>

Livre, Chap.
[2, 5]	ἁπλῶς ἂν δόξειεν εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ε'	Ἀπορήσειε δ´ ἄν τις καὶ
[2, 5]	οὐκ ἄρχει ἢ οὐδεὶς αὐτὸν	ἐᾷ	κυβερνᾶν, οὐ γὰρ ἔχεις εἴποι
[2, 9]	πράττειν τὰ καλά. Ἀλλ´ οὐκ	ἐὰν	ἀπὸ τοῦ λόγου τὴν ἀρχὴν
[2, 8]	γὰρ ἄν τις τὰ εἰρημένα·	ἐὰν	δὲ παρακολουθήσωμεν τοῖς ἔμπροσθεν εἰρημένοις,
[2, 13]	ἐπικρατῆσαν ποιήσει〉 φθείρεσθαι τὸ πῦρ,	ἐὰν	δὲ σύμμετρον, συνοίσει. Δῆλον οὖν
[2, 9]	τῆς γραμματικῆς ἢ ἄλλης ἡστινοσοῦν.	Ἐὰν	ἔχῃ γὰρ Λάμπρος τὴν γραμματικήν,
[2, 9]	ἐνεργήσει κατὰ τὴν πρᾶξιν; Καὶ	ἐὰν	μέν γε ἡδόμενος πράττῃ, σπουδαῖος
[2, 9]	τοῦ πράγματος τοῦ πραττομένου ἡδονή·	ἐὰν	μέντοι ἄλλη, ἐμπόδιον, οἷον ἡ
[2, 13]	εἰσίν. Τὸ γὰρ πῦρ φασίν,	ἐὰν	μὴ ἔχῃ ὑγρόν, φθείρεσθαι, ὡς
[2, 13]	ἔλλειψις ἡ παρὰ τοῦ ἑτέρου,	ἐὰν	οὖν πλείω ἀγαθὰ σύ μοι
[2, 18]	ὄψει ἐπὶ πολὺ ὁρῶμεν, ἀλλ´	ἐὰν	πλέον ἀποστήσῃς τοῦ συμμέτρου, ἐλλείπει
[2, 14]	ἐστιν μὲν σύνεγγυς τῇ φιλίᾳ,	ἐὰν	τὴν ὁμόνοιαν λάβῃς τὴν κυρίως
[2, 5]	ἐπ´ ἀρετῆς οὕτως ἔχει, ὥστε	ἐάν	τινι δικαιοσύνη ἢ ἀνδρεία εἰς
[2, 8]	οὐκοῦν ὁ μὲν λόγος οὐκ	ἐάσει	πράττειν, ὑπὸ δὲ τῆς ἐπιθυμίας
[2, 13]	φαῦλοι, ὥς φησιν Εὐριπίδης, αὐτοὶ	ἑαυτοῖς	ἡδεῖς εἰσίν· κακὸς κακῷ γὰρ
[2, 17]	ἄλλο τι εἶναι βέλτιον. Αὐτὸς	ἑαυτὸν	ἄρα θεάσεται. Ἀλλ´ ἄτοπον· καὶ
[2, 17]	φησίν, ὁ θεὸς ἔσται αὐτὸς	ἑαυτὸν	θεώμενος. Τί μὲν οὖν ὁ
[2, 17]	ὁ ἄνθρωπος {ὃς) ἂν αὐτὸς	ἑαυτὸν	κατασκοπῆται, ὡς ἀναισθήτῳ ἐπιτιμῶμεν. Ἄτοπος
[2, 16]	ποτε ὁ σπουδαῖος φιλήσει αὐτὸς	ἑαυτὸν	μάλιστα ἢ οὔ; Ἔστι μὲν
[2, 16]	ἔχει δι´ ὃ φιλήσει αὐτὸς	ἑαυτὸν	οἷον καλόν τι, ἀλλ´ ἄνευ
[2, 16]	μόνον γάρ, εἴπερ φιλεῖ αὐτὸς	ἑαυτόν,	ὅτι ἀγαθός. Ὁ δὲ φαῦλος
[2, 16]	τι, ἀλλ´ ἄνευ τούτων αὐτὸς	ἑαυτὸν	φιλήσει, ᾗ αὐτός. Διὸ καὶ
[2, 8]	ὅτι καὶ γὰρ οὗτος τὸν	ἑαυτοῦ	πατέρα, καὶ ἀποφυγεῖν δή· δοκεῖν
[2, 17]	φιλίας, ἢ οὔ, ἀλλ´ αὐτὸς	ἑαυτῷ	αὐτάρκης ἔσται καὶ κατὰ τοῦτο.
[2, 13]	αὑτῷ φίλος, μάχεται γὰρ ἀεὶ	ἑαυτῷ.	Ὁ γοῦν ἀκρατής, ὅταν πράξῃ
[2, 5]	καὶ ἄρξας πολλὰ κακὰ αὐτὸς	ἑαυτῷ	ποιήσει καὶ τοῖς φίλοις· οὐ
[2, 13]	ἐσμέν· καὶ συζῆν δὲ μεθ´	ἑαυτῶν	μάλιστα βουλόμεθα) ὥστ´ εἰ μὲν
[2, 1]	ταῦθ´ αἱρούμενος ἃ ὁ νομοθέτης	ἐβούλετο	μὲν τῷ καθ´ ἕκαστα διορίσαι,
[2, 8]	ἐπιθυμιῶν τοιοῦτος εἶναι οἷος εἰ	ἐγγένοιντο	κατέχειν. Ἔστιν δὲ σώφρων ὁ
[2, 8]	εὐιατότερος· εἰ γὰρ αὐτῷ λόγος	ἐγγένοιτο	ὁ διδάξων ὅτι φαῦλα, οὐκέτι
[2, 10]	τὸ καὶ ἐν τοῖς φαύλοις	ἐγγίγνεσθαι·	τὸν δὲ θεὸν τῶν φαύλων
[2, 9]	εἶναι. Πάλιν ὅτι ἐν πᾶσιν	ἐγγίγνεται·	καὶ γὰρ ἐν τῷ φαύλῳ
[2, 13]	πέδον· ὡς ἐναντίοις οὖσιν τούτοις	ἐγγίγνεται	φιλία ἡ διὰ τὸ συμφέρον.
[2, 13]	τισὶν ἐν τοῖς ἐναντίοις μᾶλλον	ἐγγίνεσθαι	ἡ φιλία. Ἐρᾷ μὲν γάρ,
[2, 9]	καλὸν ὁρμὴν ἄλογόν τινα πρῶτον	ἐγγίνεσθαι	(ὃ καὶ γίνεται) εἶθ´ οὕτως
[2, 13]	καὶ ἐν τοῖς ἐναντιωτάτοις φιλία	ἐγγίνεται	διὰ τὸ συμφέρον. Ἀνάγονται δὲ
[2, 8]	ἐν τοῖς σπουδαίοις ἡ τοιαύτη	ἐγγίνεται,	ἐν τοῖς θερμοῖς καὶ εὐφυέσιν·
[2, 13]	πότερον ἐν ἰσότητι ἡ φιλία	ἐγγίνεται	ἢ ἐν ἀνισότητι· ἔστιν οὖν
[2, 14]	τῶν εἰρημένων τούτων μάλιστά πως	ἐγγίνεται	τὸ φιλεῖν ἐν τῇ συγγενικῇ,
[2, 9]	γὰρ τούτοις ἄνευ τοῦ λόγου	ἐγγίνονται	ὁρμαὶ τῶν παθῶν πρὸς τὸ
[2, 9]	ἀλλὰ τό γε ἄλυπον προστιθέασιν·	ἐγγὺς	οὖν τὸ ἀλύπως τῆς ἡδονῆς
[2, 8]	καὶ ἀπὸ τοῦ πάθους ὁρμὴ	ἐγένετο	πρὸς τὸ πρᾶξαί τι ὧν
[2, 19]	ἐγκαλοῦσιν ἀλλήλοις οἱ φίλοι. Οὐκ	ἐγκαλοῦσι	δὲ ἐν ταῖς ἄλλαις ὁμοίως,
[2, 19]	σκέψις, ἀλλ´ ἐν ᾗ μάλιστα	ἐγκαλοῦσιν	ἀλλήλοις οἱ φίλοι. Οὐκ ἐγκαλοῦσι
[2, 19]	δὲ μή, ἐνταῦθα τὸ σφοδρὸν	ἔγκλημα·	ἐν δὲ ἀνίσοις φίλοις οὐκ
[2, 13]	ἐλλείπῃ, κατὰ τὴν ἔλλειψιν τὸ	ἔγκλημα	καὶ ἡ μέμψις. Οὐ μὴν
[2, 19]	πατρὸς πρὸς υἱὸν οὐκ ἔστιν	ἔγκλημα	τοιοῦτον οἷον ἀξιοῦσιν ἐν ἐνίαις,
[2, 19]	τοι〉 αύτῃ φιλίᾳ τὸ τοιοῦτον	ἔγκλημα.	Ὥστε σκεπτέον ἂν εἴη τὸ
[2, 18]	τῷ φιλεῖν δι´ ἀδυναμίαν καὶ	ἐγκλήματ´	ἄν τις ἔχοι δικαίως, καὶ
[2, 19]	Οὐχ ἕξουσιν δὴ τὰ τοιαῦτα	ἐγκλήματα.	Ἀλλ´ ἐν τοῖς ἴσοις φίλοις
[2, 8]	Ἢ οὔ; Ἡ μὲν γὰρ	ἐγκράτειά	ἐστι περὶ ἡδονὰς καὶ ὁ
[2, 8]	εἶναι. Πότερον δὲ καὶ ἡ	ἐγκράτεια	καὶ ἡ καρτερία ταὐτόν ἐστιν;
[2, 8]	ἐστιν ἐπὶ τῶν τοιούτων μήτε	ἐγκράτεια	μήτε ἀκρασία, οὐδ´ ἂν ἐπαινετὴ
[2, 8]	ἡ ἀκρασία οὐδὲ ψεκτὴ ἡ	ἐγκράτεια,	ὥσπερ ἐδόκει. Εἰσὶ δὲ τῶν
[2, 8]	τοιαύτας ζητοῦμεν νῦν ἀκρασίας οὐδ´	ἐγκρατείας,	ἀλλὰ καθ´ ἃς ψεκτοὶ ἁπλῶς
[2, 6]	ἑτέραν ἀρχὴν ποιησαμένοις λέγειν ὑπὲρ	ἐγκρατείας	καὶ ἀκρασίας. Ὥσπερ δὲ {καὶ)
[2, 8]	Η' Ὑπὲρ δὲ ἀκρασίας καὶ	ἐγκρατείας	πρῶτον ἂν〉 δέοι εἰπεῖν τὰ
[2, 8]	ἐπιθυμίας (οὐ γὰρ ἂν εἴποις	ἐγκρατῆ,	ὅστις μετρίων ἐπιθυμιῶν κρατεῖ) εἰ
[2, 8]	ποτε ἐπαινετὸν εἶναι καὶ τὸν	ἐγκρατῆ	ψεκτόν. Ἔστω γάρ τις, φησίν,
[2, 8]	ἐγκρατής, καὶ ἔσται ὁ σώφρων	ἐγκρατής,	ἀλλ´ οὐχ ὁ ἐγκρατὴς σώφρων〉
[2, 8]	ἐπιθυμία ἀγέτω ἐπὶ τὰ καλά·	ἐγκρατὴς	δέ γέ ἐστιν ὁ ἐπιθυμῶν
[2, 8]	ὁ τῷ τοιούτῳ λόγω ἀπειθῶν,	ἐγκρατὴς	δὲ ὁ πειθόμενος καὶ μὴ
[2, 8]	γὰρ δοκεῖ ὁ σώφρων καὶ	ἐγκρατὴς	εἶναι, πότερον τῷ σώφρονί τι
[2, 8]	δέον πράττειν ψεκτός· ὁ ἄρα	ἐγκρατὴς	ἔσται ποτὲ ψεκτός. Ἄτοπον δὴ
[2, 8]	δὲ τύπτειν, ὁ τούτου ἀπεχόμενος	ἐγκρατής	ἐστι· ὥστε εἰ μή ἐστιν
[2, 8]	πώς. Πότερον δ´ ὁ σώφρων	ἐγκρατὴς	ἐστίν, ἠπορήθη μὲν ἐν τοῖς
[2, 8]	σώφρων καὶ ἐγκρατής· ὁ γὰρ	ἐγκρατής	ἐστιν οὐ μόνον ὁ ἐπιθυμιῶν
[2, 8]	ὥστ´ ἀκολουθήσει τῷ σώφρονι ὁ	ἐγκρατής,	καὶ ἔσται ὁ σώφρων ἐγκρατής,
[2, 8]	Ἔστιν γὰρ ὁ σώφρων καὶ	ἐγκρατής·	ὁ γὰρ ἐγκρατής ἐστιν οὐ
[2, 8]	περὶ ταῦτα ὀρθόν, ὁ δ´	ἐγκρατὴς	ὁ ἐπιθυμίας ἔχων φαύλας τόν
[2, 8]	ἐστι περὶ ἡδονὰς καὶ ὁ	ἐγκρατὴς	ὁ κρατῶν τῶν ἡδονῶν, ἡ
[2, 8]	ὁ μὴ πάσχων, ὁ δ´	ἐγκρατὴς	ὁ πάσχων καὶ τούτων κρατῶν
[2, 8]	τοῦτο. Οὐ γάρ ἐστιν οὔτ´	ἐγκρατὴς	οὔτ´ ἀκρατὴς ὁ τῷ λόγῳ
[2, 8]	ἐπιθυμίας; Εἰ μὲν οὖν ἔσται	ἐγκρατής,	σφοδρὰς δεήσει αὐτὸν ἔχειν ἐπιθυμίας
[2, 8]	σώφρων ἐγκρατής, ἀλλ´ οὐχ ὁ	ἐγκρατὴς	σώφρων〉 Ὁ μὲν γὰρ σώφρων
[2, 8]	ὑπάρχει· διὸ οὐκ ἔστιν ὁ	ἐγκρατὴς	σώφρων. Πότερον δὲ ὁ ἀκόλαστος
[2, 9]	παθῶν (φαμὲν γὰρ ἐπὶ τοῦ	ἐγκρατοῦς)	καὶ τὰ πάθη δὲ πάλιν
[2, 8]	ἀκρατοῦς ἐσομένου καὶ ψεκτοῦ τοῦ	ἐγκρατοῦς.	Οὐ συμβαίνει δὲ τοῦτο. Οὐ
[2, 17]	φίλος, τοιοῦτος οἷος ἕτερος εἶναι	ἐγώ,	ἄν γε καὶ σφόδρα φίλον
[2, 17]	ὡς φαμέν, ὁ φίλος ἕτερος	ἐγώ.	Εἰ οὖν ἡδὺ μὲν τὸ
[2, 17]	ἄλλος οὗτος Ἡρακλῆς, ἄλλος φίλος	ἐγώ.	Ἐπεὶ οὖν ἐστι καὶ χαλεπώτατον,
[2, 13]	ἀγαθὰ σύ μοι ποιῇς ἢ	ἐγὼ	σοί, οὐδ´ ἀμφισβητῶ ἔτι μὴ
[2, 19]	οἷον ἀξιοῦσιν ἐν ἐνίαις, ὥσπερ	ἐγὼ	σοί, οὕτως καὶ σὺ ἐμοί,
[2, 8]	οὐ σπουδαῖος (φαῦλον γὰρ αὐτὸν	ἔδει	εἶναι, εἰ αὐτὸς τῇ φύσει
[2, 8]	ἐπὶ τῆς ἐπιστήμης· ἄτοπον γὰρ	ἐδόκει	εἶναι ἐπιστήμην ἔχοντα ταύτην ἀποβάλλειν
[2, 9]	γένεσις ἡ ἡδονὴ οὐκ ἀγαθὸν	ἐδόκει	εἶναι, οὐκ ἔστιν δὲ οὐδεμία
[2, 13]	ἕκαστος, διὰ τὸ τοιοῦτον οὐκ	ἐδόκει	εἶναι πρὸς αὑτὸν ἀδικία· ἔστι
[2, 8]	οὐδὲ ψεκτὴ ἡ ἐγκράτεια, ὥσπερ	ἐδόκει.	Εἰσὶ δὲ τῶν ἀκρασιῶν αἳ
[2, 9]	τινες, καὶ διὰ τοῦτο οὐκ	ἐδόκει	ἡ ἡδονὴ αὐτοῖς ἀγαθὸν εἶναι.
[2, 8]	ἔχει δόξαν ὑπὲρ ὧν αὐτῷ	ἐδόκει.	Οὐθὲν δὲ ἄτοπον τῷ ἀκρατεῖ,
[2, 8]	τοῦ ἀκοῦσαι ὃ δεῖ δοῦναι,	ἔδωκαν,	καὶ ἐν τῇ δόσει διήμαρτον·
[2, 8]	γὰρ δέον βιβλίον δοῦναι γραφεῖον	ἔδωκαν.	Ὅμοιον δὲ πέπονθε τούτῳ ὁ
[2, 8]	Τὸ μὲν γὰρ ἔθος ἄλλῳ	ἔθει	ἐκκρούεται, ἡ δὲ φύσις οὐδενὶ
[2, 8]	ὁ μὲν {οὖν) ἄρα ἀκρατὴς	ἔθει	ἔοικε φαῦλος εἶναι, ὁ δὲ
[2, 14]	τὸ ἴσον· ἴσοι γάρ τινες	ἐθέλουσιν	εἶναι οἱ ἑταῖροι) ἐν ἀνισότητι
[2, 8]	ὁ ἀκόλαστος. Τὸ μὲν γὰρ	ἔθος	ἄλλῳ ἔθει ἐκκρούεται, ἡ δὲ
[2, 8]	ἔθους γενομένων (καὶ γὰρ τὸ	ἔθος	διὰ τοῦτο δοκεῖ ἰσχυρὸν εἶναι,
[2, 8]	γὰρ τὰ φυσικὰ τῶν ἐξ	ἔθους	γενομένων (καὶ γὰρ τὸ ἔθος
[2, 13]	ἐστι τέλος τῆς φιλίας, οἷον	εἰ	ἀμφότεροι κατὰ τὸ συμφέρον ἀλλήλοις
[2, 15]	γε τὰ τοιαῦτα ἀγαθά. Ἀλλ´	εἰ	ἄρα, κατὰ τὸ καλόν. Τούτου
[2, 8]	(φαῦλον γὰρ αὐτὸν ἔδει εἶναι,	εἰ	αὐτὸς τῇ φύσει τοιοῦτος ἦν
[2, 5]	καὶ ἡ ἐξουσία, οἶδεν· ἀλλ´	εἰ	αὑτῷ ἀγαθὸν ἢ μή, ἢ
[2, 8]	ἀκρατής· ὁ γὰρ ἀκόλαστος εὐιατότερος·	εἰ	γὰρ αὐτῷ λόγος ἐγγένοιτο ὁ
[2, 13]	γὰρ τὸ μὴ φάναι δεῖν.	Εἰ	γὰρ ἀφελεῖς αὐτῶν τὸ ἡδεῖς
[2, 14]	περὶ ἃ νοοῦσιν ἐπὶ ταὐτά.	Εἰ	γὰρ ἐννοοῦσιν ἀμφότεροι ἄρχειν, ἀλλ´
[2, 8]	διαφέρει δόξαν εἶναι ἢ ἐπιστήμην·	εἰ	γὰρ ἔσται ἡ δόξα σφοδρὰ
[2, 5]	τὸν φαῦλον ἀδικία, ἢ οὔ.	Εἰ	γὰρ ἡ μὲν ἀδικία ἐστὶν
[2, 12]	Ἐνταῦθα δὴ συνιέτω ὁ ἰατρός·	εἰ	γὰρ μὴ ἔχεις παρὰ σαυτῷ,
[2, 11]	ἁπλῶς ὑγιεινὰ μὴ ὑγιεινὰ ἐστίν.	Εἰ	γὰρ ὁ πλοῦτος καὶ ἡ
[2, 14]	ὁμόνοιαν λάβῃς τὴν κυρίως λεγομένην.	Εἰ	γάρ τις Ἐμπεδοκλεῖ ὁμοίως ὑπολαμβάνει
[2, 8]	ἀκρατής, οὐκ ἂν εἴη ψεκτός.	Εἰ	γὰρ φαῦλόν τι πράττει μὴ
[2, 8]	ἐγκρατῆ, ὅστις μετρίων ἐπιθυμιῶν κρατεῖ)	εἰ	δέ γε σφοδρὰς {μὴ) ἕξει
[2, 10]	ἀληθῶς ὡς ἂν τύχῃ γίνεται.	Εἰ	δέ γε τῷ θεῷ τὸ
[2, 19]	σοί, οὕτως καὶ σὺ ἐμοί,	εἰ	δὲ μή, ἐνταῦθα τὸ σφοδρὸν
[2, 8]	κατὰ τὸν λόγον φαινόμενα βέλτιστα·	εἰ	δὲ πράττει τὰ βέλτιστα ὁ
[2, 9]	καὶ ἐχόντων τὴν οἰκείαν ἀρετήν,	εἰ	δὲ τοῦτ´ ἔσται, συμβήσεται τῇ
[2, 5]	τοιούτοις δύνασθαι ὀρθῶς παραγενομένοις χρῆσθαι·	εἰ	δὴ ὁ σπουδαῖος παραγενομένης αὐτῷ
[2, 5]	δυνατὸν ὂν παντὶ ἄρχειν ὑπάρξαι.	Εἰ	δή τις ἀγανακτοίη ὅτι οὐκ
[2, 17]	αὐτάρκης δεήσεται φιλίας ἢ οὔ;	Εἰ	δή τις ἐπὶ τὸν φίλον
[2, 13]	καὶ ἐκ τῶν αὐτῶν εἰσίν.	Εἰ	δή τις λέγοι ὁ κατὰ
[2, 13]	ἐν οἷς ἐστι τὸ ἀντιφιλεῖν.	Εἰ	δή τις μετὰ τοῦτο ἐπισκέψαιτο
[2, 8]	δικασταῖς φυσικὴν εἶναι τὴν ἁμαρτίαν.	Εἰ	δή τις τοῦ τὸν πατέρα
[2, 9]	τῶν τοιούτων ἡδονῶν οὐδέν. Ὥστε	εἰ	διότι μὲν γένεσις ἡ ἡδονὴ
[2, 8]	μὲν οὔ, δόξα δέ; Ἀλλ´	εἰ	δόξαν ἔχει ὁ ἀκρατής, οὐκ
[2, 8]	οὔτ´ εἰ ἐπιστήμην ἔχει οὔτ´	εἰ	δόξαν οἵαν λέγομεν, πράττειν τι
[2, 8]	ἐνουσῶν ἐπιθυμιῶν τοιοῦτος εἶναι οἷος	εἰ	ἐγγένοιντο κατέχειν. Ἔστιν δὲ σώφρων
[2, 14]	τῶν λεγομένων καὶ δοκουσῶν ἐπισκέψασθαι	εἰ	εἰσὶν φιλίαι. Οἷον ἡ εὔνοια
[2, 8]	δὲ ἄτοπον τῷ ἀκρατεῖ, οὔτ´	εἰ	ἐπιστήμην ἔχει οὔτ´ εἰ δόξαν
[2, 13]	διὰ τὸ συμφέρον. Καὶ γὰρ	εἰ	θέλεις τὰ ἐναντιώτατα ποιῆσαι πῦρ
[2, 14]	ἤδη ὁμονοοῦσιν; Ἢ οὔ; Ἀλλ´	εἰ	κἀγὼ ἐμαυτὸν βούλομαι ἄρχειν κἀκεῖνος
[2, 5]	οὐκ ἀληθές; Τῆς γὰρ ἀρετῆς	εἰ	καὶ ἄλλα πολλά ἐστιν ἔργα,
[2, 10]	καὶ κατὰ συμβεβηκὸς εὐτυχία. Ὥστ´	εἰ	καὶ ἡ τοιαύτη ἐστὶν εὐτυχία,
[2, 9]	τοῖς δι´ ἀνάγκην ἐστίν, ὥστ´	εἰ	λυπεῖταί τις τὰ καλὰ πράττων,
[2, 9]	ὑπερέχειν· καὶ τὴν ἡδονὴν οὖν,	εἰ	μέλλει ἀγαθὸν εἶναι, τοιοῦτον δεῖν
[2, 5]	τὰ ἁπλῶς ἀγαθὰ προσφερομένους, ἀλλ´	εἰ	μέλλει τις ὑγιαίνειν τὸ σῶμα
[2, 17]	καὶ οἰκειότατον. Τί οὖν θεάσεται;	Εἰ	μὲν γὰρ ἄλλο τι θεάσεται,
[2, 13]	μεθ´ ἑαυτῶν μάλιστα βουλόμεθα) ὥστ´	εἰ	μὲν ἐκ τῶν καθ´ ἕκαστα
[2, 8]	σώφρονί τι ποιήσει σφοδρὰς ἐπιθυμίας;	Εἰ	μὲν οὖν ἔσται ἐγκρατής, σφοδρὰς
[2, 9]	ἀρετὴ μετὰ λύπης ἢ ἡδονῆς.	Εἰ	μὲν οὖν λυπούμενός τις τὰ
[2, 8]	τὸν πυρέττοντα ὑγιῆ ποιῆσαι ἐπίσταμαι〉	εἰ	μέντοι οὗτος πυρέττει, οὐκ οἶδα.
[2, 8]	τούτου ἀπεχόμενος ἐγκρατής ἐστι· ὥστε	εἰ	μή ἐστιν ἐπὶ τῶν τοιούτων
[2, 8]	οὐκ ἔστιν ἐπαινετός, οὐδὲ ψεκτός,	εἰ	μὴ κρατεῖ, ἢ οὐ σφόδρα
[2, 13]	ἀμφότερα ταῦτα ἀκολουθεῖ. Ἄτοπον γὰρ	εἰ	μή τις οἰήσεται τοὺς σπουδαίους
[2, 17]	ἐνταῦθα εἴη χρήσιμος· οὐ γὰρ	εἰ	ὁ θεός ἐστιν αὐτάρκης καὶ
[2, 13]	ἡ ἔλλειψις παρ´ ἑκατέρου. Οἷον	εἰ	ὃ μὲν δι´ ἡδονὴν φίλος
[2, 5]	δυνάμενον αὐτοῖς χρῆσθαι ὀρθῶς βλάψει·	εἰ	οὖν αὐτὸν βλάψει παραγενόμενα, ὁ
[2, 9]	ἡδονὴ ἣ οὐκ ἔστι γένεσις.	Εἰ	οὖν ἡ μὲν ἡδονή, ὡς
[2, 17]	φαμέν, ὁ φίλος ἕτερος ἐγώ.	Εἰ	οὖν ἡδὺ μὲν τὸ αὑτὸν
[2, 8]	τινες οἱ τίλλοντες τρίχας διατρώγουσιν.	Εἰ	οὖν τις ταύτης τῆς ἡδονῆς
[2, 14]	δ´ ἂν ἡ εὔνοια φιλία,	εἰ	προσλάβοι βούλησιν τοῦ τἀγαθὰ δυνατὸς
[2, 9]	ἀγαθοῦ πάντα πέφυκεν ἐφίεσθαι, ὥστ´	εἰ	τῆς ἡδονῆς πάντ´ ἐφίεται, ἀγαθὸν
[2, 17]	γὰρ συμβιοῦν ἡδὺ καὶ ἀναγκαῖον.	Εἰ	τοίνυν ταῦτα καλὰ καὶ ἡδέα
[2, 17]	γὰρ δὴ μόνος γε διάξει.	Εἰ	τοίνυν τούτων δεήσεται, ταῦτα δὲ
[2, 10]	ἃ ἂν εὖ ἔχωμεν. Καὶ	εἴ	τις ἐρωτήσειε τὸν οὕτως ἔχοντα,
[2, 14]	φίλοι; Ἢ οὔ; Οὐ γὰρ	εἴ	τις ἦν Δαρείῳ εὔνους ἐν
[2, 9]	ψυχῆς μόριον ἄδηλον. Ὅμοιον οὖν	εἴ	τις τὸν ἄνθρωπον οἴεται εἶναι
[2, 13]	φιλεῖν· ἄτοπον γὰρ ἂν εἴη	εἴ	τις φαίη φιλεῖν τὸν Δία·
[2, 9]	τούτου ὅτι καὶ διάφοροι τῷ	εἴδει	αἱ ἡδοναὶ εἰσίν. Διάφοροι γὰρ
[2, 9]	ὁμοίως διατιθέασιν. Διὸ διάφοροι τῷ	εἴδει	δόξαιεν ἂν εἶναι αἱ ἡδοναί.
[2, 5]	ἀδικῶν ἄρα καὶ ὁ ἄδικος	εἰδείη	ἂν ὁποῖα ἀγαθὰ καὶ ὁποῖα
[2, 9]	ἀγαθόν· διὰ γὰρ τὸ μὴ	εἰδέναι	ἄλλας ἡδονὰς ἀλλ´ ἢ τὰς
[2, 17]	εἰδέναι, τοῦτο δ´ οὐκ ἔστιν	εἰδέναι	ἄνευ ἄλλου φίλου, δέοιτ´ ἂν
[2, 12]	τὴν ἕξιν, οὐδ´ ἐν τῷ	εἰδέναι	ἐξ ὧν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία,
[2, 5]	δέ γε ὑπὲρ τῶν τοιούτων	εἰδέναι	ἐστὶν ἴδιον τοῦ φρονίμου καὶ
[2, 17]	καὶ ἥδιστον (τὸ γὰρ αὑτὸν	εἰδέναι	ἡδύ) αὐτοὶ μὲν οὖν αὑτοὺς
[2, 8]	ὁ ἀκρατὴς τοιοῦτος {τις) οἷος	εἰδέναι	καὶ μὴ διεψεῦσθαι τῷ λόγῳ,
[2, 17]	οὖν ἡδὺ μὲν τὸ αὑτὸν	εἰδέναι,	τοῦτο δ´ οὐκ ἔστιν εἰδέναι
[2, 8]	ἐστὶν ταῦτα φαῦλα ἐπὶ μέρους	εἰδέναι,	ὥστε οὕτως ἔχων τὴν ἐπιστήμην
[2, 8]	δὲ καὶ τῆς ἀκρασίας δύο	εἴδη,	ἣ μὲν προπετική τις καὶ
[2, 13]	διῄρηνται αἱ φιλίαι εἰς τρία	εἴδη,	καὶ ἐν ταύταις ἠπορεῖτο, πότερον
[2, 13]	διὸ καὶ ὅσα περ δικαίων	εἴδη,	τοσαῦτα καὶ φιλιῶν. Τὸ δὴ
[2, 12]	οὕτως οὐδ´ ἐνταῦθα παραδίδωσιν τὸ	εἰδῆσαι	ταῦτα τὴν χρῆσιν (ἡ γὰρ
[2, 12]	τὸ τοιοῦτον· ἆρά γε ἔργῳ	εἰδήσας	ταῦτα καὶ δὴ εὐδαίμων ἔσομαι;
[2, 12]	ὄντα· τὸ δ´ ὠχρὸν πῶς	εἰδήσω;	Ἐνταῦθα δὴ συνιέτω ὁ ἰατρός·
[2, 17]	ἰδεῖν, εἰς τὸ κάτοπτρον ἐμβλέψαντες	εἴδομεν,	ὁμοίως καὶ ὅταν αὐτοὶ αὑτοὺς
[2, 5]	ἀδικεῖν τὸ βλάπτειν ἑκόντα καὶ	εἰδότα	καὶ ὃν καὶ ὣς καὶ
[2, 8]	πρᾶξαι τὰ φαῦλα, μὴ ἀκριβῶς	εἰδότα	ὅτι {οὐ) φαῦλα εἰσίν, ἀλλὰ
[2, 5]	Τὰ μὲν οὖν ἁπλῶς ὑγιεινὰ	εἰδότες	ὅμως οὐκ ἔχομεν οὐδὲ παρακολουθεῖ
[2, 8]	γὰρ εἰσὶν ἄνθρωποι, καὶ αὐτοὶ	εἰδότες	ὅτι φαῦλα ὅμως ταῦτα πράττουσιν.
[2, 9]	σπουδαίαν πεπόνθασιν οἷον οἱ μὴ	εἰδότες	τὸ νέκταρ οἴονται τοὺς θεοὺς
[2, 8]	φαῦλόν τι πράττει μὴ ἀκριβῶς	εἰδὼς	ἀλλὰ δοξάζων, συγγνώμην ἄν τις
[2, 8]	Ὁ δὲ τῷ λόγῳ μὲν	εἰδὼς	ὅτι οὐ δεῖ, πρὸς δὲ
[2, 8]	ἄν· ὁ δὲ ἀκρατὴς δοκεῖ,	εἰδὼς	ὅτι φαῦλα εἰσίν, αἱρεῖσθαι ὅμως,
[2, 8]	ἀκρασίαν εἶναι, λέγων ὅτι οὐθεὶς	εἰδὼς	τὰ κακὰ ὅτι κακά εἰσιν
[2, 9]	κωλυτικὸν τῶν καλῶν οὐκ ἂν	εἴη	ἀγαθόν. Πρῶτον μὲν οὖν πρὸς
[2, 9]	οὔκ ἐστιν γένεσις, αὕτη ἂν	εἴη	ἀγαθόν. Τὸ δ´ ὅλον οὐκ
[2, 9]	ταῖς κατηγορίαις, καὶ ἡδονὴ ἂν	εἴη	ἀγαθόν· ὥστ´ ἐπειδὴ ἐν τούτοις
[2, 11]	τινα βλάπτοιεν, οὐκ ἂν αἱρετὰ	εἴη,	ἀλλὰ τὰ τοιαῦτα ὅσα αὐτὸν
[2, 9]	ἥδεσθαι ἄνευ τοῦ προλυπηθῆναι. Ὥστ´	εἴη	ἄν τις ἡδονὴ ἣ οὐκ
[2, 9]	καὶ λύπην· ὑπὲρ ἡδονῆς ἂν	εἴη	ἀναγκαῖον εἰπεῖν, ἐπειδήπερ οὐκ ἔστιν
[2, 13]	τὸ φιλεῖν· ἄτοπον γὰρ ἂν	εἴη	εἴ τις φαίη φιλεῖν τὸν
[2, 10]	τὴν εὐδαιμονίαν ἡ τοιαύτη ἂν	εἴη	εὐτυχία οἰκειοτέρα, ἧς ἐν αὐτῷ
[2, 8]	μήτε ἀκρασία, οὐδ´ ἂν ἐπαινετὴ	εἴη	ἡ ἀκρασία οὐδὲ ψεκτὴ ἡ
[2, 9]	οὐ σπουδαῖος. Ὥστε οὐκ ἂν	εἴη	ἡ ἀρετὴ μετὰ λύπης· μεθ´
[2, 9]	οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις, ἀγαθὸν ἂν	εἴη	ἡ ἡδονή. Ἀλλὰ μετὰ τοῦτο
[2, 9]	φαμὲν ἥδεσθαι· ὥστ´ οὐκ ἂν	εἴη	ἡ ἡδονὴ ἀποκατάστασις τοῦ ἐνδεοῦς·
[2, 9]	τὴν αὑτοῦ· ὥστε τοῦτ´ ἂν	εἴη	ἴδιον, τῇ γε φαύλῃ φύσει
[2, 11]	κατὰ μέρος εἰρήκαμεν, λοιπὸν ἂν	εἴη	καθόλου συνθέντας τὰ καθ´ ἕκαστα
[2, 6]	ἀκρασίας καὶ θηριότητος λεκτέον ἂν	εἴη.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Ἔστιν δὲ ἡ
[2, 9]	οὖν πρὸς τὸ πρῶτον ἂν	εἴη	λεκτέον, πρὸς τὴν γένεσιν, καὶ
[2, 10]	δῆλον ὅτι τούτων ἄν τι	εἴη.	Νοῦς μὲν δὴ καὶ λόγος
[2, 13]	φίλοι ὄντες. Ἐχόμενον δ´ ἂν	εἴη	νῦν τοῦτ´ εἰπεῖν, πότερόν ἐστι
[2, 8]	ἀκολάστου κακῶς· ὥστε χείρων ἂν	εἴη	ὁ ἀκόλαστος τοῦ ἀκρατοῦς. Ἔτι
[2, 8]	ὁ φρόνιμος, οὐδ´ ἂν ἀκρατὴς	εἴη	ὁ φρόνιμος, ἀλλ´ ὁ τοιοῦτος
[2, 9]	ἀγαθῶν ἡδονὴ ἡδονή, ἀγαθὸν ἂν	εἴη	πᾶσα ἡδονή. Ἅμα δὲ δῆλον
[2, 9]	Μετὰ δὲ ταῦτα λεκτέον ἂν	εἴη	περὶ ἡδονῆς, ἐπειδήπερ ὑπὲρ εὐδαιμονίας
[2, 13]	καὶ οὖσαν ἀγαθόν, συμπαραληπτέα ἂν	εἴη	πρὸς τὴν εὐδαιμονίαν. Πρῶτον μὲν
[2, 19]	Μετὰ δὲ ταῦτα σκεπτέον ἂν	εἴη	πῶς δεῖ φίλῳ χρῆσθαι. Ἔστι
[2, 5]	χρήσεται ὀρθῶς τούτοις, οὐκέτι ἂν	εἴη	σπουδαῖος· οὔτε δὴ ἡ τιμὴ
[2, 10]	οἷον ἀρτίως ἔφαμεν, συνεργὸς ἂν	εἴη	τῇ εὐδαιμονίᾳ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' Περὶ
[2, 19]	τοιοῦτον ἔγκλημα. Ὥστε σκεπτέον ἂν	εἴη	τὸ πῶς δεῖ χρῆσθαι φίλῳ
[2, 10]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Ἐχόμενον δ´ ἂν	εἴη	τούτων εἰπεῖν, ἐπειδὴ περὶ εὐδαιμονίας
[2, 9]	ἡδονῆς πάντ´ ἐφίεται, ἀγαθὸν ἂν	εἴη	τῷ γένει ἡ ἡδονή. Πάλιν
[2, 17]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ' Ἐχόμενον δ´ ἂν	εἴη	ὑπὲρ αὐταρκείας εἰπεῖν καὶ τοῦ
[2, 13]	Πρῶτον μὲν οὖν διοριστέον ἂν	εἴη	ὑπὲρ φιλίας ποίας σκοποῦμεν. Ἔστι
[2, 18]	ἔχοι δικαίως, καὶ οὐκ ἂν	εἴη	φίλος, μὴ φιλῶν γε ἀλλ´
[2, 17]	ἐκεῖ ὀρθῶς οὔτ´ ἂν ἐνταῦθα	εἴη	χρήσιμος· οὐ γὰρ εἰ ὁ
[2, 8]	ἔχει ὁ ἀκρατής, οὐκ ἂν	εἴη	ψεκτός. Εἰ γὰρ φαῦλόν τι
[2, 9]	τῶν τοιούτων οὖσαι, βελτίους ἂν	εἴησαν	αἱ καθεστηκυίας τῆς φύσεως ἐνέργειαι·
[2, 9]	καὶ τοῦ διανοεῖσθαι βέλτισται ἂν	εἴησαν,	ἐπεὶ αἵ γε σωματικαὶ ἐξ
[2, 9]	πρῶτον ἐγγίνεσθαι (ὃ καὶ γίνεται)	εἶθ´	οὕτως τὸν λόγον ὕστερον ἐπιψηφίζοντα
[2, 18]	παύσασθαι λυπούμενον· πολλῶν γὰρ ὄντων	εἰκὸς	ἀεὶ περὶ ἕνα γέ τινα
[2, 13]	ἡ κατ´ ἀρετὴν καὶ ἡδονήν.	Εἰκὸς	δὴ καὶ πολὺ μᾶλλον τούτους·
[2, 10]	δὲ θεὸν τῶν φαύλων οὐκ	εἰκὸς	ἐπιμελεῖσθαι. Λοιπὸν τοίνυν καὶ οἰκειότατον
[2, 13]	δι´ ἣν ἡ φιλία, ὥστε	εἰκὸς	τὴν φιλίαν τὴν τοιαύτην ἀμετάπτωτον
[2, 13]	κατ´ ἀρετὴν καὶ τἀγαθὸν οὖσα,	εἰκότως.	Ἡ μὲν γὰρ ἀρετὴ ἀμετάπτωτον,
[2, 8]	ἡδοναὶ αἱ σωματικαὶ ψεκταί· διὸ	εἰκότως	ὁ περὶ ταύτας ὢν μᾶλλον
[2, 14]	καὶ δοκεῖ αὐτῷ τὰ στοιχεῖα	εἶναι	ἃ κἀκείνῳ, ἆρά γε οὗτος
[2, 5]	γὰρ ἀγαθὰ ἃ αὑτῷ οἴεται	εἶναι	ἀγαθά, οὐκ ἀγαθὰ εἰσίν· ἡ
[2, 13]	ἐν τῷ φιλεῖσθαι ὑπεροχήν τινα	εἶναι·	ἀεὶ γὰρ ὁ φιλούμενος ὑπερέχει
[2, 9]	διάφοροι τῷ εἴδει δόξαιεν ἂν	εἶναι	αἱ ἡδοναί. Ἀλλὰ δὴ καὶ
[2, 8]	τὸν τοιοῦτον λόγον οὐκ ᾤετ´	εἶναι	ἀκρασίαν· οὐ δὴ ὀρθῶς. Ἄτοπον
[2, 11]	οὐκ ἂν δόξειεν καλὸς κἀγαθὸς	εἶναι·	ἀλλ´ ᾧ τἀγαθὰ πάντα ὄντα
[2, 7]	ἴδωμεν φαῦλον, οὐδ´ ἄνθρωπόν φαμεν	εἶναι	ἀλλὰ θηρίον, ὡς οὖσαν τινὰ
[2, 10]	ἐπιστήμη παντελῶς ἀλλότριόν τι ἔοικεν	εἶναι.	Ἀλλὰ μὴν οὐδ´ ἡ ἐπιμέλεια
[2, 8]	μεταπίπτει. Ἄτοπον γὰρ ἀμφότερα δοκεῖ	εἶναι.	Ἀλλὰ πάλιν ἐντεῦθεν ἂν γένοιτο
[2, 8]	ἂν ὁ τοιοῦτος δόξειεν ἀνίατος	εἶναι.	Ἀλλὰ πότερος διάκειται χεῖρον, ᾧ
[2, 4]	κόλακος καὶ ἀρέσκου δόξειεν ἂν	εἶναι·	ἀλλὰ τὸ κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ
[2, 13]	γὰρ ἀφελεῖς αὐτῶν τὸ ἡδεῖς	εἶναι	ἀλλήλοις, ἄλλους ποριοῦνται φίλους εἰς
[2, 17]	ἀναγκαῖα, ταῦτα δὲ μὴ ἐνδέχεται	εἶναι	ἄνευ φιλίας, προσδέοιτ´ ἂν ὁ
[2, 9]	ὑπὲρ ἀρετῆς. Τότε γάρ φαμεν	εἶναι	ἀρετήν, ὅταν ὁ λόγος εὖ
[2, 9]	δ´ εὐδαιμονίαν διωρίκαμεν καὶ φαμὲν	εἶναι	ἀρετῆς ἐνέργειαν ἐν βίῳ τελείῳ,
[2, 13]	οὐδὲν μεῖζόν ἐστι τοῦ ἡδεῖς	εἶναι·	ἄτοπον οὖν τὸ μὴ οἴεσθαι
[2, 10]	προσαγορεύειν, ἀλλ´ αἰτίαν πολλάκις φαμὲν	εἶναι	αὐτήν· ἡ δ´ αἰτία ἀλλότριον
[2, 11]	τῶν ἀγαθῶν πρὸς τὸ μὴ	εἶναι	αὐτῷ, οὐκ ἂν δόξειεν καλὸς
[2, 8]	ἃ πράττει, ταῦτα καὶ βέλτιστα	εἶναι	αὑτῷ καὶ συμφορώτατα, καὶ λόγον
[2, 13]	λυπούμεθα. Διὸ δόξειεν ἂν οὕτως	εἶναι	αὑτῷ πρὸς αὐτὸν φιλία. Τὰ
[2, 17]	τὸ τοῦ θεοῦ ἄλλο τι	εἶναι	βέλτιον. Αὐτὸς ἑαυτὸν ἄρα θεάσεται.
[2, 13]	τοῖς ἐμψύχοις. Ἔτι τὸ εὐποιητικὸν	εἶναι	βέλτιον ἢ τὸ μή· ὁ
[2, 13]	{καὶ) τὸ συζῆν καὶ τὸ	εἶναι	βούλεσθαι καὶ τὸ εὖ εἶναι
[2, 13]	ἔχουσα· πολλάκις γὰρ ἄλλῳ μὲν	εἶναι	βουλόμεθα τἀγαθά, συζῆν μέντοι μετ´
[2, 14]	ποτε φιλίας ἡ εὔνοια δόξειεν	εἶναι,	γένοιτο δ´ ἂν ἡ εὔνοια
[2, 8]	γὰρ ψεκτὸς ὁ ἀκρατής, ψεκτὰ	εἶναι	δεῖ τὰ ὑποκείμενα· τιμὴ μὲν
[2, 9]	εἶναι. Τὸ δ´ ἐμπόδιον φάσκειν	εἶναι	διὰ τὸ μὴ ὀρθῶς σκοπεῖν
[2, 8]	οἷος φαῦλός τις τῇ φύσει	εἶναι,	διὰ τοῦτο καὶ ἀπὸ τούτου
[2, 13]	δίκαιον, ἐν τούτοις καὶ φιλίαν	εἶναι·	διὸ καὶ ὅσα περ δικαίων
[2, 10]	ἐστὶ κυρία, οὐκ ἐνδέχεται εὐδαίμονα	εἶναι.	Διὸ ῥητέον ἐστὶν ὑπὲρ εὐτυχίας,
[2, 17]	ὁ φίλος, τοιοῦτος οἷος ἕτερος	εἶναι	ἐγώ, ἄν γε καὶ σφόδρα
[2, 8]	σπουδαῖος (φαῦλον γὰρ αὐτὸν ἔδει	εἶναι,	εἰ αὐτὸς τῇ φύσει τοιοῦτος
[2, 13]	φασίν, τῷ ἐναντίῳ βούλεσθαι φίλον	εἶναι.	Ἐν μὲν γὰρ τοῖς ὁμοίοις
[2, 10]	οἰκειότερον ἡ εὐτυχία ἂν δόξειεν	εἶναι	ἐν τῷ ἀγαθὸν λαβεῖν· τὸ
[2, 13]	μάλιστα τούτοις ὑπάρχειν τὸ ἡδέσιν	εἶναι.	Ἐπεὶ δὲ διῄρηνται αἱ φιλίαι
[2, 13]	τὴν ἀδικίαν ἔφαμεν πρὸς αὑτὸν	εἶναι.	Ἐπειδὴ γὰρ ἕτερος μὲν ὁ
[2, 8]	δοκεῖ τὸν πατέρα τύπτειν αἰσχρὸν	εἶναι,	ἐπιθυμῶν δὲ τύπτειν, ὁ τούτου
[2, 8]	λόγος οὗτος ἐναντιοῦται τῷ μὴ	εἶναι	ἐπιστήμην. Ἀλλ´ ἆρά γε ἐπιστήμη
[2, 8]	Οἳ μὲν γὰρ οὐκ ἔφασαν	εἶναι	ἐπιστήμην, ἄτοπόν τι γὰρ συμβαίνειν
[2, 8]	τῆς ἐπιστήμης· ἄτοπον γὰρ ἐδόκει	εἶναι	ἐπιστήμην ἔχοντα ταύτην ἀποβάλλειν ἢ
[2, 9]	λύειν διὰ τὸ μὴ ἀληθῆ	εἶναι.	Ἔστι γὰρ πρῶτον μὲν οὐ
[2, 9]	γίνεται ἡδονή, διὰ τοῦτο γένεσιν	εἶναι·	ἔστι δ´ οὔ. Ἐπειδὴ γάρ
[2, 13]	οὐκ εἰσίν, φαίνονται δὲ φίλοι	εἶναι.	Ἔτι δὲ καὶ τὰ τοιαῦτα
[2, 10]	παρὰ τοῦ θεοῦ δόξειεν ἂν	εἶναι	εὐτυχία διὰ τὸ καὶ ἐν
[2, 8]	δόξης· οὐθὲν γὰρ διαφέρει δόξαν	εἶναι	ἢ ἐπιστήμην· εἰ γὰρ ἔσται
[2, 13]	τῶν σπουδαίων φιλίᾳ τὴν ἡδονὴν	εἶναι,	ἢ οὐ δεῖ; Ἄτοπον γὰρ
[2, 9]	μέλλει ἀγαθὸν εἶναι, τοιοῦτον δεῖν	εἶναι.	Ἢ οὔ, ἀλλὰ καὶ τοὐναντίον
[2, 8]	γὰρ ταῦτα πάντα δοκοῦσιν ἀκρατεῖς	εἶναι)	ἢ οὔ, ἀλλὰ περί τι
[2, 8]	{δ´) ἐνδέχεται τὸν φρόνιμον ἀκρατῆ	εἶναι,	ἢ οὔ; Ἀπορήσειε γὰρ ἄν
[2, 10]	τὸν εὐδαίμονα βίον τὸν εὐτυχῆ	εἶναι	ἢ οὐκ ἄνευ γε εὐτυχίας,
[2, 9]	ὑπερβολῆς ἀφαιρεῖσθαι· διὸ γένεσις δοκεῖ	εἶναι.	Ἡ δ´ ἔνδεια καὶ ὑπερβολὴ
[2, 8]	καλὰ αὐτῷ μὴ δοκείτω καλὰ	εἶναι,	ἡ δ´ ἐπιθυμία ἀγέτω ἐπὶ
[2, 14]	τῷ αὐτῷ· διὸ δοκεῖ φιλία	εἶναι.	Ἡ δ´ ὁμόνοιά ἐστιν μὲν
[2, 14]	μὲν οὖν οὐκ ἂν δόξειεν	εἶναι	ἡ εὔνοια φιλία (πολλοῖς γὰρ
[2, 8]	ἤδη περὶ ταῦτα δόξειεν ἂν〉	εἶναι.	Ἠπορεῖτο δὲ περὶ τί ποτ´
[2, 8]	ἡ δόξα σφοδρὰ τῷ βέβαιον	εἶναι	καὶ ἀμετάπειστον, οὐθὲν διοίσει τῆς
[2, 13]	ἡ δ´ ἐπιστήμη τῷ αἰτία	εἶναι	καὶ ἀρχή. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 13]	τοὺς σπουδαίους αὐτοὺς αὑτοῖς ἡδίστους	εἶναι·	καὶ γὰρ οἱ φαῦλοι, ὥς
[2, 9]	οὕτως τὸν λόγον ὕστερον ἐπιψηφίζοντα	εἶναι	καὶ διακρίνοντα. Ἴδοι δ´ ἄν
[2, 8]	ἁπλῶς ἂν {καὶ) ἀκρατὴς δόξειεν	εἶναι,	καὶ ἡδοναὶ σωματικαί· καὶ ἣν
[2, 9]	πάσας τὰς ἡδονὰς γενέσεις φάσκοντες	εἶναι	καὶ οὐκ ἀγαθόν· διὰ γὰρ
[2, 9]	ἀγαθόν· τὸ γὰρ ἐν πᾶσιν	εἶναι	καὶ πᾶσι κοινὸν οὐκ ἀγαθόν.
[2, 13]	εἶναι βούλεσθαι καὶ τὸ εὖ	εἶναι	καὶ τἆλλα πάντα ἐν ταύταις
[2, 13]	(καὶ γὰρ τἀγαθὰ καὶ τὸ	εἶναι	καὶ τὸ εὖ εἶναι· ὁμοιοπαθέστατοι
[2, 9]	εὐδαιμονίαν οἴονται πάντες ἤτοι ἡδονὴν	εἶναι	καὶ τὸ ἡδέως ζῆν, ἢ
[2, 13]	τῷ ἀγαθῷ καὶ τὸ ἡδὺ	εἶναι	καὶ τὸ συμφέρον. Ἡ μὲν
[2, 8]	καὶ τὸν ἀκρατῆ ποτε ἐπαινετὸν	εἶναι	καὶ τὸν ἐγκρατῆ ψεκτόν. Ἔστω
[2, 11]	διαιροῦμεν, καὶ τὰ μέν φαμεν	εἶναι	καλὰ τὰ δὲ {καὶ) ἀγαθά,
[2, 4]	καὶ σπουδαίου ἁπλῶς ἂν δόξειεν	εἶναι.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Ἀπορήσειε δ´ ἄν
[2, 8]	φρόνιμον δ´ οὐκ ἐνδέχεται ἀκρατῆ	εἶναι.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ δὲ ταῦτα
[2, 8]	ὅλως καὶ οὐκ ἔφη ἀκρασίαν	εἶναι,	λέγων ὅτι οὐθεὶς εἰδὼς τὰ
[2, 8]	ὑγιής. Διὸ βελτίων ἂν δόξειεν	εἶναι	ὁ ἀκρατὴς τοῦ ἀκολάστου. Ἔστι
[2, 8]	ἄρα ἀκρατὴς ἔθει ἔοικε φαῦλος	εἶναι,	ὁ δὲ ἀκόλαστος φύσει· δυσιατότερος
[2, 11]	αὐτὸν μὴ βλάψει, βουλήσεται αὑτῷ	εἶναι.	Ὁ δὲ τοιοῦτος ὢν οἷος
[2, 14]	ἴσον· ἴσοι γάρ τινες ἐθέλουσιν	εἶναι	οἱ ἑταῖροι) ἐν ἀνισότητι δὲ
[2, 8]	καὶ μὴ ἐνουσῶν ἐπιθυμιῶν τοιοῦτος	εἶναι	οἷος εἰ ἐγγένοιντο κατέχειν. Ἔστιν
[2, 13]	τὸ εἶναι καὶ τὸ εὖ	εἶναι·	ὁμοιοπαθέστατοι δ´ αὐτοῖς ἡμῖν ἐσμέν·
[2, 8]	πρὸς ὀργήν, ἣ δοκεῖ ἀκρασία	εἶναι	ὀργῆς, οὐ λίαν ἐπιτιμητέα ἐστίν,
[2, 8]	ἔθος διὰ τοῦτο δοκεῖ ἰσχυρὸν	εἶναι,	ὅτι εἰς φύσιν καθίστησιν) ὁ
[2, 9]	διὰ τοῦτο ἂν δόξειεν ἀγαθὸν	εἶναι,	ὅτι πάντα τούτου ἐφίεται; Τοῦ
[2, 8]	Τὸν οὖν δεινὸν ἀκρατῆ ἐνδέχεται	εἶναι	(οὐ γὰρ πρακτικὸς περὶ ἃ
[2, 13]	Τὴν γὰρ φιλίαν ἐνταῦθά φαμεν	εἶναι	οὗ ἐστὶ τὸ ἀντιφιλεῖσθαι, ἡ
[2, 5]	ὑπάρξει, ἣν ἔφαμεν μετὰ φρονήσεως	εἶναι,	οὐκ ἄνευ δὲ τῆς φυσικῆς
[2, 13]	ἐκ τοῦ τἀγαθὸν βούλεσθαί τινι	εἶναι.	Οὐκ ἔστιν δὲ ἡ ἐπὶ
[2, 9]	ἡ ἡδονὴ οὐκ ἀγαθὸν ἐδόκει	εἶναι,	οὐκ ἔστιν δὲ οὐδεμία ἡδονὴ
[2, 8]	ἀκρατής. Ἔφαμεν γὰρ τὸν φρόνιμον	εἶναι	οὐχ ᾧ ὁ ὀρθὸς λόγος
[2, 9]	δ´ ἀγαθὸν οὐδέποτε ἐν φαυλότητι	εἶναι.	Πάλιν ὅτι ἐν πᾶσιν ἐγγίγνεται·
[2, 5]	δὴ τοιοῦτος λόγος δόξειεν ἂν	εἶναι	παράδοξος τοῖς πολλοῖς· πάντες γὰρ
[2, 14]	μᾶλλον παρὰ τὸ αὑτοῦ τι	εἶναι	ποίημα τὸν υἱόν. Τοῦτο δ´
[2, 8]	ἡδονὴν ἀκρασία μεθ´ ὕβρεως δοκεῖ	εἶναι.	Πότερον δὲ καὶ ἡ ἐγκράτεια
[2, 8]	δοκεῖ ὁ σώφρων καὶ ἐγκρατὴς	εἶναι,	πότερον τῷ σώφρονί τι ποιήσει
[2, 13]	διὰ τὸ τοιοῦτον οὐκ ἐδόκει	εἶναι	πρὸς αὑτὸν ἀδικία· ἔστι μέντοι,
[2, 13]	καὶ ἡ φιλία δόξειεν ἂν	εἶναι	πρὸς αὑτόν. Ἐπειδὴ γὰρ ὁ
[2, 13]	ὅταν ταῦτα μὴ ὁμονοῶσιν, τότε	εἶναι	πρὸς αὑτὸν τὴν ἀδικίαν. Ὁμοίως
[2, 13]	τὸ μὲν μαχαίριον τῷ χρήσιμον	εἶναι	πρὸς ἰατρικὴν ἰατρικὸν λέγεται, ὁ
[2, 9]	εἴ τις τὸν ἄνθρωπον οἴεται	εἶναι	σῶμα, ὅτι τοῦτο μὲν αἰσθητὸν
[2, 9]	ἀλλὰ διαμαρτάνουσιν οἱ ταύτας φάσκοντες	εἶναι	τὰς ἡδονὰς γενέσεις. Οἴονται γάρ,
[2, 8]	δοκεῖν γὰρ τοῖς δικασταῖς φυσικὴν	εἶναι	τὴν ἁμαρτίαν. Εἰ δή τις
[2, 9]	μὴ σπουδαίας, ὅλως οὐκ οἴονται	εἶναι	τὴν ἡδονὴν ἀγαθόν. Ἐπεὶ δ´
[2, 9]	λαμβάνειν. Πρῶτον μὲν γάρ φασιν	εἶναι	τὴν ἡδονὴν γένεσιν, τὴν δὲ
[2, 9]	σπουδαίας σπουδαία. Ἀλλ´ οἱ φάσκοντες	εἶναι	τὴν ἡδονὴν οὐ σπουδαίαν πεπόνθασιν
[2, 9]	τὴν αὐτοῦ ἐνέργειαν, οἴονται γένεσιν	εἶναι	τὴν ἡδονὴν τῷ τὴν προσφορὰν
[2, 8]	γίνεσθαι τὸν συλλογισμόν, καὶ τούτων	εἶναι	τὴν μὲν πρώτην καθόλου, τὴν
[2, 9]	δὲ οὐκ ἐνδέχεται ἄνευ ἡδονῆς	εἶναι	τῆς ἀπ´ αὐτῆς γινομένης. Ἄλλος
[2, 9]	ἡδονή, οὐκ ἔφασαν αὐτὴν ἀγαθὸν	εἶναι.	Τὸ δ´ ἐμπόδιον φάσκειν εἶναι
[2, 10]	καθ´ αὑτὸ δόξειεν ἂν εὐτύχημα	εἶναι,	τὸ δὲ κακὸν μὴ λαβεῖν
[2, 13]	τὴν φιλίαν τὴν τοιαύτην ἀμετάπτωτον	εἶναι,	τὸ δὲ συμφέρον οὐδέποτε ταὐτόν·
[2, 9]	ἡδονὴν τῷ τὴν προσφορὰν δήλην	εἶναι,	τὸ δὲ τῆς ψυχῆς μόριον
[2, 9]	ἐδόκει ἡ ἡδονὴ αὐτοῖς ἀγαθὸν	εἶναι.	Τὸ δὲ τοιοῦτον καὶ ἡ
[2, 9]	ἡδονὴν οὖν, εἰ μέλλει ἀγαθὸν	εἶναι,	τοιοῦτον δεῖν εἶναι. Ἢ οὔ,
[2, 9]	θεοὺς οἶνον πίνειν καὶ οὐκ	εἶναι	τούτου ἥδιον οὐδέν. Τοῦτο δὲ
[2, 13]	τούτων. Βεβαιοτάτη δ´ ἂν δόξειεν	εἶναι	τῶν φιλιῶν ἡ ξενική· οὐ
[2, 13]	ὁ δ´ ἄνθρωπος τῷ ποιητικὸς	εἶναι	ὑγιείας, ἡ δ´ ἐπιστήμη τῷ
[2, 8]	δοκείτω αὐτῷ λογιζομένῳ τὰ καλὰ	εἶναι	φαῦλα, ἡ δ´ ἐπιθυμία ἀγέτω
[2, 5]	καὶ δυνάμει καὶ πλούτῳ δυνατοὶ	εἶναι	χρῆσθαι, οὐκ ὀρθῶς ὑπολαμβάνοντες. Δῆλον
[2, 8]	οὖν οὐδ´ ἂν λίαν δόξειεν	εἶναι	ψεκτή· καὶ γὰρ ἐν τοῖς
[2, 10]	Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη τούτων	εἰπεῖν,	ἐπειδὴ περὶ εὐδαιμονίας ἐστὶν ὁ
[2, 9]	ὑπὲρ ἡδονῆς ἂν εἴη ἀναγκαῖον	εἰπεῖν,	ἐπειδήπερ οὐκ ἔστιν ἡ εὐδαιμονία
[2, 11]	συνθέντας τὰ καθ´ ἕκαστα κεφαλαιωσαμένους	εἰπεῖν.	Ἔστι μὲν οὖν οὐ κακῶς
[2, 13]	Ἀλλὰ ταῦτα πότερον φιλίας δεῖ	εἰπεῖν,	ἢ τῆς τελείας φιλίας τῆς
[2, 17]	δ´ ἂν εἴη ὑπὲρ αὐταρκείας	εἰπεῖν	καὶ τοῦ αὐτάρκους, πότερον ὁ
[2, 13]	φαμέν, ὅταν βουλώμεθα σφόδρα φίλον	εἰπεῖν,	μία φαμὲν ψυχὴ ἡ ἐμὴ
[2, 13]	ἐπὶ τῆς αὐτῆς κεραμῖδος καθεύδει,	εἰπεῖν	ὅτι ἔχει τι τῇ κεραμῖδι
[2, 18]	Οὔτε δὴ πολλούς, ὡς ἁπλῶς	εἰπεῖν,	οὔτ´ ὀλίγους δεῖ {ἀεί) Πολλῶν
[2, 13]	δ´ ἂν εἴη νῦν τοῦτ´	εἰπεῖν,	πότερόν ἐστι πρὸς αὑτὸν φιλία,
[2, 12]	Τὸ δὴ τοιοῦτον οὐκ ἔστιν	εἰπεῖν	ῥᾴδιον. Οὐδὲ γὰρ ὁ ἰατρός·
[2, 8]	καὶ ἐγκρατείας πρῶτον ἂν〉 δέοι	εἰπεῖν	τὰ ἀπορούμενα καὶ τοὺς ἐναντιουμένους
[2, 13]	τούτοις ὑπὲρ φιλίας ἀναγκαῖόν ἐστιν	εἰπεῖν,	τί ἐστιν καὶ ἐν τίσι
[2, 8]	οὐ ψέγομεν· ὥστε ὁ ἀκρατής,	εἴπερ	δόξαν ἔχει, οὐκ ἔσται ψεκτός.
[2, 5]	δ´ ἄν τις καὶ τοῦτο.	Εἴπερ	ἐστὶ τὸ ἀδικεῖν τὸ βλάπτειν
[2, 17]	αὑτὸν γνωρίζειν. Ἔτι δὲ καὶ	εἴπερ	ἐστὶν καλόν, ὥσπερ ἐστίν, τὸ
[2, 16]	φιλάγαθος, οὐ φίλαυτος· μόνον γάρ,	εἴπερ	φιλεῖ αὐτὸς ἑαυτόν, ὅτι ἀγαθός.
[2, 8]	ἔχουσιν· καὶ γὰρ οὗτοι, ὅταν	εἴπῃ	ὁ δεσπότης δός μοι, τῇ
[2, 12]	γὰρ ὁ ἰατρός· ἀλλ´ ὅταν	εἴπῃ	τῷ πυρέττοντι πτισάνην προσφέρεσθαι, τοῦ
[2, 5]	ἐᾷ κυβερνᾶν, οὐ γὰρ ἔχεις	εἴποι	ἄν τις οὐδὲν τοιοῦτον ἐν
[2, 12]	λόγον γινόμενον. Ναί, ἀλλ´ ἴσως	εἴποι	τις ἄν, ὅταν πῶς ἔχωσι
[2, 10]	ἐπιβλέψας ἀπορήσειεν. Οὔτε γὰρ ἂν	εἴποι	τις τὴν τύχην ὥς ἐστι
[2, 8]	ἔχειν ἐπιθυμίας (οὐ γὰρ ἂν	εἴποις	ἐγκρατῆ, ὅστις μετρίων ἐπιθυμιῶν κρατεῖ)
[2, 3]	σκοπῶν τὸ βέλτιστον, οὐκέτι ἂν	εἴποις,	ᾧ συνέβη τι κατὰ τρόπον,
[2, 9]	ἄνευ ἡδονῆς. Πρῶτον μὲν οὖν	εἴπωμεν	ἅ τινες λέγοντες οὐκ οἴονται
[2, 9]	ἐξ ὧν ἀπέτυχε καὶ κακῶς	εἰργάσατο,	ἀλλ´ ἐξ ὧν εὖ, οὕτως
[2, 11]	ἑκάστης τῶν ἀρετῶν κατὰ μέρος	εἰρήκαμεν,	λοιπὸν ἂν εἴη καθόλου συνθέντας
[2, 17]	ὥσπερ καὶ τῶν σοφῶν τινες	εἰρήκασιν,	τὸ γνῶναι αὑτόν, καὶ ἥδιστον
[2, 8]	Ἀπορήσειε γὰρ ἄν τις τὰ	εἰρημένα·	ἐὰν δὲ παρακολουθήσωμεν τοῖς ἔμπροσθεν
[2, 8]	ἐὰν δὲ παρακολουθήσωμεν τοῖς ἔμπροσθεν	εἰρημένοις,	οὐκ ἔσται ὁ φρόνιμος ἀκρατής.
[2, 14]	Τῶν δὲ φιλιῶν ἁπασῶν τῶν	εἰρημένων	τούτων μάλιστά πως ἐγγίνεται τὸ
[2, 9]	λῦσαι ἐκ τῶν ἔμπροσθεν ἡμῖν	εἰρημένων	ὑπὲρ ἀρετῆς. Τότε γάρ φαμεν
[2, 6]	τί ἐστι καὶ ἐν τίσιν,	εἴρηται	ἡμῖν ἐν τοῖς ἐπάνω· νῦν
[2, 12]	κατὰ τὰς ἀρετὰς ὀρθῶς πράττειν	εἴρηται	μέν, οὐχ ἱκανῶς δέ. Ἔφαμεν
[2, 13]	εἰς τὸ συζῆν, τοὺς ἡδεῖς·	εἰς	γὰρ τὸ συζῆν οὐδὲν μεῖζόν
[2, 11]	ἐπὶ τῶν ἀρετῶν. Ἐπειδὴ οὖν	εἰς	δύο διαιροῦμεν, καὶ τὰ μέν
[2, 5]	ὥστε δῆλον ὅτι, φησίν, ἀρετὴ	εἰς	ἐπίδοσιν βαδίζουσα μεγέθους χείρους ποιήσει·
[2, 5]	ὥστ´ οὐχ ὅτι χείρω ποιήσει	εἰς	μέγεθος ἡ ἀρετὴ ἰοῦσα, ἀλλὰ
[2, 10]	Ἀλλὰ μὴν ἔξω γε τούτων	εἰς	οὐδὲν ἄλλο τὴν τύχην ἄν
[2, 13]	ἰσότητι καὶ αἱ ἐν ἀνισότητι,	εἰς	τὰς διῃρημένας τρεῖς. Ἔστιν δ´
[2, 13]	ζῆν καὶ τὰ ἄλλα, ἤτοι	εἰς	τὴν πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς φιλίαν
[2, 13]	αὐτοὺς φιλίαν ἀναφέροντες λέγομεν ἢ	εἰς	τὴν τελείαν· ἐν ἀμφοτέραις γὰρ
[2, 8]	ἐξετάσαντες τὴν ἀλήθειαν ὑπὲρ αὐτῶν	εἰς	τὸ ἐνδεχόμενον ἴδωμεν· ῥᾷον γὰρ
[2, 17]	αὐτοὶ αὑτῶν τὸ πρόσωπον ἰδεῖν,	εἰς	τὸ κάτοπτρον ἐμβλέψαντες εἴδομεν, ὁμοίως
[2, 13]	εἶναι ἀλλήλοις, ἄλλους ποριοῦνται φίλους	εἰς	τὸ συζῆν, τοὺς ἡδεῖς· εἰς
[2, 17]	ὅταν αὐτοὶ αὑτοὺς βουληθῶμεν γνῶναι,	εἰς	τὸν φίλον ἰδόντες γνωρίσαιμεν ἄν·
[2, 13]	Ἐπεὶ δὲ διῄρηνται αἱ φιλίαι	εἰς	τρία εἴδη, καὶ ἐν ταύταις
[2, 5]	τῶν περὶ σῶμα. Ταῦτα γὰρ	εἰς	ὑπερβολὴν γινόμενα χείρους ποιεῖ, οἷον
[2, 5]	ἐάν τινι δικαιοσύνη ἢ ἀνδρεία	εἰς	ὑπερβολὴν παραγένηται, χείρων ἔσται, ἢ
[2, 9]	γένεσις. Καὶ ἀποκατάστασις δέ, φασίν,	εἰς	φύσιν αἰσθητή. Καὶ γὰρ μὴ
[2, 9]	κατάστασις ἐκ τοῦ παρὰ φύσιν	εἰς	φύσιν ἑκάστῳ τὴν αὑτοῦ· ὥστε
[2, 9]	αἰσθητή. Καὶ γὰρ μὴ ἀποκαθισταμένοις	εἰς	φύσιν ἐστὶν ἡδονή· τὸ γὰρ
[2, 9]	ἀποκατάστασις, καὶ ἡ ἀποκατάστασις, φασίν,	εἰς	φύσιν καθίστη, ὥστε τῆς μὲν
[2, 8]	τοῦτο δοκεῖ ἰσχυρὸν εἶναι, ὅτι	εἰς	φύσιν καθίστησιν) ὁ μὲν οὖν
[2, 13]	ὁ ἀδικούμενος, ὁ αὐτὸς δ´	εἷς	ἐστιν ἕκαστος, διὰ τὸ τοιοῦτον
[2, 8]	Οἷον νοσηματικαὶ μὲν αἱ τοιαῦται·	εἰσὶ	γάρ τινες οἱ τίλλοντες τρίχας
[2, 9]	φαγεῖν καὶ πιεῖν ἡδοναὶ οὐκ	εἰσὶ	γενέσεις, ἀλλὰ διαμαρτάνουσιν οἱ ταύτας
[2, 8]	ψεκτὴ ἡ ἐγκράτεια, ὥσπερ ἐδόκει.	Εἰσὶ	δὲ τῶν ἀκρασιῶν αἳ μὲν
[2, 9]	φύσις τῶν φαύλων· ὁμοίως δ´	εἰσὶ	καὶ ἐπιστῆμαι φαῦλαι, οἷον αἱ
[2, 9]	χώραν ἔχειν. Δεύτερον δ´ ὅτι	εἰσί	τινες φαῦλαι ἡδοναί, τὸ δ´
[2, 5]	ἡμῖν ἐν ἀρχῇ διώρισται, ὅτι	εἰσὶν	αἱ ἀρεταὶ μεσότητες, καὶ ἡ
[2, 8]	ἀκρατὴς δοκεῖ, εἰδὼς ὅτι φαῦλα	εἰσίν,	αἱρεῖσθαι ὅμως, ἀγόμενος ὑπὸ τοῦ
[2, 8]	ἀκριβῶς εἰδότα ὅτι {οὐ) φαῦλα	εἰσίν,	ἀλλὰ δοξάζοντα· οἷς δέ γε
[2, 13]	τῇ κατὰ τὸ συμφέρον φιλίᾳ	εἰσίν.	Ἀλλὰ ἑτέρα διώρισται ἡ κατὰ
[2, 8]	τὸ πιθανῶς γινόμενον· ἀκρατεῖς γὰρ	εἰσὶν	ἄνθρωποι, καὶ αὐτοὶ εἰδότες ὅτι
[2, 6]	ἀρετὴ καὶ ἡ κακία αὗταί	εἰσιν	ἄτοποι, ὡσαύτως ἀναγκαῖον καὶ τοὺς
[2, 13]	γὰρ ἀλλὰ κατὰ τὸ φιλητέον·	εἰσὶν	γὰρ ἀπὸ τῆς παντελοῦς φιλίας,
[2, 13]	οὐδὲ ὁ κατὰ τὸ συμφέρον·	εἰσὶν	δὲ καὶ αἱ φιλίαι αὗται,
[2, 13]	ἢ τυγχάνειν ἢ οἴεσθαι τεύξεσθαι.	Εἰσὶν	δὲ καὶ τοιαῦται φιλίαι ἐξ
[2, 9]	ἔχοντι γραμματικήν, οὐ〈 δὲ〉 δύο	εἰσὶν	διάφοροι αἱ γραμματικαί, ἥ τ´
[2, 9]	διάφοροι τῷ εἴδει αἱ ἡδοναὶ	εἰσίν.	Διάφοροι γὰρ καὶ αἱ κατηγορίαι,
[2, 9]	γὰρ καὶ φύσεις τῶν ζῴων	εἰσὶν	διάφοροι, οἷον καὶ φαύλη καὶ
[2, 13]	Ἔτι δὲ καὶ ἥττους αὐτῶν	εἰσίν·	διὸ οὐκ οἴονται δεῖν φιλεῖν
[2, 13]	πως καὶ ἐκ τῶν αὐτῶν	εἰσίν.	Εἰ δή τις λέγοι ὁ
[2, 8]	εἰδὼς τὰ κακὰ ὅτι κακά	εἰσιν	ἕλοιτ´ ἄν· ὁ δὲ ἀκρατὴς
[2, 13]	ἡδονὴν ἀρχήν, δι´ ἣν φίλοι	εἰσίν,	ἢ τὸ συμφέρον, ἅμα ταῦτ´
[2, 5]	οἴεται εἶναι ἀγαθά, οὐκ ἀγαθὰ	εἰσίν·	ἡ γὰρ ἀρχὴ καὶ ὁ
[2, 9]	Ἀλλὰ δὴ καὶ διότι φαῦλαί	εἰσιν	ἡδοναί τινες, καὶ διὰ τοῦτο
[2, 5]	τομαὶ καὶ αἱ καύσεις ὑγιεινά	εἰσιν	καὶ ὑγιείας ποιητικά, ἀλλ´ ὅμως
[2, 13]	φησιν Εὐριπίδης, αὐτοὶ ἑαυτοῖς ἡδεῖς	εἰσίν·	κακὸς κακῷ γὰρ συντέτηκεν. Οὐ
[2, 13]	δὴ ὁμωνύμως λέγονται, ἀλλ´ οὐκ	εἰσὶν	μὲν αἱ αὐταί, περὶ ταὐτὰ
[2, 14]	πρὸς τοῦτό πως καὶ εὖνοι	εἰσίν.	Ὁ οὖν πατὴρ εὐνοεῖ πως
[2, 13]	ἀλλ´ ἀπὸ ταὐτοῦ πως ἠρτημέναι	εἰσίν.	Οἷον φαμὲν ἰατρικὸν τὸ μαχαίριον,
[2, 8]	τῆς μέθης πάλιν οἱ αὐτοὶ	εἰσίν.	Ὁμοίως οὖν ἔχει ὁ ἀκρατής
[2, 8]	μέθη ἀπαλλαγῇ, πάλιν οἱ αὐτοὶ	εἰσίν·	οὐκ ἐξέπεσεν δ´ αὐτῶν ὁ
[2, 9]	στεφανοποιοὶ καὶ {οἱ) μυρεψοὶ ἡδονῆς	εἰσιν	ποιητικοί. {Ἀλλὰ δὴ ταῖς ἄλλαις
[2, 13]	καὶ ὕδωρ, ταῦτα ἀλλήλοις χρήσιμα	εἰσίν.	Τὸ γὰρ πῦρ φασίν, ἐὰν
[2, 13]	ταχέως προσεδρεύσαντες φίλοι μὲν οὐκ	εἰσίν,	φαίνονται δὲ φίλοι εἶναι. Ἔτι
[2, 9]	ἀγαθὸν ἐστίν, ἐπεὶ ὅτι γέ	εἰσιν	φαῦλαι ἡδοναί, οὐδὲ ἡμᾶς λανθάνει.
[2, 14]	λεγομένων καὶ δοκουσῶν ἐπισκέψασθαι εἰ	εἰσὶν	φιλίαι. Οἷον ἡ εὔνοια φιλία
[2, 8]	ὅσα ἄλλα ἀκρατεῖς λέγονται, οὐκ	εἰσὶν	ψεκτά, αἱ δ´ ἡδοναὶ αἱ
[2, 9]	ἀμφοτέρους λεγόμεναι τοὺς τρόπους ἐνέργειαι	εἰσίν·	ὥστε δῆλον ὅτι αἱ ἀπὸ
[2, 17]	μὲν οὖν ἐν τοῖς λόγοις	εἰωθυῖα	ὁμοιότης λαμβάνεσθαι ἐκ τοῦ θεοῦ
[2, 8]	ὥσπερ ἔφαμεν ἐν τοῖς ἀναλυτικοῖς,	ἐκ	δύο προτάσεων γίνεσθαι τὸν συλλογισμόν,
[2, 13]	καὶ μικρὸν ἐπάνω ἐλέγομεν, ὅτι	ἐκ	μὲν τῶν καθ´ ἕκαστα τὸ
[2, 8]	δὴ τοιούτῳ λόγῳ προκαταλαβὼν ὁ	ἐκ	τῆς προσφάτου φαντασίας ἀκρατὴς οὐδὲν
[2, 13]	ἐξ ἁπάντων τούτων οὖσαν, καὶ	ἐκ	τοῦ ἀγαθοῦ καὶ ἐκ τοῦ
[2, 13]	καὶ ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ	ἐκ	τοῦ ἡδέος καὶ ἐκ τοῦ
[2, 17]	τοῖς λόγοις εἰωθυῖα ὁμοιότης λαμβάνεσθαι	ἐκ	τοῦ θεοῦ οὔτ´ ἐκεῖ ὀρθῶς
[2, 5]	ὑπολαμβάνοντες. Δῆλον δὲ τοῦτο καὶ	ἐκ	τοῦ νομοθέτου· ὁ γὰρ νομοθέτης
[2, 9]	ἡ δὲ ἡδονή ἐστι κατάστασις	ἐκ	τοῦ παρὰ φύσιν εἰς φύσιν
[2, 13]	καὶ ἐκ τοῦ ἡδέος καὶ	ἐκ	τοῦ συμφέροντος, ὥστ´ ἀληθῶς οὐκ
[2, 13]	καὶ τοιαῦται φιλίαι ἐξ ὁμοιοπαθείας,	ἐκ	τοῦ τἀγαθὸν βούλεσθαί τινι εἶναι.
[2, 12]	ὧν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία, ἀλλ´	ἐκ	τοῦ τούτοις χρήσασθαι. Τὴν δὲ
[2, 9]	ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων, οἷον	ἐκ	τοῦ φαγεῖν ἢ πιεῖν. Αὗται
[2, 9]	πᾶσα ἡδονή. Ἅμα δὲ δῆλον	ἐκ	τούτου ὅτι καὶ διάφοροι τῷ
[2, 8]	ἐναντιουμένους λόγους τοῖς φαινομένοις, ὅπως	ἐκ	τῶν ἀπορουμένων καὶ ἐναντιουμένων λόγων
[2, 13]	περὶ ταὐτὰ δέ πως καὶ	ἐκ	τῶν αὐτῶν εἰσίν. Εἰ δή
[2, 9]	ἀπορίαν ῥᾴδιον ἀντειπεῖν καὶ λῦσαι	ἐκ	τῶν ἔμπροσθεν ἡμῖν εἰρημένων ὑπὲρ
[2, 13]	μάλιστα βουλόμεθα) ὥστ´ εἰ μὲν	ἐκ	τῶν καθ´ ἕκαστα γνωρίζεται ἡ
[2, 8]	τοιαῦτα πάλιν ἀπορίαν. Συμβαίνει γὰρ	ἐκ	τῶν λόγων καὶ τὸν ἀκρατῆ
[2, 9]	Ἴδοι δ´ ἄν τις τοῦτο	ἐκ	τῶν παιδίων καὶ τῶν ἄνευ
[2, 10]	διάφορος ἐκείνης, καὶ ἔοικεν αὕτη	ἐκ	τῶν πραγμάτων τῆς μεταπτώσεως γίνεσθαι,
[2, 9]	ἐστιν ἐκ τῶν φαύλων, ἀλλ´	ἐκ	τῶν σπουδαίων. Ὁμοίως δὲ καὶ
[2, 9]	ἄλλο οὐδὲν ποῖόν τί ἐστιν	ἐκ	τῶν φαύλων, ἀλλ´ ἐκ τῶν
[2, 1]	γὰρ ὁ νομοθέτης ἐξαδυνατεῖ καθ´	ἕκαστα	ἀκριβῶς διορίζειν, ἀλλὰ καθόλου λέγει,
[2, 13]	φιλεῖν γνωρίζεται τὰ δὲ καθ´	ἕκαστα	αὐτοὶ αὑτοῖς ἂν μάλιστα βουλοίμεθα
[2, 13]	εἰ μὲν ἐκ τῶν καθ´	ἕκαστα	γνωρίζεται ἡ φιλία, τὰ δὲ
[2, 1]	νομοθέτης ἐβούλετο μὲν τῷ καθ´	ἕκαστα	διορίσαι, οὐκ ἠδυνήθη δέ, ὁ
[2, 13]	ἡ φιλία, τὰ δὲ καθ´	ἕκαστα	ἡμῖν αὐτοῖς ἂν βουλοίμεθα ὑπάρχειν,
[2, 8]	ὁ τῷ λόγῳ τῷ ὀρθῷ	ἕκαστα	θεωρῶν, πότερον {δ´) ἐνδέχεται τὸν
[2, 11]	εἴη καθόλου συνθέντας τὰ καθ´	ἕκαστα	κεφαλαιωσαμένους εἰπεῖν. Ἔστι μὲν οὖν
[2, 9]	λόγῳ ἀναιρήσεις καὶ τὰς καθ´	ἕκαστα	λεγομένας ἀρετάς. Ἡ γὰρ ἀνδρεία
[2, 13]	ὅτι ἐκ μὲν τῶν καθ´	ἕκαστα	τὸ φιλεῖν γνωρίζεται τὰ δὲ
[2, 11]	εὐτυχίας τοσαῦτα· ἐπειδὴ δὲ ὑπὲρ	ἑκάστης	τῶν ἀρετῶν κατὰ μέρος εἰρήκαμεν,
[2, 13]	κοινωνίαι καὶ φιλίαι ἔνεισιν ἐν	ἑκάστοις	τούτων. Βεβαιοτάτη δ´ ἂν δόξειεν
[2, 5]	γὰρ ἔτι οἴδαμεν τὸ καθ´	ἕκαστον	ἀγαθόν, ὥσπερ ὁ ἰατρὸς οἶδεν
[2, 18]	μὲν γὰρ ὄντων ἔργον ἐφ´	ἕκαστον	μερίσαι τὸ φιλεῖν. Ἐφ´ ἁπάντων
[2, 13]	ὁ αὐτὸς δ´ εἷς ἐστιν	ἕκαστος,	διὰ τὸ τοιοῦτον οὐκ ἐδόκει
[2, 4]	δὲ οἷον, ὁποῖος ἂν ᾖ	ἕκαστος,	τοιοῦτον γινόμενον ἐντυγχάνειν) Ἢ οὔ;
[2, 8]	ἔχει. Ἔτι ἐστὶν ὁ λόγος	ἑκάστου	ἀρχή· τοῦ μὲν οὖν ἀκρατοῦς
[2, 13]	ἁπλῶς ἀγαθόν, βουλητέον δὲ τὸ	ἑκάστῳ	ἀγαθόν· οὕτω καὶ φιλητὸν μὲν
[2, 4]	τὸ τῇ ἐντεύξει τὸ ἴσον	ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι (λέγω δὲ οἷον, ὁποῖος
[2, 4]	εἶναι· ἀλλὰ τὸ κατ´ ἀξίαν	ἑκάστῳ	ἀποδιδόναι τὴν ἔντευξιν, τοῦτο καὶ
[2, 9]	τοῦ παρὰ φύσιν εἰς φύσιν	ἑκάστῳ	τὴν αὑτοῦ· ὥστε τοῦτ´ ἂν
[2, 13]	Ἄδηλος γὰρ ἡ ἔλλειψις παρ´	ἑκατέρου.	Οἷον εἰ ὃ μὲν δι´
[2, 8]	Ἠπορεῖτο γὰρ πότερον ὁ ἀκρατὴς	ἐκβάλλει	τότε τὴν ἐπιστήμην ἢ μεταπίπτει.
[2, 17]	λαμβάνεσθαι ἐκ τοῦ θεοῦ οὔτ´	ἐκεῖ	ὀρθῶς οὔτ´ ἂν ἐνταῦθα εἴη
[2, 13]	τῆς κατ´ ἀρετὴν πάθη; Ἐν	ἐκείνῃ	γὰρ τῇ φιλίᾳ πάντα ταῦτα
[2, 8]	τοῦ λόγου οὖσα τοῦ ἀποτρέποντος.	Ἐκείνη	μὲν οὖν οὐδ´ ἂν λίαν
[2, 13]	ὥστ´ ἀληθῶς οὐκ ἔστιν {κατ´)	ἐκείνην	γε τὴν φιλίαν φίλος, ἀλλὰ
[2, 10]	οὖν ἡ τοιαύτη εὐτυχία διάφορος	ἐκείνης,	καὶ ἔοικεν αὕτη ἐκ τῶν
[2, 9]	δὴ τὸ ἅμα τῇ προσφορᾷ	ἐκεῖνο	τὸ μόριον τὸ τῆς ψυχῆς
[2, 9]	ὅλως ἐν ἁπάσαις) ἤδη γ´	ἐκεῖνο	φανερόν. Κατὰ πάσας γὰρ ἀγαθοῦ
[2, 8]	κακὰ ταῦτα; Ἢ δῆλον ὅτι	ἐκεῖνος,	καὶ ὅσῳ γε ὃ τιμιώτερον
[2, 14]	τἀγαθὰ δυνατὸς ὢν πρᾶξαι πράττειν	ἐκείνου	ἕνεκεν ᾧ ἐστιν εὔνους. Ἔστιν
[2, 8]	μὲν γὰρ ἔθος ἄλλῳ ἔθει	ἐκκρούεται,	ἡ δὲ φύσις οὐδενὶ ἐκκρούεται.
[2, 8]	ἐκκρούεται, ἡ δὲ φύσις οὐδενὶ	ἐκκρούεται.	Πότερον δὲ ἐπείπερ ἐστὶν ὁ
[2, 9]	πάθη εὖ, οὐκ ἔσται ἀρετὴ	ἐκλείποντος	τοῦ λόγου (ἐξ ἀμφοτέρων γὰρ
[2, 5]	ἐστὶ τὸ ἀδικεῖν τὸ βλάπτειν	ἑκόντα	καὶ εἰδότα καὶ ὃν καὶ
[2, 8]	λόγος οὐδ´ ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ´	ἐκρατήθη	ὑπὸ τῆς μέθης, ἀπαλλαγέντες δὲ
[2, 15]	γὰρ μόνον ἄλλῳ οὐκ ἂν	ἐκσταίη,	τὰ δὲ συμφέροντα καὶ ἡδέα
[2, 16]	Ἐπειδὴ γάρ φαμεν τὸν σπουδαῖον	ἐκστήσεσθαι	τῶν ἀγαθῶν τῶν κατὰ τὸ
[2, 15]	τὰ δὲ συμφέροντα καὶ ἡδέα	ἐκστήσεται.	Τὴν μὲν οὖν κατὰ τὸ
[2, 15]	ἀρχῆς. Ὁ μὲν οὖν σπουδαῖος	ἐκστήσεται	τούτων ἄλλῳ, οὐχ ὡς οὐ
[2, 13]	ὅταν μὲν γὰρ ὃ μὲν	ἐκτενῶς	ποιῇ ὃ δ´ ἐλλείπῃ, κατὰ
[2, 10]	ἡ εὐδαιμονία οὐκ ἄνευ τῶν	ἐκτὸς	ἀγαθῶν, ταῦτα δὲ γίνεται ἀπὸ
[2, 10]	ὀρθῶς ἴσως· ἄνευ γὰρ τῶν	ἐκτὸς	ἀγαθῶν, ὧν ἡ τύχη ἐστὶ
[2, 5]	τῶν ἄλλων ἀγαθῶν τῶν τ´	ἐκτὸς	καὶ τῶν περὶ σῶμα. Ταῦτα
[2, 8]	δὲ τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν	ἐκτός,	οἷον πλοῦτος ἀρχὴ τιμὴ φίλοι
[2, 5]	ἅπαντες, ὅτι ἐλλέβορος καὶ τὸ	ἐλατήριον	καὶ αἱ τομαὶ καὶ αἱ
[2, 14]	γάρ πώς ἐστιν ὁ τὸ	ἔλαττον	ἔχων ἀγαθὸν χείρων ὢν τῷ
[2, 1]	ὡς ἀληθῶς ὄντων δικαίων οὐκ	ἐλαττοῦται,	ἀλλὰ τῶν κατὰ νόμον, ἃ
[2, 1]	τοιοῦτος ἐπιεικής. Οὐκ ἔστιν δὲ	ἐλαττωτικὸς	τῶν δικαίων ἁπλῶς· τῶν μὲν
[2, 1]	ἐπιείκεια καὶ ὁ ἐπιεικὴς ὁ	ἐλαττωτικὸς	τῶν δικαίων τῶν κατὰ νόμον.
[2, 10]	πλεῖστος νοῦς καὶ λόγος, ἐνταῦθα	ἐλαχίστη	{καὶ) τύχη, οὗ δὲ πλείστη
[2, 10]	οὗ δὲ πλείστη τύχη, ἐνταῦθ´	ἐλάχιστος	νοῦς. Ἀλλ´ ἆρά γε ἡ
[2, 9]	ἐξ ἀναπληρώσεως. Ἔτι καὶ τοῦτο	ἐλέγετο,	ὅτι οὐκ ἀγαθόν· τὸ γὰρ
[2, 9]	ἡδονῆς. Ἔτι δὲ καὶ ἄλλος	ἐλέγετο,	ὅτι οὐκ ἄριστον. Ἀλλ´ οὕτως
[2, 8]	καὶ ἐπὶ τῆς θηριότητος ἧς	ἐλέγομεν	κακίας οὐκ ἔστιν ἰδεῖν ἐν
[2, 13]	ὁρῶμεν, ὥσπερ καὶ μικρὸν ἐπάνω	ἐλέγομεν,	ὅτι ἐκ μὲν τῶν καθ´
[2, 5]	ἔχοντι ἐστίν. Ὥστε ἅμα τὸ	ἑλέσθαι	{καὶ) παρέσται καὶ ἡ τελεία
[2, 10]	οὖν ἐπὶ ταῦτ´ ἄν τις	ἐλθὼν	καὶ ἐπιβλέψας ἀπορήσειεν. Οὔτε γὰρ
[2, 5]	ὑγιείας ποιητικὸν οἴδαμεν ἅπαντες, ὅτι	ἐλλέβορος	καὶ τὸ ἐλατήριον καὶ αἱ
[2, 18]	ἐὰν πλέον ἀποστήσῃς τοῦ συμμέτρου,	ἐλλείπει	διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς φύσεως,
[2, 13]	μὲν ἐκτενῶς ποιῇ ὃ δ´	ἐλλείπῃ,	κατὰ τὴν ἔλλειψιν τὸ ἔγκλημα
[2, 18]	ἐπὶ τῶν ἄλλων ὁμοίως ἁπάντων.	Ἐλλείπων	οὖν τῷ φιλεῖν δι´ ἀδυναμίαν
[2, 13]	ὃ δ´ ἐλλείπῃ, κατὰ τὴν	ἔλλειψιν	τὸ ἔγκλημα καὶ ἡ μέμψις.
[2, 13]	ἢ κατ´ ἀρετήν, εὔδηλος ἡ	ἔλλειψις	ἡ παρὰ τοῦ ἑτέρου, ἐὰν
[2, 13]	αἱ διαφοραί. Ἄδηλος γὰρ ἡ	ἔλλειψις	παρ´ ἑκατέρου. Οἷον εἰ ὃ
[2, 2]	περὶ τὰ δίκαια {καὶ) τὰ	ἐλλελειμμένα	ὑπὸ τοῦ νομοθέτου τῷ μὴ
[2, 2]	ἀκριβῶς διωρίσθαι, κριτικὸς ὢν τῶν	ἐλλελειμμένων	ὑπὸ τοῦ νομοθέτου, καὶ γιγνώσκων
[2, 2]	ὅτι ὑπὸ μὲν τοῦ νομοθέτου	ἐλλέλειπται,	ἔστι μέντοι δίκαια, ὁ τοιοῦτος
[2, 8]	τὰ κακὰ ὅτι κακά εἰσιν	ἕλοιτ´	ἄν· ὁ δὲ ἀκρατὴς δοκεῖ,
[2, 14]	ποίημα, τῇ μνήμῃ καὶ τῇ	ἐλπίδι	ἀγόμενος· διὸ μᾶλλον φιλεῖ ὁ
[2, 14]	Ἢ οὔ; Ἀλλ´ εἰ κἀγὼ	ἐμαυτὸν	βούλομαι ἄρχειν κἀκεῖνος ἐμέ, οὕτως
[2, 17]	πρόσωπον ἰδεῖν, εἰς τὸ κάτοπτρον	ἐμβλέψαντες	εἴδομεν, ὁμοίως καὶ ὅταν αὐτοὶ
[2, 14]	κἀγὼ ἐμαυτὸν βούλομαι ἄρχειν κἀκεῖνος	ἐμέ,	οὕτως ἤδη ὁμονοοῦμεν. Ἔστι δὴ
[2, 13]	εἰπεῖν, μία φαμὲν ψυχὴ ἡ	ἐμὴ	καὶ ἡ τούτου· ἐπεὶ οὖν
[2, 19]	ἐγὼ σοί, οὕτως καὶ σὺ	ἐμοί,	εἰ δὲ μή, ἐνταῦθα τὸ
[2, 13]	οὐ δεῖν σε μᾶλλον ὑπ´	ἐμοῦ	φιλεῖσθαι· ἐν ᾗ δὲ φιλίᾳ
[2, 13]	τῆς αὐτῆς κεραμῖδος, ἐρωτηθέντα τὸν	Ἐμπεδοκλέα,	διὰ τί ποτε ἡ κύων
[2, 14]	κυρίως λεγομένην. Εἰ γάρ τις	Ἐμπεδοκλεῖ	ὁμοίως ὑπολαμβάνει καὶ δοκεῖ αὐτῷ
[2, 14]	ἃ κἀκείνῳ, ἆρά γε οὗτος	Ἐμπεδοκλεῖ	ὁμονοεῖ; Ἢ οὔ; Ἐπεὶ περί
[2, 9]	τῆς ἐπιστήμης ἡδονήν; Καὶ πότερον	ἐμπόδιον	ἔσται; Ἢ οὔ, ἀλλὰ μᾶλλον
[2, 9]	οὕτω μὲν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστήμης	ἐμπόδιον	ἔσται· οὐ γάρ ἐστιν ἅμα
[2, 9]	ἡ ἀπὸ τῆς μέθης ἡδονὴ	ἐμπόδιόν	ἐστι τοῦ πράττειν, ἀλλ´ οὕτω
[2, 9]	ἄρα. Οὐ μόνον ἄρα οὐκ	ἐμπόδιόν	ἐστιν ἡ ἡδονή, ἀλλὰ καὶ
[2, 9]	φαίνετ´ αὐτοῖς. Οὐ γάρ ἐστιν	ἐμπόδιον	ἡ ἀπὸ τοῦ πράγματος τοῦ
[2, 9]	ἡδονή. Πάλιν καὶ ὅτι ἐστὶν	ἐμπόδιον	ἡ ἡδονή, οὐκ ἔφασαν αὐτὴν
[2, 9]	πραττομένου ἡδονή· ἐὰν μέντοι ἄλλη,	ἐμπόδιον,	οἷον ἡ ἀπὸ τῆς μέθης
[2, 9]	δ´ ἀγαθὸν κράτιστον. Καὶ ὅτι	ἐμπόδιον	τοῦ πράττειν τὰ καλά, τὸ
[2, 9]	αὐτὴν ἀγαθὸν εἶναι. Τὸ δ´	ἐμπόδιον	φάσκειν εἶναι διὰ τὸ μὴ
[2, 8]	εἰρημένα· ἐὰν δὲ παρακολουθήσωμεν τοῖς	ἔμπροσθεν	εἰρημένοις, οὐκ ἔσται ὁ φρόνιμος
[2, 9]	ἀντειπεῖν καὶ λῦσαι ἐκ τῶν	ἔμπροσθεν	ἡμῖν εἰρημένων ὑπὲρ ἀρετῆς. Τότε
[2, 13]	ἄψυχα, ἀλλὰ τὴν πρὸς τὰ	ἔμψυχα,	καὶ πρὸς ταῦτα ἐν οἷς
[2, 13]	γνωρίζειν καὶ τὸ φιλεῖν τοῖς	ἐμψύχοις.	Ἔτι τὸ εὐποιητικὸν εἶναι βέλτιον
[2, 5]	ἡ βλάβη καὶ ἡ ἀδικία	ἐν	ἀγαθοῖς, καὶ περὶ ἀγαθά, ὁ
[2, 9]	οἴονται δεῖν τὴν ἡδονὴν ὡς	ἐν	ἀγαθοῦ μέρει λαμβάνειν. Πρῶτον μὲν
[2, 9]	Διάφοροι γὰρ καὶ αἱ κατηγορίαι,	ἐν	αἷς ἐστιν ἡδονή. Οὐ γὰρ
[2, 13]	λέγομεν ἢ εἰς τὴν τελείαν·	ἐν	ἀμφοτέραις γὰρ πάντα ταῦτα ὑπάρχει·
[2, 8]	ἰδεῖν ἐν θηρίῳ οὖσαν, ἀλλ´	ἐν	ἀνθρώπῳ· ἡ γὰρ θηριότης ὄνομά
[2, 14]	τινες ἐθέλουσιν εἶναι οἱ ἑταῖροι)	ἐν	ἀνισότητι δὲ ἡ πατρὸς πρὸς
[2, 13]	αἱ ἐν ἰσότητι καὶ αἱ	ἐν	ἀνισότητι, εἰς τὰς διῃρημένας τρεῖς.
[2, 13]	ἰσότητι ἡ φιλία ἐγγίνεται ἢ	ἐν	ἀνισότητι· ἔστιν οὖν κατ´ ἀμφότερα.
[2, 14]	φιλίᾳ. Αὕτη γάρ ἐστιν ἡ	ἐν	ἀνισότητι φιλία κατὰ λόγον. Οὐδέποτε
[2, 13]	τοιαύταις φιλίαις γίνονται. Οἱ δ´	ἐν	ἀνισότητι φίλοι ὄντες, οἱ μὲν
[2, 19]	ἡ πατρὸς πρὸς υἱὸν φιλία	ἐν	ἀνίσῳ, ὁμοίως ἡ γυναικὸς πρὸς
[2, 9]	ποσῷ καὶ πότε καὶ ὅλως	ἐν	ἁπάσαις) ἤδη γ´ ἐκεῖνο φανερόν.
[2, 13]	τὰς διῃρημένας τρεῖς. Ἔστιν δ´	ἐν	ἁπάσαις ταῖς φιλίαις διαφορὰ γινομένη
[2, 19]	φίλῳ χρῆσθαι. Ἔστι δ´ οὐκ	ἐν	ἁπάσῃ φιλίᾳ ἡ σκέψις, ἀλλ´
[2, 8]	ἡ ἀκρασία καὶ ὁ ἀκρατὴς	ἐν	ἅπασίν ἐστιν καὶ περὶ πάντα,
[2, 5]	Τὸ δ´ ὅλον ἐπειδήπερ ἡμῖν	ἐν	ἀρχῇ διώρισται, ὅτι εἰσὶν αἱ
[2, 8]	καὶ πάσχουσιν. Οὐ γὰρ ἐνεργεῖ	ἐν	αὐτοῖς ἡ ἐπιστήμη. Ὡσαύτως δ´
[2, 8]	ἀπὸ τούτου ὁ λόγος φαῦλος	ἐν	αὐτῷ ἐστί· ἀλλ´ οὐχ ὁ
[2, 8]	δοκεῖ αὐτῷ ταῦτα δεῖν πράττειν,	ἐν	αὐτῷ ἡ ἀρχὴ ἔνεστιν οὐχ
[2, 10]	ἂν εἴη εὐτυχία οἰκειοτέρα, ἧς	ἐν	αὐτῷ ἡ ἀρχὴ τῆς ὁρμῆς
[2, 8]	ἂν ἰάσαιτο. Ἡγεμὼν γὰρ οὗτος	ἐν	αὐτῷ ὑπάρχει, ᾧ οὔτι πειθαρχεῖ,
[2, 9]	καὶ φαμὲν εἶναι ἀρετῆς ἐνέργειαν	ἐν	βίῳ τελείῳ, ἡ δ´ ἀρετή
[2, 5]	γὰρ ἡ μὲν ἀδικία ἐστὶν	ἐν	βλάβῃ, ἡ δὲ βλάβη ἐν
[2, 9]	σπουδαίῳ καὶ ἐν θηρίῳ καὶ	ἐν	βοσκήματι· τὸ δ´ ἀγαθὸν ἀμιγές
[2, 10]	ἐπιτυγχάνων, τοῦτο δ´ ἐστὶ φύσεως·	ἐν	γὰρ τῇ ψυχῇ ἔνεστιν τῇ
[2, 9]	καὶ τῶν ἄνευ λόγου ζώντων·	ἐν	γὰρ τούτοις ἄνευ τοῦ λόγου
[2, 19]	μή, ἐνταῦθα τὸ σφοδρὸν ἔγκλημα·	ἐν	δὲ ἀνίσοις φίλοις οὐκ ἔστι
[2, 8]	ἀρχὴ ἐνοῦσα φαύλη μεγάλα συμβάλλεται,	ἐν	δὲ θηρίῳ ὅλως οὐκ ἔστιν
[2, 9]	πάθος ἐν λύπῃ καὶ ἡδονῇ,	ἐν	δὲ τῷ ἀνὰ μέσον οὐκ
[2, 8]	οἷον υἱόν ποτέ φασι κρινόμενον	ἐν	δικαστηρίῳ, ὅτι τὸν πατέρα τύπτοι,
[2, 13]	ἄλλαι κοινωνίαι καὶ φιλίαι ἔνεισιν	ἐν	ἑκάστοις τούτων. Βεβαιοτάτη δ´ ἂν
[2, 13]	φιλίας τῆς κατ´ ἀρετὴν πάθη;	Ἐν	ἐκείνῃ γὰρ τῇ φιλίᾳ πάντα
[2, 19]	ἔστιν ἔγκλημα τοιοῦτον οἷον ἀξιοῦσιν	ἐν	ἐνίαις, ὥσπερ ἐγὼ σοί, οὕτως
[2, 13]	σε μᾶλλον ὑπ´ ἐμοῦ φιλεῖσθαι·	ἐν	ᾗ δὲ φιλίᾳ μὴ διὰ
[2, 19]	ἁπάσῃ φιλίᾳ ἡ σκέψις, ἀλλ´	ἐν	ᾗ μάλιστα ἐγκαλοῦσιν ἀλλήλοις οἱ
[2, 8]	τὸ κράτιστον καὶ βεβαιότατον τῶν	ἐν	ἡμῖν ἡττᾶσθαι ὑπὸ τινός· ἐπιστήμη
[2, 8]	τινός· ἐπιστήμη γὰρ πάντων τῶν	ἐν	ἡμῖν μονιμώτατόν ἐστι καὶ βιαστικώτατον·
[2, 9]	καὶ ἐν τῷ σπουδαίῳ καὶ	ἐν	θηρίῳ καὶ ἐν βοσκήματι· τὸ
[2, 8]	οὐδὲν ἢ ὅτι ἀρχὴ φαύλη	ἐν	θηρίῳ οὐκ ἔστιν· ἔστιν δὲ
[2, 8]	ἐλέγομεν κακίας οὐκ ἔστιν ἰδεῖν	ἐν	θηρίῳ οὖσαν, ἀλλ´ ἐν ἀνθρώπῳ·
[2, 9]	ἥ τ´ ἐν Λάμπρῳ καὶ	ἐν	Ἰλεῖ. Ἀλλ´ ἐπὶ τῆς ἡδονῆς
[2, 19]	δεῖ χρῆσθαι φίλῳ ἐν τῇ	ἐν	ἴσοις φίλοις φιλίᾳ.
[2, 14]	οἷον ἡ μὲν τῶν ἑταίρων	ἐν	ἰσότητι ἀριθμῷ καὶ δυνάμει ἀγαθοῦ
[2, 13]	καὶ ἐν ταύταις ἠπορεῖτο, πότερον	ἐν	ἰσότητι ἡ φιλία ἐγγίνεται ἢ
[2, 13]	πᾶσαι αἱ φιλίαι, καὶ αἱ	ἐν	ἰσότητι καὶ αἱ ἐν ἀνισότητι,
[2, 14]	ΙΔ' Ἔστιν δὲ φιλία καὶ	ἐν	ἰσότητι, οἷον ἡ μὲν τῶν
[2, 9]	διάφοροι αἱ γραμματικαί, ἥ τ´	ἐν	Λάμπρῳ καὶ ἐν Ἰλεῖ. Ἀλλ´
[2, 9]	ἐν πάθει, τὸ δὲ πάθος	ἐν	λύπῃ καὶ ἡδονῇ, ἐν δὲ
[2, 6]	ἀρετὴ αὕτη ἐστὶν ταῖς ἄλλαις.	Ἐν	μὲν γὰρ ταῖς ἄλλαις ἐπὶ
[2, 13]	τῷ ἐναντίῳ βούλεσθαι φίλον εἶναι.	Ἐν	μὲν γὰρ τοῖς ὁμοίοις οὐδὲ
[2, 5]	δίκαια, πότερ´ ἄν τις πράξειεν;	Ἐν	μὲν δὴ ταῖς φυσικαῖς ἀρεταῖς
[2, 8]	θηρίῳ ὅλως οὐκ ἔστιν ἀρχή.	Ἐν	μὲν οὖν τῷ ἀκολάστῳ ἔνεστιν
[2, 13]	Ἔτι δὲ ἴσως ἂν δόξειεν,	ἐν	οἷς ἐστι δίκαιον, ἐν τούτοις
[2, 13]	τὰ ἔμψυχα, καὶ πρὸς ταῦτα	ἐν	οἷς ἐστι τὸ ἀντιφιλεῖν. Εἰ
[2, 14]	γυναικὸς καὶ ἀνδρός, καὶ ἁπλῶς	ἐν	οἷς ἐστιν ὁ τὴν τοῦ
[2, 13]	ἐν ὑπεροχῇ ὄντες· ἀντιδιδόναι γὰρ	ἐν	οἷς ὑπερέχουσιν τοῖς φιλοῦσιν αὐτούς.
[2, 9]	ταῖς κατηγορίαις λέγεσθαι (καὶ γὰρ	ἐν	οὐσίᾳ καὶ ἐν τῷ πρός
[2, 9]	Διὰ τί; Ὅτι ἡ ἀρετὴ	ἐν	πάθει, τὸ δὲ πάθος ἐν
[2, 13]	πάντα τὸν βίον παρατείνουσαν καὶ	ἐν	παντὶ καιρῷ, καὶ οὖσαν ἀγαθόν,
[2, 9]	ἀκολουθεῖ, ὥστ´ ἐπειδὴ τὸ ἀγαθὸν	ἐν	πάσαις ταῖς κατηγορίαις, καὶ ἡδονὴ
[2, 9]	οὕτως. Ἐπεὶ γὰρ τἀγαθόν φαμεν	ἐν	πάσαις ταῖς κατηγορίαις λέγεσθαι (καὶ
[2, 9]	ἐν φαυλότητι εἶναι. Πάλιν ὅτι	ἐν	πᾶσιν ἐγγίγνεται· καὶ γὰρ ἐν
[2, 9]	ὅτι οὐκ ἀγαθόν· τὸ γὰρ	ἐν	πᾶσιν εἶναι καὶ πᾶσι κοινὸν
[2, 14]	εἴ τις ἦν Δαρείῳ εὔνους	ἐν	Πέρσαις ὄντι, ὥσπερ ἴσως ἦν,
[2, 13]	οὔ; Ἡ μὲν γὰρ φιλία	ἐν	πίστει καὶ βεβαιότητι, ὁ δὲ
[2, 14]	ταὐτοῦ. Περὶ ἄρχοντος ἄρα κατάστασιν	ἐν	πρακτοῖς τοῦ αὐτοῦ ἐστιν ἡ
[2, 5]	ἐν βλάβῃ, ἡ δὲ βλάβη	ἐν	στερήσει τῶν ἀγαθῶν, οὐκ ἂν
[2, 19]	οἱ φίλοι. Οὐκ ἐγκαλοῦσι δὲ	ἐν	ταῖς ἄλλαις ὁμοίως, οἷον ἐν
[2, 13]	ἀπολαμβάνειν. Διὸ μᾶλλον αἱ διαφοραὶ	ἐν	ταῖς τοιαύταις φιλίαις γίνονται. Οἱ
[2, 13]	εὖ εἶναι καὶ τἆλλα πάντα	ἐν	ταύταις ἐστίν. Ἔτι δὲ ἴσως
[2, 13]	φιλίαι εἰς τρία εἴδη, καὶ	ἐν	ταύταις ἠπορεῖτο, πότερον ἐν ἰσότητι
[2, 8]	ὃ δεῖ δοῦναι, ἔδωκαν, καὶ	ἐν	τῇ δόσει διήμαρτον· πολλάκις γὰρ
[2, 19]	τὸ πῶς δεῖ χρῆσθαι φίλῳ	ἐν	τῇ ἐν ἴσοις φίλοις φιλίᾳ.
[2, 13]	τοῦ ἑτέρου, ταύτῃ ὄντες φίλοι	ἐν	τῇ κατὰ τὸ συμφέρον φιλίᾳ
[2, 14]	μὲν οὖν ἡ αἰτία {καὶ)	ἐν	τῇ κατὰ τὸ συμφέρον φιλίᾳ
[2, 14]	ἐν τῇ συγγενικῇ, καὶ ταῦτα	ἐν	τῇ πατρὶ πρὸς υἱόν. Καὶ
[2, 19]	ἐν ταῖς ἄλλαις ὁμοίως, οἷον	ἐν	τῇ πατρὸς πρὸς υἱὸν οὐκ
[2, 14]	μάλιστά πως ἐγγίνεται τὸ φιλεῖν	ἐν	τῇ συγγενικῇ, καὶ ταῦτα ἐν
[2, 19]	ἐν τοῖς ἴσοις φίλοις καὶ	ἐν	τῇ τοι〉 αύτῃ φιλίᾳ τὸ
[2, 13]	ἀκολουθεῖ. Πότερον δὲ καὶ δεῖ	ἐν	τῇ τῶν σπουδαίων φιλίᾳ τὴν
[2, 14]	χείρονος καὶ κρείττονος τάξιν ἔχων	ἐν	τῇ φιλίᾳ. Αὕτη γάρ ἐστιν
[2, 6]	πάθη. Ἔστι δὲ τρία τὰ	ἐν	τῇ ψυχῇ γινόμενα, καθ´ ἃ
[2, 5]	εἴποι ἄν τις οὐδὲν τοιοῦτον	ἐν	τῇ ψυχῇ ᾧ δυνήσῃ καὶ
[2, 1]	ποιήσασθαι, τί τέ ἐστι καὶ	ἐν	τίσι καὶ περὶ ποῖα. Ἔστιν
[2, 13]	ἐστιν εἰπεῖν, τί ἐστιν καὶ	ἐν	τίσι καὶ περὶ τί· ἐπειδὴ
[2, 10]	ὁ εὐτυχὴς τίς ἐστι καὶ	ἐν	τίσι καὶ περὶ τί. Πρῶτον
[2, 6]	καὶ ἀρετῆς τί ἐστι καὶ	ἐν	τίσιν, εἴρηται ἡμῖν ἐν τοῖς
[2, 8]	ἂν γένοιτο φανερόν, ὥσπερ ἔφαμεν	ἐν	τοῖς ἀναλυτικοῖς, ἐκ δύο προτάσεων
[2, 13]	τοῦτο τούτῳ φίλος. Γίνεται οὖν	ἐν	τοῖς ἀνομοίοις φιλία κατὰ τὸ
[2, 13]	δ´ αὖ δοκεῖ ἄλλοις τισὶν	ἐν	τοῖς ἐναντίοις μᾶλλον ἐγγίνεσθαι ἡ
[2, 13]	συνοίσει. Δῆλον οὖν ὅτι καὶ	ἐν	τοῖς ἐναντιωτάτοις φιλία ἐγγίνεται διὰ
[2, 8]	σώφρων ἐγκρατὴς ἐστίν, ἠπορήθη μὲν	ἐν	τοῖς ἐπάνω, νῦν δὲ λέγωμεν.
[2, 6]	καὶ ἐν τίσιν, εἴρηται ἡμῖν	ἐν	τοῖς ἐπάνω· νῦν δὲ ὑπὲρ
[2, 8]	δεινὸς μὲν ἐστίν. Διῃρήμεθα γὰρ	ἐν	τοῖς ἐπάνω τόν τε δεινὸν
[2, 8]	τοῖς σπουδαίοις ἡ τοιαύτη ἐγγίνεται,	ἐν	τοῖς θερμοῖς καὶ εὐφυέσιν· ἡ
[2, 19]	δὴ τὰ τοιαῦτα ἐγκλήματα. Ἀλλ´	ἐν	τοῖς ἴσοις φίλοις καὶ ἐν
[2, 15]	ὁ αὑτοῦ ἕνεκεν πάντα πράττων	ἐν	τοῖς κατὰ τὸ λυσιτελές. Ὁ
[2, 17]	αὐτάρκης φιλίας. Ἡ μὲν οὖν	ἐν	τοῖς λόγοις εἰωθυῖα ὁμοιότης λαμβάνεσθαι
[2, 5]	ὥσπερ καὶ ἔστιν, καὶ τοῦτο	ἐν	τοῖς μάλιστα, τὸ τοῖς ἀγαθοῖς
[2, 10]	ἡ εὐτυχία καὶ ἡ τύχη	ἐν	τοῖς μὴ ἐφ´ ἡμῖν οὖσιν,
[2, 14]	γὰρ οὐκ ἔστιν ἡ ὁμόνοια	ἐν	τοῖς νοητοῖς ἀλλ´ ἐν τοῖς
[2, 13]	Πότερον γάρ ἐστιν ἡ φιλία	ἐν	τοῖς ὁμοίοις, ὥσπερ δοκεῖ καὶ
[2, 13]	κοινὸν ὑπὲρ οὗ ἀμφισβητοῦσιν, οἷον	ἐν	τοῖς πολίταις· διαμφισβητοῦντες γὰρ πρὸς
[2, 3]	τι τοιοῦτον ἡ ἐπιτευκτικὴ τῶν	ἐν	τοῖς πρακτοῖς βελτίστων καὶ συμφορωτάτων.
[2, 14]	ὁμόνοια ἐν τοῖς νοητοῖς ἀλλ´	ἐν	τοῖς πρακτοῖς, καὶ ἐν τούτοις
[2, 14]	ἤδη ὁμονοοῦμεν. Ἔστι δὴ ὁμονοεῖν	ἐν	τοῖς πρακτοῖς μετὰ βουλήσεως ταὐτοῦ.
[2, 8]	δόξειεν εἶναι ψεκτή· καὶ γὰρ	ἐν	τοῖς σπουδαίοις ἡ τοιαύτη ἐγγίνεται,
[2, 13]	ἀπὸ τῆς παντελοῦς φιλίας, τῆς	ἐν	τοῖς σπουδαίοις, καὶ αὗται αἱ
[2, 13]	καὶ μονιμωτάτη καὶ καλλίστη ἡ	ἐν	τοῖς σπουδαίοις φιλία, ἡ κατ´
[2, 10]	ὡς ἔτυχεν· διὸ ἡ τύχη	ἐν	τοῖς τοιούτοις λέγεται. Οὔτε δὴ
[2, 10]	εἶναι εὐτυχία διὰ τὸ καὶ	ἐν	τοῖς φαύλοις ἐγγίγνεσθαι· τὸν δὲ
[2, 13]	ἡ δὲ κατὰ τὴν ἡδονὴν	ἐν	τοῖς φορτικοῖς καὶ τυχοῦσιν. Συμβαίνει
[2, 8]	θερμοῖς καὶ εὐφυέσιν· ἡ δὲ	ἐν	τοῖς ψυχροῖς καὶ μελαγχολικοῖς, οἱ
[2, 13]	δόξειεν, ἐν οἷς ἐστι δίκαιον,	ἐν	τούτοις καὶ φιλίαν εἶναι· διὸ
[2, 9]	ἂν εἴη ἀγαθόν· ὥστ´ ἐπειδὴ	ἐν	τούτοις μὲν τἀγαθὰ καὶ ἡδονή,
[2, 14]	ἀλλ´ ἐν τοῖς πρακτοῖς, καὶ	ἐν	τούτοις οὐχ ᾗ νοοῦσι ταὐτόν,
[2, 1]	διορίζειν, ἀλλὰ καθόλου λέγει, ὁ	ἐν	τούτοις παραχωρῶν, καὶ ταῦθ´ αἱρούμενος
[2, 5]	καὶ πότε καὶ πῶς διακειμένῳ·	ἐν	τούτῳ γὰρ ἤδη ἡ ἰατρικὴ
[2, 10]	ἡ εὐτυχία ἂν δόξειεν εἶναι	ἐν	τῷ ἀγαθὸν λαβεῖν· τὸ μὲν
[2, 10]	φαμέν. Ἔστιν οὖν ἡ εὐτυχία	ἐν	τῷ ἀγαθόν τι ὑπάρξαι παρὰ
[2, 14]	τῆς φιλίας ἡ εὔνοια, ἀλλ´	ἐν	τῷ αὐτῷ· διὸ δοκεῖ φιλία
[2, 12]	φαμέν) ἀλλὰ τὴν ἕξιν, οὐδ´	ἐν	τῷ εἰδέναι ἐξ ὧν ἐστιν
[2, 10]	τι ὑπάρξαι παρὰ λόγον καὶ	ἐν	τῷ κακὸν μὴ λαβεῖν εὔλογον.
[2, 5]	λόγου· ᾧ δ´ ἐστὶν αἵρεσις,	ἐν	τῷ λόγῳ καὶ τῷ λόγον
[2, 9]	(καὶ γὰρ ἐν οὐσίᾳ καὶ	ἐν	τῷ πρός τι καὶ ποσῷ
[2, 9]	γὰρ ἐν τῷ φαύλῳ καὶ	ἐν	τῷ σπουδαίῳ καὶ ἐν θηρίῳ
[2, 13]	ἔσται ἡ πρὸς αὑτὸν φιλία	ἐν	τῷ σπουδαίῳ· τούτῳ γὰρ μόνῳ
[2, 13]	ἡδονῇ ὑπερέχων ἀξίαν τῆς ἡδονῆς	ἐν	τῷ συμφέροντι χάριν ἀπολαμβάνειν. Διὸ
[2, 8]	γὰρ ἔχοντες τὴν ἐπιστήμην ὅμως	ἐν	τῷ ὕπνῳ πολλὰ δυσχερῆ καὶ
[2, 9]	ἐν πᾶσιν ἐγγίγνεται· καὶ γὰρ	ἐν	τῷ φαύλῳ καὶ ἐν τῷ
[2, 13]	βούλονται ἢ φιλεῖν, διὰ τὸ	ἐν	τῷ φιλεῖσθαι ὑπεροχήν τινα εἶναι·
[2, 13]	οἴονται δεῖν αὐτοὶ φιλεῖν οἱ	ἐν	ὑπεροχῇ ὄντες· ἀντιδιδόναι γὰρ ἐν
[2, 9]	ἡδοναί, τὸ δ´ ἀγαθὸν οὐδέποτε	ἐν	φαυλότητι εἶναι. Πάλιν ὅτι ἐν
[2, 18]	γὰρ ὄντων εἰκὸς ἀεὶ περὶ	ἕνα	γέ τινα συμβαίνειν τι ἀτύχημα,
[2, 18]	λυπεῖσθαι. Οὔτ´ αὖ πάλιν ὀλίγους,	ἕνα	ἢ δύο, ἀλλὰ συμμέτρους τῷ
[2, 13]	δοκεῖ ἄλλοις τισὶν ἐν τοῖς	ἐναντίοις	μᾶλλον ἐγγίνεσθαι ἡ φιλία. Ἐρᾷ
[2, 13]	γαῖ´, ὅταν ξηρὸν πέδον· ὡς	ἐναντίοις	οὖσιν τούτοις ἐγγίγνεται φιλία ἡ
[2, 13]	ὅταν ξηρὸν πέδον· τὸ δὴ	ἐναντίον,	φασίν, τῷ ἐναντίῳ βούλεσθαι φίλον
[2, 8]	συμφορώτατα, καὶ λόγον οὐδένα ἔχειν	ἐναντιούμενον	τοῖς αὑτῷ φαινομένοις ἡδέσιν· ὁ
[2, 13]	γὰρ αὐτὸς αὑτῷ μαχόμενος καὶ	ἐναντιούμενος.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Ἔστιν δὲ φιλία
[2, 8]	εἰπεῖν τὰ ἀπορούμενα καὶ τοὺς	ἐναντιουμένους	λόγους τοῖς φαινομένοις, ὅπως ἐκ
[2, 8]	ὅπως ἐκ τῶν ἀπορουμένων καὶ	ἐναντιουμένων	λόγων συνεπισκεψάμενοι καὶ ταῦτα ἐξετάσαντες
[2, 6]	τὰ πάθη ὁρμῶσιν καὶ οὐκ	ἐναντιοῦνται	ἀλλήλοις, ἐπὶ δὲ ταύτης ἐναντιοῦνται
[2, 6]	ἐναντιοῦνται ἀλλήλοις, ἐπὶ δὲ ταύτης	ἐναντιοῦνται	ἀλλήλοις ὅ τε λόγος καὶ
[2, 8]	δὲ ἀκρατὴς λόγον ἔχει ὃς	ἐναντιοῦται	αὐτῷ, ἐφ´ ἃ ἡ ἐπιθυμία
[2, 9]	τὰ πάθη ὁμογνωμονοῦντα, ἀλλὰ πολλάκις	ἐναντιοῦται·	διὸ μᾶλλον ἀρχῇ ἔοικεν πρὸς
[2, 8]	ὥστε πάλιν ὁ λόγος οὗτος	ἐναντιοῦται	τῷ μὴ εἶναι ἐπιστήμην. Ἀλλ´
[2, 13]	τὸ δὴ ἐναντίον, φασίν, τῷ	ἐναντίῳ	βούλεσθαι φίλον εἶναι. Ἐν μὲν
[2, 5]	τῆς ἐπὶ τὸ καλόν. Οὐδ´	ἐναντιώσεται	ἀρετὴ ἀρετῇ. Πέφυκεν γὰρ ὑπείκειν
[2, 13]	Καὶ γὰρ εἰ θέλεις τὰ	ἐναντιώτατα	ποιῆσαι πῦρ καὶ ὕδωρ, ταῦτα
[2, 13]	οὖν ὅτι καὶ ἐν τοῖς	ἐναντιωτάτοις	φιλία ἐγγίνεται διὰ τὸ συμφέρον.
[2, 9]	οὐκ οἰόμενοι δεῖν τὴν ἡδονὴν	ἐναριθμεῖσθαι	τοῖς ἀγαθοῖς, ἀλλὰ τό γε
[2, 9]	δέ, ὡς φαμέν, μὴ ὄντα	ἐνδεᾶ	ἥδεσθαι· ἡ μὲν γὰρ ἔνδεια
[2, 9]	ἅμα τῇ προσφορᾷ ὧν ἐσμεν	ἐνδεεῖς,	τοῦτο τὸ μόριον τῆς ψυχῆς
[2, 9]	ἡ ἡδονὴ ἀποκατάστασις τοῦ ἐνδεοῦς·	ἐνδεὲς	γὰρ ἐπὶ τῶν τοιούτων ἡδονῶν
[2, 13]	αὐτοὶ φιλεῖν, ἀλλ´ ὑπὸ τῶν	ἐνδεεστέρων	οἴονται δεῖν αὐτοὶ φιλεῖσθαι· ἔστιν
[2, 13]	φιλεῖν ἀλλὰ φιλεῖσθαι. Ὁ δ´	ἐνδεὴς	χρημάτων ἢ ἡδονῶν ἢ ἀρετῆς
[2, 9]	γένεσις δοκεῖ εἶναι. Ἡ δ´	ἔνδεια	καὶ ὑπερβολὴ λύπη. Λύπη οὖν
[2, 9]	ἐνδεᾶ ἥδεσθαι· ἡ μὲν γὰρ	ἔνδεια	λύπη, ἄνευ δὲ λύπης καὶ
[2, 9]	ὑπερβολῆς γίνονται, τῷ ἢ τὴν	ἔνδειαν	ἀναπληροῦσθαι ἢ τῆς ὑπερβολῆς ἀφαιρεῖσθαι·
[2, 13]	διὰ ταὐτό· διὰ γὰρ τὴν	ἔνδειαν	τὴν τῆς ἀρετῆς, παρ´ οὗ
[2, 13]	εὐπόρῳ ὁ πένης διὰ τὴν	ἔνδειαν	ὧν ὁ πλούσιος εὐπορεῖ φίλος
[2, 9]	οἷον καθισταμένης μὲν αἱ ἐξ	ἐνδείας	ἀναπληρώσεις, καθεστηκυίας δὲ αἱ ἀπὸ
[2, 9]	καὶ〉 ὀσφρανθῆναι. Οὐ γὰρ ἐξ	ἐνδείας	γινομένη, ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων,
[2, 9]	πιεῖν. Αὗται μὲν γὰρ ἐξ	ἐνδείας	καὶ ὑπερβολῆς γίνονται, τῷ ἢ
[2, 5]	ἀλλὰ βελτίω· ἡ γὰρ μεσότης	ἐνδείας	καὶ ὑπερβολῆς τῆς τῶν παθῶν
[2, 9]	εἴη ἡ ἡδονὴ ἀποκατάστασις τοῦ	ἐνδεοῦς·	ἐνδεὲς γὰρ ἐπὶ τῶν τοιούτων
[2, 9]	γὰρ ἀποκαθίστασθαί ἐστι τὸ τοῦ	ἐνδεοῦς	τῇ φύσει, τούτου τὴν ἀναπλήρωσιν
[2, 13]	μὲν γὰρ τοῖς ὁμοίοις οὐδὲ	ἐνδέχεσθαι	γίνεσθαι. Τὸ γὰρ ὅμοιον, φασίν,
[2, 8]	δεῖ) τὸν φρόνιμον δ´ οὐκ	ἐνδέχεται	ἀκρατῆ εἶναι. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ
[2, 9]	καὶ τὸ ὅλον δὲ οὐκ	ἐνδέχεται	ἄνευ ἡδονῆς εἶναι τῆς ἀπ´
[2, 17]	τούτων δεήσεται, ταῦτα δὲ μὴ	ἐνδέχεται	ἄνευ φιλίας, προσδέοιτ´ ἂν ὁ
[2, 13]	οὐδὲ δὴ παρὰ τῶν ἀψύχων	ἐνδέχεται	ἀντιφιλεῖσθαι. Φιλία μέντοι καὶ πρὸς
[2, 9]	ἀρετή) ὥστ´ οὐδὲ κακῶς χρῆσθαι	ἐνδέχεται	ἀρετῇ. Ἁπλῶς δ´ οὐχ, ὥσπερ
[2, 8]	ἔχοντος ἡ αὐτὴ ἁμαρτία συμβήσεται.	Ἐνδέχεται	γὰρ τὸν ἀκρατῆ τὴν μὲν
[2, 17]	καὶ ἀναγκαῖα, ταῦτα δὲ μὴ	ἐνδέχεται	εἶναι ἄνευ φιλίας, προσδέοιτ´ ἂν
[2, 8]	πρακτικός. Τὸν οὖν δεινὸν ἀκρατῆ	ἐνδέχεται	εἶναι (οὐ γὰρ πρακτικὸς περὶ
[2, 10]	ἡ τύχη ἐστὶ κυρία, οὐκ	ἐνδέχεται	εὐδαίμονα εἶναι. Διὸ ῥητέον ἐστὶν
[2, 8]	ὀρθῷ ἕκαστα θεωρῶν, πότερον {δ´)	ἐνδέχεται	τὸν φρόνιμον ἀκρατῆ εἶναι, ἢ
[2, 8]	ἀλήθειαν ὑπὲρ αὐτῶν εἰς τὸ	ἐνδεχόμενον	ἴδωμεν· ῥᾷον γὰρ οὕτως ἰδεῖν
[2, 8]	δεῖ, πρὸς δὲ τὴν ἡδονὴν	ἐνδιδοὺς	καὶ καταμαλακιζόμενος, ὁ τοιοῦτος ψεκτότερος.
[2, 8]	οὔτι πειθαρχεῖ, ἀλλὰ τῇ ἡδονῇ	ἐνδίδωσιν,	καὶ καταμαλακίζεται καὶ ἐξασθενεῖ πώς.
[2, 13]	ἁπλῶς ἄλλαι κοινωνίαι καὶ φιλίαι	ἔνεισιν	ἐν ἑκάστοις τούτων. Βεβαιοτάτη δ´
[2, 5]	ὃν καὶ ὣς καὶ οὗ	ἕνεκα,	ἔστι δ´ ἡ βλάβη καὶ
[2, 12]	δὲ τὸ χεῖρον τοῦ βελτίονος	ἕνεκεν	ἐστίν, ὥσπερ ἐπὶ σώματος καὶ
[2, 12]	ψυχῆς τὸ σῶμα τῆς ψυχῆς	ἕνεκεν,	καὶ τότ´ ἐροῦμεν ἔχειν τὸ
[2, 15]	φίλαυτος ἐστίν (αὐτὸς αὑτοῦ γὰρ	ἕνεκεν	πάντα πράττει) ἀλλ´ οὐχ ὁ
[2, 15]	Ἔστιν δὲ φίλαυτος ὁ αὑτοῦ	ἕνεκεν	πάντα πράττων ἐν τοῖς κατὰ
[2, 12]	(τὸ γὰρ χεῖρον τοῦ βελτίονος	ἕνεκεν,	πρὸς τὸ συνεργεῖν τῷ βελτίονι)
[2, 15]	γάρ ἐστι σπουδαῖος, ὅτι ἄλλου	ἕνεκεν	τοῦτο πράττει· διὸ οὐκ ἔστιν
[2, 14]	δυνατὸς ὢν πρᾶξαι πράττειν ἐκείνου	ἕνεκεν	ᾧ ἐστιν εὔνους. Ἔστιν δ´
[2, 9]	ἡδόμεθα, ὃ ἅμα τῇ προσφορᾷ	ἐνεργεῖ.	Διὸ οὐκ ἔστιν οὐδεμία ἡδονὴ
[2, 8]	πράττουσι καὶ πάσχουσιν. Οὐ γὰρ	ἐνεργεῖ	ἐν αὐτοῖς ἡ ἐπιστήμη. Ὡσαύτως
[2, 9]	τοῦτο τὸ μόριον τῆς ψυχῆς	ἐνεργεῖ	καὶ κινεῖται, ἡ δὲ κίνησις
[2, 8]	ἔοικεν, καὶ τῇ ἐπιστήμῃ οὐκ	ἐνεργεῖ.	Λύεται δὴ ἀπορία οὕτως. Ἠπορεῖτο
[2, 14]	αὐτό. Ὁ μὲν οὖν πατὴρ	ἐνεργεῖ	πως ἀεὶ μᾶλλον παρὰ τὸ
[2, 14]	καὶ τέλος αὐτῷ ἐστι καὶ	ἐνέργεια)	ἀλλ´ οὐ τῇ οἰκοδομικῇ (καὶ
[2, 13]	τοῦ φιλεῖσθαι οὐδεμία τῷ φιλουμένῳ	ἐνέργεια	γίνεται. Ἔτι δὲ βέλτιον τὸ
[2, 9]	δὲ κίνησις αὐτοῦ καὶ ἡ	ἐνέργειά	ἐστιν ἡδονή· διὰ δὴ τὸ
[2, 14]	τὸ αὐτὸ τέλος τε καὶ	ἐνέργεια,	καὶ οὐκ ἄλλο τι παρὰ
[2, 14]	οἷον τῷ αὐλητῇ ἡ αὐτὴ	ἐνέργεια	καὶ τέλος (τὸ γὰρ αὐλεῖν
[2, 13]	φιλεῖσθαι. Τὸ μὲν γὰρ φιλεῖν	ἐνέργειά	τις ἡδονῆς καὶ ἀγαθόν, ἀπὸ
[2, 14]	ἐνέργειαν) ἔστιν οὖν ἡ φιλία	ἐνέργειά	τις, οὐδὲν δέ ἐστιν ἄλλο
[2, 12]	χρῆσιν (ἡ γὰρ εὐδαιμονία ἐστὶν	ἐνέργεια,	ὡς φαμέν) ἀλλὰ τὴν ἕξιν,
[2, 9]	εἴησαν αἱ καθεστηκυίας τῆς φύσεως	ἐνέργειαι·	αἱ γὰρ ἡδοναὶ κατ´ ἀμφοτέρους
[2, 9]	κατ´ ἀμφοτέρους λεγόμεναι τοὺς τρόπους	ἐνέργειαι	εἰσίν· ὥστε δῆλον ὅτι αἱ
[2, 12]	μανθάνοντι τὴν χρῆσιν καὶ τὴν	ἐνέργειαν,	ἀλλὰ τὴν ἕξιν μόνον· οὕτως
[2, 9]	διωρίκαμεν καὶ φαμὲν εἶναι ἀρετῆς	ἐνέργειαν	ἐν βίῳ τελείῳ, ἡ δ´
[2, 14]	γὰρ ἕτερον τέλος παρὰ τὴν	ἐνέργειαν)	ἔστιν οὖν ἡ φιλία ἐνέργειά
[2, 9]	ἐνεργεῖν, ἢ διὰ τὴν αὐτοῦ	ἐνέργειαν,	οἴονται γένεσιν εἶναι τὴν ἡδονὴν
[2, 14]	οὐκ ἄλλο τι παρὰ τὴν	ἐνέργειαν	τέλος, οἷον τῷ αὐλητῇ ἡ
[2, 12]	τὸ λογιστικὸν ἐνεργεῖν τὴν αὑτοῦ	ἐνέργειαν.	Τότε γὰρ ἡ πρᾶξις ἔσται
[2, 14]	ἐστιν ἄλλο τέλος παρὰ τὴν	ἐνέργειαν	τοῦ φιλεῖν, ἀλλὰ τοῦτο αὐτό.
[2, 12]	Τὴν δὲ χρῆσιν καὶ τὴν	ἐνέργειαν	τούτων οὐκ ἔστι ταύτης τῆς
[2, 9]	φανερόν. Κατὰ πάσας γὰρ ἀγαθοῦ	ἐνεργείας	ἡδονή τις ἀκολουθεῖ, ὥστ´ ἐπειδὴ
[2, 9]	οὐ γάρ ἐστιν ἅμα ἀμφοτέραις	ἐνεργεῖν.	Ἀλλὰ διὰ τί οὐκ ἀγαθὸν
[2, 9]	τὸ μόριον τὸ τῆς ψυχῆς	ἐνεργεῖν,	ἢ διὰ τὴν αὐτοῦ ἐνέργειαν,
[2, 8]	ἔχῃ) τὸ δ´ ἕτερον τὸ	ἐνεργεῖν	ἤδη τῇ ἐπιστήμῃ. Ἀκρατὴς οὖν
[2, 12]	ψυχῆς μὴ κωλύῃ τὸ λογιστικὸν	ἐνεργεῖν	τὴν αὑτοῦ ἐνέργειαν. Τότε γὰρ
[2, 12]	τὸν νοῦν τὸ αὑτοῦ ἔργον	ἐνεργεῖν,	τότ´ ἔσται τὸ κατὰ τὸν
[2, 8]	δὲ αὐτῇ· ὅταν οὖν μὴ	ἐνεργῇ	τῇ ἐπιστήμῃ ταύτῃ, οὐδὲν ἄτοπον
[2, 9]	πράττειν· ἆρα οὐ πολλῷ μᾶλλον	ἐνεργήσει	κατὰ τὴν πρᾶξιν; Καὶ ἐὰν
[2, 8]	τὴν ἐπιστήμην τῶν καλῶν, οὐκ	ἐνεργῶν	δὲ αὐτῇ· ὅταν οὖν μὴ
[2, 8]	Ἐν μὲν οὖν τῷ ἀκολάστῳ	ἔνεστιν	ἀρχὴ φαύλη. γὰρ πράττει φαῦλα
[2, 8]	πράττειν, ἐν αὐτῷ ἡ ἀρχὴ	ἔνεστιν	οὐχ ὑγιής. Διὸ βελτίων ἂν
[2, 10]	φύσεως· ἐν γὰρ τῇ ψυχῇ	ἔνεστιν	τῇ φύσει τοιοῦτον ᾧ ὁρμῶμεν
[2, 9]	ὑπερβολὴ λύπη. Λύπη οὖν ἐνταῦθα	ἔνθα	ἡδονῆς γένεσις. Ἐπὶ δέ γε
[2, 10]	τοῖς ἐνθουσιάζουσιν· καὶ γὰρ οἱ	ἐνθουσιάζοντες	ἄνευ λόγου ὁρμὴν ἔχουσι πρὸς
[2, 10]	ἀρέσκει μοι, ὅμοιον πάσχων τοῖς	ἐνθουσιάζουσιν·	καὶ γὰρ οἱ ἐνθουσιάζοντες ἄνευ
[2, 19]	ἔγκλημα τοιοῦτον οἷον ἀξιοῦσιν ἐν	ἐνίαις,	ὥσπερ ἐγὼ σοί, οὕτως καὶ
[2, 14]	τὸν πατέρα; Πότερον οὖν, ὡς	ἔνιοι	λέγοντες ὀρθῶς πρός γε τοὺς
[2, 14]	νοοῦσιν ἐπὶ ταὐτά. Εἰ γὰρ	ἐννοοῦσιν	ἀμφότεροι ἄρχειν, ἀλλ´ ὃ μὲν
[2, 8]	ὅτι οὗτοι; Ἡ γὰρ ἀρχὴ	ἐνοῦσα	φαύλη μεγάλα συμβάλλεται, ἐν δὲ
[2, 8]	τοιοῦτος ὢν οἷος καὶ μὴ	ἐνουσῶν	ἐπιθυμιῶν τοιοῦτος εἶναι οἷος εἰ
[2, 8]	ἐστιν οὐ μόνον ὁ ἐπιθυμιῶν	ἐνουσῶν	ταύτας κατέχων διὰ τὸν λόγον,
[2, 10]	τύχη, οὗ δὲ πλείστη τύχη,	ἐνταῦθ´	ἐλάχιστος νοῦς. Ἀλλ´ ἆρά γε
[2, 12]	τὸ δ´ ὠχρὸν πῶς εἰδήσω;	Ἐνταῦθα	δὴ συνιέτω ὁ ἰατρός· εἰ
[2, 17]	οὔτ´ ἐκεῖ ὀρθῶς οὔτ´ ἂν	ἐνταῦθα	εἴη χρήσιμος· οὐ γὰρ εἰ
[2, 10]	οὗ πλεῖστος νοῦς καὶ λόγος,	ἐνταῦθα	ἐλαχίστη {καὶ) τύχη, οὗ δὲ
[2, 9]	καὶ ὑπερβολὴ λύπη. Λύπη οὖν	ἐνταῦθα	ἔνθα ἡδονῆς γένεσις. Ἐπὶ δέ
[2, 13]	ὃ δὲ διὰ τὸ συμφέρον,	ἐνταῦθα	ἡ ἀμφισβήτησις· οὔτε γὰρ ὁ
[2, 10]	κύριος ἐστίν. Ἀλλ´ ὅμως οὐδ´	ἐνταῦθα	κυρίως ἂν ἡ εὐτυχία λέγοιτο.
[2, 14]	ἔχον, οὕτω πως ἔχει καὶ	ἐνταῦθα.	Λέγω δ´ οἷον {ἐστιν) ἔστι
[2, 8]	τῷ τὴν ἐπιστήμην ἔχοντι καὶ	ἐνταῦθα,	οἷον ἅπαντα μὲν τὸν πυρέττοντα
[2, 13]	δὲ φιλητὸν οὐκ ἔστι φιλητέον.	Ἐνταῦθα	οὖν ἐστιν καὶ διὰ τὸ
[2, 10]	ἢ λόγον ὀρθόν· καὶ γὰρ	ἐνταῦθα	οὐχ ἧττόν ἐστι τὸ τεταγμένον
[2, 12]	τὴν ἕξιν μόνον· οὕτως οὐδ´	ἐνταῦθα	παραδίδωσιν τὸ εἰδῆσαι ταῦτα τὴν
[2, 19]	σὺ ἐμοί, εἰ δὲ μή,	ἐνταῦθα	τὸ σφοδρὸν ἔγκλημα· ἐν δὲ
[2, 13]	οὐκ ὀρθῶς. Τὴν γὰρ φιλίαν	ἐνταῦθά	φαμεν εἶναι οὗ ἐστὶ τὸ
[2, 8]	ἀμφότερα δοκεῖ εἶναι. Ἀλλὰ πάλιν	ἐντεῦθεν	ἂν γένοιτο φανερόν, ὥσπερ ἔφαμεν
[2, 8]	ἁπλῶς ἀκρατής. Δῆλον δὲ καὶ	ἐντεῦθεν,	ὅτι περὶ ταῦτα ἡ ἀκρασία·
[2, 4]	τοῦ δικαίου ἐστὶν τὸ τῇ	ἐντεύξει	τὸ ἴσον ἑκάστῳ ἀποδιδόναι (λέγω
[2, 4]	κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδιδόναι τὴν	ἔντευξιν,	τοῦτο καὶ δικαίου καὶ σπουδαίου
[2, 4]	ἂν ᾖ ἕκαστος, τοιοῦτον γινόμενον	ἐντυγχάνειν)	Ἢ οὔ; Τοῦτο μὲν γὰρ
[2, 13]	δὲ καὶ ἀγανακτεῖν, ὅταν φαύλοις	ἐντύχωσιν	τοῖς φίλοις, καὶ θαυμάζειν· ἔστι
[2, 13]	γὰρ τῇ φιλίᾳ πάντα ταῦτα	ἐνυπάρχει·	καὶ γὰρ συζῆν μετ´ οὐδενὸς
[2, 9]	ἔσται ἀρετὴ ἐκλείποντος τοῦ λόγου	(ἐξ	ἀμφοτέρων γὰρ ἡ ἀρετή) ὥστ´
[2, 9]	πράττων, ἀναγκαζόμενος πράττει· ὁ δ´	ἐξ	ἀνάγκης πράττων οὐ σπουδαῖος. Ἀλλὰ
[2, 9]	εἴησαν, ἐπεὶ αἵ γε σωματικαὶ	ἐξ	ἀναπληρώσεως. Ἔτι καὶ τοῦτο ἐλέγετο,
[2, 13]	τὴν τῶν σπουδαίων φιλίαν, τὴν	ἐξ	ἁπάντων τούτων οὖσαν, καὶ ἐκ
[2, 17]	ἡδύ) αὐτοὶ μὲν οὖν αὑτοὺς	ἐξ	αὑτῶν οὐ δυνάμεθα θεάσασθαι (ὅτι
[2, 8]	Δυσιατότερα γὰρ τὰ φυσικὰ τῶν	ἐξ	ἔθους γενομένων (καὶ γὰρ τὸ
[2, 9]	καθεστηκυίας, οἷον καθισταμένης μὲν αἱ	ἐξ	ἐνδείας ἀναπληρώσεις, καθεστηκυίας δὲ αἱ
[2, 9]	ἰδεῖν καὶ〉 ὀσφρανθῆναι. Οὐ γὰρ	ἐξ	ἐνδείας γινομένη, ὥσπερ ἐπὶ τῶν
[2, 9]	ἢ πιεῖν. Αὗται μὲν γὰρ	ἐξ	ἐνδείας καὶ ὑπερβολῆς γίνονται, τῷ
[2, 13]	Εἰσὶν δὲ καὶ τοιαῦται φιλίαι	ἐξ	ὁμοιοπαθείας, ἐκ τοῦ τἀγαθὸν βούλεσθαί
[2, 17]	αὐτοὶ αὑτοὺς οὐ δυνάμεθα, δῆλον	ἐξ	ὧν ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν, αὐτοὶ δὲ
[2, 9]	θεωρεῖν δεῖ ποῖός τίς ἐστιν	ἐξ	ὧν ἀπέτυχε καὶ κακῶς εἰργάσατο,
[2, 12]	ἕξιν, οὐδ´ ἐν τῷ εἰδέναι	ἐξ	ὧν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία, ἀλλ´
[2, 9]	ἀπέτυχε καὶ κακῶς εἰργάσατο, ἀλλ´	ἐξ	ὧν εὖ, οὕτως οὐδ´ ἐπιστήμην
[2, 18]	ἁπάντων γὰρ καὶ τῶν ἄλλων	ἐξαδυνατεῖ	ἡμῶν ἡ φύσις ἀσθενὴς οὖσα
[2, 1]	νόμον. Ἃ γὰρ ὁ νομοθέτης	ἐξαδυνατεῖ	καθ´ ἕκαστα ἀκριβῶς διορίζειν, ἀλλὰ
[2, 1]	κατὰ νόμον, ἃ ὁ νομοθέτης	ἐξαδυνατῶν	ἀπέλιπεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἡ δὲ
[2, 8]	προπετική τις καὶ ἀπρονόητος καὶ	ἐξαίφνης	γινομένη (οἷον ὅταν ἴδωμεν καλὴν
[2, 8]	ἡδονῇ ἐνδίδωσιν, καὶ καταμαλακίζεται καὶ	ἐξασθενεῖ	πώς. Πότερον δ´ ὁ σώφρων
[2, 8]	εἰ δέ γε σφοδρὰς {μὴ)	ἕξει	ἐπιθυμίας, οὐκέτι ἔσται σώφρων (ὁ
[2, 8]	δεσπότης δός μοι, τῇ προθυμίᾳ	ἐξενεχθέντες,	πρὸ τοῦ ἀκοῦσαι ὃ δεῖ
[2, 8]	πάλιν οἱ αὐτοὶ εἰσίν· οὐκ	ἐξέπεσεν	δ´ αὐτῶν ὁ λόγος οὐδ´
[2, 8]	τινὰ ἔχει, ᾗ θεωρεῖ καὶ	ἐξετάζει	τὰ φαῦλα; Ἀλλὰ πάλιν οὐκ
[2, 8]	ἐναντιουμένων λόγων συνεπισκεψάμενοι καὶ ταῦτα	ἐξετάσαντες	τὴν ἀλήθειαν ὑπὲρ αὐτῶν εἰς
[2, 12]	τὴν χρῆσιν παραδίδωσιν, ἀλλὰ τὴν	ἕξιν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ' Ἐφ´ ἅπασι δὲ
[2, 12]	καὶ τὴν ἐνέργειαν, ἀλλὰ τὴν	ἕξιν	μόνον· οὕτως οὐδ´ ἐνταῦθα παραδίδωσιν
[2, 12]	ἐνέργεια, ὡς φαμέν) ἀλλὰ τὴν	ἕξιν,	οὐδ´ ἐν τῷ εἰδέναι ἐξ
[2, 3]	τούτων ἐστί, ἡ δὲ εὐβουλία	ἕξις	ἢ διάθεσις ἤ τι τοιοῦτον
[2, 16]	φιλήσει. Ναί, ἀλλ´ ᾗ τούτων	ἐξιστάμενος	τῷ φίλῳ αὑτῷ τὸ καλὸν
[2, 16]	αὑτῷ τὸ καλὸν περιποιεῖται, ταύτῃ	ἐξίσταται	τῶν τοιούτων. Ἔστι μὲν οὖν
[2, 5]	καὶ ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ	ἐξουσία,	οἶδεν· ἀλλ´ εἰ αὑτῷ ἀγαθὸν
[2, 19]	δὲ χείρονος καὶ βελτίονος. Οὐχ	ἕξουσιν	δὴ τὰ τοιαῦτα ἐγκλήματα. Ἀλλ´
[2, 10]	ἐστι {τῷ) θεῷ. Ἀλλὰ μὴν	ἔξω	γε τούτων εἰς οὐδὲν ἄλλο
[2, 8]	μὲν {οὖν) ἄρα ἀκρατὴς ἔθει	ἔοικε	φαῦλος εἶναι, ὁ δὲ ἀκόλαστος
[2, 10]	τοιαύτη εὐτυχία διάφορος ἐκείνης, καὶ	ἔοικεν	αὕτη ἐκ τῶν πραγμάτων τῆς
[2, 10]	καὶ ἐπιστήμη παντελῶς ἀλλότριόν τι	ἔοικεν	εἶναι. Ἀλλὰ μὴν οὐδ´ ἡ
[2, 8]	τοῦ ἀκρατοῦς. Ὥσπερ γὰρ καθεύδοντι	ἔοικεν,	καὶ τῇ ἐπιστήμῃ οὐκ ἐνεργεῖ.
[2, 13]	ἡδέος· δέοι ἂν ἄρα, ὡς	ἔοικεν,	μάλιστα τούτοις ὑπάρχειν τὸ ἡδέσιν
[2, 9]	πολλάκις ἐναντιοῦται· διὸ μᾶλλον ἀρχῇ	ἔοικεν	πρὸς τὴν ἀρετὴν τὸ πάθος
[2, 14]	φιλία κατὰ λόγον. Οὐδέποτε γὰρ	ἐπ´	ἀγαθοῦ δόσει οὐδεὶς ἴσον ἂν
[2, 18]	τὴν ἀσθένειαν τῆς φύσεως, οὔτ´	ἐπ´	ἀκοῆς, οὔτ´ ἐπὶ τῶν ἄλλων
[2, 5]	κάλλους μεγέθους. Πότερον οὖν καὶ	ἐπ´	ἀρετῆς οὕτως ἔχει, ὥστε ἐάν
[2, 8]	ἴδωμεν καλὴν γυναῖκα, εὐθέως τι	ἐπάθομεν,	καὶ ἀπὸ τοῦ πάθους ὁρμὴ
[2, 8]	τιμὴν οὐκ ἔστιν ἁπλῶς ἀκρατής·	ἐπαινεῖται	γάρ πως ὁ περὶ τιμὴν
[2, 8]	ἐγκράτεια μήτε ἀκρασία, οὐδ´ ἂν	ἐπαινετὴ	εἴη ἡ ἀκρασία οὐδὲ ψεκτὴ
[2, 8]	καθ´ ἃς ψεκτοὶ ἁπλῶς καὶ	ἐπαινετοὶ	λεγόμεθα. Ἔστιν δὲ τῶν ἀγαθῶν
[2, 8]	λόγων καὶ τὸν ἀκρατῆ ποτε	ἐπαινετὸν	εἶναι καὶ τὸν ἐγκρατῆ ψεκτόν.
[2, 8]	ᾗ γὰρ πράττει τὰ καλά,	ἐπαινετός.	Ἄτοπον δὴ τὸ συμβαῖνον. Πάλιν
[2, 8]	οὐκοῦν οὗτος ἀκρατὴς μὲν ἔσται,	ἐπαινετὸς	μέντοι· ᾗ γὰρ πράττει τὰ
[2, 8]	τὸν πατέρα τύπτειν κρατοίη, οὐκ	ἐπαινετός.	Οὐ δὴ τὰς τοιαύτας ζητοῦμεν
[2, 8]	τῆς ἡδονῆς κρατεῖ, οὐκ ἔστιν	ἐπαινετός,	οὐδὲ ψεκτός, εἰ μὴ κρατεῖ,
[2, 8]	ἀκρασίας ὃς παρεῖχεν ἀπορίαν, ὡς	ἐπαινετοῦ	ποτε τοῦ ἀκρατοῦς ἐσομένου καὶ
[2, 5]	ἀλλὰ συνεργοῦσί πως μετ´ ἀλλήλων	ἐπακολουθοῦσαι	τῇ φρονήσει. Οὐχ ἧττον δὲ
[2, 13]	οὖν ὁρῶμεν, ὥσπερ καὶ μικρὸν	ἐπάνω	ἐλέγομεν, ὅτι ἐκ μὲν τῶν
[2, 8]	ἐστίν, ἠπορήθη μὲν ἐν τοῖς	ἐπάνω,	νῦν δὲ λέγωμεν. Ἔστιν γὰρ
[2, 6]	τίσιν, εἴρηται ἡμῖν ἐν τοῖς	ἐπάνω·	νῦν δὲ ὑπὲρ ἀκρασίας καὶ
[2, 8]	ἐστίν. Διῃρήμεθα γὰρ ἐν τοῖς	ἐπάνω	τόν τε δεινὸν καὶ τὸν
[2, 9]	τοῦ διανοεῖσθαι βέλτισται ἂν εἴησαν,	ἐπεὶ	αἵ γε σωματικαὶ ἐξ ἀναπληρώσεως.
[2, 8]	καὶ ταῦτ´ ἄν τις ἀπορήσειεν·	ἐπεὶ	γὰρ δοκεῖ ὁ σώφρων καὶ
[2, 9]	φαῦλαι ἡδοναί, οὐδὲ ἡμᾶς λανθάνει.	Ἐπεὶ	γὰρ καὶ φύσεις τῶν ζῴων
[2, 9]	τις καὶ ὑπὲρ τούτου οὕτως.	Ἐπεὶ	γὰρ τἀγαθόν φαμεν ἐν πάσαις
[2, 17]	λόγος ἐπὶ τοῦ θεοῦ λεγόμενος.	Ἐπεὶ	γάρ, φησί, πάντα ἔχει τἀγαθὰ
[2, 8]	ὅτι περὶ ταῦτα ἡ ἀκρασία·	ἐπεὶ	γὰρ ψεκτὸς ὁ ἀκρατής, ψεκτὰ
[2, 15]	ἡ κυρίως λεγομένη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ'	Ἐπεὶ	δ´ ἐστίν, ὡς φαμέν, αὐτῷ
[2, 9]	οἴονται εἶναι τὴν ἡδονὴν ἀγαθόν.	Ἐπεὶ	δ´ οὖν ἐστιν ἡ ἡδονὴ
[2, 8]	ὅτι φαῦλα ὅμως ταῦτα πράττουσιν.	Ἐπεὶ	δ´ οὖν ἔστιν ἀκρασία, πότερον
[2, 13]	πρὸς αὑτὸν φιλία, ἢ οὔ.	Ἐπεὶ	δ´ οὖν ὁρῶμεν, ὥσπερ καὶ
[2, 13]	τούτοις ὑπάρχειν τὸ ἡδέσιν εἶναι.	Ἐπεὶ	δὲ διῄρηνται αἱ φιλίαι εἰς
[2, 13]	πρὸς ἄλληλα τῷ μὴ διαφέρεσθαι,	ἐπεὶ	ὅ γε φαῦλος οὐδέποτ´ ἐστὶν
[2, 9]	ἡδονὴ τῷ γένει ἀγαθὸν ἐστίν,	ἐπεὶ	ὅτι γέ εἰσιν φαῦλαι ἡδοναί,
[2, 17]	οὗτος Ἡρακλῆς, ἄλλος φίλος ἐγώ.	Ἐπεὶ	οὖν ἐστι καὶ χαλεπώτατον, ὥσπερ
[2, 13]	ἡ ἐμὴ καὶ ἡ τούτου·	ἐπεὶ	οὖν ἐστι τῆς ψυχῆς πλείω
[2, 10]	τῶν ἀγαθῶν ἐστι τῆς ἐπιτεύξεως.	Ἐπεὶ	οὖν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία οὐκ
[2, 9]	(οἷον ἐπὶ τῶν ἀκρατῶν συμβαίνει)	ἐπεὶ	οὖν τὸ ἄλογον μέρος τῆς
[2, 14]	οὗτος Ἐμπεδοκλεῖ ὁμονοεῖ; Ἢ οὔ;	Ἐπεὶ	περί τι ἄλλο τοιοῦτον. Πρῶτον
[2, 8]	δὲ ἡ ἀρχὴ ὁ λόγος.	Ἐπεὶ	πότερος ἂν πλείω κακὰ ποιήσειεν,
[2, 9]	μᾶλλον πράττειν ἀπ´ αὐτοῦ γινομένη,	ἐπεὶ	τὸν σπουδαῖον ποίησον πράττειν τὰ
[2, 5]	καὶ τὸ τοιοῦτον ἀπορίαν, οἷον	ἐπειδὰν	μὴ ᾖ ἅμα πρᾶξαι τἀνδρεῖα
[2, 9]	γένεσιν εἶναι· ἔστι δ´ οὔ.	Ἐπειδὴ	γάρ ἐστι τῆς ψυχῆς τι
[2, 13]	ἀδικίαν ἔφαμεν πρὸς αὑτὸν εἶναι.	Ἐπειδὴ	γὰρ ἕτερος μὲν ὁ ἀδικῶν
[2, 13]	δόξειεν ἂν εἶναι πρὸς αὑτόν.	Ἐπειδὴ	γὰρ ὁ φίλος ἐστίν, ὡς
[2, 13]	ἐν τίσι καὶ περὶ τί·	ἐπειδὴ	γὰρ ὁρῶμεν παρὰ πάντα τὸν
[2, 13]	ἔσται φίλος; Ἔσται μὲν οὖν.	Ἐπειδὴ	γὰρ τἀγαθῷ ἠκολούθει τὸ συμφέρον
[2, 12]	ἔσται κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον.	Ἐπειδὴ	γάρ τι τῆς ψυχῆς τὸ
[2, 9]	ἡμῖν ἐστιν λέγειν ὑπὲρ ἡδονῆς.	Ἐπειδὴ	γὰρ ὑπὲρ εὐδαιμονίας ἡμῖν ἐστιν
[2, 16]	φιλήσει, ἔστι δ´ ὡς οὔ.	Ἐπειδὴ	γάρ φαμεν τὸν σπουδαῖον ἐκστήσεσθαι
[2, 8]	δέοντος, οὗτος ἀκρατὴς τελέως λέγεται.	Ἐπειδὴ	δέ ἐστι τῶν περὶ τὰ
[2, 11]	Περὶ μὲν οὖν εὐτυχίας τοσαῦτα·	ἐπειδὴ	δὲ ὑπὲρ ἑκάστης τῶν ἀρετῶν
[2, 9]	ἡδονὴ ἂν εἴη ἀγαθόν· ὥστ´	ἐπειδὴ	ἐν τούτοις μὲν τἀγαθὰ καὶ
[2, 13]	ἐπὶ τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν,	ἐπειδή	ἐστι πλείω, ὅταν ταῦτα μὴ
[2, 9]	τῶν ἀρετῶν τὸ τοιοῦτον. Οἷον	ἐπειδὴ	ὁ λόγος κρατεῖ ποτε τῶν
[2, 11]	σώφρονα, ὅλως ἐπὶ τῶν ἀρετῶν.	Ἐπειδὴ	οὖν εἰς δύο διαιροῦμεν, καὶ
[2, 10]	δ´ ἂν εἴη τούτων εἰπεῖν,	ἐπειδὴ	περὶ εὐδαιμονίας ἐστὶν ὁ λόγος,
[2, 9]	τὰς ἡδονὰς γενέσεις. Οἴονται γάρ,	ἐπειδὴ	τῆς προσφορᾶς γινομένης γίνεται ἡδονή,
[2, 9]	ἐνεργείας ἡδονή τις ἀκολουθεῖ, ὥστ´	ἐπειδὴ	τὸ ἀγαθὸν ἐν πάσαις ταῖς
[2, 5]	ἡ ἀρετή. Τὸ δ´ ὅλον	ἐπειδήπερ	ἡμῖν ἐν ἀρχῇ διώρισται, ὅτι
[2, 9]	ἡδονῆς ἂν εἴη ἀναγκαῖον εἰπεῖν,	ἐπειδήπερ	οὐκ ἔστιν ἡ εὐδαιμονία ἄνευ
[2, 9]	λεκτέον ἂν εἴη περὶ ἡδονῆς,	ἐπειδήπερ	ὑπὲρ εὐδαιμονίας ἐστὶν ὁ λόγος,
[2, 9]	ὁμοίως οὐδὲ τοῖς ἄλλοις· ἀλλ´	ἐπείπερ	αἱ φύσεις διάφοροι, καὶ αἱ
[2, 8]	φύσις οὐδενὶ ἐκκρούεται. Πότερον δὲ	ἐπείπερ	ἐστὶν ὁ ἀκρατὴς τοιοῦτος {τις)
[2, 11]	φασίν, ὅταν τελέως σπουδαῖος ᾖ.	Ἐπὶ	γὰρ τῆς ἀρετῆς τὸν καλὸν
[2, 9]	οὖν ἐνταῦθα ἔνθα ἡδονῆς γένεσις.	Ἐπὶ	δέ γε τοῦ ἰδεῖν καὶ
[2, 6]	ὁρμῶσιν καὶ οὐκ ἐναντιοῦνται ἀλλήλοις,	ἐπὶ	δὲ ταύτης ἐναντιοῦνται ἀλλήλοις ὅ
[2, 5]	καὶ ἄρχειν καὶ κυβερνᾶν. Ἢ	ἐπὶ	μὲν τοῦ σώματος ὁρῶμεν οὐ
[2, 13]	ἡ μέμψις. Οὐ μὴν ἀλλ´	ἐπὶ	μὲν τῶν τοιούτων ὧν τὸ
[2, 8]	γε ὅτι ἐστὶν ταῦτα φαῦλα	ἐπὶ	μέρους εἰδέναι, ὥστε οὕτως ἔχων
[2, 8]	δευτέραν ὑπὸ ταύτην τε καὶ	ἐπὶ	μέρους. Οἷον ἐπίσταμαι πάντ´ ἄνθρωπον
[2, 8]	καθόλου ἐπιστήμῃ ἐπίσταμαι, τῇ δ´	ἐπὶ	μέρους οὔ. Γίνεται οὖν ἁμαρτία
[2, 8]	γὰρ τὴν καθόλου, τὴν δ´	ἐπὶ	μέρους οὔ. Οὐδὲν οὖν ἄτοπον
[2, 15]	Τοῦτο δέ ἐστι μάλιστα φανερὸν	ἐπὶ	πλούτου καὶ ἀρχῆς. Ὁ μὲν
[2, 18]	φύσις ἀσθενὴς οὖσα πρὸς τὸ	ἐπὶ	πολὺ ἀφικνεῖσθαι. Οὔτε γὰρ τῇ
[2, 18]	ἀφικνεῖσθαι. Οὔτε γὰρ τῇ ὄψει	ἐπὶ	πολὺ ὁρῶμεν, ἀλλ´ ἐὰν πλέον
[2, 12]	τοῦ βελτίονος ἕνεκεν ἐστίν, ὥσπερ	ἐπὶ	σώματος καὶ ψυχῆς τὸ σῶμα
[2, 8]	εἶναι, ἡ δ´ ἐπιθυμία ἀγέτω	ἐπὶ	τὰ καλά· ἐγκρατὴς δέ γέ
[2, 8]	φαῦλα, ἡ δ´ ἐπιθυμία ἀγέτω	ἐπὶ	τὰ καλά· οὐκοῦν ὁ μὲν
[2, 15]	φίλαυτος. Ἀλλ´ ὁρμῶσι μὲν ἅπαντες	ἐπὶ	τἀγαθά, καὶ οἴονται αὑτοῖς δεῖν
[2, 10]	περὶ τί. Πρῶτον μὲν οὖν	ἐπὶ	ταῦτ´ ἄν τις ἐλθὼν καὶ
[2, 8]	τὰ καλά, ἡ γὰρ ἐπιθυμία	ἐπὶ	ταῦτα ἀγέτω (ὁ δὲ λόγος
[2, 8]	κωλύει ἄρα τὰ καλὰ πράττειν	(ἐπὶ	ταῦτα γὰρ ἡ ἐπιθυμία ἤγαγεν)
[2, 14]	προαίρεσιν ἔχουσιν περὶ ἃ νοοῦσιν	ἐπὶ	ταὐτά. Εἰ γὰρ ἐννοοῦσιν ἀμφότεροι
[2, 6]	Ἐν μὲν γὰρ ταῖς ἄλλαις	ἐπὶ	ταὐτὰ καὶ ὁ λόγος καὶ
[2, 13]	φίλος ἐστίν, βαδίζει ὁ τοιοῦτος	ἐπὶ	τὴν τῶν σπουδαίων φιλίαν, τὴν
[2, 8]	δὲ καὶ ἄλλος τις λόγος	ἐπὶ	τῆς ἀκρασίας ὃς παρεῖχεν ἀπορίαν,
[2, 13]	καὶ κυνός ποτε ἀεὶ καθευδούσης	ἐπὶ	τῆς αὐτῆς κεραμῖδος, ἐρωτηθέντα τὸν
[2, 13]	διὰ τί ποτε ἡ κύων	ἐπὶ	τῆς αὐτῆς κεραμῖδος καθεύδει, εἰπεῖν
[2, 9]	ὀσφραίνεσθαι προελυπήθη. Ὁμοίως δὲ καὶ	ἐπὶ	τῆς διανοίας ἔστι θεωροῦντά τι
[2, 8]	Ὁ δ´ αὐτὸς λόγος καὶ	ἐπὶ	τῆς δόξης· οὐθὲν γὰρ διαφέρει
[2, 8]	ἀπορίας. Πρῶτον μὲν οὖν τὴν	ἐπὶ	τῆς ἐπιστήμης· ἄτοπον γὰρ ἐδόκει
[2, 9]	Λάμπρῳ καὶ ἐν Ἰλεῖ. Ἀλλ´	ἐπὶ	τῆς ἡδονῆς οὐχ´ οὕτως. Ἡ
[2, 8]	τοῦ ἀκρατοῦς. Ἔτι ὥσπερ καὶ	ἐπὶ	τῆς θηριότητος ἧς ἐλέγομεν κακίας
[2, 5]	δὲ τῆς φυσικῆς ὁρμῆς τῆς	ἐπὶ	τὸ καλόν. Οὐδ´ ἐναντιώσεται ἀρετὴ
[2, 10]	οὗ ἐστιν αἰτία, τούτου ὡς	ἐπὶ	τὸ πολὺ ἢ ὡσαύτως ποιητικὴ
[2, 9]	οὐ σπουδαῖος. Ἡ γὰρ λύπη	ἐπὶ	τοῖς δι´ ἀνάγκην ἐστίν, ὥστ´
[2, 10]	καὶ μὴ ἔχειν. Ἀλλ´ ἤδη	ἐπὶ	τοῖς τοιούτοις οἰκειότερον τὴν εὐτυχίαν
[2, 17]	ἢ οὔ; Εἰ δή τις	ἐπὶ	τὸν φίλον ἐπιβλέψας ἴδοι τί
[2, 8]	οὖν ἄτοπον οὐδ´ οὕτω συμβήσεται	ἐπὶ	τοῦ ἀκρατοῦς, τὸν ἔχοντα τὴν
[2, 8]	πυρέττει, οὐκ οἶδα. Ὡσαύτως τοίνυν	ἐπὶ	τοῦ ἀκρατοῦς τοῦ τὴν ἐπιστήμην
[2, 8]	αὐτοῖς ἡ ἐπιστήμη. Ὡσαύτως δ´	ἐπὶ	τοῦ ἀκρατοῦς. Ὥσπερ γὰρ καθεύδοντι
[2, 9]	ποτε τῶν παθῶν (φαμὲν γὰρ	ἐπὶ	τοῦ ἐγκρατοῦς) καὶ τὰ πάθη
[2, 17]	γὰρ καὶ τοιοῦτός τις λόγος	ἐπὶ	τοῦ θεοῦ λεγόμενος. Ἐπεὶ γάρ,
[2, 11]	οὖν οὐ κακῶς λεγόμενον τοὔνομα	ἐπὶ	τοῦ τελέως σπουδαίου, ἡ καλοκἀγαθία.
[2, 5]	ἐφ´ ὃ ἂν οὗτος ἄγῃ,	ἐπὶ	τοῦτο ἀποκλίνει. Τὸ γὰρ βέλτιον
[2, 9]	{ἡ) ψυχή. Ὁμοίως δὲ καὶ	ἐπὶ	τούτου· ἔστιν γὰρ μόριόν τι
[2, 13]	εἶναι. Οὐκ ἔστιν δὲ ἡ	ἐπὶ	τούτων γινομένη φιλία πάντα ταῦτα
[2, 9]	ἀντεστραμμένως τοῦ λόγου κρατεῖ (οἷον	ἐπὶ	τῶν ἀκρατῶν συμβαίνει) ἐπεὶ οὖν
[2, 5]	ἀηδεῖς ἐποίησεν· ὁμοίως δὲ καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων ἀγαθῶν, ἀρχῆς τιμῆς
[2, 5]	τῶν ἀρετῶν οὕτως ἔχει ὥσπερ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων ἀγαθῶν τῶν τ´
[2, 13]	καὶ κακίζει αὐτὸς αὑτόν· ὁμοίως	ἐπὶ	τῶν ἄλλων κακιῶν ὁ φαῦλος
[2, 9]	γὰρ ἐξ ἐνδείας γινομένη, ὥσπερ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων, οἷον ἐκ τοῦ
[2, 18]	φύσεως, οὔτ´ ἐπ´ ἀκοῆς, οὔτ´	ἐπὶ	τῶν ἄλλων ὁμοίως ἁπάντων. Ἐλλείπων
[2, 14]	υἱόν. Τοῦτο δ´ ὁρῶμεν καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων ὄν· πάντες γὰρ
[2, 9]	Ἢ τοῦτ´ ἄτοπον; Ὁμοίως καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων. Οὐδὲ ἡδονὴ διὰ
[2, 11]	τὸν ἀνδρεῖον, τὸν σώφρονα, ὅλως	ἐπὶ	τῶν ἀρετῶν. Ἐπειδὴ οὖν εἰς
[2, 5]	τοιαῦτα ἀπορήσεται, πότερόν ποτε καὶ	ἐπὶ	τῶν ἀρετῶν οὕτως ἔχει ὥσπερ
[2, 9]	δ´ ἄν τις μεταβὰς καὶ	ἐπὶ	τῶν ἀρετῶν τὸ τοιοῦτον. Οἷον
[2, 9]	ἐστιν ἡδονή. Οὐ γὰρ ὥσπερ	ἐπὶ	τῶν ἐπιστημῶν ἔχει, οἷον τῆς
[2, 8]	ἐπιστήμην. Ὅμοιον γάρ ἐστιν ὥσπερ	ἐπὶ	τῶν καθευδόντων. Οὗτοι γὰρ ἔχοντες
[2, 5]	δύνασθαι ταῦτα θεωρεῖν, ὁμοίως ὥσπερ	ἐπὶ	τῶν κατ´ ἰατρικὴν τὸ μὲν
[2, 8]	τι πράττειν. Ἔστι γὰρ ὡς	ἐπὶ	τῶν μεθυόντων. Οἱ γὰρ μεθύοντες,
[2, 12]	λόγος. Ὁμοίως δ´ ἔχει καὶ	ἐπὶ	τῶν παθῶν τοῦ γνωρίζειν· δεῖ
[2, 13]	ἔστι μέντοι, ὡς ἔφαμεν σκοποῦντες	ἐπὶ	τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν, ἐπειδή
[2, 9]	ἀποκατάστασις τοῦ ἐνδεοῦς· ἐνδεὲς γὰρ	ἐπὶ	τῶν τοιούτων ἡδονῶν οὐδέν. Ὥστε
[2, 8]	ἐστι· ὥστε εἰ μή ἐστιν	ἐπὶ	τῶν τοιούτων μήτε ἐγκράτεια μήτε
[2, 8]	Τὸ δ´ ὅλον λέγομεν καὶ	ἐπὶ	τῶν τοιούτων τὸν ἀκρατῆ προστιθέντες,
[2, 9]	οὐκ ἀγαθόν. Τὸ δὴ τοιοῦτον	ἐπὶ	φιλοτίμου μᾶλλον καὶ φιλοτιμίας οἰκεῖον
[2, 9]	ἴδιός ἐστιν ἡδονῆς, ἀλλὰ καὶ	ἐπὶ	φύσεως καὶ ἐπιστήμης. Ἔστι γὰρ
[2, 10]	ταῦτ´ ἄν τις ἐλθὼν καὶ	ἐπιβλέψας	ἀπορήσειεν. Οὔτε γὰρ ἂν εἴποι
[2, 17]	δή τις ἐπὶ τὸν φίλον	ἐπιβλέψας	ἴδοι τί ἐστι καὶ ὁποῖός
[2, 9]	πρότερον, ὁ δὲ λόγος ὕστερος	ἐπιγινόμενος	καὶ σύμψηφος ὢν ποιεῖ πράττειν
[2, 5]	δῆλον ὅτι, φησίν, ἀρετὴ εἰς	ἐπίδοσιν	βαδίζουσα μεγέθους χείρους ποιήσει· τῆς
[2, 1]	περὶ ποῖα. Ἔστιν δὲ ἡ	ἐπιείκεια	καὶ ὁ ἐπιεικὴς ὁ ἐλαττωτικὸς
[2, 2]	ταὐτὰ περὶ ἃ καὶ ἡ	ἐπιείκεια,	περὶ τὰ δίκαια {καὶ) τὰ
[2, 1]	Α' Μετὰ δὲ ταῦτα ὑπὲρ	ἐπιεικείας	δέοι ἂν τὴν ἐπίσκεψιν ποιήσασθαι,
[2, 2]	Ἔστι μὲν οὖν οὐκ ἄνευ	ἐπιεικείας	ἡ εὐγνωμοσύνη· τὸ μὲν γὰρ
[2, 1]	δὲ ἡ ἐπιείκεια καὶ ὁ	ἐπιεικὴς	ὁ ἐλαττωτικὸς τῶν δικαίων τῶν
[2, 1]	οὐκ ἠδυνήθη δέ, ὁ τοιοῦτος	ἐπιεικής.	Οὐκ ἔστιν δὲ ἐλαττωτικὸς τῶν
[2, 2]	{καὶ) κατὰ τὴν κρίσιν τοῦ	ἐπιεικοῦς.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Ἡ δέ γε
[2, 12]	αὐτὸν συμβάλλεσθαι πρὸς αἴσθησίν τι.	Ἐπιζητήσειε	δ´ ἄν τις ἴσως καὶ
[2, 13]	τὴν πρὸς τὸν θεὸν φιλίαν	ἐπιζητοῦμεν	οὔτε τὴν πρὸς τὰ ἄψυχα,
[2, 8]	λόγῳ τῶν καλῶν κωλύσει ὧν	ἐπιθυμεῖ	πράττειν, κωλύει ἄρα τὰ καλὰ
[2, 8]	ἐναντιοῦται αὐτῷ, ἐφ´ ἃ ἡ	ἐπιθυμία	ἄγει. Πότερος δὲ εὐιατότερος, ὁ
[2, 8]	δοκείτω καλὰ εἶναι, ἡ δ´	ἐπιθυμία	ἀγέτω ἐπὶ τὰ καλά· ἐγκρατὴς
[2, 8]	καλὰ εἶναι φαῦλα, ἡ δ´	ἐπιθυμία	ἀγέτω ἐπὶ τὰ καλά· οὐκοῦν
[2, 8]	ἄρα τὰ καλά, ἡ γὰρ	ἐπιθυμία	ἐπὶ ταῦτα ἀγέτω (ὁ δὲ
[2, 8]	πράττειν (ἐπὶ ταῦτα γὰρ ἡ	ἐπιθυμία	ἤγαγεν) ὁ δέ γε τὰ
[2, 8]	οὐ λυπεῖται) ἡ δὲ δι´	ἐπιθυμίαν	μεθ´ ἡδονῆς· διὸ μᾶλλον ψεκτή·
[2, 8]	ἐάσει πράττειν, ὑπὸ δὲ τῆς	ἐπιθυμίας	ἀγόμενος πράσσει (τοιοῦτος γὰρ ἦν
[2, 8]	τῷ σώφρονί τι ποιήσει σφοδρὰς	ἐπιθυμίας;	Εἰ μὲν οὖν ἔσται ἐγκρατής,
[2, 8]	ὀρθόν, ὁ δ´ ἐγκρατὴς ὁ	ἐπιθυμίας	ἔχων φαύλας τόν τε λόγον
[2, 8]	ἐγκρατής, σφοδρὰς δεήσει αὐτὸν ἔχειν	ἐπιθυμίας	(οὐ γὰρ ἂν εἴποις ἐγκρατῆ,
[2, 8]	δέ γε σφοδρὰς {μὴ) ἕξει	ἐπιθυμίας,	οὐκέτι ἔσται σώφρων (ὁ γὰρ
[2, 8]	δὲ σώφρων ὁ μὴ ἔχων	ἐπιθυμίας	φαύλας τόν τε λόγον τὸν
[2, 8]	πειθόμενος καὶ μὴ ὑπὸ τῶν	ἐπιθυμιῶν	ἀγόμενος· οὐδὲ γὰρ ᾧ τινι
[2, 8]	ἐγκρατής ἐστιν οὐ μόνον ὁ	ἐπιθυμιῶν	ἐνουσῶν ταύτας κατέχων διὰ τὸν
[2, 8]	ἂν εἴποις ἐγκρατῆ, ὅστις μετρίων	ἐπιθυμιῶν	κρατεῖ) εἰ δέ γε σφοδρὰς
[2, 8]	ὢν οἷος καὶ μὴ ἐνουσῶν	ἐπιθυμιῶν	τοιοῦτος εἶναι οἷος εἰ ἐγγένοιντο
[2, 8]	τὸν πατέρα τύπτειν αἰσχρὸν εἶναι,	ἐπιθυμῶν	δὲ τύπτειν, ὁ τούτου ἀπεχόμενος
[2, 8]	ἐγκρατὴς δέ γέ ἐστιν ὁ	ἐπιθυμῶν	μέν, μὴ πράττων δὲ ταῦτα
[2, 8]	γὰρ σώφρων ἐστὶν ὁ μὴ	ἐπιθυμῶν	μηδὲ πάσχων μηθέν) Ἔχει δὲ
[2, 8]	οὖν ἔχει ὁ ἀκρατής {πάλιν)	Ἐπικρατῆσαν	γὰρ τὸ πάθος ἠρεμεῖν ἐποίησε
[2, 13]	γὰρ πλεῖον ποιήσῃς τὸ ὑγρόν,	ἐπικρατῆσαν	ποιήσει〉 φθείρεσθαι τὸ πῦρ, ἐὰν
[2, 10]	εἶναι. Ἀλλὰ μὴν οὐδ´ ἡ	ἐπιμέλεια	καὶ ἡ εὔνοια παρὰ τοῦ
[2, 10]	γε ἡ εὐτυχία ἐστὶν ὡς	ἐπιμέλειά	τις θεῶν; Ἢ τοῦτ´ οὐκ
[2, 10]	θεὸν τῶν φαύλων οὐκ εἰκὸς	ἐπιμελεῖσθαι.	Λοιπὸν τοίνυν καὶ οἰκειότατον τῆς
[2, 13]	Εἰ δή τις μετὰ τοῦτο	ἐπισκέψαιτο	τί ἐστι τὸ φιλητόν, ἔστιν
[2, 14]	φιλιῶν τῶν λεγομένων καὶ δοκουσῶν	ἐπισκέψασθαι	εἰ εἰσὶν φιλίαι. Οἷον ἡ
[2, 1]	ὑπὲρ ἐπιεικείας δέοι ἂν τὴν	ἐπίσκεψιν	ποιήσασθαι, τί τέ ἐστι καὶ
[2, 17]	πάθος· πολλοῖς δὲ ἡμῶν ταῦτα	ἐπισκοτεῖ	πρὸς τὸ κρίνειν ὀρθῶς) ὥσπερ
[2, 8]	ὑγιῆ ποιῆσαι· οὑτοσὶ δὲ πυρέττει·	ἐπίσταμαι	ἄρα καὶ τοῦτον ὑγιῆ ποιῆσαι.
[2, 8]	μὲν τὸν πυρέττοντα ὑγιῆ ποιῆσαι	ἐπίσταμαι〉	εἰ μέντοι οὗτος πυρέττει, οὐκ
[2, 8]	τε καὶ ἐπὶ μέρους. Οἷον	ἐπίσταμαι	πάντ´ ἄνθρωπον πυρέττοντα ὑγιῆ ποιῆσαι·
[2, 8]	ὃ τῇ μὲν καθόλου ἐπιστήμῃ	ἐπίσταμαι,	τῇ δ´ ἐπὶ μέρους οὔ.
[2, 8]	μέν ἐστι τὴν ἐπιστήμην ἔχειν	(ἐπίστασθαι	γάρ φαμεν τότε, ὅταν τις
[2, 8]	τι φαῦλον. Ἔστι γὰρ τὸ	ἐπίστασθαι	διττόν, ὧν τὸ μέν ἐστι
[2, 9]	φαύλων· ὁμοίως δ´ εἰσὶ καὶ	ἐπιστῆμαι	φαῦλαι, οἷον αἱ βάναυσοι, ἀλλ´
[2, 9]	ποιητικοί. {Ἀλλὰ δὴ ταῖς ἄλλαις	ἐπιστήμαις	οὐκ ἔστιν ἡ ἡδονὴ ὡς
[2, 14]	ὥσπερ δὲ καὶ κατὰ τὰς	ἐπιστήμας	ὁρῶμεν ἔχον, οὕτω πως ἔχει
[2, 8]	ἕτερον τὸ ἐνεργεῖν ἤδη τῇ	ἐπιστήμῃ.	Ἀκρατὴς οὖν ἐστιν ὁ ἔχων
[2, 9]	οὐ διὰ τοῦτο φαῦλον ἡ	ἐπιστήμη,	ἀλλ´ ἀγαθὸν τῷ γένει καὶ
[2, 8]	αὐτῶν ὁ λόγος οὐδ´ ἡ	ἐπιστήμη,	ἀλλ´ ἐκρατήθη ὑπὸ τῆς μέθης,
[2, 9]	διὰ τί οὐκ ἀγαθὸν ἡ	ἐπιστήμη,	ἂν ποιῇ τὴν ἀπὸ τῆς
[2, 8]	ἐν ἡμῖν ἡττᾶσθαι ὑπὸ τινός·	ἐπιστήμη	γὰρ πάντων τῶν ἐν ἡμῖν
[2, 8]	οὖν ὃ τῇ μὲν καθόλου	ἐπιστήμῃ	ἐπίσταμαι, τῇ δ´ ἐπὶ μέρους
[2, 9]	πράττειν, ἀλλ´ οὕτω μὲν καὶ	ἐπιστήμη	ἐπιστήμης ἐμπόδιον ἔσται· οὐ γάρ
[2, 9]	ἦν λόγος ὅτι οὐδεμία ποιεῖ	ἐπιστήμη	ἡδονήν. Ἔστιν δὲ οὐδὲ τοῦτο
[2, 9]	ἀλλ´ ἀγαθὸν τῷ γένει καὶ	ἐπιστήμη	καὶ φύσις. Ὥσπερ γὰρ οὐδ´
[2, 8]	εἶναι ἐπιστήμην. Ἀλλ´ ἆρά γε	ἐπιστήμη	μὲν οὔ, δόξα δέ; Ἀλλ´
[2, 12]	τὸ παραδιδόναι· οὐδὲ γὰρ ἄλλη	ἐπιστήμη	οὐδεμία τὴν χρῆσιν παραδίδωσιν, ἀλλὰ
[2, 8]	γὰρ καθεύδοντι ἔοικεν, καὶ τῇ	ἐπιστήμῃ	οὐκ ἐνεργεῖ. Λύεται δὴ ἀπορία
[2, 10]	μὲν δὴ καὶ λόγος καὶ	ἐπιστήμη	παντελῶς ἀλλότριόν τι ἔοικεν εἶναι.
[2, 9]	ἄνευ ἡδονῆς. Ἔστιν οὖν καὶ	ἐπιστήμη	ποιητικὴ ἡδονῆς. Ἔτι δὲ καὶ
[2, 5]	τούτῳ γὰρ ἤδη ἡ ἰατρικὴ	ἐπιστήμη.	Τὰ μὲν οὖν ἁπλῶς ὑγιεινὰ
[2, 8]	ὅταν οὖν μὴ ἐνεργῇ τῇ	ἐπιστήμῃ	ταύτῃ, οὐδὲν ἄτοπον αὐτόν ἐστιν
[2, 13]	ποιητικὸς εἶναι ὑγιείας, ἡ δ´	ἐπιστήμη	τῷ αἰτία εἶναι καὶ ἀρχή.
[2, 5]	οὐδὲ παρακολουθεῖ ἡμῖν ἡ ἰατρικὴ	ἐπιστήμη.	Ὡς δ´ αὕτως ὁ ἄδικος.
[2, 8]	γὰρ ἐνεργεῖ ἐν αὐτοῖς ἡ	ἐπιστήμη.	Ὡσαύτως δ´ ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς.
[2, 8]	οὗτος ἐναντιοῦται τῷ μὴ εἶναι	ἐπιστήμην.	Ἀλλ´ ἆρά γε ἐπιστήμη μὲν
[2, 8]	εἰδέναι, ὥστε οὕτως ἔχων τὴν	ἐπιστήμην	ἁμαρτήσεται· ἔχει γὰρ τὴν καθόλου,
[2, 8]	μὲν γὰρ οὐκ ἔφασαν εἶναι	ἐπιστήμην,	ἄτοπόν τι γὰρ συμβαίνειν ἐποίουν·
[2, 8]	γὰρ διαφέρει δόξαν εἶναι ἢ	ἐπιστήμην·	εἰ γὰρ ἔσται ἡ δόξα
[2, 8]	ἄτοπον τῷ ἀκρατεῖ, οὔτ´ εἰ	ἐπιστήμην	ἔχει οὔτ´ εἰ δόξαν οἵαν
[2, 8]	ὧν τὸ μέν ἐστι τὴν	ἐπιστήμην	ἔχειν (ἐπίστασθαι γάρ φαμεν τότε,
[2, 8]	τὸν ἀκρατῆ τὴν μὲν καθόλου	ἐπιστήμην	ἔχειν, ὅτι τὰ τοιαῦτα φαῦλα
[2, 8]	γάρ φαμεν τότε, ὅταν τις	ἐπιστήμην	ἔχῃ) τὸ δ´ ἕτερον τὸ
[2, 8]	ἐπιστήμης· ἄτοπον γὰρ ἐδόκει εἶναι	ἐπιστήμην	ἔχοντα ταύτην ἀποβάλλειν ἢ μεταπίπτειν.
[2, 8]	Γίνεται οὖν ἁμαρτία τῷ τὴν	ἐπιστήμην	ἔχοντι καὶ ἐνταῦθα, οἷον ἅπαντα
[2, 8]	ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς τοῦ τὴν	ἐπιστήμην	ἔχοντος ἡ αὐτὴ ἁμαρτία συμβήσεται.
[2, 8]	ὁ ἀκρατὴς ἐκβάλλει τότε τὴν	ἐπιστήμην	ἢ μεταπίπτει. Ἄτοπον γὰρ ἀμφότερα
[2, 8]	πράττειν τὰ φαῦλα ἔχοντα τὴν	ἐπιστήμην.	Ὅμοιον γάρ ἐστιν ὥσπερ ἐπὶ
[2, 8]	καθευδόντων. Οὗτοι γὰρ ἔχοντες τὴν	ἐπιστήμην	ὅμως ἐν τῷ ὕπνῳ πολλὰ
[2, 5]	ὅμως οὐκ ἔχομεν τὴν ἰατρικὴν	ἐπιστήμην·	οὐ γὰρ ἔτι οἴδαμεν τὸ
[2, 9]	ἐξ ὧν εὖ, οὕτως οὐδ´	ἐπιστήμην	οὐδὲ φύσιν οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν
[2, 13]	τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἰατρικὴν τὴν	ἐπιστήμην·	ταῦτα οὐχ ὁμοίως λέγονται, ἀλλὰ
[2, 8]	ἔστιν ἀκρασία, πότερον ὁ ἀκρατὴς	ἐπιστήμην	τινὰ ἔχει, ᾗ θεωρεῖ καὶ
[2, 8]	οὖν ἐστιν ὁ ἔχων τὴν	ἐπιστήμην	τῶν καλῶν, οὐκ ἐνεργῶν δὲ
[2, 8]	τοῦ ἀκρατοῦς, τὸν ἔχοντα τὴν	ἐπιστήμην	φαῦλόν τι πράττειν. Ἔστι γὰρ
[2, 8]	μὲν οὖν τὴν ἐπὶ τῆς	ἐπιστήμης·	ἄτοπον γὰρ ἐδόκει εἶναι ἐπιστήμην
[2, 8]	καὶ ἀμετάπειστον, οὐθὲν διοίσει τῆς	ἐπιστήμης,	δόξης ἐχούσης τὸ πιστεύειν οὕτως
[2, 9]	ἀλλ´ οὕτω μὲν καὶ ἐπιστήμη	ἐπιστήμης	ἐμπόδιον ἔσται· οὐ γάρ ἐστιν
[2, 9]	ἀλλὰ καὶ ἐπὶ φύσεως καὶ	ἐπιστήμης.	Ἔστι γὰρ καὶ φύσις φαύλη,
[2, 9]	ἂν ποιῇ τὴν ἀπὸ τῆς	ἐπιστήμης	ἡδονήν; Καὶ πότερον ἐμπόδιον ἔσται;
[2, 9]	Οὐ γὰρ ὥσπερ ἐπὶ τῶν	ἐπιστημῶν	ἔχει, οἷον τῆς γραμματικῆς ἢ
[2, 12]	Οὐδεμία γὰρ οὐδὲ τῶν ἄλλων	ἐπιστημῶν	παραδίδωσι τῷ μανθάνοντι τὴν χρῆσιν
[2, 12]	συμπαρορμᾶν πρὸς τὸ τὴν ψυχὴν	ἐπιτελεῖν	τὸ αὑτῆς ἔργον (τὸ γὰρ
[2, 3]	διάθεσις ἤ τι τοιοῦτον ἡ	ἐπιτευκτικὴ	τῶν ἐν τοῖς πρακτοῖς βελτίστων
[2, 10]	ὁρμῆς τῶν ἀγαθῶν ἐστι τῆς	ἐπιτεύξεως.	Ἐπεὶ οὖν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία
[2, 5]	ὁ φαῦλος τὴν ψυχὴν οὕτως	ἐπιτήδειος	διάγειν, μηθὲν τῶν τοιούτων ἔχων.
[2, 5]	φαῦλος τὸ σῶμα οὕτως ἦν	ἐπιτήδειος	διαιτᾶσθαι, καὶ ὁ φαῦλος τὴν
[2, 8]	ἀκρασία εἶναι ὀργῆς, οὐ λίαν	ἐπιτιμητέα	ἐστίν, ἡ δὲ πρὸς {τὴν)
[2, 17]	αὐτὸς ἑαυτὸν κατασκοπῆται, ὡς ἀναισθήτῳ	ἐπιτιμῶμεν.	Ἄτοπος οὖν, φησίν, ὁ θεὸς
[2, 17]	δυνάμεθα, δῆλον ἐξ ὧν ἄλλοις	ἐπιτιμῶμεν,	αὐτοὶ δὲ λανθάνομεν ταὐτὰ ποιοῦντες·
[2, 5]	ὁ γὰρ νομοθέτης οὐ πᾶσιν	ἐπιτρέπει	τὸ ἄρχειν, ἀλλ´ ὥρισται καὶ
[2, 10]	ἐστίν, καὶ ἄνευ ὁρμῆς τῆς	ἐπιτυγχανούσης	τῶν ἀγαθῶν αἰτία λεγομένη, οἷον
[2, 10]	ὁρμὴν πρὸς τἀγαθά, καὶ τούτων	ἐπιτυγχάνων,	τοῦτο δ´ ἐστὶ φύσεως· ἐν
[2, 9]	εἶθ´ οὕτως τὸν λόγον ὕστερον	ἐπιψηφίζοντα	εἶναι καὶ διακρίνοντα. Ἴδοι δ´
[2, 8]	Ἐπικρατῆσαν γὰρ τὸ πάθος ἠρεμεῖν	ἐποίησε	τὸν λογισμόν· ὅταν δ´ ἀπαλλαγῇ
[2, 5]	πολὺς γενόμενος ὑπερόπτας καὶ ἀηδεῖς	ἐποίησεν·	ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 8]	ἐπιστήμην, ἄτοπόν τι γὰρ συμβαίνειν	ἐποίουν·	οἳ δὲ πάλιν οὐδὲ δόξαν,
[2, 8]	γὰρ οὗτοι ἄτοπόν τι πάλιν	{ἐποίουν)	συμβαίνειν. Ἀλλὰ δὴ καὶ ταῦτ´
[2, 13]	ἐναντίοις μᾶλλον ἐγγίνεσθαι ἡ φιλία.	Ἐρᾷ	μὲν γάρ, φασίν, ὄμβρου γαῖα,
[2, 13]	τὸ συμφέρον· διὸ καὶ Εὐριπίδης	ἐρᾷ	μὲν ὄμβρου γαῖ´, ὅταν ξηρὸν
[2, 5]	εἰ καὶ ἄλλα πολλά ἐστιν	ἔργα,	ὥσπερ καὶ ἔστιν, καὶ τοῦτο
[2, 5]	ἔχοντι πρὸς τὸ μηθὲν κακὸν	ἐργάζεσθαι	οὐκ ἀφεκτέον καὶ πλούτου καὶ
[2, 12]	κωλύωσι τὸν νοῦν τὸ αὑτοῦ	ἔργον	ἐνεργεῖν, τότ´ ἔσται τὸ κατὰ
[2, 13]	τοιαῦτα δή. Ἔτι δὲ πότερον	ἔργον	ἐστὶ φίλον γενέσθαι ἢ ῥᾴδιον
[2, 18]	{ἀεί) Πολλῶν μὲν γὰρ ὄντων	ἔργον	ἐφ´ ἕκαστον μερίσαι τὸ φιλεῖν.
[2, 12]	τὴν ψυχὴν ἐπιτελεῖν τὸ αὑτῆς	ἔργον	(τὸ γὰρ χεῖρον τοῦ βελτίονος
[2, 12]	καὶ τὸ τοιοῦτον· ἆρά γε	ἔργῳ	εἰδήσας ταῦτα καὶ δὴ εὐδαίμων
[2, 12]	τῆς ψυχῆς ἕνεκεν, καὶ τότ´	ἐροῦμεν	ἔχειν τὸ σῶμα καλῶς, ὅταν
[2, 13]	νῦν μὲν ἀφείσθω, ὕστερον δ´	ἐροῦμεν.	Πάντα δὲ βουλόμεθα ἡμῖν αὐτοῖς·
[2, 10]	τοῖς τοιούτοις οἰκειότερον τὴν εὐτυχίαν	ἐροῦμεν·	τὸν γὰρ εὐγενῆ εὐτυχῆ λέγομεν,
[2, 13]	καθευδούσης ἐπὶ τῆς αὐτῆς κεραμῖδος,	ἐρωτηθέντα	τὸν Ἐμπεδοκλέα, διὰ τί ποτε
[2, 10]	εὖ ἔχωμεν. Καὶ εἴ τις	ἐρωτήσειε	τὸν οὕτως ἔχοντα, διὰ τί
[2, 12]	ἄν τις αὐτὸ τοῦτο ἀγνοῶν	ἐρωτήσειεν,	τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον
[2, 13]	ἀρετῆς, παρ´ οὗ οἴεται αὑτῷ	ἔσεσθαι,	διὰ τοῦτο τούτῳ φίλος. Γίνεται
[2, 13]	Ἔτι ὁμοιοπαθεῖς ἡμῖν αὐτοῖς μάλιστα	ἐσμέν·	ἂν γὰρ προσπταίσωμεν ἢ ἄλλῳ
[2, 9]	ἡδόμεθα ἅμα τῇ προσφορᾷ ὧν	ἐσμεν	ἐνδεεῖς, τοῦτο τὸ μόριον τῆς
[2, 10]	οὖσιν, μηδ´ ὧν αὐτοὶ κύριοί	ἐσμεν	καὶ δυνατοὶ πρᾶξαι. Διὸ τὸν
[2, 13]	εἶναι· ὁμοιοπαθέστατοι δ´ αὐτοῖς ἡμῖν	ἐσμέν·	καὶ συζῆν δὲ μεθ´ ἑαυτῶν
[2, 13]	φιλίᾳ μὴ διὰ ταὐτὸ φίλοι	ἐσμέν,	μᾶλλον αἱ διαφοραί. Ἄδηλος γὰρ
[2, 12]	εἰδήσας ταῦτα καὶ δὴ εὐδαίμων	ἔσομαι;	Οἴονται γάρ. Τὸ δ´ ἐστὶν
[2, 8]	ὡς ἐπαινετοῦ ποτε τοῦ ἀκρατοῦς	ἐσομένου	καὶ ψεκτοῦ τοῦ ἐγκρατοῦς. Οὐ
[2, 9]	μέν γε ἡδόμενος πράττῃ, σπουδαῖος	ἔσται,	ἂν δὲ λυπούμενος τὰ καλὰ
[2, 9]	τὰ δὲ πάθη εὖ, οὐκ	ἔσται	ἀρετὴ ἐκλείποντος τοῦ λόγου (ἐξ
[2, 17]	Ἄτοπος οὖν, φησίν, ὁ θεὸς	ἔσται	αὐτὸς ἑαυτὸν θεώμενος. Τί μὲν
[2, 13]	συμφέρων, ταύτῃ φίλος. Ἀλλ´ οὐκ	ἔσται	γε κατὰ τὸ φιλητὸν ἡ
[2, 8]	σφοδρὰς ἐπιθυμίας; Εἰ μὲν οὖν	ἔσται	ἐγκρατής, σφοδρὰς δεήσει αὐτὸν ἔχειν
[2, 8]	καλῶν) οὐκοῦν οὗτος ἀκρατὴς μὲν	ἔσται,	ἐπαινετὸς μέντοι· ᾗ γὰρ πράττει
[2, 9]	ἐπιστήμης ἡδονήν; Καὶ πότερον ἐμπόδιον	ἔσται;	Ἢ οὔ, ἀλλὰ μᾶλλον πράξει;
[2, 5]	ἀνδρεία εἰς ὑπερβολὴν παραγένηται, χείρων	ἔσται,	ἢ οὔ; Οὔ, φησίν. Ἀλλ´
[2, 7]	σπουδαῖος· οὕτω μὲν γὰρ βέλτιον	ἔσται	ἡ ἀρετὴ τοῦ θεοῦ. Διὸ
[2, 8]	εἶναι ἢ ἐπιστήμην· εἰ γὰρ	ἔσται	ἡ δόξα σφοδρὰ τῷ βέβαιον
[2, 13]	πρὸς αὑτὸν φιλία. Αὕτη δ´	ἔσται	ἡ πρὸς αὑτὸν φιλία ἐν
[2, 17]	οὔ, ἀλλ´ αὐτὸς ἑαυτῷ αὐτάρκης	ἔσται	καὶ κατὰ τοῦτο. Λέγουσι γὰρ
[2, 12]	ἐνέργειαν. Τότε γὰρ ἡ πρᾶξις	ἔσται	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον. Ἐπειδὴ
[2, 13]	τῷ φαύλῳ οὐκ ἔσται φίλος;	Ἔσται	μὲν οὖν. Ἐπειδὴ γὰρ τἀγαθῷ
[2, 13]	τῆς ψυχῆς πλείω μέρη, τότ´	ἔσται	μία ψυχή, ὅταν συμφωνῶσι πρὸς
[2, 15]	καὶ καθ´ ἡδονὴν λεγομένην οὐκ	ἔσται	ὁ σπουδαῖος, ἀλλὰ ὁ φαῦλος.
[2, 13]	κατὰ τὸ συμφέρον. Πότερον οὖν	ἔσται	ὁ σπουδαῖος τῷ σπουδαίῳ φίλος,
[2, 13]	καὶ τὰ τοιαῦτα ἀπορεῖται, πότερον	ἔσται	ὁ σπουδαῖος τῷ φαύλῳ φίλος;
[2, 8]	τῷ σώφρονι ὁ ἐγκρατής, καὶ	ἔσται	ὁ σώφρων ἐγκρατής, ἀλλ´ οὐχ
[2, 8]	παρακολουθήσωμεν τοῖς ἔμπροσθεν εἰρημένοις, οὐκ	ἔσται	ὁ φρόνιμος ἀκρατής. Ἔφαμεν γὰρ
[2, 9]	μὲν καὶ ἐπιστήμη ἐπιστήμης ἐμπόδιον	ἔσται·	οὐ γάρ ἐστιν ἅμα ἀμφοτέραις
[2, 8]	πράττειν ψεκτός· ὁ ἄρα ἐγκρατὴς	ἔσται	ποτὲ ψεκτός. Ἄτοπον δὴ καὶ
[2, 13]	μία ἔσται) ὥστε μιᾶς γενομένης	ἔσται	πρὸς αὑτὸν φιλία. Αὕτη δ´
[2, 9]	οἰκείαν ἀρετήν, εἰ δὲ τοῦτ´	ἔσται,	συμβήσεται τῇ ἀρετῇ κακῶς χρῆσθαι
[2, 8]	ῥᾷον γὰρ οὕτως ἰδεῖν τἀληθὲς	ἔσται.	Σωκράτης μὲν οὖν ὁ πρεσβύτης
[2, 8]	σφοδρὰς {μὴ) ἕξει ἐπιθυμίας, οὐκέτι	ἔσται	σώφρων (ὁ γὰρ σώφρων ἐστὶν
[2, 15]	κατὰ τὸ καλὸν αἵρεσιν φίλαυτος	ἔσται·	τὴν δὲ κατὰ τὸ συμφέρον
[2, 12]	τὸ αὑτοῦ ἔργον ἐνεργεῖν, τότ´	ἔσται	τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον
[2, 15]	αὑτὸν φιλία, πότερον ὁ σπουδαῖος	ἔσται	φίλαυτος ἢ οὔ; Ἔστιν δὲ
[2, 13]	σπουδαῖος, φησίν, τῷ φαύλῳ οὐκ	ἔσται	φίλος; Ἔσται μὲν οὖν. Ἐπειδὴ
[2, 8]	ἀκρατής, εἴπερ δόξαν ἔχει, οὐκ	ἔσται	ψεκτός. Ἀλλ´ ἔστιν ψεκτός. Οἱ
[2, 13]	τὰ πάθη (οὕτω γὰρ μία	ἔσται)	ὥστε μιᾶς γενομένης ἔσται πρὸς
[2, 8]	ὁ λόγος φαῦλος ἐν αὐτῷ	ἐστί·	ἀλλ´ οὐχ ὁ ἀκρατὴς οὕτως·
[2, 13]	ἴσως ἂν δόξειεν, ἐν οἷς	ἐστι	δίκαιον, ἐν τούτοις καὶ φιλίαν
[2, 3]	μὲν γὰρ φρόνησις πρακτικὴ τούτων	ἐστί,	ἡ δὲ εὐβουλία ἕξις ἢ
[2, 8]	πάντων τῶν ἐν ἡμῖν μονιμώτατόν	ἐστι	καὶ βιαστικώτατον· ὥστε πάλιν ὁ
[2, 10]	καὶ ἁπλῶς ὁ εὐτυχὴς τίς	ἐστι	καὶ ἐν τίσι καὶ περὶ
[2, 1]	τὴν ἐπίσκεψιν ποιήσασθαι, τί τέ	ἐστι	καὶ ἐν τίσι καὶ περὶ
[2, 6]	οὖν κακίας καὶ ἀρετῆς τί	ἐστι	καὶ ἐν τίσιν, εἴρηται ἡμῖν
[2, 14]	γὰρ αὐλεῖν καὶ τέλος αὐτῷ	ἐστι	καὶ ἐνέργεια) ἀλλ´ οὐ τῇ
[2, 17]	τὸν φίλον ἐπιβλέψας ἴδοι τί	ἐστι	καὶ ὁποῖός τις ὁ φίλος,
[2, 12]	τὸν ὀρθὸν λόγον τί ποτ´	ἐστί,	καὶ ποῦ ἐστιν ὁ ὀρθὸς
[2, 13]	ὧν ὁ πλούσιος εὐπορεῖ φίλος	ἐστί,	καὶ τῷ σπουδαίῳ ὁ φαῦλος
[2, 17]	ἄλλος φίλος ἐγώ. Ἐπεὶ οὖν	ἐστι	καὶ χαλεπώτατον, ὥσπερ καὶ τῶν
[2, 9]	καὶ κυνός, ἡ δὲ ἡδονή	ἐστι	κατάστασις ἐκ τοῦ παρὰ φύσιν
[2, 10]	ἐκτὸς ἀγαθῶν, ὧν ἡ τύχη	ἐστὶ	κυρία, οὐκ ἐνδέχεται εὐδαίμονα εἶναι.
[2, 15]	δεῖν μάλιστα ὑπάρχειν. Τοῦτο δέ	ἐστι	μάλιστα φανερὸν ἐπὶ πλούτου καὶ
[2, 8]	παρὰ τὸν λόγον· διὸ ψεκτή	ἐστι	μᾶλλον τῆς δι´ ὀργὴν ἀκρασίας.
[2, 3]	Γ' Ἡ δέ γε εὐβουλία	ἐστὶ	μὲν περὶ ταὐτὰ τῇ φρονήσει
[2, 5]	καὶ ἡ μᾶλλον ἀρετὴ μᾶλλόν	ἐστι	μεσότης· ὥστ´ οὐχ ὅτι χείρω
[2, 8]	οὔ; Ἡ μὲν γὰρ ἐγκράτειά	ἐστι	περὶ ἡδονὰς καὶ ὁ ἐγκρατὴς
[2, 9]	βίῳ τελείῳ, ἡ δ´ ἀρετή	ἐστι	περὶ ἡδονὴν καὶ λύπην· ὑπὲρ
[2, 13]	τῶν τῆς ψυχῆς μερῶν, ἐπειδή	ἐστι	πλείω, ὅταν ταῦτα μὴ ὁμονοῶσιν,
[2, 13]	εἴη νῦν τοῦτ´ εἰπεῖν, πότερόν	ἐστι	πρὸς αὑτὸν φιλία, ἢ οὔ.
[2, 5]	τοῦτο ἀπορίαν καὶ σκέψιν, πότερόν	ἐστι	πρὸς τὸν φαῦλον ἀδικία, ἢ
[2, 15]	ὁ σπουδαῖος. Διὰ τοῦτο γάρ	ἐστι	σπουδαῖος, ὅτι ἄλλου ἕνεκεν τοῦτο
[2, 7]	ἀρετῆς καὶ οὐ κατ´ ἀρετήν	ἐστι	σπουδαῖος· οὕτω μὲν γὰρ βέλτιον
[2, 3]	φρονήσει (περὶ γὰρ τὰ πρακτά	ἐστι	τὰ περὶ αἵρεσιν καὶ φυγὴν
[2, 10]	ἀρετὴν οὐδένα· ἐφ´ ἡμῖν γάρ	ἐστι	ταῦτα καὶ ἔχειν καὶ μὴ
[2, 9]	ἡ φαύλη ἡδονή. Οὐ γάρ	ἐστι	ταὐτὸν καὶ ἵππῳ καὶ ἀνθρώπῳ,
[2, 13]	τῶν τοιούτων ὧν τὸ αὐτό	ἐστι	τέλος τῆς φιλίας, οἷον εἰ
[2, 8]	ἐπίστασθαι διττόν, ὧν τὸ μέν	ἐστι	τὴν ἐπιστήμην ἔχειν (ἐπίστασθαι γάρ
[2, 10]	ἀρχὴ τῆς ὁρμῆς τῶν ἀγαθῶν	ἐστι	τῆς ἐπιτεύξεως. Ἐπεὶ οὖν ἐστιν
[2, 13]	καὶ ἡ τούτου· ἐπεὶ οὖν	ἐστι	τῆς ψυχῆς πλείω μέρη, τότ´
[2, 9]	ἔστι δ´ οὔ. Ἐπειδὴ γάρ	ἐστι	τῆς ψυχῆς τι μέρος ᾧ
[2, 5]	ἄν τις καὶ τοῦτο. Εἴπερ	ἐστὶ	τὸ ἀδικεῖν τὸ βλάπτειν ἑκόντα
[2, 13]	καὶ πρὸς ταῦτα ἐν οἷς	ἐστι	τὸ ἀντιφιλεῖν. Εἰ δή τις
[2, 13]	φιλίαν ἐνταῦθά φαμεν εἶναι οὗ	ἐστὶ	τὸ ἀντιφιλεῖσθαι, ἡ δὲ πρὸς
[2, 5]	διαμαρτάνει. Τῆς δὲ φρονήσεως τοῦτό	ἐστι,	τὸ ὀρθῶς δύνασθαι ταῦτα θεωρεῖν,
[2, 10]	καὶ γὰρ ἐνταῦθα οὐχ ἧττόν	ἐστι	τὸ τεταγμένον καὶ τὸ ἀεὶ
[2, 9]	ἐστὶν ἡδονή· τὸ γὰρ ἀποκαθίστασθαί	ἐστι	τὸ τοῦ ἐνδεοῦς τῇ φύσει,
[2, 13]	τις μετὰ τοῦτο ἐπισκέψαιτο τί	ἐστι	τὸ φιλητόν, ἔστιν οὖν οὐκ
[2, 13]	ἢ τἀγαθόν. Ἕτερον μὲν οὖν	ἐστι	τὸ φιλητὸν καὶ τὸ φιλητέον,
[2, 9]	βοσκήματι· τὸ δ´ ἀγαθὸν ἀμιγές	ἐστι	τοῖς φαύλοις καὶ οὐ πολύκοινον
[2, 13]	γὰρ τὸ συζῆν οὐδὲν μεῖζόν	ἐστι	τοῦ ἡδεῖς εἶναι· ἄτοπον οὖν
[2, 9]	ἀπὸ τῆς μέθης ἡδονὴ ἐμπόδιόν	ἐστι	τοῦ πράττειν, ἀλλ´ οὕτω μὲν
[2, 5]	ὥσπερ ὁ ἰατρὸς οἶδεν τίνι	ἐστὶ	τοῦτ´ ἀγαθὸν καὶ πότε καὶ
[2, 10]	δίκαιον· τοῦτο δ´ οὐ προσῆκόν	ἐστι	{τῷ) θεῷ. Ἀλλὰ μὴν ἔξω
[2, 8]	ἀκρατὴς τελέως λέγεται. Ἐπειδὴ δέ	ἐστι	τῶν περὶ τὰ ἄλλα ἀκρασιῶν
[2, 12]	Ὡσαύτως ὑπὲρ τῶν ἄλλων κοινός	ἐστι	τῶν τοιούτων ὁ λόγος. Ὁμοίως
[2, 13]	δή. Ἔτι δὲ πότερον ἔργον	ἐστὶ	φίλον γενέσθαι ἢ ῥᾴδιον γενέσθαι;
[2, 10]	καὶ τούτων ἐπιτυγχάνων, τοῦτο δ´	ἐστὶ	φύσεως· ἐν γὰρ τῇ ψυχῇ
[2, 10]	εἴποι τις τὴν τύχην ὥς	ἐστι	φύσις. Ἡ γὰρ φύσις {ἀεὶ)
[2, 8]	τύπτειν, ὁ τούτου ἀπεχόμενος ἐγκρατής	ἐστι·	ὥστε εἰ μή ἐστιν ἐπὶ
[2, 17]	τοῦτ´ οὐδ´ ἡμεῖς οὐδενὸς δεησόμεθα.	Ἔστι	γὰρ καὶ τοιοῦτός τις λόγος
[2, 9]	καὶ ἐπὶ φύσεως καὶ ἐπιστήμης.	Ἔστι	γὰρ καὶ φύσις φαύλη, οἷον
[2, 9]	διὰ τὸ μὴ ἀληθῆ εἶναι.	Ἔστι	γὰρ πρῶτον μὲν οὐ πᾶσα
[2, 8]	οἵαν λέγομεν, πράττειν τι φαῦλον.	Ἔστι	γὰρ τὸ ἐπίστασθαι διττόν, ὧν
[2, 8]	τὴν ἐπιστήμην φαῦλόν τι πράττειν.	Ἔστι	γὰρ ὡς ἐπὶ τῶν μεθυόντων.
[2, 13]	εἴη ὑπὲρ φιλίας ποίας σκοποῦμεν.	Ἔστι	γάρ, ὡς οἴονται, φιλία καὶ
[2, 17]	τὸν φίλον ἰδόντες γνωρίσαιμεν ἄν·	ἔστι	γάρ, ὡς φαμέν, ὁ φίλος
[2, 9]	ἄν τις ἡδονὴ ἣ οὐκ	ἔστι	γένεσις. Εἰ οὖν ἡ μὲν
[2, 5]	καὶ ὣς καὶ οὗ ἕνεκα,	ἔστι	δ´ ἡ βλάβη καὶ ἡ
[2, 9]	ἡδονή, διὰ τοῦτο γένεσιν εἶναι·	ἔστι	δ´ οὔ. Ἐπειδὴ γάρ ἐστι
[2, 19]	εἴη πῶς δεῖ φίλῳ χρῆσθαι.	Ἔστι	δ´ οὐκ ἐν ἁπάσῃ φιλίᾳ
[2, 16]	αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα ὡς φιλήσει,	ἔστι	δ´ ὡς οὔ. Ἐπειδὴ γάρ
[2, 9]	ἐστίν, ἡ δὲ ψυχὴ οὔ·	ἔστι	δέ γε καὶ {ἡ) ψυχή.
[2, 19]	φίλοις οὐκ ἔστι τὸ ἴσον,	ἔστι	δὲ ἡ πατρὸς πρὸς υἱὸν
[2, 8]	εἶναι ὁ ἀκρατὴς τοῦ ἀκολάστου.	Ἔστι	δὲ καὶ τῆς ἀκρασίας δύο
[2, 13]	ἐχρήσατο τῷ φίλῳ, διὸ ἀγανακτοῦσιν·	ἔστι	δὲ οὐδὲ τοῦτο ἄλογον. Οὐ
[2, 13]	ἐντύχωσιν τοῖς φίλοις, καὶ θαυμάζειν·	ἔστι	δὲ οὐδὲν ἄτοπον. Ὅταν γὰρ
[2, 9]	τοῦτο οὐκ ἀγαθόν, ὅτι γένεσις,	ἔστι	δέ τις ἡδονή, ἣ οὔκ
[2, 6]	τε λόγος καὶ τὰ πάθη.	Ἔστι	δὲ τρία τὰ ἐν τῇ
[2, 16]	φίλον αὐτὸς αὑτοῦ μᾶλλον φιλεῖ,	ἔστι	δὲ ὡς αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα·
[2, 14]	κἀκεῖνος ἐμέ, οὕτως ἤδη ὁμονοοῦμεν.	Ἔστι	δὴ ὁμονοεῖν ἐν τοῖς πρακτοῖς
[2, 9]	δὲ καὶ ἐπὶ τῆς διανοίας	ἔστι	θεωροῦντά τι ἥδεσθαι ἄνευ τοῦ
[2, 11]	ἀγαθὰ μή ἐστιν ἀγαθά, οὐκ	ἔστι	καλὸς καὶ ἀγαθός, ὥσπερ οὐδὲ
[2, 16]	αὐτὸς ἑαυτὸν μάλιστα ἢ οὔ;	Ἔστι	μὲν οὖν αὐτὸς αὑτὸν μάλιστα
[2, 16]	γὰρ ταῦτα περιποιεῖται κάλλιστα ὄντα.	Ἔστι	μὲν οὖν καὶ φιλάγαθος, οὐ
[2, 11]	τὰ καθ´ ἕκαστα κεφαλαιωσαμένους εἰπεῖν.	Ἔστι	μὲν οὖν οὐ κακῶς λεγόμενον
[2, 2]	μέντοι δίκαια, ὁ τοιοῦτος εὐγνώμων.	Ἔστι	μὲν οὖν οὐκ ἄνευ ἐπιεικείας
[2, 16]	περιποιεῖται, ταύτῃ ἐξίσταται τῶν τοιούτων.	Ἔστι	μὲν οὖν ὡς τὸν φίλον
[2, 14]	ἐνταῦθα. Λέγω δ´ οἷον {ἐστιν)	ἔστι	μὲν ὧν τὸ αὐτὸ τέλος
[2, 2]	ὑπὸ μὲν τοῦ νομοθέτου ἐλλέλειπται,	ἔστι	μέντοι δίκαια, ὁ τοιοῦτος εὐγνώμων.
[2, 13]	ἐδόκει εἶναι πρὸς αὑτὸν ἀδικία·	ἔστι	μέντοι, ὡς ἔφαμεν σκοποῦντες ἐπὶ
[2, 13]	βουλοίμεθα ὑπάρχειν, δῆλόν ἐστιν ὡς	ἔστι	πρὸς αὑτοὺς φιλία, ὥσπερ καὶ
[2, 12]	καὶ τὴν ἐνέργειαν τούτων οὐκ	ἔστι	ταύτης τῆς πραγματείας τὸ παραδιδόναι·
[2, 19]	ἐν δὲ ἀνίσοις φίλοις οὐκ	ἔστι	τὸ ἴσον, ἔστι δὲ ἡ
[2, 8]	γε ὃ τιμιώτερον κακῶς διάκειται.	Ἔστι	τοίνυν ὁ μὲν ἀκρατὴς ἀγαθὸν
[2, 13]	φιλητόν, τὸ δὲ φιλητὸν οὐκ	ἔστι	φιλητέον. Ἐνταῦθα οὖν ἐστιν καὶ
[2, 11]	κἀγαθὸς ᾧ τὰ ἁπλῶς ἀγαθά	ἐστιν	ἀγαθὰ καὶ τὰ ἁπλῶς καλὰ
[2, 11]	δὲ τὰ ἁπλῶς ἀγαθὰ μή	ἐστιν	ἀγαθά, οὐκ ἔστι καλὸς καὶ
[2, 5]	ὑπάρχειν ἄνευ λόγου· ᾧ δ´	ἐστὶν	αἵρεσις, ἐν τῷ λόγῳ καὶ
[2, 10]	Ἡ γὰρ αἰτία καὶ οὗ	ἐστιν	αἰτία ἄλλο ἐστίν, καὶ ἄνευ
[2, 10]	Ἡ γὰρ φύσις {ἀεὶ) οὗ	ἐστιν	αἰτία, τούτου ὡς ἐπὶ τὸ
[2, 10]	ὑπάρχει, ὧν μὴ αὐτὸς κύριος	ἐστίν.	Ἀλλ´ ὅμως οὐδ´ ἐνταῦθα κυρίως
[2, 14]	φιλία ἐνέργειά τις, οὐδὲν δέ	ἐστιν	ἄλλο τέλος παρὰ τὴν ἐνέργειαν
[2, 9]	ἐπιστήμης ἐμπόδιον ἔσται· οὐ γάρ	ἐστιν	ἅμα ἀμφοτέραις ἐνεργεῖν. Ἀλλὰ διὰ
[2, 8]	οὖν τὴν ἀπορίαν παρέχοντα ταῦτ´	ἐστίν·	ἀναγκαῖον δὲ λῦσαι τὰς ἀπορίας.
[2, 7]	Ἡ δὲ ἀντικειμένη ἀρετὴ ταύτῃ	ἐστὶν	ἀνώνυμος, ἔστιν δ´ ἡ τοιαύτη
[2, 14]	δυνάμει ἀγαθοῦ (οὐδέτερος γὰρ αὐτῶν	ἐστιν	ἄξιος θατέρου πλέον ἔχειν οὔτε
[2, 17]	οὐ γὰρ εἰ ὁ θεός	ἐστιν	αὐτάρκης καὶ μηδενὸς δεῖται, διὰ
[2, 17]	ἔχει τἀγαθὰ ὁ θεὸς καί	ἐστιν	αὐτάρκης, τί ποιήσει; Οὐ γὰρ
[2, 7]	τις καὶ θεία. Ἀνώνυμος δέ	ἐστιν	αὕτη ἡ ἀρετή, ὅτι οὐκ
[2, 15]	Ὁ μὲν οὖν φαῦλος φίλαυτος	ἐστίν	(αὐτὸς αὑτοῦ γὰρ ἕνεκεν πάντα
[2, 13]	ἐπεὶ ὅ γε φαῦλος οὐδέποτ´	ἐστὶν	αὐτὸς αὑτῷ φίλος, μάχεται γὰρ
[2, 13]	τινὶ ἢ τούτῳ. Πότερον δ´	ἐστὶν	αὐτῷ {φιλία) καὶ πρὸς αὑτὸν
[2, 13]	γὰρ κατὰ τὸ ἀγαθὸν φίλος	ἐστίν,	βαδίζει ὁ τοιοῦτος ἐπὶ τὴν
[2, 9]	δέ τις ἡδονή, ἣ οὔκ	ἐστιν	γένεσις, αὕτη ἂν εἴη ἀγαθόν.
[2, 8]	ἀλλ´ ὁ τοιοῦτος δεινὸς μὲν	ἐστίν.	Διῃρήμεθα γὰρ ἐν τοῖς ἐπάνω
[2, 9]	οὖν τὸ ἀλύπως τῆς ἡδονῆς	ἐστίν.	Διόπερ λεκτέον ὑπὲρ ἡδονῆς, οὐ
[2, 11]	τὰ ἁπλῶς ὑγιεινὰ μὴ ὑγιεινὰ	ἐστίν.	Εἰ γὰρ ὁ πλοῦτος καὶ
[2, 13]	δὲ τούτοις ὑπὲρ φιλίας ἀναγκαῖόν	ἐστιν	εἰπεῖν, τί ἐστιν καὶ ἐν
[2, 9]	οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν ποῖόν τί	ἐστιν	ἐκ τῶν φαύλων, ἀλλ´ ἐκ
[2, 13]	ἀδικούμενος, ὁ αὐτὸς δ´ εἷς	ἐστιν	ἕκαστος, διὰ τὸ τοιοῦτον οὐκ
[2, 9]	σκοπεῖν φαίνετ´ αὐτοῖς. Οὐ γάρ	ἐστιν	ἐμπόδιον ἡ ἀπὸ τοῦ πράγματος
[2, 9]	ἡ ἡδονή. Πάλιν καὶ ὅτι	ἐστὶν	ἐμπόδιον ἡ ἡδονή, οὐκ ἔφασαν
[2, 5]	Εἰ γὰρ ἡ μὲν ἀδικία	ἐστὶν	ἐν βλάβῃ, ἡ δὲ βλάβη
[2, 12]	τὴν χρῆσιν (ἡ γὰρ εὐδαιμονία	ἐστὶν	ἐνέργεια, ὡς φαμέν) ἀλλὰ τὴν
[2, 9]	ἀνδριαντοποιὸν θεωρεῖν δεῖ ποῖός τίς	ἐστιν	ἐξ ὧν ἀπέτυχε καὶ κακῶς
[2, 9]	ἡ ἡδονὴ τῷ γένει ἀγαθὸν	ἐστίν,	ἐπεὶ ὅτι γέ εἰσιν φαῦλαι
[2, 8]	ἐγκρατής ἐστι· ὥστε εἰ μή	ἐστιν	ἐπὶ τῶν τοιούτων μήτε ἐγκράτεια
[2, 5]	ἀρετῆς εἰ καὶ ἄλλα πολλά	ἐστιν	ἔργα, ὥσπερ καὶ ἔστιν, καὶ
[2, 14]	καὶ ἐνταῦθα. Λέγω δ´ οἷον	{ἐστιν)	ἔστι μὲν ὧν τὸ αὐτὸ
[2, 8]	ἄνευ τῆς προσθέσεως, περὶ ἃ	ἐστίν·	ἔστιν γὰρ περὶ ἡδονὰς καὶ
[2, 6]	τούτου· μετὰ δὲ ταῦτα ἀναγκαῖόν	ἐστιν	ἑτέραν ἀρχὴν ποιησαμένοις λέγειν ὑπὲρ
[2, 13]	καὶ τἆλλα πάντα ἐν ταύταις	ἐστίν.	Ἔτι δὲ ἴσως ἂν δόξειεν,
[2, 14]	πρᾶξαι πράττειν ἐκείνου ἕνεκεν ᾧ	ἐστιν	εὔνους. Ἔστιν δ´ ἡ εὔνοια
[2, 10]	Ὥστ´ εἰ καὶ ἡ τοιαύτη	ἐστὶν	εὐτυχία, ἀλλ´ οὖν πρός γε
[2, 8]	Πότερον δὲ ὁ ἀκόλαστος ἀκρατὴς	ἐστίν,	ἢ ὁ ἀκρατὴς ἀκόλαστος; Ἢ
[2, 8]	ἐγκράτεια καὶ ἡ καρτερία ταὐτόν	ἐστιν;	Ἢ οὔ; Ἡ μὲν γὰρ
[2, 8]	οὔ, ἀλλὰ περί τι ἀφωρισμένον	ἐστὶν	ἡ ἀκρασία, ἀπορήσειεν ἄν τις.
[2, 8]	Ἠπορεῖτο δὲ περὶ τί ποτ´	ἐστὶν	ἡ ἀκρασία. Περὶ μὲν οὖν
[2, 10]	τὸ πολὺ ἢ ὡσαύτως ποιητικὴ	ἐστίν,	ἡ δέ γε τύχη οὐδέποτε,
[2, 8]	εἶναι ὀργῆς, οὐ λίαν ἐπιτιμητέα	ἐστίν,	ἡ δὲ πρὸς {τὴν) ἡδονὴν
[2, 13]	φιλία ἡ κατ´ ἀρετὴν γινομένη	ἐστίν,	ἡ δὲ τῶν πολλῶν ἡ
[2, 9]	σῶμα, ὅτι τοῦτο μὲν αἰσθητὸν	ἐστίν,	ἡ δὲ ψυχὴ οὔ· ἔστι
[2, 13]	δ´ οὐ δυνατόν· οὐ γάρ	ἐστιν	ἡ δι´ ἡδονὴν καὶ τὸ
[2, 14]	ἐν τῇ φιλίᾳ. Αὕτη γάρ	ἐστιν	ἡ ἐν ἀνισότητι φιλία κατὰ
[2, 12]	ἐν τῷ εἰδέναι ἐξ ὧν	ἐστιν	ἡ εὐδαιμονία, ἀλλ´ ἐκ τοῦ
[2, 10]	ἐστι τῆς ἐπιτεύξεως. Ἐπεὶ οὖν	ἐστιν	ἡ εὐδαιμονία οὐκ ἄνευ τῶν
[2, 9]	Οὐ μόνον ἄρα οὐκ ἐμπόδιόν	ἐστιν	ἡ ἡδονή, ἀλλὰ καὶ προτρεπτικὸν
[2, 9]	ἡδονὴν ἀγαθόν. Ἐπεὶ δ´ οὖν	ἐστιν	ἡ ἡδονὴ καὶ καθισταμένης τῆς
[2, 14]	κατάστασιν ἐν πρακτοῖς τοῦ αὐτοῦ	ἐστιν	ἡ ὁμόνοια ἡ κυρίως λεγομένη.
[2, 8]	οὖσα ἀκρασία ψεκτοτάτη, πότερον ψεκτοτέρα	ἐστὶν	ἡ περὶ τὴν ὀργὴν ἢ
[2, 13]	ζητεῖται, βέλτιον διελθεῖν. Πότερον γάρ	ἐστιν	ἡ φιλία ἐν τοῖς ὁμοίοις,
[2, 10]	τοίνυν καὶ οἰκειότατον τῆς εὐτυχίας	ἐστὶν	ἡ φύσις. Ἔστιν δ´ ἡ
[2, 9]	κίνησις αὐτοῦ καὶ ἡ ἐνέργειά	ἐστιν	ἡδονή· διὰ δὴ τὸ ἅμα
[2, 9]	καὶ αἱ κατηγορίαι, ἐν αἷς	ἐστιν	ἡδονή. Οὐ γὰρ ὥσπερ ἐπὶ
[2, 9]	γὰρ μὴ ἀποκαθισταμένοις εἰς φύσιν	ἐστὶν	ἡδονή· τὸ γὰρ ἀποκαθίστασθαί ἐστι
[2, 9]	ἡ τοιαύτη κρίσις οὐκ ἴδιός	ἐστιν	ἡδονῆς, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ φύσεως
[2, 8]	ἡ μέθη, πάλιν ὁ αὐτὸς	ἐστίν.	Ἦν δὲ καὶ ἄλλος τις
[2, 8]	Πότερον δ´ ὁ σώφρων ἐγκρατὴς	ἐστίν,	ἠπορήθη μὲν ἐν τοῖς ἐπάνω,
[2, 5]	γε ὑπὲρ τῶν τοιούτων εἰδέναι	ἐστὶν	ἴδιον τοῦ φρονίμου καὶ τῆς
[2, 10]	καὶ οὗ ἐστιν αἰτία ἄλλο	ἐστίν,	καὶ ἄνευ ὁρμῆς τῆς ἐπιτυγχανούσης
[2, 13]	οὐκ ἔστι φιλητέον. Ἐνταῦθα οὖν	ἐστιν	καὶ διὰ τὸ τοιοῦτον ἡ
[2, 13]	φιλίας ἀναγκαῖόν ἐστιν εἰπεῖν, τί	ἐστιν	καὶ ἐν τίσι καὶ περὶ
[2, 13]	καὶ φιλιῶν. Τὸ δὴ δίκαιόν	ἐστιν	καὶ ξένῳ πρὸς πολίτην καὶ
[2, 8]	ταὐτόν· ἡ μὲν γὰρ μαλακία	ἐστὶν	καὶ ὁ μαλακὸς ὁ μὴ
[2, 8]	καὶ ὁ ἀκρατὴς ἐν ἅπασίν	ἐστιν	καὶ περὶ πάντα, οἷον περὶ
[2, 11]	ᾧ τἀγαθὰ πάντα ὄντα ἀγαθά	ἐστιν	καὶ ὑπὸ τούτων μὴ διαφθείρεται,
[2, 17]	γνωρίζειν. Ἔτι δὲ καὶ εἴπερ	ἐστὶν	καλόν, ὥσπερ ἐστίν, τὸ εὖ
[2, 3]	τοῦ κρίνοντος γινόμενα κατορθώματα εὐτυχήματα	ἐστίν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Πότερον δέ ποτε
[2, 9]	δεῖν, ἀλλὰ δὴ ἀναγκαῖον ἡμῖν	ἐστιν	λέγειν ὑπὲρ ἡδονῆς. Ἐπειδὴ γὰρ
[2, 5]	διακειμένῳ, οὐκέτι οἶδεν. Τοῦτο δ´	ἐστὶν	μάλιστα τῆς φρονήσεως, ὥστε τῷ
[2, 14]	φιλία εἶναι. Ἡ δ´ ὁμόνοιά	ἐστιν	μὲν σύνεγγυς τῇ φιλίᾳ, ἐὰν
[2, 5]	ἀποκλίνει. Τὸ γὰρ βέλτιον οὗτός	ἐστιν	ὁ αἱρούμενος. Οὔτε γὰρ ἄνευ
[2, 8]	οὐδενὶ ἐκκρούεται. Πότερον δὲ ἐπείπερ	ἐστὶν	ὁ ἀκρατὴς τοιοῦτος {τις) οἷος
[2, 10]	ἄλογος φύσις· ὁ γὰρ εὐτυχής	ἐστιν	ὁ ἄνευ λόγου ἔχων ὁρμὴν
[2, 9]	φιλοτίμου μᾶλλον καὶ φιλοτιμίας οἰκεῖον	ἐστίν.	Ὁ γὰρ φιλότιμός ἐστιν ὁ
[2, 8]	τὰ καλά· ἐγκρατὴς δέ γέ	ἐστιν	ὁ ἐπιθυμῶν μέν, μὴ πράττων
[2, 8]	ἤδη τῇ ἐπιστήμῃ. Ἀκρατὴς οὖν	ἐστιν	ὁ ἔχων τὴν ἐπιστήμην τῶν
[2, 9]	τῆς ἀρετῆς ἀρχὴ καὶ ἡγεμών	ἐστιν	ὁ λόγος, ἀλλὰ μᾶλλον τὰ
[2, 8]	δὲ ἀκόλαστος οὐκ ἔχει. Ἔτι	ἐστὶν	ὁ λόγος ἑκάστου ἀρχή· τοῦ
[2, 3]	κατὰ τρόπον· οἷς γὰρ μή	ἐστιν	ὁ λόγος ὁ σκοπῶν τὸ
[2, 8]	οὐ γὰρ ὅτι αὐτὸς τοιοῦτος	ἐστίν,	ὁ λόγος οὐ σπουδαῖος (φαῦλον
[2, 10]	τούτων εἰπεῖν, ἐπειδὴ περὶ εὐδαιμονίας	ἐστὶν	ὁ λόγος, περὶ εὐτυχίας. Οἴονται
[2, 9]	Ἐπειδὴ γὰρ ὑπὲρ εὐδαιμονίας ἡμῖν	ἐστιν	ὁ λόγος, τὴν δ´ εὐδαιμονίαν
[2, 9]	περὶ ἡδονῆς, ἐπειδήπερ ὑπὲρ εὐδαιμονίας	ἐστὶν	ὁ λόγος, τὴν δ´ εὐδαιμονίαν
[2, 8]	ἔσται σώφρων (ὁ γὰρ σώφρων	ἐστὶν	ὁ μὴ ἐπιθυμῶν μηδὲ πάσχων
[2, 9]	οἰκεῖον ἐστίν. Ὁ γὰρ φιλότιμός	ἐστιν	ὁ μόνος βουλόμενος ἔχειν καὶ
[2, 12]	τί ποτ´ ἐστί, καὶ ποῦ	ἐστιν	ὁ ὀρθὸς λόγος; Ἔστιν οὖν
[2, 13]	τὸ τοιοῦτον ἡ ἀπορία, πότερόν	ἐστιν	ὁ σπουδαῖος τῷ φαύλῳ φίλος
[2, 14]	ἀνδρός, καὶ ἁπλῶς ἐν οἷς	ἐστιν	ὁ τὴν τοῦ χείρονος καὶ
[2, 14]	τῷ λόγῳ· ἴσον γάρ πώς	ἐστιν	ὁ τὸ ἔλαττον ἔχων ἀγαθὸν
[2, 11]	καὶ τὰ ἁπλῶς καλὰ καλὰ	ἐστίν.	Ὁ τοιοῦτος γὰρ καλὸς καὶ
[2, 13]	ὃ μὲν δι´ ἡδονὴν φίλος	ἐστὶν	ὃ δὲ διὰ τὸ συμφέρον,
[2, 8]	δ´ ἀναγκαῖα καὶ περὶ σῶμα	ἐστίν,	οἷον ἁφή τε καὶ γεῦσις
[2, 13]	μέντοι καὶ πρὸς τὰ ἄψυχα	ἐστίν,	οἷον οἶνον ἢ ἄλλο δὴ
[2, 8]	μὲν οὖν ἀκόλαστος αὐτὸς τοιοῦτός	ἐστιν	οἷος φαῦλός τις τῇ φύσει
[2, 13]	μὲν οὖν τῶν σπουδαίων φιλία	ἐστίν,	ὅταν ἀντιφιλῶσιν ἀλλήλους· φιλοῦσι δὲ
[2, 8]	καὶ ἐγκρατής· ὁ γὰρ ἐγκρατής	ἐστιν	οὐ μόνον ὁ ἐπιθυμιῶν ἐνουσῶν
[2, 12]	ἔσομαι; Οἴονται γάρ. Τὸ δ´	ἐστὶν	οὐ τοιοῦτον. Οὐδεμία γὰρ οὐδὲ
[2, 8]	ἀκολουθεῖ; Ὁ μὲν γὰρ ἀκρατής	ἐστιν	οὗ ὁ λόγος τοῖς πάθεσι
[2, 8]	γὰρ δι´ ὀργὴν ἀκρασία λύπη	ἐστίν	(οὐδεὶς γὰρ ὀργιζόμενος οὐ λυπεῖται)
[2, 13]	φιλιῶν ἡ ξενική· οὐ γάρ	ἐστιν	οὐδὲν αὐτοῖς τέλος κοινὸν ὑπὲρ
[2, 8]	συμβαίνει δὲ τοῦτο. Οὐ γάρ	ἐστιν	οὔτ´ ἐγκρατὴς οὔτ´ ἀκρατὴς ὁ
[2, 7]	κακία ἡ θηριότης ὑπὲρ ἄνθρωπον	ἐστίν,	οὕτω καὶ ἡ ἀρετὴ ἡ
[2, 8]	ὑπομένων τὰς λύπας, οὗτος καρτερικὸς	ἐστίν.	Πάλιν ἡ ἀκρασία καὶ ἡ
[2, 2]	δὲ εὐγνωμοσύνη καὶ ὁ εὐγνώμων	ἐστὶν	περὶ ταὐτὰ περὶ ἃ καὶ
[2, 8]	ἐπιστήμῃ ταύτῃ, οὐδὲν ἄτοπον αὐτόν	ἐστιν	πράττειν τὰ φαῦλα ἔχοντα τὴν
[2, 6]	γὰρ ὁμοία ἡ ἀρετὴ αὕτη	ἐστὶν	ταῖς ἄλλαις. Ἐν μὲν γὰρ
[2, 8]	βλαβερά, μὴ μέντοι γε ὅτι	ἐστὶν	ταῦτα φαῦλα ἐπὶ μέρους εἰδέναι,
[2, 8]	ἀνθρώπῳ· ἡ γὰρ θηριότης ὄνομά	ἐστιν	τῇ ὑπερβαλλούσῃ κακίᾳ διὰ τί;
[2, 8]	τιμὴν ἀκρατής· φιλότιμος γάρ τις	{ἐστίν)	Τὸ δ´ ὅλον λέγομεν καὶ
[2, 17]	καὶ εἴπερ ἐστὶν καλόν, ὥσπερ	ἐστίν,	τὸ εὖ ποιεῖν ἔχοντα τὰ
[2, 4]	Πότερον δέ ποτε τοῦ δικαίου	ἐστὶν	τὸ τῇ ἐντεύξει τὸ ἴσον
[2, 14]	ὄντι ἀεί. Τοῦτο δ´ ἴσον	ἐστὶν	τῷ λόγῳ· ἴσον γάρ πώς
[2, 8]	δὲ τοιοῦτοι ψεκτοί. Ἔτι τέ	ἐστιν	τῷ λόγῳ προλαβόντα μηθὲν παθεῖν,
[2, 10]	ἐνδέχεται εὐδαίμονα εἶναι. Διὸ ῥητέον	ἐστὶν	ὑπὲρ εὐτυχίας, καὶ ἁπλῶς ὁ
[2, 13]	συμφέρον καὶ τὸ ἡδύ, ᾗ	ἐστιν	φαῦλος ὢν ἡδύς, ταύτῃ φίλος·
[2, 10]	Ἀλλ´ ἆρά γε ἡ εὐτυχία	ἐστὶν	ὡς ἐπιμέλειά τις θεῶν; Ἢ
[2, 13]	αὐτοῖς ἂν βουλοίμεθα ὑπάρχειν, δῆλόν	ἐστιν	ὡς ἔστι πρὸς αὑτοὺς φιλία,
[2, 15]	λεγομένη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Ἐπεὶ δ´	ἐστίν,	ὡς φαμέν, αὐτῷ πρὸς αὑτὸν
[2, 13]	αὑτόν. Ἐπειδὴ γὰρ ὁ φίλος	ἐστίν,	ὡς φαμέν, ὅταν βουλώμεθα σφόδρα
[2, 12]	τὸ χεῖρον τοῦ βελτίονος ἕνεκεν	ἐστίν,	ὥσπερ ἐπὶ σώματος καὶ ψυχῆς
[2, 8]	ἔχοντα τὴν ἐπιστήμην. Ὅμοιον γάρ	ἐστιν	ὥσπερ ἐπὶ τῶν καθευδόντων. Οὗτοι
[2, 9]	λύπη ἐπὶ τοῖς δι´ ἀνάγκην	ἐστίν,	ὥστ´ εἰ λυπεῖταί τις τὰ
[2, 5]	λόγῳ καὶ τῷ λόγον ἔχοντι	ἐστίν.	Ὥστε ἅμα τὸ ἑλέσθαι {καὶ)
[2, 8]	ταῦτα πράττουσιν. Ἐπεὶ δ´ οὖν	ἔστιν	ἀκρασία, πότερον ὁ ἀκρατὴς ἐπιστήμην
[2, 13]	ἀλλήλοις συζῆν· τοῦτο δ´ οὐκ	ἔστιν	ἄνευ τοῦ ἡδέος· δέοι ἂν
[2, 8]	Περὶ μὲν οὖν τιμὴν οὐκ	ἔστιν	ἁπλῶς ἀκρατής· ἐπαινεῖται γάρ πως
[2, 9]	ἀρετάς. Ἡ γὰρ ἀνδρεία οὐκ	ἔστιν	ἄριστον· ἆρ´ οὖν διὰ τοῦτ´
[2, 8]	ἐν δὲ θηρίῳ ὅλως οὐκ	ἔστιν	ἀρχή. Ἐν μὲν οὖν τῷ
[2, 8]	καταμαλακιζόμενος καὶ ὑπὸ τούτων ἀγόμενος.	Ἔστιν	αὖ πάλιν τις καλούμενος ἀκόλαστος·
[2, 8]	{τὴν) ἡδονὴν ὁρμὴ ψεκτή γε.	Ἔστιν	γὰρ διαφορὰν ἔχουσα πρὸς ταύτην
[2, 9]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τούτου·	ἔστιν	γὰρ μόριόν τι τῆς ψυχῆς
[2, 8]	τοῖς ἐπάνω, νῦν δὲ λέγωμεν.	Ἔστιν	γὰρ ὁ σώφρων καὶ ἐγκρατής·
[2, 8]	τῆς προσθέσεως, περὶ ἃ ἐστίν·	ἔστιν	γὰρ περὶ ἡδονὰς καὶ λύπας
[2, 9]	οὐ σπουδαῖος. Ἀλλὰ μὴν οὐκ	ἔστιν	γε μὴ λυπούμενον ἢ ἡδόμενον
[2, 9]	τοῦ θεωρεῖν ἡδονὴ γινομένη οὐκ	ἔστιν	γένεσις, οὐδ´ ἡ ἀπὸ τοῦ
[2, 13]	ἀνισότητι, εἰς τὰς διῃρημένας τρεῖς.	Ἔστιν	δ´ ἐν ἁπάσαις ταῖς φιλίαις
[2, 14]	ἐκείνου ἕνεκεν ᾧ ἐστιν εὔνους.	Ἔστιν	δ´ ἡ εὔνοια τοῦ ἤθους
[2, 10]	τῆς εὐτυχίας ἐστὶν ἡ φύσις.	Ἔστιν	δ´ ἡ εὐτυχία καὶ ἡ
[2, 7]	ἀντικειμένη ἀρετὴ ταύτῃ ἐστὶν ἀνώνυμος,	ἔστιν	δ´ ἡ τοιαύτη ὑπὲρ ἄνθρωπον
[2, 13]	ἐνδεεστέρων οἴονται δεῖν αὐτοὶ φιλεῖσθαι·	ἔστιν	δὲ βέλτιον τὸ φιλεῖν ἢ
[2, 1]	δέ, ὁ τοιοῦτος ἐπιεικής. Οὐκ	ἔστιν	δὲ ἐλαττωτικὸς τῶν δικαίων ἁπλῶς·
[2, 8]	φαύλη ἐν θηρίῳ οὐκ ἔστιν·	ἔστιν	δὲ ἡ ἀρχὴ ὁ λόγος.
[2, 13]	τἀγαθὸν βούλεσθαί τινι εἶναι. Οὐκ	ἔστιν	δὲ ἡ ἐπὶ τούτων γινομένη
[2, 1]	ἐν τίσι καὶ περὶ ποῖα.	Ἔστιν	δὲ ἡ ἐπιείκεια καὶ ὁ
[2, 7]	λεκτέον ἂν εἴη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ'	Ἔστιν	δὲ ἡ θηριότης ὑπερβάλλουσά τις
[2, 8]	καὶ μὴ διεψεῦσθαι τῷ λόγῳ,	ἔστιν	δὲ καὶ ὁ φρόνιμος τοιοῦτος
[2, 9]	ὅτι οὐδεμία ποιεῖ ἐπιστήμη ἡδονήν.	Ἔστιν	δὲ οὐδὲ τοῦτο ἀληθές. Οἱ
[2, 9]	οὐκ ἀγαθὸν ἐδόκει εἶναι, οὐκ	ἔστιν	δὲ οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις, ἀγαθὸν
[2, 3]	περὶ αἵρεσιν καὶ φυγὴν ὄντα)	ἔστιν	δὲ οὐκ ἄνευ φρονήσεως. Ἡ
[2, 10]	κυρίως ἂν ἡ εὐτυχία λέγοιτο.	Ἔστιν	δὲ πολλαχῶς ὁ εὐτυχὴς λεγόμενος·
[2, 8]	εἶναι οἷος εἰ ἐγγένοιντο κατέχειν.	Ἔστιν	δὲ σώφρων ὁ μὴ ἔχων
[2, 8]	ψεκτοὶ ἁπλῶς καὶ ἐπαινετοὶ λεγόμεθα.	Ἔστιν	δὲ τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν
[2, 15]	σπουδαῖος ἔσται φίλαυτος ἢ οὔ;	Ἔστιν	δὲ φίλαυτος ὁ αὑτοῦ ἕνεκεν
[2, 14]	μαχόμενος καὶ ἐναντιούμενος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ'	Ἔστιν	δὲ φιλία καὶ ἐν ἰσότητι,
[2, 14]	πρὸς τοῦτον ἡ εὔνοια. Οὐκ	ἔστιν	δὲ χωρὶς τῆς φιλίας ἡ
[2, 9]	φύσει, τούτου τὴν ἀναπλήρωσιν γενέσθαι,	ἔστιν	δέ, ὡς φαμέν, μὴ ὄντα
[2, 9]	δὲ τῷ ἀνὰ μέσον οὐκ	ἔστιν·	δῆλον οὖν ὡς καὶ ἡ
[2, 9]	τὸ δ´ ἀνὰ μέσον οὐκ	ἔστιν.	Διὰ τί; Ὅτι ἡ ἀρετὴ
[2, 19]	τῇ πατρὸς πρὸς υἱὸν οὐκ	ἔστιν	ἔγκλημα τοιοῦτον οἷον ἀξιοῦσιν ἐν
[2, 17]	αὑτὸν εἰδέναι, τοῦτο δ´ οὐκ	ἔστιν	εἰδέναι ἄνευ ἄλλου φίλου, δέοιτ´
[2, 12]	οἶδα. Τὸ δὴ τοιοῦτον οὐκ	ἔστιν	εἰπεῖν ῥᾴδιον. Οὐδὲ γὰρ ὁ
[2, 8]	ταύτης τῆς ἡδονῆς κρατεῖ, οὐκ	ἔστιν	ἐπαινετός, οὐδὲ ψεκτός, εἰ μὴ
[2, 8]	ἀρχὴ φαύλη ἐν θηρίῳ οὐκ	ἔστιν·	ἔστιν δὲ ἡ ἀρχὴ ὁ
[2, 9]	εἴη ἀναγκαῖον εἰπεῖν, ἐπειδήπερ οὐκ	ἔστιν	ἡ εὐδαιμονία ἄνευ ἡδονῆς. Πρῶτον
[2, 9]	δὴ ταῖς ἄλλαις ἐπιστήμαις οὐκ	ἔστιν	ἡ ἡδονὴ ὡς τέλος, ἀλλὰ
[2, 14]	τοιοῦτον. Πρῶτον μὲν γὰρ οὐκ	ἔστιν	ἡ ὁμόνοια ἐν τοῖς νοητοῖς
[2, 7]	αὕτη ἡ ἀρετή, ὅτι οὐκ	ἔστιν	θεοῦ ἀρετή· ὁ γὰρ θεὸς
[2, 8]	θηριότητος ἧς ἐλέγομεν κακίας οὐκ	ἔστιν	ἰδεῖν ἐν θηρίῳ οὖσαν, ἀλλ´
[2, 5]	πολλά ἐστιν ἔργα, ὥσπερ καὶ	ἔστιν,	καὶ τοῦτο ἐν τοῖς μάλιστα,
[2, 13]	τοῦ συμφέροντος, ὥστ´ ἀληθῶς οὐκ	ἔστιν	{κατ´) ἐκείνην γε τὴν φιλίαν
[2, 8]	τῷ σώφρονι ὑπάρχει· διὸ οὐκ	ἔστιν	ὁ ἐγκρατὴς σώφρων. Πότερον δὲ
[2, 9]	τῇ προσφορᾷ ἐνεργεῖ. Διὸ οὐκ	ἔστιν	οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις. Καὶ ἀποκατάστασις
[2, 9]	ἀγαθόν. Τὸ δ´ ὅλον οὐκ	ἔστιν	οὐδεμία ἡδονὴ γένεσις· οὐδὲ γὰρ
[2, 10]	μὴ λαβεῖν κατὰ συμβεβηκὸς εὐτύχημα.	Ἔστιν	οὖν ἡ εὐτυχία ἄλογος φύσις·
[2, 10]	τὸν τοιοῦτον κερδάναντα εὐτυχῆ φαμέν.	Ἔστιν	οὖν ἡ εὐτυχία ἐν τῷ
[2, 8]	ἢ ἡ περὶ τὰς ἡδονάς;	Ἔστιν	οὖν ἡ περὶ τὴν ὀργὴν
[2, 10]	οἰόμενον ἀγαθὸν λήψεσθαι ἀγαθὸν λαβεῖν.	Ἔστιν	οὖν ἡ τοιαύτη εὐτυχία διάφορος
[2, 14]	ἕτερον τέλος παρὰ τὴν ἐνέργειαν)	ἔστιν	οὖν ἡ φιλία ἐνέργειά τις,
[2, 9]	τε καὶ οὐκ ἄνευ ἡδονῆς.	Ἔστιν	οὖν καὶ ἐπιστήμη ποιητικὴ ἡδονῆς.
[2, 13]	φιλία ἐγγίνεται ἢ ἐν ἀνισότητι·	ἔστιν	οὖν κατ´ ἀμφότερα. Ἡ μὲν
[2, 12]	ποῦ ἐστιν ὁ ὀρθὸς λόγος;	Ἔστιν	οὖν κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον
[2, 11]	πλοῦτον δόξαν τιμὴν τὰ τοιαῦτα·	ἔστιν	οὖν ὁ καλὸς κἀγαθὸς ᾧ
[2, 8]	ἄρα καὶ τοῦτον ὑγιῆ ποιῆσαι.	Ἔστιν	οὖν ὃ τῇ μὲν καθόλου
[2, 13]	ἐπισκέψαιτο τί ἐστι τὸ φιλητόν,	ἔστιν	οὖν οὐκ ἄλλο τι ἢ
[2, 18]	Ἔτι ἂν ὦσιν πολλοί, οὐκ	ἔστιν	παύσασθαι λυπούμενον· πολλῶν γὰρ ὄντων
[2, 9]	καὶ ἀκοῦσαι καὶ ὀσφρανθῆναι οὐκ	ἔστιν	προλυπηθῆναι· οὐδεὶς γὰρ ἡδόμενος τῷ
[2, 8]	ἀκρασία καὶ ἡ μαλακία οὐκ	ἔστιν	ταὐτόν· ἡ μὲν γὰρ μαλακία
[2, 15]	ἕνεκεν τοῦτο πράττει· διὸ οὐκ	ἔστιν	φίλαυτος. Ἀλλ´ ὁρμῶσι μὲν ἅπαντες
[2, 13]	κατὰ τὸ ἡδὺ φιλῶν οὐκ	ἔστιν	φίλος τούτῳ· οὐ γὰρ κατὰ
[2, 8]	ἔχει, οὐκ ἔσται ψεκτός. Ἀλλ´	ἔστιν	ψεκτός. Οἱ δὴ τοιοῦτοι λόγοι
[2, 8]	εἶναι καὶ τὸν ἐγκρατῆ ψεκτόν.	Ἔστω	γάρ τις, φησίν, διημαρτηκὼς τῷ
[2, 14]	γάρ τινες ἐθέλουσιν εἶναι οἱ	ἑταῖροι)	ἐν ἀνισότητι δὲ ἡ πατρὸς
[2, 14]	ἰσότητι, οἷον ἡ μὲν τῶν	ἑταίρων	ἐν ἰσότητι ἀριθμῷ καὶ δυνάμει
[2, 13]	τὸ συμφέρον φιλίᾳ εἰσίν. Ἀλλὰ	ἑτέρα	διώρισται ἡ κατὰ τὸ συμφέρον
[2, 8]	ἴσως οὐ δεῖ) ἡ δ´	ἑτέρα	οἷον ἀσθενική τις, ἡ μετὰ
[2, 9]	ἄλλου θηρίου φαύλη, ὁμοίως δ´	ἑτέρα	φύσις ἵππου καὶ ἀνθρώπου καὶ
[2, 6]	μετὰ δὲ ταῦτα ἀναγκαῖόν ἐστιν	ἑτέραν	ἀρχὴν ποιησαμένοις λέγειν ὑπὲρ ἐγκρατείας
[2, 13]	οὐκ ἄλλο τι ἢ τἀγαθόν.	Ἕτερον	μὲν οὖν ἐστι τὸ φιλητὸν
[2, 14]	οὐ τῇ οἰκοδομικῇ (καὶ γὰρ	ἕτερον	τέλος παρὰ τὴν ἐνέργειαν) ἔστιν
[2, 8]	τις ἐπιστήμην ἔχῃ) τὸ δ´	ἕτερον	τὸ ἐνεργεῖν ἤδη τῇ ἐπιστήμῃ.
[2, 8]	ὁ ἀκρατὴς ἀκόλαστος; Ἢ οὐδετέρῳ	ἕτερος	ἀκολουθεῖ; Ὁ μὲν γὰρ ἀκρατής
[2, 13]	γὰρ ἕτερος μὲν ὁ ἀδικῶν	ἕτερος	δὲ ὁ ἀδικούμενος, ὁ αὐτὸς
[2, 17]	γάρ, ὡς φαμέν, ὁ φίλος	ἕτερος	ἐγώ. Εἰ οὖν ἡδὺ μὲν
[2, 17]	τις ὁ φίλος, τοιοῦτος οἷος	ἕτερος	εἶναι ἐγώ, ἄν γε καὶ
[2, 13]	πρὸς αὑτὸν εἶναι. Ἐπειδὴ γὰρ	ἕτερος	μὲν ὁ ἀδικῶν ἕτερος δὲ
[2, 13]	φιλίαν· ᾗ γὰρ προσδεῖται ὁ	ἕτερος	τοῦ ἑτέρου, ταύτῃ ὄντες φίλοι
[2, 13]	ἡ ἔλλειψις ἡ παρὰ τοῦ	ἑτέρου,	ἐὰν οὖν πλείω ἀγαθὰ σύ
[2, 13]	γὰρ προσδεῖται ὁ ἕτερος τοῦ	ἑτέρου,	ταύτῃ ὄντες φίλοι ἐν τῇ
[2, 8]	δεινὸν καὶ τὸν φρόνιμον ὡς	ἑτέρων	ὄντων. Περὶ μὲν γὰρ ταὐτά·
[2, 18]	δὲ φιλία οὐ τοῦτο βούλεται.	Ἔτι	ἂν ὦσιν πολλοί, οὐκ ἔστιν
[2, 13]	οὐδεμία τῷ φιλουμένῳ ἐνέργεια γίνεται.	Ἔτι	δὲ βέλτιον τὸ γνωρίζειν ἢ
[2, 13]	τἆλλα πάντα ἐν ταύταις ἐστίν.	Ἔτι	δὲ ἴσως ἂν δόξειεν, ἐν
[2, 9]	οὖν καὶ ἐπιστήμη ποιητικὴ ἡδονῆς.	Ἔτι	δὲ καὶ ἄλλος ἐλέγετο, ὅτι
[2, 17]	πρὸς τὸ αὐτὸς αὑτὸν γνωρίζειν.	Ἔτι	δὲ καὶ εἴπερ ἐστὶν καλόν,
[2, 13]	οἷς ὑπερέχουσιν τοῖς φιλοῦσιν αὐτούς.	Ἔτι	δὲ καὶ ἥττους αὐτῶν εἰσίν·
[2, 13]	εἰσίν, φαίνονται δὲ φίλοι εἶναι.	Ἔτι	δὲ καὶ τὰ τοιαῦτα ἀπορεῖται,
[2, 8]	ὁ ἀκρατὴς οἷος ὁ ἀκόλαστος.	Ἔτι	δὲ καὶ φαυλότερος ὁ ἀκόλαστος
[2, 13]	προσδεῖται, καὶ τὰ τοιαῦτα δή.	Ἔτι	δὲ πότερον ἔργον ἐστὶ φίλον
[2, 8]	ὁ δὲ ἀκόλαστος οὐκ ἔχει.	Ἔτι	ἐστὶν ὁ λόγος ἑκάστου ἀρχή·
[2, 9]	αἵ γε σωματικαὶ ἐξ ἀναπληρώσεως.	Ἔτι	καὶ τοῦτο ἐλέγετο, ὅτι οὐκ
[2, 13]	ἢ ἐγὼ σοί, οὐδ´ ἀμφισβητῶ	ἔτι	μὴ οὐ δεῖν σε μᾶλλον
[2, 5]	τὴν ἰατρικὴν ἐπιστήμην· οὐ γὰρ	ἔτι	οἴδαμεν τὸ καθ´ ἕκαστον ἀγαθόν,
[2, 13]	βούλεσθαι τἀγαθόν, οὐκ ἄλλῳ τινί.	Ἔτι	ὁμοιοπαθεῖς ἡμῖν αὐτοῖς μάλιστα ἐσμέν·
[2, 8]	μελαγχολικοῖς, οἱ δὲ τοιοῦτοι ψεκτοί.	Ἔτι	τέ ἐστιν τῷ λόγῳ προλαβόντα
[2, 13]	καὶ τὸ φιλεῖν τοῖς ἐμψύχοις.	Ἔτι	τὸ εὐποιητικὸν εἶναι βέλτιον ἢ
[2, 12]	τῶν γε τοιούτων αἴσθησιν, οὐκ	ἔτι.	Ὡσαύτως ὑπὲρ τῶν ἄλλων κοινός
[2, 8]	εἴη ὁ ἀκόλαστος τοῦ ἀκρατοῦς.	Ἔτι	ὥσπερ καὶ ἐπὶ τῆς θηριότητος
[2, 10]	οὐδέποτε, ἀλλ´ ἀτάκτως καὶ ὡς	ἔτυχεν·	διὸ ἡ τύχη ἐν τοῖς
[2, 9]	βέλτιστον, τὰ δὲ πάθη ῥᾳδίως	εὖ	διακείμενα ποιεῖν ὃ ἂν ὁ
[2, 9]	πρὸς τὴν ἀρετὴν τὸ πάθος	εὖ	διακείμενον ἢ ὁ λόγος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[2, 9]	εἶναι ἀρετήν, ὅταν ὁ λόγος	εὖ	διακείμενος τοῖς πάθεσιν ἔχουσι τὴν
[2, 9]	τὴν κακίαν κρατεῖ τοῦ λόγου	εὖ	διακειμένου (ὁ γὰρ ἀκρατὴς τοιοῦτος)
[2, 9]	φαύλως διακείμενος κρατήσει τῶν παθῶν	εὖ	διακειμένων καὶ ἐχόντων τὴν οἰκείαν
[2, 8]	ἀκρατοῦς ἡ ἀρχὴ τιμιώτατον ὂν	εὖ	διάκειται, τοῦ δὲ ἀκολάστου κακῶς·
[2, 17]	ποιηταί· ὅταν δ´ ὁ δαίμων	εὖ	διδῷ, τί δεῖ φίλων; Ὅθεν
[2, 13]	τὸ εἶναι βούλεσθαι καὶ τὸ	εὖ	εἶναι καὶ τἆλλα πάντα ἐν
[2, 13]	καὶ τὸ εἶναι καὶ τὸ	εὖ	εἶναι· ὁμοιοπαθέστατοι δ´ αὐτοῖς ἡμῖν
[2, 13]	γὰρ μόνῳ τὰ τῆς ψυχῆς	εὖ	ἔχουσιν μέρη πρὸς ἄλληλα τῷ
[2, 10]	ὁρμῶμεν ἀλόγως πρὸς ἃ ἂν	εὖ	ἔχωμεν. Καὶ εἴ τις ἐρωτήσειε
[2, 13]	οἷον τὴν ὁμοιοπάθειαν καὶ τὸ	εὖ	ζῆν καὶ τὰ ἄλλα, ἤτοι
[2, 13]	τοῦτο καὶ ἀναγκαῖον) καὶ τὸ	εὖ	ζῆν καὶ τὸ ζῆν καὶ
[2, 13]	καὶ τὸ ζῆν καὶ τὸ	εὖ	ζῆν οὐκ ἄλλῳ τινὶ ἢ
[2, 9]	ᾖ διακείμενος, τὰ δὲ πάθη	εὖ,	οὐκ ἔσται ἀρετὴ ἐκλείποντος τοῦ
[2, 9]	κακῶς εἰργάσατο, ἀλλ´ ἐξ ὧν	εὖ,	οὕτως οὐδ´ ἐπιστήμην οὐδὲ φύσιν
[2, 17]	ἐστὶν καλόν, ὥσπερ ἐστίν, τὸ	εὖ	ποιεῖν ἔχοντα τὰ παρὰ τῆς
[2, 17]	τότε καὶ μάλιστα; Τίνα γὰρ	εὖ	ποιήσει, ἢ μετὰ τοῦ συμβιώσεται;
[2, 17]	παρὰ τῆς τύχης ἀγαθά, τίνα	εὖ	ποιήσει; Μετὰ τίνος δὲ συμβιώσεται;
[2, 13]	ὅταν μὴ ὁμοίως φιλῶσιν ἢ	εὖ	ποιῶσιν ἢ ὑπηρετῶσιν ἢ ὅ
[2, 3]	πρακτικὴ τούτων ἐστί, ἡ δὲ	εὐβουλία	ἕξις ἢ διάθεσις ἤ τι
[2, 3]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Ἡ δέ γε	εὐβουλία	ἐστὶ μὲν περὶ ταὐτὰ τῇ
[2, 3]	συμφορωτάτων. Διὸ οὐδὲ τὰ τοιαῦτα	εὐβουλίας	ἂν δόξειεν, τὰ ἀπὸ ταὐτομάτου
[2, 3]	συνέβη τι κατὰ τρόπον, τοῦτον	εὔβουλον,	ἀλλ´ εὐτυχῆ· τὰ γὰρ ἄνευ
[2, 10]	τὴν εὐτυχίαν ἐροῦμεν· τὸν γὰρ	εὐγενῆ	εὐτυχῆ λέγομεν, καὶ ὅλως ᾧ
[2, 2]	τὸ μὲν γὰρ κρῖναι τοῦ	εὐγνώμονος,	τὸ δὲ δὴ πράττειν {καὶ)
[2, 2]	ἀπέλιπεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἡ δὲ	εὐγνωμοσύνη	καὶ ὁ εὐγνώμων ἐστὶν περὶ
[2, 2]	οὖν οὐκ ἄνευ ἐπιεικείας ἡ	εὐγνωμοσύνη·	τὸ μὲν γὰρ κρῖναι τοῦ
[2, 2]	ἔστι μέντοι δίκαια, ὁ τοιοῦτος	εὐγνώμων.	Ἔστι μὲν οὖν οὐκ ἄνευ
[2, 2]	Ἡ δὲ εὐγνωμοσύνη καὶ ὁ	εὐγνώμων	ἐστὶν περὶ ταὐτὰ περὶ ἃ
[2, 10]	Οἴονται γὰρ οἱ πολλοὶ τὸν	εὐδαίμονα	βίον τὸν εὐτυχῆ εἶναι ἢ
[2, 10]	τύχη ἐστὶ κυρία, οὐκ ἐνδέχεται	εὐδαίμονα	εἶναι. Διὸ ῥητέον ἐστὶν ὑπὲρ
[2, 12]	εἰδέναι ἐξ ὧν ἐστιν ἡ	εὐδαιμονία,	ἀλλ´ ἐκ τοῦ τούτοις χρήσασθαι.
[2, 9]	εἰπεῖν, ἐπειδήπερ οὐκ ἔστιν ἡ	εὐδαιμονία	ἄνευ ἡδονῆς. Πρῶτον μὲν οὖν
[2, 12]	ταῦτα τὴν χρῆσιν (ἡ γὰρ	εὐδαιμονία	ἐστὶν ἐνέργεια, ὡς φαμέν) ἀλλὰ
[2, 10]	ἔφαμεν, συνεργὸς ἂν εἴη τῇ	εὐδαιμονίᾳ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' Περὶ μὲν οὖν
[2, 10]	ἐπιτεύξεως. Ἐπεὶ οὖν ἐστιν ἡ	εὐδαιμονία	οὐκ ἄνευ τῶν ἐκτὸς ἀγαθῶν,
[2, 9]	ἐστιν ὁ λόγος, τὴν δ´	εὐδαιμονίαν	διωρίκαμεν καὶ φαμὲν εἶναι ἀρετῆς
[2, 10]	ἀλλ´ οὖν πρός γε τὴν	εὐδαιμονίαν	ἡ τοιαύτη ἂν εἴη εὐτυχία
[2, 9]	ἐστὶν ὁ λόγος, τὴν δ´	εὐδαιμονίαν	οἴονται πάντες ἤτοι ἡδονὴν εἶναι
[2, 13]	συμπαραληπτέα ἂν εἴη πρὸς τὴν	εὐδαιμονίαν.	Πρῶτον μὲν οὖν ἴσως ἃ
[2, 10]	εἴη τούτων εἰπεῖν, ἐπειδὴ περὶ	εὐδαιμονίας	ἐστὶν ὁ λόγος, περὶ εὐτυχίας.
[2, 9]	εἴη περὶ ἡδονῆς, ἐπειδήπερ ὑπὲρ	εὐδαιμονίας	ἐστὶν ὁ λόγος, τὴν δ´
[2, 9]	ὑπὲρ ἡδονῆς. Ἐπειδὴ γὰρ ὑπὲρ	εὐδαιμονίας	ἡμῖν ἐστιν ὁ λόγος, τὴν
[2, 12]	ἔργῳ εἰδήσας ταῦτα καὶ δὴ	εὐδαίμων	ἔσομαι; Οἴονται γάρ. Τὸ δ´
[2, 13]	τὸ ἡδὺ ἢ κατ´ ἀρετήν,	εὔδηλος	ἡ ἔλλειψις ἡ παρὰ τοῦ
[2, 14]	δ´ υἱὸς χάριν ὀφείλει τῆς	εὐεργεσίας;	Αὕτη μὲν οὖν ἡ αἰτία
[2, 14]	πολλούς, ὅτι ὁ μὲν πατὴρ	εὐεργέτηκέν	πως τὸν υἱόν, ὁ δ´
[2, 14]	Πέρσαις ὄντι, ὥσπερ ἴσως ἦν,	εὐθέως	καὶ φιλία ἦν αὐτῷ πρὸς
[2, 8]	(οἷον ὅταν ἴδωμεν καλὴν γυναῖκα,	εὐθέως	τι ἐπάθομεν, καὶ ἀπὸ τοῦ
[2, 13]	ἄλλῳ τινὶ περιπέσωμεν τῶν τοιούτων,	εὐθὺς	λυπούμεθα. Διὸ δόξειεν ἂν οὕτως
[2, 8]	ὁ ἀκρατής· ὁ γὰρ ἀκόλαστος	εὐιατότερος·	εἰ γὰρ αὐτῷ λόγος ἐγγένοιτο
[2, 8]	ἡ ἐπιθυμία ἄγει. Πότερος δὲ	εὐιατότερος,	ὁ ἀκόλαστος ἢ ὁ ἀκρατής;
[2, 5]	καὶ ἁπλῶς τῶν τοιούτων, ὅσῳ	εὐκινητότερον	καὶ εὐμεταβολώτερον ψυχὴ σώματος; Ὣσπερ
[2, 10]	ἐν τῷ κακὸν μὴ λαβεῖν	εὔλογον.	Ἀλλὰ μᾶλλον καὶ οἰκειότερον ἡ
[2, 5]	τῶν τοιούτων, ὅσῳ εὐκινητότερον καὶ	εὐμεταβολώτερον	ψυχὴ σώματος; Ὣσπερ γὰρ ὁ
[2, 14]	εὖνοι εἰσίν. Ὁ οὖν πατὴρ	εὐνοεῖ	πως πρὸς τὸν υἱὸν αὑτοῦ
[2, 14]	ἀκοῦσαί τι ὑπέρ τινος ἀγαθὸν	εὖνοι	γινόμεθα· ἆρ´ οὖν ἤδη καὶ
[2, 14]	ποιήσωσιν, πρὸς τοῦτό πως καὶ	εὖνοι	εἰσίν. Ὁ οὖν πατὴρ εὐνοεῖ
[2, 14]	δὲ χωρὶς τῆς φιλίας ἡ	εὔνοια,	ἀλλ´ ἐν τῷ αὐτῷ· διὸ
[2, 14]	μὲν ἄν ποτε φιλίας ἡ	εὔνοια	δόξειεν εἶναι, γένοιτο δ´ ἂν
[2, 14]	ἦθος σπουδαῖος, πρὸς τοῦτον ἡ	εὔνοια.	Οὐκ ἔστιν δὲ χωρὶς τῆς
[2, 10]	οὐδ´ ἡ ἐπιμέλεια καὶ ἡ	εὔνοια	παρὰ τοῦ θεοῦ δόξειεν ἂν
[2, 14]	ἐστιν εὔνους. Ἔστιν δ´ ἡ	εὔνοια	τοῦ ἤθους καὶ πρὸς τὸ
[2, 14]	εἰ εἰσὶν φιλίαι. Οἷον ἡ	εὔνοια	φιλία δοκεῖ. Ἁπλῶς μὲν οὖν
[2, 14]	εἶναι, γένοιτο δ´ ἂν ἡ	εὔνοια	φιλία, εἰ προσλάβοι βούλησιν τοῦ
[2, 14]	οὐκ ἂν δόξειεν εἶναι ἡ	εὔνοια	φιλία (πολλοῖς γὰρ πολλάκις ἢ
[2, 17]	ποιοῦντες· τοῦτο δὲ γίνεται δι´	εὔνοιαν	ἢ διὰ πάθος· πολλοῖς δὲ
[2, 14]	γὰρ εἴ τις ἦν Δαρείῳ	εὔνους	ἐν Πέρσαις ὄντι, ὥσπερ ἴσως
[2, 14]	πράττειν ἐκείνου ἕνεκεν ᾧ ἐστιν	εὔνους.	Ἔστιν δ´ ἡ εὔνοια τοῦ
[2, 14]	τὸ ἦθος· οὐδεὶς γὰρ λέγεται	εὔνους	οἴνῳ ἢ ἄλλῳ τινὶ τῶν
[2, 13]	φιλεῖν τοῖς ἐμψύχοις. Ἔτι τὸ	εὐποιητικὸν	εἶναι βέλτιον ἢ τὸ μή·
[2, 13]	μή· ὁ μὲν οὖν φιλῶν	εὐποιητικός,	ᾗ φιλεῖ, ὁ δὲ φιλούμενος,
[2, 13]	τὴν ἔνδειαν ὧν ὁ πλούσιος	εὐπορεῖ	φίλος ἐστί, καὶ τῷ σπουδαίῳ
[2, 5]	αὐτῷ μέντοι ἴσως οὐκ ἀγαθόν·	εὐπορήσας	γὰρ καὶ ἄρξας πολλὰ κακὰ
[2, 13]	ὁ φιλούμενος ὑπερέχει ἡδονῇ ἢ	εὐπορίᾳ	ἢ ἀρετῇ, ὁ δὲ φιλότιμος
[2, 5]	καὶ ἡ ἡλικία καὶ ἡ	εὐπορία	ἣν δεῖ ὑπάρχειν τῷ μέλλοντι
[2, 13]	κατὰ τὸ συμφέρον. Τῷ γὰρ	εὐπόρῳ	ὁ πένης διὰ τὴν ἔνδειαν
[2, 8]	μηθὲν παθεῖν, ὅτι ἥξει γυνὴ	εὐπρόσωπος,	δεῖ οὖν κατασχεῖν αὑτόν. Τῷ
[2, 13]	γὰρ οἱ φαῦλοι, ὥς φησιν	Εὐριπίδης,	αὐτοὶ ἑαυτοῖς ἡδεῖς εἰσίν· κακὸς
[2, 13]	κατὰ τὸ συμφέρον· διὸ καὶ	Εὐριπίδης	ἐρᾷ μὲν ὄμβρου γαῖ´, ὅταν
[2, 10]	πολλοὶ τὸν εὐδαίμονα βίον τὸν	εὐτυχῆ	εἶναι ἢ οὐκ ἄνευ γε
[2, 10]	εὐτυχίαν ἐροῦμεν· τὸν γὰρ εὐγενῆ	εὐτυχῆ	λέγομεν, καὶ ὅλως ᾧ τὰ
[2, 10]	δίκαιον, ᾗ δίκαιος, οὐθεὶς λέγει	εὐτυχῆ	οὐδὲ τὸν ἀνδρεῖον οὐδ´ ὅλως
[2, 3]	κατὰ τρόπον, τοῦτον εὔβουλον, ἀλλ´	εὐτυχῆ·	τὰ γὰρ ἄνευ τοῦ λόγου
[2, 10]	ἦν λαβεῖν, τὸν τοιοῦτον κερδάναντα	εὐτυχῆ	φαμέν. Ἔστιν οὖν ἡ εὐτυχία
[2, 10]	αὑτοῦ συνέβη τι ἀγαθὸν πρᾶξαι,	εὐτυχῆ	φαμέν, καὶ ᾧ κατὰ λόγον
[2, 10]	λαβεῖν καθ´ αὑτὸ δόξειεν ἂν	εὐτύχημα	εἶναι, τὸ δὲ κακὸν μὴ
[2, 10]	κακὸν μὴ λαβεῖν κατὰ συμβεβηκὸς	εὐτύχημα.	Ἔστιν οὖν ἡ εὐτυχία ἄλογος
[2, 3]	λόγου τοῦ κρίνοντος γινόμενα κατορθώματα	εὐτυχήματα	ἐστίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Πότερον δέ
[2, 10]	εὐτυχία ἄλογος φύσις· ὁ γὰρ	εὐτυχής	ἐστιν ὁ ἄνευ λόγου ἔχων
[2, 10]	λέγοιτο. Ἔστιν δὲ πολλαχῶς ὁ	εὐτυχὴς	λεγόμενος· καὶ γὰρ ᾧ παρὰ
[2, 10]	ὑπὲρ εὐτυχίας, καὶ ἁπλῶς ὁ	εὐτυχὴς	τίς ἐστι καὶ ἐν τίσι
[2, 10]	εἰ καὶ ἡ τοιαύτη ἐστὶν	εὐτυχία,	ἀλλ´ οὖν πρός γε τὴν
[2, 10]	συμβεβηκὸς εὐτύχημα. Ἔστιν οὖν ἡ	εὐτυχία	ἄλογος φύσις· ὁ γὰρ εὐτυχής
[2, 10]	Ἀλλὰ μᾶλλον καὶ οἰκειότερον ἡ	εὐτυχία	ἂν δόξειεν εἶναι ἐν τῷ
[2, 10]	τοῦ θεοῦ δόξειεν ἂν εἶναι	εὐτυχία	διὰ τὸ καὶ ἐν τοῖς
[2, 10]	λαβεῖν. Ἔστιν οὖν ἡ τοιαύτη	εὐτυχία	διάφορος ἐκείνης, καὶ ἔοικεν αὕτη
[2, 10]	εὐτυχῆ φαμέν. Ἔστιν οὖν ἡ	εὐτυχία	ἐν τῷ ἀγαθόν τι ὑπάρξαι
[2, 10]	νοῦς. Ἀλλ´ ἆρά γε ἡ	εὐτυχία	ἐστὶν ὡς ἐπιμέλειά τις θεῶν;
[2, 10]	ἡ φύσις. Ἔστιν δ´ ἡ	εὐτυχία	καὶ ἡ τύχη ἐν τοῖς
[2, 10]	οὐδ´ ἐνταῦθα κυρίως ἂν ἡ	εὐτυχία	λέγοιτο. Ἔστιν δὲ πολλαχῶς ὁ
[2, 10]	εὐδαιμονίαν ἡ τοιαύτη ἂν εἴη	εὐτυχία	οἰκειοτέρα, ἧς ἐν αὐτῷ ἡ
[2, 10]	μεταπτώσεως γίνεσθαι, καὶ κατὰ συμβεβηκὸς	εὐτυχία.	Ὥστ´ εἰ καὶ ἡ τοιαύτη
[2, 10]	ἐπὶ τοῖς τοιούτοις οἰκειότερον τὴν	εὐτυχίαν	ἐροῦμεν· τὸν γὰρ εὐγενῆ εὐτυχῆ
[2, 10]	τὸ πράττειν τι. Τὴν δ´	εὐτυχίαν	οὐκ ἔχομεν οἰκείῳ καὶ ἰδίῳ
[2, 10]	Λοιπὸν τοίνυν καὶ οἰκειότατον τῆς	εὐτυχίας	ἐστὶν ἡ φύσις. Ἔστιν δ´
[2, 10]	εἶναι. Διὸ ῥητέον ἐστὶν ὑπὲρ	εὐτυχίας,	καὶ ἁπλῶς ὁ εὐτυχὴς τίς
[2, 10]	εἶναι ἢ οὐκ ἄνευ γε	εὐτυχίας,	καὶ ὀρθῶς ἴσως· ἄνευ γὰρ
[2, 10]	ταῦτα δὲ γίνεται ἀπὸ τῆς	εὐτυχίας,	οἷον ἀρτίως ἔφαμεν, συνεργὸς ἂν
[2, 10]	εὐδαιμονίας ἐστὶν ὁ λόγος, περὶ	εὐτυχίας.	Οἴονται γὰρ οἱ πολλοὶ τὸν
[2, 11]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' Περὶ μὲν οὖν	εὐτυχίας	τοσαῦτα· ἐπειδὴ δὲ ὑπὲρ ἑκάστης
[2, 8]	ἐγγίνεται, ἐν τοῖς θερμοῖς καὶ	εὐφυέσιν·	ἡ δὲ ἐν τοῖς ψυχροῖς
[2, 8]	λόγον ἔχει ὃς ἐναντιοῦται αὐτῷ,	ἐφ´	ἃ ἡ ἐπιθυμία ἄγει. Πότερος
[2, 18]	ἐφ´ ἕκαστον μερίσαι τὸ φιλεῖν.	Ἐφ´	ἁπάντων γὰρ καὶ τῶν ἄλλων
[2, 13]	ἀλλὰ τὴν ἕξιν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ'	Ἐφ´	ἅπασι δὲ τούτοις ὑπὲρ φιλίας
[2, 18]	Πολλῶν μὲν γὰρ ὄντων ἔργον	ἐφ´	ἕκαστον μερίσαι τὸ φιλεῖν. Ἐφ´
[2, 10]	ὅλως τῶν κατ´ ἀρετὴν οὐδένα·	ἐφ´	ἡμῖν γάρ ἐστι ταῦτα καὶ
[2, 10]	ἡ τύχη ἐν τοῖς μὴ	ἐφ´	ἡμῖν οὖσιν, μηδ´ ὧν αὐτοὶ
[2, 5]	{ἢ) ὡς οὗτος προστάττει, ὥστ´	ἐφ´	ὃ ἂν οὗτος ἄγῃ, ἐπὶ
[2, 12]	εἴρηται μέν, οὐχ ἱκανῶς δέ.	Ἔφαμεν	γὰρ τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν
[2, 8]	οὐκ ἔσται ὁ φρόνιμος ἀκρατής.	Ἔφαμεν	γὰρ τὸν φρόνιμον εἶναι οὐχ
[2, 8]	ἐντεῦθεν ἂν γένοιτο φανερόν, ὥσπερ	ἔφαμεν	ἐν τοῖς ἀναλυτικοῖς, ἐκ δύο
[2, 5]	ἡ τελεία ἀρετὴ ὑπάρξει, ἣν	ἔφαμεν	μετὰ φρονήσεως εἶναι, οὐκ ἄνευ
[2, 13]	φιλία, ὥσπερ καὶ τὴν ἀδικίαν	ἔφαμεν	πρὸς αὑτὸν εἶναι. Ἐπειδὴ γὰρ
[2, 13]	αὑτὸν ἀδικία· ἔστι μέντοι, ὡς	ἔφαμεν	σκοποῦντες ἐπὶ τῶν τῆς ψυχῆς
[2, 10]	ἀπὸ τῆς εὐτυχίας, οἷον ἀρτίως	ἔφαμεν,	συνεργὸς ἂν εἴη τῇ εὐδαιμονίᾳ.
[2, 5]	μὲν δὴ ταῖς φυσικαῖς ἀρεταῖς	ἔφαμεν	τὴν ὁρμὴν μόνον {δεῖν) τὴν
[2, 9]	ἐστὶν ἐμπόδιον ἡ ἡδονή, οὐκ	ἔφασαν	αὐτὴν ἀγαθὸν εἶναι. Τὸ δ´
[2, 8]	ποιοῦσιν. Οἳ μὲν γὰρ οὐκ	ἔφασαν	εἶναι ἐπιστήμην, ἄτοπόν τι γὰρ
[2, 8]	ὡς δοξάζουσιν, οἷον Ἡράκλειτος ὁ	Ἐφέσιος	τοιαύτην ἔχει δόξαν ὑπὲρ ὧν
[2, 8]	πρεσβύτης ἀνῄρει ὅλως καὶ οὐκ	ἔφη	ἀκρασίαν εἶναι, λέγων ὅτι οὐθεὶς
[2, 9]	ἡδονή, ὡς ὁ λόγος αὐτῶν	ἔφη,	διὰ τοῦτο οὐκ ἀγαθόν, ὅτι
[2, 9]	Τοῦ γὰρ ἀγαθοῦ πάντα πέφυκεν	ἐφίεσθαι,	ὥστ´ εἰ τῆς ἡδονῆς πάντ´
[2, 9]	ὥστ´ εἰ τῆς ἡδονῆς πάντ´	ἐφίεται,	ἀγαθὸν ἂν εἴη τῷ γένει
[2, 9]	ἀγαθὸν εἶναι, ὅτι πάντα τούτου	ἐφίεται;	Τοῦ γὰρ ἀγαθοῦ πάντα πέφυκεν
[2, 8]	οὕτως ἔχων τὴν ἐπιστήμην ἁμαρτήσεται·	ἔχει	γὰρ τὴν καθόλου, τὴν δ´
[2, 8]	μὴ ἐπιθυμῶν μηδὲ πάσχων μηθέν)	Ἔχει	δὲ καὶ τὰ τοιαῦτα πάλιν
[2, 5]	διάγειν, μηθὲν τῶν τοιούτων ἔχων.	Ἔχει	δὲ καὶ τὸ τοιοῦτον ἀπορίαν,
[2, 5]	γὰρ δυνήσεται ἀρχῇ ὀρθῶς χρήσασθαι.	Ἔχει	δὲ καὶ τοῦτο ἀπορίαν καὶ
[2, 16]	δὲ φαῦλος φίλαυτος· οὐδὲν γὰρ	ἔχει	δι´ ὃ φιλήσει αὐτὸς ἑαυτὸν
[2, 13]	τῶν ἄλλων κακιῶν ὁ φαῦλος	ἔχει.	Διατελεῖ γὰρ αὐτὸς αὑτῷ μαχόμενος
[2, 8]	οἷον Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος τοιαύτην	ἔχει	δόξαν ὑπὲρ ὧν αὐτῷ ἐδόκει.
[2, 8]	ὄντα· ὁ δὲ ἀκόλαστος οὐκ	ἔχει.	Ἔτι ἐστὶν ὁ λόγος ἑκάστου
[2, 8]	πότερον ὁ ἀκρατὴς ἐπιστήμην τινὰ	ἔχει,	ᾗ θεωρεῖ καὶ ἐξετάζει τὰ
[2, 14]	ἐπιστήμας ὁρῶμεν ἔχον, οὕτω πως	ἔχει	καὶ ἐνταῦθα. Λέγω δ´ οἷον
[2, 12]	τοιούτων ὁ λόγος. Ὁμοίως δ´	ἔχει	καὶ ἐπὶ τῶν παθῶν τοῦ
[2, 8]	δόξα δέ; Ἀλλ´ εἰ δόξαν	ἔχει	ὁ ἀκρατής, οὐκ ἂν εἴη
[2, 8]	οἱ αὐτοὶ εἰσίν. Ὁμοίως οὖν	ἔχει	ὁ ἀκρατής {πάλιν) Ἐπικρατῆσαν γὰρ
[2, 9]	γὰρ ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν	ἔχει,	οἷον τῆς γραμματικῆς ἢ ἄλλης
[2, 8]	ἡδέσιν· ὁ δὲ ἀκρατὴς λόγον	ἔχει	ὃς ἐναντιοῦται αὐτῷ, ἐφ´ ἃ
[2, 8]	ὥστε ὁ ἀκρατής, εἴπερ δόξαν	ἔχει,	οὐκ ἔσται ψεκτός. Ἀλλ´ ἔστιν
[2, 8]	τῷ ἀκρατεῖ, οὔτ´ εἰ ἐπιστήμην	ἔχει	οὔτ´ εἰ δόξαν οἵαν λέγομεν,
[2, 17]	λεγόμενος. Ἐπεὶ γάρ, φησί, πάντα	ἔχει	τἀγαθὰ ὁ θεὸς καί ἐστιν
[2, 13]	αὐτῆς κεραμῖδος καθεύδει, εἰπεῖν ὅτι	ἔχει	τι τῇ κεραμῖδι ὅμοιον ἡ
[2, 5]	καὶ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν οὕτως	ἔχει	ὥσπερ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν
[2, 5]	οὖν καὶ ἐπ´ ἀρετῆς οὕτως	ἔχει,	ὥστε ἐάν τινι δικαιοσύνη ἢ
[2, 10]	ταῦτα καὶ ἔχειν καὶ μὴ	ἔχειν.	Ἀλλ´ ἤδη ἐπὶ τοῖς τοιούτοις
[2, 9]	οὐδέποτε τὴν τοῦ ἀτελοῦς χώραν	ἔχειν.	Δεύτερον δ´ ὅτι εἰσί τινες
[2, 8]	καὶ συμφορώτατα, καὶ λόγον οὐδένα	ἔχειν	ἐναντιούμενον τοῖς αὑτῷ φαινομένοις ἡδέσιν·
[2, 8]	ἔσται ἐγκρατής, σφοδρὰς δεήσει αὐτὸν	ἔχειν	ἐπιθυμίας (οὐ γὰρ ἂν εἴποις
[2, 8]	τὸ μέν ἐστι τὴν ἐπιστήμην	ἔχειν	(ἐπίστασθαι γάρ φαμεν τότε, ὅταν
[2, 10]	ἡμῖν γάρ ἐστι ταῦτα καὶ	ἔχειν	καὶ μὴ ἔχειν. Ἀλλ´ ἤδη
[2, 9]	φιλότιμός ἐστιν ὁ μόνος βουλόμενος	ἔχειν	καὶ τῷ τοιούτῳ τῶν ἄλλων
[2, 8]	ἀκρατῆ τὴν μὲν καθόλου ἐπιστήμην	ἔχειν,	ὅτι τὰ τοιαῦτα φαῦλα καὶ
[2, 14]	αὐτῶν ἐστιν ἄξιος θατέρου πλέον	ἔχειν	οὔτε κατ´ ἀριθμὸν ἀγαθῶν οὔτε
[2, 12]	ψυχῆς ἕνεκεν, καὶ τότ´ ἐροῦμεν	ἔχειν	τὸ σῶμα καλῶς, ὅταν οὕτως
[2, 8]	δόξης ἐχούσης τὸ πιστεύειν οὕτως	ἔχειν	ὡς δοξάζουσιν, οἷον Ἡράκλειτος ὁ
[2, 5]	αὐτὸν ἐᾷ κυβερνᾶν, οὐ γὰρ	ἔχεις	εἴποι ἄν τις οὐδὲν τοιοῦτον
[2, 12]	ὁ ἰατρός· εἰ γὰρ μὴ	ἔχεις	παρὰ σαυτῷ, φησί, τῶν γε
[2, 13]	καὶ τὸ φιλητέον τῷ φιλητῷ,	ἔχεται	δὲ καὶ ἀκολουθεῖ τῷ ἀγαθῷ
[2, 9]	γραμματικῆς ἢ ἄλλης ἡστινοσοῦν. Ἐὰν	ἔχῃ	γὰρ Λάμπρος τὴν γραμματικήν, ὁμοίως
[2, 8]	φαμεν τότε, ὅταν τις ἐπιστήμην	ἔχῃ)	τὸ δ´ ἕτερον τὸ ἐνεργεῖν
[2, 13]	γὰρ πῦρ φασίν, ἐὰν μὴ	ἔχῃ	ὑγρόν, φθείρεσθαι, ὡς τοῦτ´ αὐτῷ
[2, 12]	τὸ σῶμα καλῶς, ὅταν οὕτως	ἔχῃ	ὥστε μὴ κωλύειν, ἀλλὰ καὶ
[2, 18]	ἀδυναμίαν καὶ ἐγκλήματ´ ἄν τις	ἔχοι	δικαίως, καὶ οὐκ ἂν εἴη
[2, 10]	τι. Τὴν δ´ εὐτυχίαν οὐκ	ἔχομεν	οἰκείῳ καὶ ἰδίῳ ὀνόματι προσαγορεύειν,
[2, 5]	ἁπλῶς ὑγιεινὰ εἰδότες ὅμως οὐκ	ἔχομεν	οὐδὲ παρακολουθεῖ ἡμῖν ἡ ἰατρικὴ
[2, 5]	ὑγιείας ποιητικά, ἀλλ´ ὅμως οὐκ	ἔχομεν	τὴν ἰατρικὴν ἐπιστήμην· οὐ γὰρ
[2, 12]	τῆς ψυχῆς τὸ μὲν χεῖρον	ἔχομεν	τὸ δὲ βέλτιον, ἀεὶ δὲ
[2, 8]	δοξάζοντα· οἷς δέ γε συγγνώμην	ἔχομεν,	τούτους οὐ ψέγομεν· ὥστε ὁ
[2, 13]	ἡδονὴν καὶ τὸ συμφέρον ἀρετῆς	ἐχομένη.	Κοινωσάμενοι οὖν ἡδονῇ ἀρετὴν ζητοῦσιν,
[2, 13]	ὑπεροχὴν οὐ μένουσιν φίλοι ὄντες.	Ἐχόμενον	δ´ ἂν εἴη νῦν τοῦτ´
[2, 10]	ἢ ὁ λόγος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α'	Ἐχόμενον	δ´ ἂν εἴη τούτων εἰπεῖν,
[2, 17]	κυρίως λέγοιτο φίλαυτος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ'	Ἐχόμενον	δ´ ἂν εἴη ὑπὲρ αὐταρκείας
[2, 14]	καὶ κατὰ τὰς ἐπιστήμας ὁρῶμεν	ἔχον,	οὕτω πως ἔχει καὶ ἐνταῦθα.
[2, 9]	τὸ ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς	ἔχον	τὴν κακίαν κρατεῖ τοῦ λόγου
[2, 10]	εἴ τις ἐρωτήσειε τὸν οὕτως	ἔχοντα,	διὰ τί τοῦτο ἀρέσκει σοι
[2, 17]	ὥσπερ ἐστίν, τὸ εὖ ποιεῖν	ἔχοντα	τὰ παρὰ τῆς τύχης ἀγαθά,
[2, 8]	ἄτοπον γὰρ ἐδόκει εἶναι ἐπιστήμην	ἔχοντα	ταύτην ἀποβάλλειν ἢ μεταπίπτειν. Ὁ
[2, 8]	αὐτόν ἐστιν πράττειν τὰ φαῦλα	ἔχοντα	τὴν ἐπιστήμην. Ὅμοιον γάρ ἐστιν
[2, 8]	συμβήσεται ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς, τὸν	ἔχοντα	τὴν ἐπιστήμην φαῦλόν τι πράττειν.
[2, 8]	ἐπὶ τῶν καθευδόντων. Οὗτοι γὰρ	ἔχοντες	τὴν ἐπιστήμην ὅμως ἐν τῷ
[2, 9]	ταύτης ὁ γραμματικὸς ἄλλῳ ὁτῳοῦν	ἔχοντι	γραμματικήν, οὐ〈 δὲ〉 δύο εἰσὶν
[2, 5]	τῷ λόγῳ καὶ τῷ λόγον	ἔχοντι	ἐστίν. Ὥστε ἅμα τὸ ἑλέσθαι
[2, 8]	οὖν ἁμαρτία τῷ τὴν ἐπιστήμην	ἔχοντι	καὶ ἐνταῦθα, οἷον ἅπαντα μὲν
[2, 14]	ἀγαθὸν χείρων ὢν τῷ μεῖζον	ἔχοντι	κρείττονι ὄντι. Τῶν δὲ φιλιῶν
[2, 5]	τῷ δὲ τὴν ψυχὴν φαύλην	ἔχοντι	πρὸς τὸ μηθὲν κακὸν ἐργάζεσθαι
[2, 8]	τοῦ ἀκρατοῦς τοῦ τὴν ἐπιστήμην	ἔχοντος	ἡ αὐτὴ ἁμαρτία συμβήσεται. Ἐνδέχεται
[2, 9]	τῶν παθῶν εὖ διακειμένων καὶ	ἐχόντων	τὴν οἰκείαν ἀρετήν, εἰ δὲ
[2, 13]	τούτων γινομένη φιλία πάντα ταῦτα	ἔχουσα·	πολλάκις γὰρ ἄλλῳ μὲν εἶναι
[2, 8]	ψεκτή γε. Ἔστιν γὰρ διαφορὰν	ἔχουσα	πρὸς ταύτην διὰ τὸν λόγον,
[2, 8]	οὐθὲν διοίσει τῆς ἐπιστήμης, δόξης	ἐχούσης	τὸ πιστεύειν οὕτως ἔχειν ὡς
[2, 10]	οἱ ἐνθουσιάζοντες ἄνευ λόγου ὁρμὴν	ἔχουσι	πρὸς τὸ πράττειν τι. Τὴν
[2, 9]	λόγος εὖ διακείμενος τοῖς πάθεσιν	ἔχουσι	τὴν οἰκείαν ἀρετὴν σύμμετρος ᾖ,
[2, 8]	τοῖς πρὸς τὸ διακονεῖν προθύμως	ἔχουσιν·	καὶ γὰρ οὗτοι, ὅταν εἴπῃ
[2, 13]	μόνῳ τὰ τῆς ψυχῆς εὖ	ἔχουσιν	μέρη πρὸς ἄλληλα τῷ μὴ
[2, 12]	οὐ κωλύουσι, καὶ πότε οὕτως	ἔχουσιν;	Οὐ γὰρ οἶδα. Τὸ δὴ
[2, 14]	ἅμα τῷ ταὐτὸν νοεῖν προαίρεσιν	ἔχουσιν	περὶ ἃ νοοῦσιν ἐπὶ ταὐτά.
[2, 13]	μὲν ἡ φιλία, κακῶς δ´	ἐχρήσατο	τῷ φίλῳ, διὸ ἀγανακτοῦσιν· ἔστι
[2, 10]	ἀλόγως πρὸς ἃ ἂν εὖ	ἔχωμεν.	Καὶ εἴ τις ἐρωτήσειε τὸν
[2, 14]	πώς ἐστιν ὁ τὸ ἔλαττον	ἔχων	ἀγαθὸν χείρων ὢν τῷ μεῖζον
[2, 14]	τοῦ χείρονος καὶ κρείττονος τάξιν	ἔχων	ἐν τῇ φιλίᾳ. Αὕτη γάρ
[2, 8]	Ἔστιν δὲ σώφρων ὁ μὴ	ἔχων	ἐπιθυμίας φαύλας τόν τε λόγον
[2, 5]	ἐπιτήδειος διάγειν, μηθὲν τῶν τοιούτων	ἔχων.	Ἔχει δὲ καὶ τὸ τοιοῦτον
[2, 17]	γίγνεται, πότερον ὁ πάντα τἀγαθὰ	ἔχων	καὶ ὢν αὐτάρκης προσδεήσεται φίλου;
[2, 8]	λόγῳ διεψευσμένος, ἀλλὰ ὁ λόγον	ἔχων	ὀρθὸν καὶ τούτῳ τὰ φαῦλα
[2, 10]	εὐτυχής ἐστιν ὁ ἄνευ λόγου	ἔχων	ὁρμὴν πρὸς τἀγαθά, καὶ τούτων
[2, 8]	φαῦλα ἅμα τὸν λόγον σύμψηφον	ἔχων·	οὔτε δὴ ὁ ἀκόλαστος οἷος
[2, 8]	ἐπὶ μέρους εἰδέναι, ὥστε οὕτως	ἔχων	τὴν ἐπιστήμην ἁμαρτήσεται· ἔχει γὰρ
[2, 8]	ἐπιστήμῃ. Ἀκρατὴς οὖν ἐστιν ὁ	ἔχων	τὴν ἐπιστήμην τῶν καλῶν, οὐκ
[2, 8]	τοίνυν ὁ μὲν ἀκρατὴς ἀγαθὸν	ἔχων	τὸν λόγον ὀρθὸν ὄντα· ὁ
[2, 8]	ὁ δ´ ἐγκρατὴς ὁ ἐπιθυμίας	ἔχων	φαύλας τόν τε λόγον τὸν
[2, 12]	εἴποι τις ἄν, ὅταν πῶς	ἔχωσι	τὰ πάθη, οὐ κωλύουσι, καὶ