν μὲν τὸ ἁπλῶς ἀγαθόν,
[2, 13]	ἀγαθόν, ὥστε τὸ μὲν φιλητέον	καὶ	φιλητόν, τὸ δὲ φιλητὸν οὐκ
[2, 14]	ὄντι, ὥσπερ ἴσως ἦν, εὐθέως	καὶ	φιλία ἦν αὐτῷ πρὸς Δαρεῖον)
[2, 13]	καὶ ὅσαι ἁπλῶς ἄλλαι κοινωνίαι	καὶ	φιλίαι ἔνεισιν ἐν ἑκάστοις τούτων.
[2, 13]	οἷς ἐστι δίκαιον, ἐν τούτοις	καὶ	φιλίαν εἶναι· διὸ καὶ ὅσα
[2, 13]	ὅσα περ δικαίων εἴδη, τοσαῦτα	καὶ	φιλιῶν. Τὸ δὴ δίκαιόν ἐστιν
[2, 14]	εὖνοι γινόμεθα· ἆρ´ οὖν ἤδη	καὶ	φίλοι; Ἢ οὔ; Οὐ γὰρ
[2, 13]	ᾗ γὰρ ἴσως ἡδύς, ταύτῃ	καὶ	φίλος. Καὶ ὁ φαῦλός γε
[2, 9]	δὴ τοιοῦτον ἐπὶ φιλοτίμου μᾶλλον	καὶ	φιλοτιμίας οἰκεῖον ἐστίν. Ὁ γὰρ
[2, 3]	πρακτά ἐστι τὰ περὶ αἵρεσιν	καὶ	φυγὴν ὄντα) ἔστιν δὲ οὐκ
[2, 9]	οὐδὲ ἡμᾶς λανθάνει. Ἐπεὶ γὰρ	καὶ	φύσεις τῶν ζῴων εἰσὶν διάφοροι,
[2, 9]	φύσεως καὶ ἐπιστήμης. Ἔστι γὰρ	καὶ	φύσις φαύλη, οἷον ἡ τῶν
[2, 9]	ἀγαθὸν τῷ γένει καὶ ἐπιστήμη	καὶ	φύσις. Ὥσπερ γὰρ οὐδ´ ἀνδριαντοποιὸν
[2, 17]	φίλος ἐγώ. Ἐπεὶ οὖν ἐστι	καὶ	χαλεπώτατον, ὥσπερ καὶ τῶν σοφῶν
[2, 14]	ἀρχομένου καὶ ἄρχοντος, καὶ κρείττονος	καὶ	χείρονος, καὶ γυναικὸς καὶ ἀνδρός,
[2, 8]	οὖν καὶ δόξα καὶ ἀρχὴ	καὶ	χρήματα καὶ περὶ ὅσα ἄλλα
[2, 9]	(ὁ γὰρ λόγος φαύλως διακείμενος	καὶ	χρώμενος τῇ ἀρετῇ κακῶς αὐτῇ
[2, 8]	ἐπαινετοῦ ποτε τοῦ ἀκρατοῦς ἐσομένου	καὶ	ψεκτοῦ τοῦ ἐγκρατοῦς. Οὐ συμβαίνει
[2, 12]	ἕνεκεν ἐστίν, ὥσπερ ἐπὶ σώματος	καὶ	ψυχῆς τὸ σῶμα τῆς ψυχῆς
[2, 10]	τι ἀγαθὸν πρᾶξαι, εὐτυχῆ φαμέν,	καὶ	ᾧ κατὰ λόγον ζημίαν ἦν
[2, 17]	πότερον ὁ πάντα τἀγαθὰ ἔχων	καὶ	ὢν αὐτάρκης προσδεήσεται φίλου; Ἢ
[2, 1]	ἁπλῶς· τῶν μὲν γὰρ φύσει	καὶ	ὡς ἀληθῶς ὄντων δικαίων οὐκ
[2, 10]	γε τύχη οὐδέποτε, ἀλλ´ ἀτάκτως	καὶ	ὡς ἔτυχεν· διὸ ἡ τύχη
[2, 5]	ἑκόντα καὶ εἰδότα καὶ ὃν	καὶ	ὣς καὶ οὗ ἕνεκα, ἔστι
[2, 13]	βίον παρατείνουσαν καὶ ἐν παντὶ	καιρῷ,	καὶ οὖσαν ἀγαθόν, συμπαραληπτέα ἂν
[2, 18]	ἢ δύο, ἀλλὰ συμμέτρους τῷ	καιρῷ	καὶ τῇ αὐτοῦ ὁρμῇ πρὸς
[2, 5]	εὐπορήσας γὰρ καὶ ἄρξας πολλὰ	κακὰ	αὐτὸς ἑαυτῷ ποιήσει καὶ τοῖς
[2, 8]	οὐθεὶς εἰδὼς τὰ κακὰ ὅτι	κακά	εἰσιν ἕλοιτ´ ἄν· ὁ δὲ
[2, 10]	ἀπονέμειν καὶ τἀγαθὰ καὶ τὰ	κακά,	ἡ δὲ τύχη καὶ τὰ
[2, 8]	λέγων ὅτι οὐθεὶς εἰδὼς τὰ	κακὰ	ὅτι κακά εἰσιν ἕλοιτ´ ἄν·
[2, 8]	λόγος. Ἐπεὶ πότερος ἂν πλείω	κακὰ	ποιήσειεν, λέων, ἢ Διονύσιος ἢ
[2, 8]	τέ τι ὑπάρχει〉 καὶ τὰ	κακὰ	ταῦτα; Ἢ δῆλον ὅτι ἐκεῖνος,
[2, 5]	ἂν ὁποῖα ἀγαθὰ καὶ ὁποῖα	κακά·	τὸ δέ γε ὑπὲρ τῶν
[2, 14]	εἰ κἀγὼ ἐμαυτὸν βούλομαι ἄρχειν	κἀκεῖνος	ἐμέ, οὕτως ἤδη ὁμονοοῦμεν. Ἔστι
[2, 14]	αὐτῷ τὰ στοιχεῖα εἶναι ἃ	κἀκείνῳ,	ἆρά γε οὗτος Ἐμπεδοκλεῖ ὁμονοεῖ;
[2, 6]	γινόμενα, καθ´ ἃ φαῦλοι λεγόμεθα,	κακία	ἀκρασία θηριότης. Ὑπὲρ μὲν οὖν
[2, 6]	{καὶ) ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ	κακία	αὗταί εἰσιν ἄτοποι, ὡσαύτως ἀναγκαῖον
[2, 8]	θηριότης ὄνομά ἐστιν τῇ ὑπερβαλλούσῃ	κακίᾳ	διὰ τί; Δι´ οὐδὲν ἢ
[2, 7]	ἄνθρωπον· ὥσπερ γὰρ καὶ ἡ	κακία	ἡ θηριότης ὑπὲρ ἄνθρωπον ἐστίν,
[2, 7]	δὲ ἡ θηριότης ὑπερβάλλουσά τις	κακία.	Ὅταν γάρ τινα παντελῶς ἴδωμεν
[2, 7]	ἀνώνυμος ἡ ἀρετὴ ἡ τῇ	κακίᾳ	τῇ θηριότητι ἀντικειμένη. Θέλει δὲ
[2, 7]	ἀλλὰ θηρίον, ὡς οὖσαν τινὰ	κακίαν	θηριότητα. Ἡ δὲ ἀντικειμένη ἀρετὴ
[2, 9]	μέρος τῆς ψυχῆς ἔχον τὴν	κακίαν	κρατεῖ τοῦ λόγου εὖ διακειμένου
[2, 6]	ἀκρασία θηριότης. Ὑπὲρ μὲν οὖν	κακίας	καὶ ἀρετῆς τί ἐστι καὶ
[2, 8]	ἐπὶ τῆς θηριότητος ἧς ἐλέγομεν	κακίας	οὐκ ἔστιν ἰδεῖν ἐν θηρίῳ
[2, 13]	μετ´ οὐ πολὺ μεταμελεῖται καὶ	κακίζει	αὐτὸς αὑτόν· ὁμοίως ἐπὶ τῶν
[2, 13]	αὑτόν· ὁμοίως ἐπὶ τῶν ἄλλων	κακιῶν	ὁ φαῦλος ἔχει. Διατελεῖ γὰρ
[2, 5]	φαύλην ἔχοντι πρὸς τὸ μηθὲν	κακὸν	ἐργάζεσθαι οὐκ ἀφεκτέον καὶ πλούτου
[2, 10]	παρὰ λόγον καὶ ἐν τῷ	κακὸν	μὴ λαβεῖν εὔλογον. Ἀλλὰ μᾶλλον
[2, 10]	αἰτία λεγομένη, οἷον ἡ τοῦ	κακὸν	μὴ λαβεῖν ἢ πάλιν τοῦ
[2, 10]	ἂν εὐτύχημα εἶναι, τὸ δὲ	κακὸν	μὴ λαβεῖν κατὰ συμβεβηκὸς εὐτύχημα.
[2, 13]	Εὐριπίδης, αὐτοὶ ἑαυτοῖς ἡδεῖς εἰσίν·	κακὸς	κακῷ γὰρ συντέτηκεν. Οὐ γὰρ
[2, 13]	αὐτοὶ ἑαυτοῖς ἡδεῖς εἰσίν· κακὸς	κακῷ	γὰρ συντέτηκεν. Οὐ γὰρ ἀκολουθεῖ
[2, 15]	δι´ ἄγνοιαν (οὐ γὰρ οἴονται	κακῶς	ἂν χρήσασθαι τοῖς τοιούτοις ἀγαθοῖς)
[2, 9]	διακείμενος καὶ χρώμενος τῇ ἀρετῇ	κακῶς	αὐτῇ χρήσεται) τὸ δὴ τοιοῦτον
[2, 13]	δὲ μένει μὲν ἡ φιλία,	κακῶς	δ´ ἐχρήσατο τῷ φίλῳ, διὸ
[2, 8]	καὶ ὅσῳ γε ὃ τιμιώτερον	κακῶς	διάκειται. Ἔστι τοίνυν ὁ μὲν
[2, 9]	ἐστιν ἐξ ὧν ἀπέτυχε καὶ	κακῶς	εἰργάσατο, ἀλλ´ ἐξ ὧν εὖ,
[2, 11]	εἰπεῖν. Ἔστι μὲν οὖν οὐ	κακῶς	λεγόμενον τοὔνομα ἐπὶ τοῦ τελέως
[2, 9]	γὰρ ἡ ἀρετή) ὥστ´ οὐδὲ	κακῶς	χρῆσθαι ἐνδέχεται ἀρετῇ. Ἁπλῶς δ´
[2, 9]	τοῦτ´ ἔσται, συμβήσεται τῇ ἀρετῇ	κακῶς	χρῆσθαι (ὁ γὰρ λόγος φαύλως
[2, 8]	εὖ διάκειται, τοῦ δὲ ἀκολάστου	κακῶς·	ὥστε χείρων ἂν εἴη ὁ
[2, 9]	σύμψηφος ὢν ποιεῖ πράττειν τὰ	καλά.	Ἀλλ´ οὐκ ἐὰν ἀπὸ τοῦ
[2, 8]	διαμαρτανέτω τῷ λόγῳ, καὶ τὰ	καλὰ	αὐτῷ μὴ δοκείτω καλὰ εἶναι,
[2, 8]	δ´ ἐπιθυμία ἀγέτω ἐπὶ τὰ	καλά·	ἐγκρατὴς δέ γέ ἐστιν ὁ
[2, 8]	τὰ καλὰ αὐτῷ μὴ δοκείτω	καλὰ	εἶναι, ἡ δ´ ἐπιθυμία ἀγέτω
[2, 8]	καὶ δοκείτω αὐτῷ λογιζομένῳ τὰ	καλὰ	εἶναι φαῦλα, ἡ δ´ ἐπιθυμία
[2, 8]	μέντοι· ᾗ γὰρ πράττει τὰ	καλά,	ἐπαινετός. Ἄτοπον δὴ τὸ συμβαῖνον.
[2, 11]	ἀγαθὰ καὶ τὰ ἁπλῶς καλὰ	καλὰ	ἐστίν. Ὁ τοιοῦτος γὰρ καλὸς
[2, 8]	ὁ ἀκρατής) πράξει ἄρα τὰ	καλά,	ἡ γὰρ ἐπιθυμία ἐπὶ ταῦτα
[2, 8]	φαῦλα ὄντα κρίνων καὶ τὰ	καλά,	καὶ ἀκρατὴς μὲν ὁ τῷ
[2, 17]	καὶ ἀναγκαῖον. Εἰ τοίνυν ταῦτα	καλὰ	καὶ ἡδέα καὶ ἀναγκαῖα, ταῦτα
[2, 11]	ἐστιν ἀγαθὰ καὶ τὰ ἁπλῶς	καλὰ	καλὰ ἐστίν. Ὁ τοιοῦτος γὰρ
[2, 11]	ἀγαθὰ τὰ δὲ οὔ, καὶ	καλὰ	μὲν οἷον τὰς ἀρετὰς καὶ
[2, 8]	ἤγαγεν) ὁ δέ γε τὰ	καλὰ	μὴ πράττων δέον πράττειν ψεκτός·
[2, 9]	τὴν ἀρχὴν λάβῃ πρὸς τὰ	καλά,	οὐκ ἀκολουθεῖ τὰ πάθη ὁμογνωμονοῦντα,
[2, 8]	δ´ ἐπιθυμία ἀγέτω ἐπὶ τὰ	καλά·	οὐκοῦν ὁ μὲν λόγος οὐκ
[2, 9]	μὲν οὖν λυπούμενός τις τὰ	καλὰ	πράττει, οὐ σπουδαῖος. Ὥστε οὐκ
[2, 8]	ἐπιθυμεῖ πράττειν, κωλύει ἄρα τὰ	καλὰ	πράττειν (ἐπὶ ταῦτα γὰρ ἡ
[2, 9]	ἔσται, ἂν δὲ λυπούμενος τὰ	καλὰ	πράττῃ, οὐ σπουδαῖος. Ἡ γὰρ
[2, 9]	ὥστ´ εἰ λυπεῖταί τις τὰ	καλὰ	πράττων, ἀναγκαζόμενος πράττει· ὁ δ´
[2, 11]	καὶ τὰ μέν φαμεν εἶναι	καλὰ	τὰ δὲ {καὶ) ἀγαθά, καὶ
[2, 9]	ὅτι ἐμπόδιον τοῦ πράττειν τὰ	καλά,	τὸ δὲ κωλυτικὸν τῶν καλῶν
[2, 8]	ἐξαίφνης γινομένη (οἷον ὅταν ἴδωμεν	καλὴν	γυναῖκα, εὐθέως τι ἐπάθομεν, καὶ
[2, 16]	μάλιστα· αὑτῷ γὰρ ταῦτα περιποιεῖται	κάλλιστα	ὄντα. Ἔστι μὲν οὖν καὶ
[2, 13]	μὲν οὖν καὶ μονιμωτάτη καὶ	καλλίστη	ἡ ἐν τοῖς σπουδαίοις φιλία,
[2, 17]	δή τι, φησίν· τοῦτο γὰρ	κάλλιστον	καὶ οἰκειότατον. Τί οὖν θεάσεται;
[2, 5]	τῶν ἄλλων ἀγαθῶν, ἀρχῆς τιμῆς	κάλλους	μεγέθους. Πότερον οὖν καὶ ἐπ´
[2, 11]	ἐπὶ τοῦ τελέως σπουδαίου, ἡ	καλοκἀγαθία.	Καλὸς κἀγαθὸς γάρ, φασίν, ὅταν
[2, 15]	Τὴν μὲν οὖν κατὰ τὸ	καλὸν	αἵρεσιν φίλαυτος ἔσται· τὴν δὲ
[2, 11]	Ἐπὶ γὰρ τῆς ἀρετῆς τὸν	καλὸν	κἀγαθὸν λέγουσιν, οἷον τὸν δίκαιον
[2, 11]	κἀγαθὸν λέγουσιν, οἷον τὸν δίκαιον	καλὸν	κἀγαθὸν φασί, τὸν ἀνδρεῖον, τὸν
[2, 16]	τὸν φίλον, κατὰ δὲ τὸ	καλὸν	καὶ ἀγαθὸν αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα·
[2, 9]	πάθη. Δεῖ γὰρ πρὸς τὸ	καλὸν	ὁρμὴν ἄλογόν τινα πρῶτον ἐγγίνεσθαι
[2, 5]	φυσικῆς ὁρμῆς τῆς ἐπὶ τὸ	καλόν.	Οὐδ´ ἐναντιώσεται ἀρετὴ ἀρετῇ. Πέφυκεν
[2, 16]	ἐξιστάμενος τῷ φίλῳ αὑτῷ τὸ	καλὸν	περιποιεῖται, ταύτῃ ἐξίσταται τῶν τοιούτων.
[2, 9]	ὁρμαὶ τῶν παθῶν πρὸς τὸ	καλὸν	πρότερον, ὁ δὲ λόγος ὕστερος
[2, 16]	ὃ φιλήσει αὐτὸς ἑαυτὸν οἷον	καλόν	τι, ἀλλ´ ἄνευ τούτων αὐτὸς
[2, 15]	Ἀλλ´ εἰ ἄρα, κατὰ τὸ	καλόν.	Τούτου γὰρ μόνον ἄλλῳ οὐκ
[2, 5]	μόνον {δεῖν) τὴν πρὸς τὸ	καλὸν	ὑπάρχειν ἄνευ λόγου· ᾧ δ´
[2, 17]	Ἔτι δὲ καὶ εἴπερ ἐστὶν	καλόν,	ὥσπερ ἐστίν, τὸ εὖ ποιεῖν
[2, 11]	τοῦ τελέως σπουδαίου, ἡ καλοκἀγαθία.	Καλὸς	κἀγαθὸς γάρ, φασίν, ὅταν τελέως
[2, 11]	εἶναι αὐτῷ, οὐκ ἂν δόξειεν	καλὸς	κἀγαθὸς εἶναι· ἀλλ´ ᾧ τἀγαθὰ
[2, 11]	πλούτου καὶ ἀρχῆς, ὁ τοιοῦτος	καλὸς	κἀγαθός. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ὑπὲρ δὲ
[2, 11]	τὰ τοιαῦτα· ἔστιν οὖν ὁ	καλὸς	κἀγαθὸς ᾧ τὰ ἁπλῶς ἀγαθά
[2, 11]	καλὰ ἐστίν. Ὁ τοιοῦτος γὰρ	καλὸς	καὶ ἀγαθός. δὲ τὰ ἁπλῶς
[2, 11]	μή ἐστιν ἀγαθά, οὐκ ἔστι	καλὸς	καὶ ἀγαθός, ὥσπερ οὐδὲ ὑγιαίνειν
[2, 8]	ἀγόμενος. Ἔστιν αὖ πάλιν τις	καλούμενος	ἀκόλαστος· πότερον οὖν ὁ ἀκόλαστος
[2, 8]	ὁ διαμαρτάνων τῷ λόγῳ τῶν	καλῶν	κωλύσει ὧν ἐπιθυμεῖ πράττειν, κωλύει
[2, 9]	καλά, τὸ δὲ κωλυτικὸν τῶν	καλῶν	οὐκ ἂν εἴη ἀγαθόν. Πρῶτον
[2, 8]	ὁ ἔχων τὴν ἐπιστήμην τῶν	καλῶν,	οὐκ ἐνεργῶν δὲ αὐτῇ· ὅταν
[2, 8]	διαμαρτανέτω γὰρ τῷ λογισμῷ τῶν	καλῶν)	οὐκοῦν οὗτος ἀκρατὴς μὲν ἔσται,
[2, 12]	τότ´ ἐροῦμεν ἔχειν τὸ σῶμα	καλῶς,	ὅταν οὕτως ἔχῃ ὥστε μὴ
[2, 9]	τῶν σκωλήκων καὶ ἡ τῶν	κανθάρων	καὶ ὅλως ἡ τῶν ἀτίμων
[2, 8]	κρατῶν τῶν ἡδονῶν, ἡ δὲ	καρτερία	περὶ λύπας· ὁ γὰρ καρτερῶν
[2, 8]	καὶ ἡ ἐγκράτεια καὶ ἡ	καρτερία	ταὐτόν ἐστιν; Ἢ οὔ; Ἡ
[2, 8]	καὶ ὑπομένων τὰς λύπας, οὗτος	καρτερικὸς	ἐστίν. Πάλιν ἡ ἀκρασία καὶ
[2, 8]	καρτερία περὶ λύπας· ὁ γὰρ	καρτερῶν	καὶ ὑπομένων τὰς λύπας, οὗτος
[2, 13]	ἢ ἐν ἀνισότητι· ἔστιν οὖν	κατ´	ἀμφότερα. Ἡ μὲν γὰρ καθ´
[2, 9]	φύσεως ἐνέργειαι· αἱ γὰρ ἡδοναὶ	κατ´	ἀμφοτέρους λεγόμεναι τοὺς τρόπους ἐνέργειαι
[2, 13]	ἡ τελεία φιλία· ἡ δὲ	κατ´	ἀνομοιότητα ἡ κατὰ τὸ συμφέρον.
[2, 4]	δόξειεν ἂν εἶναι· ἀλλὰ τὸ	κατ´	ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδιδόναι τὴν ἔντευξιν,
[2, 13]	ἄτοπον μηδὲν ποιεῖν αὐτὸν τῶν	κατ´	ἀρετήν. Ἀγανακτοῦσιν οὖν οὐκ ὀρθῶς.
[2, 13]	οὖν τῶν βελτίστων φιλία ἡ	κατ´	ἀρετὴν γινομένη ἐστίν, ἡ δὲ
[2, 7]	βελτίων τῆς ἀρετῆς καὶ οὐ	κατ´	ἀρετήν ἐστι σπουδαῖος· οὕτω μὲν
[2, 13]	ἢ κατὰ τὸ ἡδὺ ἢ	κατ´	ἀρετήν, εὔδηλος ἡ ἔλλειψις ἡ
[2, 9]	τὸν σπουδαῖον ποίησον πράττειν τὰ	κατ´	ἀρετήν, καὶ ἡδέως ταῦτα πράττειν·
[2, 13]	τὸ συμφέρον φιλία καὶ ἡ	κατ´	ἀρετὴν καὶ ἡδονήν. Εἰκὸς δὴ
[2, 13]	ἐν τοῖς σπουδαίοις φιλία, ἡ	κατ´	ἀρετὴν καὶ τἀγαθὸν οὖσα, εἰκότως.
[2, 10]	τὸν ἀνδρεῖον οὐδ´ ὅλως τῶν	κατ´	ἀρετὴν οὐδένα· ἐφ´ ἡμῖν γάρ
[2, 13]	ἢ τῆς τελείας φιλίας τῆς	κατ´	ἀρετὴν πάθη; Ἐν ἐκείνῃ γὰρ
[2, 9]	μὴ λυπούμενον ἢ ἡδόμενον τὰ	κατ´	ἀρετὴν πράττειν· τὸ δ´ ἀνὰ
[2, 14]	ἄξιος θατέρου πλέον ἔχειν οὔτε	κατ´	ἀριθμὸν ἀγαθῶν οὔτε κατὰ δύναμιν
[2, 13]	συμφέροντος, ὥστ´ ἀληθῶς οὐκ ἔστιν	{κατ´)	ἐκείνην γε τὴν φιλίαν φίλος,
[2, 5]	θεωρεῖν, ὁμοίως ὥσπερ ἐπὶ τῶν	κατ´	ἰατρικὴν τὸ μὲν ἁπλῶς ὑγιεινὸν
[2, 15]	τούτων πείσεται· διὸ οὐδὲ φίλαυτος	κατά	γε τὰ τοιαῦτα ἀγαθά. Ἀλλ´
[2, 16]	γὰρ τὸ συμφέρον τὸν φίλον,	κατὰ	δὲ τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν
[2, 14]	οὔτε κατ´ ἀριθμὸν ἀγαθῶν οὔτε	κατὰ	δύναμιν οὔτε κατὰ μέγεθος, ἀλλὰ
[2, 10]	πρᾶξαι, εὐτυχῆ φαμέν, καὶ ᾧ	κατὰ	λόγον ζημίαν ἦν λαβεῖν, τὸν
[2, 14]	ἐστιν ἡ ἐν ἀνισότητι φιλία	κατὰ	λόγον. Οὐδέποτε γὰρ ἐπ´ ἀγαθοῦ
[2, 14]	ἀγαθῶν οὔτε κατὰ δύναμιν οὔτε	κατὰ	μέγεθος, ἀλλὰ τὸ ἴσον· ἴσοι
[2, 16]	δὲ ὡς αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα·	κατὰ	μὲν γὰρ τὸ συμφέρον τὸν
[2, 11]	δὲ ὑπὲρ ἑκάστης τῶν ἀρετῶν	κατὰ	μέρος εἰρήκαμεν, λοιπὸν ἂν εἴη
[2, 1]	ὁ ἐλαττωτικὸς τῶν δικαίων τῶν	κατὰ	νόμον. Ἃ γὰρ ὁ νομοθέτης
[2, 1]	δικαίων οὐκ ἐλαττοῦται, ἀλλὰ τῶν	κατὰ	νόμον, ἃ ὁ νομοθέτης ἐξαδυνατῶν
[2, 9]	ἁπάσαις) ἤδη γ´ ἐκεῖνο φανερόν.	Κατὰ	πάσας γὰρ ἀγαθοῦ ἐνεργείας ἡδονή
[2, 10]	τὸ δὲ κακὸν μὴ λαβεῖν	κατὰ	συμβεβηκὸς εὐτύχημα. Ἔστιν οὖν ἡ
[2, 10]	πραγμάτων τῆς μεταπτώσεως γίνεσθαι, καὶ	κατὰ	συμβεβηκὸς εὐτυχία. Ὥστ´ εἰ καὶ
[2, 12]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ὑπὲρ δὲ τοῦ	κατὰ	τὰς ἀρετὰς ὀρθῶς πράττειν εἴρηται
[2, 14]	ἂν ὑπάρχειν· ὥσπερ δὲ καὶ	κατὰ	τὰς ἐπιστήμας ὁρῶμεν ἔχον, οὕτω
[2, 13]	ἐκτενῶς ποιῇ ὃ δ´ ἐλλείπῃ,	κατὰ	τὴν ἔλλειψιν τὸ ἔγκλημα καὶ
[2, 13]	κατὰ τὸ συμφέρον, ἡ δὲ	κατὰ	τὴν ἡδονὴν ἐν τοῖς φορτικοῖς
[2, 13]	συμφέροντι συμμεταπίπτει· ὁμοίως καὶ ἡ	κατὰ	τὴν ἡδονήν. Ἡ μὲν οὖν
[2, 2]	τὸ δὲ δὴ πράττειν {καὶ)	κατὰ	τὴν κρίσιν τοῦ ἐπιεικοῦς. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 9]	ἆρα οὐ πολλῷ μᾶλλον ἐνεργήσει	κατὰ	τὴν πρᾶξιν; Καὶ ἐὰν μέν
[2, 13]	πολίταις· διαμφισβητοῦντες γὰρ πρὸς ἀλλήλους	κατὰ	τὴν ὑπεροχὴν οὐ μένουσιν φίλοι
[2, 13]	αἱ φιλίαι αὗται, ἥ τε	κατὰ	τὸ ἀγαθὸν καὶ ἡ κατὰ
[2, 13]	ἡδὺ φιλῶν οὐ φιλεῖ τὴν	κατὰ	τὸ ἀγαθὸν φιλίαν, οὐδὲ ὁ
[2, 13]	ἔστιν φίλος τούτῳ· οὐ γὰρ	κατὰ	τὸ ἀγαθὸν φίλος ἐστίν, βαδίζει
[2, 13]	τὸ συμφέρον ἀλλήλοις φίλοι ἢ	κατὰ	τὸ ἡδὺ ἢ κατ´ ἀρετήν,
[2, 13]	τὴν φιλίαν φίλος, ἀλλὰ τὴν	κατὰ	τὸ ἡδὺ ἢ κατὰ τὸ
[2, 13]	διὰ τὸ ἀγαθὸν καὶ ἡ	κατὰ	τὸ ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ
[2, 13]	αὗται αἱ φιλίαι, ἥ τε	κατὰ	τὸ ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ
[2, 13]	κατὰ τὸ ἀγαθὸν καὶ ἡ	κατὰ	τὸ ἡδὺ καὶ ἡ κατὰ
[2, 13]	κατὰ τὸ συμφέρον. Ὁ οὖν	κατὰ	τὸ ἡδὺ φιλῶν οὐ φιλεῖ
[2, 13]	Εἰ δή τις λέγοι ὁ	κατὰ	τὸ ἡδὺ φιλῶν οὐκ ἔστιν
[2, 15]	ἡδέα ἐκστήσεται. Τὴν μὲν οὖν	κατὰ	τὸ καλὸν αἵρεσιν φίλαυτος ἔσται·
[2, 15]	τοιαῦτα ἀγαθά. Ἀλλ´ εἰ ἄρα,	κατὰ	τὸ καλόν. Τούτου γὰρ μόνον
[2, 15]	ἕνεκεν πάντα πράττων ἐν τοῖς	κατὰ	τὸ λυσιτελές. Ὁ μὲν οὖν
[2, 13]	τῆς φιλίας, οἷον εἰ ἀμφότεροι	κατὰ	τὸ συμφέρον ἀλλήλοις φίλοι ἢ
[2, 13]	οὖν ἐν τοῖς ἀνομοίοις φιλία	κατὰ	τὸ συμφέρον· διὸ καὶ Εὐριπίδης
[2, 13]	τὸ ἀγαθὸν φιλίαν, οὐδὲ ὁ	κατὰ	τὸ συμφέρον· εἰσὶν δὲ καὶ
[2, 13]	ἡ δὲ τῶν πολλῶν ἡ	κατὰ	τὸ συμφέρον, ἡ δὲ κατὰ
[2, 15]	αἵρεσιν φίλαυτος ἔσται· τὴν δὲ	κατὰ	τὸ συμφέρον καὶ καθ´ ἡδονὴν
[2, 13]	κατὰ τὸ ἡδὺ καὶ ἡ	κατὰ	τὸ συμφέρον. Ὁ οὖν κατὰ
[2, 13]	κατὰ τὸ ἡδὺ καὶ ἡ	κατὰ	τὸ συμφέρον. Οὐδὲ δὴ ὁμωνύμως
[2, 13]	κατὰ τὸ ἡδὺ καὶ ἡ	κατὰ	τὸ συμφέρον, οὐχ αἱ αὐταὶ
[2, 13]	τὴν κατὰ τὸ ἡδὺ ἢ	κατὰ	τὸ συμφέρον. Πότερον οὖν ἔσται
[2, 13]	ἡ δὲ κατ´ ἀνομοιότητα ἡ	κατὰ	τὸ συμφέρον. Τῷ γὰρ εὐπόρῳ
[2, 16]	σπουδαῖον ἐκστήσεσθαι τῶν ἀγαθῶν τῶν	κατὰ	τὸ συμφέρον τῷ φίλῳ, τὸν
[2, 14]	ἡ αἰτία {καὶ) ἐν τῇ	κατὰ	τὸ συμφέρον φιλίᾳ δόξειεν ἂν
[2, 13]	ταύτῃ ὄντες φίλοι ἐν τῇ	κατὰ	τὸ συμφέρον φιλίᾳ εἰσίν. Ἀλλὰ
[2, 13]	εἰσίν. Ἀλλὰ ἑτέρα διώρισται ἡ	κατὰ	τὸ συμφέρον φιλία καὶ ἡ
[2, 13]	δὴ τοιοῦτος λόγος ζητεῖ τὴν	κατὰ	τὸ συμφέρον φιλίαν· ᾗ γὰρ
[2, 13]	οὐ φιλητός· οὐ γὰρ ἀλλὰ	κατὰ	τὸ φιλητέον· εἰσὶν γὰρ ἀπὸ
[2, 13]	φίλος. Ἀλλ´ οὐκ ἔσται γε	κατὰ	τὸ φιλητὸν ἡ τοιαύτη φιλία.
[2, 8]	ᾧ καὶ τὸ πράττειν τὰ	κατὰ	τὸν λόγον φαινόμενα βέλτιστα· εἰ
[2, 12]	ἔργον ἐνεργεῖν, τότ´ ἔσται τὸ	κατὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον γινόμενον. Ναί,
[2, 12]	Τότε γὰρ ἡ πρᾶξις ἔσται	κατὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον. Ἐπειδὴ γάρ
[2, 12]	ἱκανῶς δέ. Ἔφαμεν γὰρ τὸ	κατὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν· ἀλλ´
[2, 12]	ὁ ὀρθὸς λόγος; Ἔστιν οὖν	κατὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν, ὅταν
[2, 12]	αὐτὸ τοῦτο ἀγνοῶν ἐρωτήσειεν, τὸ	κατὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον τί ποτ´
[2, 17]	αὐτὸς ἑαυτῷ αὐτάρκης ἔσται καὶ	κατὰ	τοῦτο. Λέγουσι γὰρ τοιαῦτα καὶ
[2, 3]	δόξειεν, τὰ ἀπὸ ταὐτομάτου συμβαίνοντα	κατὰ	τρόπον· οἷς γὰρ μή ἐστιν
[2, 3]	ἂν εἴποις, ᾧ συνέβη τι	κατὰ	τρόπον, τοῦτον εὔβουλον, ἀλλ´ εὐτυχῆ·
[2, 8]	ἀλλὰ τῇ ἡδονῇ ἐνδίδωσιν, καὶ	καταμαλακίζεται	καὶ ἐξασθενεῖ πώς. Πότερον δ´
[2, 8]	μὴ δυνάμενος ὑπομένειν ἡδονάς, ἀλλὰ	καταμαλακιζόμενος	καὶ ὑπὸ τούτων ἀγόμενος. Ἔστιν
[2, 8]	δὲ τὴν ἡδονὴν ἐνδιδοὺς καὶ	καταμαλακιζόμενος,	ὁ τοιοῦτος ψεκτότερος. Οὔτε γὰρ
[2, 17]	ἄνθρωπος {ὃς) ἂν αὐτὸς ἑαυτὸν	κατασκοπῆται,	ὡς ἀναισθήτῳ ἐπιτιμῶμεν. Ἄτοπος οὖν,
[2, 14]	βουλήσεως ταὐτοῦ. Περὶ ἄρχοντος ἄρα	κατάστασιν	ἐν πρακτοῖς τοῦ αὐτοῦ ἐστιν
[2, 9]	κυνός, ἡ δὲ ἡδονή ἐστι	κατάστασις	ἐκ τοῦ παρὰ φύσιν εἰς
[2, 9]	τῆς μὲν φαύλης φύσεως ἡ	κατάστασις	φαύλη, τῆς δὲ σπουδαίας σπουδαία.
[2, 8]	ἥξει γυνὴ εὐπρόσωπος, δεῖ οὖν	κατασχεῖν	αὑτόν. Τῷ δὴ τοιούτῳ λόγῳ
[2, 8]	τοιοῦτος εἶναι οἷος εἰ ἐγγένοιντο	κατέχειν.	Ἔστιν δὲ σώφρων ὁ μὴ
[2, 8]	μόνον ὁ ἐπιθυμιῶν ἐνουσῶν ταύτας	κατέχων	διὰ τὸν λόγον, ἀλλὰ καὶ
[2, 9]	εἰσίν. Διάφοροι γὰρ καὶ αἱ	κατηγορίαι,	ἐν αἷς ἐστιν ἡδονή. Οὐ
[2, 9]	τὸ ἀγαθὸν ἐν πάσαις ταῖς	κατηγορίαις,	καὶ ἡδονὴ ἂν εἴη ἀγαθόν·
[2, 9]	τἀγαθόν φαμεν ἐν πάσαις ταῖς	κατηγορίαις	λέγεσθαι (καὶ γὰρ ἐν οὐσίᾳ
[2, 17]	τὸ πρόσωπον ἰδεῖν, εἰς τὸ	κάτοπτρον	ἐμβλέψαντες εἴδομεν, ὁμοίως καὶ ὅταν
[2, 3]	τοῦ λόγου τοῦ κρίνοντος γινόμενα	κατορθώματα	εὐτυχήματα ἐστίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Πότερον
[2, 5]	καὶ αἱ τομαὶ καὶ αἱ	καύσεις	ὑγιεινά εἰσιν καὶ ὑγιείας ποιητικά,
[2, 13]	παραδίδωσιν, ἀλλὰ τὴν ἕξιν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΓ'	Ἐφ´ ἅπασι δὲ τούτοις ὑπὲρ
[2, 13]	εἰπεῖν ὅτι ἔχει τι τῇ	κεραμῖδι	ὅμοιον ἡ κύων, ὡς διὰ
[2, 13]	ἀεὶ καθευδούσης ἐπὶ τῆς αὐτῆς	κεραμῖδος,	ἐρωτηθέντα τὸν Ἐμπεδοκλέα, διὰ τί
[2, 13]	ἡ κύων ἐπὶ τῆς αὐτῆς	κεραμῖδος	καθεύδει, εἰπεῖν ὅτι ἔχει τι
[2, 10]	ζημίαν ἦν λαβεῖν, τὸν τοιοῦτον	κερδάναντα	εὐτυχῆ φαμέν. Ἔστιν οὖν ἡ
[2, 10]	εὖ διακείμενον ἢ ὁ λόγος.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Α' Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη
[2, 1]	~ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΗΘΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Α' Μετὰ δὲ ταῦτα ὑπὲρ
[2, 2]	ἃ ὁ νομοθέτης ἐξαδυνατῶν ἀπέλιπεν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Β' Ἡ δὲ εὐγνωμοσύνη καὶ
[2, 3]	κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ ἐπιεικοῦς.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Γ' Ἡ δέ γε εὐβουλία
[2, 4]	κρίνοντος γινόμενα κατορθώματα εὐτυχήματα ἐστίν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Δ' Πότερον δέ ποτε τοῦ
[2, 5]	σπουδαίου ἁπλῶς ἂν δόξειεν εἶναι.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ε' Ἀπορήσειε δ´ ἄν τις
[2, 7]	καὶ θηριότητος λεκτέον ἂν εἴη.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ζ' Ἔστιν δὲ ἡ θηριότης
[2, 8]	καὶ ἡ ἀρετὴ ἡ ἀντικειμένη.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Η' Ὑπὲρ δὲ ἀκρασίας καὶ
[2, 9]	δ´ οὐκ ἐνδέχεται ἀκρατῆ εἶναι.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Θ' Μετὰ δὲ ταῦτα λεκτέον
[2, 16]	ὁ σπουδαῖος, ἀλλὰ ὁ φαῦλος.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙϚ Πότερον δέ ποτε ὁ
[2, 11]	συνεργὸς ἂν εἴη τῇ εὐδαιμονίᾳ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΑ' Περὶ μὲν οὖν εὐτυχίας
[2, 12]	ἀρχῆς, ὁ τοιοῦτος καλὸς κἀγαθός.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΒ' Ὑπὲρ δὲ τοῦ κατὰ
[2, 14]	αὐτὸς αὑτῷ μαχόμενος καὶ ἐναντιούμενος.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΔ' Ἔστιν δὲ φιλία καὶ
[2, 15]	ἡ ὁμόνοια ἡ κυρίως λεγομένη.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΕ' Ἐπεὶ δ´ ἐστίν, ὡς
[2, 17]	οὗτος ἂν κυρίως λέγοιτο φίλαυτος.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΖ' Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη
[2, 18]	προσδέοιτ´ ἂν ὁ αὐτάρκης φιλίας.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΗ' Πότερον δὲ πολλοὺς κτητέον
[2, 19]	αὐτοῦ ὁρμῇ πρὸς τὸ φιλεῖν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΘ' Μετὰ δὲ ταῦτα σκεπτέον
[2, 13]	χρῆσιν παραδίδωσιν, ἀλλὰ τὴν ἕξιν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΓ' Ἐφ´ ἅπασι δὲ τούτοις
[2, 6]	τῆς τῶν παθῶν ἦν μεσότης.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ταῦτα μὲν μέχρι τούτου· μετὰ
[2, 11]	καθόλου συνθέντας τὰ καθ´ ἕκαστα	κεφαλαιωσαμένους	εἰπεῖν. Ἔστι μὲν οὖν οὐ
[2, 9]	μόριον τῆς ψυχῆς ἐνεργεῖ καὶ	κινεῖται,	ἡ δὲ κίνησις αὐτοῦ καὶ
[2, 9]	ἐνεργεῖ καὶ κινεῖται, ἡ δὲ	κίνησις	αὐτοῦ καὶ ἡ ἐνέργειά ἐστιν
[2, 8]	ἢ Διονύσιος ἢ Φάλαρις ἢ	Κλέαρχος	ἤ τις τούτων τῶν μοχθηρῶν;
[2, 9]	ἐν πᾶσιν εἶναι καὶ πᾶσι	κοινὸν	οὐκ ἀγαθόν. Τὸ δὴ τοιοῦτον
[2, 13]	γάρ ἐστιν οὐδὲν αὐτοῖς τέλος	κοινὸν	ὑπὲρ οὗ ἀμφισβητοῦσιν, οἷον ἐν
[2, 12]	ἔτι. Ὡσαύτως ὑπὲρ τῶν ἄλλων	κοινός	ἐστι τῶν τοιούτων ὁ λόγος.
[2, 13]	ἄνδρα, καὶ ὅσαι ἁπλῶς ἄλλαι	κοινωνίαι	καὶ φιλίαι ἔνεισιν ἐν ἑκάστοις
[2, 13]	καὶ τὸ συμφέρον ἀρετῆς ἐχομένη.	Κοινωσάμενοι	οὖν ἡδονῇ ἀρετὴν ζητοῦσιν, οὐκ
[2, 13]	ἢ ῥᾴδιον γενέσθαι; Οἱ γοῦν	κόλακες	ταχέως προσεδρεύσαντες φίλοι μὲν οὐκ
[2, 4]	οὔ; Τοῦτο μὲν γὰρ καὶ	κόλακος	καὶ ἀρέσκου δόξειεν ἂν εἶναι·
[2, 13]	Καὶ γὰρ κολοιός φασι παρὰ	κολοιὸν	ἱζάνει, καὶ αἰεί τοι τὸν
[2, 13]	δοκεῖ καὶ λέγεται; Καὶ γὰρ	κολοιός	φασι παρὰ κολοιὸν ἱζάνει, καὶ
[2, 8]	εἴποις ἐγκρατῆ, ὅστις μετρίων ἐπιθυμιῶν	κρατεῖ)	εἰ δέ γε σφοδρὰς {μὴ)
[2, 8]	ἐπαινετός, οὐδὲ ψεκτός, εἰ μὴ	κρατεῖ,	ἢ οὐ σφόδρα γε. Φύσει
[2, 9]	δὲ πάλιν ἀντεστραμμένως τοῦ λόγου	κρατεῖ	(οἷον ἐπὶ τῶν ἀκρατῶν συμβαίνει)
[2, 8]	οὖν τις ταύτης τῆς ἡδονῆς	κρατεῖ,	οὐκ ἔστιν ἐπαινετός, οὐδὲ ψεκτός,
[2, 9]	τοιοῦτον. Οἷον ἐπειδὴ ὁ λόγος	κρατεῖ	ποτε τῶν παθῶν (φαμὲν γὰρ
[2, 9]	τῆς ψυχῆς ἔχον τὴν κακίαν	κρατεῖ	τοῦ λόγου εὖ διακειμένου (ὁ
[2, 9]	ὁ λόγος ὁμοίως φαύλως διακείμενος	κρατήσει	τῶν παθῶν εὖ διακειμένων καὶ
[2, 13]	τινά, ταύτην δὲ τοσαύτην, ὅσης	κρατήσειεν	ἄν〉 ἂν μὲν γὰρ πλεῖον
[2, 9]	οὐ πολύκοινον Καὶ ὅτι οὐ	κράτιστον	ἡδονή, τὸ δ´ ἀγαθὸν κράτιστον.
[2, 8]	ἂν δόξειεν. Ἄτοπον γὰρ τὸ	κράτιστον	καὶ βεβαιότατον τῶν ἐν ἡμῖν
[2, 9]	κράτιστον ἡδονή, τὸ δ´ ἀγαθὸν	κράτιστον.	Καὶ ὅτι ἐμπόδιον τοῦ πράττειν
[2, 8]	τις τοῦ τὸν πατέρα τύπτειν	κρατοίη,	οὐκ ἐπαινετός. Οὐ δὴ τὰς
[2, 8]	ἐγκρατὴς ὁ πάσχων καὶ τούτων	κρατῶν	ἢ οἷός τε ὢν πάσχειν·
[2, 8]	ἡδονὰς καὶ ὁ ἐγκρατὴς ὁ	κρατῶν	τῶν ἡδονῶν, ἡ δὲ καρτερία
[2, 14]	χείρων ὢν τῷ μεῖζον ἔχοντι	κρείττονι	ὄντι. Τῶν δὲ φιλιῶν ἁπασῶν
[2, 14]	καὶ ἀρχομένου καὶ ἄρχοντος, καὶ	κρείττονος	καὶ χείρονος, καὶ γυναικὸς καὶ
[2, 14]	ὁ τὴν τοῦ χείρονος καὶ	κρείττονος	τάξιν ἔχων ἐν τῇ φιλίᾳ.
[2, 2]	ἡ εὐγνωμοσύνη· τὸ μὲν γὰρ	κρῖναι	τοῦ εὐγνώμονος, τὸ δὲ δὴ
[2, 17]	ἡμῶν ταῦτα ἐπισκοτεῖ πρὸς τὸ	κρίνειν	ὀρθῶς) ὥσπερ οὖν ὅταν θέλωμεν
[2, 5]	σκοπεῖ ὁ ἄδικος οὐδὲ δύναται	κρίνειν	τὸ ἁπλῶς ἀγαθὸν καὶ τὸ
[2, 8]	δέ, οἷον υἱόν ποτέ φασι	κρινόμενον	ἐν δικαστηρίῳ, ὅτι τὸν πατέρα
[2, 3]	γὰρ ἄνευ τοῦ λόγου τοῦ	κρίνοντος	γινόμενα κατορθώματα εὐτυχήματα ἐστίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 8]	καὶ τούτῳ τὰ φαῦλα ὄντα	κρίνων	καὶ τὰ καλά, καὶ ἀκρατὴς
[2, 2]	δὴ πράττειν {καὶ) κατὰ τὴν	κρίσιν	τοῦ ἐπιεικοῦς. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Ἡ
[2, 9]	δὲ τοιοῦτον καὶ ἡ τοιαύτη	κρίσις	οὐκ ἴδιός ἐστιν ἡδονῆς, ἀλλὰ
[2, 10]	τὸ τοιοῦτον ἀπονέμομεν, φαῦλον αὐτὸν	κριτὴν	ποιήσομεν ἢ οὐ δίκαιον· τοῦτο
[2, 2]	νομοθέτου τῷ μὴ ἀκριβῶς διωρίσθαι,	κριτικὸς	ὢν τῶν ἐλλελειμμένων ὑπὸ τοῦ
[2, 18]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Πότερον δὲ πολλοὺς	κτητέον	φίλους ἢ ὀλίγους; Οὔτε δὴ
[2, 5]	ᾧ δυνήσῃ καὶ ἄρχειν καὶ	κυβερνᾶν.	Ἢ ἐπὶ μὲν τοῦ σώματος
[2, 5]	ἄρχει ἢ οὐδεὶς αὐτὸν ἐᾷ	κυβερνᾶν,	οὐ γὰρ ἔχεις εἴποι ἄν
[2, 13]	ὡς διὰ τὸ ὅμοιον τὴν	κύνα	φοιτῶσαν. Πάλιν δ´ αὖ δοκεῖ
[2, 9]	καὶ ἀνθρώπου καὶ ὄνου καὶ	κυνός,	ἡ δὲ ἡδονή ἐστι κατάστασις
[2, 13]	τὸν ὅμοιον. Φασὶν δὲ καὶ	κυνός	ποτε ἀεὶ καθευδούσης ἐπὶ τῆς
[2, 10]	ἀγαθῶν, ὧν ἡ τύχη ἐστὶ	κυρία,	οὐκ ἐνδέχεται εὐδαίμονα εἶναι. Διὸ
[2, 10]	ἡμῖν οὖσιν, μηδ´ ὧν αὐτοὶ	κύριοί	ἐσμεν καὶ δυνατοὶ πρᾶξαι. Διὸ
[2, 10]	δόξειεν; Τὸν γὰρ θεὸν ἀξιοῦμεν	κύριον	ὄντα τῶν τοιούτων τοῖς ἀξίοις
[2, 10]	ἀγαθῶν ὑπάρχει, ὧν μὴ αὐτὸς	κύριος	ἐστίν. Ἀλλ´ ὅμως οὐδ´ ἐνταῦθα
[2, 10]	ἐστίν. Ἀλλ´ ὅμως οὐδ´ ἐνταῦθα	κυρίως	ἂν ἡ εὐτυχία λέγοιτο. Ἔστιν
[2, 16]	αὐτός. Διὸ καὶ οὗτος ἂν	κυρίως	λέγοιτο φίλαυτος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ' Ἐχόμενον
[2, 14]	αὐτοῦ ἐστιν ἡ ὁμόνοια ἡ	κυρίως	λεγομένη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Ἐπεὶ δ´
[2, 14]	ἐὰν τὴν ὁμόνοιαν λάβῃς τὴν	κυρίως	λεγομένην. Εἰ γάρ τις Ἐμπεδοκλεῖ
[2, 13]	Ἐμπεδοκλέα, διὰ τί ποτε ἡ	κύων	ἐπὶ τῆς αὐτῆς κεραμῖδος καθεύδει,
[2, 13]	τι τῇ κεραμῖδι ὅμοιον ἡ	κύων,	ὡς διὰ τὸ ὅμοιον τὴν
[2, 8]	καλῶν κωλύσει ὧν ἐπιθυμεῖ πράττειν,	κωλύει	ἄρα τὰ καλὰ πράττειν (ἐπὶ
[2, 12]	ὅταν οὕτως ἔχῃ ὥστε μὴ	κωλύειν,	ἀλλὰ καὶ συμβάλλεσθαι καὶ συμπαρορμᾶν
[2, 12]	ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς μὴ	κωλύῃ	τὸ λογιστικὸν ἐνεργεῖν τὴν αὑτοῦ
[2, 12]	πῶς ἔχωσι τὰ πάθη, οὐ	κωλύουσι,	καὶ πότε οὕτως ἔχουσιν; Οὐ
[2, 8]	ταῦτα ἀγέτω (ὁ δὲ λόγος	κωλύσει·	διαμαρτανέτω γὰρ τῷ λογισμῷ τῶν
[2, 13]	διὰ τὸ συμφέρον, ὥστ´ οὐδὲν	κωλύσει	καὶ φαύλοις οὖσιν ταὐτόν τι
[2, 8]	διαμαρτάνων τῷ λόγῳ τῶν καλῶν	κωλύσει	ὧν ἐπιθυμεῖ πράττειν, κωλύει ἄρα
[2, 9]	πράττειν τὰ καλά, τὸ δὲ	κωλυτικὸν	τῶν καλῶν οὐκ ἂν εἴη
[2, 12]	ὅταν οὖν τὰ πάθη μὴ	κωλύωσι	τὸν νοῦν τὸ αὑτοῦ ἔργον