>

Livre, Chap.
[2, 10]	διακείμενον ἢ ὁ λόγος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Α'	Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη τούτων
[2, 1]	~ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΗΘΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Α'	Μετὰ δὲ ταῦτα ὑπὲρ ἐπιεικείας
[2, 9]	ἡδονῆς. Πρῶτον μὲν οὖν εἴπωμεν	ἅ	τινες λέγοντες οὐκ οἴονται δεῖν
[2, 8]	ἁπλῶς ἀκρατεῖ οὐ προστίθεμεν περὶ	ἅ,	ὡς ὑπάρχοντος αὐτῷ καὶ φανεροῦ
[2, 10]	τοιοῦτον ᾧ ὁρμῶμεν ἀλόγως πρὸς	ἃ	ἂν εὖ ἔχωμεν. Καὶ εἴ
[2, 13]	εὐδαιμονίαν. Πρῶτον μὲν οὖν ἴσως	ἃ	ἀπορεῖται καὶ ζητεῖται, βέλτιον διελθεῖν.
[2, 5]	δόξειεν βλάπτειν· τὰ γὰρ ἀγαθὰ	ἃ	αὑτῷ οἴεται εἶναι ἀγαθά, οὐκ
[2, 1]	τῶν δικαίων τῶν κατὰ νόμον.	Ἃ	γὰρ ὁ νομοθέτης ἐξαδυνατεῖ καθ´
[2, 8]	ἀλλ´ ὃ μὲν πρακτικὸς περὶ	ἃ	δεῖ, ὃ δ´ οὐ πρακτικός.
[2, 8]	ὄντος ἄνευ τῆς προσθέσεως, περὶ	ἃ	ἐστίν· ἔστιν γὰρ περὶ ἡδονὰς
[2, 8]	ἔχει ὃς ἐναντιοῦται αὐτῷ, ἐφ´	ἃ	ἡ ἐπιθυμία ἄγει. Πότερος δὲ
[2, 8]	εἶναι (οὐ γὰρ πρακτικὸς περὶ	ἃ	καὶ δεῖ) τὸν φρόνιμον δ´
[2, 2]	εὐγνώμων ἐστὶν περὶ ταὐτὰ περὶ	ἃ	καὶ ἡ ἐπιείκεια, περὶ τὰ
[2, 14]	δοκεῖ αὐτῷ τὰ στοιχεῖα εἶναι	ἃ	κἀκείνῳ, ἆρά γε οὗτος Ἐμπεδοκλεῖ
[2, 14]	ταὐτὸν νοεῖν προαίρεσιν ἔχουσιν περὶ	ἃ	νοοῦσιν ἐπὶ ταὐτά. Εἰ γὰρ
[2, 1]	τούτοις παραχωρῶν, καὶ ταῦθ´ αἱρούμενος	ἃ	ὁ νομοθέτης ἐβούλετο μὲν τῷ
[2, 1]	ἐλαττοῦται, ἀλλὰ τῶν κατὰ νόμον,	ἃ	ὁ νομοθέτης ἐξαδυνατῶν ἀπέλιπεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 8]	ἀκόλαστος τοιοῦτός τις οἷος οἴεσθαι,	ἃ	πράττει, ταῦτα καὶ βέλτιστα εἶναι
[2, 6]	ἐν τῇ ψυχῇ γινόμενα, καθ´	ἃ	φαῦλοι λεγόμεθα, κακία ἀκρασία θηριότης.
[2, 5]	ἂν δόξειεν βλάπτειν· τὰ γὰρ	ἀγαθὰ	ἃ αὑτῷ οἴεται εἶναι ἀγαθά,
[2, 15]	φίλαυτος κατά γε τὰ τοιαῦτα	ἀγαθά.	Ἀλλ´ εἰ ἄρα, κατὰ τὸ
[2, 11]	καὶ τὰς ἀπ´ ἀρετῆς πράξεις,	ἀγαθὰ	δὲ {οἷον) ἀρχὴν πλοῦτον δόξαν
[2, 5]	αὑτῷ οἴεται εἶναι ἀγαθά, οὐκ	ἀγαθὰ	εἰσίν· ἡ γὰρ ἀρχὴ καὶ
[2, 11]	καλὸς κἀγαθὸς ᾧ τὰ ἁπλῶς	ἀγαθά	ἐστιν ἀγαθὰ καὶ τὰ ἁπλῶς
[2, 11]	ἀλλ´ ᾧ τἀγαθὰ πάντα ὄντα	ἀγαθά	ἐστιν καὶ ὑπὸ τούτων μὴ
[2, 5]	ὁ ἄδικος εἰδείη ἂν ὁποῖα	ἀγαθὰ	καὶ ὁποῖα κακά· τὸ δέ
[2, 11]	ᾧ τὰ ἁπλῶς ἀγαθά ἐστιν	ἀγαθὰ	καὶ τὰ ἁπλῶς καλὰ καλὰ
[2, 11]	εἶναι καλὰ τὰ δὲ {καὶ)	ἀγαθά,	καὶ τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν
[2, 11]	καὶ ἀγαθός. δὲ τὰ ἁπλῶς	ἀγαθὰ	μή ἐστιν ἀγαθά, οὐκ ἔστι
[2, 5]	ἀδικία ἐν ἀγαθοῖς, καὶ περὶ	ἀγαθά,	ὁ ἀδικῶν ἄρα καὶ ὁ
[2, 5]	ἁπλῶς ἀγαθά, οὐ τὰ αὑτῷ	ἀγαθά.	Ὁ γὰρ πλοῦτος καὶ ἡ
[2, 5]	ὑπὲρ ὧν ἀδικεῖ, τὰ ἁπλῶς	ἀγαθά,	οὐ τὰ αὑτῷ ἀγαθά. Ὁ
[2, 5]	ἀγαθὰ ἃ αὑτῷ οἴεται εἶναι	ἀγαθά,	οὐκ ἀγαθὰ εἰσίν· ἡ γὰρ
[2, 11]	τὰ ἁπλῶς ἀγαθὰ μή ἐστιν	ἀγαθά,	οὐκ ἔστι καλὸς καὶ ἀγαθός,
[2, 5]	δυναμένους ὑγιαίνειν τοὺς τὰ ἁπλῶς	ἀγαθὰ	προσφερομένους, ἀλλ´ εἰ μέλλει τις
[2, 13]	τοῦ ἑτέρου, ἐὰν οὖν πλείω	ἀγαθὰ	σύ μοι ποιῇς ἢ ἐγὼ
[2, 11]	τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν ἁπλῶς	ἀγαθὰ	τὰ δὲ οὔ, καὶ καλὰ
[2, 17]	ἔχοντα τὰ παρὰ τῆς τύχης	ἀγαθά,	τίνα εὖ ποιήσει; Μετὰ τίνος
[2, 13]	ᾗ φιλητοί· φιλητοὶ δέ, ᾗ	ἀγαθοί.	Οὐκοῦν ὁ σπουδαῖος, φησίν, τῷ
[2, 9]	δεῖν τὴν ἡδονὴν ἐναριθμεῖσθαι τοῖς	ἀγαθοῖς,	ἀλλὰ τό γε ἄλυπον προστιθέασιν·
[2, 15]	κακῶς ἂν χρήσασθαι τοῖς τοιούτοις	ἀγαθοῖς)	ἢ διὰ φιλοτιμίαν τοῦ ἄρχειν.
[2, 5]	βλάβη καὶ ἡ ἀδικία ἐν	ἀγαθοῖς,	καὶ περὶ ἀγαθά, ὁ ἀδικῶν
[2, 5]	ἐν τοῖς μάλιστα, τὸ τοῖς	ἀγαθοῖς	τούτοις καὶ τοῖς τοιούτοις δύνασθαι
[2, 5]	ἁπλῶς ἀγαθὸν καὶ τὸ αὑτῷ	ἀγαθόν,	ἀλλὰ διαμαρτάνει. Τῆς δὲ φρονήσεως
[2, 9]	καὶ ἐν βοσκήματι· τὸ δ´	ἀγαθὸν	ἀμιγές ἐστι τοῖς φαύλοις καὶ
[2, 9]	ἔστιν δὲ οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις,	ἀγαθὸν	ἂν εἴη ἡ ἡδονή. Ἀλλὰ
[2, 9]	ἀπὸ τῶν ἀγαθῶν ἡδονὴ ἡδονή,	ἀγαθὸν	ἂν εἴη πᾶσα ἡδονή. Ἅμα
[2, 9]	εἰ τῆς ἡδονῆς πάντ´ ἐφίεται,	ἀγαθὸν	ἂν εἴη τῷ γένει ἡ
[2, 13]	φιλεῖν ἐνέργειά τις ἡδονῆς καὶ	ἀγαθόν,	ἀπὸ δὲ τοῦ φιλεῖσθαι οὐδεμία
[2, 16]	κατὰ δὲ τὸ καλὸν καὶ	ἀγαθὸν	αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα· αὑτῷ γὰρ
[2, 5]	καὶ ἡ ἀρχὴ ἁπλῶς μὲν	ἀγαθόν,	αὐτῷ μέντοι ἴσως οὐκ ἀγαθόν·
[2, 13]	Βουλητὸν μὲν γὰρ τὸ ἁπλῶς	ἀγαθόν,	βουλητέον δὲ τὸ ἑκάστῳ ἀγαθόν·
[2, 9]	γενέσεις φάσκοντες εἶναι καὶ οὐκ	ἀγαθόν·	διὰ γὰρ τὸ μὴ εἰδέναι
[2, 9]	μὲν γένεσις ἡ ἡδονὴ οὐκ	ἀγαθὸν	ἐδόκει εἶναι, οὐκ ἔστιν δὲ
[2, 9]	τοὐναντίον διὰ τοῦτο ἂν δόξειεν	ἀγαθὸν	εἶναι, ὅτι πάντα τούτου ἐφίεται;
[2, 9]	ἡ ἡδονή, οὐκ ἔφασαν αὐτὴν	ἀγαθὸν	εἶναι. Τὸ δ´ ἐμπόδιον φάσκειν
[2, 9]	οὐκ ἐδόκει ἡ ἡδονὴ αὐτοῖς	ἀγαθὸν	εἶναι. Τὸ δὲ τοιοῦτον καὶ
[2, 9]	τὴν ἡδονὴν οὖν, εἰ μέλλει	ἀγαθὸν	εἶναι, τοιοῦτον δεῖν εἶναι. Ἢ
[2, 9]	τις ἀκολουθεῖ, ὥστ´ ἐπειδὴ τὸ	ἀγαθὸν	ἐν πάσαις ταῖς κατηγορίαις, καὶ
[2, 9]	οὐκ οἴονται εἶναι τὴν ἡδονὴν	ἀγαθόν.	Ἐπεὶ δ´ οὖν ἐστιν ἡ
[2, 9]	καὶ ἡ ἡδονὴ τῷ γένει	ἀγαθὸν	ἐστίν, ἐπεὶ ὅτι γέ εἰσιν
[2, 14]	τοῦ ἀκοῦσαί τι ὑπέρ τινος	ἀγαθὸν	εὖνοι γινόμεθα· ἆρ´ οὖν ἤδη
[2, 5]	ἀγαθόν, αὐτῷ μέντοι ἴσως οὐκ	ἀγαθόν·	εὐπορήσας γὰρ καὶ ἄρξας πολλὰ
[2, 8]	Ἔστι τοίνυν ὁ μὲν ἀκρατὴς	ἀγαθὸν	ἔχων τὸν λόγον ὀρθὸν ὄντα·
[2, 5]	ἐξουσία, οἶδεν· ἀλλ´ εἰ αὑτῷ	ἀγαθὸν	ἢ μή, ἢ πότε, ἢ
[2, 9]	ἆρ´ οὖν διὰ τοῦτ´ οὐκ	ἀγαθόν;	Ἢ τοῦτ´ ἄτοπον; Ὁμοίως καὶ
[2, 9]	ἐνεργεῖν. Ἀλλὰ διὰ τί οὐκ	ἀγαθὸν	ἡ ἐπιστήμη, ἂν ποιῇ τὴν
[2, 5]	οὖν ἁπλῶς καὶ ἡ τυραννὶς	ἀγαθὸν	καὶ ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ
[2, 13]	τῶν σπουδαίων ἡ διὰ τὸ	ἀγαθὸν	καὶ ἡ κατὰ τὸ ἡδὺ
[2, 13]	αὗται, ἥ τε κατὰ τὸ	ἀγαθὸν	καὶ ἡ κατὰ τὸ ἡδὺ
[2, 5]	ἰατρὸς οἶδεν τίνι ἐστὶ τοῦτ´	ἀγαθὸν	καὶ πότε καὶ πῶς διακειμένῳ·
[2, 5]	οὐδὲ δύναται κρίνειν τὸ ἁπλῶς	ἀγαθὸν	καὶ τὸ αὑτῷ ἀγαθόν, ἀλλὰ
[2, 13]	γάρ πως τἀγαθῷ τὸ αὐτῷ	ἀγαθὸν	καὶ τὸ φιλητέον τῷ φιλητῷ,
[2, 9]	οὐ κράτιστον ἡδονή, τὸ δ´	ἀγαθὸν	κράτιστον. Καὶ ὅτι ἐμπόδιον τοῦ
[2, 10]	τοῦ μὴ οἰόμενον ἀγαθὸν λήψεσθαι	ἀγαθὸν	λαβεῖν. Ἔστιν οὖν ἡ τοιαύτη
[2, 10]	ἀγαθὸν λαβεῖν· τὸ μὲν γὰρ	ἀγαθὸν	λαβεῖν καθ´ αὑτὸ δόξειεν ἂν
[2, 10]	ἂν δόξειεν εἶναι ἐν τῷ	ἀγαθὸν	λαβεῖν· τὸ μὲν γὰρ ἀγαθὸν
[2, 10]	ἢ πάλιν τοῦ μὴ οἰόμενον	ἀγαθὸν	λήψεσθαι ἀγαθὸν λαβεῖν. Ἔστιν οὖν
[2, 9]	αὐτῶν ἔφη, διὰ τοῦτο οὐκ	ἀγαθόν,	ὅτι γένεσις, ἔστι δέ τις
[2, 9]	Οὐδὲ ἡδονὴ διὰ τοῦτ´ οὐκ	ἀγαθόν,	ὅτι οὐκ ἄριστον. Ἀπορήσειε δ´
[2, 9]	τινες φαῦλαι ἡδοναί, τὸ δ´	ἀγαθὸν	οὐδέποτε ἐν φαυλότητι εἶναι. Πάλιν
[2, 9]	γένεσιν ἀτελές τι, τὸ δὲ	ἀγαθὸν	οὐδέποτε τὴν τοῦ ἀτελοῦς χώραν
[2, 13]	ἀγαθόν, βουλητέον δὲ τὸ ἑκάστῳ	ἀγαθόν·	οὕτω καὶ φιλητὸν μὲν τὸ
[2, 10]	λογισμὸν τὸν αὑτοῦ συνέβη τι	ἀγαθὸν	πρᾶξαι, εὐτυχῆ φαμέν, καὶ ᾧ
[2, 9]	τῶν καλῶν οὐκ ἂν εἴη	ἀγαθόν.	Πρῶτον μὲν οὖν πρὸς τὸ
[2, 13]	ἐν παντὶ καιρῷ, καὶ οὖσαν	ἀγαθόν,	συμπαραληπτέα ἂν εἴη πρὸς τὴν
[2, 9]	τοῦτο οὐ πᾶσα, φασίν, ἡδονὴ	ἀγαθόν.	Συνίδοι δ´ ἄν τις καὶ
[2, 8]	ἀγαθόν τι ὑπάρχει, ἢ ᾧ	ἀγαθόν	τέ τι ὑπάρχει〉 καὶ τὰ
[2, 5]	τῷ ἀδίκῳ συμπαρακολουθεῖν τὸ μέγιστον	ἀγαθὸν	τὴν φρόνησιν. Ἢ οὐκ ἂν
[2, 10]	οὖν ἡ εὐτυχία ἐν τῷ	ἀγαθόν	τι ὑπάρξαι παρὰ λόγον καὶ
[2, 8]	πότερος διάκειται χεῖρον, ᾧ μηδὲν	ἀγαθόν	τι ὑπάρχει, ἢ ᾧ ἀγαθόν
[2, 9]	καὶ τοῦτο ἐλέγετο, ὅτι οὐκ	ἀγαθόν·	τὸ γὰρ ἐν πᾶσιν εἶναι
[2, 9]	ἐστιν γένεσις, αὕτη ἂν εἴη	ἀγαθόν.	Τὸ δ´ ὅλον οὐκ ἔστιν
[2, 9]	εἶναι καὶ πᾶσι κοινὸν οὐκ	ἀγαθόν.	Τὸ δὴ τοιοῦτον ἐπὶ φιλοτίμου
[2, 9]	τοῦτο φαῦλον ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ´	ἀγαθὸν	τῷ γένει καὶ ἐπιστήμη καὶ
[2, 13]	καὶ φιλητὸν μὲν τὸ ἁπλῶς	ἀγαθόν,	φιλητέον δὲ τὸ αὑτῷ ἀγαθόν,
[2, 13]	οὐ φιλεῖ τὴν κατὰ τὸ	ἀγαθὸν	φιλίαν, οὐδὲ ὁ κατὰ τὸ
[2, 13]	τούτῳ· οὐ γὰρ κατὰ τὸ	ἀγαθὸν	φίλος ἐστίν, βαδίζει ὁ τοιοῦτος
[2, 14]	ἐστιν ὁ τὸ ἔλαττον ἔχων	ἀγαθὸν	χείρων ὢν τῷ μεῖζον ἔχοντι
[2, 5]	ἔτι οἴδαμεν τὸ καθ´ ἕκαστον	ἀγαθόν,	ὥσπερ ὁ ἰατρὸς οἶδεν τίνι
[2, 9]	κατηγορίαις, καὶ ἡδονὴ ἂν εἴη	ἀγαθόν·	ὥστ´ ἐπειδὴ ἐν τούτοις μὲν
[2, 13]	ἀγαθόν, φιλητέον δὲ τὸ αὑτῷ	ἀγαθόν,	ὥστε τὸ μὲν φιλητέον καὶ
[2, 11]	Ὁ τοιοῦτος γὰρ καλὸς καὶ	ἀγαθός.	δὲ τὰ ἁπλῶς ἀγαθὰ μή
[2, 16]	εἴπερ φιλεῖ αὐτὸς ἑαυτόν, ὅτι	ἀγαθός.	Ὁ δὲ φαῦλος φίλαυτος· οὐδὲν
[2, 11]	ἀγαθά, οὐκ ἔστι καλὸς καὶ	ἀγαθός,	ὥσπερ οὐδὲ ὑγιαίνειν ἂν δόξειεν
[2, 14]	κατὰ λόγον. Οὐδέποτε γὰρ ἐπ´	ἀγαθοῦ	δόσει οὐδεὶς ἴσον ἂν δοίη
[2, 9]	ἐκεῖνο φανερόν. Κατὰ πάσας γὰρ	ἀγαθοῦ	ἐνεργείας ἡδονή τις ἀκολουθεῖ, ὥστ´
[2, 13]	τούτων οὖσαν, καὶ ἐκ τοῦ	ἀγαθοῦ	καὶ ἐκ τοῦ ἡδέος καὶ
[2, 9]	δεῖν τὴν ἡδονὴν ὡς ἐν	ἀγαθοῦ	μέρει λαμβάνειν. Πρῶτον μὲν γάρ
[2, 14]	ἐν ἰσότητι ἀριθμῷ καὶ δυνάμει	ἀγαθοῦ	(οὐδέτερος γὰρ αὐτῶν ἐστιν ἄξιος
[2, 9]	πάντα τούτου ἐφίεται; Τοῦ γὰρ	ἀγαθοῦ	πάντα πέφυκεν ἐφίεσθαι, ὥστ´ εἰ
[2, 13]	ἔχεται δὲ καὶ ἀκολουθεῖ τῷ	ἀγαθῷ	καὶ τὸ ἡδὺ εἶναι καὶ
[2, 10]	ἄνευ ὁρμῆς τῆς ἐπιτυγχανούσης τῶν	ἀγαθῶν	αἰτία λεγομένη, οἷον ἡ τοῦ
[2, 5]	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων	ἀγαθῶν,	ἀρχῆς τιμῆς κάλλους μεγέθους. Πότερον
[2, 10]	ἡ ἀρχὴ τῆς ὁρμῆς τῶν	ἀγαθῶν	ἐστι τῆς ἐπιτεύξεως. Ἐπεὶ οὖν
[2, 14]	ἢ ἄλλῳ τινὶ τῶν ἀψύχων	ἀγαθῶν	ἢ ἡδέων, ἀλλ´ ἄν τις
[2, 9]	ἡδονή, ἡ δ´ ἀπὸ τῶν	ἀγαθῶν	ἡδονὴ ἡδονή, ἀγαθὸν ἂν εἴη
[2, 5]	δὲ βλάβη ἐν στερήσει τῶν	ἀγαθῶν,	οὐκ ἂν δόξειεν βλάπτειν· τὰ
[2, 14]	πλέον ἔχειν οὔτε κατ´ ἀριθμὸν	ἀγαθῶν	οὔτε κατὰ δύναμιν οὔτε κατὰ
[2, 11]	ὢν οἷος ὑποστελλόμενός τι τῶν	ἀγαθῶν	πρὸς τὸ μὴ εἶναι αὐτῷ,
[2, 11]	δὲ {καὶ) ἀγαθά, καὶ τῶν	ἀγαθῶν	τὰ μὲν ἁπλῶς ἀγαθὰ τὰ
[2, 8]	ἐπαινετοὶ λεγόμεθα. Ἔστιν δὲ τῶν	ἀγαθῶν	τὰ μὲν ἐκτός, οἷον πλοῦτος
[2, 10]	εὐδαιμονία οὐκ ἄνευ τῶν ἐκτὸς	ἀγαθῶν,	ταῦτα δὲ γίνεται ἀπὸ τῆς
[2, 16]	φαμεν τὸν σπουδαῖον ἐκστήσεσθαι τῶν	ἀγαθῶν	τῶν κατὰ τὸ συμφέρον τῷ
[2, 5]	ἔχει ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων	ἀγαθῶν	τῶν τ´ ἐκτὸς καὶ τῶν
[2, 10]	ὅλως ᾧ τὰ τοιαῦτα τῶν	ἀγαθῶν	ὑπάρχει, ὧν μὴ αὐτὸς κύριος
[2, 10]	ἴσως· ἄνευ γὰρ τῶν ἐκτὸς	ἀγαθῶν,	ὧν ἡ τύχη ἐστὶ κυρία,
[2, 13]	καὶ τυχοῦσιν. Συμβαίνει δὲ καὶ	ἀγανακτεῖν,	ὅταν φαύλοις ἐντύχωσιν τοῖς φίλοις,
[2, 5]	ἄρχειν ὑπάρξαι. Εἰ δή τις	ἀγανακτοίη	ὅτι οὐκ ἄρχει ἢ οὐδεὶς
[2, 13]	δ´ ἐχρήσατο τῷ φίλῳ, διὸ	ἀγανακτοῦσιν·	ἔστι δὲ οὐδὲ τοῦτο ἄλογον.
[2, 13]	ποιεῖν αὐτὸν τῶν κατ´ ἀρετήν.	Ἀγανακτοῦσιν	οὖν οὐκ ὀρθῶς. Δι´ ἡδονὴν
[2, 13]	καὶ αἰεί τοι τὸν ὅμοιον	ἄγει	θεὸς ὡς τὸν ὅμοιον. Φασὶν
[2, 8]	αὐτῷ, ἐφ´ ἃ ἡ ἐπιθυμία	ἄγει.	Πότερος δὲ εὐιατότερος, ὁ ἀκόλαστος
[2, 8]	καλὰ εἶναι, ἡ δ´ ἐπιθυμία	ἀγέτω	ἐπὶ τὰ καλά· ἐγκρατὴς δέ
[2, 8]	εἶναι φαῦλα, ἡ δ´ ἐπιθυμία	ἀγέτω	ἐπὶ τὰ καλά· οὐκοῦν ὁ
[2, 8]	ἡ γὰρ ἐπιθυμία ἐπὶ ταῦτα	ἀγέτω	(ὁ δὲ λόγος κωλύσει· διαμαρτανέτω
[2, 5]	ὥστ´ ἐφ´ ὃ ἂν οὗτος	ἄγῃ,	ἐπὶ τοῦτο ἀποκλίνει. Τὸ γὰρ
[2, 9]	Τοῦτο δὲ πάσχουσι διὰ τὴν	ἄγνοιαν.	Οἷς ὅμοιον πεπόνθασιν οἱ πάσας
[2, 15]	ἄλλοι τοῦτο οὐ ποιήσουσι δι´	ἄγνοιαν	(οὐ γὰρ οἴονται κακῶς ἂν
[2, 12]	ἴσως ἄν τις αὐτὸ τοῦτο	ἀγνοῶν	ἐρωτήσειεν, τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν
[2, 14]	τῇ μνήμῃ καὶ τῇ ἐλπίδι	ἀγόμενος·	διὸ μᾶλλον φιλεῖ ὁ πατὴρ
[2, 8]	ἀλλὰ καταμαλακιζόμενος καὶ ὑπὸ τούτων	ἀγόμενος.	Ἔστιν αὖ πάλιν τις καλούμενος
[2, 8]	καὶ μὴ ὑπὸ τῶν ἐπιθυμιῶν	ἀγόμενος·	οὐδὲ γὰρ ᾧ τινι οὐ
[2, 8]	πράττειν, ὑπὸ δὲ τῆς ἐπιθυμίας	ἀγόμενος	πράσσει (τοιοῦτος γὰρ ἦν ὁ
[2, 8]	ὅτι φαῦλα εἰσίν, αἱρεῖσθαι ὅμως,	ἀγόμενος	ὑπὸ τοῦ πάθους. Διὰ δὴ
[2, 9]	τὸ δὲ τῆς ψυχῆς μόριον	ἄδηλον.	Ὅμοιον οὖν εἴ τις τὸν
[2, 13]	φίλοι ἐσμέν, μᾶλλον αἱ διαφοραί.	Ἄδηλος	γὰρ ἡ ἔλλειψις παρ´ ἑκατέρου.
[2, 5]	Αἱρεῖται γὰρ τἀγαθά, ὑπὲρ ὧν	ἀδικεῖ,	τὰ ἁπλῶς ἀγαθά, οὐ τὰ
[2, 5]	τούτων στερίσκων οὐκ ἂν δόξειεν	ἀδικεῖν.	Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος δόξειεν
[2, 5]	καὶ τοῦτο. Εἴπερ ἐστὶ τὸ	ἀδικεῖν	τὸ βλάπτειν ἑκόντα καὶ εἰδότα
[2, 5]	δ´ ἡ βλάβη καὶ ἡ	ἀδικία	ἐν ἀγαθοῖς, καὶ περὶ ἀγαθά,
[2, 13]	οὐκ ἐδόκει εἶναι πρὸς αὑτὸν	ἀδικία·	ἔστι μέντοι, ὡς ἔφαμεν σκοποῦντες
[2, 5]	οὔ. Εἰ γὰρ ἡ μὲν	ἀδικία	ἐστὶν ἐν βλάβῃ, ἡ δὲ
[2, 5]	πότερόν ἐστι πρὸς τὸν φαῦλον	ἀδικία,	ἢ οὔ. Εἰ γὰρ ἡ
[2, 13]	αὑτοὺς φιλία, ὥσπερ καὶ τὴν	ἀδικίαν	ἔφαμεν πρὸς αὑτὸν εἶναι. Ἐπειδὴ
[2, 13]	τότε εἶναι πρὸς αὑτὸν τὴν	ἀδικίαν.	Ὁμοίως οὖν τούτῳ καὶ ἡ
[2, 5]	ὁ ἀδικῶν ἄρα καὶ ὁ	ἄδικος	εἰδείη ἂν ὁποῖα ἀγαθὰ καὶ
[2, 5]	ἐπιστήμη. Ὡς δ´ αὕτως ὁ	ἄδικος.	Ὅτι μὲν οὖν ἁπλῶς καὶ
[2, 5]	φρόνησις; Οὐ γὰρ σκοπεῖ ὁ	ἄδικος	οὐδὲ δύναται κρίνειν τὸ ἁπλῶς
[2, 13]	ὁ ἀδικῶν ἕτερος δὲ ὁ	ἀδικούμενος,	ὁ αὐτὸς δ´ εἷς ἐστιν
[2, 5]	οὐκ ἂν δόξειεν παρακολουθεῖν τῷ	ἀδίκῳ	ἡ φρόνησις; Οὐ γὰρ σκοπεῖ
[2, 5]	μάλιστα τῆς φρονήσεως, ὥστε τῷ	ἀδίκῳ	οὐ παρακολουθεῖ ἡ φρόνησις. Αἱρεῖται
[2, 5]	ἄτοπον δὴ συμβαίνει τὸ τῷ	ἀδίκῳ	συμπαρακολουθεῖν τὸ μέγιστον ἀγαθὸν τὴν
[2, 5]	ἀγαθοῖς, καὶ περὶ ἀγαθά, ὁ	ἀδικῶν	ἄρα καὶ ὁ ἄδικος εἰδείη
[2, 13]	Ἐπειδὴ γὰρ ἕτερος μὲν ὁ	ἀδικῶν	ἕτερος δὲ ὁ ἀδικούμενος, ὁ
[2, 18]	Ἐλλείπων οὖν τῷ φιλεῖν δι´	ἀδυναμίαν	καὶ ἐγκλήματ´ ἄν τις ἔχοι
[2, 13]	τῷ φιλεῖσθαι ὑπεροχήν τινα εἶναι·	ἀεὶ	γὰρ ὁ φιλούμενος ὑπερέχει ἡδονῇ
[2, 12]	χεῖρον ἔχομεν τὸ δὲ βέλτιον,	ἀεὶ	δὲ τὸ χεῖρον τοῦ βελτίονος
[2, 13]	αὐτὸς αὑτῷ φίλος, μάχεται γὰρ	ἀεὶ	ἑαυτῷ. Ὁ γοῦν ἀκρατής, ὅταν
[2, 13]	Φασὶν δὲ καὶ κυνός ποτε	ἀεὶ	καθευδούσης ἐπὶ τῆς αὐτῆς κεραμῖδος,
[2, 14]	μὲν οὖν πατὴρ ἐνεργεῖ πως	ἀεὶ	μᾶλλον παρὰ τὸ αὑτοῦ τι
[2, 10]	ἐστι φύσις. Ἡ γὰρ φύσις	{ἀεὶ)	οὗ ἐστιν αἰτία, τούτου ὡς
[2, 18]	λυπούμενον· πολλῶν γὰρ ὄντων εἰκὸς	ἀεὶ	περὶ ἕνα γέ τινα συμβαίνειν
[2, 18]	ἁπλῶς εἰπεῖν, οὔτ´ ὀλίγους δεῖ	{ἀεί)	Πολλῶν μὲν γὰρ ὄντων ἔργον
[2, 9]	ὥστε τὸν μὲν λόγον προστάττειν	ἀεὶ	τὸ βέλτιστον, τὰ δὲ πάθη
[2, 14]	μεῖζον τῷ καθ´ ὑπεροχὴν ὄντι	ἀεί.	Τοῦτο δ´ ἴσον ἐστὶν τῷ
[2, 10]	ἐστι τὸ τεταγμένον καὶ τὸ	ἀεὶ	ὡσαύτως, ἡ δὲ τύχη οὔ.
[2, 5]	πλοῦτος πολὺς γενόμενος ὑπερόπτας καὶ	ἀηδεῖς	ἐποίησεν· ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ
[2, 5]	Οὔτε γὰρ ἄνευ τῆς φρονήσεως	αἱ	ἄλλαι ἀρεταὶ γίνονται, οὔθ´ ἡ
[2, 9]	ἐνέργειαι εἰσίν· ὥστε δῆλον ὅτι	αἱ	ἀπὸ τῆς ὄψεως ἡδοναὶ καὶ
[2, 9]	ἐξ ἐνδείας ἀναπληρώσεις, καθεστηκυίας δὲ	αἱ	ἀπὸ τῆς ὄψεως καὶ τῆς
[2, 9]	ἡδονὴ γένεσις· οὐδὲ γὰρ αὗται	αἱ	ἀπὸ τοῦ φαγεῖν καὶ πιεῖν
[2, 5]	ἐν ἀρχῇ διώρισται, ὅτι εἰσὶν	αἱ	ἀρεταὶ μεσότητες, καὶ ἡ μᾶλλον
[2, 13]	ἡ κατὰ τὸ συμφέρον, οὐχ	αἱ	αὐταὶ μέν, οὐ παντελῶς δὲ
[2, 13]	λέγονται, ἀλλ´ οὐκ εἰσὶν μὲν	αἱ	αὐταί, περὶ ταὐτὰ δέ πως
[2, 9]	εἰσὶ καὶ ἐπιστῆμαι φαῦλαι, οἷον	αἱ	βάναυσοι, ἀλλ´ ὅμως οὐ διὰ
[2, 9]	αἱ καθεστηκυίας τῆς φύσεως ἐνέργειαι·	αἱ	γὰρ ἡδοναὶ κατ´ ἀμφοτέρους λεγόμεναι
[2, 9]	οὐ〈 δὲ〉 δύο εἰσὶν διάφοροι	αἱ	γραμματικαί, ἥ τ´ ἐν Λάμπρῳ
[2, 8]	ἀκρατεῖς λέγονται, οὐκ εἰσὶν ψεκτά,	αἱ	δ´ ἡδοναὶ αἱ σωματικαὶ ψεκταί·
[2, 13]	διὰ ταὐτὸ φίλοι ἐσμέν, μᾶλλον	αἱ	διαφοραί. Ἄδηλος γὰρ ἡ ἔλλειψις
[2, 13]	συμφέροντι χάριν ἀπολαμβάνειν. Διὸ μᾶλλον	αἱ	διαφοραὶ ἐν ταῖς τοιαύταις φιλίαις
[2, 13]	καὶ αἱ ἐν ἰσότητι καὶ	αἱ	ἐν ἀνισότητι, εἰς τὰς διῃρημένας
[2, 13]	δὲ πᾶσαι αἱ φιλίαι, καὶ	αἱ	ἐν ἰσότητι καὶ αἱ ἐν
[2, 9]	καὶ καθεστηκυίας, οἷον καθισταμένης μὲν	αἱ	ἐξ ἐνδείας ἀναπληρώσεις, καθεστηκυίας δὲ
[2, 9]	τῷ εἴδει δόξαιεν ἂν εἶναι	αἱ	ἡδοναί. Ἀλλὰ δὴ καὶ διότι
[2, 9]	ἐπείπερ αἱ φύσεις διάφοροι, καὶ	αἱ	ἡδοναὶ διάφοροι. Ἡ γὰρ ἡδονὴ
[2, 9]	ὅτι καὶ διάφοροι τῷ εἴδει	αἱ	ἡδοναὶ εἰσίν. Διάφοροι γὰρ καὶ
[2, 9]	τοιούτων οὖσαι, βελτίους ἂν εἴησαν	αἱ	καθεστηκυίας τῆς φύσεως ἐνέργειαι· αἱ
[2, 9]	ἡδοναὶ εἰσίν. Διάφοροι γὰρ καὶ	αἱ	κατηγορίαι, ἐν αἷς ἐστιν ἡδονή.
[2, 5]	ἐλατήριον καὶ αἱ τομαὶ καὶ	αἱ	καύσεις ὑγιεινά εἰσιν καὶ ὑγιείας
[2, 8]	εἰσὶν ψεκτά, αἱ δ´ ἡδοναὶ	αἱ	σωματικαὶ ψεκταί· διὸ εἰκότως ὁ
[2, 8]	δὲ φύσει. Οἷον νοσηματικαὶ μὲν	αἱ	τοιαῦται· εἰσὶ γάρ τινες οἱ
[2, 5]	ἐλλέβορος καὶ τὸ ἐλατήριον καὶ	αἱ	τομαὶ καὶ αἱ καύσεις ὑγιεινά
[2, 13]	τὸ συμφέρον· εἰσὶν δὲ καὶ	αἱ	φιλίαι αὗται, ἥ τε κατὰ
[2, 13]	ἡδέσιν εἶναι. Ἐπεὶ δὲ διῄρηνται	αἱ	φιλίαι εἰς τρία εἴδη, καὶ
[2, 13]	ἐν τοῖς σπουδαίοις, καὶ αὗται	αἱ	φιλίαι, ἥ τε κατὰ τὸ
[2, 13]	τὸ συμφέρον. Ἀνάγονται δὲ πᾶσαι	αἱ	φιλίαι, καὶ αἱ ἐν ἰσότητι
[2, 13]	καὶ ἀρχή. Ὁμοίως δὲ καὶ	αἱ	φιλίαι οὐχ ὡσαύτως, ἥ τε
[2, 9]	οὐδὲ τοῖς ἄλλοις· ἀλλ´ ἐπείπερ	αἱ	φύσεις διάφοροι, καὶ αἱ ἡδοναὶ
[2, 9]	διανοεῖσθαι βέλτισται ἂν εἴησαν, ἐπεὶ	αἵ	γε σωματικαὶ ἐξ ἀναπληρώσεως. Ἔτι
[2, 8]	τῶν ἀκρασιῶν αἳ μὲν νοσηματικαὶ	αἳ	δὲ φύσει. Οἷον νοσηματικαὶ μὲν
[2, 8]	ἐδόκει. Εἰσὶ δὲ τῶν ἀκρασιῶν	αἳ	μὲν νοσηματικαὶ αἳ δὲ φύσει.
[2, 13]	φασι παρὰ κολοιὸν ἱζάνει, καὶ	αἰεί	τοι τὸν ὅμοιον ἄγει θεὸς
[2, 8]	δοκεῖ, εἰδὼς ὅτι φαῦλα εἰσίν,	αἱρεῖσθαι	ὅμως, ἀγόμενος ὑπὸ τοῦ πάθους.
[2, 5]	ἀδίκῳ οὐ παρακολουθεῖ ἡ φρόνησις.	Αἱρεῖται	γὰρ τἀγαθά, ὑπὲρ ὧν ἀδικεῖ,
[2, 3]	τὰ πρακτά ἐστι τὰ περὶ	αἵρεσιν	καὶ φυγὴν ὄντα) ἔστιν δὲ
[2, 15]	μὲν οὖν κατὰ τὸ καλὸν	αἵρεσιν	φίλαυτος ἔσται· τὴν δὲ κατὰ
[2, 5]	ἄνευ λόγου· ᾧ δ´ ἐστὶν	αἵρεσις,	ἐν τῷ λόγῳ καὶ τῷ
[2, 11]	παραγινόμενά τινα βλάπτοιεν, οὐκ ἂν	αἱρετὰ	εἴη, ἀλλὰ τὰ τοιαῦτα ὅσα
[2, 1]	ἐν τούτοις παραχωρῶν, καὶ ταῦθ´	αἱρούμενος	ἃ ὁ νομοθέτης ἐβούλετο μὲν
[2, 5]	γὰρ βέλτιον οὗτός ἐστιν ὁ	αἱρούμενος.	Οὔτε γὰρ ἄνευ τῆς φρονήσεως
[2, 9]	γὰρ καὶ αἱ κατηγορίαι, ἐν	αἷς	ἐστιν ἡδονή. Οὐ γὰρ ὥσπερ
[2, 12]	προσφέρεσθαι, τοῦ δὲ πυρέττειν πῶς	αἰσθάνομαι;	Ὅταν, φησίν, ὁρᾷς ὠχρὸν ὄντα·
[2, 12]	σαυτῷ, φησί, τῶν γε τοιούτων	αἴσθησιν,	οὐκ ἔτι. Ὡσαύτως ὑπὲρ τῶν
[2, 12]	δεῖ γὰρ αὐτὸν συμβάλλεσθαι πρὸς	αἴσθησίν	τι. Ἐπιζητήσειε δ´ ἄν τις
[2, 9]	ἀποκατάστασις δέ, φασίν, εἰς φύσιν	αἰσθητή.	Καὶ γὰρ μὴ ἀποκαθισταμένοις εἰς
[2, 9]	εἶναι σῶμα, ὅτι τοῦτο μὲν	αἰσθητὸν	ἐστίν, ἡ δὲ ψυχὴ οὔ·
[2, 8]	οὐ δοκεῖ τὸν πατέρα τύπτειν	αἰσχρὸν	εἶναι, ἐπιθυμῶν δὲ τύπτειν, ὁ
[2, 8]	οὐδὲν πείσεται οὐδὲ πράξει οὐδὲν	αἰσχρόν.	Ὁ δὲ τῷ λόγῳ μὲν
[2, 10]	γὰρ αἰτία καὶ οὗ ἐστιν	αἰτία	ἄλλο ἐστίν, καὶ ἄνευ ὁρμῆς
[2, 10]	φαμὲν εἶναι αὐτήν· ἡ δ´	αἰτία	ἀλλότριον τοῦ ὀνόματος. Ἡ γὰρ
[2, 13]	ὑγιείας, ἡ δ´ ἐπιστήμη τῷ	αἰτία	εἶναι καὶ ἀρχή. Ὁμοίως δὲ
[2, 14]	εὐεργεσίας; Αὕτη μὲν οὖν ἡ	αἰτία	{καὶ) ἐν τῇ κατὰ τὸ
[2, 10]	ἀλλότριον τοῦ ὀνόματος. Ἡ γὰρ	αἰτία	καὶ οὗ ἐστιν αἰτία ἄλλο
[2, 10]	ὁρμῆς τῆς ἐπιτυγχανούσης τῶν ἀγαθῶν	αἰτία	λεγομένη, οἷον ἡ τοῦ κακὸν
[2, 10]	γὰρ φύσις {ἀεὶ) οὗ ἐστιν	αἰτία,	τούτου ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ
[2, 5]	τῆς γὰρ τιμῆς ἡ ἀρετὴ	αἰτία,	ὥστε καὶ ἡ ἀρετὴ ποιοίη
[2, 10]	καὶ ἰδίῳ ὀνόματι προσαγορεύειν, ἀλλ´	αἰτίαν	πολλάκις φαμὲν εἶναι αὐτήν· ἡ
[2, 9]	τῆς ὄψεως ἡδοναὶ καὶ τῆς	ἀκοῆς	καὶ τοῦ διανοεῖσθαι βέλτισται ἂν
[2, 9]	ἀπὸ τῆς ὄψεως καὶ τῆς	ἀκοῆς	καὶ τῶν τοιούτων οὖσαι, βελτίους
[2, 18]	ἀσθένειαν τῆς φύσεως, οὔτ´ ἐπ´	ἀκοῆς,	οὔτ´ ἐπὶ τῶν ἄλλων ὁμοίως
[2, 8]	ἐγκρατὴς σώφρων. Πότερον δὲ ὁ	ἀκόλαστος	ἀκρατὴς ἐστίν, ἢ ὁ ἀκρατὴς
[2, 8]	καλούμενος ἀκόλαστος· πότερον οὖν ὁ	ἀκόλαστος	{ἀκρατὴς) καὶ ὁ ἀκρατὴς ὁ
[2, 8]	φύσιν καθίστησιν) ὁ μὲν οὖν	ἀκόλαστος	αὐτὸς τοιοῦτός ἐστιν οἷος φαῦλός
[2, 8]	οὔθ´ ὁ ἀκρατὴς οἷος ὁ	ἀκόλαστος.	Ἔτι δὲ καὶ φαυλότερος ὁ
[2, 8]	οὐχ ὁ ἀκρατής· ὁ γὰρ	ἀκόλαστος	εὐιατότερος· εἰ γὰρ αὐτῷ λόγος
[2, 8]	ἄγει. Πότερος δὲ εὐιατότερος, ὁ	ἀκόλαστος	ἢ ὁ ἀκρατής; Οὕτω μὲν
[2, 8]	ἀκρατὴς ἐστίν, ἢ ὁ ἀκρατὴς	ἀκόλαστος;	Ἢ οὐδετέρῳ ἕτερος ἀκολουθεῖ; Ὁ
[2, 8]	σύμψηφον ἔχων· οὔτε δὴ ὁ	ἀκόλαστος	οἷος ὁ ἀκρατὴς οὔθ´ ὁ
[2, 8]	τοῖς πάθεσι μάχεται, ὁ δ´	ἀκόλαστος	οὐ τοιοῦτος, ἀλλ´ ὁ τῷ
[2, 8]	λόγον ὀρθὸν ὄντα· ὁ δὲ	ἀκόλαστος	οὐκ ἔχει. Ἔτι ἐστὶν ὁ
[2, 8]	Ἔστιν αὖ πάλιν τις καλούμενος	ἀκόλαστος·	πότερον οὖν ὁ ἀκόλαστος {ἀκρατὴς)
[2, 8]	ἀκόλαστος φύσει· δυσιατότερος δὴ ὁ	ἀκόλαστος.	Τὸ μὲν γὰρ ἔθος ἄλλῳ
[2, 8]	Ἢ οὔ; Ὁ μὲν γὰρ	ἀκόλαστος	τοιοῦτός τις οἷος οἴεσθαι, ἃ
[2, 8]	Ἔτι δὲ καὶ φαυλότερος ὁ	ἀκόλαστος	τοῦ ἀκρατοῦς. Δυσιατότερα γὰρ τὰ
[2, 8]	ὥστε χείρων ἂν εἴη ὁ	ἀκόλαστος	τοῦ ἀκρατοῦς. Ἔτι ὥσπερ καὶ
[2, 8]	ἔοικε φαῦλος εἶναι, ὁ δὲ	ἀκόλαστος	φύσει· δυσιατότερος δὴ ὁ ἀκόλαστος.
[2, 8]	δόξειεν εἶναι ὁ ἀκρατὴς τοῦ	ἀκολάστου.	Ἔστι δὲ καὶ τῆς ἀκρασίας
[2, 8]	ὂν εὖ διάκειται, τοῦ δὲ	ἀκολάστου	κακῶς· ὥστε χείρων ἂν εἴη
[2, 8]	ἀρχή. Ἐν μὲν οὖν τῷ	ἀκολάστῳ	ἔνεστιν ἀρχὴ φαύλη. γὰρ πράττει
[2, 13]	ἀλλὰ τῇ ἀρετῇ ἀμφότερα ταῦτα	ἀκολουθεῖ.	Ἄτοπον γὰρ εἰ μή τις
[2, 8]	ἀκρατὴς ἀκόλαστος; Ἢ οὐδετέρῳ ἕτερος	ἀκολουθεῖ;	Ὁ μὲν γὰρ ἀκρατής ἐστιν
[2, 13]	ἀλλὰ τῇ ἀρετῇ ἡ ἡδονὴ	ἀκολουθεῖ.	Πότερον δὲ καὶ δεῖ ἐν
[2, 9]	λάβῃ πρὸς τὰ καλά, οὐκ	ἀκολουθεῖ	τὰ πάθη ὁμογνωμονοῦντα, ἀλλὰ πολλάκις
[2, 13]	κακῷ γὰρ συντέτηκεν. Οὐ γὰρ	ἀκολουθεῖ	τῇ ἡδονῇ ἡ ἀρετή, ἀλλὰ
[2, 13]	ζητοῦσιν, οὐκ ὀρθῶς· οὐ γὰρ	ἀκολουθεῖ	τῇ ἡδονῇ καὶ τῷ συμφέροντι
[2, 13]	τῷ φιλητῷ, ἔχεται δὲ καὶ	ἀκολουθεῖ	τῷ ἀγαθῷ καὶ τὸ ἡδὺ
[2, 9]	γὰρ ἀγαθοῦ ἐνεργείας ἡδονή τις	ἀκολουθεῖ,	ὥστ´ ἐπειδὴ τὸ ἀγαθὸν ἐν
[2, 8]	τὸν περὶ ταῦτα ὀρθόν· ὥστ´	ἀκολουθήσει	τῷ σώφρονι ὁ ἐγκρατής, καὶ
[2, 9]	γένεσις, οὐδ´ ἡ ἀπὸ τοῦ	ἀκοῦσαι	καὶ ἰδεῖν καὶ〉 ὀσφρανθῆναι. Οὐ
[2, 9]	δέ γε τοῦ ἰδεῖν καὶ	ἀκοῦσαι	καὶ ὀσφρανθῆναι οὐκ ἔστιν προλυπηθῆναι·
[2, 8]	τῇ προθυμίᾳ ἐξενεχθέντες, πρὸ τοῦ	ἀκοῦσαι	ὃ δεῖ δοῦναι, ἔδωκαν, καὶ
[2, 8]	πρὸς τὸ τιμωρήσασθαι, οὐκέτι ἀναμείνας	ἀκοῦσαι	πότερον δεῖ ἢ οὐ δεῖ,
[2, 14]	τοῦ ἰδεῖν ἢ ἀπὸ τοῦ	ἀκοῦσαί	τι ὑπέρ τινος ἀγαθὸν εὖνοι
[2, 8]	τῆς ὀργῆς ἀκρατής· ὅταν γὰρ	ἀκούσῃ	τὸ πρῶτον ῥῆμα ὅτι ἠδίκησεν,
[2, 8]	περί τι ἀφωρισμένον ἐστὶν ἡ	ἀκρασία,	ἀπορήσειεν ἄν τις. Τὰ μὲν
[2, 8]	ὁρμὴ πρὸς ὀργήν, ἣ δοκεῖ	ἀκρασία	εἶναι ὀργῆς, οὐ λίαν ἐπιτιμητέα
[2, 8]	ἐντεῦθεν, ὅτι περὶ ταῦτα ἡ	ἀκρασία·	ἐπεὶ γὰρ ψεκτὸς ὁ ἀκρατής,
[2, 6]	καθ´ ἃ φαῦλοι λεγόμεθα, κακία	ἀκρασία	θηριότης. Ὑπὲρ μὲν οὖν κακίας
[2, 8]	οὗτος καρτερικὸς ἐστίν. Πάλιν ἡ	ἀκρασία	καὶ ἡ μαλακία οὐκ ἔστιν
[2, 8]	τὸ συμβαῖνον. Πότερον δ´ ἡ	ἀκρασία	καὶ ὁ ἀκρατὴς ἐν ἅπασίν
[2, 8]	Ἡ μὲν γὰρ δι´ ὀργὴν	ἀκρασία	λύπη ἐστίν (οὐδεὶς γὰρ ὀργιζόμενος
[2, 8]	ψεκτή· ἡ γὰρ δι´ ἡδονὴν	ἀκρασία	μεθ´ ὕβρεως δοκεῖ εἶναι. Πότερον
[2, 8]	οὖν ἡ περὶ τὴν ὀργὴν	ἀκρασία	ὁμοία τῶν παίδων τοῖς πρὸς
[2, 8]	τῶν τοιούτων μήτε ἐγκράτεια μήτε	ἀκρασία,	οὐδ´ ἂν ἐπαινετὴ εἴη ἡ
[2, 8]	οὐδ´ ἂν ἐπαινετὴ εἴη ἡ	ἀκρασία	οὐδὲ ψεκτὴ ἡ ἐγκράτεια, ὥσπερ
[2, 8]	περὶ τί ποτ´ ἐστὶν ἡ	ἀκρασία.	Περὶ μὲν οὖν τιμὴν οὐκ
[2, 8]	πράττουσιν. Ἐπεὶ δ´ οὖν ἔστιν	ἀκρασία,	πότερον ὁ ἀκρατὴς ἐπιστήμην τινὰ
[2, 8]	ἡ περὶ τὴν ὀργὴν οὖσα	ἀκρασία	ψεκτοτάτη, πότερον ψεκτοτέρα ἐστὶν ἡ
[2, 8]	ἀνῄρει ὅλως καὶ οὐκ ἔφη	ἀκρασίαν	εἶναι, λέγων ὅτι οὐθεὶς εἰδὼς
[2, 8]	ἡδοναὶ σωματικαί· καὶ ἣν ζητοῦμεν	ἀκρασίαν,	ἤδη περὶ ταῦτα δόξειεν ἂν〉
[2, 8]	τοιοῦτον λόγον οὐκ ᾤετ´ εἶναι	ἀκρασίαν·	οὐ δὴ ὀρθῶς. Ἄτοπον γὰρ
[2, 8]	ἀκολάστου. Ἔστι δὲ καὶ τῆς	ἀκρασίας	δύο εἴδη, ἣ μὲν προπετική
[2, 8]	ἐστι μᾶλλον τῆς δι´ ὀργὴν	ἀκρασίας.	Ἡ μὲν γὰρ δι´ ὀργὴν
[2, 8]	ἀντικειμένη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Ὑπὲρ δὲ	ἀκρασίας	καὶ ἐγκρατείας πρῶτον ἂν〉 δέοι
[2, 6]	τοῖς ἐπάνω· νῦν δὲ ὑπὲρ	ἀκρασίας	καὶ θηριότητος λεκτέον ἂν εἴη.
[2, 8]	ἄλλος τις λόγος ἐπὶ τῆς	ἀκρασίας	ὃς παρεῖχεν ἀπορίαν, ὡς ἐπαινετοῦ
[2, 8]	δὴ τὰς τοιαύτας ζητοῦμεν νῦν	ἀκρασίας	οὐδ´ ἐγκρατείας, ἀλλὰ καθ´ ἃς
[2, 6]	ποιησαμένοις λέγειν ὑπὲρ ἐγκρατείας καὶ	ἀκρασίας.	Ὥσπερ δὲ {καὶ) ἡ ἀρετὴ
[2, 8]	ὥσπερ ἐδόκει. Εἰσὶ δὲ τῶν	ἀκρασιῶν	αἳ μὲν νοσηματικαὶ αἳ δὲ
[2, 8]	ἐστι τῶν περὶ τὰ ἄλλα	ἀκρασιῶν	λεγομένων ἡ περὶ τὴν ὀργὴν
[2, 8]	ἢ ὀργήν. Ἀλλὰ τῷ ἁπλῶς	ἀκρατεῖ	οὐ προστίθεμεν περὶ ἅ, ὡς
[2, 8]	ἐδόκει. Οὐθὲν δὲ ἄτοπον τῷ	ἀκρατεῖ,	οὔτ´ εἰ ἐπιστήμην ἔχει οὔτ´
[2, 8]	οὐκέτι πράξει· τῷ δέ γε	ἀκρατεῖ	ὑπάρχει ὁ λόγος, καὶ ὅμως
[2, 8]	πεισθέντας ἀναιρεῖν τὸ πιθανῶς γινόμενον·	ἀκρατεῖς	γὰρ εἰσὶν ἄνθρωποι, καὶ αὐτοὶ
[2, 8]	(περὶ γὰρ ταῦτα πάντα δοκοῦσιν	ἀκρατεῖς	εἶναι) ἢ οὔ, ἀλλὰ περί
[2, 8]	χρήματα καὶ περὶ ὅσα ἄλλα	ἀκρατεῖς	λέγονται, οὐκ εἰσὶν ψεκτά, αἱ
[2, 8]	πότερον {δ´) ἐνδέχεται τὸν φρόνιμον	ἀκρατῆ	εἶναι, ἢ οὔ; Ἀπορήσειε γὰρ
[2, 8]	τὸν φρόνιμον δ´ οὐκ ἐνδέχεται	ἀκρατῆ	εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ δὲ
[2, 8]	οὐ πρακτικός. Τὸν οὖν δεινὸν	ἀκρατῆ	ἐνδέχεται εἶναι (οὐ γὰρ πρακτικὸς
[2, 8]	ἐκ τῶν λόγων καὶ τὸν	ἀκρατῆ	ποτε ἐπαινετὸν εἶναι καὶ τὸν
[2, 8]	καὶ ἐπὶ τῶν τοιούτων τὸν	ἀκρατῆ	προστιθέντες, περὶ τιμὴν ἀκρατὴς ἢ
[2, 8]	ἁμαρτία συμβήσεται. Ἐνδέχεται γὰρ τὸν	ἀκρατῆ	τὴν μὲν καθόλου ἐπιστήμην ἔχειν,
[2, 8]	διάκειται. Ἔστι τοίνυν ὁ μὲν	ἀκρατὴς	ἀγαθὸν ἔχων τὸν λόγον ὀρθὸν
[2, 8]	ἀκόλαστος ἀκρατὴς ἐστίν, ἢ ὁ	ἀκρατὴς	ἀκόλαστος; Ἢ οὐδετέρῳ ἕτερος ἀκολουθεῖ;
[2, 8]	λύπας τὰς σωματικὰς ὁ ἁπλῶς	ἀκρατής.	Δῆλον δὲ καὶ ἐντεῦθεν, ὅτι
[2, 8]	εἰσιν ἕλοιτ´ ἄν· ὁ δὲ	ἀκρατὴς	δοκεῖ, εἰδὼς ὅτι φαῦλα εἰσίν,
[2, 8]	ἀκρατής, οὗτος ἁπλῶς ἂν {καὶ)	ἀκρατὴς	δόξειεν εἶναι, καὶ ἡδοναὶ σωματικαί·
[2, 8]	φαῦλος) ὁ μὲν {οὖν) ἄρα	ἀκρατὴς	ἔθει ἔοικε φαῦλος εἶναι, ὁ
[2, 8]	βέλτιστα ὁ φρόνιμος, οὐδ´ ἂν	ἀκρατὴς	εἴη ὁ φρόνιμος, ἀλλ´ ὁ
[2, 8]	τούτους οὐ ψέγομεν· ὥστε ὁ	ἀκρατής,	εἴπερ δόξαν ἔχει, οὐκ ἔσται
[2, 8]	οὕτως. Ἠπορεῖτο γὰρ πότερον ὁ	ἀκρατὴς	ἐκβάλλει τότε τὴν ἐπιστήμην ἢ
[2, 8]	δ´ ἡ ἀκρασία καὶ ὁ	ἀκρατὴς	ἐν ἅπασίν ἐστιν καὶ περὶ
[2, 8]	οὖν τιμὴν οὐκ ἔστιν ἁπλῶς	ἀκρατής·	ἐπαινεῖται γάρ πως ὁ περὶ
[2, 8]	οὖν ἔστιν ἀκρασία, πότερον ὁ	ἀκρατὴς	ἐπιστήμην τινὰ ἔχει, ᾗ θεωρεῖ
[2, 8]	σώφρων. Πότερον δὲ ὁ ἀκόλαστος	ἀκρατὴς	ἐστίν, ἢ ὁ ἀκρατὴς ἀκόλαστος;
[2, 8]	ἕτερος ἀκολουθεῖ; Ὁ μὲν γὰρ	ἀκρατής	ἐστιν οὗ ὁ λόγος τοῖς
[2, 8]	εἰρημένοις, οὐκ ἔσται ὁ φρόνιμος	ἀκρατής.	Ἔφαμεν γὰρ τὸν φρόνιμον εἶναι
[2, 8]	τὸν ἀκρατῆ προστιθέντες, περὶ τιμὴν	ἀκρατὴς	ἢ δόξαν ἢ ὀργήν. Ἀλλὰ
[2, 8]	ἀκόλαστος· πότερον οὖν ὁ ἀκόλαστος	{ἀκρατὴς)	καὶ ὁ ἀκρατὴς ὁ αὐτός;
[2, 8]	αὑτῷ φαινομένοις ἡδέσιν· ὁ δὲ	ἀκρατὴς	λόγον ἔχει ὃς ἐναντιοῦται αὐτῷ,
[2, 8]	λογισμῷ τῶν καλῶν) οὐκοῦν οὗτος	ἀκρατὴς	μὲν ἔσται, ἐπαινετὸς μέντοι· ᾗ
[2, 8]	κρίνων καὶ τὰ καλά, καὶ	ἀκρατὴς	μὲν ὁ τῷ τοιούτῳ λόγω
[2, 8]	ὁ ἀκόλαστος {ἀκρατὴς) καὶ ὁ	ἀκρατὴς	ὁ αὐτός; Ἢ οὔ; Ὁ
[2, 8]	δόξειεν ἂν ἴσως οὐχ ὁ	ἀκρατής·	ὁ γὰρ ἀκόλαστος εὐιατότερος· εἰ
[2, 8]	ἄλλος τις ὑπομείνειεν, ὁ δ´	ἀκρατὴς	ὁ μὴ δυνάμενος ὑπομένειν ἡδονάς,
[2, 8]	γάρ ἐστιν οὔτ´ ἐγκρατὴς οὔτ´	ἀκρατὴς	ὁ τῷ λόγῳ διεψευσμένος, ἀλλὰ
[2, 8]	σπουδαῖος οὐδέποτε οὕτω γένοιτ´ ἂν	ἀκρατής,	ὅ τε λόγος προκαταλαβὼν οὐκ
[2, 8]	οἷος ὁ ἀκρατὴς οὔθ´ ὁ	ἀκρατὴς	οἷος ὁ ἀκόλαστος. Ἔτι δὲ
[2, 8]	πέπονθε τούτῳ ὁ τῆς ὀργῆς	ἀκρατής·	ὅταν γὰρ ἀκούσῃ τὸ πρῶτον
[2, 13]	γὰρ ἀεὶ ἑαυτῷ. Ὁ γοῦν	ἀκρατής,	ὅταν πράξῃ τι τῶν καθ´
[2, 8]	ὁ ἐκ τῆς προσφάτου φαντασίας	ἀκρατὴς	οὐδὲν πείσεται οὐδὲ πράξει οὐδὲν
[2, 8]	δὴ ὁ ἀκόλαστος οἷος ὁ	ἀκρατὴς	οὔθ´ ὁ ἀκρατὴς οἷος ὁ
[2, 8]	Ἀλλ´ εἰ δόξαν ἔχει ὁ	ἀκρατής,	οὐκ ἂν εἴη ψεκτός. Εἰ
[2, 8]	τὸ ἐνεργεῖν ἤδη τῇ ἐπιστήμῃ.	Ἀκρατὴς	οὖν ἐστιν ὁ ἔχων τὴν
[2, 8]	γεῦσις {ὁ οὖν περὶ ταῦτα	ἀκρατής,	οὗτος ἁπλῶς ἂν {καὶ) ἀκρατὴς
[2, 8]	εὐιατότερος, ὁ ἀκόλαστος ἢ ὁ	ἀκρατής;	Οὕτω μὲν οὖν δόξειεν ἂν
[2, 8]	αὐτῷ ἐστί· ἀλλ´ οὐχ ὁ	ἀκρατὴς	οὕτως· οὐ γὰρ ὅτι αὐτὸς
[2, 8]	εἰσίν. Ὁμοίως οὖν ἔχει ὁ	ἀκρατής	{πάλιν) Ἐπικρατῆσαν γὰρ τὸ πάθος
[2, 8]	πράσσει (τοιοῦτος γὰρ ἦν ὁ	ἀκρατής)	πράξει ἄρα τὰ καλά, ἡ
[2, 8]	ὢν μᾶλλον τοῦ δέοντος, οὗτος	ἀκρατὴς	τελέως λέγεται. Ἐπειδὴ δέ ἐστι
[2, 9]	λόγου εὖ διακειμένου (ὁ γὰρ	ἀκρατὴς	τοιοῦτος) καὶ ὁ λόγος ὁμοίως
[2, 8]	Πότερον δὲ ἐπείπερ ἐστὶν ὁ	ἀκρατὴς	τοιοῦτος {τις) οἷος εἰδέναι καὶ
[2, 8]	βελτίων ἂν δόξειεν εἶναι ὁ	ἀκρατὴς	τοῦ ἀκολάστου. Ἔστι δὲ καὶ
[2, 8]	γάρ πως ὁ περὶ τιμὴν	ἀκρατής·	φιλότιμος γάρ τις {ἐστίν) Τὸ
[2, 8]	ἀκρασία· ἐπεὶ γὰρ ψεκτὸς ὁ	ἀκρατής,	ψεκτὰ εἶναι δεῖ τὰ ὑποκείμενα·
[2, 8]	καὶ φαυλότερος ὁ ἀκόλαστος τοῦ	ἀκρατοῦς.	Δυσιατότερα γὰρ τὰ φυσικὰ τῶν
[2, 8]	ἀπορίαν, ὡς ἐπαινετοῦ ποτε τοῦ	ἀκρατοῦς	ἐσομένου καὶ ψεκτοῦ τοῦ ἐγκρατοῦς.
[2, 8]	ἂν εἴη ὁ ἀκόλαστος τοῦ	ἀκρατοῦς.	Ἔτι ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῆς
[2, 8]	ἑκάστου ἀρχή· τοῦ μὲν οὖν	ἀκρατοῦς	ἡ ἀρχὴ τιμιώτατον ὂν εὖ
[2, 8]	οὐδ´ οὕτω συμβήσεται ἐπὶ τοῦ	ἀκρατοῦς,	τὸν ἔχοντα τὴν ἐπιστήμην φαῦλόν
[2, 8]	οἶδα. Ὡσαύτως τοίνυν ἐπὶ τοῦ	ἀκρατοῦς	τοῦ τὴν ἐπιστήμην ἔχοντος ἡ
[2, 8]	ἐπιστήμη. Ὡσαύτως δ´ ἐπὶ τοῦ	ἀκρατοῦς.	Ὥσπερ γὰρ καθεύδοντι ἔοικεν, καὶ
[2, 9]	λόγου κρατεῖ (οἷον ἐπὶ τῶν	ἀκρατῶν	συμβαίνει) ἐπεὶ οὖν τὸ ἄλογον
[2, 1]	ὁ νομοθέτης ἐξαδυνατεῖ καθ´ ἕκαστα	ἀκριβῶς	διορίζειν, ἀλλὰ καθόλου λέγει, ὁ
[2, 2]	ὑπὸ τοῦ νομοθέτου τῷ μὴ	ἀκριβῶς	διωρίσθαι, κριτικὸς ὢν τῶν ἐλλελειμμένων
[2, 8]	καὶ πρᾶξαι τὰ φαῦλα, μὴ	ἀκριβῶς	εἰδότα ὅτι {οὐ) φαῦλα εἰσίν,
[2, 8]	γὰρ φαῦλόν τι πράττει μὴ	ἀκριβῶς	εἰδὼς ἀλλὰ δοξάζων, συγγνώμην ἄν
[2, 8]	συνεπισκεψάμενοι καὶ ταῦτα ἐξετάσαντες τὴν	ἀλήθειαν	ὑπὲρ αὐτῶν εἰς τὸ ἐνδεχόμενον
[2, 9]	ἡδονήν. Ἔστιν δὲ οὐδὲ τοῦτο	ἀληθές.	Οἱ γὰρ δειπνοποιοὶ καὶ στεφανοποιοὶ
[2, 5]	μείζων γινομένη. Ἢ τοῦτο οὐκ	ἀληθές;	Τῆς γὰρ ἀρετῆς εἰ καὶ
[2, 9]	τοῦτον λύειν διὰ τὸ μὴ	ἀληθῆ	εἶναι. Ἔστι γὰρ πρῶτον μὲν
[2, 1]	μὲν γὰρ φύσει καὶ ὡς	ἀληθῶς	ὄντων δικαίων οὐκ ἐλαττοῦται, ἀλλὰ
[2, 13]	καὶ ἐκ τοῦ συμφέροντος, ὥστ´	ἀληθῶς	οὐκ ἔστιν {κατ´) ἐκείνην γε
[2, 10]	τὰ ἀπὸ τῆς τύχης ὡς	ἀληθῶς	ὡς ἂν τύχῃ γίνεται. Εἰ
[2, 9]	διὰ τοῦτο φαῦλον ἡ ἐπιστήμη,	ἀλλ´	ἀγαθὸν τῷ γένει καὶ ἐπιστήμη
[2, 10]	οἰκείῳ καὶ ἰδίῳ ὀνόματι προσαγορεύειν,	ἀλλ´	αἰτίαν πολλάκις φαμὲν εἶναι αὐτήν·
[2, 14]	τῶν ἀψύχων ἀγαθῶν ἢ ἡδέων,	ἀλλ´	ἄν τις ᾖ τὸ ἦθος
[2, 15]	ὡς οὐ προσῆκον αὑτῷ μάλιστα,	ἀλλ´	ἂν ὁρᾷ ἄλλον δυνησόμενον μᾶλλον
[2, 16]	αὐτὸς ἑαυτὸν οἷον καλόν τι,	ἀλλ´	ἄνευ τούτων αὐτὸς ἑαυτὸν φιλήσει,
[2, 17]	τοῦ θεοῦ τὴν σκέψιν ποιούμεθα,	ἀλλ´	ἀνθρωπίνης, πότερον ὁ αὐτάρκης δεήσεται
[2, 5]	ἔσται, ἢ οὔ; Οὔ, φησίν.	Ἀλλ´	ἀπὸ μὲν τῆς ἀρετῆς τιμὴ
[2, 13]	παντελῶς δὲ οὐδὲ ἀλλότριαι ἀλλήλων,	ἀλλ´	ἀπὸ ταὐτοῦ πως ἠρτημέναι εἰσίν.
[2, 8]	ἐναντιοῦται τῷ μὴ εἶναι ἐπιστήμην.	Ἀλλ´	ἆρά γε ἐπιστήμη μὲν οὔ,
[2, 10]	πλείστη τύχη, ἐνταῦθ´ ἐλάχιστος νοῦς.	Ἀλλ´	ἆρά γε ἡ εὐτυχία ἐστὶν
[2, 10]	οὕτω πράττειν; Οὐκ οἶδα, φησίν,	ἀλλ´	ἀρέσκει μοι, ὅμοιον πάσχων τοῖς
[2, 14]	φιλία ἦν αὐτῷ πρὸς Δαρεῖον)	Ἀλλ´	ἀρχὴ μὲν ἄν ποτε φιλίας
[2, 10]	ἡ δέ γε τύχη οὐδέποτε,	ἀλλ´	ἀτάκτως καὶ ὡς ἔτυχεν· διὸ
[2, 17]	βέλτιον. Αὐτὸς ἑαυτὸν ἄρα θεάσεται.	Ἀλλ´	ἄτοπον· καὶ γὰρ ὁ ἄνθρωπος
[2, 17]	αὐτάρκης προσδεήσεται φιλίας, ἢ οὔ,	ἀλλ´	αὐτὸς ἑαυτῷ αὐτάρκης ἔσται καὶ
[2, 18]	τῇ ὄψει ἐπὶ πολὺ ὁρῶμεν,	ἀλλ´	ἐὰν πλέον ἀποστήσῃς τοῦ συμμέτρου,
[2, 15]	κατά γε τὰ τοιαῦτα ἀγαθά.	Ἀλλ´	εἰ ἄρα, κατὰ τὸ καλόν.
[2, 5]	ἀρχὴ καὶ ἡ ἐξουσία, οἶδεν·	ἀλλ´	εἰ αὑτῷ ἀγαθὸν ἢ μή,
[2, 8]	ἐπιστήμη μὲν οὔ, δόξα δέ;	Ἀλλ´	εἰ δόξαν ἔχει ὁ ἀκρατής,
[2, 14]	γε ἤδη ὁμονοοῦσιν; Ἢ οὔ;	Ἀλλ´	εἰ κἀγὼ ἐμαυτὸν βούλομαι ἄρχειν
[2, 5]	τοὺς τὰ ἁπλῶς ἀγαθὰ προσφερομένους,	ἀλλ´	εἰ μέλλει τις ὑγιαίνειν τὸ
[2, 12]	ἐξ ὧν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία,	ἀλλ´	ἐκ τοῦ τούτοις χρήσασθαι. Τὴν
[2, 9]	τί ἐστιν ἐκ τῶν φαύλων,	ἀλλ´	ἐκ τῶν σπουδαίων. Ὁμοίως δὲ
[2, 8]	ὁ λόγος οὐδ´ ἡ ἐπιστήμη,	ἀλλ´	ἐκρατήθη ὑπὸ τῆς μέθης, ἀπαλλαγέντες
[2, 8]	ἔστιν ἰδεῖν ἐν θηρίῳ οὖσαν,	ἀλλ´	ἐν ἀνθρώπῳ· ἡ γὰρ θηριότης
[2, 19]	ἐν ἁπάσῃ φιλίᾳ ἡ σκέψις,	ἀλλ´	ἐν ᾗ μάλιστα ἐγκαλοῦσιν ἀλλήλοις
[2, 19]	ἕξουσιν δὴ τὰ τοιαῦτα ἐγκλήματα.	Ἀλλ´	ἐν τοῖς ἴσοις φίλοις καὶ
[2, 14]	ἡ ὁμόνοια ἐν τοῖς νοητοῖς	ἀλλ´	ἐν τοῖς πρακτοῖς, καὶ ἐν
[2, 14]	χωρὶς τῆς φιλίας ἡ εὔνοια,	ἀλλ´	ἐν τῷ αὐτῷ· διὸ δοκεῖ
[2, 9]	ὧν ἀπέτυχε καὶ κακῶς εἰργάσατο,	ἀλλ´	ἐξ ὧν εὖ, οὕτως οὐδ´
[2, 9]	ἀνθρώπῳ, ὁμοίως οὐδὲ τοῖς ἄλλοις·	ἀλλ´	ἐπείπερ αἱ φύσεις διάφοροι, καὶ
[2, 13]	καὶ ἡ μέμψις. Οὐ μὴν	ἀλλ´	ἐπὶ μὲν τῶν τοιούτων ὧν
[2, 9]	ἐν Λάμπρῳ καὶ ἐν Ἰλεῖ.	Ἀλλ´	ἐπὶ τῆς ἡδονῆς οὐχ´ οὕτως.
[2, 8]	δόξαν ἔχει, οὐκ ἔσται ψεκτός.	Ἀλλ´	ἔστιν ψεκτός. Οἱ δὴ τοιοῦτοι
[2, 3]	τι κατὰ τρόπον, τοῦτον εὔβουλον,	ἀλλ´	εὐτυχῆ· τὰ γὰρ ἄνευ τοῦ
[2, 9]	τὸ μὴ εἰδέναι ἄλλας ἡδονὰς	ἀλλ´	ἢ τὰς σωματικάς, ταύτας τε
[2, 18]	εἴη φίλος, μὴ φιλῶν γε	ἀλλ´	ἢ τῷ γε λόγῳ· ἡ
[2, 14]	τούτοις οὐχ ᾗ νοοῦσι ταὐτόν,	ἀλλ´	ᾗ ἅμα τῷ ταὐτὸν νοεῖν
[2, 16]	φίλον μᾶλλον αὑτοῦ φιλήσει. Ναί,	ἀλλ´	ᾗ τούτων ἐξιστάμενος τῷ φίλῳ
[2, 10]	καὶ ἔχειν καὶ μὴ ἔχειν.	Ἀλλ´	ἤδη ἐπὶ τοῖς τοιούτοις οἰκειότερον
[2, 12]	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν·	ἀλλ´	ἴσως ἄν τις αὐτὸ τοῦτο
[2, 12]	τὸν ὀρθὸν λόγον γινόμενον. Ναί,	ἀλλ´	ἴσως εἴποι τις ἄν, ὅταν
[2, 8]	ἂν ἀκρατὴς εἴη ὁ φρόνιμος,	ἀλλ´	ὁ τοιοῦτος δεινὸς μὲν ἐστίν.
[2, 8]	ὁ δ´ ἀκόλαστος οὐ τοιοῦτος,	ἀλλ´	ὁ τῷ πράττειν τὰ φαῦλα
[2, 14]	Εἰ γὰρ ἐννοοῦσιν ἀμφότεροι ἄρχειν,	ἀλλ´	ὃ μὲν αὑτὸν ὃ δ´
[2, 8]	ὄντων. Περὶ μὲν γὰρ ταὐτά·	ἀλλ´	ὃ μὲν πρακτικὸς περὶ ἃ
[2, 13]	δὲ φιλούμενος, ᾗ φιλεῖται, οὔ.	Ἀλλ´	οἱ ἄνθρωποι διὰ φιλοτιμίαν φιλεῖσθαι
[2, 9]	φαύλη, τῆς δὲ σπουδαίας σπουδαία.	Ἀλλ´	οἱ φάσκοντες εἶναι τὴν ἡδονὴν
[2, 9]	ἐπιστῆμαι φαῦλαι, οἷον αἱ βάναυσοι,	ἀλλ´	ὅμως οὐ διὰ τοῦτο φαῦλον
[2, 10]	ὧν μὴ αὐτὸς κύριος ἐστίν.	Ἀλλ´	ὅμως οὐδ´ ἐνταῦθα κυρίως ἂν
[2, 5]	ὑγιεινά εἰσιν καὶ ὑγιείας ποιητικά,	ἀλλ´	ὅμως οὐκ ἔχομεν τὴν ἰατρικὴν
[2, 8]	ὃς ἀποτρέπει τοῦ μὴ πράττειν,	ἀλλ´	ὅμως πράττει παρὰ τὸν λόγον·
[2, 15]	πράττει· διὸ οὐκ ἔστιν φίλαυτος.	Ἀλλ´	ὁρμῶσι μὲν ἅπαντες ἐπὶ τἀγαθά,
[2, 12]	ῥᾴδιον. Οὐδὲ γὰρ ὁ ἰατρός·	ἀλλ´	ὅταν εἴπῃ τῷ πυρέττοντι πτισάνην
[2, 9]	ὅλως ἡ τῶν ἀτίμων ζῴων,	ἀλλ´	οὐ διὰ τοῦτο ἡ φύσις
[2, 14]	τέλος αὐτῷ ἐστι καὶ ἐνέργεια)	ἀλλ´	οὐ τῇ οἰκοδομικῇ (καὶ γὰρ
[2, 9]	ὢν ποιεῖ πράττειν τὰ καλά.	Ἀλλ´	οὐκ ἐὰν ἀπὸ τοῦ λόγου
[2, 13]	συμφέρον. Οὐδὲ δὴ ὁμωνύμως λέγονται,	ἀλλ´	οὐκ εἰσὶν μὲν αἱ αὐταί,
[2, 13]	συμφέρων, ᾗ συμφέρων, ταύτῃ φίλος.	Ἀλλ´	οὐκ ἔσται γε κατὰ τὸ
[2, 10]	καὶ ἡ τοιαύτη ἐστὶν εὐτυχία,	ἀλλ´	οὖν πρός γε τὴν εὐδαιμονίαν
[2, 8]	ὑπομένων πόνους, οὐχ ἅπαντας δὲ	ἀλλ´	οὓς ἀναγκαίως ἂν ἄλλος τις
[2, 9]	ἡδονὴ ἐμπόδιόν ἐστι τοῦ πράττειν,	ἀλλ´	οὕτω μὲν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστήμης
[2, 9]	ἄλλος ἐλέγετο, ὅτι οὐκ ἄριστον.	Ἀλλ´	οὕτως μὲν καὶ τῷ τοιούτῳ
[2, 8]	λόγος φαῦλος ἐν αὐτῷ ἐστί·	ἀλλ´	οὐχ ὁ ἀκρατὴς οὕτως· οὐ
[2, 8]	καὶ ἔσται ὁ σώφρων ἐγκρατής,	ἀλλ´	οὐχ ὁ ἐγκρατὴς σώφρων〉 Ὁ
[2, 15]	αὑτοῦ γὰρ ἕνεκεν πάντα πράττει)	ἀλλ´	οὐχ ὁ σπουδαῖος. Διὰ τοῦτο
[2, 13]	οὐκ οἴονται δεῖν αὐτοὶ φιλεῖν,	ἀλλ´	ὑπὸ τῶν ἐνδεεστέρων οἴονται δεῖν
[2, 8]	ὁ ὀρθὸς λόγος μόνον ὑπάρχει,	ἀλλ´	ᾧ καὶ τὸ πράττειν τὰ
[2, 11]	ἂν δόξειεν καλὸς κἀγαθὸς εἶναι·	ἀλλ´	ᾧ τἀγαθὰ πάντα ὄντα ἀγαθά
[2, 5]	οὐ πᾶσιν ἐπιτρέπει τὸ ἄρχειν,	ἀλλ´	ὥρισται καὶ ἡ ἡλικία καὶ
[2, 5]	εἰς μέγεθος ἡ ἀρετὴ ἰοῦσα,	ἀλλὰ	βελτίω· ἡ γὰρ μεσότης ἐνδείας
[2, 9]	καὶ οἱ ἄλλοι οἴονται δεῖν,	ἀλλὰ	δὴ ἀναγκαῖον ἡμῖν ἐστιν λέγειν
[2, 9]	δόξαιεν ἂν εἶναι αἱ ἡδοναί.	Ἀλλὰ	δὴ καὶ διότι φαῦλαί εἰσιν
[2, 8]	ἄτοπόν τι πάλιν {ἐποίουν) συμβαίνειν.	Ἀλλὰ	δὴ καὶ ταῦτ´ ἄν τις
[2, 9]	{οἱ) μυρεψοὶ ἡδονῆς εἰσιν ποιητικοί.	{Ἀλλὰ	δὴ ταῖς ἄλλαις ἐπιστήμαις οὐκ
[2, 9]	γάρ ἐστιν ἅμα ἀμφοτέραις ἐνεργεῖν.	Ἀλλὰ	διὰ τί οὐκ ἀγαθὸν ἡ
[2, 5]	ἀγαθὸν καὶ τὸ αὑτῷ ἀγαθόν,	ἀλλὰ	διαμαρτάνει. Τῆς δὲ φρονήσεως τοῦτό
[2, 9]	πιεῖν ἡδοναὶ οὐκ εἰσὶ γενέσεις,	ἀλλὰ	διαμαρτάνουσιν οἱ ταύτας φάσκοντες εἶναι
[2, 8]	εἰδότα ὅτι {οὐ) φαῦλα εἰσίν,	ἀλλὰ	δοξάζοντα· οἷς δέ γε συγγνώμην
[2, 8]	τι πράττει μὴ ἀκριβῶς εἰδὼς	ἀλλὰ	δοξάζων, συγγνώμην ἄν τις ἀποδοίη
[2, 13]	κατὰ τὸ συμφέρον φιλίᾳ εἰσίν.	Ἀλλὰ	ἑτέρα διώρισται ἡ κατὰ τὸ
[2, 7]	φαῦλον, οὐδ´ ἄνθρωπόν φαμεν εἶναι	ἀλλὰ	θηρίον, ὡς οὖσαν τινὰ κακίαν
[2, 8]	ζητοῦμεν νῦν ἀκρασίας οὐδ´ ἐγκρατείας,	ἀλλὰ	καθ´ ἃς ψεκτοὶ ἁπλῶς καὶ
[2, 1]	ἐξαδυνατεῖ καθ´ ἕκαστα ἀκριβῶς διορίζειν,	ἀλλὰ	καθόλου λέγει, ὁ ἐν τούτοις
[2, 9]	κρίσις οὐκ ἴδιός ἐστιν ἡδονῆς,	ἀλλὰ	καὶ ἐπὶ φύσεως καὶ ἐπιστήμης.
[2, 13]	τὸ ἡδὺ καὶ τὸ συμφέρον.	Ἀλλὰ	καὶ ὁ σπουδαῖος τῷ φαύλῳ·
[2, 8]	ταύτας κατέχων διὰ τὸν λόγον,	ἀλλὰ	καὶ ὁ τοιοῦτος ὢν οἷος
[2, 9]	οὐκ ἐμπόδιόν ἐστιν ἡ ἡδονή,	ἀλλὰ	καὶ προτρεπτικὸν πρὸς τὸ πράττειν,
[2, 12]	οὕτως ἔχῃ ὥστε μὴ κωλύειν,	ἀλλὰ	καὶ συμβάλλεσθαι καὶ συμπαρορμᾶν πρὸς
[2, 9]	τοιοῦτον δεῖν εἶναι. Ἢ οὔ,	ἀλλὰ	καὶ τοὐναντίον διὰ τοῦτο ἂν
[2, 13]	φαῦλος οὐ φιλητός· οὐ γὰρ	ἀλλὰ	κατὰ τὸ φιλητέον· εἰσὶν γὰρ
[2, 8]	ὁ μὴ δυνάμενος ὑπομένειν ἡδονάς,	ἀλλὰ	καταμαλακιζόμενος καὶ ὑπὸ τούτων ἀγόμενος.
[2, 10]	τῷ κακὸν μὴ λαβεῖν εὔλογον.	Ἀλλὰ	μᾶλλον καὶ οἰκειότερον ἡ εὐτυχία
[2, 9]	πότερον ἐμπόδιον ἔσται; Ἢ οὔ,	ἀλλὰ	μᾶλλον πράξει; Ἡ γὰρ ἡδονὴ
[2, 9]	καὶ ἡγεμών ἐστιν ὁ λόγος,	ἀλλὰ	μᾶλλον τὰ πάθη. Δεῖ γὰρ
[2, 9]	ἔστιν ἡ ἡδονὴ ὡς τέλος,	ἀλλὰ	μεθ´ ἡδονῆς τε καὶ οὐκ
[2, 14]	τῷ βελτίονι καὶ τῷ χείρονι,	ἀλλὰ	μεῖζον τῷ καθ´ ὑπεροχὴν ὄντι
[2, 9]	ἀγαθὸν ἂν εἴη ἡ ἡδονή.	Ἀλλὰ	μετὰ τοῦτο οὐ πᾶσα, φασίν,
[2, 10]	οὐ προσῆκόν ἐστι {τῷ) θεῷ.	Ἀλλὰ	μὴν ἔξω γε τούτων εἰς
[2, 10]	παντελῶς ἀλλότριόν τι ἔοικεν εἶναι.	Ἀλλὰ	μὴν οὐδ´ ἡ ἐπιμέλεια καὶ
[2, 9]	ἐξ ἀνάγκης πράττων οὐ σπουδαῖος.	Ἀλλὰ	μὴν οὐκ ἔστιν γε μὴ
[2, 8]	ἀκρατὴς ὁ τῷ λόγῳ διεψευσμένος,	ἀλλὰ	ὁ λόγον ἔχων ὀρθὸν καὶ
[2, 15]	λεγομένην οὐκ ἔσται ὁ σπουδαῖος,	ἀλλὰ	ὁ φαῦλος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ Πότερον
[2, 8]	Ἄτοπον γὰρ ἀμφότερα δοκεῖ εἶναι.	Ἀλλὰ	πάλιν ἐντεῦθεν ἂν γένοιτο φανερόν,
[2, 8]	θεωρεῖ καὶ ἐξετάζει τὰ φαῦλα;	Ἀλλὰ	πάλιν οὐκ ἂν δόξειεν. Ἄτοπον
[2, 8]	δοκοῦσιν ἀκρατεῖς εἶναι) ἢ οὔ,	ἀλλὰ	περί τι ἀφωρισμένον ἐστὶν ἡ
[2, 9]	οὐκ ἀκολουθεῖ τὰ πάθη ὁμογνωμονοῦντα,	ἀλλὰ	πολλάκις ἐναντιοῦται· διὸ μᾶλλον ἀρχῇ
[2, 8]	ὁ τοιοῦτος δόξειεν ἀνίατος εἶναι.	Ἀλλὰ	πότερος διάκειται χεῖρον, ᾧ μηδὲν
[2, 18]	πάλιν ὀλίγους, ἕνα ἢ δύο,	ἀλλὰ	συμμέτρους τῷ καιρῷ καὶ τῇ
[2, 5]	τελεία ἄνευ τῶν ἄλλων ἀρετῶν,	ἀλλὰ	συνεργοῦσί πως μετ´ ἀλλήλων ἐπακολουθοῦσαι
[2, 11]	βλάπτοιεν, οὐκ ἂν αἱρετὰ εἴη,	ἀλλὰ	τὰ τοιαῦτα ὅσα αὐτὸν μὴ
[2, 13]	τἀγαθά, συζῆν μέντοι μετ´ ἄλλου.	Ἀλλὰ	ταῦτα πότερον φιλίας δεῖ εἰπεῖν,
[2, 13]	καὶ τῷ συμφέροντι ἡ ἀρετή,	ἀλλὰ	τῇ ἀρετῇ ἀμφότερα ταῦτα ἀκολουθεῖ.
[2, 13]	ἀκολουθεῖ τῇ ἡδονῇ ἡ ἀρετή,	ἀλλὰ	τῇ ἀρετῇ ἡ ἡδονὴ ἀκολουθεῖ.
[2, 8]	αὐτῷ ὑπάρχει, ᾧ οὔτι πειθαρχεῖ,	ἀλλὰ	τῇ ἡδονῇ ἐνδίδωσιν, καὶ καταμαλακίζεται
[2, 12]	ἐπιστήμη οὐδεμία τὴν χρῆσιν παραδίδωσιν,	ἀλλὰ	τὴν ἕξιν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ' Ἐφ´
[2, 12]	τὴν χρῆσιν καὶ τὴν ἐνέργειαν,	ἀλλὰ	τὴν ἕξιν μόνον· οὕτως οὐδ´
[2, 12]	εὐδαιμονία ἐστὶν ἐνέργεια, ὡς φαμέν)	ἀλλὰ	τὴν ἕξιν, οὐδ´ ἐν τῷ
[2, 13]	ἐκείνην γε τὴν φιλίαν φίλος,	ἀλλὰ	τὴν κατὰ τὸ ἡδὺ ἢ
[2, 13]	οὔτε τὴν πρὸς τὰ ἄψυχα,	ἀλλὰ	τὴν πρὸς τὰ ἔμψυχα, καὶ
[2, 9]	τὴν ἡδονὴν ἐναριθμεῖσθαι τοῖς ἀγαθοῖς,	ἀλλὰ	τό γε ἄλυπον προστιθέασιν· ἐγγὺς
[2, 14]	κατὰ δύναμιν οὔτε κατὰ μέγεθος,	ἀλλὰ	τὸ ἴσον· ἴσοι γάρ τινες
[2, 4]	καὶ ἀρέσκου δόξειεν ἂν εἶναι·	ἀλλὰ	τὸ κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδιδόναι
[2, 13]	ἐπιστήμην· ταῦτα οὐχ ὁμοίως λέγονται,	ἀλλὰ	τὸ μὲν μαχαίριον τῷ χρήσιμον
[2, 17]	θεάσεται, βέλτιον θεάσεταί τι αὑτοῦ.	Ἀλλὰ	τοῦτ´ ἄτοπον, τὸ τοῦ θεοῦ
[2, 14]	παρὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ φιλεῖν,	ἀλλὰ	τοῦτο αὐτό. Ὁ μὲν οὖν
[2, 8]	ἀκρατὴς ἢ δόξαν ἢ ὀργήν.	Ἀλλὰ	τῷ ἁπλῶς ἀκρατεῖ οὐ προστίθεμεν
[2, 13]	τὸ συμφέρον φιλία οὐ βεβαία,	ἀλλὰ	τῷ συμφέροντι συμμεταπίπτει· ὁμοίως καὶ
[2, 1]	ἀληθῶς ὄντων δικαίων οὐκ ἐλαττοῦται,	ἀλλὰ	τῶν κατὰ νόμον, ἃ ὁ
[2, 13]	διὸ οὐκ οἴονται δεῖν φιλεῖν	ἀλλὰ	φιλεῖσθαι. Ὁ δ´ ἐνδεὴς χρημάτων
[2, 8]	δέ ἐστι τῶν περὶ τὰ	ἄλλα	ἀκρασιῶν λεγομένων ἡ περὶ τὴν
[2, 8]	καὶ χρήματα καὶ περὶ ὅσα	ἄλλα	ἀκρατεῖς λέγονται, οὐκ εἰσὶν ψεκτά,
[2, 13]	τὸ εὖ ζῆν καὶ τὰ	ἄλλα,	ἤτοι εἰς τὴν πρὸς ἡμᾶς
[2, 5]	Τῆς γὰρ ἀρετῆς εἰ καὶ	ἄλλα	πολλά ἐστιν ἔργα, ὥσπερ καὶ
[2, 5]	γὰρ ἄνευ τῆς φρονήσεως αἱ	ἄλλαι	ἀρεταὶ γίνονται, οὔθ´ ἡ φρόνησις
[2, 13]	πρὸς ἄνδρα, καὶ ὅσαι ἁπλῶς	ἄλλαι	κοινωνίαι καὶ φιλίαι ἔνεισιν ἐν
[2, 6]	ἡ ἀρετὴ αὕτη ἐστὶν ταῖς	ἄλλαις.	Ἐν μὲν γὰρ ταῖς ἄλλαις
[2, 6]	ἄλλαις. Ἐν μὲν γὰρ ταῖς	ἄλλαις	ἐπὶ ταὐτὰ καὶ ὁ λόγος
[2, 9]	εἰσιν ποιητικοί. {Ἀλλὰ δὴ ταῖς	ἄλλαις	ἐπιστήμαις οὐκ ἔστιν ἡ ἡδονὴ
[2, 19]	Οὐκ ἐγκαλοῦσι δὲ ἐν ταῖς	ἄλλαις	ὁμοίως, οἷον ἐν τῇ πατρὸς
[2, 9]	διὰ γὰρ τὸ μὴ εἰδέναι	ἄλλας	ἡδονὰς ἀλλ´ ἢ τὰς σωματικάς,
[2, 9]	τοῦ πραττομένου ἡδονή· ἐὰν μέντοι	ἄλλη,	ἐμπόδιον, οἷον ἡ ἀπὸ τῆς
[2, 12]	πραγματείας τὸ παραδιδόναι· οὐδὲ γὰρ	ἄλλη	ἐπιστήμη οὐδεμία τὴν χρῆσιν παραδίδωσιν,
[2, 13]	μία ψυχή, ὅταν συμφωνῶσι πρὸς	ἄλληλα	ὅ τε λόγος καὶ τὰ
[2, 13]	ψυχῆς εὖ ἔχουσιν μέρη πρὸς	ἄλληλα	τῷ μὴ διαφέρεσθαι, ἐπεὶ ὅ
[2, 9]	οὕτω γὰρ διακείμενα συμφωνήσουσι πρὸς	ἄλληλα,	ὥστε τὸν μὲν λόγον προστάττειν
[2, 13]	ἀφελεῖς αὐτῶν τὸ ἡδεῖς εἶναι	ἀλλήλοις,	ἄλλους ποριοῦνται φίλους εἰς τὸ
[2, 6]	πάθη ὁρμῶσιν καὶ οὐκ ἐναντιοῦνται	ἀλλήλοις,	ἐπὶ δὲ ταύτης ἐναντιοῦνται ἀλλήλοις
[2, 6]	ἀλλήλοις, ἐπὶ δὲ ταύτης ἐναντιοῦνται	ἀλλήλοις	ὅ τε λόγος καὶ τὰ
[2, 19]	ἀλλ´ ἐν ᾗ μάλιστα ἐγκαλοῦσιν	ἀλλήλοις	οἱ φίλοι. Οὐκ ἐγκαλοῦσι δὲ
[2, 13]	οἴεσθαι δεῖν τοὺς σπουδαίους μάλιστα	ἀλλήλοις	συζῆν· τοῦτο δ´ οὐκ ἔστιν
[2, 13]	εἰ ἀμφότεροι κατὰ τὸ συμφέρον	ἀλλήλοις	φίλοι ἢ κατὰ τὸ ἡδὺ
[2, 13]	ποιῆσαι πῦρ καὶ ὕδωρ, ταῦτα	ἀλλήλοις	χρήσιμα εἰσίν. Τὸ γὰρ πῦρ
[2, 13]	ὅταν ἀντιφιλῶσιν ἀλλήλους· φιλοῦσι δὲ	ἀλλήλους,	ᾗ φιλητοί· φιλητοὶ δέ, ᾗ
[2, 13]	τοῖς πολίταις· διαμφισβητοῦντες γὰρ πρὸς	ἀλλήλους	κατὰ τὴν ὑπεροχὴν οὐ μένουσιν
[2, 13]	ταῖς φιλίαις διαφορὰ γινομένη πρὸς	ἀλλήλους,	ὅταν μὴ ὁμοίως φιλῶσιν ἢ
[2, 13]	σπουδαίων φιλία ἐστίν, ὅταν ἀντιφιλῶσιν	ἀλλήλους·	φιλοῦσι δὲ ἀλλήλους, ᾗ φιλητοί·
[2, 13]	οὐ παντελῶς δὲ οὐδὲ ἀλλότριαι	ἀλλήλων,	ἀλλ´ ἀπὸ ταὐτοῦ πως ἠρτημέναι
[2, 5]	ἀρετῶν, ἀλλὰ συνεργοῦσί πως μετ´	ἀλλήλων	ἐπακολουθοῦσαι τῇ φρονήσει. Οὐχ ἧττον
[2, 9]	ἔχει, οἷον τῆς γραμματικῆς ἢ	ἄλλης	ἡστινοσοῦν. Ἐὰν ἔχῃ γὰρ Λάμπρος
[2, 13]	ἄψυχα ἐστίν, οἷον οἶνον ἢ	ἄλλο	δὴ τῶν τοιούτων. Διὸ δὴ
[2, 10]	αἰτία καὶ οὗ ἐστιν αἰτία	ἄλλο	ἐστίν, καὶ ἄνευ ὁρμῆς τῆς
[2, 9]	οὐδ´ ἐπιστήμην οὐδὲ φύσιν οὐδὲ	ἄλλο	οὐδὲν ποῖόν τί ἐστιν ἐκ
[2, 14]	ἐνέργειά τις, οὐδὲν δέ ἐστιν	ἄλλο	τέλος παρὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ
[2, 10]	ἔξω γε τούτων εἰς οὐδὲν	ἄλλο	τὴν τύχην ἄν τις τάξειεν,
[2, 17]	τοῦτ´ ἄτοπον, τὸ τοῦ θεοῦ	ἄλλο	τι εἶναι βέλτιον. Αὐτὸς ἑαυτὸν
[2, 13]	τὸ φιλητόν, ἔστιν οὖν οὐκ	ἄλλο	τι ἢ τἀγαθόν. Ἕτερον μὲν
[2, 17]	οὖν θεάσεται; Εἰ μὲν γὰρ	ἄλλο	τι θεάσεται, βέλτιον θεάσεταί τι
[2, 14]	τε καὶ ἐνέργεια, καὶ οὐκ	ἄλλο	τι παρὰ τὴν ἐνέργειαν τέλος,
[2, 14]	Ἢ οὔ; Ἐπεὶ περί τι	ἄλλο	τοιοῦτον. Πρῶτον μὲν γὰρ οὐκ
[2, 9]	μόνον δὲ διότι καὶ οἱ	ἄλλοι	οἴονται δεῖν, ἀλλὰ δὴ ἀναγκαῖον
[2, 9]	δ´ οὐχ, ὥσπερ οἴονται οἱ	ἄλλοι,	τῆς ἀρετῆς ἀρχὴ καὶ ἡγεμών
[2, 15]	τούτοις αὑτοῦ χρῆσθαι· οἱ δ´	ἄλλοι	τοῦτο οὐ ποιήσουσι δι´ ἄγνοιαν
[2, 9]	καὶ ἀνθρώπῳ, ὁμοίως οὐδὲ τοῖς	ἄλλοις·	ἀλλ´ ἐπείπερ αἱ φύσεις διάφοροι,
[2, 17]	οὐ δυνάμεθα, δῆλον ἐξ ὧν	ἄλλοις	ἐπιτιμῶμεν, αὐτοὶ δὲ λανθάνομεν ταὐτὰ
[2, 13]	φοιτῶσαν. Πάλιν δ´ αὖ δοκεῖ	ἄλλοις	τισὶν ἐν τοῖς ἐναντίοις μᾶλλον
[2, 15]	αὑτῷ μάλιστα, ἀλλ´ ἂν ὁρᾷ	ἄλλον	δυνησόμενον μᾶλλον τούτοις αὑτοῦ χρῆσθαι·
[2, 9]	ποιητικὴ ἡδονῆς. Ἔτι δὲ καὶ	ἄλλος	ἐλέγετο, ὅτι οὐκ ἄριστον. Ἀλλ´
[2, 9]	εἶναι τῆς ἀπ´ αὐτῆς γινομένης.	Ἄλλος	ἦν λόγος ὅτι οὐδεμία ποιεῖ
[2, 17]	φίλον ποιήσῃς, ὥσπερ τὸ λεγόμενον	ἄλλος	οὗτος Ἡρακλῆς, ἄλλος φίλος ἐγώ.
[2, 8]	αὐτὸς ἐστίν. Ἦν δὲ καὶ	ἄλλος	τις λόγος ἐπὶ τῆς ἀκρασίας
[2, 8]	δὲ ἀλλ´ οὓς ἀναγκαίως ἂν	ἄλλος	τις ὑπομείνειεν, ὁ δ´ ἀκρατὴς
[2, 17]	τὸ λεγόμενον ἄλλος οὗτος Ἡρακλῆς,	ἄλλος	φίλος ἐγώ. Ἐπεὶ οὖν ἐστι
[2, 13]	μέν, οὐ παντελῶς δὲ οὐδὲ	ἀλλότριαι	ἀλλήλων, ἀλλ´ ἀπὸ ταὐτοῦ πως
[2, 10]	καὶ λόγος καὶ ἐπιστήμη παντελῶς	ἀλλότριόν	τι ἔοικεν εἶναι. Ἀλλὰ μὴν
[2, 10]	εἶναι αὐτήν· ἡ δ´ αἰτία	ἀλλότριον	τοῦ ὀνόματος. Ἡ γὰρ αἰτία
[2, 13]	βουλόμεθα τἀγαθά, συζῆν μέντοι μετ´	ἄλλου.	Ἀλλὰ ταῦτα πότερον φιλίας δεῖ
[2, 13]	καὶ γὰρ συζῆν μετ´ οὐδενὸς	ἄλλου	ἂν θέλοιμεν (καὶ γὰρ τὸ
[2, 15]	τοῦτο γάρ ἐστι σπουδαῖος, ὅτι	ἄλλου	ἕνεκεν τοῦτο πράττει· διὸ οὐκ
[2, 9]	ἡ δὲ λύκου ἤ τινος	ἄλλου	θηρίου φαύλη, ὁμοίως δ´ ἑτέρα
[2, 17]	δ´ οὐκ ἔστιν εἰδέναι ἄνευ	ἄλλου	φίλου, δέοιτ´ ἂν ὁ αὐτάρκης
[2, 13]	αὐτῶν τὸ ἡδεῖς εἶναι ἀλλήλοις,	ἄλλους	ποριοῦνται φίλους εἰς τὸ συζῆν,
[2, 8]	ἀκόλαστος. Τὸ μὲν γὰρ ἔθος	ἄλλῳ	ἔθει ἐκκρούεται, ἡ δὲ φύσις
[2, 13]	πάντα ταῦτα ἔχουσα· πολλάκις γὰρ	ἄλλῳ	μὲν εἶναι βουλόμεθα τἀγαθά, συζῆν
[2, 9]	τῆς γραμματικῆς ταύτης ὁ γραμματικὸς	ἄλλῳ	ὁτῳοῦν ἔχοντι γραμματικήν, οὐ〈 δὲ〉
[2, 15]	τὸ καλόν. Τούτου γὰρ μόνον	ἄλλῳ	οὐκ ἂν ἐκσταίη, τὰ δὲ
[2, 15]	μὲν οὖν σπουδαῖος ἐκστήσεται τούτων	ἄλλῳ,	οὐχ ὡς οὐ προσῆκον αὑτῷ
[2, 13]	καὶ τὸ βούλεσθαι τἀγαθόν, οὐκ	ἄλλῳ	τινί. Ἔτι ὁμοιοπαθεῖς ἡμῖν αὐτοῖς
[2, 13]	καὶ τὸ εὖ ζῆν οὐκ	ἄλλῳ	τινὶ ἢ τούτῳ. Πότερον δ´
[2, 13]	ἐσμέν· ἂν γὰρ προσπταίσωμεν ἢ	ἄλλῳ	τινὶ περιπέσωμεν τῶν τοιούτων, εὐθὺς
[2, 13]	οἱ μὲν ὑπερέχοντες πλούτῳ ἢ	ἄλλῳ	τινὶ τοιούτῳ οὐκ οἴονται δεῖν
[2, 14]	γὰρ λέγεται εὔνους οἴνῳ ἢ	ἄλλῳ	τινὶ τῶν ἀψύχων ἀγαθῶν ἢ
[2, 5]	ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	ἀγαθῶν, ἀρχῆς τιμῆς κάλλους μεγέθους.
[2, 5]	οὕτως ἔχει ὥσπερ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	ἀγαθῶν τῶν τ´ ἐκτὸς καὶ
[2, 5]	ἡ φρόνησις τελεία ἄνευ τῶν	ἄλλων	ἀρετῶν, ἀλλὰ συνεργοῦσί πως μετ´
[2, 18]	Ἐφ´ ἁπάντων γὰρ καὶ τῶν	ἄλλων	ἐξαδυνατεῖ ἡμῶν ἡ φύσις ἀσθενὴς
[2, 12]	τοιοῦτον. Οὐδεμία γὰρ οὐδὲ τῶν	ἄλλων	ἐπιστημῶν παραδίδωσι τῷ μανθάνοντι τὴν
[2, 13]	αὐτὸς αὑτόν· ὁμοίως ἐπὶ τῶν	ἄλλων	κακιῶν ὁ φαῦλος ἔχει. Διατελεῖ
[2, 12]	οὐκ ἔτι. Ὡσαύτως ὑπὲρ τῶν	ἄλλων	κοινός ἐστι τῶν τοιούτων ὁ
[2, 9]	ἐνδείας γινομένη, ὥσπερ ἐπὶ τῶν	ἄλλων,	οἷον ἐκ τοῦ φαγεῖν ἢ
[2, 18]	ἐπ´ ἀκοῆς, οὔτ´ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	ὁμοίως ἁπάντων. Ἐλλείπων οὖν τῷ
[2, 14]	δ´ ὁρῶμεν καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	ὄν· πάντες γὰρ πρὸς ὃ
[2, 9]	ἄτοπον; Ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων.	Οὐδὲ ἡδονὴ διὰ τοῦτ´ οὐκ
[2, 9]	ἔχειν καὶ τῷ τοιούτῳ τῶν	ἄλλων	ὑπερέχειν· καὶ τὴν ἡδονὴν οὖν,
[2, 14]	Δεῖ δὲ καὶ ὑπὲρ τῶν	ἄλλων	φιλιῶν τῶν λεγομένων καὶ δοκουσῶν
[2, 9]	ἀκρατῶν συμβαίνει) ἐπεὶ οὖν τὸ	ἄλογον	μέρος τῆς ψυχῆς ἔχον τὴν
[2, 12]	ὀρθὸν λόγον πράττειν, ὅταν τὸ	ἄλογον	μέρος τῆς ψυχῆς μὴ κωλύῃ
[2, 13]	ἀγανακτοῦσιν· ἔστι δὲ οὐδὲ τοῦτο	ἄλογον.	Οὐ γὰρ δι´ ἀρετὴν ἡ
[2, 9]	γὰρ πρὸς τὸ καλὸν ὁρμὴν	ἄλογόν	τινα πρῶτον ἐγγίνεσθαι (ὃ καὶ
[2, 10]	εὐτύχημα. Ἔστιν οὖν ἡ εὐτυχία	ἄλογος	φύσις· ὁ γὰρ εὐτυχής ἐστιν
[2, 10]	τῇ φύσει τοιοῦτον ᾧ ὁρμῶμεν	ἀλόγως	πρὸς ἃ ἂν εὖ ἔχωμεν.
[2, 9]	τοῖς ἀγαθοῖς, ἀλλὰ τό γε	ἄλυπον	προστιθέασιν· ἐγγὺς οὖν τὸ ἀλύπως
[2, 9]	ἄλυπον προστιθέασιν· ἐγγὺς οὖν τὸ	ἀλύπως	τῆς ἡδονῆς ἐστίν. Διόπερ λεκτέον
[2, 9]	ἐμπόδιον ἔσται· οὐ γάρ ἐστιν	ἅμα	ἀμφοτέραις ἐνεργεῖν. Ἀλλὰ διὰ τί
[2, 9]	ἀγαθὸν ἂν εἴη πᾶσα ἡδονή.	Ἅμα	δὲ δῆλον ἐκ τούτου ὅτι
[2, 5]	ἀπορίαν, οἷον ἐπειδὰν μὴ ᾖ	ἅμα	πρᾶξαι τἀνδρεῖα καὶ τὰ δίκαια,
[2, 13]	φίλοι εἰσίν, ἢ τὸ συμφέρον,	ἅμα	ταῦτ´ ἀπολείπει καὶ ἡ φιλία
[2, 9]	ἐστιν ἡδονή· διὰ δὴ τὸ	ἅμα	τῇ προσφορᾷ ἐκεῖνο τὸ μόριον
[2, 9]	τῆς ψυχῆς ᾧ ἡδόμεθα, ὃ	ἅμα	τῇ προσφορᾷ ἐνεργεῖ. Διὸ οὐκ
[2, 9]	ψυχῆς τι μέρος ᾧ ἡδόμεθα	ἅμα	τῇ προσφορᾷ ὧν ἐσμεν ἐνδεεῖς,
[2, 5]	τῷ λόγον ἔχοντι ἐστίν. Ὥστε	ἅμα	τὸ ἑλέσθαι {καὶ) παρέσται καὶ
[2, 8]	ὁ τῷ πράττειν τὰ φαῦλα	ἅμα	τὸν λόγον σύμψηφον ἔχων· οὔτε
[2, 14]	ᾗ νοοῦσι ταὐτόν, ἀλλ´ ᾗ	ἅμα	τῷ ταὐτὸν νοεῖν προαίρεσιν ἔχουσιν
[2, 8]	ὥστε οὕτως ἔχων τὴν ἐπιστήμην	ἁμαρτήσεται·	ἔχει γὰρ τὴν καθόλου, τὴν
[2, 8]	τὴν ἐπιστήμην ἔχοντος ἡ αὐτὴ	ἁμαρτία	συμβήσεται. Ἐνδέχεται γὰρ τὸν ἀκρατῆ
[2, 8]	ἐπὶ μέρους οὔ. Γίνεται οὖν	ἁμαρτία	τῷ τὴν ἐπιστήμην ἔχοντι καὶ
[2, 8]	τοῖς δικασταῖς φυσικὴν εἶναι τὴν	ἁμαρτίαν.	Εἰ δή τις τοῦ τὸν
[2, 8]	σφοδρὰ τῷ βέβαιον εἶναι καὶ	ἀμετάπειστον,	οὐθὲν διοίσει τῆς ἐπιστήμης, δόξης
[2, 13]	εἰκότως. Ἡ μὲν γὰρ ἀρετὴ	ἀμετάπτωτον,	δι´ ἣν ἡ φιλία, ὥστε
[2, 13]	εἰκὸς τὴν φιλίαν τὴν τοιαύτην	ἀμετάπτωτον	εἶναι, τὸ δὲ συμφέρον οὐδέποτε
[2, 9]	ἐν βοσκήματι· τὸ δ´ ἀγαθὸν	ἀμιγές	ἐστι τοῖς φαύλοις καὶ οὐ
[2, 13]	διὰ τὸ συμφέρον, ἐνταῦθα ἡ	ἀμφισβήτησις·	οὔτε γὰρ ὁ τῷ συμφέροντι
[2, 13]	αὐτοῖς τέλος κοινὸν ὑπὲρ οὗ	ἀμφισβητοῦσιν,	οἷον ἐν τοῖς πολίταις· διαμφισβητοῦντες
[2, 13]	ποιῇς ἢ ἐγὼ σοί, οὐδ´	ἀμφισβητῶ	ἔτι μὴ οὐ δεῖν σε
[2, 8]	ἐπιστήμην ἢ μεταπίπτει. Ἄτοπον γὰρ	ἀμφότερα	δοκεῖ εἶναι. Ἀλλὰ πάλιν ἐντεῦθεν
[2, 13]	ἐν ἀνισότητι· ἔστιν οὖν κατ´	ἀμφότερα.	Ἡ μὲν γὰρ καθ´ ὁμοιότητα
[2, 13]	ἡ ἀρετή, ἀλλὰ τῇ ἀρετῇ	ἀμφότερα	ταῦτα ἀκολουθεῖ. Ἄτοπον γὰρ εἰ
[2, 13]	ἢ εἰς τὴν τελείαν· ἐν	ἀμφοτέραις	γὰρ πάντα ταῦτα ὑπάρχει· καὶ
[2, 9]	ἔσται· οὐ γάρ ἐστιν ἅμα	ἀμφοτέραις	ἐνεργεῖν. Ἀλλὰ διὰ τί οὐκ
[2, 14]	ἐπὶ ταὐτά. Εἰ γὰρ ἐννοοῦσιν	ἀμφότεροι	ἄρχειν, ἀλλ´ ὃ μὲν αὑτὸν
[2, 13]	τέλος τῆς φιλίας, οἷον εἰ	ἀμφότεροι	κατὰ τὸ συμφέρον ἀλλήλοις φίλοι
[2, 9]	ἐνέργειαι· αἱ γὰρ ἡδοναὶ κατ´	ἀμφοτέρους	λεγόμεναι τοὺς τρόπους ἐνέργειαι εἰσίν·
[2, 9]	ἀρετὴ ἐκλείποντος τοῦ λόγου (ἐξ	ἀμφοτέρων	γὰρ ἡ ἀρετή) ὥστ´ οὐδὲ
[2, 13]	ταύτην δὲ τοσαύτην, ὅσης κρατήσειεν	ἄν〉	ἂν μὲν γὰρ πλεῖον ποιήσῃς
[2, 17]	τοιοῦτος οἷος ἕτερος εἶναι ἐγώ,	ἄν	γε καὶ σφόδρα φίλον ποιήσῃς,
[2, 17]	εἰς τὸν φίλον ἰδόντες γνωρίσαιμεν	ἄν·	ἔστι γάρ, ὡς φαμέν, ὁ
[2, 13]	καὶ τἀγαθὰ τούτῳ μάλιστα βουλοίμεθ´	ἄν,	καὶ τὸ ζῆν καὶ τὸ
[2, 8]	κακὰ ὅτι κακά εἰσιν ἕλοιτ´	ἄν·	ὁ δὲ ἀκρατὴς δοκεῖ, εἰδὼς
[2, 12]	Ναί, ἀλλ´ ἴσως εἴποι τις	ἄν,	ὅταν πῶς ἔχωσι τὰ πάθη,
[2, 14]	πρὸς Δαρεῖον) Ἀλλ´ ἀρχὴ μὲν	ἄν	ποτε φιλίας ἡ εὔνοια δόξειεν
[2, 10]	τάξειεν, ὥστε δῆλον ὅτι τούτων	ἄν	τι εἴη. Νοῦς μὲν δὴ
[2, 8]	ἀκριβῶς εἰδὼς ἀλλὰ δοξάζων, συγγνώμην	ἄν	τις ἀποδοίη προσθέσθαι τῇ ἡδονῇ
[2, 8]	συμβαίνειν. Ἀλλὰ δὴ καὶ ταῦτ´	ἄν	τις ἀπορήσειεν· ἐπεὶ γὰρ δοκεῖ
[2, 12]	ὀρθὸν λόγον πράττειν· ἀλλ´ ἴσως	ἄν	τις αὐτὸ τοῦτο ἀγνοῶν ἐρωτήσειεν,
[2, 10]	Πρῶτον μὲν οὖν ἐπὶ ταῦτ´	ἄν	τις ἐλθὼν καὶ ἐπιβλέψας ἀπορήσειεν.
[2, 18]	φιλεῖν δι´ ἀδυναμίαν καὶ ἐγκλήματ´	ἄν	τις ἔχοι δικαίως, καὶ οὐκ
[2, 14]	ἀψύχων ἀγαθῶν ἢ ἡδέων, ἀλλ´	ἄν	τις ᾖ τὸ ἦθος σπουδαῖος,
[2, 9]	ἄνευ τοῦ προλυπηθῆναι. Ὥστ´ εἴη	ἄν	τις ἡδονὴ ἣ οὐκ ἔστι
[2, 12]	πρὸς αἴσθησίν τι. Ἐπιζητήσειε δ´	ἄν	τις ἴσως καὶ τὸ τοιοῦτον·
[2, 5]	εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Ἀπορήσειε δ´	ἄν	τις καὶ τοῦτο. Εἴπερ ἐστὶ
[2, 9]	φασίν, ἡδονὴ ἀγαθόν. Συνίδοι δ´	ἄν	τις καὶ ὑπὲρ τούτου οὕτως.
[2, 9]	ὅτι οὐκ ἄριστον. Ἀπορήσειε δ´	ἄν	τις μεταβὰς καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 5]	κυβερνᾶν, οὐ γὰρ ἔχεις εἴποι	ἄν	τις οὐδὲν τοιοῦτον ἐν τῇ
[2, 5]	τἀνδρεῖα καὶ τὰ δίκαια, πότερ´	ἄν	τις πράξειεν; Ἐν μὲν δὴ
[2, 8]	εἶναι, ἢ οὔ; Ἀπορήσειε γὰρ	ἄν	τις τὰ εἰρημένα· ἐὰν δὲ
[2, 8]	ἀφωρισμένον ἐστὶν ἡ ἀκρασία, ἀπορήσειεν	ἄν	τις. Τὰ μὲν οὖν τὴν
[2, 10]	εἰς οὐδὲν ἄλλο τὴν τύχην	ἄν	τις τάξειεν, ὥστε δῆλον ὅτι
[2, 9]	εἶναι καὶ διακρίνοντα. Ἴδοι δ´	ἄν	τις τοῦτο ἐκ τῶν παιδίων
[2, 11]	ἀρχὴ παραγινόμενά τινα βλάπτοιεν, οὐκ	ἂν	αἱρετὰ εἴη, ἀλλὰ τὰ τοιαῦτα
[2, 8]	τὰ βέλτιστα ὁ φρόνιμος, οὐδ´	ἂν	ἀκρατὴς εἴη ὁ φρόνιμος, ἀλλ´
[2, 8]	ὁ σπουδαῖος οὐδέποτε οὕτω γένοιτ´	ἂν	ἀκρατής, ὅ τε λόγος προκαταλαβὼν
[2, 8]	ἅπαντας δὲ ἀλλ´ οὓς ἀναγκαίως	ἂν	ἄλλος τις ὑπομείνειεν, ὁ δ´
[2, 13]	ἔστιν ἄνευ τοῦ ἡδέος· δέοι	ἂν	ἄρα, ὡς ἔοικεν, μάλιστα τούτοις
[2, 14]	ὄν· πάντες γὰρ πρὸς ὃ	ἂν	αὐτοὶ ποιήσωσιν, πρὸς τοῦτό πως
[2, 17]	καὶ γὰρ ὁ ἄνθρωπος {ὃς)	ἂν	αὐτὸς ἑαυτὸν κατασκοπῆται, ὡς ἀναισθήτῳ
[2, 13]	δὲ καθ´ ἕκαστα ἡμῖν αὐτοῖς	ἂν	βουλοίμεθα ὑπάρχειν, δῆλόν ἐστιν ὡς
[2, 13]	ὁμοιοπαθεῖς ἡμῖν αὐτοῖς μάλιστα ἐσμέν·	ἂν	γὰρ προσπταίσωμεν ἢ ἄλλῳ τινὶ
[2, 8]	δοκεῖ εἶναι. Ἀλλὰ πάλιν ἐντεῦθεν	ἂν	γένοιτο φανερόν, ὥσπερ ἔφαμεν ἐν
[2, 9]	γε ἡδόμενος πράττῃ, σπουδαῖος ἔσται,	ἂν	δὲ λυπούμενος τὰ καλὰ πράττῃ,
[2, 8]	δὲ ἀκρασίας καὶ ἐγκρατείας πρῶτον	ἂν〉	δέοι εἰπεῖν τὰ ἀπορούμενα καὶ
[2, 14]	ἐπ´ ἀγαθοῦ δόσει οὐδεὶς ἴσον	ἂν	δοίη τῷ βελτίονι καὶ τῷ
[2, 9]	ἀλλὰ καὶ τοὐναντίον διὰ τοῦτο	ἂν	δόξειεν ἀγαθὸν εἶναι, ὅτι πάντα
[2, 5]	παραγενόμενα, ὁ τούτων στερίσκων οὐκ	ἂν	δόξειεν ἀδικεῖν. Ὁ δὴ τοιοῦτος
[2, 8]	τὰ φαῦλα; Ἀλλὰ πάλιν οὐκ	ἂν	δόξειεν. Ἄτοπον γὰρ τὸ κράτιστον
[2, 5]	ἐν στερήσει τῶν ἀγαθῶν, οὐκ	ἂν	δόξειεν βλάπτειν· τὰ γὰρ ἀγαθὰ
[2, 10]	μᾶλλον καὶ οἰκειότερον ἡ εὐτυχία	ἂν	δόξειεν εἶναι ἐν τῷ ἀγαθὸν
[2, 14]	δοκεῖ. Ἁπλῶς μὲν οὖν οὐκ	ἂν	δόξειεν εἶναι ἡ εὔνοια φιλία
[2, 4]	καὶ δικαίου καὶ σπουδαίου ἁπλῶς	ἂν	δόξειεν εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Ἀπορήσειε
[2, 8]	ἔνεστιν οὐχ ὑγιής. Διὸ βελτίων	ἂν	δόξειεν εἶναι ὁ ἀκρατὴς τοῦ
[2, 13]	ἐν ἑκάστοις τούτων. Βεβαιοτάτη δ´	ἂν	δόξειεν εἶναι τῶν φιλιῶν ἡ
[2, 13]	ταύταις ἐστίν. Ἔτι δὲ ἴσως	ἂν	δόξειεν, ἐν οἷς ἐστι δίκαιον,
[2, 11]	τὸ μὴ εἶναι αὐτῷ, οὐκ	ἂν	δόξειεν καλὸς κἀγαθὸς εἶναι· ἀλλ´
[2, 5]	ἀγαθὸν τὴν φρόνησιν. Ἢ οὐκ	ἂν	δόξειεν παρακολουθεῖν τῷ ἀδίκῳ ἡ
[2, 3]	Διὸ οὐδὲ τὰ τοιαῦτα εὐβουλίας	ἂν	δόξειεν, τὰ ἀπὸ ταὐτομάτου συμβαίνοντα
[2, 10]	τις θεῶν; Ἢ τοῦτ´ οὐκ	ἂν	δόξειεν; Τὸν γὰρ θεὸν ἀξιοῦμεν
[2, 11]	καὶ ἀγαθός, ὥσπερ οὐδὲ ὑγιαίνειν	ἂν	δόξειεν ᾧ τὰ ἁπλῶς ὑγιεινὰ
[2, 9]	δὲ κωλυτικὸν τῶν καλῶν οὐκ	ἂν	εἴη ἀγαθόν. Πρῶτον μὲν οὖν
[2, 9]	ἣ οὔκ ἐστιν γένεσις, αὕτη	ἂν	εἴη ἀγαθόν. Τὸ δ´ ὅλον
[2, 9]	πάσαις ταῖς κατηγορίαις, καὶ ἡδονὴ	ἂν	εἴη ἀγαθόν· ὥστ´ ἐπειδὴ ἐν
[2, 9]	ἡδονὴν καὶ λύπην· ὑπὲρ ἡδονῆς	ἂν	εἴη ἀναγκαῖον εἰπεῖν, ἐπειδήπερ οὐκ
[2, 13]	ὅλως τὸ φιλεῖν· ἄτοπον γὰρ	ἂν	εἴη εἴ τις φαίη φιλεῖν
[2, 10]	γε τὴν εὐδαιμονίαν ἡ τοιαύτη	ἂν	εἴη εὐτυχία οἰκειοτέρα, ἧς ἐν
[2, 9]	πράττει, οὐ σπουδαῖος. Ὥστε οὐκ	ἂν	εἴη ἡ ἀρετὴ μετὰ λύπης·
[2, 9]	δὲ οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις, ἀγαθὸν	ἂν	εἴη ἡ ἡδονή. Ἀλλὰ μετὰ
[2, 9]	λύπης φαμὲν ἥδεσθαι· ὥστ´ οὐκ	ἂν	εἴη ἡ ἡδονὴ ἀποκατάστασις τοῦ
[2, 9]	ἑκάστῳ τὴν αὑτοῦ· ὥστε τοῦτ´	ἂν	εἴη ἴδιον, τῇ γε φαύλῃ
[2, 11]	ἀρετῶν κατὰ μέρος εἰρήκαμεν, λοιπὸν	ἂν	εἴη καθόλου συνθέντας τὰ καθ´
[2, 6]	ὑπὲρ ἀκρασίας καὶ θηριότητος λεκτέον	ἂν	εἴη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Ἔστιν δὲ
[2, 9]	μὲν οὖν πρὸς τὸ πρῶτον	ἂν	εἴη λεκτέον, πρὸς τὴν γένεσιν,
[2, 13]	μένουσιν φίλοι ὄντες. Ἐχόμενον δ´	ἂν	εἴη νῦν τοῦτ´ εἰπεῖν, πότερόν
[2, 8]	δὲ ἀκολάστου κακῶς· ὥστε χείρων	ἂν	εἴη ὁ ἀκόλαστος τοῦ ἀκρατοῦς.
[2, 9]	τῶν ἀγαθῶν ἡδονὴ ἡδονή, ἀγαθὸν	ἂν	εἴη πᾶσα ἡδονή. Ἅμα δὲ
[2, 9]	Θ' Μετὰ δὲ ταῦτα λεκτέον	ἂν	εἴη περὶ ἡδονῆς, ἐπειδήπερ ὑπὲρ
[2, 13]	καιρῷ, καὶ οὖσαν ἀγαθόν, συμπαραληπτέα	ἂν	εἴη πρὸς τὴν εὐδαιμονίαν. Πρῶτον
[2, 19]	ΙΘ' Μετὰ δὲ ταῦτα σκεπτέον	ἂν	εἴη πῶς δεῖ φίλῳ χρῆσθαι.
[2, 5]	μὴ χρήσεται ὀρθῶς τούτοις, οὐκέτι	ἂν	εἴη σπουδαῖος· οὔτε δὴ ἡ
[2, 10]	εὐτυχίας, οἷον ἀρτίως ἔφαμεν, συνεργὸς	ἂν	εἴη τῇ εὐδαιμονίᾳ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ'
[2, 19]	τὸ τοιοῦτον ἔγκλημα. Ὥστε σκεπτέον	ἂν	εἴη τὸ πῶς δεῖ χρῆσθαι
[2, 10]	λόγος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Ἐχόμενον δ´	ἂν	εἴη τούτων εἰπεῖν, ἐπειδὴ περὶ
[2, 9]	τῆς ἡδονῆς πάντ´ ἐφίεται, ἀγαθὸν	ἂν	εἴη τῷ γένει ἡ ἡδονή.
[2, 17]	φίλαυτος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ' Ἐχόμενον δ´	ἂν	εἴη ὑπὲρ αὐταρκείας εἰπεῖν καὶ
[2, 13]	τοῦτο; Πρῶτον μὲν οὖν διοριστέον	ἂν	εἴη ὑπὲρ φιλίας ποίας σκοποῦμεν.
[2, 18]	τις ἔχοι δικαίως, καὶ οὐκ	ἂν	εἴη φίλος, μὴ φιλῶν γε
[2, 8]	δόξαν ἔχει ὁ ἀκρατής, οὐκ	ἂν	εἴη ψεκτός. Εἰ γὰρ φαῦλόν
[2, 9]	καὶ τῶν τοιούτων οὖσαι, βελτίους	ἂν	εἴησαν αἱ καθεστηκυίας τῆς φύσεως
[2, 9]	ἀκοῆς καὶ τοῦ διανοεῖσθαι βέλτισται	ἂν	εἴησαν, ἐπεὶ αἵ γε σωματικαὶ
[2, 9]	Διὸ διάφοροι τῷ εἴδει δόξαιεν	ἂν	εἶναι αἱ ἡδοναί. Ἀλλὰ δὴ
[2, 4]	καὶ κόλακος καὶ ἀρέσκου δόξειεν	ἂν	εἶναι· ἀλλὰ τὸ κατ´ ἀξίαν
[2, 10]	εὔνοια παρὰ τοῦ θεοῦ δόξειεν	ἂν	εἶναι εὐτυχία διὰ τὸ καὶ
[2, 8]	ἀκρασίαν, ἤδη περὶ ταῦτα δόξειεν	ἂν〉	εἶναι. Ἠπορεῖτο δὲ περὶ τί
[2, 5]	Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος δόξειεν	ἂν	εἶναι παράδοξος τοῖς πολλοῖς· πάντες
[2, 13]	τούτῳ καὶ ἡ φιλία δόξειεν	ἂν	εἶναι πρὸς αὑτόν. Ἐπειδὴ γὰρ
[2, 10]	καὶ ἐπιβλέψας ἀπορήσειεν. Οὔτε γὰρ	ἂν	εἴποι τις τὴν τύχην ὥς
[2, 8]	αὐτὸν ἔχειν ἐπιθυμίας (οὐ γὰρ	ἂν	εἴποις ἐγκρατῆ, ὅστις μετρίων ἐπιθυμιῶν
[2, 3]	ὁ σκοπῶν τὸ βέλτιστον, οὐκέτι	ἂν	εἴποις, ᾧ συνέβη τι κατὰ
[2, 15]	Τούτου γὰρ μόνον ἄλλῳ οὐκ	ἂν	ἐκσταίη, τὰ δὲ συμφέροντα καὶ
[2, 17]	θεοῦ οὔτ´ ἐκεῖ ὀρθῶς οὔτ´	ἂν	ἐνταῦθα εἴη χρήσιμος· οὐ γὰρ
[2, 8]	μήτε ἐγκράτεια μήτε ἀκρασία, οὐδ´	ἂν	ἐπαινετὴ εἴη ἡ ἀκρασία οὐδὲ
[2, 10]	ᾧ ὁρμῶμεν ἀλόγως πρὸς ἃ	ἂν	εὖ ἔχωμεν. Καὶ εἴ τις
[2, 10]	ἀγαθὸν λαβεῖν καθ´ αὑτὸ δόξειεν	ἂν	εὐτύχημα εἶναι, τὸ δὲ κακὸν
[2, 4]	ἀποδιδόναι (λέγω δὲ οἷον, ὁποῖος	ἂν	ᾖ ἕκαστος, τοιοῦτον γινόμενον ἐντυγχάνειν)
[2, 14]	εὔνοια δόξειεν εἶναι, γένοιτο δ´	ἂν	ἡ εὔνοια φιλία, εἰ προσλάβοι
[2, 10]	Ἀλλ´ ὅμως οὐδ´ ἐνταῦθα κυρίως	ἂν	ἡ εὐτυχία λέγοιτο. Ἔστιν δὲ
[2, 13]	γὰρ συζῆν μετ´ οὐδενὸς ἄλλου	ἂν	θέλοιμεν (καὶ γὰρ τὸ ἡδὺ
[2, 8]	ὅ τε λόγος προκαταλαβὼν οὐκ	ἂν	ἰάσαιτο. Ἡγεμὼν γὰρ οὗτος ἐν
[2, 8]	ἀκρατής; Οὕτω μὲν οὖν δόξειεν	ἂν	ἴσως οὐχ ὁ ἀκρατής· ὁ
[2, 8]	περὶ ταῦτα ἀκρατής, οὗτος ἁπλῶς	ἂν	{καὶ) ἀκρατὴς δόξειεν εἶναι, καὶ
[2, 16]	ᾗ αὐτός. Διὸ καὶ οὗτος	ἂν	κυρίως λέγοιτο φίλαυτος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ'
[2, 8]	ἀποτρέποντος. Ἐκείνη μὲν οὖν οὐδ´	ἂν	λίαν δόξειεν εἶναι ψεκτή· καὶ
[2, 13]	δὲ καθ´ ἕκαστα αὐτοὶ αὑτοῖς	ἂν	μάλιστα βουλοίμεθα (καὶ γὰρ τἀγαθὰ
[2, 13]	δὲ τοσαύτην, ὅσης κρατήσειεν ἄν〉	ἂν	μὲν γὰρ πλεῖον ποιήσῃς τὸ
[2, 17]	μὴ ἐνδέχεται ἄνευ φιλίας, προσδέοιτ´	ἂν	ὁ αὐτάρκης φιλίας. Ἡ μὲν
[2, 17]	ἐνδέχεται εἶναι ἄνευ φιλίας, προσδέοιτ´	ἂν	ὁ αὐτάρκης φιλίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ'
[2, 17]	εἰδέναι ἄνευ ἄλλου φίλου, δέοιτ´	ἂν	ὁ αὐτάρκης φιλίας πρὸς τὸ
[2, 9]	ῥᾳδίως εὖ διακείμενα ποιεῖν ὃ	ἂν	ὁ λόγος προστάττῃ· ἂν οὖν
[2, 8]	λόγος, καὶ ὅμως πράττει, ὥστε	ἂν	ὁ τοιοῦτος δόξειεν ἀνίατος εἶναι.
[2, 5]	ἄρα καὶ ὁ ἄδικος εἰδείη	ἂν	ὁποῖα ἀγαθὰ καὶ ὁποῖα κακά·
[2, 15]	οὐ προσῆκον αὑτῷ μάλιστα, ἀλλ´	ἂν	ὁρᾷ ἄλλον δυνησόμενον μᾶλλον τούτοις
[2, 9]	ὃ ἂν ὁ λόγος προστάττῃ·	ἂν	οὖν ὁ λόγος φαύλως ᾖ
[2, 5]	οὗτος προστάττει, ὥστ´ ἐφ´ ὃ	ἂν	οὗτος ἄγῃ, ἐπὶ τοῦτο ἀποκλίνει.
[2, 13]	τοιούτων, εὐθὺς λυπούμεθα. Διὸ δόξειεν	ἂν	οὕτως εἶναι αὑτῷ πρὸς αὐτὸν
[2, 8]	ἀρχὴ ὁ λόγος. Ἐπεὶ πότερος	ἂν	πλείω κακὰ ποιήσειεν, λέων, ἢ
[2, 9]	τί οὐκ ἀγαθὸν ἡ ἐπιστήμη,	ἂν	ποιῇ τὴν ἀπὸ τῆς ἐπιστήμης
[2, 9]	χρήσεται) τὸ δὴ τοιοῦτον ἄτοπον	ἂν	συμβαίνειν δόξειεν. Πρὸς δὴ τὴν
[2, 1]	δὲ ταῦτα ὑπὲρ ἐπιεικείας δέοι	ἂν	τὴν ἐπίσκεψιν ποιήσασθαι, τί τέ
[2, 10]	τῆς τύχης ὡς ἀληθῶς ὡς	ἂν	τύχῃ γίνεται. Εἰ δέ γε
[2, 13]	ἢ ὑπηρετῶσιν ἢ ὅ τι	ἂν	τῶν τοιούτων· ὅταν μὲν γὰρ
[2, 14]	κατὰ τὸ συμφέρον φιλίᾳ δόξειεν	ἂν	ὑπάρχειν· ὥσπερ δὲ καὶ κατὰ
[2, 5]	ὥστε καὶ ἡ ἀρετὴ ποιοίη	ἂν	χείρους μείζων γινομένη. Ἢ τοῦτο
[2, 15]	ἄγνοιαν (οὐ γὰρ οἴονται κακῶς	ἂν	χρήσασθαι τοῖς τοιούτοις ἀγαθοῖς) ἢ
[2, 18]	φιλία οὐ τοῦτο βούλεται. Ἔτι	ἂν	ὦσιν πολλοί, οὐκ ἔστιν παύσασθαι
[2, 9]	καὶ ἡδονῇ, ἐν δὲ τῷ	ἀνὰ	μέσον οὐκ ἔστιν· δῆλον οὖν
[2, 9]	κατ´ ἀρετὴν πράττειν· τὸ δ´	ἀνὰ	μέσον οὐκ ἔστιν. Διὰ τί;
[2, 9]	λυπεῖταί τις τὰ καλὰ πράττων,	ἀναγκαζόμενος	πράττει· ὁ δ´ ἐξ ἀνάγκης
[2, 8]	τιμὴ φίλοι δόξα, τὰ δ´	ἀναγκαῖα	καὶ περὶ σῶμα ἐστίν, οἷον
[2, 17]	ταῦτα καλὰ καὶ ἡδέα καὶ	ἀναγκαῖα,	ταῦτα δὲ μὴ ἐνδέχεται εἶναι
[2, 8]	τὴν ἀπορίαν παρέχοντα ταῦτ´ ἐστίν·	ἀναγκαῖον	δὲ λῦσαι τὰς ἀπορίας. Πρῶτον
[2, 17]	τὸ γὰρ συμβιοῦν ἡδὺ καὶ	ἀναγκαῖον.	Εἰ τοίνυν ταῦτα καλὰ καὶ
[2, 9]	λύπην· ὑπὲρ ἡδονῆς ἂν εἴη	ἀναγκαῖον	εἰπεῖν, ἐπειδήπερ οὐκ ἔστιν ἡ
[2, 13]	ἅπασι δὲ τούτοις ὑπὲρ φιλίας	ἀναγκαῖόν	ἐστιν εἰπεῖν, τί ἐστιν καὶ
[2, 6]	μέχρι τούτου· μετὰ δὲ ταῦτα	ἀναγκαῖόν	ἐστιν ἑτέραν ἀρχὴν ποιησαμένοις λέγειν
[2, 9]	ἄλλοι οἴονται δεῖν, ἀλλὰ δὴ	ἀναγκαῖον	ἡμῖν ἐστιν λέγειν ὑπὲρ ἡδονῆς.
[2, 13]	βουλόμεθα (ἴσως δὲ τοῦτο καὶ	ἀναγκαῖον)	καὶ τὸ εὖ ζῆν καὶ
[2, 6]	κακία αὗταί εἰσιν ἄτοποι, ὡσαύτως	ἀναγκαῖον	καὶ τοὺς περὶ τούτων λόγους
[2, 18]	συμβαίνειν τι ἀτύχημα, ὧν γινομένων	ἀναγκαῖον	λυπεῖσθαι. Οὔτ´ αὖ πάλιν ὀλίγους,
[2, 8]	οὐχ ἅπαντας δὲ ἀλλ´ οὓς	ἀναγκαίως	ἂν ἄλλος τις ὑπομείνειεν, ὁ
[2, 9]	γὰρ λύπη ἐπὶ τοῖς δι´	ἀνάγκην	ἐστίν, ὥστ´ εἰ λυπεῖταί τις
[2, 9]	ἀναγκαζόμενος πράττει· ὁ δ´ ἐξ	ἀνάγκης	πράττων οὐ σπουδαῖος. Ἀλλὰ μὴν
[2, 13]	φιλία ἐγγίνεται διὰ τὸ συμφέρον.	Ἀνάγονται	δὲ πᾶσαι αἱ φιλίαι, καὶ
[2, 8]	γὰρ τῷ λόγῳ τούτῳ πεισθέντας	ἀναιρεῖν	τὸ πιθανῶς γινόμενον· ἀκρατεῖς γὰρ
[2, 9]	μὲν καὶ τῷ τοιούτῳ λόγῳ	ἀναιρήσεις	καὶ τὰς καθ´ ἕκαστα λεγομένας
[2, 17]	ἂν αὐτὸς ἑαυτὸν κατασκοπῆται, ὡς	ἀναισθήτῳ	ἐπιτιμῶμεν. Ἄτοπος οὖν, φησίν, ὁ
[2, 8]	φανερόν, ὥσπερ ἔφαμεν ἐν τοῖς	ἀναλυτικοῖς,	ἐκ δύο προτάσεων γίνεσθαι τὸν
[2, 8]	θυμὸς πρὸς τὸ τιμωρήσασθαι, οὐκέτι	ἀναμείνας	ἀκοῦσαι πότερον δεῖ ἢ οὐ
[2, 9]	γίνονται, τῷ ἢ τὴν ἔνδειαν	ἀναπληροῦσθαι	ἢ τῆς ὑπερβολῆς ἀφαιρεῖσθαι· διὸ
[2, 9]	καθισταμένης μὲν αἱ ἐξ ἐνδείας	ἀναπληρώσεις,	καθεστηκυίας δὲ αἱ ἀπὸ τῆς
[2, 9]	ἐπεὶ αἵ γε σωματικαὶ ἐξ	ἀναπληρώσεως.	Ἔτι καὶ τοῦτο ἐλέγετο, ὅτι
[2, 9]	ἐνδεοῦς τῇ φύσει, τούτου τὴν	ἀναπλήρωσιν	γενέσθαι, ἔστιν δέ, ὡς φαμέν,
[2, 13]	τὴν πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς φιλίαν	ἀναφέροντες	λέγομεν ἢ εἰς τὴν τελείαν·
[2, 19]	ἀνίσῳ, ὁμοίως ἡ γυναικὸς πρὸς	ἄνδρα	ἢ οἰκέτου πρὸς δεσπότην, καὶ
[2, 13]	πρὸς πατέρα καὶ γυναικὶ πρὸς	ἄνδρα,	καὶ ὅσαι ἁπλῶς ἄλλαι κοινωνίαι
[2, 5]	ὥστε ἐάν τινι δικαιοσύνη ἢ	ἀνδρεία	εἰς ὑπερβολὴν παραγένηται, χείρων ἔσται,
[2, 9]	ἕκαστα λεγομένας ἀρετάς. Ἡ γὰρ	ἀνδρεία	οὐκ ἔστιν ἄριστον· ἆρ´ οὖν
[2, 10]	οὐθεὶς λέγει εὐτυχῆ οὐδὲ τὸν	ἀνδρεῖον	οὐδ´ ὅλως τῶν κατ´ ἀρετὴν
[2, 11]	δίκαιον καλὸν κἀγαθὸν φασί, τὸν	ἀνδρεῖον,	τὸν σώφρονα, ὅλως ἐπὶ τῶν
[2, 9]	καὶ φύσις. Ὥσπερ γὰρ οὐδ´	ἀνδριαντοποιὸν	θεωρεῖν δεῖ ποῖός τίς ἐστιν
[2, 14]	καὶ χείρονος, καὶ γυναικὸς καὶ	ἀνδρός,	καὶ ἁπλῶς ἐν οἷς ἐστιν
[2, 17]	τοῦτο δ´ οὐκ ἔστιν εἰδέναι	ἄνευ	ἄλλου φίλου, δέοιτ´ ἂν ὁ
[2, 10]	γε εὐτυχίας, καὶ ὀρθῶς ἴσως·	ἄνευ	γὰρ τῶν ἐκτὸς ἀγαθῶν, ὧν
[2, 10]	τὸν εὐτυχῆ εἶναι ἢ οὐκ	ἄνευ	γε εὐτυχίας, καὶ ὀρθῶς ἴσως·
[2, 9]	τὸ ἡδέως ζῆν, ἢ οὐκ	ἄνευ	γε ἡδονῆς. Οἱ δὲ καὶ
[2, 9]	ἡ μὲν γὰρ ἔνδεια λύπη,	ἄνευ	δὲ λύπης καὶ πρὸ λύπης
[2, 5]	ἔφαμεν μετὰ φρονήσεως εἶναι, οὐκ	ἄνευ	δὲ τῆς φυσικῆς ὁρμῆς τῆς
[2, 2]	εὐγνώμων. Ἔστι μὲν οὖν οὐκ	ἄνευ	ἐπιεικείας ἡ εὐγνωμοσύνη· τὸ μὲν
[2, 9]	τὸ ὅλον δὲ οὐκ ἐνδέχεται	ἄνευ	ἡδονῆς εἶναι τῆς ἀπ´ αὐτῆς
[2, 9]	μεθ´ ἡδονῆς τε καὶ οὐκ	ἄνευ	ἡδονῆς. Ἔστιν οὖν καὶ ἐπιστήμη
[2, 9]	ἐπειδήπερ οὐκ ἔστιν ἡ εὐδαιμονία	ἄνευ	ἡδονῆς. Πρῶτον μὲν οὖν εἴπωμεν
[2, 10]	ὁ γὰρ εὐτυχής ἐστιν ὁ	ἄνευ	λόγου ἔχων ὁρμὴν πρὸς τἀγαθά,
[2, 9]	ἐκ τῶν παιδίων καὶ τῶν	ἄνευ	λόγου ζώντων· ἐν γὰρ τούτοις
[2, 10]	ἐνθουσιάζουσιν· καὶ γὰρ οἱ ἐνθουσιάζοντες	ἄνευ	λόγου ὁρμὴν ἔχουσι πρὸς τὸ
[2, 5]	τὴν πρὸς τὸ καλὸν ὑπάρχειν	ἄνευ	λόγου· ᾧ δ´ ἐστὶν αἵρεσις,
[2, 10]	ἐστιν αἰτία ἄλλο ἐστίν, καὶ	ἄνευ	ὁρμῆς τῆς ἐπιτυγχανούσης τῶν ἀγαθῶν
[2, 8]	ὑπάρχοντος αὐτῷ καὶ φανεροῦ ὄντος	ἄνευ	τῆς προσθέσεως, περὶ ἃ ἐστίν·
[2, 5]	ἐστιν ὁ αἱρούμενος. Οὔτε γὰρ	ἄνευ	τῆς φρονήσεως αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ
[2, 13]	συζῆν· τοῦτο δ´ οὐκ ἔστιν	ἄνευ	τοῦ ἡδέος· δέοι ἂν ἄρα,
[2, 9]	λόγου ζώντων· ἐν γὰρ τούτοις	ἄνευ	τοῦ λόγου ἐγγίνονται ὁρμαὶ τῶν
[2, 3]	εὔβουλον, ἀλλ´ εὐτυχῆ· τὰ γὰρ	ἄνευ	τοῦ λόγου τοῦ κρίνοντος γινόμενα
[2, 9]	διανοίας ἔστι θεωροῦντά τι ἥδεσθαι	ἄνευ	τοῦ προλυπηθῆναι. Ὥστ´ εἴη ἄν
[2, 16]	ἑαυτὸν οἷον καλόν τι, ἀλλ´	ἄνευ	τούτων αὐτὸς ἑαυτὸν φιλήσει, ᾗ
[2, 5]	γίνονται, οὔθ´ ἡ φρόνησις τελεία	ἄνευ	τῶν ἄλλων ἀρετῶν, ἀλλὰ συνεργοῦσί
[2, 10]	οὖν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία οὐκ	ἄνευ	τῶν ἐκτὸς ἀγαθῶν, ταῦτα δὲ
[2, 17]	ταῦτα δὲ μὴ ἐνδέχεται εἶναι	ἄνευ	φιλίας, προσδέοιτ´ ἂν ὁ αὐτάρκης
[2, 17]	δεήσεται, ταῦτα δὲ μὴ ἐνδέχεται	ἄνευ	φιλίας, προσδέοιτ´ ἂν ὁ αὐτάρκης
[2, 3]	φυγὴν ὄντα) ἔστιν δὲ οὐκ	ἄνευ	φρονήσεως. Ἡ μὲν γὰρ φρόνησις
[2, 8]	Σωκράτης μὲν οὖν ὁ πρεσβύτης	ἀνῄρει	ὅλως καὶ οὐκ ἔφη ἀκρασίαν
[2, 17]	θεοῦ τὴν σκέψιν ποιούμεθα, ἀλλ´	ἀνθρωπίνης,	πότερον ὁ αὐτάρκης δεήσεται φιλίας
[2, 13]	ᾗ φιλεῖται, οὔ. Ἀλλ´ οἱ	ἄνθρωποι	διὰ φιλοτιμίαν φιλεῖσθαι μᾶλλον βούλονται
[2, 8]	πιθανῶς γινόμενον· ἀκρατεῖς γὰρ εἰσὶν	ἄνθρωποι,	καὶ αὐτοὶ εἰδότες ὅτι φαῦλα
[2, 7]	ἡ κακία ἡ θηριότης ὑπὲρ	ἄνθρωπον	ἐστίν, οὕτω καὶ ἡ ἀρετὴ
[2, 13]	ἰατρικὸν τὸ μαχαίριον, ἰατρικὸν τὸν	ἄνθρωπον,	καὶ ἰατρικὴν τὴν ἐπιστήμην· ταῦτα
[2, 9]	Ὅμοιον οὖν εἴ τις τὸν	ἄνθρωπον	οἴεται εἶναι σῶμα, ὅτι τοῦτο
[2, 7]	ἔστιν δ´ ἡ τοιαύτη ὑπὲρ	ἄνθρωπον	οὖσα, οἷον ἡρωϊκή τις καὶ
[2, 8]	ἐπὶ μέρους. Οἷον ἐπίσταμαι πάντ´	ἄνθρωπον	πυρέττοντα ὑγιῆ ποιῆσαι· οὑτοσὶ δὲ
[2, 7]	τινα παντελῶς ἴδωμεν φαῦλον, οὐδ´	ἄνθρωπόν	φαμεν εἶναι ἀλλὰ θηρίον, ὡς
[2, 7]	ἀντικεῖσθαι ἡ θεία καὶ ὑπὲρ	ἄνθρωπον·	ὥσπερ γὰρ καὶ ἡ κακία
[2, 17]	Ἀλλ´ ἄτοπον· καὶ γὰρ ὁ	ἄνθρωπος	{ὃς) ἂν αὐτὸς ἑαυτὸν κατασκοπῆται,
[2, 13]	ἰατρικὴν ἰατρικὸν λέγεται, ὁ δ´	ἄνθρωπος	τῷ ποιητικὸς εἶναι ὑγιείας, ἡ
[2, 9]	δ´ ἑτέρα φύσις ἵππου καὶ	ἀνθρώπου	καὶ ὄνου καὶ κυνός, ἡ
[2, 9]	καὶ σπουδαία, οἷον ἡ μὲν	ἀνθρώπου	σπουδαία ἡ δὲ λύκου ἤ
[2, 8]	ἐν θηρίῳ οὖσαν, ἀλλ´ ἐν	ἀνθρώπῳ·	ἡ γὰρ θηριότης ὄνομά ἐστιν
[2, 9]	ἐστι ταὐτὸν καὶ ἵππῳ καὶ	ἀνθρώπῳ,	ὁμοίως οὐδὲ τοῖς ἄλλοις· ἀλλ´
[2, 8]	ὥστε ἂν ὁ τοιοῦτος δόξειεν	ἀνίατος	εἶναι. Ἀλλὰ πότερος διάκειται χεῖρον,
[2, 19]	τὸ σφοδρὸν ἔγκλημα· ἐν δὲ	ἀνίσοις	φίλοις οὐκ ἔστι τὸ ἴσον,
[2, 14]	ἐθέλουσιν εἶναι οἱ ἑταῖροι) ἐν	ἀνισότητι	δὲ ἡ πατρὸς πρὸς υἱόν,
[2, 13]	ἐν ἰσότητι καὶ αἱ ἐν	ἀνισότητι,	εἰς τὰς διῃρημένας τρεῖς. Ἔστιν
[2, 13]	ἡ φιλία ἐγγίνεται ἢ ἐν	ἀνισότητι·	ἔστιν οὖν κατ´ ἀμφότερα. Ἡ
[2, 14]	Αὕτη γάρ ἐστιν ἡ ἐν	ἀνισότητι	φιλία κατὰ λόγον. Οὐδέποτε γὰρ
[2, 13]	φιλίαις γίνονται. Οἱ δ´ ἐν	ἀνισότητι	φίλοι ὄντες, οἱ μὲν ὑπερέχοντες
[2, 19]	πατρὸς πρὸς υἱὸν φιλία ἐν	ἀνίσῳ,	ὁμοίως ἡ γυναικὸς πρὸς ἄνδρα
[2, 13]	φίλος. Γίνεται οὖν ἐν τοῖς	ἀνομοίοις	φιλία κατὰ τὸ συμφέρον· διὸ
[2, 13]	τελεία φιλία· ἡ δὲ κατ´	ἀνομοιότητα	ἡ κατὰ τὸ συμφέρον. Τῷ
[2, 9]	δὴ τὴν τοιαύτην ἀπορίαν ῥᾴδιον	ἀντειπεῖν	καὶ λῦσαι ἐκ τῶν ἔμπροσθεν
[2, 9]	καὶ τὰ πάθη δὲ πάλιν	ἀντεστραμμένως	τοῦ λόγου κρατεῖ (οἷον ἐπὶ
[2, 13]	φιλεῖν οἱ ἐν ὑπεροχῇ ὄντες·	ἀντιδιδόναι	γὰρ ἐν οἷς ὑπερέχουσιν τοῖς
[2, 13]	ὑπερέχων ἀξίαν οἴεται τὴν ἡδονὴν	ἀντικαταλλάττεσθαι	τοῦ συμφέροντος, οὔτε ὁ τῇ
[2, 7]	τινὰ κακίαν θηριότητα. Ἡ δὲ	ἀντικειμένη	ἀρετὴ ταύτῃ ἐστὶν ἀνώνυμος, ἔστιν
[2, 7]	ἡ τῇ κακίᾳ τῇ θηριότητι	ἀντικειμένη.	Θέλει δὲ τῇ τοιαύτῃ ἀντικεῖσθαι
[2, 7]	οὕτω καὶ ἡ ἀρετὴ ἡ	ἀντικειμένη.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Ὑπὲρ δὲ ἀκρασίας
[2, 7]	ἀντικειμένη. Θέλει δὲ τῇ τοιαύτῃ	ἀντικεῖσθαι	ἡ θεία καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον·
[2, 13]	ταῦτα ἐν οἷς ἐστι τὸ	ἀντιφιλεῖν.	Εἰ δή τις μετὰ τοῦτο
[2, 13]	δὲ πρὸς θεὸν φιλία οὔτε	ἀντιφιλεῖσθαι	δέχεται, οὔθ´ ὅλως τὸ φιλεῖν·
[2, 13]	φαμεν εἶναι οὗ ἐστὶ τὸ	ἀντιφιλεῖσθαι,	ἡ δὲ πρὸς θεὸν φιλία
[2, 13]	δὴ παρὰ τῶν ἀψύχων ἐνδέχεται	ἀντιφιλεῖσθαι.	Φιλία μέντοι καὶ πρὸς τὰ
[2, 13]	τῶν σπουδαίων φιλία ἐστίν, ὅταν	ἀντιφιλῶσιν	ἀλλήλους· φιλοῦσι δὲ ἀλλήλους, ᾗ
[2, 7]	οἷον ἡρωϊκή τις καὶ θεία.	Ἀνώνυμος	δέ ἐστιν αὕτη ἡ ἀρετή,
[2, 7]	δὲ ἀντικειμένη ἀρετὴ ταύτῃ ἐστὶν	ἀνώνυμος,	ἔστιν δ´ ἡ τοιαύτη ὑπὲρ
[2, 7]	ἡ ἀρετὴ τοῦ θεοῦ. Διὸ	ἀνώνυμος	ἡ ἀρετὴ ἡ τῇ κακίᾳ
[2, 4]	ἂν εἶναι· ἀλλὰ τὸ κατ´	ἀξίαν	ἑκάστῳ ἀποδιδόναι τὴν ἔντευξιν, τοῦτο
[2, 13]	γὰρ ὁ τῷ συμφέροντι ὑπερέχων	ἀξίαν	οἴεται τὴν ἡδονὴν ἀντικαταλλάττεσθαι τοῦ
[2, 13]	οὔτε ὁ τῇ ἡδονῇ ὑπερέχων	ἀξίαν	τῆς ἡδονῆς ἐν τῷ συμφέροντι
[2, 10]	κύριον ὄντα τῶν τοιούτων τοῖς	ἀξίοις	ἀπονέμειν καὶ τἀγαθὰ καὶ τὰ
[2, 14]	ἀγαθοῦ (οὐδέτερος γὰρ αὐτῶν ἐστιν	ἄξιος	θατέρου πλέον ἔχειν οὔτε κατ´
[2, 10]	ἂν δόξειεν; Τὸν γὰρ θεὸν	ἀξιοῦμεν	κύριον ὄντα τῶν τοιούτων τοῖς
[2, 19]	οὐκ ἔστιν ἔγκλημα τοιοῦτον οἷον	ἀξιοῦσιν	ἐν ἐνίαις, ὥσπερ ἐγὼ σοί,
[2, 11]	οἷον τὰς ἀρετὰς καὶ τὰς	ἀπ´	ἀρετῆς πράξεις, ἀγαθὰ δὲ {οἷον)
[2, 9]	ἐνδέχεται ἄνευ ἡδονῆς εἶναι τῆς	ἀπ´	αὐτῆς γινομένης. Ἄλλος ἦν λόγος
[2, 9]	παρορμᾷ πρὸς τὸ μᾶλλον πράττειν	ἀπ´	αὐτοῦ γινομένη, ἐπεὶ τὸν σπουδαῖον
[2, 8]	ἀλλ´ ἐκρατήθη ὑπὸ τῆς μέθης,	ἀπαλλαγέντες	δὲ τῆς μέθης πάλιν οἱ
[2, 8]	μεθύοντες, ὅταν αὐτοῖς ἡ μέθη	ἀπαλλαγῇ,	πάλιν οἱ αὐτοὶ εἰσίν· οὐκ
[2, 8]	ἐποίησε τὸν λογισμόν· ὅταν δ´	ἀπαλλαγῇ	τὸ πάθος ὥσπερ ἡ μέθη,
[2, 8]	ἐπιστήμην ἔχοντι καὶ ἐνταῦθα, οἷον	ἅπαντα	μὲν τὸν πυρέττοντα ὑγιῆ ποιῆσαι
[2, 8]	ὁ μὴ ὑπομένων πόνους, οὐχ	ἅπαντας	δὲ ἀλλ´ οὓς ἀναγκαίως ἂν
[2, 15]	ἔστιν φίλαυτος. Ἀλλ´ ὁρμῶσι μὲν	ἅπαντες	ἐπὶ τἀγαθά, καὶ οἴονται αὑτοῖς
[2, 5]	καὶ τὸ ὑγιείας ποιητικὸν οἴδαμεν	ἅπαντες,	ὅτι ἐλλέβορος καὶ τὸ ἐλατήριον
[2, 18]	ἕκαστον μερίσαι τὸ φιλεῖν. Ἐφ´	ἁπάντων	γὰρ καὶ τῶν ἄλλων ἐξαδυνατεῖ
[2, 18]	οὔτ´ ἐπὶ τῶν ἄλλων ὁμοίως	ἁπάντων.	Ἐλλείπων οὖν τῷ φιλεῖν δι´
[2, 13]	τῶν σπουδαίων φιλίαν, τὴν ἐξ	ἁπάντων	τούτων οὖσαν, καὶ ἐκ τοῦ
[2, 9]	καὶ πότε καὶ ὅλως ἐν	ἁπάσαις)	ἤδη γ´ ἐκεῖνο φανερόν. Κατὰ
[2, 13]	διῃρημένας τρεῖς. Ἔστιν δ´ ἐν	ἁπάσαις	ταῖς φιλίαις διαφορὰ γινομένη πρὸς
[2, 19]	χρῆσθαι. Ἔστι δ´ οὐκ ἐν	ἁπάσῃ	φιλίᾳ ἡ σκέψις, ἀλλ´ ἐν
[2, 13]	τὴν ἕξιν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ' Ἐφ´	ἅπασι	δὲ τούτοις ὑπὲρ φιλίας ἀναγκαῖόν
[2, 8]	ἀκρασία καὶ ὁ ἀκρατὴς ἐν	ἅπασίν	ἐστιν καὶ περὶ πάντα, οἷον
[2, 14]	κρείττονι ὄντι. Τῶν δὲ φιλιῶν	ἁπασῶν	τῶν εἰρημένων τούτων μάλιστά πως
[2, 8]	μὲν ὁ τῷ τοιούτῳ λόγω	ἀπειθῶν,	ἐγκρατὴς δὲ ὁ πειθόμενος καὶ
[2, 1]	νόμον, ἃ ὁ νομοθέτης ἐξαδυνατῶν	ἀπέλιπεν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἡ δὲ εὐγνωμοσύνη
[2, 9]	ποῖός τίς ἐστιν ἐξ ὧν	ἀπέτυχε	καὶ κακῶς εἰργάσατο, ἀλλ´ ἐξ
[2, 8]	ἐπιθυμῶν δὲ τύπτειν, ὁ τούτου	ἀπεχόμενος	ἐγκρατής ἐστι· ὥστε εἰ μή
[2, 11]	ὁ καλὸς κἀγαθὸς ᾧ τὰ	ἁπλῶς	ἀγαθά ἐστιν ἀγαθὰ καὶ τὰ
[2, 11]	καλὸς καὶ ἀγαθός. δὲ τὰ	ἁπλῶς	ἀγαθὰ μή ἐστιν ἀγαθά, οὐκ
[2, 5]	τἀγαθά, ὑπὲρ ὧν ἀδικεῖ, τὰ	ἁπλῶς	ἀγαθά, οὐ τὰ αὑτῷ ἀγαθά.
[2, 5]	οὐ δυναμένους ὑγιαίνειν τοὺς τὰ	ἁπλῶς	ἀγαθὰ προσφερομένους, ἀλλ´ εἰ μέλλει
[2, 11]	καὶ τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν	ἁπλῶς	ἀγαθὰ τὰ δὲ οὔ, καὶ
[2, 13]	βουλητέον. Βουλητὸν μὲν γὰρ τὸ	ἁπλῶς	ἀγαθόν, βουλητέον δὲ τὸ ἑκάστῳ
[2, 5]	ἄδικος οὐδὲ δύναται κρίνειν τὸ	ἁπλῶς	ἀγαθὸν καὶ τὸ αὑτῷ ἀγαθόν,
[2, 13]	οὕτω καὶ φιλητὸν μὲν τὸ	ἁπλῶς	ἀγαθόν, φιλητέον δὲ τὸ αὑτῷ
[2, 8]	δόξαν ἢ ὀργήν. Ἀλλὰ τῷ	ἁπλῶς	ἀκρατεῖ οὐ προστίθεμεν περὶ ἅ,
[2, 8]	καὶ λύπας τὰς σωματικὰς ὁ	ἁπλῶς	ἀκρατής. Δῆλον δὲ καὶ ἐντεῦθεν,
[2, 8]	μὲν οὖν τιμὴν οὐκ ἔστιν	ἁπλῶς	ἀκρατής· ἐπαινεῖται γάρ πως ὁ
[2, 13]	γυναικὶ πρὸς ἄνδρα, καὶ ὅσαι	ἁπλῶς	ἄλλαι κοινωνίαι καὶ φιλίαι ἔνεισιν
[2, 4]	τοῦτο καὶ δικαίου καὶ σπουδαίου	ἁπλῶς	ἂν δόξειεν εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'
[2, 8]	οὖν περὶ ταῦτα ἀκρατής, οὗτος	ἁπλῶς	ἂν {καὶ) ἀκρατὴς δόξειεν εἶναι,
[2, 9]	οὐδὲ κακῶς χρῆσθαι ἐνδέχεται ἀρετῇ.	Ἁπλῶς	δ´ οὐχ, ὥσπερ οἴονται οἱ
[2, 18]	ὀλίγους; Οὔτε δὴ πολλούς, ὡς	ἁπλῶς	εἰπεῖν, οὔτ´ ὀλίγους δεῖ {ἀεί)
[2, 14]	καὶ γυναικὸς καὶ ἀνδρός, καὶ	ἁπλῶς	ἐν οἷς ἐστιν ὁ τὴν
[2, 8]	ἐγκρατείας, ἀλλὰ καθ´ ἃς ψεκτοὶ	ἁπλῶς	καὶ ἐπαινετοὶ λεγόμεθα. Ἔστιν δὲ
[2, 5]	ὁ ἄδικος. Ὅτι μὲν οὖν	ἁπλῶς	καὶ ἡ τυραννὶς ἀγαθὸν καὶ
[2, 11]	ἀγαθά ἐστιν ἀγαθὰ καὶ τὰ	ἁπλῶς	καλὰ καλὰ ἐστίν. Ὁ τοιοῦτος
[2, 5]	γὰρ πλοῦτος καὶ ἡ ἀρχὴ	ἁπλῶς	μὲν ἀγαθόν, αὐτῷ μέντοι ἴσως
[2, 14]	Οἷον ἡ εὔνοια φιλία δοκεῖ.	Ἁπλῶς	μὲν οὖν οὐκ ἂν δόξειεν
[2, 10]	ῥητέον ἐστὶν ὑπὲρ εὐτυχίας, καὶ	ἁπλῶς	ὁ εὐτυχὴς τίς ἐστι καὶ
[2, 1]	ἔστιν δὲ ἐλαττωτικὸς τῶν δικαίων	ἁπλῶς·	τῶν μὲν γὰρ φύσει καὶ
[2, 5]	καὶ ἀρχῆς καὶ δυνάμεως καὶ	ἁπλῶς	τῶν τοιούτων, ὅσῳ εὐκινητότερον καὶ
[2, 5]	ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Τὰ μὲν οὖν	ἁπλῶς	ὑγιεινὰ εἰδότες ὅμως οὐκ ἔχομεν
[2, 11]	ὑγιαίνειν ἂν δόξειεν ᾧ τὰ	ἁπλῶς	ὑγιεινὰ μὴ ὑγιεινὰ ἐστίν. Εἰ
[2, 5]	τῶν κατ´ ἰατρικὴν τὸ μὲν	ἁπλῶς	ὑγιεινὸν καὶ τὸ ὑγιείας ποιητικὸν
[2, 13]	ἐνέργειά τις ἡδονῆς καὶ ἀγαθόν,	ἀπὸ	δὲ τοῦ φιλεῖσθαι οὐδεμία τῷ
[2, 5]	ἢ οὔ; Οὔ, φησίν. Ἀλλ´	ἀπὸ	μὲν τῆς ἀρετῆς τιμὴ γίνεται,
[2, 3]	τοιαῦτα εὐβουλίας ἂν δόξειεν, τὰ	ἀπὸ	ταὐτομάτου συμβαίνοντα κατὰ τρόπον· οἷς
[2, 13]	δὲ οὐδὲ ἀλλότριαι ἀλλήλων, ἀλλ´	ἀπὸ	ταὐτοῦ πως ἠρτημέναι εἰσίν. Οἷον
[2, 9]	ἡ ἐπιστήμη, ἂν ποιῇ τὴν	ἀπὸ	τῆς ἐπιστήμης ἡδονήν; Καὶ πότερον
[2, 10]	ἐκτὸς ἀγαθῶν, ταῦτα δὲ γίνεται	ἀπὸ	τῆς εὐτυχίας, οἷον ἀρτίως ἔφαμεν,
[2, 9]	μέντοι ἄλλη, ἐμπόδιον, οἷον ἡ	ἀπὸ	τῆς μέθης ἡδονὴ ἐμπόδιόν ἐστι
[2, 9]	ἡδονῆς οὐχ´ οὕτως. Ἡ γὰρ	ἀπὸ	τῆς μέθης ἡδονὴ καὶ ἡ
[2, 9]	εἰσίν· ὥστε δῆλον ὅτι αἱ	ἀπὸ	τῆς ὄψεως ἡδοναὶ καὶ τῆς
[2, 9]	ἐνδείας ἀναπληρώσεις, καθεστηκυίας δὲ αἱ	ἀπὸ	τῆς ὄψεως καὶ τῆς ἀκοῆς
[2, 13]	κατὰ τὸ φιλητέον· εἰσὶν γὰρ	ἀπὸ	τῆς παντελοῦς φιλίας, τῆς ἐν
[2, 10]	ἡ δὲ τύχη καὶ τὰ	ἀπὸ	τῆς τύχης ὡς ἀληθῶς ὡς
[2, 9]	οὐκ ἔστιν γένεσις, οὐδ´ ἡ	ἀπὸ	τοῦ ἀκοῦσαι καὶ ἰδεῖν καὶ〉
[2, 14]	ἢ ἀπὸ τοῦ ἰδεῖν ἢ	ἀπὸ	τοῦ ἀκοῦσαί τι ὑπέρ τινος
[2, 9]	πᾶσα ἡδονὴ γένεσις. Ἡ γὰρ	ἀπὸ	τοῦ θεωρεῖν ἡδονὴ γινομένη οὐκ
[2, 14]	φιλία (πολλοῖς γὰρ πολλάκις ἢ	ἀπὸ	τοῦ ἰδεῖν ἢ ἀπὸ τοῦ
[2, 9]	τὰ καλά. Ἀλλ´ οὐκ ἐὰν	ἀπὸ	τοῦ λόγου τὴν ἀρχὴν λάβῃ
[2, 8]	γυναῖκα, εὐθέως τι ἐπάθομεν, καὶ	ἀπὸ	τοῦ πάθους ὁρμὴ ἐγένετο πρὸς
[2, 9]	Οὐ γάρ ἐστιν ἐμπόδιον ἡ	ἀπὸ	τοῦ πράγματος τοῦ πραττομένου ἡδονή·
[2, 9]	τῆς μέθης ἡδονὴ καὶ ἡ	ἀπὸ	τοῦ συγγίνεσθαι οὐχ ὁμοίως διατιθέασιν.
[2, 9]	γένεσις· οὐδὲ γὰρ αὗται αἱ	ἀπὸ	τοῦ φαγεῖν καὶ πιεῖν ἡδοναὶ
[2, 8]	φύσει εἶναι, διὰ τοῦτο καὶ	ἀπὸ	τούτου ὁ λόγος φαῦλος ἐν
[2, 9]	τἀγαθὰ καὶ ἡδονή, ἡ δ´	ἀπὸ	τῶν ἀγαθῶν ἡδονὴ ἡδονή, ἀγαθὸν
[2, 8]	ἐδόκει εἶναι ἐπιστήμην ἔχοντα ταύτην	ἀποβάλλειν	ἢ μεταπίπτειν. Ὁ δ´ αὐτὸς
[2, 4]	τῇ ἐντεύξει τὸ ἴσον ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι	(λέγω δὲ οἷον, ὁποῖος ἂν
[2, 4]	ἀλλὰ τὸ κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι	τὴν ἔντευξιν, τοῦτο καὶ δικαίου
[2, 8]	ἀλλὰ δοξάζων, συγγνώμην ἄν τις	ἀποδοίη	προσθέσθαι τῇ ἡδονῇ καὶ πρᾶξαι
[2, 9]	φύσιν αἰσθητή. Καὶ γὰρ μὴ	ἀποκαθισταμένοις	εἰς φύσιν ἐστὶν ἡδονή· τὸ
[2, 9]	φύσιν ἐστὶν ἡδονή· τὸ γὰρ	ἀποκαθίστασθαί	ἐστι τὸ τοῦ ἐνδεοῦς τῇ
[2, 9]	ἔστιν οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις. Καὶ	ἀποκατάστασις	δέ, φασίν, εἰς φύσιν αἰσθητή.
[2, 9]	διάφοροι. Ἡ γὰρ ἡδονὴ ἦν	ἀποκατάστασις,	καὶ ἡ ἀποκατάστασις, φασίν, εἰς
[2, 9]	οὐκ ἂν εἴη ἡ ἡδονὴ	ἀποκατάστασις	τοῦ ἐνδεοῦς· ἐνδεὲς γὰρ ἐπὶ
[2, 9]	ἡδονὴ ἦν ἀποκατάστασις, καὶ ἡ	ἀποκατάστασις,	φασίν, εἰς φύσιν καθίστη, ὥστε
[2, 5]	ἂν οὗτος ἄγῃ, ἐπὶ τοῦτο	ἀποκλίνει.	Τὸ γὰρ βέλτιον οὗτός ἐστιν
[2, 13]	ἡδονῆς ἐν τῷ συμφέροντι χάριν	ἀπολαμβάνειν.	Διὸ μᾶλλον αἱ διαφοραὶ ἐν
[2, 13]	ἢ τὸ συμφέρον, ἅμα ταῦτ´	ἀπολείπει	καὶ ἡ φιλία οὐ διαμένει.
[2, 8]	δικαστηρίῳ, ὅτι τὸν πατέρα τύπτοι,	ἀπολογεῖσθαι	λέγονθ´ ὅτι καὶ γὰρ οὗτος
[2, 10]	ὄντα τῶν τοιούτων τοῖς ἀξίοις	ἀπονέμειν	καὶ τἀγαθὰ καὶ τὰ κακά,
[2, 10]	γε τῷ θεῷ τὸ τοιοῦτον	ἀπονέμομεν,	φαῦλον αὐτὸν κριτὴν ποιήσομεν ἢ
[2, 8]	ψεκτός. Οἱ δὴ τοιοῦτοι λόγοι	ἀπορεῖν	ποιοῦσιν. Οἳ μὲν γὰρ οὐκ
[2, 13]	Πρῶτον μὲν οὖν ἴσως ἃ	ἀπορεῖται	καὶ ζητεῖται, βέλτιον διελθεῖν. Πότερον
[2, 13]	Ἔτι δὲ καὶ τὰ τοιαῦτα	ἀπορεῖται,	πότερον ἔσται ὁ σπουδαῖος τῷ
[2, 8]	φρόνιμον ἀκρατῆ εἶναι, ἢ οὔ;	Ἀπορήσειε	γὰρ ἄν τις τὰ εἰρημένα·
[2, 5]	ἂν δόξειεν εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'	Ἀπορήσειε	δ´ ἄν τις καὶ τοῦτο.
[2, 9]	οὐκ ἀγαθόν, ὅτι οὐκ ἄριστον.	Ἀπορήσειε	δ´ ἄν τις μεταβὰς καὶ
[2, 8]	τι ἀφωρισμένον ἐστὶν ἡ ἀκρασία,	ἀπορήσειεν	ἄν τις. Τὰ μὲν οὖν
[2, 8]	δὴ καὶ ταῦτ´ ἄν τις	ἀπορήσειεν·	ἐπεὶ γὰρ δοκεῖ ὁ σώφρων
[2, 10]	ἄν τις ἐλθὼν καὶ ἐπιβλέψας	ἀπορήσειεν.	Οὔτε γὰρ ἂν εἴποι τις
[2, 5]	ἧττον δὲ καὶ τὰ τοιαῦτα	ἀπορήσεται,	πότερόν ποτε καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 17]	δεῖ φίλων; Ὅθεν καὶ ἡ	ἀπορία	γίγνεται, πότερον ὁ πάντα τἀγαθὰ
[2, 8]	ἐπιστήμῃ οὐκ ἐνεργεῖ. Λύεται δὴ	ἀπορία	οὕτως. Ἠπορεῖτο γὰρ πότερον ὁ
[2, 13]	καὶ διὰ τὸ τοιοῦτον ἡ	ἀπορία,	πότερόν ἐστιν ὁ σπουδαῖος τῷ
[2, 5]	χρήσασθαι. Ἔχει δὲ καὶ τοῦτο	ἀπορίαν	καὶ σκέψιν, πότερόν ἐστι πρὸς
[2, 5]	Ἔχει δὲ καὶ τὸ τοιοῦτον	ἀπορίαν,	οἷον ἐπειδὰν μὴ ᾖ ἅμα
[2, 8]	τις. Τὰ μὲν οὖν τὴν	ἀπορίαν	παρέχοντα ταῦτ´ ἐστίν· ἀναγκαῖον δὲ
[2, 9]	δόξειεν. Πρὸς δὴ τὴν τοιαύτην	ἀπορίαν	ῥᾴδιον ἀντειπεῖν καὶ λῦσαι ἐκ
[2, 8]	δὲ καὶ τὰ τοιαῦτα πάλιν	ἀπορίαν.	Συμβαίνει γὰρ ἐκ τῶν λόγων
[2, 8]	ἐπὶ τῆς ἀκρασίας ὃς παρεῖχεν	ἀπορίαν,	ὡς ἐπαινετοῦ ποτε τοῦ ἀκρατοῦς
[2, 8]	ἐστίν· ἀναγκαῖον δὲ λῦσαι τὰς	ἀπορίας.	Πρῶτον μὲν οὖν τὴν ἐπὶ
[2, 8]	πρῶτον ἂν〉 δέοι εἰπεῖν τὰ	ἀπορούμενα	καὶ τοὺς ἐναντιουμένους λόγους τοῖς
[2, 8]	τοῖς φαινομένοις, ὅπως ἐκ τῶν	ἀπορουμένων	καὶ ἐναντιουμένων λόγων συνεπισκεψάμενοι καὶ
[2, 18]	πολὺ ὁρῶμεν, ἀλλ´ ἐὰν πλέον	ἀποστήσῃς	τοῦ συμμέτρου, ἐλλείπει διὰ τὴν
[2, 8]	ταύτην διὰ τὸν λόγον, ὃς	ἀποτρέπει	τοῦ μὴ πράττειν, ἀλλ´ ὅμως
[2, 8]	μετὰ τοῦ λόγου οὖσα τοῦ	ἀποτρέποντος.	Ἐκείνη μὲν οὖν οὐδ´ ἂν
[2, 8]	οὗτος τὸν ἑαυτοῦ πατέρα, καὶ	ἀποφυγεῖν	δή· δοκεῖν γὰρ τοῖς δικασταῖς
[2, 8]	ἣ μὲν προπετική τις καὶ	ἀπρονόητος	καὶ ἐξαίφνης γινομένη (οἷον ὅταν
[2, 9]	γὰρ ἀνδρεία οὐκ ἔστιν ἄριστον·	ἆρ´	οὖν διὰ τοῦτ´ οὐκ ἀγαθόν;
[2, 14]	ὑπέρ τινος ἀγαθὸν εὖνοι γινόμεθα·	ἆρ´	οὖν ἤδη καὶ φίλοι; Ἢ
[2, 8]	ὁ φαῦλος) ὁ μὲν {οὖν)	ἄρα	ἀκρατὴς ἔθει ἔοικε φαῦλος εἶναι,
[2, 8]	πράττων δέον πράττειν ψεκτός· ὁ	ἄρα	ἐγκρατὴς ἔσται ποτὲ ψεκτός. Ἄτοπον
[2, 17]	τι εἶναι βέλτιον. Αὐτὸς ἑαυτὸν	ἄρα	θεάσεται. Ἀλλ´ ἄτοπον· καὶ γὰρ
[2, 5]	καὶ περὶ ἀγαθά, ὁ ἀδικῶν	ἄρα	καὶ ὁ ἄδικος εἰδείη ἂν
[2, 8]	ποιῆσαι· οὑτοσὶ δὲ πυρέττει· ἐπίσταμαι	ἄρα	καὶ τοῦτον ὑγιῆ ποιῆσαι. Ἔστιν
[2, 15]	τὰ τοιαῦτα ἀγαθά. Ἀλλ´ εἰ	ἄρα,	κατὰ τὸ καλόν. Τούτου γὰρ
[2, 14]	μετὰ βουλήσεως ταὐτοῦ. Περὶ ἄρχοντος	ἄρα	κατάστασιν ἐν πρακτοῖς τοῦ αὐτοῦ
[2, 9]	ἀρετὴ μετὰ λύπης· μεθ´ ἡδονῆς	ἄρα.	Οὐ μόνον ἄρα οὐκ ἐμπόδιόν
[2, 9]	μεθ´ ἡδονῆς ἄρα. Οὐ μόνον	ἄρα	οὐκ ἐμπόδιόν ἐστιν ἡ ἡδονή,
[2, 8]	γὰρ ἦν ὁ ἀκρατής) πράξει	ἄρα	τὰ καλά, ἡ γὰρ ἐπιθυμία
[2, 8]	κωλύσει ὧν ἐπιθυμεῖ πράττειν, κωλύει	ἄρα	τὰ καλὰ πράττειν (ἐπὶ ταῦτα
[2, 13]	ἄνευ τοῦ ἡδέος· δέοι ἂν	ἄρα,	ὡς ἔοικεν, μάλιστα τούτοις ὑπάρχειν
[2, 8]	τῷ μὴ εἶναι ἐπιστήμην. Ἀλλ´	ἆρά	γε ἐπιστήμη μὲν οὔ, δόξα
[2, 12]	τις ἴσως καὶ τὸ τοιοῦτον·	ἆρά	γε ἔργῳ εἰδήσας ταῦτα καὶ
[2, 10]	τύχη, ἐνταῦθ´ ἐλάχιστος νοῦς. Ἀλλ´	ἆρά	γε ἡ εὐτυχία ἐστὶν ὡς
[2, 14]	μὲν αὑτὸν ὃ δ´ αὑτόν,	ἆρά	γε ἤδη ὁμονοοῦσιν; Ἢ οὔ;
[2, 14]	τὰ στοιχεῖα εἶναι ἃ κἀκείνῳ,	ἆρά	γε οὗτος Ἐμπεδοκλεῖ ὁμονοεῖ; Ἢ
[2, 9]	ἀρετήν, καὶ ἡδέως ταῦτα πράττειν·	ἆρα	οὐ πολλῷ μᾶλλον ἐνεργήσει κατὰ
[2, 10]	πράττειν; Οὐκ οἶδα, φησίν, ἀλλ´	ἀρέσκει	μοι, ὅμοιον πάσχων τοῖς ἐνθουσιάζουσιν·
[2, 10]	οὕτως ἔχοντα, διὰ τί τοῦτο	ἀρέσκει	σοι οὕτω πράττειν; Οὐκ οἶδα,
[2, 4]	μὲν γὰρ καὶ κόλακος καὶ	ἀρέσκου	δόξειεν ἂν εἶναι· ἀλλὰ τὸ
[2, 5]	ἄνευ τῆς φρονήσεως αἱ ἄλλαι	ἀρεταὶ	γίνονται, οὔθ´ ἡ φρόνησις τελεία
[2, 5]	ἀρχῇ διώρισται, ὅτι εἰσὶν αἱ	ἀρεταὶ	μεσότητες, καὶ ἡ μᾶλλον ἀρετὴ
[2, 5]	Ἐν μὲν δὴ ταῖς φυσικαῖς	ἀρεταῖς	ἔφαμεν τὴν ὁρμὴν μόνον {δεῖν)
[2, 9]	καὶ τὰς καθ´ ἕκαστα λεγομένας	ἀρετάς.	Ἡ γὰρ ἀνδρεία οὐκ ἔστιν
[2, 11]	καὶ καλὰ μὲν οἷον τὰς	ἀρετὰς	καὶ τὰς ἀπ´ ἀρετῆς πράξεις,
[2, 12]	Ὑπὲρ δὲ τοῦ κατὰ τὰς	ἀρετὰς	ὀρθῶς πράττειν εἴρηται μέν, οὐχ
[2, 5]	ποιήσει· τῆς γὰρ τιμῆς ἡ	ἀρετὴ	αἰτία, ὥστε καὶ ἡ ἀρετὴ
[2, 13]	ἡδονῇ καὶ τῷ συμφέροντι ἡ	ἀρετή,	ἀλλὰ τῇ ἀρετῇ ἀμφότερα ταῦτα
[2, 13]	γὰρ ἀκολουθεῖ τῇ ἡδονῇ ἡ	ἀρετή,	ἀλλὰ τῇ ἀρετῇ ἡ ἡδονὴ
[2, 13]	οὖσα, εἰκότως. Ἡ μὲν γὰρ	ἀρετὴ	ἀμετάπτωτον, δι´ ἣν ἡ φιλία,
[2, 13]	συμφέροντι ἡ ἀρετή, ἀλλὰ τῇ	ἀρετῇ	ἀμφότερα ταῦτα ἀκολουθεῖ. Ἄτοπον γὰρ
[2, 9]	ὥστ´ οὐδὲ κακῶς χρῆσθαι ἐνδέχεται	ἀρετῇ.	Ἁπλῶς δ´ οὐχ, ὥσπερ οἴονται
[2, 5]	ἐπὶ τὸ καλόν. Οὐδ´ ἐναντιώσεται	ἀρετὴ	ἀρετῇ. Πέφυκεν γὰρ ὑπείκειν τῷ
[2, 6]	γίνεσθαι· Οὐ γὰρ ὁμοία ἡ	ἀρετὴ	αὕτη ἐστὶν ταῖς ἄλλαις. Ἐν
[2, 5]	ποιεῖ· ὥστε δῆλον ὅτι, φησίν,	ἀρετὴ	εἰς ἐπίδοσιν βαδίζουσα μεγέθους χείρους
[2, 9]	δὲ πάθη εὖ, οὐκ ἔσται	ἀρετὴ	ἐκλείποντος τοῦ λόγου (ἐξ ἀμφοτέρων
[2, 9]	ἔστιν. Διὰ τί; Ὅτι ἡ	ἀρετὴ	ἐν πάθει, τὸ δὲ πάθος
[2, 9]	ἐν βίῳ τελείῳ, ἡ δ´	ἀρετή	ἐστι περὶ ἡδονὴν καὶ λύπην·
[2, 7]	ἄνθρωπον ἐστίν, οὕτω καὶ ἡ	ἀρετὴ	ἡ ἀντικειμένη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Ὑπὲρ
[2, 13]	ἡδονῇ ἡ ἀρετή, ἀλλὰ τῇ	ἀρετῇ	ἡ ἡδονὴ ἀκολουθεῖ. Πότερον δὲ
[2, 7]	τοῦ θεοῦ. Διὸ ἀνώνυμος ἡ	ἀρετὴ	ἡ τῇ κακίᾳ τῇ θηριότητι
[2, 5]	χείρω ποιήσει εἰς μέγεθος ἡ	ἀρετὴ	ἰοῦσα, ἀλλὰ βελτίω· ἡ γὰρ
[2, 6]	ἀκρασίας. Ὥσπερ δὲ {καὶ) ἡ	ἀρετὴ	καὶ ἡ κακία αὗταί εἰσιν
[2, 9]	φαύλως διακείμενος καὶ χρώμενος τῇ	ἀρετῇ	κακῶς αὐτῇ χρήσεται) τὸ δὴ
[2, 9]	δὲ τοῦτ´ ἔσται, συμβήσεται τῇ	ἀρετῇ	κακῶς χρῆσθαι (ὁ γὰρ λόγος
[2, 5]	ἀρεταὶ μεσότητες, καὶ ἡ μᾶλλον	ἀρετὴ	μᾶλλόν ἐστι μεσότης· ὥστ´ οὐχ
[2, 9]	δῆλον οὖν ὡς καὶ ἡ	ἀρετὴ	μετὰ λύπης ἢ ἡδονῆς. Εἰ
[2, 9]	Ὥστε οὐκ ἂν εἴη ἡ	ἀρετὴ	μετὰ λύπης· μεθ´ ἡδονῆς ἄρα.
[2, 7]	ἀρετή, ὅτι οὐκ ἔστιν θεοῦ	ἀρετή·	ὁ γὰρ θεὸς βελτίων τῆς
[2, 13]	ὑπερέχει ἡδονῇ ἢ εὐπορίᾳ ἢ	ἀρετῇ,	ὁ δὲ φιλότιμος τῆς ὑπεροχῆς
[2, 7]	Ἀνώνυμος δέ ἐστιν αὕτη ἡ	ἀρετή,	ὅτι οὐκ ἔστιν θεοῦ ἀρετή·
[2, 5]	τὸ καλόν. Οὐδ´ ἐναντιώσεται ἀρετὴ	ἀρετῇ.	Πέφυκεν γὰρ ὑπείκειν τῷ λόγῳ,
[2, 5]	ἀρετὴ αἰτία, ὥστε καὶ ἡ	ἀρετὴ	ποιοίη ἂν χείρους μείζων γινομένη.
[2, 7]	κακίαν θηριότητα. Ἡ δὲ ἀντικειμένη	ἀρετὴ	ταύτῃ ἐστὶν ἀνώνυμος, ἔστιν δ´
[2, 5]	σπουδαῖον χείρω, ὥστε οὐδ´ ἡ	ἀρετή.	Τὸ δ´ ὅλον ἐπειδήπερ ἡμῖν
[2, 7]	μὲν γὰρ βέλτιον ἔσται ἡ	ἀρετὴ	τοῦ θεοῦ. Διὸ ἀνώνυμος ἡ
[2, 13]	καὶ τὸ συμφέρον, καὶ ἡ	ἀρετὴ	τῷ σπουδαίῳ ὑπάρχει) καὶ τἀγαθὰ
[2, 5]	{καὶ) παρέσται καὶ ἡ τελεία	ἀρετὴ	ὑπάρξει, ἣν ἔφαμεν μετὰ φρονήσεως
[2, 9]	λόγου (ἐξ ἀμφοτέρων γὰρ ἡ	ἀρετή)	ὥστ´ οὐδὲ κακῶς χρῆσθαι ἐνδέχεται
[2, 13]	μηδὲν ποιεῖν αὐτὸν τῶν κατ´	ἀρετήν.	Ἀγανακτοῦσιν οὖν οὐκ ὀρθῶς. Δι´
[2, 13]	τῶν βελτίστων φιλία ἡ κατ´	ἀρετὴν	γινομένη ἐστίν, ἡ δὲ τῶν
[2, 9]	διακειμένων καὶ ἐχόντων τὴν οἰκείαν	ἀρετήν,	εἰ δὲ τοῦτ´ ἔσται, συμβήσεται
[2, 7]	τῆς ἀρετῆς καὶ οὐ κατ´	ἀρετήν	ἐστι σπουδαῖος· οὕτω μὲν γὰρ
[2, 13]	κατὰ τὸ ἡδὺ ἢ κατ´	ἀρετήν,	εὔδηλος ἡ ἔλλειψις ἡ παρὰ
[2, 13]	ἀρετῆς ἐχομένη. Κοινωσάμενοι οὖν ἡδονῇ	ἀρετὴν	ζητοῦσιν, οὐκ ὀρθῶς· οὐ γὰρ
[2, 13]	τοῦτο ἄλογον. Οὐ γὰρ δι´	ἀρετὴν	ἡ φιλία σοι πρὸς τοῦτον
[2, 9]	σπουδαῖον ποίησον πράττειν τὰ κατ´	ἀρετήν,	καὶ ἡδέως ταῦτα πράττειν· ἆρα
[2, 13]	συμφέρον φιλία καὶ ἡ κατ´	ἀρετὴν	καὶ ἡδονήν. Εἰκὸς δὴ καὶ
[2, 13]	τοῖς σπουδαίοις φιλία, ἡ κατ´	ἀρετὴν	καὶ τἀγαθὸν οὖσα, εἰκότως. Ἡ
[2, 13]	ποιησάμενοι τὴν φιλίαν, τὴν δι´	ἀρετὴν	οἴονται δεῖν αὐτοῖς ὑπάρχειν· τὸ
[2, 9]	ἀρετῆς. Τότε γάρ φαμεν εἶναι	ἀρετήν,	ὅταν ὁ λόγος εὖ διακείμενος
[2, 10]	ἀνδρεῖον οὐδ´ ὅλως τῶν κατ´	ἀρετὴν	οὐδένα· ἐφ´ ἡμῖν γάρ ἐστι
[2, 13]	τῆς τελείας φιλίας τῆς κατ´	ἀρετὴν	πάθη; Ἐν ἐκείνῃ γὰρ τῇ
[2, 9]	λυπούμενον ἢ ἡδόμενον τὰ κατ´	ἀρετὴν	πράττειν· τὸ δ´ ἀνὰ μέσον
[2, 9]	τοῖς πάθεσιν ἔχουσι τὴν οἰκείαν	ἀρετὴν	σύμμετρος ᾖ, καὶ τὰ πάθη
[2, 9]	μᾶλλον ἀρχῇ ἔοικεν πρὸς τὴν	ἀρετὴν	τὸ πάθος εὖ διακείμενον ἢ
[2, 9]	ὥσπερ οἴονται οἱ ἄλλοι, τῆς	ἀρετῆς	ἀρχὴ καὶ ἡγεμών ἐστιν ὁ
[2, 5]	τοῦτο οὐκ ἀληθές; Τῆς γὰρ	ἀρετῆς	εἰ καὶ ἄλλα πολλά ἐστιν
[2, 9]	εὐδαιμονίαν διωρίκαμεν καὶ φαμὲν εἶναι	ἀρετῆς	ἐνέργειαν ἐν βίῳ τελείῳ, ἡ
[2, 13]	δι´ ἡδονὴν καὶ τὸ συμφέρον	ἀρετῆς	ἐχομένη. Κοινωσάμενοι οὖν ἡδονῇ ἀρετὴν
[2, 13]	ἐνδεὴς χρημάτων ἢ ἡδονῶν ἢ	ἀρετῆς	θαυμάζε τὸν ὑπερέχοντα τούτοις, καὶ
[2, 7]	ὁ γὰρ θεὸς βελτίων τῆς	ἀρετῆς	καὶ οὐ κατ´ ἀρετήν ἐστι
[2, 5]	μεγέθους. Πότερον οὖν καὶ ἐπ´	ἀρετῆς	οὕτως ἔχει, ὥστε ἐάν τινι
[2, 13]	γὰρ τὴν ἔνδειαν τὴν τῆς	ἀρετῆς,	παρ´ οὗ οἴεται αὑτῷ ἔσεσθαι,
[2, 11]	τὰς ἀρετὰς καὶ τὰς ἀπ´	ἀρετῆς	πράξεις, ἀγαθὰ δὲ {οἷον) ἀρχὴν
[2, 6]	Ὑπὲρ μὲν οὖν κακίας καὶ	ἀρετῆς	τί ἐστι καὶ ἐν τίσιν,
[2, 5]	φησίν. Ἀλλ´ ἀπὸ μὲν τῆς	ἀρετῆς	τιμὴ γίνεται, ἡ δὲ τιμὴ
[2, 11]	σπουδαῖος ᾖ. Ἐπὶ γὰρ τῆς	ἀρετῆς	τὸν καλὸν κἀγαθὸν λέγουσιν, οἷον
[2, 9]	τῶν ἔμπροσθεν ἡμῖν εἰρημένων ὑπὲρ	ἀρετῆς.	Τότε γάρ φαμεν εἶναι ἀρετήν,
[2, 5]	φρόνησις τελεία ἄνευ τῶν ἄλλων	ἀρετῶν,	ἀλλὰ συνεργοῦσί πως μετ´ ἀλλήλων
[2, 11]	τὸν σώφρονα, ὅλως ἐπὶ τῶν	ἀρετῶν.	Ἐπειδὴ οὖν εἰς δύο διαιροῦμεν,
[2, 11]	ἐπειδὴ δὲ ὑπὲρ ἑκάστης τῶν	ἀρετῶν	κατὰ μέρος εἰρήκαμεν, λοιπὸν ἂν
[2, 5]	πότερόν ποτε καὶ ἐπὶ τῶν	ἀρετῶν	οὕτως ἔχει ὥσπερ ἐπὶ τῶν
[2, 9]	τις μεταβὰς καὶ ἐπὶ τῶν	ἀρετῶν	τὸ τοιοῦτον. Οἷον ἐπειδὴ ὁ
[2, 14]	θατέρου πλέον ἔχειν οὔτε κατ´	ἀριθμὸν	ἀγαθῶν οὔτε κατὰ δύναμιν οὔτε
[2, 14]	μὲν τῶν ἑταίρων ἐν ἰσότητι	ἀριθμῷ	καὶ δυνάμει ἀγαθοῦ (οὐδέτερος γὰρ
[2, 9]	καὶ ἄλλος ἐλέγετο, ὅτι οὐκ	ἄριστον.	Ἀλλ´ οὕτως μὲν καὶ τῷ
[2, 9]	τοῦτ´ οὐκ ἀγαθόν, ὅτι οὐκ	ἄριστον.	Ἀπορήσειε δ´ ἄν τις μεταβὰς
[2, 9]	Ἡ γὰρ ἀνδρεία οὐκ ἔστιν	ἄριστον·	ἆρ´ οὖν διὰ τοῦτ´ οὐκ
[2, 0]		~ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ	ΗΘΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Μετὰ
[2, 5]	οὐκ ἀγαθόν· εὐπορήσας γὰρ καὶ	ἄρξας	πολλὰ κακὰ αὐτὸς ἑαυτῷ ποιήσει
[2, 10]	γίνεται ἀπὸ τῆς εὐτυχίας, οἷον	ἀρτίως	ἔφαμεν, συνεργὸς ἂν εἴη τῇ
[2, 5]	δή τις ἀγανακτοίη ὅτι οὐκ	ἄρχει	ἢ οὐδεὶς αὐτὸν ἐᾷ κυβερνᾶν,
[2, 14]	ταὐτά. Εἰ γὰρ ἐννοοῦσιν ἀμφότεροι	ἄρχειν,	ἀλλ´ ὃ μὲν αὑτὸν ὃ
[2, 5]	νομοθέτης οὐ πᾶσιν ἐπιτρέπει τὸ	ἄρχειν,	ἀλλ´ ὥρισται καὶ ἡ ἡλικία
[2, 5]	τῇ ψυχῇ ᾧ δυνήσῃ καὶ	ἄρχειν	καὶ κυβερνᾶν. Ἢ ἐπὶ μὲν
[2, 14]	Ἀλλ´ εἰ κἀγὼ ἐμαυτὸν βούλομαι	ἄρχειν	κἀκεῖνος ἐμέ, οὕτως ἤδη ὁμονοοῦμεν.
[2, 15]	ἀγαθοῖς) ἢ διὰ φιλοτιμίαν τοῦ	ἄρχειν.	Ὁ δὲ σπουδαῖος οὐδέτερον τούτων
[2, 5]	ὡς οὐ δυνατὸν ὂν παντὶ	ἄρχειν	ὑπάρξαι. Εἰ δή τις ἀγανακτοίη
[2, 5]	ἣν δεῖ ὑπάρχειν τῷ μέλλοντι	ἄρχειν,	ὡς οὐ δυνατὸν ὂν παντὶ
[2, 5]	Ὁ γὰρ πλοῦτος καὶ ἡ	ἀρχὴ	ἁπλῶς μὲν ἀγαθόν, αὐτῷ μέντοι
[2, 5]	δ´ ὅλον ἐπειδήπερ ἡμῖν ἐν	ἀρχῇ	διώρισται, ὅτι εἰσὶν αἱ ἀρεταὶ
[2, 8]	δὲ θηρίῳ ὅλως οὐκ ἔστιν	ἀρχή.	Ἐν μὲν οὖν τῷ ἀκολάστῳ
[2, 8]	δεῖν πράττειν, ἐν αὐτῷ ἡ	ἀρχὴ	ἔνεστιν οὐχ ὑγιής. Διὸ βελτίων
[2, 8]	δῆλον ὅτι οὗτοι; Ἡ γὰρ	ἀρχὴ	ἐνοῦσα φαύλη μεγάλα συμβάλλεται, ἐν
[2, 9]	ἀλλὰ πολλάκις ἐναντιοῦται· διὸ μᾶλλον	ἀρχῇ	ἔοικεν πρὸς τὴν ἀρετὴν τὸ
[2, 5]	πολλοῖς· πάντες γὰρ οἴονται καὶ	ἀρχῇ	καὶ δυνάμει καὶ πλούτῳ δυνατοὶ
[2, 5]	ἡ τυραννὶς ἀγαθὸν καὶ ἡ	ἀρχὴ	καὶ ἡ ἐξουσία, οἶδεν· ἀλλ´
[2, 9]	οἴονται οἱ ἄλλοι, τῆς ἀρετῆς	ἀρχὴ	καὶ ἡγεμών ἐστιν ὁ λόγος,
[2, 5]	οὐκ ἀγαθὰ εἰσίν· ἡ γὰρ	ἀρχὴ	καὶ ὁ πλοῦτος τὸν φαῦλον
[2, 8]	μὲν οὖν καὶ δόξα καὶ	ἀρχὴ	καὶ χρήματα καὶ περὶ ὅσα
[2, 14]	ἦν αὐτῷ πρὸς Δαρεῖον) Ἀλλ´	ἀρχὴ	μὲν ἄν ποτε φιλίας ἡ
[2, 8]	οὐκ ἔστιν· ἔστιν δὲ ἡ	ἀρχὴ	ὁ λόγος. Ἐπεὶ πότερος ἂν
[2, 13]	ἐπιστήμη τῷ αἰτία εἶναι καὶ	ἀρχή.	Ὁμοίως δὲ καὶ αἱ φιλίαι
[2, 5]	τοῖς φίλοις· οὐ γὰρ δυνήσεται	ἀρχῇ	ὀρθῶς χρήσασθαι. Ἔχει δὲ καὶ
[2, 11]	γὰρ ὁ πλοῦτος καὶ ἡ	ἀρχὴ	παραγινόμενά τινα βλάπτοιεν, οὐκ ἂν
[2, 5]	δὴ ἡ τιμὴ οὔτε ἡ	ἀρχὴ	ποιήσει τὸν σπουδαῖον χείρω, ὥστε
[2, 10]	οἰκειοτέρα, ἧς ἐν αὐτῷ ἡ	ἀρχὴ	τῆς ὁρμῆς τῶν ἀγαθῶν ἐστι
[2, 8]	τὰ μὲν ἐκτός, οἷον πλοῦτος	ἀρχὴ	τιμὴ φίλοι δόξα, τὰ δ´
[2, 8]	τοῦ μὲν οὖν ἀκρατοῦς ἡ	ἀρχὴ	τιμιώτατον ὂν εὖ διάκειται, τοῦ
[2, 8]	Ἔτι ἐστὶν ὁ λόγος ἑκάστου	ἀρχή·	τοῦ μὲν οὖν ἀκρατοῦς ἡ
[2, 8]	μὲν οὖν τῷ ἀκολάστῳ ἔνεστιν	ἀρχὴ	φαύλη. γὰρ πράττει φαῦλα ὄντα
[2, 8]	τί; Δι´ οὐδὲν ἢ ὅτι	ἀρχὴ	φαύλη ἐν θηρίῳ οὐκ ἔστιν·
[2, 13]	ἡ φιλία λάβῃ τὴν ἡδονὴν	ἀρχήν,	δι´ ἣν φίλοι εἰσίν, ἢ
[2, 9]	ἐὰν ἀπὸ τοῦ λόγου τὴν	ἀρχὴν	λάβῃ πρὸς τὰ καλά, οὐκ
[2, 11]	ἀρετῆς πράξεις, ἀγαθὰ δὲ {οἷον)	ἀρχὴν	πλοῦτον δόξαν τιμὴν τὰ τοιαῦτα·
[2, 6]	δὲ ταῦτα ἀναγκαῖόν ἐστιν ἑτέραν	ἀρχὴν	ποιησαμένοις λέγειν ὑπὲρ ἐγκρατείας καὶ
[2, 5]	οὐκ ἀφεκτέον καὶ πλούτου καὶ	ἀρχῆς	καὶ δυνάμεως καὶ ἁπλῶς τῶν
[2, 5]	παραγενομένης αὐτῷ ἢ τιμῆς ἢ	ἀρχῆς	μεγάλης μὴ χρήσεται ὀρθῶς τούτοις,
[2, 15]	μάλιστα φανερὸν ἐπὶ πλούτου καὶ	ἀρχῆς.	Ὁ μὲν οὖν σπουδαῖος ἐκστήσεται
[2, 11]	διαφθείρεται, οἷον ὑπὸ πλούτου καὶ	ἀρχῆς,	ὁ τοιοῦτος καλὸς κἀγαθός. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 5]	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν,	ἀρχῆς	τιμῆς κάλλους μεγέθους. Πότερον οὖν
[2, 14]	ἡ πατρὸς πρὸς υἱόν, καὶ	ἀρχομένου	καὶ ἄρχοντος, καὶ κρείττονος καὶ
[2, 14]	πρακτοῖς μετὰ βουλήσεως ταὐτοῦ. Περὶ	ἄρχοντος	ἄρα κατάστασιν ἐν πρακτοῖς τοῦ
[2, 14]	πρὸς υἱόν, καὶ ἀρχομένου καὶ	ἄρχοντος,	καὶ κρείττονος καὶ χείρονος, καὶ
[2, 8]	ἀκρασίας οὐδ´ ἐγκρατείας, ἀλλὰ καθ´	ἃς	ψεκτοὶ ἁπλῶς καὶ ἐπαινετοὶ λεγόμεθα.
[2, 18]	τοῦ συμμέτρου, ἐλλείπει διὰ τὴν	ἀσθένειαν	τῆς φύσεως, οὔτ´ ἐπ´ ἀκοῆς,
[2, 18]	ἄλλων ἐξαδυνατεῖ ἡμῶν ἡ φύσις	ἀσθενὴς	οὖσα πρὸς τὸ ἐπὶ πολὺ
[2, 8]	δεῖ) ἡ δ´ ἑτέρα οἷον	ἀσθενική	τις, ἡ μετὰ τοῦ λόγου
[2, 10]	δέ γε τύχη οὐδέποτε, ἀλλ´	ἀτάκτως	καὶ ὡς ἔτυχεν· διὸ ἡ
[2, 9]	ἡδονὴν γένεσιν, τὴν δὲ γένεσιν	ἀτελές	τι, τὸ δὲ ἀγαθὸν οὐδέποτε
[2, 9]	δὲ ἀγαθὸν οὐδέποτε τὴν τοῦ	ἀτελοῦς	χώραν ἔχειν. Δεύτερον δ´ ὅτι
[2, 9]	κανθάρων καὶ ὅλως ἡ τῶν	ἀτίμων	ζῴων, ἀλλ´ οὐ διὰ τοῦτο
[2, 6]	καὶ ἡ κακία αὗταί εἰσιν	ἄτοποι,	ὡσαύτως ἀναγκαῖον καὶ τοὺς περὶ
[2, 9]	αὐτῇ χρήσεται) τὸ δὴ τοιοῦτον	ἄτοπον	ἂν συμβαίνειν δόξειεν. Πρὸς δὴ
[2, 8]	ἐνεργῇ τῇ ἐπιστήμῃ ταύτῃ, οὐδὲν	ἄτοπον	αὐτόν ἐστιν πράττειν τὰ φαῦλα
[2, 8]	τότε τὴν ἐπιστήμην ἢ μεταπίπτει.	Ἄτοπον	γὰρ ἀμφότερα δοκεῖ εἶναι. Ἀλλὰ
[2, 13]	δέχεται, οὔθ´ ὅλως τὸ φιλεῖν·	ἄτοπον	γὰρ ἂν εἴη εἴ τις
[2, 8]	οὖν τὴν ἐπὶ τῆς ἐπιστήμης·	ἄτοπον	γὰρ ἐδόκει εἶναι ἐπιστήμην ἔχοντα
[2, 13]	τῇ ἀρετῇ ἀμφότερα ταῦτα ἀκολουθεῖ.	Ἄτοπον	γὰρ εἰ μή τις οἰήσεται
[2, 8]	Ἀλλὰ πάλιν οὐκ ἂν δόξειεν.	Ἄτοπον	γὰρ τὸ κράτιστον καὶ βεβαιότατον
[2, 13]	ἡδονὴν εἶναι, ἢ οὐ δεῖ;	Ἄτοπον	γὰρ τὸ μὴ φάναι δεῖν.
[2, 8]	εἶναι ἀκρασίαν· οὐ δὴ ὀρθῶς.	Ἄτοπον	γὰρ τῷ λόγῳ τούτῳ πεισθέντας
[2, 8]	ἄρα ἐγκρατὴς ἔσται ποτὲ ψεκτός.	Ἄτοπον	δὴ καὶ οὕτω τὸ συμβαῖνον.
[2, 5]	τοῦ φρονίμου καὶ τῆς φρονήσεως·	ἄτοπον	δὴ συμβαίνει τὸ τῷ ἀδίκῳ
[2, 8]	γὰρ πράττει τὰ καλά, ἐπαινετός.	Ἄτοπον	δὴ τὸ συμβαῖνον. Πάλιν δ´
[2, 17]	Αὐτὸς ἑαυτὸν ἄρα θεάσεται. Ἀλλ´	ἄτοπον·	καὶ γὰρ ὁ ἄνθρωπος {ὃς)
[2, 13]	πρὸς τοῦτον ὑπῆρχεν, διὸ οὐδ´	ἄτοπον	μηδὲν ποιεῖν αὐτὸν τῶν κατ´
[2, 9]	τοῦτ´ οὐκ ἀγαθόν; Ἢ τοῦτ´	ἄτοπον;	Ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων.
[2, 13]	καὶ θαυμάζειν· ἔστι δὲ οὐδὲν	ἄτοπον.	Ὅταν γὰρ ἡ φιλία λάβῃ
[2, 8]	ἐπὶ μέρους οὔ. Οὐδὲν οὖν	ἄτοπον	οὐδ´ οὕτω συμβήσεται ἐπὶ τοῦ
[2, 13]	μεῖζόν ἐστι τοῦ ἡδεῖς εἶναι·	ἄτοπον	οὖν τὸ μὴ οἴεσθαι δεῖν
[2, 8]	γὰρ οὐκ ἔφασαν εἶναι ἐπιστήμην,	ἄτοπόν	τι γὰρ συμβαίνειν ἐποίουν· οἳ
[2, 8]	οὐδὲ δόξαν, καὶ γὰρ οὗτοι	ἄτοπόν	τι πάλιν {ἐποίουν) συμβαίνειν. Ἀλλὰ
[2, 17]	θεάσεταί τι αὑτοῦ. Ἀλλὰ τοῦτ´	ἄτοπον,	τὸ τοῦ θεοῦ ἄλλο τι
[2, 8]	ὧν αὐτῷ ἐδόκει. Οὐθὲν δὲ	ἄτοπον	τῷ ἀκρατεῖ, οὔτ´ εἰ ἐπιστήμην
[2, 17]	ἑαυτὸν κατασκοπῆται, ὡς ἀναισθήτῳ ἐπιτιμῶμεν.	Ἄτοπος	οὖν, φησίν, ὁ θεὸς ἔσται
[2, 6]	τοὺς περὶ τούτων λόγους λεχθησομένους	ἀτόπους	γίνεσθαι· Οὐ γὰρ ὁμοία ἡ
[2, 18]	ἕνα γέ τινα συμβαίνειν τι	ἀτύχημα,	ὧν γινομένων ἀναγκαῖον λυπεῖσθαι. Οὔτ´
[2, 8]	δὴ τὸ συμβαῖνον. Πάλιν δ´	αὖ	διαμαρτανέτω τῷ λόγῳ, καὶ τὰ
[2, 13]	τὴν κύνα φοιτῶσαν. Πάλιν δ´	αὖ	δοκεῖ ἄλλοις τισὶν ἐν τοῖς
[2, 18]	ὧν γινομένων ἀναγκαῖον λυπεῖσθαι. Οὔτ´	αὖ	πάλιν ὀλίγους, ἕνα ἢ δύο,
[2, 8]	καὶ ὑπὸ τούτων ἀγόμενος. Ἔστιν	αὖ	πάλιν τις καλούμενος ἀκόλαστος· πότερον
[2, 13]	ὢν ἡδύς, ταύτῃ φίλος· πάλιν	αὖ	συμφέρων, ᾗ συμφέρων, ταύτῃ φίλος.
[2, 14]	ἐνέργεια καὶ τέλος (τὸ γὰρ	αὐλεῖν	καὶ τέλος αὐτῷ ἐστι καὶ
[2, 14]	τὴν ἐνέργειαν τέλος, οἷον τῷ	αὐλητῇ	ἡ αὐτὴ ἐνέργεια καὶ τέλος
[2, 13]	κατὰ τὸ συμφέρον, οὐχ αἱ	αὐταὶ	μέν, οὐ παντελῶς δὲ οὐδὲ
[2, 13]	ἀλλ´ οὐκ εἰσὶν μὲν αἱ	αὐταί,	περὶ ταὐτὰ δέ πως καὶ
[2, 9]	οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις· οὐδὲ γὰρ	αὗται	αἱ ἀπὸ τοῦ φαγεῖν καὶ
[2, 13]	τῆς ἐν τοῖς σπουδαίοις, καὶ	αὗται	αἱ φιλίαι, ἥ τε κατὰ
[2, 6]	ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ κακία	αὗταί	εἰσιν ἄτοποι, ὡσαύτως ἀναγκαῖον καὶ
[2, 13]	εἰσὶν δὲ καὶ αἱ φιλίαι	αὗται,	ἥ τε κατὰ τὸ ἀγαθὸν
[2, 9]	ἐκ τοῦ φαγεῖν ἢ πιεῖν.	Αὗται	μὲν γὰρ ἐξ ἐνδείας καὶ
[2, 17]	Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη ὑπὲρ	αὐταρκείας	εἰπεῖν καὶ τοῦ αὐτάρκους, πότερον
[2, 17]	θεάσεται, ἀφείσθω· ὑπὲρ δὲ τῆς	αὐταρκείας	οὐ τῆς τοῦ θεοῦ τὴν
[2, 17]	ποιούμεθα, ἀλλ´ ἀνθρωπίνης, πότερον ὁ	αὐτάρκης	δεήσεται φιλίας ἢ οὔ; Εἰ
[2, 17]	ἢ οὔ, ἀλλ´ αὐτὸς ἑαυτῷ	αὐτάρκης	ἔσται καὶ κατὰ τοῦτο. Λέγουσι
[2, 17]	γὰρ εἰ ὁ θεός ἐστιν	αὐτάρκης	καὶ μηδενὸς δεῖται, διὰ τοῦτ´
[2, 17]	καὶ τοῦ αὐτάρκους, πότερον ὁ	αὐτάρκης	προσδεήσεται φιλίας, ἢ οὔ, ἀλλ´
[2, 17]	πάντα τἀγαθὰ ἔχων καὶ ὢν	αὐτάρκης	προσδεήσεται φίλου; Ἢ τότε καὶ
[2, 17]	τἀγαθὰ ὁ θεὸς καί ἐστιν	αὐτάρκης,	τί ποιήσει; Οὐ γὰρ καθευδήσει.
[2, 17]	ἄνευ φιλίας, προσδέοιτ´ ἂν ὁ	αὐτάρκης	φιλίας. Ἡ μὲν οὖν ἐν
[2, 17]	ἄνευ φιλίας, προσδέοιτ´ ἂν ὁ	αὐτάρκης	φιλίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Πότερον δὲ
[2, 17]	ἄλλου φίλου, δέοιτ´ ἂν ὁ	αὐτάρκης	φιλίας πρὸς τὸ αὐτὸς αὑτὸν
[2, 17]	ὑπὲρ αὐταρκείας εἰπεῖν καὶ τοῦ	αὐτάρκους,	πότερον ὁ αὐτάρκης προσδεήσεται φιλίας,
[2, 19]	φίλοις καὶ ἐν τῇ τοι〉	αύτῃ	φιλίᾳ τὸ τοιοῦτον ἔγκλημα. Ὥστε
[2, 8]	τοῦ τὴν ἐπιστήμην ἔχοντος ἡ	αὐτὴ	ἁμαρτία συμβήσεται. Ἐνδέχεται γὰρ τὸν
[2, 14]	τέλος, οἷον τῷ αὐλητῇ ἡ	αὐτὴ	ἐνέργεια καὶ τέλος (τὸ γὰρ
[2, 8]	τῶν καλῶν, οὐκ ἐνεργῶν δὲ	αὐτῇ·	ὅταν οὖν μὴ ἐνεργῇ τῇ
[2, 9]	καὶ χρώμενος τῇ ἀρετῇ κακῶς	αὐτῇ	χρήσεται) τὸ δὴ τοιοῦτον ἄτοπον
[2, 9]	ἡδονή, ἣ οὔκ ἐστιν γένεσις,	αὕτη	ἂν εἴη ἀγαθόν. Τὸ δ´
[2, 14]	τάξιν ἔχων ἐν τῇ φιλίᾳ.	Αὕτη	γάρ ἐστιν ἡ ἐν ἀνισότητι
[2, 13]	γενομένης ἔσται πρὸς αὑτὸν φιλία.	Αὕτη	δ´ ἔσται ἡ πρὸς αὑτὸν
[2, 10]	εὐτυχία διάφορος ἐκείνης, καὶ ἔοικεν	αὕτη	ἐκ τῶν πραγμάτων τῆς μεταπτώσεως
[2, 6]	Οὐ γὰρ ὁμοία ἡ ἀρετὴ	αὕτη	ἐστὶν ταῖς ἄλλαις. Ἐν μὲν
[2, 7]	καὶ θεία. Ἀνώνυμος δέ ἐστιν	αὕτη	ἡ ἀρετή, ὅτι οὐκ ἔστιν
[2, 14]	υἱὸς χάριν ὀφείλει τῆς εὐεργεσίας;	Αὕτη	μὲν οὖν ἡ αἰτία {καὶ)
[2, 9]	ἐμπόδιον ἡ ἡδονή, οὐκ ἔφασαν	αὐτὴν	ἀγαθὸν εἶναι. Τὸ δ´ ἐμπόδιον
[2, 10]	ἀλλ´ αἰτίαν πολλάκις φαμὲν εἶναι	αὐτήν·	ἡ δ´ αἰτία ἀλλότριον τοῦ
[2, 9]	ἄνευ ἡδονῆς εἶναι τῆς ἀπ´	αὐτῆς	γινομένης. Ἄλλος ἦν λόγος ὅτι
[2, 13]	ποτε ἀεὶ καθευδούσης ἐπὶ τῆς	αὐτῆς	κεραμῖδος, ἐρωτηθέντα τὸν Ἐμπεδοκλέα, διὰ
[2, 13]	ποτε ἡ κύων ἐπὶ τῆς	αὐτῆς	κεραμῖδος καθεύδει, εἰπεῖν ὅτι ἔχει
[2, 12]	τὸ τὴν ψυχὴν ἐπιτελεῖν τὸ	αὑτῆς	ἔργον (τὸ γὰρ χεῖρον τοῦ
[2, 13]	φαύλῳ· ᾗ γὰρ ἴσως τὸ	αὐτὸ	αὐτοῖς συμφέρει, ταύτῃ φίλοι. Ὁρῶμεν
[2, 13]	μὲν τῶν τοιούτων ὧν τὸ	αὐτό	ἐστι τέλος τῆς φιλίας, οἷον
[2, 13]	γὰρ τοῦτο γινόμενον, ὅταν τὸ	αὐτὸ	ᾖ τὸ συμφέρον, φίλους τούτους
[2, 14]	ἐνέργειαν τοῦ φιλεῖν, ἀλλὰ τοῦτο	αὐτό.	Ὁ μὲν οὖν πατὴρ ἐνεργεῖ
[2, 14]	{ἐστιν) ἔστι μὲν ὧν τὸ	αὐτὸ	τέλος τε καὶ ἐνέργεια, καὶ
[2, 12]	πράττειν· ἀλλ´ ἴσως ἄν τις	αὐτὸ	τοῦτο ἀγνοῶν ἐρωτήσειεν, τὸ κατὰ
[2, 10]	μὲν γὰρ ἀγαθὸν λαβεῖν καθ´	αὑτὸ	δόξειεν ἂν εὐτύχημα εἶναι, τὸ
[2, 13]	γνωρίζεται τὰ δὲ καθ´ ἕκαστα	αὐτοὶ	αὑτοῖς ἂν μάλιστα βουλοίμεθα (καὶ
[2, 17]	ἐμβλέψαντες εἴδομεν, ὁμοίως καὶ ὅταν	αὐτοὶ	αὑτοὺς βουληθῶμεν γνῶναι, εἰς τὸν
[2, 17]	οὐ δυνάμεθα θεάσασθαι (ὅτι δ´	αὐτοὶ	αὑτοὺς οὐ δυνάμεθα, δῆλον ἐξ
[2, 17]	ὀρθῶς) ὥσπερ οὖν ὅταν θέλωμεν	αὐτοὶ	αὑτῶν τὸ πρόσωπον ἰδεῖν, εἰς
[2, 17]	δῆλον ἐξ ὧν ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν,	αὐτοὶ	δὲ λανθάνομεν ταὐτὰ ποιοῦντες· τοῦτο
[2, 13]	οἱ φαῦλοι, ὥς φησιν Εὐριπίδης,	αὐτοὶ	ἑαυτοῖς ἡδεῖς εἰσίν· κακὸς κακῷ
[2, 8]	ἀκρατεῖς γὰρ εἰσὶν ἄνθρωποι, καὶ	αὐτοὶ	εἰδότες ὅτι φαῦλα ὅμως ταῦτα
[2, 8]	δὲ τῆς μέθης πάλιν οἱ	αὐτοὶ	εἰσίν. Ὁμοίως οὖν ἔχει ὁ
[2, 8]	ἡ μέθη ἀπαλλαγῇ, πάλιν οἱ	αὐτοὶ	εἰσίν· οὐκ ἐξέπεσεν δ´ αὐτῶν
[2, 10]	ἐφ´ ἡμῖν οὖσιν, μηδ´ ὧν	αὐτοὶ	κύριοί ἐσμεν καὶ δυνατοὶ πρᾶξαι.
[2, 17]	(τὸ γὰρ αὑτὸν εἰδέναι ἡδύ)	αὐτοὶ	μὲν οὖν αὑτοὺς ἐξ αὑτῶν
[2, 14]	πάντες γὰρ πρὸς ὃ ἂν	αὐτοὶ	ποιήσωσιν, πρὸς τοῦτό πως καὶ
[2, 13]	τινὶ τοιούτῳ οὐκ οἴονται δεῖν	αὐτοὶ	φιλεῖν, ἀλλ´ ὑπὸ τῶν ἐνδεεστέρων
[2, 13]	ὀρέγεται. Καὶ οὐκ οἴονται δεῖν	αὐτοὶ	φιλεῖν οἱ ἐν ὑπεροχῇ ὄντες·
[2, 13]	ὑπὸ τῶν ἐνδεεστέρων οἴονται δεῖν	αὐτοὶ	φιλεῖσθαι· ἔστιν δὲ βέλτιον τὸ
[2, 9]	τοῦτο οὐκ ἐδόκει ἡ ἡδονὴ	αὐτοῖς	ἀγαθὸν εἶναι. Τὸ δὲ τοιοῦτον
[2, 13]	τὰ δὲ καθ´ ἕκαστα ἡμῖν	αὐτοῖς	ἂν βουλοίμεθα ὑπάρχειν, δῆλόν ἐστιν
[2, 8]	πάσχουσιν. Οὐ γὰρ ἐνεργεῖ ἐν	αὐτοῖς	ἡ ἐπιστήμη. Ὡσαύτως δ´ ἐπὶ
[2, 8]	μεθυόντων. Οἱ γὰρ μεθύοντες, ὅταν	αὐτοῖς	ἡ μέθη ἀπαλλαγῇ, πάλιν οἱ
[2, 13]	τὸ εὖ εἶναι· ὁμοιοπαθέστατοι δ´	αὐτοῖς	ἡμῖν ἐσμέν· καὶ συζῆν δὲ
[2, 13]	ἐροῦμεν. Πάντα δὲ βουλόμεθα ἡμῖν	αὐτοῖς·	καὶ γὰρ συζῆν μεθ´ ἡμῶν
[2, 13]	ἄλλῳ τινί. Ἔτι ὁμοιοπαθεῖς ἡμῖν	αὐτοῖς	μάλιστα ἐσμέν· ἂν γὰρ προσπταίσωμεν
[2, 9]	τὸ μὴ ὀρθῶς σκοπεῖν φαίνετ´	αὐτοῖς.	Οὐ γάρ ἐστιν ἐμπόδιον ἡ
[2, 13]	ᾗ γὰρ ἴσως τὸ αὐτὸ	αὐτοῖς	συμφέρει, ταύτῃ φίλοι. Ὁρῶμεν γὰρ
[2, 13]	ξενική· οὐ γάρ ἐστιν οὐδὲν	αὐτοῖς	τέλος κοινὸν ὑπὲρ οὗ ἀμφισβητοῦσιν,
[2, 13]	πολὺ μᾶλλον τούτους· πάντα γὰρ	αὐτοῖς	ὑπάρχει, τἀγαθὸν καὶ τὸ ἡδὺ
[2, 13]	τὴν δι´ ἀρετὴν οἴονται δεῖν	αὐτοῖς	ὑπάρχειν· τὸ δ´ οὐ δυνατόν·
[2, 5]	πλοῦτος τὸν φαῦλον οὐ δυνάμενον	αὐτοῖς	χρῆσθαι ὀρθῶς βλάψει· εἰ οὖν
[2, 13]	τὰ δὲ καθ´ ἕκαστα αὐτοὶ	αὑτοῖς	ἂν μάλιστα βουλοίμεθα (καὶ γὰρ
[2, 15]	ἅπαντες ἐπὶ τἀγαθά, καὶ οἴονται	αὑτοῖς	δεῖν μάλιστα ὑπάρχειν. Τοῦτο δέ
[2, 13]	τις οἰήσεται τοὺς σπουδαίους αὐτοὺς	αὑτοῖς	ἡδίστους εἶναι· καὶ γὰρ οἱ
[2, 5]	χρῆσθαι ὀρθῶς βλάψει· εἰ οὖν	αὐτὸν	βλάψει παραγενόμενα, ὁ τούτων στερίσκων
[2, 5]	ὅτι οὐκ ἄρχει ἢ οὐδεὶς	αὐτὸν	ἐᾷ κυβερνᾶν, οὐ γὰρ ἔχεις
[2, 8]	λόγος οὐ σπουδαῖος (φαῦλον γὰρ	αὐτὸν	ἔδει εἶναι, εἰ αὐτὸς τῇ
[2, 8]	τῇ ἐπιστήμῃ ταύτῃ, οὐδὲν ἄτοπον	αὐτόν	ἐστιν πράττειν τὰ φαῦλα ἔχοντα
[2, 8]	οὖν ἔσται ἐγκρατής, σφοδρὰς δεήσει	αὐτὸν	ἔχειν ἐπιθυμίας (οὐ γὰρ ἂν
[2, 10]	θεῷ τὸ τοιοῦτον ἀπονέμομεν, φαῦλον	αὐτὸν	κριτὴν ποιήσομεν ἢ οὐ δίκαιον·
[2, 11]	εἴη, ἀλλὰ τὰ τοιαῦτα ὅσα	αὐτὸν	μὴ βλάψει, βουλήσεται αὑτῷ εἶναι.
[2, 12]	παθῶν τοῦ γνωρίζειν· δεῖ γὰρ	αὐτὸν	συμβάλλεσθαι πρὸς αἴσθησίν τι. Ἐπιζητήσειε
[2, 13]	διὸ οὐδ´ ἄτοπον μηδὲν ποιεῖν	αὐτὸν	τῶν κατ´ ἀρετήν. Ἀγανακτοῦσιν οὖν
[2, 13]	ἂν οὕτως εἶναι αὑτῷ πρὸς	αὐτὸν	φιλία. Τὰ δὴ τοιαῦτα, οἷον
[2, 13]	τοιοῦτον οὐκ ἐδόκει εἶναι πρὸς	αὑτὸν	ἀδικία· ἔστι μέντοι, ὡς ἔφαμεν
[2, 14]	ὃ μὲν αὑτὸν ὃ δ´	αὑτόν,	ἆρά γε ἤδη ὁμονοοῦσιν; Ἢ
[2, 17]	αὐτάρκης φιλίας πρὸς τὸ αὐτὸς	αὑτὸν	γνωρίζειν. Ἔτι δὲ καὶ εἴπερ
[2, 17]	αὑτόν, καὶ ἥδιστον (τὸ γὰρ	αὑτὸν	εἰδέναι ἡδύ) αὐτοὶ μὲν οὖν
[2, 17]	Εἰ οὖν ἡδὺ μὲν τὸ	αὑτὸν	εἰδέναι, τοῦτο δ´ οὐκ ἔστιν
[2, 13]	καὶ τὴν ἀδικίαν ἔφαμεν πρὸς	αὑτὸν	εἶναι. Ἐπειδὴ γὰρ ἕτερος μὲν
[2, 13]	φιλία δόξειεν ἂν εἶναι πρὸς	αὑτόν.	Ἐπειδὴ γὰρ ὁ φίλος ἐστίν,
[2, 17]	σοφῶν τινες εἰρήκασιν, τὸ γνῶναι	αὑτόν,	καὶ ἥδιστον (τὸ γὰρ αὑτὸν
[2, 16]	τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν αὐτὸς	αὑτὸν	μάλιστα· αὑτῷ γὰρ ταῦτα περιποιεῖται
[2, 16]	φιλεῖ, ἔστι δὲ ὡς αὐτὸς	αὑτὸν	μάλιστα· κατὰ μὲν γὰρ τὸ
[2, 16]	οὔ; Ἔστι μὲν οὖν αὐτὸς	αὑτὸν	μάλιστα ὡς φιλήσει, ἔστι δ´
[2, 14]	ἀμφότεροι ἄρχειν, ἀλλ´ ὃ μὲν	αὑτὸν	ὃ δ´ αὑτόν, ἆρά γε
[2, 13]	πολὺ μεταμελεῖται καὶ κακίζει αὐτὸς	αὑτόν·	ὁμοίως ἐπὶ τῶν ἄλλων κακιῶν
[2, 13]	μὴ ὁμονοῶσιν, τότε εἶναι πρὸς	αὑτὸν	τὴν ἀδικίαν. Ὁμοίως οὖν τούτῳ
[2, 8]	γυνὴ εὐπρόσωπος, δεῖ οὖν κατασχεῖν	αὑτόν.	Τῷ δὴ τοιούτῳ λόγῳ προκαταλαβὼν
[2, 13]	ὥστε μιᾶς γενομένης ἔσται πρὸς	αὑτὸν	φιλία. Αὕτη δ´ ἔσται ἡ
[2, 13]	Αὕτη δ´ ἔσται ἡ πρὸς	αὑτὸν	φιλία ἐν τῷ σπουδαίῳ· τούτῳ
[2, 13]	τοῦτ´ εἰπεῖν, πότερόν ἐστι πρὸς	αὑτὸν	φιλία, ἢ οὔ. Ἐπεὶ δ´
[2, 13]	ἐστὶν αὐτῷ {φιλία) καὶ πρὸς	αὑτὸν	φιλία, ἢ οὔ, νῦν μὲν
[2, 15]	ἐστίν, ὡς φαμέν, αὐτῷ πρὸς	αὑτὸν	φιλία, πότερον ὁ σπουδαῖος ἔσται
[2, 17]	ὁ αὐτάρκης φιλίας πρὸς τὸ	αὐτὸς	αὑτὸν γνωρίζειν. Ἔτι δὲ καὶ
[2, 16]	δὲ τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν	αὐτὸς	αὑτὸν μάλιστα· αὑτῷ γὰρ ταῦτα
[2, 16]	μᾶλλον φιλεῖ, ἔστι δὲ ὡς	αὐτὸς	αὑτὸν μάλιστα· κατὰ μὲν γὰρ
[2, 16]	ἢ οὔ; Ἔστι μὲν οὖν	αὐτὸς	αὑτὸν μάλιστα ὡς φιλήσει, ἔστι
[2, 13]	οὐ πολὺ μεταμελεῖται καὶ κακίζει	αὐτὸς	αὑτόν· ὁμοίως ἐπὶ τῶν ἄλλων
[2, 15]	μὲν οὖν φαῦλος φίλαυτος ἐστίν	(αὐτὸς	αὑτοῦ γὰρ ἕνεκεν πάντα πράττει)
[2, 16]	μὲν οὖν ὡς τὸν φίλον	αὐτὸς	αὑτοῦ μᾶλλον φιλεῖ, ἔστι δὲ
[2, 13]	ὁ φαῦλος ἔχει. Διατελεῖ γὰρ	αὐτὸς	αὑτῷ μαχόμενος καὶ ἐναντιούμενος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 13]	ὅ γε φαῦλος οὐδέποτ´ ἐστὶν	αὐτὸς	αὑτῷ φίλος, μάχεται γὰρ ἀεὶ
[2, 13]	ἕτερος δὲ ὁ ἀδικούμενος, ὁ	αὐτὸς	δ´ εἷς ἐστιν ἕκαστος, διὰ
[2, 16]	τούτων αὐτὸς ἑαυτὸν φιλήσει, ᾗ	αὐτός.	Διὸ καὶ οὗτος ἂν κυρίως
[2, 17]	θεοῦ ἄλλο τι εἶναι βέλτιον.	Αὐτὸς	ἑαυτὸν ἄρα θεάσεται. Ἀλλ´ ἄτοπον·
[2, 17]	οὖν, φησίν, ὁ θεὸς ἔσται	αὐτὸς	ἑαυτὸν θεώμενος. Τί μὲν οὖν
[2, 17]	γὰρ ὁ ἄνθρωπος {ὃς) ἂν	αὐτὸς	ἑαυτὸν κατασκοπῆται, ὡς ἀναισθήτῳ ἐπιτιμῶμεν.
[2, 16]	δέ ποτε ὁ σπουδαῖος φιλήσει	αὐτὸς	ἑαυτὸν μάλιστα ἢ οὔ; Ἔστι
[2, 16]	γὰρ ἔχει δι´ ὃ φιλήσει	αὐτὸς	ἑαυτὸν οἷον καλόν τι, ἀλλ´
[2, 16]	φίλαυτος· μόνον γάρ, εἴπερ φιλεῖ	αὐτὸς	ἑαυτόν, ὅτι ἀγαθός. Ὁ δὲ
[2, 16]	καλόν τι, ἀλλ´ ἄνευ τούτων	αὐτὸς	ἑαυτὸν φιλήσει, ᾗ αὐτός. Διὸ
[2, 17]	προσδεήσεται φιλίας, ἢ οὔ, ἀλλ´	αὐτὸς	ἑαυτῷ αὐτάρκης ἔσται καὶ κατὰ
[2, 5]	γὰρ καὶ ἄρξας πολλὰ κακὰ	αὐτὸς	ἑαυτῷ ποιήσει καὶ τοῖς φίλοις·
[2, 8]	ὥσπερ ἡ μέθη, πάλιν ὁ	αὐτὸς	ἐστίν. Ἦν δὲ καὶ ἄλλος
[2, 8]	{ἀκρατὴς) καὶ ὁ ἀκρατὴς ὁ	αὐτός;	Ἢ οὔ; Ὁ μὲν γὰρ
[2, 10]	τῶν ἀγαθῶν ὑπάρχει, ὧν μὴ	αὐτὸς	κύριος ἐστίν. Ἀλλ´ ὅμως οὐδ´
[2, 8]	ἀποβάλλειν ἢ μεταπίπτειν. Ὁ δ´	αὐτὸς	λόγος καὶ ἐπὶ τῆς δόξης·
[2, 8]	γὰρ αὐτὸν ἔδει εἶναι, εἰ	αὐτὸς	τῇ φύσει τοιοῦτος ἦν οἷος
[2, 8]	ἀκρατὴς οὕτως· οὐ γὰρ ὅτι	αὐτὸς	τοιοῦτος ἐστίν, ὁ λόγος οὐ
[2, 8]	καθίστησιν) ὁ μὲν οὖν ἀκόλαστος	αὐτὸς	τοιοῦτός ἐστιν οἷος φαῦλός τις
[2, 9]	πρὸς τὸ μᾶλλον πράττειν ἀπ´	αὐτοῦ	γινομένη, ἐπεὶ τὸν σπουδαῖον ποίησον
[2, 9]	ψυχῆς ἐνεργεῖν, ἢ διὰ τὴν	αὐτοῦ	ἐνέργειαν, οἴονται γένεσιν εἶναι τὴν
[2, 14]	ἄρα κατάστασιν ἐν πρακτοῖς τοῦ	αὐτοῦ	ἐστιν ἡ ὁμόνοια ἡ κυρίως
[2, 9]	καὶ κινεῖται, ἡ δὲ κίνησις	αὐτοῦ	καὶ ἡ ἐνέργειά ἐστιν ἡδονή·
[2, 18]	συμμέτρους τῷ καιρῷ καὶ τῇ	αὐτοῦ	ὁρμῇ πρὸς τὸ φιλεῖν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 17]	τι θεάσεται, βέλτιον θεάσεταί τι	αὑτοῦ.	Ἀλλὰ τοῦτ´ ἄτοπον, τὸ τοῦ
[2, 15]	οὖν φαῦλος φίλαυτος ἐστίν (αὐτὸς	αὑτοῦ	γὰρ ἕνεκεν πάντα πράττει) ἀλλ´
[2, 15]	οὔ; Ἔστιν δὲ φίλαυτος ὁ	αὑτοῦ	ἕνεκεν πάντα πράττων ἐν τοῖς
[2, 12]	κωλύῃ τὸ λογιστικὸν ἐνεργεῖν τὴν	αὑτοῦ	ἐνέργειαν. Τότε γὰρ ἡ πρᾶξις
[2, 12]	μὴ κωλύωσι τὸν νοῦν τὸ	αὑτοῦ	ἔργον ἐνεργεῖν, τότ´ ἔσται τὸ
[2, 16]	οὖν ὡς τὸν φίλον αὐτὸς	αὑτοῦ	μᾶλλον φιλεῖ, ἔστι δὲ ὡς
[2, 14]	εὐνοεῖ πως πρὸς τὸν υἱὸν	αὑτοῦ	ὄντα ποίημα, τῇ μνήμῃ καὶ
[2, 10]	ᾧ παρὰ τὸν λογισμὸν τὸν	αὑτοῦ	συνέβη τι ἀγαθὸν πρᾶξαι, εὐτυχῆ
[2, 14]	πως ἀεὶ μᾶλλον παρὰ τὸ	αὑτοῦ	τι εἶναι ποίημα τὸν υἱόν.
[2, 16]	τῷ φίλῳ, τὸν φίλον μᾶλλον	αὑτοῦ	φιλήσει. Ναί, ἀλλ´ ᾗ τούτων
[2, 15]	ὁρᾷ ἄλλον δυνησόμενον μᾶλλον τούτοις	αὑτοῦ	χρῆσθαι· οἱ δ´ ἄλλοι τοῦτο
[2, 9]	φύσιν εἰς φύσιν ἑκάστῳ τὴν	αὑτοῦ·	ὥστε τοῦτ´ ἂν εἴη ἴδιον,
[2, 13]	μή τις οἰήσεται τοὺς σπουδαίους	αὐτοὺς	αὑτοῖς ἡδίστους εἶναι· καὶ γὰρ
[2, 13]	ἐν οἷς ὑπερέχουσιν τοῖς φιλοῦσιν	αὐτούς.	Ἔτι δὲ καὶ ἥττους αὐτῶν
[2, 13]	ἤτοι εἰς τὴν πρὸς ἡμᾶς	αὐτοὺς	φιλίαν ἀναφέροντες λέγομεν ἢ εἰς
[2, 17]	εἴδομεν, ὁμοίως καὶ ὅταν αὐτοὶ	αὑτοὺς	βουληθῶμεν γνῶναι, εἰς τὸν φίλον
[2, 17]	εἰδέναι ἡδύ) αὐτοὶ μὲν οὖν	αὑτοὺς	ἐξ αὑτῶν οὐ δυνάμεθα θεάσασθαι
[2, 17]	δυνάμεθα θεάσασθαι (ὅτι δ´ αὐτοὶ	αὑτοὺς	οὐ δυνάμεθα, δῆλον ἐξ ὧν
[2, 13]	δῆλόν ἐστιν ὡς ἔστι πρὸς	αὑτοὺς	φιλία, ὥσπερ καὶ τὴν ἀδικίαν
[2, 13]	Συνῆπται γάρ πως τἀγαθῷ τὸ	αὐτῷ	ἀγαθὸν καὶ τὸ φιλητέον τῷ
[2, 14]	ἡ εὔνοια, ἀλλ´ ἐν τῷ	αὐτῷ·	διὸ δοκεῖ φιλία εἶναι. Ἡ
[2, 8]	τοιαύτην ἔχει δόξαν ὑπὲρ ὧν	αὐτῷ	ἐδόκει. Οὐθὲν δὲ ἄτοπον τῷ
[2, 8]	τούτου ὁ λόγος φαῦλος ἐν	αὐτῷ	ἐστί· ἀλλ´ οὐχ ὁ ἀκρατὴς
[2, 14]	(τὸ γὰρ αὐλεῖν καὶ τέλος	αὐτῷ	ἐστι καὶ ἐνέργεια) ἀλλ´ οὐ
[2, 8]	ἀκρατὴς λόγον ἔχει ὃς ἐναντιοῦται	αὐτῷ,	ἐφ´ ἃ ἡ ἐπιθυμία ἄγει.
[2, 5]	εἰ δὴ ὁ σπουδαῖος παραγενομένης	αὐτῷ	ἢ τιμῆς ἢ ἀρχῆς μεγάλης
[2, 8]	αὐτῷ ταῦτα δεῖν πράττειν, ἐν	αὐτῷ	ἡ ἀρχὴ ἔνεστιν οὐχ ὑγιής.
[2, 10]	εἴη εὐτυχία οἰκειοτέρα, ἧς ἐν	αὐτῷ	ἡ ἀρχὴ τῆς ὁρμῆς τῶν
[2, 8]	προστίθεμεν περὶ ἅ, ὡς ὑπάρχοντος	αὐτῷ	καὶ φανεροῦ ὄντος ἄνευ τῆς
[2, 8]	διημαρτηκὼς τῷ λογισμῷ, καὶ δοκείτω	αὐτῷ	λογιζομένῳ τὰ καλὰ εἶναι φαῦλα,
[2, 8]	γὰρ ἀκόλαστος εὐιατότερος· εἰ γὰρ	αὐτῷ	λόγος ἐγγένοιτο ὁ διδάξων ὅτι
[2, 5]	ἡ ἀρχὴ ἁπλῶς μὲν ἀγαθόν,	αὐτῷ	μέντοι ἴσως οὐκ ἀγαθόν· εὐπορήσας
[2, 8]	τῷ λόγῳ, καὶ τὰ καλὰ	αὐτῷ	μὴ δοκείτω καλὰ εἶναι, ἡ
[2, 11]	ἀγαθῶν πρὸς τὸ μὴ εἶναι	αὐτῷ,	οὐκ ἂν δόξειεν καλὸς κἀγαθὸς
[2, 13]	ἔχῃ ὑγρόν, φθείρεσθαι, ὡς τοῦτ´	αὐτῷ	παρασκευάζον ὥσπερ τροφὴν τινά, ταύτην
[2, 15]	Ἐπεὶ δ´ ἐστίν, ὡς φαμέν,	αὐτῷ	πρὸς αὑτὸν φιλία, πότερον ὁ
[2, 14]	ἦν, εὐθέως καὶ φιλία ἦν	αὐτῷ	πρὸς Δαρεῖον) Ἀλλ´ ἀρχὴ μὲν
[2, 5]	τὸ σῶμα τὸ φαῦλον, ὕδωρ	αὐτῷ	πρότερον καὶ ὀλίγα σιτία προσενεκτέον·
[2, 14]	Ἐμπεδοκλεῖ ὁμοίως ὑπολαμβάνει καὶ δοκεῖ	αὐτῷ	τὰ στοιχεῖα εἶναι ἃ κἀκείνῳ,
[2, 8]	λόγος σύμφησιν ταῦτα καὶ δοκεῖ	αὐτῷ	ταῦτα δεῖν πράττειν, ἐν αὐτῷ
[2, 8]	ἰάσαιτο. Ἡγεμὼν γὰρ οὗτος ἐν	αὐτῷ	ὑπάρχει, ᾧ οὔτι πειθαρχεῖ, ἀλλὰ
[2, 13]	ἢ τούτῳ. Πότερον δ´ ἐστὶν	αὐτῷ	{φιλία) καὶ πρὸς αὑτὸν φιλία,
[2, 5]	τὰ ἁπλῶς ἀγαθά, οὐ τὰ	αὑτῷ	ἀγαθά. Ὁ γὰρ πλοῦτος καὶ
[2, 5]	τὸ ἁπλῶς ἀγαθὸν καὶ τὸ	αὑτῷ	ἀγαθόν, ἀλλὰ διαμαρτάνει. Τῆς δὲ
[2, 5]	ἡ ἐξουσία, οἶδεν· ἀλλ´ εἰ	αὑτῷ	ἀγαθὸν ἢ μή, ἢ πότε,
[2, 13]	ἁπλῶς ἀγαθόν, φιλητέον δὲ τὸ	αὑτῷ	ἀγαθόν, ὥστε τὸ μὲν φιλητέον
[2, 16]	καὶ ἀγαθὸν αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα·	αὑτῷ	γὰρ ταῦτα περιποιεῖται κάλλιστα ὄντα.
[2, 11]	ὅσα αὐτὸν μὴ βλάψει, βουλήσεται	αὑτῷ	εἶναι. Ὁ δὲ τοιοῦτος ὢν
[2, 13]	τῆς ἀρετῆς, παρ´ οὗ οἴεται	αὑτῷ	ἔσεσθαι, διὰ τοῦτο τούτῳ φίλος.
[2, 8]	πράττει, ταῦτα καὶ βέλτιστα εἶναι	αὑτῷ	καὶ συμφορώτατα, καὶ λόγον οὐδένα
[2, 15]	ἄλλῳ, οὐχ ὡς οὐ προσῆκον	αὑτῷ	μάλιστα, ἀλλ´ ἂν ὁρᾷ ἄλλον
[2, 13]	φαῦλος ἔχει. Διατελεῖ γὰρ αὐτὸς	αὑτῷ	μαχόμενος καὶ ἐναντιούμενος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ'
[2, 5]	βλάπτειν· τὰ γὰρ ἀγαθὰ ἃ	αὑτῷ	οἴεται εἶναι ἀγαθά, οὐκ ἀγαθὰ
[2, 13]	Διὸ δόξειεν ἂν οὕτως εἶναι	αὑτῷ	πρὸς αὐτὸν φιλία. Τὰ δὴ
[2, 16]	ᾗ τούτων ἐξιστάμενος τῷ φίλῳ	αὑτῷ	τὸ καλὸν περιποιεῖται, ταύτῃ ἐξίσταται
[2, 8]	λόγον οὐδένα ἔχειν ἐναντιούμενον τοῖς	αὑτῷ	φαινομένοις ἡδέσιν· ὁ δὲ ἀκρατὴς
[2, 13]	γε φαῦλος οὐδέποτ´ ἐστὶν αὐτὸς	αὑτῷ	φίλος, μάχεται γὰρ ἀεὶ ἑαυτῷ.
[2, 13]	καὶ γὰρ συζῆν μεθ´ ἡμῶν	αὐτῶν	βουλόμεθα (ἴσως δὲ τοῦτο καὶ
[2, 8]	ταῦτα ἐξετάσαντες τὴν ἀλήθειαν ὑπὲρ	αὐτῶν	εἰς τὸ ἐνδεχόμενον ἴδωμεν· ῥᾷον
[2, 13]	αὐτούς. Ἔτι δὲ καὶ ἥττους	αὐτῶν	εἰσίν· διὸ οὐκ οἴονται δεῖν
[2, 13]	δέ πως καὶ ἐκ τῶν	αὐτῶν	εἰσίν. Εἰ δή τις λέγοι
[2, 14]	καὶ δυνάμει ἀγαθοῦ (οὐδέτερος γὰρ	αὐτῶν	ἐστιν ἄξιος θατέρου πλέον ἔχειν
[2, 9]	μὲν ἡδονή, ὡς ὁ λόγος	αὐτῶν	ἔφη, διὰ τοῦτο οὐκ ἀγαθόν,
[2, 8]	αὐτοὶ εἰσίν· οὐκ ἐξέπεσεν δ´	αὐτῶν	ὁ λόγος οὐδ´ ἡ ἐπιστήμη,
[2, 13]	φάναι δεῖν. Εἰ γὰρ ἀφελεῖς	αὐτῶν	τὸ ἡδεῖς εἶναι ἀλλήλοις, ἄλλους
[2, 17]	αὐτοὶ μὲν οὖν αὑτοὺς ἐξ	αὑτῶν	οὐ δυνάμεθα θεάσασθαι (ὅτι δ´
[2, 17]	ὥσπερ οὖν ὅταν θέλωμεν αὐτοὶ	αὑτῶν	τὸ πρόσωπον ἰδεῖν, εἰς τὸ
[2, 5]	ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Ὡς δ´	αὕτως	ὁ ἄδικος. Ὅτι μὲν οὖν
[2, 9]	ἔνδειαν ἀναπληροῦσθαι ἢ τῆς ὑπερβολῆς	ἀφαιρεῖσθαι·	διὸ γένεσις δοκεῖ εἶναι. Ἡ
[2, 17]	μὲν οὖν ὁ θεὸς θεάσεται,	ἀφείσθω·	ὑπὲρ δὲ τῆς αὐταρκείας οὐ
[2, 13]	φιλία, ἢ οὔ, νῦν μὲν	ἀφείσθω,	ὕστερον δ´ ἐροῦμεν. Πάντα δὲ
[2, 5]	τὸ μηθὲν κακὸν ἐργάζεσθαι οὐκ	ἀφεκτέον	καὶ πλούτου καὶ ἀρχῆς καὶ
[2, 13]	μὴ φάναι δεῖν. Εἰ γὰρ	ἀφελεῖς	αὐτῶν τὸ ἡδεῖς εἶναι ἀλλήλοις,
[2, 8]	καὶ περὶ σῶμα ἐστίν, οἷον	ἁφή	τε καὶ γεῦσις {ὁ οὖν
[2, 18]	οὖσα πρὸς τὸ ἐπὶ πολὺ	ἀφικνεῖσθαι.	Οὔτε γὰρ τῇ ὄψει ἐπὶ
[2, 8]	ἢ οὔ, ἀλλὰ περί τι	ἀφωρισμένον	ἐστὶν ἡ ἀκρασία, ἀπορήσειεν ἄν
[2, 13]	ἐπιζητοῦμεν οὔτε τὴν πρὸς τὰ	ἄψυχα,	ἀλλὰ τὴν πρὸς τὰ ἔμψυχα,
[2, 13]	Φιλία μέντοι καὶ πρὸς τὰ	ἄψυχα	ἐστίν, οἷον οἶνον ἢ ἄλλο
[2, 13]	καὶ πρὸς θεὸν καὶ τὰ	ἄψυχα,	οὐκ ὀρθῶς. Τὴν γὰρ φιλίαν
[2, 13]	καὶ τὸ φιλεῖσθαι καὶ τοῖς	ἀψύχοις	ὑπάρχει, τὸ δὲ γνωρίζειν καὶ
[2, 14]	οἴνῳ ἢ ἄλλῳ τινὶ τῶν	ἀψύχων	ἀγαθῶν ἢ ἡδέων, ἀλλ´ ἄν
[2, 13]	Δία· οὐδὲ δὴ παρὰ τῶν	ἀψύχων	ἐνδέχεται ἀντιφιλεῖσθαι. Φιλία μέντοι καὶ