>

Livre, Chap.
[2, 4]	γινόμενα κατορθώματα εὐτυχήματα ἐστίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Δ'	Πότερον δέ ποτε τοῦ δικαίου
[2, 9]	θηρίῳ καὶ ἐν βοσκήματι· τὸ	δ´	ἀγαθὸν ἀμιγές ἐστι τοῖς φαύλοις
[2, 9]	ὅτι οὐ κράτιστον ἡδονή, τὸ	δ´	ἀγαθὸν κράτιστον. Καὶ ὅτι ἐμπόδιον
[2, 9]	εἰσί τινες φαῦλαι ἡδοναί, τὸ	δ´	ἀγαθὸν οὐδέποτε ἐν φαυλότητι εἶναι.
[2, 10]	πολλάκις φαμὲν εἶναι αὐτήν· ἡ	δ´	αἰτία ἀλλότριον τοῦ ὀνόματος. Ἡ
[2, 8]	λόγος τοῖς πάθεσι μάχεται, ὁ	δ´	ἀκόλαστος οὐ τοιοῦτος, ἀλλ´ ὁ
[2, 8]	ἂν ἄλλος τις ὑπομείνειεν, ὁ	δ´	ἀκρατὴς ὁ μὴ δυνάμενος ὑπομένειν
[2, 15]	μᾶλλον τούτοις αὑτοῦ χρῆσθαι· οἱ	δ´	ἄλλοι τοῦτο οὐ ποιήσουσι δι´
[2, 12]	συμβάλλεσθαι πρὸς αἴσθησίν τι. Ἐπιζητήσειε	δ´	ἄν τις ἴσως καὶ τὸ
[2, 5]	δόξειεν εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Ἀπορήσειε	δ´	ἄν τις καὶ τοῦτο. Εἴπερ
[2, 9]	πᾶσα, φασίν, ἡδονὴ ἀγαθόν. Συνίδοι	δ´	ἄν τις καὶ ὑπὲρ τούτου
[2, 9]	ἀγαθόν, ὅτι οὐκ ἄριστον. Ἀπορήσειε	δ´	ἄν τις μεταβὰς καὶ ἐπὶ
[2, 9]	ἐπιψηφίζοντα εἶναι καὶ διακρίνοντα. Ἴδοι	δ´	ἄν τις τοῦτο ἐκ τῶν
[2, 13]	ἔνεισιν ἐν ἑκάστοις τούτων. Βεβαιοτάτη	δ´	ἂν δόξειεν εἶναι τῶν φιλιῶν
[2, 13]	οὐ μένουσιν φίλοι ὄντες. Ἐχόμενον	δ´	ἂν εἴη νῦν τοῦτ´ εἰπεῖν,
[2, 10]	ὁ λόγος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Ἐχόμενον	δ´	ἂν εἴη τούτων εἰπεῖν, ἐπειδὴ
[2, 17]	λέγοιτο φίλαυτος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ' Ἐχόμενον	δ´	ἂν εἴη ὑπὲρ αὐταρκείας εἰπεῖν
[2, 14]	ἡ εὔνοια δόξειεν εἶναι, γένοιτο	δ´	ἂν ἡ εὔνοια φιλία, εἰ
[2, 9]	τὰ κατ´ ἀρετὴν πράττειν· τὸ	δ´	ἀνὰ μέσον οὐκ ἔστιν. Διὰ
[2, 8]	ἀρχὴ τιμὴ φίλοι δόξα, τὰ	δ´	ἀναγκαῖα καὶ περὶ σῶμα ἐστίν,
[2, 13]	πρὸς ἰατρικὴν ἰατρικὸν λέγεται, ὁ	δ´	ἄνθρωπος τῷ ποιητικὸς εἶναι ὑγιείας,
[2, 8]	ἠρεμεῖν ἐποίησε τὸν λογισμόν· ὅταν	δ´	ἀπαλλαγῇ τὸ πάθος ὥσπερ ἡ
[2, 9]	μὲν τἀγαθὰ καὶ ἡδονή, ἡ	δ´	ἀπὸ τῶν ἀγαθῶν ἡδονὴ ἡδονή,
[2, 9]	ἐνέργειαν ἐν βίῳ τελείῳ, ἡ	δ´	ἀρετή ἐστι περὶ ἡδονὴν καὶ
[2, 8]	Ἄτοπον δὴ τὸ συμβαῖνον. Πάλιν	δ´	αὖ διαμαρτανέτω τῷ λόγῳ, καὶ
[2, 13]	ὅμοιον τὴν κύνα φοιτῶσαν. Πάλιν	δ´	αὖ δοκεῖ ἄλλοις τισὶν ἐν
[2, 17]	αὑτῶν οὐ δυνάμεθα θεάσασθαι (ὅτι	δ´	αὐτοὶ αὑτοὺς οὐ δυνάμεθα, δῆλον
[2, 13]	καὶ τὸ εὖ εἶναι· ὁμοιοπαθέστατοι	δ´	αὐτοῖς ἡμῖν ἐσμέν· καὶ συζῆν
[2, 14]	ἀλλ´ ὃ μὲν αὑτὸν ὃ	δ´	αὑτόν, ἆρά γε ἤδη ὁμονοοῦσιν;
[2, 8]	ταύτην ἀποβάλλειν ἢ μεταπίπτειν. Ὁ	δ´	αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ τῆς
[2, 8]	οἱ αὐτοὶ εἰσίν· οὐκ ἐξέπεσεν	δ´	αὐτῶν ὁ λόγος οὐδ´ ἡ
[2, 5]	ἡμῖν ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Ὡς	δ´	αὕτως ὁ ἄδικος. Ὅτι μὲν
[2, 8]	τὸν περὶ ταῦτα ὀρθόν, ὁ	δ´	ἐγκρατὴς ὁ ἐπιθυμίας ἔχων φαύλας
[2, 8]	σώφρων ὁ μὴ πάσχων, ὁ	δ´	ἐγκρατὴς ὁ πάσχων καὶ τούτων
[2, 13]	δὲ ὁ ἀδικούμενος, ὁ αὐτὸς	δ´	εἷς ἐστιν ἕκαστος, διὰ τὸ
[2, 9]	ἡ φύσις τῶν φαύλων· ὁμοίως	δ´	εἰσὶ καὶ ἐπιστῆμαι φαῦλαι, οἷον
[2, 13]	ὃ μὲν ἐκτενῶς ποιῇ ὃ	δ´	ἐλλείπῃ, κατὰ τὴν ἔλλειψιν τὸ
[2, 9]	ἔφασαν αὐτὴν ἀγαθὸν εἶναι. Τὸ	δ´	ἐμπόδιον φάσκειν εἶναι διὰ τὸ
[2, 13]	ταῖς τοιαύταις φιλίαις γίνονται. Οἱ	δ´	ἐν ἀνισότητι φίλοι ὄντες, οἱ
[2, 13]	εἰς τὰς διῃρημένας τρεῖς. Ἔστιν	δ´	ἐν ἁπάσαις ταῖς φιλίαις διαφορὰ
[2, 13]	δεῖν φιλεῖν ἀλλὰ φιλεῖσθαι. Ὁ	δ´	ἐνδεὴς χρημάτων ἢ ἡδονῶν ἢ
[2, 9]	διὸ γένεσις δοκεῖ εἶναι. Ἡ	δ´	ἔνδεια καὶ ὑπερβολὴ λύπη. Λύπη
[2, 8]	τῷ ὀρθῷ ἕκαστα θεωρῶν, πότερον	{δ´)	ἐνδέχεται τὸν φρόνιμον ἀκρατῆ εἶναι,
[2, 9]	καλὰ πράττων, ἀναγκαζόμενος πράττει· ὁ	δ´	ἐξ ἀνάγκης πράττων οὐ σπουδαῖος.
[2, 8]	μὲν καθόλου ἐπιστήμῃ ἐπίσταμαι, τῇ	δ´	ἐπὶ μέρους οὔ. Γίνεται οὖν
[2, 8]	ἔχει γὰρ τὴν καθόλου, τὴν	δ´	ἐπὶ μέρους οὔ. Οὐδὲν οὖν
[2, 8]	ἐν αὐτοῖς ἡ ἐπιστήμη. Ὡσαύτως	δ´	ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς. Ὥσπερ γὰρ
[2, 8]	μὴ δοκείτω καλὰ εἶναι, ἡ	δ´	ἐπιθυμία ἀγέτω ἐπὶ τὰ καλά·
[2, 8]	τὰ καλὰ εἶναι φαῦλα, ἡ	δ´	ἐπιθυμία ἀγέτω ἐπὶ τὰ καλά·
[2, 13]	τῷ ποιητικὸς εἶναι ὑγιείας, ἡ	δ´	ἐπιστήμη τῷ αἰτία εἶναι καὶ
[2, 13]	οὔ, νῦν μὲν ἀφείσθω, ὕστερον	δ´	ἐροῦμεν. Πάντα δὲ βουλόμεθα ἡμῖν
[2, 13]	ἔσται πρὸς αὑτὸν φιλία. Αὕτη	δ´	ἔσται ἡ πρὸς αὑτὸν φιλία
[2, 10]	τἀγαθά, καὶ τούτων ἐπιτυγχάνων, τοῦτο	δ´	ἐστὶ φύσεως· ἐν γὰρ τῇ
[2, 5]	καλὸν ὑπάρχειν ἄνευ λόγου· ᾧ	δ´	ἐστὶν αἵρεσις, ἐν τῷ λόγῳ
[2, 13]	ἄλλῳ τινὶ ἢ τούτῳ. Πότερον	δ´	ἐστὶν αὐτῷ {φιλία) καὶ πρὸς
[2, 5]	πῶς διακειμένῳ, οὐκέτι οἶδεν. Τοῦτο	δ´	ἐστὶν μάλιστα τῆς φρονήσεως, ὥστε
[2, 12]	εὐδαίμων ἔσομαι; Οἴονται γάρ. Τὸ	δ´	ἐστὶν οὐ τοιοῦτον. Οὐδεμία γὰρ
[2, 15]	κυρίως λεγομένη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Ἐπεὶ	δ´	ἐστίν, ὡς φαμέν, αὐτῷ πρὸς
[2, 8]	ὧν ἴσως οὐ δεῖ) ἡ	δ´	ἑτέρα οἷον ἀσθενική τις, ἡ
[2, 9]	τινος ἄλλου θηρίου φαύλη, ὁμοίως	δ´	ἑτέρα φύσις ἵππου καὶ ἀνθρώπου
[2, 8]	ὅταν τις ἐπιστήμην ἔχῃ) τὸ	δ´	ἕτερον τὸ ἐνεργεῖν ἤδη τῇ
[2, 9]	ἡμῖν ἐστιν ὁ λόγος, τὴν	δ´	εὐδαιμονίαν διωρίκαμεν καὶ φαμὲν εἶναι
[2, 9]	εὐδαιμονίας ἐστὶν ὁ λόγος, τὴν	δ´	εὐδαιμονίαν οἴονται πάντες ἤτοι ἡδονὴν
[2, 10]	πρὸς τὸ πράττειν τι. Τὴν	δ´	εὐτυχίαν οὐκ ἔχομεν οἰκείῳ καὶ
[2, 12]	τῶν τοιούτων ὁ λόγος. Ὁμοίως	δ´	ἔχει καὶ ἐπὶ τῶν παθῶν
[2, 13]	μένει μὲν ἡ φιλία, κακῶς	δ´	ἐχρήσατο τῷ φίλῳ, διὸ ἀγανακτοῦσιν·
[2, 8]	καὶ οὕτω τὸ συμβαῖνον. Πότερον	δ´	ἡ ἀκρασία καὶ ὁ ἀκρατὴς
[2, 5]	ὣς καὶ οὗ ἕνεκα, ἔστι	δ´	ἡ βλάβη καὶ ἡ ἀδικία
[2, 14]	ἕνεκεν ᾧ ἐστιν εὔνους. Ἔστιν	δ´	ἡ εὔνοια τοῦ ἤθους καὶ
[2, 10]	εὐτυχίας ἐστὶν ἡ φύσις. Ἔστιν	δ´	ἡ εὐτυχία καὶ ἡ τύχη
[2, 7]	ἀρετὴ ταύτῃ ἐστὶν ἀνώνυμος, ἔστιν	δ´	ἡ τοιαύτη ὑπὲρ ἄνθρωπον οὖσα,
[2, 8]	λέγονται, οὐκ εἰσὶν ψεκτά, αἱ	δ´	ἡδοναὶ αἱ σωματικαὶ ψεκταί· διὸ
[2, 14]	καθ´ ὑπεροχὴν ὄντι ἀεί. Τοῦτο	δ´	ἴσον ἐστὶν τῷ λόγῳ· ἴσον
[2, 17]	τοιαῦτα καὶ οἱ ποιηταί· ὅταν	δ´	ὁ δαίμων εὖ διδῷ, τί
[2, 8]	καταμαλακίζεται καὶ ἐξασθενεῖ πώς. Πότερον	δ´	ὁ σώφρων ἐγκρατὴς ἐστίν, ἠπορήθη
[2, 14]	πως ἔχει καὶ ἐνταῦθα. Λέγω	δ´	οἷον {ἐστιν) ἔστι μὲν ὧν
[2, 5]	ὥστε οὐδ´ ἡ ἀρετή. Τὸ	δ´	ὅλον ἐπειδήπερ ἡμῖν ἐν ἀρχῇ
[2, 8]	φιλότιμος γάρ τις {ἐστίν) Τὸ	δ´	ὅλον λέγομεν καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 9]	αὕτη ἂν εἴη ἀγαθόν. Τὸ	δ´	ὅλον οὐκ ἔστιν οὐδεμία ἡδονὴ
[2, 14]	διὸ δοκεῖ φιλία εἶναι. Ἡ	δ´	ὁμόνοιά ἐστιν μὲν σύνεγγυς τῇ
[2, 14]	εἶναι ποίημα τὸν υἱόν. Τοῦτο	δ´	ὁρῶμεν καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων
[2, 9]	τοῦ ἀτελοῦς χώραν ἔχειν. Δεύτερον	δ´	ὅτι εἰσί τινες φαῦλαι ἡδοναί,
[2, 13]	οἴονται δεῖν αὐτοῖς ὑπάρχειν· τὸ	δ´	οὐ δυνατόν· οὐ γάρ ἐστιν
[2, 8]	πρακτικὸς περὶ ἃ δεῖ, ὃ	δ´	οὐ πρακτικός. Τὸν οὖν δεινὸν
[2, 10]	ποιήσομεν ἢ οὐ δίκαιον· τοῦτο	δ´	οὐ προσῆκόν ἐστι {τῷ) θεῷ.
[2, 9]	διὰ τοῦτο γένεσιν εἶναι· ἔστι	δ´	οὔ. Ἐπειδὴ γάρ ἐστι τῆς
[2, 19]	πῶς δεῖ φίλῳ χρῆσθαι. Ἔστι	δ´	οὐκ ἐν ἁπάσῃ φιλίᾳ ἡ
[2, 8]	ἃ καὶ δεῖ) τὸν φρόνιμον	δ´	οὐκ ἐνδέχεται ἀκρατῆ εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 13]	σπουδαίους μάλιστα ἀλλήλοις συζῆν· τοῦτο	δ´	οὐκ ἔστιν ἄνευ τοῦ ἡδέος·
[2, 17]	μὲν τὸ αὑτὸν εἰδέναι, τοῦτο	δ´	οὐκ ἔστιν εἰδέναι ἄνευ ἄλλου
[2, 9]	εἶναι τὴν ἡδονὴν ἀγαθόν. Ἐπεὶ	δ´	οὖν ἐστιν ἡ ἡδονὴ καὶ
[2, 8]	φαῦλα ὅμως ταῦτα πράττουσιν. Ἐπεὶ	δ´	οὖν ἔστιν ἀκρασία, πότερον ὁ
[2, 13]	αὑτὸν φιλία, ἢ οὔ. Ἐπεὶ	δ´	οὖν ὁρῶμεν, ὥσπερ καὶ μικρὸν
[2, 9]	κακῶς χρῆσθαι ἐνδέχεται ἀρετῇ. Ἁπλῶς	δ´	οὐχ, ὥσπερ οἴονται οἱ ἄλλοι,
[2, 14]	εὐεργέτηκέν πως τὸν υἱόν, ὁ	δ´	υἱὸς χάριν ὀφείλει τῆς εὐεργεσίας;
[2, 16]	αὑτὸν μάλιστα ὡς φιλήσει, ἔστι	δ´	ὡς οὔ. Ἐπειδὴ γάρ φαμεν
[2, 12]	φησίν, ὁρᾷς ὠχρὸν ὄντα· τὸ	δ´	ὠχρὸν πῶς εἰδήσω; Ἐνταῦθα δὴ
[2, 17]	οἱ ποιηταί· ὅταν δ´ ὁ	δαίμων	εὖ διδῷ, τί δεῖ φίλων;
[2, 14]	καὶ φιλία ἦν αὐτῷ πρὸς	Δαρεῖον)	Ἀλλ´ ἀρχὴ μὲν ἄν ποτε
[2, 14]	Οὐ γὰρ εἴ τις ἦν	Δαρείῳ	εὔνους ἐν Πέρσαις ὄντι, ὥσπερ
[2, 9]	δὲ γένεσιν ἀτελές τι, τὸ	δὲ	ἀγαθὸν οὐδέποτε τὴν τοῦ ἀτελοῦς
[2, 9]	αἱ ἐξ ἐνδείας ἀναπληρώσεις, καθεστηκυίας	δὲ	αἱ ἀπὸ τῆς ὄψεως καὶ
[2, 8]	τὸν λόγον ὀρθὸν ὄντα· ὁ	δὲ	ἀκόλαστος οὐκ ἔχει. Ἔτι ἐστὶν
[2, 8]	ἔθει ἔοικε φαῦλος εἶναι, ὁ	δὲ	ἀκόλαστος φύσει· δυσιατότερος δὴ ὁ
[2, 8]	τιμιώτατον ὂν εὖ διάκειται, τοῦ	δὲ	ἀκολάστου κακῶς· ὥστε χείρων ἂν
[2, 8]	ἡ ἀντικειμένη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Ὑπὲρ	δὲ	ἀκρασίας καὶ ἐγκρατείας πρῶτον ἂν〉
[2, 8]	κακά εἰσιν ἕλοιτ´ ἄν· ὁ	δὲ	ἀκρατὴς δοκεῖ, εἰδὼς ὅτι φαῦλα
[2, 8]	τοῖς αὑτῷ φαινομένοις ἡδέσιν· ὁ	δὲ	ἀκρατὴς λόγον ἔχει ὃς ἐναντιοῦται
[2, 8]	γε ἐπιστήμη μὲν οὔ, δόξα	δέ;	Ἀλλ´ εἰ δόξαν ἔχει ὁ
[2, 8]	μὴ ὑπομένων πόνους, οὐχ ἅπαντας	δὲ	ἀλλ´ οὓς ἀναγκαίως ἂν ἄλλος
[2, 13]	ἐστίν, ὅταν ἀντιφιλῶσιν ἀλλήλους· φιλοῦσι	δὲ	ἀλλήλους, ᾗ φιλητοί· φιλητοὶ δέ,
[2, 19]	ἐνταῦθα τὸ σφοδρὸν ἔγκλημα· ἐν	δὲ	ἀνίσοις φίλοις οὐκ ἔστι τὸ
[2, 7]	οὖσαν τινὰ κακίαν θηριότητα. Ἡ	δὲ	ἀντικειμένη ἀρετὴ ταύτῃ ἐστὶν ἀνώνυμος,
[2, 8]	ὑπὲρ ὧν αὐτῷ ἐδόκει. Οὐθὲν	δὲ	ἄτοπον τῷ ἀκρατεῖ, οὔτ´ εἰ
[2, 8]	ἐπιστήμην τῶν καλῶν, οὐκ ἐνεργῶν	δὲ	αὐτῇ· ὅταν οὖν μὴ ἐνεργῇ
[2, 12]	τὸ μὲν χεῖρον ἔχομεν τὸ	δὲ	βέλτιον, ἀεὶ δὲ τὸ χεῖρον
[2, 13]	τῷ φιλουμένῳ ἐνέργεια γίνεται. Ἔτι	δὲ	βέλτιον τὸ γνωρίζειν ἢ τὸ
[2, 13]	οἴονται δεῖν αὐτοὶ φιλεῖσθαι· ἔστιν	δὲ	βέλτιον τὸ φιλεῖν ἢ τὸ
[2, 5]	ἀδικία ἐστὶν ἐν βλάβῃ, ἡ	δὲ	βλάβη ἐν στερήσει τῶν ἀγαθῶν,
[2, 13]	ἀφείσθω, ὕστερον δ´ ἐροῦμεν. Πάντα	δὲ	βουλόμεθα ἡμῖν αὐτοῖς· καὶ γὰρ
[2, 8]	ὅτι φαῦλα, οὐκέτι πράξει· τῷ	δέ	γε ἀκρατεῖ ὑπάρχει ὁ λόγος,
[2, 8]	ἀγέτω ἐπὶ τὰ καλά· ἐγκρατὴς	δέ	γέ ἐστιν ὁ ἐπιθυμῶν μέν,
[2, 3]	τοῦ ἐπιεικοῦς. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Ἡ	δέ	γε εὐβουλία ἐστὶ μὲν περὶ
[2, 9]	ἡ δὲ ψυχὴ οὔ· ἔστι	δέ	γε καὶ {ἡ) ψυχή. Ὁμοίως
[2, 8]	φαῦλα εἰσίν, ἀλλὰ δοξάζοντα· οἷς	δέ	γε συγγνώμην ἔχομεν, τούτους οὐ
[2, 8]	ὅστις μετρίων ἐπιθυμιῶν κρατεῖ) εἰ	δέ	γε σφοδρὰς {μὴ) ἕξει ἐπιθυμίας,
[2, 8]	γὰρ ἡ ἐπιθυμία ἤγαγεν) ὁ	δέ	γε τὰ καλὰ μὴ πράττων
[2, 9]	ἐνταῦθα ἔνθα ἡδονῆς γένεσις. Ἐπὶ	δέ	γε τοῦ ἰδεῖν καὶ ἀκοῦσαι
[2, 10]	ἢ ὡσαύτως ποιητικὴ ἐστίν, ἡ	δέ	γε τύχη οὐδέποτε, ἀλλ´ ἀτάκτως
[2, 10]	ὡς ἂν τύχῃ γίνεται. Εἰ	δέ	γε τῷ θεῷ τὸ τοιοῦτον
[2, 5]	ἀγαθὰ καὶ ὁποῖα κακά· τὸ	δέ	γε ὑπὲρ τῶν τοιούτων εἰδέναι
[2, 9]	εἶναι τὴν ἡδονὴν γένεσιν, τὴν	δὲ	γένεσιν ἀτελές τι, τὸ δὲ
[2, 10]	ἄνευ τῶν ἐκτὸς ἀγαθῶν, ταῦτα	δὲ	γίνεται ἀπὸ τῆς εὐτυχίας, οἷον
[2, 17]	δὲ λανθάνομεν ταὐτὰ ποιοῦντες· τοῦτο	δὲ	γίνεται δι´ εὔνοιαν ἢ διὰ
[2, 13]	καὶ τοῖς ἀψύχοις ὑπάρχει, τὸ	δὲ	γνωρίζειν καὶ τὸ φιλεῖν τοῖς
[2, 8]	τὴν μὲν πρώτην καθόλου, τὴν	δὲ	δευτέραν ὑπὸ ταύτην τε καὶ
[2, 2]	γὰρ κρῖναι τοῦ εὐγνώμονος, τὸ	δὲ	δὴ πράττειν {καὶ) κατὰ τὴν
[2, 9]	ἂν εἴη πᾶσα ἡδονή. Ἅμα	δὲ	δῆλον ἐκ τούτου ὅτι καὶ
[2, 8]	γὰρ ὀργιζόμενος οὐ λυπεῖται) ἡ	δὲ	δι´ ἐπιθυμίαν μεθ´ ἡδονῆς· διὸ
[2, 13]	δι´ ἡδονὴν φίλος ἐστὶν ὃ	δὲ	διὰ τὸ συμφέρον, ἐνταῦθα ἡ
[2, 9]	γὰρ Λάμπρος τὴν γραμματικήν, ὁμοίως	{δὲ)	διακείσεται ὑπὸ τῆς γραμματικῆς ταύτης
[2, 13]	ὑπάρχειν τὸ ἡδέσιν εἶναι. Ἐπεὶ	δὲ	διῄρηνται αἱ φιλίαι εἰς τρία
[2, 9]	λεκτέον ὑπὲρ ἡδονῆς, οὐ μόνον	δὲ	διότι καὶ οἱ ἄλλοι οἴονται
[2, 9]	ἄλλῳ ὁτῳοῦν ἔχοντι γραμματικήν, οὐ〈	δὲ〉	δύο εἰσὶν διάφοροι αἱ γραμματικαί,
[2, 1]	ὁ τοιοῦτος ἐπιεικής. Οὐκ ἔστιν	δὲ	ἐλαττωτικὸς τῶν δικαίων ἁπλῶς· τῶν
[2, 19]	ἀλλήλοις οἱ φίλοι. Οὐκ ἐγκαλοῦσι	δὲ	ἐν ταῖς ἄλλαις ὁμοίως, οἷον
[2, 8]	τοῖς θερμοῖς καὶ εὐφυέσιν· ἡ	δὲ	ἐν τοῖς ψυχροῖς καὶ μελαγχολικοῖς,
[2, 8]	δὲ φύσις οὐδενὶ ἐκκρούεται. Πότερον	δὲ	ἐπείπερ ἐστὶν ὁ ἀκρατὴς τοιοῦτος
[2, 15]	αὑτοῖς δεῖν μάλιστα ὑπάρχειν. Τοῦτο	δέ	ἐστι μάλιστα φανερὸν ἐπὶ πλούτου
[2, 8]	οὗτος ἀκρατὴς τελέως λέγεται. Ἐπειδὴ	δέ	ἐστι τῶν περὶ τὰ ἄλλα
[2, 14]	ἡ φιλία ἐνέργειά τις, οὐδὲν	δέ	ἐστιν ἄλλο τέλος παρὰ τὴν
[2, 7]	ἡρωϊκή τις καὶ θεία. Ἀνώνυμος	δέ	ἐστιν αὕτη ἡ ἀρετή, ὅτι
[2, 3]	φρόνησις πρακτικὴ τούτων ἐστί, ἡ	δὲ	εὐβουλία ἕξις ἢ διάθεσις ἤ
[2, 2]	ἐξαδυνατῶν ἀπέλιπεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἡ	δὲ	εὐγνωμοσύνη καὶ ὁ εὐγνώμων ἐστὶν
[2, 8]	ἃ ἡ ἐπιθυμία ἄγει. Πότερος	δὲ	εὐιατότερος, ὁ ἀκόλαστος ἢ ὁ
[2, 12]	πράττειν εἴρηται μέν, οὐχ ἱκανῶς	δέ.	Ἔφαμεν γὰρ τὸ κατὰ τὸν
[2, 8]	ἐν θηρίῳ οὐκ ἔστιν· ἔστιν	δὲ	ἡ ἀρχὴ ὁ λόγος. Ἐπεὶ
[2, 13]	βούλεσθαί τινι εἶναι. Οὐκ ἔστιν	δὲ	ἡ ἐπὶ τούτων γινομένη φιλία
[2, 1]	τίσι καὶ περὶ ποῖα. Ἔστιν	δὲ	ἡ ἐπιείκεια καὶ ὁ ἐπιεικὴς
[2, 7]	ἂν εἴη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Ἔστιν	δὲ	ἡ θηριότης ὑπερβάλλουσά τις κακία.
[2, 14]	εἶναι οἱ ἑταῖροι) ἐν ἀνισότητι	δὲ	ἡ πατρὸς πρὸς υἱόν, καὶ
[2, 19]	οὐκ ἔστι τὸ ἴσον, ἔστι	δὲ	ἡ πατρὸς πρὸς υἱὸν φιλία
[2, 13]	δὲ ἀλλήλους, ᾗ φιλητοί· φιλητοὶ	δέ,	ᾗ ἀγαθοί. Οὐκοῦν ὁ σπουδαῖος,
[2, 9]	καὶ ὄνου καὶ κυνός, ἡ	δὲ	ἡδονή ἐστι κατάστασις ἐκ τοῦ
[2, 17]	εὔνοιαν ἢ διὰ πάθος· πολλοῖς	δὲ	ἡμῶν ταῦτα ἐπισκοτεῖ πρὸς τὸ
[2, 10]	ἐν τοῖς φαύλοις ἐγγίγνεσθαι· τὸν	δὲ	θεὸν τῶν φαύλων οὐκ εἰκὸς
[2, 8]	ἐνοῦσα φαύλη μεγάλα συμβάλλεται, ἐν	δὲ	θηρίῳ ὅλως οὐκ ἔστιν ἀρχή.
[2, 13]	πάντα ἐν ταύταις ἐστίν. Ἔτι	δὲ	ἴσως ἂν δόξειεν, ἐν οἷς
[2, 13]	ἕκαστα τὸ φιλεῖν γνωρίζεται τὰ	δὲ	καθ´ ἕκαστα αὐτοὶ αὑτοῖς ἂν
[2, 13]	ἕκαστα γνωρίζεται ἡ φιλία, τὰ	δὲ	καθ´ ἕκαστα ἡμῖν αὐτοῖς ἂν
[2, 11]	μέν φαμεν εἶναι καλὰ τὰ	δὲ	{καὶ) ἀγαθά, καὶ τῶν ἀγαθῶν
[2, 13]	τοῖς φορτικοῖς καὶ τυχοῦσιν. Συμβαίνει	δὲ	καὶ ἀγανακτεῖν, ὅταν φαύλοις ἐντύχωσιν
[2, 13]	ὁ κατὰ τὸ συμφέρον· εἰσὶν	δὲ	καὶ αἱ φιλίαι αὗται, ἥ
[2, 13]	αἰτία εἶναι καὶ ἀρχή. Ὁμοίως	δὲ	καὶ αἱ φιλίαι οὐχ ὡσαύτως,
[2, 13]	τὸ φιλητέον τῷ φιλητῷ, ἔχεται	δὲ	καὶ ἀκολουθεῖ τῷ ἀγαθῷ καὶ
[2, 9]	καὶ ἐπιστήμη ποιητικὴ ἡδονῆς. Ἔτι	δὲ	καὶ ἄλλος ἐλέγετο, ὅτι οὐκ
[2, 8]	πάλιν ὁ αὐτὸς ἐστίν. Ἦν	δὲ	καὶ ἄλλος τις λόγος ἐπὶ
[2, 13]	ἀρετῇ ἡ ἡδονὴ ἀκολουθεῖ. Πότερον	δὲ	καὶ δεῖ ἐν τῇ τῶν
[2, 17]	τὸ αὐτὸς αὑτὸν γνωρίζειν. Ἔτι	δὲ	καὶ εἴπερ ἐστὶν καλόν, ὥσπερ
[2, 8]	σωματικὰς ὁ ἁπλῶς ἀκρατής. Δῆλον	δὲ	καὶ ἐντεῦθεν, ὅτι περὶ ταῦτα
[2, 9]	ἢ τῷ ὀσφραίνεσθαι προελυπήθη. Ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐπὶ τῆς διανοίας ἔστι
[2, 9]	γε καὶ {ἡ) ψυχή. Ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐπὶ τούτου· ἔστιν γὰρ
[2, 5]	ὑπερόπτας καὶ ἀηδεῖς ἐποίησεν· ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν,
[2, 6]	ὑπὲρ ἐγκρατείας καὶ ἀκρασίας. Ὥσπερ	δὲ	{καὶ) ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ
[2, 8]	μεθ´ ὕβρεως δοκεῖ εἶναι. Πότερον	δὲ	καὶ ἡ ἐγκράτεια καὶ ἡ
[2, 9]	ἀλλ´ ἐκ τῶν σπουδαίων. Ὁμοίως	δὲ	καὶ ἡ ἡδονὴ τῷ γένει
[2, 13]	ὑπερέχουσιν τοῖς φιλοῦσιν αὐτούς. Ἔτι	δὲ	καὶ ἥττους αὐτῶν εἰσίν· διὸ
[2, 14]	φιλίᾳ δόξειεν ἂν ὑπάρχειν· ὥσπερ	δὲ	καὶ κατὰ τὰς ἐπιστήμας ὁρῶμεν
[2, 13]	θεὸς ὡς τὸν ὅμοιον. Φασὶν	δὲ	καὶ κυνός ποτε ἀεὶ καθευδούσης
[2, 8]	μὴ διεψεῦσθαι τῷ λόγῳ, ἔστιν	δὲ	καὶ ὁ φρόνιμος τοιοῦτος ὁ
[2, 13]	φαίνονται δὲ φίλοι εἶναι. Ἔτι	δὲ	καὶ τὰ τοιαῦτα ἀπορεῖται, πότερον
[2, 5]	ἐπακολουθοῦσαι τῇ φρονήσει. Οὐχ ἧττον	δὲ	καὶ τὰ τοιαῦτα ἀπορήσεται, πότερόν
[2, 8]	ἐπιθυμῶν μηδὲ πάσχων μηθέν) Ἔχει	δὲ	καὶ τὰ τοιαῦτα πάλιν ἀπορίαν.
[2, 9]	οὐκ ἄνευ γε ἡδονῆς. Οἱ	δὲ	καὶ τῇ ἡδονῇ δυσχεραίνοντες καὶ
[2, 8]	ὁ ἀκρατὴς τοῦ ἀκολάστου. Ἔστι	δὲ	καὶ τῆς ἀκρασίας δύο εἴδη,
[2, 5]	μηθὲν τῶν τοιούτων ἔχων. Ἔχει	δὲ	καὶ τὸ τοιοῦτον ἀπορίαν, οἷον
[2, 13]	τυγχάνειν ἢ οἴεσθαι τεύξεσθαι. Εἰσὶν	δὲ	καὶ τοιαῦται φιλίαι ἐξ ὁμοιοπαθείας,
[2, 5]	δυνήσεται ἀρχῇ ὀρθῶς χρήσασθαι. Ἔχει	δὲ	καὶ τοῦτο ἀπορίαν καὶ σκέψιν,
[2, 14]	ὁ υἱὸς τὸν πατέρα. Δεῖ	δὲ	καὶ ὑπὲρ τῶν ἄλλων φιλιῶν
[2, 8]	ἀκρατὴς οἷος ὁ ἀκόλαστος. Ἔτι	δὲ	καὶ φαυλότερος ὁ ἀκόλαστος τοῦ
[2, 10]	δόξειεν ἂν εὐτύχημα εἶναι, τὸ	δὲ	κακὸν μὴ λαβεῖν κατὰ συμβεβηκὸς
[2, 8]	ὁ κρατῶν τῶν ἡδονῶν, ἡ	δὲ	καρτερία περὶ λύπας· ὁ γὰρ
[2, 13]	καὶ ἡ τελεία φιλία· ἡ	δὲ	κατ´ ἀνομοιότητα ἡ κατὰ τὸ
[2, 13]	ἡ κατὰ τὸ συμφέρον, ἡ	δὲ	κατὰ τὴν ἡδονὴν ἐν τοῖς
[2, 15]	καλὸν αἵρεσιν φίλαυτος ἔσται· τὴν	δὲ	κατὰ τὸ συμφέρον καὶ καθ´
[2, 9]	ψυχῆς ἐνεργεῖ καὶ κινεῖται, ἡ	δὲ	κίνησις αὐτοῦ καὶ ἡ ἐνέργειά
[2, 9]	τοῦ πράττειν τὰ καλά, τὸ	δὲ	κωλυτικὸν τῶν καλῶν οὐκ ἂν
[2, 17]	ἐξ ὧν ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν, αὐτοὶ	δὲ	λανθάνομεν ταὐτὰ ποιοῦντες· τοῦτο δὲ
[2, 8]	μὲν ἐν τοῖς ἐπάνω, νῦν	δὲ	λέγωμεν. Ἔστιν γὰρ ὁ σώφρων
[2, 8]	ἐπιθυμία ἐπὶ ταῦτα ἀγέτω (ὁ	δὲ	λόγος κωλύσει· διαμαρτανέτω γὰρ τῷ
[2, 9]	πρὸς τὸ καλὸν πρότερον, ὁ	δὲ	λόγος ὕστερος ἐπιγινόμενος καὶ σύμψηφος
[2, 9]	ἡ μὲν ἀνθρώπου σπουδαία ἡ	δὲ	λύκου ἤ τινος ἄλλου θηρίου
[2, 9]	μὲν γὰρ ἔνδεια λύπη, ἄνευ	δὲ	λύπης καὶ πρὸ λύπης φαμὲν
[2, 9]	ἡδόμενος πράττῃ, σπουδαῖος ἔσται, ἂν	δὲ	λυπούμενος τὰ καλὰ πράττῃ, οὐ
[2, 8]	ἀπορίαν παρέχοντα ταῦτ´ ἐστίν· ἀναγκαῖον	δὲ	λῦσαι τὰς ἀπορίας. Πρῶτον μὲν
[2, 13]	αὐτοῖς ἡμῖν ἐσμέν· καὶ συζῆν	δὲ	μεθ´ ἑαυτῶν μάλιστα βουλόμεθα) ὥστ´
[2, 13]	ἡ φιλία οὐ διαμένει. Πολλάκις	δὲ	μένει μὲν ἡ φιλία, κακῶς
[2, 17]	Εἰ τοίνυν τούτων δεήσεται, ταῦτα	δὲ	μὴ ἐνδέχεται ἄνευ φιλίας, προσδέοιτ´
[2, 17]	καὶ ἡδέα καὶ ἀναγκαῖα, ταῦτα	δὲ	μὴ ἐνδέχεται εἶναι ἄνευ φιλίας,
[2, 19]	οὕτως καὶ σὺ ἐμοί, εἰ	δὲ	μή, ἐνταῦθα τὸ σφοδρὸν ἔγκλημα·
[2, 13]	ἕτερος μὲν ὁ ἀδικῶν ἕτερος	δὲ	ὁ ἀδικούμενος, ὁ αὐτὸς δ´
[2, 8]	ἔστιν ὁ ἐγκρατὴς σώφρων. Πότερον	δὲ	ὁ ἀκόλαστος ἀκρατὴς ἐστίν, ἢ
[2, 8]	τῷ τοιούτῳ λόγω ἀπειθῶν, ἐγκρατὴς	δὲ	ὁ πειθόμενος καὶ μὴ ὑπὸ
[2, 1]	καθ´ ἕκαστα διορίσαι, οὐκ ἠδυνήθη	δέ,	ὁ τοιοῦτος ἐπιεικής. Οὐκ ἔστιν
[2, 11]	τὰς ἀπ´ ἀρετῆς πράξεις, ἀγαθὰ	δὲ	{οἷον) ἀρχὴν πλοῦτον δόξαν τιμὴν
[2, 4]	τὸ ἴσον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι (λέγω	δὲ	οἷον, ὁποῖος ἂν ᾖ ἕκαστος,
[2, 8]	ἢ οὐ σφόδρα γε. Φύσει	δέ,	οἷον υἱόν ποτέ φασι κρινόμενον
[2, 11]	τὰ μὲν ἁπλῶς ἀγαθὰ τὰ	δὲ	οὔ, καὶ καλὰ μὲν οἷον
[2, 13]	αἱ αὐταὶ μέν, οὐ παντελῶς	δὲ	οὐδὲ ἀλλότριαι ἀλλήλων, ἀλλ´ ἀπὸ
[2, 9]	οὐδεμία ποιεῖ ἐπιστήμη ἡδονήν. Ἔστιν	δὲ	οὐδὲ τοῦτο ἀληθές. Οἱ γὰρ
[2, 13]	τῷ φίλῳ, διὸ ἀγανακτοῦσιν· ἔστι	δὲ	οὐδὲ τοῦτο ἄλογον. Οὐ γὰρ
[2, 9]	ἀγαθὸν ἐδόκει εἶναι, οὐκ ἔστιν	δὲ	οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις, ἀγαθὸν ἂν
[2, 13]	τοῖς φίλοις, καὶ θαυμάζειν· ἔστι	δὲ	οὐδὲν ἄτοπον. Ὅταν γὰρ ἡ
[2, 3]	αἵρεσιν καὶ φυγὴν ὄντα) ἔστιν	δὲ	οὐκ ἄνευ φρονήσεως. Ἡ μὲν
[2, 9]	τὸ πράττειν, καὶ τὸ ὅλον	δὲ	οὐκ ἐνδέχεται ἄνευ ἡδονῆς εἶναι
[2, 9]	λόγος φαύλως ᾖ διακείμενος, τὰ	δὲ	πάθη εὖ, οὐκ ἔσται ἀρετὴ
[2, 9]	προστάττειν ἀεὶ τὸ βέλτιστον, τὰ	δὲ	πάθη ῥᾳδίως εὖ διακείμενα ποιεῖν
[2, 9]	ἡ ἀρετὴ ἐν πάθει, τὸ	δὲ	πάθος ἐν λύπῃ καὶ ἡδονῇ,
[2, 9]	τοῦ ἐγκρατοῦς) καὶ τὰ πάθη	δὲ	πάλιν ἀντεστραμμένως τοῦ λόγου κρατεῖ
[2, 8]	τι γὰρ συμβαίνειν ἐποίουν· οἳ	δὲ	πάλιν οὐδὲ δόξαν, καὶ γὰρ
[2, 8]	ἄν τις τὰ εἰρημένα· ἐὰν	δὲ	παρακολουθήσωμεν τοῖς ἔμπροσθεν εἰρημένοις, οὐκ
[2, 13]	ἐγγίνεται διὰ τὸ συμφέρον. Ἀνάγονται	δὲ	πᾶσαι αἱ φιλίαι, καὶ αἱ
[2, 9]	εἶναι τούτου ἥδιον οὐδέν. Τοῦτο	δὲ	πάσχουσι διὰ τὴν ἄγνοιαν. Οἷς
[2, 8]	βιβλίον δοῦναι γραφεῖον ἔδωκαν. Ὅμοιον	δὲ	πέπονθε τούτῳ ὁ τῆς ὀργῆς
[2, 8]	ταῦτα δόξειεν ἂν〉 εἶναι. Ἠπορεῖτο	δὲ	περὶ τί ποτ´ ἐστὶν ἡ
[2, 10]	ἐνταῦθα ἐλαχίστη {καὶ) τύχη, οὗ	δὲ	πλείστη τύχη, ἐνταῦθ´ ἐλάχιστος νοῦς.
[2, 10]	ἂν ἡ εὐτυχία λέγοιτο. Ἔστιν	δὲ	πολλαχῶς ὁ εὐτυχὴς λεγόμενος· καὶ
[2, 18]	αὐτάρκης φιλίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Πότερον	δὲ	πολλοὺς κτητέον φίλους ἢ ὀλίγους;
[2, 16]	ὁ φαῦλος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ Πότερον	δέ	ποτε ὁ σπουδαῖος φιλήσει αὐτὸς
[2, 4]	εὐτυχήματα ἐστίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Πότερον	δέ	ποτε τοῦ δικαίου ἐστὶν τὸ
[2, 13]	καὶ τὰ τοιαῦτα δή. Ἔτι	δὲ	πότερον ἔργον ἐστὶ φίλον γενέσθαι
[2, 8]	τὸν λόγον φαινόμενα βέλτιστα· εἰ	δὲ	πράττει τὰ βέλτιστα ὁ φρόνιμος,
[2, 13]	οὗ ἐστὶ τὸ ἀντιφιλεῖσθαι, ἡ	δὲ	πρὸς θεὸν φιλία οὔτε ἀντιφιλεῖσθαι
[2, 8]	οὐ λίαν ἐπιτιμητέα ἐστίν, ἡ	δὲ	πρὸς {τὴν) ἡδονὴν ὁρμὴ ψεκτή
[2, 8]	ἄνθρωπον πυρέττοντα ὑγιῆ ποιῆσαι· οὑτοσὶ	δὲ	πυρέττει· ἐπίσταμαι ἄρα καὶ τοῦτον
[2, 12]	τῷ πυρέττοντι πτισάνην προσφέρεσθαι, τοῦ	δὲ	πυρέττειν πῶς αἰσθάνομαι; Ὅταν, φησίν,
[2, 13]	μὲν αἱ αὐταί, περὶ ταὐτὰ	δέ	πως καὶ ἐκ τῶν αὐτῶν
[2, 9]	φύσεως ἡ κατάστασις φαύλη, τῆς	δὲ	σπουδαίας σπουδαία. Ἀλλ´ οἱ φάσκοντες
[2, 15]	διὰ φιλοτιμίαν τοῦ ἄρχειν. Ὁ	δὲ	σπουδαῖος οὐδέτερον τούτων πείσεται· διὸ
[2, 17]	τίνα εὖ ποιήσει; Μετὰ τίνος	δὲ	συμβιώσεται; Οὐ γὰρ δὴ μόνος
[2, 13]	ποιήσει〉 φθείρεσθαι τὸ πῦρ, ἐὰν	δὲ	σύμμετρον, συνοίσει. Δῆλον οὖν ὅτι
[2, 13]	τὴν τοιαύτην ἀμετάπτωτον εἶναι, τὸ	δὲ	συμφέρον οὐδέποτε ταὐτόν· διὸ ἡ
[2, 15]	ἄλλῳ οὐκ ἂν ἐκσταίη, τὰ	δὲ	συμφέροντα καὶ ἡδέα ἐκστήσεται. Τὴν
[2, 8]	οἷος εἰ ἐγγένοιντο κατέχειν. Ἔστιν	δὲ	σώφρων ὁ μὴ ἔχων ἐπιθυμίας
[2, 11]	τοιοῦτος γὰρ καλὸς καὶ ἀγαθός.	δὲ	τὰ ἁπλῶς ἀγαθὰ μή ἐστιν
[2, 6]	Ταῦτα μὲν μέχρι τούτου· μετὰ	δὲ	ταῦτα ἀναγκαῖόν ἐστιν ἑτέραν ἀρχὴν
[2, 8]	ὁ ἐπιθυμῶν μέν, μὴ πράττων	δὲ	ταῦτα διὰ τὸν λόγον· οὐκοῦν
[2, 9]	ἀκρατῆ εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ	δὲ	ταῦτα λεκτέον ἂν εἴη περὶ
[2, 19]	τὸ φιλεῖν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' Μετὰ	δὲ	ταῦτα σκεπτέον ἂν εἴη πῶς
[2, 1]	ΗΘΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Μετὰ	δὲ	ταῦτα ὑπὲρ ἐπιεικείας δέοι ἂν
[2, 6]	καὶ οὐκ ἐναντιοῦνται ἀλλήλοις, ἐπὶ	δὲ	ταύτης ἐναντιοῦνται ἀλλήλοις ὅ τε
[2, 7]	κακίᾳ τῇ θηριότητι ἀντικειμένη. Θέλει	δὲ	τῇ τοιαύτῃ ἀντικεῖσθαι ἡ θεία
[2, 8]	εἰδὼς ὅτι οὐ δεῖ, πρὸς	δὲ	τὴν ἡδονὴν ἐνδιδοὺς καὶ καταμαλακιζόμενος,
[2, 5]	καὶ ὀλίγα σιτία προσενεκτέον· τῷ	δὲ	τὴν ψυχὴν φαύλην ἔχοντι πρὸς
[2, 17]	ὁ θεὸς θεάσεται, ἀφείσθω· ὑπὲρ	δὲ	τῆς αὐταρκείας οὐ τῆς τοῦ
[2, 8]	λόγος οὐκ ἐάσει πράττειν, ὑπὸ	δὲ	τῆς ἐπιθυμίας ἀγόμενος πράσσει (τοιοῦτος
[2, 8]	ἐκρατήθη ὑπὸ τῆς μέθης, ἀπαλλαγέντες	δὲ	τῆς μέθης πάλιν οἱ αὐτοὶ
[2, 5]	μετὰ φρονήσεως εἶναι, οὐκ ἄνευ	δὲ	τῆς φυσικῆς ὁρμῆς τῆς ἐπὶ
[2, 9]	τὴν προσφορὰν δήλην εἶναι, τὸ	δὲ	τῆς ψυχῆς μόριον ἄδηλον. Ὅμοιον
[2, 5]	τῆς ἀρετῆς τιμὴ γίνεται, ἡ	δὲ	τιμὴ μεγάλη γινομένη χείρους ποιεῖ·
[2, 9]	οὐκ ἀγαθόν, ὅτι γένεσις, ἔστι	δέ	τις ἡδονή, ἣ οὔκ ἐστιν
[2, 13]	μὲν τὸ ἁπλῶς ἀγαθόν, φιλητέον	δὲ	τὸ αὑτῷ ἀγαθόν, ὥστε τὸ
[2, 13]	γὰρ τὸ ἁπλῶς ἀγαθόν, βουλητέον	δὲ	τὸ ἑκάστῳ ἀγαθόν· οὕτω καὶ
[2, 16]	τὸ συμφέρον τὸν φίλον, κατὰ	δὲ	τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν αὐτὸς
[2, 12]	ἔχομεν τὸ δὲ βέλτιον, ἀεὶ	δὲ	τὸ χεῖρον τοῦ βελτίονος ἕνεκεν
[2, 8]	τοῖς ψυχροῖς καὶ μελαγχολικοῖς, οἱ	δὲ	τοιοῦτοι ψεκτοί. Ἔτι τέ ἐστιν
[2, 9]	ἡδονὴ αὐτοῖς ἀγαθὸν εἶναι. Τὸ	δὲ	τοιοῦτον καὶ ἡ τοιαύτη κρίσις
[2, 11]	βλάψει, βουλήσεται αὑτῷ εἶναι. Ὁ	δὲ	τοιοῦτος ὢν οἷος ὑποστελλόμενός τι
[2, 13]	παρασκευάζον ὥσπερ τροφὴν τινά, ταύτην	δὲ	τοσαύτην, ὅσης κρατήσειεν ἄν〉 ἂν
[2, 12]	καλὸς κἀγαθός. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ὑπὲρ	δὲ	τοῦ κατὰ τὰς ἀρετὰς ὀρθῶς
[2, 13]	τις ἡδονῆς καὶ ἀγαθόν, ἀπὸ	δὲ	τοῦ φιλεῖσθαι οὐδεμία τῷ φιλουμένῳ
[2, 9]	ἐχόντων τὴν οἰκείαν ἀρετήν, εἰ	δὲ	τοῦτ´ ἔσται, συμβήσεται τῇ ἀρετῇ
[2, 13]	μεθ´ ἡμῶν αὐτῶν βουλόμεθα (ἴσως	δὲ	τοῦτο καὶ ἀναγκαῖον) καὶ τὸ
[2, 5]	χρῆσθαι, οὐκ ὀρθῶς ὑπολαμβάνοντες. Δῆλον	δὲ	τοῦτο καὶ ἐκ τοῦ νομοθέτου·
[2, 8]	ψεκτοῦ τοῦ ἐγκρατοῦς. Οὐ συμβαίνει	δὲ	τοῦτο. Οὐ γάρ ἐστιν οὔτ´
[2, 13]	ἕξιν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ' Ἐφ´ ἅπασι	δὲ	τούτοις ὑπὲρ φιλίας ἀναγκαῖόν ἐστιν
[2, 8]	οἷός τε ὢν πάσχειν· οὐδέτερον	δὲ	τούτων τῷ σώφρονι ὑπάρχει· διὸ
[2, 6]	λόγος καὶ τὰ πάθη. Ἔστι	δὲ	τρία τὰ ἐν τῇ ψυχῇ
[2, 8]	πατέρα τύπτειν αἰσχρὸν εἶναι, ἐπιθυμῶν	δὲ	τύπτειν, ὁ τούτου ἀπεχόμενος ἐγκρατής
[2, 10]	τἀγαθὰ καὶ τὰ κακά, ἡ	δὲ	τύχη καὶ τὰ ἀπὸ τῆς
[2, 10]	καὶ τὸ ἀεὶ ὡσαύτως, ἡ	δὲ	τύχη οὔ. Διὸ καὶ οὗ
[2, 9]	ἐν λύπῃ καὶ ἡδονῇ, ἐν	δὲ	τῷ ἀνὰ μέσον οὐκ ἔστιν·
[2, 8]	οὐδὲ πράξει οὐδὲν αἰσχρόν. Ὁ	δὲ	τῷ λόγῳ μὲν εἰδὼς ὅτι
[2, 8]	ἁπλῶς καὶ ἐπαινετοὶ λεγόμεθα. Ἔστιν	δὲ	τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν ἐκτός,
[2, 8]	ἡ ἐγκράτεια, ὥσπερ ἐδόκει. Εἰσὶ	δὲ	τῶν ἀκρασιῶν αἳ μὲν νοσηματικαὶ
[2, 13]	κατ´ ἀρετὴν γινομένη ἐστίν, ἡ	δὲ	τῶν πολλῶν ἡ κατὰ τὸ
[2, 6]	ἡμῖν ἐν τοῖς ἐπάνω· νῦν	δὲ	ὑπὲρ ἀκρασίας καὶ θηριότητος λεκτέον
[2, 11]	μὲν οὖν εὐτυχίας τοσαῦτα· ἐπειδὴ	δὲ	ὑπὲρ ἑκάστης τῶν ἀρετῶν κατὰ
[2, 9]	οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις. Καὶ ἀποκατάστασις	δέ,	φασίν, εἰς φύσιν αἰσθητή. Καὶ
[2, 13]	ἐν πίστει καὶ βεβαιότητι, ὁ	δὲ	φαῦλος ἥκιστα τοιοῦτος· καὶ ὁ
[2, 13]	Φιλητὸν γὰρ ἦν τἀγαθόν, ὁ	δὲ	φαῦλος οὐ φιλητός· οὐ γὰρ
[2, 16]	αὐτὸς ἑαυτόν, ὅτι ἀγαθός. Ὁ	δὲ	φαῦλος φίλαυτος· οὐδὲν γὰρ ἔχει
[2, 15]	ἔσται φίλαυτος ἢ οὔ; Ἔστιν	δὲ	φίλαυτος ὁ αὑτοῦ ἕνεκεν πάντα
[2, 13]	μὲν φιλητέον καὶ φιλητόν, τὸ	δὲ	φιλητὸν οὐκ ἔστι φιλητέον. Ἐνταῦθα
[2, 14]	καὶ ἐναντιούμενος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Ἔστιν	δὲ	φιλία καὶ ἐν ἰσότητι, οἷον
[2, 13]	ὑπ´ ἐμοῦ φιλεῖσθαι· ἐν ᾗ	δὲ	φιλίᾳ μὴ διὰ ταὐτὸ φίλοι
[2, 18]	ἢ τῷ γε λόγῳ· ἡ	δὲ	φιλία οὐ τοῦτο βούλεται. Ἔτι
[2, 14]	μεῖζον ἔχοντι κρείττονι ὄντι. Τῶν	δὲ	φιλιῶν ἁπασῶν τῶν εἰρημένων τούτων
[2, 13]	φίλοι μὲν οὐκ εἰσίν, φαίνονται	δὲ	φίλοι εἶναι. Ἔτι δὲ καὶ
[2, 13]	ἢ εὐπορίᾳ ἢ ἀρετῇ, ὁ	δὲ	φιλότιμος τῆς ὑπεροχῆς ὀρέγεται. Καὶ
[2, 13]	φιλῶν εὐποιητικός, ᾗ φιλεῖ, ὁ	δὲ	φιλούμενος, ᾗ φιλεῖται, οὔ. Ἀλλ´
[2, 5]	αὑτῷ ἀγαθόν, ἀλλὰ διαμαρτάνει. Τῆς	δὲ	φρονήσεως τοῦτό ἐστι, τὸ ὀρθῶς
[2, 8]	ἀκρασιῶν αἳ μὲν νοσηματικαὶ αἳ	δὲ	φύσει. Οἷον νοσηματικαὶ μὲν αἱ
[2, 8]	ἔθος ἄλλῳ ἔθει ἐκκρούεται, ἡ	δὲ	φύσις οὐδενὶ ἐκκρούεται. Πότερον δὲ
[2, 19]	οἰκέτου πρὸς δεσπότην, καὶ ὅλως	δὲ	χείρονος καὶ βελτίονος. Οὐχ ἕξουσιν
[2, 12]	ἐκ τοῦ τούτοις χρήσασθαι. Τὴν	δὲ	χρῆσιν καὶ τὴν ἐνέργειαν τούτων
[2, 14]	τοῦτον ἡ εὔνοια. Οὐκ ἔστιν	δὲ	χωρὶς τῆς φιλίας ἡ εὔνοια,
[2, 9]	τοῦτο μὲν αἰσθητὸν ἐστίν, ἡ	δὲ	ψυχὴ οὔ· ἔστι δέ γε
[2, 16]	αὐτὸς αὑτοῦ μᾶλλον φιλεῖ, ἔστι	δὲ	ὡς αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα· κατὰ
[2, 9]	τούτου τὴν ἀναπλήρωσιν γενέσθαι, ἔστιν	δέ,	ὡς φαμέν, μὴ ὄντα ἐνδεᾶ
[2, 8]	μὲν οὖν ἔσται ἐγκρατής, σφοδρὰς	δεήσει	αὐτὸν ἔχειν ἐπιθυμίας (οὐ γὰρ
[2, 17]	γε διάξει. Εἰ τοίνυν τούτων	δεήσεται,	ταῦτα δὲ μὴ ἐνδέχεται ἄνευ
[2, 17]	ἀλλ´ ἀνθρωπίνης, πότερον ὁ αὐτάρκης	δεήσεται	φιλίας ἢ οὔ; Εἰ δή
[2, 17]	διὰ τοῦτ´ οὐδ´ ἡμεῖς οὐδενὸς	δεησόμεθα.	Ἔστι γὰρ καὶ τοιοῦτός τις
[2, 18]	ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, οὔτ´ ὀλίγους	δεῖ	{ἀεί) Πολλῶν μὲν γὰρ ὄντων
[2, 13]	τὴν ἡδονὴν εἶναι, ἢ οὐ	δεῖ;	Ἄτοπον γὰρ τὸ μὴ φάναι
[2, 12]	ἐπὶ τῶν παθῶν τοῦ γνωρίζειν·	δεῖ	γὰρ αὐτὸν συμβάλλεσθαι πρὸς αἴσθησίν
[2, 9]	λόγος, ἀλλὰ μᾶλλον τὰ πάθη.	Δεῖ	γὰρ πρὸς τὸ καλὸν ὁρμὴν
[2, 14]	ἢ ὁ υἱὸς τὸν πατέρα.	Δεῖ	δὲ καὶ ὑπὲρ τῶν ἄλλων
[2, 8]	ἐξενεχθέντες, πρὸ τοῦ ἀκοῦσαι ὃ	δεῖ	δοῦναι, ἔδωκαν, καὶ ἐν τῇ
[2, 13]	ἄλλου. Ἀλλὰ ταῦτα πότερον φιλίας	δεῖ	εἰπεῖν, ἢ τῆς τελείας φιλίας
[2, 13]	ἡδονὴ ἀκολουθεῖ. Πότερον δὲ καὶ	δεῖ	ἐν τῇ τῶν σπουδαίων φιλίᾳ
[2, 8]	ἀκοῦσαι πότερον δεῖ ἢ οὐ	δεῖ,	ἢ ὅτι γε οὐχ οὕτω
[2, 8]	τιμωρήσασθαι, οὐκέτι ἀναμείνας ἀκοῦσαι πότερον	δεῖ	ἢ οὐ δεῖ, ἢ ὅτι
[2, 8]	πρᾶξαί τι ὧν ἴσως οὐ	δεῖ)	ἡ δ´ ἑτέρα οἷον ἀσθενική
[2, 8]	ὃ μὲν πρακτικὸς περὶ ἃ	δεῖ,	ὃ δ´ οὐ πρακτικός. Τὸν
[2, 8]	παθεῖν, ὅτι ἥξει γυνὴ εὐπρόσωπος,	δεῖ	οὖν κατασχεῖν αὑτόν. Τῷ δὴ
[2, 9]	Ὥσπερ γὰρ οὐδ´ ἀνδριαντοποιὸν θεωρεῖν	δεῖ	ποῖός τίς ἐστιν ἐξ ὧν
[2, 8]	λόγῳ μὲν εἰδὼς ὅτι οὐ	δεῖ,	πρὸς δὲ τὴν ἡδονὴν ἐνδιδοὺς
[2, 8]	ψεκτὸς ὁ ἀκρατής, ψεκτὰ εἶναι	δεῖ	τὰ ὑποκείμενα· τιμὴ μὲν οὖν
[2, 8]	γὰρ πρακτικὸς περὶ ἃ καὶ	δεῖ)	τὸν φρόνιμον δ´ οὐκ ἐνδέχεται
[2, 5]	ἡλικία καὶ ἡ εὐπορία ἣν	δεῖ	ὑπάρχειν τῷ μέλλοντι ἄρχειν, ὡς
[2, 19]	ταῦτα σκεπτέον ἂν εἴη πῶς	δεῖ	φίλῳ χρῆσθαι. Ἔστι δ´ οὐκ
[2, 17]	ὁ δαίμων εὖ διδῷ, τί	δεῖ	φίλων; Ὅθεν καὶ ἡ ἀπορία
[2, 19]	σκεπτέον ἂν εἴη τὸ πῶς	δεῖ	χρῆσθαι φίλῳ ἐν τῇ ἐν
[2, 9]	διότι καὶ οἱ ἄλλοι οἴονται	δεῖν,	ἀλλὰ δὴ ἀναγκαῖον ἡμῖν ἐστιν
[2, 13]	ἄλλῳ τινὶ τοιούτῳ οὐκ οἴονται	δεῖν	αὐτοὶ φιλεῖν, ἀλλ´ ὑπὸ τῶν
[2, 13]	ὑπεροχῆς ὀρέγεται. Καὶ οὐκ οἴονται	δεῖν	αὐτοὶ φιλεῖν οἱ ἐν ὑπεροχῇ
[2, 13]	ἀλλ´ ὑπὸ τῶν ἐνδεεστέρων οἴονται	δεῖν	αὐτοὶ φιλεῖσθαι· ἔστιν δὲ βέλτιον
[2, 13]	φιλίαν, τὴν δι´ ἀρετὴν οἴονται	δεῖν	αὐτοῖς ὑπάρχειν· τὸ δ´ οὐ
[2, 13]	Ἄτοπον γὰρ τὸ μὴ φάναι	δεῖν.	Εἰ γὰρ ἀφελεῖς αὐτῶν τὸ
[2, 9]	εἰ μέλλει ἀγαθὸν εἶναι, τοιοῦτον	δεῖν	εἶναι. Ἢ οὔ, ἀλλὰ καὶ
[2, 15]	ἐπὶ τἀγαθά, καὶ οἴονται αὑτοῖς	δεῖν	μάλιστα ὑπάρχειν. Τοῦτο δέ ἐστι
[2, 8]	ταῦτα καὶ δοκεῖ αὐτῷ ταῦτα	δεῖν	πράττειν, ἐν αὐτῷ ἡ ἀρχὴ
[2, 13]	οὐδ´ ἀμφισβητῶ ἔτι μὴ οὐ	δεῖν	σε μᾶλλον ὑπ´ ἐμοῦ φιλεῖσθαι·
[2, 9]	ἡδονῇ δυσχεραίνοντες καὶ οὐκ οἰόμενοι	δεῖν	τὴν ἡδονὴν ἐναριθμεῖσθαι τοῖς ἀγαθοῖς,
[2, 9]	ἅ τινες λέγοντες οὐκ οἴονται	δεῖν	τὴν ἡδονὴν ὡς ἐν ἀγαθοῦ
[2, 5]	ἀρεταῖς ἔφαμεν τὴν ὁρμὴν μόνον	{δεῖν)	τὴν πρὸς τὸ καλὸν ὑπάρχειν
[2, 13]	ἄτοπον οὖν τὸ μὴ οἴεσθαι	δεῖν	τοὺς σπουδαίους μάλιστα ἀλλήλοις συζῆν·
[2, 13]	αὐτῶν εἰσίν· διὸ οὐκ οἴονται	δεῖν	φιλεῖν ἀλλὰ φιλεῖσθαι. Ὁ δ´
[2, 8]	δ´ οὐ πρακτικός. Τὸν οὖν	δεινὸν	ἀκρατῆ ἐνδέχεται εἶναι (οὐ γὰρ
[2, 8]	ἐν τοῖς ἐπάνω τόν τε	δεινὸν	καὶ τὸν φρόνιμον ὡς ἑτέρων
[2, 8]	ὁ φρόνιμος, ἀλλ´ ὁ τοιοῦτος	δεινὸς	μὲν ἐστίν. Διῃρήμεθα γὰρ ἐν
[2, 9]	οὐδὲ τοῦτο ἀληθές. Οἱ γὰρ	δειπνοποιοὶ	καὶ στεφανοποιοὶ καὶ {οἱ) μυρεψοὶ
[2, 17]	θεός ἐστιν αὐτάρκης καὶ μηδενὸς	δεῖται,	διὰ τοῦτ´ οὐδ´ ἡμεῖς οὐδενὸς
[2, 13]	οὐκ ἔστιν ἄνευ τοῦ ἡδέος·	δέοι	ἂν ἄρα, ὡς ἔοικεν, μάλιστα
[2, 1]	Μετὰ δὲ ταῦτα ὑπὲρ ἐπιεικείας	δέοι	ἂν τὴν ἐπίσκεψιν ποιήσασθαι, τί
[2, 8]	ἀκρασίας καὶ ἐγκρατείας πρῶτον ἂν〉	δέοι	εἰπεῖν τὰ ἀπορούμενα καὶ τοὺς
[2, 17]	ἔστιν εἰδέναι ἄνευ ἄλλου φίλου,	δέοιτ´	ἂν ὁ αὐτάρκης φιλίας πρὸς
[2, 8]	τῇ δόσει διήμαρτον· πολλάκις γὰρ	δέον	βιβλίον δοῦναι γραφεῖον ἔδωκαν. Ὅμοιον
[2, 8]	γε τὰ καλὰ μὴ πράττων	δέον	πράττειν ψεκτός· ὁ ἄρα ἐγκρατὴς
[2, 8]	περὶ ταύτας ὢν μᾶλλον τοῦ	δέοντος,	οὗτος ἀκρατὴς τελέως λέγεται. Ἐπειδὴ
[2, 19]	πρὸς ἄνδρα ἢ οἰκέτου πρὸς	δεσπότην,	καὶ ὅλως δὲ χείρονος καὶ
[2, 13]	πρὸς πολίτην καὶ δούλῳ πρὸς	δεσπότην	καὶ πολίτῃ πρὸς πολίτην καὶ
[2, 8]	γὰρ οὗτοι, ὅταν εἴπῃ ὁ	δεσπότης	δός μοι, τῇ προθυμίᾳ ἐξενεχθέντες,
[2, 8]	μὲν πρώτην καθόλου, τὴν δὲ	δευτέραν	ὑπὸ ταύτην τε καὶ ἐπὶ
[2, 9]	τὴν τοῦ ἀτελοῦς χώραν ἔχειν.	Δεύτερον	δ´ ὅτι εἰσί τινες φαῦλαι
[2, 13]	πρὸς θεὸν φιλία οὔτε ἀντιφιλεῖσθαι	δέχεται,	οὔθ´ ὅλως τὸ φιλεῖν· ἄτοπον
[2, 9]	οἱ ἄλλοι οἴονται δεῖν, ἀλλὰ	δὴ	ἀναγκαῖον ἡμῖν ἐστιν λέγειν ὑπὲρ
[2, 8]	τῇ ἐπιστήμῃ οὐκ ἐνεργεῖ. Λύεται	δὴ	ἀπορία οὕτως. Ἠπορεῖτο γὰρ πότερον
[2, 13]	εἴδη, τοσαῦτα καὶ φιλιῶν. Τὸ	δὴ	δίκαιόν ἐστιν καὶ ξένῳ πρὸς
[2, 8]	τὸν ἑαυτοῦ πατέρα, καὶ ἀποφυγεῖν	δή·	δοκεῖν γὰρ τοῖς δικασταῖς φυσικὴν
[2, 13]	γαῖα, ὅταν ξηρὸν πέδον· τὸ	δὴ	ἐναντίον, φασίν, τῷ ἐναντίῳ βούλεσθαι
[2, 13]	οὐδὲν προσδεῖται, καὶ τὰ τοιαῦτα	δή.	Ἔτι δὲ πότερον ἔργον ἐστὶ
[2, 12]	γε ἔργῳ εἰδήσας ταῦτα καὶ	δὴ	εὐδαίμων ἔσομαι; Οἴονται γάρ. Τὸ
[2, 5]	οὐκέτι ἂν εἴη σπουδαῖος· οὔτε	δὴ	ἡ τιμὴ οὔτε ἡ ἀρχὴ
[2, 9]	ἂν εἶναι αἱ ἡδοναί. Ἀλλὰ	δὴ	καὶ διότι φαῦλαί εἰσιν ἡδοναί
[2, 10]	ἄν τι εἴη. Νοῦς μὲν	δὴ	καὶ λόγος καὶ ἐπιστήμη παντελῶς
[2, 8]	ἐγκρατὴς ἔσται ποτὲ ψεκτός. Ἄτοπον	δὴ	καὶ οὕτω τὸ συμβαῖνον. Πότερον
[2, 13]	κατ´ ἀρετὴν καὶ ἡδονήν. Εἰκὸς	δὴ	καὶ πολὺ μᾶλλον τούτους· πάντα
[2, 8]	τι πάλιν {ἐποίουν) συμβαίνειν. Ἀλλὰ	δὴ	καὶ ταῦτ´ ἄν τις ἀπορήσειεν·
[2, 17]	μετὰ τοῦ συμβιώσεται; Οὐ γὰρ	δὴ	μόνος γε διάξει. Εἰ τοίνυν
[2, 17]	τίνος δὲ συμβιώσεται; Οὐ γὰρ	δὴ	μόνος γε διάξει· τὸ γὰρ
[2, 10]	ἐν τοῖς τοιούτοις λέγεται. Οὔτε	δὴ	νοῦν γέ τινα ἢ λόγον
[2, 8]	τὸν λόγον σύμψηφον ἔχων· οὔτε	δὴ	ὁ ἀκόλαστος οἷος ὁ ἀκρατὴς
[2, 8]	ὁ δὲ ἀκόλαστος φύσει· δυσιατότερος	δὴ	ὁ ἀκόλαστος. Τὸ μὲν γὰρ
[2, 5]	δύνασθαι ὀρθῶς παραγενομένοις χρῆσθαι· εἰ	δὴ	ὁ σπουδαῖος παραγενομένης αὐτῷ ἢ
[2, 14]	ἐμέ, οὕτως ἤδη ὁμονοοῦμεν. Ἔστι	δὴ	ὁμονοεῖν ἐν τοῖς πρακτοῖς μετὰ
[2, 13]	ἡ κατὰ τὸ συμφέρον. Οὐδὲ	δὴ	ὁμωνύμως λέγονται, ἀλλ´ οὐκ εἰσὶν
[2, 8]	οὐκ ᾤετ´ εἶναι ἀκρασίαν· οὐ	δὴ	ὀρθῶς. Ἄτοπον γὰρ τῷ λόγῳ
[2, 13]	ἄλλο δὴ τῶν τοιούτων. Διὸ	δὴ	οὔτε τὴν πρὸς τὸν θεὸν
[2, 13]	φαίη φιλεῖν τὸν Δία· οὐδὲ	δὴ	παρὰ τῶν ἀψύχων ἐνδέχεται ἀντιφιλεῖσθαι.
[2, 18]	κτητέον φίλους ἢ ὀλίγους; Οὔτε	δὴ	πολλούς, ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν, οὔτ´
[2, 2]	κρῖναι τοῦ εὐγνώμονος, τὸ δὲ	δὴ	πράττειν {καὶ) κατὰ τὴν κρίσιν
[2, 5]	φρονίμου καὶ τῆς φρονήσεως· ἄτοπον	δὴ	συμβαίνει τὸ τῷ ἀδίκῳ συμπαρακολουθεῖν
[2, 12]	δ´ ὠχρὸν πῶς εἰδήσω; Ἐνταῦθα	δὴ	συνιέτω ὁ ἰατρός· εἰ γὰρ
[2, 19]	χείρονος καὶ βελτίονος. Οὐχ ἕξουσιν	δὴ	τὰ τοιαῦτα ἐγκλήματα. Ἀλλ´ ἐν
[2, 9]	μυρεψοὶ ἡδονῆς εἰσιν ποιητικοί. {Ἀλλὰ	δὴ	ταῖς ἄλλαις ἐπιστήμαις οὐκ ἔστιν
[2, 5]	ἄν τις πράξειεν; Ἐν μὲν	δὴ	ταῖς φυσικαῖς ἀρεταῖς ἔφαμεν τὴν
[2, 8]	τύπτειν κρατοίη, οὐκ ἐπαινετός. Οὐ	δὴ	τὰς τοιαύτας ζητοῦμεν νῦν ἀκρασίας
[2, 9]	ἄτοπον ἂν συμβαίνειν δόξειεν. Πρὸς	δὴ	τὴν τοιαύτην ἀπορίαν ῥᾴδιον ἀντειπεῖν
[2, 17]	ποιήσει; Οὐ γὰρ καθευδήσει. Θεάσεται	δή	τι, φησίν· τοῦτο γὰρ κάλλιστον
[2, 5]	ὂν παντὶ ἄρχειν ὑπάρξαι. Εἰ	δή	τις ἀγανακτοίη ὅτι οὐκ ἄρχει
[2, 17]	δεήσεται φιλίας ἢ οὔ; Εἰ	δή	τις ἐπὶ τὸν φίλον ἐπιβλέψας
[2, 13]	ἐκ τῶν αὐτῶν εἰσίν. Εἰ	δή	τις λέγοι ὁ κατὰ τὸ
[2, 13]	οἷς ἐστι τὸ ἀντιφιλεῖν. Εἰ	δή	τις μετὰ τοῦτο ἐπισκέψαιτο τί
[2, 8]	φυσικὴν εἶναι τὴν ἁμαρτίαν. Εἰ	δή	τις τοῦ τὸν πατέρα τύπτειν
[2, 9]	ἡ ἐνέργειά ἐστιν ἡδονή· διὰ	δὴ	τὸ ἅμα τῇ προσφορᾷ ἐκεῖνο
[2, 8]	πράττει τὰ καλά, ἐπαινετός. Ἄτοπον	δὴ	τὸ συμβαῖνον. Πάλιν δ´ αὖ
[2, 13]	αὑτῷ πρὸς αὐτὸν φιλία. Τὰ	δὴ	τοιαῦτα, οἷον τὴν ὁμοιοπάθειαν καὶ
[2, 8]	ψεκτός. Ἀλλ´ ἔστιν ψεκτός. Οἱ	δὴ	τοιοῦτοι λόγοι ἀπορεῖν ποιοῦσιν. Οἳ
[2, 9]	ἀρετῇ κακῶς αὐτῇ χρήσεται) τὸ	δὴ	τοιοῦτον ἄτοπον ἂν συμβαίνειν δόξειεν.
[2, 9]	πᾶσι κοινὸν οὐκ ἀγαθόν. Τὸ	δὴ	τοιοῦτον ἐπὶ φιλοτίμου μᾶλλον καὶ
[2, 12]	ἔχουσιν; Οὐ γὰρ οἶδα. Τὸ	δὴ	τοιοῦτον οὐκ ἔστιν εἰπεῖν ῥᾴδιον.
[2, 5]	οὐκ ἂν δόξειεν ἀδικεῖν. Ὁ	δὴ	τοιοῦτος λόγος δόξειεν ἂν εἶναι
[2, 13]	ὁ ὅμοιος τοῦ ὁμοίου. Ὁ	δὴ	τοιοῦτος λόγος ζητεῖ τὴν κατὰ
[2, 8]	δεῖ οὖν κατασχεῖν αὑτόν. Τῷ	δὴ	τοιούτῳ λόγῳ προκαταλαβὼν ὁ ἐκ
[2, 8]	ἀγόμενος ὑπὸ τοῦ πάθους. Διὰ	δὴ	τὸν τοιοῦτον λόγον οὐκ ᾤετ´
[2, 13]	ἐστίν, οἷον οἶνον ἢ ἄλλο	δὴ	τῶν τοιούτων. Διὸ δὴ οὔτε
[2, 9]	τὴν ἡδονὴν τῷ τὴν προσφορὰν	δήλην	εἶναι, τὸ δὲ τῆς ψυχῆς
[2, 8]	τὰς σωματικὰς ὁ ἁπλῶς ἀκρατής.	Δῆλον	δὲ καὶ ἐντεῦθεν, ὅτι περὶ
[2, 5]	εἶναι χρῆσθαι, οὐκ ὀρθῶς ὑπολαμβάνοντες.	Δῆλον	δὲ τοῦτο καὶ ἐκ τοῦ
[2, 9]	εἴη πᾶσα ἡδονή. Ἅμα δὲ	δῆλον	ἐκ τούτου ὅτι καὶ διάφοροι
[2, 17]	δ´ αὐτοὶ αὑτοὺς οὐ δυνάμεθα,	δῆλον	ἐξ ὧν ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν, αὐτοὶ
[2, 13]	ἡμῖν αὐτοῖς ἂν βουλοίμεθα ὑπάρχειν,	δῆλόν	ἐστιν ὡς ἔστι πρὸς αὑτοὺς
[2, 9]	τοὺς τρόπους ἐνέργειαι εἰσίν· ὥστε	δῆλον	ὅτι αἱ ἀπὸ τῆς ὄψεως
[2, 8]	καὶ τὰ κακὰ ταῦτα; Ἢ	δῆλον	ὅτι ἐκεῖνος, καὶ ὅσῳ γε
[2, 8]	τις τούτων τῶν μοχθηρῶν; Ἢ	δῆλον	ὅτι οὗτοι; Ἡ γὰρ ἀρχὴ
[2, 10]	τύχην ἄν τις τάξειεν, ὥστε	δῆλον	ὅτι τούτων ἄν τι εἴη.
[2, 5]	μεγάλη γινομένη χείρους ποιεῖ· ὥστε	δῆλον	ὅτι, φησίν, ἀρετὴ εἰς ἐπίδοσιν
[2, 13]	πῦρ, ἐὰν δὲ σύμμετρον, συνοίσει.	Δῆλον	οὖν ὅτι καὶ ἐν τοῖς
[2, 9]	τῷ ἀνὰ μέσον οὐκ ἔστιν·	δῆλον	οὖν ὡς καὶ ἡ ἀρετὴ
[2, 15]	δ´ ἄλλοι τοῦτο οὐ ποιήσουσι	δι´	ἄγνοιαν (οὐ γὰρ οἴονται κακῶς
[2, 18]	ἁπάντων. Ἐλλείπων οὖν τῷ φιλεῖν	δι´	ἀδυναμίαν καὶ ἐγκλήματ´ ἄν τις
[2, 9]	Ἡ γὰρ λύπη ἐπὶ τοῖς	δι´	ἀνάγκην ἐστίν, ὥστ´ εἰ λυπεῖταί
[2, 13]	οὐδὲ τοῦτο ἄλογον. Οὐ γὰρ	δι´	ἀρετὴν ἡ φιλία σοι πρὸς
[2, 13]	γὰρ ποιησάμενοι τὴν φιλίαν, τὴν	δι´	ἀρετὴν οἴονται δεῖν αὐτοῖς ὑπάρχειν·
[2, 8]	ὀργιζόμενος οὐ λυπεῖται) ἡ δὲ	δι´	ἐπιθυμίαν μεθ´ ἡδονῆς· διὸ μᾶλλον
[2, 17]	ταὐτὰ ποιοῦντες· τοῦτο δὲ γίνεται	δι´	εὔνοιαν ἢ διὰ πάθος· πολλοῖς
[2, 8]	διὸ μᾶλλον ψεκτή· ἡ γὰρ	δι´	ἡδονὴν ἀκρασία μεθ´ ὕβρεως δοκεῖ
[2, 13]	ἀρετήν. Ἀγανακτοῦσιν οὖν οὐκ ὀρθῶς.	Δι´	ἡδονὴν γὰρ ποιησάμενοι τὴν φιλίαν,
[2, 13]	δυνατόν· οὐ γάρ ἐστιν ἡ	δι´	ἡδονὴν καὶ τὸ συμφέρον ἀρετῆς
[2, 13]	ἑκατέρου. Οἷον εἰ ὃ μὲν	δι´	ἡδονὴν φίλος ἐστὶν ὃ δὲ
[2, 13]	Ἡ μὲν γὰρ ἀρετὴ ἀμετάπτωτον,	δι´	ἣν ἡ φιλία, ὥστε εἰκὸς
[2, 13]	φιλία λάβῃ τὴν ἡδονὴν ἀρχήν,	δι´	ἣν φίλοι εἰσίν, ἢ τὸ
[2, 16]	φαῦλος φίλαυτος· οὐδὲν γὰρ ἔχει	δι´	ὃ φιλήσει αὐτὸς ἑαυτὸν οἷον
[2, 8]	ὀργὴν ἀκρασίας. Ἡ μὲν γὰρ	δι´	ὀργὴν ἀκρασία λύπη ἐστίν (οὐδεὶς
[2, 8]	διὸ ψεκτή ἐστι μᾶλλον τῆς	δι´	ὀργὴν ἀκρασίας. Ἡ μὲν γὰρ
[2, 8]	τῇ ὑπερβαλλούσῃ κακίᾳ διὰ τί;	Δι´	οὐδὲν ἢ ὅτι ἀρχὴ φαύλη
[2, 13]	σπουδαίῳ ὁ φαῦλος διὰ ταὐτό·	διὰ	γὰρ τὴν ἔνδειαν τὴν τῆς
[2, 9]	φάσκοντες εἶναι καὶ οὐκ ἀγαθόν·	διὰ	γὰρ τὸ μὴ εἰδέναι ἄλλας
[2, 9]	καὶ ἡ ἐνέργειά ἐστιν ἡδονή·	διὰ	δὴ τὸ ἅμα τῇ προσφορᾷ
[2, 8]	ὅμως, ἀγόμενος ὑπὸ τοῦ πάθους.	Διὰ	δὴ τὸν τοιοῦτον λόγον οὐκ
[2, 13]	εἴ τις φαίη φιλεῖν τὸν	Δία·	οὐδὲ δὴ παρὰ τῶν ἀψύχων
[2, 17]	δὲ γίνεται δι´ εὔνοιαν ἢ	διὰ	πάθος· πολλοῖς δὲ ἡμῶν ταῦτα
[2, 13]	καὶ τῷ σπουδαίῳ ὁ φαῦλος	διὰ	ταὐτό· διὰ γὰρ τὴν ἔνδειαν
[2, 13]	ἐν ᾗ δὲ φιλίᾳ μὴ	διὰ	ταὐτὸ φίλοι ἐσμέν, μᾶλλον αἱ
[2, 9]	ἥδιον οὐδέν. Τοῦτο δὲ πάσχουσι	διὰ	τὴν ἄγνοιαν. Οἷς ὅμοιον πεπόνθασιν
[2, 18]	πλέον ἀποστήσῃς τοῦ συμμέτρου, ἐλλείπει	διὰ	τὴν ἀσθένειαν τῆς φύσεως, οὔτ´
[2, 9]	τὸ τῆς ψυχῆς ἐνεργεῖν, ἢ	διὰ	τὴν αὐτοῦ ἐνέργειαν, οἴονται γένεσιν
[2, 13]	Τῷ γὰρ εὐπόρῳ ὁ πένης	διὰ	τὴν ἔνδειαν ὧν ὁ πλούσιος
[2, 8]	ὄνομά ἐστιν τῇ ὑπερβαλλούσῃ κακίᾳ	διὰ	τί; Δι´ οὐδὲν ἢ ὅτι
[2, 9]	δ´ ἀνὰ μέσον οὐκ ἔστιν.	Διὰ	τί; Ὅτι ἡ ἀρετὴ ἐν
[2, 9]	ἐστιν ἅμα ἀμφοτέραις ἐνεργεῖν. Ἀλλὰ	διὰ	τί οὐκ ἀγαθὸν ἡ ἐπιστήμη,
[2, 13]	αὐτῆς κεραμῖδος, ἐρωτηθέντα τὸν Ἐμπεδοκλέα,	διὰ	τί ποτε ἡ κύων ἐπὶ
[2, 14]	τῇ πατρὶ πρὸς υἱόν. Καὶ	διὰ	τί ποτε ὁ πατὴρ τὸν
[2, 10]	τις ἐρωτήσειε τὸν οὕτως ἔχοντα,	διὰ	τί τοῦτο ἀρέσκει σοι οὕτω
[2, 13]	ἥ τε τῶν σπουδαίων ἡ	διὰ	τὸ ἀγαθὸν καὶ ἡ κατὰ
[2, 13]	φιλεῖσθαι μᾶλλον βούλονται ἢ φιλεῖν,	διὰ	τὸ ἐν τῷ φιλεῖσθαι ὑπεροχήν
[2, 10]	θεοῦ δόξειεν ἂν εἶναι εὐτυχία	διὰ	τὸ καὶ ἐν τοῖς φαύλοις
[2, 9]	πειρατέον τὸν λόγον τοῦτον λύειν	διὰ	τὸ μὴ ἀληθῆ εἶναι. Ἔστι
[2, 9]	Τὸ δ´ ἐμπόδιον φάσκειν εἶναι	διὰ	τὸ μὴ ὀρθῶς σκοπεῖν φαίνετ´
[2, 13]	κεραμῖδι ὅμοιον ἡ κύων, ὡς	διὰ	τὸ ὅμοιον τὴν κύνα φοιτῶσαν.
[2, 13]	ἐν τοῖς ἐναντιωτάτοις φιλία ἐγγίνεται	διὰ	τὸ συμφέρον. Ἀνάγονται δὲ πᾶσαι
[2, 13]	ἡδονὴν φίλος ἐστὶν ὃ δὲ	διὰ	τὸ συμφέρον, ἐνταῦθα ἡ ἀμφισβήτησις·
[2, 13]	οὖσιν τούτοις ἐγγίγνεται φιλία ἡ	διὰ	τὸ συμφέρον. Καὶ γὰρ εἰ
[2, 13]	συμφέρον οὐδέποτε ταὐτόν· διὸ ἡ	διὰ	τὸ συμφέρον φιλία οὐ βεβαία,
[2, 13]	ᾖ τὸ συμφέρον, φίλους τούτους	διὰ	τὸ συμφέρον, ὥστ´ οὐδὲν κωλύσει
[2, 13]	φιλητέον. Ἐνταῦθα οὖν ἐστιν καὶ	διὰ	τὸ τοιοῦτον ἡ ἀπορία, πότερόν
[2, 13]	αὐτὸς δ´ εἷς ἐστιν ἕκαστος,	διὰ	τὸ τοιοῦτον οὐκ ἐδόκει εἶναι
[2, 13]	τὸν ὑπερέχοντα τούτοις, καὶ φιλεῖ	διὰ	τὸ τούτων ἢ τυγχάνειν ἢ
[2, 8]	ὁ ἐπιθυμιῶν ἐνουσῶν ταύτας κατέχων	διὰ	τὸν λόγον, ἀλλὰ καὶ ὁ
[2, 8]	γὰρ διαφορὰν ἔχουσα πρὸς ταύτην	διὰ	τὸν λόγον, ὃς ἀποτρέπει τοῦ
[2, 8]	μέν, μὴ πράττων δὲ ταῦτα	διὰ	τὸν λόγον· οὐκοῦν ὁ διαμαρτάνων
[2, 17]	ἐστιν αὐτάρκης καὶ μηδενὸς δεῖται,	διὰ	τοῦτ´ οὐδ´ ἡμεῖς οὐδενὸς δεησόμεθα.
[2, 9]	οὐκ ἔστιν ἄριστον· ἆρ´ οὖν	διὰ	τοῦτ´ οὐκ ἀγαθόν; Ἢ τοῦτ´
[2, 9]	ἐπὶ τῶν ἄλλων. Οὐδὲ ἡδονὴ	διὰ	τοῦτ´ οὐκ ἀγαθόν, ὅτι οὐκ
[2, 9]	Ἢ οὔ, ἀλλὰ καὶ τοὐναντίον	διὰ	τοῦτο ἂν δόξειεν ἀγαθὸν εἶναι,
[2, 15]	πράττει) ἀλλ´ οὐχ ὁ σπουδαῖος.	Διὰ	τοῦτο γάρ ἐστι σπουδαῖος, ὅτι
[2, 9]	τῆς προσφορᾶς γινομένης γίνεται ἡδονή,	διὰ	τοῦτο γένεσιν εἶναι· ἔστι δ´
[2, 8]	γενομένων (καὶ γὰρ τὸ ἔθος	διὰ	τοῦτο δοκεῖ ἰσχυρὸν εἶναι, ὅτι
[2, 9]	τῶν ἀτίμων ζῴων, ἀλλ´ οὐ	διὰ	τοῦτο ἡ φύσις τῶν φαύλων·
[2, 8]	φαῦλός τις τῇ φύσει εἶναι,	διὰ	τοῦτο καὶ ἀπὸ τούτου ὁ
[2, 9]	ὡς ὁ λόγος αὐτῶν ἔφη,	διὰ	τοῦτο οὐκ ἀγαθόν, ὅτι γένεσις,
[2, 9]	φαῦλαί εἰσιν ἡδοναί τινες, καὶ	διὰ	τοῦτο οὐκ ἐδόκει ἡ ἡδονὴ
[2, 13]	παρ´ οὗ οἴεται αὑτῷ ἔσεσθαι,	διὰ	τοῦτο τούτῳ φίλος. Γίνεται οὖν
[2, 9]	αἱ βάναυσοι, ἀλλ´ ὅμως οὐ	διὰ	τοῦτο φαῦλον ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ´
[2, 15]	χρήσασθαι τοῖς τοιούτοις ἀγαθοῖς) ἢ	διὰ	φιλοτιμίαν τοῦ ἄρχειν. Ὁ δὲ
[2, 13]	φιλεῖται, οὔ. Ἀλλ´ οἱ ἄνθρωποι	διὰ	φιλοτιμίαν φιλεῖσθαι μᾶλλον βούλονται ἢ
[2, 5]	φαῦλος τὴν ψυχὴν οὕτως ἐπιτήδειος	διάγειν,	μηθὲν τῶν τοιούτων ἔχων. Ἔχει
[2, 3]	ἡ δὲ εὐβουλία ἕξις ἢ	διάθεσις	ἤ τι τοιοῦτον ἡ ἐπιτευκτικὴ
[2, 11]	ἀρετῶν. Ἐπειδὴ οὖν εἰς δύο	διαιροῦμεν,	καὶ τὰ μέν φαμεν εἶναι
[2, 5]	τὸ σῶμα οὕτως ἦν ἐπιτήδειος	διαιτᾶσθαι,	καὶ ὁ φαῦλος τὴν ψυχὴν
[2, 9]	τὰ δὲ πάθη ῥᾳδίως εὖ	διακείμενα	ποιεῖν ὃ ἂν ὁ λόγος
[2, 9]	πάθη τῷ λόγῳ· οὕτω γὰρ	διακείμενα	συμφωνήσουσι πρὸς ἄλληλα, ὥστε τὸν
[2, 9]	τὴν ἀρετὴν τὸ πάθος εὖ	διακείμενον	ἢ ὁ λόγος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α'
[2, 9]	χρῆσθαι (ὁ γὰρ λόγος φαύλως	διακείμενος	καὶ χρώμενος τῇ ἀρετῇ κακῶς
[2, 9]	καὶ ὁ λόγος ὁμοίως φαύλως	διακείμενος	κρατήσει τῶν παθῶν εὖ διακειμένων
[2, 9]	οὖν ὁ λόγος φαύλως ᾖ	διακείμενος,	τὰ δὲ πάθη εὖ, οὐκ
[2, 9]	ἀρετήν, ὅταν ὁ λόγος εὖ	διακείμενος	τοῖς πάθεσιν ἔχουσι τὴν οἰκείαν
[2, 9]	κακίαν κρατεῖ τοῦ λόγου εὖ	διακειμένου	(ὁ γὰρ ἀκρατὴς τοιοῦτος) καὶ
[2, 5]	ἀγαθὸν καὶ πότε καὶ πῶς	διακειμένῳ·	ἐν τούτῳ γὰρ ἤδη ἡ
[2, 5]	μή, ἢ πότε, ἢ πῶς	διακειμένῳ,	οὐκέτι οἶδεν. Τοῦτο δ´ ἐστὶν
[2, 9]	διακείμενος κρατήσει τῶν παθῶν εὖ	διακειμένων	καὶ ἐχόντων τὴν οἰκείαν ἀρετήν,
[2, 9]	Λάμπρος τὴν γραμματικήν, ὁμοίως {δὲ)	διακείσεται	ὑπὸ τῆς γραμματικῆς ταύτης ὁ
[2, 8]	ὅσῳ γε ὃ τιμιώτερον κακῶς	διάκειται.	Ἔστι τοίνυν ὁ μὲν ἀκρατὴς
[2, 8]	ἡ ἀρχὴ τιμιώτατον ὂν εὖ	διάκειται,	τοῦ δὲ ἀκολάστου κακῶς· ὥστε
[2, 8]	δόξειεν ἀνίατος εἶναι. Ἀλλὰ πότερος	διάκειται	χεῖρον, ᾧ μηδὲν ἀγαθόν τι
[2, 8]	τῶν παίδων τοῖς πρὸς τὸ	διακονεῖν	προθύμως ἔχουσιν· καὶ γὰρ οὗτοι,
[2, 9]	λόγον ὕστερον ἐπιψηφίζοντα εἶναι καὶ	διακρίνοντα.	Ἴδοι δ´ ἄν τις τοῦτο
[2, 5]	καὶ τὸ αὑτῷ ἀγαθόν, ἀλλὰ	διαμαρτάνει.	Τῆς δὲ φρονήσεως τοῦτό ἐστι,
[2, 8]	ἀγέτω (ὁ δὲ λόγος κωλύσει·	διαμαρτανέτω	γὰρ τῷ λογισμῷ τῶν καλῶν)
[2, 8]	τὸ συμβαῖνον. Πάλιν δ´ αὖ	διαμαρτανέτω	τῷ λόγῳ, καὶ τὰ καλὰ
[2, 9]	ἡδοναὶ οὐκ εἰσὶ γενέσεις, ἀλλὰ	διαμαρτάνουσιν	οἱ ταύτας φάσκοντες εἶναι τὰς
[2, 8]	διὰ τὸν λόγον· οὐκοῦν ὁ	διαμαρτάνων	τῷ λόγῳ τῶν καλῶν κωλύσει
[2, 13]	ἀπολείπει καὶ ἡ φιλία οὐ	διαμένει.	Πολλάκις δὲ μένει μὲν ἡ
[2, 13]	ἀμφισβητοῦσιν, οἷον ἐν τοῖς πολίταις·	διαμφισβητοῦντες	γὰρ πρὸς ἀλλήλους κατὰ τὴν
[2, 9]	καὶ τῆς ἀκοῆς καὶ τοῦ	διανοεῖσθαι	βέλτισται ἂν εἴησαν, ἐπεὶ αἵ
[2, 9]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῆς	διανοίας	ἔστι θεωροῦντά τι ἥδεσθαι ἄνευ
[2, 17]	Οὐ γὰρ δὴ μόνος γε	διάξει.	Εἰ τοίνυν τούτων δεήσεται, ταῦτα
[2, 17]	Οὐ γὰρ δὴ μόνος γε	διάξει·	τὸ γὰρ συμβιοῦν ἡδὺ καὶ
[2, 13]	ἄλλων κακιῶν ὁ φαῦλος ἔχει.	Διατελεῖ	γὰρ αὐτὸς αὑτῷ μαχόμενος καὶ
[2, 9]	ἀπὸ τοῦ συγγίνεσθαι οὐχ ὁμοίως	διατιθέασιν.	Διὸ διάφοροι τῷ εἴδει δόξαιεν
[2, 8]	γάρ τινες οἱ τίλλοντες τρίχας	διατρώγουσιν.	Εἰ οὖν τις ταύτης τῆς
[2, 8]	ἐπὶ τῆς δόξης· οὐθὲν γὰρ	διαφέρει	δόξαν εἶναι ἢ ἐπιστήμην· εἰ
[2, 13]	μέρη πρὸς ἄλληλα τῷ μὴ	διαφέρεσθαι,	ἐπεὶ ὅ γε φαῦλος οὐδέποτ´
[2, 11]	ἐστιν καὶ ὑπὸ τούτων μὴ	διαφθείρεται,	οἷον ὑπὸ πλούτου καὶ ἀρχῆς,
[2, 13]	δ´ ἐν ἁπάσαις ταῖς φιλίαις	διαφορὰ	γινομένη πρὸς ἀλλήλους, ὅταν μὴ
[2, 13]	ταὐτὸ φίλοι ἐσμέν, μᾶλλον αἱ	διαφοραί.	Ἄδηλος γὰρ ἡ ἔλλειψις παρ´
[2, 13]	χάριν ἀπολαμβάνειν. Διὸ μᾶλλον αἱ	διαφοραὶ	ἐν ταῖς τοιαύταις φιλίαις γίνονται.
[2, 8]	ὁρμὴ ψεκτή γε. Ἔστιν γὰρ	διαφορὰν	ἔχουσα πρὸς ταύτην διὰ τὸν
[2, 9]	γραμματικήν, οὐ〈 δὲ〉 δύο εἰσὶν	διάφοροι	αἱ γραμματικαί, ἥ τ´ ἐν
[2, 9]	τῷ εἴδει αἱ ἡδοναὶ εἰσίν.	Διάφοροι	γὰρ καὶ αἱ κατηγορίαι, ἐν
[2, 9]	φύσεις διάφοροι, καὶ αἱ ἡδοναὶ	διάφοροι.	Ἡ γὰρ ἡδονὴ ἦν ἀποκατάστασις,
[2, 9]	ἄλλοις· ἀλλ´ ἐπείπερ αἱ φύσεις	διάφοροι,	καὶ αἱ ἡδοναὶ διάφοροι. Ἡ
[2, 9]	καὶ φύσεις τῶν ζῴων εἰσὶν	διάφοροι,	οἷον καὶ φαύλη καὶ σπουδαία,
[2, 9]	δῆλον ἐκ τούτου ὅτι καὶ	διάφοροι	τῷ εἴδει αἱ ἡδοναὶ εἰσίν.
[2, 9]	συγγίνεσθαι οὐχ ὁμοίως διατιθέασιν. Διὸ	διάφοροι	τῷ εἴδει δόξαιεν ἂν εἶναι
[2, 10]	Ἔστιν οὖν ἡ τοιαύτη εὐτυχία	διάφορος	ἐκείνης, καὶ ἔοικεν αὕτη ἐκ
[2, 8]	γὰρ αὐτῷ λόγος ἐγγένοιτο ὁ	διδάξων	ὅτι φαῦλα, οὐκέτι πράξει· τῷ
[2, 17]	ὅταν δ´ ὁ δαίμων εὖ	διδῷ,	τί δεῖ φίλων; Ὅθεν καὶ
[2, 13]	ἃ ἀπορεῖται καὶ ζητεῖται, βέλτιον	διελθεῖν.	Πότερον γάρ ἐστιν ἡ φιλία
[2, 8]	{τις) οἷος εἰδέναι καὶ μὴ	διεψεῦσθαι	τῷ λόγῳ, ἔστιν δὲ καὶ
[2, 8]	οὔτ´ ἀκρατὴς ὁ τῷ λόγῳ	διεψευσμένος,	ἀλλὰ ὁ λόγον ἔχων ὀρθὸν
[2, 8]	ψεκτόν. Ἔστω γάρ τις, φησίν,	διημαρτηκὼς	τῷ λογισμῷ, καὶ δοκείτω αὐτῷ
[2, 8]	ἔδωκαν, καὶ ἐν τῇ δόσει	διήμαρτον·	πολλάκις γὰρ δέον βιβλίον δοῦναι
[2, 8]	ὁ τοιοῦτος δεινὸς μὲν ἐστίν.	Διῃρήμεθα	γὰρ ἐν τοῖς ἐπάνω τόν
[2, 13]	αἱ ἐν ἀνισότητι, εἰς τὰς	διῃρημένας	τρεῖς. Ἔστιν δ´ ἐν ἁπάσαις
[2, 13]	τὸ ἡδέσιν εἶναι. Ἐπεὶ δὲ	διῄρηνται	αἱ φιλίαι εἰς τρία εἴδη,
[2, 2]	καὶ ἡ ἐπιείκεια, περὶ τὰ	δίκαια	{καὶ) τὰ ἐλλελειμμένα ὑπὸ τοῦ
[2, 2]	τοῦ νομοθέτου ἐλλέλειπται, ἔστι μέντοι	δίκαια,	ὁ τοιοῦτος εὐγνώμων. Ἔστι μὲν
[2, 5]	ἅμα πρᾶξαι τἀνδρεῖα καὶ τὰ	δίκαια,	πότερ´ ἄν τις πράξειεν; Ἐν
[2, 13]	ἂν δόξειεν, ἐν οἷς ἐστι	δίκαιον,	ἐν τούτοις καὶ φιλίαν εἶναι·
[2, 13]	τοσαῦτα καὶ φιλιῶν. Τὸ δὴ	δίκαιόν	ἐστιν καὶ ξένῳ πρὸς πολίτην
[2, 10]	καὶ δυνατοὶ πρᾶξαι. Διὸ τὸν	δίκαιον,	ᾗ δίκαιος, οὐθεὶς λέγει εὐτυχῆ
[2, 11]	καλὸν κἀγαθὸν λέγουσιν, οἷον τὸν	δίκαιον	καλὸν κἀγαθὸν φασί, τὸν ἀνδρεῖον,
[2, 10]	αὐτὸν κριτὴν ποιήσομεν ἢ οὐ	δίκαιον·	τοῦτο δ´ οὐ προσῆκόν ἐστι
[2, 10]	πρᾶξαι. Διὸ τὸν δίκαιον, ᾗ	δίκαιος,	οὐθεὶς λέγει εὐτυχῆ οὐδὲ τὸν
[2, 5]	οὕτως ἔχει, ὥστε ἐάν τινι	δικαιοσύνη	ἢ ἀνδρεία εἰς ὑπερβολὴν παραγένηται,
[2, 4]	Δ' Πότερον δέ ποτε τοῦ	δικαίου	ἐστὶν τὸ τῇ ἐντεύξει τὸ
[2, 4]	ἀποδιδόναι τὴν ἔντευξιν, τοῦτο καὶ	δικαίου	καὶ σπουδαίου ἁπλῶς ἂν δόξειεν
[2, 1]	Οὐκ ἔστιν δὲ ἐλαττωτικὸς τῶν	δικαίων	ἁπλῶς· τῶν μὲν γὰρ φύσει
[2, 13]	εἶναι· διὸ καὶ ὅσα περ	δικαίων	εἴδη, τοσαῦτα καὶ φιλιῶν. Τὸ
[2, 1]	φύσει καὶ ὡς ἀληθῶς ὄντων	δικαίων	οὐκ ἐλαττοῦται, ἀλλὰ τῶν κατὰ
[2, 1]	ὁ ἐπιεικὴς ὁ ἐλαττωτικὸς τῶν	δικαίων	τῶν κατὰ νόμον. Ἃ γὰρ
[2, 18]	καὶ ἐγκλήματ´ ἄν τις ἔχοι	δικαίως,	καὶ οὐκ ἂν εἴη φίλος,
[2, 8]	ἀποφυγεῖν δή· δοκεῖν γὰρ τοῖς	δικασταῖς	φυσικὴν εἶναι τὴν ἁμαρτίαν. Εἰ
[2, 8]	υἱόν ποτέ φασι κρινόμενον ἐν	δικαστηρίῳ,	ὅτι τὸν πατέρα τύπτοι, ἀπολογεῖσθαι
[2, 13]	κακῶς δ´ ἐχρήσατο τῷ φίλῳ,	διὸ	ἀγανακτοῦσιν· ἔστι δὲ οὐδὲ τοῦτο
[2, 7]	ἔσται ἡ ἀρετὴ τοῦ θεοῦ.	Διὸ	ἀνώνυμος ἡ ἀρετὴ ἡ τῇ
[2, 8]	ἡ ἀρχὴ ἔνεστιν οὐχ ὑγιής.	Διὸ	βελτίων ἂν δόξειεν εἶναι ὁ
[2, 9]	ἀναπληροῦσθαι ἢ τῆς ὑπερβολῆς ἀφαιρεῖσθαι·	διὸ	γένεσις δοκεῖ εἶναι. Ἡ δ´
[2, 13]	ἢ ἄλλο δὴ τῶν τοιούτων.	Διὸ	δὴ οὔτε τὴν πρὸς τὸν
[2, 9]	τοῦ συγγίνεσθαι οὐχ ὁμοίως διατιθέασιν.	Διὸ	διάφοροι τῷ εἴδει δόξαιεν ἂν
[2, 14]	εὔνοια, ἀλλ´ ἐν τῷ αὐτῷ·	διὸ	δοκεῖ φιλία εἶναι. Ἡ δ´
[2, 13]	περιπέσωμεν τῶν τοιούτων, εὐθὺς λυπούμεθα.	Διὸ	δόξειεν ἂν οὕτως εἶναι αὑτῷ
[2, 8]	δ´ ἡδοναὶ αἱ σωματικαὶ ψεκταί·	διὸ	εἰκότως ὁ περὶ ταύτας ὢν
[2, 13]	τὸ δὲ συμφέρον οὐδέποτε ταὐτόν·	διὸ	ἡ διὰ τὸ συμφέρον φιλία
[2, 10]	ἀλλ´ ἀτάκτως καὶ ὡς ἔτυχεν·	διὸ	ἡ τύχη ἐν τοῖς τοιούτοις
[2, 13]	ἀνομοίοις φιλία κατὰ τὸ συμφέρον·	διὸ	καὶ Εὐριπίδης ἐρᾷ μὲν ὄμβρου
[2, 13]	ἐν τούτοις καὶ φιλίαν εἶναι·	διὸ	καὶ ὅσα περ δικαίων εἴδη,
[2, 10]	ὡσαύτως, ἡ δὲ τύχη οὔ.	Διὸ	καὶ οὗ πλεῖστος νοῦς καὶ
[2, 16]	αὐτὸς ἑαυτὸν φιλήσει, ᾗ αὐτός.	Διὸ	καὶ οὗτος ἂν κυρίως λέγοιτο
[2, 13]	ἐν τῷ συμφέροντι χάριν ἀπολαμβάνειν.	Διὸ	μᾶλλον αἱ διαφοραὶ ἐν ταῖς
[2, 9]	πάθη ὁμογνωμονοῦντα, ἀλλὰ πολλάκις ἐναντιοῦται·	διὸ	μᾶλλον ἀρχῇ ἔοικεν πρὸς τὴν
[2, 14]	μνήμῃ καὶ τῇ ἐλπίδι ἀγόμενος·	διὸ	μᾶλλον φιλεῖ ὁ πατὴρ τὸν
[2, 8]	δὲ δι´ ἐπιθυμίαν μεθ´ ἡδονῆς·	διὸ	μᾶλλον ψεκτή· ἡ γὰρ δι´
[2, 13]	φιλία σοι πρὸς τοῦτον ὑπῆρχεν,	διὸ	οὐδ´ ἄτοπον μηδὲν ποιεῖν αὐτὸν
[2, 3]	τοῖς πρακτοῖς βελτίστων καὶ συμφορωτάτων.	Διὸ	οὐδὲ τὰ τοιαῦτα εὐβουλίας ἂν
[2, 15]	δὲ σπουδαῖος οὐδέτερον τούτων πείσεται·	διὸ	οὐδὲ φίλαυτος κατά γε τὰ
[2, 8]	δὲ τούτων τῷ σώφρονι ὑπάρχει·	διὸ	οὐκ ἔστιν ὁ ἐγκρατὴς σώφρων.
[2, 9]	ὃ ἅμα τῇ προσφορᾷ ἐνεργεῖ.	Διὸ	οὐκ ἔστιν οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις.
[2, 15]	ὅτι ἄλλου ἕνεκεν τοῦτο πράττει·	διὸ	οὐκ ἔστιν φίλαυτος. Ἀλλ´ ὁρμῶσι
[2, 13]	δὲ καὶ ἥττους αὐτῶν εἰσίν·	διὸ	οὐκ οἴονται δεῖν φιλεῖν ἀλλὰ
[2, 10]	κυρία, οὐκ ἐνδέχεται εὐδαίμονα εἶναι.	Διὸ	ῥητέον ἐστὶν ὑπὲρ εὐτυχίας, καὶ
[2, 10]	κύριοί ἐσμεν καὶ δυνατοὶ πρᾶξαι.	Διὸ	τὸν δίκαιον, ᾗ δίκαιος, οὐθεὶς
[2, 8]	ὅμως πράττει παρὰ τὸν λόγον·	διὸ	ψεκτή ἐστι μᾶλλον τῆς δι´
[2, 8]	βέβαιον εἶναι καὶ ἀμετάπειστον, οὐθὲν	διοίσει	τῆς ἐπιστήμης, δόξης ἐχούσης τὸ
[2, 8]	πλείω κακὰ ποιήσειεν, λέων, ἢ	Διονύσιος	ἢ Φάλαρις ἢ Κλέαρχος ἤ
[2, 9]	τὸ ἀλύπως τῆς ἡδονῆς ἐστίν.	Διόπερ	λεκτέον ὑπὲρ ἡδονῆς, οὐ μόνον
[2, 1]	νομοθέτης ἐξαδυνατεῖ καθ´ ἕκαστα ἀκριβῶς	διορίζειν,	ἀλλὰ καθόλου λέγει, ὁ ἐν
[2, 1]	ἐβούλετο μὲν τῷ καθ´ ἕκαστα	διορίσαι,	οὐκ ἠδυνήθη δέ, ὁ τοιοῦτος
[2, 13]	οὐδὲ τοῦτο; Πρῶτον μὲν οὖν	διοριστέον	ἂν εἴη ὑπὲρ φιλίας ποίας
[2, 9]	ὑπὲρ ἡδονῆς, οὐ μόνον δὲ	διότι	καὶ οἱ ἄλλοι οἴονται δεῖν,
[2, 9]	τοιούτων ἡδονῶν οὐδέν. Ὥστε εἰ	διότι	μὲν γένεσις ἡ ἡδονὴ οὐκ
[2, 9]	αἱ ἡδοναί. Ἀλλὰ δὴ καὶ	διότι	φαῦλαί εἰσιν ἡδοναί τινες, καὶ
[2, 8]	φαῦλον. Ἔστι γὰρ τὸ ἐπίστασθαι	διττόν,	ὧν τὸ μέν ἐστι τὴν
[2, 9]	ὁ λόγος, τὴν δ´ εὐδαιμονίαν	διωρίκαμεν	καὶ φαμὲν εἶναι ἀρετῆς ἐνέργειαν
[2, 2]	τοῦ νομοθέτου τῷ μὴ ἀκριβῶς	διωρίσθαι,	κριτικὸς ὢν τῶν ἐλλελειμμένων ὑπὸ
[2, 13]	συμφέρον φιλίᾳ εἰσίν. Ἀλλὰ ἑτέρα	διώρισται	ἡ κατὰ τὸ συμφέρον φιλία
[2, 5]	ὅλον ἐπειδήπερ ἡμῖν ἐν ἀρχῇ	διώρισται,	ὅτι εἰσὶν αἱ ἀρεταὶ μεσότητες,
[2, 14]	ἀγαθοῦ δόσει οὐδεὶς ἴσον ἂν	δοίη	τῷ βελτίονι καὶ τῷ χείρονι,
[2, 8]	τοιαύτη ὁρμὴ πρὸς ὀργήν, ἣ	δοκεῖ	ἀκρασία εἶναι ὀργῆς, οὐ λίαν
[2, 13]	κύνα φοιτῶσαν. Πάλιν δ´ αὖ	δοκεῖ	ἄλλοις τισὶν ἐν τοῖς ἐναντίοις
[2, 14]	φιλίαι. Οἷον ἡ εὔνοια φιλία	δοκεῖ.	Ἁπλῶς μὲν οὖν οὐκ ἂν
[2, 14]	τις Ἐμπεδοκλεῖ ὁμοίως ὑπολαμβάνει καὶ	δοκεῖ	αὐτῷ τὰ στοιχεῖα εἶναι ἃ
[2, 8]	ὁ λόγος σύμφησιν ταῦτα καὶ	δοκεῖ	αὐτῷ ταῦτα δεῖν πράττειν, ἐν
[2, 8]	ἕλοιτ´ ἄν· ὁ δὲ ἀκρατὴς	δοκεῖ,	εἰδὼς ὅτι φαῦλα εἰσίν, αἱρεῖσθαι
[2, 8]	ἢ μεταπίπτει. Ἄτοπον γὰρ ἀμφότερα	δοκεῖ	εἶναι. Ἀλλὰ πάλιν ἐντεῦθεν ἂν
[2, 9]	τῆς ὑπερβολῆς ἀφαιρεῖσθαι· διὸ γένεσις	δοκεῖ	εἶναι. Ἡ δ´ ἔνδεια καὶ
[2, 8]	δι´ ἡδονὴν ἀκρασία μεθ´ ὕβρεως	δοκεῖ	εἶναι. Πότερον δὲ καὶ ἡ
[2, 8]	γὰρ τὸ ἔθος διὰ τοῦτο	δοκεῖ	ἰσχυρὸν εἶναι, ὅτι εἰς φύσιν
[2, 13]	φιλία ἐν τοῖς ὁμοίοις, ὥσπερ	δοκεῖ	καὶ λέγεται; Καὶ γὰρ κολοιός
[2, 8]	ἄν τις ἀπορήσειεν· ἐπεὶ γὰρ	δοκεῖ	ὁ σώφρων καὶ ἐγκρατὴς εἶναι,
[2, 8]	οὐδὲ γὰρ ᾧ τινι οὐ	δοκεῖ	τὸν πατέρα τύπτειν αἰσχρὸν εἶναι,
[2, 14]	ἀλλ´ ἐν τῷ αὐτῷ· διὸ	δοκεῖ	φιλία εἶναι. Ἡ δ´ ὁμόνοιά
[2, 8]	ἑαυτοῦ πατέρα, καὶ ἀποφυγεῖν δή·	δοκεῖν	γὰρ τοῖς δικασταῖς φυσικὴν εἶναι
[2, 8]	φησίν, διημαρτηκὼς τῷ λογισμῷ, καὶ	δοκείτω	αὐτῷ λογιζομένῳ τὰ καλὰ εἶναι
[2, 8]	καὶ τὰ καλὰ αὐτῷ μὴ	δοκείτω	καλὰ εἶναι, ἡ δ´ ἐπιθυμία
[2, 8]	δόξαν (περὶ γὰρ ταῦτα πάντα	δοκοῦσιν	ἀκρατεῖς εἶναι) ἢ οὔ, ἀλλὰ
[2, 14]	ἄλλων φιλιῶν τῶν λεγομένων καὶ	δοκουσῶν	ἐπισκέψασθαι εἰ εἰσὶν φιλίαι. Οἷον
[2, 8]	ἆρά γε ἐπιστήμη μὲν οὔ,	δόξα	δέ; Ἀλλ´ εἰ δόξαν ἔχει
[2, 8]	ὑποκείμενα· τιμὴ μὲν οὖν καὶ	δόξα	καὶ ἀρχὴ καὶ χρήματα καὶ
[2, 8]	ἐπιστήμην· εἰ γὰρ ἔσται ἡ	δόξα	σφοδρὰ τῷ βέβαιον εἶναι καὶ
[2, 8]	οἷον πλοῦτος ἀρχὴ τιμὴ φίλοι	δόξα,	τὰ δ´ ἀναγκαῖα καὶ περὶ
[2, 8]	ὅτι {οὐ) φαῦλα εἰσίν, ἀλλὰ	δοξάζοντα·	οἷς δέ γε συγγνώμην ἔχομεν,
[2, 8]	τὸ πιστεύειν οὕτως ἔχειν ὡς	δοξάζουσιν,	οἷον Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος τοιαύτην
[2, 8]	πράττει μὴ ἀκριβῶς εἰδὼς ἀλλὰ	δοξάζων,	συγγνώμην ἄν τις ἀποδοίη προσθέσθαι
[2, 9]	διατιθέασιν. Διὸ διάφοροι τῷ εἴδει	δόξαιεν	ἂν εἶναι αἱ ἡδοναί. Ἀλλὰ
[2, 8]	τῆς δόξης· οὐθὲν γὰρ διαφέρει	δόξαν	εἶναι ἢ ἐπιστήμην· εἰ γὰρ
[2, 8]	οὔ, δόξα δέ; Ἀλλ´ εἰ	δόξαν	ἔχει ὁ ἀκρατής, οὐκ ἂν
[2, 8]	ψέγομεν· ὥστε ὁ ἀκρατής, εἴπερ	δόξαν	ἔχει, οὐκ ἔσται ψεκτός. Ἀλλ´
[2, 8]	προστιθέντες, περὶ τιμὴν ἀκρατὴς ἢ	δόξαν	ἢ ὀργήν. Ἀλλὰ τῷ ἁπλῶς
[2, 8]	ἐποίουν· οἳ δὲ πάλιν οὐδὲ	δόξαν,	καὶ γὰρ οὗτοι ἄτοπόν τι
[2, 8]	εἰ ἐπιστήμην ἔχει οὔτ´ εἰ	δόξαν	οἵαν λέγομεν, πράττειν τι φαῦλον.
[2, 8]	καὶ τιμὴν καὶ ὀργὴν καὶ	δόξαν	(περὶ γὰρ ταῦτα πάντα δοκοῦσιν
[2, 11]	ἀγαθὰ δὲ {οἷον) ἀρχὴν πλοῦτον	δόξαν	τιμὴν τὰ τοιαῦτα· ἔστιν οὖν
[2, 8]	Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος τοιαύτην ἔχει	δόξαν	ὑπὲρ ὧν αὐτῷ ἐδόκει. Οὐθὲν
[2, 9]	καὶ τοὐναντίον διὰ τοῦτο ἂν	δόξειεν	ἀγαθὸν εἶναι, ὅτι πάντα τούτου
[2, 5]	ὁ τούτων στερίσκων οὐκ ἂν	δόξειεν	ἀδικεῖν. Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος
[2, 4]	γὰρ καὶ κόλακος καὶ ἀρέσκου	δόξειεν	ἂν εἶναι· ἀλλὰ τὸ κατ´
[2, 10]	ἡ εὔνοια παρὰ τοῦ θεοῦ	δόξειεν	ἂν εἶναι εὐτυχία διὰ τὸ
[2, 8]	ζητοῦμεν ἀκρασίαν, ἤδη περὶ ταῦτα	δόξειεν	ἂν〉 εἶναι. Ἠπορεῖτο δὲ περὶ
[2, 5]	ἀδικεῖν. Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος	δόξειεν	ἂν εἶναι παράδοξος τοῖς πολλοῖς·
[2, 13]	οὖν τούτῳ καὶ ἡ φιλία	δόξειεν	ἂν εἶναι πρὸς αὑτόν. Ἐπειδὴ
[2, 10]	γὰρ ἀγαθὸν λαβεῖν καθ´ αὑτὸ	δόξειεν	ἂν εὐτύχημα εἶναι, τὸ δὲ
[2, 8]	ὁ ἀκρατής; Οὕτω μὲν οὖν	δόξειεν	ἂν ἴσως οὐχ ὁ ἀκρατής·
[2, 13]	τῶν τοιούτων, εὐθὺς λυπούμεθα. Διὸ	δόξειεν	ἂν οὕτως εἶναι αὑτῷ πρὸς
[2, 14]	τῇ κατὰ τὸ συμφέρον φιλίᾳ	δόξειεν	ἂν ὑπάρχειν· ὥσπερ δὲ καὶ
[2, 8]	πράττει, ὥστε ἂν ὁ τοιοῦτος	δόξειεν	ἀνίατος εἶναι. Ἀλλὰ πότερος διάκειται
[2, 8]	φαῦλα; Ἀλλὰ πάλιν οὐκ ἂν	δόξειεν.	Ἄτοπον γὰρ τὸ κράτιστον καὶ
[2, 5]	στερήσει τῶν ἀγαθῶν, οὐκ ἂν	δόξειεν	βλάπτειν· τὰ γὰρ ἀγαθὰ ἃ
[2, 14]	ἄν ποτε φιλίας ἡ εὔνοια	δόξειεν	εἶναι, γένοιτο δ´ ἂν ἡ
[2, 10]	καὶ οἰκειότερον ἡ εὐτυχία ἂν	δόξειεν	εἶναι ἐν τῷ ἀγαθὸν λαβεῖν·
[2, 14]	Ἁπλῶς μὲν οὖν οὐκ ἂν	δόξειεν	εἶναι ἡ εὔνοια φιλία (πολλοῖς
[2, 8]	οὗτος ἁπλῶς ἂν {καὶ) ἀκρατὴς	δόξειεν	εἶναι, καὶ ἡδοναὶ σωματικαί· καὶ
[2, 4]	δικαίου καὶ σπουδαίου ἁπλῶς ἂν	δόξειεν	εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Ἀπορήσειε δ´
[2, 8]	οὐχ ὑγιής. Διὸ βελτίων ἂν	δόξειεν	εἶναι ὁ ἀκρατὴς τοῦ ἀκολάστου.
[2, 13]	ἑκάστοις τούτων. Βεβαιοτάτη δ´ ἂν	δόξειεν	εἶναι τῶν φιλιῶν ἡ ξενική·
[2, 8]	μὲν οὖν οὐδ´ ἂν λίαν	δόξειεν	εἶναι ψεκτή· καὶ γὰρ ἐν
[2, 13]	ἐστίν. Ἔτι δὲ ἴσως ἂν	δόξειεν,	ἐν οἷς ἐστι δίκαιον, ἐν
[2, 11]	μὴ εἶναι αὐτῷ, οὐκ ἂν	δόξειεν	καλὸς κἀγαθὸς εἶναι· ἀλλ´ ᾧ
[2, 5]	τὴν φρόνησιν. Ἢ οὐκ ἂν	δόξειεν	παρακολουθεῖν τῷ ἀδίκῳ ἡ φρόνησις;
[2, 9]	δὴ τοιοῦτον ἄτοπον ἂν συμβαίνειν	δόξειεν.	Πρὸς δὴ τὴν τοιαύτην ἀπορίαν
[2, 3]	οὐδὲ τὰ τοιαῦτα εὐβουλίας ἂν	δόξειεν,	τὰ ἀπὸ ταὐτομάτου συμβαίνοντα κατὰ
[2, 10]	θεῶν; Ἢ τοῦτ´ οὐκ ἂν	δόξειεν;	Τὸν γὰρ θεὸν ἀξιοῦμεν κύριον
[2, 11]	ἀγαθός, ὥσπερ οὐδὲ ὑγιαίνειν ἂν	δόξειεν	ᾧ τὰ ἁπλῶς ὑγιεινὰ μὴ
[2, 8]	ἀμετάπειστον, οὐθὲν διοίσει τῆς ἐπιστήμης,	δόξης	ἐχούσης τὸ πιστεύειν οὕτως ἔχειν
[2, 8]	αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ τῆς	δόξης·	οὐθὲν γὰρ διαφέρει δόξαν εἶναι
[2, 8]	οὗτοι, ὅταν εἴπῃ ὁ δεσπότης	δός	μοι, τῇ προθυμίᾳ ἐξενεχθέντες, πρὸ
[2, 8]	δοῦναι, ἔδωκαν, καὶ ἐν τῇ	δόσει	διήμαρτον· πολλάκις γὰρ δέον βιβλίον
[2, 14]	λόγον. Οὐδέποτε γὰρ ἐπ´ ἀγαθοῦ	δόσει	οὐδεὶς ἴσον ἂν δοίη τῷ
[2, 13]	καὶ ξένῳ πρὸς πολίτην καὶ	δούλῳ	πρὸς δεσπότην καὶ πολίτῃ πρὸς
[2, 8]	διήμαρτον· πολλάκις γὰρ δέον βιβλίον	δοῦναι	γραφεῖον ἔδωκαν. Ὅμοιον δὲ πέπονθε
[2, 8]	πρὸ τοῦ ἀκοῦσαι ὃ δεῖ	δοῦναι,	ἔδωκαν, καὶ ἐν τῇ δόσει
[2, 17]	(ὅτι δ´ αὐτοὶ αὑτοὺς οὐ	δυνάμεθα,	δῆλον ἐξ ὧν ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν,
[2, 17]	οὖν αὑτοὺς ἐξ αὑτῶν οὐ	δυνάμεθα	θεάσασθαι (ὅτι δ´ αὐτοὶ αὑτοὺς
[2, 14]	ἑταίρων ἐν ἰσότητι ἀριθμῷ καὶ	δυνάμει	ἀγαθοῦ (οὐδέτερος γὰρ αὐτῶν ἐστιν
[2, 5]	γὰρ οἴονται καὶ ἀρχῇ καὶ	δυνάμει	καὶ πλούτῳ δυνατοὶ εἶναι χρῆσθαι,
[2, 5]	ὁ πλοῦτος τὸν φαῦλον οὐ	δυνάμενον	αὐτοῖς χρῆσθαι ὀρθῶς βλάψει· εἰ
[2, 8]	ὁ δ´ ἀκρατὴς ὁ μὴ	δυνάμενος	ὑπομένειν ἡδονάς, ἀλλὰ καταμαλακιζόμενος καὶ
[2, 5]	μὲν τοῦ σώματος ὁρῶμεν οὐ	δυναμένους	ὑγιαίνειν τοὺς τὰ ἁπλῶς ἀγαθὰ
[2, 5]	καὶ πλούτου καὶ ἀρχῆς καὶ	δυνάμεως	καὶ ἁπλῶς τῶν τοιούτων, ὅσῳ
[2, 14]	κατ´ ἀριθμὸν ἀγαθῶν οὔτε κατὰ	δύναμιν	οὔτε κατὰ μέγεθος, ἀλλὰ τὸ
[2, 5]	ἀγαθοῖς τούτοις καὶ τοῖς τοιούτοις	δύνασθαι	ὀρθῶς παραγενομένοις χρῆσθαι· εἰ δὴ
[2, 5]	φρονήσεως τοῦτό ἐστι, τὸ ὀρθῶς	δύνασθαι	ταῦτα θεωρεῖν, ὁμοίως ὥσπερ ἐπὶ
[2, 5]	γὰρ σκοπεῖ ὁ ἄδικος οὐδὲ	δύναται	κρίνειν τὸ ἁπλῶς ἀγαθὸν καὶ
[2, 5]	ἀρχῇ καὶ δυνάμει καὶ πλούτῳ	δυνατοὶ	εἶναι χρῆσθαι, οὐκ ὀρθῶς ὑπολαμβάνοντες.
[2, 10]	ὧν αὐτοὶ κύριοί ἐσμεν καὶ	δυνατοὶ	πρᾶξαι. Διὸ τὸν δίκαιον, ᾗ
[2, 5]	τῷ μέλλοντι ἄρχειν, ὡς οὐ	δυνατὸν	ὂν παντὶ ἄρχειν ὑπάρξαι. Εἰ
[2, 13]	αὐτοῖς ὑπάρχειν· τὸ δ´ οὐ	δυνατόν·	οὐ γάρ ἐστιν ἡ δι´
[2, 14]	εἰ προσλάβοι βούλησιν τοῦ τἀγαθὰ	δυνατὸς	ὢν πρᾶξαι πράττειν ἐκείνου ἕνεκεν
[2, 5]	καὶ τοῖς φίλοις· οὐ γὰρ	δυνήσεται	ἀρχῇ ὀρθῶς χρήσασθαι. Ἔχει δὲ
[2, 5]	τοιοῦτον ἐν τῇ ψυχῇ ᾧ	δυνήσῃ	καὶ ἄρχειν καὶ κυβερνᾶν. Ἢ
[2, 15]	μάλιστα, ἀλλ´ ἂν ὁρᾷ ἄλλον	δυνησόμενον	μᾶλλον τούτοις αὑτοῦ χρῆσθαι· οἱ
[2, 18]	αὖ πάλιν ὀλίγους, ἕνα ἢ	δύο,	ἀλλὰ συμμέτρους τῷ καιρῷ καὶ
[2, 11]	τῶν ἀρετῶν. Ἐπειδὴ οὖν εἰς	δύο	διαιροῦμεν, καὶ τὰ μέν φαμεν
[2, 8]	Ἔστι δὲ καὶ τῆς ἀκρασίας	δύο	εἴδη, ἣ μὲν προπετική τις
[2, 9]	ὁτῳοῦν ἔχοντι γραμματικήν, οὐ〈 δὲ〉	δύο	εἰσὶν διάφοροι αἱ γραμματικαί, ἥ
[2, 8]	ἔφαμεν ἐν τοῖς ἀναλυτικοῖς, ἐκ	δύο	προτάσεων γίνεσθαι τὸν συλλογισμόν, καὶ
[2, 8]	φαυλότερος ὁ ἀκόλαστος τοῦ ἀκρατοῦς.	Δυσιατότερα	γὰρ τὰ φυσικὰ τῶν ἐξ
[2, 8]	εἶναι, ὁ δὲ ἀκόλαστος φύσει·	δυσιατότερος	δὴ ὁ ἀκόλαστος. Τὸ μὲν
[2, 9]	Οἱ δὲ καὶ τῇ ἡδονῇ	δυσχεραίνοντες	καὶ οὐκ οἰόμενοι δεῖν τὴν
[2, 8]	ὅμως ἐν τῷ ὕπνῳ πολλὰ	δυσχερῆ	καὶ πράττουσι καὶ πάσχουσιν. Οὐ